.ę$˙ŽQiš˘!=„‚ „ä ­$‹˜Ŕ!ŁRž“ Î FJJř'1ěXÇč3‚ăÎż…ôߔÎK Á”VŠŔr§üŸ„MsŁĘšaX—Ł'ü˜v#ÇaŽVż8„@§ý˙Rţo•0ń—űŔ…`ր%ŠcžN8âů˘4˙ť>DxËˆ:”eŔ|c‡đ<ŻÖ%ä‹8 Źr!ÔřGOOMBAGOOMBAGMBA–ĐęHٟĺHYŸĺHŸĺŕdAâDŕâă d†âT…â,Ÿĺ¨âŔ0âQá 4 4ű˙˙:â9ŸĺQá 4 4ű˙˙:ôNâřŸĺě8ŸĺQá •4 4ű˙˙:äŸĺ  ăSá ƒ4ü˙˙:ă¸Ÿĺ8 ă á –ä ä0Sâű˙˙` áŹHŸĺ`„ĺ¨hŸĺ¨HŸĺ`„ĺ ă Ÿĺ°Áᜟĺ˙/á.ę$˙ŽQiš˘!=„‚ „ä ­$‹˜Ŕ!ŁRž“ Î FJJř'1ěXÇč3‚ăÎż…ôߔÎK Á”VŠŔr§üŸ„MsŁĘšaX—Ł'ü˜v#ÇaŽVż8„@§ý˙Rţo•0ń—űŔ…`ր%ŠcžN8âů˘4˙ť>DxËˆ:”eŔ|c‡đ<ŻÖ%ä‹8 Źr!ÔřGOOMBAGOOMBAGMBA–Đ 0đ ™Uih7 RUD@ 0Xđ@ €ˆˆq`PUUQ ™™HAptbd5Q1QUUQl)`€D€` P@ @I Hps'6FTQE%IĂŔ€nđÔ@pë`ďPľ+5@ě€;7g;ç#‡O€ż‘‘h(qF&PRQ ťoOă€www.a$PcWЏ`^&ƒ'€_€­ ?ÖńdŕPŸ@ď*€ĐÔQ?pž™iI”€p`5SQUEUě`ߖă€˙_p˙`ç_c~P?€@G@FTtU㍀4b°_`dHˆpw6fP0;Uç–™™–‡ˆˆhGsŸPÁpŸ›I†wrF@TPAUE€ż™™™’‡¤ˆ@?c€ż@`˙–’†€@wGfaUP ?Ph`tp@ff1UU$bď !oçŃ{׀(2?żĄ—ulBŸ_a{%ÔaQ„b°ˆˆˆűrf˘>)č´<ŕ ^ 5’~€C?BăŔ{A H„7p6 `^Q5UU@™IF–€„trd˙UQE@™Ą?™?ˆßfaUR0U?Ť@™™”)A)ˆ(wJfZS00%1[1ŸF™!™ˆwpfßU!U UU4ęż™ôAˆ†wwGf“ß~_ đ@DŞ°wfaS#P`@żA0żPU@k˙_˙ €ŔÄ˙!ü°“ T?2™iˆžfa$UEDQ$!?đ^%^Ŕ?#ëI@™”ˆhˆwttFbBEqA Ÿ˝™ ż†€wBżd@Q@żb™i–’Ÿq_TR0BCß™‘Ć˙?wwŃ?ŕ?QbTUBU4$đ??dŸQŃC!?”ۙA_swwbE3_A˙™i~ç$ô_~`1ŸßPż0Sß$ŸI`QiÆĄqwý 6UŸT'Ť@i `h`GGGf&A%`iݑhŕHq#FF]E$EÍ–~a I†„qĘŔŸ™™—iţ!GOEĄ—T˙™𿐔’€HH€#`P1a°–™Á› Cƒ@żq@81b@r6‘F€Ÿ0`ffPÝFŐRÇ??01?ÉHB*i”Ă8čbăţ˙żtwa7˙č9ŕ*Qż@ _ T˛šP§Ăp#``ť’`€0w%FS ż‘?€`0660SS €˙R8 DqŔF6 ŢQâŤy@`p?TPU4qŸ„? âăŤ~@  ˙7ߟ _0ü\/zzŠ ߑź@0H??*žkŁ€†‘p3Â$$$$RSSC4FF%RteC4VG%RddC455%BBBBXď=RJÖZ9gœsŢ{˙˙Xę=LJĎZ1g’sÔ{÷üägźCčClC) C] 𵆰KN$ňkIHRRă!šBĐ!GOys€ˆ@Ó-Ühŕ$đUý`ŕ!!‰4,ƒôŰ đWůěçđŢř@ Ә 7¸Bڟ  Ó ?Ő'ŕ ÓxG Ó7(9đÎü"HŽBaĐ8đdřI# h@C8đ!ýđŮů> đý-Ý @ÉĐ'ź%đ ýčđůx ƒ đý7 /ňŰ đżř' Lŕ '`đôü h #@÷Ń Hx(Đđřř đçüřźźGhCXC C2ˆC´ J'PhR{˙ŕĂ˙3:3z;Ł@*Ń 9+ňѐźpGhCńľ‚° )H†h.Ýđš 8PCpđRü(Ú0Ĺń 9 ŠBÜ ŕ%(˙÷Ĺ˙˜$EŕH€h( Ý"ĽBĐ"ů˙1# .1đořř˙0:0z!Ɂ@Ď4´BĺŰ Hh €)Ý™)ÚIBIIIBŕIIAƒ˜ţźźG‰°1÷çhC€´HIh h`B@@đ#@Oi#‡B щi1ša)ۉĐ ŕHa‹aI ` !@€źCpGhCCC€´!"R( KŰR(ŃHŕŘQ1‘BúŰ !‰Hƒ€źpG0  ľ#đřźG°´€KÄ *KŃK#€A#Ó˘ŕCETS0 \ ,Ú˙!!1ŕ¸BóŰůçCŃR0(úŰ°źpG0*A A˙"Iü2 ‚ˆ‚"H‚pG@Iż" ‚ˆ‚pG@đľNˇhđŘűH1iŠŔCA@@ 0aŕ ÓxA(đhű Ó(yđaű` Óh 7¸BÚ  Ó ?Ő'! 1@#™BHМC‡` đźźG„C đľ"JI# h@#[™BĐ EHÁpEI hOÓ#'<pK Ň$x#Cp‹Ó"Cp8<‰ Ň$Qx9K!CQph !#ŰŸBŘ!Ń`4I`4Iˆ€3IMˆH€¸`đŃů$đ]ű ˙÷h˙`ŕ!!‰4,ƒńŰ*L ŠŔC8ađÝű!Lŕh˙÷i˙@ÓH„hŔh (Ú !Iŕ!I XđűúH„`ń 8@ĐđĄůH8@ßĐđář$đ(ű ˙÷2˙`!‰4 ,ƒňŰLŕđű ŠÇC¸ůŇ I € IM€˙÷ÎţđźźG„C2lCC€ `8`đľ $M/¨`ŃđUúŕ/Ńđű đýHŠŔC(a/Ń ŕ/Ń ˙÷řţ` ÓŽh/Ń°Iŕ/ŃI°XđŠúŽ`ń @Đ/Ńđ(úŕ/Ńđďú H @ÖĐđęüOŕđ°ú8ŠÄC ůŇđźźG„C h`ˆ`ľ ˙÷Ś˙źGľ ˙÷ ˙źG€ľ Oúh 0*Ú2R€żh"ŸBĐ"˙÷]ţ€źźG„CľK"›hƒBĐ"%0˙÷NţźG„CľˆBĐ8đ2ú8!đRúźźGOFFONwith RONOFFSLOWMO5min10min30minOFFIIIIIIIIIIIIIIINormalTurboCrapProtGBAGBPNDS1P2PLink2PLink3PLink4PBlackGreyBlueNoneYellowGreyMulti1Multi2ZeldaMetroidAdvIslandAdvIsland2BaloonKidBatmanBatmanROTJBionicComCV AdvDr.MarioKirbyDK LandDMGMGBSGBCGBAGBAuto Goomba Pogoomba ľˆ°' ˙÷Iý" ;Ą˙÷`ýAHx(Đ'@I¸ XhF?˘˙÷ ˙@HAIx€ XiFhF˙÷˙iF" ˙÷Fý;OĄ ˙÷’ţ@Ą ˙÷Žţ2Ą ˙÷Šţ2Ą ˙÷†ţ>Ą ˙÷‚ţ°źźGPowered by XGFLASH2.com 2005uChav2.2 on wCŘ`„C”`B autofire: A autofire: 2ě`Controller: Display->Other Settings->Link TransferSleepRestartSave State->Load State->Manage SRAM->Exitľˆ° ˙÷Qü" 6Ą˙÷hü:H;Ix€ X:ĄhF˙÷ţiF ˙÷ţ8H8Ox8Ą€:XhF˙÷ţiF ˙÷öý6L7I x€ X6ĄhF˙÷űýiF ˙÷éýŕx4I€ X4ĄhF˙÷ďýiF ˙÷Ýý4H4Ąh€ ŔŔ€:XhF˙÷ŕýiF ˙÷Îý y0ĄŔŔ€:XhF˙÷ÓýiF ˙÷Áý/H/Ąx€:XhF˙÷ÇýiF ˙÷ľý/H/ĄhhF˙÷˝ýiF ˙÷Ťý°źźG Other SettingsŔ( `VSync: Ü_”`FPS-Meter: „CŹ`Autosleep: Đ`EWRAM speed: 2Swap A-B: Autoload state: Á(Goomba detection: PaGame Boy: ľˆ° ˙÷…ű" Ą˙÷œűHIh€ XĄhF˙÷IýiF ˙÷7ýHIx€ XĄhF˙÷<ýiF ˙÷*ýHIh€ XĄhF˙÷/ýiF ˙÷ý°źG Display SettingsĐ_aPalette: Ţ_ź`Gamma: 8\aBorder: €ľˆ°hFÇH 7x()ĐhF"Ąđ¸ţđŠ˙‰‰01Ťp02zp02úp02:q0200şqiF"řq ˙÷ű°€źźGtC 00:00:00 HKx1p I hC `x+Ń˜Cŕ+ŃŰšC`pG!ppG„C2 HKAx1Ap I hC `Cx+Ń@ŕ+ŃšC`pG!AppG„C2ľH#h[ŔŘBÓ#[ŔđßţźG2 Jx0p‘x H)Ń Iŕ)Ń Iŕ)Ń! `pG)üŰI` ppG„C¸( ŒŕĽPFHx1px)Ű!ppGŔ(H#xY@@ppGÜ_ľHx1px)Ý!pđŞţđ¤ţźGŢ_€ľ ˙÷@ú" Ą˙÷WúđČţĐ/ÚĄŕĄ" ˙÷Jú/Ń" Ą˙÷Cú'đdţ7Z/úۀźźG Sending... Link error. Game is too big to send. (Check cable?)ľđßű đGřH…F˙÷„řźGľđŃűđ%ř€!Č`!‚A‚H‚đ7ţźG@€ľđřđ)ţ ˙÷úOŕđţý8ŠŔC€ůрźźG €ľ'8˙÷ýůđíý?řŐ'8˙÷úđĺý7/÷ۀźźG°ľ$%­/Đŕ0˙÷âů`(ƒđĐý4 ,ňŰ°źźGľ'üđĹýx ƒ?ůŐ ˙÷~ůźźG H#ÁxY@ÁpÁx H)Ń#h™C#[Cŕ#h™C #C`pG„CH#h›Y@`pG2H#yY@@qpG„CľHh1  `đŸýđ™ýźGĐ_ľHh1`)Ó!`đ…ýźG8\H#xY@ppGÁ(pGpGľ˙÷ű˙x!8đUýxCźźG )Ń pGHpGpaHpGp pG1.07 pGOct 18 2000 8pG 8pGđľ6  )QŃ đźźG)H…BŇ(-(3Ű9x{x8qbYťxRYűxRY;yRY{yRYťyRYűyRY;zRY{zRYťzRYűzRY;{RY{{RYť{RYű{R7^”(ËÚ(Đ9x78Ž¤(řÜ1HđÚü!HđŐü -ŻŘ 0CŠç°ń˙ľđßüźGľđüźGľđüźGľđîüźG pG pG𾐰% ŞT0(úŰ!¨˙÷F˙ŠF¨'904(Ú!)@:(Ű" @hF"˙!đĹüŠ ˆHK8™BĐ (@8="ŸŇC—BĐ @@@(Ÿ Ń!Š’+—BĐ#@1)ôŰiF#Áš)*Đ!@@Ç˙/š[Ń 0 (fPúŰ "! đˆü!h(ąBĐ 8@!‹ăX*+Đ"@1 )őŰbj)˛BĐ!@)6Ѩ0!˙÷Óţ0Š *‹Đ"ŇŇ+(Ň#@+šBŇ#@+(Ó#@Ť3/™BÓ'@/ŃŠ X¨€X*)Ř"ŃÉ(Ř% @/8°đźźG˙˙˙ľ˙÷A˙Ç˙˙÷?˙8@(Đ ŔC2ŕ$”Ť€!kFYT1)úŰÇ˙/!Ń%/đ)ř(Đ'˙˙/ŃJ! Hhŕ‹ÎĆP1‘BůÓđ#ř(Đ%/@/Ń˙÷ ˙Ç˙ /ÉŃ°đźźGÜC˜Cƒ°IhFÉŔ™ )Đ °pGxa!h šBŃBhËCšBрhČBŃ!pG˙ľ%K ˜% ™ š œ Ÿ]`#ŰC.Ń°đźźGž#ŢBĐž.)Ńž#ŢBĐž."Ńž#ŢBĐ›+Ń&öC´BĐ,ѡBĐ/ѲBĐ* ŃąBĐ) Ń°BĐ(Ń˜°BĐ˜(Đ%-ŃčCĹç˙÷P˙Âç˜C˙ľ‡°˜›@Á9‘ š(“ÇxƒxšY@“CxIY@“xIY@“KYI Žś ›ąYX›™B-ÓD+ĐqKœB(Ř#ŰœBŮËxťBĐqlNI N@›ąYX›™BÓDĐfKœBŘ#ŰœBŮËxťB Ń xŸťBŃKxŸťBыxŸťBЛąXP™0ˆB˛ÓŁŕŸłřPC+Ý+Ř× ?—ż{žCˇsŕ+Řßŕ&ß ?ŕ˙?p2˙/úŘp2/x5p2;ůŃĎxĂx0ŸBŃyx0ŸBŃOyx0ŸBяyx0ŸB ŃĎyx0ŸBŃzx0ŸBĐ8A#ŰœB Ř9Ic_ż9CpQÚHŕ#›œBŘ<ŕ#›ä ŕ› 1ŕ01˜BŇxxˇB÷ĐA#›œB ŘfĐOK˜BôŃa ˙÷ˇ˙ @&˜ˆ˙÷Ż˙˜60`.őÓCH˙÷Ś˙ Ť˜pŃ ;pAH[# Ŕ ď Ť>Np0˙÷“˙0˙÷˙ŤXp˙!˙0˙00™pŮp@;p#›C˙÷€˙3H&ˆ‘€1H1Aƒ1HÁ€A‚Áƒ¨˙÷Š˙(Ń1%HČ&‚˙÷V˙™ ˙÷f˙>Й(öŃ`Ŕ˙÷]˙0 ˙÷Z˙&v ŕ˙ç #ŕ ŕ0ˆ6˙÷N˙<,řŃ$$ŕ ˆ4˙÷D˙=-řŃ Hhţ÷.úŕ ˆ4˙÷7˙?/řŃ ™ J€°đźźGägčCTC C br„aďc Ŕ€´#Ď\ÇT3:úрźpGľ H!I Lh˘BĐ ˙÷ë˙8h BĐ <`x`źźGägŘ1§W€´!"Cxx;C‡x?;CÇx?;CY€02€*đۀźpG€ľ ţ÷eú") Ąţ÷|ú"* Ąţ÷wúZ'đ˜ţ?űрźźG Write error! Memory full. Delete some games.üľ1K1Oh#[ű“ťˆ<fˆ'–BĐ˙Cŕä#ˆfˆ–BŃ7‡BÚ+őŃčç)љˆ™ #[™B‘Ý 5ŕ™ ŕ(92đžý­ż>ˆ.őŃ'đC.`h`Ÿ=ˆ-Đ 9*đŒýdôç'řC'```™ŕĘ I02 `!Iŕp02ŠBúŰ @I˙÷9˙ üźźG¤Cäg€ľđ^ţÂ)2:p01yp€źźGđľ "ĄđSý!Hđ—ý9˙÷ä˙á !7đŽý< đŠý9˙÷Ö˙< !7đý< đ}ý9˙÷É˙° 79˙÷Ä˙¨ ů˙÷Ŕ˙đźźG00:00:00 - 00/00kŔK÷ľŽ°CIh h›&1+ALĐ! ‘™+ + hÝ)Ýč89BÚ))ÚčŐ !`  ţ÷Yů'# “ŕ`ˆ ™ˆBŃ ˜Ŕ)Ř"˝BĐ" 0á 1ţ÷_ů˝BŃĄh–”‘7 ›› “¤&ˆ.ßŃ˝B Đ™š ›¨˙÷i˙"2 Šţ÷Dů/Đ"3 Ąţ÷=ů˜(Ń ˜Ŕ(Ü"˝BĐ" 0Ąţ÷.ů" Ąţ÷)ů7 ŕ˜(ŃĄŕĄ" ţ÷ů™H` ›`˜°đźźGŒCčgPush SELECT to deleteSave state:Load state:Erase SRAM:¤Cźľ“KLâ(Ť˙÷Ěú#[˜ä30€€ €g€˜``Hh `Hh˙÷2ţŕ`HOx(Đ8Iđ˛ü ŕHhţ÷řÁ˙1.1"8đNýźźźGäg0CPCuCôgźCTCœľ ˙÷ęý LjF ` Š˙÷ůţ˜(ќźźG ţ÷Ńţ˜ţ÷ĎřŔ Ó"! h˙÷-ţ˜!h8ˆBŃH `ô 8@ĐjF Š˙÷Öţ˜(ĐH8@ßĐţ÷ÄţÖçŒCœľ #LŕđŽü!:#˙÷k˙˙÷ ý LjF ` Š˙÷Żţ ţ÷ţ˜ţ÷‹ř@Ó"! h˙÷éý(Ń˙÷´ýřÓ"! h˙÷Ţýô 8@ĐjF Š˙÷ŽţH8@ŢĐţ÷ţœźźGägŒC÷ľ˙÷dý#ŰC% I ŕNˆžBŃÎh3ŚBŃž1`­‰ ˆ*đŃI `ţźźGčg¤CźľIh"’ř J)0Ť‘˙÷%ú )đ>ü¸hI`đůźźźGägCH#hŰ@pGlCľ˙÷ő˙(Đ Hh˙÷/ýjF!˙÷Š˙(ŰH™h˙÷Ć˙°źGPCTC˜ľ˙÷Ů˙(јźźG ý÷Ý˙") Ąý÷Ś˙O#řđóű!";˙÷°ţHh˙÷üüjF!˙÷v˙(Ú "!˙÷6ý(Ń˙÷ý ý÷g˙Đç Saving.ägPCżľ˙÷—˙(4Đ! Ş˙÷N˙(-Ű˜€h()Đ!Ş˙÷D˙("Ű#[M0"č™đĐú#ęK’ę!IŤ H˙÷6ů™”31‰‰!€˜™"H`!8˙÷ćüżźźGäg0ŕľ!HKJ˙÷?ţ"!˙÷ĐüźGäg€żľ˙÷A˙(<Đ Hx€8ÓHh˙÷wü! Ş˙÷ďţ! Ş˙÷éţ-Ű˜€h B Ń"RIH˙÷<ü/Ú˙÷Ä˙ŕ/ Ű˜"Ah’ J00Ť‘˙÷"ůŕ˙÷´˙"RIH˙÷"üđśřżźźGdCPCŕ€ˆľHx€"ÓHh˙÷-üjF! ˙÷Ľţ(ۘ€h¸BĐ˙÷E˙"R I H˙÷÷űjF!8˙÷’ţ(Ú˙÷z˙đ‚řˆźźGdCPC€ŕüľ ˙÷äű .MiFŞ(`˙÷ôü˜(ŃüźźG ţ÷Ëü˜ý÷Éţ@&Óćh%(ý÷Ăý˙÷ßű°BŃ(!˙÷{ţ%mH5h…BíŰ#[BÚ ý÷Iţ") Ąý÷`ţ%đú5<-úŰŕř ÓM"!(h˙÷ýű˜)h8ˆBŃH(`ô 8@ĐiF Ş˙÷Śü˜(Đ H8@´Đţ÷“üŤçŒCpC ROM not found.¸ľ˙÷Iţ(IĐjF! ˙÷ţ("LÚ#[ŕ0" IđŒů•Hh™qHh™HqHIx x€€ÉÉÉCI xÉÉ CI xIC™ˆqHx€ÓHh˙÷Oű™ˆ`/Ú"! ˙÷Œűŕ™#[Ŕ0"˙÷ű¸źźGäg0g8\Đ_†CÁ(ˆCŢ_dCPCľ˙÷ăý(!ĐjF! ˙÷šý(ۘJy`Ay J`€y J‰p!@ JÉp!@ Jŕ#pI@@ p°źG8\Đ_†CÁ(ˆCŢ_řľ&O˙÷Źý(CĐ !I%=p70ˆBúŰjF! ˙÷Zý(LÚ#[ŕ0"Iđćř–HJh™qHh™HqHx™€€ˆq˜xyŇŇCq˜/…`Ú"! ˙÷őúŕ™#[Ŕ0"˙÷„úřźźGŕäg0g8\Đ_†CˆCđ´8O8J9j `–‰%3L.SŇŁ›][ŸD/7>W SŠ BŃՉ-ÜŠ63CŰC‹BŃiсщ) ÜщIaZ ŕ%K˜BŃ$H!ŕ!сňç!ÉŔC ‚P‚Š CŕK™BŃH•ŕ!ŕK™BúŃH!‘ŕK™BóŃPh(Е`ŕh(Аh8`HŕH8bH€#‰CđźpG!`Q`‘Ń‚Q‚őç`g¨C€ @0&@  HKh˜BĐ Hx(Đ H!‚ I ‰C‰II‰€#CpG¨C0vC C“B0ӄF‹ĐR)Ó xp@I‹÷уŃ:Ó°´¸É¸Ŕ:űŇ°ź 2ÓÉŔűŇ ŕÉp Cp ƒp ĂpôŇŇÓ xpI@RůŇ`FpG CC›Ń‹XƒPűŃpGR‹\ƒTűŃpGŔâ˙/áËY@ÉÂP@€ ´KŃđôřRšBüŮ#‘BŇŰ‚BĐR‘BůÓ[A‰‚BřŃ źZ@P@€Y@ÉpGGGGG G(G0G8G C’фF0´ LĺŕŔÉ“C+@ůĐ˙#ŕ @pBúŃ0ź`FpG xpI[*ůŃpGŕ2x+űŃ x1p2+ůŃpGŔâ˙/áKŃđ™řRšBüŮ#‘BŇŰ‚BĐR‘BůÓ[A‰‚BřŃpGźFC€ŃÓˀÉŔŃůŇŇ Óŕ ŇxxŔŃ[IR÷Ň gFpG„FƒĐRÓp@ƒůŃ:Ó C C  Ŕ:üŇŇӁTRüŇ`FpGxG0°á`B @â @ŕ €ŕ €ŕ €ŕ  á!€ŕ‚Qŕ€R B0°á`BaB˙/á„F C›Ń Ó°´Lĺ€É;ťC+@рŔ÷Ň°źŇÓ xpI@+ ĐR÷Ň`FpG°ź Ňńçp@RűŇ`FpGxGŕ-é˙-éŕNâ<ŕĺâ  áŔŸĺ\ă˙/ć €Divide by zero˙ď˙/áď˙/á ă ăď˙/á4ŸĺŔ ă ď,ŸĺPáŔ $ŸĺPáŔ ŸĺPáŔ   á˙/á ă’Ęĺ˙/á3 ăüŸĺüŸĺąƒá°Óá°8Ăá°Óကă°Ăáď°Óá€Ŕă°Ăá°Ăá˙/á˙/áČ1Ÿĺ ă´Ăá ă˛Ăá ă°Ăá ă°Ăáe  ăŔ ă ă"ŕă°Ăá" áă°ĂႠ áŔ\âő˙˙ ă˛Ăá  ă Ŕ ă ă°Ăá ă°Ăá°Óá⢠ á/‚áŔ\âő˙˙ ăŔ ă ă°Ăá ă°Ăá°Óáâ  á €áŔ\âő˙˙Ü$ŠĺŕŠĺ˙/áŸĺ<č€âĺ° Ááĺ}Ď ă°0ÁáŔ\âü˙˙ĺ° Áá}Ď ă°@ÁáŔ\âü˙˙ĺ° Ááĺ° Áá ĺ°@Ááĺ°0Ááĺ}Ď ă°PÁáŔ\âü˙˙ĺ° Áá˙/ሟĺ°Áá˙/á ă ăş Ááś ÁᲠÁáž ÁáâĺÓ˙˙ë ăXŸĺ°Ááď˙˙ë ăďďTS4xVÍŤ¨ě0 ŠF¨ě¨ě hnz°Z~hžŤŽş€Žş2 ŔÄ0;.Yk ú Râçü˙˙đ áT;h;h;h;Ü;Ü;T; T; €= €= €=<<<<<€=€=€=Ě<Ě<Ě<Ě<Ě<Ě<" =ţl=˙H=˙˙˙˙T; óO-éŸĺ<˙˙ëŁŸĺłŸĺ0 áč4Šĺ ăřŸĺ + ă­˙˙ëđŸĺ* ăŞ˙˙ëčŸĺčŸĺ* ăŚ˙˙ë˝čěŠĺđŠĺ) ăHÓĺ áAâôŠĺIÓĺBâ‘çřŠĺ ă*@ë ă/@ëGÓĺ˙Pă ŔOâŃçăŔüĘĺ€Ÿĺă|ŸăxŸäŠĺtŸĺœŠĺŕ ă ă, ă‚˙˙ë`Ÿĺ- ă˙˙ë ă  á‚. ă{˙˙ëHŸĺ  ăx˙˙ë@Ÿĺ@Ÿĺĺäšĺ4Šĺ4ŸĺPŠĺ,ŸĺTŠĺ(ŸĺXŠĺ$Ÿĺ\Šĺ ă„”ŠĺGÓĺ•Oâ ‘ä2á ű˙˙ZŕâB^Šâĺ°č…čđ áă˙?ëëđO˝č˙/á˙˙˙pD-逡Ÿĺč$šĺ bâ(ë` á ă4@â 0 ă ”ä”ä€ŕP’äP†äQâű˙˙0Sâö˙˙č$šĺëpD˝č˙/áXCP€ ` €€w Ô9`„9@Ä9,C ¨BČB4CŠâx‘č0ƒŕ@„ŕP…ŕ`†ŕxč„4šĺ0ƒŕ„4Šĺx4šĺ0ƒŕx4Šĺđ áđL-é` áŒ ŸĺŒ°Ÿĺ–ĺZ˙˙ë  ăź@Oâ ”ä”äP–äP‚äQâű˙˙Pâ÷˙˙č$šĺß˙˙ëT0ŸĺI ăÓäŔ áEţ?ë@„â ăů˙˙ ýëđL˝č˙/áxxxxŔŔŔŔ˝ h>P`@Ŕ¨: ;;,'€t,Cô2\+ŕ˙€p˙ ăhŸĺ€ĺń ă´Áဠă°Áá ă˛Áá´Áá¸ÁáźÁá°Áá˛Áá´Áá¸ÁáźÁáđ áĂ ă`Ěĺđ áĂ ăbĚĺđ áĂ ăcĚĺđ áĂ ădĚĺđ áĂ ăeĚĺđ áĂ ăhĚĺđ áĂ ăiĚĺđ áĂ ălĚĺđ áĂ ămĚĺđ áĂ ă€â €ápĚĺđ áĂ ărĚĺđ áĂ ă`âsĚĺđ áĂ ătĚĺđ áĂ ăuĚĺđ á ă` ‚âÁçđ áĂ ăxĚĺđ áĂ ăyĚĺđ áĂ ă|Ěĺđ áĂ ă}Ěĺđ áĂ ă€Ěĺđ áĂ ăĚĺđ áĂ ă„Ěĺđ á ă`Ńĺđ á ăbŃĺđ á ăcŃĺđ á ădŃĺđ á ăeŃĺđ á ăhŃĺđ á ăiŃĺđ á ălŃĺđ á ămŃĺđ á ăpŃĺ€âđ á ărŃĺđ á ăsŃĺ`âđ á ătŃĺđ á ăuŃĺđ á ă` ‚âŃçđ á ăxŃĺđ á ăyŃĺđ á ă|Ńĺđ á ă}Ńĺđ á ă€Ńĺđ á ăŃĺđ á ă„Ńĺđ áwóŮäńŸçxF¨FŘFG8GhG˜GčG H(?¨?(@¨@(A¨A(B˜?Á(Mţ˙ó˙3ÁÎ"o{ó˙3ÁÎ"o{ó˙3ÁÎ"o{ó˙3ÁÎ"o{˙˙˙ŞŞŞUUU˙˙˙ŞŞŞUUU˙˙˙ŞŞŞUUU˙˙˙ŞŞŞUUU˙˙˙ŞŞŞUUU˙˙˙ŞŞŞUUUďď˙ZŒçJœ˙ďďďZc­˙˙˙ŞŞŞUUUçďÖĆތk„)˙˙˙ďZc­˙˙˙ZŒçJœ˙˙ g×gŒU F˙˙­€€ˇ%)Y˙°ZŒçJœ˙ďďďZc­ď˙ޢ­˛„B÷Î˙Îk˙{œ˙ďU˙R…ďď˙ZŒçJœ!˙˙˙œľ˙1”˙˙˙÷ÎsŒJ!!œ˙˙ŢďĆs˙cR)˙˙˙缼{))B˙˙˙÷ďu)k˝˙˙˙÷ÎsŒJ!!œ˙˙ŢďĆs˙cR)˙˙˙缼{))BĽÖ˙çď˙ތZ˙˙˙÷ÎsŒJ!!œ˙ĆĆ˙kk˙c˙˙˙ďBď{))B˙÷ďȐˆ„PDB˙˙˙ĽĽ˙RR˝Ľ˙˙˙ĽĽĆRRŒZ˙˙˙­ľ˝Zk{!B˙˙˙Ľ­˝RZ{9˙˙˙Ľ­˝RZ{9˙˙˙Ľ­˝RZ{9˙˙˙­ľ˝Zk{!Bď÷˙Îľ­Ć!)9˙˙˙”Î÷9˙J˙˙˙˙­„Z9ďďď­ĽœkZZBÖÖ猥ľBRk˙˙˙ĽĽÖRR­„˙˙˙˙ç„˙RBZ˙˙˙÷ďÎ÷ޜ÷ľk˙˙˙˙˙f!B˙R˙˙˙ŞŞÖUU­„˙˙˙˙ç„˙RBŒ˙˙˙˙Ό÷œZ„R˙˙ƒ˙Ľ>sB3 ĚĚ˙wx˙#5Á Z˙˝ÄńM`Ÿ) ˙˙˙ŞŞŞUUUâ˙ŃŠ˙‰Q˘H%˙´´˙GG€˙ň°ÖĂMŁ[j÷˙cĆÎBs{!Ŕ á˙ŕăź%Ÿĺ ăă€ă€ă€ă€ă € ă €@ 。ä‘âë˙˙ ăhŸĺ* ă>ř˙ë`Ÿĺ  ă;ř˙ë ă  ă8ř˙ëLŸĺ¤  ă5ř˙ë ă ă´Áá ă´Áá0Ÿĺ¸Áá@âşÁáâ´ĺ ă¸ ÁáŸĺ°ĺŔĺ ă´ Áá,âŕă˛ÂářŸĺ°Âá ă¸ÂáěŸĺě$Ÿĺ ĺ˙/á ăşĘĺ´ĘĺľĘĺśĘĺˇĘĺ¸Ę呠ăťĘĺ˝Ęĺ ă ăžÁáP-é"ëŘëü ăžĘĺ˙ ăżĘĺŔĘĺëP˝čđ áŕ-ĺťÚĺpö?ëşÚĺŻö?ëľÚĺľö?ë´ÚĺÉö?ë¸ÚĺŢö?ëˇÚĺ÷?ëśÚĺ÷?ëëđäŕ-ĺžÚĺÜö?ëżÚĺńö?ëŔÚĺőö?ëŕä˙/á@-ĺ ăL â = ă@ŸĺPă   á1 €â@Ňä@„á˛@Áŕ0Sâú˙˙@ä˙/á˛Áŕ0Sâü˙˙@ä˙/á                  đ@-éBJRZbjrz‚Š’š˘ŞśÂÎÖâîö "&.B1.07,ęˆ Ÿĺŕă°ÂဠŸĺ°ŇáTŸĺ\ â0âń’ç™Pă@0˙/á™PăźĎ00˙/á˛Ďá$0ĺ˙/á ă Ÿĺ˛á ‚âŸĺRá 0˙/áŢź DP`lŒ  ă ă Ÿĺ0Ÿĺ܀âŔâŔ‘äŔ€äPáű˙˙:đ‚âěđO-é@ ăP ă¤ ăBë ă ă €âAâ˛Ŕဠă°Ŕá ă¸Ŕá  ăĚŸĺ€âü€ĺł ăź‹â ă´ËᙠăşËá ă €â¸Ë᠀Ÿĺ Ÿĺc ăœpŸĺę@DâśAĆá™ĺ€ŕ á˜ĺŠë`€â˛ĆáśÖá Păü˙˙ŞśÖá Păü˙˙şă P… ` ăĹ  \ ăE  X —ĺPăŕ˙˙:  ă¸ËáŔŠâđO˝č đ á ˜”0@-造ăS ă…ĺ" ă¸Ĺá ăâşĹá ăâIâôŸĺô Ÿĺ0 áŔ ă ŕ ă˛ŕÁŕŔŒâ \ă˛ŕĂŕú˙˙ş0 ăŔ á€ŕ  á Î á0ƒâ Să˛ŔÁŕ÷˙˙ş(Ŕ ă  á°0Äá0â˛0Äáâ Qă@@„âô˙˙ş ăAâ ă°Ŕá˛Ŕá ă´Ŕáo ă°Ĺá´Ĺá  ă…ĺ0€˝č!Ce‡xV4ŕ-ĺ$ ă2 áXŔŸĺ ă€$‚ŕŕŕŕâŽŕ ážŕœáâ€Qă˛ŕÂŕ÷˙˙şPăđ ă$ŸĺŔ€ŕ?Ŕ âŒŔ áźŔ‘á€â@Pă˛ŔÂŕ÷˙˙şđä,,0 ă °á ĄRႠ ‘ü˙˙:Qá0ŁŕA 2ᢠ ů˙˙ áđ áŕ-é˙-éŕNâ<ŕĺâ  áŔŸĺ\ă đ ć €Divide by zero!"!!"!"!!""!!"!""""!"!!""!!"!""""!!!!!!""""!"!!"!!!!!!!"!!""!!"!!!!!!!"""""!!"!!!!!!!!!!!!!0CFGNINTENDOxG[ď?ęxGbô˙ęxGDő˙ęxG\ň?ęxGZô˙ęxGü˙ęxG\ô˙ęxG ý˙ęxGý˙ęxGżý˙ęxGeô˙ęxGČô˙ęxGqô˙ęxG‘ő˙ęxGËő˙ę€XâŮTńšW”ôšĺ@€XâŮTńšW”ôšĺ@€XâŮTńšW”ôšĺŮäŮä€áX áŒXâŮTńšW”ôšĺ$  á%Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺX… XâŮTńšW”ôšĺ2âT…â˙ă1ƒă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2â1ƒăTEâ˙ă1ƒâ1ă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙Xâ\…ကXâŮTńšW”ôšĺ0 ă@”ŕ2ƒ#D„#@€XâŮTńšW”ôšĺŔŮäŮäČá~Úĺ âB.ŠâŕâĄő’çŔŒâÚĺ âB.ŠâŕâĄő’çXâŮTńšW”ôšĺ'ŕ1âp—ŕ2ƒ#!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ%Č á â+ŠâŕâĄő’çL á€€XâŮTńšW”ôšĺXE XâŮTńšW”ôšĺe\ á2âT…â˙ă1ƒă2ƒeT á@€XâŮTńšW”ôšĺe\ á2â1ƒăTEâ˙ă1ƒâ1ă2ƒeT á@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙TâX…ကXâŮTńšW”ôšĺ0 ă¤L°á2ƒ#€@„#L á@€XâŮTńšW”ôšĺ€$Úĺă ƒÚĺPă ƒĘI€ @€XâŮTńšW”ôšĺŮäŮä€áh áŒXâŮTńšW”ôšĺ$  á&Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺh†â€€XâŮTńšW”ôšĺ2âd†â˙ă1ƒă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2â1ƒădFâ˙ă1ƒâ1ă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙hâl†á€€XâŮTńšW”ôšĺă0 ăE„@”ŕ2ƒ#@€XâŮTńšW”ôšĺŃŮŕ‰ŕ€€XâŮTńšW”ôšĺ'ŕ1âp—ŕ2ƒ#!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ&Č á â+ŠâŕâĄő’çL á€€XâŮTńšW”ôšĺhF XâŮTńšW”ôšĺfl á2âd†â˙ă1ƒă2ƒfd á@€XâŮTńšW”ôšĺfl á2â1ƒădFâ˙ă1ƒâ1ă2ƒfd á@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙dâh†á€€XâŮTńšW”ôšĺđ(á0 ăd@ áă2ƒEÄă@€XâŮTńšW”ôšĺăŃŮŕ‰@€H€€XâŮTńšW”ôšĺŮäŮä€áx áŒXâŮTńšW”ôšĺ$  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’çx‡â€€XâŮTńšW”ôšĺx‡â€€XâŮTńšW”ôšĺ2ât‡â˙ă1ƒă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2â1ƒătGâ˙ă1ƒâ1ă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙xâ|‡á€€XâŮTńšW”ôšĺ ăăâăD„ QăD„R〠Tă€"@”ŕ 2â2ƒ#1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺă€ă€@Tŕ 2â2ƒ31ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺăŃŮŕ‰@€H€€XâŮTńšW”ôšĺ'ŕ1âp—ŕ2ƒ#!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’çx‡âL á€€XâŮTńšW”ôšĺxG XâŮTńšW”ôšĺg| á2ât‡â˙ă1ƒă2ƒgt á@€XâŮTńšW”ôšĺg| á2â1ƒătGâ˙ă1ƒâ1ă2ƒgt á@€XâŮTńšW”ôšĺŮä˙tâx‡á€€XâŮTńšW”ôšĺ˙D$â 2ƒă@€XâŮTńšW”ôšĺăŃŮŕ‰@€H€€XâŮTńšW”ôšĺŮäŮä€á á|ŠĺŒXâŮTńšW”ôšĺ$  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’çxG XâŮTńšW”ôšĺ|šĺ€â|Šĺ€€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç  á2â€â˙ă1ƒă2ƒ  á âB.ŠâŕâĄő’çŔ€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç  á2â1ƒă@â˙ă1ƒâ1ă2ƒ  á âB.ŠâŕâĄő’çŔ€XâŮTńšW”ôšĺŮä'Č á âB.ŠâŕâĄő’çŔ€XâŮTńšW”ôšĺ1â2ƒă@€XâŮTńšW”ôšĺăŃŮŕ‰@€H€€XâŮTńšW”ôšĺ|šĺ'ŕ1âp—ŕ2ƒ#!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’çxGâL á€€XâŮTńšW”ôšĺ|šĺ@â|Šĺ€€XâŮTńšW”ôšĺ2âD„â˙ă1ƒă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2â1ƒăDDâ˙ă1ƒâ1ă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺŮäL á€€XâŮTńšW”ôšĺ2â2#â@€XâŮTńšW”ôšĺ˙XâT…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Xâ˙âP…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙XâT…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Xâ˙âP…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙XâT…á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙Xâ\…ကXâŮTńšW”ôšĺ˙XâP…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ%T…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ&T…á˙\Ĺă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ˙âP…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ'T…á˙\Ĺă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ˙âP…á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙TâX…ကXâŮTńšW”ôšĺ˙Tâ$T…á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâ˙â`†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâd†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâd†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâ˙â`†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâd†á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙hâl†á€€XâŮTńšW”ôšĺ˙hâ`†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ%d†á˙lĆă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ˙â`†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ&d†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ'd†á˙lĆă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ˙â`†á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙dâh†á€€XâŮTńšW”ôšĺ˙dâ$d†á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙xâ˙âp‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙xât‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙xâ˙âp‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙xât‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙xât‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙xâ|‡á€€XâŮTńšW”ôšĺ˙xâp‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ%t‡á˙|Çă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ˙âp‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ&t‡á˙|Çă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ˙âp‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ't‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç˙tâx‡á€€XâŮTńšW”ôšĺ˙tâ$t‡á@€XâŮTńšW”ôšĺ%  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ% á˙â'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ&  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ& á˙â'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ'  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ'Č á˙ â âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺÚĺ‚Úĺŕ ƒÚĺPă ƒĘI€ @€XâŮTńšW”ôšĺ@€Hâřę$  á'Č á âB.ŠâŕâĄő’瀀XâŮTńšW”ôšĺ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺD á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺD á@€XâŮTńšW”ôšĺ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺD á@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’çL á€€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕ@”ŕ0á2â!ŕă2ƒ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕD”ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕ@”ŕ0á2â!ŕă2ƒ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕD”ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕ@”ŕ0á2â!ŕă2ƒ˙Dâ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕD”ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç$ŕL”ŕ0á2â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕ@”ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙âđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ áđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙âđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ áđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙âđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ áđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç  áđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ˙âđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕ@Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕDTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕ@Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕDTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕ@Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕDTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç$ŕLTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕ@Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ á2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ á2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ á2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç  á2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ˙â2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ă@ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ăDŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ă@ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ăDŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ă@ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ2 ăDŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç2 ăLŕ1ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ2 ă@ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD4ŕ1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç0 ăL4ŕ1ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ@ ă1 ă@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â0 ă@”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ0 ăD”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç0 ăL”á1ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ0 ă@”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ˙â$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ'Č á â+ŠâŕâĄő’ç$ŕ Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ$ŕTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺăg €€XâŮTńšW”ôšĺ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,XŃçȌâ,ŃçȌâ|ĊĺT…áX áŔ€XâŮTńšW”ôšĺ㠐‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺŮäŮ唀á â-ŠâĄ’焊吉ŕŒXâŮTńšW”ôšĺăa ‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺ% á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQăÇ ŒXâŮTńšW”ôšĺŮä$ŕL”ŕ0á2â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ ă|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQ㨠 â-ŠâĄ’焊吉ŕŒXâŮTńšW”ôšĺ XâŮTńšW”ôšĺ@€Hâ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,˜ŃçȌâ,ŃçȌâ|Ċ唉á â-ŠâĄ’焊吉ŕŒXâŮTńšW”ôšĺă›˙˙‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺ㐉âŔ€XâŮTńšW”ôšĺ ŮäŮä„šĺIŕ”‚á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQăf  â-ŠâĄ’焊吉ŕXâŮTńšW”ôšĺŮä  áđ(á˙ŕă€!$ŕ@´ŕ0á2â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ ă”˙˙ęă­˙˙ €€XâŮTńšW”ôšĺ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,hŃçȌâ,ŃçȌâ|Ċĺd†áh áŔ€XâŮTńšW”ôšĺăJ˙˙ ‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺăł˙˙ ‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺ& á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQă ŒXâŮTńšW”ôšĺŮä$ŕLTŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ ăO˙˙ęăh˙˙€€XâŮTńšW”ôšĺă˙˙‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺă}˙˙‰âŔ€XâŮTńšW”ôšĺŮä  á2#â#?°á$ŕ@Ôŕ2ƒ# 2#â˙Dâ1ƒ!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ ă&˙˙ę Ůä$  áëŔ€XâŮTńšW”ôšĺ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,xŃçȌâ,ŃçȌâ|Ċĺt‡áx áŔ€XâŮTńšW”ôšĺ%( á˙ â$  áv뀀XâŮTńšW”ôšĺ' á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQă° ŒXâŮTńšW”ôšĺŮä2 ăLŕ1ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ  ăëţ˙ęŃŮŕ|šĺ(!ŕ‘ŕ|Šĺ0á2â "ŕă2ƒŔ€XâŮTńšW”ôšĺ'˜ á â-ŠâĄ’焊吉ŕ@€XâŮTńšW”ôšĺŔŮäŮäČá$  á âB.ŠâŕâĄő’çŒXâŮTńšW”ôšĺŮä0 ăL4ŕ1ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ( ăťţ˙ę Ůä‰ëL áŔ€XâŮTńšW”ôšĺ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,ŃçȌâ,HŃçȌâ|ĊĺL á 0âP† áƒ;€áŔ€XâŮTńšW”ôšĺ%( á˙ âoëL á€€XâŮTńšW”ôšĺ ă€Ęĺ@€XâŮTńšW”ôšĺ ââĄ á  á$€á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQă8 ŒXâŮTńšW”ôšĺŮä0 ăL”á1ƒ@€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ0 ăsţ˙ęŃŮŕ|šĺ(!ŕx‘ŕ0á2â "ŕă2ƒŔ€XâŮTńšW”ôšĺ|tŠĺ€€XâŮTńšW”ôšĺŔŮäŮäČá â+ŠâŕâĄő’çL áŒXâŮTńšW”ôšĺ|Ěĺ â-ŠâĄ’ç,˜ŃçȌâ,ŃçȌâ|Ċ唉á â-ŠâĄ’焊吉ŕŔ€Hâ ă€Ęĺ@€HâËęŮä$ŕ Tŕ0á2â 2#â!ŕă2ƒ€€XâŮTńšW”ôšĺ„šĺIŕ8 ă0ţ˙ę ăĐĎĺȏĺăřO- ÄŁŸĺÄłŸĺ,ęF.Šâř‚č¸Ÿĺ°Ńá˙ â ⏚ĺ!ŕ଩ĺˆ#ŸĺRăřO˝˙/# ă> ă°5Âá: ă˛5Âá`ŕâ ă  hŸ˙/<â<3 Ŕ°Šĺ  ă4#ßĺ ‚Ră  $#Ďĺ ă,Ÿ˙/ ă Ÿ˙/áëŇ˙˙Źšĺč"ŸĺPăä"Ÿ RâŘ"ĺßŔ  ă˜ŠĺĽëĐBßĺ4ă  ă ăď4ă@ ů˙˙ ¨šĺ€â¨ŠĺFŠâřčşÚĺxâşĘĺ¤šĺ€ˆŕâ”Šĺ ăœôšĺ¤šĺ€ˆŕ˜šĺâ˜ŠĺGQăœôšEťÚĺźĘĺŔâ”ÄŠĺœôšĺ¤šĺ€ˆŕ˜šĺâ˜ŠĺQăœôšEŔâ”ÄŠĺœôšĺťÚĺ€ă şÚĺxâ€ăşĘĺ‚Úĺ€ă‚Ęĺ  ă€ˆŕ ă˜ŠĺŔâ”ÄŠĺGö˙ꤚĺ @ ŕŔâ”ÄŠĺœôšĺ¤šĺ€ˆŕ˜šĺâ˜Šĺ™QăœôšE†ĎOâ”ÄŠĺ šĺ€â Šĺœôšĺş$Úĺ âPă ˜šĺšÚĺPá@ă ‚Úĺ€ă‚Ęĺ¤$šĺˆšĺ€ŕˆŠĺ‘Úĺă â  ă@ŕŒšĺŕ:‚Úĺ€ă‚ĘĺÚĺ  áŒŠĺ‚Úĺă’Ú’Ę€$Úĺă ö˙ Úĺ‚Úĺŕö˙ ŮĺvRă  ƒ$Ę  ă€$Ęĺă@  ÁăH  Á ăP  Á ăX  Áă`  Áâ@  ă‚Ęĺ„šĺIŕ á|ĚĺČLâ|Ċĺ â-ŠâĄ-’ç,ÂçȌâ  á,ÂçQăú  â-ŠâĄ’焊吉ŕXâŮTńšW”ôšĺPFPFh>P01‰/Á/˙ â˙ \ă‚J€ăńŸ"ę 3Ü-ä- :ô-ü-. . : : : : : : :.TA`AlAxA„A :AœA¨A´AŔAĐAÜAěAřA :B B,B8BDBPB\B : : : : : : : : :BBBBBBBBBBBBBBBB@56d6ź677 :477¨7Ŕ78 : : : : : : : : : :ě- : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : : :ţ \ă(ŸUŃWđ QĘLâůęţ \ăŸUÁWđ QĘLâüęRead from OAM. Wrote to OAM. ˙ â˙ \ăî˙˙J€ăńŸęô2Œ-- :°-ź-Ä-Ě- : : : : : : :Ô-<@H@T@`@l@ :x@„@@œ@¨@ź@Č@Ř@ä@ :A AA$A0AËĚă ŔŒŕ ăˌ €ăź‚á Ŕăˌ⼂áđ áÉLâT!ŸĺŔLâ ňçŇĺt Ÿĺ>ËĚă ŔŒŕ ăˌ €ăăź˘á˛Âá ŔăÁă+‚â°Âá˛Âáđ áxxxxŒŒŒŒSN€tŔuŔuh>Ix^ Zď!`Ś@˘@Śř&ŘÔ9Ŕ_Ü9Đ_ô9ŕ_ü9đ_`ŕ?DDDD˙ ăđ áđ á@šĺ Ńçđ áDšĺ Ńçđ áHšĺ Ńçđ áLšĺ Ńçđ áPšĺ Ńçđ áTšĺ Ńçđ áXšĺ Ńçđ áŒăâÁĺTšĺ Áçđ áXšĺ Áçđ áĆÚĺĆĘĺâ Pă”Oäš4Šĺ¨OdOŠĺČÚĺşę : : : :đ á(;|;”; ;đ áâ ÄĘĺĹÚ偀á’ęâÉĘĺÇÚĺÇĘĺăÉÚĺ ăĹĘĹĘČĘČĘÄÚĺĹÚ偀áŕ-ĺ‚ëŕäŃ˙˙ę<đ; : :đ á ăđ â vę ăĆ˙˙ đ á(;ŕ=L<$<đ áÇÚĺÇĘĺ!ŕŕQăđ @-éU˙żë@˝čđ áČĘĺă˛˙˙ nOâ4ŠĺrOâPă$ Pă$ Pă$ Pă$ Pă$Šĺđ áâÚĺęáÚĺęŕÚĺęŢÚĺę ăâ  á€ŕ€ŕđ á(;ŕ<ř< :đ á ăĹĘÄĘÄšĺ9ęČĘĺ⌟ĺĺ…˙˙ę : =0= :đ áâ ÄĘĺ+ęČĘĺ Pă  C SĆĘĺv˙˙ę(;\=”; ;đ á?â ÄĘĺę(;ŕ=ř< :đ á(;ŕ= : :đ áŹC¸Ÿĺ9@-éä0äŹŸĺ<°č<č¤Ÿĺ<°č<č8€˝ččšĺô$šĺŕŕ@ŠĺDŠĺęčšĺAâô$šĺŕŕHŠĺLŠĺ„šĺIŕ â-ŠâĄ’焊吉ŕđ áčšĺô$šĺ€ŕŕ@ŠĺDŠĺHŠĺLŠĺî˙˙ęŸĺř$šĺ€ŕŕTŠĺč˙˙ęˆ?¤9Ä9ŕ 0PxŒ´ä h”źĐ8TxŹĚô0`| ¸ä  Pˆ¤Ěě 8Lt¤Ŕ@`Œ¸Ěü4PhˆŹŘôH¤Ěä 4 ` | ¤ Ô ě    8 P l „ ° Č  ŕ ü  4 P | ” °  Č ŕ ü  @ X t   ¨ Ä ŕ  $ @ X t  Œ ¤ Đ č  <X pœ´Ü0\„Źě(<PdxŒ ´ä@lœČ4pŹč$`œě(\ŒŔđ$T˜ČHˆČHœÜř0Lh„´Đđ ,Hh„´Ěě(Dd€°Ě0d”Čř<l„ŔÜ (lœüdlB€œDTl¨Äŕ$ X h P$€ œ ¸ ü  !(!d!„!Č!č!ř!0"X"ˆ"¨"¸"Ô"#<#T#¨#Č#Ř# $ $$ $Ô$Ź:¸:Ä:Đ:Ü:č:ô:Ü( : : : :ˆ8 ;;D+ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS HOLMES €003?5˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕP™céGc0čc-A cY9+ "Zniknięcie młodego lorda" Arthur Conan Doyle Nasze małe mieszkanie przy Baker Street bywało widowniš wielu dramatycznych wizyt. Ale chyba najbardziej niespodziewanei wstrzšsajšce były odwiedziny utytułowanego naukowca, doktora filozofii;Mr. Thorneycrofta Huxtable'a. Jego przyjœcie poprzedził o kilka sekund bilet wizytowy, który zdawał się być za mały, by unieœć ciężar tylu tytułów naukowych, anastępnie wkroczył on sam tak wielki, tak okazały i tak godny, iż zdawał się być wprost wcieleniem pewnoœci siebie i solidnoœci. Skoro jednak tylko zamknšł za sobš drzwi, zatoczył się w kierunku stołu,potem potknšł się i runšł jak długi bez przytomnoœci na skórę niedŸwiedziš rozcišgniętš na ziemi przed kominkiem. Zdumieni zerwaliœmy się gwałtownie z miejsc i kilka sekund patrzyliœmy nań w zupełnym milczeniu. Ten wielki wrak ludzki œwiadczył o niespodziewanej a morderczej burzy, szalejšcej z dala od nas na wielkim oceanie życia. Zaraz też Holmes pospieszył z poduszkš, by ułożyć mu jš pod głowš. Następnie wlał mu do ust nieco wódki. Bladš i obwisłš twarz nieznajomego pokrywały zmarszczki trosk. Pod zamkniętymi oczami malowały się sine worki zwiotczałej skóry. Rozchylone usta, jakby pod wpływem bólu, opuszczały się kšcikami ku dołowi, zaœ okršgły podbródekprzyprószony był drobnym zarostem. Na kołnierzyku i koszuli widoczne były œlady brudu, pozostałoœci po długiej podróży. Nakształtnej głowie jeżyły się zwichrzone włosy. Leżšcego przed nami człowieka widocznie musiał spotkać dotkliwy cios. - Co mu się stało, Watsonie? - spytał Holmes. - Zupełne wyczerpanie organizmu. Może tylko wskutek głodu i zmęczenia... - odpowiedziałem, badajšc słabiutki puls. Tędy sšczył się nikły strumyczek życia. - O! Bilet z Mackleton w północnej Anglii do Londynu i z powrotem - rzekł Holmes. Wycišgnšł go nieznajomemu z kieszonki od zegarka. - Ale przecież nie ma jeszcze dwunastej godziny. Widocznie wyjechał wczesnym rankiem. Wreszcie pomarszczone powieki zadrżały i rozchyliły się. Spojrzały na nas oczy szare; jakby bezmyœlne i nic nie widzšce. Po chwili goœć nasz z wielkim trudem podniósł się z twarzš purpurowš ze wstydu. - Proszę mi wybaczyć zasłabnięcie, Mr. Holmes! To z przepracowania. Jeœli byłby pan tak uprzejmy poczęstować mnie szklankš mleka z sucharkiem, to niewštpliwie bardzo by mnie to wzmocniło. Przyszedłem do pana osobiœcie, Mr. Holmes, by mieć pewnoœć, iż pojedzie pan wraz ze mnš. Telegram mógłby bowiem nie przekonać pana dostatecznie, jak niesłychanie pilna jest ta sprawa. A tego się właœnie obawiałem. - Czy wrócił pan już zupełnie do sił? - Czuje się całkiem dobrze. Nie pojmuję, jak mogłem tak zasłabnšć. Mr. Holmes, czynie zechciałby pan pojechać ze mnš następnym pocišgiem do Mackleton? Bardzo mi na tym zależy. Mój przyjaciel potrzšsnšł odmownie głowš.- Mój kolega, dr Watson może panu powiedzieć, jak bardzo jesteœmy obecnie zajęci. Zatrzymuje mnie w mieœcie sprawa "Ferrers Documents". Ponadto rozpoczyna się proces w zwišzku z zabójstwem Abergavenny. Tylko bardzo poważne względybyłyby w stanie skłonić mnie w obecnej chwili do opuszczenia Londynu. - Ważne! - zawołał nasz goœć, wyrzucajšc ręce w górę. - Czy nic pan nie słyszał o porwaniu jedynego syna księcia na Holdernesse? - Co?! Syna ministra w ostatnim gabinecie rzšdowym? - Tak! Staraliœmy się, by wiadomoœć ta nie dostała się do gazet. Mimo to jednak we wczorajszym wieczornym wydaniu "The Globe" ukazała się wzmianka na ten temat. Myœlałem, iż doszło to do pańskiej wiadomoœci. Holmes wycišgnšł długš, szczupłš dłoń po tom Encyklopedii współczesnych oznaczony literš "H". - Holdernesse, szósty ksišżę, K.G., P.C... Ojej, połowa alfabetu! Baronett Beverley, pan na Carston... Mój drogi, ależ to cała litania tytułów! Od 1900 r. namiestnik Hallamshire. Ożeniony w 1888 r. z Edytš, córkš Sir Charlesa Appledore'a. Spadkobierca i jedynak, Lord Saltire. Właœciciel około 250 000 akrów ziemi. Kopalnie w Lancashire i Walii. Adres: CarltonHouse Terrace. Holdernesse Hul1, Hallamshire; Carston Castle, Bangor w Walii.Od 1872 r. Lord Admiralicji. Pierwszy sekretarz stanu od... Tak! Tak! To bez wštpienia jeden z najznaczniejszych poddanych korony. - Najznaczniejszy i prawdopodobnie najbogatszy. Zdaję sobie sprawę, Mr. Holmes, iż majšc wysokie aspiracje zawodowe gotów pan jest pracować ideowodla samej sprawy. O jednym jednak mogę pana zapewnić, Mr. Holmes. Jego Wysokoœć,jak mnie poinformował, wręczy czek na pięć tysięcy funtów szterlingów temu, kto wskaże miejsce pobytu jego syna. Dalszy tysišc funtów przypadnie temu, kto poda nazwisko człowieka lub ludzi, którzy porwali syna księcia. - Istotnie ksišżęce warunki! - powiedział Holmes. Powinniœmy więc chyba, Watsonie, towarzyszyć doktorowi Huxleyowi w drodzepowrotnej do północnej Anglii. Teraz jednak, doktorze Huxtable, proszę coœ zjeœć i wypić mleko. Jednoczeœnie zaœ niechpan będzie uprzejmy wszystko nam opowiedzieć, kiedy i jak się to stało oraz co wspólnego z tš sprawš ma dr Thorneycroft Huxtable z Priory School w pobliżu Mackleton. Dziwi mnie też dlaczego przybywa pan żšdać moich skromnych usług dopiero w trzy dni po wypadku? Stan bowiem pańskiego zarostu wskazuje datę. Goœć nasz spożył mleko z sucharkami. Po chwili oczy jego odzyskały normalny blask, a policzki rumieńce, gdy z wielkim ożywieniem i bardzo przejrzyœcie poczšł wyjaœniać sytuację. - Muszę panów poinformować, dżentelmeni,iż Priory to szkoła przygotowawcza. Jestem jej założycielem i kierownikiem. Byćmoże, komentarze Huxtable'a do dzieł Horacego przypomnš panom moje nazwisko. Priory uznać należy niewštpliwie za najlepszš i najbardziej ekskluzywnš szkołę przygotowawczš w całej Anglii. Lord Leverstocke, pan na Blackwater, Sir Cathcarct Soames i inni powierzyli mi swoich synów. Ale dopiero trzy tygodnie temu doznałem uczucia, iż szkoła moja osišga szczyt powodzenia. Stało się to wtedy, gdy ksišżę Holdernesse przysłał swego sekretarza, Mr. Jamesa Wildera z zawiadomieniem, że młody, dziesięcioletni lord Saltire, jedynak i dziedzic, zostanie oddany pod mojš opiekę. Okazało się to niestety wstępem do największej tragedii mojego życia. Wówczas jednak nie miałem jeszcze o tym najmniejszego pojęcia. Chłopiec przyjechał pierwszego maja, czylina poczštku okresu letniego. Ach! Cóż to za czarujšce dziecko. Zaaklimatyzował się bardzo szybko. Muszę panom coœ jeszcze wyznać. Nie popełnię chyba niedyskrecji. Zresztš zatajenie czegoœ w takiej sytuacji byłoby niedorzecznoœciš. Otóż młody lord nie był w domu zbyt szczęœliwy. Było bowiem publicznš tajemnicš, iż pożycie małżeńskie księcia nie należało do harmonijnych. Cała sprawa zakończyła się separacjš za obopólnš zgodš, a księżna udała się do swej rezydencji w południowej Francji. Wyjazd nastšpił na krótko przed tym wypadkiem. Wiadomo też, iż dziecko było silnie zwišzane uczuciowo zmatkš. Gdy więc opuœciła Holdernesse Hall, chłopiec nie mógł wprost znaleŸć sobie miejsca i włóczył się bez celu. Dlatego też ksišżę zdecydował się oddać go do mojego zakładu. Już po dwu tygodniach chłopiec czuł się jak u siebie w domu, był zupełnie szczęœliwy. Można to było zauważyć przy każdej okazji. Ostatni raz widziano go wieczorem trzynastego maja, to znaczy w ostatni poniedziałek. Jego pokój mieœcił się na drugim piętrze. Przechodziło się doń przez drugi większy pokój, w którym spało dwóch uczniów. Chłopcy ci jednak twierdza,iż niczego nie widzieli, ani nie słyszeli. Z całš pewnoœciš więc młody Saltire nie przeszedł tędy. Natomiast okno w jego pokoju było otwarte, zaœ cała œciana dokoła pokryta jest bardzo gęstym bluszczem. Co prawda żadnych œladów stóp na ziemi pod oknem nie mogliœmy znaleŸć, jednak z całš pewnoœciš jest to jedyne możliwe wyjœcie. Nieobecnoœć młodego lorda odkryto we wtorek o godzinie siódmej rano. Łóżko wskazywało na to, iż spał w nim, a dopiero przed samym odejœciem ubrał się całkowicie w czarnš kurtkę eton i ciemnoszare spodnie. Nie stwierdzono żadnych œladów, aby ktoœ wchodził do pokoju. Z całš pewnoœciš nie słyszano również ani krzyków, ani odgłosów szamotaniny, które musiałyby być zauważone przez Canatera, starszego chłopca, który œpi w przylegajšcym pokoju i odznacza się bardzo lekkim snem. Skoro tylko odkryto zniknięcie lorda Saltire'a, natychmiast zarzšdziłem zbiórkę wszystkich wychowanków zakładu oraz nauczycieli i służby. I co się wówczas okazało?! Uciekł nie tylko sam lord Saltire. Zniknšł również Heidegger, nauczyciel języka niemieckiego. Pokój jego mieœcił się na drugim piętrze w końcu budynku. Wszystko œwiadczy więc za tym, iż uciekł w ten sam sposób, co młody lord. Również ijego łóżko tak wyglšdało, jakby w nim spał. Wyszedł jednak chyba niekompletnie ubrany, gdyż na ziemi leżała koszula i skarpetki. Heidegger na pewno spuœcił się na dół po gałęziach bluszczu. Zauważyliœmybowiem œlady stóp na trawniku pod oknem. W niewielkiej szopie obok trawnika znajdował się jego rower, który również zniknšł. Nauczyciel niemieckiego był u mnie od dwu lat i posiadał znakomite œwiadectwa. Tak jednak nauczyciele, jak i chłopcy niezbyt lubili tego milczšcego i ponurego człowieka.Uciekinierzy zniknęli bez œladu i dziœ we czwartek, tak samo nic o nich nie wiemy jak we wtorek. Naturalnie natychmiast porozumieliœmy się z Holdernesse Hall, które znajduje się zaledwie o kilka mil drogiod szkoły. Ostatecznie chłopiec mógł w jakimœ nagłym porywie tęsknoty za domem rodzinnym udać się do ojca. To byłoby zupełnie prawdopodobne. Tymczasem tam nic o nim nie słyszano, ksišżę zaœ zmartwił się ogromnie. Jeœli o mnie chodzi,to sami panowie widzicie, co się ze mnš działo. Poczucie odpowiedzialnoœci i okropnaniepewnoœć doprowadziły mnie do stanu kompletnego wyczerpania nerwowego. Mr. Holmes, błagam pana! Jeœli kiedykolwiek mapan dokonać jakiegoœ ogromnego wysiłku, wymagajšcego zmobilizowania wszystkich swych sił, to niech pan uczyni to właœnie teraz. W całym życiu na pewno nie trafi sięjuż panu sprawa, która byłaby bardziej tego warta. Sherlock Holmes w napięciu słuchał relacji nieszczęœliwego nauczyciela. Nie potrzebował żadnej zachęty. Œcišgnięte brwi, przecięte głębokš zmarszczkš, dobitnie œwiadczyły o tym, iż skupiał on całš uwagę na problemie, który niezależnie od ogromnych korzyœci niezmiernie go zainteresował. Holmes bowiem odznaczał się wielkim zamiłowaniem do skomplikowanych i niezwykłych zagadek. Teraz wycišgnšł notes i zapisał w nim jednš czy dwie informacje. - Dopuœcił się pan wielkiego niedbalstwa, nie przychodzšc do mnie wczeœniej! - rzekłsurowo. - Dlatego też postawił mnie pan wobec bardzo poważnych trudnoœci na samym poczštku dochodzenia. Na przykład jest wprost nie do pomyœlenia, aby doœwiadczony obserwator nie dowiedział się czegoœ po dokładnych oględzinach tego bluszczu i trawnika. - To nie moja wina, Mr. Holmes. Jego Wysokoœć za wszelkš cenę pragnšł uniknšć skandalu. Nie chciał wywlekać przed œwiatem tragedii rodzinnej i ogromnie obawiał się czegokolwiek w tym rodzaju. - Czy wszczęto jakieœ dochodzenia urzędowe? - Tak, sir! Ale nie dały one rezultatów. Poczštkowo uzyskano wyraŸny œlad. Tak sięprzynajmniej zdawało. Otrzymano bowiem meldunek, iż na pobliskiej stacji widziano chłopca i młodego mężczyznę, odjeżdżajšcych rannym pocišgiem. Wczoraj wieczorem nadeszła jednak inna wiadomoœć. Mianowicie wyœledzono wspomnianš parę w Liverpoolu, ale okazałosię, iż nie ma ona nic wspólnego ze sprawš.Wówczas to zrozpaczony i rozczarowany spędziłem noc bezsennie, a rannym pocišgiem udałem się prosto do pana. - Prawdopodobnie, gdy się okazało, iż trop był fałszywy, zwolniło się tempo poszukiwań prowadzonych przez miejscowšpolicję? - Zupełnie ich poniechano. - Czyli stracono trzy dni. W ogóle pokierowano sprawš w sposób godny pożałowania. - Tak! Teraz w pełni zdaję sobie z tego sprawę. - A jednak problem ten chyba będzie można rozwišzać. Zajmę się nim z wielkš przyjemnoœciš. Czy nie zauważył pan, aby chłopca łšczyło coœ z nauczycielem niemieckiego? - Nie. - Czy należał on do klasy tego nauczyciela? - Nie! O ile wiem, to nigdy nie zamienił z nim słowa. - To niewštpliwie bardzo dziwne! Czy chłopiec miał rower? - Nie. - Czy brakowało jakiegoœ innego roweru? - Nie. - Na pewno? - Z całš pewnoœciš. - No dobrze! Nie przypuszcza pan chyba poważnie, iż ten Niemiec odjechał na rowerze w głuchš noc, unoszšc chłopca narękach!? - Na pewno nie. - W takim razie, jak pan to sobie wyobraża? - Rower mógł służyć tylko do zmylenia œladu. Prawdopodobnie ukryto go, a oni obajposzli piechotš. - Czy jednak tego rodzaju mylenie œladów nie wydaje się pozbawione sensu? Czy w szopie znajdujš się jeszcze inne rowery? - Kilka. - Czy więc nie ukryliby raczej dwu rowerów, jeœliby chcieli wywołać wrażenie, iż uciekli na nich? - Przypuszczalnie tak! - Naturalnie, tak właœnie zrobiliby. A więc teoria mylenia œladów odpada. Niemniej samfakt stanowi godny uwagi punkt wyjœciowy dla dochodzenia. Rower to nie szpilka. Niełatwo go ukryć lub zniszczyć, aby œladupo nim nie zostało. A teraz inne pytanie. Czy w przeddzień zniknięcia chłopca chciałsię ktoœ z nim widzieć? - Nie. - Czy otrzymał jakiœ list? - Tak! Jeden. - Od kogo? - Od ojca. - Czy otwiera pan listy wychowanków? - Nie. - Skšd więc pan wie, iż to był list od ojca? - Kopertę zdobił herb. Ponadto zaadresowana była charakterystycznym, ostrym pismem księcia. Zresztš ksišżę przypomniał sobie o liœcie. - Kiedy chłopiec otrzymał poprzedni list? - Kilka dni wczeœniej! Nie dłużej. - Czy nie nadszedł do niego kiedyœ list z Francji? - Nie! Nigdy. - Pan oczywiœcie orientuje się, jaki jest celmoich pytań. Chłopiec albo został porwany siłš, albo uciekł z własnej woli. W tym ostatnim wypadku prawdopodobnie potrzebna była zachęta z zewnštrz, aby nakłonić tak młodego chłopca do tego rodzaju przedsięwzięcia. Skoro nikt go nie odwiedzał, to zachęta musiała nadejœć w listach. Dlatego też staram się dokładnie ustalić, kto do niego pisywał. - Obawiam się, iż niewiele będę mógł panu pomóc. O ile wiem, otrzymywał listy tylko od ojca. - ...który napisał do syna w przeddzień zniknięcia. Czy między ojcem a synem panowały serdeczne stosunki? - Jego Wysokoœć nikomu nie okazywał serca. W pełni pochłaniajš go ważne sprawy państwowe, toteż zwykłym uczuciom ludzkim raczej nie poddaje się. Naswój jednak sposób był dobry dla syna. - Jednakże chłopiec stał po stronie matki? Co? - Tak. - Mówił o tym? - Nie. - A więc ksišżę wspominał? - Wielkie nieba! Nie! - Jak więc pan się o tym dowiedział? - Miałem poufnš rozmowę z Mr. Jamesem Wilderem sekretarzem Jego Wysokoœci. Od niego właœnie pochodzš informacje na temat uczuć lorda Saltire'a. - Rozumiem. A czy po ucieczce chłopca znaleziono w jego pokoju list księcia? - Nie! Zabrał go ze sobš. Ale już chyba czas udać się do Euston, Mr. Holmes. - Zamówię powóz. W cišgu kwadransa będziemy gotowi. Gdyby pan jednak depeszował do domu, Mr. Huxtable, to warto by w ten sposób sformułować telegram, aby pańscy sšsiedzi nabrali przekonania, iż œledztwo nadal toczy się w Liverpoolu lub gdziekolwiek indziej i że poszło fałszywym tropem. Tymczasem ja spokojnie zbadam u pana wszystko na miejscu. Zobaczymy. Może trop nie będzie jeszcze na tyle zatarty, aby dwa tak doœwiadczone ogary jak Watson i ja, nie zwietrzyły go. Jeszcze tego wieczoru odetchnęliœmy chłodnym, rzeœkim powietrzem wiejskim okolicy Peak, gdzie znajdowała się szkoła doktora Huxtable'a. Gdy do niej dotarliœmy, wokół panowały już ciemnoœci. Na stoliku w hallu leżał bilet. Starszy lokaj szepnšł coœ na ucho swemu panu. Smutne oblicze doktora ożywiło się. Zwrócił się do nas wyraŸnie podekscytowany. - Ksišżę przyjechał - powiedział. - Ksišżę i Mr. Wilder sš w gabinecie. ChodŸcie, panowie, przedstawię was. Nieraz oczywiœcie widywałem podobizny słynnego męża stanu, jednak w rzeczywistoœci wyglšdał on nieco inaczej. Postać jego była wysoka i wyniosła. Ubierał się bardzo elegancko. Pocišgłš, ˆŠj ľAh48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjź¸ˆiC ř }x}`X¸ŠjPch0c˜Éc a+Yc ş9­'szczupłš twarz przecinał długi, groteskowo skrzywiony nos, zaœ trupio blada cera tworzyła dziwny kontrast z długš, rzadkš, płomiennie rudš brodš, spływajšcš aż na białš kamizelkę, ozdobionš lœnišcym łańcuszkiem od zegarka. Stał na dywaniku rozcišgniętym przed kominkiem i spoglšdał na nas kamiennym wzrokiem. Z całej postaci biła duma i poczucie godnoœci. Obok niego stał młody człowiek, w którym domyœliłem się Wildera, prywatnego sekretarza. Był on niewysoki, nerwowy, o szybkich ruchach. Oczy miał inteligentne, bladoniebieskie i ruchliwe rysy twarzy. Od razu wszczšł żywš, napastliwš rozmowę. - Dziœ rano zadzwoniłem zbyt póŸno, doktorze Huxtable, by zapobiec pańskiemu wyjazdowi do Londynu. Dowiedziałem się też o pańskim zamiarze zaproszenia Mr. Sherlocka Holmesa celem prowadzenia sprawy. Jego Wysokoœć wyraził zdziwienie,doktorze Huxtable, iż przedsięwzišł pan tego rodzaju krok bez porozumienia się z nim. - Kiedy jednak dowiedziałem się, że policja zawiodła... - Policja zawiodła? Jego Wysokoœć wcale nie jest o tym przekonany. - Ależ z całš pewnoœciš, Mr. Wilder... - Doktorze Huxtable! Jego Wysokoœci szczególnie zależy na uniknięciu publicznegoskandalu. Pan dobrze o tym wie. Ksišżę życzy sobie, aby jak najmniej osób wiedziało o tej sprawie. - Wszystko da się z łatwoœciš naprawić! - odrzekł doktor, wyraŸnie zastraszony. - Przecież Mr. Sherlock Holmes może wrócić do Londynu porannym pocišgiem. - Byłoby to bardzo trudne, doktorze - powiedział Holmes łagodnym, spokojnym głosem. - OrzeŸwiajšce powietrze tych pięknych okolic północy doskonale wpływa na moje samopoczucie. Powzišłem więc zamiar spędzenia kilku dni wœród waszych pięknych wrzosowisk. To znakomite miejscedo rozmyœlań... I tak też uczynię. Czy znajdę goœcinę pod pańskim dachem, czy w wiejskiej gospodzie, to już oczywiœcie zależy od pańskiej decyzji. Doktor znajdował się w najwyższej rozterce. Widziałem to doskonale. Wyratował go z niej dopiero głęboki, dŸwięczny głos rudobrodego księcia, huczšcy niczym dzwon. - Zgadzam się z Mr. Wilderem, doktorze Huxtable! Postšpiłby pan znacznie rozsšdniej radzšc się mnie. Skoro jednak zaufał pan Mr. Sherlockowi Holmesowi, byłoby oczywistym absurdem nie skorzystać z jego usług. Nie ma mowy o żadnej gospodzie, Mr. Holmes! Będzie mi bardzo miło, jeœli zechce pan zatrzymać się u mnie w Holdernesse Hall. - Dziękuję Waszej wysokoœci. Z uwagi jednak na prowadzone przeze mnie dochodzenie lepiej będzie pozostać na miejscu tajemniczego wypadku. - Jak pan woli, Mr. Holmes. My natomiast z Mr. Wilderem chętnie udzielimy panu wszelkich potrzebnych informacji. - Najprawdopodobniej będę się musiał jeszcze z panem zobaczyć w Hall - powiedział Holmes. - Teraz mam tylko takie pytanie. Czy znalazł pan jakieœ wyjaœnienie tajemniczego zniknięcia pańskiego syna? - Nie, sir! Nie! - Proszę mi wybaczyć, jeœli dotknę jakich bolesnych dla pana spraw. Niestety, nie mam innego wyjœcia. Czy przypuszcza pan, iż księżna ma coœ wspólnego z tš historiš? Potężny minister wyraŸnie się zawahał. - Nie podejrzewam tego - odrzekł wreszcie. - Istnieje inne, bardzo proste wyjaœnienie. Dziecko mogło zostać porwane dla uzyskania okupu. Czy nikt nie zgłaszał się do pana z tego rodzaju żšdaniem? - Nie, sir? - Jeszcze jedno pytanie, Wasza Wysokoœć. Oile dobrze zrozumiałem, napisał pan do syna list w dniu, w którym nastšpił wypadek? - Nie! Pisałem dzień przedtem. - Tak jest! Ale chłopiec otrzymał go w tym właœnie dniu. - Tak. - Czy w pańskim liœcie znajdowało się coœ, co mogłoby wytršcić go z równowagi lub skłonić do takiego kroku? - Nie, sir! Z pewnoœciš nie. - Czy list wysłał pan osobiœcie? Do rozmowy wtršcił się sekretarz, uprzedzajšc odpowiedŸ księcia. W głosie jego brzmiała nuta irytacji: - Jego Wysokoœć nie ma zwyczaju nadawania listów osobiœcie. List ten leżał z innymi na stole w gabinecie. Ja sam włożyłem je do worka pocztowego. - Czy pan jest pewny, iż znajdował się on między innymi listami? - Tak! Widziałem go. - Ile listów napisał Wasza Wysokoœć tego dnia? - 20 lub 30. Prowadzę rozległš korespondencję. Ale chyba nie ma to zwišzku ze sprawš. - Niezupełnie - odparł Holmes. - Ze swej strony - cišgnšł dalej ksišżę - poleciłem policji, by zwróciła uwagę na południowš Francję. Jak już panu wspominałem, nie wierzę, by księżna odważyła się na tak zuchwały czyn. Chłopiec miał wyrobiony jednak na wiele spraw niewłaœciwy poglšd. Nie jest więc wykluczone, Iż uciekł do niej z pomocš tego Niemca. A teraz, doktorze Huxtable, odjedziemy już chyba z powrotem do Hall. Holmes, jak zauważyłem, miał jeszcze chęć na dalsze pytania. Jednak sposób zachowania się arystokraty zapowiadał koniec wywiadu. Ksišżę wyraŸnie starał sięucišć dalsza dyskusję. Było widoczne, iż jego arystokratycznej naturze jakakolwiek rozmowa z obcym na temat intymnych spraw rodzinnych sprawiała nieprzezwyciężonš wprost przykroœć. Obawiał się jeszcze czego innego. Każde nowe pytanie mogło rzucić snop œwiatła naniektóre tajniki ksišżęcego życia, dyskretnie pozostajšce w cieniu. Skoro tylko dygnitarz wraz ze swym sekretarzem odjechali, mój przyjaciel z właœciwš mu energiš rozpoczšł dochodzenie. Pokój chłopca poddany został nadzwyczaj dokładnym oględzinom. Bez rezultatu. Jednowszakże nie budziło wštpliwoœci - chłopiec mógł uciec jedynie przez okno. Również w pokoju i wœród rzeczy osobistych nauczyciela niemieckiego nie znaleziono żadnych, œladów. Dopiero po wychyleniu się przez okno ujrzeliœmy w œwietle latarni głębokie odciski stóp na trawniku pod nami.Te zagłębienia w krótko przystrzyżonej zielonej trawie stanowiły jedyne rzeczowe dowody niezrozumiałej i tajemniczej nocnejucieczki. Sherlock Holmes wyszedł na samotny spacer, z którego wrócił po godzinie jedenastej. Wytrzasnšł skšdœ wielkš mapę wojskowš całej okolicy i przyniósł do megopokoju. Potem rozłożył jš na łóżku, ostrożnie ustawił na niej lampę i pilnie poczšł studiować. Zapalił fajkę i od czasu do czasu wskazywał jej dymišcym ustnikiem interesujšce go obiekty. - Tak, Watsonie! To jest godna mnie sprawa!- powiedział. - Posiada ona kilka rzeczywiœcie ciekawych punktów. Dobrze będzie, jeœli na wstępie dochodzenia zapoznasz się z topografiš okolicy. Może się to nam bardzo przydać. Spójrz na mapę. Ten ciemny prostokšt - to szkoła. Wbij w to miejsce szpilkę. Widzisz linię przechodzšcš obok? To szosa. Biegnie ze wschodu na zachód koło szkoły. Ani w jednym, ani w drugim kierunku nie ma żadnej bocznej drogi. Jeœli więc dwaj uciekinierzy poszli drogš, to tylko szosš. - Tak jest. - Dzięki wyjštkowo szczęœliwemu zbiegowi okolicznoœci możemy w pewnym stopniu skontrolować, kto przechodził tš drogš w cišgu krytycznej nocy. O, właœnie w tym punkcie, gdzie leży teraz na mapie moja fajka, pełnił służbę od godziny dwudziestej czwartej do szóstej wiejski policjant. Jak się orientujesz, jest to pierwsze po wschodniej stronie skrzyżowanie dróg. Otóżczłowiek ten oœwiadczył, iż ani na chwilę nie opuszczał swego posterunku, a więc żaden chłopiec ani mężczyzna nie mógł przejœć tamtędy nie zauważony. Tego jest zupełnie pewny! Dziœ wieczorem rozmawiałem z tym policjantem. Wyglšda onna osobę w pełni godnš zaufania. To wyczerpywałoby pierwszš ewentualnoœć. A teraz przejdŸmy do następnej. Po drugiej stronie (zachodniej) stoi gospoda "Pod Czerwonym Bykiem". Jej właœcicielka zachorowała owego dnia i posłała po doktora do Mackleton. Nie mógł on jednak przyjœć wczeœniej jak dopiero rano, gdyż był u jakiegoœ chorego. W gospodzie czuwano jednak całš noc, oczekujšc jego przybycia. Najprawdopodobniej co chwilę ktoœ wyglšdał na szosę. Ich zdaniem nikt nie przechodził drogš. Jeœli mówiš prawdę,to zupełnie œmiało możemy wykluczyć zachód. W rezultacie wynikałoby, iż uciekinierzy w ogóle nie korzystali z szosy. - A rower? - spytałem. - Tak jest. Zaraz dojdziemy do roweru. A oto dalszy cišg rozumowania. Skoro nie poszli oni szosš, to musieli iœć na przełaj w kierunku północnym lub południowym od domu. To jasne! Spróbujemy teraz porównaćobie możliwoœci. Na południe od domu leży, jak widzisz, wielki obszar uprawnej ziemi, podzielony kamiennymi wałami na mniejsze pola. Zakładam, iż tędy nie sposób jechać na rowerze. To możemy œmiało wykluczyć. Spójrzmy teraz na północ. Znajduje się tu niewielki lasek zwany "Ragged Shaw", a jeszcze dalej ku północy rozpoœciera się wielkie powichrowane wrzosowisko "Lower Gill Moor". Cišgnie się ono na przestrzeni dziesięciu mil, wznoszšc się stopniowo ku górze. Po jednej stronie tego pustkowia leży Holdernesse Hall. To jest 10 mil drogi stšd, ale na przełaj przez wrzosowisko tylko szeœć. Zupełne odludzie! Zaledwie kilkufarmerów gospodarujšcych na wrzosowiskuma tu małe zagrody, w których hodujš owce i bydło. Oto jedyni mieszkańcy. Oprócz nich aż do samej szosy chesterfieldzkiej napotkać możesz tylko siewki kuliki. Dalej widać koœciół, kilka domków i gospodę oraz wzgórza, które stajš się coraz bardziej urwiste. Poszukiwania musimy zatem skierować w kierunku północnym. To nie ulega żadnej wštpliwoœci. - Ale rower?! - nalegałem. - Dobrze, dobrze! - niecierpliwie odpowiedział Holmes. - Dobry rowerzysta nie potrzebuje szosy. Przecież wrzosowiskoprzecinajš œcieżki. A owej nocy księżyc znajdował się właœnie w pełni. Halo! Cóż toznowu? Rozległo się energiczne pukanie do drzwi i niemal równoczeœnie znalazł się w pokoju dr Huxtable. W ręku trzymał niebieskš czapkę z białym szewronem na czubku, jakich używa się przy grze w krokieta. - Wreszcie mamy œlad! - krzyczał. - Dzięki Bogu! Wpadliœmy na trop naszego drogiego chłopca! To jego czapka. - Gdzie jš znaleziono? - W wozie wędrownych Cyganów, którzy rozbili obóz na wrzosowisku. Odjechali we wtorek. Dziœ policja ich wyœledziła i przeprowadziła rewizję wozu. I oto co znaleziono: - Jak oni się tłumaczyli? - Kłamiš i kręcš. Mówiš, że czapkę znaleŸli na wrzosowisku we wtorek rano. Ach, łajdaki! Dobrze wiedzš, gdzie on jest. Na szczęœcie jednak wszyscy znaleŸli się pod kluczem. Strach przed karš lub sakiewka księcia rozwišże im języki. Wszystko wyœpiewajš, co wiedzš. - Dobre i to - powiedział Holmes, gdy doktor opuœcił wreszcie pokój. - To w każdym razie podtrzymuje teorię, iż właœnie w okolicy "Lower Gill Moor" powinniœmy spodziewać się jakichœ wyników. Policja tu na miejscu niczego właœciwie nie dokonała z wyjštkiem aresztowania Cyganów. Spójrz, Watsonie! Tędy przepływa przez wrzosowisko strumyk. Widzisz go na mapie. Miejscami rozszerza się, tworzšc bagno. Obserwowaćto można zwłaszcza w okolicy Holdernesse Hall i szkoły. Przy takiej suszy nie ma sensu szukać œladów gdzie indziej, jak tylkow tym miejscu. Istnieje bowiem poważna szansa, iż właœnie tu pozostawiono jakieœ odciski stóp. Obudzę cię jutro wczesnym rankiem i obaj spróbujemy, czy uda nam sięuchylić ršbka tajemnicy. Było już prawie widno, gdy się obudziłem. Przy łóżku ujrzałem wysokš, szczupłš postać Holmesa. Był zupełnie ubrany. Zorientowałem się, iż wychodził już na dwór. - Obejrzałem trawnik i szopę z rowerami - powiedział. - Odbyłem też spacer do lasku "Ragged Shaw". A teraz Watsonie, w sšsiednim pokoju czeka na ciebie kakao. Proszę cię bardzo, pospiesz się! Mamy bowiem wiele pracy przed sobš. Oczy mu błyszczały, a na policzki wystšpiły wypieki. Był niezwykle podniecony niczym mistrz niecierpliwie spieszšcy do pracy nad swoim umiłowanym dziełem. Ten energiczny i pełen wigoru człowiek to zupełnie inny Holmes niż ten blady, pogršżony w myœlach marzyciel z Baker Street. Patrzšc na jego sprężystš postać, czułem, że sam poczynam nabieraćenergii. Bo rzeczywiœcie dzień, który stał przed nami, zapowiadał się dla nas bardzo pracowicie. Już na wstępie jednak miało nas spotkać gorzkie rozczarowanie. Pełni nadziei ruszyliœmy przez torfiaste, liliowordzawe wrzosowisko poprzecinane tysišcem œcieżekowczych. Wreszcie dotarliœmy do szerokiego, jasnozielonego pasa ziemi. Byłoto bagno cišgnšce się aż do Holdernesse. O ile chłopiec kierował się ku domowi, to na pewno musiał tędy przechodzić, nie mógł zaœ przejœć, nie zostawiajšc œladów. Lecz nie można było znaleŸć żadnego znaku ani po nim, ani po Niemcu. Sherlock Holmes zły i chmurny sunšł wzdłuż brzegu bagniska, pilnie oglšdajšc porosłš mchem powierzchnię niemal każdego sterczšcego z błota kamienia. Widać tu było liczne œlady owiec. W jednym zaœ miejscu, o kilka mil w dół, napotkaliœmy odciski racic krów. Nic więcej! - Przeszkoda numer jeden! - powiedział Holmes, patrzšc posępnie na pofałdowany obszar wrzosowiska. - Tam dalej, poniżej, znajduje się również drugie trzęsawisko, a między nimi wšskie przejœcie: Lecz cóż to jest? Doszliœmy do wšskiej, czarnej, wijšcej się drożyny. Na jej œrodku wyraŸnie odciœniętebyły w mokrej ziemi œlady roweru. - Hurra! - krzyknšłem. - Mamy go! Ale Holmes potrzšsnšł przeczšco głowš. Z jego twarzy wyczytać można było raczej zakłopotanie i oczekiwanie, niż radoœć. - Rower na pewno, ale nie ten rower - powiedział. Znam 42 różne rodzaje odcisków pozostawionych przez opony. Te, jak widzisz, to "Dunlopy" o poprzecznych pršżkach. Jedna z nich posiada na zewnętrznej stronie płaszcza łatkę. Heidegger miał natomiast opony "Palmera", zostawiajšce œlad o długich pręgach. Nauczyciel matematyki, Mr. Aveling, jest tego zupełnie pewien. Dlatego nie może to być œlad Heideggera. - A więc chłopca? - Możliwe, jeœli bylibyœmy w stanie udowodnić, iż miał rower. Ale to ostatecznie upadło. Ten œlad, jak sam widzisz; zostawił po sobie rowerzysta, jadšcy od strony szkoły. - Lub w jej kierunku? - Nie, nie! Mój drogi Watsonie! Głębszy œladpochodzi naturalnie od tylnego koła, na którym spoczywa główny ciężar ciała. Dostrzegasz, jak w wielu miejscach krzyżowało się ono z płytszym œladem przedniego koła i zacierało go. Bez wštpienia œlad prowadzi od szkoły. Może jest zwišzany z naszym dochodzeniem, a może nie. Zanim jednak ruszymy dalej, cofnijmy się wstecz po tym œladzie. Zrobiliœmy tak i już po kilkuset jardach straciliœmy z oczu nasz trop. Wyłaniał się on bowiem z bagnistej częœci wrzosowiska. Cofajšc się œcieżkš trafiliœmy na miejsce, gdzie w poprzek niej ciekła woda ze Ÿródła. Tu znowu zaznaczały się œlady roweru, chociaż niemal całkowicie zatarte racicami krów. Dalej nie odnaleŸliœmy żadnych znaków. Ale dróżka wiodła wprost do lasu "Ragged Shaw", który przylegał do szkoły. Rower musiał wyjechać z tego lasu.Holmes usiadł na jakimœ głazie i oparł głowę na rękach. Zdšżyłem wypalić dwa papierosy, nim ruszyliœmy dalej. - Dobrze, dobrze! - odezwał się wreszcie. -Oczywiœcie to nie jest wykluczone, iż przebiegły człowiek mógł zmienić gatunek opon w swym rowerze, aby zostawić inny œlad. Majšc do czynienia z przestępcš rozumujšcym w ten sposób, byłbym z tego dumny. Chwilowo zostawmy to pytanie bez odpowiedzi i wróćmy z powrotem do naszego bagna. Mamy tam jeszcze wiele do zbadania. W dalszym cišgu więc poczęliœmy prowadzićsystematyczne przeszukiwania brzegów grzęzawiska i w chwilę póŸniej już nasza wytrwałoœć została sowicie wynagrodzona.Z prawej strony, w poprzek niżej położonej częœci bagna biegła błotnista œcieżka. Gdyœmy się do niej zbliżyli, Holmes wydał okrzyk radoœci. Œrodkiem jej biegł œlad przypominajšcy wišzkę drutów telegraficznych. Były to opony "Palmera". - To z całš pewnoœciš Herr Heidegger! - zawołał Holmes triumfujšco. - Watsonie! Moje rozumowanie było całkowicie trafne. - Gratuluję! - O! Ale mamy jeszcze długš drogę przed sobš. BšdŸ tak dobry i wejdŸ na œcieżkę. Teraz możemy iœć tym tropem. Obawiam sięjednak, iż nie zaprowadzi on nas zbyt daleko. Postępujšc dalej przekonaliœmy się, iż ta częœć wrzosowiska była gęsto poprzecinana połaciami grzšskiej ziemi. Choć więc często traciliœmy z oczu œlad, to jednak zawsze udawało się nam odnaleŸć go na nowo. - Czy nie zauważyłeœ - powiedział Holmes -iż rowerzysta z pewnoœciš zwiększył szybkoœć? Co do tego nie może być najmniejszej wštpliwoœci. Spójrz na œlad tam, gdzie odciskajš się wyraŸnie obie ocišgłš, ˆŠj ľAh48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjź¸@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż P"c rí c _O cŽ)Í c{7î6opony. Obydwa œlady sš jednakowo głębokie.Co to może znaczyć? Rowerzysta przerzucał ciężar ciała na kierownicę, podobnie jak człowiek ruszajšcy do szybkiego biegu. Na Jowisza! Wywrócił się! Widniała tu szeroka, o nieregularnych zarysach plama. Rozcišgała się na kilka jardów. Następnie znać było kilka œladów stóp i œlad opon pojawił się na nowo. - Upadek na bok - zasugerował. Holmes podniósł zgniecionš gałšzkę kwitnšcego janowca. Ku memu przerażeniu dostrzegłem, że żółte kwiatki sš wszystkiejakby skropione szkarłatnš farbš. Także naœcieżce i wœród wrzosów widniały ciemne plamy zakrzepłej krwi. - Oj, niedobrze! - rzekł Holmes. - Zupełnie Ÿle. Stój spokojnie, Watsonie! Ani jednego niepotrzebnego kroku! Cóż mogę z tego wywnioskować? Rowerzysta padł zraniony, podniósł się, z powrotem wsiadł na rower i pojechał dalej. Nie widać tu jednak żadnego innego œladu z wyjštkiem odcisków racic bydła. Z pewnoœciš byk nie wzišł go na rogi?! Chociaż nie, nie widzę poza tym żadnych innych œladów. Musimy pójœć dalej,Watsonie. Na pewno nie ujdzie nam teraz, gdy prowadzš nas krwawe plamy i ten trop.Poszukiwania nasze nie trwały zbyt długo. Œlad opon na lœnišcej od wilgoci œcieżce poczšł przybierać najfantastyczniejsze, poskręcane spiralnie kształty. Nagle wpadłmi w oko błysk metalu wœród gęstych zaroœli janowca. Wycišgnęliœmy z nich rower. Miał on opony "Palmera" i jeden pedał zgięty. Cały przód był okropnie umazany i zbroczony krwiš. Po drugiej stronie, wœród krzaków sterczał but. Obiegliœmy je dookoła i znaleŸliœmy tam nieszczęsnego rowerzystę. Był to brodacz wysokiego wzrostu. Na nosie miał okulary z jednym szkłem zmiażdżonym. Zadano mu okropny cios w głowę, który częœciowo zdruzgotał czaszkę. To stało się przyczynšjego œmierci. Natomiast fakt, iż po otrzymaniu takiego ciosu potrafił jeszcze jechać, œwiadczy bardzo dodatnio o żywotnoœci i odwadze tego człowieka. Miał buty, ale bez skarpetek. Spod rozpiętej zaœ marynarki wyzierała nocna koszula. Był to niewštpliwie nauczyciel niemieckiego. Holmesostrożnie obracał ciało i poddawał dokładnemu badaniu. W końcu usiadł i zamyœlił się głęboko. Trwało to dosyć długo. Jego zmarszczone brwi œwiadczyły, iż to ponure odkrycie niewiele posunęło naprzód nasze dochodzenie. - Trochę trudno zorientować się, Watsonie, co robić? - powiedział wreszcie. - No, prowadŸmy dalej dochodzenie, gdyż dotychczas straciliœmy tyle czasu, iż nie możemy sobie pozwolić na opóŸnienie choćby godzinne. Z drugiej strony jesteœmy zobowišzani zawiadomić policję o naszym odkryciu i dopilnować, by ciało tego nieszczęœnika zostało zabezpieczone. - Ja mogę zanieœć pismo z zawiadomieniem. - Ależ ja potrzebuję twojego towarzystwa ipomocy. Poczekaj chwilę! Tam jest człowiektnšcy torf. SprowadŸ go tutaj, a ja tymczasem napiszę zawiadomienie do policji.Przyprowadziłem przerażonego chłopa, a Holmes wysłał go z pismem do dra Huxtable'a. - No, Watsonie! - powiedział. - Dziœ rano wpadliœmy na dwa tropy. Jednym sš œlady roweru z oponami "Palmera". Wiemy też dokšd one nas zaprowadziły. Drugi trop stanowiš œlady roweru o oponach "Dunlop". Zanim rozpoczniemy ich badanie, musimy sobie uœwiadomić, co my właœciwie wiemy. Chodzi bowiem o to, by jak najlepiej wykorzystać nasze wiadomoœci i oddzielić istotne elementy od przypadkowych. Przede wszystkim pragnę cię przekonać, iż chłopiec na pewno uciekł z własnej woli. Wyszedł przez okno i opuœcił się w dół. Potem powędrował albo sam, albo w czyimœtowarzystwie. To jest pewne! Przytaknšłem. - Dobrze. Zajmijmy się teraz tym nieszczęœliwym nauczycielem niemieckiego. Chłopiec, uciekajšc, był całkowicie ubrany.Czyli że wiedział już przedtem, co zrobi. Niemiec natomiast pojechał bez skarpetek. Z całš pewnoœciš działał w wielkim poœpiechu. - Niewštpliwie. - A dlaczego w ogóle pojechał? Ponieważ z okna swej sypialni dojrzał ucieczkę chłopca. Chciał go dogonić i przyprowadzić z powrotem. Wsiadł na rower i œcigał chłopca. W trakcie pogoni spotkała go œmierć. - Tak by się zdawało. - Teraz przystępuję do krytycznej częœci mego wywodu. Jak winien postšpić mężczyzna pragnšcy dogonić chłopca? Pobiec prosto za nim. Ale Niemiec tak nie robi, lecz bierze rower. Dowiedziałem się, iż był on znakomitym kolarzem. Nie zrobiłby tego, gdyby nie wiedział, że chłopiec dysponuje jakimœ szybkim œrodkiem lokomocji. - Drugim rowerem. - Spróbuję prowadzić dalej rekonstrukcję zdarzeń. Nauczyciela spotyka œmierć o pięćmil od szkoły i to nie od kuli, którš nawet chłopiec mógłby celnie wystrzelić, lecz od potężnego ciosu. Takie uderzenie mógł zadać jedynie silny mężczyzna. Chłopiec musiał więc mieć towarzysza ucieczki. Sama zaœ ucieczka odbywała się w szybkimtempie, skoro doskonały rowerzysta potrzebował aż pięciu mil, aby ich dogonić. Przypatrzmy się jednak terenowi otaczajšcemu miejsce nieszczęœliwego wypadku. Cóż tam znajdujemy? Trochę œladów bydła. I nic więcej. Obszedłem to miejsce dookoła i nigdzie nie spotkałem œcieżki w promieniu pięciu jardów. Drugi rowerzysta nie mógł mieć nic wspólnego z mordercš. Nigdzie też nie było œladów ludzkich stóp. - Holmesie - zawołałem - to niemożliwe! - Cudownie! - powiedział. - Niezwykle trafna uwaga! W moim ujęciu cały tok wydarzeń jest niemożliwy. A więc pod jakimœ względem musiałem go Ÿle przedstawić. Jak natomiast ty to sobie wyobrażasz? Czy możesz wskazać jakiœ błšd. - Czy nie mógł on zdruzgotać czaszki podczas upadku? - Na bagnie, Watsonie? - No, teraz znalazłem się w ciężkim kłopocie. - Zaraz, zaraz! Rozwišzaliœmy już inne, gorsze zagadki. Ostatecznie mamy mnóstwo materiału. Musimy tylko postarać się go dobrze wykorzystać. ChodŸmy więc. Wyczerpaliœmy już sprawę œladów roweru ooponach "Palmera". Teraz zajmijmy się œladami, pozostawionymi przez rower z połatanymi oponami "Dunlop". Odszukaliœmy œlady i posuwaliœmy się za nimi przez pewien czas. Wkrótce wyrósł przed nami pagórek poroœnięty wrzosem. Weszliœmy na wzgórze, pozostawiajšc daleko poza sobš strumyk. Teraz już nie mogliœmy spodziewać się, aby œlady były nadal pomocne. Z miejsca, gdzie po raz ostatni widzieliœmy odciœnięte opony "Dunlopa", œlady mogły równie dobrze prowadzić do Holdernesse Hall, którego wyniosłe baszty wznosiły się o kilka mil w lewo, jak i do cichej, szarej wioski, leżšcejwprost przed nami, przez którš przechodziła szosa chesterfieldzka. Gdy dochodziliœmy do niegoœcinnej i brudnej gospody, ozdobionej wizerunkiem koguta nad drzwiami, Holmes jęknšł nagle i chwycił mnie za ramiona, aby nie upaœć. Skręcił sobie silnie nogę w kostce. W takichwypadkach człowiek staje się zupełnie bezradny. Z trudnoœciš dobrnšł do drzwi, przy których ciemny; starszy mężczyzna palił czarnš, glinianš fajkę. - Jak pan się ma, Mr. Reuben Hayes? - zagadnšł Holmes. - A kim pan jest? I jakim sposobem tak od razu zna pan moje nazwisko? - spytał chłop z błyskiem podejrzenia w chytrych oczach. - Przecież ono jest wyryte na desce nad pańskš głowš. Łatwo zaœ można poznać człowieka, który jest panem we własnym domu. Przypuszczam, iż w swojej stajni nieposiada pan takiej rzeczy jak powóz? - Nie! Nie mam. - Z trudnoœciš mogę stawiać stopę na ziemi.- Nie trzeba więc jej stawiać! - Ależ nie mogę chodzić! - No to skacz pan! Sposób zachowania Mr. Reuben Hayesa daleki był od współczucia. Holmes jednak przyjšł to z godnš wprost podziwu pogodš ducha. - Spójrzcie tu, mój człowieku! - powiedział.- Rzeczywiœcie mam wielki kłopot. Nie wyobrażam sobie, jak będę szedł. - Ja też nie - odburknšł zgryŸliwy gospodarz. - Sprawa jest bardzo poważna. Dam panu funta szterlinga za pożyczenie mi roweru. Gospodarz nastawił uszu. - Dokšd pan chce jechać? - Do Holdernesse Hall. - Po proœbie do księcia, przypuszczam? - rzekł gospodarz, mierzšc ironicznym spojrzeniem nasze zabłocone ubrania. Holmes zaœmiał się dobrodusznie. - W każdym razie rad nas będzie widzieć. - Dlaczego? - Ponieważ przynosimy mu wiadomoœć o jego zaginionym synu. Gospodarz zupełnie wyraŸnie zmieszał się. - Co? Jesteœcie na jego tropie? - Widziano go w Liverpoolu. Spodziewajš sięodnaleŸć go lada chwila. Ponura, nie ogolona twarz gospodarza znowu drgnęła. Nagle ożywił się. - Mam powód, by księciu Ÿle życzyć! - powiedział. Niegdyœ byłem jego pierwszym stangretem, ale obszedł się ze mnš niegodziwie. Wyrzucił mnie ze służby, nie majšc żadnego konkretnego powodu. Uwierzył na słowo kłamliwemu handlarzowi. Cieszę się jednak, że w Liverpoolu widziano młodego lorda i pomogępanu w dostarczeniu wiadomoœci do Hall. - Dziękuję panu - odrzekł Holmes. - Najpierw chcielibyœmy coœ zjeœć, potem zaœ może pan przyprowadzić rower. - Nie mam roweru. Holmes podniósł do góry funta szterlinga. - Człowieku. Mówię przecież panu, iż nie mam żadnego roweru. Mogę panu wynajšć dwa konie do Hall. - Dobrze, dobrze! - powiedział Holmes. - Porozmawiamy o tym, gdy coœ zjemy. Gdy pozostawił nas samych w obszernej kuchni o kamiennej posadzce, zwichnięta kostka Holmesa natychmiast wyzdrowiała. Zmierzch już prawie zapadał, my zaœ od wczesnego rana nie mieliœmy niczego w ustach. Toteż posiłek zajšł nam nieco czasu. Potem Holmes zamyœlił się. Wreszcieraz, czy dwa podszedł do okna, które wychodziło na brudne podwórze i wyjrzał przez nie. W odległym rogu znajdowała się kuŸnia, gdzie pracował jakiœ umorusanv młodzieniec. Z drugiej strony stały stajnie.Holmes po jednym z takich wypadów do okna znowu usiadł. Nagle z głoœnym okrzykiem zerwał się z krzesła. - Watsonie! Mam rozwišzanie! - zawołał. - Tak, tak! Nie może być inaczej! Widziałeœ dzisiaj œlady krów? Watsonie, przypomnij sobie! - Tak, nawet sporo œladów! - Gdzie? - No... w różnych miejscach. Na bagnach, potem na œcieżce, a wreszcie w pobliżu miejsca œmierci biednego Heideggera. - Doskonale! A teraz powiedz Watsonie, ileœ krów widział na wrzosowisku? - Nie mogę sobie przypomnieć, żebym w ogóle jakšœ tam widział. - Czy to nie dziwne, . Watsonie? Wzdłuż całej, naszej drogi wszędzie widzieliœmy œlady krów. Natomiast nigdzie, na całym wrzosowisku, nie było żadnej krowy. To bardzo dziwne, Watsonie, prawda? - Tak! To rzeczywiœcie zastanawiajšce. - A teraz, Watsonie, dokonaj takiego wysiłku. Cofnij się myœlš wstecz i przypomnij sobie, jak wyglšdały œlady na œcieżce? - Tak, pamiętam. - Czy przypominasz sobie, że œlady te wyglšdały czasami ot tak? - poczšł układać pewnš iloœć okruszyn w jakieœ wzory. . . . . . . . . . . . . - W innym miejscu tak: . . . . . . . . . . . . - A niekiedy znów tak: . . . . . . . . . - Czy zauważyłeœ to? - Nie, nie zauważyłem. - Ja zaœ spostrzegłem to. Mogę na to przysišc. Gdy odpoczniemy, trzeba będzie tam jednak wrócić i sprawdzić jeszcze raz.Cóż ze mnie za œlepiec, że od razu nie wycišgnšłem nasuwajšcego mi się wniosku. - A jakiż był ten twój wniosek? - Bardzo prosty. Osobliwa to musi być krowa, która chodzi, kłusuje i galopuje. Naœwiętego Jerzego! Tego rodzaju fortelu, Watsonie, nie wymyœliła głowa wiejskiego karczmarza. No, sytuację mniej więcej zbadaliœmy. Pozostaje jeszcze młodzieniec pracujšcy w kuŸni. WœliŸnijmy się do zagrody i zobaczmy, co tam ciekawego można znaleŸć. W walšcej się stajni znajdowały się dwa zaniedbane konie o szorstkiej, Ÿle utrzymanej sierœci. Holmes uniósł jednemu z nich tylnš nogę i głoœno gwizdnšł. - Stare podkowy, ale œwieżo założone! Stare podkowy, lecz nowe hufnale. Tę całš sprawę można nazwać klasycznš. ChodŸmy wprost da kuŸni. Chłopak kontynuował pracę, nie zwracajšc na nas uwagi. Holmes rozglšdał się uważniena wszystkie strony, lustrował bacznym spojrzeniem rozrzucone żelastwo i kawałkidrzewa, zaœmiecajšce podłogę. Wtem za nami dały się słyszeć kroki. Był to karczmarz. Spod szerokich, zmarszczonychbrwi spoglšdały dzikie oczy. Œniadš twarz wykrzywił grymas wœciekłoœci. W ręku trzymał krótki, okuty kij i szedł nanas tak groŸnie, iż byłem rad, czujšc rewolwer w kieszeni. - Ach, wy przeklęte szpiegi! - krzyknšł. - Co tu robicie? - Ależ, Mr. Reuben Hayes - powiedział chłodno Holmes - mógłby ktoœ pomyœleć, iż obawia się pan, abyœmy tu czegoœ nie znaleŸli. Karczmarz opanował się z wielkim wysiłkiem i zacięte wargi rozchyliły się w nieszczerym uœmiechu, który jednak był jeszcze groŸniejszy niż poprzedni wybuch wœciekłoœci. - Proszę bardzo, możecie panowie wszystkoobejrzeć w mojej kuŸni - rzekł wreszcie. -Ale niech pan weŸmie pod uwagę, proszę pana, iż nie mam powodu do radoœci, gdy obcy kręcš się bez pozwolenia po moim terenie. Dlatego też im szybciej uzyska pan to, czego pragnie i stšd sobie pójdzie, tym lepiej. - Wszystko w porzšdku, Mr. Hayes. Nic złego się nie stało - odpowiedział Holmes. -Obejrzeliœmy wasze konie i zdecydowaliœmy się jednak iœć piechotš. To chyba niedaleko. - Tš szosš w lewo będzie najwyżej 2 mile do samych bram Hallu. Wiódł za nami posępnym wzrokiem, dopóki nie opuœciliœmy jego terenu. Drogš nie uszliœmy jednak zbyt daleko. Skoro bowiem tylko zakręt zasłonił nas przed oczyma karczmarza, Holmes natychmiast zatrzymał się. - Byliœmy już bardzo blisko "ciepła", jak mówiš dzieci - powiedział. - Tymczasem z każdym krokiem, który nas oddala od gospody, robi się coraz "zimniej". Nie, nie! Chyba nie potrafię jej opuœcić. - Reuben Hayes zna całš sprawę - wtršciłem. - Jestem tego pewien. W życiu nie widziałem bardziej typowego łajdaka. - Oho? Rzeczywiœcie takie wywarł na tobie wrażenie? Tam sš konie, jest kuŸnia. Tak! Ten "Walczšcy Kogut" to bardzo interesujšce miejsce. Powinniœmy jeszcze raz dyskretnie je obejrzeć. Za nami rozpoœcierał się długi, pochyły stok wzgórza. Tu i ówdzie, jakby porozrzucane, szarzały na nim wapienne głazy. Gdy zawróciliœmy i szliœmy stokiem wzgórza, dostrzegłem nagle cyklistę, jadšcego z dużš szybkoœciš od strony Holdernesse Hall. - Schowaj się, Watsonie! - krzyknšł Holmes,pocišgajšc mnie za sobš. Ledwo zdšżyliœmy się ukryć, gdy rowerzysta przemknšł obok nas szosš. W'V tumanach pyłu mignęła mi przelotnie blada, przerażona twarz o napiętych rysach, szeroko otwartych ustach i dziko patrzšcych, wybałuszonych oczach. Była to jakaœ dziwna karykatura twarzy Jamesa Wildera, którego poznałem wczoraj wieczorem: - Ależ to sekretarz księcia! - krzyknšł Holmes. ChodŸ, Watsonie. Zobaczymy, czego on tam szuka? Skradajšc się od skały do skały dotarliœmypo paru minutach do punktu, z którego można było obserwować drzwi gospody. Obok nich stał oparty o œcianę rower Wildera. Koło domu nie zobaczyliœmy nikogo.Również w oknach nie mogliœmy dostrzec nawet przelotnie żadnej twarzy. W miarę, jak słońce chyliło się za wysokiewieże Holdernesse Hall, powoli zapadał zmrok. Przed stajniš na podwórzu gospody zajaœniały w mroku œwiatła bocznych latarni jakiegoœ pojazdu. Wkrótce po tym usłyszeliœmy stukot kopyt i turkot kół, gdywtoczył się on na szosę i ruszył szalonym pędem w kierunku Chesterfield. - Co ty o tym myœlisz, Watsonie? - spytał szeptem Holmes. - To mi wyglšda na ucieczkę! - W powoziku, o ile mogłem dojrzeć, odjechał tylko jeden człowiek. Z całš pewnoœciš nie był to jednak Mr. James Wilder, ponieważ stoi on tam we drzwiach. W ciemnoœci zamajaczył czerwony prostokšt œwiatła. Na jego tle rysowała się czarna sylwetka sekretarza. Z głowš poddanš do przodu wpatrywał się w mrok. Widocznie kogoœ oczekiwał. Wreszcie od strony szosy dały się słyszeć kroki i w zasięgu œwiatła mignęła druga sylwetka. Następnie drzwi zamknięto i znów zapanowały ciemnoœci. W pięć minut póŸniejzapłonęła lampa w pokoju na pierwszym piętrze. - Jakieœ dziwne obyczaje panujš w "Walczšcym Kogucie" - rzekł Holmes. - Bar znajduje się po drugiej stronie budynku.- Tak, a ci przybysze sš prywatnymi goœćmi. Ale cóż u licha porabia nocš w takiej spelunce Mr. James Wilder? Ikim jest jego towarzysz, który przybył na spotkanie z nim? ChodŸ, Watsonie! Musimy zaryzykować. Spróbujemy dokładniej zbadać całš sprawę. Przekradliœmy się razem do szosy i podpełznęliœmy pod same drzwi gospody. Rower nadal stał oparty o œcianę. Holmes zapalił zapałkę i oœwietlił niš tylne koło. išgłš, ˆŠj ľAh48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjź¸@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPÖ c& cĂgc**Uc9Ń'P?$Gdy œwiatło padło na połatanš oponę typu "Dunlop", Sherlock zaœmiał się cicho. W górze ponad nami znajdowało się oœwietlone okno. - Muszę tam zaglšdnšć, Watsonie! Mógłbym to zrobić, gdybyœ oparł się o œcianę i nieconachylił. W chwilę póŸniej jego stopy znalazły się namoich barkach. Z trudem dosięgnšł okna. Pochwili zeszedł na dół. - ChodŸ mój przyjacielu! - powiedział. - Aż nadto długo pracowaliœmy tego dnia. Wiemy już chyba wszystko, czego mogliœmy się dowiedzieć. Do szkoły daleka droga. Im szybciej wyruszymy, tym lepiej. Podczas męczšcej wędrówki przez wrzosowiska nie odzywał się wiele. Gdy zaœdotarliœmy do szkoły, nie chciał wejœć do œrodka, lecz udał się najpierw na stację Mackleton, aby nadać depeszę. Słyszałem, jak póŸno w nocy pocieszał dr.Huxtable'a zmartwionego œmierciš nauczyciela. Wreszcie przyszedł do mojego pokoju tak rzeœki i pełen sił, jakby to był ranek. - Wszystko idzie dobrze, mój drogi! - powiedział. Obiecuję ci, iż do jutrzejszego wieczora rozwišżemy tajemnicę. Nazajutrz około godziny jedenastej kroczyłem wraz z przyjacielem pięknš, cisowš alejš Holdernesse Hall. Przez wspaniałe wejœcie w stylu elżbietańskim wprowadzono nas do gabinetu Jego Wysokoœci. Zastaliœmy tam Mr. Jamesa Wildera. Chociaż obejœcie jego było chłodnei uprzejme, to jednak jakiœ cień przerażenia z poprzedniej nocy czaił się w jego niespokojnych oczach, a twarz wykrzywiał niekiedy nerwowy skurcz. - Panowie przyszli zobaczyć się z Jego Wysokoœciš? Bardzo mi przykro, ale ksišżę czuje się bardzo niedobrze. Ogromnie się przejšł smutnš nowinš. Wczoraj wieczoremotrzymaliœmy telegram od dr. Huxtable'a donoszšcy nam o pańskich odkryciach! - Muszę widzieć się z księciem, Mr. Wilder! - Ależ on jest w swoim pokoju. - Wobec tego pójdę do jego pokoju. - Prawdopodobnie leży w łóżku. - A więc w sypialni się z nim zobaczę. Chłodny i nieubłagany sposób zachowania się Holmesa przekonał sekretarza, iż spór z nim byłby bezcelowy. - Bardzo dobrze, Mr. Holmes. Zawiadomię goo przybyciu panów. Ksišżę zjawił się po półgodzinnym oczekiwaniu. Twarz miał jeszcze bledszš niż zazwyczaj, plecy zgarbione. Wydało mi się, iż postarzał się w cišgu wczorajszego dnia. Powitał nas z wyniosłš uprzejmoœciš iusiadł. - A więc słucham, Mr. Holmes? - rzekł ksišżę. Lecz mój przyjaciel wpatrywał się w sekretarza, który stał przy krzeœle swego pana. - Wasza Wysokoœć! Z pewnoœciš będę mógł mówić swobodniej w nieobecnoœci Mr. Wildera. Sekretarz uchylił kotarę, rzucajšc Holmesowi nienawistne spojrzenie. - Jeœli Wasza Wysokoœć sobie życzy...? - Tak! Tak! Lepiej pan zrobi odchodzšc. A teraz, Mr. Holmes, co mi pan ma do powiedzenia? Przyjaciel mój odczekał, aż zamknęły się drzwi za wycofujšcym się sekretarzem. - Wasza Wysokoœć! Dr Huxtable zapewnił nas o nagrodzie za rozwišzanie tej sprawy.Pragnšłbym uzyskać potwierdzenie tego z pańskich ust. - Oczywiœcie, Mr. Holmes. - Jeœli mnie dobrze poinformowano, wynosi ona pięć tysięcy funtów szterlingów dla tego, kto wskaże panu miejsce pobytu jego syna? - Tak jest! - I dalszy tysišc osobie, która poda nazwiska tych, którzy go uwięzili. - Dokładnie tak. - To ostatnie zdanie obejmuje niewštpliwie nie tylko tych, którzy go porwali, lecz również i tych, którzy starajš się utrzymaćw zamknięciu? - Tak! tak - zawołał ksišżę niecierpliwie. - Jeœli pan dobrze wykona swojš pracę, Mr. Holmes, to na pewno nie będzie pan narzekał na zapłatę. Przyjaciel mój zatarł chude dłonie z objawem chciwoœci, która zdziwiła mnie niepomiernie. Znałem bowiem jego skromne wymagania. - Na biurku leży, zdaje się, ksišżeczka czekowa Waszej Wysokoœci? - powiedział. -Byłoby mi bardzo miło, gdyby pan zechciał mi wypisać czek na szeœć tysięcy funtów szterlingów. Przypuszczalnie nie zrobi to panu różnicy. Moim bankiem jest Capital andCounties Bank, oddział na Oxford Street. Ksišżę siedział w swym fotelu wyprostowany, z surowym wyrazem twarzy, spoglšdajšc kamiennym wzrokiem na mego przyjaciela. - Czy to kpiny, Mr. Holmes? Z tej sprawy nie wypada żartować. - Ależ nic podobnego, Wasza Wysokoœć. Nigdy w życiu nie mówiłem bardziej serio. - Cóż więc pan myœli? - Myœlę, że zdobyłem pańskš nagrodę. Wiem, gdzie jest pański syn i znam kilka osób, które go więżš. Ksišżę zbladł jak œciana, a jego broda przez kontrast wydała się jeszcze czerwieńsza. - Ależ gdzie on jest? - wykrztusił. - On jest, albo też był ubiegłej nocy w gospodzie "Pod Walczšcym Kogutem". Leży ona około dwóch mil od bram pańskiego parku. Ksišżę opadł na fotel. - A kogo pan oskarża? OdpowiedŸ Holmesa była wprost zdumiewajšca. Podszedł bliżej i dotknšł dłoniš ramienia księcia. - Oskarżam p a n a! - powiedział. - A teraz,Wasza Wysokoœć, proszę o czek. Nigdy nie zapomnę tej sceny. Ksišżę zerwałsię z fotela i zatrzepotał rękami, jak człowiek spadajšcy w przepaœć. Dopiero pochwili opanował się z nadzwyczajnym wysiłkiem i ukrył twarz w dłoniach. Upłynęło kilka minut, zanim się odezwał. - Co pan wie? - spytał wreszcie, nie podnoszšc głowy. - Widziałem pana ostatniej nocy razem z nim. - Czy nikt poza pańskim przyjacielem nie wie o tym? - Nikomu nie mówiłem ani słowa! Ksišżę drżšcš rękš ujšł pióro i otworzył ksišżeczkę czekowš. - Oczywiœcie dotrzymuję słowa, Mr. Holmes. Wypiszę panu czek bez względu na to, jak niepomyœlne mogę być dla mnie informacje, które pan zdobył. Gdy ogłaszałem nagrodę, nie miałem pojęcia, jaki obrót mogš przyjšć wypadki. Jednakże pan i pański przyjaciel jesteœcie chyba ludŸmi dyskretnymi? - Nie bardzo rozumiem Waszš Wysokoœć. - Mr. Holmes! Muszę postawić sprawę jasno. Jeœli tylko wy dwaj znacie całš tajemnicę, to nie widzę powodu, aby miała się ona rozprzestrzenić. Zdaje się, iż właœciwie jestem panu winien 12 tysięcy funtów szterlingów. Czy nie tak? Holmes, uœmiechajšc się, potrzšsnšł przeczšco głowš. - Obawiam się, Wasza Wysokoœć, iż tych spraw nie da się załatwić w tak prosty sposób. Tu wchodzi w grę œmierć nauczyciela. - Ale James nic o tym nie wiedział. Pan nie może przecież obarczać go odpowiedzialnoœciš za tę zbrodnię. Dokonał jej ten brutalny łotr, którego miał nieszczęœcie wynajšć. - Jeœli człowiek popełnia zbrodnię, to ponosi moralnš odpowiedzialnoœć za każdš innš zbrodnię, jaka może z niej wyniknšć. Oto mój punkt widzenia, Wasza Wysokoœć! - Moralnie, Mr. Holmes. Ma pan niewštpliwiesłusznoœć. Ale na pewno prawo ma inny punkt widzenia. Nie można skazać człowieka za morderstwo, przy którym wcale nie był obecny i któremu jest przeciwny, do którego wreszcie ma taki sam wstręt jak pan. Skoro tylko się o tym dowiedział, od razu mi wszystko wyznał, tak przepełniały go żal i zgroza. Och, Mr. Holmes! Niech go pan ocali! Pan musi go jakoœ ratować! Mówię panu, pan musi go ocalić! Ksišżę do reszty stracił panowanie nad sobš. Biegał po pokoju. Twarz mu się wykrzywiła, wymachiwał zaciœniętymi pięœciami. Wreszcie opanował się i znów usiadł przy biurku. - W pełni doceniam pańskie postępowanie! -rzekł wreszcie. - Dobrze, iż przyszedł pannajpierw do mnie i nikomu o tym nie wspominał. Przynajmniej mamy czas do zastanowienia się, w jakim stopniu można zatuszować ten okropny skandal. - Doskonale! - odpowiedział Holmes. - Moim zdaniem, Wasza Wysokoœć, można to będzieosišgnšć jedynie drogš absolutnej szczeroœci. Pragnę pomóc Waszej Wysokoœci z całego serca. Jednak, aby to uczynić, muszę poznać sprawę w najdrobniejszych szczegółach. Orientuję się, iż słowa Waszej Wysokoœci odnosiły się do Mr. Jamesa Wildera i że nie jest on mordercš. - Nie! Morderca zbiegł! Sherlock Holmes uœmiechnšł się z zakłopotaniem. - Wasza Wysokoœć nie miała widocznie okazji dowiedzieć się o rozgłosie, jakim sięcieszę. W przeciwnym bowiem razie nie przypuszczałby pan, iż tak łatwo można misię wymknšć. Mr. Reubena Hayesa zaaresztowano w Chesterfield o jedenastej w nocy na podstawie mojej informacji. Dziœrano przed wyjœciem ze szkoły otrzymałem telegram z miejscowej komendy policji. Ksišżę opadł na fotel i z podziwem patrzył na mego przyjaciela. - Pan chyba posiada jakieœ nadludzkie siły! -powiedział. - A więc Reubena Hayesa uwięziono? Mam powód, by się cieszyć, jeœli nie odbije się to na losach Jamesa. - Pańskiego sekretarza? - Nie, sir! Mojego syna! Teraz Holmes popatrzył nań kompletnie zdumiony. - A to nowina! Przyznaję, Wasza Wysokoœć, iż tego się nawet nie spodziewałem. Czy mógłbym jednak prosić pana o bliższe wyjaœnienia? - Nie mam zamiaru niczego przed panem ukrywać! Całkowicie się też z panem zgadzam co do tego, że tylko zupełna szczeroœć jest najlepszym sposobem postępowania w tej sytuacji, do której doprowadziły zazdroœć i szaleństwo Jamesa. A prawda może być bardzo bolesna.Gdy byłem jeszcze bardzo młody, Mr. Holmes, pokochałem takš miłoœciš, jaka przychodzi tylko raz w życiu. Zaofiarowałem mojej ukochanej małżeństwo. Ona jednak odmówiła. Obawiała się bowiem, iż taki krok mógłby zniszczyć mojš karierę. Gdyby ona żyła, napewno nie poœlubiłbym nikogo innego. Niestety, umarła i osierociła jedyne dziecko. Przez wzglšd na niš opiekowałem się nim i dałem mu utrzymanie, lecz nie mogłem go oficjalnie usynowić. Zapewniłemmu jednak najlepsze wychowanie i wykształcenie. Skoro zaœ doszedł do pełnoletnoœci, trzymałem go blisko siebie. Wkrótce poznał on mojš tajemnicę i odtšd pozwalał sobie na różne żšdania wobec mnie. Posuwał się nawet do gróŸb wywołania skandalu, którego się bardzo obawiałem. Wreszcie jego obecnoœć stała się w pewnym stopniu powodem niesnasek małżeńskich i separacji z obecnš mojš żonš... Przede wszystkim jednak nienawidziłon mojego małego synka, prawem uznanegospadkobiercy. Od samego poczštku żywił doń zawziętš nienawiœć. Może pan mnie zapytać, dlaczego w takiej sytuacji nadal trzymałem Jamesa pod moim dachem. I słusznie. Ale niech pan tylko pomyœli. Jego twarz przypominała mi rysy zmarłej matki, której pamięć była mi zawsze tak droga. I właœnie ze względu na to nie miały końca moje cierpienia. Odziedziczył po matce cały jej urok i czarujšcy sposób bycia. Każdym więc ruchem żywo mi jš przypominał. Nie mogłem go odesłać! Obawiałem się jednak bardzo, aby Arturowi, to jest lordowi Saltire, nie wyrzšdził krzywdy. Dlatego też wysłałem chłopca do szkoły dra Huxtable'a. James jako mój przedstawiciel zapoznał sięz Hayesem, który był jednym z dzierżawców. To skończony łotr. James zawsze miał skłonnoœć do zawierania takich gminnych znajomoœci, a więc i tym razem w jakiœ niezrozumiały sposób nawišzał z nim bliższe stosunki. Gdy postanowił porwać lorda Saltire'a, to zapewnił sobie pomoc tego człowieka. Pan przypomina sobie, iż w przeddzień wypadkunapisałem do Artura. Otóż James otworzył kopertę i włożył inny list. Prosił w nim Artura o spotkanie w małym lasku zwanym "Ragged Shaw", który znajduje się w pobliżu szkoły. Pisał rzekomo z polecenia księżnej : w ten sposób skłonił chłopca do przybycia. Wspominałem już panu, iż Jameswszystko mi wyznał. Otóż owego wieczoru pojechał rowerem i powiedział Arturowi, gdy się spotkali w lesie, iż matka pragnie się z nim zobaczyć i w tym celu oczekuje go na wrzosowisku. Jeœli uda się o północy do lasku, to spotka człowieka z koniem, który go do niej zawiezie. Biedny Artur wpadł w zasadzkę. Przybył bowiem na umówione spotkanie i zastał tam Hayesa. Artur dosiadł konia i razem odjechali. Potem okazało się jednak choć James dowiedział się o tym dopiero wczoraj, że œcigano ich. Gdy nauczyciel już ich doganiał,Hayes zadał mu cios swym okutym kijem, tak że człowiek ten zmarł wskutek odniesionej rany. Hayes zawiózł Artura do swojej gospody "Pod Walczšcym Kogutem". Tu uwięził go w pokoju na pierwszym piętrze, oddajšc pod opiekę pani Hayesowej,dobrej zresztš kobieciny, lecz znajdujšcej się pod całkowitym wpływem swego brutalnego męża. Oto tak przedstawiały się sprawy dwa dni temu, gdy pana po raz pierwszy ujrzałem. Wówczas, podobnie jak pan, nie miałem pojęcia, jak naprawdę sprawa wyglšdała. Może pan mnie oczywiœcie spytać, jakie motywy skłoniły Jamesa do popełnienia tego czynu? Cóż mam na to odpowiedzieć? Dużo w tym było bezsensownej i fanatycznej nienawiœci do mojego spadkobiercy Artura. James wyobrażał sobie, iż on sam powinien być dziedzicem całego mojego majštku i czuł głębokš nienawiœć do praw społecznych, które mu to uniemożliwiały. Jednoczeœnie miał on okreœlony motyw działania. Pragnšł, bym złamał ustawowy porzšdek dziedziczenia. Był głęboko przekonany, iż leży to w mojejmocy. Zamierzał zrobić ze mnš takš zamianę: on zwróci mi Artura, o ile zmienię zasady dziedziczenia i przekażę mu cały majštek w testamencie. Zdawał sobie doskonale sprawę, iż dobrowolnie nigdy w życiu nie odwołam się do pomocy policji przeciwko niemu. Chciał mi zaproponować takš zamianę, ale w rzeczywistoœci nie zdšżył już tego uczynić, gdyż wypadki potoczyły się zbyt szybko. Nie miał więc czasu na realizację swoich planów. Znalezienie przez pana zwłok nauczyciela Heideggera sparaliżowało jego nikczemny plan. Na wiadomoœć o tym. Jamesa opanowało przerażenie. Stało się to wczoraj, gdy siedzieliœmy razem tu, w gabinecie. Nadszedł właœnie telegram od dra Huxtable'a. James był tak wstrzšœnięty i przygnębiony, iż podejrzenia, które podœwiadomie zawsze mnie nurtowały, przekształciły się w niezbitš pewnoœć. Zarzuciłem mu porwanie chłopca. On wyznał wszystko dobrowolnie, a potem błagał, bym dochował mu tajemnicy przez trzy dni. Chciał swojemu niecnemu wspólnikowi dać okazję do ocalenia życia. Uległem jego proœbom. Zawsze mu ulegałem. James tymczasem pospieszył natychmiast do gospody "Pod Walczšcym Kogutem", aby ostrzec Hayesa i dać mu pienišdze na ucieczkę. Nie mogłem udać siętam za dnia, bez zwrócenia niczyjej uwagi. Skoro jednak tylko zapadł zmrok, podšżyłem zobaczyć mojego drogiego Artura. Zastałem go całego i zdrowego. Byłjednak okropnie przejęty strasznš zbrodniš, której był œwiadkiem. Ulegajšc przyrzeczeniu, zgodziłem się, chociaż bardzo niechętnie, pozostawić go tam trzy dni pod opiekš Mrs. Hayesowej. Nie można było bowiem poinformować policji, gdzie onprzebywał, nie ujawniajšc jednoczeœnie, kto był mordercš. To nie ulega wštpliwoœci.Ponadto nie mogłem sobie wyobrazić, jak morderca może ponieœć karę bez zguby mego nieszczęsnego Jamesa. Prosił mnie pan o bezwzględnš szczeroœć. I tak też uczyniłem. Powiedziałem panu całš prawdę, wszystko, bez żadnych niedomówień i przemilczeń. Teraz niech panodpłaci mi się takš samš szczeroœciš. - Oczywiœcie, Wasza Wysokoœć! - odpowiedział Holmes. - Przede wszystkim muszę panu wyjaœnić, iż pan sam popadł w bardzo poważny konflikt z przepisami prawnymi. Uczestniczył pan w zbrodni i pomógł pan w ucieczce mordercy. Nie ulegabowiem wštpliwoœci, iż pienišdze, które wzišł James Wilder dla swojego wspólnika na pomoc w ucieczce, pochodziły z portfeluWaszej Wysokoœci. Ksišżę skinšł potakujšco głowš. - To rzeczywiœcie bardzo poważna sprawa. Moim zdaniem, Wasza Wysokoœć, jeszcze bardziej karygodne jest pańskie stanowiskowobec młodszego syna. Pan go zostawił przecież na dalsze trzy dni w tej spelunce. - Ale uzyskałem uroczyste przyrzeczenie... - Cóż znaczš przyrzeczenia dla takich ludzi?Nie ma pan żadnej pewnoœci, iż nie zniknie on ponownie. Dla zachcianki pańskiego złego, starszego syna, naraził pan niepotrzebnie na poważne niebezpieczeństwo swoje niewinne młodszedziecko. To naprawdę bardzo niesprawiedliwie. Dumny lord na Holdernessenie był przyzwyczajony słuchać tak ostrych wyrzutów w swojej własnej, ksišżęcej rezydencji. Goršca fala krwi napłynęła mu do głowy, barwišc purpurowym rumieńcem wysokie czoło. Jednak sumienie nakazywało mu milczenie. - Pomogę panu, ale pod jednym tylko warunkiem: Zadzwoni pan na lokaja i pozwoli mi wydawać polecenia, jakie uznam za stosowne. Ksišżę bez słowa nacisnšł taster elektrycznego dzwonka. Zjawił się służšcy.- Ucieszy was zapewne wiadomoœć - rzekł Holmes - o znalezieniu panicza. Na specjalneżyczenie księcia proszę natychmiast wysłaćpowóz do gospody "Pod Walczšcym Kogutem" i przywieŸć do domu lorda ˆŠj ľAh48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjź¸@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż M ]˙˙Saltire'a. - A teraz - cišgnšł dalej Holmes, gdy uradowany lokaj się oddalił - skoro zabezpieczyliœmy przyszłoœć, możemy z większš wyrozumiałoœciš odnieœć się do przeszłoœci. Nie jestem tu urzędowo. Dlatego też, dopóki czynię zadoœć zasadom sprawiedliwoœci, nie widzę powodu do wyjawiania wszystkiego, co mi jest wiadome. Nie mówię oczywiœcie o Hayesie. Czeka go szubienica! Ja zaœ nie ruszę nawetpalcem, aby go uratować! Nie mam pojęcia,co on zezna. Niewštpliwie jednak Wasza Wysokoœć może mu dać do zrozumienia, iż milczenie leży w jego własnym interesie. Z punktu widzenia policji porwał on chłopca w celu uzyskania okupu. Jeœli oni sami nie dojdš do sedna sprawy, to nie widzę powodu, dlaczego miałbym sugerować im szerszy punkt widzenia. Muszę jednak ostrzec Waszš Wysokoœć, ż dalszy pobyt Mr. Jamesa Wildera w pańskim domu może jedynie sprowadzić nieszczęœcie. - Zrozumiałem to sam, Mr. Holmes, i już załatwiłem tę sprawę. Opuœci mnie on na zawsze. Pojedzie mianowicie szukać szczęœcia do Australii. - Wobec tego, Wasza Wysokoœć, ponieważ wszelkie niesnaski w pańskim pożyciu małżeńskim, jak pan sam stwierdził, powodowała obecnoœć Jamesa, pragnę podsunšć panu pewnš myœl. Czy nie zechciałby pan naprawić krzywdy wyrzšdzonej księżnej i na nowo podjšć stosunki, które w tak przykry sposób zostały zerwane? - I to również uczyniłem, Mr. Holmes. Dziœ rano napisałem do księżnej. - W takim razie - powiedział Holmes wstajšc - zarówno mój przyjaciel. jak i ja, możemy sobie chyba pogratulować kilku pomyœlnych wyników w cišgu naszej krótkiej wycieczki na północ. Pozostaje jednak jeszcze jeden drobiazg do wyjaœnienia. Ten łotr, Hayes, obuł konie w specjalne buty, które imitowały œlady krów.Czy to Mr. Wilder nauczył go tej niecodziennej sztuczki? Zdumienie księcia nie miało granic. Stał chwilę zamyœlony. Wreszcie otworzył drzwii wprowadził nas do wielkiej komnaty przekształconej na muzeum. Powiódł nas do szklanej gabloty, stojšcej w kšcie, i pokazał napis, który głosił: "Te buty wykopano w fosie zamku Holdernesse Hall. Przeznaczone sš dla koni. Jednak pod spodem uformowano je w kształcie żelaznych, rozszczepionych racic krów, aby œcigajšcym zmylić trop. Prawdopodobnie należały one do któregoœ ze œredniowiecznych baronów-rabusiów, panów na Holdernesse." Holmes otworzył gablotę i powiódł zwilżonym palcem wzdłuż buta. Cienka warstwa œwieżego pyłu i brudu pozostała na skórze. - Dziękuję panu! - powiedział zamykajšc gablotę. Oto drugi z najciekawszych przedmiotów, jakie widziałem na północy. - A pierwszy? Holmes wzišł do ręki czek, złożył go i troskliwie umieœcił w notesie. - Jestem ubogim człowiekiem - rzekł gładzšc z upodobaniem notes, który następnie schował do wewnętrznej kieszeni. ------------------ Opowiadanie w tłumaczeniu Jana Skalnego i Jerzego Regawskiego, przytoczone na podstawie zbioru Sherlock Holmes niepokonany, wyd. II, Poznań: Wyd. Poznańskie, 1969. ------------------ Zoceerował i opracował Szymon "Zbooy" Madej (ysmadej@cyf-kr.edu.pl ) 1998 ----------------- Konwersja: RPG (rpg6@go2.pl) zili. - Dokładnie tak. - To ostatnie zdanie obejmuje niewštpliwie nie tylko tych, którzy go porwali, lecz również i tych, którzy starajš się utrzymaćw zamknięciu? - Tak! tak - zawołał ksišżę niecierpliwie. - Jeœli pan dobrze wykona swojš pracę, Mr. Holmes, to na pewno nie będzie pan narzekał na zapłatę. Przyjaciel mój zatarł chude dłonie z objawem chciwoœci, która zdziwiła mnie niepomiernie. Znałem bowiem jego skromne wymagania. - Na biurku leży, zdaje się, ksišżeczka czekowa Waszej Wysokoœci? - powiedział. -Byłoby mi bardzo miło, gdyby pan zechciał mi wypisać czek na szeœć tysięcy funtów szterlingów. Przypuszczalnie nie zrobi to panu różnicy. Moim bankiem jest Capital andCounties Bank, oddział na Oxford Street. Ksišżę siedział w swym fotelu wyprostowany, z surowym wyrazem twarzy, spoglšdajšc kamiennym wzrokiem na mego przyjaciela. - Czy to kpiny, Mr. Holmes? Z tej sprawy nie wypada żartować. - Ależ nic podobnego, Wasza Wysokoœć. Nigdy w życiu nie mówiłem bardziej serio. - Cóż więc pan myœli? - Myœlę, że zdobyłem pańskš nagrodę. Wiem, gdzie jest pański syn i znam kilka osób, które go więżš. Ksišżę zbladł jak œciana, a jego broda przez kontrast wydała się jeszcze czerwieńsza. - Ależ gdzie on jest? - wykrztusił. - On jest, albo też był ubiegłej nocy w gospodzie "Pod Walczšcym Kogutem". Leży ona około dwóch mil od bram pańskiego parku. Ksišżę opadł na fotel. - A kogo pan oskarża? OdpowiedŸ Holmesa była wprost zdumiewajšca. Podszedł bliżej i dotknšł dłoniš ramienia księcia. - Oskarżam p a n a! - powiedział. - A teraz,Wasza Wysokoœć, proszę o czek. Nigdy nie zapomnę tej sceny. Ksišżę zerwałsię z fotela i zatrzepotał rękami, jak człowiek spadajšcy w przepaœć. Dopiero pochwili opanował się z nadzwyczajnym wysiłkiem i ukrył twarz w dłoniach. Upłynęło kilka minut, zanim się odezwał. - Co pan wie? - spytał wreszcie, nie podnoszšc głowy. - Widziałem pana ostatniej nocy razem z nim. - Czy nikt poza pańskim przyjacielem nie wie o tym? - Nikomu nie mówiłem ani słowa! Ksišżę drżšcš rękš ujšł pióro i otworzył ksišżeczkę czekowš. - Oczywiœcie dotrzymuję słowa, Mr. Holmes. Wypiszę panu czek bez względu na to, jak niepomyœlne mogę być dla mnie informacje, które pan zdobył. Gdy ogłaszałem nagrodę, nie miałem pojęcia, jaki obrót mogš przyjšć wypadki. Jednakże pan i pański przyjaciel jesteœcie chyba ludŸmi dyskretnymi? - Nie bardzo rozumiem Waszš Wysokoœć. - Mr. Holmes! Muszę postawić sprawę jasno. Jeœli tylko wy dwaj znacie całš tajemnicę, to nie widzę powodu, aby miała się ona rozprzestrzenić. Zdaje się, iż właœciwie jestem panu winien 12 tysięcy funtów szterlingów. Czy nie tak? Holmes, uœmiechajšc się, potrzšsnšł przeczšco głowš. - Obawiam się, Wasza Wysokoœć, iż tych spraw nie da się załatwić w tak prosty sposób. Tu wchodzi w grę œmierć nauczyciela. - Ale James nic o tym nie wiedział. Pan nie może przecież obarczać go odpowiedzialnoœciš za tę zbrodnię. Dokonał jej ten brutalny łotr, którego miał nieszczęœcie wynajšć. - Jeœli człowiek popełnia zbrodnię, to ponosi moralnš odpowiedzialnoœć za każdš innš zbrodnię, jaka może z niej wyniknšć. Oto mój punkt widzenia, Wasza Wysokoœć! - Moralnie, Mr. Holmes. Ma pan niewštpliwiesłusznoœć. Ale na pewno prawo ma inny punkt widzenia. Nie można skazać człowieka za morderstwo, przy którym wcale nie był obecny i któremu jest przeciwny, do którego wreszcie ma taki sam wstręt jak pan. Skoro tylko się o tym dowiedział, od razu mi wszystko wyznał, tak przepełniały go żal i zgroza. Och, Mr. Holmes! Niech go pan ocali! Pan musi go jakoœ ratować! Mówię panu, pan musi go ocalić! Ksišżę do reszty stracił panowanie nad sobš. Biegał po pokoju. Twarz mu się wykrzywiła, wymachiwał zaciœniętymi pięœciami. Wreszcie opanował się i znów usiadł przy biurku. - W pełni doceniam pańskie postępowanie! -rzekł wreszcie. - Dobrze, iż przyszedł pannajpierw do mnie i nikomu o tym nie wspominał. Przynajmniej mamy czas do zastanowienia się, w jakim stopniu można zatuszować ten okropny skandal. - Doskonale! - odpowiedział Holmes. - Moim zdaniem, Wasza Wysokoœć, można to będzieosišgnšć jedynie drogš absolutnej szczeroœci. Pragnę pomóc Waszej Wysokoœci z całego serca. Jednak, aby to uczynić, muszę poznać sprawę w najdrobniejszych szczegółach. Orientuję się, iż słowa Waszej Wysokoœci odnosiły się do Mr. Jamesa Wildera i że nie jest on mordercš. - Nie! Morderca zbiegł! Sherlock Holmes uœmiechnšł się z zakłopotaniem. - Wasza Wysokoœć nie miała widocznie okazji dowiedzieć się o rozgłosie, jakim sięcieszę. W przeciwnym bowiem razie nie przypuszczałby pan, iż tak łatwo można misię wymknšć. Mr. Reubena Hayesa zaaresztowano w Chesterfield o jedenastej w nocy na podstawie mojej informacji. Dziœrano przed wyjœciem ze szkoły otrzymałem telegram z miejscowej komendy policji. Ksišżę opadł na fotel i z podziwem patrzył na mego przyjaciela. - Pan chyba posiada jakieœ nadludzkie siły! -powiedział. - A więc Reubena Hayesa uwięziono? Mam powód, by się cieszyć, jeœli nie odbije się to na losach Jamesa. - Pańskiego sekretarza? - Nie, sir! Mojego syna! Teraz Holmes popatrzył nań kompletnie zdumiony. - A to nowina! Przyznaję, Wasza Wysokoœć, iż tego się nawet nie spodziewałem. Czy mógłbym jednak prosić pana o bliższe wyjaœnienia? - Nie mam zamiaru niczego przed panem ukrywać! Całkowicie się też z panem zgadzam co do tego, że tylko zupełna szczeroœć jest najlepszym sposobem postępowania w tej sytuacji, do której doprowadziły zazdroœć i szaleństwo Jamesa. A prawda może być bardzo bolesna.Gdy byłem jeszcze bardzo młody, Mr. Holmes, pokochałem takš miłoœciš, jaka przychodzi tylko raz w życiu. Zaofiarowałem mojej ukochanej małżeństwo. Ona jednak odmówiła. Obawiała się bowiem, iż taki krok mógłby zniszczyć mojš karierę. Gdyby ona żyła, napewno nie poœlubiłbym nikogo innego. Niestety, umarła i osierociła jedyne dziecko. Przez wzglšd na niš opiekowałem się nim i dałem mu utrzymanie, lecz nie mogłem go oficjalnie usynowić. Zapewniłemmu jednak najlepsze wychowanie i wykształcenie. Skoro zaœ doszedł do pełnoletnoœci, trzymałem go blisko siebie. Wkrótce poznał on mojš tajemnicę i odtšd pozwalał sobie na różne żšdania wobec mnie. Posuwał się nawet do gróŸb wywołania skandalu, którego się bardzo obawiałem. Wreszcie jego obecnoœć stała się w pewnym stopniu powodem niesnasek małżeńskich i separacji z obecnš mojš żonš... Przede wszystkim jednak nienawidziłon mojego małego synka, prawem uznanegospadkobiercy. Od samego poczštku żywił doń zawziętš nienawiœć. Może pan mnie zapytać, dlaczego w takiej sytuacji nadal trzymałem Jamesa pod moim dachem. I słusznie. Ale niech pan tylko pomyœli. Jego twarz przypominała mi rysy zmarłej matki, której pamięć była mi zawsze tak droga. I właœnie ze względu na to nie miały końca moje cierpienia. Odziedziczył po matce cały jej urok i czarujšcy sposób bycia. Każdym więc ruchem żywo mi jš przypominał. Nie mogłem go odesłać! Obawiałem się jednak bardzo, aby Arturowi, to jest lordowi Saltire, nie wyrzšdził krzywdy. Dlatego też wysłałem chłopca do szkoły dra Huxtable'a. James jako mój przedstawiciel zapoznał sięz Hayesem, który był jednym z dzierżawców. To skończony łotr. James zawsze miał skłonnoœć do zawierania takich gminnych znajomoœci, a więc i tym razem w jakiœ niezrozumiały sposób nawišzał z nim bliższe stosunki. Gdy postanowił porwać lorda Saltire'a, to zapewnił sobie pomoc tego człowieka. Pan przypomina sobie, iż w przeddzień wypadkunapisałem do Artura. Otóż James otworzył kopertę i włożył inny list. Prosił w nim Artura o spotkanie w małym lasku zwanym "Ragged Shaw", który znajduje się w pobliżu szkoły. Pisał rzekomo z polecenia księżnej : w ten sposób skłonił chłopca do przybycia. Wspominałem już panu, iż Jameswszystko mi wyznał. Otóż owego wieczoru pojechał rowerem i powiedział Arturowi, gdy się spotkali w lesie, iż matka pragnie się z nim zobaczyć i w tym celu oczekuje go na wrzosowisku. Jeœli uda się o północy do lasku, to spotka człowieka z koniem, który go do niej zawiezie. Biedny Artur wpadł w zasadzkę. Przybył bowiem na umówione spotkanie i zastał tam Hayesa. Artur dosiadł konia i razem odjechali. Potem okazało się jednak choć James dowiedział się o tym dopiero wczoraj, że œcigano ich. Gdy nauczyciel już ich doganiał,Hayes zadał mu cios swym okutym kijem, tak że człowiek ten zmarł wskutek odniesionej rany. Hayes zawiózł Artura do swojej gospody "Pod Walczšcym Kogutem". Tu uwięził go w pokoju na pierwszym piętrze, oddajšc pod opiekę pani Hayesowej,dobrej zresztš kobieciny, lecz znajdujšcej się pod całkowitym wpływem swego brutalnego męża. Oto tak przedstawiały się sprawy dwa dni temu, gdy pana po raz pierwszy ujrzałem. Wówczas, podobnie jak pan, nie miałem pojęcia, jak naprawdę sprawa wyglšdała. Może pan mnie oczywiœcie spytać, jakie motywy skłoniły Jamesa do popełnienia tego czynu? Cóż mam na to odpowiedzieć? Dużo w tym było bezsensownej i fanatycznej nienawiœci do mojego spadkobiercy Artura. James wyobrażał sobie, iż on sam powinien być dziedzicem całego mojego majštku i czuł głębokš nienawiœć do praw społecznych, które mu to uniemożliwiały. Jednoczeœnie miał on okreœlony motyw działania. Pragnšł, bym złamał ustawowy porzšdek dziedziczenia. Był głęboko przekonany, iż leży to w mojejmocy. Zamierzał zrobić ze mnš takš zamianę: on zwróci mi Artura, o ile zmienię zasady dziedziczenia i przekażę mu cały majštek w testamencie. Zdawał sobie doskonale sprawę, iż dobrowolnie nigdy w życiu nie odwołam się do pomocy policji przeciwko niemu. Chciał mi zaproponować takš zamianę, ale w rzeczywistoœci nie zdšżył już tego uczynić, gdyż wypadki potoczyły się zbyt szybko. Nie miał więc czasu na realizację swoich planów. Znalezienie przez pana zwłok nauczyciela Heideggera sparaliżowało jego nikczemny plan. Na wiadomoœć o tym. Jamesa opanowało przerażenie. Stało się to wczoraj, gdy siedzieliœmy razem tu, w gabinecie. Nadszedł właœnie telegram od dra Huxtable'a. James był tak wstrzšœnięty i przygnębiony, iż podejrzenia, które podœwiadomie zawsze mnie nurtowały, przekształciły się w niezbitš pewnoœć. Zarzuciłem mu porwanie chłopca. On wyznał wszystko dobrowolnie, a potem błagał, bym dochował mu tajemnicy przez trzy dni. Chciał swojemu niecnemu wspólnikowi dać okazję do ocalenia życia. Uległem jego proœbom. Zawsze mu ulegałem. James tymczasem pospieszył natychmiast do gospody "Pod Walczšcym Kogutem", aby ostrzec Hayesa i dać mu pienišdze na ucieczkę. Nie mogłem udać siętam za dnia, bez zwrócenia niczyjej uwagi. Skoro jednak tylko zapadł zmrok, podšżyłem zobaczyć mojego drogiego Artura. Zastałem go całego i zdrowego. Byłjednak okropnie przejęty strasznš zbrodniš, której był œwiadkiem. Ulegajšc przyrzeczeniu, zgodziłem się, chociaż bardzo niechętnie, pozostawić go tam trzy dni pod opiekš Mrs. Hayesowej. Nie można było bowiem poinformować policji, gdzie onprzebywał, nie ujawniajšc jednoczeœnie, kto był mordercš. To nie ulega wštpliwoœci.Ponadto nie mogłem sobie wyobrazić, jak morderca może ponieœć karę bez zguby mego nieszczęsnego Jamesa. Prosił mnie pan o bezwzględnš szczeroœć. I tak też uczyniłem. Powiedziałem panu całš prawdę, wszystko, bez żadnych niedomówień i przemilczeń. Teraz niech panodpłaci mi się takš samš szczeroœciš. - Oczywiœcie, Wasza Wysokoœć! - odpowiedział Holmes. - Przede wszystkim muszę panu wyjaœnić, iż pan sam popadł w bardzo poważny konflikt z przepisami prawnymi. Uczestniczył pan w zbrodni i pomógł pan w ucieczce mordercy. Nie ulegabowiem wštpliwoœci, iż pienišdze, które wzišł James Wilder dla swojego wspólnika na pomoc w ucieczce, pochodziły z portfeluWaszej Wysokoœci. Ksišżę skinšł potakujšco głowš. - To rzeczywiœcie bardzo poważna sprawa. Moim zdaniem, Wasza Wysokoœć, jeszcze bardziej karygodne jest pańskie stanowiskowobec młodszego syna. Pan go zostawił przecież na dalsze trzy dni w tej spelunce. - Ale uzyskałem uroczyste przyrzeczenie... - Cóż znaczš przyrzeczenia dla takich ludzi?Nie ma pan żadnej pewnoœci, iż nie zniknie on ponownie. Dla zachcianki pańskiego złego, starszego syna, naraził pan niepotrzebnie na poważne niebezpieczeństwo swoje niewinne młodszedziecko. To naprawdę bardzo niesprawiedliwie. Dumny lord na Holdernessenie był przyzwyczajony słuchać tak ostrych wyrzutów w swojej własnej, ksišżęcej rezydencji. Goršca fala krwi napłynęła mu do głowy, barwišc purpurowym rumieńcem wysokie czoło. Jednak sumienie nakazywało mu milczenie. - Pomogę panu, ale pod jednym tylko warunkiem: Zadzwoni pan na lokaja i pozwoli mi wydawać polecenia, jakie uznam za stosowne. Ksišżę bez słowa nacisnšł taster elektrycznego dzwonka. Zjawił się służšcy.- Ucieszy was zapewne wiadomoœć - rzekł Holmes - o znalezieniu panicza. Na specjalneżyczenie księcia proszę natychmiast wysłaćpowóz do gospody "Pod Walczšcym Kogutem" i przywieŸć do domu lorda ˆŠj ľAh48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjź¸@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż”üżN¸÷ż@,ŞjI_÷ż@”Şjj,Q}