хbkбЩџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџѕ№Gю’рG№@юр@>рB№EюoрEёйѕ>рB>RрG>џъЫСёйџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџУUЮэffЬ sƒ ˆ‰мЬnцннй™ЛЛgcnьЬнм™ŸЛЙ3>CLAS AKADEMIAPK€003 FU ŒCopyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. 1ўџѓЭ‘ЭЭ>џъ$РњPъРЭpЭў>ъa>р&>ъР>џъ#РЭЭЊЭ1Э>ЭVЭuЭ”Э!ЭЭƒЭ> њ‚џЇ(њРOЭm Э' Ээ Эь Э/ Ээ Эь ЭЖ Эь Э Э Э€>ъЫС>xрE>@рAЏр>рџ>зр@ћУBхХ!€ 6# xБ јСсЩњGў8ў8ў8ў8ў8>> >>>ъƒџЩЭў ЭЯ Э#vњЫСЗ(љЏъЫСЭLЫ VЫw cЫoТЫgТ Ы_ 9ЫW -ЫO ЫG УMњР<ў >OЭm УBњР<ў >OЭN УBЭў УBЭ> Ь УBњ#Рў(ў(ў(%њ#Рў(&ў(0ў($0ЭУBЭ УB€Э7УB@Э7УBЭЊУB€ЭjУBЭ@УB@ЭjУBњ#Р=ўџ >OЭ УBњ#Р<ў >OЭ УB!>w# ћЩ!6# њ6џ#6# іЩ! e" њЩџџџџ!0„" њЩУџ!@Ѓ " њЩџџџџџ~B~B~B<$<$~BfZB~џџџџџЭЦ!ў>P"">є">wЩЭЦ!ў>""ЩЭƒЭ ЩхеХ!€х>ъLФT]њR‡O >Р‘G№@ц€( №Aц(є№Aц њ**** мсРхњLФ=ъLФ ПсСбсЩхеХ!П€х>ъLФT]њR‡O}‘o|˜g>Р‘G№@ц€( №Aц(є№Aц њ:::: мсРхњLФ=ъLФ КсСбсЩњРўШЭР ЭL Ээ ЭцЭњ=OЭь ЩњРў њРGЭ| 8 јЭњ`‘8њxСЩњРўШеХЭњGњРў Э ЭР ЭL Ээ Эь  у{ъРСбЩХњРў њРGЭњ=€GЭ|  њ Эњ‡GЭ|  њЭњGЭР ЭL Ээ Эь  №ЭњъРСЩЭУ!ъР>ъР>ъРЭт}ъР|ъРЭы!@}ъР|ъРЭe !а%Р*GxЇ(*іvР*GxЇ(*іњРOњРG>Й >И >>!РЭ'wЭдЩЭУЭт}ъР|ъРЭы!@}ъР|ъРЭЄ ћЭe њ Р=ъРЭњGЭ|  њЭ ЭдЩЭУЭЄ(Эe >ъРњРЁ(эЭ ЭдЩЭe >ъРњРЁЪњЭ ЭдЩЭУЭњGЭ|  њЭіЭe њРўТњРўЪп>ъР>ъРњРЁ(кЭ ЭдЩхеХњРoњРgЭыњРoњРg#F+NxЁ<(+xБ њРoњРg#}ц #}ъР|ъРЭы!@}ъР|ъРЏ<СбсЩхеХњРoњРgЭыњРoњРgў@ B}ў =ЭтT]њРoњРg}Л |К(6+}ц +}ъР|ъРЭы!@#F+NxЁ<(xБ(№ђџ}ъР|ъРЏ<СбсЩЩхеХњРoњРgЭыњРoњРg~ъР#~ъР############~ъР+~ъР+~ъР+~ъР+~ъР+~ъР++~ъ Р+F+N+~+ng@а* xБ јСбсЩхеХњ$Рўџ(Э (Э (њ$Рў(%ЭЦ!@˜6ё>ъ$Рњ$Рў(ЭЦ!@˜6ѓ>ъ$РСбсЩхеХњ#Рўџ(!“€Ї(=љЭ yъ#Р!“€yЇ( јЭ СбсЩхеХyъРЭЖ Эь њ#РO>џъ#РЭ СбсЩхеХyъРў(*ў(/ў(4ў(8ў(<ў(@ў(Dў(Hў(Lў Ъь ў Ъє !PЭяУќ !`ЭяУќ !pЭя@!€Эя8!Эя0! Эя(!АЭя !РЭя!аЭя!рЭя!№ЭяСбсЩхХ€№@ц€( №Aц(є№Aц њ~/" шСсЩхеХ!J хеХ!%РхеХ!vРЧР*GxЇ(*іСбсЩ хеХњ РGњР<И8ЭЄ(Эe >>ъР7 ъР>ъРЇСбсЇЩхеХњТҘ њРўҘ њРў(њРў ЭіЭe њ Р>ъР7 =ъР>ъРЇСбсЩхеХњРG!аxЇ(^#єЧР*OyЇ(* іСбсЇЩхеХy!ў(!ў( !€’ўЪМ њRў df!њRў \!W!€њR‡_yЇ(=љЬСХхењR‡G№@ц€( №Aц(є№Aц њ"""" мс T]сР С ФСбсЩЬСХхењR‡G№@ц€( №Aц(є№Aц њ"""" мс T]с С ФСбсЩЬСХхе №@ц€( №Aц(є№Aц њ"""" мс T]с С ЧСбсЩ> ъ>ъA!  yЇ( х>""Р" њсњN"њO">ъњРoњРgЭыЩ> ъ>ъA!  yЇ( *GњNИ 0*GњOИ (Р* њ>ъњРoњРgЭыЭe ЭњGЭ|  њЩ> ъ>ъA!    О # їѕњРoњРgЭыёЩхеХњWoњXgЭыњРo&T]))))))))@ЬС@* xБ іСбсЩхеХ!ЬС€6# xБ ј!ЧРV#zЇ(9~ў #~#_яў #ЭFл~ў€8#GN#~#OЭУСбсЩеХV#zў 8)еF#Э4беzжW{Ц_F#Э4 њQЙб сzƒ_Сб_сЩF##Э4 њQЙ ѓzƒ_Сб_сЩхеХЭмV#zў 8)еF#Э4беzжW{Ц_F#Э4 њQЙб сzƒ_Сб_сЩF##Э4 њQЙ ѓzƒ_Сб_сЩxў(7е`i`€њUOњVGў0 yц їє№T])))))@хi`ЭысбЩњUoњVgЭыyж Oi`))))) @ ЩхеХk&))}црoЬС СХЫ!Ы СХ{цЇ(Ы8Ы=іxЖw#wyЖw#wСбсЩ№џЫ‡рџЭЦ№@цр@Щ>‘р@Щ>фрGрHрIЩхеЭЦ!`˜Р>№" ќЭЦР" ќбсЩхе!@˜6ё# њ!р™ 6ђ# њ!˜>Э<Э>(!šЭ<Э Эю<(їбсЩХѕw#Ц  љ ёСЩХѕw#Ц љ ёСЩхХњ‚џЇ(,>џрO!˜`>" xБ ј€>" xБ ј`>" xБ ј>ўрOСсЩЭLХ> р№№№№/цЫ7G>р№№№№№№№№№№/цАGњ€џЈ ъџxъ€џ>0рњџСЩў(Џ>џъ‚џЩХ>џр$ˆ xБ ћ>р$СЩѕ№@ц€( №Aц(њ№Aц њёЩѕ№@ц€(№Dў‘ єёЩ‡‡‡Ц€ъhџiѓњAџц љ*тћ ђЩ>€ъhџiѓњAџц љ*тћ ђЩ>€ъhџ@iѓњAџц љ*тћ ђЩ‡‡‡Ц€ъjџkѓњAџц љ*тћ ђЩ>€ъjџk@ѓњAџц љ*тћ ђЩџя=я=|џя=џџя=я=џя=џџя=я=џя=џџя=я=рџя=џя=я=џя=я=я=я=<я=яя=я=џя=я=я=я=р<я=яя=я=џ<я=яя=я=р<я=я<я=я=я<я=џ|џџя=<џхХ!ў(>""## љСсЩЭŠѕЭK!р™ ЭБ6ђ# їёц_!р™ЭБ6іЩхеХѕ!`zЭБ" їёѕцG> ќЭБъhъjёСбсЩџџџџЭТ!РРЭЭЏЭЏЭтЭЏЭЏЭЏЭЏЭЏ\Эљ8јxў и>ŸЩ!РЭ'њРw!РРЭРЭтРЭљЩњSoњTgЩњƒџў(ў(}ъ!цъAЩ|ъ1}ъ!Щњ‚џЇШЭMњ[GњYoњZgХ}ъQФ|ъRФх!OФ6АсЭqњQФoњRФg#С оЭM>ъOџЩѓ!џџ~ѕЏwъџ>0ъџ>ъMџёwћЩњDџў љЩЭыЭƒњ@џѕХ>ъOџˆњ@oњ@gЭd>ъOџˆ€Эd>ъOџ!˜њ@Oњ@GЭoЏъOџ!˜њ@Oњ@GЭo>€ъhџ@Џъiџ њ>ƒъ@џњDџў8љСЭLO ЗТ_№€ў( !OФ~=Ъ_wѓMФ>ъOџ!@*foљ>€!hџw!DџЏО §б.AЫN ќ.isrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrбsrњDџўŽ С!MФ*foљћУрёъ@џЩѕ* xБ јёЩ>ѕ " њ ё= яЩњ@џ‡ањDџў’0љњDџў‘8љњ@џцъ@џЩѕХџЭLЗ ј їСёЩхЫ&#Ы#Ы#ЫсЩхеХхbkб–G#žАG#žАG#žѕАGёx<=СбсЩхе†w#Žw#Žw#ŽwбсЩхехbkб–#ž#ž#žбсЩехw#w#w#wсбЩх6#6#6#6сЩ~Цwа#~Юw#~Юw#~Юw++Щ~жw8РХG#~оwАG#~оwАG#~оwАС++Щх~#Ж#Ж#ЖсЩџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџйбвRRRЩ@@D@EEEEuмT\P\р ЎтŽŠŽюЊЎш.ршˆˆŽŠŠъю*ъЊюР  ЮЊЊЮ ъЌЊъСе]QнwwUw :(**2**ЈЈЈЈHt@EutTTTTœ ю*ъЊююЂЎЊю€€€ИЈИ ИЈ ЋЪЊЊЊ .Ђ.*.@2**2**2  э)щЉфЛ*:"К0Ј*(*р NJNˆю  ЎЊЎЈЎр€Žъ.(ю€ ЗЅЇЄ—wuUw@[RSRK      Р  ЪЊЊЮюŠŠъMˆнIЩ Щ@@]U]Q]€@бgUWTWр ЎтŽŠŽюЊЎш.ршˆˆŽŠŠъю*ъЊювgUGDGьŠˆˆш ъЊЊЊър ш ш8(+83*+ИЈЈЈИt@Euu@@мD\Tм((+0+*+ИЈЈЈИ 0((3**3 (ЈАЈЈз@nBNJ.€€еwQwEwwuWq@YTUUUР@Р@Р8 # #";КЊЊКЂ н•••]pPPPpР••••œ З%%%— €€ЛŠКЊЛ€€ЛЊКЂК€ " """":@XTTTT€wuWq@YTUUUР@Р@РHPSкRRS€‚ЛЂКŠЙъЊЊъЊЊЊюЈю‚юйбвRRRЩ@@D@EEEEuмT\P\р ЎтŽŠŽюЊЎш.ршˆˆŽŠŠъю*ъЊюР  ЮЊЊЮ ъЌЊъ2**2**2р ш ше .*.(.@t@Euu@@мT\Pм((+0+*+ИЈЈЈИ :**:***€€ИЈИ ИwTwAwtTTTu@@@в;ЈЛЂЛ€€€€€ wuWq@YTUUUР@Р@Р8 # #";ИЊЊКЂ@jJJJ.€€ИЈЈЈИр@NJJJN юЊЊЊю@РUUUU]@@нE]Uн€@е@@wQWUWwuWq@YTUUUР@Р@РнUе]б@jJJJ.€€ИЈЈЈИр@JJJJN юЊЊЊюwTwAwtTTTu@@@„ˆ‰‰‰щ—QWUWаPWбgQWUWю*ъЎш@’’’‹       иPPPШ/р р р—ШHHHJH bњS"@@?;?€€bњS"@@}%@ €€eїe!??~@|A@@>€€€€€€€ PpPP№?h  A№ћ€`™ƒ‘№тђB‚$є`Р@@FF@FF€ 4 (јќ`? 8ќ№Р0ˆќ ўјј€ў€€ џ  №@р@@@€€Р і€€ј€„ўўD((џ|DD|€№  Р  аА€€pPVuDDDw'DwUUUU) `PTPTˆ€‹ŠŠŠъ .ЊЎЈЌ@lJHH(ьЊЊЊър р€Р`wQRTwwQRTw@ц,фЄтюЈЎЂю @р€€€р3RSRћˆ%Ѕ-Е%РюJNHHъЊЌЊър р р€ЋЊГЊ*КŠЛ*:€€€€€€(+*+ГЈГЊГ€€€€€€:*;":ЛЁ!ЁЙ€  ˆDDDЊЊЊUЅЂЂR pPTPT EЊЊЊХ€UUUUwD pPPPPd„jŠjL•••H @@@ €€š"šЂ›хЊЊЊх€@ PPT…Ѕ&ЅЅB$ $TTRр   рtDEuEEEлRвЩptPtBDAEEEuœD\T\rD@tt @Їw•g  ЎТЎЊЎjHъJJJJPдXTд€Р Р€јр рџџРџA]џР@@@@@@@@@@€? ?јш((((((((0р8 (D€я))O€}FF@Vf 4 (јќ`$C€@ @Р ёH„`€ˆќ ўјј€ў€€ /Bј€€@ иџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџ@ˆV№WXYџџџяџћџчџyџщџГџ‡џQџDџџџџ§џџпРрџUџPџџ"џ‚џ џQџџџpP PˆpќџUџ)џџˆџџ*Šоџ€ŠTsџRЅzџŠUkџ@ЊUaџ…JIџАџ ЊU џ‚ŠU 0јtўјќџўџ€€U€€@€Р р€џ) AџџEЁJџџ*Uћџ„ЈRџџ UЭџ‚USџЊUrџ€ЊUbџџџџџџџ`_ПЊUџџџџџџџџ0Ршф №ј§§ўџ€€џџџџџџџџџоЙF Hˆ0/Po`џ?џџџ@€ р@р0р№ќ ќќџџћэH”Y AŽ E€Њ}!Б:UяVџ%€Њџ@šџџџ (70@?џџџџџџџџџџџќ§ўџ**€W€@€` `€0Рш€Ђ|џЈяџ‰џџEџџUџџUџџџџџџцш  €џПUџџџџџџџUџџџџџџџџџџј №њј§ўўўџ€€Р@@€џџџ>Шџџџџџџ8'џ€X п‰B'BПEџ%Bџ)џ… џ*Uџ€џЂTџ(Qџ"UџЂUџЂU@?џірРРРР@€€ќјј„|<$8Rџ@?~*џ3-@?џцР€џƒ‡Žrўџ‡ ЯPЧЧуЧ РрРьЧŽ Žўўўўў8<9x?џјєрр` №јјќ|М>џЁџ`џ@џ€Р@€@РРрРјїџџ?0xМјќј‡pџ€ ќќќј<"  <pџќуууууссУ сA€€žŽžŸŸњћ—ћёёусёHqH9qqqррqррр РџџџџрР№рџ|@? ?ќќќ ,ў|ќў№ш ЅJJ•ЂUЊU ЊU@ЊU`  ј@ЂPЬД*€Њ`" рŠ € `ЈUЊT€ ? ? %B…т‘wч€€€€ H0ЊРср№љ8@№ їџ<ƒC УуЃр€€*€€П@?П?œ 8ЊUрј№№ рррpra t€РР"У€c,џўџBСЊ@? ПH‡Њ ајќќžЊЊЊ  @і(ž(Ж‚œ  p``Hp?$<8xёјса<000џџџџˆ‡№јЄ’€Ÿ€ŸŸŠ€pј№ј<љјёљ!Рp``pp``pљџљџџуgчcуgуcљѓјё№€ƒСџ€~dX ЧЦ ЧH‡‡ ? ќžјd`РРЊЊЊŠЂŠЂ(Њ@ЊPЊЊЊ? ЊРрРЊ)@Ј Y?L;B3P!P1@1D;%:Ё?˜М˜љ˜љ˜А 8D8’lЦЦўЦўСФТšd|>nїv–ќ‚1хЂfџ<M6cу`aI>7&=)111))Ёc§U‰TŒTŒTˆSн|јюмРрќb\ЮюдY?p&p P0 8D8>|>1ЮŸ|Иџџџџџў     €‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчшщъыьэюя№ёђѓєѕіїјљњћќ§ўџ  !"#$%&'()*+,-./0123456789:;<=>?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefghijklmnopqrstuvwxyz{|}~€‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчG,ЗbG,G,ЗbG,G,ЗbG,G,ЗbџЗbџЗbџЗbџЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbџЗbџЗbџЗbџЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbџЗbџЗbџЗbџЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbџЗbџЗbџЗbџЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbŸœŸœŸœŸœG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbŸœŸœŸœŸœG,ЗbG,ЗbG,ЗbG,Зbў _›ў _›ў _›ў _›G,ЗbG,ЗbG,ЗbG,ЗbŸœŸœŸœŸœG,ЗbG,ЗbG,Зbћ::>Ÿџ Ÿџ           о ;ПМ>џŸК Ÿ  Ÿ  Ÿ ;П  ;П ;П ў п^>џ Ÿ ] ~ ] ~ ] ~ ў п^ ў п^ ў п^9 Ÿџ›џ] ~ ~;џ  ;џ  ;џ  џ›  џ›  џ› >џќ >џл >џл >џл >џл >џќ >џќ 8 џќйПџ ~џй  џй  џй  џй  Пџ  Пџ \ŸпџŸ нџz нџz нџz нџz пџŸ пџŸ Н п> џН п>  žџŸ ^˜7  ^˜7  ^˜7  Н п>  Н п>  пz˜џпz˜џ5 $5$ ~ ~  ~ пz˜ пz˜ >џкџ>џкџ ~ Мп>  Мп>  Мп>  >џк >џк ^ џиџ^ џиџМп>  п™З 5  З 5  З 5  и 5  и МџџМџџ5  З5 ;п  5 $5$ 5 $5$ 5 $5$ 5 $5$ нV џџнV џџмџW8~џž$u 4$5$$4$5 5$ 4$5$$4$5$5$$5$žxџџžxџџ4$5 5$ џ5 5$4$й=5$4$й=5$4$žxџ4$žxџ4$= џйџ= џйџй=5$џй=5$4$~пж3$4$пж4$= џй3$4$џй4$^ џЕџ^ џЕџ4$пжџ4$пж3$мпW3$мпW3$^ џЕ3$^ џЕ3$:џџ:џџ< џ—S$ џ~3$ џ~3$ џ~3$:џ3$›T  ž= џџž= џџ џ~Д ~ џљ2$3$џљ2$3$џљ2$3$= џ2$žW“ пџW“ џџW“ џ3$џљ ž]џ2$›S$џ2$›S$џ2$џW“ 2$ џЗџ џЗџ џЗџ›S$џџ›S$џ2$< џ—2$< џ—2$ џЗ2$9јџ1$џ2$џ1$џ2$џ1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$2$џ1$2$2$џ1$2$2$џ1$2$2$џ1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$0(1(1$2$2$џ1$2$2$џ1$2$2$џ1$2$2$џ0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$1$0(1(0$0(0(1(0$0(0(1(0$0(0(1(0$0(0(1(0(лпUQ$ћ4п0$0(4п0(0(4п0(/(”п0(/(”п0(/(”п/(0(”п0(п•в 0(šџ/(0(џ/(0(џ/(кОT/(џT/(Кпt/(Кпt/(™їпP(Кџ/(ћ п•/(8џ< џпt/(џ!O(Кџ/(Кџ/(џђ •O(< tџ$yџї/(™џжo$™жџo$Xіп$ySп.(/(Sп.(џO(.(џO(.(КџO(пё ”.(N(кo(Кп.(кџЕ.(џN(.(џЕё$.(N(Её$.(}џ.(џo(N(W$ž.(кSџM(ћ !џN(џs$N(< ”џN(7ё њ-(6M(оM(7ДпM(ко!M(ЙпДn(ћ еџM(њRџM(кRџM(ћ еџn(™џsM(џ!Rs< џџM(к“џM(ЙџГM(˜R!пM(˜< џM(xОRM(6%џM(wЎ$пL(Г6№$L(д!M(L(д!M(L(д!M(L(wЎ$пL(wЎ$пL(wЎ$пL(wЎ$пL(L,!M(L(L,!M(L(L,!M(L(L,!M(L(L,Ў$пL(L,Ў$пL(L,Ў$пL(L,Ў$пK,L(L,M(K(L(K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K(L(K,L,K,L(K,L,K,L(K,L,K,L(K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K,L,K,L(K,L,K,L(K,L,K,њž\ K,5ž\ J,K,в%K,5оњJ,K,оњJ,K,оњK,50!џJ,K,0!џK,5џJ,5K,џJ,K,оњJ,5џJ,5џJ,5џJ,ИоВJ,/!э$ВJ,5P!џJ,5ю$џJ,5Вџk,VГоk,5ВџJ,5‘џJ,ИоВk,5ВоJ,5пѓ’5џI,џ%j,љџp!I,4оqI,ов%J,—о‘I,пБ‹(I,џѓ%j,5оиI,UВџI,З‘|I,4џЭ$I,4‘џI,Зо‘i,4БџI,4џџI,vо%I,UБџi,;БџI,4оэ$I,оN!БI,Зпi,З‘!џI,ЗоpI,4оБI,ЗO!оU[ џœI,4: џI,ОБџI,4Бпi,:p!џi,4вџI,4N!џH,4ь(H,!ь$H,4о!H,4БœH,4N!џH,4N!џH,4N!џH,4N!џH,H,Ы(џH,H,Ы(џH,4o!џH,4Ы(џH,4N!џH,4N!џH,4N!џH,4N!џH,4Ы(џH,4Ы(џH,4Ы(џH,4Ы(џH,4N!џH,4N!џH,4N!џH,4N!џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,Ы(џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,H,N!џG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,ЗbАMџG,H,N!џG,Љ4N!џG,Ы8h0џG,Ъ8Ы8џh0зfVџG,u^џЫ8h0u^oIпG,u^oIпG,Ъ8Ы8џG,3Vо{иfh,–^о{nEG,3VАMо{h0u^ољjG,u^о{NEЉ43VАMџG,3VАMџG,3VАMо{G,TZо{ы8‰4ЗbNEџ‰4о{бQ =h0зboIџG,3VџЗbh0Зbо{ђQG,Зbо{ђQG,о{бQ =h03Vо{зfˆ0ЗbNEоˆ0u^о{oEh0Зbо{бMh0TZоIG,–bбMџG,–bбMџG,u^о{oEG,3Vо{иfh,Жbо{-Ah0UZђQо{h,зfАMџG,3Vы8пh0oNEџG,oNEџG,UZђQо{G,u^Љ4џG,Ы8‰0h0G,Њ4Ы8h0G,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,Њ4Ы8h0G,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,3VџЗbG,oNEџG,oNEџG,oNEџG,oNEџ-џџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџ@ˆV№WXYџz~р№џ№№!=џ  чяфџ€€Рџџ*еџџњџѕР€Р€џёјјрђ АјџTўўџќџЊџ€€€*еЊ*џџрЈџЊUЊЊџXј  @@€€ @p€€@ˆ P  @ЈPU !€ њЊUџЊќT€(@јЈPџЈ€€Ё­@YUЊЊUUU§UЊ ŠTtDveUЊ  ЏPPUЊ€rAB€ƒЮ  №РСƒРƒƒ€Р€€€€РР@УCУ@Њ‡ііРРРрр рррћєТŽ~Рррў№јчРее…uъъ _№№ _џџеџUUUUЊЊ ЊUUўССUџPP  ЈЈPPЈЈPP€ЊџџUЊЊUџџџЊџTПРќ\ МDќќјјџРРРџџЯќ???ќќ№№№№џџџќ№џ№РР Рџџ§џџџџўџџџџџўџџџ?Р???@?U?hџџџџџџџўпŸ№№јјџџјљ §џU€€@BЋЉ_Z*TўР+д]ЂЏ _G80црќџ№№Xё§§?Р€€€ъЪш?пўж` РсŒ€˜иllАА6і€Р€€џџџЊџ@џџџ џ@јјјЄјќјјјЯРРџџЯЯР??ќќ?№џџ№№џЬРЬРЬРЬРЬРЬРЬРЬРџџџџџџџџџџџџџџ№№№№№№№@@gX_`kT@?@?@ќ|ррџџўўџџџџјљџџјјр PWџРР ўџрњ…ЌXР €@@Р?= @*џ џ€Aў;Фџjџ ?Щўщўёј єњ…рњкМœјќўўўzіџfџџџџ џ@Wџџј јј|ќќќќєќРџџЯЯРРџ?ќќ??ќџ№№џџЬРЬРЬРЬРЬРЬРЬРЬРџџџџџџџџџџџџџџџџ№№№№№№№№?d?@?@?@?@?@?E?JџџџџџџџџџџјџџTTџџррР`рр€Р€ефРР?џаїъъ/ај? /.ыŠŒяџ€С>тѓŒџрў§т№ј†ўс§тўс€~ѕњ€рђ€€_ш ќ/§UџџЊџT*џWџќќќ€ќРќ€јќјќјџЯЯРРџџЯќ??ќќ№№џџ№ЬРЬР РРРРРРџџџџџџџџџџџџ№џџџџџ@@?@?@?@?@?@?@џџџўўџџџ№0Р?ФФџџџџррP№РШ№ј<Р€ !$цу?<~€џ€Ш?і џх;ўџ0ќ§ђўс§ъўСљ†§‚јўСц€vюьмшј0ШЈџ@џ ѕјџџџџјјќ|„ќјјјЯРРџџЯЯРџ?џ?џќџќџџџ?џ№џџџџџџџ№џ№џџџЯРЯРЯРЬРЬРЯРЯРЯРџ????џџџџ№№№№џџУУУУџџџ?@?@?@?@?@?@?@?@ўќўџ€№ЏјWЋќƒџ€Рџрр№€РррРррўўўЊў ` ‚0ѓ?Р‚ў?§§р №№€ў€Дјј‡/ап"џў1ўёШ7ў@Д~О~ў@Ољќђ‚€€џ€џџџџUЊЊUџЊџUјјјФјDќќј„ќРџџ??Р?џџџџџќџќџџџџџџџџџџџџџЯРЯРЯРЯРЯРџќќџџџџџ00џџџџџ№№Р?Р?Р??Р?@?@?@?@?@?@@?Рь“ў§џРџpўџ€џрУž~ N`•€}@М ^ќќ€‚џџџџџ…€€€Р@рр? @ш—ј№ЊU№ќќЊ@ѓ џРџџ€џяо-џ@ИЪ?ъы?`Шѕ_рДїGРРРРррррџЊџUЈP  U*€UјЌџPЈ@ЈTЊџ PЊT€@џPЈPPџЈќUЊџџџўўџџџЊUџџџЊTџ @  $џџџџИџќџ€џјџиџ№џиџј№ш@На/ ^Р> _а.@ @€€€№€€ўР?џџўњџ€TЈ  Uwˆ№€*UЋні-џџџџџџџџџџџџиАэ€џўџњџўџжџўIЖPPZ€€џ%ј000€уœ$8ьР№ (зPP№0OpOpџћ!оџџџџ}UЊDDр€JЊѕѕџџццїƒ€џџџџ ъџџџЊЊџџџЊЊџџџџаџ№џиџјџаћќџџа-а. _а/`Ÿ…ƒћФ€€@РррРРш€џ€џЈ@€џџ@№р№џ№џџ€џџјўь AAј8џ#џџџџџџџџџџџўџџџжџўўџўўјўїш€N40А0№€шDФ€РЁpiщ6Я1Шѓт0 Yљ2GxpЛxџp€O‚Р!ріџџџ ђLР?”h?”h€? УТџџ“lџџПџћџџџџџv‰џџџџпЯ0џџїџНџџџ€рџ@џŒє  ^PЎП@€ћў~ŸlРР€џСAьlјИŸ™џџўўНќџ„ј8дŒt мC pp8xppxxАxК<<0Ш0q11щт№ђєЛіј‚|?Р8иxx8x0(TўЕЫЧЧ,>>:~Ћю fџ3;;;;)§`™00@a0 0н9€Р~<Пе?%`˜јxћVї,ѕ у€?‘‘№_џЏR­€џџ€џџЈр€xРьи №0№ќƒAƒƒ€/о/_ЌќўPЧР/AСџpр№РїРпР‚ЧлчлуФ№ш“уa!Pјёљѓѓk‚|џџЧџџџџƒЧxАŸ–ŽŽ†Ž`ўЯџџ{їsБsБs1s1щj%<џџc ”œ€€<8јј№№РZА№щџ??>0Шиэp№эрдРМˆƒ>|<<<8p8ИАMˆра№јxИ8р№`Q ?џ№срРAрСрёq№РрРРРРп?п пџЮмјм€_ЇЋ€РРРˆˆ???П€  \џ ќјќћ< 8јќ№ш„ ˆ €Їя?Ÿ8|{tАќиј€Рра№№x0ј8№аПџA1?AУУЧЧУ??S#Sџћџџ‡€{€_€€ƒ‡Ž;Х їјјў‰†ј€x€ррŸtƒ„ƒррќўџђ`€   1/???мg,тќ№ј†pьp~p?< ?,з9%8€ˆ№рР @ Ррр рy@?.q0qpqрурУЧ‡†…јјќЮЮчЧяЯЧЯЧџРpР РррШРрРаHо  ?????№x8p8˜žŽшШќДp8?|/ ЛФџјјјy№јР ЩЖв­€џхСсягџ=X"ЦЦЧУУѓёѓ№№K 7w„ƒpџџѓ{_‰ш/УчРс€lьџџџџСџ‡ўџ№|ђ2@ƒ3??вн№ј№ј№ЊU•ъo_!8O9Fшˆ €Иџ_єЏйаЏШДа ?РїћФ{шVjФФ `0G8  , џч™Џ‘ВЎ(8ŠKAџњчфсBХТџCд›ћ<џx~Бп€џ ^р@ЈрP№ јўџœNl >Y8v@&>ЈV<<€ž€€wˆ'и3LFv‰lгd}У=Я0Т=Т=ыVХ;ХћА€0€œ€€ˆ€œˆ & MLŠ‹ШСШ aia…`я€`€РРЄРДРДРДРєР@С`B`а@€С"€`и@ŽР`рˆ      €‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчшщъыьэюя№ёђѓєѕіїјљњћќ§ўџ  !"#$%&'()*+,-./0123456789:;<=>?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefghijklmnopqrstuvwxyz{|}~€‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчщш(†! &І dы!ІШ$CЊЧ .‡ˆЇЧ‡Јˆˆ‡ЇˆЈ‡щЇˆш) щ * *ъ!Ы *ы!ь!‰ЫЊЉˆЈЉˆˆЉЇЈ‡ЇЈЈ‡ШЇ‡ш)щщ * *щ!Ы *ь! &ЊьЪЫЉЊЇ‡ЈЉЈ‡ЇЈЈ‡‡ЇЇ‡ѓЏ› &X nНь! * &ь%ЪьЫЪЉЩЊЪЈЉЈЪЇЧЈЇЈЇЈ  ŽН &z гоь!+. . *ЪьыЫЉЩЪdJЈџЇ2DBЇЇ2DB)6 бН &Y гМь!+2 . *ЪьыЫЩЪш!EB џЈ&.ц)€ЇD:Т)X бМ &нєь!+2 & .ЪьыЫ)Ъщ!џя=щ!ї^џщ!€ЇТщ!)Нв &7 єоь!+6L6 *ЪьыЫ)Ъ*Ъя=џ*Ъї^џЪ€ІтЇ)I*) &,.,&+"ь!-. &L6ЫЬыь)Ъ*'.я=џ*'.ї^яџ€ЇЈт*j+J*,*+"-*э!,.& &Ыэ!ьы)Щ'2Ъя=џ'2Ъї^яџ€ЇЧт*iKJ+"-*L",&&&-*/&Ыю!&ь)ЩE>F6я=џE>F6ї^яџ€ІЇсIKiJ,&-*L"M& &0&.&&Ыэьы)ЩE>Ъя=џE>Ъї^яџ€Ц сџJ‰KjL".*M&N*.&O&0&Q&ыэь ")ЪeFщя=џeFщї^яџ€Ц тЧ j‰KkL"N&M"P&/*0*P*O&ъ"/*ы)Ш'.щя=џ'.щї^яџ€Ц сџkЋŒŠm"P&N"Q&N&P.q6O*щ"ь/*)ЧшШя=џшШї^яџ€Ц сџlЋŒN"P"m"p&O&Q2r6P*щ P.ь)Чшчя=џшчї^яџ€Ц сЦ lЌŒЬn"O"o"p*r2ДF“>ъP. r:)чщшя=џщшї^яџ€Ц ц сŒЬ­Ќp&‘&n"q*ДB“6ДJыQ2"“B)шъщя=џъщї^џщ€ц сщ‹ЪŒЋŒo"Ž‘"p&ДJдN’. “>P*ДJ) '" я=џ'" ї^џ €ц с ЋЪŒЌŒn*ДBеNВ: q2."“B)'" я=џ ї^џ€ц сЋъЌЪŽ­"ДBеJ’2 P.-“>)&" я=џ ї^я=џ€ц с ЋъЌЫ­"Ў‘"&’2Г>ДB O*-q6)F*я=џF*ї^я=џ€ сџЌыЫЬ­Ў‘"’2‘*В6 o*-‘6)E*e.я=џE*e.ї^я=џ€сџЫ Ьы­ЬЎ"p**‘.*o"M‘.)F")я=џF")ї^я=џ€сџЫ ъыЌЫ­o""&)n"Lo&)F")я=џF")ї^я=џ€сџЫ ыo&ЌЫ­Ž­"Џ)m"n"K)F"(џF"(ї^я=џ€сџЫ ы+Ќ­ЫЬm­Ž)m"Kn")'('я=џ('ї^я=џ€сџЫ +ыЋЫЌыmЌŒ)l"Ko")'G(џя=(я=ї^(€„2сы, LЋЌЪЫlЌŒl)l"JI)'G(''( 'aaТЪL ыЋЫ ыlЋŒЌ(k"JI'((''( & '  ' ыL mЋЪЫmkЋ‹Ћ)kJI'(( '(' &  '  'ъm,ЊЪЋŠЊ‹Ћ(jJI'((''((' & '' ''ъm ŽЊЪЋЪŠЊ‹Ћ(jJI(H!/2'H(/2(''& ЪM m#iЊЪ‰IŠiЊf(I‡b $ „EХІч&AЅ ц ЄХхц Х Љ,ыM#i‰iM#IiiM#ƒЇц)ƒI-ХЬ-Ѕ†ч$ІЄЦ 2'Ѕц ХЦ ‰-#ыN#I‰iN#HIIN#Ѕ‡(„()ц Ћ-ХFч$‡ЄЦP6H!ЅХЦ Ѕ ‰-#ЫN#H‰iI(HIHХˆ(%(„Eц (%ХІ.2I-Ѕ ЧЦІ ЅХЅ Ц Љ-#ыN#H‰hi(HI)Хg'%(ƒ!ЦФХG&Ц fЦ ц hЅХЅ Ц Š-#ыN#HhIi(HI)Є(Цƒ Ч Ѕ„b !ЅI%„fХ e ЅХ†‰ .#ЪHhiЪ)hHIЄЉ!(ƒ'%ХŠ)ЄЫ)ч э-ХI%ч j)ЅgЅ‰ьЪ-#FH‰!iH% k"Љ%!Ъ%i%(%Ь-i)/.c‹)Ц2„j%'% *CЅыф Š-#ыM#хчGi&M.Њ)ђ:хЪ-h!N2)%ь)‹)P6c Ы)Х/6„Š)ц.ЄfЅыЩЫ-#jЪ!ˆi .Љ)А2Цы)H%N6ЦЋ))) 2cI-ХЊ%CЦ ч,…dЅ І Ш,‰!n2-ь-Њ%h!ы)& .‰)6ХЊ1H%N6ЅЧ ЦЦb Ц Ѕ)C Ч…d!E … Іh-.2Ы)Ъ%‰!M6H!'&„'I)ЦbІ„ ш AЄb Ц!Ѕˆ d Ѕ… ‰!6 .2;h!'Ы-У 'фh%Ѓ цЦ'!c 'ЦŠ!„Š%!6dэ)P6† e … цш$ :J-А6„)%ЅхЪ)& .ХЋ)'.2ЄЋ)!*b Ы-Х„„Ћ%!..d… Ћ)!Іk- )Ъ%Ч  Э-Нц’:i-YЅэ-(%P6цЕ ю!оЄj-%э5B I%ЅЬ1CЅЅ Ѕk- )Э1„Еj1Оч е.э5Нчэ1I)P6ЦЕŒ!НB t Ц о"  „о!…dЦ„‹-!я9Ц“*­1о!ДНЭ)ЦДюНЦsЮНc ” JоdН * !…cЧ…k-ч$Э5Ч Ќ-НЦsŒ Нч жНЅR kНBs­Н „œ!…Ш(CІ‹-)06ч$“"Э5Нчжю оч ЕяоЄRŒ о‹Н" Ь)ХO2"Ї …ш(†Œ-)%0>Цs%Н%ЕяН„s kНЦrŒоc“j!НCЬ-ЅO2!Ч ш(…dJ-Ч ю5ІГ*‹1ош s о2чЕоŒ“оc1'!НŠ-Ѕd…Ч І Ш(dЭ1%q:c Ч( ЅЮ%J%“Ѕ0j!еc()Ц Š-…Е Я о"…dC…Ш( -Ї$C)%І Œ-BІш$„B (%ЅŠ-ƒЫ-ц O6Ѕш(ЦХ…ж Ѕо…ІCcЇ …ш(C*-І­1c J)Ц­1c()ЦŠ-ЅЫ-()ЦAЦЄ%…ЦІЅdІ†…І …щ(…k-ш$я5B H%Ќ-ц„(%ЦJ-c!Х()Aƒb adЦІ…dІ„……Ш(І -C )І­5cЬ-p:…%J)Іƒц!ЅЄЬ)'2cЦ …Ѕ"…dCC Ш(† -C%k-ЅcЫ)Ц’>Ѕ))ч J)„H%ч э)Ы%/2э1BЅd!t…ZdШ(І 1dkш$1d .ч r:…Е ЧНЅЬ)H)P"ь%НДP2AHb „!”…Н!щ(†L1C Нш$K!d)-Ч$Ћ-Ѕ• я Н„НЬ1Ц (%ь%оcjцяd1 Ўоd&­™7dSŒоЧ Е ЎоЅо­2ЅsЋ)оч( яоC sЦ о†• lо„ Г&о‹dS ЎоЧs оЅ• я оcsЦ оІ[Œо…RЮ …” ЎНЇ“М­ІЖ *%оІtЎоЧ ЕKН…2Ч Н…ї kоBs ОЮ" ЧоШ$S+%оЧ$з­-НЧНŒ!№ш$sЎНІЕ %о…• lНdt­ НЅ• НKщ(”Ю!НШ$tН№Іsожш жЎо…RЯН…Zя о…Ж­ НШ” ЯНЧ$зяоЧ t2НЇ з lœЧ  оd1ІоBЅЦd!dC І„Ћ-%.>cш(Ї …І Ш$dІ!ч k-…ш$%І C Ч …!!ЅCЦ B O>ІгRІ ь-Š-5Sd)%ІЌ5ІШ$Ї †Ч$І )dІ Ш$†cЧ Ѕ)!!ЅcЦ cPJш$„Ѕ0>)Wek5Ї /B"Ї † 1!ІШ(e" Ч ш$…!Цdш$" Ц„()C )Ц Ќ5…qFj1єZЇ$DШ(!Ї f+1!Ш$ -†B ІЧ db Ћ%ч 2!Ч …)"ч$dI)…/J -‘N!ІЋ)-џџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџ@ˆV№WXYџџРРNNЮ˜Jџ@МU§UUUџO…Ы,Ы,фџˆЋЂЂжџ˜@Hар0`Pџ џ(T)GEЉџ EŽп88.О‹џ€€р№‘“’•gхvˆЮ‘_й $8<|IMMЩЭЩЩ.ф6ф&€€€`` с с‚#c"cРР€@@РџUPŸџPР†BЋuџ{;яЯџ"$™œ<џ…€` `рys–8U  &Ыра8 рфМAР4СqcвPŸ†ЮKШK7gЯУЧ%Ф€€”6ѓ`№`@€џ) џDЊџˆџоV AЮ‡s^#ed x<`3‚ёz7ЎЄbФт‡O@€Рkˆ8 >ai’’ ’ЊірP`I–ZHPHSЉGА   $ЈlР8ра  <’J’JвqcџIRIRKШŽЦџx<џi ‰ЭЅФуЧџ6€6€”6ћ0@`Pр№рџЭlЦ(ь0 0pИpˆSrb€@ФjN"Юо `p(pH` H80 €А†ž8<Мf6iŸ”YТ“сfш•ћ§"—LС8((8 џА0Œ0 00$œˆџ€€€‹Ž‹ЮпРР€@‰FЯDDЭDЭя§0084И”АА…мšgѓ—`’xŠ•тŠпR3b+xВ]!y+?A?DХ|p№PР   p`АРрФO™` |0 А ȐYcBmšŒ@РšШЪJQ==U-@DР€€@ЯЯD‰ОІ єШ€Р‘^Ÿ`Р`])aУfл<4,0`<6Š ˜`рА@ЮЧРР xx  <Мœ†–хџJбЈGџ@lmTџD‰эџџР@@€ЄЖœў>4(џ(Р@€0h …§Н$У„И&Оx№`џџџџџРгм оЮ;V=DE*;U@рPрP€PP№Z.*~*****CeѕGb0ЂŠyџ„†•Ÿ_EIЧџ`mMq qџЦЮ Ь‹I…ч§џ€ˆˆОœџvoˆђ;лФŸ 9hh\hT}Ц"€че  цУ€€€€€qѓв–и’олљ€Р@`@`Р€€€žˆ‰‰п0M1L00§ЦЂцв‚ƒ‚ƒчЯ <666ЖПyћ’‡–‚ёŸе•Рп oА09i5\ЙаюWыфKІ$˜4™Зђ€EcjЛ‘™sуРРРРРРР,})AOA-8UЂmл4<(0(ЯUbUутv˜‘™CљcAР@уѓ€€ŠˆЯЦ`Сa›yЏell}€`Р € рР€€‰ Р€@ЯBЫ~Hъ\рPрp!@i™€›•!R+џ€рР а0џџџџ ƒ8\8@їц Ё`@€џ €RŽ ‰Юпџ*UџЊUЭ‰D€эџ(џ@ЈUџџ˜ˆаџ…*џџу€џ@ЊU€ŠŽˆФ ћЊU7I?T 0JtŠU0"qѓВ ъB‘*6ЂUЊ„џ* џ@H•€џP U џЂUџЅJ‚џЅJџџ UЊџџЉRџџRЅџHџЈUџР›SS@оž;;V;EEE(890‡7нВЭ[ДЇb€€€˜˜ik’žllў“™ˆЯ\l$ hоŸ`Рp 9PAqy}Ь яЫЫ,m‰Эщ"ЭЏ1€"”6bОP №иˆии€а№Р Р   TlX`dl@8   Њ€"Ђ6œм€рpР@€PpрЊEЊDЮuЛ Њ9VoY`}tЊЅf[ММЄМ Њ( Ж6„6ЄЊrтБ@qЊ€˜–™˜‰ Њ0pЊРР а0р Њ&&:ЊUgE(л˜[РЊРР` ЊQaiX)`iЊ€чЇJ­›Д›ДЊ€€€Њ@aѓђdВ„ЊЬиN@QЊH1i h)IЊ ХcтСbЊЊIЧЊ@ŽA8Њ „c€Р€@bтЂdˆО<ѓcŠxxопЁ|9T01 рЁ€у!"@6”у@ ` AЂ@Р †7Dѓ€@Р@‰F€€ЊЊYЊ‚т“AЊЊŒ@8Њ8XПЉ€JЊЮЛŽЧЊ9KCy3x=hЊbц"3"sїŠ<266їIЂhˆјр0рp   /0pI9јIје)ъo€ЋІ$УІ˜€€€М(c€#C"ѓљЊ@FТF‚ЦАЊPЊЫЭ‰Э‰§Њ€€€РЊp“РB‚RwтЊŠFBDBя_Њ8l8pt|@x)@Ј†–Yx)x!I‡9U8D)lBy€€€``РР€@ p uF"*"7Сђёл‘аIлћ€€ƒ‰˜ЮЧ`Р`x,l$Hl|   и˜Шˆˆ€Ђœ C!`!@A`A`ѓћ€€€€€РР Р`y,mnmўЭm… хg"Pт€М.*2.‚Ъ_ 7lI‡3y+5\=TNu@ р   @АŽ‹Lзб’$8<4MI…ЧХЦ)б)€€€€€@‚єжzŠQ@ `@Р08H8x   6Йebf•kи€@` )U)D`№р€p@Р10 0Lp0€Р€ё)кнJ€@€€@г2§IУ?б8)Ю€AС™CPЁ€€€€€€HXThЌЈœsЃ”у€РD(9T€@р№$нN"йР@€џWЬ“\l$H$оž€џ(0T9FE-8uўћй.62џр @€Н$Й$!==* аX PјЙQј€€     €‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчшщъыьэюя№ёђѓєѕіїјљњћќ§ўџ  !"#$%&'()*+,-./0123456789:;<=>?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefghijklmnopqrstuvwxyz{|}~€‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчG,џG,G,џG,G,џG,G,џоbНIпоbНIпоbНIпоbНIпG,џG,џG,џG,џN§4пNŸw§4N]=ўfN]=ўf^V}AП{>R}Ak>R]=sN]=k|$^V}As\ >R?kп< ~Vs}AНEОbўf< ^V]=П{< ^VŸw9< ~VŸw5ОbŸw=9; ž^П{]=|$>RНEw]V9kоbНIп; ^Vп{A; ž^<9Пw; ?k]=п{;ž^п{ќ4ž^П{\=О^Ÿwџп{}Aœ(Nпœ(ž^п{ќ4\=п{ќ4NП{оbNП{оbNпœ(Nпœ(Nпœ(пœ(П{оbП{оb?o<9œEўf\=Пwпœ(пœ(пœ(пœ(œE[$: Nћ4џ}Z|Aп: ]VœEŸw: =V\=wZ$ž^|AŸw}Z<9s§M\=>k: }ZŸwœEZ$]V|AП{: ]VПw|A: =R\=ŸwОb5ŸwR>kћ4оbПwћ4^5s: }Z|EŸw оb;9П{: >o5п{: >k;=П{9 =V[=Ÿw9 }^[AŸw ПwмIК0 }ZŸwМI9 ]VœEŸs Нbsџ9$Н^П{œE9 }^^oџ }ZŸwМI }ZŸwМI }ZŸwМI RК,^s [=Rš( RRš( ќM;=>o ўf[=Пw  К,^s  К,^s  К,^s  К,^s  [=Пw  [=Пw  [=Пw  [=Пw мI§f9 §f8$~s §f8$~s ћMŸwњ4 RZ=s8$R{A>o {AЙ0R R>oњ4 \V›E^oX$|ZЛI~s8$R:=s8 ^џћM8$\ZћMП{8$^лIп{ |Z>o:= Rkљ4 ;R5k7$|Zп{љ4 |ZŸwšE >oљ4П{7$нb›EП{7$НbšEп{7$œ^ŸwZ=7$нbšEп{ \ZZ=п §fп{лI œ^~s99 ^oџ~s нbšEп{ нbšEп{ нbšEп{  šEп{  $5$  $5$  $5$  $5$  šEп{  šEп{  šEп{  šEп{  $5$  $5$  $5$  $5$ œ^ј4џ œ^ј4џ Мb~sп кM§f9 ™E—,кM [V™Ežw ™Eз4њQ ;VyAžw6 ;V™EП{5$[ZКIП{V$[Z~wyE6${^ЙI~s [Zп{yAU$;Vžw§f œ^]oyA5 {Zžw95$мb9џ5$=kї4п{U$мfX=П{5$М^9^s5${ZžwxAv(›^п{з4v({ZњMџ5$мb8=Оw5$мfЙIпU$›^њMП{T$kп{xAT${ZйMп{4$мb8=Оw4$мb8=Оw4$мb8=Оw4$мb8=Оw4${ZйMп{4$Ru(п{4$Ru(п{4$™ERж04$мb8=Оw4$мb8=Оw4$мb8=Оw3$4$8=Оw4$™ERж04$™ERж03$4$Rж03$94$˜E3$ќf”,~s3$ќf”,~s3$ќf”,~s3$ќf”,~s3$zZИIџ3$WAљM=S(џWAR3$=oИIџS(ќfИIџt(:VwA~sЕ0ZV˜Ežw3$ZVИIПwS$Л^О{љMS(ќfИIпS$Л^п{ИI3$Лbп{і83$›^k9t,zZиIžw3$Rk›^2$:V6=ќj3$]oV=џs(ЛbRџS(Л^П{јM2$мbvAп{2$z^џR2$žw—E92$мb]sџ2$ZZјMџ2$мbvAп{2$мbvAп{2$мbvAп{2$мbvAп{2$ZZјMџ2$ZZјMџ2$ZZјMџ2$ZZјMџ2$мbvAп{2$мbvAп{1$2$vAп{1$2$vAп{1$2$ЖIп{1$2$ЖIп{1$2$ЖIп{1$5=–Eп{1$ќf—Eп1$џR91$џR91$–EГ09Q$yZјMџ1$vAR–E1$vEїMє41$9V–E]sQ$лfЗIџ’,8VзM~w’,zZЗIwQ(8VžwЗI1$К^žwзMQ(8Vє8]s1(Кb}wUA1$YZuE}w1$R=ћf1$Rє8kГ0КbwзM1$k=В0P(š^ЖIпQ(=oUAпq,š^žwvEQ(КbїQп{0(џ–EVP,š^зMџQ,КbП{ЖI0(ќ cЯ:" c2I-‘ Z•к6КQ€я "AKADEMIA PANA KLEKSA" JAN BRZECHWA€€€€€€€€€€ € € € € €€€€€€€€€€€€€€€€€€€ €!€"€#€$€%€&€'€(€)€*€+€,€-€.€/€0€1€2€3€4€5€6€7€8€9€:€;€<€=€>€?€@€A€B€C€D€E€F€G€H€I€J€K€L€M€N€O€P€Q€R€S€T€U€V€W€X€Y€Z€[€\€]€^€_€`€a€b€c€d€e€f€g€h€i€j€k€l€m€n€o€p€q€r€s€t€u€v€w€x€y€z€{€|€}€~€€€€€‚€ƒ€„€…€†€‡€ˆ€‰€Š€‹€Œ€€Ž€€€‘€’€“€”€•€–€—€˜€™€š€›€œ€€ž€ŸNazywam si€  Adam Niezg€Ёdka,"mam dwana€Ђcie lat i ju€Ѓ od p€Ё€Єroku jestem w Akademii pana Kleksa. W domu nic mi si€  nigdy nie udawa€Єo. Zawsze sp€Ё€Ѕnia€Єem si€  do szko€Єy, nigdy nie zd€І€Ѓy€Єem odrobi€Ї !lekcji i mia€Єem gliniane r€ ce. Wszystko upuszcza€Єem na #pod€Єog€  i t€Єuk€Єem, a szklanki ispodki na sam m€Ёj widok p€ ka€Єy i rozlatywa€Єy si€  w drobne kawa€Єki, zanim jeszczezd€І€Ѓy€Єem ich dotkn€І€Ї. Nie znosi€Єem krupniku i marchewki, a w€Єa€Ђnie codziennie dostawa€Єem na obiad krupnik i marchewk€ , boto po€Ѓywne i zdrowe. Kiedy nadomiar z€Єego obla€Єem atramentem par€  spodni, obrusi nowy kostium mamy, rodzice postanowili wys€Єa€Ї mnie na nauk€  i wychowanie do pana Kleksa. Akademia mie€Ђci si€  w samym ko€Јcu ulicy Czekoladowej i zajmuje du€Ѓy trzypi€ trowy gmach, zbudowany z kolorowych cegie€Єek. Na trzecim pi€ trze przechowywane s€І tajemniczei nikomu nie znane sekrety pana Kleksa. Nikt nie ma prawatam wchodzi€Ї, a gdyby nawet #komu€Ђ zachcia€Єo si€  wej€Ђ€Ї, niemia€Єby kt€Ёr€ dy, bo schody doprowadzone s€І tylko do drugiego pi€ tra i sam pan Kleksdostaje si€  do swoich sekret€Ёw przez komin. Na parterze mieszcz€І si€  sale szkolne, w kt€Ёrych odbywaj€І si€  lekcje, na pierwszym "pi€ trze s€І sypialnie i wsp€Ёlna jadalnia, wreszcie na drugim pi€ trze mieszka pan Kleks z Mateuszem, ale tylko w jednym pokoju a wszystkie pozosta€Єe s€І pozamykane na klucz. Pan Kleks przyjmuje do swojej Akademii tylko tych ch€Єopc€Ёw. !kt€Ёrych imiona, zaczynaj€І si€  na liter€  A, bo - jak powiada -nie ma zamiaru za€Ђmieca€Ї sobie g€Єowy wszystkimi literami alfabetu. Dlatego te€Ѓ w Akademii jest czterech Adam€Ёw, pi€ ciu Aleksandr€Ёw, trzech Andrzej€Ёw, trzech Alfred€Ёw, sze€Ђciu Antonich, jeden Artur, jeden Albert i jeden Anastazy, czyli og€Ё€Єem dwudziestu czterech uczni€Ёw. Pan Kleks ma na imi€  Ambro€Ѓy,a zatem tylko jeden Mateusz w ca€Єej Akademii nie zaczyna si€  na A. Zreszt€І Mateusz nie jest wcale uczniem. Jest to uczony szpak pana Kleksa. Matuesz umie doskonale m€Ёwi€Ї, posiada jednak t€  !w€Єa€Ђciwo€Ђ€Ї, €Ѓe wymawia tylkoko€Јc€Ёwki wyraz€Ёw, nie zwracaj€Іc uwagi na ich pocz€Іtek. Gdy na przyk€Єad Mateusz odbiera telefon, odzywa si€  zazwyczaj: - Osz€ , u emia ana eksa! Oznacza to: - Prosz€ , tu Akademia pana Kleksa. Oczywi€Ђcie, €Ѓe obcy nie mog€Іgo wcale zrozumie€Ї, ale pan Kleks i jego uczniowie porozumiewaj€І si€  z nim doskonale. Mateusz odrabia z nami lekcje i cz€ sto zast€ pujepana Kleksa w szkole, gdy pan Kleks idzie €Єapa€Ї motyle na drugie €Ђniadanie. Ach, prawda! By€Єbym ca€Єkiem zapomnia€Є powiedzie€Ї, €Ѓe nasza Akademia mie€Ђci si€  w ogromnym parku, pe€Єnym rozmaitych do€Є€Ёw, jar€Ёw i w€Іwoz€Ёw, i otoczona jest wysokim murem. Nikomu nie wolno wychodzi€Ї poza mur bezpana Kleksa. Ale ten mur nie jest to mur byle jaki. Po tej !stronie, kt€Ёra biegnie wzd€Єu€Ѓ ulicy, jest zupe€Єnie g€Єadki i tylko po€Ђrodku znajduje si€  du€Ѓa oszklona brama. Natomiast w trzech pozosta€Єych cz€ €Ђciach muru mieszcz€І si€  d€Єugim nieprzerwanym szeregiem jedna obok drugiej €Ѓelazne furtki, pozamykane na ma€Єe srebrne k€Є€Ёdeczki. Wszystkie te furtki prowadz€І do rozmaitych s€Іsiednich bajek, z kt€Ёrymi pan Kleks jest w bardzo dobrych i za€Ѓy€Єych stosunkach. Na ka€Ѓdej furtce jest tabliczka z napisem wskazuj€Іcym, do kt€Ёrej bajki prowadzi. S€І tam wszystkie bajki pana Andersena i braci Grimm, bajkao dziadku do orzech€Ёw, o rybaku i rybaczce, i wilku, kt€Ёry udawa€Є €Ѓebraka, o sierotce Marysi i krasnoludkach, o Kaczce-Dziwaczce i wiele, wiele innych. Nikt nie wie dok€Єadnie, ile jest tych furtek, bo kiedy je zacz€І€Ї liczy€Ї, nie mo€Ѓna si€  nie pomyli€Ї i po chwili nie wiadomo"ju€Ѓ, co si€  naliczy€Єo przedtem.Tam gdzie powinno by€Ї dwana€Ђcie, wypada nagle dwadzie€Ђcia osiem, a tam gdzie zdawa€Єoby si€ , €Ѓe jest dziewi€ €Ї, wypada trzydzie€Ђci jeden albo sze€Ђ€Ї. Nawet Mateusz nie wie, ile jest tych !bajek, i powiada, €Ѓe "o€Ѓe o, a o€Ѓe e€Ђcie", co znaczy, €Ѓe mo€Ѓe sto, a mo€Ѓe dwie€Ђcie. Kluczyki od furtek przechowuje pan Kleks w du€Ѓej srebrnej szkatule i zawsze wie, kt€Ёry z nich do kt€Ёrej k€Є€Ёdki pasuje. Bardzo cz€ sto pan Kleks posy€Єa nas do r€Ё€Ѓnych bajek po sprawunki. Wyb€Ёr przewa€Ѓnie pada na mnie, bo jestem rudy iod razu rzucam si€  w oczy. Pewnego dnia, gdy panu Kleksowi zabrak€Єo zapa€Єek, !zawo€Єa€Є mnie do siebie, da€Є mi!z€Єoty kluczyk na z€Єotym k€Ё€Єkui powiedzia€Є: - M€Ёj Adasiu, skoczysz do bajki pana Andersena o dziewczynce z zapa€Єkami, powo€Єasz si€  na mnie i poprosisz o pude€Єko zapa€Єek. Ogromnie uradowany polecia€Єem do parku i nie wiedz€Іc zupe€Єnie, w jaki spos€Ёb, trafi€Єem od razu do #w€Єa€Ђciwej furtki. Za chwil€  ju€Ѓznalaz€Єem si€  po drugiej stronie. Oczom moim ukaza€Єa !si€  ulica jakiego€Ђ nie znanego miasta, po kt€Ёrej snu€Єo si€  mn€Ёstwo ludzi. I nawet pada€Є €Ђnieg, chocia€Ѓ po naszej stronie by€Єo w tym czasie lato.Wszyscy przechodnie trz€ €Ђli si€  z zimna, kt€Ёrego ja wcale nie odczuwa€Єem, i nie spad€Є na mnie ani jeden p€Єatek €Ђniegu. Kiedy tak sta€Єem zdziwiony, zbli€Ѓy€Є si€  do mnie jaki€Ђ starszy siwy pan, pog€Єaska€Є mnie po g€Єowie i rzek€Є z u€Ђmiechem: - Nie poznajesz mnie? Nazywam si€  Andersen. Dziwi ci€ , €Ѓe tutaj pada €Ђnieg i mamy zim€ , podczas gdy u was jest czerwiec i dojrzewaj€І czere€Ђnie. Prawda? Ale przecie€Ѓ musisz, ch€Єopcze,zrozumie€Ї, €Ѓe ty jeste€Ђ z zupe€Єnie innej bajki. Po co tutaj przyszed€Єe€Ђ? - Przyszed€Єem, prosz€  pana, po zapa€Єki. Pan Kleks mnie przys€Єa€Є. - Ach, to ty jeste€Ђ od pana Kleksa! - ucieszy€Є si€  pan Andersen. - Bardzo lubi€  tego dziwaka. Zaraz dostaniesz pude€Єko zapa€Єek. Po tych s€Єowach pan Andersen klasn€І€Є w d€Єonie i po chwili zza rogu ukaza€Єa si€  ma€Єa zzi€ bni€ ta dziewczynka z zapa€Єkami. Pan Andersen wzi€І€Є od niej jedno pude€Єko i poda€Є mi je m€Ёwi€Іc: - Masz, zanie€Ђ to panu #Kleksowi. I przesta€Ј p€Єaka€Ї. Nie!lituj si€  nad t€І dziewczynk€І. Jest ona biedna i zzi€ bni€ ta, ale tylko na niby. Przecie€Ѓ to bajka. Wszystko tu jest zmy€Ђlone i nieprawdziwe. Dziewczynka u€Ђmiechn€ €Єa si€  do mnie, skin€ €Єa mi r€ k€І na po€Ѓegnanie, a pan Andersen odprowadzi€Є mnie z powrotem do furtki. Kiedy opowiedzia€Єem ch€Єopcomo mojej przygodzie, wszyscy mi bardzo zazdro€Ђcili, €Ѓe pozna€Єem pana Andersena. "P€Ё€Ѕniej chodzi€Єem do r€Ё€Ѓnych bajek bardzo cz€ sto w rozmaitych sprawach: a to trzeba, by€Єo przynie€Ђ€Ї par€  but€Ёw z bajki o kocie w butach, a to zn€Ёw w sekretach pana Kleksa pojawi€Єy si€  myszy i trzeba by€Єo sprowadzi€Ї samego kota albo kiedy nie by€Єo czym zamie€Ђ€Ї podw€Ёrka, musia€Єem po€Ѓyczy€Ї miot€Єy od pewnej czarownicy z bajki o €Љysej G€Ёrze. Natomiast by€Єo i tak, €Ѓe pewnego pi€ knego dnia zjawi€Є si€  u nas jaki€Ђ obcy pan w szerokim aksamitnym kaftanie,w kr€Ёtkich aksamitnych spodniach, w kapeluszu z "pi€Ёrem i kaza€Є zaprowadzi€Ї si€ do pana Kleksa. Wszyscy byli€Ђmy ogromnie zaciekawieni, po co ten pan !w€Єa€Ђciwie przyszed€Є. Pan Kleksd€Єugo z nim rozmawia€Є szeptem, cz€ stowa€Є go pigu€Єkami na porost w€Єos€Ёw, kt€Ёre sam mia€Є zwyczaj nieustannie €Єyka€Ї, a potem, wskazuj€Іc na mnie i na jednego z Andrzej€Ёw rzek€Є: - S€Єuchajcie, ch€Єopcy, ten pan, kt€Ёrego tu widzicie, przyszed€Є z bajki o €Ђpi€Іcej kr€Ёlewnie i siedmiu braciach. "Ot€Ё€Ѓ dwaj spo€Ђr€Ёd nich poszli wczoraj do lasu i nie wr€Ёcili. Sami rozumiecie, €Ѓe w tych warunkach bajka o €Ђpi€Іcej kr€Ёlewnie i siedmiu braciach nie mo€Ѓe si€  doko€Јczy€Ї. Dlatego te€Ѓ wypo€Ѓyczam was temu panu na dwie godziny. Tylko pami€ tajcie, macie wr€Ёci€Ї na kolacj€ . - Acja € dzie ed €Ёst€І! - zawo€Єa€Є Mateusz, co mia€Єo oznacza€Ї, €Ѓe kolacja b€ dzie przed sz€Ёst€І. Poszli€Ђmy razem z owym panem w aksamitnym ubraniu. Dowiedzieli€Ђmy si€  po drodze, €Ѓe jest on jednym z braci €Ђpi€Іcej kr€Ёlewny i €Ѓe my r€Ёwnie€Ѓ b€ dziemy musieli ubra€Ї si€  w taki sam aksamitny str€Ёj. Zgodzili€Ђmy "si€  na to ch€ tnie, obaj byli€Ђmyciekawi widoku €Ђpi€Іcej "kr€Ёlewny. Nie b€ d€  rozpisywa€Є si€  tutaj na temat samej bajki, bo ka€Ѓdy j€І na pewno zna. Musz€  jednak powiedzie€Ї, €Ѓe za udzia€Є w bajce €Ђpi€Іca kr€Ёlewna po przebudzeniu si€  zaprosi€Єa mnie i Andrzeja na podwieczorek. Nie wszyscy pewno wiedz€І, jakie podwieczorki jadaj€І kr€Ёlewny,a zw€Єaszcza kr€Ёlewny z bajek.Przede wszystkim wi€ c lokaje wnie€Ђli na tacach ogromne stosy, ciastek z kremem, a pr€Ёcz tego sam krem na du€Ѓych srebrnych misach. Ka€Ѓdy z nas dosta€Є tyle ciastek, ile tylko chcia€Є. Do ciastek podano nam czekolad€ , ka€Ѓdemu po trzy szklanki naraz, a w ka€Ѓdej szklance po wierzchu p€Єywa€Єa ponadto czekolada w kawa€Єkach. Na stole na du€Ѓychp€Ё€Єmiskach le€Ѓa€Єy marcepanowe zwierz€Іtka i lalki oraz marmoladki, cukierki i owoce w cukrze. Wreszcie nakryszta€Єowych talerzach i wazach u€Єo€Ѓone by€Єy winogrona, brzoskwinie, mandarynki, truskawki i rozmaite inne owoce oraz przer€Ё€Ѓne gatunki lod€Ёw w czekoladowych foremkach. Kr€Ёlewna u€Ђmiecha€Єa si€  do nas i namawia€Єa, aby€Ђmy jedli "jak najwi€ cej, bo €Ѓadna ilo€Ђ€Ї nam nie zaszkodzi. Przecie€Ѓ wiadomo, €Ѓe w bajkach nigdy nie choruje si€  z przejedzenia "i €Ѓe jest zupe€Єnie inaczej ni€Ѓ w rzeczywisto€Ђci. Schowa€Єem do kieszeni kilka foremek z lodami, aby je zanie€Ђ€Ї kolegom, ale lody si€  rozpu€Ђci€Єy i kapa€Єy mi po nogach. Ca€Єe szcz€ €Ђcie, €Ѓe nikt tego nie zauwa€Ѓy€Є. Po podwieczorku kr€Ёlewna kaza€Єa zaprz€Іc par€  kucyk€Ёw do ma€Єego powozu i towarzyszy€Єa nam a€Ѓ pod sam mur Akademii pana Kleksa. - K€Єaniajcie si€  ode mnie panuKleksowi - powiedzia€Єa na po€Ѓegnanie - i popro€Ђcie go, €Ѓeby przyszed€Є do mnie na motylki w czekoladzie. A po chwili doda€Єa: - Tyle s€Єysza€Єam o bajkach pana Kleksa. B€ d€  je musia€Єa koniecznie kiedy€Ђ odwiedzi€Ї. W ten spos€Ёb dowiedzia€Єem si€ , €Ѓe pan Kleks ma swoje w€Єasne bajki, ale pozna€Єem je dopiero znacznie p€Ё€Ѕniej. W ka€Ѓdym b€Іd€Ѕ razie zacz€І€Єem odt€Іd szanowa€Ї pana Kleksa jeszcze bardziej i !postanowi€Єem zaprzyja€Ѕni€Ї si€ z Mateuszem, aby dowiedzie€Ї si€  od niego o wszystkim. Mateusz nie jest skory do rozm€Ёw, a zdarzaj€І si€  nawet takie dni, €Ѓe w og€Ёle z nikim nie chce gada€Ї. Pan Kleks na jego up€Ёr ma specjalne lekarstwo, a mianowicie - piegi. Nie pami€ tam, czy wspomnia€Єem ju€Ѓ o tym, €Ѓe twarz pana Kleksa po prostu upstrzona jest piegami. Pocz€Іtkowo najbardziej !dziwi€Єa mnie okoliczno€Ђ€Ї, €Ѓe piegi te codziennie zmienia€Єy swoje po€Єo€Ѓenie: jednego dnia zdobi€Єy nos pana Kleksa, nazajutrz zn€Ёw przenosi€Єy sie na czo€Єo po to, aby trzeciego dnia pojawi€Ї si€  na brodzie albo na szyi. Okaza€Єo si€ , €Ѓe przyczyn€І tego jest roztargnienie pana Kleksa, kt€Ёry na noc zazwyczaj piegi zdejmuje i chowa do z€Єotej tabakierki, a rano przytwierdza je z powrotem, ale za ka€Ѓdym razem na innym miejscu. Pan Kleks nigdy nie rozstaje si€  ze swoj€І tabakierk€І, w kt€Ёrej mamn€Ёstwo zapasowych pieg€Ёw rozmaitej wielko€Ђci i barwy. Co czwartek przychodzi z miasta pewien golarz, imieniem Filip, i przynosi panu Kleksowi !€Ђwie€Ѓe piegi, kt€Ёre za pomoc€Іbrzytwy zbiera z twarzy swoich klient€Ёw podczas golenia. Pan Kleks ogl€Іda je bardzo dok€Єadnie, przymierza przed lustrem, po czym chowa starannie do tabakierki. "W niedziel€  i €Ђwi€ ta pan Kleks punktualnie o jedenastej m€Ёwi:- No, a teraz za€Ѓyjmy sobie pieg€Ёw. Po tych s€Єowach wybiera z tabakierki cztery albo pi€ €Ї najwi€ kszych i najbardziej okaza€Єych pieg€Ёw i przytwierdza je sobie do nosa.Zdaniem pana Kleksa nie mo€Ѓe by€Ї nic pi€ kniejszego ni€Ѓ du€Ѓe, czerwone lub €Ѓ€Ё€Єte piegi. - Piegi znakomicie dzia€Єaj€І narozum i chroni€І od kataru - zwyk€Є mawia€Ї do nas pan Kleks. !Dlatego te€Ѓ, je€Ѓeli kt€Ёry€Ђ z uczni€Ёw wyr€Ё€Ѓni si€  podczas lekcji, pan Kleks uroczy€Ђcie wyjmuje z tabakierki €Ђwie€Ѓ€І, nie u€Ѓywan€І jeszcze pieg€  i przytwierdza j€І do nosa !takiego szcz€ €Ђciarza m€Ёwi€Іc: - No€Ђ j€І godnie, m€Ёj ch€Єopcze, i nigdy jej nie zdejmuj, jest to bowiem najwy€Ѓsza odznaka, jak€І mo€Ѓesz sobie zdoby€Ї w mojej Akademii. Jeden z Aleksandr€Ёw zdoby€Є ju€Ѓ a€Ѓ trzy du€Ѓe piegi, a niekt€Ёrzy z ch€Єopc€Ёw dostali po dwie lub po jednej i obnosz€І je na swoich twarzach z niezwyk€Є€І dum€І Zazdroszcz€  im i nie wiem, co da€Єbym za to, €Ѓeby otrzyma€Ї takie odznaczenie, ale pan Kleks powiada, €Ѓe jeszcze za ma€Єo umiem. Ot€Ё€Ѓ wracaj€Іc do Mateusza, musz€  powiedzie€Ї, €Ѓe przepada on za piegami pana Kleksa i uwa€Ѓa je za najwi€ kszy przysmak. Skoro tedy Mateusz zaniem€Ёwi, pan Kleks zdejmujeze swojej twarzy najbardziej zu€Ѓyt€І pieg€  i daje j€І Mateuszowi do zjedzenia. Skutek jest natychmiastowy Mateusz zaczyna m€Ёwi€Ї i odpowiada na wszystkie !pytania. Taki spos€Ёb wymy€Ђli€Є na niego pan Kleks! Kt€Ёrego€Ђ dnia, by€Єo to w po€Єowie czerwca, pan Kleks usn€І€Є w parku i zupe€Єnie nie zauwa€Ѓy€Є, jak go pogryz€Єy komary. Zacz€І€Є si€  tak zawzi€ cie drapa€Ї w nos, €Ѓe zdrapa€Є sobie wszystkie piegi. Cichaczem pozbiera€Єem je w trawie i zanios€Єem Mateuszowi.Od tej chwili bardzo si€  ze mn€І zaprzyja€Ѕni€Є i opowiedzia€Є mi niezwyk€Є€І histori€  swojego €Ѓycia. Powtarzam j€І tutaj w ca€Єo€Ђci,z tym oczywi€Ђcie, €Ѓe do ko€Јc€Ёwek Mateusza dorobi€Єembrakuj€Іce cz€ €Ђci wyraz€Ёw. €Њ€Ћ€Ќ€­€Ў€Џ€А€Б€В€Г€Д€Е€Ж€З€И€Й€К€Л€М€Н€О€П€Р€С€Т€У€Ф€Х€Ц€Ч€Ш€Щ€Ъ€Ы€Ь€Э€Ю€Я€а€б€в€г€д€е€ж€з€и€й€к€л€м€н€о€п€р€с€т€у€ф€х€ц€ч€ш€щ€ъ€ы€ь€э€ю€я€№€ё€ђ€ѓ€є€ѕ€і€ї€ј€љNie jestem ptakiem - jestem ksi€ ciem. W latach mego dzieci€Јstwa nieraz opowiadanomi bajki o ludziach przemienionych w ptaki lub zwierz€ ta, nigdy jednak nie wierzy€Єem w prawdziwo€Ђ€Ї tych opowie€Ђci. Tymczasem w€Єa€Ђnie moje €Ѓyciepotoczy€Єo si€  tak, jak to opisuje si€  w owych bajkach. Urodzi€Єem si€  na kr€Ёlewskim dworze jako jedyny syn i nast€ pca tronu wielkiego i pot€ €Ѓnego w€Єadcy. Mieszka€Єemw pa€Єacu wy€Єo€Ѓonym marmurami i z€Єotem, st€Іpa€Єem po perskich dywanach, ka€Ѓdy m€Ёj kaprys by€Є natychmiast zaspakajany przez us€Єu€Ѓnych ministr€Ёw i dworzan, ka€Ѓda !moja €Єza, gdy p€Єaka€Єem, by€Єa liczona, ka€Ѓdy u€Ђmiech wpisywany by€Є do specjalnej $ksi€ gi u€Ђmiech€Ёw ksi€І€Ѓ€ cych €њa dzi€Ђ €њ jestem szpakiem, kt€Ёry czuje si€  obco zar€Ёwno !po€Ђr€Ёd ptak€Ёw, jak i po€Ђr€Ёd ludzi. Ojciec m€Ёj by€Є kr€Ёlem i panowa€Є licznym krajom i !narodom. Miliony ludzi dr€Ѓa€Єy z!trwogi na d€Ѕwi€ k jego imienia. Nieprzebrane skarby i pa€Єace, z€Єote korony i ber€Єa, drogocenne kamienie, bogactwa, o jakich nikomu si€ nie €Ђni €њ nale€Ѓa€Єy do mego ojca. !Matka moja by€Єa ksi€ €Ѓniczk€І i s€Єyn€ €Єa z urody na wszystkichl€Іdach i morzach. Mia€Єem cztery siostry, z kt€Ёrych ka€Ѓda wysz€Єa za m€І€Ѓ za innego kr€Ёla: jedna by€Єa kr€Ёlow€І hiszpa€Јsk€І, druga w€Єosk€І, trzecia portugalsk€І, czwarta holendersk€І. Okr€ ty kr€Ёlewskie panowa€Єy na czterech morzach, a wojsko by€Єo tak liczne i tak #pot€ €Ѓne, €Ѓe kraj m€Ёj nie mia€Є wrog€Ёw i wszyscy kr€Ёlowie !€Ђwiata zabiegali o przyja€Ѕ€Ј i przychylno€Ђ€Ї mego ojca. Od najwcze€Ђniejszych lat mia€Єem zami€Єowanie do polowania i do konnej jazdy. Moja w€Єasna stajnia liczy€Єa sto dwadzie€Ђcia wierzchowc€Ёwkrwi arabskiej i angielskiej oraz czterdzie€Ђci osiem stepowych mustang€Ёw. W zbrojowni mojej zebrane by€Єy strzelby my€Ђliwskie, wykonane przez najlepszych rusznikarzy i dostosowane specjalnie do mego wzrostu, do d€Єugo€Ђci mego ramienia i do mego oka. Gdy uko€Јczy€Єem siedem lat, ojciec m€Ёj, kr€Ёl, powierzy€Є gb.tmpє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП€љ c@ y 6 cЃ Џ c Е! ci Я,O cЬ 8ьA/ ?Š€pmnie dwunastu najznakomitszym uczonym i rozkaza€Є im, aby nauczyli mniewszystkiego tego, co sami wiedz€І i umiej€І. Uczy€Єem si€  dobrze, ale m€Ёj nieopanowany poci€Іg do siod€Єa i do strzelby rozpala€Є m€Ёzg i dusz€  do tego stopnia, €Ѓe o niczym innym nie umia€Єem my€Ђle€Ї. Dlatego te€Ѓ ojciec, w obawie omoje zdrowie, zabroni€Є mi je€Ѕdzi€Ї konno. P€Єaka€Єem z tego powodu rzewnymi €Єzami, a €Єzy te cztery damy zbiera€Єy starannie do kryszta€Єowego flakonu. Gdy flakon ju€Ѓ si€  nape€Єni€Є po brzegi, stosownie do zwyczaj€Ёw mego kraju !og€Єoszono €Ѓa€Єob€  narodow€І na!przeci€Іg trzech dni. Ca€Єy dw€Ёrprzywdzia€Є czarne stroje i wszelkie przyj€ cia, bale i zabawy zosta€Єy odwo€Єane. Na pa€Єacu opuszczono chor€Іgiew do po€Єowy masztu, a ca€Єe wojsko na znak smutku odpi€ €Єo ostrogi. Z t€ sknoty za mymi ko€Јmi straci€Єem apetyt, nie chcia€Єemsi€  uczy€Ї i siedzia€Єem po ca€Єych dniach na male€Јkim tronie, nie odzywaj€Іc si€  do nikogo i nie odpowiadaj€Іc na pytania. Zar€Ёwno uczeni, jak i moja #matka usi€Єowali nak€Єoni€Ї kr€Ёla,a€Ѓeby cofn€І€Є zakaz - jednak na pr€Ё€Ѓno. Ojciec nie mia€Є zwyczaju odwo€Єywania swych postanowie€Ј. Rzek€Є tylko: Moja ojcowska i kr€Ёlewska wola jest niez€Єomna. Zdrowie nast€ pcy tronu stawiam ponadkaprys mego dziecka. Serce mi si€  kraje na widok jego smutku, stanie si€  jednak tak,jak to zalecili moi nadworni "medycy i chirurdzy. Ksi€І€Ѓ€  nie !dosi€Іdzie wi€ cej konia, dop€Ёkinie uko€Јczy lat czternastu. Nie mog€Єem poj€І€Ї, czemu nadworni lekarze zabronili mi je€Ѕdzi€Ї konno, skoro by€Єo powszechnie wiadomo, €Ѓe jestem jednym z najlepszych "je€Ѕd€Ѕc€Ёw w kraju i €Ѓe panuj€  nad koniem tak samo sprawnie, jak m€Ёj ojciec nad kr€Ёlestwem. Po nocach €Ђni€Єy mi si€  moje bachmaty, moje ukochane wierzchowce i przez sen wymawia€Єem ich imiona, kt€Ёre pami€ ta€Єem tak dobrze. Pewnej nocy zbudzi€Єo mnie nagle ciche r€Ѓenie pod oknem. Zerwa€Єem si€  z €Є€Ё€Ѓka i wyjrza€Єem do ogrodu, Na €Ђcie€Ѓce sta€Є osiod€Єany m€Ёj wspania€Єy wierzchowiec Ali-Baba, kt€Ёry najwidoczniej dos€Єysza€Є moje wo€Єanie, a teraz na m€Ёj widok parskn€І€Є #rado€Ђnie i zbli€Ѓy€Є si€  a€Ѓ pod samo okno. Ubra€Єem si€  po ciemku, porwa€Єem strzelb€  i zachowuj€Іc jak najwi€ ksz€І cisz€ , wyskoczy€Єem przez okno wprost na grzbiet Ali-Baby. Rumak ruszy€Є z kopyta, przesadzi€Є kilka ogrodowych parkan€Ёw i pobieg€Є przed siebie, unosz€Іc mnie nie wiadomo dok€Іd. !P€ dzili€Ђmy tak przez d€Єu€Ѓszy czas w €Ђwietle ksi€ €Ѓyca, gdy !za€Ђ okaz€Єo si€ , €Ѓe nie ma za nami pogoni, ujo€Єem wodze w r€ ce i skierowa€Єem si€  do widniej€Іcego opodal lasu. Upojony t€І nocn€І jazd€І, zapomnia€Єem o zakazie ojca, otym, €Ѓe coraz bardziej oddalam si€  od pa€Єacu i €Ѓe w lesie nie jest bezpiecznie. Mia€Єem w€Ёwczas osiem lat, aleodwagi posiada€Єem nie mniej ni€Ѓ pi€ ciu kr€Ёlewskich grenadier€Ёw razem wzi€ tych. Gdy wjecha€Єem do lasu, ko€Ј zacz€І€Є okazywa€Ї dziwny niepok€Ёj, zwolni€Є bieg, a€Ѓ wreszcie stan€І€Є jak wryty, dr€Ѓ€Іc i parskaj€Іc. Niebawem zrozumia€Єem, co !zasz€Єo: na €Ђcie€Ѓce le€Ђnej na wprost Ali-Baby sta€Є olbrzymi "wilk. Szczerzy€Є straszliwe k€Єy ipiana kapa€Єa mu z pyska. €ћci€Іgn€І€Єem szybko wodze i chwyci€Єem strzelb€ . Wilk z rozwart€І paszcz€І powoli zbli€Ѓa€Є si€  ku mnie. Krzykn€І€Єem wi€ c: !-W imieniu, kr€Ёla rozkazuj€  ci,wilku, aby€Ђ mi da€Є woln€І drog€ , w przeciwnym razie b€ d€  musia€Є ci€  zabi€Ї! Ale wilk tylko zachichota€Є ludzkim €Ђmiechem i naciera€Є namnie w dalszym ci€Іgu. W€Ёwczas odwiod€Єem kurek, wycelowa€Єem i wpakowa€Єem ca€Єy zapas naboj€Ёw w otwarty pysk wilka. Strza€Є by€Є niechybny. Wilk #skuli€Є si€ , wypr€ €Ѓy€Є jakby do skoku, wreszcie pad€Є tu€Ѓ u kopyt Ali-Baby. Zeskoczy€Єem zsiod€Єa i zbli€Ѓy€Єem si€  do zabitego zwierza. W chwili jednak gdy sta€Єem nad nim, podziwiaj€Іc jego wielki wspania€Єy €Єeb, wilk ostatnim !widocznie wysi€Єkiem d€Ѕwign€І€Є !si€  i wbi€Є mi kie€Є, ostry jak sztylet, w prawe udo. Poczu€Єem przeszywaj€Іcy b€Ёl, "ale ju€Ѓ po chwili szcz€ ki wilka "same si€  rozwar€Єy i €Єeb opad€Є z €Єoskotem na ziemi€ . R€Ёwnocze€Ђnie ze wszystkich stron rozleg€Єy si€  gro€Ѕne, przeci€Іg€Єe wycia wilk€Ёw. P€Ё€Єprzytomny z b€Ёlu i przera€Ѓenia, dosiad€Єem Ali-Baby, i pocwa€Єowa€Єem w kierunku pa€Єacu. Gdy wkrad€Єemsi€  do ogrodu, by€Єa jeszcze noc. Zbli€Ѓy€Єem si€  do okna i wskoczy€Єem do pokoju, pozostawiaj€Іc konia w€Єasnemulosowi. Nikt najwidoczniej nie odstrzeg€Є mojej nieobecno€Ђci, tote€Ѓ jak najszybciej po€Єo€Ѓy€Єem si€  do €Є€Ё€Ѓka i natychmiast usn€І€Єem kamiennym snem. Kiedy si€  rano zbudzi€Єem, ujrza€Єem sze€Ђciu lekarzy i dwunastu uczonych pochylonych nad moim €Є€Ё€Ѓkiem i z zak€Єopotaniem kiwaj€Іcych g€Єowami. Z mego ods€Єoni€ tego uda ma€Єymi kroplami s€Іczy€Єa si€  krew. Lekarze nie mogli w €Ѓaden spos€Ёb dociec przyczyny krwotoku, ja za€Ђ w obawie przed ojcem przemilcza€Єem nocn€І przygod€ i spotkanie z wilkiem. Czas up€Єywa€Є, krew s€Іczy€Єa si€  z ranki i lekarze nadworni w €Ѓaden spos€Ёb nie mogli jej zatamowa€Ї. Sprowadzono najznakomitszych chirurg€Ёw #stolicy, ale ich wysi€Єki r€Ёwnie€Ѓspe€Єz€Єy na niczym. Up€Єyw krwi wzmaga€Є si€  z godziny na godzin€ . Wie€Ђ€Ї o mojej chorobie rozszerzy€Єa si€ po ca€Єym kraju, t€Єumy ludu kl€ cza€Єy na placach i ulicach stolicy, zanosz€Іc mod€Єy o moje wyzdrowienie. Matka, czuwaj€Іc przy mnie, zalewa€Єa si€  €Єzami, a ojciec m€Ёj i kr€Ёl rozes€Єa€Є do wszystkich kraj€Ёw pro€Ђb€  o skierowanie najlepszych lekarzy i chirurg€Ёw. Niebawem przyby€Єo ich tak wielu, €Ѓe w pa€Єacu zabrak€Єo dla nich pomieszcze€Ј. Ojciec za powstrzymanie krwotoku wyznaczy€Є nagrod€ , za kt€Ёrej cen€  mo€Ѓna by€Єo naby€Ї ca€Єe pa€Јstwo, cudzoziemscy lekarze domagalisi€  jednak jeszcze wi€ cej. D€Єugim korowodem przesuwali #si€  obok mego €Є€Ё€Ѓka, ogl€Іdali mnie i badali; jedni kazali mi €Єyka€Ї rozmaite krople i pigu€Єki, inni znowu nacierali !ran€  ma€Ђciami i posypywali j€І proszkami o dziwnych zapachach. Byli te€Ѓ i tacy, kt€Ёrzy modlili si€  tylko albo wymawiali s€Єowa tajemniczychzakl€ €Ї. €ќaden z nich jednak nie zdo€Єa€Є mnie uleczy€Ї; gas€Єem i nik€Єem w oczach, i krew s€Іczy€Єa si€  ze mnie nadal. Gdy wszyscy ju€Ѓ stracili nadziej€  na moje ocalenie i lekarze, widz€Іc swoj€І bezsilno€Ђ€Ї, opu€Ђcili pa€Єac, stra€Ѓ dworska donios€Єa o przybyciu chi€Јskiego uczonego, kt€Ёry stawi€Є sie na wezwanie mego ojca. Niech€ tnie sprowadzono go do mego €Є€Ё€Ѓka, nikt ju€Ѓ bowiem "nie wierzy€Є, aby m€Ёg€Є istnie€Ї jeszcze jakikolwiek ratunek dla mnie, i ca€Єy kraj by€Є !pogr€І€Ѓony w €Ѓa€Єobie. Przybysz€Ёw by€Є nadwornym lekarzem ostatniego cesarza chi€Јskiego i przedstawi€Є si€  jako doktor Paj-Chi-Wo. Ojciec m€Ёj powita€Є go z rozpacz€І w g€Єosie: - Doktorze Paj-Chi-Wo, ratuj !mego syna! Je€Ђli uda ci si€  go ocali€Ї, otrzymasz ode mnie tyle brylant€Ёw, rubin€Ёw i szmaragd€Ёw. ile ich pomie€Ђci si€  w tym pokoju. Pomnik tw€Ёjstanie na pa€Єacowym dziedzi€Јcu, a je€Ђli zechcesz, uczyni€  ci€  pierwszym ministrem mego kr€Ёlestwa. - Najja€Ђniejszy panie i sprawiedliwy w€Єadco - odrzek€Єdoktor Paj-Chi-Wo pochylaj€Іcsi€  do ziemi - zachowaj klejnoty swoje dla ubogich tego kraju, niegodzien jestem r€Ёwnie€Ѓ pomnika, albowiem w mojej ojczy€Ѕnie pomniki stawia si€  tylko poetom. Nie chc€  by€Ї ministrem, gdy€Ѓ m€Ёg€Єbym popa€Ђ€Ї w twoj€І nie€Єask€ . Pozw€Ёl mi wpierw zbada€Ї chorego, a o nagrodziepom€Ёwimy p€Ё€Ѕniej. "Po tych s€Єowach zbli€Ѓy€Є si€  do#mnie, obejrza€Є ran€ , przy€Єo€Ѓy€Є!do niej usta i pocz€І€Є ws€Іcza€Їwe mnie sw€Ёj oddech. Niezw€Єocznie poczu€Єem o€Ѓywczy przyp€Єyw si€Є i dozna€Єem wra€Ѓenie, €Ѓe krew odmieni€Єa si€  we mnie i szybciej pocz€ €Єa kr€І€Ѓy€Ї. Gdy po pewnym czasie doktor Paj-Chi-Wo oderwa€Є usta od mego cia€Єa, rana znik€Єa bez €Ђladu. -Ksi€І€Ѓ€  jest zdr€Ёw i mo€Ѓe opu€Ђci€Ї €Є€Ё€Ѓko - rzek€Є !Chi€Јczyk wstaj€Іc i sk€Єadaj€Іc mi wschodnim zwyczajem g€Є€ boki uk€Єon. "Rodzice moi p€Єakali z rado€Ђci i w gor€Іcych s€Єowach dzi€ kowali memu zbawcy. !- Je€Ђli nie jest to sprzeczne z etykiet€І tego dworu - przem€Ёwi€Є wreszcie doktor Paj-Chi-Wo - chcia€Єbym przezchwil€  zosta€Ї sam na sam z moim dostojnym pacjentem. Kr€Ёl wyrazi€Є na to zgod€  i wszyscy opu€Ђcili moj€І sypialni€ . W€Ёwczas chi€Јski "lekarz usiad€Є obok mego €Є€Ё€Ѓka i rzek€Є: - Wyleczy€Єem ci€ , m€Ёj ma€Єy ksi€І€Ѓ€ . albowiem znam tajemnice niedost€ pne dla ludzi bia€Єych. Wiem, w jaki spos€Ёb powsta€Єa twoja rana. !Zastrzeli€Єe€Ђ kr€Ёla wilk€Ёw, a wiedz o tym, €Ѓe wilki mszcz€І !si€  okrutnie i nie przebacz€І citego nigdy. Jest to pierwszy $kr€Ёl wilk€Ёw, kt€Ёry pad€Є z r€ ki cz€Єowieka. Odt€Іd grozi€Ї ci b€ dzie wielkie niebezpiecze€Јstwo. Dlatego daj€  ci cudown€І czapk€  bogdychan€Ёw, kt€Ёr€І mi powierzy€Є przed €Ђmierci€І ostatni cesarz chi€Јski, z tym €Ѓe dostanie si€  ona tylko w kr€Ёlewskie r€ ce. M€Ёwi€Іc to, wyj€І€Є z kieszeni swych jedwabnych spodni "male€Јk€І okr€Іg€Є€І czapeczk€  z czarnego sukna, ozdobion€І naczubku du€Ѓym guzikiem, po czym ci€Іgn€І€Є dalej: "- We€Ѕ j€І, m€Ёj ma€Єy ksi€І€Ѓ€ , !nie rozstawaj si€  z ni€І nigdy istrze€Ѓ jej jak oka w g€Єowie. Gdy €Ѓyciu twemu b€ dzie zagra€Ѓa€Єo niebezpiecze€Јstwo, w€Єo€Ѓysz cudown€І czapk€  bogdychan€Ёw, a w€Ёwczas "b€ dziesz m€Ёg€Є si€  przemieni€Ї w jak€І zechcesz istot€ . Gdy niebezpiecze€Јstwo minie, poci€Іgniesz tylko za guzik i znowu odzyskasz swoje ksi€І€Ѓ€ ce kszta€Єty. Podzi€ kowa€Єem doktorowi Paj-Chi-Wo za jego niezwyk€Є€І dobro€Ї. on za€Ђ uca€Єowa€Є m€І $d€Єo€Ј i opu€Ђci€Є pok€Ёj. Nikt nie widzia€Є, kt€Ёr€ dy nast€ pnie #wydali€Є si€  z pa€Єacu. Znikn€І€Є "bez €Ђladu, nie €Ѓegnaj€Іc si€  z "nikim i nie €Ѓ€Іdaj€Іc zap€Єaty zamoje uzdrowienie. Niemniej jednak ojciec m€Ёj przez wdzi€ czno€Ђ€Ї dla doktoraPaj-Chi-Wo kaza€Є wyprawi€Ї wielkie uczty dla wszystkich ubogich w ca€Єym kraju i rozda€Ї im dwana€Ђcie work€Ёw brylant€Ёw, rubin€Ёw i szmaragd€Ёw. Gdy wyzdrowia€Єem, znowu wzi€І€Єem si€  do nauki, a r€Ёwnocze€Ђnie straci€Єem zupe€Єnie poci€Іg do konnej jazdy i do polowania. !My€Ђl o tym, €Ѓe zabi€Єem kr€Ёla wilk€Ёw, niepokoi€Єa mnie nieustannie. Lata bieg€Єy, a jego rozwarta czerwona !paszcza i €Ђwiec€Іce €Ђlepia nie wychodzi€Єy mi z pami€ ci. Pami€ ta€Єem te€Ѓ zawsze ostrze€Ѓenie doktora Paj-Chi-Wo i nigdy nie rozstawa€Єem si€  z ofiarowan€І mi przeze€Ј czapk€І. Tymczasem w kr€Ёlestwie zacz€ €Єy si€  dzia€Ї rzeczy niepoj€ te. Ze wszystkich stronkraju donoszono, €Ѓe olbrzymie stada wilk€Ёw napadaj€І na wsiei miasteczka ogo€Єacaj€І je z €Ѓywno€Ђci i porywaj€І ludzi. W po€Єudniowych dzielnicach wszystkie zasiewy zosta€Єy stratowane przez setki "tysi€ cy ci€Іgn€Іcych na p€Ё€Єnoc wilk€Ёw. !Ko€Ђci po€Ѓartych ludzi i byd€Єa biela€Єy na drogach i go€Ђci€Јcach. Rozzuchwalone bestie w bia€Єy dzie€Ј osacza€Єy mniejsze osiedla i pustoszy€Єy je w przeci€Іgu kilku minut. Rozsypywano po lasach trucizn€ , zastawiano pu€Єapki i!kopano wilcze do€Єy, t€ piono t€ straszn€І nawa€Є€  i stal€І i €Ѓelazem, mimo to napady wilk€Ёw nie ustawa€Єy. Opuszczone domostwa s€Єu€Ѓy€Єy!im za le€Ѓa i bar€Єogi; po nocachpe€Єnych niepokoju matki nie odnajdywa€Єy swych dzieci, m€ €Ѓowie €Ѓon. Ryk i skowyt mordowanego byd€Єa nie ustawa€Є ani na chwil€ . Do ochrony przed kl€ sk€І wys€Єano liczne oddzia€Єy dobrze uzbrojonego wojska, !t€ piono wilki w dzie€Ј i w nocy,!one jednak mno€Ѓy€Єy si€  z tak€Іszybko€Ђci€І, €Ѓe pocz€ €Єy zagra€Ѓa€Ї ca€Єemu pa€Јstwu. !Stopniowo zacz€І€Є sze€Ѓy€Ї si€  $g€Є€Ёd. Lud oskar€Ѓa€Є ministr€Ёw i $dw€Ёr o niedo€Є€ stwo i z€Є€І wol€ .Fala niezadowolenia i rozpaczyros€Єa i pot€ €Ѓnia€Єa. Wilki wdziera€Єy si€  do mieszka€Ј i wywleka€Єy z nich umieraj€Іcych z g€Єodu ludzi. Kr€Ёl raz po raz zmienia€Є ministr€Ёw, ale nikt nie m€Ёg€Є zaradzi€Ї nieszcz€ €Ђciu. Wreszcie pewnego dnia wilki zagrozi€Єy stolicy. Nie by€Єo takiej si€Єy, kt€Ёra mog€Єaby powstrzyma€Ї ich przera€Ѓaj€Іcypoch€Ёd. Pewnego listopadowego ranka wilki wtargn€ €Єy do pa€Єacu. Mia€Єem w€Ёwczas lat czterna€Ђcie, ale by€Єem silny i odwa€Ѓny. !Chwyci€Єem najlepsz€І strzelb€ , !na€Єadowa€Єem j€І i stan€І€Єem u wej€Ђcia do sali tronowej, gdziezasiadali moi rodzice. - Precz st€Іd! - zawo€Єa€Єem z w€Ђciek€Єo€Ђci€І w g€Єosie. Ju€Ѓ mia€Єem wystrzeli€Ї, gdy jeden z halabardnik€Ёw, stoj€Іcych dot€Іd nieruchomo uwr€Ёt sali tronowej, chwyci€Є #mnie nagle za r€ k€  i zbli€Ѓaj€Іc swoj€І twarz do mojej rykn€І€Є: - W imieniu kr€Ёla wilk€Ёw "rozkazuj€  ci, psie, aby€Ђ mi da€Єwoln€І drog€ , w przeciwnym "razie b€ d€  musia€Є ci€  zabi€Ї! Ogarn€ €Єo mnie przera€Ѓenie. Strzelba wypad€Єa z r€Іk, poczu€Єem okropn€І s€Єabo€Ђ€Ї, oczy zasz€Єy mi mg€Є€І - ujrza€Єem przed sob€І rozwart€І czerwon€І paszcz€  kr€Ёla wilk€Ёw. Co dzia€Єo si€  potem - nie wiem. Gdy odzyska€Єem przytomno€Ђ€Ї, rodzice moi ju€Ѓ nie €Ѓyli, wilki grasowa€Єy w pa€Єacu, a ja le€Ѓa€Єem na posadzce przywalony od€Єamkami krzese€Є i wszelkiego rodzaju sprz€ t€Ёw. G€Єow€  mia€Єem pot€Єuczon€І. Wzywa€Єem pomocy, ale z ust moich wydobywa€Єy si€  tylko ko€Јc€Ёwki wyraz€Ёw. Pozosta€Єo mi to ju€Ѓ zreszt€І na zawsze. Rozwa€Ѓaj€Іc rozpaczliwie mojepo€Єo€Ѓenie, zrozumia€Єem, €Ѓe ocala€Єem jedynie dzi€ ki temu, i€Ѓ zosta€Єem przywalony po€Єamanymi sprz€ tami. !"Co tu pocz€І€Ї? - my€Ђla€Єem. - Jak wydosta€Ї si€  z tego piek€Єa? O Bo€Ѓe, Bo€Ѓe! Gdyby mo€Ѓna by€Єo by€Ї ptakiem i ulecie€Ї st€Іd dok€Іdkolwiek!" I nagle przypomnia€Єa mi si€  cudowna czapka doktora Paj-Chi-Wo. Czy mam j€І przy !sobie? Si€ gn€І€Єem do kieszeni. $Jest! Ju€Ѓ mia€Єem j€І w€Єo€Ѓy€Ї na g€Єow€ , gdy naraz spostrzeg€Єem, €Ѓe nie by€Єo na #niej guzika. A wi€ c mog€ , je€Ђli zechc€ , sta€Ї si€  ptakiem, wydosta€Ї si€  z pa€Єacu, uciec z tego niewdzi€ cznego kraju, a potem - zosta€Ї ptakiem ju€Ѓ na zawsze, bez nadziei odzyskania kiedykolwiek w€Єasnej postaci! Wtem us€Єysza€Єem nad sob€І sapanie. Poprzez od€Єamki sprz€ t€Ёw ujrza€Єem rozwart€І paszcz€  wilka. Nie mia€Єem czasu do namys€Єu. !W€Єo€Ѓy€Єem czapk€  na g€Єow€  i rzek€Єem: - Chc€  by€Ї ptakiem! W tej samej chwili zacz€І€Єem si€  kurczy€Ї, ramiona "przeobrazi€Єy mi si€  w skrzyd€Єa.Sta€Єem si€  szpakiem, takim !w€Єa€Ђnie, jakim jestem dzisiaj. Z €Єatwo€Ђci€І wydosta€Єem si€  spod rumowisk, wskoczy€Єem napor€ cz jakiego€Ђ mebla i wyfrun€І€Єem przez okno. By€Єemwolny! D€Єugo unosi€Єem si€  nad moj€І ojczyzn€І, ale zewsz€Іd dolatywa€Єy tylko dzikie wrzaski gin€Іcego ludu i wycie zg€Єodnia€Єych wilk€Ёw. Wsie i miasta opustosza€Єy. Kr€Ёlestwo mojego ojca rozpad€Єo si€  i zamieni€Єo w gruzy, po€Ђr€Ёd #kt€Ёrych szala€Єy g€Є€Ёd i rozpacz.Zemsta kr€Ёla wilk€Ёw by€Єa straszna. Szybuj€Іc nad ziemi€І, "op€Єakiwa€Єem €Ђmier€Ї rodzic€Ёw i!kl€ sk€ , kt€Ёra dotkn€ €Єa m€Ёj kraj, a gdy oderwa€Єem wreszcie my€Ђl od tych smutnych obraz€Ёw, j€І€Єem zastanawia€Ї si€  nad utraconym guzikiem od czapki bogdychan€Ёw. Od chwili gdy czapk€  t€  otrzyma€Єem z r€Іk doktora Paj-Chi-Wo, up€Єyn€ €Єo sze€Ђ€Ї lat. Przez ten czas wiele podr€Ё€Ѓowa€Єem po r€Ё€Ѓnych krajach i miastach. Gdzie zatem i kiedy zgubi€Єem €Ёw cenny guzik, bez kt€Ёrego ju€Ѓ #nigdy nie b€ d€  m€Ёg€Є sta€Ї si€  cz€Єowiekiem? Wiedzia€Єem, €Ѓe nikt nie mo€Ѓe da€Ї mi odpowiedzi na to pytanie. Polecia€Єem kolejno do moich "si€Ёstr, ale €Ѓadna nie zdo€Єa€Єa zrozumie€Ї mojej mowy i wszystkie traktowa€Єy mnie jakzwyk€Єego szpaka. Najstarsza znich, kr€Ёlowa hiszpa€Јska, zamkn€ €Єa mnie do klatki i podarowa€Єa infantce na imieniny. Gdy po kilku tygodniach znudzi€Єem si€  kapry€Ђnej kr€Ёlewnie, odda€Єa !mnie swojej s€Єu€Ѓebnej, ta za€Ђ sprzeda€Єa mnie wraz z klatk€І w€ drownemu handlarzowi za kilka peset€Ёw. Odt€Іd przechodzi€Єem z r€Іk dor€Іk, a€Ѓ wreszcie na targu w Salamance naby€Є mnie pewien cudzoziemski uczony, kt€Ёrego zaciekawi€Єa moja mowa. Nazywa€Є si€  Ambro€Ѓy Kleks. €§€ў€џ      !"#$%&'()*+,-./012345678gb.tmpє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПpг cvC  cй\љ c<U!” cŸщ+ cэ6Pe9:;<=>?@ABCDEFGHIJKLOpowiadanie Mateusza wzruszy€Єo mnie ogromnie. Postanowi€Єem uczyni€Ї wszystko, co b€ dzie w mojej mocy, aby odnale€Ѕ€Ї zgubiony guzik i przywr€Ёci€Ї Mateuszowijego prawdziw€І posta€Ї. Od tej chwili starannie pocz€І€Єem zbiera€Ї wszelkie guziki, jakie udawa€Єo mi si€  !znale€Ѕ€Ї, a nadto, b€ d€Іc poza Akademi€І pana Kleksa - czy tow tramwaju, czy na ulicy, czy te€Ѓ wreszcie na terenach s€Іsiednich bajek - niepostrze€Ѓenie obcina€Єem scyzorykiem guziki od palt, €Ѓakiet€Ёw i marynarek napotykanych pa€Ј i pan€Ёw. Mia€Єem z tego powodu mn€Ёstwo przykro€Ђci. Kt€Ёrego€Ђ dnia pewien listonoszwrzuci€Є mnie za kar€  do basenu z rakami, kiedy indziejzn€Ёw jaki€Ђ garbus wytarza€Є mnie w pokrzywach, a pewna starsza pani, kt€Ёrej urwa€Єem guzik od p€Єaszcza, obi€Єa mnie parasolk€І. Mimo to jednak moje poszukiwania guzik€Ёw trwaj€І nadal i €Ђmia€Єo mog€  !powiedzie€Ї, €Ѓe w ca€Єej okolicynie ma takiego gatunku i rodzaju, kt€Ёrego nie posiada€Єbym w swojej kolekcji.Og€Ё€Єem bowiem zgromadzi€Єem siedemdziesi€Іt osiem tuzin€Ёw guzik€Ёw, z kt€Ёrych ka€Ѓdy jestinny,. Niestety, w €Ѓadnym z nich Mateusz nie rozpozna€Є guzika od swej czapki. !Poprzysi€Іg€Єem wi€ c sobie, €Ѓe b€ d€  w dalszym ci€Іgu prowadzi€Є poszukiwania, gdziesi€  tylko da, dop€Ёki nie odnajd€  owego czarodziejskiego guzika doktora Paj-Chi-Wo. Jednej tylko rzeczy nie mog€  zrozumie€Ї: dlaczego pan Kleks nie zaj€І€Є si€  dotychczas t€І spraw€І. Przecie€Ѓ gdyby tylko !chcia€Є, m€Ёg€Єby z €Єatwo€Ђci€І odnale€Ѕ€Ї zakl€ ty guzik i uwolni€Ї nieszcz€ €Ђliwego ksi€ cia. Ach, bo pan Kleks potrafi wszystko! Nie ma takiej rzeczy, kt€Ёrej by nie potrafi€Є. Mo€Ѓe zawsze z ca€Є€І #dok€Єadno€Ђci€І okre€Ђli€Ї, co kto "o kt€Ёrej godzinie my€Ђla€Є, mo€Ѓeusi€І€Ђ€Ї na krze€Ђle, kt€Ёre powinno by€Ї, ale kt€Ёrego !wcale nie ma, mo€Ѓe unosi€Ї si€  w powietrzu, jak gdyby by€Є balonem, mo€Ѓe z ma€Єych przedmiot€Ёw robi€Ї du€Ѓe i odwrotnie, umie z kolorowych !szkie€Єek przyrz€Іdzi€Ї rozmaite potrawy, potrafi p€Єomyk !€Ђwiecy zdj€І€Ї i przechowa€Ї go w kieszonce od kamizelki przez kilka dni. Kr€Ёtko m€Ёwi€Іc - potrafi wszystko. Gdy tak sobie rozmy€Ђla€Єem o tych sprawach podczas lekcji, pan Kleks, kt€Ёry zauwa€Ѓy€Є te !moje my€Ђli, pogrozi€Є mi palcem i rzek€Є: - S€Єuchajcie, ch€Єopcy! Niekt€Ёrym z was wydaje si€ , €Ѓe jestem jakim€Ђ czarownikiemlub sztukmistrzem. Takiemu, co!tak my€Ђli, powiedzcie, €Ѓe jest "g€Єupi. Lubi€  robi€Ї wynalazki i znam si€  troch€  na bajkach. To wszystko. Je€Ђli macie zamiar przypisywa€Ї mi jakie€Ђ niezwyk€Єe rzeczy, to mnie to wcale nie obchodzi. Mo€Ѓecie sobie roi€Ї, co tylko wam si€  podoba. Nie wtr€Іcam si€  do cudzych spraw. S€І tacy, co wierz€І, €Ѓe cz€Єowiek mo€Ѓe przedzierzgn€І€Ї si€  w ptaka. Prawda, Mateuszu? - Awda, awda! - zawo€Єa€Є Mateusz z tylnej kieszeni surduta pana Kleksa. - A moim zdaniem - ci€Іgn€І€Є dalej pan Kleks - s€І to !zmy€Ђlone historyjki, w kt€Ёre jawierzy€Ї nie mam zamiaru. - No, a bajki, panie profesorze, te€Ѓ s€І zmy€Ђlone? - zapyta€Є niespodziewanie Anastazy. - Z bajkami bywa rozmaicie - rzek€Є pan Kleks. - S€І tacy, kt€Ёrzy na przyk€Єad uwa€Ѓaj€І, "€Ѓe ja te€Ѓ jestem zmy€Ђlony i €Ѓemoja Akademia jest zmy€Ђlona, ale mnie si€  zdaje, €Ѓe to nieprawda. Wszyscy uczniowie bardzo szanuj€І i kochaj€І pana Kleksa, gdy€Ѓ nigdy si€  nie gniewa i jest nadzwyczajnie dobry. Pewnego dnia, kiedy spotka€Є "mnie w parku, u€Ђmiechn€І€Є si€  irzek€Є do mnie: - Bardzo ci €Єadnie w tych rudych w€Єosach, m€Ёj ch€Єopcze!A po chwili, patrz€Іc na mnie badawczo, doda€Є: !- Pomy€Ђla€Єe€Ђ sobie teraz, €Ѓe mam pewno ze sto lat, prawda? A tymczasem jestem o dwadzie€Ђcia lat m€Єodszy od ciebie. Istotnie, tak sobie w€Єa€Ђnie pomy€Ђla€Єem, dlatego te€Ѓ "zrobi€Єo mi si€  przykro, €Ѓe pan #Kleks te my€Ђli zauwa€Ѓy€Є. D€Єugo jednak zastanawia€Єem si€  nad tym, w jaki spos€Ёb pan Kleks mo€Ѓe by€Ї o tyle lat ode mnie m€Єodszy. Ot€Ё€Ѓ Mateusz opowiedzia€Є mi, €Ѓe na drugim pi€ trze, gdzie mieszka z panem Kleksem, stoj€І na parapecie okna dwa €Є€Ё€Ѓeczka nie wi€ ksze ni€Ѓ pude€Єka od cygar i €Ѓe na nich w€Єa€Ђnie sypiaj€І pan Kleks i !Mateusz. Nie dziwi€  si€ , €Ѓe w "takim €Є€Ё€Ѓeczku mo€Ѓe zmie€Ђci€Ї"si€  szpak, ale pan Kleks?... Nie !mog€Єem tego poj€І€Ї. By€Ї mo€Ѓe,€Ѓe Mateuszowi wszystko tak si€  tylko wydaje albo €Ѓe po prostu zmy€Ђla, w ka€Ѓdym razie!opowiedzia€Є mi, €Ѓe co dzie€Ј o p€Ё€Єnocy pan Kleks zaczyna si€  zmniejsza€Ї, a€Ѓ wreszcie staje si€  ma€Єy jak niemowl€ , traci "w€Єosy, w€Іsy i brod€  i k€Єadzie si€  jak gdyby nigdy nic do male€Јkiego €Є€Ё€Ѓeczka w s€Іsiedztwie Mateusza. O €Ђwicie pan Kleks wstaje, wk€Єada sobie do ucha pompk€  powi€ kszaj€Іc€І i po chwili doprowadza si€  do stanu !normalnej wielko€Ђci. Nast€ pnie €Єyka kilka pigu€Єek na porost w€Єos€Ёw i w ten spos€Ёb po up€Єywie dziesi€ ciu minut odzyskuje swoj€І zwyk€Є€І posta€Ї. Powi€ kszaj€Іca pompka pana Kleksa w og€Ёle zas€Єuguje na uwag€ . Z wygl€Іdu przypomina "zwyk€Є€І oliwiark€ , u€Ѓywan€І do oliwienia maszyny do szycia. Gdy pan Kleks przyk€Єada pompk€  do jakiegokolwiek przedmiotu i naciska jej denko, przedmiot €Ёw zaczyna natychmiast rosn€І€Ї i powi€ ksza€Ї si€ . Dzi€ ki temu pan Kleks mo€Ѓe w jednej chwili!z niemowl€ cia przeobrazi€Ї si€  !w doros€Єego cz€Єowieka, dzi€ ki temu r€Ёwnie€Ѓ na obiad dla ca€Єej Akademii wystarcza "kawa€Єek mi€ sa wielko€Ђci d€Єoni,gdy€Ѓ po upieczeniu pan Kleks powi€ ksza go za pomoc€І swej pompki do rozmiar€Ёw du€Ѓej pieczeni. Szczeg€Ёlna w€Єa€Ђciwo€Ђ€Ї powi€ kszaj€Іcej pompki polega jeszcze na tym,€Ѓe powi€ ksza ona przedmioty tylko wtedy, gdy tego naprawd€  potrzeba, z chwil€І gdy potrzeba taka ustaje, ustaje r€Ёwnie€Ѓ niezw€Єocznie dzia€Єanie pompki i powi€ kszony przedmiot wraca do swego normalnego stanu. Dlatego w€Єa€Ђnie pan Kleks o p€Ё€Єnocy zaczyna si€  zmniejsza€Ї, z tych samych powod€Ёw r€Ёwnie€Ѓ wnet po zjedzeniu pieczeni pana Kleksajeste€Ђmy wszyscy bardzo g€Єodni, tak jak gdyby€Ђmy wcale nie jedli obiadu, i musimy dojada€Ї potrawami z kolorowych szkie€Єek. Poniewa€Ѓ desery nie stanowi€І koniecznej potrzeby, powi€ kszaj€Іca pompka nie ma nie €Ѓadnego wp€Єywu i trzeba je zawsze przyrz€Іdza€Ї w !normalnej ilo€Ђci. Bardzo nas to wszystko martwi, ale pan Kleksobieca€Є, €Ѓe do powi€ kszania deser€Ёw wymy€Ђli jaki€Ђ specjalny przyrz€Іd. Na pierwsze €Ђniadanie pan Kleks zjada zazwyczaj kilka kulek z kolorowego szk€Єa i popija je zielonym p€Єynem. Jest to p€Єyn, kt€Ёry - wed€Єug s€Є€Ёw Mateusza - przywraca w pami€ ci pana Kleksa to, co dzia€Єo si€  przedtem, bo podczas snu pan Kleks wszystko, ale to wszystko zapomina. Gdy pewnego ranka zabrak€Єo zielonego p€Єynu, pan Kleks nie m€Ёg€Є sobie przypomnie€Ї, kim jest ani jak si€  nazywa, nie pozna€Є w€Єasnej Akademii ani swoich uczni€Ёw i nawet Mateusza nazwa€Є Azorkiem, gdy€Ѓ zapomnia€Є, €Ѓe Mateusz nie jest psem, tylko szpakiem. Chodzi€Є w€Ёwczas po Akademii jak nieprzytomny i wo€Єa€Є: - Panie Andersen! Zgubi€Єem wczorajszy dzie€Ј! Jasiu! Ma€Єgosiu! Kud-ku-dak! Jestem kur€І! Zaraz znios€  jajko! Zwr€Ё€Їcie mi moje piegi! Gdyby nie to, €Ѓe Mateusz przelecia€Є ponad murem i po€Ѓyczy€Є od trzech weso€Єych krasnoludk€Ёw flaszk€  zielonegop€Єynu, pan Kleks na pewno by€Єby straci€Є rozum i ju€Ѓ dzisiaj nie istnia€Єaby jego s€Єynna Akademia. Po pierwszym €Ђniadaniu pan Kleks przytwierdza do twarzy swoje piegi i zaczyna si€  ubiera€Ї. Warto tutaj opisa€Ї str€Ёj pana Kleksa i jego wygl€Іd. Pan Kleks jest €Ђredniego wzrostu, ale nie wiadomo zupe€Єnie, czy jest gruby, czy chudy, albowiem ca€Єy tonie poprostu w swoim ubraniu. Nosi szerokie spodnie, kt€Ёre chwilami, zw€Єaszcza podczas wiatru, przypominaj€І balon; niezwykle obszerny, d€Єugi surdut koloru czekoladowego lub bordo; aksamitn€І cytrynow€І kamizelk€ , zapinan€І na szklane guziki wielko€Ђci €Ђliwek; sztywny, bardzo wysoki ko€Єnierzyk orazaksamitn€І kokardk€  zamiast krawata. Szczeg€Ёln€І osobliwo€Ђ€Ї stroju pana Kleksa stanowi€І kieszenie, kt€Ёrych "ma niezliczon€І po prostu ilo€Ђ€Ї.W spodniach jego zdo€Єa€Єem naliczy€Ї szesna€Ђcie kieszeni, w kamizelce za€Ђ dwadzie€Ђcia cztery. W surducie natomiast jest tylko jedna kiesze€Ј, i to w dodatku z ty€Єu. Przeznaczona jest ona dla Mateusza, kt€Ёry ma prawo przebywa€Ї w niej, kiedy mu si€  tylko spodoba. Dlatego te€Ѓ, gdy pan Kleks przychodzi rano do pracy i ma "ju€Ѓ usi€І€Ђ€Ї w fotelu, z tylnej kieszeni jego surduta rozlega si€  nagle g€Єos: - Aga, ak! Co znaczy: - Uwaga, szpak! W€Ёwczas pan Kleks rozsuwa !po€Єy surduta i siada ostro€Ѓnie,a€Ѓeby nie przygnie€Ђ€Ї Mateusza. !Zreszt€І nie zawsze ostro€Ѓno€Ђ€Їta jest potrzebna, gdy€Ѓ zdarza si€  nieraz, €Ѓe wchodz€Іc rano do klasy pan Kleks m€Ёwi: - Adasiu, zabierz ten fotel. Gdy za€Ђ fotel jest zabrany, pan Kleks siada sobie wygodniew powietrzu, akurat w tym miejscu, gdzie przypada€Єo siedzenie fotela. W kieszeniach kamizelki pana Kleksa mieszcz€І si€  rozmaite przedmioty, kt€Ёre budz€І podziw i zazdro€Ђ€Ї wszystkich uczni€Ёw Akademii. Jest tam flaszka z zielonym p€Єynem, tabakierka z zapasowymi piegami, powi€ kszaj€Іca pompka, senny kwas, o kt€Ёrymjeszcze opowiem, kolorowe szkie€Єka, kilka p€Єomyk€Ёw €Ђwiec, pigu€Єki na porost w€Єos€Ёw, z€Єote kluczyki oraz rozmaite inne osobliwo€Ђci panaKleksa. Kieszenie spodni s€І, moim zdaniem, bez dna. Pan Kleks mo€Ѓe schowa€Ї w nich, co tylko zechce, i nigdy nie zna€Ї,€Ѓe cokolwiek w nich si€  znajduje. Mateusz opowiada€Є mi, €Ѓe przed p€Ёj€Ђciem spa€Ї pan Kleks opr€Ё€Ѓnia wszystkie kieszenie spodni i uk€Єada ich zawarto€Ђ€Ї w s€Іsiednim pokoju, przy czym nieraz zdarza si€  tak, €Ѓe w jednym pokoju miejsca nie wystarcza itrzeba otworzy€Ї dodatkowo drugi, a niekiedy nawet trzeci pok€Ёj. G€Єowa pana Kleksa nie przypomina €Ѓadnej spo€Ђr€Ёd "g€Є€Ёw, kt€Ёre si€  kiedykolwiek w€Ѓyciu widzia€Єo. Pokryta jest ogromn€І czupryn€І, mieni€Іc€І si€  wszystkimi barwami t€ czy,i okolona bujn€І zwichrzon€І brod€І, czarn€І jak smo€Єa. Nos zajmuje wi€ ksz€І cz€ €Ђ€Ї twarzy pana Kleksa, jest bardzo ruchliwy i przekrzywiony w prawo albo wlewo, w zale€Ѓno€Ђci od pory roku. Na nosie tkwi€І srebrne binokle, bardzo przypominaj€Іce ma€Єy rower, pod nosem za€Ђ rosn€І d€Єugie sztywne w€Іsy koloru pomara€Јczy. Oczy pana Kleksas€І jak dwa €Ђwiderki i gdyby #nie binokle, kt€Ёre je os€Єaniaj€І,na pewno przek€Єuwa€Єby nimi na wylot. Pan Kleks widzi absolutnie wszystko, a kiedy chce zobaczy€Ї to, czego nie widzi, te€Ѓ ma na to spos€Ёb. Ot€Ё€Ѓ w jednej z piwnic przechowywane s€І stale r€Ё€Ѓnokolorowe baloniki z przyczepionymi do nich ma€Єymikoszyczkami. Dopiero przed paru tygodniami dowiedzia€Єem !si€ , do czego s€Єu€Ѓ€І one panu Kleksowi. By€Єo to tak: w chwili gdy wstawali€Ђmy od obiadu, przybieg€Є z miasta Filip i opowiedzia€Є, €Ѓe przy zbiegu ulic Rezedowej i €ћmiesznej !zepsu€Є si€  tramwaj, ca€Єkowiciezatarasowa€Є drog€  i nikt go nie potrafi naprawi€Ї. Pan Klekskaza€Є przynie€Ђ€Ї sobie natychmiast jeden balonik, do koszyczka przytwierdzonego pod nim w€Єo€Ѓy€Є prawe swoje oko, nastawi€Є odpowiednio blaszany ster i po chwili balonik polecia€Є w kierunku miasta. - Przygotujcie si€ , ch€Єopcy, do drogi - rzek€Є do nas pan Kleks. - Za chwil€  ju€Ѓ b€ d€  widzia€Є, co sta€Єo si€  tramwajowi, i p€Ёjdziemy go ratowa€Ї. W istocie, po pi€ ciu minutach !balonik wr€Ёci€Є i spad€Є prosto pod nogi pana Kleksa. Pan Kleks wyj€І€Є z koszyka oko, w€Єo€Ѓy€Є je na swoje miejsce i powiedzia€Є z u€Ђmiechem: - Teraz wszystko ju€Ѓ widz€ : tramwajowi zabrak€Єo smaru w lewym tylnym kole, a ponadto do przedniej osi dosta€Є si€  piasek. Niezale€Ѓnie od tego na dachu przetar€Єy si€  druty, a motorniczemu spuch€Єa w€Іtroba. Ruszamy! Anastazy, otwieraj bram€ ! €ќwawo! Maszerujemy! !Czw€Ёrkami wyszli€Ђmy na ulic€ , a pan Kleks pod€І€Ѓa€Є za nami. !Po chwili zdj€І€Є z nosa binokle,przytkn€І€Є do nich powi€ kszaj€Іc€І pompk€  i binokle zacz€ €Єy rosn€І€Ї. Gdy sta€Єy si€  ju€Ѓ tak du€Ѓe jak rower, pan Kleks wsiad€Є na nie i pojecha€Є naprz€Ёd wskazuj€Іc nam drog€ . W ten spos€Ёb dotarli€Ђmy niebawem do ulicy €ћmiesznej. W poprzek ulicy istotnie sta€Є pusty tramwaj, ca€Єkowicie tamuj€Іc ruch. Kilku tramwajarzy i mechanik€Ёw, sapi€Іc i ocieraj€Іc pot, krz€Іta€Єo si€  dooko€Єa zepsutego wozu. Na widok pana Kleksa wszyscy#si€  rozst€Іpili. Pan Kleks kaza€Є nam otoczy€Ї tramwaj i wzi€І€Ї si€  za r€ ce, a€Ѓeby nikt nie mia€Є do niego dost€ pu, po czym zbli€Ѓy€Є si€  do !motorniczego, kt€Ёry wi€Є si€  w $b€Ёlach, i da€Є mu po€Єkn€І€Ї ma€Єe !niebieskie szkie€Єko. Nast€ pnie zaj€І€Є si€  zepsutym tramwajem.Wyj€І€Є wi€ c ze swych bezdennych kieszeni ma€Є€І s€Єuchawk€ , m€Єoteczek, !angielski plasterek, s€Єoiczek z €Ѓ€Ё€Єt€І ma€Ђci€І i flaszk€  z jodyn€І. Opuka€Є tramwaj ze wszystkich stron i bok€Ёw, os€Єucha€Є go dok€Єadnie, po czym wysmarowa€Є €Ѓ€Ё€Єt€І ma€Ђci€І motor i korb€ . Osie pokropi€Є jodyn€І, a w ko€Јcu wdrapa€Є si€  na dach tramwaju i pozalepia€Є angielskim plasterkiem przetarte cz€ €Ђci drutu. Wszystkie te zabiegi trwa€Єy #nie wi€ cej ni€Ѓ dziesi€ €Ї minut. - Gotowe - rzek€Є pan Kleks - mo€Ѓna jecha€Ї! Po tych s€Єowach motorniczy, wyleczony przez pana Kleksa, z weso€Єym u€Ђmiechem wskoczy€Є na pomost, zakr€ ci€Є korb€І i tramwaj potoczy€Є si€  lekko po szynach, jak gdyby tylko co wyszed€Є z fabryki. Po naprawieniu tramwaju !wr€Ёcili€Ђmy do domu, €Ђpiewaj€Іcpo drodze marsz Akademii pana Kleksa. !W kilka dni p€Ё€Ѕniej widzia€Єem jeszcze raz, jak pan Kleks, !m€Ёwi€Іc jego s€Єowami, wys€Єa€Є oko na ogl€ dziny. Le€Ѓeli€Ђmy w€Ёwczas wszyscy razem w parku nad stawem i zapisywali€Ђmy w zeszytach kumkanie €Ѓab. Pan Kleks nauczy€Є nas odr€Ё€Ѓnia€Ї w tym kumkaniu poszczeg€Ёlne sylaby "i okaza€Єo si€ , €Ѓe mo€Ѓna z nichzestawi€Ї bardzo €Єadne wierszyki. Ja sam na przyk€Єad zdo€Єa€Єem zanotowa€Ї wierszyk nast€ puj€Іcy: Ksi€ €Ѓyc raz odwiedzi€Є staw, Bo mia€Є du€Ѓo wa€Ѓnych spraw. Zobaczy€Єy go szczupaki: "Kto to taki? Kto to taki?" !Ksi€ €Ѓyc na to odrzek€Є szybko: "Jestem sobie z€Єot€І rybk€І!" S€Єysz€Іc tak€І pogaw€ dk€ , Rybak z€Єowi€Є go na w€ dk€ , Dusi€Є ca€Є€І noc w €Ђmietanie I zjad€Є rano na €Ђniadanie. Gdy€Ђmy siedzieli nad stawem, pan Kleks przegl€Іda€Є si€  w wodzie i w pewnej chwili tak #si€  nieszcz€ €Ђliwie przechyli€Є, €Ѓe z kamizelki wypad€Єa mu powi€ kszaj€Іca pompka. Widzieli€Ђmy wszyscy, jak zanurzy€Єa si€  w wodzie, i zanim pan Kleks zd€І€Ѓy€Є j€І z€Єapa€Ї, posz€Єa na dno. Nie namy€Ђlaj€Іc si€  d€Єugo, skoczy€Єem do stawu, a za mn€І kilku innych ch€Єopc€Ёw, jednak wszystkie nasze poszukiwania "nie zda€Єy si€  na nic. Po prostu znik€Єa bez €Ђladu. W€Ёwczas panKleks wyj€І€Є prawe oko i wrzuci€Є je do wody, m€Ёwi€Іc: - Wysy€Єam oko na ogl€ dziny. Dowiemy si€  zaraz, gdzie le€Ѓy pompka. Gdy po chwili oko wyp€Єyn€ €Єo na powierzchni€  i pan Kleks w€Єo€Ѓy€Є je z powrotem na miejsce, zawo€Єa€Є: - Widz€ ! Le€Ѓy w jamie zamieszkanej przez raki, cztery metry od brzegu. Natychmiast da€Єem nurka pod wod€  i rzeczywi€Ђcie znalaz€Єempompk€  €Ђci€Ђle tam, gdzie mi wskaza€Є pan Kleks. Przed tygodniem pan Kleks zgotowa€Є nam niespodziank€  "nie lada. Kaza€Є przynie€Ђ€Ї sobiez piwnicy niebieski balonik, w€Єo€Ѓy€Є prawe oko do koszyczka i rzek€Є: - Wysy€Єam je na ksi€ €Ѓyc. Musz€  dowiedzie€Ї si€ , kto mieszka na ksi€ €Ѓycu, bo chc€  napisa€Ї dla was bajk€  o ksi€ €Ѓycowych ludziach. !Balonik niebawem uni€Ёs€Є si€  w g€Ёr€ , ale dot€Іd jeszcze nie wr€Ёci€Є. Pan Kleks jednak powiada, €Ѓe ksi€ €Ѓyc jest bardzo wysoko i €Ѓe balonik na pewno wr€Ёci przed Bo€Ѓym Narodzeniem. Tymczasem pan Kleks patrzy jednym okiem, drugie za€Ђ zalepi€Є sobie angielskim plasterkiem. Wracaj€Іc do codziennych zwyczaj€Ёw pana Kleksa, chcia€Єbym jeszcze wspomnie€Ї tutaj, €Ѓe rano, gdy tylko pan Kleks si€  ubierze, schodzi na !d€Ё€Є na lekcje. W€Єa€Ђciwie nie mo€Ѓna powiedzie€Ї, €Ѓe pan 45678gb.tmpє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПтїПgХїПBpI VЕЙ ’ c€ Kё cn<] cб™)m c45t ]—Kleks schodzi, gdy€Ѓ zje€Ѓd€Ѓa po por€ czy, siedz€Іc na niej jak na koniu i przytrzymuj€Іc sobie obur€Іcz binokle na nosie.Nie by€Єoby w tym zreszt€І nic szczeg€Ёlnego, gdyby nie to, €Ѓe pan Kleks r€Ёwnie €Єatwo !wje€Ѓd€Ѓa po por€ czy na g€Ёr€ . W tym celu nabiera pe€Єne ustapowietrza, wydyma policzki i staje si€  lekki jak pi€Ёrko. W ten spos€Ёb pan Kleks nie tylko !wje€Ѓd€Ѓa po por€ czy, ale mo€Ѓe !r€Ёwnie€Ѓ unosi€Ї si€  swobodnie w g€Ёr€ , gdzie i kiedy zechce, a zw€Єaszcza wtedy, gdy udajesi€  na po€Є€Ёw motyli. Motyle stanowi€І nieodzown€І cz€ €Ђ€Ї po€Ѓywienia pana Kleksa, a na drugie €Ђniadanie nie jada nic innego. - Zapami€ tajcie sobie, moi ch€Єopcy - o€Ђwiadczy€Є nam kiedy€Ђ pan Kleks - €Ѓe smak mie€Ђci si€  nie tylko w samym po€Ѓywieniu, lecz r€Ёwnie€Ѓ w jego barwie. Na po€Ѓywieniu mi nie zale€Ѓy, gdy€Ѓ dostatecznie nasycam si€  pigu€Єkami na porost w€Єos€Ёw, ale podniebienie mam bardzo wybredne i lubi€  r€Ё€Ѓne smaczne rzeczy. Dlatego te€Ѓ jadam tylko to, co jest kolorowe, a wi€ c motyle, kwiaty, r€Ё€Ѓne kolorowe szkie€Єka oraz potrawy, kt€Ёre sam sobie pomaluj€  na jaki€Ђ smaczny kolor. Zauwa€Ѓy€Єem jednak, €Ѓe jedz€Іc motyle pan Kleks wypluwa pestki takie same, jakie s€І w czere€Ђniach lub wi€Ђniach. Zgaduj€Іc moje my€Ђli pan Kleks mi wyja€Ђni€Є, €Ѓe jada tylko specjalny gatunek motyli, kt€Ёre maj€І wewn€Іtrz pestki i kt€Ёre mo€Ѓna sadzi€Ї na grz€Іdkach jak fasol€ . Wszyscy uczniowie pana Kleksa my€Ђl€І, €Ѓe to bardzo €Єatwo unosi€Ї si€  w powietrzu !tak jak on. Nadymaj€І si€  wi€ c z ca€Єych si€Є, wydym€Іj€І policzki, na€Ђladuj€Іc ruchy pana Kleksa, ale mimo to nic im si€  nie udaje. Arturowi z wysi€Єku krew posz€Єa z nosa, a jeden z Antonich o ma€Єo nie p€ k€Є. Na r€Ёwni z mymi kolegami przeprowadza€Єem te same pr€Ёby, ale up€Єywa€Є dzie€Ј za dniem i chocia€Ѓ pan Kleks udziela€Є nam pewnych wskaz€Ёwek, wysi€Єki moje pozosta€Єy bez rezultatu. A€Ѓ naraz w niedziel€  po !po€Єudniu wci€Іgn€І€Єem w siebie powietrze tak jako€Ђ dziwnie, €Ѓe poczu€Єem wewn€Іtrz niezwyk€Є€І lekko€Ђ€Ї, a gdy nadto jeszcze wyd€І€Єem "policzki, ziemia pocz€ €Єa mi si€ usuwa€Ї spod n€Ёg i unios€Єem si€  w g€Ёr€ . Oszo€Єomiony z wra€Ѓenia, !lecia€Єem coraz wy€Ѓej i wy€Ѓej, a€Ѓ spotka€Єa mnie owa niezapomniana przygoda, kt€Ёra wprawi€Єa w zdumienie nawet samego pana Kleksa. MNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefghijklmnopqrstuvwxyz{|}~€‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œCo rano punktualnie o pi€Іtej Mateusz otwiera tak zwane !€Ђluzy. S€І to niewielkie otwory w suficie, poumieszczane "akurat nad €Є€Ё€Ѓkami ch€Єopc€Ёw. Otwor€Ёw takich jest tyle, ile €Є€Ё€Ѓek, czyli og€Ё€Єem dwadzie€Ђcia cztery. Gdy je Mateusz otwiera, zaczyna przez nie s€Іczy€Ї si€  zimna woda, kt€Ёra kapie prosto na nasze nosy. W ten spos€Ёb Mateusz budzi uczni€Ёw pana Kleksa. R€Ёwnocze€Ђnie rozlega si€  dono€Ђny g€Єos Mateusza: - Udka, awa€Ї! Co znaczy: - Pobudka, wstawa€Ї! Na to wezwanie zrywamy si€  "wszyscy z €Є€Ё€Ѓek i ubieramy si€ jak najpr€ dzej, gdy€Ѓ umieramypo prostu z ciekawo€Ђci, czegonas tym razem b€ dzie uczy€Є pan Kleks. Sypialnia nasza jest bardzo !obszerna. Wzd€Єu€Ѓ €Ђcian biegn€Іumywalnie i ka€Ѓdy z nas ma sw€Ёj w€Єasny prysznic. Myjemy si€  bardzo ch€ tnie, gdy€Ѓ z prysznic€Ёw tryska woda sodowa z sokiem, przy czym na ka€Ѓdy dzie€Ј tygodnia przypada inny sok. Je€Ђli chodzio mnie, to najstaranniej myj€  !si€  w €Ђrody, gdy€Ѓ tego dnia dowody dodawany jest sok malinowy, za kt€Ёrym przepadam. Soki pana Kleksa doskonale si€  mydl€І i daj€І du€Ѓo piany, tote€Ѓ sypialnia nasza zawsze z rana wygl€Іda jak wielka balia z mydlinami. Ubranie nasze sk€Єada si€  z granatowych koszul, bia€Єych, d€Єugich spodni, granatowych !po€Јczoch i bia€Єych trzewik€Ёw. "Je€Ђli kt€Ёry€Ђ z ch€Єopc€Ёw co€Ђ przeskrobie albo nie umie lekcji, w€Ёwczas za kar€  musi #nosi€Ї przez ca€Єy dzie€Ј €Ѓ€Ё€Єty krawat w zielone grochy. Krawat taki jest bardzo pi€ kny!i w€Єa€Ђciwie ka€Ѓdy powinien by go ch€ tnie nosi€Ї, my jednak martwimy si€  okropnie, gdy spotka kt€Ёrego z nas taka kara. O wp€Ё€Є do sz€Ёstej zabieramy nasze senne lusterka i udajemy si€  do jadalni na €Ђniadanie. Stoi tam po€Ђrodku du€Ѓy okr€Іg€Єy st€Ё€Є, przy kt€Ёrym ka€Ѓdy ucze€Ј ma swoje sta€Єe miejsce. Szyby w oknach s€І r€Ё€Ѓnokolorowe, co bardzo podnosi smak wszystkich potraw. Pan Kleks €Ђniadania i kolacje jada osobno, natomiast podczas obiadu unosi si€  w powietrzu ponad sto€Єem z polewaczk€І w r€ ce i polewa nam potrawy rozmaitymi sosami. Ka€Ѓdy sos posiada inn€І w€Єa€Ђciwo€Ђ€Ї: bia€Єy wzmacnia z€ by, niebieski poprawia !wzrok, €Ѓ€Ё€Єty reguluje oddech, szary oczyszcza krew, zielonyusuwa €Єupie€Ѓ. Mateusz podczas jedzenia stoina kraw€ dzi wazonu po€Ђrodku !sto€Єu i uwa€Ѓa. aby€Ђmy nic nie pozostawiali na talerzach. O godzinie sz€Ёstej rano Mateusz chwyta w dzi€Ёb ma€Єy srebrny dzwoneczek i dzwoni na apel. Biegniemy w€Ёwczas wszyscy do gabinetu pana Kleksa, gdzie pan Kleks ju€Ѓ na nas czeka i na dzie€Ј dobry ca€Єuje ka€Ѓdego w czo€Єo. Po apelu pan Kleks wchodzi do du€Ѓej szafy stoj€Іcej w rogu gabinetu i przez okienko w jejdrzwiach odbiera od nas sennelusterka. Maj€І one swoje szczeg€Ёlne przeznaczenie. Na nocnych stolikach przy ka€Ѓdym z €Є€Ё€Ѓek stoi takie lusterko przez ca€Є€І noc. Odbijaj€І si€  w nich nasze sny i rano, gdy lusterka oddajemy panu Kleksowi, ogl€Іda on dok€Єadnie, co €Ђni€Єo si€  ka€Ѓdemu z nas. Sny niedobre, nie doko€Јczone, g€Єupie i nieodpowiednie id€І do €Ђmietnika, a pozostaj€І tylko te, kt€Ёre spodoba€Єy si€  panu Kleksowi. Za pomoc€І waty nasyconej sennym kwasem pan Kleks zbiera z lusterek wszystkie wybrane sny i wyciska je do porcelanowej miseczki. Tam "susz€І si€  one przez jaki€Ђ czas.Gdy wyschn€І ju€Ѓ na proszek, pan Kleks na specjalnej maszynce wyt€Єacza z nich okr€Іg€Єe pastylki, kt€Ёre wszyscy za€Ѓywamy na noc. Dzi€ ki temu mamy coraz €Єadniejsze i coraz ciekawsze sny, a najpi€ kniejsze z nich pan Kleks zapisuje w senniku swojej Akademii. M€Ёj sen o siedmiu szklankach tak si€  spodoba€Є panu Kleksowi, €Ѓe zapisa€Є go w senniku od pocz€Іtku do ko€Јcai odznaczy€Є mnie dwiema piegami. Ponadto zapowiedzia€Є#ca€Єej klasie, €Ѓe w niedziel€  po po€Єudniu sen ten odczytany zostanie na g€Єos. Lekcje rozpoczynaj€І si€  o si€Ёdmej rano. Nigdzie chyba ch€Єopcy nie ucz€І si€  tak ch€ tnie, jak w Akademii pana Kleksa. Przede wszystkim nigdy nie wiadomo, co pan Kleks danego dnia wymy€Ђli, a po wt€Ёre - wszystko, czego si€  uczymy, jest ogromnie ciekawe i zabawne. !- Pami€ tajcie, ch€Єopcy - rzek€Єdo nas na samym pocz€Іtku pan Kleks - €Ѓe nie b€ d€  was uczy€Є ani tabliczki mno€Ѓenia, ani gramatyki, ani kaligrafii, ani tych wszystkich nauk, kt€Ёre s€І zazwyczaj wyk€Єadane w szko€Єach. Ja wampo prostu pootwieram g€Єowy i nalej€  do nich oleju. !A€Ѓeby ka€Ѓdy m€Ёg€Є zorientowa€Їsi€ , jakiego rodzaju nauki pobieramy w Akademii pana Kleksa, opowiem dla przyk€Єadu przebieg dnia wczorajszego, gdy€Ѓ na opisanie wszystkich lekcji, przedmiot€Ёw, "wyk€Єad€Ёw, zaj€ €Ї i €Їwicze€Ј z ca€Єego roku nie wystarczy€Єobymiejsca w €Ѓadnej ksi€І€Ѓce. Ot€Ё€Ѓ wczoraj pierwsza lekcja by€Єa to lekcja kleksografii. !Nauk€  t€  wymy€Ђli€Є pan Kleks, aby€Ђmy wiedzieli, jak trzeba obchodzi€Ї si€  z atramentem. Kleksografia polega na tym, €Ѓena arkuszu papieru robi si€  kilka du€Ѓych kleks€Ёw, po czymarkusz sk€Єada si€  na p€Ё€Є i kleksy rozmazuj€І si€  po papierze, przybieraj€Іc kszta€Єty rozmaitych figur, zwierz€Іt i postaci. Niekiedy z rozgniecionych kleks€Ёw powstaj€І ca€Єe obrazki, do kt€Ёrych dopisujemy odpowiednie historyjki, wymy€Ђlone przez pana Kleksa. My€Ђl€ , €Ѓe sam pan Kleks powsta€Є z takiego w€Єa€Ђnie rozgniecionego atramentowegokleksa i dlatego tak si€  nazywa. Mateusz jest zdania, €Ѓe po panu Kleksie mo€Ѓna si€  wszystkiego spodziewa€Ї i €Ѓe moje przypuszczenia s€І ca€Єkiem prawdopodobne. Do jednego z moich obrazk€Ёw pan Kleks u€Єo€Ѓy€Є taki dwuwiersz: Bardzo trudno jest mi orzec, Czy to ptak, czy nosoro€Ѓec. Lekcja kleksografii niezmiernienam przypad€Єa do gustu. Posz€Єo na ni€І kilka flaszek atramentu i ca€Єy stos papieru,nie m€Ёwi€Іc ju€Ѓ o tym, €Ѓe wszyscy byli€Ђmy ubrudzeni atramentem a€Ѓ po €Єokcie. Wieczorem musieli€Ђmy u€Ѓy€Ї domycia soku cytrynowego, gdy€Ѓ €Ѓaden nie m€Ёg€Є odmy€Ї plam z naszych r€Іk i twarzy. Po lekcji kleksografii zabrali€Ђmy si€  do prz€ dzenia liter. Zauwa€Ѓyli€Ђcie pewno wszyscy, €Ѓe drukowane litery w ksi€І€Ѓkach sk€Єadaj€І si€  z czarnych niteczek, posplatanych w najrozmaitszy spos€Ёb. Pan Kleks nauczy€Є nas !rozpl€Іtywa€Ї litery, rozplata€Ї poszczeg€Ёlne ma€Єe niteczki i €Є€Іczy€Ї je w jedn€І d€Єug€І "nitk€ , kt€Ёr€І nast€ pnie nawija si€  na szpulk€ . W ten spos€Ёb nawin€ li€Ђmy ju€Ѓ na szpulki mn€Ёstwo ksi€І€Ѓek z biblioteki pana Kleksa, tak €Ѓe na p€Ё€Єkach zosta€Єy tylko puste stronice, bez liter. Z jednej ksi€І€Ѓki mo€Ѓna otrzyma€Ї siedem, a czasem nawet osiemdu€Ѓych szpulek czarnych nici, na kt€Ёrych pan Kleks "nast€ pnie wi€І€Ѓe supe€Єki. Jest to najwi€ ksza pasja Pana Kleksa. Potrafi ca€Єymi godzinami siedzie€Ї w fotelu albo w powietrzu i wi€Іza€Ї supe€Єki. Gdy zapyta€Єem go, po co to robi, odrzek€Є mi wielce zdziwiony: - Jak to? Czy nie rozumiesz? Przecie€Ѓ czytam! Przepuszczam litery przez palce i mog€  w ten spos€Ёb #przeczyta€Ї ca€Є€І ksi€І€Ѓk€ , nie m€ cz€Іc wzroku. Gdy nawiniecie ju€Ѓ na szpulki wszystkie moje ksi€І€Ѓki, naucz€  was r€Ёwnie€Ѓ czyta€Ї palcami. "Prz€ dzenie liter jest w€Єa€Ђciwie"do€Ђ€Ї €Ѓmudne, ale wol€  je ni€Ѓ czytanie wypis€Ёw lub odrabianie zada€Ј arytmetycznych. Po lekcji prz€ dzenia liter pan Kleks zaprowadzi€Є nas wszystkich na drugie pi€ tro i otworzy€Є jeden z zamkni€ tych pokoj€Ёw. - Wchod€Ѕcie ostro€Ѓnie, moi ch€Єopcy - rzek€Є pan Kleks wpuszczaj€Іc nas do €Ђrodka - w sali tej mie€Ђci si€  szpital chorych sprz€ t€Ёw, musicie uwa€Ѓa€Ї, aby €Ѓadnego z nich nie urazi€Ї. Pami€ tacie, jak wyleczy€Єem zepsuty tramwaj? Ot€Ё€Ѓ dzisiaj chc€  was nauczy€Ї leczenia chorych sprz€ t€Ёw. Po wej€Ђciu na sal€  oczom naszym przedstawi€Єa si€  istna rupieciarnia. By€Єy tam fotele bez n€Ёg, tapczany bez spr€ €Ѓyn, pop€ kane lustra, zepsute zegary, popaczone sto€Єy, powykrzywiane szafy, dziurawe krzes€Єa i mn€Ёstwo rozmaitych innych zniszczonych sprz€ t€Ёw. Pan Kleks kaza€Є nam ustawi€Ї si€  pod €Ђcianami, sam !natomiast zabra€Є si€  do pracy. Ka€Ѓdy sprz€ t, do kt€Ёrego zbli€Ѓa€Є si€  pan Kleks, trzeszcza€Є lub skrzypia€Є na !jego widok i ufnie ociera€Є si€  "o jego ubranie. Krzes€Єa i sto€Єkiz rado€Ђci tupa€Єy nogami, a zegary poj€ kiwa€Єy zepsutymi spr€ €Ѓynami. Z najwi€ ksz€І ciekawo€Ђci€І przygl€Іdali€Ђmy si€  zabiegom pana Kleksa. Zabra€Є si€  on przede wszystkim do sto€Єu, "kt€Ёry sta€Є w rogu sali. Opuka€Є go dok€Єadnie na wszystkie "strony, uj€І€Є za jedn€І z n€Ёg i zmierzy€Є mu puls, po czym przem€Ёwi€Є niezmiernie czule: "- No co, m€Ёj male€Јki? Ju€Ѓ ci€  nie boli, prawda? Gor€Іczka !min€ €Єa, deski si€  zros€Єy, za trzy-cztery dni b€ dziesz zdr€Ёw zupe€Єnie. Podczas gdy st€Ё€Є cichutko skomla€Є, pan Kleks wysmarowa€Є$mu blat €Ѓ€Ё€Єt€І ma€Ђci€І i szpary w deskach przysypa€Є zielonkawym proszkiem. #Nast€ pnie zbli€Ѓy€Є si€  do szafy,!kt€Ёra straszliwie zaskrzypia€Єa obojgiem drzwi. - Jak tam? - zapyta€Є pan Kleks. - Czy bardzo jeszcze kaszlesz? Chyba nie. Wkr€Ёtce !ju€Ѓ b€ dziesz zdrowa, tylko si€  nie martw. "M€Ёwi€Іc to, przy€Єo€Ѓy€Є ucho do jej plec€Ёw, bardzo uwa€Ѓnie wys€Єucha€Є, po czym napu€Ђci€Є kroplomierzem do wszystkich zawias€Ёw po kropli oleju rycynowego. Szafa odetchn€ €Єa g€Є€ boko i czule pocz€ €Єa €Єasi€Ї si€  do pana Kleksa. - Jutro ci€  jeszcze odwiedz€  !- rzek€Є pan Kleks - b€Іd€Ѕ tylko#dobrej my€Ђli. Na €Ђcianie wisia€Єop€ kni€ te lustro. Pan Kleks przejrza€Є si€  w lustrze dok€Єadnie i poprawi€Є sobie piegi na nosie, wyj€І€Є z kieszeni czarny angielski !plasterek i nalepi€Є go wzd€Єu€Ѓ ca€Єego p€ kni€ cia. - Patrzcie, ch€Єopcy, uczcie si€ , jak trzeba leczy€Ї "p€ kni€ te szk€Єo! - zawo€Єa€Є do nas weso€Єo pan Kleks. !Po tych s€Єowach j€І€Є naciera€Ї lustro flanelow€І szmatk€І, a !gdy po chwili odlepi€Є plasterek,nie by€Єo ju€Ѓ ani €Ђladu p€ kni€ cia. ' Niech Anastazy i Artur zanios€Іlustro do jadalni. Jest ju€Ѓ zdrowe - powiedzia€Є pan Kleks.Nieco d€Єu€Ѓej trwa€Єy zabiegi przy zepsutym zegarze. Trzebaby€Єo przep€Єukiwa€Ї wszystkie €Ђrubki, zapuszcza€Ї kropelki, "smarowa€Ї i naciera€Ї p€ kni€ t€І !spr€ €Ѓyn€ , jodynowa€Ї wahad€Єo.- Biedactwo - rozczula€Є si€  nad nim pan Kleks - tyle !musisz si€  nacierpie€Ї. No, ale nic, wszystko b€ dzie dobrze. Gdy pan Kleks poca€Єowa€Є go w !cyferblat i czule pog€Єaska€Є po drewnianej szafce, zegar nagle wydzwoni€Є godzin€ , wahad€Єo posz€Єo w ruch i w $ca€Єej sali rozleg€Єo si€  g€Єo€Ђne "Tik-tak, tik-tak, tik-tak". Byli€Ђmy po prostu zdumieni, a niebawem mieli€Ђmy sposobno€Ђ€Їprzekona€Ї si€ , jak bardzo przywi€Іzane s€І do pana Kleksa chore sprz€ ty. #Zamierzali€Ђmy w€Єa€Ђnie opu€Ђci€Ї !szpital, gdy nagle okaza€Єo si€ ,€Ѓe pan Kleks zgubi€Є swoj€І ulubion€І z€Єot€І wyka€Єaczk€ . - Nie wyjd€  st€Іd, dop€Ёki zguba si€  nie znajdzie - oznajmi€Є pan Kleks. Rozpocz€ €Єy si€  poszukiwania. Wszyscy, ilu nas tylko by€Єo, pokl€ kali€Ђmy na pod€Єodze i pe€Єzaj€Іc na czworakach, przeszukiwali€Ђmy zakamarki, k€Іty i skrytki. Mateusz fruwa€Є!po ca€Єej sali, wtykaj€Іc dzi€Ёb do rozmaitych szpar i szczelin w pod€Єodze i w €Ђcianach, tylkopan Kleks siedzia€Є w powietrzuz nog€І za€Єo€Ѓon€І na nog€ , €Єyka€Є pigu€Єki na porost w€Єos€Ёw, bo mu kilka ze zmartwienia wypad€Єo, i rozmy€Ђla€Є. Poszukiwania nasze trwa€Єy d€Єugo, a mimo to nie zdo€Єali€Ђmy odnale€Ѕ€Ї !wyka€Єaczki. Pan Kleks r€Ёwnie€Ѓ by€Є bezsilny, gdy€Ѓ jego prawe oko nie wr€Ёci€Єo jeszcze z ksi€ €Ѓyca i wskutek tego nie mog€Єo by€Ї wys€Єane na ogl€ dziny. Nic te€Ѓ dziwnego, €Ѓe widz€Іc zgryzot€  pana Kleksa i nasz€І niezaradno€Ђ€Ї, chore sprz€ ty, same zabra€Єy si€  do szukania zguby. Kulawe stoliki i sto€Єki #ku€Ђtyka€Єy po ca€Єej sali, dziurkiod klucza rozgl€Іda€Єy si€  uwa€Ѓnie dooko€Єa, szuflady powysuwa€Єy si€  poj€ kuj€Іc !dnami, lustra usi€Єowa€Єy odbi€Ї po kolei wszystko, co tylko mog€Єy w sobie pomie€Ђci€Ї, wreszcie piec, pragn€Іc tak€Ѓe przyczyni€Ї si€  do znalezienia wyka€Єaczki, powtarza€Є nieustannie: - Zimno-zimno-ciep€Єo, zimno-ciep€Єo-ciep€Єo. Zegar chodzi€Є bardzo d€Єugo i #dopiero gdy zacz€І€Є si€  zbli€Ѓa€Їdo okna piec zawo€Єa€Є: - Ciep€Єo-ciep€Єo-ciep€Єo! Zegar obejrza€Є dok€Єadnie parapet i ramy okna, a potem zabra€Є si€  do przeszukiwania firanek. "- Gor€Іco-gor€Іco! - wo€Єa€Є piec.Okaza€Єo si€ , €Ѓe wyka€Єaczka najspokojniej tkwi€Єa w fa€Єdach firanki tu€Ѓ nad pod€Єog€І. W ten spos€Ёb chore sprz€ ty odnalaz€Єy zgub€  pana Kleksa. Pobyt nasz w szpitalu #przeci€Іgn€І€Є si€  do po€Єudnia. Otej porze pan Kleks jada zazwyczaj drugie €Ђniadanie, my za€Ђ udajemy si€  nad staw lub na boisko, gdzie codziennie odbywa si€  jedna lekcja na €Ђwie€Ѓym powietrzu. Zatem gdy po wyj€Ђciu ze szpitala chorych sprz€ t€Ёw zeszli€Ђmy na d€Ё€Є, pan Kleks wyp€Єyn€І€Є przez okno do ogrodu na po€Є€Ёw motyli, Mateusz natomiast zarz€Іdzi€Є zbi€Ёrk€  i poprowadzi€Є nas na boisko, na lekcj€  geografii. By€Єem ju€Ѓ poprzednio w dw€Ёchszko€Єach, ale po raz pierwszy !w €Ѓyciu widzia€Єem tak€І lekcj€  geografii. Mateusz wytoczy€Є na boisko #du€Ѓ€І pi€Єk€  zrobion€І z globusa,rozdzieli€Є nas wszystkich na dwie dru€Ѓyny i powyznacza€Є nam stanowiska zupe€Єnie tak, jak do gry w pi€Єk€  no€Ѓn€І. Mateusz by€Є s€ dzi€І, fruwa€Є !nieustannie w €Ђlad za pi€Єk€І i gwizda€Є, gdy kt€Ёry€Ђ z nas pope€Єnia€Є b€Є€ dy. Ca€Єa za€Ђ sztuka polega€Єa na tym, aby uderzaj€Іc w pi€Єk€  nog€І, wymienia€Ї r€Ёwnocze€Ђnie miasto, rzek€  albo g€Ёr€ , w !kt€Ёr€І w€Єa€Ђnie trafi€Є czubek trzewika. Na znak dany przez Mateusza 45678gb.tmpє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПтїПgХїПB€| cєќ —W “ у c€n vЮ cб D"Ы c4 - c— ! 8z?њ #gra rozpocz€ €Єa si€ . Biegali€Ђmy za globusem jak szaleni i #kopali€Ђmy pi€Єk€  z ca€Єych si€Є. Przy ka€Ѓdym kopni€ ciu pada€Є okrzyk kt€Ёrego€Ђ z graczy: - Radom! - Australia! - Londyn! - Tatry! - Skierniewice! - Wis€Єa! - Berlin! - Grecja! Mateusz gwizda€Є raz po raz, okazywa€Єo si€  bowiem, €Ѓe Antoni wymieni€Є Skierniewice zamiast Mys€Єowic, Albert pomiesza€Є Kielce z Chinami, !za€Ђ Anastazy wzi€І€Є Afryk€  za Morze Ba€Єtyckie. Gra ta bawi€Єa nas nies€Єychanie, popychali€Ђmy jeden drugiego, !przewracali€Ђmy si€  na ziemi€ , wykrzykiwali€Ђmy nazwy miast, kraj€Ёw i m€Ёrz, Mateuszowi pot sp€Єywa€Є z dzioba, ja sapa€Єem jak miech kowalski, a jednak nauczy€Єem si€  przy tym z geografii wi€ cej ni€Ѓ w dw€Ёch poprzednich szko€Єach w ci€Іgu trzech lat. Przy samym ko€Јcu gry przytrafi€Є si€  pewien nie przewidziany przypadek: jedenz Aleksandr€Ёw tak mocno #kopn€І€Є globus, €Ѓe wzbi€Є si€  onniezmiernie wysoko, a nast€ pnie spad€Є nie na boisko,lecz przelecia€Є przez mur i dosta€Є si€  w ten spos€Ёb na teren jednej z s€Іsiednich bajek. Byli€Ђmy ogromnie zak€Єopotani, gdy€Ѓ nie wiedzieli€Ђmy, w jakiej bajce mamy szuka€Ї naszej pi€Єki: czy uda€Ї si€  do Tomcia Palucha, czy do Trzech €ћwinek, czy te€Ѓmo€Ѓe do Sindbada €ќeglarza. Gdy tak zastanawiali€Ђmy si€  nad tym, co pocz€І€Ї, rozleg€Є si€  nagle weso€Єy g€Єos Mateusza: - Aga, opcy! Co mia€Єo oznacza€Ї: - Uwaga, ch€Єopcy! Spojrzeli€Ђmy przed siebie i oczom naszym ukaza€Є si€  niezwyk€Єy widok: od strony muru zbli€Ѓa€Єa si€  do nas "prze€Ђliczna Kr€Ёlewna €ћnie€Ѓka, a za ni€І dwunastu krasnoludk€Ёw d€Ѕwiga€Єo na plecach nasz globus. Pobiegli€Ђmy na spotkanie witaj€Іc ich jak najserdeczniej.#Kr€Ёlewna €ћnie€Ѓka u€Ђmiechn€ €Єa !si€  do nas €Єaskawie i rzek€Єa: - Wasza pi€Єka pot€Єuk€Єa mi kilka zabawek, mimo to jednakzwracam j€І wam, ale pod warunkiem, €Ѓe nauczycie moich krasnoludk€Ёw geografii. - Doskonale! Bardzo ch€ tnie! - zawo€Єa€Є Anastazy, kt€Ёry by€Є naj€Ђmielszy z nas wszystkich. Tymczasem sta€Єa si€  rzecz zgo€Єa niespodziewana: "Kr€Ёlewna €ћnie€Ѓka, a wraz z ni€Іdwunastu jej poddanych, zacz€ li poma€Єu topnie€Ї i rozp€Єywa€Ї si€  w gor€Іcych promieniach sierpniowego s€Єo€Јca. - Zapomnia€Єam, €Ѓe u was jest przecie€Ѓ lato - szepn€ €Єa zawstydzona Kr€Ёlewna €ћnie€Ѓka.Zanim zorientowali€Ђmy si€  w sytuacji, biedna Kr€Ёlewna #€ћnie€Ѓka z ka€Ѓd€І chwil€І mala€Єatopniej€Іc coraz bardziej, a€Ѓ wreszcie rozpu€Ђci€Єa si€  ca€Єkiem i zamieni€Єa si€  w male€Јki przezroczysty strumyczek. Po€Є€Іczy€Єo si€  z nim dwana€Ђcie innych strumyczk€Ёw i wszystkie razem pop€Єyn€ €Єy w stron€  jednej z furtek w murze, szemrz€Іc znane s€Єowa marsza krasnoludk€Ёw: Hej-ho, hej-ho, Do domu by si€  sz€Єo! "Jak to dobrze, €Ѓe nie jestem !ze €Ђniegu" - pomy€Ђla€Єem sobie,patrz€Іc na oddalaj€Іcy si€  coraz bardziej strumyczek. Tak sko€Јczy€Єy si€  odwiedziny Kr€Ёlewny €ћnie€Ѓki w Akademii pana Kleksa. Gdy tak sta€Єem zamy€Ђlony, "rozleg€Є si€  gwa€Єtowny d€Ѕwi€ k dzwonka. To Mateusz wzywa€Є nas na obiad. žŸ ЁЂЃЄЅІЇЈЉЊЋЌ­ЎЏАБВГДЕЖЗИЙКЛМНОПРСТУФХЦЧШЩЪЫЬЭЮЯабвгдежзийклмнопрстуфхцчшщъыьW Akademii pana Kleksa nie ma€Ѓadnej s€Єu€Ѓby i wszystkie niezb€ dne czynno€Ђci wykonywane s€І przez nas samych. Obowi€Іzki podzielone s€І mi€ dzy uczniami w ten spos€Ёb, €Ѓe ka€Ѓdy z nas ma "jakie€Ђ okre€Ђlone sta€Єe funkcje gospodarskie. Anastazy otwiera i zamyka bram€ , a nadto zarz€Іdza balonikami pana Kleksa. Pi€ ciu Aleksandr€Ёw zajmuje si€  nasz€Іgarderob€І i bielizn€І, to znaczy, €Ѓe dbaj€І o jej !czysto€Ђ€Ї, ceruj€І po€Јczochy i przyszywaj€І guziki. Albert i jeden Antoni uprz€Іtaj€І park i boisko; Alfred i drugi Antoni nakrywaj€І i podaj€І do sto€Єu; drugi Alfred i trzeci Antoni zmywaj€І naczynia; Artur sprz€Іta sal€  szkoln€І; trzej Andrzeje utrzymuj€І porz€Іdek w jadalni, sypialni oraz na schodach; trzej Adamowie wydzielaj€І soki do mycia i sosy do obiadu; pozostali uczniowie zajmuj€І si€  rozmaitymi innymi sprawami gospodarskimi i jedynie w kuchni niepodzielnie kr€Ёluje sam pan Kleks. Wszyscy byli€Ђmy zawsze niezmiernie ciekawi, jak pan Kleks radzi sobie z gotowaniemna tyle os€Ёb, ale wst€ p do kuchni by€Є zabroniony. Dopierow zesz€Єym tygodniu pan Kleks oznajmi€Є, €Ѓe przydziela mnie do kuchni i wyznacza na swego pomocnika. By€Єem tym zachwycony i chodzi€Єem po Akademii dumny jak paw. Gdy Mateusz zadzwoni€Є na obiad, wszyscy ch€Єopcy pobiegli do jadalni, gdzie Alfred i drugi Antoni krz€Іtali #si€  ju€Ѓ dooko€Єa sto€Єu, ja za€Ђ uda€Єem si€  do kuchni. Musz€  koniecznie opisa€Ї jej wygl€Іd i urz€Іdzenia, kt€Ёre zaprowadzi€Є tam pan Kleks. !Wzd€Єu€Ѓ jednej €Ђciany sta€Єy nad€Єugich sto€Єach blaszane puszki, wype€Єnione szkie€Єkami przer€Ё€Ѓnych barw i odcieni. Poprzeciwleg€Єej stronie umieszczone by€Єy naczynia z jadalnymi farbami oraz ogromny zbi€Ёr najdziwaczniejszych p€ dzli i p€ dzelk€Ёw. Na oknach sta€Єy drewniane skrzynki z jaskrawymi kwiatami, w€Ђr€Ёd kt€Ёrych przewa€Ѓa€Єy nasturcje i pelargonie. Po€Ђrodku kuchni wznosi€Є si€  wielki st€Ё€Є z metalowym blatem. Sta€Є na nimp€ katy szklany s€Є€Ёj, nape€Єniony p€Єomykami €Ђwiec, oraz mn€Ёstwo ma€Єych s€Єoik€Ёw z kolorowym proszkiem. Przyst€ puj€Іc do gotowania "obiadu pan Kleks w€Єo€Ѓy€Є bia€Єy kitel i zabra€Є si€  do przyrz€Іdzania potraw. Do ogromnego rondla wrzuci€Є trzy kwarty pomara€Јczowych szkie€Єek, dosypa€Є garstk€  bia€Єego proszku, dola€Є wody, cienkim p€ dzelkiem wymalowa€Єna powierzchni zielone grochy,po czym na zako€Јczenie "dorzuci€Є kilka p€Єomyk€Ёw €Ђwiec,od kt€Ёrych woda w rondlu natychmiast zawrza€Єa. W€Ёwczas pan Kleks wymiesza€Є dok€Єadnie ca€Є€І zawarto€Ђ€Ї rondla, przela€Є j€І do wazy i rzek€Є do mnie: !- Zanie€Ђ t€  waz€  Alfredowi do jadalni. My€Ђl€ , €Ѓe zupa pomidorowa b€ dzie dzisiaj doskona€Єa. Rzeczywi€Ђcie, musz€  przyzna€Ї, €Ѓe jeszcze nigdy w €Ѓyciu nie jad€Єem nic r€Ёwnie smacznego, a przecie€Ѓ ugotowanie zupy nie trwa€Єo nawet pi€ ciu minut. Podczas gdy ch€Єopcy jedli pierwsze danie, pan Kleks zabra€Є si€  do przyrz€Іdzania pieczystego. W tym celu w€Єo€Ѓy€Є do du€Ѓej brytfanny "jeden p€Єomyk €Ђwiecy, po€Єo€Ѓy€Є na nim male€Јki kawa€Єeczek mi€ sa, wrzuci€Є dwa szkie€Єka: jedno czerwone i jedno bia€Єe, wszystko to posypa€Є szarym !proszkiem, a gdy mi€ so ju€Ѓ si€ !upiek€Єo i szkie€Єka rozgotowa€Єy si€ , przy€Єo€Ѓy€Є do brytfanny powi€ kszaj€Іc€І pompk€  i kilkakrotnie nacisn€І€Є jej denko. Brytfanna natychmiast wype€Єni€Єa si€  po brzegi apetyczn€І i wonn€І pieczeni€І wo€Єow€І, ob€Єo€Ѓon€І buraczkamii t€Єuczonymi kartoflami. Na kartoflach wymalowa€Є pan Kleks zielony koperek. Piecze€Ј #ta z trudno€Ђci€І zmie€Ђci€Єa si€  na p€Ё€Єmiskach, kt€Ёre zanios€Єem do jadalni. Na deser pan Kleks postanowi€Є przyrz€Іdzi€Ї kompot z agrestu.#Obci€І€Є kilka listk€Ёw pelargonii,posypa€Є je proszkiem agrestowym i skosztowa€Є. - Nie smakuje mi! - rzek€Є sam do siebie. - Lepszy b€ dzie kompot z malin. Nie zastanawiaj€Іc si€  d€Єugo, pochwyci€Є gruby p€ dzel, zarzurzy€Є go w czerwonej farbie i kompot agrestowy przemalowa€Є na kompot malinowy. By€Є tak znakomity, €Ѓe pr€Ёbowa€Єem go trzykrotnie, a by€Єbym ch€ tnie zjad€Є jeszcze wi€ cej. Mog€Єem sobie na to pozwoli€Ї, gdy€Ѓ po przyrz€Іdzeniu kompotu, co !trwa€Єo jedn€І chwil€ , pan Kleksuda€Є si€  do jadalni z polewaczk€І, a€Ѓeby piecze€Ј pola€Ї brunatnym sosem, wzmacniaj€Іcym dzi€Іs€Єa. Gdy po obiedzie ch€Єopcy wzi€ lisi€  do robienia porz€Іdk€Ёw oraz do innych zaj€ €Ї gospodarskich, pan Kleks wr€Ёci€Є do kuchni i rzek€Є do mnie: - No, Adasiu, teraz pora na nas, pewno jeste€Ђ ju€Ѓ bardzo !g€Єodny. Powiedz, co chcia€Єby€Ђ zje€Ђ€Ї na obiad? Mo€Ѓesz sobie wybra€Ї ka€Ѓd€І potraw€ , na jak€І masz apetyt. Z natury jestem bardzo €Єakomy, tote€Ѓ propozycja pana Kleksa poruszy€Єa mnie ogromnie. D€Єugo zastanawia€Єemsi€  nad tym, na co mam w€Єa€Ђciwie apetyt, i wreszcie wybra€Єem sobie omlet ze szpinakiem. Pan Kleks natychmiast porwa€Є w d€Єo€Ј p€ dzel, umacza€Є go w rozmaitych farbach i €Є€Іcz€Іc je w odpowiedni spos€Ёb, namalowa€Є omlet, potem szpinak, wrzuci€Є do €Ђrodka p€Єomyk €Ђwiecy, po czym !zr€ cznie wy€Єo€Ѓy€Є wszystko na talerz, m€Ёwi€Іc: "- My€Ђl€ , €Ѓe m€Ёj omlet b€ dzie ci smakowa€Є; powinien by€Ї wy€Ђmienity. Omlet by€Є rzeczywi€Ђcie wyborny i wprost rozp€Єywa€Є si€  w ustach. W podobny spos€Ёb przyrz€Іdzi€Єdla mnie pan Kleks kurczaka z mizeri€І i pierogi z jagodami. - A co pan b€ dzie jad€Є, panie profesorze? - zapyta€Єem nie€Ђmia€Єo. W odpowiedzi na moje pytaniepan Kleks wyj€І€Є z kieszonki pude€Єeczko z pigu€Єkami na #porost w€Єos€Ёw, po€Єkn€І€Є pi€ €Ї takich pigu€Єek jedn€І po drugiej i rzek€Є: To mi zupe€Єnie wystarczy. Natomiast dla smaku zjem sobie moj€І ulubion€І kolorow€І potraw€ . M€Ёwi€Іc to, zerwa€Є kwiatek nasturcji, zanurzy€Є go naprz€Ёdw zielonej farbie, potem w niebieskiej, potem w srebrnej, wreszcie zjad€Є go z ogromnym smakiem. Musz€  ci to wyt€Єumaczy€Ї - powiedzia€Є pan Kleks widz€Іc moje zdziwienie. - Przed wielu,wielu laty przebywa€Єem w Pekinie, stolicy Chin, i zaprzyja€Ѕni€Єem si€  tam z pewnym chi€Јskim uczonym, doktorem Paj-Chi-Wo. Nazwisko to na pewno ju€Ѓ nieraz obi€Єo ci si€  o uszy. Ot€Ё€Ѓ wspomniany doktor Paj-Chi-Wo nauczy€Є mnie wyrabia€Ї jadalne farby, kt€Ёre stanowi€І esencj€  rozmaitych smak€Ёw. Niebieska farba jest kwa€Ђna, zielona jest s€Єodka, czerwona jest gorzka, €Ѓ€Ё€Єta jest s€Єona, natomiast z r€Ё€Ѓnych po€Є€Іcze€Ј farb powstaj€І smaki po€Ђrednie. Takwi€ c odpowiednie po€Є€Іczenie farby zielonej z bia€Є€І i z odrobin€І szarej daje smak waniliowy, br€Іzowa z €Ѓ€Ё€Єt€І posiada smak czekoladowy, farba srebrna, domieszana do czarnej i z lekka zakropiona seledynow€І, smakuje jak "ananas. I tak dalej, i tak dalej. W opowiadaniu pana Kleksa uderzy€Єo mnie to, €Ѓe jak si€  okaza€Єo, zna€Є dobrze doktora Paj-Chi-Wo, tego samego, kt€Ёry da€Є Mateuszowi cudown€І czapk€  bogdychan€Ёw. By€Єo w tym co€Ђ bardzo zagadkowego. Tymczasem pan Kleks ci€Іgn€І€Є dalej swoj€І opowie€Ђ€Ї: Doktor Paj-Chi-Wo odkry€Є mi r€Ёwnie€Ѓ inne swoje tajemnice oraz nauczy€Є mnie wszystkiego, co dzisiaj umiem.Mi€ dzy innymi wyjawi€Є mi ukryte znaczenie ludzkich !imion. Tym wi€ c t€Єumaczy si€ , €Ѓe do mojej Akademii przyjmuj€  tylko uczni€Ёw, kt€Ёrych imiona zaczynaj€І si€  na liter€  A, gdy€Ѓ wiadomo z #g€Ёry, €Ѓe s€І zdolni i pracowici. Do imienia Mateusz przywi€Іzane s€І wszelkie pomy€Ђlno€Ђci. Dlatego te€Ѓ Mateuszem nazwa€Єem mego ulubionego szpaka. Najszcz€ €Ђliwsze imi€  to Ambro€Ѓy, kt€Ёre ja sam nosz€ . No, ale mniejsza z tym - zako€Јczy€Є pan Kleks swoje !opowiadanie - czas ju€Ѓ p€Ёj€Ђ€Ї do parku, ch€Єopcy na nas czekaj€І. Godziny poobiednie zawsze sp€ dzali€Ђmy w parku, gdzie pan Kleks wymy€Ђla€Є dla nas przer€Ё€Ѓne zabawy i rozrywki. Tego dnia bawili€Ђmy si€  w poszukiwaczy skarb€Ёw. Szukajcie dobrze, a znajdziecie - powiedzia€Є do nas znacz€Іco pan Kleks. Wszyscy ch€Єopcy rozbiegli si€  po parku, ja za€Ђ zaproponowa€Єem Arturowi, abyposzed€Є na poszukiwania wraz ze mn€І. Artur ch€ tnie si€  zgodzi€Є, wobec czego zabrali€Ђmy si€  wsp€Ёlnie do uk€Єadania planu wyprawy. Jak ju€Ѓ wspomnia€Єem poprzednio, park otaczaj€Іcy Akademi€  pana Kleksa by€Є niezmiernie rozleg€Єy. S€ dziwe d€ by, wi€Іzy i graby, kasztanyi tulipanowce strzela€Єy wysoko!w g€Ёr€ , rzucaj€Іc g€ sty cie€Ј na liczne jary i w€Іwozy. Rosn€Іce dziko krzewy, pokrzywy i €Єopuchy, krzaki dzikich malin i je€Ѓyn, bujne zaro€Ђla i wszelkiego rodzaju zielska tworzy€Єy g€Іszcze nie do przebycia, utrudniaj€Іce dost€ p do grot i pieczar, !kt€Ёrych pe€Єno by€Єo w jarach i €Ђcianach rozpadlin. Niekt€Ёre cz€ €Ђci parku przypomina€Єy d€Ѓungl€ , gdzie ludzka noga nie!posta€Єa od wielu lat i sk€Іd po nocach dolatywa€Єy tajemniczeodg€Єosy i szumy. Nikt z nas nie usi€Єowa€Є nigdy przenikn€І€Ї w g€Є€Іb tych chaszczy, chocia€Ѓ wszystkich nas poci€Іga€Єa ch€ €Ї ich poznania. Docierali€Ђmy niekiedy!do bli€Ѓej po€Єo€Ѓonych pieczar, zagl€Іdali€Ђmy do niekt€Ёrych dziupli wydr€І€Ѓonych w stuletnich drzewach, ale wyobra€Ѕni€  nasz€І dra€Ѓni€Єy stale owe niezbadane i nieprzebyte g€Іszcze. Po naradzie odbytej z Arturemwzi€ li€Ђmy z domu latarki, sznury, ostry n€Ё€Ѓ my€Ђliwski, kilka innych jeszcze po€Ѓytecznych przedmiot€Ёw, gar€Ђ€Ї kolorowych szkie€Єek, kt€Ёre da€Є nam pan Kleks na wypadek, gdyby€Ђmy byli g€Єodni, po czym ruszyli€Ђmy w kierunku wschodniej cz€ €Ђci parku. Przebijali€Ђmy si€  z trudem przez las wysokich pokrzyw, przez ost€ py dzikiego €Єubinu, no€Ѓem torowali€Ђmy sobie drog€ poprzez spl€Іtane ga€Є€ zie drzew, czo€Єgali€Ђmy si€  na czworakach pod zwieszaj€Іcymi si€  tu€Ѓ nad "ziemi€І ga€Є€ ziami, kaleczyli€Ђmy"si€  o stercz€Іce konary i s€ ki, a€Ѓ wreszcie stan€ li€Ђmy w samym sercu tajemniczej g€ stwiny. "Rozgl€Іdali€Ђmy si€  niespokojnie !woko€Єo, uwa€Ѓnie nas€Єuchuj€Іc. Dolatywa€Єy nas ciche szmery, podobne do szept€Ёw ludzkich, jakie€Ђ t€Єumione €Ђmiechy, szelest suchych li€Ђci, potr€Іcanych przez wystraszone jaszczurki. Spojrza€Єem w g€Ёr€ . Wysoko nad nami rozpo€Ђciera€Єy si€  pot€ €Ѓne konary starego d€ bu. O jakie dwa metry ponad naszymi g€Єowami widnia€Є otw€Ёrszerokiej dziupli, kt€Ёra obu nas niezmiernie zainteresowa€Єa. - Dobrze by€Єoby si€  tam dosta€Ї - powiedzia€Є Artur. - No chyba! - odrzek€Єem z zapa€Єem. Nie zwlekaj€Іc zabrali€Ђmy si€  do roboty. Artur zwi€Іza€Є koniec sznura w p€ tl€  i zarzuci€Є j€І na jeden z konar€Ёw drzewa. Rzut by€Є celny. Sznur mocno zawisn€І€Є na grubym s€ ku, doko€Єa $kt€Ёrego p€ tla si€  zacisn€ €Єa. Pochwili Artur z koci€І zwinno€Ђci€І wdrapa€Є si€  po sznurze i znikn€І€Є w g€Є€ bi dziupli. Uczyni€Єem to samo i !niebawem obaj znale€Ѕli€Ђmy si€  we wn€ trzu d€ bowego pnia. Ze zdziwieniem stwierdzili€Ђmy, €Ѓestoimy na szczycie kr€ conych schod€Ёw, prowadz€Іcych w d€Ё€Є.- Schodzimy? - zapyta€Є Artur. - Oczywi€Ђcie, €Ѓe schodzimy! - odrzek€Єem. €ћwiec€Іc latarkami, krok za krokiem zacz€ li€Ђmy zst€ powa€Їw d€Ё€Є po w€Іskich stopniach schodk€Ёw. Naliczy€Єem ich og€Ё€Єem dwie€Ђcie trzydzie€Ђci siedem. Schodzenie trwa€Єo dobry kwadrans, a kiedy wreszcie stan€ li€Ђmy na samym dole, oczom naszym ukaza€Є si€ wylot ciemnego w€Іskiego korytarza. Szli€Ђmy przed siebiestaraj€Іc si€  zachowa€Ї jak !najwi€ ksz€І cisz€ . Przyznaj€ , €Ѓe ze strachu mia€Єem dusz€  naramieniu, a r€Ёwnocze€Ђnie !dok€Єadnie s€Єysza€Єem bicie nie tylko w€Єasnego serca, ale r€Ёwnie€Ѓ serca Artura. "Kilkakrotnie musieli€Ђmy skr€ ca€Їto w prawo, to w lewo, a€Ѓ w ko€Јcu znale€Ѕli€Ђmy si€  w ogromnej sali, o€Ђwietlonej jaskrawym zielonym €Ђwiat€Єem. Po€Ђrodku sta€Єy trzy €Ѓelazne skrzynie z pi€ knymi okuciami. Bez trudu otworzy€Єem pierwsz€І z nich. Jakie€Ѓ by€Єo nasze zdumienie, gdy na dnie skrzyni ujrzeli€Ђmy male€Јk€І $zielon€І €Ѓabk€  z male€Јk€І z€Єot€Іkoron€І na g€Єowie. Nie dotykajcie mnie! - rzek€Єa !€Ѓabka. - Wiem, €Ѓe jeste€Ђcie z Akademii pana Kleksa i zupe€Єnie bez potrzeby $zab€Є€Іkali€Ђcie si€  do s€Іsiedniejbajki, do bajki o Kr€Ёlewnie €ќabce. Je€Ђli mnie dotkniecie, natychmiast przemienicie si€  w €Ѓaby i zostaniecie ju€Ѓ tutajna zawsze. Bajka o mnie jest wprawdzie bardzo pi€ kna, ale nie ma ko€Јca i od pi€ €Їdziesi€ ciu lat czekam na to, aby kto€Ђ wymy€Ђli€Є jej zako€Јczenie. €ќaden z was nie potrafi mi w tym dopom€Ёc, dlatego te€Ѓ zostawcie mnie w spokoju, uszanujcie moj€І wol€ , a za to b€ dziecie mogli zabra€Ї sobie wszystko, co znajduje si€  w dw€Ёch pozosta€Єych skrzyniach. #S€Єysz€Іc te s€Єowa, uk€Єonili€Ђmy !si€  grzecznie Kr€Ёlewnie €ќabce i z wielk€І ostro€Ѓno€Ђci€І opu€Ђcili€Ђmy wieko skrzyni. Nast€ pnie otworzy€Єem drug€І skrzyni€  w przekonaniu, €Ѓe w "niej r€Ёwnie€Ѓ ukryta jest jaka€Ђ niespodzianka. Na dnie jednak #le€Ѓa€Є ma€Єy z€Єoty gwizdek i nic wi€ cej. Bardzo rozczarowany rzek€Єem do Artura: We€Ѕ sobie pє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП"€ c9 # ?œ $L э c€Ё %9Є c &н џ cg 'м+н cЪ (Й6кS- ten gwizdek, obejd€  si€  bez niego! I nie czekaj€Іc na towarzysza, zbli€Ѓy€Єem si€  do trzeciej skrzyni. Artur uwa€Ѓnie ogl€Іda€Є gwizdek, ja za€Ђ przez ten czas otworzy€Єem trzeci€І skrzyni€  i wyj€І€Єem z niej !le€Ѓ€Іcy na dnie male€Јki z€Єoty kluczyk. - A to ci dopiero skarby! - zawo€Єa€Єem ze €Ђmiechem. Wzi€І€Єem z r€Іk Artura gwizdek, przy€Єo€Ѓy€Єem go do ust i zagwizda€Єem. W tej samej chwili jaka€Ђ niewidzialna si€Єa porwa€Єa nas obu i unios€Єa wysoko w g€Ёr€ . Zanim zd€І€Ѓyli€Ђmy si€  !opami€ ta€Ї, stali€Ђmy na ziemi ust€Ёp d€ bu. Wprawdzie sznur nasz zwisa€Є z d€ bowego s€ ka, jednak na pr€Ё€Ѓno szukali€Ђmy dziupli w tym miejscu, gdzie by€Єa poprzednio. Przej€ ci nasz€І przygod€І, ruszyli€Ђmy w kierunku stawu, gdzie mia€Є nas oczekiwa€Ї pan Kleks. Zastali€Ђmy go w otoczeniu uczni€Ёw, gdy€Ѓ wszyscy ju€Ѓ wr€Ёcili ze swych poszukiwa€Ј. Obok pana Kleksa le€Ѓa€Єy znalezione przez nich skarby. By€Єy wi€ c z€Єote monety, sznur pere€Є, skrzypceze z€Єotymi strunami, kubek z ametystu, tabakierki, pier€Ђcienie z drogimi kamieniami, srebrne talerze, pos€І€Ѓki z bursztynu i ko€Ђci s€Єoniowej i mn€Ёstwo rozmaitych innych cennych przedmiot€Ёw. Czuli€Ђmy si€  zawstydzeni widokiem tych skarb€Ёw. - A wy co€Ђcie znale€Ѕli? - zapyta€Є nas z u€Ђmiechem pan Kleks. Pokazali€Ђmy mu kluczyk i gwizdek. Pan Kleks przygl€Іda€Є si€  tym przedmiotom z takim skupieniem, jak gdyby zobaczy€Є co€Ђ niezwyk€Єego. - To s€І nieocenione skarby - rzek€Є do nas po chwili. - Kluczyk ten otwiera wszystkiebez wyj€Іtku zamki. Gwizdek natomiast posiada tak€І !w€Єa€Ђciwo€Ђ€Ї, €Ѓe wystarczy na nim zagwizda€Ї, aby znale€Ѕ€Ї "si€  tam, gdzie si€  by€Ї pragnie.Spisali€Ђcie si€  najlepiej ze wszystkich i dlatego otrzymacie zaszczytne wyr€Ё€Ѓnienie! Po tych s€Єowach pan Kleks zdj€І€Є sobie z nosa dwie du€Ѓe !piegi i przylepi€Є po jednej mnie i Arturowi. Wszyscy ch€Єopcy z ogromnym zaciekawieniem ogl€Іdali znalezione przez nas przedmioty, a gdy jeszcze opowiedzieli€Ђmy o Kr€Ёlewnie €ќabce, zazdro€Ђcili nam bardzo naszej przygody. - Ka€Ѓdy z was mo€Ѓe zatrzyma€Ї sobie na w€Єasno€Ђ€Ї to, co dzisiaj znalaz€Є - o€Ђwiadczy€Є pan Kleks. - A teraz nie tra€Їmy wi€ cej czasu.O czwartej mamy p€Ёj€Ђ€Ї do miasta. Wobec tego, €Ѓe zosta€Єy jeszcze trzy kwadranse, niechaj nam Ada€Ђ Niezg€Ёdka opowie, jak to by€Єowtenczas, kiedy mu si€  !zachcia€Єo lata€Ї, i co przy tej sposobno€Ђci widzia€Є. Jest to bardzo ciekawa historia. Nikomu poza panem Kleksem nie opowiada€Єem dot€Іd o mojej wielkiej przygodzie, "gdy€Ѓ obawia€Єem si€ , €Ѓe nikt minie uwierzy. Teraz jednak, wobec €Ѓ€Іdania pana Kleksa, nie pozostawa€Єo mi nic innego,"jak ca€Є€І histori€  opowiedzie€Ї od pocz€Іtku do ko€Јca. эюя№ёђѓєѕіїјљњћќ§ўџ‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚ ‚ ‚ ‚ ‚ ‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚‚ ‚!‚"‚#‚$‚%‚&‚'‚(‚)‚*‚+‚,‚-‚.‚/‚0‚1‚2‚3‚4‚5‚6‚7‚8‚9‚:‚;‚<Zawsze wydawa€Єo mi si€ , €Ѓe latanie jest rzecz€І ca€Єkiem €Єatw€І i €Ѓe wystarczy tylko "unie€Ђ€Ї si€  w powietrze, a ju€Ѓ mo€Ѓna poszybowa€Ї wzorem ptak€Ёw a€Ѓ pod samo niebo. Tymczasem jednak przypuszczenia moje zawiod€Єymnie zupe€Єnie. Gdy id€Іc w €Ђlad pana Kleksa "nabra€Єem w p€Єuca pewn€І ilo€Ђ€Ї powietrza i poczu€Єem !wewn€Іtrz niezwyk€Є€І lekko€Ђ€Ї, zrozumia€Єem, €Ѓe ju€Ѓ got€Ёw jestem do lotu. Wyd€І€Єem wi€ c policzki i pocz€І€Єem "natychmiast unosi€Ї si€  w g€Ёr€ .Ujrza€Єem pod sob€І Akademi€  "pana Kleksa, kt€Ёra oddala€Єa si€  ode mnie z wielk€І szybko€Ђci€І,park mala€Є i jakby ucieka€Є w d€Ё€Є, koledzy pocz€ li gwa€Єtownie si€  zmniejsza€Ї. Gdy tak zupe€Єnie pomimo woli wznosi€Єem si€  coraz wy€Ѓej, ogarn€ €Єo mnie uczucie l€ ku i postanowi€Єem jak najpr€ dzej !l€Іdowa€Ї, okaza€Єo si€  jednak, €Ѓe nie mam najmniejszego poj€ cia o kierowaniu sob€І w powietrzu. Pr€Ёbowa€Єem wykonywa€Ї r€ kami i nogami rozmaite ruchy, usi€Єowa€Єem na€Ђladowa€Ї przelatuj€Іce w pobli€Ѓu ptaki, wstrzymywa€Єem oddech, ale wszystko na pr€Ё€Ѓno. Zawis€Єem w powietrzu jak balon i wiatr ni€Ёs€Є mnie nie wiadomo dok€Іd. Zauwa€Ѓy€Єem, €Ѓe przelecia€Єem ju€Ѓ ponad murem Akademii pana Kleksa, !spodziewa€Єem si€ , €Ѓe zobacz€  teraz z g€Ёry wszystkie s€Іsiednie bajki, do kt€Ёrych tyle razy przedostawa€Єem si€  przez furtki w parku. Poza murem jednak nie dojrza€Єem !zgo€Єa nic pr€Ёcz kilku zielonychpag€Ёrk€Ёw, brzozowego gaju i obsypanych kwiatami €Є€Іk. Bajek nie by€Єo nawet €Ђladu i mur, tak jak ka€Ѓdy inny mur, najzwyczajniej otacza€Є zabudowania Akademii. Po chwili jednak i ten widok znikn€І€Є mi z oczu i ujrza€Єem pod sob€І miasto, w kt€Ёrym domy sta€Єy obok siebie jak pude€Єka zapa€Єek. Poprzez w€Іziutkie uliczki przebiega€Єy male€Јkie tramwaje, a ludzie jak mr€Ёwki snuli si€  we wszystkie strony. Moje pojawienie si€  nad miastem wywo€Єa€Єo widoczne zainteresowanie. Na placach pocz€ €Єy gromadzi€Ї si€  grupy przechodni€Ёw z zadartymi do g€Ёry g€Єowami. Widzia€Єem, jak niekt€Ёrzy z !nich wdrapywali si€  na s€Єupy i na dachy i przygl€Іdali mi si€  przez d€Єugie lunety, a po chwili poczu€Єem na sobie €Ђwiat€Єo reflektor€Ёw. Tymczasem m€Ёj lot nie ustawa€Є i w dalszym ci€Іgu nie wiedzia€Єem, w jaki spos€Ёb wr€Ёci€Ї na ziemi€ . Szybko zapada€Є mrok, nagle si€  och€Єodzi€Єo i po chwili zacz€І€Єem dygota€Ї z zimna i ze strachu. Wiedzia€Єem, €Ѓe niemog€  spodziewa€Ї si€  pomocy pana Kleksa, gdy€Ѓ jego wszechwidz€Іce oko "znajdowa€Єo si€  na ksi€ €Ѓycu, a na nikogo innego liczy€Ї nie mog€Єem. Z nastaniem nocy ogarn€ €Єa mnie trwoga nie daj€Іca si€  opisa€Ї. Doko€Єa widzia€Єem ju€Ѓ tylko gwiazdy. Wreszcie, nie wiedz€Іc kiedy i jak, wyczerpany lotem, p€Єaczem i strachem, zapad€Єem!w g€Є€ boki sen. Nagle obudzi€Єo mnie silne uderzenie w plecy. Otworzy€Єem oczy i ujrza€Єem przed sob€І mur, o kt€Ёry widocznie uderzy€Є mnie podmuch wiatru. Sta€Єem wprawdzie na ziemi, ale ziemiata by€Єa zupe€Єnie przezroczysta i b€Є€ kitna jak niebo. Ogromne z€Єociste s€Єo€Јce widnia€Єo w dole i promienie jego grza€Єy niezwykle. Mur zbudowany by€Є z niebieskiego matowego szk€Єa. Postanowi€Єem zdoby€Ї si€  na odwag€  i posuwaj€Іc si€  !wzd€Єu€Ѓ muru odnale€Ѕ€Ї jakie€Ђ wej€Ђcie. Szed€Єem bardzo d€Єugopo przezroczystej ziemi, a€Ѓ wreszcie tak jak przewidywa€Єem, natrafi€Єem na du€Ѓ€І bram€  z matowych szyb. Po kr€Ёtkim wahaniu zapuka€Єem. Jedna z szyb $odsun€ €Єa si€  i ujrza€Єem gro€Ѕn€І!g€Єow€  buldoga, kt€Ёry trzy razywarkn€І€Є i szybko zasun€І€Є szyb€ . Niebawem jednak okienko zn€Ёw si€  otworzy€Єo i tym razem zobaczy€Єem €Єeb bia€Єego pudla, kt€Ёry przyja€Ѕnie wyszczerzy€Є z€ by, mlasn€І€Є j€ zykiem i zaszczeka€Є, jak gdyby spotka€Єstarego znajomego. !U€Ђmiechn€І€Єem si€  mimo woli i gwizdn€І€Єem przez z€ by. Mia€Єem bowiem przed paru latyulubionego mopsa imieniem Reks, na kt€Ёrego zazwyczaj wten spos€Ёb gwizda€Єem. Zdziwienie moje nie mia€Єo granic, gdy na ten gwizd odpowiedzia€Єo mi g€Єo€Ђne szczekanie, pudel zosta€Є gwa€Єtownie odepchni€ ty i w okienku ukaza€Єa si€  znajoma mordka mojego Reksa. Zdawa€Єo si€ , €Ѓe na m€Ёj widok wyskoczypo prostu ze sk€Ёry. Nie mog€Єem si€  powstrzyma€Ї i z rado€Ђci poca€Єowa€Єem go w nos, on za€Ђ poliza€Є mnie tak czule, €Ѓe a€Ѓ mi serce mocniej zabi€Єo. - Reks - wo€Єa€Єem - Reks, to ty? - Hau! hau! hau! - odpowiedzia€Є mi Reks d€Єugim, weso€Єym szczekaniem. Po chwili brama otworzy€Єa si€  na o€Ђcie€Ѓ i oczom moim ukaza€Єsi€  niezwyk€Єy widok. Od bramy prowadzi€Єa szeroka ulica, po obydw€Ёch jej stronach sta€Єy d€Єugim szeregiem psie budy, a raczej niedu€Ѓe domki, pobudowane z r€Ё€Ѓnokolorowych cegie€Єek i kafli, o male€Јkich ganeczkach i okr€Іg€Єych okienkach, otoczone prze€Ђlicznymi ogr€Ёdkami. Po ulicy spacerowa€Єy psy i pieski najrozmaitszych ras i gatunk€Ёw, weso€Єo poszczekuj€Іc i merdaj€Іc ogonami, a z okienek wygl€Іda€Єy r€Ё€Ѓowe pyszczki puszystych, rozbawionych szczeniak€Ёw. Reks €Єasi€Є si€  do mnie bez przerwy, a ja r€Ёwnie€Ѓ nie mog€Єem si€  nim nacieszy€Ї. R€Ё€Ѓne inne psy z zaciekawieniem, ale przyja€Ѕnie obw€Іchiwa€Єy mnie, a niekt€Ёre serdecznie liza€Єy po twarzy i po r€ kach. Poczu€Єem si€  dziwnie nieswojoi by€Єo mi wstyd, €Ѓe nie mog€Єem odpowiedzie€Ї psom tak€І sam€І serdeczno€Ђci€І. Nie rozumia€Єem ich i #wyr€Ё€Ѓnia€Єem si€  spo€Ђr€Ёd nich w spos€Ёb zbyt ra€Ѓ€Іcy. Ulegaj€Іc tedy wewn€ trznemu g€Єosowi, zapragn€І€Єem upodobni€Ї si€  do otaczaj€Іcych mnie ps€Ёw i pocz€І€Єem chodzi€Ї na czworakach, co przysz€Єo mi bardzo €Єatwo i wypad€Єo ca€Єkiem naturalnie. Chc€Іc na€Ђladowa€Ї psi€І mow€ , spr€Ёbowa€Єem szczekn€І€Ї lub warkn€І€Ї, ale z moich ust wydoby€Єy si€  s€Єowa, kt€Ёrych dot€Іd zupe€Єnie nie zna€Єem. !Takie same s€Єowa rozlega€Єy si€ doko€Єa i naraz dolecia€Є mnie znajomy g€Єos Reksa: !- Nie dziw si€ , Adasiu, ka€Ѓdy, kto do nas zawita, zaczyna rozumie€Ї nasz€І mow€  i sam potrafi ni€І w€Єada€Ї r€Ёwnie€Ѓ dobrze, jak i my. Czy si€  domy€Ђlasz, gdzie jeste€Ђ? - Poj€ cia nie mam - odrzek€Єem. - Reksie m€Ёj drogi,mo€Ѓe mi obja€Ђnisz, a nast€ pnie zaznajomisz mnie zeswymi kolegami, bo czuj€  si€  pomi€ dzy nimi cokolwiek obco. Niech ci€  to nie martwi. Przyzwyczaisz si€  szybko do nowego otoczenia. Trafi€Єe€Ђ po prostu do psiego raju. Wszystkie psy po €Ђmierci dostaj€І si€  tutaj, gdzie nie doznaj€І €Ѓadnych trosk ani przykro€Ђci. Wasz ludzki raj #mie€Ђci si€  o wiele, wiele wy€Ѓej.Nasz znajduje si€  na po€Єowie drogi i bardzo wiele ludzi, udaj€Іc si€  do ludzkiego raju, zawadza o nas. Psy bardzo kochaj€І ludzi, wiesz o tym. Dlatego te€Ѓ przyjmujemy ich tutaj bardzo ch€ tnie i go€Ђcinnie, a po pewnym czasiewyprawiamy w dalsz€І drog€ . Czy i ty si€  wybierasz do ludzkiego raju? Opowiedzia€Єem Reksowi o mojej przygodzie, o tym, €Ѓe wcale jeszcze nie umar€Єem i €Ѓe moim szczerym zamiarem jest wr€Ёci€Ї do Akademii pana Kleksa. Od Reksa dowiedzia€Єem si€ , €Ѓeprzed paru miesi€Іcami wpad€Є pod ko€Єa samochodu, wskutek czego umar€Є i jako wierny piesdosta€Є si€  do psiego raju. - A teraz - rzek€Є Reks - pozw€Ёl, €Ѓe ci przedstawi€  moich przyjaci€Ё€Є. Oto buldog Tom, kt€Ёry pilnuje naszej "bramy. S€Єu€Ѓy€Є niegdy€Ђ wiernie kr€Ёlowej angielskiej, dlatego te€Ѓ wszyscy niezmiernie go szanujemy. Ten pudel, kt€Ёrego !pozna€Єe€Ђ, ma na imi€  Glu-Glu. Jest doskonale wytresowany i zabawia nas przer€Ё€Ѓnymi sztuczkami. Na potwierdzenie s€Є€Ёw Reksa pudel Glu-Glu fikn€І€Є w powietrzu pi€ €Ї kozio€Єk€Ёw, a Reks ci€Іgn€І€Є dalej: - Ten szpic ma na imi€  Azorek,a to owczarek Kuba, a to peki€Јczyk Ralf, a to dobermanka Kora, a ten pi€ knychart to chluba naszego raju, ma na imi€  Jaszczur i na wszystkich wy€Ђcigach bierze pierwsze nagrody. Zreszt€І stopniowo poznasz si€  z pozosta€Єymi psami, gdy€Ѓ €Ѓyjemy tutaj w zgodzie i przyja€Ѕni. Istotnie, przed up€Єywem godziny zaznajomi€Єem si€  co najmniej z setk€І rozmaitych "ps€Ёw i czu€Єem si€  w€Ђr€Ёd nich tak dobrze, jak u siebie w domu, a mo€Ѓe nawet jeszcze lepiej. Czarny ma€Єy ratlerek zbli€Ѓy€Є si€  do mnie i rzek€Є bardzo uprzejmie: - Pozwoli pan, €Ѓe si€  przedstawi€ . Nazywam si€  Lord. - Bardzo mi przyjemnie - odrzek€Єem. - Jestem Adam Niezg€Ёdka. - Jakie to dziwne - ci€Іgn€І€Є !Lord - €Ѓe ludzie nie rozumiej€І naszej mowy, chocia€Ѓ m€Ёwimyprzecie€Ѓ zupe€Єnie wyra€Ѕnie. Nieraz te€Ѓ zastanawia€Єem si€  nad tym, dlaczego w niekt€Ёrych miejscach wisz€І tabliczki z napisem: Z€Єy pies. €ќaden Pies nigdy nie bywa z€Єy.To nieprawda. Mamy wra€Ѓliwe serca i przywi€Іzujemy si€  do !ludzi, kt€Ёrzy nieraz bywaj€І dlanas €Ѕli i niegodziwi. - Powiem ci, Lordzie - przerwa€Є mu Reks - €Ѓe jeste€Ђ w€Єa€Ђciwie niedelikatny. M€Ёj przyjaciel, pan Niezg€Ёdka, by€Єmoim panem i czu€Єem si€  w jego domu nie gorzej ani€Ѓeli tutaj, w psim raju. Chod€Ѕ, Adasiu - doda€Є zwracaj€Іc si€  do mnie - nie ka€Ѓdy Lord jest prawdziwym lordem. Oprowadz€  ci€  po naszym rajskim mie€Ђcie. Po€Ѓegna€Єem Lorda kwa€Ђnym u€Ђmiechem i uda€Єem si€  z Reksem na zwiedzanie psiego raju, o kt€Ёrym nigdy dot€Іd nie s€Єysza€Єem. - Ulica, kt€Ёr€І teraz biegniemy, nazywa si€  ulic€І Bia€Єego K€Єa - m€Ёwi€Є Reks. - Prowadzi ona od bramy wej€Ђciowej a€Ѓ do placu Doktora Dolittle. Popatrz, oto jest ten plac. Stoi na nim pomnik doktora Dolittle. Rozejrza€Єem si€  doko€Єa. Plac by€Є po prostu wspania€Єy. Schludne jasne domki otacza€Єygo ze wszystkich stron. Przed domkami na mi€ kkich poduszkach le€Ѓa€Єy €Ђwie€Ѓo wyk€Іpane szczeni€ ta. Niekt€Ёre z nich bawi€Єy si€  pi€Єkami, inne ssa€Єy kawa€Єki cukru, jeszcze inne €Єapa€Єy muchy, kt€Ёre dobrowolnie wpada€Єy im do pyszczk€Ёw. Po€Ђrodku placu sta€Є pomnik starszego pana, pod kt€Ёrym umocowana by€Єa tablica z napisem: Doktorowi Dolittle, dobroczy€Јcy i lekarzowi zwierz€Іt, wdzi€ czne psy. Pomnik by€Є ca€Єy zrobiony z czekolady i mn€Ёstwo ps€Ёw oblizywa€Єo go dooko€Єa. Reks utorowa€Є mi drog€  do pomnika.Wstyd mi si€  przyzna€Ї, ale zabra€Єem si€  do lizania czekolady na r€Ёwni z psami, a€Ѓ wreszcie odgryz€Єem doktorowi Dolittle po€Єow€  jego"trzewika, czyli oko€Єo p€Ё€Є kilo czekolady, kt€Ёr€І zjad€Єem ze smakiem, gdy€Ѓ zacz€І€Єem odczuwa€Ї g€Є€Ёd. - Codziennie - rzek€Є Reks - zjadamy ca€Єy pomnik doktora Dolittle i codziennie odbudowujemy go na nowo. Czekolady nam nie brak, jeste€Ђmy przecie€Ѓ w raju. - A gdzie m€Ёg€Єbym ugasi€Ї pragnienie? - zapyta€Єem. - Bardzo chce mi si€  pi€Ї. !- Nic €Єatwiejszego! - zawo€Єa€Є weso€Єo Reks. - Jeste€Ђmy w€Єa€Ђnie przed moim pa€Єacykiem. Zapraszam ci€  do mnie na szklank€  mleka. Domek Reksa zbudowany by€Є zzielonych kafli. Na ganku le€Ѓa€Єy poduszki i dywany, na kt€Ёrych wygrzewa€Єy si€  male€Јkie mopsiki, zapewne dzieciarnia mego przyjaciela. W ogr€Ёdku na ty€Єach domku ros€Єy krzaki serdelkowe i kie€Єbasiane. Bez trudu zerwa€Єem sobie kawa€Єek krakowskiej kie€Єbasy i dwa serdelki, kt€Ёre zjad€Єem z wielk€І przyjemno€Ђci€І. Zauwa€Ѓy€Єem nadto, €Ѓe drzewka rosn€Іce pod oknami "mia€Єy zamiast konar€Ёw i ga€Є€ zismakowite ko€Ђci i zakwita€Єy apetycznie r€Ё€Ѓowym szpikiem. Gdy rozgo€Ђcili€Ђmy si€  w salonie, Reks nacisn€І€Є wystaj€Іcy ze €Ђciany kran, z kt€Ёrego - ku memu wielkiemu zdziwieniu - zamiast spodziewanej wody trysn€ €Єo do szklanek ch€Єodzone mleko oprzemi€Єym smaku lod€Ёw €Ђmietankowych. Wypi€Єem duszkiem trzy szklanki tego €Ђwietnego napoju, po czym ruszyli€Ђmy z Reksem w dalsz€І drog€ . Reks raz po raz k€Єania€Є si€  rozmaitym swoim znajomym i oka€Ѓdym mia€Є zawsze co€Ђ do powiedzenia. - Ta wy€Ѓlica to pani Nola. Nigdy nie rozstaje si€  z parasolk€І, chocia€Ѓ deszcz€Ёw u!nas nie bywa, a s€Єo€Јce €Ђwieci od spodu. Ten wielki dog nazywa si€  Tango. Co dzie€Ј przejada si€  serdelkami i musi za€Ѓywa€Ї olej rycynowy. A ta para jamnik€Ёw to Sambo i "Bimbo. Nie rozstaj€І si€  nigdy i usi€Єuj€І wszystkich przekona€Ї,€Ѓe krzywe nogi s€І naj€Єadniejsze. Tu przerwa€Є i po chwili rzek€Є do mnie: - Uwa€Ѓaj! Wchodzimy teraz w ulic€  Dr€ czycieli. Zobaczysz co€Ђ ciekawego. Istotnie, ulica ta przedstawia€Єa widok niezwyk€Єy. Po obu jej stronachna kamiennych postumentach !stali ch€Єopcy w r€Ё€Ѓnym wieku io rozmaitym wygl€Іdzie. Mo€Ѓna by€Єo rozpozna€Ї w€Ђr€Ёd nich syn€Ёw zamo€Ѓnych rodzic€Ёw i syn€Ёw biedak€Ёw, ch€Єopc€Ёw czystych, starannie ubranych,i umorusanych, rozczochranych brudas€Ёw. Ka€Ѓdy z nich kolejno wyznawa€Є psim g€Єosem swoj€І win€ : - Jestem dr€ czycielem, gdy€Ѓ memu psu Filusiowi wybi€Єem kamieniem oko - m€Ёwi€Є jeden. - Jestem dr€ czycielem, gdy€Ѓ mego psa D€Ѓeka wepchn€І€Єem do do€Єu z wapnem - m€Ёwi€Є drugi. - Jestem dr€ czycielem, gdy€Ѓ memu psu Rozetce kaza€Єem !zje€Ђ€Ї pieprz - m€Ёwi€Є trzeci. - Jestem dr€ czycielem, gdy€Ѓ mego psa Rysia szarpa€Єem nieustannie za ogon - m€Ёwi€Є czwarty. W podobny spos€Ёb ka€Ѓdy z ch€Єopc€Ёw przyznawa€Є si€  ze skruch€І do przest€ pstw pope€Єnionych wzgl€ dem tego lub innego psa. Jak mnie obja€Ђni€Є Reks, ch€Єopcy, kt€Ёrzy dr€ cz€І psy, dostaj€І si€  do psiego raju podczas snu, po czym wracaj€І sobie pє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП)€ѕ c€ *u ь cу +a[,F,М™ c€r-U%і cе.K0 c8/Q;<'›do domu w przekonaniu, €Ѓe #wszystko to im si€  tylko €Ђni€Єo. Jednak po takim pobycie na ulicy Dr€ czycieli €Ѓaden z !ch€Єopc€Ёw nie dr€ czy nigdy ju€Ѓwi€ cej swojego psa. #By€Єem szcz€ €Ђliwy, €Ѓe uda€Єo mi si€  unikn€І€Ї takiej ha€Јby, chocia€Ѓ wcale nie by€Єem zn€Ёw taki dobry dla mego Reksa i nawet pewnego razu pomalowa€Єem go ca€Єego czerwon€І farb€І. Odetchn€І€Єem z ulg€І i od razu odzyska€Єem humor. Gdy znale€Ѕli€Ђmy si€  na placu Robaczk€Ёw €ћwi€ toja€Јskich, gdzie sta€Єy karuzele, hu€Ђtawki, beczki €Ђmiechu i r€Ё€Ѓne tak zwane psie figle, rzuci€Єem si€  wraz z innymi psami w wir zabawy. By€Єo mi weso€Єo jak nigdy "dot€Іd, jednak g€Є€Ёd zacz€І€Є mi doskwiera€Ї i zauwa€Ѓy€Єem, €Ѓe Reks pocz€І€Є niespokojnie w€ szy€Ї. - Chod€Ѕ - rzek€Є do mnie. - Zjemy co€Ђ lekkiego, a potem wr€Ёcimy do domu na serdelki. Po czym zaprowadzi€Є mnie na ulic€  Biszkoptow€І, gdzie le€Ѓa€Єy stosy biszkopt€Ёw maczanych w miodzie. By€Єy tak smaczne, €Ѓe nie mog€Єem si€  od nich oderwa€Ї. - Opami€ taj si€  - ostrzeg€Є mnie Reks - my jeste€Ђmy w raju, wi€ c nam nic nie mo€Ѓe zaszkodzi€Ї, ale ty €Єatwo mo€Ѓesz si€  rozchorowa€Ї. Bardzo mnie interesowa€Єo, sk€Іd w psim raju bierze si€  czekolada, biszkopty, mi€Ёd i inne smako€Єyki; kto buduje psie domki i pomnik doktora Dolittle; sk€Іd bior€І si€  parasolki, kapelusze, czapraki, w kt€Ёre przystrajaj€І si€  psy oraz ich rodziny. Uwa€Ѓa€Єem jednak, €Ѓe nie powinienem o !to pyta€Ї, gdy€Ѓ by€Єoby rzecz€І !niedelikatn€І wtr€Іcanie si€  do rajskich spraw. Pomy€Ђla€Єem sobie zreszt€І, €Ѓe na to w€Єa€Ђnie jest raj, a€Ѓeby !wszystko zjawi€Єo si€  si€  w migi nie wiadomo sk€Іd. Zwiedzi€Єem jeszcze z Reksem mn€Ёstwo ciekawych rzeczy: psi cyrk i psie kina, ulic€  Baniek Mydlanych, Zau€Єek Dowcipny i ulic€  Konfiturow€І, wy€Ђcigi chart€Ёw i Teatr TrzechPudli, hodowl€  kiszek kaszanych i pasztetowych, ogr€Ёdki salcesonowe, szczeni€ c€І €Єa€Ѕni€  oraz rozmaite inne rajskie urz€Іdzenia. Wracaj€Іc na plac Doktora Dolittle, gdzie mieszka€Є Reks, wst€Іpili€Ђmy jeszcze do zak€Єadu fryzjerskiego na ulicy Syropowej. Dwaj golarce z G€Ёr €ћwi€ tego Bernarda ostrzygli nas bardzo wytwornie, po czym jeden z nich rzek€Є do mnie z dum€І: - Nie wiem, czy szanowny panzauwa€Ѓy€Є, €Ѓe w tutejszym klimacie pch€Єy nie trzymaj€І si€  zupe€Єnie. - Istotnie - odrzek€Єem - macietutaj rajskie €Ѓycie. Stwierdzi€Єem ze zdziwieniem, !€Ѓe za strzy€Ѓenie nie za€Ѓ€Іdanood nas zap€Єaty, id€Іc wi€ c €Ђladem Reksa, grzecznie podzi€ kowa€Єem, lizn€І€Єem megofryzjera w nos i wyszed€Єem naulic€ . S€Єo€Јce przygrzewa€Єo niezmiennie i jak dowiedzia€Єemsi€  od Reksa, nigdy nie !zachodzi€Єo. Gdy wr€Ёcili€Ђmy do domu mego przyjaciela, kaza€Є on swoim szczeni€ tom opr€Ё€Ѓni€Ї poduszki na ganku i zaproponowa€Є mi, abym wyci€Іgn€І€Є si€  obok niego. Le€Ѓeli€Ђmy tak, mile sobie !gaw€ dz€Іc i przygl€Іdaj€Іc si€  ruchowi na placu. !- Jak odr€Ё€Ѓniacie jeden dzie€Ј od drugiego - zagadn€І€Єem Reksa - skoro s€Єo€Јce u was nie zachodzi i nigdy nie bywa nocy? - Bardzo prosto - odrzek€Є Reks. - Gdy pomnik doktora Dolittle zostaje doszcz€ tnie zjedzony, wiemy, €Ѓe up€Єyn€І€Є jeden dzie€Ј. Budowa nowego pomnika zabiera tyle€Ѓ godzin, co jego zjedzenie. Odpowiada to razem ziemskiej dobie. W ten spos€Ёb obliczymy tutaj czas. Tydzie€Ј okre€Ђlamy nazw€І siedmiu pomnik€Ёw. Trzydzie€Ђci pomnik€Ёw stanowi miesi€Іc. Roksk€Єada si€  z trzystu sze€Ђ€Їdziesi€ ciu pi€ ciu pomnik€Ёw. Na placu Tabliczki Mno€Ѓenia mieszka dwudziestu foksterier€Ёw-rachmistrz€Ёw, kt€Ёrzy stale s€І zaj€ ci liczeniem kolejnych pomnik€Ёw iprowadz€І kalendarz psiego raju. Tak sobie gaw€ dz€Іc z Reksem,dowiedzia€Єem si€  od niego rozmaitych szczeg€Ё€Є€Ёw o po€Ђmiertnym €Ѓyciu ps€Ёw. Czu€Єem si€  bardzo dobrze w jego domu, po pewnym jednak czasie zacz€І€Єem si€  nudzi€Ї. Sprzykrzy€Єy mi si€  biszkopty, czekolada i w€ dliny i ogromnie #zachcia€Єo mi si€  zje€Ђ€Ї troch€  krupniku i marchewki, kt€Ёr€І tak pogardza€Єem w domu. Odczuwa€Єem zw€Єaszcza brak chleba. Bieg€Єem my€Ђlami do Akademii pana Kleksa i z rozpacz€І my€Ђla€Єem o tym, co by by€Єo, gdybym mia€Є ju€Ѓ zosta€Ї na zawsze w psim raju. Pewnego dnia le€Ѓa€Єem sobie w ogr€Ёdku i wygrzewa€Єem si€  na s€Єo€Јcu razem z ma€Єymi mopsikami Reksa. Nade mn€І zwisa€Єy z krzak€Ёw serdelki, nakt€Ёre patrzy€Єem z obrzydzeniem. - Aga, ak! Aga, ak! - us€Єysza€Єem nagle nad sob€І znajomy g€Єos. Zerwa€Єem si€  nar€Ёwne nogi i ku wielkiej mej rado€Ђci ujrza€Єem Mateusza, kt€Ёry siedzia€Є na ga€Є€ zi szpikowego drzewa z male€Јk€І kopert€І w dziobie. !- Mateusz! Jak si€  ciesz€ , €Ѓe !ci€  znowu widz€ ! - zawo€Єa€Єem.- Jak to dobrze, €Ѓe€Ђ po mnie przylecia€Є. Co za szcz€ €Ђcie! Mateusz sfrun€І€Є na ganek i #poda€Є mi kopert€ . By€Є to list odpana Kleksa, kt€Ёry poucza€Є mnie, w jaki spos€Ёb mam wdycha€Ї i wydycha€Ї powietrze, aby dowolnie kierowa€Ї swoim lotem. Przem€Ёwi€Єem tedy w psim narzeczu do ps€Ёw, kt€Ёre zbieg€Єy si€  na widok Mateusza, podzi€ kowa€Єem im za go€Ђcin€  i za dobre serca, u€Ђcisn€І€Єem na po€Ѓegnanie mego drogiego Reksa i ca€Є€І !jego rodzin€  i uda€Єem si€  wrazz nim i z buldogiem Tomem do bramy wyj€Ђciowej. Mateusz lecia€Є nade mn€І, weso€Єo pogwizduj€Іc. Uprosi€Єem Toma, aby mi da€Є domojej kolekcji jeden guzik od swego fraczka, po czym raz jeszcze rzuci€Єem okiem na psi !raj i opu€Ђci€Єem jego go€Ђcinne progi. Wci€Іgn€І€Єem powietrze do p€Єuc znanym mi sposobem, wyd€І€Єem policzki i unios€Єem si€  w g€Ёr€ . Jaki€Ђ czas s€Єysza€Єem jeszcze po€Ѓegnalne ujadanie ps€Ёw, niebawem jednak psi raj !pocz€І€Є oddala€Ї si€  ode mnie, sta€Є si€  jak ma€Єy niebieski ob€Єoczek, a€Ѓ wreszcie ca€Єkiemznikn€І€Є mi z oczu. Lecia€Єem obok Mateusza, kieruj€Іc si€  wskaz€Ёwkami, #kt€Ёrych udzieli€Є mi w li€Ђcie panKleks. Po kilku godzinach lotu ujrza€Єem pod sob€І w €Ђwietle zachodz€Іcego s€Єo€Јca dachy dom€Ёw i ulice naszego miasta. !- Emia u€Ѓ isko! - krzykn€І€Є mi w ucho Mateusz, co znaczy€Єo: - Akademia ju€Ѓ blisko! Rzeczywi€Ђcie, po chwili dostrzeg€Єem mury Akademii, park otaczaj€Іcy j€І ze wszystkich stron i samego !pana Kleksa, kt€Ёry wylecia€Є mi na spotkanie i z daleka wymachiwa€Є r€ kami na powitanie. Przed zapadni€ ciem mroku byli€Ђmy ju€Ѓ w domu. !Okaza€Єo si€ , €Ѓe nieobecno€Ђ€Ї moja trwa€Єa dwana€Ђcie dni. Nie umiem po prostu opisa€Ї rado€Ђci, jak€І odczuwa€Єem z okazji powrotu na ziemi€ . Koledzy nie mogli si€  mn€І nacieszy€Ї, natomiast pan Kleks kaza€Є mi z€Єo€Ѓy€Ї uroczyste przyrzeczenie, €Ѓe nigdy ju€Ѓ wi€ cej nie b€ d€  lata€Є. !Przyrzeczenie takie z€Єo€Ѓy€Єem idotrzymam go z ca€Є€І pewno€Ђci€І. ‚=‚>‚?‚@‚A‚B‚C‚D‚E‚F‚G‚H‚I‚J‚K‚L‚M‚N‚O‚P‚Q‚R‚S‚T‚U‚V‚W‚X‚Y‚Z‚[‚\‚]‚^‚_‚`‚a‚b‚c‚d‚e‚f‚g‚h‚i‚j‚k‚l‚m‚n‚o‚p‚q‚r‚s‚t‚u‚v‚w‚x‚y‚z‚{‚|‚}‚~‚‚€‚‚‚‚ƒ‚„‚…‚†‚‡‚ˆ‚‰‚Š‚‹‚ŒMia€Єem zamiar opisa€Ї dok€Єadnie przebieg jednego dnia w Akademii pana Kleksa. Opowiedzia€Єem wi€ c wszystko, co si€  dzieje od chwili naszegoprzebudzenia a€Ѓ do po€Єudnia. Opisa€Єem lekcj€  kleksografii, prz€ dzenia liter, odmalowa€Єem kuchni€  pana Kleksa, opowiedzia€Єem o poszukiwaniuskarb€Ёw i o moich przygodach w psim raju. Od wielu dni sp€ dzam ca€Єy wolny czas nad tym pami€ tnikiem, a mimo to dobrn€І€Єem dopiero do momentu, gdy o godzinie czwartej pan Kleks kaza€Є wszystkim nam zebra€Ї si€  przybramie i rzek€Є: - Zaprowadz€  was dzisiaj na zwiedzenie najciekawszej fabryki na €Ђwiecie. Ujrzycie najwspanialsze urz€Іdzenia i maszyny, przy kt€Ёrych pracuje dwana€Ђcie tysi€ cy majstr€Ёw i robotnik€Ёw. M€Ёj przyjaciel, in€Ѓynier Kope€Ї, jest kierownikiem tej fabryki i obieca€Є oprowadzi€Ї nas po wszystkich halach fabrycznych, aby€Ђmy mogli przyjrze€Ї si€  pracy ludzi i maszyn. B€ dzie to bardzo pouczaj€Іca wycieczka. Prosz€ "ustawi€Ї si€  w czw€Ёrki. Idziemy.Anastazy otworzy€Є bram€  i ruszyli€Ђmy w kierunku €Ђr€Ёdmie€Ђcia. Na placu Czterech Wiatr€Ёw wsiedli€Ђmy do tramwaju, kt€Ёry mia€Є zawie€Ђ€Ї nas do fabryki. Poniewa€Ѓ dla wszystkich nie wystarczy€Єo miejsca, pan Kleks przy pomocy swojej powi€ kszaj€Іcej pompki rozszerzy€Є tramwaj o sze€Ђ€Ї brakuj€Іcych siedze€Ј, dzi€ ki czemu jechali€Ђmy bardzo wygodnie. Droga pocz€Іtkowo prowadzi€Єa przez miasto, po pewnym za€Ђ czasie wydostali€Ђmy si€  na brzeg rzeki i niebawem wjechali€Ђmy na samograj€Іcy most. Jak namobja€Ђni€Є pan Kleks, ci€ €Ѓar tramwaju wprawi€Є w ruch maszyneri€  mostu, dzi€ ki czemu z ukrytych w nim tr€Іbek pop€Єyn€ €Єy d€Ѕwi€ ki marsza o€Єowianych €Ѓo€Єnierzy. Po drugiej stronie rzeki rozrzucone by€Єo malownicze, schludne miasteczko. By€Єy to domki robotnik€Ёw zatrudnionych w fabryce. Samafabryka ukaza€Єa si€  naszym oczom za zakr€ tem, gdzie znajdowa€Є si€  ko€Јcowy przystanek tramwajowy. Od tego miejsca prowadzi€Єy do fabryki ruchome chodniki. !Czuli€Ђmy si€  na nich zupe€Єnie jak w lunaparku, gdy€Ѓ nieprzywykli do takiego €Ђrodkakomunikacji, nie mogli€Ђmy utrzyma€Ї r€Ёwnowagi i wywracali€Ђmy si€  co chwila na ziemi€ . Przeciwleg€Єym chodnikiem "zbli€Ѓa€Є si€  na nasze spotkanie in€Ѓynier Kope€Ї. By€Є to wysoki, chudy, siwy pan z rozwianym w€Єosem i kozi€І br€Ёdk€І. Sta€Є na cienkich, d€Єugich nogach i wymachiwa€Є cienkimi, d€Єugimi r€ kami. Przypomina€Є mi bardzo stracha na wr€Ёble w podesz€Єym wieku. Jednym susem przeskoczy€Є na nasz chodnik, obj€І€Є serdecznie pana Kleksa i poca€Єowa€Є go w obydwa policzki. - Pozwolisz, kochany Bogumile, €Ѓe ci zaprezentuj€  moich uczni€Ёw. Jest ich dwudziestu czterech - rzek€Є pan Kleks. !- Aga, ak! - rozleg€Є si€  g€Єos Mateusza z tylnej kieszeni pana Kleksa. - A to jest m€Ёj ulubiony szpakMateusz - doda€Є pan Kleks wyjmuj€Іc go z kieszeni. Pan Bogumi€Є Kope€Ї przyjrza€Є si€  nam uwa€Ѓnie, pog€Єaska€Є Mateusza i rzek€Є bawi€Іc si€  ko€Јcem swojej br€Ёdki: - Wielki to dla mnie zaszczyt powita€Ї ci€ , m€Ёj Ambro€Ѓy. Bardzo te€Ѓ ch€ tnie oprowadz€ twych uczni€Ёw po mojej fabryce dziur i dziurek. Tylko "pami€ tajcie, ch€Єopcy - zwr€Ёci€Єsi€  do nas - w fabryce nie wolno niczego dotyka€Ї. Po tych s€Єowach owin€І€Є lew€І nog€  dooko€Єa prawej, palce obu r€Іk pozaplata€Є jak dwa warkoczyki i p€Єyn€І€Є na czele naszej gromadki na ruchomym chodniku w kierunku fabryki, #do kt€Ёrej przybli€Ѓali€Ђmy si€  z zawrotn€І szybko€Ђci€І. Fabryka sk€Єada€Єa si€  z dwunastu olbrzymich budynk€Ёw o przezroczystych murach i oszklonych dachach. Z daleka ju€Ѓ mo€Ѓna by€Єo rozpozna€Ї pot€ €Ѓne ko€Єa maszyn, kt€Ёrych stukot dono€Ђnym echem rozlega€Є si€  po ca€Єej okolicy. Gdy weszli€Ђmy do pierwszej !hali, o ma€Єo nas nie o€Ђlepi€Єy snopy r€Ё€Ѓnokolorowych iskier, tryskaj€Іcych z pas€Ёw transmisyjnych, elektrycznych€Ђwidr€Ёw i tokarek. Maszyny sta€Єy d€Єugimi szeregami w kilka rz€ d€Ёw, innezawieszone by€Єy na linach i d€Ѕwigach, przy wszystkich za€Ђ!uwija€Єy si€  t€Єumy robotnik€Ёw ubranych w sk€Ёrzane fartuchyi he€Єmy o czarnych szk€Єach. Praca wrza€Єa, a €Єoskot maszyni narz€ dzi zag€Єusza€Є s€Єowa in€Ѓyniera Kopcia, kt€Ёry t€Єumaczy€Є co€Ђ i obja€Ђnia€Є piskliwym g€Єosem. Zdo€Єa€Єem dos€Єysze€Ї jedynie tyle, €Ѓe w hali tej wyrabiane s€І dziurki od kluczy, dziurki wnosie i dziurki w uszach, jak r€Ёwnie€Ѓ inne jeszcze dziurki mniejszego kalibru. Przygl€Іdali€Ђmy si€  z ogromnymzainteresowaniem pracy maszyny i podziwiali€Ђmy niezwyk€Є€І wpraw€  tokarzy, kt€Ёrzy za jednym obrotem ko€Єa otrzymywali dziesi€ €Ї do dwunastu prze€Ђlicznie wyko€Јczonych dziurek. Gotowe wyroby wrzucali do ma€Єych wagonik€Ёw, a po nape€Єnieniu chwyta€Єy je specjalne ruchome d€Ѕwigi i przenosi€Єy do sk€Єadu w s€Іsiednim gmachu. Pan Kleks zbli€Ѓy€Є si€  do jednego z wagonik€Ёw, wyj€І€Є znosa obie zu€Ѓyte swoje dziurki, wybra€Є sobie dwie nowe, dopiero co utoczone, i w€Єo€Ѓy€Є je do nosa na miejsce starych. Wygl€Іda€Єy €Ђlicznie, po€Єyskiwa€Єy polerowanymi !brzegami i widzieli€Ђmy, z jak€І przyjemno€Ђci€І pan Kleks raz po raz wyciera nos. Pami€ taj€Іc o zakazie in€Ѓyniera Kopcia musieli€Ђmy nieustannie pilnowa€Ї Alfreda, "gdy€Ѓ mia€Є ogromn€І sk€Єonno€Ђ€Ї do d€Єubania w nosie i co chwila odruchowo wyci€Іga€Є palec, aby pod€Єuba€Ї nim w dziurkach obrabianych przez tokarzy. W nast€ pnych halach fabrycznych wyrabiane by€Єy dziury i dziurki wi€ kszych rozmiar€Ёw, a wi€ c dziury na €Єokciach, dziury w mo€Ђcie, a nawet dziury w niebie. Te !ostatnie by€Єy szczeg€Ёlnie du€Ѓei maszyny, na kt€Ёrych je toczono, wystawa€Єy wysoko ponad dach fabryki, a robotnicy pracuj€Іcy przy nich musieli. wspina€Ї si€  po olbrzymich rusztowaniach. Dziury na €Єokciach i na kolanach mia€Єy prze€Ђlicznie strz€ pione brzegi i wymaga€Єy szczeg€Ёlnej staranno€Ђci robotnik€Ёw. Pan Kope€Ї pokaza€Є nam r€Ё€Ѓne pomys€Єowe rysunki i wzory, pod€Єug kt€Ёrych m€Єodzi in€Ѓynierowie wycinali formy !s€Єu€Ѓ€Іce do wyrobu tych dziur. W jednym z pawilon€Ёw fabrycznych mie€Ђci€Єa si€  sortownia, gdzie mn€Ёstwo do€Ђwiadczonych majstr€Ёw zaj€ tych by€Єo kontrol€І, pomiarami i sprawdzaniem gotowych ju€Ѓ dziur i dziurek. Pop€ kane, €Ѕle wypolerowane, wygi€ te i uszkodzone dziurki wrzucano do du€Ѓych kot€Є€Ёw, gdzie przetapiano je ponownie.!W ostatniej hali mie€Ђci€Єa si€  pakownia. Tam specjalne robotnice wa€Ѓy€Єy dziury i dziurki na du€Ѓych wagach i pakowa€Єy je do pi€ cio- i dziesi€ ciokilowych skrzynek. In€Ѓynier Kope€Ї podarowa€Є nam dwie skrzynki dziurek do obwarzank€Ёw. Po powrocie do Akademii pan Kleks upiek€Є du€Ѓo s€Єodkiego waniliowego ciasta i z dziurek tych narobi€Є dla nas mn€Ёstwo znakomitych obwarzank€Ёw, !kt€Ёrymi zajadali€Ђmy si€  przez ca€Єy wiecz€Ёr. Byli€Ђmy wszyscy zachwyceni urz€Іdzeniem fabryki, nie mogli€Ђmy wprost oderwa€Ї oczuod elektrycznych €Ђwidr€Ёw rozpalonych do czerwono€Ђci, od tokarek i wszelkiego rodzaju narz€ dzi, kt€Ёrych nazw nie znali€Ђmy wcale. "Gdy opu€Ђcili€Ђmy fabryk€ , by€Єo ju€Ѓ prawie ciemno. Z oddali widzieli€Ђmy przez szklane muryfontanny iskier niebieskich, zielonych i czerwonych, kt€Ёre !o€Ђwietla€Єy ca€Є€І okolic€  jak fajerwerki. - Z tych iskier mo€Ѓna by przyrz€Іdza€Ї doskona€Єe kolorowe potrawy - zauwa€Ѓy€Є pan Kleks. In€Ѓynier Kope€Ї towarzyszy€Є nam a€Ѓ do przystanku tramwajowego, opowiadaj€Іc przer€Ё€Ѓne historie ze swego €Ѓycia. Okaza€Єo si€ , €Ѓe w chwilach wolnych od zaj€ €Ї w fabryce in€Ѓynier wyst€ puje w cyrku jako linoskoczek, aby nie wyj€Ђ€Ї z wprawy w owijaniu jednej nogi dooko€Єa drugiej. "Gdy znale€Ѕli€Ђmy si€  przy ko€Јcuruchomego chodnika, tramwaj sta€Є ju€Ѓ na przystanku i !cierpliwie czeka€Є. By€Є to w€Ёz wyleczony swego czasu przez pana Kleksa, dlatego na nasz widok zazgrzyta€Є z rado€Ђci ko€Єami i nie chcia€Є bez nas ruszy€Ї z miejsca. #In€Ѓynier Kope€Ї po€Ѓegna€Є si€  z nami bardzo serdecznie, niekt€Ёrych z nas po€Єaskota€Є swoj€І kozi€І br€Ёdk€І, po czym chwil€  jeszcze rozmawia€Є z panem Kleksem w jakim€Ђ nieznanym j€ zyku, zdaje si€ , €Ѓe po chi€Јsku, gdy€Ѓ jedyny wyraz, kt€Ёry zrozumia€Єem, by€Єo to nazwisko doktora Paj-Chi-Wo. Wreszcie wsiedli€Ђmy do tramwaju, kt€Ёry niezw€Єocznie ruszy€Є. Pan Kleks, pragn€Іc unikn€І€Ї €Ђcisku, pozosta€Є na zewn€Іtrz i szybowa€Є obok w powietrzu. Przez jaki€Ђ czas jeszcze widzieli€Ђmy stoj€Іcego na przystanku in€Ѓyniera Kopcia. Pozaplata€Є palce obu r€Іk w warkoczyki i macha€Є nimi z daleka na po€Ѓegnanie. W ciemno€Ђciach wieczoru, na tle "€Єuny bij€Іcej od fabryki, d€Єuga jego posta€Ї si€ ga€Єa a€Ѓ pod samo niebo. Dopiero gdy tramwaj skr€ ci€Є w ulic€  Niezapominajek, !stracili€Ђmy in€Ѓyniera Kopcia z oczu. Niebawem wjechali€Ђmy na samograj€Іcy most, kt€Ёry tym razem odegra€Є na tr€Іbkach marsz muchomor€Ёw. Pan Kleks, chc€Іc widocznie wypr€Ёbowa€Ї swoje nowe dziurki w nosie, wt€Ёrowa€Є mostowi nuc€Іc melodi€  przez nos. Gdy dojechali€Ђmy do placu Czterech Wiatr€Ёw, by€Єo ju€Ѓ zupe€Єnie ciemno, dlatego te€Ѓ pan Kleks rozda€Є nam p€Єomyki €Ђwiec, kt€Ёre przechowywa€Є w kieszonce od kamizelki, i w ten spos€Ёb dotarli€Ђmy wreszciep€Ё€Ѕnym wieczorem do naszej acaj€І sobie pє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП0€$ cТ1Є A c%2хБ7ˆ3–! c€П4З' c"5Ц2@ c…6>”ш Akademii. W domu czeka€Єa nas przykra niespodzianka. Wszystkie pokoje, sale, pomieszczenia i przej€Ђcia opanowane by€Єy przez muchy. Niezno€Ђne te owady, korzystaj€Іc z nieobecno€Ђci domownik€Ёw, wdar€Єy si€  przezotwarte okna do wn€ trza domu, obsiad€Єy wszystkie przedmioty i sprz€ ty, niezliczonymi rojami unosi€Єy "si€  i brz€ cza€Єy w powietrzu i zca€Є€І w€Єa€Ђciw€І im "natarczywo€Ђci€І rzuci€Єy si€  na nas. Wdziera€Єy si€  do ust i nos€Ёw, wpada€Єy do oczu, kot€Єowa€Єy si€  we w€Єosach, k€Є€ bi€Єy si€  czarnym rojowiskiem pod sufitami, w k€Іtach, na piecach i pod sto€Єami. Na to, by przej€Ђ€Ї z pokoju do pokoju, trzeba by€Єozamyka€Ї oczy, wstrzymywa€Ї oddech i op€ dza€Ї si€  od nich obiema r€ kami. Nigdy dot€Іd nie widywa€Єem takiego naj€Ђciamuch. Lecia€Єy w bojowym szyku, jak wielkie eskadry samolot€Ёw, formowa€Єy si€  w klucze, w czworoboki, w pu€Єki i naciera€Єy z brz€ kiem przypominaj€Іcym odg€Єos wojennych tr€Іb. Wodzowie wyr€Ё€Ѓniali si€  rozmiarami skrzyde€Є, wojowniczo€Ђci€І i odwag€І. Bolesne uk€Єucia, !zadawane mi przez t€  k€І€Ђliw€І nawa€Є€ , wskazywa€Єy na to, €Ѓewalka prowadzona jest na "€Ђmier€Ї i €Ѓycie. W pewnej chwilido pokoju, przez kt€Ёry !usi€Єowa€Єem przebiec, wlecia€Єa z g€Єo€Ђnym brz€ kiem kr€Ёlowa much, szybkim bzykni€ ciem wyda€Єa kilka kr€Ёtkich rozkaz€Ёw swoim wodzom, wbi€Єa mi €Ѓ€Іd€Єo w nos i pomkn€ €Єa na inne pole walki. €ћwiat€Єo lamp nie mog€Єo "przedrze€Ї si€  przez t€  czarn€І, wiruj€Іc€І w powietrzu chmur€ . Chodzili€Ђmy po omacku, depcz€Іc i zabijaj€Іc ca€Єe chmary obsiadaj€Іcych nas zewsz€Іd much, ale wcale ich przez to nie ubywa€Єo. Nie pomog€Єo r€Ёwnie€Ѓ wymachiwanie chustkami i r€ cznikami. Na miejsce zabitych much pojawia€Єy si€  nowe i naciera€Єy na nas z wi€ kszym jeszcze natr€ ctwem.Pan Kleks, kt€Ёry dot€Іd - fruwaj€Іc po pokojach - prowadzi€Є z muchami zaci€ t€І walk€ , opad€Є wreszcie z si€Є, #za€Єo€Ѓy€Є nog€  na nog€  i wisz€Іcw powietrzu, zamy€Ђla€Є si€  g€Є€ boko. Muchy w jednej chwili#obsiad€Єy go w takiej ilo€Ђci, €Ѓe nie by€Єo go wcale spoza nich wida€Ї. Wreszcie pan Kleks straci€Є "cierpliwo€Ђ€Ї. Wyp€Єyn€І€Є szybko przez okno i po paru minutachwr€Ёci€Є nios€Іc w palcach "paj€Іka - krzy€Ѓaka. Przy€Єo€Ѓy€Є do€Ј powi€ kszaj€Іc€І pompk€  i paj€Іk szybko zacz€І€Є si€  powi€ ksza€Ї. Gdy by€Є ju€Ѓ !wielko€Ђci kota, pan Kleks wzbi€Єsi€  wraz z nim w g€Ёr€  i umie€Ђci€Є go na suficie. Niebawem ujrzeli€Ђmy mn€Ёstwo nitek zwieszaj€Іcych si€  z sufitu a€Ѓ do pod€Єogi, a po kwadransie olbrzymia paj€ czyna przedzieli€Єa pok€Ёj "na dwie cz€ €Ђci. Setki i tysi€Іce!much, ca€Єe ich zgie€Єkliwe roje wpada€Єy w nastawione sieci, ale nic nie by€Єo w stanie os€Єabi€Ї ich waleczno€Ђci i bojowego ducha. Paj€Іk rzuca€Є !si€  €Ѓar€Єocznie na z€Єowione w !paj€ czyn€  muchy, po€Ѓera€Є ich szturmuj€Іce oddzia€Єy, wysysa€Єz nich wszystkie soki, #mia€Ѓd€Ѓy€Є je i tratowa€Є wielkimiw€Єochatymi €Єapami, ale po "kr€Ёtkim czasie tak ju€Ѓ si€  niminasyci€Є, €Ѓe dzia€Єanie powi€ kszaj€Іcej pompki usta€Єo."Paj€Іk zacz€І€Є si€  zmniejasza€Ї,wr€Ёci€Є do swej normalnej wielko€Ђci, zmniejszy€Єa si€  r€Ёwnie€Ѓ jego paj€ czyna i muchy w jedno okamgnienie rozszarpa€Єy go na strz€ py, mszcz€Іc si€  w ten spos€Ёb za kl€ sk€  swych towarzyszek. Kr€Ёlowa much unios€Єa z sob€І jako trofeum krzy€Ѓ, zdarty niby skalp z plec€Ёw paj€Іka. W€Ёwczas pan Kleks przywo€Єa€Є nas do siebie i oznajmi€Є, €Ѓe #w€Єa€Ђnie przed chwil€І wymy€Ђli€Є specjalny rodzaj mucho€Єapki, kt€Ёra uwolni nasz€І Akademi€  od plagi much. Po chwili przyni€Ёs€Є do sali szkolnej miednic€  z wod€І, paczk€  gumy arabskiej, myd€Єo i szklan€І rurk€ . Podczas gdy my op€ dzali€Ђmy go od much, pan Kleks rozrobi€Є w miednicy klej razem z myd€Єem i za pomoc€І szklanej rurki zacz€І€Є wypuszcza€Ї ba€Јki mydlane, !kt€Ёre jedna po drugiej unosi€Єy si€  w powietrze. Zastosowanie tych mucho€Єapek da€Єo nadzwyczajne wyniki. Muchy oblepia€Єy ze wszystkichstron kleist€І powierzchni€  baniek i nie mog€Іc si€  ju€Ѓ oderwa€Ї, razem z nimi opada€Єyna pod€Єog€ . Pan Kleks nie ustawa€Є w pracy. Wypuszcza€Є coraz to nowe ba€Јki, my za€Ђ pochwycili€Ђmy miot€Єy i €Ѓwawo wymiatali€Ђmy stosy czarnych od much mucho€Єapek. Niebawem wszystkie pokoje, sale, pomieszczenia i korytarze zape€Єni€Єy si€  mydlanymi ba€Јkami pana Kleksa. Muchy rzuca€Єy si€  na ich t€ czow€І, zdradliw€І powierzchni€  i chmarami #przylepia€Єy si€  do nich. €ќadnej nie uda€Єo si€  unikn€І€Ї tego €Ѓa€Єosnego losu. Pan Kleks dmucha€Є w rurk€  bez przerwy ipo godzinie w ca€Єej Akademii nie by€Єo ju€Ѓ ani jednej muchy,!tylko kilkana€Ђcie prze€Ђlicznie mieni€Іcych si€  baniek tu i !€Ёwdzie unosi€Єo si€  jeszcze nadnaszymi g€Єowami. Wymiecione przez nas muchy pouk€Єadali€Ђmy na dziedzi€Јcu wwysokie sterty i dopiero nazajutrz rano trzy ogromne ci€ €Ѓar€Ёwki, przys€Єane z Zak€Єadu Oczyszczania Miasta,uprz€Іtn€ €Єy to obrzydliwe cmentarzysko. Tak zako€Јczy€Єa si€  wojna pana Kleksa z muchami. W tym wszystkim jedna rzecz wprawi€Єa nas w zdumienie: gdy!znaczna cz€ €Ђ€Ї much by€Єa ju€Ѓ wyt€ piona, spoza ich czarnychroj€Ёw wy€Єoni€Єa si€  posta€Ї !fryzjera Filipa, kt€Ёry spa€Є na otomanie w gabinecie pana Kleksa. Pocz€Іtkowo nie zauwa€Ѓyli€Ђmy go zupe€Єnie, takby€Є oblepiony przez muchy, kiedy jednak wreszcie dostrzeg€Є go kt€Ёry€Ђ z "ch€Єopc€Ёw, nie mogli€Ђmy wyj€Ђ€Ї z podziwu, €Ѓe naj€Ђcie much, kt€Ёre go szczelnie obsiad€Єy, $nie zdo€Єa€Єo zak€Є€Ёci€Ї jego snu. Jedynie g€Єo€Ђne, przerywane chrapanie pozwala€Єo si€  domy€Ђla€Ї, €Ѓe nie by€Є to sen przyjemny ani b€Єogi. Po wyt€ pieniu much pan Kleks obudzi€Є Filipa, kaza€Є nam wyj€Ђ€Ї z gabinetu, zamkn€І€Є drzwi na klucz i odby€Є z Filipem d€Єug€І, tajemnicz€І rozmow€ . Gdy po pewnym czasie drzwi otworzy€Єy si€ , Filip wyszed€Є bardzo wzburzony i o€Ђwiadczy€Є panu Kleksowi podniesionym g€Єosem: - Od dzisiaj prosz€  sobie znale€Ѕ€Ї innego fryzjera. Nie "b€ d€  wi€ cej strzyg€Є ani pana, ani pa€Јskich uczni€Ёw. Dosy€Ї mam ju€Ѓ wyczekiwania i obietnic. Przyprowadz€  go w tym tygodniu. I to !nieodwo€Єalnie. Dla niego mia€Єa by€Ї ta Akademia, a nie dla tej ca€Єej pa€Јskiej ha€Єastry! €ќegnam pana, panie Kleks. I nie zwracaj€Іc na nas uwagi, wyszed€Є z Akademii, trzaskaj€Іc po drodze wszystkimi drzwiami. Po chwili dolecia€Є nas z parku jego przera€Ѕliwy €Ђmiech. W !€Ђwietle ksi€ €Ѓyca widzieli€Ђmy przez okno, jak przesadzi€Є bram€  i pobieg€Є ulic€І Czekoladow€І w kierunku miasta. P€Ё€Ѕn€І noc€І zasiedli€Ђmy do kolacji. Pan Kleks przez ca€Єy "czas nad czym€Ђ rozmy€Ђla€Є i by€Є tak roztargniony, €Ѓe kalafiory,kt€Ёre dla nas przyrz€Іdzi€Є, mia€Єy czarny kolor i smakiem przypomina€Єy pieczone jab€Єka. Po kolacji pan Kleks wezwa€Є dosiebie dw€Ёch Andrzej€Ёw i kaza€Є im zanie€Ђ€Ї do naszej "sypialni dwa €Є€Ё€Ѓka i po€Ђciel, gdy€Ѓ jak oznajmi€Є, spodziewa si€  w ka€Ѓdej chwili dw€Ёch nowych uczni€Ёw. Gdy Andrzeje wykonali to polecenie, udali€Ђmy si€  do sypialni i pogr€І€Ѓyli€Ђmy si€  niebawem w g€Є€ bokim €Ђnie. Na tym ko€Јczy si€  opis jednego dnia, sp€ dzonego przeze mnie w Akademii pana Kleksa. ‚‚Ž‚‚‚‘‚’‚“‚”‚•‚–‚—‚˜‚™‚š‚›‚œ‚‚ž‚Ÿ‚ ‚Ё‚Ђ‚Ѓ‚Є‚Ѕ‚І‚Ї‚Ј‚Љ‚Њ‚Ћ‚Ќ‚­‚Ў‚Џ‚А‚Б‚‚ÂД‚Е‚Ж‚З‚И‚Й‚К‚Л‚М‚Н‚О‚ςЂт҂ӂԂՂւׂШ‚Щ‚Ъ‚Ы‚Ь‚Э‚Ю‚Я‚а‚б‚в‚г‚д‚е‚ж‚з‚и‚й‚к‚л‚мDzie€Ј pierwszego wrze€Ђnia obfitowa€Є w wydarzenia o #niezwyk€Єej donios€Єo€Ђci. By€Єa to niedziela i ka€Ѓdy z nas m€Ёg€Є robi€Ї, co mu si€  tylko podoba€Єo. Artur uczy€Є swego tresowanego kr€Ёlika rachowa€Ї,Alfred wycina€Є fujarki, Anastazy strzela€Є z €Єuku, jeden z Antonich, kl€ cz€Іc nadwielkim mrowiskiem, obserwowa€Є €Ѓycie mr€Ёwek, Albert zbiera€Є kasztany i #€Ѓo€Є€ dzie, ja za€Ђ bawi€Єem si€  moimi guzikami i uk€Єada€Єem z nich rozmaite figury i postacie. Pan Kleks by€Є nie w humorze. W og€Ёle straci€Є humor od czasu owej k€Є€Ёtni z Filipem. Nie przypuszcza€Єem, €Ѓe Filip mo€Ѓe by€Ї kim€Ђ wa€Ѓnym w €Ѓyciu pana Kleksa i €Ѓe ten fryzjer i dostawca pieg€Ёw ma prawo podnosi€Ї na niego g€Єos itrzaska€Ї drzwiami. Pan Kleks !nie myli€Є si€ , €Ѓe Filip chyba zwariowa€Є. Jednak w Akademii "od tego dnia co€Ђ si€  zmieni€Єo. !Pan Kleks przygarbi€Є si€  nieco,!chodzi€Є zamy€Ђlony i po ca€Єych dniach zaj€ ty by€Є reperowaniem swojej powi€ kszaj€Іcej pompki. Coraz cz€ €Ђciej podczas wyk€Єad€Ёw wyr€ cza€Є si€  Mateuszem, w kuchni przez roztargnienie przypala€Є potrawy i malowa€Є jena nieodpowiednie kolory, a naka€Ѓdy odg€Єos dzwonka przy bramie podbiega€Є do okna i nerwowo szarpa€Є brwi. Gdy owego dnia, kt€Ёry opisuj€ , u€Єo€Ѓy€Єem z moich guzik€Ёw pi€ knego zaj€Іca. pan !Kleks nachyli€Є si€  nade mn€І i posypa€Є u€Єo€Ѓon€І figur€  br€Іzowym proszkiem. Zaj€Іc !nagle poruszy€Є si€ , pobieg€Є w kierunku drzwi i uciek€Є unosz€Іc z sob€І moje guziki. Panu Kleksowi spodoba€Є si€  wida€Ї bardzo ten €Ѓart, gdy€Ѓ zacz€І€Є si€  g€Єo€Ђno €Ђmia€Ї, natychmiast jednak posmutnia€Є na nowo i rzek€Є: !- C€Ё€Ѓ z tego, €Ѓe znam si€  na kolorowych proszkach, na farbach i na szkie€Єkach, kiedynie mog€  sobie poradzi€Ї z tymniezno€Ђnym Filipem. Przeczuwam, €Ѓe b€ d€  mia€Є przez niego mn€Ёstwo zgryzot i przykro€Ђci. Po prostu uwzi€І€Є si€  na mnie. Zdziwi€Єy mnie s€Єowa pana Kleksa, gdy€Ѓ nie wyobra€Ѓa€Єem sobie, aby taki wielki cz€Єowieknie m€Ёg€Є sobie z kimkolwiek poradzi€Ї. Pan Kleks, zgaduj€Іc moje $my€Ђli, przybli€Ѓy€Є si€  do mnie i dalej m€Ёwi€Є szeptem: - Tobie jednemu mog€  to wyzna€Ї, bo jeste€Ђ moim najlepszym uczniem. Filip domaga si€ , abym przyj€І€Є do Akademii dw€Ёch jego syn€Ёw. Powymy€Ђla€Є dla nich nowe !imiona, kt€Ёre zaczynaj€І si€  na#liter€  A, i grozi mi, €Ѓe w razie ich nieprzyj€ cia odbierze nam wszystkie piegi. W dodatku ostatnio zwariowa€Є, robi mi na&z€Єo€Ђ€Ї i nie przestaje si€  €Ђmia€Ї.Zobaczysz, €Ѓe ta historia "bardzo €Ѓa€Єo€Ђnie si€  sko€Јczy. Po tych s€Єowach wyj€І€Є z #kieszeni gar€Ђ€Ї guzik€Ёw, rzuci€Є "je na pod€Єog€  tak zr€ cznie, €Ѓesame u€Єo€Ѓy€Єy si€  w figur€  mego zaj€Іca, i wyszed€Є z pokoju kurcz€Іc si€  i podskakuj€Іc na jednej nodze. Ta rozmowa tak mnie zaintrygowa€Єa, €Ѓe postanowi€Єem odszuka€Ї Mateusza i wypyta€Ї go o szczeg€Ё€Єy dotycz€Іce stosunk€Ёw pana Kleksa z Filipem. Mateusz sp€ dza€Є zazwyczaj niedziele w bajce o s€Єowiku i r€Ё€Ѓy, dok€Іd lata€Є na nauk€  !s€Єowiczego €Ђpiewu. Uda€Єem si€ wi€ c do parku w nadziei, €Ѓe dostrzeg€  go w chwili, gdy b€ dzie wraca€Є do Akademii. W parku uderzy€Єo mnie jakie€Ђ osobliwe poruszenie i szelesty. "Po€Ѓ€Ё€Єk€Єe ju€Ѓ nieco podszycie parku wrza€Єo, krzaki chwia€Єy !si€ , trawa si€  ko€Єysa€Єa, nie ulega€Єo w€Іtpliwo€Ђci, €Ѓe strumie€Ј niewidzialnych istot przesuwa si€  spodem parku, omijaj€Іc drogi i €Ђcie€Ѓki. Pobieg€Єem w kierunku owego "ruchu i kiedy zbli€Ѓy€Єem si€  do stawu, zrozumia€Єem, co zasz€Єo. Ca€Єa woda by€Єa spuszczona, ryby trzepota€Єy si€  rozpaczliwie na suchym dnie, a nieprzejrzane szeregi !€Ѓab i rak€Ёw wyruszy€Єy w €Ђwiatw poszukiwaniu jakiej€Ђ nowej,odpowiedniej siedziby. Towarzyszy€Єem im przez pewien czas, podziwiaj€Іc zw€Єaszcza €Ѓaby, kt€Ёre w zgodnych podskokach, nie robi€Іc sobie nic z mojej obecno€Ђci, zd€І€Ѓa€Єy za przewodniczk€І. Kiedy podszed€Єem do niej, aby si€  przyjrze€Ї, zobaczy€Єem, €Ѓe ma z€Єot€І koron€  na g€Єowie, i "domy€Ђli€Єem si€  od razu, €Ѓe to Kr€Ёlewna €ќabka, kt€Ёr€І ju€Ѓ niegdy€Ђ widzia€Єem. #- Poznaj€  ci€ , ch€Єopcze, by€Єe€Ђniedawno w mojej bajce i zachowa€Єam o tobie mi€Єe wspomnienie. Czy widzisz, co si€  sta€Єo? Pan Kleks z niewiadomych powod€Ёw zabra€Єca€Є€І wod€  ze stawu, pozostawiaj€Іc wszystkie €Ѓaby, ryby i raki na pastw€  losu. Postanowi€Єam nie€Ђ€Ї im ratunek i dlatego opu€Ђci€Єam m€Ёj podziemny pa€Єac. Chocia€Ѓ jestem z innej bajki, ale €Ѓaba €Єatwiej zrozumie €Ѓab€  ni€Ѓ pana Kleksa. Nic te€Ѓ dziwnego,€Ѓe moje rodaczki z waszego stawu posz€Єy za mn€І. - A dok€Іd je prowadzisz, Kr€Ёlewno €ќabko? - zapyta€Єem wzruszony jej s€Єowami. - Nie jestem jeszcze ca€Єkiem zdecydowana - odrzek€Єa. - Mog€  zaprowadzi€Ї je do jeziora z bajki o zakl€ tym jeziorze albo do stawu z bajki o zielonej wodnicy. - My chcemy do stawu! - zarechota€Єy ch€Ёrem €Ѓaby. Skaka€Єy przy tym tak wysoko, €Ѓe poch€Ёd ich przypomina€Є €Ѓabi cyrk, je€Ђli taki gdziekolwiek istnieje. Raki w€ drowa€Єy w milczeniu w pewnym odst€ pie. Nie wydawa€Єy €Ѓadnych d€Ѕwi€ k€Ёw, z trudem tylko pow€Є€Ёczy€Єy kleszczami. By€Єa !ich nieprzebrana wprost ilo€Ђ€Ї, niemal tyle€Ѓ co €Ѓab, a mo€Ѓe nawet jeszcze wi€ cej. Niekt€Ёre spo€Ђr€Ёd nich, zapewne z wysi€Єku i ze zm€ czenia, porobi€Єy si€  zupe€Єnie czerwone, jakby je kto pola€Є wrz€Іtkiem. Nie mog€Єem oderwa€Ї oczu od tego widoku, przypomnia€Єem sobie jednak o nieszcz€ €Ђliwychrybach, pozostawionych bez wody, przeprosi€Єem wi€ c $Kr€Ёlewn€  €ќabk€  i chcia€Єem ju€Ѓ odej€Ђ€Ї, lecz zatrzyma€Є mnie jej b€Єagalny g€Єos: - Adasiu, zaczekaj jeszcze! Czy pami€ tasz, jak podczas twej bytno€Ђci w moim pa€Єacu pozwoli€Єam ci zabra€Ї ze skrzyni z€Єoty kluczyk? Bez "niego nie b€ d€  si€  teraz mog€Єa dosta€Ї ani do bajki o zakl€ tymjeziorze, ani do bajki o zielonej wodnicy, a przecie€Ѓ tylko w bajce mo€Ѓe si€  !znale€Ѕ€Ї miejsce dla moich €Ѓab i rak€Ёw. By€Єam ju€Ѓ w wielkim k€Єopocie z tego powodu, ale skoro los zes€Єa€Є mi ciebie, b€Єagam ci€ , zwr€Ё€Ї mi z€Єoty kluczyk, a ocalisz wszystkie stworzenia, kt€Ёre tu widzisz. - Kluczyk? - rzek€Єem. - Kluczyk? Ale€Ѓ tak, oczywi€Ђcie,"ch€ tnie ci go zwr€Ёc€ , kr€Ёlewo.Nie pami€ tam tylko, gdzie go schowa€Єem. Zdaje si€ , €Ѓe zabra€Є go pan Kleks. Poczekaj "chwil€ , zaraz do ciebie wr€Ёc€ . Nie wiedzia€Єem, do czego !wpierw mam si€  zabra€Ї. €ќal mi !by€Єo €Ѓab, kt€Ёre s€Єab€Єy ju€Ѓ wskutek braku wody, ale bardziej jeszcze niepokoi€Єem "si€  o ryby. Pobieg€Єem co si€Є doAkademii, zebra€Єem kilku !ch€Єopc€Ёw, kt€Ёrzy nawin€ li mi si€  po drodze, opowiedzia€Єem im o tym, co zasz€Єo, i "nam€Ёwi€Єem ich, aby zaj€ li si€  losem ryb. Pana Kleksa €Ѓaden z nich nie widzia€Є, zacz€І€Єem go tedy szuka€Ї po ca€Єej Akademii. Nie !mog€Іc go znale€Ѕ€Ї ani na dole, ani w jego pokoju, wpad€Єem do szpitala chorych sprz€ t€Ёw. Rozejrza€Єem si€  po sali. Tak. Pan Kleks by€Є tam, ale to, co robi€Є, przechodzi€Єo po prostu ludzkie wyobra€Ѓenie. Nie wi€ kszy od Tomcia Palucha, wisia€Є uczepiony r€ kami i nogami u wahad€Єa zegara i hu€Ђta€Є si€  na nim jak na hu€Ђtawce, powtarzaj€Іc raz poraz g€Єo€Ђno: - Tik-tak, tik-tak, tik-tak. W tej samej chwili zegar zacz€І€Є wydzwania€Ї godzin€  i pan Kleks zawt€Ёrowa€Є mu d€Ѕwi€ cznym basem: - Bim-bam-bom. Na m€Ёj widok przerwa€Є hu€Ђtanie, zeskoczy€Є na pod€Єog€ , rozkurczy€Є si€ , rozprostowa€Є i jakby na poczekaniu ur€Ёs€Є. - Zawsze musicie mi przeszkadza€Ї! - rzek€Є rozdra€Ѓnionym g€Єosem. - O co chodzi? Przecie€Ѓ widzisz, €Ѓe ucz€  zegar m€Ёwi€Ї. Natychmiast jednak opanowa€Є si€  i rzek€Є uprzejmie, jak zazwyczaj: - Przykro mi, Adasiu, €Ѓe robisztakie zdziwione oczy. Ach, to wszystko wina tego pod€Єego Filipa. Chce mnie po prostu zniszczy€Ї. Wszystko si€  we mnie psuje i coraz trudniej zachowa€Ї mi normalny wzrost. Dos€Єownie malej€  z dnia na dzie€Ј. A teraz mam nowe zmartwienie: p€Єomyki €Ђwiec zacz€ €Єy mnie tak parzy€Ї od pewnego czasu, €Ѓe dzisiaj musia€Єem powyrzuca€Ї je z kieszeni i zala€Ї wod€І ze stawu. Fatalne to wszystko, fatalne! Nie opowiadaj tego nikomu, bo strac€  do ciebie zaufanie. Czego sobie €Ѓyczyszode mnie? Po co przyszed€Єe€Ђ? Opowiedzia€Єem panu Kleksowi, jak €Ѓa€Єosne w swych skutkachby€Єo spuszczenie stawu, powiadomi€Єem go o wymarszu €Ѓab i rak€Ёw i poprosi€Єem wydanie mi z€Єotego kluczyka, !kt€Ёry - jak domy€Ђla€Єem si€  - schowa€Є w bezdennych kieszeniach swych spodni. Pan Kleks spos€ pnia€Є. - Szkoda, wielka szkoda! - rzek€Є po chwili. - €ќaby nie b€ d€І nam wi€ cej uk€Єada€Єy swoich wierszyk€Ёw. Ale nie mia€Єem przecie€Ѓ innego wyj€Ђcia. Musia€Єem ugasi€Ї p€Єomyki €Ђwiec, w przeciwnym bowiem razie ca€Єa Akademia posz€Єaby z dymem. Potrzebna pє0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП7€ч cі8g " cY9‰A cМ:Ъ S c;+‚ c‚<Ÿ5І х=E6W W €юmi jest koniecznie ogniotrwa€Єakiesze€Ј. A co si€  stanie z rybami? Mo€Ѓe uda mi si€  wymy€Ђli€Ї jaki€Ђ ratunek dla nich... Aha, prawda! Chcia€Єe€Ђ "abym ci odda€Є kluczyk... Zaraz... M€Ёwi€Іc to, pan Kleks zacz€І€Є skrupulatnie przeszukiwa€Ї kieszenie. - Musz€  ci wyzna€Ї - zauwa€Ѓy€Єszeptem - €Ѓe mam jeszcze jedn€І zgryzot€ . Od czasu k€Єopot€Ёw z Filipem pozarasta€Єa mi wi€ kszo€Ђ€Ї moich kieszeni. Nie mog€  ju€Ѓ wcale do nich si€  dosta€Ї. Ale "kluczyk szcz€ €Ђliwie znalaz€Єem. Masz, zanie€Ђ go Kr€Ёlewnie €ќabce, pozdr€Ёw j€І ode mnie i przepro€Ђ za spuszczenie stawu. Po tych s€Єowach pan Kleks uczepi€Є si€  znowu wahad€Єa i j€І€Є si€  buja€Ї na nim, powtarzaj€Іc za ka€Ѓdym odchyleniem: - Tik-tak, tik-tak, tik-tak. Pobieg€Єem z kluczykiem do parku i z€Єo€Ѓy€Єem go u st€Ёp Kr€Ёlewny €ќabki. - Jestem ci niezmiernie wdzi€ czna - rzek€Єa kr€Ёlewna. - Bior€  ten kluczyk, ale nie s€Іd€Ѕ, €Ѓe b€ dziesz pokrzywdzony. W zamian za tootrzymasz ode mnie €ќabk€  Podaj€Єapk€ . B€ dzie ci ona pomocna we wszystkich sprawach, kt€Ёre przedsi€ we€Ѕmiesz. Po tych s€Єowach kr€Ёlewna powiedzia€Єa kilka s€Є€Ёw po €Ѓabiemu i po chwili z t€Єumu otaczaj€Іcych j€І €Ѓab wyskoczy€Єa €Ѓabka nie wi€ kszaod muchy. Mia€Єa barw€  jasnozielon€І i l€Ђni€Єa, jakby by€Єa pokryta emali€І. - We€Ѕ j€І sobie - rzek€Єa !kr€Ёlewna. - Najlepiej ukryj j€І we w€Єosach i dawaj jej codziennie jedno ziarnko ry€Ѓu.!Wzi€І€Єem €ќabk€  Podaj€Єapk€  i !posadzi€Єem j€І sobie na g€Єowie.W€Ђlizn€ €Єa si€  natychmiast pomi€ dzy w€Єosy, a by€Єa tak ma€Єa, €Ѓe wcale jej nie poczu€Єem. Nast€ pnie podzi€ kowa€Єem kr€Ёlewnie, po€Ѓegna€Єem j€І z wielkim szacunkiem i przeskakuj€Іc przez gromady €Ѓab i rak€Ёw, pobieg€Єem nad staw. Zasta€Єem tam ju€Ѓ pana Kleksa w otoczeniu kilkunastu uczni€Ёw. Wygl€Іda€Є tak jak zazwyczaj, tylko by€Є znowu cokolwiek mniejszy. Na polecenie pana Kleksa ch€Єopcy powrzucali ci€ €Ѓko dysz€Іce ryby do wielkich kosz€Ёw sprowadzonych z lamusa. - Za mn€І - rzek€Є pan Kleks. Ruszyli€Ђmy za nim, uginaj€Іc si€  pod ci€ €Ѓarem kosz€Ёw, !min€ li€Ђmy kasztanow€І alej€  i malinowy chru€Ђniak, a po niejakim czasie, przedzieraj€Іcsi€  przez g€Іszcze drzew, dotarli€Ђmy do muru bajek. Pan Kleks zatrzyma€Є si€  przed furtk€І z napisem: Bajka o rybaku i rybaczce i otworzy€Є $k€Є€Ёdk€ . Z daleka ju€Ѓ ujrzeli€Ђmyrybaka, kt€Ёry sta€Є na brzegu morza i €Єowi€Є niewodem ryby. Powita€Є nas bardzo serdecznie$i u€Ђmiechn€І€Є si€  €Ѓyczliwie, niewyjmuj€Іc z ust glinianej fajeczki. Wyrzucili€Ђmy ryby z kosz€Ёw dowody, a potem, id€Іc za rad€І rybaka, skorzystali€Ђmy ze "sposobno€Ђci i wyk€Іpali€Ђmy si€  w morzu, gdy€Ѓ dzie€Ј by€Є nadzwyczaj ciep€Єy. Gdy wr€Ёcili€Ђmy do parku, nie #by€Єo ju€Ѓ ani €Ѓab, ani rak€Ёw, a po dnie stawu spacerowa€Єy !€Ђlimaki bawi€Іc si€  w wilgotnymmule. Zamierzali€Ђmy ju€Ѓ wraca€Ї do domu na obiad, gdy naraz ujrzeli€Ђmy nad sob€І Mateusza. Niezwykle podniecony kr€І€Ѓy€Є nad naszymi g€Єowami i wo€Єa€Є na ca€Єy g€Єos: - Aga, onik! Aga, onik! Pan Kleks pierwszy zrozumia€Є i"j€І€Є wpatrywa€Ї si€  w niebo. Po !chwili i on r€Ёwnie€Ѓ zawo€Єa€Є: - Uwaga, balonik! Istotnie, ma€Єy punkcik, wisz€Іcy wysoko w g€Ёrze, !pocz€І€Є przybli€Ѓa€Ї si€  coraz bardziej, a€Ѓ wreszcie zupe€Єnie#wyra€Ѕnie mo€Ѓna by€Єo rozr€Ё€Ѓni€Їniebieski balonik z umocowanym u spodu koszyczkiem. Pan Kleks ucieszy€Є si€  ogromnie i zacieraj€Іc z zadowolenia r€ ce, raz po raz powtarza€Є: - Moje oko wraca z ksi€ €Ѓyca! Balonik opada€Є coraz szybciej,a gdy ju€Ѓ by€Є na wysoko€Ђci ramienia, pan Kleks wyj€І€Є z koszyczka swoje oko, zerwa€Є z prawej powieki plaster i w€Єo€Ѓy€Є oko na miejsce. - Nie! No, co€Ђ podobnego! - wo€Єa€Є z zachwytem. - Tego jeszcze nikt nie widzia€Є! Co zacuda! Co za cuda! Widz€  €Ѓyciena ksi€ €Ѓycu! Takiej bajki jeszcze nikt dot€Іd nie wymy€Ђli€Є! Z zazdro€Ђci€І patrzyli€Ђmy na pana Kleksa, kt€Ёry sta€Є jak urzeczony i upaja€Є si€  ksi€ €Ѓycowymi widokami, dostarczonymi mu przez wszechwidz€Іce oko. !Opanowa€Є si€  wreszcie i rzek€Є do nas: - Histori€І o ksi€ €Ѓycowych ludziach za€Їmi€  wszystkie dotychczasowe bajki. Ale na toprzyjdzie czas. - A mo€Ѓe pan profesor opowie nam j€І teraz? - odezwa€Є si€  Anastazy. - Na wszystko musi by€Ї odpowiednia pora - odrzek€Є pan Kleks. - Teraz p€Ёjdziemy do domu na obiad, a po obiedzie odczytam wam z sennika mojej Akademii sen, kt€Ёry si€  przy€Ђni€Є Adasiowi Niezg€Ёdce. Ch€Єopcy ucieszyli si€  bardzo t€І wiadomo€Ђci€І. Szybko tedy zjedli€Ђmy obiad, po czym zebrali€Ђmy si€  w sali szkolnej. Pan Kleks siad€Є przy katedrze, otworzy€Є wielk€І ksi€ g€ , zawieraj€Іc€І opisy najpi€ kniejszych sn€Ёw, i zacz€І€Є czyta€Ї: Sen o siedmiu szklankach &€ћni€Єo mi si€ , €Ѓe si€  zbudzi€Єem. Pan Kleks poprzemienia€Є w ch€Єopc€Ёw wszystkie krzes€Єa, %sto€Єy i sto€Єki, €Є€Ё€Ѓka, €Єawki i !wieszad€Єa, szafy i p€Ё€Єki, tak €Ѓe €Є€Іcznie z uczniami Akademii by€Єo nas przesz€Єo stu. - Zawioz€  was dzisiaj do Chin - o€Ђwiadczy€Є pan Kleks. Gdy wyjrza€Єem przez okno, ujrza€Єem stoj€Іcy przed domemmale€Јki poci€Іg, z€Єo€Ѓony z pude€Єek od zapa€Єek, przyczepionych do czajnika zamiast lokomotywy. Czajnik "by€Є na k€Ё€Єkach i bucha€Єa ze€Ј para. Powsiadali€Ђmy do male€Јkich tych wagonik€Ёw i okaza€Єo si€ ,!€Ѓe wszyscy pomie€Ђcili€Ђmy si€  w nich doskonale. Pan Kleks siad€Є na czajniku i !poci€Іg nasz mia€Є ju€Ѓ ruszy€Ї, gdy nagle na niebie nad nami rozpostar€Єa si€  ogromna czarna chmura. Zerwa€Є si€  wicher, kt€Ёry powywraca€Є pude€Єka od zapa€Єek. Zapowiada€Єa si€  straszliwa burza. Wobec tego pobieg€Єem do kuchni, wzi€І€Єem siedem szklanek, ustawi€Єem je na tacy, z kom€Ёrki porwa€Єem !drabin€  i wr€Ёci€Єem przed dom. Pan Kleks usi€Єowa€Є r€ kami powstrzyma€Ї par€ , kt€Ёra wydobywa€Єa si€  z czajnika i €Є€Іczy€Єa si€  z chmurami. !- Ratuj, Adasiu, m€Ёj poci€Іg! - wo€Єa€Є pan Kleks podskakuj€Іc wraz z pokrywk€І czajnika. Nie ogl€Іdaj€Іc si€  na nikogo, przystawi€Єem drabin€  do dachuAkademii i trzymaj€Іc w lewej d€Єoni tac€  z siedmioma szklankami, wdrapa€Єem si€  na najwy€Ѓszy szczebel drabiny. Gdy tylko znalaz€Єem si€  na !szczycie, drabina zacz€ €Єa si€  wyd€Єu€Ѓa€Ї tak szybko, €Ѓe niebawem dotar€Єa do czarnej chmury i opar€Єa si€  o jej brzeg. Niewiele my€Ђl€Іc schwyci€Єem w %d€Єo€Ј €Єy€Ѓk€ , kt€Ёr€І zabra€Єem z #kuchni, i j€І€Єem ni€І rozgarnia€Ї chmur€ . Najpierw zebra€Єem z wierzchu ca€Єy deszcz i wla€Єemgo do pierwszej szklanki. Nast€ pnie zeskroba€Єem pokrywaj€Іcy chmur€  €Ђnieg i wsypa€Єem do drugiej szklanki. Do trzeciej szklanki wrzuci€Єemgrad, do czwartej - grzmot, do pi€Іtej - b€Єyskawic€ , do sz€Ёstej - wiatr. Gdy nape€Єni€Єem w ten spos€Ёb wszystkie sze€Ђ€Ї szklanek, okaza€Єo si€ , €Ѓe zebra€Єem !€Єy€Ѓk€І ca€Є€І chmur€ , tak jak "zbiera si€  ko€Ѓuch z mleka, i €Ѓeniebo dzi€ ki temu ju€Ѓ si€  wypogodzi€Єo. Nie wiedzia€Єem tylko, do czego s€Єu€Ѓy€Ї ma si€Ёdma szklanka. Zbieg€Єem szybko po drabinie na sam d€Ё€Є, ale w miejscu, gdzie sta€Є poci€Іg pana Kleksa,!nikogo ju€Ѓ nie zasta€Єem, gdy€Ѓ wszyscy ch€Єopcy przemienili si€  przez ten czas w srebrne !widelce, kt€Ёre rz€ dem le€Ѓa€Єy na ziemi. !Zosta€Є tylko pan Kleks, zaj€ ty w dalszym ci€Іgu swoim czajnikiem i usi€Єuj€Іcy palcem zatka€Ї jego dzi€Ёbek. Ustawi€Єem tac€  z siedmioma szklankami na trawie i nakry€Єem j€І chustk€І tak, jak to czyni€І cyrkowi sztukmistrze. - Co€Ђ ty narobi€Є! - rzek€Є do mnie wreszcie pan Kleks. - Ukrad€Єe€Ђ chmur€ . Odt€Іd ju€Ѓ nigdy nie b€ dzie deszczu ani €Ђniegu, ani nawet wiatru. Wszyscy b€ dziemy musieli zgin€І€Ї od posuchy i upa€Єu. Rzeczywi€Ђcie, w g€Ёrze nad "nami wisia€Є przeczysty b€Є€ kit inagle zorientowa€Єem si€ , €Ѓe jest to emaliowany niebieski czajnik, zupe€Єnie taki sam, na!jakim siedzia€Є pan Kleks, tylko wielko€Ђci ca€Єego nieba. Z "czajnika s€Іczy€Єo si€  na ziemi€ s€Єo€Јce, a raczej z€Єocisty wrz€Іtek, kt€Ёry parzy€Є nas niemi€Єosiernie. Pan Kleks, nie mog€Іc znie€Ђ€Ї takiego upa€Єu, zacz€І€Є szybko #rozbiera€Ї si€ , ale mia€Є na sobietyle surdut€Ёw, €Ѓe zdejmowanieich nie mia€Єo ko€Јca. Kiedy zobaczy€Єem, €Ѓe g€Єowa jego "zacz€ €Єa si€  tli€Ї i z w€Єos€Ёw buchn€І€Є dym, porwa€Єem z tacyszklank€  z deszczem i wyla€Єemj€І na pana Kleksa. !R€Ёwnocze€Ђnie lun€І€Є rz€ sisty deszcz, tylko €Ѓe pada€Є tym !razem nie z g€Ёry na d€Ё€Є, lecz z do€Єu do g€Ёry. Wygl€Іda€Єo to tak, jak fontanna tryskaj€Іca z ziemi. "- €ћniegu! - wo€Єa€Є pan Kleks. - "€ћniegu, bo sp€Єon€  doszcz€ tnie!Schwyci€Єem wobec tego szklank€  ze €Ђniegiem i $wybieraj€Іc €Ђnieg €Єy€Ѓk€І, j€І€Єemok€Єada€Ї nim g€Єow€  pana Kleksa. Skutek by€Є zdumiewaj€Іcy, $gdy€Ѓ €Ђnieg pocz€І€Є mno€Ѓy€Ї si€  "z tak€І szybko€Ђci€І, €Ѓe pokry€Є ca€Єy park. W tej samej chwili spod €Ђniegu wyskokczy€Єy wszystkie srebrne widelce i wiruj€Іc jak op€ tane, zabra€Єy si€  do rzucania kulami ze €Ђniegu. W widelcach rozpoznawa€Єem raz po raz to Artura, to Alfreda, to Anastazego, to znowu jakiego€Ђ innego koleg€ . Widelce swoim zawrotnym ta€Јcem w €Ђniegu podnios€Єy !tak€І €Ђnie€Ѓyc€ , €Ѓe po prostu nic nie by€Єo wida€Ї. Wpad€Єem tedy na pomys€Є, aby €Ђnieg zdmuchn€І€Ї za pomoc€І wiatru. Wzi€І€Єem wi€ c szklank€  z wiatrem, kt€Ёry wygl€Іda€Є jak rzadki, niebieskawy krem, i wygarn€І€Єem go jednym zamachem €Єy€Ѓki. Takiego wiatru nigdym dot€Іd "nie widzia€Є. D€І€Є jednocze€Ђnie we wszystkich kierunkach, unosz€Іc z sob€І wszystko, co tylko napotka€Є na drodze. !€ћnieg rozwia€Є si€  natychmiast,a srebrne widelce, uniesione wg€Ёr€ , zawis€Єy w niebie jak gwiazdy. Zrobi€Єo si€  bardzo zimno. Spojrza€Єem na pana Kleksa i w pierwszej chwili nie pozna€Єem go wcale. Przeistoczy€Є si€  w ba€Єwana ze"€Ђniegu i weso€Єo pod€Ђpiewywa€Є: Jedzie mr€Ёz, jedzie mr€Ёz. Wiezie €Ђniegu ca€Єy w€Ёz! Pomy€Ђla€Єem, €Ѓe pan Kleks odmrozi€Є sobie rozum, dlatego te€Ѓ wzi€І€Єem czajnik z !wrz€Іtkiem i wyla€Єem ca€Є€І jegozawarto€Ђ€Ї na g€Єow€  pana Kleksa. €ћnieg natychmiast stopnia€Є, "znowu si€  ociepli€Єo i pan Kleks zacz€І€Є rozkwita€Ї. "Naprz€Ёd wypu€Ђci€Є li€Ђcie, potem!p€Іczki, a€Ѓ wreszcie ca€Єa jego g€Єowa i r€ ce pokry€Єy si€  pierwiosnkami. Zrywa€Є je z siebie i zjada€Є z apetytem, przy€Ђpiewuj€Іc: Gdy si€  kwiatk€Ёw dobrze najem, Grudzie€Ј zn€Ёw si€  stanie majem. Po chwili jednak straci€Є humor,a to z tego powodu, €Ѓe pszczo€Єy, zwabione kwiatami na g€Єowie pana Kleksa, obsiad€Єy go ze wszystkich stron i niejedna musia€Єa #zapu€Ђci€Ї €Ѓ€Іd€Єo w jego cia€Єo, %gdy€Ѓ pocz€І€Є €Ѓa€Єo€Ђnie j€ cze€Ї. Gdy po pewnym czasie pszczo€Єy odlecia€Єy, g€Єowa pana Kleksa wygl€Іda€Єa jak wielki b€Іbel, a z oczu jego ciek€Єy du€Ѓe krople g€ stego miodu. Wzi€І€Єem tedy z tacy czwart€І $szklank€ , w kt€Ёrej mie€Ђci€Є si€  grad. Wygl€Іda€Єo to tak, jakby $do szklanki w€Єo€Ѓy€Є kto€Ђ gar€Ђ€Ї grubego €Ђrutu. Wysypa€Єem na d€Єo€Ј kilka ziarnek gradu i wciera€Єem je wg€Єow€  pana Kleksa. Musia€Є dozna€Ї nadzwyczajnej ulgi, gdy€Ѓ zdj€І€Є g€Єow€  z karku i rzuci€Є mi j€І jak pi€Єk€ . Odrzuci€Єem mu j€І z powrotem "w przekonaniu, €Ѓe gr€  w pi€Єk€  lubi tak samo jak ja. Tymczasem pan Kleks, nie mog€Іc widzie€Ї w€Єasnej lec€Іcej ku niemu g€Єowy, tak "niezr€ cznie nadstawi€Є r€ ce, €Ѓeg€Єowa potoczy€Єa si€  w innym "kierunku, odbi€Єa si€  kilka razy !od ziemi i znik€Єa w zaro€Ђlach. Zapyta€Єem pana Kleksa, jak si€ czuje bez g€Єowy, ale nic mi nie odpowiedzia€Є, gdy€Ѓ nie mia€Є czym. W tym czasie w€Єa€Ђnie emaliowany czajnik w g€Ёrze odwr€Ёci€Є si€  zakopconym dnemna d€Ё€Є i naraz zapad€Єa ciemno€Ђ€Ї, w kt€Ёrej tylko srebrne widelce migota€Єy weso€Єo. Pan Kleks sta€Є bez g€Єowy, bezradnie wymachuj€Іc r€ kami.Wyj€І€Єem tedy z pi€Іtej !szklanki b€Єyskawic€ , wygi€І€Єem"j€І na kszta€Єt laski i €Ђwiec€Іc ni€І sobie, uda€Єem si€  na poszukiwanie g€Єowy pana Kleksa. Znalaz€Єem j€І w€Ђr€Ёd pokrzyw. By€Єa ca€Єa poparzona, co wcalenie przeszkadza€Єo jej pod€Ђpiewywa€Ї: Poparzy€Єy mnie pokrzywy, Taki jestem nieszcz€ €Ђliwy! Zwr€Ёci€Єem panu Kleksowi g€Єow€ , b€Єyskawic€  za€Ђ wetkn€І€Єem obok w ziemi€ . "Dawa€Єa tyle €Ђwiat€Єa, €Ѓe by€Єo widno jak w dzie€Ј. - Ch€ tnie bym co€Ђ zjad€Є - powiedzia€Є pan Kleks. Niestety, jedyn€І rzecz€І, kt€Ёr€І posiada€Єem, by€Єa szklanka z grzmotem. - Doskonale! - zawo€Єa€Є pan Kleks. - Nie znam nic smaczniejszego od grzmotu. Przynie€Ђ go tutaj. Wyj€І€Єem grzmot ze szklanki i poda€Єem panu Kleksowi. By€Єa to pi€ kna czerwona kula, przypominaj€Іca owoc granatu.Pan Kleks wydoby€Є z kieszeni scyzoryk, pokraja€Є grzmot na #€Їwiartki, obra€Є ze sk€Ёrki zjad€Єz ogromnym apetytem, oblizuj€Іc si€  smakowicie. Po chwili jednak rozleg€Є si€  pot€ €Ѓny huk i pan Kleks, rozsadzony od €Ђrodka, rozerwa€Є si€  na tysi€Іc drobnych cz€Іsteczek. W€Єa€Ђciwie ka€Ѓda taka cz€Іsteczka by€Єa samodzielnymma€Єym panem Kleksem, a wszystkie ta€Јczy€Єy weso€Єo na #trawie i €Ђmia€Єy si€  cieniutkimi g€Єosikami. Wzi€І€Єem jedn€І z tych €Ђmiej€Іcych si€  cz€Іsteczek, w€Єo€Ѓy€Єem do si€Ёdmej, pustej szklanki, stoj€Іcej na tacy, i zanios€Єem do kuchni. Nagle przez otwarty lufcik "wdar€Єy si€  z g€Єo€Ђnym brz€ kiemsrebrne widelce, osaczy€Єy mnieze wszystkich stron, a dwa spo€Ђr€Ёd nich, zdaje si€ , €Ѓe Antoni i Albert, usi€Єowa€Єy dosta€Ї si€  do szklanki, gdzie by€Є male€Јki pan Kleks. Ratuj€Іc go przed widelcami, szybko wstawi€Єem szklank€  dokredensu i mocno zatrzasn€І€Єem drzwiczki. W tej samej chwili obudzi€Єem si€ . Ujrza€Єem nad swoim €Є€Ё€Ѓkiem prawdziwego pana Kleksa, kt€Ёry sta€Є wpatrzony w moje senne lusterko, szarpa€Є sobie brwi i m€Ёwi€Є sam do siebie: - Sen o siedmiu szklankach... Sen o siedmiu szklankach... No, no! ‚н‚о‚п‚р‚с‚т‚у‚ф‚х‚ц‚ч‚ш‚щ‚ъ‚ы‚ь‚э‚ю‚я‚№‚ё‚ђ‚ѓ‚є‚ѕ‚і‚ї‚ј‚љ‚њ‚ћ‚ќ‚§‚ў‚џƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒ ƒ ƒ ƒ ƒ ƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒƒ ƒ!ƒ"ƒ#ƒ$ƒ%ƒ&ƒ'ƒ(ƒ)ƒ*ƒ+ƒ,Przez ca€Єy wrzesie€Ј la€Єy ulewne deszcze. Na krok nie wychodzili€Ђmy z domu, zabawyw parku i gry na boisku usta€Єy zupe€Єnie, pan Kleks posmutnia€Є"i sta€Є si€  dziwnie ma€Єom€Ёwny, jednym s€Єowem - wyra€Ѕnie "zacz€ €Єo si€  co€Ђ psu€Ї w naszej Akademii. Kt€Ёrego€Ђ wieczoru pan Kleks !o€Ђwiadczy€Є nam, €Ѓe €Ѓycie bez motyli i bez kwiat€Ёw bardzo go nu€Ѓy i €Ѓe wskutek tego musi zacz€І€Ї wcze€Ђniej chodzi€Ї spa€Ї. Po€Ѓegnali€Ђmy si€  tedy z panemKleksem i udali€Ђmy si€  do naszej sypialni. - Nudno mi - rzek€Є jeden z Aleksandr€Ёw. A ja wam co€Ђ powiem - odezwa€Є si€  nagle Artur - pan Kleks ma jakie€Ђ wyra€Ѕne zmartwienie. Czy €Ѓaden z was nie zauwa€Ѓy€Є, €Ѓe sta€Є si€  troch€  mniejszy, ni€Ѓ by€Є dotychczas? - Istotnie! - zawo€Єa€Є jeden z Antonich. - Pan Kleks maleje. - A mo€Ѓe mu si€  popsu€Єa jego powi€ kszaj€Іca pompka? - zapyta€Є Anastazy. Nie bra€Єem udzia€Єu w rozmowie, gdy€Ѓ by€Єem bardzo "senny. Po€Єo€Ѓy€Єem si€  wi€ c do "€Є€Ё€Ѓka i usn€І€Єem natychmiast. €ћni€Єo mi si€ , €Ѓe jestem m€Єotkiem i €Ѓe pan Kleks rozbija mn€І po kolei wszystkiemoje guziki. Uderzenia m€Єotka "rozlega€Єy si€  po ca€Єej Akademii i wzmog€Єy si€  do tego stopnia,!€Ѓe wreszcie si€  obudzi€Єem, aleuderzenia nie usta€Єy. Pocz€І€Єem wi€ c nas€Єuchiwa€Ї. Nie ulega€Єo w€Іtpliwo€Ђci, €Ѓe owo stukanie dolatywa€Єo z parku i €Ѓe kto€Ђ wali w wej€Ђciow€І bram€ . Zbudzi€Єem natychmiast Anastazego, narzucili€Ђmy sobie!p€Єaszcze i €Ђwiec€Іc latarkami, pobiegli€Ђmy do parku. Za bram€Іsta€Є fryzjer Filip w towarzystwie dw€Ёch jakich€Ђ nieznanych ch€Єopc€Ёw. Wszyscy trzej przemoczeni byli do ostatniej nitki i deszczocieka€Є z nich strumieniami. Anastazy otworzy€Є bram€  i wpu€Ђci€Є niezwyk€Єych nocnych go€Ђci. Nowi uczniowie pana Kleksa! - "zawo€Єa€Є Filip zanosz€Іc si€  od €Ђmiechu. - Przysz€Єe znakomito€Ђci s€Єynnej Akademii, cha-cha! Jeden ma !na imi€  Anatol, a drugi Alojzy. Obydwaj na A, cha-cha! Anatolu, przedstaw si€  kolegom, b€Іd€Ѕ dobrze wychowany! M€Єodzieniec nazwany Anatolemuk€Єoni€Є si€  m€Ёwi€Іc: - Jestem Anatol Kukuryk. A to !jest m€Ёj m€Єodszy brat Alojzy. - Z tymi s€Єowy wskaza€Є d€Єoni€І na drugiego ch€Єopca, kt€Ёrego є0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїП>€ c E? ‚ c Ј@с c A!Х c nBХ+УJ бCˆ3‹ c €D>| ~obaj z Filipem trzymali pod r€ ce. - Bardzo nam przyjemnie pan€Ёw pozna€Ї - rzek€Є z galanteri€І Anastazy. - Niepotrzebnie jednak stoimy na deszczu. Panowie pozwol€І za mn€І. Udali€Ђmy si€  wszyscy do Akademii, pozostawili€Ђmy w sieni zmoczone okrycia, po czym Anastazy wprowadzi€Є "go€Ђci do jadalni i usadowi€Є ich przy stole. Byli wida€Ї bardzo zm€ czeni, gdy€Ѓ Alojzy "natychmiast usn€І€Є i kiwa€Є si€  na krze€Ђle jak chi€Јska figurynka. i Filip przesta€Є si€  €Ђmia€Ї i oznajmi€Є, €Ѓe mia€Є zamiar przyprowadzi€Ї Anatola i Alojzego do Akademii przed wieczorem, ale zab€Є€Іdzi€Є po drodze i wskutek tego dopiero po p€Ё€Єnocy zdo€Єa€Є odszuka€Ї ulic€  Czekoladow€І. - Jeste€Ђcie pewno, panowie, g€Єodni - rzek€Єem. - B€ d€  musia€Є obudzi€Ї pana Kleksa i zawiadomi€Ї go o przybyciu pan€Ёw. - Koniecznie trzeba obudzi€Ї pana Kleksa! - zawo€Єa€Є Filip €Ђmiej€Іc si€  znowu. - Mam dla niego €Ђwie€Ѓutkie piegi, cha-cha! Bardzo chcieliby€Ђcie zobaczy€Ї pana Kleksa, cha-cha! Nieprawda€Ѓ, Anatolu?- B€ dzie to dla mnie wielki zaszczyt - odrzek€Є grzecznie Anatol. Wobec tego pobieg€Єem czym pr€ dzej na g€Ёr€  i zapuka€Єem do sypialni pana Kleksa. Poniewa€Ѓ nikt nie odpowiedzia€Є, zapuka€Єem powt€Ёrnie, potem jeszcze raz. Ale Pan Kleks mia€Є widocznie bardzo mocny sen albo te€Ѓ w "og€Ёle nie chcia€Є si€  obudzi€Ї. !Nacisn€І€Єem klamk€ . Drzwi by€Єy!zamkni€ te na klucz. S€Іdzi€Єem, €Ѓe mo€Ѓe Mateusz us€Єyszy mojestukanie, na pr€Ё€Ѓno jednak w !dalszym ci€Іgu dobija€Єem si€  do drzwi - nikt mi nie odpowiada€Є.!Postanowi€Єem wi€ c sam p€Ёj€Ђ€Ї do kuchni i przyrz€Іdzi€Ї kolacj€  dla ch€Єopc€Ёw i dla Filipa. Znalaz€Єem w spi€Ѓarni dzbanek z mlekiem, pieczywo, mas€Єo, troch€  sera, kur€  na zimno. Ustawi€Єem to wszystko na tacy i si€ gn€І€Єem do kredensu po talerze i szklanki. Naraz w jednej ze szklanek dostrzeg€Єem co€Ђ szarego. W przekonaniu, €Ѓe to mysz nakry€Єem szklank€  d€Єoni€І i !zbli€Ѓy€Єem do €Ђwiat€Єa. To, co zobaczy€Єem, nape€Єni€Єo mnie przera€Ѓeniem. W szklance !siedzia€Є pan Kleks. Male€Јki panKleks. Wyra€Ѕnie rozpozna€Єem jego g€Єow€ , jego dziwaczny str€Ёj, nawet piegi na jego !nosie. Siedzia€Є na dnie szklanki i spa€Є. Wyj€І€Єem go delikatnie dwoma palcami i po€Єo€Ѓy€Єem na talerzyku. Zetkni€ cie z ch€Єodn€І porcelan€І obudzi€Єo pana Kleksa. Zerwa€Є si€  na r€Ёwne nogi, szybko rozejrza€Є si€  dooko€Єa, po czym wydoby€Є z kieszeni powi€ kszaj€Іc€І #pompk€  i przy€Єo€Ѓy€Є j€І do ucha.Niebawem te€Ѓ zacz€І€Є si€  powi€ ksza€Ї, zeskoczy€Є z talerzyka na krzes€Єo, potem na pod€Єog€ , a po paru chwilach sta€Є si€  normalnym, zwyk€Єym panem Kleksem. By€Єem tym wydarzeniem zupe€Єnie oszo€Єomiony i nie !wiedzia€Єem, jak si€  zachowa€Ї. Pan Kleks przygl€Іda€Є mi si€  uwa€Ѓnie przez jaki€Ђ czas, a€Ѓ wreszcie rzek€Є do mnie surowo:- To wszystko tylko ci si€  €Ђni€Єo! Rozumiesz? Idiotyczny, g€Єupi sen! Po prostu jakie€Ђ brednie! Zabraniam ci o tym €Ђnie opowiada€Ї komukolwiek. !Pan Kleks ci zabrania! I €Ѓeby misi€  wi€ cej takie sny nie powtarza€Єy! Pami€ taj! Przeprosi€Єem pana Kleksa, bo !c€Ё€Ѓ innego mia€Єem uczyni€Ї, poczym oznajmi€Єem mu o przybyciu Filipa z dwoma ch€Єopcami. - Porad€Ѕcie sobie beze mnie - rzek€Є pan Kleks. - Daj im kolacj€  i niech id€І spa€Ї, a rano z nimi porozmawiam. Filip mo€Ѓe po€Єo€Ѓy€Ї si€  w moim gabinecie na otomanie. Dobranoc. Po tych s€Єowach wyszed€Є trzasn€Іwszy za sob€І drzwiami.Wybieg€Єem za nim i widzia€Єem,jak po por€ czy wje€Ѓd€Ѓa€Є na g€Ёr€ . "Co€Ђ si€  psuje w Akademii" - pomy€Ђla€Єem. Wr€Ёci€Єem do kuchni, wzi€І€Єem tac€  z kolacj€І i zanios€Єem j€І do jadalni. Alojzy spa€Є w dalszym ci€Іgu. Filip i Anatol zabrali si€  do jedzenia, nie zwracaj€Іc na niego uwagi. - Mo€Ѓe obudzi€Ї pa€Јskiego brata? - zagadn€І€Є Anastazy Anatola. - Pewno jest bardzo g€Єodny. - O, nie. To zbyteczne! - odrzek€Є Anatol. - Taki pokrzepiaj€Іcy sen zast€Іpi mu w zupe€Єno€Ђci jedzenie. Alojzy bardzo nie lubi, €Ѓeby go budzi€Ї. - Zobaczycie, ch€Єopcy, to b€ dzie chluba waszej Akademii, ten €Ђpi€Іcy !kr€Ёlewicz! - €Ђmia€Є si€  Filip zjadaj€Іc kur€ . Po kolacji Anastazy zaprowadzi€Є Filipa do !gabinetu, ja za€Ђ uda€Єem si€  dosypialni, aby przygotowa€Ї €Є€Ё€Ѓka dla obu ch€Єopc€Ёw. Gdy ko€Јczy€Єem przygotowania, w drzwiach ukazali si€  Anastazy i Anatol. Anatol ni€Ёs€Є na r€ kach €Ђpi€Іcego Alojzego. - Bardzo nie lubi, €Ѓeby go !budzi€Ї - wyja€Ђni€Є raz jeszcze Anatol. - Dlatego te€Ѓ nie b€ dziemy go wcale rozbierali: niech sobie €Ђpi w ubraniu. #Po€Єo€Ѓyli€Ђmy go wi€ c ostro€Ѓnie na €Є€Ё€Ѓku, rozebrali€Ђmy si€  szybko i usn€ li€Ђmy wreszcie podziwnych wydarzeniach tej nocy. Nazajutrz zbudzi€Єem si€  bardzo wcze€Ђnie. Przybycie nowych uczni€Ёw do Akademii stanowi€Єo sensacj€  niepospolit€І. Szturchn€І€Єem Alfreda, kt€Ёry spa€Є w s€Іsiednim €Є€Ё€Ѓku, i opowiedzia€Єem mu szeptem o Anatolu i Alojzym. Alfred !zbudzi€Є €Ђpi€Іcego obok Artura, Artur Aleksandra i po chwili w sypialni wrza€Єo jak w ulu. Ranna pobudka Mateusza zasta€Єa wszystkich na nogach.Ch€Єopcy przygl€Іdali si€  ciekawie. Anatolowi, kt€Ёrego obudzi€Єa nasza krz€Іtanina, oraz Alojzemu wyci€Іgni€ temu nieruchomo na €Є€Ё€Ѓku. Nagle drzwi si€  otworzy€Єy i wszed€Є pan Kleks. - Dzie€Ј dobry, ch€Єopcy! - zawo€Єa€Є od progu. - Gdzie s€І wasi nowi koledzy? %Anatol usiad€Є na €Є€Ё€Ѓku. i rzek€Є uprzejmie: - Jestem, panie profesorze. Nazywam si€  Anatol Kukuryk, ato m€Ёj m€Єodszy brat. Wskaza€Є przy tym na Alojzego,kt€Ёry przez ca€Єy czas nawet nie drgn€І€Є. Pan Kleks przyjrza€Є si€  w milczeniu Anatolowi i podszed€Є do Alojzego. "D€Єugo sta€Є nad nim zag€Є€ biony w swych my€Ђlach, wreszcie nachyli€Є si€  i krzykn€І€Є mu prosto w ucho: - Nazywasz si€  Alojzy, prawda? Alojzy nie drgn€І€Є. - Czy mnie s€Єyszysz, Alojzy? -krzykn€І€Є znowu pan Kleks. Alojzy nie drgn€І€Є. W€Ёwczas pan Kleks podni€Ёs€Є mu powieki i zajrza€Є w oczy, d€Єoni€І potar€Є mu policzki i czo€Єo, poklepa€Є po r€ kach. Ale i to nie zdo€Єa€Єo obudzi€Ї Alojzego. - Popatrzcie, ch€Єopcy - "zwr€Ёci€Є si€  do nas pan Kleks. -Alojzy nie jest €Ѓywym "cz€Єowiekiem, tylko lalk€І. By€Єemzawsze przeciwny wprowadzaniu lalek do mojej !Akademii. Ale teraz ju€Ѓ nic nie poradz€ . Alojzy zosta€Є w nocy podst€ pnie przemycony. B€ d€  !mia€Є z nim mn€Ёstwo k€Єopot€Ёw. Musz€  go nauczy€Ї czu€Ї, %my€Ђle€Ї i m€Ёwi€Ї. Spr€Ёbuj€ , mo€Ѓe mi si€  uda. Adasiu, we€Ѕ sobie do pomocy Alfreda i dw€Ёch Antonich i zanie€Ђcie Alojzego ostro€Ѓnie do szpitala chorych sprz€ t€Ёw. Lekcji €Ѓadnych dzisiaj nie b€ dzie, gdy€Ѓ #jestem zaj€ ty. Je€Ђli nie b€ dzie deszczu, mo€Ѓecie p€Ёj€Ђ€Ї z Mateuszem do parku. Po tych s€Єowach pan Kleks troch€  jak gdyby si€  przykurczy€Є i wyszed€Є z pokoju. Bez chwili zw€Єoki przy pomocytrzech wyznaczonych koleg€Ёwzabra€Єem si€  do przenoszenia Alojzego. Jak€Ѓe€Ѓ wielkie jednak by€Єo moje zdziwienie, gdy okaza€Єo si€ , €Ѓe niczyja pomoc nie jest mi potrzebna i €Ѓe sam jeden z €Єatwo€Ђci€І #mog€  unie€Ђ€Ї Alojzego. By€Є lekkijak pi€Ёrko. Gdy trzyma€Єem go na r€ kach, ch€Єopcy otoczyli mnie ze wszystkich stron, pragn€Іc dok€Єadnie si€  przyjrze€Ї. Gdyby nie zadziwiaj€Іca lekko€Ђ€Ї i martwota, Alojzy niczym $w€Єa€Ђciwie nie r€Ё€Ѓni€Єby si€  od €Ѓywego cz€Єowieka. Kszta€Єt g€Єowy, w€Єosy, wyraz twarzy, uk€Єad ust, wilgotna pow€Єoka oczu, zarys czo€Єa, nosa i podbr€Ёdka, r€ ce i paznokcie na palcach, wszystko to by€Єo tak naturalne, tak €Єudz€Іco prawdziwe, €Ѓe ma€Єo kto od pierwszego wejrzenia rozpozna€Єby w Alojzym lalk€ . Nawet masa, z kt€Ёrej ulepionaby€Єa twarz i r€ ce, mia€Єa elastyczno€Ђ€Ї i ciep€Єo, w€Єa€Ђciwe tylko i wy€Є€Іcznie ludzkiemu cia€Єu. Kr€Ёtko m€Ёwi€Іc, wykonanie tejwspania€Єej, niezwyk€Єej lalki godne by€Єo najwy€Ѓszego podziwu. Zachwyt nasz nie mia€Є granic, a przy tym po€Ѓera€Єa nas ciekawo€Ђ€Ї, czy pan Kleks zdo€Єa Alojzego o€Ѓywi€Ї i jak u€Єo€Ѓ€І si€  nasze stosunki z lalk€І, kt€Ёra stanie si€  sztucznym cz€Єowiekiem. "Anatol wtr€Іci€Є si€  wreszcie do naszej rozmowy i bardzo uprzejmie zacz€І€Є wyja€Ђnia€Ї nam budow€  lalki, kt€Ёr€І kocha€Є jak brata. Skorzysta€Єemz tego, wyrwa€Єem si€  kolegom i pobieg€Єem z Alojzym do pana Kleksa, kt€Ёry wyczekiwa€Є ju€Ѓ niecierpliwie w szpitalu chorych sprz€ t€Ёw. - Po€Є€Ё€Ѓ go na tym stole - rzek€Є do mnie - natychmiast zabierzemy si€  do roboty. - A wi€ c mog€  tu zosta€Ї? - zapyta€Єem nie€Ђmia€Єo. - Owszem - odpar€Є pan Kleks -potrzebna mi b€ dzie pomoc. Poniewa€Ѓ nie jedli€Ђmy jeszcze €Ђniadania, pan Kleks po raz pierwszy pocz€ stowa€Є mnie pigu€Єkami na porost w€Єos€Ёw, po czym poleci€Є mi, abym Alojzego rozebra€Є. "Okaza€Єo si€ , €Ѓe tylko g€Єowa i d€Єonie lalki ulepione by€Єy z cielesnej masy, wszystkie za€Ђ pozosta€Єe jej cz€ €Ђci pokrywa€Єa cienka warstwa mi€ kkiego metalu o mieni€Іcym si€  r€Ё€Ѓowym po€Єysku. Pan Kleks wyj€І€Є z kieszeni !spodni du€Ѓy s€Єoik z ma€Ђci€І i rzek€Є: "- T€І ma€Ђci€І b€ dziesz naciera€ЇAlojzego tak d€Єugo, a€Ѓ pod metalow€І powierzchni€І pojawi€І si€  naczynia "krwiono€Ђne. Musisz uzbroi€Ї si€  !w cierpliwo€Ђ€Ї, gdy€Ѓ nacieraniepotrwa bardzo d€Єugo. Zacznij od n€Ёg, a ja zajm€  si€  przez ten czas p€Єucami i sercem. Praca nasza trwa€Єa kilka godzin bez przerwy. Pan Kleks od€Ђrubowa€Є blach€ , kt€Ёra pokrywa€Єa klatk€  piersiow€І lalki, i niestrudzenie majstrowa€Є w jej wn€ trzu. Mnie od nacierania wprost omdlewa€Єy r€ ce, doprowadzi€Єem jednak wreszcie do tego, €Ѓe pod metalowym nask€Ёrkiem Alojzego poma€Єu zacz€ €Єy si€  ukazywa€Ї liczne rozga€Є€ zieniacieniutkich €Ѓy€Єek. "- Nogi maj€І ju€Ѓ dosy€Ї - rzek€Є po pewnym czasie pan Kleks nie patrz€Іc wcale w moj€І stron€ . - Zajmij si€  teraz r€ kami. Zabra€Єem si€  wobec tego do wcierania ma€Ђci w ramiona i "d€Єonie Alojzego. W€Єa€Ђnie w tej "chwili gdy pojawi€Єy si€  ju€Ѓ na nich naczynia krwiono€Ђne, rozleg€Є si€  d€Ѕwi€ k dzwonka wzywaj€Іcego na obiad. Pan Kleks, purpurowy z napi€ cia i wysi€Єku, rozprostowa€Є plecy, przy€Ђrubowa€Є z powrotem blaszan€І pokryw€  do klatki "piersiowej lalki i rzek€Є do mnie z zadowoleniem: "- Doskonale! €ћwietnie! Id€Ѕ terazna obiad, a ja tymczasem popracuj€  nad m€Ёzgiem tego kawalera. Z €Ѓalem opu€Ђci€Єem szpital !chorych sprz€ t€Ёw i uda€Єem si€ do jadalni. Pierwszy podbieg€Є do mnie Anatol, a za nim pozostali koledzy i zarzucili mnie tysi€Іcami pyta€Ј: - Czy Alojzy ju€Ѓ chodzi? - Czy m€Ёwi? - Co robi pan Kleks? - Kiedy zejdzie na d€Ё€Є? - Co Alojzy ma w g€Єowie? - Czy Alojzy ju€Ѓ my€Ђli? Opowiedzia€Єem im dok€Єadnie o wszystkim, co dzia€Єo si€  w szpitalu chorych sprz€ t€Ёw, a potem szybko zabra€Єem si€  do jedzenia, aby co rychlej wr€Ёci€Ї do przerwanej pracy. Gdy byli€Ђmy ju€Ѓ przy deserze, !drzwi od jadalni otworzy€Єy si€  nagle. Dwadzie€Ђcia pi€ €Ї par oczu zwr€Ёci€Єo si€  w ich kierunku. W drzwiach sta€Є Alojzy podtrzymywany przez pana Kleksa. Stawiaj€Іc niezr€ czne i "p€Єochliwe kroki, posuwa€Є si€  z !wolna naprz€Ёd, rozgl€Іda€Є si€  ciekawie dooko€Єa i przesadnie gestykulowa€Є lew€І r€ k€І. - Macie go! - zawo€Єa€Є z tryumfem pan Kleks. - Poznajcie si€  z waszym koleg€І. - Dzie€Ј dobry, Alojzy! - odezwa€Є si€  pierwszy Anatol, ol€Ђniony widokiem lalki. - Dzie€Ј do-bry - odrzek€Є Alojzy wymawiaj€Іc z trudem ka€Ѓd€І sylab€ . - Powiedz jak si€  nazywasz! - krzykn€І€Є mu w ucho pan Kleks.!- A-loj-zy Ku-ku-ku... - zaci€І€Єsi€  Alojzy powtarzaj€Іc monotonnie i bez przerwy pierwsz€І sylab€  swego nazwiska. Pan Kleks otworzy€Є mu usta, wsun€І€Є pod j€ zyk dwa palce i szybko przykr€ ci€Є jak€І€Ђ €Ђrubk€ . - No, spr€Ёbuj m€Ёwi€Ї teraz. Lalka odetchn€ €Єa g€Є€ boko i "powiedzia€Єa ju€Ѓ nieco p€Єynniej:- A-loj-zy Ku-ku-ryk. Nazywam si€  A-loj-zy Ku-ku-ryk. !- Doskonale - klasn€І€Є w d€Єoniepan Kleks - doskonale! Siadaj teraz do sto€Єu, a wy, ch€Єopcy,dajcie mu co€Ђ do zjedzenia. Alojzy takim samym powolnym,"ostro€Ѓnym krokiem zbli€Ѓy€Є si€  do sto€Єu, siad€Є na krze€Ђle i rzek€Є bezd€Ѕwi€ cznym g€Єosem: - Daj-cie mi je€Ђ€Ї. Jeden z Antonich podsun€І€Є mutalerz z makaronem i poda€Є widelec. !Alojzy uj€І€Є niezgrabnie widelecw gar€Ђ€Ї i zabra€Є si€  do jedzenia. Znaczna cz€ €Ђ€Ї nabieranego makaronu wypada€Єa mu z ust, reszt€  za€Ђ#powoli €Ѓu€Є i z trudem po€Єyka€Є. - Smaczne - powiedzia€Є z bladym u€Ђmiechem, gdy ju€Ѓ opr€Ё€Ѓni€Є talerz. Z zadziwiaj€Іc€І szybko€Ђci€І nabiera€Є wprawy w jedzeniu, wruchach i w mowie. Po godzinie zacz€І€Є uk€Єada€Ї d€Єu€Ѓsze zdania, a pod wiecz€Ёrwda€Є si€  z panem Kleksem w rozmow€  o Akademii. Nazajutrz zaprowadzili€Ђmy go do parku na spacer. Chodzi€Є ju€Ѓ zupe€Єnie poprawnie i pr€Ёbowa€Є nawet goni€Ї Anatola,#ale zaczepi€Є si€  o w€Єasn€І nog€  i upad€Є. Jad€Є coraz staranniej, nauczy€Є"si€  trzyma€Ї w d€Єoniach n€Ё€Ѓ i widelec, a na trzeci dzie€Ј samsi€  umy€Є, uczesa€Є i ubra€Є. Po tygodniu nikt nie by€Єby ju€Ѓw stanie rozpozna€Ї w Alojzym zwyczajnej lalki powo€Єanej do €Ѓycia przez pana Kleksa. ƒ-ƒ.ƒ/ƒ0ƒ1ƒ2ƒ3ƒ4ƒ5ƒ6ƒ7ƒ8ƒ9ƒ:ƒ;ƒ<ƒ=ƒ>ƒ?ƒ@ƒAƒBƒCƒDƒEƒFƒGƒHƒIƒJƒKƒLƒMƒNƒOƒPƒQƒRƒSƒTƒUƒVƒWƒXƒYƒZƒ[ƒ\ƒ]ƒ^ƒ_ƒ`ƒaƒbƒcƒdƒeƒfƒgƒhƒiƒjƒkƒlƒmƒnƒoƒpƒqƒrƒsƒtƒuƒvƒwƒxƒyƒzƒ{ƒ|Gdy rano jak zazwyczaj przynie€Ђli€Ђmy panu Kleksowi nasze senne lusterka, pan Kleks rzek€Є do nas bardzo powa€Ѓnie: - S€Єuchajcie, ch€Єopcy! Jutro punktualnie o jedenastej rano odb€ dzie si€  wielka uroczysto€Ђ€Ї w naszej Akademii. Domy€Ђlacie si€  zapewne, o co chodzi. Ot€Ё€Ѓ opowiem wam, co moje prawe oko widzia€Єo na ksi€ €Ѓycu, !czyli histori€  o ksi€ €Ѓycowych ludziach. Na uroczysto€Ђ€Ї t€  zaprosi€Єem s€Іsiednie bajki. !Powi€ kszy€Єem trzykrotnie sal€  szkoln€І, aby wszyscy mogli si€ w niej pomie€Ђci€Ї. Ca€Єy dzisiejszy dzie€Ј przeznaczam na przygotowania. Chcia€Єbym, aby€Ђcie wygl€Іdali schludnie i czysto. Poza tym prosz€ , aby€Ђcie zaj€ li si€  uporz€Іdkowaniem parku i Akademii. Mateusz udzieli wam niezb€ dnych wskaz€Ёwek. Ja przez ten czas przygotuj€  odpowiedni pocz€ stunek dla go€Ђci. Prosz€  mi nie przeszkadza€Ї i nie wchodzi€Ї do kuchni. Czy mog€  na was liczy€Ї? - Tak jest, panie profesorze! -zawo€Єali€Ђmy ch€Ёrem. !Niezw€Єocznie zabrali€Ђmy si€  doroboty. Jedni z nas trzepali fotele i dywany, inni zaci€Іgali i froterowali pod€Єogi, myli okna,uprz€Іtali €Ђcie€Ѓki, pucowali obuwie, k€Іpali si€ , jednym s€Єowem, w Akademii zawrza€Єo jak w ulu. Mateusz bez przerwy kr€І€Ѓy€Є nad nami, zagl€Іda€Є w najmniejsze szpary, pogania€Є nas i sprawdza€Є to, co€Ђmy zrobili. Zdawa€Єo si€ , €Ѓe wszystko "idzie jak najlepiej i €Ѓe nic nie jest w stanie zak€Є€Ёci€Ї panuj€Іcej w Akademii harmonii. Sta€Єo si€  jednak inaczej. Na €Ђwie€Ѓo zafroterowanej posadzce w gabinecie pana Kleksa pojawi€Єa si€  nie wiadomo sk€Іd ka€Єu€Ѓa atramentu. Z poduszek, kt€Ёre wietrzy€Єy si€  na dziedzi€Јcu, zacz€ €Єy si€  nagle unosi€Ї tumany pierza. Obsiad€Єo ono dywany, meble i nasze ubrania, tak €Ѓe ledwo mogli€Ђmy!si€  potem doczy€Ђci€Ї. Okaza€Єo si€ , €Ѓe czyja€Ђ niewidzialna r€ ka poprzecina€Єa poduszki no€Ѓem. Ale to jeszcze nie koniec. W sypialni naszej ni z tego, ni z owego pojawi€Єy si€  ogromne ilo€Ђci sadzy. Fruwa€Єa po pokoju opadaj€Іc na czyst€І"po€Ђciel i bielizn€ . Gdy jeden z Adam€Ёw usiad€Є na otomanie rozdar€Є sobie spodnie, gdy€Ѓ z otomany stercza€Єy ostre gwo€Ѕdzie. Krzes€Єa kto€Ђ z€Єo€Ђliwie wysmarowa€Є klejem. W €Єazience nie wiadomo kto poodkr€ ca€Є wszystkie krany i woda zala€Єa nie tylko ca€Є€І €Єazienk€ , ale i kuchni€ , wskutek czego pan Kleks musia€Є w€Єo€Ѓy€Ї na nogi g€Є€ bokie kalosze. Nie mogli€Ђmy w €Ѓaden spos€Ёb !ustali€Ї, kto tu jest winowajc€І.#Byli€Ђmy w€Ђciekli, €Ѓe ca€Єa naszapraca idzie na marne, i podejrzliwie spogl€Іdali€Ђmy jeden na drugiego. Po po€Єudniu jednak bomba wreszcie p€ k€Єa. Artur, wchodz€Іc po schodach na pierwsze pi€ tro, spostrzeg€Єprzypadkowo przez uchylone drzwi Alojzego, kt€Ёry no€Ѓyczkami przecina€Є druty elektryczne. Pobieg€Є wi€ c szybko po mnie i obaj niespodzianie wpadli€Ђmy do pokoju. Alojzy roze€Ђmia€Є si€  ca, kt€Ёrego є0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПE€7 c ŒFЗ џ c яGЖЛ c RHq!ч c ЕIX,Ћ c J7и {Kл9В6 €˜g€Єupio, ale nie przerywa€Є bynajmniej swojego zaj€ cia. Wyrwa€Єem mu z r€Іk no€Ѓyczki. Tak go to rozgniewa€Єo, €Ѓe kopn€І€Є stoj€Іcy obok st€Ё€Є i wywr€Ёci€Є go wraz ze wszystkim, co na nim sta€Єo. "- Alojzy, opami€ taj si€  - rzek€ЄArtur. - Nie chc€  si€  opami€ ta€Ї! - zawo€Єa€Є Alojzy. - B€ d€  wszystko niszczy€Є, bo tak mi si€  podoba! To ja wyla€Єem atrament w gabinecie, to ja podziurawi€Єem poduszki, to ja "napu€Ђci€Єem sadzy do sypialni! I co mi zrobicie? Nic. A je€Ђli !b€ dziecie mi si€  sprzeciwiali, "podpal€  ca€Є€І t€  bud€  i ju€Ѓ! Przera€Ѓeni pobiegli€Ђmy do kuchni do pana Kleksa i opowiedzieli€Ђmy mu o €Єobuzerskich wybrykach Alojzego. !Pan Kleks upu€Ђci€Є na pod€Єog€  "tort, kt€Ёry trzyma€Є w€Єa€Ђnie w "r€ kach, i zas€ pi€Є si€  bardzo. - Przewidzia€Єem, €Ѓe z tym Alojzym b€ d€І nieprzyjemno€Ђci - rzek€Є z zak€Єopotaniem. - Trudno. Dajcie mu, ch€Єopcy, spok€Ёj, to nie jest wina jego, lecz mechanizmu. Tak jak nastawia si€  budzik na pewn€І godzin€ , mo€Ѓna r€Ёwnie€Ѓ nastawi€Ї mechaniczn€І lalk€  nawykonywanie pewnych czynno€Ђci. Czuj€  w tym spraw€  Filipa. Ale jestem zupe€Єnie bezsilny. Rozumiecie? Jestem bezsilny. Przez chwil€  panowa€Єo milczenie, po czym pan Kleks ci€Іgn€І€Є dalej: - Nie znam mechanizmu !Alojzego. Jest to sekret Filipa, kt€Ёry go skonstruowa€Є. Dlategote€Ѓ musimy by€Ї dla Alojzego wyrozumiali i cierpliwi. W gruncie rzeczy prze€Ђcign€І€Є was wszystkich. Jest po prostucudownym tworem. Nauczy€Є si€ ju€Ѓ w Akademii wszystkiego i umie nawet m€Ёwi€Ї po chi€Јsku. Zdaje mi si€ , €Ѓe dos€Єownie "zjad€Є m€Ёj s€Єownik chi€Јski, bo nigdzie go nie mog€  znale€Ѕ€Ї. "Id€Ѕcie do swojej pracy. My€Ђl€ , €Ѓe Alojzy sam wreszcie si€  uspokoi, gdy zobaczy, €Ѓe nikt nie zwraca na niego uwagi. Wyszli€Ђmy z kuchni bardzo strapieni. O ile Anatol by€Є mi€Єym ch€Єopcem i dobrym koleg€І, o tyle Alojzy od !d€Єu€Ѓszego ju€Ѓ czasu dokucza€Є nam swymi drwinami i docinkami. Kpi€Є sobie ze wszystkich i ze wszystkiego, odnosi€Є si€  z lekcewa€Ѓeniem do pana Kleksa, po nocach nie dawa€Є nam spa€Ї, a Mateuszowiprzy ka€Ѓdej sposobno€Ђci wyrywa€Є pi€Ёra z ogona. Pocz€Іtkowo znosili€Ђmy cierpliwie jego wybryki, potem jednak zacz€ li€Ђmy go unika€Ї, tak €Ѓe wolny czas musia€Є sp€ dza€Ї samotnie albo z Anatolem, kt€Ёrego nieustannie #dr€ czy€Є, potr€Іca€Є i szczypa€Є. By€Є antypatycznym, obrzydliwym ch€Єopcem, chocia€Ѓ istotnie nie mo€Ѓna by€Єo mu odm€Ёwi€Ї niezwyk€Єych "zdolno€Ђci, inteligencji i sprytu.Trzeba go by€Єo za wszelk€І cen€  na jaki€Ђ czas unieszkodliwi€Ї, dlatego te€Ѓ po€Ђwi€ ci€Єem si€  dla dobra sprawy i zaproponowa€Єem mu, aby poszed€Є ze mn€І do parku na szczyg€Єy. Alojzy zgodzi€Є si€ , wobec !czego urwali€Ђmy kilka ga€Є€Іzek ostu na przyn€ t€ , przygotowali€Ђmy p€ tlice z ko€Јskiego w€Єosia i zastawili€Ђmy sid€Єa, sami za€Ђ !przyczaili€Ђmy si€  w pobliskich krzakach. - Nudno mi - rzek€Є szeptem Alojzy. - Jeste€Ђcie g€Єupcy, je€Ђli mo€Ѓecie wytrzyma€Ї z tymwaszym panem Kleksem. Przy pierwszej sposobno€Ђci uciekn€ "st€Іd i wyjad€  do Chin. W€Єa€Ђnie nigdzie indziej, tylko do Chin. Tak sobie postanowi€Єem. Nic mu na to nie odpowiedzia€Єem, on za€Ђ snu€Є dalej swoje zwierzenia. - Nie prosi€Єem pana Kleksa, !aby uczy€Є mnie my€Ђle€Ї. Mog€Єem"bez tego si€  obej€Ђ€Ї. Wiem, €Ѓe jestem zupe€Єnie niepodobny dowas, chocia€Ѓ na poz€Ёr niczym si€  od was nie r€Ё€Ѓni€ . W€Єa€Ђciwie nie cierpi€  was wszystkich, a na pana Kleksa nie mog€  patrzy€Ї. Zobaczysz, co ja jeszcze narobi€ . D€Єugo b€ dziecie mnie pami€ tali. "M€Ёwi€Є coraz g€Єo€Ђniej, wreszciejednak uspokoi€Є si€ , opar€Є g€Єow€  na r€ kach i po chwili usn€І€Є. Skorzysta€Єem z tego, wypu€Ђci€Єem z€Єapanego szczyg€Єa i cicho st€Іpaj€Іc na palcach, pobieg€Єem do Akademii. Ch€Єopcy ko€Јczyli ju€Ѓ swoje !zaj€ cia. Pokoje i sale l€Ђni€Єy czysto€Ђci€І, a€Ѓ przyjemnie by€Єo spojrze€Ї. Zjedli€Ђmy wcze€Ђnie kolacj€  i poszli€Ђmy spa€Ї. Alojzego nie by€Єo i nikt nawet o niego si€  nie zatroszczy€Є. Postanowi€Є widocznie sp€ dzi€Ї noc w parku, czemu wcale si€  nie dziwi€Єem, gdy€Ѓ !wiedzia€Єem, €Ѓe cia€Єo jego nie odczuwa ch€Єodu. Nazajutrz wystroili€Ђmy si€  od rana i oczekiwali€Ђmy przybyciabajek. Pan Kleks po raz pierwszy w€Єo€Ѓy€Є na siebie zamiast zwyk€Єego swego surduta tabaczkowy frak z zielonymi wy€Єogami i w milczeniu przechadza€Є si€  po Akademii. By€Є cokolwiek mniejszy ni€Ѓ dnia poprzedniego, ale w nowym stroju zmiana ta by€Єa ledwie dostrzegalna. Ju€Ѓ o godzinie dziesi€Іtej zacz€ li nadchodzi€Ї zaproszeni go€Ђcie. Park zaludni€Є si€  mn€Ёstwem najrozmaitszych postaci, jakie dzisiaj mo€Ѓna ogl€Іda€Ї tylko w teatrze lub w kinie. !Aczkolwiek by€Єa to ju€Ѓ p€Ё€Ѕna jesie€Ј, w parku przygrzewa€Єo !s€Єo€Јce i klomby oraz kwietniki nagle pozakwita€Єy. Przed ganek zaje€Ѓd€Ѓa€Єy powozy i z€Єocone karety, w powietrzu lataj€Іce dywany i skrzynie furkota€Єy jak !samoloty. Przer€Ё€Ѓne kr€Ёlewny iksi€ €Ѓniczki ci€Іgn€ €Єy w otoczeniu swoich dworzan i pazi€Ёw. Gnomy i krasnoludki roi€Єy si€  na €Ђcie€Ѓkach, jak owe €Ѓaby po spuszczeniu stawu przez pana Kleksa. Przybywa€Єy te€Ѓ zwierz€ ta znane z niekt€Ёrych bajek, a wi€ c kot w butach, kura znosz€Іca z€Єote jajka, nied€Ѕwiadek Mi€Ђ, Kozio€Єek Mato€Єek, Kaczka Dziwaczka, lis-przechera, czapla i €Ѓuraw, a nawet konik polny i mr€Ёwka. Rusa€Єka jecha€Єa w szklanym powozie nape€Єnionym wod€І, a #dooko€Єa niej pluska€Єy si€  z€Єoterybki. Nie brak te€Ѓ by€Єo Arab€Ёw, Indian i Chi€Јczyk€Ёw oraz innych najrozmaitszych cudzoziemc€Ёw z bajek i opowie€Ђci r€Ё€Ѓnych lud€Ёw. Pan Kleks wita€Є wszystkich przy wej€Ђciu do Akademii, a conajdziwniejsze, ka€Ѓdego zna€Є osobi€Ђcie. "Musz€  r€Ёwnie€Ѓ stwierdzi€Ї, €Ѓe najwspanialsi nawet kr€Ёlewiczeokazywali panu Kleksowi szczeg€Ёlny szacunek i jego zaproszenie uwa€Ѓali dla siebie za zaszczyt. Widz€Іc to, doznawa€Єem uczucia dumy, €Ѓejestem uczniem takiego znakomitego cz€Єowieka. Sala szkolna, po rozszerzeniu jej przez pana Kleksa, sta€Єa si€  tak obszerna, €Ѓe wszyscy "go€Ђcie pomie€Ђcili si€  w niej z !€Єatwo€Ђci€І, a gdyby mia€Єo ich by€Ї nawet trzy lub cztery razy wi€ cej, na pewno dla nikogo nie zabrak€Єoby miejsca.Mnie wraz z pozosta€Єymi ch€Єopcami przypad€Єo w udzialezajmowanie si€  go€Ђ€Їmi. Roznosili€Ђmy wi€ c na srebrnychtacach i p€Ё€Єmiskach przyrz€Іdzone przez pana Kleksa przysmaki. By€Єy tam r€Ё€Ѓne torty i ciastka, czekoladki, kwiaty i owoce w cukrze, pierniki, lody, kremy, winogrona i orzechy, wy€Ђmienite przysmaki wschodnie dla bajek arabskich,napoje gor€Іce i zimne, a nawet kompot i cukierki z kolorowych szkie€Єek, z motyli iz pelargonii. Dla znawc€Ёw i smakosz€Ёw przygotowane by€Єy r€Ёwnie€Ѓ !pigu€Єki na porost w€Єos€Ёw, sny w pastylkach oraz zielony p€Єyn. €ќabka Podaj€Єapka usadowi€Єa si€  za moim uchem i podszeptywa€Єa mi, kogo i jak mam obs€Єu€Ѓy€Ї, co bardzo u€Єatwi€Єo mi prac€ . Kiedy wszystkie zaproszone $bajki ju€Ѓ si€  zebra€Єy i zaj€ €Єy miejsca, ustawili€Ђmy si€  pod €Ђcianami. Punktualnie o godzinie jedenastej pan Kleks wszed€Є na katedr€ . W swym tabaczkowym fraku, z Mateuszem na ramieniu, z rozwianym w€Єosem i mn€Ёstwemgalowych pieg€Ёw na nosie wygl€Іda€Є wspaniale. Sal€  zaleg€Єa cisza. Pan Kleks odchrz€Іkn€І€Є i zacz€І€Є swoj€І opowie€Ђ€Ї: - Daleko, daleko, za borem, zarzek€І, gdzie ju€Ѓ nikt nie mieszka, biegnie w€Іska €Ђcie€Ѓka. €ћcie€Ѓka biegnie w g€Ёr€  przez kosmat€І chmur€ , przez bia€Єe ob€Єoki biegnie w €Ђwiat wysoki, gdzie w dali podniebnej wisi ksi€ €Ѓyc srebrny. Moje prawe oko bywa€Єo wysoko, wszystko, co widzia€Єo, mnie opowiedzia€Єo. Ca€Єa powierzchnia ksi€ €Ѓyca pokryta jest g€Ёrami z miedzi, srebra i €Ѓelaza. G€Ёry poprzecinane s€І we wszystkich kierunkach d€Єugimi, kr€ tymi korytarzami, od kt€Ёrych prowadzi niezliczona ilo€Ђ€Ї drzwi do le€Ѓ€Іcych wzd€Єu€Ѓ korytarzy pieczar. Mieszkaj€І w nich ksi€ €Ѓycowi ludzie, kt€Ёrzy nazywaj€І si€  Lunnami. Na powierzchni ksi€ €Ѓyca panuje wieczysty mr€Ёz, dlatego te€Ѓ Lunnowie nigdy nie!opuszczaj€І wn€ trza g€Ёr. Snuj€Іsi€  nieustannie po swoich !korytarzach, w€ druj€І z pi€ tra na pi€ tro, zapuszczaj€І si€  w g€Є€Іb swojej planety, dr€І€Ѓ€І niestrudzenie metalowe €Ђcianyi prowadz€І pracowite €Ѓycie mr€Ёwek. "Ro€Ђlinno€Ђci na ksi€ €Ѓycu nie ma€Ѓadnej, nie ma te€Ѓ €Ѓadnych innych €Ѓywych istot pr€Ёcz Lunn€Ёw. Lunnowie nie posiadaj€І ani "cia€Єa, ani ko€Ђci. Utworzeni s€І z mglistej miazgi podobnej do ob€Єok€Ёw i mog€І przybiera€Ї najrozmaitsze, dowolne kszta€Єty. Miazga ta pokryta jest przezroczyst€І elastyczn€Іpow€Єok€І, przypominaj€Іc€І €Ѓelatyn€ . Wszyscy Lunnowie maj€І naczynia ze szk€Єa, w kt€Ёrym sp€ dzaj€І czas wolny od pracy.Ka€Ѓde z tych naczy€Ј posiada odr€ bny kszta€Єt, dzi€ ki czemu Lunnowie mog€І wyodr€ bni€Ї si€ jedni od drugich. Mieszkania Lunn€Ёw wype€Єniones€І dziwacznymi sprz€ tami z €Ѓelaza i miedzi. S€І to przer€Ё€Ѓne kr€І€Ѓki, p€Єytki, talerze, misy, poustawiane na tr€Ёjnogach lub pozawieszane na €Ђcianach. €ћwiat€Єa Lunnowie nie posiadaj€І, natomiast sami promieniuj€І w miar€  potrzeby. €ќywi€І si€  zielonymi kulkami, kt€Ёre wybieraj€І z miedzi. Wydaj€І d€Ѕwi€ ki podobne do uderze€Ј srebrnych dzwonk€Ёw idoskonale w ten spos€Ёb porozumiewaj€І si€  mi€ dzy sob€І. Lunnowie poruszaj€І si€  podobnie jak ob€Єoki, to znaczy - p€Єyn€Іc. Do pracy nie u€Ѓywaj€І €Ѓadnych narz€ dzi i we wszystkim, co robi€І, pos€Єuguj€І si€  r€Ё€Ѓnymi promieniami, kt€Ёre z siebie wydzielaj€І. Tacy s€І ksi€ €Ѓycowi ludzie zwani Lunnami. #Na po€Єudniu p€Ё€Єkuli ksi€ €Ѓyca, w Wielkiej Srebrnej G€Ёrze, mieszka w€Єadca Lunn€Ёw, #pot€ €Ѓny i gro€Ѕny kr€Ёl Niesfor. On jeden tylko osi€Іgn€І€Є taki stopie€Ј doskona€Єo€Ђci, €Ѓe "utraci€Є sw€І przezroczysto€Ђ€Ї i !ukszta€Єtowa€Є swe p€Єynne cia€Єobez potrzeby uciekania si€  do szklanego naczynia. Kr€Ёl Niesfor podobny jest do cz€Єowieka ziemskiego, ma nawet r€ ce i nogi, brak mu tylko twarzy, dlatego te€Ѓ g€Єowa jego posiada form€  g€Єadkiej kuli. Kr€Ёl Niesfor nigdy nie wypuszcza z d€Єoni w€Іskiego, d€Єugiego miecza. Gdy kt€Ёry z Lunn€Ёw narazi si€  na jego gniew, przek€Єuwa go ostrzem swej klingi. Wtedy z €Ѓelatynowej pow€Єoki wyp€Єywa promienista miazga i ulatnia si€  w jednej chwili. Pow€Єok€  przek€Єutego Lunna kr€Ёl Niesfor zabiera do swego srebrnego pa€Єacu i chowa do €Ѓelaznej skrzyni. Pewnego dnia kr€Ёl Niesfor prze€Єama€Є obyczaje swojego ludu i wyszed€Є na powierzchni€  Srebrnej G€Ёry. Wtedy w€Єa€Ђnie #sta€Єa si€  rzecz, kt€Ёrej nikt nie!by€Є w stanie przewidzie€Ї... - wtym miejscu pan Kleks przerwa€Є i uwa€Ѓnie czego€Ђ nas€Єuchiwa€Є. Po chwili zacz€І€Є zdradza€Ї zaniepokojenie, kt€Ёre wyra€Ѕnie udzieli€Єo si€  wszystkim obecnym. Z parku dolatywa€Єy krzyki, trzask €Єamanych ga€Є€ zi, brz€ k t€Єuczonych szyb. Widocznie zasz€Єo co€Ђ szczeg€Ёlnego. Zgie€Єk przybli€Ѓa€Є si€  coraz !bardziej, a€Ѓ nagle drzwi do salirozwar€Єy si€  z €Єoskotem i w progu stan€І€Є Alojzy. By€Є rozczochrany, brudny, !ubranie mia€Є pomi€ te. W d€Єoni trzyma€Є s€ katy kij. Na twarzy jego malowa€Єa si€  w€Ђciek€Єo€Ђ€Ї. - A c€Ё€Ѓ to znaczy, panie Kleks?! - zawo€Єa€Є g€Єosem, kt€Ёry zamrozi€Є i przerazi€Є wszystkich. - Zachcia€Єo si€  wam urz€Іdza€Ї zabawy beze mnie! Co? Mnie si€  zostawi€Єo szczyg€Єom na po€Ѓarcie, a tu przez ten czas opowiada si€  bajeczki! Czego si€  gapicie na mnie, wy wszyscy? Fora ze dwora! Wynosi€Ї si€  st€Іd, p€Ёkim dobry! Przy tych s€Єowach zacz€І€Є wymachiwa€Ї kijem nad g€Єowami wystraszonych go€Ђci. Pan Kleks zaniem€Ёwi€Є, spogl€Іda€Є przed siebie szklanym wzrokiem i nerwowo szarpa€Є brwi. Alojzy bez €Ѓadnych przeszk€Ёd buszowa€Є po sali, wreszcie zbli€Ѓy€Є si€  do sto€Єu zastawionego przysmakami pana Kleksa i z ca€Єych si€Є "uderzy€Є w st€Ё€Є kijem. Rozleg€Є !si€  trzask, od€Єamki porcelany iszk€Єa posypa€Єy si€  we wszystkie strony, a kremy i napoje ochlapa€Єy najbli€Ѓej siedz€Іcych go€Ђci. Anatol usi€Єowa€Є obezw€Єadni€Ї Alojzego, ale jednym pchni€ ciem pi€ €Ђci zosta€Є obalony na pod€Єog€ . Powsta€Є pop€Єoch nie do opisania. Jedna kr€Ёlewna i dwie ma€Єe "ksi€ €Ѓniczki zemdla€Єy, pozostaliza€Ђ go€Ђcie pozrywali si€  z miejsc i zaczeli ucieka€Ї drzwiami i oknami. Pan Kleks sta€Є nieruchomo jak !s€Єup soli, skurczy€Є si€  tylko nieco i ze smutkiem spogl€Іda€Є na Alojzego. - Hej! Panowie, panowie! - !krzycza€Є Alojzy - mo€Ѓe by€Ђcie si€  tak troch€  pospieszyli? Zmykaj, Kaczko Dziwaczko, boci€  zjem na obiad! Uciekaj, mr€Ёwko, bo ci€  rozdepcz€ ! Teraz ja si€  bawi€ , cha-cha-cha! Z ci€Ѓby t€Єocz€Іcych si€  do "drzwi go€Ђci wysun€ €Єa si€  naglepi€ kna blada pani o dumnej postawie. Podesz€Єa do Alojzegoi rzek€Єa do€Ј stanowczym g€Єosem: - Jestem Wieszczk€І lalek. €ќ€Іdam od ciebie, aby€Ђ natychmiast opu€Ђci€Є sal€ ! #- Ale Alojzy nie by€Є ju€Ѓ zwyk€Є€Іlalk€І i dlatego Wieszczka nie mia€Єa nad nim w€Єadzy. !Roze€Ђmia€Є si€  jej szyderczo w !twarz, odwr€Ёci€Є si€  plecami i rozpychaj€Іc si€  brutalnie, zawo€Єa€Є: - To jeszcze nie koniec, panieKleks! Odechce si€  panu pa€Јskich bajeczek! Z pa€Јskiej Akademii zostan€І trociny. Rozumie pan? Tro-ci-ny! Alfred, nie mog€Іc znie€Ђ€Ї tej sceny, rozp€Єaka€Є si€ . "Inni ch€Єopcy stali przera€Ѓeni i spogl€Іdali na pana Kleksa. Ja dygota€Єem wprost z oburzenia i uczucia przykro€Ђci. #Sala stopniowo opr€Ё€Ѓnia€Єa si€ , a€Ѓ wreszcie opustosza€Єa ca€Єkiem. Z parku dolatywa€Є turkot odje€Ѓd€Ѓaj€Іcych powoz€Ёw i karet. Zemdlon€І kr€Ёlewn€  wynie€Ђli jej paziowie na r€ kach. Zostali€Ђmy sami z panem Kleksem znieruchomia€Єym i zapatrzonym przed siebie. Tymczasem sala zmniejszy€Єa si€  i powr€Ёci€Єa do zwyk€Єych swoich rozmiar€Ёw, niebo zachmurzy€Єo si€  i znowu zacz€І€Є pada€Ї drobny jesienny deszcz. Alojzy z min€І pe€Єn€І zadowolenia rozsiad€Є si€  w fotelu na wprost pana Kleksa i wyzywaj€Іco gwizda€Є. !Wreszcie pan Kleks si€  ockn€І€Є. Rozejrza€Є si€  po pustej sali, popatrzy€Є na nas, stoj€Іcych pod €Ђcianami, potem na Alojzego i rzek€Є spokojnie, jakgdyby nigdy nic: - Szkoda, ch€Єopcy, €Ѓe nie mog€Єem opowiedzie€Ї do ko€Јca historii o ksi€ €Ѓycowych $ludziach. B€ d€  musia€Є od€Єo€Ѓy€Ї to do innej ksi€І€Ѓki! Trudno. Zdaje si€ , €Ѓe czas ju€Ѓ na obiad. Prawda, Mateuszu? - Awda, awda! - zawo€Єa€Є Mateusz i pofrun€І€Є w kierunku jadalni. Nie zwracaj€Іc uwagi na Alojzego, pan Kleks przeszed€Є obok niego, uni€Ёs€Є si€  w "powietrze i pop€Єyn€І€Є w €Ђlad zaMateuszem, przytrzymuj€Іc !r€ kami rozwiewaj€Іce si€  po€Єy swego tabaczkowego fraka. Taki to by€Є wspania€Єy cz€Єowiek! ƒ}ƒ~ƒƒ€ƒƒ‚ƒƒƒ„ƒ…ƒ†ƒ‡ƒˆƒ‰ƒŠƒ‹ƒŒƒƒŽƒƒƒ‘ƒ’ƒ“ƒ”ƒ•ƒ–ƒ—ƒ˜ƒ™ƒšƒ›ƒœƒƒžƒŸƒ ƒЁƒЂƒЃƒЄƒЅƒІƒЇƒЈƒЉƒЊƒЋƒЌƒ­ƒЎƒЏƒАƒБƒВƒГƒДƒЕƒЖƒЗƒИƒЙƒКƒЛƒМƒНƒОƒПƒРƒСƒТƒУƒФƒХƒЦƒЧƒШƒЩƒЪƒЫƒЬKiedy przed p€Ё€Єrokiem !zacz€І€Єem pisa€Ї ten pami€ tnik,wcale nie przypuszcza€Єem, €Ѓe zajmie on tyle miejsca i €Ѓe b€ d€  mia€Є do opisania tak wiele rozmaitych, przedziwnych wydarze€Ј. Ostatnio za€Ђ wypadki potoczy€Єy si€  tak szybko, €Ѓe trudno mi wprost uporz€Іdkowa€Ї je w pami€ ci. Najwa€Ѓniejsze jest to, €Ѓe z panem Kleksem od pewnego czasu zacz€ €Єy si€  dzia€Ї rzeczy ca€Єkiem niezrozumia€Єe. Przede wszystkim wi€ c zauwa€Ѓyli€Ђmy wszyscy, €Ѓe co€Ђpopsu€Єo si€  w jego powi€ kszaj€Іcej pompce. Jak ju€Ѓ wspomnia€Єem przedtem, odbi€Єo si€  to w spos€Ёb widoczny na jego wzro€Ђcie: pan Kleks z ka€Ѓdym dniem "stawa€Є si€  odrobin€  mniejszy i "nigdy ju€Ѓ nie m€Ёg€Є osi€Іgn€І€Ї wzrostu z dnia poprzedniego. Wprawi€Єo go to w stan zdenerwowania, coraz bardziej#by€Є roztargniony i zamy€Ђla€Є si€ w chwilach najmniej stosownych. Kt€Ёrego€Ђ dnia !zamy€Ђli€Є si€  wje€Ѓd€Ѓaj€Іc po por€ czy do g€Ёry i przez par€  godzin siedzia€Є na niej okrakiem pomi€ dzy dwoma pi€ trami. Innym razem, fruwaj€Іc nad sto€Єem z polewaczk€І w r€ ce, zapomnia€Є, €Ѓe jest w powietrzu, i zaduma€Є si€  tak #g€Є€ boko, €Ѓe spad€Є na p€Ё€Єmisekz pieczeni€І barani€І, czego wcale nie zauwa€Ѓy€Є. Od pewnego czasu ubytek wzrostu pana Kleksa sta€Є si€    ca, kt€Ёrego є0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПLpў c ЮMn  c 1Nb c ”Oу  c їP,Ь \ ZQЬ5Є \ €Жwprost zatrwa€Ѓaj€Іcy. Alfred, "kt€Ёry by€Є najmniejszy spo€Ђr€Ёd nas, przewy€Ѓsza€Є go niemal o g€Єow€ . - Zobaczycie, €Ѓe je€Ђli tak dalej p€Ёjdzie, za miesi€Іc w og€Ёle nie b€ dzie ju€Ѓ pana Kleks - drwi€Є sobie na g€Єos Alojzy. Musz€  zaznaczy€Ї, €Ѓe to, co Alojzy wyprawia€Є w Akademii, przechodzi€Єo wszelkie wyobra€Ѓenie. Po awanturze z bajkami nikt ju€Ѓ nie m€Ёg€Є sobie z nim poradzi€Ї, a pan Kleks puszcza€Є mu p€Єazem wszystkie wybryki. Alojzy wstawa€Є, kiedy chcia€Є, opuszcza€Є wyk€Єady, na sennych lusterkach malowa€Є karykatury pana Kleksa, bez pytania wchodzi€Є do kuchni i wrzuca€Є do garnk€Ёw €Ѓaby i paj€Іki, podziurawi€Є ig€Є€І baloniki pana Kleksa i wszystkim nam nieustannie !dokucza€Є. Nienawidzili€Ђmy go i doznawali€Ђmy uczucia ulgi, gdy Alojzy zasypia€Є albo wychodzi€Є do parku. Pan Kleks na wszystko mu pozwala€Є, tak jak gdyby si€  ba€Є. Ma€Єo tego - w miar€  jak wzrasta€Єo zuchwalstwo Alojzego, s€Єab€Єa w€Єadza i powaga pana Kleksa. Coraz !cz€ €Ђciej zaniedbywa€Є kuchni€  i zapomina€Є o naszych obiadach, nie dba€Є zupe€Єnie o swoje piegi, a nawet przesta€Є za€Ѓywa€Ї pigu€Єki na porost w€Єos€Ёw, wskutek czego ca€Єkiem niemal wy€Єysia€Є i straci€Є zarost na twarzy. Ale dziwna przemiana dotkn€ €Єanie tylko samego Kleksa. R€Ёwnie€Ѓ gmach Akademii skurczy€Є si€  nieco, pokoje zrobi€Єy si€  ni€Ѓsze, meble i sprz€ ty zmniejszy€Єy si€ , a %€Є€Ё€Ѓka sta€Єy si€  kr€Ёtsze. Park, kt€Ёry dot€Іd przypomina€Є rozleg€Є€І puszcz€ , zmala€Є i przerzedzi€Є si€ , a pot€ €Ѓne !d€ by i buki przeistoczy€Єy si€  w ma€Єe i niepozorne drzewa. Przemiana ta odbywa€Єa si€  oczywi€Ђcie stopniowo i bardzopowolnie, jednak po miesi€Іcu "sta€Єa si€  ju€Ѓ tak widoczna, €Ѓewszyscy odczuwali€Ђmy smutek i l€ k. Jeden tylko Alojzy nie traci€Є animuszu, €Ђpiewa€Є na ca€Єy g€Єos, gwizda€Є, trzaska€Є drzwiami, wybija€Є kamieniami kolorowe szyby, dra€Ѓni€Є Mateusza i chwilami stawa€Є si€ nie do zniesienia. !Pan Kleks przygl€Іda€Є mu si€  w milczeniu, drapa€Є si€  z zak€Єopotaniem w €Єysin€  i co pewien czas usypia€Є zapominaj€Іc nieraz po przebudzeniu napi€Ї si€  zielonego p€Єynu. !Zrozumieli€Ђmy, €Ѓe zbli€Ѓa si€  koniec naszej Akademii. W Wigili€  Bo€Ѓego Narodzenia pan Kleks zebra€Є nas wszystkich w sali szkolnej i rzek€Є do nas ze smutkiem w g€Єosie: - Drodzy moi ch€Єopcy, nie mogli€Ђcie nie zauwa€Ѓy€Ї tego, co dzieje si€  dooko€Єa was. Widzicie, jak od pewnego czasu zmala€Єem. M€Ёwi€Іc do was, musz€  sta€Ї, a€Ѓeby€Ђcie mnie mogli widzie€Ї zza katedry. Wszystko, co was otacza, zmniejsza si€  i maleje.Rozumiecie chyba sami, jaka jest tego przyczyna. Ot, po prostu i zwyczajnie bajka o mojej Akademii dobiega ko€Јca.B€Іd€Ѕcie przygotowani na to, €Ѓe Akademia ta w og€Ёle przestanie istnie€Ї, a i ze mnieprawie nic nie pozostanie. !Przykro mi b€ dzie rozsta€Ї si€  z wami. Sp€ dzili€Ђmy wsp€Ёlnie ca€Єy rok, by€Єo nam weso€Єo i przyjemnie, ale przecie€Ѓ wszystko musi mie€Ї sw€Ёj koniec. - A co z nami si€  stanie, panieprofesorze? - zawo€Єa€Є Anastazy t€Єumi€Іc p€Єacz. Pan Kleks spojrza€Є na€Ј z rozczuleniem i rzek€Є: - M€Ёj Anastazy, ka€Ѓdy z was ma sw€Ёj dom, do kt€Ёrego wr€Ёci. W ka€Ѓdym razie pami€ taj o jednym: dzi€Ђ w o p€Ё€Єnocy obowi€Іzkowo otw€Ёrz bram€ , po czym klucz wrzu€Ї do stawu. Znajdziesz przy brzegu przer€ bl€ , kt€Ёr€І specjalnie w tym celu wyr€Іba€Єem w lodzie. Na tym !zako€Јczy si€  w€Єa€Ђnie bajka o Akademii pana Kleksa. Wszystkim nam zrobi€Єo si€  niezmiernie smutno. Otoczyli€Ђmy Pana Kleksa i ca€Єowali€Ђmy go po r€ kach, #kt€Ёre sta€Єy si€  ju€Ѓ tak ma€Єe, jak r€ ce dziecka. Pan Kleks obejmowa€Є nas serdecznie, potrz€Іsa€Є swoj€І €Єys€І g€Є€Ёwk€І i nieznacznie ociera€Є €Єzy z oczu. By€Єa to bardzo wzruszaj€Іca "scena, kt€Ёr€І przez ca€Єe €Ѓycie zachowa€Єem w pami€ ci. Tymczasem nadszed€Є wiecz€Ёr. !Za oknami pada€Є €Ђnieg i pe€Єno p€Єatk€Ёw €Ђnie€Ѓnych migota€Єo na szybach. Pan Kleks otworzy€Є lufcik, !spojrza€Є w niebo i rzek€Є do nasz €Єagodnym u€Ђmiechem: - No, dosy€Ї, ch€Єopcy, przesta€Јcie si€  rozrzewnia€Ї! Przygotowa€Єem dla was niespodziank€  wigilijn€І, chod€Ѕcie ze mn€І na g€Ёr€ . Pan Kleks lekko jak pi€Ёrko !w€Ђlizn€І€Є si€  po por€ czy, my za€Ђ pod€І€Ѓyli€Ђmy za nim przeskakuj€Іc po kilka schod€Ёw"na raz. Gdy zebrali€Ђmy si€  ju€Ѓ wszyscy na drugim pi€ trze, pan Kleks wyj€І€Є p€ k kluczy i otworzy€Є nimi drzwi od pokoj€Ёw, kt€Ёre dot€Іd stale by€Єy pozamykane. Mrok jednak zapad€Є tak szybko, €Ѓe nic nie mogli€Ђmy w ciemno€Ђciach rozpozna€Ї. Pan Kleks wyj€І€Є tajemniczo z ogniotrwa€Єej kieszonki p€Єomyk€Ђwiecy i wszed€Є do jednego z pokoj€Ёw. #Po chwili pojawi€Єy si€  w g€Є€ bi €Ђwiate€Єka i niebawem rozla€Єa #si€  dooko€Єa niezwyk€Єa jasno€Ђ€Ї.Byli€Ђmy ol€Ђnieni. Po€Ђrodku ogromnej sali sta€Єa wspania€Єa choinka, roz€Ђwietlona setkami p€Єon€Іcych €Ђwieczek i przepysznie ubrana €Ђlicznymi zabawkami, €Єa€Јcuchami, z€Єotymi i srebrnymi ni€Їmi, p€Єatkami szklanego €Ђniegu i mn€Ёstwem najrozmaitszych ozd€Ёb. Choink€  otacza€Єy pi€ knie nakryte sto€Єy, uginaj€Іce si€  pod ci€ €Ѓarem p€Ё€Єmisk€Ёw, salaterek i waz. W uroczystym nastroju zasiedli€Ђmy do wieczerzy. Rozgl€Іdaj€Іc si€  wko€Єo, !spostrzeg€Єem, €Ѓe byli€Ђmy w tejsamej sali, w kt€Ёrej "poprzednio mie€Ђci€Є si€  szpital chorych sprz€ t€Ёw. Rozpozna€Єem te€Ѓ wi€ kszo€Ђ€Ї otaczaj€Іcych mnie mebli. By€Єy to sto€Єy, krzes€Єa, stoliki, zegary, kt€Ёre jeszcze niedawno przypomina€Єy stare rupiecie, teraz za€Ђ, wyleczoneprzez pana Kleksa, l€Ђni€Єy, po€Єyskiwa€Єy €Ђwie€Ѓutk€І "politur€І i wygl€Іda€Єy jak nowe. Pan Kleks wbrew dotychczasowym zwyczajom #siedzia€Є w€Ђr€Ёd nas i zajada€Є z apetytem przer€Ё€Ѓne gatunki ryb pi€ trz€Іcych si€  na p€Ё€Єmiskach. Po wieczerzy zebrali€Ђmy si€  wszyscy dooko€Єa choinki, gdy€Ѓpan Kleks przygotowa€Є dla nas gwiazdkowe podarunki, kt€Ёre nam rozdawa€Є niczym €Ђwi€ ty Miko€Єaj. Gdy przysz€Єa kolej na !Alojzego, okaza€Єo si€ , €Ѓe nie ma go po€Ђr€Ёd nas, i nagle "stwierdzili€Ђmy, €Ѓe nie by€Єo go r€Ёwnie€Ѓ podczas wieczerzy. Pan Kleks zaniepokoi€Є si€  bardzo. !- Gdzie€Ѓ jest Alojzy? Co si€  z nim sta€Єo? Mateuszu, le€Ї czympr€ dzej i szukaj Alojzego. !Anatol przera€Ѓony zerwa€Є si€  z krzes€Єa. - Panie profesorze - zawo€Єa€Є - ja wiem, gdzie on jest! !Prosi€Єem go i b€Єaga€Єem, €Ѓeby "tego nie robi€Є. Nie chcia€Є mnie us€Єucha€Ї. Pan Kleks podbieg€Є do Anatola "i, blady jak p€Є€Ёtno, wpi€Є si€  palcami w jego rami€ : - M€Ёw! M€Ёw! Gdzie jest Alojzy?! - Alojzy jest w sekretach panaprofesora - wyszepta€Є Anatol dr€Ѓ€Іcym g€Єosem i bez si€Є opad€Є na krzes€Єo. Spojrza€Єem odruchowo na sufit. Z g€Ёry wyra€Ѕnie dobiega€Єy odg€Єosy czyich€Ђ krok€Ёw. Pan Kleks jednym susem znalaz€Є si€  przy oknie, "otworzy€Є lufcik i wyp€Єyn€І€Є na zewn€Іtrz. Zrozumieli€Ђmy, €Ѓe sta€Єa si€  rzecz straszna. €ќaden z nas nie o€Ђmieli€Єby si€  nigdy wedrze€Ї do sekret€Ёw pana "Kleksa. Wiedzieli€Ђmy, €Ѓe za co€Ђpodobnego grozi€Єo, poza innymi karami, wyp€ dzenie z Akademii. Zreszt€І zbyt szanowali€Ђmy pana Kleksa, abykt€Ёrykolwiek z nas odwa€Ѓy€Є si€  przekroczy€Ї jego surowy zakaz. Na to m€Ёg€Є sobie pozwoli€Ї tylko Alojzy, ta znienawidzona przez wszystkich, zuchwa€Єa, zarozumia€Єa i przem€Іdrza€Єa lalka. W ogromnym napi€ ciu oczekiwali€Ђmy dalszego rozwoju wypadk€Ёw. Gdy tak trwali€Ђmy pe€Єni niepokoju, rozmawiaj€Іc szeptem mi€ dzy sob€І, nagle drzwi otworzy€Єy si€  i do sali wpad€Є Alojzy, ca€Єy wysmarowany sadz€І, nios€Іc wd€Єoniach niewielk€І hebanow€І szkatu€Єk€ . - Mam sekrety pana Kleksa! - zawo€Єa€Є zdyszany. - Zaraz je obejrzymy! Patrzcie, oto s€І sekrety, cha-cha-cha! Z tymi s€Єowy postawi€Є szkatu€Єk€  na stole, otworzy€Є j€І wytrychem i wysypa€Є z niejkilkana€Ђcie porcelanowych tabliczek, zapisanych drobnymchi€Јskim pismem. Nie rozumieli€Ђmy, co to znaczy. Nikt z nas nie zna€Є "chi€Јskiego. Byli€Ђmy oszo€Єomieniniezwyk€Єym wygl€Іdem Alojzegoi jego zuchwalstwem. - Ja jeden tu czytam po !chi€Јsku! - wo€Єa€Є Alojzy. - Ja jeden potrafi€  odkry€Ї sekrety pana Kleksa. Dowiemy si€  wreszcie, kim jest ten napuszony dziwak! Cha-cha-cha! Naraz w otworze lufcika ukaza€Єa si€  blada, wykrzywiona twarz pana "Kleksa. Kiedy wp€Єyn€І€Є do sali, by€Є o po€Єow€  mniejszy ni€Ѓ przedtem. Mia€Є po prostu !wzrost pi€ cioletniego ch€Єopca. Alojzy widz€Іc, €Ѓe nie zd€І€Ѓy odczyta€Ї tajemniczych "chi€Јskich tabliczek, zmi€Ёt€Є je jednym zamachem r€ ki ze "sto€Єu na pod€Єog€  i pocz€І€Є je !depta€Ї z ca€Єych si€Є obcasami, #a€Ѓ pot€Єuk€Є je i star€Є na drobny proszek. Nikt nie zd€І€Ѓy€Є mu przeszkodzi€Ї w tym dziele zniszczenia. - Zniszczy€Єe€Ђ moje sekrety, Alojzy - rzek€Є pan Kleks g€Єosem spokojnym, lecz surowym. - Wobec tego ja zniszcz€  ciebie. Jeste€Ђ dzie€Єem moich r€Іk i z r€Іk moich zginiesz. Po tych s€Єowach w€Єo€Ѓy€Є do ucha powi€ kszaj€Іc€І pompk€ , nacisn€І€Є j€І parokrotnie, po€Єkn€І€Є kilka pigu€Єek na "porost w€Єos€Ёw i po chwili sta€Є si€  dawnym, wspania€Єym panem Kleksem. Brawura i zuchwalstwo Alojzego znik€Єy bez €Ђladu. Pan Kleks wyj€І€Є z jednej z !szaf du€Ѓ€І sk€Ёrzan€І walizk€ , otworzy€Є j€І i postawi€Є na $stole. Nast€ pnie zbli€Ѓy€Є si€  do Alojzego i nie m€Ёwi€Іc ani s€Єowa, posadzi€Є go na stole obok walizki. Przygotowaniom tym przypatrywali€Ђmy si€  z zapartym oddechem. Po chwili !pan Kleks obj€І€Є d€Єoni€І prawe !rami€  Alojzego, od€Ђrubowa€Є je i bezw€Єadn€І zupe€Єnie r€ k€  w€Єo€Ѓy€Є do walizki. W podobny #spos€Ёb odkr€ ci€Є r€Ёwnie€Ѓ drug€Іr€ k€  oraz nogi i wrzuci€Є na dno walizki. Na stole pozosta€Є jedynie kad€Єub z g€Єow€І. Alojzy milcza€Є, €Ђledz€Іc z przera€Ѓeniem czynno€Ђci pana Kleksa. Pan Kleks uj€І€Є go tymczasem !obur€Іcz za g€Єow€  i pokr€ ci€Є #ni€І w lew€І stron€ . €ћruba lekko ust€Іpi€Єa i niebawem g€Єowa Alojzego zosta€Єa oddzielona odtu€Єowia. W€Ёwczas pan Kleks !od€Ђrubowa€Є ciemi€  i wysypa€Є zg€Єowy ca€Є€І jej zawarto€Ђ€Ї. By€Єy tam litery, p€Єytki d€Ѕwi€ kowe, szklane rurki oraz mn€Ёstwo k€Ё€Єek i spr€ €Ѓynek. Wreszcie pan Kleks rozebra€Є na cz€ €Ђci tu€Є€Ёw Alojzego, $cz€ €Ђci te u€Єo€Ѓy€Є wraz z g€Єow€І w walizce i walizk€  zamkn€І€Є. Wszyscy odetchn€ li€Ђmy z ulg€І:Alojzy - ta niegodziwa karykatura cz€Єowieka - przesta€Є istnie€Ї. Jeden tylko Anatol mia€Є €Єzy w oczach. - M€Ёj Bo€Ѓe - szepta€Є - m€Ёj Bo€Ѓe, co teraz powiem Filipowi? Przecie€Ѓ kaza€Є mi pilnowa€Ї i strzec Alojzego. Taka pi€ kna lalka... Taka pi€ kna! Tymczasem pan Kleks na nowo $skurczy€Є si€  i zmala€Є. Zwr€Ёci€Є do nas swoj€І twarzyczk€  dziecka i rzek€Є: - Nie przejmujcie si€ , ch€Єopcy, tym wszystkim. Domy€Ђla€Єem si€ , €Ѓe takie w€Єa€Ђnie b€ dzie zako€Јczenie naszej bajki. Niebawem b€ dzieju€Ѓ po wszystkim. Alojzy wykrad€Є mi moje sekrety. Na tych porcelanowych tabliczkach, kt€Ёre podepa€Є i pot€Єuk€Є, wypisana by€Єa ca€Єa wiedza, kt€Ёr€І przekaza€Є mi doktor Paj-Chi-Wo. Sko€Јczy€Єo si€  odt€Іd gotowanie kolorowych szkie€Єek, unoszenie si€  w powietrzu, odgadywanie waszych my€Ђli, powi€ kszanie przedmiot€Ёw, leczenie chorych sprz€ t€Ёw. Utraci€Єem wszystkie moje umiej€ tno€Ђci, z kt€Ёrych s€Єyn€І€Єem w s€Іsiednich !bajkach i kt€Ёre ws€Єawi€Єy mnie i moj€І Akademi€ . Zamiast jednak martwi€Ї si€ , za€Ђpiewajmy sobie lepiej kol€ d€ . Zgoda? Zanim pan Kleks zd€І€Ѓy€Є !zaintonowa€Ї pie€Ђ€Ј, otworzy€Єy #si€  drzwi i wszed€Є fryzjer Filip.Czapk€  i futro mia€Є pokryte €Ђniegiem. By€Є czerwony od mrozu i w€Ђciek€Єo€Ђci. - Czemu€Ѓ to nie otwieracie "bramy? - wo€Єa€Є trz€ s€Іc si€  z gniewu. - Musia€Єem prze€Єazi€Ї przez mur, €Ѓeby si€  do was dosta€Ї. Durnie! Dosy€Ї mam tej ca€Єej waszej Akademii! Anatolu, zabieram ci€  do domu.Gdzie Alojzy? %Anatol nie€Ђmia€Єo zbli€Ѓy€Є si€  do Filipa. #- Alojzy... Alojzy... tam... w tej walizce - wybe€Єkota€Є z przera€Ѓeniem w g€Єosie. Filip podbieg€Є do walizki, otworzy€Є j€І, spojrza€Є i zachwia€Є si€  na widok zepsutej lalki. - A wi€ c tak, panie Kleks! - sykn€І€Є przez z€ by. - Tak pan dotrzyma€Є naszej umowy? Dwadzie€Ђcia lat pracowa€Єem !nad moj€І lalk€І, znosi€Єem panu piegi i kolorowe szkie€Єka, odda€Єem panu ca€Єy m€Ёj maj€Іtek, aby m€Ёg€Є pan "stworzy€Ї t€  g€Єupi€І Akademi€ . Mia€Є pan za to z Alojzego zrobi€Ї cz€Єowieka. I co pan zrobi€Є? Zmarnowa€Є pan ca€Єy trud, ca€Єy wysi€Єek mojego €Ѓycia! Nie ujdzie to panu p€Єazem, nie, panie Kleks. Ja !panu poka€Ѓ€ , co potrafi Filip, kiedy chce si€  zem€Ђci€Ї. Ja panu poka€Ѓ€ ! Po tych s€Єowach wyj€І€Є z bocznej kieszeni d€Єug€І $brzytw€ , otworzy€Є j€І i zbli€Ѓy€Є si€  do choinki. Pan Kleks obserwowa€Є go w milczeniu i sta€Є si€  tylko jeszcze mniejszy, ani€Ѓeli by€Є przedtem. Filip, nie powstrzymywany przez nikogo, zabra€Є si€  do roboty. Ostrzem brzytwy obcina€Є po kolei wszystkie p€Єomyki €Ђwiec jarz€Іcych si€  na choince i chowa€Є je do kieszeni futra. W miar€  znikania p€Єomyk€Ёw w %sali pocz€ €Єo si€  €Ђciemnia€Ї, a€Ѓ wreszcie zapad€Є zupe€Єny mrok.!Co si€  dzia€Єo dalej, nie wiem. Ogarni€ ty trwog€І wybieg€Єem na schody i nie wiedz€Іc nawetkiedy i jak znalaz€Єem si€  na dziedzi€Јcu. By€Єa pi€ kna, mro€Ѕna noc grudniowa. €ћnieg przesta€Є pada€Ї i w €Ђwietle ksi€ €Ѓyca iskrzy€Єa si€  jego biel. Ca€Єa Akademia, jej mury i parkwidoczne by€Єy jak na d€Єoni. Mign€ €Єa mi przed oczami posta€Ї Anastazego, a po chwilius€Єysza€Єem zgrzyt zamka. Anastazy otworzy€Є bram€  i jakprzez sen zobaczy€Єem przesuwaj€Іce si€  przede mn€І wyd€Єu€Ѓone cienie moich koleg€Ёw. Chcia€Єem krzykn€І€Ї: "Do widzenia, ch€Єopcy!", ale g€Єos zamar€Є mi w krtani. ƒЭƒЮƒЯƒаƒбƒвƒгƒдƒеƒжƒзƒиƒйƒкƒлƒмƒнƒоƒпƒрƒсƒтƒуƒфƒхƒцƒчƒшƒщƒъƒыƒьƒэƒюƒяƒ№ƒёƒђƒѓƒєƒѕƒіƒїƒјƒљƒњƒћƒќƒ§ƒўƒџ„„„„„„„„„„ „ „ „ „ „„„„„„„„„„„„„„„Ksi€ €Ѓyc razi€Є mnie w oczy i oblewa€Є swoim tajemniczym blaskiem. Usiad€Єem na €Єawce, gdy€Ѓ poczu€Єem nagle okropne !znu€Ѓenie. Ca€Єym wysi€Єkiem wolipanowa€Єem nad sob€І, aby nie usn€І€Ї. W tej samej jednak chwili uderzy€Єa mnie rzecz niezwyk€Єa: gmach Akademii nieby€Є ju€Ѓ dawnym wspania€Єym gmachem. Nie spostrzeg€Єem "zupe€Єnie, €Ѓe zmniejszy€Є si€  o !po€Єow€  i nadal kurczy€Є si€  w moich oczach. To samo sta€Єo si€  z parkiem i z otaczaj€Іcym go murem. Szumia€Єo mi w uszach, a przedoczami fruwa€Єy czerwone p€Єatki. Gmach Akademii zmniejsza€Є si€  bez przerwy. Gdy by€Є ju€Ѓ wielko€Ђci zwyczajnej szafy, z drzwi jego wysz€Єa jaka€Ђ male€Јka "posta€Ї kt€Ёra zbli€Ѓy€Єa si€  do mnie. By€Є to pan Kleks. Taki sam pan Kleks, jakim widzia€Єem go niegdy€Ђ w szklance. Tymczasem niebo nade mn€І $si€  obni€Ѓy€Єo i ksi€ €Ѓyc wisia€Є na nim jak lampa na suficie. Mur otaczaj€Іcy Akademi€  przybli€Ѓy€Є si€  i wyra€Ѕnie rozr€Ё€Ѓnia€Єem w nim furtki prowadz€Іce do s€Іsiednich bajek. Czas up€Єywa€Є i wszystko doko€Єa mnie kurczy€Єo si€  coraz bardziej. Powieki mi si€  klei€Єy i ogarn€ €Єa mnie taka senno€Ђ€Ї, €Ѓe niepostrze€Ѓenie usn€І€Єem. Gdy po chwili otworzy€Єem oczy, przeobra€Ѓenie otaczaj€Іcych mnie przedmiot€Ёw dobiega€Єo ko€Јca. Znajdowa€Єem si€  w pokoju o€Ђwietlonym z g€Ёry du€Ѓ€І kulist€І lamp€І. Gmach Akademii przemieni€Є si€  w klatk€ , w kt€Ёrej siedzia€Є zamy€Ђlony Mateusz. W miejscu gdzie !przypada€Є park, le€Ѓa€Є pi€ kny zielony dywan, haftowany w drzewa, krzaki i kwiaty. Tam, gdzie by€Є mur, sta€Єa biblioteka, a furtki w murze zamieni€Єy si€  w grzbiety ksi€І€Ѓek, na kt€Ёrych wyci€Ђni€ te by€Єy z€Єotymi !literami ich tytu€Єy. Znajdowa€Єysi€  tam wszystkie bajki pana Andersena i braci Grimm, bajkao dziadku do orzech€Ёw, o rybaku i rybaczce, o wilku, kt€Ёry udawa€Є €Ѓebraka, o krasnoludkach i sierotce Marysi, o Kaczce Dziwaczce i wiele, wiele innych. Siedzia€Єem na tapczanie, a u mych st€Ёp na pod€Єodze sta€Є "pan Kleks. By€Є ju€Ѓ nie wi€ kszy #ni€Ѓ m€Ёj ma€Єy palec. R€Іk i n€Ёg jego nie mog€Єem zupe€Єnie #rozr€Ё€Ѓni€Ї i w€Єa€Ђciwie jedynie $€Єysa g€Є€Ёwka ja€Ђnia€Єa w €Ђwietlelampy. Uj€І€Єem go delikatnie w dwa palce i postawi€Єem na swojej d€Єoni. Ledwie dos€Єyszalnym a sta€Є si€    ca, kt€Ёrego є0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПтїПgХїПBR0Њ c Sк є uџџg€Єosem pan Kleks rzek€Є do mnie: - B€Іd€Ѕ zdr€Ёw, Adasiu, musimy "si€  po€Ѓegna€Ї. Jeste€Ђ mi€Єym i dzielnym ch€Єopcem. €ќycz€  ci powodzenia w €Ѓyciu. Kto wie, mo€Ѓe spotkamy si€  jeszcze w jakiej€Ђ innej bajce. Po tych s€Єowach pan Kleks sta€Є si€  zn€Ёw o po€Єow€  #mniejszy. By€Є wielko€Ђci €Ђliwki, a potem - potem ju€Ѓ tylko wielko€Ђci orzecha laskowego. I nagle zasz€Єa rzecz najmniej oczekiwana. Przedmiot wielko€Ђci orzecha laskowego przesta€Є by€Ї panem Kleksem. A sta€Є si€  guzikiem. Po prostu zwyczajnym guzikiem, kt€Ёry po€Єyskiwa€Є blador€Ё€Ѓow€І powierzchni€І. Mateusz, zdawa€Єo si€ , czeka€Є tylko na ten moment. Wyfrun€І€Є z klatki, usiad€Є mi na ramieniu, potem zeskoczy€Є "na moj€І d€Єo€Ј, porwa€Є w dzi€Ёb guzik i sfrun€І€Є z nim na pod€Єog€ . Czy€Ѓ nie domy€Ђlili€Ђcie si€  jeszcze, €Ѓe by€Є to guzik od cudownej czapki bogdychan€Ёw, cudowny guzik doktora Paj-Chi-Wo, maj€Іcy przywr€Ёci€Ї Mateuszowi jego ksi€І€Ѓ€ c€І posta€Ї? Czy€Ѓ nie przysz€Єo wam dotychczas na my€Ђl, €Ѓe pan Kleks by€Є owym guzikiem, kt€Ёry doktor Paj-Chi-Wo przeobrazi€Є w cz€Єowieka? Je€Ѓeli chodzi o mnie, uprzytomni€Єem sobie to dopiero w€Ёwczas, gdy dostrzeg€Єem stopniowe przemiany Mateusza. Pocz€І€Є on mianowicie p€ cznie€Ї i $powi€ ksza€Ї si€ . Skrzyd€Єa j€ €Єy poma€Єu przybiera€Ї kszta€Єt ludzkich ramion, nogi wyd€Єu€Ѓy€Єy si€ , na miejscu dzioba zaznaczy€Єy si€  zarysy twarzy. Przybieraj€Іc coraz bardziej na wzro€Ђcie, Mateusz ju€Ѓ po kilku!minutach sta€Є si€  wi€ kszy ode mnie. Zanim zd€І€Ѓy€Єem zda€Ї sobie spraw€  z zachodz€Іcych w mych oczach wydarze€Ј, ujrza€Єem przed sob€І wytwornego pana w wieku lat czterdziestu, o w€Єosach !przypr€Ёszonych lekk€І siwizn€І. "Sk€Єoni€Єem si€  przed nim nisko i rzek€Єem: "- Ciesz€  si€ , €Ѓe mog€  powita€Ї%Wasz€І Ksi€І€Ѓ€ c€І Mo€Ђ€Ї. S€Іdz€ , €Ѓe Wasza Ksi€І€Ѓ€ ca Mo€Ђ€Ї zasi€Іdzie niebawem na tronie swojego ojca. Przem€Ёwienie moje nie bardzo by€Єo udane, ale przecie€Ѓ nie mia€Єem nawet czasu, aby je !sobie obmy€Ђli€Ї i przygotowa€Ї. Mateusz, przeobra€Ѓony w cz€Єowieka, wys€Єucha€Є mych s€Є€Ёw z powag€І, a potem nagleroze€Ђmia€Є si€  serdecznie, pog€Єaska€Є mnie po twarzy i rzek€Є: - Kochany ch€Єopcze! Nie jestem €Ѓadnym ksi€ ciem. Po prostu opowiedzia€Єem ci bajk€ , a ty€Ђ uwierzy€Є w jej !prawdziwo€Ђ€Ї. Historia o kr€Ёlu wilk€Ёw by€Єa przeze mnie zmy€Ђlona. - No, a ksi€І€Ѓ€ ? A doktor Paj-Chi-Wo? - zapyta€Єem zdziwiony. - Bajka zawsze jest tylko !bajk€І, m€Ёj ch€Єopcze - odrzek€Єz u€Ђmiechem. - Kim wi€ c jeste€Ђ, Mateuszu? Co to wszystko ma znaczy€Ї?! - zawo€Єa€Єem gubi€Іc si€  ju€Ѓ zupe€Єnie. - Jestem autorem historii o panu Kleksie - odpar€Є szpakowaty pan. - Napisa€Єem t€  opowie€Ђ€Ї, gdy€Ѓ ogromnie lubi€  opowie€Ђci fantastyczne ipisz€Іc je, sam bawi€  si€  znakomicie. Z tymi s€Єowy wzi€І€Є ze sto€Єu otwart€І ksi€І€Ѓk€ , kt€Ёra tam #le€Ѓa€Єa, zamkn€І€Є j€І i wstawi€Є do biblioteki obok innych bajek. Na grzbiecie tej ksi€І€Ѓki widnia€Є napis: "Akademia pana Kleksa" „„„„ „!„"„#„$„%„&„'„(„)„*„+„,„-„.„/„0„1„2„3„4„5„6„7„8„9„:„;„<„=„>„?„@„A„B„C„D„E„F„G„H„I„J„K„L„M„N„O„P„Q„R„S„T„U„V„W„X„Y„Z„[„\„]„^„_„`„a„b„c„d„e„f„g„h„i„j„k„l€ taj o jednym: dzi€Ђ w o p€Ё€Єnocy obowi€Іzkowo otw€Ёrz bram€ , po czym klucz wrzu€Ї do stawu. Znajdziesz przy brzegu przer€ bl€ , kt€Ёr€І specjalnie w tym celu wyr€Іba€Єem w lodzie. Na tym !zako€Јczy si€  w€Єa€Ђnie bajka o Akademii pana Kleksa. Wszystkim nam zrobi€Єo si€  niezmiernie smutno. Otoczyli€Ђmy Pana Kleksa i ca€Єowali€Ђmy go po r€ kach, #kt€Ёre sta€Єy si€  ju€Ѓ tak ma€Єe, jak r€ ce dziecka. Pan Kleks obejmowa€Є nas serdecznie, potrz€Іsa€Є swoj€І €Єys€І g€Є€Ёwk€І i nieznacznie ociera€Є €Єzy z oczu. By€Єa to bardzo wzruszaj€Іca "scena, kt€Ёr€І przez ca€Єe €Ѓycie zachowa€Єem w pami€ ci. Tymczasem nadszed€Є wiecz€Ёr. !Za oknami pada€Є €Ђnieg i pe€Єno p€Єatk€Ёw €Ђnie€Ѓnych migota€Єo na szybach. Pan Kleks otworzy€Є lufcik, !spojrza€Є w niebo i rzek€Є do nasz €Єagodnym u€Ђmiechem: - No, dosy€Ї, ch€Єopcy, przesta€Јcie si€  rozrzewnia€Ї! Przygotowa€Єem dla was niespodziank€  wigilijn€І, chod€Ѕcie ze mn€І na g€Ёr€ . Pan Kleks lekko jak pi€Ёrko !w€Ђlizn€І€Є si€  po por€ czy, my za€Ђ pod€І€Ѓyli€Ђmy za nim przeskakuj€Іc po kilka schod€Ёw"na raz. Gdy zebrali€Ђmy si€  ju€Ѓ wszyscy na drugim pi€ trze, pan Kleks wyj€І€Є p€ k kluczy i otworzy€Є nimi drzwi od pokoj€Ёw, kt€Ёre dot€Іd stale by€Єy pozamykane. Mrok jednak zapad€Є tak szybko, €Ѓe nic nie mogli€Ђmy w ciemno€Ђciach rozpozna€Ї. Pan Kleks wyj€І€Є tajemniczo z ogniotrwa€Єej kieszonki p€Єomyk€Ђwiecy i wszed€Є do jednego z pokoj€Ёw. #Po chwili pojawi€Єy si€  w g€Є€ bi €Ђwiate€Єka i niebawem rozla€Єa #si€  dooko€Єa niezwyk€Єa jasno€Ђ€Ї.Byli€Ђmy ol€Ђnieni. Po€Ђrodku ogromnej sali sta€Єa wspania€Єa choinka, roz€Ђwietlona setkami p€Єon€Іcych €Ђwieczek i przepysznie ubrana €Ђlicznymi zabawkami, €Єa€Јcuchami, z€Єotymi i srebrnymi ni€Їmi, p€Єatkami szklanego €Ђniegu i mn€Ёstwem najrozmaitszych ozd€Ёb. Choink€  otacza€Єy pi€ knie nakryte sto€Єy, uginaj€Іce si€  pod ci€ €Ѓarem p€Ё€Єmisk€Ёw, salaterek i waz. W uroczystym nastroju zasiedli€Ђmy do wieczerzy. Rozgl€Іdaj€Іc si€  wko€Єo, !spostrzeg€Єem, €Ѓe byli€Ђmy w tejsamej sali, w kt€Ёrej "poprzednio mie€Ђci€Є si€  szpital chorych sprz€ t€Ёw. Rozpozna€Єem te€Ѓ wi€ kszo€Ђ€Ї otaczaj€Іcych mnie mebli. By€Єy to sto€Єy, krzes€Єa, stoliki, zegary, kt€Ёre jeszcze niedawno przypomina€Єy stare rupiecie, teraz za€Ђ, wyleczoneprzez pana Kleksa, l€Ђni€Єy, po€Єyskiwa€Єy €Ђwie€Ѓutk€І "politur€І i wygl€Іda€Єy jak nowe. Pan Kleks wbrew dotychczasowym zwyczajom #siedzia€Є w€Ђr€Ёd nas i zajada€Є z apetytem przer€Ё€Ѓne gatunki ryb pi€ trz€Іcych si€  na p€Ё€Єmiskach. Po wieczerzy zebrali€Ђmy si€  wszyscy dooko€Єa choinki, gdy€Ѓpan Kleks przygotowa€Є dla nas gwiazdkowe podarunki, kt€Ёre nam rozdawa€Є niczym €Ђwi€ ty Miko€Єaj. Gdy przysz€Єa kolej na !Alojzego, okaza€Єo si€ , €Ѓe nie ma go po€Ђr€Ёd nas, i nagle "stwierdzili€Ђmy, €Ѓe nie by€Єo go r€Ёwnie€Ѓ podczas wieczerzy. Pan Kleks zaniepokoi€Є si€  bardzo. !- Gdzie€Ѓ jest Alojzy? Co si€  z nim sta€Єo? Mateuszu, le€Ї czympr€ dzej i szukaj Alojzego. !Anatol przera€Ѓony zerwa€Є si€  z krzes€Єa. - Panie profesorze - zawo€Єa€Є - ja wiem, gdzie on jest! !Prosi€Єem go i b€Єaga€Єem, €Ѓeby "tego nie robi€Є. Nie chcia€Є mnie us€Єucha€Ї. Pan Kleks podbieg€Є do Anatola "i, blady jak p€Є€Ёtno, wpi€Є si€  palcami w jego rami€ : - M€Ёw! M€Ёw! Gdzie jest Alojzy?! - Alojzy jest w sekretach panaprofesora - wyszepta€Є Anatol dr€Ѓ€Іcym g€Єosem i bez si€Є opad€Є na krzes€Єo. Spojrza€Єem odruchowo na sufit. Z g€Ёry wyra€Ѕnie dobiega€Єy odg€Єosy czyich€Ђ krok€Ёw. Pan Kleks jednym susem znalaz€Є si€  przy oknie, "otworzy€Є lufcik i wyp€Єyn€І€Є na zewn€Іtrz. Zrozumieli€Ђmy, €Ѓe sta€Єa si€  rzecz straszna. €ќaden z nas nie o€Ђmieli€Єby si€  nigdy wedrze€Ї do sekret€Ёw pana "Kleksa. Wiedzieli€Ђmy, €Ѓe za co€Ђpodobnego grozi€Єo, poza innymi karami, wyp€ dzenie z Akademii. Zreszt€І zbyt szanowali€Ђmy pana Kleksa, abykt€Ёrykolwiek z nas odwa€Ѓy€Є si€  przekroczy€Ї jego surowy zakaz. Na to m€Ёg€Є sobie pozwoli€Ї tylko Alojzy, ta znienawidzona przez wszystkich, zuchwa€Єa, zarozumia€Єa i przem€Іdrza€Єa lalka. W ogromnym napi€ ciu oczekiwali€Ђmy dalszego rozwoju wypadk€Ёw. Gdy tak trwali€Ђmy pe€Єni niepokoju, rozmawiaj€Іc szeptem mi€ dzy sob€І, nagle drzwi otworzy€Єy si€  i do sali wpad€Є Alojzy, ca€Єy wysmarowany sadz€І, nios€Іc wd€Єoniach niewielk€І hebanow€І szkatu€Єk€ . - Mam sekrety pana Kleksa! - zawo€Єa€Є zdyszany. - Zaraz je obejrzymy! Patrzcie, oto s€І sekrety, cha-cha-cha! Z tymi s€Єowy postawi€Є szkatu€Єk€  na stole, otworzy€Є j€І wytrychem i wysypa€Є z niejkilkana€Ђcie porcelanowych tabliczek, zapisanych drobnymchi€Јskim pismem. Nie rozumieli€Ђmy, co to znaczy. Nikt z nas nie zna€Є "chi€Јskiego. Byli€Ђmy oszo€Єomieniniezwyk€Єym wygl€Іdem Alojzegoi jego zuchwalstwem. - Ja jeden tu czytam po !chi€Јsku! - wo€Єa€Є Alojzy. - Ja jeden potrafi€  odkry€Ї sekrety pana Kleksa. Dowiemy si€  wreszcie, kim jest ten napuszony dziwak! Cha-cha-cha! Naraz w otworze lufcika ukaza€Єa si€  blada, wykrzywiona twarz pana "Kleksa. Kiedy wp€Єyn€І€Є do sali, by€Є o po€Єow€  mniejszy ni€Ѓ przedtem. Mia€Є po prostu !wzrost pi€ cioletniego ch€Єopca. Alojzy widz€Іc, €Ѓe nie zd€І€Ѓy odczyta€Ї tajemniczych "chi€Јskich tabliczek, zmi€Ёt€Є je jednym zamachem r€ ki ze "sto€Єu na pod€Єog€  i pocz€І€Є je !depta€Ї z ca€Єych si€Є obcasami, #a€Ѓ pot€Єuk€Є je i star€Є na drobny proszek. Nikt nie zd€І€Ѓy€Є mu przeszkodzi€Ї w tym dziele zniszczenia. - Zniszczy€Єe€Ђ moje sekrety, Alojzy - rzek€Є pan Kleks g€Єosem spokojnym, lecz surowym. - Wobec tego ja zniszcz€  ciebie. Jeste€Ђ dzie€Єem moich r€Іk i z r€Іk moich zginiesz. Po tych s€Єowach w€Єo€Ѓy€Є do ucha powi€ kszaj€Іc€І pompk€ , nacisn€І€Є j€І parokrotnie, po€Єkn€І€Є kilka pigu€Єek na "porost w€Єos€Ёw i po chwili sta€Є si€  dawnym, wspania€Єym panem Kleksem. Brawura i zuchwalstwo Alojzego znik€Єy bez €Ђladu. Pan Kleks wyj€І€Є z jednej z !szaf du€Ѓ€І sk€Ёrzan€І walizk€ , otworzy€Є j€І i postawi€Є na $stole. Nast€ pnie zbli€Ѓy€Є si€  do Alojzego i nie m€Ёwi€Іc ani s€Єowa, posadzi€Є go na stole obok walizki. Przygotowaniom tym przypatrywali€Ђmy si€  z zapartym oddechem. Po chwili !pan Kleks obj€І€Є d€Єoni€І prawe !rami€  Alojzego, od€Ђrubowa€Є je i bezw€Єadn€І zupe€Єnie r€ k€  w€Єo€Ѓy€Є do walizki. W podobny #spos€Ёb odkr€ ci€Є r€Ёwnie€Ѓ drug€Іr€ k€  oraz nogi i wrzuci€Є na dno walizki. Na stole pozosta€Є jedynie kad€Єub z g€Єow€І. Alojzy milcza€Є, €Ђledz€Іc z przera€Ѓeniem czynno€Ђci pana Kleksa. Pan Kleks uj€І€Є go tymczasem !obur€Іcz za g€Єow€  i pokr€ ci€Є #ni€І w lew€І stron€ . €ћruba lekko ust€Іpi€Єa i niebawem g€Єowa Alojzego zosta€Єa oddzielona odtu€Єowia. W€Ёwczas pan Kleks !od€Ђrubowa€Є ciemi€  i wysypa€Є zg€Єowy ca€Є€І jej zawarto€Ђ€Ї. By€Єy tam litery, p€Єytki d€Ѕwi€ kowe, szklane rurki oraz mn€Ёstwo k€Ё€Єek i spr€ €Ѓynek. Wreszcie pan Kleks rozebra€Є na cz€ €Ђci tu€Є€Ёw Alojzego, $cz€ €Ђci te u€Єo€Ѓy€Є wraz z g€Єow€І w walizce i walizk€  zamkn€І€Є. Wszyscy odetchn€ li€Ђmy z ulg€І:Alojzy - ta niegodziwa karykatura cz€Єowieka - przesta€Є istnie€Ї. Jeden tylko Anatol mia€Є €Єzy w oczach. - M€Ёj Bo€Ѓe - szepta€Є - m€Ёj Bo€Ѓe, co teraz powiem Filipowi? Przecie€Ѓ kaza€Є mi pilnowa€Ї i strzec Alojzego. Taka pi€ kna lalka... Taka pi€ kna! Tymczasem pan Kleks na nowo $skurczy€Є si€  i zmala€Є. Zwr€Ёci€Є do nas swoj€І twarzyczk€  dziecka i rzek€Є: - Nie przejmujcie si€ , ch€Єopcy, tym wszystkim. Domy€Ђla€Єem si€ , €Ѓe takie w€Єa€Ђnie b€ dzie zako€Јczenie naszej bajki. Niebawem b€ dzieju€Ѓ po wszystkim. Alojzy wykrad€Є mi moje sekrety. Na tych porcelanowych tabliczkach, kt€Ёre podepa€Є i pot€Єuk€Є, wypisana by€Єa ca€Єa wiedza, kt€Ёr€І przekaza€Є mi doktor Paj-Chi-Wo. Sko€Јczy€Єo si€  odt€Іd gotowanie kolorowych szkie€Єek, unoszenie si€  w powietrzu, odgadywanie waszych my€Ђli, powi€ kszanie przedmiot€Ёw, leczenie chorych sprz€ t€Ёw. Utraci€Єem wszystkie moje umiej€ tno€Ђci, z kt€Ёrych s€Єyn€І€Єem w s€Іsiednich !bajkach i kt€Ёre ws€Єawi€Єy mnie i moj€І Akademi€ . Zamiast jednak martwi€Ї si€ , za€Ђpiewajmy sobie lepiej kol€ d€ . Zgoda? Zanim pan Kleks zd€І€Ѓy€Є !zaintonowa€Ї pie€Ђ€Ј, otworzy€Єy #si€  drzwi i wszed€Є fryzjer Filip.Czapk€  i futro mia€Є pokryte €Ђniegiem. By€Є czerwony od mrozu i w€Ђciek€Єo€Ђci. - Czemu€Ѓ to nie otwieracie "bramy? - wo€Єa€Є trz€ s€Іc si€  z gniewu. - Musia€Єem prze€Єazi€Ї przez mur, €Ѓeby si€  do was dosta€Ї. Durnie! Dosy€Ї mam tej ca€Єej waszej Akademii! Anatolu, zabieram ci€  do domu.Gdzie Alojzy? %Anatol nie€Ђmia€Єo zbli€Ѓy€Є si€  do Filipa. #- Alojzy... Alojzy... tam... w tej walizce - wybe€Єkota€Є z przera€Ѓeniem w g€Єosie. Filip podbieg€Є do walizki, otworzy€Є j€І, spojrza€Є i zachwia€Є si€  na widok zepsutej lalki. - A wi€ c tak, panie Kleks! - sykn€І€Є przez z€ by. - Tak pan dotrzyma€Є naszej umowy? Dwadzie€Ђcia lat pracowa€Єem !nad moj€І lalk€І, znosi€Єem panu piegi i kolorowe szkie€Єka, odda€Єem panu ca€Єy m€Ёj maj€Іtek, aby m€Ёg€Є pan "stworzy€Ї t€  g€Єupi€І Akademi€ . Mia€Є pan za to z Alojzego zrobi€Ї cz€Єowieka. I co pan zrobi€Є? Zmarnowa€Є pan ca€Єy trud, ca€Єy wysi€Єek mojego €Ѓycia! Nie ujdzie to panu p€Єazem, nie, panie Kleks. Ja !panu poka€Ѓ€ , co potrafi Filip, kiedy chce si€  zem€Ђci€Ї. Ja panu poka€Ѓ€ ! Po tych s€Єowach wyj€І€Є z bocznej kieszeni d€Єug€І $brzytw€ , otworzy€Є j€І i zbli€Ѓy€Є si€  do choinki. Pan Kleks obserwowa€Є go w milczeniu i sta€Є si€  tylko jeszcze mniejszy, ani€Ѓeli by€Є przedtem. Filip, nie powstrzymywany przez nikogo, zabra€Є si€  do roboty. Ostrzem brzytwy obcina€Є po kolei wszystkie p€Єomyki €Ђwiec jarz€Іcych si€  na choince i chowa€Є je do kieszeni futra. W miar€  znikania p€Єomyk€Ёw w %sali pocz€ €Єo si€  €Ђciemnia€Ї, a€Ѓ wreszcie zapad€Є zupe€Єny mrok.!Co si€  dzia€Єo dalej, nie wiem. Ogarni€ ty trwog€І wybieg€Єem na schody i nie wiedz€Іc nawetkiedy i jak znalaz€Єem si€  na dziedzi€Јcu. By€Єa pi€ kna, mro€Ѕna noc grudniowa. €ћnieg przesta€Є pada€Ї i w €Ђwietle ksi€ €Ѓyca iskrzy€Єa si€  jego biel. Ca€Єa Akademia, jej mury i parkwidoczne by€Єy jak na d€Єoni. Mign€ €Єa mi przed oczami posta€Ї Anastazego, a po chwilius€Єysza€Єem zgrzyt zamka. Anastazy otworzy€Є bram€  i jakprzez sen zobaczy€Єem przesuwaj€Іce si€  przede mn€І wyd€Єu€Ѓone cienie moich koleg€Ёw. Chcia€Єem krzykn€І€Ї: "Do widzenia, ch€Єopcy!", ale g€Єos zamar€Є mi w krtani. ƒЭƒЮƒЯƒаƒбƒвƒгƒдƒеƒжƒзƒиƒйƒкƒлƒмƒнƒоƒпƒрƒсƒтƒуƒфƒхƒцƒчƒшƒщƒъƒыƒьƒэƒюƒяƒ№ƒёƒђƒѓƒєƒѕƒіƒїƒјƒљƒњƒћƒќƒ§ƒўƒџ„„„„„„„„„„ „ „ „ „ „„„„„„„„„„„„„„„Ksi€ €Ѓyc razi€Є mnie w oczy i oblewa€Є swoim tajemniczym blaskiem. Usiad€Єem na €Єawce, gdy€Ѓ poczu€Єem nagle okropne !znu€Ѓenie. Ca€Єym wysi€Єkiem wolipanowa€Єem nad sob€І, aby nie usn€І€Ї. W tej samej jednak chwili uderzy€Єa mnie rzecz niezwyk€Єa: gmach Akademii nieby€Є ju€Ѓ dawnym wspania€Єym gmachem. Nie spostrzeg€Єem "zupe€Єnie, €Ѓe zmniejszy€Є si€  o !po€Єow€  i nadal kurczy€Є si€  w moich oczach. To samo sta€Єo si€  z parkiem i z otaczaj€Іcym go murem. Szumia€Єo mi w uszach, a przedoczami fruwa€Єy czerwone p€Єatki. Gmach Akademii zmniejsza€Є si€  bez przerwy. Gdy by€Є ju€Ѓ wielko€Ђci zwyczajnej szafy, z drzwi jego wysz€Єa jaka€Ђ male€Јka "posta€Ї kt€Ёra zbli€Ѓy€Єa si€  do mnie. By€Є to pan Kleks. Taki sam pan Kleks, jakim widzia€Єem go niegdy€Ђ w szklance. Tymczasem niebo nade mn€І $si€  obni€Ѓy€Єo i ksi€ €Ѓyc wisia€Є na nim jak lampa na suficie. Mur otaczaj€Іcy Akademi€  przybli€Ѓy€Є si€  i wyra€Ѕnie rozr€Ё€Ѓnia€Єem w nim furtki prowadz€Іce do s€Іsiednich bajek. Czas up€Єywa€Є i wszystko doko€Єa mnie kurczy€Єo si€  coraz bardziej. Powieki mi si€  klei€Єy i ogarn€ €Єa mnie taka senno€Ђ€Ї, €Ѓe niepostrze€Ѓenie usn€І€Єem. Gdy po chwili otworzy€Єem oczy, przeobra€Ѓenie otaczaj€Іcych mnie przedmiot€Ёw dobiega€Єo ko€Јca. Znajdowa€Єem si€  w pokoju o€Ђwietlonym z g€Ёry du€Ѓ€І kulist€І lamp€І. Gmach Akademii przemieni€Є si€  w klatk€ , w kt€Ёrej siedzia€Є zamy€Ђlony Mateusz. W miejscu gdzie !przypada€Є park, le€Ѓa€Є pi€ kny zielony dywan, haftowany w drzewa, krzaki i kwiaty. Tam, gdzie by€Є mur, sta€Єa biblioteka, a furtki w murze zamieni€Єy si€  w grzbiety ksi€І€Ѓek, na kt€Ёrych wyci€Ђni€ te by€Єy z€Єotymi !literami ich tytu€Єy. Znajdowa€Єysi€  tam wszystkie bajki pana Andersena i braci Grimm, bajkao dziadku do orzech€Ёw, o rybaku i rybaczce, o wilku, kt€Ёry udawa€Є €Ѓebraka, o krasnoludkach i sierotce Marysi, o Kaczce Dziwaczce i wiele, wiele innych. Siedzia€Єem na tapczanie, a u mych st€Ёp na pod€Єodze sta€Є "pan Kleks. By€Є ju€Ѓ nie wi€ kszy #ni€Ѓ m€Ёj ma€Єy palec. R€Іk i n€Ёg jego nie mog€Єem zupe€Єnie #rozr€Ё€Ѓni€Ї i w€Єa€Ђciwie jedynie $€Єysa g€Є€Ёwka ja€Ђnia€Єa w €Ђwietlelampy. Uj€І€Єem go delikatnie w dwa palce i postawi€Єem na swojej d€Єoni. Ledwie dos€Єyszalnym a sta€Є si€    ca, kt€Ёrego є0гnЬ5Цr?E(ШrХПЪ№ЂkP€t`„…kС№ЂkЁїП&ГїП€Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПтїПgХїПB@РЃk0Ѓk{ЗїПїAїП”ќП–ЗїПїAїП”ќПNИїП@`ЃkI_їП@€€€€€€€   ((ќPPј   p€€@ р BЄЈP*J„pˆ|ˆˆˆv€€€@@€€€€€€@@€€@@@@@@€€ ј P ј Р@@€ј€€€@@@ pˆˆˆˆˆˆp `  pˆ @јpˆˆp(Hˆј№€€рр @№ˆˆˆpј @@pˆˆpˆˆˆppˆˆˆx €€€€@@Р@@€`€`№№€``€р @@@@ <BБ‰™ЉЉО@< PPPјˆˆ№ˆˆ№ˆˆˆ№8D€€€€D8рˆˆˆˆрј€€№€€€јј€€№€€€€8D€€Œ„D<„„„ќ„„„„€€€€€€€€`ˆ р ˆ€€€€€€€№DDDlЊЊ’’„ФЄЄ””Œ„8D‚‚‚‚D8№ˆˆˆ№€€€ 8D‚‚‚‚D8 №ˆˆˆ№ˆ„p€€@ рј „„„„„„„x‚DDD((( ˆ€ˆ€UUUU""„HH00HH„‚D(ј @@€јР€€€€€€€€Р€@@@ Р@@@@@@@@Р@ №€@pxˆˆx€€№ˆˆˆˆ№pˆ€€ˆpxˆˆˆˆxpˆј€ˆp0@р@@@@@p`€pˆp€€№ˆˆˆˆˆ@Р@@@@@ ` Р€€ Р ˆ€€€€€€€€ќ’’’’’№ˆˆˆˆˆpˆˆˆˆp№ˆˆˆˆ№€€xˆˆˆˆx Р€€€€p€@ р@@№@@@@0ˆˆˆˆˆxˆˆPPP ’’ЊЊЊDˆP PˆˆˆPPP Рј @ј @@@€@@@@ €€€€€€€€€€ @@@€@@@@ P №№№№№№№№~~ Уѓјќчјчј0Аllќј ‡ ‡ЦЦЦ?ц0f0f`6ŒŒЬЬl|<< 33sУуs33ѓУ ј№88 pцЦ†ёёчјчјрАР0€0€?€?€0Р0р0А0ldddффЄфЄfДfДgcc6&ccџ€СƒСƒ€У€€€€€€9Р€€€p8`0 @ џџС!!@ЮFчТBBР€@@ ўИ€€Р @ @Р €РAAс!!;џў!!Сџ‚‚ТDD((DЮ@BBBBBBB0B чp ј ?р !!р@€€Р` 0‚р8@0@H@H@„@„A p@џ€€€‚ ТBB"wACџBЦФю€РРw€Т‚‚ŒœцТ€‚?ќр@@AF Nрs a@@8aУџ€BpР`€‚GўD9Р€€€€€B€bРwџ?@@ќр"78ўLˆ€рр>џ€рџџ€€8hlЬЬќўЦ СŒ€ЬЬЬЬЬЯŒ‡ ў | p0  pр?Рxр`8`Р Р €€0€p€`РРС€УЦgџgџ€€ џџ088<633†1Ц0Ц0f060`p p x l f g cŒaŒ`Ь`l`<џ€џРРРРРџ€џ€РРРРџџ00`` џ€€00ај0@€€€€€€€€€рр         Р№8  pрј?xџџ€€€€РЦ0c0у1Р3€76<<>7ќќ````````“œ р€€€€€€€€јŸ Р€        є       `8`№РРРЦЧ8cј`№3€1Р0ѓ03``ќќСўџўПРќрС ? € рpˆј€ˆp pˆˆˆˆp p€@ р ј @ј@@@`Р@@@ ј @јpxˆˆt pˆ€€ˆp №ˆˆˆˆˆ@@P`Р@@x`ppx|џџЯ ќў§€ќР8РpРр````xр|рLрЦ001 1 3cуУƒ0p№№иnfca†aЦ`ц`v`6```   џЯџЧ|ќР8pќќРa€a€#336ќќАЦАУБƒ11€6<08А8№<р6`3Р3Р1€0€0`р€ƒУѓџ3џи˜8ќЬ  8ИАр№ќўў џџџЯќў0`Р€№ј`Р€рр€РССсџџџ88pр Р Р € € €€€8Р0№рЧС‡СŽСŒУœЧўќРРР Рƒ†ЦУУУССС€ † †Œ™Œ™ŒАиАирири   |ќР00p`ррјР8Р Р Р Рa``РР<}ћћpџўќј№г?~јРР€РРќјР№РpџЯџЧќ8ќ8№Р€ ;;sџпџп00000ј`ќ`````ј`8p``pУџуџр рР<€<vvц 8800€€йииУ№УpЧpgpf `учџ€љ€€€РРР000000000ј`€```p08јј?000`Ррр€?€р8рp0р0р1Рs€уџУџЦЮџѓюь€€€р p€€@ р ј @@€јlџПџ/џџџџЄО€џ џрџ№џјџ№џ№џјџˆ`рР€?џџџџџџџџ џ џџџџџtџџџџџџџџўџўџўџќџјРР~џƒИАПŸ€`aўј>ј‡ќ иии Ьјр№`ј`Ь`Ь`Ь`ј`ќ`Ц`Ю`ќјџ`џa133 џ џ ††?ŒpŒ`ЬриРиР№Рp```Сру№w67с3ћ0lь;ЯёР?ўўц0Р0€0000Ž0џўљўџџ?џџџџџџџџџџџџџџџїџїџѓџ№џ№€€Ррр№јјќў>џ№џјџј€€р№ј<СРСРСрС№с№РРРРр<ј№р?pp№ррсјсмсосЮсЧёУёСqРqР9Р9Р€œ?мќpќp|№<ррррррр№№pp888890€qРсРсРјќј@РсРуч>џ€џ€Р <9;?><>??;988СРРРРРРРРСРёУyџ9џјќјœпјќчюќј№јќўячЧсчру€€ўџ€џСУЧЧ‡Чџџ~~ююЮўџџ€€ўј@ќ€€€Ррp0  00000090q0s0џ€€€€€€€€€С€ccccc0c`cРc€c€cР0p№№ии˜8ќј€€€€€€Рџќџџџџџџџџџрџ№џјџјџјџјџ№џр0ќБРБРѓ€s€3С€СРРРрс``>У`У0У8ƒƒЬ  880 ?џџџ?П€рјўџТџјџР8ќ    GC@@@` 8џєџџџџџџџќр€€€Р€ќџјџшџј€ 8р€;33aaСС€ ААААррр€p€‡Ÿќ№Рx№Р0р џŸ№;;sучџљ0`Р€€ƒРƒ`ƒ0ƒ8p№№ии˜8ќЬ  Р№8  №````cрр~`````0pppppppPиаиииин˜ˆŒ џп           ј€€€€€€€€€€€УУУ880<јр`у?у‡ ‡ џпџп€јј@@@acgчјџџџџќѓљяўпџ 8Р8р<№<ј<ќ<|<яЯžžžžžžžПџџџџџџџџџџџџџџџџџџџО<о<о<я<я8я8я8я0я0я0о0о00РpРрРРР€РРРРР00?0q0a0Р1Р1€3€3ŒŒŒŒ    џŒŽŽ€РŒРŒ`Œ0Ÿ№пјС€С€С€С€С€С€С€€€€€РРР8Р9Р‡‡ƒ€€€€ПџпџяўѓљќџџџџјО0|0ќ0ј0№0р0Р000РР€рР`рpx?3cccчѢxс      Œ8ŒŒŒŒŒŒС€С€С€С€Спљпљр~`р`р`РpР0€0ќўЧСССУЧўќРР8x€x€ь€ьЬŒœўц € Р Р ` 0 8  € РР<Р<РvРvРцСЦСЮУџУѓЧ1€q€с€С€€€€€€€€€јќјј€`РaРc€cflxppxlf€рР€€РўƒУЧ <<vvцЦЮџѓРРРР    ЧЮЮЬ€€€С€с€yџџŸјјgcƒaу`aЧЮƒŽџ ќ€€€ `pppp 0ppp8P0јќќќ````РРРР``€€Сџџџ@РР€€ќјииин‡‡аpи`и`˜`ˆ`Œ` 0 <00 88№р````?`?`pРpРрРр€Р``р№0008џяџџў § ѓЯ€р№ќџџџџџџџџџ~ќџџџџџрџРџРРРР €РР@Р`0?0?јџќџЦц0`0р џџџџџџџџџџџџџџўx000џрџрџ№џјџјџјЧјУјУ№С№Сџрџ``000 p0p p`и`и`иИИР€ € € €РРРРРРРРРЧРџРќРРРРРРРРРРЦЦ1Р1€36<88<6331У€€9€q€s€џРќРРРРР€р80`рСƒ000 ``Р8Рxр~Р€|x ќџќЧўЧў0ѓ03€``ј>ќ?Ž1ƒ0ƒ0ƒ0‡0Ž0ќ0ј?€?џџРрp00pрР8p№ќюЦƒ Œ˜иxpрј 0ў3ў3Œ0 №ј8p`рРРРР 8>7€1р0p0800 0 0 0 РРРР````р?№?0€7€1€0€0€0€pррqР9џџ0``№Р№Р€0088pр€Р`xp?рР000x?№Рp0p0р8рР?р?ј0јќŽС€сРcc0p№  8|ўў@€€€0007№?№80000009qsџСќСРСРС€с€aƒƒƒ‡Žќџ‡Ÿ›ƒ˜‡ўpР8`a183pр€Р№ 8 УУ0ƒ`ƒР€€Р`08№ии˜8ќЬ  88ў|8€€Р@А0ˆ€  0( &ў0aј 0„ƒ€€ѓѓѓѓ! ˜ P`0ќџќџќџќџ8>7€1р0p0800 0 0 џџџџpрР€ќ0ў0`0`0`0`0`0`0`0`0 ј ў Ч У С Р Р С У џ??€РРРР€р№ѓѓѓѓџџџџџџќџќџќџќџџџџџџџррррррррџрџрџр0 000x?№Р88pрџџџџ`0`8``ўўќоЧ0С№РРР€Рр?`?№№џџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџџрџрџрџрџрџрџрџрџрџрџрџр8>7€1р0pџџџџpрРќ0ў0`0`0`0 ј ў Ч У Сўџ†Ц0pрР€0800 0 0 0 000x?№Р€88pрџџџџ`0`0`0`0`0`0`8``ўў Р Р С У џќоЧ0С№РРРЦЦ>Чў‡р†Цчўcў€Ррxќ0РрР€€Рўў |ќРŒЬЬЬ88<>731ƒ0У0у0s0;0?рppр8Р€€80p€`pРАŸ€€€€€ќ€€ќ€€€€€€ƒџќЬќќ000сРџ€?€€€€€€€€€€€€€€€€€€€€€€€€рР€€РўёŸљџ‡џЧ€€€€†џ†Р№<†‡ƒ€ƒ€ƒ€‚€Ц€ЦРќ0ў0`0`0`0`0`0`0 €€€Ÿр@<€€€ќ€€№ƒџќССССŸљјј€€€€€џ‡џ††ŒŒ ўјЦРьРl@l`x`8`87870`0`0`0`8``ўў 0№Ррџџ˜1˜qс€€€ 8x†ЦЦ 8`ррё€ё€1€000Р€€Рўƒ8pp€рРУ€У€ЧЮџССс˜y€€€€€€€€€€€џœxьь Ь Œ œ ў ц     Ц€ЦРЦРЧ`Ч0Ч8ЧЦЦЦЦЦ0`Р€€Р`8p88ppр АА8000pp`ј`˜```0 ?1€€€€ƒџќ€€a€с€С€0000№№000000џќџ˜џ˜ Ц` €089~€Р€р€р€№РјРмРЬРЦРУрУ`С        Œ?Ь?РџРџРР````р№0јј?pрР€€С€с€q€9€€€€€€9€1€88ррРР€`Р`РpР0Р0Рьplp<рр Р008€сџ?q€a€С€џџ€?€oooooр№№№ААААА8џџ€џ€џ€}€}€}€}€}€џ€џР oooom ААААА€€€€€€€}€}€}€}€m€lllllll џРџР €€€€llllјќџј;;sучџ†љ†††80p`````0ќ00 8ќџ`````````8`8РpўwуСƒ†ЦЬl<80€€ЦЧЧ<ўў8№рРрРџ€џ0ј`ј`@?ќџ€џРџрџџџџџџџчaџ№џ№џ№џјџјџјџјџјџјџјџ8ќ0?џРррР€€Рўџџ``````€`ќƒў800Ср˜p˜8˜˜˜8˜pџџ€8xxььЬŒœ`px>?ј0ppp№sрџрџРџРџ€џџўќУуƒсџќ€`Р`Р`Р`Р`€``000ј№Ÿр€Р№8 џœџ˜ўцРрp aёўљў?џ?џ€€љƒљƒ€ƒј`ќaУ0У0`ёaё€€8p00p0`0`0`p``0р?РУƒ†уa€00№0ј00 0 00љўсў000?У?У00 0?ппрpЧрЦРn€l<<8ј0ј`‡00` ` ` `Œs†?aa3336 јрУCf f flllx8 у1ЦЦŒŒŒ qсС€€€Ÿ€џ€с€€€€€РРŽ€?џ?џџџ€8|`ќ` РРРРРРРРРРРР†рŒxŒŒŒŒŒŒ    8pрРР€8xxььЬ Œœўц Œ` ````````8` ќќ џџСўРјќ№?џ?џџœџ˜№`Р` >Р€ёљƒ‡ŽœџСџс€a€§§РЈЈРС€a€€Рў‡ўќёё˜˜˜˜ёёИАрр№ИœŽ‡˜˜1€1€1џсџС€€С€q€9џџРРРРРРРРРРc37 00 €Р ~>0` @р!CCC€€€€€€€€џ‚чСУСУСР€<<<<?100€0€1€?€>€0€0€0€0€0РpРаРиј˜јќŒ  p p x l f g cŒaŒ`Ь`l`<` €€€€?РxР`Р`РР`‡Ÿ><<сљ|€<€<€|@ј@№@Р@Р@Р@Р@@@@ << €Р0 ` Р`ƒ@ @€€€Р€Ср0013cуУƒџŒџЬР Р 8p0р`€Р8h`ŸёёёР ашшфФ76<<>73100ƒУѓќ3ќР Р џџРР Р Р џŒŒР`€p€РрpР<с ?lЬ€ЬРќсўcЦccЦ† žl„ РРрРјќŽƒƒƒ‡Žќј€€ќў800000џџ€€8€p€р€рРƒ€р№````cсу~```?‡q‡рР€€ц?ц8ЦЦ†@``€`Р`р```0``aac;;sучџƒљƒƒ'€7€0Р0р0p0000 000Аќў`````````c``~``````р№рр€€€€ј№џџ``с?р†‡ўјcччfƒУУУА№w7````ўў?ррџџ8pррР€џџ 0 A€џ<јр‡р<јр€№ј0pќќ`РaР У†ˆ™?ќџ€€п0<ј№ №€€€€€€јў№№ии˜8ќЬ  8````````0`0`8РРc€cflxppxlfgc‡>6vfцпџу€8џ`"€€ќ}Ч‚ќ№80Р€aц`f€€рРјРРР0Р@Р€€  УФмўпЯ€ЧРУрС№РјР|Р~№88|№=ј><<<<<<<<<<<<<<<<<<<ќќxx||<|<|žž№xaЮC†C‡G‡‡џ‡€€€Стќ>pљ{3ф>œŒ„Р№ќ|>Œ№ 8<< |М<<<<|О<<<<љџƒ№~~ј?xžžœјˆp0Р`Р€рp88p?№€>x𹇈€№8№Рpp`Р0`@ЈЈ<<x№pё€юќppрР Р€ Р8p№рР€€<€€€8pрР0ррР€0=Р>ќ€0€Ч88оŸ†ј8x№р№џ€Р€€€xx|<у?ш0@€pрРƒ€œр