ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS BIB01-08 €003ěP˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕP… c€Ő Ź cBcĂ)â cĽ7Í: " BIBLIA TYSIĽCLECIA " KSIĘGI: I-VIII 1.Księga Rodzaju *01 01,01 Na poczštku Bóg stworzył niebo i ziemię. 01,02 Ziemia zaœ była bezładem i pustkowiem: ciemnoœć była nad powierzchniš bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. 01,03 Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie œwiatłoœć! I stała się œwiatłoœć. 01,04 Bóg widzšc, że œwiatłoœć jest dobra,oddzielił jš od ciemnoœci. 01,05 I nazwał Bóg œwiatłoœć dniem, a ciemnoœć nazwał nocš. I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień pierwszy. 01,06 A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaniesklepienie w œrodku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich! 01,07 Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, 01,08 Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień drugi. 01,09 A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorš sięwody spod nieba w jedno miejsce i niech sięukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, 01,10 Bóg nazwał tę suchš powierzchnię ziemiš, a zbiorowisko wód nazwał morzem.Bóg widzšc, że były dobre, 01,11 rzekł: Niechaj ziemia wyda roœliny zielone: trawy dajšce nasiona, drzewa owocowe rodzšce na ziemi według swego gatunku owoce, w których sš nasiona. I stało się tak. 01,12 Ziemia wydała roœliny zielone: trawę dajšcš nasienie według swego gatunku i drzewa rodzšce owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. 01,13 I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień trzeci. 01,14 A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanšciała niebieskie, œwiecšce na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; 01,15 aby były ciałami jaœniejšcymi na sklepieniu nieba i aby œwieciły nad ziemiš. Istało się tak. 01,16 Bóg uczynił dwa duże ciała jaœniejšce: większe, aby rzšdziło dniem, i mniejsze, aby rzšdziło nocš, oraz gwiazdy.01,17 I umieœcił je Bóg na sklepieniu nieba,aby œwieciły nad ziemiš; 01,18 aby rzšdziły dniem i nocš i oddzielałyœwiatłoœć od ciemnoœci. A widział Bóg, że były dobre. 01,19 I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień czwarty. 01,20 Potem Bóg rzekł: Niechaj się zarojš wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemiš, pod sklepieniem nieba! 01,21 Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływajšce istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widzšc, że były dobre, 01,22 pobłogosławił je tymi słowami: BšdŸcie płodne i mnóżcie się, abyœcie zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. 01,23 I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień pišty. 01,24 Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło, zwierzęta pełzajšce i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak. 01,25 Bóg uczynił różne rodzaje dzikich zwierzšt, bydła i wszelkich zwierzšt pełzajšcych po ziemi. I widział Bóg, że były dobre. 01,26 A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka a Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemiš i nad wszystkimi zwierzętami pełzajšcymi po ziemi! 01,27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. 01,28 Po czym Bóg im błogosławił, mówišcdo nich: BšdŸcie płodni i rozmnażajcie się, abyœcie zaludnili ziemię i uczynili jš sobie poddanš; abyœcie panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzajšcymi po ziemi. 01,29 I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelkš roœlinę przynoszšcš ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobienasienie: dla was będš one pokarmem. 01,30 A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona. I stało się tak. 01,31 A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynšł wieczór i poranek - dzień szósty. *02 02,01 W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy [stworzeń]. 02,02 A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczšł dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjšł. 02,03 Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go œwiętym; w tym bowiem dniu odpoczšł po całej swej pracy, którš wykonał stwarzajšc. 02,04 Oto sš dzieje poczštków po stworzeniu nieba i ziemi. Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, 02,05 nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by uprawiał ziemię 02,06 i rów kopał w ziemi, aby w ten sposób nawadniać całš powierzchnię gleby -02,07 wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnšł w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotš żywš. 02,08 A zasadziwszy ogród w Eden na wschodzie, Pan Bóg umieœcił tam człowieka, którego ulepił. 02,09 Na rozkaz Pana Boga wyrosły z glebywszelkie drzewa miłe z wyglšdu i smaczny owoc rodzšce oraz drzewo życia w œrodku tego ogrodu i drzewo poznania dobra i zła. 02,10 Z Edenu zaœ wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtšd się rozdzielała, dajšc poczštek czterem rzekom. 02,11 Nazwa pierwszej - Piszon; jest to ta,która okršża cały kraj Chawila, gdzie się znajduje złoto. 02,12 A złoto owej krainy jest znakomite; tam jest także wonna żywica i kamień czerwony. 02,13 Nazwa drugiej rzeki - Gichon; okršżaona cały kraj - Kusz. 02,14 Nazwa rzeki trzeciej - Chiddekel; płynie ona na wschód od Aszszuru. Rzeka czwarta - to Perat. 02,15 Pan Bóg wzišł zatem człowieka i umieœcił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglšdał. 02,16 A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; 02,17 ale z drzewa poznania dobra i zła niewolno ci jeœć, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz. 02,18 Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiedniš dla niego pomoc. 02,19 Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lšdowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bógprzyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jakš on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które okreœlił mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa. 02,20 I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. 02,21 Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogršżył się w głębokim œnie, i gdy spał, wyjšł jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. 02,22 Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjšł z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy jš przyprowadził do mężczyzny, 02,23 mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest koœciš z moich koœci i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastš, bo ta z mężczyzny została wzięta. 02,24 Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swojš i łšczy się ze swš żonš tak œciœle, że stajš się jednym ciałem.02,25 Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu. *03 03,01 A wšż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lšdowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: Czy rzeczywiœcie Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu? 03,02 Niewiasta odpowiedziała wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeœć możemy, 03,03 tylko o owocach z drzewa, które jestw œrodku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeœć z niego, a nawet go dotykać, abyœcie nie pomarli. 03,04 Wtedy rzekł wšż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! 03,05 Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzš się wam oczy i takjak Bóg będziecie znali dobro i zło. 03,06 Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszš dla oczu i że owoce tego drzewa nadajš się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z niš: a onzjadł. 03,07 A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że sš nadzy; spletli więc gałšzki figowe i zrobili sobie przepaski. 03,08 Gdy zaœ mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzajšcegosię po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wœród drzew ogrodu. 03,09 Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: Gdzie jesteœ? 03,10 On odpowiedział: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się. 03,11 Rzekł Bóg: Któż ci powiedział, że jesteœ nagi? Czy może zjadłeœ z drzewa, z którego ci zakazałem jeœć? 03,12 Mężczyzna odpowiedział: Niewiasta, którš postawiłeœ przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem. 03,13 Wtedy Pan Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaœ? Niewiasta odpowiedziała: Wšż mnie zwiódł i zjadłam. 03,14 Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: Ponieważ to uczyniłeœ, bšdŸ przeklęty wœród wszystkich zwierzšt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twegoistnienia. 03,15 Wprowadzam nieprzyjaŸń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. 03,16 Do niewiasty powiedział: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemiennoœci, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaœ będzie panował nad tobš. 03,17 Do mężczyzny zaœ Bóg rzekł: Ponieważ posłuchałeœ swej żony i zjadłeœ z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz wsłowach: Nie będziesz z niego jeœć - przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. 03,18 Cierń i oset będzie ci ona rodziła, a przecież pokarmem twym sš płody roli. 03,19 W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeœ wzięty;bo prochem jesteœ i w proch się obrócisz! 03,20 Mężczyzna dał swej żonie imię Ewa, bo ona stała się matkš wszystkich żyjšcych. 03,21 Pan Bóg sporzšdził dla mężczyzny i dla jego żony odzienie ze skór i przyodział ich. 03,22 Po czym Pan Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wycišgnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeœć go i żyć na wieki. 03,23 Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty. 03,24 Wygnawszy zaœ człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujšce ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia. *04 04,01 Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i rzekła: Otrzymałam mężczyznę od Pana. 04,02 A potem urodziła jeszcze Abla, jego brata. Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. 04,03 Gdy po niejakim czasie Kain składał dla Pana w ofierze płody roli, 04,04 zaœ Abel składał również pierwociny ze swej trzody i z ich tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; 04,05 na Kaina zaœ i na jego ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurš twarzš. 04,06 Pan zapytał Kaina: Dlaczego jesteœ smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura?04,07 Przecież gdybyœ postępował dobrze, miałbyœ twarz pogodnš; jeżeli zaœ nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować. 04,08 Rzekł Kain do Abla, brata swego: ChodŸmy na pole. A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go. 04,09 Wtedy Bóg zapytał Kaina: Gdzie jest brat twój, Abel? On odpowiedział: Nie wiem.Czyż jestem stróżem brata mego? 04,10 Rzekł Bóg: Cóżeœ uczynił? Krew bratatwego głoœno woła ku mnie z ziemi! 04,11 BšdŸ więc teraz przeklęty na tej roli,która rozwarła swš paszczę, aby wchłonšć krew brata twego, przelanš przez ciebie. 04,12 Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie daci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi! 04,13 Kain rzekł do Pana: Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł jš znieœć. 04,14 Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobš, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić! 04,15 Ale Pan mu powiedział: O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotnš pomstę poniesie! Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go spotka. 04,16 Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu. 04,17 Kain zbliżył się do swej żony, a ona poczęła i urodziła Henocha. Gdy Kain zbudował miasto, nazwał je imieniem swego syna: Henoch. 04,18 Henoch był ojcem Irada, Irad ojcem Mechujaela, a Mechujael ojcem Metuszaela,Metuszael zaœ Lameka. 04,19 Lamek wzišł sobie dwie żony. Imię jednej było Ada, a drugiej - Silla. 04,20 Ada urodziła Jabala; on to był praojcem mieszkajšcych pod namiotami i pasterzy. 04,21 Brat jego nazywał się Jubal; od niegoto pochodzš wszyscy grajšcy na cytrze i naflecie. 04,22 Silla - ona też urodziła Tubal-Kaina; był on kowalem, sporzšdzajšcym wszelkie narzędzia z bršzu i z żelaza. Siostrš Tubal-Kaina była Naama. 04,23 Lamek rzekł do swych żon, Ady i Silli:Słuchajcie, co wam powiem, żony Lameka. Nastawcie ucha na moje słowa: Gotów jestem zabić człowieka dorosłego, jeœli on mnie zrani, i dziecko - jeœli mi zrobi siniec! 04,24 Jeżeli Kain miał być pomszczony siedmiokrotnie, to Lamek siedemdziesišt siedem razy! 04,25 Adam raz jeszcze zbliżył się do swejżony i ta urodziła mu syna, któremu dała imię Set, gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg potomka innego w zamian za Abla, którego zabił Kain. 04,26 Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy zaczęto wzywać imienia Pana. *05 05,01 Oto rodowód potomków Adama. Gdy Bóg stworzył człowieka, na podobieństwo Boga stworzył go; 05,02 stworzył mężczyznę i niewiastę, pobłogosławił ich i dał im nazwę "ludzie", wtedy gdy ich stworzył. 05,03 Gdy Adam miał sto trzydzieœci lat, urodził mu się syn, podobny do niego jako jego obraz, i dał mu na imię Set. 05,04 A po urodzeniu się Seta żył Adam osiemset lat i miał synów oraz córki. 05,05 Ogólna liczba lat, które Adam przeżył, była dziwięćset trzydzieœci. I umarł. 05,06 Gdy Set miał sto pięć lat, urodził mu się syn Enosz. 05,07 A po urodzeniu się Enosza żył osiemset siedem lat i miał synów oraz córki. 05,08 I umarł Set, przeżywszy ogółem dziewięćset dwanaœcie lat. 05,09 Gdy Enosz miał dziewięćdziesišt lat, urodził mu się syn Kenan. 05,10 I żył Enosz po urodzeniu się Kenana osiemset piętnaœcie lat, i miał synów oraz córki. 05,11 Enosz umarł, przeżywszy ogółem dziewięćset pięć lat. 05,12 Gdy Kenan miał lat siedemdziesišt, urodził mu się Mahalaleel. 05,13 A po urodzeniu mu się Mahalaleela żyłKenan osiemset czterdzieœci lat i miał synów i córki. 05,14 I gdy Kenan przeżył ogółem dziewięćset dziesięć lat, umarł. 05,15 Gdy Mahalaleel miał szeœćdziesišt pięć lat, urodził mu się syn Jered. 05,16 A po urodzeniu się Jereda żył osiemset trzydzieœci lat i miał synów i córki. 05,17 Gdy Mahalaleel miał ogółem osiemset dziewięćdziesišt pięć lat, umarł. 05,18 Gdy Jered miał sto szeœćdziesišt dwalata, urodził mu się syn Henoch. 05,19 A po urodzeniu się Henocha Jered żyłosiemset lat i miał synów i córki. 05,20 Jered przeżył ogółem dziewięćset szeœćdziesišt dwa lata, i umarł. 05,21 Gdy Henoch miał szeœćdziesišt pięć lat, urodził mu się syn Metuszelach. 05,22 Henoch po urodzeniu się Metuszelachażył w przyjaŸni z Bogiem trzysta lat i miałsynów i córki. 05,23 Ogólna liczba lat życia Henocha: trzysta szeœćdziesišt pięć. 05,24 Żył więc Henoch w przyjaŸni z Bogiem, a następnie znikł, bo zabrał go Bóg. 05,25 Gdy Metuszelach miał sto osiemdziesišt siedem lat, urodził mu się syn Lamek. 05,26 Po urodzeniu się Lameka żył jeszcze siedemset osiemdziesišt dwa lata i miał synów i córki. 05,27 Metuszelach umarł majšc ogółem dziewięćset szeœćdziesišt dziewięć lat. 05,28 Gdy Lamek miał sto osiemdziesišt dwa lata, urodził mu się syn. 05,29 A dajšc mu imię Noe, powiedział: Tenniechaj nam będzie pociechš w naszej pracyi trudzie ršk naszych na ziemi, którš Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°ˆiC ř }x}`X¸ŠjP• cĺ ^ cCđ c 3)ö c )6C Bprzeklšł. 05,30 Lamek po urodzeniu się Noego żył pięćset dziewięćdziesišt pięć lat i miał synów i córki. 05,31 Umierajšc Lamek miał ogółem siedemset siedemdziesišt siedem lat. 05,32 A gdy Noe miał pięćset lat, urodzili mu się: Sem, Cham i Jafet. *06 06,01 A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki. 06,02 Synowie Boga, widzšc, że córki człowiecze sš piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. 06,03 Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotš cielesnš;niechaj więc żyje tylko sto dwadzieœcia lat. 06,04 A w owych czasach byli na ziemi giganci; a także póŸniej, gdy synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, majšcy sławę w owych dawnych czasach. 06,05 Kiedy zaœ Pan widział, że wielka jest niegodziwoœć ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wcišż złe, 06,06 żałował, że stworzył ludzi na ziemi,izasmucił się. 06,07 Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzajšce i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem. 06,08 [Tylko] Noego Pan darzył życzliwoœciš. 06,09 Oto dzieje Noego. Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnoœciš wœród współczesnych sobie ludzi; w przyjaŸni z Bogiem żył Noe. 06,10 A Noe był ojcem trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. 06,11 Ziemia została skażona w oczach Boga. 06,12 Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępujš na ziemi niegodziwie, 06,13 rzekł do Noego: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie;zatem zniszczę ich wraz z ziemiš. 06,14 Ty zaœ zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz jš smołš wewnštrz i zewnštrz. 06,15 A oto, jak masz jš wykonać: długoœć arki - trzysta łokci, pięćdziesišt łokci jej szerokoœć i wysokoœć jej - trzydzieœci łokci. 06,16 Nakrycie arki, przepuszczajšce œwiatło, sporzšdzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejœcie do arki w jej bocznej œcianie; uczyń przegrody: dolnš, drugš i trzeciš. 06,17 Ja zaœ sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelkš istotę pod niebem, wktórej jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, 06,18 ale z tobš zawrę przymierze. WejdŸ przeto do arki z synami twymi, z żonš i z żonami twych synów. 06,19 Spoœród wszystkich istot żyjšcych wprowadŸ do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobš od zagłady. 06,20 Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierzšt pełzajšcych po ziemi po parze; niechaj wejdš do ciebie, aby nie wyginęły. 06,21 A ty nabierz sobie wszelkiej żywnoœci- wszystkiego, co nadaje się do jedzenia - izgromadŸ u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierzšt. 06,22 I Noe wykonał wszystko tak, jak Bógpolecił mu uczynić. *07 07,01 A potem Pan rzekł do Noego: WejdŸ wraz z całš twš rodzinš do arki, bo przekonałem się, że tylko ty jesteœ wobec mnie prawy wœród tego pokolenia. 07,02 Z wszelkich zwierzšt czystych weŸ z sobš siedem samców i siedem samic, ze zwierzšt zaœ nieczystych po jednej parze: samca i samicę; 07,03 również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. 07,04 Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieœci dniiczterdzieœci nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem. 07,05 I spełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan polecił. 07,06 Noe miał szeœćset lat, gdy nastał potop na ziemi. 07,07 Noe wszedł z synami, z żonš i z żonami swych synów do arki, aby schronić się przed wodami potopu. 07,08 Ze zwierzšt czystych i nieczystych, zptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, 07,09 po dwie sztuki, samiec i samica, weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał. 07,10 A gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię. 07,11 W roku szeœćsetnym życia Noego, w drugim miesišcu roku, siedemnastego dnia miesišca, w tym właœnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie Ÿródła Wielkiej Otchłani iotworzyły się upusty nieba; 07,12 przez czterdzieœci dni i przez czterdzieœci nocy padał deszcz na ziemię. 07,13 I właœnie owego dnia Noe oraz jego synowie, Sem, Cham i Jafet, żona Noego i trzy żony jego synów weszli do arki, 07,14 a wraz z nimi wszelkie gatunki zwierzšt, bydła, zwierzšt pełzajšcych po ziemi, wszelkiego ptactwa . 07,15 Wszelkie istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze do Noego do arki. 07,16 Gdy już weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej, jak Bóg rozkazał Noemu, Pan zamknšł za nim [drzwi]. 07,17 A potop trwał na ziemi czterdzieœci dni i wody wezbrały, i podniosły arkę ponad ziemię. 07,18 Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się wysoko ponad ziemiš, arka płynęła po powierzchni wód. 07,19 Wody bowiem podnosiły się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były pod niebem. 07,20 Wody się więc podniosły na piętnaœciełokci ponad góry i zakryły je. 07,21 Wszystkie istoty poruszajšce się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierzšt i zwszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze wszystkimi ludŸmi. 07,22 Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiajšce tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lšdzie, zginęły. 07,23 I tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka do bydła, zwierzšt pełzajšcych iptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. 07,24 A wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesišt dni. *08 08,01 Ale Bóg, pamiętajšc o Noem, o wszystkich istotach żywych i o wszystkich zwierzętach, które z nim były w arce, sprawił, że powiał wiatr nad całš ziemiš i wody zaczęły opadać. 08,02 Zamknęły się bowiem zbiorniki Wielkiej Otchłani tak, że deszcz przestał padać z nieba. 08,03 Wody ustępowały z ziemi powoli, lecznieustannie, i po upływie stu pięćdziesięciu dni się obniżyły. 08,04 Miesišca siódmego, siedemnastego dnia miesišca arka osiadła na górach Ararat. 08,05 Woda wcišż opadała aż do miesišca dziesištego. W pierwszym dniu miesišca dziesištego ukazały się szczyty gór. 08,06 A po czterdziestu dniach Noe, otworzywszy okno arki, które przedtem uczynił, 08,07 wypuœcił kruka; ale ten wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda na ziemi. 08,08 Potem wypuœcił z arki gołębicę, aby się przekonać, czy ustšpiły wody z powierzchni ziemi. 08,09 Gołębica, nie znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usišœć, wróciła do arki, bo jeszcze była woda na całej powierzchni ziemi; Noe, wycišgnšwszy rękę, schwytał jš i zabrał do arki. 08,10 Przeczekawszy zaœ jeszcze siedem dni, znów wypuœcił z arki gołębicę 08,11 i ta wróciła do niego pod wieczór, niosšc w dziobie œwieży listek z drzewa oliwnego. Poznał więc Noe, że woda na ziemi opadła. 08,12 I czekał jeszcze siedem dni, po czymwypuœcił znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego. 08,13 W szeœćset pierwszym roku, w miesišcu pierwszym, w pierwszym dniu miesišca wody wyschły na ziemi, i Noe, zdjšwszy dach arki, zobaczył, że powierzchnia ziemi jest już prawie sucha. 08,14 A kiedy w miesišcu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła, 08,15 Bóg przemówił do Noego tymi słowami: 08,16 WyjdŸ z arki wraz z żonš, synami i zżonami twych synów. 08,17 WyprowadŸ też z sobš wszystkie istoty żywe: z ptactwa, bydła i zwierzšt pełzajšcych po ziemi; niechaj rozejdš się po ziemi, niech będš płodne i niech się rozmnażajš. 08,18 Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żonš i z żonami swych synów. 08,19 Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierzšt pełzajšcych po ziemi i ptactwa, wszystko, co się porusza na ziemi. 08,20 Noe zbudował ołtarz dla Pana i wzišwszy ze wszystkich zwierzšt czystych i z ptaków czystych złożył je w ofierze całopalnej na tym ołtarzu. 08,21 Gdy Pan poczuł miłš woń, rzekł do siebie: Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodoœci. Przetojuż nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje,jak to uczyniłem. 08,22 Będš zatem istniały, jak długo trwaćbędzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i noc. *09 09,01 Po czym Bóg pobłogosławił Noego i jego synów, mówišc do nich: BšdŸcie płodniimnóżcie się, abyœcie zaludnili ziemię. 09,02 Wszelkie zaœ zwierzę na ziemi i wszelkie ptactwo powietrzne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się porusza naziemi i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie. 09,03 Wszystko, co się porusza i żyje, jestprzeznaczone dla was na pokarm, tak jak roœliny zielone, daję wam wszystko. 09,04 Nie wolno wam tylko jeœć mięsa z krwiš życia. 09,05 Upomnę się o waszš krew przez wzglšd na wasze życie - upomnę się o niš ukażdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego - o życie brata. 09,06 [Jeœli] kto przeleje krew ludzkš, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo człowiek został stworzony na obraz Boga. 09,07 Wy zaœ bšdŸcie płodni i mnóżcie się; zaludniajcie ziemię i miejcie nad niš władzę.09,08 Potem Bóg tak rzekł do Noego i do jego synów: 09,09 Ja, Ja zawieram przymierze z wami iz waszym potomstwem, które po was będzie; 09,10 z wszelkš istotš żywš, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie sš przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. 09,11 Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczšcego ziemię. 09,12 Po czym Bóg dodał: A to jest znak przymierza, które ja zawieram z wami i każdš istotš żywš, jaka jest z wami, na wieczne czasy: 09,13 Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mnš a ziemiš. 09,14 A gdy rozcišgnę obłoki nad ziemiš i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, 09,15 wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelkš istotš żywš, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego jestestwa. 09,16 Gdy zatem będzie ten łuk na obłokach, patrzšc na niego, wspomnę na przymierze wieczne między mnš a wszelkš istotš żyjšcš w każdym ciele, które jest naziemi. 09,17 Rzekł Bóg do Noego: To jest znak przymierza, które zawarłem między Mnš a wszystkimi istotami, jakie sš na ziemi. 09,18 Synami Noego, którzy wyszli z arki, byli Sem, Cham i Jafet. Cham był ojcem Kanaana. 09,19 Ci trzej byli synami Noego i od nich to zaludniła się cała ziemia. 09,20 Noe był rolnikiem i on to pierwszy zasadził winnicę. 09,21 Gdy potem napił się wina, odurzył się[nim] i leżał nagi w swym namiocie. 09,22 Cham, ojciec Kanaana, ujrzawszy nagoœć swego ojca, powiedział o tym dwu swym braciom, którzy byli poza namiotem. 09,23 Wtedy Sem i Jafet wzięli płaszcz i trzymajšc go na ramionach weszli tyłem donamiotu i przykryli nagoœć swego ojca; twarzy zaœ swych nie odwracali, aby nie widzieć nagoœci swego ojca. 09,24 Kiedy Noe obudził się po odurzeniu winem i dowiedział się, co uczynił mu jego młodszy syn, 09,25 rzekł: Niech będzie przeklęty Kanaan!Niech będzie najniższym sługš swych braci!09,26 A potem dodał: Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg Sema! Niech Kanaanbędzie sługš Sema! 09,27 Niech Bóg da i Jafetowi dużš przestrzeń i niech on zamieszka w namiotach Sema, a Kanaan niech będzie mu sługš. 09,28 Noe żył po potopie trzysta pięćdziesišt lat. 09,29 I umarł Noe w wieku lat dziewięciuset pięćdziesięciu. *10 10,01 Oto potomstwo synów Noego: Sema, Chama i Jafeta. Po potopie urodzili się im następujšcy synowie: 10,02 Synowie Jafeta: Gomer, Magog, Madaj, Jawan, Tubal, Meszek i Tiras. 10,03 Synowie Gomera: Aszkanaz, Rifat i Togarma. 10,04 Synowie Jawana: Elisza i Tarszisz, Kittim i Dodanim. 10,05 Od nich pochodzš mieszkańcy wybrzeży i wysp, podzieleni według swych krajów i swego języka, według szczepów i według narodów. 10,06 Synowie Chama: Kusz, Misraim, Put i Kanaan. 10,07 Synowie Kusza: Seba, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Saba i Dedan.10,08 Kusz zaœ zrodził Nimroda, który był pierwszym mocarzem na ziemi. 10,09 Był on też najsławniejszym na ziemi myœliwym. Stšd powstało przysłowie: Dzielny jak Nimrod, najsławniejszy na ziemi myœliwy. 10,10 On to pierwszy panował w Babelu, w Erek, w Akkad i w Kalne, w kraju Szinear. 10,11 Wyszedłszy z tego kraju do Aszszuru, zbudował Niniwę, Rechobot-Ir, Kalach 10,12 i Resan, wielkie miasto pomiędzy Niniwš a Kalach. 10,13 Misraim miał jako potomstwo: Ludim,Anamim, Lehabim, Naftuchim, 10,14 Patrusim i Kasluchim, od których pochodzš Filistyni i Kaftoryci. 10,15 Kanaan zaœ miał synów: pierworodnego Sydona i Cheta. 10,16 A ponadto: Jebusytów, Amorytów, Girgaszytów, 10,17 Chiwwitów, Arkitów, Sinitów, 10,18 Arwadytów, Semarytów i Chamatytów.A potem szczepy kananejskie rozproszyły się. 10,19 Granica Kananejczyków biegła od Sydonu w kierunku Geraru aż do Gazy, a potem w kierunku Sodomy, Gomory, Admy i Seboim - aż do Leszy. 10,20 Sš to potomkowie Chama według ich szczepów, języków, krajów i narodów. 10,21 Również Semowi, praojcu wszystkich Hebrajczyków i starszemu bratu Jafeta, urodzili się [synowie]. 10,22 Synowie Sema: Elam, Aszszur, Arpachszad, Lud i Aram. 10,23 Synowie Arama: Us, Chul, Geter i Masz. 10,24 Arpachszad był ojcem Szelacha, a Szelach Ebera. 10,25 Eberowi urodzili się dwaj synowie; imię jednego Peleg, gdyż za jego czasów ludzkoœć się podzieliła, imię zaœ jego brata - Joktan. 10,26 Joktan był ojcem Almodada, Szelefa, Chasarmaweta, Jeracha, 10,27 Hadorama, Uzala, Dikli, 10,28 Obala, Abimaela, Saby, 10,29 Ofira, Chawili i Jobaba. Ci wszyscy byli synami Joktana. 10,30 Obszar, na którym mieszkali, rozcišgał się od Meszy w kierunku Sefar aż do wyżyny wschodniej. 10,31 Oto synowie Sema według szczepów, języków, krajów i narodów. 10,32 Oto szczepy synów Noego według ichpokrewieństwa i według narodów. Od nich to wywodzš się ludy na ziemi po potopie. *11 11,01 Mieszkańcy całej ziemi mieli jednš mowę, czyli jednakowe słowa. 11,02 A gdy wędrowali ze wschodu, napotkali równinę w kraju Szinear i tam zamieszkali. 11,03 I mówili jeden do drugiego: ChodŸcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy jš w ogniu. A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołęzamiast zaprawy murarskiej, 11,04 rzekli: ChodŸcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobieznak, abyœmy się nie rozproszyli po całej ziemi. 11,05 A Pan zstšpił z nieba, by zobaczyć tomiasto i wieżę, które budowali ludzie, 11,06 i rzekł: Sš oni jednym ludem i wszyscy majš jednš mowę, i to jest przyczynš, że zaczęli budować. A zatem w przyszłoœci nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzš uczynić. 11,07 ZejdŸmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego! 11,08 W ten sposób Pan rozproszył ich stamtšd po całej powierzchni ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. 11,09 Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtšd też Pan rozproszył ichpo całej powierzchni ziemi. 11,10 Ci sš potomkowie Sema. Gdy Sem miałsto lat, urodził mu się syn, Arpachszad, w dwa lata po potopie. 11,11 Po urodzeniu się Arpachszada Sem żył pięćset lat i miał synów i córki. 11,12 Arpachszad, przeżywszy trzydzieœci pięć lat, miał syna Szelacha. 11,13 A po urodzeniu się Szelacha Arpachszad żył czterysta trzy lata i miał synów i córki. 11,14 Szelach, przeżywszy trzydzieœci lat, miał syna Ebera; 11,15 po urodzeniu się Ebera żył Szelach czterysta trzy lata i miał synów i córki. 11,16 Gdy Eber miał trzydzieœci cztery lata, urodził mu się syn, Peleg; 11,17 a po urodzeniu się Pelega żył Eber czterysta trzydzieœci lat i miał synów i córki. 11,18 Gdy Peleg miał trzydzieœci lat, urodził mu się Reu; 11,19 a po urodzeniu się Reu żył Peleg dwieœcie dziewięć lat i miał synów i córki. Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż P× c 'Ş c Ńcâ)Ä cŚ7´711,20 Gdy Reu miał trzydzieœci dwa lata, urodził mu się syn, Serug; 11,21 a po urodzeniu się Seruga żył Reu dwieœcie siedem lat i miał synów i córki. 11,22 Gdy Serug miał trzydzieœci lat, urodził mu się Nachor; 11,23 a po urodzeniu się Nachora żył Serugdwieœcie lat i miał synów i córki. 11,24 Gdy Nachor miał dwadzieœcia dziewięć lat, urodził mu się Terach; 11,25 a po urodzeniu się Teracha Nachor żył sto dziewiętnaœcie lat i miał synów i córki. 11,26 Gdy Terach miał siedemdziesišt lat, urodzili mu się synowie: Abram, Nachor i Haran. 11,27 Oto dzieje potomków Teracha. Terach był ojcem Abrama, Nachora i Harana, a Haran był ojcem Lota. 11,28 Haran zmarł jeszcze za życia Teracha, swego ojca, w kraju, w którym się urodził, w Ur chaldejskim. 11,29 Abram i Nachor wzięli sobie żony. Imię żony Abrama było Saraj, imię zaœ żony Nachora - Milka. Była to córka Harana, który miał jeszcze drugš córkę imieniem Jiska. 11,30 Saraj była niepłodna, nie miała więc potomstwa. 11,31 Terach, wzišwszy z sobš swego synaAbrama, Lota - syna Harana, czyli swego wnuka, i Saraj, swš synowš, żonę Abrama, wyruszył z nimi z Ur chaldejskiego, aby sięudać do kraju Kanaan. Gdy jednak przyszli do Charanu, osiedlili się tam. 11,32 Terach doczekał dwustu i pięciu lat życia i zmarł w Charanie. *12 12,01 Pan rzekł do Abrama: WyjdŸ z twojejziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. 12,02 Uczynię bowiem z ciebie wielki naród,będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię:staniesz się błogosławieństwem. 12,03 Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będš, a tym, którzy tobie będšzłorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będš otrzymywały błogosławieństwoludy całej ziemi. 12,04 Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesišt pięć lat, gdy wyszedł zCharanu. 12,05 I zabrał Abram z sobš swojš żonę Saraj, swego bratanka Lota i cały dobytek,jaki obaj posiadali, oraz służbę, którš nabyli w Charanie, i wyruszyli, aby się udaćdo Kanaanu. Gdy zaœ przybyli do Kanaanu, 12,06 Abram przeszedł przez ten kraj aż do pewnej miejscowoœci koło Sychem, do dębu More. - A w kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy. 12,07 Pan, ukazawszy się Abramowi, rzekł:Twojemu potomstwu oddaję właœnie tę ziemię. Abram zbudował tam ołtarz dla Pana, który mu się ukazał. 12,08 Stamtšd zaœ przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dlaPana i wzywał imienia Jego. 12,09 Zwinšwszy namioty, Abram wędrowałz miejsca na miejsce w stronę Negebu. 12,10 Kiedy zaœ nastał głód w owym kraju,Abram powędrował do Egiptu, aby tam przez pewien czas pozostać; był bowiem ciężki głód w Kanaanie. 12,11 A gdy się już zbliżał do Egiptu, rzekłdo swojej żony, Saraj: Wiem, że jesteœ urodziwš kobietš; 12,12 skoro cię ujrzš Egipcjanie, powiedzš: to jego żona; i zabijš mnie, a ciebie zostawiš przy życiu. 12,13 Mów więc, że jesteœ mojš siostrš, aby mi się dobrze wiodło ze względu na ciebie i abym dzięki tobie utrzymał się przyżyciu. 12,14 Gdy Abram przybył do Egiptu, zauważyli Egipcajnie, że Saraj jest bardzo pięknš kobietš. 12,15 Ujrzawszy jš dostojnicy faraona, chwalili jš także przed faraonem. Toteż zabrano Saraj na dwór faraona, 12,16 Abramowi zaœ wynagrodzono za niš sowicie. Otrzymał bowiem owce i woły, niewolników i niewolnice oraz oœlice i wielbłšdy. 12,17 Pan jednak dotknšł faraona i jego otoczenie wielkimi karami za zabranie Saraj, żony Abrama. 12,18 Wezwał więc faraon Abrama i rzekł: Cóżeœ mi uczynił? Czemu mi nie powiedziałeœ, że ona jest twojš żonš? 12,19 Dlaczego mówiłeœ: że to moja siostra, tak że wzišłem jš sobie za żonę? Ateraz - oto twoja żona; zabierz jš i idŸ! 12,20 Dał też faraon rozkaz dworzanom, żeby Abrama i jego żonę, i cały jego dobytek odprowadzili [do granicy]. *13 13,01 Abram wywędrował więc z Egiptu z żonš i całym dobytkiem swoim oraz z Lotem do Negebu. 13,02 A był Abram już bardzo zasobny w trzody, srebro i złoto. 13,03 Zatrzymujšc się na postojach, Abram zawędrował z Negebu do Betel, do tego miejsca, w którym przedtem rozbił swe namioty, między Betel i Aj, 13,04 do tego miejsca, w którym uprzednio zbudował ołtarz i wzywał imienia Pana. 13,05 Lot, który szedł z Abramem, miał również owce, woły i namioty. 13,06 Kraj nie mógł utrzymać ich obu, bo zbyt liczne mieli trzody; musieli więc się rozłšczyć. 13,07 A gdy wynikła sprzeczka pomiędzy pasterzami trzód Abrama i pasterzami trzód Lota - mieszkańcami kraju byli wówczas Kananejczycy i Peryzzyci - 13,08 rzekł Abram do Lota: Niechaj nie będzie sporu między nami, między pasterzami moimi a pasterzami twoimi, bo przecież jesteœmy krewni. 13,09 Wszak cały ten kraj stoi przed tobš otworem. Odłšcz się ode mnie! Jeżeli pójdziesz w lewo, ja pójdę w prawo, a jeżeli ty pójdziesz w prawo, ja - w lewo. 13,10 Wtedy Lot, spojrzawszy przed siebie,spostrzegł, że cała okolica wokół doliny Jordanu aż do Soaru jest bardzo urodzajna,była ona bowiem jak ogród Pana, jak ziemiaegipska, zanim Pan nie zniszczył Sodomy i Gomory. 13,11 Lot wybrał sobie zatem całš tę dolinę Jordanu i wyruszył ku wschodowi, I tak rozłšczyli się obaj. 13,12 Abram pozostał w ziemi Kanaan, Lot zaœ zamieszkał w owej okolicy, rozbiwszy swe namioty aż po Sodomę. 13,13 Mieszkańcy Sodomy byli Ÿli, gdyż dopuszczali się ciężkich przewinień wobec Pana. 13,14 Po odejœciu Lota Pan rzekł do Abrama: Spójrz przed siebie i rozejrzyj się z tego miejsca, na którym stoisz, na północ i na południe, na wschód i ku morzu; 13,15 cały ten kraj, który widzisz, daję tobie i twemu potomstwu na zawsze. 13,16 Twoje zaœ potomstwo uczynię liczne jak ziarnka pyłu ziemi; jeœli kto może policzyć ziarnka pyłu ziemi, policzone też będzie twoje potomstwo. 13,17 Wstań i przejdŸ ten kraj wzdłuż i wszerz: tobie go oddaję. 13,18 Abram zwinšł swe namioty i przybył pod Hebron, gdzie były dęby Mamre. Osiedliwszy się tam, zbudował ołtarz dla Pana. *14 14,01 Za czasów Amrafela, króla Szinearu, i Arioka, króla Ellasaru, Kedorlaomer, król Elamu, i Tidal, król Goim, 14,02 wszczęli wojnę z królem Sodomy, Berš, z królem Gomory, Birszš, z królem Admy, Szinabem, z królem Seboim, Szemeeberem, i z królem miasta Beli, czyli Soaru. 14,03 Ci ostatni królowie sprzymierzyli się z sobš w dolinie Siddim, gdzie dziœ jest Morze Słone. 14,04 Przez lat dwanaœcie byli oni lennikamiKedorlaomera, a w roku trzynastym zbuntowali się. 14,05 Toteż w czternastym roku nadcišgnšłKedorlaomer wraz z innymi królami. Pobili oni Refaitów w Aszterot-Karnaim, Zuzytów w Ham, Emitów na równinie Kiriataim 14,06 i Chorytów w ich górzystym kraju Seir aż do El, które leżało na pograniczu pustyni Paran. 14,07 Potem, zawróciwszy, dotarli do En-Miszpat, czyli Kadesz, i pobili Amalekitówna całej ziemi, a także Amorytów mieszkajšcych w Chasason-Tamar. 14,08 Królowie więc Sodomy, Gomory, Admy, Seboim i Beli, czyli Soaru, wyruszyli iuszykowali się w dolinie Siddim do walki 14,09 z Kedorlaomerem, królem Elamu, Tidalem, królem Goim, Amrafelem, królem Szinearu, i Ariokiem, królem Ellasaru - czterej królowie przeciwko pięciu. 14,10 A w dolinie Siddim było wiele dołów, [z których wydobywano] smołę. Królowie Sodomy i Gomory, rzuciwszy się do ucieczki, skryli się w tych dołach, a pozostali uciekli w góry. 14,11 Zwycięzcy, zabrawszy całe mienie mieszkańcom Sodomy i Gomory oraz wszystkie ich zapasy żywnoœci, odeszli. 14,12 Uprowadzili również Lota, bratanka Abrama, wraz z dobytkiem - był on bowiemmieszkańcem Sodomy. 14,13 Jeden ze zbiegów przybył, aby powiedzieć o tym Abramowi Hebrajczykowi, który mieszkał w pobliżu dębów pewnego Amoryty, imieniem Mamre, brata Eszkola i Anera, sprzymierzeńców Abrama. 14,14 Abram, usłyszawszy, że jego krewnyzostał uprowadzony w niewolę, dobrał sobie trzystu osiemnastu najbardziej doœwiadczonych spoœród służby swego domu i rozpoczšł poœcig aż do Dan. 14,15 Podzieliwszy swych ludzi na oddziały,nocš napadł wraz z nimi na nieprzyjaciół i zadał im klęskę. A potem œcigał ich aż do Choby, która leży na zachód od Damaszku. 14,16 W ten sposób odzyskał całe mienie. atakże sprowadził na powrót Lota wraz z jego dobytkiem, kobietami i sługami. 14,17 Gdy Abram wracał po zwycięstwie odniesionym nad Kedorlaomerem i królami, którzy z nim byli, wyszedł mu na spotkaniedo doliny Szawe, czyli Królewskiej, król Sodomy. 14,18 Melchizedek zaœ, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a [ponieważ] był on kapłanem Boga Najwyższego, 14,19 błogosławił Abrama, mówišc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! 14,20 Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów! Abram dał mu dziesištš częœć ze wszystkiego. 14,21 Król Sodomy rzekł do Abrama: Oddaj mi tylko ludzi, a mienie weŸ sobie! 14,22 Ale Abram odpowiedział królowi Sodomy: Przysięgam na Pana, Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi, 14,23 że ani nitki, ani rzemyka od sandała, ani niczego nie wezmę z tego, co do ciebie należy, żebyœ potem nie mówił: To ja wzbogaciłem Abrama. 14,24 Nie żšdam niczego poza tym, co poszło na wyżywienie moich ludzi, i oprócz częœci zdobytego mienia dla tych, którzy mitowarzyszyli - dla Anera, Eszkola i Mamrego; ci niechaj otrzymajš częœć, która im przypada. *15 15,01 Po tych wydarzeniach Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcš; nagroda twoja będzie sowita. 15,02 Abram rzekł: O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie majšc potomka; przyszłym zaœ spadkobiercš mojej majętnoœci jest Damasceńczyk Eliezer. 15,03 I mówił: Ponieważ nie dałeœ mi potomka, ten właœnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercš. 15,04 Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercš, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził. 15,05 I poleciwszy Abramowi wyjœć z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeœli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. 15,06 Abram uwierzył i Pan poczytał mu toza zasługę. 15,07 Potem zaœ rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własnoœć. 15,08 A na to Abram: O Panie, mój Boże, jakbędę mógł się upewnić, że otrzymam go na własnoœć? 15,09 Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletniš jałowicę, trzyletniš kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. 15,10 Wybrawszy to wszystko, Abram poprzeršbywał je wzdłuż na połowy i przeršbane częœci ułożył jednš naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. 15,11 Kiedy zaœ do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. 15,12 A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemnoœć. 15,13 I wtedy to Pan rzekł do Abrama: Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będš przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będš tam ciemiężeni jako niewolnicy; 15,14 aż wreszcie zeœlę zasłużonš karę na ten naród, którego będš niewolnikami, po czym oni wyjdš z wielkim dobytkiem. 15,15 Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju, w póŸnej staroœci zejdziesz do grobu. 15,16 Twoi potomkowie powrócš tu dopiero w czwartym pokoleniu, gdy już dopełni się miara niegodziwoœci Amorytów. 15,17 A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywajšcy się z pieca i ogień niby gorejšca pochodnia i przesunęły się międzytymi połowami zwierzšt. 15,18 Wtedy to właœnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówišc: Potomstwutwemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, 15,19 wraz z Kenitami, Kenizytami, Kadmonitami, 15,20 Chetytami, Peryzzytami, Refaitami, 15,21 Amorytami, Kananejczykami, Girgaszytami i Jebusytami. *16 16,01 Saraj, żona Abrama, nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaœ niewolnicę Egipcjankę, imieniem Hagar. 16,02 Rzekła więc Saraj do Abrama: Ponieważ Pan zamknšł mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; możez niej będę miała dzieci. Abram usłuchał rady Saraj. 16,03 Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała jš za żonę mężowi swemu Abramowi, gdy już minęło dziesięć lat, odkšd Abram osiedlił się w Kanaanie. 16,04 Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemiennš. A widzšc, że jest brzemienna, zaczęła lekceważyć swš paniš.16,05 Wtedy Saraj rzekła do Abrama: Przezciebie doznaję zniewagi; ja sama dałam ci mojš niewolnicę za żonę, ona zaœ czujšc siębrzemiennš, lekceważy mnie. Niechaj Pan będzie sędziš między mnš a tobš! 16,06 Abram rzekł do Saraj: Przecież niewolnica twoja jest w twojej mocy: postšp z niš, jak będziesz uważała za dobre. Saraj upokorzyła Hagar; wtedy Hagar od niej uciekła. 16,07 Anioł Pański znalazł Hagar na pustyniu Ÿródła przy drodze wiodšcej do Szur 16,08 i zapytał: Hagar, niewolnico Saraj, skšd przyszłaœ i dokšd idziesz? A ona odpowiedziała: Uciekłam od mojej pani, Saraj. 16,09 Wtedy Anioł Pański rzekł do niej: Wróć do twej pani i pokornie poddaj się podjej władzę. 16,10 Po czym Anioł Pański oznajmił: Rozmnożę twoje potomstwo tak bardzo, że nie będzie można go policzyć. 16,11 I mówił: Jesteœ brzemienna i urodzisz syna, któremu dasz imię Izmael, bo słyszał Pan, gdy byłaœ upokorzona. 16,12 A będzie to człowiek dziki jak onager:będzie on walczył przeciwko wszystkim i wszyscy - przeciwko niemu; będzie on utrapieniem swych pobratymców. 16,13 Hagar nazwała Pana przemawiajšcegodo niej Tyœ Bóg widzialny, bo mówiła: Wszak tu widziałam Widzšcego mnie, a jestem żywa. 16,14 Dlatego tę studnię nazwano "Studniš Lachaj-Roj". - Jest to ta, która znajduje siępomiędzy Kadesz i Bered. 16,15 Hagar urodziła Abramowi syna. I Abram nazwał zrodzonego mu przez Hagar syna imieniem Izmael. 16,16 Abram miał lat osiemdziesišt szeœć, gdy mu Hagar urodziła Izmaela. *17 17,01 A gdy Abram miał dziewięćdziesišt dziewięć lat, ukazał mu się Pan i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogšcy. Służ MiibšdŸ nieskazitelny, 17,02 chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mnš a tobš i dać ci niezmiernie liczne potomstwo. 17,03 Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: 17,04 Oto moje przymierze z tobš: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. 17,05 Nie będziesz więc odtšd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. 17,06 Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będš od ciebie królowie. 17,07 Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mnš a tobš oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. 17,08 I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własnoœć na wieki, i będę ich Bogiem. 17,09 Potem Bóg rzekł do Abrahama: Ty zaœ, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mnš. 17,10 Przymierze, które będziecie zachowywali między Mnš a wami, czyli twoim przyszłym potomstwem, polega na tym: wszyscy wasi mężczyŸni majš być obrzezani; 17,11 będziecie obrzezywali ciało napletka na znak przymierza waszego ze Mnš. 17,12 Z pokolenia w pokolenie każde wasze dziecko płci męskiej, gdy będzie miało osiem dni, ma być obrzezane - sługa urodzony w waszym domu lub nabyty za pienišdze - każdy obcy, który nie jest potomkiem twoim - 17,13 ma być obrzezany; obrzezany ma byćsługa urodzony w domu twoim lub nabyty za pienišdze. Przymierze moje, przymierze obrzezania, będzie przymierzem na zawsze.17,14 Nieobrzezany, czyli mężczyzna, któremu nie obrzezano ciała jego napletka, taki człowiek niechaj będzie usunięty ze społecznoœci twojej; zerwał on bowiem przymierze ze Mnš. 17,15 I mówił Bóg do Abrahama: żony twej nie będziesz nazywał imieniem Saraj, lecz imię jej będzie Sara. ł synów i córki. Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP&cvc}CcŔ*ú cş8ł.17,16 Błogosławišc jej, dam ci i z niej syna, i będę jej nadal błogosławił, tak że stanie się ona matkš ludów i królowie będš jej potomkami. 17,17 Abraham, upadłszy na twarz, rozeœmiał się; pomyœlał sobie bowiem: Czyżczłowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matkš? 17,18 Rzekł zatem do Boga: Oby przynajmniej Izmael żył pod Twojš opiekš! 17,19 A Bóg mu na to: Ależ nie! Żona twoja, Sara, urodzi ci syna, któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawrę przymierze, przymierze wieczne z jego potomstwem, które po nim przyjdzie. 17,20 Co do Izmaela, wysłucham cię: Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzieojcem dwunastu ksišżšt, narodem wielkim go uczynię. 17,21 Moje zaœ przymierze zawrę z Izaakiem, którego urodzi ci Sara za rok o tej porze. 17,22 Wypowiedziawszy te słowa, Bóg oddalił się od Abrahama. 17,23 Wtedy Abraham, wzišwszy swego syna Izmaela i wszystkich zrodzonych w jego domu lub tych, których nabył za pienišdze - wszystkich swych domowników płci męskiej - jeszcze tego samego dnia obrzezał ciało ich napletka, tak jak mu to nakazał Bóg. 17,24 Abraham miał lat dziewięćdziesišt dziewięć, gdy obrzezano ciało jego napletka, 17,25 a Izmael miał lat trzynaœcie, gdy obrzezano ciało jego napletka. 17,26 Tego samego dnia zostali więc obrzezani: Abraham i syn jego Izmael, 17,27 a wraz z nimi zostali obrzezani wszyscy jego domownicy - słudzy urodzeni w jego domu albo obcy, nabyci za pienišdze.*18 18,01 Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejœcia do namiotu w najgorętszej porze dnia. 18,02 Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich podšżył od wejœcia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, 18,03 rzekł: O Panie, jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, racz nie omijać Twego sługi! 18,04 Przyniosę trochę wody, wy zaœ raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami. 18,05 Ja zaœ pójdę wzišć nieco chleba, abyœcie się pokrzepili, zanim pójdziecie dalej, skoro przechodzicie koło sługi waszego. A oni mu rzekli: Uczyń tak, jak powiedziałeœ. 18,06 Abraham poszedł więc spiesznie do namiotu Sary i rzekł: Prędko zaczyń ciasto z trzech miar najczystszej mški i zrób podpłomyki. 18,07 Potem Abraham podšżył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrzšdził. 18,08 Po czym, wzišwszy twaróg, mleko i przyrzšdzone cielę, postawił przed nimi, a gdy oni jedli, stał przed nimi pod drzewem.18,09 Zapytali go: Gdzie jest twoja żona, Sara? - Odpowiedział im: W tym oto namiocie. 18,10 Rzekł mu [jeden z nich]: O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaœ żona Sara będzie miała wtedy syna. Sara przysłuchiwała się u wejœcia do namiotu, [które było tuż] za Abrahamem. 18,11 Abraham i Sara byli w bardzo podeszłym wieku. Toteż Sara nie miewała przypadłoœci właœciwej kobietom. 18,12 Uœmiechnęła się więc do siebie i pomyœlała: Teraz, gdy przekwitłam, mam doznawać rozkoszy, i mój mšż starzec? 18,13 Pan rzekł do Abrahama: Dlaczego to Sara œmieje się i myœli: Czy naprawdę będę mogła rodzić, gdy już się zestarzałam? 18,14 Czy jest coœ, co byłoby niemożliwe dla Pana? Za rok o tej porze wrócę do ciebie, i Sara będzie miała syna. 18,15 Wtedy Sara zaparła się, mówišc: Wcale się nie œmiałam - bo ogarnęło jš przerażenie. Ale Pan powiedział: Nie. Œmiałaœ się! 18,16 Potem ludzie ci odeszli i skierowali się ku Sodomie. Abraham zaœ szedł z nimi, aby ich odprowadzić, 18,17 a Pan mówił sobie: czyż miałbym zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić? 18,18 Przecież ma się on stać ojcem wielkiego i potężnego narodu, i przez niego otrzymajš błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi. 18,19 Bo upatrzyłem go jako tego, który będzie nakazywał potomkom swym oraz swemu rodowi, aby przestrzegajšc przykazań Pana postępowali sprawiedliwie iuczciwie, tak żeby Pan wypełnił to, co obiecał Abrahamowi. 18,20 Po czym Pan rzekł: Skarga na Sodomęi Gomorę głoœno się rozlega, bo występki ich [mieszkańców] sš bardzo ciężkie. 18,21 Chcę więc iœć i zobaczyć, czy postępujš tak, jak głosi oskarżenie, które do Mnie doszło, czy nie; dowiem się. 18,22 Wtedy to ludzie ci odeszli w stronę Sodomy, a Abraham stał dalej przed Panem.18,23 Zbliżywszy się do Niego, Abraham rzekł: Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? 18,24 Może w tym mieœcie jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzglšd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkajš? 18,25 O, nie dopuœć do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O,nie dopuœć do tego! Czyż Ten, który jest sędziš nad całš ziemiš, mógłby postšpić niesprawiedliwie? 18,26 Pan odpowiedział: Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu przez wzglšd na nich. 18,27 Rzekł znowu Abraham: Pozwól, o Panie, że jeszcze oœmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem. 18,28 Gdyby wœród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy z braku tych pięciu zniszczysz całe miasto? Pan rzekł: Nie zniszczę, jeœli znajdę tam czterdziestu pięciu. 18,29 Abraham znów odezwał się tymi słowami: A może znalazłoby się tam czterdziestu? Pan rzekł: Nie dokonam zniszczenia przez wzglšd na tych czterdziestu. 18,30 Wtedy Abraham powiedział: Niech się nie gniewa Pan, jeœli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu? A na to Pan: Nie dokonam zniszczenia, jeœli znajdę tam trzydziestu. 18,31 Rzekł Abraham: Pozwól, o Panie, że oœmielę się zapytać: gdyby znalazło się tamdwudziestu? Pan odpowiedział: Nie zniszczęprzez wzglšd na tych dwudziestu. 18,32 Na to Abraham: O, racz się nie gniewać, Panie, jeœli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu? Odpowiedział Pan: Nie zniszczę przez wzglšd na tych dziesięciu. 18,33 Wtedy Pan, skończywszy rozmowę z Abrahamem, odszedł, a Abraham wrócił do siebie. *19 19,01 Owi dwaj aniołowie przybyli do Sodomy wieczorem, kiedy to Lot siedział w bramie Sodomy. Gdy Lot ich ujrzał, wyszedł naprzeciw nich i oddawszy im pokłon do ziemi 19,02 rzekł: Raczcie, panowie moi, zajœć dodomu sługi waszego na nocleg; obmyjcie sobie nogi. a rano pójdziecie w dalszš drogę. Ale oni mu rzekli: Nie! Spędzimy noc na dworze. 19,03 Gdy on usilnie ich prosił, zgodzili się iweszli do jego domu. On zaœ przygotował wieczerzę, poleciwszy upiec chleba przaœnego. I posilili się. 19,04 Zanim jeszcze udali się na spoczynek,mieszkajšcy w Sodomie mężczyŸni, młodzi istarzy, ze wszystkich stron miasta, otoczyli dom, 19,05 wywołali Lota i rzekli do niego: Gdzie tu sš ci ludzie, którzy przyszli do ciebie tego wieczoru? WyprowadŸ ich do nas, abyœmy mogli z nimi poswawolić! 19,06 Lot, który wyszedł do nich do wejœcia, zaryglowawszy za sobš drzwi, 19,07 rzekł im: Bracia moi, proszę was, niedopuszczajcie się tego występku! 19,08 Mam dwie córki, które jeszcze nie żyły z mężczyznš, pozwólcie, że je wyprowadzę do was; postšpicie z nimi, jak się wam podoba, bylebyœcie tym ludziom niczego nie czynili, bo przecież sš oni pod moim dachem! 19,09 Ale oni krzyknęli: OdejdŸ precz! I mówili: Sam jest tu przybyszem i œmie namirzšdzić! Jeszcze gorzej z tobš możemy postšpić niż z nimi! I rzucili się gwałtowniena tego męża, na Lota, inni zaœ przybliżyli się, aby wyważyć drzwi. 19,10 Wtedy ci dwaj mężowie, wsunšwszy ręce, przycišgnęli Lota ku sobie do wnętrzadomu i zaryglowali drzwi. 19,11 Tych zaœ mężczyzn u drzwi domu, młodych i starych porazili œlepotš. Toteż napróżno usiłowali oni odnaleŸć wejœcie. 19,12 A potem ci dwaj mężowie rzekli do Lota: Kogokolwiek jeszcze masz w tym mieœcie, zięcia, synów i córki oraz wszystkich bliskich, wyprowadŸ stšd. 19,13 Mamy bowiem zamiar zniszczyć to miasto, ponieważ oskarżenie przeciw niemudo Pana tak się wzmogło, że Pan posłał nas, aby je zniszczyć. 19,14 Wyszedł więc Lot, aby powiedzieć tym, którzy jako [przyszli] zięciowie mieli wzišć jego córki za żony: ChodŸcie, wyjdŸcie z tego miasta, bo Pan ma je zniszczyć! Oni jednak myœleli, że on żartuje.19,15 Gdy już zaczyanło œwitać, aniołowie przynaglali Lota, mówišc: Prędzej, weŸ żonę i córki, które sš przy tobie, abyœ nie zginšł z winy tego miasta. 19,16 Kiedy zaœ on zwlekał, mężowie ci chwycili go, jego żonę i dwie córki za ręce - Pan bowiem litował się nad nim - i wycišgnęli ich, i wyprowadzili poza miasto. 19,17 A gdy ich już wyprowadzili z miasta, rzekł jeden z nich: UchodŸ, abyœ ocalił sweżycie. Nie oglšdaj się za siebie i nie zatrzymuj się nigdzie w tej okolicy, ale szukaj schronienia w górach, bo inaczej zginiesz! 19,18 Ale Lot rzekł do nich: Nie, panie mój!19,19 Jeœli darzysz twego sługę życzliwoœciš, uczyń większš łaskę niż ta, którš mi wyœwiadczyłeœ, ratujšc mi życie: bo ja nie mogę szukać schronienia w górach, aby tam nie dosięgło mnie nieszczęœcie i abym nie zginšł. 19,20 Oto jest tu w pobliżu miasto, do którego mógłbym uciec. A choć jest ono małe, w nim znajdę schronienie. Czyż nie jest ono małe? Ja zaœ będę mógł ocalić życie. 19,21 Odpowiedział mu: Przychylam się i do tej twojej proœby; nie zniszczę więc miasta, o którym mówisz. 19,22 Szybko zatem schroń się w nim, bo nie mogę dokonać zniszczenia, dopóki tam nie wejdziesz. dlatego dano temu miastu nazwę Soar. 19,23 Słońce wzeszło już nad ziemiš, gdy Lot przybył do Soaru. 19,24 A wtedy Pan spuœcił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia od Pana . 19,25 I tak zniszczył te miasta oraz całš okolicę wraz ze wszystkimi mieszkańcami miast, a także roœlinnoœć. 19,26 Żona Lota, która szła za nim, obejrzała się i stała się słupem soli. 19,27 Abraham, wstawszy rano, udał się nato miejsce, na którym przedtem stał przedPanem. 19,28 I gdy spojrzał w stronę Sodomy i Gomory i na cały obszar dokoła, zobaczył unoszšcy się nad ziemiš gęsty dym, jak gdyby z pieca, w którym topiš metal. 19,29 Tak więc Bóg, niszczšc okoliczne miasta, przez wzglšd na Abrahama ocalił Lota od zagłady, jakiej uległy te miasta, wktórych Lot przedtem mieszkał. 19,30 Lot wyszedł z Soaru i zamieszkał wraz z dwiema swymi córkami w górach, gdyż bał się pozostawać w tym mieœcie. A gdy mieszkał z dwiema swymi córkami w pieczarze, 19,31 rzekła starsza do młodszej: Ojciec nasz wprawdzie już jest stary, ale nie ma w tej okolicy mężczyzny, który by przyszedł do nas na sposób wszystkim właœciwy. 19,32 ChodŸ więc, upoimy ojca naszego winem i położymy się z nim, a tak będziemymiały potomstwo z ojca naszego. 19,33 Upoiły więc swego ojca winem tej samej nocy; wtedy starsza poszła i położyła się przy ojcu swoim, on zaœ nawet nie wiedział ani kiedy się kładła, anikiedy wstała. 19,34 Nazajutrz rzekła starsza do młodszej: Oto ostatniej nocy ja spałam z ojcem; upójmy go winem także tej nocy i idŸ ty, i œpij z nim, abyœmy obie miały potomstwo z ojca naszego. 19,35 Upoiły więc i tej nocy ojca swego winem i poszła młodsza i położyła się przy nim; a on nawet nie wiedział, kiedy się kładła i kiedy wstała. 19,36 I tak obie córki Lota stały się brzemienne za sprawš swego ojca. 19,37 Starsza, urodziwszy potem syna, dała mu imię Moab. Ten był praojcem dzisiejszych Moabitów. 19,38 Młodsza również urodziła syna i nazwała go Ben-Ammi. Ten zaœ stał się praojcem dzisiejszych Ammonitów. *20 20,01 Potem Abraham powędrował stamtšd do Negebu i osiedlił się pomiędzy Kadesz a Szur. A gdy przebywał w Gerarze, 20,02 mawiał o swej żonie Sarze: Jest ona mojš siostrš. Wobec tego Abimelek, król Geraru, wysłał swoich ludzi, by zabrali Sarę. 20,03 Tej samej jednak nocy przyszedł Bógdo Abimeleka we œnie i powiedział do niego: Umrzesz z powodu tej kobiety, którš zabrałeœ, gdyż ona ma męża. 20,04 Abimelek, który jeszcze nie zbliżył się do niej, rzekł: Panie, czy miałbyœ takżeukarać œmierciš ludzi niewinnych? 20,05 Przecież on mi mówił: Ona jest mojš siostrš, i przecież ona również mówiła: On jest moim bratem. Uczyniłem to w prostocie serca i z rękami czystymi. 20,06 Wtedy Bóg rzekł do niego: I ja wiem,że uczyniłeœ to w prostocie serca. Toteż sam ciebie powstrzymałem od wykroczenia przeciwko Mnie; dlatego nie dopuœciłem, abyœ się jej dotknšł. 20,07 Teraz więc zwróć żonę temu człowiekowi, bo jest on prorokiem i będzie się modlił za ciebie, abyœ pozostał przy życiu. Jeżeli zaœ nie zwrócisz, wiedz, że napewno nie minie œmierć ciebie i wszystkich twoich bliskich. 20,08 Nazajutrz rano Abimelek zwołał wszystkich swoich domowników i opowiedział im to wszystko, oni zaœ bardzosię przerazili. 20,09 Potem Abimelek wezwał Abrahama i rzekł mu: Cóżeœ nam uczynił? Cóż ci zawiniłem, że o mało nie doprowadziłeœ mnie i moich poddanych do wielkiego grzechu? Postšpiłeœ ze mnš tak, jak nie powinno się postępować! 20,10 I zapytał Abimelek Abrahama: Jaki miałeœ zamiar, czynišc to? 20,11 Abraham odpowiedział: Bo myœlałem: Na pewno nie ma tu u ludzi bojaŸni Bożej i zabijš mnie z powodu mej żony. 20,12 Zresztš jest ona rzeczywiœcie mojš siostrš, jako córka ojca mego, lecz z innej matki; mimo to została mojš żonš. 20,13 Gdy więc Bóg kazał mi wyruszyć z domu mego ojca na wędrówkę, rzekłem do niej: Wyœwiadczysz mi przysługę, gdy tam, dokšd przyjdziemy, będziesz mówiła o mnie: On jest moim bratem. 20,14 Wtedy Abimelek dał Abrahamowi owce, woły, niewolników i niewolnice i zwrócił mu żonę jego, Sarę. 20,15 Po czym rzekł: Oto kraj mój przed tobš: zamieszkaj, gdzie ci się podoba! 20,16 Do Sary powiedział: Daję bratu twemutysišc sztuk srebra; niechaj to będzie dla ciebie dowodem, że jesteœ bez winy, wobecwszystkich, którzy sš z tobš. 20,17 Abraham pomodlił się do Boga i Bóg uzdrowił Abimeleka, żonę jego i jego niewolnice, aby mogli mieć potomstwo; 20,18 Bóg bowiem dotknšł niepłodnoœciš wszystkie łona w domu Abimeleka za Sarę, żonę Abrahama. *21 21,01 Wreszcie Pan okazał Sarze łaskawoœć, jak to obiecał, i uczynił jej to,co zapowiedział. 21,02 Sara stała się brzemiennš i urodziła sędziwemu Abrahamowi syna w tym właœnieczasie, jaki Bóg wyznaczył. 21,03 Abraham dał swemu synowi, którego mu Sara urodziła, imię Izaak. 21,04 Abraham obrzezał Izaaka, gdy ten miał osiem dni, tak jak to Bóg mu przykazał. 21,05 Abraham miał sto lat, gdy mu się urodził syn jego Izaak. 21,06 Sara mówiła: Powód do œmiechu dał mi Bóg. Każdy, kto się o tym dowie, œmiać się będzie z mej przyczyny. 21,07 I dodawała: Któż by się oœmielił rzecAbrahamowi: Sara będzie karmiła piersiš dzieci, a jednak urodziłam syna mimo podeszłego wieku mego męża. 21,08 Dziecko podrosło i zostało odłšczoneod piersi. Abraham wyprawił wielkš ucztę w tym dniu, w którym Izaak został odłšczony od piersi. 21,09 Sara widzšc, że syn Egipcjanki Hagar,którego ta urodziła Abrahamowi, naœmiewa się z Izaaka, 21,10 rzekła do Abrahama: WypędŸ tę niewolnicę wraz z jej synem, bo syn tej niewolnicy nie będzie współdziedzicem z synem moim Izaakiem. 21,11 To powiedzenie Abraham uznał za bardzo złe - ze względu na swego syna. 21,12 A wtedy Bóg rzekł do Abrahama: Niechaj ci się nie wydaje złe to, co Sara powiedziała o tym chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej, gdyż tylko od Izaaka będzie nazwane twoje potomstwo. 21,13 Syna zaœ tej niewolnicy uczynię również wielkim narodem, bo jest on twoimpotomkiem. 21,14 Nazajutrz rano wzišł Abraham chleb oraz bukłak z wodš i dał Hagar, wkładajšcjej na barki, i wydalił jš wraz z dzieckiem.Ona zaœ poszła i błškała się po pustyni Beer-Szeby. 21,15 A gdy zabrakło wody w bukłaku, ułożyła dziecko pod jednym krzewem, 21,16 po czym odeszła i usiadła opodal tak daleko, jak łuk doniesie, mówišc: Nie będę patrzała na œmierć dziecka. I tak siedzšc opodal, zaczęła głoœno płakać. 21,17 Ale Bóg usłyszał jęk chłopca i Anioł Boży zawołał na Hagar z nieba: Cóż ci to, Hagar? Nie lękaj się, bo usłyszał Bóg jęk chłopca tam leżšcego. 21,18 Wstań, podnieœ chłopca i weŸ go za rękę, bo uczynię go wielkim narodem. 21,19 Po czym Bóg otworzył jej oczy i Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPť c 4 c?’ cŃ(6c7[>ujrzała studnię z wodš; a ona poszła, napełniła bukłak wodš i dała chłopcu pić. 21,20 Bóg otaczał chłopca opiekš, gdy dorósł. Mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem. 21,21 Mieszkał stale na pustyni Paran; matka zaœ jego sprowadziła mu żonę z ziemi egipskiej. 21,22 W owym czasie Abimelek z dowódcš swego wojska Pikolem tak powiedział do Abrahama: Bóg pomaga ci we wszystkim, coczynisz. 21,23 Złóż mi więc teraz tu na tym miejscuprzysięgę na Boga, że ani wobec mnie, ani wobec mego potomstwa bliższego i dalszegonie dopuœcisz się zdrady; że jak ja obszedłem się z tobš łaskawie, tak też i tybędziesz postępował względem mnie i tej ziemi, w której jesteœ goœciem. 21,24 Abraham rzekł: Przysięgam! 21,25 Równoczeœnie jednak Abraham zrobił Abimelekowi wymówkę z powodu studni z wodš, zabranej mu przemocš przez ludzi Abimeleka. 21,26 Abimelek odpowiedział: Nie wiem, ktoto uczynił, boœ ty mi nie dał o tym znać. Dopiero teraz dowiaduję się o tym. 21,27 A potem Abraham dał Abimelekowi owce i woły, i tak obaj zawarli przymierze.21,28 Abraham wydzielił nadto z trzody siedem jagništ. 21,29 Abimelek zapytał Abrahama: Co znaczy tych siedem jagništ, które oddzieliłeœ? 21,30 Odpowiedział Abraham: Tych siedem jagništ przyjmiesz ode mnie, żebym mógł mieć dowód, że to ja wykopałem owš studnię. 21,31 Dlatego nazwano tę miejscowoœć Beer-Szeba, że tam obaj złożyli przysięgę. 21,32 Po zawarciu przymierza w Beer-Szebie Abimelek i dowódca jego wojskaPikol udali się w powrotnš drogę do kraju Filistynów. 21,33 Abraham zaœ zasadził w Beer-Szebie drzewo tamaryszkowe. Tam też wzywał imienia Pana, Boga Wiekuistego. 21,34 I tak przebywał Abraham przez długiczas w kraju Filistynów. *22 22,01 A po tych wydarzeniach Bóg wystawiłAbrahama na próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem - 22,02 powiedział: weŸ twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idŸ do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę. 22,03 Nazajutrz rano Abraham osiodłał swego osła, zabrał z sobš dwóch swych ludzi i syna Izaaka, naršbał drzewa do spalenia ofiary i ruszył w drogę do miejscowoœci, o której mu Bóg powiedział. 22,04 Na trzeci dzień Abraham, spojrzawszy, dostrzegł z daleka owš miejscowoœć. 22,05 I wtedy rzekł do swych sług: Zostańcie tu z osłem, ja zaœ i chłopiec pójdziemy tam, aby oddać pokłon Bogu, a potem wrócimy do was. 22,06 Abraham, zabrawszy drwa do spalenia ofiary, włożył je na syna swego Izaaka, wzišł do ręki ogień i nóż, po czym obaj się oddalili. 22,07 Izaak odezwał się do swego ojca Abrahama: Ojcze mój! A gdy ten rzekł: Oto jestem, mój synu - zapytał: Oto ogień i drwa, a gdzież jest jagnię na całopalenie? 22,08 Abraham odpowiedział: Bóg upatrzy sobie jagnię na całopalenie, synu mój. I szliobydwaj dalej. 22,09 A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i zwišzawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. 22,10 Potem Abraham sięgnšł rękš po nóż, aby zabić swego syna. 22,11 Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: Abrahamie, Abrahamie! A on rzekł: Oto jestem. 22,12 Anioł powiedział mu: Nie podnoœ ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeœ Mi nawet twego jedynego syna. 22,13 Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroœlach. Poszedł więc, wzišł barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. 22,14 I dał Abraham miejscu temu nazwę "Pan widzi". Stšd to mówi się dzisiaj: Na wzgórzu Pan się ukazuje. 22,15 Po czym Anioł Pański przemówił głoœno z nieba do Abrahama po raz drugi: 22,16 Przysišgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeœ to, a nie oszczędziłeœ syna twego jedynego, 22,17 będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędš warownie swych nieprzyjaciół. 22,18 Wszystkie ludy ziemi będš sobie życzyć szczęœcia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeœ mego rozkazu. 22,19 Abraham wrócił do swych sług i wyruszywszy razem z nimi w drogę, poszedł do Beer-Szeby. I mieszkał Abrahamnadal w Beer-Szebie. 22,20 Po tych wydarzeniach doniesiono Abrahamowi: Milka również urodziła synów twemu bratu, Nachorowi: 22,21 Usa, syna pierworodnego, Buza, jego brata, Kemuela, praojca Aramejczyków, 22,22 Keseda, Chazo, Pildasza, Jidlafa oraz Betuela. - 22,23 Betuel zaœ był ojcem Rebeki. Oœmiu synów urodziła Milka Nachorowi, bratu Abrahama. 22,24 Również drugorzędna żona Nachora, imieniem Reuma, urodziła Tebacha, Gachama, Tachasza i Maakę. *23 23,01 Sara doczekała się stu dwudziestu siedmiu lat życia. 23,02 Zmarła ona w Kiriat-Arba, czyli w Hebronie, w kraju Kanaan. Abraham rozpoczšł więc obrzędowš żałobę po Sarze, aby jš opłakać. 23,03 A potem powstawszy odszedł od swejzmarłej i zwrócił się do Chetytów z takš proœbš: 23,04 Choć mieszkam wœród was jako przybysz, sprzedajcie mi tu u was grób na własnoœć, abym mógł pochować mojš zmarłš. 23,05 Chetyci dali takš odpowiedŸ Abrahamowi: 23,06 Posłuchaj nas, panie! Uchodzisz wœród nas za człowieka szczególnie zaszczyconego przez Boga; pochowaj więc swš zmarłš w najprzedniejszym z naszych grobów. Nikt z nas nie odmówi ci swego grobu do pochowania twej zmarłej. 23,07 Wtedy Abraham powstał i, oddawszy pokłon zgromadzonym Chetytom, zaczšł do nich tak mówić: 23,08 Jeœli godzicie się, abym pochował mojš zmarłš, posłuchajcie mnie! Proœcie zamnš Efrona, syna Sochara, 23,09 żeby mi sprzedał pieczarę Makpela, która znajduje się na krańcu jego pola; za odpowiedniš cenę niechaj mi jš sprzeda, abym miał wœród was grób na własnoœć. 23,10 Efron Chetyta, który siedział wœród swych współplemieńców, odpowiedział Abrahamowi wobec nich i wobec wszystkichwchodzšcych w bramę miasta: 23,11 Nie, panie mój, posłuchaj mnie: pole to i pieczarę, która na nim się znajduje, daję ci; w obecnoœci moich współbraci dajęci jš, pochowaj swš zmarłš. 23,12 Ale Abraham, oddawszy pokłon Chetytom, 23,13 oœwiadczył Efronowi wobec zebranych: Raczej ty zechciej mnie posłuchać: daję pienišdze za to pole, przyjmij ode mnie, a wtedy dopiero pochowam tam mojš zmarłš. 23,14 Efron dał na to Abrahamowi takš odpowiedŸ: 23,15 Panie mój, posłuchaj mnie: ziemia warta czterysta syklów srebra - suma niewielka dla mnie i dla ciebie - pochowaj swojš zmarłš! 23,16 Abraham przystał na żšdanie Efrona. Odważył więc Efronowi sumę, którš ten wymienił w obecnoœci Chetytów: czterysta syklów srebra, jakie były wówczas w obiegu. 23,17 Tak więc posiadłoœć Efrona w Makpela, w pobliżu Mamre, czyli pole i znajdujšca się na nim pieczara, oraz wszystkie drzewa wzdłuż jego granicy stały się 23,18 własnoœciš Abrahama w obecnoœci Chetytów i wszystkich, którzy wchodzili w bramę ich miasta. 23,19 A potem Abraham pochował swojš żonę Sarę w pieczarze na polu zwanym Makpela w pobliżu Mamre, czyli Hebronu, wkraju Kanaan. 23,20 Odtšd pole i znajdujšca się na nim pieczara przeszły od Chetytów do Abrahama jako tytuł własnoœci grobu. *24 24,01 Abraham zestarzał się i doszedł do podeszłego wieku, a Bóg mu we wszystkim błogosławił. 24,02 I rzekł Abraham do swego sługi, który piastował w jego rodzinie godnoœć zarzšdcy całej posiadłoœci: Połóż mi twš rękę pod biodro, 24,03 bo chcę, żebyœ mi przysišgł na Pana,Boga nieba i ziemi, że nie weŸmiesz dla mego syna Izaaka żony spoœród kobiet Kanaanu, w którym mieszkam, 24,04 ale że pójdziesz do mego rodzinnego kraju i wybierzesz żonę dla mego syna Izaaka. 24,05 Odpowiedział mu sługa: A gdyby taka kobieta nie zechciała przyjœć ze mnš do tego kraju, czy mogę wtedy zaprowadzić twego syna do kraju, z którego pochodzisz?24,06 Rzekł do niego Abraham: Nie czyń tego nigdy, abyœ miał tam wracać z moim synem! 24,07 Pan, Bóg niebios, który mnie wywiódłz domu mego ojca i z mego kraju rodzinnego, który mi uroczyœcie obiecał: Potomstwu twemu dam ten kraj, On poœle swego anioła przed tobš; znajdziesz tam żonę dla mego syna. 24,08 A gdyby owa kobieta nie chciała przyjœć z tobš, wtedy jesteœ zwolniony z przysięgi; byleœ tylko z synem moim tam niewracał. 24,09 Wtedy sługa położył rękę pod biodroAbrahama, pana swego, i przysišgł, że spełni, jak mu powiedziano. 24,10 Sługa ów zabrał z sobš dziesięć wielbłšdów oraz kosztownoœci swego pana iwyruszył do Aram-Naharaim, do miasta, w którym mieszkał Nachor. 24,11 Tam rozsiodłał wielbłšdy przy studnipoza miastem w porze wieczornej, wtedy właœnie, kiedy kobiety wychodziły czerpać wodę. 24,12 I modlił się: Panie, Boże Pana mego Abrahama, spraw, abym spotkał jš dzisiaj; bšdŸ łaskaw dla mego pana Abrahama! 24,13 Gdy teraz stoję przy Ÿródle i gdy córki mieszkańców tego miasta wychodzš, aby czerpać wodę, 24,14 niechaj dziewczyna, której powiem: Nachyl mi dzban twój, abym się mógł napić, a ona mi odpowie: Pij, a i wielbłšdy twoje napoję, będzie tš, którš przeznaczyłeœ dla sługi swego Izaaka; wtedy poznam, że jesteœ łaskaw dla mego pana. 24,15 Zanim przestał się modlić, nadeszła Rebeka córka Betuela, syna Milki, żony Nachora, brata Abrahama; wyszła z dzbanem na ramieniu. 24,16 Panna to była bardzo piękna, dziewica, która nie obcowała jeszcze z mężem. Ona to zeszła do Ÿródła i napełniwszy swój dzban, wracała. 24,17 Wtedy sługa ów szybko zabiegł jej drogę i rzekł: Daj mi się napić trochę wodyz twego dzbana! 24,18 A ona powiedziała: Pij, panie mój - i szybko pochyliła swój dzban, i dała mu pić.24,19 A gdy go napoiła, rzekła: Także dla twych wielbłšdów naczerpię wody, aby mogły pić do woli. 24,20 Po czym szybko wylała ze swego dzbana wodę do koryta i pobiegła znów do studni czerpać wodę, aż nanosiła dla wszystkich wielbłšdów. 24,21 On zaœ zdziwiony czekał w milczeniu,aby się przekonać, czy Pan pozwoli mu dopišć celu podróży, czy nie. 24,22 Ale gdy się wielbłšdy napiły, wyjšł kolczyk złoty wagi pół sykla oraz włożył na jej ręce dwie bransolety złote ważšce dziesięć syklów 24,23 i zapytał: Czyjš jesteœ córkš, powiedzże mi; czy w domu twego ojca jest miejsce dla nas na nocleg? 24,24 A ona rzekła: Jestem córkš Betuela, syna Milki, którego ona urodziła Nachorowi. 24,25 Po czym dodała: Doœć u nas słomy i paszy oraz miejsca do przenocowania. 24,26 Wtedy człowiek ów padł na kolana i, oddawszy pokłon Panu, 24,27 rzekł: Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg mego pana Abrahama, który nie omieszkał okazać łaskawoœci swej i wiernoœć memu panu, ponieważ prowadził mnie w drodze do domu krewnych mojego pana! 24,28 Tymczasem dziewczyna pobiegła do domu i opowiedziała swej matce o tym, co zaszło. 24,29 A miała Rebeka brata imieniem Laban.Ten to Laban udał się œpiesznie do owego człowieka, za miasto do Ÿródła. 24,30 Zobaczył bowiem kolczyk i bransoletyna rękach swej siostry i usłyszał, jak Rebeka mówiła, co jej ów człowiek powiedział. Podszedłszy więc do tego człowieka, stojšcego z wielbłšdami u Ÿródła, 24,31 rzekł do niego: PójdŸ, błogosławionyprzez Pana, czemu stoisz tu na dworze! Przygotowałem dom dla ciebie i miejsce dlatwych wielbłšdów. 24,32 udał się więc ów człowiek do domu. Rozkiełznano wielbłšdy, dano słomę i paszęwielbłšdom oraz wodę do obmycia jego nóg i nóg ludzi, którzy z nim byli. 24,33 Gdy zaœ podano owemu człowiekowi posiłek, rzekł: nie będę jadł, dopóki nie przedstawię mej proœby. Rzekł Laban: Mów.24,34 I zaczšł mówić: Jestem sługš Abrahama. 24,35 Pan w szczególny sposób błogosławiłmemu panu, toteż stał się on zamożny: dał mu owce, woły, srebro, złoto, niewolników, niewolnice, wielbłšdy i osły. 24,36 Żona zaœ pana mego, Sara, urodziła panu memu w podeszłym swym wieku syna.Jemu to oddał on całš swš majętnoœć. 24,37 Pan mój kazał mi przysišc, że spełnię takie polecenie: Nie wolno ci wzišć żony dla mego syna spoœród kobiet Kanaanu - kraju, w którym przebywam, 24,38 lecz masz udać się do rodziny mego ojca, do moich krewnych, i stamtšd wzišć żonę dla mego syna. 24,39 Gdy zaœ rzekłem memu panu: A jeœli taka kobieta nie zechce pójœć ze mnš - 24,40 odpowiedział mi: Pan, któremu służę,poœle z tobš swego anioła i sprawi, że zamiar twój ci się powiedzie, że weŸmiesz żonę dla mego syna z rodziny mojej, z rodumojego ojca. 24,41 Będziesz zaœ zwolniony z przysięgi, jeœli przyjdziesz do mych krewnych, a oni ci jej nie dadzš; tylko wtedy będziesz zwolniony z przysięgi. 24,42 Gdy więc dziœ przyszedłem do Ÿródła, modliłem się: Panie, Boże pana mego Abrahama, jeœli taka wola Twoja, spraw, abym dopišł celu podróży, którš odbywam. 24,43 Oto jestem u Ÿródła. Niech więc stanie się tak, żeby ta dziewczyna wyszła czerpać wodę. A gdy jej powiem: Daj mi się napić trochę wody z twego dzbana, 24,44 niechaj mi powie: Pij ty, a i wielbłšdytwe napoję; będzie to ta kobieta, którš Pan wybrał dla syna pana mojego. 24,45 Zaledwie przestałem tak w duchu się modlić, ukazała się Rebeka z dzbanem na ramieniu i zeszła do Ÿródła, aby czerpać wodę. Wtedy powiedziałem do niej: Daj mi pić. 24,46 Ona zaœ szybko nachyliła swój dzban i powiedziała: Pij, a potem napoję także twe wielbłšdy. I napiłem się, i wielbłšdy moje napoiła. 24,47 A gdym jš zapytał: Czyjš jesteœ córkš, odpowiedziała: Jestem córkš Betuela, syna Nachora, którego urodziła mu Milka. Włożyłem więc kolczyk w jej nozdrza i bransolety na jej ręce. 24,48 A potem padłem na kolana i oddałem pokłon Panu; i dziękowałem Panu, Bogu pana mego Abrahama, że poprowadził mnie drogš właœciwš, abym wzišł bratanicę pana mego za żonę dla jego syna. 24,49 A teraz powiedzcie mi, czy chcecie okazać panu mojemu prawdziwš życzliwoœć;a jeœli nie - powiedzcie, a wtedy udam się gdzie indziej. 24,50 Wtedy Laban i Betuel tak odpowiedzieli: Ponieważ Pan tak zamierzył, nie możemy ci powiedzieć nie lub tak. 24,51 masz przed sobš Rebekę, weŸ jš z sobš i idŸ. Niechaj będzie ona żonš syna pana twego, jak postanowił Pan. 24,52 Gdy sługa Abrahama usłyszał te ich słowa, oddał pokłon Panu. 24,53 Po czym wyjšwszy srebrne i złote klejnoty oraz szaty, dał je Rebece; a bratuimatce jej ofiarował kosztownoœci. 24,54 Potem on i ci, którzy z nim przybyli, najadłszy się i napiwszy, udali się na spoczynek. A gdy wstali rano, rzekł sługa Abrahama: Pozwólcie mi wrócić do mego pana. 24,55 Odpowiedzieli brat i matka dziewczyny: Niechaj pozostanie ona z dziesięć dni, zanim odejdzie. 24,56 Ale on przynaglał mówišc: Nie zatrzymujcie mnie wy, skoro Pan pozwolił mi dopišć celu mojej podróży. Pozwólcie mi odejœć i wrócić do mego pana. 24,57 Wtedy oni rzekli: Zawołajmy dziewczynę i zapytajmy jš samš. 24,58 Zawołali zatem Rebekę i spytali: Czy chcesz iœć z tym człowiekiem? A ona odpowiedział: Chcę iœć. 24,59 Wyprawili więc Rebekę, siostrę swojš, i jej piastunkę ze sługš Abrahama i jego ludŸmi. 24,60 Pobłogosławili Rebekę i tak rzekli: Siostro nasza, wzrastaj w tysišce nieprzeliczone: i niech potomstwo twoje zdobędzie bramy swych nieprzyjaciół! 24,61 Po czym Rebeka i jej niewolnice wsiadły na wielbłšdy i ruszyły w drogę za owym człowiekiem. Sługa Abrahama zabrałwięc Rebekę i odjechał. 24,62 A Izaak, który naówczas mieszkał w Negebie, właœnie wracał od studni Lachaj-Roj; 24,63 wyszedł bowiem pogršżony w smutkuna pole przed wieczorem. Podniósłszy oczy ujrzał zbliżajšce się wielbłšdy. 24,64 Gdy zaœ Rebeka podniosła oczy, spostrzegła Izaaka, szybko zsiadła z wielbłšda 24,65 i spytała sługi: Kto to jest ten mężczyzna, który idzie ku nam przez pole? Sługa odpowiedział: To mój pan. Wtedy Rebeka wzięła zasłonę i zakryła twarz. 24,66 Kiedy sługa opowiedział Izaakowi o wszystkim, czego dokonał, 24,67 Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary, swej matki. Wzišwszy Rebekę za żonę, Izaak miłował jš, bo była mu pociechš po matce. *25 25,01 Abraham poœlubił jeszcze drugš kobietę, imieniem Ketura. 25,02 Ona to urodziła mu Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. 25,03 Jokszan był ojcem Saby i Dedana; synami zaœ Dedana byli: Aszszurim, Letuszim i Leummim. ej oczy i Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPź c ˇ cĂu c8)Ň c 7Z<25,04 Synowie Midiana: Efa, Efer, Henoch, Abida i Eldaa. - Ci wszyscy byli potomkami Ketury. 25,05 Abraham całš swš majętnoœć oddał Izaakowi, 25,06 synów zaœ, których miał z żon drugorzędnych, obdarował i kazał im jeszcze za swego życia odejœć od Izaaka ku wschodowi, do kraju leżšcego na wschód. 25,07 A gdy Abraham dożył lat stu siedemdziesięciu pięciu, 25,08 zbliżył się kres jego życia i zmarł wpóŸnej, lecz szczęœliwej staroœci, syt życia, i połšczył się ze swoimi przodkami. 25,09 Izaak i Izmael, synowie Abrahama, pochowali go w pieczarze Makpela na polu Efrona, syna Sochara Chetyty, w pobliżu Mamre. 25,10 Na tym polu, które nabył Abraham odChetytów, został on pochowany obok swej żony, Sary. 25,11 Po œmierci Abrahama Bóg błogosławiłjego synowi Izaakowi. Izaak zamieszkał w pobliżu studni Lachaj-Roj. 25,12 Oto potomkowie Izmaela, syna Abrahama, którego Abrahamowi urodziła Egipcjanka Hagar, niewolnica Sary. 25,13 Oto imiona synów Izmaela, imiona pochodzšcych od nich potomków: Nebajot, pierworodny syn Izmaela, Kedar, Adbeel, Mibsam, 25,14 Miszma, Duma, Massa. 25,15 Chadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma.25,16 Oto synowie Izmaela i takie sš zarazem nazwy miejscowoœci, w których oni przebywali lub się osiedlili - dwunastu naczelników ich szczepów. 25,17 A Izmael, majšc sto trzydzieœci siedem lat, doszedł do kresu swego życia; umarł i połšczył się ze swoimi przodkami. 25,18 [Jego zaœ potomkowie] mieszkali od Chawila aż do Szur, leżšcego naprzeciw Egiptu, na drodze do Aszszuru. Osiedlili się tam, mimo sprzeciwu ze strony spokrewnionych z nimi szczepów. 25,19 Oto dzieje potomków Izaaka, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka. 25,20 Izaak miał czterdzieœci lat, gdy wzišł sobie za żonę Rebekę, córkę Betuela, Aramejczyka z Paddan-Aram, siostrę LabanaAramejczyka. 25,21 Izaak modlił się do Pana za swš żonę, gdyż była ona niepłodna. Pan wysłuchał go, i Rebeka, żona Izaaka, stałasię brzemienna. 25,22 A gdy walczyły z sobš dzieci w jej łonie, pomyœlała: Jeœli tak bywa, to czemu mnie się to przytrafia? Poszła więc zapytać o to Pana, 25,23 a Pan jej powiedział: Dwa narody sš w twym łonie, dwa odrębne ludy wyjdš z twych wnętrznoœci; jeden będzie silniejszy od drugiego, starszy będzie sługš młodszego. 25,24 Kiedy nadszedł czas porodu, okazało się, że w łonie jej były bliŸnięta. 25,25 I wyszedł pierwszy syn czerwony, cały pokryty owłosieniem, jakby płaszczem; nazwano go więc Ezaw. 25,26 Zaraz potem ukazał się brat jego, trzymajšcy Ezawa za piętę; dano mu przetoimię Jakub. - Izaak miał lat szeœćdziesišt, gdy mu się oni urodzili. 25,27 A gdy chłopcy uroœli, Ezaw stał się zręcznym myœliwym, żyjšcym w polu. Jakubzaœ był człowiekiem spokojnym, mieszkajšcym w namiocie. 25,28 Izaak miłował Ezawa, bo ten przyrzšdzał mu ulubione potrawy z upolowanej zwierzyny; Rebeka natomiast kochała Jakuba. 25,29 Gdy pewnego razu Jakub gotował jakšœ potrawę, nadszedł z pola Ezaw bardzo znużony 25,30 i rzekł do Jakuba: Daj mi choć trochętej czerwonej potrawy, jestem bowiem znużony. - Dlatego nazwano go Edom. 25,31 Jakub odpowiedział: Odstšp mi najprzód twój przywilej pierworodztwa!. 25,32 Rzekł Ezaw: Skoro niemal umieram [zgłodu], cóż mi po pierworodztwie? 25,33 Na to Jakub: Zaraz mi przysięgnij! Ezaw mu przysišgł i tak odstšpił swe pierworodztwo Jakubowi. 25,34 Wtedy Jakub podał Ezawowi chleb i gotowanš soczewicę. Ezaw najadł się i napił, a potem wstał i oddalił się. Tak to Ezaw zlekceważył przywilej pierworodztwa. *26 26,01 Gdy w kraju nastał głód, drugi z kolei po tym, który był za czasów Abrahama, Izaak powędrował do Abimeleka,króla filistyńskiego, do Geraru. 26,02 Ukazał mu się bowiem Pan i rzekł: Nie idŸ do Egiptu, lecz zatrzymaj się w tymkraju, który ci wskażę. 26,03 Zamieszkaj w tym kraju, a ja będę z tobš, będę ci błogosławił. Bo tobie i twemupotomstwu oddaję wszystkie te ziemie i dotrzymam przysięgi, którš dałem twojemuojcu, Abrahamowi, 26,04 że rozmnożę potomstwo twe jak gwiazdy na niebie oraz dam twojemu potomstwu wszystkie te ziemie. Wszystkie ludy ziemi będš sobie życzyć szczęœcia [takiego, jakie jest udziałem] twego potomstwa, 26,05 dlatego że Abraham był mi posłuszny- przestrzegał tego, co mu poleciłem: moich nakazów, praw i pouczeń. 26,06 Tak więc Izaak zamieszkał w Gerarze. 26,07 A kiedy okoliczni mieszkańcy pytali goo jego żonę, odpowiedział: Jest ona mojš siostrš. Bał się bowiem mówić: To moja żona, gdyż myœlał sobie: Jeszcze gotowi mnie zabić z powodu Rebeki. - Była ona bowiem bardzo piękna. 26,08 Gdy tak mieszkał tam dłuższy czas, pewnego razu Abimelek, król filistyński, wyglšdajšc przez okno, dostrzegł Izaaka uœmiechajšcego się czule do Rebeki jako do żony. 26,09 Wezwał więc Abimelek Izaaka i rzekł: Przecież to jest twoja żona; dlaczego mówiłeœ: Jest ona mojš siostrš? Odpowiedział mu Izaak: Mówiłem tak, aby przez niš nie postradać życia. 26,10 A na to Abimelek: Czemu z nami tak postšpiłeœ? Niewiele brakowało, aby któryœ z mych poddanych żył z twojš żonš,a wtedy sprowadziłbyœ na nas winę! 26,11 Abimelek dał więc wszystkim swym poddanym takie ostrzeżenie: Ktokolwiek tknie się żony tego człowieka, zostanie zgładzony. 26,12 Przebywajšc w tym kraju, zasiał Izaak ziarno i doczekał się w owym roku stokrotnego plonu, gdyż Pan mu pobłogosławił. 26,13 I tak stawał się on coraz bardziej zasobny, aż dorobił się wielkiej majętnoœci.26,14 Miał liczne stada owiec i wołów i wiele służby. Toteż Filistyni z zazdroœci 26,15 zasypali ziemiš wszystkie studnie, które słudzy jego ojca, Abrahama, niegdyœ wykopali. 26,16 Sam zaœ Abimelek rzekł do Izaaka: OdejdŸ od nas, bo jesteœ zamożniejszy od nas! 26,17 Izaak oddalił się więc stamtšd i rozbiwszy namioty w dolinie Geraru, tam osiadł. 26,18 I zaczšł oczyszczać studnie, które były niegdyœ wykopane za życia Abrahama, jego ojca, a które Filistyni po œmierci Abrahama zasypali, i przywrócił im takie nazwy, jakie niegdyœ ponadawał jego ojciec. 26,19 A gdy słudzy Izaaka, kopišc w owej dolinie studnię, natrafili na bijšce Ÿródło, 26,20 pasterze z Geraru wszczęli sprzeczkę z pasterzami Izaaka i mówili: To dla nas ta woda! - Studnię tę nazwał on Esek, bo swarzyli się z nim o niš. 26,21 Potem wykopali innš studnię, i znów powstał o niš spór; toteż dał jej nazwę Sitna. 26,22 Izaak przeniósł się więc na inne miejsce i wykopał jeszcze innš studnię. O tę studnię już nie było sporów. Izaak dał jej nazwę Rechobot, mówišc: Teraz dał namPan swobodnš przestrzeń, abyœmy się rozmnażali w tym kraju. 26,23 Potem wyruszył Izaak do Beer-Szeby.26,24 I zaraz pierwszej nocy ukazał mu się Pan i rzekł: Ja jestem Bogiem twego ojca, Abrahama. Nie lękaj się, bo Ja będę ztobš. I będę ci błogosławił, rozmnażajšc twoje potomstwo przez wzglšd na Abrahama, który Mi służył. 26,25 Izaak zbudował więc tam ołtarz i wzywał imienia Pana. Rozbił też tam swój namiot, a słudzy Izaaka wykopali tam studnię. 26,26 Potem przybyli z Geraru Abimelek i Achuzat, jeden z przyjaciół Abimeleka, orazdowódca wojska, Pikol. 26,27 Izaak rzekł do nich: Czemu przybywacie do mnie, przecież znienawidziliœcie mnie i kazaliœcie mi się od was oddalić? 26,28 Oni zaœ odpowiedzieli: Widzšc, jak Panjest z tobš, postanowiliœmy, aby istniała między nami, czyli między tobš a nami umowa. Chcemy z tobš zawrzeć przymierze, 26,29 że nie uczynisz nam nic złego, jak i my nie skrzywdziliœmy ciebie, wyœwiadczajšc ci tylko dobro, i pozwoliliœmy ci spokojnie odejœć. Niechaj ciwięc teraz Pan błogosławi! 26,30 Izaak wyprawił im ucztę, oni zaœ jedli i pili. 26,31 Nazajutrz rano złożyli sobie nawzajem przysięgę, po czym Izaak ich pożegnał i rozstali się w zgodzie. 26,32 A gdy tego dnia słudzy Izaaka przynieœli mu wiadomoœć o studni, którš wykopali, mówišc: ZnaleŸliœmy wodę, 26,33 nazwał on tę studnię Szibea. - Stšd miasto to nosi po dzień dzisiejszy nazwę Beer-Szeba. 26,34 Gdy Ezaw miał czterdzieœci lat, wzišłza żonę Jehudit, córkę Chetyty Beeriego, oraz Bosmat, córkę Chetyty Elona. 26,35 Były one powodem zgryzoty Izaaka i Rebeki. *27 27,01 Gdy Izaak zestarzał się i jego oczy stały się tak słabe, że już nie mógł widzieć, zawołał na Ezawa, swego starszego syna: Synu mój! 27,02 A kiedy ten odezwał się: Jestem, Izaak rzekł: Oto zestarzałem się i nie znam dnia mojej œmierci. 27,03 WeŸ więc teraz przybory myœliwskie,twój kołczan i łuk, idŸ na łowy i upolój coœ dla mnie. 27,04 Potem przyrzšdŸ mi smacznš potrawę, jakš lubię, podaj mi jš, abym jadłi abym ci pobłogosławił, zanim umrę. 27,05 Rebeka słyszała to, co Izaak mówił do swego syna Ezawa. Gdy więc Ezaw poszedł już na łowy, aby przynieœć coœ z upolowanej zwierzyny, 27,06 rzekła do swego syna Jakuba: Słyszałam, jak ojciec rozmawiał z twoim bratem Ezawem i dał mu takie polecenie: 27,07 Przynieœ dla mnie coœ z polowania i przyrzšdŸ smacznš potrawę, abym zjadł i pobłogosławił cię wobec Pana przed œmierciš. 27,08 Teraz więc, synu mój, posłuchaj mego polecenia, które ci dam. 27,09 IdŸ, weŸ dla mnie z trzody dwa dorodne koŸlęta, ja zaœ przyrzšdzę z nich smacznš potrawę dla twego ojca, takš, jakš lubi. 27,10 Potem mu zaniesiesz, on zje i w zamian za to udzieli ci przed œmierciš błogosławieństwa. 27,11 Ale Jakub rzekł do swej matki: Przecież mój brat, Ezaw, jest owłosiony, ja zaœ gładki. 27,12 Jeœli się mnie dotknie mój ojciec, będzie wyglšdało tak, jak gdybym z niego żartował, i wtedy mogę œcišgnšć na siebie przekleństwo zamiast błogosławieństwa. 27,13 Rzekła mu matka: Niech na mnie spadnie to przekleństwo dla ciebie, mój synu! Tylko posłuchaj mnie, idŸ i przynieœ mi [koŸlęta]. 27,14 Poszedł więc, wzišł i przyniósł [je] swej matce; ona zaœ przyrzšdziła z nich smacznš potrawę, takš, jakš lubił jego ojciec. 27,15 Potem Rebeka wzięła szaty Ezawa, swego starszego syna, najlepsze, jakie miała u siebie, ubrała w nie Jakuba, swojego młodszego syna, 27,16 i skórkami koŸlšt owinęła mu ręce i nieowłosionš szyję. 27,17 Po czym dała Jakubowi owš smacznš potrawę, którš przygotowała, i chleb. 27,18 Jakub, wszedłszy do swego ojca, rzekł: Ojcze mój! A Izaak: Słyszę; któryœ ty jest, synu mój? 27,19 Odpowiedział Jakub ojcu: Jestem Ezaw, twój syn pierworodny. Uczyniłem, jak mi poleciłeœ. Podnieœ się, sišdŸ i zjedz potrawę z upolowanej przez mnie zwierzyy,i pobłogosław mi! 27,20 Izaak rzekł do syna: Jakże tak szybko mogłeœ coœ upolować, synu mój? A Jakub na to: Pan, Bóg twój, sprawił, że takmi się właœnie zdarzyło. 27,21 Wtedy Izaak rzekł do Jakuba: Zbliż się, abym dotknšwszy ciebie mógł się upewnić, czy to mój syn Ezaw, czy nie. 27,22 Jakub przybliżył się do swego ojca Izaaka, a ten dotknšwszy go rzekł: Głos jest głosem Jakuba, ale ręce - rękami Ezawa! 27,23 Nie rozpoznał jednak Jakuba, gdyż jego ręce były owłosione jak ręce Ezawa! A majšc udzielić mu błogosławieństwa, 27,24 zapytał go jeszcze: Ty jesteœ syn mój Ezaw? Jakub odpowiedział: Ja jestem. 27,25 Rzekł więc: Podaj mi, abym zjadł to, co upolowałeœ, synu mój, i abym ci sam pobłogosławił. Jakub podał mu i on jadł. Przyniósł mu też i wina, a on pił. 27,26 A potem jego ojciec Izaak rzekł do niego: Zbliż się i pocałuj mnie, mój synu! 27,27 Jakub zbliżył się i pocałował go. GdyIzaak poczuł woń jego szat, dajšc mu błogosławieństwo mówił: Oto woń mego syna jak woń pola, które pobłogosławił Pan! 27,28 Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyznoœci ziemi, obfitoœci zboża i moszczu winnego. 27,29 Niechaj ci służš ludy i niech ci pokłon oddajš narody. BšdŸ panem twoich braci i niech ci pokłon oddajš synowie twejmatki! Każdy, kto będzie ci złorzeczył, niech będzie przeklęty. Każdy, kto będzie cię błogosławił, niech będzie błogosławiony! 27,30 Gdy Izaak wypowiedział swe błogosławieństwo nad Jakubem i gdy ten tylko co odszedł od niego, wrócił z łowów brat Jakuba, Ezaw. 27,31 I on także przyrzšdził ulubionš potrawę ojca, zaniósł mu jš i rzekł do niego: Podnieœ się mój ojcze, i jedz to, co twój syn upolował, abyœ mi udzielił błogosławieństwa! 27,32 Izaak go zapytał: Kto ty jesteœ? A onodpowiedział: Jam syn twój pieroworodny, Ezaw! 27,33 Izaak bardzo się zatrwożył i rzekł: Kim więc był ten, który upolował zwierzynę i przyniósł mi, a ja jadłem z niej, zanim ty wróciłeœ, i pobłogosławiłemmu? Przecież to on otrzymał błogosławieństwo! 27,34 Gdy Ezaw usłyszał te słowa swojegoojca, podniósł głoœny pełen goryczy lament, i rzekł do ojca: Daj i mnie błogosławieństwo, mój ojcze! 27,35 Izaak powiedział: Przyszedł podstępnie brat twój i zabrał twoje błogosławieństwo! 27,36 A wtedy Ezaw: Nie darmo dano mu imię Jakub! Dwukrotnie mnie już podszedł: pozbawił mnie mego przywileju pierworodztwa, a teraz odebrał za mnie błogosławieństwo! 27,37 Izaak na te słowa odrzekł Ezawowi: Skoro uczyniłem go twoim panem, wszystkich zaœ jego krewnych - jego sługami, i zapewniłem mu obfitoœć zboża oraz moszczu, to cóż mogę dla ciebie uczynić, mój synu? 27,38 Lecz Ezaw rzekł do ojca: Czyż miałbyœ tylko jedno błogosławieństwo, mójojcze? Pobłogosław także i mnie, ojcze mój! I Ezaw rozpłakał się w głos. 27,39 Na to Izaak takš dał mu odpowiedŸ: Nie będzie żyzny kraj, w którym zamieszkasz, bo nie będzie tam rosy z nieba. 27,40 Z miecza żyć będziesz i będziesz sługš twego brata! A gdy pragnienie wolnoœci owładnie tobš, zrzucisz jego jarzmo z twej szyi. 27,41 Ezaw znienawidził Jakuba z powodu błogosławieństwa, które otrzymał od ojca, i taki powzišł zamiar: Gdy nadejdš dniżałoby po moim ojcu, zabiję mojego brata Jakuba. 27,42 Kiedy Rebeka dowiedziała się o tym, co mówił Ezaw, jej starszy syn, kazała zawołać Jakuba i rzekła mu: Ezaw, twój brat zamierza cię zabić. 27,43 Posłuchaj więc mnie, synu mój: przygotuj się i uchodŸ do brata mego, Labana, do Charanu. 27,44 Pozostań tam przez jakiœ czas, dopóki nie uœmierzy się gniew twego brata. 27,45 A gdy już przestanie on gniewać się na ciebie i zapomni, co mu uczyniłeœ, wtedydam ci znać i sprowadzę cię stamtšd. Czemu miałabym was obu jednoczeœnie stracić? 27,46 Rebeka mówiła do Izaaka: Sprzykrzyło mi się życie z tymi Chetytkami.Jeżeli jeszcze Jakub weŸmie sobie za żonę Chetytkę, czyli jednš z tych kobiet, które sš w tym kraju, to już nie będę miała po co żyć! *28 28,01 Wtedy Izaak zawołał Jakuba, pobłogosławił go i dał mu taki rozkaz: Niebierz sobie żony spoœród mieszkanek Kanaanu. 28,02 IdŸ do Paddan-Aram, do rodziny Betuela, ojca twej matki, i weŸ sobie tam za żonę jednš z córek Labana, twego wuja. 28,03 A Bóg Wszechmocny będzie ci błogosławił. Uczyni cię płodnym i da ci liczne potomstwo, tak że staniesz się praojcem wielu szczepów. 28,04 Błogosławieństwo, [otrzymane przez] Abrahama, da również tobie i twojemu potomstwu, abyœ posiadł na własnoœć kraj, w którym przebywasz, a który Bóg oddał niegdyœ Abrahamowi. 28,05 Po czym Izaak wyprawił Jakuba w drogę i ten poszedł do Paddan-Aram do Labana, syna Betuela Aramejczyka, brata Rebeki - matki Jakuba i Ezawa. 28,06 A Ezaw zobaczył, że Izaak dał błogosławieństwo Jakubowi i wysłał go doPaddan-Aram, aby sobie tam wybrał żonę a błogosławišc go dał mu rozkaz: Nie bierz sobie żony spoœród mieszkanek Kanaanu! 28,07 i że Jakub usłuchał ojca i matki, i udał się do Paddan-Aram. 28,08 Gdy więc uznał, że mieszkanki Kanaanu nie podobajš się jego ojcu, Izaakowi, 28,09 poszedł do Izmaelitów i oprócz żon, które już miał, wzišł sobie za żonę Machalat, jednš z córek Izmaela, syna Abrahama, siostrę Nebajota. 28,10 Kiedy Jakub wyszedłszy z Beer-Szebywędrował do Charanu, 28,11 trafił na jakieœ miejsce i tam się zatrzymał na nocleg, gdyż słońce już zaszło. Wzišł więc z tego miejsca kamień ipodłożył go sobie pod głowę, układajšc siędo snu na tym właœnie miejscu. 28,12 We œnie ujrzał drabinę opartš na ziemi, sięgajšcš swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę i schodzili na dół. 28,13 A oto Pan stał na jej szczycie i mówił: Ja jestem Pan, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. 28,14 A potomstwo twe będzie tak liczne oczy i Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPbc ˛‡ c!9c"Q*0c#8ä.jak proch ziemi, ty zaœ rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymajš błogosławieństwo przez ciebie iprzez twych potomków. 28,15 Ja jestem z tobš i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję. 28,16 A gdy Jakub zbudził się ze snu, pomyœlał: Prawdziwie Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem. 28,17 I zdjęty trwogš rzekł: O, jakże miejsce to przejmuje grozš! Prawdziwie jest to dom Boga i brama do nieba! 28,18 Wstawszy więc rano, wzišł ów kamień, który podłożył sobie pod głowę, postawił go jako stelę i rozlał na jego wierzchu oliwę. 28,19 I dał temu miejscu nazwę Betel. - Natomiast pierwotna nazwa tego miejsca była Luz. 28,20 Po czym złożył taki œlub: Jeżeli Pan Bóg będzie ze mnš, strzegšc mnie w drodze, w którš wyruszyłem, jeżeli da mi chleb do jedzenia i ubranie do okrycia się 28,21 i jeżeli wrócę szczęœliwie do domu ojca mojego, Pan będzie moim Bogiem. 28,22 Ten zaœ kamień, który postawiłem jako stelę, będzie domem Boga. Z wszystkiego, co mi dasz, będę Ci składał wofierze dziesięcinę. *29 29,01 Jakub, wyruszywszy w dalszš drogę,powędrował do ziemi synów Wschodu. 29,02 Tam ujrzał studnię w polu i trzy stada owiec wylegujšcych się wokół niej; ztej bowiem studni pojono stada. Wielki zaœ kamień przykrywał jej otwór. 29,03 Toteż gromadzono tu wszystkie stadaiwtedy dopiero odsuwano kamień znad otworu studni, a po napojeniu owiec przesuwano go znów na dawne miejsce nad otwór studni. 29,04 Jakub rzekł do czekajšcych tam pasterzy: Bracia moi, skšd jesteœcie? Odpowiedzieli mu: Jesteœmy z Charanu. 29,05 On zaœ pytał ich: Czy znacie Labana, syna Nachora? Oni na to: Znamy. 29,06 I jeszcze zapytał ich: Czy dobrze sięmiewa? Odpowiedzieli: Dobrze. Ale oto jego córka, Rachela, nadchodzi z trzodš. 29,07 Wtedy [Jakub] rzekł: Ponieważ jeszcze jest jasny dzień i nie czas zapędzać trzody, napójcie trzodę i idŸcie jšpaœć. 29,08 Oni zaœ powiedzieli: Nie możemy poić,dopóki nie spędzš wszystkich stad i nie odsunš kamienia znad otworu studni, wtedy będziemy poić owce. 29,09 Gdy Jakub tak z nimi rozmawiał, Rachela, która była pasterkš, nadeszła ze stadem owiec swego ojca. 29,10 A gdy Jakub ujrzał Rachelę, córkę Labana, brata swej matki, i trzodę tegoż Labana, zbliżył się, odsunšł kamień znad otworu studni i napoił trzodę Labana. 29,11 A potem ucałował Rachelę i rozpłakał się w głos. 29,12 Kiedy zaœ powiedział Racheli, że jest siostrzeńcem jej ojca, synem Rebeki, pobiegła i opowiedziała o tym swemu ojcu. 29,13 Gdy Laban usłyszał nowinę, że to jest Jakub, jego siostrzeniec, wybiegł mu na spotkanie, uœciskał go i ucałował, i wprowadził go do swego domu. Wtedy to Jakub opowiedział Labanowi o wszystkim. 29,14 Laban rzekł do Jakuba: Przecież jesteœ mojš koœciš i ciałem. A gdy Jakub przebywał u Labana miesišc, 29,15 rzekł do niego Laban: Czyż dlatego, że jesteœ moim krewnym, masz mi służyć za darmo? Powiedz mi więc, jakš mam ci dać zapłatę? 29,16 Miał zaœ Laban dwie córki; starsza nazywała się Lea, a młodsza Rachela. 29,17 Oczy Lei były jakby zgaszone, Rachela zaœ miała pięknš postać i miłš powierzchownoœć. - 29,18 Ponieważ Jakub pokochał Rachelę, rzekł do Labana: Będę ci służył przez siedem lat za twš młodszš córkę, Rachelę. 29,19 Laban powiedział: Wolę dać jš tobie niż komu innemu. Pozostań więc u mnie. 29,20 I tak służył Jakub za Rachelę przez siedem lat, a wydały mu się one jak dni kilka, bo bardzo miłował Rachelę. 29,21 Wreszcie rzekł Jakub do Labana: Ponieważ czas już upłynšł, daj mi córkę twš za żonę, abym się z niš połšczył. 29,22 Wtedy Laban, zaprosiwszy wszystkichmieszkańców tej miejscowoœci, wyprawił ucztę. 29,23 A gdy był wieczór, Laban wzišł córkę swš Leę i wprowadził jš do Jakuba, iten zbliżył się do niej. 29,24 Dał też Laban tej córce swej niewolnicę Zilpę. 29,25 Rano Jakub zobaczył, że ma przed sobš Leę. Rzekł więc do Labana: Cóż mi uczyniłeœ? Czyż nie za Rachelę ci służyłem? Czemu mnie oszukałeœ? 29,26 Laban odpowiedział: Nie ma tu u nas zwyczaju wydawania za mšż [córki] młodszej przed starszš. 29,27 BšdŸ przez tydzień z tš, a potem damy ci drugš, za którš jednak będziesz u mnie służył jeszcze siedem następnych lat.29,28 Jakub przystał na to i był przez tydzień z tš. Potem Laban dał mu córkę swš, Rachelę, za żonę. 29,29 Racheli dał Laban również swš niewolnicę Bilhę, aby jej usługiwała. 29,30 Jakub więc zbliżył się do Racheli i kochał jš bardziej niż Leę. I pozostał na służbie u Labana przez siedem następnych lat. 29,31 Gdy Pan widział, że Lea została odsunięta, otworzył jej łono; Rachela zaœ była niepłodna. 29,32 Lea poczęła więc i urodziła syna, i dała mu imię Ruben mówišc: Wejrzał Pan namoje upokorzenie; teraz mšż mój będzie mnie miłował. 29,33 A gdy znów poczęła i urodziła syna, rzekła: Usłyszał Pan, że zostałam odsunięta, i dał mi jeszcze to dziecko; nazwała więc je Symeon. 29,34 Potem znów poczęła i urodziła syna, i rzekła: Już teraz mšż mój przywišże się do mnie, bo urodziłam mu trzech synów; dlatego dała mu imię Lewi. 29,35 I jeszcze raz poczęła, i urodziwszy syna rzekła: Tym razem będę sławić Pana; dlatego dała mu imię Juda. Po czym przestała rodzić. *30 30,01 Rachela zaœ widzšc, że nie może dać Jakubowi potomstwa zazdroœciła swej siostrze i rzekła do męża: Spraw, abym miała dzieci; bo inaczej przyjdzie mi umrzeć! 30,02 Jakub rozgniewał się na Rachelę i odparł: Czyż to ja, a nie Bóg, odmawiam ci potomstwa? 30,03 Wtedy ona powiedziała: Mam niewolnicę Bilhę. Zbliż się do niej, aby urodziła dziecię na moich kolanach; chociażw ten sposób będę miała od ciebie potomstwo. 30,04 Dała mu więc swš niewolnicę Bilhę zażonę, i Jakub zbliżył się do niej. 30,05 A gdy Bilha poczęła i urodziła Jakubowi syna, 30,06 Rachela rzekła: Bóg jako sędzia otoczył mnie opiekš; wysłuchawszy mnie dał mi syna. Dlatego nazwała go Dan. 30,07 Niewolnica Racheli, Bilha, znowu poczęła i urodziła Jakubowi drugiego syna. 30,08 Wtedy Rachela rzekła: Nadludzkš walkę wiodłam z siostrš mojš i zwyciężyłam. Przeto dała mu imię Neftali. 30,09 Ale i Lea widzšc, że przestała rodzić, wzięła swš niewolnicę Zilpę i dała jš Jakubowi za żonę. 30,10 Zilpa, niewolnica Lei, urodziła Jakubowi syna. 30,11 Wtedy Lea zawołała: Szczęœliwie! - i dała mu imię Gad. 30,12 A gdy Zilpa, niewolnica Lei, urodziła Jakubowi drugiego syna, 30,13 Lea powiedziała: Na moje szczęœcie! Bo kobiety będš mnie zwały szczęœliwš. Dała więc mu imię Aser. 30,14 Pewnego razu Ruben, wyszedłszy na pole, gdy żęto pszenicę, znalazł mandragory i przyniósł je swej matce, Lei.Wtedy Rachela rzekła: Daj mi mandragory syna twego. 30,15 A na to Lea: Czyż nie doœć, że mi zabrałaœ mego męża, i jeszcze chcesz zabrać mandragory mego syna? Rachela zawołała: Niechaj więc œpi z tobš tej nocy za mandragory twego syna! 30,16 A gdy Jakub wracał wieczorem z pola, wyszła Lea naprzeciw niego i rzekła: Do mnie przyjdŸ, bo nabyłam cię za mandragory mego syna. I spał z niš owej nocy. 30,17 Bóg zaœ spełnił pragnienie Lei: poczęła i urodziła Jakubowi pištego syna. 30,18 I mówiła: Dał mi Bóg nagrodę za to, że oddałam mojš niewolnicę mężowi. Nazwała więc go Issachar. 30,19 A gdy Lea znów poczęła i urodziła szóstego syna Jakubowi, 30,20 rzekła: Obdarował mnie Bóg wspaniałym darem, teraz będę już miała pierwszeństwo u mego męża, gdyż urodziłam mu szeœciu synów! Dała więc synowi imię Zabulon. 30,21 Wreszcie urodziła i córkę, którš nazwała Dina. 30,22 A Bóg zlitował się i nad Rachelš; wysłuchał jš Bóg i otworzył jej łono. 30,23 Gdy więc poczęła i urodziła syna, rzekła: Zdjšł Bóg ze mnie hańbę! 30,24 Dajšc mu zaœ imię Józef, westchnęła:Oby Pan dodał mi jeszcze drugiego syna! 30,25 Gdy Rachela urodziła Józefa, Jakub rzekł do Labana: Zwolnij mnie, abym mógł wrócić do kraju, w którym mieszkałem. 30,26 Pozwól mi zabrać moje żony i dzieci, za które ci służyłem, i odejdę. Wiesz dobrze, jak ci służyłem. 30,27 Laban mu odpowiedział: Obyœ mnie darzył życzliwoœciš! Odgadłem bowiem, że Pan błogosławi mi dzięki tobie. 30,28 Po czym dodał: Ustal mi twojš zapłatę, a ja ci jš dam. 30,29 Jakub rzekł do niego: Ty sam wiesz, jak ci służyłem i jaki jest twój dobytek dzięki mnie. 30,30 Miałeœ bowiem niewiele, zanim przyszedłem; odkšd zaœ tu jestem, pomnożył się on bardzo i Pan ci błogosławi. Jednak teraz muszę się zatroszczyć i o mojš rodzinę. 30,31 A na to Laban: Cóż więc mam ci dać? Jakub odpowiedział: Nic mi nie dasz! Uczyń mi tylko to, co ci powiem, a będę nadal pasł twe stada i będę się nimi opiekował. 30,32 A więc: obejdę dzisiaj wszystkie twe stada i wybiorę z nich dla siebie wszystkie jagnięta cętkowane, pstre i czarne spoœródowiec oraz koŸlęta pstre i cętkowane spoœród kóz. Niech one będš mojš zapłatš. 30,33 Po pewnym czasie będziesz mógł przekonać się o mojej uczciwoœci. Gdy bowiem przyjdziesz, aby obejrzeć to, co będzie mi się należało jako zapłata, kozy, które nie będš cętkowane i pstre, oraz owce, które nie będš czarne, możesz uważać za skradzione przez mnie. 30,34 Laban rzekł: Dobrze, niechaj będzie tak, jak mówisz! 30,35 Ale jeszcze tego samego dnia Laban oddzielił wszystkie kozły cętkowane i pstreoraz wszystkie kozy cętkowane i pstre; wszystkie, które miały coœkolwiek sierœci białej, oraz owce czarne, i dał je swym synom. 30,36 Ponadto wyznaczył odległoœć, jakš trzeba było przejœć w cišgu trzech dni pomiędzy sobš a Jakubem. A Jakub pasł pozostałe owce Labana. 30,37 Jakub nazbierał sobie œwieżych gałšzek topoli, drzewa migdałowego i platanu i pozdzierał z nich korę w taki sposób, że ukazały się na nich białe pršżki.30,38 Tak ostrugane patyki umocował przy korytach z wodš, czyli przy poidłach, aby je widziały trzody, które przychodziły pić wodę. Gdy bowiem zwierzęta przychodziły pić wodę, parzyły się. 30,39 I tak parzyły się zwierzęta z trzód przed tymi patykami i wskutek tego dawałyprzychówek o sierœci pršżkowej, pstrej i cętkowanej. 30,40 Jakub oddzielił więc owce białe i pędził je przodem przed pstrymi i czarnymi, jako stada Labana; dla siebie zaœtrzymał stada osobno, nie łšczšc ich ze stadami Labana. 30,41 A przy tym Jakub umieszczał owe ponacinane patyki na widocznym miejscu przy poidłach tylko wtedy, gdy miały się parzyć sztuki mocne; 30,42 gdy zaœ owce były słabe, patyków nie kładł. W ten sposób sztuki słabe miały się dostać Labanowi, a mocne - Jakubowi. 30,43 Tak to stał się Jakub człowiekiem bardzo zamożnym; miał bowiem liczne trzody, a ponadto niewolnice, sługi, wielbłšdy i osły. *31 31,01 Jakub słyszał, jak synowie Labana mówili: Jakub zabrał wszystko, co posiadałnasz ojciec, i z mienia naszego ojca dorobiłsię całego tego majštku. 31,02 I widział Jakub, że Laban zmienił sięwobec niego i nie był już taki jak przedtem.31,03 Wtedy to Pan rzekł do Jakuba: Wróć do ziemi twych przodków, do twego kraju rodzinnego, Ja zaœ będę z tobš. 31,04 Jakub, który był na pastwisku przy swej trzodzie, kazał wezwać do siebie Rachelę i Leę 31,05 i powiedział im: Widzę po [wyrazie] twarzy waszego ojca, że nie jest on dla mnie taki jak dawniej, lecz Bóg mojego ojcabył ze mnš. 31,06 Wy same najlepiej wiecie, że choć z całych sił służyłem ojcu waszemu, 31,07 on jednak oszukiwał mnie i wielokrotnie zmieniał mi zapłatę; i tylko Bóg bronił mnie od krzywdy. 31,08 Gdybowiem [ojciec wasz] mówił: Owce pstre będš twojš zapłatš, wszystkie rodziły się pstre; gdy zaœ mówił: Cętkowane będš dla ciebie zapłatš - wszystkie rodziły się cętkowane. 31,09 I tak Bóg wydzielił częœć dobytku ojca waszego i dał jš mnie. 31,10 Bo gdy nadchodził czas parzenia się trzody, widziałem we œnie, jak samce pokrywajšce trzody były pstre, cętkowane i łaciate, 31,11 i wtedy anioł Boga wołał na mnie weœnie: Jakubie, a gdy mu odpowiadałem: Słucham, 31,12 mówił: Spójrz i przypatrz się: wszystkie samce pokrywajšce trzodę sš pstre, cętkowane i łaciate; widzę bowiem, jak Laban z tobš postępuje. 31,13 Ja jestem Bóg z Betel, gdzie namaœciłeœ stelę i gdzie złożyłeœ mi œlub. Teraz więc gotuj się do drogi, opuœć ten kraj i wróć do twej rodzinnej ziemi! 31,14 Na te słowa Rachela i Lea rzekły do niego: Czy mamy ponadto jakiœ udział w majštku naszego ojca? 31,15 Wszak obchodził się z nami jak z obcymi, bo nie tylko wzišł za nas zapłatę, ale jeszcze obrócił na swój użytek naszš własnoœć. 31,16 Słusznie więc całe mienie, które Bóg oddzielił od mienia ojca naszego, należy do nas i do naszych synów. Teraz więc czyń towszystko, co Bóg ci rozkazał! 31,17 Wtedy Jakub powzišł postanowienie i wsadził swe dzieci i żony na wielbłšdy. 31,18 Zabrał wszystkie swe stada i całš majętnoœć, którš zdobył - majštek własny,którego się dorobił w Paddan-Aram - i ruszył w drogę do swego ojca, Izaaka, do kraju Kanaan. 31,19 Gdy Laban poszedł strzyc owce, Rachela skradła mu posšżki domowe. 31,20 Jakub zaœ wprowadził w błšd LabanaAramejczyka, nie dajšc mu poznać po sobie,że zamierzał uciec. 31,21 Tak więc uciekł on wraz z całym dobytkiem i rozpoczynajšc wędrówkę przeprawił się przez rzekę, a potem skierował się w stronę wyżyny Gilead. 31,22 A gdy na trzeci dzień Laban dowiedział się, że Jakub uszedł, 31,23 zebrał swych krewnych i wyruszył za nim w poœcig. Po siedmiu dniach dogonił go na wyżynie Gilead. 31,24 Ale tejże nocy Bóg ukazał się we œnieLabanowi Aramejczykowi i rzekł do niego: Bacz, abyœ w rozmowie z Jakubem niczego od niego nie żšdał. 31,25 Laban dogonił Jakuba, gdy ten rozbił swe namioty na tej wyżynie. Laban i jego krewni również rozbili namioty na wyżynie Gilead. 31,26 I wtedy Laban rzekł do Jakuba: Cóż uczyniłeœ? Oszukałeœ mnie i uprowadziłeœ moje córki jak branki wojenne! 31,27 Czemu uciekłeœ potajemnie i okradłeœmnie? Nic mi nie powiedziałeœ, a przecież odprawiłbym cię z weselem: z pieœniami, bębnami i cytrami! 31,28 Nawet nie dałeœ mi ucałować mych wnuków i mych córek. Postšpiłeœ nierozsšdnie! 31,29 Mógłbym teraz obejœć się z wami surowo; ale Bóg ojca waszego tak mi powiedział ubiegłej nocy: Bacz, abyœ w rozmowie z Jakubem niczego od niego nie żšdał. 31,30 Gdy już jednak ruszyłeœ w drogę, bo tęskno było ci bardzo za rodzinš twego ojca, to czemu skradłeœ mi moje posšżki? 31,31 Jakub dał Labanowi takš odpowiedŸ: Bałem się, myœlšc, że mi siłš odbierzesz także i twoje córki. 31,32 Ten zaœ, u którego znajdziesz swoje posšżki, niech straci życie! W obecnoœci krewnych naszych przeszukaj to, co jest przy mnie, i zabierz je sobie. Nie wiedział bowiem Jakub, że to Rachela je skradła. 31,33 Wszedł więc Laban do namiotu Jakuba, do namiotu Lei i dwóch niewolnic, lecz nic nie znalazł. Wyszedłszy z namiotu Lei, wszedł do namiotu Racheli. 31,34 Rachela zaœ wzięła przedtem posšżki i włożyła pod siodło wielbłšda, i na nich usiadła. A gdy Laban, przeszukawszy cały namiot, nic nie znalazł, 31,35 rzekła do ojca: Nie bierz mi tego za złe, panie mój, że nie mogę wstać, gdyż mam kobiecš przypadłoœć. Mimo więc poszukiwań, Laban nie znalazł posšżków. 31,36 Wtedy Jakub rozgniewał się i zaczšł czynić gorzkie wyrzuty Labanowi tymi słowami: Jakiż popełniłem występek i jakš nieprawoœć, że mnie œcigasz, 31,37 że przetrzšsasz wszystkie moje rzeczy? Cóż swojego znalazłeœ wœród tych rzeczy, które sš moimi? Połóż to wobec moich i twoich krewnych i niech oni powiedzš, kto z nas ma słusznoœć! 31,38 Dwadzieœcia lat byłem u ciebie. Twojeowce i kozy nie roniły. Baranów z twojej trzody nie jadałem. 31,39 Rozszarpanej [przez dzikie zwierzę] sztuki nie przynosiłem ci; dawałem za to mojš sztukę. Jeœli ci coœ zostało skradzione czy to w dzień, czy w nocy, szukałeœ u mnie. 31,40 Bywało, że dniem trawił mnie upał, a nocš chłód spędzał mi sen z powiek. 31,41 Takie były owe dwadzieœcia lat w służbie u ciebie! Służyłem ci czternaœcie lat za dwie twoje córki, a szeœć lat - za trzodę. Ty zaœ wielokrotnie zmieniałeœ mi zapłatę. 31,42 Gdyby Bóg ojca mego, Bóg Abrahama -Ten, którego z bojaŸniš czci Izaak, nie oczy i Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż$PVc%Ś'c&Íí c'ş*ş c(t8ß2)S?wspomagał mnie, to puœciłbyœ mnie teraz zniczym. Com wycierpiał i ilem się napracował rękami, Bóg widzi! On też zeszłej nocy zaœwiadczył. 31,43 Laban tak odpowiedział Jakubowi: Wprawdzie sš to moje córki i ich dzieci sš moimi, trzoda - mojš trzodš, i wszystko, co tu widzisz, jest moje, ale cóż mogę teraz uczynić moim córkom albo ich dzieciom, które one urodziły? 31,44 Zawrzyjmy zatem obaj przymierze i niech [to] będzie œwiadectwo [zgody] między mnš a tobš. 31,45 Wtedy Jakub wybrał jeden kamień i postawił jako stelę, 31,46 a potem rzekł do swych bliskich: Nazbierajcie kamieni! Zebrali więc kamienie i ułożyli z nich kopiec, na którym zasiedli do posiłku. 31,47 Laban nazwał to wzniesienie: Jegar Sahaduta, Jakub zaœ: Galed. 31,48 Laban przy tym dodał: Niechaj ten pagórek będzie odtšd œwiadectwem [zgody] między mnš a tobš. Dlatego nazwał go Galed31,49 i Mispa, mówišc: Niechaj Pan czuwa nade mnš i nad tobš, gdy się rozstaniemy! 31,50 Gdybyœ Ÿle się obchodził z moimi córkami albo wzišł sobie oprócz nich inne żony, to choć nie będzie nikogo z ludzi między nami, patrz: Bóg będzie œwiadkiem między mnš a tobš! 31,51 I rzekł jeszcze Laban do Jakuba: Tenoto pagórek z kamieni i ta stela, które ustawiłem jako œwiadectwo [zgody] między mnš a tobš, 31,52 będš œwiadectwem, że ani ja nie będęszedł obok tego pagórka do ciebie, ani ty nie będziesz szedł obok tego pagórka lub steli do mnie w złym zamiarze. 31,53 Bóg Abrahama i Bóg Nachora, Bóg ich przodków, niechaj będzie naszym sędziš! Jakub zaœ przysišgł na Tego, którego z bojaŸniš czcił Izaak, jego ojciec. 31,54 A potem Jakub zabił na owej wyżyniezwierzęta na ofiarę, po czym zaprosił swych krewnych na posiłek. A gdy się posilili, ułożyli się do snu na tej wyżynie. *32 32,01 Nazajutrz rano Laban ucałował swych wnuków i swe córki, pobłogosławił im i udał się w powrotnš drogę do siebie. 32,02 Jakub ruszył w dalszš drogę. A gdy go napotkali aniołowie Boga, 32,03 ujrzawszy ich, rzekł: Jest to obóz Boży. Nazwał więc to miejsce Machanaim. 32,04 Stšd Jakub wyprawił przed sobš posłów do swego brata Ezawa, do kraju Seir, czyli do Edomu, 32,05 dajšc im takie polecenie: Powiedzcie panu memu Ezawowi tak: To mówi sługa twój, Jakub. Przebywałem u Labana i aż dotego czasu byłem nieobecny. 32,06 Nabyłem sobie woły, osły, trzodę, sługi i niewolnice. Pragnę więc przez posłów oznajmić o tym tobie, panie mój, abyœ mnie darzył życzliwoœciš. 32,07 Posłowie wrócili z takš wiadomoœciš: Szliœmy do twego brata Ezawa; ale on też już idzie na twoje spotkanie z czterystu ludŸmi. 32,08 Jakub przeraził się tak bardzo, że ażmu się serce œcisnęło. Podzielił więc ludzi, których miał przy sobie, owce, woły i wielbłšdy na dwa obozy, 32,09 myœlšc sobie: Jeœli Ezaw uderzy na jeden obóz i pobije go, drugi przynajmniej obóz ocaleje. 32,10 A potem zaczšł się modlić: Boże Abrahama i Boże ojca mego Izaaka, Panie, który dałeœ mi rozkaz: Wróć do twego kraju rodzinnego, gdzie będę ci œwiadczył dobro, 32,11 nie jestem godzien wszelkiej łaskawoœci i wszelkiej szczeroœci, jakie nieustannie okazujesz Twemu słudze. Bo przecież tylko z laskš w ręku przeprawiłem się [kiedyœ] przez Jordan, a teraz mam dwa obozy. 32,12 Racz więc ocalić mnie z ręki brata mego Ezawa, gdyż lękam się go, aby gdy przyjdzie, nie zabił mnie i matek z dziećmi.32,13 Wszakże Tyœ powiedział: Będę ci œwiadczył dobro i uczynię twe potomstwo [tak mnogie] jak ziarnka piasku na brzegu morza, których nikt zliczyć nie zdoła. 32,14 Ale potem przenocował na tym miejscu i wzišł z dobytku swego, jako dar dla brata swego Ezawa, 32,15 dwieœcie kóz i dwadzieœcia kozłów, dwieœcie owiec i dwadzieœcia baranów, 32,16 trzydzieœci dojnych wielbłšdzic wraz z ich Ÿrebiętami, czterdzieœci krów, dziesięć wołów, dwadzieœcia oœlic i dziesięćoœlšt. 32,17 I oddał sługom swoim każde ze stad,mówišc: Będziecie szli przede mnš w odstępach pomiędzy każdym stadem. 32,18 Pierwszemu zaœ słudze dał taki rozkaz: Gdy cię spotka mój brat Ezaw i zapyta: Czyim jesteœ sługš, dokšd idziesz i czyje jest to stado, które pędzisz, 32,19 odpowiesz: Sługi twego Jakuba; jest to dar posłany panu memu, Ezawowi, on zaœ sam idzie za nami. 32,20 Taki sam rozkaz dał Jakub drugiemu,trzeciemu i wszystkim sługom, którzy mielipędzić stada: To, co wam powiedziałem, będziecie mówili Ezawowi, gdy go spotkacie,32,21 dodajšc: Sługa twój, Jakub, idzie tuż za nami. Myœlał bowiem: Przebłagam go darem, który mnie wyprzedzi; a gdy ja potem go zobaczę, może obejdzie się ze mnš łaskawie. 32,22 Wysłał więc ów dar przed sobš, a sam postanowił spędzić noc w obozowisku. 32,23 Ale tej jeszcze nocy wstał i zabrawszy obie swe żony, dwie ich niewolnice i jedenaœcioro dzieci, przeprawiłsię przez bród potoku Jabbok. 32,24 A gdy ich przeprawił przez ten potok, przeniósł również [na drugi brzeg] to, co posiadał. 32,25 Gdy zaœ wrócił i został sam jeden, ktoœ zmagał się z nim aż do wschodu jutrzenki, 32,26 a widzšc, że nie może go pokonać, dotknšł jego stawu biodrowego i wywichnšłJakubowi ten staw podczas zmagania się z nim. 32,27 A wreszcie rzekł: Puœć mnie, bo już wschodzi zorza! Jakub odpowiedział: Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz! 32,28 Wtedy [tamten] go zapytał: Jakiie masz imię? On zaœ rzekł: Jakub. 32,29 Powiedział: Odtšd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeœ z Bogiem i z ludŸmi, i zwyciężyłeœ. 32,30 Potem Jakub rzekł: Powiedz mi, proszę, jakie jest Twe imię? Ale on odpowiedział: Czemu pytasz mnie o imię? - ipobłogosławił go na owym miejscu. 32,31 Jakub dał temu miejscu nazwę Penuel, mówišc: Mimo że widziałem Boga twarzš w twarz, jednak ocaliłem me życie.32,32 Słońce już wschodziło, gdy Jakub przechodził przez Penuel, utykajšc na nogę.32,33 Dlatego Izraelici nie jadajš po dzień dzisiejszy œcięgna, które jest w stawie biodrowym, gdyż Jakub został porażony w staw biodrowy, w to właœnie œcięgno. *33 33,01 Jakub spojrzał i zobaczył, że Ezaw nadcišga z czterystu ludŸmi. Podzieliwszy więc dzieci między Leę, Rachelę i dwie niewolnice, 33,02 uszykował niewolnice z ich dziećmi na przedzie, Leę z jej dziećmi nieco w tyle,a za nimi Rachelę i Józefa. 33,03 Sam zaœ, idšc przed wszystkimi, siedem razy oddał pokłon swemu bratu, zanim się do niego zbliżył. 33,04 Ezaw pospieszył na jego spotkanie i objšwszy go za szyję ucałował go; i rozpłakali się obaj. Gdy Ezaw spostrzegłszy kobiety i dzieci, zapytał: 33,05 A ci kim sš dla ciebie?, Jakub odpowiedział: To dzieci, którymi Bóg łaskawie obdarzył twego sługę. 33,06 Wtedy zbliżyły się niewolnice ze swymi dziećmi i oddały pokłon. 33,07 Potem przystšpiła Lea z dziećmi i oddała pokłon, a wreszcie Józef z Rachelš,którzy też oddali pokłon. 33,08 Ezaw zapytał: Dla kogo sš te wszystkie stada, które spotkałem? Jakub odpowiedział: Obyœ mnie darzył życzliwoœciš, panie mój! 33,09 Na to Ezaw: Mam ja dużo, bracie mój, niechaj przy tobie zostanie to, co jesttwoje. 33,10 Jakub rzekł: Ależ nie! Jeœli mnie darzysz życzliwoœciš, przyjmij ode mnie ten mój dar. Bo przecież gdym ujrzał twe oblicze, było ono obliczem jakby istoty nadziemskiej i okazałeœ mi wielkš życzliwoœć. 33,11 Przyjmij więc dar mój, który dla ciebie przeznaczyłem; Bóg obdarzył mnie sowicie: mam wszystko! I tak nalegał na niego, aż wreszcie przyjšł. 33,12 Po czym Ezaw rzekł: Ruszajmy w drogę i chodŸmy; będę szedł razem z tobš. 33,13 Jakub odpowiedział: Wiesz, panie mój, że mam dzieci wštłe, a owce i krowy karmiš młode; jeœli je będę pędził choćby dzień jeden, padnie mi cała trzoda. 33,14 IdŸ więc, panie mój, przed sługš swym, ja zaœ będę szedł powoli, tak jak będzie mogła nadšżyć moja trzoda, którš pędzę, i jak będš szły dzieci, aż przyjdę dociebie, panie mój, do Seiru. 33,15 Ezaw zapytał: Może ci zostawić kilku moich ludzi, którzy sš ze mnš? A na to Jakub: Na cóż mi oni, skoro ty, panie mój, darzysz mnie życzliwoœciš. 33,16 Ezaw udał się tego dnia w drogę powrotnš do Seiru. 33,17 Jakub wyruszył do Sukkot, gdzie zbudował sobie dom, a dla swych stad postawił szałasy. - Dlatego nazwano tę miejscowoœć Sukkot. 33,18 Wreszcie Jakub po powrocie z Paddan-Aram dotarł szczęœliwie do Sychem w Kanaanie. Obrawszy sobie miejsce w pobliżu tego miasta, 33,19 nabył od synów Chamora, ojca Sychema, za sto kesitów kawał pola, na którym rozbił swe namioty. 33,20 Tam też ustawił ołtarz i nazwał go imieniem Boga, Boga Izraela. *34 34,01 Pewnego razu Dina, córka Jakuba, którš urodziła mu Lea wyszła, aby popatrzeć na kobiety tego kraju. 34,02 A gdy jš zobaczył Sychem, syn Chamora Chiwwity, księcia tego kraju, porwał jš i położywszy się z niš, zadał jejgwałt. 34,03 I całym sercem pokochał Dinę, córkęJakuba, i czule do niej przemawiał. 34,04 Potem zaœ Sychem prosił swego ojca Chamora: WeŸ tę dzieweczkę dla mnie za żonę! 34,05 Gdy Jakub dowiedział się, że Sychem zhańbił jego córkę Dinę - synowie jego byli przy trzodach na pastwisku - nic nie powiedział, czekajšc, aż wrócš. 34,06 Chamor, ojciec Sychema, wybrał się do Jakuba, aby z nim porozmawiać. 34,07 Tymczasem synowie Jakuba wrócili z pola. I gdy się dowiedzieli, ogarnšł ich smutek, a zarazem bardzo się rozgniewali, że popełniono czyn, który u Izraelitów uchodził za zbrodnię: zgwałcono córkę Jakuba, co było niegodziwoœciš. 34,08 Chamor zaœ tak do nich mówił: Sychem, syn mój, całym sercem przylgnšł do waszej dziewczyny. Dajcież mu jš więc za żonę. 34,09 Spowinowaćcie się z nami; córki wasze dacie nam za żony, a córki nasze weŸmiecie sobie. 34,10 Będziecie mieszkali z nami i kraj ten będzie dla was. Możecie w nim się osiedlać,poruszać się swobodnie oraz nabywać sobietę ziemię na własnoœć. 34,11 Sychem rzekł też do ojca i braci Diny: Darzcie mnie [tylko] życzliwoœciš, a dam, czegokolwiek zażšdacie ode mnie. 34,12 Wyznaczcie mi choćby największš zapłatę i podarunek, a gotów jestem dać tyle, ile mi powiecie, byleœcie tylko dali mi dziewczynę za żonę. 34,13 Wtedy synowie Jakuba, odpowiadajšc podstępnie Sychemowi i jego ojcu Chamorowi - mówili tak dlatego, że zhańbił ich siostrę Dinę - 34,14 rzekli do nich: Nie możemy uczynić tego, byœmy mieli wydać naszš siostrę za człowieka nieobrzezanego, bo byłoby to dlanas hańbš. 34,15 Tylko pod tym warunkiem zgodzimy się na waszš proœbę, jeœli staniecie się takimi jak my: każdy z waszych mężczyzn zostanie obrzezany. 34,16 Wtedy tylko damy wam nasze córki i córki wasze będziemy brali sobie za żony, zamieszkamy razem z wami i staniem się jednym ludem. 34,17 Jeœli zaœ nie usłuchacie i nie poddaciesię obrzezaniu, weŸmiemy naszš dziewczynę i odejdziemy. 34,18 Chamorowi i Sychemowi, jego synowi,podobały się te słowa. 34,19 Młodzieniec ów nie wahał się tego uczynić bezzwłocznie, bo bardzo miłował córkę Jakuba; był zaœ najbardziej szanowany ze wszystkich w rodzinie swegoojca. 34,20 Wszedłszy więc do bramy miasta, Chamor i jego syn Sychem tak przemówili do mieszkańców: 34,21 Ludzie ci sš przyjaŸnie do nas usposobieni. Niechaj mieszkajš w kraju i niech się w nim poruszajš swobodnie. Przecież jest on dla nich przestronny. Córkiich będziemy brali sobie za żony, córki zaœ nasze będziemy im oddawali. 34,22 Pod tym jednak warunkiem godzš się oni mieszkać wœród nas, stajšc się jednym ludem, że będzie u nas obrzezany każdy mężczyzna, tak jak oni sš obrzezani. 34,23 Czyż wtedy ich stada, ich dobytek i wszystko ich bydło nie będzie należało do nas? Byleœmy tylko przystali na ich żšdanie,a wtedy pozostanš z nami. 34,24 I usłuchali Chamora oraz jego syna Sychema wszyscy, którzy przechodzili przez bramę swego miasta. Każdy zatem mężczyzna, który był tam, poddał się obrzezaniu. 34,25 A gdy na trzeci dzień doznawali wielkiego bólu, dwaj synowie Jakuba, Symeon i Lewi, bracia Diny, porwawszy za miecze, wtargnęli do miasta, które niczego nie podejrzewało, i wymordowali wszystkich mężczyzn. 34,26 Zabili mieczem również Chamora i jego syna Sychema i odeszli. 34,27 Wtedy [pozostali] synowie Jakuba przyszli do pomordowanych i obrabowali miasto za to, że zhańbiono ich siostrę. 34,28 Zabrali trzody, bydło i osły - wszystko, co było w mieœcie i na polu. 34,29 Całe ich mienie, wszystkie dzieci i kobiety uprowadzili w niewolę, zrabowawszy wszystko, co znaleŸli w domach. 34,30 Wtedy Jakub rzekł do Symeona i Lewiego: Sprowadziliœcie na mnie nieszczęœcie, bo przez was będš mnie mieć w nienawiœci mieszkańcy tego kraju, Kananejczycy i Peryzzyci. Jestem przecież małym liczebnie plemieniem i jeżeli oni wystšpiš razem przeciwko mnie, poniosę porażkę - zginę ja 34,31 A oni mu na to: Czyż [mieliœmy pozwolić na to, by] się obchodzono z naszš siostrš jak z nierzšdnicš? *35 35,01 Rzekł Bóg do Jakuba: IdŸ do Betel i tam zamieszkaj. Wznieœ też tam ołtarz Bogu, który ci się ukazał, gdy uciekałeœ przed twym bratem Ezawem. 35,02 Rzekł więc Jakub do swych domowników i do wszystkich, którzy z nim byli: Usuńcie spoœród was [wizerunki] obcych bogów, jakie macie; oczyœćcie się i zmieńcie szaty. 35,03 Pójdziemy bowiem do Betel i tam zbuduję ołtarz Bogu, który wysłuchał mniew czasie mej niedoli i wspomagał mnie, gdziekolwiek byłem. 35,04 Oddali więc Jakubowi wszystkie [wizerunki] obcych bogów, jakie posiadali, oraz kolczyki, które nosili w uszach, i Jakub zakopał je pod terebintem w pobliżu Sychem. 35,05 A gdy wyruszyli w drogę, padł wielki strach na okoliczne miasta, tak że nikt nie œcigał synów Jakuba. 35,06 Jakub, przybywszy wraz ze wszystkimi swymi ludŸmi do Luz w Kanaanie, czyli do Betel, 35,07 zbudował tam ołtarz i nazwał to miejsce El-Betel. - Tu bowiem ukazał mu sięBóg, kiedy uciekał przed swym bratem. - 35,08 Wtedy to zmarła Debora, piastunka Rebeki, i pochowano jš w pobliżu Betel pod terebintem, który dlatego otrzymał nazwę Terebint Płaczu. 35,09 Bóg ukazał się jeszcze Jakubowi po jego powrocie z Paddan-Aram i błogosławišc mu 35,10 powiedział do niego: Imię twe jest Jakub, ale odtšd nie będš cię zwać Jakubem, lecz będziesz miał imię Izrael. I tak otrzymał imię Izrael. 35,11 Po czym Bóg rzekł do niego: Ja jestem Bóg wszechmocny. BšdŸ płodny i rozmnażaj się. Niechaj powstanie z ciebie naród i wiele narodów, i niechaj królowie zrodzš się z ciebie. 35,12 Kraj, który dałem Abrahamowi i Izaakowi, daję tobie; i twemu przyszłemu potomstwu dam ten kraj. 35,13 Potem Bóg oddalił się od niego z tego miejsca, na którym do niego przemawiał. 35,14 A Jakub ustawił stelę na tym miejscu, gdzie Bóg do niego mówił, stelę kamiennš. I składajšc ofiarę płynnš wylał na niš oliwę. - 35,15 Jakub dał więc temu miejscu, na którym przemawiał do niego Bóg, nazwę Betel. 35,16 A gdy wyruszyli z Betel i mieli jeszcze w drodze przed sobš pewnš przestrzeń, aby dojœć do Efrata, Rachela zaczęła rodzić; poród jednak był ciężki. 35,17 I kiedy urodziła w wielkich bólach, rzekła do niej położna: Już nie lękaj się, bo oto masz syna! 35,18 Ona jednak, gdy życie z niej uchodziło, bo konała, nazwała swego syna Benoni; lecz ojciec dał mu imię Beniamin. 35,19 A Rachela umarła i została pochowana przy drodze do Efrata, czyli Betlejem. 35,20 Jakub ustawił stelę na jej grobie. - Kamień tan stoi na grobie Racheli po dziœ dzień. 35,21 Izrael wyruszył w drogę i rozbił namioty poza Migdal-Eder. 35,22 A gdy przebywał w tej okolicy, Rubenzbliżył się do Bilhy, drugorzędnej żony ojcaswego, i obcował z niš; Izrael dowiedział się o tym. Synów Jakuba było dwunastu: 35,23 Synowie Lei: pierworodny syn Jakuba Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Issachar i Zabulon. 35,24 Synowie Racheli: Józef i Beniamin. 35,25 Synowie Bilhy, niewolnicy Racheli: Dan i Neftali, 35,26 oraz synowie Zilpy, niewolnicy Lei: Gad i Aser. Sš to synowie Jakuba, którzy mu się urodzili w Paddan-Aram. 35,27 A potem Jakub przybył do ojca swego, Izaaka, do Mamre, do Kiriat-Arba, czyli do Hebronu, gdzie niegdyœ mieszkał Abraham, a potem i Izaak. 35,28 Izaak miał wtedy sto osiemdziesišt lat. 35,29 Izaak, doszedłszy do kresu swego życia, zmarł w póŸnej staroœci. I pochowali go jego synowie Ezaw i Jakub. *36 Izaak, nie oczy i Pan ˆŠj ľA¨48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż*P: c+Š ü c,†Ń c-W)6c.7Ć8/S?*36,01 Oto potomkowie Ezawa, czyli Edomu. 36,02 Ezaw wzišł sobie żony spoœród mieszkanek Kanaanu: Adę, córkę Elona Chetyty, Oholibamę, córkę Chiwwity imieniem Ana, wnuczkę Sibeona, 36,03 i Basmat Izmaelitkę, siostrę Nebajota. 36,04 Ada urodziła Ezawowi Elifaza, Basmat- Reuela, 36,05 a Oholibama urodziła Jeusza, Jalama iKoracha. Sš to synowie Ezawa, którzy mu się urodzili w kraju Kanaan. 36,06 Ezaw, zabrawszy swoje żony, synów i córki, całš czeladŸ swego domu, swojš trzodę i wszystkie zwierzęta oraz całe mienie, które sobie nabył w Kanaanie, udał się do ziemi [Seir] daleko od swego brata Jakuba, 36,07 gdyż zbyt liczne mieli stada, aby mogli być razem: kraj, w którym przebywali, nie mógł im wystarczyć ze względu na ich mienie. 36,08 Ezaw osiedlił się na wyżynie Seir. - Ezaw to Edom. 36,09 Oto potomkowie Ezawa, praojca Edomitów, na wyżynie Seir. 36,10 Oto imiona synów Ezawa: Elifaz, syn Ady, żony Ezawa, i Reuel, syn Basmat, żonyEzawa. 36,11 Synami Elifaza byli: Teman, Omar, Sefo, Gatam i Kenaz. 36,12 A Timna, która była drugorzędnš żonš Elifaza, syna Ezawa, urodziła mu Amaleka. To sš potomkowie Ady, żony Ezawa. 36,13 Oto synowie Reuela: Nachat, Zerach, Szamma i Mizza. Byli to potomkowie Basmat,żony Ezawa. 36,14 A oto ci byli synami żony Ezawa, Oholibamy, córki Any, wnuczki Sibeona: urodziła ona Ezawowi Jeusza, Jalama i Koracha. 36,15 Oto potomkowie Ezawa, czyli synowie Elifaza, pierworodnego syna Ezawa, naczelnicy szczepów: Teman, Omar, Sefo, Kenaz, 36,16 Korach, Gatam i Amalek. Sš to naczelnicy szczepów w kraju Edom, synowie Elifaza, potomkowie Ady. 36,17 Oto synowie Reuela, syna Ezawa, naczelnicy szczepów: Nachat, Zerach, Szamma i Mizza. Sš to naczelnicy w kraju Edom, synowie Reuela, potomkowie Basmat, żony Ezawa. 36,18 Oto synowie Oholibamy, żony Ezawa, naczelnicy szczepów: Jeusz, Jalam i Korach.Sš to naczelnicy szczepów, potomkowie Oholibamy, żony Ezawa, a córki Any. - 36,19 Sš to potomkowie Ezawa, a zarazem naczelnicy ich, czyli Edomitów. 36,20 Oto synowie Seira, Choryty, mieszkańcy [pierwotni] tego kraju: Lotan, Szobal, Sibeon, Ana, 36,21 Diszon, Eser i Diszan. Ci sš naczelnikami szczepów, Choryci, synowie Seira, w kraju Edom. 36,22 Synami Lotana byli: Chori i Hemam, siostrš zaœ Lotana - Timna. 36,23 Oto synowie Szobala: Alwan, Manachat, Ebal, Szefo i Onam. 36,24 Synowie Sibeona: Ajja i Ana. Ten to Ana znalazł goršce Ÿródła na stepie, gdy pasł osły Sibeona, swego ojca. 36,25 A oto dzieci Any: Diszon i Oholibama, córka Any. 36,26 Synowie Diszona: Chemdan, Eszban, Jitran i Cheran. 36,27 Synowie Esera: Bilhan, Zaawan i Akan.36,28 Synowie Diszana: Us i Aran. 36,29 Oto naczelnicy szczepów, Choryci: Lotan, Szobal, Sibeon, Ana, 36,30 Diszon, Eser, Diszan. Sš to Choryci, naczelnicy szczepów choryckich w kraju Seir. 36,31 Oto królowie, którzy panowali w kraju Edom, zanim Izraelici mieli króla. 36,32 W Edomie był królem Bela, syn Beora;nazwa jego miasta - Dinhaba. 36,33 A gdy umarł Bela, królem był po nim Jobab, syn Zeracha, z Bosry. 36,34 Gdy zaœ umarł Jobab, po nim królem był Chuszam z ziemi Temanitów. 36,35 Gdy umarł Chuszam, po nim królem był syn Bedada, Hadad, który zadał klęskę Madianitom na równinie Moabu; nazwa jego miasta - Awit. 36,36 Po œmierci Hadada, po nim królem byłSamla z Masreki. 36,37 A gdy umarł Samla, po nim królem był Szaul z Rechobot nad rzekš. 36,38 Gdy umarł Szaul, po nim królem był Baal-Chanan, syn Akbora. 36,39 A po œmierci Baal-Chanana po nim królem był Hadar; nazwa zaœ jego miasta Pau, a imię żony jego Mehetabeel, córka Matredy z Me-Zahab. 36,40 Oto imiona naczelników szczepów Ezawa według ich szczepów i miejscowoœci, nazwanych ich imionami: Timna, Alwa, Jetet, 36,41 Oholibama, Ela, Pinon, 36,42 Kenaz, Teman, Mibsar, 36,43 Magdiel i Iram. Sš to naczelnicy szczepów Edomu według obszarów przez nich posiadanych. Ezaw - praojciec Edomitów. *37 37,01 Jakub mieszkał w kraju, w którym zatrzymał się jego ojciec, czyli w Kanaanie.37,02 Oto sš dzieje potomków Jakuba. Józefjako chłopiec siedemnastoletni wraz ze swymi braćmi, synami żon jego ojca Bilhy i Zilpy, pasał trzody. Doniósł on ojcu, że Ÿle mówiono o tych jego synach. 37,03 Izrael miłował Józefa najbardziej zewszystkich swych synów, gdyż urodził mu się on w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długš szatę z rękawami. 37,04 Bracia Józefa widzšc, że ojciec kocha go bardziej niż ich wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaŸnie z nim porozmawiać. 37,05 Pewnego razu Józef miał sen. I gdy opowiedział go braciom swym, ci zapałali jeszcze większš nienawiœciš do niego. 37,06 Mówił im bowiem: Posłuchajcie, jaki miałem sen. 37,07 Œniło mi się, że wišzaliœmy snopy w œrodku pola i wtedy snop mój podniósł się istanšł, a snopy wasze otoczyły go kołem ioddały mu pokłon. 37,08 Rzekli mu bracia: Czyż miałbyœ jako król panować nad nami i rzšdzić nami jak władca? I jeszcze bardziej go nienawidzili z powodu jego snów i wypowiedzi. 37,09 A potem miał on jeszcze inny sen i tak opowiedział go swoim braciom: œniło misię jeszcze, że œłońce, księżyc i jedenaœcie gwiazd oddajš mi pokłon. 37,10 A gdy to powiedział ojcu i braciom, ojciec skarcił go mówišc: Co miałby znaczyć ów sen? Czyż ja, matka twoja i twoi bracia mielibyœmy przyjœć do ciebie i oddawać ci pokłon aż do ziemi? 37,11 Podczas gdy bracia zazdroœcili Józefowi, ojciec jego zapamiętał sobie ów sen. 37,12 Kiedy bracia Józefa poszli paœć trzody do Sychem, 37,13 Izrael rzekł do niego: Wiesz, że bracia twoi pasš trzodę w Sychem. Chcę cięwięc posłać do nich. Odpowiedział mu [Józef]: Jestem gotów. 37,14 Wtedy [Jakub] rzekł do niego: IdŸ i zobacz, czy bracia twoi sš zdrowi i czy trzodom nic się nie stało, a potem mi opowiesz. Po czym wyprawił go z doliny Hebronu, a on poszedł do Sychem. 37,15 I błškajšcego się po polu spotkał go pewien człowiek. Zapytał go więc ów człowiek: Kogo szukasz? 37,16 Odpowiedział: Szukam moich braci. Powiedz mi, proszę, gdzie oni pasš trzody. 37,17 A na to ów człowiek: Odeszli stšd, alesłyszałem, jak mówili: ChodŸmy do Dotain. Józef udał się więc za swymi braćmi i znalazł ich w Dotain. 37,18 Oni ujrzeli go z daleka i zanim się do nich zbliżył, postanowili podstępnie go zgładzić, 37,19 mówišc między sobš: Oto nadchodzi ten, który miewa sny! 37,20 Teraz zabijmy go i wrzućmy do którejkolwiek studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co będzie z jego snów! 37,21 Gdy to usłyszał Ruben, [postanowił] ocalić go z ich ršk; rzekł więc: Nie zabijajmy go! 37,22 I mówił Ruben do nich: Nie doprowadzajcie do rozlewu krwi. Wrzućcie go do studni, która jest tu na pustkowiu, ale ręki nie podnoœcie na niego. Chciał on bowiem ocalić go z ich ršk, a potem zwrócić go ojcu. 37,23 Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego jego odzienie - długš szatę z rękawami, którš miał na sobie. 37,24 I pochwyciwszy go, wrzucili do studni: studnia ta była pusta, pozbawiona wody. 37,25 Kiedy potem zasiedli do posiłku, ujrzeli z dala idšcych z Gileadu kupców izmaelskich, których wielbłšdy niosły wonne korzenie, żywicę i olejki pachnšce; szli oni do Egiptu. 37,26 Wtedy Juda rzekł do swych braci: Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? 37,27 ChodŸcie, sprzedamy go Izmaelitom! Nie zabijajmy go, wszak jest on naszym bratem! I usłuchali go bracia. 37,28 I gdy kupcy madianiccy ich mijali, wycišgnšwszy spiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieœcia [sztuk] srebra, a ci zabrali go z sobš do Egiptu. 37,29 Gdy Ruben wrócił do owej studni i zobaczył, że nie ma w niej Józefa, rozdarłswoje szaty 37,30 i przyszedłszy do braci, zawołał: Chłopca nie ma! A ja, dokšd ja mam iœć? 37,31 A oni wzięli szatę Józefa i zabiwszy młodego kozła, umoczyli jš we krwi, 37,32 po czym tę szatę posłali ojcu. Ci zaœ,którzy jš przywieŸli, rzekli: ZnaleŸliœmy jš. Zobacz, czy to szata twego syna, czy nie. 37,33 [Jakub] rozpoznawszy jš zawołał: Szata mego syna! Dziki zwierz go pożarł! Dziki zwierz rozszarpał Józefa! 37,34 I Jakub rozdarł swoje szaty, a potem przepasał biodra worem i opłakiwałsyna przez długi czas. 37,35 Gdy zaœ wszyscy jego synowie i córkiusiłowali go pocieszać, nie słuchał pociech, mówišc: Już w smutku zejdę za synem moim do Szeolu. I ojciec jego [nadal]go opłakiwał. 37,36 Tymczasem Madianici sprzedali Józefa w Egipcie Potifarowi, urzędnikowi faraona, przełożonemu dworzan. *38 38,01 W owym czasie Juda opuœcił swych braci i wędrujšc ku dolinie zaszedł do pewnego mieszkańca miasta Adullam, imieniem Chira. 38,02 Ujrzawszy tam córkę pewnego Kananejczyka, noszšcego imię Szua, wzišł jš za żonę i zbliżył się do niej. 38,03 Ona zaœ poczęła i urodziła syna, któremu dano imię Er. 38,04 Potem jeszcze raz poczęła, urodziła syna i nazwała go Onan. 38,05 A gdy znów urodziła syna, dała mu imię Szela. Ten zaœ jej poród nastšpił w Kezib. 38,06 Juda wzišł dla swego pieroworodnegosyna, Era, żonę imieniem Tamar. 38,07 Ponieważ Er, pieroworodny syn Judy,był w oczach Pana zły, Pan zesłał na niego œmierć. 38,08 Wtedy Juda rzekł do Onana: IdŸ do żony twego brata i dopełnij z niš obowišzkuszwagra, a tak sprawisz, że twój brat będzie miał potomstwo. 38,09 Onan wiedzšc, że potomstwo nie będzie jego, ilekroć zbliżał się do żony swego brata, unikał zapłodnienia, aby nie dać potomstwa swemu bratu. 38,10 Złe było w oczach Pana to, co on czynił, i dlatego także zesłał na niego œmierć. 38,11 Wtedy Juda rzekł do swej synowej Tamar: Zamieszkaj jako wdowa w domu twego ojca aż do czasu, gdy doroœnie mój syn Szela. Myœlał jednak: Niech nie umrze on również jak jego bracia. Tamar odeszła i zamieszkała w domu swego ojca. 38,12 Po wielu latach umarła żona Judy, córka Szuy. Juda, zapomniawszy nieco o swej stracie, udał się wraz ze swym przyjacielem Adullamitš imieniem Chira do Timny, gdzie strzyżono jego owce. 38,13 A gdy powiedziano Tamar: Teœć twój idzie do Timny, aby strzyc swe owce, 38,14 zdjęła z siebie szaty wdowie i otuliwszy się szczelnie zasłonš usiadła przy bramie miasta Enaim, które leżało przy drodze do Timny. Wiedziała bowiem, że choć Szela już dorósł, nie ona będzie mudana za żonę. 38,15 Kiedy Juda jš ujrzał, pomyœlał, że jest ona nierzšdnicš, gdyż miała twarz zasłoniętš. 38,16 Skręciwszy ku niej przy drodze, rzekł: Pozwól mi zbliżyć się do ciebie - nie wiedział bowiem, że to jego synowa. A ona zapytała: Co mi dasz za to, że się zbliżysz do mnie? 38,17 Powiedział: Przyœlę ci koŸlštko ze stada. Na to ona: Ale dasz jakiœ zastaw, dopóki nie przyœlesz. 38,18 Zapytał: Jakiż zastaw mam ci dać? Rzekła: Twój sygnet z pieczęciš, sznur i laskę, którš masz w ręku. Dał jej więc, aby się zbliżyć do niej; ona zaœ stała się przez niego brzemiennš. 38,19 A potem wstała i odszedłszy zdjęła z siebie zasłonę i przywdziała swe szaty wdowie. 38,20 Gdy Juda posłał koŸlštko przez swego przyjaciela Adullamitę, aby odebrać zastaw od owej kobiety, ten jej nie znalazł.38,21 Pytał zatem tamtejszych mieszkańców: Gdzie w Enaim jest ta nierzšdnica sakralna, która siedziała przy drodze? Odpowiedzieli: Nie było tu nierzšdnicy sakralnej. 38,22 Wróciwszy do Judy, rzekł: Nie znalazłem jej. Także tamtejsi mieszkańcy powiedzieli: Nie było tu nierzšdnicy sakralnej. 38,23 Wtedy Juda rzekł: Niech sobie zatrzyma. Obyœmy się tylko nie narazili na kpiny. Przecież posłałem jej koŸlštko, ty zaœ nie mogłeœ jej znaleŸć. 38,24 Po około trzech miesišcach doniesiono Judzie: Twoja synowa Tamar stała się nierzšdnicš i nawet stała się brzemiennš z powodu czynów nierzšdnych. Juda rzekł: WyprowadŸcie jš i spalcie! 38,25 A gdy jš wyprowadzono, posłała do swego teœcia i kazała powiedzieć: Jestem brzemiennš przez tego mężczyznę, do którego te przedmioty należš. I dodała: Niechaj rozpozna, czyje sš: ten sygnet z pieczęciš, sznur i laska! 38,26 Kiedy zaœ Juda poznał je, rzekł: Ona jest sprawiedliwsza ode mnie, bo przecież nie chciałem jej dać Szeli, memu synowi! - I Juda już więcej z niš nie żył. 38,27 A gdy nadszedł czas jej porodu, okazało się, że będzie miała bliŸnięta. 38,28 Kiedy zaczęła rodzić, [jedno z dzieci]wycišgnęło ršczkę; położna, zawišzawszy na tej ršczce czerwonš tasiemkę, rzekła: Ten urodzi się pierwszy. 38,29 Ale cofnęło ono ršczkę i wyszedł z łona jego brat. Wtedy [położna] powiedziała: Dlaczego przedarłeœ się przezto przejœcie? Dano mu więc imię Peres. 38,30 Gdy po nim urodził się jego brat, na którego ršczce była czerwona tasiemka, nazwano go Zerach. *39 39,01 Józef został uprowadzony do Egiptu. I kupił go od Izmaelitów, którzy go tam przyprowadzili, Egipcjanin Potifar, urzędnikfaraona, dowódca straży przybocznej. 39,02 Pan był z Józefem i dlatego wiodło mu się dobrze i był w domu swego pana, Egipcjanina. 39,03 Ten jego pan spostrzegł, że Bóg jest z Józefem i sprawia, że mu się dobrze wiedzie, cokolwiek czyni. 39,04 Darzył więc on Józefa życzliwoœciš, tak iż stał się jego osobistym sługš. Uczynił go zarzšdcš swego domu, oddawszymu we władanie cały swój majštek. 39,05 A odkšd go ustanowił zarzšdcš swegodomu i swojego majštku, Pan błogosławił domowi tego Egipcjanina przez wzglšd na Józefa. I tak spoczęło błogosławieństwo Pana na wszystkim, co [Potifar] posiadał wdomu i w polu. 39,06 A powierzywszy cały majštek Józefowi, nie troszczył się już przy nim o nic, tylko o [to, aby miał takie] pokarmy, jakie zwykł jadać. Józef miał pięknš postać i miłš powierzchownoœć. 39,07 Po tych wydarzeniach zwróciła na niego uwagę żona jego pana i rzekła do niego: Połóż się ze mnš. 39,08 On jednak nie zgodził się i odpowiedział żonie swego pana: Pan mój o nic się nie troszczy, odkšd jestem w jego domu, bo cały swój majštek oddał mi we władanie. 39,09 On sam nie ma w swym domu większej władzy niż ja i niczego mi nie wzbrania, wyjšwszy ciebie, ponieważ jesteœ jego żonš. Jakże więc mógłbym uczynić tak wielkš niegodziwoœć i zgrzeszyćprzeciwko Bogu? 39,10 I mimo że go namawiała codziennie, nie usłuchał jej i nie chciał położyć się przy niej, aby z niš żyć. 39,11 Pewnego dnia, gdy wszedł do domu, aby spełniać swe obowišzki, i nikogo z domowników tam nie było, 39,12 uchwyciła go ona za płaszcz i powiedziała: Połóż się ze mnš! Lecz on [wyrwał się], zostawił płaszcz w jej rękuiwybiegł na dwór. 39,13 A wtedy ona, widzšc, że zostawił swój płaszcz i że wybiegł na dwór, 39,14 zawołała domowników i powiedziała im tak: Patrzcie, sprowadzono do nas tego Hebrajczyka, a on chce tu u nas swawolić! Przyszedł do mnie, aby się położyć ze mnš, i zaczęłam głoœno krzyczeć. 39,15 A gdy tak krzyczałam głoœno, zostawił u mnie swój płaszcz i pospieszniewybiegł na dwór! 39,16 I zatrzymała jego płaszcz u siebie. Akiedy przyszedł pan Józefa do domu, 39,17 opowiedziała o tym zajœciu tak: Wszedł do mnie ów sługa, Hebrajczyk, którego do nas sprowadziłeœ, aby ze mnš swawolić. 39,18 A gdy zaczęłam krzyczeć, zostawił umnie swój płaszcz i uciekł z domu. 39,19 Kiedy pan jego usłyszał te słowa swej żony, która mu dodała: Tak postšpił ze mnš twój sługa! - zapałał wielkim gniewem. 39,20 Polecił schwytać Józefa i oddać go do więzienia, gdzie znajdowali się więŸniowie faraona. Gdy Józef przebywał w tym więzieniu, 39,21 Pan był z nim okazujšc mu miłosierdzie, tak że zjednał on sobie naczelnika więzienia. 39,22 Toteż ów naczelnik więzienia dał Józefowi władzę nad wszystkimi znajdujšcymi się tam więŸniami: wszystko, cokolwiek mieli oni spełnić, spełniali tak, jak on zarzšdził. 39,23 Naczelnik więzienia nie wglšdał już zupełnie w to, co było pod władzš Józefa,ponieważ Pan był z nim i sprawiał, że się mu udawało wszystko, co czynił. *40 40,01 Po tych wydarzeniach podczaszy i nadworny piekarz króla egipskiego dopuœcilisię wykroczenia przeciwko swemu panu, przeciwko królowi egipskiemu. 40,02 Faraon, rozgniewawszy się na obu tych dworzan, głównego podczaszego i przełożonego nadwornych piekarzy, 40,03 oddał ich pod straż przełożonego dworzan, do więzienia tam właœnie, gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż0Pc1^:c2˜´ c3L*c4f8ţ3przebywał Józef. 40,04 Tenże przełożony dworzan powierzyłich opiece Józefa, który miał im usługiwać.A gdy przebywali jakiœ czas w więzieniu, 40,05 obaj - podczaszy i piekarz nadworny króla egipskiego - tej samej nocy obaj mielisen o różnych znaczeniach. 40,06 Kiedy Józef przyszedł do nich z rana, zobaczył, że byli zafrasowani. 40,07 Zapytał więc obu tych dworzan faraona, którzy wraz z nim przebywali w więzieniu: Czemu to dzisiaj macie twarze tak zasępione? 40,08 Odpowiedzieli mu: Mieliœmy seni nie ma nikogo, kto mógłby nam go wytłumaczyć. Rzekł do nich Józef: Wszak wytłumaczenia należš do Boga. Opowiedzcie mi je. 40,09 Wtedy główny podczaszy tak opowiedział Józefowi swój sen: Widziałem we œnie krzew winny, który rósł przede mnš. 40,10 Na tym zaœ krzewie były trzy gałšzki. Krzew wypuœcił pšczki i zakwitł, apotem jego grona wydały dojrzałe jagody. 40,11 W moim ręku był puchar faraona. Zerwałem te jagody, wycisnšłem je do pucharu faraona i wręczyłem ów puchar faraonowi. 40,12 Józef rzekł do niego: Znaczenie snu jest takie: Trzy gałšzki sš to trzy dni. 40,13 Po upływie trzech dni faraon wyœwiadczy ci łaskę i przywróci cię na twój dawny urzšd. Będziesz podawał faraonowi puchar tak samo jak przedtem, gdy byłeœ jego podczaszym. 40,14 Jeœli nie zapomnisz o mnie, kiedy będzie ci się dobrze działo, okaż mi życzliwoœć: wspomnij o mnie faraonowi, aby mnie uwolnił z tego miejsca. 40,15 Bo przemocš zostałem uprowadzony z kraju Hebrajczyków, a i tu również nie popełniłem nic takiego, za co należałoby mnie wtršcić do tego lochu. 40,16 Przełożony nadwornych piekarzy, widzšc, że Józef dobrze sen wytłumaczył,rzekł do niego: Ja zaœ miałem taki sen: Trzymałem na głowie trzy kosze białego pieczywa. 40,17 W koszu, który był na wierzchu, znajdowało się wszelkie pieczywo, jakie wyrabia piekarz dla faraona. A ptactwo wydziobywało je z tego kosza, który był na mojej głowie. 40,18 Józef tak odpowiedział: Znaczenie snu jest takie: Trzy kosze - to trzy dni. 40,19 Za trzy dni faraon rozkaże œcišć ci głowę i powiesić twe ciało na drzewie. Wtedy ptaki będš rozdziobywały twe ciało. 40,20 Na trzeci dzień, w dniu swoich urodzin, faraon wyprawił ucztę dla swych dworzan. I wtedy w ich obecnoœci kazał sprowadzić z więzienia przełożonego podczaszych i przełożonego piekarzy. 40,21 Przełożonego podczaszych przywrócił na dawny urzšd podczaszego; podawał więc on puchar faraonowi. 40,22 Przełożonego piekarzy zaœ kazał powiesić - jak im zapowiedział Józef. 40,23 Przełożony podczaszych nie pamiętałjednak o Józefie, zapomniał o nim. *41 41,01 W dwa lata póŸniej faraon miał sen. [Œniło mu się, że] stał nad Nilem. 41,02 I oto z Nilu wyszło siedem krów pięknych i tłustych, które zaczęły się paœćwœród sitowia. 41,03 Ale oto siedem innych krów wyszło z Nilu, brzydkich i chudych, które stanęły obok tamtych nad brzegiem Nilu. 41,04 Te brzydkie i chude krowy pożarły siedem owych krów pięknych i tłustych. Faraon przebudził się. 41,05 A kiedy znów zasnšł, miał drugi sen. Przyœniło mu się siedem kłosów wyrastajšcych z jednej łodygi, zdrowych i pięknych. 41,06 A oto po nich wyrosło siedem kłosówpustych i zniszczonych wiatrem wschodnim.41,07 I te puste kłosy pochłonęły owych siedem kłosów zdrowych i pełnych. Potem faraon przebudził się. Był to tylko sen. 41,08 Rano faraon, zaniepokojony, rozkazałwezwać wszystkich wróżbitów egipskich oraz wszystkich mędrców i opowiedział im,co mu się œniło. Nie było jednak nikogo, kto by umiał wytłumaczyć faraonowi te sny. 41,09 Wtedy przełożony podczaszych rzekłdo faraona: Dzisiaj wyznam moje grzechy. 41,10 Faraon, rozgniewawszy się na swego sługę oddał mnie, a ze mnš i przełożonegopiekarzy pod straż do domu przełożonego dworzan. 41,11 I wtedy mieliœmy obaj jednej nocy sen, on inny a ja inny. 41,12 A był tam z nami pewien młody Hebrajczyk, sługa przełożonego dworzan. Opowiedzieliœmy mu, a on wytłumaczył namnasze sny, tłumaczšc sen każdego z nas. 41,13 I stało się tak, jak nam je wytłumaczył: mnie przywrócił [faraon] na mój urzšd, a jego powiesił. 41,14 Wtedy faraon kazał wezwać Józefa. Wyprowadzono go więc pospiesznie z lochu,a on, ogoliwszy się oraz zmieniwszy szaty, przyszedł do faraona. 41,15 Faraon rzekł do Józefa: Miałem sen,którego nikt nie umie wytłumaczyć. Ja zaœ słyszałem, jak mówiono o tobie, że skoro usłyszysz sen, zaraz go wytłumaczysz. 41,16 Józef tak odpowiedział faraonowi: Nie ja, lecz Bóg da pomyœlnš odpowiedŸ tobie, o faraonie. 41,17 Faraon zaczšł więc opowiadać Józefowi: Œniło mi się, że stałem nad brzegiem Nilu. 41,18 I nagle z Nilu wyszło siedem krów tłustych i pięknych, które zaczęły się paœćwœród sitowia. 41,19 A oto siedem krów innych wyszło za nimi, chudych i tak brzydkich, że podobnie brzydkich nie widziałem w całym Egipcie. 41,20 Krowy chude i brzydkie pożarły owych siedem krów pierwszych, tłustych. 41,21 Gdy te znalazły się w ich brzuchach, nie było wcale znać, że tam weszły; te, które je pożarły, były nadal tak samo chude jak poprzednio. I ocknšłem się. 41,22 A potem zobaczyłem we œnie siedem kłosów wyrastajšcych z jednej łodygi, zdrowych i pięknych. 41,23 Lecz oto siedem kłosów zeschniętych, pustych, zniszczonych wiatrem wschodnim wyrosło po nich. 41,24 I te puste kłosy pochłonęły owych siedem kłosów pięknych. A gdy to opowiedziałem wróżbitom, żaden nie potrafił mi wytłumaczyć. 41,25 Józef rzekł do faraona: Sen twój, o faraonie, jest jeden. To, co Bóg zamierza uczynić, zapowiedział tobie, faraonie. 41,26 Siedem krów pięknych - to siedem lat,i siedem kłosów pięknych - to też siedem lat; jest to bowiem sen jeden. 41,27 Siedem zaœ krów chudych i brzydkich,które wyszły za tamtymi, i siedem kłosów pustych i zniszczonych wiatrem wschodnim - to też siedem lat - głodu. 41,28 To, o czym mówię faraonowi, Bóg uczyni tak, jak pokazał faraonowi. 41,29 Bo nadejdzie siedem lat obfitoœci wielkiej w całym Egipcie. 41,30 A po nich nastanie siedem lat głodu; ipójdzie w niepamięć cała ta obfitoœć w Egipcie, gdy głód będzie niszczył kraj. 41,31 Nie będš już wiedzieli o obfitoœci w tym kraju wskutek głodu, który potem nadejdzie, bo będzie to głód bardzo ciężki. 41,32 Ponieważ ten sen powtórzył się dwukrotnie, faraonie, Bóg to już postanowił i Bóg niebawem to uczyni. 41,33 Teraz więc niech faraon upatrzy sobie kogoœ roztropnego i mšdrego i ustanowi go zarzšdcš Egiptu. 41,34 Niech faraon tak ustanowi nadzorców, by zebrać pištš częœć urodzajów w Egipcie podczas siedmiu lat obfitoœci. 41,35 Niechaj oni nagromadzš wszelkš żywnoœć podczas tych lat pomyœlnych, które nadejdš. Niechaj gromadzš zboże do rozporzšdzenia faraona jako zaopatrzenie dla miast i niechaj go strzegš. 41,36 A będzie ta żywnoœć zachowana dla kraju na siedem lat głodu, które nastanš wEgipcie. Tak więc nie wyginie [ludnoœć] tego kraju z głodu. 41,37 Słowa te podobały się faraonowi i wszystkim jego dworzanom. 41,38 Rzekł więc faraon do swych dworzan: Czyż będziemy mogli znaleŸć podobnego mu człowieka, który miałby tak jak on ducha Bożego? 41,39 A potem faraon rzekł do Józefa: Skoro Bóg dał ci poznać to wszystko, nie ma nikogo, kto by ci dorównał rozsšdkiem imšdroœciš! 41,40 Ty zatem będziesz nad moim dworem i twoim rozkazom będzie posłuszny cały mój naród. Jedynie godnoœciš królewskš będę cię przewyższał. 41,41 I powiedział faraon Józefowi: Oto ustanawiam cię rzšdcš całego Egiptu! 41,42 Po czym faraon zdjšł swój pierœcieńz palca i włożył go na palec Józefa, i kazał go oblec w szatę z najczystszego lnu, a potem zawiesił mu na szyi złoty łańcuch. 41,43 I kazał go obwozić na drugim swym wozie, a wołano przed nim: Abrek! Faraon ustanawiajšc Józefa rzšdcš całego Egiptu, 41,44 rzekł do niego: Ja jestem faraonem, ale bez twej zgody nikt nie oœmieli się czegokolwiek przedsięwzišć w całym kraju egipskim, 41,45 i nadał Józefowi imię Safnat Paneach.Dał mu też za żonę Asenat, córkę kapłana z On, imieniem Poti Fera. I tak stał się Józef rzšdcš Egiptu. 41,46 Józef miał lat trzydzieœci, gdy stanšł przed faraonem, królem egipskim. Józef wyszedłszy od faraona objeżdżał cały kraj. 41,47 I gdy ziemia rodziła przez siedem latw wielkiej obfitoœci, 41,48 gromadził wszelkš żywnoœć w tych siedmiu latach [urodzaju], które nastały w Egipcie, i składał jš w miastach; w każdymmieœcie gromadził żywnoœć z pól okolicznych. 41,49 Nagromadził więc Józef tyle zboża, ile jest piasku morskiego; takie mnóstwo, że już przestano mierzyć, bo nie można było zmierzyć. 41,50 A zanim nastały lata głodu, urodzili się Józefowi dwaj synowie; urodziła ich Asenat, córka kapłana z On, który miał imię Poti Fera. 41,51 Józef dał swemu synowi pierworodnemu imię Manasses. [ Mówił bowiem: ] Dał mi Bóg zapomnieć o całym mym utrapieniu i o domu ojca mojego. 41,52 A drugiego nazwał Efraim, [mówišc]: Uczynił mnie Bóg płodnym w kraju mojej niedoli. 41,53 Kiedy minęło siedem lat urodzaju w Egipcie, 41,54 nadeszło siedem lat głodu, jak to zapowiedział Józef. A gdy nastał głód we wszystkich krajach, w całym Egipcie była żywnoœć. 41,55 Ale kiedy i w Egipcie głód zaczšł się dawać we znaki, ludnoœć domagała się chleba od faraona. Wtedy faraon mówił do wszystkich Egipcjan: Udajcie się do Józefa i, co on wam powie, czyńcie. 41,56 Gdy był głód na całej ziemi, Józef otwierał wszystkie [spichlerze], w którychbyło [zboże], i sprzedawał zboże Egipcjanom, w miarę jak w Egipcie głód stawał się coraz większy. 41,57 Ze wszystkich krajów ludzie przybywali do Egiptu, by kupować zboże od Józefa, gdyż głód po całej ziemi się wzmagał. *42 42,01 Gdy Jakub dowiedział się, że jest zboże w Egipcie, rzekł do swoich synów: Czemu się ocišgacie? 42,02 I dodał: Właœnie słyszałem, że w Egipcie jest zboże, idŸcie tam i zakupcie dlanas zboża, abyœmy przetrwali i nie pomarli.42,03 Dziesięciu braci Józefa udało się zatem do Egiptu, aby tam kupić zboża. 42,04 Beniamina, brata Józefa, Jakub nie posłał wraz z synami; pomyœlał bowiem: Jeszcze go może spotkać jakaœ zła przygoda. 42,05 Kiedy synowie Izraela przybyli wraz z innymi, którzy tam również się udawali, aby kupić zboża bo głód był w Kanaanie, 42,06 Józef sprawował władzę w kraju i on to sprzedawał zboże wszystkim mieszkańcom tego kraju. Bracia Józefa, przybywszy do niego, oddali mu pokłon twarzš do ziemi. 42,07 Gdy Józef ujrzał swoich braci, poznał ich; jednak udał, że jest im obcy, i przemówił do nich surowo tymi słowami: Skšd przyszliœcie? Odpowiedzieli: Z Kanaanu,aby kupić żywnoœci. 42,08 Józef poznawszy ich, mimo że oni go nie poznali, 42,09 przypomniał sobie sny, jakie miał niegdyœ, i rzekł: Jesteœcie szpiegami! Przyszliœcie, aby obejrzeć miejsca nieobwarowane w tym kraju! 42,10 A oni na to: Nie, panie! Słudzy twoi przybyli tylko dla zakupienia żywnoœci. 42,11 Jesteœmy wszyscy synami jednego człowieka. Jesteœmy uczciwi. My, słudzy twoi, nigdy nie byliœmy szpiegami. 42,12 Ale on im rzekł: Nie. Przyszliœcie obejrzeć miejsca nieobwarowane tego kraju! 42,13 Wtedy powiedzieli: Było nas dwunastubraci, sług twoich, synów jednego człowieka w Kanaanie. Najmłodszy jest obecnie przy naszym ojcu, a jednego już nie ma. 42,14 Józef rzekł do nich: Jest tak, jak wam mówię: jesteœcie szpiegami! 42,15 Co do tego zostaniecie wybadani. Na życie faraona! Nie wyjdziecie stšd, chyba że przybędzie tu wasz brat najmłodszy. 42,16 Wyprawcie jednego z was po waszegobrata, wy zaœ pozostaniecie w więzieniu, aby można było zbadać, czy to, co powiedzieliœcie, jest prawdš; jeœli okaże się, że nie - na życie faraona! - jesteœcie szpiegami. 42,17 I oddał ich pod straż na trzy dni. 42,18 A trzeciego dnia Józef rzekł do nich: Jeœli chcecie ocalić życie, uczyńcie to - bo ja czczę Boga. 42,19 Skoro jesteœcie uczciwi, niechaj jeden wasz brat pozostanie w więzieniu, w którym was osadzono, wy zaœ idŸcie, zawieŸcie zboże dla wyżywienia waszych rodzin. 42,20 Potem przyprowadzicie do mnie najmłodszego brata waszego, aby się potwierdziły słowa wasze i nie spotkała was œmierć. I tak uczynili. 42,21 Mówili między sobš: Ach, zawiniliœmy przeciwko bratu naszemu, patrzšc na jego strapienie, kiedy nas błagał o litoœć, a nie wysłuchaliœmy go! Dlatego przyszło na nas to nieszczęœcie. 42,22 Ruben zaœ tak im wtedy powiedział: Czyż wam tego nie mówiłem: Nie dopuszczajcie się wykroczenia względem tego chłopca; ale nie usłuchaliœcie mnie. Toteż teraz żšda się odpowiedzialnoœci za jego krew! 42,23 Nie wiedzieli zaœ, że Józef to rozumie, bo rozmawiał z nimi przez tłumacza. 42,24 Odszedłszy więc od nich, rozpłakał się. Potem wrócił do nich i mówišc do nich odłšczył od nich Symeona i w ich obecnoœcikazał go zwišzać. 42,25 Potem Józef dał rozkaz, aby napełniono zbożem ich worki i aby do każdego worka włożono dane przez nich pienišdze, ponadto aby im dano żywnoœci nadrogę. I tak też im uczyniono. 42,26 Oni zaœ włożywszy swe zboże na osły, ruszyli w drogę. 42,27 Gdy w gospodzie jeden z nich rozwišzał swój worek, aby dać obroku swemu osłu, spostrzegł pienišdze; były one bowiem na wierzchu w jego torbie. 42,28 I rzekł do swych braci: Zwrócono mipienišdze, oto sš one w mojej torbie. Wtedyoni osłupieli i z lękiem pytali jeden drugiego: Cóż to nam Bóg uczynił? 42,29 A gdy przybyli do Kanaanu, do swego ojca Jakuba, opowiedzieli mu wszystko, co im się przytrafiło, tymi słowami: 42,30 Łw władca tego kraju przemawiał donas surowo i wzišł nas za szpiegów. 42,31 Powiedzieliœmy mu: Jesteœmy uczciwi i nigdy nie byliœmy szpiegami; 42,32 było nas dwunastu braci, synów [jednego] ojca, jednego [z nas już] nie ma, a najmłodszy jest obecnie przy naszym ojcu w Kanaanie. 42,33 Wtedy rzekł do nas ów władca kraju:Po tym poznam, czy jesteœcie uczciwi: jednego waszego brata zostawcie u mnie, weŸcie zboże dla wyżywienia waszych rodzin i idŸcie. 42,34 A potem przyprowadŸcie mi waszego najmłodszego brata, i wtedy poznam, że nie jesteœcie szpiegami, ale ludŸmi uczciwymi. Ja wam oddam waszego brata, wy zaœ będziecie mogli poruszać się po tymkraju. 42,35 A gdy opróżniali worki, każdy znalazłw swoim worku sakiewkę z pieniędzmi. Na widok sakiewek z pieniędzmi zatrwożyli się tak oni, jak również ich ojciec. 42,36 Powiedział ich ojciec Jakub: Już mnie[dwóch] pozbawiliœcie: Józefa nie ma, Symeona nie ma, a teraz Beniamina chcecie zabrać. We mnie przecież godzi to wszystko. 42,37 Wtedy Ruben przemówił do ojca tymi słowami: Będziesz mógł zabić obu moich synów, jeœli ci go nie przyprowadzę! Oddaj go pod mojš opiekę, a ja zwrócę go tobie. 42,38 Ale Jakub odpowiedział: Nie pójdzie syn mój z wami! Brat jego bowiem już nie żyje i on jeden tylko mi pozostał. Jeœli go spotka jakie nieszczęœcie, gdy pójdzie z wami, sprawicie, że moja siwizna zstšpi doSzeolu i to w wielkim żalu! *43 43,01 W kraju panował ciężki głód. 43,02 A kiedy do ostatka spożyli zboże, które sprowadzili z Egiptu, rzekł do nich ojciec: IdŸcie znów kupić dla nas trochę żywnoœci. 43,03 Wtedy Juda powiedział mu: Łw władca surowo nam przykazał: Nie pokazujcie mi się na oczy, jeœli brata waszego nie będzie z wami. 43,04 Jeżeli jesteœ gotów posłać z nami naszego brata, pojedziemy i kupimy ci żywnoœci, 43,05 a jeżeli nie chcesz go posłać, nie pojedziemy. Bo przecież ów władca powiedział nam: Nie pokazujcie mi się na oczy, jeœli nie będzie brata waszego z wami. 43,06 Izrael rzekł: Czemu naraziliœcie mniena niedolę mówišc mu, że macie jeszcze brata? 43,07 Odpowiedzieli: Łw władca wypytywał się dokładnie o nas i o naszš rodzinę. Pytał: Czy jeszcze żyje wasz ojciec? Czy macie jeszcze brata? Odpowiadaliœmy mu zatem na jego pytania. Czyż mogliœmy wiedzieć, że powie: SprowadŸcie waszego brata? 43,08 Po czym rzekł Juda do ojca swego, Izraela: Poœlij ze mnš tego chłopca, a zaraz pojedziemy, aby ratować życie, abyœmy nie pomarli wraz z naszymi dziećmi.43,09 Ja odpowiadam za niego; ode mnie będziesz żšdał, aby ci go oddać. Jeżeli nie przyprowadzę go do ciebie, możesz mi nigdy nie darować mej winy. 43,10 Gdybyœmy nie zwlekali, już wrócilibyœmy dwa razy! enia tam właœnie, gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż5PHc6˜Č c7` c8€*h c9č7t543,11 Izrael rzekł do swych synów: Jeżeli tak być musi, uczyńcie tak. Zabierzcie jednak w wasze wory to, co w naszym kraju jest najcenniejszego, i zanieœcie owemu człowiekowi w darze: nieco wonnej żywicy, nieco miodu, wonnych korzeni, olejków, owoców, pistacji i migdałów. 43,12 I weŸcie z sobš podwójnš sumę pieniędzy, abyœcie mogli oddać i te pienišdze, które wam na powrót włożono do waszych torb, być może, przez pomyłkę. 43,13 Zabierzcie też waszego brata i ruszajcie w drogę powrotnš do owego władcy. 43,14 A Bóg Wszechmocny niechaj sprawi, aby ów człowiek zlitował się nad wami i puœcił wolno waszego brata oraz Beniamina.Skoro mam zostać samotny, to niech tak już będzie! 43,15 Zabrali oni dary, dwukrotnš sumę pieniędzy oraz Beniamina i ruszywszy w drogę, przybyli do Egiptu. A gdy stanęli przed Józefem, 43,16 ten, ujrzawszy wœród nich Beniamina,dał polecenie przełożonemu swego domu: ZaprowadŸ tych ludzi do domu i każ zabić i przyrzšdzić jakšœ sztukę bydła, gdyż będš oni ze mnš jedli dziœ w południe. 43,17 Przełożony uczynił tak, jak mu polecił Józef, i zaprowadził ich do jego domu. 43,18 Oni zaœ, przejęci lękiem, że Józef kazał ich zaprowadzić do swego domu, mówili: Z powodu owych pieniędzy, które poprzednim razem nam włożono do naszychtorb, kazał nas zaprowadzić do siebie. Teraz na nas napadnie, przemocš uczyni nas swymi niewolnikami i [zabierze nam] nasze osły. 43,19 Gdy więc byli już u wejœcia do domu Józefa, zbliżyli się do przełożonego jego domu 43,20 i rzekli: Pozwól, panie! Gdy po raz pierwszy przybyliœmy tu kupić zboża, 43,21 wracajšc, po odwišzaniu naszych torb w gospodzie, znaleŸliœmy na wierzchu torby każdego pienišdze, jak były odliczone.PrzywieŸliœmy je z sobš. 43,22 Mamy też i inne pienišdze, aby kupić żywnoœci. Nie wiemy, kto nam włożył [tamte] pienišdze do naszych torb. 43,23 A on im powiedział: BšdŸcie spokojni! Nie bójcie się! Bóg wasz, Bóg ojca waszegodał wam ten skarb do waszych torb. Waszepienišdze doszły do mnie! I przywiódł do nich Symeona. 43,24 Człowiek ów wprowadził ich do domuJózefa i kazał podać wody, aby obmyli sobie nogi, i dał obroku ich osłom. 43,25 Oni tymczasem przygotowali dary, zanim nadszedł Józef w południe; dowiedzieli się bowiem, że tu mieli zasišœć do stołu. 43,26 Kiedy Józef przyszedł do domu, oni, trzymajšc w rękach dary, które dla niego przynieœli, oddali mu pokłon do ziemi. 43,27 On zaœ zapytawszy ich o zdrowie, rzekł: Czy wasz sędziwy ojciec, o którym mi mówiliœcie, dobrze się miewa? Czy jeszcze żyje? 43,28 Odpowiedzieli: Sługa twój, a nasz ojciec, dobrze się miewa. Jeszcze żyje. I znów uklękli i oddali pokłon. 43,29 A gdy spojrzawszy, dostrzegł Beniamina, syna swej matki zapytał: Czy to ten wasz brat najmłodszy, o którym mi mówiliœcie? I zaraz dodał: Oby cię Bóg darzył swš łaskš, synu mój! 43,30 I nagle urwał, bo nagle ogarnęło go wielkie wzruszenie na widok brata, że aż łzy nadbiegły mu do oczu. Odszedł więc do swego pokoju i tam się rozpłakał. 43,31 Potem zaœ, obmywszy twarz, wyszedł i usiłujšc panować nad sobš dał rozkaz: Niech podadzš posiłek! 43,32 Podano więc jemu osobno, jego braciom osobno i Egipcjanom - którzy z nimjadali - również osobno. Egipcjanie bowiem nie mogli jeœć razem z Hebrajczykami, gdyżbyłoby to dla Egipcjan rzeczš wstrętnš. 43,33 [Józef] posadził przed sobš braci od najstarszego do najmłodszego, według ich wieku; oni zaœ tym zdziwieni, spoglšdali jeden na drugiego. 43,34 Po czym polecił zanieœć im ze swego stołu porcje; porcja dla Beniamina była pięciokrotnie większa. Oni zaœ ucztujšc z nim rozweselili się pod wpływem wina. *44 44,01 Tymczasem [Józef] dał takie polecenie przełożonemu swego domu: Napełnij torby tych ludzi żywnoœciš, ile tylko zdołajš unieœć, i powkładaj pienišdze na wierzch do torby każdego. 44,02 Mój zaœ puchar srebrny włożysz na wierzch torby najmłodszego oprócz pieniędzy za zboże. [Przełożony] uczynił tak, jak mu Józef rozkazał. 44,03 O œwicie wyprawiono ich wraz z ich osłami w drogę. 44,04 Zaledwie jednak wyszli z miasta i jeszcze nie uszli daleko, Józef rzekł do przełożonego domu: Podšż co prędzej za nimi. A gdy ich dogonisz, powiedz im: Czemuodpłaciliœcie złem za dobro? 44,05 Wszak , ten, z którego pija pan mój i z którego potrafi wróżyć.  le postšpiliœcie, dopuszczajšc się takiego czynu! 44,06 Gdy [ten] dogonił ich i powiedział im to, 44,07 rzekli: Jak możesz, panie mój, mówićtakie rzeczy? Dalekie jest od sług twoich takie postępowanie! 44,08 Przecież pienišdze, które znaleŸliœmy na wierzchu naszych torb, przynieœliœmy ci z Kanaanu. Jakże więc mielibyœmy dopuszczać się kradzieży złota lub srebra w domu twego pana? 44,09 U którego z twoich sług znajdzie się [ów puchar], ten niechaj umrze; my zaœ, mój panie, staniemy się twoimi niewolnikami! 44,10 A on rzekł: Istotnie, powinno tak być, jak mówicie. Jednakże ten, u którego [puchar] się znajdzie, zostanie niewolnikiem, wy zaœ będziecie wolni od winy. 44,11 Wtedy pospiesznie każdy z nich zdjšł swojš torbę, postawił na ziemię i otworzyłjš. 44,12 On zaœ zaczšł przeszukiwać [torby], poczšwszy od najstarszego, a kończšc na najmłodszym; i w torbie Beniamina znalazł ów puchar. 44,13 Wtedy oni rozdarli z żalu swe szaty i objuczywszy każdy swego osła wrócili do miasta. 44,14 Gdy Juda oraz jego bracia przyszli dodomu Józefa, zastali go tam jeszcze i padli przed nim twarzš ku ziemi. 44,15 A Józef rzekł do nich: Jak mogliœcie się dopuœcić takiego czynu? Czy nie wiedzieliœcie, że taki człowiek jak ja potrafi wróżyć? 44,16 Juda odpowiedział: Cóż mamy rzec tobie, panie mój? Cóż możemy powiedzieć na nasze usprawiedliwienie? Bóg znalazł winę w twoich sługach! Oddajemy się w niewolę tobie, panie mój; zarówno my jak i ten, u którego został znaleziony puchar. 44,17 Ale Józef rzekł: Jestem daleki od tego, abym miał tak postšpić. Tylko ten, u którego znaleziono puchar, będzie moim niewolnikiem, wy zaœ możecie spokojnie odejœć do waszego ojca. 44,18 Juda podszedłszy do niego, rzekł: Pozwól, panie mój, aby twój sługa powiedział słowo wobec ciebie. I nie gniewaj się na twego sługę, wszakżeœ ty jak faraon! 44,19 Pytał mój pan swoje sługi: Czy macieojca lub brata? 44,20 Odpowiedzieliœmy panu mojemu: Mamystarego ojca i jeszcze jednego, najmłodszego brata, zrodzonego przez niego już w staroœci. Brat tego najmłodszego nie żyje; został on więc jeden z tej samej matki i dlatego ojciec go pokochał. 44,21 Rozkazałeœ sługom twoim: SprowadŸcie go do mnie, abym mógł go zobaczyć. 44,22 Powiedzieliœmy panu mojemu: Nie może chłopiec opuœcić ojca, bo gdyby go opuœcił, ojciec by umarł. 44,23 Wtedy rzekłeœ do swych sług: Jeœli nie przyjdzie z wami wasz najmłodszy brat, nie pokazujcie mi się na oczy. 44,24 Gdy więc przyszliœmy do twego sługi,ojca naszego, powtórzyliœmy mu twe słowa, panie. 44,25 Potem zaœ powiedział nam ojciec: IdŸcie znów, aby zakupić dla nas żywnoœci. 44,26 Odpowiedzieliœmy: Nie możemy iœć. Pójdziemy tylko wtedy, gdy z nami pójdzie nasz najmłodszy brat. Bo nie możemy pokazać się owemu mężowi, jeœli nie będziez nami naszego najmłodszego brata. 44,27 Wtedy powiedział nam twój sługa, ojciec nasz: Wiecie, że jedna z mych żon urodziła mi dwóch synów. 44,28 Jeden - wyszedł ode mnie i wtedy pomyœlałem sobie, że został rozszarpany, gdyż więcej go już nie widziałem. 44,29 Jeżeli i tego drugiego zabierzecie odemnie i spotka go jakieœ nieszczęœcie, moja siwizna zstšpi do Szeolu wœród niedoli. 44,30 Gdybym więc teraz przyszedł do sługi twego, a mojego ojca, i nie byłoby z nami chłopca tak przez niego umiłowanego,44,31 to gdy zobaczy, że go nie ma, umrze.My zaœ, słudzy twoi, będziemy przyczynš, że siwizna naszego ojca zstšpi do Szeolu zezgryzoty. 44,32 Ja, sługa twój, wzišłem na siebie odpowiedzialnoœć za tego chłopca względemojca mego, mówišc mu: Jeœli go nie przyprowadzę do ciebie, może mi nigdy mójojciec nie darować mojej winy. 44,33 Teraz więc niechaj ja, sługa twój, zostanę zamiast chłopca niewolnikiem pana mego, on zaœ niechaj pójdzie ze swymi braćmi. 44,34 Bo jakże mógłbym iœć do mego ojca, jeœliby nie było go ze mnš? Nie chciałbym patrzeć na nieszczęœcie mego ojca, które by go dotknęło! *45 45,01 Józef nie mógł opanować swego wzruszenia i wobec wszystkich, którzy tambyli, zawołał: Niechaj wszyscy stšd wyjdš!Nikogo nie było z nim, gdy Józef dał się poznać swym braciom. 45,02 Wybuchnšwszy głoœnym płaczem, także aż usłyszeli Egipcjanie oraz dworzanie faraona, 45,03 rzekł do swych braci: Ja jestem Józef! Czy ojciec mój jeszcze żyje? Ale bracia nie byli w stanie mu odpowiedzieć, gdyż się go zlękli. 45,04 On zaœ rzekł do nich: Zbliżcie się do mnie! A gdy oni się zbliżyli, powtórzył: Ja jestem Józef, brat wasz, to ja jestem tym,którego sprzedaliœcie do Egiptu. 45,05 Ale teraz nie smućcie się i nie wyrzucajcie sobie, żeœcie mnie sprzedali. Bo dla waszego ocalenia od œmierci Bóg wysłał mnie tu przed wami. 45,06 Oto już dwa lata trwa głód w tym kraju, a jeszcze zostało pięć lat, podczas których nie będzie orki ani żniwa. 45,07 Bóg mnie wysłał przed wami, aby wam zapewnić potomstwo na ziemi i abyœcieprzeżyli dzięki wielkiemu wybawieniu. 45,08 Zatem nie wyœcie mnie tu posłali, lecz Bóg, który też uczynił mnie doradcš faraona, panem całego jego domu i władcšcałego Egiptu. 45,09 IdŸcie przeto spiesznie do mego ojca i powiedzcie mu: Józef, syn twój, mówi: Uczynił mnie Bóg panem całego Egiptu. Przybywaj bezzwłocznie. 45,10 Osišdziesz w ziemi Goszen i będziesz blisko mnie, ty sam wraz z twymi synami, wnukami, trzodami i całym twym dobytkiem. 45,11 Będę cię tu żywił, bo jeszcze przez pięć lat będzie głód; i tak nie poniesiecie straty ty i twoja rodzina, i dobytek twój. 45,12 Oto widzicie własnymi oczami i Beniamin, brat wasz, widzi, że to ja przemawiam do was. 45,13 Opowiedzcie memu ojcu o mej wysokiej godnoœci w Egipcie i o wszystkim, coœcie widzieli. I nie zwlekajšc sprowadŸcietu mego ojca. 45,14 Po czym rzucił się Beniaminowi, bratu swemu, na szyję i rozpłakał się. Beniamin również płakał, obejmujšc go za szyję. 45,15 I płakał Józef, œciskajšc i całujšc swych braci. A potem bracia jego z nim rozmawiali. 45,16 Gdy zaœ rozeszła się w pałacu faraona wieœć: Bracia Józefa przybyli, uradował się faraon i jego dworzanie. 45,17 I rzekł faraon do Józefa: Powiedz twym braciom: Uczyńcie tak: objuczcie wasze osły i natychmiast jedŸcie do Kanaanu. 45,18 Zabierzcie ojca waszego oraz wasze rodziny i przybywajcie do mnie. Ja zaœ damwam najbardziej urodzajny kawał ziemi w Egipcie i będziecie mieli do jedzenia najprzedniejszš częœć płodów tego kraju. 45,19 Ty zaœ daj im polecenie: Uczyńcie tak:weŸcie sobie z Egiptu wozy dla waszych dzieci i żon. Zabierzcie ojca waszego i przybywajcie. 45,20 Niech wam nie będzie żal zostawić sprzętów waszych, gdyż wszelkie bogactwaEgiptu będš wasze. 45,21 I uczynili tak synowie Izraela. A Józef dał im z polecenia faraona wozy oraz zapasy na drogę. 45,22 Nadto każdemu z nich podarował szaty odœwiętne, Beniaminowi zaœ dał trzysta sztuk srebra i pięć szat odœwiętnych. 45,23 Swemu ojcu zaœ posłał dziesięć osłów, objuczonych najlepszymi płodami Egiptu, oraz dziesięć oœlic objuczonych zbożem, chlebem i żywnoœciš, aby miał na drogę. 45,24 A wyprawiajšc braci swych w drogę, rzekł do nich, gdy już odchodzili: BšdŸcie wdrodze bez obawy! 45,25 Wyruszywszy z Egiptu, przybyli do Kanaanu, do swego ojca, Jakuba. 45,26 I gdy mu oznajmili: Józef żyje! Jest on władcš całego Egiptu! - osłupiał i nie dowierzał im. 45,27 Lecz kiedy powtórzyli mu wszystko, co Józef do nich mówił, i kiedy zobaczył wozy, który Józef przysłał, aby go zabrać, wstšpiło w niego życie. 45,28 Zawołał: Doœć, że jeszcze żyje syn mój, Józef! Pójdę go zobaczyć, zanim umrę!*46 46,01 Izrael wyruszył w drogę z całym swym dobytkiem. A gdy przybył do Beer-Szeby, złożył ofiarę Bogu ojca swego, Izaaka. 46,02 Bóg zaœ w widzeniu nocnym tak odezwał się do Izraela: Jakubie, Jakubie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem, 46,03 rzekł do niego: Jam jest Bóg, Bóg ojca twego. IdŸ bez obawy do Egiptu, gdyż uczynię cię tam wielkim narodem. 46,04 Ja pójdę tam z tobš i Ja stamtšd cię wyprowadzę, a Józef zamknie ci oczy. 46,05 Potem Jakub wyruszył z Beer-Szeby. Synowie Izraela umieœcili ojca swego, Jakuba, swe dzieci i żony na wozach, którefaraon przysłał dla przewiezienia ich. 46,06 Zabrali też swe trzody i swój dobytek, który nabyli w Kanaanie. Tak przybył Jakub do Egiptu wraz z całym potomstwem: 46,07 wzišł z sobš do Egiptu synów, wnuków, córki i wnuczki - całe swe potomstwo. 46,08 Oto imiona synów Izraela, którzy przybyli do Egiptu, Jakuba i jego synów. Synpierworodny Jakuba, Ruben, 46,09 oraz synowie Rubena: Henoch, Pallu, Chesron i Karmi. 46,10 Synowie Symeona: Jemuel, Jamin, Ohad, Jakin, Sochar i Szaul, syn Kananejki. 46,11 Synowie Lewiego: Gerszon, Kehat i Merari. 46,12 Synowie Judy: Er, Onan, Szela, Peres i Zerach. - Ale Er i Onan umarli w Kanaanie. - Synami Peresa byli: Chesron i Chamul. 46,13 Synowie Issachara: Tola, Puwwa, JobiSzimron. 46,14 Synowie Zabulona: Sered, Elon i Jachleel. 46,15 Sš to potomkowie tych synów Jakuba,których podobnie jak i córkę Dinę, urodziła mu Lea w Paddan-Aram. Wszystkich tych osób, synów, jego córek, było trzydzieœci trzy. 46,16 Synowie Gada: Sifion, Chaggi, Szuni, Esbon, Eri, Arodi i Areli. 46,17 Synowie Asera: Jimna, Jiszwa, Jiszwi, Beria oraz ich siostra imieniem Serach; a synowie Berii: Cheber i Malkiel. 46,18 Sš to potomkowie synów Zilpy, którš dał Laban córce swej Lei, a która ich urodziła Jakubowi - szesnaœcie osób. 46,19 Synowie Racheli, żony Jakuba: Józef iBeniamin. 46,20 Józefowi urodzili się w Egipcie synowie, których na œwiat wydała Asenat, córka kapłana z On imieniem Poti Fera: Manasses i Efraim. 46,21 Synowie Beniamina: Bela, Beker, Aszbel, Gera, Naaman, Echi, Rosz, Muppim, Chuppim i Ard.- 46,22 Sš to potomkowie synów Racheli, którzy urodzili się Jakubowi. Wszystkich osób czternaœcie. 46,23 Syn Dana: Chuszim. 46,24 Synowie Neftalego: Jachseel, Guni, Jeser i Szillem. 46,25 Sš to potomkowie synów Bilhy, którš dał Laban Racheli, swej córce, a która urodziła ich Jakubowi. Wszystkich osób siedem. 46,26 Wszystkich, którzy przybyli z Jakubem do Egiptu, a którzy wyszli z jego bioder, było ogółem, oprócz żon synów Jakuba, szeœćdziesięciu szeœciu. 46,27 Synów zaœ Józefa, którzy mu się urodzili w Egipcie, było dwóch. Wszystkich zatem członków rodziny Jakuba, którzy przybyli do Egiptu, było siedemdziesięciu. 46,28 Wysłał on przed sobš do Józefa Judę, aby ten mógł go wyprzedzić do Goszen przed ich przybyciem. A gdy przybylido ziemi Goszen, 46,29 Józef kazał zaprzšc do swego wozu iwyjechał na spotkanie Izraela, ojca swego,do Goszen. Kiedy zobaczył go, rzucił mu sięna szyję i długo szlochał na jego szyi. 46,30 Wreszcie Izrael odezwał się do Józefa: Teraz mogę już umrzeć, skoro zobaczyłem ciebie, że jeszcze żyjesz! 46,31 A potem Józef rzekł do braci i do całej rodziny swego ojca: Pójdę zawiadomićfaraona i powiem mu: Bracia moi i rodzina mego ojca przybyli do mnie z Kanaanu. 46,32 Sš oni pasterzami trzód. A jako hodowcy trzód sprowadzili swe owce i woły oraz cały swój dobytek. 46,33 Kiedy zaœ faraon was zawezwie i zapyta: Jaki jest wasz zawód, 46,34 odpowiecie: My słudzy twoi, trudnimysię od dziecka hodowlš trzód, zarówno my, jak i nasi przodkowie. - I wtedy tylko będziecie mogli się osiedlić w Goszen, bo obrzydzenie wzbudza w Egipcjanach każdy pasterz trzody. *47 47,01 Józef wszedłszy do faraona oznajmił mu: Ojciec mój i moi bracia z trzodami, bydłem i całym ich dobytkiem przybyli z ziemi Kanaan i sš już w kraju Goszen. 47,02 Po czym Józef przedstawił faraonowi pięciu swych braci, których zabrał z sobš. 47,03 Faraon zapytał jego braci: Jakie jest wasze zajęcie? Odpowiedzieli mu: Pasterzami trzód jesteœmy zarówno my, słudzy twoi, jak i nasi przodkowie. 47,04 I dalej mówili do faraona: razy! enia tam właœnie, gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż:P‡c;×ó c<Ę(c=ň*Ź c>ž8(?Ć<Ž€Przybyliœmy, aby się zatrzymać jako przychodnie w tym kraju, gdyż brakuje paszy dla trzód twoich sług, tak ciężki jestgłód w ziemi Kanaan. Niechaj więc teraz zamieszkajš słudzy twoi w Goszen! 47,05 Faraon rzekł do Józefa: Ojciec twój itwoi bracia przybyli do ciebie. 47,06 Cały kraj egipski stoi przed tobš otworem. W najbardziej żyznej jego częœci osiedl twego ojca i twych braci; niechaj więc zamieszkajš w kraju Goszen. Jeœli zaœwiesz, że sš wœród nich ludzie dzielni, uczyń ich zarzšdcami mojego żywego dobytku, niech czuwajš nad moimi trzodami.47,07 Potem Józef przyprowadził swego ojca, Jakuba, i przedstawił go faraonowi. Agdy Jakub złożył faraonowi życzenia pomyœlnoœci, 47,08 faraon zapytał go: Ile lat życia sobieliczysz? 47,09 Jakub odpowiedział faraonowi: Liczbalat mojego pielgrzymowania - sto i trzydzieœci. Niezbyt długie i smutne były lata mego życia; nie sš one tak długie, jak lata pielgrzymowania mych przodków. 47,10 Po czym Jakub, życzšc faraonowi pomyœlnoœci, odszedł. 47,11 Józef osiedlił ojca i braci, dajšc im posiadłoœć w najbardziej żyznej częœci Egiptu, w ziemi Ramses, jak mu polecił faraon. 47,12 I zaopatrywał ojca i braci, i całš rodzinę swego ojca w żywnoœć, stosownie do liczby dzieci. 47,13 W całym kraju nie było żywnoœci, toteż nastał bardzo ciężki głód. Ziemie Egiptu i Kanaanu były wyczerpane skutkiem głodu. 47,14 Józef zaœ gromadził wówczas wszystkie pienišdze, jakie znajdowały się w Egipcie i Kanaanie, za zboże, które kupowano, i pienišdze te oddawał do pałacufaraona. 47,15 W końcu wyczerpały się pienišdze mieszkańcom Egiptu i Kanaanu, i wtedy wszyscy Egipcjanie przychodzili do Józefa, proszšc go: Daj nam chleba. Czyż mamy umrzeć na twoich oczach? Nie mamy już bowiem pieniędzy. 47,16 A Józef mówił: Jeœli nie macie pieniędzy, sprowadŸcie wasz żywy dobytek,a dam wam za niego zboże. 47,17 Sprowadzili więc swój żywy dobytek do Józefa i on dawał im żywnoœć w zamianza konie, za stada owiec i wołów oraz za osły. I tak w owym roku żywił ich w zamian za cały ich żywy dobytek. 47,18 A gdy ten rok upłynšł, przyszli w następnym i oznajmili mu: Nie mamy co ukrywać przed tobš, panie mój, że gdy już wyczerpały się nam pienišdze i gdy stada nasze sš u ciebie, nie pozostało nam nic, co moglibyœmy dać tobie, panie, oprócz nas samych i naszej ziemi! 47,19 Dlaczego na twoich oczach mamy zginšć my i nasza ziemia? Kup więc nas i ziemię naszš za chleb; będziemy niewolnikami faraona, a nasza ziemia jego własnoœciš. Byleœ nam dał ziarno do siewu,a przetrwamy, nie pomrzemy i ziemia naszanie będzie leżała odłogiem. 47,20 Józef wykupił więc wszystkie gruntyw Egipcie dla faraona; każdy bowiem Egipcjanin sprzedał swe pole, gdyż głód był coraz większy. Tak więc ziemia stała się własnoœciš faraona. 47,21 Ludnoœć zaœ od jednego do drugiego krańca Egiptu przeniósł do miast. 47,22 Nie wykupił tylko gruntów kapłanów,gdyż był przywilej faraona dla kapłanów i na jego podstawie mieli oni zapewnione utrzymanie. Dlatego nie sprzedali swych gruntów. 47,23 Potem Józef przemówił do ludnoœci: Oto dzisiaj nabyłem was i waszš ziemię dla faraona. Macie tu ziarno, obsiejcie ziemię. 47,24 A gdy nadejdš żniwa, oddacie pištš częœć plonów faraonowi, cztery zaœ częœci zostawicie sobie na obsianie pola i na wyżywienie dla was, dla waszych domowników i dla waszej dziatwy! 47,25 Odpowiedzieli: Zachowałeœ nas przy życiu! Obyœ nas darzył życzliwoœciš, panie nasz, a my będziemy niewolnikami faraona! 47,26 Rozporzšdzenie, które dał Józef w sprawie roli w Egipcie, obowišzuje po dzieńdzisiejszy: pištš częœć plonów należy oddawać faraonowi. Jedynie grunty kapłanów nie stały się własnoœciš faraona.47,27 Izrael zamieszkał w Egipcie, w krajuGoszen. Wzięli go sobie na własnoœć, a że byli płodni, bardzo się rozmnożyli. 47,28 Jakub, przeżywszy w Egipcie siedemnaœcie lat, doczekał się sto czterdziestego siódmego roku życia. 47,29 A gdy zbliżała się œmierć Izraela, kazał wezwać swego syna Józefa i rzekł do niego: Jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, połóż mi twš rękę pod biodro na dowód twojej wiernej miłoœci, że nie pogrzebiesz mnie w Egipcie, 47,30 ale gdy zasnę z mymi przodkami, wywieziesz mnie z Egiptu i pogrzebiesz w ich grobie. Odrzekł: Uczynię, jak powiedziałeœ. 47,31 Wtedy Izrael powiedział: Przysięgnij mi! A gdy przysišgł, Izrael opadł na wezgłowie swego łoża. *48 48,01 Kiedy po tych wydarzeniach doniesiono Józefowi: Ojciec twój zachorował, zabrał on z sobš dwóch swych synów: Manassesa i Efraima. 48,02 Gdy powiedziano Jakubowi: Syn twój, Józef, przyszedł do ciebie, Izrael, z wysiłkiem usiadłszy na łożu, 48,03 rzekł do Józefa: Bóg Wszechmogšcy ukazał mi się w Luz, w kraju Kanaan, i błogosławišc mi 48,04 powiedział do mnie: Ja uczynię cię płodnym i dam ci tak liczne potomstwo, że rozroœniesz się w wielki naród. Daję też tenoto kraj przyszłemu potomstwu twemu na własnoœć na zawsze. 48,05 A zatem dwaj twoi synowie, którzy cisię urodzili w Egipcie, zanim przybyłem do ciebie, do Egiptu, moimi sš: Efraim i Manasses będš mi jak Ruben i Symeon. 48,06 Jednak to potomstwo, które ci się urodzi po nich, będzie twoim. Będzie się ononazywało od imion swych braci, mieszkajšcna swej dziedzicznej własnoœci. 48,07 Ja bowiem, gdy wracałem z Paddan-Aram, utraciłem Rachelę w Kanaanie, w drodze, kiedy pozostawała mi jeszcze pewna przestrzeń, aby dojœć do Efrata, i musiałem jš pochować tam, w drodze do Efrata, czyli Betlejem. 48,08 Izrael, spostrzegłszy synów Józefa,zapytał: Kim sš ci? 48,09 Józef odpowiedział: To sš właœnie moi synowie, których Bóg dał mi tutaj. Wtedy Izrael rzekł: Przybliż ich do mnie, a pobłogosławię ich. 48,10 Oczy bowiem Izraela stały się tak słabe wskutek staroœci, że niedowidział. Gdy więc przybliżył ich do Izraela, on ucałował ich i uœcisnšł, 48,11 a potem rzekł do Józefa: Nie sšdziłem, że jeszcze będę twojš twarz oglšdał, a oto Bóg pozwolił mi ujrzeć nawet twe potomstwo! 48,12 Józef, odsunšwszy swych synów od kolan ojca swego, oddał mu pokłon twarzš do ziemi. 48,13 Po czym, majšc obu synów - Efraima po prawej ręce, czyli z lewej strony Izraela, i Manassesa po lewej ręce, czyli zprawej strony Izraela - przybliżył ich do ojca. 48,14 Ale Izrael, wycišgnšwszy swojš prawš rękę, położył jš na głowie Efraima,mimo że ten był młodszy, lewš zaœ rękę - na głowie Manassesa. - Umyœlnie tak położył swe ręce, bo przecież Manasses był pierworodnym synem. - 48,15 I błogosławišc Józefowi, mówił: Bóg, któremu wiernie służyli przodkowie moi, Abraham i Izaak, Bóg, który troszczyłsię o mnie przez całe me życie aż do dnia dzisiejszego, 48,16 Anioł, który mnie bronił od wszelkiego złego, niechaj błogosławi tym oto chłopcom. Niechaj moje imię i imię przodków moich, Abrahama i Izaaka, w nichprzetrwa; niechaj szeroko rozmnożš się naziemi. 48,17 A gdy Józef zobaczył, że jego ojciec położył swš prawicę na głowie Efraima, wydało mu się to niewłaœciwe. Ujšł więc rękę ojca, aby jš przenieœć z głowy Efraima na głowę Manassesa, 48,18 i rzekł: Nie tak, mój ojcze, gdyż ten jest pierworodny; połóż twš prawicę na głowie tego. 48,19 Ale ojciec nie zgodził się i powiedział: Wiem, synu mój, wiem. I z niego też powstanie szczep, który również będzie liczny. Jednak brat jego młodszy będzie większy od niego, gdyż potomstwo jego obejmie wiele szczepów. 48,20 W dniu owym pobłogosławił ich tymi słowami: Twoim imieniem Izrael będzie sobie życzył błogosławieństwa mówišc: Niechaj ci Bóg tak uczyni, jak Efraimowi i Manassesowi! Tak to dał pierwszeństwo Efraimowi przed Manassesem. 48,21 A potem Izrael rzekł do Józefa: Ja niebawem umrę, ale Bóg będzie czuwał nad wami i sprawi, że wrócicie do kraju waszych przodków. 48,22 Ja zaœ daję tobie o jednš wyżynę więcej niż braciom twym, którš zdobyłem na Amorytach moim mieczem i łukiem. *49 49,01 Jakub przywołał swoich synów mówišc do nich: ZgromadŸcie się, a opowiem wam, co was czeka w czasach póŸniejszych. 49,02 Zbierzcie się i słuchajcie, synowie Jakuba, słuchajcie Izraela, ojca waszego! 49,03 Rubenie, synu mój pierworodny, tyœ mojš mocš i pierwszym płodem mojej męskiej siły, górujšcy dumš i górujšcy siłš. 49,04 Kipiałeœ jak woda: nie będziesz już górował, bo wszedłeœ do łoża twego ojca,wchodzšc zbezczeœciłeœ moje łoże! 49,05 Symeon i Lewi, bracia, narzędziami gwałtu były ich miecze. 49,06 Do ich zmowy się nie przyłšczę, z ichknowaniem nie złšczę mej sławy, gdyż w gniewie swym mordowali ludzi i w swej swawoli kaleczyli bydło. 49,07 Przeklęty ten ich gniew, gdyż był gwałtowny, i ich zawziętoœć, gdyż była okrucieństwem! Rozproszę ich więc w Jakubie i rozdrobnię ich w Izraelu. 49,08 Judo, ciebie sławić będš bracia twoi,twoja bowiem ręka na karku twych wrogów! Synowie twego ojca będš ci oddawać pokłon! 49,09 Judo, młody lwie, na zdobyczy róœć będziesz, mój synu: jak lew czai się, gotujedo skoku, do lwicy podobny - któż się oœmieli go drażnić? 49,10 Nie zostanie odjęte berło od Judy anilaska pasterska spoœród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów! 49,11 Przywišże on swego osiołka w winnicy i Ÿrebię oœle u winnych latoroœli. W winie prać będzie swš odzież, i w krwi winogron - swš szatę. 49,12 Będš mu się iskrzyły oczy od wina, azęby będš białe od mleka. 49,13 Zabulon mieszkać będzie na wybrzeżumorza, nad brzegiem morza, dokšd zawijajš okręty; kraniec jego - w Sydonie. 49,14 Issachar - osioł koœcisty, będzie się wylegiwał ufny w swe bezpieczeństwo. 49,15 Widzi on, że dobry jest spoczynek, a kraj uroczy; ale będzie musiał ugišć swój grzbiet pod brzemieniem i stanie się niewolnikiem, pędzonym do pracy. 49,16 Dan będzie sšdził lud swój jako jedenze szczepów izraelskich; 49,17 będzie on jak wšż na drodze, jak żmija jadowita na œcieżce, kšsajšca pęciny konia, z którego jeŸdziec spada na wznak. 49,18 Wybawienia twego czekam, o Panie! 49,19 Gad - zbójcy napadać go będš, on zaœbędzie napadał im na pięty. 49,20 Od Asera - tłuste pokarmy, on będziedostarczał przysmaków królowi. 49,21 Neftali - jak rozłożysty terebint, dajšcy miłe przepowiednie. 49,22 Józef - latoroœl owocujšca, latoroœl owocujšca nad Ÿródłem: gałšzki pnš się po murze. 49,23 A choć łucznicy będš go przeœladować, godzić w niego i czyhać na niego, 49,24 łuk jego pozostanie niezłamany, i ręce jego - sprawne. Z ršk potężnego Boga Jakubowego, od Pasterza i Opoki Izraela, 49,25 od Boga ojców twoich, który cię będzie wspomagał, od Wszechmocnego, który ci będzie błogosławił - błogosławieństwa z niebios wysokich, błogosławieństwa otchłani leżšcej najniżej, błogosławieństwa piersi i łona. 49,26 Błogosławieństwa ojca twego niech dłużej trwajš niż błogosławieństwa mych przodków, jak długo trwać będš pagórki odwieczne - niechaj spłynš na głowę Józefa, na głowę tego, który jest księciemwœród swoich braci! 49,27 Beniamin - wilk drapieżny, co rano rozrywa zdobycz, a wieczorem rozdziela łupy. 49,28 Wszyscy ci - to dwanaœcie szczepów izraelskich, oraz to, co do nich powiedział ich ojciec, wygłaszajšc do każdego z nich stosowne błogosławieństwo, gdy im błogosławił. 49,29 Potem dał im taki rozkaz: Gdy ja zostanę przyłšczony do moich przodków, pochowajcie mnie przy moich praojcach w pieczarze, która jest na polu Efrona Chetyty, 49,30 w pieczarze, która jest na polu Makpela w pobliżu Mamre w kraju Kanaan, którš kupił Abraham wraz z tym polem od Efrona Chetyty jako tytuł własnoœci grobu.49,31 Tam pochowano Abrahama i Sarę, jego żonę, tam pochowano Izaaka i jego żonę Rebekę; tam pochowałem Leę. 49,32 Pole to wraz z pieczarš zostało kupione od Chetytów. 49,33 Gdy Jakub wydał te polecenia swoim synom, złożył swe nogi na łożu, wyzionšł ducha i został przyłšczony do swoich przodków. *50 50,01 Józef przypadł do twarzy swego ojca, płakał nad nim i całował go. 50,02 A potem rozkazał swym domowym lekarzom, aby zabalsamowali jego ojca. Ci zatem lekarze balsamowali Izraela. 50,03 Zabrało im to czterdzieœci dni, tyle bowiem czasu trwało balsamowanie. Mieszkańcy Egiptu opłakiwali Jakuba przez siedemdziesišt dni. 50,04 Kiedy zaœ skończył się okres żałoby po nim, Józef zwrócił się do otoczenia faraona z następujšcš proœbš: Jeœli darzycie mnie życzliwoœciš, powiedzcie samemu faraonowi, 50,05 że mój ojciec zobowišzał mnie przysięgš do spełnienia takiego polecenia: Gdy umrę, pochowasz mnie w moim grobie, który sobie przygotowałem w kraju Kanaan.Niech mi więc teraz będzie wolno udać się tam, abym mógł pochować mego ojca, a potem wrócę. 50,06 Faraon odpowiedział: IdŸ i pochowaj twego ojca, tak jak mu przysišgłeœ. 50,07 I Józef wyruszył w drogę, aby pochować ojca. A z nim poszło również wielu dworzan faraona, starszych urzędników dworskich i wszyscy dostojnicyziemi Egiptu; 50,08 nadto cała rodzina Józefa, jego bracia oraz rodzina jego ojca. Tylko dziatwa oraz trzody i bydło zostały w Goszen. 50,09 Cišgnęli z nim również ludzie na wozach i na koniach, tworzšc bardzo licznyorszak. 50,10 A gdy przybyli do Goren-Haatad, któreleży po drugiej stronie Jordanu, odprawili tam wielki i wspaniały obrzęd żałobny: Józef przez siedem dni obchodził żałobnš uroczystoœć po swym ojcu. 50,11 Mieszkajšcy tam Kananejczycy, widzšc tę uroczystoœć żałobnš w Goren-Haatad, mówili: Oto jak wielka jest żałoba Egipcjan! Dlatego nazwano tę miejscowoœć, która leży po drugiej stronie Jordanu, Abel Misraim. 50,12 Synowie Jakuba uczynili zatem tak, jak im rozkazał ojciec: 50,13 przenieœli go do Kanaanu i pochowali w pieczarze na polu Makpela. Pole to kupił Abraham od Efrona Chetyty jako tytuł własnoœci grobu. Leżało ono w pobliżu Mamre. 50,14 Józef po pogrzebie ojca wrócił do Egiptu wraz z braćmi i wszystkimi, którzy z nim poszli, aby pochować jego ojca. 50,15 Bracia Józefa zdajšc sobie sprawę z tego, że ojciec ich nie żyje, myœleli: Na pewno Józef będzie nas teraz przeœladowałi odpłaci nam za wszystkie krzywdy, które mu wyrzšdziliœmy! 50,16 Toteż kazali powiedzieć Józefowi: Ojciec twój dał przed œmierciš takie polecenie: 50,17 Powiedzcie Józefowi tak: Racz przebaczyć braciom twym wykroczenie i winę ich, wyrzšdzili ci bowiem krzywdę. Teraz przeto daruj łaskawie winę nam, którzy czcimy Boga twojego ojca! Józef rozpłakał się, gdy mu to powtórzono. 50,18 Wtedy bracia już sami poszli do Józefa i upadłszy przez nim rzekli: Jesteœmy twoimi niewolnikami. 50,19 Lecz Józef powiedział do nich: Nie bójcie się. Czyż ja jestem na miejscu Boga?50,20 Wy niegdyœ knuliœcie zło przeciwko mnie, Bóg jednak zamierzył to jako dobro, żeby sprawić to, co jest dzisiaj, że przeżył wielki naród. 50,21 Teraz więc nie bójcie się: będę żywił was i dzieci wasze. I tak ich pocieszał, przemawiajšc do nich serdecznie. 50,22 Józef mieszkał w Egipcie wraz z rodzinš swego ojca. Dożył on stu dziesięciulat 50,23 i doczekał się prawnuków z Efraima. Również dzieci Makira, syna Manassesa, urodziły się na kolanach Józefa. 50,24 Wreszcie Józef rzekł do swych braci: Gdy ja umrę, Bóg okaże wam swš łaskę i wyprowadzi was z tej ziemi do kraju, który poprzysišgł dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. 50,25 Po czym zobowišzał synów Izraela przysięgš, że spełniš takie polecenie: Gdy Bóg okaże wam tę wielkš swojš łaskawoœć,zabierzcie stšd moje koœci. 50,26 Po czym Józef umarł, majšc sto dziesięć lat. Zabalsamowano go i złożono godo trumny w Egipcie. 2.Księga Wyjœcia *01 01,01 Oto imiona synów Izraela, którzy razem z Jakubem przybyli do Egiptu. Każdy zaœ przyszedł ze swojš rodzinš: 01,02 Ruben, Symeon, Lewi, Juda; 01,03 Issachar, Zabulon i Beniamin; 01,04 Dan, Neftali, Gad i Aser. 01,05 Było zaœ wszystkich potomków Jakuba siedemdziesišt osób, Józef zaœ już był w Egipcie. 01,06 Potem umarł Józef i wszyscy jego bracia, i całe to pokolenie. 01,07 A synowie Izraela rozradzali się, pomnażali, potężnieli i umacniali się coraz bardziej, tak że cały kraj się nimi napełnił. 01,08 Lecz rzšdy w Egipcie objšł nowy król, który nie znał Józefa. 01,09 I rzekł do swego ludu: Oto lud synówraona: razy! enia tam właœnie, gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż@PcAR• cBçŇ cCš)¸ cDq7â:ES?!Izraela jest liczniejszy i potężniejszy od nas. 01,10 Roztropnie przeciw niemu wystšpmy, ażeby się przestał rozmnażać. W wypadku bowiem wojny mógłby się połšczyć z naszymi wrogami w walce przeciw nam, aby wyjœć z tego kraju. 01,11 Ustanowiono nad nim przełożonych robót publicznych, aby go uciskali ciężkimi pracami. Budowano wówczas dla faraona miasta na składy: Pitom i Ramses. 01,12 Ale im bardziej go uciskano, tym bardziej się rozmnażał i rozrastał, co jeszcze potęgowało wstręt do Izraelitów. 01,13 Egipcjanie bezwzględnie zmuszali synów Izraela do ciężkich prac 01,14 i uprzykrzali im życie ucišżliwš pracšprzy glinie i cegle oraz różnymi pracami na polu. Do tych wszystkich prac przymuszano ich bezwzględnie. 01,15 Potem do położnych u kobiet hebrajskich, z których jedna nazywała się Szifra, a druga Pua, powiedział król egipski01,16 te słowa: Jeœli będziecie przy porodach kobiet hebrajskich, to patrzcie napłeć noworodka. Jeœli będzie chłopiec, to winnyœcie go zabić, a jeœli dziewczynka, to zostawcie jš przy życiu. 01,17 Lecz położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiajšc przy życiu nowo narodzonychchłopców. 01,18 I wezwał król egipski położne, mówišc do nich: Czemu tak czynicie i czemupozostawiacie chłopców przy życiu? 01,19 One odpowiedziały faraonowi: Kobietyhebrajskie nie sš podobne do Egipcjanek, one sš zdrowe, toteż rodzš wczeœniej, zanim zdoła do nich przybyć położna. 01,20 Bóg dobrze czynił położnym, a lud izraelski stawał się coraz liczniejszy i potężniejszy. 01,21 Ponieważ położne bały się Boga, również i im zapewnił On potomstwo. 01,22 Faraon wydał wtedy całemu narodowi rozkaz: Wszystkich nowo narodzonych chłopców Hebrajczyków należywyrzucić do rzeki, a dziewczynki pozostawić przy życiu. *02 02,01 Pewien człowiek z pokolenia Lewiego przyszedł, aby wzišć za żonę jednš z kobiet z tegoż pokolenia. 02,02 Ta kobieta poczęła i urodziła syna, awidzšc, że jest piękny, ukrywała go przez trzy miesišce. 02,03 A nie mogšc ukrywać go dłużej, wzięła skrzynkę z papirusu, powlekła jš żywicš i smołš, i włożywszy w niš dziecko, umieœciła w sitowiu na brzegu rzeki. 02,04 Siostra zaœ jego stała z dala, aby widzieć, co się z nim stanie. 02,05 A córka faraona zeszła ku rzece, aby się wykšpać, a jej służšce przechadzały się nad brzegiem rzeki. Gdy spostrzegła skrzynkę poœród sitowia, posłała służšcš, aby jš przyniosła. 02,06 A otworzywszy jš, zobaczyła dziecko: był to płaczšcy chłopczyk. Ulitowała się nad nim mówišc: Jest on spoœród dzieci Hebrajczyków. 02,07 Jego siostra rzekła wtedy do córki faraona: Chcesz, a pójdę zawołać ci karmicielkę spoœród kobiet Hebrajczyków, która by wykarmiła ci to dziecko? 02,08 IdŸ - powiedziała jej córka faraona. Poszła wówczas dziewczyna zawołać matkę dziecka. 02,09 Córka faraona tak jej powiedziała: WeŸ to dziecko i wykarm je dla mnie, a ja dam ci za to zapłatę. Wówczas kobieta zabrała dziecko i wykarmiła je. 02,10 Gdy chłopiec podrósł, zaprowadziła go do córki faraona, i był dla niej jak syn. Dała mu imię Mojżesz mówišc: Bo wydobyłam go z wody. 02,11 W tym czasie Mojżesz dorósł, poszedł odwiedzić swych rodaków i zobaczył jak ciężko pracujš. Ujrzał też Egipcjanina bijšcego pewnego Hebrajczyka, jego rodaka. 02,12 Rozejrzał się więc na wszystkie strony, a widzšc, że nie ma nikogo, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku. 02,13 Wyszedł znowu nazajutrz, a oto dwajHebrajczycy kłócili się ze sobš. I rzekł do winowajcy: Czemu bijesz twego rodaka? 02,14 A ten mu odpowiedział: Któż cię ustanowił naszym przełożonym i rozjemcš?Czy chcesz mię zabić, jak zabiłeœ Egipcjanina? Przelškł się Mojżesz i pomyœlał: Z całš pewnoœciš sprawa się ujawniła. 02,15 Także faraon usłyszał o tej sprawie i usiłował stracić Mojżesza. Uciekł więc Mojżesz przed faraonem i udał się do kraju Madian, i zatrzymał się tam przy studni. 02,16 A kapłan Madianitów miał siedem córek. Przyszły one, naczerpały wody i napełniły koryta, aby napoić owce swego ojca. 02,17 Ale nadeszli pasterze i odpędzili je. Mojżesz wtedy powstał, wzišł je w obronęi napoił ich owce. 02,18 A gdy wróciły do Reuela, ojca swego,zapytał je: Dlaczego wracacie dziœ tak wczeœnie? 02,19 Odpowiedziały: Egipcjanin obronił nasprzed pasterzami i naczerpał też wody dla nas i napoił nasze owce. 02,20 Rzekł wówczas do córek: A gdzie on jest, i czemu pozostawiłyœcie tego człowieka? Zawołajcie go, aby pożywił się chlebem. 02,21 Mojżesz zgodził się zamieszkać u tego człowieka, a ten dał mu Seforę, córkę swš, za żonę. 02,22 I urodziła mu syna, a on dał mu imięGerszom, bo mówił: Jestem cudzoziemcem w obcej ziemi. 02,23 Po długim czasie umarł król egipski; Izraelici narzekali na swojš ciężkš pracę i jęczeli, a narzekanie na ciężkš pracę dochodziło do Boga. 02,24 I wysłuchał Bóg ich jęku, pamiętał bowiem o swoim przymierzu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. 02,25 Spojrzał Bóg na Izraelitów i ulitowałsię nad nimi. *03 03,01 Gdy Mojżesz pasał owce swego teœcia, Jetry, kapłana Madianitów, zaprowadził pewnego razu owce w głšb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. 03,02 Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze œrodka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonšł ogniem,a nie spłonšł od niego. 03,03 Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala? 03,04 Gdy zaœ Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze œrodka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaœ odpowiedział: Oto jestem. 03,05 Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemiš œwiętš. 03,06 Powiedział jeszcze Pan: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga. 03,07 Pan mówił: Dosyć napatrzyłem się naudrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemiężców, znam więc jego uciemiężenie. 03,08 Zstšpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód, na miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty,Chiwwity i Jebusyty. 03,09 Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się ocierpieniach, jakie im zadajš Egipcjanie. 03,10 IdŸ przeto teraz, oto posyłam cię dofaraona, i wyprowadŸ mój lud, Izraelitów, z Egiptu. 03,11 A Mojżesz odrzekł Bogu: Kimże jestem, bym miał iœć do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu? 03,12 A On powiedział: Ja będę z tobš. Znakiem zaœ dla ciebie, że Ja cię posłałem,będzie to, że po wyprowadzeniu tego ludu zEgiptu oddacie czeœć Bogu na tej górze. 03,13 Mojżesz zaœ rzekł Bogu: Oto pójdę doIzraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytajš, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć? 03,14 Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: JESTEM, KTORY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was. 03,15 Mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz Izraelitom: JESTEM, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia. 03,16 IdŸ, a gdy zbierzesz starszych Izraela, powiesz im: Objawił mi się Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba i powiedział: Nawiedziłem was i ujrzałem, co wam uczyniono w Egipcie. 03,17 Postanowiłem więc wywieœć was z ucisku w Egipcie i zaprowadzić do ziem Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty,Chiwwity i Jebusyty, do ziemi opływajšcej w mleko i miód. 03,18 Oni tych słów usłuchajš. I pójdziesz razem ze starszymi z Izraela do króla egipskiego i powiecie mu: Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił. Pozwól namodbyć drogę trzech dni przez pustynię, abyœmy złożyli ofiary Panu, Bogu naszemu. 03,19 Ja zaœ wiem, że król egipski pozwoli nam wyjœć z Egiptu tylko wtedy, gdy będziezmuszony rękš przemożnš. 03,20 Wycišgnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuœci was. 03,21 Sprawię też, że Egipcjanie okażš życzliwoœć ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. 03,22 Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sšsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan. *04 04,01 Na to powiedział Mojżesz: A jeœli nie uwierzš i nie usłuchajš słów moich, mówišc, że Pan nie ukazał mi się wcale? 04,02 Wówczas Pan zapytał go: Co masz w ręku? Odpowiedział: Laskę. 04,03 Wtedy rozkazał: Rzuć jš na ziemię. A on rzucił jš na ziemię, i zamieniła się w węża. Mojżesz zaœ uciekał przed nim. 04,04 Pan powiedział wtedy do Mojżesza: Wycišgnij rękę i chwyć go za ogon. I wycišgnšł rękę i uchwycił go, i stał się znów laskš w jego ręku. 04,05 Tak uczyń, aby uwierzyli, że ukazał tobie Pan, Bóg ojców ich, Bóg Abrahama BógIzaaka i Bóg Jakuba. 04,06 Ponownie rzekł do niego Pan: Włóż rękę w zanadrze! I włożył rękę w zanadrze, a gdy jš wyjšł, była pokryta tršdem białym jak œnieg. 04,07 I rzekł znów: Włóż rękę w zanadrze!I włożył jš ponownie w zanadrze, a gdy jšpo chwili wycišgnšł, była taka jak reszta ciała. 04,08 Tak więc, jeœli nie uwierzš i nie przyjmš œwiadectwa pierwszego znaku, uwierzš œwiadectwu drugiego znaku. 04,09 A gdyby nawet nie uwierzyli tym dwom znakom i nie zważali na mowę twojš,wówczas zaczerpniesz wody z Nilu i wylejesz na suchš ziemię; a woda zaczerpnięta z Nilu stanie się krwiš na ziemi. 04,10 I rzekł Mojżesz do Pana: Wybacz, Panie, ale ja nie jestem wymowny, od wczoraj i przedwczoraj, a nawet od czasu,gdy przemawiasz do Twego sługi. Ociężały usta moje i język mój zesztywniał. 04,11 Pan zaœ odrzekł: Kto dał człowiekowiusta? Kto czyni go niemym albo głuchym, widzšcym albo niewidomym, czyż nie Ja, Pan? 04,12 Przeto idŸ, a Ja będę przy ustach twoich i pouczę cię, co masz mówić. 04,13 Lecz Mojżesz rzekł: Wybacz, Panie, ale poœlij kogo innego. 04,14 I rozgniewał się Pan na Mojżesza, mówišc: Czyż nie masz brata twego Aarona,lewity? Wiem, że on ma łatwoœć przemawiania. Oto teraz wyszedł ci na spotkanie, a gdy cię ujrzy, szczerze się ucieszy. 04,15 Ty będziesz mówił do niego i przekażesz te słowa w jego usta. Ja zaœ będę przy ustach twoich i jego, i pouczę was, co winniœcie czynić. 04,16 Zamiast ciebie on będzie mówić do ludu, on będzie dla ciebie ustami, a ty będziesz dla niego jakby Bogiem. 04,17 A laskę tę weŸ do ręki, bo niš masz dokonać znaków. 04,18 I odszedł Mojżesz, a wróciwszy do teœcia swego Jetry, powiedział mu: Pozwól mi iœć z powrotem do braci moich, którzy sš w Egipcie, aby zobaczyć, czy sš jeszczeprzy życiu. Jetro powiedział do Mojżesza: IdŸ w pokoju. 04,19 Pan powiedział do Mojżesza w Madian: Wracajże do Egiptu, gdyż umarli wszyscy ci, którzy czyhali na twe życie. 04,20 Wzišł Mojżesz swš żonę i synów, wsadził ich na osła i powracał do ziemi egipskiej. Wzišł też Mojżesz ze sobš laskę Boga. 04,21 Pan rzekł do Mojżesza: Gdy będziesz zbliżał się do Egiptu, pamiętaj o władzy czynienia wszelkich cudów, jakš ci dałem do ręki, i okaż jš przed faraonem. Ja zaœ uczynię upartym jego serce, że nie zechce zezwolić na wyjœcie ludu. 04,22 A ty wtedy powiesz do faraona: To mówi Pan: Synem moim pierworodnym jest Izrael. 04,23 Mówię ci: Wypuœć mojego syna, aby mi czeœć oddawał; bo jeœli zwlekać będziesz z wypuszczeniem go, to Ja zeœlę œmierć na twego syna pierworodnego. 04,24 W czasie podróży w miejscu noclegu spotkał Pan Mojżesza i chciał go zabić. 04,25 Sefora wzięła ostry kamień i odcięłanapletek syna swego i dotknęła nim nóg Mojżesza, mówišc: Oblubieńcem krwi jesteœty dla mnie. 04,26 I odstšpił od niego Pan. Wtedy rzekła: Oblubieńcem krwi jesteœ przez obrzezanie. 04,27 Do Aarona powiedział Pan: WyjdŸ na pustynię naprzeciw Mojżesza. Wyszedł więc, a gdy go spotkał w pobliżu góry Boga, ucałował go. 04,28 Mojżesz opowiedział Aaronowi o wszystkich słowach Pana, który go posłał,oraz o wszystkich znakach, jakie polecił mu wykonać. 04,29 Poszli więc Mojżesz i Aaron. A gdy zebrali całš starszyznę Izraelitów, 04,30 powiedział Aaron wszystko to, co Panmówił Mojżeszowi, ten zaœ wykonywał znaki na oczach ludu. 04,31 I uwierzył lud, gdy słyszał, że Pan nawiedził Izraelitów i wejrzał na ich ucisk.A uklęknšwszy, oddali pokłon. *05 05,01 Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: Tak powiedział Pan, Bóg Izraela: Wypuœć mój lud, aby urzšdził na pustyni uroczystoœć ku mojej czci. 05,02 Faraon odpowiedział: Kimże jest Pan, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuœcić Izraela? Nie znam Pana i nie wypuszczę Izraela. 05,03 Rzekli: Bóg Hebrajczyków nam się ukazał. Pozwól przeto nam iœć trzy dni drogš na pustynię i złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu, by nas nie nawiedził zarazš lub mieczem. 05,04 Na to odpowiedział im król egipski: Dlaczego to, Mojżeszu i Aaronie, chcecie odwieœć lud od pracy? IdŸcie co prędzej dowaszych robót. 05,05 I powiedział jeszcze faraon: Oto lud kraju teraz jest liczny, a wy odcišgacie go od pracy. 05,06 Tego samego dnia taki rozkaz wydał faraon dozorcom robót ludu i pisarzom: 05,07 Nie będziecie dostarczać więcej ludowi słomy do wyrabiania cegły, jak poprzednio. Odtšd niech sami starajš się o słomę. 05,08 Wyznaczycie zaœ im tę samš iloœć cegieł, jakš wyrabiali dotšd, nic im nie zmniejszajšc; ponieważ sš leniwi, wołajš przeto: PójdŸmy złożyć ofiarę naszemu Bogu. 05,09 Praca tych ludzi musi się stać cięższa, aby się niš zajęli, a nie skłaniali się ku fałszywym wieœciom. 05,10 Wyszli więc dozorcy robót ludu razemz pisarzami i ogłosili ludowi: Tak rozkazał faraon: Nie dostarczę wam więcej słomy. 05,11 Sami rozejdŸcie się i zbierajcie słomę, gdzie jš możecie znaleŸć. Mimo to nic nie będzie odjęte z nakazanych œwiadczeń. 05,12 I rozproszył się lud po całej ziemi egipskiej, aby zbierać œcierń zamiast słomy. 05,13 Dozorcy zaœ robót przynaglali i mówili: Winniœcie wykonać w każdym dniu codziennš swš pracę, jak wtedy, gdy słomywam dostarczano. 05,14 Bito pisarzy spoœród Izraelitów, których dozorcy robót faraona ustanowili nad nimi, mówišc: Czemu nie wykonaliœcie powinnoœci waszej i nie dostarczyliœcie cegieł ani wczoraj, ani dzisiaj w tej mierzejak poprzednio? 05,15 Pisarze zaœ spoœród Izraelitów przybyli do faraona i narzekali mówišc: Czemu w ten sposób postępujesz z twoimi sługami? 05,16 Nie dajš teraz słomy sługom twoim imówiš nam: Róbcie cegły. I oto słudzy twoisš bici, i winę przypisuje się ludowi. 05,17 Faraon im odpowiedział: Jesteœcie bardzo leniwi, i dlatego mówicie: Chcemy wyjœć, by złożyć ofiarę Panu. 05,18 Teraz idŸcie, ale do pracy! Nie otrzymacie słomy, ale dostarczycie takš samš iloœć cegieł. 05,19 Położenie pisarzy Izraelitów stało się rozpaczliwe z powodu rozkazu: Nie umniejszajcie nic z dziennego wyrobu cegieł. 05,20 Gdy wychodzili od faraona, spotkali Mojżesza i Aarona, którzy na nich czekali. 05,21 I powiedzieli do nich: Niechaj wejrzy Pan na was i osšdzi, gdyż naraziliœcie nas na niesławę u faraona i jego dworzan. Wy to podaliœcie miecz w ich rękę, aby nas zabijali. 05,22 Wtedy Mojżesz zwrócił się do Pana i powiedział: Panie, czemu zezwoliłeœ wyrzšdzić zło temu ludowi? Czemu mnie wysłałeœ? 05,23 Wszak od tej chwili, gdy poszedłem do faraona, by przemawiać w Twoim imieniu, gorzej się on obchodzi z tym ludem, a Ty nic nie czynisz dla wybawienia tego ludu. *06 06,01 Pan rzekł wtedy do Mojżesza: Teraz ujrzysz, co uczynię faraonowi. Zmuszony mocnš rękš wypuœci ich i mocnš rękš wypędzi ich ze swego kraju. 06,02 Bóg rozmawiał z Mojżeszem i powiedział mu: Jam jest Jahwe. 06,03 Ja objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale imienia mego, Jahwe, nieobjawiłem im. 06,04 Ponadto ustanowiłem też przymierze moje z nimi, że im dam kraj Kanaan, kraj ich wędrówek, gdzie przebywali jako przybysze. 06,05 Ja także usłyszałem jęk Izraelitów, których Egipcjanie obcišżyli robotami, i wspomniałem na moje przymierze. , gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żFPĐ cG ň cHLcI^*cJy8Ű1KT? 06,06 Przeto powiedz synom izraelskim: Ja jestem Pan! Uwolnię was od jarzma egipskiego i wybawię was z niewoli, i wyswobodzę was wycišgniętym ramieniem i przez surowe kary. 06,07 I wezmę sobie was za mój lud, i będęwam Bogiem, i przekonacie się, że Ja, Pan, Bóg wasz, uwolniłem was spod jarzma egipskiego. 06,08 Potem wprowadzę was do ziemi, którš z rękš podniesionš przysišgłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Dam jš wam na własnoœć. Zaiste, Ja jestem Pan! 06,09 Mojżesz oznajmił te słowa Izraelitom, którzy nie chcieli ich słuchać z powodu udręki ducha i z powodu ciężkich robót. 06,10 Pan powiedział do Mojżesza: 06,11 IdŸ i powiedz faraonowi, królowi egipskiemu, aby wypuœcił Izraelitów ze swego kraju. 06,12 Mojżesz wymawiał się przed Panem mówišc: Jeœli Izraelici nie chcš mię słuchać, jakże faraon będzie słuchał mnie,któremu mówienie sprawia trudnoœć? 06,13 Pan powiedział do Mojżesza i Aarona i dał im rozkaz dla Izraelitów i dla faraona, króla egipskiego, aby pozwolił wyjœć Izraelitom z ziemi egipskiej. 06,14 Oto naczelnicy rodów: synowie Rubena, pierworodnego Izraela: Henoch i Pallu, Chesron i Karmi; to sš rodziny Rubena. 06,15 Synowie Symeona: Jemuel, Jamin, Ohad, Jakin, Sochar i Szaul, syn Kananejki; to sš rodziny Symeona. 06,16 Oto imiona synów Lewiego z ich rodzinami: Gerszon, Kehat i Merari. Lat życia Lewiego było sto trzydzieœci siedem. 06,17 Synowie Gerszona: Libni i Szimei, według ich rodzin. 06,18 Synowie Kehata: Amram i Jishar, Chebron i Uzzjel. Lat życia Kehata było sto trzydzieœci trzy. 06,19 Synowie Merariego: Machli i Muszi. Oto rodziny Lewiego według ich rodowodów.06,20 Amram wzišł za żonę ciotkę swojš, Jokebed, która mu urodziła Aarona i Mojżesza. Lat życia Amrama było sto trzydzieœci siedem. 06,21 Synowie Jishara: Korah, Nefeg i Zikri.06,22 Synowie Uzzjela: Miszael, Elsafan i Sitri. 06,23 Aaron wzišł za żonę Elżbietę, córkę Aminadaba, siostrę Nachszona, która mu urodziła Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara.06,24 Synowie Koracha: Assir, Elkana i Abiasaf. Oto rody Korachitów. 06,25 Eleazar, syn Aarona, wzišł za żonę jednš z córek Putiela, i ona urodziła mu Pinchasa. To sš głowy rodów lewickich według ich rodzin. 06,26 Oto sš ci, Aaron i Mojżesz, do których właœnie rzekł Pan: WyprowadŸcie synów Izraela z Egiptu według ich zastępów. 06,27 To oni przemawiali do faraona, króla egipskiego, i wyprowadzili Izraelitów z Egiptu: oni, Mojżesz i Aaron. 06,28 Gdy Pan przemawiał do Mojżesza w ziemi egipskiej, 06,29 powiedział mu wtedy Pan: Ja jestem Pan! Powiedz faraonowi, królowi egipskiemu, wszystko, co ci powiedziałem. 06,30 A Mojżesz tak się tłumaczył przed Panem: Oto mówienie sprawia mi trudnoœć. Jakże więc faraon zechce mię słuchać? *07 07,01 Pan odpowiedział Mojżeszowi: Oto Ja uczynię cię jakby Bogiem faraona, a Aaron, brat twój, będzie twoim prorokiem. 07,02 Ty powiesz mu wszystko, co ci rozkażę, a Aaron, brat twój, będzie przemawiał do faraona, ażeby wypuœcił Izraelitów ze swego kraju, 07,03 Ja zaœ uczynię nieustępliwym serce faraona i pomnożę moje znaki i moje cuda w kraju egipskim. 07,04 Faraon nie usłucha was, toteż wycišgnę rękę mojš nad Egiptem i wywiodę z Egiptu moje zastępy, mój lud, synów Izraela z poœrodka nich, wœród wielkich kar. 07,05 I poznajš Egipcjanie, że Ja jestem Pan, gdy wycišgnę rękę przeciw Egiptowi i wyprowadzę z poœrodka nich Izraelitów. 07,06 Mojżesz i Aaron uczynili tak, jak im Pan nakazał uczynić. 07,07 Mojżesz liczył wtedy osiemdziesišt lat, a Aaron osiemdziesišt trzy, gdy przemawiali do faraona. 07,08 Pan tak powiedział do Mojżesza i Aarona: 07,09 Jeœli faraon powie wam tak: Uczyńciecud na waszš korzyœć, wtedy powiesz Aaronowi: WeŸ laskę i rzuć jš przed faraonem, a przemieni się w węża. 07,10 Mojżesz i Aaron przybyli do faraona iuczynili tak, jak nakazał Pan. I rzucił Aaron laskę swojš przed faraonem i sługami jego, i zamieniła się w węża. 07,11 Faraon wówczas kazał przywołać mędrców i czarowników, a wróżbici egipscyuczynili to samo dzięki swej tajemnej wiedzy. 07,12 I rzucił każdy z nich laskę, i zamieniły się w węże. Jednak laska Aarona połknęła ich laski. 07,13 Mimo to serce faraona pozostało uparte i nie usłuchał ich, jak zapowiedział Pan. 07,14 Rzekł Pan do Mojżesza: Serce faraona jest twarde, wzbrania się wypuœcić lud. 07,15 IdŸ do faraona rano, gdy wyjdzie nadwodę, poœpiesz mu na spotkanie na brzeg Nilu. WeŸ do ręki laskę, która zamieniła sięw węża. 07,16 Powiedz mu: Pan, Bóg Hebrajczyków, posłał mnie do ciebie z rozkazem: Wypuœć lud mój, by Mi oddał czeœć na pustyni! Oto dotšd nie posłuchałeœ Mnie. 07,17 Tak mówi Pan: Po tym poznasz, że Ja jestem Panem. Oto uderzę laskš, którš mamw ręce, wody Nilu, a zamieniš się w krew. 07,18 Ryby Nilu poginš, a Nil wydawać będzie przykrš woń, tak że Egipcjanie nie będš mogli pić wody z Nilu. 07,19 Pan powiedział do Mojżesza: Mów do Aarona: WeŸ laskę swojš i wycišgnij rękę na wody Egiptu, na jego rzeki i na jego kanały, i na jego stawy, i na wszelkie jego zbiorowiska wód, a zamieniš się w krew. I będzie krew w całej ziemi egipskiej, w naczyniach drewnianych i kamiennych. 07,20 Mojżesz i Aaron uczynili tak, jak nakazał Pan. Aaron podniósł laskę i uderzyłniš wody Nilu na oczach faraona i sług jego. Woda Nilu zamieniła się w krew. 07,21 Ryby rzeki wyginęły, a Nil zaczšł wydawać przykrš woń, tak że Egipcjanie nie mogli pić wody z Nilu. Krew była w całym kraju egipskim. 07,22 Lecz to samo uczynili czarownicy egipscy dzięki swej wiedzy tajemnej. Pozostało więc uparte serce faraona, i nie usłuchał ich, jak to Pan zapowiedział. 07,23 Faraon odwrócił się i poszedł do swego domu, nie bioršc sobie tego do serca. 07,24 Wszyscy Egipcjanie kopali w pobliżu Nilu, szukajšc wody do picia, bo nie mogli pić wody z Nilu. 07,25 Upłynęło siedem dni od chwili, gdy Pan uderzył Nil. 07,26 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza. IdŸ dofaraona i powiedz mu: To mówi Pan: Wypuœćlud mój, aby Mi służył. 07,27 A jeżeli ich nie wypuœcisz, to dotknę cały kraj twój plagš żab. 07,28 Nil zaroi się od żab. Wejdš do pałacutwego, do sypialni twojej, do łoża twego, do domów sług twoich i ludu twego, jak również do twoich pieców i do dzież twoich.07,29 Żaby wœliznš się i do ciebie, i do twego ludu oraz do twoich sług. *08 08,01 Pan rzekł do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: Wycišgnij rękę i laskę na rzeki, kanały i stawy i wprowadŸ żaby do ziemi egipskiej. 08,02 Aaron wycišgnšł rękę swojš na wodyEgiptu, wyszły żaby, i pokryły ziemię egipskš. 08,03 Lecz czarownicy uczynili to samo dzięki swej wiedzy tajemnej i sprowadzili żaby na ziemię egipskš. 08,04 Zawołał więc faraon Mojżesza i Aarona i rzekł: Proœcie Pana, żeby usunšł żaby ode mnie i od ludu mego, a wypuszczę lud, aby złożył ofiarę dla Pana. 08,05 Odpowiedział Mojżesz faraonowi: Powiedz mi, kiedy mam prosić za ciebie, za twoje sługi i za lud twój, by Pan oddalił żaby od ciebie i od domów twoich, aby pozostały tylko w Nilu. 08,06 Odpowiedział: Jutro. I rzekł Mojżesz:Stanie się według słowa twego, abyœ poznał, że nie ma nikogo jak Pan, nasz Bóg.08,07 Żaby odejdš od ciebie, od twoich domów, od twoich sług i od ludu twego i pozostanš jedynie w Nilu. 08,08 Potem Mojżesz z Aaronem odeszli od faraona, a Mojżesz błagał Pana o spełnienie obietnicy, jakš w sprawie żab uczynił faraonowi. 08,09 Pan uczynił według proœby Mojżesza.Żaby wyginęły w domach, na polach i na podwórzach. 08,10 Zebrano je w stosy, a ziemia wydawała przykrš woń. 08,11 Gdy faraon zauważył, że ustšpił ucisk, serce jego stało się twarde: nie usłuchał Mojżesza i Aarona, co też Pan zapowiedział. 08,12 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: Wycišgnij laskę swojš i uderz proch ziemi, aby zamienił się w komary na całej ziemi egipskiej. 08,13 I uczynili tak: Aaron wycišgnšł rękę swojš i laskę i uderzył proch ziemi. Komarypokryły ziemię i bydło, cały proch ziemi wkraju egipskim zamienił się w komary. 08,14 Lecz to samo starali się uczynić czarownicy dzięki swej wiedzy tajemnej, bysprowadzić komary, ale tego nie potrafili. Przyszły komary na ziemię i na zwierzęta. 08,15 Wówczas rzekli czarownicy do faraona: Palec to Boży, ale serce faraona pozostało uparte i nie usłuchał ich, co też Pan zapowiedział. 08,16 Rzekł Pan do Mojżesza: Wstań rano, by spotkać się z faraonem, gdy będzie wychodził nad wodę. Powiesz mu: To rzeczePan: Wypuœć lud mój, by Mi służył. 08,17 Jeżeli nie wypuœcisz ludu mego, to Jazeœlę muchy na ciebie, na twoje sługi, na lud twój i na twoje domy, tak że domy Egipcjan zostanš napełnione muchami, a nawet ziemia, na której będš. 08,18 Lecz oddzielę w tym dniu ziemię Goszen, którš zamieszkuje mój lud, a nie będzie tam much, abyœ wiedział, że Ja, Pan, rzšdzę w całym kraju. 08,19 I uczynię przedział między ludem moim a ludem twoim. Jutro ukaże się ten znak. 08,20 I uczynił tak Pan, i sprowadził mnóstwo much do domu faraona, do domówsług jego i na całš ziemię egipskš. Kraj został zniszczony przez muchy. 08,21 Zawołał więc faraon Mojżesza i Aarona i rzekł: Możecie złożyć ofiarę Boguwaszemu, ale w tym kraju. 08,22 Odpowiedział Mojżesz: Nie wypada postępować w ten sposób, ponieważ obrazšEgipcjan byłaby nasza ofiara dla Pana, Boganaszego, gdybyœmy złożyli na ofiarę to, co w oczach Egipcjan jest niedozwolone. Czy za to nie ukamienowaliby nas? 08,23 Pójdziemy na pustynię, na trzy dni, aby złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu, jak nam to przykazał. 08,24 Odpowiedział faraon: Ja poœlę was napustynię, byœcie złożyli ofiarę Panu, Bogu waszemu, tylko nie oddalajcie się zbytnio i wstawcie się za mnš. 08,25 Odpowiedział Mojżesz: Oto ja, gdy wyjdę od ciebie, będę prosił Pana, a jutro muchy usunš się od faraona, od sług jego iod ludu jego, tylko niech faraon nie oszukuje nas więcej, nie wypuszczajšc ludu, i pozwoli ludowi złożyć ofiarę Panu. 08,26 I wyszedł Mojżesz od faraona, i błagał Pana. 08,27 Pan zaœ uczynił według próœb Mojżesza i usunšł muchy od faraona, sług jego i od jego ludu. Nie pozostała ani jedna.08,28 Lecz i tym razem serce faraona pozostało twarde, i nie puœcił ludu. *09 09,01 Rzekł Pan do Mojżesza: IdŸ do faraona i powiedz mu: Tak powiedział Pan, Bóg Hebrajczyków: Wypuœć mój lud, aby Mi służył. 09,02 Jeżeli ich nie wypuœcisz, a będziesz ich jeszcze zatrzymywał. 09,03 oto ręka Pana porazi bydło twoje na polu, konie, osły, wielbłšdy, woły i owce, ibędzie bardzo wielka zaraza. 09,04 Lecz Pan oddzieli bydło Izraelitów odbydła Egipcjan. Z izraelskiego nic nie zginie.09,05 Pan ustalił czas, mówišc: Jutro uczyni to Pan w tym kraju. 09,06 I nazajutrz Pan uczynił to, że wyginęło wszelkie bydło Egipcjan, a z bydła Izraelitów nic nie zginęło. 09,07 Faraon posłał na zwiady, i oto nic nie zginęło z bydła izraelskiego. Jednak serce faraona było uparte, i nie puœcił ludu. 09,08 Rzekł Pan do Mojżesza i Aarona: WeŸcie pełnymi garœciami sadzy z pieca i Mojżesz niech rzuci jš ku niebu na oczach faraona, 09,09 a pył będzie się unosił nad całym krajem egipskim i sprawi u człowieka i u bydła w całej ziemi egipskiej wrzody i pryszcze. 09,10 Wzięli więc sadzy z pieca i stanęli przed faraonem, a Mojżesz rzucił jš ku niebu i powstały wrzody i pryszcze na ludziach i zwierzętach. 09,11 Czarownicy nie mogli stanšć przed Mojżeszem z powodu wrzodów, bo czarownicy mieli wrzody jak inni Egipcjanie.09,12 Ale Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż nie usłuchał ich, jak zapowiedział Pan Mojżeszowi. 09,13 I rzekł Pan do Mojżesza: Wstań ranoi idŸ do faraona, i powiedz mu: To mówi Pan, Bóg Hebrajczyków: wypuœć lud mój, aby Mi służył, 09,14 ponieważ tym razem zeœlę wszystkie moje plagi na ciebie samego, na twoje sługii na twój lud, abyœ poznał, że nie ma równego Mi na całej ziemi. 09,15 Bo już teraz mógłbym wycišgnšć rękę i dotknšć ciebie i lud twój zarazš, byœzostał usunięty z ziemi. 09,16 Lecz dlatego zostawiłem cię przy życiu, byœ zobaczył siłę mojš i by imię moje zostało rozsławione po całej ziemi. 09,17 Jeœli zabraniasz jeszcze memu ludowiwyjœcia i nie chcesz go puœcić, 09,18 to jutro o tej porze spuszczę bardzo wielki grad, jakiego jeszcze w Egipcie nie było od dnia jego powstania aż dotšd. 09,19 A teraz poœlij po twoje bydło i po wszystko, co masz na polu, bo każdy człowiek i każde zwierzę znajdujšce się napolu, a nie zapędzone do zagrody, zginie, gdy na nich grad spadnie. 09,20 Kto ze sług faraona zlškł się słów Pana, schronił sługi swoje i bydło do domów, 09,21 ale kto nie wzišł sobie słów Pana do serca, zostawił sługi swoje i bydło na polu. 09,22 Pan rzekł do Mojżesza: Wycišgnij rękę do nieba, by spadł grad na całš ziemię egipskš, na człowieka, na bydło, na wszelkš trawę polnš na ziemi egipskiej. 09,23 I wycišgnšł Mojżesz laskę swojš do nieba, a Pan zesłał grzmot i grad i spadł ogień na ziemię. Pan spuœcił również grad na ziemię egipskš. 09,24 I powstał grad i błyskawice z gradem na przemian tak ogromne, że nie było takich na całej ziemi egipskiej od czasu, gdy Egipt stał się narodem. 09,25 I spadł grad na całš ziemię egipskš, na wszystko, co było na polu. Grad zniszczył ludzi, zwierzęta i wszelkš trawę polnš oraz złamał każde drzewo na polu. 09,26 Tylko w ziemi Goszen, gdzie byli Izraelici, nie było gradu. 09,27 Polecił więc faraon, by zawołano Mojżesza i Aarona, i rzekł do nich: Zgrzeszyłem tym razem. Pan jest sprawiedliwy, a ja i lud mój jesteœmy winni.09,28 Błagajcie Pana, aby ustał grzmot potężny i grad, a puszczę was i nie będę was dłużej zatrzymywał. 09,29 Odpowiedział mu Mojżesz: Gdy wyjdę z miasta, wycišgnę dłonie do Pana. Grzmotyustanš, a gradu nie będzie więcej, byœ poznał, że ziemia należy do Pana. 09,30 Lecz ja wiem, że ty i słudzy twoi niebojš się jeszcze Pana Boga. 09,31 Len i jęczmień zostały zniszczone, ponieważ jęczmień miał już kłosy, a len kwiecie. 09,32 Ale pszenica i orkisz nie pokładły się, bo sš póŸniejsze. 09,33 Wyszedł więc Mojżesz od faraona domiasta i wycišgnšł dłonie do Pana, i ustałygrzmoty i grad. Także deszcz już nie padał na ziemię. 09,34 Gdy faraon zobaczył, że ustał deszcz, grad i grzmot, zaczšł znowu grzeszyć i stało się twarde jego serce i serca sług jego. 09,35 I pozostało tak uparte serce faraona, że nie wypuœcił Izraelitów, jak tozapowiedział Pan przez Mojżesza. *10 10,01 I rzekł Pan do Mojżesza: IdŸ do faraona, ponieważ uczyniłem twardym serce jego i jego sług, abym mógł czynić znaki swoje wœród nich, 10,02 i abyœ opowiadał dzieciom twoim i wnukom, co zdziałałem w Egipcie. A znaki moje czyniłem między nimi, aby wiedzieli, że Ja jestem Pan. 10,03 Mojżesz i Aaron przybyli do faraona irzekli do niego: Tak powiedział Pan, Bóg Hebrajczyków: Dokšdże będziesz zwlekał z upokorzeniem się przede Mnš? Wypuœć lud mój, aby Mi służył. 10,04 Bo jeżeli będziesz zwlekał z wypuszczeniem ludu mego, to sprowadzę jutro szarańczę do twego kraju. 10,05 Okryje ona ziemię tak, że nie będzie można widzieć ziemi, i pożre resztę, która została uratowana i pozostała po gradzie. Zniszczy też wszelkie drzewa, które rosnš na polach waszych. 10,06 Napełni domy twoje, domy wszystkich sług twoich i domy wszystkich Egipcjan, czego nie widzieli ojcowie twoi aniich praojcowie od dnia, gdy się ukazali na ziemi, aż do dnia dzisiejszego. Potem odwórcił się Mojżesz i wyszedł od faraona. 10,07 A słudzy faraona rzekli do niego: Jakdługo jeszcze będzie ten dla nas nieszczęœciem? Wypuœć ludzi, aby służyli swemu Panu Bogu. Czy nie rozumiesz, że ginie Egipt? 10,08 Zawołano Mojżesza i Aarona na powrót do faraona, a ten rzekł do nich: IdŸcie, oddajcie czeœć Panu, Bogu waszemu.Którzy to majš iœć? 10,09 Mojżesz odpowiedział: Pójdziemy z naszymi dziećmi i starcami, z synami i córkami, z owcami i bydłem; pójdziemy, bomamy obchodzić œwięto Pana. 10,10 Odpowiedział im: Niech Pan tak będziez wami, jak ja was i dzieci wasz wypuszczę. Patrzcie, jakie złe sš wasze zamierzenia. 10,11 Nie tak! IdŸcie sami mężczyŸni i oddajcie czeœć Panu, jak tegoœcie się domagali. I wypędzono ich sprzed oblicza faraona. na moje przymierze. , gdzie 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żLPą cMˇ cN¸cOš)3cPě7h3QT?)10,12 Rzekł Pan do Mojżesza: Wycišgnij rękę nad ziemię egipskš, aby œcišgnęła szarańcza do ziemi egipskiej i pożarła wszelkš roœlinę ziemi, wszystko, co pozostało po gradzie. 10,13 I wycišgnšł Mojżesz laskę swojš nadziemię egipskš, a Pan sprowadził wiatr wschodni, który wiał przez cały dzień i całš noc. Rano wiatr wschodni przyniósł szarańczę. 10,14 Szarańcza przyleciała na całš ziemięegipskš i opuœciła się na cały kraj egipski tak licznie, że tyle szarańczy nie było dotšd ani nie będzie nigdy. 10,15 I pokryła powierzchnię całej ziemi. Iciemnš stała się ziemia od szarańczy w takiej iloœci. Szarańcza pożarła wszelkš trawę ziemi i wszelki owoc z drzewa, którypozostał po gradzie, i nie pozostało nic zielonego na drzewach i nic z roœlinnoœci polnej w całej ziemi egipskiej. 10,16 Co rychlej kazał faraon zawołać Mojżesza i Aarona i rzekł: Zgrzeszyłem przeciwko Panu, Bogu waszemu, i przeciwko wam. 10,17 A teraz, proszę, przebaczcie i tym razem grzech mój, a błagajcie Pana, Boga waszego, by usunšł ode mnie przynajmniej tę œmierć. 10,18 I wyszedł Mojżesz od faraona, i prosił Pana. 10,19 Pan sprowadził wiatr zachodni, bardzo gwałtowny, który uniósł szarańczęiwrzucił jš do Morza Czerwonego. W całej ziemi egipskiej szarańcza zginęła doszczętnie. 10,20 Ale Pan uczynił upartym serce faraona, i nie wypuœcił on Izraelitów. 10,21 I rzekł Pan do Mojżesza: Wycišgnij rękę ku niebu, a nastanie ciemnoœć w ziemi egipskiej tak gęsta, że można będzie dotknšć ciemnoœci. 10,22 Wycišgnšł Mojżesz rękę do nieba i nastała ciemnoœć gęsta w całej ziemi egipskiej przez trzy dni. 10,23 Jeden drugiego nie widział i nikt nie mógł wstać z miejsca swego przez trzy dni. Ale Izraelici wszyscy mieli œwiatło w swoich mieszkaniach. 10,24 Zawołał faraon Mojżesza i rzekł: IdŸcie, oddajcie czeœć Panu, tylko owce i bydło wasze zostanie. Dzieci wasze równieżmogš iœć z wami. 10,25 Odpowiedział Mojżesz: Ty także musisz dać nam do ršk ofiary i całopalenia,byœmy mogli ofiarować je Panu, Bogu naszemu. 10,26 Również bydło nasze pójdzie z nami, nie zostanie nawet kopyto, ponieważ z niegoweŸmiemy na ofiarę Panu, Bogu naszemu; asami nie wiemy, z czego złożyć ofiarę dla Pana, aż tam przyjdziemy. 10,27 Pan uczynił upartym serce faraona i nie chciał ich wypuœcić. 10,28 I rzekł faraon: OdejdŸ ode mnie! Strzeż się i nie zjawiaj się już przede mnš!Skoro się tylko zjawisz przede mnš, umrzesz. 10,29 I rzekł Mojżesz do faraona: Będzie, jak powiedziałeœ. Nie zjawię się więcej przed tobš. *11 11,01 Pan rzekł do Mojżesza: Jeszcze jednš plagę zeœlę na faraona i na Egipt. Potem uwolni was stšd. A uwolni was całkowicie, nawet was wszystkich stšd wypędzi. 11,02 Oznajmij to ludowi, ażeby każdy mężczyzna u sšsiada swego i każda kobieta u sšsiadki swej wypożyczyli przedmioty srebrne i złote. 11,03 A Pan zjednał ludowi łaskę w oczach Egipcjan. Mojżesz także zażywał w kraju egipskim wielkiej czci tak u sług faraona, jak i u ludu. 11,04 Mojżesz powiedział: Tak mówi Pan: O północy przejdę przez Egipt. 11,05 I pomrš wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego niewolnicy, która jest zajęta przy żarnach, i wszelkie pierworodne bydła. 11,06 Wtedy w całej ziemi egipskiej będzie wielkie narzekanie, jakiego nie było nigdy i jakiego już nie będzie. 11,07 U Izraelitów nawet pies nie zaszczeka ani na ludzi, ani na bydło, abyœcie poznali, że Pan uczynił różnicę między Egipcjanami a Izraelitami. 11,08 Wtedy przyjdš wszyscy słudzy twoi do mnie i oddadzš mi pokłon, i powiedzš: WyjdŸ ty i cały lud twój, który idzie za tobš. I potem wyjdš. Mojżesz płonšc gniewem wyszedł od faraona. 11,09 Pan rzekł do Mojżesza: Nie usłucha was faraon, aby stały się liczniejsze cuda w ziemi egipskiej. 11,10 Mojżesz i Aaron wykonali wszystkie cuda przed faraonem. Lecz Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż wzbraniał się wypuœcić Izraelitów ze swego kraju. *12 12,01 Pan powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: 12,02 Miesišc ten będzie dla was poczštkiem miesięcy, będzie pierwszym miesišcem roku! 12,03 Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesištego dnia tego miesišca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. 12,04 Jeœliby zaœ rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sšsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaœ będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. 12,05 Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wzišć możecie jagnię albo koŸlę. 12,06 Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesišca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. 12,07 I wezmš krew baranka, i pokropiš niš odrzwia i progi domu, w którym będš gospożywać. 12,08 I tej samej nocy spożyjš mięso pieczone w ogniu, spożyjš je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami. 12,09 Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głowš, nogami i wnętrznoœciami. 12,10 Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie. 12,11 Tak zaœ spożywać go będziecie: Biodra wasze będš przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie poœpiesznie, gdyż jest to Pascha na czeœć Pana. 12,12 Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej od człowieka aż do bydła i odbędę sšd nad wszystkimi bogami Egiptu - Ja, Pan. 12,13 Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie poœród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipskš. 12,14 Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako œwięto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia - na zawsze w tym dniu œwiętować będziecie. 12,15 Przez siedem dni spożywać będziecie chleb niekwaszony. Już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kwas z domów waszych, bo kto by jadł kwaszone potrawy od dnia pierwszego do siódmego, wyłšczony będzie z Izraela. 12,16 W pierwszym dniu będziecie mieli zwołanie œwięte, tak samo w dniu siódmym.Nie będziecie wtedy wykonywać żadnej pracy. Będzie wam tylko wolno przygotowaćpożywienie. 12,17 Przestrzegać będziecie œwięta Przaœników, gdyż w tym dniu wyprowadziłem wasze zastępy z ziemi egipskiej. Przestrzegajcie tego dnia jako ustanowionego na zawsze we wszystkich waszych pokoleniach. 12,18 Czternastego dnia miesišca pierwszego od wieczora winniœcie spożywaćchleb niekwaszony aż do wieczora dwudziestego pierwszego dnia tego miesišca. 12,19 Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coœ kwaszonego, winien być wyłšczony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju. 12,20 Nie wolno wam jeœć nic kwaszonego; we wszystkich domach waszych winniœcie jeœć chleb niekwaszony. 12,21 Mojżesz zwołał wszystkich starszych Izraela i rzekł do nich: Odłšczcie i weŸcie baranka dla waszych rodzin i zabijcie jako paschę. 12,22 WeŸcie gałšzkę hizopu i zanurzcie jš we krwi, która jest w naczyniu, i krwiš z naczynia skropcie próg i oba odrzwia. Aż dorana nie powinien nikt z was wychodzić przed drzwi swego domu. 12,23 A gdy Pan będzie przechodził, aby porazić Egipcjan, a zobaczy krew na progu i na odrzwiach, to ominie Pan takie drzwi i nie pozwoli Niszczycielowi wejœć do tych domów, aby was zabijał. 12,24 Przestrzegajcie tego przykazania jako prawa na wieki ważnego dla ciebie i dla twych dzieci! 12,25 Gdy zaœ wejdziecie do ziemi, którš dawam Pan, jak obiecał, przestrzegajcie tegoobyczaju. 12,26 Gdy się was zapytajš dzieci: cóż to zaœwięty zwyczaj? - 12,27 tak im odpowiecie: To jest ofiara Paschy na czeœć Pana, który w Egipcie ominšł domy Izraelitów. Poraził Egipcjan, adomy nasze ocalił. Lud wtedy uklškł i oddałpokłon. 12,28 Izraelici poszli i wypełnili przepis. Jak nakazał Pan Mojżeszowi i Aaronowi, tak uczynili. 12,29 O północy Pan pozabijał wszystko pierworodne Egiptu: od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego tego, który był zamknięty w więzieniu, a także wszelkie pierworodne z bydła. 12,30 I wstał faraon jeszcze w nocy, a z nim wszyscy jego dworzanie i wszyscy Egipcjanie. I podniósł się wielki krzyk w Egipcie, gdyż nie było domu, w którym nie byłoby umarłego. 12,31 I jeszcze w nocy kazał faraon wezwać Mojżesza i Aarona, i powiedział: Wstańcie, wyruszajcie z poœrodka mojego ludu, tak wy, jak Izraelici! IdŸcie i oddajcieczeœć Panu według waszego pragnienia. 12,32 WeŸcie ze sobš owce wasze i woły, jak pragnęliœcie, i idŸcie. Proœcie także o łaskę dla mnie. 12,33 I nalegali Egipcjanie na lud, aby jak najprędzej wyszli z kraju, gdyż mówili: Wszyscy pomrzemy. 12,34 I wzišł lud ciasto, zanim się zakwasiło w dzieżach owiniętych płaszczami, i niósł je na barkach. 12,35 Synowie Izraela uczynili według tego,jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. 12,36 Pan wzbudził życzliwoœć Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan. 12,37 I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około szeœciuset tysięcy mężów pieszych, prócz dzieci. 12,38 Także wielkie mnóstwo cudzoziemcówwyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek. 12,39 Z ciasta, które wynieœli z Egiptu, wypiekli niekwaszone placki, ponieważ się nie zakwasiło. Wypędzeni z Egiptu bez najmniejszej zwłoki, nie zdołali przygotować nawet zapasów na drogę. 12,40 A czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwał czterysta trzydzieœci lat. 12,41 I oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej. 12,42 Tej nocy czuwał Pan nad wyjœciem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego nocta winna być czuwaniem na czeœć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia. 12,43 Pan powiedział do Mojżesza i Aarona:Takie będzie prawo dotyczšce Paschy: Żadencudzoziemiec nie może jej spożywać. 12,44 Jednak niewolnik, nabyty za pienišdze, któregoœ poddał obrzezaniu, może jš spożywać. 12,45 Obcokrajowiec i najemnik nie mogš jej spożywać. 12,46 W jednym i tym samym domu winna być spożyta. Nie można wynieœć z tego domu żadnego kawałka mięsa na zewnštrz. Koœci z niego łamać nie będziecie. 12,47 Całe zgromadzenie Izraela będzie to zachowywało. 12,48 Jeœliby cudzoziemiec przebywajšcy u ciebie chciał obchodzić Paschę ku czci Pana, to musisz obrzezać wpierw wszystkich potomków jego domu, i wtedy dopiero dopuœcić go możesz do obchodzenia Paschy, gdyż wówczas będzie miał prawa tubylców. Żaden jednak nieobrzezany nie może spożyw 12,49 Takie samo prawo będzie dla tubylcówi dla cudzoziemców przebywajšcych poœród was. 12,50 Wszyscy Izraelici uczynili tak, jak nakazał Pan Mojżeszowi i Aaronowi. 12,51 Tego samego dnia wywiódł Pan synówIzraela z ziemi egipskiej według ich zastępów. *13 13,01 Pan tak powiedział do Mojżesza: 13,02 Poœwięćcie Mi wszystko pierworodne.U synów Izraela do Mnie należeć będš pierwociny łona matczynego - zarówno człowiek, jak i zwierzę. 13,03 Mojżesz powiedział do ludu: Pamiętajcie o dniu tym, gdyœcie wyszli z Egiptu, z domu niewoli, gdyż potężnš rękš wywiódł was Pan stamtšd: w tym to dniu nie wolno jeœć chleba kwaszonego. 13,04 Dziœ wychodzicie w miesišcu Abib. 13,05 Gdy zaœ Pan wprowadzi cię do kraju Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Chiwwity, Jebusyty, jak poprzysišgł przodkom twoim dać im ziemię opływajšcš w mleko i miód, wtedy winieneœ obchodzić to œwięto w tym samym miesišcu. 13,06 Przez siedem dni będziesz jadł chleb niekwaszony, a w dniu siódmym będzie dla ciebie œwięto ku czci Pana. 13,07 Tylko niekwaszony chleb można jeœć w czasie tych siedmiu dni i nie będzie można ujrzeć u ciebie chleba kwaszonego ani nie będzie można ujrzeć u ciebie żadnego kwasu w twoich granicach. 13,08 W tym dniu będziesz opowiadał synowi swemu: Dzieje się tak ze względu nato, co uczynił Pan dla mnie w czasie wyjœcia z Egiptu. 13,09 Będzie to dla ciebie znakiem na ręce iprzypomnieniem między oczami, aby prawo Pana było w ustach twoich, gdyż rękš potężnš wywiódł cię Pan z Egiptu. 13,10 I będziesz zachowywał to postanowienie w oznaczonym czasie rok w rok, 13,11 gdy Pan wprowadzi cię do kraju Kananejczyka, jak poprzysišgł tobie i przodkom twoim, i da go tobie. 13,12 I oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla Pana i wszelki pierwszy płód bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do Pana. 13,13 Lecz pierworodny płód osła wykupiszjagnięciem, a jeœlibyœ nie chciał wykupić, to musisz mu złamać kark. Pierworodnych ludzi z synów twych wykupisz. 13,14 Gdy cię syn zapyta w przyszłoœci: Co to oznacza? odpowiesz mu: Pan rękš mocnš wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli. 13,15 Gdy faraon wzbraniał się nas uwolnić, Pan wybił wszystko, co pierworodne w ziemi egipskiej, zarówno pierworodne z ludzi, jak i z bydła, dlatego ofiaruję dla Pana męskie pierwociny łona matki i wykupuję pierworodnego mego syna.13,16 Będzie to dla ciebie znakiem na ręce iozdobš między oczami przypominajšc, że Pan potężnš rękš wywiódł nas z Egiptu. 13,17 Gdy faraon uwolnił lud, nie wiódł go Bóg drogš prowadzšcš do ziemi filistyńskiej, chociaż była najkrótsza. Powiedział bowiem Bóg: Żeby lud na widok czekajšcych go walk nie żałował i nie wrócił do Egiptu. 13,18 Bóg więc prowadził lud okrężnš drogš pustynnš ku Morzu Czerwonemu, a Izraeliciwyszli uzbrojeni z ziemi egipskiej. 13,19 Zabrał też Mojżesz ze sobš koœ ci Józefa, gdyż ten przysięgš zobowišzał Izraelitów mówišc: Wspomoże was niezawodnie Bóg, a wówczas zabierzcie stšd koœci moje ze sobš. 13,20 Wyruszyli z Sukkot i rozbili obóz w Etam, na skraju pustyni. 13,21 A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadzić drogš, podczas nocy zaœ jako słup ognia, aby im œwiecić, żeby mogli iœć we dnie i w nocy. 13,22 Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku we dnie ani słup ognia w nocy. *14 14,01 Pan przemówił do Mojżesza tymi słowami: 14,02 Rozkaż Izraelitom, niech zawrócš i niech rozbijš obóz pod Pi-Hachirot pomiędzyMigdol a morzem, naprzeciw Baal-Sefon. Rozbijcie namioty naprzeciw tego miejsca nad morzem. 14,03 Faraon powie wtedy: Izraelici zabłšdzili w kraju, a pustynia zamknęła im drogę. 14,04 Uczynię upartym serce faraona, i urzšdzi poœcig za wami. Wtedy okażę potęgęmojš nad faraonem i nad całym jego wojskiem. Poznajš wówczas Egipcjanie, że Ja jestem Pan. I uczynili w ten sposób. 14,05 Gdy doniesiono królowi egipskiemu o ucieczce ludu, zmieniło się usposobienie faraona i jego sług względem niego i rzekli:Cóżeœmy uczynili pozwalajšc Izraelowi opuœcić naszš służbę? 14,06 Rozkazał wówczas faraon zaprzęgać swoje rydwany i zabrał ludzi swoich ze sobš. 14,07 Wzišł szeœćset rydwanów wyborowych oraz wszystkie inne rydwany egipskie, a na każdym z nich byli dzielni wojownicy. 14,08 Pan uczynił upartym serce faraona, króla egipskiego, który urzšdził poœcig za Izraelitami. Ci jednak wyszli z podniesionš rękš. 14,09 Egipcjanie więc œcigali ich i dopędzili obozujšcych nad morzem - wszystkie konie i rydwany faraona, jeŸdŸcy i całe wojsko jego - pod Pi-Hachirot naprzeciw Baal-Sefon.14,10 A gdy się zbliżył faraon, Izraelici podnieœli oczy, a ujrzawszy, że Egipcjanie cišgnš za nimi, ogromnie się przerazili. Izraelici podnieœli głoœne wołanie do Pana. 14,11 Rzekli do Mojżesza: Czyż brakowało grobów w Egipcie, że nas tu przyprowadziłeœ, abyœmy pomarli na pustyni? Cóż za usługę wyœwiadczyłeœ namprzez to, że wyprowadziłeœ nas z Egiptu? 14,12 Czyż nie mówiliœmy ci wyraŸnie w Egipcie: Zostaw nas w spokoju, chcemy służyć Egipcjanom. Lepiej bowiem nam byłosłużyć im, niż umierać na tej pustyni. 14,13 Mojżesz odpowiedział ludowi: Nie bójcie się! Pozostańcie na swoim miejscu, azobaczycie zbawienie od Pana, jakie zgotujenam dzisiaj. Egipcjan, których widzicie teraz, nie będziecie już nigdy oglšdać. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żRP¨ cSř cT!cU&*ó cV8B214,14 Pan będzie walczył za was, a wy będziecie spokojni. 14,15 Pan rzekł do Mojżesza: Czemu głoœnowołasz do Mnie? Powiedz Izraelitom, niech ruszajš w drogę. 14,16 Ty zaœ podnieœ swš laskę i wycišgnij rękę nad morze i rozdziel je na dwoje, a wejdš Izraelici w œrodek na suchš ziemię. 14,17 Ja natomiast uczynię upartymi serca Egipcjan, że pójdš za nimi. Wtedy okażę mojš potęgę wobec faraona, całego wojskajego, rydwanów i wszystkich jego jeŸdŸców. 14,18 A gdy okażę mojš potęgę wobec faraona, jego rydwanów i jeŸdŸców, wtedypoznajš Egipcjanie, że ja jestem Pan. 14,19 Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajšł ich tyły, 14,20 stajšc między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim. I tam był obłok ciemnoœciš, tu zaœ oœwiecał noc. I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całš noc.14,21 Mojżesz wycišgnšł rękę nad morze, a Pan cofnšł wody gwałtownym wiatrem wschodnim, który wiał przez całš noc, i uczynił morze suchš ziemiš. Wody się rozstšpiły, 14,22 a Izraelici szli przez œrodek morza po suchej ziemi, majšc mur z wód po prawej i po lewej stronie. 14,23 Egipcjanie œcigali ich. Wszystkie koniefaraona, jego rydwany i jeŸdŸcy weszli za nimi w œrodek morza. 14,24 O œwicie spojrzał Pan ze słupa ognia i ze słupa obłoku na wojsko egipskie i zmusił je do ucieczki. 14,25 I zatrzymał koła ich rydwanów, tak że z wielkš trudnoœciš mogli się naprzód posuwać. Egipcjanie krzyknęli: Uciekajmy przed Izraelem, bo w jego obronie Pan walczy z Egipcjanami. 14,26 A Pan rzekł do Mojżesza: Wycišgnij rękę nad moze, aby wody zalały Egipcjan, ich rydwany i jeŸdŸców. 14,27 Wycišgnšł Mojżesz rękę nad morze, które o brzasku dnia wróciło na swoje miejsce. Egipcjanie uciekajšc biegli naprzeciw falom, i pogršżył ich Pan w œrodku morza. 14,28 Powracajšce fale zatopiły rydwany i jeŸdŸców całego wojska faraona, którzy weszli w morze, œcigajšc tamtych, nie ocalał z nich ani jeden. 14,29 Izraelici zaœ szli po suchym dnie morskim, majšc mur wodny po prawej i po lewej stronie. 14,30 W tym to dniu wybawił Pan Izraela z ršk Egipcjan. I widzieli Izraelici martwych Egipcjan na brzegu morza. 14,31 Gdy Izraelici widzieli wielkie dzieło, którego dokonał Pan wobec Egipcjan, ulękli się Pana i uwierzyli Jemu oraz Jego słudze Mojżeszowi. *15 15,01 Wtedy Mojżesz i Izraelici razem z nim œpiewali takš pieœń ku czci Pana: Będę œpiewał ku czci Pana, który wspaniale swš potęgę okazał, gdy konia i jeŸdŸca jego pogršżył w morzu. 15,02 Pan jest mojš mocš i Ÿródłem męstwa! Jemu zawdzięczam moje ocalenie. On Bogiem moim, uwielbiać Go będę, On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał. 15,03 Pan, mocarz wojny, Jahwe jest imię Jego. 15,04 Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko. Wyborowi jego wodzowie zginęli w Morzu Czerwonym. 15,05 Przepaœci ich ogarnęły, jak głaz runęli w głębinę. 15,06 Uwielbiona jest potęga prawicy Twej, Panie, Prawica Twa, o Panie, starła nieprzyjaciół. 15,07 Pełen potęgi zniszczyłeœ przeciwników Twoich, Twój gniew im okazałeœ, a spalił ich jak słomę. 15,08 Pod tchnieniem Twoich nozdrzy spiętrzyły się wody, żywioły płynne stanęły jak wały, w poœrodku morza zakrzepły przepaœci. 15,09 Mówił nieprzyjaciel: Będę œcigał, pochwycę, zdobycz podzielę, nasycę mš duszę, miecza dobędę, ręka moja ich zetrze. 15,10 Wionęło tchnienie Twoje i przykryło ich morze, zatonęli jak ołów poœród wód gwałtownych. 15,11 Któż jest poœród bogów równy Tobie, Panie, w blasku œwiętoœci, któż Ci jest podobny, straszliwy w czynach, cuda działajšcy! 15,12 Prawicę swš wycišgnšłeœ i pożarła ich ziemia. 15,13 Wiodłeœ Twš łaskš lud oswobodzony, przeprowadziłeœ go Twš mocš w œwięte Twe mieszkanie. 15,14 Wieœć tę narody przyjęły ze drżeniem, padł strach na mieszkańców filistyńskiej ziemi. 15,15 Przerazili się wtedy ksišżęta Edomu, wodzów Moabu ogarnęła bojaŸń, truchlejš z trwogi wszyscy mieszkańcy Kanaanu. 15,16 Strach i przerażenie owładnęły nimi. Wobec siły ramienia Twego stali się jak kamień, aż przejdzie lud Twój, o Panie, aż przejdzie lud, któryœ sobie nabył. 15,17 Wprowadziłeœ ich i osadziłeœ na górze twego dziedzictwa, w miejscu, które uczyniłeœ swym mieszkaniem, w œwištyni, którš założyły Twoje ręce, Panie. 15,18 Pan jest królem na zawsze, na wieki! 15,19 Gdy weszły w morze konie faraona zrydwanami i jeŸdŸcami, Pan przywiódł na nich z powrotem fale morskie, synowie zaœIzraela przeszli suchš nogš morze. 15,20 Miriam prorokini, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za niš w plšsach i uderzały w bębenki. 15,21 A Miriam przyœpiewywała im: œpiewajmy pieœń chwały na czeœć Pana, bo swš potęgę okazał, gdy konie i jeŸdŸców ich pogršżył w morzu. 15,22 Mojżesz polecił Izraelitom wyruszyć od Morza Czerwonego, i szli w kierunku pustyni Szur. Szli trzy dni przez pustynię, anie znaleŸli wody. 15,23 I przybyli potem do miejscowoœci Mara, i nie mogli pić wód, gdyż były gorzkie; przeto nadano temu miejscu nazwęMara. 15,24 Szemrał lud przeciw Mojżeszowi i mówił: Cóż będziemy pili? 15,25 Mojżesz wołał do Pana, a Pan wskazał mu drewno. Wrzucił on je do wody, i stały się wody słodkie. Tam Pan ustanowił dla niego prawa i rozporzšdzeniaitam go doœwiadczał. 15,26 I powiedział: Jeœli wiernie będziesz słuchał głosu Pana, twego Boga, i będzieszwykonywał to, co jest słuszne w Jego oczach; jeœli będziesz dawał posłuch Jego przykazaniom i strzegł wszystkich Jego praw, to nie ukarzę cię żadnš z tych plag, jakie zesłałem na Egipt, bo Ja, Pan, 15,27 Potem przybyli do Elim, gdzie było dwanaœcie Ÿródeł i siedemdziesišt palm. Tutaj to rozbili namioty nad wodš. *16 16,01 Następnie wyruszyli z Elim. Przybyło zaœ całe zgromadzenie Izraelitów na pustynię Sin, położonš między Elim a Synajem, piętnastego dnia drugiego miesišcaod ich wyjœcia z ziemi egipskiej. 16,02 I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi. 16,03 Izraelici mówili im: Obyœmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzieœmy zasiadali przed garnkami mięsa i jadali chleb do sytoœci! Wyprowadziliœcie nas na tępustynię, aby głodem umorzyć całš tę rzeszę. 16,04 Pan powiedział wówczas do Mojżesza: Oto zeœlę wam chleb z nieba, na kształt deszczu. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doœwiadczyć, czy pójdš za moimi rozkazamiczy też nie. 16,05 Lecz w dniu szóstym zrobiš zapas tego, co przyniosš, a będzie to podwójna iloœć tego, co będš zbierać codziennie. 16,06 Mojżesz i Aaron powiedzieli do społecznoœci Izraelitów: Tego wieczora ujrzycie, że to Pan wyprowadził was z ziemi egipskiej. 16,07 A rano ujrzycie chwałę Pana, gdyż usłyszał On, że szemrzecie przeciw Panu. Czymże my jesteœmy, że szemrzecie przeciw nam? 16,08 Mojżesz powiedział: Wieczorem Pan da wam mięso do jedzenia, a rano chleb do sytoœci, bo słyszał Pan szemranie wasze przeciw Niemu. Czymże bowiem my jesteœmy? Nie szemraliœcie przeciwko nam,ale przeciw Panu! 16,09 Mojżesz rzekł do Aarona: Powiedz całemu zgromadzeniu Izraelitów: Zbliżcie się do Pana, gdyż słyszał wasze szemrania. 16,10 W czasie przemowy Aarona do całegozgromadzenia Izraelitów spojrzeli ku pustyni i ukazała się im w obłoku chwała Pana. 16,11 I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowami: 16,12 Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: O zmierzchu będziecie jeœć mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszymBogiem. 16,13 Rzeczywiœcie wieczorem przyleciały przepiórki i pokryły obóz, a nazajutrz ranowarstwa rosy leżała dokoła obozu. 16,14 Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coœ drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi. 16,15 Na widok tego Izraelici pytali się wzajemnie: Co to jest? - gdyż nie wiedzieli, co to było. Wtedy powiedział do nich Mojżesz: To jest chleb, który daje wam Panna pokarm. 16,16 To zaœ nakazał wam Pan: Każdy z was zbierze dla siebie według swej potrzeby, omer na głowę. Każdy z was przyniesie według liczby osób, które należšdo jego namiotu. 16,17 Izraelici uczynili tak i zebrali jedni dużo, drudzy mało. 16,18 Gdy mierzyli swój zbiór omerem, to ten, który zebrał wiele, nie miał nic zbywajšcego, kto zaœ za mało zebrał, nie miał żadnego braku - - każdy zebrał według swych potrzeb. 16,19 Następnie Mojżesz powiedział do nich: Niechaj nikt nie pozostawia nic z tego do następnego rana. 16,20 Niektórzy nie posłuchali Mojżesza i pozostawili trochę na następne rano. Jednaktworzyły się robaki i nastšpiło gnicie. I rozgniewał się na nich Mojżesz. 16,21 Zbierali to każdego rana, każdy według swych potrzeb. Lecz gdy słońce goręcej przygrzewało, topniało. 16,22 W szóstym zaœ dniu zbierali podwójnšiloœć pożywienia, dwa omery na każdego. I przybyli wszyscy przełożeni zgromadzenia,idonieœli to Mojżeszowi. 16,23 A on rzekł do nich: Oto, co Pan chciałwam powiedzieć: Dniem œwiętym spoczynku,szabatem poœwięconym dla Pana, jest dzieńjutrzejszy. Upieczcie, co chcecie upiec, i ugotujcie, co chcecie ugotować. Wszystko zaœ, co wam zbywa, odłóżcie na dzień następny. 16,24 I odłożyli na następny dzień według nakazu Mojżesza. nie nastšpiło gnicie, ani też nie tworzyły się tam robaki. 16,25 Mojżesz powiedział: Jedzcie to dzisiaj, albowiem dzisiaj jest szabat ku czciPana! Dzisiaj nie znajdziecie tego na polu. 16,26 Przez szeœć dni możecie zbierać, jednak w dniu siódmym jest szabat i nie będzie nic tego dnia. 16,27 Niektórzy z ludu wyszli siódmego dnia, aby zbierać, ale nic nie znaleŸli. 16,28 Wówczas Pan powiedział do Mojżesza: Jakże długo jeszcze będziecie się wzbraniali zachowywać moje nakazy i moje prawa? 16,29 Patrzcie! Pan nakazał wam szabat i dlatego w szóstym dniu dał wam pokarm nadwa dni. Każdy przeto z was pozostanie w domu! W dniu siódmym żaden z was niech nie opuszcza swego miejsca zamieszkania. 16,30 I stosownie do tego lud obchodził dnia siódmego szabat. 16,31 Dom Izraela nadał temu pokarmowi nazwę manna. Była ona biała jak ziarno kolendra i miała smak placka z miodem. 16,32 Mojżesz rzekł: Oto, co nakazał Pan: Napełnijcie omer i przechowajcie go dla waszych póŸniejszych pokoleń, aby ujrzeli pokarm, którym żywiłem was na pustyni powyprowadzeniu z ziemi egipskiej. 16,33 Mojżesz rzekł do Aarona: WeŸ naczynie i napełnij je omerem manny, i złóż jš przed Panem, aby przechować jš dla waszych póŸniejszych pokoleń. 16,34 Aaron położył je przed œwiadectwem, aby przechować - jak to Pan nakazał Mojżeszowi. 16,35 Izraelici jedli mannę przez czterdzieœci lat, aż przybyli do ziemi zamieszkałej. Jedli mannę, aż przybyli do granic ziemi Kanaan. 16,36 Omer zaœ jest dziesištš częœciš efy. *17 17,01 Całe zgromadzenie Izraelitów wyruszyło na rozkaz Pana z pustyni Sin, aby przebyć dalsze etapy. Potem rozbili obóz w Refidim, gdzie lud nie miał wody do picia. 17,02 I kłócił się lud z Mojżeszem mówišc:Daj nam wody do picia! Mojżesz odpowiedział im: Czemu kłócicie się ze mnš? I czemu wystawiacie Pana na próbę? 17,03 Ale lud pragnšł tam wody i dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: Czy po to wyprowadziłeœ nas z Egiptu, aby nas,nasze dzieci i nasze bydło wydać na œmierćz pragnienia? 17,04 Mojżesz wołał wtedy do Pana i mówił: Co mam uczynić z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienujš mnie! 17,05 Pan odpowiedział Mojżeszowi: WyjdŸ przed lud i weŸ kilku ze starszych Izraela ze sobš. WeŸ w rękę laskę, którš uderzyłeœ Nil, i idŸ. 17,06 Oto Ja stanę przed tobš na skale, na Horebie. Uderzysz w skałę, a wypłynie z niej woda, i lud zaspokoi swe pragnienie. Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej. 17,07 I nazwał to miejsce Massa i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się Izraelici i wystawiali Pana na próbę, mówišc: Czy też Pan jest rzeczywiœcie wœród nas, czy nie? 17,08 Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. 17,09 Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laskš Boga w ręku. 17,10 Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. 17,11 Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę.Gdy zaœ ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. 17,12 Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięlikamień i położyli pod niego, i usiadł na nim.Aaron zaœ i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. 17,13 I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. 17,14 Pan powiedział wtedy do Mojżesza: Zapisz to na pamištkę w księgę i wyryj to w pamięci Jozuego, że zgładzę zupełnie pamięć o Amalekicie pod niebem. 17,15 Potem Mojżesz zbudował ołtarz, który nazwał Pan-Nissi, 17,16 gdyż mówił: Ponieważ podniósł rękę na tron Pana, dlatego trwa wojna Pana z Amalekitš z pokolenia w pokolenie. *18 18,01 Teœć Mojżesza, kapłan madianicki Jetro, usłyszał opowiadanie o tym wszystkim, co Bóg uczynił dla Mojżesza i dla Izraela, jego ludu, że Pan wyprowadził Izraelitów z Egiptu. 18,02 Wówczas Jetro, teœć Mojżesza, wzišł żonę Mojżesza Seforę, którš ten odesłał, 18,03 i dwóch jej synów. Jeden z nich miał imię Gerszom, bo powiedział Mojżesz: Jestem cudzoziemcem w obcej ziemi. 18,04 Drugi zaœ miał imię Eliezer, gdyż: Bótg mojego ojca był dla mnie pomocš i wyratował mię od miecza faraona. 18,05 Jetro, teœć Mojżesza, przyszedł z synami jego i żonš do Mojżesza na pustynię, gdzie obozował wówczas pod górš Bożš. 18,06 I polecił donieœć Mojżeszowi: Ja Jetro, twój teœć, zdšżam do ciebie z żonš twojš i z obu twoimi synami. 18,07 Wyszedł Mojżesz naprzeciw teœcia, oddał mu pokłon i ucałował go. Potem wypytywali się wzajemnie o powodzenie i udali się do obozu. 18,08 Mojżesz opowiedział swemu teœciowi wszystko, co Pan uczynił faraonowi i Egipcjanom przez wzglšd na Izraela, oraz owszystkich trudach, jakie ponieœli w czasie podróży, i jak Pan ich uwolnił. 18,09 I cieszył się Jetro ze wszystkiego dobra, jakie Pan wyœwiadczył Izraelowi, gdy go uwolnił z ršk Egipcjan. 18,10 I powiedział Jetro: Niech będzie uwielbiony Pan, który was uwolnił z ršk Egipcjan i z ršk faraona, On, który uwolnił lud z ršk Egipcjan. 18,11 Teraz wyznaję, że Pan jest większy niż wszyscy inni bogowie, gdyż w ten sposób ukarał tych, co się nimi pysznili. 18,12 Następnie Jetro, teœć Mojżesza, złożył Bogu całopalenia i ofiary biesiadne. Aaron i wszyscy starsi z Izraela przyszli i brali udział z teœciem Mojżesza w uczcie przed Bogiem. 18,13 Nazajutrz zasiadł Mojżesz, aby sšdzić lud. I stał tłum przed Mojżeszem odrana do wieczora. 18,14 Gdy teœć Mojżesza widział te wszystkie jego zajęcia z ludem, powiedział do niego: Czemu ty sam się zajmujesz sprawami ludu? Dlaczego sam zasiadasz na sšd, a cały lud musi stać przed tobš od rana do wieczora? 18,15 Mojżesz odpowiedział swemu teœciowi: Lud przychodzi do mnie, aby się poradzić Boga. 18,16 Jeœli majš spór, to przychodzš do mnie i ja rozstrzygam pomiędzy stronami, oznajmiam prawa i przepisy Boże. 18,17 Wtedy teœć Mojżesza powiedział do niego: Nie jest dobre to, co czynisz. 18,18 Zamęczysz siebie i lud, który przy tobie stoi, gdyż taka praca jest dla ciebie za ciężka, i sam jej nie możesz podołać. 18,19 Teraz posłuchaj rady, jakšci daję, a Bóg niechaj będzie z tobš: Sam bšdŸ przedstawicielem swego ludu przed Bogiem iprzedstawiaj Bogu jego sprawy. 18,20 Pouczaj lud dokładnie o przepisach i prawach, i pouczaj go o drodze, jakš winien chodzić, i o uczynkach, jakie winien spełniać. 18,21 A wyszukaj sobie z całego ludu dzielnych, bojšcych się Boga i nieprzekupnych mężów, którzy się brzydzš niesprawiedliwym zyskiem, i ustanów ich przełożonymi już to nad tysišcem, już to nad setkš, już to nad pięćdziesištkš i nad dziesištkš, 18,22 aby mogli sšdzić lud w każdym czasie.Ważniejsze sprawy winni tobie przedkładać, sprawy jednak mniejszej waginie będziecie już nigdy oglšdać. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żWP:cXŠë cYuFcZť*Á c[|8ń3sami winni załatwiać. Odcišżysz się w ten sposób, gdyż z tobš poniosš ciężar. 18,23 Jeœli tak uczynisz, a Bóg cię do tego skłoni, podołasz, a także lud ten zadowolony powróci do siebie. 18,24 Mojżesz usłuchał rady swego teœcia i uczynił wszystko, co mu powiedział. 18,25 Wybrał sobie Mojżesz z całego Izraela mężów dzielnych i ustanowił ich kierownikami ludu, przełożonymi nad tysišcem, nad stoma, nad pięćdziesięcioma inad dziesięcioma, 18,26 aby wyroki wydawali ludowi w każdym czasie, a tylko ważniejsze sprawy przedkładali Mojżeszowi, wszystkie lżejszenatomiast sami rozstrzygali. 18,27 Następnie Mojżesz odprawił teœcia, który udał się do swego kraju. *19 19,01 Było to w trzecim miesišcu od wyjœcia Izraelitów z Egiptu; w tym dniu przybyli oni na pustynię Synaj. 19,02 Wyruszyli z Refidim, a po przybyciu na pustynię Synaj rozbili obóz na pustyni. Izrael obozował tam naprzeciw góry. 19,03 Mojżesz wstšpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: 19,04 Wyœcie widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. 19,05 Teraz jeœli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególnš mojš własnoœciš poœród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. 19,06 Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem œwiętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom. 19,07 Mojżesz powrócił i zwołał starszychludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pannakazał. 19,08 Wtedy cały lud jednogłoœnie powiedział: Uczynimy wszystko, co Pan nakazał. Mojżesz przekazał Panu słowa ludu. 19,09 Pan rzekł do Mojżesza: Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby ludsłyszał, gdy będę rozmawiał z tobš, i uwierzył tobie na zawsze. A Mojżesz oznajmił Panu słowa ludu. 19,10 Pan powiedział do Mojżesza: IdŸ do ludu i każ im się przygotować na œwięto dziœ i jutro. Niechaj wypiorš swoje szaty 19,11 i niech będš gotowi na trzeci dzień, bo dnia trzeciego zstšpi Pan na oczach całego ludu na górę Synaj. 19,12 Oznacz ludowi granice dokoła góry i powiedz mu: Strzeżcie się wstępować na górę i dotykać jej podnóża, gdyż kto by się dotknšł góry, będzie ukarany œmierciš. 19,13 Nie dotknie go ręka, lecz winien być ukamienowany lub przebity strzałš. Człowiek ani bydlę nie może być zachowaneprzy życiu. Gdy zaœ zagrzmi tršba, wtedy niech podejdš pod górę. 19,14 Wtedy Mojżesz zstšpił z góry i nakazał przygotować się ludowi. I wyprali swoje szaty. 19,15 PóŸniej powiedział ludowi: BšdŸcie gotowi za trzy dni i nie zbliżajcie się do kobiet. 19,16 Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górš i rozległ się głos potężnej tršby, tak że cały lud przebywajšcy w obozie drżał ze strachu. 19,17 Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. 19,18 Góra zaœ Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstšpił na niš w ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła. 19,19 Głos tršby się przecišgał i stawał się coraz donoœniejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wœród grzmotów. 19,20 Pan zstšpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry,a Mojżesz wstšpił. 19,21 Pan rzekł do Mojżesza: Zstšp na dół i upomnij lud surowo, aby się nie zbliżał doPana, chcšc Go zobaczyć, gdyż wielu z nich przypłaciłoby to życiem. 19,22 Także kapłani, którzy mogš kiedy indziej zbliżać się do Pana, niech się oczyszczš, aby ich Pan nie pobił. 19,23 Wtedy rzekł Mojżesz do Pana: Lud niebędzie œmiał poejœć do góry Synaj, gdyż zakazałeœ mu tego surowo, mówišc: Oznaczgranicę około góry i ogłoœ jš jako œwiętš. 19,24 Potem Pan powiedział do niego: IdŸ, zstšp na dół, a potem przyjdŸ ty i Aaron z tobš. Kapłani i lud nie mogš przejœć granicy, aby wstšpić do Pana, boby ich ukarał. 19,25 Mojżesz zszedł na dół do ludu i to mu oznajmił. *20 20,01 Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa:20,02 Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 20,03 Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! 20,04 Nie będziesz czynił żadnej rzeŸby aniżadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemiš! 20,05 Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, którykarze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzš. 20,06 Okazuję zaœ łaskę aż do tysišcznego pokolenia tym, którzy Mnie miłujš i przestrzegajš moich przykazań. 20,07 Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. 20,08 Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uœwięcić. 20,09 Szeœć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. 20,10 Dzień zaœ siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka poœród twych bram. 20,11 W szeœciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaœ dniu odpoczšł. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za œwięty. 20,12 Czcij ojca twego i matkę twojš, abyœ długo żył na ziemi, którš Pan, Bóg twój, datobie. 20,13 Nie będziesz zabijał. 20,14 Nie będziesz cudzołożył. 20,15 Nie będziesz kradł. 20,16 Nie będziesz mówił przeciw bliŸniemutwemu kłamstwa jako œwiadek. 20,17 Nie będziesz pożšdał domu bliŸniego twego. Nie będziesz pożšdał żony bliŸniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliŸniegotwego. 20,18 Wtedy cały lud, słyszšc grzmoty i błyskawice oraz głos tršby i widzšc górę dymišcš, przelškł się i drżał, i stał z daleka. 20,19 I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami,a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie przemawia do nas, abyœmy nie pomarli! 20,20 Mojżesz rzekł do ludu: Nie bójcie się!Bóg przybył po to, aby was doœwiadczyć i pobudzić do bojaŸni przed sobš, żebyœcie nie grzeszyli. 20,21 Lud stał cišgle z daleka, a Mojżesz zbliżył się do ciemnego obłoku, w którym był Bóg. 20,22 Rzekł nadto Pan do Mojżesza: Tak powiesz Izraelitom: Wy sami widzieliœcie, że z nieba do was przemawiałem. 20,23 Nie będziecie sporzšdzać obok Mnie bożków ze srebra ani bożków ze złota nie będziecie sobie czynić. 20,24 Uczynisz Mi ołtarz z ziemi i będziesz składał na nim twoje całopalenia, twoje ofiary biesiadne z twojej trzody i z bydła na każdym miejscu, gdzie każę ci wspominać moje imię. Przyjdę do ciebie i będę ci błogosławił. 20,25 A jeœli uczynisz Mi ołtarz z kamieni, to nie buduj go z kamieni ciosowych, bo zbezczeœcisz go, gdy przyłożysz do niego swoje dłuto. 20,26 Nie będziesz wstępował po stopniachdo mojego ołtarza, żeby się nie odkryła nagoœć twoja. *21 21,01 Te sš prawa, które im przedstawisz. 21,02 Jeœli kupisz niewolnika - Hebrajczyka,będzie ci służył szeœć lat, w siódmym rokuzwolnisz go bez wykupu. 21,03 Jeœli przyszedł sam, odejdzie sam, ajeœli miał żonę, odejdzie z żonš. 21,04 Lecz jeœli jego pan dał mu żonę, która zrodziła mu synów i córki, żona jak idzieci będš należeć do pana, a on odejdzie sam. 21,05 A jeœliby niewolnik oœwiadczył wyraŸnie: Miłuję mojego pana, mojš żonę i moje dzieci i nie chcę odejœć wolny, 21,06 wówczas zaprowadzi go pan przed Boga i zawiedzie do drzwi albo do bramy, i przekłuje mu pan jego ucho szydłem, i będzie niewolnikiem jego na zawsze. 21,07 Jeœliby ktoœ sprzedał swš córkę w niewolę jako niewolnicę, nie odejdzie ona, jak odchodzš niewolnicy. 21,08 A jeœliby nie spodobała się panu, który przeznaczył jš dla siebie, niech pozwoli jš wykupić. Ale nie może jej sprzedać obcemu narodowi, gdyż byłoby to oszustwem wobec niej. 21,09 Jeœli zaœ przeznaczył jš dla syna, to niech uczyni z niš, jak prawo nakazuje obejœć się z córkami. 21,10 Jeœli zaœ weŸmie sobie innš, nie możetamtej odmawiać pożywienia, odzieży i wspólnego mieszkania. 21,11 Jeœli nie spełni wobec niej tych trzech warunków, wówczas odejdzie ona wolna bez wykupu. 21,12 Jeœli kto tak uderzy kogoœ, że uderzony umrze, winien sam być œmierciš ukarany. 21,13 W tym jednak wypadku, gdy nie czyhał na niego, a tylko Bóg dopuœcił, że sam wpadł w ręce, wyznaczę ci miejsce, do którego będzie mógł uciekać zabójca. 21,14 Jeœli zaœ ktoœ posunšłby się do tego, że bliŸniego zabiłby podstępnie, oderwiesz go nawet od mego ołtarza, aby ukarać œmierciš. 21,15 Kto by uderzył swego ojca albo matkę, winien być ukarany œmierciš. 21,16 Kto by porwał człowieka i sprzedał go, albo znaleziono by go jeszcze w jego ręku, winien być ukarany œmierciš. 21,17 Kto by złorzeczył ojcu albo matce, winien być ukarany œmierciš. 21,18 Kto by w kłótni uderzył bliŸniego kamieniem albo pięœciš, ale go nie zabił, tylko zmusił do pozostania w łóżku, 21,19 to gdy ten wstanie i będzie o lasce chodził na dworze, ten, który go uderzył, będzie wolny i tylko mu wynagrodzi przerwę w pracy, i dołoży starań, żeby gowyleczyć. 21,20 Kto by pobił kijem swego niewolnika lub niewolnicę, tak iżby zmarli pod jego rękš, winien być surowo ukarany. 21,21 A jeœliby pozostali przy życiu jeden czy dwa dni, to nie będzie podlegał karze, gdyż sš jego własnoœciš. 21,22 Gdyby mężczyŸni bijšc się uderzyli kobietę brzemiennš powodujšc poronienie, ale bez jakiejkolwiek szkody, to winny zostanie ukarany grzywnš, jakš na nich nałoży mšż tej kobiety, i wypłaci jš za poœrednictwem sędziów polubownych. 21,23 Jeżeli zaœ ona poniesie jakšœ szkodę, wówczas on odda życie za życie, 21,24 oko za oko, zšb za zšb, rękę za rękę, nogę za nogę, 21,25 oparzenie za oparzenie, ranę za ranę, siniec za siniec. 21,26 Jeœliby ktoœ uderzył niewolnika lub niewolnicę w oko i spowodował jego utratę,winien za oko obdarzyć ich wolnoœciš. 21,27 Również gdyby wybił zšb niewolnikowiswemu lub niewolnicy, winien za zšb uczynić ich wolnymi. 21,28 Jeœliby wół pobódł mężczyznę lub kobietę tak, iż ponieœliby œmierć, wówczas wół musi być ukamienowany, lecz nie wolnospożyć jego mięsa, właœciciel zaœ wołu będzie wolny od kary. 21,29 Gdy jednak wół bódł i dawniej, i zwracano uwagę na to właœcicielowi, a on go nie pilnował, tak iż wół zabiłby mężczyznę lub kobietę, to nie tylko wół winien być ukamienowany, ale też i właœciciel jego winien ponieœć œmierć. 21,30 Gdyby zaœ nałożono mu zapłatę, to winien za swoje życie dać taki okup, jaki mu nałożš. 21,31 Jeœliby zaœ wół pobódł chłopca lub dziewczynę, to też winno się postšpić według takiego samego przepisu. 21,32 Gdyby zaœ wół zabódł niewolnika lub niewolnicę, jego właœciciel winien wypłacićich panu trzydzieœci syklów srebrnych, wółzaœ będzie ukamienowany. 21,33 Jeœliby ktoœ zostawił cysternę odkrytš albo jeœliby ktoœ wykopał cysternę,a nie przykrył jej, i wpadł tam wół lub osioł, 21,34 właœciciel cysterny winien dać właœcicielowi bydlęcia odszkodowanie w pienišdzach, a zwierzę będzie należało do niego. 21,35 Gdyby wół jednego właœciciela uderzył wołu innego właœciciela i zabiłby go, wówczas sprzedadzš żywego wołu i podzielš się zapłatš za niego, podzielš się też zabitym wołem. 21,36 Lecz gdyby było wiadomo, że wół tenbódł od dawna, a jego właœciciel go nie pilnował, wówczas odda on wołu za wołu, zabity zaœ wół będzie należał do niego. 21,37 Jeœliby ktoœ ukradł wołu lub owcę i zabiłby je lub sprzedał, wówczas zwróci pięć wołów za jednego wołu i cztery jagnięta za jednš owcę. *22 22,01 Gdyby pochwycił ktoœ złodzieja w czasie włamywania się w nocy i pobił go tak, iżby umarł, nie będzie winien krwi. 22,02 Ale gdyby to uczynił po wschodzie słońca, będzie winien krwi. Złodziej poniesie karę. Jeœli nic nie na, czym by zapłacił, to należy go sprzedać za takš samš sumę, jakš skradł. 22,03 Jeœli to, co ukradł, znajdzie się u niego żywe, czy to wół, czy osioł, czy owca, odda w podwójnej iloœci. 22,04 Jeœliby ktoœ wypasł pole lub winnicę iwypuœcił bydło, niszczšc cudze pole, wówczas wynagrodzi tym, co ma najlepszego na swoim polu i w swojej winnicy. 22,05 Jeœli powstanie ogień i ogarnie ciernie ogrodzenia, i spali stertę zboża albostojšce na pniu zboże, albo pole, wówczas ten, co wzniecił pożar, winien wynagrodzićszkody. 22,06 Jeœliby ktoœ dał drugiemu pienišdze lub przedmioty wartoœciowe na przechowanie i zostałoby to skradzione w domu tego człowieka, a złodziej zostanie wykryty, winien wypłacić dwukrotne odszkodowanie. 22,07 Jeœliby nie wykryto złodzieja, to wówczas stawi się właœciciel domu przed Bogiem i przysięgnie, że nie wycišgnšł ręki po dobro drugiego. 22,08 We wszelkiej sprawie poszkodowania dotyczšcego wołu, osła, owcy, odzieży, jakiejkolwiek zguby, o której ktoœ powie, że to jego własnoœć, sprawa obydwu winnabyć przedłożona Bogu, a którego Bóg uzna winnym, ten zwróci drugiemu w podwójnej iloœci. 22,09 Jeœliby ktoœ powierzył drugiemu pieczę nad osłem, wołem, owcš lub nad jakimkolwiek innym zwierzęciem, a ono padło lub okaleczyło się, lub zostało uprowadzone, a nie ma na to œwiadka, 22,10 to sprawę między obiema stronami rozstrzygnie przysięga na Pana, że przechowujšcy nie wycišgnšł ręki po dobrodrugiego, i właœciciel przyjmie, co pozostało, a tamten nie będzie płacił odszkodowania. 22,11 Jeœli zaœ to zostało skradzione, zapłaci właœcicielowi. 22,12 Jeœli owo bydlę zostało rozszarpane przez jakieœ dzikie zwierzę, to przyniesie je jako dowód i nie musi uiszczać odszkodowania za rozszarpane. 22,13 Gdyby ktoœ wynajšł od drugiego zwierzę, a ono się okaleczyło lub padło w nieobecnoœci właœciciela, winien uiœcić odszkodowanie. 22,14 Gdy jednak stało się to w obecnoœci właœciciela, to nie będzie dawał odszkodowania w tym wypadku, gdy zwierzę było wynajęte, bo dał cenę wynajmu. 22,15 Jeœli ktoœ uwiódł dziewicę jeszcze nie zaręczonš i obcował z niš, uiœci rodzinie opłatę składanš przy zaœlubinach iweŸmie jš za żonę. 22,16 Jeœliby się ojciec nie zgodził mu jej oddać, wówczas winien zapłacić tyle, ile wynosi opłata składana przy zaœlubinach dziewic. 22,17 Nie pozwolisz żyć czarownicy. 22,18 Ktokolwiek by obcował ze zwierzęciem, winien być ukarany œmierciš. 22,19 Ktokolwiek by składał ofiary innym bogom poza samym Panem, podlega klštwie. 22,20 Nie będziesz gnębił i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliœcie cudzoziemcami w ziemi egipskiej. 22,21 Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. 22,22 Jeœlibyœ ich skrzywdził i będš Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, 22,23 zapali się gniew mój, i wygubię was mieczem i żony wasze będš wdowami, a dzieci wasze sierotami. 22,24 Jeœli pożyczysz pienišdze ubogiemu z mojego ludu, żyjšcemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie karzesz mu płacić odsetek. 22,25 Jeœli weŸmiesz w zastaw płaszcz twego bliŸniego, winieneœ mu go oddać przed zachodem słońca, 22,26 bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeœliby się on żalił przede Mnš, usłyszę go, bo jestem litoœciwy. 22,27 Nie będziesz bluŸnił Bogu i nie będziesz złorzeczył temu, który rzšdzi twoim ludem. 22,28 Nie będziesz się ocišgał z ofiarš z obfitoœci zbiorów i soku wyciskanego w tłoczni. I oddasz Mi twego pierworodnego syna. 22,29 To samo uczynisz z pierworodnym z bydła i trzody. Przez siedem dni będzie przy matce swojej, a dnia ósmego oddasz je Mnie. 22,30 Będziecie dla Mnie ludŸmi œwiętymi. Nie będziecie spożywać mięsa zwierzęcia rozszarpanego przez dzikie zwierzęta, ale je rzucicie psom. *23 23,01 Nie będziesz rozgłaszał fałszywych wieœci i nie dołożysz ręki, ażeby z niesprawiedliwymi ludŸmi œwiadczyć na korzyœć bezprawia. 23,02 Nie łšcz się z wielkim tłumem, aby wyrzšdzić zło. A zeznajšc w sšdzie, nie stawaj po stronie tłumu, aby przechylić wyrok. 23,03 A także w procesie nie miej względówdla bogatych. 23,04 Jeœli spotkasz wołu twego wroga nigdy oglšdać. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż\P× c]'Ą c^Č÷ c_ż)ˇ c`v7î8albo jego osła błškajšcego się, odprowadŸ je do niego. 23,05 Jeœli ujrzysz, że osioł twego wroga upadł pod swoim ciężarem, nie ominiesz, ale razem z nim przyjdziesz mu z pomocš. 23,06 Nie pozwolisz wydać przewrotnego wyroku na ubogiego, który się zwraca do ciebie w swym procesie. 23,07 Oddalisz sprawę kłamliwš i nie wydasz wyroku œmierci na niewinnego i sprawiedliwego, bo Ja nie uniewinnię nieprawego. 23,08 Nie będziesz przyjmował podarków, ponieważ podarki zaœlepiajš dobrze widzšcych i sš zgubš spraw słusznych. 23,09 Nie będziesz uciskał cudzoziemców, gdyż znacie życie cudzoziemców, bo sami byliœcie cudzoziemcami w Egipcie. 23,10 Przez szeœć lat będziesz obsiewał ziemię i zbierał jej płody, 23,11 a siódmego pozwolisz jej leżeć odłogiem i nie dokonasz zbioru, aby mogli jeœć ubodzy z twego ludu, a resztę zjedzš dzikie zwierzęta. Tak też postšpisz z twojš winnicš i z twoim ogrodem oliwnym. 23,12 Szeœć dni będziesz pracował, a dnia siódmego zaprzestaniesz pracy, aby odpoczęły twój wół i osioł i odetchnęli syntwojej niewolnicy i cudzoziemiec. 23,13 Przestrzegajcie wszystkiego, co wampowiedziałem, a imienia bogów obcych nie wymieniajcie, by nikt nie słyszał ich z ust waszych. 23,14 Trzy uroczyste œwięta będziesz dla Mnie obchodził w każdym roku. 23,15 Obchodzšc œwięto Przaœników będziesz jadł, jak ci to nakazałem, przez siedem dni chleb z niekwaszonej mški, w oznaczonym dniu miesišca Abib, gdyż w tymmiesišcu wyszedłeœ z Egiptu. I nie powinniœcie pokazywać się przede Mnš z próżnymi rękami. 23,16 I œwięto Żniw pierwszych twoich zbiorów z tego, co posiałeœ na roli, oraz œwięto Zbiorów na końcu roku, gdy zbierzesz z pola twój plon. 23,17 Trzy razy w roku zjawić się winien każdy twój mężczyzna przed Panem, Bogiemswoim. 23,18 Nie będziesz składał krwi mojej ofiary z chlebem kwaszonym i nie będziesz przechowywał do rana tłuszczu mojej œwištecznej ofiary. 23,19 Przyniesiesz do domu Boga twego, Pana, pierwociny z płodów ziemi. I nie będziesz gotował koŸlęcia w mleku jego matki. 23,20 Oto Ja posyłam anioła przed tobš, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. 23,21 Szanuj go i bšdŸ uważny na jego słowa. Nie sprzeciwiaj się mu w niczym, gdyż nie przebaczy waszych przewinień, boimię moje jest w nim. 23,22 Jeœli będziesz wiernie słuchał jego głosu i wykonywał to wszystko, co ci polecam, będę nieprzyjacielem twoich nieprzyjaciół i będę odnosił się wrogo do odnoszšcych się tak do ciebie. 23,23 Mój anioł poprzedzi cię i zaprowadzi do Amoryty, Chetyty, Peryzzyty, Kananejczyka, Chiwwity, Jebusyty, a Ja ich wygładzę. 23,24 Nie będziesz oddawał pokłonu ich bogom i nie będziesz ich czcił. Nie będzieszpostępował według ich postępków, lecz zburzysz zupełnie i bezlitoœnie połamiesz wkawałki ich stele. 23,25 Będziecie oddawać czeœć Panu, Bogu waszemu, gdyż pobłogosławi twój chleb i twojš wodę. Oddalę od ciebie wszelkš chorobę. 23,26 Żadna kobieta w twoim kraju nie będzie miała przedwczesnego porodu i żadna nie będzie bezdzietna. Liczbę dni twojego życia uczynię pełnš. 23,27 Lęk wzbudzę przed tobš oraz przyprawię o przerażenie wszelki lud, do którego przyjdziesz. Sprawię, że będš uciekać przed tobš wszyscy twoi nieprzyjaciele. 23,28 Ja zaœ poœlę przed tobš szerszenie, które wypędzš Chiwwitę, Kananejczyka i Chetytę sprzed ciebie. 23,29 Nie wypędzę go sprzed ciebie w jednym roku, aby kraj nie stał się pustkowiem i nie rozmnożył się w nim dzikizwierz na twojš szkodę. 23,30 Będę ich wypędzał sprzed ciebie stopniowo, aż się rozroœniesz i będziesz mógł objšć kraj w posiadanie. 23,31 Ustanowię granice twego kraju od Morza Czerwonego do morza filistyńskiego,od pustyni aż do Rzeki. Oddam w ręce wasze mieszkańców tego kraju, a ty ich przepędzisz spoœród was. 23,32 Nie będziesz zawierał przymierza z nimi ani z ich bogami. 23,33 Nie mogš mieszkać w twoim kraju, gdyż przywiedliby cię do grzechu przeciw Mnie. Mógłbyœ oddawać czeœć ich bogom, co byłoby dla ciebie zgubš. *24 24,01 I rzekł Pan do Mojżesza: Wstšp do Pana, ty, Aaron, Nadab, Abihu i siedemdziesięciu ze starszych Izraela i oddajcie pokłon z daleka. 24,02 Mojżesz sam zbliży się do Pana, lecz oni się nie zbliżš i lud nie wstšpi z nim. 24,03 Wrócił Mojżesz i obwieœcił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego zlecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłoœnie: Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy. 24,04 Spisał więc Mojżesz wszystkie słowaPana. Nazajutrz wczeœnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaœcie stel, stosownie do liczby dwunastu pokoleń Izraela. 24,05 Potem polecił młodzieńcom izraelskim złożyć Panu ofiarę całopalnš i ofiarę biesiadnš z cielców. 24,06 Mojżesz zaœ wzišł połowę krwi i wylał jš do czar, a drugš połowš krwi skropił ołtarz. 24,07 Wtedy wzišł Księgę Przymierza i czytał jš głoœno ludowi. I oœwiadczyli: Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni. 24,08 Mojżesz wzišł krew i pokropił niš lud, mówišc: Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów. 24,09 Wstšpił Mojżesz wraz z Aaronem, Nadabem, Abihu i siedemdziesięciu starszymi Izraela. 24,10 Ujrzeli Boga Izraela, a pod Jego stopami jakby jakieœ dzieło z szafirowych kamieni, œwiecšcych jak samo niebo. 24,11 Na wybranych Izraelitów nie podniósł On swej ręki, mogli przeto patrzećna Boga. Potem jedli i pili. 24,12 Pan rzekł do Mojżesza: Wstšp do Mnie na górę i pozostań tam, a dam ci tablice kamienne, Prawo i przykazania, które napisałem, aby ich pouczyć. 24,13 Wstał więc Mojżesz i Jozue, jego pomocnik, i wstšpił Mojżesz na górę Bożš. 24,14 Powiedział zaœ tak do starszyzny: Pozostańcie tu, aż wrócimy do was. Oto macie Aarona i Chura. Kto miałby jakšœ sprawę do załatwienia, może się zwrócić do nich. 24,15 Gdy zaœ Mojżesz wstšpił na górę, obłok jš zakrył. 24,16 Chwała Pana spoczęła na górze Synaj, i okrywał jš obłok przez szeœć dni. W siódmym dniu Pan przywołał Mojżesza z poœrodka obłoku. 24,17 A wyglšd chwały Pana w oczach Izraelitów był jak ogień pożerajšcy na szczycie góry. 24,18 Mojżesz wszedł w œrodek obłoku i wstšpił na górę. I pozostał Mojżesz na górze przez czterdzieœci dni i przez czterdzieœci nocy. *25 25,01 Pan tak przemówił do Mojżesza: 25,02 Powiedz Izraelitom, aby zebrali dla Mnie daninę. Od każdego człowieka, któregoskłoni do tego serce, przyjmijcie dla mnie daninę. 25,03 Macie zaœ przygotować dla Mnie jako daninę: złoto, srebro i bršz, 25,04 purpurę fioletowš i czerwonš, karmazyn, bisior i sierœć koziš; 25,05 baranie skóry barwione na czerwono i skóry z delfinów oraz drzewo akacjowe; 25,06 oliwę do œwiecznika, wonnoœci do wyrobu oleju namaszczania i pachnšcych kadzideł; 25,07 kamienie onyksowe i inne drogie kamienie dla ozdobienia efodu i pektorału. 25,08 I uczyniš Mi œwięty przybytek, abym mógł zamieszkać poœród was. 25,09 Budowę zaœ przybytku i wykonanie wszelkich jego sprzętów przeprowadzicie dokładnie według tego, co ci ukażę. 25,10 I uczyniš arkę z drzewa akacjowego;jej długoœć będzie wynosiła dwa i pół łokcia; jej wysokoœć półtora łokcia i jej szerokoœć półtora łokcia. 25,11 I pokryjesz jš szczerym złotem wewnštrz i zewnštrz, i uczynisz na niej dokoła złote wieńce. 25,12 Odlejesz do niej cztery pierœcienie zezłta i przymocujesz je do czterech jej krawędzi: dwa pierœcienie do jednego jej boku i dwa do drugiego jej boku. 25,13 Rozkażesz zrobić dršżki z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. 25,14 I włożysz dršżki te do pierœcieni po obu bokach arki celem przenoszenia jej. 25,15 Dršżki pozostanš w pierœcieniach arkii nie będš z nich wyjmowane. 25,16 I włożysz do arki œwiadectwo, któredam tobie. 25,17 I uczynisz przebłagalnię ze szczerego złota: długoœć jej wynosić będzie dwa i pół łokcia, szerokoœć zaœ półtora łokcia; 25,18 dwa też cheruby wykujesz ze złota. Uczynisz zaœ je na obu końcach przebłagalni. 25,19 Jednego cheruba uczynisz na jednym końcu, a drugiego cheruba na drugim końcuprzebłagalni. Uczynisz cheruby na końcach górnych. 25,20 Cheruby będš miały rozpostarte skrzydła ku górze i zakrywać będš swymi skrzydłami przebłagalnię, twarze zaœ będšmiały zwrócone jeden ku drugiemu. I ku przebłagalni będš zwrócone twarze cherubów. 25,21 Umieœcisz przebłagalnię na wierzchu arki, w arce zaœ złożysz œwiadectwo, które dam tobie. 25,22 Tam będę się spotykał z tobš i sponad przebłagalni i spoœród cherubów, które sš ponad Arkš œwiadectwa, będę z tobš rozmawiał o wszystkich nakazach, które dam za twoim poœrednictwem Izraelitom. 25,23 Uczynisz też stół z drzewa akacjowego; jego długoœć będzie wynosić dwa łokcie, jego szerokoœć jeden łokieć, ajego wysokoœć półtora łokcia. 25,24 Pokryjesz go szczerym złotem i uczynisz dokoła wieniec złoty. 25,25 I uczynisz wokoło listwę na cztery palce szerokš i zrobisz wieniec złoty dokoła dla tej listwy. 25,26 Uczynisz następnie cztery pierœcienie złote i przyprawisz je do czterech końców, gdzie się znajdujš jego nogi. 25,27 Blisko listwy będš się znajdować cztery pierœcienie do włożenia w nie dršżków do przenoszenia stołu. 25,28 A zrobisz te dršżki z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. I będziesię przenosiło stół za ich pomocš. 25,29 Uczynisz także misy i czasze, dzbankii patery do składania ofiar płynnych. Uczynisz je ze szczerego złota. 25,30 Będziesz zawsze kładł na stole przede Mnš chleby pokładne. 25,31 Zrobisz też œwiecznik ze szczerego złota. Z tej samej bryły wykujesz œwiecznik wraz z jego podstawš i jego trzonem; jego kielichy, pški i kwiaty będš zjednej bryły. 25,32 Szeœć ramion będzie wychodzić z jegoboków; trzy ramiona œwiecznika z jednego jego boku i trzy ramiona œwiecznika z drugiego jego boku. 25,33 Trzy kielichy kształtu kwiatów migdałowych z pškami i kwiatami będš na jednym ramieniu, i trzy kielichy z pškami i kwiatami kształtu kwiatów migdałowych - na drugim ramieniu. Tak będzie na szeœciu ramionach wychodzšcych ze œwiecznika. 25,34 Na œwieczniku zaœ będš cztery kielichy kształtu kwiatów migdałowych z pškami i kwiatami. 25,35 A pšk jeden będzie pod dwoma wychodzšcymi z niego ramionami z jednej bryły i pšk jeden pod dwoma następnymi ramionami œwiecznika z jednej bryły. Tak niech będzie pod szeœcioma ramionami wychodzšcymi ze œwiecznika. 25,36 Pški te i ramiona będš wychodzić z samego œwiecznika i będš wykonane z jednej bryły szczerego złota. 25,37 I uczynisz siedem lamp, i ustawisz telampy w ten sposób, ażeby oœwiecały tę stronę, która jest przed nimi. 25,38 Szczypce też i naczynia do knotów uczynisz ze szczerego złota. 25,39 Z talentu szczerego złota należy wykonać œwiecznik i wszystkie przybory należšce do niego. 25,40 Uważaj zaœ pilnie, aby go wykonać według wzoru, jaki zobaczyłeœ na górze. *26 26,01 Uczynisz przybytek z dziesięciu tkanin: uczynisz go z kręconego bisioru, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu - z cherubami wykonanymi przezbiegłego tkacza. 26,02 Długoœć poszczególnej tkaniny winna wynosić dwadzieœcia osiem łokci, a szerokoœć poszczególnej tkaniny cztery łokcie; wszystkie zaœ tkaniny winny mieć jednakowe wymiary. 26,03 Pięć tkanin będzie powišzanych ze sobš - jedna z drugš, podobnie drugie pięć tkanin będzie powišzanych ze sobš jedna z drugš. 26,04 I przyszyjesz wstšżki z fioletowej purpury na brzegach jednej tkaniny, gdzie winna być spięta, i tak też uczynisz na brzegach ostatniej tkaniny, gdzie winna byćspięta. 26,05 Pięćdziesišt zaœ wstšżek przyszyjeszdo jednej tkaniny i pięćdziesišt wstšżek przyszyjesz do drugiej tkaniny w miejscu, w którym majš być spięte, tak żeby wstšżki były przyszyte naprzeciw siebie. 26,06 Ponadto przyszyjesz pięćdziesišt złotych kółek i zwišżesz tkaniny przy pomocy tych kółek, i przybytek będzie stanowił jednš całoœć. 26,07 Następnie uczynisz nakrycie przybytku z koziej sierœci, a uczynisz je z jedenastu mniejszych nakryć. 26,08 Długoœć jednego nakrycia będzie wynosiła trzydzieœci łokci, a szerokoœć jednego nakrycia cztery łokcie, i wszystkiejedenaœcie nakryć będš miały jednakowe wymiary. 26,09 Powišżesz ze sobš pięć nakryć osobno, a pozostałe szeœć osobno. Jednakże szóste nakrycie, które ma wisieć u wejœcia do przybytku, złożysz we dwoje.26,10 I przyszyjesz pięćdziesišt wstšżek na brzegach jednego nakrycia w miejscu, wktórym majš być spięte, i pięćdziesišt wstšżek na brzegach drugiego nakrycia w miejscu, w którym majš być spięte. 26,11 Ponadto przyszyjesz pięćdziesišt kółek z bršzu i nałożysz kółka na wstšżki,i w ten sposób zwišżesz nakrycia przybytkuze sobš, że utworzš jednš całoœć. 26,12 To zaœ, co zbywa z przykryć namiotu, mianowicie połowa przykrycia zbywajšca, będzie zwisać na tylnej stronie przybytku. 26,13 Z tego zaœ, co zbywa z długoœci przykryć, będzie zwisać jeden łokieć po obu stronach przybytku i tak będzie mu służyło za przykrycie. 26,14 Oprócz tego uczynisz nakrycie na namiot ze skór baranich, barwionych na czerwono, i w końcu nakrycie na wierzch ze skór delfinów. 26,15 Przygotujesz też deski na przybytek z drzewa akacjowego i ustawisz je pionowo. 26,16 Wysokoœć desek wynosić będzie dziesięć łokci, a szerokoœć jednej deski półtora łokcia. 26,17 Każda deska będzie miała dwa czopy osadzone jeden naprzeciw drugiego: tak zrobisz przy wszystkich deskach przybytku.26,18 I przygotujesz deski na przybytek: dwadzieœcia desek na œcianę południowš - po stronie prawej. 26,19 I czterdzieœci podstaw srebrnych sporzšdzisz, pod każdš deskę dwie podstawy na oba jej czopy. 26,20 I po drugiej stronie przybytku, na œcianę północnš, uczynisz dwadzieœcia desek. 26,21 A do nich czterdzieœci podstaw srebrnych; po dwie podstawy na każdš deskę. 26,22 A dla tylnej częœci przybytku sporzšdzisz szeœć desek. 26,23 Przy narożnikach tylnej œciany przybytku postawisz dwie deski. 26,24 Deski będš przystawały szczelnie do siebie u dołu, a u góry równie szczelnie będš połšczone za pomocš jednego pierœcienia, i tak będzie także z deskami przy obu innych narożnikach. 26,25 I tak będzie osiem desek, a podstaw srebrnych szesnaœcie, dwie podstawy pod każdš deskę. 26,26 I zrobisz poprzeczki do powišzania desek z drzewa akacjowego, pięć dla desekjednej strony przybytku 26,27 i pięć poprzeczek dla desek drugiej strony przybytku, pięć też poprzeczek na tylnš, zachodniš œcianę przybytku. 26,28 Poprzeczka umieszczona poœrodku desek przechodzić będzie od końca do końca. 26,29 Deski pokryjesz złotem, a pierœcieniedla osadzania drewnianych wišzań zrobisz ze złota i pokryjesz poprzeczki złotem. 26,30 Postawisz przybytek według wzoru, który ci ukazałem na górze. 26,31 Zrobisz też zasłonę z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru, z cherubami wyhaftowanymi przez biegłego tkacza. 26,32 I zawiesisz jš na czterech słupach zdrzewa akacjowego, pokrytych złotem. Haczyki do zasłony będš ze złota, a czterypodstawy ze srebra. 26,33 Powiesisz zaœ zasłonę na kółkach i umieœcisz wewnštrz poza zasłonš Arkę œwiadectwa, i będzie oddzielała zasłona Miejsce œwięte od Najœwiętszego. 26,34 I położysz przebłagalnię na Arce œwiadectwa w Miejscu Najœwiętszym. 26,35 Umieœcisz przed zasłonš stół i naprzeciw stołu po południowej stronie przybytku œwiecznik, stół zaœ umieœcisz postronie północnej. 26,36 Każesz też sporzšdzić zasłonę przy wejœciu do przybytku z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i kręconego bisioru, wielobarwnie wyszywanš. 26,37 I zawiesisz też przy wejœciu do przybytku zasłonę na pięciu słupach z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem, i będš haczyki do niej ze złota. I odlejesz do nich pięć podstaw z bršzu. *27 27,01 I zbudujesz ołtarz z drzewa akacjowego, majšcy pięć łokci długoœci i pięć łokci szerokoœci. Ołtarz będzie więc kwadratowy, a wysoki na trzy łokcie. 27,02 I uczynisz rogi w czterech narożnikach ołtarza, a będš wystawały z niego wzwyż, i pokryjesz go bršzem. 27,03 I zrobisz popielnice do zsypywania zatłuszczonego popiołu oraz łopatki, kropielnice, widełki i kadzielnice. Wszystkieo wroga nigdy oglšdać. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żaPí cb=Ń ccć cdô)¤ce˜8Ĺ/te przybory wykonasz z bršzu. 27,04 Z bršzu też wykonasz kratę do ołtarza w formie siatki, a nad tš siatkš na czterech rogach zrobisz cztery pierœcienie.27,05 Umocujesz je u dołu pod obramowaniem, tak żeby siatka sięgała do połowy ołtarza. 27,06 I zrobisz dršżki do ołtarza z drzewaakacjoweg i pokryjesz je bršzem. 27,07 A będzie się wkładało dršżki te do pierœcieni i będš one po obu bokach ołtarzaw czasie przenoszenia go. 27,08 Uczynisz go z desek tak, aby był wydršżony wewnštrz, według wzoru, jaki ci ukazałem na górze. 27,09 Następnie zbudujesz dziedziniec przybytku. Zasłony dziedzińca z kręconego bisioru po stronie południowej będš sto łokci długie, 27,10 a do tego dwadzieœcia słupów i dwadzieœcia podstaw z bršzu oraz haczyki iklamry ze srebra. 27,11 Tak samo po stronie północnej zasłony będš sto łokci długie, a ponadto dwadzieœcia słupów, dwadzieœcia podstaw zbršzu oraz haczyki i klamry ze srebra. 27,12 Na szerokoœci dziedzińca po stronie zachodniej zasłona będzie miała pięćdziesišt łokci, a do tego dziesięć słupów i dziesięć podstaw. 27,13 Na szerokoœci dziedzińca po stronie wschodniej będzie miała również pięćdziesišt łokci. 27,14 Zasłony jednej bocznej œciany będš miały piętnaœcie łokci oraz trzy słupy i trzy podstawy. 27,15 Zasłony zaœ drugiej œciany bocznej będš miały piętnaœcie łokci oraz trzy słupyi trzy podstawy. 27,16 Przy wejœciu na dziedziniec dasz zasłonę na dwadzieœcia łokci z fioletowej iczerwonej purpury, karmazynu, z bisioru wielobarwnie wyszywanš, a do tego cztery słupy i cztery podstawy. 27,17 Wszystkie słupy dokoła dziedzińca winny być zaopatrzone w srebrne klamry; haczyki zaœ będš ze srebra, a podstawy z bršzu. 27,18 Długoœć dziedzińca będzie wynosiła sto łokci, szerokoœć pięćdziesišt łokci, a wysokoœć pięć łokci z zasłonami z kręconego bisioru i z podstawami z bršzu. 27,19 Wszystkie naczynia przybytku do jakiegokolwiek użytku, wszystkie jego palikii wszystkie paliki dziedzińca będš z bršzu. 27,20 Ty rozkażesz Izraelitom, aby przynieœli do œwiecznika oliwę czystš, wyciœniętš z oliwek, dla cišgłego podtrzymywania œwiatła w lampie 27,21 w Namiocie Spotkania na zewnštrz zasłony, która jest przed œwiadectwem. Aaron zaœ wraz z synami swymi będzie jš przygotowywać, aby płonęła przed Panem od wieczora do rana. Takie jest prawo wieczne przez wszystkie pokolenia dla Izraelitów. *28 28,01 Ty zaœ rozkaż bratu twemu Aaronowi i jego synom, wybranym spoœród Izraelitów, zbliżyć się do ciebie, aby Mi służyli jako kapłani: Aaron i Nadab, Abihu, Elezar i Itamar, synowie Aarona. 28,02 I sprawisz szaty œwięte Aaronowi, bratu twemu, na czeœć i ku ozdobie. 28,03 Porozmawiaj ze wszystkimi wybitnymirękodzielnikami, których wyposażyłem w zmysł piękna, aby sporzšdzili szaty dla Aarona, by poœwięcony służył Mi w nich jako kapłan. 28,04 Oto szaty, jakie winni sporzšdzić: pektorał, efod, suknia wierzchnia, tunika wyszywana, tiara i pas. Te szaty sporzšdzisz dla twego brata, Aarona, i dla jego synów, aby Mi służyli jako kapłani. 28,05 A użyjš na to złotych nici, fioletowejiczerwonej purpury i karmazynu oraz kręconego bisioru. 28,06 Efod wykonajš ze złotych nici i fioletowej i czerwonej purpury, karmazynuoraz kręconego bisioru, jako dzieło biegłych tkaczy. 28,07 Będzie miał dwa naramienniki spięte ze sobš, a będš połšczone na obu górnych końcach. 28,08 A przepaska efodu, która się na nim winna znajdować, ma być wykonana tak samo ze złotych nici, z fioletowej i czerownej purpury, z karmazynu i kręconego bisioru. 28,09 WeŸmiesz dwa kamienie onyksowe i wyryjesz na nich imiona synów Izraela. 28,10 Szeœć imion na jednym kamieniu, a szeœć imion pozostałych na kamieniu drugim, według porzšdku ich urodzenia. 28,11 Jak rytownik wykuwa pieczęcie, tak wykuj i ty na obu kamieniach imiona synów Izraela i osadŸ je w złote oprawy. 28,12 Dwa te kamienie umieœcisz na obu naramiennikach efodu jako kamienie pamięcio synach Izraela. I będzie nosił Aaron ich imiona przed Panem na obu ramionach - dla pamięci. 28,13 Umieœcisz je w złotych obszyciach. 28,14 Dwa też łańcuszki z czystego złota przygotujesz jako kręcone sznurki, a wykonane sznurki osadzisz w obszyciach. 28,15 Uczynisz też pektorał do zasięgania wyroczni; a wykonajš go biegli tkacze w ten sam sposób jak efod: ze złotych nici, zfioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru. 28,16 Będzie kwadratowy i we dwoje złożony, a długoœć jego i szerokoœć będziewynosiła jednš piędŸ. 28,17 Umieœcisz na nim cztery rzędy drogich kamieni; w pierwszym rzędzie rubin, topaz i szmaragd, 28,18 w drugim rzędzie granat, szafir i beryl, 28,19 w trzecim rzędzie opal, agat i ametyst, 28,20 a wreszcie w czwartym rzędzie chryzolit, onyks i jaspis. Będš osadzone w oprawie ze złota w odpowiednich rzędach. 28,21 Kamienie te otrzymajš imiona synów Izraela: będzie ich dwanaœcie według ich imion; będš ryte na wzór pieczęci, każdy z własnym imieniem, według dwunastu pokoleń. 28,22 Uczynisz do pektorału łańcuszki skręcone na kształt sznurka ze szczerego złota. 28,23 Uczynisz też do pektorału dwa złote pierœcienie i przyprawisz oba te pierœcieniena obu górnych końcach pektorału. 28,24 Dwa złote sznury przewleczesz przez oba pierœcienie na obu górnych końcach pektorału. 28,25 Oba zaœ drugie końce obydwu sznurów przyszyjesz do obu opraw i przywišżesz do przedniego naramiennika efodu. 28,26 Potem wykonasz jeszcze dwa inne pierœcienie - - i przyszyjesz je na dwóch dolnych końcach pektorału u jego brzegu po stronie wewnętrznej, zwróconej do efodu. 28,27 W końcu wykonasz jeszcze dwa inne złote pierœcienie i przyszyjesz je do obu naramienników efodu po zewnętrznej stronie u dołu, w miejscu spięcia efodu z przepaskš. 28,28 Potem zwišże się pierœcienie pektorału z pierœcieniami efodu sznurem z fioletowej purpury, tak żeby pektorał leżałna przepasce efodu i nie mógł się przesunšć ze swego miejsca na efodzie. 28,29 W ten sposób Aaron będzie nosił imiona synów Izraela, wypisane na pektorale dla zasięgania wyroczni, na swymsercu, gdy będzie wchodził do Miejsca œwiętego, aby pamiętał przed Panem ustawicznie. 28,30 Do pektorału dla zasięgania wyroczni włożysz urim i tummim, aby były na sercu Aarona, gdy będzie wchodził przed oblicze Pana. I tak będzie nosił Aaron zawsze na sercu swoim pektorał do zasięgania wyroczni dla Izraelitów przed obliczem Pana. 28,31 Pod efod zrobisz suknię, całš z fioletowej purpury. 28,32 I będzie miała w œrodku otwór na głowę i obszywkę dokoła otworu, wykonanš przez tkacza, jak przy otworze pancerza, aby się nie rozdarła. 28,33 Na dolnych jej brzegach dokoła przyszyjesz jabłka granatu z fioletowej i czerwonej purpury oraz z karmazynu, i dzwonki złote pomiędzy nimi dokoła. 28,34 Dzwonek złoty i jabłko granatu będš następowały na przemian dokoła na dolnychkrajach sukni. 28,35 I będzie miał jš na sobie Aaron podczas pełnienia służby, aby słyszano dŸwięk, gdy będzie wchodził do Miejsca œwiętego przed oblicze Pana i gdy będzie wychodził - aby nie umarł. 28,36 I zrobisz też diadem ze szczerego złota i wyryjesz na nim, jak się ryje na pieczęci: Poœwięcony dla Pana. 28,37 I zwišżesz go sznurem z fioletowej purpury, tak żeby był na tiarze i żeby na przedniej stronie tiary był umieszczony. 28,38 I będzie on na czole Aarona, ponieważ Aaron poniesie uchybienia popełnione przy ofiarach, które będš składać Izraelici, i przy wszystkich œwiętych darach. A będzie na jego czole cišgle dla zjednania mu łaski w oczach Pana. 28,39 I utkasz suknię z bisioru, i zrobisz tiarę z bisioru i pas, który będzie tkaninš wielobarwnie wyszywanš. 28,40 Także dla synów Aarona zrobisz tunikę i uczynisz im pasy oraz mitry na czeœć i ku ozdobie. 28,41 I ubierzesz w nie twego brata Aaronai synów jego razem z nim, namaœcisz ich, wprowadzisz ich w czynnoœci kapłańskie i poœwięcisz ich, aby mi służyli jako kapłani.28,42 I uczynisz im spodnie lniane, aby od bioder aż do goleni okryli nimi nagoœć ciała.28,43 I będš je nosić Aaron i jego synowie,ile razy będš wchodzić do Namiotu Spotkania lub będš zbliżać się do ołtarza dla spełnienia służby w Miejscu œwiętym, aby nie œcišgnęli na siebie grzechu i nie pomarli. To jest rozporzšdzenie na wieki dlaniego i dla potomków jego po nim. *29 29,01 W ten zaœ sposób postšpisz, gdy będziesz wyœwięcał ich na kapłanów: weŸmiesz młodego cielca i dwa barany bez skazy, 29,02 i chleby niekwaszone i placki niekwaszone, zaprawione oliwš przaœne chleby i przaœne placki i przaœne podpłomyki pomazane oliwš. Upieczesz je z najczystszej mški pszennej 29,03 i włożywszy je w ten sam kosz, w koszu złożysz je na ofiarę jednoczeœnie z młodym cielcem i dwoma baranami. 29,04 Aaronowi zaœ i synom jego rozkażeszzbliżyć się do wejœcia do Namiotu Spotkaniai obmyjesz ich wodš. 29,05 Potem weŸmiesz szaty i ubierzesz Aarona w tunikę, w suknię, w efod, w pektorał, i przymocujesz go przepaskš efodu. 29,06 A włożywszy mu tiarę na głowę, umieœcisz œwięty diadem na tiarze. 29,07 Następnie weŸmiesz olej do namaszczenia i wylejesz go na jego głowę, i namaœcisz go. 29,08 Synom też jego każesz się przybliżyć i ubierzesz ich w tuniki 29,09 oraz przepaszesz ich pasem, i okryjesz głowy ich mitrami, i będzie należało do nich kapłaństwo na mocy nieodwołalnego prawa. I wprowadzisz Aarona i jego synów w czynnoœci kapłańskie. 29,10 Potem przyprowadzisz młodego cielcaprzed Namiot Spotkania, i położš Aaron i jego synowie ręce na głowie cielca. 29,11 I zabijesz go przed Panem przy wejœciu do Namiotu Spotkania. 29,12 Wzišwszy zaœ nieco krwi tego cielca, namaœcisz palcem wskazujšcym rogi ołtarza, a resztę krwi wylejesz u podstawy ołtarza. 29,13 A pozbierawszy tłuszcz, który pokrywa wnętrznoœci, i płat tłuszczu, który jest na wštrobie, i obie nerki, i tłuszcz, który jest na nich, spalisz to na ołtarzu. 29,14 Lecz mięso cielca i jego skórę, i mierzwę spalisz w ogniu poza obozem. Jest to ofiara za grzech. 29,15 WeŸmiesz następnie pierwszego barana, i położš Aaron i synowie jego ręce na głowie tego barana. 29,16 I zabijesz potem tego barana, a wzišwszy nieco jego krwi pokropisz ołtarz dokoła. 29,17 I podzielisz barana na częœci, i obmywszy wnętrznoœci jego i nogi położyszje na innych jego częœciach i na głowie. 29,18 I spalisz całego tego barana na ołtarzu. Jest to ofiara całopalenia dla Pana, miła woń, ofiara spalana dla Pana. 29,19 A potem weŸmiesz drugiego barana, Aaron zaœ i jego synowie włożš ręce na jego głowę. 29,20 I zabijesz barana, a wzišwszy nieco jeg o krwi namaœcisz niš wierzch prawego ucha Aarona i wierzch prawego ucha jego synów i duże palce ich prawej ręki i nogi, i pokropisz krwiš ołtarz dokoła. 29,21 I weŸmiesz nieco krwi, która jest naołtarzu, i oleju do namaszczania, i pokropisz Aarona i jego szaty, i jego synówi ich szaty, aby był poœwięcony razem ze swymi szatami, a z nim także jego synowie i szaty jego synów. 29,22 I weŸmiesz z barana tłuszcz i ogon, i tłuszcz pokrywajšcy wnętrznoœci, i płat tłuszczu, który jest na wštrobie, i obie nerki i tłuszcz, który jest na nich, i praweudo, bo to jest baran ofiary wyœwięcenia. 29,23 WeŸmiesz też bochen chleba i placek przyrzšdzony na oliwie i podpłomyk z koszaprzaœników, które sš przed Panem. 29,24 Wszystko to położysz na dłonie Aarona i na dłonie jego synów, i wykonasz gest kołysania przed Panem. 29,25 WeŸmiesz to potem z ich ršk i spaliszna ołtarzu nad całopaleniem jako miłš wońprzed Panem. Jest to ofiara spalana dla Pana. 29,26 I weŸmiesz mostek z piersi barana ofiarowanego na wyœwięcenie Aarona, i wykonasz nim gest kołysania, i przypadnie on tobie w udziale. 29,27 I jako rzecz œwiętš oddzielisz mostekkołysany i łopatkę podnoszonš, i to, co było kołysane, i co było podnoszone z barana jako ofiary wyœwięcenia oraz co sięnależy Aaronowi i co się należy jego synom.29,28 Ma to przypaœć w udziale Aaronowi i jego synom po wieczne czasy jako należnoœć od Izraelitów. Jest to bowiem ofiara podniesienia, a ofiara podniesienia należy się im od Izraelitów z ofiar biesiadnych, jako unoszona z nich dla Pana. 29,29 A szaty œwięte Aarona będš oddane ponim jego synom, i będš w nie ubrani, gdy będš namaszczeni i wprowadzani w czynnoœci kapłańskie. 29,30 Przez siedem dni będzie je wdziewał ten z jego synów, który zostanie po nim kapłanem i będzie wchodził do Namiotu Spotkania, aby pełnić służbę w œwiętym przybytku. 29,31 WeŸmiesz też barana z ofiary wyœwięcenia i ugotujesz jego mięso w miejscu poœwięconym. 29,32 I będzie spożywał Aaron i jego synowie mięso barana i chleb, który jest w koszu przy wejœciu do Namiotu Spotkania. 29,33 I będš jeœć to, co było przebłaganiem za nich, aby ich wprowadzićw czynnoœci kapłańskie i oddzielić jako œwiętych. Nikt zaœ z niepowołanych nie będzie tego jadł, gdyż jest to rzecz œwięta.29,34 A jeœli pozostało do rana coœ z mięsaofiary wyœwięcenia lub z chleba, wówczas należy to spalić w ogniu i nie można tego jeœć, bo jest to rzecz œwięta. 29,35 I postšpisz z Aaronem i z synami jego zupełnie tak, jak ci poleciłem: przez siedem dni będzie trwało wprowadzanie w czynnoœci kapałańskie. 29,36 I cielca na ofiarę za grzech złożysz każdego dnia na przebłaganie i przez tę ofiarę za grzech oczyœcisz ołtarz i namaœcisz go, aby go uœwięcić. 29,37 Przez siedem dni będziesz czynił przebłaganie nad ołtarzem i będziesz go poœwięcał, a stanie się bardzo œwięty, i cokolwiek dotknie się ołtarza, będzie również œwięte. 29,38 A oto z czego będziesz składał ofiarę, dwa roczne baranki codziennie i ustawicznie. 29,39 Jednego baranka ofiarujesz rano, a drugiego baranka ofiarujesz o zmierzchu. 29,40 Do pierwszego baranka dodasz dziesištš częœć efy najczystszej mški, zaprawionej czwartš częœciš hinu wyciœniętej oliwy, a jako ofiarę płynnš złożysz wino w iloœci czwartej częœci hinu.29,41 A drugiego baranka ofiarujesz o zmierzchu z takš samš ofiarš z pokarmów itakš samš ofiarš z płynów jak rano, jako miłš woń na ofiarę spalanš dla Pana. 29,42 To będzie ustawiczna ofiara całopalenia składana z pokolenia w pokolenie u wejœcia do Namiotu Spotkania przed Panem, gdzie będę się spotykał z tobš, aby rozmawiać. 29,43 Tam będę się spotykał z Izraelitami, i to miejsce będzie uœwięcone przez mojš chwałę. 29,44 I poœwięcę Namiot Spotkania i ołtarz; Aarona i jego synów poœwięcę, aby mi służyli jako kapłani. 29,45 I będę mieszkał poœród Izraelitów i będę im Bogiem. 29,46 I poznajš, że Ja, Pan, jestem Bogiem, który wyprowadził was z ziemi egipskiej i mieszkał poœród was, Ja, Pan, wasz Bóg. *30 30,01 Potem wystawisz ołtarz z drzewa akacjowego dla spalania kadzidła. 30,02 Jego długoœć będzie wynosiła jeden łokieć i jeden łokieć jego szerokoœć. Będziekwadratowy, a wysokoœci będzie miał dwa łokcie, i będš wychodziły z niego rogi. 30,03 I przykryjesz go szczerym złotem, jego wierzch i jego boki dokoła, i jego rogi; uczynisz na nim złoty wieniec dokoła.30,04 Poniżej zaœ wieńca na dwóch bokach uczynisz dwa pierœcienie na dršżki, celem przenoszenia go na nich. 30,05 A dršżki te zrobisz z drzewa akacjowego i pokryjesz je złotem. 30,06 Postawisz go zaœ przed zasłonš, która wisi przed Arkš œwiadectwa, przed przebłagalniš, która jest nad œwiadectwem,gdzie będę spotykał się z tobš. 30,07 Każdego zaœ ranka będzie spalał Aaron na nim wonne kadzidło, gdy będzie przysposabiał lampy do œwiecenia. 30,08 A gdy Aaron zapali o zmierzchu lampy, zapali również kadzidło, które będzie spalane ustawicznie przed Panem poprzez wszystkie wasze pokolenia. 30,09 Nie możecie na nim ofiarować kadzidła œwieckiego ani też składać całopalenia, ani ofiary pokarmowej. Nie możecie też na niego wylewać żadnej ofiaryz płynów. 30,10 Na jego rogach winien Aaron raz w roku dokonać obrzędu przebłagalnego krwišofiary, która za grzech będzie złożona. Winien on też raz w roku dokonać na nim obrzędu przebłagalnego za wasze pokolenia.Będzie on bardzo œwięty dla Pana. 30,11 I tak powiedział Pan do Mojżesza: 30,12 Gdy będziesz liczyć Izraelitów, by ystkieo wroga nigdy oglšdać. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żfP˝ cg ő chXciZ*í cjG8 2kR?)dokonać spisu, każdy przy spisie złoży za swe życie okup Panu, aby nie spadło na nich nieszczęœcie. 30,13 To zaœ winni dać podlegli spisowi: półsykla według wagi przybytku, czyli dwadzieœcia ger za jeden sykl; pół sykla naofiarę Panu. 30,14 Każdy podległy spisowi z synów Izraela, majšcy dwadzieœcia i więcej lat, złoży tę ofiarę Panu. 30,15 Bogaty nie będzie zwiększał, a ubogi nie będzie zmniejszał wagi pół sykla, aby złożyć ofiarę Panu na przebłaganie za sweżycie. 30,16 A wzišwszy te pienišdze jako przebłaganie od Izraelitów, obrócisz je na służbę w Namiocie Spotkania, i będš one napamištkę Izraelitom przed Panem jako ofiara zadoœćuczynienia za ich życie. 30,17 Tak też powiedział Pan do Mojżesza: 30,18 Uczynisz kadŸ z bršzu, z podstawš również z bršzu, do obmyć, i umieœcisz jš między przybytkiem a ołtarzem, i nalejesz do niej wody. 30,19 Aaron i jego synowie będš w niej obmywać ręce i nogi. 30,20 Zanim wejdš do Namiotu Spotkania, muszš się obmyć w wodzie, aby nie pomarli.Tak samo, gdy się będš zbliżać do ołtarza, aby pełnić służbę i aby składać ofiarę spalanš dla Pana, 30,21 muszš obmyć ręce i nogi, aby nie pomarli. I będzie to prawo zawsze obowišzywać Aarona i jego potomstwo po wszystkie czasy. 30,22 I tak powiedział Pan do Mojżesza: 30,23 WeŸ sobie najlepsze wonnoœci: pięćsetsyklów obficie płynšcej mirry, połowę tego, to jest dwieœcie pięćdziesišt syklów wonnego cynamonu i tyleż, to jest dwieœcie pięćdziesišt syklów wonnej trzciny, 30,24 wreszcie pięćset syklów kasji, według wagi przybytku, oraz jeden hin oliwy z oliwek. 30,25 I uczynisz z tego œwięty olej do namaszczania. Będzie to wonna maœć, zrobiona tak, jak to robi sporzšdzajšcy wonnoœci. Będzie to œwięty olej do namaszczania. 30,26 I namaœcisz nim Namiot Spotkania i Arkę Œwiadectwa, 30,27 i stół oraz wszystkie jego naczynia, a także œwiecznik z wszystkimi przyrzšdami należšcymi do niego, ołtarz kadzenia 30,28 i ołtarz całopalenia z tym wszystkim, co do niego należy, kadŸ i jej podstawę, 30,29 aby się stały bardzo œwięte; i stanie się œwięty każdy, ktokolwiek się ich dotknie.30,30 Namaœcisz też Aarona i jego synów i poœwięcisz ich, aby Mi służyli jako kapłani.30,31 Do Izraelitów powiesz tak: To jest œwięty olej namaszczenia dla was i dla waszych pokoleń. 30,32 Nie wolno go wylewać na ciało żadnego człowieka i nie wolno go sporzšdzać w takim połšczeniu, gdyż jest œwięty i œwięty będzie dla was. 30,33 Ktokolwiek zaœ sporzšdziłby go w takim połšczeniu i wylewałby go na niepowołanego, winien być wykluczony ze swego ludu. 30,34 I znów powiedział Pan do Mojżesza: WeŸ sobie wonnoœci: żywicę pachnšcš, muszelki i galbanum pachnšce, i czyste kadzidło, niech będš w równej iloœci. 30,35 Mieszajšc je uczynisz z tego kadzidłowonne - zrobione tak, jak się robi wonnoœci- posolone, czyste, œwięte. 30,36 Zetrzesz na proszek jego częœci i położysz przed œwiadectwem w Namiocie Spotkania, gdzie Ja będę spotykał się z tobš, i będzie to dla was rzecz bardzo œwięta. 30,37 Kadzidła w ten sposób przygotowanego nie będziecie robić dla siebie, gdyż poœwięcone jest ono dla Pana. 30,38 Ktokolwiek by zrobił podobne, aby sięrozkoszować jego woniš, będzie wykluczonyze swego ludu. *31 31,01 I rzekł Pan do Mojżesza: 31,02 Oto wybrałem Besaleela, syna Uriego,syna Chura z pokolenia Judy. 31,03 I napełniłem go duchem Bożym, mšdroœciš i rozumem, i umiejętnoœciš wykonywania wszelkiego rodzaju prac, 31,04 pomysłowoœciš w pracach w złocie, w srebrze, w bršzie 31,05 i w rzeŸbieniu kamieni do oprawy, i wrzeŸbieniu drzewa oraz wykonaniu różnych dzieł. 31,06 A dodam mu Oholiaba, syna Achisamaka z pokolenia Dana. Napełniłem umysł wszystkich rękodzielników mšdroœciš, aby mogli wykonać to, co ci rozkazałem: 31,07 Namiot Spotkania, Arkę Œwiadectwa, przebłagalnię, która jest na niej, i wszystkie sprzęty przybytku, 31,08 i stół oraz wszystkie jego naczynia, œwiecznik z najczystszego złota i wszystkie przyrzšdy należšce do niego, ołtarz kadzenia, 31,09 ołtarz całopalenia i wszystkie przyrzšdy należšce do niego, kadŸ i jej podstawę, 31,10 œwięte szaty z drogocennej tkaniny dla Aarona kapłana i szaty dla jego synów, do sprawowania czynnoœci kapłańskich, 31,11 i olej do namaszczenia, i kadzidło wonne do przybytku. Wszystko to winni uczynić według rozkazu, jaki otrzymałeœ ode Mnie. 31,12 Potem tak rzekł Pan do Mojżesza: 31,13 Powiedz Izraelitom: Przestrzegajcie pilnie moich szabatów, gdyż to jest znak między Mnš a wami dla wszystkich waszychpokoleń, by po tym można było poznać, że Ja jestem Pan, który was uœwięcam. 31,14 Przeto zachowujcie szabat, który winien być dla was œwiętoœciš. I ktokolwiekby go znieważył, będzie ukarany œmierciš, ikażdy, kto by wykonywał pracę w tym dniu, będzie wykluczony ze swojego ludu. 31,15 Przez szeœć dni będzie się wykonywać pracę, ale dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poœwięconym Panu, i dlatego ktokolwiek by wykonywał pracę w dniu szabatu, winien być ukarany œmierciš. 31,16 Izraelici winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowišzku i przymierza wiecznego poprzez pokolenia. 31,17 To będzie znak wiekuisty między Mnš a Izraelitami, bo w szeœciu dniach Pan stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczšł i wytchnšł. 31,18 Gdy skończył rozmawiać z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice œwiadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Bożym. *32 32,01 A gdy lud widział, że Mojżesz opóŸniał swój powrót z góry, zebrał się przed Aaronem i powiedział do niego: Uczyńnam boga, który by szedł przed nami, bo nie wiemy, co się stało z Mojżeszem, tym mężem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej. 32,02 Aaron powiedział im: Pozdejmujcie złote kolczyki, które sš w uszach waszych żon, waszych synów i córek, i przynieœcie je do mnie. 32,03 I zdjšł cały lud złote kolczyki, któremiał w uszach, i zniósł je do Aarona. 32,04 A wzišwszy je z ich ršk nakazał je przetopić i uczynić z tego posšg cielca ulany z metalu. I powiedzieli: Izraelu, oto bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej. 32,05 A widzšc to Aaron kazał postawić ołtarz przed nim i powiedział: Jutro będzieuroczystoœć ku czci Pana. 32,06 Wstawszy wczeœnie rano, dokonali całopalenia i złożyli ofiary biesiadne. I usiadł lud, aby jeœć i pić, i wstali, żeby siębawić. 32,07 Pan rzekł wówczas do Mojżesza: Zstšp na dół, bo sprzeniewierzył się lud twój, który wyprowadziłeœ z ziemi egipskiej. 32,08 Bardzo szybko odwrócili się od drogi,którš im nakazałem, i utworzyli sobie posšg cielca ulanego z metalu i oddali mu pokłon, i złożyli mu ofiary, mówišc: Izraelu, oto twój bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej. 32,09 I jeszcze powiedział Pan do Mojżesza: Widzę, że lud ten jest ludem o twardym karku. 32,10 Zostaw Mnie przeto w spokoju, aby rozpalił się gniew mój na nich. Chcę ich wyniszczyć, a ciebie uczynić wielkim ludem.32,11 Mojżesz jednak zaczšł usilnie błagaćPana, Boga swego, i mówić: Dlaczego, Panie,płonie gniew Twój przeciw ludowi Twemu, który wyprowadziłeœ z ziemi egipskiej wielkš mocš i silnš rękš? 32,12 Czemu to majš mówić Egipcjanie: W złym zamiarze wyprowadził ich, chcšc ich wygubić w górach i wygładzić z powierzchni ziemi? Odwróć zapalczywoœć Twego gniewu i zaniechaj zła, jakie chcesz zesłać na Twój lud. 32,13 Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, Twoje sługi, którym przysišgłeœ na samego siebie, mówišc do nich: Uczynię potomstwo wasze tak liczne jak gwiazdy niebieskie, i całš ziemię, o której mówiłem, dam waszym potomkom, i posišdšjš na wieki. 32,14 Wówczas to Pan zaniechał zła, jakie zamierzał zesłać na swój lud. 32,15 Mojżesz zaœ zszedł z góry z dwiema tablicami œwiadectwa w swym ręku, a tablice były zapisane na obu stronach, zapisane na jednej i na drugiej stronie. 32,16 Tablice te były dziełem Bożym, a pismo na nich było pismem Boga, wyrytym na tablicach. 32,17 A Jozue, usłyszawszy odgłos okrzyków ludu, powiedział do Mojżesza: W obozie rozlegajš się okrzyki wojenne. 32,18 On zaœ odpowiedział: To nie głos pieœni zwycięstwa ani głos pieœni klęski, lecz słyszę pieœni dwóch chórów. 32,19 A Mojżesz zbliżył się do obozu i ujrzał cielca i tańce. Rozpalił się wówczas gniew Mojżesza i rzucił z ršk swoich tablice i potłukł je u podnóża góry. 32,20 A porwawszy cielca, którego uczynili,spalił go w ogniu, starł na proch, rozsypałw wodzie i kazał jš pić Izraelitom. 32,21 I powiedział Mojżesz do Aarona: Cóż ci uczynił ten lud, że sprowadziłeœ na niego tak wielki grzech? 32,22 Aaron odpowiedział: Niech się mój pan nie unosi na mnie gniewem, bo wiesz sam, że ten lud jest skłonny do złego. 32,23 Powiedzieli do mnie: Uczyń nam boga, który by szedł przed nami, bo nie wiemy, co się stało z Mojżeszem, z tym mężem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej. 32,24 Wtedy rzekłem do nich: Kto ma złoto,niech je zdejmie z siebie. I złożyli mi je, i wrzuciłem je w ogień, i tak powstał cielec.32,25 I ujrzał Mojżesz, że lud stał się nieokiełznany, gdyż Aaron wodze mu popuœcił na poœmiewisko wobec nieprzyjaciół. 32,26 Zatrzymał się Mojżesz w bramie obozu i zawołał: Kto jest za Panem, do mnie! A wówczas przyłšczyli się do niego wszyscy synowie Lewiego. 32,27 I rzekł do nich: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Każdy z was niech przypasze mieczdo boku. PrzejdŸcie tam i z powrotem od jednej bramy w obozie do drugiej i zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego. 32,28 Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza, i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów. 32,29 Mojżesz powiedział wówczas do nich:Poœwięciliœcie ręce dla Pana, ponieważ każdy z was był przeciw swojemu synowi, przeciw swemu bratu. Oby Pan użyczył wam dzisiaj błogosławieństwa! 32,30 Nazajutrz zaœ tak powiedział Mojżesz do ludu: Popełniliœcie ciężki grzech; ale teraz wstšpię do Pana, może otrzymam przebaczenie waszego grzechu. 32,31 I poszedł Mojżesz do Pana, i powiedział: Oto niestety lud ten dopuœcił sięwielkiego grzechu, gdyż uczynił sobie boga ze złota. 32,32 Przebacz jednak im ten grzech! A jeœli nie, to wymaż mię natychmiast z Twej księgi, którš napisałeœ. 32,33 Pan powiedział do Mojżesza: Tylko tego, który zgrzeszył przeciw Mnie, wymażę z mojej księgi. 32,34 IdŸ teraz i prowadŸ ten lud, gdzie ci rozkazałem, a mój anioł pójdzie przed tobš. A w dniu mojej kary ukarzę ich za ichgrzech. 32,35 I rzeczywiœcie Pan ukarał lud za to, że uczynił sobie złotego cielca, wykonanego pod kierunkiem Aarona. *33 33,01 Potem zaœ rzekł Pan do Mojżesza: IdŸ i wyrusz stšd ty i lud, który wyprowadziłeœ z ziemi egipskiej, do ziemi, którš obiecałem pod przysięgš Abrahamowi,Izaakowi i Jakubowi tymi słowami: Dam jš twojemu potomstwu. 33,02 I wyœlę przed tobš anioła, i wypędzęKananejczyka, Amorytę, Chetytę, Peryzzytę,Chiwwitę i Jebusytę. 33,03 I zaprowadzę cię do ziemi opływajšcej w mleko i miód, ale sam nie pójdę z tobš, by cię nie wytępić po drodze, ponieważ jesteœ ludem o twardym karku. 33,04 A lud słyszšc te twarde słowa, przywdział żałobę i nie włożył ozdób swych na siebie. 33,05 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Izraelitom: Jesteœcie ludem o twardym karku, i jeœlibym przez jednš chwilę szedł poœród ciebie, zgładziłbym cię. Odrzuć przeto ozdoby twe, a Ja zobaczę, co mam uczynić z tobš. 33,06 Izraelici zdjęli z siebie ozdoby przed odejœciem z góry Horeb. 33,07 Mojżesz zaœ wzišł namiot i rozbił goza obozem, i nazwał go Namiotem Spotkania. A ktokolwiek chciał się zwrócić do Pana, szedł do Namiotu Spotkania, którybył poza obozem. 33,08 Ile zaœ razy Mojżesz szedł do namiotu, cały lud stawał przy wejœciu do swych namiotów i patrzał na Mojżesza, aż wszedł do namiotu. 33,09 Ile zaœ razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawał uwejœcia do namiotu, i wtedy Pan rozmawiałz Mojżeszem. 33,10 Cały lud widział, że słup obłoku stawał u wejœcia do namiotu. Cały lud stawał i każdy oddawał pokłon u wejœcia do swego namiotu. 33,11 A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzš w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem. Potem wracał Mojżesz do obozu, sługa zaœ jego, Jozue, syn Nuna, młodzieniec, nie oddalał się z wnętrza namiotu. 33,12 Mojżesz rzekł znów do Pana: Oto kazałeœ mi wyprowadzić ten lud, a nie pouczyłeœ mię, kogo poœlesz ze mnš, a jednak powiedziałeœ do mnie: Znam cię po imieniu i jestem ci łaskawy. 33,13 Jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, daj mi poznać Twoje zamiary, abym poznał, żeœ mi łaskawy. Zważ także, że ten naród jest Twoim ludem. 33,14 Pan powiedział: Jeœli Ja osobiœcie pójdę, czy to cię zadowoli? 33,15 Mojżesz rzekł wtedy: Jeœli nie pójdziesz sam, to raczej zakaż nam wyruszać stšd. 33,16 Po czym poznam, ja i lud mój, że darzysz nas łaskawoœciš, jeœli nie po tym, że pójdziesz z nami, gdyż przez to będziemy wyróżnieni ja i Twój lud spoœród wszystkich narodów, które sš na ziemi? 33,17 Pan odpowiedział Mojżeszowi: Uczynięto, o co prosisz, ponieważ jestem ci łaskawy, a znam cię po imieniu. 33,18 I rzekł Mojżesz: Spraw, abym ujrzałTwojš chwałę. 33,19 Pan odpowiedział: Ja ukażę ci mój majestat i ogłoszę przed tobš imię Pana, gdyż Ja wyœwiadczam łaskę, komu chcę, i miłosierdzie, komu Mi się podoba. 33,20 I znowu rzekł: Nie będziesz mógł oglšdać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglšdać mojego oblicza i pozostać przy życiu. 33,21 I rzekł jeszcze Pan: Oto miejsce obok Mnie, stań przy skale. 33,22 Gdy przechodzić będzie moja chwała,postawię cię w rozpadlinie skały i położę rękę mojš na tobie, aż przejdę. 33,23 A gdy cofnę rękę, ujrzysz Mię z tyłu, lecz oblicza mojego tobie nie ukażę. *34 34,01 Pan rzekł do Mojżesza: Wyciosaj sobie dwie tablice z kamienia podobne do pierwszych, a na tych tablicach wypisz znów słowa, jakie były na pierwszych tablicach, które potłukłeœ. 34,02 BšdŸ gotów jutro rano wstšpić zaraz na górę Synaj. I zaczekasz na Mnie na wierzchu góry. 34,03 Nikt nie może wstšpić z tobš i nikt nie może się pokazać na górze. Również mniejsze i większe bydło nie może wypasaćsię na zboczach góry. 34,04 Mojżesz wyciosał dwie tablice kamienne jak pierwsze, a wstawszy rano wstšpił na górę, jak mu nakazał Pan, i wzišł do ršk tablice kamienne. 34,05 A Pan zstšpił w obłoku, i Mojżesz zatrzymał się koło Niego, i wypowiedział imię Jahwe. 34,06 Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litoœciwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wiernoœć, 34,07 zachowujšcy swš łaskę w tysišczne pokolenia, przebaczajšcy niegodziwoœć, niewiernoœć, grzech, lecz nie pozostawiajšcy go bez ukarania, ale zsyłajšcy kary za niegodziwoœć ojców na synów i wnuków aż do trzeciego i czwartego pokolenia. 34,08 I natychmiast skłonił się Mojżesz ażdo ziemi i oddał pokłon, 34,09 mówišc: Jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, Panie, to proszę, niech pójdzie Pan w poœród nas. Jest to wprawdzie lud o twardym karku, ale przebaczysz winy nasze i grzechy nasze i uczynisz nas swoim dziedzictwem. 34,10 Pan odpowiedział: Oto Ja zawieram przymierze wobec całego ludu twego i uczynię cuda, jakich nie było na całej ziemii u żadnych narodów, i ujrzy cały lud, wœród którego przebywasz, że dzieła Pana,które Ja uczynię z tobš, sš straszne. 34,11 Przestrzegaj tego, co Ja dzisiaj tobierozkazuję, a Ja wypędzę przed tobš Amorytę, Kananejczyka, Chetytę, Peryzzytę,Chiwwitę i Jebusytę. 34,12 Strzeż się zawierania przymierza z mieszkańcami kraju, do którego idziesz, aby się nie stali sidłem poœród was. 34,13 Natomiast zburzcie ich ołtarze, skruszcie czczone przez nich stele i wyršbcie aszery. 34,14 Nie będziesz oddawał pokłonu bogu obcemu, bo Pan ma na imię Zazdrosny: jest Bogiem zazdrosnym. 34,15 Nie będziesz zawierał przymierzy z mieszkańcami tego kraju, aby, gdy będš uprawiać nierzšd z bogami obcymi i składaćofiary bogom swoim, nie zaprosili cię do spożywania z ich ofiary. 34,16 A także nie możesz brać ich córek zażony dla swych synów, aby one, uprawiajšcnierzšd z obcymi bogami, nie przywiodły twoich synów do nierzšdu z bogami obcymi. 34,17 Nie uczynisz sobie bogów ulanych z metalu. 34,18 Zachowaj Œwięto Przaœników; przez 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żlPé cm9´ cníÉ coś) cpÁ76siedem dni będziesz jadł chleby przaœne, jak to ci poleciłem. A uczynisz to w czasie oznaczonym, czyli w miesišcu Abib, gdyż wtedy wyszedłeœ z Egiptu. 34,19 Wszystko pierworodne do Mnie należy, a także pierworodny samiec z bydła, wołów i owiec. 34,20 Pierworodnego zaœ osła wykupisz głowš owcy, a jeœlibyœ nie wykupił, złamiesz mu kark. Wykupisz też pierworodnego syna swego, i nie wolno się ukazać przede Mnš z pustymi rękami. 34,21 Szeœć dni pracować będziesz, a w dniu siódmym odpoczywaj tak w czasie orki, jak w czasie żniwa. 34,22 Będziesz obchodził Œwięto Tygodni, pierwocin, żniwa pszenicy i Œwięto Zbiorów przy końcu roku. 34,23 Trzy razy w roku ukażš się wszyscy twoi mężczyŸni przed obliczem Pana, Boga Izraela. 34,24 Ja bowiem wypędzę narody sprzed ciebie i rozszerzę twoje granice, i nikt nie będzie napadał na twój kraj, gdy ty trzy razy w roku pójdziesz, aby pokazać się przed obliczem Pana, Boga twego. 34,25 Krwi moich ofiar nie powinieneœ składać razem z kwaszonym chlebem, i nic z ofiary paschalnej nie powinno pozostać nadrugi dzień. 34,26 Najlepsze z pierwocin ziemi twojej winieneœ przynieœć do domu Pana, twego Boga. Nie będziesz gotował koŸlęcia w mleku jego matki. 34,27 Pan rzekł do Mojżesza: Zapisz sobie te słowa, gdyż na podstawie tych słów zawarłem przymierze z tobš i z Izraelem. 34,28 I był tam Mojżesz u Pana czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy, i nie jadł chleba, i nie pił wody. I napisał na tablicach słowa przymierza - Dziesięć Słów. 34,29 Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj z dwiema tablicami Œwiadectwa w ręku, nie wiedział, że skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Panem. 34,30 Gdy Aaron i Izraelici zobaczyli Mojżesza z dala i ujrzeli, że skóra na jego twarzy promienieje, bali się zbliżyć do niego. 34,31 A gdy Mojżesz ich przywołał, Aaron iwszyscy przywódcy zgromadzenia przyszli do niego, a Mojżesz rozmawiał z nimi. 34,32 Potem przyszli także Izraelici, a on dawał im polecenia, powierzone mu przez Pana na górze Synaj. 34,33 Gdy Mojżesz zakończył z nimi rozmowę, nałożył zasłonę na twarz. 34,34 Ilekroć Mojżesz wchodził przed oblicze Pana na rozmowę z Nim, zdejmowałzasłonę aż do wyjœcia. Gdy zaœ wyszedł, opowiadał Izraelitom to, co mu Pan rozkazał. 34,35 I wtedy to Izraelici mogli widzieć twarz Mojżesza, że promienieje skóra na twarzy Mojżesza. A Mojżesz znów nakładałzasłonę na twarz, póki nie wszedł na rozmowę z Nim. *35 35,01 Mojżesz zebrał całe zgromadzenie Izraelitów i powiedział do nich: Oto, co Pannakazał wam wypełnić: 35,02 Szeœć dni będziesz wykonywał pracę,ale dzień siódmy będzie dla was œwiętym szabatem odpoczynku dla Pana; ktokolwiek zaœ pracowałby w tym dniu, ma być ukarany œmierciš. 35,03 Nie będziecie rozpalać ognia w dniu szabatu w waszych mieszkaniach. 35,04 Tak przemówił następnie Mojżesz do całego zgromadzenia Izraelitów: Oto co nakazał Pan mówišc: 35,05 Dajcie z dóbr waszych daninę dla Pana. Każdy więc, którego skłoni do tego serce, winien złożyć jako daninę dla Pana złoto, srebro, bršz, 35,06 purpurę fioletowš i czerwonš, karmazyn, bisior oraz sierœć koziš, 35,07 baranie skóry barwione na czerwono i skóry delfinów oraz drzewo akacjowe, 35,08 oliwę do œwiecznika, wonnoœci do wyrobu oleju namaszczania i pachnšcych kadzideł, 35,09 kamienie onyksowe i inne drogie kamienie dla ozdobienia efodu i pektorału. 35,10 Każdy uzdolniony z was winien przyjœć i wykonać to, co Pan nakazał, 35,11 to jest przybytek i jego namiot, przykrycia, kółka, deski, poprzeczki, słupyi podstawy; 35,12 arkę z dršżkami, przebłagalnię i okrywajšcš jš zasłonę; 35,13 stół z dršżkami i z należšcym do niego sprzętem oraz chlebem pokładnym; 35,14 œwiecznik do oœwietlenia z należšcymido niego sprzętami, z lampami oraz z oliwš do œwiecenia; 35,15 ołtarz kadzenia z dršżkami, olejek donamaszczania, pachnšce kadzidło i zasłonę na wejœcie do przybytku; 35,16 ołtarz całopalenia z jego bršzowš kratš, z dršżkami i należšcymi do niego sprzętami, kadŸ z jej podstawš; 35,17 zasłony dziedzińca i jego słupy, i podstawy, i zasłonę na wejœcie do dziedzińca; 35,18 paliki przybytku i paliki dziedzińca z powrozami do nich; 35,19 szaty z drogocennej tkaniny do służby w œwiętym przybytku, œwięte szaty dla Aarona kapłana i szaty dla jego synów, dla sprawowania czynnoœci kapłańskich. 35,20 Potem całe zgromadzenie Izraelitów odeszło od Mojżesza. 35,21 Wnet jednak wszyscy, których skłoniło serce i duch ochoczy, przynieœli daninę dla Pana na budowę Namiotów Spotkania i na wszelkš służbę w nim, oraz na œwięte szaty. 35,22 Przyszli mężczyŸni i kobiety, wszyscyochoczego serca, przynoszšc spinki, kolczyki, pierœcienie, naszyjniki i wszelkie przedmioty ze złota; wszyscy złożyli Panu dary ze złota dokonujšc gestu kołysania. 35,23 A także fioletowš i czerwonš purpurę, karmazyn, bisior i sierœć koziš, baranie skóry barwione na czerwono i skóry delfinów przynosili wszyscy, którzy je znaleŸli u siebie. 35,24 Każdy, kto chciał złożyć daninę ze srebra czy bršzu, przynosił tę daninę dla Pana, a każdy kto posiadał drzewo akacjowe przydatne na coœ do œwiętej służby, przynosił je również. 35,25 Wszystkie zaœ kobiety biegłe w tej pracy przędły własnoręcznie przędzę na fioletowš i czerwonš purpurę, karmazyn i bisior. 35,26 A wszystkie kobiety, które skłoniło do tego serce, przędły umiejętnie sierœć koziš. 35,27 Ksišżęta zaœ przynieœli kamienie onyksowe i inne drogie kamienie dla ozdobienia efodu i pektorału, 35,28 a ponadto wonnoœci i oliwę do œwiecznika i do wyrobu oleju namaszczania i pachnšcego kadzidła. 35,29 Wszyscy Izraelici, mężczyŸni i kobiety, których skłoniło serce do składania darów niezbędnych do wykonywania tego, co Pan nakazał wykonaćprzez poœrednictwo Mojżesza, przynieœli todla Pana dobrowolnie. 35,30 Wówczas Mojżesz przemówił do Izraelitów: Oto Pan powołał imiennie Besaleela, syna Uriego, syna Chura z pokolenia Judy, 35,31 i napełnił go duchem Bożym, mšdroœciš, rozumem, wiedzš i znajomoœciš wszelkiego rzemiosła, 35,32 by obmyœlił plany robót w złocie, w srebrze, w bršzie, 35,33 oraz prac nad przystosowaniem kamieni do ozdoby i nad obróbkš drzewa potrzebnego do wykonania wszelkich zamierzonych dzieł. 35,34 Dał mu też zdolnoœć pouczania innych, jak i Oholiabowi, synowi Achisamakaz pokolenia Dana. 35,35 Napełnił ich mšdroœciš umysłu do wykonania wszelkich prac, zarówno kamieniarskich, jak i tkackich, oraz barwienia fioletowej i czerwonej purpury, karmazynu, bisioru, a wreszcie zwyczajnych prac tkackich, tak że mogš sporzšdzać wszelkie przedmioty, a zarazemobmyœlać ich plany. *36 36,01 Besaleel, Oholiab i wszyscy biegli mężczyŸni, którym Pan dał mšdroœć, rozumdo poznania, niech wykonajš wszelkie praceprzy budowie œwiętego przybytku według wszystkich nakazów Pana. 36,02 Następnie wezwał Mojżesz Besaleela,Oholiaba i wszystkich biegłych w rzemioœle,których serce obdarzył Pan mšdroœciš, wszystkich tych, których serce skłaniało, aby pójœć do pracy nad wykonaniem dzieła. 36,03 Ci zaœ przyjęli od Mojżesza wszelkie daniny, jakie znieœli Izraelici na dzieło budowy œwiętego przybytku, aby je wykonać; ponadto znosili im każdego dnia dalsze, dobrowolne dary. 36,04 Wtedy przyszli jak jeden mšż wszyscy biegli rzemieœlnicy, wykonujšcy wszelkie prace przy budowie œwiętego przybytku, każdy od swojej pracy, którš wykonywał, 36,05 i tak powiedzieli do Mojżesza: Lud przynosi o wiele więcej niż potrzeba do wykonania prac, które Pan nakazał wykonać. 36,06 Wówczas Mojżesz wydał rozkaz, który ogłoszono w obozie: Ani mężczyŸni, ani kobiety niech już nie znoszš darów na œwięty przybytek. Zaprzestał więc lud znoszenia darów. 36,07 Mieli bowiem dosyć wszystkiego do wykonania wszelkich prac, a nawet wiele zbywało. 36,08 Wszyscy najbieglejsi spoœród pracowników wybudowali przybytek z dziesięciu tkanin z kręconego bisioru, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu, z cherubami wyszytymi przez biegłego tkacza. 36,09 Długoœć poszczególnych tkanin wynosiła dwadzieœcia osiem łokci, a szerokoœć cztery łokcie; wszystkie zaœ tkaniny miały jednakowe wymiary. 36,10 Pięć tkanin było powišzanych ze sobšjedna z drugš, podobnie drugie pięć tkanin było powišzanych jedna z drugš. 36,11 I przyszyto wstšżki z fioletowej purpury na brzegach jednej tkaniny, gdzie winna być spięta, i tak też uczyniono na brzegach ostatniej tkaniny, gdzie winna byćspięta. 36,12 Pięćdziesišt wstšżek przyszyli do jednej tkaniny i pięćdziesišt wstšżek do drugiej tkaniny w miejscu, gdzie majš być spięte, tak iż wstšżki były przyszyte naprzeciw siebie. 36,13 Ponadto przyszyli pięćdziesišt złotychkółek i zwišzali tkaniny za pomocš tych kółek, tak że przybytek stanowił jednš całoœć. 36,14 Zrobiono również nakrycia z koziej sierœci dla przybytku, a uczynili jedenaœcie nakryć. 36,15 Długoœć jednego nakrycia wynosiła trzydzieœci łokci, a szerokoœć jednego nakrycia cztery łokcie, i te jedenaœcie nakryć miały jednakowe wymiary. 36,16 Powišzano ze sobš pięć nakryć osobno, a pozostałe szeœć osobno. 36,17 I przyszyto pięćdziesišt wstšżek na brzegach jednego nakrycia w miejscu, w którym majš być spięte, i pięćdziesišt wstšżek na brzegach drugiego nakrycia w miejscu, w którym majš być spięte. 36,18 Ponadto przyszyto pięćdziesišt kółek z bršzu i w ten sposób zwišzano nakrycia przybytku, że utworzyły jednš całoœć. 36,19 Oprócz tego uczyniono nakrycie na namiot ze skór baranich barwionych na czerwono i wreszcie nakrycie na wierzch ze skór delfinów. 36,20 I z drzewa akacjowego zrobiono deski na przybytek i ustawiono je pionowo. 36,21 Wysokoœć deski wynosiła dziesięć łokci, a szerokoœć jednej deski półtora łokcia. 36,22 Każda deska miała dwa czopy osadzone jeden naprzeciw drugiego; tak zrobiono u wszystkich desek przybytku. 36,23 A zrobiono dla przybytku dwadzieœcia desek na œcianę południowš 36,24 i czterdzieœci podstaw srebrnych sporzšdzonych pod te dwadzieœcia desek, na każdš deskę dwie podstawy na oba jej czopy. 36,25 A po drugiej stronie przybytku na œcianę północnš zrobiono także dwadzieœciadesek. 36,26 A do nich czterdzieœci podstaw srebrnych, po dwie podstawy na każdš deskę. 36,27 A dla tylnej częœci przybytku na œcianę zachodniš sporzšdzono szeœć desek. 36,28 Przy narożnikach tej tylnej œciany przybytku postawiono po dwie deski. 36,29 Przystawały one szczelnie do siebie na dole, a na górze równie szczelnie połšczone były ze sobš za pomocš powišzania; tak też uczyniono z deskami na obu innych narożnikach. 36,30 I tak w tylnej œcianie przybytku byłoosiem desek, a podstaw srebrnych szesnaœcie, czyli po dwie podstawy na każdš deskę. 36,31 I zrobiono również poprzeczki z drzewa akacjowego dla powišzania desek, pięć dla jednej œciany przybytku, 36,32 a pięć poprzeczek dla desek drugiej œciany przybytku i pięć poprzeczek dla tylnej, czyli zachodniej œciany przybytku. 36,33 Poprzeczkę umieszczonš w poœrodku desek sporzšdzono w ten sposób, że przechodziła od końca do końca. 36,34 Deski pokryto złotem, a pierœcienie dla osadzenia drewnianych wišzań zrobiono ze złota i poprzeczki pokryto złotem. 36,35 Zrobiono też zasłonę z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i kręconego bisioru z cherubami wyszytymi przez biegłego tkacza. 36,36 I zawieszono jš na czterech słupach z drzewa akacjowego pokrytych złotem. Haczyki do nich wykonano ze złota, a cztery podstawy zrobiono z bršzu. 36,37 I uczyniono też zasłonę przy wejœciudo przybytku z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i kręconego bisioru, wielobarwnie wyszywanš. 36,38 Ponadto uczyniono do niej pięć słupów i haczyki, i pokryto złotem ich głowice i klamry, a podstawy do nich były z bršzu. *37 37,01 Potem Besaleel zbudował arkę z drzewa akacjowego, której długoœć wynosiła dwa i pół łokcia, jej zaœ szerokoœć i wysokoœć półtora łokcia. 37,02 I pokrył jš szczerym złotem wewnštrz i zewnštrz, i uczynił na niej dokoła złoty wieniec. 37,03 Odlał dla niej cztery pierœcienie ze złota i przymocował je do czterech jej rogów: dwa pierœcienie do jednego jej boku i dwa pierœcienie do drugiego jej boku. 37,04 Również zrobił dršżki z drzewa akacjowego i pokrył je złotem. 37,05 I do pierœcieni na obu bokach arki włożył te dršżki służšce do jej przenoszenia. 37,06 Uczynił też przebłagalnię ze szczerego złota, a długoœć jej wynosiła dwa i pół łokcia, jej zaœ szerokoœć półtora łokcia. 37,07 Dwa też cheruby wykuł ze złota, uczynił zaœ je na obu końcach przebłagalni:37,08 jednego cheruba na jednym końcu, a drugiego cheruba na drugim końcu przebłagalni. Wykonał cheruby razem z przebłagalniš na obu jej bokach. 37,09 Cheruby miały skrzydła rozpostarte ku górze i zakrywały nimi przebłagalnię. Twarze miały zwrócone jeden ku drugiemu,i ku przebłagalni były zwrócone twarze cherubów. 37,10 Zrobił też z drzewa akacjowego stół, którego długoœć wynosiła dwa łokcie, jego szerokoœć jeden łokieć i jego wysokoœć półtora łokcia. 37,11 Pokrył go szczerym złotem i uczyniłna nim dokoła złoty wieniec. 37,12 I uczynił wokoło listwę na cztery palce szerokš, i zrobił złoty wieniec dokoła tej listwy. 37,13 Odlał następnie cztery złote pierœcienie i przyprawił te pierœcienie do czterech rogów stołu, gdzie się znajdujš cztery jego nogi. 37,14 Blisko listwy znajdowały się pierœcienie do włożenia w nie dršżków z drzewa akacjowego do przenoszenia stołu. 37,15 A zrobił te dršżki z drzewa akacjowego i pokrył je złotem. Przenoszono stół za ich pomocš. 37,16 Uczynił także ze szczerego złota naczynia do stołu, misy i czasze, dzbanki i patery do składania ofiar płynnych. 37,17 Zrobił też œwiecznik ze szczerego złota, z tego samego złota wykuł ten œwiecznik wraz z jego podstawš i trzonem;jego kielichy oraz pški i kwiaty były z tej samej bryły. 37,18 Szeœć ramion wychodziło z jego boków, trzy ramiona œwiecznika z jednego jego boku i trzy ramiona œwiecznika z drugiego jego boku. 37,19 I znajdowały się na jednym ramieniu trzy kielichy kształtu kwiatów migdałowychz pškami i kwiatami, i trzy kielichy kształtukwiatów migdałowych na drugim ramieniu zpškami i kwiatami. Tak było na szeœciu ramionach wychodzšcych ze œwiecznika. 37,20 Na œwieczniku zaœ były cztery kielichy kształtu kwiatów migdałowych z pškami i kwiatami. 37,21 A pšk jeden był pod dwoma wychodzšcymi z niego ramionami i jeden pšk pod dwoma następnymi jego ramionami. Tak było pod szeœcioma ramionami wychodzšcymi ze œwiecznika. 37,22 Pški te i ramiona wychodziły z samego œwiecznika i były wykonane z tej samej bryły szczerego złota. 37,23 Uczynił ze szczerego złota siedem lamp oraz szczypce i popielnice do knotów. 37,24 Z talentu zaœ szczerego złota wykonał œwiecznik i wszystkie przyrzšdy należšce do niego. 37,25 Potem do spalania kadzidła zbudował z drzewa akacjowego ołtarz; jego długoœć wynosiła jeden łokieć, i jeden - jego szerokoœć, i był kwadratowy, a wysokoœci miał dwa łokcie. I wychodziły z niego rogi.37,26 Pokrył go szczerym złotem, jego wierzch i jego boki wokoło, i jego rogi; uczynił na nim złoty wieniec dokoła. 37,27 Poniżej zaœ tego wieńca na dwóch jego bokach umieœcił dwa złote pierœcienie na dršżki, za pomocš których się go przenosi. 37,28 A dršżki wykonał z drzewa akacjowego i pokrył złotem. 37,29 Sporzšdził również œwięty olej namaszczania oraz pachnšce kadzidło, jak robi sporzšdzajšcy wonnoœci. *38 38,01 I zbudował ołtarz z drzewa akacjowego, majšcy pięć łokci długoœci i pięć łokci szerokoœci. Ołtarz był kwadratowy, na trzy łokcie wysoki. 38,02 I uczynił rogi na czterech narożnikach ołtarza, i wychodziły z niego, i pokrył je bršzem. 38,03 I sporzšdził sprzęty do ołtarza, jak popielnice, łopatki, kropielnice, widełki i kadzielnice. Wszystkie jego sprzęty sporzšdził z bršzu. 38,04 Z bršzu też wykonał kratę do ołtarza w formie siatki, poniżej jego krawędzi od dołu aż do połowy wysokoœci. 38,05 Nad kratš zaœ z bršzu odlał cztery pierœcienie na dršżki na czterech rogach. 38,06 Zrobił zaœ te dršżki z drzewa akacjowego i pokrył je bršzem. aj Œwięto Przaœników; przez 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żqP4cr„v csúct*Ń<uÓ1 a€38,07 I włożył te dršżki do pierœcieni znajdujšcych się po bokach ołtarza, aby gona nich przenosić. Uczynił zaœ go z desek, tak aby wewnštrz był wydršżony. 38,08 I uczynił kadŸ z bršzu z podstawš również z bršzu, wykonanš z lusterek kobiet pełnišcych służbę przy wejœciu do namiotu. 38,09 Następnie urzšdził dziedziniec przybytku po stronie południowej: zasłony dziedzińca były z kręconego bisioru, długiena sto łokci, 38,10 a dwadzieœcia słupów i dwadzieœcia podstaw było z bršzu, oraz haczyki i klamry ze srebra. 38,11 Po stronie północnej zasłony były długie na sto łokci, a ponadto uczyniono dwadzieœcia słupów, dwadzieœcia podstaw zbršzu oraz haczyki przy słupach i ich klamry ze srebra. 38,12 Po stronie zachodniej zasłona miała pięćdziesišt łokci, a do tego uczyniono dziesięć słupów i dziesięć podstaw. Haczykiprzy słupach i ich klamry były ze srebra. 38,13 Po stronie wschodniej zasłona miała również pięćdziesišt łokci. 38,14 Zasłony na jednš œcianę bocznš miałypo piętnaœcie łokci, a do tego miały trzy słupy i trzy podstawy. 38,15 Zasłony zaœ na drugš œcianę bocznš wynosiły piętnaœcie łokci, a do tego miały też trzy słupy i trzy podstawy. 38,16 Wszystkie zasłony tworzšce ogrodzenie dziedzińca były utkane z bisiorukręconego, 38,17 a podstawy do słupów były z bršzu, haczyki zaœ przy słupach oraz ich klamry ze srebra, także głowice ich były pokryte srebrem. Wszystkie słupy dziedzińca miałysrebrne klamry. 38,18 Zasłona u wejœcia na dziedziniec byłaz fioletowej i czerwonej purpury, karmazynu i z kręconego bisioru, wielobarwnie wyszywana, i miała dwadzieœcia łokci szerokoœci i pięć łokci wysokoœci, zgodnie z rozmiarami innych zasłon dziedzińca. 38,19 Cztery słupy do niej i ich podstawy były wykonane z bršzu, a haczyki przy nichze srebra, pokrycie ich głowic oraz klamrybyły ze srebra. 38,20 Wszystkie paliki dziedzińca przybytkubyły z bršzu. 38,21 Oto obliczenie wydatków na przybytek: na Przybytek Œwiadectwa, który na rozkaz Mojżesza wybudowali lewici pod nadzorem Itamara, syna Aarona kapłana. 38,22 A Besaleel, syn Uriego, syna Chura z pokolenia Judy, wykonał wszystko, co mu nakazał Pan przez Mojżesza, 38,23 a z nim pracował Oholiab, syn Achisamaka z pokolenia Dana, jako wybitny snycerz, tkacz wielobarwnie wyszywajšcy przy pomocy fioletowej i czerwonej purpury, karmazynu oraz bisioru. 38,24 Zużyli zaœ wszystkiego złota na roboty przy budowie przybytku dwadzieœciadziewięć talentów z ofiar złożonych gestemkołysania i siedemset trzydzieœci syklów, według wagi sykla przybytku. 38,25 A srebra od spisanych w zgromadzeniu było sto talentów i tysišc siedemset siedemdziesišt pięć syklów według wagi sykla przybytku. 38,26 Jeden beka, czyli na głowę pół sykla według wagi sykla przybytku pobierano od wszystkich, którzy podlegali spisowi, poczšwszy od lat dwudziestu i wzwyż, czyliod szeœciuset trzech tysięcy pięciuset pięćdziesięciu mężczyzn. 38,27 Sto talentów srebra zużyto na odlaniepodstaw do przybytku i podstaw do zasłon,sto talentów na sto podstaw, czyli po talencie na jednš podstawę. 38,28 Z tysišca siedmiuset siedemdziesięciu pięciu syklów zrobiono haczyki do słupów i pokrycie na ich głowice i opatrzono je klamrami. 38,29 Bršzu zaœ, który złożono w ofierze gestem kołysania, było siedemdziesišt talentów i dwa tysišce czterysta syklów. 38,30 Odlano z niego podstawy do bramy wejœciowej do Namiotu Spotkania, ołtarz z bršzu z kratš bršzowš na nim oraz wszelkisprzęt ołtarza, 38,31 podstawy dziedzińca, podstawy do bramy na dziedziniec, wszystkie paliki przybytku i wszystkie paliki dziedzińca. *39 39,01 Zrobili też szaty z drogocennej tkaniny do pełnienia służby w przybytku z fioletowej i czerwonej purpury oraz z karmazynu. Zrobili również szaty œwięte dlaAarona, jak to Pan nakazał uczynić Mojżeszowi. 39,02 Wykonali efod ze złota, z fioletowej iczerwonej purpury, karmazynu oraz z kręconego bisioru. 39,03 Wykuli przeto cienkie blaszki ze złotai pocięli je na nitki, aby je można wpleœć we fioletowš i czerwonš purpurę, w karmazyn oraz bisior, sposobem biegłego tkacza. 39,04 Zrobili również dwa naramienniki spięte ze sobš, a spięte na obu górnych końcach. 39,05 A przepaska efodu, która się na nim znajduje, była wykonana tak samo z nici zezłota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru, jak to nakazał Pan Mojżeszowi. 39,06 Obrobili też kamienie onyksowe, osadzone w złote oprawy, z wykutymi na nich, na wzór pieczęci, imionami synów Izraela. 39,07 Umieœcili je na obu naramiennikach efodu jako kamienie pamięci o synach Izraela, jak nakazał Pan Mojżeszowi. 39,08 Uczynili też pektorał, wykonany przez biegłych tkaczy w ten sam sposób jak efod z nici ze złota, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i z kręconego bisioru. 39,09 Pektorał był kwadratowy, a długoœć jego i szerokoœć wynosiły jednš piędŸ. Był on podwójnie złożony. 39,10 Umieœcili na nim cztery rzędy drogichkamieni; w pierwszym rzędzie rubin, topaz i szmaragd; 39,11 w drugim rzędzie granat, szafir i beryl; 39,12 w trzecim rzędzie opal, agat, ametyst; 39,13 wreszcie w czwartym rzędzie chryzolit, onyks i jaspis. Były osadzone w oprawach ze złota w odpowiednich rzędach.39,14 Kamienie te otrzymały imiona dwunastu synów Izraela; było ich dwanaœcie według ich imion; były ryte na wzór pieczęci, każdy z własnym imieniem według dwunastu pokoleń. 39,15 Wykonali do pektorału dwa łańcuszkiskręcone na kształt sznura ze szczerego złota. 39,16 Wykonali też do pektorału dwie złoteoprawy i dwa złote pierœcienie, i przymocowano oba te pierœcienie na obu końcach pektorału. 39,17 Dwa złote sznury przewlekli przez oba pierœcienie na obu końcach pektorału. 39,18 Oba zaœ drugie końce obydwu sznurów przyszyli do obu opraw i przywišzali je do przedniego naramiennika efodu. 39,19 Wykonali dwa złote pierœcienie i przymocowali je do obu górnych końców pektorału. 39,20 Wreszcie wykonali jeszcze dwa inne złote pierœcienie i przyszyli je do obu naramienników efodu na zewnętrznej stronie, w miejscu spięcia efodu z przepaskš. 39,21 Potem zwišzali pierœcienie pektorału z pierœcieniami efodu sznurem z fioletowej purpury tak, aby pektorał leżał na przepasce efodu i nie mógł się przesunšć ze swego miejsca na efodzie, jak nakazał Pan Mojżeszowi. 39,22 Zrobili też suknię pod efod całš utkanš z fioletowej purpury. 39,23 I miała w œrodku otwór na głowę z obszywkš dokoła otworu, jak przy otworzepancerza, aby się nie rozdarła. 39,24 Na dolnych jej krajach przyszyli jabłka granatu z fioletowej i czerwonej purpury, karmazynu i kręconego bisioru. 39,25 Zrobili także dzwonki ze szczerego złota i przyszyli je między jabłkami granatu wokoło. 39,26 Dzwonek złoty i jabłko granatu następowały na przemian dokoła dolnego kraju sukni, przywdziewanej w czasie pełnienia służby, jak to nakazał Pan Mojżeszowi. 39,27 Zrobili także tuniki tkane z bisioru dlaAarona i jego synów, 39,28 oraz tiarę z bisioru, mitry z bisioru ilniane spodnie z bisioru kręconego, 39,29 oraz pas z bisioru kręconego, z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu, wielobarwnie wyszywany, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 39,30 I zrobili też diadem ze szczerego złota, i wyrzeŸbili na nim, jak się rzeŸbi napieczęci: Poœwięcony dla Pana. 39,31 I przywišzali go sznurem z fioletowej purpury tak, aby był na tiarze i żeby na przedniej stronie tiary był umieszczony, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 39,32 Tak wykonano wszelkš robotę około budowy Namiotu Spotkania. Izraelici wykonali zaœ wszystko tak, jak to nakazał Pan Mojżeszowi: tak wykonali. 39,33 I oddali przybytek Mojżeszowi wraz z namiotem i sprzętami, jak kółka, deski, poprzeczki, słupy, podstawy, 39,34 nakrycia, jedne ze skór baranich barwionych na czerwono, a drugie ze skór delfinów, oraz przykrywajšcš zasłonę, 39,35 Arkę Œwiadectwa z dršżkami, przebłagalnię, 39,36 stół ze wszystkimi należšcymi do niego sprzętami i chlebami pokładnymi, 39,37 i œwiecznik ze szczerego złota z lampami ustawionymi w szeregu oraz ze wszystkimi przyborami należšcymi do niego,i olej do oœwietlenia, 39,38 także ołtarz złoty i olej do namaszczania, pachnšce kadzidło oraz zasłonę przy wejœciu do namiotu, 39,39 ołtarz z bršzu wraz z kratš z bršzu i dršżkami oraz wszystkie jego przybory, kadŸ i jej podstawę. 39,40 Zasłony dziedzińca, słupy i podstawydo nich, zasłony przy wejœciu do dziedzińca, powrozy i paliki oraz wszystkiesprzęty potrzebne do służby w przybytku i w Namiocie Spotkania. 39,41 Szaty z drogocennej tkaniny do posługi w przybytku, szaty œwięte dla Aarona kapłana i szaty dla jego synów do sprawowania czynnoœci kapłańskich. 39,42 Jak Pan nakazał Mojżeszowi, tak też wykonali wszystko Izraelici. 39,43 Gdy zaœ ujrzał Mojżesz, że wszystkowykonali, jak nakazał Pan, udzielił im błogosławieństwa. *40 40,01 Tak powiedział Pan do Mojżesza: 40,02 W pierwszym dniu miesišca pierwszego postawisz przybytek wraz z Namiotem Spotkania. 40,03 I umieœcisz w nim Arkę Œwiadectwa, inakryjesz jš zasłonš. 40,04 Wniesiesz także stół i położysz na nim to, co ma być położone, oraz wniesieszœwiecznik i postawisz na nim lampy. 40,05 Ustawisz również złoty ołtarz do spalania kadzidła przed Arkš Œwiadectwa i zawiesisz zasłonę przy wejœciu do przybytku. 40,06 Ołtarz zaœ całopalenia postawisz przed wejœciem do wnętrza Namiotu Spotkania. 40,07 KadŸ zaœ umieœcisz między Namiotem Spotkania a ołtarzem i napełnisz jš wodš. 40,08 Urzšdzisz też dziedziniec dokoła, a przy bramie zawiesisz zasłonę. 40,09 Wtedy weŸmiesz olej namaszczenia i namaœcisz przybytek i wszystko, co w nim jest; poœwięcisz go i wszystkie jego sprzęty, i będzie œwięty. 40,10 I namaœcisz ołtarz całopalenia ze wszystkimi jego przyborami, i poœwięcisz go, i będzie bardzo œwięty. 40,11 Namaœcisz również kadŸ i podstawę jej i poœwięcisz jš. 40,12 Wtedy przyprowadzisz Aarona i jego synów przed wejœcie do Namiotu Spotkania i obmyjesz ich wodš. 40,13 Następnie ubierzesz Aarona w œwięteszaty i namaœcisz go, i poœwięcisz go, aby Mi służył jako kapłan. 40,14 Każesz także zbliżyć się jego synom iubierzesz ich w szaty. 40,15 Potem namaœcisz ich, jak namaœciłeœ ich ojca, aby Mi służyli jako kapłani. Przezto zaœ namaszczenie przetrwa kapłaństwo w ich pokoleniach na wieki. 40,16 Mojżesz wykonał wszystko tak, jak mu to Pan nakazał uczynić. Tak wykonał. 40,17 Wzniesiono przybytek dnia pierwszegomiesišca pierwszego roku drugiego. 40,18 Postawił Mojżesz przybytek, założyłpodstawy, ustawił dach, umieœcił poprzeczki oraz ustawił słupy. 40,19 I rozcišgnšł namiot nad przybytkiem i nakrył go przykryciem namiotu z góry, jak to Pan nakazał Mojżeszowi. 40,20 Następnie wzišł œwiadectwo i położył je w arce, włożył też dršżki do pierœcieni arki i przykrył jš z wierzchu przebłagalniš. 40,21 Wniósł następnie arkę do przybytku i zawiesił zasłonę zakrywajšcš i okrył niš Arkę Œwiadectwa, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 40,22 Postawił również stół w Namiocie Spotkania po stronie północnej przybytku przed zasłonš, 40,23 a na nim rozłożył przed obliczem Pana rzšd chlebów, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 40,24 Postawił też œwiecznik w Namiocie Spotkania naprzeciw stołu po stronie południowej przybytku 40,25 i na nim umieœcił lampy przed Panem,jak Pan nakazał Mojżeszowi. 40,26 Postawił również ołtarz złoty w Namiocie Spotkania naprzeciw zasłony 40,27 i kazał palić na nim wonne kadzidło, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 40,28 Zawiesił zasłonę przy wejœciu do przybytku. 40,29 Ołtarz zaœ całopalenia postawił przed wejœciem do wnętrza Namiotu Spotkania i ofiarował na nim całopalenie i ofiarę pokarmowš, jak Pan nakazał Mojżeszowi. 40,30 Ustawił także kadŸ między Namiotem Spotkania a ołtarzem i nalał w niš wody domycia. 40,31 I myli w niej ręce i nogi Mojżesz i Aaron oraz jego synowie, 40,32 przed wchodzeniem do Namiotu Spotkania i przystšpieniem do ołtarza, jak to nakazał Pan Mojżeszowi. 40,33 Wreszcie urzšdził dziedziniec dokoła przybytku i ołtarz, a przy wejœciu zawiesiłzasłonę. W ten sposób Mojżesz dokonał dzieła. 40,34 Wtedy to obłok okrył Namiot Spotkania, a chwała Pana napełniła przybytek. 40,35 I nie mógł Mojżesz wejœć do Namiotu Spotkania, bo spoczywał na nim obłok i chwała Pana wypełniała przybytek.40,36 Ile razy obłok wznosił się nad przybytkiem, Izraelici wyruszali w drogę, 40,37 a jeœli obłok nie wznosił się, nie ruszali w drogę aż do dnia uniesienia się obłoku. 40,38 Obłok bowiem Pana za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego w czasie całej ich wędrówki. 3.Księga Kapłańska *01 01,01 Pan wezwał Mojżesza i tak powiedział do niego z Namiotu Spotkania: 01,02 Mów do Izraelitów i powiedz im: Jeœlikto z was zechce złożyć dar z bydlšt dla Pana, niech złoży go albo z cielców, albo z mniejszego bydła. 01,03 Jeżeli chce złożyć na ofiarę całopalnš dar z bydła, niech weŸmie samcabez skazy i przyprowadzi go przed wejœcie do Namiotu Spotkania, aby Pan przyjšł go łaskawie. 01,04 Położy rękę na głowie żertwy, aby była przyjęta jako przebłaganie za niego 01,05 Potem zabije młodego cielca przed Panem, a kapłani, synowie Aarona, ofiarujškrew, to jest pokropiš niš dokoła ołtarz stojšcy przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 01,06 Następnie obedrze żertwę ze skóry i podzieli jš na częœci. 01,07 Kapłani, synowie Aarona, przyniosš ogień na ołtarz i ułożš drwa na ogniu. 01,08 Potem kapłani, synowie Aarona, ułożš częœci wraz z głowš i tłuszczem na drwach leżšcych na ogniu na ołtarzu. 01,09 Wnętrznoœci i nogi zwierzęcia będš obmyte wodš. Kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana. 01,10 Jeżeli zaœ kto chce złożyć na ofiarę całopalnš dar z trzody, z baranków lub koziołków, niech weŸmie samca bez skazy. 01,11 Będzie on zabity po północnej stronieołtarza, przed Panem, a kapłani, synowie Aarona, pokropiš krwiš Jego ołtarz dokoła.01,12 Potem podzielš go na częœci. Kapłan ułoży je wraz z głowš i tłuszczem na drwach leżšcych na ogniu, na ołtarzu. 01,13 Wnętrznoœci i nogi zwierzęcia będš obmyte wodš. Kapłan złoży w ofierze to wszystko i zamieni w dym na ołtarzu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana. 01,14 A jeżeli kto chce złożyć w darze ptaka jako całopalenie dla Pana, niech złoży w darze synogarlicę lub młodego gołębia. 01,15 Kapłan przyniesie go do ołtarza, złamie mu główkę i zamieni go w dym na ołtarzu. Krew jego wyciœnie na œcianę ołtarza. 01,16 Potem oddzieli wole jego wraz z piórami i wyrzuci je na popielisko, na wschód od ołtarza. 01,17 Następnie kapłan naderwie jego skrzydła, jednak nie oddzielajšc ich całkowicie, i zamieni w dym na ołtarzu, nadrwach leżšcych na ogniu. To jest całopalenie, ofiara spalana, miła woń dla Pana. *02 02,01 Jeżeli kto chce złożyć w darze dla Pana ofiarę pokarmowš, niech złoży w darze najczystszš mškę. Poleje jš oliwš i doda do niej kadzidła. 02,02 Potem przyniesie jš do kapłanów, synów Aarona. Kapłan weŸmie pełnš garœć najczystszej mški razem z oliwš i ze wszystkim kadzidłem i zamieni w dym na ołtarzu jako pamištkę, jako ofiarę spalanš,miłš woń dla Pana. 02,03 Wszystko, co pozostanie z ofiary pokarmowej, będzie należało do Aarona i jego synów. To jest najœwiętsza częœć z ofiar spalanych dla Pana. 02,04 Jeżeli chcesz złożyć w darze jako ofiarę pokarmowš ciasto pieczone w piecu, będš to placki przaœne z najczystszej mški zaprawionej oliwš albo przaœne podpłomyki,pomazane oliwš. 02,05 Jeżeli chcesz złożyć w darze jako ofiarę z pokarmów potrawę smażonš na patelni, to przyrzšdzisz jš z najczystszej mški niekwaszonej, zaprawionej oliwš. 02,06 Pokruszysz jš na kawałki i polejesz oliwš. To jest ofiara z pokarmów. 02,07 Jeżeli chcesz złożyć w darze jako ofiarę z pokarmów ciasto gotowane w rondelku, to będzie ono z najczystszej mškizaprawionej oliwš. 02,08 Potem przyniesiesz do Pana pokarm tak przyrzšdzony i oddasz go kapłanowi, a on złoży go w ofierze na ołtarzu. 02,09 Kapłan podniesie z tej ofiary więto Przaœników; przez 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żvPcwn cxyCcyź*czŃ8 .pokarmowej pamištkę i zamieni w dym na ołtarzu jako ofiarę spalanš, miłš woń dla Pana. 02,10 Wszystko, co pozostanie z ofiary pokarmowej, będzie należało do Aarona i jego synów. To jest najœwiętsza częœć z ofiar spalanych dla Pana. 02,11 Nie będziecie składać na ofiarę pokarmowš dla Pana nic kwaszonego. Albowiem ciasta kwaszonego ani miodu nie będziecie zamieniać w dym dla Pana jako ofiary spalanej. 02,12 Przyniesiecie te rzeczy jako dar pierwocin, ale nie będziecie ich kłaœć na ołtarzu, aby się zmieniły w miłš woń. 02,13 Każdy dar należšcy do ofiary pokarmowej ma być posolony. Niech nie brakuje soli przymierza Boga twego przy żadnej ofierze pokarmowej. Każdy dar posypiesz solš. 02,14 Jeżeli chcesz złożyć jako dar spalanydla Pana ofiarę pokarmowš z pierwocin, to będš niš kłosy prażone na ogniu albo kasza z nowego zboża jako ofiara pokarmowa z pierwocin. 02,15 Polejesz jš oliwš i położysz na niej kadzidło. To jest ofiara z pokarmów. 02,16 Kapłan zamieni w dym pamištkę z kaszy i oliwy wraz z całym kadzidłem jakoofiarę spalanš dla Pana. *03 03,01 Jeżeli kto chce złożyć dar z większego bydła jako ofiarę biesiadnš, niech złoży zwierzę bez skazy, samca lub samicę przed Panem. 03,02 Położy rękę na głowie swego daru i zabije go przed wejœciem do Namiotu Spotkania. Potem kapłani, synowie Aarona, pokropiš krwiš jego ołtarz dokoła. 03,03 Potem złoży z ofiary biesiadnej ofiarę spalanš dla Pana, to jest tłuszcz, który okrywa wnętrznoœci, i cały tłuszcz, który jest nad nimi, 03,04 a także obie nerki i tłuszcz, który jeokrywa, który sięga do lędŸwi, oraz płat tłuszczu, który jest na wštrobie - przy nerkach go oddzieli. 03,05 Synowie Aarona zamieniš to w dym naołtarzu, na ofierze całopalnej, która jest na drwach, na ogniu. To jest ofiara spalana, miła woń dla Pana. 03,06 Jeżeli zaœ kto chce złożyć w darze mniejsze bydlę jako ofiarę biesiadnš dla Pana, niech złoży zwierzę bez skazy, samca lub samicę. 03,07 Jeżeli chce złożyć w darze owcę, niech złoży jš przed Panem. 03,08 Położy rękę na głowę swego daru, potem zabije go przed Namiotem Spotkania. Synowie Aarona pokropiš krwiš zwierzęcia ołtarz dokoła. 03,09 Potem złoży z ofiary biesiadnej ofiarę spalanš dla Pana, to jest cały tłuszcz ogonowy - należy go oddzielić tuż przy samej koœci ogonowej - i tłuszcz, który okrywa wnętrznoœci, oraz cały tłuszcz, który jest nad nimi, 03,10 i obie nerki wraz z tłuszczem, który je okrywa, który sięga do lędŸwi, a także płat tłuszczu, który jest na wštrobie - przy nerkach go oddzieli. 03,11 Kapłan zamieni to w dym na ołtarzu jako pokarm, jako ofiarę spalanš dla Pana. 03,12 Jeżeli kto chce złożyć w darze kozę,niech złoży jš przed Panem. 03,13 Położy rękę na jej głowie i zabije jš przed Namiotem Spotkania. Synowie Aarona pokropiš jej krwiš ołtarz dokoła. 03,14 Potem jako dar spalany dla Pana złoży tłuszcz, który okrywa wnętrznoœci, oraz cały tłuszcz, który jest nad nimi, 03,15 obie nerki wraz z tłuszczem, który je okrywa, który sięga do lędŸwi, a także płat tłuszczu, który jest na wštrobie - przy nerkach go oddzieli. 03,16 Potem kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu, jako pokarm spalany, miłšwoń . Cały tłuszcz będzie dla Pana! 03,17 To jest ustawa wieczysta na wszystkie czasy i na wszystkie pokolenia, we wszystkich waszych siedzibach. Ani tłuszczu, ani krwi jeœć nie będziecie! *04 04,01 Pan tak powiedział do Mojżesza: 04,02 To powiedz Izraelitom: Jeżeli kto przez nieuwagę zgrzeszy przeciwko jednemu z przykazań Pana, zabraniajšcych jakiejœ czynnoœci, to jest postšpi wbrew jednemu z przykazań: 04,03 jeżeli ten grzech popełni namaszczony kapłan, tak że jego wina spada na lud, to złoży Panu jako ofiarę przebłagalnš za grzech, który popełnił, młodego cielca bez skazy. 04,04 Przyprowadzi cielca przed wejœcie doNamiotu Spotkania, przed Pana, położy rękę na głowie cielca, i zabijš cielca przed Panem. 04,05 Potem namaszczony kapłan weŸmie trochę z krwi cielca i wniesie do Namiotu Spotkania. 04,06 I umoczy kapłan palec we krwi i pokropi krwiš siedem razy przed Panem, tojest przed zasłonš Miejsca Œwiętego. 04,07 Następnie pomaże kapłan krwiš rogi ołtarza wonnego kadzenia, który stoi przedPanem w Namiocie Spotkania. Całš resztę krwi cielca wyleje na podstawę ołtarza ofiar całopalnych, który stoi przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 04,08 Potem oddzieli cały tłuszcz od cielca ofiary przebłagalnej, a mianowicie tłuszcz,który okrywa wnętrznoœci, i cały tłuszcz, który jest nad nimi, 04,09 także i obie nerki wraz z tłuszczem, który jest nad nimi, który sięga aż do lędŸwi, a także płat tłuszczu, który jest na wštrobie - przy nerkach go oddzieli, 04,10 tak jak oddziela się tłuszcz cielca ofiary biesiadnej. Wtedy kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu ofiar całopalnych. 04,11 Skórę zaœ cielca ofiary biesiadnej, całe jego mięso, jego głowę, jego nogi, jego wnętrznoœci i zawartoœć jelit, 04,12 słowem całego cielca każe wynieœć poza obóz, na miejsce czyste, gdzie wysypujš popiół. Tam go spalš na drwach, na ogniu. Będzie spalony na miejscu, gdzie wysypujš popiół. 04,13 Jeżeli zaœ cała społecznoœć Izraela zawini przez nieuwagę i sprawa ta będzie ukryta przed oczami zgromadzenia, mianowicie to, że uczynili coœ sprzecznego z przykazaniami Pana, i w ten sposób zawinili, 04,14 a potem grzech, który popełnili, wyjdzie na jaw, w takim razie zgromadzenie przyprowadzi przed Namiot Spotkania młodego cielca jako ofiarę przebłagalnš. 04,15 Starsi społecznoœci włożš ręce na głowę cielca przed Panem, i ten cielec będzie zabity przed Panem. 04,16 Namaszczony kapłan wniesie do Namiotu Spotkania częœć krwi cielca. 04,17 Potem kapłan umoczy palec we krwi ipokropi siedem razy przed Panem, to jest przed zasłonš. 04,18 Pomaże także krwiš rogi ołtarza, który jest przed Panem w Namiocie Spotkania. Całš resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza ofiar całopalnych, który stoi przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 04,19 A cały tłuszcz oddzieli od niego i zamieni w dym na ołtarzu. 04,20 Potem postšpi z tym cielcem tak samo, jak postšpił z poprzednio wspomnianym cielcem ofiary przebłagalnej.Tak postšpi z nim. W ten sposób kapłan dokona za nich przebłagania i będzie im wina odpuszczona. 04,21 Potem wyniosš tego cielca poza obóz ispalš, tak jak spalono pierwszego cielca. Tojest ofiara przebłagalna za społecznoœć. 04,22 Jeżeli zgrzeszy naczelnik rodu i przez nieuwagę przestšpi jedno z przykazań Pana, Boga swego, i w ten sposób zawini, 04,23 i jeżeli zwrócę mu uwagę na jego grzech, który popełnił, to przyprowadzi w darze koziołka bez skazy. 04,24 Potem włoży rękę na głowę koziołka, i zabijš go na miejscu, gdzie zabija się ofiary całopalne przed Panem. Tojest ofiara przebłagalna. 04,25 A kapłan umoczy palec we krwi ofiary przebłagalnej i pomaże niš rogi ołtarza ofiar całopalnych. Całš resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza ofiar całopalnych, 04,26 cały zaœ tłuszcz zamieni w dym na ołtarzu, tak jak tłuszcz ofiary biesiadnej. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za grzech naczelnika rodu, i będzie mu odpuszczony. 04,27 Jeżeli jakiœ człowiek spoœród ludu ziemi zgrzeszy przez nieuwagę, przestšpi jedno z przykazań Pana i w ten sposób zawini, 04,28 i jeżeli zwrócę mu uwagę na jego grzech, który popełnił, to przyprowadzi w darze za swój grzech kozę bez skazy. 04,29 Następnie włoży rękę na głowę ofiary przebłagalnej i zabije jš na miejscu przeznaczonym dla ofiary całopalnej. 04,30 Kapłan umoczy palec we krwi i pomaże niš rogi ołtarza ofiar całopalnych. Całš resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza. 04,31 Potem oddzieli cały tłuszcz, tak jak był oddzielony tłuszcz ofiary biesiadnej. Kapłan zamieni to w dym na ołtarzu jako miłš woń dla Pana. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za niego i grzech będzie mu odpuszczony. 04,32 Jeżeli zaœ kto chce złożyć w darze owcę jako ofiarę przebłagalnš, to przyprowadzi owcę bez skazy, 04,33 włoży rękę na głowę ofiary przebłagalnej i zabije jš jako ofiarę przebłagalnš na miejscu, gdzie się zabija ofiary całopalne. 04,34 Potem kapłan umoczy palec we krwi ofiary przebłagalnej i pomaże niš rogi ołtarza ofiar całopalnych. Całš resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza. 04,35 Cały tłuszcz oddzieli, tak jak był oddzielony tłuszcz owcy, złożonej jako ofiara biesiadna. Kapłan zamieni to w dym na ołtarzu, ponad ofiarami spalanymi dla Pana. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za jego grzech, który tamten popełnił, i będzie mu odpuszczony. *05 05,01 Jeżeli kto zgrzeszy przez to, że usłyszawszy zaklęcie i mogšc zaœwiadczyć o przestępstwie, które widział lub znał, nie uczyni tego i w ten sposób zawini, 05,02 albo jeżeli kto dotknie się czegoœ nieczystego, na przykład padliny nieczystego dzikiego zwierzęcia albo padlinynieczystego domowego zwierzęcia, albo padliny nieczystego płazu, i nie uœwiadomi sobie tego, że stał się nieczystym i winnym, 05,03 albo jeżeli kto dotknie się jakiejœ nieczystoœci ludzkiej, jakiejkolwiek rzeczy, która może uczynić nieczystym, i z poczštku nie uœwiadomi sobie tego, a potemspostrzeże, że zawinił, 05,04 albo jeżeli kto przysięga, mówišc lekkomyœlnie wargami, na zło albo na dobro, tak jak to bywa, że człowiek lekkomyœlnie przysięga, i z poczštku nie uœwiadamia sobie tego, a potem spostrzeże,że zawinił przez jednš z tych rzeczy - 05,05 jeżeli więc kto popełni jedno z tych przestępstw, to niech wyzna, że przez to zgrzeszył. 05,06 Wtedy przyniesie jako ofiarę zadoœćuczynienia dla Pana za swój grzech -samicę spoœród małego bydła, owcę lub kozę, na ofiarę przebłagalnš. A kapłan dokona przebłagania za jego grzech. 05,07 Jeżeli zaœ ktoœ jest tak ubogi, że nie może przynieœć owcy, to jako ofiarę zadoœćuczynienia za grzech, który popełnił, przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie dla Pana, jednego jako ofiarę przebłagalnš, drugiego jako ofiarę całopalnš. 05,08 Przyniesie jš kapłanowi, a ten ofiaruje najprzód tego gołębia, który jest przeznaczony na ofiarę przebłagalnš. Œciœnie jego główkę przy karku, ale jej nie oddzieli. 05,09 Potem pokropi œcianę ołtarza krwiš ofiary przebłagalnej. Reszta krwi będzie wyciœnięta na podstawę ołtarza. To jest ofiara przebłagalna. 05,10 Drugiego gołębia złoży jako ofiarę całopalnš według zwyczaju. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za grzech, który tamten popełnił, i będzie mu odpuszczony. 05,11 Jeżeli zaœ kto jest tak ubogi, że nie może ofiarować nawet dwu synogarlic albo dwóch młodych gołębi, to przyniesie na darofiarny za grzech dziesištš częœć efy najczystszej mški jako ofiarę przebłagalnš, ale nie poleje jej oliwš ani nie położy na niej kadzidła, bo to jest ofiara przebłagalna. 05,12 Przyniesie to kapłanowi. Kapłan weŸmie z tego pełnš garœć mški jako pamištkę i zamieni w dym na ołtarzu nad ofiarami spalanymi dla Pana. To jest ofiara przebłagalna. 05,13 W ten sposób kapłan dokona przebłagania za jego grzech, który tamten popełnił przeciwko jednemu z tych przykazań, i będzie mu odpuszczony. Kapłan otrzyma swojš częœć, tak jak przy ofierze pokarmowej. 05,14 Potem Pan powiedział do Mojżesza: 05,15 Jeżeli kto popełnił nieuczciwoœć i zgrzeszy przez nieuwagę przywłaszczajšc sobie rzeczy poœwięcone Panu, to przyniesie jako swoje zadoœćuczynienie dla Pana baranka bez skazy, wziętego spoœród drobnego bydła, którego wartoœć wynosiłaby według oszacowania dwa sykle srebra według wagi przybytku na ofiarę zadoœćuczynienia. 05,16 To, co sobie grzesznie przywłaszczył z rzeczy poœwięconych, zwróci, oddajšc ponadto jednš pištš wartoœci, i odda to kapłanowi. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za niego, ofiarujšc za niego baranka zadoœćuczynienia, i będzie mu grzech odpuszczony. 05,17 Jeżeli kto zgrzeszy, czynišc coœ przeciwnego przykazaniom Pana, nie będšc tego œwiadomy, i stanie się winny, i popełniprzestępstwo, 05,18 to przyniesie kapłanowi baranka bez skazy, wziętego spoœród drobnego bydła, według twojego oszacowania, jako ofiarę zadoœćuczynienia. Wtedy kapłan dokona przebłagania za jego winę, którš tamten zacišgnšł przez nieuwagę, nieœwiadomie, i będzie mu grzech odpuszczony. 05,19 To jest ofiara zadoœćuczynienia, bo naprawdę zawinił wobec Pana. 05,20 Następnie Pan powiedział do Mojżesza: 05,21 Jeżeli kto zgrzeszy i popełni nieuczciwoœć względem Pana przez to, że zaprze się wobec bliŸniego tego, co przyjšłna przechowanie albo wzišł w rękę jako zastaw, albo ukradł, albo wymusił na bliŸnim; 05,22 albo jeżeli kto znalazł rzecz zgubionši zaparł się tego, albo jeżeli złożył fałszywš przysięgę, dotyczšcš jakiejkolwiek rzeczy, przez którš człowiekmoże zgrzeszyć - 05,23 otóż kto tak zgrzeszył i stał się przez to winnym zadoœćuczynienia, powinienoddać to, co ukradł, albo co wymusił, albo co wzišł na przechowanie, albo rzecz zgubionš, którš znalazł, 05,24 albo tę rzecz, co do której złożył fałszywš przysięgę - zwróci mianowicie całkowitš wartoœć tej rzeczy, dodajšc do niej jeszcze pištš częœć wartoœci. Powinien to oddać właœcicielowi tego samego dnia, kiedy będzie składał ofiarę zadoœćuczynienia. 05,25 Potem przyprowadzi do Pana jako swoje zadoœćuczynienie baranka bez skazy,wziętego spoœród drobnego bydła według twego oszacowania na ofiarę zadoœćuczynienia, którš należy przyprowadzić do kapłana. 05,26 W ten sposób kapłan za niego dokona przebłagania wobec Pana, i będzie tamtemuodpuszczony jakikolwiek grzeszny czyn, który popełnił zacišgajšc winę. *06 06,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 06,02 Rozkaż Aaronowi i jego synom, co następuje: Oto prawo odnoszšce się do ofiary całopalnej: ofiara całopalna będzie na palenisku, na ołtarzu całš noc aż do rana, a ogień ołtarza będzie na nim płonšł.06,03 Potem kapłan włoży szatę lnianš i spodnie lniane na ciało, usunie popiół z ofiary całopalnej, którš ogień strawił na ołtarzu, i wysypie go obok ołtarza. 06,04 Następnie zdejmie ubranie, włoży inne szaty i wyniesie popiół poza obóz na miejsce czyste. 06,05 Ogień na ołtarzu będzie stale płonšć - nigdy nie będzie wygasać. Na nim kapłan każdego poranka zapali drwa, na nim ułoży ofiarę całopalnš, na nim zamieni w dym tłuszcz ofiar biesiadnych. 06,06 Ogień nieustanny będzie płonšć na ołtarzu - nigdy nie będzie wygasać! 06,07 Oto prawo odnoszšce się do ofiary z pokarmów: Synowie Aarona przyniosš jš przed Pana - przed ołtarz. 06,08 Potem wezmš z niej garœć najczystszej mški, należšcej do ofiary pokarmowej, wraz z oliwš jej i z całym kadzidłem, które sš na tej ofierze, i zamieniš to w dym na ołtarzu jako miłš woń, jako pamištkę dla Pana. 06,09 To, co pozostanie z tej ofiary, będziepokarmem dla Aarona i jego synów. Jako chleby przaœne zjedzš to w miejscu poœwięconym, na dziedzińcu Namiotu Spotkania. 06,10 Nie będziecie piec z tego chlebów kwaszonych! To jest częœć, którš daję im zmoich ofiar spalanych. To sš ofiary najœwiętsze, tak jak ofiary przebłagalne i ofiary zadoœćuczynienia. 06,11 Każdy mężczyzna spoœród synów Aarona będzie je spożywał. To jest prawo wieczyste dla waszych pokoleń, dotyczšce ofiar spalanych dla Pana. Każdy, kto się ich dotknie, będzie uœwięcony. 06,12 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 06,13 Oto dar Aarona i jego synów, który złożš Panu w dniu namaszczenia jednego z nich: będzie to ofiara z pokarmów wieczysta - jedna dziesišta efy najczystszej mški, z tego połowa rano, a połowa wieczorem. 06,14 Będzie ona przyrzšdzona na patelni z oliwš. Kiedy będzie rozczyniona, przyniesiesz jš. Jako ofiarę pokarmowš podzielonš na kawałki ofiarujesz jš. Będzie to miła woń dla Pana. 06,15 Kapłan, który będzie namaszczony namiejsce Aarona spoœród jego synów, to samo uczyni. To jest należnoœć wieczysta dla Pana: ta ofiara będzie w całoœci zamieniona w dym! 06,16 Każda ofiara pokarmowa kapłana będzie w całoœci spalona - nic z niej nie wolno jeœć! 06,17 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 06,18 Tak powiedz do Aarona i jego synów: To jest prawo odnoszšce się do ofiary przebłagalnej: na tym samym miejscu, na którym będzie zabijana ofiara całopalna, w; przez 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż{Pí c|= c}Ú$c~ţ)Ž cŹ7Ś5€R?-będzie także zabijana ofiara przebłagalna przed Panem. To jest rzecz bardzo œwięta! 06,19 Kapłan, który będzie składał ofiarę przebłagalnš, będzie z niej spożywał. Na miejscu poœwięconym będzie spożywana, nadziedzińcu Namiotu Spotkania. 06,20 Każdy, kto dotknie jej mięsa, będzie uœwięcony. Jeżeli trochę z jej krwi skropi ubranie, to miejsce owo, które krew skropi, ma być wyprane w miejscu poœwięconym. 06,21 Jeżeli to mięso było gotowane w naczyniu glinianym, naczynie owo będzie rozbite, jeżeli zaœ było gotowane w naczyniu miedzianym, będzie ono wyszorowane i wypłukane wodš. 06,22 Każdy mężczyzna spoœród kapłanów będzie spożywać z niej. To jest rzecz bardzo œwięta! 06,23 Ale jeżeli częœć krwi z ofiary przebłagalnej była wniesiona do Namiotu Spotkania, aby w Miejscu Œwiętym był dokonany obrzęd przebłagania, to nie wolnojeœć z tej ofiary. Będzie ona cała spalona w ogniu. *07 07,01 Oto prawo odnoszšce się do ofiary zadoœćuczynienia: jest ona rzeczš bardzo œwiętš. 07,02 Na tym samym miejscu, na którym będš zabijać ofiarę całopalnš, będš także zabijać ofiarę zadoœćuczynienia. Krew jej wylejš dokoła ołtarza, 07,03 ale cały jej tłuszcz będzie złożony w ofierze: ogon, tłuszcz, który okrywa wnętrznoœci, 07,04 obie nerki i tłuszcz, który jest na nich, który sięga aż do lędŸwi, a także płattłuszczu na wštrobie - przy nerkach będzieoddzielony. 07,05 Kapłan zamieni to wszystko w dym naołtarzu jako ofiarę spalanš dla Pana. To jest ofiara zadoœćuczynienia. 07,06 Każdy mężczyzna z rodu kapłanów będzie z niej spożywał. Będzie spożywana w miejscu poœwięconym, to jest rzecz bardzo œwięta. 07,07 Ofiary przebłagalne i ofiary zadoœćuczynienia podlegajš temu samemu prawu: będš one należały do tego kapłana, który dokonuje obrzędu przebłagania. 07,08 Jeżeli zaœ kapłan składa za kogoœ ofiarę całopalnš, to otrzyma skórę zwierzęcia, które złożył w ofierze. 07,09 Także i każda ofiara pokarmowa upieczona w piecu albo przyrzšdzona w kociołku lub na patelni będzie należeć do tego kapłana, który jš złożył. 07,10 Ale każda ofiara pokarmowa zaprawiona oliwš albo sucha będzie należeć do wszystkich synów Aarona po równej częœci. 07,11 Oto prawo odnoszšce się do ofiary biesiadnej, która będzie składana Panu: 07,12 Jeżeli kto składa jš jako ofiarę dziękczynnš, to dołšczy do tej ofiary dziękczynnej także i placki przaœne rozczynione oliwš i przaœne podpłomyki; z najczystszej mški, zaprawionej oliwš, będšprzyrzšdzone placki. 07,13 Obok placków z ciasta kwaszonego będzie złożony jego dar poza ofiarš dziękczynnš biesiadnš. 07,14 Z każdego rodzaju darów ofiarnych będzie odłšczony jeden jako dar szczególnydla Pana. Otrzyma go kapłan, który pokropi krwiš ofiary biesiadnej. 07,15 Mięso dziękczynnych ofiar biesiadnych musi być zjedzone tego samego dnia - nie wolno zostawiać z niego nic aż dorana. 07,16 Jeżeli jednak ma to być ofiara wynikajšca ze œlubu albo jako ofiara dobrowolna, to mięso żertwy powinno się jeœć tego samego dnia, ale resztę z niego można zjeœć następnego dnia. 07,17 Jeżeli jednak częœć z tego mięsa pozostanie jeszcze na trzeci dzień, to będzie spalona w ogniu. 07,18 Jeżeli kto zje coœ z mięsa ofiary biesiadnej na trzeci dzień, to ta ofiara nie będzie przyjęta, nie będzie ona policzona temu, który jš złożył, bo jest to rzecz nieczysta, a ten, który jš spożyje, zacišgnie winę. 07,19 Także i mięso, które się zetknęło z czymœ nieczystym, nie może być jedzone. Powinno być spalone w ogniu. Poza tym każdy, kto jest czysty, może jeœć mięso. 07,20 Jeżeli jednak kto, będšc w stanie nieczystoœci, będzie jadł mięso z ofiary biesiadnej, która jest dla Pana, będzie wykluczony spoœród swego ludu. 07,21 Jeżeli kto dotknie jakiejœ nieczystoœciludzkiej albo nieczystego zwierzęcia, albo jakiegoœ nieczystego robactwa, i spożyje coœ z mięsa ofiary biesiadnej należšcej do Pana, będzie wykluczony spoœród swego ludu. 07,22 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 07,23 Powiedz Izraelitom: Nie wolno wam jeœć tłuszczu cielców, owiec i kóz! 07,24 Wolno się posługiwać dla różnych celów tłuszczem zwierzšt padłych lub rozszarpanych, ale nie wolno go jeœć. 07,25 Każdy, kto je tłuszcz zwierzšt składanych na ofiarę spalanš dla Pana, będzie wykluczony spoœród swego ludu. 07,26 Gdziekolwiek będziecie mieszkać, nie wolno wam spożywać żadnej krwi: ani krwi ptaków, ani krwi bydlšt. 07,27 Ktokolwiek spożywa jakškolwiek krew, będzie wykluczony spoœród swego ludu. 07,28 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: Powiedz Izraelitom: 07,29 Kto chce złożyć Panu ofiarę biesiadnš, przyniesie dar swój Panu, [wzięty] ze swej ofiary biesiadnej. 07,30 Własnoręcznie przyniesie ofiary spalane dla Pana: przyniesie tłuszcz z mostka i mostek, aby wykonać nim gest kołysania przed Panem. 07,31 Potem na ołtarzu kapłan tłuszcz zamieni w dym, a mostek będzie dla Aarona i jego synów. 07,32 Także i prawš łopatkę oddacie kapłanowi, jako częœć kapłańskš z ofiar biesiadnych. 07,33 Ten spoœród synów Aarona, który składa w ofierze krew i tłuszcz ofiar biesiadnych, otrzyma jako swojš częœć prawš łopatkę. 07,34 Bo mostek kołysania i łopatkę podniesienia biorę od Izraelitów z ich ofiar biesiadnych i daję je Aaronowi kapłanowi i jego synom, jako należnoœć wieczystš od Izraelitów. 07,35 To jest częœć z ofiar spalanych dla Pana, która należy się Aaronowi i jego synom od dnia wprowadzenia ich w czynnoœci kapłanów Pana. 07,36 W dniu, kiedy ich Pan namaœcił, rozkazał Izraelitom im to dawać. To jest ustawa wieczysta dla ich pokoleń. 07,37 To jest prawo dotyczšce ofiary całopalnej, ofiary pokarmowej, ofiary przebłagalnej, ofiary zadoœćuczynienia, ofiary wprowadzenia w czynnoœci kapłańskie i ofiary biesiadnej. 07,38 To rozkazał Pan Mojżeszowi na górzeSynaj w dniu, kiedy polecił Izraelitom składać dary dla Pana na pustyni synajskiej. *08 08,01 Potem Pan powiedział do Mojżesza: 08,02 WeŸ Aarona i jego synów, szaty, oliwę do namaszczania, cielca na ofiarę przebłagalnš, dwa barany i kosz chlebów przaœnych. 08,03 Następnie zgromadŸ całš społecznoœć przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 08,04 Mojżesz uczynił tak, jak mu Pan rozkazał, i społecznoœć zgromadziła się przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 08,05 Potem Mojżesz powiedział do społecznoœci: Oto, co mi Pan kazał uczynić!08,06 Wtedy Mojżesz kazał się przybliżyć Aaronowi i jego synom i obmył ich wodš. 08,07 Ubrał go w tunikę, opasał go ozdobnym pasem, włożył na niego wierzchniš szatę, na niej umieœcił jeszcze efod, opasał go przepaskš efodu i przymocował go niš. 08,08 Potem umieœcił na nim pektorał i włożył do pektorału urim i tummim. 08,09 Włożył mu na głowę tiarę i przymocował na przedniej stronie tiary blachę złotš, œwięty diadem, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi. 08,10 Potem Mojżesz wzišł oliwę namaszczenia, namaœcił przybytek wraz zewszystkim, co w nim było, i poœwięcił te rzeczy. 08,11 Także pokropił niš siedem razy ołtarz i namaœcił ołtarz razem z całym jego sprzętem, również kadŸ na wodę i jej podstawę, aby je poœwięcić. 08,12 Potem wylał trochę oliwy namaszczenia na głowę Aarona i namaœcił go, aby go poœwięcić. 08,13 Następnie Mojżesz kazał synom Aarona przybliżyć się, włożył na nich tuniki, przepasał ich ozdobnymi pasami i okrył ich głowy mitrami, tak jak Pan nakazał Mojżeszowi. 08,14 Potem przyprowadzono cielca na ofiarę przebłagalnš. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę cielca ofiary przebłagalnej. 08,15 Mojżesz zabił go, wzišł krew jego i palcem pomazał niš rogi ołtarza dokoła - w ten sposób oczyœcił ołtarz. Resztę krwi wylał na podstawę ołtarza i tak poœwięcił go, i dokonał przebłagania. 08,16 Potem wzišł cały tłuszcz, który jestna wnętrznoœciach, i płat tłuszczu, który okrywa wštrobę, jak również i obie nerki wraz z ich tłuszczem. Mojżesz zamienił je w dym na ołtarzu. 08,17 A cielca razem ze skórš, mięsem i zawartoœciš jelit spalił w ogniu poza obozem, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi. 08,18 Potem przyprowadzono barana na ofiarę całopalnš. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana. 08,19 Mojżesz zabił go i pokropił krwiš ołtarz dokoła. 08,20 Potem Mojżesz pokrajał barana na częœci i zamienił w dym głowę, częœci i tłuszcz. 08,21 Następnie Mojżesz obmył wodš wnętrznoœci i nogi barana i zamienił w dymcałego barana na ołtarzu. To było całopalenie, miła woń, ofiara spalana dla Pana, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi. 08,22 Potem przyprowadzono drugiego barana, barana ofiary wprowadzenia w czynnoœci kapłańskie. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana. 08,23 Mojżesz zabił go, wzišł trochę jego krwi i pomazał niš wierzch prawego ucha Aarona, duży palec jego prawej ręki i duży palec jego prawej nogi. 08,24 Potem Mojżesz kazał się przybliżyć synom Aarona i pomazał krwiš wierzchy ichprawych uszu, duże palce ich prawych ršk iduże palce ich prawych nóg. Resztę krwi wylał Mojżesz dokoła ołtarza. 08,25 Potem wzišł tłuszcz, ogon i cały tłuszcz, który jest na wnętrznoœciach wraz z płatem tłuszczu, który okrywa wštrobę, a także obie nerki z ich tłuszczem i prawš łopatkę. 08,26 Z kosza chlebów przaœnych, który stoi przed Panem, wzišł jeden chleb przaœny, jeden placek przyrzšdzony z oliwši jeden podpłomyk. Umieœcił je na kawałkach tłuszczu i na prawej łopatce. 08,27 Potem położył to wszystko na dłoniach Aarona i na dłoniach jego synów i wykonał nimi gest kołysania przed Panem. 08,28 Następnie Mojżesz wzišł to wszystkoz ich dłoni i zamienił w dym na ołtarzu nadcałopaleniem. To była ofiara wprowadzeniaw czynnoœci kapłańskie, miła woń, ofiara spalana dla Pana. 08,29 Mojżesz wzišł mostek i wykonał nim gest kołysania przed Panem. To była częœć należna Mojżeszowi z barana [ofiary] wprowadzenia w czynnoœci kapłańskie, jak nakazał Pan Mojżeszowi. 08,30 Potem Mojżesz wzišł trochę oliwy namaszczenia i trochę krwi z ołtarza i pokropił niš Aarona i jego szaty, a z nim jego synów i ich szaty. Tak poœwięcił Aarona z jego szatami i z nim jego synów zich szatami. 08,31 Potem powiedział Mojżesz do Aarona i do jego synów: Ugotujcie mięso przy wejœciu do Namiotu Spotkania. Tam jedzcie je z chlebem, który jest w koszu ofiary wprowadzenia w czynnoœci kapłańskie. Tak mi nakazano w słowach: Aaron i jego synowie będš je jedli. 08,32 Resztę mięsa i chleba spalicie w ogniu. 08,33 Od wejœcia do Namiotu Spotkania nie będziecie odchodzić przez siedem dni, aż dodnia, kiedy skończš się dni waszego wprowadzania w czynnoœci kapłańskie, bo przez siedem dni będziecie w nie wprowadzani. 08,34 Tak jak dzisiaj uczyniono, tak Pan nakazał czynić, aby dokonać za was przebłagania. 08,35 Przez siedem dni będziecie siedzieć przy wejœciu do Namiotu Spotkania dzień i noc na straży Pana, abyœcie nie pomarli. Taki nakaz otrzymałem. 08,36 Aaron i jego synowie uczynili to wszystko, co Pan nakazał im przez Mojżesza. *09 09,01 Łsmego dnia zawołał Mojżesz Aarona, jego synów i starszych Izraela. 09,02 Potem powiedział do Aarona: WeŸ sobie młodego cielcana ofiarę przebłagalnšibarana na ofiarę całopalnš, oba bez skazy,iprzyprowadŸ przed Pana. 09,03 A do Izraelitów tak powiedz: WeŸcie koziołkana ofiarę przebłagalnš, cielca rocznego i baranka rocznego, obydwa bez skazy na ofiarę całopalnš, 09,04 cielca i barana na ofiarę biesiadnš, aby je ofiarować przed Panem, a także ofiarę pokarmowš zaprawionš oliwš, bo dzisiaj Pan wam się ukaże. 09,05 Przyprowadzili więc to, co im nakazał Mojżesz, przed Namiot Spotkania. Potem cała społecznoœć zbliżyła się i stanęła przed Panem. 09,06 Wtedy Mojżesz powiedział: Oto co Pannakazał uczynić, aby chwała Pana wam się ukazała! 09,07 Do Aarona zaœ Mojżesz powiedział: Zbliż się do ołtarza, złóż ofiarę przebłagalnš i ofiarę całopalnš, dokonaj przebłagania za siebie i za lud, złóż dar zalud i dokonaj przebłagania za nich, tak jak Pan rozkazał. 09,08 Wtedy Aaron zbliżył się do ołtarza i zabił cielca na ofiarę przebłagalnš za siebie samego. 09,09 Synowie Aarona podali mu krew, a on umoczył palec we krwi, pomazał niš rogi ołtarza i wylał krew na podstawę ołtarza. 09,10 Tłuszcz, nerki i płat tłuszczu, któryokrywa wštrobę ofiary przebłagalnej, zamienił w dym na ołtarzu, tak jak Pan nakazał Mojżeszowi. 09,11 Mięso zaœ i skórę spalił w ogniu pozaobozem. 09,12 Potem zabił [żertwę] ofiary całopalnej. Synowie Aarona podali mu krew,i wylał jš dokoła ołtarza. 09,13 Podali mu też podzielonš na częœci ofiarš całopalnš, razem z głowš, a on zamienił to w dym na ołtarzu. 09,14 Następnie obmył wnętrznoœci i nogi i zamienił je w dym nad całopaleniem na ołtarzu. 09,15 Potem złożył dar za lud. Wzišł kozła, który był przeznaczony na ofiarę przebłagalnš za lud, zabił go i złożył go jako ofiarę przebłagalnš, tak jak poprzednio. 09,16 Następnie złożył ofiarę całopalnš i postšpił z niš według zwyczaju. 09,17 Dalej złożył ofiarę pokarmowš, wzišł z niej jednš pełnš garœć i zamienił jš w dym na ołtarzu poza ofiarš porannš. 09,18 Potem zabił cielca i barana jako ofiarę biesiadnš dla ludu. Synowie Aarona podali mu krew, a on wylał jš dokoła ołtarza. 09,19 Tłuste częœci cielca i barana - ogon, tłuszcz, który okrywa wnętrznoœci, nerki ipłat tłuszczu, który jest na wštrobie, 09,20 te częœci tłuste położyli na mostkach, a on zamienił te częœci tłuste wdym na ołtarzu. 09,21 Mostkami i prawymi łopatkami Aaron wykonał gest kołysania przed Panem, tak jak nakazał Pan. 09,22 Następnie Aaron podniósł ręce w stronę ludu i pobłogosławił go. I zszedł poukończeniu ofiary przebłagalnej, ofiary całopalnej i ofiar biesiadnych. 09,23 Mojżesz i Aaron weszli do Namiotu Spotkania, potem wyszli stamtšd i pobłogosławili lud. Wtedy chwała Pana ukazała się całemu ludowi. 09,24 Ogień wyszedł od Pana i strawił ofiarę całopalnš razem z częœciami tłustymi na ołtarzu. Widzšc to cały lud krzyknšł z radoœci i upadł na twarz. *10 10,01 Nadab i Abihu, synowie Aarona, wzięlikażdy swojš kadzielnicę, nabrali do niej ognia, włożyli na niego kadzidło i ofiarowali przed Panem ogień inny, niż był im nakazany. 10,02 Wtedy ogień wyszedł od Pana i pochłonšł ich. Umarli przed Panem. 10,03 Mojżesz powiedział do Aarona: To jest, co Pan powiedział: Okażę mojš œwiętoœć tym, co zbliżajš się do Mnie, okażę chwałę mojš przed całym ludem. Aaron zamilkł. 10,04 Potem Mojżesz zawołał Miszaela i Elsafana, synów Uzzjela, który był stryjemAarona, i powiedział do nich: Zbliżcie się! Wynieœcie swoich braci sprzed Miejsca Œwiętego poza obóz! 10,05 Wtedy oni zbliżyli się i wynieœli ich w ich tunikach poza obóz, tak jak powiedział Mojżesz. 10,06 Potem Mojżesz powiedział do Aarona i jego synów, Eleazara i Itamara: Nie będziecie zaniedbywać uczesania głowy i nie będziecie rozdzierać szat, abyœcie nie pomarli i aby On nie rozgniewał się na całšspołecznoœć. Wasi bracia, cały dom Izraela, będš opłakiwać ten pożar, który Pan zapalił. 10,07 Nie będziecie odchodzić od wejœcia doNamiotu Spotkania, abyœcie nie pomarli, ponieważ olej namaszczenia Pana jest na was. A oni postšpili tak, jak Mojżesz im powiedział. 10,08 Następnie Pan powiedział do Aarona: 10,09 Kiedy będziecie wchodzić do Namiotu Spotkania, ty i synowie twoi, nie będziecie pić wina ani sycery, abyœcie nie pomarli! Tojest ustawa wieczysta dla wszystkich waszych pokoleń, 10,10 abyœcie rozróżniali między tym, co œwięte, a tym, co œwieckie, między tym, conieczyste, a tym, co czyste, 10,11 abyœcie nauczali Izraelitów wszystkich ustaw, które Pan ogłosił wam przez Mojżesza. 10,12 Potem Mojżesz powiedział do Aarona i do jego pozostałych synów, Eleazara i Itamara: WeŸcie ofiarę pokarmowš, która pozostała z ofiar spalanych dla Pana, i zjedzcie jš bez kwasu koło ołtarza, bo to jest rzecz bardzo œwięta. 10,13 Będziecie to jeœć w miejscu poœwięconym, bo to jest częœć należna tobie i synom twoim z ofiar spalanych dla Pana. Taki nakaz otrzymałem. 10,14 Mostek kołysania i łopatkę podniesienia będziecie jedli w miejscu czystym, ty i synowie twoi, i córki twoje z tobš. To się należy tobie i twoim synom z biesiadnych ofiar Izraelitów. 10,15 Będš przynosić łopatkę podniesienia i 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPw c‚Ç • cƒ\,c„ˆ)˛c…:8#1mostek kołysania razem z częœciami tłustymi, przeznaczonymi na ofiarę spalanš, aby nimi wykonać gest kołysania przed Panem. To się będzie należeć tobie i twoim synom jako należnoœć wieczysta, takjak Pan nakazał. 10,16 Mojżesz wypytywał o kozła ofiary przebłagalnej i okazało się, że został spalony. Wtedy rozgniewał się na pozostałych synów Aarona, to jest na Eleazara i Itamara, i powiedział do nich: 10,17 Dlaczego nie spożyliœcie ofiary przebłagalnej w miejscu poœwięconym? Przecież ona jest rzeczš bardzo œwiętš. On dał jš wam, abyœcie zgładzili winę społecznoœci, abyœcie przebłagali za nich Pana. 10,18 Krew jej nie była wniesiona do Miejsca Œwiętego. A więc winniœcie byli spożyć jš w Miejscu Œwiętym, tak jak mi nakazano. 10,19 Wtedy Aaron powiedział do Mojżesza:Oto dzisiaj oni złożyli ofiarę przebłagalnš iofiarę całopalnš przed Panem i taka rzecz mnie spotkała! Gdybym dzisiaj jadł ofiarę przebłagalnš, czy Pan uznałby to za dobre?10,20 Mojżesz wysłuchał tej odpowiedzi i uznał jš za dobrš. *11 11,01 Następnie Pan powiedział do Mojżesza i Aarona: 11,02 Tak mówcie do Izraelitów: Oto zwierzęta, które będziecie jeœć spoœród wszystkich zwierzšt, które sš na ziemi: 11,03 Będziecie jedli każde zwierzę czworonożne, które ma rozdzielone kopyta,to jest racice, i które przeżuwa. 11,04 Ale [następujšcych zwierzšt], majšcych rozdzielone kopyto i przeżuwajšcych nie będziecie jedli: wielbłšd, ponieważ przeżuwa, ale nie ma rozdzielonego kopyta - będzie dla was nieczysty; 11,05 œwistak, ponieważ przeżuwa, ale nie ma rozdzielonego kopyta - będzie dla was nieczysty; 11,06 zajšc, ponieważ przeżuwa, ale nie marozdzielonego kopyta - będzie dla was nieczysty; 11,07 wieprz, ponieważ ma rozdzielone kopyto, ale nie przeżuwa - będzie dla was nieczysty. 11,08 Nie będziecie jedli ich mięsa ani dotykali ich padliny - sš one dla was nieczyste. 11,09 Będziecie jedli następujšce istoty wodne: wszystkie istoty wodne, w morzach i rzekach, które majš płetwy i łuski, będziecie jedli. 11,10 Ale każda istota wodna, która nie ma płetw albo łusek w morzach i rzekach spoœród wszystkiego, co się roi w wodzie, ispoœród wszystkich zwierzšt wodnych, będzie dla was obrzydliwoœciš. 11,11 Będš one dla was obrzydliwoœciš, nie jedzcie ich mięsa i brzydŸcie się ich padlinš.11,12 Wszystkie istoty wodne, które nie majš płetw albo łusek, będš dla was obrzydliwoœciš. 11,13 Spoœród ptaków będziecie mieli w obrzydzeniu i nie będziecie ich jedli, bo sš obrzydliwoœciš, następujšce: orzeł, sęp czarny, orzeł morski, 11,14 wszelkie gatunki kani i sokołów, 11,15 wszelkie gatunki kruków, 11,16 struœ, sowa, mewa, wszelkie gatunki jastrzębi, 11,17 puszczyk, kormoran, ibis, 11,18 łabędŸ, pelikan, œcierwik, 11,19 bocian, wszelkie gatunki czapli, dudeki nietoperz. 11,20 Wszelkie latajšce czworonożne owadybędš dla was obrzydliwoœciš. 11,21 Ale będziecie jeœć spoœród czworonożnych latajšcych owadów tylko te,których [tylne] kończyny wystajš ponad nogami [przednimi], aby [mogły] skakać na nich po ziemi. 11,22 Następujšce spoœród nich możecie jeœć: wszelkie gatunki szarańczy, wszelkie gatunki soleam, wszelkie gatunki chargol i wszelkie gatunki chagab. 11,23 Wszystkie inne gatunki latajšcych owadów czworonożnych będš dla was obrzydliwoœciš. 11,24 Następujšce zwierzęta czyniš człowieka nieczystym. Każdy, kto dotknie się ich padliny, będzie nieczysty aż do wieczora. 11,25 Każdy, kto będzie nosić ich padlinę, wypierze ubranie i pozostanie nieczysty aż do wieczora. 11,26 Każde zwierzę, które ma kopyta, ale nie rozdzielone, i nie przeżuwa, będzie nieczyste dla was. Każdy, kto się go dotknie, będzie nieczysty. 11,27 Każde zwierzę czworonożne, które chodzi opierajšc się na stopach, będzie nieczyste dla was. Każdy, kto dotknie się jego padliny, będzie nieczysty aż do wieczora. 11,28 Każdy, kto będzie nosić ich padlinę, wypierze ubranie i pozostanie nieczysty aż do wieczora. To sš rzeczy nieczyste dla was! 11,29 Spoœród małych zwierzšt, które poruszajš się na ziemi, następujšce sš nieczyste: kret, mysz i wszelkie gatunki jaszczurek, 11,30 gekko, żółw, salamandra, skolopendra i kameleon. 11,31 Te sš nieczyste dla was spoœród małych zwierzšt, które poruszajš się na ziemi. Każdy, kto dotknie się ich padliny, będzie nieczysty aż do wieczora. 11,32 Jeżeli które z tych zwierzšt nieżywe upadnie na coœ, to ta rzecz będzie nieczysta, niezależnie od tego, czy to będzie naczynie drewniane, czy ubranie, czy skóra, czy worek, czy jakiekolwiek narzędzie pracy. Obmyjš je wodš i pozostanie nieczyste aż do wieczora, potembędzie czyste. 11,33 Jeżeli któreœ z tych zwierzšt wpadniedo naczynia glinianego, to wszystko, co jestwewnštrz naczynia, będzie nieczyste, a naczynie rozbijecie. 11,34 Każdy pokarm, który się spożywa, doktórego się dostanie woda z tego naczynia będzie nieczysty. Każdy napój, który bywa używany do picia w jakimkolwiek naczyniu, będzie nieczysty. 11,35 Na cokolwiek upadnie takie zwierzę nieżywe, będzie nieczyste: piecyk albo pierkarnik ma być zniszczony. One sš nieczyste i będš nieczyste dla was. 11,36 Tylko Ÿródła i cysterny, to jest zbiorniki wody, pozostajš czyste, ale ten, kto dotknie się w nich padliny, będzie nieczysty. 11,37 Jeżeli taka padlina upadnie na ziarno przeznaczone do siewu, to ziarno pozostanie czyste, 11,38 ale jeżeli ziarno jest mokre i taka padlina upadnie na nie, to jest ono dla was nieczyste. 11,39 Jeżeli zdechnie jedno ze zwierzšt, które wam służš za pokarm, i ktoœ dotknie się tej padliny, będzie nieczysty aż do wieczora. 11,40 Jeżeli kto zje coœ z takiej padliny, to wypierze ubranie i będzie nieczysty aż do wieczora. Także i ten, kto nosi takš padlinę,wypierze ubranie i będzie nieczysty aż do wieczora. 11,41 Wszelkie małe zwierzęta, które pełzajš po ziemi, sš obrzydliwoœciš - nie wolno ich jeœć! 11,42 Cokolwiek pełza na brzuchu, cokolwiek chodzi na czterech nogach i cokolwiek ma wiele nóg spoœród małych zwierzšt pełzajšcych po ziemi, nie będzie przez was jedzone, bo to jest obrzydliwoœć. 11,43 Nie plugawcie siebie samych przez jedzenie wszelkich małych zwierzšt pełzajšcych, nie zanieczyszczajcie się przez nie, przez to stalibyœcie się nieczystymi. 11,44 Ponieważ Ja jestem Pan, Bóg wasz - uœwięćcie się! BšdŸcie œwiętymi, ponieważ Ja jestem œwięty! Nie będziecie się plugawić małymi zwierzętami, które pełzajš po ziemi. 11,45 Bo Ja jestem Pan, który wyprowadziłwas z ziemi egipskiej, abym był waszym Bogiem. BšdŸcie więc œwiętymi, bo Ja jestem œwięty! 11,46 To jest prawo dotyczšce zwierzšt, ptaków i wszelkich istot żyjšcych, które poruszajš się w wodzie, i wszelkich stworzeń pełzajšcych po ziemi, 11,47 abyœcie rozróżniali między tym, co nieczyste, a tym, co czyste, między zwierzętami jadalnymi a tymi, których jeœć nie wolno. *12 12,01 Dalej powiedział Pan do Mojżesza: 12,02 Powiedz do Izraelitów: Jeżeli kobieta zaszła w cišżę i urodziła chłopca, pozostanie przez siedem dni nieczysta, tak samo jak podczas stanu nieczystoœci spowodowanego przez miesięczne krwawienie. 12,03 ósmego dnia [chłopiec] zostanie obrzezany. 12,04 Potem ona pozostanie przez trzydzieœci trzy dni dla oczyszczenia krwi: nie będzie dotykać niczego œwiętego i nie będzie wchodzić do œwištyni, dopóki nie skończš się dni jej oczyszczenia. 12,05 Jeżeli zaœ urodzi dziewczynkę, będzienieczysta przez dwa tygodnie, tak jak podczas miesięcznego krwawienia. Potem pozostanie przez szeœćdziesišt szeœć dni dla oczyszczenia krwi. 12,06 Kiedy zaœ skończš się dni jej oczyszczenia po urodzeniu syna lub córki, przyniesie kapłanowi, przed wejœcie do Namiotu Spotkania, jednorocznego baranka na ofiarę całopalnš i młodego gołębia lub synogarlicę na ofiarę przebłagalnš. 12,07 Kapłan złoży to w ofierze przed Panem, aby za niš dokonać przebłagania. W ten sposób będzie ona oczyszczona od upływu krwi. To jest prawo dotyczšce tej, która urodziła syna lub córkę. 12,08 Jeżeli zaœ ona jest zbyt uboga, aby przynieœć baranka, to przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie, jednego na ofiarę całopalnš i jednego na ofiarę przebłagalnš. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za niš, i będzie oczyszczona. *13 13,01 Dalej powiedział Pan do Mojżesza i Aarona: 13,02 Jeżeli u kogoœ na skórze ciała pojawisię nabrzmienie albo wysypka, albo biała plama, która na skórze jego ciała jest oznakš tršdu, to przyprowadzš go do kapłana Aarona albo do jednego z jego synów kapłanów. 13,03 Kapłan obejrzy chore miejsce na skórze ciała: jeżeli włosy na chorym miejscu stały się białe i jeżeli znak zdaje się być wklęœnięty w stosunku do skóry ciała, jest to plaga tršdu. Kapłan stwierdzito i uzna człowieka za nieczystego. 13,04 Jeżeli jednak plama na skórze jego ciała jest biała, ale nie zdaje się być wklęœnięta w stosunku do skóry i włosy niepobielały, to kapłan odosobni chorego na siedem dni. 13,05 Siódmego dnia kapłan go obejrzy. Jeżeli kapłan stwierdzi, że plama nie powiększa się, nie rozszerza się na skórze,to odosobni go znowu na siedem dni. 13,06 Potem, siódmego dnia, kapłan znowu go obejrzy. Jeżeli plama stała się matowa inie rozszerzyła się na skórze, to kapłan uzna go za czystego. To była zwykła wysypka. Wypierze ubranie i będzie czysty. 13,07 Jeżeli jednak wysypka rozszerzyła się na skórze po stawieniu się chorego przed kapłanem w celu oczyszczenia, w takim razie stawi się on przed kapłanem poraz drugi. 13,08 Kapłan obejrzy go. Jeżeli stwierdzi, że wysypka rozszerzyła się na skórze, uzna go za nieczystego: jest to tršd. 13,09 Jeżeli ukaże się na kimœ tršd, przyprowadzš go do kapłana. 13,10 Kiedy kapłan obejrzy go i stwierdzi, że na skórze jego jest białe nabrzmienie, poroœnięte białym włosem, i żywe mięso natym nabrzmieniu, 13,11 to znaczy, że na skórze ciała jego jest tršd zastarzały. Kapłan uzna go za nieczystego. Nie odosobni go, bo on jest nieczysty. 13,12 Jeżeli zaœ tršd mocno kwitnie na skórze i okrywa całš skórę od stóp do głowy, gdziekolwiek spojrzš oczy kapłana, 13,13 i kapłan stwierdzi, że tršd okrywa całe ciało tamtego, w takim razie uzna go za czystego - cały stał się biały, a więc jest czysty. 13,14 Jednak w dniu, w którym się ukaże na nim żywe mięso, będzie nieczysty. 13,15 Kapłan zobaczy żywe mięso i uzna goza nieczystego - żywe mięso jest nieczyste,to jest tršd. 13,16 Jeżeli jednak żywe mięso stanie się znowu białe, to chory przyjdzie do kapłana. 13,17 Kapłan go obejrzy i stwierdzi, że znaki stały się białe, i uzna go za czystego. Jest on czysty. 13,18 Jeżeli na czyimœ ciele na skórze pojawi się wrzód i zostanie uleczony, 13,19 ale na miejscu wrzodu będzie białe nabrzmienie albo plama białoczerwonawa, to ukaże się kapłanowi. 13,20 Kapłan obejrzy go. Jeżeli stwierdzi, że ta plama jest jak gdyby wklęœnięta w stosunku do otaczajšcej skóry i że włosy na niej stały się białe - uzna go za nieczystego. To jest plaga tršdu, która zakwitła na wrzodzie. 13,21 Jeżeli jednak kapłan stwierdzi, że tam nie ma białych włosów i że ta plama nie jest wklęœnięta w stosunku do otaczjšcej skóry, i że ona jest matowa, to kapłan odosobni go na siedem dni. 13,22 Jeżeli ona rzeczywiœcie rozszerzy sięna skórze, to kapłan uzna go za nieczystego. Jest to plaga tršdu. 13,23 Jeżeli jednak ta plama pozostanie bezzmiany i nie rozszerzy się, jest to blizna powrzodzie - kapłan uzna go za czystego. 13,24 Jeżeli kto ma na swej skórze oparzeliznę i jeżeli na tej oparzeliznie uformuje się plama czerwonawa lub biała, 13,25 to kapłan go obejrzy. Jeżeli stwierdzi, że włosy na plamie pobielały i że wydaje się ona wklęœnięta w stosunku dootaczajšcej skóry, jest to tršd, który zakwitł na oparzeliŸnie. Kapłan uzna go za nieczystego. Jest to plaga tršdu. 13,26 Jeżeli jednak kapłan stwierdzi, że niema na plamie białych włosów i że nie jest ona wklęœnięta w stosunku do otaczajšcej skóry, i że jest matowa, to kapłan odosobni go na siedem dni. 13,27 Siódmego dnia kapłan go obejrzy. Jeżeli plama rzeczywiœcie rozszerzyła się na skórze, to kapłan uzna go za nieczystego. To jest plaga tršdu. 13,28 Jeżeli jednak plama pozostanie bez zmiany, nie rozszerzy się na skórze, ale stanie się matowa, jest to tylko blizna po oparzeniu. Kapłan uzna go za czystego, bo to jest blizna po oparzeniu. 13,29 Jeżeli na głowie lub brodzie mężczyzny albo kobiety będzie chore miejsce, 13,30 kapłan obejrzy to miejsce. Jeżeli stwierdzi, że ono jest wklęœnięte w stosunku do otaczajšcej skóry i że włosy na nim stały się żółte i cienkie, to kapłan uzna go za nieczystego. Jest to grzybica, tojest tršd głowy lub brody. 13,31 Jeżeli zaœ kapłan, oglšdajšc miejsce zdradzajšce objawy grzybicy, stwierdzi, żenie jest ono wklęœnięte w stosunku do otaczajšcej skóry, lecz nie ma na nim czarnych włosów, to kapłan odosobni podejrzanego o grzybicę na siedem dni. 13,32 Potem, siódmego dnia, kapłan obejrzychorego. Jeżeli stwierdzi, że grzybica nie rozszerzyła się, że nie ma na niej żółtych włosów i że chore miejsce nie jest wklęœnięte w stosunku do otaczajšcej skóry, 13,33 to chory ogoli się, ale nie ogoli miejsca zdradzajšcego objawy grzybicy. Potem kapłan znowu odosobni człowieka podejrzanego o grzybicę na siedem dni. 13,34 Siódmego dnia kapłan obejrzy chore miejsce. Jeżeli stwierdzi, że grzybica nie rozszerzyła się na skórze i że chore miejsce nie jest wklęœnięte w stosunku do otaczajšcej skóry, kapłan uzna go za czystego. Wypierze on ubranie i będzie czysty. 13,35 Jeżeli jednak grzybica będzie się rozszerzać rzeczywiœcie na jego skórze pojego oczyszczeniu, 13,36 to kapłan go obejrzy. Jeżeli stwierdzi, że grzybica rozszerzyła się na skórze, to nie potrzebuje szukać żółtych włosów - jest on nieczysty. 13,37 Ale jeżeli w jego oczach grzybica pozostanie bez zmiany i czarne włosy będš rosnšć na tym miejscu, to znaczy, że grzybica została uleczona - jest on czysty,ikapłan uzna go za czystego. 13,38 Jeżeli u mężczyzny lub kobiety ukaże się na skórze wiele białych plam, 13,39 i jeżeli kapłan stwierdzi, że na ich skórze sš białe plamy matowe, jest to tylko pokrzywka, która zakwitła na skórze.Taki jest czysty. 13,40 Jeżeli u kogo głowa wyłysieje, to jest on łysy i jest on czysty. 13,41 Jeżeli u kogo czoło wyłysieje, jest on na pół łysy i także jest czysty. 13,42 Ale jeżeli na łysinie albo na łysiejšcym czole ukaże się plama białoczerwonawa, jest to tršd, który zakwitł na łysinie lub na łysiejšcym czole. 13,43 Jeżeli więc kapłan stwierdzi u niego chorobliwe nabrzmienie białoczerwonawe na łysinie lub łysiejšcym czole, podobne dotršdu na skórze ciała - 13,44 jest to człowiek trędowaty. Jest on nieczysty. Kapłan uzna go za nieczystego - jego choroba jest na głowie. 13,45 Trędowaty, który podlega tej chorobie, będzie miał rozerwane szaty, włosy w nieładzie, brodę zasłoniętš i będzie wołać: Nieczysty, nieczysty! 13,46 Przez cały czas trwania tej choroby będzie nieczysty. Będzie mieszkał w odosobnieniu. Jego mieszkanie będzie poza obozem. 13,47 Jeżeli na jakimœ ubraniu pojawi się plaga tršdu, czy to na ubraniu wełnianym, czy na ubraniu lnianym, 13,48 czy to na wštku, czy na osnowie lnu albo wełny, czy też na skórze lub na jakimœ przedmiocie skórzanym, 13,49 otóż jeżeli ukaże się plama zielonkawa albo czerwonawa na ubraniu albo na skórze, na wštku albo na osnowie, albo na jakimœ przedmiocie skórzanym, jestto plaga tršdu. Należy jš pokazać kapłanowi. 13,50 Kiedy kapłan obejrzy plagę, odosobni jš na siedem dni. 13,51 Siódmego dnia obejrzy plagę. Jeżeli plaga rozszerzyła się na ubraniu albo na wštku, albo na osnowie, albo na skórze, albo na jakimœ przedmiocie skórzanym, jestto tršd złoœliwy. Przedmiot jest nieczysty. 13,52 Należy więc spalić ubranie albo wštek, albo osnowę, albo jakikolwiek przedmiot wełniany lub lniany, lub skórzany, na którym ukaże się plaga, bo jest to złoœliwy tršd - będzie spalony w ogniu! 13,53 Jeżeli jednak kapłan stwierdzi, że plaga nie rozszerzyła się na ubraniu albo na wštku, albo na osnowie, albo na jakimœ przynosić łopatkę podniesienia i 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż†P2c‡‚ť cˆ=c‰P*KcŠ›8Ô0przedmiocie skórzanym, 13,54 w takim razie kapłan każe wyprać przedmiot zarażony plagš i każe go odosobnić jeszcze na siedem dni. 13,55 Jeżeli po wypraniu kapłan stwierdzi, że chore miejsce nie zmieniło swego wyglšdu, to w takim razie jest nieczyste, chociażby plaga nie rozszerzyła się. Spaliszto, niezależnie od tego, czy tkanina jest przeżarta z tej czy z tamtej strony. 13,56 Ale jeżeli kapłan po wypraniu stwierdzi, że plama stała się matowa, oderwie to miejsce od ubrania albo od skóry, albo od wštku, albo od osnowy. 13,57 Jeżeli plama znowu ukaże się na ubraniu albo na wštku, albo na osnowie, albo na jakimœ przedmiocie skórzanym, jestto kwitnienie tršdu. Spalisz w ogniu to miejsce, na którym jest plaga. 13,58 Jednak ubranie albo wštek, albo osnowa, albo jakiœ przedmiot skórzany, który wyprałeœ i z którego znikła plaga, będzie wyprany po raz drugi i będzie czysty. 13,59 To jest prawo dotyczšce plagi tršdu na ubraniu wełnianym albo lnianym, na wštku albo na osnowie, lub na jakimœ przedmiocie skórzanym, aby je uznać za czyste lub za nieczyste. *14 14,01 Następnie powiedział Pan do Mojżesza: 14,02 To jest prawo dotyczšce trędowategow dniu jego oczyszczenia: będzie przyprowadzony do kapłana, 14,03 a kapłan wyjdzie poza obóz. Jeżeli kapłan stwierdzi, że trędowaty został uzdrowiony z choroby tršdu, 14,04 to kapłan każe, żeby ten, który ma być oczyszczony, przyniósł dwa ptaki żywe, czyste, kawałek drzewa cedrowego,nitki karmazynowe i hizop. 14,05 Potem kapłan każe zabić jednego ptaka nad naczyniem glinianym napełnionym żywš wodš. 14,06 Następnie weŸmie drugiego ptaka, żywego, wraz z kawałkiem drzewa cedrowego, z nitkami karmazynowymi i z hizopem i zanurzy to wszystko razem z żywym ptakiem we krwi ptaka zabitego nad wodš żywš. 14,07 Potem pokropi siedem razy tego, który ma być oczyszczony z tršdu i w ten sposób oczyœci go. A ptaka żywego wypuœci na pole. 14,08 Ten, który się poddaje oczyszczeniu, wypierze ubranie, zgoli wszystkie włosy, wykšpie się w wodzie i będzie czysty. Potem wróci do obozu, ale pozostanie przezsiedem dni poza swoim namiotem. 14,09 Siódmego dnia zgoli wszystkie włosy,głowę, brodę i brwi, zgoli wszystkie włosy, wypierze swe szaty, obmyje się w wodzie i stanie się czysty. 14,10 Łsmego dnia weŸmie dwa baranki bez skazy, jednš owcę rocznš bez skazy, trzy dziesište efy najczystszej mški zaprawionej oliwš na ofiarę pokarmowš i jeden log oliwy. 14,11 Kapłan, który oczyszcza, postawi człowieka, który ma być oczyszczony, wraz z tymi darami przed Panem, przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 14,12 Potem kapłan weŸmie jednego baranka i złoży go na ofiarę zadoœćuczynienia razem z logiem oliwy, wykona nimi gest kołysania przed Panem. 14,13 Następnie zabije tego baranka na miejscu, na którym się zabija ofiary przebłagalne i ofiary całopalne, na miejscupoœwięconym, bo ofiara zadoœćuczynienia, tak jak i ofiara przebłagalna, należš do kapłana. To jest rzecz najœwiętsza! 14,14 Potem kapłan weŸmie trochę krwi z ofiary zadoœćuczynienia i pomaże niš wierzch ucha człowieka oczyszczajšcego się, a także wielki palec jego prawej ręki i wielki palec jego prawej nogi. 14,15 Następnie kapłan weŸmie trochę z logu oliwy i wyleje jš na swojš lewš dłoń. 14,16 Kapłan umoczy palec prawej ręki w oliwie, która jest na jego lewej dłoni, i pokropi palcem umoczonym w oliwie siedem razy przed Panem. 14,17 Resztš oliwy, która jest na jego dłoni, kapłan pomaże wierzch prawego ucha człowieka oczyszczajšcego się, a także wielki palec jego prawej ręki i wielki palec jego prawej nogi, ponad krwiš ofiary zadoœćuczynienia. 14,18 To, co jeszcze pozostanie z oliwy na jego dłoni, kapłan wyleje na głowę człowieka oczyszczajšcego się. W ten sposób kapłan przebłaga za niego Pana. 14,19 Potem kapłan złoży ofiarę przebłagalnš i dokona przebłagania za tego, który poddaje się oczyszczeniu ze swej nieczystoœci. Po czym złoży ofiarę całopalnš. 14,20 Kapłan podniesie na ołtarz ofiarę całopalnš i ofiarę pokarmowš. Kapłan dokona za niego przebłagania, i będzie oczyszczony. 14,21 Jednak jeżeli to jest człowiek ubogi inie stać go na to, w takim razie weŸmie tylko jednego baranka na ofiarę zadoœćuczynienia dla dokonania gestu kołysania, aby był oczyszczony, a także dziesištš częœć efy najczystszej mški zaprawionej oliwš na ofiarę pokarmowš, jeden log oliwy 14,22 i dwie synogarlice albo dwa młode gołębie, na co będzie go stać. Jeden z nich będzie na ofiarę przebłagalnš, a drugi na ofiarę całopalnš. 14,23 Łsmego dnia przyprowadzi je dla swego oczyszczenia do kapłana przed wejœcie do Namiotu Spotkania, przed Pana. 14,24 Kapłan weŸmie baranka zadoœćuczynienia wraz z logiem oliwyi dokona nimi gestu kołysania przed Panem. 14,25 Potem zabije baranka [ofiary] zadoœćuczynienia. Kapłan weŸmie trochę z krwi ofiary zadoœćuczynienia i pomaże niš wierzch prawego ucha człowieka oczyszczajšcego się, wielki palec jego prawej ręki i wielki palec jego prawej nogi.14,26 Kapłan wyleje trochę oliwy na swš lewš dłoń, 14,27 po czym kapłan pokropi siedem razy przed Panem palcem prawej ręki umoczonym w oliwie, która jest na jego lewej dłoni. 14,28 Następnie kapłan pomaże oliwš, która jest na jego lewej dłoni, wierzch prawego ucha człowieka oczyszczajšcego się, a także wielki palec jego prawej ręki i wielki palec jego prawej nogi, na tym samym miejscu, które było pomazane krwišofiary zadoœćuczynienia. 14,29 Resztę oliwy, która była na jego dłoni, kapłan wyleje na głowę człowieka oczyszczajšcego się, aby przebłagać za niego Pana. 14,30 Potem ofiaruje jednš synogarlicę albojednego młodego gołębia, na co go było stać, 14,31 jako ofiarę przebłagalnš, drugiego zaœ ptaka jako ofiarę całopalnš razem z ofiarš pokarmowš. W ten sposób kapłan przebłaga Pana za tego człowieka, który poddaje się oczyszczeniu. 14,32 To jest prawo dotyczšce człowieka chorego na tršd, którego nie stać na ofiaręza oczyszczenie. 14,33 Potem powiedział Pan do Mojżesza i Aarona: 14,34 Kiedy wejdziecie do ziemi Kanaan, którš daję wam w posiadanie, i jeżeli pozwolę wystšpić pladze tršdu na jakimœ domu należšcym do was, 14,35 wtedy właœciciel domu przyjdzie i oznajmi kapłanowi: Coœ jak gdyby plaga [tršdu] na domu mi się ukazała. 14,36 Wówczas kapłan wyda rozkaz opróżnienia domu przedtem, zanim kapłan przyjdzie dla obejrzenia plagi, aby wszystko, co jest w domu, nie stało się nieczyste. Dopiero potem kapłan przyjdzie, aby obejrzeć dom. 14,37 Kapłan obejrzy plagę. Jeżeli stwierdzi, że plaga występuje na œcianach domu w postaci dołków zielonawych lub czerwonawych, które zdajš się być wklęœnięte w stosunku do œciany, 14,38 kapłan wyjdzie z domu przed wejœciei każe zamknšć dom na siedem dni. 14,39 Siódmego dnia kapłan wróci. Jeżeli stwierdzi, że plaga rozszerzyła się na œcianach domu, 14,40 to każe wyrwać kamienie, na którychjest plaga, i wyrzucić je, za miasto na miejsce nieczyste. 14,41 Potem każe oskrobać ten dom wewnštrz dokoła i wysypać zaprawę pochodzšcš ze skrobania za miasto, na miejsce nieczyste. 14,42 Następnie wezmš inne kamienie i umieszczš je zamiast poprzednich kamieni, wezmš innš zaprawę i otynkujš dom. 14,43 Jeżeli jednak plaga powróci i zakwitnie na domu po usunięciu kamieni, po oskrobaniu domu i po otynkowaniu, 14,44 to kapłan przyjdzie i obejrzy. Jeżeli stwierdzi, że plaga rozszerzyła się na domu, jest to złoœliwy tršd w domu - ten dom jest nieczysty. 14,45 W takim razie dom będzie rozebrany, jego kamienie, drewno, cała zaprawa wyniesione będš za miasto, na miejsce nieczyste. 14,46 Jeżeli kto wejdzie do tego domu, podczas jego zamknięcia, będzie nieczysty aż do wieczora. 14,47 Jeżeli kto będzie spał w tym domu, wypierze ubranie; jeżeli kto będzie jadł w tym domu, wypierze ubranie. 14,48 Jeżeli jednak kapłan przyjdzie, obejrzy i stwierdzi, że plaga nie rozszerzyła się w tym domu po otynkowaniu go, to uzna ten dom za czysty,bo plaga tršdu została uleczona. 14,49 Aby oczyœcić dom, kapłan weŸmie dwa ptaki, kawałek drzewa cedrowego, nitki karmazynowe i hizop. 14,50 Zabije jednego ptaka nad naczyniem glinianym, ponad wodš żywš. 14,51 Potem weŸmie kawałek drzewa cedrowego, hizop, nitki karmazynowe i ptaka żywego, umoczy je we krwi ptaka zabitego i w wodzie żywej, i pokropi dom siedem razy. 14,52 W ten sposób oczyœci ten dom krwiš ptaka, wodš żywš, drzewem cedrowym, hizopem i nitkami karmazynowymi. 14,53 Ptaka zaœ żywego wypuœci poza miasto, na pole. W ten sposób dokona przebłagania za dom i będzie on czysty. 14,54 To jest prawo odnoszšce się do wszelkiej plagi tršdu i grzybicy, 14,55 tršdu ubrania i domu, 14,56 nabrzmienia, wysypki i białej plamy, 14,57 aby pouczyć, kiedy coœ jest czyste, akiedy nieczyste. To jest prawo odnoszšce się do tršdu. *15 15,01 Następnie powiedział Pan do Mojżesza i Aarona: 15,02 Mówcie do Izraelitów i powiedzcie im:Jeżeli jaki człowiek cierpi na wycieki ze swego ciała, to jego wyciek jest nieczysty.15,03 Nieczystoœć pochodzšca z wycieku natym polega: czy jego ciało wypuszcza wyciek, czy też zatrzymuje go, to jest nieczystoœć. 15,04 Każde łóżko, na którym spoczywał chory na wycieki, jest nieczyste. Każdy przedmiot, na którym siedział, jest nieczysty. 15,05 Każdy, kto się dotknie jego łóżka, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,06 Ten, kto usiadł na przedmiocie, na którym siedział chory na wycieki, wypierzeubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,07 Ten, kto dotknie się ciała człowieka chorego na wycieki, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,08 Jeżeli chory na wycieki plunie na człowieka czystego, ten wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,09 Każde siodło, na którym siedział człowieka chory na wycieki, będzie nieczyste. 15,10 Każdy, kto dotknie się czegokolwiek, co chory miał pod sobš, będzie nieczysty aż do wieczora. Każdy, kto przenosi takie przedmioty, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora.15,11 Także każdy, którego dotknšł chory na wycieki, nie umywszy uprzednio ršk wodš, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,12 Naczynie gliniane, którego dotknie sięchory na wycieki, będzie rozbite. Każde naczynie drewniane będzie obmyte wodš. 15,13 Jeżeli chory na wycieki będzie oczyszczony od wycieków, to odliczy sobie siedem dni na swoje oczyszczenie, wypierze ubranie, wykšpie ciało w wodzie żywej i będzie czysty. 15,14 Łsmego dnia weŸmie dwie synogarlicealbo dwa młode gołębie, pójdzie przed Panaprzed wejœcie do Namiotu Spotkania i odda je kapłanowi. 15,15 Kapłan je ofiaruje: jednego jako ofiarę przebłagalnš, drugiego jako ofiarę całopalnš. W ten sposób kapłan dokona za niego przebłagania przed Panem za jego wycieki. 15,16 Jeżeli z mężczyzny wypłynie nasienie, to wykšpie całe ciało w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,17 Każde ubranie, każda skóra, na któršwyleje się nasienie, będzie wymyta wodš i nieczysta aż do wieczora. 15,18 Jeżeli mężczyzna obcuje z kobietš wylewajšc nasienie, to oboje wykšpiš się wwodzie i będš nieczyœci aż do wieczora. 15,19 Jeżeli kobieta ma upławy, to jest krwawienie miesięczne ze swojego ciała, topozostanie siedem dni w swojej nieczystoœci. Każdy, kto jej dotknie, będzie nieczysty aż do wieczora. 15,20 Wszystko, na czym ona się położy podczas swojej nieczystoœci, będzie nieczyste. Wszystko, na czym ona usišdzie, będzie nieczyste. 15,21 Każdy, kto dotknie jej łóżka, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,22 Każdy, kto dotknie jakiegokolwiek przedmiotu, na którym ona siedziała, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,23 Jeżeli kto dotknie się czegoœ, co leżało na jej łóżku albo na przedmiocie, naktórym ona siedziała, będzie nieczysty aż do wieczora. 15,24 Jeżeli jaki mężczyzna obcuje z niš wtedy, to jej nieczystoœć udzieli się jemu i będzie nieczysty siedem dni. Każde łóżko, na którym się położy, będzie nieczyste. 15,25 Jeżeli kobieta doznaje upływu krwi przez wiele dni poza czasem swojej nieczystoœci miesięcznej albo jeżeli doznajeupływu krwi trwajšcego dłużej niż jej nieczystoœć miesięczna, to będzie nieczystaprzez wszystkie dni nieczystego upływu krwi, tak jak podczas nieczystoœci miesięcznej. 15,26 Każde łóżko, na którym się położy podczas swojego upływu [krwi], będzie dla niej takie, jak łóżko podczas jej miesięcznej nieczystoœci. Każdy przedmiot, na którym usišdzie, będzie nieczysty, jak gdyby to była nieczystoœć miesięczna. 15,27 Każdy, kto dotknie się tych rzeczy, będzie nieczysty, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. 15,28 Jeżeli zostanie ona oczyszczona ze swojego upływu [krwi], to odliczy sobie siedem dni i potem będzie czysta. 15,29 Łsmego dnia weŸmie dwie synogarlicealbo dwa młode gołębie i przyniesie je do kapłana, przed wejœcie do Namiotu Spotkania. 15,30 Kapłan złoży w ofierze jednego jako ofiarę przebłagalnš, drugiego jako ofiarę całopalnš. W ten sposób kapłan dokona za niš przebłagania wobec Pana z powodu jej nieczystego upływu [krwi]. 15,31 Przestrzegajcie więc Izraelitów przed nieczystoœciš, aby nie pomarli wskutek swojej nieczystoœci, bezczeszczšcmoje mieszkanie, które jest wœród nich. 15,32 To jest prawo dotyczšce tego, który cierpi na wycieki, i tego, który doznaje wylewu nasienia, a przez to staje się nieczysty, 15,33 a także kobiety, która podlega miesięcznej nieczystoœci, i w ogóle mężczyzny lub kobiety majšcych wycieki, jak również i mężczyzny, który obcuje z kobietš nieczystš. *16 16,01 Następnie powiedział Pan do Mojżesza po œmierci dwóch synów Aarona, którzy pomarli, kiedy zbliżyli się do Pana. 16,02 Pan powiedział do Mojżesza: Powiedz Aaronowi, swojemu bratu, żeby nie w każdym czasie wchodził do Miejsca Najœwiętszego poza zasłonę, przed przebłagalnię, która jest na arce, aby nie umarł, kiedy będę się ukazywać w obłoku nad przebłagalniš. 16,03 Oto jak Aaron będzie wchodzić do Miejsca Najœwiętszego: weŸmie młodego cielca na ofiarę przebłagalnš i barana na ofiarę całopalnš. 16,04 Ubierze się w tunikę œwiętš, lnianš, i w spodnie lniane, przepasze się pasem lnianym, włoży na głowę tiarę lnianš - to sš œwięte szaty. Wykšpie ciało w wodzie i ubierze się w te szaty. 16,05 Od społecznoœci Izraelitów weŸmie dwa kozły na ofiarę przebłagalnš i jednegobarana na ofiarę całopalnš. 16,06 Potem Aaron przyprowadzi cielca na ofiarę przebłagalnš za siebie samego i dokona przebłagania za siebie i za swój dom. 16,07 WeŸmie dwa kozły i postawi je przedPanem, przed wejœciem do Namiotu Spotkania. 16,08 Następnie Aaron rzuci losy o dwa kozły, jeden los dla Pana, drugi dla Azazela.16,09 Potem Aaron przyprowadzi kozła, wylosowanego dla Pana, i złoży go na ofiarę przebłagalnš. 16,10 Kozła wylosowanego dla Azazela postawi żywego przed Panem, aby dokonać na nim przebłagania, a potem wypędzić go dla Azazela na pustynię. 16,11 Potem Aaron przyprowadzi cielca na ofiarę przebłagalnš za siebie i dokona przebłagania za siebie i za swój dom, zabije cielca na ofiarę przebłagalnš za siebie samego. 16,12 Następnie weŸmie pełnš kadzielnicę węgli rozżarzonych z ołtarza, który jest przed Panem, i dwie pełne garœci wonnego kadzidła w proszku i wniesie je poza zasłonę. 16,13 Rzuci kadzidło na ogień przed Panem,tak iż obłok kadzidła okryje przebłagalnię,która jest na [Arce] Œwiadectwa. Dzięki temu nie umrze. 16,14 Następnie weŸmie trochę krwi cielca i od wschodu pokropi palcem przed przebłagalniš. Siedem razy pokropi przed przebłagalniš palcem umoczonym we krwi. 16,15 Potem zabije kozła jako ofiarę przebłagalnš za lud, wniesie krew jego poza zasłonę i uczyni z tš krwiš to samo, co uczynił z krwiš cielca. Pokropi niš przebłagalnię z góry i z przodu 16,16 i dokona przebłagania nad Miejscem Œwiętym za nieczystoœci Izraelitów i za ich przestępstwa według wszystkich ich podniesienia i 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż‹P cŒ\ę cFŮ cŽ*c784T?,grzechów. To samo uczyni z Namiotem Spotkania, który znajduje się u nich - w œrodku ich nieczystoœci. 16,17 Żaden człowiek nie będzie obecny w Namiocie Spotkania od chwili, kiedy Aaron wejdzie, aby dokonać obrzędu przebłaganiaw Miejscu Najœwiętszym, dopóki nie wyjdzie. Tak dokona przebłagania za siebie samego, za swój dom i za całe zgromadzenie Izraela. 16,18 Potem wyjdzie do ołtarza, który jestprzed Panem, aby dokonać nad nim przebłagania. WeŸmie trochę z krwi cielca iz krwi kozła i pomaże niš rogi dokoła ołtarza. 16,19 Następnie siedem razy pokropi go palcem umoczonym we krwi. W ten sposób oczyœci go od nieczystoœci Izraelitów i poœwięci go. 16,20 Kiedy już ukończy obrzęd przebłagania nad Miejscem Œwiętym, Namiotem Spotkania i ołtarzem, każe przyprowadzić żywego kozła. 16,21 Aaron położy obie ręce na głowę żywego kozła, wyzna nad nim wszystkie winy Izraelitów, wszystkie ich przestępstwa dotyczšce wszelkich ich grzechów, włoży je na głowę kozła i każe człowiekowi do tego przeznaczonemu wypędzić go na pustynię. 16,22 W ten sposób kozioł zabierze z sobš wszystkie ich winy do ziemi bezpłodnej. Łwczłowiek wypędzi kozła na pustynię. 16,23 Wtedy Aaron wejdzie do Namiotu Spotkania, zdejmie szaty lniane, które włożył wchodzšc do Miejsca œwiętego, i tam je położy. 16,24 Wykšpie ciało w wodzie w miejscu poœwięconym, włoży szaty, wyjdzie, złoży swojš ofiarę całopalnš, a także ofiarę całopalnš w imieniu ludu, aby dokonać przebłagania za siebie i za lud. 16,25 Także tłuszcz ofiary przebłagalnej zamieni w dym na ołtarzu. 16,26 Człowiek, który wypędził kozła dla Azazela, wypierze ubranie, wykšpie ciało wwodzie, potem wróci do obozu. 16,27 Cielec zaœ ofiary przebłagalnej i kozioł ofiary przebłagalnej, których krew była użyta do obrzędu przebłagania w Miejscu Œwiętym - będš wyniesione poza obóz i spalone ogniem razem ze skórš, mięsem i zawartoœciš jelit. 16,28 Ten, który je spali, wypierze ubranie,wykšpie ciało w wodzie i wróci do obozu. 16,29 Oto dla was ustawa wieczysta: Dziesištego dnia siódmego miesišca będziecie poœcić. Nie będziecie wykonywać żadnej pracy, ani tubylec, ani przybysz, który osiedlił się wœród was. 16,30 Bo tego dnia będzie za was dokonywane przebłaganie, aby oczyœcić was od wszystkich grzechów. Przed Panem będziecie oczyszczeni. 16,31 Będzie to dla was œwięty szabat odpoczynku. Będziecie w tym dniu poœcić. Jest to ustawa wieczysta. 16,32 Dokonywać obrzędu przebłagania będzie kapłan, który będzie namaszczony i wprowadzony w czynnoœci kapłańskie na miejsce swego ojca. Włoży na siebie lniane szaty, szaty œwięte, 16,33 i dokona obrzędu przebłagania nad Miejscem Najœwiętszym, dokona też przebłagania nad Namiotem Spotkania, ołtarzem, a także za kapłanów i za cały lud zgromadzenia. 16,34 Będzie to dla was ustawa wieczysta, ażeby raz w roku dokonywano przebłaganiaza wszystkie grzechy Izraelitów. Uczynionowięc, jak Pan rozkazał Mojżeszowi. *17 17,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 17,02 Mów do Aarona, do jego synów i do wszystkich Izraelitów i powiedz im: Oto nakaz, który dał Pan: 17,03 Jeżeli kto z domu Izraela zabija cielca albo owcę, albo kozę w obrębie obozulub poza obozem, 17,04 i nie przyprowadzi ich przed wejœcie do Namiotu Spotkania, aby je złożyć w darze dla Pana przed mieszkaniem Pana, będzie winien krwi. Rozlał krew. Ten człowiek będzie wyłšczony spoœród swego ludu. 17,05 Dlatego Izraelici będš przyprowadzaćofiary swoje, które składali dotychczas na polu; będš je przyprowadzać do Pana, przed wejœcie do Namiotu Spotkania, do kapłana, i będš je składać jako ofiary biesiadne dla Pana. 17,06 Kapłan pokropi krwiš ołtarz Pana przy wejœciu do Namiotu Spotkania, a tłuszcz zamieni w dym jako miłš woń dla Pana. 17,07 Odtšd nie będš składać ofiar demonom, z którymi uprawiali nierzšd. Będzie to dla nich ustawa wieczysta dla ich pokoleń. 17,08 Dalej powiesz im: Jeżeli kto z domu Izraela albo spoœród przybyszów, którzy osiedlili się między nimi, będzie składał ofiarę całopalnš albo innš ofiarę 17,09 i nie przyprowadzi jej przed wejœcie do Namiotu Spotkania, aby ofiarować jš dlaPana, będzie wyłšczony spoœród swego ludu! 17,10 Jeżeli kto z domu Izraela albo spoœród przybyszów, którzy osiedlili się między nimi, będzie spożywał jakškolwiek krew, zwrócę oblicze moje przeciwko temuczłowiekowi spożywajšcemu krew i wyłšczę go spoœród jego ludu. 17,11 Bo życie ciała jest we krwi, a Ja dopuœciłem jš dla was [tylko] na ołtarzu, aby dokonywała przebłagania za wasze życie, ponieważ krew jest przebłaganiem za życie. 17,12 Dlatego dałem nakaz Izraelitom: Nikt z was nie będzie spożywał krwi. Także i przybysz, który się osiedlił wœród was, niebędzie spożywał krwi. 17,13 Jeżeli kto z Izraelitów albo z przybyszów, którzy się osiedlili między wami, upoluje zwierzynę jadalnš, zwierzę lub ptaka, wypuœci jego krew i przykryje jšziemiš. 17,14 Bo życie wszelkiego ciała jest we krwi jego - dlatego dałem nakaz synom Izraela: nie będziecie spożywać krwi żadnego ciała, bo życie wszelkiego ciała jest w jego krwi. Ktokolwiek by jš spożywał, zostanie wyłšczony. 17,15 Każdy tubylec lub przybysz, który by jadł mięso zwierzęcia padłego lub rozszarpanego, wypierze ubranie, wykšpie się w wodzie i będzie nieczysty aż do wieczora. Potem odzyska czystoœć. 17,16 Jeżeli nie wypierze ubrania i nie wykšpie ciała, zacišgnie winę. *18 18,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 18,02 Mów do Izraelitów i powiedz im: Ja jestem Pan, Bóg wasz! 18,03 Tego, co czyniš w ziemi egipskiej, w której mieszkaliœcie, nie czyńcie. Tego, co czyniš w ziemi Kanaan, do której was wprowadzę, nie czyńcie. Nie będziecie postępować według ich obyczajów. 18,04 Będziecie wypełniać moje wyroki, będziecie przestrzegać moich ustaw, aby według nich postępować. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 18,05 Będziecie przestrzegać moich ustaw imoich wyroków. Człowiek, który je wypełnia, żyje dzięki nim. Ja jestem Pan! 18,06 Nikt z was nie będzie się zbliżał do ciała swojego krewnego, aby odsłonić jegonagoœć. Ja jestem Pan! 18,07 Nie będziesz odsłaniać nagoœci swojego ojca lub nagoœci swojej matki. Jestona twojš matkš - nie będziesz odsłaniać jej nagoœci. 18,08 Nie będziesz odsłaniać nagoœci swojej macochy, bo to jest nagoœć twojegoojca. 18,09 Nie będziesz odsłaniać nagoœci swojej siostry, córki twojego ojca lub córki twojej matki, bez względu na to, czy urodziła się w domu, czy na zewnštrz. 18,10 Nie będziesz odsłaniać nagoœci córki twojego syna lub córki twojej córki, bo sš one twojš nagoœciš. 18,11 Nie będziesz odsłaniać nagoœci córki żony twojego ojca, bo jest ona dzieckiem twojego ojca, jest twojš siostrš. 18,12 Nie będziesz odsłaniać nagoœci siostry swojego ojca, bo ona jest krewnš twojego ojca. 18,13 Nie będziesz odsłaniać nagoœci siostry swojej matki, bo jest ona krewnš twojej matki. 18,14 Nie będziesz odsłaniać nagoœci brata swojego ojca: nie będziesz się zbliżał do jego żony, bo jest ona twojš ciotkš. 18,15 Nie będziesz odsłaniać nagoœci swojej synowej, bo jest ona żonš twojego syna, nie będziesz odsłaniać jej nagoœci. 18,16 Nie będziesz odsłaniać nagoœci swojej bratowej, jest to nagoœć twojego brata. 18,17 Nie będziesz odsłaniać nagoœci kobiety i jej córki. Nie będziesz brał córki jej syna ani córki jej córki, aby odsłonić jej nagoœć, bo sš one jej ciałem. Byłaby torozpusta! 18,18 Nie będziesz brał kobiety razem z jej siostrš, aby odsłonić jej nogoœć za życia tamtej, byłoby to sposobnoœciš do niezgody. 18,19 Nie będziesz się zbliżał do kobiety, aby odsłonić jej nagoœć, podczas jej nieczystoœci miesięcznej. 18,20 Nie będziesz obcował cieleœnie z żonš twojego bliŸniego, wylewajšc nasienie;przez to stałbyœ się nieczystym. 18,21 Nie będziesz dawał dziecka swojego,aby było przeprowadzone przez ogień dla Molocha, nie będziesz w ten sposób bezczeœcił imienia Boga swojego. Ja jestemPan! 18,22 Nie będziesz obcował z mężczyznš, tak jak się obcuje z kobietš. To jest obrzydliwoœć! 18,23 Nie będziesz obcował cieleœnie z żadnym zwierzęciem; przez to stałbyœ się nieczystym. Także i kobieta nie będzie stawać przed zwierzęciem, aby się z nim złšczyć. To jest sromota! 18,24 Tymi wszystkimi rzeczami nie plugawcie się, bo tymi wszystkimi rzeczamiplugawiły się narody, które wypędzam przed wami. 18,25 Także i ziemia stała się nieczysta. Ukarałem jš więc za jej winę, a ziemia wypluła swoich mieszkańców. 18,26 Strzeżcie więc ustaw i wyroków moich, nie czyńcie nic z tych obrzydliwoœci.Nie będzie ich czynić ani tubylec, ani przybysz, który osiedlił się wœród was. 18,27 Bo wszystkie te obrzydliwoœci czynili mieszkańcy ziemi, którzy byli przed wami, iziemi została splugawiona. 18,28 Ale was ziemia nie wyplunie z powodusplugawienia jej, tak jak wypluła naród, który był przed wami. 18,29 Bo każdy, kto czyni jednš z tych obrzydliwoœci, wszyscy, którzy je czyniš, będš wyłšczeni spoœród swojego ludu. 18,30 Będziecie więc przestrzegać mego zarzšdzenia, abyœcie nie czynili nic z obrzydliwych obyczajów, którymi się rzšdzono przed wami, abyœcie nie splugawilisię przez nie. Ja jestem Pan, Bóg wasz! *19 19,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 19,02 Mów do całej społecznoœci Izraelitów i powiedz im: BšdŸcie œwiętymi, bo Ja jestem œwięty, Pan, Bóg wasz! 19,03 Każdy z was będzie szanował matkę iojca i będzie zachowywał moje szabaty. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,04 Nie zwracajcie się do bożków. Nie czyńcie sobie bogów z lanego metalu. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,05 Kiedy będziecie składać Panu ofiarę biesiadnš, składajcie jš tak, aby Mu była przyjemna. 19,06 Będziecie z niej jedli w sam dzień ofiary i w następnym dniu. To, co pozostanie na trzeci dzień, będzie spalone w ogniu. 19,07 Gdyby kto jadł z niej na trzeci dzień,byłaby to rzecz nieœwieża, nie byłaby przyjemna [Bogu]. 19,08 Kto będzie z niej jeœć, zacišgnie winę, bo zbezczeœcił œwiętoœć Pana. Taki człowiek będzie wykluczony spoœród swojego ludu. 19,09 Kiedy żšć będziecie zboże ziemi waszej, nie będziesz żšł aż do samego skraju pola i nie będziesz zbierał kłosów pozostałych na polu. 19,10 Nie będziesz ogołacał winnicy i nie będziesz zbierał tego, co spadło na ziemię w winnicy. Zostawisz to dla ubogiego i dla przybysza. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,11 Nie będziecie kraœć, nie będziecie kłamać, nie będziecie oszukiwać jeden drugiego. 19,12 Nie będziecie przysięgać fałszywie na moje imię. Byłoby to zbezczeszczenie imienia Boga twego. Ja jestem Pan! 19,13 Nie będziesz uciskał bliŸniego, nie będziesz go wyzyskiwał. Zapłata najemnikanie będzie pozostawać w twoim domu przeznoc aż do poranka. 19,14 Nie będziesz złorzeczył głuchemu. Nie będziesz kładł przeszkody przed niewidomym, ale będziesz się bał Boga twego. Ja jestem Pan! 19,15 Nie będziecie wydawać niesprawiedliwych wyroków. Nie będziesz stronniczym na korzyœć ubogiego, ani nie będziesz miał względów dla bogatego. Sprawiedliwie będziesz sšdził bliŸniego. 19,16 Nie będziesz szerzył oszczerstw między krewnymi, nie będziesz czyhał na życie bliŸniego. Ja jestem Pan! 19,17 Nie będziesz żywił w sercu nienawiœci do brata. Będziesz upominał bliŸniego, aby nie zacišgnšć winy z jego powodu. 19,18 Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu,ale będziesz miłował bliŸniego jak siebie samego. Ja jestem Pan! 19,19 Będziecie przestrzegać moich ustaw. Nie będziesz łšczył dwóch gatunków bydlšt. Nie będziesz obsiewał pola dwoma rodzajami ziarna. Nie będziesz nosił ubrania utkanego z dwóch rodzajów nici. 19,20 Jeżeli kto obcuje cieleœnie z kobietš wylewajšc nasienie, a ona jest niewolnicš przeznaczonš dla innego męża, ale jeszcze nie wykupionš ani obdarzonš wolnoœciš, to będzie im wymierzona kara, jednak nie karaœmierci, bo ona nie była obdarzona wolnoœciš. 19,21 Przyprowadzi mężczyzna przed wejœcie do Namiotu Spotkania swojš ofiarę zadoœćuczynienia dla Pana, to jest barana na zadoœćuczynienie. 19,22 Kapłan dokona za niego przebłagania przed Panem, ofiarujšc barana na zadoœćuczynienie za grzech, który on popełnił, i będzie mu odpuszczony grzech, który popełnił. 19,23 Kiedy wejdziecie do kraju i zasadziciedrzewa owocowe wszelkiego gatunku, będziecie uważać ich owoce za nieobrzezane. Trzy lata pozostanš one nieobrzezane, nie będziecie ich jeœć. 19,24 W czwartym roku wszystkie ich owoce będš poœwięcone jako dar radosny dla Pana. 19,25 W pištym roku będziecie jedli ich owoce, aby pomnożył się wasz dochód z nich. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,26 Nie będziecie jeœć niczego z krwiš. Nie będziecie uprawiać wróżbiarstwa. Nie będziecie uprawiać czarów. 19,27 Nie będziecie obcinać w kółko włosów na głowie. Nie będziesz golił włosów po bokach brody. 19,28 Nie będziecie nacinać ciała na znak żałoby po zmarłym. Nie będziecie się tatuować. Ja jestem Pan! 19,29 Nie wydawaj swej córki na hańbę, czynišc jš nierzšdnicš, aby kraj nie uległ nierzšdowi i nie był pełen rozpusty. 19,30 Będziecie zachowywać moje szabaty iszanować mój œwięty przybytek. Ja jestem Pan! 19,31 Nie będziecie się zwracać do wywołujšcych duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady, aby nie splugawić się przez nich. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,32 Przed siwiznš wstaniesz, będziesz szanował oblicze starca, w ten sposób okażesz bojaŸń Bożš. Ja jestem Pan! 19,33 Jeżeli w waszym kraju osiedli się przybysz,nie będziecie go uciskać. 19,34 Przybysza, który się osiedlił wœród was, będziecie uważać za obywatela. Będziesz go miłował jak siebie samego, bo i wy byliœcie przybyszami w ziemi egipskiej.Ja jestem Pan, Bóg wasz! 19,35 Nie będziecie popełniać niesprawiedliwoœci w wyrokach, w miarach,w wagach, w objętoœci. 19,36 Będziecie mieć wagi sprawiedliwe, odważniki sprawiedliwe, sprawiedliwš efę, sprawiedliwy hin. Ja jestem Pan, Bóg wasz,który wyprowadził was z ziemi egipskiej! 19,37 Będziecie strzec wszystkich ustaw moich i wszystkich wyroków moich. Będziecie je wykonywać. Ja jestem Pan! *20 20,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 20,02 Mów do Izraelitów: Ktokolwiek spoœród synów Izraela albo spoœród przybyszów, którzy osiedlili się w Izraelu, na jedno ze swoich dzieci Molochowi, będzieukarany œmierciš. Miejscowa ludnoœć ukamienuje go. 20,03 Ja sam zwrócę oblicze moje przeciwko takiemu człowiekowi i wyłšczę go spoœród jego ludu, ponieważ dał jedno ze swoich dzieci Molochowi, splugawił mój œwięty przybytek, zbezczeœcił moje œwięte imię. 20,04 Jeżeli miejscowa ludnoœć zasłoni oczy przed takim człowiekiem, który dał jedno ze swoich dzieci Molochowi, i nie zabije go, 20,05 to Ja sam zwrócę oblicze moje przeciwko takiemu człowiekowi i przeciwkojego rodzinie i wyłšczę go spoœród jego ludu, jak również i tych wszystkich, którzygo naœladujš, którzy uprawiajš nierzšd z Molochem. 20,06 Także przeciwko każdemu, kto się zwróci do wywołujšcych duchy albo do wróżbitów, aby uprawiać z nimi nierzšd, zwrócę oblicze i wyłšczę go spoœród jego ludu. 20,07 Uœwięćcie się więc i bšdŸcie œwiętymi, bo Ja jestem œwięty. Ja, Pan, Bógwasz! 20,08 Będziecie strzec ustaw moich i wykonywać je. Ja jestem Pan, który was uœwięca! 20,09 Ktokolwiek złorzeczy ojcu albo matce, będzie ukarany œmierciš: złorzeczyłojcu lub matce, œcišgnšł œmierć na siebie. 20,10 Ktokolwiek cudzołoży z żonš bliŸniego, będzie ukarany œmierciš i cudzołożnik, i cudzołożnica. 20,11 Ktokolwiek obcuje cieleœnie z żonš swojego ojca, odsłania nagoœć ojca: będš ukarani œmierciš oboje, sami tę œmierć na siebie œcišgnęli. 20,12 Ktokolwiek obcuje cieleœnie z synowš,będzie razem z niš ukarany œmierciš: popełnili sromotę, sami tę œmierć na siebie œcišgnęli. 20,13 Ktokolwiek obcuje cieleœnie z mężczyznš, tak jak się obcuje z kobietš, popełnia obrzydliwoœć. Obaj będš ukarani œmierciš, sami tę œmierć na siebie œcišgnęli.20,14 Jeżeli kto bierze za żonę kobietę i jejmatkę, dopuszcza się rozpusty: on i ona będš spaleni w ogniu, aby nie było rozpustywœród was. 20,15 Ktokolwiek obcuje cieleœnie ze zwierzęciem wylewajšc nasienie, będzie ukarany œmierciš. Zwierzę także zabijecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż‘P™c’éc“Ĺ c”Č*Ú c•˘8Ě.20,16 Jeœli kobieta zbliży się jakiegoœ zwierzęcia, aby z nim się złšczyć, zabijeszi kobietę, i zwierzę. Oboje będš ukarani œmierciš, sami œmierć na siebie œcišgnęli. 20,17 Jeżeli kto weŸmie swojš siostrę, córkę swojego ojca albo swojej matki i będzie oglšdał jej nagoœć, a ona będzie oglšdać jego nagoœć, jest to czyn haniebny,oboje będš zgładzeni w obecnoœci synów ich ludu. Ten, kto odsłonił nagoœć swojej siostry, zacišgnie winę. 20,18 Jeżeli kto obcuje cieleœnie z kobietš majšcš miesięczne krwawienie i odsłoni jejnagoœć, obnaża Ÿródło jej krwi, a ona też odsłoni Ÿródło swojej krwi, to oboje będš wyłšczeni spoœród swojego ludu. 20,19 Nie będziesz odsłaniał nagoœci siostry swojej matki albo siostry swojego ojca, to byłoby to samo, co obnażyć własne ciało. Oni poniosš za to winę. 20,20 Ktokolwiek obcuje ze swojš ciotkš, odsłania nagoœć swojego wuja. Poniosš oni swój grzech - umrš bezdzietnie. 20,21 Ktokolwiek bierze żonę swojego brata, popełnia kazirodztwo. Odsłonił nagoœć swojego brata - będš bezdzietni. 20,22 Będziecie strzec wszystkich moich ustaw i wszystkich moich wyroków i będziecie je wykonywać, aby was nie wypluła ziemia, do której was wprowadzam, abyœcie mieszkali w niej. 20,23 Nie będziecie postępować według obyczajów narodu, który wypędzam przed wami. Ponieważ wszystkie te rzeczy czynili,napełnili Mnie obrzydzeniem. 20,24 Dlatego powiedziałem wam: wy posišdziecie ich ziemię, Ja sam daję wam jšw dziedzictwo, ziemię opływajšcš w mleko i miód. Ja jestem Pan, Bóg wasz, który oddzieliłem was od innych narodów. 20,25 Będziecie odróżniać zwierzęta czyste od nieczystych, ptaki nieczyste od czystych.Nie będziecie plugawić siebie samych przez zwierzęta i ptaki ani przez wszystko, co się roi po ziemi, przez wszystko, co oddzieliłem od was jako nieczyste. 20,26 Będziecie dla Mnie œwięci, bo Ja jestem œwięty, Ja Pan, i oddzieliłem was odinnych narodów, abyœcie byli moimi. 20,27 Jeżeli jaki mężczyzna albo jaka kobieta będš wywoływać duchy albo wróżyć, będš ukarani œmierciš. Kamieniami zabijecie ich. Sami œcišgnęli œmierć na siebie. *21 21,01 Potem Pan powiedział do Mojżesza: Mów do kapłanów, synów Aarona, i powiedzim: Kapłan nie będzie się narażał na nieczystoœć z powodu zwłok zmarłego krewnego, 21,02 chyba tylko z powodu najbliższych krewnych, z powodu matki, ojca, syna, córki, brata, 21,03 siostry dziewicy, która jest mu szczególnie bliska, ponieważ nie należy do żadnego męża. Z jej powodu może się narazić na nieczystoœć rytualnš. 21,04 Ale kapłan nie będzie się narażał na nieczystoœć rytualnš z powodu krewnych swej żony. Byłoby to zbezczeszczenie. 21,05 Nie będš sobie strzygli głowy do skóry, nie będš golili krajów brody, nie będš nacinali swojego ciała. 21,06 Będš œwięci dla swojego Boga, nie będš bezczeœcić imienia Bożego, bo oni składajš Panu ofiary spalane, pokarm swojego Boga, a więc będš œwiętoœciš. 21,07 Nie wezmš za żonę nierzšdnicy lub kobiety pohańbionej. Nie wezmš kobiety wypędzonej przez męża, bo kapłan jest poœwięcony Bogu. 21,08 Będziesz go uważał za œwiętego, bo on ofiaruje pokarm Boży. Będzie œwięty dla ciebie, bo Ja jestem œwięty, Ja Pan, który was uœwięcam! 21,09 Jeżeli córka kapłana bezczeœci siebienierzšdem, bezczeœci przez to swojego ojca. Będzie spalona w ogniu. 21,10 Kapłan, który jest wyższy godnoœciš ponad braci, na którego głowę była wylanaoliwa namaszczenia, który był wprowadzony w czynnoœci kapłańskie, wkładajšc szaty nie będzie rozpuszczał włosów i nie będzie rodzierał swych szat. 21,11 W ogóle nie zbliży się do żadnego zmarłego, nie narazi się na nieczystoœć rytualnš ani z powodu ojca, ani z powodu matki. 21,12 Nie będzie wychodził z przybytku œwiętego, nie będzie bezczeœcił œwiętego przybytku swego Boga, bo ma na sobie jak diadem oliwę namaszczenia swego Boga. Ja jestem Pan! 21,13 Za żonę weŸmie tylko dziewicę. 21,14 Nie weŸmie za żonę ani wdowy, ani rozwódki, ani pohańbionej, ani nierzšdnicy: żadnej z takich nie weŸmie, ale weŸmie dziewicę spoœród swych krewnych. 21,15 Nie zbezczeœci potomstwa między krewnymi, bo Ja jestem Pan, który go uœwięca! 21,16 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 21,17 Tak mów do Aarona: Ktokolwiek z potomków twoich według ich przyszłych pokoleń będzie miał jakšœ skazę, nie będziemógł się zbliżyć, aby ofiarować pokarm swego Boga. 21,18 Żaden człowiek, który ma skazę, nie może się zbliżać - ani niewidomy, ani chromy, ani majšcy zniekształconš twarz, ani kaleka, 21,19 ani ten, który ma złamanš nogę albo rękę, 21,20 ani garbaty, ani niedorozwinięty, ani ten, kto ma bielmo na oku, ani chory na œwierzb, ani okryty liszajami, ani ten, kto ma zgniecione jšdra. 21,21 Żaden z potomków kapłana Aarona, majšcy jakšœ skazę, nie będzie się zbliżał, aby złożyć spalanš ofiarę Panu. On ma skazę - nie będzie się zbliżał, aby ofiarować pokarm swego Boga. 21,22 Jednakże wolno mu jeœć pokarm swego Boga, zarówno œwięty, jak i najœwiętszy. 21,23 Tylko nie będzie podchodził do zasłony i nie będzie się zbliżał do ołtarza, bo ma skazę. Nie będzie bezczeœcił moich œwiętoœci, bo Ja, Pan, jestem tym, który jeuœwięca! 21,24 Mojżesz powiedział to Aaronowi, jegosynom i wszystkim Izraelitom. *22 22,01 Po czym Pan powiedział do Mojżesza:22,02 Mów do Aarona i jego synów, aby się powstrzymywali od niektórych œwiętych darów Izraelitów, które oni mi poœwięcajš,inie bezczeœcili mojego œwiętego imienia. Ja jestem Pan! 22,03 Powiedz im, aby wiedziały o tym przyszłe pokolenia: jeżeli kto z potomków waszych, będšc w stanie nieczystoœci rytualnej, zbliży się do rzeczy œwiętych, które Izraelici poœwięcajš Panu, to człowiek ten będzie odrzucony ode Mnie. Jajestem Pan! 22,04 Żaden potomek Aarona, który by był trędowaty lub cierpišcy na wyciek, nie będzie mógł jeœć rzeczy œwiętych, dopóki się nie podda oczyszczeniu. Tak samo będziez tym, który się dotknšł kogoœ nieczystego z powodu umarłego albo tego, z którego wypłynęło nasienie; 22,05 również z tym, kto się dotknšł jakiegoœ płazu, czynišcego go nieczystym, albo się dotknšł człowieka, który uczynił go nieczystym wskutek swojej nieczystoœci.22,06 Ktokolwiek więc dotknie się takich rzeczy, będzie nieczysty aż do wieczora, nie będzie jadł rzeczy œwiętych, ale przedtem wykšpie ciało w wodzie. 22,07 Po zachodzie słońca będzie oczyszczony. Potem będzie jeœć rzeczy œwięte, bo one sš jego pokarmem. 22,08 Nie będzie jadł padliny ani mięsa zwierzšt rozszarpanych, bo przez to stałby się nieczysty. Ja jestem Pan! 22,09 Będš strzec mojego zarzšdzenia, nie będš narażać się na grzech z tego powodu -za to spotkałaby ich œmierć, ponieważ dopuœciliby się zbezczeszczenia. Ja jestem Pan, który ich uœwięcam! 22,10 Żaden niepowołany nie będzie jadł rzeczy œwiętych, ani mieszkajšcy u kapłana, ani najemnik nie będš jedli rzeczy œwiętych. 22,11 Jeżeli jednak kapłan kupił niewolnika za pienišdze, ten może jeœć rzeczy œwięte, również i ci, którzy urodzili się w jego domu, będš jedli jego pokarm. 22,12 Córka kapłana, która wyszła za mšż za obcego, nie będzie jadła ze œwiętych rzeczy ofiarowanych. 22,13 Jednakże córka kapłana, która owdowiała albo została porzucona, a nie ma dzieci, i wróciła do domu ojca, będzie mogła jeœć z pokarmu należnego jej ojcu, tak jak za młodych lat. Ale żaden niepowołany nie będzie go jadł! 22,14 Jeżeli kto zje rzecz œwiętš przez nieuwagę, wynagrodzi za niš kapłanowi, dodajšc jeszcze pištš częœć wartoœci. 22,15 Oni nie będš bezczeœcić rzeczy œwiętych, które Izraelici ofiarujš dla Pana. 22,16 Naraziliby ich na ciężkš winę przez jedzenie ich rzeczy œwiętych. Ja jestem Pan, który ich uœwięcam! 22,17 Następnie Pan powiedział do Mojżesza: 22,18 Mów do Aarona i jego synów i do wszystkich Izraelitów i powiedz im: Jeżeli kto spoœród Izraelitów albo spoœród przybyszów w Izraelu przynosi swój dar, czy to będzie ofiara œlubowana czy dobrowolna, z rodzaju tych ofiar, które sięprzynosi Panu jako ofiary całopalne, 22,19 to aby były przyjęte, muszš to być zwierzęta bez skazy, samce - cielce, barany lub kozły. 22,20 Żadnego zwierzęcia ze skazš nie będziecie składać w ofierze, bo to nie byłoby od was przyjęte. 22,21 Jeżeli kto chce złożyć Panu ofiarę biesiadnš, aby wypełnić œlub albo jako dar dobrowolny, niezależnie od tego, czy to będzie duże, czy małe bydlę, będzie ono bez skazy, aby było przyjęte. Nie będzie wnim żadnej skazy! 22,22 Nie będziecie składać w ofierze Panuzwierzšt œlepych, ułomnych, okaleczonych, spuchniętych, parszywych, owrzodzonych. Nie będziecie takich zwierzšt składać na ołtarzu na ofiarę spalanš dla Pana. 22,23 Cielca albo barana niekształtnego lub niewyroœniętego możesz złożyć jako ofiarędobrowolnš, ale jako ofiara œlubowana nie będzie on przyjęty. 22,24 Zwierzęcia, która ma jšdra zgniecione, starte, wyrwane albo wycięte, nie będziecie składać w ofierze Panu i nie będziecie takich rzeczy robić w waszym kraju. 22,25 Także nie będziecie przyjmowali takich zwierzšt od cudzoziemca i nie będziecie ich ofiarowali jako pokarm dla Boga waszego, bo ten brak jest w nich skazš i dlatego nie będš przyjęte na waszš korzyœć. 22,26 Potem Pan powiedział do Mojżesza: 22,27 Jeżeli urodzi ci się cielę, jagnię lub koŸlę, to będzie ono przez siedem dni przy matce. Zaczynajšc od ósmego dnia i dalej, będzie ono przyjęte jako dar spalany dla Pana. 22,28 Nie będziecie tego samego dnia zabijać krowy albo owcy razem z jej małym. 22,29 Kiedy będziecie składać dla Pana ofiarę dziękczynnš, składajcie jš tak, aby była przyjęta. 22,30 Tego samego dnia będzie spożyta. Niebędziecie z niej nic zostawiać aż do rana. Ja jestem Pan! 22,31 Będziecie strzec moich przykazań i wykonywać je! Ja jestem Pan! 22,32 Nie będziecie bezczeœcić mojego œwiętego imienia. Okazuję mojš œwiętoœć poœród Izraelitów. Ja jestem Pan, który was uœwięca, 22,33 który wyprowadził was z ziemi egipskiej, abym był waszym Bogiem. Ja jestem Pan! *23 23,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 23,02 Mów do Izraelitów i powiedz im: Oto czasy œwięte Pana, na które będziecie wzywać ich zwołaniami œwiętymi, to sš moje czasy œwięte! 23,03 Przez szeœć dni praca będzie wykonywana, ale siódmego dnia jest uroczysty szabat, jest zwołanie œwięte, niebędziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy - to jest szabat dla Pana we wszystkich waszych siedzibach. 23,04 Oto czasy œwięte dla Pana, zwołanie œwięte, na które wzywać ich będziecie w okreœlonym czasie. 23,05 W pierwszym miesišcu, czternastego dnia miesišca, o zmierzchu, jest Pascha dlaPana. 23,06 A piętnastego dnia tego miesišca jest œwięto Przaœników dla Pana - przez siedem dni będziecie jedli tylko przaœne chleby. 23,07 Pierwszego dnia będzie dla was zwołanie œwięte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. 23,08 Przez siedem dni będziecie składali wofierze dla Pana ofiarę spalanš, siódmego dnia będzie œwięte zwołanie, nie będziecie w tym dniu wykonywać żadnej pracy. 23,09 Potem Pan powiedział do Mojżesza: 23,10 Mów do Izraelitów i powiedz im: Kiedy wejdziecie do ziemi, którš Ja wam dam, i zbierzecie plon, przyniesiecie kapłanowi snop jako pierwociny waszego plonu. 23,11 On dokona gestu kołysania snopa przed Panem, aby był przez Niego łaskawie przyjęty. Dokona nim gestu kołysania w następnym dniu po szabacie. 23,12 W dniu gestu kołysania snopa złożycie ofiarę całopalnš dla Pana, barankabez skazy, urodzonego w tym samym roku, 23,13 wraz z ofiarš pokarmowš dwóch dziesištych efy najczystszej mški zaprawionej oliwš, jako ofiarę spalanš, miłš woń dla Pana, a także ofiarę płynnš -ćwierć hinu wina. 23,14 Aż do tego dnia nie będziecie jedli ani chleba, ani prażonych ziaren, ani kaszy, zanim nie przyniesiecie daru dla waszego Boga. Jest to ustawa wieczysta dla waszychpokoleń, we wszystkich waszych siedzibach. 23,15 I odliczycie sobie od dnia po szabacie, od dnia, w którym przyniesiecie snopy do wykonania nimi gestu kołysania, siedem tygodni pełnych, 23,16 aż do dnia po siódmym szabacie odliczycie pięćdziesišt dni i wtedy złożycie nowš ofiarę pokarmowš dla Pana. 23,17 Przyniesiecie z waszych siedzib po dwa chleby do wykonania nimi gestu kołysania, każdy z dwóch dziesištych efy najczystszej mški, kwaszone. To będš pierwociny dla Pana. 23,18 Oprócz chleba złożycie w ofierze siedem baranków bez skazy, jednorocznych, jednego młodego cielca i dwa barany. One będš ofiarš całopalnš dla Pana razem z ofiarš pokarmowš i z ofiarš płynnš. Będzie to ofiara spalana, miła woń dla Pana. 23,19 Ofiarujecie też jednego kozła jako ofiarę przebłagalnš i dwa baranki jednoroczne jako ofiarę biesiadnš. 23,20 Kapłan wykona nimi przed Panem gestkołysania razem z chlebami pierwocin, razem z dwoma barankami. Będzie to rzecz poœwięcona Panu, przeznaczona dla kapłana. 23,21 Tego samego dnia zwołacie lud. Będzie to dla was zwołanie œwięte. Nie będziecie wykonywać tego dnia żadnej pracy. Jest to ustawa wieczysta we wszystkich waszych siedzibach, dla waszych pokoleń. 23,22 Kiedy będziecie zbierali plon waszej ziemi, nie będziecie wycinali doszczętnie skraju pola i nie będziecie zbierali do końcakłosów. Zostawisz je dla ubogiego i dla przybysza. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 23,23 Następnie Pan powiedział do Mojżesza: 23,24 Powiedz Izraelitom: Pierwszego dnia siódmego miesišca będziecie obchodzić uroczysty szabat, tršbienie w róg i œwięte zwołanie. 23,25 Nie będziecie wtedy wykonywać żadnej pracy. Złożycie ofiary spalane dla Pana. 23,26 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 23,27 Dziesištego dnia siódmego miesišca jest Dzień Przebłagania. Będzie to dla was zwołanie œwięte. Będziecie poœcić i będziecie składać Panu ofiary spalane. 23,28 W tym dniu nie będziecie wykonywać żadnej pracy, bo jest to Dzień Przebłagania, ażeby dokonano przebłaganiaza wasze winy przed Panem, Bogiem waszym. 23,29 Każdy człowiek, który nie będzie poœcił tego dnia, będzie wyłšczony spoœródswego ludu. 23,30 Każdego człowieka, który będzie pracował tego dnia, wytracę spoœród jego ludu. 23,31 Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to ustawa wieczysta dla wszystkich pokoleń, we wszystkich waszych siedzibach. 23,32 Będzie to dla was uroczysty szabat. Będziecie poœcili. Dziewištego dnia miesišca,wieczorem, to jest od wieczora do wieczora, będziecie obchodzić wasz szabat.23,33 Po czym Pan powiedział do Mojżesza:23,34 Powiedz Izraelitom: Piętnastego dnia tego siódmego miesišca jest Œwięto Namiotów przez siedem dni dla Pana. 23,35 Pierwszego dnia jest zwołanie œwięte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy. 23,36 Przez siedem dni będziecie składać ofiary spalane dla Pana. Łsmego dnia będziedla was zwołanie œwięte i złożycie ofiarę spalanš dla Pana. To jest uroczyste zgromadzenie. Nie będziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy. 23,37 To sš czasy œwięte dla Pana, na którebędziecie dokonywać œwiętego zwołania, aby składać ofiarę spalanš dla Pana: ofiaręcałopalnš, ofiarę pokarmowš, ofiarę krwawš i ofiarę płynnš, każdego dnia to, co jest na ten dzień przeznaczone, 23,38 niezależnie od szabatów Pana, niezależnie od waszych darów, niezależnie od wszystkich œlubów waszych i niezależnieod wszystkich dobrowolnych ofiar, które będziecie składać dla Pana. 23,39 Tak więc piętnastego dnia siódmego miesišca, kiedy zbierzecie plony ziemi, będziecie obchodzić œwięto Pana przez siedem dni. Pierwszego dnia jest uroczysty szabat. Łsmego dnia także uroczysty szabat. 23,40 WeŸcie sobie pierwszego dnia owoce pięknych drzew, liœcie palmowe, gałšzki gęstych drzew i wierzb nadrzecznych. Będziecie się weselić przed Panem, Bogiem waszym, przez siedem dni. 23,41 Będziecie obchodzić to œwięto dla Pana co roku przez siedem dni. To jest ustawa wieczysta dla waszych pokoleń. W siódmym miesišcu będziecie je obchodzić. 23,42 Przez siedem dni będziecie mieszkać w szałasach. Wszyscy tubylcy Izraela będšmieszkali w szałasach, 23,43 aby pokolenia wasze wiedziały, że kazałem Izraelitom mieszkać w szałasach,kiedy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej. Ja jestem Pan, Bóg wasz! 23,44 Mojżesz ogłosił Izraelitom o czasachtakże zabijecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż–PÎ c—;c˜Yň c™K*¨ cšó7e2œwiętych dla Pana. *24 24,01 Potem Pan powiedział do Mojżesza: 24,02 Rozkaż Izraelitom, aby dostarczyli ci do œwiecznika czystej oliwy wyciœniętej z oliwek, aby zapewnić nieustanne œwiatło. 24,03 Na zewnštrz zasłony œwiadectwa w Namiocie Spotkania Aaron go ustawi, by œwiecił od wieczora aż do poranka przed Panem, nieustannie. To jest ustawa wieczysta dla waszych pokoleń. 24,04 Na czystym œwieczniku przygotuje lampy, aby paliły się przed Panem nieustannie. 24,05 Następnie weŸmiesz najczystszej mški i upieczesz z niej dwanaœcie placków. Każdy placek z dwóch dziesištych efy. 24,06 Potem ułożysz je w dwa stosy, po szeœć w każdym stosie, na czystym stole przed Panem. 24,07 Położysz na każdym stosie trochę czystego kadzidła - to będzie pamištka chleba, ofiara spalana dla Pana. 24,08 Każdego szabatu przygotujš to przed Panem jako dar nieustanny od Izraelitów, jako wieczne przymierze. 24,09 To będzie dla Aarona i dla jego synów.Będš to jedli w miejscu poœwięconym. Jest to rzecz najœwiętsza dla niego spoœród ofiar spalanych dla Pana. Ustawa wieczysta.24,10 Między Izraelitami znajdował się synpewnej Izraelitki i Egipcjanina. Syn Izraelitki pokłócił się z pewnym Izraelitš w obozie. 24,11 Syn Izraelitki zbluŸnił przeciwko Imieniu i przeklšł je. Przyprowadzono go do Mojżesza. Matka jego nazywała się Szelomit, córka Dibriego z pokolenia Dana. 24,12 Umieszczono go pod strażš, dopóki sprawa nie będzie rozstrzygnięta przez usta Pana. 24,13 Wtedy Pan powiedział do Mojżesza: 24,14 Każ wyprowadzić bluŸniercę poza obóz. Wszyscy, którzy go słyszeli, położš ręce na jego głowie. Cała społecznoœć ukamienuje go. 24,15 Potem powiesz Izraelitom: Ktokolwiekprzeklina Boga swego, będzie za to odpowiadał. 24,16 Ktokolwiek bluŸni imieniu Pana, będzieukarany œmierciš. Cała społecznoœć ukamienuje go. Zarówno tubylec, jak i przybysz będzie ukarany œmierciš za bluŸnierstwo przeciwko Imieniu. 24,17 Ktokolwiek zabije człowieka, będzie ukarany œmierciš. 24,18 Ktokolwiek zabije zwierzę, będzie obowišzany do zwrotu: zwierzę za zwierzę.24,19 Ktokolwiek skaleczy bliŸniego, będzie ukarany w taki sposób, w jaki zawinił. 24,20 Złamanie za złamanie, oko za oko, zšb za zšb. W jaki sposób ktoœ okaleczył bliŸniego, w taki sposób będzie okaleczony. 24,21 Kto zabije zwierzę, będzie obowišzany do zwrotu. Kto zabije człowieka, będzie ukarany œmierciš. 24,22 Jednakowo będziecie sšdzić i przybyszów, i tubylców, bo Ja jestem Pan, Bóg wasz! 24,23 Potem Mojżesz kazał Izraelitom wyprowadzić bluŸniercę poza obóz i ukamienować. Synowie Izraela uczynili to, co Pan rozkazał Mojżeszowi. *25 25,01 Potem Pan powiedział do Mojżesza nagórze Synaj: 25,02 Mów do Izraelitów i powiedz im: Kiedy wejdziecie do ziemi, którš daję wam, wtedy ziemia będzie także obchodzić szabatdla Pana. 25,03 Szeœć lat będziesz obsiewał swoje pole, szeœć lat będziesz obcinał swojš winnicę i będziesz zbierał jej plony, 25,04 ale w siódmym roku będzie uroczystyszabat dla ziemi, szabat dla Pana. Nie będziesz wtedy obsiewał pola ani obcinał winnicy, 25,05 nie będziesz żšł tego, co samo wyroœnie na polu, ani nie będziesz zbierał winogron nieobciętych. To będzie rok szabatowy dla ziemi. 25,06 Szabat ziemi będzie służył wam za pokarm: tobie, słudze twemu, służšcej twej, najemnikowi twemu i osiadłemu u ciebie, tym, którzy mieszkajš u ciebie. 25,07 Cały jego plon będzie służyć za pokarm także twojemu bydłu i zwierzętom,które sš w twoim kraju. 25,08 Policzysz sobie siedem lat szabatowych, to jest siedem razy po siedem lat, tak że czas siedmiu lat szabatowych będzie obejmował czterdzieœcidziewięć lat. 25,09 Dziesištego dnia, siódmego miesišca zatršbisz w róg. W Dniu Przebłagania zatršbicie w róg w całej waszej ziemi. 25,10 Będziecie œwięcić pięćdziesišty rok, oznajmijcie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dlawas jubileusz - każdy z was powróci do swej własnoœci i każdy powróci do swego rodu. 25,11 Cały ten rok pięćdziesišty będzie dla was rokiem jubileuszowym - nie będziecie siać, nie będziecie żšć tego, co uroœnie, niebędziecie zbierać nieobciętych winogron, 25,12 bo to będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz œwięta. Wolno wam jednak będzie jeœć to, co uroœnie na polu. 25,13 W tym roku jubileuszowym każdy powróci do swej własnoœci. 25,14 Kiedy więc będziecie sprzedawać coœ bliŸniemu albo kupować coœ od bliŸniego, niewyrzšdzajcie krzywdy jeden drugiemu. 25,15 Ale odpowiednio do liczby lat, które upłynęły od jubileuszu, będziesz kupował od bliŸniego, a on sprzeda tobie odpowiedniodo liczby lat plonów. 25,16 Im więcej lat pozostaje do jubileuszu, tym większš cenę zapłacisz, im mniej lat pozostaje, tym mniejszš cenę zapłacisz, bo iloœć plonów on ci sprzedaje. 25,17 Nie będziecie wyrzšdzać krzywdy jeden drugiemu. Będziesz się bał Boga twego, bo Ja jestem Pan, Bóg wasz! 25,18 Będziecie wykonywać ustawy moje i przestrzegać wyroków moich wprowadzajšc je w życie, abyœcie mieszkaliw kraju bezpiecznie: 25,19 ziemia da wam plon, będziecie jedli dosytoœci, będziecie mieszkali na niej bezpiecznie. 25,20 Jeżeli zaœ powiecie: co będziemy jedliw siódmym roku, jeżeli nie będziemy siali ani zbierali plonów? 25,21 Zeœlę wam błogosławieństwo w szóstym roku, tak że plony wystarczš na trzy lata. 25,22 W ósmym roku będziecie siać i będziecie jeœć z dawnych plonów. Aż do dziewištego roku, aż do nowych plonów będziecie jedli dawne plony. 25,23 Nie wolno sprzedawać ziemi na zawsze, bo ziemia należy do Mnie, a wy jesteœcie u Mnie przybyszami i osadnikami. 25,24 Dlatego będziecie pozwalać na wykup wszelkich gruntów należšcych do was. 25,25 Jeżeli twój brat zubożeje i sprzeda swojš posiadłoœć, wtedy wystšpi jego najbliższy krewny jako "wykupujšcy" i odkupi ziemię sprzedanš przez brata. 25,26 Jeżeli zaœ kto nie ma "wykupujšcego", ale sam zdobędzie dostateczne œrodki na wykup, 25,27 to obliczy lata od czasu sprzedaży, zwróci nabywcy gruntu nadwyżkę i wróci do swej posiadłoœci. 25,28 Jeżeli jednak nie będzie miał dostatecznych œrodków na wykup, w takim razie grunt pozostanie we władaniu nabywcy aż do roku jubileuszowego. W rokujubileuszowym grunt przejdzie znowu w posiadanie dawnego właœciciela. 25,29 Jeżeli kto sprzeda dom mieszkalny położony w mieœcie otoczonym murami, to będzie miał prawo do wykupu aż do końca roku sprzedaży: prawo wykupu będzie trwało cały rok. 25,30 Jeżeli dom nie będzie wykupiony przed upływem roku, w takim razie dom zbudowany w mieœcie warownym przejdzie na zawsze w posiadanie nabywcy i jego potomków. Nie wyjdzie z ich ršk w roku jubileuszowym. 25,31 Domy we wsiach, które nie sš otoczone murami, będš traktowane na równi z własnoœciš gruntowš, a więc będš podlegały wykupowi, a w roku jubileuszowym wyjdš z ršk nabywcy. 25,32 Co się tyczy miast lewickich, to lewitom zawsze przysługuje prawo wykupudomów, które posiadajš. 25,33 Jeżeli kto kupi od lewitów dom miejski, to posiadłoœć ta wyjdzie z jego ršk w roku jubileuszowym, bo domy miast lewickich sš ich posiadłoœciš poœród Izraelitów. 25,34 Także i pole położone koło ich miast nie będzie podlegało sprzedaży, bo ono jestich posiadłoœciš wieczystš. 25,35 Jeżeli brat twój zubożeje i ręka jego osłabnie, to podtrzymasz go, aby mógł żyćz tobš przynajmniej jak przybysz lub osadnik. 25,36 Nie będziesz brał od niego odsetek ani lichwy. Będziesz się bał Boga swego i pozwolisz żyć bratu z sobš. 25,37 Nie będziesz mu dawał pieniędzy na procent. Nie będziesz mu dawał pokarmu na lichwę. 25,38 Ja jestem Pan, Bóg wasz, który wyprowadził was z ziemi egipskiej, aby daćwam ziemię Kanaan i aby być waszym Bogiem! 25,39 Jeżeli brat z powodu ubóstwa sprzeda się tobie, nie będziesz nakładał naniego pracy niewolniczej. 25,40 Będziesz się z nim obchodził jak z najemnikiem albo jak z osadnikiem. Będzie służyć tobie tylko do roku jubileuszowego. 25,41 Wtedy wyjdzie od ciebie razem ze swymi dziećmi i wróci do swojej rodziny, do posiadłoœci swoich przodków. 25,42 Bo oni sš moimi niewolnikami, którychwyprowadziłem z ziemi egipskiej, nie powinni więc być sprzedawani jak niewolnicy. 25,43 Nie będziesz się z nim obchodził srogo. Będziesz się bał swego Boga. 25,44 Kiedy będziecie potrzebowali niewolników i niewolnic, to będziecie ich kupowali od narodów, które sš naokoło was. 25,45 Także będziecie kupowali dzieci przychodniów osiadłych wœród was, przychodniów i potomków ich, urodzonych w waszym kraju. Ci będš waszš własnoœciš. 25,46 Zostawicie ich w dziedzictwie waszymsynom, aby ich posiadali na własnoœć, na zawsze. Będziecie ich uważać za niewolników. Ale z braćmi Izraelitami nie będziecie się obchodzili srogo. 25,47 Jeżeli cudzoziemiec osiadły u ciebie wzbogaci się, a brat twój zubożeje i sprzeda siebie cudzoziemcowi osiadłemu u ciebie albo potomkowi cudzoziemca, 25,48 to ten, który się sprzedał, może być wykupiony. Jeden z braci jego wykupi go. 25,49 Także jego stryj albo syn jego stryjamoże go wykupić, albo którykolwiek z jego krewnych z jego rodziny wykupi go, albo też on sam siebie wykupi, jeżeli będzie na to go stać. 25,50 Wtedy wspólnie ze swym nabywcš obliczy czas od roku, w którym sprzedał siebie, aż do roku jubileuszowego: cena, za którš się sprzedał, będzie odpowiednia do liczby lat. Czas jego niewoli będzie mu policzony za dni najemnika. 25,51 Jeżeli jeszcze dużo lat jest do jubileuszu, to odpowiednio do ich liczby zwiększy cenę wykupu. 25,52 Ale jeżeli pozostaje niewiele lat do roku jubileuszowego, obliczy je i odpowiednio do liczby tych lat zapłaci swój wykup. 25,53 Będzie u ciebie jako najemnik, rok po roku. Nie będš się z nim srogo obchodzić wtwej obecnoœci. 25,54 Jeżeli zaœ w ten sposób nie będzie wykupiony, to wyjdzie na wolnoœć w roku jubileuszowym razem ze swoimi dziećmi. 25,55 Moimi bowiem niewolnikami sš Izraelici. Oni sš moimi niewolnikami, ci, których wyprowadziłem z ziemi egipskiej. Ja jestem Pan, wasz Bóg! *26 26,01 Nie będziecie sobie czynili bożków, nie będziecie sobie stawiali posšgów ani stel. Nie będziecie umieszczać w waszym kraju kamieni rzeŸbionych, aby im oddawać pokłon, bo Ja jestem Pan, Bóg wasz. 26,02 Strzec będziecie moich szabatów, czcić będziecie mój œwięty przybytek. Ja jestem Pan! 26,03 Jeżeli będziecie postępować według moich ustaw i będziecie strzec przykazań moich i wprowadzać je w życie, 26,04 dam wam deszcz w swoim czasie, ziemia będzie przynosić plony, drzewo polnewyda owoc, 26,05 młocka przecišgnie się u was aż do winobrania, winobranie aż do siewu, będziecie jedli chleb do sytoœci, będziecie mieszkać bezpiecznie w swoim kraju. 26,06 Krajowi udzielę pokoju, tak że będziecie się udawali na spoczynek bez obawy. Dzikie zwierzęta zniknš z kraju. Miecz nie będzie przechodził przez wasz kraj. 26,07 Będziecie œcigać nieprzyjaciół, a oni upadnš od miecza przed wami, 26,08 tak że pięciu waszych będzie œcigać całš setkę, a setka waszych - dziesięć tysięcy [nieprzyjaciół]. Wasi wrogowie upadnš od miecza przed wami. 26,09 Zwrócę się ku wam, dam wam płodnoœć, rozmnożę was, umocnię moje przymierze z wami. 26,10 Będziecie jedli [zboże] z dawnych zapasów, a kiedy przyjdš nowe zbiory, usuniecie dawne [zapasy]. 26,11 Umieszczę wœród was mój przybytek i nie będę się wami brzydził. 26,12 Będę chodził wœród was, będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem. 26,13 Ja jestem Pan, Bóg wasz, który wyprowadził was z ziemi egipskiej, abyœcieprzestali być ich niewolnikami. Ja rozbiłem dršgi waszego jarzma i dałem wam możnoœć chodzenia z podniesionš głowš. 26,14 Jeżeli zaœ nie będziecie Mnie słuchać i nie będziecie wykonywać tych wszystkich nakazów, 26,15 jeżeli będziecie gardzić moim ustawami, jeżeli będziecie się brzydzić moimi wyrokami, tak że nie będziecie wykonywać moich nakazów i złamiecie mojeprzymierze, 26,16 to i Ja obejdę się z wami odpowiednio: zeœlę na was przerażenie, wycieńczenie i goršczkę, które prowadzš do œlepoty i rujnujš zdrowie. Wtedy na próżno będziecie siali wasze ziarno. Zjedzš je wasi nieprzyjaciele. 26,17 Zwrócę oblicze przeciwko wam, będziecie pobici przez nieprzyjaciół. Ci, którzy was nienawidzš, będš rzšdzili wami,a wy będziecie uciekać nawet wtedy, kiedy was nikt nie będzie œcigał. 26,18 Jeżeli i wtedy nie będziecie Mnie słuchać, będę w dalszym cišgu karał was siedem razy więcej za wasze grzechy. 26,19 Rozbiję waszš dumnš potęgę, sprawię, że niebo będzie dla was jak z żelaza, a ziemia jak z bršzu. 26,20 Na próżno będziecie się wysilać - wasza ziemia nie wyda żadnego plonu, a drzewo na ziemi nie da owoców. 26,21 Jeżeli [nadal] będziecie postępować Mnie na przekór i nie zechcecie Mnie słuchać, zeœlę na was siedmiokrotne kary za wasze grzechy: 26,22 zeœlę na was dzikie zwierzęta, które pożrš wasze dzieci, zniszczš bydło, zmniejszš zaludnienie, tak że wasze drogi opustoszejš. 26,23 Jeżeli i wtedy nie poprawicie się i będziecie postępować Mnie na przekór, 26,24 to i Ja postšpię wam na przekór i będę was karał siedmiokrotnie za wasze grzechy. 26,25 Zeœlę na was miecz, który się pomœciza złamanie przymierza. Jeżeli wtedy schronicie się do miast, zeœlę zarazę pomiędzy was, tak że wpadniecie w ręce nieprzyjaciół. 26,26 Rozbiję wam podporę chleba, tak że dziesięć kobiet będzie piec chleb w jednym piecu. Będš wam wydzielać chleb na wagę, tak że jedzšc nie będziecie syci. 26,27 Jeżeli i wtedy nie będziecie Mi posłuszni i będziecie Mi postępować na przekór, 26,28 to i Ja z gniewem wystšpię przeciwkowam i zeœlę na was siedmiokrotne kary za wasze grzechy. 26,29 Będziecie jedli ciało synów i córek waszych. 26,30 Zniszczę wasze wyżyny słoneczne, rozbiję wasze stele, rzucę wasze trupy na trupy waszych bożków, będę się brzydzić wami. 26,31 Zamienię w ruiny wasze miasta, spustoszę wasze miejsca œwięte, nie będę wchłaniał przyjemnej woni waszych ofiar. 26,32 Ja sam spustoszę ziemię, tak że będšsię zdumiewać wasi wrogowie, którzy jš wezmš w posiadanie. 26,33 Was samych rozproszę między narodami, dobędę za wami miecza, ziemia wasza będzie spustoszona, miasta wasze zburzone. 26,34 Wtedy ziemia będzie obchodzić swoje szabaty przez wszystkie dni swego spustoszenia, a wy będziecie w kraju nieprzyjaciół. Wtedy ziemia będzie odpoczywać i obchodzić swoje szabaty. 26,35 Przez wszystkie dni swego spustoszenia będzie obchodzić szabat, którego nie obchodziła w latach szabatowych, kiedy w niej mieszkaliœcie. 26,36 Co się zaœ tyczy tych, co pozostanš, zeœlę do ich serc lękliwoœć w ziemi nieprzyjaciół, będzie ich œcigać szmer unoszonego wiatrem liœcia, będš uciekać jakod miecza będš padać nawet wtedy, kiedy nikt nie będzie ich œcigał. 26,37 Będš się przewracać jeden na drugiego, jak gdyby przed mieczem, chociażnikt nie będzie ich œcigał. Nie będziecie mogli ostać się przed nieprzyjaciółmi. 26,38 Zginiecie między narodami, pochłonie was ziemia nieprzyjacielska. 26,39 A ci, którzy pozostanš z was, zgnijš z powodu swego przestępstwa w ziemiach nieprzyjacielskich, z powodu przestępstw swoich przodków zgnijš, tak jak i oni. 26,40 Wtedy uznajš przestępstwo swoje i przestępstwo swoich przodków, to jest zdradę, którš popełnili względem Mnie, i to, że Mnie postępowali na przekór, 26,41 wskutek czego Ja postępowałem na przekór im i zaprowadziłem ich do kraju nieprzyjacielskiego, ażeby upokorzyło się ich nieobrzezane serce i ażeby zapłacili za swoje przestępstwo. 26,42 Wtedy przypomnę sobie moje przymierze z Jakubem, przymierze z Izaakiem i przymierze z Abrahamem. Przypomnę sobie o tym i przypomnę o kraju. 26,43 Ale przedtem ziemia będzie opuszczona przez nich i będzie spłacać swoje szabaty przez to, że będzie spustoszona z ich winy, a oni będš spłacać swoje przestępstwo, ponieważ odrzucili moje wyroki i brzydzili się moimi ustawami.26,44 Jednakże nawet wtedy, kiedy będę w kraju nieprzyjacielskim, nie odrzucę ich i nie będę się brzydził nimi do tego stopnia, żeby ich całkowicie zniszczyć i zerwać moje przymierze z nimi, bo Ja jestem Pan, ich Bóg. Izraelitom o czasachtakże zabijecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż›PKcœ›ü*—7 c€žÎ!ę cŸ¸/° c h= 26,45 Przypomnę sobie na ich korzyœć o przymierzu z ich przodkami, kiedy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej na oczach narodów, abym był ich Bogiem. Ja jestem Pan! 26,46 To sš ustawy, wyroki i prawa, które Pan ustanowił między sobš a Izraelitami nagórze Synaj za poœrednictwem Mojżesza. *27 27,01 Dalej Pan powiedział do Mojżesza: 27,02 Mów do Izraelitów i powiedz im: Jeżeli kto chce się uiœcić ze œlubu, według twojej oceny dotyczšcego jakiejœ osoby wobec Pana, 27,03 tak będziesz oceniał: jeżeli chodzi o mężczyznę w wieku od dwudziestu do szeœćdziesięciu lat, to będzie on oceniony na pięćdziesišt syklów srebra według wagi przybytku. 27,04 Jeżeli chodzi o kobietę, to będzie ona oceniona na trzydzieœci syklów. 27,05 Jeżeli chodzi o młodzież w wieku od pięciu do dwudziestu lat, to chłopiec będzieoceniony na dwadzieœcia syklów, a dziewczyna na dziesięć syklów. 27,06 Jeżeli chodzi o dzieci w wieku od jednego miesišca do pięciu lat, to chłopiec będzie oceniony na pięć syklów srebra, a dziewczynka na trzy sykle srebra. 27,07 Jeżeli chodzi o ludzi starszych w wieku od szeœćdziesięciu lat wzwyż, to mężczyzna będzie oceniony na piętnaœcie syklów, a kobieta na dziesięć syklów. 27,08 Jeżeli jednak ktoœ jest tak ubogi, że nie może spłacić według twego oszacowania, to postawi osobę œlubowanš przed kapłanem, a ten jš oszacuje. Wedługmożnoœci tego, który œlubował, kapłan jš oszacuje. 27,09 Jeżeli chodzi o bydlęta, które sš składane w darze dla Pana, to wszystko z nich, co jest złożone w darze dla Pana, będzie rzeczš œwiętš. 27,10 Nie wolno ich zamieniać, nie wolno ich zastępować innym bydlęciem, ani lepszego gorszym, ani gorszego lepszym. Jeżeli zaœ kto zechce takš zamianę uczynić,to jedno i drugie bydlę będzie rzeczš œwiętš. 27,11 Jeżeli chodzi o bydlę nieczyste, takie,które nie bywa składane w darze dla Pana, to postawiš to bydlę przed kapłanem, 27,12 a kapłan je oszacuje według tego, czy będzie dobre, czy marne. Taka będzie jego wartoœć, jak oszacuje je kapłan. 27,13 Jeżeli [ofiarodawca] chce je wykupić,to doda pištš częœć do jego oszacowania. 27,14 Jeżeli kto poœwięci swój dom dla Panajako rzecz œwiętš, to kapłan oszacuje ten dom według tego, czy jest dobry, czy marny. Jak kapłan go oszacuje, taka będziejego wartoœć. 27,15 Jeżeli zaœ ofiarodawca zechce wykupić ten dom, doda do jego oszacowaniajednš pištš i dom będzie jego. 27,16 Jeżeli kto poœwięci dla Pana częœć swej dziedzicznej posiadłoœci, to twoje oszacowanie jej będzie zależne od iloœci ziarna używanego na siew - jeden chomer jęczmienia będzie się równał pięćdziesięciu syklom srebra. 27,17 Jeżeli poœwięci swój grunt w roku jubileuszowym, oszacowanie twoje będzie wmocy. 27,18 Jeżeli zaœ poœwięci swój grunt po roku jubileuszowym, to kapłan obliczy sumępieniędzy według lat, które pozostajš do następnego roku jubileuszowego i odpowiednio obniży oszacowanie. 27,19 Jeżeli ofiarodawca zechce wykupić swój grunt, to doda do twego oszacowania jednš pištš, i grunt wróci do niego. 27,20 Ale jeżeli nie wykupi gruntu i jeżeli ten grunt będzie sprzedany innemu człowiekowi, to nie będzie mógł być wykupiony. 27,21 W takim razie, kiedy grunt stanie się wolny w roku jubileuszowym, będzie należał do Pana jako rzecz œwięta, jako pole pod klštwš. Stanie się on posiadłoœciš kapłana. 27,22 Jeżeli zaœ kto poœwięci Pana grunt kupiony, który nie należy do jego dziedzicznej posiadłoœci, 27,23 to kapłan obliczy wysokoœć oszacowania aż do roku jubileuszowego, a ofiarodawca odda jeszcze tego samego dniaPanu sumę oszacowania jako rzecz œwiętš. 27,24 W roku jubileuszowym grunt wróci dotego, od kogo był kupiony, czyjš był dzidzicznš posiadłoœciš. 27,25 Każde twoje oszacowanie będzie dokonywane na podstawie sykla przybytku. Jeden sykl równa się dwudziestu gerom. 27,26 Jednak nikt nie będzie poœwięcał Panupierworodnego bydlęcia, które i tak już należy do Pana. Czy to jest cielec, czy to jest baran, należy on do Pana. 27,27 Jeżeli chodzi o bydlę nieczyste, to można je wykupić za sumę twego oszacowania, dodajšc do niej jednš pištš. Jeżeli nie będzie wykupione, to będzie sprzedane według sumy twego oszacowania. 27,28 Jeżeli kto poœwięci co ze swej własnoœci dla Pana jako cherem: człowieka, bydlę albo częœć gruntu dziedzicznego - to ta rzecz nie będzie sprzedana ani wykupiona. Każde cherem jest rzeczš najœwiętszš dla Pana. 27,29 Żaden człowiek, który jest poœwięcony dla Pana jako cherem, nie możebyć wykupiony. Musi on być zabity. 27,30 Każda dziesięcina z ziemi, z zasiewu ziemi albo z owoców drzewa należy do Pana, jest rzeczš poœwięconš dla Pana. 27,31 Jeżeli kto chce wykupić częœć swej dziesięciny, to doda do niej jednš pištš. 27,32 Każda dziesięcina z bydła większego lub mniejszego, które przechodzi pod laskš pasterskš, jest rzeczš poœwięconš dla Pana. 27,33 Nie będzie się rozróżniać, co jest dobre, a co marne, nie będzie się robić żadnej zamiany. Jeżeli jednak kto uczyni zamianę, to oba bydlęta - i jedno, i drugie -będš rzeczš poœwięconš dla Pana. Nie mogšbyć wykupione. 27,34 To sš przykazania, które Pan dał Mojżeszowi na górze Synaj dla Izraelitów. 4.Księga Liczb *01 01,01 Dnia pierwszego drugiego miesišca, wdrugim roku po wyjœciu z Egiptu, tymi słowami przemówił Pan do Mojżesza na pustyni Synaj w Namiocie Spotkania: 01,02 Dokonajcie obliczenia całego zgromadzenia Izraelitów według szczepów i rodów, liczšc według głów imiona wszystkich mężczyzn. 01,03 Ty i Aaron dokonajcie spisu wszystkich Izraelitów zdolnych do walki od lat dwudziestu wzwyż, według ich zastępów. 01,04 Z każdego pokolenia winien wam towarzyszyć mšż, głowa rodu. 01,05 A oto imiona mężów, którzy winni wam towarzyszyć: z Rubena - Elisur, syn Szedeura; 01,06 z Symeona - Szelumiel, syn Suriszaddaja; 01,07 z Judy - Nachszon, syn Amminadaba; 01,08 z Issachara - Netaneel, syn Suara; 01,09 z Zabulona - Eliab, syn Chelona. 01,10 Z synów Józefa: z Efraima - Eliszama, syn Ammihuda; z Manassesa - Gamliel, syn Pedahsura; 01,11 z Beniamina - Abidan, syn Gideoniego; 01,12 z Dana - Achijezer, syn Ammiszaddaja; 01,13 z Asera - Pagiel, syn Okrana; 01,14 z Gada - Eliasaf, syn Deuela; 01,15 z Neftalego - Achira, syn Enana. 01,16 Ci zostali wezwani z całej społecznoœci, a byli oni wodzami pokoleń swoich przodków, naczelnikami tysięcy Izraela. 01,17 Mojżesz i Aaron rozkazali przyjœć owym mężom, którzy imiennie zostali wyznaczeni. 01,18 Zebrali więc całe zgromadzenie pierwszego dnia drugiego miesišca, a każdypodawał swoje pochodzenie według szczepów i rodów. Poczynajšc od lat dwudziestu wzwyż liczono ich imiona jednego za drugim. 01,19 Zgodnie z rozkazem Pana dokonał Mojżesz spisu na pustyni Synaj. 01,20 Synów Rubena, pierworodnego Izraela, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona i głowy - wszystkich mężczyzn od dwudziestu lat wzwyż, zdolnych do walki 01,21 - spisanych z pokolenia Rubena było czterdzieœci szeœć tysięcy pięciuset. 01,22 Synów Symeona, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona i głowy - wszystkich mężczyzn od lat dwudziestu wzwyż, zdolnych do walki 01,23 - spisanych z pokolenia Symeona byłopięćdziesišt dziewięć tysięcy trzystu. 01,24 Synów Gada, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona mężczyzn od lat dwudziestu wzwyż, zdolnych do walki- 01,25 spisanych z pokolenia Gada było czterdzieœci pięć tysięcy szeœciuset pięćdziesięciu. 01,26 Synów Judy, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, zdolnych do walki 01,27 - spisanych z pokolenia Judy było siedemdziesišt cztery tysišce szeœciuset. 01,28 Synów Issachara, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnychdo walki 01,29 - spisanych z pokolenia Issachara było pięćdziesišt cztery tysišce czterystu. 01,30 Synów Zabulona, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnychdo walki 01,31 - spisanych z pokolenia Zabulona byłopięćdziesišt siedem tysięcy czterystu. 01,32 Synów Józefa - synów Efraima ich potomków według szczepów i rodów, liczšcimiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnych do walki - 01,33 spisanych z pokolenia Efraima było czterdzieœci tysięcy pięciuset. 01,34 Synów Manassesa, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnychdo walki 01,35 - spisanych z pokolenia Manassesa było trzydzieœci dwa tysišce dwustu. 01,36 Synów Beniamina, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnychdo walki - 01,37 spisanych z pokolenia Beniamina było trzydzieœci pięć tysięcy czterystu. 01,38 Synów Dana, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnych do walki - 01,39 spisanych z pokolenia Dana było szeœćdziesišt dwa tysišce siedmiuset. 01,40 Synów Asera, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnych do walki - 01,41 spisanych z pokolenia Asera było czterdzieœci jeden tysięcy pięciuset. 01,42 Synów Neftalego, ich potomków według szczepów i rodów, liczšc imiona od lat dwudziestu wzwyż, wszystkich zdolnychdo walki - 01,43 spisanych z pokolenia Neftalego było pięćdziesišt trzy tysišce czterystu. 01,44 Oto ci, których spisu dokonał Mojżesz i Aaron wraz z wodzami izraelskimi, których było dwunastu mężów - po jednym z każdego rodu. 01,45 Całkowita liczba Izraelitów zdolnych do walki, spisanych według swych rodów, od lat dwudziestu wzwyż - 01,46 wynosi w całoœci szeœćset trzy tysišce pięćset pięćdziesišt. 01,47 Lewici nie podlegali spisowi według swych rodów. 01,48 Pan bowiem rzekł do Mojżesza tymi słowami: 01,49 Nie będziesz spisywał pokolenia Lewiego według liczby głów i nie policzysz ich razem z resztš Izraelitów. 01,50 Powierzysz natomiast lewitom troskę o Przybytek Œwiadectwa, o wszystkie jego sprzęty i cokolwiek do niego należy; oni będš nosić zarówno Przybytek, jak i wszystkie jego sprzęty, będš mu służyć i dokoła niego rozbijš swoje namioty. 01,51 Gdy Przybytek będzie zmieniał swe miejsce, rozbiorš go lewici, a gdy się zatrzyma, znowu go zbudujš; jeœli się zbliży do Przybytku ktoœ niepowołany, będzie ukarany œmierciš. 01,52 Izraelici zaœ rozbijš namioty według swoich zastępów: każdy na swoim [miejscu w] obozie i każdy pod swojš choršgwiš. 01,53 Lewici natomiast rozłożš się obozem wokół Przybytku Œwiadectwa; wtedy kara nie spadnie na zgromadzenie Izraelitów. Lewici będš strzegli Przybytku Œwiadectwa. 01,54 Izraelici spełnili i wykonali wszystko,co Pan nakazał Mojżeszowi. *02 02,01 Potem Pan przemówił do Mojżesza i Aarona tymi słowami: 02,02 Niech Izraelici rozbijš namioty, każdy pod swojš choršgwiš, pod znakami swoich rodów, dokoła Namiotu Spotkania, ale w pewnym oddaleniu. 02,03 Od wschodu rozbije obóz Juda, stosownie do oddziałów swoich zastępów, awodzem synów Judy będzie Nachszon, syn Amminadaba. 02,04 Wojsko jego według spisu liczy siedemdziesišt cztery tysišce szeœciuset. 02,05 Obok nich zajmie miejsce pokolenie Issachara, którego wodzem ma być Netaneel, syn Suara. 02,06 Wojsko jego według spisu liczy pięćdziesišt cztery tysišce czterystu. 02,07 Następnie pokolenie Zabulona, a wodzem synów Zabulona będzie Eliab, syn Chelona. 02,08 Wojsko jego według spisu liczy pięćdziesišt siedem tysięcy czterystu. 02,09 Wszystkich spisanych w obozie Judy według ich zastępów - sto osiemdziesišt szeœć tysięcy czterystu. Oni pierwsi będš zwijać namioty. 02,10 Od południowej strony [będzie] choršgiew obozu Rubena [rozłożonego] według swoich zastępów, a wodzem synów Rubena będzie Elisur, syn Szedeura. 02,11 Wojsko jego według spisu liczy czterdzieœci szeœć tysięcy pięciuset. 02,12 Obok nich rozbije obóz pokolenie Symeona. Wodzem synów Symeona będzie Szelumiel, syn Suriszaddaja. 02,13 Wojsko jego według spisu liczy pięćdziesišt dziewięć tysięcy trzystu. 02,14 Następnie pokolenie Gada. Wodzem synów Gada będzie Eliasaf, syn Deuela. 02,15 Wojsko jego według spisu liczy czterdzieœci pięć tysięcy szeœćset pięćdziesięciu. 02,16 Wszystkich spisanych w obozie Rubena było według ich zastępów sto pięćdziesišt jeden tysięcy czterystu pięćdziesięciu. Jako drudzy będš zwijać namioty. 02,17 Potem wyruszy Namiot Spotkania - obóz lewitów w œrodku innych obozów - według tego, jak rozbijali namioty, tak też ruszać będš, każdy na swoim miejscu, pod swojš choršgwiš. 02,18 Od zachodu [będzie] choršgiew obozu Efraima [rozłożonego] według swoich zastępów. Wodzem synów Efraima będzie Eliszama, syn Ammihuda. 02,19 Wojsko jego według spisu liczy czterdzieœci tysięcy pięciuset. 02,20 Obok nich pokolenie Manassesa: wodzem synów Manassesa będzie Gamliel, syn Pedahsura. 02,21 Wojsko jego według spisu liczy trzydzieœci dwa tysišce dwustu. 02,22 Wreszcie pokolenie Beniamina: wodzem synów Beniamina będzie Abidan, synGideoniego. 02,23 Wojsko jego według spisu liczy trzydzieœci pięć tysięcy czterystu. 02,24 Wszystkich spisanych w obozie Efraima według ich zastępów było sto osiem tysięcy stu. Oni jako trzeci będš zwijać namioty. 02,25 Od północy, stosownie do swoich oddziałów, [będzie] choršgiew obozu Dana [rozłożonego] według swoich zastępów. Wodzem synów Dana będzie Achijezer, syn Ammiszaddaja. 02,26 Liczba jego wojska według obliczeniawynosi szeœdziesišt dwa tysišce siedmiuset.02,27 Obok nich rozbije obóz pokolenie Asera. Wodzem synów Asera będzie Pagiel, syn Okrana. 02,28 Wojsko jego według spisu liczy czterdzieœci jeden tysięcy pięciuset. 02,29 W końcu pokolenie Neftalego. Wodzemsynów Neftalego będzie Achira, syn Enana. 02,30 Wojsko jego według spisu liczy pięćdziesišt trzy tysišce czterystu. 02,31 Wszystkich spisanych w obozie Dana było sto pięćdziesišt siedem tysięcy szeœciuset. Oni jako ostatni będš zwijać namioty według swych choršgwi. 02,32 Oto Izraelici spisani według swoich rodów. Wszystkich spisanych w obozach według ich zastępów było szeœćset trzy tysišce pięćset pięćdziesięciu. 02,33 Stosownie do rozkazu Pana, danego Mojżeszowi, lewici nie zostali spisani razemz resztš Izraelitów. 02,34 Izraelici wykonywali wszystko, co imprzez Mojżesza nakazał Pan: obozowali według swych choršgwi i zwijali obóz, każdy w swym pokoleniu i swym rodzie. *03 03,01 Tak oto przedstawiała się rodzina Aarona i Mojżesza w czasie, gdy Pan mówiłdo Mojżesza na górze Synaj. 03,02 Synowie Aarona mieli następujšce imiona: pierworodny Nadab, następnie Abihu, Eleazar oraz Itamar. 03,03 Oto imiona synów Aarona, namaszczonych kapłanów, których poœwięcił, by pełnili kapłańskš służbę. 03,04 Nadab i Abihu umarli jednak przed Panem na pustyni Synaj, gdy chcieli złożyć w ofierze inny ogień. Nie mieli oni synów i dlatego służbę kapłańskš spełniali w obecnoœci ojca swego Aarona: Eleazar i Itamar. 03,05 Przemówił znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: 03,06 Każ się zbliżyć pokoleniu Lewiegoi postaw [je] przed kapłanem Aaronem: niechaj mu służš! 03,07 Pełnišc służbę w przybytku, troszczyć się będš wszyscy o to, o co on sam i cała społecznoœć winna dbać w zwišzku z Namiotem Spotkania. 03,08 Winni strzec wszystkich sprzętów Namiotu Spotkania i wezmš na siebie staranie o to wszystko, o co winni się troszczyć Izraelici, gdy chodzi o pełnienie służby w przybytku. 03,09 Oddaj więc lewitów Aaronowi i jego synom; winni mu być całkowicie oddani ze strony Izraelitów. 03,10 Aaronowi i jego synom zlecisz, by pełnili powierzonš im służbę kapłańskš. Gdyby się zbliżył ktoœ niepowołany, ma byćukarany œmierciš. 03,11 I rzekł jeszcze Pan do Mojżesza: 03,12 Oto Ja wzišłem lewitów spoœród synów Izraela na miejsce wszystkich pierworodnych, którzy się narodzili z łona matek, dlatego lewici sš mojš własnoœciš. 03,13 Do Mnie bowiem należy wszystko, co jest pierworodne. W dniu, kiedy zabijałem wszystko, co było pierworodne w ziemi egipskiej, poœwięciłem dla siebie wszystko pierworodne w Izraelu, poczšwszy od człowieka aż do bydlęcia. Do mnie należš; asachtakże zabijecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĄPń c˘A‹ cŁĚč c¤´)&cĽÚ7y6ŚS?%Ja jestem Pan. 03,14 Mówił dalej Pan do Mojżesza na pustyni Synaj tymi słowami: 03,15 Dokonaj spisu wszystkich synów Lewiego według ich rodów i szczepów; wszystkich mężczyzn w wieku od jednego miesišca wzwyż. 03,16 Mojżesz więc dokonał ich spisu według rozkazu Pana. 03,17 A oto imiona synów Lewiego: Gerszon,Kehat i Merari. 03,18 Imiona zaœ synów Gerszona według ich rodzin: Libni i Szimei. 03,19 Synowie zaœ Kehata według swych rodzin: Amram, Jishar, Chebron i Uzzjel, 03,20 a synowie Merariego według swych rodzin: Machli i Muszi. To sš rodziny Lewiego według ich rodów. 03,21 Od Gerszona pochodzš rodziny Libnitów i Szimeitów; to sš właœnie rodzinyGerszonitów. 03,22 Liczba spisanych mężczyzn w wieku od jednego miesišca wzwyż wynosiła u nichsiedem tysięcy pięciuset. 03,23 Rodziny Gerszonitów rozbijały obóz za przybytkiem od strony zachodniej. 03,24 Głowš rodu Gerszona był Eliasaf, synLaela. 03,25 W Namiocie Spotkania mieli Gerszonicipowierzonš pieczę o sam przybytek, o namiot i jego pokrycie, jak również o zasłonę wiszšcš u wejœcia do Namiotu Spotkania, 03,26 dalej o zasłony dziedzińca oraz o zasłonę przy wejœciu na dziedziniec, który otacza przybytek i ołtarz, wreszcie o powrozy potrzebne do tej służby. 03,27 Od Kehata pochodzš rodziny: Amramitów, Jisharytów, Chebronitów i Uzzjelitów; sš to rodziny Kehatytów. 03,28 Całkowita liczba spisanych mężczyzn,w wieku od jednego miesišca wzwyż, wynosiła u nich osiem tysięcy trzystu ludzi przeznaczonych do pełnienia służby w przybytku. 03,29 Rodziny Kehatytów rozbijały namioty od strony południowej przybytku. 03,30 Głowš rodu Kehatytów był Elisafan, syn Uzzjela. 03,31 Mieli się oni troszczyć o arkę i stół, o œwiecznik, ołtarze oraz inne sprzęty przybytku przeznaczone do służby Bożej, wreszcie o zasłonę i jej obsługiwanie. 03,32 Księciem ksišżšt rodów lewickich był Eleazar, syn kapłana Aarona. On miał nadzór nad tymi, którzy pełnili służbę w œwištyni. 03,33 Od Merariego [pochodzš] rodziny: Machlitów i Muszytów; sš to rodziny Merarytów. 03,34 Całkowita liczba spisanych mężczyzn,w wieku od jednego miesišca wzwyż, wynosiła u nich szeœć tysięcy dwustu. 03,35 Głowš rodzin Merarytów był Suriel, syn Abichaila. Rozbijali oni namioty od północnej strony przybytku. 03,36 Merarytom powierzono troskę o deskiprzybytku, ich poprzeczki, słupy razem z podstawami, wszelki sprzęt do tego należšcy i jego obsługę; 03,37 dalej o słupy dziedzińca razem z ich podstawami, wreszcie o kołki i powrozy. 03,38 Mojżesz i Aaron wraz z synami rozbijali namioty od strony wschodniej przed Namiotem Spotkania. Oni to w imieniu Izraelitów mieli pełnić służbę przy œwištyni. Gdyby zaœ zbliżył się ktoœ niepowołany, miał być ukarany œmierciš. 03,39 Całkowita liczba lewitów spisanych przez Mojżesza na rozkaz Pana - mężczyznw wieku od jednego miesišca wzwyż - wynosiła dwadzieœcia dwa tysišce. 03,40 Rzekł znowu Pan do Mojżesza: Dokonaj spisu mężczyzn pierworodnych Izraelitów w wieku od jednego miesišca wzwyż i zrób imienny ich wykaz. 03,41 WeŸ dla Mnie lewitów - bo Ja jestem Pan - w miejsce pierworodnych spoœród Izraelitów, podobnie też bydło lewitów w miejsce wszystkiego, co pierworodne z bydła Izraelitów. 03,42 Spisał więc Mojżesz, stosownie do rozkazu Pana, pierworodnych Izraelitów, 03,43 i okazało się, że wszystkich mężczyzn pierworodnych od miesišca wzwyż - według tego, jak zostali spisani - było w wykazie imiennym dwadzieœcia dwa tysišce dwieœcie siedemdziesięciu trzech. 03,44 Rzekł znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: 03,45 WeŸ lewitów na miejsce wszystkich pierworodnych u Izraelitów oraz bydło należšce do lewitów zamiast ich bydła. I będš lewici należeć do Mnie, bo Ja jestem Pan. 03,46 Jako wykup za owych dwustu siedemdziesięciu trzech pierworodnych Izraelitów, którzy przewyższajš liczbę lewitów, 03,47 weŸmiesz po pięć syklów od głowy według wagi sykla przybytku; sykl po dwadzieœcia ger. 03,48 Daj to srebro Aaronowi i jego synom jako wykup za tych nadliczbowych. 03,49 Wzišł więc Mojżesz wykup od tych, którzy przekraczali liczbę wykupionych przez lewitów. 03,50 Otrzymał srebro od pierworodnych: tysišc trzysta szeœćdziesišt pięć syklów według wagi sykla przybytku. 03,51 Mojżesz oddał srebro z wykupu Aaronowi i jego synom według rozkazu Pana, tak jak polecił Pan Mojżeszowi. *04 04,01 Następnie mówił Pan do Mojżesza i Aarona tymi słowami: 04,02 Wyłšcz spoœród synów Lewiego Kehatytów, pełnš ich liczbę według szczepów i rodów 04,03 od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, czyli wszystkich, którzy sš zdolni pełnić służbę, aby wykonywali prace w Namiocie Spotkania. 04,04 Zadaniem Kehatytów będzie troska o rzeczy najœwiętsze. 04,05 Kiedy będzie się zwijać obóz, wejdzieAaron z synami. Zdejmš oni zasłonę okrywajšcš i owinš niš Arkę Œwiadectwa. 04,06 Następnie położš pokrowiec ze skórydelfinów, a na tym rozcišgnš tkaninę całš zfioletowej purpury, wreszcie założš dršżki. 04,07 Również nad stołem pokładnym rozcišgnš tkaninę z fioletowej purpury, na której położš misy, czasze, patery i dzbany dla ofiar płynnych; chleb ustawicznej ofiary winien się również na nim znajdować. 04,08 Następnie okryjš go tkaninš karmazynowš, wreszcie pokrowcem ze skór delfinów, na koniec założš dršżki. 04,09 Potem wezmš tkaninę z fioletowej purpury i okryjš niš podstawę œwiecznika łšcznie z lampami, nożycami, naczyniami doknotów oraz wszystkimi naczyniami na oliwę, używanymi do jego obsługi. 04,10 Następnie owinš go - wraz z całym przynależnym sprzętem - pokrowcem ze skóry delfinów, i umieszczš na noszach. 04,11 Teraz rozcišgnš nad złotym ołtarzemtkaninę z fioletowej purpury i okryjš go okryciem ze skór delfinów i założš dršżki. 04,12 Następnie wezmš wszystkie pozostałe sprzęty należšce do służby w œwištyni, owinš je tkaninš z fioletowej purpury, okryjš pokrowcem ze skór delfinów i umieszczš na noszach. 04,13 Oczyszczš następnie ołtarz z popiołuiokryjš czerwonš purpurš. 04,14 Położš na nim wszystkie naczynia używane do służby przy ołtarzu: popielnice, widełki, łopatki, kropielnice; wszystkie te sprzęty ołtarza okryjš pokrowcem ze skór delfinów i założš dršżki. 04,15 Przy zwijaniu obozu, gdy Aaron i synowie jego skończš okrywać przedmioty œwięte i wszystkie przynależne do nich sprzęty, wtedy przystšpiš Kehatyci, aby je ponieœć. Nie wolno im jednak przedmiotów œwiętych dotykać; w przeciwnym razie umrš. Takš to służbę majš do spełnienia Kehatyci w Namiocie Spotkania. 04,16 Eleazar zaœ, syn kapłana Aarona, będzie się troszczył o oliwę do oœwietlenia,o pachnšce kadzidło, o stałš ofiarę z pokarmów, wreszcie o olej do namaszczania. Winien czuwać nad całym przybytkiem oraz nad wszystkim, co się w nim znajduje: nad miejscem œwiętym i jego sprzętami. 04,17 I mówił dalej Pan do Mojżesza i Aarona: 04,18 Nie dopuœćcie, by szczep rodzin Kehatytów został spoœród lewitów wytracony. 04,19 Postarajcie się raczej aby żyli, a nie musieli umrzeć, gdy się zbliżš do rzeczy najœwiętszych. Aaron i jego synowie przyjdš i wskażš każdemu, co ma czynić i co nosić. 04,20 Sami jednak [Kehatyci] nie mogš przyjœć, by choć przez chwilę popatrzeć narzeczy œwięte; w przeciwnym razie umrš. 04,21 Mówił dalej Pan do Mojżesza: 04,22 Dokonaj obliczenia Gerszonitów według rodów i rodzin. 04,23 Dokonasz spisu ludzi w wieku od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, zdolnych do pełnienia służby, aby wykonywali prace w Namiocie Spotkania. 04,24 A oto na czym ma polegać służba Gerszonitów, co majš czynić i co nosić: 04,25 winni nosić tkaniny przybytku i sam Namiot Spotkania łšcznie z pokrowcem; pokrowiec ze skór delfinów, który leży na wierzchu, oraz zasłonę [będšcš] przy wejœciu do Namiotu Spotkania. 04,26 Następnie zasłony dziedzińca i zasłonę przy bramie wejœciowej na dziedziniec, który otacza dokoła przybytek i ołtarz, wreszcie należšce do tego powrozy i wszystkie sprzęty potrzebne do tej służby. 04,27 Wszystkie zajęcia Gerszonitów odnoœnie do tego, co majš nosić i co czynić,podlegać będš rozkazom Aarona i jego synów; powierzycie ich pieczy wszystko to,co majš nosić. 04,28 Taka będzie służba rodzin Gerszonitów co do Namiotu Spotkania. Nadzór nad nimi będzie należał do Itamara,syna kapłana Aarona. 04,29 Dokonaj również spisu Merarytów według ich rodzin i rodów. 04,30 Dokonasz spisu ludzi w wieku od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, zdolnych do pełnienia służby, aby wykonywali prace w Namiocie Spotkania. 04,31 Pełnišc służbę w Namiocie Spotkania będš nosić deski przybytku i należšce do nich poprzeczki oraz słupy łšcznie z podstawami; 04,32 dalej słupy otaczajšce dziedziniec dokoła z ich podstawami, paliki namiotu i powrozy oraz cały sprzęt do tego należšcy.Zrobicie imienny wykaz wszystkiego, co majš nosić. 04,33 Taka będzie służba rodzin Merarytów. Co do wszystkich obowišzków swych w Namiocie Spotkania będš podlegać Itamarowi, synowi kapłana Aarona. 04,34 Następnie Mojżesz, Aaron i ksišżęta społecznoœci dokonali spisu Kehatytów według ich rodzin i rodów, 04,35 ludzi w wieku od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, wszystkich zdolnych do pełnienia służby i do wykonywania prac w Namiocie Spotkania. 04,36 Spisanych według rodzin było dwa tysišce siedmiuset pięćdziesięciu. 04,37 Sš to spisani z rodzin Kehatytów: całkowita liczba tych, którzy majš pełnić służbę w Namiocie Spotkania, a których spisał Mojżesz i Aaron na rozkaz Pana, przekazany za poœrednictwem Mojżesza. 04,38 Dokonano też spisu Gerszonitów według ich rodzin i rodów, 04,39 w wieku od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, zdolnych do pełnienia służbyi do wykonywania prac w Namiocie Spotkania. 04,40 Spisanych według ich rodzin i rodów było dwa tysišce szeœciuset trzydziestu. 04,41 To była pełna liczba spisanych z rodzin Gerszonitów - wszystkich, którzy mieli pełnić służbę w Namiocie Spotkania, aktórych spisał Mojżesz i Aaron na rozkaz Pana. 04,42 Dokonano też spisu Merarytów według ich rodzin i rodów, 04,43 wszystkich w wieku od lat trzydziestu do pięćdziesięciu, zdolnych do pełnienia służby i do wykonywania prac w Namiocie Spotkania. 04,44 Spisanych według rodzin było trzy tysišce dwustu. 04,45 To była liczba spisanych z rodzin Merarytów, a spisu tego dokonali Mojżesz iAaron na rozkaz Pana dany Mojżeszowi. 04,46 Całkowita liczba lewitów, których spisali Mojżesz, Aaron i ksišżęta Izraela według rodzin i rodów, 04,47 wszystkich spisanych ludzi, zdolnych do pełnienia służby i do wykonywania prac w Namiocie Spotkania oraz do noszenia ciężarów 04,48 było osiem tysięcy pięciuset osiemdziesięciu. 04,49 Stosownie do rozkazu Pana Mojżesz wyznaczył każdemu, co ma czynić i co nosić. Zostali spisani zgodnie z rozkazem, który Pan dał Mojżeszowi. *05 05,01 Przemówił znów Pan do Mojżesza: 05,02 Rozkaż Izraelitom usunšć z obozu każdego chorego na tršd, cierpišcego na wycieki oraz tego, kto zacišgnšł nieczystoœć przy zwłokach zmarłego. 05,03 Tak mężczyznę jak i kobietę macie usunšć poza obóz, aby nie plugawili waszego obozu, gdzie Ja mieszkam poœród was. 05,04 Uczynili tak Izraelici i usunęli ich poza obóz; Izraelici postšpili tu według rozkazu, jaki Pan dał Mojżeszowi. 05,05 Przemówił znów Pan do Mojżesza tymi słowami: 05,06 Powiedz Izraelitom: jeżeli mężczyzna lub kobieta dopuszcza się jakiego grzechu wobec ludzi, popełniajšc przestępstwo przeciw Panu, to osoba ta zacišgnie winę. 05,07 Majš wyznać grzech popełniony i oddać dobro nieprawnie zabrane z dodaniempištej częœci temu, wobec kogo zawinili. 05,08 A jeœli on nie ma krewnego, któremu można by zwrócić, zwrot należny Panu przejdzie na kapłana, z wyjštkiem barana ofiarowanego na ofiarę przebłagalnš, przez którš dokona tamten na nim obrzędu przebłagania. 05,09 Wszystkie zaœ œwięte dary, które przynoszš kapłanowi Izraelici, należeć będš do niego. 05,10 Œwięte dary każdego Izraelity będš należały do kapłana. Cokolwiek ktoœ da kapłanowi, stanie się jego własnoœciš. 05,11 Rzekł znowu Pan do Mojżesza: 05,12 Tak mów do Izraelitów: Gdy mšż ma żonę rozpustnš i ta go zdradzi 05,13 przez to, że inny mężczyzna z niš obcuje cieleœnie wylewajšc nasienie, a nie spostrzegł tego jej mšż, i dopuœciła się nieczystoœci w ukryciu, gdyż nie było œwiadka, który by jš pochwycił na goršcymuczynku - 05,14 gdy więc duch podejrzenia ogarnie męża i zacznie podejrzewać żonę swojš, w wypadku gdy rzeczywiœcie się splamiła, lubbędzie jš posšdzał, choć się nie splamiła - 05,15 wówczas winien mšż przyprowadzić żonę swojš do kapłana i przynieœć jako darofiarny za niš dziesištš częœć efy mški jęczmiennej. Nie wyleje jednak na to oliwy ani też nie położy kadzidła, gdyż jest to ofiara posšdzenia, ofiara wyjawienia, którama wykazać winę. 05,16 Wówczas rozkaże kapłan zbliżyć się kobiecie i stawi jš przed Panem. 05,17 Następnie naleje kapłan wody œwiętejdo naczynia glinianego, weŸmie nieco pyłu znajdujšcego się na podłodze przybytku i rzuci go do wody. 05,18 Teraz postawi kapłan kobietę przed Panem, odkryje jej włosy i położy na jej ręce ofiarę wyjawienia, czyli posšdzenia; wodę zaœ gorzkš, niosšcš klštwę, kapłan będzie trzymał w swym ręku. 05,19 Wtedy zaprzysięgnie kobietę i powie do niej: Jeœli rzeczywiœcie żaden inny mężczyzna z tobš nie obcował i jeœliœ się zinnym nie splamiła nieczystoœciš względem swego męża, wówczas woda goryczy i przekleństwa nie przyniesie ci szkody. 05,20 Jeœli jednak byłaœ niewierna swemu mężowi i stałaœ się przez to nieczystš, ponieważ inny mężczyzna, a nie twój mšż, obcował z tobš, wylewajšc [nasienie] - 05,21 wówczas przeklnie kapłan kobietę przysięgš przekleństwa i powie do niej: Niechże cię Pan uczyni poprzysiężonym przekleństwem poœród ludu twego, niech zwiotczejš twoje biodra, a łono niech spuchnie. 05,22 Woda niosšca przekleństwo niech wniknie do twego wnętrza i niech sprawi, że spuchnie twoje łono, a biodra zwiotczejš. Odpowie na to kobieta: Amen, Amen. 05,23 Teraz wypisze kapłan na zwoju słowa przekleństwa, a następnie zmyje je wodš goryczy. 05,24 Wreszcie da wypić kobiecie wodę gorzkš, niosšcš klštwę, aby wody przekleństwa weszły w niš sprawiajšc gorzki ból. 05,25 Następnie weŸmie kapłan z ršk kobiety ofiarę posšdzenia, wykona gest kołysania przed Panem i złoży na ołtarzu. 05,26 Potem weŸmie z niej pełnš dłoniš częœć jako pamištkę i spali na ołtarzu. 05,27 Teraz da kobiecie do picia wodę przeklętš: jeœli naprawdę stała się nieczystš i swojemu mężowi niewiernš, woda wniknie w niš, sprawiajšc gorzki ból. Łono jej spuchnie, a biodra zwiotczejš, i będzie owa kobieta przedmiotem przekleństwa poœród swego narodu. 05,28 Jeœli jednak ta kobieta nie stała się nieczystš, lecz przeciwnie - jest czysta - pozostanie bez szkody i znów będzie rodzić dzieci. 05,29 Takie jest prawo odnoszšce się do posšdzenia, gdy żona nie dochowa wiernoœciswojemu mężowi i stanie się przez to nieczystš, 05,30 lub gdy mšż zacznie jš posšdzać, wtedy stawi jš przed Panem, a kapłan spełni względem niej wszystko według tegoprawa. 05,31 Mšż będzie wtedy bez winy, a żona poniesie zasłużonš karę. *06 06,01 Przemówił znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: 06,02 Tak mów do Izraelitów: gdy jaki mężczyzna lub kobieta złoży œlub nazireatu,aby się poœwięcić dla Pana, 06,03 musi się powstrzymać od wina i sycery, nie może używać octu winnego i octu z sycery ani soku z winogron; nie wolno mu jeœć winogron zarówno œwieżych,jak i suszonych. 06,04 Przez cały czas trwania nazireatu nie będzie niczego spożywać z winnego szczepu, poczšwszy od winogron niedojrzałych aż do wytłoczyn. 06,05 Przez cały czas trwania nazireatu nożyce nie dotknš jego głowy. Dopóki nie upłynie okres czasu, na który poœwięcił sięPanu, będzie œwięty i ma pozwolić, by włosy jego rosły swobodnie. 06,06 W okresie, kiedy jest poœwięcony dla Pana, nie może się zbliżyć do żadnego trupa. 06,07 Nawet przy swoim zmarłym ojcu, matce, bracie czy siostrze nie może zacišgnšć nieczystoœci, gdyż nosi na swej głowie [znamię] poœwięcenia dla Pana. 06,08 Podczas całego okresu trwania nazireatu jest poœwięcony dla Pana. jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż§PÍ c¨ř cŠŃ cŞć)Ô cŤş7ś606,09 Gdyby jednak ktoœ nagle przy nim umarł, i sprowadził [przez to] nieczystoœćna jego poœwięconš głowę, to on ostrzyże jš w dniu oczyszczenia: ostrzyże jš dnia siódmego. 06,10 ósmego dnia przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie kapłanowi przy wejœciu do Namiotu Spotkania. 06,11 Jednego złoży kapłan jako ofiarę przebłagalnš, drugiego zaœ na ofiarę całopalnš, i dokona przebłagania za niego, za winę, jakš zacišgnšł przy zwłokach zmarłego. W ten dzień zostanie znów głowa jego poœwięcona. 06,12 Poœwięci się znowu dla Pana na czas nazireatu i przyprowadzi baranka rocznego jako ofiarę zadoœćuczynienia. Poprzedni jednak okres nie będzie policzony, gdyż splamił swoje poœwięcenie. 06,13 Takie jest prawo dotyczšce nazirejczyków. W dniu, kiedy upłynie czas nazireatu, przyprowadzi się go ku wejœciu do Namiotu Spotkania. 06,14 A on przyniesie jako dar ofiarny dla Pana baranka jednorocznego bez skazy na ofiarę całopalnš, dalej, jednorocznš owieczkę bez skazy na ofiarę przebłagalnš i barana bez skazy jako ofiarę biesiadnš, 06,15 nadto kosz chlebów przaœnych z najczystszej mški zaprawionej oliwš i przaœne podpłomyki pomazane oliwš, łšcznie z przynależnš do nich ofiarš pokarmowš i płynnš. 06,16 Kapłan zaniesie wszystko przed Pana i złoży ofiarę przebłagalnš oraz ofiarę całopalenia. 06,17 Barana natomiast złoży jako ofiarę biesiadnš dla Pana, łšcznie z koszem chlebów przaœnych. Kapłan złoży potem jego ofiarę pokarmowš i płynnš. 06,18 Wtedy u wejœcia do Namiotu Spotkania ostrzyże nazirejczyk swe poœwięcone włosy i rzuci je w ogień, w którym płonie ofiara biesiadna. 06,19 Następnie weŸmie kapłan ugotowanš łopatkę barana, chleb przaœny z kosza orazprzaœny podpłomyk i złoży je na ręce nazirejczyka, gdy on już ostrzyże swe włosy. 06,20 Kapłan darami ofiarnymi wykona gestkołysania przed Panem; jest to œwięty dar należny kapłanowi prócz mostka kołysania iuda odłożonego na ofiarę. Odtšd może nazirejczyk pić wino. 06,21 Takie jest prawo odnoszšce się tak do nazirejczyka, który złoży œluby, jak do darów ofiarnych œlubowanych Panu, niezależnie od tego, na co go stać. Stosownie do œlubu winien wypełnić wszystkie prawa swego nazireatu. 06,22 I mówił znowu Pan do Mojżesza tymisłowami: 06,23 Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecieim: 06,24 Niech cię Pan błogosławi i strzeże. 06,25 Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobš, niech cię obdarzy swš łaskš. 06,26 Niech zwróci ku tobie oblicze swoje iniech cię obdarzy pokojem. 06,27 Tak będš wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił. *07 07,01 Gdy ukończył Mojżesz budowę przybytku, namaœcił go i poœwięcił wraz zewszystkimi sprzętami; podobnie i ołtarz razem ze wszystkimi sprzętami do niego należšcymi namaœcił i poœwięcił. 07,02 Wtedy ksišżęta Izraela, głowy poszczególnych rodów, ksišżęta pokoleń i przewodniczšcy w spisie przynieœli swoje dary. 07,03 Przyprowadzili oni dla Pana: szeœć krytych wozów i dwanaœcie wołów; przypadał więc jeden wóz od dwóch ksišżšti po jednym wole od każdego. Przyprowadzili to przed przybytek. 07,04 Wówczas rzekł Pan do Mojżesza: 07,05 WeŸ to od nich i niech będzie przeznaczone do użytku w Namiocie Spotkania. Podziel je pomiędzy lewitów odpowiednio do ich służby. 07,06 Wzišł więc Mojżesz wozy i woły i oddał je lewitom. 07,07 Odpowiednio do ich służby dał Gerszonitom dwa wozy i cztery woły. 07,08 Osiem wołów i cztery wozy dał Merarytom, odpowiednio do ich służby, [jakš mieli pełnić] pod kierunkiem Itamara,syna kapłana Aarona. 07,09 Kehatytom nic nie dał, gdyż oni mieli powierzonš troskę o rzeczy najœwiętsze, które mieli nosić na ramionach. 07,10 W dniu poœwięcenia ołtarza przynieœliksišżęta swoje dary. Gdy je przynieœli przed ołtarz, 07,11 rzekł Pan do Mojżesza: Niech każdego dnia jeden z ksišżšt przyniesie swój dar ofiarny na poœwięcenie ołtarza. 07,12 Tym, który pierwszego dnia przyniósłdar ofiarny, był Nachszon, syn Amminadaba z pokolenia Judy. 07,13 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów oraz czara srebrna wagi siedemdziesięciu syklów- według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,14 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,15 młody cielec, baran i roczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,16 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,17 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów i pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Nachszona, syna Amminadaba. 07,18 Drugiego dnia przyniósł dar ofiarny Netaneel, syn Suara, ksišżę Issacharytów. 07,19 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,20 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem; 07,21 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,22 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,23 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów i pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Netaneela, syna Suara. 07,24 Trzeciego dnia ksišżę Zabulonitów, Eliab, syn Chelona. 07,25 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,26 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,27 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,28 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,29 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Eliaba, syna Chelona. 07,30 Czwartego dnia ksišżę Rubenitów, Elisur, syn Szedeura. 07,31 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,32 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,33 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,34 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,35 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Elisura, syna Szedeura. 07,36 Pištego dnia ksišżę Symeonitów, Szelumiel, syn Suriszaddaja. 07,37 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,38 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,39 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,40 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,41 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Szelumiela, syna Suriszaddaja. 07,42 Szóstego dnia ksišżę Gadytów, Eliasaf, syn Deuela. 07,43 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,44 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,45 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,46 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,47 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Eliasafa, syna Deuela. 07,48 Siódmego dnia ksišżę Efraimitów, Eliszama, syn Ammihuda. 07,49 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,50 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,51 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,52 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,53 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Eliszamy, syna Ammihuda. 07,54 ósmego dnia ksišżę Manassytów, Gamliel, syn Pedahsura.07,55 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,56 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,57 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,58 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,59 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Gamliela, syna Pedahsura. 07,60 Dziewištego dnia ksišżę Beniaminitów, Abidan, syn Gideoniego. 07,61 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,62 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,63 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,64 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,65 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Abidana, syna Gideoniego. 07,66 Dziesištego dnia ksišżę Danitów, Achiezer, syn Ammiszaddaja. 07,67 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,68 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,69 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,70 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,71 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Achiezera, syna Ammiszaddaja. 07,72 Jedenastego dnia ksišżę Aserytów, Pagiel, syn Okrana. 07,73 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,74 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,75 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,76 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,77 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Pagiela, syna Okrana. 07,78 Dwunastego dnia ksišżę Neftalitów, Achira, syn Enana. 07,79 Jego dar ofiarny stanowiły: misa srebrna wagi stu trzydziestu syklów, czarasrebrna wagi siedemdziesięciu syklów - według wagi przybytku - obydwie napełnione najczystszš mškš zaprawionš oliwš na ofiarę pokarmowš, 07,80 czasza złota wagi dziesięciu syklów, napełniona kadzidłem, 07,81 młody cielec, baran i jednoroczne jagnię na ofiarę całopalnš, 07,82 kozioł na ofiarę przebłagalnš, 07,83 wreszcie dwa woły, pięć baranów, pięć kozłów, pięć jednorocznych owieczek na ofiarę biesiadnš. To był dar ofiarny Achiry, syna Enana. 07,84 [Dary na] poœwięcenia ołtarza, [któreprzynieœli] ksišżęta izraelscy w dniu jego namaszczenia, były następujšce: dwanaœciemis srebrnych, dwanaœcie czar srebrnych idwanaœcie czasz złotych. 07,85 Każda misa ważyła sto trzydzieœci [syklów] srebra, a każda czara siedemdziesišt. Ogólny ciężar naczyń srebrnych wynosił dwa tysišce czterysta syklów srebra - według wagi przybytku. 07,86 Czasz złotych, wypełnionych kadzidłem, było dwanaœcie; każda czasza ważyła dziesięć syklów według wagi przybytku. Ogólny ciężar złota czasz wynosił sto dwadzieœcia syklów. 07,87 Ogólna liczba bydła przeznaczonego na ofiarę całopalnš wynosiła: dwanaœcie cielców, dwanaœcie baranów, dwanaœcie jednorocznych jagništ, z dodaniem przynależnych ofiar z pokarmów, i dwanaœcie kozłów na ofiarę przebłagalnš. 07,88 Ogólna liczba bydła przeznaczonego na ofiarę biesiadnš wynosiła: dwadzieœcia cztery woły, szeœćdziesišt baranów, szeœćdziesišt kozłów i szeœćdziesišt jednorocznych owieczek. To były [dary ofiarne na] poœwięcenia ołtarza, gdy został namaszczony. 07,89 Gdy Mojżesz wchodził do Namiotu Spotkania, by rozmawiać z Nim, słyszał mówišcy do niego głos znad przebłagalni, która była nad Arkš Œwiadectwa pomiędzy dwoma cherubami. Tak mówił do niego. *08 08,01 Mówił Pan do Mojżesza tymi słowami: 08,02 Tak mów do Aarona i to mu powiedz: Gdy ustawisz lampy, wtedy siedem lamp ma rzucać œwiatło na przedniš stronę œwiecznika. 08,03 Aaron uczynił tak; na przedniej stronie œwiecznika umieœcił jego lampy według nakazu, jaki dał Pan Mojżeszowi. 08,04 Œwiecznik zaœ był wykonany w następujšcy sposób: był kuty ze złota - od podstawy aż do kwiatów był kuty. Był on sporzšdzony zgodnie z wzorem, jaki Pan podał Mojżeszowi. 08,05 Mówił znów Pan do Mojżesza tymi słowami: 08,06 Wyłšcz lewitów spoœród Izraelitów i oczyœć ich. 08,07 Postšpisz zaœ z nimi w ten sposób, aby ich oczyœcić: pokropisz ich wodš przebłagania, ogolš całe swoje ciało, wypiorš szaty, i wtedy będš czyœci. 08,08 Następnie wezmš młodego cielca ze stada i należšcš do tego ofiarę pokarmowš z najczystszej mški zaprawionej oliwš; ty zaœ weŸmiesz drugiego cielca ze stada na ofiarę przebłagalnš. 08,09 Każ wystšpić lewitom przed Namiot Spotkania i zbierz całe zgromadzenia Izraelitów. 08,10 Gdy wyprowadzisz lewitów przed Pana, Izraelici włożš na nich ręce. 08,11 Następnie Aaron gestem kołysania wobec Pana przekaże lewitów jako ofiarę ze strony Izraelitów i będš przeznaczeni nasłużbę dla Pana. 08,12 Lewici włożš ręce na głowy cielców,a ty jednego z nich złożysz na ofiarę przebłagalnš, a drugiego jako całopalenie dla Pana, by w ten w sposób dokonać nad lewitami obrzędu przebłagania. 08,13 Stawisz lewitów przed Aaronem i jegosynami i ofiarujesz ich Panu gestem kołysania. 08,14 Wyodrębnij lewitów spoœród Izraelitów, gdyż oni do Mnie należš. 08,15 Gdy ich oczyœcisz i ofiarujesz gestemkołysania, przyjdš lewici służyć w Namiocie Spotkania. 08,16 Sš oni Mnie oddani na własnoœć spoœród Izraelitów. Biorę ich spoœród Izraela w miejsce tego, co otwiera łono matki - to znaczy [w miejsce] wszystkich pierworodnych. 08,17 Do Mnie bowiem należy wszystko, co pierworodne w Izraelu, tak spoœród ludzi, jak też i bydła. Poœwięciłem ich dla siebie w owym dniu, kiedy pobiłem wszystkich pierworodnych w ziemi egipskiej. 08,18 Obecnie biorę lewitów w miejsce wszystkich pierworodnych Izraelitów 08,19 i daję ich Aaronowi i jego synom jakowłasnoœć spoœród Izraelitów, by za Izraelitów pełnili służbę w Namiocie Spotkania. Będš wyjednywać przebaczenie dla Izraelitów, by nie spotkała ich kara, w wypadku gdyby sami zbliżali się do przybytku. 08,20 Mojżesz więc, Aaron i cała społecznoœć Izraelitów postšpili z lewitami tak, jak Pan rozkazał Mojżeszowi - wedługtego postšpili Izraelici z nimi. 08,21 Lewici dokonali swego oczyszczenia i wyprali swoje szaty, Aaron zaœ gestem kołysania ofiarował ich Panu. Potem dokonał nad nimi obrzędu przebłagania, by w ten sposób zostali oczyszczeni. 08,22 Następnie zostali lewici dopuszczeni do pełnienia służby w Namiocie Spotkania pod kierunkiem Aarona i jego synów. Jak rozkazał Pan Mojżeszowi w sprawie lewitów, tak postšpiono z nimi. 08,23 I tak mówił dalej Pan do Mojżesza: 08,24 Takie jest prawo odnoszšce się do lewitów: po ukończeniu dwudziestego pištego roku życia mogš służyć w NamiocieSpotkania. 08,25 Po ukończeniu pięćdziesięciu lat sš wolni od służby i nie będš jej dalej wykonywać. 08,26 Mogš wprawdzie pomagać swoim braciom w Namiocie Spotkania przy Pana. jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŹP× c­'ó cŽ*cŻD*‡ c°Ë7•;wykonywaniu zajęć, ale do właœciwej służby nie mogš być dopuszczeni. Tak maszpostšpić z lewitami w sprawie ich służby. *09 09,01 W pierwszym miesišcu drugiego roku po wyjœciu z Egiptu mówił Pan do Mojżeszana pustyni Synaj: 09,02 W oznaczonym czasie winni Izraelici obchodzić Paschę. 09,03 Będziecie jš obchodzić dnia czternastego tego miesišca, o zmierzchu. Macie jš obchodzić według odnoszšcych siędo niej praw i zwyczajów. 09,04 Nakazał więc Mojżesz Izraelitom obchodzić Paschę. 09,05 Obchodzili jš na pustyni Synaj dnia czternastego pierwszego miesišca, o zmierzchu. Izraelici wykonali dokładnie wszystko, co Pan nakazał Mojżeszowi. 09,06 ZnaleŸli się jednak mężowie, którzy zpowodu [dotknięcia] zwłok ludzkich zacišgnęli nieczystoœć i nie mogli w tym dniu obchodzić Paschy. Mężowie ci stanęli wowym dni przed Mojżeszem i Aaronem 09,07 i rzekli do nich: Zacišgnęliœmy nieczystoœć z powodu [dotknięcia] zwłok ludzkich. Czemuż więc mamy być wykluczenize złożenia daru ofiarnego dla Pana w oznaczonym czasie razem ze wszystkimi Izraelitami? 09,08 A Mojżesz im odpowiedział: Zaczekajcie, a ja posłucham, co Pan względem was rozporzšdzi. 09,09 Pan w ten sposób przemówił do Mojżesza: 09,10 Tak mów do Izraelitów: Jeœli kto z was albo z waszych potomków zacišgnie nieczystoœć przy zwłokach albo będzie w tym czasie odbywał dalekš podróż, winien [mimo to] obchodzić Paschę dla Pana. 09,11 [Ci wszyscy] winni jš obchodzić czternastego dnia o zmierzchu, w drugim miesišcu; powinni wtedy spożywać chleb przaœny i gorzkie zioła. 09,12 Nie mogš nic zostawić aż do rana aniteż żadnej koœci łamać; winni obchodzić Paschę według ustalonego obrzędu. 09,13 Kto zaœ jest czysty i nie jest w podróży, a mimo to zaniedba œwiętowania Paschy, taki ma być wyłšczony spoœród swego ludu, gdyż nie przyniósł Panu w oznaczonym czasie daru ofiarnego. Taki człowiek poniesie odpowiedzialnoœć za swójgrzech. 09,14 Jeœli jakiœ obcy zatrzymał się poœródwas i ma obchodzić Paschę dla Pana, winienjš obchodzić według praw i zwyczajów odnoszšcych się do Paschy. Jedne i te sameprawa dotyczš obcych jak też i tubylców. 09,15 W dniu, kiedy ustawiono przybytek, okrył go wraz z Namiotem Œwiadectwa obłok, i od wieczora aż do rana pozostawał nad przybytkiem na kształt ognia. 09,16 I tak działo się zawsze: obłok okrywał go , a w nocy - jakby blask ognia. 09,17 Kiedy obłok podnosił się nad przybytkiem, Izraelici zwijali obóz, a w miejscu, gdzie się zatrzymał, rozbijali go znowu. 09,18 Na rozkaz Pana Izraelici zwijali obóziznowu na rozkaz Pana rozbijali go z powrotem; jak długo obłok spoczywał na przybytku, pozostawali w tym samym miejscu. 09,19 Nawet wtedy, gdy obłok przez długi czas rozcišgał się nad przybytkiem, Izraelici, posłuszni rozkazowi Pana, nie zwijali obozu. 09,20 Lecz zdarzało się również tak, że obłok krótki czas pozostawał nad przybytkiem; wtedy również rozbijali obóz na rozkaz Pana i na tenże rozkaz go zwijali.09,21 Zdarzało się i tak, że obłok pozostawał tylko od wieczora do rana, a nad ranem się podnosił; wtedy oni zwijali obóz. Niekiedy pozostawał przez dzień i noc; skoro tylko się podniósł, natychmiast zwijali obóz. 09,22 Jeœli pozostawał dwa dni, miesišc czy dłużej - gdy obłok rozcišgał się nad przybytkiem i okrywał go, pozostawali Izraelici w miejscu i nie zwijali obozu; skoro tylko się podniósł, zwijali obóz. 09,23 Na rozkaz Pana rozbijali obóz i na rozkaz Pana go zwijali. Przestrzegali nakazów Pana, danych przez Mojżesza. *10 10,01 Tak mówił Pan dalej do Mojżesza: 10,02 SporzšdŸ sobie dwie tršby srebrne. Masz je wykuć. Będš one służyły do zwoływania całej społecznoœci i dawania znaku do zwijania obozu. 10,03 Gdy się na nich zatršbi, ma się zebrać przy tobie cała społecznoœć u wejœcia do Namiotu Spotkania. 10,04 Lecz gdy tylko w jednš zatršbisz, zbiorš się wokół ciebie jedynie ksišżęta, wodzowie oddziałów Izraela. 10,05 Gdy zatršbicie przecišgle, zwinš obózci, którzy go rozbili od wschodniej strony. 10,06 Gdy drugi raz przecišgle zatršbicie, zwinš obóz ci, którzy sš od południowej strony. Znakiem do zwinięcia obozu będzie przecišgły głos tršby. 10,07 Lecz dla zwołania zgromadzenia nie będziecie tršbić przecišgle. 10,08 Tršbić majš kapłani, synowie Aarona;będzie to dla was i dla waszych potomków prawem wiekuistym. 10,09 Gdy w waszym kraju będziecie wyruszać na wojnę przeciw nieprzyjacielowi, który was napadnie, będziecie przecišgle dšć w tršby. Wspomni wtedy na was Pan, wasz Bóg, i będziecie uwolnieni od nieprzyjaciół. 10,10 Również w wasze dni radosne, w dni œwięte, na nowiu księżyca, przy waszych ofiarach całopalnych i biesiadnych będzieciedšć w tršby; one będš przypomnieniem o was przed Panem. Jam jest Pan, Bóg wasz. 10,11 Drugiego roku, dwudziestego dnia drugiego miesišca, podniósł się obłok znad Przybytku Œwiadectwa. 10,12 Izraelici rozpoczęli swojš podróż z pustyni Synaj, przestrzegajšc postojów. Obłok zatrzymał się dopiero na pustyni Paran. 10,13 Tak wyruszyli po raz pierwszy według rozkazu Pana, danego przez Mojżesza: 10,14 Pierwsza ruszyła choršgiew obozu synów Judy według swoich zastępów, a zastępom jego przewodził Nachszon, syn Amminadaba. 10,15 Zastępy pokolenia synów Issachara prowadził Netaneel, syn Suara. 10,16 Zastępy pokolenia synów Zabulona prowadził Eliab, syn Chelona. 10,17 Skoro zwinięto przybytek, ruszyli niosšc przybytek Gerszonici i Meraryci. 10,18 Potem ruszyła choršgiew obozu synów Rubena według swoich zastępów, a zastępom jego przewodził Elisur, syn Szedeura. 10,19 Zastępy pokolenia synów Symeona prowadził Szelumiel, syn Suriszaddaja. 10,20 Zastępy pokolenia synów Gada prowadził Eliasaf, syn Deuela. 10,21 Wtedy ruszyli Kehatyci, którzy mieli nieœć sprzęty najœwiętsze. Zanim oni przyszli, inni postawili już przybytek. 10,22 Następnie ruszyła choršgiew obozu synów Efraima według swoich zastępów, a zastępom jego przewodził Eliszama, syn Ammihuda. 10,23 Zastępy pokolenia synów Manassesa prowadził Gamliel, syn Pedahsura. 10,24 Zastępy pokolenia synów Beniamina prowadził Abidan, syn Gideoniego. 10,25 Potem ruszyła choršgiew synów Danawedług swoich zastępów, tworzšc tylnš straż całego obozu. Zastępom ich przewodził Achiezer, syn Ammiszaddaja. 10,26 Zastępy pokolenia synów Asera prowadził Pagiel, syn Okrana. 10,27 Wreszcie zastępy pokolenia synów Neftalego prowadził Achira, syn Enana. 10,28 Taki był porzšdek marszu Izraelitów podzielonych na oddziały. W ten sposób ruszali. 10,29 Rzekł Mojżesz do Chobaba, syna Reuela, Madianity, swojego teœcia: Idziemy do kraju, o którym Pan powiedział: Daję go wam. PójdŸ z nami, a będziemy ci œwiadczyć dobro, bowiem Pan przyrzekł dobra Izraelowi. 10,30 Ten mu odpowiedział: Nie mogę iœć z tobš, lecz wrócę raczej do mego kraju i domojej rodziny. 10,31 Nie opuszczaj nas - rzekł Mojżesz - ty bowiem znasz miejsca na pustyni, gdzie możemy rozbić obóz, ty będziesz naszym przewodnikiem. 10,32 Gdy zaœ wyruszysz z nami, dopuœcimycię do udziału we wszystkich dobrach, jakich nam udzieli Pan. 10,33 Tak więc ruszyli od góry Pana i cišgnęli przez trzy dni. Arka Przymierza Pańskiego szła przed nimi podczas trzech dni podróży, gdy szukali miejsca postoju. 10,34 Podczas dnia obłok Pana był nad nimi, gdy wychodzili z obozu. 10,35 Gdy arka wyruszała, mówił Mojżesz:Podnieœ się, o Panie, i niech się rozproszš nieprzyjaciele Twoi; a ci, którzy Cię nienawidzš, niechaj ucieknš przed Tobš. 10,36 A gdy się zatrzymywała, mówił: Wróć się, o Panie, do mnóstwa izraelskich zastępów. *11 11,01 Lecz lud zaczšł szemrać przeciw Panu narzekajšc, że jest mu Ÿle. Gdy to usłyszał Pan, zapłonšł gniewem. Zapalił się przeciw nim ogień Pana i zniszczył ostatniš częœć obozu. 11,02 Lud wołał do Mojżesza, a on wstawił się do Pana i wygasł ogień. 11,03 Dlatego też dano temu miejscu nazwę Tabeera, gdyż ogień Pana wœród nich zapłonšł. 11,04 Tłum pospolitego ludu, który był wœród nich, ogarnęła żšdza. Izraelici również zaczęli płakać, mówišc: Któż nam da mięsa, abyœmy jedli? 11,05 Wspominamy ryby, któreœmy darmo jedli w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulę i czosnek. 11,06 Tymczasem tu giniemy, pozbawieni tego wszystkiego. Oczy nasze nie widzš nic poza mannš. 11,07 Manna zaœ była podobna do nasion kolendra i miała wyglšd bdelium. 11,08 Ludzie wychodzili i zbierali jš, potem mełli w ręcznych młynkach albo tłukli w moŸdzierzach. Gotowali jš w garnkach lub robili z niej podpłomyki; smak miała taki jak ciasto na oleju. 11,09 Gdy nocš opadała rosa na obóz, opadała równoczeœnie i manna. 11,10 Mojżesz usłyszał, że lud narzeka rodzinami - każda u wejœcia do swego namiotu. Wtedy rozpalił się potężnie gniew Pana, a także wydało się to złe Mojżeszowi. 11,11 Rzekł więc Mojżesz do Pana: Czemu tak Ÿle się obchodzisz ze sługš swoim, czemu nie darzysz mnie życzliwoœciš i złożyłeœ na mnie cały ciężar tego ludu? 11,12 Czy to ja poczšłem ten lud w łonie albo ja go zrodziłem, żeœ mi powiedział: Noœ go na łonie swoim, jak nosi piastunka dziecię, i zanieœ go do ziemi, którš poprzysišgłem dać ich przodkom? 11,13 Skšdże wezmę mięsa, aby dać temu całemu ludowi? A przecież przeciw mnie podnoszš skargę i wołajš: Daj nam mięsa do jedzenia! 11,14 Nie mogę już sam dłużej udŸwignšć troski o ten lud, już mi nazbyt cišży. 11,15 Skoro tak ze mnš postępujesz, to raczej mnie zabij, jeœli darzysz mnie życzliwoœciš, abym nie patrzył na swoje nieszczęœcie. 11,16 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zwołajmi siedemdziesięciu mężów spoœród starszych Izraela, o których wiesz, że sš starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadŸich do Namiotu Spotkania; niech tam stanš razem z tobš. 11,17 Wtedy Ja zstšpię i będę z tobš mówił; wezmę z ducha, który jest w tobie,idam im, i będš razem z tobš dŸwigać ciężarludu, a ty go sam już więcej nie będziesz musiał dŸwigać. 11,18 Ludowi zaœ powiedz: Oczyœćcie się na jutro, a będziecie jeœć mięso. Narzekaliœcieprzed Panem i wołaliœcie: Kto nam da mięso, abyœmy jedli? O, jak nam dobrze było w Egipcie! Teraz da wam Pan mięso dojedzenia. 11,19 Będziecie je spożywać nie tylko przezjeden dzień albo dwa, albo pięć czy dziesięćlub dwadzieœcia, 11,20 lecz przez cały miesišc, aż wam przez nozdrza wyjdzie i przejmie was wstrętem; odrzuciliœcie bowiem Pana, któryjest poœrodku was, i narzekaliœcie przed Nim mówišc: Dlaczego wyszliœmy z Egiptu? 11,21 Odpowiedział Mojżesz: Szeœćset tysięcy mężów pieszych liczy ten lud, poœród którego jestem, a ty mówisz: Dam im mięso i jeœć będš przez cały miesišc! 11,22 Gdyby się zabiło dla nich wszystkie owce i woły, czyżby to wystarczyło? Albo gdyby się wszystkie ryby morskie złowiło, czyż będzie im dosyć? 11,23 Pan jednak odpowiedział Mojżeszowi: Czyż ręka Pana jest zbyt krótka? Zobaczysz, czy mowa moja się spełni, czy też nie. 11,24 I wyszedł Mojżesz, by oznajmić ludowi słowa Pana. Następnie zwołał siedemdziesięciu starszych ludu i ustawił ich wokół namiotu. 11,25 A Pan zstšpił w obłoku i mówił z nim. Wzišł z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczšł na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak. 11,26 Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Nanich też zstšpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie. 11,27 Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie. 11,28 Jozue, syn Nuna, który od młodoœci swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: Mojżeszu, panie mój, zabroń im! 11,29 Ale Mojżesz odparł: Czyż zazdrosny jesteœ o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha! 11,30 Po czym udał się Mojżesz razem ze starszymi z powrotem do obozu. 11,31 Podniósł się wiatr zesłany przez Pana i przyniósł od morza przepiórki, i zrzucił na obóz z obu jego stron na dzień drogi, i pokryły ziemię na dwa łokcie wysoko. 11,32 Ludzie byli na nogach przez cały dzień, przez noc i następny dzień, i zbieraliprzepiórki. Kto mało zebrał, przyniósł najmniej dziesięć chomerów. I rozłożyli je wokół obozu. 11,33 Mięso jeszcze było między ich zębami, jeszcze nie przeżute, gdy już zapalił się gniew Pana przeciw ludowi i uderzył go Pan wielkš plagš. 11,34 Dlatego też nazwano to miejsce Kibrot-Hattaawa, bo tam pochowano ludzi, których opanowało pożšdanie. 11,35 Z Kibrot-Hattaawa ruszył lud do Chaserot i tam rozbili obóz. *12 12,01 Miriam i Aaron mówili Ÿle przeciw Mojżeszowi z powodu Kuszytki, którš wzišłza żonę. Rzeczywiœcie bowiem wzišł za żonę Kuszytkę. 12,02 Mówili: Czyż Pan mówił z samym tylko Mojżeszem? Czy nie mówił również z nami? A Pan to usłyszał. 12,03 Mojżesz zaœ był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. 12,04 I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza,Aarona i Miriam: PrzyjdŸcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania. I poszli wszyscy troje, 12,05 a Pan zstšpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejœcia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, 12,06 rzekł: Słuchajcie słów moich: Jeœli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego. 12,07 Lecz nie tak jest ze sługš moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. 12,08 Twarzš w twarz mówię do niego - w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana oglšda. Czemu oœmielaciesię przeciwko memu słudze, przeciwko Mojżeszowi, Ÿle mówić? 12,09 I zapalił się gniew Pana przeciw nim.Odszedł [Pan], 12,10 a obłok oddalił się od namiotu, lecz oto Miriam stała się nagle biała jak œnieg od tršdu. Gdy Aaron do niej się zwrócił, spostrzegł, że była trędowata. 12,11 Wtedy rzekł Aaron do Mojżesza: Proszę, panie mój, nie karz nas za grzech, któregoœmy się nierozważnie dopuœcili i jesteœmy winni. 12,12 Nie dopuœć, by ona stała się jak martwy [płód], który na pół zgniły wychodzi z łona swej matki. 12,13 Wtedy Mojżesz błagał głoœno Pana: OBoże, spraw, proszę, by znowu stała się zdrowa. 12,14 Pan rzekł do Mojżesza: Gdyby jej ojciec plunšł w twarz, czyż nie musiałaby się przez siedem dni wstydzić? Tak ma być ona przez siedem dni wyłšczona z obozu, apotem może znowu powrócić. 12,15 Zgodnie z tym została Miriam na siedem dni wyłšczona z obozu. Lud jednak nie ruszył dalej, zanim Miriam nie została przyjęta z powrotem. 12,16 Następnie lud wyruszył z Chaserot i rozbił obóz na pustyni Paran. *13 13,01 Odezwał się znowu Pan do Mojżesza tymi słowami: 13,02 Poœlij ludzi, aby zbadali kraj Kanaan, który chcę dać synom Izraela. Wyœlecie po jednym z każdego pokolenia ich przodków, tych wszystkich, którzy sš w nich ksišżętami. 13,03 Wysłał ich więc Mojżesz zgodnie z rozkazem Pana z pustyni Paran, a byli ci mężowie wodzami Izraelitów. 13,04 A oto ich imiona: Z pokolenia Rubena Szammua, syn Zakkura; 13,05 z pokolenia Symeona Szafat, syn Choriego; 13,06 z pokolenia Judy Kaleb, syn Jefunnego; 13,07 z pokolenia Issachara Jigeal, syn Józefa; 13,08 z pokolenia Efraima Ozeasz, syn Nuna; 13,09 z pokolenia Beniamina Palti, syn Rafu;13,10 z pokolenia Zabulona Gaddiel, syn Sodiego; 13,11 z pokolenia Józefa: z pokolenia Manassesa Gaddi, syn Susiego; 13,12 z pokolenia Dana Ammiel, syn Gemalliego; 13,13 z pokolenia Asera Setur, syn Miszaela; 13,14 z pokolenia Neftalego Nachbi, syn Wafsiego; 13,15 z pokolenia Gada Geuel, syn Makiego. 13,16 Oto imiona mężów, których Mojżesz posłał celem rozpoznania kraju. Ozeaszowi,synowi Nuna, dał [póŸniej] Mojżesz imię Jozue. 13,17 Mojżesz posłał ich celem zbadania ziemi Kanaan, mówišc: IdŸcie przez Negeb, a następnie wstšpcie na góry. 13,18 Zobaczcie, jaki jest kraj, a mianowicie jaki lud w nim mieszka, czy jestsilny czy też słaby, czy jest liczny, czy teżjest go mało. 13,19 Jaki jest kraj, w którym on mieszka: dobry czy zły, i jakie miasta, w których onmieszka: obronne czy bez murów? 13,20 Dalej, jaka jest ziemia: urodzajna czynie, zalesiona czy bez drzew? BšdŸcie Spotkania przy Pana. jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żąPc˛a?cł Ň c´r*ý cľo8ę1odważni i przynieœcie coœ z owoców tej ziemi. A był to właœnie czas dojrzewania winogron. 13,21 Wyruszyli więc i badali kraj od pustyni Sin aż do Rechob, u Wejœcia do Chamat. 13,22 Cišgnęli przez Negeb i przybyli do Hebronu, gdzie przebywali Achiman, Szeszaji Talmaj - Anakici. Hebron został zbudowanysiedem lat wczeœniej niż Soan w Egipcie. 13,23 Przybyli aż do doliny Eszkol. Tam odcięli gałšŸ krzewu winnego razem z winogronami i ponieœli jš we dwóch na dršgu; do tego [zabrali] jeszcze nieco jabłek granatu i fig. 13,24 Miejsce to nazwano dolinš Eszkol, ze względu na winogrona, które tam Izraelici odcięli. 13,25 Po czterdziestu dniach wrócili z rozpoznania kraju. 13,26 Przyszli na pustynię Paran do Kadesz i stanęli przed Mojżeszem i Aaronem oraz przed całš społecznoœciš Izraelitów, złożyli przed nimi sprawozdanie oraz pokazali owoce kraju. 13,27 I tak im opowiedzieli: Udaliœmy się do kraju, do którego nas posłałeœ. Jest to kraj rzeczywiœcie opływajšcy w mleko i miód, a oto jego owoce. 13,28 Jednakże lud, który w nim mieszka, jest silny, a miasta sš obwarowane i bardzo wielkie. Widzieliœmy tam również Anakitów. 13,29 Amalekici zajmujš okolice Negebu; w górach mieszkajš Chetyci, Jebusyci i Amoryci, Kananejczycy wreszcie mieszkajš nad morzem i nad brzegami Jordanu. 13,30 Wtedy próbował Kaleb uspokoić lud, [który zaczšł się burzyć] przeciw Mojżeszowi, i rzekł: Trzeba ruszyć i zdobyć kraj - na pewno zdołamy go zajšć. 13,31 Lecz mężowie, którzy razem z nim byli, rzekli: Nie możemy wyruszyć przeciw temu ludowi, bo jest silniejszy od nas. 13,32 I rozgłaszali złe wiadomoœci o kraju, który zbadali, mówišc do Izraelitów:Kraj, któryœmy przeszli, aby go zbadać, jest krajem, który pożera swoich mieszkańców. Wszyscy zaœ ludzie, których tam widzieliœmy, sš wysokiego wzrostu. 13,33 Widzieliœmy tam nawet olbrzymów - Anakici pochodzš od olbrzymów - a w porównaniu z nimi wydaliœmy się sobie jak szarańcza i takimi byliœmy w ich oczach. *14 14,01 Wtedy całe zgromadzenie zaczęło wołać podnoszšc głos. I płakał lud owej nocy. 14,02 Izraelici szemrali przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi. Całe zgromadzenie mówiło do nich: Obyœmy byli pomarli w Egipcie albo tu na pustyni! 14,03 Czemu nas Pan przywiódł do tego kraju, jeœli paœć mamy od miecza, a nasze żony i dzieci majš się stać łupem nieprzyjaciół? Czyż nie lepiej nam będzie wrócić do Egiptu? 14,04 Mówili więc jeden do drugiego: Wybierzmy sobie wodza i wracajmy z powrotem do Egiptu. 14,05 Mojżesz i Aaron padli przed całym zgromadzeniem społecznoœci Izraelitów twarzš na ziemię. 14,06 A Jozue, syn Nuna, i Kaleb, syn Jefunnego, którzy należeli do badajšcych kraj, rozdarli szaty 14,07 i mówili do całej społecznoœci Izraelitów: Kraj, który przeszliœmy celem zbadania go, jest wspaniałym krajem. 14,08 Jeœli nam Pan sprzyja, to nas wprowadzi do tego kraju i da nam ten kraj,który prawdziwie opływa w mleko i miód. 14,09 Tylko nie buntujcie się przeciwko Panu. Nie bójcie się też ludu tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstšpi, a z nami jest przecież Pan. Zatem nie bójcie się ich! 14,10 Całe zgromadzenie mówiło, by ich ukamienować, gdy [wtem] ukazała się chwała Pana wobec wszystkich Izraelitów nad Namiotem Spotkania. 14,11 I rzekł Pan do Mojżesza: Dokšdże jeszcze ten lud będzie Mi uwłaczał? Dokšdże wierzyć Mi nie będzie mimo znaków, jakie poœród nich zdziałałem? 14,12 Zabiję ich zarazš i zupełnie wytracę,a ciebie uczynię ojcem innego narodu, którybędzie większy i silniejszy niż oni. 14,13 Mojżesz rzekł jednak do Pana: Egipcjanie słyszeli, że Ty ten naród wyprowadziłeœ swš mocš spoœród nich, 14,14 i donieœli o tym mieszkańcom tego kraju. Słyszeli oni, że Ty, Panie, przebywasz poœród tego narodu i bywasz widziany twarzš w twarz; że Twój obłok stoi nad nimi, że Ty wœród dnia idziesz przed nimi w słupie obłoku, a w nocy - w słupie ognistym. 14,15 Gdy więc ten naród wybijesz do ostatniego męża, narody, które o tym posłyszš, powiedzš o Tobie: 14,16 Pan nie mógł sprawić, by ten naród wszedł do kraju, który mu poprzysišgł, i dlatego ich wytracił na pustyni. 14,17 Niech się okaże, Panie, cała Twoja moc, jak przyobiecałeœ mówišc: 14,18 Pan cierpliwy, bogaty w życzliwoœć, przebacza niegodziwoœć i grzech, lecz nie pozostawia go bez ukarania, tylko karze grzechy ojców na synach do trzeciego, a nawet czwartego pokolenia. 14,19 Odpuœć więc winy tego ludu według wielkoœci Twego miłosierdzia, tak jak znosiłeœ ten lud od Egiptu aż dotšd. 14,20 I odpowiedział Pan: Odpuszczam zgodnie z twoim słowem. 14,21 Lecz - na moje życie - napełni się chwałš Pana cała ziemia. 14,22 Wszyscy, którzy widzieli mojš chwałę i moje znaki, które działałem w Egipcie i na pustyni, a wystawiali Mnie na próbę już dziesięciokrotnie i nie słuchali mego głosu, 14,23 ci nie zobaczš kraju, który obiecałempod przysięgš ich ojcom. Żaden z tych, którzy Mnš wzgardzili, nie zobaczy go. 14,24 Tylko słudze memu Kalebowi, który ożywiony innym duchem okazał Mi pełne posłuszeństwo, dozwolę wejœć do kraju, który już przewędrował, i potomstwu jego dam go w posiadanie. 14,25 Amalekici i Kananejczycy mieszkajš wdolinie. Jutro zawrócicie i pocišgniecie na pustynię w kierunku Morza Czerwonego. 14,26 Pan przemówił znów do Mojżesza i Aarona i rzekł: 14,27 Jak długo mam znosić to przewrotne zgromadzenie szemrzšce przeciw Mnie? Słyszałem szemranie Izraelitów przeciw Mnie. 14,28 Powiedz im: Na moje życie - wyrocznia Pana - postšpię z wami według słów, któreœcie wypowiedzieli przede Mnš. 14,29 Trupy wasze zalegnš tę pustynię. Wy wszyscy, którzy zostaliœcie spisani w wiekuod dwudziestu lat wzwyż, wy, którzyœcie przeciwko Mnie szemrali, 14,30 nie wejdziecie z pewnoœciš do kraju, w którym uroczyœcie poprzysišgłem wam zamieszkanie, z pewnoœciš nie wejdziecie - z wyjštkiem Kaleba, syna Jefunnego, i Jozuego, syna Nuna. 14,31 Wasze małe dzieci, o których mówiliœcie, że będš wydane na łup, one wejdš i poznajš kraj, którym wyœcie wzgardzili. 14,32 Jeœli zaœ chodzi o was, to trupy wasze legnš na pustyni, 14,33 a synowie wasi będš się błškali na pustyni przez czterdzieœci lat, dŸwigajšc ciężar waszej niewiernoœci, póki trupy wasze nie zniszczejš na pustyni. 14,34 Poznaliœcie kraj w przecišgu czterdziestu dni; każdy dzień teraz zamienisię w rok i przez czterdzieœci lat pokutować będziecie za winy i poznacie, co to znaczy, gdy Ja się oddalę. 14,35 Ja, Pan, powiedziałem! Zaprawdę, w ten sposób postšpię z tš złš zgrajš, która się zebrała przeciw Mnie. Na tej pustyni zniszczejš i tutaj pomrš. 14,36 Ludzie ci, których Mojżesz posłał nazbadanie kraju i którzy po powrocie pobudzili zgromadzenie do szemrania, podajšc fałszywe wiadomoœci o kraju, 14,37 ci ludzie, którzy złoœliwie podali fałszywe dane o kraju, pomarli nagłš œmierciš przed Panem. 14,38 Z owych ludzi, którzy badali kraj, pozostali przy życiu tylko Jozue, syn Nuna,iKaleb, syn Jefunnego. 14,39 Mojżesz przekazał te słowa wszystkim Izraelitom. A lud bardzo się zasmucił. 14,40 Następnego ranka powstali bardzo wczeœnie, wstšpili na szczyt góry i rzekli: Teraz jesteœmy gotowi wyruszyć do kraju, o którym mówił Pan; widzimy bowiem, żeœmy zawinili. 14,41 Mojżesz im oœwiadczył: Czemu przekraczacie rozkaz Pana? To się wam nieuda! 14,42 Nie idŸcie, albowiem poœród was nie ma Pana; rozgromiš was nieprzyjaciele wasi. 14,43 Amalekici bowiem i Kananejczycy wystšpiš przeciw wam i polegniecie od miecza. Albowiem odkšd odwróciliœcie się, aby nie iœć za Panem, Pan również nie jest z wami. 14,44 Oni mimo wszystko trwali uparcie przy swoim zamiarze, aby ruszyć ku szczytowi góry. Jednak Arka Przymierza Pana i Mojżesz nie opuœcili swego miejsca poœród obozu. 14,45 Wtedy zeszli Amalekici i Kananejczycymieszkajšcy na tej górze, pobili ich i rozproszyli aż do miejscowoœci Chorma. *15 15,01 Pan tak przemówił do Mojżesza: 15,02 Zwróć się do Izraelitów i powiedz im:Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję namieszkanie, 15,03 i złożycie Panu ofiarę spalanš z cielców lub owiec: całopalenie lub ofiarę dlawypełnienia œlubu, bšdŸ też jako ofiarę dobrowolnš, bšdŸ podczas waszych uroczystoœci, aby zgotować miłš woń dla Pana, 15,04 winien ten, który przynosi dar ofiarny dla Pana, przynieœć jako ofiarę z pokarmów dziesištš częœć efy najczystszejmški, zaprawionej jednš trzeciš hinu oliwy. 15,05 Jako ofiarę z płynów winien dać przyofierze całopalnej lub ofierze pojednania czwartš częœć hinu wina na każdego baranka. 15,06 Przy ofierze z barana złożysz dwie trzecie efy najczystszej mški zaprawionej jednš trzeciš hinu oliwy, 15,07 oraz ofiarę płynnš z wina - jednš trzeciš hinu, jako miłš woń dla Pana. 15,08 Gdy ofiarujesz młodego cielca jako ofiarę całopalnš lub ofiarę na wypełnienie œlubu, albo jako ofiarę biesiadnš dla Pana, 15,09 dodasz do cielca jako ofiarę z pokarmów trzy dziesište efy najczystszej mški zaprawionej połowš hinu oliwy, 15,10 a jako ofiarę z płynów dasz połowę hinu wina jako miłš woń ofiary dla Pana. 15,11 Tak należy czynić przy każdej ofierzez cielca, barana oraz jagnięcia czy koŸlęcia.15,12 Stosownie do liczby żertw ofiarnych tak macie postšpić przy każdej sztuce. 15,13 Według tego przepisu ma postępowaćkażdy spoœród waszego ludu, gdy chce złożyć ofiarę spalanš jako miłš woń dla Pana. 15,14 Gdyby zaœ człowiek obcy, który się uwas zatrzymał albo poœród was na stałe mieszka, chciał złożyć ofiarę jako miłš woń dla Pana - ma uczynić tak jak i wy. 15,15 Jednakowa ustawa odnosi się do was i do obcych, którzy się poœród was zatrzymujš; jest to ustawa wieczysta dla waszych potomków i wobec Pana obowišzujšca zarówno was jak i obcych. 15,16 To samo prawo i ten sam przepis obowišzujš was i obcych, którzy mieszkajš poœród was. 15,17 Tak do Mojżesza znów mówił dalej Pan: 15,18 Powiedz Izraelitom: Gdy przyjdziecie do kraju, do którego was prowadzę, 15,19 zanim zaczniecie jeœć chleb kraju, przyniesiecie wpierw dar szczególny dla Pana. 15,20 Przyniesiecie w darze pierwociny ciasta, okršgły placek przyniesiecie jako szczególny dar klepiska. 15,21 Będziecie składać pierwociny ciasta jako szczególny dar dla Pana przez [wszystkie] wasze pokolenia. 15,22 Jeżeli przez nieuwagę nie wykonacie wszystkich tych nakazów, które Pan wypowiedział do Mojżesza, 15,23 tego wszystkiego, co nakazał Pan przez Mojżesza - od dnia, w którym Pan to nakazał, i poprzez następne wasze pokolenie 15,24 zapomni tego uczynić zgromadzenie - winno całe zgromadzenie złożyć cielca na ofiarę całopalnš jako miłš woń dla Pana; ado tego odpowiadajšcš przepisom prawa ofiarę z pokarmów i płynów, wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš. 15,25 Kapłan dokona obrzędu przebłagania w imieniu całej społecznoœci Izraelitów, i będzie im odpuszczone, gdyż było to popełnione przez nieuwagę, a oni złożyli ofiarę spalanš i ofiarę przebłagalnš wobec Pana za swojš nieuwagę. 15,26 Będzie więc całej społecznoœci Izraelitów odpuszczone, jak również obcym, którzy poœród was przebywajš, byłto bowiem grzech całego ludu popełniony przez nieuwagę. 15,27 Jeœli to będzie pojedyncza osoba, która zgrzeszy przez zapomnienie, przyprowadzi jednorocznš kozę jako ofiaręprzebłagalnš. 15,28 Nad osobš, która zgrzeszyła, kapłandokona obrzędu przebłagania, aby jš uwolnić od winy - i dostšpi ona odpuszczenia. 15,29 Prawo to obowišzuje zarówno Izraelitów, jak też i obcych, którzy przebywajš pomiędzy wami; jedno prawo będzie dla wszystkich, którzy zgrzeszyli nieœwiadomie. 15,30 Gdyby ktoœ uczynił to œwiadomie, bezwzględu na to, czy jest tubylcem czy obcym, obraża Pana i ma być wyłšczony spoœród ludu. 15,31 Wzgardził bowiem słowem Pana i złamał Jego przykazania - taki musi być wyłšczony bez miłosierdzia, i spadnie na niego odpowiedzialnoœć za jego grzech. 15,32 Gdy Izraelici przebywali na pustyni, spotkali człowieka zbierajšcego drwa w dzień szabatu. 15,33 Wtedy przyprowadzili go ci, którzy gospotkali przy zbieraniu drew, do Mojżesza, Aarona i całego zgromadzenia. 15,34 Zatrzymali go pod strażš, bo jeszcze nie zapadło postanowienie, co z nim należy uczynić. 15,35 Pan zaœ rzekł do Mojżesza: Człowiekten musi umrzeć - cała społecznoœć ma go poza obozem ukamienować. 15,36 Wyprowadziło go więc całe zgromadzenie poza obóz i ukamienowało według rozkazu, jaki wydał Pan Mojżeszowi. 15,37 I mówił znowu Pan do Mojżesza: 15,38 Powiedz Izraelitom, niech sobie zrobiš frędzle na krajach swoich szat, oni iich potomstwo, i do każdej frędzli użyjš sznurka z fioletowej purpury. 15,39 Dla was będš te frędzle, a gdy na niespojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Pana, aby je wypełnić - a nie pójdziecie za żšdzami swego serca i oczu, przez które plamiliœcie się niewiernoœciš - 15,40 byœcie w ten sposób o wszystkich moich przykazaniach pamiętali, pełnili je i tak byli œwiętymi wobec swojego Boga. 15,41 Jam jest Pan, Bóg wasz, który was wyprowadził z ziemi egipskiej, aby być waszym Bogiem. Jam jest Pan, wasz Bóg. *16 16,01 Korach, syn Jishara, syna Kehata, syna Lewiego, oraz Datan i Abiram, synowieEliaba, i On, syn Peleta, syna Rubena, 16,02 powstali przeciw Mojżeszowi, a wrazz nimi dwustu pięćdziesięciu mężów spoœródIzraelitów, ksišżšt społecznoœci, przedstawicieli ludu, ludzi szanowanych. 16,03 Połšczyli się razem przeciw Mojżeszowi i Aaronowi i rzekli do nich: Doœćtego, gdyż cała społecznoœć, wszyscy sš œwiętymi i poœród nich jest Pan; dlaczego więc wynosicie się ponad zgromadzenie Pana? 16,04 Gdy to Mojżesz usłyszał, upadł na twarz. 16,05 Potem rzekł do Koracha i całej jego zgrai: Rano da poznać Pan, kto do Niego należy, kto jest œwięty i może zbliżyć się do Niego. Jedynie temu, kogo wybrał, dozwoli zbliżyć się do siebie. 16,06 Tak uczynicie: niech Korach i jego stronnicy wezmš kadzielnice swoje, 16,07 niech włożš do nich ogień i jutro położš w nie kadzidło przed Panem. Kogo wybierze Pan, ten jest œwięty. Dosyć wam, synowie Lewiego. 16,08 I rzekł Mojżesz do Koracha: Słuchajcie, synowie Lewiego: 16,09 Czyż nie dosyć wam, że Bóg Izraela wyróżnił was spoœród społecznoœci Izraela, byœcie się mogli zbliżać do Niego pełniac służbę w przybytku Pana i stojšc przed społecznoœciš, by za nich pełnić swój urzšd? 16,10 Dozwolił ci razem ze wszystkimi twoimi braćmi, lewitami, zbliżać się do siebie, a wy jeszcze się domagacie godnoœcikapłańskiej! 16,11 Złšczyliœcie się przeciw Panu, ty i cała twoja zgraja; kimże jest Aaron, że szemrzecie przeciw niemu? 16,12 Rozkazał więc Mojżesz przywołać Datana i Abirama, synów Eliaba, ale oni rzekli: Nie przyjdziemy! 16,13 Czyż nie dosyć tego, żeœ nas wyprowadził z kraju opływajšcego w mleko i miód, by nas wygubić na pustyni, ale jeszcze chciałbyœ sobie przywłaszczyć władzę nad nami? 16,14 Przecież to nie jest kraj opływajšcy w mleko i miód, gdzie nas wprowadziłeœ, ani nie dałeœ nam jako dziedzictwa pól i winnic. Sšdzisz, że możesz tym ludziom odebrać oczy? Nie przyjdziemy! 16,15 Mojżesz rozgniewał się bardzo i rzekł do Pana: Nie przyjmuj ich ofiary! Żadnemu z nich nie wzišłem nawet osła i nikogo z nich nie skrzywdziłem. 16,16 Potem Mojżesz powiedział do Koracha: Jutro stań ty ze swoimi stronnikami przed Panem: ty wraz z nimi, arównież i Aaron. 16,17 Każdy niech weŸmie swojš kadzielnicęi włoży do niej kadzidło, i każdy przyniesieswojš kadzielnicę przed Pana - razem dwieœcie pięćdziesišt kadzielnic. Także ty i Aaron przynieœcie swoje kadzielnice. 16,18 Każdy więc wzišł swojš kadzielnicę, włożył do niej ognia, nasypał kadzidła i stanęli przy wejœciu do Namiotu Spotkania -stanšł też Mojżesz i Aaron. 16,19 Gdy Korach zebrał przeciw nim tę całš społecznoœć przy wejœciu do Namiotu Spotkania, ukazała się całej społecznoœci chwała Pana. 16,20 A Pan tak przemówił do Mojżesza i Aarona: 16,21 Odłšczcie się od tej zgrai, gdyż ich nagle wytracę. 16,22 Wtedy oni padli na twarz i błagali: O Boże, Boże, od którego zależy życie wszystkich istot: czy chcesz gniewem swymogarnšć całš społecznoœć, gdy tylko jeden zgrzeszył? dŸcie Spotkania przy Pana. jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żśPů cˇIÇ c¸ cš0*-cş]8016,23 Na to rzekł Pan do Mojżesza: 16,24 Daj społecznoœci taki rozkaz: Usuńciesię z obrębu zamieszkania < Koracha, Datana i Abirama! > 16,25 Wtedy podniósł się Mojżesz i udał siędo Datana i Abirama, a starsi Izraela poszliza nim. 16,26 Wówczas rozkazał społecznoœci: Oddalcie się od namiotów tych bezbożnych mężów! Nie dotykajcie niczego, co do nich należy, byœcie nie zginęli przez ich grzechy!16,27 Usunęli się więc z miejsca zamieszkania Koracha, Datana i Abirama. Datan zaœ i Abiram wyszli i stanęli przed wejœciem do swoich namiotów razem z żonami, synami i małymi dziećmi. 16,28 Teraz rzekł Mojżesz: Po tym poznacie, że Pan mnie posłał, abym te wszystkie czyny wykonał, i że to nie ode mnie wyszło: 16,29 jeœli ci ludzie umrš œmierciš naturalnš i jeœli spotka ich los taki jak innych ludzi, wtedy Pan mnie nie posłał. 16,30 Gdy jednak Pan uczyni rzecz niesłychanš, gdy otworzy ziemia swojš paszczę i pochłonie ich razem ze wszystkim, co do nich należy, tak że żywcem wpadnš do szeolu, wówczas poznacie, że ludzie ci bluŸnili przeciw Panu. 16,31 Gdy kończył mówić te słowa, rozstšpiła się ziemia pod nimi. 16,32 Ziemia otworzyła swojš paszczę i pochłonęła ich razem z ich rodzinami, jak również ludzi, którzy połšczyli się z Korachem, wraz z całym ich majštkiem. 16,33 Wpadli razem ze wszystkim, co do nich należało, żywcem do szeolu, a ziemia zamknęła się nad nimi. Tak zniknęli spoœródspołecznoœci. 16,34 Wszyscy zaœ Izraelici, którzy stali wokoło, uciekli na ich krzyk, mówišc: By też i nas ziemia nie połknęła! 16,35 Wtedy wypadł ogień od Pana i pochłonšł dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło. *17 17,01 Rzekł Pan do Mojżesza tymi słowami:17,02 Powiedz Eleazarowi, synowi kapłana Aarona, niech zbierze kadzielnice z pogorzeliska, a ogień niech rozrzuci w pewnym oddaleniu. Ponieważ zostały poœwięcone 17,03 kadzielnice tych mężów, którzy życiem przypłacili swoje występki, należy je przekuć na cienkie blachy - na pokrywę ołtarza. Skoro złożono je w ofierze dla Pana, sš poœwięcone. Teraz niech będš dla Izraela znakiem [ostrzeżenia]. 17,04 Pozbierał więc kapłan Eleazar miedziane kadzielnice, które przynieœli ci, co zostali spaleni, i ukuto z nich pokrywę na ołtarz. 17,05 [Jest to] przypomnienie dla Izraelitów, by nikt niepowołany, kto nie należy do potomstwa Aarona, nie ważył się zbliżać celem spalenia kadzidła przed Panem, aby nie stało się z nim to, co stałosię z Korachem i jego zgrajš, a co mu oznajmił Pan przez Mojżesza. 17,06 A nazajutrz szemrała cała społecznoœć Izraelitów przeciw Mojżeszowi i Aaronowi mówišc: Wyœcie wytracili lud Pana. 17,07 Gdy się całe zgromadzenie zebrało przeciw Mojżeszowi i Aaronowi, oni skierowali się ku Namiotowi Spotkania. Wtedy obłok okrył Namiot, i ujrzeli chwałęPana. 17,08 Mojżesz zaœ i Aaron przyszli przed Namiot Spotkania. 17,09 Rzekł Pan do Mojżesza: 17,10 Oddalcie się od tej społecznoœci, bo chcę ich wytracić w jednej chwili. Oni zaœ upadli na twarze. 17,11 I rzekł Mojżesz do Aarona: WeŸ kadzielnicę, włóż do niej ognia z ołtarza i rzuć kadzidła, a idŸ prędko do ludu, by dokonać nad nimi przebłagania, bo Pan rozgniewał się i już się zaczyna plaga. 17,12 Wzišł więc Aaron kadzielnicę, jak mu przykazał Mojżesz, i pobiegł między lud, gdzie już się rozpoczęła plaga. Nałożył kadzidło i dokonał obrzędu przebłagania nad ludem. 17,13 Stanšł następnie pomiędzy umarłymi iżywymi - a plaga ustała. 17,14 A tych, którzy zginęli, było czternaœcie tysięcy siedmiuset, oprócz zmarłych z powodu Koracha. 17,15 Potem wrócił Aaron do Mojżesza u wejœcia do Namiotu Spotkania i ustała plaga. 17,16 Powiedział znowu Pan do Mojżesza: 17,17 Przemów do Izraelitów i weŸ od nich po lasce, po lasce od każdego pokolenia, od wszystkich ksišżšt pokoleń - razem lasek dwanaœcie. Wypisz imię każdego na jego lasce, 17,18 a na lasce lewitów wypisz imię Aarona. Ma wypaœć po jednej lasce na wodza poszczególnych pokoleń. 17,19 Połóż je w Namiocie Spotkania przed [Arkš] Œwiadectwa, gdzie się z tobš spotykam. 17,20 Laska męża, którego obrałem, zakwitnie, i uciszę szemranie Izraelitów, które się podniosło przeciwko wam. 17,21 I oznajmił to Mojżesz Izraelitom. Dali mu więc wszyscy ich ksišżęta po lasce,tak że wypadła jedna laska na księcia z każdego pokolenia, razem więc dwanaœcie lasek. Poœród nich była również laska Aarona. 17,22 Mojżesz położył laski przed Panem wNamiocie Spotkania. 17,23 Gdy następnego poranka wszedł Mojżesz do Namiotu Spotkania, zobaczył, że zakwitła laska Aarona z pokolenia Lewiego: wypuœciła pšczki, zakwitła i wydała dojrzałe migdały. 17,24 Następnie Mojżesz wyniósł wszystkielaski od Pana do wszystkich Izraelitów; zobaczyli, i każdy odebrał swojš laskę. 17,25 A Pan rzekł do Mojżesza: Połóż laskęAarona z powrotem przed [Arkš] Œwiadectwa, by się przechowała jako znak przeciw zbuntowanym. Zakończ w ten sposób ich szemranie przede Mnš, aby nie poginęli. 17,26 I uczynił tak Mojżesz, postępujšc według nakazu Pana. 17,27 Zawołali znów Izraelici do Mojżesza: Oto giniemy! Jesteœmy zgubieni, wszyscy jesteœmy straceni! 17,28 Ktokolwiek się zbliży do przybytku Pana, tak - kto tylko się zbliży - umiera. Czyż wyginiemy doszczętnie? *18 18,01 Wtedy rzekł Pan do Aarona: Ty, synowie twoi i ród twego ojca, będziecie odpowiedzialni za wykroczenia popełnione wprzybytku. Ty i synowie twoi będziecie odpowiadać za winy waszego kapłaństwa. 18,02 Niech również bracia twoi - pokolenieLewiego, szczep twego ojca - przyjdš i przyłšczš się do ciebie, a pomagajš tobie i synom twoim [w służbie] przed Namiotem Spotkania. 18,03 Zatroszczš się o to, co potrzebne jest dla ciebie i dla przybytku. Jednak do sprzętów œwiętych i do ołtarza nie mogš się zbliżać; w przeciwnym razie zginš tak oni, jak i wy. 18,04 Majš być przy tobie i winni się troszczyć o wszystko, co dotyczy Namiotu Spotkania, o całš służbę w przybytku. Ale żaden niepowołany niech się do was nie zbliża. 18,05 Wy obejmiecie staranie o przybytek i troskę o ołtarz, aby znów nie powstał gniew przeciw Izraelitom. 18,06 Oto Ja wzišłem waszych braci, lewitów, spoœród synów Izraela jako dar za was, jako oddanych Panu, aby pełnili służbę w Namiocie Spotkania. 18,07 Ty zaœ wraz ze swoimi synami masz pilnie przestrzegać obowišzków kapłańskich co do ołtarza i miejsca poza zasłonš. Obdarzyłem was służbš kapłańskš, a jeœli się kto niepowołany zbliży - zginie. 18,08 Mówił dalej Pan do Aarona: Ja oddajęci dary odłożone dla mnie. Ze wszystkich œwiętych darów Izraela daję tobie i synom twoim jako należnoœć wiekuistš na mocy namaszczenia. 18,09 Z darów najœwiętszych, o ile nie zostanš spalone, przypadnš tobie: dary ofiarne przy wszystkich ofiarach z pokarmów, ofiarach przebłagania i zadoœćuczynienia, które mi przynoszš. Jakorzeczy najœwiętsze będš należeć do ciebie isynów twoich. 18,10 W Miejscu Najœwiętszym będziesz je spożywać; tylko mężczyŸni mogš to jeœć; będziesz to uważał za œwięte. 18,11 Tobie przypadnš dary ofiarne wszystkich składanych gestem kołysania ofiar Izraelitów. Daję je tobie, synom twoim i córkom jako należnoœć wiekuistš; ktokolwiek jest czysty z rodziny twojej, może je spożywać. 18,12 Daję tobie wszystko co najlepsze z oliwy, wszystko co najlepsze z młodego wina i zboża, które Izraelici przynoszš Panu jako pierwsze plony. 18,13 Pierwociny, które przynoszš Panu ze wszystkiego w ich kraju, majš do ciebie należeć. Każdy spoœród twojej rodziny, kto tylko jest czysty, może z nich spożywać. 18,14 Cokolwiek obłożone będzie klštwš w Izraelu, ma do ciebie należeć. 18,15 Wszystkie pierwociny łona matki, które oddajš Panu ze wszystkiego ciała, poczšwszy od ludzi aż do bydła, będzie twoje; ludzi pierworodnych każesz wykupić,jak również wszystko pierworodne zwierzšt nieczystych. 18,16 Wykupu dokona się w miesišc po urodzeniu za cenę pięciu syklów srebra według wagi przybytku; sykl po dwadzieœcia ger. 18,17 Nie każesz jednak wykupywać pierworodnego krowy, owcy i kozy: te sš œwięte. Krew ich wylejesz na ołtarz, a tłuszcz ich spalisz w ogniu jako miłš woń dla Pana. 18,18 Lecz mięso ich będzie do ciebie należeć, to jest mostek z piersi, ofiarowany gestem kołysania, i prawa łopatka będš twoje. 18,19 Wszystko, co odłożone jest z darów œwiętych, jakie Izraelici przynoszš Panu, daję na zawsze tobie, synom twoim i córkom. To jest należnoœć wiekuista, przymierze soli wobec Pana dla ciebie i potomstwa twego wraz z tobš. 18,20 Rzekł Pan do Aarona: Nie będziesz miał dziedzictwa w ich kraju; nie otrzymasz również poœród nich żadnego przydziału ziemi; Ja jestem działem twoim i dziedzictwem twoim poœród Izraelitów. 18,21 Oto oddaję lewitom jako dziedzictwo wszystkie dziesięciny składane przez Izraelitów w zamian za służbę, jakš pełnišw Namiocie Spotkania. 18,22 Izraelici nie będš się mogli zbliżać doNamiotu Spotkania, by nie byli winni grzechu zasługujšcego na œmierć. 18,23 Sami tylko lewici mogš pełnić służbę w Namiocie Spotkania i będš dŸwigać ciężarich win. To jest prawo wiekuiste dla waszych potomków: lewici nie będš posiadaliżadnego dziedzictwa poœród Izraelitów, 18,24 lecz dałem im jako dziedzictwo dziesięciny, które Izraelici przynoszš Panu w ofierze. Dlatego też o nich powiedziałem,że nie otrzymajš dziedzictwa poœród Izraelitów. 18,25 Potem Pan mówił do Mojżesza: 18,26 Tak przemów do lewitów i powiedz im: Gdy przyjmujecie dziesięciny od Izraelitów, które wam oddałem jako dziedzictwo, to dziesištš częœć macie odłożyć na ofiarę dla Pana. 18,27 Będzie wam to policzone jako ofiara, jak [innym] zboże z klepiska lub to, co przepełnia tłocznię. 18,28 Winniœcie również i wy składać Panu ofiarę z waszych dziesięcin, które odbieracie od Izraelitów. Oddacie to, coœciewinni ofiarować Panu, kapłanowi Aaronowi. 18,29 Ze wszystkich darów, jakie wam przypadnš, winniœcie złożyć dar dla Pana: ze wszystkich najlepszych rzeczy - odpowiedniš œwiętš częœć. 18,30 Powiedz im również: Gdy odłożycie to, co najlepsze, będzie ono lewitom policzone podobnie jak ofiara z klepiska i tłoczni. 18,31 Możecie to jeœć na każdym miejscu wraz ze wszystkimi, którzy należš do waszych rodzin. Jest to bowiem zapłata za waszš służbę przy Namiocie Spotkania. 18,32 Gdy odłożycie z tego to, co jest najlepsze, nie zacišgniecie żadnej winy, nie zbezczeœcicie œwiętych darów Izraelitów, i [dzięki temu] nie pomrzecie. *19 19,01 Mówił znów Pan do Mojżesza i Aarona: 19,02 Oto rozporzšdzenie Prawa przepisanego przez Pana. Powiedz Izraelitom: Niech ci przyprowadzš czerwonš krowę bez skazy, na którš jeszcze nie wkładano jarzma. 19,03 Oddacie jš kapłanowi Eleazarowi, który każe jš wyprowadzić poza obóz, i zabije się jš w jego obecnoœci. 19,04 Potem weŸmie kapłan Eleazar nieco jej krwi na palec i pokropi siedem razy owškrwiš od strony wejœcia do Namiotu Spotkania. 19,05 Wreszcie spali się krowę w jego obecnoœci, zarówno skórę, jak mięso, krewi zawartoœć jelit. 19,06 Teraz weŸmie kapłan drzewo cedrowe, hizop oraz nitki karmazynowe i rzuci to na ogień, w którym płonie krowa. 19,07 Następnie wypierze kapłan szaty swoje i obmyje ciało wodš; po spełnieniu tych czynnoœci wejdzie do obozu, lecz pozostanie nieczystym aż do wieczora. 19,08 Również ten, który palił krowę, wypierze w wodzie szaty swoje, obmyje ciało i pozostanie nieczystym aż do wieczora. 19,09 Mšż czysty zbierze popiół krowy i złoży go na czystym miejscu poza obozem, aby dla społecznoœci Izraelitów był przechowany do przygotowania wody oczyszczenia; jest to ofiara za grzech. 19,10 Ten, który zbierał popiół z krowy, winien wyprać szaty swoje i pozostanie nieczysty aż do wieczora. Będzie to ustawš wieczystš zarówno dla Izraelitów, jak i dlaobcych, którzy się poœród was zatrzymujš. 19,11 Kto się dotknie zmarłego, jakiegokolwiek trupa ludzkiego, będzie nieczysty przez siedem dni. 19,12 Winien się niš oczyœcić w trzecim i siódmym dniu, a wtedy będzie czysty. Gdybyjednak nie dokonał w trzecim i siódmym dniu oczyszczenia, wówczas pozostanie nieczysty. 19,13 Ktokolwiek dotknie się zmarłego, ciała człowieka, który umarł, a nie dokonaoczyszczenia siebie, bezczeœci przybytek Pana. Taki będzie wyłšczony spoœród Izraela, gdyż nie pokropiła go woda oczyszczenia; pozostaje przeto nieczysty, aplama jego cišży na nim. 19,14 A oto prawo odnoszšce się do człowieka, który umarł w namiocie: każdy,kto wejdzie do tego namiotu i ktokolwiek w nim przebywa, będzie nieczysty przez siedem dni. 19,15 Również każde naczynie otwarte, które nie ma pokrywy przymocowanej sznurem, będzie nieczyste. 19,16 Podobnie będzie przez siedem dni nieczysty, kto w otwartym polu dotknie zabitego mieczem, zmarłego, koœci ludzkichalbo grobu. 19,17 Dla każdego, który zacišgnšł nieczystoœć, weŸmie się do naczynia nieco popiołu ze spalonej ofiary za grzech i zaleje wodš Ÿródlanš. 19,18 Mšż czysty weŸmie hizop, zanurzy w wodzie i pokropi namiot, wszystkie sprzęty oraz wszystkich, którzy się tam znajdujš, wreszcie tego, który dotknšł koœci, zabitego albo zmarłego lub też grobu. 19,19 I tak pokropi mšż czysty tego, który jest nieczysty, trzeciego i siódmego dnia, aw siódmym dniu będzie uwolniony od winy. Mšż nieczysty wypierze szaty swoje, obmyje się w wodzie i wieczorem będzie czysty. 19,20 Lecz mšż, który stał się nieczysty, anie dokonał aktu oczyszczenia, będzie wyłšczony ze społecznoœci; zbezczeœcił bowiem przybytek Pana. Nie został pokropiony wodš oczyszczenia, więc pozostaje nieczysty. 19,21 Będzie to dla was prawem po wszystkie czasy. Kto skrapia wodš oczyszczenia, winien wyprać odzienie swoje, a każdy, kto się zetknie z wodš oczyszczenia, pozostanie nieczystym aż do wieczora. 19,22 Wszystko wreszcie, czego się dotknienieczysty, a także osoba, która się go dotknie, będš nieczyste aż do wieczora. *20 20,01 W pierwszym miesišcu przybyła całaspołecznoœć Izraelitów na pustynię Sin. Ludzatrzymał się w Kadesz; tam też umarła i tam została pogrzebana Miriam. 20,02 Gdy zabrakło społecznoœci wody, zeszli się przeciw Mojżeszowi i Aaronowi. 20,03 I kłócił się lud z Mojżeszem, wołajšc: Lepiej by było, gdybyœmy zginęli, jak i bracia nasi, przed Panem. 20,04 Czemuœcie wyprowadzili zgromadzeniePana na pustynię, byœmy tu razem z naszymbydłem zginęli? 20,05 Dlaczegoœcie wywiedli nas z Egiptu i przyprowadzili na to nędzne miejsce, gdzie nie można siać, nie ma drzew figowych ani winoroœli, ani drzewa granatowego, a nawet nie ma wody do picia? 20,06 Mojżesz i Aaron odeszli od tłumu i skierowali się ku wejœciu do Namiotu Spotkania. Tam padli na twarz, a ukazała się im chwała Pana. 20,07 I przemówił Pan do Mojżesza: 20,08 WeŸ laskę i zbierz całe zgromadzenie, ty wespół z bratem twoim Aaronem. Następnie przemów w ich obecnoœci do skały, a ona wyda z siebie wodę. WyprowadŸ wodę ze skały i daj pić ludowi oraz jego bydłu. 20,09 Stosownie do nakazu zabrał Mojżesz laskę sprzed oblicza Pana. 20,10 Następnie zebrał Mojżesz wraz z Aaronem zgromadzenie przed skałš i wtedyrzekł do nich: Słuchajcie, wy buntownicy! Czy potrafimy z tej skały wyprowadzić dla was wodę? 20,11 Następnie podniósł Mojżesz rękę i uderzył dwa razy laskš w skałę. Wtedy wypłynęła woda tak obficie, że mógł się napić zarówno lud, jak i jego bydło. 20,12 Rzekł znowu Pan do Mojżesza i Aarona: Ponieważ Mi nie uwierzyliœcie i nie objawiliœcie mojej œwiętoœci wobec Izraelitów, dlatego wy nie wprowadzicie tego ludu do kraju, który im daję. 20,13 To sš wody Meriba, gdzie się spierali Izraelici z Panem i gdzie On objawił wobec nich swojš œwiętoœć. 20,14 Z Kadesz wyprawił Mojżesz posłów do króla Edomu, <żeby mu powiedzieli>: Tak mówi brat twój, Izrael: Ty znasz wszystkieutrapienia, jakie na nas spadły. 20,15 Niegdyœ powędrowali przodkowie nasido Egiptu, i przebywaliœmy tam długi czas. Egipcjanie jednak Ÿle się obchodzili z nami, podobnie jak i z przodkami naszymi. 20,16 Wołaliœmy wtedy do Pana, a On usłyszał głos nasz i posłał anioła, który nas wyprowadził z Egiptu. Znajdujemy się teraz w Kadesz, mieœcie położonym na y Pana. jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żťPcźkŸ c˝ Ucž_*ă cżB833granicy twego obszaru. 20,17 Pozwól nam łaskawie przejœć przez twojš ziemię. Nie pójdziemy przez pola ani winnice i nie będziemy pić wody ze studni. Chcemy jedynie skorzystać z drogi królewskiej i nie zboczymy ani na prawo, ani na lewo, dopóki nie przejdziemy twoich granic. 20,18 Odpowiedział im Edom: Nie pójdziecie przez nasz kraj, w przeciwnym razie zastšpimy wam drogę z mieczem w ręku. 20,19 Odpowiedzieli im wówczas Izraelici: Chcemy jedynie przejœć utartš drogš. A gdybyœmy pili waszš wodę - tak my, jak i trzody nasze - zapłacimy. Nie chodzi o nic więcej, tylko o zwykłe przejœcie. 20,20 Odpowiedział [Edom]: Nie przejdziecie! I wyszedł Edom naprzeciw nich z wojskiem licznym i dobrze uzbrojonym. 20,21 Zabronił Edom przejœcia Izraelowi przez swoje granice, Izrael więc odszedł w bok od niego. 20,22 Izraelici - cała społecznoœć - ruszyliz Kadesz i przybyli pod górę Hor. 20,23 Na górze Hor, leżšcej na granicy ziemi Edom, przemówił Pan do Mojżesza i Aarona: 20,24 Aaron zostanie przyłšczony do swoich przodków, gdyż nie wejdzie do ziemi, którš dam synom Izraela, dlatego żesprzeciwiliœcie się memu rozkazowi u wód Meriba. 20,25 WeŸ Aarona i syna jego Eleazara i przyprowadŸ ich na górę Hor. 20,26 Tam niech zdejmie Aaron swoje szaty, a ty ubierzesz w nie jego syna Eleazara, Aaron zaœ będzie przyłšczony [doprzodków]. Tam on umrze. 20,27 Mojżesz postšpił według rozkazu Pana, i weszli na oczach całej społecznoœcina górę Hor. 20,28 Mojżesz zdjšł z Aarona jego szaty i przyodział nimi jego syna Eleazara. Aaron umarł na szczycie góry, a Mojżesz z Eleazarem zstšpili na dół. 20,29 Skoro dowiedziała się cała społecznoœć, że Aaron umarł, opłakiwał go dom Izraela przez trzydzieœci dni. *21 21,01 Król Aradu, Kananejczyk, mieszkajšcyw Negebie, dowiedział się, że Izraelici nadcišgajš drogš od Atarim. Napadł na Izraela i wzišł trochę ludzi do niewoli. 21,02 Wtedy [Izraelici] złożyli następujšcy œlub Panu, mówišc: Jeœli dasz ten lud w nasze ręce, klštwš obłożymy ich miasta. 21,03 I wysłuchał Pan głosu Izraela wydał w ich ręce Kananejczyków. Izraelici obłożyli klštwš ich oraz ich miasta. Stšd miejscowoœć ta otrzymała nazwę Chorma. 21,04 Od góry Hor szli w kierunku Morza Czerwonego, aby obejœć ziemię Edom; podczas drogi jednak lud stracił cierpliwoœć. 21,05 I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: Czemu wyprowadziliœcie nas z Egiptu, byœmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny. 21,06 Zesłał więc Pan na lud węże o jadziepalšcym, które kšsały ludzi, tak że wielka liczba Izraelitów zmarła. 21,07 Przybyli więc ludzie do Mojżesza mówišc: Zgrzeszyliœmy, szemrzšc przeciw Panu i przeciwko tobie. Wstaw się za nami do Pana, aby oddalił od nas węże. I wstawił się Mojżesz za ludem. 21,08 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: SporzšdŸ węża i umieœć go na wysokim palu; wtedy każdy ukšszony, jeœli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu. 21,09 Sporzšdził więc Mojżesz węża miedzianego i umieœcił go na wysokim palu. I rzeczywiœcie, jeœli kogo wšż ukšsił, a ukšszony spojrzał na węża miedzianego, zostawał przy życiu. 21,10 Stamtšd ruszyli Izraelici w dalszš drogę i rozbili obóz pod Obot. 21,11 Od Obot cišgnęli dalej i rozbili obóz pod Ijje-Haabarim, na pustyni położonej na wschód od Moabu. 21,12 Stamtšd ruszyli dalej i zatrzymali się w dolinie potoku Zared. 21,13 I znów poszli dalej i rozłożyli się obozem po drugiej stronie rzeki Arnon, która płynie przez pustynię, bioršc poczštek w kraju Amorytów. Arnon bowiem stanowi granicę między Moabitami i Amorytami. 21,14 Dlatego powiedziane jest w księdze "Wojen Pana": 21,15 [Od strony] Waheb w Sufa i potoków Arnonu, pochyłoœć potoków cišgnšcych się aż do miejsca Ar, przylegajšca do granicy Moabu. 21,16 Stamtšd [udali się] do Beer. Jest to studnia, o której powiedział Pan do Mojżesza: ZgromadŸ lud, a Ja mu dam wodę! 21,17 Œpiewali wtedy Izraelici pieœń następujšcš: Tryskaj, Ÿródło! Opiewajcie je!21,18 Studnia, którš kopali ksišżęta i naczelnicy ludu dršżyli berłem i swymi laskami. Z Beer [ruszyli] do Mattany, 21,19 z Mattany do Nachaliel, a z Nachaliel do Bamot. 21,20 Z Bamot do doliny, która leży w ziemiMoabu, obok góry Pisga wznoszšcej się nadpustyniš. 21,21 Następnie wysłali Izraelici posłów do Sichona, króla Amorytów, którzy mieli [mu] oznajmić: 21,22 Chcemy przejœć przez twojš ziemię. Nie wejdziemy na pola ani do winnic i nie będziemy pili wody ze studzien. Chcemy tylko skorzystać z drogi królewskiej, póki nie przekroczymy twych granic. 21,23 Sichon jednak nie dał Izraelitom przejœcia przez swojš ziemię. Sichon zgromadził całe swoje wojsko i skierował się ku pustyni, by zastšpić drogę Izraelitom. Przybył do Jahsa i uderzył na Izraela. 21,24 Izraelici jednak pobili go ostrzem miecza i zdobyli jego kraj od Arnonu aż po Jabbok, aż do kraju Ammonitów - Jazer bowiem znajduje się na granicy Ammonitów.21,25 Izraelici wzięli wszystkie te miasta. Następnie osadzili się Izraelici mocno we wszystkich miastach Amorytów, w Cheszbonie i we wszystkich przynależnych doń miejscowoœciach. 21,26 Cheszbon był stolicš Sichona, króla Amorytów, który prowadził wojnę z poprzednim królem Moabu i zabrał mu całykraj aż po Arnon. 21,27 Dlatego œpiewali pieœniarze: IdŸcie do Cheszbonu! Niech będzie odbudowane i umocnione miasto Sichona. 21,28 Gdyż z Cheszbonu wyszedł ogień, płomień z miasta Sichona pochłonšł Ar-Moab, panujšce nad wyżynami Arnonu. 21,29 Biada ci, Moabie! Zgubiony jesteœ, o ludu Kemosza! Dopuœcił on ucieczkę twych synów i niewolę twych córek u Sichona, króla Amorytów. 21,30 Cheszbon wyniszczył niemowlęta aż do Dibonu, niewiasty aż do Nofach, a mężczyzn aż do Medeby. 21,31 Izraelici osiedlili się w kraju Amorytów. 21,32 Potem Mojżesz wysłał [wywiadowców] celem zbadania Jazer; zajęli je następnie wraz z przynależnymi doń miastami i wypędzili mieszkajšcych tamAmorytów. 21,33 Następnie zawrócili i poszli w kierunku Baszanu. Król Baszanu, Og, wyruszył przeciw nim razem z całym swoim wojskiem, chcšc stoczyć z nimi bitwę pod Edrei. 21,34 Lecz Pan rzekł do Mojżesza: Nie bój się go! Dam go bowiem w twoje ręce razemz całym wojskiem i krajem. Postšpisz z nimtak, jak postšpiłeœ z Sichonem, królem Amorytów, który mieszkał w Cheszbonie. 21,35 Pobili go oraz jego synów i cały lud, tak że nikt nie ocalał, i wzięli jego ziemię w posiadanie. *22 22,01 Potem Izraelici ruszyli dalej i rozbili namioty na równinach Moabu po drugiej stronie Jordanu, naprzeciw Jerycha. 22,02 Balak, syn Sippora, widział wszystko,co uczynił Izrael Amorytom. 22,03 Wtedy strach ogarnšł Moab przed tym ludem, który był tak liczny, i lękał się Moab Izraelitów. 22,04 Rzekł więc Moab do starszych spoœród Madianitów: Teraz to mnóstwo pożre wszystko wokół nas, jak wół żre trawę na polu. Wówczas królem Moabu był Balak, syn Sippora. 22,05 On też wysłał posłów do Balaama, syna Beora, do Petor nad Rzekš w kraju Ammawitów, aby go zaprosili tymi słowami:Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi i osiadł naprzeciw mnie.22,06 PrzyjdŸ więc, proszę, i przeklnij mi ten lud, bo jest silniejszy ode mnie. Być może, uda się go pokonać i z kraju wypędzić. Wiem bowiem, że kogo ty błogosławisz, będzie błogosławiony, a kogo ty przeklniesz, będzie przeklęty. 22,07 Wybrali się więc starsi Moabitów wraz ze starszymi Madianitów w drogę, zaopatrzeni w dary dla wieszcza. Przybyli do Balaama i przekazali mu słowa Balaka. 22,08 On zaœ im odpowiedział: Pozostańcie tu na noc, a potem dam wam odpowiedŸ według tego, co mi Pan powie. Pozostali więc ksišżęta Moabitów u Balaama. 22,09 Przyszedł Bóg do Balaama i rzekł: Cóż to za mężowie sš u ciebie? 22,10 Balaam odpowiedział Bogu: Balak, syn Sippora, król Moabitów, przysłał do mnie wiadomoœć: 22,11 Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi. PrzyjdŸ, a przeklnij ich, abym mógł z nimi walczyć i wypędzić ich. 22,12 Na to rzekł Bóg do Balaama: Nie możesz iœć z nimi i nie możesz tego ludu przeklinać, albowiem jest on błogosławiony. 22,13 Gdy powstał Balaam następnego poranka, rzekł do ksišżšt Balaka: Wracajciedo swego kraju, gdyż Pan nie dozwolił mi iœć z wami. 22,14 Powstali wtedy ksišżęta Moabu i przyszli do Balaka donoszšc mu: Nie zgodziłsię Balaam pójœć z nami. 22,15 Wtedy Balak posłał raz jeszcze ksišżšt liczniejszych i bardziej dostojnych niż tamci. 22,16 Skoro oni przybyli do Balaama, rzekli mu: Tak mówi Balak, syn Sippora: Nie wzbraniaj się przyjœć do mnie. 22,17 Wynagrodzę cię hojnie i wszystko uczynię, cokolwiek mi powiesz. PrzyjdŸże więc i przeklnij mi ten lud! 22,18 Balaam odpowiedział sługom Balaka tymi słowami: Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieœci, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana, Boga [mojego], zarówno w małych rzeczach, jak i wielkich. 22,19 Pozostańcie jednak przez noc, a zobaczę, co Pan tym razem mi powie. 22,20 W nocy przyszedł Bóg do Balaama i rzekł mu: Skoro mężowie ci przyszli, aby cię zabrać, wstań, a idŸ z nimi, lecz uczynisz tylko to, co ci powiem. 22,21 Wstał więc Balaam rano, osiodłał swojš oœlicę i pojechał z ksišżętami Moabu.22,22 Jego wyjazd rozpalił gniew Pana i anioł Pana stanšł na drodze przeciw niemu,by go zatrzymać. On zaœ w towarzystwie dwóch sług jechał na swojej oœlicy. 22,23 Gdy oœlica zobaczyła anioła Pana stojšcego z wycišgniętym mieczem na drodze, zboczyła z drogi i poszła w pole. Balaam uderzył jš, chcšc zawrócić na właœciwš drogę. 22,24 Wtedy stanšł anioł Pana na ciasnej drodze między winnicami, a mur był z jednej i z drugiej strony. 22,25 Gdy oœlica zobaczyła anioła Pana, przyparła do muru i przytarła nogę Balaama do tego muru, a on ponownie zaczšł bić oœlicę. 22,26 Anioł posunšł się dalej i stanšł w miejscu tak ciasnym, że nie było można go wyminšć ani z prawej, ani też z lewej strony. 22,27 Gdy oœlica ujrzała znowu anioła Pana, położyła się pod Balaamem. Rozgniewał się więc Balaam bardzo i zaczšłokładać oœlicę kijem. 22,28 Wówczas otworzył Pan usta oœlicy, i rzekła do Balaama: Cóż ci uczyniłam, żeœ mnie zbił już trzy razy? 22,29 Balaam odpowiedział oœlicy: Dlatego, żeœ sobie drwiła ze mnie. Gdybym tak miał miecz w ręku, już bym cię zabił! 22,30 Oœlica jednak rzekła do Balaama: Czyżnie jestem twojš oœlicš, na której jeŸdzisz,odkšd jesteœ, aż po dzień dzisiejszy? Czyż miałam zwyczaj czynić ci coœ podobnego? Odpowiedział: Nie! 22,31 Wtedy otworzył Pan oczy Balaama i zobaczył on anioła Pana, stojšcego na drodze z obnażonym mieczem w ręku. Uklškł więc i oddał pokłon twarzš do ziemi.22,32 Anioł zaœ Pana rzekł do niego: Czemuaż trzy razy zbiłeœ swojš oœlicę? Ja jestem tym, który przyszedł, aby ci bronićprzejazdu, albowiem droga twoja jest dla ciebie zgubna. 22,33 Oœlica ujrzała mnie i trzy razy usunęła się z drogi. Gdyby się nie usunęła, byłbym cię dawno zabił, a jš przy życiu zostawił. 22,34 Rzekł więc Balaam do anioła Pana: Zgrzeszyłem. Nie wiedziałem, że ty stanšłeœ przeciwko mnie na drodze. Teraz jednak, gdy wiem, że ci się droga moja nie podoba, chcę wracać. 22,35 Lecz anioł Pana rzekł do Balaama: IdŸ z tymi mężami, ale nie mów nic innego ponad to, co ci powiem. Poszedł więc Balaam z ksišżętami Balaka. 22,36 Gdy usłyszał Balak, że Balaam się zbliża, wyszedł naprzeciw niego aż do Ir-Moab, które leży nad Arnonem, na samejgranicy kraju. 22,37 Balak rzekł do Balaama: Czyż nie posyłałem już po ciebie, by cię przywołać?Czemu nie przybyłeœ? Czyż nie mogę hojnie ci zapłacić? 22,38 Balaam jednak oœwiadczył Balakowi: Przecież teraz przybyłem do ciebie. Czy rzeczywiœcie mogę coœ oznajmić? Będę mówił tylko te słowa, które Bóg włoży w moje usta. 22,39 I poszedł Balaam z Balakiem, i przybyli do Kiriat-Chusot. 22,40 Balak złożył w ofierze woły i owce i[częœć] z tego posłał Balaamowi i ksišżętom, którzy z nim przyszli. 22,41 Na drugi dzień zabrał Balak Balaama i zaprowadził na Bamot-Baal, skšd było widać kraniec [obozu] ludu [izraelskiego]. *23 23,01 Wtedy rzekł Balaam do Balaka: Wznieœmi tu siedem ołtarzy i przyprowadŸ mi siedem młodych cielców i siedem baranów. 23,02 Balak uczynił według życzenia Balaama, i ofiarowali wspólnie na każdym ołtarzu młodego cielca i barana. 23,03 Wtedy rzekł Balaam do Balaka: Pozostań tu przy twojej całopalnej ofierze, ja zaœ odejdę. Może objawi mi się Pan, a co mi dozwoli zobaczyć, oznajmię tobie. I poszedł na bezdrzewny pagórek. 23,04 Objawił się Bóg Balaamowi, a on rzekł do Niego: Ustanowiłem siedem ołtarzy i ofiarowałem na każdym młodego cielca i barana. 23,05 Wówczas Pan włożył słowa w usta Balaama i rzekł mu: Wróć do Balaka i tak mu powiesz. 23,06 Wrócił się więc ku niemu, a on stał jeszcze przy swej całopalnej ofierze razem z moabskimi ksišżętami. 23,07 Wtedy [Balaam] wygłosił swoje pouczenie, mówišc: Z Aramu sprowadził mnie Balak, ze wschodnich wzgórz - król Moabu: PrzyjdŸ tu, przeklnij mi Jakuba! PrzyjdŸ tu, a zgrom Izraela! 23,08 Jakże ja mogę przeklinać, kogo Bóg nie przeklina? Jak mogę złorzeczyć, komu nie złorzeczy Pan? 23,09 Bo widzę go z wierzchu skały, ze wzgórz go dostrzegam, oto lud, który mieszka osobno, a nie wlicza się do narodów. 23,10 Któż może zliczyć Jakuba jak proch licznego? Któż policzy choćby czwartš częœć Izraela? Niech umrę œmierciš sprawiedliwych! Niechaj taki jak ich będzie mój koniec! 23,11 Rzekł na to Balak do Balaama: Cóżeœ to mi uczynił? Sprowadziłem cię tu, byœ przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty zamiast tego im błogosławisz! 23,12 Lecz on odpowiedział: Czyż nie muszępowiedzieć tego, co Pan włożył w moje usta? 23,13 Rzekł więc Balak do niego: ChodŸ, proszę, ze mnš na inne miejsce, z którego będziesz ich widział. Stšd widzisz tylko ich częœć, a wszystkich nie ogarniasz. Przeklnijich zatem stamtšd. 23,14 Wzišł go więc z sobš na Pole Czatów,na szczyt góry Pisga; zbudował tam siedemołtarzy i ofiarował na każdym młodego cielca i barana. 23,15 Rzekł [Balaam] do Balaka: Pozostań tuprzy całopalnej ofierze, a ja opodal będę oczekiwał na spotkanie. 23,16 Wtedy spotkał się Pan z Balaamem, przekazał mu słowa, polecajšc: Wróć do Balaka i powiedz mu w ten sposób! 23,17 Gdy wrócił do niego, on stał jeszcze razem z ksišżętami Moabu przy całopalnej ofierze. Balak zapytał go: Co Pan powiedział? 23,18 Wtedy [Balaam] wygłosił swoje pouczenie, mówišc: Podnieœ się, Balaku, a słuchaj, synu Sippora, nakłoń swego ucha! 23,19 Bóg nie jest jak człowiek, by kłamał, nie jak syn ludzki, by się wycofywał. Czyż On powie coœ, a nie uczynitego, lub nie wykona tego, co oznajmił? 23,20 On mnie tu sprowadził, bym błogosławił: On błogosławi - ja tego zmienić nie mogę. 23,21 Ja nie dostrzegam grzechu u Jakuba, ni w Izraelu nie widzę ja złoœci. Pan, ich Bóg, jest z nimi: wznoszš Mu okrzyk jako królowi. 23,22 Bóg, który z Egiptu ich wywiódł, jestdla nich jakby rogami bawołu. 23,23 Skoro nie ma czarów wœród Jakuba ani wróżbiarstwa w Izraelu, w czasie właœciwym przepowie się Jakubowi, Izraelowi to, co Bóg uczyni. 23,24 Patrz, oto naród jak wstajšca lwica, na podobieństwo lwa on się podnosi i nie położy się, aż pożre swš zdobycz i krew zabitych wypije. 23,25 Rzekł wówczas Balak do Balaama: Gdyjuż nie możesz przeklinać, przynajmniej im nie błogosław 23,26 Balaam odpowiedział Balakowi: Czyż nie mówiłem ci: Co Pan powie, wszystko uczynię? 23,27 Wtedy rzekł znowu Balak do Balaama:ChodŸ, proszę, a na inne miejsce jeszcze cię wprowadzę. Może spodoba się Bogu, byœprzynajmniej z tego miejsca mi go przeklšł.23,28 Potem wzišł Balak Balaama na szczyt Peor, który się wznosi nad pustyniš. 23,29 Balaam rzekł do Balaka: Zbuduj mi tu siedem ołtarzy i przyprowadŸ siedem młodych cielców i siedem baranów. 23,30 Spełnił Balak żšdanie Balaama. Wtedy on złożył na każdym ołtarzu w ofierze młodego cielca i barana. *24 24,01 Gdy Balaam spostrzegł, że dobre jestw oczach Pana błogosławienie Izraela, nie odszedł wcale, jak przedtem, aby szukać wróżb, lecz twarz obrócił ku pustyni. 24,02 Gdy więc podniósł oczyi zobaczył . jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŔP° cÁĘ cÂĘz cĂD)Ž cÄň6d<Izraela rozłożonego obozem według swoichpokoleń, ogarnšł go Duch Boży 24,03 i zaczšł głosić swoje pouczenie, mówišc: Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; 24,04 wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który oglšda widzenie Wszechmocnego, który pada, a oczy mu się otwierajš. 24,05 Jakubie, jakże piękne sš twoje namioty, mieszkania twoje, Izraelu! 24,06 Jak szerokie doliny potoków, jak ogrody nad brzegiem strumieni lub jak aloes, który Pan sadził, i jak cedry nad wodami. 24,07 Płynie woda z jego wiader, a zasiew jego ma wilgoć obfitš; król jego wiele mocniejszy niż Agag, królestwo jego w góręwyniesione. 24,08 A Bóg, który z Egiptu go wywiódł, jest dla niego jak rogi bawołu. On wyniszczy narody, co go uciskajš, zmiażdżyich koœci - zdruzgoce swoimi strzałami. 24,09 Położył się, jak lew się przyczaił lubniby lwica. Kto się odważy go zbudzić? Błogosławieni niech będš, którzy błogosławiš ciebie, a przeklęci, którzy ciebie przeklinajš. 24,10 Wtedy rozgniewał się Balak na Balaama, a klasnšwszy w dłonie rzekł do Balaama: Wezwałem cię tu, byœ przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty ich nawet trzykrotnie błogosławiłeœ. 24,11 Uciekaj teraz czym prędzej do domu; obiecałem ci wprawdzie sowitš nagrodę, lecz oto Pan ciebie jej pozbawił. 24,12 Balaam odpowiedział Balakowi: Czyż nie powiedziałem wyraŸnie posłańcom, których do mnie wysłałeœ: 24,13 Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieœci, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana i czynićsamowolnie czy to Ÿle, czy też dobrze. Co Pan mówi, to tylko oznajmię. 24,14 Dobrze więc, wrócę teraz do mojego ludu, lecz zbliż się jeszcze, bo chcę ci oznajmić, co lud ten kiedyœ uczyni twojemu ludowi. 24,15 I wygłosił swoje pouczenie, mówišc:Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; 24,16 wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który oglšda widzenie Wszechmocnego, a w wiedzy Najwyższego ma udział, który pada, a oczy mu się otwierajš. 24,17 Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska: wschodzi Gwiazda z Jakuba , a z Izraela podnosi się berło. Ono to zmiażdży skronie Moabu, a także czaszki wszystkich synów Seta. 24,18 Stanie się Edom podbitš krainš, . A Izrael uroœniew potęgę. 24,19 Zapanuje Jakub nad nieprzyjacielemi zbiegów z Seiru wyniszczy. 24,20 Dostrzegł następnie Amalekitów i wygłosił swš przepowiednię, mówišc: Amalek jest pierwszym poœród narodów, lecz przeznaczony jest na wiecznš zagładę.24,21 Ujrzał Kenitów i wygłosił swoje proroctwo, mówišc: Mocne jest twoje mieszkanie i na skale zbudowane twe gniazdo; 24,22 lecz i ono jest przeznaczone na zgubę, wtedy gdy Aszszur cię weŸmie w niewolę. 24,23 I głosił dalej swoje pouczenie, mówišc: Biada! Któż się ostoi, kiedy Bóg to uczyni? 24,24 Przybędš bowiem okręty Kittim, pognębiš Aszszur, pognębiš też Eber, ale i oni przepadnš na zawsze. 24,25 Wtedy podniósł się Balaam i odszedł do swojej ojczyzny, również i Balak odszedł swojš drogš. *25 25,01 Gdy przebywali w Szittim, zaczšł lud uprawiać nierzšd z Moabitkami. 25,02 One to nakłaniały lud do brania udziału w ofiarach składanych ich bożkom. Lud spożywał dary ofiarne i oddawał pokłon ich bogom. 25,03 Izrael przylgnšł do Baal-Peora, i gniew Pana zapłonšł przeciw niemu. 25,04 I rzekł Pan do Mojżesza: Zbierz wszystkich [winnych] przywódców ludu i powieœ ich dla Pana wprost słońca, a wtedy odwróci się zapalczywoœć gniewu Pana od Izraela. 25,05 Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: Zabijajcie każdego z waszych ludzi,którzy się przyłšczyli do Baal-Peora. 25,06 I oto przybył jeden z Izraelitów i przyprowadził Madianitkę do swoich braci przed oczami Mojżesza i całego zgromadzenia Izraelitów, którzy lamentowali u wejœcia do Namiotu Spotkania. 25,07 Ujrzawszy to kapłan Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, chwycił w rękę włócznię, opuœcił zgromadzenie, 25,08 poszedł za Izraelitš do komory namiotu i przebił ich obydwoje, mężczyznę Izraelitę i kobietę - przez jej łono. I ustała plaga wœród Izraelitów. 25,09 Zginęło ich wtedy dwadzieœcia czterytysišce. 25,10 Mówił znowu Pan do Mojżesza: 25,11 Pinchas, syn Eleazara, syna kapłana Aarona, odwrócił mój gniew od Izraelitów, gdyż zapłonšł poœród nich zazdroœciš. Dlatego nie wytraciłem zupełnie Izraelitów w mojej zazdroœci. 25,12 Oznajmij więc: Oto Ja zawieram z nimprzymierze pokoju. 25,13 Będzie to dla niego i dla jego potomstwa po nim przymierze, które mu zapewni kapłaństwo na wieki, ponieważ okazał się zazdrosnym o swego Boga i dokonał przebłagania w imieniu Izraelitów. 25,14 Izraelita, który zginšł z Madianitkš, nazywał się Zimri, a był synem Salu, księcia jednego z rodów pokolenia Symeona.25,15 Madianitka, którš zabito, nazywała się Kozbi i była córkš Sura; ten był znowu głowš jednego z pokoleń, czyli rodów madianickich. 25,16 Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: 25,17 Jak z wrogiem obchodŸ się z Madianitami i wyniszcz ich, 25,18 gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukujšc was przez swoje knowania, posługujšc się Peorem, posługujšc się córkš księcia madianickiego, ich siostrš Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jak spadła ze względu na Peor. 25,19 Po tej pladze *26 26,01 rzekł Pan do Mojżesza i Eleazara, syna kapłana Aarona: 26,02 Dokonajcie obliczenia całej społecznoœci Izraelitów według rodów, od dwudziestu lat wzwyż, zdolnych do walki. 26,03 Mojżesz więc i kapłan Eleazar na równinach Moabu, naprzeciw Jerycha nad Jordanem, tak zarzšdzili: 26,04 Od dwudziestu lat wzwyż, jak to Pan nakazał Mojżeszowi oraz Izraelitom przy wyjœciu z Egiptu [spisze się lud]. Otóż Izralici, którzy wyszli z ziemi egipskiej, byli następujšcy: 26,05 Pierworodnym Izraela był Ruben; synami Rubena byli: Henoch, od którego pochodzi ród Henochitów; od Pallu pochodzi ród Palluitów. 26,06 Od Chesrona pochodzi ród Chesronitów; od Karmiego ród Karmitów. 26,07 To sš rody Rubenitów. Liczba spisanych wynosiła czterdzieœci trzy tysišce siedemset trzydziestu. 26,08 Synowie Pallu: Eliab, 26,09 a synowie Eliaba: Nemuel, Datan i Abiram. Datan i Abiram byli to właœnie ci, którzy jako przedstawiciele zgromadzenia powstali przeciw Mojżeszowi i Aaronowi ze zgrajš Koracha podczas jej buntu przeciw Panu. 26,10 Wtedy ziemia rozwarła swojš paszczę i pochłonęła ich i Koracha, podczas gdy zgraja ginęła strawiona przez ogień - dwustu pięćdziesięciu mężów. Tak stali się oni jakby znakiem ostrzegawczym. 26,11 Synowie jednak Koracha nie zginęli. 26,12 Synowie Symeona według swoich rodów: od Nemuela pochodzi ród Nemuelitów; od Jamina ród Jaminitów; od Jakina ród Jakinitów. 26,13 Od Zeracha pochodzi ród Zerachitów; od Saula ród Saulitów. 26,14 To sš rody Symeonitów: dwadzieœcia dwa tysišce dwustu. 26,15 Synowie Gada według swoich rodów: od Sefona pochodzi ród Sefonitów; od Chaggiego ród Chaggitów; od Szuniego ród Szunitów. 26,16 Od Ozniego pochodzi ród Oznitów; od Eriego ród Eritów. 26,17 Od Aroda pochodzi ród Arodytów; od Areliego ród Arelitów. 26,18 To sš rody Gadytów: według tego jak zostali spisani - czterdzieœci tysięcy pięciuset. 26,19 Synami Judy byli Er i Onan. Er i Onan umarli w kraju Kanaan. 26,20 Synowie Judy według swoich rodów: od Szeli pochodzi ród Szelanitów; od Peresaród Parsytów; od Zeracha ród Zerachitów. 26,21 Synowie Peresa: od Chesrona pochodziród Chesronitów; od Chamula ród Chamulitów. 26,22 To sš rody Judy: według tego, jak zostali spisani - siedemdziesišt szeœć tysięcy pięciuset. 26,23 Synowie Issachara według swoich rodów: Tola, od którego pochodzi ród Tolaitów; od Puwy pochodzi ród Punitów; 26,24 od Jaszuba pochodzi ród Jaszubitów; od Szimrona ród Szimronitów. 26,25 To sš rody Issachara: według tego, jak zostali spisani - szeœćdziesišt cztery tysišce trzystu. 26,26 Synowie Zabulona według swoich rodów: Sered, od którego pochodzi ród Sardytów; od Elona ród Elonitów, a od Jachleela ród Jachleelitów. 26,27 To sš rody Zabulonitów liczšce szeœćdziesišt tysięcy pięciuset spisanych. 26,28 Synowie Józefa według swoich rodów: Manasses i Efraim. 26,29 Synowie Manassesa byli: Makir, od którego pochodzi ród Makirytów; Makir byłojcem Gileada. Od Gileada pochodzi ród Gileadytów. 26,30 Synami Gileada byli: Jezer, od któregopochodzi ród Jezerytów; od Cheleka pochodzi ród Chelekitów. 26,31 Dalej Asriel, od którego pochodzi ród Asrielitów; i Sychem, od którego pochodzi ród Sychemitów. 26,32 Wreszcie Szemida, od którego pochodzi ród Szemidaitów, i Chefer, od którego pochodzi ród Chefrytów. 26,33 Selofchad, syn Chefera, nie miał synów, lecz tylko córki. Córkom Selofchada było na imię Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa. 26,34 To sš rody Manassesa: według tego, jak zostali spisani - pięćdziesišt dwa tysišce siedmiuset. 26,35 To sš synowie Efraima według swoich rodów: od Szutelacha pochodzi ród Szutlachitów; od Bekera ród Bakrytów, od Tachana ród Tachanitów. 26,36 A ci sš synowie Szutelacha: Eran, od którego pochodzi ród Eranitów. 26,37 To sš rody Efraimitów, razem trzydzieœci dwa tysišce pięciuset spisanych.Sš to potomkowie Józefa według swoich rodów. 26,38 Synowie Beniamina według swoich rodów: Bela, od którego pochodzi ród Belaitów; od Aszbela pochodzi ród Aszbelitów; od Achirama ród Achiramitów. 26,39 Od Szefufama pochodzi ród Szufamitów; od Chufama ród Chufamitów. 26,40 Synami Beli byli Ard i Naaman; [od Arda pochodzi] ród Ardytów, a od Naamana ród Naamitów. 26,41 To sš potomkowie Beniamina według swoich rodów: według tego, jak zostali spisani - czterdzieœci pięć tysięcy szeœciuset. 26,42 To sš synowie Dana według swoich rodów: od Szuchama pochodzi ród Szuchamitów; to sš potomkowie Dana według swoich rodów. 26,43 Wszystkie rody Szuchamitów - według tego, jak zostały spisane: szeœćdziesišt cztery tysišce czterystu spisanych. 26,44 Synowie Asera według swoich rodów:od Jimny pochodzi ród Jimnaitów; od Jiszwiego ród Jiszwitów; od Berii ród Beriaitów. 26,45 Od synów Berii pochodzš: od Chebera ród Chebrytów; od Malkiela ród Malkielitów.26,46 Córka Asera nazywała się Sarach. 26,47 To sš rody Aserytów według tego, jak zostali spisani - pięćdziesišt trzy tysišce czterystu. 26,48 Synowie Neftalego według swoich rodów: Jachsel, od którego pochodzi ród Jachseelitów; od Guni ród Gunitów, 26,49 od Jesera pochodzi ród Jisrytów; od Szillema ród Szillemitów. 26,50 To sš rody Neftalego: według tego, jak zostali spisani - czterdzieœci pięć tysięcy czterystu. 26,51 Ogólna zaœ liczba wszystkich Izraelitów: według tego, jak zostali spisani- szeœćset jeden tysięcy siedemset trzydziestu. 26,52 Następnie tak mówił Pan do Mojżesza: 26,53 Pomiędzy nich ma być kraj rozdzielony, według liczby głów, jako dziedzictwo. 26,54 Pokoleniu, które ma więcej ludzi, przypadnie większy dział, a temu, które mamniej - mniejszy. Każde otrzyma przydział odpowiadajšcy danym spisu. 26,55 Kraj ma być dzielony losem, a dziedzictwo majš otrzymać według liczby imion w rodach. 26,56 Losem ma być rozdzielone dziedzictwo pomiędzy [rody] liczne i mniejsze. 26,57 A oto spis lewitów według ich pokoleń: od Gerszona pochodzi ród Gerszonitów; od Kehata ród Kehatytów; od Merariego ród Merarytów. 26,58 A dalsze rody lewitów to: Libnici, Chebronici, Machlici, Muszyci i Korachici. Kehat był ojcem Amrama. 26,59 Żona Amrama nazywała się Jokebed, a była córkš Lewiego, urodzona w Egipcie. Z niej urodzili się Amramowi Aaron i Mojżesz oraz ich siostra Miriam. 26,60 Aaronowi urodzili się Nadab, Abihu, Eleazar oraz Itamar. 26,61 Jednak Nadab i Abihu zginęli, gdy nieœli przed Pana inny ogień w ofierze. 26,62 Było ich wszystkich mężczyzn [w wieku] od jednego miesišca wzwyż dwadzieœcia trzy tysišce. Nie byli jednak spisani wraz z Izraelitami i nie otrzymali działu poœród Izraelitów. 26,63 To byli ludzie, których spisał Mojżeszi kapłan Eleazar na równinach Moabu w pobliżu Jordanu, naprzeciw Jerycha. 26,64 Poœród nich nie było nikogo z tych, których Mojżesz i Aaron spisali, gdy dokonywali spisu Izraelitów na pustyni Synaj. 26,65 Rzekł im bowiem Pan, że umrš na pustyni i nie zostanie z nich żaden oprócz Kaleba, syna Jefunnego, i Jozuego, syna Nuna. *27 27,01 Następnie przyszły córki Selofchada,syna Chefera, syna Gileada, syna Makira, syna Manassesa, syna Józefa. Nosiły one imiona: Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa. 27,02 Wystšpiły przed Mojżeszem, kapłanem Eleazarem, przed ksišżętami i całš społecznoœciš u wejœcia do Namiotu Spotkania i rzekły: 27,03 Ojciec nasz umarł na pustyni, ale nie należał do zgrai tych, którzy się połšczyli przeciw Panu, do zgrai Koracha. Umarł za swoje własne grzechy, a nie miał synów. 27,04 Czemuż więc imię naszego ojca, którynie miał syna, ma zniknšć z jego rodu? Daj nam przeto posiadłoœć poœród braci naszego ojca. 27,05 Mojżesz przedstawił ich sprawę Panu, 27,06 a Pan rzekł do Mojżesza: 27,07 Córki Selofchada majš słusznoœć. Dajim bez wahania posiadłoœć dziedzicznš pomiędzy braćmi ich ojca i przekaż im jego dziedzictwo. 27,08 Izraelitom zaœ wydaj następujšce polecenie: Gdy umrze mšż nie zostawiajšc syna, wtedy jego dziedzictwo przeniesiecie na jego córkę. 27,09 Jeœliby nie miał nawet córki, wtedy oddacie dziedzictwo jego braciom. 27,10 Gdyby i braci nie miał, wtedy oddaciedziedzictwo braciom jego ojca. 27,11 Jeżeli jego ojciec nie ma braci, wtedyjego dziedzictwo oddacie najbliższemu krewnemu w jego rodzie, i on je weŸmie w posiadanie. Takie będzie prawo wœród Izraelitów, jak to Pan nakazał Mojżeszowi.27,12 Potem Pan rzekł do Mojżesza: WejdŸ na tę górę z łańcucha Abarim i popatrz na kraj, który daję Izraelitom. 27,13 Gdy go zobaczysz, zostaniesz przyłšczony do swoich przodków, podobnie jak twój brat Aaron, 27,14 za to, żeœcie się sprzeciwili mojemu rozkazowi na pustyni Sin, gdy społecznoœć się zbuntowała, a trzeba było objawić przed niš mojš œwiętoœć przez [danie im] wody. To sš wody Meriba obok Kadesz na pustyni Sin. 27,15 Rzekł więc Mojżesz do Pana: 27,16 O Panie, od którego zależy życie wszystkich istot, wyznacz do kierowania społecznoœciš męża, 27,17 który by na jej czele wychodził i wracał, wyprowadzał ich i przyprowadzał,by społecznoœć Pana nie była jak stado bezpasterza. 27,18 Pan odpowiedział Mojżeszowi: WeŸ Jozuego, syna Nuna, męża, w którym prawdziwie mieszka Duch, i włóż na niego swoje ręce. 27,19 Następnie przywiedŸ go przed kapłana Eleazara i przed całš społecznoœć i ustanów go w ich obecnoœci wodzem. 27,20 Przenieœ na niego częœć twojej godnoœci, by cała społecznoœć Izraelitów była mu posłuszna. 27,21 Winien się jednak stawić przed kapłanem Eleazarem, a ten będzie za niego pytał Pana przez losy urim. Tylko na jego rozkaz winni wyruszać i na jego rozkaz wracać, zarówno on, jak i wszyscy Izraelici i cała społecznoœć. 27,22 Mojżesz wykonał wszystko, co mu nakazał Pan. Wezwał Jozuego i stawił go przed kapłanem Eleazarem i przed całym zgromadzeniem. 27,23 Następnie włożył na niego ręce i ustanowił go wodzem - stosownie do woli Pana oznajmionej przez Mojżesza. *28 28,01 Pan mówił tak do Mojżesza: 28,02 Oznajmij Izraelitom następujšce rozporzšdzenie: Czuwajcie nad tym, by składać Mi w okreœlonym czasie dary ofiarne, moje pokarmy jako ofiary spalane,na miłš woń dla Mnie. 28,03 Oznajmij im: Ofiary spalane, które winniœcie składać Panu, sš następujšce: dwa roczne jagnięta bez skazy codziennie na nieustannš ofiarę całopalnš. 28,04 Jedno jagnię ma być złożone na całopalenie rano, a drugie wieczorem. 28,05 Do tego jako ofiara z pokarmów dziesišta częœć efy najczystszej mški zaprawionej oliwš według miary jednej czwartej hinu oliwy wyciœniętej z oliwek. 28,06 To jest ustawiczne całopalenie, którejuż na górze Synaj składano Panu jako miłšwoń ofiary spalanej. 28,07 Do tego jako ofiara z płynów [wino], w iloœci jednej czwartej hinu na każde jagnię. Sycera ma być wylana dla Pana w obrębie œwištyni. 28,08 Drugie jagnię winieneœ ofiarować o zmierzchu. Złóż w ofierze z tymi samymi więc podniósł oczyi zobaczył . jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĹPŚ cĆö HcÇ>Ccȁ*v cÉ÷7|8ofiarami z pokarmów, podobnie jak rano, należšcš do nich ofiarę z płynów jako miłšwoń ofiary spalanej dla Pana. 28,09 W dzień szabatu winniœcie złożyć w ofierze dwa jagnięta roczne bez skazy z dwiema dziesištymi efy najczystszej mški zaprawionej oliwš, jako ofiarę z pokarmów, i należšcš do tego ofiarę z płynów. 28,10 To jest ofiara całopalna sobotnia na każdy szabat, oprócz całopalenia ustawicznego i ofiary z płynów. 28,11 Każdego pierwszego dnia waszego miesišca macie złożyć Panu na całopalenie: dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagništ bez skazy. 28,12 Do każdego cielca dodacie trzy dziesište [efy] najczystszej mški zaprawionej oliwš jako ofiarę z pokarmów ido barana - dwie dziesište [efy] najczystszej mški zaprawionej oliwš na ofiarę z pokarmów; 28,13 dalej, do każdego jagnięcia jako ofiarę z pokarmów jednš dziesištš [efy] najczystszej mški zaprawionej oliwš; wszystko jako ofiarę całopalnš, jako miłš woń dla Pana. 28,14 Przynależnš ofiarš z płynów będzie pół hinu wina na cielca, jedna trzecia - na barana i jedna czwarta - na jagnię. To jest ofiara podczas nowiu księżyca, którš co miesišc przez wszystkie miesišce roku macie składać. 28,15 Wreszcie, poza stałš ofiarš całopalnš i należšcš do niej ofiarš z płynów, winien być złożony Panu w ofierzekozioł jako ofiara przebłagalna. 28,16 W czternastym dniu pierwszego miesišca jest Pascha Pana. 28,17 Piętnastego zaœ dnia tegoż miesišca jest œwięto, i odtšd przez siedem dni możnajeœć tylko przaœny chleb. 28,18 W dniu pierwszym będzie zwołanie œwięte, i nie wolno wykonywać żadnej pracy. 28,19 Jako ofiarę spalanš, jako całopaleniedla Pana, winniœcie wtedy złożyć dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagništ, a wszystkie one majš być bez skazy. 28,20 Należšca do tego ofiara z pokarmów ma się składać z najczystszej mški zaprawionej oliwš: trzy dziesište [efy] na każdego cielca, dwie dziesište na jednego barana, 28,21 a jedna dziesišta na każde z siedmiu jagništ. 28,22 Wreszcie jeden kozioł na ofiarę przebłagalnš, by dokonać za was przebłagania. 28,23 Wszystko to ma być złożone oprócz porannego całopalenia, które jest ustawicznym całopaleniem. 28,24 Takie ofiary macie składać codziennieprzez siedem dni jako pokarm, jako ofiary spalane, jako miłš woń dla Pana: winny byćskładane oprócz codziennej ofiary całopalenia i należšcej do niej ofiary z płynów. 28,25 Dzień siódmy będzie znowu dniem œwiętego zwołania, i wtedy żadnej pracy wykonywać nie będziecie. 28,26 Także w dniu pierwocin, gdy składacie Panu ofiarę z nowego zboża w Œwięto Tygodni, ma być dla was zwołanie œwięte; wtedy nie będziecie wykonywać żadnej pracy. 28,27 Złóżcie wtedy na ofiarę całopalnš jako miłš woń dla Pana dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagništ, 28,28 do tego odpowiedniš ofiarę z pokarmów: najczystszš mškę zaprawionš oliwš - mianowicie trzy dziesište [efy] na jednego cielca, 28,29 dwie dziesište na barana i po jednej dziesištej na każde z siedmiu jagništ. 28,30 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, by dokonać za was przebłagania. 28,31 To wszystko macie złożyć w ofierze oprócz codziennego całopalenia i należšcej do niego ofiary z pokarmów wraz z płynnymi ich ofiarami. *29 29,01 W pierwszym dniu siódmego miesišca będziecie mieć zwołanie Œwięte; wtedy nie wolno wykonywać żadnej pracy. Będzie to dla was dzień tršbienia. 29,02 Złożycie wtedy na ofiarę całopalnš, jako miłš woń dla Pana, jednego młodego cielca, barana i siedem jagništ jednorocznych bez skazy, 29,03 do tego odpowiedniš ofiarę z pokarmów: najczystszš mškę zaprawionš oliwš, a mianowicie trzy dziesište [efy] na jednego cielca, dwie dziesište na barana i 29,04 jednš dziesištš na każde jagnię. 29,05 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, by dokonać za was przebłagania. 29,06 A to ma być oprócz ofiary całopalnejna nowiu łšcznie z ofiarš z pokarmów i oprócz stałej ofiary całopalnej z należšcymi do niej ofiarami z pokarmów i płynów według przepisu, jako miła woń ofiar spalanych dla Pana. 29,07 Również dziesištego dnia tegoż siódmego miesišca będziecie mieć zwołanie œwięte i post; nie wolno też wykonywać żadnej pracy. 29,08 Na ofiarę całopalnš macie złożyć, jako miłš woń dla Pana, młodego cielca, barana i siedem jednorocznych jagništ; wszystkie one będš bez skazy. 29,09 Następnie należšcš do tego ofiarę z pokarmów: najczystszš mškę zaprawionš oliwš, a mianowicie trzy dziesište [efy] na cielca, dwie dziesište na barana 29,10 i po jednej dziesištej na każde z siedmiu jagništ. 29,11 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ofiary przebłagalnej z powodu [Dnia] Przebłagania i ustawicznej ofiary całopalnej oraz należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,12 Piętnastego dnia siódmego miesišca będziecie mieli zwołanie œwięte; nie wolno wtedy wykonywać żadnej pracy, lecz przezsiedem dni macie obchodzić œwięto Pańskie. 29,13 Na ofiarę całopalnš, ofiarę spalanš, jako miłš woń dla Pana, złożycie trzynaœcie młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy. 29,14 Do tego odpowiedniš ofiarę z pokarmów: najczystszš mškę, zaprawionš oliwš, a mianowicie: trzy dziesište [efy] na każdego z poszczególnych cielców; dwie dziesište na każdego z dwóch baranów; 29,15 i po jednej dziesištej na każde z czternastu jagništ; 29,16 ponadto kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz zwykłych ofiar całopalnych z należšcymi do nich ofiarami zpokarmów i płynów. 29,17 Drugiego dnia: dwanaœcie młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jagništ jednorocznych bez skazy, 29,18 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z wołów, baranów i jagništ, stosownie do ichliczby - według przepisów. 29,19 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,20 Trzeciego dnia: jedenaœcie młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy, 29,21 do tego należšcš ofiarę z pokarmów i z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,22 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,23 Czwartego dnia: dziesięć młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy, 29,24 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,25 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,26 Pištego dnia: dziewięć młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy, 29,27 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,28 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,29 Szóstego dnia: osiem młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy, 29,30 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,31 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i dołšczonych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,32 Siódmego dnia: siedem młodych cielców, dwa barany i czternaœcie jednorocznych jagništ bez skazy, 29,33 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,34 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. 29,35 Osmego dnia będzie dla was zebranie œwišteczne i nie możecie wykonywać żadnejpracy. 29,36 Na ofiarę całopalnš, ofiarę spalanš, jako miłš woń dla Pana dla Pana złożycie: jednego cielca, jednego barana i siedem jednorocznych jagništ bez skazy, 29,37 do tego należšcš ofiarę z pokarmów iofiary płynne z cielców, baranów i jagništ, stosownie do ich liczby - według przepisów. 29,38 Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalnš, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należšcych do nich: ofiary z pokarmów i ofiary płynnej. 29,39 To macie czynić dla Pana w czasie waszych œwišt, niezależnie od tego, co ofiarujecie na mocy waszych œlubów, lub jako wasze doborowolne dary na ofiary całopalne, ofiary z pokarmów, płynów oraz ofiary biesiadne. *30 30,01 Mojżesz mówił do Izraelitów zgodniez tym wszystkim, co mu Pan nakazał. 30,02 Mówił więc Mojżesz do wodzów pokoleń izraelskich te słowa: Oto, co nakazuje Pan: 30,03 Jeœli mężczyzna złoży œlub Panu albo zobowišże się do czego przysięgš, nie możełamać swego słowa, ale winien wypełnić dokładnie to, co wyrzekł swymi ustami. 30,04 Gdy kobieta złoży œlub Panu lub podejmie jakie zobowišzanie, to w wypadku gdy jest jeszcze młoda i mieszka w domu swego ojca, 30,05 a ojciec wie o jej œlubie czy zobowišzaniu, które uczyniła, i nie sprzeciwia się, wówczas œlub, jakikolwiek by był, i zobowišzanie będš ważne. 30,06 Jeżeli jednak ojciec sprzeciwi się, i to w dniu, w którym się dowiedział, wtedy stajš się nieważne wszystkie œluby i zobowišzania, które uczyniła. Pan nie poczyta jej tego za winę, ojciec bowiem okazał swój sprzeciw. 30,07 Gdy jednak wyjdzie za mšż, a jest jeszcze zwišzana œlubem czy nieopatrznš obietnicš swych warg, którš się zwišzała, 30,08 wtedy œlub i zobowišzanie będš ważne, o ile mšż powiadomiony o tym nie okaże sprzeciwu w dniu, kiedy się dowiedział. 30,09 Jeżeli jednak mšż wtedy, gdy się dowie, okaże sprzeciw, wówczas unieważnia œlub jš wišżšcy i nieopatrznš obietnicę jej warg, którš się zwišzała. Pan jednak nie poczyta jej tego za winę. 30,10 Œlub i wszelkie zobowišzania wdowy albo kobiety, która otrzymała list rozwodowy, pozostajš ważne. 30,11 Gdy jednak w domu swego męża złożyła œlub lub uczyniła jakie zobowišzanie, 30,12 a mšż, dowiedziawszy się o tym, milczał i nie okazał sprzeciwu, wtedy œlub jej i podjęte zobowišzania będš ważne. 30,13 Jeżeli jednak mšż, dowiedziawszy sięo tym, od razu unieważnił je, wtedy œluby izobowišzania wyrażone słowami stajš się nieważne. Jest jednak ona bez winy przed Panem, jej œluby bowiem mšż unieważnił. 30,14 Mšż może unieważnić lub potwierdzić wszelkie œluby i przysięgi żony. 30,15 Jeœli jednak mšż milczy aż do następnego dnia, tym samym wyraża zgodę na œluby i zobowišzania, jakie uczyniła. Wyraził swš zgodę, ponieważ milczał w dniu, w którym się dowiedział. 30,16 Gdyby unieważnił je po upływie dłuższego czasu od dowiedzenia się, wówczas na niego spadnie cały ciężar winy.30,17 Oto sš prawa, które podał Pan Mojżeszowi, [ dotyczšce spraw ] pomiędzy mężem a żonš, pomiędzy ojcem a jego córkš, która jeszcze jako młoda dziewczyna przebywa w domu swego ojca. *31 31,01 Rzekł Pan do Mojżesza: 31,02 Pomœcij Izraelitów na Madianitach. Potem zostaniesz przyłšczony do twoich przodków. 31,03 Rzekł więc Mojżesz do ludu: Przygotujcie spoœród siebie mężów na wyprawę wojennš przeciw Madianitom; majš im wymierzyć pomstę Pana. 31,04 Poœlijcie na wyprawę wojennš po tysišcu ludzi z każdego pokolenia izraelskiego. 31,05 I zostało wybranych po tysišcu z każdego pokolenia, czyli dwanaœcie tysięcy zdolnych do walki. 31,06 Mojżesz posłał po tysišcu ludzi z każdego pokolenia na wojnę. Razem z nimi [ wysłał ] Pinchasa, syna kapłana Eleazara, i przedmioty œwięte oraz tršby sygnałowe. 31,07 Według rozkazu, jaki otrzymał Mojżesz od Pana, wyruszyli przeciw Madianitom i pozabijali wszystkich mężczyzn. 31,08 Zabili również królów madianickich. Oprócz tych, którzy zginęli [w walce]: Ewi, Rekem, Sur, Chur i Reba - razem pięciu królów madianickich. Mieczem zabili równieżBalaama, syna Beora. 31,09 Następnie uprowadzili w niewolę kobiety i dzieci madianickie oraz zagarnęli jako łup wszystko ich bydło, stada i cały majštek. 31,10 Spalili wszystkie miasta, które tamci zamieszkiwali, i wszystkie obozowiska namiotów. 31,11 Zabrawszy następnie całš zdobycz, cały łup złożony z ludzi i zwierzšt, 31,12 przyprowadzili jeńców, zdobycz i łupdo Mojżesza, kapłana Eleazara i całej społecznoœci Izraelitów, do obozu, który się znajdował na równinach Moabu, położonych nad Jordanem naprzeciw Jerycha. 31,13 Mojżesz, kapłan Eleazar i wszyscy ksišżęta społecznoœci wyszli z obozu naprzeciw nich. 31,14 I rozgniewał się Mojżesz na dowódców wojska, na tysišczników i setników, którzy wracali z wyprawy wojennej. 31,15 Rzekł do nich: Jakże mogliœcie zostawić przy życiu wszystkie kobiety? 31,16 One to za radš Balaama spowodowały, że Izraelici ze względu na Peora dopuœcili się niewiernoœci wobec Pana. Sprowadziło to plagę na społecznoœć Pana. 31,17 Zabijecie więc spoœród dzieci wszystkich chłopców, a spoœród kobiet te, które już obcowały z mężczyznš. 31,18 Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyznš, zostawicie dla siebie przy życiu. 31,19 Musicie jednak pozostać przez siedemdni poza obozem. Każdy z was, który kogoœ zabił, każdy, który się dotknšł zabitego, musi się oczyœcić dnia trzeciego i siódmego,zarówno on, jak i jego jeńcy. 31,20 Również odzienie, wszystkie przedmioty ze skóry, to co jest sporzšdzone z sierœci koziej i wszystkie przedmioty z drzewa muszš być oczyszczone. 31,21 Kapłan Eleazar powiedział jeszcze dowojowników, którzy z nim razem odbyli wyprawę: Taki jest nakaz prawa, który Pandał Mojżeszowi: 31,22 złoto, srebro, miedŸ, żelazo, cynę, ołów 31,23 i w ogóle wszystko, czego ogień nie zniszczy, przeprowadŸcie przez ogień, aby stało się czyste; ale tylko woda oczyszczenia usunie nieczystoœć. Czego zaœ nie można kłaœć do ognia, przeprowadŸcie przez wodę. 31,24 Siódmego dnia wypierzcie swoje odzienie; wtedy staniecie się czyœci i będziecie mogli znowu wejœć do obozu. 31,25 Potem tak mówił Pan do Mojżesza: 31,26 Policz wraz z kapłanem Eleazarem i głowami rodów społecznoœci to, co z ludzi i bydła zostało przyprowadzone jako zdobycz. 31,27 Podziel zdobycz na połowę pomiędzy tych, którzy brali udział w wyprawie, i pomiędzy całš społecznoœć. 31,28 Winieneœ jednak od wojowników, którzy wyruszyli na wyprawę, wzišć jako dar dla Pana jednš sztukę na pięćset - zarówno z ludzi, jak też z wołów, osłów i owiec. 31,29 Z połowy należšcej do nich weŸmiesz, a dasz kapłanowi Eleazarowi jako ofiarę dla Pana. 31,30 Z połowy [należnej reszcie] Izraelitów weŸmiesz pięćdziesištš częœć, tak ludzi, jak też wołów, osłów i owiec, słowem ze wszystkiego bydła, i dasz to lewitom, którzy pełniš służbę w przybytku Pana. 31,31 Mojżesz i kapłan Eleazar wykonali wszystko, co im Pan nakazał. 31,32 Zdobycz, którš wojownicy wzięli jakołup, składała się z szeœciuset siedemdziesięciu pięciu tysięcy owiec, 31,33 siedemdziesięciu dwóch tysięcy wołów, 31,34 szeœćdziesięciu i jednego tysišca osłów, 31,35 a osób, czyli dziewczšt, które jeszcze nie obcowały z mężczyznš, było razem trzydzieœci dwa tysišce. 31,36 Połowa przypadajšca w udziale tym, którzy brali udział w wyprawie wojennej, wynosiła: trzysta trzydzieœci siedem tysięcy pięćset owiec. 31,37 Z tego oddali Panu szeœćset siedemdziesišt pięć sztuk; 31,38 trzydzieœci szeœć tysięcy wołów - z czego oddali Panu siedemdziesišt dwie sztuki; 31,39 trzydzieœci tysięcy pięćset osłów, z czego oddali Panu szeœćdziesišt i jednš sztukę. 31,40 Wreszcie szesnaœcie tysięcy osób, z czego oddali Panu trzydzieœci dwie osoby. 31,41 I oddał Mojżesz kapłanowi Eleazarowi dary przeznaczone na ofiarę dlaPana, stosownie do rozkazu, jaki Pan dał Mojżeszowi, 31,42 z połowy [należnej pozostałym] Izraelitom, którš Mojżesz oddzielił od częœci przypadajšcej wojownikom. 31,43 A w połowie należnej reszcie Izraelabyło trzysta trzydzieœci siedem tysięcy . jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĘPcËaž cĚ˙d cÍc(˜ cÎű5} Dpięćset owiec, 31,44 trzydzieœci szeœć tysięcy wołów, 31,45 trzydzieœci tysięcy pięćset osłów 31,46 i szesnaœcie tysięcy osób. 31,47 Z tej częœci należnej Izraelitom wzišł Mojżesz jednš pięćdziesištš tak z ludzi, jak i z bydła, i dał lewitom, którzy strzegš przybytku Pana - stosownie do nakazu, jaki odebrał Mojżesz od Pana. 31,48 Wtedy przystšpili do Mojżesza dowódcy oddziałów wojska, tysišcznicy i setnicy, 31,49 i rzekli do Mojżesza: Słudzy twoi dokonali przeglšdu wszystkich poddanych sobie wojowników i okazało się, że żaden znich nie zginšł. 31,50 Dlatego przynieœliœmy w ofierze dla Pana wszystkie znalezione przedmioty ze złota: nagolennice, naramienniki, pierœcienie, kolczyki i naszyjniki, aby dokonano nad nami wobec Pana obrzędu przebłagania. 31,51 Wzięli więc Mojżesz i kapłan Eleazar złoto i wszystkie kosztowne przedmioty. 31,52 Złota zaœ oddanego przez tysišczników i setników na ofiarę dla Pana było szesnaœcie tysięcy siedemset pięćdziesišt syklów. 31,53 Każdy ze zwykłych wojowników posiadał jeszcze swój własny łup. 31,54 Mojżesz więc i kapłan Eleazar wzięli złoto od tysišczników i setników i zanieœli do Namiotu Spotkania jako pamištkowy dar Izraelitów dla Pana. *32 32,01 Rubenici i Gadyci posiadali liczne i bardzo duże stada. Gdy ujrzeli krainę JezeriGilead, uznali, że ta okolica nadaje się bardzo do hodowli bydła. 32,02 Podeszli więc i tak mówili do Mojżesza, kapłana Eleazara i ksišżšt społecznoœci: 32,03 Atarot, Dibon, Jazer i Nimra, Cheszbon, Eleale, Sibma, Nebo i Beon, 32,04 kraj, który Pan poddał społecznoœci Izraela, nadaje się szczególnie do hodowli bydła, a twoi słudzy posiadajš [wiele] bydła. 32,05 Potem mówili dalej: Jeœli darzysz nas życzliwoœciš, oddaj tę krainę w posiadanie sługom swoim. Nie prowadŸ nas przez Jordan! 32,06 Mojżesz odpowiedział Gadytom i Rubenitom: Jakże to? Wasi bracia ruszš do walki, a wy chcecie tu spokojnie pozostać? 32,07 Czemu odbieracie Izraelitom odwagę wejœcia do kraju, który im dał Pan? 32,08 Tak postępowali już przodkowie wasi,gdy ich z Kadesz-Barnea wysłałem celem zbadania kraju. 32,09 Dotarli aż do doliny Eszkol i zbadali kraj, potem jednak odebrali Izraelitom odwagę do tego stopnia, że już nie chcieli iœć do kraju, który im Pan przyobiecał. 32,10 Tego dnia zapłonšł Pan gniewem i przysišgł: 32,11 Mężowie, którzy wyszli z Egiptu w wieku od dwudziestu lat wzwyż, nie zobaczš kraju, który poprzysišgłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi; nie okazali mi bowiem pełnego posłuszeństwa; 32,12 oprócz Kaleba, syna Jefunnego Kenizyty, i Jozuego, syna Nuna, którzy okazali Panu pełne posłuszeństwo. 32,13 Wtedy rozgniewał się Pan na Izraela i sprawił, że błškał się on po pustyni przez czterdzieœci lat, póki nie wymarło pokolenie, które uczyniło to, co jest złe w oczach Pana. 32,14 A teraz stanęliœcie zamiast przodków waszych jako grzeszne potomstwo, by spotęgować gniew Pana przeciw Izraelowi. 32,15 Gdy Mu się znowu sprzeciwicie, pozostawi was dalej na pustyni, i wy będziecie winni zguby całego ludu. 32,16 Oni zaœ przybliżyli się do niego i rzekli: Tu zbudujemy zagrody dla naszych stad i osiedla dla naszych rodzin. 32,17 My jednak sami chcemy iœć spiesznie na czele Izraelitów, póki ich nie wprowadzimy na miejsce zamieszkania. Tymczasem rodziny nasze pozostanš zabezpieczone w umocnionych miastach ze względu na mieszkańców kraju. 32,18 Nie powrócimy jednak do swoich rodzin tak długo, póki każdy z Izraelitów nie otrzyma swego dziedzictwa. 32,19 A my nie weŸmiemy żadnego dziedzictwa z tamtej strony Jordanu i dalej, gdyż nasze posiadłoœci znajdujš się tu, na wschód od Jordanu. 32,20 Mojżesz odpowiedział im: Gdy postšpicie tak, jak powiedzieliœcie, gdy będziecie wobec Pana gotowi do walki 32,21 i gdy wszyscy spoœród was zdolni do walki przejdš Jordan w obecnoœci Pana, aż On wypędzi przed sobš wszystkich nieprzyjaciół swoich, 32,22 i gdy wówczas dopiero powrócicie, kiedy cały kraj będzie poddany Panu - wypełnicie swój obowišzek względem Pana iIzraela, kraj ten będzie waszš własnoœciš wobec Pana. 32,23 Gdybyœcie jednak nie wykonali tego, zgrzeszycie wobec Pana i wiedzcie, że grzech wasz dosięgnie was. 32,24 Budujcie więc miasta dla rodzin waszych i zagrody dla trzód, ale spełnijcie również to, coœcie przyrzekli swymi ustami.32,25 Gadyci i Rubenici oœwiadczyli Mojżeszowi: Słudzy twoi spełniš to, co nasz pan nakazał: 32,26 Nasze dzieci, żony, nasze trzody i całe bydło pozostanš tu w miastach Gileadu. 32,27 Słudzy twoi jednak, wszyscy zdolni do walki, pocišgnš w obecnoœci Pana na wojnę, jakeœ to ty, nasz panie, powiedział. 32,28 Wydał więc Mojżesz roporzšdzenie kapłanowi Eleazarowi, Jozuemu, synowi Nuna, i głowom rodów pokoleń izraelskich. 32,29 Rzekł do nich Mojżesz: Gdy wszyscy Gadyci i Rubenici zdolni do walki ruszš z wami w obecnoœci Pana przez Jordan na wojnę, i ziemia zostanie przez was podbita,dajcie im w posiadanie krainę Gilead. 32,30 Jeœliby jednak wojownicy nie ruszyli z wami, otrzymajš posiadłoœć pomiędzy wami w ziemi Kanaan. 32,31 Gadyci i Rubenici odrzekli na to: Uczynimy tak, jak Pan przykazał sługom twoim. 32,32 My, wojownicy, ruszymy w obecnoœciPana do ziemi Kanaan, a posiadłoœci nasze zostanš wtedy z tej strony Jordanu. 32,33 Dał więc Mojżesz Gadytom, Rubenitomi połowie pokolenia Manassesa, syna Józefa, królestwo Sichona, króla Amorytów, oraz królestwo Oga, króla Baszanu, ziemię i miasta z ich okręgami, jak również miasta okoliczne kraju. 32,34 Odbudowali więc Gadyci Dibon, Atarot iAroer, 32,35 następnie Atrot-Szofan, Jazer i Jogboha, 32,36 Bet-Nimra i Bet-Haran, miasta obronne, a także zagrody dla trzód. 32,37 Rubenici odbudowali Cheszbon, Eleale iKiriataim, 32,38 następnie Nebo, Baal-Meon ze oraz Sibma, i nadali nazwy miastom, które odbudowali. 32,39 Potomkowie Makira, potomkowie Manassesa, ruszyli do Gileadu, zdobyli go i wypędzili Amorytów, którzy tam mieszkali. 32,40 Oddał więc Mojżesz Gilead Makirowi, potomkowi Manassesa, on zaœ tam się osiedlił. 32,41 Również Jair, potomek Manassesa, wyruszył i zajšł wsie [Amorytów], i nazwał je Osiedlami Jaira. 32,42 W końcu wyruszył Nobach. Zdobył Kenat z przynależnymi doń miastami i nazwał je swoim własnym imieniem - Nobach. *33 33,01 Oto miejsca postoju Izraelitów, którzy swoimi oddziałami wojskowymi wyszli z Egiptu pod wodzš Mojżesza i Aarona. 33,02 Mojżesz zapisywał na rozkaz Pana miejsca, skšd rozpoczynał się dalszy cišg pochodu. Takie to sš owe miejsca postojów,z których ruszali dalej. 33,03 W pierwszym miesišcu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesišca, nazajutrz po Œwięcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesionš rękš na oczach wszystkich Egipcjan. 33,04 A Egipcjanie w tym czasie grzebali wszystkich swoich pierworodnych, zabitychprzez Pana. Pan dokonał sšdu również nad ich bogami. 33,05 Ruszyli więc Izraelici z Ramses i rozbili obóz w Sukkot. 33,06 Z Sukkot ruszyli dalej i rozbili obóz wEtam, które jest położone na skraju pustyni. 33,07 Następnie ruszyli z Etam i skierowali się do Pi-Hachirot położonego obok Baal-Sefon i rozbili obóz przed Migdol. 33,08 Wyruszyli spod Pi-Hachirot, przeszli przez œrodek morza ku pustyni i po trzech dniach drogi przez pustynię rozbili obóz w Mara. 33,09 Wyruszyli z Mara, przybyli do Elim. WElim, gdzie było dwanaœcie Ÿródeł wody i siedemdziesišt palm, rozbili obóz. 33,10 Wyruszywszy z Elim, rozbili obóz nadMorzem Czerwonym. 33,11 Od Morza Czerwonego wyruszyli i rozbili obóz na pustyni Sin. 33,12 Wyruszyli z pustyni Sin i rozbili obóz w Dofka. 33,13 Wyruszyli z Dofka i rozbili obóz w Alusz. 33,14 Wyruszyli z Alusz i rozbili obóz w Refidim. Tam zabrakło ludowi wody do picia.33,15 Wyruszyli z Refidim i rozbili obóz na pustyni Synaj. 33,16 Wyruszyli z pustyni Synaj i rozbili obóz w Kibrot-Hattaawa. 33,17 Wyruszyli z Kibrot-Hattaawa i rozbili obóz w Chaserot. 33,18 Wyruszyli z Chaserot i rozbili obóz w Ritma. 33,19 Wyruszyli z Ritma i rozbili obóz w Rimmon-Peres. 33,20 Wyruszyli z Rimmon-Peres i rozbili obóz w Libnie. 33,21 Wyruszyli z Libny i rozbili obóz w Rissa. 33,22 Wyruszyli z Rissa i rozbili obóz w Kehelata. 33,23 Wyruszyli z Kehelata i rozbili obóz na górze Szafer. 33,24 Wyruszyli od góry Szafer i rozbili obóz w Charada. 33,25 Wyruszyli z Charada i rozbili obóz w Makelot. 33,26 Wyruszyli z Makelot i rozbili obóz w Tachat. 33,27 Wyruszyli z Tachat i rozbili obóz w Terach. 33,28 Wyruszyli z Terach i rozbili obóz w Mitka. 33,29 Wyruszyli z Mitka i rozbili obóz w Chaszmona. 33,30 Wyruszyli z Chaszmona i rozbili obóz w Moserot. 33,31 Wyruszyli z Moserot i rozbili obóz w Bene-Jaakan. 33,32 Wyruszyli z Bene-Jaakan i rozbili obózw Chor-Haggidgad. 33,33 Wyruszyli z Chor-Haggidgad i rozbili obóz w Jotbata. 33,34 Wyruszyli z Jotbata i rozbili obóz w Abrona. 33,35 Wyruszyli z Abrona i rozbili obóz w Esjon-Geber. 33,36 Wyruszyli z Esjon-Geber i rozbili obózna pustyni Sin, czyli w Kadesz. 33,37 Wyruszyli z Kadesz i rozbili obóz na górze Hor, na granicy ziemi Edomu. 33,38 Stosownie do rozkazu Pana wstšpił kapłan Aaron na górę Hor i umarł tam w czterdziestym roku po wyjœciu Izraelitów zziemi egipskiej, pierwszego dnia pištego miesišca. 33,39 Aaron liczył wówczas, gdy umarł na górze Hor, sto dwadzieœcia trzy lata. 33,40 Król Aradu, położonego na południe od ziemi Kanaan, Kananejczyk, dowiedział się, że Izraelici nadcišgajš. 33,41 Wyruszyli oni z góry Hor i rozbili obóz w Salmona. 33,42 Wyruszyli z Salmona i rozbili obóz w Punon. 33,43 Wyruszyli z Punon i rozbili obóz w Obot. 33,44 Wyruszyli następnie z Obot i rozbili obóz w Ijje-Haabarim, na granicy Moabu. 33,45 Wyruszyli z Ijjim i rozbili obóz w Dibon-Gad. 33,46 Wyruszyli z Dibon-Gad i rozbili obóz wAlmon-Diblataim. 33,47 Wyruszyli z Almon-Diblataim i rozbili obóz na górach Abarim, naprzeciw Nebo. 33,48 Wyruszyli z gór Abarim i rozbili obóz na równinach Moabu nad Jordanem, naprzeciw Jerycha. 33,49 Obozowali na równinach Moabu na Jordanem między Bet-Hajeszimot i Abel-Szittim. 33,50 Tak mówił Pan do Mojżesz na równinach Moabu, naprzeciw Jerycha: 33,51 To powiedz Izraelitom: Gdy przejdziecie przez Jordan do ziemi Kanaan, 33,52 macie wypędzić wszystkich mieszkańców kraju przed sobš. Zniszczyciewszystkie wyobrażenia bogów, podobnie wszystkie posšgi ulane z metalu, a wszystkie wyżyny spustoszycie. 33,53 WeŸmiecie następnie kraj w posiadanie i będziecie w nim mieszkali, albowiem Ja dałem wam tę ziemię w posiadanie. 33,54 Podzielicie losem ziemię jako dziedzictwo dla poszczególnych pokoleń. Temu, które ma więcej ludzi, dacie większedziedzictwo, a temu, które ma mniej - mniejsze. Co komu losem przypadnie, to będzie do niego należało. Macie im według pokoleń przydzielić posiadłoœć. 33,55 Jeœli jednak mieszkańców kraju nie wypędzicie przed sobš, będš ci, którzy pozostanš, jakby cierniami dla waszych oczu i kolcami dla waszych boków; oni to będš was uciskać w kraju, gdzie zamieszkacie. 33,56 Wtedy uczynię wam to, co im zamierzałem uczynić. *34 34,01 Mówił dalej Pan do Mojżesza: 34,02 Daj Izraelitom następujšcy rozkaz: Gdy przyjdziecie do ziemi Kanaan, wtedy obszarem, który wam przypadnie jako dziedzictwo, będzie ziemia Kanaan w swoichgranicach. 34,03 Południowa jej strona cišgnšć się będzie dla was od pustyni Sin aż do Edomu. Wasza południowa granica wyjdzie na wschodzie z krańca Morza Słonego. 34,04 Następnie skieruje się ku południowi ku Wzgórzu Skorpionów, przebiegnie przez Sin na południe od Kadesz-Barnea. Stšd pójdzie do Chasar-Addar i cišgnšć się będziedo Asmon. 34,05 Od Asmon pobiegnie w kierunku PotokuEgipskiego i zakończy się przy morzu. 34,06 Waszš granicš zachodniš będzie Wielkie Morze - to jest dla was granica zachodnia. 34,07 Wasza granica północna pobiegnie następujšco: przeprowadzicie linię od Wielkiego Morza aż do góry Hor. 34,08 Od góry Hor prowadŸcie linię do Wejœcia do Chamat. Granica będzie sięgać doSedad. 34,09 Następnie pobiegnie dalej do Zifron i zakończy się w Chasar-Enan - to będzie wasza północna granica. 34,10 Jako wschodniš granicę poprowadzicie linię od Chasar-Enan do Szefam. 34,11 Od Szefam pójdzie granica w kierunkuHaribla na wschód od Ain. Potem ujdzie dalejprzez góry na wschód od jeziora Kinneret. 34,12 Następnie będzie biegła wzdłuż Jordanu i zakończy się przy Morzu Słonym.To będzie wasz kraj ze swymi granicami wokoło. 34,13 Wtedy Mojżesz dał taki nakaz Izraelitom: To jest kraj, który macie podzielić losem, a który Pan nakazał dać dziewięciu i pół pokoleniom. 34,14 Pokolenie bowiem Rubenitów otrzymało już posiadłoœć dla swoich rodzin, podobnie pokolenie Gadytów i połowa pokolenia Manassesa. Oni otrzymali już swoje dziedzictwo. 34,15 Te dwa i pół pokolenia otrzymały swoje dziedzictwo z tamtej strony Jordanu naprzeciw Jerycha, na wschodzie. 34,16 Tak mówił dalej Pan do Mojżesza: 34,17 Oto imiona ludzi, którzy wam podzielšziemię: kapłan Eleazar i Jozue, syn Nuna. 34,18 WeŸmiecie dalej z każdego pokolenia jednego księcia celem dokonania podziału. 34,19 A oto imiona tych ludzi: Dla pokolenia Judy - Kaleb, syn Jefunnego. 34,20 Dla pokolenia Symeona - Samuel, syn Ammihuda. 34,21 Dla pokolenia Beniamina - Elidad, syn Kislona. 34,22 Dla pokolenia Dana - ksišżę Bukki, synJogliego. 34,23 Dla potomków Józefa: dla pokolenia Manassesa - ksišżę Channiel, syn Efoda; 34,24 dla pokolenia Efraima - ksišżę Kemuel, syn Sziftana. 34,25 Dla pokolenia Zabulona - ksišżę Elisafan, syn Parnaka. 34,26 Dla pokolenia Issachara - ksišżę Paltiel, syn Azzana. 34,27 Dla pokolenia Asera - ksišżę Achiud, syn Szelomiego. 34,28 Dla pokolenia Neftalego - ksišżę Pedahel, syn Ammihuda. 34,29 Oto sš ci, których Pan wyznaczył, bypodzielili ziemię Kanaan jako dziedzictwo pomiędzy Izraelitów. *35 35,01 Mówił Pan do Mojżesza na równinachMoabu w pobliżu Jordanu, naprzeciw Jerycha, te słowa: 35,02 Rozkaż Izraelitom, niech oddadzš lewitom w dziedziczne posiadanie miasta, wktórych by mieszkali, i pastwiska dokoła miast. 35,03 Miasta będš im służyć za mieszkanie,a należšce do nich pastwiska będš dla ich bydła, trzód i wszelkich zwierzšt. 35,04 Pastwiska miast, które oddacie do użytku lewitom, majš się rozcišgać na tysišc łokci wokół jego murów. 35,05 Odmierzcie poza miastem dwa tysišcełokci od strony wschodniej, dwa tysišce łokci od strony południowej, dwa tysišce łokci od strony zachodniej i dwa tysišce łokci od strony północnej, by samo miasto leżało w œrodku - to będš pastwiska owychmiast. 35,06 Z miast, które oddacie lewitom, będzie szeœć miast ucieczki, by zabójca do nich mógł się schronić, a prócz tego oddacie im jeszcze czterdzieœci dwa miasta.35,07 Liczba zatem miast, które wraz z pastwiskami należeć majš do lewitów, wynosić będzie czterdzieœci osiem. 35,08 Przy wyborze miast, które oddacie z dziedzictwa Izraelitów, weŸmiecie z większego pokolenia większš ich liczbę, a z mniejszego - mniejszš. Każde winno odstšpić stosownie do otrzymanego dziedzictwa odpowiedniš liczbę miast lewitom. 35,09 Tak mówił dalej Pan do Mojżesza: 35,10 Powiedz Izraelitom, co następuje: Gdywejdziecie przez Jordan do ziemi Kanaan, 35,11 wybierzcie sobie miasta, które służyć wam będš za miasta ucieczki; tam będzie mógł się schronić zabójca, który zabił drugiego nieumyœlnie. 35,12 Miasta te będš dla was schronieniem przed mœcicielem krwi, by zabójca nie poniósł œmierci, zanim nie stanie przed sšdem społecznoœci. 35,13 Co do miast, które macie ustanowić, to powinniœcie mieć szeœć miast ucieczki. 35,14 Trzy miasta za Jordanem i trzy w ziemi Kanaan będš służyć za miasta ucieczki. 35,15 Owe szeœć miast winny służyć za schronienie zarówno Izraelitom, jak i obcym, oraz tym, którzy osiedlili się poœródwas; tam może uciekać każdy, kto zabił drugiego nieumyœlnie. 35,16 Jeżeli kogoœ jednak tak pobił przedmiotem żelaznym, iż tamten umarł, jest zabójcš, a jako taki musi zostać zabity. 35,17 Gdy kogoœ uderzył kamieniem, którymmożna zabić, i ten [uderzony] umarł, jest jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĎPcĐX÷ŃOž c€ŇícÓô-Á cÔľ;¤zabójcš i jako taki musi zostać zabity. 35,18 Gdyby kogoœ jakimœ przedmiotem drewnianym tak pobił, iż ów [człowiek] umarł, a można było tym narzędziem œmierć zadać, jest zabójcš i jako taki musi umrzeć. 35,19 Zabójcę winien zabić mœciciel krwi; gdziekolwiek go spotka, może go zabić. 35,20 Gdyby ktoœ drugiemu zadał cios z nienawiœci albo rzucił się na niego w zbrodniczym zamiarze, tak iż tamten umarł, 35,21 albo gdyby w złoœci zadał rękš cios œmiertelny, wtedy ten, który uderzył, musibyć zabity; jest bowiem zabójcš i mœciciel krwi może go zabić, kiedy go spotka. 35,22 Gdy mu jednak zadał cios nie z nienawiœci albo gdy rzucił na niego jakimkolwiek przedmiotem, ale nie w zamiarze zabicia, 35,23 lub też nie widzšc spuœcił na niego kamień, który może zabić, tak iż tamten rzeczywiœcie umarł, chociaż nie był mu nieprzyjazny i nie chciał mu nic złego uczynić, 35,24 wtedy według powyższych zasad społecznoœć rozstrzygnie pomiędzy zabójcša mœcicielem krwi. 35,25 Społecznoœć zabezpieczy go przed zemstš mœciciela krwi i przyjmie go z powrotem do miasta ucieczki, gdzie się schronił, i będzie tam przebywał aż do œmierci arcykapłana, który jest namaszczony olejem œwiętym. 35,26 Gdy jednak zabójca opuœci obręb swego miasta ucieczki, do którego się schronił, 35,27 i gdy go mœciciel krwi spotka poza obrębem miasta ucieczki, wtedy mœciciel krwi nie zacišga winy, gdy zgładzi zabójcę.35,28 Do œmierci bowiem arcykapłana winien zabójca przebywać w swoim mieœcieucieczki. Natomiast po œmierci arcykapłanamoże wrócić do swojej dziedzicznej posiadłoœci. 35,29 Te nakazy powinny być dla was prawem po wszystkie pokolenia i na wszystkich miejscach waszego pobytu. 35,30 Jeżeli ktoœ popełni zabójstwo, skazuje się go na œmierć na podstawie zeznań œwiadków; jednak zeznanie jednego œwiadka nie wystarczy do wydania wyroku œmierci. 35,31 Nie możecie przyjmować żadnego okupu za życie zabójcy, który winien jest œmierci. Musi zostać zabity. 35,32 Nie możecie również od tego, który się schronił do miasta ucieczki, przyjmować żadnego okupu w tym celu, by mógł wrócić przed œmierciš arcykapłana i mieszkać w [swojej] ojcowiŸnie. 35,33 Nie będziecie bezczeœcili kraju, w którym mieszkacie. Krew bezczeœci ziemię inie ma innego zadoœćuczynienia za krew przelanš, jak tylko krew tego, który jš przelał. 35,34 Nie plamcie przeto ziemi, w której mieszkacie, poœrodku której jest również moje mieszkanie. Ja bowiem, Pan, mieszkampoœród Izraelitów. *36 36,01 Stawili się naczelnicy rodzin pokoleń synów Gileada, syna Makira, który był synem Manassesa z pokoleń potomków Józefa, i przedstawili Mojżeszowi oraz ksišżętom, naczelnikom pokoleń, 36,02 następujšcš sprawę: Pan nakazał tobie, panu naszemu, dać Izraelitom losem kraj w dziedzictwo. Otrzymał również pan nasz od Pana [Boga] polecenie, żeby dać dziedzictwo naszego brata Selofchada jego córkom. 36,03 Gdy one poœlubiš męża z innego pokolenia Izraelitów, ich częœć będzie odłšczona od działu naszych przodków, a dodana zostanie do działu pokolenia, z którego mężów poœlubiš, więc nasza częœć otrzymana losem zmaleje. 36,04 Gdy nastanie dla Izraela rok jubileuszowy, wtedy ich dziedzictwo będzie na zawsze już należało do pokolenia, do którego weszły [przez małżeństwo], a posiadłoœć pokolenia naszych przodków pomniejszy się właœnie o ich dziedzictwo. 36,05 Wtedy Mojżesz dał taki rozkaz Izraelitom na polecenie Pana: Słuszne jest zapatrywanie pokolenia potomków Józefa. 36,06 Oto, co Pan rozporzšdził w sprawie córek Selofchada: Mogš wyjœć za mšż, jeœlizechcš, ale mogš poœlubić jedynie męża z rodu swego pokolenia, 36,07 aby dziedzictwo Izraelitów nie przechodziło z jednego pokolenia na drugie.Owszem, każdy Izraelita winien utrzymać dziedzictwo swego pokolenia. 36,08 Każda panna, która posiada w jakimœ pokoleniu dziedzictwo, może wzišć męża tylko z rodu swego pokolenia, by Izraelici zachowali dziedzictwo swoich przodków 36,09 i aby majštek dziedziczny nie przechodził z jednego pokolenia na drugie. Owszem, pokolenia Izraelitów winny się trzymać swoich posiadłoœci dziedzicznych. 36,10 Córki Selofchada postšpiły według rozkazu Pana, wydanego Mojżeszowi. 36,11 Poœlubiły więc córki Selofchada: Machla, Tirsa, Chogla, Milka i Noa synów swoich stryjów. 36,12 Poœlubiły więc mężów z pokolenia Manassesa, syna Józefa, i tak pozostało ich dziedzictwo przy pokoleniu, do którego należał ród ich ojca. 36,13 To sš przykazania i prawa, które na równinach Moabu nad Jordanem, naprzeciw Jerycha, Pan dał Izraelitom za poœrednictwem Mojżesza. 5.Księga Powtórzonego Prawa *01 01,01 Tymi słowami przemawiał Mojżesz do całego Izraela za Jordanem na pustyni, w Arabie naprzeciw Suf, między Paran, Tofel, Laban, Chaserot i Di-Zahab. 01,02 Jedenaœcie dni drogi jest przez góry Seir z Horebu do Kadesz-Barnea. 01,03 W czterdziestym roku, jedenastym miesišcu, pierwszym dniu miesišca powiedział Mojżesz Izraelitom wszystko, co mu Pan dla nich zlecił. 01,04 Po pokonaniu Sichona, króla Amorytów, mieszkajšcego w Cheszbonie, i Oga, króla Baszanu, mieszkajšcego w Asztarot w Edrei, 01,05 za Jordanem, w kraju Moabu, poczšłMojżesz wpajać to prawo, mówišc: 01,06 Pan, nasz Bóg mówił do nas na Horebie: Już doœć waszego pobytu na tej górze. 01,07 Ruszajcie, idŸcie, cišgnijcie ku góromAmorytów, do wszystkich pobliskich narodów [osiadłych] w Arabie, w górach, wSzefeli, w Negebie, nad brzegiem morskim,w ziemi Kananejczyków i w Libanie: aż po wielkš rzekę Eufrat. 01,08 Patrzcie, wydaję wam ten kraj. IdŸcie, posišdŸcie tę ziemię, którš Pan poprzysišgł dać Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi, a po nich ich potomstwu. 01,09 I rzekłem wam w owym czasie: Ja sam nie mogę już nosić ciężaru was wszystkich. 01,10 Pan, wasz Bóg, rozmnożył was: dziœ jesteœcie liczni niby gwiazdy na niebie. 01,11 A Pan, Bóg ojców naszych, niech was jeszcze tysišckrotnie pomnoży i błogosławiwam, jak to obiecał. 01,12 Jak zdołam sam udŸwignšć wasz ciężar, wasze brzemię i wasze spory? 01,13 Wybierzcie sobie w waszych pokoleniach mężów rozumnych, mšdrych i szanowanych, abym ich postawił wam na czele. 01,14 Odpowiedzieliœcie mi: Dobre jest, co zamierzasz uczynić. 01,15 Wtedy wybrałem mężów mšdrych, szanowanych i dałem wam ich za waszych przewodników: naczelników nad tysišcami i naczelników nad setkami, naczelników nad pięćdziesięcioma i naczelników nad dziesięcioma jako zwierzchników nad waszymi pokoleniami. 01,16 Wtedy to rozkazałem waszym sędziom: Przesłuchujcie braci waszych, rozstrzygajcie sprawiedliwie spór każdego ze swym bratem czy też obcym. 01,17 W sšdzeniu unikajcie stronniczoœci, wysłuchujcie małego i wielkiego, nie lękajcie się nikogo, gdyż jest to sšd Boży. Gdyby wam sprawa wydawała się za trudna, mnie jš przedstawcie, abym jš wysłuchał. 01,18 W owym czasie poleciłem wam wszystko, co macie czynić. 01,19 Potem opuœciliœmy Horeb i szliœmy przez całš tę pustynię wielkš i strasznš, którš widzieliœcie, w kierunku gór Amorytów, jak nam polecił Pan, nasz Bóg, idoszliœmy do Kadesz-Barnea. 01,20 Wtedy wam powiedziałem: Przyszliœcie aż do gór Amorytów, które nam daje Pan, nasz Bóg. 01,21 Patrz! Pan, twój Bóg, wydał tobie tę ziemię. WejdŸ, weŸ jš w posiadanie, jak ci obiecał Pan, Bóg twoich ojców. Nie lękaj się, nie trać ducha! 01,22 Wtedy przystšpiliœcie do mnie wszyscy i rzekliœcie: Wyœlijmy mężów przedsobš dla zbadania kraju i poznania drogi, którš mamy iœć, oraz miast, do których mamy wkroczyć. 01,23 Rzecz wydała mi się dobra. I wzišłem spoœród was dwunastu mężów, po jednym z każdego pokolenia. 01,24 Oni wyruszyli, poszli w góry i dotarli aż do doliny Eszkol, którš zbadali. 01,25 Wzięli w ręce trochę owocu tej ziemi,przynieœli wam i takie złożyli sprawozdanie:Kraj, który nam daje Pan, nasz Bóg, jest dobry. 01,26 Lecz nie chcieliœcie iœć i wzgardziliœcie nakazem Pan, waszego Boga. 01,27 Szemraliœcie w namiotach, mówišc: Z nienawiœci do nas wyprowadził nas Pan z ziemi egipskiej, by wydać nas w ręce Amorytów na zagładę. 01,28 Gdzież pójdziemy? Nasi bracia napełnili nam serce strachem, mówišc: Lud to jest liczniejszy i wyższy wzrostem od nas, miasta ogromne, obwarowane aż do nieba. Widzieliœmy tam nawet synów Anaka. 01,29 I rzekłem wam: Nie drżyjcie, nie lękajcie się ich. 01,30 Pan, Bóg wasz, który idzie przed wami, będzie za was walczył, podobnie jak uczynił w Egipcie na waszych oczach. 01,31 Widziałeœ też i na pustyni: Pan niósł cię, jak niesie ojciec swego syna, całš drogę, którš szliœcie, aż dotarliœcie do tegomiejsca. 01,32 Jednak mimo to nie ufaliœcie Panu, Bogu waszemu, 01,33 idšcemu przed wami w drodze, by wam szukać miejsca pod obóz - nocš w ogniu, by wam oœwietlać drogę, a za dnia wobłoku. 01,34 Gdy usłyszał Pan głos mów waszych,rozgniewał się i przysišgł mówišc: 01,35 Ani jeden człowiek z tego przewrotnego pokolenia nie ujrzy pięknej krainy, którš poprzysišgłem dać przodkom waszym, 01,36 z wyjštkiem Kaleba, syna Jefunnego. On jš zobaczy. Jemu i jego synom dam ten kraj, po którym on chodził, gdyż on okazałpełne posłuszeństwo wobec Pana. 01,37 Przez was i na mnie rozgniewał się Pan mówišc: I ty tam nie wejdziesz. 01,38 Jozue, syn Nuna, który ci służy, on tam wejdzie. Jemu dodaj odwagi, gdyż on wprowadzi Izraela w posiadanie [tej ziemi].01,39 Najmniejsze dzieci wasze, o których mówiliœcie, że stanš się łupem, i synowie wasi, którzy dziœ dobra od zła nie odróżniajš, oni tam wejdš, dam jš im, i oni jš posišdš. 01,40 A wy obróćcie się i idŸcie przez pustynię w kierunku Morza Czerwonego. 01,41 Odpowiedzieliœcie mi: Zgrzeszyliœmy przeciw Panu, pójdziemy i będziemy walczyć, jak nam rozkazał Pan, nasz Bóg. Ikażdy z was przypasał sobie broń, bo uznaliœcie za łatwe wejœcie na góry. 01,42 I rzekł Pan do mnie: Powiedz im: Nie chodŸcie, nie walczcie, gdyż nie jestem wœród was, byœcie nie byli rozgromieni przez wrogów. 01,43 Ostrzegałem was, lecz nie chcieliœciesłuchać, wzgardziliœcie nakazem Pana, ruszyliœcie, poszliœcie w góry. 01,44 Wyszli naprzeciw wam Amoryci, mieszkajšcy w tych górach, gonili was, jak to czyniš pszczoły, i pobili was w Seirze ażdo Chorma. 01,45 Wróciliœcie i płakaliœcie przed Panem,a nie wysłuchał Pan waszego wołania i nie zwrócił na was uwagi. 01,46 Zatrzymaliœcie się w Kadesz na wiele dni - na cały czas waszego pobytu. *02 02,01 Wtedy zawracajšc, ruszyliœmy przez pustynię w kierunku Morza Czerwonego, jakmi powiedział Pan. Przez długi czas okršżaliœmy góry Seir. 02,02 I Pan mi powiedział: 02,03 Dosyć tego kršżenia w tych górach. Zwróćcie się na północ. 02,04 Lecz daj polecenie ludowi: Przejdziecie przez posiadłoœć braci waszych, synów Ezawa, mieszkajšcych w Seirze. Oni się was lękajš, lecz strzeżcie się bardzo. 02,05 Nie zaczepiajcie ich, gdyż nie dam wam nic z ich ziemi, nawet tyle, co stopa zakryje, bo Ezawowi dałem na własnoœć góry Seir. 02,06 Pokarm do jedzenia kupujcie od nich za pienišdze! Nawet wodę do picia nabywajcie od nich za zapłatš! 02,07 Przecież Pan, twój Bóg, który ci błogosławił w pracach twych ršk, opiekujesię twojš wędrówkš po tej wielkiej pustyni.Oto czterdzieœci lat Pan, twój Bóg, jest z tobš, i niczego ci nie brakowało. 02,08 Odeszliœmy więc od braci naszych, synów Ezawa, mieszkajšcych w Seirze, przez Arabę, Elat i Esjon-Geber. Zawróciliœmy i wyruszyliœmy w kierunku pustyni Moabu. 02,09 Wtedy rzekł do mnie Pan: Nie napadajna Moabitów, nie podejmuj z nimi wojny, bonie oddam ci nic z ich ziemi na własnoœć, gdyż synom Lota dałem na własnoœć Ar. 02,10 - Poprzednio mieszkali w niej Emici, naród wielki, liczny i wysoki jak Anakici. 02,11 Zaliczano ich do Refaitów, jak i Anakitów. Lecz Moabici nazywajš ich Emitami. 02,12 W Seirze mieszkali dawniej Choryci, lecz synowie Ezawa wypędzili ich i wyniszczyli, aby się osiedlić na ich miejscu,jak uczynił Izrael w ziemi, którš mu Pan dał w posiadanie. - 02,13 A teraz w drogę! PrzejdŸcie przez potok Zared! Przeszliœmy więc przez potok Zared. 02,14 Cały czas podróży w Kadesz-Barnea do potoku Zared wynosił trzydzieœci osiem lat, aż wyginęło w obozie całe pokolenie mężów zdatnych do walki, jak im to Pan poprzysišgł. 02,15 Tak zacišżyła nad nimi ręka Pana, aby ich usunšć z obozu, aż do zupełnego zniknięcia. 02,16 Skoro wyginęli spoœród ludu wszyscy mężowie zdatni do wojny, 02,17 rzekł do mnie Pan: 02,18 Ty dziœ masz przejœć Ar, granicę Moabu, 02,19 aby zbliżyć się do synów Ammona. Niezaczepiaj ich, nie wszczynaj z nimi wojny, gdyż nie dałem ci na własnoœć niczego z ziemi synów Ammona, ponieważ synom Lota dałem jš na własnoœć. 02,20 - Również tę ziemię zamieszkiwali poprzednio Refaici, których Ammonici nazywali Zamzummitami. 02,21 Naród to wielki, liczny i wysoki jak Anakici. Wytracił ich Pan przed Ammonitami,którzy ich wypędzili i osiedlili się na ich miejscu. 02,22 Tak też uczynił mieszkajšcym w Seirze synom Ezawa, wytracajšc przed nimiChorytów, których oni wypędzili, i sami mieszkajš na ich miejscu aż do tego czasu. 02,23 W ten sposób i Chiwwitów, zamieszkujšcych miejscowoœci aż do Gazy, wytracili Kaftoryci, którzy przybyli z Kaftor, by się na ich miejscu osiedlić. - 02,24 Wstańcie, zwijajcie namioty, przekroczcie potok Arnon! Patrz, dałem ci w rękę Sichona, Amorytę, króla Cheszbonu, i jego ziemię. Zacznij jš zajmować. Wypowiedz mu wojnę! 02,25 Od dziœ zaczynam bojaŸniš i strachemprzed wami przejmować wszystkie narody pod całym niebem. Kto tylko o tobie usłyszy, zacznie się bać i drżeć przed tobš. 02,26 Wysłałem więc posłów z pustyni Kedemot do Sichona, króla Cheszbonu, ze słowami pokojowymi: 02,27 Pozwól mi przejœć przez twš ziemię. Pójdę goœcińcem nie skręcajšc ni w prawo,ni w lewo. 02,28 Żywnoœć sprzedasz mi za pienišdze, bym miał co jeœć. Nawet wodę dasz mi za opłatš, bym miał co pić. Pozwól mi tylko przejœć pieszo, 02,29 jak mi to uczynili synowie Ezawa, mieszkajšcy w Seirze, i Moabici, mieszkajšcy w Ar, aż przejdę przez Jordando ziemi, którš mi daje nasz Bóg, Pan. 02,30 Lecz Sichon, król Cheszbonu, nie zgodził się na nasze przejœcie obok niego, gdyż Pan, twój Bóg, uczynił nieustępliwym jego ducha i twardym jego serce, aby go oddać w twe ręce, jak to jest dzisiaj. 02,31 Wtedy tak rzekł mi Pan: Patrz, zaczšłem oddawać na twój łup Sichona i jego ziemię. Zacznij zajmować, bierz w posiadanie jego kraj! 02,32 I wyszedł przeciw nam Sichon i całynaród jego na wojnę do Jahsy. 02,33 Pan, Bóg nasz, wydał go nam i pobiliœmy jego samego, synów jego i cały jego lud. 02,34 W tym czasie zdobyliœmy wszystkie jego miasta i klštwš obłożyliœmy każde miasto, mężczyzn, kobiety i dzieci, nie oszczędzajšc niczego 02,35 oprócz zwierzšt, któreœmy sobie pobrali, i łupu z miast przez nas zajętych. 02,36 Od Aroeru, leżšcego na brzegu potokuArnon, i od miasta, które jest w dolinie, aż do Gileadu nie było dla nas grodu niedostępnego: wszystkie nam dał Pan, Bóg nasz. 02,37 Ale do kraju synów Ammona nie zbliżyłeœ się ani do okolicy potoku Jabbok, ani do miast w górach, ani do żadnego miejsca, do którego zabronił ci iœć Pan, Bóg nasz. *03 03,01 Następnie zwróciliœmy się i poszliœmyw kierunku Baszanu, którego król, Og, wyszedł nam naprzeciw z całym swym ludem, by wydać nam bitwę w Edrei. 03,02 Wtedy rzekł do mnie Pan: Nie lękaj się go, gdyż dałem w twoje ręce jego samego, cały jego lud i ziemię. Postšpisz z nim jak z Sichonem, królem Amorytów, który mieszka w Cheszbonie. 03,03 I Pan, Bóg nasz, dał nam w ręce również Oga, króla Baszanu, i cały jego lud.I wytępiliœmy go tak, że nikt nie ocalał. 03,04 W tym czasie zdobyliœmy wszystkie jego miasta, nie było grodu nie zajętego: szeœćdziesišt miast i cały obszar Argob, królestwo Oga w Baszanie. 03,05 To wszystko sš miasta obwarowane wysokimi murami, potężnymi bramami i zaworami, nie liczšc wielu miast otwartych.03,06 Obłożyliœmy je klštwš, jak uczyniliœmy Sichonowi, królowi Cheszbonu; klštwie podlegało miasto, mężczyŸni, kobiety i dzieci. 03,07 A wszystkie zwierzęta i łup z miasta i ten [uderzony] umarł, jest jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŐP%cÖuyc×îĹ cŘł*#cŮÖ8ˆ.zostawiliœmy dla siebie. 03,08 Przejęliœmy w owym czasie z ršk dwóch królów amoryckich ziemię za Jordanem od potoku Arnon aż do gór Hermonu. 03,09 - Sydończycy nazywajš Hermon Sirion, Amoryci zaœ zwš go Senir. - 03,10 Wszystkie miasta na równinie, cały Gilead, cały Baszan - aż do Salka i Edrei, miast w królestwie Oga w Baszanie, 03,11 gdyż Og, król Baszanu, był ostatnim zRefaitów. Jego grobowiec żelazny jest w Rabbat synów Ammona: dziewięć łokci długi, cztery łokcie szeroki, [mierzony] według łokcia zwyczajnego. 03,12 Posiedliœmy w tym czasie całš tę ziemię, od Aroeru nad potokiem Arnon. Połowę gór Gileadu z jego miastami oddałem ludziom z pokolenia Rubena i Gada. 03,13 Resztę Gileadu i cały Baszan - królestwo Oga, dałem połowie pokolenia Manassesa: cały obszar Argob i cały ten obszar Baszanu nosił nazwę ziemia Refaitów. 03,14 Jair, potomek Manassesa, zdobył cały obszar Argob aż po granicę Geszurytów i Maakatytów i nazwał go swoim imieniem. I do dziœ dnia zwš tę częœć Baszanu "Osiedlami Jaira". 03,15 Makirowi oddałem Gilead, 03,16 a Rubenitom i Gadytom dałem częœć Gileadu aż do potoku Arnon ze œrodkiem potoku jako granicš, potem aż do potoku Jabbok, do granic synów Ammona - 03,17 w końcu jeszcze Arabę z Jordanem jako granicš, od Kinneret do Morza Araby, Morza Słonego, do stoków Pisga od wschodu. 03,18 W tym czasie dałem wam taki nakaz: Pan, Bóg wasz, dał wam w posiadanie tę ziemię: wy wszyscy zdolni do noszenia bronipójdziecie uzbrojeni na czele waszych braciIzraelitów. 03,19 Tylko wasze żony, dzieci i trzody - gdyż macie wielkie stada - zostanš w waszych miastach, które wam oddałem, 03,20 aż Pan da odpoczynek [po wędrówce] waszych braci, jak i waszej, i oni posišdš ziemię danš im przez Pana, Boga waszego, za Jordanem. Wtedy wróci każdy do swej posiadłoœci, którš wam przydzieliłem. 03,21 W tym czasie poleciłem Jozuemu: Twoje oczy widziały wszystko, co uczynił Pan, Bóg wasz, dwom królom; tak samo Panuczyni wszystkim królestwom, do których ty przejdziesz. 03,22 Nie bój się ich, bo Pan, Bóg wasz, będzie za was walczył. 03,23 Wtedy prosiłem Pana: 03,24 Panie mój, Boże, Tyœ zaczšł swojemusłudze objawiać swš moc i rękę potężnš. Któryż bóg na niebie lub na ziemi dokonał takich dzieł i czynów potężnych jak Twoje?03,25 Chciałbym przejœć, by zobaczyć tę pięknš ziemię za Jordanem i te piękne góry,i Liban. 03,26 Lecz przez was rozgniewał się na mnie Pan i nie wysłuchał mnie. I rzekł Pando mnie: Doœć, nie mów Mi o tym więcej! 03,27 WejdŸ na szczyt Pisga i podnieœ oczy na zachód, północ, południe, wschód i oglšdaj krainę na własne oczy, bo tego Jordanu nie przejdziesz. 03,28 Wydaj polecenie Jozuemu, umocnij go i utwierdŸ, gdyż on pójdzie na czele tego ludu i on mu da w posiadanie ziemię, którš to zobaczysz. 03,29 Tak pozostaliœmy w dolinie naprzeciw Bet-Peor. *04 04,01 A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyœcie żyli i doszli do posiadania ziemi, którš wam daje Pan, Bóg waszych ojców. 04,02 Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowujšc nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam. 04,03 Widzieliœcie na własne oczy, co uczynił Pan w Baal-Peor, jak każdego człowieka, który poszedł za Baalem z Peor, wyniszczył Pan spoœród was; 04,04 a wy, coœcie przylgnęli do Pana, Bogawaszego, dzisiaj wszyscy żyjecie. 04,05 Patrzcie, nauczałem was praw i nakazów, jak mi rozkazał czynić Pan, Bóg mój, abyœcie je wypełniali w ziemi, do której idziecie, by objšć jš w posiadanie. 04,06 Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one sš waszš mšdroœciš i umiejętnoœciš w oczach narodów, które usłyszawszy o tychprawach powiedzš: Z pewnoœciš ten wielki naród to lud mšdry i rozumny. 04,07 Bo któryż naród wielki ma bogów tak bliskich, jak Pan, Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? 04,08 Któryż naród wielki ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziœ daję? 04,09 Tylko się strzeż bardzo i pilnuj siebie, byœ nie zapomniał o tych rzeczach, które widziały twe oczy: by z twego serca nie uszły po wszystkie dni twego życia, aleucz ich swych synów i wnuków. 04,10 W dniu, w którym stanšłeœ w obliczu Pana, Boga swego, na Horebie, rzekł Pan domnie: ZgromadŸ Mi naród, niech usłyszš mesłowa, aby się nauczyli Mnie bać przez wszystkie dni życia na ziemi i nauczyli tego swoich synów. 04,11 Wtedy zbliżyliœcie się i stanęliœcie podgórš - a góra płonęła ogniem aż do nieba, okryta mrokiem, ciemnoœciš i chmurš. 04,12 I przemówił do was Pan, Bóg wasz, spoœród ognia. DŸwięk słów słyszeliœcie, ale poza głosem nie dostrzegliœcie postaci. 04,13 Oznajmił wam swe przymierze, gdy rozkazał wam pełnić Dziesięć Przykazań i napisał je na dwóch tablicach kamiennych. 04,14 W tym czasie rozkazał mi Pan uczyć was praw i nakazów, byœcie je pełnili w kraju, do którego wchodzicie, by objšć go w posiadanie. 04,15 Pilnie się wystrzegajcie - skoroœcie nie widzieli żadnej postaci w dniu, w którym mówił do was Pan spoœród ognia naHorebie - 04,16 abyœcie nie postšpili niegodziwie i nie uczynili sobie rzeŸby przedstawiajšcej podobiznę mężczyzny lub kobiety, 04,17 podobiznę jakiegokolwiek zwierzęcia, które jest na ziemi, podobiznę jakiegokolwiek ptaka, latajšcego pod niebem, 04,18 podobiznę czegokolwiek, co pełza po ziemi, podobiznę ryby, która jest w wodach- pod ziemiš. 04,19 Gdy podniesiesz oczy ku niebu i ujrzysz słońce, księżyc i gwiazdy, i wszystkie zastępy niebios, obyœ nie pozwolił się zwieœć, nie oddawał im pokłonu i nie służył, bo Pan, Bóg twój, przydzielił je wszystkim narodom pod niebem. 04,20 A was Pan wybrał sobie, wyprowadził was z pieca do topienia żelaza, z Egiptu, abyœcie się stali Jego ludem, Jego własnoœciš, jak dziœ jesteœcie.04,21 Z waszego powodu rozgniewał się na mnie Pan i przysišgł, że nie przejdę Jordanu, nie wejdę do pięknej ziemi, którš wam daje Pan, Bóg wasz, w posiadanie. 04,22 Ja bowiem umrę w tej ziemi, nie przejdę Jordanu, lecz wy go przejdziecie i posišdziecie tę pięknš ziemię. 04,23 Strzeżcie się, byœcie nie zapomnieli przymierza Pana, Boga waszego, które zawarł z wami, i nie uczynili sobie wyobrażenia w rzeŸbie tego wszystkiego, co wam zabronił Pan, Bóg wasz. 04,24 Bo Pan, Bóg wasz, jest ogniem trawišcym. On jest Bogiem zazdrosnym. 04,25 Gdy wydacie na œwiat synów i wnuków i dożyjecie staroœci w tym kraju, asprzeniewierzycie się i uczynicie sobie posšgi, podobiznę czegokolwiek, czynišc to,co jest złe w oczach Pana, waszego Boga, drażnišc Go: 04,26 biorę dziœ niebo i ziemię przeciwko wam na œwiadków, że prędko zostaniecie wytraceni z powierzchni ziemi, do której idziecie przez Jordan, aby jš posišœć. Niedługo bawić będziecie na niej, gdyż na pewno zostanie wytępieni. 04,27 Rozproszy was Pan między narodami imało z was zostanie wœród obcych ludów, dokšd was Pan uprowadzi do niewoli. 04,28 Będziecie tam służyli bogom obcym: dziełom ršk ludzkich z drzewa i z kamienia,które nie widzš, nie słyszš, nie jedzš i nie czujš. 04,29 Wtedy będziecie szukali Pana, Boga waszego, i znajdziecie Go, jeżeli będziecie do Niego dšżyli z całego serca i z całej duszy. 04,30 W swym utrapieniu, gdy wszystko to was spotka, w ostatnich dniach nawrócicie się do Pana, Boga swego, i będziecie słuchać Jego głosu. 04,31 Gdyż Bogiem miłosiernym jest Pan, Bóg wasz, nie opuœci was, nie zgładzi i nie zapomni o przymierzu, które poprzysišgł waszym przodkom. 04,32 Zapytaj no dawnych czasów, które były przed tobš, zaczynajšc od dnia, w którym Bóg stworzył człowieka na ziemi, [zapytaj] od jednego krańca niebios do drugiego, czy nastšpiło tak wielkie wydarzenie jak to lub czy słyszano od czymœ podobnym? 04,33 Czy słyszał jakiœ naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeœ, i pozostał żywy? 04,34 Czy usiłował Bóg przyjœć i wybrać sobie jeden naród spoœród innych narodów przez doœwiadczenia, znaki, cuda i wojny, rękš mocnš i wycišgniętym ramieniem, dziełami przerażajšcymi, jak to wszystko, co tobie uczynił Pan, Bóg twój, w Egipcie na twoich oczach? 04,35 Widziałeœ to wszystko, byœ poznał, że Pan jest Bogiem, a poza Nim nie ma innego. 04,36 Z niebios pozwolił ci słyszeć swój głos, aby cię pouczyć. Na ziemi dał ci zobaczyć swój ogień ogromny i słyszeć swoje słowa spoœród ognia. 04,37 Ponieważ umiłował twych przodków, wybrał po nich ich potomstwo i wyprowadził cię z Egiptu sam ogromnš swojš potęgš. 04,38 Na twoich oczach, ze względu na ciebie wydziedziczył obce narody, większe isilniejsze od ciebie, by cię wprowadzić w posiadanie ich ziemi, jak to jest dzisiaj. 04,39 Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. 04,40 Strzeż Jego praw i nakazów, które jadziœ polecam tobie pełnić; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byœ przedłużył swe dni na ziemi, którš na zawsze daje ci Pan, Bóg twój. 04,41 Wtedy wyznaczył Mojżesz trzy miasta za Jordanem na wschodzie, 04,42 by tam mógł uciec zabójca, który by nieumyœlnie zabił bliŸniego, nie majšc przedtem do niego nienawiœci. Chronišc się do jednego z tych miast, będzie mógł ocalićżycie. 04,43 Beser na pustyni, na płaskowyżu - dla Rubenitów; Ramot w Gileadzie - dla Gadytów, i Golan w Baszanie - dla Manassytów. 04,44 Takie prawo dał Mojżesz Izraelitom. 04,45 Takie œwiadectwa, nakazy i postanowienia ogłosił Mojżesz Izraelitom po wyjœciu z Egiptu, 04,46 za Jordanem w dolinie, naprzeciw Bet-Peor, w kraju Sichona, króla Amorytów,który mieszkał w Cheszbonie. Pokonał go Mojżesz i Izraelici po wyjœciu z Egiptu 04,47 i zawładnęli jego krajem, jak i [krajem] Oga, króla Baszanu; dwu królów amoryckich za Jordanem na wschodzie 04,48 od Aroeru na brzegu potoku Arnon, ażdo góry Sirion, to jest Hermonu, 04,49 i całš Arabę za Jordanem na wschodzie, aż do Morza Araby u stóp Pisga.*05 05,01 Mojżesz zwołał całego Izraela i rzekł do niego: Słuchaj, Izraelu, praw i przykazań, które ja dziœ mówię do twych uszu, ucz się ich i dbaj o to, aby je wypełniać. 05,02 Pan, Bóg nasz, zawarł z nami przymierze na Horebie. 05,03 Nie zawarł Pan tego przymierza z ojcami naszymi, lecz z nami, którzy tu dzisiaj wszyscy żyjemy. 05,04 Spoœród ognia na Górze mówił Pan z wami twarzš w twarz. 05,05 W tym czasie ja stałem między Panem a wami, aby wam oznajmić słowa Pana, gdyœcie się bali ognia i nie weszli na górę. A On mówił: 05,06 Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 05,07 Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie. 05,08 Nie uczynisz sobie posšgu ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi. 05,09 Nie będziesz oddawał im pokłonu ani służył. Bo Ja jestem Pan, Bóg twój, Bóg zazdrosny, karzšcy nieprawoœć ojców na synach w trzecim i w czwartym pokoleniu -tych, którzy Mnie nienawidzš, 05,10 a który okazuje łaskę w tysišcznym pokoleniu tym, którzy Mnie miłujš i strzegšmoich przykazań. 05,11 Nie będziesz brał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, bo nie dozwoli Pan, by pozostał bezkarny ten, kto bierze Jego imię do czczych rzeczy. 05,12 Będziesz zważał na szabat, aby go œwięcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. 05,13 Szeœć dni będziesz pracował i wykonywał wszelkš twš pracę, 05,14 lecz w siódmym dniu jest szabat Pana, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twojacórka, ani twój sługa, ani twoja służšca, ani twój wół, ani twój osioł, ani żadne twoje zwierzę, ani obcy, który przebywa wtwoich bramach; aby wypoczšł twój niewolnik i twoja niewolnica, jak i ty. 05,15 Pamiętaj, że byłeœ niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtšd Pan, Bóg twój, rękš mocnš i wycišgniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu. 05,16 Czcij swego ojca i swojš matkę, jak ci nakazał Pan, Bóg twój, abyœ długo żył i aby ci się dobrze powodziło na ziemi, któršci daje Pan, Bóg twój. 05,17 Nie będziesz zabijał. 05,18 Nie będziesz cudzołożył. 05,19 Nie będziesz kradł. 05,20 Jako œwiadek nie będziesz mówił przeciw bliŸniemu twemu kłamstwa. 05,21 Nie będziesz pożšdał żony swojego bliŸniego. Nie będziesz pragnšł domu swojego bliŸniego ani jego pola, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twojego bliŸniego. 05,22 Te słowa wyrzekł Pan do waszego zgromadzenia na górze spoœród ognia, obłoku i ciemnoœci donoœnym głosem, niczego nie dodajšc. Napisał je na dwu tablicach kamiennych i dał mi je. 05,23 Gdy usłyszeliœcie głos spoœród ciemnoœci, a góra ogniem płonęła - zbliżyli się do mnie wszyscy wodzowie pokoleń i starsi, 05,24 i rzekli: Oto Pan, Bóg nasz, okazał nam swojš chwałę i wielkoœć. Głos Jego słyszeliœmy spoœród ognia. Dziœ widzieliœmy, że Bóg może przemówić do człowieka, a on pozostanie żywy. 05,25 Czemu teraz mamy umrzeć? Ten bowiem ogromny ogień nas pochłonie. Jeœli jeszcze nadal będziemy słuchać głosu Pana, Boga naszego, pomrzemy. 05,26 Któż ze wszystkich, którzy by usłyszeli głos Boga Żywego, przemawiajšcego spoœród ognia, jak my, pozostanie przy życiu? 05,27 Zbliż się ty i słuchaj tego wszystkiego, co mówi Pan, Bóg nasz. Mów ty do nas wszystko, co powie do ciebie Pan,Bóg nasz, a my usłuchamy i wykonamy to. 05,28 Pan usłyszał wasze głoœne słowa, gdy mówiliœcie do mnie. I rzekł mi Pan: Usłyszałem głoœne słowa tego ludu, które wypowiedzieli do ciebie. Słuszne jest wszystko to, co ci powiedzieli. 05,29 Oby zawsze mieli w sercu tę samš bojaŸń przede Mnš i wykonywali zawsze wszystkie moje przykazania po wszystkie dni, aby się dobrze powodziło im i synom ich na wieki. 05,30 IdŸ i powiedz im: Wróćcie do swoich namiotów! 05,31 A ty zostań tutaj ze Mnš. Ja ci powiem wszystkie moje polecenia, prawa i nakazy, jakich masz im nauczyć, aby je pełnili w ziemi, którš Ja im daję na własnoœć. 05,32 Przeto starajcie się wypełniać [wszystko], co wam nakazał Pan, Bóg wasz: Nie odstępujcie od tego ani na prawo, ani na lewo. 05,33 IdŸcie dokładnie drogš wyznaczonš wam przez Pana, Boga waszego, byœcie mogli żyć, by dobrze wam się wiodło i byœcie długo przebywali w ziemi, którš macie posišœć. *06 06,01 Takie sš polecenia, prawa i nakazy, których nauczyć was polecił mi Pan, Bóg wasz, abyœcie je pełnili w ziemi, do której idziecie, by jš posišœć. 06,02 Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowujšc wszystkie Jego nakazy i prawa,które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom po wszystkie dni życia twego, byœ długo mógł żyć. 06,03 Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło iabyœ się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływajšcš w mleko i miód. 06,04 Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym. 06,05 Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. 06,06 Niech pozostanš w twym sercu te słowa, które ja ci dziœ nakazuję. 06,07 Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywajšc w domu, w czasie podróży, kładšc się spać i wstajšc ze snu. 06,08 Przywišżesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będš ozdobš przed oczami. 06,09 Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach. 06,10 Gdy Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi, o której poprzysišgł przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że da tobie miasta wielkie i bogate, którychnie budowałeœ, 06,11 domy pełne wszelkich dóbr, których nie zbierałeœ, wykopane studnie, których nie kopałeœ, winnice i gaje oliwne, których nie sadziłeœ, kiedy będziesz jadł i nasyciszsię - 06,12 strzeż się, byœ nie zapomniał o Panu,który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 06,13 Będziesz się bał Pana, Boga swego, będziesz Mu służył i na Jego imię będziesz przysięgał. 06,14 Nie będziecie oddawali czci bogom obcym, spomiędzy bogów okolicznych narodów, 06,15 bo Pan, Bóg twój, który jest u ciebie,jest Bogiem zazdrosnym, by się nie rozpaliłna ciebie gniew Pana, Boga twego, i nie n [uderzony] umarł, jest jecie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żÚPě cŰ<$cÜ`0cݐ*˙ cޏ8Ă1ßR?)zmiótł cię z powierzchni ziemi. 06,16 Nie będziecie wystawiali na próbę Pan, Boga waszego, jak wystawialiœcie Go na próbę w Massa. 06,17 Będziecie pilnie strzec polecenia Pana,Boga waszego, Jego œwiadectwa i praw, które wam zlecił. 06,18 Czyń, co jest prawe i dobre w oczach Pana, aby ci się dobrze powodziło i abyœ wreszcie wzišł w posiadanie pięknš ziemię, którš poprzysišgł Pan przodkom twoim, 06,19 wypędzajšc przed tobš wszystkich wrogów twoich. Tak zapowiedział Pan. 06,20 Gdy syn twój zapyta cię kiedyœ: Jakie jest znaczenie tych œwiadectw, praw i nakazów, które wam zlecił Pan, Bóg nasz?,06,21 odpowiesz swojemu synowi: Byliœmy niewolnikami faraona w Egipcie i wyprowadził nas Pan z Egiptu mocnš rękš. 06,22 Uczynił na oczach naszych znaki i cuda wielkie przeciwko Egiptowi, faraonowiicałemu jego domowi. 06,23 Wyprowadził nas stamtšd, by iœć z nami i przyprowadzić nas do ziemi, którš poprzysišgł dać przodkom naszym. 06,24 Wtedy rozkazał nam Pan wykonywać wszystkie te prawa, bać się Pana, Boga naszego, aby zawsze dobrze nam się wiodło i aby nas zachował przy życiu, jak to dziœ czyni. 06,25 Na tym polega nasza sprawiedliwoœć,aby pilnie przestrzegać wszystkich tych poleceń wobec Pana, Boga naszego, jak namrozkazał. *07 07,01 Gdy Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi, do której idziesz, aby jš posišœć, usunie liczne narody przed tobš: Chetytów, Girgaszytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzzytów, Chiwwitów i Jebusytów: siedemnarodów liczniejszych i potężniejszych od ciebie. 07,02 Pan, Bóg twój, odda je tobie, a ty je wytępisz, obłożysz je klštwš, nie zawrzeszz nimi przymierza i nie okażesz im litoœci. 07,03 Nie będziesz z nimi zawierał małżeństw: ich synowi nie oddasz za małżonkę swojej córki ani nie weŸmiesz odnich córki dla swojego syna, 07,04 gdyż odwiodłaby twojego syna ode Mnie, by służył bogom obcym. Wówczas rozpaliłby się gniew Pana na was, i prędko by was zniszczył. 07,05 Ale tak im macie uczynić: ołtarze ich zburzycie, ich stele połamiecie, aszery wytniecie, a posšgi spalicie ogniem. 07,06 Ty bowiem jesteœ narodem poœwięconym Panu, Bogu twojemu. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, byœ spoœród wszystkich narodów, które sš na powierzchni ziemi, był ludem będšcym Jegoszczególnš własnoœciš. 07,07 Pan wybrał was i znalazł upodobanie w was nie dlatego, że liczebnie przewyższacie wszystkie narody, gdyż ze wszystkich narodów jesteœcie najmniejszym, 07,08 lecz ponieważ Pan was umiłował i chce dochować przysięgi danej waszym przodkom. Wyprowadził was mocnš rękš i wybawił was z domu niewoli z ręki faraona, króla egipskiego. 07,09 Uznaj więc, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowujšcym przymierze i miłoœć do tysišcznego pokolenia względem tych, którzy Go miłujš istrzegš Jego praw, 07,10 lecz który odpłaca każdemu z nienawidzšcych Go, niszczšc go. Nie pozostawia bezkarnie tego, kto Go nienawidzi, odpłacajšc jemu samemu. 07,11 Strzeż przeto poleceń, praw i nakazów, które ja tobie polecam dzisiaj pełnić. 07,12 Za słuchanie tych nakazów i pilne ich wykonywanie będzie ci Pan, Bóg twój, dochowywał przymierza i miłosierdzia, które poprzysišgł przodkom twoim. 07,13 Będzie cię miłował, błogosławił ci i rozmnoży cię. Pobłogosławi owoc twojego łona i owoc twojego pola: twoje zboże, moszcz, oliwę, przychówek od twych krów i pomiot od twoich owiec, na ziemi, o którejpoprzysišgł twoim przodkom, że da jš tobie. 07,14 Obfitsze błogosławieństwo otrzymasz niż inne narody. Pomiędzy ludŸmiipomiędzy trzodami twoimi nie będzie niepłodnego ani niepłodnej. 07,15 Pan oddali od ciebie wszelkš chorobę,nie zeœle na ciebie żadnej ze zgubnych plag egipskich, których byłeœ œwiadkiem, a zeœleje na wszystkich, którzy cię nienawidzš. 07,16 Wytępisz wszystkie narody, które ci daje Pan, Bóg twój. Nie zlituje się twoje oko nad nimi, abyœ nie służył ich bogom, gdyż stałoby się to sidłem dla ciebie. 07,17 Jeœli powiesz sobie: Narody te sš odemnie liczniejsze, nie zdołam ich wytępić, 07,18 nie lękaj się ich! Pamiętaj, co uczyniłPan, Bóg twój, faraonowi i wszystkim Egipcjanom. 07,19 Pamiętaj o próbach ogromnych, którewidziały twoje oczy, o znakach i cudach, o mocnej ręce i wycišgniętym ramieniu, którym wyprowadził cię Pan, Bóg twój. Taksamo uczyni Pan, Bóg twój, wszystkim narodom, których ty się lękasz. 07,20 Nadto jeszcze Pan, Bóg twój, będzie zsyłał na nich szerszenie, aż reszta, którasię przed wami ukryje, wyginie. 07,21 Nie drżyj więc przed nimi, bo Pan, Bóg twój, jest poœród ciebie, Bóg wielki i groŸny. 07,22 Z wolna i po trosze wypędzi Pan, Bóg twój, te narody sprzed twoich oczu. Nie będziesz mógł ich prędko wytępić, aby dzikie zwierzęta nie rozmnożyły się dokołaciebie. 07,23 Pan, Bóg twój, wyda je tobie, przerazi je ogromnym zamieszaniem, aż wyginš do szczętu. 07,24 Królów ich wyda w twe ręce, abyœ wygubił ich imię spod nieba. Nikt się z nich nie ostoi przed tobš, aż ich wytępisz. 07,25 Posšgi ich bogów spalisz, nie będzieszpożšdał srebra ani złota, jakie jest na nich, i nie weŸmiesz go dla siebie, aby cię to nie uwikłało, gdyż Pan, Bóg twój, się tym brzydzi. 07,26 Nic obrzydłego nie wprowadzisz do twego domu, gdyż byłbyœ przedmiotem klštwy jak ono. Będziesz uważał to za rzecz wstrętnš, obrzydzisz to sobie, jest to bowiem obłożone klštwš. *08 08,01 Pilnie przestrzegajcie wykonywania każdego polecenia, które ja wydaję dzisiaj, abyœcie żyli, rozmnażali się i weszli w posiadanie ziemi, którš Pan poprzysišgł [dać] waszym przodkom. 08,02 Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój, przez te czterdzieœci lat na pustyni, aby cię utrapić,wypróbować i poznać, co jest w twym sercu; czy strzeżesz Jego nakazu, czy też nie. 08,03 Utrapił cię, dał ci odczuć głód, żywił cię mannš, której nie znałeœ ani ty, ani twoi przodkowie, bo chciał ci dać poznać, że nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale człowiek żyje wszystkim, co pochodzi z ust Pana. 08,04 Nie zniszczyło się na tobie twoje odzienie ani twoja noga nie opuchła przez te czterdzieœci lat. 08,05 Uznaj w sercu, że jak wychowuje człowiek swego syna, tak Pan, Bóg twój, wychowuje ciebie. 08,06 Strzeż więc nakazów Pana, Boga twego, chodzšc Jego drogami, by żyć w bojaŸni przed Nim. 08,07 Albowiem Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi pięknej, ziemi obfitujšcej w potoki, Ÿródła i strumienie, które tryskajš w dolinie oraz na górze - 08,08 do ziemi pszenicy, jęczmienia, winoroœli, drzewa figowego i granatowego -do ziemi oliwek, oliwy i miodu - 08,09 do ziemi, gdzie nie odczuwajšc niedostatku, nasycisz się chlebem, gdzie ci niczego nie zabraknie - do ziemi, której kamienie zawieraja żelazo, a z jej gór wydobywa się miedŸ. 08,10 Najesz się, nasycisz i będziesz błogosławił Pana, Boga twego, za pięknš ziemię, którš ci dał. 08,11 Strzeż się, byœ nie zapomniał o Panu,Bogu twoim, lekceważšc przestrzeganie Jego nakazów, poleceń i praw, które ja ci dzisiaj daję. 08,12 A gdy się najesz i nasycisz, zbudujesz sobie piękne domy i w nich zamieszkasz; 08,13 gdy ci się rozmnoży bydło i owce, obfitować będziesz w srebro i złoto, i gdy wzrosnš twe dobra - 08,14 niech się twe serce nie unosi pychš, nie zapominaj o Panu, Bogu twoim, który cięwywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 08,15 On cię prowadził przez pustynię wielkš i strasznš, pełnš wężów jadowitych i skorpionów, przez ziemię suchš, bez wody, On ci wyprowadził wodę ze skały najtwardszej. 08,16 On żywił cię na pustyni mannš, którejnie znali twoi przodkowie, chcšc cię utrapići wypróbować, aby ci w przyszłoœci wyœwiadczyć dobro. 08,17 Obyœ nie powiedział w sercu: To mojasiła i moc moich ršk zdobyły mi to bogactwo. 08,18 Pamiętaj o Panu, Bogu twoim, bo On udziela ci siły do zdobycia bogactwa, aby wypełnić dzisiaj przymierze, jakie poprzysišgł twoim przodkom. 08,19 Lecz jeœli zapomnisz o Panu, Bogu twoim, i pójdziesz za bogami obcymi, aby im służyć i oddawać im pokłon, oznajmiam ci dzisiaj, że zginiesz na pewno. 08,20 Jak te narody, które Pan wygubił sprzed twego oblicza, tak i wy zginiecie za to, żeœcie nie słuchali głosu Pana, Boga waszego. *09 09,01 Słuchaj, Izraelu, ty dzisiaj masz przejœć przez Jordan, aby wydziedziczyć narody większe i mocniejsze od ciebie, miasta ogromne i umocnione pod niebo, 09,02 lud mocny i wysoki, synów Anaka, znanych ci, o których słyszałeœ: Któż się ostoi wobec synów Anaka? 09,03 Niech ci więc dzisiaj będzie wiadomo,że Pan, Bóg twój, kroczy przed tobš jak ogień pożerajšcy. On ich zniszczy, On ich poniży przed tobš, prędko ich wypędzisz, wytępisz, jak ci to przyrzekł Pan. 09,04 Nie mów w sercu, gdy Pan, Bóg twój,pokona ich przed tobš: Dzięki mej cnocie dał mi Pan tę ziemię w posiadanie: bo z powodu nieprawoœci tych ludów Pan wytępiłje przed tobš. 09,05 Nie dzięki twojej sprawiedliwoœci ani prawoœci serca twojego ty przychodzisz wzišć ich kraj w posiadanie, lecz z powodu niegodziwoœci tych ludów Pan, Bóg twój, wypędził je przed tobš, a także aby dopełnić słowa przysięgi danej twoim przodkom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. 09,06 Wiedz, że nie ze względu na twojš cnotę Pan, Bóg twój, daje ci tę pięknš ziemię na własnoœć, bo jesteœ ludem o twardym karku. 09,07 Pamiętaj, a nie zapomnij, jak na pustyni pobudzałeœ do gniewu Pana, Boga swego. Od dnia, kiedyœ wyszedł z ziemi egipskiej aż do przyjœcia na to miejsce, byliœcie oporni względem Pana. 09,08 Na Horebie do gniewu pobudzaliœcie Pana i rozgniewał się na was Pan tak bardzo, że chciał was wytępić. 09,09 Gdy wchodziłem na górę, by otrzymać kamienne tablice Przymierza, zawartego z wami przez Pana, i czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy przebywałem na górze nie jedzšc chleba, nie pijšc wody, 09,10 dał mi Pan dwie kamienne tablice pisane palcem Bożym. Były na nich wyryte wszystkie słowa, które wyrzekł do was Pan na górze spoœród ognia w dniu zgromadzenia. 09,11 Pod koniec czterdziestu dni i czterdziestu nocy dał mi Pan dwie kamiennetablice - tablice Przymierza. 09,12 I rzekł do mnie Pan: Wstań, zejdŸ stšd prędko, bo niegodziwie postšpił twój lud, który wyprowadziłeœ z Egiptu. Szybko zeszli z drogi, którš im zaleciłeœ. Uczynili sobie posšg ulany z metalu. 09,13 I dalej mówił do mnie Pan: Widzę, że ten naród jest narodem o twardym karku. 09,14 Pozwól, że ich wytępię, wygładzę ichimię spod nieba, a z ciebie uczynię naród mocniejszy i liczniejszy od nich. 09,15 Odwróciłem się i zszedłem z góry - agóra płonęła ogniem - trzymajšc w rękach dwie tablice Przymierza. 09,16 Ujrzałem wtedy, żeœcie grzeszyli przeciw Panu, Bogu swojemu, czynišc sobiecielca ulanego z metalu, tak prędko odstšpiwszy od drogi, którš wyznaczył wam Pan. 09,17 Wtedy pochwyciłem obie tablice i rzuciłem oburšcz, aby je potłuc na waszych oczach. 09,18 I leżałem przed Panem, jak za pierwszym razem, przez czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy, nie jedzšc chleba, nie pijšc wody za cały ten grzech, któregoœciesię dopuœcili, czynišc to, co jest złe w oczach Pana, i pobudzajšc go do gniewu. 09,19 Przelškłem się bowiem widzšc gniew i zapalczywoœć, jakimi zapłonšł na was Pan, tak że chciał was wytępić. Lecz wysłuchał mnie Pan jeszcze i tym razem. 09,20 Na Aarona również Pan bardzo się rozgniewał, chcšc go zgładzić, lecz w tym czasie wstawiłem się także za Aaronem. 09,21 A rzecz grzesznš, którš uczyniliœcie, cielca, chwyciłem, spaliłem w ogniu, połamałem, starłem na drobny proch i wrzuciłem do potoku wypływajšcego z góry. 09,22 W Tabeera, Massa i Kibrot-Hattaawa jeszcze drażniliœcie Pana. 09,23 Gdy wysłał was Pan z Kadesz-Barnea, mówišc: IdŸcie, posišdŸcie ziemię, którš wam dałem, wzgardziliœcie nakazem Pana, Boga swojego, nie byliœcie Mu wierni i nie usłuchaliœcie Jego głosu. 09,24 Opornie postępowaliœcie względem Pana od dnia, kiedy was poznałem. 09,25 Zanosiłem błagania do Pana, przez czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy; zanosiłem błagania, bo Pan zamierzał was wyniszczyć. 09,26 Modliłem się do Pana mówišc: Panie nasz, Boże, nie zatracaj ludu swego, własnoœci swojej, który uwolniłeœ swš wielkoœciš i wyprowadziłeœ z Egiptu mocnš rękš. 09,27 Pomnij na sługi twoje: Abrahama, Izaaka i Jakuba. Nie zwracaj uwagi na upórtego ludu, na jego nieprawoœć i jego grzech, 09,28 aby nie mówiono w kraju, z którego nas wyprowadziłeœ: Pan nie może doprowadzić ich do kraju, który im przyrzekł. Z nienawiœci ku nim wyprowadził ich, aby pomarli na pustyni. 09,29 A oni sš przecież Twoim ludem, Twojšwłasnoœciš, któreœ wyprowadził z ogromnšmocš i wycišgniętym ramieniem. *10 10,01 W tym czasie powiedział mi Pan: Wyciosaj sobie dwie kamienne tablice podobne do pierwszych, a wstšp do mnie nagórę. Uczyń też arkę z drzewa. 10,02 Napiszę na tablicach przykazania, które były na pierwszych tablicach - stłuczonych przez ciebie - i włożysz je do arki. 10,03 Uczyniłem arkę z drzewa akacjowego, wyciosałem dwie kamienne tablice, podobne do pierwszych, i wstšpiłem na górę, majšc w rękach obie tablice. 10,04 A On napisał na tablicach pismem, jakpoprzednio, Dziesięć Przykazań, które Pan do was wyrzekł na górze spoœród ognia w dniu zgromadzenia, i dał mi je Pan. 10,05 Odwróciłem się i zszedłem z góry, by złożyć tablice w arce, którš uczyniłem,itam pozostały, jak mi Pan rozkazał. 10,06 Izraelici wyszli z Beerot, posiadłoœcisynów Jaakana, i udali się do Mosery. Tam umarł Aaron i tam go pogrzebano, a jego syn, Eleazar, został zamiast niego kapłanem. 10,07 Stamtšd wyruszyli do Gudgoda, a z Gudgoda do Jotbata, kraju obfitujšcego w potoki. 10,08 W tym czasie wybrał Pan pokolenie Lewiego do noszenia Arki Przymierza Pańskiego, by stali przy Panu, służyli Mu i błogosławili w Jego imieniu, co dzieje się aż do tego dnia. 10,09 Dlatego Lewi nie ma działu ani dziedzictwa wœród swoich braci, gdyż dziedzictwem jego jest Pan, jak powiedział do niego Pan, Bóg twój. 10,10 Ja zostałem na górze, jak poprzednio, czterdzieœci dni i czterdzieœci nocy, i wysłuchał mnie Pan także i tym razem: nie chciał wytępić cię Pan. 10,11 I rzekł do mnie Pan: Wstań, idŸ na czele ludu, by wyruszył i posiadł ziemię, którš poprzysišgłem dać ich przodkom. 10,12 A teraz, Izraelu, czego żšda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byœ się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, 10,13 strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra. 10,14 Do Pana, Boga twojego, należš niebiosa, niebiosa najwyższe, ziemia i wszystko, co jest na niej. 10,15 Tylko do twoich przodków skłonił sięPan, miłujšc ich; po nich spoœród wszystkich narodów wybrał ich potomstwo,czyli was, jak jest dzisiaj. 10,16 Dokonajcie więc obrzezania waszego serca, nie bšdŸcie nadal ludem o twardym karku, 10,17 albowiem Pan, Bóg wasz, jest Bogiem nad bogami i Panem nad panami, Bogiem wielkim, potężnym i straszliwym, który nie ma względu na osoby i nie przyjmuje podarków. 10,18 On wymierza sprawiedliwoœć sierotomi wdowom, miłuje cudzoziemca, udzielajšc mu chleba i odzienia. 10,19 Wy także miłujcie cudzoziemca, boœcie sami byli cudzoziemcami w ziemi egipskiej. 10,20 Bójcie się Pana, Boga swego, Jemu się oddajcie, służcie Mu i na Jego imię przysięgajcie. 10,21 On waszš chwałš, On waszym Bogiem, On dla was uczynił te rzeczy straszliwe, które widziały wasze oczy. 10,22 W liczbie siedemdziesięciu osób zstšpili przodkowie wasi do Egiptu, a teraz Pan, Bóg wasz, uczynił was licznymi jak gwiazdy na niebie. *11 11,01 Miłujcie przeto Pana, Boga swojego, iwiernie przestrzegajcie Jego praw, poleceńi nakazów po wszystkie dni. 11,02 Wy poznaliœcie je dzisiaj, a nie dzieci wasze, które nie znały i nie widziały pouczenia Pana, Boga waszego, Jego wielkoœci, Jego mocnej ręki i wycišgniętegoramienia, 11,03 znaków i dzieł, wszystkiego, czego dokonał w Egipcie względem faraona, królaegipskiego, i całej jego ziemi; 11,04 co uczynił wojsku egipskiemu, jego koniom i jego rydwanom - jak je kazał zatopić wodom Morza Czerwonego podczas poœcigu za wami - wygubił ich Pan aż do ie. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŕP>cáŽMcâŰ0că +Ř cäă8o/ĺR?*dnia dzisiejszego; 11,05 co uczynił wam na pustyni, aż do waszego przyjœcia na to miejsce; 11,06 co uczynił Datanowi i Abiramowi, synom Eliaba, potomka Rubena, gdy ziemia otwarła swš paszczę i pochłonęła ich spoœród Izraela razem z ich rodzinami, ich namiotami i całym ich dobytkiem. 11,07 Wasze bowiem oczy widziały całe to wielkie dzieło Pana, które On uczynił. 11,08 Strzeżcie przeto wszystkich nakazów, które wam dzisiaj daję, abyœcie byli doœć mocni, by wejœć i posišœć ziemię, do której dziœ idziecie, by jš posišœć; 11,09 byœcie długo żyli w ziemi, którš poprzysišgł Pan dać przodkom waszym i potomstwu ich: ziemię opływajšcš w mleko i miód. 11,10 Gdyż ziemia, którš idziecie posišœć, nie jest podobna do ziemi egipskiej, skšd wyszliœcie, a w którš posiawszy nasienie doprowadzaliœcie wodę jak do ogrodu warzywnego przy pomocy nóg. 11,11 Ziemia, którš idziecie posišœć, jest krajem gór i dolin, pijšcym wodę z deszczuniebieskiego. 11,12 To ziemia, którš stale nawiedza Pan, Bóg wasz, na której spoczywajš oczy Pana,Boga waszego, od poczštku roku aż do końca. 11,13 Jeœli będziecie słuchać pilnie nakazów, które wam dziœ daję, miłujšc Pana, Boga waszego, i służšc Mu z całego serca z całej duszy, 11,14 zeœle On deszcz na waszš ziemię we właœciwym czasie, jesienny jak i wiosenny,i zbierzecie wasze zboże, moszcz i oliwę. 11,15 Da też trawę na polach dla waszego bydła. Będziecie mieli żywnoœci do syta. 11,16 Strzeżcie się, by serce wasze nie pozwoliło się omamić, abyœcie nie odeszli i nie służyli obcym bogom i nie oddawali im pokłonu, 11,17 bo zapaliłby się gniew Pana na was, izamknšłby niebo, aby nie padał deszcz, ziemia nie wydałaby plonów, i prędko zginęlibyœcie w tej pięknej ziemi, którš wam daje Pan. 11,18 WeŸcie przeto sobie te moje słowa do serca i duszy. Przywišżcie je sobie jako znak na ręku. Niech one będš wam ozdobš między oczami. 11,19 Nauczcie ich wasze dzieci, powtarzajšc je im, gdy przebywacie w domu, gdy idziecie drogš, gdy kładziecie sięi wstajecie. 11,20 Napiszesz je na odrzwiach swojego domu i na swoich bramach, 11,21 aby się pomnożyły twoje dni i dni twoich dzieci w kraju, który przodkom waszym poprzysišgł dać Pan - dni tak długie, jak dni niebios, które sš nad ziemiš.11,22 Jeœli pilnie strzec będziecie wszystkich tych poleceń, które ja wam dziœnakazuję pełnić, miłujšc Pana, waszego Boga, postępujšc według wszystkich Jego dróg i Jego się trzymajšc - 11,23 wypędzi Pan wszystkie te narody przed wami i usuniecie narody większe i mocniejsze od was. 11,24 Każde miejsce, po którym będzie chodzić stopa waszej nogi, będzie wasze. Granice wasze sięgać będš od pustyni aż doLibanu, od rzeki Eufrat aż do Morza Zachodniego. 11,25 Nikt przed wami się nie ostoi, strachprzed wami i przerażenie będzie siał Pan, Bóg wasz, po całej ziemi, po której będziecie chodzić, jak wam zapowiedział. 11,26 Widzicie, ja kładę dziœ przed wami błogosławieńswo i przekleństwo. 11,27 Błogosławieństwo, jeœli usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga, które ja wam dzisiaj daję - 11,28 przekleństwo, jeœli nie usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga, jeœli odstšpicie od drogi, którš ja wam dzisiaj wskazuję, a pójdziecie za bogami obcymi, których nie znacie. 11,29 Gdy Pan, Bóg wasz, wprowadzi was do ziemi, którš idziecie posišœć, ogłosicie błogosławieństwo na górze Garizim, a przekleństwo na górze Ebal. 11,30 Czyż nie sš te góry za Jordanem, za drogš zachodniš do ziemi Kananejczyków, mieszkajšcych w Arabie, naprzeciw Gilgal, niedaleko dębów More? 11,31 Bo wy przejdziecie przez Jordan, idšc posišœć ziemię, którš wam daje Pan, Bóg wasz. Gdy jš posišdziecie i będziecie w niej mieszkać, 11,32 wypełniajcie pilnie wszystkie prawa inakazy, które ja wam dzisiaj daję. *12 12,01 Takie sš prawa i nakazy, których będziecie przestrzegać w kraju, który wamdał Pan, Bóg przodków waszych, w posiadanie po wszystkie dni waszego życia na ziemi. 12,02 Zniszczycie doszczętnie wszystkie miejsca, gdzie narody, których wy pozbawicie dziedzictwa, służyły swoim bogom: na górach wysokich, na wzgórzach ipod każdym drzewem zielonym. 12,03 Wywrócicie ołtarze, połamiecie ich stele, aszery ich ogniem spalicie, poršbieciew kawałki posšgi ich bogów. Zniweczycie ich imię na tym miejscu. 12,04 Nie postšpicie tak z Panem, Bogiem waszym, 12,05 lecz szukać będziecie miejsca, które sobie wybierze Pan, Bóg wasz, spomiędzy wszystkich pokoleń, by tam umieœcić swe imię na mieszkanie, tam pójdziecie, 12,06 tam zaniesiecie wasze całopalenia, krwawe ofiary, dziesięciny, ofiary waszej ręki, to, coœcie œlubowali, i wasze ofiary dobrowolne oraz pierworodne z większego lub mniejszego bydła. 12,07 Tam też wobec Pana, Boga waszego, ucztować będziecie wy ze swymi rodzinami,cieszyć się z dóbr, które wasza ręka osišgnęła, w czym błogosławił wam Pan, Bóg wasz. 12,08 Nie będziecie więc czynić wszystkiego, jak my tu dzisiaj czynimy: każdy, co mu się wydaje słuszne; 12,09 bo jeszcze nie przyszliœcie teraz do miejsca stałego pobytu, do własnoœci, którš wam daje Pan, Bóg wasz. 12,10 Lecz gdy przejdziecie Jordan i osišdziecie w ziemi, którš Pan, Bóg wasz, daje wam na własnoœć, a On udzieli wam pokoju ze strony wszystkich wrogów okolicznych - żyć będziecie bezpiecznie. 12,11 Gdy wybierze sobie Pan, Bóg wasz, miejsce na mieszkanie dla imienia swego, tam zaniesiecie wszystko, co ja wam dziœ nakazuję: całopalenia, ofiary krwawe, dziesięciny, dary waszych ršk, wszystko, co przeznaczycie œlubem dla Pana. 12,12 Wobec Pana, Boga waszego, cieszyć się będziecie wy, synowie wasi i córki, słudzy, niewolnice, a także lewita przebywajšcy w waszych murach, bo on niema działu ani dziedzictwa razem z wami. 12,13 Strzeż się, byœ nie składał swych ofiar całopalnych na każdym miejscu, którezobaczysz, 12,14 bo całopalenia swe będziesz składał tylko na miejscu, które sobie obierze Pan wjednym z twoich pokoleń, i tam zaniesiesz wszystko, co ja ci nakazuję. 12,15 Wszakże zależnie od twej chęci, stosownie do błogosławieństwa, jakiego Pan, Bóg twój, ci udzieli, możesz uprawiać ubój i jeœć mięso w obrębie twych murów. Może je spożywać czysty i nieczysty, jak się je gazelę i jelenia. 12,16 Tylko od krwi będziesz się wstrzymywał, wylejesz jš jak wodę na ziemię. 12,17 Nie będziesz spożywał w obrębie swych murów dziesięcin ze zboża twego, z moszczu, oliwy, pierworodnych z bydła i trzody ani wszystkiego, coœ œlubował Panu,Bogu swemu, ani ofiar dobrowolnych, ani darów z twej ręki, 12,18 gdyż wobec Pana, Boga swego, na miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój - spożyjesz je ty, syn twój i córka, twój sługa, twoja niewolnica, a także lewita, który jest w obrębie twych murów. Tam będziesz się cieszył wobec Pana, Boga swego, ze wszystkiego, co ręka twoja przyniesie. 12,19 Strzeż się, byœ po wszystkie twoje dni na twojej ziemi nie pomijał lewity. 12,20 Gdy Pan, Bóg twój, rozszerzy twe granice , jak ci przyrzekł, a ty powiesz sobie: Chcę jeœć mięso, gdy dusza twoja zapragnie jeœć mięso, możesz jeœć mięso do woli. 12,21 Jeœli daleko od ciebie będzie miejsce, które obrał Pan, Bóg twój, by tam umieœcićswe imię, możesz zabijać z większego i z mniejszego bydła, które ci dał Pan, stosownie do mojego nakazu, ile zechcesz, ibędziesz spożywał w obrębie swych murówdo woli. 12,22 Ale jeœć będziesz, jak się je gazelę i jelenia; tak możesz je spożywać. Zarówno czysty, jak i nieczysty mogš je spożywać. 12,23 Ale się wystrzegaj spożywania krwi, bo we krwi jest życie, i nie będziesz spożywał życia razem z ciałem. 12,24 Nie będziesz jej spożywał, ale jak wodę na ziemię jš wylejesz. 12,25 Nie spożyjesz jej, aby ci dobrze byłoi synom twoim po tobie, za to, że uczyniłeœ, co słuszne jest w oczach Pana. 12,26 Lecz nakazane tobie ofiary œwięte i przyrzeczone przez ciebie œlubem weŸmieszze sobš na to miejsce, które sobie obierze Pan. 12,27 Całopalenia - mięso i krew - złożysz na ołtarzu Pana, Boga swego: krew żertw wylejesz na ołtarzu Pana, Boga swego, a mięso spożyjesz. 12,28 Pilnie słuchaj i strzeż tego wszystkiego, co ja ci dziœ nakazuję, aby dobrze było tobie i twemu potomstwu na wieki za to, że będziesz czynił to, co dobrei prawe w oczach Pana, Boga twego. 12,29 Gdy Pan, Bóg twój, wytępi przed tobšnarody, które ty idziesz wydziedziczyć , gdy je wydziedziczysz i zamieszkasz w ich ziemi, 12,30 strzeż się, byœ nie dał się skusić do pójœcia w ich œlady. A po ich wytępieniu - byœ nie szukał ich bogów, mówišc: Jak to narody służyły swym bogom, tak też i ja będš postępował. 12,31 Nie uczynisz tak wobec Pana, Boga swego, bo to wszystko, czym brzydzi się Pan i czego nienawidzi, oni swym bogom czynili, nawet swych synów i córki na ogniupalili dla swych bogów. *13 13,01 Tych wszystkich rzeczy, przeze mnienakazanych, pilnie będziesz przestrzegał, by je wykonać: niczego nie dodasz i niczegonie ujmiesz. 13,02 Jeœli powstanie u ciebie prorok, lub wyjaœniacz snów, i zapowie znak lub cud, 13,03 i spełni się znak albo cud, jak ci zapowiedział, a potem ci powie: ChodŸmy dobogów obcych - których nie znałeœ - i służmy im, 13,04 nie usłuchasz słów tego proroka, albo wyjaœniacza snów. Gdyż Pan, Bóg twój,doœwiadcza cię, chcšc poznać, czy miłujeszPana, Boga swego, z całego swego serca i z całej duszy. 13,05 Za Panem, Bogiem swoim, pójdziesz. Jego się będziesz bał, przestrzegajšc Jegopoleceń. Jego głosu będziesz słuchał, Jemu będziesz służył i przylgniesz do Niego. 13,06 Łw zaœ prorok lub wyjaœniacz snów musi umrzeć, bo chcšc cię odwieœć od drogi, jakš iœć ci nakazał Pan, Bóg twój, głosił odstępstwo od Pana, Boga twego, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, wybawił cię z domu niewoli. W ten sposób usuniesz zło spoœród siebie. 13,07 Jeœli cię będzie pobudzał skrycie twój brat, syn twojej matki, twój syn lub córka albo żona, co na łonie twym spoczywa albo przyjaciel tak ci miły, jak tysam, mówišc: ChodŸmy, służmy bogom obcym, bogom, których nie znałeœ ani ty, ani przodkowie twoi - 13,08 jakiemuœ spoœród bóstw okolicznych narodów, czy też dalekich od jednego krańca ziemi do drugiego - 13,09 nie usłuchasz go, nie ulegniesz mu, nie spojrzysz na niego z litoœciš, nie będziesz miał miłosierdzia, nie będziesz taił jego przestępstwa. 13,10 Winieneœ go zabić, pierwszy podniesiesz rękę, aby go zgładzić, a potem cały lud. 13,11 Ukamienujesz go na œmierć, ponieważusiłował cię odwieœć od Pana, Boga twojego, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 13,12 Cały Izrael, słyszšc to, ulęknie się i przestanie czynić to zło poœród siebie. 13,13 Jeœli usłyszysz w jednym z miast, które Pan, Bóg twój, daje ci na mieszkanie,13,14 że wyszli spoœród ciebie ludzie przewrotni i uwodzš mieszkańców swego miasta mówišc: ChodŸmy, służmy obcym bogom!, których nie znacie - 13,15 przeprowadzisz dochodzenia, zbadasz, spytasz, czy to prawda. Jeœli okaże się prawdš, że takš obrzydliwoœć popełniono poœród ciebie, 13,16 mieszkańców tego miasta wybijesz ostrzem miecza, a samo miasto razem ze zwierzętami obłożysz klštwš. 13,17 Cały swój łup zgromadzisz na œrodkuplacu i spalisz ogniem - miasto i cały łup jako ofiarę ku czci Pana, Boga twego. Zostanie ono wiecznym zwaliskiem, już go nie odbudujesz. 13,18 Nie przylgnie do twojej ręki nic z rzeczy poddanych klštwie, aby Pan zaniechał zapalczywoœci swego gniewu, a okazał litoœć i miłosierdzie, rozmnażajšc cię, jak przysišgł twym przodkom, 13,19 jeœli będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, strzegšc poleceń, które ja ci dzisiaj nakazuję wykonywać, czynišc to, cosłuszne jest w oczach Pana, Boga twego. *14 14,01 Wy jesteœcie dziećmi Pana, Boga waszego. Po zmarłym nie będziecie nacinać sobie skóry ani strzyc krótko włosów nad czołem, 14,02 bo wy jesteœcie ludem poœwięconym Panu, Bogu swemu: was wybrał Pan, byœciesię stali ludem będšcym Jego wyłšcznš własnoœciš spoœród wszystkich narodów, które sš na ziemi. 14,03 Nie będziecie jedli nic obrzydliwego. 14,04 Oto zwierzęta, które możecie jeœć: wół, baran, koza, 14,05 jeleń, gazela, daniel, koziorożec, antylopa, bawół i kozica. 14,06 Możecie jeœć wszelkie zwierzę o rozdzielonym kopycie, to jest parzysto rozłożonej racicy, i które przeżuwa. 14,07 Nie będziecie jeœć spoœród tych, które przeżuwajš albo majš kopyto, to jestrozdzielonš racicę, jak wielbłšd, zajšc i królik. Te przeżuwajš, lecz nie majš podzielonych kopyt - uważać je będziecie zanieczyste. 14,08 Wieprz, który ma racicę rozdzielonš, lecz nie przeżuwa, jest nieczysty, mięsa jego jeœć nie będziecie i padliny jego się niedotkniecie. 14,09 Z tego, co jest w wodzie, będziecie spożywali wszystko, co ma płetwy i łuski. 14,10 A nie będziecie spożywali nic z tego, co nie ma płetw i łusek. Uważać to będziecie za nieczyste. 14,11 Wszelkie ptactwo czyste jeœć możecie; 14,12 tych zaœ spoœród ptaków jeœć nie będziecie: orła, sępa czarnego, orła morskiego, 14,13 wszelkich odmian kani, sępa i sokoła,14,14 żadnego gatunku kruka, 14,15 strusia, sowy, mewy, żadnej odmianyjastrzębia, 14,16 puszczyka, ibisa, łabędzia, 14,17 pelikana, nurka, œcierwika, 14,18 bociana, żadnej odmiany czapli, dudkai nietoperza. 14,19 Każdy owad skrzydlaty jest dla was nieczysty, nie będziecie go spożywać. 14,20 Wszelkie ptactwo czyste możecie spożywać. 14,21 Nie będziecie spożywać żadnej padliny. Dasz to do spożycia przychodniowi w twej miejscowoœci albo sprzedasz obcemu, bo ty jesteœ narodem œwiętym dla Pana, Boga twego. Nie będziesz gotował koŸlęcia w mleku jego matki. 14,22 Złożysz dziesięcinę z plonu wszelkiego nasienia, z tego, co rokrocznie ziemia rodzi. 14,23 Będziesz spożywał w obliczu Pana, Boga swego - na miejscu, które sobie obierze na mieszkanie dla imienia swojego -dziesięcinę z twego zboża, moszczu i oliwy,pierworodne z bydła i trzody, byœ po wszystkie dni nauczył się bać Pana, Boga swego. 14,24 Jeœli daleka będzie twoja droga, nie zdołasz tego zanieœć, ponieważ daleko będzie miejsce, które sobie obierze Pan, Bóg twój, by tam umieœcić swe imię - gdy Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił - 14,25 zamienisz dziesięcinę na srebro, weŸmiesz srebro w sakiewce do ręki i pójdziesz na miejsce, które sobie obierze Pan, Bóg twój. 14,26 Kupisz tam za srebro wszystko, czego pragnie twoja dusza: większe i mniejsze bydło, wino, sycerę, wszystko, czego życzy sobie twoja dusza, i spożyjesztam w obliczu Pana, Boga swego. Będziesz się cieszył ty i twoja rodzina. 14,27 Nie opuœcisz też lewity, który jest wtwoich murach, bo nie ma on działu ani dziedzictwa z tobš. 14,28 Pod koniec trzech lat odłożysz wszystkie dziesięciny z plonu trzeciego roku i zostawisz w twych bramach. 14,29 Wtedy przyjdzie lewita, bo nie ma działu ani dziedzictwa z tobš, obcy, sierotai wdowa, którzy sš w twoich murach, będš jedli i nasycš się, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, w każdej pracy twej ręki, którejsię podejmiesz. *15 15,01 Pod koniec siódmego roku przeprowadzisz darowanie długów. 15,02 Na tym będzie polegało darowanie długów: każdy wierzyciel daruje pożyczkę udzielonš bliŸniemu, nie będzie się domagał zwrotu od bliŸniego lub swego brata, ponieważ ogłoszone jest darowanie ku czci Pana. 15,03 Od obcego możesz się domagać zwrotu, lecz co ci się należy od brata, daruje twa ręka. 15,04 Ale u ciebie nie powinno być ubogiego.Pan bowiem pobłogosławi ci w ziemi, któršPan, Bóg twój, daje ci w posiadanie, 15,05 jeżeli będziesz słuchał wiernie głosuPana, Boga swego, wykonujšc dokładnie wszystkie polecenia, które ja tobie dziœ daję. 15,06 Bo Pan, Bóg twój, pobłogosławił ci tak, jak ci to powiedział. Będziesz pożyczałwielu narodom, a sam od nikogo nie będziesz pożyczał; będziesz panował nad wielu narodami, a one nad tobš nie zapanujš. 15,07 Jeœli będzie u ciebie ubogi któryœ z twych braci, w jednym z twoich miast, w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie okażesz twardego serca wobec niego ani nie zamkniesz swej ręki przed ubogim swym bratem, 15,08 lecz otworzysz mu swš rękę i szczodrze mu udzielisz pożyczki, ile mu będzie potrzeba. 15,09 Strzeż się, by nie powstała w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żćPPcç × cčw-cé¤*ý cęĄ8Í0sercu niegodziwa myœl: Blisko jest rok siódmy, rok darowania, byœ złym okiem niepatrzał na ubogiego twego brata, nie udzielajšc mu pomocy. On będzie wzywał Pana przeciwko tobie, a ty obcišżysz się grzechem. 15,10 Chętnie mu udziel, niech serce twe nie boleje, że dajesz. Za to będzie ci Pan, Bóg twój, błogosławił w każdej czynnoœci iw każdej pracy twej ręki. 15,11 Ubogiego bowiem nie zabraknie w tymkraju, dlatego ja nakazuję: Otwórz szczodrze rękę swemu bratu uciœnionemu lub ubogiemu w twej ziemi. 15,12 Jeœli się tobie sprzeda brat twój, Hebrajczyk lub Hebrajka, będzie niewolnikiem przez szeœć lat. W siódmym roku wolnym go wypuœcisz od siebie. 15,13 Uwalniajšc go, nie pozwolisz mu odejœć z pustymi rękami. 15,14 Podarujesz mu coœkolwiek z twego drobnego bydła, klepiska i tłoczni. Dasz mucoœ z tego, w czym Pan, Bóg twój, tobie pobłogosławił. 15,15 Przypomnisz sobie, żeœ był niewolnikiem w ziemi egipskiej i wybawił cię Pan, Bóg twój. Dlatego ci daję dzisiaj ten nakaz. 15,16 Jeœli on ci powie: Nie pójdę od ciebie,bo miłuje ciebie i dom twój, gdyż dobrze mu u ciebie - 15,17 weŸmiesz szydło, przekłujesz mu ucho przyłożywszy je do drzwi, i będzie twoim niewolnikiem na zawsze. Z niewolnicšpostšpisz tak samo. 15,18 Niech ci się to przykrym nie wydaje, że wypuszczasz go wolno od siebie, gdyż służšc ci przez szeœć lat, jest wart podwójnej zapłaty najemnika, a Pan będzie ci błogosławił we wszystkim, co uczynisz. 15,19 Masz poœwięcić Panu, Bogu swemu, każdego pierworodnego samca, który się urodzi z większego lub mniejszego bydła. Nie będziesz używał do pracy pierworodnego z cielców i nie będziesz strzygł pierworodnego swej owcy. 15,20 Spożyjesz je, ty i twój dom w obliczuPana, Boga twego, rokrocznie w miejscu, które sobie obierze Pan. 15,21 Jeœli będzie miało jakšœ skazę - będzie kulawe, œlepe - lub jakškolwiek innš skazę, nie złożysz go na ofiarę dla Pana, Boga swego; 15,22 spożyjesz je w swoim mieœcie. Czystyi nieczysty człowiek może je jeœć, jak się je gazelę lub jelenia. 15,23 Tylko krwi nie będziesz spożywał, alejak wodę jš wylejesz na ziemię. *16 16,01 Pilnuj przestrzegania miesišca Abib i œwięcenia Paschy ku czci Pana, Boga swego,gdyż w miesišcu Abib, nocš, Pan, Bóg twój, wyprowadził cię z Egiptu. 16,02 Złożysz ofiarę paschalnš ku czci Pana, Boga swego, z owiec i cielców w miejscu, które sobie obierze Pan na mieszkanie dla imienia swego. 16,03 Nie będziesz jadł wraz z niš chleba kwaszonego. Przez siedem dni będziesz jadłz tymi ofiarami przaœniki - chleb upokorzenia, gdyż w poœpiechu wyszedłeœ zziemi egipskiej - abyœ pamiętał o dniu wyjœcia z ziemi egipskiej po wszystkie dni swego życia. 16,04 Nie zobaczy się u ciebie kwasu, w całej twej posiadłoœci, przez siedem dni. Zmięsa, które złożysz na ofiarę wieczorem dnia poprzedniego, niczego przez noc nie zostawisz do rana. 16,05 Nie będziesz mógł składać ofiary paschalnej, w żadnej miejscowoœci, którš ci daje Pan, Bóg twój, 16,06 lecz w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla swego imienia - tam złożysz ofiarę paschalnš wieczorem o zachodzie słońca, w godzinie wyjœcia swego z Egiptu. 16,07 Upieczesz i spożyjesz jš na miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, a rano zawrócisz i pójdziesz do swoich namiotów. 16,08 Szeœć dni będziesz jadł przaœniki, a w siódmym dniu jest uroczyste zgromadzenie ku czci Pana, Boga twego: żadnej pracy nie będziesz wykonywał. 16,09 Odliczysz sobie siedem tygodni. Gdy zacznie sierp żšć zboże, rozpoczniesz liczyć te siedem tygodni. 16,10 I będziesz obchodził œwięto Tygodni ku czci Pana, Boga twego, z ofiarš według wspaniałomyœlnoœci twej ręki, złożonš stosownie do tego, jak ci pobłogosławi Pan, Bóg twój. 16,11 Będziesz się cieszył w obliczu Pana, Boga twego, w miejscu, które sobie obierzePan, Bóg twój, na mieszkanie dla imienia swojego, ty, syn twój i córka, sługa twój iniewolnica, a także lewita, który jest w twoich murach, obcy, sierota i wdowa, którzy żyjš u ciebie. 16,12 Przypomnisz sobie, żeœ był niewolnikiem w Egipcie, dlatego będziesz przestrzegał tych praw. 16,13 Będziesz obchodził Œwięto Namiotów przez siedem dni po zebraniu plonów z twego klepiska i tłoczni. 16,14 W to œwięto będziesz się radował ty,syn twój i córka, sługa twój i niewolnica, atakże lewita, obcy, sierota i wdowa, którzyżyjš w twoich murach. 16,15 Przez siedem dni będziesz œwiętować ku czci Pana, Boga swego, w miejscu, któresobie obierze Pan, za to, że ci błogosławi Pan, Bóg twój, we wszystkich twoich zbiorach, w każdej pracy twych ršk, i abyœbył pełen radoœci. 16,16 Trzy razy do roku ukaże się każdy mężczyzna przed Panem, Bogiem twoim, w miejscu, które sobie obierze: na Œwięto Przaœników, na Œwięto Tygodni i na Œwięto Namiotów. Nie ukaże się przed obliczem Pana z próżnymi rękami. 16,17 A dar każdego będzie zależny od błogosławieństwa Pana, Boga twego, jakimcię obdarzy. 16,18 Ustanowisz sobie rzšdców i urzędników we wszystkich miastach, które ci daje Pan, Bóg twój, dla wszystkich pokoleń. Oni sšdzić będš lud sšdem sprawiedliwym. 16,19 Nie będziesz naginał prawa, nie będziesz stronniczy i podarku nie przyjmiesz, gdyż podarek zaœlepia oczy mędrców i w złš stronę kieruje słowa sprawiedliwych. 16,20 Dšż wyłšcznie do sprawiedliwoœci, byœ żył i posiadł ziemię, którš ci daje Pan,Bóg twój. 16,21 Nie ustawisz aszery z żadnego drzewa koło ołtarza Pana, Boga swego, jaki sobie zbudujesz. 16,22 Nie postawisz steli, której nienawidziPan, Bóg twój. *17 17,01 Nie złożysz na ofiarę dla Pana, Boga swego, cielca lub mniejszego bydła, gdyby miały skazę lub jakikolwiek brak, gdyż brzydzi się tym Pan, Bóg twój. 17,02 Jeœli się znajdzie u ciebie w jednym zmiast twoich, danych ci przez Pana, Boga twego, mężczyzna lub kobieta, ktoœ, kto czynić będzie to, co jest złe w oczach Pana, Boga twego, przestępujšc Jego przymierze, 17,03 przechodzšc do bogów obcych, by służyć im i oddawać pokłon, jak słońcu, księżycowi lub całemu wojsku niebieskiemu,czego nie nakazałem - 17,04 skoro ci to zostanie doniesione, wysłuchasz i zbadasz dokładnie sprawę. Jeœli okaże się prawdš, że takš ohydę popełniono w Izraelu, 17,05 zaprowadzisz tego mężczyznę lub kobietę - którzy tej złej rzeczy się dopuœcili - do bramy miasta i będziesz tego mężczyznę lub tę kobietę kamienował, aż œmierć nastšpi. 17,06 Na słowo dwu lub trzech œwiadków skaże się na œmierć; nie wyda się wyroku na słowo jednego œwiadka. 17,07 Ręka œwiadków pierwsza się wzniesieprzeciw niemu, aby go zgładzić, a potem ręka całego ludu. Usuniesz zło spoœród siebie. 17,08 Jeœli za trudno ci będzie osšdzić jakiœwypadek, jak zabójstwo, spór lub zranienie, jakikolwiek proces w tym mieœcie, wstaniesz i pójdziesz do miejsca, które sobie obierze Pan, Bóg twój. 17,09 Tam udasz się do kapłanów-lewitów i do sędziego, który w tych dniach będzie sprawował urzšd. Poradzisz się, oni ci dadzš rozstrzygnięcie. 17,10 Zastosujesz się do orzeczenia, jakie ci wydadzš w miejscu, które sobie obierze Pan, i pilnie wykonasz wszystko, o czym ciępouczš. 17,11 Postšpisz œciœle według ich pouczeniai według ich rozstrzygnięcia, jakie ci dadzš, nie zbaczajšc ani na prawo, ani na lewo od ich orzeczenia. 17,12 Człowiek, który pychš uniesiony nie usłucha kapłana ustanowionego tam, aby służyć Panu, Bogu twemu, czy też sędziego, zostanie ukarany œmierciš. Usuniesz zło z Izraela. 17,13 Cały lud słyszšc to ulęknie się i już więcej nie będzie się unosił pychš. 17,14 Gdy wejdziesz do kraju, który ci dajePan, Bóg twój, gdy go posišdziesz i w nim zamieszkasz, jeœli powiesz sobie: Chcę ustanowić króla nad sobš, jak majš wszystkie okoliczne narody, 17,15 tego tylko ustanowisz królem, kogo sobie Pan, Bóg twój, wybierze spoœród twych braci - tego uczynisz królem. Nie możesz ogłosić królem nad sobš kogoœ obcego, kto nie byłby twoim bratem. 17,16 Tylko nie będzie on nabywał wielu koni i nie zaprowadzi ludu do Egiptu, aby mieć wiele koni. Powiedział bowiem wam Pan: Tš drogš nigdy wracać nie będziecie. 17,17 Nie będzie miał zbyt wielu żon, aby nie odwróciło się jego serce. Nie będzie gromadził wielkiej iloœci srebra i złota. 17,18 Gdy zasišdzie na królewskim swym tronie, sporzšdzi sobie na zwoju odpis tegoPrawa z tekstu kapłanów-lewitów. 17,19 Będzie go miał przy sobie i będzie go czytał po wszystkie dni swego życia, aby się nauczył czcić Pana, Boga swego, strzegšc wszystkich słów tego Prawa i stosujšc jego postanowienia, 17,20 by uniknšć wynoszenia się nad swych braci i zbaczania od przykazań na prawo czy też na lewo, aby długo królował on i synowie jego w Izraelu. *18 18,01 Kapłani-lewici, całe pokolenie Lewiego, nie będzie miało działu ani dziedzictwa w Izraelu. Żywić się będš z ofiar spalanych ku czci Pana i Jego dziedzictwa. 18,02 Nie będzie miało ono dziedzictwa wœród swoich braci: Pan jest jego dziedzictwem, jak mu to powiedział. 18,03 Takie uprawnienie ma kapłan w stosunku do ludu, składajšcego ofiary: z cielca lub sztuki mniejszego bydła oddadzš kapłanowi łopatkę, szczękę i żołšdek. 18,04 Oddasz mu pierwociny ze swego zboża, moszczu, oliwy i pierwociny ze strzyżenia owiec. 18,05 Jego bowiem wybrał Pan, Bóg twój, spoœród wszystkich pokoleń twoich, aby był na służbie ku czci imienia Pana: on i jego synowie po wszystkie czasy. 18,06 Jeœli lewita, przebywajšcy w jednym z twoich miast w całym Izraelu, zapragnie kiedykolwiek pójœć do miejsca wybranego przez Pana, 18,07 aby spełnić posługi ku czci imienia Pana, Boga twego, jak wszyscy jego bracia lewici, będšcy tam na służbie przed obliczem Pana, 18,08 będzie jadł równš częœć z nimi, bez uszczerbku dla swych dochodów z ojcowizny. 18,09 Gdy ty wejdziesz do kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwoœci jak tamte narody. 18,10 Nie znajdzie się poœród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; 18,11 nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. 18,12 Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwoœci wypędza ich Pan, Bóg twój, sprzed twego oblicza. 18,13 Dochowasz pełnej wiernoœci Panu, Bogu swemu. 18,14 Te narody bowiem, które ty wydziedziczysz, słuchały wróżbitów i wywołujšcych umarłych. Lecz tobie nie pozwala na to Pan, Bóg twój. 18,15 Pan, Bóg twój, wzbudzi ci proroka spoœród braci twoich, podobnego do mnie. Jego będziesz słuchał. 18,16 Właœnie o to prosiłeœ Pana, Boga swego, na Horebie, w dniu zgromadzenia: Niech więcej nie słucham głosu Pana, Bogamojego, i niech już nie widzę tego wielkiegoognia, abym nie umarł. 18,17 I odrzekł mi Pan: Dobrze powiedzieli. 18,18 Wzbudzę im proroka spoœród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, corozkażę. 18,19 Jeœli ktoœ nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Jaod niego zażšdam zdania sprawy. 18,20 Lecz jeœli który prorok odważy się mówić w moim imieniu to, czego mu nie rozkazałem, albo wystšpi w imieniu bogów obcych - taki prorok musi ponieœć œmierć. 18,21 Jeœli pomyœlisz w swym sercu: A w jaki sposób poznam słowo, którego Pan nie mówił? - 18,22 gdy prorok przepowie coœ w imieniu Pana, a słowo jego będzie bez skutku i nie spełni się, znaczy to, że tego Pan do niego nie mówił, lecz w swej pysze powiedział tosam prorok. Nie będziesz się go obawiał. *19 19,01 Gdy Pan, Bóg twój, wytępi narody, których ziemię ci daję, abyœ je z niej wypędził i zamieszkał w ich miastach i domach - 19,02 ustanowisz sobie trzy miasta w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, abyœ goposiadł. 19,03 Drogę do nich utrzymasz w dobrym stanie i na trzy częœci podzielisz obszar kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, aby tamschronienie znalazł każdy zabójca. 19,04 W następujšcym wypadku zabójca, który by tam uciekł, może pozostać przy życiu: jeœliby zabił bliŸniego nieumyœlnie, nie żywišc przedtem do niego nienawiœci. 19,05 Jeœli na przykład poszedł z drugim do lasu œcinać drzewo, uchwycił rękš siekierę, by cišć w drzewo, żelazo zaœ odpadło od drzewca i trafiło œmiertelnie bliŸniego - taki może schronić się do jednego z tych miast, by ratować swe życie, 19,06 aby œcišgajšcy mœciciel krwi wzburzony gniewem nie dosięgnšł go ze względu na zbyt dalekš drogę i życia go nie pozbawił, gdyż ten nie jest winien œmierci, bo nie żywił zastarzałej nienawiœci do zmarłego. 19,07 Dlatego ja ci rozkazuję: Trzy miasta sobie ustanowisz. 19,08 Gdy poszerzy Pan, Bóg twój, twe granice, jak to poprzysišgł twym przodkom, i odda ci całš ziemię, którš poprzysišgł dać przodkom, 19,09 jeœli będziesz strzegł pilnie całego tego prawa, które ja ci dzisiaj przedkładam, miłujšc Pana, Boga swego, chodzšc Jego drogami po wszystkie dni, wtedy dodasz jeszcze do tych miast dalsze trzy miasta, 19,10 by nie wylewać niewinnej krwi w tymkraju, który ci Pan, Bóg twój, daje w posiadanie. W przeciwnym razie krew cišżyć będzie na tobie. 19,11 Jeœli jednak człowiek z nienawiœci doswego bliŸniego czatował na niego, powstałprzeciw niemu, uderzył go œmiertelnie, tak iż tamten umarł, i potem uciekł do jednegoz tych miast, 19,12 starsi tego miasta poœlš po niego, zabiorš go stamtšd i oddadzš w ręce mœciciela krwi, by umarł. 19,13 Nie zlituje się nad nim twoje oko, usuniesz spoœród Izraela przelanie krwi niewinnego, by ci się dobrze powodziło. 19,14 Nie przesuniesz miedzy swego bliŸniego, postawionej przez przodków na dziedzictwie otrzymanym w kraju, danym ciw posiadanie przez Pana, Boga twego. 19,15 Nie przyjmie się zeznania jednego œwiadka przeciwko nikomu, w żadnym przestępstwie i w żadnej zbrodni. Lecz każda popełniona zbrodnia musi być potwierdzona zeznaniem dwu lub trzech œwiadków. 19,16 Jeœli powstanie œwiadek złoœliwy przeciw komuœ, oskarżajšc go o przekroczenie Prawa, 19,17 dwu ludzi wiodšcych między sobš spór stanie wobec Pana przed kapłanami i przed sędziami urzędujšcymi w tym czasie. 19,18 Jeœli ci sędziowie, zbadawszy sprawędokładnie, dowiodš fałszu œwiadkowi - jeżeli œwiadek taki fałszywie oskarżył brata swego - 19,19 uczyńcie mu, jak on zamierzał uczynić swemu bratu. Usuniesz zło spoœródciebie, 19,20 a reszta słyszšc to, ulęknie się i nie uczyni więcej nic takiego poœród siebie. 19,21 Twe oko nie będzie miało litoœci. Życie za życie, oko za oko, zšb za zšb, ręka za rękę, noga za nogę. *20 20,01 Jeœli się udasz na wojnę przeciw twemu wrogowi, a zauważysz, że koni, rydwanów i ludzi tam jest więcej niż u ciebie, nie lękaj się ich, gdyż z tobš jest Pan, Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej. 20,02 Gdy będziecie zaczynali walkę, wystšpi kapłan i przemówi do narodu, 20,03 mówišc mu: Słuchaj, Izraelu! Zaczynacie dzisiaj walkę przeciw wrogom waszym, niech trwoga przed nimi was nie ogarnia! Niech serce wam nie drży! Nie bójcie się, nie lękajcie się! 20,04 Gdyż z wami wyrusza Pan, Bóg wasz,by walczyć przeciw wrogom waszym i dać wam zwycięstwo. 20,05 Zwierzchnicy niech powiedzš następnie narodowi: Kto z was zbudował nowy dom, a jeszcze go nie poœwięcił, niech idzie i wraca do swego domu, bo mógłby zginšć na wojnie, i kto inny by go poœwięcił. 20,06 Kto z was zasadził winnicę, a nie zebrał jej owoców, niech wraca do domu, bo mógłby zginšć na wojnie, a kto inny by zebrał jej owoce. 20,07 Kto żonę poœlubił, a jeszcze jej nie sprowadził do siebie, niech wraca do domu,bo mógłby zginšć na wojnie, a kto inny by jš sprowadził do siebie. 20,08 Niech jeszcze zwierzchnicy powiedzšdo narodu: Kto się lęka, czyje serce drży, niech wraca do domu, by nie struchlało serce jego braci, jak jego. 20,09 Gdy zwierzchnicy skończš mówić do ludu, na czele narodu stanš wodzowie. 20,10 Jeœli podejdziesz pod miasto, by z nim prowadzić wojnę, najpierw ofiarujesz mu pokój, 20,11 a ono ci odpowie pokojowo i bramy ciotworzy, niech cały lud, który się w nim znajduje, zejdzie do rzędu robotników pracujšcych przymusowo, i będš ci służyli. 20,12 Jeœli ci nie odpowie pokojowo i stała w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żëPĘ cěœ cíśĚ cî‚)cďž7Č6zacznie z tobš wojować, oblegniesz je. 20,13 Skoro ci je Pan, Bóg twój, odda w ręce - wszystkich mężczyzn wytniesz ostrzem miecza. 20,14 Tylko kobiety, dzieci, trzody i wszystko, co jest w mieœcie, cały łup zabierzesz i będziesz korzystał z łupu twoich wrogów, których ci dał Pan, Bóg twój. 20,15 Tak postšpisz ze wszystkimi miastamidaleko od ciebie położonymi, nie będšcymi własnoœciš pobliskich narodów. 20,16 Tylko w miastach należšcych do narodów, które ci daje Pan, twój Bóg, jako dziedzictwo, niczego nie zostawisz przy życiu. 20,17 Gdyż klštwš obłożysz Chetytę, Amorytę, Kananejczyka, Peryzzytę, Chiwwitę i Jebusytę, jak ci rozkazał Pan, Bóg twój, 20,18 abyœcie się nie nauczyli czynić wszystkich obrzydliwoœci, które oni czyniš ku czci bogów swoich, i byœcie nie grzeszyliprzeciw Panu, waszemu Bogu. 20,19 Jeœli przez wiele dni będziesz oblegałmiasto i walczył z nim, nie zetniesz jego drzew podkładajšc siekierę, bo będziesz spożywał z nich owoce. Dlatego ich nie zniszczysz. Czy drzewo to człowiek, byœ jeoblegał? 20,20 Tylko drzewa znane ci jako nieowocowe zetniesz i zbudujesz sobie narzędzia oblężnicze przeciw miastu, które z tobš toczy wojnę, aż je zdobędziesz. *21 21,01 Gdy w kraju, który ci daje w posiadanie Pan, Bóg twój, znajdzie się na polu leżšcy trup człowieka zabitego, a nie wiadomo, kto go uderzył, 21,02 wtedy przyjdš starsi i sędziowie odmierzyć odległoœć trupa od okolicznych miast. 21,03 Gdy chodzi o miasto, które jest najbliżej trupa, starsi tegoż miasta wezmš jałowicę, która jeszcze nie pracowała i nienosiła jarzma. 21,04 Jałowicę tę sprowadzš starsi miasta do rzeki nie wysychajšcej, na miejsce nieuprawione i nieobsiane i złamiš jej kark w rzece. 21,05 Wtedy nadejdš kapłani, synowie Lewiego; bo Pan, Bóg twój, wybrał ich, by Mu posługiwali, błogosławili w Jego imieniui by ich wyrokiem rozsšdzano wszelki spór i sprawę o zranienie. 21,06 Wszyscy starsi miasta, które leży najbliżej zamordowanego, umyjš ręce nad jałowicš, której kark złamano w rzece, 21,07 i powiedzš te słowa: Nasze ręce tej krwi nie wylały, a oczy nasze jej nie widziały. 21,08 Panie, oczyœć z winy lud swój, Izraela, któregoœ wybawił, i nie obarczaj krwiš niewinnš ludu swego, Izraela. I odpuszczona będzie im ta krew. 21,09 W ten sposób usuniesz niewinnš krewspoœród siebie i uczynisz to, co jest słuszne w oczach Pana. 21,10 Jeœli wyruszysz na wojnę z wrogami,a wyda ich Pan, Bóg twój, w twoje ręce i weŸmiesz jeńców, 21,11 a ujrzysz między jeńcami kobietę o pięknym wyglšdzie i pokochasz jš - możesz jš sobie wzišć za żonę 21,12 i wprowadzić do swego domu. Ona ogoli swš głowę, obetnie paznokcie 21,13 i zdejmie z siebie odzież branki. Zamieszkawszy w twym domu opłakiwać będzie swego ojca i matkę przez miesišc. Potem pójdziesz do niej, zostaniesz jej mężem, a on twojš żonš. 21,14 Jeœli ci się przestanie podobać, odeœlesz jš, gdzie zechce, nie sprzedasz jej za srebro ani nie obejdziesz się z niš jak z niewolnicš, ponieważ obcowałeœ z nišwbrew jej woli. 21,15 Jeœli jaki mšż będzie miał dwie żony,jednš kochanš, a drugš niekochanš, i one urodzš mu synów - kochana i niekochana - apierworodnym będzie syn niekochanej - 21,16 to w dniu przekazywania dziedzictwa nie może za pierworodnego uznać syna kochanej, gdy pierworodnym jest syn niekochanej. 21,17 Jeœli pierworodnym jest syn niekochanej, musi mu przyznać podwójnš częœć wszystkiego, co posiada, gdyż on jest pierwocinš jego siły. On ma prawo do pierworodztwa. 21,18 Jeœli ktoœ będzie miał syna nieposłusznego i krnšbrnego, nie słuchajšcego upomnień ojca ani matki, tak że nawet po upomnieniach jest im nieposłuszny, 21,19 ojciec i matka pochwycš go, zaprowadzš do bramy, do starszych miasta, 21,20 i powiedzš starszym miasta: Oto naszsyn jest nieposłuszny i krnšbrny, nie słucha naszego upomnienia, oddaje się rozpuœcie i pijaństwu. 21,21 Wtedy mężowie tego miasta będš kamienowali go, aż umrze. Usuniesz zło spoœród siebie, a cały Izrael, słyszšc o tym, ulęknie się. 21,22 Jeœli ktoœ popełni zbrodnię podlegajšcš karze œmierci, zostanie stracony i powiesisz go na drzewie - 21,23 trup nie będzie wisiał na drzewie przez noc, lecz tegoż dnia musisz go pogrzebać. Bo wiszšcy jest przeklęty przezBoga. Nie zanieczyœcisz swej ziemi, danej ci przez Pana, Boga twego, w posiadanie. *22 22,01 Jeœli zobaczysz zbłškanego wołu swego brata albo sztukę mniejszego bydła, nie odwrócisz się od nich, lecz zaprowadzisz je z powrotem do swego brata. 22,02 Jeœli brat twój nie jest blisko ciebie ijeœli go nie znasz, zaprowadzisz je do swego domu, będš u ciebie, aż przyjdzie ichszukać twój brat i wtedy mu je oddasz. 22,03 Tak postšpisz z jego osłem, tak postšpisz z jego płaszczem, tak postšpisz z każdš rzeczš zgubionš przez swego brata- z tym, co mu zginęło, a tyœ odnalazł: nie możesz od tego się odwrócić. 22,04 Jeœli zobaczysz, że osioł twego brataalbo wół jego upadł na drodze - nie odwrócisz się od nich, ale z nim razem je podniesiesz. 22,05 Kobieta nie będzie nosiła ubioru mężczyzny ani mężczyzna ubioru kobiety; gdyż każdy, kto tak postępuje, obrzydły jest dla Pana, Boga swego. 22,06 Jeœli napotkasz przed sobš na drodze, na drzewie lub na ziemi gniazdo ptaka z pisklętami lub jajkami wysiadywanymi przez matkę, nie zabierzeszmatki z pisklętami. 22,07 Matkę zostawisz w spokoju, a pisklęta możesz zabrać - aby ci się dobrze powodziło i abyœ długo żył. 22,08 Jeœli zbudujesz nowy dom, uczynisz na dachu ogrodzenie, byœ nie obcišżył swego domu krwiš, gdyby ktoœ z niego spadł. 22,09 Nie zasiejesz w twojej winnicy dwu gatunków roœlin, aby wszystkie nie zostały uznane za œwięte: nasiona posiane i zbiory w winnicy. 22,10 Nie będziesz orał razem wołem i osłem. 22,11 Nie wdziejesz sukni utkanej naraz z wełny i lnu. 22,12 Zrobisz sobie frędzle na czterech rogach płaszcza, którym się okrywasz. 22,13 Jeœli ktoœ poœlubi żonę, zbliży się do niej, a potem jš znienawidzi, 22,14 zarzucajšc jej złe czyny, i zniesławijš mówišc: Poœlubiłem tę kobietę, a zbliżywszy się do niej, nie znalazłem u niejoznak dziewictwa, 22,15 wtedy ojciec i matka młodej kobiety zaniosš dowody jej dziewictwa do bramy, do starszych miasta. 22,16 Ojciec młodej kobiety odezwie się do starszych: Dałem swš córkę temu człowiekowi za żonę, a on jš znienawidził. 22,17 Oto zarzuca jej złe czyny, mówišc: Nie znalazłem u córki twej oznak dziewictwa. A oto sš dowody dziewictwa mej córki i rozłoży tkaninę przed starszymi miasta. 22,18 Wtedy starsi miasta wezmš tego męża i ukarzš go. 22,19 Skażš go na sto syklów srebra i dadzš je ojcu młodej kobiety, gdyż okrył niesławš dziewicę izraelskš; pozostanie jego żonš i nie będzie jej mógł całe życie porzucić. 22,20 Lecz jeœli oskarżenie to okaże się prawdziwym, bo nie znalazły się dowody dziewictwa młodej kobiety, 22,21 wyprowadzš młodš kobietę do drzwi domu ojca i kamienować jš będš mężowie tego miasta, aż umrze, bo dopuœciła się bezeceństwa w Izraelu, uprawiajšc rozpustę w domu ojca. Usuniesz zło spoœród siebie. 22,22 Jeœli się znajdzie człowieka œpišcego z kobietš zamężnš, oboje umrš: mężczyzna œpišcy z kobietš i ta kobieta. Usuniesz zło zIzraela. 22,23 Jeœli dziewica została zaœlubiona mężowi, a spotkał jš inny jakiœ mężczyzna w mieœcie i spał z niš, 22,24 oboje wyprowadzicie do bramy miastai kamienować ich będziecie, aż umrš: młodškobietę za to, że nie krzyczała będšc w mieœcie, a tego mężczyznę za to, że zadał gwałt żonie bliŸniego. Usuniesz zło spoœródsiebie. 22,25 Lecz jeœli mężczyzna znalazł na polu młodš kobietę zaœlubionš, zadał jej gwałt ispał z niš, umrze sam mężczyzna, który z niš spał. 22,26 Młodej kobiecie zaœ nic nie uczynisz. Młoda kobieta nie popełniła przestępstwa godnego œmierci. Wypadek ten jest podobny do tego, gdy ktoœ powstaje przeciw bliŸniemu swemu i życia go pozbawi: 22,27 znalazł jš na polu, młoda kobieta zaœlubiona krzyczała, a nikt jej nie przyszedł z pomocš. 22,28 Jeœli mężczyzna znajdzie młodš kobietę - dziewicę niezaœlubionš - pochwyci jš i œpi z niš, a znajdš ich, 22,29 odda ten mężczyzna, który z niš spał, ojcu młodej kobiety pięćdziesišt syklów srebra i zostanie ona jego żonš. Za to, że jej gwałt zadał, nie będzie jej mógłporzucić przez całe swe życie. *23 23,01 Nikt nie poœlubi żony swego ojca i nieodkryje brzegu płaszcza ojca swego. 23,02 Nikt, kto ma zgniecione jšdra lub odcięty członek, nie wejdzie do zgromadzenia Pana. 23,03 Nie wejdzie syn nieprawego łoża do zgromadzenia Pana, nawet w dziesištym pokoleniu nie wejdzie do zgromadzenia Pana.23,04 Nie wejdzie Ammonita i Moabita do zgromadzenia Pana, nawet w dziesištym pokoleniu; nie wejdzie do zgromadzenia Pana na wieki, 23,05 za to, że nie wyszli oni ku wam na drogę z chlebem i wodš, gdyœcie szli z Egiptu i jeszcze opłacili przeciwko tobie Balaama, syna Beora, z Petor w Aram-Naharaim, aby cię przeklinał. 23,06 Lecz Pan, Bóg twój, nie chciał słuchać Balaama, i Pan, Bóg twój, zamienił przekleństwo względem ciebie na błogosławieństwo, bo Pan, Bóg twój, umiłował ciebie. 23,07 Nie będziesz się starał o ich szczęœcie ani o ich powodzenie, jak długo będziesz żył. 23,08 Nie będziesz się brzydził Edomitš, bojest twoim bratem, ani Egipcjaninem, bo przybyszem byłeœ w jego kraju. 23,09 W trzecim pokoleniu jego potomkowie mogš być dopuszczeni do zgromadzenia Pana. 23,10 Gdy wyjdziesz rozbić namioty naprzeciw twego wroga, będziesz się wystrzegał wszelkiego zła. 23,11 Jeœli się znajdzie wœród ciebie człowiek nieczysty z powodu zmazy nocnej,wyjdzie z obozu i do obozu twego nie wróci.23,12 Pod wieczór wymyje się, a o zachodzie słońca może wrócić do obozu. 23,13 Będziesz miał miejsce poza obozem i tam poza obóz będziesz wychodził. 23,14 Zaopatrzysz się w kołek, a gdy wyjdziesz na zewnštrz, wydršżysz nim dołek, a wracajšc przykryjesz to, czegoœ się pozbył, 23,15 gdyż Pan, Bóg twój, przechadza się po twoim obozie, aby chronić ciebie, a wrogów na łup twój wydać. Stšd obóz twójmusi być œwięty. Pan nie może w nim ujrzećnic odrażajšcego, aby się nie odwrócił od ciebie. 23,16 Nie wydasz panu niewolnika, który się schroni u ciebie przed swoim właœcicielem. 23,17 Z tobš będzie przebywał, w twym kraju, w miejscu, które sobie wybierze, w jednym z twoich miast, gdzie będzie się czuł dobrze; nie będziesz go dręczył. 23,18 Nie będzie nierzšdnicy sakralnej wœród córek Izraela ani mężczyzn uprawiajšcych nierzšd sakralny wœród synów Izraela. 23,19 Nie zaniesiesz do domu Pana, Boga twego, zarobku nierzšdnicy, jak i zapłaty dla psa, jako rzeczy ofiarowanej œlubem. Tak jednym, jak i drugim brzydzi się Pan, Bóg twój. 23,20 Nie będziesz żšdał od brata swego odsetek z pieniędzy, z żywnoœci ani odsetekz czegokolwiek, co się pożycza na procent. 23,21 Od obcego możesz się domagać, ale od brata nie będziesz żšdał odsetek, aby ciPan, Bóg twój, błogosławił we wszystkim, do czego rękę przyłożysz w ziemi, którš idziesz posišœć. 23,22 Jeœli złożysz œlub Panu, Bogu swemu,nie będziesz się ocišgał z jego wypełnieniem, gdyż Pan, Bóg twój, będzie się tego domagał od ciebie, a na tobie będzie cišżył grzech. 23,23 Jeœli się wstrzymasz od œlubowania, nie będzie grzech cišżył na tobie, 23,24 lecz co z ust twych już wyszło, tegostrzeż i wypełnij œlub, który twe usta złożyły jako dar dobrowolny Panu, Bogu twemu. 23,25 Gdy wejdziesz do winnicy swego bliŸniego, możesz zjeœć winogron do syta, ile zechcesz; lecz do swego koszyka nie weŸmiesz. 23,26 Gdy wejdziesz do zboża bliŸniego swego, rękš możesz zrywać kłosy, lecz sierpa nie przyłożysz do zboża swego bliŸniego. *24 24,01 Jeœli mężczyzna poœlubi kobietę i zostanie jej mężem, lecz nie będzie jej darzył życzliwoœciš, gdyż znalazł u niej coœ odrażajšcego, napisze jej list rozwodowy, wręczy go jej, potem odeœle jšod siebie. 24,02 Jeœli ona wyszedłszy z jego domu, pójdzie i zostanie żonš innego, 24,03 a ten drugi też jš znienawidzi, wręczy jej list rozwodowy i usunie jš z domu, albo jeœli ten drugi mšż, który jš poœlubił, umrze, 24,04 nie będzie mógł pierwszy jej mšż, który jš odesłał, wzišć jej powtórnie za żonę jako splugawionej. To bowiem budzi odrazę u Pana, a ty nie możesz dopuœcić dotakiej nieprawoœci w kraju, który ci daje wposiadanie Pan, Bóg twój. 24,05 Jeœli mšż dopiero co poœlubi żonę, to nie pójdzie do wojska i żaden publiczny obowišzek na niego nie przypadnie, lecz pozostanie przez jeden rok w domu, aby ucieszyć żonę, którš poœlubił. 24,06 Nie wolno brać w zastaw kamienia młyńskiego górnego ani dolnego, gdyż tym samym brałoby się w zastaw samo życie. 24,07 Jeœli znajdš człowieka, porywajšcegokogoœ ze swych braci, z Izraelitów - czy sam będzie go używał jako niewolnika, czy go sprzeda - taki złodziej musi umrzeć. Usuniesz zło spoœród siebie. 24,08 Bardzo pilnie uważaj na plagę tršdu, aby uczynić wszystko, o czym was pouczš kapłani-lewici. Co im zleciłem, tego pilnie będziecie przestrzegali. 24,09 Przypomnij sobie, co Pan, Bóg twój, uczynił Miriam w drodze, gdyœcie wychodzili z Egiptu. 24,10 Jeœli bliŸniemu swemu udzielisz pożyczki z zabezpieczeniem, nie wejdziesz do jego domu, by zabrać coœkolwiek w zastaw. 24,11 Na dworze będziesz stał, a człowiek, któremu pożyczyłeœ, wyniesie ci ten zastaw na zewnštrz. 24,12 Wszakże jeœli to jest człowiek ubogi,nie położysz się spać nakryty tym zastawem, 24,13 lecz zwrócisz mu zastaw przed zachodem słońca, aby mógł spać pod swympłaszczem, błogosławišc tobie, a Pan, Bóg twój, policzy ci to za dobry czyn. 24,14 Nie będziesz niesprawiedliwie gnębił najemnika ubogiego i nędznego, czy to będzie brat twój, czy obcy, o ile jest w twoim kraju, w twoich murach. 24,15 Tegoż dnia oddasz mu zapłatę, nie pozwolisz zajœć nad niš słońcu, gdyż jest on biedny i całym sercem jej pragnie; by nie wzywał Pana przeciw tobie, a to by cię obcišżyło grzechem. 24,16 Ojcowie nie poniosš œmierci za winy synów ani synowie za winy swych ojców. Każdy umrze za swój własny grzech. 24,17 Nie będziesz łamał prawa obcokrajowca i sieroty ani nie weŸmiesz w zastaw odzieży od wdowy. 24,18 Pamištaj, żeœ był niewolnikiem w Egipcie i wybawił cię stamtšd Pan, Bóg twój; dlatego to ja ci nakazuję zachować toprawo. 24,19 Jeœli będziesz żšł we żniwa na swoimpolu i zapomnisz snopka na polu, nie wrócisz się, aby go zabrać, lecz zostanie dla obcego, sieroty i wdowy, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, we wszystkim, co czynić będš twe ręce. 24,20 Jeœli będziesz zbierał oliwki, nie będziesz drugi raz trzšsł gałęzi; niech zostanie coœ dla obcego, sieroty i wdowy. 24,21 Gdy będziesz zbierał winogrona, nie szukaj powtórnie pozostałych winogron; niech zostanš dla obcego, sieroty i wdowy. 24,22 Pamiętaj, żeœ i ty był niewolnikiem wziemi egipskiej; dlatego ja ci nakazuję zachować to prawo. *25 25,01 Jeœli wyniknie spór między ludŸmi, stanš przed sšdem, tam ich osšdzš i za sprawiedliwego uznajš niewinnego, a skażš winowajcę. 25,02 O ile winowajca zasłuży na karę chłosty, każe go sędzia położyć na ziemi i w jego obecnoœci wymierzš mu chłostę w liczbie odpowiadajšcej przewinieniu. 25,03 Otrzyma nie więcej niż czterdzieœci uderzeń, aby przez mnożenie razów ponad tę liczbę chłosta nie była nadmierna i nie został pohańbiony twój brat w twoich oczach. 25,04 Nie zawišżesz pyska wołowi młócšcemu. 25,05 Jeœli bracia będš mieszkać wspólnie i jeden z nich umrze, a nie będzie miał syna,nie wyjdzie żona zmarłego za mšż za kogoœobcego, spoza rodziny, lecz szwagier jej zbliży się do niej, weŸmie jš sobie za żonę,dopełniajšc obowišzku lewiratu. 25,06 A najstarszemu synowi, którego ona urodzi, nadadzš imię zmarłego brata, by nie zaginęło jego imię w Izraelu. 25,07 Jeœli nie będzie chciał ten mężczyznawzišć swej bratowej za żonę, pójdzie bratowa do bramy miasta, do starszych i powie: Nie mam szwagra, który by podtrzymał imię brata swego w Izraelu. Szwagier nie chce na mojš korzyœć dopełnić obowišzku, jaki cišży na nim. 25,08 Starsi tego miasta zawezwš go i przemówiš do niego. Jeœli będzie obstawał jowo i stała w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żđP÷ cńG:cňË cóL*%côq81przy swoim i powie: Nie chcę jej poœlubić, 25,09 pójdzie do niego bratowa na oczach starszych, zdejmie mu sandał z nogi, pluniemu w twarz i powie: Tak się postępuje z człowiekiem, który nie chce odbudować domu swego brata. 25,10 I będzie nazwane imię jego w Izraelu: Dom tego, któremu zzuto sandał. 25,11 Jeœli się bić będš mężczyŸni, mężczyzna i jego brat, i zbliży się żona jednego z nich i - chcšc wyrwać męża z ršk bijšcego - wycišgnie rękę i chwyci go za częœci wstydliwe, 25,12 odetniesz jej rękę, nie będzie twe oko miało litoœci. 25,13 Nie będziesz miał w torbie podwójnego ciężarka: cięższego i lżejszego;25,14 nie będziesz miał w swoim domu podwójnej efy: większej i mniejszej. 25,15 Będziesz miał ciężarek nie umniejszony i dokładny; będziesz miał efę nie umniejszonš i dokładnš, abyœ długo żyłna ziemi, którš ci daje Pan, Bóg twój; 25,16 gdyż brzydzi się Pan każdym, który tak czyni, każdym, który postępuje niesprawiedliwie. 25,17 Pamiętaj, co ci uczynił Amalek w drodze, gdyœ wyszedł z Egiptu. 25,18 Zaszedł ci drogę i napadł na wszystkich osłabionych, na twoje tyły, gdyœ ty był zmęczony i wyczerpany, on Boga się nie lękał. 25,19 Gdy Pan, Bóg twój, da ci bezpieczeństwo od wszystkich twoich wrogów okolicznych w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, w posiadanie, wygładzisz imię Amaleka spod nieba. Nie zapomnij o tym! *26 26,01 Gdy wejdziesz do kraju, który ci dajePan, Bóg twój, w posiadanie, zajmiesz go i osišdziesz w nim; 26,02 weŸmiesz pierwociny wszelkich ziemiopłodów uzyskanych przez ciebie w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój. Włożyszje do koszyka i udasz się na miejsce, którePan, Bóg twój, obierze sobie na mieszkanie dla imienia swego. 26,03 Pójdziesz do urzędujšcego wtedy kapłana i powiesz mu: Oœwiadczam dziœ Panu, Bogu twojemu, że zaszedłem do ziemi, o której Pan przysišgł przodkom, żenam jš da. 26,04 Kapłan weŸmie z twoich ršk koszyk i położy go przed ołtarzem Pana, Boga twego. 26,05 A ty wówczas wypowiesz te słowa wobec Pana, Boga swego: Ojciec mój, Aramejczyk błšdzšcy, zstšpił do Egiptu, przybył tam w niewielkiej liczbie ludzi i tamsię rozrósł w naród ogromny, silny i liczny.26,06 Egipcjanie Ÿle się z nami obchodzili, gnębili nas i nałożyli na nas ciężkie roboty przymusowe. 26,07 Wtedy myœmy wołali do Pana, Boga ojców naszych. Usłyszał Pan nasze wołanie, wejrzał na naszš nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie. 26,08 Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocnš rękš i wycišgniętym ramieniem wœród wielkiej grozy, znaków i cudów. 26,09 Zaprowadził nas na to miejsce i dał nam ten kraj opływajšcy w mleko i miód. 26,10 Teraz oto przyniosłem pierwociny płodów ziemi, którš dałeœ mi, Panie. Rozłożysz je przed Panem, Bogiem swoim. Oddasz pokłon Panu, Bogu swemu, 26,11 i będziesz się cieszył razem z lewitš i obcym, który jest u ciebie, ze wszystkich dóbr, które Pan, Bóg twój, dał tobie i twemu domowi. 26,12 Gdy w trzecim roku - roku dziesięciny- zakończysz oddawanie wszystkich dziesięcin ze zbiorów, gdy oddasz je lewicie, obcemu, sierocie i wdowie, aby jedli do syta w twoich murach, 26,13 powiesz wobec Pana, Boga swego: Wzišłem z domu, co poœwięcone, i dałem lewicie, obcemu, sierocie i wdowie, zgodnieze wszystkimi poleceniami, jakie mi wydałeœ; nie przestšpiłem ani nie zapomniałem żadnego z twoich poleceń. 26,14 Nie spożyłem tego podczas żałoby, nie wynosiłem z domu w stanie nieczystoœci, nie dałem nic z tego umarłemu, usłuchałem głosu, Pana, Boga swego, czyniłem wszystko, co mi rozkazałeœ. 26,15 Ze swego œwiętego mieszkania, z niebios, spojrzyj i pobłogosław Izraela, lud swój, podobnie jak i ziemię - kraj opływajšcy w mleko i miód - którš nam dałeœ, jak poprzysišgłeœ naszym przodkom.26,16 Dziœ Pan, Bóg twój, rozkazuje ci wykonać te prawa i nakazy. Strzeż ich, pełnij z całego swego serca i z całej duszy. 26,17 Dziœ uzyskałeœ to, że Pan ci powiedział, iż będzie dla ciebie Bogiem, o ile ty będziesz chodził Jego drogami, strzegł Jego praw, poleceń i nakazów orazsłuchał Jego głosu. 26,18 A Pan uzyskał to, żeœ ty dziœ obiecałbyć ludem stanowišcym szczególnš Jego własnoœć, jak ci powiedział, abyœ zachowywał Jego wszystkie polecenia. 26,19 On cię wtedy wywyższy we czci, sławie i wspaniałoœci ponad wszystkie narody, które uczynił, abyœ był ludem œwiętym dla Pana, Boga twego, jak sam powiedział. *27 27,01 Mojżesz razem ze starszymi Izraela wydał taki nakaz: Zachowajcie całe to Prawo, które ja wam dziœ ogłaszam. 27,02 A po przejœciu Jordanu do ziemi, którš daje ci Pan, Bóg twój, postawisz wielkie kamienie i pobielisz je wapnem. 27,03 Wypiszesz wszystkie słowa tego Prawa po przejœciu, aby wkroczyć do ziemi, którš wam daje Pan, Bóg twój - ziemi opływajšcej w mleko i miód - jak wam przyrzekł Pan, Bóg ojców waszych. 27,04 Gdy przejdziecie Jordan, postawicie te kamienie, jak ja wam dziœ nakazuję, na górze Ebal i wapnem je pobielicie. 27,05 I wystawicie tam ołtarz ku czci Pana, Boga swego, ołtarz z kamieni, których nie obrabiało żelazo. 27,06 Z kamieni nieciosanych zbudujecie tenołtarz dla Pana, Boga swego, i złożycie na nim ofiary całopalne ku czci Pana, Boga swego. 27,07 Jemu złożycie też ofiary biesiadne, spożyjecie je na miejscu i będziecie się cieszyć wobec Pana, Boga swego. 27,08 Na kamieniach wypiszecie wszystkie słowa tego Prawa. Wyryjcie je dobrze! 27,09 Potem Mojżesz i kapłani-lewici rzekli do całego Izraela te słowa: Zamilknij, Izraelu, i słuchaj, w dniu dzisiejszym stałeœ się narodem Pana, Boga swego. 27,10 Będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, i wypełniał Jego polecenia i prawa,które ja ci dzisiaj daję. 27,11 Tego samego dnia wydał Mojżesz ludowi takie polecenie: 27,12 Gdy przekroczycie Jordan, stanš na górze Garizim, by błogosławić lud: Symeon,Lewi, Juda, Issachar, Józef i Beniamin. 27,13 A na górze Ebal stanš, by przeklinać: Ruben, Gad, Aser, Zabulon, Dan i Neftali. 27,14 Lewici zabiorš głos i zawołajš do całego Izraela: 27,15 Przeklęty każdy, kto wykona posšg rzeŸbiony lub z lanego metalu - rzecz obrzydliwš dla Pana, robotę ršk rzemieœlnika - i postawi w miejscu ukrytym.A w odpowiedzi cały lud powie: Amen. 27,16 Przeklęty, kto gardzi swoim ojcem lub matkš. A cały lud powie: Amen. 27,17 Przeklęty, kto przesuwa miedzę swego bliŸniego. A cały lud powie: Amen. 27,18 Przeklęty, kto sprawia, że niewidomybłšdzi na drodze. A cały lud powie: Amen. 27,19 Przeklęty, kto łamie prawo obcokrajowca, sieroty i wdowy. A cały lud powie: Amen. 27,20 Przeklęty, kto obcuje cieleœnie z żonšswego ojca, gdyż odkrywa brzeg płaszcza swojego ojca. A cały lud powie: Amen. 27,21 Przeklęty, kto obcuje cieleœnie z jakimkolwiek zwierzęciem. A cały lud powie:Amen. 27,22 Przeklęty, kto obcuje cieleœnie ze swojš siostrš, córkš ojca swego albo córkšswojej matki. A cały lud powie: Amen. 27,23 Przeklęty, kto obcuje tak ze swojš teœciowš. A cały lud powie: Amen. 27,24 Przeklęty, kto w ukryciu wymierzy cios œmiertelny bliŸniemu. A cały lud powie: Amen. 27,25 Przeklęty, kto bierze podarunek, by rozlać krew niewinnego. A cały lud powie: Amen. 27,26 Przeklęty, kto nie trzyma się nakazów tego Prawa i nie wypełnia ich. A cały lud powie: Amen. *28 28,01 Jeœli więc pilnie będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, wiernie wypełniajšc wszystkie Jego polecenia, które ja ci dziœ daję, wywyższy cię Pan, Bóg twój, ponad wszystkie narody ziemi. 28,02 Spłynš na ciebie i spocznš wszystkie te błogosławieństwa, jeœli będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego. 28,03 Będziesz błogosławiony w mieœcie, błogosławiony na polu. 28,04 Błogosławiony będzie owoc twego łona, plon twej roli, przychówek twych zwierzšt, przyrost twego większego bydła i pomiot bydła mniejszego. 28,05 Błogosławiony będzie twój kosz i dzieża. 28,06 Błogosławione będzie twoje wejœcie iwyjœcie. 28,07 Pan sprawi, że twoi wrogowie, którzy powstanš przeciw tobie, zostanš pobici przez ciebie. Jednš szli drogš przeciw tobie, a siedmioma drogami uciekaćbędš przed tobš. 28,08 Pan rozkaże, by z tobš było błogosławieństwo w spichrzach, we wszystkim, do czego rękę wycišgniesz. On będzie ci błogosławił w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój. 28,09 Pan uczyni cię swoim œwiętym ludem, jak ci poprzysišgł, jeœli będziesz zachowywał polecenia Pana, Boga swego, i chodził Jego drogami. 28,10 Wtedy zobaczš wszystkie narody ziemi, że imię Pana zostało wezwane nad wami, i będš się ciebie lękały. 28,11 Napełni cię Pan w obfitoœci dobrami z owocu twego łona, przychówkiem twego bydła, plonami pola, w kraju, o którym poprzysišgł przodkom twoim, że da go tobie. 28,12 Pan otworzy dla ciebie bogate swoje skarby nieba, dajšc w swoim czasie deszcz, który spadnie na twojš ziemię, i błogosławišc każdej pracy twoich ršk. Ty będziesz pożyczał wielu narodom, a sam u nikogo nie zacišgnisz pożyczki. 28,13 Pan umieœci cię zawsze na czele, a nie na końcu; zawsze będziesz górš, a nigdy ostatni, bylebyœ tylko słuchał poleceńPana, Boga swego, które ja ci dziœ nakazujępilnie wypełniać. 28,14 Nie zbaczaj od słów, które ja ci dzisiaj obwieszczam, ani na prawo, ani na lewo, po to, by iœć za bogami obcymi i służyć im. 28,15 Jeœli nie usłuchasz głosu Pana, Boga swego, i nie wykonasz pilnie wszystkich poleceń i praw, które ja dzisiaj tobie daję, spadnš na ciebie wszystkie te przekleństwai dotknš cię. 28,16 Przeklęty będziesz w mieœcie i przeklęty na polu. 28,17 Przeklęty twój kosz i twoja dzieża. 28,18 Przeklęty owoc twego łona, plon twejroli, przyrost twego większego bydła i pomiot bydła mniejszego. 28,19 Przeklęte będzie twoje wejœcie i wyjœcie. 28,20 Pan zeœle na ciebie przekleństwo, zamieszanie i przeszkodę we wszystkim, doczego wycišgniesz rękę, co będziesz czynił.Zostaniesz zmiażdżony i zginiesz nagle wskutek przewrotnych swych czynów, ponieważ Mnie opuœciłeœ. 28,21 Pan sprawi, że przylgnie do ciebie zaraza, aż cię wygładzi na tej ziemi, któršidziesz posišœć. 28,22 Pan dotknie cię wycieńczeniem, febrš, zapaleniem, oparzeniem, œmierciš odmiecza, zwarzeniem zbóż od goršca i œnieciš: będš cię one przeœladować, aż zginiesz. 28,23 Niebiosa, które masz nad głowš, będš z bršzu, a ziemia pod tobš - żelazna. 28,24 Pan zeœle na twš ziemię zamiast deszczu - pył i piasek; będzie na ciebie padał z nieba, aż cię wyniszczy. 28,25 Pan sprawi, że poniesiesz klęskę od swych wrogów. Jednš drogš przeciw nim pójdziesz, a siedmioma będziesz przed nimi uciekał i wzbudzisz grozę we wszystkich królestwach ziemi. 28,26 Twój trup będzie strawš wszystkich ptaków powietrznych i zwierzšt lšdowych, a nikt ich nie będzie odpędzał. 28,27 Pan dotknie cię wrzodem egipskim, hemoroidami, œwierzbem i parchami, których nie zdołasz wyleczyć. 28,28 Pan dotknie cię obłędem, œlepotš i niepokojem serca. 28,29 W południe będziesz szedł po omacku, jak niewidomy idzie po omacku w ciemnoœci, w zabiegach swoich nie będzieszmiał powodzenia. Stale będziesz napastowany, ograbiany, a nikt cię nie będzie ratował. 28,30 Zaręczysz się z kobietš, a kto inny jšposišdzie; zbudujesz dom, a nie będziesz w nim mieszkał; zasadzisz winnicę, a nie zbierzesz jej owoców. 28,31 Twój wół na oczach twych zostanie zabity, a nie będziesz go jadł. Twój osioł zostanie ci zrabowany i nie wróci do ciebie;twoje owce zostanš wydane twym wrogom,a nie będzie komu cię wspomóc. 28,32 Synowie twoi i córki zostanš dane obcemu narodowi. Z tęsknoty, patrzšc za nimi codziennie, wyniszczysz twe oczy, a ręka twoja będzie bezsilna. 28,33 Plon twego pola i całego trudu spożyje lud, którego nie znasz. Zawsze będziesz gnębiony i uciskany. 28,34 Dostaniesz obłędu na widok, jaki się przedstawi twym oczom. 28,35 Pan cię dotknie złoœliwymi wrzodami na kolanach i nogach, nie zdołasz ich uleczyć; rozcišgnš się od stopy aż do wierzchu głowy. 28,36 Ciebie i twego króla, którego sobie wybierzesz, zaprowadzi Pan do narodu nie znanego ani tobie, ani twoim przodkom. Tambędziesz służył obcym bogom drewnianym ikamiennym. 28,37 Wywołasz grozę, wejdziesz do przysłowia i w poœmiewisko u wszystkich narodów, do których zaprowadzi cię Pan. 28,38 Wyniesiesz na swoje pola wiele ziarna, a zbierzesz mało, gdyż je pożre szarańcza. 28,39 Zasadzisz i uprawisz winnicę, a nie będziesz pił wina i niczego nie zbierzesz, bo wszystko pożre robactwo. 28,40 Będziesz posiadał we wszystkich swoich granicach drzewa oliwne, a nie namaœcisz się oliwš, gdyż oliwki opadnš. 28,41 Wydasz na œwiat synów i córki, a nie zostanš u ciebie, bo pójdš w niewolę. 28,42 Wszystkie drzewa i ziemiopłody pożrš owady. 28,43 Obcy, mieszkajšcy u ciebie, będzie sięwynosił coraz wyżej, a ty będziesz zstępował coraz niżej. 28,44 On ci będzie pożyczał, a ty jemu nie pożyczysz. On będzie na czele, a ty zostaniesz w tyle. 28,45 Spadnš na ciebie wszystkie te przekleństwa, będš cię œcigały i dosięgnš cię, aż cię zniszczš, bo nie słuchałeœ głosu Pana, Boga swego, by strzec nakazów i praw, które na ciebie nałożył. 28,46 Stanš się one znakiem i zapowiedziš dla ciebie i twego potomstwa na wieki. 28,47 Zamiast służyć Panu, Bogu twemu, w radoœci i dobrym sercem, majšc obfitoœć wszystkiego - 28,48 w głodzie, w pragnieniu, w nagoœci i w największej nędzy będziesz służył swoim wrogom, których Pan naœle na ciebie.On położy na twój kark żelazne jarzmo, aż do zupełnej twej zagłady. 28,49 Wzbudzi Pan przeciw tobie lud z daleka, z krańców ziemi, podobny do szybko lecšcego orła, naród, którego języka nie rozumiesz, 28,50 naród o wzroku dzikim. Nie uszanuje on starca ani młodzieńca nie będzie miał litoœci. 28,51 On zje przychówek twego bydła, zbiory z twego pola, aż cię wytępi. Nie zostawi ci nic: ani zboża, ani moszczu, ani oliwy, ani przychówka twego bydła większego, ani pomiotu - mniejszego, aż cięzniszczy. 28,52 Będzie cię oblegał we wszystkich twoich grodach, aż padnš w całym kraju twe mury najwyższe i najmocniejsze, na których polegałeœ. Będzie cię oblegał we wszystkich grodach w całym kraju, który ci dał Pan, Bóg twój. 28,53 Będziesz zjadał owoc swego łona: ciała synów i córek, danych ci przez Pana, Boga twego - wskutek oblężenia i nędzy, jakimi twój wróg cię uciœnie. 28,54 Człowiek u ciebie najbardziej delikatny i rozpieszczony złym okiem będziespoglšdał na swego brata, na żonę łona swojego i na resztę swych dzieci, które pozostały, 28,55 nie chcšc nikomu dać ciała swych synów, które będzie jadł, bo nie będzie jużmiał nic wskutek oblężenia i nędzy, jakimi cię uciœnie twój wróg we wszystkich twychmiastach. 28,56 Kobieta u ciebie najbardziej delikatna i tak rozpieszczona, że nie chciała nawet postawić stopy na ziemi wskutek delikatnoœci i rozpieszczenia, złym okiem spojrzy na męża swego łona, na syna i córkę, 28,57 ze względu na łożysko, które wyszłoz jej łona, lub na dzieci urodzone przez siebie, gdyż jeœć je będzie w ukryciu wobecbraku wszystkiego w czasie oblężenia, w nędzy, jakimi cię uciœnie wróg we wszystkich twych miastach. 28,58 Jeœli nie będziesz wypełniał wszystkich słów tego Prawa - zapisanych w tej księdze - bojšc się chwalebnego i straszliwego tego Imienia: Pana, Boga swego, 28,59 Pan nadzwyczajnymi plagami dotknie ciebie i twoje potomstwo, plagami ogromnymi i nieustępliwymi: ciężkimi i długotrwałymi chorobami. 28,60 Sprawi, że przylgnš do ciebie wszystkie zarazy Egiptu: drżałeœ przed nimi, a one spadnš na ciebie. 28,61 Także wszystkie choroby i plagi, nie zapisane w księdze tego Prawa, zeœle Pan na ciebie, aż cię wytępi. 28,62 Mała tylko iloœć ludzi pozostanie z was, którzyœcie liczni jak gwiazdy na niebieza to, że nie słuchaliœcie głosu Pana, Boga swego. 28,63 Jak podobało się Panu dobrze czynić wam, rozmnażajšc was, tak będzie się Panupodobało zniszczyć i wytępić was, i usunšćz powierzchni ziemi, którš idziecie posišœć. 28,64 Pan cię rozproszy pomiędzy wszystkie narody, od krańca do krańca ziemi, tam będziesz służył obcym bogom drewnianym i kamiennym, których nie znałeœ ani ty, ani twoi przodkowie. 28,65 Nie zaznasz pokoju u tych narodów ani stopa twej nogi tam nie odpocznie. Da citam Pan serce drżšce ze strachu, oczy a w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żőP3cöƒec÷čZcřB+x cůş8Ł1wypłakane z tęsknoty i duszę utrapionš. 28,66 Życie twe będzie u ciebie jakby w zawieszeniu: będziesz drżał dniem i nocš zestrachu, nie będziesz pewny życia. 28,67 Rano powiesz: Któż sprawi, by nadszedł wieczór, a wieczorem: Któż sprawi, by nadszedł poranek - a to ze strachu, który twe serce będzie odczuwać na widok, jaki stanie przed twymi oczami. 28,68 Pan cię odprowadzi okrętami i drogš do Egiptu, o którym ci powiedziałem: Nie będziesz go już oglšdać. A kiedy zostaniesz sprzedany twoim wrogom jako niewolnik i niewolnica, nikt cię nie wykupi. 28,69 To sš słowa przymierza, które nakazał Pan zawrzeć Mojżeszowi z Izraelitami w kraju Moabu, oprócz przymierza, jakie zawarł z nimi na Horebie.*29 29,01 Mojżesz zwołał wszystkich Izraelitów i rzekł: Widzieliœcie wszystko, co w ziemi egipskiej Pan na waszych oczachuczynił faraonowi, wszystkim jego sługom i całej ziemi: 29,02 wielkie plagi, jakie widziały wasze oczy, znaki i wielkie cuda. 29,03 Nie dał wam Pan aż do dnia obecnegoserca, które by rozumiało, ani oczu, które by widziały, ani uszu, które by słyszały. 29,04 Prowadziłem was przez czterdzieœci lat po pustyni; a nie podarły się na was szaty ani obuwie na waszych nogach. 29,05 Chleba nie jedliœcie, nie piliœcie wina ni sycery, abyœcie poznali, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem. 29,06 Przyszliœcie potem na to miejsce. Sichon, król Cheszbonu, i Og, król Baszanu, wyszli przeciwko nam na wojnę, lecz pobiliœmy ich. 29,07 Odebraliœmy im ziemię i daliœmy jš w posiadanie Rubenitom, Gadytom i połowie pokolenia Manassesa. 29,08 Strzeżcie słów tego przymierza i wypełniajcie je, byœcie mieli powodzenie wewszystkim, co uczynicie. 29,09 Stoicie dzisiaj wszyscy przed obliczem Pana, Boga waszego: wasi naczelnicy pokoleń, wasi starsi, wasi zwierzchnicy i każdy Izraelita; 29,10 wasze dzieci i żony, i obcy, który przebywa w twoim obozie, poczšwszy od tego, który œcina drzewo, do tego, który czerpie wodę. 29,11 Weszliœcie z Panem, Bogiem swoim, wprzymierze, które Pan, Bóg wasz, zawarł dziœ z wami pod przysięgš, 29,12 aby was dzisiaj uczynić swoim ludem.On bowiem będzie dla was Bogiem, jak przyobiecał tobie i jak poprzysišgł przodkom waszym: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. 29,13 Nie z wami tylko zawieram to przymierze i składam przysięgę, 29,14 ale z każdym, który tu stoi z wami dzisiaj w obliczu Pana, Boga naszego, i z każdym, kogo tu dzisiaj nie ma z nami. 29,15 Wy wiecie, z kim mieszkaliœmy w Egipcie i jak szliœmy między narodami, wœród których droga nam wypadła. 29,16 Widzieliœmy ich obrzydliwoœci, ich posšgi z drzewa i kamienia, ze srebra i złota, które sš u nich. 29,17 Niech nie będzie między wami żadnego mężczyzny ani kobiety, ani rodu, ani pokolenia, którego by serce się odwróciło od Pana, Boga waszego, idšc służyć bogom tych narodów. Niech nie będzie między wami korzenia, wydajšcego truciznę lub piołun. 29,18 A gdyby ktoœ, słyszšc słowa tego przekleństwa, pochlebiał sobie w sercu mówišc: Będę miał pokój, nawet chodzšc w uporze mego serca - w ten sposób sprowadzajšc zgubę na ziemię tak nawodnionš, jak i suchš - 29,19 nie zechce mu Pan przebaczyć, bo jużrozpaliły się gniew i zazdroœć Pana przeciwko temu człowiekowi; spadnš na niego wszystkie przekleństwa zapisane w tej księdze, a Pan wymaże jego imię spod nieba. 29,20 Pan go wyłšczy na jego nieszczęœcie ze wszystkich pokoleń Izraela, stosownie do wszystkich przekleństw tego przymierza, zapisanych w księdze tego Prawa. 29,21 Wtedy przyszłe pokolenie, wasi synowie, którzy po was powstanš, i obcy, który przybędzie z dalekiej krainy, widzšc plagi tej ziemi i choroby, które na niš Pan zeœle, powiedzš: 29,22 Siarka, sól, spalenizna po całej jego ziemi! Nie obsiejš jej, nie zakiełkuje, nie uroœnie na niej żadna roœlina, jak w zagładzie Sodomy, Gomory, Admy i Seboim, które Pan zniszczył w swym gniewie i zapalczywoœci. 29,23 I wszystkie narody powiedzš: Czemużto Pan tak uczynił tej ziemi? Dlaczego ten żar gniewu? 29,24 I odpowiedzš: Bo opuœcili przymierze Pana, Boga ich przodków, zawarte z nimi, kiedy ich wyprowadził z ziemi egipskiej, 29,25 a poszli służyć obcym bogom i oddawać im pokłon - bogom nieznanym, których On im nie przydzielił - 29,26 i zapalił się gniew Pana przeciw tej ziemi, sprowadzajšc na nich wszystkie przekleństwa, zapisane w tej księdze. 29,27 Wyrwał ich Pan z ich ziemi z gniewem, zapalczywoœciš i wielkim oburzeniem, i wygnał ich do obcej ziemi, jak to jest dzisiaj. 29,28 Rzeczy ukryte należš do Pana, Boga naszego, a rzeczy objawione - do nas i do naszych synów na wieki, byœmy wykonali wszystkie słowa tego Prawa. *30 30,01 Kiedy się spełniš dla ciebie wszystkiete słowa: błogosławieństwo i przekleństwo, które ci obwieœciłem; jeœli rozważysz je w swym sercu, będšc międzywszystkimi narodami, do których Pan, Bóg twój, cię wypędzi - 30,02 jeœli wrócisz do Pana, Boga swego, będziesz słuchał jego głosu we wszystkim,co ja ci dzisiaj rozkazuję, i ty, i synowie twoi z całego swego serca i z całej swej duszy: 30,03 odwróci też i Pan, Bóg twój, twoje wygnanie i zlituje się nad tobš. Zgromadzi cię na nowo spoœród wszystkich narodów, gdzie cię Pan, Bóg twój, rozproszył. 30,04 Choćby twoi wygnańcy byli na krańcach nieba, zgromadzi cię stamtšd Pan,Bóg twój, i stamtšd cię zabierze. 30,05 Sprowadzi cię Pan, Bóg twój, do ziemi, którš przodkowie twoi otrzymali w posiadanie, abyœ jš odzyskał; uczyni cię szczęœliwym i rozmnoży cię bardziej niż twoich przodków. 30,06 Pan, Bóg twój, dokona obrzezania twego serca i serca twych potomków, żebyœ miłował Pana, Boga swego, z całegoserca swego i z całej duszy swojej, po to,abyœ żył. 30,07 Wszystkie te przekleństwa zeœle Pan,Bóg twój, na twoich wrogów i na tych, którzy cię nienawidzš i będš przeœladować. 30,08 Ty znowu będziesz słuchał głosu Pana, wypełniajšc wszystkie polecenia, które ja tobie dziœ daję. 30,09 Pan, Bóg twój, poszczęœci tobie w każdym poczynaniu twej ręki, w owocach twego łona, przychówku bydła i płodach ziemi. Bo Pan na nowo będzie się cieszył zeœwiadczenia ci dobrodziejstw, jak cieszył się wyœwiadczajšc je twoim przodkom, 30,10 jeœli będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, przestrzegajšc jego poleceń i postanowień zapisanych w księdze tego Prawa; jeœli wrócisz do Pana, Boga swego, z całego swego serca i z całej swej duszy.30,11 Polecenie to bowiem, które ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwoœci i nie jest poza twoim zasięgiem. 30,12 Nie jest w niebiosach, by można byłopowiedzieć: Któż dla nas wstšpi do nieba i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je. 30,13 I nie jest za morzem, aby można było powiedzieć: Któż dla nas uda się za morze i przyniesie je nam, a będziemy słuchać i wypełnimy je. 30,14 Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byœ je mógł wypełnić. 30,15 Patrz! Kładę dziœ przed tobš życie i szczęœcie, œmierć i nieszczęœcie. 30,16 Ja dziœ nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, pełnišc Jego polecenia, prawa i nakazy, abyœ żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posišœć. 30,17 Ale jeœli swe serce odwrócisz, nie usłuchasz, zbłšdzisz i będziesz oddawał pokłon obcym bogom, służšc im - 30,18 oœwiadczam wam dzisiaj, że na pewno zginiecie, niedługo zabawicie na ziemi, którš idziecie posišœć, po przejœciu Jordanu. 30,19 Biorę dziœ przeciwko wam na œwiadków niebo i ziemię, kładę przed wami życie i œmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyœcie żyli wy i wasze potomstwo, 30,20 miłujšc Pana, Boga swego, słuchajšcJego głosu, lgnšc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którš Pan poprzysišgł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. *31 31,01 I jeszcze Mojżesz odezwał się tymi słowami do Izraela: 31,02 Dziœ mam już sto dwadzieœcia lat. Niemogę swobodnie chodzić. Pan mi powiedział:Nie przejdziesz tego Jordanu. 31,03 Sam Pan, Bóg twój, przejdzie przed tobš; On wytępi te narody przed tobš, tak iż ty osiedlisz się w ich miejsce. A Jozue pójdzie przed tobš, jak mówił Pan. 31,04 Pan postšpi z nimi, jak postšpił z Sichonem i Ogiem, królami Amorytów, i z ichkrajami, które zniszczył. 31,05 Wyda ich Pan tobie na łup, a ty uczynisz im według wszystkich poleceń, jakie ci dałem. 31,06 BšdŸ mężny i mocny, nie lękaj się, niebój się ich, gdyż Pan, Bóg twój, idzie z tobš, nie opuœci cię i nie porzuci. 31,07 Zawołał potem Mojżesz Jozuego i rzekł mu na oczach całego Izraela: BšdŸ mężny i mocny, bo ty wkroczysz z tym narodem do ziemi, którš poprzysišgł Pan dać ich przodkom, i wprowadzisz ich w jej posiadanie. 31,08 Sam Pan, który pójdzie przed tobš, On będzie z tobš, nie opuœci cię i nie porzuci. Nie lękaj się i nie drżyj! 31,09 I napisał Mojżesz to Prawo, dał je kapłanom, synom Lewiego, noszšcym Arkę Przymierza Pańskiego i wszystkim starszym Izraela. 31,10 I rozkazał im Mojżesz: Po upływie siedmiu lat w roku darowania długów, w czasie œwięta Namiotów, 31,11 gdy cały Izrael się zgromadzi, by oglšdać oblicze Pana, Boga twego, na miejscu, które On sobie obierze, będziesz czytał to Prawo do uszu całego Izraela. 31,12 Zbierz cały naród: mężczyzn, kobietyidzieci, i cudzoziemców, którzy sš w twoichmurach, aby słuchajšc uczyli się bać Pana, Boga waszego, i przestrzegać pilnie wszystkich słów tego Prawa. 31,13 Ich synowie, którzy Go jeszcze nie znajš, będš słuchać i uczyć się bać Pana, Boga waszego, po wszystkie dni, jak długo żyć będzie w kraju, na przejęcie którego przechodzicie Jordan. 31,14 Pan rzekł do Mojżesza: Oto zbliża sięczas twojej œmierci. Zawołaj Jozuego i stawcie się w Namiocie Spotkania, abym dał mu swoje nakazy. Mojżesz poszedł z Jozuem i stawili się w Namiocie Spotkania. 31,15 Pan ukazał się w Namiocie, w słupie obłoku. A słup obłoku stanšł u wejœcia do Namiotu. 31,16 Pan rzekł do Mojżesza: Oto ty spoczniesz z przodkami swymi, a lud ten powstanie, by uprawiać nierzšd z bogami obcymi tego kraju, do którego wejdziecie. Mnie opuœci i złamie przymierze, które z wami zawarłem. 31,17 W tym dniu gniew mój zapłonie przeciwko niemu, opuszczę go, skryję przed nim swe oblicze. Stanie się bliski zagłady i wiele nieszczęœć, i klęsk zwali sięna niego, tak iż powie wtedy: Czyż nie dlatego, że nie ma u mnie mojego Boga, spotkały mnie te nieszczęœcia? 31,18 A Ja zakryję swe oblicze w tym dniu z powodu wszelkiego zła, które popełnił, zwracajšc się do obcych bogów. 31,19 Zapiszcie teraz sobie ten oto hymn. Naucz go Izraelitów, włóż im go w usta, aby pieœń ta była dla Mnie œwiadkiem przeciwko synom Izraela. 31,20 Gdy zaprowadzę ich do ziemi, którš poprzysišgłem ich przodkom, opływajšcej w mleko i miód, będš jedli do syta, utyjš, potem zwrócš się do obcych bogów i służyćim będš, a Mnš wzgardzš i złamiš przymierze ze Mnš. 31,21 Lecz gdy zwalš się na nich liczne nieszczęœcia i klęski, ta pieœń œwiadczyć będzie przeciw nim, gdyż usta ich potomstwa jej nie zapomnš. Ja bowiem znam już dziœ ich zamysły, którymi się kierujš, zanim wprowadzę ich do ziemi, którš im poprzysišgłem. 31,22 Mojżesz napisał tę pieœń w owym dniu i nauczył jej Izraelitów. 31,23 Pan dał taki rozkaz Jozuemu, synowi Nuna: BšdŸ mężny i mocny, gdyż ty zaprowadzisz Izraelitów do ziemi, którš impoprzysišgłem, a Ja będę z tobš. 31,24 Gdy Mojżesz zakończył całkowicie pisanie tego Prawa w księdze, 31,25 rozkazał lewitom noszšcym Arkę Przymierza Pańskiego: 31,26 WeŸcie tę Księgę Prawa i połóżcie jš obok Arki Przymierza Pana, Boga waszego, a niech tam będzie przeciwko wam jako œwiadek. 31,27 Ja bowiem znam wasz upór i twardy kark. Oto jak długo żyję z wami, opornie postępowaliœcie względem Pana. Cóż dopieropo mojej œmierci? 31,28 Zbierzcie u mnie wszystkich starszych z waszych pokoleń i zwierzchników, abym powiedział do ich uszu te słowa i wezwał przeciw nim niebo i ziemię na œwiadków. 31,29 Ponieważ wiem, że po mojej œmierci na pewno w przyszłoœci sprzeniewierzycie się i odstšpicie od drogi, którš wam przykazałem. Dosięgnie was nieszczęœcie, gdy czynić będziecie to, co jest złe w oczach Pana, gniewajšc Go czynami ršk waszych. 31,30 Potem wygłosił Mojżesz do uszu całej społecznoœci Izraela wszystkie słowa tej pieœni: *32 32,01 Uważajcie, niebiosa, na to, co powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio. 32,02 Nauka moja niech spływa jak deszcz,niech słowo me pada jak rosa, jak deszcz rzęsisty na zieleń, jak deszcz dobroczynny na trawę. 32,03 Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkoœć Boga naszego; 32,04 On Skała, dzieło Jego doskonałe, bo wszystkie drogi Jego sš słuszne; On Bogiemwiernym, a nie zwodniczym, On sprawiedliwy i prawy. 32,05 Zgrzeszyły przeciw Niemu Nie-Jego-Dzieci, lecz ich zwyrodnienie, pokolenie zwichnięte, nieprawe. 32,06 Więc tak odpłacać chcesz Panu, ludu głupi, niemšdry? Czy nie On twym ojcem, twym stwórcš? Wszak On cię uczynił, umocnił. 32,07 Na dawne dni sobie wspomnij. Rozważajcie lata poprzednich pokoleń. Zapytaj ojca, by ci oznajmił, i twoich starców, niech ci powiedzš. 32,08 Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody, rozdzielał synów człowieczych, wtedy ludom granice wytyczał według liczby synów Izraela; 32,09 bo Jego lud jest własnoœciš Pana, dziedzictwem Jego wydzielonym jest Jakub. 32,10 Na pustej ziemi go znalazł, na pustkowiu, wœród dzikiego wycia, opiekował się nim i pouczał, strzegł jak Ÿrenicy oka. 32,11 Jak orzeł, co gniazdo swoje ożywia, nad pisklętami swoimi kršży, rozwija swe skrzydła i bierze je, na sobie samym je nosi - 32,12 tak Pan sam go prowadził, nie było znim boga obcego. 32,13 Na wyżyny œwiata go wyprowadził i żywił bogactwami pola. Pozwolił mu miód wysysać ze skały i oliwę z najtwardszej opoki. 32,14 Œmietanę od krów, a mleko od owiec jeœć wraz z łojem baranków, baranów, synów Baszanu, i kozłów razem z najczystszš pszenicš. Krew piłeœ winogron - mocne wino. 32,15 Utył Jeszurun i wierzga - grubyœ, tłusty, otyły. Boga, Stwórcę swego porzucił, zelżył Skałę, swoje ocalenie. 32,16 Bogami obcymi do zazdroœci Go pobudzajš i gniewajš obrzydliwoœciami. 32,17 Złym duchom składajš ofiary, nie Bogu, bogom, których oni nie znajš, nowym,œwieżo przybyłym - nie służyli im wasi przodkowie. 32,18 Gardzisz Skałš, co ciebie zrodziła, zapomniałeœ o Bogu, który cię zrodził. 32,19 Zobaczył to Pan i wzgardził, oburzony na własnych synów i córki. 32,20 i rzekł: Odwrócę od nich oblicze, zobaczę ich koniec, gdyż sš narodem niestałym, dziećmi, w których nie ma wiernoœci. 32,21 Mnie do zazdroœci pobudzili nie-bogiem, rozjštrzyli Mnie swymi czczymibożkami; i Ja ich do zazdroœci pobudzę nie-ludem, rozjštrzę ich głupim narodem. 32,22 Zapłonšł żar mego gniewu, co sięga do głębin Szeolu, pożera ziemię z plonami, podwaliny gór zapala. 32,23 Zgromadzę na nich nieszczęœcia, wypuszczę na nich swe strzały, 32,24 zmorzy ich głód, goršczka ich strawii złoœliwa zaraza. Wbiję w nich kły dzikich zwierzšt z jadem tych, co pełzajš w prochu. 32,25 Na dworze miecz będzie ich pozbawiał dzieci, a przerażenie po domach,tak młodzieńców jak panny, niemowlę ssšce i starca. 32,26 I rzekłem: Ja ich wygładzę, wygubięich pamięć u ludzi. 32,27 Alem się bał drwiny wroga, że przeciwnicy ich będš się łudzić, mówišc: Nasza ręka przemożna, a nie Pan uczynił to wszystko. 32,28 Gdyż jest to plemię niemšdre i nie majšce rozwagi. 32,29 Jako roztropni zdołaliby pojšć, zważaliby na swój koniec: 32,30 Jak może jeden odpędzać tysišce, a dwóch odpierać dziesięć tysięcy? Dlatego, że ich sprzedała ich Skała, że Pan na łup ich wydał. 32,31 Bo skała ich nie jest jak nasza Skała, œwiadkami tego nasi wrogowie. 32,32 Bo winny ich szczep ze szczepu Sodomy lub z pól uprawnych Gomory; ich grona to grona trujšce, co gorzkie majš jagody; 32,33 ich wino jest jadem smoków, gwałtownš truciznš żmijowš. 32,34 Czy nie jest to u Mnie schowane, opatrzone pieczęciš w mych skarbach? 32,35 Moja jest odpłata i kara, w dniu, gdysię noga ich potknie. Nadchodzi bowiem ce ze strachu, oczy a w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żúPž cűî Ď cü˝dý!Ţ c€ţ˙)Oc˙N82dzień klęski, los ich gotowy, już blisko. 32,36 Bo Pan swój naród obroni, litoœć okaże swym sługom; gdy ujrzy, że ręka omdlała, że niewolników już nie ma ni wolnych. 32,37 I powie: A gdzież ich bogowie, opoka,do której się uciekali? 32,38 Ci, co zjadali tłuste ich żertwy i winopili z ich płynnych ofiar? Niech wstanš i niech wam pomogš, niech stanš się waszš obronš. 32,39 Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mnš żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia. 32,40 Podnoszę rękę ku niebu i mówię: Tak, Ja żyję na wieki. 32,41 Gdy miecz błyszczšcy wyostrzę i wyrok wykona ma ręka, na swoich wrogachsię pomszczę, odpłacę tym, którzy Mnie nienawidzš. 32,42 Upoję krwiš moje strzały, mój miecznapasie się mięsem, krwiš poległych i uprowadzonych, głowami dowódców nieprzyjacielskich. 32,43 Chwalcie, narody, lud Jego: bo On odpłaci za krew swoich sług, odda zapłatęswym wrogom, oczyœci kraj swego ludu. 32,44 Poszedł więc Mojżesz z Jozuem, synem Nuna, i wypowiedział wszystkie słowa tej pieœni do uszu ludu. 32,45 Gdy Mojżesz skończył wygłaszać wszystkie te słowa do całego Izraela, 32,46 rzekł do nich: WeŸcie sobie do serca te wszystkie słowa, które ja wam dzisiaj ogłaszam, nakażcie waszym dzieciom pilnie strzec wszystkich słów tego Prawa. 32,47 Nie jest ono bowiem dla was rzeczš błahš, bo jest waszym życiem i dzięki niemu długo żyć będziecie na ziemi, do której idziecie przez Jordan, aby jš posišœć. 32,48 Potem rzekł Pan do Mojżesza tego samego dnia: 32,49 Wstšp na tę górę Abarim: górę Nebo, w ziemi Moabu naprzeciw Jerycha, i spójrzna ziemię Kanaan, którš daję w posiadanie Izraelitom. 32,50 Umrzesz tam na górze, na którš wejdziesz, i połšczysz się ze swymi przodkami, jak zmarł Aaron, brat twój, na górze Hor i połšczył się ze swymi przodkami. 32,51 Ponieważ nie byliœcie mi wierni między Izraelitami przy wodach Meriba podKadesz, na pustyni Sin, nie objawiliœcie mej œwiętoœci wœród Izraelitów, 32,52 dlatego tylko z daleka ujrzysz tę ziemię, lecz ty tam nie wejdziesz do tej krainy, którš Ja daję Izraelitom. *33 33,01 Oto błogosławieństwo, które wypowiedział Mojżesz, mšż Boży, nad Izraelitami, przed swojš œmierciš: 33,02 Rzekł: Pan przyszedł z Synaju i z Seiru dla nich wzeszedł, zabłysnšł z góry Paran, przybywa z Meriba po Kadesz, w prawicy ogień płonšcy. 33,03 On kocha swój lud. Wszyscy Jego œwięci sš w Jego ręku. U nóg Twoich oni usiedli, słowa Twoje przyjmujš. 33,04 Mojżesz dał nam Prawo - dziedzictwospołecznoœci Jakuba. 33,05 Był Król w Jeszurunie, gdy się zeszli ksišżęta narodu, zgromadziły się pokolenia Jakuba. 33,06 Niech żyje Ruben, niech nie umiera, niech żyje, choć liczbš niewielki. 33,07 To powiedział do Judy: Usłysz, Panie,głos Judy, doprowadŸ go do jego ludu, niech Twoje ręce go obroniš, bšdŸ dlań obronš od wrogów. 33,08 Do Lewiego powiedział: Twoje tummimi urim sš dla oddanego ci męża, wypróbowałeœ go w Massa, spierałeœ się znim u wód Meriba. 33,09 O ojcu swym on mówi i o matce: Ja ich nie widziałem, nie zna już swoich braci,nie chce rozpoznać swych dzieci. Tak słowaTwego strzegli, przymierze Twoje zachowali. 33,10 Niech nakazów Twych uczš Jakuba, aPrawa Twego - Izraela, przed Tobš palš kadzidło, na Twoim ołtarzu - całopalenia. 33,11 Moc jego, Panie, błogosław, a dziełaršk jego przyjmij, złam biodra jego nieprzyjaciół i tych, co go nienawidzš, by nie powstali. 33,12 Do Beniamina powiedział: Umiłowany przez Pana, bezpiecznie u Niego zamieszka,u Niego, który zawsze będzie go bronił, odpocznie w Jego ramionach. 33,13 Do Józefa powiedział: Jego ziemia - błogosławiona przez Pana, przez bogactwoniebios, przez rosę, przez Ÿródła otchłani podziemnej, 33,14 przez bogactwo darów słońca, przezbogactwo plonów miesięcy, 33,15 przez skarby z gór starożytnych, przez bogactwo odwiecznych pagórków, 33,16 przez bogactwo z ziemi i plonów, łaska Mieszkańca Krzaku: dzieła Jego na głowie Józefa, na skroni księcia swych braci. 33,17 Oto Jego byk pierworodny - czeœć Jemu! Jego rogi - rogami bawołu, bije nimi narody aż po krańce ziemi. Oto miriady Efraima, oto tysišce Manassesa. 33,18 Do Zabulona powiedział: Zabulonie, ciesz się na twoich wyprawach, i ty Issacharze, w twoich namiotach. 33,19 Zwołujš narody na górę, by złożyć tam prawe ofiary; gdyż z bogactwa morza będš korzystać i ze skarbów w piasku ukrytych. 33,20 Do Gada powiedział: Szczęœliwy, kto da miejsce Gadowi! Odpoczywa jak lwica, rozdarł ramię i głowę. 33,21 Rzeczy najlepszych pożšda dla siebie,pragnie działu dowódcy; chce kroczyć na czele narodu. Sprawiedliwoœć Pana wypełniłi Jego sšdy nad Izraelem. 33,22 Do Dana powiedział: Dan jest lwištkiem, które się rzuca z Baszanu. 33,23 Do Neftalego powiedział: Neftali łaskš nasycony, pełen jest błogosławieństw Pana, morze i południe posišdzie. 33,24 Do Asera powiedział: Aser błogosławiony wœród synów, niech będzie kochany przez braci, niech kšpie nogę w oliwie. 33,25 Twe zawory z żelaza i bršzu, jak dni twoje moc twoja trwała. 33,26 Do Boga Jeszuruna nikt niepodobny, by tobie pomóc, cwałuje po niebie, po obłokach, w swym majestacie. 33,27 Zwycięzcš jest Bóg odwieczny. Zniża swš broń - On od wieków, by odpędzić wroga przed tobš; to On woła: Wyniszcz! 33,28 Izrael zamieszkał bezpiecznie, na osobnoœci jest Ÿródło Jakuba, na ziemi zboża i moszczu, niebiosa zsyłajš mu rosę.33,29 Izraelu, tyœ szczęœliwy, któż tobie podobny? Narodzie, zbawiony przez Pana, Obrońca twój tobie pomaga, błogosławi zwycięski twój miecz. Wrogowie słabnš przed tobš, ty zaœ wyniosłoœć ich depczesz. *34 34,01 Mojżesz wstšpił ze stepów Moabu nagórę Nebo, na szczyt Pisga, naprzeciw Jerycha. Pan zaœ pokazał mu całš ziemię Gilead aż po Dan, 34,02 całš - Neftalego, ziemię Efraima i Manassesa, całš krainę Judy aż po Morze Zachodnie, 34,03 Negeb, okręg doliny koło Jerycha, miasta palm, aż do Soaru. 34,04 Rzekł Pan do niego: Oto kraj, który poprzysišgłem Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi tymi słowami: Dam go twemu potomstwu. Dałem ci go zobaczyć własnymioczami, lecz tam nie wejdziesz. 34,05 Tam, w krainie Moabu, według postanowienia Pana, umarł Mojżesz, sługa Pański. 34,06 I pochowano go w dolinie krainy Moabu naprzeciw Bet-Peor, a nikt nie zna jego grobu aż po dziœ dzień. 34,07 W chwili œmierci miał Mojżesz sto dwadzieœcia lat, a wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuœciły. 34,08 Izraelici opłakiwali Mojżeszana stepach Moabu przez trzydzieœci dni. Potemskończyły się dni żałoby po Mojżeszu. 34,09 Jozue, syn Nuna, pełen był ducha mšdroœci, gdyż Mojżesz włożył na niego ręce. Słuchali go Izraelici i czynili, jak im Pan rozkazał przez Mojżesza. 34,10 Nie powstał więcej w Izraelu prorokpodobny do Mojżesza, który by poznał Panatwarzš w twarz, 34,11 ani równy we wszystkich znakach i cudach, które polecił mu Pan czynić w ziemi egipskiej wobec faraona, wszystkich sług jego i całego jego kraju; 34,12 ani równy mocš ręki i całš wielkš grozš, jakš wywołał Mojżesz na oczach całego Izraela. 6.Księga Jozuego *01 01,01 Po œmierci Mojżesza, sługi Pana, rzekł Pan do Jozuego, syna Nuna, pomocnika Mojżesza: 01,02 Mojżesz, sługa mój, umarł; teraz więc wstań, przepraw się przez ten oto Jordan, ty i cały ten lud, do ziemi, którš Ja daję Izraelitom. 01,03 Każde miejsce, na które zstšpi waszanoga, Ja wam daję, jak zapowiedziałem Mojżeszowi. 01,04 Od pustyni i od Libanu aż do Wielkiej Rzeki, rzeki Eufrat, cała ziemia Chetytów aż do Wielkiego Morza, w stronę zachodzšcego słońca, będzie waszš krainš.01,05 Nikt się nie ostoi przed tobš przez wszystkie dni twego życia. Jak byłem z Mojżeszem, tak będę z tobš, nie opuszczę cię ani porzucę. 01,06 BšdŸ mężny i mocny, ponieważ ty rozdasz temu ludowi w posiadanie ziemię, którš poprzysišgłem dać ich przodkom. 01,07 Tylko bšdŸ mężny i mocny, przestrzegajšc wypełniania całego Prawa, które nakazał ci Mojżesz, sługa mój. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo,aby się okazała twoja roztropnoœć we wszystkich przedsięwzięciach. 01,08 Niech ta Księga Prawa będzie zawszena twych ustach: rozważaj jš w dzień i w nocy, abyœ œciœle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzieci się i okaże się twoja roztropnoœć. 01,09 Czyż ci nie rozkazałem: BšdŸ mężny imocny? Nie bój się i nie lękaj, ponieważ z tobš jest Pan, Bóg twój, wszędzie, gdziekolwiek pójdziesz. 01,10 Jozue rozkazał wówczas zwierzchnikom ludu, mówišc: 01,11 PrzejdŸcie przez obóz i nakażcie ludowi: Przygotujcie sobie żywnoœć, gdyż potrzech dniach przeprawicie się przez ten Jordan, abyœcie zajęli ziemię, którš Pan, Bóg wasz, daje wam w posiadanie. 01,12 Następnie Jozue przemówił do Rubenitów, Gadytów i połowy pokolenia Manassesa: 01,13 Przypomnijcie sobie rozkaz, jaki dał wam Mojżesz, sługa Pana, gdy rzekł: Pan, Bóg wasz, strzeże waszego pokoju i oddajewam tę ziemię. 01,14 Wasze żony, dzieci i trzody mogš pozostać w kraju, który dał wam Mojżesz za Jordanem. Wy jednak musicie wyruszyć uzbrojeni na czele swych braci, wszyscy zdolni do boju mężczyŸni, i musicie im pomóc, 01,15 aż Pan użyczy pokoju braciom waszym, jak i wam, i aż oni również posišdš ziemię, którš da im Pan, Bóg wasz. Wtedy możecie wrócić do kraju, który do was należy i który dał wam Mojżesz, sługaPana, po drugiej stronie Jordanu, ku wschodowi słońca. 01,16 Odpowiedzieli więc Jozuemu tymi słowami: Wszystko, coœ nam rozkazał, uczynimy i gdziekolwiek nas poœlesz, pójdziemy. 01,17 Jak posłuszni byliœmy we wszystkim Mojżeszowi, tak będziemy posłuszni i tobie.Oby tylko Pan, Bóg twój, był z tobš, jak był z Mojżeszem. 01,18 Ktokolwiek sprzeciwi się twojemu głosowi i nie będzie posłuszny twemu słowu we wszystkim, co mu rozkażesz, musi umrzeć. Tylko ty bšdŸ mężny i mocny. *02 02,01 Jozue, syn Nuna, wysłał potajemnie z Szittim dwu wywiadowców, dajšc im polecenie: IdŸcie i obejrzyjcie okolicę Jerycha. Poszli więc i przybyli do domu nierzšdnicy imieniem Rachab i udali się tam na spoczynek. 02,02 Doniesiono o tym królowi Jerycha w tych słowach: Oto mężowie z Izraelitów przybyli tu tej nocy, by wybadać kraj. 02,03 Posłał więc król Jerycha do Rachab rozkaz: Wydaj tych ludzi, którzy przyszli dociebie i weszli do domu twego, bo przybyli oni w celu obejrzenia całego kraju. 02,04 Lecz kobieta wzięła tych dwu mężczyzn i ukryła ich. Rzeczywiœcie, odrzekła, przybyli do mnie ci ludzie, ale niewiedziałam, skšd byli. 02,05 Gdy jednak miano zamknšć bramy miasta o zmierzchu, oni wyszli i nie wiem, dokšd się udali. Pospieszcie za nimi jak najrychlej, a doœcigniecie ich. 02,06 Sama zaœ zaprowadziła ich na dach i ukryła pod łodygami lnu, które tu rozłożyła. 02,07 Ludzie królewscy natomiast œcigali ichw kierunku Jordanu aż ku brodom, a bramęmiasta zamknięto po wyjœciu œcigajšcych. 02,08 Wywiadowcy tymczasem jeszcze nie zasnęli, gdy Rachab weszła do nich na dach02,09 i tak do nich powiedziała: Wiem, że Pan dał wam ten kraj, gdyż postrach wasz padł na nas i wszyscy mieszkańcy kraju struchleli przed wami. 02,10 Słyszeliœmy bowiem, jak Pan wysuszył wody Morza Czerwonego przed wami, gdy wychodziliœcie z Egiptu, i co uczyniliœcie dwom królom amoryckim po drugiej stronie Jordanu, Sichonowi i Ogowi, których obłożyliœcie klštwš. 02,11 Na wieœć o tym zatrwożyło się sercenasze i zabrakło nam odwagi wobec was, ponieważ Pan, Bóg wasz, jest Bogiem wysoko na niebie i nisko na ziemi. 02,12 Dlatego teraz przysięgnijcie mi na Pana, że jak ja okazałam wam życzliwoœć, tak i wy okażecie życzliwoœć domowi mego ojca; dacie mi znak jako rękojmię, 02,13 że zostawicie przy życiu mego ojca i mojš matkę, moich braci i moje siostry, że zachowacie wszystko, co do nich należy, i uchronicie od œmierci. 02,14 Odpowiedzieli jej wywiadowcy: Życiemnaszym ręczymy za was, jeœli tylko nie wydacie tej naszej sprawy. A gdy Pan odda nam tę ziemię, okażemy ci życzliwoœć i wiernoœć. 02,15 Po czym spuœciła ich po powrozie z okna, gdyż dom jej przylegał do muru miejskiego i jakby w murze mieszkała. 02,16 Udajcie się w góry - rzekła do nich - aby was nie spotkali œcigajšcy i ukryjcie siętam przez trzy dni, aż do ich powrotu, po czym pójdziecie w swojš drogę. 02,17 Wywiadowcy powiedzieli: Tak wywišżemy się z tej przysięgi, którš kazałaœ nam złożyć: 02,18 gdy wejdziemy do kraju, uwišżesz powróz z nici purpurowych u okna, przez które nas spuœciłaœ, i zgromadzisz u siebiew tym domu: ojca twego, matkę twojš, braci twoich i całš rodzinę. 02,19 Jeżeli ktokolwiek wyjdzie z drzwi twego domu, krew jego spadnie na jego głowę, a my będziemy niewinni. Kto jednak w domu z tobš pozostanie, krew jego spadnie na naszš głowę, jeżeli czyjaœ ręka się go dotknie. 02,20 Gdybyœ jednak sprawę naszš zdradziła, będziemy wolni od przysięgi, któršœ od nas przyjęła. 02,21 Na to odpowiedziała: Niech tak będzie, jak mówicie i zakończyła rozmowę,a oni się oddalili. Wtedy ona uwišzała powróz purpurowy u okna. 02,22 Wywiadowcy poszli, przybyli w góry ipozostali tam przez trzy dni, aż powrócili ludzie wysłani na ich poszukiwanie. Ci zaœ szukali po całej drodze, ale nikogo nie znaleŸli. 02,23 Wtedy powrócili również i dwaj wywiadowcy. Zeszli z góry, przeprawili się przez rzekę, a gdy przybyli do Jozuego, syna Nuna, opowiedzieli mu wszystko, co ich spotkało. 02,24 I rzekli do Jozuego: Pan oddał cały ten kraj w nasze ręce i już wszyscy mieszkańcy struchleli przed nami. *03 03,01 Wczesnym rankiem Jozue i wszyscy Izraelici wyruszyli z Szittim, przybyli nad Jordan i przenocowali tam przed przeprawš. 03,02 Po upływie trzech dni przeszli zwierzchnicy przez obóz 03,03 i wydali polecenie ludowi: Gdy ujrzycieArkę Przymierza Pana, Boga waszego, i niosšcych jš kapłanów-lewitów, wyruszcie iwy z waszego postoju i postępujcie za niš. 03,04 Zostawcie jednak przestrzeń około dwu tysięcy łokci między sobš a arkš i nie zbliżajcie się do niej! Tak więc poznacie drogę, którš macie iœć, bo nigdy niš nie szliœcie. 03,05 Wtedy rzekł Jozue do ludu: Oczyœćciesię, gdyż jutro Pan sprawi cuda wœród was.03,06 Następnie powiedział Jozue do kapłanów: WeŸcie Arkę Przymierza i idŸcie na czele ludu. Ci wzięli Arkę Przymierza i wyszli na czoło pochodu. 03,07 Pan oznajmił Jozuemu: Dziœ pocznę wywyższać cię w oczach całego Izraela, aby poznano, że jak byłem z Mojżeszem, tak będę i z tobš. 03,08 Ty zaœ dasz następujšce polecenie kapłanom niosšcym Arkę Przymierza: Skorodojdziecie do brzegu wód Jordanu, w Jordanie się zatrzymajcie. 03,09 Zwrócił się następnie Jozue do Izraelitów: Zbliżcie się i słuchajcie słów Pana, Boga waszego. 03,10 Po tym poznacie, rzekł Jozue, że Bógżywy jest poœród was i że wypędzi z pewnoœciš przed wami Kananejczyków, Chetytów, Chiwwitów, Peryzzytów, Girgaszytów, Amorytów i Jebusytów: 03,11 oto Arka Przymierza Pana całej ziemiprzejdzie przed wami Jordan. 03,12 Wybierzcie teraz dwunastu mężczyzn spoœród pokoleń Izraela, po jednym z każdego pokolenia. 03,13 Skoro tylko stopy kapłanów niosšcychArkę Pana, Boga całej ziemi, stanš w wodzie Jordanu, oddzielš się wody Jordanu płynšce z góry i stanš jak jeden wał. 03,14 Gdy więc lud wyruszył ze swoich namiotów, by przeprawić się przez Jordan,kapłani niosšcy Arkę Przymierza szli na czele ludu. 03,15 Zaledwie niosšcy arkę przyszli nad Jordan, a nogi kapłanów niosšcych arkę zanurzyły się w wodzie przybrzeżnej - Jordan bowiem wezbrał aż po brzegi przezcały czas żniwa - 03,16 zatrzymały się wody płynšce z góry i utworzyły jakby jeden wał na znacznej przestrzeni od miasta Adam leżšcego w pobliżu Sartan, podczas gdy wody spływajšce do morza Araby, czyli Morza Słonego, oddzieliły się zupełnie, a lud przechodził naprzeciw Jerycha. 03,17 Kapłani niosšcy Arkę Przymierza Pańskiego stali mocno na suchym łożysku wœrodku Jordanu, a tymczasem cały Izrael szedł po suchej ziemi, aż wreszcie cały naród skończył przeprawę przez Jordan. *04 04,01 Gdy wreszcie cały naród skończył przeprawę przez Jordan, rzekł Pan do Jozuego: dzi bowiem ce ze strachu, oczy a w twym e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPě c<`cœˇcS+4c‡9É(P?+04,02 Wybierzcie dwunastu mężów spoœród ludu, po jednym z każdego pokolenia, 04,03 i dajcie im takie polecenie: Podnieœcie stšd, ze œrodka Jordanu, z miejsca, gdzie stały nogi kapłanów, dwanaœcie kamieni, przenieœcie je ze sobš i połóżcie w miejscu, gdzie rozłożycie się obozem, by spędzić noc. 04,04 Wtedy Jozue wezwał dwunastu mężczyzn, których wyznaczył spoœród Izraelitów, po jednym z każdego pokolenia, 04,05 i rzekł do nich Jozue: PrzejdŸcie przed Arkę Pana, Boga waszego, aż do œrodka Jordanu i niech każdy wyniesie na swym ramieniu jeden kamień odpowiednio do liczby pokoleń synów Izraela. 04,06 Niech to będzie znakiem poœród was. A gdy w przyszłoœci synowie wasi zapytajšwas: Co oznaczajš dla was te kamienie? - 04,07 odpowiecie im, że wody Jordanu rozdzieliły się przed Arkš Przymierza Pańskiego. Gdy przechodziła ona przez Jordan, rozdzieliły się wody Jordanu, a te kamienie sš pamištkš na zawsze dla Izraelitów. 04,08 I Izraelici uczynili tak, jak im poleciłJozue. Wzięli dwanaœcie kamieni ze œrodka Jordanu, jak Pan rozkazał Jozuemu, według liczby pokoleń Izraelitów, przynieœli je ze sobš na miejsce nocnego postoju i tam je położyli. 04,09 Dwanaœcie kamieni położył również Jozue na œrodku Jordanu, na miejscu, na którym stały nogi kapłanów niosšcych ArkęPrzymierza. Sš tam one aż do dnia dzisiejszego. 04,10 Kapłani niosšcy Arkę stali w œrodku Jordanu, aż wszystko zostało wykonane, co Pan nakazał Jozuemu obwieœcić ludowi zgodnie z poleceniami, jakie Mojżesz dał Jozuemu. Tymczasem lud przeszedł poœpiesznie. 04,11 A gdy cały lud skończył przeprawę, przeszła również i Arka Pańska z kapłanami i stanęła na czele ludu. 04,12 Synowie Rubena, synowie Gada i połowa pokolenia Manassesa przeszli uzbrojeni na czoło synów Izraela, jak Mojżesz im rozkazał. 04,13 Około czterdziestu tysięcy wojowników uzbrojonych przeszło przed obliczem Pana, by walczyć na stepach Jerycha. 04,14 W owym dniu Pan wywyższył Jozuegow oczach całego Izraela i bali się go, jak się bali Mojżesza przez wszystkie dni jego życia. 04,15 I rzekł Pan Jozuemu: 04,16 Rozkaż kapłanom niosšcym Arkę œwiadectwa, by wyszli z Jordanu. 04,17 Wtedy Jozue polecił kapłanom: WyjdŸcie z Jordanu. 04,18 Skoro tylko kapłani niosšcy Arkę Przymierza Pańskiego wyszli z Jordanu, a stopy ich nóg dotknęły suchej ziemi, wróciły wody Jordanu znów do swego łożyska, wypełniajšc je jak przedtem - aż po brzegi. 04,19 Dziesištego dnia miesišca pierwszego lud wyszedł z Jordanu i rozłożył się obozem w Gilgal na wschód od Jerycha. 04,20 Owe zaœ dwanaœcie kamieni, które zabrano z Jordanu, Jozue ustawił w Gilgal. 04,21 Rzekł on wtedy do Izraelitów: Jeżeli kiedyœ potomkowie wasi zapytajš ojców swoich: Co oznaczajš te kamienie? - 04,22 wy pouczycie synów swoich, mówišc: Izrael przeszedł przez ten Jordan jak po suchej ziemi, 04,23 gdyż Pan, Bóg wasz, wysuszył przed wami wody Jordanu, aż przeszliœcie, podobnie jak to uczynił Pan, Bóg wasz, z Morzem Czerwonym, które osuszył przed naszymi oczami, aż przeszliœmy. 04,24 Wszystkie ludy ziemi powinny poznać,że potężna jest ręka Pana, a wy sami zawsze powinniœcie się bać Pana, Boga waszego. *05 05,01 Gdy wszyscy królowie amoryccy, mieszkajšcy za Jordanem w zachodniej krainie, i wszyscy królowie kananejscy, zamieszkali wzdłuż morza, usłyszeli, że Pan osuszył wody Jordanu przed Izraelitami, aż się przeprawili, zatrwożyłosię ich serce i nie mieli już odwagi wobec Izraelitów. 05,02 W owym czasie rzekł Pan do Jozuego:Przygotuj sobie noże z krzemienia i ponownie dokonasz obrzezania Izraelitów. 05,03 Jozue przygotował sobie noże z krzemienia i obrzezał Izraelitów na pagórku Aralot. 05,04 A ta była przyczyna, dla której Jozuedokonał obrzezania. Wszyscy mężczyŸni zdolni do noszenia broni, którzy wyszli z Egiptu, umarli na pustyni, w drodze po wyjœciu z Egiptu. 05,05 Ci bowiem wszyscy z ludu, którzy wyszli, byli obrzezani; natomiast ci z ludu, którzy się urodzili na pustyni w drodze po wyjœciu z Egiptu, nie byli obrzezani. 05,06 Czterdzieœci bowiem lat Izraelici błškali się po pustyni, póki cały naród nie wymarł, mianowicie mężczyŸni zdolni do noszenia broni, którzy z Egiptu wyszli, ponieważ nie słuchali głosu Pana. Im bowiem Pan poprzysišgł, że nie pozwoli im ujrzeć tej ziemi, którš poprzysišgł ich przodkom; że da nam ziemię opływajšcš w mleko i miód. 05,07 Na ich miejsce wzbudził ich synów i tych Jozue obrzezał. Nie byli oni obrzezani,w drodze bowiem ich nie obrzezano. 05,08 Gdy więc dokonano obrzezania całegonarodu, pozostali oni, odpoczywajšc w obozie aż do wyzdrowienia. 05,09 I rzekł Pan do Jozuego: Dziœ zrzuciłem z was hańbę egipskš. Miejsce to nazwano Gilgal aż do dnia dzisiejszego. 05,10 Rozłożyli się obozem Izraelici w Gilgal i tam obchodzili Paschę czternastego dnia miesišca wieczorem, na stepach Jerycha. 05,11 Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy, chleby przaœne i ziarna prażone tego samego dnia. 05,12 Manna ustała następnego dnia gdy zaczęli jeœć plon tej ziemi. Nie mieli już więcej Izraelici manny, lecz żywili się tego roku z plonów ziemi Kanaan. 05,13 Gdy Jozue przebywał blisko Jerycha, podniósł oczy i ujrzał przed sobš męża z mieczem dobytym w ręku. Jozue podszedł do niego i rzekł: Czy jesteœ po naszej stronie, czy też po stronie naszych wrogów? 05,14 A on odpowiedział: Nie, gdyż jestem wodzem zastępów Pańskich i właœnie przybyłem. Wtedy Jozue upadł twarzš na ziemię, oddał mu pokłon i rzekł do niego: Co rozkazuje mój pan swemu słudze? 05,15 Na to rzekł wódz zastępów Pańskichdo Jozuego: Zdejm obuwie z nóg twoich, albowiem miejsce, na którym stoisz, jest œwięte. I Jozue tak uczynił. *06 06,01 Jerycho było silnie umocnione i zamknięte przed Izraelitami. Nikt nie wychodził ani nie wchodził. 06,02 I rzekł Pan do Jozuego: Spójrz, Ja daję w twoje ręce Jerycho wraz z jego królem i dzielnymi wojownikami. 06,03 Wy wszyscy, uzbrojeni mężowie, będziecie okršżali miasto codziennie jeden raz. Uczynisz tak przez szeœć dni. 06,04 Siedmiu kapłanów niech niesie przed Arkš siedem tršb z rogów baranich. Siódmego dnia okršżycie miasto siedmiokrotnie, a kapłani zagrajš na tršbach. 06,05 Gdy więc zabrzmi przecišgle róg barani i usłyszycie głos tršby, niech cały lud wzniesie gromki okrzyk wojenny, a murmiasta rozpadnie się na miejscu i lud wkroczy, każdy wprost przed siebie. 06,06 Jozue, syn Nuna, wezwał kapłanów irzekł im: WeŸcie Arkę Przymierza a siedmiukapłanów niech weŸmie siedem tršb z rogów baranich przed Arkš Pańskš. 06,07 Po czym rozkazał ludowi: Wyruszcie iokršżcie miasto, a zbrojni wojownicy niech idš przed Arkš Pańskš. 06,08 I stało się, jak Jozue rozkazał ludowi. Siedmiu kapłanów, niosšcych przed Panem siedem tršb z rogów baranich, wyruszyło grajšc na tršbach, Arka zaœ Przymierza Pańskiego szła za nimi. 06,09 Zbrojni wojownicy szli przed kapłanami, którzy grali na tršbach, a tylna straż szła za Arkš, i tak posuwano się, stale grajšc na tršbach. 06,10 A Jozue dał ludowi polecenie: Nie wznoœcie okrzyku, niech nie usłyszš głosu waszego i niech żadne słowo nie wyjdzie z ust waszych aż do dnia, gdy wam powiem: Wznieœcie okrzyk wojenny! I wtedy go wzniesiecie. 06,11 I tak Arka Pańska okršżyła miasto dokoła jeden raz, po czym wrócono do obozu i spędzono tam noc. 06,12 Jozue wstał wczeœnie rano, kapłani wzięli Arkę Pańskš, 06,13 a siedmiu kapłanów niosšcych siedemtršb z rogów baranich szło przed Arkš Pańskš, grajšc bez przerwy na tršbach w czasie marszu. Zbrojni wojownicy szli przed nimi, a tylna straż szła za Arkš Pańskš i posuwano się przy dŸwięku tršb. 06,14 I tak okršżyli miasto drugiego dnia jeden raz, po czym wrócili do obozu. Przez szeœć dni codziennie tak czynili. 06,15 Siódmego dnia wstali rano wraz z zorzš porannš i okršżyli miasto siedmiokrotnie w ustalony sposób: tylko tego dnia okršżyli miasto siedem razy. 06,16 Gdy kapłani za siódmym razem zagrali na tršbach, Jozue zawołał do ludu: Wznieœcie okrzyk wojenny, albowiem Pan daje miasto w moc waszš! 06,17 Miasto będzie obłożone klštwš dla Pana, ono samo i wszystko, co w nim jest. Tylko nierzšdnica Rachab zostanie przy życiu - ona sama i wszyscy, którzy sš wraz z niš w domu, albowiem ukryła wywiadowców, których wysłaliœmy. 06,18 Ale wy strzeżcie się rzeczy obłożonych klštwš, aby was chęć nie ogarnęła wzišć coœ z dobra obłożonego klštwš, bo wtedy uczynilibyœcie przeklętym sam obóz izraelski i sprowadzilibyœcie na niego nieszczęœcie. 06,19 Całe zaœ srebro i złoto, sprzęty z bršzu i z żelaza sš poœwięcone dla Pana i pójdš do skarbca Pańskiego. 06,20 Lud wzniósł okrzyk wojenny i zagrano na tršbach. Skoro tylko usłyszał lud dŸwięk tršb, wzniósł gromki okrzyk wojenny i mury rozpadły się na miejscu. A lud wpadł do miasta, każdy wprost przed siebie, i tak zajęli miasto. 06,21 I na mocy klštwy przeznaczyli na zabicie ostrzem miecza wszystko, co było w mieœcie: mężczyzn i kobiety, młodzieńców i starców, woły, owce i osły.06,22 Jozue powiedział dwu wywiadowcom,którzy wybadali kraj: WejdŸcie do domu owej nierzšdnicy i wyprowadŸcie stamtšd tę kobietę wraz ze wszystkimi, którzy do niej należš, jak jej przysięgliœcie. 06,23 Weszli więc młodzi ludzie, wywiadowcy, i wyprowadzili Rachab, jej ojca i matkę, jej braci i tych wszystkich, którzy do niej należeli. Również wszystkich jej krewnych wyprowadzili i umieœcili ich poza obozem izraelskim. 06,24 Następnie miasto i wszystko, co w nim było, spalili, tylko srebro i złoto, jak isprzęty z bršzu i żelaza oddali do skarbca domu Pańskiego. 06,25 Nierzšdnicę Rachab, dom jej ojca i wszystkich, którzy do niej należeli, pozostawił Jozue przy życiu. Zamieszkała ona wœród Izraela aż po dzień dzisiejszy ponieważ ukryła wywiadowców, których wysłał Jozue, by wybadali Jerycho. 06,26 W owym czasie Jozue wypowiedział do ludu przysięgę: Niech będzie przeklęty przed obliczem Pana człowiek, który podjšłby się odbudować miasto Jerycho: Za cenę życia swego pierworodnego syna założy fundamenty, za cenę życia najmłodszego syna postawi bramy. 06,27 Pan był z Jozuem, którego sława rozeszła się po całym kraju. *07 07,01 Izraelici dopuœcili się przestępstwa na rzeczach obłożonych klštwš. Akan, syn Karmiego, syna Zabdiego, syna Zeracha z pokolenia Judy, przywłaszczył sobie coœ z dobra obłożonego klštwš, dlatego zapłonšł gniew Pana przeciw synom Izraela. 07,02 Jozue wysłał mężów z Jerycha do Aj, które leży obok Bet-Awen, na wschód odBetel, i rzekł im: IdŸcie w góry i wybadajcie tę okolicę. Ludzie ci poszli i przypatrzyli się miastu Aj, 07,03 a wróciwszy do Jozuego, donieœli mu:Niech nie wyrusza cały lud. Około dwóch lub trzech tysięcy ludzi niech pójdzie, a zdobędš Aj. Nie trudŸ całego ludu, bo ich tam jest niewielu. 07,04 Wyruszyło więc z ludu około trzech tysięcy mężczyzn, musieli jednak uciec przed mieszkańcami Aj. 07,05 Mieszkańcy Aj zabili z nich około trzydziestu szeœciu ludzi œcigajšc ich od bramy aż do Szebarim i bijšc ich na stoku góry. Przeraziło się serce ludu i stało się jak woda. 07,06 Wtedy Jozue rozdarł swoje szaty i padł twarzš na ziemię przed Arkš Pańskš aż do wieczora, on sam i starsi Izraela. I posypali prochem swe głowy. 07,07 I mówił Jozue: Ach, Panie, Boże! Dlaczego przeprowadziłeœ ten lud przez Jordan? Czyż po to, aby wydać nas w ręce Amorytów na wytępienie? Ach, gdybyœmy postanowili pozostać raczej za Jordanem! 07,08 Przebacz, Panie! Co mam teraz powiedzieć, gdy Izrael podał tył swoim wrogom? 07,09 Jeœli usłyszš o tym Kananejczycy i wszyscy mieszkańcy kraju, otoczš nas zewszšd i zgładzš imię nasze z ziemi. A cóżwtedy uczynisz dla wielkiego imienia Twego?07,10 I rzekł Pan do Jozuego: Wstań! Dlaczego tak leżysz twarzš do ziemi? 07,11 Izrael zgrzeszył: złamali przymierze, jakie z nimi zawarłem, wzięli sobie z tego, co było obłożone klštwš - ukradli to, zataili i schowali między swoje rzeczy. 07,12 Dlatego Izraelici nie będš mogli się ostać wobec wrogów swoich i podadzš tył swoim wrogom gdyż œcišgnęli na siebie klštwę. Nie będę nadal z wami, jeœli nie wytępicie wœród siebie dotkniętych klštwš. 07,13 Powstań, oczyœć lud i rozkaż mu: Oczyœćcie się na jutro, bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Rzeczy obłożone klštwš sš wœród ciebie, Izraelu; przeto nie ostoicie się wobec wrogów swoich, jeœli nie usuniecie spoœród siebie rzeczy obłożonychklštwš. 07,14 Dlatego jutro z rana wystšpicie pokoleniami, a z pokolenia, które Pan wskaże losem, wystšpiš poszczególni mężczyŸni. 07,15 U kogo zaœ znajdš rzeczy obłożone klštwš, będzie spalony wraz ze wszystkim, co do niego należy, bo złamał przymierze Pana i popełnił zbrodnię w Izraelu. 07,16 Jozue wstał wczeœnie rano i kazał wystšpić Izraelitom pokoleniami. Wskazane losem zostało pokolenie Judy. 07,17 Następnie kazał wystšpić rodom Judyi został wskazany losem ród Zeracha. Po czym kazał wystšpić rodowi Zeracha rodzinami i została wskazana losem rodzinaZabdiego, 07,18 a wtedy kazał wystšpić poszczególnym mężczyznom z jego rodziny iwskazany został losem Akan, syn Karmiego,syna Zabdiego, syna Zeracha z pokolenia Judy. 07,19 Rzekł więc Jozue do Akana: Synu mój,daj chwałę Panu, Bogu Izraela, i złóż przed Nim wyznanie. Powiedz mi: Coœ uczynił? Nic nie ukrywaj przede mnš! 07,20 Odpowiedział Akan Jozuemu: Istotnie zgrzeszyłem przeciw Panu, Bogu Izraela. Oto co uczyniłem: 07,21 Ujrzałem między łupem piękny płaszcz z Szinearu, dwieœcie syklów srebrai pręt złoty wagi pięćdziesięciu syklów. Zapragnšłem ich i zabrałem je. Sš one zakopane w ziemi na œrodku mego namiotu, a srebro pod nimi. 07,22 Wtedy wysłał Jozue posłańców, którzy pobiegli do namiotu, rzeczywiœcie rzeczy te były zakopane w jego namiocie, asrebro pod nimi. 07,23 I zabrali je ze œrodka namiotu, przynieœli do Jozuego i do wszystkich Izraelitów i złożyli je przed Panem. 07,24 Wzišł więc Jozue Akana, syna Zeracha, srebro, płaszcz i pręt złoty, jegosynów i córki, jego woły, osły i owce, jego namiot i wszystko, co do niego należało. Wszyscy Izraelici im towarzyszyli. I wywiedli ich w dolinę Akor. 07,25 Jozue powiedział: Jak nas wprowadziłeœ w nieszczęœcie, tak niech dziœ Pan ciebie w nieszczęœcie wprowadzi. Iwszyscy Izraelici go ukamienowali, a ich spalili i obrzucili kamieniami. 07,26 I wznieœli nad nim wielki stos kamieni, który jest aż do dnia dzisiejszego. I zaniechał Pan swego gwałtownego gniewu. Miejsce to nazwano dolinš Akor aż do dnia dzisiejszego. *08 08,01 Wtedy Pan rzekł do Jozuego: Nie bój się i nie trać odwagi! WeŸ ze sobš wszystkich wojowników, powstań i wyrusz przeciw Aj. Patrz: oto wydaję w twoje ręcekróla Aj, jego lud, miasto i kraj. 08,02 Postšpisz z Aj i jego ludem, jak postšpiłeœ z Jerychem i jego królem. Możecie jednak wzišć sobie łupy i zwierzęta. Przygotuj zasadzkę na miasto z drugiej strony - zachodniej. 08,03 Podniósł się więc Jozue ze wszystkimi wojownikami, by wyruszyć przeciw Aj. Jednoczeœnie wybrał Jozue trzydzieœci tysięcy dzielnych wojowników i wysłał ich nocš, 08,04 dajšc im następujšcy rozkaz: Uważajcie! Przygotujcie zasadzkę na miastopo jego stronie zachodniej, ale niezbyt daleko od miasta, i bšdŸcie wszyscy gotowi.08,05 Ja zaœ i cały lud ze mnš przycišgniemy pod miasto. Gdy oni wyjdš przeciw nam, jak za pierwszym razem, rzucimy się do ucieczki przed nimi. 08,06 Oni będš nas œcigać i w ten sposób odcišgniemy ich daleko od miasta, gdyż pomyœlš: Uciekajš przed nami, jak za pierwszym razem! I będziemy uciekać przed nimi. 08,07 A wtedy wyjdziecie z zasadzki i zajmiecie miasto. Pan, Bóg wasz, odda je wwasze ręce. 08,08 Gdy zaœ zajmiecie miasto, spalicie je. Uczyńcie według słowa Pana. Patrzcie, ja wam to rozkazuję! 08,09 Jozue wysłał ich, a oni udali się na miejsce zasadzki i zatrzymali się między Betel i Aj, na zachód od Aj; Jozue zaœ spędził tę noc wœród ludu. 08,10 A wstawszy wczeœnie rano, dokonał przeglšdu ludu i wraz ze starszymi Izraela na czele poprowadził lud przeciw Aj. 08,11 Wszyscy wojownicy, jakich tylko miał, poszli w góry, przybyli pod miasto i rozłożyli się obozem po północnej stronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPşc GcQ c [+Cc ž9Ŕ)Aj. Między nimi i Aj była dolina. 08,12 Następnie wzišł około pięciu tysięcy ludzi i umieœcił ich jako zasadzkę między Betel a Aj, od zachodniej strony miasta. 08,13 Lud rozłożył się obozem na północ od miasta, a jego częœć ostatnia na zachód od miasta. Jozue zaœ spędził tę noc w œrodku doliny. 08,14 Gdy to ujrzał król Aj, wyruszył poœpiesznie ze wszystkimi swoimi ludŸmi doboju przeciw Izraelowi na zboczu, naprzeciw Araby. Nie wiedział jednak, że zasadzkę przygotowano na zachód od miasta. 08,15 A wtedy Jozue i cały Izrael udali, że sš pobici. Uciekali więc drogš ku pustyni. 08,16 Wtedy zwołano wszystkich ludzi z miasta, aby puœcili się w pogoń za nimi, alegdy œcigali Jozuego, oddalali się od miasta. 08,17 A w Aj i Betel nikt nie pozostał, kto by nie wyruszył za Izraelitami. Zostawili miasto otwarte, a œcigali Izraela. 08,18 Wtedy rzekł Pan do Jozuego: Podnieœ oszczep, który trzymasz w ręce, przeciw Aj, gdyż daję je w twoje ręce. I podniósł Jozue oszczep, który trzymał w ręce, przeciw miastu. 08,19 I zaledwie rękę wycišgnšł, ludzie, którzy byli w zasadzce, poœpiesznie wyszli z ukrycia, przybiegli do miasta, zajęli je i jak najszybciej podpalili. 08,20 Gdy zaœ obejrzeli się ludzie z Aj, spostrzegli, jak dym podnosi się z miasta ku niebu. Nie było można uciekać w tę lub tamtš stronę, a tymczasem lud, który uciekał na pustynię, zwrócił się przeciw œcigajšcym. 08,21 Skoro Jozue i cały Izrael ujrzeli, że ludzie z zasadzki zajęli miasto i że dym z miasta wznosi się w górę, odwrócili się i uderzyli na ludzi z Aj. 08,22 Drudzy wyszli z miasta naprzeciw nich i ludzie z Aj znaleŸli się w œrodku Izraelitów, majšc ich po jednej i po drugiejstronie: tak zostali pobici, że nikt z nich niezostał przy życiu ani nie uciekł. 08,23 Króla Aj schwytano żywcem i przyprowadzono do Jozuego. 08,24 Gdy Izraelici pobili mieszkańców Aj na otwartym polu, na pastwisku, po którymich œcigano, i gdy wszyscy oni aż do ostatniego polegli od miecza, cały Izrael zwrócił się przeciw Aj i poraził je ostrzemmiecza. 08,25 Ogółem poległych tego dnia, mężczyzn i kobiet, było dwanaœcie tysięcy, czyli wszyscy mieszkańcy Aj. 08,26 Jozue zaœ nie cofnšł ręki, w której trzymał oszczep, dopóki nie zgładzono, na skutek obłożenia klštwš, wszystkich mieszkańców Aj. 08,27 Tylko bydło i łupy z tego miasta rozdzielili między siebie Izraelici zgodnie z poleceniem Pana, danym Jozuemu. 08,28 A Jozue spalił Aj i uczynił z niego rumowisko na wieki, pustkowie aż do dnia dzisiejszego. 08,29 Króla Aj powiesił na drzewie aż do wieczora. O zachodzie słońca rozkazał Jozue zdjšć jego trupa z drzewa, po czym rzucono go u wejœcia do bramy miejskiej i wzniesiono nad nim wielki stos kamieni widoczny aż do dnia dzisiejszego. 08,30 Wtedy Jozue zbudował ołtarz dla Pana, Boga Izraela, na górze Ebal, 08,31 jak rozkazał Mojżesz, sługa Pana, Izraelitom: jak napisano w księdze Prawa Mojżesza: Ołtarz z kamieni surowych, nie ociosanych żelazem. Na nim złożono Panu ofiary uwielbienia i biesiadne. 08,32 Jozue sporzšdził tamże na kamieniach odpis Prawa, które Mojżesz spisał dla Izraelitów. 08,33 Następnie cały Izrael i jego starsi, zwierzchnicy ludu i sędziowie, zarówno cudzoziemcy, jak i współplemienni, stanęli po obu stronach arki, naprzeciw kapłanów ilewitów, połowa po stronie góry Garizim, adruga połowa po stronie góry Ebal, jak już uprzednio zarzšdził Mojżesz, sługa Pana, aby pobłogosławić lud Izraela. 08,34 Następnie Jozue odczytał wszystkie słowa Prawa, błogosławieństwo i przekleństwo, wszystko dokładnie, jak napisano w księdze Prawa. 08,35 Nie opuœcił Jozue ani jednego polecenia danego przez Mojżesza, ale odczytał je wobec całego zgromadzenia Izraela, w obecnoœci kobiet, dzieci i cudzoziemców, którzy zamieszkali wœród ludnoœci. *09 09,01 Gdy dowiedzieli się o tym królowie zamieszkali za Jordanem, na wzgórzu, na nizinie i wzdłuż brzegu Morza Wielkiego aż do Libanu: Chetyci, Amoryci, Kananejczycy, Peryzzyci, Chiwwici i Jebusyci, 09,02 sprzymierzyli się ze sobš, by walczyćwspólnie przeciw Jozuemu i Izraelitom. 09,03 Również mieszkańcy Gibeonu dowiedzieli się, co Jozue uczynił z miastamiJerychem i Aj, 09,04 i postanowili użyć podstępu. Wybrali się w drogę i zaopatrzyli się w zapasy podróżne, i wzięli na swoje osły stare wory i zużyte bukłaki na wino, podarte i powišzane. 09,05 Na nogach mieli zdarte i połatane sandały, a na sobie - znoszone szaty. Cały ich chleb, który mieli na pożywienie, był suchy i pokruszony. 09,06 W takim stanie przybyli do Jozuego i do obozu w Gilgal i rzekli do niego i do mężów izraelskich: Przybywamy z dalekiegokraju: zawrzyjcie z nami przymierze! 09,07 Lecz mężowie izraelscy odpowiedzieli Chiwwitom: A może wœród nas mieszkacie? Czyż więc możemy zawierać przymierze z wami? 09,08 Oni zaœ odpowiedzieli Jozuemu: Jesteœmy twoimi sługami. Jozue zapytał ich: Kim jesteœcie i skšd przybywacie? 09,09 Oni odrzekli: Z ziemi bardzo dalekiej przybywajš twoi słudzy, w imię Pana, Bogatwojego. Słyszeliœmy bowiem sławę Jego i wszystko, co uczynił w Egipcie, 09,10 oraz wszystko, co uczynił dwom królom amoryckim, panujšcym za Jordanem, Sichonowi, królowi Cheszbonu, i Ogowi, królowi Baszanu w Asztarot. 09,11 Wobec tego nasza starszyzna i wszyscy mieszkańcy naszego kraju powiedzieli nam: WeŸcie ze sobš żywnoœć nadrogę, wyjdŸcie im naprzeciw i powiedzcie do nich: Jesteœmy waszymi sługami, zawrzyjcie więc z nami przymierze. 09,12 Oto nasz chleb: był jeszcze ciepły, gdy braliœmy go z domów naszych na drogę,w dniu, w którym wyszliœmy, by was spotkać, a oto teraz suchy i pokruszony. 09,13 A te bukłaki na wino były nowe, gdyœmy je napełniali, a oto popękały; naszeszaty i nasze sandały zupełnie się zdarły wskutek dalekiej podróży. 09,14 Mężowie spróbowali ich zapasów podróżnych, lecz wyroczni Pana nie pytali. 09,15 Zgodził się więc Jozue na pokój z nimi i zawarł z nimi przymierze, zapewniajšc im życie, a ksišżęta społecznoœci potwierdzili je przysięgš. 09,16 Trzy dni upłynęły od zawarcia tego przymierza, gdy usłyszano, że byli ludem sšsiednim i mieszkali wœród Izraela. 09,17 Wyruszyli synowie Izraela z obozu i po trzech dniach przybyli do ich miast. Miastami ich były: Gibeon, Kefira, Beerot i Kiriat-Jearim. 09,18 Izraelici nie natarli na nich, ponieważksišżęta społecznoœci przysięgli im na Pana, Boga Izraela. Ale cała społecznoœć szemrała przeciw ksišżętom. 09,19 Wszyscy ksišżęta oœwiadczyli wobec całej społecznoœci: Skoro złożyliœmy im przysięgę na Pana, Boga Izraela, przeto niemożemy im uczynić krzywdy. 09,20 Tak więc chcemy z nimi postšpić: musimy darować im życie, aby nie spadł nanas gniew z powodu przysięgi, któršœmy imzłożyli. 09,21 Wtedy zapewnili ich ksišżęta, że zostanš przy życiu, ale będš ršbać drzewo i nosić wodę dla całej społecznoœci. Gdy ksišżęta im to oœwiadczyli, 09,22 zawezwał ich Jozue i rzekł im: Dlaczego oszukaliœcie nas mówišc: Mieszkamy od was bardzo daleko - podczas gdy mieszkacie wœród nas? 09,23 Dlatego będziecie przeklęci i dlatego nikt z was nie przestanie być niewolnikiem, drwalem i noszšcym wodę dla domu Boga mojego. 09,24 Wtedy dali Jozuemu takš odpowiedŸ: Słudzy twoi dokładnie się dowiedzieli o tym, co rozkazał Pan, Bóg twój, swemu słudze, Mojżeszowi: oddanie wam całej tejziemi i wygładzenie wszystkich mieszkańców kraju przed wami. Obawiajšc się więc bardzo o nasze życie, postšpiliœmyw ten właœnie sposób. 09,25 Jesteœmy teraz w twoim ręku: uczyń z nami to, co wydaje ci się dobre i słuszne.09,26 I Jozue tak postšpił z nimi. Wybawił ich z ręki Izraelitów, żeby ich nie pozbawiliżycia. 09,27 Wówczas uczynił ich Jozue drwalami i noszšcymi wodę dla całej społecznoœci i dla ołtarza Pańskiego, aż po dzień dzisiejszy, na każdym miejscu, które Pan wybierze. *10 10,01 Gdy Adonisedek, król Jerozolimy, usłyszał, że Jozue zdobył Aj i obłożył je klštwš na zniszczenie, postępujšc tak samoz Aj i jego królem, jak postšpił z Jerychemi jego królem, oraz że mieszkańcy Gibeonu zawarli pokój z Izraelitami i zamieszkali poœród nich, 10,02 wywołało to wielkie przerażenie, gdyż Gibeon było miastem wielkim, jak jedno z miast królewskich, większe było odAj, a wszyscy mieszkańcy byli waleczni. 10,03 Przeto Adonisedek, król Jerozolimy, posłał wezwanie do Hohama, króla Hebronu, do Pirama, króla Jarmutu, do Jafii, króla Lakisz, i do Debira, króla Eglonu: 10,04 PrzybšdŸcie mi na pomoc, abyœmy razem zwalczyli Gibeonitów, ponieważ zawarli pokój z Jozuem i z Izraelitami. 10,05 Połšczyło się więc pięciu królów amoryckich: król Jerozolimy, król Hebronu, król Jarmutu, król Lakisz i król Eglonu - onii całe ich wojsko oblegli Gibeon i uderzyli na nie. 10,06 Mieszkańcy Gibeonu posłali proœbę doJozuego do obozu w Gilgal: Nie cofaj swej ręki od sług twoich. PrzybšdŸ poœpiesznie do nas, uwolnij nas i pomóż, ponieważ wszyscy królowie amoryccy, którzy mieszkajš w górach, sprzymierzyli się przeciw nam. 10,07 Wyruszył Jozue z Gilgal wraz z całym swym zbrojnym ludem i wszystkimi dzielnymi wojownikami. 10,08 I rzekł Pan do Jozuego: Nie bój się ich, albowiem oddałem ich w twoje ręce, żaden z nich nie oprze się tobie. 10,09 I natarł na nich Jozue niespodziewanie po całonocnym marszu z Gilgal. 10,10 A Pan napełnił ich strachem na sam widok Izraela i zadał im wielkš klęskę pod Gibeonem. Œcigano ich w stronę wzgórza Bet-Choron i bito aż do Azeki i Makkedy. 10,11 Gdy w czasie ucieczki przed Izraelembyli na zboczu pod Bet-Choron, Pan zrzucał na nich z nieba ogromne kamienie aż do Azeki, tak że wyginęli. I więcej ich zmarło wskutek kamieni gradowych, niż ich zginęłood miecza Izraelitów. 10,12 W dniu, w którym Pan podał Amorytów w moc Izraelitów, rzekł Jozue w obecnoœci Izraelitów: Stań słońce, nad Gibeonem! I ty, księżycu, nad dolinš Ajjalonu! 10,13 I zatrzymało się słońce, i stanšł księżyc, aż pomœcił się lud nad wrogami swymi. Czyż nie jest to napisane w Księdze Sprawiedliwego: Zatrzymało się słońce na œrodku nieba i prawie cały dzień nie spieszyło do zachodu? 10,14 Nie było podobnego dnia ani przedtem, ani potem, gdy Pan usłuchał głosu człowieka. Rzeczywiœcie Pan sam walczył za Izraela. 10,15 Jozue, a z nim cały Izrael, wrócił do obozu w Gilgal. 10,16 Pięciu owych królów uciekło i ukryło się w jaskini obok Makkedy. 10,17 I powiadomiono Jozuego słowami: Pięciu królów znaleziono ukrytych w jaskini Makkedy. 10,18 Jozue odpowiedział: Wtoczcie wielkie kamienie w otwór jaskini i postawcie przy niej ludzi, aby ich strzegli. 10,19 Wy zaœ nie stójcie bezczynnie, œcigajcie waszych wrogów, zabijajcie schwytanych i nie pozwalajcie im wejœć do ich miast, ponieważ Pan, Bóg wasz, wydał ich w wasze ręce. 10,20 Jozue i Izraelici zadali im straszliwš klęskę, aż do całkowitego ich wyniszczenia,tak że tylko niektórzy uciekli żywi i skryli się w miastach warownych. 10,21 Wrócił więc cały lud zdrów i cały doobozu Jozuego w Makkedzie, a nikt nie odważył się nawet językiem napastować Izraelitów. 10,22 Wówczas rzekł Jozue: Otwórzcie wejœcie do jaskini i wyprowadŸcie z niej domnie tych pięciu królów. 10,23 Uczyniono tak i wyprowadzono do niego z jaskini owych pięciu królów: króla Jerozolimy, króla Hebronu, króla Jarmutu, króla Lakisz i króla Eglonu. 10,24 Skoro przyprowadzono owych królów do Jozuego, Jozue wezwał wszystkich mężów izraelskich i rzekł do dowódców wojennych, którzy mu towarzyszyli: Zbliżciesię i postawcie wasze nogi na karkach tych królów. Zbliżyli się i postawili swe nogi na ich karkach. 10,25 Wtedy Jozue rzekł do nich: OdrzućciebojaŸń i strach, bšdŸcie mężni i mocni, gdyż tak uczyni Pan wszystkim wrogom waszym, z którymi walczyć będziecie. 10,26 A potem Jozue wymierzył im cios œmiertelny i kazał powiesić ich na pięciu drzewach, na których wisieli aż do wieczora. 10,27 A o zachodzie słońca na rozkaz Jozuego zdjęto ich z drzew i wrzucono do jaskini, w której się ukrywali. Wejœcie do jaskini zasypano wielkimi kamieniami, które leżš tam aż do dnia dzisiejszego. 10,28 Tego samego dnia Jozue zdobył Makkedę i pobił jš ostrzem miecza, króla zaœ jej i wszystkich żywych w mieœcie obłożył klštwš, tak że nikt nie ocalał. A z królem Makkedy postšpił tak, jak z królem Jerycha. 10,29 Następnie Jozue z całym Izraelem udał się z Makkedy do Libny i natarł na Libnę. 10,30 I wydał jš Pan w ręce Izraela wraz z jej królem; zdobyli jš ostrzem miecza i zabili wszystkich żyjšcych, tak że nikt nie ocalał; a z królem jej postšpił tak, jak postšpił z królem Jerycha. 10,31 Jozue z całym Izraelem udał się następnie z Libny do Lakisz, obległ je i natarł na nie. 10,32 I wydał Pan również Lakisz w ręce Izraela, który na drugi dzień zdobył je i zabił ostrzem miecza wszystkich żyjšcych w nim, zupełnie tak, jak uczynił z Libnš. 10,33 Wówczas Horam, król Gezer, przybył, aby wspomóc Lakisz, lecz Jozue zadał mu takš klęskę, iż z jego ludu nikt nie ocalał. 10,34 PóŸniej Jozue, a z nim cały Izrael udali się z Lakisz do Eglonu, oblegli go i natarli na niego. 10,35 Zdobyli go tego samego dnia i pobili ostrzem miecza. Wszystko, co w nim żyło, tegoż dnia zostało obłożone klštwš, zupełnie tak, jak w Lakisz. 10,36 Z Eglonu udał się Jozue, a z nim całyIzrael do Hebronu i natarł na niego. 10,37 I zdobyli go, i porazili ostrzem miecza jego króla i wszystkich mieszkańców przyległych jego miast, nie pozostawiajšc nikogo przy życiu, jak uczynił [Jozue] z Eglonem. Miasto i wszystko, co w nim żyło, zostało również obłożone klštwš. 10,38 Jozue wraz z całym Izraelem wróciłdo Debiru i natarł na niego. 10,39 I zdobył go wraz z jego królem i wszystkimi przyległymi doń miastami: pobiligo ostrzem miecza i obłożyli klštwš wszystko, co w nim żyło, nie oszczędzajšcnikogo. Jak postšpił z Hebronem, tak uczynił z Debirem i jego królem, jak przedtem uczynił z Libnš i jej królem. 10,40 W ten sposób Jozue podbił cały kraj:wzgórza i Negeb, Szefelę, i stoki górskie i wszystkich ich królów. Nie pozostawił nikogo przy życiu i obłożył klštwš wszystko, co żyło, jak rozkazał Pan, Bóg Izraela. 10,41 Jozue pobił ich pod Kadesz-Barnea ażdo Gazy, cały kraj Goszen aż do Gibeonu. 10,42 Wszystkich tych królów i ziemie ich zdobył Jozue w jednej wyprawie, ponieważPan, Bóg Izraela, walczył wraz z Izraelem.10,43 Potem Jozue, a z nim cały Izrael, wrócili do obozu w Gilgal. *11 11,01 Jabin, król Chasoru, usłyszawszy o tym, powiadomił Jobaba, króla Madonu, króla Szimronu, króla Akszafu 11,02 i królów zamieszkałych na północy, w górach i na równinie, na południu od Kinneret, w Szefeli i na wyżynach Doru na zachodzie, 11,03 Kananejczyków na wschodzie i na zachodzie, Amorytów, Chetytów, Peryzzytów, Jebusytów na górze i Chiwwitów u stóp Hermonu w krainie Mispa.11,04 Wyruszyli oni z całym swym wojskiem, ludem mnogim jak piasek na wybrzeżu morza i z olbrzymiš liczbš koni i rydwanów. 11,05 Wszyscy ci królowie umówiwszy się przybyli i zajęli stanowiska nad wodami Merom, aby walczyć z Izraelem. 11,06 I rzekł Pan do Jozuego: Nie bój się ich, albowiem jutro o tej porze sprawię, żeoni wszyscy padnš zabici przed Izraelem. Konie ich okulawisz, a rydwany ich spalisz. 11,07 Jozue wraz z całym swym zbrojnym ludem przybył niespodzianie nad wody Meromu i rzucił się na nich. 11,08 Pan wydał ich w ręce Izraela. Rozbiliich i œcigali aż do Sydonu Wielkiego i aż do Misrefot-Maim i do doliny Mispa na wschodzie. Rozgromiono ich całkowicie, także nikt nie ocalał. 11,09 Jozue postšpił z nimi, jak Pan mu rozkazał: konie ich okulawił, a rydwany spalił. 11,10 W tym samym czasie Jozue cofnšł się i zdobył Chasor, a króla jego zabił mieczem; Chasor było niegdyœ stolicš wszystkich tych królestw. 11,11 Ostrzem miecza pobili wszystko co żywe, obłożywszy klštwš. Nie pozostawiono żadnej żywej duszy, a Chasorspalono. 11,12 Wszystkie miasta tych królów i samych ich królów zwyciężył Jozue i zdobył ostrzem miecza, obłożywszy ich klštwš, jak rozkazał Mojżesz, sługa Pana. 11,13 Wszystkie jednak miasta, położone nawzgórzach, nie zostały przez Izraelitów obozem po północnej stronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż PT c ¤ g c  Ő cŕ(˜ cx6ŘDP? spalone, z wyjštkiem Chasoru, spalonego przez Jozuego. 11,14 Całš zdobycz tych miast i bydło podzielili Izraelici pomiędzy siebie, lecz wszystkich ludzi zgładzili ostrzem miecza doszczętnie, nie zostawiajšc żadnej żywej duszy. 11,15 To, co Pan rozkazał słudze swemu Mojżeszowi, a Mojżesz rozkazał Jozuemu, Jozue wykonał, niczego nie zaniedbujšc z tego wszystkiego, co rozkazał Pan Mojżeszowi. 11,16 I opanował Jozue cały ten kraj: góry, cały Negeb, całš krainę Goszen, Szefelę, Arabę, góry izraelskie i ich równiny. 11,17 Od góry Chalak, wznoszšcej się ku Seirowi, aż do Baal-Gad w dolinie Libanu, u stóp góry Hermon. A wszystkich ich królów zwyciężył i skazał na œmierć. 11,18 Przez długi czas Jozue walczył z tymi wszystkimi królami. 11,19 Żadne miasto nie zawarło pokoju z Izraelitami prócz Chiwwitów mieszkajšcychw Gibeonie. Wszystkie zostały zdobyte zbrojnie. 11,20 Taki był zamiar Pana, który uczynił upartymi ich serca, tak że prowadzili wojnęz Izraelem i popadli pod klštwę bez miłosierdzia aż do wyniszczenia, jak rozkazał Pan Mojżeszowi. 11,21 W owym czasie Jozue w walce zwyciężył Anakitów z gór, z Hebronu, z Debiru, z Anab i ze wszystkich gór judzkich, i ze wszystkich gór izraelskich. Na nich wszystkich wraz z ich miastami Jozue rzucił klštwę. 11,22 Anakici nie pozostali już w kraju Izraelitów, z wyjštkiem Gazy, Gat i Aszdodu. 11,23 Jozue zawładnšł całym kraje według polecenia Pana, danego Mojżeszowi,a następnie oddał go Jozue w posiadanie Izraelowi, dzielšc odpowiednio do ich podziału na pokolenia. I kraj zaznał pokojuod wojny. *12 12,01 A oto królowie kraju, których zwyciężyli Izraelici i opanowali ich ziemię za Jordanem, na wschód słońca, od potokuArnon aż do góry Hermon i wraz z całš Arabš ku wschodowi: 12,02 Sichon, król amorycki, ze stolicš w Cheszbonie. Panował on od Aroeru, leżšcegonad brzegiem potoku Arnon, od œrodka doliny i połowy Gileadu aż do potoku Jabbok, granicy synów Ammona, 12,03 a na wschodzie poprzez Arabę aż do morza Kinneret i morza Araby, czyli Morza Słonego, w kierunku Bet-Hajeszimot i dalej ku południowi do stóp zboczy Pisga. 12,04 Następnie Og, król Baszanu, jeden z ostatnich Refaitów, z siedzibš w Asztarot i Edrei, 12,05 którego panowanie rozcišgało się na górę Hermon i Salka, cały Baszan aż do granicy Geszurytów i Maakatytów i do połowy Gileadu, aż do granicy Sichona, króla Cheszbonu. 12,06 Mojżesz, sługa Pana, i synowie Izraela zwyciężyli ich, i oddał Mojżesz, sługa Pana, ziemię tę w dziedzictwo pokoleniom Rubena, Gada i połowie pokoleniaManassesa. 12,07 A oto królowie kraju, których zwyciężył Jozue i synowie Izraela po zachodniej stronie Jordanu, od Baal-Gad w dolinie Libanu aż do góry Chalak, wznoszšcej się ku Seirowi, a których kraj oddał Jozue w dziedzictwo pokoleniom izraelskim, odpowiednio do ich podziału, 12,08 na górze i na Szefeli, w Arabie i na zboczach górskich, na stepie i w Negebie, uChetytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzzytów, Chiwwitów, Jebusytów: 12,09 król Jerycha, jeden, król Aj, obok Betel, jeden, 12,10 król Jerozolimy, jeden król Hebronu, jeden, 12,11 król Jarmutu, jeden, król Lakisz, jeden, 12,12 król Eglonu, jeden, król Gezer, jeden,12,13 król Debiru, jeden, król Gederu, jeden, 12,14 król Chormy, jeden, król Aradu, jeden, 12,15 król Libny, jeden, król Adullam, jeden, 12,16 król Makkedy, jeden, król Betel, jeden, 12,17 król Tappuach, jeden, król Cheferu, jeden, 12,18 król Afek, jeden, król Laszaronu, jeden, 12,19 król Madonu, jeden, król Chasoru, jeden, 12,20 król Szimronu , jeden, król Akszafu, jeden, 12,21 król Tanak, jeden, król Megiddo, jeden, 12,22 król Kadesz, jeden, król Jokneam na Karmelu, jeden, 12,23 król Doru z wyżyny Dor, jeden, król pogan z Gilgal, jeden, 12,24 król Tirsy, jeden. Wszystkich królów razem trzydziestu jeden. *13 13,01 Gdy Jozue zestarzał się i był w podeszłym wieku, rzekł Pan do niego: Jesteœ stary, w podeszłym wieku, a pozostał jeszcze znaczny kraj do zdobycia.13,02 Oto ten kraj pozostaje: wszystkie okręgi Filistynów i cały Geszur, 13,03 od Szichoru, na granicy Egiptu, aż do granicy Ekronu na północy uważa się za kraj kananejski; [kraje] pięciu władców filistyńskich z Gazy, Aszdodu, Aszkelonu, Gat i Ekronu oraz Awwici, 13,04 na południu cały kraj Kananejczykówiod Ary, należšcej do Sydończyków aż do Afeka i granicy Amorytów. 13,05 Następnie kraj Giblitów i cały Liban na wschodzie od Baal-Gad u stóp góry Hermonu, aż do Wejœcia do Chamat. 13,06 Wszystkich mieszkańców gór od Libanu aż do Misrefot-Maim, wszystkich Sydończyków Ja sam wypędzę sprzed Izraelitów. Tymczasem podziel kraj losem między Izraelitów na dziedzictwo, jak ci rozkazałem. 13,07 Teraz podziel ten kraj jako dziedzictwo między dziewięć pokoleń i pół pokolenia Manassesa: .13,08 Druga połowa pokolenia Manassesa, az niš Rubenici i Gadyci otrzymali swoje dziedzictwo, które Mojżesz im nadał na wschód za Jordanem: < Mojżesz, sługa Pana, im dał: > 13,09 od Aroeru, położonego na brzegu potoku Arnon, i od miasta, które jest w œrodku doliny, cały płaskowyż od Medeby do Dibonu; 13,10 i wszystkie miasta Sichona, króla Amorytów, który panował w Cheszbonie, ażdo granicy Ammonitów. 13,11 Następnie Gilead i krainę Geszurytów i Maakatytów z całym [łańcuchem] góry Hermonu i całym Baszanem aż do Salka; 13,12 a w Baszanie całe królestwo Oga, który panował w Asztarot i w Edrei i był ostatnim potomkiem Refaitów. Mojżesz zwyciężył ich i wydziedziczył. 13,13 Lecz Izraelici nie wypędzili Geszurytów i Maakatytów, dlatego Geszuryci i Maakatyci utrzymali się wœród Izraela aż do dnia dzisiejszego. 13,14 Tylko pokoleniu Lewiego nie dano żadnego dziedzictwa: ofiary spalane dla Pana, Boga Izraela, sš jego dziedzictwem, jak to on sam oznajmił. 13,15 Mojżesz dał pokoleniu potomków Rubena częœć odpowiednio do ich rodów. 13,16 Otrzymali więc ziemię od Aroeru na brzegu potoku Arnon i od miasta w œrodku doliny i cały płaskowyż aż do Medeby, 13,17 Cheszbon ze wszystkimi miastami położonymi na wyżynie: Dibon, Bamot-Baal i Bet-Baal-Meon, 13,18 Jahsa, Kedemot, Mefaa, 13,19 Kiriataim, Sibma, Seret-Haszszachar na górze równiny, 13,20 Bet-Peor, zbocza Pisga, Bet-Hajeszimot, 13,21 wszystkie miasta płaskowyżu i całe królestwo Sichona, króla amoryckiego, panujšcego w Cheszbonie, którego zwyciężył Mojżesz, a również ksišżšt Madian: Ewi, Rekem, Sur, Chur i Reba, lenników Sichona, zamieszkałych w kraju. 13,22 Również wróżbitę Balaama, syna Beora, wraz z innymi ofiarami walki zabili Izraelici mieczem. 13,23 Granicš ziemi synów Rubena był Jordan. Takie jest dziedzictwo synów Rubena według ich rodów oraz ich miasta zprzyległymi wioskami. 13,24 Mojżesz dał jednš częœć pokoleniu potomków Gada, odpowiednio do ich rodów. 13,25 Otrzymali w dziedzictwie: Jazer i wszystkie miasta Gileadu, połowę kraju synów Ammona aż do Aroeru, leżšcego naprzeciw Rabby, 13,26 i od Cheszbonu aż do Ramat-Mispa i Betonim oraz od Machanaim do granicy Lo-Debar, 13,27 a w dolinie Bet-Haram, Bet-Nimra, Sukkot i Safon, resztę królestwa Sichona, króla Cheszbonu, Jordan i jego okolice aż do krańców morza Kinneret po wschodniej stronie Jordanu. 13,28 Takie jest dziedzictwo potomków Gadawedług ich rodów oraz ich miasta z przyległymi wioskami. 13,29 Mojżesz dał częœć połowie pokolenia Manassesa odpowiednio do ich rodów. 13,30 Otrzymali w dziedzictwie ziemie od Machanaim, cały Baszan, całe królestwo Oga, króla Baszanu, i wszystkie Osiedla Jaira w Baszanie, szeœćdziesišt miast. 13,31 Połowa Gileadu, Asztarot i Edrei, miasta królestwa Oga w Baszanie przypadłypotomkom Makira, syna Manassesa, a raczej połowie potomków Makira według ich rodów. 13,32 Taki jest podział dziedzictwa dokonany przez Mojżesza na stepach Moabu, z drugiej strony Jordanu, na wschód od Jerycha. 13,33 Pokoleniu Lewiego nie dał Mojżesz dziedzictwa. Pan, Bóg Izraela, jest ich dziedzictwem, jak to sam im oznajmił. *14 14,01 Oto co otrzymali w dziedzictwie Izraelici w kraju Kanaan, co im przeznaczyli w dziedzictwie kapłan Eleazar i Jozue, syn Nuna, i naczelnicy szczepów pokoleń izraleskich. 14,02 Podział dokonany został losem, tak jak Pan rozkazał przez Mojżesza, dla dziewięciu i pół pokoleń, 14,03 ponieważ dla dwu i pół pokolenia Mojżesz przeznaczył dziedzictwo za Jordanem, lecz dla lewitów nie wyznaczył dziedzictwa poœród nich. 14,04 Synowie Józefa tworzyli dwa pokolenia: Manassesa i Efraima. Lewitom nienadano żadnego działu w ziemi, a tylko niektóre miasta do zamieszkania i przyległepastwiska dla bydła i stad. 14,05 Jak Pan rozkazał Mojżeszowi, tak postšpili Izraelici przy podziale kraju. 14,06 Wtedy synowie Judy przyszli do Jozuego w Gilgal, a Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego, rzekł do niego: Ty wiesz, co Pan powiedział do Mojżesza, męża Bożego, o mnie i o tobie w Kadesz-Barnea. 14,07 Czterdzieœci lat miałem, gdy Mojżesz, sługa Pana, wysłał mnie z Kadesz-Barnea, abym zbadał kraj; i przyniosłem mu wiadomoœci zgodnie z moimsumieniem. 14,08 A gdy moi bracia, którzy wyruszyli zemnš, przerazili serce ludu, ja poszedłem całkowicie za Panem, Bogiem moim. 14,09 Owego dnia Mojżesz przysišgł: Na pewno ziemia, na której stanęła twoja noga, przypadnie tobie i potomkom twoim wwiecznym dziedzictwie, ponieważ byłeœ wierny Panu, Bogu mojemu. 14,10 I teraz, patrz, Pan zachował mnie przy życiu, jak przyrzekł. Już czterdzieœcipięć lat minęło, jak Pan oœwiadczył to Mojżeszowi, gdy Izrael wędrował wtedy przez pustynię. Obecnie mam osiemdziesišt pięć lat, 14,11 lecz jeszcze dziœ jestem silny jak w owym dniu, gdy Mnie Mojżesz wysłał. Jak dawniej, tak i dzisiaj mam tę samš siłę, aby walczyć, aby wyruszyć naprzód lub wrócić. 14,12 Daj mi więc tę górę, którš Pan przyrzekł mi owego dnia. Ty sam słyszałeœw owym dniu, że Anakici tam mieszkajš, a miasta sš wielkie i umocnione. Jeœli Pan jestze mnš, zdobędę je, jak mi to Pan przyrzekł. 14,13 Jozue pobłogosławił Kaleba, syna Jefunnego, i dał mu w dziedzictwo Hebron. 14,14 Dlatego należy Hebron jako dziedzictwo do Kaleba, syna Jefunnego, Kenizzyty, aż do dnia dzisiejszego, bo poszedł on całkowicie za Panem, Bogiem Izraela. 14,15 Hebron miało pierwotnie nazwę Kiriat-Arba. Arba był największym mężem wœród Anakitów. I kraj zaznał pokoju od wojny. *15 15,01 Pokolenie potomków Judy otrzymało losem swój dział według rodów ku granicy Edomu na pustyni Sin na południe, aż do najdalszych krańców południowych. 15,02 Ich granica południowa biegła od południowego krańca Morza Słonego, od wybrzeża zatoki południowej 15,03 i kierowała się dalej na południe od Wzgórza Skorpionów, przechodziła przez Sin i szła na południe do Kadesz-Barnea, stšd do Chesron, wznosiła się ku Addarowi i zwracała się do Karkaa; 15,04 dalej przechodziła przez Asmon, dosięgała Potoku Egipskiego i kończyła się nad brzegiem morza: Taka będzie wasza granica południowa. 15,05 Granicš wschodniš było Morze Słone aż do ujœcia Jordanu. Granica po stronie północnej rozpoczynała się od zatoki morza przy ujœciu Jordanu, 15,06 po czym cišgnęła się do Bet-Chogla, przechodziła na północy do Bet-Araba i wznosiła się do Kamienia Bohana, potomka Rubena. 15,07 Następnie granica biegła w górę do Debiru od doliny Akor i zwracała się ku północy do Gilgal, naprzeciw wyżyny Adummim, położonej na południe od strumienia; dalej granica dochodziła do wódEn-Szemesz i kończyła się przy Ÿródle En-Rogel. 15,08 Następnie granica wznosiła się dolinšBen-Hinnom na południe od grzbietu gór Jebusyty, to jest Jerozolimy, wchodziła na szczyt góry leżšcej naprzeciw doliny Hinnom od zachodu i na krańcu północnym doliny Refaim. 15,09 Ze szczytu góry biegła granica aż do Ÿródła wód Neftoach i prowadziła do miastgóry Efron. Dalej granica zwracała się do Baali, czyli Kiriat-Jearim. 15,10 Z Baali granica skłaniała się ku zachodowi do góry Seir i przechodziła przez zbocze północne góry Jearim, to jestKesalon, zstępowała do Bet-Szemesz i przechodziła przez Timnę, 15,11 następnie granica dosięgała północnego grzbietu Ekronu, potem granica zwracała się do Szikron, przechodziła przez górę Baali, zbliżała się do Jabneel i kończyła się nad morzem. 15,12 Granicš zachodniš było Wielkie Morzeze swym wybrzeżem. Taka była granica dokoła ziemi potomków Judy według ich rodów. 15,13 Kaleb, syn Jefunnego, otrzymał działpoœród potomków Judy, zgodnie z poleceniem Pana, danym Jozuemu: Kiriat-Arba, główne miasto Anakitów, czyli Hebron. 15,14 Kaleb wypędził stšd trzech synów Anaka: Szeszaja, Achimana i Talmaja. 15,15 Stamtšd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru - nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer. 15,16 Wtedy właœnie powiedział Kaleb: Temu, kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je, dam mojš córkę Aksę za żonę. 15,17 Zdobył je Otniel, syn Kenaza, brata Kaleba, i ten dał mu za żonę swojš córkę, Aksę. 15,18 Gdy ona przybyła, skłoniła swego męża, by prosił jej ojca o pole. Następnie zsiadła z osła, a Kaleb jš zapytał: Czego sobie życzysz? 15,19 Wtedy odrzekła: Okaż mi łaskę przezdar! Skoro mi dałeœ ziemię Negeb, dajże miŸródła wód. I dał jej Ÿródła na wyżynie i Ÿródła na nizinie. 15,20 Takie było dziedzictwo pokolenia synów Judy według ich rodów. 15,21 Miasta na krańcu pokolenia Judy, ku granicy Edomu w Negebie, były następujšce: Kabseel, Eder, Jagur, 15,22 Kina, Dimona, Adada, 15,23 Kedesz, Chasor, Jitnan, 15,24 Zif, Telam, Bealot, 15,25 Chasor-Chadatta, Keriot-Chesron, czyli Chasor, 15,26 Amam, Szema, Molada, 15,27 Chasar-Gadda, Cheszmon, Bet-Pelet, 15,28 Chasar-Szual, Beer-Szeba, Bizjota i jego miasta zależne, 15,29 Baala, Ijjim, Esem, 15,30 Eltolad, Kesil, Chorma, 15,31 Siklag, Madmana, Sansanna, 15,32 Lebaot, Szilchim, En-Rimmon. Wszystkich miast dwadzieœcia dziewięć z przyległymi wioskami. 15,33 W Szefeli: Esztaol, Sora, Aszna, 15,34 Zanoach, En-Gannim, Tappuach, Ha-enam, 15,35 Jarmut, Adullam, Soko, Azeka, 15,36 Szaaraim, Aditaim, Ha-gedera, Gederotaim: czternaœcie miast z przyległymi wioskami. 15,37 Senan, Chadasza, Migdal-Gad, 15,38 Dilan, Mispe, Jokteel, 15,39 Lakisz, Boskat, Eglon, 15,40 Kabon, Lachmas, Kitlisz, 15,41 Gederot, Bet-Dagon, Naama, Makkeda:szesnaœcie miast z przyległymi wioskami. 15,42 Libna, Eter, Aszan, 15,43 Jiftach, Aszna, Nesib, 15,44 Keila, Akzib, Maresza: dziewięć miast z przyległymi wioskami. 15,45 Ekron z przynależnymi miastami i wioskami, 15,46 z Ekronu aż do morza, wszystkie miasta po stronie Aszdodu wraz z ich wioskami. 15,47 Aszdod z przynależnymi miastami i wioskami, Gaza wraz z przynależnymi do niej miastami i wioskami aż do Potoku Egipskiego i Wielkiego Morza, które jest granicš. 15,48 W górach: Szamir, Jattir, Soko, 15,49 Danna, Kiriat-Sanna, czyli Debir, 15,50 Anab, Esztemo, Anim, 15,51 Goszen, Cholon, Gilo: jedenaœcie miastz przyległymi wioskami. 15,52 Arab, Duma, Eszan, 15,53 Janum, Bet-Tappuach, Afeka, 15,54 Chumta, Kiriat-Arba, czyli Hebron, Sijor: dziewięć miast z przyległymi wioskami. 15,55 Maon, Karmel, Zif, Jutta, 15,56 Jizreel, Jokdeam, Zanoach, 15,57 Hakkain, Gibea, Timna: dziesięć miast z przyległymi wioskami. 15,58 Chalchul, Bet-Sur, Gedor, 15,59a Maarat, Bet-Anot, Eltekon: szeœć miast z przyległymi wioskami. 15,59b < Tekoa, Efrata czyli Betlejem, Peor, Etam, Kulon, Tatam, Sores, Kerem, Gallim, Manocho: jedenaœcie miast z przyległymi wioskami. > 15,60 Kiriat-Baal, czyli Kiriat-Jearim, i Rabba: dwa miasta z przyległymi wioskami. 15,61 Na pustyni: Bet-Haaraba, Middin, Sekaka, 15,62 Nibszan, Ir-Hammelach i Engaddi: szeœć miast z przyległymi wioskami. 15,63 Potomkowie Judy nie mogli jednak wypędzić Jebusytów, mieszkajšcych w Jerozolimie; jeszcze dziœ mieszkajš Jebusyci obok potomków Judy. *16 16,01 Dział potomków Józefa po stronie wschodniej rozcišgał się od Jordanu naprzeciw Jerycha; przez pustynię od Jerycha granica wznosiła się ku wzgórzom do Betel; w obozem po północnej stronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPä c4Qc…j cď)Ť cš7Ë816,02 po czym prowadziła od Betel do Luz iskręcała ku posiadłoœciom Arkijczyków w Atarot, 16,03 następnie obniżała się ku zachodowi do ziemi Jafletytów i granicy dolnego Bet-Choron i aż do Gezer, gdzie dosięgała morza. 16,04 Takie było dziedzictwo synów Józefa:Manassesa i Efraima. 16,05 Dział potomków Efraima według ich rodów był następujšcy: granicš ich posiadłoœci na wschodzie było Atrot-Addar aż do górnego Bet-Choron, 16,06 po czym granica biegła aż do morza [przez Gezer]. Od Hammikmetat na północy zwracała się granica ku wschodowi przez Taanat-Szilo i biegła dalej na wschód do Janocha. 16,07 Z Janocha opuszczała się do Atarot i Naara, przechodziła koło Jerycha i kończyła się nad Jordanem. 16,08 Z Tappuach biegła granica na zachód do potoku Kana i dochodziła do morza. Takiebyło dziedzictwo pokolenia Efraima według ich rodów; 16,09 prócz tego synowie Efraima posiadali miasta oddzielne w poœrodku dziedzictwa synów Manassesa, wszystkie te miasta z przyległymi wioskami. 16,10 Ale nie mogli oni wypędzić Kananejczyków, zamieszkujšcych Gezer, i Kananejczycy pozostali poœród Efraima aż po dzień dzisiejszy, jako robotnicy pracujšcy przymusowo. *17 17,01 A oto dział wylosowany dla pokolenia Manassesa, który był pierworodnym Józefa. Makir, pierworodny Manassesa, ojciec Gileada, ponieważ był wojownikiem, otrzymał Gilead i Baszan. 17,02 Dział otrzymali też pozostali synowie Manassesa według ich rodów: synowie Abiezera, synowie Cheleka, synowie Asrijela, synowie Sychema, synowie Chefera i synowie Szemida, potomkowie męscy Manassesa, syna Józefa, według ichrodów. 17,03 Selofchad, syn Chefera, syna Gileada,syna Makira, syna Manassesa, nie miał synów, a tylko córki, które nazywały się: Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa. 17,04 One wystšpiły przed Eleazarem kapłanem i przed Jozuem, synem Nuna, i przed ksišżętami, mówišc: Pan rozkazał Mojżeszowi, aby wyznaczył nam dziedzictwo poœród naszych braci. Dano im więc dziedzictwo zgodnie ze słowami Pana, wœród braci ich ojca. 17,05 Miał przeto Manasses dziesięć działów, oprócz ziemi Gilead i Baszan, leżšcej po drugiej stronie Jordanu. 17,06 Ponieważ córki Manassesa otrzymałydziedzictwo poœród jego potomków, ziemia Gilead przypadła innym potomkom Manassesa. 17,07 Granica Manassesa cišgnęła się od strony Asera do Mikmetat, położonego na wschód od Sychem, i szła na prawo przy Ÿródle Tappuach. 17,08 Okolica Tappuach należała do Manassesa, ale Tappuach na granicy Manassesa należało do Efraima. 17,09 Granica schodziła do potoku Kana (na południe od potoku były miasta efraimskie,prócz tych, które miał Efraim, wœród miast Manassesa, a ziemia Manassesa znajdowała się na północ od potoku) i biegła ku morzu. 17,10 Ziemia położona na południe należałado Efraima, na północ zaœ - należała do Manassesa, a granicš było morze. Z Aserem graniczyli na północy, a z Issacharem na wschodzie. 17,11 Manasses w działach Issachara i Asera posiadał Bet-Szean z przynależnymi miejscowoœciami, Jibleam z przynależnymi miejscowoœciami, mieszkańców Dor z przynależnymi miejscowoœciami, mieszkańców Endor z przynależnymi miejscowoœciami, mieszkańców Tanak i mieszkańców Megiddo z przynależnymi miejscowoœciami oraz trzeciš częœć Nafat. 17,12 Nie mogli jednak synowie Manassesa wzišć w posiadanie tych miast i dlatego Kananejczycy pozostali w tym kraju. 17,13 Gdy Izraelici stali się silniejsi, zmusiliKananejczyków do robót publicznych, lecz ich nie wypędzili. 17,14 Potomkowie Józefa wystšpili do Jozuego oœwiadczajšc: Dlaczego wyznaczyłeœ mi jeden tylko los i jeden dział, chociaż stanowię lud liczny, bo tak aż dotšd błogosławi mi Pan? 17,15 Jozue odpowiedział im: Jeœli stanowisz tak liczny lud, wejdŸ do krainy zalesionej i wykarczuj jš sobie w ziemi Peryzzytów i Refaitów, skoro na górze Efraima jest ci za ciasno. 17,16 Wtedy odpowiedzieli potomkowie Józefa: Góra nam nie wystarcza, lecz wszyscy Kananejczycy, mieszkajšcy w nizinie, majš rydwany żelazne, podobnie mieszkajšcy w Bet-Szean i w przynależnychmiejscowoœciach, jak i w dolinie Jizreel. 17,17 Odpowiedział Jozue domowi Józefa, Efraimowi i Manassesowi: Ty jesteœ ludem licznym i masz wielkš siłę. Otrzymałeœ tylko jeden los. 17,18 Otrzymałeœ kraj górzysty i zalesiony:powinieneœ go wykarczować i jego granice zajšć, Kananejczyków zaœ musisz wypędzić,chociaż posiadajš rydwany żelazne i sš silni. *18 18,01 Cała społecznoœć Izraelitów zgromadziła się w Szilo i wzniesiono tam Namiot Spotkania. Kraj cały był już im poddany. 18,02 Pozostało jeszcze wœród Izraelitów siedem pokoleń, które nie otrzymały swegodziedzictwa. 18,03 Rzekł więc Jozue do tych Izraelitów: Jak długo będziecie zwlekać z objęciem w posiadanie kraju, który dał wam Pan, Bóg waszych ojców? 18,04 Wybierzcie jednak po trzech mężów zkażdego pokolenia, chcę ich wysłać, aby przeszli przez kraj i opisali go majšc na względzie [przydzielenie] im dziedzictwa, poczym powrócš do mnie. 18,05 Podzielš oni kraj na siedem częœci. Juda pozostanie na swoim dziale na południu, a dom Józefa na swoim dziale północnym. 18,06 Wy zaœ podzielicie kraj na siedem częœci i opiszecie go, a następnie przyniesiecie do mnie, abym mógł rzucić los dla was wobec Pana, Boga naszego. 18,07 Lewici nie otrzymajš żadnego działu pomiędzy wami, ponieważ kapłaństwo Pańskie będzie ich dziedzictwem; a Gad, Ruben i połowa Manassesa otrzymali swój dział po stronie wschodniej Jordanu, który wyznaczył im Mojżesz, sługa Pana. 18,08 Ludzie ci przygotowali się do odejœcia. Przed wyruszeniem w drogę, by opisać kraj, Jozue dał rozkaz następujšcy: IdŸcie, przejdŸcie przez kraj, a opisawszy go, wróćcie do mnie, a wtedy rzucę dla was los przed obliczem Pana w Szilo. 18,09 Poszli więc ci ludzie, chodzili po krajui spisali miasta według siedmiu działów w księdze, którš przynieœli Jozuemu do obozu w Szilo. 18,10 A Jozue rzucił dla nich los w Szilo przed obliczem Pana i tam właœnie podzieliłJozue kraj między Izraelitów, stosownie dopodziału dokonanego przez nich. 18,11 I padł los na pokolenie Beniamina według ich rodów: okazało się, że dział ichwypadł między działem potomków Judy i potomków Józefa. 18,12 Granica ich od strony północnej rozpoczynała się od Jordanu, wznosiła się na północne zbocze Jerycha, potem szła przez góry ku zachodowi i kończyła się na pustyni Bet-Awen. 18,13 Stšd biegła granica do Luz, na południe przełęczy górskiej Luz, czyli Betel, po czym schodziła granica ku Atrot-Addar przez górę, która jest na południe dolnego Bet-Choron. 18,14 Stšd skręcała granica, wracajšc od strony zachodniej ku południowi, od góry wznoszšcej się naprzeciw Bet-Choron od południa i kończyła się na Kiriat-Baal, czyliKiriat-Jearim, mieœcie potomków Judy. Takajest strona zachodnia. 18,15 Południowa strona rozpoczynała się od krańca Kiriat-Jearim, po czym granica szła ku zachodowi i dochodziła do Ÿródła wód Neftoach, 18,16 następnie granica dosięgała krańca góry, wznoszšcej się od strony wschodniej doliny Ben-Hinnom, na północy równiny Refaitów, po czym schodziła w dolinę Hinnom, przez zbocze góry Jebusytów na południe i dochodziła do Ÿródła Rogel. 18,17 Dalej kierowała się ku północy, dochodziła do En-Szemesz i do Gelilot, którewznosi się naprzeciw Adummim, wreszcie zstępowała do Kamienia Bohana, potomka Rubena; 18,18 przechodziła następnie do przełęczy naprzeciw Araby od strony północnej i zstępowała do Araby. 18,19 Granica biegła dalej ku krawędzi górskiej Bet-Chogla od północy i kończyła się u zatoki północnej Morza Słonego, przypołudniowym krańcu Jordanu. Taka była granica południowa. 18,20 Jordan zaœ był granicš od strony wschodniej. Takie było dziedzictwo potomków Beniamina i jego granice dokoła według ich rodów. 18,21 Miastami potomków Beniamina wedługich rodów były: Jerycho, Bet-Chogla, Emek-Kesis, 18,22 Bet-Haaraba, Semaraim, Betel, 18,23 Awwim, Happara, Ofra, 18,24 Kefar-Haammonaj, Haofni, Geba: dwanaœcie miast z przyległymi wioskami; 18,25 Gibeon, Harama Beerot, 18,26 Hammispe, Kefira, Hammosa; 18,27 Rekem, Jirpeel, Tarala, 18,28 Sela-Haelef, Jebus, czyli Jerozolima, Gibeat, Kiriat: czternaœcie miast z przyległymi wioskami. Taki był dział potomków Beniamina według ich rodów. *19 19,01 Drugi los przypadł w udziale Symeonowi - pokoleniu potomków Symeona -według ich rodów, a dział ich znajdował się poœród dziedzictwa potomków Judy. 19,02 Zaliczały się do ich działu: Beer-Szeba, Szema, Molada; 19,03 Chasar-Szual, Bala, Esem, 19,04 Eltolad, Betul, Chorma, 19,05 Siklag, Bet-Hammarkabot, Chasar-Susa, 19,06 Bet-Lebaot, Szaruchen: trzynaœcie miast z ich wioskami. 19,07 Ain, Rimmon, Eter i Aszan: cztery miasta z przyległymi wioskami, 19,08 a oprócz tego wszystkie wioski leżšce dokoła tych miast aż do Baalat-Beer,czyli Rama w Negebie. Takie było dziedzictwo pokolenia potomków Symeona według ich rodów. 19,09 Dział potomków Symeona był wzięty z dziedzictwa potomków Judy, które było zbyt wielkie dla nich, i dlatego otrzymali potomkowie Symeona swoje dziedzictwo wœród ich dziedzictwa. 19,10 Trzeci los padł na potomków Zabulonawedług ich rodów: dział ich dziedzictwa sięgał aż do Sarid. 19,11 Granica ich biegła na zachód od Marala i dotykała Dabbaszet, dochodzšc do potoku po wschodniej stronie Jokneam. 19,12 Od Sarid zwracała się ku wschodowi w kierunku wschodzšcego słońca aż do granicy Kislot-Tabor, biegła ku Deberat i wznosiła się do Jafia, 19,13 a stšd znów przechodziła ku wschodowi, ku wschodzšcemu słońcu, do Gat-Hachefer, do Et-Kasim i biegła dalej do Rimmon, zwracajšc się do Nea. 19,14 Dalej granica biegła na północ koło Channaton i kończyła się na równinie Jiftach-El. 19,15 Ponadto Kattat, Nahalal, Szimron, Jideala i Betlejem: dwanaœcie miast wraz z przyległymi wioskami. 19,16 Takie było dziedzictwo potomków Zabulona według ich rodów, takie miasta i przyległe wioski. 19,17 Czwarty los przypadł w udziale Issacharowi, potomkom Issachara według ich rodów. 19,18 Dziedzictwo ich [rozcišgało się] aż doJizreel i [obejmowało] Hakkesulot, Szunem,19,19 Chafaraim, Szijon, Anacharat, 19,20 Rabbit, Kiszjon, Ebes, 19,21 Remet, En-Gannim, En-Chadda, Bet-Passes. 19,22 Granica dotykała Taboru, Szachasima i Bet-Szemesz, a następnie kończyła się nad Jordanem: szesnaœcie miast z przyległymi wioskami. 19,23 Takie było dziedzictwo pokolenia Issachara według ich rodów: ich miasta i przyległe wioski. 19,24 Pišty los przypadł w udziale pokoleniupotomków Asera według ich rodów. 19,25 Dziedzictwo ich obejmowało: Chelkat, Chali, Beten, Akszaf, 19,26 Alammelek, Amad, Miszeal. Na zachodzie granica dotykała Karmelu i Szichor-Libnat, 19,27 a następnie zwracała się na wschód słońca do Bet-Dagon, dotykała dziedzictwa Zabulona i doliny Jiftach-El na północy, cišgnęła się przez Bet-Haemek i Neiel, biegnšc do Kabulu. Ze strony północnej należały: 19,28 Abdon, Rechob, Chammon, Kana aż do Wielkiego Sydonu. 19,29 Potem granica zwracała się do Rama i aż do warownego miasta Tyr i wracała doChosa, kończšc się nad morzem. Obejmowała Machaleb, Akzib, 19,30 Umma, Afek i Rechob: dwadzieœcia dwa miasta i przyległe wioski. 19,31 Taka była częœć dziedziczna pokoleniapotomków Asera według ich rodów: ich miasta i przyległe wioski. 19,32 Potomkom Neftalego przypadł w udziale los szósty, potomkom Neftalego według ich rodów. 19,33 Granica ich szła z Chelef i od Dębu wSaananim do Adami-Hannekeb i Jabneel aż doLakkum i dochodziła do Jordanu. 19,34 Na zachodzie granica szła ku Aznot-Tabor, dochodziła do Chukkok, dotykała dziedzictwa Zabulona od południa, dziedzictwa Asera od zachodu, a Judy przy Jordanie - od wschodu. 19,35 Miastami warownymi były: Hassiddim,Ser, Chammat, Rakkat, Kinneret, 19,36 Adama, Ha-Rama, Chasor, 19,37 Kedesz, Edrei, En-Chasor, 19,38 Jireon, Migdal-El, Chorem, Bet-Anat, Bet-Szemesz: dziewiętnaœcie miast z przyległymi wioskami. 19,39 Takie było dziedzictwo pokolenia potomków Neftalego według ich rodów: ich miasta z przyległymi wioskami. 19,40 Pokoleniu potomków Dana według ich rodów przypadł w udziale siódmy los. 19,41 Granica ich dziedzictwa obejmowała: Sorea, Esztaol, Ir-Szemesz, 19,42 Szaalbin, Ajjalon, Jitla, 19,43 Elon, Timnę, Ekron, 19,44 Elteke, Gibbeton, Baalat. 19,45 Jehud, Bene-Berak, Gat-Rimmon, 19,46 Me-Hajjarkon, Ha-rakkon wraz z obszarem naprzeciw Jafy. 19,47 Posiadłoœć jednak była dla Danitów za szczupła, wyruszyli przeto synowie Dana przeciw Leszem, zdobyli je i pobili mieszkańców ostrzem miecza. Po zajęciu miasta zamieszkali w nim i nazwali Leszem-Dan od imienia ich praojca Dana. 19,48 Takie było dziedzictwo pokolenia potomków Dana według ich rodów: te miasta i przyległe wioski. 19,49 Gdy dokonano podziału kraju według jego rozcišgłoœci, Izraelici ofiarowali dziedzictwo wœród siebie Jozuemu, synowi Nuna; 19,50 na rozkaz Pana dali mu miasto, którego zażšdał dla siebie, Timnat-Serach w górach Efraima. Odbudował to miasto i osiadł w nim. 19,51 Takie sš częœci dziedzictwa, które losem wydzielili kapłan Eleazar, Jozue, syn Nuna, i ksišżęta rodów izraelskich w Szilo wobec Pana przy wejœciu do Namiotu Spotkania. Tak został zakończony podział kraju. *20 20,01 Pan przemówił do Jozuego tymi słowami: 20,02 Powiesz Izraelitom: wyznaczcie sobiemiasta ucieczki, o których mówiłem wam przez Mojżesza; 20,03 aby tam mógł uciec zabójca, który byzabił człowieka przez nieuwagę, nierozmyœlnie. Będš one dla was schronieniem przed mœcicielem krwi. 20,04 Do jednego z tych miast powinien uciec zabójca: zatrzyma się u wejœcia i przedstawi swojš sprawę starszym tego miasta. Przyjmš go oni do miasta i wyznaczš mu miejsce, by mógł mieszkać wœród nich. 20,05 Jeœli mœciciel krwi będzie go œcigał, nie wydadzš go w jego ręce, ponieważ nierozmyœlnie zabił swego bliŸniego, do którego od dawna nie żywił nienawiœci. 20,06 Zabójca powinien pozostać w tym mieœcie, dopóki nie stanie przed sšdem zgromadzenia i aż do œmierci najwyższego kapłana, który w tym czasie będzie sprawował czynnoœci. Wtedy dopiero może zabójca wrócić do swego miasta i do swegodomu w mieœcie, z którego uciekł. 20,07 Poœwięcili w tym celu Kadesz w Galileina górze Neftalego, Sychem na górze Efraima oraz Kiriat-Arba, czyli Hebron, na górze Judy. 20,08 Z drugiej strony Jordanu, na wschód od Jerycha, wyznaczono na pustyni, na płaskowyżu, Beser z pokolenia Rubena, Ramot w Gileadzie z pokolenia Gada; Golan wBaszanie, z pokolenia Manassesa. 20,09 Takie były miasta wyznaczone dla wszystkich Izraelitów i dla cudzoziemca mieszkajšcego wœród nich, aby tam mógł uciec każdy, ktokolwiek przez nieuwagę zabije człowieka, aby nie poniósł œmierci zręki mœciciela krwi, dopóki nie stanie przedzgromadzeniem. *21 21,01 Przyszli przełożeni rodów lewickich do arcykapłana Eleazara, do Jozuego, syna Nuna, i do naczelników rodów pokoleń Izraelitów 21,02 i rzekli do nich w Szilo w kraju Kanaan: Pan polecił przez Mojżesza, aby nam dano miasta na zamieszkanie wraz z ich pastwiskami dla naszego bydła. 21,03 Izraelici oddali więc lewitom ze swego dziedzictwa, zgodnie z rozkazem Pana, następujšce miasta wraz z ich pastwiskami. 21,04 Los przypadł w udziale rodom Kehatytów. Potomkom kapłana Aarona spoœród lewitów przypadło losem trzynaœcie miast od pokolenia Judy, od pokolenia Symeona i od pokolenia Beniamina. 21,05 Pozostałym potomkom Kehata przypadło losem dziewięć miast od pokolenia Efraima, od pokolenia Dana i od połowy pokolenia Manassesa. 21,06 Potomkom Gerszona przypadło losem trzynaœcie miast od rodów pokolenia Issachara, od pokolenia Asera, od pokoleniaNeftalego i od połowy pokolenia Manassesaw Baszanie. 21,07 Potomkom Merariego według ich rodów przypadło losem dwanaœcie miast odpokolenia Rubena, od pokolenia Gada i od pokolenia Zabulona. 21,08 Izraelici oddali więc lewitom przez losowanie te miasta wraz z ich pastwiskami, jak im rozkazał Pan za poœrednictwem Mojżesza. 21,09 Odstšpili im więc z pokolenia potomków Judy i potomków Symeona następujšce miasta imiennie po północnej stronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP& cv LcÂnc0*6cf8ý0wyszczególnione. 21,10 Potomkom Aarona z rodu Kehatytów, potomków Lewiego, ponieważ na nich padł pierwszy los, 21,11 dali: Kiriat-Arba, główne miasto Anakitów, czyli Hebron na górze Judy z pastwiskami dokoła niego. 21,12 Pola jednak tego miasta i jego wioski dano na własnoœć Kalebowi, synowi Jefunnego. 21,13 Potomkom kapłana Aarona dano miasto ucieczki dla zabójców: Hebron wraz z jego pastwiskami, Libnę wraz z jej pastwiskami, 21,14 Jattir z jego pastwiskami, Esztemoa z jego pastwiskami, 21,15 Cholon z jego pastwiskami, Debir z jego pastwiskami, 21,16 Aszan z jego pastwiskami, Jutta z jego pastwiskami, Bet-Szemesz z jego pastwiskami: dziesięć miast od tych dwu pokoleń. 21,17 Od pokolenia Beniamina Gibeon z jego pastwiskami, Geba z jego pastwiskami, 21,18 Anatot z jego pastwiskami, Almon z jego pastwiskami: cztery miasta. 21,19 Wszystkich miast dla kapłanów pochodzšcych od Aarona: trzynaœcie wraz zich pastwiskami. 21,20 Rodom potomków Kehata, lewitom, czyli pozostałym potomkom Kehata, przyznano losem miasta z pokolenia Efraima. 21,21 Dano im miasto ucieczki dla zabójców:Sychem z jego pastwiskami na górze Efraima oraz Gezer z jego pastwiskami, 21,22 Kibsaim z jego pastwiskami, Bet-Choron z jego pastwiskami: cztery miasta. 21,23 Z pokolenia Dana - Elteke z jego pastwiskami, Gibbeton z jego pastwiskami, 21,24 Ajjalon z jego pastwiskami, Gat-Rimmon z jego pastwiskami: cztery miasta. 21,25 Z połowy pokolenia Manassesa: Tanakz jego pastwiskami, Jibleam z jego pastwiskami: dwa miasta. 21,26 Wszystkich miast dziesięć z ich pastwiskami dla rodów pozostałych potomków Kehata. 21,27 Potomkom Gerszona i ich rodom, lewitom, dano od połowy pokolenia Manassesa, miasto ucieczki dla zabójców: Golan w Baszanie z jego pastwiskami i Asztarot z jego pastwiskami: dwa miasta. 21,28 Od pokolenia Issachara - Kiszjon z jego pastwiskami, Dobrat z jego pastwiskami, 21,29 Jarmut z jego pastwiskami, En-Gannim z jego pastwiskami: cztery miasta. 21,30 Od pokolenia Asera - Miszeal, Abdon, 21,31 Chelkat, Rechob z ich przynależnymi pastwiskami: cztery miasta. 21,32 Od pokolenia Neftalego miasto ucieczki dla zabójców: Kedesz w Galilei z jego pastwiskami, Chammot-Dor z jego pastwiskami, Rakkat z jego pastwiskami: trzy miasta. 21,33 Wszystkich miast Gerszonitów wedługich rodów: trzynaœcie miast z ich pastwiskami. 21,34 Rodom potomków Merariego, reszcie lewitów, przyznano od pokolenia Zabulona: Jokneam z jego pastwiskami, Karta z jego pastwiskami, 21,35 Rimmon z jego pastwiskami, Nahalal zjego pastwiskami: cztery miasta; 21,36 za Jordanem od pokolenia Rubena - - miasto ucieczki dla zabójców, Beser na pustyni Jahsa z jego pastwiskami, 21,37 Kedemot z jego pastwiskami, Mefaat z jego pastwiskami: cztery miasta. 21,38 Od pokolenia Gada miasto ucieczki Ramot w Gileadzie z jego pastwiskami, Machanaim z jego pastwiskami, 21,39 Cheszbon z jego pastwiskami, Jazer zjego pastwiskami: cztery miasta. 21,40 Wszystkich miast przyznanych losem potomkom Merariego według ich rodów, pozostałych z rodów lewickich: dwanaœcie miast. 21,41 Całkowita liczba miast lewickich poœród dziedzictwa Izraelitów wynosiła czterdzieœci osiem z ich pastwiskami. 21,42 Każde z tych miast obejmowało samomiasto i jego pastwiska dokoła. To samo odnosi się do wszystkich wymienionych miast. 21,43 Tak Pan dał Izraelitom cały kraj, który poprzysišgł dać ich przodkom. Objęli go oni w posiadanie i w nim zamieszkali. 21,44 Pan użyczył im pokoju dokoła, zupełnie jak poprzysišgł ich przodkom, a żaden z ich wrogów nie mógł się wobec nich ostać. Wszystkich ich wrogów dał Pan im w ręce. 21,45 Ze wszystkich dobrych obietnic, którePan uczynił domowi Izraela, żadna nie zawiodła, lecz każda się spełniła. *22 22,01 Jozue wezwał wówczas Rubenitów, Gadytów i połowę pokolenia Manassesa 22,02 i rzekł do nich: Spełniliœcie wszystko, co wam polecił Mojżesz, sługa Pana, i słuchaliœcie też głosu mojego zawsze, gdy wam rozkazywałem. 22,03 Nie opuœciliœcie braci waszych, pomimo długiego czasu wojny, aż do dnia dzisiejszego i strzegliœcie wiernie przykazania Pana, Boga waszego. 22,04 Obecnie, Pan, Bóg wasz, udzielił pokoju braciom waszym, jak im przyrzekł. Wróćcie więc spokojnie do namiotów swoich, do ziemi, którš Mojżesz, sługa Pana, wyznaczył wam w dziedzictwie za Jordanem. 22,05 Troszczcie się tylko pilnie o to, żebyœcie spełniali przykazanie i prawo, które nakazał wam Mojżesz, sługa Pana: miłować Pana, Boga waszego, postępować zawsze Jego drogami, zachowywać Jego przykazania, przylgnšć do Niego i służyć Mu całym waszym sercem i całš duszš. 22,06 Jozue pobłogosławił ich i zwolnił ich: wyruszyli więc do swoich namiotów. 22,07 Mojżesz wyznaczył jednej połowie pokolenia Manassesa posiadłoœć w Baszanie, Jozue dał drugiej połowie dział wœród ich braci, na brzegu zachodnim Jordanu. Gdy więc Jozue odesłał ich do ich namiotów, pobłogosławił ich 22,08 i rzekł: Wracacie do waszych namiotów z wielkimi bogactwami, z mnóstwem bydła, zaopatrzeni w srebro, złoto, bršz, żelazo i odzież w wielkiej iloœci; podzielcie się więc z braćmi waszymiłupem po waszych wrogach. 22,09 Potomkowie Rubena i potomkowie Gadawrócili wraz z połowš pokolenia Manassesai opuœcili Izraelitów w Szilo, położonym w ziemi Kanaan, aby się udać do ziemi Gilead, do kraju swej posiadłoœci, gdzie się osiedlili zgodnie z rozkazem Pana, danym Mojżeszowi. 22,10 Gdy przybyli w okolicę nad Jordanem,położonš jeszcze w kraju Kanaan, potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa pokolenia Manassesa zbudowali tam ołtarz nad brzegiem Jordanu, ołtarz wyglšdajšcy okazale. 22,11 I usłyszeli Izraelici wiadomoœć: Oto potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa pokolenia Manassesa zbudowali ołtarz naprzeciw ziemi Kanaan w okolicy Jordanu, na brzegu Izraelitów. 22,12 Usłyszeli tę wiadomoœć Izraelici i cała społecznoœć Izraelitów zebrała się wSzilo, aby wyruszyć przeciw nim na wojnę. 22,13 Izraelici wysłali do potomków Rubena, potomków Gada i połowy pokolenia Manassesa, do ziemi Gilead, Pinchasa, syna kapłana Eleazara, 22,14 a z nim dziesięciu ksišżšt - księcia rodu z każdego pokolenia izraelskiego - stojšcych na czele wszystkich rodów wœródplemion Izraela. 22,15 Skoro przybyli oni do potomków Rubena, potomków Gada i połowy pokolenia Manassesa w ziemi Gilead, tak do nich przemówili: 22,16 Mówi do was cała społecznoœć Pana: Co oznacza ta niewiernoœć popełniona przezwas wobec Boga Izraela? Dlaczego wy odwracacie się dziœ od Pana, budujšc sobie ołtarz, co jest dzisiaj buntem przeciw Niemu? 22,17 Czyż nie dosyć przestępstw z Peor, zktórych nie oczyœciliœmy się jeszcze do dniadzisiejszego i przez które spadła ta klęska na społecznoœć Pana? 22,18 Ponieważ wy dzisiaj nie chcecie iœć za Panem, lecz chcecie buntować się przeciwko Niemu, jutro zapłonie On gniewem przeciw całej społecznoœci Izraela. 22,19 Jeœli ziemia waszego dziedzictwa jestnieczysta, przejdŸcie do kraju, który jest dziedzictwem Pana, gdzie wznosi się przybytek Pana, i obierzcie mieszkanie pomiędzy nami. Nie buntujcie się jednak przeciw Panu i nie buntujcie się przeciwko nam, budujšc sobie ołtarz poza ołtarzem Pana, Boga naszego. 22,20 Skoro Akan, syn Zeracha, popełnił przestępstwo przeciw klštwie, czyż gniew Boży nie spadł na całš społecznoœć, chociaż on był tylko jednym człowiekiem? Powinien był tylko sam umrzeć za swój grzech! 22,21 Potomkowie Rubena i potomkowie Gadai połowa pokolenia Manassesa odpowiedzielinaczelnikom plemion izraelskich: 22,22 Jahwe, Bóg bogów; Jahwe, Bóg bogów, wie to dobrze, i Izrael powinien również wiedzieć: jeœli to był bunt lub jeœli to była niewiernoœć względem Pana, niech nas nie wybawi jeszcze tego dnia! 22,23 I jeœli zbudowaliœmy ołtarz, aby odwrócić się od Pana i aby składać na nim ofiary całopalne, pokarmowe i biesiadne, niech sam Pan to osšdzi! 22,24 Czyż nie uczyniliœmy tego z bojaŸni o przyszłoœć, myœlšc, że jutro wasi synowie mogš zapytać naszych: Cóż macie wspólnegoz Jahwe, Bogiem Izraela? 22,25 Pan ustanowił Jordan granicš między nami a wami, potomkami Rubena i Gada. Wy nie macie żadnego udziału w Panu! I mogliby wasi synowie sprawić, żeby nasi przestali bać się Pana! 22,26 Dlatego powiedzieliœmy: Zbudujemy sobie ołtarz nie do całopaleń o innych ofiar, 22,27 lecz jako œwiadectwo pomiędzy nami iwami, i między potomkami po nas, że chcemy pełnić służbę Pana przed Jego obliczem przez nasze całopalenia, żertwy i ofiary biesiadne. Wasi synowie nie będš mogli kiedyœ powiedzieć naszym: Wy nie macie udziału w Panu. 22,28 Myœleliœmy przeto: Jeœliby któregoœ dnia tak mówili do nas lub do potomków naszych, będziemy mogli odpowiedzieć: Spójrzcie na sposób budowy ołtarza Pańskiego, który wznieœli przodkowie nasi nie na całopalenia lub żertwy, lecz jako œwiadectwo między nami a wami. 22,29 Daleka jest od nas myœl, abyœmy się buntowali przeciw Panu i odwracali się od postępowania za Panem, budujšc ołtarz do całopaleń, ofiar pokarmowych i krwawych,poza ołtarzem Pana, Boga naszego, znajdujšcym się przed Jego przybytkiem. 22,30 Gdy kapłan Pinchas, ksišżęta społecznoœci i naczelnicy plemion izraelskich, którzy mu towarzyszyli, usłyszeli słowa wypowiedziane przez potomków Rubena, potomków Gada i potomków Manassesa - - wydały się one dobre w ich oczach. 22,31 Wtedy kapłan Pinchas, syn Eleazara, rzekł do potomków Rubena, potomków Gadaipotomków Manassesa: Przekonaliœmy się dzisiaj, że wœród nas jest Pan, ponieważ wy nie popełniliœcie przeciw Panu tej niewiernoœci, ocaliliœcie więc Izraelitów od karzšcej ręki Pana! 22,32 Kapłan Pinchas, syn Eleazara, i ksišżęta opuœcili potomków Rubena, potomków Gada i wrócili z ziemi Gilead do ziemi Kanaan, do Izraelitów, którym zanieœli tę odpowiedŸ. 22,33 Sprawa wydała się dobra Izraelitom: błogosławili Boga i nie mówili nic więcej o wyruszeniu przeciw nim na wojnę, aby spustoszyć kraj zamieszkały przez potomków Rubena i potomków Gada. 22,34 Potomkowie Rubena i potomkowie Gadanazwali ołtarz "Œwiadectwem", ponieważ mówili: Oto jest œwiadectwo wœród nas, że Pan jest Bogiem. *23 23,01 Po upływie długiego czasu, gdy Pan użyczył Izraelitom pokoju ze strony wszystkich ich wrogów dokoła, Jozue już był stary i podeszły w latach. 23,02 Jozue zwołał całego Izraela, jego starszych, ksišżšt, sędziów i zwierzchników i przemówił do nich: Ja zestarzałem się i posunšłem się w latach, 23,03 a wy byliœcie œwiadkami wszystkiego,co Pan, Bóg wasz, uczynił wobec was wszystkich tym ludom, ponieważ Pan, Bóg wasz, sam walczył za was. 23,04 Patrzcie, podzieliłem pomiędzy was losem, jako dziedzictwo, według waszych pokoleń te narody, które jeszcze należy podbić, tak jak te, które ja zgładziłem od Jordanu aż do Morza Wielkiego na zachodzie. 23,05 Pan, Bóg wasz, On sam je rozproszy przed wami i wypędzi je przed wami, a wy posišdziecie ich ziemię, jak przyrzekł wam Pan, Bóg wasz. 23,06 Okażcie się mężnymi, by strzec i wypełniać wszystko, co napisane w księdzePrawa Mojżesza, nie odstępujšc od niego ani na prawo, ani na lewo, 23,07 i nie łšczšc się z tymi ludami, które pozostały z wami. Nie będziecie wzywać imion ich bogów, przysięgać na nich, służyćim lub oddawać pokłon. 23,08 Wy powinniœcie natomiast przylgnšć do Pana, Boga waszego, jak czyniliœcie to aż do dnia dzisiejszego. 23,09 Pan wypędził przed wami wielkie i silne narody i nikt nie mógł ostać się przedwami aż do tego dnia. 23,10 Jeden z was pędził przed sobš tysišc, albowiem Pan, Bóg wasz, sam walczył za was, jak wam obiecał. 23,11 Troszczcie się bardzo o wasze życie,miłujšc Boga waszego, Pana. 23,12 Lecz jeœli sprzeniewierzycie się i połšczycie się z resztš tych ludów, które pozostały z wami, jeœli zawierać będziecie małżeństwa z nimi i pomieszacie się z nimi,23,13 bšdŸcie pewni, że Pan, Bóg wasz, przestanie wypędzać te ludy przed wami, a stanš się one dla was sieciš i sidłem, biczem dla waszych boków i kolcami dla waszych oczu, aż wyginiecie z tej pięknej ziemi, którš wam dał Pan, Bóg wasz. 23,14 Ja sam muszę teraz pójœć drogš, którš idš wszyscy, a wy zrozumcie to całym sercem i całš duszš swojš, że ze wszystkich wspaniałych obietnic, które dałwam Pan, Bóg wasz, ani jedna nie zawiodła:wszystkie wam się spełniły; żadna z nich nie okazała się próżna. 23,15 Ale jak się wypełniły na waszš korzyœć wszystkie obietnice, uczynione przez Pana, Boga waszego, tak samo Pan wypełni wszystkie swe groŸby przeciw wam, aż do zgładzenia was z tej pięknej ziemi, którš dał wam Pan, Bóg wasz. 23,16 Jeœli rzeczywiœcie przestšpicie przymierze, które Pan, Bóg wasz, zawarł zwami, i jeœli pójdziecie służyć obcym bogom i będziecie oddawać im pokłon, wtedy gniew Pana zapali się przeciw wam i z tej pięknej ziemi, którš wam dał, rychło znikniecie. *24 24,01 Jozue zgromadził w Sychem wszystkie pokolenia Izraela. Wezwał też starszych Izraela, jego ksišżšt, sędziów i zwierzchników, którzy się stawili przed Bogiem. 24,02 Jozue przemówił wtedy do całego narodu: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Po drugiej stronie Rzeki mieszkali wasi przodkowie od starodawnych czasów: Terach, ojciec Abrahama i Nachora, którzy służyli bogom cudzym, 24,03 lecz Ja wzišłem ojca waszego Abrahama z kraju po drugiej stronie Rzeki iprzeprowadziłem go przez całš ziemię Kanaan i rozmnożyłem róg jego, dajšc mu Izaaka. 24,04 Izaakowi dałem Jakuba i Ezawa, Ezawowi dałem w posiadanie górę Seir, Jakub i jego synowie wyruszyli do Egiptu. 24,05 Następnie powołałem Mojżesza i Aarona i ukarałem Egipt tym wszystkim, cosprawiłem poœrodku niego, a wtedy was wywiodłem. 24,06 Ja wyprowadziłem przodków waszych z Egiptu; i przybyliœcie nad morze;Egipcjanie œcigali przodków waszych na rydwanach i konno aż do Morza Czerwonego. 24,07 Wołali wtedy do Pana, i rozcišgnšł gęstš mgłę między wami i Egipcjanami, po czym sprowadził na nich morze - i okryło ich. Widzieliœcie własnymi oczami, co uczyniłem w Egipcie. Potem przebywaliœcie długi czas na pustyni. 24,08 Zaprowadziłem was póŸniej do kraju Amorytów, mieszkajšcych za Jordanem; walczyli z wami, lecz Ja dałem ich w wasze ręce. Zajęliœcie wtedy ich kraj, a Ja wyniszczyłem ich przed wami. 24,09 Również powstał Balak, syn Sippora, król Moabu, i walczył z Izraelem. Posłał też i wezwał Balaama, syna Beora, by wamzłorzeczył. 24,10 Lecz Ja nie chciałem słuchać Balaama: musiał on was błogosławić, a Ja wybawiłem was z jego ręki. 24,11 Przeprawiliœcie się następnie przez Jordan i przyszliœcie do Jerycha. Mieszkańcy Jerycha walczyli z wami, a również Amoryci, Peryzzyci, Kananejczycy, Chetyci, Girgaszyci, Chiwwici i Jebusyci, lecz wydałem ich w wasze ręce. 24,12 Wysłałem przed wami szerszenie, które wypędziły przed obliczem waszym dwu królów amoryckich. Nie dokonało się to ani waszym mieczem, ani łukiem. 24,13 Dałem wam ziemię, około której nie trudziliœcie się, i miasta, których wyœcie nie budowali, a w nich zamieszkaliœcie. Winnice i drzewa oliwne, których nie sadziliœcie, dajš wam dziœ pożywienie. 24,14 Bójcie się więc Pana i służcie Mu w szczeroœci i prawdzie! Usuńcie bóstwa, którym służyli wasi przodkowie po drugiej stronie Rzeki i w Egipcie, a służcie Panu! 24,15 Gdyby jednak wam się nie podobało służyć Panu, rozstrzygnijcie dziœ, komu służyć chcecie, czy bóstwom, którym służyli wasi przodkowie po drugiej stronie Rzeki, czy też bóstwom Amorytów, w których kraju zamieszkaliœcie. Ja sam i mójdom służyć chcemy Panu. 24,16 Naród wówczas odrzekł tymi słowami: Dalekie jest to od nas, abyœmy mieli opuœcić Pana, a służyć bóstwom obcym! 24,17 Czyż to nie Pan, Bóg nasz, wyprowadził nas i przodków naszych z ziemi egipskiej, z domu niewoli? Czyż nie Onprzed oczyma naszymi uczynił wielkie znakii ochraniał nas przez całš drogę, którš szliœmy, i wœród wszystkich ludów, pomiędzy którymi przechodziliœmy? 24,18 Pan ponadto wypędził przed nami wszystkie te ludy wraz z Amorytami, którzy mieszkali w tym kraju. My również chcemy służyć Panu, bo On jest naszym Bogiem. 24,19 I rzekł Jozue do ludu: Wy nie po północnej stronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP˘9ňŹ c€žż c]#.c‹1Ć c Q?"możecie służyć Panu, bo jest On Bogiem œwiętym i jest Bogiem zazdrosnym i nie przebaczy wam występków i grzechów. 24,20 Jeœli opuœcicie Pana, aby służyć bogom obcym, zeœle na was znów nieszczęœcia, a choć przedtem dobrze wam czynił, wtedy sprowadzi zagładę. 24,21 Lecz lud odrzekł Jozuemu: Nie! My chcemy służyć Panu! 24,22 Jozue odpowiedział ludowi: Wy jesteœcie œwiadkami przeciw samym sobie, że wybraliœcie Pana, aby Mu służyć. I odpowiedzieli: Jesteœmy œwiadkami. 24,23 Usuńcie więc bogów obcych spoœród was i zwróćcie serca wasze ku Panu, Bogu Izraela. 24,24 I odrzekł lud Jozuemu: Panu, Bogu naszemu, chcemy służyć i głosu Jego chcemy słuchać. 24,25 Zawarł więc Jozue w tym dniu przymierze z ludem i nadał mu ustawę i nakaz w Sychem. 24,26 Jozue zapisał te słowa w księdze Prawa Bożego. Wzišł następnie wielki kamień i wzniósł go tam pod terebintem, który jest w miejscu poœwięconym Panu. 24,27 Następnie Jozue rzekł do zgromadzonego ludu: Patrzcie, oto ten kamień będzie dla was œwiadkiem, ponieważon słyszał wszystkie słowa, które Pan mówił do nas. Będzie on œwiadkiem przeciwwam, abyœcie się nie wyparli waszego Boga.24,28 Wtedy Jozue odprawił lud i każdy pospieszył do swojej posiadłoœci. 24,29 Potem umarł Jozue, syn Nuna, sługaPana, majšc sto dziesięć lat. 24,30 Pochowano go w posiadłoœci jego dziedzictwa w Timnat-Serach, w górach Efraima, na północ od góry Gaasz. 24,31 Izrael służył Panu przez cały czas życia Jozuego i przez cały czas życia starszych, którzy przeżyli Jozuego, a dobrze znali wszystko, co Pan uczynił dla Izraela. 24,32 A koœci Józefa, które synowie Izraela zabrali ze sobš z Egiptu, pochowanow Sychem, na częœci pola, kupionego przez Jakuba od synów Chamora, ojca Sychema, za sumę stu kesitów. I stało się ono własnoœciš synów Józefa. 24,33 Również umarł Eleazar, syn Aarona, pochowano go w Gibea, mieœcie jego syna Pinchasa, które było mu dane w górach Efraima. 7.Księga Sędziów *01 01,01 Po œmierci Jozuego Izraelici tak się pytali Pana: Któż z nas pierwszy wystšpi dowalki przeciwko Kananejczykom? 01,02 Pan odpowiedział: Wystšpi Juda. Oto daję tę ziemię w jego ręce. 01,03 Zwrócił się więc Juda do Symeona, swego brata: PójdŸ ze mnš na ziemię wyznaczonš mi losem, a będziemy walczyli z Kananejczykami. Z kolei i ja także będę pomagał ci walczyć na wyznaczonej tobie ziemi. I Symeon poszedł z nim. 01,04 Wystšpił więc Juda do walki i Pan wydał Kananejczyków i Peryzzytów w ich ręce. A w Bezek zabili dziesięć tysięcy mężczyzn. 01,05 Kiedy w Bezek natknęli się na Adoni-Bezeka, wydali mu bitwę i pokonali Kananejczyków i Peryzzytów. 01,06 Uciekł Adoni-Bezek, lecz oni œcigali go, schwycili i odcięli mu kciuki ršk i nóg. 01,07 Powiedział wtedy Adoni-Bezek: Siedemdziesięciu królów z odciętymi kciukami u ršk i nóg zbierało okruchy pod moim stołem. Oto jak ja postšpiłem, tak i mnie oddał Bóg. Odprowadzono go do Jerozolimy i tam umarł. 01,08 Synowie Judy uderzyli na Jerozolimę, zdobyli jš, lud wycięli ostrzem miecza, a miasto spalili. 01,09 Potem zeszli potomkowie Judy, aby uderzyć na Kananejczyków, którzy zamieszkiwali góry, Negeb i Szefelę. 01,10 Następnie wyruszył Juda przeciw Kananejczykom, którzy zajmowali Hebron - nazwa Hebronu brzmiała niegdyœ Kiriat-Arba- i pobił Szeszaja, Achimana i Talmaja. 01,11 Stamtšd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru - nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer. 01,12 Wtedy właœnie powiedział Kaleb: Temu, kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je, dam mojš córkę Aksę za żonę. 01,13 Zdobył je Otniel, syn Kenaza, młodszego brata Kaleba, i Kaleb dał mu za żonę swojš córkę Aksę. 01,14 Gdy ona przybyła, skłoniła go, aby zażšdał pola od jej ojca. Następnie zsiadłaz osła, a Kaleb jš zapytał: Czego sobie życzysz? 01,15 Wtedy odrzekła mu: Okaż mi łaskę przez dar! Skoro mi dałeœ ziemię Negeb, dajże mi Ÿródła wód. I dał jej Ÿródła na wyżynie i na nizinie. 01,16 Synowie Kenity, teœcia Mojżesza, wyruszyli z synami Judy z Miasta Palm i udali się na pustynię judzkš, leżšcš w Negebie koło Arad, i tam zamieszkali z ludem. 01,17 Potem ruszył Juda z Symeonem, bratem swoim, na podbój Kananejczyków zamieszkujšcych Sefat, które obłożyli klštwš, i stšd nadano temu miastu nazwę Chorma. 01,18 Zdobył też Juda Gazę i jej okolice, Aszkelon i jego okolice oraz Ekron i jego okolice. 01,19 A Pan był z Judš. Wzišł potem Juda w posiadanie góry, natomiast nie usunšł z posiadłoœci mieszkańców doliny, ponieważ mieli żelazne rydwany 01,20 Kalebowi dano w posiadanie Hebron, zgodnie z podziałem dokonanym przez Mojżesza, a ten pozbawił tam posiadłoœci trzech synów Anaka. 01,21 Natomiast synowie Beniamina nie wyrzucili z Jerozolimy mieszkajšcych w niej Jebusytów, tak że ci mieszkajš w Jerozolimie wspólnie z synami Beniamina aż po dziœ dzień. 01,22 Z kolei i pokolenie Józefa udało się ku Betel, a Pan był z nim. 01,23 Pokolenie Józefa posłało najpierw wywiadowców do Betel - a nazwa tego miasta brzmiała niegdyœ Luz. 01,24 I spotkali wywiadowcy człowieka wychodzšcego z miasta. Wskaż nam wejœciedo miasta - powiedział do niego - a okażemy ci łaskę. 01,25 Ten wskazał im wejœcie do miasta, a oni wycięli ostrzem miecza miasto, tego zaœczłowieka wraz z całš jego rodzinš wypuœcili na wolnoœć. 01,26 Udał się więc ten człowiek do ziemi Chetytów, gdzie zbudował miasto, któremu dał nazwę Luz, i nazwa ta istnieje aż do dnia dzisiejszego. 01,27 Natomiast Manasses nie zdobył Bet-Szean i miejscowoœci przynależnych ani Tanaku i miejscowoœci przynależnych, ani [nie wypędził] mieszkańców Dor i miejscowoœci przynależnych, ani mieszkańców Jibleam i miejscowoœci przynależnych, ani mieszkańców Megiddo i miejscowoœci przynależnych. Kananejczycy mieszkajš w tej ziemi aż do dnia dzisiejszego. 01,28 Jednakże kiedy Izrael się wzmocnił, poddał wprawdzie Kananejczyków robotom przymusowym, ale ich nie wypędził. 01,29 Efraim również nie wypędził Kananejczyków mieszkajšcych w Gezer: Kananejczycy mieszkali poœrodku nich w Gezer. 01,30 Zabulon nie wypędził mieszkańców Kitron ani Nahalol, tak że Kananejczycy mieszkali wœród nich i wykonywali roboty przymusowe. 01,31 Aser nie wypędził mieszkańców Akko ani Sydonu, ani Achlab, ani Akzib, ani Chelba, ani Afik, ani Rechob. 01,32 Mieszkali więc Aseryci wœród Kananejczyków, zamieszkujšcych kraj, bo ich nie wypędzili. 01,33 Neftali nie wypędził mieszkańców z Bet-Szemesz ani mieszkańców z Bet-Anat i mieszkał wœród Kananejczyków zajmujšcych tę ziemię. Jednakże mieszkańcy z Bet-Szemesz i Bet-Anat zostaliprzeznaczeni do robót przymusowych na jego korzyœć. 01,34 Amoryci zaœ wypchnęli synów Dana nagóry i nie pozwalali im zejœć do doliny. 01,35 Amoryci trzymali się więc w Har-Cheres, Ajjalonie i w Szaalbin, lecz kiedy zacišżyła ręka pokolenia Józefa, wykonywali roboty przymusowe. 01,36 Posiadłoœci zaœ Edomitów rozcišgały się od Wzgórza Skorpionów, od Skały i wyżej. *02 02,01 Anioł Pana zstšpił z Gilgal do Bokim i rzekł: Wywiodłem was z Egiptu i zaprowadziłem was do ziemi, którš poprzysišgłem dać waszym przodkom. Powiedziałem: Nie złamię przymierza megoz wami na wieki. 02,02 Jednakże wy nie wchodŸcie w przymierze z mieszkańcami tej ziemi, lecz rozwalcie ich ołtarze. Wyœcie zaœ nie usłuchali mego głosu. Dlaczego to uczyniliœcie? 02,03 Powiedziałem także: Nie wypędzę ich sprzed was, aby byli dla was przeszkodš i aby bogowie ich byli dla was sidłem. 02,04 Kiedy Anioł Pana wyrzekł te słowa do wszystkich Izraelitów, lud podniósł lament i zaniósł się płaczem. 02,05 Miejscu temu nadano nazwę Bokim i złożono ofiarę dla Pana. 02,06 Wówczas Jozue rozesłał lud i poszli Izraelici, każdy do swojej dzielnicy, aby objšć ziemię w posiadanie. 02,07 Służył lud Panu po wszystkie dni życia Jozuego i po wszystkie dni starszych,którzy żyli po œmierci Jozuego i którzy oglšdali wszystkie dzieła Pana, jakich dokonał dla Izraela. 02,08 Jozue, syn Nuna, sługa Pana, umarł w wieku lat stu dziesięciu. 02,09 Pochowano go w posiadłoœci Timnat-Cheres, którš otrzymał w dziedzictwo, przy górze Efraima, na północod góry Gaasz. 02,10 A gdy całe to pokolenie połšczyło sięze swoimi przodkami, nastało inne pokolenie, które nie znało Pana ani też tego, co uczynił dla Izraela. 02,11 Wówczas Izraelici czynili to, co złe w oczach Pana i służyli Baalom. 02,12 Opuœcili Boga swoich ojców, Jahwe, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, i poszli za cudzymi bogami, którzy należeli doludów sšsiednich. Oddawali im pokłon i drażnili Pana. 02,13 Opuœcili Pana i służyli Baalowi i Asztartom. 02,14 Wówczas zapłonšł gniew Pana przeciwko Izraelitom, tak że wydał ich w ręce ciemiężców, którzy ich złupili, wydał ich na łup nieprzyjaciół, którzy ich otaczali, tak że nie mogli im się oprzeć. 02,15 We wszystkich ich poczynaniach ręka Pana była przeciwko nim na ich nieszczęœcie, jak to Pan przedtem im zapowiedział i jak im poprzysišgł. I tak spadł na nich ucisk ogromny. 02,16 Wówczas Pan wzbudził sędziów, by wybawili ich z ręki tych, którzy ich uciskali.02,17 Ale i sędziów swoich nie słuchali, gdyż uprawiali nierzšd z innymi bogami, oddawali im pokłon. Zboczyli szybko z drogi, po której kroczyli ich przodkowie, którzy słuchali przykazań Pana: ci tak nie postępowali. 02,18 Kiedy zaœ Pan wzbudzał sędziów dla nich, Pan był z sędziš i wybawiał ich z rękinieprzyjaciół, póki żył sędzia. Pan bowiem litował się, gdy jęczeli pod jarzmem swoichciemiężców i przeœladowców. 02,19 Lecz po œmierci sędziego odwracali się i czynili jeszcze gorzej niż ich przodkowie. Szli za cudzymi bogami, służyliim i pokłon im oddawali, nie wyrzekajšc sięswych czynów ani drogi zatwardziałoœci. 02,20 Zapłonšł więc gniew Pana przeciwko Izraelowi. I rzekł: Ponieważ lud ten przekroczył przymierze, które zawarłem zich przodkami, i ponieważ nie usłuchał głosu mego, 02,21 także i Ja nie wyrzucę spoœród nich żadnego z narodów - które pozostawił Jozue, gdy umierał - 02,22 żeby poddać Izraelitów próbie i zbadać, czy pójdš drogami Pana, po którychkroczyli ich przodkowie. 02,23 Pan więc pozostawił te narody, nie wypędzajšc ich szybko ani nie wydajšc ich w ręce Jozuego. *03 03,01 A oto narody, którym Pan pozwolił pozostać, aby wystawić przez nie na próbę Izraela, wszystkich tych, którzy nie doœwiadczyli żadnej wojny z Kananejczykami - 03,02 a stało się to jedynie ze względu na dobro pokoleń izraelskich, aby je nauczyć sztuki wojennej, te zwłaszcza, które jej przedtem nie poznały - 03,03 pięciu władców filistyńskich oraz wszyscy Kananejczycy, Sydończycy i Chiwwici, którzy zamieszkiwali łańcuch górLibanu, poczšwszy od góry Baal-Hermon aż do Wejœcia do Chamat. 03,04 Byli oni przeznaczeni do wypróbowania Izraelitów, by można było poznać, czy będš strzec przykazań, które Pan dał ich przodkom za poœrednictwem Mojżesza. 03,05 Mieszkali więc Izraelici wœród Kananejczyków, Chetytów, Amorytów, Peryzzytów, Chiwwitów i Jebusytów, 03,06 żenili się z ich córkami i własne swoje córki dawali ich synom za żony, a także służyli ich bogom. 03,07 Izraelici popełniali to, co złe w oczach Pana. Zapominali o Panu, Bogu swoim, a służyli Baalom i Aszerom. 03,08 I znów zapłonšł gniew Pana przeciw Izraelowi. Wydał więc ich w ręce Kuszan-Riszeataima, króla Aram-Naharaim, przeto Izraelici służyli mu przez osiem lat.03,09 Wołali więc Izraelici do Pana i Pan sprawił, że powstał wœród Izraelitów wybawiciel, który ich wyswobodził - Otniel,syn Kenaza, młodszego brata Kaleba. 03,10 Był nad nim duch Pana, i on sprawował sšdy nad Izraelem. Gdy zaœ wdał się w bitwę, Pan wydał w jego ręce Kuszan-Riszeataima, króla Aramu, tak iż jego ręka nad nim zacišżyła. 03,11 Kraj doznawał pokoju przez lat czterdzieœci - - aż do œmierci Otniela, syna Kenaza. 03,12 A Izraelici znów zaczęli czynić to, cozłe w oczach Pana, a Pan wzmocnił przeciw Izraelowi Eglona, króla Moabu, ponieważ czynili to, co złe w oczach Pana. 03,13 Eglon połšczył się z Ammonitami i Amalekitami i podjšł wyprawę, pobił Izraela i zdobył Miasto Palm. 03,14 Izraelici służyli Eglonowi, królowi Moabu, przez lat osiemnaœcie. 03,15 Wtedy Izraelici wołali do Pana i Pan wzbudził im wybawiciela, Ehuda, syna Gery,Beniaminity, który władał lewš rękš. Izraelici wysłali go z daninš do Eglona, króla Moabu. 03,16 Ehud przygotował sobie sztylet o dwóch ostrzach, długi na jeden łokieć, i schował go pod swoimi szatami na prawym biodrze. 03,17 Złożył więc daninę Eglonowi, królowi Moabu - a Eglon był bardzo otyły. 03,18 Oddawszy daninę [Ehud] odesłał ludzi, którzy jš przynieœli, 03,19 a sam zawrócił od bożków, które były ustawione koło Gilgal, i rzekł: Królu, mam ci coœ powiedzieć w tajemnicy. Król powiedział: Sza! - - na co wszyscy otaczajšcy go wyszli. 03,20 Ehud podszedł do niego. Król przebywał w letniej górnej komnacie, której używał dla siebie. Mam dla ciebie, królu, słowo od Boga! - rzekł do niego Ehud, na co ten podniósł się ze swego tronu. 03,21 Wtenczas Ehud sięgnšł lewš rękš po sztylet, który schował na prawym biodrze,iutopił go w jego brzuchu. 03,22 Rękojeœć wraz z ostrzem weszła do wnętrznoœci i utkwiła w tłuszczu, gdyż [Ehud] nie wydobył sztyletu z brzucha i wyszedł... 03,23 Następnie Ehud wyszedł przez ganek,zamknšł za sobš drzwi komnaty i zasunšł rygle. 03,24 Po jego odejœciu nadeszli słudzy i spostrzegli, że drzwi letniej komnaty sš zaryglowane. Mówili więc do siebie: Z pewnoœciš chce okryć sobie nogi w letniej komnacie. 03,25 Czekali długo, aż się zaczęli niepokoić, dlaczego nie otwiera drzwi letniej komnaty. Wreszcie wzišwszy klucz otworzyli, a oto pan ich leżał martwy na ziemi. 03,26 Gdy oni czekali, Ehud uciekł, przeszedł koło bożków i bezpiecznie wrócił do Hasseira. 03,27 Wróciwszy, zatršbił w róg na górze Efraima. Izraelici zeszli z góry, a on na ichczele. 03,28 PójdŸcie ze mnš! - rzekł do nich - albowiem Pan wydał waszych wrogów, Moabitów, w wasze ręce. Poszli za nim, odcięli Moabitom bród na Jordanie i nie pozwalali nikomu przejœć. 03,29 W tym czasie pobili około dziesięciu tysięcy Moabitów, wszystkich co silniejszych i waleczniejszych, tak że nikt nie uszedł. 03,30 W tym dniu Moab został poniżony podrękš Izraela i odtšd żył kraj w spokoju przez lat osiemdziesišt. 03,31 Po nim był Szamgar, syn Anata. Pobiłon oœcieniem na woły Filistynów w liczbie szeœciuset ludzi - i on także wybawił Izraela. *04 04,01 Po œmierci Ehuda Izraelici znów zaczęli czynić to, co złe w oczach Pana, 04,02 i Pan wydał ich w ręce Jabina, króla Kanaanu, który panował w Chasor. Wodzem jego wojsk był Sisera, który mieszkał w Charoszet-Haggoim. 04,03 Wówczas Izraelici wołali do Pana. Jabin bowiem miał dziewięćset żelaznych rydwanów nielitoœciwie uciskał Izraelitów przez lat dwadzieœcia. 04,04 W tym czasie sprawowała sšdy nad Izraelem Debora, prorokini, żona Lappidota.04,05 Zasiadała ona pod Palmš Debory, między Rama i Betel w górach Efraima, dokšd przybywali Izraelici, aby rozsšdzać swoje sprawy. 04,06 Posłała ona po Baraka, syna Abinoama z Kedesz w pokoleniu Neftalego. Oto - rzekła mu - co nakazał Pan, Bóg Izraela: IdŸ, udaj się na górę Tabor i weŸ z sobš dziesięć tysięcy mężów synów Neftalego i synów Zabulona. 04,07 Przyprowadzę ci do potoku Kiszon Siserę, wodza wojska Jabina, z jego rydwanami i hufcami i dam je w twoje ręce. 04,08 Odpowiedział jej Barak: Jeżeli ty pójdziesz ze mnš, pójdę, lecz jeœli ty nie pójdziesz ze mnš, nie pójdę. 04,09 Pójdę więc z tobš - odpowiedziała mu- lecz chwała nie okryje drogi, po której pójdziesz, albowiem przez ręce kobiety Panwyda Siserę. Powstała więc Debora i razemz Barakiem udała się do Kedesz. 04,10 Barak zaœ zwołał pokolenie Zabulona i Neftalego, i dziesięć tysięcy mężów poszło z nim, a Debora mu towarzyszyła. 04,11 Cheber Kenita oddzielił się od rodu Kaina i od plemienia synów Chobaba, teœcia Mojżesza. Rozbił swój namiot koło Dębu w Saannaim, w pobliżu Kedesz. 04,12 Sisera dowiedziawszy się, że Barak, syn Abinoama, wyruszył na górę Tabor, 04,13 zebrał wszystkie swoje rydwany, dziewięćset żelaznych rydwanów i tronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż!P#c"sÄ c#7nc$Ľ*‘c%69",wszystkie swoje oddziały, jakie posiadał. Polecił im przybyć od Charoszet-Haggoim dopotoku Kiszon. 04,14 Wtedy rzekła Debora do Baraka: Wstań, bo oto nadchodzi dzień, w którym Pan wyda w ręce twoje Siserę. Czyż Pan niekroczy przed tobš? Barak zszedł więc z góry Tabor, a dziesięć tysięcy ludzi za nim. 04,15 Wówczas Pan poraził przed Barakiemostrzem miecza Siserę, wszystkie jego rydwany i całe wojsko. Sisera, zeskoczywszy ze swego rydwanu, uciekł pieszo. 04,16 Barak zaœ œcigał rydwany i wojsko aż do Charoszet-Haggoim. Całe wojsko Sisery padło pod ostrzem miecza i żaden z mężów nie uszedł. 04,17 Sisera uciekał pieszo w kierunku namiotu Jaeli, żony Chebera Kenity, ponieważ pomiędzy Jabinem, królem Chasor,a domem Chebera Kenity panował pokój. 04,18 Jael wychodzšc naprzeciw Sisery rzekła do niego: Zatrzymaj się, panie, zatrzymaj się u mnie! Nie bój się niczego! Zatrzymał się więc u niej pod namiotem, a ona nakryła go kocem. 04,19 Potem rzekł do niej: Daj mi - proszę cię - napić się trochę wody, gdyż mam pragnienie. Ona otwarła bukłak z mlekiem, dała mu się napić i nakryła go na powrót. 04,20 Czuwaj przy wejœciu do namiotu - rzekł jej - a gdyby ktoœ nadszedł i zapytałmówišc: Jest tu kto? - odpowiedz: Nie ma. 04,21 Lecz Jael, żona Chebera, wzięła palikod namiotu, uchwyciła młot w rękę, i zbliżajšc się cicho do niego, przebiła jego skroń palikiem, tak że ten utkwił w ziemi, [Sisera] spał bowiem głęboko, wyczerpany do ostatka. W ten sposób zginšł. 04,22 Tymczasem nadszedł Barak œcigajšc Siserę. Jael wyszła naprzeciw niego: WejdŸ- rzekła do niego - a pokażę ci człowieka, którego szukasz. Wstšpił do niej, a oto Sisera leżał martwy, z palikiem w skroni. 04,23 Tak Bóg w tym dniu uniżył przed Izraelitami Jabina, króla Kanaanu. 04,24 Ręka zaœ Izraelitów uciskała coraz mocniej Jabina, króla Kanaanu, aż do całkowitej jego zagłady. *05 05,01 Dnia tego Debora i Barak, syn Abinoama, œpiewali hymn w słowach: 05,02 Skoro wodzowie w Izraelu stanęli na czele, a lud dobrowolnie się ofiarował do walki, błogosławcie Pana! 05,03 Słuchajcie, królowie, nastawcie uszu,władcy: Dla Pana będę œpiewała, będę opiewać Pana, Boga Izraela. 05,04 Panie, gdyœ Ty wychodził z Seiru, gdyœ z pól Edomu wyruszał, ziemia wtedy drżała, kropiły niebiosa, chmury kropiły wodš. 05,05 Góry dżdżem ociekały przed obliczemPana, to Synaj - przed obliczem Pana, Boga Izraela! 05,06 Za dni Szamgara, syna Anata, za dni Jaeli opustoszały drogi, a chodzšcy szlakami udeptanymi, po krętych drogach kroczyli. 05,07 Zanikło życie w osiedlach, zanikło w Izraelu, aż powstała Debora, powstała jako matka w Izraelu. 05,08 Gdy nowych bogów obrano, którym dawniej nie służyli, czyż widać było choć jednš tarczę lub dzidę wœród czterdziestu tysięcy w Izraelu? 05,09 Serce me zwraca się ku wodzom izraelskim, ku tym z ludu, co dobrowolnie ofiarowali się do walki: błogosławcie Pana! 05,10 Wy, co jeŸdzicie na białych oœlicach, wy, co na kobiercach siadacie, wy, przechodzšcy drogš - œpiewajcie. 05,11 Niech swym głosem dzielšcy łupy u wodopojów sławiš dobrodziejstwa Pana, dobrodziejstwa względem osiedli izraelskich. Wówczas lud Pana zstšpił do bram. 05,12 Powstań, o powstań, Deboro, powstań, o powstań i pieœń zaœpiewaj! Powstań, Baraku, by pojmać twych jeńców,synu Abinoama. 05,13 Niech wtedy zstšpi reszta możnych zludu Pana, niech zstšpi ku mnie wœród bohaterów. 05,14 Z Efraima - wodzowie ich w dolinie - za nim Beniamin wœród ludu swego, z Makirwyszli przywódcy, a z Zabulona trzymajšcylaskę pisarza. 05,15 Z Deborš sš możni z Issachara, a jakIssachar, tak i Barak jest w dolinie, idšc wjego œlady. A nad strumieniami Rubena zastanawiajš się długo. 05,16 Czemuż to siedzisz między stajniami, słuchajšc ryku trzód? Nad strumieniami Rubena zastanawiajš się długo; 05,17 Gilead za Jordanem spoczywa, a czemu Dan przebywa na okrętach? Aser pozostaje nad brzegiem morza, mieszkajšc w swych portach bezpiecznie; 05,18 Zabulon to lud, co narażał się na niebezpieczeństwo œmierci, podobnie jak Neftali na połoninach. 05,19 Nadeszli królowie i walczyli, walczyli wtedy królowie Kanaanu w Tanak nad wodami Megiddo, lecz nie zabrali srebra jako łupu. 05,20 Gwiazdy z niebios walczyły, ze swoich dróg walczyły przeciw Siserze. 05,21 Potok Kiszon ich porwał, potok œwięty, potok Kiszon. 05,22 Rozległ się wtedy tętent kopyt końskich od wielkiego poœpiechu ich wojowników. 05,23 Przeklinajcie Meroz! - rzekł Anioł Pana - bardzo przeklinajcie jego mieszkańców, bo nie przybyli na pomoc Panu, na pomoc Panu wœród bohaterów. 05,24 Niech Jael będzie błogosławiona wœród niewiast, żona Chebera Kenity, wœród niewiast żyjšcych w namiotach niechbędzie błogosławiona. 05,25 Prosił o wodę, a mleka mu dała, w naczyniu odœwiętnym podała mu mleko. 05,26 Lewš rękš sięgnęła po palik, prawš -po ciężki młot. Uderzyła Siserę, zmiażdżyła mu głowę, skroń mu przebiła, przekłuła. 05,27 U nóg się zwalił, upadł zabity. U nóg jej się zwalił i upadł: tam gdzie się zwalił,tam upadł martwy. 05,28 Przez okno wychyla się i patrzy matka Sisery przez okienne kraty: Czemuż wóz jego opóŸnia przybycie, czemuż się opóŸnia stuk jego rydwanów? 05,29 Roztropniejsza z jej kobiet dała jej odpowiedŸ, a ona sobie powtarza jej słowa:05,30 Przecież zbierajš łupy i rozdzielajš brankę jednš lub dwie dla każdego wojownika, szaty barwione jako łup dla Sisery, na szyję żony króla różnobarwne chusty. 05,31 Tak, Panie, niechaj zginš wszyscy Twoi wrogowie! A którzy Cię miłujš, niech będš jak słońce wschodzšce w swym blasku. I żył w spokoju kraj przez lat czterdzieœci. *06 06,01 Izraelici [znów] czynili to, co złe w oczach Pana, i Pan wydał ich na siedem lat w ręce Madianitów. 06,02 A ręka Madianitów zacišżyła nad Izraelitami, tak że przed Madianitami kopalisobie schronienia w górach, jaskinie i miejsca obronne. 06,03 Zdarzało się, że ledwie Izraelici co zasiali przychodzili Madianici i Amalekici oraz lud ze wschodu słońca i napadali na nich, 06,04 a rozbijajšc obozy naprzeciwko nich, niszczyli plony ziemi aż ku granicom Gazy. Nie pozostawiali Izraelowi żadnych œrodków do życia - ani owiec, ani wołów, ani osłów. 06,05 Zjawiali się bowiem wraz ze stadami inamiotami, a przychodzili tak tłumnie jak szarańcza: liczba ich i wielbłšdów była niezwykle wielka. Tak wpadali do kraju, abygo pustoszyć. 06,06 Madianici wtršcili więc Izraela w wielkš nędzę. Poczęli zatem Izraelici wołaćdo Pana. 06,07 A gdy Izraelici wołali do Pana z powodu Madianitów, 06,08 Pan wysłał Izraelitom proroka, który im rzekł: To mówi Pan, Bóg Izraela: Oto Ja was wyprowadziłem z Egiptu i Ja was wywiodłem z domu niewoli. 06,09 Ja was wybawiłem z ršk Egipcjan i zršk tych wszystkich, którzy was uciskali. Ja ich wypędziłem sprzed was i Ja wam dałem ich kraj. 06,10 Powiedziałem wam: Ja jestem Pan, Bóg wasz: nie oddawajcie czci bogom Amorytów, których kraj zamieszkujecie, lecz wyœcie nie usłuchali mego głosu. 06,11 A oto przyszedł Anioł Pana i usiadł pod terebintem w Ofra, które należało do Joasza z rodu Abiezera. Gedeon, syn jego, młócił na klepisku zboże, aby je ukryć przed Madianitami. 06,12 I ukazał mu się Anioł Pana. Pan jest z tobš - rzekł mu - dzielny wojowniku! 06,13 Odpowiedział mu Gedeon: Wybacz, panie mój! Jeżeli Pan jest z nami, skšd pochodzi to wszystko, co się nam przydarza? Gdzież sš te wszystkie dziwy, októrych opowiadajš nam ojcowie nasi, mówišc: Czyż Pan nie wywiódł nas z Egiptu?A oto teraz Pan nas opuœcił i oddał nas w ręce Madianitów. 06,14 Pan zaœ zwrócił się ku niemu i rzekł do niego: IdŸ z tš siłš, jakš posiadasz, i wybaw Izraela z ręki Madianitów. Czyż nie Ja ciebie posyłam? 06,15 Wybacz, Panie mój! - odpowiedział Mu- jakże wybawię Izraela? Ród mój jest najbiedniejszy w pokoleniu Manassesa, a ja jestem ostatni w domu mego ojca. 06,16 Pan mu odpowiedział: Ponieważ Ja będę z tobš, pobijesz Madianitów jak jednego męża. 06,17 Odrzekł Mu na to: Jeżeli darzysz mnie życzliwoœciš, daj mi jakiœ znak, że to Ty mówisz ze mnš. 06,18 Nie oddalaj się stšd, proszę Cię, aż wrócę do Ciebie. Przyniosę mojš ofiarę i położę jš przed Tobš. A On na to: Poczekamtu, aż wrócisz. 06,19 Gedeon oddaliwszy się przygotował koŸlę ze stada, a z jednej efy mški przaœnechleby. Włożył mięso do kosza, a polewkę do garnuszka i przyniósł to do Niego pod terebint i ofiarował. 06,20 Wówczas rzekł do niego Anioł Pana: WeŸ mięso i chleby przaœne, połóż je na tejskale, a polewkę rozlej. Tak uczynił. 06,21 Wówczas Anioł Pana wycišgnšł konieclaski, którš trzymał w swym ręku, dotknšłniš mięsa i chlebów przaœnych i wydobył się ogień ze skały. Strawił on mięso i chleby przaœne. Potem zniknšł Anioł Pana sprzed jego oczu. 06,22 Zrozumiał Gedeon, że to był Anioł Pana, i rzekł: Ach, Panie, Panie mój! Oto Anioła Pana widziałem twarzš w twarz! 06,23 Rzekł do niego Pan: Pokój z tobš! Nie bój się niczego! Nie umrzesz. 06,24 Gedeon zbudował tam ołtarz dla Panai nazwał go "Pan-Pokój". Ołtarz ten znajduje się jeszcze dzisiaj w Ofra, (własnoœci) Abiezera. 06,25 Tej nocy Pan rzekł do niego. WeŸmiesz młodego cielca z trzody twego ojca i cielca drugiego, siedmioletniego, a zburzysz ołtarz Baala, własnoœć twego ojca, oraz zetniesz aszerę, która jest obok. 06,26 Następnie zbudujesz ołtarz dla Pana,Boga twego, na szczycie tej skały układajšc [kamienie], weŸmiesz tego drugiego cielca i złożysz z niego ofiarę całopalnš, używajšc drewna œciętej aszery.06,27 Wzišł więc Gedeon dziesięciu ludzi ze swej służby i uczynił tak, jak mu Pan nakazał. Ponieważ jednak bał się rodu swego ojca i mieszkańców miasta, nie uczynił tego za dnia, ale w nocy. 06,28 A oto kiedy o œwicie wstali mieszkańcy miasta, ujrzeli rozwalony ołtarz Baala, wyciętš aszerę i cielca złożonego w ofierze całopalnej na zbudowanym ołtarzu. 06,29 Mówili więc jeden do drugiego: Któż to uczynił? Szukali więc, badali i orzekli: Uczynił to Gedeon, syn Joasza. 06,30 Następnie rzekli mieszkańcy miasta do Joasza: WyprowadŸ swego syna! Niech umrze, gdyż zburzył ołtarz Baala i wycišł aszerę, która była obok niego. 06,31 Na to Joasz odpowiedział wszystkim,którzy go otaczali: Czyż do was należy bronić Baala? Czyż to wy macie mu przychodzić z pomocš? Ktokolwiek broni Baala, winien umrzeć jeszcze tego rana. Jeœli on jest bogiem, niech sam wywrze zemstę na tym, który zburzył jego ołtarz. 06,32 I od tego dnia nazwano Gedeona "Jerubbaal", mówišc: Niech Baal z nim walczy, bo zburzył jego ołtarz. 06,33 Potem zebrali się wszyscy Madianici iAmalekici oraz lud ze wschodu, a przeprawiwszy się [przez Jordan] rozbili obóz w dolinie Jizreel. 06,34 Ale duch Pana ogarnšł Gedeona, któryzatršbił w róg i zgromadził przy sobie ródAbiezera. 06,35 Wysłał też gońców do całego pokolenia Manassesa, które również zgromadziło się przy nim, a następnie wysłał gońców do pokolenia Asera, Zabulona i Neftalego, które wyruszyły, abysię z nim połšczyć. 06,36 Rzekł więc Gedeon do Boga: Jeżeli naprawdę chcesz przeze mnie wybawić Izraela, jak to powiedziałeœ, 06,37 pozwól, że położę runo wełny na klepisku; jeżeli rosa spadnie tylko na runo, a cała ziemia dokoła będzie sucha, będę wiedział, że wybawisz Izraela przeze mnie, jak powiedziałeœ. 06,38 Tak uczynił. Kiedy rano wstał i œcisnšł wilgotne runo, wycisnšł z runa pełnš czaszę wody. 06,39 I rzekł Gedeon do Boga: Nie gniewaj się na mnie, jeżeli przemówię jeszcze raz do ciebie. Pozwól, że jeszcze raz powtórzę doœwiadczenie z runem: niech rano będzie suche tylko samo runo, a niech na ziemi dokoła będzie rosa. 06,40 I Bóg sprawił to tej nocy: samo runopozostało suche, a na ziemi była rosa. *07 07,01 Wstał więc o œwicie Jerubbaal, czyli Gedeon, wraz z całym zgromadzonym ludemi rozbił obóz u Ÿródeł Charod. Obozowisko Madianitów leżało na północ od pagórka More w dolinie. 07,02 Pan rzekł do Gedeona: Zbyt liczny jest lud przy tobie, abym w jego ręce wydał Madianitów, gdyż Izrael mógłby przywłaszczyć sobie chwałę z pominięciemMnie i mówić: Moja ręka wybawiła mnie. 07,03 Wobec tego tak wołaj do uszu ludu: Ten, który się boi i drży, niech zawróci ku górze Gilead i chroni się. Tak więc odeszło z ludu dwadzieœcia dwa tysišce, a pozostało dziesięć tysięcy. 07,04 Rzekł Pan do Gedeona: Jeszcze zbyt liczny jest lud. ZaprowadŸ go nad wodę, gdzie ci go wypróbuję. Będzie tak: o którympowiem: Ten pójdzie z tobš! - on pójdzie z tobš. O którym zaœ powiem: Ten nie pójdzie z tobš! - on nie pójdzie. 07,05 Zaprowadził więc lud nad wodę, a Pan rzekł do Gedeona: Wszystkich, którzy będš wodę chłeptać językiem, podobnie jak pies, pozostawisz po jednej stronie, a tych wszystkich, którzy przy piciu uklęknš, pozostawisz po drugiej stronie. 07,06 Liczba tych, którzy chłeptali z ręki podnoszonej do ust, wynosiła trzystu mężów. Wszyscy inni pijšc zginali kolana. 07,07 Rzekł wówczas Pan do Gedeona: Przy pomocy tych trzystu mężów, którzy chłeptali wodę językiem, wybawię was i w ręce twoje wydam Madianitów. Wszyscy innimężowie niech wracajš do siebie. 07,08 Lud wzišł ze sobš żywnoœć i rogi, a Gedeon odesłał mężów izraelskich, każdegodo swego namiotu, z wyjštkiem owych trzystu mężów. A obóz Madianitów znajdował się w dolinie poniżej jego stanowiska. 07,09 Tejże nocy Pan przemówił do niego: Wstań, a idŸ do obozu, bo wydałem go w twoje ręce. 07,10 Jeżeli się boisz iœć sam, udaj się do obozu z twoim sługš, Purš. 07,11 Usłyszysz, co oni mówiš. Wzmocniš się potem twoje ręce i ruszysz na obóz. Zszedł więc on i sługa jego, Pura, aż do krańca przednich straży obozu. 07,12 Madianici, Amalekici i cały lud ze Wschodu leżeli w dolinie, zebrani tak liczniejak szarańcza. Wielbłšdów ich było bez liczby - jak piasku nad brzegiem morskim. 07,13 Gdy Gedeon zbliżył się do tego miejsca, właœnie mšż pewien opowiadał swemu towarzyszowi sen. Mówił on: Oto miałem sen. Zdawało mi się, że bochen chleba jęczmiennego przytoczył się do obozu Madianitów, dosięgnšł namiotu, uderzył w niego powodujšc upadek, wywrócił go do góry dołem, tak że namiot upadł. 07,14 Odpowiedział mu jego towarzysz mówišc: Nie może to być nic innego, jak miecz Gedeona, syna Joasza, Izraelity. Bóg w jego ręce wydał Madianitów i cały obóz. 07,15 Kiedy Gedeon usłyszał opowiadanie o œnie i jego wyjaœnienie, oddał pokłon Bogu,a wróciwszy do obozu izraelskiego rzekł: Powstańcie! Oto Pan wydał w ręce wasze obóz Madianitów. 07,16 Wówczas Gedeon rozdzielił owych trzystu mężów na trzy hufce, dał każdemuz nich do ręki rogi i puste dzbany, a w nichpochodnie. 07,17 Patrzcie na mnie - rzekł im - i czyńcie to samo, co ja. Oto ja dojdę do krańca obozu, a co ja będę czynić, i wy czyńcie. 07,18 Gdy zatršbię w róg ja i wszyscy, którzy sš ze mnš, wówczas i wy zatršbiciew rogi dokoła obozu i będziecie wołać: Za Pana i za Gedeona! 07,19 Gedeon i stu mężów, którzy mu towarzyszyli, doszli do krańca obozu w chwili, gdy tuż po zmianie następowało czuwanie œrodkowej straży nocnej. Zatršbiliw rogi i potłukli dzbany, które trzymali w swych rękach. 07,20 Natychmiast zatršbiły w rogi także owe trzy hufce i potłukły dzbany. Wzišwszy zaœ w lewš rękę pochodnie, a w prawš rogi, aby na nich tršbić, wołali: Za Pana i za Gedeona! 07,21 I przystanęli, każdy na swoim miejscu, dokoła obozu. Powstali wtedy wszyscy w obozie, poczęli krzyczeć i uciekać. 07,22 Podczas gdy owych trzystu mężów tršbiło na rogach, Pan sprawił, że w całym obozie jeden przeciw drugiemu skierował miecz. Obóz uciekł do Bet-Haszszitta ku Sartan aż do granicy Abel-Mechola obok Tabbat. 07,23 Zebrali się mężowie izraelscy z pokolenia Neftalego, Asera i z całego pokolenia Manassesa i urzšdzili poœcig za Madianitami. 07,24 Gedeon rozesłał gońców do wszystkich gór efraimskich, by powiedzieli:ZejdŸcie na spotkanie z Madianitami i zajmujcie przed nimi wszystkie Ÿródła wodne aż do Bet-Bara i Jordanu. Zebrali się więc wszyscy mężowie Efraima i zajęli Ÿródła wodne aż do Bet-Bara i Jordanu. 07,25 Ujęli przy tym dwóch dowódców madianickich: Oreba i Zeeba. Oreba zabili na ćset żelaznych rydwanów i tronie e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż&Pc'lc(qŠc)+Ő c*ď8b.+Q?*skale Oreba, a Zeeba przy tłoczni Zeeba. Œcigali nadal Madianitów, a głowy Oreba i Zeeba przynieœli Gedeonowi za Jordan. *08 08,01 Potem rzekli do niego mężowie Efraima: Cóż to za sposób postępowania z nami, żeœ idšc walczyć z Madianitami nie wezwał nas? I bardzo się z nim spierali. 08,02 Odpowiedział im: Czy teraz uczyniłemcoœ większego w porównaniu z wami? Czyż nie lepszy jest ostatni zbiór u Efraima niż pierwszy u Abiezera? 08,03 W wasze ręce wydał Bóg dowódców madianickich: Oreba i Zeeba. Cóż więcej mogłem uczynić w porównaniu z wami? Na te słowa uspokoiło się ich oburzenie przeciwko niemu. 08,04 Potem Gedeon przybył nad Jordan i przeprawił się on sam razem z trzystu mężami, którzy z nim byli, a byli oni znużeni i głodni. 08,05 Rzekł więc do mieszkańców Sukkot: Dajcie, proszę, po bochenku chleba oddziałowi, który idzie za mnš, gdyż jest znużony, a jestem w poœcigu za Zebachem iSalmunnš - królami madianickimi. 08,06 Odpowiedzieli mu zwierzchnicy z Sukkot: Czyż dłoń Zebacha i Salmunny jest już w twoim ręku, żebyœmy mieli dać chlebatwojemu wojsku? 08,07 Odpowiedział im Gedeon: Kiedy Pan wyda w rękę mojš Zebacha i Salmunnę, wówczas wymłócę ciała wasze cierniami pustyni i ostami. 08,08 Udał się stamtšd do Penuel i tymi samymi słowami, co poprzednio, zwrócił się do jego mieszkańców. Penuelczycy odpowiedzieli mu tak, jak poprzednio mieszkańcy Sukkot. 08,09 Penuelczykom dał podobnš odpowiedŸ jak mieszkańcom Sukkot: Kiedy wrócę w pokoju, zburzę tę twierdzę. 08,10 Zebach i Salmunna byli w Karkor, przy czym wojsko ich wynosiło około piętnastu tysięcy mężów. Była to reszta wojska ludu ze Wschodu. Liczba poległych dochodziła bowiem do stu dwudziestu tysięcy dobywajšcych miecza. 08,11 Drogš mieszkańców namiotów przeszedł Gedeon na wschód od Nobach i Jogbeha i uderzył na obóz, który czuł się bezpiecznie. 08,12 Zebach i Salmunna uciekli, lecz on ich dopędził i pojmał obu królów madianickich, Zebacha i Salmunnę, a cały obóz rozbił. 08,13 Po bitwie wracał Gedeon, syn Joasza,poprzez wzgórze Chares. 08,14 Zatrzymawszy młodzieńca spoœród mieszkańców Sukkot, przepytał go, a on spisał dla niego przywódców Sukkot i jego starszych mężów. 08,15 Udawszy się do mieszkańców Sukkot rzekł: Oto Zebach i Salmunna, z powodu których uršgaliœcie mi mówišc: Czyż dłoń Zebacha i Salmunny jest już w twoim ręku, byœmy dali chleba twoim znużonym ludziom?08,16 Pojmawszy zatem starszych miasta oraz wzišwszy ciernie pustyni i osty, ukarał nimi mieszkańców Sukkot. 08,17 Zburzył ponadto twierdzę Penuel i zabił mieszkańców tego miasta. 08,18 Następnie zwrócił się do Zebacha i Salmunny: Jacy to byli mężowie, których zabiliœcie pod Taborem? Odpowiedzieli: Podobni do ciebie. Każdy z nich miał wyglšd syna królewskiego. 08,19 To byli moi bracia, synowie mojej matki! - - odpowiedział - Na życie Pana! Gdybyœcie ich żywych puœcili, nie zabiłbym was. 08,20 Potem dał rozkaz Jeterowi, pierworodnemu swemu synowi: Wstań! Zabijich! Lecz młodzieniec nie wydobył miecza, gdyż się bał; był bowiem jeszcze chłopcem. 08,21 Wtedy rzekli Zebach i Salmunna: Wstań ty i wymierz nam cios, gdyż jaki mšż, taka i jego siła. Powstał więc Gedeon i zabił Zebacha i Salmunnę, a następnie zabrał półksiężyce wiszšce na szyjach ich wielbłšdów. 08,22 W tym czasie mężowie izraelscy rzekli do Gedeona: Panuj nad nami, ty, twój syn i twój wnuk, ponieważ wybawiłeœ nas zršk Madianitów. 08,23 Lecz Gedeon im odpowiedział: Nie ja będę panował nad wami ani też mój syn: Pan będzie panował nad wami. 08,24 Zwrócił się następnie do nich Gedeon:Mam do was usilnš proœbę: niech każdy da mi nausznicę ze swego łupu. Pobici mieli bowiem złote nausznice, bo byli Izmaelitami. 08,25 Chętnie damy! - odpowiedzieli. Rozpostarli więc płaszcz i każdy rzucał na niego po nausznicy ze swego łupu. 08,26 Waga złotych nausznic, o które prosił, wyniosła tysišc siedemset syklów złota, nie liczšc półksiężyców, kolczyków ipurpury, które nosili królowie madianiccy, ani też nie liczšc łańcuszków, wiszšcych na szyjach wielbłšdów. 08,27 Gedeon sprawił z nich efod, który umieœcił w miejscowoœci swojej, Ofra. Wszyscy więc Izraelici czczšc go dopuœcili się nierzšdu. To bowiem stało się sidłem dla Gedeona i jego domu. 08,28 Tak oto Madianici zostali poniżeni wobec Izraelitów i nie podnieœli już więcej głowy, a kraj zażywał spokoju przez czterdzieœci lat, to jest przez czas życia Gedeona. 08,29 Jerubbaal, syn Joasza, wrócił i mieszkał w swoim domu. 08,30 Gedeon miał siedemdziesięciu własnych synów, miał bowiem wiele żon. 08,31 Jedna z drugorzędnych jego żon, mieszkajšca w Sychem, urodziła mu syna, którego nazwał imieniem Abimelek. 08,32 Po jakimœ czasie Gedeon, syn Joasza,umarł w szczęœliwej staroœci i pochowano go w grobie Joasza, ojca jego, w Ofra Abiezera. 08,33 Po œmierci jednak Gedeona Izraelici znów się odwrócili od Pana. Uprawiali nierzšd z Baalami i ustanowili Baal-Berita swoim bogiem. 08,34 Izraelici znów nie pamiętali o Panu, Bogu swoim, który ich wybawił z ršk wszystkich wrogów dokoła. 08,35 Nie okazali też życzliwoœci domowi Jerubbaala-Gedeona w zamian za wszystkie dobrodziejstwa, jakie wyœwiadczył on Izraelowi. *09 09,01 Abimelek, syn Jerubbaala, udał się doSychem, do braci swojej matki, i tak przemówił do nich, jak również do wszystkich członków rodu swojej matki: 09,02 Sprawcie, proszę, by to, co mówię, dotarło do uszu wszystkich możnych Sychem: Co będzie dla was lepsze? Czy żebypanowało nad wami siedemdziesięciu mężów, wszyscy synowie Jerubbaala, czy -byœcie mieli nad sobš tylko jednego człwieka? Pamiętajcie wszakże, że jestem z koœci waszej i waszego ciała! 09,03 Bracia jego matki opowiadali o nim w ten sam sposób do wszystkich możnych miasta Sychem, tak że serce ich skłaniało się ku Abimelekowi, bo mówili: To nasz brat!09,04 Dali mu ponadto siedemdziesišt syklówsrebra ze œwištyni Baal-Berita. Abimelek zaœnaprzyjmował za nie do swego towarzystwa nicponiów i awanturników, którzy za nim poszli. 09,05 Udał się też do domu swego ojca w Ofra i na jednym kamieniu wymordował swoich braci, synów Jerubbaala, w liczbie siedemdziesięciu mężów. Ocalał tylko Jotam, najmłodszy syn Jerubbaala, ponieważ się ukrył. 09,06 Następnie wszyscy możni miasta Sychem oraz cały gród Millo zgromadzili sięi przyszedłszy pod dšb gdzie stała stela w Sychem, ogłosili Abimeleka królem. 09,07 Doniesiono o tym Jotamowi, którzy poszedłszy, stanšł na szczycie góry Garizim, a podniósłszy głos, tak do nich wołał: Posłuchajcie mnie, możni Sychem, aBóg usłyszy was także. 09,08 Zebrały się drzewa, aby namaœcić króla nad sobš. Rzekły do oliwki: Króluj nadnami! 09,09 Odpowiedziała im oliwka: Czyż mam się wyrzec mojej oliwy, która służy czci bogów i ludzi, aby pójœć i kołysać się ponaddrzewami? 09,10 Z kolei zwróciły się drzewa do drzewa figowego: ChodŸ ty i króluj nad nami! 09,11 Odpowiedziało im drzewo figowe: Czyż mamy się wyrzec mojej słodyczy i wybornego mego owocu, aby pójœć i kołysać się ponad drzewami? 09,12 Następnie rzekły drzewa do krzewu winnego: ChodŸ ty i króluj nad nami! 09,13 Krzew winny im odpowiedział: Czyż mam się wyrzec mojego soku, rozweselajšcego bogów i ludzi, aby pójœć i kołysać się ponad drzewami? 09,14 Wówczas rzekły wszystkie drzewa do krzewu cierniowego: ChodŸ ty i króluj nad nami! 09,15 Odpowiedział krzew cierniowy drzewom: Jeœli naprawdę chcecie mnie namaœcić na króla, chodŸcie i odpoczywajcie w moim cieniu! A jeœli nie, niech ogień wyjdzie z krzewu cierniowego ispali cedry libańskie. 09,16 A zatem czyńcie zgodnie z prawdš i zprawem postšpili, obrawszy królem Abimeleka? Czyœcie się dobrze obeszli z Jerubbaalem i jego rodem? Czyœcie docenili dobrodziejstwa jego ręki? 09,17 Oto podczas gdy ojciec mój walczył za was, gdy życie swoje narażał, aby was wybawić z ršk Madianitów, 09,18 wyœcie dziœ powstali przeciwko rodowi mego ojca, wyœcie wymordowali synów jego, siedemdziesięciu mężów na jednym kamieniu, wyœcie obrali Abimeleka, syna jego niewolnicy, na króla nad możnymiz Sychem, dlatego że jest waszym bratem! 09,19 Jeœliœcie zgodnie z prawdš i prawem postšpili dziœ względem Jerubbaala i jego rodu, w takim razie radujcie się z Abimeleka, a on niechaj z was się cieszy. 09,20 Jeœli zaœ nie, niech ogień wyjdzie z Abimeleka i pochłonie możnych z Sychem i grodu Millo, i niech ogień wyjdzie z możnych Sychem i grodu Millo i niech pochłonie Abimeleka. 09,21 Potem Jotam uciekł i ukrył się; udał się do Beer i tam zamieszkał z obawy przed bratem swoim Abimelekiem. 09,22 Abimelek sprawował władzę nad Izraelem przez trzy lata. 09,23 Następnie Bóg zesłał ducha niezgody między Abimelekiem a możnymi z Sychem, i możni z Sychem zbuntowali się przeciwko Abimelekowi 09,24 po to, by pomszczona została zbrodnia dokonana na siedemdziesięciu synach Jerubbaala i aby odpowiedzialnoœć za krew ich spadła na Abimeleka, ich brata,który ich wymordował, i na możnych z Sychem, którzy mu pomagali w zabiciu jego braci. 09,25 A więc możni z Sychem zrobili zasadzkę na szczycie góry i napadali na każdego, kto przechodził tamtš drogš. Doniesiono o tym Abimelekowi. 09,26 W dodatku Gaal, syn Obeda, przyszedłdo Sychem w towarzystwie swoich braci i pozyskał sobie zaufanie możnych z Sychem.09,27 Wyszedłszy na pole, zrywali winogrona i tłoczyli je urzšdzajšc zabawy. Weszli też do œwištyni swoich bogów, gdzie jedli i pili oraz złorzeczyli Abimelekowi. 09,28 Rzekł też Gaal, syn Obeda: Kimże jestAbimelek, a i czym Sychem, abyœmy mieli mu służyć? Czyż nie jest on synem Jerubbaala, a Zebul jego urzędnikiem? Służcie raczej ludziom Chamora, ojca Sychem. Dlaczego mielibyœmy służyć jemu? 09,29 Gdybyż mi kto dał do ršk ten lud, to usunšłbym Abimeleka! Powiedziałbym do Abimeleka: WeŸ swoje wojsko, a wychodŸ! 09,30 Słowa Gaala, syna Obeda, usłyszał Zebul, przełożony tego miasta, i uniósł się gniewem. 09,31 Chytrze wyprawił do Abimeleka posłów z wiadomoœciš: Oto Gaal, syn Obeda,i jego bracia przybyli do Sychem i podburzyli miasto przeciwko tobie. 09,32 Wstań wobec tego w nocy ty i lud, który jest z tobš, i uczyń zasadzkę w polu.09,33 Rankiem, gdy słońce wzejdzie, wstańi uderz na miasto, a gdy on i lud, który z nim jest, zwróci się przeciwko tobie, ucznisz z nim to, co potrafi twoja ręka. 09,34 Wstał więc Abimelek i jego lud w nocy i w czterech miejscach uczynili zasadzkę przeciwko Sychem. 09,35 Gdy Gaal, syn Obeda, wyszedł i stanšł w bramie miasta, wyszedł też i Abimelek z zasadzki wraz ze swym ludem. 09,36 Gaal, ujrzawszy lud, zwrócił się do Zebula: Oto jacyœ ludzie schodzš ze szczytu góry. Odpowiedział mu Zebul: To cień góry, a ty go bierzesz za ludzi. 09,37 Powtórnie zwrócił się Gaal mówišc: Oto jacyœ ludzie zstępujš od strony Pępka Ziemi, podczas gdy inny oddział idzie drogš od Dębu Wieszczków. 09,38 Wtedy rzekł Zebul do niego: Gdzież sšteraz twoje usta, które mówiły: Któż jest Abimelek, abyœmy mieli mu służyć? Czyż to nie ten lud, któremu okazałeœ wzgardę? WyjdŸ teraz i walcz z nim! 09,39 Gaal wyszedł na czele możnych z Sychem i rozpoczšł bitwę z Abimelekiem. 09,40 Nacierał na niego Abimelek, gdy tamten przed nim uciekał. I wielu wojowników zginęło w drodze do bramy. 09,41 Po tym wypadku pozostał Abimelek w Arum, a Zebul, wypędziwszy Gaala i jego braci, zabronił im mieszkać w Sychem. 09,42 Nazajutrz jednak lud wyszedł na pole, i doniesiono o tym Abimelekowi. 09,43 Wystšpił więc na czele wojska, podzielił je na trzy hufce i zaczaił się w polu. Widzšc lud wychodzšcy z miasta, uderzył na niego i pobił. 09,44 Podczas gdy Abimelek i jego hufce uderzyły na niego i stanęły pod bramš miasta, dwa inne hufce napadły na wszystkich tych, którzy byli w polu i pobiłyich. 09,45 Przez cały ten dzień nacierał Abimelek na miasto, a zdobywszy je wymordował ludnoœć, która w nim była, miasto zaœ zburzył i porozrzucał na nim sól. 09,46 Kiedy to usłyszeli możni Migdal-Sychem, schronili się do podziemia œwištyni boga Baal-Berita. 09,47 Doniesiono Abimelekowi, że tam się schronili wszyscy możni Migdal-Sychem. 09,48 Sam więc Abimelek i cały jego lud udali się na wzgórze Salmon. Zabrał ze sobš siekierę, ucišł gałšŸ z drzewa, a podniósłszy włożył sobie na ramiona i rzekł do swego otoczenia: Co zobaczycie, że ja czynię, róbcie szybko za moim przykładem! 09,49 Wszyscy więc jak jeden mšż, ucišwszy po gałęzi, szli za Abimelekiem i składali je dokoła podziemia. Następnie spalili ogniem podziemie i w ten sposób zginęli tam wszyscy mieszkańcy Migdal-Sychem, mężczyŸni i kobiety w liczbie około tysišca. 09,50 Następnie ruszył Abimelek na Tebes, obległ je i zdobył. 09,51 W œrodku miasta znajdowała się twierdza dobrze obwarowana, w której znaleŸli schronienie wszyscy mężczyŸni i kobiety oraz wszyscy możni tego miasta. Zamknęli jš za sobš i weszli na dach twierdzy. 09,52 Abimelek podszedł pod samš twierdzęi poczšł jš zdobywać. Kiedy Abimelek zbliżył się do bram twierdzy chcšc podłożyć pod niš ogień, 09,53 pewna kobieta zrzuciła na głowę Abimeleka kamień od żaren i rozbiła mu czaszkę. 09,54 Natychmiast przywołał on swego giermka i rzekł: DobšdŸ miecza i zabij mnie, aby nie mówiono o mnie: Kobieta go zabiła. Przebił go więc giermek mieczem, tak iż umarł. 09,55 Kiedy mężowie izraelscy spostrzegli, że umarł Abimelek, odeszli każdy do siebie. 09,56 Oto tak Bóg sprawił, że zło, które Abimelek wyrzšdził swemu ojcu, zabiwszy siedemdziesięciu swych braci, spadło na niego. 09,57 Również wszystkie złe czyny mężów z Sychem skierował Bóg na ich głowy. Tak wypełniło się przekleństwo Jotama, syna Jerubbaala. *10 10,01 Po Abimeleku dla wybawienia Izraela powstał Tola, syn Puy, syna Dodo, mšż z pokolenia Issachara. Mieszkał on w Szamir,na górze Efraima. 10,02 Sprawował sšdy nad Izraelem przez dwadzieœcia trzy lata, po czym umarł i pochowano go w Szamir. 10,03 Po nim powstał Jair z Gileadu, który sprawował sšdy nad Izraelem przez dwadzieœcia dwa lata. 10,04 Miał on trzydziestu synów, którzy jeŸdzili na trzydziestu oœlętach. Mieli przy tym trzydzieœci miast, które jeszcze po dziœ dzień noszš nazwę Osiedli Jaira - w ziemi Gilead. 10,05 Umarł Jair i pochowano go w Kamon. 10,06 Potem znów zaczęli Izraelici czynić to, co złe w oczach Pana. Służyli Baalom, Asztartom, jak również bogom Aramu, Sydonu i Moabu oraz bogom ammonickim i filistyńskim, a opuœcili Pana i nie służyli Mu. 10,07 Zapłonšł zatem gniew Pana przeciwko Izraelowi, wskutek czego oddał On ich w ręce Filistynów i Ammonitów. 10,08 Trapili oni i uciskali Izraelitów, poczšwszy od tego roku przez osiemnaœcie lat, wszystkich Izraelitów, którzy mieszkalipo tamtej stronie Jordanu w ziemi amoryckiej, leżšcej w Gileadzie. 10,09 Ammonici przekraczali także Jordan, aby walczyć z pokoleniem Judy i Beniamina iz rodem Efraima. Wielki ucisk spadł na Izraelitów. 10,10 Wołali więc Izraelici do Pana w słowach: Zgrzeszyliœmy przeciwko Tobie, opuœciliœmy bowiem Boga naszego, aby służyć Baalom. 10,11 Rzekł wówczas Pan do Izraelitów: Kiedy Egipcjanie i Amoryci, Ammonici i Filistyni, 10,12 Sydończycy, Amalekici i Madianici uciskali was, a wyœcie wołali do Mnie, czy nie wybawiłem was z ich ręki? 10,13 Tymczasem wyœcie Mnie opuœcili i poszliœcie służyć cudzym bogom! Oto dlaczego nie wybawię was więcej. 10,14 IdŸcie! Krzyczcie do bogów, których sobie wybraliœcie! Niechżeż oni was wybawiajš w czasie waszego ucisku! 10,15 Zgrzeszyliœmy - odpowiedzieli Izraelici Panu - uczyń z nami, co się wyda słuszne w oczach twoich, jednakże dzisiaj wybaw nas! 10,16 I wyrzucili spoœród siebie obcych bogów, których mieli, a służyli Panu. Wtedynie mógł Pan dłużej znosić ucisku Izraela. 10,17 Tymczasem zgromadzili się Ammonici irozbili obóz w Gileadzie. Zebrali się także Izraelici i rozłożyli się obozem w Mispa. 10,18 Wówczas lud i wodzowie Gileadu mówili jeden do drugiego: Który z mężów podejmie się walki z Ammonitami, ten będziewodzem nad wszystkimi mieszkańcami Gileadu. *11 11,01 Jefte Gileadczyk był walecznym wojownikiem, a był on synem nierzšdnicy. e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż,PŮ c-)c.CXc/›*ý c0˜8Ň1Ojcem Jeftego był Gilead. 11,02 Ale i żona Gileada urodziła mu synów.Gdy więc synowie tejże kobiety podroœli, wyrzucili Jeftego mówišc do niego: Nie będziesz miał udziału w dziedzictwie naszego ojca, ponieważ jesteœ synem obcejkobiety. 11,03 Jefte uciekł daleko od swoich braci i mieszkał w kraju Tob. Przyłšczyli się do niego jacyœ nicponie i z nim wychodzili do walki. 11,04 Niedługo potem Ammonici wydali wojnę Izraelowi. 11,05 A kiedy Ammonici napadli na Izraela, wówczas starszyzna Gileadu poszła szukać Jeftego w kraju Tob. 11,06 PrzyjdŸ! - rzekli do Jeftego - i bšdŸ naszym wodzem, będziemy walczyć przeciwAmmonitom. 11,07 Czyż nie wyœcie mnie znienawidzili - odpowiedział Jefte starszyŸnie Gileadu - i wyrzucili z domu mego ojca? Dlaczegóż to przybyliœcie do mnie teraz, kiedy popadliœcie w ucisk? 11,08 Odparła Jeftemu starszyzna Gileadu: Właœnie dlatego teraz zwróciliœmy się do ciebie. PójdŸ z nami, ty pokonasz Ammonitów i zostaniesz wodzem nad wszystkimi mieszkańcami Gileadu. 11,09 Odpowiedział Jefte starszyŸnie Gileadu: Skoro każecie mi wrócić, aby walczyć z Ammonitami, jeżeli Pan mi ich wyda, zostanę waszym wodzem. 11,10 Odpowiedziała Jeftemu starszyzna Gileadu: Niech Pan będzie œwiadkiem między nami. Z pewnoœciš uczynimy według twego życzenia. 11,11 Przyszedł więc Jefte ze starszyznš Gileadu. Lud ustanowił go zwierzchnikiem i wodzem swoim. Jefte powtórzył wszystkie swoje warunki w Mispa, w obecnoœci Pana. 11,12 Jefte wyprawił posłów do króla Ammonitów, aby mu powiedzieć: Co zaszło między nami, że przyszedłeœ walczyć z moim krajem? 11,13 Król Ammonitów odpowiedział posłomJeftego: Ponieważ Izrael, wracajšc z Egiptu, wzišł mojš ziemię od Arnonu aż do Jabboku i Jordanu, zwróć mi jš teraz bez walki. 11,14 Powtórnie wyprawił Jefte posłów dokróla Ammonitów i 11,15 powiedział mu: Tak mówi Jefte: Nie wzišł Izrael ani ziemi moabskiej, ani ammonickiej. 11,16 Kiedy szedł z Egiptu, Izrael przeprawił się przez pustynię aż do Morza Czerwonego i przyszedł aż do Kadesz. 11,17 Wówczas Izrael wysłał posłów do króla Edomu, by powiedzieli: Pozwól mi, proszę, przejœć przez twój kraj. Ale król Edomu nie uwzględnił proœby. Wyprawił Izrael także posłów do króla Moabu i ten również odmówił. Izrael pozostał w Kadesz. 11,18 Następnie, kiedy szedł przez pustynię, obszedł ziemię edomskš i ziemię moabskš i doszedłszy na wschód od ziemi moabskiej rozbił obóz za Arnonem, nie wchodzšc do ziemi moabskiej, ponieważ Arnon jest granicš Moabu. 11,19 Izrael wyprawił następnie posłów doSichona, króla Amorytów, panujšcego w Cheszbonie. Izrael polecił mu powiedzieć: Pozwól mi, proszę, przejœć twój kraj aż domiejsca mego przeznaczenia. 11,20 Jednakże Sichon odmówił Izraelowi prawa przejœcia przez swój kraj i w dodatku zebrał wojsko, rozłożył się obozem w Jahsa i zaczšł walczyć z Izraelem. 11,21 Pan, Bóg Izraela, wydał Sichona wraz z jego wojskiem w ręce Izraela. On ich pokonał i tak Izraelici wzięli w posiadanie całš ziemię Amorytów, którzy jšzamieszkiwali. 11,22 Oto jak wzięli w posiadanie całš ziemię Amorytów od Arnonu aż do Jabboku iod pustyni aż do Jordanu. 11,23 Skoro zaœ Pan, Bóg Izraela, wypędziłAmorytów sprzed oblicza swego ludu izraelskiego, dlaczego ty chcesz panować nad nim? 11,24 Czyż nie posiadasz tego wszystkiego, co Kemosz, bóg twój, pozwolił ci posišœć? Tak samo i my posiadamy wszystko, co Pan,Bóg nasz, pozwolił nam posišœć! 11,25 Czy ty jesteœ może lepszy niż Balak, syn Sippora, król Moabu? Czyż wchodził on kiedy w spór z Izraelem? Czyż walczył kiedy z nim? 11,26 Gdy Izrael przez lat trzysta mieszkałw Cheszbonie i w miejscowoœciach przynależnych, w Aroerze i w miejscowoœciach przynależnych, oraz we wszystkich miastach na brzegach Arnonu, czemuœcie go wówczas nie wyparli? 11,27 Przeto nie ja zawiniłem przeciwko tobie, aleœ ty popełnił zło względem mnie, zmuszajšc mnie do walki. Niech Pan, który jest sędziš, rozsšdzi dziœ sprawę między synami Izraela i Ammonitami! 11,28 Lecz król Ammonitów nie wysłuchał słów, które Jefte skierował do niego. 11,29 Duch Pana był nad Jeftem, który przebiegał dzielnice Gileadu i Manassesa, przeszedł przez Mispa w Gileadzie, z Mispaw Gileadzie ruszył przeciwko Ammonitom. 11,30 Jefte złożył też œlub Panu: Jeżeli sprawisz, że Ammonici wpadnš w moje ręce, 11,31 wówczas ten, kto (pierwszy) wyjdzieod drzwi mego domu, gdy w pokoju będę wracał z pola walki z Ammonitami, będzie należał do Pana i złożę z niego ofiarę całopalnš. 11,32 Wyruszył więc Jefte przeciw Ammonitom zmuszajšc ich do walki i Pan wydał ich w jego ręce. 11,33 Rozgromił ich na przestrzeni od Aroeru aż do okolic Minnit, co stanowi dwadzieœcia miast, i dalej aż do Abel-Keramim. Była to klęska straszna. Ammonici zostali poniżeni przez Izraela. 11,34 Gdy potem wracał Jefte do Mispa, doswego domu, oto córka jego wyszła na spotkanie, tańczšc przy dŸwiękach bębenków, a było to dziecko jedyne; nie miał bowiem prócz niej ani syna, ani córki. 11,35 Ujrzawszy jš rozdarł swe szaty mówišc: Ach, córko moja! Wielki ból mi sprawiasz! Tyœ też wœród tych, co mnie martwiš! Oto bowiem nierozważnie złożyłem Panu œlub, którego nie będę mógłodmienić! 11,36 Odpowiedziała mu ona: Ojcze mój! Skoro œlubowałeœ Panu, uczyń ze mnš zgodnie z tym, co wyrzekłeœ własnymi ustami, skoro Pan pozwolił ci dokonać pomsty na twoich wrogach, Ammonitach! 11,37 Nadto rzekła do swego ojca: Pozwól mi uczynić tylko to jedno: puœć mnie na dwamiesišce, a ja udam się na góry z towarzyszkami moimi, aby opłakać moje dziewictwo. 11,38 IdŸ! - rzekł do niej. I pozwolił jej oddalić się na dwa miesišce. Poszła więc ona i towarzyszki jej i na górach opłakiwała swoje dziewictwo. 11,39 Minęły dwa miesišce i wróciła do swego ojca, który wypełnił na niej swój œlub i tak nie poznała pożycia z mężem. Weszło to następnie w zwyczaj w Izraelu, 11,40 że każdego roku schodziły się na cztery dni córki izraelskie, aby opłakiwać córkę Jeftego Gileadczyka. *12 12,01 Zebrali się następnie mężowie z Efraima i przeszedłszy do Safon rzekli do Jeftego: Dlaczego poszedłeœ walczyć z Ammonitami nie wezwawszy nas do współudziału razem z tobš? Oto ogniem zniszczymy twój dom nad tobš. 12,02 Odpowiedział im Jefte: Ja i mój lud mieliœmy wielki spór z Ammonitami. Wzywałem was na pomoc, a nie wybawiliœcie mnie z ich ršk. 12,03 Widzšc, że nie ma wybawiciela, naraziłem moje życie i poszedłem walczyć z Ammonitami, a Pan dał ich w moje ręce. Dlaczego występujecie dzisiaj przeciw mnie chcšc walczyć ze mnš? 12,04 Wówczas Jefte zebrał wszystkich mężów z Gileadu i rozpoczšł walkę z Efraimitami. Mężowie z Gileadu pokonali Efraimitów, gdyż ci mówili: Jesteœcie zbiegami z Efraima, o Gileadczycy, którzy przebywacie wœród Efraimitów i Manassytów. 12,05 Następnie Gileadczycy odcięli Efraimitom drogę do brodów Jordanu, a gdyzbiegowie z Efraima mówili: Pozwól mi przejœć, Gileadczycy zadawali pytanie: Czy jesteœ Efraimitš? - A kiedy odpowiadał: Nie, 12,06 wówczas nakazywali mu: Wymówże więc Szibbolet. Jeœli rzekł: Sibbolet - a inaczej nie mógł wymówić - chwytali go i zabijali u brodu Jordanu. Tak zginęło przy tej sposobnoœci czterdzieœci dwa tysišce Efraimitów. 12,07 Jefte sprawował sšdy nad Izraelem przez szeœć lat, następnie umarł Jefte Gileadczyk i pochowano go w mieœcie jego (Mispa) w Gileadzie. 12,08 Po nim sprawował sšdy nad IzraelemIbsan z Betlejem. 12,09 Miał on trzydziestu synów i trzydzieœci córek. Wydał je za mšż poza granicami i stamtšd sprowadził trzydzieœci żon dla swoich synów. Sprawował on sšdy nad Izraelem przez siedem lat. 12,10 Następnie Ibsan umarł i pochowano go w Betlejem. 12,11 Po nim sprawował sšdy nad IzraelemElon Zabulonita. Sšdził on Izraela przez dziesięć lat. 12,12 Potem umarł Elon Zabulonita i pochowano go w Ajjalonie, w ziemi Zabulon. 12,13 Po nim sprawował sšdy nad IzraelemAbdon, syn Hillela z Pireatonu. 12,14 Miał on czterdziestu synów i trzydziestu wnuków, którzy jeŸdzili na siedemdziesięciu oœlętach. sprawował on sšdy nad Izraelem przez osiem lat. 12,15 I umarł Abdon, syn Hillela z Pireatonu, i pochowano go w Pireatonie w ziemi Efraima, na górze Amalekitów. *13 13,01 Gdy znów zaczęli Izraelici czynić to, co złe w oczach Pana, wydał ich Pan w ręce Filistynów na czterdzieœci lat. 13,02 W Sorea, w pokoleniu Dana, żył pewien mšż imieniem Manoach. Żona jego była niepłodna i nie rodziła. 13,03 Anioł Pana ukazał się owej kobiecie mówišc jej: Otoœ teraz niepłodna i nie rodziłaœ, ale poczniesz i porodzisz syna. 13,04 Lecz odtšd strzeż się: nie pij wina anisycery i nie jedz nic nieczystego. 13,05 Oto poczniesz i porodzisz syna, a brzytwa nie dotknie jego głowy, gdyż chłopiec ten będzie Bożym nazirejczykiem od chwili urodzenia. On to zacznie wybawiaćIzraela z ršk filistyńskich. 13,06 Poszła więc kobieta do swego męża i tak rzekła do niego: Przyszedł do mnie mšżBoży, którego oblicze było jakby obliczem Anioła Bożego - pełne dostojeństwa. 13,07 Rzekł do mnie: Oto poczniesz i porodzisz syna, lecz odtšd nie pij wina ani sycery, ani nie jedz nic nieczystego, bo chłopiec ten będzie Bożym nazirejczykiem od chwili urodzenia aż do swojej œmierci. 13,08 Wówczas modlił się Manoach do Pana mówišc: Proszę cię, Panie, niech mšż Boży, którego posłałeœ, przyjdzie raz jeszcze donas i niech nas nauczy, co mamy czynić z chłopcem, który się narodzi! 13,09 A Bóg wysłuchał głosu Manoacha: Anioł Boży przyszedł jeszcze raz do tej kobiety, kiedy siedziała na polu. Męża jej Manoacha nie było przy niej. 13,10 Pobiegła więc kobieta skwapliwie do swego męża z wiadomoœciš: Oto ukazał mi się ten mšż, który owego dnia przybył do mnie. 13,11 Manoach wstał, poszedł za swojš żonš i przyszedł do owego męża, zwracajšc się do niego słowami: Czy to ty jesteœ owym mężem, który rozmawiał z mojš żonš? - Odpowiedział: Ja. 13,12 Rzekł więc Manoach: A gdy się spełnitwoje słowo, jakie zasady i jakie obyczaje winien mieć chłopiec? 13,13 Rzekł Anioł Pana do Manoacha: Niech się twoja żona wystrzega tego wszystkiego, co jej powiedziałem. 13,14 Niech (syn) nie używa nic z tego, co pochodzi z winoroœli, niech nie pije wina anisycery, ani też niech nie spożywa nic nieczystego, lecz niech zachowuje to, co jej poleciłem. 13,15 Rzekł jeszcze Manoach do Anioła Pana: Pozwól, że cię zatrzymamy i przygotujemy ci koŸlštko. 13,16b Nie wiedział bowiem Manoach, że tobył Anioł Pana. 13,16a Jednakże Anioł Pana rzekł do Manoacha: Nawet gdybyœ mnie zatrzymał, nie będę spożywał twojego chleba. Natomiast jeœli chcesz przygotować całopalenie, złóż je dla Pana. 13,17 Wówczas rzekł Manoach do Anioła Pana: Jakie jest imię twoje, abyœmy, gdy spełni się słowo twoje, mogli cię uczcić. 13,18 Odpowiedział mu Anioł: Dlaczego pytasz się o moje imię: ono jest tajemnicze.13,19 Następnie Manoach przyniósł koŸlę oraz ofiarę pokarmowš i na skale ofiarował je Panu, który działa tajemniczo.A Manoach i jego żona patrzyli. 13,20 Gdy płomień unosił się z ołtarza ku niebu, Anioł Pan wstšpił w płomień ołtarza, a Manoach i jego żona widzšc to padli twarzš na ziemię. 13,21 Odtšd nie ukazał się już więcej Anioł Pana Manoachowi i jego żonie. Wówczas poznał Manoach, że to był Anioł Pana. 13,22 Potem rzekł Manoach do żony: Z całšpewnoœciš pomrzemy, bowiem ujrzeliœmy Boga. 13,23 Żona mu odpowiedziała: Gdyby Pan miał zamiar pozbawić nas życia, nie przyjšłby z ršk naszych całopalenia i ofiary pokarmowej ani też nie okazałby nam tego wszystkiego, ani też nie objawiłby nam teraz takich rzeczy. 13,24 Porodziła więc owa kobieta syna i nazwała go imieniem Samson. Chłopiec rósł, a Pan mu błogosławił. 13,25 Duch Pana zaœ poczšł na niego oddziaływać w Obozie Dana między Sorea a Esztaol. *14 14,01 Samson zstšpił do Timny i ujrzał tamkobietę wywodzšcš się z córek filistyńskich. 14,02 Wróciwszy, tak oznajmił swemu ojcuimatce: W Timnie ujrzałem wœród córek filistyńskich pewnš kobietę. WeŸcie mi jš teraz za żonę! 14,03 Rzekł mu jego ojciec i matka: Czyż nie ma kobiety pomiędzy córkami twoich braci i w całym twoim narodzie, żeœ poszedł szukać żony wœród nieobrzezanychFilistynów? Samson odpowiedział swemu ojcu: WeŸcie mi tę, gdyż spodobała się moim oczom. 14,04 Rodzice jego nie wiedzieli, że to pochodziło od Pana, który szukał słusznego powodu do sporu z Filistynami, albowiem Filistyni panowali w tym czasie nad Izraelitami. 14,05 Udał się więc Samson wraz z ojcem swoim i matkš do Timny, a gdy się zbliżał do winnic Timny, oto młody lew ryczšc stanšł naprzeciw niego. 14,06 Wówczas opanował go duch Pana, także lwa rozdarł, jak się koŸlę rozdziera, chociaż nie miał nic w ręku. Jednak nie zdradził się wobec swego ojca i matki z tego, co uczynił. 14,07 Kiedy przyszedł na miejsce, rozmawiał z owš kobietš i spodobała mu się. 14,08 Gdy po jakimœ czasie Samson wracał,by wzišć jš za żonę, zboczył, by obejrzeć padlinę lwa, a oto rój pszczół i miód znalazły się w padlinie. 14,09 Wzišł go więc do ręki i jadł, a gdy przyszedł do swego ojca i matki, dał im także, aby jedli, nie mówišc im jednak, że miód zebrał z padliny lwa. 14,10 Następnie jego ojciec poszedł do owej kobiety i sprawiono Samsonowi wesele, które trwało siedem dni, bo taki mieli zwyczaj młodzieńcy. 14,11 Ponieważ jednak obawiano się go, wybrano trzydziestu towarzyszy, którzy przy nim byli. 14,12 Samson zwrócił się do nich w słowach: Pozwólcie, że wam przedłożę zagadkę. Jeżeli mi jš rozwišżecie w przecišgu siedmiu dni wesela, dam wam trzydzieœci tunik lnianych oraz trzydzieœci szat ozdobnych. 14,13 Jeżeli jednak nie będziecie mi mogli rozwišzać zagadki, wówczas wy mi dacie trzydzieœci tunik lnianych i trzydzieœci szat ozdobnych. Odpowiedzieli mu: Przedstaw swojš zagadkę, a będziemy jej słuchać. 14,14 Rzekł więc: Z tego, który pożera, wyszło to, co się spożywa, a z mocnego wyszła słodycz. I przez trzy dni nie mogli rozwišzać zagadki. 14,15 Czwartego dnia zwrócili się do żony Samsona: Namów swego męża, aby nam podał rozwišzanie zagadki, w przeciwnym bowiem razie zniszczymy ogniem ciebie i dom twego ojca. Czy na to zaprosiliœcie nastutaj, aby nas ogołocić z naszego mienia? 14,16 Wówczas płakała żona Samsona przed nim i mówiła: Zaprawdę, nienawidziszmnie i nie masz dla mnie miłoœci. Oto synommego narodu zadałeœ zagadkę, której nie rozwišzałeœ wobec mnie. Rzekł do niej: Nawet mojemu ojcu i matce nie rozwišzałem jej, a tobie mam jš rozwišzać? 14,17 I płakała przed nim przez owe siedem dni, kiedy mieli wesele. Dnia siódmego podał jej rozwišzanie, gdyż mu się naprzykrzała. Ona zaœ podała rozwišzanie zagadki synom swego narodu. 14,18 Siódmego dnia przed zachodem słońca rzekli do niego mężowie miasta: Cóżsłodszego niż miód, a cóż mocniejszego niżlew. Odpowiedział im: Gdybyœcie nie orali mojš jałowicš, nie rozwišzalibyœcie mojej zagadki. 14,19 Opanował go wówczas duch Pana i przyszedłszy do Aszkelonu zabił trzydziestu mężów, a œcišgnšwszy z nich łup, dał szaty ozdobne tym, którzy mu rozwišzali zagadkę. Potem uniesiony strasznym gniewem wrócił do domu swego ojca. 14,20 Żona zaœ Samsona dostała się towarzyszowi, który był przy nim. *15 15,01 Po kilku dniach w czasie żniw pszenicy Samson odwiedził swojš żonę. Przyniósł jej koŸlę i oœwiadczył: Chcę wejœć do mojej żony, do jej pokoju. Ojciec jej jednak zabronił mu wejœcia. 15,02 I powiedział mu jej ojciec: Pomyœlałem sobie, żeœ jš znienawidził i dlatego dałem jš twojemu towarzyszowi, ale czyż młodsza jej siostra nie jest piękniejsza niż ona? WeŸ sobie jš zamiast tamtej. 15,03 Odpowiedział Samson: W takim razie nie będę już miał żadnej winy wobec Filistynów, gdy im uczynię co złego. 15,04 Samson odszedł, schwytał trzysta lisów, a wzišwszy pochodnie przywišzał ogon do ogona, a poœrodku między dwoma ogonami poprzyczepiał po jednej pochodni. 15,05 Następnie podpalił pochodnie, a rozpuœciwszy lisy między zboża filistyńskiespalił sterty i zboża na pniu oraz winnice wraz z oliwkami. 15,06 Rzekli więc Filistyni: Kto to uczynił? Odpowiedziano: Samson, zięć Timnity, em nierzšdnicy. e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż1Pc2dŒc3đc4+ec5s9Ţ)6Q?)ponieważ ten odebrał mu żonę i dał jš jegotowarzyszowi. Poszli wówczas Filistyni i spalili ogniem jš i jej ojca. 15,07 Samson dał im takš odpowiedŸ: Ponieważ w ten sposób postšpiliœcie, dlatego nie spocznę, dopóki się nad wami nie zemszczę. 15,08 I zadał im wielkš klęskę, bijšc od bioder aż do goleni. Potem udał się do grotyskalnej w Etam i tam przebywał. 15,09 Wybrali się następnie Filistyni, aby rozbić obóz w Judzie, najazdy zaœ swoje rozcišgnęli aż do Lechi. 15,10 Rzekli wtenczas do nich mieszkańcy Judy: Dlaczego wystšpiliœcie przeciwko nam? - Przyszliœmy pojmać Samsona - odpowiedzieli - aby mu odpłacić za to, co nam uczynił. 15,11 Trzy tysišce mieszkańców Judy udałosię wówczas do Samsona na szczyt góry skalnej w Etam ze słowami: Czy nie wiesz, że Filistyni zawładnęli nami? Cóżeœ nam uczynił? Odpowiedział im: Uczyniłem im to samo, co oni mnie uczynili. 15,12 Przyszliœmy cię zwišzać - rzekli do niego - i oddać w ręce Filistynów. Odparł nato Samson: Przyrzeknijcie mi że sami nie targniecie się na mnie. 15,13 Nie! - odrzekli - zwišżemy cię tylko i oddamy w ich ręce, ale cię nie zabijemy. Zwišzali go więc dwoma nowymi powrozami i sprowadzili ze skały. 15,14 Gdy tak znalazł się w Lechi, Filistyni krzyczšc w triumfie wyszli naprzeciw niego, ale jego opanował duch Pana, i powrozy, którymi był zwišzany w ramionach, stały się tak słabe jak lniane włókna spalone ogniem, a więzy poczęły pękać na jego rękach. 15,15 Znalazłszy więc szczękę oœlš jeszczeœwieżš, wycišgnšł po niš rękę, uchwycił i zabił niš tysišc mężów. 15,16 Rzekł wówczas Samson: Szczękš oœlšich rozgromiłem. Szczękš oœlš zabiłem ich tysišc. 15,17 Gdy przestał mówić, odrzucił szczękę i nazwał to miejsce Ramat-Lechi. 15,18 Następnie odczuł wielkie pragnienie i zwrócił się do Pana modlšc się: To Ty dokonałeœ wielkiego ocalenia rękš swego sługi, a oto teraz albo przyjdzie mi umrzećz pragnienia, albo wpaœć w ręce nieobrzezanych. 15,19 Wtenczas Bóg rozwarł szczelinę, która jest w Lechi, tak że wyszła z niej woda. (Samson) napił się jej i wróciły mu siły i ożył. Oto dlaczego nazwano to ŸródłoEn-Hakkore. Istnieje ono w Lechi do dnia dzisiejszego. 15,20 I przez dwadzieœcia lat sprawował sšdy nad Izraelem za czasów Filistynów. *16 16,01 Następnie udał się Samson do Gazy, gdzie ujrzawszy nierzšdnicę, poszedł do niej. 16,02 Powiadomiono o tym mieszkańców Gazy: Samson tu przyszedł. Otoczyli go więci czekali na niego całš noc przy bramie miejskiej. Przez całš tę noc zachowywali się cicho, mówišc: Zabijemy go, gdy zaczniednieć. 16,03 Samson spał aż do północy, a kiedy wstał, ujšł wrota miejskiej bramy wraz z jej podwojami i wyrwał je z zaworš, następnie włożył na swe barki i zaniósł nawierzch góry, znajdujšcej się naprzeciw Hebronu. 16,04 PóŸniej zakochał się w pewnej kobiecie imieniem Dalila, która mieszkała w dolinie Sorek. 16,05 Przyszli do niej władcy filistyńscy i powiedzieli: Oszukaj go i dowiedz się, w czym tkwi jego wielka siła oraz jak moglibyœmy go pokonać, a następnie zwišzać i obezwładnić. Każdy z nas da ci zato tysišc srebrników. 16,06 Rzekła więc Dalila do Samsona: Powiedz mi, proszę cię, gdzie tkwi twoja wielka siła i czym można by cię zwišzać i obezwładnić. 16,07 Samson dał jej takš odpowiedŸ: Gdybymnie zwišzano siedmioma surowymi linami jeszcze nie wyschłymi, wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem. 16,08 Wtedy przynieœli jej władcy filistyńscy siedem surowych lin jeszcze niewyschłych i zwišzała go nimi. 16,09 Oni tymczasem uczynili na niego zasadzkę w pokoju, a ona krzyknęła: Samsonie, Filistyni sš nad tobš! On jednak pozrywał liny, tak jak rwie się nitka zgrzebna, nadpalona przez ogień. Nie poznano więc, w czym tkwi jego siła. 16,10 Po jakimœ czasie rzekła Dalila do Samsona: Oszukałeœ mnie, skłamałeœ przede mnš. Teraz powiedz mi, proszę cię, czym by cię można zwišzać? 16,11 Odpowiedział jej: Gdyby mnie mocno zwišzano nowymi powrozami, takimi, jakichjeszcze nie używano, wówczas osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem. 16,12 Wzięła więc Dalila œwieże powrozy, jeszcze nie używane, a gdy go nimi zwišzała, rzekła do niego: Filistyni nad tobš, Samsonie! A uczynili na niego zasadzkęw pokoju, ale on pozrywał je na swoich barkach jak nici. 16,13 Wówczas rzekła Dalila do Samsona: Aż dotšd oszukiwałeœ mnie i kłamałeœ przede mnš? Powiedzże mi wreszcie, czym cię można zwišzać? Odpowiedział jej: Gdybyœ zwišzała siedem splotów mojej głowy z motkiem nici, a wpleciony w nić palik wbiła w ziemię, (osłabnę i stanę się zwykłym człowiekiem). 16,14 Uœpiła go więc, następnie przywišzała siedem splotów włosów do motka nici, przybiła palikiem i zawołała naniego: Filistyni nad tobš, Samsonie! Ale on, ocknšwszy się ze snu, wyrwał palik, czółenko tkackie i motek nici. 16,15 Po jakimœ czasie rzekła znów do niego: Jak ty możesz mówić, że mnie kochasz, skoro serce twoje nie jest ze mnšzłšczone? Oszukałeœ mnie już trzy razy niewyjaœniwszy mi, w czym tkwi twoja wielka siła. 16,16 I gdy mu się tak każdego dnia naprzykrzała, że go przyprawiała o strapienie, a nawet o œmiertelne wyczerpanie, 16,17 wówczas otworzył przed niš całe swoje serce i wyznał jej: Głowy mojej nie dotknęła nigdy brzytwa, albowiem od łona matki jestem Bożym nazirejczykiem. Gdyby mnie ogolono, siła moja odejdzie, osłabnę istanę się zwykłym człowiekiem. 16,18 Dalila zrozumiawszy, że jej otworzyłcałe swe serce, posłała po władców filistyńskich z wiadomoœciš: PrzyjdŸcie jeszcze raz, gdyż otworzył mi całe swoje serce. Przyszli więc do niej władcy filistyńscy, niosšc srebro w swoich rękach.16,19 Tymczasem uœpiła go na kolanach i przywołała jednego z mężczyzn, aby mu ogolił siedem splotów na głowie. Wtedy zaczęła go obezwładniać, a jego siła opuœciła go. 16,20 Zawołała więc: Filistyni nad tobš, Samsonie! On zaœ ocknšwszy się rzekł: Wyjdę jak poprzednio i wybawię się. Nie wiedział jednak, że Pan go opuœcił. 16,21 Wówczas Filistyni pojmali go, wyłupilimu oczy i zaprowadzili do Gazy, gdzie przykuty dwoma łańcuchami z bršzu musiał w więzieniu mleć ziarno. 16,22 Tymczasem włosy, niegdyœ zgolone, poczęły mu odrastać na głowie. 16,23 Władcy zaœ filistyńscy zebrali się, aby na czeœć swego Boga Dagona złożyć wielkie ofiary. Oddawali się radoœci i mówili:Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona,wroga naszego. 16,24 Widział to lud i sławił swego boga, wołajšc: Oto bóg nasz wydał w nasze ręce Samsona, wroga naszego, tego, który pustoszył nasz kraj i wielu spoœród nas pozabijał. 16,25 Gdy serca ich były pełne radoœci, powiedzieli: Przywołajcie Samsona, niech nas zabawia! Przyprowadzono więc Samsonaz więzienia i zabawiał ich. Postawiono go potem między dwiema kolumnami. 16,26 I rzekł Samson do chłopca, który gotrzymał za rękę: ProwadŸ mnie i pozwól midotknšć kolumn, na których stoi dom, abym się o nie oparł. 16,27 W domu tym było pełno mężczyzn i kobiet. Byli tam wszyscy władcy filistyńscy, a na dachu około trzech tysięcy mężczyzn i kobiet, którzy się przypatrywali Samsonowi, gdy ich zabawiał.16,28 Wtedy wezwał Samson Pana mówišc: Panie Boże, proszę Cię, wspomnij na mnie i przywróć mi siły przynajmniej na ten jedenraz! Boże, niech pomszczę raz jeden na Filistynach moje oczy. 16,29 Ujšł więc Samson obie kolumny, na których stał cały dom, oparł się o nie: o jednš - prawš rękš, o drugš - lewš rękš. 16,30 Następnie rzekł Samson: Niech zginę wraz z Filistynami. Gdy się zatem oparł o nie mocno, dom runšł na władców i na cały lud, który w nim był zebrany. Tych, których wówczas zabił sam ginšc, było więcej aniżeli tych, których pozabijał w czasie całego swego życia. 16,31 Bracia jego i cały ród jego ojca przybyli, aby go zabrać. Wróciwszy, pochowali go między Sorea i Esztaol, w grobie Manoacha, jego ojca. Przez lat dwadzieœcia sprawował on sšdy nad Izraelem. *17 17,01 W górach Efraima był człowiek imieniem Mikajehu. 17,02 Rzekł on do swojej matki: Tysišc sto (syklów) srebra, które ci ukradziono i z powodu których przeklinałaœ i mówiłaœ tak,iż słyszałem - oto srebro to jest u mnie, to ja właœnie je wzišłem. I rzekła jego matka: Niech syn mój będzie błogosławionyprzez Pana! 17,03 Zwrócił więc swej matce tysišc sto (syklów) srebra, na co rzekła matka: Zaprawdę, srebro to poœwięciłam Panu; z ręki mojej (jest ono przeznaczone) dla mego syna, aby z niego uczyniono posšżek rzeŸbiony i ulany z metalu. Oto teraz ci je oddaję. 17,04 Ale on zwrócił owo srebro swojej matce. Matka zaœ wzišwszy dwieœcie (syklów) srebra, dała je złotnikowi. On zaœuczynił z nich posšżek rzeŸbiony i ulany z metalu, który był potem w domu Mikajehu. 17,05 Mika miał u siebie sanktuarium, następnie sprawił efod i terafim oraz wprowadził jednego ze swych synów w czynnoœci kapłańskie, tak że był dla niego kapłanem. 17,06 Za dni owych nie było króla w Izraelu i każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach. 17,07 Był pewien młody człowiek w Betlejem judzkim, z pokolenia (Judy). Był onlewitš i mieszkał tam jako przybysz. 17,08 Człowiek ten opuœcił miasto Betlejemw Judzie, aby zamieszkać jako przybysz tam, gdzie mu się przytrafi. Podróżujšc doszedł aż do góry Efraima, do domu Miki. 17,09 Wtedy Mika rzekł do niego: Skšd przychodzisz? Odpowiedział mu: Jestem lewitš z Betlejem judzkiego i szukam miejsca, aby zamieszkać. 17,10 Zostań u mnie - rzekł do niego Mika -i bšdŸ mi ojcem i kapłanem, za to dam ci każdego roku dziesięć srebrników, gotowe szaty i wyżywienie. (Lewita poszedł z nim).17,11 Spodobało się owemu lewicie zamieszkać z tym mężem i młody ów człowiek stał się dla niego jakby jednym z jego synów. 17,12 Mika wprowadził w czynnoœci kapłańskie owego lewitę, tak że ów młodzieniec był dla niego kapłanem i mieszkał w domu Miki. 17,13 Rzekł wówczas Mika: Teraz wiem, żemi Pan będzie błogosławił, gdyż mam lewitę za kapłana. *18 18,01 W tym czasie nie było króla w Izraelu, toteż pokolenie Dana szukało sobiepodówczas ziemi na mieszkanie, gdyż aż do tego dnia nie została mu wydzielona ziemia wœród pokoleń izraelskich. 18,02 Wyprawili więc synowie Dana z granicswoich z pokolenia swego pięciu mężów, mężów walecznych z Sorea i Esztaol, aby przeszukiwali i badali ziemię. Rzekli do nich:IdŸcież, a przebadajcie ziemię! Przyszli więc na górę Efraima, aż do domu Miki, i tam przenocowali. 18,03 Gdy byli blisko domu Miki, poznali głos młodego lewity i zboczywszy tam z drogi, zapytali go: Któż cię tu sprowadził? Co ty tu robisz? Co tu jest dla ciebie? 18,04 Odpowiedział im: Tak a tak postanowił Mika co do mojej osoby, najšł mnie, abym służył u niego jako kapłan. 18,05 Zapytaj wobec tego Boga o radę - odpowiedzieli mu - abyœmy poznali, czy podróż, którš podjęliœmy, poszczęœci się nam. - 18,06 IdŸcie w pokoju - odpowiedział im kapłan - gdyż podróż, którš podjęliœcie, jest pod opiekš Pana. 18,07 Odeszło więc owych pięciu mężów i przybyli do Lajisz, gdzie ujrzeli lud tam osiadły, mieszkajšcy bezpiecznie na sposóbSydończyków, spokojny i ufny, gdyż nie było nikogo, kto by napadał na ich ziemię ani się pokusił o ich królestwo. W dodatku Sydończycy byli daleko i nie utrzymywali żadnych stosunków z Aramem. 18,08 Wrócili więc do swoich braci, do Sorea i Esztaol, a ci zapytali ich: Cóż nam przynosicie? 18,09 Wstańcie, a wyruszymy przeciwko nim - rzekli - widzieliœmy bowiem ziemię, która jest bardzo dobra. Czemu siedzicie tunie dbajšc o nic? Nie wahajcie się wyruszyć, aby zdobyć tę ziemię. 18,10 Gdy tam dotrzecie, znajdziecie lud bez obrony i ziemię przestronnš. Pan dał wam w ręce miejsce, któremu nie brakuje niczego, co tylko można mieć na ziemi. 18,11 Wyruszyło więc stamtšd, z pokolenia Dana, z Sorea i Esztaol, szeœciuset mężów uzbrojonych do boju. 18,12 Będšc w drodze rozbili swój obóz przy judzkim Kiriat-Jearim. Oto dlaczego jeszcze po dziœ dzień miejsce to nazywa się Obozem Dana. Znajduje się ono na zachód od Kiriat-Jearim. 18,13 Stamtšd ruszyli na górę Efraima i przyszli do domu Miki. 18,14 Pięciu zaœ owych mężów, którzy się wywiadywali o ziemię Lajisz, odezwało się do swych braci mówišc: Wiecie, że w jednym z tych domów znajduje się efod i terafim oraz posšżek rzeŸbiony i ulany z metalu? Wiecie więc, co macie czynić. 18,15 Schodzšc wstšpili do domu młodego lewity, do domu Miki i pozdrowili go. 18,16 Podczas gdy szeœciuset uzbrojonych do boju stało u progu - byli oni spoœród Danitów - 18,17 pięciu owych mężów, którzy wywiadywali się o kraj, weszło do wnętrza, wzięło posšżek rzeŸbiony wraz z efodem i terafim oraz posšżek ulany z metalu. A kapłan stał na progu u drzwi razem z owymi szeœciuset mężami uzbrojonymi do boju. 18,18 Ci więc, wszedłszy do wnętrza domu Miki, wzięli posšżek rzeŸbiony wraz z efodem i terafim oraz posšżek ulany z metalu, na co rzekł do nich kapłan: Cóż wyrobicie? 18,19 Odpowiedzieli mu: Milcz! Przyłóż rękędo ust i pójdŸ z nami. Będziesz dla nas ojcem i kapłanem. Czyż nie lepiej ci być kapłanem całego pokolenia i rodu izraelskiego aniżeli w domu jednego człowieka? 18,20 Uradowało się na te słowa serce kapłana. Wzišwszy więc efod, terafim, rzeŸbiony posšżek i posšżek ulany z metalu,przyłšczył się do oddziału. 18,21 Potem poszli swojš drogš, dzieci zaœ i bydło oraz co najkosztowniejsze umieœcilina czele wyprawy. 18,22 Tymczasem, kiedy już byli daleko od domu Miki, mieszkańcy okolic sšsiadujšcychz domem Miki zgromadzili się i poczęli œcigać Danitów. 18,23 Wołali za Danitami. Ci obróciwszy się rzekli do Miki: Co ci jest, że tak krzyczysz?18,24 Zabraliœcie mi mego bożka, którego sobie sprawiłem - odpowiedział im - oraz kapłana. Odeszliœcie, a cóż mi pozostanie? Jak jeszcze możecie mówić: Co ci jest? 18,25 Odpowiedzieli mu Danici: Niechże nie słyszymy głosu twego za sobš, bo rozgniewani mężowie mogš się na was rzucić. Narażasz swoje własne życie i życie swego domu. 18,26 Danici poszli swojš drogš, a Mika widzšc, że byli od niego silniejsi, odstšpił i wrócił do swego domu. 18,27 Zabrawszy więc to, co sobie sprawił Mika, oraz kapłana, którego namówili, przybyli do Lajisz, do ludu spokojnego i ufnego. Ludnoœć wycięli ostrzem miecza, a miasto zniszczyli ogniem. 18,28 Nie było nikogo, kto by ich ratował, byli bowiem daleko od Sydonu i nie utrzymywali żadnych stosunków z Aramem. Miasto to leżało w dolinie, w Bet-Rechob. Danici zaœ odbudowali je na nowo i mieszkaliw nim. 18,29 Miasto to nazwali Dan, według imieniaDana, praojca swego, który się urodził Izraelowi. Poprzednio miasto to nazywało się Lajisz. 18,30 Danici postawili sobie rzeŸbiony posšżek, a Jonatan, syn Gerszoma, syna Mojżesza, oraz jego synowie sprawowali kapłaństwo w pokoleniu Dana, aż do czasów uprowadzenia do niewoli mieszkańców tej krainy. 18,31 Posšżek ów rzeŸbiony, który sobie sprawił Mika, ustawili dla siebie po wszystkie dni, dopóki dom Boży znajdował się w Szilo. *19 19,01 W owych dniach - nie było wówczas króla w Izraelu - pewien mšż, lewita, mieszkajšcy u stóp góry Efraima, wzišł sobie za żonę kobietę z Betlejem judzkiego. 19,02 Żona go zdradziła i udała się do domu swego ojca w Betlejem judzkim. Tam przebywała przez cztery miesišce. 19,03 Udał się więc jej mšż do niej, aby przekonawszy jš sprowadzić z powrotem do siebie. Miał ze sobš swego sługę i parę osłów. Zaprowadziła więc go żona do domuswego ojca. Ojciec młodej kobiety ujrzawszy go bardzo się uradował z jego odwiedzin. 19,04 Teœć jego, ojciec młodej kobiety, zatrzymał go, tak że pozostał u niego przez trzy dni jedzšc, pijšc i nocujšc tam. 19,05 Dnia czwartego wstali wczeœnie i lewita przygotowywał się do odjazdu. Ale ojciec owej młodej kobiety rzekł do swegozięcia: Posil się kawałkiem chleba, po czym wyruszycie. 19,06 Gdy zasiedli do stołu i posilali się obaj razem, i pili, ojciec młodej kobiety rzekł do jej męża: Zostań, proszę, jeszczeprzez noc, a niech serce twoje się raduje. 19,07 Gdy człowiek ten mimo to wstał, chcšc przecież wybrać się w drogę, teœć przymusił go, tak że pozostał tam jeszcze jednš noc. 19,08 Dnia pištego wstał znów bardzo wczeœnie chcšc wyruszyć w drogę. I znów e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż7Pc8ŕô c9Ô”c:h+Hc;°9r<":=(€ojciec młodej kobiety powiedział do niego: Posil się przedtem, proszę cię. I zwlekali aż do schyłku dnia, biesiadujšc we dwóch. 19,09 I wstał ów mšż, aby udać się w drogę wraz ze swš żonš i sługš, gdy teœć, ojciec młodej kobiety, rzekł do niego: Oto dzień się nachylił już ku wieczorowi, pozostań więc na noc tutaj, a niech serce twoje się raduje. Jutro wczesnym rankiem wyprawicie się w drogę i udasz się do swego domu. 19,10 Lecz człowiek ten odmówił pozostania na noc, ruszył w drogę i przybył aż do Jebus - to jest do Jerozolimy. Miał ze sobš dwa osły obładowane oraz swojš żonę i sługę. 19,11 Gdy mijali Jebus, a dzień się już bardzo nachylił, rzekł sługa do swego pana: ChodŸ, proszę, a skręcimy do tego miasta Jebusytów i przenocujemy w nim. 19,12 Lecz jego pan dał mu takš odpowiedŸ:Nie skręcajmy do miasta cudzoziemców, niepochodzšcych z rodu Izraela, ale idŸmy aż do Gibea. 19,13 Nadto rzekł jeszcze do swego sługi: JedŸmy i starajmy się dotrzeć do jednej z tych miejscowoœci, aby przenocować, do Gibea albo do Rama. 19,14 Ruszyli więc dalej. Tymczasem słońceim zaszło przy Gibea, które należy do (pokolenia) Beniamina. 19,15 Skręcili więc tam, aby przenocować w Gibea. (Lewita), wszedłszy do miasta, zatrzymał się na placu, gdyż nie było nikogo, kto by ich przyjšł do domu i udzielił noclegu. 19,16 Tymczasem pewien starzec wracał wieczorem ze swojej pracy w polu. Człowiek ten pochodził z góry Efraima i w Gibea był przybyszem, gdyż mieszkańcy tego miasta byli Beniaminitami. 19,17 Podniósł oczy i zauważył podróżnegona placu. Dokšd idziesz i skšd przybyłeœ? - zapytał go starzec. 19,18 Ten odparł: Wracamy z Betlejem judzkiego w strony góry Efraima, skšd pochodzę. Odwiedziłem Betlejem judzkie, a teraz wracam do domu i nie mam nikogo, kto by mnie przyjšł pod dach. 19,19 Mamy słomę i żywnoœć dla naszych osłów oraz chleb i wino dla siebie, dla twejsłużebnicy i dla tego młodego człowieka, który idzie z twoim sługš. Nie brak mi niczego. 19,20 BšdŸ spokojny - rzekł starzec - pozwól mi zaradzić wszystkim twoim potrzebom, ale nie spędzaj nocy na ulicy. 19,21 Przyprowadził go więc do swego domu, osłom dał obrok, po czym umyli nogi, jedli i pili. 19,22 Tymczasem, gdy oni rozweselali swoje serca, przewrotni mężowie tego miasta otoczyli dom, a kołaczšc we drzwi rzekli do starca, gospodarza owego domu: WyprowadŸ męża, który przekroczył próg twego domu, chcemy z nim obcować. 19,23 Człowiek ów, gospodarz domu, wyszedłszy do nich rzekł im: Nie, bracia moi, proszę was, nie czyńcie tego zła, albowiem człowiek ten wszedł od mego domu, nie popełniajcie tego bezeceństwa. 19,24 Oto jest tu córka moja, dziewica, oraz jego żona, wyprowadzę je zaraz, obcujcie z nimi i róbcie, co wam się wyda słuszne, tylko mężowi temu nie czyńcie tego bezeceństwa. 19,25 Mężowie ci nie chcieli go usłuchać. Człowiek ten zatem zabrawszy swojš żonę wyprowadził jš na zewnštrz. A oni z niš obcowali i dopuszczali się na niej gwałtu przez całš noc aż do œwitu. Puœcili jš wolnodopiero wtedy, gdy wschodziła zorza. 19,26 Kobieta owa, wracajšc o œwicie, upadła u drzwi owego męża, gdzie był jej pan, i pozostała tam aż do chwili, gdy poczęło dnieć. 19,27 Pan jej, wstawszy rano, otworzył drzwi domu i wyszedł chcšc wyruszyć w dalszš drogę, i ujrzał kobietę, swojš żonę,leżšcš u drzwi domu z rękami na progu. 19,28 Wstań, a pojedziemy! - rzekł do niej,lecz ona nic nie odpowiadała. Usadowiwszy jš przeto na oœle, zabrał się ów człowiek iwracał do swego domu. 19,29 Przybywszy do domu, wzišł nóż, i zdjšwszy żonę swojš, rozcišł jš wraz z koœćmi na dwanaœcie sztuk i rozesłał po wszystkich granicach izraelskich. Wysłańcom swoim dał następujšce polecenie: Czy kiedykolwiek widziano podobnš rzecz, poczšwszy od dnia, kiedy Izraelici wyszli z Egiptu, aż do dnia dzisiejszego? Zastanówcie się, naradŸcie się i wyp 19,30 A wszyscy, którzy to widzieli, mówili:Nigdy podobnej rzeczy nie było i nie widziano, od kiedy Izraelici opuœcili Egipt, aż do dnia dzisiejszego. *20 20,01 Wtedy wyszli wszyscy Izraelici i jak jeden mšż zgromadzili się jednomyœlnie od Dan aż do Beer-Szeby wraz z krainš Gilead przed Panem w Mispa. 20,02 Przywódcy całego narodu, wszystkie pokolenia Izraela brały udział w zebraniu ludu Bożego - a było ich czterysta tysięcy mężów pieszych, dobywajšcych miecza. 20,03 Beniaminici usłyszeli, że Izraelici zebrali się w Mispa. Rzekli wówczas Izraelici: Opowiedzcie nam, jak dokonano tej zbrodni! 20,04 Wówczas lewita, małżonek owej zamorodwanej kobiety, zabrał głos, mówišc: Przybyłem z mojš żonš do Gibea, które należy do pokolenia Beniamina, aby tam spędzić noc. 20,05 Mężowie z Gibea wystšpili przeciwko mnie i w nocy otoczyli dom, w którym przebywałem, z zamiarem pozbawienia mnie życia. Żonę mojš tak zgwałcili, że umarła. 20,06 Zabrałem więc mojš żonę, rozcišłemna kawałki, które porozsyłałem do wszystkich dzielnic dziedzictwa izraelskiego. Popełniono bowiem bezeceństwo w Izraelu. 20,07 Wszyscy zebrani tu Izraelici naradŸcie się i już tutaj poweŸmijcie postanowienie! 20,08 Wystšpili wszyscy jednomyœlnie, mówišc: Nikt z nas nie odejdzie do swego namiotu ani nie uda się do domu! 20,09 A oto teraz tak postšpimy z miastem Gibea. Los jego jest przesšdzony! 20,10 Z każdego pokolenia Izraela wybierzemy po dziesięciu mężów ze stu, postu z tysišca i tysišc z dziesięciu tysięcy. Będš się troszczyć o żywnoœć dla wojska, które wyruszy pomœcić na Gibea w pokoleniu Beniamina bezeceństwo, którego się dopuszczono w Izraelu. 20,11 Tak zebrali się przeciwko temu miastu wszyscy ludzie izraelscy jak jeden mšż. 20,12 Pokolenia izraelskie porozsyłały posłów do wszystkich Beniaminitów, aby imdonieœć: Cóż to za zbrodnię popełniono między wami? 20,13 Wydajcie teraz tych mężów przewrotnych z Gibea, abyœmy ich zgładzili i tak wyplenili zło z Izraela. Ale Beniaminicinie chcieli słuchać głosu swych braci, Izraelitów. 20,14 Co więcej, Beniaminici poopuszczali swoje osiedla, zgromadzili się w Gibea, aby ruszyć na Izraelitów. 20,15 Tego dnia naliczono Beniaminitów, przybyłych ze swoich osiedli, dwadzieœcia szeœć tysięcy mężów dobywajšcych miecza,nie liczšc mieszkańców Gibea, których liczba wynosiła siedmiuset mężów. 20,16 W całym tym wojsku było siedmiusetmężów wyborowych, nie używajšcych w boju prawej ręki, i każdy z nich ciskał z procy kamieniem tak celnie, że włosa nie chybił. 20,17 Mężów zaœ izraelskich naliczono - wyjšwszy Beniaminitów - czterysta tysięcy dobywajšcych miecza, samych wojowników.20,18 Powstali więc i poszli do Betel, aby zasięgnšć rady u Boga. Tam mówili Izraelici:Który z nas najpierw wystšpi do boju z Beniaminitami? - Juda wystšpi pierwszy - odpowiedział Pan. 20,19 O œwicie wyruszyli Izraelici w drogę irozbili obóz naprzeciw Gibea. 20,20 Potem Izraelici, przygotowawszy szyki przeciw Beniaminitom, stanęli gotowi do boju przeciw Gibea. 20,21 Lecz Beniaminici wypadli z Gibea i dniatego porazili dwadzieœcia dwa tysišce Izraelitów. 20,23 Wtedy Izraelici poszli do Betel i płaczšc przed Panem aż do wieczora, pytalisię Pana, mówišc: Czyż mamy dalej walczyćz Beniaminitami, braćmi naszymi? Pan im odpowiedział: Wystšpcie przeciwko nim! 20,22 Wzmocniwszy się mężowie izraelscy przygotowali szyki do boju na tym samym miejscu, gdzie walczyli dnia poprzedniego. 20,24 I drugiego dnia napadli Izraelici na Beniaminitów. 20,25 A Beniaminici wypadłszy z Gibea i tymrazem porazili spoœród Izraelitów osiemnaœcie tysięcy - wszystkich dobywajšcych miecza. 20,26 Wówczas wszyscy Izraelici i cały lududali się do Betel, gdzie płaczšc trwali przed Panem i dnia tego poœcili aż do wieczora, składajšc ofiary całopalne i ofiary biesiadne przed obliczem Pana. 20,27 Następnie pytali się Izraelici Pana była tam bowiem wówczas Arka PrzymierzaBoga, 20,28 którš w tym czasie obsługiwał Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, mówišc: Czyż jeszcze mamy wyruszyć do walki z potomkami Beniamina, braćmi naszymi, czy też mamy jej zaniechać? Odpowiedział im na to Pan: IdŸcie, jutro bowiem wydam ich wam w ręce. 20,29 Wówczas Izrael przygotował zasadzki zewszšd dokoła Gibea. 20,30 Trzeciego dnia wystšpili Izraelici do walki z Beniaminitami i podobnie jak pierwszy i drugi raz ustawili szyki naprzeciw Gibea. 20,31 Beniaminici wyszli naprzeciw wojska ipozwolili odcišgnšć się od miasta, gdzie zaczęli kłaœć trupem wojowników jak za pierwszym i drugim razem po drogach, z których jedna prowadziła do Betel, a drugado Gibea, i po polach, tak że zabili około trzydziestu Izraelitów. 20,32 Mówili zaœ Beniaminici do siebie: I tym razem poniosš klęskę jak poprzednio. Izraelici zaœ mówili: Uciekajmy, a odcišgniemy ich daleko od miasta na drogi. 20,33 I wtedy, podczas gdy trzon wojska izraelskiego uszykował się w Baal-Tamar, zaczajone wojska izraelskie wyszły z ukrycia, mianowicie z równiny Gibea. 20,34 Dziesięć tysięcy wyborowych wojowników z całego Izraela stanęło naprzeciw Gibea. Była to bitwa zażarta. Beniaminici zaœ nie spodziewali się, że miało ich spotkać to nieszczęœcie. 20,35 Oto tak poraził Pan Beniaminitów wobec Izraela. Dnia tego Izraelici zabili dwadzieœcia pięć tysięcy stu z Beniamina - wszystkich dobywajšcych miecza. 20,36 Wtedy Beniaminici ujrzeli swojš klęskę. Mężowie bowiem izraelscy cofali sięna placu boju przed Beniaminem, liczšc na zasadzkę uczynionš pod Gibea. 20,37 Tymczasem wypadli ci poukrywani w zasadzce, uderzyli na Gibea, wpadłszy do œrodka pozabijali ostrzem miecza wszystkich przebywajšcych w mieœcie. 20,38 Mężowie bowiem izraelscy umówili sięz tymi, którzy byli ukryci w zasadzce, że mieli oni z miasta wypuœcić dym jako znak. 20,39 Wtedy to mężowie izraelscy cofnęli się podczas walki. Beniamin zaœ położył trupem z Izraela - do trzydziestu ludzi, mówišc do siebie: Naprawdę doznajš od naswielkiej klęski jak w poprzedniej bitwie. 20,40 Lecz gdy słup dymu zaczšł się unosićz miasta jako znak, Beniamin się obrócił i zobaczył - a oto płomienie z całego miastawznoszš się ku niebu. 20,41 Mężowie izraelscy natarli teraz, a mężowie z Beniamina przerazili się widzšc, że spadło na nich wielkie nieszczęœcie. 20,42 Poczęli więc uciekać przed mężami izraelskimi drogš ku pustyni, lecz wojownicy ich dognali. Także ci, co wybiegliz miasta, kładli ich trupem, wzišwszy do œrodka. 20,43 Okršżali więc Beniamina œcigajšc go ustawicznie i pokonali go przed Gibea, ku wschodowi. 20,44 Wtedy poległo z pokolenia Beniamina osiemnaœcie tysięcy mężów, mężów walecznych. 20,45 Z tych zaœ, którzy uciekali w kierunku pustyni, ku skale Rimmon, zabili nadrogach pięć tysięcy mężów. Dopędzili następnie tych koło Gideom, gdzie znów zabili ich około dwóch tysięcy. 20,46 Wszystkich z Beniamina poległo tego dnia dwadzieœcia pięć tysięcy mężów dobywajšcych miecza. Byli to wszyscy mężowie waleczni. 20,47 Tylko szeœciuset mężów mogło się schronić na pustyni na skale Rimmon, gdzie pozostawali przez cztery miesišce. 20,48 Potem mężowie izraelscy powrócili doBeniaminitów w mieœcie, zabili ostrzem miecza od mężczyzn do bydła, i wszystko, co znaleŸli. Spalili też wszystkie pozostałe miejscowoœci, jakie napotkali. *21 21,01 Mężowie izraelscy złożyli w Mispa takš przysięgę: Nikt z nas nie wyda swej córki za żonę Beniaminowi. 21,02 Udał się więc lud do Betel, gdzie trwał przed Bogiem aż do wieczora, podnoszšc lament i zalewajšc się gorzkimi łzami. 21,03 Mówili: Panie, Boże Izraela, dlaczegożzdarzyło się to w Izraelu, że dzisiaj ubyłow nim jedno pokolenie? 21,04 Nazajutrz lud wstał i zbudował tam ołtarz, na którym złożył całopalenia i ofiary biesiadne. 21,05 Następnie rzekli Izraelici: Które ze wszystkich pokoleń izraelskich nie przybyłona zgromadzenie przed Panem? Zwišzano się bowiem uroczystš przysięgš przeciwko temu, kto nie przybędzie do Pana w Mispa, w słowach: Œmierć poniesie! 21,06 Izraelici żałowali Beniamina, brata swego, i mówili: Odcięte zostało dzisiaj jedno pokolenie od Izraela. 21,07 Co uczynimy, aby pozostałym dostarczyć kobiet, gdyż my zwišzani jesteœmy przysięgš wobec Pana, że nie damy im córek naszych za żony? 21,08 Rzekli wówczas: Któreż to z pokoleń izraelskich nie przybyło do Pana w Mispa? Stwierdzono, że oto z Jabesz w Gileadzie nikt nie przybył do obozu na zebranie. 21,09 Gdy bowiem przeliczono lud, stwierdzono, że nie było tam nikogo z mieszkańców Jabesz w Gileadzie. 21,10 Zgromadzenie więc wysłało tam dwanaœcie tysięcy walecznych mężów, nakazujšc im: IdŸcie, a pobijcie mieszkańców Jabesz w Gileadzie ostrzem miecza, także kobiety i dzieci. 21,11 W ten sposób postšpicie: Obłożycie klštwš każdego mężczyznę i każdš kobietę, która obcowała z mężczyznš. 21,12 I znaleŸli wœród mieszkańców Jabeszw Gileadzie czterysta młodych dziewic, które nie obcowały z mężczyznami, i przyprowadzili je do obozu w Szilo, znajdujšcego się w ziemi Kanaan. 21,13 Następnie całe zgromadzenie wysłało przedstawicieli do synów Beniamina, zebranych na skale Rimmon, aby oznajmili im pokój. 21,14 Wówczas wrócili Beniaminici i dano imza żony zachowane przy życiu kobiety z Jabesz w Gileadzie, lecz nie było ich dosyć dla wszystkich. 21,15 A lud litował się nad Beniaminem, że Pan uczynił wyrwę w pokoleniach izraelskich. 21,16 Rzekli więc starsi zgromadzenia: Co uczynimy, aby sprowadzić żony dla tych, którzy pozostali, gdyż zgładzone zostały kobiety w pokoleniu Beniamina? 21,17 Nadto powiedzieli: Jak zachować resztę Beniamina, aby pokolenie nie uległo zagładzie w Izraelu? 21,18 My jednak nie możemy im dać córek naszych za żony. Przysięgli to bowiem Izraelici: Niech będzie przeklęty, kto da żonę Beniaminowi. 21,19 Rzekli: Oto co roku jest œwięto Pańskie w Szilo. Leży ono na północ od Betel, na wschód od drogi wiodšcej z Betel do Sychem, a na południe od Lebony. 21,20 Nakazali więc Beniaminitom, co następuje: IdŸcie, a zróbcie zasadzkę w winnicach. 21,21 Wypatrujcie, gdy córki Szilo pójdš gromadnie do tańca. Wyszedłszy z winnic niech każdy uprowadzi dla siebie żonę spoœród córek Szilo, a potem wracajcie do ziemi Beniamina. 21,22 A gdy ojcowie ich lub bracia przyjdš do nas ze skargš, powiemy im: Zmiłujcie się nad nimi, boœmy nie zdobyli dla każdego z nich żony na wojnie, a wyœcie im ich też nie dali, bo wtedy byœcie byli winni. 21,23 Beniaminici tak uczynili, i z tych, co tańczyły, uprowadzili sobie żony odpowiednio do swej liczby. Następnie odeszli, wrócili na swoje dziedzictwo, a zbudowawszy miasta mieszkali w nich. 21,24 Wówczas rozeszli się stamtšd Izraelici, każdy do swego pokolenia i do swego rodu, a stamtšd każdy na swoje dziedzictwo. 21,25 W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach. 8.Księga Rut *01 01,01 W czasach, gdy rzšdzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swojš żonš i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. 01,02 Nazywał się ten człowiek Elimelek, jego żona - Noemi, jego dwaj synowie - Machlon i Kilion. Byli oni Efratejczykami z Betlejem judzkiego. Przybyli na ziemię Moabu i tam zamieszkali. 01,03 Elimelek, mšż Noemi, zmarł, a Noemipozostała ze swymi dwoma synami. 01,04 Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. 01,05 Obaj - tak Machlon, jak i Kilion - również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża. 01,06 Wyruszyła więc Noemi i z niš jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dajšc mu chleb. 01,07 Wyszła z tej miejscowoœci, którš tam zamieszkiwała, obie jej synowe z niš, iwyruszyły w drogę powrotnš do ziemi Judy. 01,08 Powiedziała Noemi do obu swych synowych: OdejdŸcie, wróćcie każda do domu swej matki, a Pan niech postępuje z wami według swej dobroci, tak jak wy postępowałyœcie wobec zmarłych i wobec mnie! 01,09 Niech Pan sprawi, abyœcie osišgnęły spokojne miejsce, każda w domu swego męża! Ucałowała je, ale one zaczęły głoœno płakać, wyruszyć w drogę. I znów e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż=@–c>ÖYc?/Sc@‚+Ü˙˙01,10 mówišc do niej: Nie, my wrócimy z tobš do twego narodu. 01,11 Noemi powiedziała: Wróćcie, moje córki, czemu idziecie ze mnš? Czyż mam jeszcze w swoim łonie synów, którzy mogliby zostać waszymi mężami? 01,12 Wróćcie, córki moje, odejdŸcie, jestem bowiem zbyt stara, aby wyjœć za mšż. A jeœlibym nawet powiedziała: mam nadzieję, że jeszcze tej nocy będę miała męża i zrodzę synów, 01,13 to czyż czekałybyœcie na nich aż dorosnš, czyż dla nich wyrzekłybyœcie się małżeństwa? Nie, moje córki, jestem bowiem jeszcze nieszczęœliwsza od was, gdyż podniosła się przeciw mnie dłoń Pana.01,14 Znowu zaczęły głoœno płakać. Potem Orpa ucałowała swojš teœciowš, a Rut pozostała przy niej. 01,15 Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga - powiedziała Noemi do Rut - wracaj i ty za twš szwagierkš. 01,16 Odpowiedziała Rut: Nie nalegaj na mnie, abym opuœciła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem. 01,17 Gdzie ty umrzesz, tam ja umrę i tam będę pogrzebana. Niech mi Pan to uczyni i tamto dorzuci, jeœli coœ innego niż œmierć oddzieli mnie od ciebie! 01,18 Noemi widzšc, że Rut uporczywie obstaje przy tym, aby iœć z niš, przestała mówić do niej o tym. 01,19 Poszły we dwie, aż doszły do Betlejem. A gdy weszły do Betlejem, zawrzało o nich w całym mieœcie, a kobiety mówiły: Więc to jest Noemi! 01,20 Powiedziała do nich: Nie nazywajcie mnie Noemi, ale nazywajcie mnie Mara, bo Wszechmogšcy napełnił mnie goryczš. 01,21 Pełna wyszłam, a pustš sprowadził mnie Pan. Czemu nazywacie mnie Noemi, gdy Pan wydał œwiadectwo przeciw mnie, aWszechmogšcy uczynił mnie nieszczęœliwš? 01,22 Wróciła więc Noemi, a z niš była RutMoabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaœ do Betlejem na poczštku żniw jęczmienia. *02 02,01 Noemi miała powinowatego, krewnego jej męża, człowieka bardzo zamożnego z rodziny Elimeleka. Nazywał się Booz. 02,02 Powiedziała Rut Moabitka do Noemi: Pozwól mi pójœć na pole zbierać kłosy za tym, który będzie mnie darzył życzliwoœciš.IdŸ, moja córko - odpowiedziała jej Noemi.02,03 Rut wyszła więc i przyszła zbierać kłosy na polu za żniwiarzami, a przypadkiem tak się stało, że było to pole Booza, który był z rodu Elimeleka. 02,04 A oto Booz przybył z Betlejem i powiedział do żniwiarzy: Niech Pan będzie zwami! - Niech błogosławi ci Pan - odpowiedzieli mu. 02,05 Zapytał Booz swego sługę pilnujšcegożniwiarzy: Czyja jest ta młoda kobieta? 02,06 Odpowiedział sługa pilnujšcy żniwiarzy: To jest młoda Moabitka, która przyszła z Noemi z ziemi Moabu. 02,07 Powiedziała ona: Pozwólcie mi szukaćizbierać kłosy za żniwiarzami. Przyszła i pozostała od rana aż dotšd, a jej odpoczynek w domu był krótki. 02,08 Powiedział Booz do Rut: Słuchaj dobrze, moja córko! Nie chodŸ zbierać kłosów na innym polu i nie odchodŸ stšd, ale przyłšcz się do moich dziewczšt. 02,09 Spójrz na pole, na którym pracujš żniwiarze, idŸ za nimi. Oto kazałem młodymsługom, aby ci nie dokuczali. Kiedy będzieszmiała pragnienie, idŸ do naczyń napić się tego, co będš czerpać młodzi słudzy. 02,10 Wtedy Rut upadła na twarz, oddajšc pokłon aż do ziemi, i zawołała: Dlaczego darzysz mnie życzliwoœciš, tak że mnie uznajesz, choć jestem obcš? 02,11 Odpowiedzał jej Booz: Oznajmiono mi dobrze to wszystko, co uczyniłaœ swojej teœciowej po œmierci swego męża: opuœciłaœ ojca swego i matkę swojš, i swojš ziemię rodzinnš, a przyszłaœ do narodu, którego przedtem nie znałaœ. 02,12 Niech cię wynagrodzi Pan za to, coœ uczyniła, i niech będzie pełna twoja nagroda u Pana, Boga Izraela, pod którego skrzydła przyszłaœ się schronić. 02,13 Obyœ darzył mnie życzliwoœciš, panie mój - powiedziała - oto uspokoiłeœ mnie i przemawiałeœ z dobrociš do swej służebnicy, chociaż nie jestem nawet równa jednej z twoich służšcych. 02,14 W czasie posiłku powiedział do niej Booz: PodejdŸ tu i jedz chleb, maczajšc swój kawałek w kwaœnej polewce. Usiadła więc koło żniwiarzy, a Booz dał jej prażonych ziaren. Jadła je, a gdy nasyciła się, resztę zatrzymała. 02,15 Potem wstała zbierać kłosy. Booz wydał polecenie swoim sługom: Wolno jej zbierać kłosy nawet między snopami, wy zaœ nie czyńcie jej wstrętów. 02,16 Co więcej, wyrzucajcie dla niej kłosyz pokosu i pozostawiajcie, żeby je mogła zebrać. I nie krzyczcie na niš! 02,17 Rut zbierała kłosy na polu aż do wieczora, a gdy wymłóciła kijem to, co zebrała, było około efy jęczmienia. 02,18 Wzišwszy go poszła do miasta i zobaczyła jej teœciowa to, co zebrała. Wtedy Rut wyjęła i dała jej to, co pozostało jej z posiłku. 02,19 Gdzie zbierałaœ dzisiaj kłosy - zapytała jš teœciowa - gdzie pracowałaœ? Niech będzie błogosławiony ten, który zaopiekował się tobš! Wtedy wyjawiła swejteœciowej tego, u którego pracowała, mówišc: Człowiek, u którego pracowałam dzisiaj, nazywa się Booz. 02,20 Powiedziała Noemi do swej synowej: Niech będzie on błogosławiony przez Pana,który nie przestaje czynić dobrze żywym i umarłym! I dodała Noemi: Człowiek ten jest naszym krewnym, jest jednym z majšcych względem nas prawo wykupu. 02,21 I jeszcze powiedział mi - rzekła Rut Moabitka - przyłšcz się do moich dziewczšt, dopóki nie skończš całego mojego żniwa. 02,22 Noemi powiedziała do swej synowej, Rut: Lepiej dla ciebie, moja córko, że będziesz wychodzić z jego dziewczętami, niż mieliby cię Ÿle przyjšć na innym polu. 02,23 Dołšczyła się więc Rut do dziewczšt Booza, aby zbierać kłosy do czasu zakończenia żniw jęczmienia i żniw pszenicy, i mieszkała ze swojš teœciowš. *03 03,01 Noemi, teœciowa Rut, powiedziała do niej: Moja córko, czyż nie powinnam ci poszukać spokojnego miejsca, w którym byłabyœ szczęœliwa? 03,02 Oto czyż nie jest naszym powinowatym Booz, Booz, z którego dziewczętami ty byłaœ? On to właœnie dzisiaj wieczorem ma czyœcić jęczmień na klepisku. 03,03 Umyj się i namaœć, nałóż na siebie swój płaszcz i zejdŸ na klepisko, ale nie daj się jemu poznać, dopóki nie skończy jeœć i pić. 03,04 A kiedy się położy, ty zauważywszy miejsce jego spoczynku, wyjdziesz, odkryjesz miejsce przy jego nogach i położysz się, a on sam wskaże ci, co maszczynić. 03,05 Odpowiedziała Rut: Wszystko, co mi powiedziałaœ, wykonam. 03,06 Zeszła więc na klepisko i uczyniła to wszystko, co kazała jej teœciowa. 03,07 Booz po jedzeniu i piciu, w dobrym samopoczuciu poszedł położyć się na brzegu stosu jęczmienia. Wtedy Rut podeszła cicho, odkryła miejsce przy jego nogach i położyła się. 03,08 A w œrodku nocy Booz poczuł zimno i rozglšdajšc się dokoła zobaczył kobietę leżšcš przy jego nogach. 03,09 Zapytał: Kto ty jesteœ? Odpowiedziała: Ja jestem Rut, służebnica twoja. Rozcišgnij brzeg swego płaszcza nade mnš, albowiem jesteœ powinowatym. 03,10 Powiedział: Błogosławiona bšdŸ, moja córko, przez Pana! Jeszcze lepiej niż za pierwszym razem okazałaœ swojš miłoœć za drugim razem, gdy nie szukałaœ młodych mężczyzn, biednych czy bogatych. 03,11 Nie lękaj się więc, moja córko; wszystko, co powiedziałaœ uczynię dla ciebie, gdyż wie każdy mieszkaniec mego miasta, że jesteœ dzielnš kobietš. 03,12 Jednakże, jeœli jest prawdš, że jako krewny [twego męża] mam prawo wykupu, to jest jeszcze krewny bliższy ode mnie. 03,13 Pozostań tutaj przez noc, a rankiem,jeœli on będzie chciał wypełnić wobec ciebie swój obowišzek jako krewny [twego męża], dobrze będzie, jeœli go wypełni, lecz jeœli nie będzie chciał go wypełnić, to na życie Pana, ja go wypełnię względem ciebie. Œpij aż do rana! 03,14 Spała u jego nóg aż do œwitu. O tej porze, kiedy człowiek nie może jeszcze odróżnić innego człowieka, wstał Booz. Mówił bowiem do siebie: Nie powinien nikt otym wiedzieć, że kobieta przyszła do mnie na klepisko. 03,15 Powiedział [do niej]: Podaj okrycie, które masz na sobie, i trzymaj je mocno. Gdy trzymała je, odmierzył jej szeœć [miar] jęczmienia i podał jej. Po czym poszła do miasta. 03,16 Przyszła Rut do swej teœciowej, a tazapytała jš: Co z tobš, moja córko? Opowiedziała jej Rut wszystko, co uczynił dla niej ten człowiek. 03,17 Dodała Rut: Dał mi te szeœć [miar] jęczmienia mówišc: Nie możesz wrócić z pustymi rękami do swej teœciowej. 03,18 BšdŸ spokojna, moja córko - powiedziała Noemi - aż dowiesz się, jak potoczš się rzeczy, gdyż nie spocznie ten człowiek, dopóki nie zakończy dzisiaj tej sprawy. *04 04,01 Booz tymczasem wszedł do bramy miasta i usiadł tam. A oto przechodził krewny, o którym mówił Booz. Zawołał Booz: PodejdŸ, człowieku, usišdŸ tutaj! Tamten podszedł i usiadł. 04,02 Wtedy Booz wzišł dziesięciu mężów ze starszyzny miasta, powiedział do nich: UsišdŸcie tu! I usiedli. 04,03 Przemówił do tamtego krewnego: Pole, które należało do naszego krewnego, Elimeleka, sprzedaje Noemi, która wróciła z ziemi Moabu. 04,04 Uważałem, że należy cię o tym zawiadomić i powiedzieć ci wobec tych, którzy tutaj siedzš, i wobec starszyzny mojego narodu: jeœli chcesz nabyć to pole jako krewny, kupuj, a jeœli nie chcesz, daj mi znać, abym wiedział, gdyż nie ma nikogoprzed tobš, kto by je mógł wykupić jako krewny, ja bowiem idę po tobie. Odpowiedział ów krewny: Ja wykupię. 04,05 W dniu, kiedy wykupisz pole z ršk Noemi - dodał Booz - weŸmiesz również i Rut Moabitkę, żonę zmarłego, aby utrwalić jego imię na jego dziedzictwie. 04,06 Krewny ów odpowiedział: Nie mogę skorzystać z prawa wykupu, nie ponoszšc szkody na swoim majštku. Wypełnij ty mojeprawo krewnego, bo ja nie mogę go wypełnić. 04,07 A taki był dawniej zwyczaj w Izraeluco do prawa wykupu i co do zmiany: aby zatwierdzić całš sprawę, zdejmował człowiek swój sandał i dawał drugiej stronie. Taki był sposób zaœwiadczania w Izraelu. 04,08 Powiedział ów krewny do Booza: NabšdŸ dla siebie moje prawo wykupu, i zdjšł swój sandał. 04,09 Wtedy powiedział Booz do starszyznyido całego ludu: Œwiadkami jesteœcie, że nabyłem z ršk Noemi to wszystko, co należało do Elimeleka, i wszystko, co należało do Kiliona i Machlona. 04,10 A także nabyłem dla siebie za żonę Rut Moabitkę, żonę Machlona, aby utrwalić imię zmarłego na jego dziedzictwie, aby niezginęło imię zmarłego wœród jego braci aniwœród jego współmieszkańców. Wy dzisiaj jesteœcie dla mnie œwiadkami tej sprawy. 04,11 Cały lud zebrany w bramie zawołał: Jesteœmy œwiadkami! a starsi dodali: Niech Pan uczyni kobietę, która wejdzie do twego domu, podobnš do Racheli i Lei, które to dwie niewiasty zbudowały dom Izraela. Stań się możnym w Efrata, zdobšdŸ sobie imię w Betlejem! 04,12 Niech stanie się dom twój przez potomstwo, które da ci Pan z tej młodej kobiety, jak dom Peresa, którego Tamar zrodziła Judzie. 04,13 Booz zaœlubił więc Rut i stała się jego żonš. Gdy zbliżył się do niej, Pan sprawił, że poczęła i urodziła syna. 04,14 Kobiety mówiły do Noemi: Niech będzie błogosławiony Pan, który nie pozwolił, aby dzisiaj zabrakło ci powinowatego z prawem wykupu. Imię jego będzie wspominane w Izraelu. 04,15 On będzie dla ciebie pociechš, będzie cię utrzymywał w twojej staroœci. Zrodziłago dla ciebie twoja synowa, która cię kocha, która dla ciebie jest warta więcej niż siedmiu synów. 04,16 Wzięła Noemi dziecko i położyła je na swym łonie. Ona też je wychowywała. 04,17 Sšsiadki nadały mu imię. Mówiły: Narodził się syn dla Noemi, nadały mu imięObed. On to jest ojcem Jessego, ojca Dawida. 04,18 A oto potomkowie Peresa. Peres był ojcem Chesrona. 04,19 Chesron był ojcem Rama, Ram był ojcem Amminadaba. 04,20 Amminadab był ojcem Nachszona, Nachszon był ojcem Szalmona. 04,21 Szalmon był ojcem Booza, Booz był ojcem Obeda. 04,22 Obed był ojcem Jessego, a Jesse byłojcem Dawida. -------Konwersja: rpg6@go2.pl em? Zwišzano się bowiem uroczystš przysięgš przeciwko temu, kto nie przybędzie do Pana w Mispa, w słowach: Œmierć poniesie! 21,06 Izraelici żałowali Beniamina, brata swego, i mówili: Odcięte zostało dzisiaj jedno pokolenie od Izraela. 21,07 Co uczynimy, aby pozostałym dostarczyć kobiet, gdyż my zwišzani jesteœmy przysięgš wobec Pana, że nie damy im córek naszych za żony? 21,08 Rzekli wówczas: Któreż to z pokoleń izraelskich nie przybyło do Pana w Mispa? Stwierdzono, że oto z Jabesz w Gileadzie nikt nie przybył do obozu na zebranie. 21,09 Gdy bowiem przeliczono lud, stwierdzono, że nie było tam nikogo z mieszkańców Jabesz w Gileadzie. 21,10 Zgromadzenie więc wysłało tam dwanaœcie tysięcy walecznych mężów, nakazujšc im: IdŸcie, a pobijcie mieszkańców Jabesz w Gileadzie ostrzem miecza, także kobiety i dzieci. 21,11 W ten sposób postšpicie: Obłożycie klštwš każdego mężczyznę i każdš kobietę, która obcowała z mężczyznš. 21,12 I znaleŸli wœród mieszkańców Jabeszw Gileadzie czterysta młodych dziewic, które nie obcowały z mężczyznami, i przyprowadzili je do obozu w Szilo, znajdujšcego się w ziemi Kanaan. 21,13 Następnie całe zgromadzenie wysłało przedstawicieli do synów Beniamina, zebranych na skale Rimmon, aby oznajmili im pokój. 21,14 Wówczas wrócili Beniaminici i dano imza żony zachowane przy życiu kobiety z Jabesz w Gileadzie, lecz nie było ich dosyć dla wszystkich. 21,15 A lud litował się nad Beniaminem, że Pan uczynił wyrwę w pokoleniach izraelskich. 21,16 Rzekli więc starsi zgromadzenia: Co uczynimy, aby sprowadzić żony dla tych, którzy pozostali, gdyż zgładzone zostały kobiety w pokoleniu Beniamina? 21,17 Nadto powiedzieli: Jak zachować resztę Beniamina, aby pokolenie nie uległo zagładzie w Izraelu? 21,18 My jednak nie możemy im dać córek naszych za żony. Przysięgli to bowiem Izraelici: Niech będzie przeklęty, kto da żonę Beniaminowi. 21,19 Rzekli: Oto co roku jest œwięto Pańskie w Szilo. Leży ono na północ od Betel, na wschód od drogi wiodšcej z Betel do Sychem, a na południe od Lebony. 21,20 Nakazali więc Beniaminitom, co następuje: IdŸcie, a zróbcie zasadzkę w winnicach. 21,21 Wypatrujcie, gdy córki Szilo pójdš gromadnie do tańca. Wyszedłszy z winnic niech każdy uprowadzi dla siebie żonę spoœród córek Szilo, a potem wracajcie do ziemi Beniamina. 21,22 A gdy ojcowie ich lub bracia przyjdš do nas ze skargš, powiemy im: Zmiłujcie się nad nimi, boœmy nie zdobyli dla każdego z nich żony na wojnie, a wyœcie im ich też nie dali, bo wtedy byœcie byli winni. 21,23 Beniaminici tak uczynili, i z tych, co tańczyły, uprowadzili sobie żony odpowiednio do swej liczby. Następnie odeszli, wrócili na swoje dziedzictwo, a zbudowawszy miasta mieszkali w nich. 21,24 Wówczas rozeszli się stamtšd Izraelici, każdy do swego pokolenia i do swego rodu, a stamtšd każdy na swoje dziedzictwo. 21,25 W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach. 8.Księga Rut *01 01,01 W czasach, gdy rzšdzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swojš żonš i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. 01,02 Nazywał się ten człowiek Elimelek, jego żona - Noemi, jego dwaj synowie - Machlon i Kilion. Byli oni Efratejczykami z Betlejem judzkiego. Przybyli na ziemię Moabu i tam zamieszkali. 01,03 Elimelek, mšż Noemi, zmarł, a Noemipozostała ze swymi dwoma synami. 01,04 Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. 01,05 Obaj - tak Machlon, jak i Kilion - również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża. 01,06 Wyruszyła więc Noemi i z niš jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dajšc mu chleb. 01,07 Wyszła z tej miejscowoœci, którš tam zamieszkiwała, obie jej synowe z niš, iwyruszyły w drogę powrotnš do ziemi Judy. 01,08 Powiedziała Noemi do obu swych synowych: OdejdŸcie, wróćcie każda do domu swej matki, a Pan niech postępuje z wami według swej dobroci, tak jak wy postępowałyœcie wobec zmarłych i wobec mnie! 01,09 Niech Pan sprawi, abyœcie osišgnęły spokojne miejsce, każda w domu swego męża! Ucałowała je, ale one zaczęły głoœno płakać, wyruszyć w drogę. I znów e. 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjŹ°@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż”üżN¸÷ż@