ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS BIB19-23 €003{ťe˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕPĐ c€ % cE’ c×&Ů c°3Ş X " BIBLIA TYSIĽCLECIA " KSIĘGI: XIX-XXIII 19.Księga Psalmów *01 01,01 Szczęœliwy mšż, który nie idzie za radš występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników i nie siada w kole szyderców, 01,02 lecz ma upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyœla dniem i nocš. 01,03 Jest on jak drzewo zasadzone nad płynšcš wodš, które wydaje owoc w swoimczasie, a liœcie jego nie więdnš: co uczyni, pomyœlnie wypada. 01,04 Nie tak występni, nie tak: sš oni jak plewa, którš wiatr rozmiata. 01,05 Toteż występni nie ostojš się na sšdzie ani grzesznicy - w zgromadzeniu sprawiedliwych, 01,06 bo Pan uznaje drogę sprawiedliwych, a droga występnych zaginie. *02 02,01 Dlaczego narody się buntujš, czemu ludy knujš daremne zamysły? 02,02 Królowie ziemi powstajš i władcy spiskujš wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pamazańcowi: 02,03 Stargajmy Ich więzy i odrzućmy od siebie Ich pęta! 02,04 Œmieje się Ten, który mieszka w niebie, Pan się z nich naigrawa, 02,05 a wtedy mówi do nich w swoim gniewie i w swej zapalczywoœci ich trwoży:02,06 Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, œwiętej górze mojej. 02,07 Ogłoszę postanowienie Pana: Powiedział do mnie: Tyœ Synem moim, Ja Ciebie dziœ zrodziłem. 02,08 Żšdaj ode Mnie, a dam Ci narody w dziedzictwo i w posiadanie Twoje krańce ziemi. 02,09 Żelaznš rózgš będziesz nimi rzšdzić i jak naczynie garncarza ich pokruszysz. 02,10 A teraz, królowie, zrozumcie, nauczcie się, sędziowie ziemi! 02,11 Służcie Panu z bojaŸniš 02,12 i Jego nogi ze drżeniem całujcie, bo zapłonie gniewem i poginiecie w drodze, gdyż gniew Jego prędko wybucha. Szczęœliwi wszyscy, co w Nim szukajš ucieczki. *03 03,01 Psalm Dawida, gdy uciekał przed swoim synem Absalomem. 03,02 Panie, jakże wielu jest tych, którzy mnie trapiš, jak wielu przeciw mnie powstaje! 03,03 Wielu jest tych, co mówiš o mnie: Niema dla niego zbawienia w Bogu. 03,04 A jednak, Panie, Ty, jesteœ dla mnie tarczš, Tyœ chwałš mojš i Ty mi głowę podnosisz. 03,05 Wołam swym głosem do Pana, On odpowiada ze œwiętej swojej góry. 03,06 Kładę się, zasypiam i znowu się budzę, bo Pan mnie podtrzymuje. 03,07 Wcale się nie lękam tysięcy ludu, choćprzeciw mnie dokoła się ustawiajš. 03,08 Powstań, o Panie! Ocal mnie, mój Boże! Bo uderzyłeœ w szczękę wszystkich moich wrogów i wyłamałeœ zęby grzeszników. 03,09 Od Pana pochodzi zbawienie. Błogosławieństwo Twoje nad narodem Twoim. *04 04,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Psalm. Dawidowy. 04,02 Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże, co sprawiedliwoœć mi wymierzasz. Tyœ mnie wydŸwignšł z utrapienia - zmiłuj się nade mnš i wysłuchaj mojš modlitwę! 04,03 Mężowie, dokšd będziecie sercem ociężali? Czemu kochacie marnoœć i szukacie kłamstwa? 04,04 Wiedzcie, że Pan mi okazuje cudownieswš łaskę, Pan mnie wysłuchuje, ilekroć Go wzywam. 04,05 Zadrżyjcie i nie grzeszcie, rozważciena swych łożach i zamilknijcie! 04,06 Złóżcie należne ofiary i miejcie w Panu nadzieję! 04,07 Wielu powiada: Któż nam ukaże szczęœcie? Wznieœ ponad nami, o Panie, œwiatłoœć Twojego oblicza! 04,08 Wlałeœ w moje serce więcej radoœci niż w czasie obfitego plonu pszenicy i młodego wina. 04,09 Gdy się położę, zasypiam spokojnie, bo Ty sam jeden, Panie, pozwalasz mi mieszkać bezpiecznie. *05 05,01 Kierownikowi chóru. Na flety. Psalm. Dawidowy. 05,02 Usłysz, Panie, moje słowa, zwróć namój jęk uwagę; 05,03 natęż słuch na głos mojej modlitwy, mój Królu i Boże! Albowiem Ciebie błagam, 05,04 o Panie, słyszysz mój głos od rana, od rana przedstawiam Ci proœby i czekam. 05,05 Bo Ty nie jesteœ Bogiem, któremu miła nieprawoœć, złego nie przyjmiesz do siebie w goœcinę. 05,06 Nieprawi nie ostojš się przed Tobš. Nienawidzisz wszystkich złoczyńców, 05,07 zsyłasz zgubę na wszystkich, co mówiš kłamliwie. Mężem krwawym i podstępnym brzydzi się Pan. 05,08 Ja zaœ dzięki obfitej Twej łasce, wejdę do Twojego domu, upadnę przed œwiętym przybytkiem Twoim przejęty TwojšbojaŸniš. 05,09 O Panie, prowadŸ mnie w swej sprawiedliwoœci, na przekór mym wrogom: wyrównaj przede mnš Twojš drogę! 05,10 Bo w ustach ich nie ma szczeroœci, ich serce knuje zasadzki, ich gardło jest grobem otwartym, a językiem mówiš pochlebstwa. 05,11 Ukarz ich, Boże, niech stanš się ofiarš własnych knowań; wygnaj ich z powodu licznych ich zbrodni, buntujš się bowiem przeciwko Tobie. 05,12 A wszyscy, którzy się do Ciebie uciekajš, niech się cieszš, niech się weselš na zawsze! Osłaniaj ich, niech cieszš się Tobš, ci, którzy imię Twe miłujš. 05,13 Bo Ty, Panie, będziesz błogosławił sprawiedliwemu: otoczysz go łaskš jak tarczš. *06 06,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Na oktawę. Psalm. Dawidowy. 06,02 Nie karć mnie, Panie, w swym gniewie i nie karz w swej zapalczywoœci. 06,03 Zmiłuj się nade mnš, Panie, bom słaby; ulecz mnie, Panie, bo koœci moje strwożone 06,04 i duszę mojš ogarnia wielka trwoga; lecz Ty, o Panie, jakże długo jeszcze ... ? 06,05 Zwróć się, o Panie, ocal mojš duszę, wybaw mnie przez Twoje miłosierdzie, 06,06 bo nikt po œmierci nie wspomni o Tobie: któż Cię wychwala w Szeolu? 06,07 Zmęczyłem się moim jękiem, płaczemobmywam co noc moje łoże, posłanie moje skrapiam łzami. 06,08 Od smutku oko moje mgłš zachodzi, starzeję się z powodu wszystkich mych wrogów. 06,09 Odstšpcie ode mnie wszyscy, którzy zło czynicie, bo Pan usłyszał głos mojego płaczu; 06,10 Pan usłyszał moje błaganie, Pan przyjšł mojš modlitwę. 06,11 Niech się wszyscy moi wrogowie zawstydzš i bardzo zatrwożš, niech odstšpiš i niech się zawstydzš! *07 07,01 Skarga Dawida, którš wyœpiewał do Pan z powodu Kusza Beniamity. 07,02 Panie, Boże mój, do Ciebie się uciekam; wybaw mnie i uwolnij od wszystkich przeœladowców, 07,03 by kto - jak lew - mnie nie porwał i nie rozszarpał, gdy zabraknie wybawcy. 07,04 Boże mój, Panie, jeżeli ja to popełniłem, jeœli nieprawoœć plami moje ręce, 07,05 jeœli wyrzšdziłem zło swemu dobroczyńcy i swego wroga złupiłem doszczętnie, 07,06 to niech nieprzyjaciel œciga mnie i schwyci, i wdepcze w ziemię me życie, a godnoœć mojš niechaj w proch obali. 07,07 Powstań, o Panie, w Twym gniewie, podnieœ się przeciw zaciekłoœci mych ciemięzców, wystšp w sšdzie, jaki zapowiedziałeœ. 07,08 Gromada narodów niechaj Cię otoczy, a Ty zasišdŸ ponad niš wysoko. 07,09 Pan jest Sędziš narodów: Panie, przyznaj mi słusznoœć, według mej sprawiedliwoœci i według niewinnoœci, jaka jest we mnie. 07,10 Niechaj ustanie nieprawoœć występnych, a sprawiedliwego umocnij, Boże sprawiedliwy, Ty, co przenikasz sercai nerki. 07,11 Tarczš jest dla mnie Bóg, co zbawia prawych sercem. 07,12 Bóg - Sędzia sprawiedliwy, Bóg codziennie pałajšcy gniewem. 07,13 Jeœli się [kto] nie nawróci, miecz swój On wyostrzy; 07,14 przygotuje na niego pociski œmiertelne, sporzšdzi swe ogniste strzały. 07,15 Oto [tamten] poczšł nieprawoœć, brzemienny jest udrękš i rodzi podstęp. 07,16 Wykopał dół i pogłębił go, lecz wpadł do jamy, którš przygotował. 07,17 Jego złoœć obróci się na jego głowę,a jego gwałt spadnie mu na ciemię. 07,18 Ja zaœ uwielbiam Pana za Jego sprawiedliwoœć, psalm œpiewam imieniu Pana Najwyższego. *08 08,01 Kierownikowi chóru. Na wzór z Gat. Dawidowy. 08,02 O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! Tyœ swój majestat wyniósł nad niebiosa. 08,03 Sprawiłeœ, że [nawet] usta dzieci i niemowlšt oddajš Ci chwałę, na przekór Twym przeciwnikom, aby poskromić nieprzyjaciela i wroga. 08,04 Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreœ Tyutwierdził: 08,05 czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz? 08,06 Uczyniłeœ go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałš i czciš go uwieńczyłeœ. 08,07 Obdarzyłeœ go władzš nad dziełami ršk Twoich; złożyłeœ wszystko pod jego stopy: 08,08 owce i bydło wszelakie, a nadto i polne stada, 08,09 ptactwo powietrzne oraz ryby morskie, wszystko, co szlaki mórz przemierza. 08,10 O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! *09 09,01 Kierownikowi chóru. Na modłę pieœni Mut labben. Psalm. Dawidowy. 09,02 Chwalę Cię, Panie, całym sercem, opowiadam wszystkie cudowne Twe dzieła. 09,03 Cieszyć się będę i radować Tobš, psalm będę œpiewać na czeœć Twego imienia, o Najwyższy. 09,04 Bo wrogowie moi się cofajš, padajš, ginš sprzed Twego oblicza. 09,05 Boœ Ty przeprowadził mój sšd i wyrok, zasiadajšc na tronie - Sędzio sprawiedliwy. 09,06 Zgromiłeœ pogan, zgubiłeœ występnych, imię ich na wieczne czasy wymazałeœ. 09,07 Upadli wrogowie - w wieczyste ruiny,miasta poburzyłeœ - przepadła o nich pamięć. 09,08 A Pan zasiada na wieki, swój tron ustawia, by sšdzić. 09,09 Sam będzie sšdził œwiat sprawiedliwie, wyda narodom bezstronny wyrok. 09,10 Niech Pan będzie ucieczkš dla uciœnionego, ucieczkš w czasach utrapienia.09,11 Ufajš Tobie znajšcy Twe imię, bo nie opuszczasz, Panie, tych, co Cię szukajš. 09,12 Psalm œpiewajcie Panu, co mieszka naSyjonie, poœród narodów głoœcie Jego dzieła, 09,13 bo mœciciel krwi pamięta o ubogich, pamięta, a nie zapomina ich wołania. 09,14 Zmiłuj się nade mnš, Panie, spójrz, jak mnie poniżajš ci, . Ty, co mnie wyprowadzasz z bram œmierci, 09,15 bym głosił całš Twš chwałę w bramach Córy Syjońskiej i weselił się Twojš pomocš. 09,16 Poganie wpadli w jamę, którš wykopali; noga ich uwięzła w sidle przez nich zastawionym. 09,17 Pan się objawił, sšd przeprowadził, w dzieła ršk swoich uwikła się występny. 09,18 Niechaj występni odejdš precz do Szeolu, wszystkie narody, co zapomniały o Bogu. 09,19 Bo ubogi nie pójdzie w zapomnienie nastałe, ufnoœć nieszczęœliwych nigdy ich nie zawiedzie. 09,20 Powstań, o Panie, by człowiek nie triumfował; osšdŸ narody przed Twoim obliczem. 09,21 Przejmij ich, Panie, bojaŸniš; niech wiedzš poganie, że sš tylko ludŸmi. *10 10,01 Dlaczego z dala stoisz, o Panie, w czasach ucisku się kryjesz, 10,02 gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce i ulega podstępom, które tamten uknuł? 10,03 Bo występny się chełpi swoim pożšdaniem, bluŸni drapieżca i pogardza Panem. 10,04 W pysze swojej powiada występny: Nie pomœci; nie ma Boga: oto jest całe jegomyœlenie. 10,05 Drogi jego układajš się zawsze szczęœliwie; Twe wyroki zbyt sš wzniosłe dla niego; parska na wszystkich swoich przeciwników. 10,06 Myœli on sobie: Ja się nie zachwieję; nie zaznam niedoli w najdalsze pokolenia. 10,07 Usta jego pełne przekleństwa, zdrady i podstępu, na jego języku udręka i złoœliwoœć. 10,08 Siedzi w zasadzce przy drogach i niewinnego zabija w ukryciu; oczy jego œledzš biedaka. 10,09 Zasadza się w kryjówce, jak lew w swej jaskini; zasadza się, by porwać ubogiego: porywa ubogiego i w sieć swojš wcišga. 10,10 Schyla się, przysiada na ziemi, a od jego przemocy pada ubogi. 10,11 Mówi w swym sercu: Bóg nie pamięta,odwraca swe oblicze, nigdy nie zobaczy. 10,12 Powstań, o Panie, wznieœ swš rękę, Boże! Nie zapominaj o biednych! 10,13 Dlaczego występny gardzi Bogiem, mówi w swym sercu: Nie pomœci? 10,14 A Ty widzisz trud i boleœć, patrzysz, by je wzišć w swoje ręce. Tobie się biedny poleca, Tyœ opiekunem sieroty! 10,15 Skrusz ramię występnego i złego: pomœcij jego nieprawoœć, by już go nie było. 10,16 Pan jest królem na wieki wieków, z Jego ziemi zniknęli poganie. 10,17 Panie, usłyszałeœ pragnienie pokornych, umocniłeœ ich serca, nakłoniłeœucha, 10,18 aby strzec praw sieroty i uciœnionegoi aby człowiek [powstały] z ziemi nie siał już postrachu. *11 11,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Do Pana się uciekam; dlaczego mi mówicie: Niby ptak uleć na górę! 11,02 Bo oto grzesznicy łuk napinajš, kładšstrzałę na cięciwę, by w mroku razić prawych sercem. 11,03 Gdy walš się fundamenty, cóż może zdziałać sprawiedliwy? 11,04 Pan w œwiętym swoim przybytku, Panma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzš, powieki Jego badajš synów ludzkich.11,05 Pan bada sprawiedliwego i występnego, nie cierpi Jego dusza tego, ktokocha nieprawoœć. 11,06 On sprawi, że węgle ogniste i siarka będš padać na grzeszników; wiatr palšcy będzie udziałem ich kielicha. 11,07 Bo Pan jest sprawiedliwy, kocha sprawiedliwoœć; ludzie prawi zobaczš Jego oblicze. *12 12,01 Kierownikowi chóru. Na oktawę. Psalm. Dawidowy. 12,02 Ratuj, Panie, bo nie ma pobożnych, zabrakło wiernych wœród ludzi. 12,03 Wszyscy mówiš kłamliwie do bliŸniego, mówiš podstępnymi wargami i z sercem obłudnym. 12,04 Niech Pan wygubi wszystkie wargi podstępne i język pochopny do zuchwałej mowy. 12,05 Tych, którzy mówiš: Naszš siłš język, usta nasze nam służš, któż jest naszym panem? 12,06 Wobec utrapienia biednych i jęku ubogich - mówi Pan: Teraz powstanę i dam zbawienie temu, który go pożšda. 12,07 Słowa Pańskie to słowa szczere, wypróbowane srebro, bez domieszki ziemi, siedmiokroć czyszczone. 12,08 Ty nas zachowasz, o Panie, ustrzeżesz nas na wieki od tego plemienia. 12,09 Występni kršżš dokoła, gdy to, co najmarniejsze, bierze górę wœród ludzi. *13 13,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.13,02 Jak długo, Panie, całkiem o mnie nie będziesz pamiętał? Dokšd kryć będziesz przede mnš oblicze? 13,03 Dokšd w mej duszy będę przeżywał wahania, a w moim sercu codziennš zgryzotę? Jak długo mój wróg nade mnie będzie się wynosił? 13,04 Spojrzyj, wysłuchaj, Panie, mój Boże! Oœwieć moje oczy, bym nie zasnšł w œmierci, 13,05 by mój wróg nie mówił: Zwyciężyłemgo, niech się nie cieszš moi przeciwnicy, gdy się zachwieję. 13,06 Ja zaœ zaufałem Twemu miłosierdziu; niech się cieszy me serce z Twojej pomocy, chcę œpiewać Panu, który obdarzył mnie dobrem. *14 14,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Mówi głupi w swoim sercu: Nie ma Boga. Oni sš zepsuci, ohydne rzeczy popełniajš, nikt nie czyni dobrze. 14,02 Pan spoglšda z nieba na synów ludzkich, badajšc, czy jest wœród nich rozumny, który szukałby Boga. 14,03 Wszyscy razem zbłšdzili, stali się nikczemni: nie ma takiego, co dobrze czyni, nie ma ani jednego. 14,04 Czyż się nie opamiętajš wszyscy, którzy czyniš nieprawoœć, którzy lud mój pożerajš, jak gdyby chleb jedli, którzy nie wzywajš Pana? 14,05 Tam zadrżeli ze strachu, gdyż Bóg jest z pokoleniem sprawiedliwym. 14,06 Chcecie udaremnić zamiar biedaka: lecz Pan jest jego ucieczkš. 14,07 Kto przyniesie z Syjonu zbawienie Izraela? Gdy Pan odmieni los swego narodu,Jakub się rozraduje, Izrael się ucieszy. *15 15,01 Psalm. Dawidowy. Kto będzie przebywał w Twym przybytku, Panie, kto zamieszka na Twojej œwiętej górze? 15,02 Ten, który postępuje bez skazy, działa sprawiedliwie, a mówi prawdę w swoim sercu 15,03 i nie rzuca oszczerstw swym językiem; ten, który nie czyni bliŸniemu nic złego i nie ubliża swemu sšsiadowi; 15,04 kto złoczyńcę uważa za godnego wzgardy, a szanuje tego, kto się boi Pana; ten, kto dotrzyma, choć przysišgł ze swoim uszczerbkiem; 15,05 ten, kto nie daje swoich pieniędzy na lichwę i nie da się przekupić przeciw niewinnemu. Kto tak postępuje, nigdy się niezachwieje. *16 16,01 Miktam. Dawidowy. Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się u Ciebie, 16,02 mówię Panu: Tyœ jest Panem moim; nie ma dla mnie dobra poza Tobš. 16,03 Ku œwiętym, którzy sš na Jego ziemi,wzbudził On we mnie miłoœć przedziwnš! 16,04 Ci, którzy idš za obcymi [bogami], pomnażajš swoje boleœci. Nie wylewam krwi w ofiarach dla nich, imion ich nie wymawiam swoimi wargami. 16,05 Pan częœciš dziedzictwa i kielicha mego: To właœnie Ty mój los zabezpieczasz.16,06 Sznur mierniczy wyznaczył mi dział wspaniały i bardzo mi jest miłe to moje dziedzictwo. 16,07 Błogosławię Pana, który dał mi rozsšdek, bo nawet nocami upomina mnie serce. 16,08 Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy. 16,09 Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje, a ciało moje będzie spoczywać z ufnoœciš, 16,10 bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu. 16,11 Ukażesz mi œcieżkę życia, pełnię ok20\bib19ôˆŠj ľAđ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôřˆiC ř }x}`X¸ŠjPń cA  cZ# c }'i c ć4† Oradoœci u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy. *17 17,01 Modlitwa. Dawidowy. Wysłuchaj, Panie, słusznoœci, zważ na me wołanie, przyjmij moje modły z warg nieobłudnych! 17,02 Niech przed Twoim obliczem zapadniewyrok o mnie: oczy Twoje widzš to, co prawe. 17,03 Choćbyœ badał me serce, nocš mnie nawiedzał i doœwiadczał ogniem, nie znajdziesz we mnie nieprawoœci. Moje usta nie zgrzeszyły 17,04 ludzkim obyczajem; według słów Twoich warg wystrzegałem się œcieżek gwałtu. 17,05 Moje kroki trzymały się mocno na Twoich œcieżkach, moje stopy się nie zachwiały. 17,06 Wzywam Cię, bo Ty mnie wysłuchasz,o Boże! Nakłoń ku mnie Twe ucho, usłysz moje słowo. 17,07 Okaż miłosierdzie Twoje, Zbawco tych, co się chroniš przed wrogami pod Twojš prawicę. 17,08 Strzeż mnie jak Ÿrenicy oka; w cieniuTwych skrzydeł mnie ukryj. 17,09 przed występnymi, co gwałt mi zadajš, przed œmiertelnymi wrogami, co otaczajš mnie zewszšd. 17,10 Zamykajš oni swe nieczułe serca, przemawiajš butnie swoimi ustami. 17,11 Okršżajš mnie teraz ich kroki; natężajš swe oczy, by [mnie] powalić na ziemię - 17,12 podobni do lwa dyszšcego na zdobycz,do lwištka, co siedzi w kryjówce. 17,13 Powstań, o Panie, wystšp przeciw niemu i powal go, swoim mieczem wyzwól moje życie od grzesznika, 17,14 a Twojš rękš, Panie - od ludzi: od ludzi, którym obecne życie przypada w udziale i których brzuch napełniasz Twymi dostatkami; których synowie jedzš do sytoœci, a resztę zostawiajš swoim małym dzieciom. 17,15 Ja zaœ w sprawiedliwoœci ujrzę Twe oblicze, powstajšc ze snu nasycę się Twoimwidokiem. *18 18,01 Kierownikowi chóru. Sługi Bożego, Dawida, który wypowiedział do Pana słowa tej pieœni, gdy go Pan wybawił z mocy wszystkich jego nieprzyjaciół i z ręki Saula. 18,02 Rzekł wtedy: Miłuję Cię, Panie, Mocy moja, 18,03 Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu, Boże mój, skało moja, na którš się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! 18,04 Wzywam Pana, godnego chwały, i jestem wolny od moich nieprzyjaciół. 18,05 Ogarnęły mnie fale œmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosšce zagładę; 18,06 oplštały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła œmierci. 18,07 W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga; usłyszał On mój głos ze swojej œwištyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu. 18,08 Zatrzęsła się i zadrżała ziemia, posady gór się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonšł gniewem. 18,09 Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust - pochłaniajšcy ogień: od niego zapaliły się węgle. 18,10 Nagišł On niebiosa i zstšpił, a czarnachmura była pod Jego stopami. 18,11 Lecšc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły. 18,12 Przywdział mrok niby zasłonę wokółsiebie, jako okrycie ciemnš wodę, gęste chmury. 18,13 Od blasku Jego obecnoœci rozżarzyły się węgle ogniste. 18,14 Pan odezwał się z nieba grzmotem, to głos swój dał słyszeć Najwyższy, 18,15 wypuœcił swe strzały i rozproszył wrogów, cisnšł błyskawice i zamęt wœród nich wprowadził. 18,16 Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lšdu od groŸnej naganyTwej, Panie, i tchnienia wichru Twoich nozdrzy. 18,17 On wycišga [rękę] z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej; 18,18 Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela, od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzš. 18,19 Napadajš na mnie w dzień dla mnie złowrogi, lecz Pan jest mojš obronš, 18,20 wyprowadza mnie na miejsce przestronne; ocala, bo mnie miłuje. 18,21 Pan nagradza mojš sprawiedliwoœć, odpłaca mi według czystoœci ršk moich. 18,22 Strzegłem bowiem dróg Pańskich i nie odszedłem od mojego Boga, 18,23 bo mam przed sobš wszystkie Jego przykazania i nie odrzucam od siebie Jego poleceń, 18,24 lecz jestem wobec Niego bez skazy i wystrzegam się grzechu. 18,25 Pan mię nagradza za mojš sprawiedliwoœć, za czystoœć ršk przed Jego oczyma. 18,26 Ty jesteœ miłoœciwy dla miłoœciwego i względem nienagannego działasz nienagannie, 18,27 względem czystego okazujesz się czystym, wobec przewrotnego jesteœ przebiegły. 18,28 Albowiem Ty wybawiasz naród uniżonya pognębiasz oczy wyniosłe. 18,29 Bo Ty, Panie, każesz œwiecić mojej pochodni: Boże mój, oœwiecasz moje ciemnoœci. 18,30 Bo z Tobš zdobywam wały, mur przeskakuje dzięki mojemu Bogu. 18,31 Bóg - Jego droga jest nieskalana, słowo Pana w ogniu wypróbowane; On tarczš dla wszystkich, którzy doń się chroniš. 18,32 Bo któż jest Bogiem prócz Pana? Lub któż jest Skałš prócz Boga naszego? 18,33 Bóg, co mocš mnie przepasuje i nienagannš czyni mojš drogę, 18,34 On daje moim nogom ršczoœć nóg łanii stawia mnie na wyżynach, 18,35 On ćwiczy moje ręce do bitwy, a ramiona - do napinania spiżowego łuku. 18,36 Dajesz mi tarczę Twš dla ocalenia, i wspiera mnie Twoja prawica, a Twoja troskliwoœć czyni mnie wielkim. 18,37 Wydłużasz mi kroki na drodze i stopymoje się nie chwiejš. 18,38 Œcigam mych wrogów i dopadam, a nie wracam, póki nie zginš. 18,39 Starłem ich, nie mogli się podnieœć, upadli pod moje stopy. 18,40 Mocš mnie przepasujesz do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gnš się pode mnš, 18,41 zmuszasz wrogów moich do ucieczki, a wytracasz tych, co mnie nienawidzš. 18,42 Wołajš - lecz nie ma wybawcy; do Pana - lecz im nie odpowiada. 18,43 Jak proch na wietrze ich rozrzucę, zdepczę jak błoto uliczne. 18,44 Ty mnie ocalasz od buntów ludu, ustanawiasz mnie głowš narodów. Służy milud, którego nie znałem. 18,45 Sš mi posłuszni na pierwsze wezwanie; cudzoziemcy mi schlebiajš. 18,46 Cudzoziemcy blednš, z drżeniem wychodzš ze swoich warowni. 18,47 Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg, mój Zbawca, 18,48 Bóg, który zapewnia mi pomstę i poddaje mi narody, 18,49 wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad moich wrogów i uwalnia od gwałtownika. 18,50 Przeto będę Cię, o Panie, chwalił wœród narodów i będę wysławiał Twoje imię. 18,51 Tyœ zwycięstwa wielkie dał królowi i Twemu pomazańcowi okazałeœ łaskę, Dawidowi i jego potomstwu na wieki. *19 19,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.19,02 Niebiosa głoszš chwałę Boga, dzieło ršk Jego nieboskłon obwieszcza. 19,03 Dzień dniowi głosi opowieœć, a noc nocy przekazuje wiadomoœć. 19,04 Nie jest to słowo, nie sš to mowy, których by dŸwięku nie usłyszano; 19,05 ich głos się rozchodzi na całš ziemięiaż po krańce œwiata ich mowy. Tam słońcunamiot wystawił, 19,06 i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty, weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega. 19,07 Ono wschodzi na krańcu nieba, a jegoobieg aż po krańce niebios, i nic się nie schroni przed jego żarem. 19,08 Prawo Pana doskonałe - krzepi ducha; œwiadectwo Pana niezawodne - poucza prostaczka; 19,09 nakazy Pana słuszne - radujš serce; przykazanie Pana jaœnieje i oœwieca oczy; 19,10 bojaŸń Pańska szczera, trwajšca na wieki; sšdy Pańskie prawdziwe, wszystkie razem sš słuszne. 19,11 Cenniejsze niż złoto, niż złoto najczystsze, a słodsze od miodu płynšcegoz plastra. 19,12 Chociaż Twój sługa na nie uważa, w ich przestrzeganiu zysk jest wielki, 19,13 kto jednak dostrzega swoje błędy? Oczyœć mnie od tych, które sš skryte przede mnš. 19,14 Także od pychy broń swojego sługę, niech nie panuje nade mnš! Wtedy będę bez skazy i wolny od wielkiego występku. 19,15 Niech znajdš uznanie słowa ust moich i myœli mego serca u Ciebie, Panie, moja Skało i mój Zbawicielu! *20 20,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.20,02 Niech Pan cię wysłucha w dniu utrapienia, niech ciebie chroni imię Boga Jakuba. 20,03 Niech zeœle tobie pomoc z œwištyni i niech cię wspiera z Syjonu. 20,04 Niechaj pamięta o wszystkich twych ofiarach i niech Mu będzie miłe twe całopalenie. 20,05 Niech ci udzieli, czego w sercu pragniesz, i wypełni każdy twój zamysł. 20,06 Chcemy się cieszyć z twego ocalenia iw imię Boga naszego podnieœć sztandary. Niech Pan wypełni wszystkie twoje proœby!20,07 Teraz wiem, że Pan wybawia swego pomazańca, odpowiada mu ze œwiętych swych niebios, przez możne czyny zbawczej swej prawicy. 20,08 Jedni wolš rydwan, drudzy konie, a nasza siła w imieniu Pana, Boga naszego. 20,09 Tamci się zachwiali i upadli, a my stoimy i trwamy. 20,10 Panie, wybaw króla, a nas wysłuchajw dniu, gdy Cię wzywamy. *21 21,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.21,02 Panie, król się weseli z Twojej potęgi, jak bardzo się cieszy z Twojej pomocy! 21,03 Spełniłeœ pragnienie jego serca i nie odmówiłeœ błaganiu warg jego. 21,04 Bo go uprzedzasz pomyœlnymi błogosławieństwami, koronę szczerozłotš wkładasz mu na głowę. 21,05 Prosił Ciebie o życie: Ty go obdarzyłeœ długimi dniami na wieki i na zawsze. 21,06 Wielka jest jego chwała dzięki Twej pomocy, ozdobiłeœ go blaskiem i dostojeństwem. 21,07 Bo go czynisz błogosałwieństwem nawieki, napełniasz go radoœciš przed Twoim obliczem. 21,08 Król bowiem w Panu pokłada nadziejęiz łaski Najwyższego się nie zachwieje. 21,09 Niech spadnie Twa ręka na wszystkich Twoich wrogów; niech znajdzie Twa prawica tych, co nienawidzš Ciebie. 21,10 Uczyń ich jakby piecem ognistym, gdysię ukaże Twoje oblicze. Niech Pan ich pochłonie w swym gniewie, a ogień niechaj ich strawi! 21,11 Wytrać ich potomstwo z ziemi, usuń ich plemię spoœród synów ludzkich! 21,12 Choćby zamierzyli zło przeciwko Tobie, choćby uknuli podstęp, nie dopnš niczego, 21,13 bo Ty ich zmusisz do ucieczki, z Twego łuku będziesz mierzyć w ich twarze.21,14 Powstań, Panie, w swej potędze, chcemy œpiewać i moc Twojš sławić. *22 22,01 Kierownikowi chóru. Na modłę pieœni:Łania o œwicie. Psalm. Dawidowy. 22,02 Boże mój, Boże mój, czemuœ mnie opuœcił? Daleko od mego Wybawcy słowa mego jęku. 22,03 Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz, wołam i nocš, a nie zaznaję pokoju. 22,04 A przecież Ty mieszkasz w œwištyni, Chwało Izraela! 22,05 Tobie zaufali nasi przodkowie, zaufali, a Tyœ ich uwolnił; 22,06 do Ciebie wołali i zostali zbawieni, Tobie ufali i nie doznali wstydu. 22,07 Ja zaœ jestem robak, a nie człowiek,poœmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu. 22,08 Szydzš ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzš, rozwierajš wargi, potrzšsajš głowš: 22,09 Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, niechże go wyrwie, jeœli go miłuje. 22,10 Ty mnie zaiste wydobyłeœ z matczynego łona; Ty mnie czyniłeœ bezpiecznym u piersi mej matki. 22,11 Tobie mnie poruczono przed urodzeniem, Ty jesteœ moim Bogiem od łonamojej matki, 22,12 Nie stój z dala ode mnie, bo klęska jest blisko, a nie ma wspomożyciela. 22,13 Otacza mnie mnóstwo cielców, osaczajš mnie byki Baszanu. 22,14 Rozwierajš przeciwko mnie swoje paszcze, jak lew drapieżny i ryczšcy. 22,15 Rozlany jestem jak woda i rozłšczajšsię wszystkie moje koœci; jak wosk się staje moje serce, we wnętrzu moim topnieje. 22,16 Moje gardło suche jak skorupa, język mój przywiera do podniebienia, kładziesz mnie w prochu œmierci. 22,17 Bo sfora psów mnie opada, osacza mnie zgraja złoczyńców. Przebodli ręce i nogi moje, 22,18 policzyć mogę wszystkie moje koœci. A oni się wpatrujš, sycš mym widokiem; 22,19 moje szaty dzielš między siebie i los rzucajš o mojš suknię. 22,20 Ty zaœ, o Panie, nie stój z daleka; Pomocy moja, spiesz mi na ratunek! 22,21 Ocal od miecza moje życie, z psich pazurów wyrwij moje jedyne dobro, 22,22 wybaw mnie od lwiej paszczęki i od rogów bawolich - wysłuchaj mnie! 22,23 Będę głosił imię Twoje swym braciomi chwalić Cię będę poœród zgromadzenia: 22,24 Chwalcie Pana wy, co się Go boicie, sławcie Go, całe potomstwo Jakuba; bójciesię Go, całe potomstwo Izraela! 22,25 Bo On nie wzgardził ani się nie brzydził nędzš biedaka, ani nie ukrył przednim swojego oblicza i wysłuchał go, kiedy ten zawołał do Niego. 22,26 Dzięki Tobie moja pieœń pochwalna płynie w wielkim zgromadzeniu. Œluby me wypełnię wobec bojšcych się Jego. 22,27 Ubodzy będš jedli i nasycš się, chwalić będš Pana ci, którzy Go szukajš. Niech serca ich żyjš na wieki. 22,28 Przypomnš sobie i wrócš do Pana wszystkie krańce ziemi; i oddadzš Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie, 22,29 bo władza królewska należy do Pana iOn panuje nad narodami. 22,30 Tylko Jemu oddadzš pokłon wszyscy, co œpiš w ziemi, przed Nim zegnš się wszyscy, którzy w proch zstępujš. A moja dusza będzie żyła do Niego, 22,31 potomstwo moje Jemu będzie służyć,opowie o Panu pokoleniu 22,32 przyszłemu, a sprawiedliwoœć Jego ogłoszš ludowi, który się narodzi: Pan to uczynił. *23 23,01 Psalm. Dawidowy. Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. 23,02 Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpoczšć: 23,03 orzeŸwia mojš duszę. Wiedzie mnie powłaœciwych œcieżkach przez wzglšd na swoje imię. 23,04 Chociażbym chodził ciemnš dolinš, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteœ ze mnš. Twój kij i Twoja laska sš tym, co mnie pociesza. 23,05 Stół dla mnie zastawiasz wobec mychprzeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity. 23,06 Tak, dobroć i łaska pójdš w œlad za mnš przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższeczasy. *24 24,01 Dawidowy. Psalm. Do Pana należy ziemia i to, co jš napełnia, œwiat i jego mieszkańcy. 24,02 Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami. 24,03 Kto wstšpi na górę Pana, kto stanie wJego œwiętym miejscu? 24,04 Człowiek o rękach nieskalanych i o czystym sercu, który nie skłonił swej duszy ku marnoœciom i nie przysięgał fałszywie. 24,05 Taki otrzyma błogosławieństwo od Pana i zapłatę od Boga, Zbawiciela swego. 24,06 Takie jest pokolenie tych, co Go szukajš, co szukajš oblicza Boga Jakubowego. 24,07 Bramy, podnieœcie swe szczyty i unieœcie się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały. 24,08 Któż jest tym Królem chwały? Pan, dzielny i potężny, Pan, potężny w boju. 24,09 Bramy, podnieœcie swe szczyty i unieœcie się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! 24,10 Któż jest tym Królem chwały? To PanZastępów: On sam Królem chwały. *25 25,01 Dawidowy. Ku Tobie, Panie, wznoszę mojš duszę, 25,02 mój Boże, Tobie ufam: niech nie doznam zawodu! Niech moi wrogowie nie triumfujš nade mnš! 25,03 Nikt bowiem, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu; doznajš wstydu ci, którzy łamiš wiarę dla marnoœci. 25,04 Daj mi poznać drogi Twoje, Panie, i naucz mnie Twoich œcieżek! 25,05 ProwadŸ mnie według Twej prawdy i pouczaj, bo Ty jesteœ Bóg, mój Zbawca, i wTobie mam zawsze nadzieję. 25,06 Wspomnij na miłosierdzie Twe, Panie,na łaski Twoje, co trwajš od wieków. 25,07 Nie wspominaj grzechów mej młodoœci ani moich przewin ale o mnie pamiętaj w Twojej łaskawoœci ze względu na dobroć Twš, Panie! 25,08 Pan jest dobry i prawy: dlatego wskazuje drogę grzesznikom; 25,09 rzšdzi pokornymi w sprawiedliwoœci, ubogich uczy swej drogi. 25,10 Wszystkie œcieżki Pana - to łaskawoœć i wiernoœć dla tych, co strzegš przymierza i Jego przykazań. 25,11 Przez wzglšd na Twoje imię, Panie, odpuœć mój grzech, a jest on wielki. 25,12 Kim jest człowiek, co się boi Pana? Takiemu On wskazuje, jakš drogę wybrać. 25,13 Będzie on przebywał wœród szczęœcia, a jego potomstwo posišdzie ziemię. 25,14 Pan przyjaŸnie obcuje z tymi, którzy się Go bojš, i powierza im swoje przymierze. 25,15 Oczy me zawsze zwrócone na Pana, gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła. 25,16 Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mnš, bo jestem samotny i nieszczęœliwy. 25,17 Oddal uciski mojego serca, wyrwij mnie z moich udręczeń! 25,18 Spójrz na udrękę mojš i na boleœć i odpuœć mi wszystkie grzechy! 25,19 Spójrz na mych nieprzyjaciół: jest ich wielu i gwałtownie mnie nienawidzš. 25,20 Strzeż mojej duszy i wybaw mnie, bym się nie zawiódł, gdy się uciekam do Ciebie. 25,21 Niechaj mnie chroniš niewinnoœć i prawoœć, bo w Tobie, Panie, pokładam nadzieję. 25,22 Boże, wybaw Izraela ze wszystkich jego ucisków! *26 26,01 Dawidowy. Oddaj mi, Panie, sprawiedliwoœć, bom nienagannie postępował i nie byłem chwiejny, pokładajšc nadzieję w Panu. 26,02 Doœwiadcz mnie, Panie, wystaw mnie na próbę, wybadaj moje nerki i serce: 26,03 Bo mam przed oczyma Twojš łaskawoœć i postępuję w Twej prawdzie. ôˆŠj ľAđ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż P? c  ë c zš c(Ő cé4’ O26,04 Nie zasiadam z ludŸmi fałszywymi ani z niegodziwymi się nie spotykam. 26,05 Nie cierpię zgromadzenia złoczyńców, a nie przestaję z występnymi.26,06 Umywam moje ręce na znak niewinnoœci i obchodzę Twój ołtarz, Panie, 26,07 by obwieszczać głoœno chwałę i rozpowiadać wszystkie Twoje cuda. 26,08 Panie, miłuję dom, w którym mieszkasz, i miejsce, gdzie przebywa Twoja chwała. 26,09 Nie dołšczaj mej duszy do grzeszników i życia mego do ludzi pragnšcych krwi, 26,10 w ich ręku zbrodnia, a ich prawica pełna jest przekupstwa. 26,11 Ja zaœ postępuję nienagannie, wyzwólmnie i zmiłuj się nade mnš! 26,12 Moja stopa stoi na równej drodze, nazgromadzeniach błogosławię Pana. *27 27,01 Dawidowy. Pan œwiatłem i zbawieniemmoim: kogóż mam się lękać? Pan obronš mojego życia: przed kim mam się trwożyć? 27,02 Gdy na mnie nastajš złoœliwi, by zjeœć moje ciało, wtenczas oni, wrogowie moi i nieprzyjaciele, chwiejš się i padajš. 27,03 Chociażby stanšł naprzeciw mnie obóz, moje serce bać się nie będzie; choćbywybuchła przeciw mnie wojna, nawet wtedy będę pełen ufnoœci. 27,04 O jedno proszę Pana, tego poszukuję: bym w domu Pańskim przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawoœci Pana, stale się radował Jego œwištyniš. 27,05 Albowiem On przechowa mnie w swymnamiocie w dniu nieszczęœcia, ukryje mnie w głębi swego przybytku, wydŸwignie mnie na skałę. 27,06 Już teraz głowa moja się podnosi nadnieprzyjaciół, co wokół mnie stojš. Złożę w Jego przybytku ofiary radoœci, zaœpiewam i zagram Panu. 27,07 Usłysz, Panie, głos mój - wołam: zmiłuj się nade mnš i wysłuchaj mnie! 27,08 O Tobie mówi moje serce: Szukaj Jegooblicza! Szukam, o Panie, Twojego oblicza; 27,09 swego oblicza nie zakrywaj przede mnš, nie odpędzaj z gniewem swojego sługi! Ty jesteœ mojš pomocš, więc mnie nie odrzucaj i nie opuszczaj mnie, Boże, moje Zbawienie! 27,10 Choćby mnie opuœcili ojciec mój i matka, to jednak Pan mnie przygarnie. 27,11 Panie, naucz mnie Twojej drogi, prowadŸ mnie œcieżkš prostš, ze względu na mych wrogów! 27,12 Nie wydawaj mnie na łaskę moich nieprzyjaciół, bo przeciw mnie powstali kłamliwi œwiadkowie i ci, którzy dyszš gwałtem. 27,13 Wierzę, iż będę oglšdał dobra Pańskie w ziemi żyjšcych. 27,14 Ufaj Panu, bšdŸ mężny, niech się tweserce umocni, ufaj Panu! *28 28,01 Dawidowy. Do Ciebie, Panie, wołam, Skało moja, nie bšdŸ wobec mnie głuchy, bym wobec Twego milczenia nie stał się jakci, którzy zstępujš do grobu. 28,02 Usłysz głos mego błagania, gdy wołam do Ciebie, gdy wznoszę ręce do œwiętego przybytku Twego. 28,03 Nie gub mnie z występnymi i z tymi, co czyniš nieprawoœć, co rozmawiajš przyjaŸnie z bliŸnimi, a w duszy żywiš zły zamiar. 28,04 Odpłać im według ich czynów i według złoœci ich postępków! Według dzieła ich ršk im odpłać, oddaj im własnymi ich czynami! 28,05 Skoro nie zważajš na czyny Pana ani na dzieła ršk Jego: niechaj On ich zniszczy,a nie odbuduje! 28,06 Błogosławiony Pan, usłyszał bowiemgłos mego błagania, 28,07 Pan mojš mocš i tarczš! Moje serce Jemu zaufało: Doznałem pomocy, więc moje serce się cieszy i pieœniš mojš Go sławię. 28,08 Pan jest mocš zbawczš dla swojego ludu, twierdzš zbawienia dla swego pomazańca. 28,09 Ocal Twój lud i błogosław Twemu dziedzictwu, bšdŸ im pasterzem, na ręku nieœ ich na wieki. *29 29,01 Psalm. Dawidowy. Przyznajcie Panu, synowie Boży, przyznajcie Panu chwałę i potęgę! 29,02 Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia, na œwiętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana! 29,03 Głos Pański ponad wodami, zagrzmiałBóg majestatu: Pan ponad wodami niezmierzonymi! 29,04 Głos Pana pełen potęgi! Głos Pana pełen dostojeństwa! 29,05 Głos Pana łamie cedry, Pan łamie cedry Libanu, 29,06 sprawia, że Liban skacze niby cielec iSirion niby młody bawół. 29,07 Głos Pana rozsiewa ogniste strzały, 29,08 głos Pana wstrzšsa pustyniš, Pan wstrzšsa pustyniš Kadesz. 29,09 Głos Pana zgina dęby, ogałaca lasy: aw Jego pałacu wszystko woła: Chwała! 29,10 Pan zasiadł na tronie nad potopem i Pan zasiada jako Król na wieki. 29,11 Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi, niech Pan błogosławi swój lud, darzšc go pokojem. *30 30,01 Psalm. Pieœń na uroczystoœć poœwięcenia œwištyni. Dawidowy. 30,02 Wysławiam Ciebie, Panie, boœ mnie wybawił i nie uradowałeœ mych wrogów z mojego powodu. 30,03 Panie, mój Boże, do Ciebie wołałem, a Tyœ mnie uzdrowił. 30,04 Panie, dobyłeœ mnie z Szeolu, przywróciłeœ mnie do życia spoœród schodzšcych do grobu. 30,05 Œpiewajcie Panu psalm wy, co Go miłujecie, wychwalajcie pamištkę Jego œwiętoœci! 30,06 Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, a Jego łaskawoœć - przez całe życie. Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem okrzyki radoœci. 30,07 A ja powiedziałem pewny siebie: Nigdy się nie zachwieję. 30,08 Z łaski Twojej, Panie, uczyniłeœ mnieniezdobytš górš, a gdy ukryłeœ swe oblicze, ogarnęła mnie trwoga. 30,09 Wołam do Ciebie, Panie, błagam Boga mego o miłosierdzie: 30,10 Jaki będzie pożytek z krwi mojej, z mojego zejœcia do grobu? Czyż proch Cię będzie wysławiał albo rozgłaszał Twš wiernoœć? 30,11 Wysłuchaj, Panie, zmiłuj się nade mnš; bšdŸ, Panie, dla mnie wspomożycielem!30,12 Biadania moje zmieniłeœ mi w taniec; wór mi rozwišzałeœ, opasałeœ mnie radoœciš, 30,13 by moje serce nie milknšc psalm Tobie œpiewało. Boże mój, Panie, będę Cię wysławiał na wieki. *31 31,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.31,02 Panie, do Ciebie się uciekam, niech nigdy nie doznam zawodu; wybaw mnie w Twojej sprawiedliwoœci! 31,03 Skłoń ku mnie ucho, poœpiesz, aby mnie ocalić. BšdŸ dla mnie skałš mocnš, warowniš, aby mnie ocalić. 31,04 Ty bowiem jesteœ dla mnie skałš i twierdzš; przez wzglšd na imię Twoje kieruj mnš i prowadŸ mnie! 31,05 WydobšdŸ mnie z sieci zastawionej namnie, bo Ty jesteœ mojš ucieczkš. 31,06 W ręce Twoje powierzam ducha mojego: Ty mnie wybawiłeœ, Panie, Boże wierny! 31,07 Nienawidzisz tych, którzy czczš marne bóstwa, ja natomiast pokładam ufnoœć w Panu. 31,08 Weselę się i cieszę z Twojej łaski, boœ wejrzał na mojš nędzę, uznałeœ udrękimej duszy 31,09 i nie oddałeœ mnie w ręce nieprzyjaciela, postawiłeœ me stopy na miejscu przestronnym. 31,10 Zmiłuj się nade mnš, Panie, bo jestem w ucisku, od smutku słabnie me oko, a także moja siła i wnętrznoœci. 31,11 Bo zgryzota trawi me życie, a wzdychanie - moje lata. Siłę mojš zachwiałucisk i koœci moje osłabły. 31,12 Stałem się znakiem hańby dla wszystkich mych wrogów, dla moich sšsiadów przedmiotem odrazy, dla moich znajomych - postrachem; kto mnie ujrzy naulicy, ucieka ode mnie. 31,13 Zapomniano w sercach o mnie jak o zmarłym: stałem się jak sprzęt wyrzucony.31,14 Słyszę bowiem złorzeczenia wielu: Trwoga dokoła, gdy przeciw mnie się zbierajš, zamyœlajš odebrać mi życie. 31,15 Ja zaœ pokładam ufnoœć w Tobie, Panie, mówię: Ty jesteœ moim Bogiem. 31,16 W Twoim ręku sš moje losy: wyrwij mnie z ręki mych wrogów i przeœladowców!31,17 Niech zajaœnieje Twoje oblicze nad Twym sługš: wybaw mnie w swej łaskawoœci! 31,18 Panie, niech nie doznam zawodu, skoro Cię wzywam; niech się zawiodš występni, niech zamilknš w Szeolu! 31,19 Niech zaniemówiš wargi kłamliwe, cozuchwale wygadujš na sprawiedliwego z pychš i ze wzgardš. 31,20 Jakże jest wielka, o Panie, Twoja dobroć, którš zachowujesz dla tych, co się bojš Ciebie, i okazujesz tym, co w Tobie szukajš ucieczki na oczach synów ludzkich. 31,21 Ukrywasz ich pod osłonš Twojej obecnoœci od spisku mężów, w swoim namiocie ich kryjesz przed sporem języków. 31,22 Błogosławiony niech będzie Pan, który okazał cuda swoje i łaski w mieœcie warownym. 31,23 Ja zaœ powiedziałem przerażony: Odcięty jestem od Twoich oczu, lecz Tyœ wysłuchał głos mego błagania, gdy do Ciebie wołałem. 31,24 Miłujcie Pana, wszyscy, co Go czcicie! Pan zachowuje wiernych, a odpłacaz nawišzkš tym, którzy wynioœle postępujš.31,25 BšdŸcie mocni i mężnego serca, wszyscy, którzy pokładacie ufnoœć w Panu!*32 32,01 Dawidowy. Pieœń pouczajšca. Szczęœliwy ten, komu została odpuszczona nieprawoœć, którego grzech został puszczony w niepamięć. 32,02 Szczęœliwy człowiek, któremu Pan niepoczytuje winy, w którego duszy nie kryje się podstęp. 32,03 Póki milczałem, schnęły koœci moje, wœród codziennych mych jęków. 32,04 Bo dniem i nocš cišżyła nade mnš Twa ręka, język mój ustawał jak w letnich upałach. 32,05 Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: Wyznaję nieprawoœć mojš wobec Pana, a Tyœ darował winę mego grzechu. 32,06 Toteż każdy wierny będzie się modlił do Ciebie w czasie potrzeby. Choćby nawet fale wód uderzały, jego nie dosięgnš. 32,07 Tyœ dla mnie ucieczkš: z ucisku mnie wyrwiesz, otoczysz mnie radoœciami ocalenia. 32,08 Pouczę cię i wskażę drogę, którš pójdziesz; umocnię moje spojrzenie na tobie. 32,09 Nie bšdŸcie bez rozumu niczym koń i muł: tylko wędzidłem i uzdš można je okiełznać, nie zbliżš się inaczej do ciebie. 32,10 Liczne sš boleœci grzesznika, lecz łaska ogarnia ufajšcych Panu. 32,11 Cieszcie się sprawiedliwi i weselcie wPanu, wszyscy o prawym sercu, wznoœcie radosne okrzyki! *33 33,01 Sprawiedliwi, wołajcie radoœnie na czeœć Pana, prawym przystoi pieœń chwały.33,02 Sławcie Pana na cytrze, œpiewajcie Mu przy harfie o dziesięciu strunach. 33,03 Œpiewajcie Jemu pieœń nowš, pełnym głosem pięknie Mu œpiewajcie! 33,04 Bo słowo Pana jest prawe, a każde Jego dzieło niezawodne. 33,05 On miłuje prawo i sprawiedliwoœć: ziemia jest pełna łaskawoœci Pańskiej. 33,06 Przez słowo Pana powstały niebiosa iwszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego. 33,07 On gromadzi wody morskie jak w worze: oceany umieszcza w zbiornikach. 33,08 Niech cała ziemia boi się Pana i niechsię Go lękajš wszyscy mieszkańcy œwiata! 33,09 Bo On przemówił, a wszystko powstało; On rozkazał, a zaczęło istnieć. 33,10 Pan udaremnia zamiary narodów; wniwecz obraca zamysły ludów. 33,11 Zamiar Pana trwa na wieki; zamysły Jego serca - poprzez pokolenia. 33,12 Szczęœliwy lud, którego Bogiem jest Pan - naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie. 33,13 Pan patrzy z nieba, widzi wszystkich synów ludzkich. 33,14 Spoglšda z miejsca, gdzie przebywa, na wszystkich mieszkańców ziemi: 33,15 On, który ukształtował każdemu z nich serce, On, który zważa na wszystkie ich czyny. 33,16 Nie uratuje króla liczne wojsko ani wojownika nie ocali wielka siła. 33,17 W koniu zwodniczy ratunek i mimo wielkiej swej siły nie umknie. 33,18 Oto oczy Pana nad tymi, którzy się Gobojš, nad tymi, co ufajš Jego łasce, 33,19 aby ocalił ich życie od œmierci i żywił ich w czasie głodu. 33,20 Dusza nasza wyczekuje Pana, On jest naszš pomocš i tarczš. 33,21 W Nim przeto raduje się nasze serce, ufamy Jego œwiętemu imieniu. 33,22 Niech nas ogarnie łaska Twoja Panie,według ufnoœci pokładanej w Tobie! *34 34,01 Dawidowy. Gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. 34,02 Chcę błogosławić Pana w każdym czasie, na ustach moich zawsze Jego chwała. 34,03 Dusza moja będzie się chlubiła w Panu, niech słyszš pokorni i niech się weselš! 34,04 Uwielbiajcie ze mnš Pana, imię Jego wspólnie wywyższajmy! 34,05 Szukałem Pana, a On mnie wysłuchałiuwolnił od wszelkiej trwogi. 34,06 Spójrzcie na Niego, promieniejcie radoœciš, a oblicza wasze nie zaznajš wstydu. 34,07 Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał, i wybawił ze wszystkich ucisków. 34,08 Anioł Pana zakłada obóz warowny wokół bojšcych się Jego i niesie im ocalenie. 34,09 Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan, szczęœliwy człowiek, który się doNiego ucieka. 34,10 Bójcie się Pana, œwięci Jego, gdyż bogobojni nie doœwiadczajš biedy. 34,11 Możni zubożeli i zaznali głodu; a szukajšcym Pana żadnego dobra nie zabraknie. 34,12 PójdŸcie, synowie, słuchajcie mnie; nauczę was bojaŸni Pańskiej. 34,13 Jakim ma być człowiek, co miłuje życie i pragnie dni, by zażywać szczęœcia? 34,14 Powœcišgnij swój język od złego, a twoje wargi od słów podstępnych! 34,15 Odstšp od złego, czyń dobro; szukaj pokoju, idŸ za nim! 34,16 Oczy Pana [zwrócone sš] ku sprawiedliwym, a Jego uszy na ich wołanie.34,17 Wołali, a Pan ich wysłuchał i uwolniłod wszystkich przeciwnoœci. 34,18 Oblicze Pana [zwraca się] przeciw Ÿleczynišcym, by pamięć o nich wygładzić z ziemi. 34,19 Pan jest blisko skruszonych w sercu iwybawia złamanych na duchu. 34,20 Wiele nieszczęœć [spada na] sprawiedliwego; lecz ze wszystkich Pan go wybawia. 34,21 Strzeże On wszystkich jego koœci: anijedna z nich nie ulegnie złamaniu. 34,22 Zło sprowadza œmierć na przewrotnego, wrogów sprawiedliwego spotka kara. 34,23 Pan uwalnia dusze sług swoich, nie dozna kary, kto się doń ucieka. *35 35,01 Dawidowy. Wystšp, Panie, przeciw tym, co walczš ze mnš, uderz na moich napastników! 35,02 Pochwyć tarczę i puklerz i powstań mi na pomoc. 35,03 Rzuć włóczniš i toporem na moich przeœladowców; powiedz mej duszy: Jam twoim zbawieniem. 35,04 Niech się zmieszajš i niech się zawstydzš ci, co na życie me czyhajš; niech się cofnš zawstydzeni ci, którzy zamierzajš mi szkodzić. 35,05 Niech będš jak plewy na wietrze, gdybędzie ich gnał anioł Pański. 35,06 Niech droga ich będzie ciemna i œliska, gdy anioł Pański będzie ich œcigał. 35,07 Bez przyczyny bowiem zastawili na mnie sieć swojš, bez przyczyny dół kopiš dla mnie. 35,08 Niech przyjdzie na nich zagłada niespodziana, a sidło, które zastawili, niechich pochwyci; niechaj sami wpadnš w dół, który wykopali. 35,09 A moja dusza będzie radować się w Panu, będzie się weselić z Jego ratunku. 35,10 Wszystkie moje koœci powiedzš: Któż,o Panie, podobny do Ciebie, który wyrywaszbiedaka z mocy silniejszego, z mocy grabieżcy - [biedaka] i nędzarza. 35,11 Powstajš fałszywi œwiadkowie, pytajš o to, czego nie wiem. 35,12 Płacili mi złem za dobro, czyhali na moje życie. 35,13 A ja, gdy chorowali, wór przywdziewałem, umartwiałem się postem i moja modlitwa wracała do mojego łona, 35,14 jak po stracie przyjaciela czy brata. Chodziłem jak w żałobie po matce sczerniały i pochylony. 35,15 Lecz kiedy się chwieję, z radoœciš sięzbiegajš, przeciwko mnie się schodzš obcy,których nie znałem, szarpiš mnie bez przerwy, 35,16 napastujš i szydzš ze mnie, zgrzytajšc przeciw mnie zębami. 35,17 Jak długo, Panie, będziesz na to patrzeć? Wyrwij moje życie tym, co ryczš,lwom - moje jedyne dobro! 35,18 Będę składał Ci dzięki w wielkim zgromadzeniu, będę Cię chwalił wœród licznego ludu. 35,19 Niech wrogowie zakłamani nie cieszšsię ze mnie; nienawidzšcy mnie bez powodu mrugajš oczami. 35,20 Bo nie mówiš o tym, co służy pokojowi, a dla spokojnych w kraju obmyœlajš zdradliwe plany. 35,21 I otwierajš przeciw mnie swe usta, wołajš: Ha, ha, ha, widzieliœmy na własne oczy! 35,22 Widziałeœ, Panie, zatem nie milcz, o Panie, nie bšdŸ ode mnie daleko! 35,23 PrzebudŸ się, wystšp w obronie megoprawa, w mojej sprawie, mój Boże i Panie! 35,24 OsšdŸ mnie, Panie, Boże mój, w Twej sprawiedliwoœci; niech się nie cieszš oni nade mnš. 35,25 Niech nie pomyœlš w swym sercu: Ha,tegoœmy chcieli! Niechaj nie powiedzš: Otoœmy go pożarli. 35,26 Niech się zmieszajš i wszyscy razemzawstydzš, co się cieszš z moich nieszczęœć; niech się okryjš wstydem i wzgardš, którzy przeciwko mnie się podnoszš. 35,27 A sprzyjajšcy mej sprawie niech się radujš i cieszš, i mówiš zawsze: Wielki jestPan, który chce pomyœlnoœci swojego sługi.35,28 A język mój będzie głosił Twojš sprawiedliwoœć i nieustannie Twš chwałę. *36 36,01 Kierownikowi chóru. Dawida, sługi Pańskiego. 36,02 Nieprawoœć mówi do bezbożnika w głębi jego serca; bojaŸni Boga nie ma przedjego oczyma. 36,03 Bo jego własne oczy [zbyt] mu schlebiajš, by znaleŸć swš winę i jš znienawidzić. 36,04 Słowa jego ust to nieprawoœć i podstęp, zaniechał mšdroœci i czynienia dobrze. 36,05 Na swoim łożu zamyœla nieprawoœć, wkracza na niedobrš drogę, nie stroni od złego. 36,06 Łaskawoœć Twoja, Panie, dosięga nieba, a Twoja wiernoœć samych obłoków. 36,07 Twoja sprawiedliwoœć - jak najwyższe góry; Twoje wyroki - jak Wielka Otchłań: niesiesz, Panie, ocalenie ludziom i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPő cE 6 c{5 c°' cĘ4ˆ MR?zwierzętom. 36,08 Jak cenna jest Twoja łaska, synowie ludzcy przychodzš do Ciebie, chroniš się w cieniu Twych skrzydeł: 36,09 sycš się tłuszczem Twojego domu, poisz ich potokiem Twoich rozkoszy. 36,10 Albowiem w Tobie jest Ÿródło życia i w Twej œwiatłoœci oglšdamy œwiatłoœć. 36,11 Zachowaj łaskę Twš dla tych, co Ciebie znajš, i sprawiedliwoœć Twš dla prawych sercem! 36,12 Niech mnie nie dogoni stopa pyszałkairęka grzesznika niech mnie nie płoszy! 36,13 czynišcy nieprawoœć runęli: zostali powaleni i nie mogš powstać. *37 37,01 Dawidowy. Nie unoœ się gniewem z powodu złoczyńców ani nie zazdroœć niesprawiedliwym, 37,02 bo zniknš tak prędko jak trawa i zwiędnš jak œwieża zieleń. 37,03 Miej ufnoœć w Panu i postępuj dobrze, mieszkaj w ziemi i zachowaj wiernoœć. 37,04 Raduj się w Panu, a On spełni pragnienia twego serca. 37,05 Powierz Panu swojš drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał 37,06 i sprawi, że twoja sprawiedliwoœć zabłyœnie jak œwiatło, a słusznoœć twoja -jak południe. 37,07 Upokórz się przed Panem i Jemu zaufaj! Nie oburzaj się na tego, komu się szczęœci w drodze, na człowieka, co obmyœla zasadzki. 37,08 Zaprzestań gniewu i porzuć zapalczywoœć; nie oburzaj się: to wiedzie tylko ku złemu. 37,09 Złoczyńcy bowiem wyginš, a ufajšcy Panu posišdš ziemię. 37,10 Jeszcze chwila, a nie będzie przestępcy: spojrzysz na jego miejsce, a już go nie będzie. 37,11 Natomiast pokorni posišdš ziemię i będš się rozkoszować wielkim pokojem. 37,12 Przeciw sprawiedliwemu zło knuje występny i zgrzyta na niego zębami. 37,13 Pan œmieje się z niego, bo widzi, że jego dzień nadchodzi. 37,14 Występni dobywajš miecza, łuk swój napinajš, by powalić biedaka i nieszczęœliwego, by zabić tych, których droga jest prosta. 37,15 Ich miecz przeszyje własne ich serca, a ich łuki zostanš złamane. 37,16 Lepsza jest odrobina, którš ma sprawiedliwy, niż wielkie bogactwo występnych, 37,17 bo ramiona występnych będš połamane, a sprawiedliwych Pan podtrzymuje. 37,18 Pan zna dni nienagannych, a ich dziedzictwo trwać będzie na wieki; 37,19 w czasie klęski nie zaznajš wstydu, awe dni głodu będš syci. 37,20 Występni natomiast poginš; wrogowie Pana jak krasa łšk zwiędnš, jak dym się rozwiejš. 37,21 Występny pożycza, ale nie zwraca, a sprawiedliwy lituje się i obdarza. 37,22 Błogosławieni przez Pana posišdš ziemię, przeklęci przez Niego będš wyniszczeni. 37,23 Pan umacnia kroki człowieka i w jegodrodze ma upodobanie. 37,24 A choćby upadł, to nie będzie leżał, bo rękę jego Pan podtrzymuje. 37,25 Byłem dzieckiem i jestem już starcem, a nie widziałem sprawiedliwego wopuszczeniu ani potomstwa jego, by o chlebżebrało. 37,26 Lituje się on w każdym czasie i pożycza; potomstwo jego stanie się błogosławieństwem. 37,27 Odstšp od złego, czyń dobro, abyœ mógł mieszkać na wieki, 37,28 bo Pan miłuje sprawiedliwoœć i nie opuszcza swych œwiętych; nikczemni wyginš, a potomstwo występnych będzie wytępione. 37,29 Sprawiedliwi posišdš ziemię i będš mieszkać na niej na zawsze. 37,30 Usta sprawiedliwego głoszš mšdroœć i język jego mówi to, co słuszne. 37,31 Prawo jego Boga jest w jego sercu, ajego kroki się nie zachwiejš. 37,32 Występny czatuje na sprawiedliwego iusiłuje go zabić, 37,33 lecz Pan nie zostawia go w jego ręku i nie pozwala skazać, gdy stanie przed sšdem. 37,34 Miej nadzieję w Panu i strzeż Jego drogi, a On cię wyniesie, abyœ posiadł ziemię; zobaczysz zagładę występnych. 37,35 Widziałem, jak występny się pysznił irozpierał się jak cedr zielony. 37,36 Przeszedłem obok, a już go nie było;szukałem go, lecz nie można było go znaleŸć. 37,37 Strzeż uczciwoœci, przypatruj się prawoœci, bo w końcu osišgnie [ten] człowiek pomyœlnoœć. 37,38 Wszyscy zaœ grzesznicy będš wyniszczeni, potomstwo występnych wyginie. 37,39 Zbawienie sprawiedliwych pochodzi odPana; On ich ucieczkš w czasie utrapienia. 37,40 Pan ich wspomaga, wyzwala; wyzwalaich od występnych i zachowuje, do Niego bowiem się uciekajš. *38 38,01 Psalm Dawidowy. Dla wspomnienia. 38,02 Nie karć mnie, Panie, w Twoim gniewie i nie karz mnie w Twej zapalczywoœci! 38,03 Utkwiły bowiem we mnie Twoje strzały i ręka Twoja zacišżyła nade mnš. 38,04 Nie ma w mym ciele nic zdrowego na skutek Twego zagniewania, nic nietkniętego w mych koœciach na skutek mego grzechu. 38,05 Bo winy moje przerosły mojš głowę,gniotš mnie jak ciężkie brzemię. 38,06 Cuchnš, ropiejš me rany na skutek mego szaleństwa. 38,07 Jestem zgnębiony, nad miarę pochylony, przez cały dzień chodzę smutny.38,08 Bo ogień trawi moje lędŸwie i w moimciele nie ma nic zdrowego. 38,09 Jestem nad miarę wyczerpany i złamany; skowyczę, bo jęczy moje serce. 38,10 Przed Tobš, Panie, wszelkie me pragnienie i moje wzdychanie nie jest przedTobš ukryte. 38,11 Serce się me we mnie trzepoce: moc mnie opuœciła, zawodzi nawet œwiatło moich oczu. 38,12 Przyjaciele moi i sšsiedzi stroniš od mojej choroby i moi bliscy stojš z daleka. 38,13 Ci, którzy czyhajš na moje życie, zastawiajš sidła, ci, którzy Ÿle mi życzš, mówiš przewrotnie i przez cały dzień obmyœlajš podstępy. 38,14 A ja nie słyszę - jak głuchy; i jestemjak niemy, co ust nie otwiera. 38,15 I stałem się jak człowiek, co nie słyszy; i nie ma w ustach odpowiedzi. 38,16 Bo Tobie ufam, o Panie! Ty odpowiesz,Panie, Boże mój! 38,17 Mówię bowiem: Niech się ze mnie nie cieszš; gdy moja noga się chwieje, niech się nie wynoszš nade mnie! 38,18 Bo jestem bardzo bliski upadku i ból mój jest zawsze przede mnš. 38,19 Ja przecież wyznaję mojš winę i trwożę się moim grzechem. 38,20 Lecz silni sš ci, co bez powodu mi sięsprzeciwiajš, i liczni, którzy oszczerczo mnie nienawidzš. 38,21 Ci, którzy złem odpłacajš za dobro, za to mi grożš, że idę za dobrem. 38,22 Nie opuszczaj mnie, Panie, mój Boże,nie bšdŸ daleko ode mnie! 38,23 Spiesz mi na pomoc, Zbawienie moje -o Panie! *39 39,01 Kierownikowi chóru, Jedutunowi. Psalm. Dawidowy. 39,02 Rzekłem: Będę pilnował dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem; nałożę na usta wędzidło, dopóki naprzeciw mnie jest występny. 39,03 Oniemiałem, zamilkłem pozbawiony szczęœcia, lecz moja boleœć wzmogła się nanowo. 39,04 Serce w mym wnętrzu rozgorzało; gdy rozważałem, zapłonšł w nim ogień: język mój przemówił. 39,05 O Panie, mój kres pozwól mi poznać i jaka jest miara dni moich, bym wiedział, jak jestem znikomy. 39,06 Oto wymierzyłeœ moje dni tylko na kilka piędzi, i życie moje jak nicoœć przed Tobš. Doprawdy, życie wszystkich ludzi jestmarnoœciš. 39,07 Człowiek jak cień przemija, na próżno tyle się niepokoi, gromadzi, lecz nie wie, kto to zabierze. 39,08 A teraz w czym mam pokładać nadzieję, o Panie? W Tobie jest moja nadzieja. 39,09 Wybaw mnie od wszelkich moich nieprawoœci, nie wystawiaj mnie na poœmiewisko głupca! 39,10 Zamilkłem, ust mych nie otwieram: Tybowiem [to] sprawiłeœ. 39,11 Odwróć ode mnie Twe ciosy: ginę pod uderzeniem Twej ręki. 39,12 Za winę chłoszczesz człowieka karaniem, jak mól obracasz wniwecz to, czego pożšda. Doprawdy, każdy człowiek jest marnoœciš. 39,13 Usłysz, o Panie, mojš modlitwę, i wysłuchaj mego wołania; na moje łzy nie bšdŸ nieczuły, bo goœciem jestem u Ciebie, przechodniem - jak wszyscy moi przodkowie. 39,14 Odwróć oczy ode mnie, niech doznam radoœci, zanim odejdę i mnie nie będzie. *40 40,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.40,02 Złożyłem w Panu całš nadzieję; On schylił się nade mnš i wysłuchał mego wołania. 40,03 Wydobył mnie z dołu zagłady i z kałuży błota, a stopy moje postawił na skale i umocnił moje kroki. 40,04 I włożył w moje usta œpiew nowy, pieœń dla naszego Boga. Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga, i położš swš ufnoœć w Panu. 40,05 Szczęœliwy mšż, który złożył swš nadzieję w Panu, a nie idzie za pyszałkami iza zwolennikami kłamstwa. 40,06 Wiele Ty uczyniłeœ swych cudów, Panie, Boże mój, a w zamiarach Twoich wobec nas nikt Ci nie dorówna. I gdybym chciał je wyrazić i opowiedzieć, będzie ich więcej niżby można zliczyć. 40,07 Nie chciałeœ ofiary krwawej ani obiaty, lecz otwarłeœ mi uszy; całopalenia iżertwy za grzech nie żšdałeœ. 40,08 Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę;w zwoju księgi o mnie napisano: 40,09 Jest mojš radoœciš, mój Boże, czynićTwojš wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu. 40,10 Głosiłem Twojš sprawiedliwoœć w wielkim zgromadzeniu; oto nie powœcišgałem warg moich - Ty wiesz, o Panie. 40,11 Sprawiedliwoœci Twojej nie kryłem wgłębi serca. Głosiłem Twojš wiernoœć i pomoc. Nie taiłem Twej łaski ani Twej wiernoœci przed wielkim zgromadzeniem. 40,12 A Ty, o Panie, nie wstrzymuj wobec mnie Twego miłosierdzia; łaska Twa i wiernoœć niech mnie zawsze strzegš! 40,13 Otoczyły mnie bowiem nieszczęœcia, których nie ma liczby, winy moje mnie ogarnęły, a gdybym mógł je widzieć, byłyby liczniejsze niż włosy na mej głowie, więc we mnie serce ustaje. 40,14 Panie, racz mnie wybawić; Panie, pospiesz mi na pomoc! 40,15 Niech się zmieszajš i razem okryjš rumieńcem ci, co na życie me czyhajš, aby je odebrać. Niech się cofnš zawstydzeni ci,którzy z niedoli mojej się weselš. 40,16 Niech osłupiejš hańbš okryci, którzymi mówiš: Ha, ha! 40,17 Niech się radujš i weselš w Tobie wszyscy, co Ciebie szukajš i niech zawsze mówiš: Pan jest wielki ci, którzy pragnš Twojej pomocy. 40,18 Ja zaœ jestem ubogi i nędzny, ale Pantroszczy się o mnie. Ty jesteœ wspomożycielem moim i wybawcš; Boże mój, nie zwlekaj! *41 41,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.41,02 Szczęœliwy ten, kto myœli o biednym i o nędzarzu, w dniu nieszczęœcia Pan go ocali. 41,03 Pan go ustrzeże, zachowa przy życiu,uczyni szczęœliwym na ziemi i nie wyda go wœciekłoœci jego wrogów. 41,04 Pan go pokrzepi na łożu boleœci: podczas choroby poprawi całe jego posłanie. 41,05 Mówię: O Panie, zmiłuj się nade mnš; uzdrów mnie, bo zgrzeszyłem przeciw Tobie! 41,06 Nieprzyjaciele moi mówiš o mnie złoœliwie: Kiedyż on umrze i zginie jego imię? 41,07 A jeœli przychodzi któryœ odwiedzić, mówi puste słowa, w sercu swym złoœć gromadzi, a skoro wyjdzie za drzwi, wypowiada jš. 41,08 Szepcš przeciw mnie wszyscy, co mnie nienawidzš i obmyœlajš mojš zgubę: 41,09 Zaraza złoœliwa nim zawładnęła i Już nie wstanie ten, co się położył. 41,10 Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem i który chleb mój jadł, podniósł na mnie piętę. 41,11 Ale Ty, Panie, zmiłuj się nade mnš i dŸwignij mnie, abym im odpłacił. 41,12 Po tym poznam, żeœ dla mnie łaskawy, że mój wróg nie odniesie nade mnš triumfu. 41,13 A Ty mnie podtrzymasz dzięki mej prawoœci i umieœcisz na wieki przed Twoim obliczem. 41,14 Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, od wieku aż po wiek! Amen, amen. *42 42,01 Kierownikowi chóru. Pieœń pouczajšca. Synów Koracha. 42,02 Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! 42,03 Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego: kiedyż więc przyjdę i ujrzę obliczeBoże? 42,04 Łzy stały się dla mnie chlebem we dnie i w nocy, gdy mówiš mi co dzień: Gdziejest twój Bóg? 42,05 Gdy wspominam o tym, rozrzewnia się dusza moja we mnie, ponieważ wstępowałem do przedziwnego namiotu, do domu Bożego, wœród głosów radoœci i dziękczynienia w œwištecznym orszaku. 42,06 Czemu jesteœ zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie megooblicza 42,07 i mojego Boga. A we mnie samym dusza jest zgnębiona, przeto wspominam Cię z ziemi Jordanu i z ziemi Hermonu, i z góry Misar. 42,08 Głębia przyzywa głębię hukiem Twychpotoków. Wszystkie twe nurty i fale nade mnš się przewalajš. 42,09 Za dnia udziela mi Pan swojej łaski, aw nocy Mu œpiewam, sławię Boga mego życia. 42,10 Mówię do Boga: Moja Skało, czemu zapominasz o mnie? Czemu chodzę smutny, gnębiony przez wroga? 42,11 Koœci we mnie się kruszš, gdy lżš mnie przeciwnicy, gdy cały dzień mówiš domnie: Gdzie jest twój Bóg? 42,12 Czemu jesteœ zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie megooblicza i mojego Boga. *43 43,01 Wymierz mi, Boże, sprawiedliwoœć i broń mojej sprawy przeciw ludowi, co nie zna litoœci; wybaw mnie od człowieka podstępnego i niegodziwego! 43,02 Przecież Ty jesteœ Bogiem mej ucieczki, dlaczego mnie odrzuciłeœ? Czemu chodzę smutny gnębiony przez wroga? 43,03 Zeœlij œwiatłoœć swojš i wiernoœć swojš: niech one mnie wiodš i niech mnie przywiodš na Twojš œwiętš górę i do Twychprzybytków! 43,04 I przystšpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest moim weselem. Radoœnie będę Cię chwalił przy wtórze harfy, Boże, mój Boże! 43,05 Czemu jesteœ zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie megooblicza i mojego Boga. *44 44,01 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Pieœń pouczajšca. 44,02 Boże, słyszeliœmy na własne uszy: ojcowie nasi nam opowiedzieli o czynie, którego za ich dni dokonałeœ, za dni starożytnych. 44,03 Ty własnš rękš wygnałeœ pogan, a ich zasadziłeœ, starłeœ narody, a im dałeœ przestrzeń. 44,04 Bo nie zdobyli kraju swoim mieczem ani ich nie ocaliło własne ramię, lecz prawica i ramię Twoje, i œwiatło Twego oblicza, boœ ich umiłował. 44,05 Ty, o mój Boże, jesteœ moim Królem, który Jakubowi zapewniałeœ ocalenie. 44,06 Dzięki Tobie nacieramy na naszych wrogów i naszych napastników depczemy wimię Twoje. 44,07 Bo nie zaufałem mojemu łukowi ani mój miecz mnie nie ocalił; 44,08 lecz Ty nas wybawiłeœ od wrogów i zawstydziłeœ Tych, co nas nienawidzš. 44,09 W każdym czasie chlubimy się Bogiem i sławimy bez przerwy Twe imię. 44,10 A jednak odrzuciłeœ nas i zawstydziłeœ, i nie wyruszasz już z naszymi wojskami; 44,11 sprawiłeœ, że ustępujemy przed wrogiem, a ci, co nas nienawidzš, łup sobiezdobyli. 44,12 Na rzeŸ nas wydałeœ jak owce i rozproszyłeœ nas między pogan. 44,13 Swój lud sprzedałeœ za bezcen i niewiele zyskałeœ na tej sprzedaży. 44,14 Wystawiłeœ nas na wzgardę sšsiadom, na œmiech i uršganie naszego otoczenia. 44,15 Uczyniłeœ nas przedmiotem przysłowia wœród pogan, ludy potrzšsajš głowš nad nami. 44,16 Wcišż przede mnš jest moja zniewagai wstyd mi twarz okrywa, 44,17 na głos miotajšcego obelgi i szyderstwa, wobec wroga i mœciciela. 44,18 Wszystko to na nas przyszło, a jednak myœmy nie zapomnieli o Tobie i nie złamaliœmy Twego przymierza, 44,19 ani serce nasze się nie odwróciło i kroki nasze nie zboczyły z Twej œcieżki, 44,20 kiedy nas starłeœ w miejscu szakali iokryłeœ nas mrokiem. 44,21 Gdybyœmy zapomnieli imię Boga naszego i wycišgali ręce do obcego boga, 44,22 czyżby Bóg tego nie dostrzegł, On, który zna tajniki serca? 44,23 Lecz to przez wzglšd na Ciebie cišgle nas mordujš, majš nas za owce na rzeŸ przeznaczone. 44,24 Ocknij się! Dlaczego œpisz, Panie? PrzebudŸ się! Nie odrzucaj na zawsze! 44,25 Dlaczego ukrywasz Twoje oblicze? Zapominasz o nędzy i ucisku naszym? 44,26 Albowiem dusza nasza pogršżyła się w prochu, a ciało do ziemi. 44,27 Powstań, przyjdŸ nam na pomoc i wyzwól nas przez swš łaskawoœć! *45 45,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Lilie... Synów Koracha. Pieœń pouczajšca. Pieœń miłosna. 45,02 Z mego serca tryska piękne słowo: utwór mój głoszę dla króla; mój język jestjak rylec biegłego pisarza. 45,03 Tyœ najpiękniejszy z synów ludzkich, wdzięk rozlał się na twoich wargach: przeto pobłogosławił tobie Bóg na wieki. 45,04 Bohaterze, przypasz do biodra swój miecz, swš chlubę i ozdobę! 45,05 Szczęœliwie wstšp na rydwan w obronie wiary, pokory i sprawiedliwoœci, a prawica twoja niech ci wskaże wielkie czyny! 45,06 Strzały twoje sš ostre - ludy poddajšsię tobie - trafiajš w serce wrogów króla. 45,07 Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie, berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe. 45,08 Miłujesz sprawiedliwoœć, wstrętna cinieprawoœć, dlatego Bóg, twój Bóg, namaœcił ciebie olejkiem radoœci hojniej niżrównych ci losem; 45,09 wszystkie twoje szaty pachnš mirrš, aloesem; płynšcy z pałaców z koœci słoniowej dŸwięk lutni raduje ciebie. 45,10 Córki królewskie wychodzš ci na spotkanie, królowa w złocie z Ofiru stoi potwojej prawicy. ie, ocalenie ludziom i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPx cČ ˇ c[ cÚ&w cQ4 T45,11 Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! 45,12 Król pragnie twojej pięknoœci: on jesttwym panem; oddaj mu pokłon! 45,13 I córa Tyru nadchodzi z darami; możni narodów szukajš twych względów. 45,14 Cała pełna chwały wchodzi córa królewska; złotogłów jej odzieniem. 45,15 W szacie wzorzystej wiodš jš do króla; za niš dziewice, jej druhny, wprowadzajš do ciebie. 45,16 Przywodzš je z radoœciš i z uniesieniem, przyprowadzajš do pałacu króla. 45,17 Niech twoi synowie zajmš miejsce twych ojców; ustanów ich ksišżętami po całej ziemi! 45,18 Przez wszystkie pokolenia upamiętnię twe imię; dlatego po wiek wieków sławić cię będš narody. *46 46,01 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Na melodię: Alamot... Pieœń. 46,02 Bóg jest dla nas ucieczkš i mocš: łatwo znaleŸć u Niego pomoc w trudnoœciach. 46,03 Przeto się nie boimy, choćby waliła się ziemia i góry zapadały w otchłań morza. 46,04 Niech wody jego burzš się i kipiš, niech góry się chwiejš pod jego naporem: Pan Zastępów jest z nami, Bóg Jakuba jest dla nas obronš. 46,05 Odnogi rzeki rozweselajš miasto Boże- uœwięcony przybytek Najwyższego. 46,06 Bóg jest w jego wnętrzu, więc się niezachwieje; Bóg mu pomoże o brzasku poranka. 46,07 Zaszemrały narody, wzburzyły się królestwa. Głos Jego zagrzmiał - rozpłynęła się ziemia: 46,08 Pan Zastępów jest z nami, Bóg Jakubajest dla nas obronš. 46,09 PrzyjdŸcie, zobaczcie dzieła Pana, dzieła zdumiewajšce, których dokonuje na ziemi. 46,10 On uœmierza wojny aż po krańce ziemi, On kruszy łuki, łamie włócznie, tarcze pali w ogniu. 46,11 Zatrzymajcie się, i we Mnie uznajcie Boga wzniosłego wœród narodów, wzniosłego na ziemi! 46,12 Pan Zastępów jest z nami, Bóg Jakubajest dla nas obronš. *47 47,01 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm. 47,02 Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem, 47,03 bo Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całš ziemiš. 47,04 On nam poddaje narody i ludy rzuca pod nasze stopy. 47,05 Wybiera dla nas dziedzictwo - chlubę Jakuba, którego miłuje. 47,06 Wstšpił Bóg wœród radosnych okrzyków, Pan przy dŸwięku tršby. 47,07 Œpiewajcie naszemu Bogu, œpiewajcie;œpiewajcie Królowi naszemu, œpiewajcie! 47,08 Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, hymn zaœpiewajcie! 47,09 Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym œwiętym tronie. 47,10 Połšczyli się władcy narodów z ludem Boga Abrahama. Bo możni œwiata należš do Boga: On zaœ jest najwyższy. *48 48,01 Pieœń. Psalm. Synów Koracha. 48,02 Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały w mieœcie Boga naszego. Góra Jego œwięta, 48,03 wspaniałe wzgórze, radoœciš jest całej ziemi; góra Syjon, kraniec północy, jest miastem wielkiego Króla. 48,04 Bóg w jego zamkach okazuje się obronš. 48,05 Oto bowiem złšczyli się królowie i razem natarli. 48,06 Zaledwie ujrzeli, zdrętwieli, zmieszalisię i uciekli. 48,07 Drżenie ich tam chwyciło jak bóle kobietę, gdy rodzi, 48,08 takie - jak kiedy wiatr wschodni druzgoce okręty z Tarszisz. 48,09 Jakeœmy słyszeli, tak i zobaczyli, w mieœcie Pana Zastępów, w mieœcie Boga naszego: Bóg je umacnia na wieki. 48,10 O Boże, rozważamy Twojš łaskawoœćwe wnętrzu Twojej œwištyni. 48,11 Jak imię Twe, Boże, tak i chwała Twoja sięga po krańce ziemi. Prawica Twoja pełna jest sprawiedliwoœci. 48,12 Niech się weseli góra Syjon, niech sięradujš córki Judy z powodu Twoich wyroków! 48,13 ObchodŸcie Syjon dokoła, policzcie jego baszty. 48,14 Przypatrzcie się jego murom, oglšdajcie jego warownie, by opowiedzieć przyszłym pokoleniom, 48,15 że Bóg jest naszym Bogiem na wieki wieków i że On nas będzie prowadził. *49 49,01 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm. 49,02 Słuchajcie tego, wszystkiego narody,nakłońcie uszu, wszyscy, co œwiat zamieszkujecie, 49,03 wy, niscy pochodzeniem, tak samo jak możni, bogaty na równi z ubogim! 49,04 Moje usta wypowiedzš mšdroœć, a rozmyœlanie mego serca - roztropnoœć. 49,05 Nakłonię mego ucha ku przypowieœci,przy dŸwięku liry wyjaœnię mš zagadkę. 49,06 Dlaczego miałbym się trwożyć w dniach niedoli, gdy otacza mnie złoœć podstępnych, 49,07 którzy ufajš swoim dostatkom i chełpiš się z ogromu swych bogactw? 49,08 Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić ani nie uiœci Bogu ceny swego wykupu 49,09 - jego życie jest zbyt kosztowne i niezdarzy się to nigdy - 49,10 by móc żyć na wieki i nie doznać zagłady. 49,11 Każdy bowiem widzi: mędrcy umierajš, tak jednakowo ginie głupi i prostak, zostawiajšc obcym swoje bogactwa. 49,12 Groby sš ich domami na wieki, ich mieszkaniem na wszystkie pokolenia, choć imionami swymi nazywali ziemie. 49,13 Bo człowiek nie będzie trwał w dostatku, przyrównany jest do bydlšt, które ginš. 49,14 Taka jest droga tych, co ufnoœć pokładajš w sobie, i taka przyszłoœć miłoœników własnej mowy. 49,15 Do Szeolu sš gnani jak owce, pasie ich œmierć, zejdš prosto do grobu, serca prawych zapanujš nad nimi, rano zniknie ichpostać, Szeol ich mieszkaniem. 49,16 Lecz Bóg wyzwoli mojš duszę z mocy Szeolu, bo mię zabierze. 49,17 Nie obawiaj się, jeœli ktoœ się wzbogaci, jeżeli wzroœnie zamożnoœć jego domu: 49,18 bo kiedy umrze, nic z sobš nie weŸmie, a jego zamożnoœć nie pójdzie za nim. 49,19 I chociaż w życiu sobie pochlebia: Będš cię sławić, że dobrzeœ się urzšdził, 49,20 musi iœć do pokolenia swych przodków, do tych, co na wieki nie zobaczšœwiatła. 49,21 Człowiek, co w dostatku żyje, ale sięnie zastanawia, przyrównany jest do bydlšt, które ginš. *50 50,01 Psalm. Asafowy. Przemówił Pan, Bóg nad bogami, i zawezwał ziemię od wschodu do zachodu słońca. 50,02 Bóg zajaœniał z Syjonu, korony pięknoœci. 50,03 Bóg nasz przybył i nie milczy: przed Nim ogień trawišcy, wokół Niego szaleje nawałnica. 50,04 Wzywa On z góry niebo i ziemię, by lud swój sšdzić. 50,05 ZgromadŸcie Mi moich umiłowanych, którzy zawarli ze Mnš przymierze przez ofiarę. 50,06 Niebiosa zwiastujš Jego sprawiedliwoœć, albowiem sam Bóg jest sędziš. 50,07 Posłuchaj, mój ludu, chcę przemawiać i œwiadczyć przeciw tobie, Izraelu: Ja jestem Bogiem, Bogiem twoim. 50,08 Nie oskarżam cię o twe ofiary, bo twoje całopalenia zawsze sš przede Mnš. 50,09 Nie chcę przyjmować cielca z twego domu ni kozłów ze stad twoich, 50,10 bo do Mnie należy cała zwierzyna po lasach, tysišc zwierzšt na moich górach. 50,11 Znam całe ptactwo powietrzne, i do Mnie należy to, co się porusza na polu. 50,12 Gdybym był głodny, nie musiałbym tobie mówić, bo mój jest œwiat i to, co go napełnia. 50,13 Czy będę jadł mięso cielców albo pił krew kozłów? 50,14 Złóż Bogu ofiarę dziękczynnš i wypełnij swe œluby złożone Najwyższemu, 50,15 wtedy wzywaj Mnie w dniu utrapienia:Ja cię uwolnię, a ty Mnie uwielbisz. 50,16 A do grzesznika Bóg mówi: Czemu wyliczasz moje przykazania i masz na ustach moje przymierze 50,17 ty, co nienawidzisz karnoœci i moje słowa rzuciłeœ za siebie? 50,18 Ty widzšc złodzieja, razem z nim biegniesz i trzymasz z cudzołożnikami. 50,19 W złym celu otwierasz usta, a język twój knuje podstępy. 50,20 Zasiadłszy, przemawiasz przeciw swemu bratu, znieważasz syna swojej matki. 50,21 Ty to czynisz, a Ja mam milczeć? Czymyœlisz, że jestem podobny do ciebie? Skarcę ciebie i postawię ci to przed oczy. 50,22 Zrozumcie to wy, co zapominacie o Bogu, bym nie porwał, a nie byłoby komu zbawić. 50,23 Kto składa Mi ofiarę dziękczynnš, tenMi czeœć oddaje, a postępujšcym bez skazyukażę Boże zbawienie. *51 51,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawida, 51,02 gdy przybył do niego prorok Natan po jego grzechu z Batszebš. 51,03 Zmiłuj się nade mnš, Boże, w swojej łaskawoœci, w ogromie swego miłosierdzia wymaż mojš nieprawoœć! 51,04 Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyœć mnie z grzechu mojego! 51,05 Uznaję bowiem mojš nieprawoœć, a grzech mój jest zawsze przede mnš. 51,06 Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobš, tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku i prawym w swoim osšdzie. 51,07 Oto zrodzony jestem w przewinieniu iw grzechu poczęła mnie matka. 51,08 Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie, naucz mnie tajników mšdroœci. 51,09 Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad œnieg wybieleję. 51,10 Spraw, bym usłyszał radoœć i wesele: niech się radujš koœci, któreœ skruszył! 51,11 Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia! 51,12 Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego! 51,13 Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi œwiętego ducha swego! 51,14 Przywróć mi radoœć z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym! 51,15 Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoichi nawrócš się do Ciebie grzesznicy. 51,16 Od krwi uwolnij mnie, Boże, mój Zbawco: niech mój język sławi Twojš sprawiedliwoœć! 51,17 Otwórz moje wargi, Panie, a usta moje będš głosić Twojš chwałę. 51,18 Ty się bowiem nie radujesz ofiarš i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał. 51,19 Mojš ofiarš, Boże, duch skruszony, nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym. 51,20 Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci: odbuduj mury Jeruzalem! 51,21 Wtedy będš Ci się podobać prawe ofiary, dary i całopalenia, wtedy będš składać cielce na Twoim ołtarzu. *52 52,01 Kierownikowi chóru. Pieœń pouczajšca. Dawidowa. 52,02 Gdy Edomita Doeg przybył i zawiadomił Saula w słowach: Dawid wszedłdo domu Achimeleka. 52,03 Dlaczego złoœciš się chełpisz, przemożny niegodziwcze? Przez cały dzień 52,04 zamyœlasz zgubę, twój język jest jakostra brzytwa, sprawco podstępu. 52,05 Miłujesz bardziej zło niż dobro, bardziej kłamstwo niż mowę sprawiedliwš. 52,06 Miłujesz wszelkie zgubne mowy, podstępny języku! 52,07 Dlatego zniszczy cię Bóg na wieki, pochwyci cię i usunie z twego namiotu, wyrwie cię z ziemi żyjšcych. 52,08 Ujrzš sprawiedliwi i ulęknš się, a będš œmiali się z niego: 52,09 Oto człowiek, który nie uczynił Boga swojš warowniš. ale zaufał mnóstwu swych bogactw, a w siłę wzrósł przez swoje zbrodnie. 52,10 Ja zaœ jak oliwka, co kwitnie w domuBożym, zaufam na wieki łaskawoœci Boga. 52,11 Chcę Cię wysławiać na wieki za to, coœ uczynił, i polegać na Twoim imieniu, bo jest dobre dla ludzi Tobie oddanych. *53 53,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Machalat. Pieœń pouczajšca. Dawidowa. 53,02 Mówi głupi w swoim sercu: Nie ma Boga. Oni sš zepsuci, ohydne rzeczy popełniajš, nie ma takiego, co dobrze czyni.53,03 Bóg spoglšda z nieba na synów ludzkich, badajšc, czy jest wœród nich rozumny, który by szukał Boga. 53,04 Wszyscy razem zbłšdzili, stali się nikczemni, takiego, co dobrze czyni, nie mani jednego. 53,05 Czy się nie opamiętajš ci, którzy czyniš nieprawoœć, co lud mój pożerajš, jak gdyby chleb jedli, a nie wzywajš Boga? 53,06 Tam zadrżeli ze strachu, gdzie strachu nie było, albowiem Bóg rozproszył koœci tych, co cię oblegli; doznali wstydu, bo Bóg ich odrzucił. 53,07 Kto przyniesie z Syjonu zbawienie Izraelowi? Gdy Bóg odmieni los swego narodu, Jakub się uraduje, Izrael się ucieszy. *54 54,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Pieœń pouczajšca. Dawidowa. 54,02 Gdy Zifejczycy przybyli do Saula, mówišc: Oto Dawid u nas się ukrywa. 54,03 Boże, zbaw mnie, w imię swoje, swojš mocš broń mojej sprawy! 54,04 Boże, słuchaj mojej modlitwy, nakłoń ucha na słowa ust moich! 54,05 Bo powstajš przeciwko mnie pyszni, agwałtownicy czyhajš na moje życie; nie majš Boga przed swymi oczyma. 54,06 Oto Bóg mi dopomaga, Pan podtrzymuje me życie. 54,07 Niechaj zło spadnie na moich przeciwników i przez wzglšd na Twš wiernoœć zniwecz ich! 54,08 Będę Ci chętnie składać ofiarę, sławić Twe imię, bo ono jest dobre, 54,09 bo wybawi mię z wszelkiej udręki, a moje oko oglšda hańbę moich wrogów. *55 55,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Pieœń pouczajšca. Dawidowa. 55,02 Boże, nakłoń ucha na mojš modlitwę inie odwracaj się od mojej proœby, 55,03 zwróć się ku mnie i wysłuchaj mnie! Szamocę się w moim ucisku, jęczę 55,04 pod wpływem głosu nieprzyjaciela, pod wpływem wołania grzesznika, bo sprowadzajš na mnie niedolę i napastujš mnie w gniewie. 55,05 Drży we mnie moje serce i ogarnia mnie lęk œmiertelny. 55,06 Przychodzš na mnie strach i drżenie iprzerażenie mnš owłada. 55,07 I mówię sobie: gdybym miał skrzydłajak gołšb, to bym uleciał i spoczšł - 55,08 oto bym uszedł daleko, zamieszkał na pustyni. 55,09 Prędko bym wyszukał sobie schronienie od szalejšcej wichury, od burzy. 55,10 O Panie, rozprosz, rozdziel ich języki; bo widzę przemoc i niezgodę w mieœcie. 55,11 Obchodzš je w cišgu dnia i nocy po jego murach, a złoœć i ucisk sš w poœrodkuniego. 55,12 Poœrodku niego jest zagłada, a z jegoplacu nie znika krzywda i podstęp. 55,13 Gdybyż to lżył mnie nieprzyjaciel, z pewnoœciš bym to znosił; gdybyż przeciw mnie powstawał ten, który mnie nienawidzi,ukryłbym się przed nim. 55,14 Lecz jesteœ nim ty, równy ze mnš, przyjaciel mój zaufany, 55,15 z którym żyłem w słodkiej zażyłoœci, chodziliœmy po domu Bożym w orszaku œwištecznym. 55,16 Niechaj œmierć na nich spadnie, niechaj żywcem zstšpiš do Szeolu, bo w ichmieszkaniach jest wœród nich nikczemnoœć! 55,17 A ja wołam do Boga i Pan mnie ocali. 55,18 Wieczorem, rano i w południe narzekam i jęczę, a głosu mego [On] wysłucha. 55,19 Zeœle pokój - uratuje moje życie od tych, co na mnie nastajš: bo wielu mam przeciwników. 55,20 Usłyszy Bóg i poniży ich Ten, który zasiada na tronie od poczštku, bo nie ma dla nich opamiętania i nie bojš się Boga. 55,21 [Każdy] podnosi ręce na domowników,umowę swojš łamie. 55,22 Jego twarz jest gładsza niż masło, lecz serce gotowe do walki. Jego mowy łagodniejsze niż olej, lecz sš to obnażone miecze. 55,23 Zrzuć swš troskę na Pana, a On cię podtrzyma; nie dopuœci nigdy, by miał się zachwiać sprawiedliwy. 55,24 Ty, o Boże, ich wtršcisz do studni zatracenia; mężowie krwawi, podstępni nie dożyjš połowy dni swoich, ja zaœ nadzieję pokładam w Tobie. *56 56,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Gołębica dalekich terebintów. Dawidowy. Miktam. Gdy go Filistyni zatrzymali w Gat. 56,02 Zmiłuj się nade mnš, Boże, bo czyha na mnie człowiek, uciska mnie w nieustannej walce. 56,03 Wrogowie moi nieustannie czyhajš na mnie, tak wielu przeciw mnie walczy. Podnieœ mnie, 56,04 ilekroć mnie trwoga ogarnie, w Tobie pokładam nadzieję. 56,05 W Bogu uwielbiam Jego słowo, Bogu ufam, nie będę się lękał: cóż może mi uczynić człowiek? 56,06 Przez cały dzień mi uwłaczajš, przeciw mnie obracajš wszystkie swe zamysły. Ku [mojej] zgubie 56,07 się schodzš, œledzš moje kroki, godzšna moje życie. 56,08 Za niegodziwoœć - pomoc dla nich? Boże, powal w gniewie narody! 56,09 Ty zapisałeœ moje życie tułacze; przechowałeœ Ty łzy moje w swoim bukłaku: < czyż nie sš spisane w Twej księdze? > 56,10 Wtedy wrogowie moi odstšpiš w dniu,gdy Cię wezwę: po tym poznam, że Bóg jestze mnš. 56,11 W Bogu uwielbiam Jego słowo, wielbięsłowo Pana. 56,12 Bogu ufam, nie będę się lękał: cóż może mi uczynić człowiek? 56,13 Wišżš mnie, Boże, œluby, które Ci złożyłem, Tobie oddam ofiary pochwalne, 56,14 bo ocaliłeœ moje życie od œmierci , abym chodził przed Bogiem w œwiatłoœci życia. *57 57,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Nie niszcz. Dawidowy. Miktam. Gdy [Dawid] zbiegł od Saula do jaskini. 57,02 Zmiłuj się nade mnš, Boże, zmiłuj sięnade mnš, u Ciebie chronię swe życie: chronię się pod cień Twoich skrzydeł, aż przejdzie klęska. 57,03 Wołam do Boga Najwyższego, do Boga, który czyni mi dobro. 57,04 Niech zeœle [pomoc] z nieba, niechaj mnie wybawi, niech hańbš okryje tych, co mnie dręczš; niechaj zeœle Bóg swojš łaskęi wiernoœć. 57,05 Poœrodku lwów spoczywam, co pożerajš synów ludzkich. Ich zęby to włócznie i strzały, a język ich niby miecz ostry. 57,06 BšdŸ wywyższony, Boże, ponad niebo,a Twoja chwała ponad całš ziemię! 57,07 Zastawili sieć na moje kroki i zgnębilimoje życie. Przede mnš dół wykopali: sami wpadli do niego. 57,08 Serce moje jest mocne, Boże, mocne calenie ludziom i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP" cr * cœv c(] co5đ Mserce moje; zaœpiewam i zagram. 57,09 ZbudŸ się, duszo moja, zbudŸ, harfo icytro! Chcę obudzić jutrzenkę. 57,10 Wœród ludów będę chwalił Cię, Panie; zagram Ci wœród narodów, 57,11 bo Twoja łaskawoœć aż do niebios, a wiernoœć Twoja po chmury! 57,12 BšdŸ wywyższony, Boże, ponad niebo,a Twoja chwała ponad całš ziemię! *58 58,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Nie niszcz. Dawidowy. Miktam. 58,02 Wielmoże, czy rzetelnie wydajecie wyroki? Czy słusznie sšdzicie synów ludzkich? 58,03 Niestety, popełniacie w sercu nieprawoœć, wasze ręce w kraju odważajš ucisk. 58,04 Od łona matki występni zeszli na bezdroża, od urodzenia zbłšdzili głosiciele kłamstwa. 58,05 Trucizna ich podobna jest do jadu węża, do jadu głuchej żmii, co zamyka uszy, 58,06 aby nie słyszeć głosu zaklinaczy, głosu czarownika, co biegle zaklina. 58,07 Boże, zetrzyj im zęby w paszczy; Panie, połam zęby lwištkom! 58,08 Niech się rozejdš jak spływajšce wody, niech zwiędnš jak trawa na drodze. 58,09 Niech przeminš jak œlimak, co na drodze się rozpływa, jak płód poroniony, co nie widział słońca. 58,10 Zanim ich ciernie w krzak się rozrosnš, niech powiew burzy go porwie, póki jest zielony. 58,11 Sprawiedliwy się cieszy, kiedy widzi karę, myje swoje nogi we krwi niegodziwca. 58,12 A ludzie powiedzš: Uczciwy ma nagrodę; doprawdy, jest Bóg, co sšdzi na ziemi. *59 59,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Nie niszcz. Dawidowy. Miktam. Gdy Saul wysłał ludzi do pilnowania domu, by Dawida zabić. 59,02 Wyrwij mnie, mój Boże, od moich nieprzyjaciół, chroń mnie od powstajšcych na mnie! 59,03 Wyrwij mnie od złoczyńców, i od mężów krwawych mię wybaw! 59,04 Bo oto czyhajš na moje życie, możni przeciw mnie spiskujš, a we mnie nie ma zbrodni ani grzechu, o Panie, 59,05 bez mojej winy przybiegajš i napastujš. ObudŸ się, wyjdŸ mi na spotkaniei zobacz, 59,06 bo Ty, Panie, Boże Zastępów, jesteœ Bogiem Izraela. PrzebudŸ się, by skarcić wszystkie ludy, nie miej litoœci dla wszystkich podłych buntowników. 59,07 Wracajš wieczorem, warczš jak psy ikršżš po mieœcie. 59,08 Oto się chełpiš swoimi ustami; na ich wargach obelgi: Któż bowiem słyszy? 59,09 Lecz Ty, o Panie, z nich się œmiejesz,szydzisz ze wszystkich pogan. 59,10 Będę baczył na Ciebie, Mocy moja, boTy, o Boże, jesteœ mojš warowniš. 59,11 W swej łaskawoœci Bóg wychodzi mi naprzeciw, Bóg sprawia, że mogę patrzeć na [klęskę] moich wrogów. 59,12 Wytrać ich, o Boże, niech lud mój nie zapomina! Twojš mocš rozprosz ich i powal,o Panie, nasza Tarczo! 59,13 Grzech na ich ustach: to słowo ich warg. Niech spęta ich własna pycha, za złorzeczenia i kłamstwa, które rozgłaszajš. 59,14 Wytrać ich w gniewie, wytrać, by jużich nie było, by wiedziano, że Bóg króluje w Jakubie i po krańce ziemi. 59,15 Wracajš wieczorem, warczš jak psy ikršżš po mieœcie. 59,16 Włóczš się, szukajšc żeru; skowyczš, gdy się nie nasycš. 59,17 A ja opiewać będę Twš potęgę i rankiem będę się weselić z Twojej łaskawoœci, bo stałeœ się dla mnie warowniš i ucieczkš w dniu mego ucisku. 59,18 Będę œpiewał Tobie, Mocy moja, bo Ty, o Boże, jesteœ mojš warowniš, mój łaskawy Boże. *60 60,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Lilia Prawa. Miktam. Dawidowy. Celem pouczenia. 60,02 Gdy walczył z Aram-Nacharaim i z Aram-Sobš i gdy powracajšcy Joab zwyciężył Edomitów w Dolinie Soli - dwanaœcie tysięcy [ludzi]. 60,03 Odrzuciłeœ nas, o Boże, starłeœ nas, rozgniewałeœ się, lecz powróć do nas! 60,04 Wstrzšsnšłeœ i rozdarłeœ ziemię: ulecz jej rozdarcia, albowiem się chwieje. 60,05 Kazałeœ ludowi swemu zaznać twardego losu, napoiłeœ nas winem oszałamiajšcym. 60,06 Postawiłeœ znak dla tych, co bojš sięCiebie, by uciekali przed łukiem. 60,07 Aby ocaleli, których Ty miłujesz, wspomóż Twš prawicš i wysłuchaj nas! 60,08 Bóg przemówił w swojej œwištyni: Będę się radował i podzielę Sychem, a dolinę Sukkot wymierzę. 60,09 Do Mnie należy Gilead, do Mnie Manasses, Efraim jest szyszakiem mej głowy, Juda moim berłem, 60,10 Moab jest dla Mnie misš do mycia, naEdom but mój rzucę, nad Filisteš będę triumfował. 60,11 Któż mię wprowadzi do miasta warownego? Któż aż do Edomu mię doprowadzi? 60,12 Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeœ i [już] nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami? 60,13 Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi, bo ludzkie ocalenie jest zawodne. 60,14 W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy: i On podepcze naszych nieprzyjaciół. *61 61,01 Kierownikowi chóru. Na instrumentach strunowych. Dawidowy. 61,02 Słuchaj, o Boże, mojego wołania, zważ na mojš modlitwę! 61,03 Wołam do Ciebie z krańców ziemi, gdy słabnie moje serce: na skałę zbyt dla mnie wysokš wprowadŸ mnie, 61,04 bo Ty jesteœ dla mnie obronš, wieżš warownš przeciwko wrogowi. 61,05 Chciałbym zawsze mieszkać w Twoimprzybytku, uciekać się pod cień Twoich skrzydeł! 61,06 Bo Ty, o Boże, wysłuchujesz mych œlubów i wypełniasz życzenia tych, co się bojš Twojego imienia. 61,07 Przymnażaj dni do dni króla, lata jegoprzedłuż z pokolenia na pokolenia! 61,08 Niech na wieki króluje przed Bogiem; zeœlij łaskę i wiernoœć, aby go strzegły. 61,09 Wówczas będę zawsze imię Twe opiewał i dnia każdego wypełniał me œluby.*62 62,01 Kierownikowi chóru. Według Jedutuna.Psalm. Dawidowy. 62,02 Dusza moja spoczywa tylko w Bogu, od Niego przychodzi moje zbawienie. 62,03 On jedynie skałš i zbawieniem moim, twierdzš mojš, więc się nie zachwieję. 62,04 Dokšdże będziecie napadać na człowieka i wszyscy go przewracać jak œcianę pochylonš, jak mur, co się wali? 62,05 Oni tylko knujš podstępy i lubiš zwodzić; kłamliwymi ustami swymi błogosławiš, a przeklinajš w sercu. 62,06 Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja,bo od Niego pochodzi moja nadzieja. 62,07 On jedynie skałš i zbawieniem moim, On jest twierdzš mojš, więc się nie zachwieję. 62,08 W Bogu jest zbawienie moje i moja chwała, skała mojej mocy, w Bogu moja ucieczka. 62,09 W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie: Bóg jest dla nas ucieczkš! 62,10 Synowie ludzcy sš tylko jak tchnienie,synowie mężów - kłamliwi; na wadze w górę się wznoszš: wszyscy razem sš lżejsi niż tchnienie. 62,11 Nie pokładajcie ufnoœci w przemocy ani się łudŸcie na próżno rabunkiem; do bogactw, choćby rosły, serc nie przywišzujcie. 62,12 Bóg raz powiedział, dwa razy to słyszałem: Bóg jest potężny. 62,13 I Ty, Panie, jesteœ łaskawy, bo Ty każdemu oddasz według jego czynów. *63 63,01 Psalm Dawidowy. Gdy przebywał na Pustyni Judzkiej. 63,02 Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobš tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona bez wody. 63,03 W œwištyni tak się wpatruję w Ciebie,bym ujrzał Twojš potęgę i chwałę. 63,04 Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia, moje wargi będš Cię sławić. 63,05 Tak błogosławię Cię w moim życiu: wzniosę ręce w imię Twoje. 63,06 Dusza moja się syci niby sadłem i tłustoœciš, radosnymi okrzykami warg mojeusta Cię chwalš, 63,07 gdy wspominam Cię na moim posłaniu i myœlę o Tobie podczas moich czuwań. 63,08 Bo stałeœ się dla mnie pomocš i w cieniu Twych skrzydeł wołam radoœnie: 63,09 do Ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera. 63,10 A ci, którzy szukajš zguby mojej duszy, niech zejdš w głębiny ziemi. 63,11 Niech będš wydani pod miecze i stanšsię łupem szakali. 63,12 A król niech się raduje w Bogu, niech chlubi się każdy, który nań przysięga, tak niech się zamknš usta mówišcych kłamliwie.*64 64,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.64,02 Boże, słuchaj głosu mego, gdy się żalę; zachowaj me życie od strachu przed wrogiem. 64,03 Chroń mnie przed gromadš złoczyńców i przed zgrajš Ÿle postępujšcych. 64,04 Oni ostrzš jak miecz swe języki, a gorzkie słowa kierujš jak strzały, 64,05 by ugodzić niewinnego z ukrycia, znienacka strzelajš, wcale się nie bojš. 64,06 Umacniajš się w złym zamiarze, zamyœlajš potajemnie zastawić sidła i mówiš sobie: Któż nas zobaczy 64,07 i zgłębi nasze tajemnice? Zamach został obmyœlony, ale wnętrze człowieka - serce jest niezgłębione. 64,08 Lecz Bóg strzałami w nich godzi, nagle odnoszš rany, 64,09 własny język im gotuje upadek: wszyscy, co ich widzš, potrzšsajš głowami. 64,10 Ludzie zdjęci bojaŸniš sławiš dzieło Boga i rozważajš Jego zrzšdzenia. 64,11 Sprawiedliwy weseli się w Panu, do Niego się ucieka, a wszyscy prawego sercasię chlubiš. *65 65,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy.Pieœń. 65,02 Ciebie należy wielbić, Boże, na Syjonie. Tobie œluby dopełniać, 65,03 co próœb wysłuchujesz. Do Ciebie przychodzi wszelki œmiertelnik, 65,04 wyznajšc nieprawoœci. Przygniatajš nas nasze przewiny: Ty je odpuszczasz. 65,05 Szczęœliwy, kogo wybierasz i przygarniasz: mieszka on w Twoich pałacach. Niech nas nasycš dobra Twego domu, œwiętoœć Twojego przybytku! 65,06 Twoja sprawiedliwoœć odpowiada namcudami, Boże, nasz Zbawco, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich, 65,07 który swš mocš utwierdzasz góry, jesteœ opasany potęgš, 65,08 który uœmierzasz burzliwy szum morza, huk jego fal, zgiełk narodów. 65,09 Przejęci sš trwogš mieszkańcy krańców ziemi z powodu Twych znaków. Ty zaœ napełniasz radoœciš podwoje Zachodu i Wschodu. 65,10 Nawiedziłeœ ziemię i nawodniłeœ, ubogaciłeœ jš obficie. Strumień Boży wodš jest wezbrany, zboże im przygotowałeœ. Tak przygotowałeœ ziemię: 65,11 bruzdy jej nawodniłeœ, wyrównałeœ jej skiby, deszczami jš spulchniłeœ i pobłogosławiłeœ jej płodom. 65,12 Rok uwieńczyłeœ swymi dobrami i Twoje œlady opływajš tłustoœciš. 65,13 Stepowe pastwiska sš pełne rosy, a wzgórza przepasujš się weselem. 65,14 Łški się strojš trzodami, doliny okrywajš się zbożem, wznoszš okrzyki radoœci, a nawet œpiewajš. *66 66,01 Kierownikowi chóru. Pieœń. Psalm. Sławcie Boga z radoœciš, wszystkie ziemie,66,02 opiewajcie chwałę Jego imienia, czeœć Mu œwietnš oddajcie! 66,03 Powiedzcie Bogu: Jak zadziwiajšce sš Twoje dzieła! Z powodu wielkiej Twej mocy muszš Ci schlebiać Twoi wrogowie. 66,04 Niechaj cała ziemia Cię wielbi i niechaj œpiewa Tobie, niech imię Twoje opiewa! 66,05 PrzyjdŸcie i patrzcie na dzieła Boga: dokonał dziwów poœród synów ludzkich! 66,06 Morze na suchy lšd zamienił; pieszo przeszli przez rzekę: wielce Nim się radujmy! 66,07 Jego potęga włada na wieki; oczy Jego œledzš narody: niech się buntownicy nie podnoszš przeciw Niemu! 66,08 Błogosławcie, ludy, naszemu Bogu i rozgłaszajcie Jego chwałę, 66,09 bo On obdarzył życiem naszš duszę, a nodze naszej nie dał się potknšć. 66,10 Albowiem Tyœ, Boże, nas doœwiadczył; badałeœ nas ogniem, jak się bada srebro. 66,11 Pozwoliłeœ nam wejœć w pułapkę, włożyłeœ na nasz grzbiet ciężar; 66,12 kazałeœ ludziom deptać nam po głowach, przeszliœmy przez ogień i wodę: ale wyprowadziłeœ nas na wolnoœć. 66,13 Wejdę w Twój dom z całopaleniem i wypełnię to, co œlubowałem Tobie, 66,14 co wymówiły moje wargi, co moje usta przyrzekły w ucisku. 66,15 Złożę Ci w ofierze całopalnej tłuste owce, razem z woniš [z ofiar] baranów: ofiaruję Ci krowy i kozły. 66,16 Wszyscy, co się Boga boicie, chodŸciei słuchajcie, chcę opowiedzieć, co uczynił On mojej duszy! 66,17 Do Niego wołałem moimi ustami i chwaliłem Go moim językiem. 66,18 Gdybym w mym sercu zamierzał nieprawoœć, Pan by mnie nie wysłuchał. 66,19 Lecz Bóg wysłuchał: dosłyszał głos mojej modlitwy. 66,20 Błogosławiony Bóg, co nie odepchnšł mej proœby i nie odjšł mi swojej łaskawoœci. *67 67,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Psalm. Pieœń. 67,02 Niech Bóg się zmiłuje nad nami, niechnam błogosławi; niech zajaœnieje dla nas Jego oblicze! 67,03 Aby na ziemi znano Jego drogę, Jego zbawienie - poœród wszystkich ludów. 67,04 Niech Ciebie, Boże, wysławiajš ludy, niech wszystkie narody dajš Ci chwałę! 67,05 Niech się narody cieszš i weselš, że Ty ludami rzšdzisz sprawiedliwie i kierujesznarodami na ziemi. 67,06 Niech Ciebie, Boże wysławiajš ludy, niech wszystkie narody dajš Ci chwałę! 67,07 Ziemia wydała swój owoc: Bóg, nasz Bóg, nam pobłogosławił. 67,08 Niechaj nam Bóg błogosławi i niech się Go bojš wszystkie krańce ziemi! *68 68,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.Pieœń. 68,02 Bóg wstaje, a rozpraszajš się Jego wrogowie i pierzchajš przed Jego obliczem ci, którzy Go nienawidzš. 68,03 Rozwiewajš się, jak dym się rozwiewa, jak wosk się rozpływa przy ogniu, tak ginš przed Bogiem grzesznicy. 68,04 A sprawiedliwi się cieszš i weselš przed Bogiem, i radoœciš się rozkoszujš. 68,05 Œpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu;wyrównajcie drogę Temu, co cwałuje na obłokach! Jahwe Mu na imię; radujcie się przed Jego obliczem! 68,06 Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem jest Bóg w swym œwiętym mieszkaniu. 68,07 Bóg przygotowuje dom dla opuszczonych, a jeńców prowadzi ku pomyœlnoœci; na ziemi zeschłej zostajš tylko oporni. 68,08 Boże, gdy szedłeœ przed ludem Twoim, gdy kroczyłeœ przez pustynię, 68,09 ziemia zadrżała, także niebo zesłałodeszcz , przed obliczem Boga, Boga Izraela. 68,10 Zesłałeœ, Boże, obfity deszcz, swe wyczerpane dziedzictwo Ty orzeŸwiłeœ. 68,11 Twoja rodzina, Boże, w nim zamieszkała; pokrzepiłeœ w swej dobroci biednego. 68,12 Pan wypowiada słowo do zwiastunów pomyœlnych nowin: Wielkie wojsko. 68,13 Uciekajš królowie zastępów, uciekajš;a mieszkanka domu dzieli łupy. 68,14 Gdy odpoczywali między zagrodami trzody, skrzydła gołębicy srebrem się lœniły, a jej pióra zielonkawym odcieniem złota. 68,15 Gdy tam Wszechmocny królów rozpraszał, œniegi spadały na górę Salmon!68,16 Góry Baszanu - to góry wysokie, góryBaszanu - to góry urwiste: 68,17 czemu, góry urwiste, patrzycie z zazdroœciš na górę, gdzie się Bogu spodobało mieszkać, na której też Bóg będzie mieszkał na zawsze? 68,18 Rydwanów Bożych jest tysišce tysięcy: to Pan do œwištyni przybywa z Synaju. 68,19 Wstšpiłeœ na wyżynę, wzišłeœ jeńców do niewoli, przyjšłeœ ludzi jako daninę, nawet opornych - do Twej siedziby, Panie! 68,20 Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony: ciężary nasze dŸwiga Bóg, zbawienie nasze. 68,21 Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala,i Pan Bóg daje ujœć przed œmierciš. 68,22 Zaiste Bóg kruszy głowy swym wrogom, kudłatš czaszkę tego, co postępuje grzesznie. 68,23 Pan powiedział: Z Baszanu mogę [cię] wyprowadzić, mogę wyprowadzić z głębiny morskiej, 68,24 byœ stopę twš we krwi umoczył, by języki psów twoich miały kęsek z wrogów. 68,25 Boże, widać Twoje wejœcie, wejœcie Boga mego, Króla mego, do œwištyni. 68,26 Œpiewacy idš przodem, na końcu harfiarze, w œrodku dziewczęta uderzajš wbębenki. 68,27 Na œwiętych zgromadzeniach błogosławcie Boga, Pana - wy zrodzeni z Izraela! 68,28 Tam Beniamin idzie na czele, ksišżęta Judy wœród wrzawy swych okrzyków, ksišżęta Zabulona, ksišżęta Neftalego. 68,29 O Boże, okaż Twojš potęgę, potęgę Bożš, z jakš działałeœ dla nas 68,30 z Twej œwištyni nad Jeruzalem! Niechkrólowie złożš Tobie dary! 68,31 Napełnij grozš dzikiego zwierza w sitowiu i stada bawołów, z cielcami narodów. Niech padnš na twarze przynoszšcy srebro; rozprosz narody, co zwojen się cieszš. 68,32 Niechaj z Egiptu nadejdš możnowładcy, niech Kusz wycišgnie swe ręce do Boga. 68,33 Œpiewajcie Bogu, królestwa ziemi, zagrajcie Panu, 68,34 który przemierza niebo, niebo odwieczne. Oto wydał głos swój, głos potężny: 68,35 Uznajcie moc Bożš! Jego majestat jest nad Izraelem, a Jego potęga w obłokach. 68,36 Grozę sieje Bóg ze swej œwištyni, BógIzraela; On sam swojemu ludowi daje potęgę i siłę. Niech będzie Bóg błogosławiony! *69 69,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Lilie... Dawidowy. 69,02 Wybaw mnie, Boże, bo woda mi sięga po szyję. 69,03 Ugrzšzłem w mule topieli i nie mam nigdzie oparcia, trafiłem na wodnš głębinę i nurt wody mnie porywa. 69,04 Zmęczyłem się krzykiem i ochrypło mi gardło, osłabły moje oczy, gdy czekam na Boga mojego. 69,05 Liczniejsi sš od włosów mej głowy nienawidzšcy mnie bez powodu; silni sš moi wrogowie, nieprzyjaciele zakłamani; czyż mam oddać to, czegom nie porwał? 69,06 Boże, Ty znasz mojš głupotę i występki moje nie sš zakryte przed Tobš. , mocne calenie ludziom i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż PK c!› 2 c"Íc c#0(P c$€5ř J69,07 Niech przeze mnie nie wstydzš się ci,co Tobie ufajš, Panie, Boże Zastępów. Niechprzeze mnie się nie rumieniš ci, którzy Ciebie szukajš, Boże Izraela! 69,08 Dla Ciebie bowiem znoszę uršganie i hańba twarz mi okrywa. 69,09 Dla braci moich stałem się obcym i cudzoziemcem dla synów mej matki. 69,10 Bo gorliwoœć o dom Twój mnie pożerai spadły na mnie obelgi uwłaczajšcych Tobie. 69,11 Trapiłem siebie postem, a spotkały mnie za to zniewagi. 69,12 Przywdziałem wór jako szatę i poœmiewiskiem stałem się dla tamtych. 69,13 Mówiš o mnie siedzšcy w bramie i œpiewajš pieœni ci, co pijš sycerę. 69,14 Lecz ja, o Panie, œlę mojš modlitwę do Ciebie, w czasie łaskawoœci, o Boże; wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, w zbawczej Twej wiernoœci! 69,15 Wyrwij mnie z bagna, abym nie zatonšł, wybaw mnie od tych, co mnie nienawidzš, i z wodnej głębiny! 69,16 Niechaj mnie nurt wody nie porwie, niech nie pochłonie mnie głębia, niech otchłań nie zamknie nade mnš swej paszczy! 69,17 Wysłuchaj mnie, Panie, bo Twoja łaska pełna jest dobroci; wejrzyj na mnie w ogromie swego miłosierdzia! 69,18 Nie kryj swego oblicza przed Twoim sługš; prędko mnie wysłuchaj, bo jestem w ucisku. 69,19 Zbliż się do mnie i wybaw mnie; uwolnij mnie przez wzglšd na moich wrogów! 69,20 Ty znasz mojš hańbę, mój wstyd i mšniesławę; wszyscy, co mnie dręczš, sš przed Tobš. 69,21 Hańba złamała moje serce i sił mi zabrakło, na współczujšcego czekałem, ale go nie było, i na pocieszajšcych, lecz ich nie znalazłem. 69,22 Dali mi jako pokarm truciznę, a gdy byłem spragniony, poili mnie octem. 69,23 Niech stół ich stanie się dla nich pułapkš, potrzaskiem - ich biesiada ofiarna.69,24 Niech zaćmiš się ich oczy, aby nie widzieli; spraw, by lędŸwie ich zawsze się chwiały. 69,25 Wylej na nich swoje oburzenie, niech ich ogarnie żar Twojego gniewu! 69,26 Niech ich mieszkanie stanie się pustkowiem, a w ich namiotach niech braknie mieszkańców! 69,27 Bo przeœladowali tego, kogoœ Ty poraził i przyczynili bólu temu, któregoœ tyzranił. 69,28 Do winy ich dodaj winę, niech nie dostšpiš u Ciebie usprawiedliwienia. 69,29 Niech zostanš wymazani z księgi żyjšcych i niech nie będš zapisani z prawymi! 69,30 Ale ja jestem nędzny i zbolały; niech pomoc Twoja, Boże, mię strzeże! 69,31 Pieœniš chcę chwalić imię Boga i dziękczynieniem Go wysławiać. 69,32 Milsze to Bogu niŸli bawół, niż cielec,co ma [już] rogi i racice. 69,33 Patrzcie i bšdŸcie radoœni, ubodzy, niech ożyje wasze serce, którzy szukacie Boga. 69,34 Bo Pan wysłuchuje biednych i swoimi więŸniami nie gardzi. 69,35 Niechaj Go chwalš niebiosa i ziemia, morza i wszystko, co w nich się porusza. 69,36 Albowiem Bóg ocali Syjon i zbuduje miasta Judy: tam będš mieszkać i mieć posiadłoœć; 69,37 i potomstwo sług Jego jš odziedziczy, a miłujšcy Jego imię tam przebywać będę. *70 70,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Ku wspomnieniu. 70,02 Racz mnie wybawić, o Boże; Panie, pospiesz mi na pomoć! 70,03 Niech się zawstydzš i okryjš rumieńcem ci, którzy godzš na moje życie. Niech się cofnš okryci wstydem ci, którzy z nieszczęœć moich się weselš. 70,04 Niechaj odstšpiš okryci hańbš, którzy [mi] mówiš: Ha, ha. 70,05 Niech się radujš i weselš w Tobie wszyscy, co Ciebie szukajš. Niech zawsze mówiš: Bóg jest wielki! ci, którzy pragnš Twojej pomocy. 70,06 Ja zaœ ubogi jestem i nędzny, Boże, szybko przyjdŸ mi z pomocš! Tyœ wspomożyciel mój i wybawca: nie zwlekaj, o Panie! *71 71,01 W Tobie, Panie, moja ucieczka, niech nie doznam wstydu na wieki; 71,02 wyrwij mnie i wyzwól w Twej sprawiedliwoœci, nakłoń ku mnie swe ucho iocal mnie! 71,03 BšdŸ mi skałš schronienia i zamkiem warownym, aby mnie ocalić, boœ Ty opokš mojš i twierdzš. 71,04 Boże mój, wyrwij mnie z ršk niegodziwca, od pięœci złoczyńcy i ciemiężyciela. 71,05 Ty bowiem, mój Boże, jesteœ mojš nadziejš, Panie, ufnoœci moja od moich lat młodych! 71,06 Ty byłeœ mojš podporš od narodzin; od łona matki moim opiekunem. Ciebie zawsze wysławiałem. 71,07 Jak gdyby cudem stałem się dla wielu, Ty bowiem byłeœ potężnym mym wspomożycielem. 71,08 Usta moje były pełne Twojej chwały,przez cały dzień - Twojej sławy. 71,09 Nie odtršcaj mnie w czasie staroœci; gdy siły ustanš, nie opuszczaj mnie! 71,10 Albowiem moi wrogowie o mnie rozprawiajš, czyhajšcy na moje życie radzš się nawzajem, 71,11 Bóg go opuœcił - mówiš - gońcie go, chwytajcie, bo nie ma on wybawcy. 71,12 O Boże, nie stój z daleka ode mnie, mój Boże, poœpiesz mi na pomoc! 71,13 Niech się zawstydzš i niech upadnš wrogowie mego życia; niech się hańbš i wstydem okryjš szukajšcy mego nieszczęœcia! 71,14 Ja zaœ będę zawsze ufał i pomnażał wszelkš Twš chwałę. 71,15 Moje usta będš głosić Twojš sprawiedliwoœć, przez cały dzień Twojš pomoc: bo nawet nie znam jej miary. 71,16 Przyjdę z potężnymi czynami Pana i będę przypominał tylko Jego sprawiedliwoœć. 71,17 Boże, Ty mnie uczyłeœ od mojej młodoœci, i do tej chwili głoszę Twoje cuda. 71,18 Lecz i w staroœci, i w wieku sędziwym nie opuszczaj mnie, Boże, gdy [moc] Twego ramienia głosić będę, całemu przyszłemu pokoleniu - Twš potęgę, 71,19 i sprawiedliwoœć Twš, Boże, sięgajšcš wysoko, którš tak wielkich dzieł dokonałeœ: o Boże, któż jest równy Tobie? 71,20 Zesłałeœ na mnie wiele srogich utrapień, lecz znowu przywrócisz mi życie i z czeluœci ziemi znów mnie wydobędziesz. 71,21 Pomnóż mojš godnoœć i pociesz mnie na nowo! 71,22 A ja chcę wielbić na harfie Twojš wiernoœć, mój Boże! Będę Ci grał na cytrze, Œwięty Izraela! 71,23 Rozradujš się moje wargi, gdy będę Ci œpiewał, i dusza moja, którš odkupiłeœ. 71,24 Również mój język przez cały dzień będzie głosił Twojš sprawiedliwoœć, bo okryli się hańbš i wstydem szukajšcy mojego nieszczęœcia. *72 72,01 Salomonowy. O Boże, przekaż Twój sšd królowi i Twojš sprawiedliwoœć synowi królewskiemu. 72,02 Niech sšdzi sprawiedliwie Twój lud i ubogich Twoich - zgodnie z prawem! 72,03 Niech góry przyniosš ludowi pokój, a wzgórza - sprawiedliwoœć! 72,04 Otoczy opiekš uciœnionych z ludu, ratować będzie dzieci ubogich, a zetrze ciemiężyciela. 72,05 I będzie trwał długo jak słońce, jakksiężyc przez wszystkie pokolenia. 72,06 Zstšpi jak deszcz na trawę, jak deszcz rzęsisty, co nawadnia ziemię. 72,07 Za dni jego zakwitnie sprawiedliwoœć i wielki pokój, dopóki księżyc nie zgaœnie. 72,08 I panować będzie od morza do morza, od Rzeki aż po krańce ziemi. 72,09 Nieprzyjaciele będš mu się kłaniać, ajego przeciwnicy pył będš lizali. 72,10 Królowi Tarszisz i wysp przyniosš dary, królowie Szeby i Saby złożš daninę. 72,11 I oddadzš mu pokłon wszyscy królowie, wszystkie narody będš mu służyły. 72,12 Wyzwoli bowiem wołajšcego biedaka iubogiego, i bezbronnego. 72,13 Zmiłuje się nad nędzarzem i biedakiem i ocali życie ubogich: 72,14 uwolni ich życie od krzywdy i ucisku, a krew ich cenna będzie w jego oczach. 72,15 Przeto będzie żył i dadzš mu złoto z Saby, zawsze będš się modlić za niego, nieustannie mu błogosławić. 72,16 Obfitoœć zboża niech będzie na ziemi, szczyty gór niech zaszumiš lasami! Jak Liban niech wzrasta plon jego, niech zakwitnš jego łodygi jak polna trawa! 72,17 Imię jego niech trwa na wieki; jak długo œwieci słońce, niech wzrasta jego imię! Niech się wzajemnie nim błogosławiš!Niech wszystkie narody ziemi życzš mu szczęœcia! 72,18 Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, który sam jeden czyni cuda! 72,19 Błogosławione na wieki chwalebne Jego imię; niech się cała ziemia napełni Jego chwałš! Niech się tak stanie - niech się stanie! 72,20 (Skończyły się modlitwy Dawida, synaJessego). *73 73,01 Psalm. Asafowy. Jak dobry jest Bóg dla prawych, dla tych, co sš czystego serca! 73,02 A moje stopy nieomal się nie potknęły, omal się nie zachwiały moje kroki. 73,03 Zazdroœciłem bowiem niegodziwym widzšc pomyœlnoœć grzeszników. 73,04 Bo dla nich nie ma żadnych cierpień, ich ciało jest zdrowe, tłuste. 73,05 Nie doznajš ludzkich utrapień ani z innymi ludŸmi nie cierpiš. 73,06 Toteż ich naszyjnikiem jest pycha, a przemoc szatš, co ich odziewa. 73,07 Ich nieprawoœć pochodzi z nieczułoœci, złe zamysły nurtujš ich serca.73,08 Szydzš i mówiš złoœliwie, butnie grożš uciskiem. 73,09 Ustami swymi niebo napastujš, język ich kršży po ziemi. 73,10 Dlatego lud mój do nich się zwraca i obficie pijš ich wodę. 73,11 I mówiš: Jakże Bóg może widzieć, czyż Najwyższy posiada wiedzę? 73,12 Takimi oto sš grzesznicy i zawsze beztroscy gromadzš bogactwo. 73,13 Czy więc na próżno zachowałem czyste serce i w niewinnoœci umywałem ręce? 73,14 Co dnia bowiem cierpię chłostę, każdego ranka spotyka mnie kara. 73,15 Gdybym pomyœlał: Będę mówił jak tamci, to bym zdradził ród Twoich synów. 73,16 Rozmyœlałem zatem, aby to zrozumieć, lecz to wydało mi się ucišżliwe,73,17 póki nie wniknšłem w œwięte sprawy Boże, nie przyjrzałem się końcowi tamtych.73,18 Zaiste na œliskiej drodze ich stawiaszispychasz ich ku zagładzie. 73,19 Jakże nagle stali się przedmiotem grozy, zniknęli strawieni przerażeniem. 73,20 Jak snem po obudzeniu, Panie, powstajšc wzgardzisz ich obrazem. 73,21 Gdy się trapiło moje serce, a w nerkach odczuwałem ból dotkliwy, 73,22 byłem nierozumny i nie pojmowałem: byłem przed Tobš jak juczne zwierzę. 73,23 Lecz ja zawsze będę z Tobš: Tyœ ujšłmojš prawicę; 73,24 prowadzisz mnie według swojej radyiprzyjmujesz mię na koniec do chwały. 73,25 Kogo prócz Ciebie mam w niebie? Gdy jestem z Tobš, nie cieszy mnie ziemia. 73,26 Niszczeje moje ciało i serce, Bóg jest opokš mego serca i mym udziałem na wieki. 73,27 Bo oto ginš ci, którzy od Ciebie odstępujš, Ty gubisz wszystkich, co łamiš wiarę wobec Ciebie. 73,28 Mnie zaœ dobrze jest być blisko Boga,w Panu wybrałem sobie schronienie, by opowiadać wszystkie Jego dzieła. *74 74,01 Pieœń pouczajšca. Asafowy. Dlaczego,Boże, odrzuciłeœ na wieki, płoniesz gniewem przeciw owcom Twojego pastwiska? 74,02 Pomnij na Twojš społecznoœć, którš dawno nabyłeœ, na pokolenie, które wzišłeœw posiadanie, na górę Syjon, gdzie założyłeœ sobie siedzibę. 74,03 Skieruj Twe kroki ku ruinom bez końca: nieprzyjaciel wszystko spustoszył wœwištyni. 74,04 Ryknęli Twoi przeciwnicy w œrodku Namiotu Spotkania, zatknęli swe proporce. 74,05 Można było ich poznać jak tego, co wznosi wysoko siekiery wœród gšszczów. 74,06 Wszystkie jego bramy wyłamali razem, zniszczyli toporem i kilofem. 74,07 Na pastwę ognia œwištynię Twojš wydali, doszczętnie zbezczeœcili przybytek Twego imienia. 74,08 Rzekli w swym sercu: Razem ich zniszczmy! Spalili w kraju wszystkie miejsca œwiętych zgromadzeń. 74,09 Już nie widać naszych znaków i nie ma proroka; a między nami nie ma, kto by wiedział, jak długo, 74,10 jak długo, Boże, będzie uršgał nieprzyjaciel? Czy wróg na zawsze będzie bluŸnił Twemu imieniu? 74,11 Czemu cofasz swš rękę i trzymasz swš prawicę w zanadrzu? 74,12 Bóg jednak od poczštku jest moim królem, który na ziemi sprawia ocalenie. 74,13 Ty ujarzmiłeœ morze swš potęgš, skruszyłeœ głowy smoków na morzu. 74,14 Ty zmiażdżyłeœ łby Lewiatana, wydałeœ go na żer potworom morskim. 74,15 Ty otworzyłeœ Ÿródła i strumienie; Ty wysuszyłeœ rzeki stale płynšce. 74,16 Twoim jest dzień i noc jest Twoja; Tyœwiatło i słońce utwierdziłeœ. 74,17 Ty ustanowiłeœ wszystkie granice ziemi; Ty utworzyłeœ lato i zimę. 74,18 Pamiętaj o tym: wróg Cię lży, Panie, alud niemšdry uwłacza Twojemu imieniu. 74,19 Nie wydawaj na zatracenie duszy Twej synogarlicy; o życiu Twych ubogich niezapominaj na wieki! 74,20 Wejrzyj na Twe przymierze, bo się napełniły zakštki kraju jękiem i przemocš. 74,21 Niechaj uciœniony nie wraca ze wstydem: niech ubogi i biedny chwalš Twojeimię! 74,22 Powstań, o Boże, prowadŸ swojš sprawę; pamiętaj o zniewadze, którš co dnia wyrzšdza Ci głupiec. 74,23 Nie zapomnij o krzyku Twoich przeciwników; zawsze się podnosi zgiełk powstajšcych na Ciebie. *75 75,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Nie niszcz. Psalm. Asafowy. Pieœń. 75,02 Wysławiamy Cię, Boże, wysławiamy, wzywamy Twego imienia, opowiadamy Twe cuda. 75,03 Gdy Ja naznaczę porę, odbędę sšd sprawiedliwy. 75,04 Choćby się chwiała ziemia z wszystkimi jej mieszkańcami, Ja umocniłem jej filary. 75,05 Mówię zuchwalcom: Nie bšdŸcie zuchwali!, a do niegodziwych: Nie podnoœcierogu! 75,06 Nie podnoœcie rogu ku górze, nie mówcie bezczelnie przeciw Skale. 75,07 Bo nie ze wschodu ani z zachodu, ani z pustyni, ani z gór [przychodzi] wywyższenie, 75,08 lecz Bóg jedynie jest sędziš - tego zniża, tamtego podnosi. 75,09 Bo w ręku Pana jest kielich, który siępieni winem, pełnym przypraw. I On z niegonalewa: aż do mętów wypijš, pić będš wszyscy niegodziwi na ziemi. 75,10 Ja zaœ będę się radował na wieki, zaœpiewam Bogu Jakuba. 75,11 I połamię cały róg niegodziwych, a róg sprawiedliwego się wzniesie. *76 76,01 Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. Psalm. Asafowy. Pieœń. 76,02 Bóg znany jest w Judzie, wielkie jest imię Jego w Izraelu. 76,03 W Salem powstał Jego przybytek, a na Syjonie Jego mieszkanie. 76,04 Tam złamał pioruny łuku, tarczę i miecz, i zbroję. 76,05 Jesteœ pełen œwiatła - potężniejszy niż góry odwieczne. 76,06 Najdzielniejsi stali się łupem i œpiš snem swoim, a ręce wszystkich odważnych pomdlały. 76,07 Od Twojej groŸby, Boże Jakuba, zdrętwiały rydwany i konie. 76,08 Jesteœ straszliwy i któż Ci się oprze w obliczu Twego zagniewania? 76,09 Ogłosiłeœ z nieba swój wyrok, przelękła się ziemia, zamilkła, 76,10 gdy Bóg na sšd się podniósł, by ocalićwszystkich pokornych na ziemi. 76,11 Bo gniew Edomu będzie Cię sławił, a resztki Chamat będš obchodzić Twe œwięto. 76,12 Złóżcie œluby i wypełnijcie je przed Panem, Bogiem waszym, niech całe otoczenie niesie dary Straszliwemu, 76,13 Temu, który poskramia ducha ksišżšt,który jest straszliwy dla królów ziemi. *77 77,01 Kierownikowi chóru. Według Jedutuna.Asafowy. Psalm. 77,02 Głos mój się wznosi do Boga i wołam, głos mój - do Boga, by mnie usłyszał. 77,03 Szukam Pana w dzień mojej niedoli. Moja ręka w nocy niestrudzenie się wycišga, moja dusza odmawia przyjęcia pociechy. 77,04 Jęczę, gdy wspomnę na Boga, duch mój słabnie, kiedy rozmyœlam. 77,05 Ty zatrzymujesz powieki mych oczu: jestem wzburzony i mówić nie mogę. 77,06 Rozważam dni starodawne i lata poprzednie 77,07 wspominam. Rozmyœlam nocš w sercu, roztrzšsam i duch mój docieka: 77,08 Czy Bóg odrzuca na wieki, że już nie jest łaskawy? 77,09 Czy Jego łaskawoœć ustała na zawsze, a słowo umilkło na pokolenia? 77,10 Czy Bóg zapomniał o litoœci, czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie? 77,11 I mówię: To dla mnie bolesne, że się odwróciła prawica Najwyższego. 77,12 Wspominam dzieła Pana, zaiste wspominam Twoje dawne cuda. 77,13 Rozmyœlam o wszystkich Twych dziełach i czyny Twoje rozważam. 77,14 Boże, Twoja droga jest œwięta: który bóg dorówna wielkoœciš naszemu Bogu? 77,15 Ty jesteœ Bogiem działajšcym cuda, objawiłeœ ludom swš potęgę. 77,16 Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeœ, synów Jakuba i Józefa. 77,17 Boże, ujrzały Cię wody, ujrzały Cię wody: zadrżały i odmęty się poruszyły. 77,18 Chmury wylały wody, wydały głos chmury i poleciały Twoje strzały. 77,19 Głos Twego grzmotu wœród terkotu kół, pioruny œwiat rozjaœniły: poruszyła się i zatrzęsła ziemia. 77,20 Twoja droga wiodła przez wody, Twoja œcieżka przez wody rozległe i nie znać było Twych œladów. 77,21 Wiodłeœ Twój lud jak trzodę rękš Mojżesza i Aarona. *78 78,01 Pieœń pouczajšca. Asafowy. Słuchaj, mój ludu, nauki mojej; nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich. 78,02 Do przypowieœci otworzę me usta, wyjawię tajemnice zamierzchłego wieku. 78,03 Coœmy słyszeli i coœmy poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie, 78,04 tego nie ukryjemy przed ich synami. Opowiemy przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał. 78,05 Albowiem nadał On w Jakubie przykazania i ustanowił Prawo w Izraelu, aby to, co zlecił naszym ojcom, podawali swym synom, 78,06 aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzš, 78,07 że majš pokładać nadzieję w Bogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż%P6 c&† U c'Ű c(ů'M c)F5* Jnie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń. 78,08 A niech nie będš jak ich ojcowie, pokoleniem opornym, buntowniczym, pokoleniem o chwiejnym usposobieniu, którego duch nie dochowuje Bogu wiernoœci.78,09 Synowie Efraima, uzbrojeni w łuki, wdniu bitwy poszli w rozsypkę. 78,10 Nie zachowali przymierza z Bogiem i nie chcieli postępować według Jego Prawa. 78,11 Zapomnieli o Jego dziełach i o cudach, które im ukazał. 78,12 Uczynił cuda przed ich ojcami w ziemi egipskiej na polu Soanu. 78,13 Rozdzielił morze, a ich przeprowadził i wody ustawił jak groblę. 78,14 Przez dzień ich prowadził obłokiem, a przez całš noc blaskiem ognia. 78,15 Rozłupał skały w pustyni i jak wielkšotchłaniš obficie ich napoił. 78,16 Wydobył ze skały strumienie, i wylałwodę jak rzekę. 78,17 Lecz nadal grzeszyli przeciw Niemu, obrażali Najwyższego w kraju suchym. 78,18 Wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żšdajšc strawy dla swego pożšdania. 78,19 Mówili przeciw Bogu, rzekli: Czyż Bógpotrafi nakryć stół w pustyni? 78,20 Oto w skałę uderzył, popłynęły wody i wytrysnęły strumienie: Czy także potrafi dać chleba albo ludowi swemu przygotować mięso? 78,21 Toteż gdy Pan usłyszał, zapalił się gniewem, i ogień rozgorzał przeciw Jakubowi, , 78,22 że nie uwierzyli w Boga i nie zaufali Jego pomocy. 78,23 Potem z góry wydał rozkaz chmuromibramy nieba otworzył, 78,24 i spuœcił jak deszcz mannę do jedzenia: dał im zboże z nieba. 78,25 Człowiek chleb mocarzy spożywał - żywnoœci zesłał im do syta. 78,26 Wzbudził na niebie wicher od wschodu i mocš swš przywiódł wiatr południowy. 78,27 I zesłał na nich mięso, jak kurzawę,i ptaki skrzydlate, jak morski piasek. 78,28 Sprawił, że pospadały na ich obóz dokoła ich namiotów. 78,29 Jedli więc i nasycili się w pełni, i zaspokoił ich pożšdanie. 78,30 Jeszcze nie zaspokoili swego pożšdania i pokarm był jeszcze w ich ustach, 78,31 gdy się rozżarzył przeciw nim gniew Boży: zabił ich dostojników, a młodzieńcówIzraela powalił. 78,32 Jednakże nadal grzeszyli i nie wierzyli Jego cudom. 78,33 Szybko ich dni zakończył i lata ich nagłš zatratš. 78,34 Gdy ich zabijał, szukali Go, nawracalisię i znów szukali Boga. 78,35 I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałš, że Bóg Najwyższy ich zbawicielem. 78,36 Lecz oszukiwali Go swymi ustami i kłamali Mu swoim językiem. 78,37 Ich serce nie trwało przy Nim, w przymierzu z Nim nie byli stali. 78,38 On jednak litujšc się odpuszczał winę, a nie wytracał, i często odwracał swój gniew, i nie pobudzał całej swej zapalczywoœci. 78,39 Przypominał sobie, że sš tylko ciałem i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca. 78,40 Ileż razy drażnili Go na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu! 78,41 I ponownie Boga wystawiali na próbę,gniewali Œwiętego Izraela. 78,42 Nie pamiętali Jego ręki - dnia, w którym ich wybawił od ciemiężyciela, 78,43 kiedy czynił w Egipcie swe znaki i swoje cuda na polu Soanu, 78,44 i rzeki ich w krew zamienił, i ich strumienie, aby pić nie mogli. 78,45 Nasłał na nich muchy, które ich kšsały, i zgubne dla nich żaby. 78,46 Ich zbiory wydał owadom, a owoc ich pracy szarańczy. 78,47 Poraził gradem ich winnice, a szronem ich sykomory. 78,48 Ich bydło wydał na pastwę zarazy, ana pastwę choroby ich trzody. 78,49 Zesłał na nich żar swojego gniewu: oburzenie, zapalczywoœć i udrękę - orszak zwiastunów klęski. 78,50 Otworzył drogę dla swego gniewu: niezachował ich od œmierci, ich życie wydał zarazie. 78,51 I poraził w Egipcie wszystko pierworodne, pierwsze ich płody w namiotach Chama. 78,52 A swój lud wyprowadził jak owce i powiódł w pustyni jak trzodę. 78,53 Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali, a ich wrogów przykryło morze. 78,54 Wprowadził ich do swej ziemi œwiętej, do gór, które nabyła Jego prawica; 78,55 i wygnał przed nimi narody, a im losem wyznaczył dziedzictwo i w namiotachtamtych osadził szczepy Izraela. 78,56 Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga Najwyższego, i Jego przykazań nie strzegli. 78,57 Odstępowali zdradziecko, jak ich ojcowie, byli zmienni, jak łuk zawodny. 78,58 Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny i wzniecali Jego zazdroœć swoimi rzeŸbami. 78,59 Bóg usłyszał i zapłonšł gniewem, i zupełnie odrzucił Izraela. 78,60 I porzucił mieszkanie w Szilo, przybytek, gdzie mieszkał wœród ludzi. 78,61 I oddał swojš moc w niewolę, a swš chwałę w ręce nieprzyjaciół. 78,62 I wydał pod miecz swój naród, i rozjštrzył się na swoje dziedzictwo. 78,63 Młodzieńców ich pochłonšł ogień, a nad ich pannami nie œpiewano pieœni weselnych. 78,64 Ich kapłani poginęli od miecza, a ich wdowy nie mogły lamentować. 78,65 Lecz Pan się ocknšł jak ze snu, jak wojownik winem zmożony. 78,66 I poraził od tyłu swych nieprzyjaciół: wieczystš sromotš ich okrył.78,67 Odrzucił namiot Józefa i nie wybrał szczepu Efraima, 78,68 lecz wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którš umiłował. 78,69 I wzniósł swojš œwištynię, jak wysokie niebo, jak ziemię, którš ugruntował na wieki. 78,70 Wybrał swego sługę Dawida i wzišł go od owczych zagród: 78,71 powołał go, gdy chodził za karmišcymi [owcami], by pasł Jakuba, lud Jego, i Izraela, Jego dziedzictwo. 78,72 On ich pasł w prawoœci swego serca i roztropnie prowadził swoimi rękoma. *79 79,01 Psalm. Asafowy. Boże, poganie przyszli do Twego dziedzictwa, zbezczeœciliTwój œwięty przybytek, Jeruzalem obrócili w ruiny. 79,02 Ciała sług Twoich wydali na pastwę ptakom powietrznym, zwierzętom ziemskim ciała Twoich œwiętych. 79,03 Ich krew rozlali, jak wodę, wokół Jeruzalem i nie było komu ich pogrzebać. 79,04 Staliœmy się przedmiotem wzgardy dlanaszych sšsiadów, igraszkš i poœmiewiskiem dla otaczajšcych. 79,05 Dokšdże, Panie? Czy wiecznie będziesz się gniewał? Czy Twoja zapalczywoœć będzie gorzeć jak ogień? 79,06 Wylej gniew Twój na ludy, które Cię nie uznajš, na królestwa, co nie wzywajš Twojego imienia. 79,07 Albowiem pożarli Jakuba i spustoszyli jego siedzibę. 79,08 Nie pamiętaj nam win naszych przodków, niech rychło przyjdzie ku nam miłosierdzie Twoje: bo bardzo jesteœmy słabi. 79,09 Wspomóż nas, Boże zbawienia naszego, przez wzglšd na chwałę Twojego imienia, i wyzwól nas, i odpuœć nasze grzechy przez wzglšd na Twoje imię. 79,10 Dlaczego majš mówić poganie: Gdzie jest ich Bóg? Niech na naszych oczach rozejdzie się wœród pogan wieœć o pomœcie za przelanš krew Twoich sług. 79,11 Niech jęk pojmanych dojdzie do Ciebie; mocš Twojego ramienia oszczędŸ na œmierć skazanych. 79,12 I odpłać sšsiadom naszym siedmiokrotnie w ich zanadrze za zniewagę,którš Tobie, Panie, wyrzšdzili. 79,13 My zaœ, lud Twój i owce Twej trzody,będziemy Tobie dziękować na wieki i przez pokolenia głosić Twojš chwałę. *80 80,01 Kierownikowi chóru. Na melodię: Lilie œwiadectwa... Asafowy. Psalm. 80,02 Posłuchaj, Pasterzu Izraela, Ty, co jak trzodę wiedziesz ród Józefa. Ty, który zasiadasz nad cherubami, zabłyœnij, 80,03 przed Efraimem, Beniaminem i Manassesem! WzbudŸ Twš potęgę i przyjdŸ nam na pomoc! 80,04 O Boże, odnów nas i okaż Twe pogodne oblicze, abyœmy doznali zbawienia. 80,05 Panie, Boże Zastępów, jak długo gniewać się będziesz, choć lud Twój się modli? 80,06 Nakarmiłeœ go chlebem płaczu i obficie napoiłeœ go łzami. 80,07 Zrobiłeœ z nas powód zwady dla naszych sšsiadów, a wrogowie nasi z nas szydzš. 80,08 Boże Zastępów, odnów nas i okaż Twepogodne oblicze, abyœmy doznali zbawienia. 80,09 Wyrwałeœ winoroœl z Egiptu, wygnałeœ pogan, a jš zasadziłeœ. 80,10 Grunt dla niej przygotowałeœ, a ona zapuœciła korzenie i napełniła ziemię. 80,11 Góry okryły się jej cieniem, a cedry Boże jej gałęŸmi. 80,12 Swe latoroœle rozpostarła aż do Morza, a swoje pędy aż do Rzeki. 80,13 Dlaczego jej mury zburzyłeœ, tak że zrywa z niej [grona] każdy, kto przechodzi drogš, 80,14 że jš niszczy dzik leœny, a polne zwierzęta obgryzajš? 80,15 Powróć, o Boże Zastępów! Wejrzyj z nieba, zobacz i nawiedŸ tę winoroœl; 80,16 i chroń tę, którš zasadziła Twa prawica, . 80,17 Ci, którzy jš spalili ogniem i wycięli, niech zginš od grozy Twojego oblicza! 80,18 Niech ręka Twoja będzie nad mężem Twej prawicy, nad synem człowieczym, któregoœ utwierdził dla siebie. 80,19 Nie odstšpimy już więcej od Ciebie; zachowaj nas przy życiu, byœmy wzywali Twojego imienia. 80,20 Panie, Boże Zastępów, odnów nas i ukaż Twe pogodne oblicze, abyœmy doznali zbawienia. *81 81,01 Kierownikowi chóru. Na melodię z Gat.Asafowy. 81,02 Radoœnie œpiewajcie Bogu, naszej Mocy, wykrzykujcie Bogu Jakuba! 81,03 Zacznijcie œpiew i w bęben uderzcie, w harfę słodko dŸwięczšcš i lirę! 81,04 Dmijcie w róg na nowiu, podczas pełni, w nasz dzień uroczysty! 81,05 Bo to jest ustawa w Izraelu, przykazanie Boga Jakubowego. 81,06 To prawo ustanowił On dla Józefa, gdy wyruszył on z ziemi egipskiej. Słyszę język nieznany: 81,07 Uwolniłem od brzemienia jego barki: jego ręce porzuciły kosze. 81,08 W ucisku wołałeœ, a Ja cię ratowałem, odpowiedziałem ci z grzmišcej chmury, doœwiadczyłem cię przy wodach Meriba. 81,09 Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć: obyœ posłuchał Mnie, Izraelu! 81,10 Nie będzie u ciebie boga obcego, cudzemu bogu nie będziesz oddawał pokłonu. 81,11 Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej; otwórz szeroko usta, abym je napełnił. 81,12 Lecz mój lud nie posłuchał mego głosu: Izrael nie był Mi posłuszny. 81,13 Pozostawiłem ich przeto twardoœci ich serca: niech postępujš według swych zamysłów! 81,14 Gdyby mój lud Mnie posłuchał, a Izrael kroczył moimi drogami: 81,15 natychmiast zgniótłbym ich wrogów i obróciłbym rękę na ich przeciwników. 81,16 Nienawidzšcy Pana schlebialiby Jemu,a czas ich [kary] trwałby na wieki. 81,17 Jego zaœ bym karmił tłuszczem pszenicy i sycił miodem z opoki. *82 82,01 Psalm. Asafowy. Bóg powstaje w zgromadzeniu bogów, poœrodku bogów sšd odbywa: 82,02 Dokšdże będziecie sšdzić niegodziwie itrzymać stronę występnych? 82,03 Ujmijcie się za sierotš i uciœnionym, wymierzcie sprawiedliwoœć nieszczęœliwemui ubogiemu! 82,04 Uwolnijcie uciœnionego i nędzarza, wyrwijcie go z ręki występnych! 82,05 Lecz oni nie pojmujš i nie rozumiejš, błškajš się w ciemnoœciach: cała ziemia chwieje się w posadach. 82,06 Ja rzekłem: Jesteœcie bogami i wszyscy - synami Najwyższego. 82,07 Lecz wy pomrzecie jak ludzie, jak jeden mšż, ksišżęta, poupadacie. 82,08 O Boże, powstań, odbšdŸ sšd nad ziemiš, bo wszelkie narody sš Twojš własnoœciš. *83 83,01 Pieœń. Psalm. Asafowy. 83,02 O Boże, nie trwaj w milczeniu, nie milcz i nie spoczywaj, Boże! 83,03 Bo oto burzš się Twoi wrogowie i podnoszš głowę ci, którzy Cię nienawidzš. 83,04 Knujš spisek przeciwko Twojemu ludowi, zmawiajš się przeciw tym, których strzeżesz. 83,05 PójdŸcie - mówiš - wytraćmy ich spoœród narodów, by więcej nie wspominano imienia Izraela. 83,06 Zaiste, zmawiajš się jednomyœlnie i przeciw Tobie zawierajš przymierze: 83,07 Namioty Edomu z Izmaelitami, Moab iHagryci, 83,08 Gebal, Ammon i Amalek, kraj Filistynów i mieszkańcy Tyru. 83,09 Także Asyryjczycy połšczyli się z nimi, dla synów Lota stali się ramieniem. 83,10 Uczyń im jak Madianitom i Siserze, jak Jabinowi nad potokiem Kiszon, 83,11 którzy polegli pod Endor, stali się nawozem dla ziemi. 83,12 Z ich ksišżętami postšp jak z Orebem,jak z Zeebem, z Zebachem i z Salmunnš, z wszystkimi ich przywódcami, 83,13 którzy mówili: Zagarnijmy dla siebie kraj Boga! 83,14 O Boże mój, uczyń ich podobnymi do ŸdŸbeł ostu, do plew gnanych wichurš. 83,15 Jak ogień pożera lasy, jak pożoga wypala góry, 83,16 tak ich œcigaj Twojš nawałnicš i burzš Twojš wpraw ich w zamieszanie! 83,17 Okryj hańbš ich oblicze, aby szukali imienia Twego, Panie! 83,18 Niech wstyd i trwoga ogarnš ich na zawsze, niech będš pohańbieni i zginš! 83,19 Niechaj poznajš Ciebie i wiedzš, że tylko Ty, który sam jeden masz Jahwe na imię, jesteœ Najwyższy nad całš ziemiš. *84 84,01 Kierownikowi chóru. Na wzór z Gat. Synów Koracha. Psalm. 84,02 Jak miłe sš przybytki Twoje, Panie Zastępów! 84,03 Dusza moja pragnie i tęskni do przedsieni Pańskich. Moje serce i ciało radoœnie wołajš do Boga żywego. 84,04 Nawet wróbel dom sobie znajduje i jaskółka gniazdo, gdzie złoży swe pisklęta:przy Twoich ołtarzach, Panie Zastępów, mój Królu i mój Boże! 84,05 Szczęœliwi, którzy mieszkajš w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wychwalajš. 84,06 Szczęœliwi, których moc jest w Tobie,którzy zachowujš ufnoœć w swym sercu. 84,07 Przechodzšc dolinš Baka, przemieniajš jš w Ÿródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem jš okryje. 84,08 Z mocy w moc wzrastać będš: Boga ujrzš na Syjonie. 84,09 Panie Zastępów, usłysz mojš modlitwę; nakłoń ucha, Boże Jakuba! 84,10 Spojrzyj, Puklerzu nasz, Boże, i wejrzyj na oblicze Twego Pomazańca! 84,11 Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysišce; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników. 84,12 Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczš: Pan hojnie darzy łaskš i chwałš, nie odmawia dobrodziejstw postępujšcym nienagannie. 84,13 Panie Zastępów, szczęœliwy człowiek,który ufa Tobie! *85 85,01 Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm. 85,02 Łaskawym się okazałeœ, Panie, dla Twej ziemi; odmieniłeœ los Jakuba, 85,03 odpuœciłeœ winę Twojemu ludowi; zakryłeœ wszystkie ich grzechy. 85,04 Powœcišgnšłeœ całe zagniewanie Twoje, zaniechałeœ zapalczywoœci Twojego gniewu. 85,05 Odnów nas, Boże, nasz Zbawco, i zaniechaj Twego oburzenia na nas! 85,06 Czyż będziesz na nas gniewał się na wieki, czy gniew Twój rozcišgniesz na wszystkie pokolenia? 85,07 Czyż to nie Ty przywrócisz nam życie, aby Twój lud weselił się w Tobie? 85,08 Okaż nam, Panie, swojš łaskawoœć i daj nam swoje zbawienie! 85,09 Chciałbym słuchać tego, co mówi PanBóg: oto ogłasza pokój ludowi swemu i œwiętym swoim; niech się nie stajš znów nierozsšdni. 85,10 Zaiste, bliskie jest Jego zbawienie dlatych, którzy się Go bojš, tak iż chwała zamieszka w naszej ziemi. 85,11 Łaskawoœć i wiernoœć spotkajš się z sobš, ucałujš się sprawiedliwoœć i pokój. 85,12 Wiernoœć z ziemi wyroœnie, a sprawiedliwoœć wychyli się z nieba. 85,13 Pan sam obdarzy szczęœciem a nasza ziemia wyda swój owoc. 85,14 Sprawiedliwoœć pójdzie przed Nim, poœladach Jego kroków - zbawienie. *86 86,01 Proœba. Dawidowy. Nakłoń swe ucho,wysłuchaj mnie, Panie, bo jestem nędzny i ubogi. 86,02 Strzeż mojego życia, bo jestem pobożny, zbaw sługę Twego, który ufa Tobie. Ty jesteœ Bogiem moim, 86,03 Panie, zmiłuj się nade mnš, bo nieustannie wołam do Ciebie. 86,04 Rozraduj życie swego sługi, bo ku Tobie, Panie, wznoszę mojš duszę. 86,05 Ty bowiem, Panie, jesteœ dobry i pełen przebaczenia, pełen łaskawoœci dla wszystkich, którzy Cię wzywajš. 86,06 Wysłuchaj, Panie, modlitwę mojš i zważ na głos mojej proœby! 86,07 Wołam do Ciebie w dniu mego utrapienia, bo Ty mnie wysłuchujesz. 86,08 Nie ma wœród bogów równego Tobie, Panie, ani czegoœ takiego jak Twoje dzieło. 86,09 Przyjdš wszystkie ludy, które stworzyłeœ, i Tobie, Panie, pokłon oddadzš,i będš sławiły Twe imię. 86,10 Boœ Ty jest wielki i działasz cuda: tylko Ty jesteœ Bogiem. 86,11 Naucz mię, Panie, Twej drogi, bym postępował według Twojej prawdy; skłoń moje serce ku bojaŸni Twojego imienia! 86,12 Będę Cię chwalił, Panie, mój Boże, z całego serca mojego i na wieki będę sławiłTwe imię, 86,13 bo wielkie było dla mnie Twoje miłosierdzie i życie moje wyrwałeœ z głębin Szeolu. 86,14 O Boże, pyszni przeciw mnie powstali i zgraja gwałtowników czyha na me życie, a nie majš względu na Ciebie. 86,15 Ale Ty, Panie, jesteœ Bogiem miłosiernym i łaskawym, nieskorym do gniewu, bardzo łagodnym i wiernym. 86,16 Zwróć się ku mnie i zmiłuj się nade mnš; udziel Twej siły słudze swojemu i ocal syna swej służebnicy! 86,17 Uczyń dla mnie znak - zapowiedŸ pomyœlnoœci, ażeby ci, którzy mnie nienawidzš, ujrzeli ze wstydem, żeœ Ty, Panie, mi pomógł i pocieszył mnie. *87 87,01 Synów Koracha. Psalm. Pieœń. BudowlaBogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż*PÄ c+ Ő c,é c-ô&É c.˝3™ XJego jest na œwiętych górach: 87,02 Pan miłuje bramy Syjonu bardziej niżwszystkie namioty Jakuba. 87,03 Wspaniałe rzeczy głoszš o tobie, o miasto Boże! 87,04 Wymienię Rahab i Babel wœród tych, co mnie znajš; oto Filistyni i Tyr razem z Kusz [powiedzš]: Ten [i ten] się tam urodził. 87,05 O Syjonie zaœ będzie się mówić: Każdyna nim się narodził, a Najwyższy sam go umacnia. 87,06 Pan spisujšc wylicza narody: Ten się tam urodził. 87,07 I oni zaœpiewajš jak tancerze: W tobie sš wszystkie me Ÿródła. *88 88,01 Pieœń. Psalm. Synów Koracha. Kierownikowi chóru. Według [melodii] Machalat œpiewać. Pieœń pouczajšca. Hemana Ezrachity. 88,02 Panie, mój Boże, za dnia wołam, nocšsię żalę przed Tobš. 88,03 Niech dojdzie do Ciebie moja modlitwa, nakłoń swego ucha na moje wołanie! 88,04 Bo dusza moja jest nasycona nieszczęœciami, a życie moje zbliża się do Szeolu. 88,05 Zaliczajš mnie do tych, co schodzš dogrobu, stałem się podobny do męża bezsilnego. 88,06 Moje posłanie jest między zmarłymi,tak jak zabitych, którzy leżš w grobie, o których już nie pamiętasz, którzy wypadli zTwojej ręki. 88,07 Umieœciłeœ mię w dole głębokim, w ciemnoœciach, w przepaœci. 88,08 Cišży nade mnš Twoje oburzenie. Sprawiłeœ, że wszystkie twe fale mnie dosięgły. 88,09 Oddaliłeœ ode mnie moich znajomych, uczyniłeœ mnie dla nich ohydnym, jestem zamknięty, bez wyjœcia. 88,10 Moje oko słabnie od nieszczęœcia, codziennie wołam do Ciebie, Panie, do Ciebieręce wycišgam. 88,11 Czy dla cieniów czynisz cuda? Czy zmarli wstanš i będš Cię sławić? 88,12 Czy to w grobie się opowiada o Twojej łasce, a w Szeolu o Twojej wiernoœci? 88,13 Czy Twoje cuda ukazujš się w ciemnoœciach, a sprawiedliwoœć Twoja w ziemi zapomnienia? 88,14 Ja zaœ, o Panie, wołam do Ciebie i rano modlitwa moja niech do Ciebie dotrze. 88,15 Czemu odrzucasz mię, Panie, ukrywasz oblicze swoje przede mnš? 88,16 Ja jestem biedny i od dzieciństwa na progu œmierci, dŸwigałem grozę Twojš i mdlałem. 88,17 Nade mnš przeszły Twe gniewy i zgubiły mnie Twoje groŸby. 88,18 Otaczajš mnie nieustannie jak woda; okršżajš mnie wszystkie naraz. 88,19 Odsunšłeœ ode mnie przyjaciół i towarzyszy: domownikami moimi stały się ciemnoœci. *89 89,01 Pieœń pouczajšca. Etana Ezrachity. 89,02 Na wieki będę opiewał łaski Pana, moimi ustami będę głosił Twš wiernoœć przez wszystkie pokolenia, 89,03 albowiem powiedziałeœ: Na wieki ugruntowana jest łaska, utrwaliłeœ swojš wiernoœć w niebiosach. 89,04 Zawarłem przymierze z moim wybrańcem; przysišgłem słudze memu, Dawidowi: 89,05 Utrwalę na wieki twoje potomstwo i tron twój utrwalę z pokolenia na pokolenie. 89,06 Niebiosa wysławiajš cuda Twoje, Panie, i wiernoœć Twojš w radzie œwiętych. 89,07 Bo któż na obłokach będzie równy Panu, któż wœród synów Bożych będzie do Pana podobny? 89,08 Bóg w radzie œwiętych przejmuje bojaŸniš, wielki jest i straszny - ponad wszystkich wokół Niego. 89,09 Panie, Boże Zastępów, któż równy jest Tobie? Potężny jesteœ, Panie, a wiernoœć Twoja w kršg Ciebie otacza. 89,10 Ty ujarzmiasz pyszne morze, Ty poskramiasz jego wzdęte bałwany. 89,11 Ty podeptałeœ Rahaba jak padlinę, rozproszyłeœ Twych wrogów możnym Twymramieniem. 89,12 Twoje jest niebo i Twoja jest ziemia; Ty założyłeœ œwiat wraz z tym, co go napełnia; 89,13 Ty stworzyłeœ północ i południe; Tabor i Hermon wykrzykujš radoœnie na czeœć Twego imienia. 89,14 Ty masz ramię pełne potęgi, mocna jest ręka Twoja i Twoja prawica wzniesiona. 89,15 Podstawš Twego tronu sprawiedliwoœć i prawo; przed Tobš kroczšłaska i wiernoœć. 89,16 Szczęœliwy lud, co umie się radować: chodzi, o Panie, w œwietle Twego oblicza. 89,17 Cieszš się zawsze Twoim imieniem, wywyższa ich Twoja sprawiedliwoœć. 89,18 Bo Ty jesteœ blaskiem ich potęgi, a dzięki Twej przychylnoœci moc nasza się wznosi. 89,19 Bo puklerz nasz należy do Pana, a król nasz - do Œwiętego Izraela. 89,20 Mówiłeœ niegdyœ w widzeniu do œwiętych Twoich i powiedziałeœ: Włożyłem na głowę mocarza koronę; wyniosłem wybrańca z ludu. 89,21 Znalazłem Dawida, sługę mojego, namaœciłem go œwiętym olejem moim, 89,22 aby ręka moja zawsze z nim była i umacniało go moje ramię. 89,23 Nie zwiedzie go nieprzyjaciel ani nie pognębi go złoœnik. 89,24 Lecz zetrę przed nim jego przeciwników, porażę tych, co go nienawidzš. 89,25 Z nim moja wiernoœć i łaska; w moimimieniu moc jego się wzniesie. 89,26 I rękę jego wycišgnę na morze, a prawicę jego na rzeki. 89,27 On będzie wołał do Mnie: Ty jesteœ moim Ojcem, Bogiem moim i Skałš mojego ocalenia. 89,28 A Ja go ustanowię pierworodnym, największym wœród królów ziemi. 89,29 Zachowam dla niego łaskawoœć swš na wieki i wierne będzie moje z nim przymierze. 89,30 Sprawię, że potomstwo jego będzie wieczne, a jego tron - [trwały] jak dni nieba. 89,31 A jeœli synowie jego porzucš moje prawo i nie będš postępować według mych przykazań, 89,32 jeżeli naruszš moje ustawy i nie będšpełnili moich rozkazów, 89,33 ukarzę rózgš ich przewinienia, a winęich biczami; 89,34 lecz nie odejmę mu łaski mojej i nie zawiodę w mojej wiernoœci. 89,35 Nie zbezczeszczę mojego przymierzaani nie zmienię słowa ust moich. 89,36 Raz przysišgłem na mojš œwiętoœć: na pewno nie skłamię Dawidowi. 89,37 Potomstwo jego trwać będzie wiecznie i tron jego będzie przede Mnš jak słońce, 89,38 jak księżyc, co pozostaje na wieki, a œwiadek w chmurach jest wierny. 89,39 A jednak odpędziłeœ i odrzuciłeœ, rozgniewałeœ się na Twego pomazańca. 89,40 Zerwałeœ przymierze z Twoim sługš,poniżyłeœ w proch jego diadem. 89,41 Porozwalałeœ wszystkie jego mury, obróciłeœ w gruzy jego twierdze. 89,42 Ograbili go wszyscy przechodzšcy drogš, stał się poœmiewiskiem dla swoich sšsiadów. 89,43 Podniosłeœ prawicę jego nieprzyjaciół; radoœciš napełniłeœ wszystkich jego wrogów. 89,44 Także cofnšłeœ jego miecz przed napastnikiem, nie pozwoliłeœ mu ostać się w walce, 89,45 pozbawiłeœ blasku jego berło i wywróciłeœ tron jego na ziemię. 89,46 Skróciłeœ dni jego młodoœci, okryłeœgo niesławš. 89,47 Jak długo, Panie? Czy zawsze będziesz się ukrywał? Czy Twoje oburzeniebędzie płonšć jak ogień? 89,48 Pamiętaj, jak krótkie jest moje życie,jak znikomymi stworzyłeœ wszystkich ludzi.89,49 Czy jest ktoœ, kto by żył, a nie zaznał œmierci, kto by życie swe wyrwał spod władzy Szeolu? 89,50 Gdzież sš, o Panie, Twoje dawne łaski, które zaprzysišgłeœ Dawidowi na swojš wiernoœć? 89,51 Pomnij, o Panie, na zniewagę sług Twoich: noszę w mym zanadrzu całš wrogoœć narodów, 89,52 z jakš ubliżajš przeciwnicy Twoi, Panie, z jakš ubliżajš krokom Twego pomazańca. 89,53 Niech będzie błogosławiony Pan na wieki! Amen. Amen. *90 90,01 Błaganie Mojżesza, męża Bożego. Panie, Ty dla nas byłeœ ucieczkš z pokoleniana pokolenie. 90,02 Zanim góry narodziły się w bólach, nim ziemia i œwiat powstały, od wieku po wiek Ty jesteœ Bogiem. 90,03 W proch każesz powracać œmiertelnym, i mówisz: Synowie ludzcy, wracajcie! 90,04 Bo tysišc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minšł, niby straż nocna. 90,05 Porywasz ich: stajš się jak sen poranny, jak trawa, co roœnie: 90,06 rankiem kwitnie i jest zielona, wieczorem więdnie i usycha. 90,07 Zaiste, Twój gniew nas niszczy, trwoży nas Twe oburzenie. 90,08 Stawiasz przed sobš nasze winy, nasze skryte grzechy w œwietle Twojego oblicza. 90,09 Bo wszystkie dni nasze płynš pod Twoim gniewem; kończymy nasze lata jak westchnienie. 90,10 Miarš naszych lat jest lat siedemdziesišt lub, gdy jesteœmy mocni, osiemdziesišt; a większoœć z nich to trud i marnoœć: bo szybko mijajš, my zaœ odlatujemy. 90,11 Któż potrafi zważyć ogrom Twojego gniewu i kto może doœwiadczyć mocy Twegooburzenia? 90,12 Naucz nas liczyć dni nasze, abyœmy osišgnęli mšdroœć serca. 90,13 Powróć, o Panie, dokšdże jeszcze ... ? I bšdŸ litoœciwy dla sług Twoich! 90,14 Nasyć nas z rana swojš łaskawoœciš, abyœmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć. 90,15 Daj radoœć według [miary] dni, w których nas przygniotłeœ, i lat, w których zaznaliœmy niedoli. 90,16 Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło, a chwała Twoja nad ich synami! 90,17 A dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami! I wspieraj pracę ršk naszych, wspieraj dzieło ršk naszych! *91 91,01 Kto przebywa w pieczy Najwyższego i w cieniu Wszechmocnego mieszka, 91,02 mówi do Pana: Ucieczko moja i Twierdzo, mój Boże, któremu ufam. 91,03 Bo On sam cię wyzwoli z sideł myœliwego i od zgubnego słowa. 91,04 Okryje cię swymi piórami i schronisz się pod Jego skrzydła: Jego wiernoœć to puklerz i tarcza. 91,05 W nocy nie ulękniesz się strachu ani za dnia - lecšcej strzały, 91,06 ani zarazy, co idzie w mroku, ni moru, co niszczy w południe. 91,07 Choć tysišc padnie u twego boku, a dziesięć tysięcy po twojej prawicy: ciebie to nie spotka. 91,08 Ty ujrzysz na własne oczy: będziesz widział odpłatę danš grzesznikom. 91,09 Albowiem Pan jest twojš ucieczkš, jako obrońcę wzišłeœ sobie Najwyższego. 91,10 Niedola nie przystšpi do ciebie, a ciosnie spotka twojego namiotu, 91,11 bo swoim aniołom dał rozkaz o tobie,aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. 91,12 Na rękach będš cię nosili, abyœ nie uraził swej stopy o kamień. 91,13 Będziesz stšpał po wężach i żmijach,a lwa i smoka będziesz mógł podeptać. 91,14 Ja go wybawię, bo przylgnšł do Mnie;osłonię go, bo uznał moje imię. 91,15 Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham i będę z nim w utrapieniu, wyzwolę go i sławš obdarzę. 91,16 Nasycę go długim życiem i ukażę mu moje zbawienie. *92 92,01 Psalm. Pieœń. Na dzień szabatu. 92,02 Dobrze jest dziękować Panu i œpiewaćimieniu Twemu, o Najwyższy: 92,03 głosić z rana Twojš łaskawoœć, a wiernoœć Twojš nocami, 92,04 na harfie dziesięciostrunnej i lirze i pieœniš przy dŸwiękach cytry. 92,05 Bo rozradowałeœ mnie, Panie, Twoimiczynami, cieszę się dziełami ršk Twoich. 92,06 Jakże wielkie sš dzieła Twe, Panie, bardzo głębokie Twe myœli! 92,07 Człowiek nierozumny ich nie zna, a głupiec ich nie pojmuje. 92,08 Chociaż występni pleniš się jak zielsko i złoczyńcy jaœniejš przepychem, i tak [idš] na wiecznš zagładę. 92,09 Ty zaœ, o Panie, na wieki jesteœ wywyższony. 92,10 Bo oto wrogowie Twoi, Panie, bo oto wrogowie Twoi poginš, rozproszš się wszyscy złoczyńcy. 92,11 Wywyższyłeœ mój róg jak u bawołu, skropiłeœ mnie œwieżym olejkiem. 92,12 Oko moje patrzy na nieprzyjaciół, tych, co powstajš na mnie. Słuchajš moje uszy moich przeciwników. 92,13 Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, rozroœnie się jak cedr na Libanie. 92,14 Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitnšna dziedzińcach naszego Boga. 92,15 Wydadzš owoc nawet i w staroœci, pełni soków i zawsze żywotni, 92,16 aby œwiadczyć, że Pan jest sprawiedliwy, moja Skała, nie ma w Nim nieprawoœci. *93 93,01 Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i niš się przepasał: tak utwierdził œwiat, że się nie zachwieje. 93,02 Twój tron niewzruszony od wiecznoœci, Ty jesteœ od wieków, o Boże. 93,03 Podnoszš rzeki, o Panie, rzeki swój głos podnoszš, rzeki swój szum podnoszš. 93,04 Ponad szum wód rozległych, ponad potęgę morskiej kipieli potężny jest Pan na wysokoœciach. 93,05 Œwiadectwa Twoje sš bardzo godne wiary; domowi Twojemu przystoi œwiętoœć po wszystkie dni, o Panie! *94 94,01 Boże, Mœcicielu, Panie, Boże, Mœcicielu, ukaż się! 94,02 Powstań Ty, który sšdzisz ziemię, daj pysznym odpłatę! 94,03 Jak długo występni, o Panie, jak długo będš się chełpić występni, 94,04 będš pleœć i gadać bezczelnie, i chwalić się będš wszyscy złoczyńcy? 94,05 Lud Twój, o Panie, depczš i uciskajš Twoje dziedzictwo, 94,06 mordujš wdowę i przychodnia i zabijajš sieroty. 94,07 A mówiš: Pan nie widzi, nie dostrzega[tego] Bóg Jakuba. 94,08 Pomnijcie, głupcy w narodzie! Kiedy zmšdrzejecie, bezrozumni? 94,09 Nie ma usłyszeć Ten, który ucho wszczepił, nie ma widzieć Ten, co utworzył oko, 94,10 czy nie ma karać Ten, co strofuje ludy, Ten, który ludzi naucza mšdroœci? 94,11 Pan zna myœli ludzkie: że sš one marnoœciš. 94,12 Szczęœliwy mšż, którego Ty wychowujesz, o Panie, i prawem Twoim pouczasz, 94,13 by dać mu odpoczšć w dniach nieszczęœliwych, nim grób wykopiš dla występnego. 94,14 Pan bowiem nie odpycha swego ludu i nie porzuca swojego dziedzictwa; 94,15 lecz wyrok powróci do sprawiedliwoœci, za niš [pójdš] wszyscy, cosš prawego serca. 94,16 Kto wystšpi w mojej obronie przeciw niegodziwcom? Kto mię zasłoni od złoczyńców? 94,17 Gdyby Pan mi nie udzielił pomocy, wnet by moja dusza zamieszkała [w kraju] milczenia. 94,18 A kiedy myœlę: Moja noga się chwieje,wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Panie! 94,19 Gdy się w moim sercu mnożš niepokoje, Twoje pociechy mnie orzeŸwiajš.94,20 Co z Tobš ma wspólnego nieprawy trybunał, który sprowadza nieszczęœcie wbrew Prawu? 94,21 Choć czyhajš na życie sprawiedliwego, chociaż potępiajš krew niewinnš: 94,22 na pewno Pan będzie mi obronš, a Bógmój skałš ucieczki. 94,23 A tamtym za ich niegodziwoœć zapłaci; i zgubi ich własna złoœliwoœć, nasz Pan Bóg ich zgubi. *95 95,01 PrzyjdŸcie, radoœnie œpiewajmy Panu,wznoœmy okrzyki na czeœć Skały naszego zbawienia: 95,02 przystšpmy z dziękczynieniem przed Jego oblicze, radoœnie œpiewajmy Mu pieœni!95,03 Albowiem Pan jest wielkim Bogiem i wielkim Królem ponad wszystkimi bogami: 95,04 głębiny ziemi sš w Jego ręku i szczyty gór należš do Niego. 95,05 Morze jest Jego własnoœciš: bo On sam je uczynił, i stały lšd ukształtowały Jego ręce. 95,06 WejdŸcie, uwielbiajmy, padnijmy na twarze i zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył. 95,07 Albowiem On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku. Obyœcie usłyszeli dzisiaj głos Jego: 95,08 Nie zatwardzajcie serc waszych jak w Meriba, jak na pustyni w dniu Massa, 95,09 gdzie Mnie wasi przodkowie wystawiali na próbę i doœwiadczali Mię, choć dzieło moje widzieli. 95,10 Tamto pokolenie budziło we Mnie wstręt przez lat czterdzieœci, i powiedziałem: Sš oni ludem o sercu zbłškanym i moich dróg nie znajš. 95,11 Przeto przysišgłem w moim gniewie: Nie wejdš do [miejsca] mego odpoczynku. *96 96,01 Œpwiewajcie Panu pieœń nowš, œpiewajcie Panu, wszystkie krainy! 96,02 Œpiewajcie Panu, błogosławcie Jego imię, z dnia na dzień głoœcie Jego zbawienie! 96,03 Rozgłaszajcie Jego chwałę wœród narodów, Jego cuda - wœród wszystkich ludów! 96,04 Bo wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie. 96,05 Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda, a Pan uczynił niebiosa. 96,06 Przed Nim kroczš majestat i piękno, potęga i jasnoœć w Jego przybytku. 96,07 Oddajcie Panu, rodziny narodów, oddajcie Panu chwałę i [uznajcie] potęgę; 96,08 oddajcie Panu chwałę Jego imienia! Nieœcie ofiary i wchodŸcie do Jego przedsieni, 96,09 oddajcie pokłon odziani w œwięte szaty! Zadrżyj, cała ziemio, przed Jego obliczem! 96,10 Mówcie wœród pogan: Pan jest królem. Umocnił œwiat, by się nie poruszył:ze słusznoœciš wymierza ludom sprawiedliwoœć. 96,11 Niech się cieszy niebo i ziemia raduje; niech szumi morze i to, co je napełnia; 96,12 niech się weselš pola i wszystko, co jest na nich, niech się także radujš wszystkie drzewa leœne 96,13 przed obliczem Pana, bo nadchodzi, bo nadchodzi, aby sšdzić ziemię. On będzie sšdził œwiat sprawiedliwie, z wiernoœciš swš - narody. *97 97,01 Pan króluje: wesel się, ziemio, radujcie się, mnogie wyspy! 97,02 Obłok i ciemnoœć wokoło Niego, sprawiedliwoœć i prawo podstawš Jego tronu. 97,03 Ogień idzie przed Jego obliczem i pożera dokoła Jego nieprzyjaciół. 97,04 Jego błyskawice œwiat rozœwiecajš, a ziemia patrzy i drży. 97,05 Góry topniejš jak wosk przed obliczem Pana, przed obliczem Władcy wszystkiej ziemi. 97,06 Niebiosa głoszš Jego sprawiedliwoœć,a wszystkie ludy widzš Jego chwałę. 97,07 Muszš się wstydzić wszyscy, którzy czczš posšgi i chlubiš się bożkami; wszyscybogowie hołd Mu oddajš. 97,08 Słyszy o tym i cieszy się Syjon i radujš się córki Judy z Twoich wyroków, o Panie! 97,09 Tyœ bowiem, Panie, wywyższony - ha. Psalm. Pieœń. BudowlaBogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż/PĘ c0 a c1{˘ c2(„ c3Ą5ť Iponad całš ziemię i niezmiernie wzniosły poœród wszystkich bogów. 97,10 Pan miłuje tych, co zła nienawidzš, On strzeże życia swoich œwiętych, wyrywa ich z ręki grzeszników. 97,11 Œwiatło wschodzi dla sprawiedliwego i radoœć dla ludzi prawego serca. 97,12 Sprawiedliwi, weselcie się w Panu i wysławiajcie Jego œwięte imię! *98 98,01 Psalm. Œpiewajcie Panu pieœń nowš, albowiem cuda uczynił. Zwycięstwo zgotowała Mu Jego prawica i œwięte ramię Jego. 98,02 Pan okazał swoje zbawienie: na oczach narodów objawił swš sprawiedliwoœć. 98,03 Wspomniał na dobroć i na wiernoœć swojš wobec domu Izraela. Ujrzały wszystkie krańce ziemi zbawienie Boga naszego. 98,04 Radoœnie wykrzykuj na czeœć Pana, cała ziemio, cieszcie się i weselcie, i grajcie! 98,05 Œpiewajcie Panu przy wtórze cytry, przy wtórze cytry i przy dŸwięku harfy, 98,06 przy tršbach i dŸwięku rogu: radujciesię wobec Pana, Króla! 98,07 Niech szumi morze i to, co je napełnia, œwiat i jego mieszkańcy! 98,08 Niech rzeki klaszczš w dłonie, niech góry razem wołajš radoœnie 98,09 przed obliczem Pana, bo nadchodzi, bo nadchodzi sšdzić ziemię. On będzie sšdziłœwiat sprawiedliwie i według słusznoœci - ludy. *99 99,01 Pan króluje: drżš narody; zasiada na cherubach: a ziemia się trzęsie. 99,02 Wielki jest Pan na Syjonie i wyniesiony ponad wszystkie ludy. 99,03 Niech wielbiš imię Twoje wielkie i straszliwe: ono jest œwięte. 99,04 Królem jest Potężny, co kocha sprawiedliwoœć. Ty ustanowiłeœ to, co jest słuszne, prawo i sprawiedliwoœć w JakubieTy ustanowiłeœ. 99,05 Wysławiajcie Pana, Boga naszego, oddajcie pokłon u podnóżka stóp Jego: On jest œwięty. 99,06 Wœród Jego kapłanów sš Mojżesz i Aaron, i Samuel wœród tych, co wzywali Jego imienia: wzywali Pana, On ich wysłuchiwał. 99,07 Przemawiał do nich w słupie obłoku: słyszeli Jego zlecenia i przykazania, które im nadał; 99,08 Panie, Boże nasz, Ty ich wysłuchiwałeœ, byłeœ dla nich Bogiem przebaczajšcym, ale brałeœ odwet za ich występki. 99,09 Wysławiajcie Pana, Boga naszego, oddajcie pokłon przed œwiętš Jego górš: boPan, Bóg nasz, jest œwięty. *100 100,01 Psalm. Dziękczynienie. Wykrzykujcie na czeœć Pana, wszystkie ziemie; 100,02 służcie Panu z weselem! Wœród okrzyków radoœci stawajcie przed Nim! 100,03 Wiedzcie, że Pan jest Bogiem: On sam nas stworzył, my Jego własnoœciš, jesteœmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska. 100,04 Wstępujcie w Jego bramy wœród dziękczynienia, wœród hymnów w Jego przedsionki; chwalcie Go i błogosławcie Jego imię! 100,05 Albowiem dobry jest Pan, łaskawoœćJego trwa na wieki, a wiernoœć Jego przez pokolenia. *101 101,01 Dawidowy. Psalm. Chcę opiewać sprawiedliwoœć i łaskę; chcę œpiewać Tobie, o Panie! 101,02 Kroczyć będę drogš nieskalanš: Kiedyż do mnie przybędziesz? Będę postępował według niewinnoœci mego sercapoœrodku mojego domu. 101,03 Nie będę zwracał oczu ku sprawie niegodziwej; w nienawiœci mam przestępstwa: nie przylgnš one do mnie. 101,04 Serce przewrotne będzie ode mnie zdaleka; tego, co jest złe, nawet znać nie chcę. 101,05 Chcę zgładzić takiego, co skrycie uwłacza bliŸniemu. Kto oczy ma pyszne i serce nadęte - tego nie zniosę. 101,06 Oczy kieruję na wiernych w kraju, ażeby ze mnš mieszkali. Ten, który chodzi drogš nieskalanš, będzie mi usługiwał. 101,07 Nie będzie mieszkał w moim domu ten, kto podstęp knuje. Ten, który kłamstwa rozgłasza, nie ostoi się przed mymi oczami. 101,08 Każdego dnia będę tępił wszystkich grzeszników ziemi, aby wygubić w mieœcie Pańskim wszystkich złoczyńców. *102 102,01 Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Panem swš udrękę. 102,02 Panie, słuchaj modlitwy mojej, a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie! 102,03 Nie kryj przede mnš swego oblicza w dniu utrapienia mojego! Nakłoń ku mnie Twego ucha: w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj! 102,04 Dni bowiem moje jak dym znikajš, a koœci moje płonš jak w ogniu. 102,05 Moje serce wysycha spalone jak trawa, zapominam nawet o spożyciu chleba.102,06 Od głosu mojego jęku moje koœci przywarły do skóry. 102,07 Jestem podobny do kawki na pustyni,stałem się jak sowa w ruinach. 102,08 Czuwam i jestem jak ptak samotny na dachu. 102,09 Każdego dnia znieważajš mnie moi wrogowie, srożšc się na mnie przeklinajš moim imieniem. 102,10 Albowiem jak chleb jadam popiół i z płaczem mieszam mój napój, 102,11 na skutek oburzenia Twego i zapalczywoœci, boœ Ty mnie podniósł i obalił. 102,12 Dni moje sš podobne do wydłużonegocienia, a ja usycham jak trawa. 102,13 Ty zaœ, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie, a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia. 102,14 Powstaniesz i okażesz litoœć Syjonowi, bo czas już, byœ się nad nim zmiłował, . 102,15 Twoi bowiem słudzy miłujš jego kamienie i użalajš się nad jego gruzami. 102,16 Narody będš się bały imienia Pańskiego, i wszyscy królowie ziemi - Twejchwały, 102,17 bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swej chwale, 102,18 przychyli się ku modlitwie opuszczonych i nie odrzuci ich modłów. 102,19 Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie, a lud, który zostanie stworzony,niech wychwala Pana! 102,20 Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię, 102,21 aby usłyszeć jęki pojmanych, aby skazanych na œmierć uwolnić, 102,22 by imię Pańskie głoszono na Syjonie i Jego chwałę w Jeruzalem, 102,23 kiedy zgromadzš się razem narody i królestwa, by służyć Panu. 102,24 Siła moja w drodze ustała, dni mojeuległy skróceniu. 102,25 Mówię: Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwajš poprzez wszystkie pokolenia. 102,26 Ty niegdyœ założyłeœ ziemię i niebo jest dziełem ršk Twoich. 102,27 Przeminš one, Ty zaœ pozostaniesz. I całe one jak szata się zestarzejš: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegajš zmianie, 102,28 Ty zaœ jesteœ zawsze ten sam i lata Twoje nie majš końca. 102,29 Synowie Twoich sług będš mogli osišœć na stałe i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie. *103 103,01 Dawidowy. Błogosław, duszo moja, Pana, i całe moje wnętrze - œwięte imię Jego! 103,02 Błogosław, duszo moja, Pana, i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach! 103,03 On odpuszcza wszystkie twoje winy,On leczy wszystkie twe niemoce, 103,04 On życie twoje wybawia od zguby, On wieńczy cię łaskš i zmiłowaniem, 103,05 On twoje dni nasyca dobrami: odnawia się młodoœć twoja jak orła. 103,06 Pan czyni dzieła sprawiedliwe, bierze w opiekę wszystkich uciœnionych. 103,07 Drogi swoje objawił Mojżeszowi, dzieła swoje synom Izraela. 103,08 Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo łagodny. 103,09 Nie wiedzie sporu do końca i nie płonie gniewem na wieki. 103,10 Nie postępuje z nami według naszych grzechów ani według win naszych nam nie odpłaca. 103,11 Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemiš, tak można jest Jego łaskawoœć dla tych, co się Go bojš. 103,12 Jak jest odległy wschód od zachodu,tak daleko odsuwa od nas nasze występki. 103,13 Jak się lituje ojciec nad synami, tak Pan się lituje nad tymi, co się Go bojš. 103,14 Wie On, z czego jesteœmy utworzeni,pamięta, że jesteœmy prochem. 103,15 Dni człowieka sš jak trawa; kwitnie jak kwiat na polu: 103,16 ledwie muœnie go wiatr, a już go niema, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje. 103,17 A łaskawoœć Pańska na wieki wobecJego czcicieli, a Jego sprawiedliwoœć nad synami synów, 103,18 nad tymi, którzy strzegš Jego przymierza i pamiętajš, by pełnić Jego przykazania. 103,19 Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechœwiat. 103,20 Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujšcy Jego rozkazy, . 103,21 Błogosławcie Pana, wszystkie Jego zastępy, słudzy Jego, pełnišcy Jego wolę! 103,22 Błogosławcie Pana, wszystkie Jego dzieła, na każdym miejscu Jego panowania: błogosław, duszo moja, Pana! *104 104,01 Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteœ bardzo wielki! Odziany we wspaniałoœć i majestat, 104,02 œwiatłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeœ niebo jak namiot, 104,03 wzniosłeœ swe komnaty nad wodami.Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru. 104,04 Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi - ogień i płomienie. 104,05 Umocniłeœ ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie zachwieje. 104,06 Jak szatš okryłeœ jš Wielkš Otchłaniš, stanęły wody ponad górami. 104,07 Musiały uciekać wobec Twej groŸby,na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie. 104,08 Wzniosły się na góry, opadły na doliny, na miejsce, któreœ im naznaczył. 104,09 Zakreœliłeœ granicę, której nie przekraczajš, nigdy nie wrócš, by zalać ziemię. 104,10 Ty zdroje kierujesz do strumieni, copoœród gór się sšczš: 104,11 pojš one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszš swe pragnienie; 104,12 nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi głos swój wydaje. 104,13 Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię. 104,14 Każesz rosnšć trawie dla bydła i roœlinom, by człowiekowi służyły, aby z roli dobywał chleb 104,15 i wino, co rozwesela serce ludzkie, by rozpogadzać twarze oliwš, by serce ludzkie chleb krzepił. 104,16 Drzewa Pana majš wody do syta, cedry Libanu, które zasadził. 104,17 Tam ptactwo zakłada gniazda, na cyprysach sš domy bocianów. 104,18 Wysokie góry dla kozic, a skały sš kryjówkš dla borsuków. 104,19 Tyœ stworzył księżyc, aby czas wskazywał; słońce poznało swój zachód. 104,20 Mrok sprowadzasz i noc nastaje, w niej kršży wszelki zwierz leœny. 104,21 Lwištka ryczš za łupem, domagajš się żeru od Boga. 104,22 Gdy słońce wzejdzie, wracajš i kładš się w swych legowiskach. 104,23 Człowiek wychodzi do swojej pracy,do trudu swojego aż do wieczora. 104,24 Jak liczne sš dzieła Twoje, Panie! Tywszystko mšdrze uczyniłeœ: ziemia jest pełna Twych stworzeń. 104,25 Oto morze wielkie, długie i szerokie,a w nim jest bez liku żyjštek i zwierzšt wielkich i małych. 104,26 Tamtędy wędrujš okręty, i Lewiatan,którego stworzyłeœ na to, aby w nim igrał.104,27 Wszystko to czeka na Ciebie, byœ dał im pokarm w swym czasie. 104,28 Gdy im udzielasz, zbierajš; gdy rękęswš otwierasz, sycš się dobrami. 104,29 Gdy skryjesz swe oblicze, wpadajš w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marniejš i powracajš do swojego prochu. 104,30 Stwarzasz je, gdy œlesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi. 104,31 Niech chwała Pana trwa na wieki: niech Pan się raduje z dzieł swoich. 104,32 Na ziemię patrzy, a ona drży; dotyka gór, a one dymiš. 104,33 Póki mego życia, chcę œpiewać Panu i grać mojemu Bogu, póki mi życia starczy. 104,34 Niech miła Mu będzie pieœń moja, będę radował się w Panu. 104,35 Niech zniknš z ziemi grzesznicy i niech już nie będzie występnych! Błogosław, duszo moja, Pana! Alleluja. *105 105,01 Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, głoœcie dzieła Jego wœród narodów! 105,02 Œpiewajcie Mu i grajcie Mu, rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda! 105,03 Szczyćcie się Jego œwiętym imieniem; niech się weseli serce szukajšcych Pana! 105,04 Rozmyœlajcie o Panu i Jego potędze, szukajcie zawsze Jego oblicza! 105,05 Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał, o Jego znakach i sšdach ust Jego,105,06 potomstwo Abrahama, Jego słudzy, synowie Jakuba, Jego wybrańcy. 105,07 On, Jahwe, jest naszym Bogiem: Jego wyroki obejmujš œwiat cały. 105,08 Na wieki pamięta o swoim przymierzu, obietnicę dał dla tysišca pokoleń. 105,09 Zawarł je z Abrahamem i przysięgę dał Izaakowi, 105,10 ustanowił dla Jakuba jako prawo, dla Izraela jako wieczne przymierze, 105,11 mówišc: Dam tobie ziemię Kanaan na waszš własnoœć dziedzicznš. 105,12 Kiedy ich było niewielu, nieliczni i obcy w niej, 105,13 i wędrowali od szczepu do szczepu, z jednego królestwa do drugiego ludu, 105,14 nikomu nie pozwolił ich uciskać i z ich powodu karał królów: 105,15 Nie dotykajcie moich pomazańców i prorokom moim nie czyńcie krzywdy! 105,16 Potem przywołał głód na ziemię i odebrał cały zapas chleba. 105,17 Wysłał przed nimi człowieka: Józefa sprzedano jako niewolnika. 105,18 Kajdanami œcisnęli jego nogi, w żelazo zakuli jego szyję, 105,19 aż się spełniła jego przepowiednia isłowo Pańskie dało mu œwiadectwo. 105,20 Posłał król, by uwolnić go, i władcaludów, aby go wyzwolić. 105,21 Ustanowił go panem nad swoim domem i władcš nad całš swojš posiadłoœciš, 105,22 by według swej myœli pouczał jego dostojników a jego starszyznę uczył mšdroœci. 105,23 Wówczas Izrael wkroczył do Egiptu,Jakub był goœciem w kraju Chama. 105,24 Licznie rozmnożył swój naród, uczynił go mocniejszym od jego wrogów. 105,25 Ich to serce odmienił, ażeby znienawidzili lud Jego i wobec Jego sług postępowali zdradziecko. 105,26 Wtedy posłał sługę swojego, Mojżesza, i Aarona, którego sobie wybrał. 105,27 Oni okazali w Egipcie Jego znaki i cuda w krainie Chama. 105,28 Zesłał ciemnoœci i nastał mrok, lecz nie przestrzegali słów Jego. 105,29 W krew zamienił ich wody i pozabijał ich ryby. 105,30 Od żab się zaroiła ich ziemia, [nawet] w komnatach ich królów. 105,31 Rzekł, i robactwo się zjawiło, komary w całym ich kraju. 105,32 Zesłał im grad zamiast deszczu i ogień palšcy na ich ziemię. 105,33 Poraził im winoroœle i figowce i drzewa połamał w ich kraju. 105,34 Rzekł, i nadcišgnęła szarańcza, niezliczone mnóstwo œwierszczy. 105,35 Pożarły one całš trawę w ich krajuizjadły płody na ich roli. 105,36 Pobił wszystkich pierworodnych w ich ziemi, pierwociny całej ich siły. 105,37 A tamtych wyprowadził ze srebrem i złotem i nie było słabego w Jego pokoleniach. 105,38 Egipcjanie byli radzi z ich wyjœcia, bo lęk ich ogarnšł przed nimi. 105,39 Chmurę rozpostarł jako osłonę i ogień, by œwiecił wœród nocy. 105,40 Prosili i przywiódł przepiórki, i nasycił ich chlebem z nieba. 105,41 Rozdarł skałę i spłynęła woda, popłynęła w pustyni jak rzeka. 105,42 Pamiętał bowiem o swym œwiętym słowie, [danym] Abrahamowi, słudze swojemu. 105,43 I wyprowadził lud swój wœród radoœci, wœród wesela - swoich wybranych.105,44 I darował im ziemie narodów, i zawładnęli owocem pracy ludów, 105,45 by strzegli Jego przykazań i prawa zachowywali. Alleluja. *106 106,01 Alleluja. Chwalcie Pana, bo dobry, bona wieki Jego łaskawoœć. 106,02 Któż opowie dzieła potęgi Pana, ogłosi wszystkie Jego pochwały? 106,03 Szczęœliwi, którzy strzegš przykazań, w każdym czasie czyniš to, co sprawiedliwe. 106,04 Pamiętaj o nas, Panie, gdyż masz upodobanie w swym ludzie. PrzyjdŸ nam z pomocš, 106,05 abyœmy ujrzeli szczęœcie Twych wybranych, radowali się radoœciš Twojego ludu, chlubili się razem z Twoim dziedzictwem. 106,06 Zgrzeszyliœmy, wraz z naszymi przodkami, popełniliœmy nieprawoœć, żyliœmy występnie. 106,07 Ojcowie nasi w Egipcie nie pojęli Twych cudów, nie pamiętali ogromu łask Twoich, lecz zbuntowali się przeciw Najwyższemu nad Morzem Czerwonym. 106,08 Ale ocalił ich przez wzglšd na swojeimię, aby objawić swojš potęgę. 106,09 Zgromił Morze Czerwone i wyschło,i poprowadził ich przez fale jakby przez pustynię. 106,10 I ocalił ich z ręki ciemięzcy, i z ręki przeciwnika uwolnił. 106,11 Wody pokryły ich wrogów: ani jedenz nich nie pozostał. 106,12 Słowom więc Jego uwierzyli i œpiewali Jemu pochwały. 106,13 Szybko o dziełach Jego zapomnieli: na Jego radę nie czekali. 106,14 Pałali żšdzš na pustyni, na próbę wystawiali Boga na odludziu. 106,15 Uczynił zadoœć ich żšdaniu, lecz zesłał na nich zarazę. 106,16 Zazdroœcili Mojżeszowi w obozie, Aaronowi, œwiętemu Pańskiemu. 106,17 Otwarła się ziemia i połknęła Datana, i nakryła zgraje Abirama. 106,18 I ogień zapłonšł przeciw ich zgrai, i płomień spalił bezecnych. 106,19 U stóp Horebu zrobili cielca i oddawali pokłon ulanemu posšgowi. 106,20 Zamienili swš Chwałę na wizerunek cielca jedzšcego siano. 106,21 Zapomnieli o Bogu, który ich ocalił, który wielkich rzeczy dokonał w Egipcie, 106,22 dziwów - w krainie Chama, zdumiewajšcych - nad Morzem Czerwonym. 106,23 Postanowił ich zatem wytracić, gdyby nie Mojżesz, Jego wybraniec: on alm. Pieœń. BudowlaBogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż4P0 c5€  c6BC c7…'m c8ň3d Zwstawił się do Niego, aby gniew Jego odwrócić, by ich nie wyniszczył. 106,24 I wzgardzili wspaniałš ziemiš, nie uwierzyli Jego słowu. 106,25 Ale szemrali w swoich namiotach, nie słuchali głosu Pańskiego. 106,26 I przysišgł im z rękš podniesionš, że powali ich na pustyni, 106,27 że ich potomstwo rozproszy wœród ludów, że ich rozsypie po krajach. 106,28 Potem przystali do Baal-Peora, spożywali z ofiar dla [bogów] umarłych. 106,29 Drażnili Go swymi postępkami i spadła na nich plaga. 106,30 Lecz powstał Pinchas, odbył sšd i zaraza ustšpiła. 106,31 Uznano mu to za czyn sprawiedliwy z pokolenia na pokolenie, na zawsze. 106,32 Rozdrażnili Go znowu przy wodach Meriba; przez nich nieszczęœcie spotkało Mojżesza, 106,33 bo rozgoryczyli jego ducha i nierozważnie powiedział swymi wargami. 106,34 Nie wytracili narodów, jak im to Pannakazał. 106,35 Lecz się zmieszali z poganami i nauczyli się ich uczynków; 106,36 poczęli czcić ich bałwany, które się stały dla nich pułapkš. 106,37 I składali w ofierze swych synów i swoje córki złym duchom. 106,38 I krew niewinnš przelali: . I ziemia krwiš się skalała, 106,39 a oni się splamili swoimi czynami i swoimi występkami dopuœcili się wiarołomstwa. 106,40 Gniew Pana zapłonšł przeciw Jego ludowi, tak iż poczuł wstręt do swego dziedzictwa. 106,41 I wydał ich w ręce pogan, a zapanowali nad nimi ich przeciwnicy. 106,42 Ich wrogowie znęcali się nad nimi; pod rękš ich doznawali ucisku. 106,43 Wielokrotnie ich uwalniał, oni zaœ sprzeciwiali się Jego planom, ginęli zatem przez swe nieprawoœci. 106,44 Lecz wejrzał na ich utrapienie, gdy wysłuchiwał ich błagań. 106,45 I wspomniał dla ich dobra na swoje przymierze i pożałował [ich] w swej wielkiej łaskawoœci. 106,46 I wzbudził dla nich litoœć u wszystkich, co ich uprowadzili w niewolę. 106,47 Ratuj nas, Panie, Boże nasz, zgromadŸ spoœród narodów, abyœmy wielbiliœwięte imię Twoje i dumni byli z Twej chwały. 106,48 Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, od wieków na wieki! A cały lud niech powie: Amen! Alleluja! *107 107,01 Wysławiajcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawoœć. 107,02 Niechaj to mówiš odkupieni przez Pana, ci, których wybawił z ršk przeciwnika 107,03 i których zgromadził z obcych krajów, ze wschodu i zachodu, z północy i południa. 107,04 Błšdzili na pustyni, na odludziu: do miasta zamieszkałego nie znaleŸli drogi. 107,05 Cierpieli głód i pragnienie, i ustawało w nich życie. 107,06 W swoim ucisku wołali do Pana, a Onich uwolnił od trwogi. 107,07 I powiódł ich prostš drogš, tak że doszli do miasta zamieszkałego. 107,08 Niech dzięki czyniš Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich, 107,09 bo nasycił tego, który jest zgłodniały, i łaknšcego napełnił dobrami. 107,10 Siedzieli w ciemnoœciach i mroku, uwięzieni nędzš i żelazem, 107,11 gdyż bunt podnieœli przeciw słowom Bożym i pogardzili zamysłem Najwyższego. 107,12 Trudami przygišł ich serca: chwiali się, lecz nikt im nie pomógł. 107,13 I w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. 107,14 I wyprowadził ich z ciemnoœci i mroku, a ich kajdany pokruszył. 107,15 Niech dzięki czyniš Panu za Jego łaskawoœć, za Jego cuda dla synów ludzkich, 107,16 gdyż bramy spiżowe wyłamał i skruszył żelazne wrzecišdze. 107,17 Chorowali na skutek swoich grzesznych czynów i nędzę cierpieli przez swoje występki; 107,18 obrzydło im całe jedzenie i byli bliscy bram œmierci. 107,19 W swoim ucisku wołali do Pana, a Onich uwolnił od trwogi. 107,20 Posłał swe słowo, aby ich uleczyć iwyrwać z zagłady ich życie. 107,21 Niech dzięki czyniš Panu za Jego łaskawoœć, za Jego cuda dla synów ludzkich! 107,22 I niech składajš ofiary dziękczynne,niech głoszš z radoœciš Jego dzieła! 107,23 Ci, którzy na statkach ruszyli na morze, aby uprawiać handel na ogromnych wodach, 107,24 ci widzieli działa Pana i Jego cuda wœród głębiny. 107,25 Powiedział On i wzbudził wicher burzliwy, i spiętrzył jego fale. 107,26 Wznosili się aż pod niebo, spadali aż do głębi; ich dusza truchlała w nieszczęœciu. 107,27 Zataczali się i chwiali jak pijani, cała ich mšdroœć zawiodła. 107,28 I w swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. 107,29 Zamienił burzę w wietrzyk łagodny,a fale morskie umilkły. 107,30 Radowali się z tego, że nastała cisza, i że On przywiódł ich do upragnionej przystani. 107,31 Niech dzięki czyniš Panu za Jego łaskawoœć, za Jego cuda dla synów ludzkich! 107,32 I niech Go sławiš w zgromadzeniu ludu i na radzie starców niechaj Go chwalš! 107,33 Rzeki zamienia On w pustynię, oazy na ziemię spragnionš, 107,34 ziemię żyznš na słony ugór skutkiemniegodziwoœci jej mieszkańców. 107,35 Pustynię zamienił w zbiornik wody, a ziemię suchš w oazę. 107,36 I tam osiedlił zgłodniałych, i założyli miasta zamieszkałe. 107,37 Obsiali pola, zasadzili winnice i zyskali zbiory owoców. 107,38 Pobłogosławił im, a bardzo się rozmnożyli, i dał im bydła niemało. 107,39 Potem zmalała ich liczba i podupadli pod naciskiem niedoli i utrapienia. 107,40 Lecz Ten, który wylewa wzgardę na władców i każe im błšdzić przez puste bezdroża, 107,41 podniósł nędzarza z niedoli, rozmnożył rodziny jak trzody. 107,42 Pobożni widzš to i radujš się, a wszelka niegodziwoœć musi zamknšć swe usta. 107,43 Kto mšdry, niech to zachowa, niech rozważa [dzieła] łaski Pana! *108 108,01 Pieœń. Psalm. Dawidowy. 108,02 Gotowe jest serce moje, Boże, zaœpiewam i zagram. ZbudŸ się, chwało moja, 108,03 zbudŸ się, harfo i cytro! Chcę obudzić jutrzenkę. 108,04 Wœród ludów będę chwalił Cię, Panie, zagram Ci wœród narodów, 108,05 bo Twoja łaskawoœć [sięga] aż do niebios, a wiernoœć Twoja po chmury. 108,06 BšdŸ wywyższony, Boże, ponad niebo, a Twoja chwała ponad całš ziemię! 108,07 Aby ocaleli, których miłujesz, wspomóż nas Twš prawicš i wysłuchaj! 108,08 Bóg przemówił w swojej œwištyni: Będę triumfował i podzielę Sychem, a dolinęSukkot wymierzę. 108,09 Do Mnie należy Gilead, do Mnie Manasses, Efraim jest szyszakiem mojej głowy, Juda moim berłem, 108,10 Moab jest dla Mnie misš do mycia; na Edom but mój rzucę, nad Filisteš będę triumfował. 108,11 Któż mnie wprowadzi do miasta warownego? Któż aż do Edomu mię odprowadzi? 108,12 Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeœ i już nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami? 108,13 Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi, bo ludzkie ocalenie jest zawodne. 108,14 W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy i On podepcze naszych nieprzyjaciół. *109 109,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm. Nie milcz, o Boże, którego wychwalam, 109,02 bo rozwarli na mnie usta niecne i podstępne. Mówili ze mnš językiem kłamliwym, 109,03 osaczyli mnie nienawistnymi słowamii bez przyczyny mnie napastowali. 109,04 Oskarżali mnie w zamian za miłoœć mojš; a ja się modliłem. 109,05 Odpłacili mi złem za dobre i nienawiœciš za mojš miłoœć. 109,06 PobudŸ przeciwko niemu grzesznika,niech stanie po prawicy jego oskarżyciel! 109,07 Gdy go sšdzić będš, niech wyjdzie jako przestępca, niech proœba jego stanie się winš. 109,08 Niech dni jego będš nieliczne, a urzšd jego niech przejmie kto inny! 109,09 Niechaj jego synowie będš sierotami, a jego żona niech zostanie wdowš! 109,10 Niech jego dzieci wcišż się tułajš i żebrzš, i niech zostanš wygnane z rumowisk! 109,11 Niechaj lichwiarz czyha na całš jego posiadłoœć, a obcy niech rozdrapiš owoc jego pracy! 109,12 Niech nikt nie okaże mu życzliwoœci,niech nikt się nie zlituje nad jego dziećmi! 109,13 Niech jego potomstwo ulegnie zatracie; niech w drugim pokoleniu zaginie ich imię! 109,14 Niech Pan zapamięta winę jego ojców, niech grzech jego matki nie będzie zgładzony! 109,15 Niech zawsze stojš przed Panem i niech On wykorzeni z ziemi pamięć o nim, 109,16 za to, że nie pomyœlał, by okazać życzliwoœć, lecz przeœladował biedaka i nieszczęœliwego, i w sercu strapionego œmiertelnie. 109,17 Miłował złorzeczenie: niech się nańobróci; w błogosławieństwie nie miał upodobania: niech od niego odstšpi! 109,18 Niech się odzieje przekleństwem jakszatš; niech ono przeniknie jak woda do jego wnętrznoœci i jak oliwa [wejdzie] w jego koœci! 109,19 Niech mu będzie jak odzienie, które go okrywa, i pas, którym stale się opina. 109,20 Takš niech majš zapłatę od Pana moioskarżyciele, którzy przeciw mnie mówiš złe rzeczy. 109,21 Lecz Ty, Panie, mój Panie, ujmij się za mnš przez wzglšd na Twoje imię; wybawmnie, bo łaskawa jest Twoja dobroć. 109,22 Bo jestem nędzny i nieszczęœliwy, a serce jest we mnie zranione. 109,23 Niknę jak cień, co się nachyla, strzšsajš mnie jak szarańczę. 109,24 Kolana mi się chwiejš od postu i ciało moje schnie bez tłuszczu. 109,25 Dla tamtych stałem się uršgowiskiem; widzšc mnie potrzšsajš głowami. 109,26 Dopomóż mi, Panie, mój Boże; ocal mnie w swej łaskawoœci, 109,27 aby poznali, że to Twoja ręka, żeœ Ty, o Panie, tego dokonał. 109,28 Niech oni złorzeczš, ale Ty błogosław! Niech się zawstydzš powstajšcy na mnie, Twój sługa zaœ niechaj się cieszy! 109,29 Niech moi oskarżyciele odziejš się hańbš, niech się wstydem okryjš jak płaszczem! 109,30 Chcę wielce dziękować Panu swoimi ustami i chwalić Go w poœrodku tłumów; 109,31 bo stanšł po prawicy biednego, aby go wybawić od sšdzšcych jego życie. *110 110,01 Dawidowy. Psalm. Wyrocznia Boga dlaPana mego: SišdŸ po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. 110,02 Twoje potężne berło niech Pan rozcišgnie z Syjonu: Panuj wœród swych nieprzyjaciół! 110,03 Przy Tobie panowanie w dniu Twej potęgi, w œwiętych szatach [będziesz]. Z łona jutrzenki jak rosę Cię zrodziłem. 110,04 Pan przysišgł i żal Mu nie będzie: Tyœ Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. 110,05 Pan po Twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu. 110,06 Będzie sšdził narody, wzniesie stosytrupów, zetrze głowy jak ziemia szeroka. 110,07 Po drodze będzie pił ze strumienia, dlatego głowę podniesie. *111 111,01 Alleluja. Z całego serca chcę chwalićPana w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu. 111,02 Wielkie sš dzieła Pańskie, mogš ich doœwiadczyć wszyscy, którzy je miłujš. 111,03 Majestat i wspaniałoœć - to Jego działanie, a sprawiedliwoœć Jego przetrwa na zawsze. 111,04 Zapewnił pamięć swym cudom; Pan jest miłosierny i łaskawy. 111,05 Dał pokarm tym, którzy się Go bojš;pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu. 111,06 Ludowi swemu okazał potęgę dzieł swoich, oddajšc im posiadłoœci pogan. 111,07 Dzieła ršk Jego to wiernoœć i sprawiedliwoœć. Wszystkie przykazania Jegosš trwałe, 111,08 ustalone na wieki, na zawsze, nadane ze słusznoœciš i mocš. 111,09 Zesłał odkupienie swojemu ludowi, ustanowił na wieki swoje przymierze; a imię Jego jest œwięte i lęk wzbudza. 111,10 BojaŸń Pańska poczštkiem mšdroœci;wspaniała zapłata dla tych, co według niejpostępujš, a sprawiedliwoœć Jego trwać będzie zawsze. *112 112,01 Alleluja. Szczęœliwy mšż, który się boi Pana i wielkie upodobanie ma w Jego przykazaniach. 112,02 Potomstwo jego będzie potężne na ziemi: pokolenie prawych dozna błogosławieństwa. 112,03 Dobrobyt i bogactwo będzie w jego domu, a sprawiedliwoœć jego przetrwa na zawsze. 112,04 Wschodzi w ciemnoœci jako œwiatło dla prawych, łagodny, miłosierny i sprawiedliwy. 112,05 Dobrze się wiedzie mężowi, który lituje się i pożycza, postępuje w swych sprawach uczciwie. 112,06 Na pewno się nie zachwieje; sprawiedliwy będzie w wiecznej pamięci. 112,07 Nie będzie się lękał niepomyœlnej nowiny; mocne jego serce, zaufało Panu. 112,08 Serce jego stateczne lękać się nie będzie, aż z góry spojrzy na swych przeciwników. 112,09 Rozdaje - obdarza ubogich, sprawiedliwoœć jego będzie trwała zawsze;potęga jego wzmoże się ze sławš. 112,10 Widzi to występny, gniewa się, zgrzyta zębami i marnieje. Pragnienie występnych wniwecz się obróci. *113 113,01 Alleluja. Chwalcie, słudzy Pańscy, chwalcie imię Pana: 113,02 Niech imię Pańskie będzie błogosławione odtšd i aż na wieki! 113,03 Od wschodu słońca aż po zachód jego niech imię Pańskie będzie pochwalone! 113,04 Pan jest wywyższony ponad wszystkie ludy, Jego chwała sięga ponad niebiosa. 113,05 Któż jak nasz Pan Bóg, co siedzibę ma w górze, 113,06 co w dół spoglšda na niebo i na ziemię? 113,07 Podnosi nędzarza z prochu, a dŸwigaz gnoju ubogiego, 113,08 by go posadzić wœród ksišżšt, wœród ksišżšt swojego ludu, 113,09 Ten, co niepłodnej każe mieszkać w domu jako pełnej radoœci matce synów. . *114 114,01 Alleluja. Gdy Izrael wychodził z Egiptu, dom Jakuba - od ludu obcego, 114,02 przybytkiem jego stał się Juda, Izrael jego królestwem. 114,03 Ujrzało morze i uciekło, Jordan bieg swój odwrócił. 114,04 Góry skakały jak barany, pagórki - niby jagnięta. 114,05 Cóż ci jest, morze, że uciekasz? Czemu, Jordanie, bieg swój odwracasz? 114,06 Góry, czemu skaczecie jak barany, pagórki - niby jagnięta? 114,07 Zadrżyj, ziemio, przed obliczem Pana całej ziemi, przed obliczem Boga Jakubowego, 114,08 który zmienia opokę w oazę, a skałęw krynicę wody. *115 115,01 Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę za Twojš łaskawoœć i wiernoœć! 115,02 Czemu majš mówić poganie: A gdzieżjest ich Bóg? 115,03 Nasz Bóg jest w niebie; czyni wszystko, co zechce. 115,04 Ich bożki to srebro i złoto, robota ršk ludzkich. 115,05 Majš usta, ale nie mówiš; oczy majš, ale nie widzš. 115,06 Majš uszy, ale nie słyszš; nozdrza majš, ale nie czujš zapachu. 115,07 Majš ręce, lecz nie dotykajš; nogi majš, ale nie chodzš; gardłem swoim nie wydajš głosu. 115,08 Do nich sš podobni ci, którzy je robiš, i każdy, który im ufa. 115,09 Dom Izraela pokłada ufnoœć w Panu,On ich pomocš i tarczš. 115,10 Dom Aarona pokłada ufnoœć w Panu,On ich pomocš i tarczš. 115,11 Bojšcy się Pana, pokładajš ufnoœć wPanu, On ich pomocš i tarczš. 115,12 Pan o nas pamięta: niech nam błogosławi; niech błogosławi domowi Izraela, niech błogosławi domowi Aarona; 115,13 niech błogosławi bojšcym się Pana, zarówno małym jak i wielkim! 115,14 Niech Pan was rozmnoży, was i synów waszych! 115,15 Błogosławieni jesteœcie przez Pana,co stworzył niebo i ziemię. 115,16 Niebo jest niebem Pana, synom zaœ ludzkim dał ziemię. 115,17 To nie umarli chwalš Pana, nikt z tych, którzy zstępujš do Szeolu, 115,18 lecz my błogosławimy Pana odtšd i aż na wieki. *116 116,01 Alleluj. Miłuję Pana, albowiem usłyszał głos mego błagania, 116,02 bo ucha swego nakłonił ku mnie w dniu, w którym wołałem. 116,03 Oplotły mnie więzy œmierci, dosięgłymnie pęta Szeolu, popadłem w ucisk i udrękę. 116,04 Ale wezwałem imienia Pańskiego: O Panie, ratuj me życie! 116,05 Pan jest łaskawy i sprawiedliwy i Bóg nasz jest miłosierny. 116,06 Pan strzeże ludzi pełnych prostoty: byłem bezsilny, a On mię wybawił. 116,07 Wróć, moja duszo, do swego spokoju, bo Pan ci dobrze uczynił. 116,08 Uchronił bowiem moje życie od œmierci, moje oczy - od łez, moje nogi - odupadku. 116,09 Będę chodził w obecnoœci Pańskiej w krainie żyjšcych. 116,10 Ufałem, nawet gdy mówiłem: Jestem w wielkim ucisku. 116,11 Powiedziałem w swym przygnšbieniu: Każdy człowiek kłamie! 116,12 Cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyœwiadczył? 116,13 Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego. 116,14 Moje œluby, złożone Panu, wypełnię przed całym Jego ludem. 116,15 Drogocennš jest w oczach Pana œmierć Jego czcicieli. 116,16 O Panie, jam Twój sługa, jam Twój sługa, syn Twojej służebnicy: Ty rozerwałeœ moje kajdany. 116,17 Tobie złożę ofiarę pochwalnš i wezwę imienia Pańskiego. 116,18 Moje œluby, złożone Panu, wypełnię przed całym Jego ludem. 116,19 na dziedzińcach domu Pańskiego, poœrodku ciebie, Jeruzalem. *117 117,01 Alleluja. Chwalcie Pana, wszystkie narody, wysławiajcie Go, wszystkie ludy, 117,02 bo Jego łaskawoœć nad nami potężna, a wiernoœć Pańska trwa na wieki. *118 118,01 Alleluja. Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo łaska Jego trwa na wieki. 118,02 Niech mówi dom Izraela: Łaska Jegona wieki. : on alm. Pieœń. BudowlaBogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż9Pˆ c:Ř # c;űZ c<U'ě c=A4$ T118,03 Niech mówi dom Aarona: Łaska Jego na wieki. 118,04 Niech mówiš bojšcy się Pana: Łaska Jego na wieki. 118,05 Zawołałem z ucisku do Pana, Pan mnie wysłuchał i wywiódł na wolnoœć. 118,06 Pan jest ze mnš, nie lękam się: cóż mi może zrobić człowiek? 118,07 Pan ze mnš, mój wspomożyciel, ja zaœ będę mógł patrzeć z góry na mych wrogów. 118,08 Lepiej się uciec do Pana, niż pokładać ufnoœć w człowieku. 118,09 Lepiej się uciec do Pana, niżeli zaufać ksišżętom. 118,10 Osaczyły mnie wszystkie narody, lecz starłem je w imię Pańskie. 118,11 . 118,12 Osaczyły mnie w kršg jak pszczoły,paliły jak ogień ciernie: lecz starłem je w imię Pańskie. 118,13 Popchnięto mnie, popchnięto, bym upadł, lecz Pan mi dopomógł. 118,14 Pan, moja moc i pieœń, stał się moim Zbawcš. 118,15 Okrzyki radoœci i wybawienia w namiotach ludzi sprawiedliwych: Prawica Pańska moc okazuje, 118,16 prawica Pańska wysoko wzniesiona, prawica Pańska moc okazuje. 118,17 Nie umrę, lecz będę żył i głosił dzieła Pańskie. 118,18 Ciężko mnie Pan ukarał, ale na œmierć mnie nie wydał. 118,19 Otwórzcie mi bramy sprawiedliwoœci:chcę wejœć i złożyć dzięki Panu. 118,20 Oto jest brama Pana, przez niš wejdš sprawiedliwi. 118,21 Dziękować Ci będę, że mnie wysłuchałeœ i stałeœ się moim zbawieniem.118,22 Kamień odrzucony przez budujšcych stał się kamieniem węgielnym. 118,23 Stało się to przez Pana: cudem jest w oczach naszych. 118,24 Oto dzień, który Pan uczynił: radujmy się zeń i weselmy! 118,25 O Panie, wybaw! O Panie, daj pomyœlnoœć! 118,26 Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie! Błogosławimy wam z domu Pańskiego. 118,27 Pan jest Bogiem: niech nas oœwieci! Œcieœnijcie szeregi, z gałęziami w rękach, aż do rogów ołtarza. 118,28 Jesteœ moim Bogiem, chcę Ci dziękować: Boże mój, chcę Ciebie wywyższać. 118,29 Wysławiajcie Pana, bo dobry; bo łaska Jego na wieki. *119 119,01 Szczęœliwi, których droga nieskalana, którzy postępujš według PrawaPańskiego. 119,02 Szczęœliwi, którzy zachowujš Jego upomnienia, całym sercem Go szukajš, 119,03 którzy nie czyniš nieprawoœci, lecz kroczš Jego drogami. 119,04 Ty na to dałeœ swoje przykazania, by pilnie ich przestrzegano. 119,05 Oby moje drogi były niezawodne w przestrzeganiu Twych ustaw! 119,06 Wtedy nie doznam wstydu, gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.119,07 Chcę Ci dziękować szczerym sercem, gdy nauczę się wyroków Twej sprawiedliwoœci. 119,08 Przestrzegać będę Twych ustaw: nieopuszczaj mnie nigdy! 119,09 Jak młodzieniec zachowa œcieżkę swš w czystoœci? - Przestrzegajšc słów Twoich. 119,10 Z całego serca swego szukam Ciebie; nie daj mi zboczyć od Twoich przykazań! 119,11 W sercu swym przechowuję Twš mowę, by nie grzeszyć przeciw Tobie. 119,12 Błogosławiony jesteœ, Panie, naucz mnie Twoich ustaw! 119,13 Opowiadam swoimi wargami wszystkie wyroki ust Twoich. 119,14 Cieszę się z drogi Twych upomnień jak z wszelkiego bogactwa. 119,15 Będę rozmyœlał o Twych postanowieniach i œcieżki Twoje rozważał. 119,16 Będę się radował z Twych ustaw: słów Twoich nie zapomnę. 119,17 Czyń dobrze słudze swojemu, aby żył i przestrzegał słów Twoich. 119,18 Otwórz moje oczy, abym ujrzał dziwy Twojego Prawa. 119,19 Jestem goœciem na ziemi, nie kryj przede mnš Twych przykazań! 119,20 Dusza moja omdlewa tęsknišc wcišż do wyroków Twoich. 119,21 Zgromiłeœ pyszałków; przeklęci odstępujšcy od Twych przykazań! 119,22 Oddal ode mnie hańbę i pogardę, bo zachowuję Twoje napomnienia. 119,23 Choć możni zasiadajš zmawiajšc się przeciw mnie, Twój sługa rozmyœla o Twoich ustawach. 119,24 Bo Twoje napomnienia sš mojš rozkoszš, Twoje ustawy sš moimi doradcami. 119,25 Przylgnęła do prochu moja dusza: Przywróć mi życie według Twego słowa! 119,26 Opowiedziałem Ci moje drogi i wysłuchałeœ mnie: o Twoich ustawach mię poucz! 119,27 Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień, abym rozważał Twe cuda. 119,28 Moja dusza nie zaznaje spoczynku ze zgryzoty: podŸwignij mię zgodnie z Twoim słowem! 119,29 Drogę kłamstwa odwracaj ode mnie,daj mi zaœ łaskę Twojego Prawa! 119,30 Drogę wiernoœci obrałem, pragnšc Twoich wyroków. 119,31 Lgnę do Twoich napomnień, nie daj mi okryć się wstydem! 119,32 Biegnę drogš Twoich przykazań, bo czynisz moje serce szerokim. 119,33 Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw, bym strzegł ich aż do końca. 119,34 Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał, a zachowywał je całym sercem. 119,35 ProwadŸ mię œcieżkš Twoich przykazań, bo ja się nimi raduję. 119,36 Nakłoń me serce do Twoich napomnień, a nie do zysku! 119,37 Odwróć me oczy, niech na marnoœć nie patrzš; przez swoje słowo udziel mi życia! 119,38 Spełnij dla sługi Twego swojš obietnicę, danš bojšcym się Ciebie. 119,39 Odwróć mojš hańbę, która mnie trwoży, bo Twoje wyroki sš pełne dobroci. 119,40 Oto pożšdam Twoich postanowień: według Twej sprawiedliwoœci zapewnij mi życie! 119,41 Niech zstšpi na mnie, Panie, Twoja łaska, Twoje zbawienie, według Twojej obietnicy, 119,42 bym mógł dać odpowiedŸ tym, którzy mnie znieważajš, bo polegam na Twoich słowach. 119,43 Nie odbieraj moim ustom słowa prawdy, bo ufam Twoim wyrokom, 119,44 a Prawa Twego zawsze strzec będę,na wieki, na zawsze. 119,45 Chcę kroczyć drogš przestronnš, boszukam Twoich postanowień. 119,46 O Twych rozkazach chcę mówić w obecnoœci królów, a nie doznam wstydu. 119,47 I będę się weselił z Twoich przykazań, które miłuję. 119,48 Wznoszę ręce moje ku Twym przykazaniom, które kocham, i rozważam Twoje ustawy. 119,49 Pomnij na słowo swoje do Twojego sługi, przez które mi dałeœ nadzieję. 119,50 W moim ucisku to pociechš dla mnie,że Twoja mowa obdarza mnie życiem. 119,51 Ludzie zuchwali bardzo mi ubliżajš, a ja nie odstępuję od Twojego Prawa. 119,52 Przypominajšc sobie Twe wyroki odwieczne, Panie, doznaję pociechy. 119,53 Gniew mnie ogarnia z powodu występnych, porzucajšcych Twe Prawo. 119,54 Twoje ustawy stały się dla mnie pieœniami na miejscu mego pielgrzymowania.119,55 Nocš pamiętam o Twoim imieniu, Panie, by zachowywać Twe Prawo. 119,56 Oto, co do mnie należy: zachowywać Twe postanowienia. 119,57 Moim działem jest Pan - mówię, by zachować Twoje słowa. 119,58 Z całego serca dbam o przychylnoœćTwojego oblicza, zmiłuj się nade mnš według swej obietnicy! 119,59 Rozważam moje drogi i zwracam stopy do Twoich napomnień. 119,60 Œpieszyłem bez ocišgania, by przestrzegać Twoich przykazań. 119,61 Oplotły mię więzy grzeszników: nie zapomniałem o Twoim Prawie. 119,62 Wstaję o północy, aby Cię wielbić zasłuszne Twoje wyroki. 119,63 Jestem przyjacielem wszystkich, którzy się bojš Ciebie, co strzegš Twych postanowień. 119,64 Twoja łaska, Panie, napełnia ziemię:naucz mnie Twoich ustaw! 119,65 Wyœwiadczyłeœ dobro swojemu słudze zgodnie z Twoim słowem, Panie! 119,66 Naucz mię zrozumienia i umiejętnoœci, bo ufam Twoim przykazaniom.119,67 Błšdziłem, zanim przyszło utrapienie; teraz jednak strzegę Twej mowy. 119,68 Dobry jesteœ i dobrze czynisz; nauczmię Twoich ustaw! 119,69 Zuchwali knujš przeciw mnie podstępy, ja całym sercem strzegę Twych postanowień. 119,70 Otępiało ich serce opasłe, a ja znajduję rozkosz w Twoim Prawie. 119,71 Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeœ, bym się nauczył Twych ustaw. 119,72 Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze niż tysišce sztuk złota i srebra. 119,73 Twe ręce mnie uczyniły i ukształtowały: obdarz mnie rozumem, bym się nauczył Twoich przykazań. 119,74 Bojšcy się Ciebie widzš mnie i cieszšsię, bo pokładam ufnoœć w Twoim słowie. 119,75 Wiem, Panie, że sprawiedliwe sš Twoje wyroki, że dotknšłeœ mnie słusznie. 119,76 Niech Twoja łaska stanie mi się pociechš zgodnie z obietnicš, danš Twemu słudze. 119,77 Niech zaznam Twojej litoœci, abym żył, bo Twoje Prawo jest mojš rozkoszš. 119,78 Niech zawstydzš się zuchwali, bo niesłusznie mnie dręczš, ja będę rozmyœlało Twoich przykazaniach. 119,79 Niech zwrócš się do mnie bojšcy sięCiebie i ci, którzy uznajš Twoje napomnienia. 119,80 Niech serce moje stanie się nienaganne w Twych ustawach, abym nie doznał wstydu. 119,81 Ustaje moja dusza [dšżšc] ku Twemuzbawieniu; pokładam ufnoœć w Twoim słowie. 119,82 Ustajš moje oczy [spoglšdajšc] ku Twemu słowu: kiedyż mnie pocieszysz? 119,83 Bo chociaż jestem jak bukłak wœróddymu, nie zapomniałem Twych ustaw. 119,84 Ile dni słudze Twojemu zostaje? Kiedy wykonasz wyrok na przeœladowcach? 119,85 Doły wykopali na mnie zuchwalcy, którzy nie postępujš według Twego Prawa. 119,86 Wszystkie przykazania Twoje sš wierne; gdy kłamstwem mnie przeœladujš - pomóż mi! 119,87 Niemalże pokonaliby mnie na ziemi; ja zaœ nie porzuciłem Twoich postanowień. 119,88 Według swej łaski zapewnij mi życie, ja zaœ chcę przestrzegać napomnień ust Twoich. 119,89 Słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmienne jak niebiosa. 119,90 Wiernoœć Twoja [trwa] z pokolenia na pokolenie; umocniłeœ ziemię, i trwa. 119,91 Wszystko trwa do dziœ według Twoich wyroków, bo wszystkie rzeczy Ci służš. 119,92 Gdyby Twoje Prawo nie było mojš rozkoszš, byłbym już zginšł w mej nędzy. 119,93 Nie zapomnę na wieki Twoich postanowień, bo przez nie dałeœ mi życie. 119,94 Należę do Ciebie - wybaw mię, bo badam Twe postanowienia. 119,95 Czyhajš na mnie grzesznicy, żeby mnie zgubić; ja przestrzegam Twoich napomnień. 119,96 Zobaczyłem, że wszelka doskonałoœć ma granice: Twoje przykazaniesięga bardzo daleko. 119,97 Jakże miłuję Prawo Twoje: przez cały dzień nad nim rozmyœlam. 119,98 Twoje przykazanie uczyniło mnie mędrszym od moich wrogów, bo jest ono moim na wieki. 119,99 Jestem roztropniejszy od wszystkich, którzy mnie uczš, bo rozmyœlam o Twoich napomnieniach. 119,100 Jestem roztropniejszy od starców,bo zachowuję Twoje postanowienia. 119,101 Powstrzymuję nogi od wszelkiej złej œcieżki, aby słów Twoich przestrzegać. 119,102 Nie odstępuję od Twoich wyroków, albowiem Ty mnie pouczasz. 119,103 Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa: ponad miód dla ust moich. 119,104 Z Twoich przykazań czerpię roztropnoœć, dlatego nienawidzę wszelkiej œcieżki nieprawej. 119,105 Twoje słowo jest lampš dla moich stóp i œwiatłem na mojej œcieżce. 119,106 Przysišgłem i postanawiam przestrzegać Twoich sprawiedliwych wyroków. 119,107 Panie, jestem bardzo udręczony, zachowaj mnie przy życiu według Twego słowa. 119,108 Przyjmij, o Panie, ofiary ust moichinaucz mię Twoich wyroków. 119,109 Moje życie jest w cišgłym niebezpieczeństwie, lecz Prawa Twego nie zapominam. 119,110 Występni zastawili na mnie sidła, lecz nie zboczyłem od Twoich postanowień. 119,111 Napomnienia Twoje sš moim dziedzictwem na wieki, bo sš radoœciš mojego serca. 119,112 Serce swoje nakłaniam, by wypełniać Twoje ustawy na wieki, na zawsze. 119,113 Nienawidzę ludzi chwiejnych, a Prawo Twoje miłuję. 119,114 Ty jesteœ obrońcš moim i mojš tarczš: pokładam ufnoœć w Twoim słowie. 119,115 Odstšpcie ode mnie, złoczyńcy, strzec będę przykazań Boga mojego. 119,116 Podtrzymaj mnie według swojej obietnicy, bym żył; nie zawiedŸ mojej nadziei! 119,117 Wzmocnij mnie, abym doznał ratunku i cieszył się zawsze z Twych ustaw. 119,118 Odrzucasz wszystkich, co odstępujš od Twoich ustaw, bo zamiary ich sš kłamliwe. 119,119 Jak żużle oceniasz wszystkich występnych w kraju, dlatego miłuję Twoje napomnienia. 119,120 Drży moje ciało z bojaŸni przed Tobš i lękam się Twoich wyroków. 119,121 Wykonuję prawo i sprawiedliwoœć: nie wydawaj mię moim ciemięzcom! 119,122 Chroń swego sługę dla [jego] dobra, aby nie uciskali mię zuchwalcy. 119,123 Moje oczy ustajš wypatrujšc Twojej pomocy i sprawiedliwej Twej mowy. 119,124 Postšp ze sługš swoim według swej łaskawoœci i naucz mnie Twoich ustaw! 119,125 Jestem Twoim sługš, daj mi zrozumienie, bym poznał Twoje napomnienia. 119,126 Dla Pana czas już jest działać: pogwałcili Twoje Prawo. 119,127 Przeto miłuję Twoje przykazania bardziej niż złoto, niż złoto najczystsze. 119,128 Dlatego kieruję się wszystkimi Twoimi postanowieniami i nienawidzę wszelkiej drogi fałszu. 119,129 Twoje napomnienia sš przedziwne, dlatego przestrzega ich moja dusza. 119,130 Przystępnoœć Twoich słów oœwiecainaucza niedoœwiadczonych. 119,131 Otwieram swe usta i chłonę powietrze, bo pragnę Twoich przykazań. 119,132 Zwróć się do mnie i zmiłuj się nademnš, tak jak postępujesz z tymi, co imię Twe miłujš. 119,133 Moje kroki umocnij Twojš mowš, niech nie panuje we mnie żadna niegodziwoœć! 119,134 Wyzwól mię z ludzkiego ucisku, a będę strzegł Twych postanowień. 119,135 Okaż œwiatło Twojego oblicza Twemu słudze i naucz mię Twoich ustaw! 119,136 Strumienie łez płynš z mych oczu, bo nie zachowano Twojego Prawa. 119,137 O Panie, jesteœ sprawiedliwy i wyrok Twój jest słuszny. 119,138 Swoje postanowienia dałeœ sprawiedliwie i z pełnš wiernoœciš. 119,139 Gorliwoœć mię pożera, bo moi przeciwnicy zapominajš o Twoich słowach. 119,140 W ogniu wypróbowana jest Twoja mowa i sługa Twój jš miłuje. 119,141 Ja jestem mały i wzgardzony: nie zapominam o Twych postanowieniach. 119,142 Twa sprawiedliwoœć to wieczna sprawiedliwoœć, a Prawo Twoje jest prawdš. 119,143 Spadły na mnie strapienia i ucisk, rozkoszš mojš sš Twoje przykazania. 119,144 Sprawiedliwoœć Twoich napomnień trwa na wieki: daj mi zrozumienie, abym żył. 119,145 Z całego serca wołam: wysłuchaj mię, Panie, chcę zachować Twoje ustawy. 119,146 Wołam do Ciebie - wybaw mię, a będę strzegł Twych napomnień. 119,147 Przychodzę o œwicie i błagam; pokładam ufnoœć w Twoich słowach. 119,148 Moje oczy się budzš przed nocnymistrażami, aby rozważać Twš mowę. 119,149 Usłysz mój głos, o Panie, w swojej łaskawoœci i daj mi życie zgodne z Twym wyrokiem. 119,150 Zbliżajš się niegodziwi moi przeœladowcy: dalecy oni od Prawa Twojego.119,151 Jesteœ blisko, o Panie, i wszystkie Twoje przykazania sš prawdš. 119,152 Od dawna wiem z Twoich upomnień,że ustaliłeœ je na wieki. 119,153 Wejrzyj na mojš nędzę i wyzwól mnie, bo nie zapomniałem Twojego Prawa. 119,154 Broń mojej sprawy i wybaw mię; według Twej mowy obdarz mię życiem! 119,155 Zbawienie jest daleko od występnych, bo nie dbajš o Twoje ustawy. 119,156 Liczne sš Twe zmiłowania, o Panie,obdarz mnie życiem według Twych wyroków! 119,157 Wielu mię przeœladuje i trapi: nie uchylam się od Twoich upomnień. 119,158 Widzę odstępców i wstręt mnie ogarnia, bo mowy Twojej nie strzegš. 119,159 Patrz, miłuję Twoje postanowienia;Panie, w Twojej łaskawoœci obdarz mnie życiem! 119,160 Podstawš Twego słowa jest prawda, i wieczny jest każdy Twój sprawiedliwy wyrok. 119,161 Możni przeœladujš mnie bez powodu, moje zaœ serce odczuwa lęk przedTwoimi słowami. 119,162 Raduje się z mów Twoich jak ten, co zdobył wielki łup. 119,163 Nienawidzę i wstręt czuję do kłamstwa, a Prawo Twoje miłuję. 119,164 Siedemkroć na dzień wysławiam Ciebie z powodu sprawiedliwych Twych wyroków. 119,165 Obfity pokój dla miłujšcych Twe Prawo, nie spotka [ich] żadne potknięcie. 119,166 Czekam, o Panie, Twojej pomocy i wypełniam Twoje przykazania. 119,167 Moja dusza strzeże Twych napomnień i bardzo je miłuje. 119,168 Przestrzegam Twoich postanowień inapomnień, bo wszystkie moje drogi sš przed Tobš. 119,169 Niech wołanie moje dojdzie do Ciebie, o Panie; przez swoje słowo daj mi zrozumienie! 119,170 Niech dojdzie do Ciebie moja modlitwa, wyzwól mię zgodnie z Twym słowem! 119,171 Niechaj moje wargi zabrzmiš hymnem, bo nauczasz mię swoich ustaw! 119,172 Niechaj mój język opiewa Twš mowę, bo wszystkie Twoje przykazania sš sprawiedliwe. 119,173 Twoja ręka niech mi będzie pomocš, bo wybrałem Twoje postanowienia.119,174 Pragnę Twojej pomocy, o Panie, a prawo Twoje jest mojš rozkoszš. 119,175 Niech żyje moja dusza i niech chwali Ciebie, niech mnie wspierajš Twoje wyroki! 119,176 Błšdzę jak owca, która zginęła; szukaj swego sługi, bo nie zapominam o Twoich nakazach. *120 120,01 Pieœń stopni. Do Pana w swoim utrapieniu wołałem i wysłuchał mnie. 120,02 Panie, uwolnij moje życie od warg ń. BudowlaBogu i i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż>Pą c? ‡ c@ˆ÷ cA&˘ cB!3U [kłamliwych i od podstępnego języka! 120,03 Cóż tobie [Bóg] uczyni lub co ci dorzuci, podstępny języku? 120,04 Ostre strzały mocarza i węgle z janowca. 120,05 Biada mi, że przebywam w Meszek i mieszkam pod namiotami Kedaru! 120,06 Zbyt długo mieszkała moja dusza z tymi, co nienawidzš pokoju. 120,07 Gdy ja mówię o pokoju, tamci prš dowojny. *121 121,01 Pieœń stopni. Wznoszę swe oczy ku górom: Skšdże nadejdzie mi pomoc? 121,02 Pomoc mi przyjdzie od Pana, co stworzył niebo i ziemię. 121,03 On nie pozwoli zachwiać się twej nodze ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże. 121,04 Oto nie zdrzemnie się ani nie zaœnie Ten, który czuwa nad Izraelem. 121,05 Pan cię strzeże, Pan twoim cieniem przy twym boku prawym. 121,06 Za dnia nie porazi cię słońce ni księżyc wœród nocy. 121,07 Pan cię uchroni od zła wszelkiego: czuwa nad twoim życiem. 121,08 Pan będzie strzegł twego wyjœcia i przyjœcia teraz i po wszystkie czasy. *122 122,01 Pieœń stopni. Dawidowa. Uradowałemsię, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domuPańskiego! 122,02 Już stojš nasze nogi w twych bramach, o Jeruzalem, 122,03 Jeruzalem, wzniesione jako miasto gęsto i œciœle zabudowane. 122,04 Tam wstępujš pokolenia, pokolenia Pańskie, według prawa Izraela, aby wielbićimię Pańskie. 122,05 Tam ustawiono trony sędziowskie, trony domu Dawida. 122,06 Proœcie o pokój dla Jeruzalem, niechzażywajš pokoju ci, którzy ciebie miłujš! 122,07 Niech pokój będzie w twoich murach, a bezpieczeństwo w twych pałacach! 122,08 Przez wzglšd na moich braci i przyjaciół będę mówił: Pokój w tobie! 122,09 Przez wzglšd na dom Pana, Boga naszego, będę się modlił o dobro dla ciebie.*123 123,01 Pieœń stopni. Do Ciebie wznoszę me oczy, który mieszkasz w niebie. 123,02 Oto jak oczy sług sš zwrócone na ręce ich panów i jak oczy służšcej na ręcejej pani, tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu, dopóki się nie zmiłuje nad nami. 123,03 Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami, bo wzgardš jesteœmy nasyceni. 123,04 Dusza nasza jest nasycona szyderstwem zarozumialców i wzgardš pyszałków. *124 124,01 Pieœń stopni. Dawidowa. Gdyby Pan nie był po naszej stronie - niech to już przyzna Izrael - 124,02 gdyby Pan nie był po naszej stronie,gdy ludzie przeciw nam powstawali, 124,03 wtedy połknęliby nas żywcem, gdy ich gniew przeciw nam zapłonšł: 124,04 wówczas zatopiłaby nas woda, przepłynšłby nad nami potok; 124,05 wówczas przelałyby się nad nami wezbrane wody. 124,06 Błogosławiony Pan, który nas nie wydał na pastwę ich zębom. 124,07 Dusza nasza jak ptak się wyrwała zsidła ptaszników, sidło się porwało, a my jesteœmy wolni. 124,08 Nasza pomoc jest w imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię. *125 125,01 Pieœń stopni. Ci, którzy Panu ufajš, sš jak góra Syjon, co się nie porusza, ale trwa na wieki. 125,02 Góry otaczajš Jeruzalem: tak Pan otacza swój lud i teraz, i na wieki. 125,03 Bo nie zacišży bezbożne berło nad losem sprawiedliwych, by sprawiedliwi nie wycišgali ršk swoich ku nieprawoœci. 125,04 Panie, dobrze czyń dobrym i ludziomprawego serca! 125,05 A tych, co schodzš na kręte swe drogi, niech Pan odprawi wraz ze złoczyńcami: pokój nad Izraelem! *126 126,01 Pieœń stopni. Gdy Pan odmienił los Syjonu, byliœmy jak we œnie. 126,02 Wtedy usta nasze były pełne œmiechu, a język wołał pełen radoœci. Wtedy mówiono między poganami: Wielkodusznie postšpił z nimi Pan! 126,03 Wielkodusznie postšpił Pan z nami: staliœmy się radoœni. 126,04 Odmień nasz los, o Panie, jak strumienie w [ziemi] Negeb. 126,05 Którzy we łzach siejš, żšć będš w radoœci. 126,06 Postępujš naprzód wœród płaczu, niosšc ziarno na zasiew: Z powrotem przychodzš wœród radoœci, przynoszšc swoje snopy. *127 127,01 Pieœń stopni. Salomonowa. Jeżeli Pandomu nie zbuduje, na próżno się trudzš ci, którzy go wznoszš. Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże, strażnik czuwa daremnie. 127,02 Daremnym jest dla was wstawać przed œwitem, wysiadywać do póŸna - dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko; tyle daje On i we œnie tym, których miłuje. 127,03 Oto synowie sš darem Pana, a owoc łona nagrodš. 127,04 Jak strzały w ręku wojownika, tak synowie za młodu zrodzeni. 127,05 Szczęœliwy mšż, który napełnił nimiswój kołczan. Nie zawstydzi się, gdy będzie rozprawiał z nieprzyjaciółmi w bramie. *128 128,01 Pieœń stopni. Szczęœliwy każdy, kto boi się Pana, który chodzi Jego drogami! 128,02 Bo z pracy ršk swoich będziesz pożywał, będziesz szczęœliwy i dobrze ci będzie. 128,03 Małżonka twoja jak płodny szczep winny we wnętrzu twojego domu. Synowie twoi jak sadzonki oliwki dokoła twojego stołu. 128,04 Oto takie błogosławieństwo dla męża, który boi się Pana. 128,05 Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu, oglšdaj pomyœlnoœć Jeruzalem przez całe swe życie. 128,06 Oglšdaj dzieci twoich synów. Pokój nad Izraelem! *129 129,01 Pieœń stopni. Bardzo mnie gnębili od mojej młodoœci - niech powie Izrael - 129,02 bardzo mnie gnębili od mojej młodoœci, lecz nie zdołali mnie przemóc. 129,03 Poorali mój grzbiet oracze, wyżłobili długie bruzdy. 129,04 Sprawiedliwy zaœ Pan pozrywał więzy występnych. 129,05 Niech się zawstydzš i odstšpiš wszyscy, co nienawidzš Syjonu. 129,06 Niech się stanš jak trawa na dachu,która usycha, zanim jš wypleniš. 129,07 Nie napełni niš kosiarz swej ręki ani ten, co zbiera snopy - swojego zanadrza. 129,08 Nie powiedzš także przechodnie: Błogosławieńtwo Pańskie nad wami! Błogosławimy wam w imię Pana! *130 130,01 Pieœń stopni. Z głębokoœci wołam doCiebie, Panie, 130,02 o Panie, słuchaj głosu mego! Nakłoń swoich uszu ku głoœnemu błaganiu mojemu! 130,03 Jeœli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, Panie, któż się ostoi? 130,04 Ale Ty udzielasz przebaczenia, aby Cię otaczano bojaŸniš. 130,05 W Panu pokładam nadzieję, nadzieję żywi moja dusza: oczekuję na Twe słowo. 130,06 Dusza moja oczekuje Pana bardziej niż strażnicy œwitu, . 130,07 Niech Izrael wyglšda Pana. U Pana bowiem jest łaskawoœć i obfite u Niego odkupienie. 130,08 On odkupi Izraela ze wszystkich jego grzechów. *131 131,01 Pieœń stopni. Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie sš wyniosłe. Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły. 131,02 Przeciwnie: wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę - tak we mnie jest moja dusza. 131,03 Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtšdiaż na wieki! *132 132,01 Pieœń stopni. Pamiętaj, Panie, Dawidowi cały trud jego: 132,02 o tym, jak złożył przysięgę przed Panem, zwišzał się œlubem przed Mocnym Jakuba: 132,03 Nie wejdę do mieszkania w moim domu, nie wstšpię na posłanie mego łoża, 132,04 nie użyczę snu moim oczom, powiekom moim spoczynku, 132,05 póki nie znajdę miejsca dla Pana, mieszkania - Mocnemu Jakuba. 132,06 Otoœmy słyszeli w Efrata o arce, znaleŸliœmy jš na polach Jaaru. 132,07 WejdŸmy do Jego mieszkania, padnijmy przed podnóżkiem stóp Jego! 132,08 Wyrusz, o Panie, na miejsce Twego odpocznienia, Ty i Twoja arka pełna chwały! 132,09 Niech się kapłani Twoi odziejš w sprawiedliwoœć, a Twoi czciciele niech się radujš! 132,10 Przez wzglšd na sługę Twojego, Dawida, nie odtršcaj oblicza Twego pomazańca! 132,11 Pan zaprzysišgł Dawidowi trwałš obietnicę, od której nie odstšpi: [Potomstwo] z ciebie zrodzone posadzę na twoim tronie. 132,12 Jeżeli zachowajš twoi synowie moje przymierze i moje napomnienia, których im udzielę, także ich synowie na wieki zasišdš na twoim tronie. 132,13 Pan bowiem wybrał Syjon, tej siedziby zapragnšł dla siebie: 132,14 To jest miejsce mego odpoczynku nawieki, tu będę mieszkał, bo tego pragnšłemdla siebie. 132,15 Będę szczodrze błogosławił jego zasobom, jego ubogich nasycę chlebem. 132,16 Jego kapłanów odzieję zbawieniem, a ci, którzy go prawdziwie miłujš, będš sięradować. 132,17 Wzbudzę tam moc dla Dawida, zgotuję œwiatło dla mego pomazańca! 132,18 Odzieję wstydem jego nieprzyjaciół,a nad nim zabłyœnie jego korona. *133 133,01 Pieœń stopni. Dawidowa. Oto jak dobrze i jak miło, gdy bracia mieszkajš razem; 133,02 jest to jak wyborny olejek na głowie, który spływa na brodę, 133,03 jak rosa Hermonu, która spada na górę Syjon: bo tam udziela Pan błogosławieństwa, życia na wieki. *134 134,01 Pieœń stopni. Oto błogosławcie Pana,wszyscy słudzy Pańscy, którzy trwacie nocami w domu Pańskim. 134,02 Wznieœcie ręce wasze ku Miejscu Œwiętemu i błogosławcie Pana! 134,03 Niechaj cię Pan błogosławi z Syjonu, Ten, który uczynił niebo i ziemię! *135 135,01 Alleluja. Chwalcie imię Pańskie, chwalcie, słudzy Pańscy, 135,02 wy, którzy stoicie w domu Pańskim,na dziedzińcach domu Boga naszego. 135,03 Chwalcie Pana, bo dobry jest Pan, œpiewajcie Jego imieniu, bo łaskawe. 135,04 Pan bowiem wybrał sobie Jakuba, Izraela - na wyłšcznš swojš własnoœć. 135,05 Wiem, że Pan jest wielki i że Pan nasz jest nad wszystkimi bogami. 135,06 Cokolwiek Panu się spodoba, to uczyni na niebie i na ziemi, na morzu i we wszystkich głębinach. 135,07 Sprowadza chmury z krańców ziemi,wywołuje deszcz błyskawicami i dobywa wiatr ze swoich komór. 135,08 Poraził pierworodnych w Egipcie, odczłowieka aż do bydlęcia. 135,09 , zdziałał znaki i cuda przeciw faraonowi i wszystkimjego sługom. 135,10 Poraził wiele narodów i zgładził królów potężnych: 135,11 amoryckiego króla Sichona i Oga, króla Baszanu, i wszystkich królów kananejskich. 135,12 A ziemię ich dał w posiadanie, w posiadanie Izraela, swojego narodu. 135,13 Twe imię, Panie, trwa na wieki, Twapamięć, Panie - z pokolenia w pokolenie. 135,14 Pan bowiem zapewnia praworzšdnoœć swojemu ludowi i lituje się nad swymi sługami. 135,15 Bożki pogańskie to srebro i złoto, dzieło ršk ludzkich. 135,16 Majš usta, ale nie mówiš, majš oczy, ale nie widzš. 135,17 Majš uszy, ale nie słyszš; i nie ma oddechu w ich ustach. 135,18 Podobni sš do nich ci, którzy je robiš, i każdy, co w nich ufnoœć pokłada. 135,19 Domu Izraela, błogosław Pana, domu Aarona, błogosław Pana! 135,20 Domu Lewiego, błogosław Pana, wy,co boicie się Pana, błogosławcie Pana! 135,21 Niech będzie błogosławiony Pan z Syjonu, który mieszka w Jeruzalem! . *136 136,01 Alleluja. Chwalcie Pana, bo dobry, boJego łaska na wieki. 136,02 Chwalcie Boga nad bogami, bo Jego łaska na wieki. 136,03 Chwalcie Pana nad panami, bo Jego łaska na wieki. 136,04 On sam cudów wielkich dokonał, bo Jego łaska na wieki. 136,05 On w mšdroœci uczynił niebiosa, bo Jego łaska na wieki. 136,06 On rozpostarł ziemię nad wodami, bo Jego łaska na wieki. 136,07 On uczynił wielkie œwiatła, bo Jego łaska na wieki. 136,08 Słońce, by dniem władało, bo Jego łaska na wieki. 136,09 Księżyc i gwiazdy, by władały nocš,bo Jego łaska na wieki. 136,10 On Egipcjanom pobił pierworodnych, bo Jego łaska na wieki. 136,11 I wywiódł spoœród nich Izraela, bo Jego łaska na wieki. 136,12 Rękš potężnš, wycišgniętym ramieniem, bo Jego łaska na wieki. 136,13 On Morze Czerwone podzielił na częœci, bo Jego łaska na wieki. 136,14 I przeprowadził œrodkiem Izraela, bo Jego łaska na wieki. 136,15 I faraona z jego wojskiem stršcił w Morze Czerwone, bo Jego łaska na wieki.136,16 On prowadził swój lud przez pustynię, bo Jego łaska na wieki. 136,17 On pobił wielkich królów, bo Jego łaska na wieki. 136,18 On uœmiercił królów potężnych, bo Jego łaska na wieki. 136,19 Sichona, króla Amorytów, bo Jego łaska na wieki. 136,20 I Oga, króla Baszanu, bo Jego łaskana wieki. 136,21 A ziemię ich dał na własnoœć, bo Jego łaska na wieki - 136,22 jako dziedzictwo słudze swemu Izraelowi, bo Jego łaska na wieki. 136,23 On o nas pamiętał w naszym uniżeniu, bo Jego łaska na wieki. 136,24 I uwolnił nas od wrogów, bo Jego łaska na wieki. 136,25 On daje pokarm wszelkiemu ciału, bo Jego łaska na wieki. 136,26 Dziękujcie Bogu, niebiosa, bo Jego łaska na wieki. *137 137,01 Nad rzekami Babilonu - tam myœmy siedzieli i płakali, kiedyœmy wspominali Syjon. 137,02 Na topolach tamtej krainy zawiesiliœmy nasze harfy. 137,03 Bo tam żšdali od nas pieœni ci, którzy nas uprowadzili, pieœni radoœci ci, którzy nas uciskali: Zaœpiewajcie nam jakšœz pieœni syjońskich! 137,04 Jakże możemy œpiewać pieœń Pańskšw obcej krainie? 137,05 Jeruzalem, jeœli zapomnę o tobie, niech uschnie moja prawica! 137,06 Niech język mi przyschnie do podniebienia, jeœli nie będę pamiętał o tobie, jeœli nie postawię Jeruzalem ponad największš mojš radoœć. 137,07 Przypomnij, Panie, synom Edomu, dzień Jeruzalem, kiedy oni mówili: Burzcie, burzcie - aż do jej fundamentów! 137,08 Córo Babilonu, niszczycielko, szczęœliwy, kto ci odpłaci za zło, jakie nam wyrzšdziłaœ! 137,09 Szczęœliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci. *138 138,01 Dawidowy. Będę Cię sławił, < Panie >, z całego mego serca, < bo usłyszałeœ słowa ust moich > : będę œpiewał Ci wobec aniołów. 138,02 Oddam Ci pokłon ku Twemu œwiętemuprzybytkowi. I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twojš i wiernoœć, bo wywyższyłeœ ponad wszystko Twoje imię i obietnicę. 138,03 Kiedym Cię wzywał, wysłuchałeœ mnie, pomnożyłeœ siłę mej duszy. 138,04 Wszyscy królowie ziemi będš Ci dziękować, Panie, gdy posłyszš słowa ust Twoich; 138,05 i będš opiewać drogi Pańskie: Prawdziwie, chwała Pańska jest wielka. 138,06 Prawdziwie, Pan jest wzniosły i patrzy łaskawie na pokornego, pyszałka zaœ dostrzega z daleka. 138,07 Gdy chodzę wœród utrapienia, Ty zapewniasz mi życie, wbrew gniewowi mychwrogów; wycišgasz swš rękę, Twoja prawica mnie wybawia. 138,08 Pan za mnie [wszystkiego] dokona. Panie, na wieki trwa Twoja łaska, nie porzucaj dzieła ršk Twoich! *139 139,01 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm. Panie, przenikasz i znasz mnie, 139,02 Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję. Z daleka przenikasz moje zamysły, 139,03 widzisz moje działanie i mój spoczynek i wszystkie moje drogi sš Ci znane. 139,04 Choć jeszcze nie ma słowa na języku: Ty, Panie, już znasz je w całoœci. 139,05 Ty ogarniasz mnie zewszšd i kładziesz na mnie swš rękę. 139,06 Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza, zbyt wzniosła: nie mogę jej pojšć. 139,07 Gdzież się oddalę przed Twoim duchem? Gdzie ucieknę od Twego oblicza? 139,08 Gdy wstšpię do nieba, tam jesteœ; jesteœ przy mnie, gdy się w Szeolu położę. 139,09 Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki, zamieszkał na krańcu morza: 139,10 tam również Twa ręka będzie mnie wiodła i podtrzyma mię Twoja prawica. 139,11 Jeœli powiem: Niech mię przynajmniej ciemnoœci okryjš i noc mnie otoczy jak œwiatło: 139,12 sama ciemnoœć nie będzie ciemna dlaCiebie, a noc jak dzień zajaœnieje: . 139,13 Ty bowiem utworzyłeœ moje nerki, Ty utkałeœ mnie w łonie mej matki. 139,14 Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeœ tak cudownie, godne podziwu sš Twoje dzieła. Idobrze znasz mojš duszę, 139,15 nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi. 139,16 Oczy Twoje widziały me czyny i wszystkie sš spisane w Twej księdze; dni okreœlone zostały, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał. 139,17 Jak nieocenione sš dla mnie myœli Twe, Boże, jak jest ogromna ich iloœć! 139,18 Gdybym je przeliczył, więcej ich niżpiasku; gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobš. 139,19 O Boże, obyœ zgładził bezbożnego, niech krwawi mężowie idš precz ode mnie! 139,20 Oni przeciw Tobie zmawiajš się podstępnie, za nic majš Twoje myœli. 139,21 Panie, czyż nie mam nienawidzić tych, co nienawidzš Ciebie, oraz nie brzydzić się tymi, co przeciw Tobie powstajš? 139,22 Nienawidzę ich pełniš nienawiœci; stali się moimi wrogami. 139,23 Zbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce; doœwiadcz i poznaj moje troski, 139,24 i zobacz, czy jestem na drodze nieprawej, a skieruj mnie na drogę odwiecznš! *140 140,01 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy. 140,02 Wybaw mię, Panie, od człowieka złego, strzeż mnie od gwałtownika: 140,03 od tych, którzy w sercu knujš złe zamiary, każdego dnia wzniecajš spory. 140,04 Ostre jak u węża ich języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żCP) cDy ˛ cE+÷ cF"(3 IGU1ë c€H@>żmijowy pod ich wargami. 140,05 Od ršk grzesznika ustrzeż mię, Panie, zachowaj mnie od gwałtownika, od tych, co zamyœlajš z nóg mnie zwalić. 140,06 Pyszni sidło na mnie skrycie zastawiajš: złoczyńcy rozcišgajš powrozy,umieszczajš pułapki na mojej drodze. 140,07 Mówię Panu: Jesteœ moim Bogiem; usłysz, o Panie, moje głoœne błaganie. 140,08 Panie, mój Panie, potężna moja pomocy, osłaniasz w dniu walki mojš głowę. 140,09 Nie dawaj tego, Panie, czego pragnie niegodziwiec, nie spełniaj jego zamiarów! Niech nie podnoszš Sela 140,10 głowy ci, którzy mnie otaczajš, niech dzieło ich warg przygniecie ich samych! 140,11 Niech spadnie na nich deszcz węgli ognistych; niech zwali ich do dołu, by się nie dŸwignęli! 140,12 Niech nie ostanie się w kraju mšż złego języka; gwałtownika niech ogarnš nieszczęœcia. 140,13 Wiem, że Pan oddaje sprawiedliwoœćubogiemu, biednemu - słusznoœć. 140,14 Tylko sprawiedliwi będš sławili Twe imię, prawi mieszkać będš przed Twoim obliczem. *141 141,01 Psalm. Dawidowy. Do Ciebie wołam, Panie, prędko mi dopomóż; usłysz głos mój, gdy wołam do Ciebie. 141,02 Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobš jak kadzidło; wzniesienie ršk moich - jak ofiara wieczorna! 141,03 Postaw, Panie, straż moim ustom i wartę przy bramie warg moich! 141,04 Mojego serca nie skłaniaj do złego słowa, do popełniania czynów niegodziwych, bym nigdy z ludŸmi, co czynišnieprawoœć, nie jadł ich potraw wybornych.141,05 Niech sprawiedliwy mię bije: to czynmiłoœci; olejek występnego niech nigdy nie ozdabia mojej głowy! Nieustannie przeciwstawiam swš modlitwę ich złoœci. 141,06 Popadli w moc Skały ich sędziowie i usłyszeli, jak łagodne były moje słowa. 141,07 Jak kamień młyński rozbija się o ziemię, tak rozrzucono ich koœci nad czeluœciš Szeolu. 141,08 Do Ciebie bowiem, Panie mój, Panie, (zwracam) moje oczy; do Ciebie się uciekam: Ty nie gub mej duszy. 141,09 Strzeż mnie od sidła, które zastawili ma mnie, i od pułapek złoczyńców. 141,10 Niechaj występni wpadnš w swoje sieci, podczas gdy ja ujdę cało. *142 142,01 Pieœń pouczajšca. Dawidowa - gdy był w jaskini. Modlitwa. 142,02 Głoœno wołam do Pana, głoœno błagam Pana. 142,03 Wylewam przed Nim swš troskę, wyjawiam przed Nim swš udrękę. 142,04 Gdy duch mój we mnie ustaje, Ty znasz mojš œcieżkę. Na drodze, po której kroczę, ukryli na mnie sidło. 142,05 Oglšdam się w prawo i patrzę: a nie ma nikogo, kto by miał wzglšd na mnie. Znikła dla mnie możnoœć pomocy, nie ma nikogo, kto by dbał o moje życie. 142,06 Do Ciebie wołam, o Panie, mówię: Tyjesteœ mojš ucieczkš, udziałem moim w ziemi żyjšcych. 142,07 Zważ na moje wołanie, bo jestem bardzo słaby. Wybaw mię od przeœladowców, gdyż sš ode mnie mocniejsi. 142,08 WyprowadŸ mnie z więzienia, bym dziękował imieniu Twojemu. Otoczš mnie sprawiedliwi, gdy okażesz mi dobroć. *143 143,01 Psalm. Dawidowy. Usłysz, o Panie, mojš modlitwę, przyjm moje błaganie w wiernoœci swojej, wysłuchaj mnie w swej sprawiedliwoœci! 143,02 Nie pozywaj na sšd swojego sługi, bo nikt żyjšcy nie jest sprawiedliwy przed Tobš. 143,03 Albowiem nieprzyjaciel mnie przeœladuje: moje życie na ziemię powalił, pogršżył mnie w ciemnoœciach jak dawno umarłych. 143,04 A we mnie duch mój omdlewa, sercewe mnie zamiera. 143,05 Pamiętam dni starodawne, rozmyœlam o wszystkich Twych dziełach, rozważam dzieło ršk Twoich. 143,06 Wycišgam ręce do Ciebie; moja dusza pragnie Ciebie jak zeschła ziemia. 143,07 Prędko wysłuchaj mnie, Panie, albowiem duch mój omdlewa. Nie ukrywaj przede mnš swego oblicza, bym się nie stałpodobny do tych, co schodzš do grobu. 143,08 Spraw, bym rychło doznał Twojej łaski, bo w Tobie pokładam nadzieję. Oznajmij, jakš drogš mam kroczyć, bo wznoszę do Ciebie mojš duszę. 143,09 Wybaw mnie, Panie, od moich wrogów, do Ciebie się uciekam. 143,10 Naucz mnie czynić Twš wolę, bo Ty jesteœ moim Bogiem. Twój dobry duch niech mnie prowadzi po równej ziemi. 143,11 Przez wzglšd na Twoje imię, Panie, zachowaj mię przy życiu; w swej sprawiedliwoœci wyprowadŸ mnie z utrapień! 143,12 A w swojej łaskawoœci zniszcz moich wrogów i wytrać wszystkich, którzy mnie dręczš, albowiem jestem Twoim sługš.*144 144,01 Dawidowy. Błogosławiony Pan - Opoka moja, On moje ręce zaprawia do walki, moje palce do wojny. 144,02 On mocš dla mnie i warowniš mojš, osłonš mojš i moim wybawcš, mojš tarczš i Tym, któremu ufam, Ten, który mi poddaje ludy. 144,03 O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę, czym syn człowieczy, że Ty o nim myœlisz? 144,04 Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru, dni jego jak cień mijajš. 144,05 O Panie, nachyl Twych niebios i zstšp, dotknij gór, by zadymiły, 144,06 ciœnij piorun i rozprosz ich, wypuœć swe strzały i przeraŸ ich, 144,07 wycišgnij rękę Twojš z wysoka, wybaw mię z wód wielkich i uwolnij z ršk cudzoziemców, 144,08 tych, których usta mówiš na wiatr, a których prawica jest prawicš fałszywš. 144,09 Boże, pieœń nowš będę Ci œpiewał, grać Ci będę na harfie o dziesięciu strunach. 144,10 Ty królom dajesz zwycięstwo, Ty wyzwoliłeœ sługę Twego, Dawida. Od mieczazłego 144,11 mnie wybaw i uwolnij z ršk cudzoziemców, tych, których usta mówiš nawiatr, a których prawica jest prawicš fałszywš. 144,12 Daj pomyœlnoœć synom naszym jak roœlinom, rozrastajšcym się w czasie swej młodoœci, niech będš córki nasze na wzór narożnych kolumn, rzeŸbione na wzór kolumn œwištyni. 144,13 Niech pełne będš nasze spichlerze, zasobne we wszelkie płody. Niech trzody nasze tysišckroć płodne na polach naszych mnożš się tysišcami; 144,14 niech nasze zwierzęta będš ciężkie! Niech się nie zdarza wypadek czy ucieczka ani lament na naszych ulicach! 144,15 Szczęœliwy lud, któremu tak się powodzi, szczęœliwy lud, którego Bogiem jest Pan. *145 145,01 Pieœń pochwalna. Dawida. Chcę Cię wywyższać, Boże mój, Królu, i błogosławićimię Twe na zawsze i na wieki. 145,02 Każdego dnia będę Cię błogosławił i na wieki wysławiał Twe imię. 145,03 Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, a wielkoœć Jego niezgłębiona. 145,04 Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła i zwiastuje Twoje potężne czyny. 145,05 Głoszš wspaniałš chwałę Twego majestatu i rozpowiadajš Twe cuda. 145,06 I mówiš o potędze Twoich dzieł straszliwych, i opowiadajš Twš wielkoœć. 145,07 Przekazujš pamięć o Twej wielkiej dobroci i radujš się Twš sprawiedliwoœciš. 145,08 Pan jest łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. 145,09 Pan jest dobry dla wszystkich i Jegomiłosierdzie ogarnia wszystkie Jego dzieła.145,10 Niechaj Cię wielbiš, Panie, wszystkiedzieła Twoje i œwięci Twoi niech Cię błogosławiš! 145,11 Niech mówiš o chwale Twojego królestwa i niech głoszš Twojš potęgę, 145,12 aby oznajmić synom ludzkim Twojš potęgę i wspaniałoœć chwały Twego królestwa. 145,13 Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, Twoje panowanie trwa przez wszystkie pokolenia. Pan jest wierny we wszystkich swych słowach i we wszystkich swoich dziełach œwięty. 145,14 Pan podtrzymuje wszystkich, którzypadajš, i podnosi wszystkich zgnębionych. 145,15 Oczy wszystkich oczekujš Ciebie, Ty zaœ dajesz im pokarm we właœciwym czasie. 145,16 Ty otwierasz swš rękę i wszystko, co żyje, nasycasz do woli. 145,17 Pan jest sprawiedliwy na wszystkichswych drogach i łaskawy we wszystkich swoich dziełach. 145,18 Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywajš, wszystkich wzywajšcych Go szczerze. 145,19 Spełnia wolę tych, którzy się Go bojš, usłyszy ich wołanie i przyjdzie im z pomocš. 145,20 Pan strzeże wszystkich, którzy Go miłujš, a wytępi wszystkich występnych. 145,21 Niech usta moje głoszš chwałę Pana, by wszelkie ciało wielbiło Jego œwięte imię na zawsze i na wieki. *146 146,01 Alleluja. Chwal, duszo moja, Pana, 146,02 chcę chwalić Pana, jak długo żyć będę; chcę œpiewać Bogu mojemu, póki będęistniał. 146,03 Nie pokładajcie ufnoœci w ksišżętach ani w człowieku, u którego nie ma wybawienia. 146,04 Gdy tchnienie go opuœci, wraca do swej ziemi, wówczas przepadajš jego zamiary. 146,05 Szczęœliwy, komu pomocš jest Bóg Jakuba, kto ma nadzieję w Panu, Bogu swoim, 146,06 który stworzył niebo i ziemię, i morze ze wszystkim, co w nich istnieje. On wiary dochowuje na wieki, 146,07 daje prawo uciœnionym i daje chleb głodnym. Pan uwalnia jeńców, 146,08 Pan przywraca wzrok niewidomym, Pan podnosi pochylonych, Pan miłuje sprawiedliwych. 146,09 Pan strzeże przychodniów, chroni sierotę i wdowę, lecz na bezdroża kieruje występnych. 146,10 Pan króluje na wieki, Bóg twój, Syjonie - przez pokolenia. Alleluja. *147 147,01 Alleluja. Dobrze jest grać naszemu Bogu, wdzięcznie jest nucić pieœń pochwalnš. 147,02 Pan buduje Jeruzalem, gromadzi rozproszonych z Izraela; 147,03 On leczy złamanych na duchu i przewišzuje ich rany. 147,04 On liczbę gwiazd oznacza, wszystkieje woła po imieniu. 147,05 Pan nasz jest wielki i zasobny w siły, mšdroœć Jego jest niewypowiedziana. 147,06 Pan dŸwiga pokornych, a poniża występnych aż do ziemi. 147,07 Œpiewajcie pieœń dziękczynnš Panu, grajcie Bogu naszemu na harfie. 147,08 On niebo okrywa chmurami, deszcz przygotowuje dla ziemi; sprawia, że góry wypuszczajš trawę i zioła, by ludziom służyły; 147,09 On daje pokarm bydłu, pisklętom kruka to, o co wołajš. 147,10 Nie kocha się w sile rumaka; nie mateż upodobania w goleniach męża. 147,11 Podobajš się Panu ci, którzy się Go bojš, którzy wyczekujš Jego łaski. 147,12 Chwal, Jerozolimo, Pana, chwal Bogatwego, Syjonie! 147,13 Umacnia bowiem zawory bram twoich i błogosławi synom twoim w tobie. 147,14 Zapewnia pokój twoim granicom, nasyca ciebie najlepszš pszenicš. 147,15 Na ziemię zsyła swoje orędzie, mknie chyżo Jego słowo. 147,16 On daje œnieg niby wełnę, a szron jak popiół rozsiewa. 147,17 Ciska swój grad jak okruchy chleba;od Jego mrozu œcinajš się wody. 147,18 Posyła słowo swoje i każe im tajać;każe wiać swemu wiatrowi, a spływajš wody. 147,19 Obwieœcił swoje słowa Jakubowi, Izraelowi ustawy swe i wyroki. 147,20 Żadnemu narodowi tak nie uczynił: oswoich wyrokach ich nie pouczył. Alleluja. *148 148,01 Alleluja. Chwalcie Pana z niebios, chwalcie Go na wysokoœciach! 148,02 Chwalcie Go, wszyscy Jego aniołowie, chwalcie Go, wszystkie Jego zastępy! 148,03 Chwalcie Go, słońce i księżycu, chwalcie Go, wszystkie gwiazdy œwiecšce. 148,04 Chwalcie Go, nieba najwyższe i wody, co sš ponad niebem: 148,05 niech imię Pana wychwalajš, On bowiem nakazał i zostały stworzone, 148,06 utwierdził je na zawsze, na wieki; nadał im prawo, które nie przeminie. 148,07 Chwalcie Pana z ziemi, potwory i wszystkie morskie głębiny, 148,08 ogniu i gradzie, œniegu i mgło, gwałtowny huraganie, co pełnisz Jego słowo, 148,09 góry i wszelkie pagórki, drzewa rodzšce owoc i wszystkie cedry, 148,10 dzikie zwierzęta i bydło wszelakie, to, co się roi na ziemi, i ptactwo skrzydlate, 148,11 królowie ziemscy i wszystkie narody, władcy i wszyscy sędziowie na ziemi, 148,12 młodzieńcy, a także dziewice, starcy wraz z młodzieżš 148,13 niech imię Pana wychwalajš, bo tylkoJego imię jest wzniosłe, majestat Jego góruje nad ziemiš i niebem 148,14 i pomnaża moc swojego ludu. Pieœń pochwalna dla wszystkich Jego œwiętych, synów Izraela - ludu, który Mu jest bliski. Alleluja. *149 149,01 Alleluja. Œpiewajcie pieœń nowš Panu;chwała Jego niech zabrzmi w zgromadzeniuœwiętych. 149,02 Niech Izrael się cieszy swym Stwórcš, niech synowie Syjonu radujš się swym Królem. 149,03 Niech chwalš Jego imię wœród tańców, niech grajš Mu na bębnie i cytrze. 149,04 Bo Pan w ludzie swoim ma upodobanie i zdobi pokornych zwycięstwem. 149,05 Niech się weselš œwięci wœród chwały, niech się cieszš na swoich sofach! 149,06 Niech chwała Boża będzie w ich ustach, a miecze obosieczne w ich ręku: 149,07 aby dokonać pomsty wœród pogan i karania poœród narodów; 149,08 aby ich królów zakuć w kajdany, a dostojników w żelazne łańcuchy; 149,09 by wypełnić na nich pisany wyrok: to jest chwałš wszystkich Jego œwiętych. Alleluja. *150 150,01 Alleluja. Chwalcie Boga w Jego œwištyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie! 150,02 Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielkš Jego potęgę! 150,03 Chwalcie Go dŸwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze! 150,04 Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i flecie! 150,05 Chwalcie Go na cymbałach dŸwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczšcych: 150,06 Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja. 20.Księga Przypowieœci Salomona *01 01,01 Przysłowia Salomona, syna Dawida, króla izraelskiego, podane po to, 01,02 by mšdroœć osišgnšć i karnoœć, pojšćsłowa rozumne, 01,03 zdobyć staranne wychowanie: prawoœć, rzetelnoœć, uczciwoœć; 01,04 prostaczkom udzielić rozwagi, a młodym - rozsšdku i wiedzy. 01,05 Mšdry, słuchajšc, pomnaża swš wiedzę, rozumny nabywa biegłoœci: 01,06 jak pojšć przysłowie i zdanie, słowaizagadki mędrców. 01,07 Podstawš wiedzy jest bojaŸń Pańska,lecz głupcy odrzucajš mšdroœć i karnoœć. 01,08 Synu mój, słuchaj napomnień ojca i nie odrzucaj nauk swej matki, 01,09 gdyż one ci sš wieńcem powabnym dla głowy i naszyjnikiem cennym dla szyi. 01,10 Kiedy cię, synu, wabiš grzesznicy, nieważ się iœć, 01,11 choćby rzekli: PójdŸ z nami! ZasadŸmysię na cichych! Bez powodu czyhajmy na czystych! 01,12 Jak Szeol wchłoniemy ich żywych i zdrowych tak jak schodzšcych do grobu. 01,13 Znajdziemy wszelkie kosztownoœci i napełnimy domy swe łupem. 01,14 Przyłšcz swój los do naszej wspólnoty, jedna sakwa niech łšczy nas wszystkich! 01,15 Synu mój, nie chodŸ ich drogš, przed œcieżkš ich strzeż swojej stopy, 01,16 gdyż nogi ich pędzš do zbrodni, œpieszno im: krew chcš wytoczyć. 01,17 Lecz próżno ich sieć zarzucona, na oczach wszelkiego ptactwa. 01,18 Na własnš krew raczej czyhajš, czatujš na swoje życie, 01,19 bo taki jest los chciwych zysku: zabiera on własne ich życie. 01,20 Mšdroœć woła na ulicach, na placach głos swój podnosi; 01,21 nawołuje na drogach zgiełkliwych, wbramach miejskich przemawia: 01,22 Dokšdże głupcy majš kochać głupotę,szydercy miłować szyderstwo, a nierozumni pogardzać naukš? 01,23 Powróćcie do moich upomnień, udzielęwam ducha mojego, nauczę was moich zaleceń. 01,24 Ponieważ prosiłam, lecz wyœcie nie dbali, rękę podałam, a nikt nie zważał, 01,25 gardziliœcie każdš mš radš, nie chcieliœcie moich upomnień: 01,26 więc i ja waszš klęskę wyszydzę, zadrwię sobie z waszej bojaŸni, 01,27 gdy bojaŸń nadcišgnie jak burza, a wasza zagłada jak wicher, gdy spotka was ucisk i boleœć. 01,28 Wtedy będš mnie prosić - lecz ja nie odpowiem, i szukać - lecz mnie nie znajdš, 01,29 gdyż wiedzy nienawidzili, gardzili bojaŸniš Pańskš, 01,30 nie poszli za mymi radami, zlekceważyli moje napomnienie; 01,31 spożyjš owoce swej drogi, nasycš sięswymi radami; 01,32 odstępstwo prostaków uœmierci ich, bezmyœlnoœć niemšdrych ich zgubi. 01,33 Kto słucha mnie - osišgnie spokój, wytchnienie - bez obawy nieszczęœcia. *02 02,01 Jeœli, synu, nauki me przyjmiesz i zachowasz u siebie wskazania, 02,02 ku mšdroœci nachylisz swe ucho, ku roztropnoœci nakłonisz swe serce, 02,03 tak, jeœli wezwiesz rozsšdek, przywołasz donoœnie rozwagę, 02,04 jeœli szukać jej poczniesz jak srebra i pożšdać jej będziesz jak skarbów - 02,05 to bojaŸń Pańskš zrozumiesz, osišgniesz znajomoœć Boga. 02,06 Bo Pan udziela mšdroœci, z ust Jego -wiedza, roztropnoœć: 02,07 dla prawych On chowa swš pomoc, On- tarczš żyjšcym uczciwie. 02,08 On strzeże œcieżek prawoœci, ochrania drogi pobożnych. 02,09 Wtedy sprawiedliwoœć pojmiesz i prawoœć, i rzetelnoœć - i każdš dobrš œcieżkę, 02,10 gdyż mšdroœć zagoœci w twym sercu,wiedza ucieszy twš duszę. 02,11 Rozwaga pilnować cię będzie, roztropnoœć na straży twej stanie. 02,12 Ustrzeże cię od drogi występku, od ludzi mówišcych przewrotnie, 02,13 co opuœcili œcieżki prawoœci, by chodzić mrocznymi drogami - 02,14 radoœciš ich czynić nieprawoœć, ze zła, przewrotnoœci się cieszš, 02,15 bo drogi ich pełne sš fałszu i błšdzšpo swoich œcieżkach. ak u węża ich języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żIP? cJ q cKU cLU( cM[5 K02,16 Aby cię ustrzec przed cudzš żonš, przed obcš, co mowę ma gładkš, 02,17 co przyjaciela młodoœci rzuciła, Bożego przymierza niepomna. 02,18 Już dom jej ku œmierci się chyli, ku cieniom Szeolu jej droga: 02,19 każdy, kto idzie do niej, nie wraca, nie odnajdzie œcieżek życia. 02,20 Dlatego będziesz iœć drogš prawych, trzymać się œcieżek uczciwych; 02,21 gdyż ludzie prawi ziemię posišdš, uczciwi rozmnożš się na niej; 02,22 nieprawych wygładzš z ziemi, z korzeniami wyrwie się przewrotnych. *03 03,01 Synu mój, nie zapomnij mych nauk, twoje serce niech strzeże nakazów, 03,02 bo wiele dni i lat życia i pełnię ci szczęœcia przyniosš: 03,03 Niech miłoœć i wiernoœć cię strzeże; przymocuj je sobie do szyi, na tablicy serca je zapisz, 03,04 a znajdziesz życzliwoœć i łaskę w oczach Boga i ludzi. 03,05 Z całego serca Bogu zaufaj, nie polegaj na swoim rozsšdku, 03,06 myœl o Nim na każdej drodze, a On twe œcieżki wyrówna. 03,07 Nie bšdŸ mšdrym we własnych oczach, Boga się bój, zła unikaj: 03,08 to ciału zapewni zdrowie, a pokrzepienie twym koœciom. 03,09 Czcij Pana ofiarš z twego mienia i pierwocinami całego dochodu, 03,10 a twoje spichrze napełniš się zbożemi tłocznie przelejš się moszczem. 03,11 Upomnieniem Pańskim nie gardŸ, mój synu, nie odrzucaj ze wstrętem strofowań.03,12 Bowiem karci Pan, kogo miłuje, jak ojciec syna, którego lubi. 03,13 Szczęœliwy, kto mšdroœć osišgnšł, mšż, który nabył rozwagi: 03,14 bo lepiej jš posišœć niż srebro, jš raczej nabyć niż złoto, 03,15 zdobycie jej lepsze od pereł, nie równe jej żadne klejnoty. 03,16 W prawicy swej trzyma ona dni długie, w lewicy - bogactwo, pomyœlnoœć; 03,17 jej drogi drogami miłymi, ku szczęœciu wiodš wszystkie jej œcieżki. 03,18 Dla tego, co strzeże jej, drzewem jest życia, a kto się jej trzyma - szczęœliwy. 03,19 Pan umocnił ziemię mšdroœciš, niebiosa utwierdził rozumem. 03,20 Przez Jego wiedzę wytrysły odmęty, a rosę spuszczajš obłoki. 03,21 Przezornoœci, rozwagi, strzeż, mój synu, niech one ci z oczu nie schodzš, 03,22 a życiem twej duszy się stanš, wdzięcznš ozdobš dla szyi. 03,23 I drogš swš pójdziesz bezpiecznie, bo noga się twoja nie potknie; 03,24 gdy spoczniesz, nie zaznasz trwogi, zaœniesz, a sen twój będzie przyjemny. 03,25 Nagły strach cię nie przerazi ni klęska, gdy dotknie przewrotnych; 03,26 bo z tobš jest Pan, przed sidłem twšnogę ochroni. 03,27 Pracownikom nie odmawiaj zapłaty, gdy masz możnoœć działania. 03,28 Nie mów bliŸniemu: IdŸ sobie, przyjdŸ póŸniej, dam jutro - gdy możesz dać zaraz. 03,29 Nie spiskuj przeciw bliŸniemu, gdy mieszka przy tobie beztrosko. 03,30 Niesłusznie nie sprzeczaj się z nikim, o ile ci zła nie wyrzšdził. 03,31 Nie zazdroœć krzywdzicielowi, nie skłaniaj się ku jego drogom, 03,32 bo Pan się brzydzi przewrotnym, a z wiernymi obcuje przyjaŸnie. 03,33 Przekleństwo Pańskie na domu występnego, On błogosławi mieszkanie uczciwych; 03,34 On się naœmiewa z szyderców, a pokornym udziela swej łaski. 03,35 Mšdrzy dostšpiš chwały, udziałem głupich jest hańba. *04 04,01 Słuchajcie, synowie, rad ojca, by poznać mšdroœć, zważajcie! 04,02 Udzielam wam cennej nauki: nie gardŸcie mym pouczeniem, 04,03 bo i ja byłem synem u ojca, kochanym, jedynym dla matki, 04,04 a tymi słowami mnie uczył: Niech będš w tym sercu zamknięte wskazania, strzeż mych nakazów, byœ żył; 04,05 nabywaj mšdroœci, nabywaj rozwagi, nie zapominaj słów moich ust! 04,06 Nie gardŸ niš, bo ciebie ocali, ukochaj jš, będzie cię strzegła. 04,07 Podstawš mšdroœci: zdobywaj mšdroœć, za wszystko, co masz, mšdroœci nabywaj! 04,08 Ceń jš, a czciš cię otoczy, okryje cięsławš, gdy jš posišdziesz; 04,09 włoży ci wieniec wdzięczny na głowę, obdarzy zaszczytnš koronš. 04,10 Posłuchaj, synu, przyjmij moje słowa, a życie się twoje przedłuży. 04,11 Poprowadzę cię drogš mšdroœci, œcieżkami prawoœci powiodę. 04,12 Gdy pójdziesz niš - kroki twe będš swobodne, i choćbyœ biegł, nie potkniesz się. 04,13 Słuchaj nauki i nie gardŸ niš, strzeż jej, gdyż ona twym życiem. 04,14 Nie wstępuj na œcieżkę grzeszników, nie wchodŸ na drogę złych ludzi; 04,15 unikaj jej, na niš nie wkraczaj, omiń jš, odwróć się od niej! 04,16 Bo nie zasnš, gdy czegoœ nie zbrojš, sen ich odleci, gdy nie zaszkodzš, 04,17 bo jedzš chleb nieprawoœci i pijš winoprzemocy. 04,18 Œcieżka prawych - to œwiatło poranne, wschodzi - wzrasta aż do południa; 04,19 droga grzeszników jak gęsty mrok, nie wiedzš, o co się potknš. 04,20 Zważaj, synu, na moje słowa, do uwag mych nakłoń swe ucho; 04,21 niech one nie schodzš ci z oczu, przechowuj je pilnie w swym sercu; 04,22 bo życiem sš dla tych, co je otrzymali, lekarstwem całego ich ciała. 04,23 Z całš pilnoœciš strzeż swego serca, bo życie ma tam swoje Ÿródło. 04,24 Fałszu ust się wystrzegaj, od warg przewrotnych bšdŸ z dala! 04,25 Twe oczy niech patrzš na wprost, przed siebie kieruj powieki. 04,26 Uważaj, gdzie krok masz postawić, i wszystkie twe drogi niech będš pewne. 04,27 Nie zbaczaj na lewo i prawo, odwróćswš nogę od złego! *05 05,01 Ku mojej mšdroœci zwróć się, mój synu, ku mojej rozwadze nakłoń swe ucho,05,02 abyœ zachował roztropnoœć, twe ustaniech strzegš rozsšdku! 05,03 Bo miód wycieka z warg obcej, podniebienie jej gładkie jak olej, 05,04 lecz w końcu będzie gorzka niby piołun i ostra jak miecz obosieczny. 05,05 Jej nogi zstępujš ku œmierci, do Szeolu zmierzajš jej kroki, 05,06 byœ nie ujrzał drogi życia, jej œcieżkiwijš się niedostrzegalnie. 05,07 Więc teraz, mój synu, posłuchaj: nie odstępuj od moich pouczeń; 05,08 idŸ drogš swš od niej daleko, pod drzwi jej domu nie podchodŸ, 05,09 byœ obcym swej sławy nie oddał, a lat swych okrutnikowi, 05,10 by z pracy twej inni nie tyli, by mienie twe nie szło w dom obcy. 05,11 Na końcu przyjdzie ci wzdychać, gdyciało i siły wyczerpiesz. 05,12 Powiesz: Nie cierpiałem upomnień - naukš wzgardziło me serce, 05,13 nie dbałem na głos wychowawców, nie dawałem posłuchu nauczajšcym mnie; 05,14 o włos, a popadłbym w wielkie nieszczęœcie poœród rady i zgromadzenia. 05,15 Pij wodę z własnej cysterny, tę, która płynie z twej studni. 05,16 Na zewnštrz majš bić twoje Ÿródła? Tworzyć na placach strumienie? 05,17 Niech służy dla ciebie samego, a nie innym wraz z tobš; 05,18 niech Ÿródło twe œwiętym zostanie, znajduj radoœć w żonie młodoœci. 05,19 Przemiła to łania i wdzięczna kozica,jej piersiš upajaj się zawsze, w miłoœci jejstale czuj rozkosz! 05,20 Po cóż, mój synu, upajać się obcš i obejmować piersi nieznanej? 05,21 Bo drogi ludzkie - przed oczyma Pana,On widzi wszystkie ich œcieżki. 05,22 Gdy grzesznym nieprawoœć owładnie,trzymajš go więzy występku. 05,23 Umrze on z braku nauki, pobłšdzi z ogromu głupoty. *06 06,01 Gdy za bliŸniego ręczyłeœ, mój synu, gdy za obcego rękš œwiadczyłeœ - 06,02 słowami swych ust się zwišzałeœ, mowš warg własnych jesteœ schwytany. 06,03 Uwolnij się, uczyń to, synu, boœ dostał się w ręce bliŸniego: idŸ, biegnij i nabliŸniego nalegaj; 06,04 oczom swym zamknšć się nie daj, powiekom nie dozwól odpoczšć; 06,05 jak gazela wyrwij się z ręki, jak ptaszek z potrzasku ptasznika. 06,06 Do mrówki się udaj, leniwcze, patrz na jej drogi - bšdŸ mšdry: 06,07 nie znajdziesz u niej zwierzchnika ni stróża żadnego, ni pana, 06,08 a w lecie gromadzi swš żywnoœć i zbiera swój pokarm we żniwa. 06,09 Jak długo, leniwcze, chcesz leżeć? A kiedyż ze snu powstaniesz? 06,10 Trochę snu i trochę drzemania, trochę założenia ršk, aby zasnšć: 06,11 a przyjdzie na ciebie nędza jak włóczęga i niedostatek - jak biedak żebrzšcy. 06,12 Człowiekiem nikczemnym jest i nicponiem: kto chodzi z kłamstwem na ustach, 06,13 oczyma strzela, szurga nogami, palcami swymi wskazuje; 06,14 a w sercu podstęp ukrywa, stale przemyœliwa zło, jest podnietš do kłótni. 06,15 Dlatego nagle zagłada nań przyjdzie: w mgnieniu oka zniszczony - i nieodwracalnie. 06,16 Tych szeœć rzeczy w nienawiœci ma Pan, a siedem budzi u Niego odrazę: 06,17 wyniosłe oczy, kłamliwy język, ręce,co krew niewinnš wylały, 06,18 serce knujšce złe plany, nogi, co biegnš prędko do zbrodni, 06,19 œwiadek fałszywy, co kłamie, i ten, kto wznieca kłótnie wœród braci. 06,20 Strzeż, synu, nakazów ojca, nie gardŸ naukš matki, 06,21 w sercu je wyryj na zawsze i zawieœsobie na szyi! 06,22 Gdy idziesz, niech one cię wiodš, czuwajš nad tobš, gdy zaœniesz; gdy budzisz się - mówiš do ciebie: 06,23 bo lampš jest nakaz, a œwiatłem Prawo, drogš do życia - upomnienie, nagana. 06,24 One cię strzegš przed złš kobietš, przed obcš, choć język ma gładki: 06,25 jej wdzięków niech serce twoje nie pragnie, powiekami jej nie daj się złowić, 06,26 bo nierzšdnicy wystarczy kęs chleba,zamężna zaœ czyha na cenne życie. 06,27 Czy schowa kto ogień w zanadrzu, bynie zajęły się jego szaty? 06,28 Czy kto pójdzie po węglach ognistych,a stóp nie poparzy? 06,29 Tak ten, kto idzie do żony bliŸniego, kto jej dotknie, nie ujdzie karania. 06,30 Nie ma hańby dla tego, kto kradnie, by wnętrze napełnić, gdy głodny; 06,31 a siedmiokrotnie zwróci złapany , wszystko, co w domu ma, odda. 06,32 Lecz kto cudzołoży, ten jest niemšdry: na własnš zgubę to czyni. 06,33 Chłostę i wstyd on tu znajdzie, a jego hańba się nie zmaże: 06,34 bo zazdroœć pobudza gniew męża, nieokaże litoœci w dniu pomsty, 06,35 na okup za winę nie spojrzy, dary odrzuci, choćbyœ je mnożył. *07 07,01 Synu, przestrzegaj słów moich, mojenakazy przechowuj u siebie! 07,02 Strzeż mych nakazów, byœ żył, jak Ÿrenicy oka - mych uwag. 07,03 Do palca je swego przymocuj, na tablicy serca je zapisz. 07,04 Mów do mšdroœci: Ma siostro! przyjaciółkš nazywaj roztropnoœć, 07,05 abyœ się ustrzegł przed cudzš żonš, przed obcš, co mowę ma gładkš. 07,06 Przez okno bowiem swego domu, przez kratę się przyglšdałem, 07,07 ujrzałem wœród nieœwiadomych, poznałem pomiędzy chłopcami młodzieńca lekkomyœlnego. 07,08 Przechodził ulicš obok narożnika, na drogę do domu jej wstšpił, 07,09 o zmroku, o póŸnej godzinie, pod osłonš nocnych ciemnoœci. 07,10 Oto kobieta wychodzi naprzeciw - strój nierzšdnicy, a zamiar ukryty, 07,11 wzburzona, nieopanowana, nie ustoi w domu jej noga: 07,12 to na ulicy, to na placu, na każdym rogu czatuje. 07,13 Chwyciła go i obejmuje, z bezczelnš minš doń rzekła: 07,14 Miałam złożyć ofiarę biesiadnš, dziœ dopełniłam swych œlubów, 07,15 wyszłam tobie naprzeciw, zaczęłam cię szukać, znalazłam. 07,16 Kilimem swe łoże wysłałam, kobiercem wzorzystym z Egiptu, 07,17 swš poœciel mirrš skropiłam, aloesem i cynamonem. 07,18 ChodŸ, pijmy rozkosz do rana, miłoœciš się cieszmy, 07,19 bo mšż poza domem przebywa, udał się w drogę dalekš: 07,20 wór pieniędzy zabrał ze sobš, ma wrócić na pełnię księżyca. 07,21 Omamiła go długš namowš, pochlebstwem swych warg go uwiodła; 07,22 podšżył tuż za niš niezwłocznie, jak wół, co idzie na rzeŸ, jak jeleń zwišzany powrozem, 07,23 aż strzała przeszyje wštrobę; jak wróbel, co wpada w sidło, nieœwiadom, że idzie o życie. 07,24 Teraz, synowie, słuchajcie mnie, zważajcie na słowa ust moich: 07,25 niechaj twe serce w jej stronę nie zbacza, po œcieżkach jej się nie błškaj; 07,26 bo wielu raniła, stršciła ich wielu - awszystkich zabiła. 07,27 Dom jej drogš jest do Szeolu: co w podwoje œmierci prowadzi. *08 08,01 Czyż Mšdroœć nie nawołuje? nie wysila głosu Roztropnoœć? 08,02 Na najwyższym szczycie, przy drodze, na rozstaju zasiada, 08,03 przy bramach, u wejœcia do miasta, w przejœciach głos swój podnosi: 08,04 Odzywam się do was, mężowie, wzywam was, synowie ludzcy, 08,05 prostacy - mšdroœci się uczcie, nierozumni - nabierzcie rozsšdku! 08,06 Słuchajcie, mówię rzeczy wzniosłe, z warg moich wychodzi prawoœć, 08,07 podniebienie me prawdę podaje, wstrętna mym wargom nieprawoœć. 08,08 Moje wszystkie mowy sš słuszne - obcy mi fałsz i krętactwo - 08,09 dla rozumnych one wszystkie sš jasne, prawe dla tych - co mšdroœć posiedli. 08,10 NabšdŸcie mojš naukę - nie srebro, raczej wiedzę - niż złoto najczystsze; 08,11 bo mšdroœć cenniejsza od pereł i żaden klejnot nie jest jej równy. 08,12 Jam Mšdroœć - Roztropnoœć mi bliska,posiadam wiedzę głębokš. 08,13 BojaŸniš Pańskš - zła nienawidzić. Nie znoszę dumy, złych dróg, wyniosłoœci ust przewrotnych. 08,14 Moja jest rada i stałoœć, moja - rozwaga, potęga. 08,15 Dzięki mnie królowie panujš, słuszniewyrokujš urzędnicy. 08,16 Dzięki mnie rzšdzš władcy i wielmoże- rzšdcy prawowierni. 08,17 Tych kocham, którzy mnie kochajš, znajdzie mnie ten, kto mnie szuka. 08,18 Bogactwo jest ze mnš i sława, wspaniałe dobra i prawoœć; 08,19 mój owoc cenniejszy niż złoto, a plony niż srebro najczystsze. 08,20 Drogš prawoœci ja kroczę, œcieżkami sprawiedliwoœci, 08,21 by przyjaciół obsypać bogactwem i napełnić ich skarbce. 08,22 Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, jako poczštek swej mocy, od dawna, 08,23 od wieków jestem stworzona, od poczštku, nim ziemia powstała. 08,24 Przed oceanem istnieć zaczęłam, przed Ÿródłami pełnymi wody; 08,25 zanim góry zostały założone, przed pagórkami zaczęłam istnieć; 08,26 nim ziemię i pola uczynił - poczštek pyłu na ziemi. 08,27 Gdy niebo umacniał, z Nim byłam gdykreœlił sklepienie nad bezmiarem wód, 08,28 gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy Ÿródła wielkiej otchłani umacniał, 08,29 gdy morzu stawiał granice, by wody z brzegów nie wyszły, gdy kreœlił fundamenty pod ziemię. 08,30 Ja byłam przy Nim mistrzyniš, rozkoszš Jego dzień po dniu, cały czas igrajšc przed Nim, 08,31 igrajšc na okręgu ziemi, znajdujšc radoœć przy synach ludzkich. 08,32 Więc teraz, synowie, słuchajcie mnie, szczęœliwi, co dróg moich strzegš. 08,33 Przyjmijcie naukę i stańcie się mšdrzy, pouczeń mych nie odrzucajcie! 08,34 Błogosławiony ten, kto mnie słucha, kto co dzień u drzwi moich czeka, by czuwać u progu mej bramy, 08,35 bo kto mnie znajdzie, ten znajdzie życie i uzyska łaskę u Pana; 08,36 kto mnie nie znajdzie, duszę swš rani, œmierć kocha każdy, kto mnie się wyrzeka. *09 09,01 Mšdroœć zbudowała sobie dom i wyciosała siedem kolumn, 09,02 nabiła zwierzšt, namieszała wina i stół zastawiła. 09,03 Służšce wysłała, by wołały z wyżynnych miejsc miasta: 09,04 Prostaczek niech do mnie tu przyjdzie. Do tego, komu brak mšdroœci, mówiła: 09,05 ChodŸcie, nasyćcie się moim chlebem,pijcie wino, które zmieszałam. 09,06 Odrzućcie głupotę i żyjcie, chodŸcie drogš rozwagi! 09,07 Kto poucza szydercę, œcišga na siebiewzgardę, strofujšc nieprawego, sam sobie szkodzi. 09,08 Nie strofuj szydercy, by cię nie znienawidził, strofuj mšdrego, a będzie ciękochał. 09,09 Ucz mšdrego, a stanie się mędrszy, oœwieć mšdrego, a zwiększy swš wiedzę. 09,10 Treœciš mšdroœci jest bojaŸń Pańska,rozsšdkiem - poznanie Œwiętego. 09,11 Dzięki mnie twe dni się pomnożš, lata życia będš ci dodane. 09,12 Pomagasz sobie, gdy jesteœ rozumny,a gdyœ szydercš, sam na tym ucierpisz. 09,13 Niewiasta Głupota cišgle się rzuca, Pustota niczego nie pojmie. 09,14 Przy bramie swego domu usiadła, na tronie, na wyżynach w mieœcie, 09,15 by wołać na przechodzšcych drogš, na tych, co prosto idš swymi œcieżkami. 09,16 Niech zboczy tu niedoœwiadczony - odzywa się do tego, komu brak mšdroœci: 09,17 Przyjemna jest woda kradziona, chlebwzięty skrycie jest smaczny. 09,18 Nie myœli się o tym, że tam bawiš zmarli, jej zaproszeni - w głębinach Szeolu.*10 10,01 Przysłowia Salomona. Mšdry syn radoœciš ojca, strapieniem matki syn głupi. 10,02 Bez pożytku sš skarby Ÿle nabyte, lecz sprawiedliwoœć wyrywa ze œmierci. 10,03 Prawego Pan nie zagłodzi, lecz odtršci żšdze nieprawych. 10,04 Ręka leniwa sprowadza ubóstwo, rękazaœ pilnych wzbogaca. 10,05 Syn to mšdry, co w lecie gromadzi, akto przeœpi czas żniwa, hańbš okryty. 10,06 Błogosławieństwa na głowie prawego, w ustach nieprawych przemoc siękryje. 10,07 Pamięć o prawym jest błogosławiona, a imię nieprawych zaginie. 10,08 Mšdry sercem przyjmie nakazy, upadnie, kto wargi ma nierozsšdne. 10,09 Kto żyje uczciwie, żyje bezpiecznie, zdradzi się ten, kto szuka dróg krętych. języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żNPK cO› ° cPK cQV( cRj5÷ J10,10 Kto okiem mruga - sprawia cierpienie,upadnie, kto wargi ma nierozsšdne. 10,11  ródłem życia usta prawego, w ustach nieprawych przemoc się kryje. 10,12 Nienawiœć wznieca kłótnię, miłoœć wszelki błšd ukrywa. 10,13 Na wargach rozumnego jest mšdroœć, a kij - na grzbiecie tego, komu jej brak. 10,14 Mšdrzy swš wiedzę gromadzš, usta głupiego grożš zniszczeniem. 10,15 Majętnoœć bogacza jest mocnš warowniš, zagładš nędzarzy ich własne ubóstwo. 10,16 Zapłatš prawego jest życie, niegodziwiec zyskuje karę. 10,17 Kto strzeże karnoœci, ten idzie ku życiu, kto gardzi upomnieniem - ku zatracie.10,18 Usta nieprawe nienawiœć ujawniš, głupi, kto rozgłasza niesławę. 10,19 Nie uniknie się grzechu w gadulstwie,kto ostrożny w języku - jest mšdry. 10,20 Język prawego jest srebrem wybornym, a serce złych mało co warte. 10,21 Wargi sprawiedliwego prowadzš wielu, lecz głupcy umrš z nierozsšdku. 10,22 Błogosławieństwo Pańskie wzbogaca,własny trud niczego tutaj nie doda. 10,23 Radoœciš głupiego - czyny haniebne, amęża rozważnego - mšdroœć. 10,24 Zło, którego się grzesznik boi, spadnie na niego, sprawiedliwi uzyskajš to, czego pragnš. 10,25 Gdy wicher zawieje - nie ma już grzesznika, lecz sprawiedliwego podstawy sš wieczne. 10,26 Czym ocet dla zębów, a dym dla oczu,tym leniwy dla tych, którzy go wysłali. 10,27 BojaŸń Pańska dni pomnaża, krótkie sš lata grzesznika. 10,28 Oczekiwanie uczciwych - radoœciš, nadzieja bezbożnych przepadnie. 10,29 Pan oparciem ludzi prawych, dla czynišcych nieprawoœć jest zgubš. 10,30 Sprawiedliwy nie runie na wieki, grzesznicy na ziemi nietrwali. 10,31 Niech mšdroœć wychodzi z ust prawych, język przewrotny będzie wyrwany. 10,32 Wargi prawe lubiš, co [Bogu] miłe, a usta niewiernych - przewrotnoœć. *11 11,01 Obrzydła dla Pana waga fałszywa, upodobaniem Jego - ciężarek uczciwy. 11,02 Przyszła wyniosłoœć - przyszła i hańba, u ludzi skromnych jest mšdroœć. 11,03 Uczciwoœć kieruje prawymi, a wiarołomnych zgubi ich nieprawoœć. 11,04 W dzień gniewu bogactwo jest bez pożytku, sprawiedliwoœć wyrywa ze œmierci. 11,05 Prawoœć niewinnego równa mu drogę,a zły przez swojš złoœć upada. 11,06 Sprawiedliwych ratuje ich prawoœć, żšdza - pułapkš nieprawych. 11,07 Nadzieja grzesznika znika przy œmierci, oczekiwanie przewrotnych przepada. 11,08 Sprawiedliwy - wyrwany z udręki, zamiast niego wpada w niš nieprawy. 11,09 Niegodziwy ustami chce zabić bliŸniego, lecz przenikliwoœć prawych wybawia. 11,10 Cieszy się miasto, gdy prawi sš szczęœliwi, a woła z radoœci, gdy ginš nieprawi. 11,11 Błogosławieństwem prawych wznosi się miasto, usta występnych je burzš. 11,12 Niemšdry, kto bliŸnim pogardza, lecz rozumny umie [o nim] milczeć. 11,13 Obmówca chodzšc wyjawia tajemnice,duch wierny zamilczy o sprawie. 11,14 Z braku rzšdów naród upada, wybawienie, gdzie wielki doradca. 11,15 Kto za drugiego ręczy, w zło wpadnie, kto poręczać nie lubi - bezpieczny.11,16 Sławy dostšpi urocza kobieta, do majštku dochodzš odważni. 11,17 Miłosierny dobrze czyni sobie, a okrutnik dręczy samego siebie. 11,18 Nieprawy otrzyma zysk zawodny, pewna nagroda dla siewcy prawoœci. 11,19 Mšż prawy zmierza do życia, kto zaœgoni za grzechem - do œmierci. 11,20 Obrzydłe dla Pana sš serca przewrotne, On tych miłuje, których droga prawa. 11,21 Na pewno zło nie ujdzie bezkarnie, apotomstwo prawych ocaleje. 11,22 [Czym] w ryju œwini złota obršczka, [tym] piękna kobieta, ale bez rozsšdku. 11,23 Pragnieniem prawych jest tylko dobro, oczekiwaniem złych ludzi jest gniew.11,24 Jeden jest hojny, a stale bogaty, a nad miarę skšpy zmierza do nędzy. 11,25 Człowiek uczynny dozna nasycenia, obfitować będzie, kto [bliŸnich] napoi. 11,26 Naród przeklina kryjšcych swe zboże, błogosławi zaœ tych, co je sprzedajš. 11,27 Kto dobrze czyni - pragnie łaski [Boga], kto dšży do zła - ono go dosięgnie. 11,28 Kto ufa bogactwu - upadnie, jak liœciezazieleniš się prawi. 11,29 Kto dom swój niepokoi - wiatr odziedziczy, a głupiec będzie sługš mšdrego. 11,30 Drzewo życia - owocem prawego, człowiek mšdry ludzi zjednywa. 11,31 Jeœli prawego zapłata w podziemiu, tym więcej grzesznika i niegodziwego. *12 12,01 Kto napomnienie lubi, kocha mšdroœć, kto nagan nie znosi, jest głupi. 12,02 Dobry znajdzie łaskę u Pana, człowiek o złych zamiarach - potępienie. 12,03 Nieprawoœciš nikt się nie utwierdzi, akorzeń prawych się nie poruszy. 12,04 Koronš męża jest dzielna żona, a próchnicš jego koœci - bezwstydna. 12,05 Sprawiedliwych zamiary uczciwe, zamysły nieprawych podstępne. 12,06 Słowa niewiernych - zasadzkš na cichych, usta rzetelnych sš dla nich ratunkiem. 12,07 Powaleni nieprawi - przepadli, a stoi dom sprawiedliwych. 12,08 Doznaje pochwał człowiek za rozwagę, przewrotny będzie w pogardzie. 12,09 Lepiej być prostym, ale mieć pracę, niż pysznić się nie majšc chleba. 12,10 Prawy uznaje potrzeby swych bydlšt,a serce nieprawych okrutne. 12,11 Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem, kto œciga ułudy - z rozumu obrany. 12,12 Występny w złu szuka ostoi, sprawiedliwych korzeń jest bezpieczny. 12,13 Z winy swych ust nieprawy w potrzasku, mšż prawy uniknie nieszczęœcia.12,14 Każdy się syci owocem swych ust, czyn ršk człowieka odda mu zapłatę. 12,15 Głupi uważa swš drogę za słusznš, ale rozważny posłucha rady. 12,16 Głupi swój gniew objawia od razu, roztropny ukryje obelgę. 12,17 Prawdomówny mówi, co słuszne, a œwiadek fałszywy - oszustwo. 12,18 Nierozważnie mówić - to ranić jak mieczem, a język mšdrych - lekarstwem. 12,19 Prawdomówny język trwa wieki, a chwilkę - język kłamliwy. 12,20 W sercu knujšcych zło - podstęp, u doradzajšcych pokój - radoœć. 12,21 Nie spotka zło żyjšcych uczciwie, aleu grzesznych pełno nieszczęœcia. 12,22 Wstrętne dla Pana sš usta kłamliwe, lecz w prawdomównych ma upodobanie. 12,23 Rozumny swš wiedzę ukrywa, serce niemšdrych głosi głupotę. 12,24 Ręka gorliwych zdobędzie władzę, a leń pracować musi pod batem. 12,25 Smutek przygnębia serce człowieka, rozwesela je dobre słowo. 12,26 Sprawiedliwy od innych szczęœliwszy,droga niewiernych prowadzi do zguby. 12,27 Lenistwo nie złowi zwierzyny, ludzkapilnoœć - cennym bogactwem. 12,28 Na drodze prawoœci jest życie, kroczenie po niej jest nieœmiertelnoœciš. *13 13,01 Syn mšdry miłuje karcenie, naœmiewca nie słucha nagany. 13,02 Z owocu swych ust spożywa się dobro, a gwałtem się sycš przewrotni. 13,03 Kto ust swych strzeże - ten strzeże życia, kto usta rozwiera - zgubi sam siebie.13,04 Serce leniwego czeka bez skutku, a pilnych zamiary stale się spełniajš. 13,05 Prawy się brzydzi słowem przewrotnym, Ÿle i haniebnie czyni występny. 13,06 Prawoœć strzeże dróg niewinnego - a grzeszników powala nieprawoœć. 13,07 Jeden udaje bogacza - nie majšc niczego, [inny] udaje nędzarza - a opływa w dobra. 13,08 Bogactwo okupem za życie człowieka,lecz tyran pogróżek nie słucha. 13,09 Wesoło błyszczy œwiatło sprawiedliwych, a lampa niewiernych przygasa. 13,10 Skutkiem pychy stale sš kłótnie, u szukajšcych rady jest mšdroœć. 13,11 Przepadnie bogactwo podstępnie zagarnięte, a krok za krokiem zdobywane - roœnie. 13,12 Przewlekłe czekanie jest ranš dla duszy, ziszczone pragnienie jest drzewem życia. 13,13 Kto gardzi nakazem, ten szkodę ponosi, nagrodę otrzyma, kto rozkaz szanuje. 13,14 Nauka mšdrego jest Ÿródłem życia, by sideł œmierci uniknšć. 13,15 Prawdziwy rozum zjednywa życzliwoœć, droga wiarołomnych niestała. 13,16 Roztropny czyni wszystko z rozwagš,a dureń ujawnia głupotę. 13,17 Poseł nikczemny wtršca w niedolę, wierny posłaniec - lekarstwem. 13,18 W biedzie jest i hańbie, kto gardzi karnoœciš, we czci zaœ - kto strzeże upomnień. 13,19 Spełnione pragnienie ukoi duszę, wstrętne głupiemu - od zła się odwrócić. 13,20 Kto z mšdrym przestaje - nabywa mšdroœci, towarzysz głupców poniesie szkodę. 13,21 Nieszczęœcie pędzi za grzesznikami, a szczęœcie nagrodš dla prawych. 13,22 Mšż dobry zostawi dziedzictwo wnukom, dobrym przypadnie majštek grzeszników. 13,23 Œwieża uprawa ubogich da wiele żywnoœci, majštek niszczeje bezprawiem. 13,24 Nie kocha syna, kto rózgi żałuje, ktokocha go - w porę go karci. 13,25 Mšż prawy ma w bród pożywienia, żołšdek niewiernych głód cierpi. *14 14,01 Najmędrsza z niewiast dom sobie buduje, własnoręcznie go niszczy głupota. 14,02 W prawoœci żyje, kto boi się Pana, człowiek dróg krętych Nim gardzi. 14,03 W ustach głupiego rózga na jego pychę, a wargi mšdrych osłoniš ich samych. 14,04 Gdzie wołów brakuje - tam żłób jest pusty, dzięki mocy wołów plon jest obfity. 14,05 Prawdomówny œwiadek nie kłamie, kłamstwa szerzy œwiadek fałszywy. 14,06 Szyderca próżno szuka mšdroœci, rozumny łatwo nabędzie wiedzę. 14,07 Od człowieka głupiego się odsuń: rozumnych warg tam nie znajdziesz. 14,08 Mšdroœciš rozumnego - poznanie swejdrogi, zwodzenie siebie - głupotš niemšdrych. 14,09 Głupców zwodzi występek, u sprawiedliwych jest łaska. 14,10 Serce zna własnš swš gorycz, obcy nie dzieli jego radoœci. 14,11 Rozwali się dom niewiernych, a prawych namiot zakwitnie. 14,12 Jest droga, co komuœ zdaje się słusznš, lecz w końcu prowadzi do zguby. 14,13 Serce się smuci i w œmiechu, a boleœćjest końcem radoœci. 14,14 Niewierne serce z postępków swych rade, jak z czynów swoich człowiek uczciwy. 14,15 Wszystko, co mówiš, przyjmuje niemšdry, a człowiek rozumny na kroki swe zważa. 14,16 Mšdry się boi, od złego ucieka, a głupi się unosi, czuje się pewnym. 14,17 Człowiek porywczy popełnia głupstwa, a przebiegły jest znienawidzony.14,18 Udziałem łatwowiernych - głupota, umiejętnoœć wieńczy rozumnych. 14,19 Przed dobrymi Ÿli chylš czoła, a występni u bram sprawiedliwego. 14,20 Ubogi niemiły nawet najbliższemu, a bogacz ma wielu przyjaciół. 14,21 Kto bliŸnim gardzi - ten grzeszy, szczęœliwy - kto z biednym współczuje. 14,22 Czyż ci, co knujš zło, nie błšdzš? Miłoœć i wiernoœć dla tych, co majš dobre zamiary. 14,23 Każdy trud przynosi zyski, gadulstwo - jedynie biedę. 14,24 Umiejętnoœć jest wieńcem mšdrych, koronš niemšdrych - głupota. 14,25 Œwiadek prawdomówny ratuje ludzi, oszustwo rozszerza kłamstwa. 14,26 W bojaŸni Pana jest pewna nadzieja, dla synów swoich jest On ucieczkš. 14,27  ródłem życia jest bojaŸń Pańska, by sideł œmierci uniknšć. 14,28 Chwała to króla, gdy naród liczny, ubytek ludu - to zguba władcy. 14,29 Łagodny - w rozwagę bogaty, porywczy ujawnia głupotę. 14,30 Życiem dla ciała jest serce spokojne,próchnieniem koœci jest namiętnoœć. 14,31 Kto ciemięży ubogiego, lży jego Stwórcę, czci Go ten, kto się nad biednym lituje. 14,32 Przez złoœć swojš runšł niewierny, a prawy przy œmierci bezpieczny. 14,33 W sercu rozumnym jest mšdroœć, i poœród głupców powinna być znana. 14,34 Sprawiedliwoœć wywyższa naród, a czyn haniebny pomniejsza narody. 14,35 Rozsšdnemu słudze król jest przychylny, a gniew budzi [sługa] bezecny. *15 15,01 OdpowiedŸ łagodna uœmierza zapalczywoœć, słowo ranišce pobudza do gniewu. 15,02 Z ust mšdrych ludzi wiedza się sšczy,usta niemšdrych zionš głupotš. 15,03 Na każdym miejscu sš oczy Pańskie: dobrych i złych wypatrujš. 15,04 Drzewem życia jest język łagodny, złamaniem na duchu - przewrotny. 15,05 Głupi pogardza napomnieniem ojca, kto rad przestrzega - mšdrzeje. 15,06 W domu prawego wielki dostatek, a wzyskach grzesznika niepokój. 15,07 Wargi mšdrego szerzš mšdroœć, lecz serce głupich niestałe. 15,08 Ofiara występnych obrzydła dla Pana,upodobaniem Jego sš modły uczciwych. 15,09 Droga grzesznika obrzydła dla Pana, kocha On miłoœnika prawoœci. 15,10 Dla odstępcy od drogi surowa jest kara, kto karcenia nie znosi, ten umrze. 15,11 Szeol i Otchłań sš jawne dla Pana, o ileż bardziej serca synów ludzkich. 15,12 Szyderca nie lubi upomnień, do ludzi mšdrych nie chodzi. 15,13 Serce radosne twarz rozwesela, gdy smutek w sercu, i duch przygnębiony. 15,14 Serce rozważne szuka mšdroœci, ustaniemšdrych sycš się głupotš. 15,15 Wszystkie dni sš złe dla nieszczęœliwego, serce szczęœliwe to uczta wieczysta. 15,16 Lepiej mieć mało - z bojaŸniš Pańskš, niż z niepokojem - wielkie bogactwo. 15,17 Lepsze jest trochę jarzyn z miłoœciš,niż tłusty wół z nienawiœciš. 15,18 Człowiek gniewliwy wznieca kłótnie, a cierpliwy spory łagodzi. 15,19 Jak żywopłot z ciernia, tak droga leniwych, œcieżka uczciwych jest wyrównana. 15,20 Mšdry syn radoœciš ojca, a matkš gardzi syn głupi. 15,21 Niemšdry głupotš się cieszy, rozumny idzie prawš drogš. 15,22 Brak rady unicestwia zamiary, udajš się one, gdzie wielu doradców. 15,23 OdpowiedŸ ust własnych cieszy człowieka, jak miłe jest zdanie stosowne! 15,24 Dla mšdrego droga życia - w górę, byuniknšć Szeolu, co w dole. 15,25 Pan rozwala dom pysznych, a miedzę wdowy utwierdza. 15,26 Obrzydłe sš Panu złe plany, lecz dobre słowa sš czyste. 15,27 Burzy się dom przez zyski nieprawe, żyć będzie, kto darów nie znosi. 15,28 Prawe serce rozważa odpowiedŸ, złoœciš buchajš usta występnych. 15,29 Od nieprawych jest Pan daleko, modlitwy prawych On słyszy. 15,30 Jasne oczy radujš serce, radosna nowina odœwieża koœci. 15,31 Ucho posłuszne zbawiennej radzie pomiędzy mędrcami przebywa. 15,32 Odrzucić wskazówki - to sobš pogardzić, zdobywa się mšdroœć - słuchaniem uwag. 15,33 BojaŸń Pańska jest szkołš mšdroœci,pokora poprzedza sławę. *16 16,01 Człowiecze sš zamysły serca, odpowiedŸ języka od Pana. 16,02 W oczach człowieka czyste sš wszystkie jego drogi, lecz Pan osšdza duchy. 16,03 Powierz Panu swe dzieło, a spełniš się twoje zamiary. 16,04 Wszystko celowo uczynił Pan, także grzesznika na dzień nieszczęœcia. 16,05 Obrzydłe Panu serce wyniosłe, z pewnoœciš karania nie ujdzie. 16,06 Miłoœć i wiernoœć gładzš winę, bojaŸń Pańska ze złych dróg sprowadza. 16,07 Gdy drogi człowieka sš miłe Panu, pojedna On z nim nawet wrogów. 16,08 Lepiej mieć mało żyjšc sprawiedliwie, niż niegodziwie mieć wielkie zyski. 16,09 Serce człowieka obmyœla drogę, lecz Pan utwierdza kroki. 16,10 Na wargach królewskich wyrocznia: jego usta w sšdzie nie błšdzš. 16,11 Waga i szala to sprawa Pana, Jego dzieło - ciężarki we worku. 16,12 Obrzydłe królom działanie nieprawe, bo tron się opiera na sprawiedliwoœci. 16,13 Prawe usta królowi sš miłe, uczciwiemówišcych on kocha. 16,14 Gniew króla to zwiastun œmierci, uœmierzy go człowiek rozumny. 16,15 W pogodnym obliczu króla jest życie, jego łaska jak chmura deszczowa na wiosnę. 16,16 Raczej mšdroœć nabywać niż złoto, lepiej mieć rozum - niż srebro. 16,17 Unikać złego - to droga prawych, chroni życie, kto czuwa nad drogš. 16,18 Przed porażkš - wyniosłoœć, duch pyszny poprzedza upadek. 16,19 Lepiej być skromnym poœród pokornych, niż łupy dzielić z pysznymi. 16,20 Znajdzie szczęœcie - kto zważa na przykazanie, kto Panu zaufał - szczęœliwy. 16,21 Kto sercem mšdry, zwie się rozumnym, a słodycz warg wiedzę pomnoży. 16,22 Rozum Ÿródłem życia dla tych, co go majš, głupota - karš dla niemšdrych. 16,23 Od serca mšdrego i usta mšdrzejš, przezornoœć na wargach się mnoży. 16,24 Dobre słowa sš plastrem miodu, słodyczš dla gardła, lekiem dla ciała. 16,25 Jest droga, co komuœ zdaje się słuszna, a w końcu prowadzi do zguby. 16,26 Głód robotnika pracuje dla niego, bo przymuszajš go usta. 16,27 Człowiek nieprawy zło gotuje, i ogień mu płonie na wargach. 16,28 Człowiek podstępny wznieca kłótnie, plotkarz poróżnia przyjaciół. 16,29 Gwałtownik zwodzi bliŸniego, prowadzi na drogę niedobrš. 16,30 Kto oczy zamyka, podstęp obmyœla, kto wargi zaciska, dokonał zbrodni. 16,31 Siwy włos ozdobnš koronš: na drodzeprawoœci się znajdzie. 16,32 Cierpliwy jest lepszy niż mocny, opanowany - od zdobywcy grodu. 16,33 We fałdy sukni wrzuca się losy, ale Pan sam rozstrzyga. *17 17,01 Lepszy jest suchy kęs chleba w spokoju niż dom pełen biesiad kłótliwych. 17,02 Sługa rozumny weŸmie górę nad bezecnym synem i z braćmi posišdzie dziedzictwo. 17,03 Dla srebra - tygiel, dla złota - piec, adla serc probierzem jest Pan. 17,04 Nikczemnik zważa na wargi nieprawe, oszust słucha języka ch. języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żSP cTY a cUşI cV(™ cWœ5Ć Hprzewrotnych. 17,05 Kto drwi z ubogiego, znieważa jego Stwórcę, kto cieszy się z klęski, nie ujdzie karania. 17,06 Koronš starców - synowie synów, a chlubš synów - ojcowie. 17,07 Nie przystoi głupcowi mowa wytworna, tym mniej możnemu - warga kłamliwa. 17,08 Dla dajšcego - dar kamieniem szczęœcia: gdziekolwiek się zwróci, ma powodzenie. 17,09 Kto szuka miłoœci, cudzy błšd tai; kto sprawę rozgłasza, poróżnia przyjaciół.17,10 Nagana głębiej działa na mšdrego niżeli na głupiego sto batów. 17,11 Zły szuka jedynie buntu, lecz zwiastun nieszczęœcia będzie mu posłany. 17,12 Raczej spotkać niedŸwiedzicę, co straciła małe, niżeli głupiego z jego głupotš. 17,13 Kto złem za dobre odpłaca, temu złonie ustšpi z domu. 17,14 Kłótnię zaczynać to dać upust wodzie, nim spór wybuchnie - uciekaj! 17,15 Kto uwalnia łotra i kto skazuje niewinnych: Pan do obu czuje odrazę. 17,16 Po cóż pienišdze w ręku głupiego? Brak mu rozumu, by nabyć mšdroœci. 17,17 Przyjaciel kocha w każdym czasie, a bratem się staje w nieszczęœciu. 17,18 Niemšdry jest ten, kto daje porękę i kto przysięgš ręczy za bliŸniego. 17,19 Kto lubi kłótnie, grzech lubi, kto podwyższa bramę, szuka zagłady. 17,20 Szczęœcia nie zazna serce przewrotne, w zło wpada - kto przewrotnyw języku. 17,21 Kto zrodził głupca, wiele ma zmartwień, nie cieszy się ojciec nicponia. 17,22 Radoœć serca wychodzi na zdrowie, duch przygnębiony wysusza koœci. 17,23 Niegodziwiec dar bierze z zanadrza, by œcieżki prawa naginać. 17,24 Przed rozumnego obliczem jest mšdroœć, lecz oczy głupiego na krańcach ziemi. 17,25 Zmartwieniem ojca syn niemšdry, goryczš - swej rodzicielki. 17,26 Dla sprawiedliwego i kara grzywny niedobra, zbić rózgš zacnego to przeciw prawoœci. 17,27 Rozsšdek posiadł, kto w słowach oszczędny, kto spokojnego ducha - roztropny. 17,28 I głupi, gdy milczy, wydaje się mšdrym, kto wargi zamyka - bezpieczny. *18 18,01 Za żšdzš idzie odludek i z każdš radš wojuje. 18,02 Głupi nie lubi się zastanawiać, lecz tylko swe zdanie przedstawić. 18,03 W œlad za występnym idzie pogarda, wraz z godnym pogardy - hańba. 18,04 Słowa ust ludzkich sš wodš głębokš, potokiem obfitym jest Ÿródło mšdroœci. 18,05 Niedobrze winnego popierać, krzywdzšc prawego w sšdzie. 18,06 Wargi głupiego prowadzš do kłótni, jego usta wołajš o razy. 18,07 Usta głupiego sš jego zgubš, a wargi - pułapkš na jego życie. 18,08 Słowa donosiciela sš jak smaczne kšski: zapadajš do głębi wnętrznoœci. 18,09 Nawet ten, kto w pracy opieszały, jest bratem niszczyciela. 18,10 Potężnš twierdzš jest imię Pana, tam prawy się schroni. 18,11 Majętnoœć bogacza jest mocnš warowniš, murem wysokim w jego mniemaniu. 18,12 Przed upadkiem serce ludzkie się wynosi, lecz pokora poprzedza sławę. 18,13 Odpowiedzieć, nim się wysłucha, uchodzi za głupotę i hańbę. 18,14 Duch ludzki zniesie chorobę, lecz złamanego ducha któż dŸwignie? 18,15 Serce rozumne zdobywa wiedzę, a ucho mšdrych dšży do wiedzy. 18,16 Dar człowieka toruje mu drogę i do możnych go prowadzi. 18,17 Pierwszy ma rację w swej sprawie, lecz przyjdzie przeciwnik i poprawi go. 18,18 Losem łagodzi się spory i rozstrzygapomiędzy możnymi. 18,19 Brat obrażony - trudniejszy do zdobycia niż miasto warowne, a kłótnie - jak zawory w twierdzy. 18,20 Owocem ust nasyci człowiek wnętrze, pożywi się plonami swych warg. 18,21 Życie i œmierć sš w mocy języka, [jak] kto go lubi [używać], tak i spożyje zeń owoc. 18,22 Kto znalazł żonę - dobro znalazł i zyskał łaskę u Pana. 18,23 Płaczliwie prosi ubogi, a bogacz twardo go zbywa. 18,24 Na bliŸnich polegać - to siebie zgubić,czasem przyjaciel przylgnie nad brata. *19 19,01 Więcej wart biedak, co żyje uczciwie,niż głupiec o ustach kłamliwych. 19,02 I gorliwoœć niedobra przy braku rozwagi, błšdzi, kto biegnie za prędko. 19,03 Głupota człowieka niszczy mu drogę,a serce na Pana się gniewa. 19,04 Bogactwo zyskuje wielu przyjaciół, biednego opuszcza najbliższy. 19,05 Fałszywy œwiadek nie ujdzie karania,kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknšć. 19,06 Wielu schlebia możnemu, każdy jest bliski temu, kto daje. 19,07 Biedaka wszyscy bracia nie lubiš, tymbardziej najbliżsi stroniš od niego; on szukasłów - ale ich nie ma. 19,08 Kto nabywa mšdroœć - ten siebie kocha, kto strzeże rozwagi - ten dobro zdobędzie. 19,09 Fałszywy œwiadek nie ujdzie karania,zginie - kto kłamstwem oddycha. 19,10 Nie przystoi głupiemu opływać w rozkosze, tym bardziej słudze - kierować panami. 19,11 Rozważny człowiek nad gniewem panuje, a chwałš jego - zapomnienie uraz. 19,12 Jak ryk lwa, tak zagniewanie króla, jego życzliwoœć jak rosa na trawie. 19,13 Strapieniem dla ojca - syn głupi, a rynnš wcišż cieknšcš - kłótliwa kobieta. 19,14 Dom i bogactwo dziedzictwem po przodkach, lecz żona rozsšdna darem od Pana. 19,15 Lenistwo pogršża w ospałoœć, głód cierpi dusza niedbała. 19,16 Strzec przykazań to chronić swe życie, kto gardzi powagš, zginie. 19,17 Pożycza [samemu] Panu - kto dla biednych życzliwy, za dobrodziejstwo On munagrodzi. 19,18 ćwicz syna, dopóki jest nadzieja, nie unoœ się aż do skrzywdzenia go. 19,19 Za mocny gniew należy się grzywna, a chcšc go wyrwać, jeszcze go wzmożesz. 19,20 Posłuchaj rady, przyjmij naukę, abyœbył mšdry w przyszłoœci. 19,21 Wiele zamierzeń jest w sercu człowieka, lecz wola Pana się ziœci. 19,22 Bezczynnoœć człowieka jest jego wyrzutem, od nierzetelnego lepszy jest ubogi. 19,23 BojaŸń Pańska prowadzi do życia: klęska nawiedzi tego, kto lubi spać długo. 19,24 Leniwy wycišgnie rękę do misy, ale do ust jej nie doprowadzi. 19,25 Zbij szydercę - a prosty zmšdrzeje, upomnij mšdrego - a nabędzie karnoœci. 19,26 Kto ojca znieważa, a matkę wypędza,jest synem bezecnym, zhańbionym. 19,27 Zaprzestań, synu słuchać pouczeń, azbłšdzisz bez słów rozsšdku. 19,28 Œwiadek bezecny drwi sobie z prawoœci, usta występne grzech pożerajš. 19,29 Dla szyderców gotowe sš baty, a chłosta na plecy głupiego. *20 20,01 Szydercš jest wino, swarliwš - sycera, każdy, kto tutaj błšdzi, niemšdry. 20,02 Jak ryk lwa - tak zapalczywoœć króla, kto go rozgniewa, życie naraża. 20,03 Zaprzestać sporu - zaszczytem dla męża, bo każdy, kto głupi, wybucha. 20,04 Nie pracuje leniwy w jesieni, więc w żniwa darmo szuka plonu. 20,05 Głębokš wodš plan w sercu człowieka, czerpie z niej człowiek przemyœlny. 20,06 Dobrociš swš chełpi się wielu, lecz męża pewnego któż znajdzie? 20,07 Sprawiedliwy w prawoœci swej żyje, szczęœliwe po nim sš dzieci. 20,08 Gdy król zasiada na tronie sędziowskim - wszelkie zło rozprasza spojrzeniem. 20,09 Kto powie: Ustrzegłem czystoœci serca, wolny jestem od grzechu? 20,10 Dwojakie ciężarki i miara podwójna - obydwu Pan nie znosi. 20,11 Już chłopca można poznać po zachowaniu, czy prawe i czyste będš jego czyny. 20,12 I ucho, co słyszy, i oko, co widzi, oba sš dziełem Pana. 20,13 Nie kochaj spania, byœ nie zubożał, miej oczy otwarte - nasycisz się chlebem. 20,14 Marne, marne, krzyczy nabywca, lecz po odejœciu [z nabytku] się chwali. 20,15 Jest złoto i obfitoœć pereł, lecz wargi rozumne - to rzecz drogocenna. 20,16 Zabierz mu suknię, bo ręczy za obcych, za nieznajomego - weŸ zastaw! 20,17 Chleb oszustwa miły jest człowiekowi, lecz potem usta napełni kamieniem. 20,18 Na radzie ustalisz plany, wojnę prowadŸ roztropnie. 20,19 Obmówca wyjawia sekrety, zatem nieobcuj z gadułš! 20,20 Temu, kto ojcu i matce złorzeczy, w noc ciemnš lampa zagaœnie. 20,21 Dziedzictwo w poczštku pospiesznie zgarnięte na końcu jest bez błogosławieństwa. 20,22 Nie mów: Za zło się odpłacę. Zdaj sięna Pana: On cię wybawi. 20,23 Wstrętne dla Pana dwojakie ciężarki, i waga fałszywa - niedobra. 20,24 Pan kieruje krokami człowieka, jakżeby człowiek pojšł własnš drogę? 20,25 Pułapkš ludzi - pochopne: Dar [Bogu], a namyœlajš się dopiero po œlubach. 20,26 Król mšdry rozpędza zbrodniarzy i koło na nich sporzšdza. 20,27 Lampš Pańskš jest duch człowieka: on głębię wnętrza przenika. 20,28 Łaskawoœć i stałoœć sš strażš króla,tron oparty jest na łaskawoœci. 20,29 Rozmach jest chlubš młodzieży, ozdobš starców - siwizna. 20,30 Pręgi, rany leczš zło, a razy - głębiewnętrznoœci. *21 21,01 Serce króla w ręku Pana jak płynšca woda, On zwraca je, dokšd [sam] chce. 21,02 Każdego droga zdaje mu się prawa, lecz Pan osšdza serca. 21,03 Postępowanie uczciwe i prawe milsze Panu niż krwawa ofiara. 21,04 Dumne oczy i serce nadęte, [ta] pochodnia występnych jest grzechem. 21,05 Zamiary pracowitego [przynoszš] zysk, a wszystkich œpieszšcych się - biedę. 21,06 Gromadzenie skarbów językiem kłamliwym, to wiatr œcigany - szukanie œmierci. 21,07 Przemoc występnych porwie ich samych, bo nie chcš strzec prawoœci. 21,08 Kręta droga zbrodniarza, niewinny działa z prawoœciš. 21,09 Lepsze mieszkanie w kšcie dachu niż żona swarliwa i dom obszerny. 21,10 Dusza grzesznika pożšda zła, w jego oczach bliŸni nie znajduje łaski. 21,11 Gdy karzš szydercę, mšdrzeje prostaczek, gdy uczš mšdrego, on wiedzę zdobywa. 21,12 Sprawiedliwy [Bóg] myœli o domu zbrodniarza, w nieszczęœcie wtršca nieprawych. 21,13 Kto uszy zatyka na krzyk ubogiego, sam będzie wołał bez skutku. 21,14 Dar potajemny uœmierza gniew, a złoœć największš - podarek w zanadrzu. 21,15 Cieszy się prawy z czynów uczciwych, sš one postrachem dla ludzi nieprawych. 21,16 Kto zbacza z drogi rozwagi, odpocznie w towarzystwie cieni. 21,17 Popada w nędzę, kto lubi hulanki, nie wzbogaci się, kto lubi oliwę i wino. 21,18 Okupem prawego - odstępca, niewierny - zamiast prawego. 21,19 Lepiej mieszkać w pustyni niż z żonš kłótliwš, mrukliwš. 21,20 Cenny skarb i oliwa w domu mšdrego,a głupiec je marnotrawi. 21,21 Kto szuka prawoœci, dobroci, ten znajdzie życie, i chwałę. 21,22 Mšdry się wdarł do miasta siłaczy i zniszczył moc, której ufali. 21,23 Strzegšc swych ust i języka, chroni się życie przed uciskami. 21,24 Pyszałek, samochwał: nazywany szydercš działa z nadmiaru swej pychy. 21,25 Pragnienie uœmierca leniucha, bo jegorękom nie chce się pracować. 21,26 On tylko pożšda dzień cały, a prawy udziela - nie szczędzi. 21,27 Obrzydła ofiara występnych, tym bardziej złożona w złej myœli. 21,28 Zginie œwiadek fałszywy, kto [umie] słuchać, może cišgle mówić. 21,29 Niewierny ma upór na twarzy, a prawy umacnia swe drogi. 21,30 Nie ma mšdroœci ani rozumu, ni rady przeciwko Panu. 21,31 Na dzień bitwy osiodła się konia, ale zwycięstwo zależy od Pana. *22 22,01 Lepszy szacunek niż wielkie bogactwo, lepsze uznanie niż srebro i złoto. 22,02 Spotykajš się bogacz i nędzarz - Pan obydwu jest Stwórcš. 22,03 Rozważny zło widzi i odwraca się, nierozważni tam idš - i szkodę ponoszš. 22,04 Owocem pokory jest bojaŸń Pańska, bogactwo, szacunek i życie. 22,05 Ciernie, sidła na drodze złoczyńcy, kto życia strzeże, ten od nich jest z dala. 22,06 Wdrażaj chłopca w prawidła jego drogi, a nie zejdzie z niej i w staroœci. 22,07 Ubogimi kieruje bogaty, sługš wierzyciela jest dłużnik. 22,08 Kto sieje zło, zbiera nieszczęœcie, kijjego gniewu przepadnie. 22,09 Błogosławiony, czyj wzrok miłosierny, bo chlebem dzieli się z biednym.22,10 PrzepędŸ szydercę, a kłótnia ustšpi, ucichnie zatarg i potwarz. 22,11 Kto kocha czystych sercem, kto ma wdzięk na wargach - przyjacielem króla. 22,12 Oczy Pana strzegš rozsšdku, a niweczš mowy wiarołomcy. 22,13 Leniwy mówi: Lew jest na drodze: zginę na œrodku ulicy. 22,14 Usta żon cudzych sš dołem głębokim:na kogo Pan się gniewa, ten tam wpadnie. 22,15 W sercu chłopięcym głupota się mieœci, rózga karnoœci wypędzi jš stamtšd. 22,16 Uciskać biedaka - to jego bogacić, bogacza wspierać - to wtršcać go w biedę. 22,17 Słowa Mędrców. Nadstaw ucha i słuchaj słów mędrców, nakłoń swe serce ku mojej nauce, 22,18 bo dobrze, gdy w sercu je chowasz, gdy stale je widać na twoich wargach. 22,19 Byœ ufnoœć swš w Panu pokładał, chcę wskazać ci dzisiaj twojš drogę. 22,20 Czy już nie pisałem tobie trzy razy [słów pełnych] rad i wskazań, 22,21 by cię nauczyć prawoœci i prawdy, byœ wiernie zdał sprawę temu, kto cię posłał? 22,22 Nie okradaj nędzarza, ponieważ jest nędzarzem, nie uciskaj w bramie biednego, 22,23 bo Pan rzecznikiem ich sprawy, wydrze On życie tym, co ich krzywdzš. 22,24 Nie wišż się z człowiekiem gniewliwym, nie obcuj z człowiekiem porywczym, 22,25 byœ do dróg jego nie przywykł i nie zgotował pułapki na swe życie. 22,26 Nie bšdŸ z tych, co dajš porękę, co ręczš za [cudze] długi. 22,27 Jeżeli nie masz czym zapłacić, po co majš łóżko zabrać spod ciebie? 22,28 Nie przesuwaj starej miedzy, ustalonej przez twoich przodków. 22,29 Widzisz biegłego w swoim zawodzie? Będzie on stał przed obliczem królów, a nieprzed ludŸmi prostymi. *23 23,01 Gdy z możnym do stołu usišdziesz, pilnie uważaj, co masz przed sobš; 23,02 nóż sobie przyłóż do gardła, jeœli masz gardło żarłoczne. 23,03 Nie pożšdaj jego przysmaków, bo to pokarm zwodniczy. 23,04 O bogactwo się nie ubiegaj i odstšp odtwojej chytroœci! 23,05 Gdy utkwisz w nim wzrok - już go niema, bo skrzydła sobie przyprawi - jak orzeł, co odlatuje ku niebu. 23,06 Z nieżyczliwym człowiekiem nie ucztuj, nie pożšdaj jego przysmaków; 23,07 jak ktoœ, kto dogadza apetytowi, tak samo i on [postępuje]. Jedz i pij! - mówi do ciebie, a w sercu ci nie jest przychylny. 23,08 Zwrócisz spożyty kawałek, słów miłych użyjesz na próżno. 23,09 Nie mów do uszu głupiego, bo wzgardzi mšdroœciš twej mowy. 23,10 Nie przesuwaj prastarej miedzy, na pole sierot nie wstępuj, 23,11 bo mocny jest ich Obrońca, przeciw tobie ich sprawę obróci. 23,12 Do pouczeń serce swe nakłoń, do mšdrych słów - swoje uszy! 23,13 Karcenia chłopcu nie żałuj, gdy rózgš uderzysz - nie umrze. 23,14 Ty go uderzysz rózgš, a od Szeolu zachowasz mu duszę. 23,15 Synu, gdy mšdre twe serce, i własneme serce się cieszy; 23,16 moje wnętrze także się weseli, gdy usta twe mówiš, co słuszne. 23,17 Niech twoje serce nie zazdroœci grzesznikom, lecz zabiega tylko o bojaŸń Pańskš: 23,18 gdyż przyszłe życie istnieje, nie zawiedzie cię twoja nadzieja. 23,19 Słuchaj, mój synu - bšdŸ dobry, prostš drogš prowadŸ twe serce, 23,20 nie bšdŸ z tych, co winu hołdujš lub mięsem się lubiš obżerać; 23,21 bo pijak i żarłok jest w nędzy, ospałoœć chodzi w łachmanach. 23,22 Słuchaj ojca, który cię zrodził, i nie gardŸ twš matkš, staruszkš! 23,23 Nie sprzedawaj - nabywaj prawdę, mšdroœć, karnoœć, rozwagę! 23,24 Raduje się ojciec prawego, kto zrodził mšdrego, się cieszy; 23,25 niech się weselš twój ojciec i matka, twa rodzicielka niech będzie szczęœliwa. 23,26 Synu, daj mi swe serce, dróg moich niech strzegš twe oczy, 23,27 bo dołem głębokim jest nierzšdnica, a ciasnš studniš jest obca niewiasta, 23,28 czatuje jakby rozbójnik, pomnaża niewiernych w narodzie. 23,29 U kogo " Ach! ", u kogo " Biada! ", u kogo swary, u kogo żale, u kogo rany bez powodu, u kogo oczy sš mętne? 23,30 U przesiadujšcych przy winie, u chodzšcych próbować amfory. 23,31 Nie patrz na wino, jak się czerwieni,jak pięknie błyszczy w kielichu, jak łatwo płynie [przez gardło]: 23,32 bo w końcu kšsa jak żmija, swój jad niby wšż wypuszcza; 23,33 twoje oczy dostrzegš rzeczy dziwne,a serce twe brednie wypowie. 23,34 Zdajesz się spać na dnie morza lub spoczywać na szczycie masztu. 23,35 Obili mnie, nic nie poczułem, chłostali, nic nie wiedziałem. Kiedyż się zbudzę? Jeszcze nadal go pragnę... *24 24,01 Nie zazdroœć ludziom nieprawym, nie pragnij ich towarzystwa: 24,02 bo serce ich przemoc obmyœla, ich wargi mówiš złoœliwie. 24,03 Dom się buduje mšdroœciš, a roztropnoœciš - umacnia; 24,04 rozsšdek napełnia spichlerze wszelkimi dobrami drogimi, miłymi. 24,05 Mšż rozumny jest lepszy niż krzepki,a œwiatły muskularnego przewyższa; 24,06 bo roztropnie poprowadzisz wojnę; tam zwycięstwo, gdzie wielki doradca. 24,07 Za wzniosła dla głupca jest mšdroœć,w bramie on ust nie otworzy. 24,08 Kto zło dokładnie obmyœla, tego zwš wichrzycielem. 24,09 Grzech jest planem głupiego, szyderca jest wstrętny dla ludzi. h. języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żXP3 cYƒ C cZĆ˙ c[Ĺ' c\Ň4 M24,10 Gdyœ słaby w dniu nieszczęœcia, to bardzo mierna twoja siła. 24,11 Ratuj wleczonych na œmierć, wstrzymaj rózgi, by nie zabijały. 24,12 Czy powiesz: Nie wiedziałem tego? Kto bada serca, ma nie rozumieć? Wie Ten, który dusz doglšda, i według czynów odda każdemu. 24,13 Synu, jedz miód, bo jest dobry, bo plaster miodu jest słodki dla podniebienia. 24,14 Podobnie - wiedz - mšdroœć dla twej duszy, posišdziesz jš - przyszłe życie masz pewne, nie zawiedzie cię twoja nadzieja. 24,15 Nie czatuj, grzeszniku, przed domemprawego, nie burz miejsca jego spoczynku, 24,16 bo prawy siedmiokroć upadnie i wstanie, a występni w nieszczęœciu upadnš.24,17 Nie ciesz się z upadku wroga, nie raduj się w duszy z jego potknięcia, 24,18 by Pan widzšc to, nie miał ci za złe igniewu nie odwrócił od niego. 24,19 Nie oburzaj się na złoczyńców, występnym nie zazdroœć: 24,20 bo nie ma przyszłoœci nieprawy, zagaœnie œwiatło występnych. 24,21 Synu mój, lękaj się Boga i króla, nie łšcz się z tymi, co myœlš inaczej, 24,22 bo wnet ich zagłada nastanie. Kto znaupadek obydwu? 24,23 I te sš od Mędrców. Niedobrze, jeœli ktoœ w sšdzie stronniczy. 24,24 Kto mówi przestępcy: Jesteœ niewinny, temu ludy złorzeczš, tego przeklinajš narody. 24,25 Szczęœliwi, którzy karzš [przestępców], spłynie na nich obfite błogosławieństwo. 24,26 W wargi całuje, kto daje słusznš odpowiedŸ. 24,27 Spełnij obowišzki na dworze, wykonuj je pilnie na roli, a potem - i dom wystawisz. 24,28 Nie oskarżaj bliŸniego bezpodstawnie;czy zwodzić chcesz twymi wargami? 24,29 Nie mów: Jak mi zrobił, tak ja mu też zrobię, każdemu oddam według jego czynów. 24,30 Szedłem koło roli próżniaka i koło winnicy głupiego: 24,31 a oto wszystko zarosło pokrzywš, ciernie całš jej powierzchnię pokryły, kamienny mur rozwalony. 24,32 Skierowałem uwagę, spojrzałem, zobaczyłem i wysnułem naukę: 24,33 Trochę snu i trochę drzemania, trochę założenia ršk, aby zasnšć, 24,34 a przyjdzie na ciebie nędza jak włóczęga i niedostatek jak biedak żebrzšcy.*25 25,01 I to sš przysłowia Salomona, przepisane przez ludzi króla judzkiego, Ezechiasza. 25,02 Chwałš Bożš - rzecz taić, chwałš królów - rzecz badać. 25,03 Wysokoœć niebios i głębia podziemia, iserca królów sš niezbadane. 25,04 Odłšcz żużel od srebra, a rozbłyœniezłotnikowi naczynie: 25,05 nieprawego usuń sprzed króla, a sprawiedliwoœć jego tron umocni. 25,06 Nie bšdŸ wyniosły u króla, nie stawaj na miejscu wielmożów! 25,07 Niech raczej ci rzeknš: Posuń się wyżej!, niżby cię mieli poniżyć przed możnym. Co oczy twoje spostrzegły, 25,08 nie podawaj szybko do sšdu, bo co zrobisz w końcu, jeżeli zawstydzi cię bliŸni? 25,09 Swój spór z bliŸnim załatw polubownie, lecz cudzych tajemnic nie zdradzaj, 25,10 by słuchajšcy ciebie nie zganił i nie przylgnęła do ciebie niesława. 25,11 Złote jabłka na sprzętach ze srebra - to słowo mówione w czasie właœciwym. 25,12 Złota obršczka, kolia ze szczerego złota - wskazówka mšdrego dla uszu uważnych. 25,13 Czym jest chłód œniegu w dzień żniwa, tym wierny zleceniu posłaniec: bo ducha panu orzeŸwia. 25,14 Chmury i wicher bez deszczu: kto chwali się darem kłamanym. 25,15 Cierpliwoœć ugnie zwierzchnika, a język łagodny złamie koœci. 25,16 Znalazłeœ miód - tyle zjedz, ile trzeba, byœ się objadłszy nie zwrócił. 25,17 Stawaj rzadko w domu sšsiada, by nie miał cię doœć i nie nabrał wstrętu. 25,18 Maczugš, mieczem, ostrš strzałš - fałszywy œwiadek przeciw bliŸniemu. 25,19 Czym zšb zepsuty i noga chwiejna, tym jest w dniu klęski nadzieja w niewiernym. 25,20 Jak płaszcz zdejmować w dzień mroŸny lub ocet wylewać na ług, tak pieœniœpiewać znękanym. 25,21 Gdy wróg twój łaknie, nakarm go chlebem, gdy pragnie, napój go wodš - 25,22 żar ognia zgromadzisz na nim, a Pan ci za to zapłaci. 25,23 Północny wiatr sprowadzi deszcz, a język obmówcy - gniew na twarzach. 25,24 Lepsze mieszkanie w kšcie dachu niż żona swarliwa i dom obszerny. 25,25 Jak zimna woda na gardło spragnione, tak dobre wieœci z dalekiej krainy. 25,26 Ÿródłem zmšconym i studniš zniszczonš jest prawy, co przed występnym się chwieje. 25,27 Niedobrze za wiele jeœć miodu: a gardzenie wyniosłoœciš jest zaszczytne. 25,28 Miastem odkrytym, bez murów, jest człowiek nieopanowany. *26 26,01 Jak œnieg w lecie, deszcz we żniwa, tak czeœć nie przystoi głupiemu. 26,02 Jak ptak, co ucieka, wróbel, co leci, tak niesłuszne przekleństwo - bez skutku. 26,03 Na konia - bicz, na osła - wędzidło, a kij na plecy głupiego. 26,04 Nie odpowiadaj głupiemu według jegogłupoty, byœ nie stał się jemu podobnym. 26,05 Głupiemu odpowiadaj według jego głupoty, by nie pomyœlał, że mšdry. 26,06 Nogi sobie odcina, szkody się nabawi,kto posyła wiadomoœć przez głupca. 26,07 Jak chwiejš się nogi chromego, tak wustach głupiego przysłowie. 26,08 Jak kamień przywišzać do procy, takczeœć oddawać głupiemu. 26,09 Cierń wpił się w rękę pijaka, a przysłowie - w usta głupców. 26,10 Jak łucznik ranišcy przechodniów, tak ten, kto głupca najmuje lub pijaka-przechodnia. 26,11 Jak pies do wymiotów powraca, tak głupi powtarza szaleństwa. 26,12 Widziałeœ takiego, co mšdry w swychoczach? Więcej nadziei w głupim niż w takim. 26,13 Leniwy mówi: Lwica na drodze, lew jest na miejscach otwartych. 26,14 Kręcš się drzwi na zawiasach, a człowiek leniwy na łóżku. 26,15 Wycišgnšł leniwy swš rękę do misy, trudno mu jš do ust doprowadzić. 26,16 Leniwy ma się za mšdrzejszego niż siedmiu, co odpowiada rozumnie. 26,17 Chwyta za uszy psa, który biegnie - kto w cudze spory się miesza. 26,18 Jak ten, co rzuca bezmyœlnie strzały, oszczepy i œmierć - 26,19 tak człowiek, co zwodzi bliŸniego i mówi: To tylko dla żartu. 26,20 Bez drew zagaœnie ognisko, bez donosiciela spór zniknie. 26,21 Węgiel dla żaru, drwa dla ognia - a człowiek kłótliwy - do wzniecania sporu. 26,22 Słowa donosiciela sš jak przysmaki: zapadajš do głębi wnętrznoœci. 26,23 Czym na garnku glinianym srebrna polewa, tym wargi palšce, a w sercu zło. 26,24 Ustami wróg zwodzi - a w sercu kryje podstęp. 26,25 Nie ufaj miłemu głosowi, gdyż siedem ohyd ma w sercu; 26,26 choć się zatai nienawiœć podstępnie, to złoœć się wyda na zgromadzeniu. 26,27 Kto kopie dół - weń wpada, a kamieńwraca na tego, co go toczy. 26,28 Fałszywy język nie znosi skrzywdzonych, usta przymilne powodem zguby. *27 27,01 Nie chwal się dniem jutrzejszym, bo nie wiesz, co dzień ci przyniesie. 27,02 Niech inny cię chwali - nie twe własne usta, ktoœ obcy - nie własne twe wargi. 27,03 Ciężki jest kamień i piasek nie lekki, gniew głupiego cięższy od obu. 27,04 Gwałtowny jest gniew, zapalczywoœć - nieubłagana, a kto się ostoi przed zazdroœciš? 27,05 Lepsza jest jawna nagana niż miłoœć tajona. 27,06 Razy przyjaciela - [znakiem] wiernoœci, pocałunki wroga - zwodnicze. 27,07 Kto syty - depcze po miodzie, głodnemu i gorycz jest słodka. 27,08 Jak ptak, co uciekł z gniazda, tak człowiek, co uciekł z ojczyzny. 27,09 Olejki, pachnidło - serce radujš i dobre słowo przyjaciela, dzięki radzie z duszy. 27,10 Nie gardŸ swoim i ojca przyjacielem,a w dniu klęski nie chodŸ do brata, bo lepszy sšsiad bliski niż brat daleki. 27,11 BšdŸ mšdry, synu, rozwesel me serce, a tym, co lżš mnie, odpowiem. 27,12 Rozważny zło widzi i kryje się, nierozważni tam idš i szkodę ponoszš. 27,13 Zabierz mu suknię, bo ręczy za obcego, za nieznajomych - weŸ zastaw! 27,14 Kto rankiem głoœno błogosławi bliŸniego, policzš mu to za przekleństwo. 27,15 Rynna ciekšca stale w dzień dżdżysty, podobna do żony swarliwej. 27,16 Kto chce jš wstrzymać, ten wiatr wstrzymuje lub zbiera oliwę do ręki. 27,17 Żelazo żelazem się ostrzy, a człowiek urabia charakter bliŸniego. 27,18 Stróż drzewa figowego - spożywa jego owoc, czujny o pana - doznaje szacunku. 27,19 Oblicze odbija się w wodzie, a w sercu odbija się człowiek. 27,20 Szeol i zatrata niesyte, niesyte i oczyczłowieka. 27,21 Czym dla srebra - tygiel, dla złota - piec, tym dla człowieka - pochwała. 27,22 Choć stłuczesz głupiego w moŸdzierzu tłuczkiem - razem z ziarnami - głupota go nie opuœci. 27,23 Troszcz się o potrzeby zwierzšt, zwracaj uwagę na trzodę; 27,24 nie trwa na wieki bogactwo, ani na pokolenia - korona. 27,25 Wyrosła trawa, pojawia się potraw, zbierze się górskie siano: 27,26 owce na suknie dla ciebie, a kozły, by za pole zapłacić; 27,27 doœć mleka koziego, byœ siebie utrzymał, i wyżywił swoje służšce. *28 28,01 Ucieka występny, choć go nikt nie goni, lecz prawy jest ufny jak młody lew. 28,02 Przez zbrodnie kraju wielu jest władców, lecz ktoœ mšdry i roztropny trwały ład zapewni. 28,03 Występny, co biednych uciska, jest jak ulewa, co chleba nie daje. 28,04 Kto gardzi Prawem, chwali grzesznika, kto strzeże Prawa, jemu przeciwny. 28,05 Ÿli ludzie nie rozumiejš prawoœci, a którzy szukajš Pana, pojmš jš całš. 28,06 Więcej wart biedak, co żyje uczciwie,niż bogacz o drogach krętych. 28,07 Kto Prawa się trzyma, ten mšdrym jest synem, przyjaciel rozwišzłych hańbi swego ojca. 28,08 Odsetkš i lichwš powiększać majštek - to zbierać dla tych, co miłosierni dla biednych. 28,09 Kto ucho odwraca, by Prawa nie słyszeć, tego nawet modlitwa jest wstrętna. 28,10 Kto prawych sprowadza na drogę występku, i sam też we własny dół wpadnie; dziedzictwem zaœ czystych będzie dobro. 28,11 Mšdry jest bogacz w swych oczach, lecz przejrzał go biedak rozumny. 28,12 Wielka jest radoœć, gdy prawi zwyciężš; gdy górš przewrotni, każdy się chowa. 28,13 Nie zazna szczęœcia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostšpi. 28,14 Szczęœliwy mšż, gdy stale trwa w bojaŸni; kto serce zatwardza - wpadnie w nieszczęœcie. 28,15 Lwem ryczšcym, zgłodniałym niedŸwiedziem jest władca występny nad biednym ludem. 28,16 Ksišżę ubogi w rozsšdek bogaty jest w zdzierstwo, kto zysków nieprawych nie znosi, dni swe przedłuża. 28,17 Gdy człowiek zmazany krwiš ludzkš ucieka aż do grobu - niech go nie wstrzymujš! 28,18 Kto żyje uczciwie - będzie ocalony; kto przewrotnie chodzi dwiema drogami, zapewne na jednej z nich zginie. 28,19 Kto ziemiš uprawia, nasyci się chlebem; kto œciga ułudę, nasyci się nędzš. 28,20 Uczciwy cieszy się błogosławieństwem, kto się chce szybko wzbogacić, nie ujdzie kary. 28,21 Ÿle gdy kto się kieruje względami na osobę; człek za kęs chleba popełni przestępstwo. 28,22 Człowiek o złym oku jest chciwy bogactwa, a nie wie, że bieda przyjdzie na niego. 28,23 Kto kogoœ strofuje, w końcu łaski znajdzie bardziej niż język, co schlebia. 28,24 Kto ojca lub matkę ograbia mówišc: To nie grzech, jest wspólnikiem zbójcy. 28,25 Chciwiec spory wywołuje, kto ufa Panu - będzie nasycony. 28,26 Kto swemu sercu ufa - ten głupi; ktożyje w mšdroœci - znajdzie ocalenie. 28,27 Kto daje ubogim - nie zazna biedy; kto[na nich] zamyka oczy, zbierze wiele przekleństw. 28,28 Gdy górš przewrotni - ukrywa się każdy; gdy ginš - mnożš się prawi. *29 29,01 Człowiek, mimo upomnień uparty nagle dozna klęski - nie ma dla niego leku. 29,02 Gdy prawi przy władzy - cieszy się naród; naród wzdycha - gdy rzšdzi występny. 29,03 Kto mšdroœć kocha - ten ojca raduje,kto z nierzšdnicami przestaje, dobra roztrwoni. 29,04 Król państwo umacnia sprawiedliwoœciš, niszczy je ten, kto podatkami uciska. 29,05 Kto schlebia kłamliwie bliŸniemu, na nogi mu sidła zastawia. 29,06 W grzechu złego człowieka - pułapka, prawy raduje się, cieszy. 29,07 Uczciwy rozumie sprawę ubogich, występny nie ma zrozumienia. 29,08 Zuchwali miasto podniecš, a prawi gniew uspokojš. 29,09 Gdy mšdry spiera się z głupim, ten krzyczy i œmieje się: nie ma pojednania. 29,10 Krwiożercy nienawidzš czystego, uczciwi o jego życie się troszczš. 29,11 Głupi ujawnia cały swój gniew, mšdry go w końcu uœmierza. 29,12 Jeżeli władca zważa na kłamstwa, towszyscy dworzanie nieprawi. 29,13 Spotyka się biedny z ciemięzcš, Pan obydwu oczy oœwieca. 29,14 Król w rzšdach troskliwy o biednych tron swój umocni na zawsze. 29,15 Rózga i karcenie udziela mšdroœci; chłopiec pozostawiony sobie jest wstydem dla matki. 29,16 Gdy występni się mnożš, to i złoœci się mnożš, lecz prawi upadek ich ujrzš. 29,17 Karć syna: kłopotów ci to zaoszczędzi i pociechš twej duszy się stanie. 29,18 Gdy nie ma widzenia, naród się psuje,szczęœliwy, kto Prawa przestrzega. 29,19 Słowami nie poprawi się sługi, bo rozumie, a nie odpowiada. 29,20 Widziałeœ człowieka gadatliwego? Więcej nadziei w głupim niż w takim. 29,21 Kto sługę rozpuœci za młodu, ten w końcu z uporem się spotka. 29,22 Gniewliwy kłótnie wszczyna, zapalczywy mnoży grzechy. 29,23 Człowieka poniża jego pycha, pokornyzdobędzie uznanie. 29,24 Uczestnik kradzieży - wrogiem swej duszy, słyszšc przekleństwa - nie wydaje. 29,25 Strach przed człowiekiem to sidło, kto ufa Panu, bezpieczny. 29,26 Wielu szuka względów u władcy, leczPan osšdzi każdego. 29,27 Niegodziwiec jest wstrętny dla prawych, dla nieprawych wstrętny jest uczciwy. *30 30,01 Słowa Agura, syna Jake z Massa. Mowa tego człowieka do Itiela, do Itiela i Ukala. 30,02 Jestem najgłupszy z ludzi, nie mam ludzkiej zdolnoœci, 30,03 nie nabyłem mšdroœci, wiedza Œwiętego mi obca. 30,04 Kto wstšpił do nieba i zstšpił? Kto zebrał wiatr w swoje garœcie? Kto wody owinšł płaszczem? Kto krańce ziemi utworzył? Jakie jest jego imię? - A jakie syna? Wiadomo ci może? 30,05 Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczš jest dla tych, co Doń się uciekajš. 30,06 Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę. 30,07 Proszę Cię o dwie rzeczy, nie odmów mi - proszę - nim umrę: 30,08 Kłamstwo i fałsz oddalaj ode mnie, nie dawaj mi bogactwa ni nędzy, żyw mnie chlebem niezbędnym, 30,09 bym syty nie stał się niewiernym, nierzekł: A któż jest Pan? lub z biedy nie poczšł kraœć i imię mego Boga znieważać. 30,10 Nie oczerniaj sługi przed panem, by cię nie przeklšł, byœ nie poniósł kary. 30,11 Jest plemię, co ojcu złorzeczy i matce nie chce błogosławić. 30,12 Jest plemię w swych oczach niewinne, a nie jest obmyte z brudów. 30,13 Jest plemię o wzroku wyniosłym, powieki ma w górę wzniesione. 30,14 Jest plemię o zębach jak miecze, o zębach trzonowych jak noże, by wygryŸć uciemiężonych z kraju, a spoœród ludzi nędzarzy. 30,15 Pijawka ma dwie córki: Przynieœ! Przynieœ! Trzy rzeczy sš nigdy nie syte, cztery nie mówiš: Doœć: 30,16 Szeol, niepłodne łono, ziemia wody niesyta, ogień, co nie mówi: Doœć. 30,17 Oko, co ojca wyœmiewa, gardzi posłuchem dla matki - niech kruki nad rzekš wydziobiš lub niech je zjedzš orlęta! 30,18 Trzech rzeczy pojšć nie mogę, a czterech nie znam: 30,19 drogi orła po niebie, drogi węża po skale, drogi okrętu po morzu, drogi mężczyzny u młodej kobiety. 30,20 Tak postępuje cudzołożnica: zjadła, obtarła swe usta i rzekła: Ÿle nie zrobiłam. 30,21 Pod trzema rzeczami drży ziemia i czterech znieœć nie może: 30,22 pod niewolnikiem, gdy królem zostanie; pod głupcem, gdy je do syta; 30,23 pod pogardzanš, gdy żonš i paniš zostanie; pod sługš - dziedziczkš po pani. 30,24 Sš na ziemi cztery istoty małe, lecz najrozumniejsze z mšdrych: 30,25 lud mrówczy, chociaż bez siły, a w lecie nazbiera żywnoœci; 30,26 góraliki, lud wprawdzie niemocny, alew skale mieszkania zakłada; 30,27 szarańcza, która choć nie ma króla, cała wyrusza w porzšdku; 30,28 jaszczurka, co nie da się schwycić rękami, a mieszka w pałacach królewskich.30,29 Trzy rzeczy krok majš wspaniały, a cztery chód majš wyniosły: 30,30 lew najdzielniejszy wœród zwierzšt, przed niczym się nie cofa; 30,31 kogut, co dumnie chodzi wœród kur; koń bojowy lub kozioł, i król, z którym jest lud [ jego]. 30,32 Bezmyœlnie uniosłeœ się dumš? Po namyœle - rękę na usta! 30,33 Bo uciskanie mleka daje masło, uciskanie nosa wywoła krew, uciskanie gniewu - wywoła kłótnie. *31 31,01 Słowa Lemuela, króla Massa, którychnauczyła go matka. 31,02 Cóż, synu? Cóż, synu mojego łona? Cóż, synu mych œlubów? 31,03 Nie oddawaj kobietom swojej mocy nirzšdów twych tym, które gubiš królów. h. języki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż]PĚ=^* c€_F˜ c`Ţ"(ca1BcbH?"31,04 Nie dla królów, Lemuelu, nie dla królów picie wina ani dla władców pożšdanie sycery, 31,05 by pijšc, praw nie zapomnieli, nie zaniedbali prawa ubogich. 31,06 Daj sycerę skazańcom, a wino zgorzkniałym na duchu: 31,07 niech pijš, niech nędzy zapomnš, na trud już niepomni. 31,08 Ty usta otwórz dla niemych, na sšd dla godnych litoœci, 31,09 rzšdŸ uczciwie i usta swe otwórz, obroń uciemiężonych i biednych! 31,10 Niewiastę dzielnš któż znajdzie? Jej wartoœć przewyższa perły. 31,11 Serce małżonka jej ufa, na zyskach mu nie zbywa; 31,12 nie czyni mu Ÿle, ale dobrze przez wszystkie dni jego życia. 31,13 O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękami. 31,14 Podobnie jak okręt kupiecki żywnoœć sprowadza z daleka. 31,15 Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i żywnoœć rozdziela domowi, a obowišzki - swym dziewczętom. 31,16 Myœli o roli - kupuje jš: z zarobku swych ršk zasadza winnicę. 31,17 Przepasuje mocš swe biodra, umacniaswoje ramiona. 31,18 Już widzi pożytek z swej pracy: jej lampa wœród nocy nie gaœnie. 31,19 Wycišga ręce po kšdziel, jej palce chwytajš wrzeciono. 31,20 Otwiera dłoń ubogiemu, do nędzarza wycišga swe ręce. 31,21 Dla domu nie boi się œniegu, bo cały dom odziany na lata, 31,22 sporzšdza sobie okrycia, jej szaty z bisioru i z purpury. 31,23 W bramie jej mšż szanowany, gdy wœród starszyzny kraju zasišdzie. 31,24 Płótno wyrabia, sprzedaje, pasy dostarcza kupcowi. 31,25 Strojem jej siła i godnoœć, do dnia przyszłego się œmieje. 31,26 Otwiera usta z mšdroœciš, na języku jej miłe nauki. 31,27 Bada bieg spraw domowych, nie jada chleba lenistwa. 31,28 Powstajš synowie, by szczęœcie jej uznać, i mšż, ażeby jš sławić: 31,29 Wiele niewiast pilnie pracuje, lecz ty przewyższasz je wszystkie. 31,30 Kłamliwy wdzięk i marne jest piękno: chwalić należy niewiastę, co boi się Pana. 31,31 Z owocu jej ršk jej dajcie, niech w bramie chwalš jej czyny. 31,31 Z owocu jej ršk jej dajcie, niech w bramie chwalš jej czyny. 21.Księga Kaznodziei Salomona *01 01,01 Słowa Koheleta, syna Dawida, króla wJeruzalem. 01,02 Marnoœć nad marnoœciami, powiada Kohelet, marnoœć nad marnoœciami - wszystko marnoœć. 01,03 Cóż przyjdzie człowiekowi z całego trudu, jaki zadaje sobie pod słońcem? 01,04 Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi, a ziemia trwa po wszystkie czasy. 01,05 Słońce wschodzi i zachodzi, i na miejsce swoje spieszy z powrotem, i znowutam wschodzi. 01,06 Ku południowi cišgnšc i ku północy wracajšc, kolistš drogš wieje wiatr i znowu wraca na drogę swojego kršżenia. 01,07 Wszystkie rzeki płynš do morza, a morze wcale nie wzbiera; do miejsca, do którego rzeki płynš, zdšżajš one bezustannie. 01,08 Mówienie jest wysiłkiem: nie zdoła człowiek wyrazić wszystkiego słowami. Nie nasyci się oko patrzeniem ani ucho napełni słuchaniem. 01,09 To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem. 01,10 Jeœli jest coœ, o czym by się rzekło: Patrz, to coœ nowego - to już to było w czasach, które były przed nami. 01,11 Nie ma pamięci o tych, co dawniej żyli, ani też o tych, co będš kiedyœ żyli, niebędzie wspomnienia u tych, co będš potem. 01,12 Ja, Kohelet, byłem królem nad Izraelem w Jeruzalem. 01,13 I skierowałem umysł swój ku temu, by zastanawiać się i badać, ile mšdroœci jest we wszystkim, co dzieje się pod niebem. To przykre zajęcie dał Bóg synom ludzkim, by się nim trudzili. 01,14 Widziałem wszelkie sprawy, jakie siędziejš pod słońcem. A oto: wszystko to marnoœć i pogoń za wiatrem. 01,15 To, co krzywe, nie da się wyprostować, a czego nie ma, tego nie można liczyć. 01,16 Tak powiedziałem sobie w sercu: Oto nagromadziłem i przysporzyłem mšdroœci więcej niż wszyscy, co władali przede mnšna Jeruzalem, a serce me doœwiadczyło wiele mšdroœci i wiedzy. 01,17 I postanowiłem sobie poznać mšdroœć i wiedzę, szaleństwo i głupotę. Poznałem, że również i to jest pogoniš za wiatrem, 01,18 bo w wielkiej mšdroœci - wiele utrapienia, a kto przysparza wiedzy - przysparza i cierpień. *02 02,01 Powiedziałem sobie: Nuże! Doœwiadczę radoœci i zażyję szczęœcia! Leczi to jest marnoœć. 02,02 O œmiechu powiedziałem: Szaleństwo! a o radoœci: Cóż to ona daje? 02,03 Postanowiłem w sercu swoim krzepićciało moje winem - choć rozum miał zostaćmoim mšdrym przewodnikiem - i oddać się głupocie, aż zobaczę, co dla ludzi jest szczęœciem, które gotujš sobie pod niebem,dopóki trwajš dni ich życia. 02,04 Dokonałem wielkich dzieł: zbudowałem sobie domy, zasadziłem sobie winnice, 02,05 założyłem ogrody i parki i nasadziłem w nich wszelkich drzew owocowych. 02,06 Urzšdziłem sobie zbiorniki na wodę, by niš nawadniać gaj bogaty w drzewa. 02,07 Nabyłem niewolników i niewolnice i miałem niewolników urodzonych w domu. Posiadałem też wielkie stada bydła i owiec,większe niż wszyscy, co byli przede mnš wJeruzalem. 02,08 Nagromadziłem też sobie srebra i złota, i skarby królów i krain. Nabyłem œpiewaków i œpiewaczki oraz rozkosze synów ludzkich: kobiet wiele. 02,09 I stałem się większym i możniejszymniż wszyscy, co byli przede mnš w Jeruzalem; w dodatku mšdroœć moja mi została. 02,10 Niczego też, czego oczy moje pragnęły, nie odmówiłem im. Nie wzbraniałem sercu memu żadnej radoœci - bo serce moje miało radoœć z wszelkiego mego trudu; a to mi było zapłatš za wszelki mój trud. 02,11 I przyjrzałem się wszystkim dziełom, jakich dokonały moje ręce, i trudowi, jaki sobie przy tym zadałem. A oto: wszystko to marnoœć i pogoń za wiatrem! Z niczego nie ma pożytku pod słońcem. 02,12 Postanowiłem przyjrzeć się mšdroœci, a także szaleństwu i głupocie. Boczegoż jeszcze dokonać może człowiek, który nastšpi po królu, nad to, czego on jużdokonał? 02,13 I zobaczyłem, że mšdroœć tak przewyższa głupotę, jak œwiatło przewyższa ciemnoœci. 02,14 Mędrzec ma w głowie swojej oczy, agłupiec chodzi w ciemnoœci. Ale poznałem tak samo, że ten sam los spotyka wszystkich. 02,15 Więc powiedziałem sobie: Jaki los głupca, taki i mój będzie. I po cóż więc nabyłem tyle mšdroœci? Rzekłem przeto w sercu, że i to jest marnoœć. 02,16 Bo nie ma wiecznej pamięci po mędrcu tak samo, jak i po głupcu, gdyż jużw najbliższych dniach w niepamięć idzie wszystko; czyż nie umiera mędrzec tak samo jak i głupiec? 02,17 Toteż znienawidziłem życie, gdyż przykre mi były wszystkie sprawy, jakie się dziejš pod słońcem; bo wszystko marnoœć i pogoń za wiatrem. 02,18 Znienawidziłem też wszelki swój dorobek, jaki nabyłem z trudem pod słońcem, a który zostawię człowiekowi, coprzyjdzie po mnie. 02,19 A któż to wie, czy mšdry on będzie, czy głupi? A władać on będzie całym mym dorobkiem, w który włożyłem trud swój i mšdroœć swojš pod słońcem. I to jest marnoœć. 02,20 Zaczšłem więc ulegać zwštpieniu z powodu wszystkich trudów, jakie podjšłem pod słońcem. 02,21 Jest nieraz człowiek, który w swej pracy odznacza się mšdroœciš, wiedzš i dzielnoœciš, a udział swój musi on oddać człowiekowi, który nie włożył w niš trudu.To także jest marnoœć i wielkie zło. 02,22 Cóż bowiem ma człowiek z wszelkiego swego trudu i z pracy ducha swego, którš mozoli się pod słońcem? 02,23 Bo wszystkie dni jego sš cierpieniem,a zajęcia jego utrapieniem. Nawet w nocy serce jego nie zazna spokoju. To także jestmarnoœć. 02,24 Nic lepszego dla człowieka, niż żeby jadł i pił, i duszy swej pozwalał zażywać szczęœcia przy swojej pracy. Zobaczyłem też, że z ręki Bożej to pochodzi. 02,25 Bo któż może jeœć, któż może używać, a nie być od Niego zależnym? 02,26 Bo człowiekowi, który Mu jest miły, daje On mšdroœć i wiedzę, i radoœć, a na grzesznika wkłada trud, by zbierał i gromadził, i potem oddał temu, który się Bogu podoba. To też jest marnoœć i pogoń za wiatrem. *03 03,01 Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: 03,02 Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasšdzono, 03,03 czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, 03,04 czas płaczu i czas œmiechu, czas zawodzenia i czas plšsów, 03,05 czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, 03,06 czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, 03,07 czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, 03,08 czas miłowania i czas nienawiœci, czas wojny i czas pokoju. 03,09 Cóż przyjdzie pracujšcemu z trudu, jaki sobie zadaje? 03,10 Przyjrzałem się pracy, jakš Bóg obarczył ludzi, by się niš trudzili. 03,11 Uczynił wszystko pięknie w swoim czasie, dał im nawet wyobrażenie o dziejach œwiata, tak jednak, że nie pojmie człowiek dzieł, jakich Bóg dokonuje od poczštku aż do końca. 03,12 Poznałem, że dla niego nic lepszego, niż cieszyć się i o to dbać, by szczęœcia zaznać w swym życiu. 03,13 Bo też, że człowiek je i pije, i cieszysię szczęœciem przy całym swym trudzie - to wszystko dar Boży. 03,14 Poznałem, że wszystko, co czyni Bóg, na wieki będzie trwało: do tego nic dodać nie można ani od tego coœ odjšć. A Bóg tak działa, by się Go ludzie bali. 03,15 To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyœ, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło. 03,16 I dalej widziałem pod słońcem: w miejscu sšdu - niegodziwoœć, w miejscu sprawiedliwoœci - nieprawoœć. 03,17 Powiedziałem sobie: Zarówno sprawiedliwego jak i bezbożnego będzie sšdził Bóg: na każdš bowiem sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony. 03,18 Powiedziałem sobie: Ze względu na synów ludzkich tak się dzieje. Bóg chce ich bowiem doœwiadczyć, żeby wiedzieli, że sami przez się sš tylko zwierzętami. 03,19 Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierzšt; los ich jest jeden: jaka œmierć jednego, taka œmierć drugiego,ioddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierzšt, bo wszystko jest marnoœciš. 03,20 Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca. 03,21 Któż pozna, czy siła życiowa synów ludzkich idzie w górę, a siła życiowa zwierzšt zstępuje w dół, do ziemi? 03,22 Zobaczyłem więc, że nie ma nic lepszego nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł, gdyż taki jego udział. Bo któż mu pozwoli widzieć, co stanie się potem? *04 04,01 A dalej widziałem wszystkie uciski, jakie pod słońcem się zdarzajš. I oto: łzy uciœnionych, a nie ma, kto by ich pocieszył:ręka ciemięzców twarda, a nie ma pocieszyciela. 04,02 Więc za szczęœliwych uznałem umarłych, którzy dawno już zeszli, od żyjšcych, których życie jeszcze trwa; 04,03 za szczęœliwego zaœ od jednych i drugich uznałem tego, co jeszcze wcale nieistnieje ani nie widział spraw niegodziwych,jakie się dziejš pod słońcem. 04,04 Zobaczyłem też, że wszelki trud i wszelkie powodzenie w pracy rodzi u bliŸniego zazdroœć. I to jest marnoœć i pogoń za wiatrem. 04,05 Głupiec zakłada swe ręce i zjada swe własne ciało. 04,06 Lepsza jest jedna garœć pokoju niż dwie garœci bogactw i pogoń za wiatrem. 04,07 I innš jeszcze widziałem marnoœć pod słońcem: 04,08 oto jest ktoœ sam jeden, a nie ma drugiego, i syna nawet ni brata nie ma żadnego - a nie ma końca wszelkiej jego pracy, i oko jego nie syci się bogactwem: Dla kogóż to się trudzę i duszy swej odmawiam rozkoszy? To również jest marnoœć i przykre zajęcie. 04,09 Lepiej jest dwom niż jednemu, gdyż majš dobry zysk ze swej pracy. 04,10 Bo gdy upadnš, jeden podniesie drugiego. Lecz samotnemu biada, gdy upadnie, a nie ma drugiego, który by go podniósł. 04,11 Również, gdy dwóch œpi razem, nawzajem się grzejš; jeden natomiast jakżesię zagrzeje? 04,12 A jeœli napadnie ich jeden, to dwóch przeciwko niemu stanie; a powróz potrójny niełatwo się zerwie. 04,13 Lepszy młodzieniec ubogi, lecz mšdry, od króla starego, ale głupiego, co już nie umie korzystać z rad. 04,14 Wszak i król wyszedł z łona matki, i mimo swej godnoœci królewskiej urodził siębiednym. 04,15 Widziałem, jak wszyscy żyjšcy, co chodzš pod słońcem, stanęli przy młodzieńcu, drugim po królu, który miał zajšć jego miejsce. 04,16 Nieprzeliczony był cały lud, na którego czele on stanšł. Ale póŸniejsi też nie będš z niego zadowoleni. Bo także i to jest marnoœć i pogoń za wiatrem. 04,17 Zważaj na krok swój, gdy idziesz do domu Bożego. Zbliżyć się, aby słuchać, jestrzeczš lepszš niż ofiara głupców, bo ci niemajš rozumu, dlatego Ÿle postępujš. *05 05,01 Nie bšdŸ pochopny w słowach, a serce twe niechaj nie będzie zbyt skore, bywypowiedzieć słowo przed obliczem Boga, bo Bóg jest w niebie, a ty na ziemi! Przeto niech słów twoich będzie niewiele. 05,02 Bo z wielu zajęć przychodzš sny, a mowa głupia z wieloœci słów. 05,03 Jeżeliœ złożył œlub jakiœ Bogu, nie zwlekaj z jego spełnieniem, bo w głupcach nie ma On upodobania. To, coœ œlubował, wypełnij! 05,04 Lepiej, że nie œlubujesz wcale, niż żebyœ œlubował, a œlubu nie spełnił. 05,05 Nie dopuœć do tego, by usta twe doprowadziły cię do grzechu, i nie mów przed posłańcem Bożym, że stało się to przez nieuwagę, żeby się Bóg nie rozgniewał na twoje słowa i nie udaremniłdzieła twoich ršk. 05,06 Bo z wielu zajęć przychodzš sny, a marnoœć z nadmiaru słów. Boga się przeto bój! 05,07 Gdy widzisz ucisk biednego i pogwałcenie prawa i sprawiedliwoœci w kraju, nie dziw się temu, bo nad wysokim czuwa wyższy, a jeszcze wyżsi nad oboma.05,08 Pożytkiem dla kraju byłby wobec tegowszystkiego król dbały o uprawę ziemi. 05,09 Kto kocha się w pienišdzach, pienišdzem się nie nasyci; a kto się kocha wzasobach, ten nie ma z nich pożytku. To również jest marnoœć. 05,10 Gdy dobra się mnożš, mnożš się ich zjadacze. I jakiż pożytek ma z nich właœciciel, jak ten, że nimi napawa swe oczy? 05,11 Słodki jest sen robotnika, czy mało, czy dużo on zje, lecz bogacz mimo swej sytoœci nie ma spokojnego snu. 05,12 Istnieje bolesna niedola - widziałem jš pod słońcem: bogactwo przechowywane na szkodę właœciciela. 05,13 Bogactwo to bowiem przepada na skutek jakiegoœ nieszczęœcia i urodzi mu sięsyn, a w ręku jego niczego już nie ma. 05,14 Jak wyszedł z łona swej matki, nagi,tak znowu odejdzie, jak przyszedł, i nie wyniesie z swej pracy niczego, co mógłby w ręku zabrać ze sobš. 05,15 Bo również i to jest bolesnš niedolš, że tak odejdzie, jak przyszedł. I cóż mu przyjdzie z tego, że trudził się na próżno? 05,16 A nadto wszystkie jego dni schodzš wciemnoœci i w smutku, w wielkim zmartwieniu, w chorobie i w gniewie. 05,17 Oto, co ja uznałem za dobre: że pięknš jest rzeczš jeœć i pić, i szczęœcia zażywać przy swojej pracy, którš się człowiek trudzi pod słońcem, jak długo sięliczy dni jego życia, których mu Bóg użyczył: bo to tylko jest mu dane. 05,18 Dla każdego też człowieka, któremu Bóg daje bogactwo i skarby i któremu pozwala z nich korzystać, wzišć swojš częœć i cieszyć się przy swoim trudzie - to Bożym jest darem. 05,19 Taki nie myœli wiele o dniach swego życia, gdyż Bóg go zajmuje radoœciš serca. *06 06,01 Istnieje niedola, którš widziałem podsłońcem, a która bardzo cišży człowiekowi: 06,02 Użyczył Bóg komuœ bogactwa i skarbów, i sławy - tak że nie zbraknie mu niczego, czego tylko zapragnie - a tego używać Bóg mu nie pozwala, lecz człowiek obcy tego używa, to marnoœć i przykre cierpienie. 06,03 Gdyby ktoœ zrodził nawet stu synów iżył wiele lat, i dni jego lat się pomnożyły, lecz dusza jego nie nasyciła się dobrem i nawet pogrzebu by nie miał - powiadam: Szczęœliwszy od niego nieżywy płód, 06,04 bo przyszedł jako nicoœć i odchodzi w mroku, a imię jego mrokiem zakryte; 06,05 i nawet słońca nie widział, i nie wie niczego; on większy ma spokój niż tamten. 06,06 A tamten gdyby nawet tysišce lat przeżył, a szczęœcia nie zażył żadnego - czyż nie zdšża z wszystkimi na jedno miejsce? 06,07 Wszelka praca człowieka - dla jego ust, a jednak żšdza jego nie zaspokojona. 06,08 Bo czym góruje mędrzec nad głupcem? Czym biedny, co wie, jak radzić sobie w życiu? 06,09 Lepsze jest to, na co oczy patrzš, niż nie zaspokojone pragnienie. To również jest marnoœć i pogoń za wiatrem. yki, a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żcPž cdĆ ceÔË cfŸ)#cgÂ7) hë8ƒ2€06,10 To, co jest, zostało już dawno nazwane, i postanowiono, czym ma być człowiek: toteż nie może on z tym się prawować, który mocniejszy jest od niego. 06,11 Bo im więcej przy tym słów, tym większa marnoœć: co człowiekowi z tego przyjdzie? 06,12 A któż to wie, co w życiu dobre dla człowieka, dopóki liczy marne dni swego życia, które jakby cień przepędza? Bo kto oznajmi człowiekowi, co potem będzie pod słońcem? *07 07,01 Lepsze jest dobre imię niż wonne olejki, a dzień œmierci niż dzień urodzenia. 07,02 Lepiej jest iœć do domu żałoby, niż iœć do domu wesela, bo w tamtym jest koniec każdego człowieka, i człowiek żyjšcy bierze to sobie do serca. 07,03 Lepszy jest smutek niż œmiech, bo przy smutnym obliczu serce jest dobre. 07,04 Serce mędrców jest w domu żałoby, a serce głupców w domu wesela. 07,05 Lepiej jest słuchać karcenia przez mędrca, niż słuchać pochwały ze strony głupców. 07,06 Bo czym trzaskanie cierni płonšcych pod kotłem, tym jest œmiech głupiego. I to jest także marnoœciš. 07,07 Bo rzecz przywłaszczona może ogłupić mędrca, a przekupstwo czyni serceprzewrotnym. 07,08 Lepszy jest koniec mowy niż jej poczštek, lepszy jest umysł cierpliwy niż pyszny. 07,09 Nie bšdŸ pochopny w duchu do gniewu, bo gniew przebywa w piersi głupców. 07,10 Nie mów: Jak się to dzieje, że dawnedni były lepsze niż obecne? - Bo nieroztropnie o to się pytasz. 07,11 Lepsza jest mšdroœć niż dziedzictwo,iz większym pożytkiem dla tych, którzy widzš słońce. 07,12 Bo w cieniu mšdroœci, jak w cieniu pienišdza; a większa jest jeszcze korzyœć zpoznania mšdroœci: darzy życiem tego, który jš posiada. 07,13 Przypatrz się dziełu Bożemu! Bo któż naprostować może to, co On skrzywił? 07,14 Gdy ci się dobrze wiedzie, ciesz się ztego, a wiedzie ci się Ÿle, wtedy to rozważ:zarówno jedno jak i drugie sprawia Bóg, ponieważ człowiek nie może dociec niczego zgoła, co będzie potem. 07,15 Wszystko widziałem za marnych dni moich: tu sprawiedliwy, który ginie przy swej sprawiedliwoœci, a tu złoczyńca, który przy złoœci swej długo żyje. 07,16 Nie bšdŸ przesadnie sprawiedliwy i nie uważaj się za zbyt mšdrego! Dlaczego miałbyœ sobie sam zgotować zgubę? 07,17 Nie bšdŸ zły do przesady i nie bšdŸ głupcem. Dlaczego miałbyœ przed czasem swym umrzeć? 07,18 Dobrze, jeżeli się trzymasz jednego, a od drugiego ręki swej też nie odejmiesz, bo kto się boi Boga, tego wszystkiego uniknie. 07,19 Mšdroœć czyni mšdrego silniejszym niŸli dziesięciu mocarzy, którzy sš w mieœcie. 07,20 Bo nie ma na ziemi człowieka sprawiedliwego, który by zawsze postępował dobrze, a nigdy nie zgrzeszył. 07,21 Nie zwracaj też uwagi na wszystkie rozmowy, jakie się prowadzi, ażebyœ czasem nie usłyszał, jak ci złorzeczy twójsługa. 07,22 Bo często przecież, jak sam wiesz, ty także innym złorzeczyłeœ. 07,23 To wszystko badałem i miałem na uwadze mšdroœć. Mówiłem: Chciałbym być mšdrym! - lecz mšdroœć jest dla mnie niedostępna. 07,24 Niedostępne jest to, co istnieje, i niezgłębione - któż może to zbadać? 07,25 Zwróciłem swój umysł ku temu, by poznać, badać i szukać mšdroœci i słusznejoceny, by poznać, że zło jest głupotš, a wielka głupota - szaleństwem. 07,26 I przekonałem się, że bardziej gorzkš niż œmierć jest kobieta, bo ona jest sieciš, serce jej sidłem, a ręce jej więzami. Kto Bogu jest miły, ten się od niejustrzeże, lecz grzesznika ona usidli. 07,27 Oto, do czego doszedłem - powiada Kohelet - jedno z drugim porównujšc, by znaleŸć słusznš ocenę, 07,28 której nadal szukam, a nie znajduję. Znalazłem jednego prawego mężczyznę poœród tysišca, ale kobiety prawej w tej liczbie nie znalazłem. 07,29 Tylko, oto co stwierdziłem: Bóg uczynił ludzi prawymi, lecz oni szukajš rozlicznych wybiegów. *08 08,01 Któż jest jak mędrzec i któż poznał znaczenie rzeczy? Mšdroœć człowieka rozjaœnia jego oblicze, tak iż surowy wyrazjego twarzy się zmienia. 08,02 Rozkazów króla przestrzegaj, pomny przysięgi złożonej przed Bogiem. 08,03 Nie sprawiaj sobie niepokoju - odejdŸsprzed jego oblicza! Nie wdawaj się w złe sprawy, bo wszystko, co tylko zechce, może uczynić, 08,04 ponieważ słowo królewskie ma moc, a któż do niego powie: Cóż ty czynisz? 08,05 Ten, kto przestrzega rozkazu, nie wie, co to zła sprawa, a serce mšdre pamięta o czasie i sšdzie. 08,06 Na każdš bowiem sprawę jest czas i sšd, gdyż zło człowieka wielce na nim cišży. 08,07 Bo nie wie wcale, co będzie, a jak to będzie - któż mu oznajmi? 08,08 Nad duchem człowiek nie ma władzy,aby go powstrzymać, a nad dniem œmierci nie ma mocy. Tak samo nie ma zwolnienia nawojnie i nie uratuje nieprawoœć tego, kto jšpopełnia. 08,09 To wszystko widziałem, zwracajšc uwagę na wszystkie sprawy, jakie się dziejš pod słońcem, w czasie gdy człowiekjeden panuje nad drugim, na jego nieszczęœcie. 08,10 Ponadto widziałem, jak złoczyńców ze czciš składano w grobie, a ludzie przychodzili i odchodzili z miejsca œwiętego,i zapomniano w mieœcie o tym, co tamci czynili. To również jest marnoœć. 08,11 Ponieważ wyroku nad czynem złym nie wykonuje się zaraz, dlatego serce synów ludzkich bardzo jest skore do czynów złych; 08,12 zwłaszcza że grzesznik czyni Ÿle stokrotnie, a jednak długo żyje. Chociaż ja również i to poznałem, że szczęœci się tym, którzy Boga się bojš, dlatego że się Gobojš. 08,13 Nie szczęœci się zaœ złoczyńcy, i podobny do cienia, nie przedłuża on swych dni, dlatego że nie ma w nim bojaŸni wobec Boga. 08,14 Jest marnoœć, która się dzieje na ziemi: sš sprawiedliwi, którym się zdarza to, na co zasługujš grzesznicy, a sš grzesznicy, którym się zdarza to, na co zasługujš sprawiedliwi. Rzekłem: I to jest marnoœć. 08,15 Sławiłem więc radoœć, bo nic dla człowieka lepszego pod słońcem, niż żeby jadł, pił i doznawał radoœci, i by to go cieszyło przy jego trudzie za dni jego życia, które pod słońcem daje mu Bóg. 08,16 Gdy swojš uwagę na to zwróciłem, by poznać mšdroœć i przyjrzeć się dziełu, jakie się dokonuje na ziemi - bo ani w dzień, ani w nocy snu nie zaznajš oczy człowieka - 08,17 widziałem wszystkie dzieła Boże: Człowiek nie może zbadać dzieła, jakie się dokonuje pod słońcem; jakkolwiek się trudzi, by szukać - nie zbada. A nawet mędrzec, chociażby twierdził, że je zna - nie może go zbadać. *09 09,01 Bo wszystko to rozważyłem i wszystko to zbadałem. Dlatego że sprawiedliwi i mędrcy, i ich czyny sš w ręku Boga - zarówno miłoœć, jak i nienawiœć - nie rozpozna człowiek tego wszystkiego, co przed oczyma jego się dzieje. 09,02 Wszystko jednakie dla wszystkich: Ten sam spotyka los sprawiedliwego, jak i złoczyńcę, tak czystego, jak i nieczystego,zarówno składajšcego ofiary, jak i tego, który nie składa ofiar; tak samo jest z dobrym, jak i z grzesznikiem, z przysięgajšcym, jak i z takim, którzy przysięgi się boi. 09,03 To złem jest wœród wszystkiego, co się dzieje pod słońcem, że jeden dla wszystkich jest los. A przy tym serce synów ludzkich pełne jest zła i głupota w ich sercu, dopóki żyjš. A potem - do zmarłych! 09,04 Bo któż stanowi wyjštek? Wszyscy żyjšcy mogš jeszcze mieć nadzieję - bo lepszy jest żywy pies niż lew nieżywy - 09,05 ponieważ żyjšcy wiedzš, że umrš, a zmarli niczego zgoła nie wiedzš, zapłaty też więcej już żadnej nie majš, bo pamięć onich idzie w zapomnienie. 09,06 Tak samo ich miłoœć, jak również ichnienawiœć, jak też ich zazdroœć - już dawnozanikły, i już nigdy więcej udziału nie majšżadnego we wszystkim, cokolwiek się dziejepod słońcem. 09,07 Nuże więc! W weselu chleb swój spożywaj i w radoœci pij swoje wino! Bo jużma upodobanie Bóg w twoich czynach. 09,08 Każdego czasu niech szaty twe będš białe, olejku też niechaj na głowę twojš nie zabraknie! 09,09 Używaj życia z niewiastš, któršœ ukochał, po wszystkie dni marnego twego życia, których ci Bóg użyczył pod słońcem.Po wszystkie dni twej marnoœci! Bo taki jest udział twój w życiu i w twoim trudzie,jaki zadajesz sobie pod słońcem. 09,10 Każdego dzieła, które twa ręka napotka, podejmij się według twych sił! Bo nie ma żadnej czynnoœci ni rozumienia, ani poznania, ani mšdroœci w Szeolu, do którego ty zdšżasz. 09,11 A dalej widziałem pod słońcem, że tonie chyżym bieg się udaje, i nie waleczni w walce zwyciężajš. Tak samo nie mędrcom chleb się dostaje w udziale ani rozumnym bogactwo, ani też nie uczeni cieszš się względami. o czas i przypadek rzšdzi wszystkim. 09,12 Bo też i nie zna człowiek swego czasu, jak ryby, które się łowi w sieć zdradliwš, i jak ptaki w sidła schwytane. Jak one, tak uwikłani zostanš ludzie w złejchwili, gdy spadnie na nich znienacka. 09,13 Ale i taki przykład mšdroœci widziałem pod słońcem, a wielkš mi się ona wydawała: 09,14 Małe miasteczko, i mężów w nim niewielu. I naszedł je potężny król, a wkoło je otoczywszy zbudował przeciwko niemu wielkie machiny oblężnicze. 09,15 I znalazł się w nim człowiek biedny, lecz mšdry, i ten uratował miasto dzięki swej mšdroœci. A nikt nie pamięta o tym biednym człowieku. 09,16 Więc powiedziałem: Lepsza jest mšdroœć niż siła. Lecz mšdroœć biednego bywa w pogardzie, a słowa jego nie majš posłuchu. 09,17 Spokojne słowa mędrców więcej znaczš niż krzyk panujšcego wœród głupców. 09,18 Lepsza jest mšdroœć od narzędzi wojennych, lecz jeden grzesznik popsuć może wiele dobrego. *10 10,01 Nieżywa mucha zepsuje naczynie wonnego olejku. Bardziej niż mšdroœć, niż sława zaważy trochę głupoty. 10,02 Serce mędrca zwraca się ku prawej stronie, a serce głupca ku lewej. 10,03 Nawet gdy głupiec idzie drogš, brakuje mu rozwagi i mówi o każdym: To głupiec. 10,04 Jeœli gniew władcy się przeciw tobie podniesie, miejsca swego nie opuszczaj, bo zachowanie spokoju zapobiec może wielkim wykroczeniom. 10,05 Jest zło - widziałem je pod słońcem, to błšd ze strony władcy: 10,06 wynosi się głupotę na stanowiska wysokie, podczas gdy zdolni siedzš nisko. 10,07 Widziałem sługi na koniach, a ksišżštkroczšcych, jak słudzy, pieszo. 10,08 Kto kopie dół, ten może weń wpaœć, a tego, kto mur rozwala, ukšsić może żmija. 10,09 Kto wyłamuje kamienie, może się o nie skaleczyć, kto ršbie drwa, naraża się na niebezpieczeństwo. 10,10 Jeœli siekiera się stępi, a nie naostrzy się jej, trzeba zwiększyć wysiłek.Pożyteczna jest wtedy mšdroœć, by osišgnšć powodzenie. 10,11 Jeżeli żmija ukšsi, nim doszło do zaklęcia, traci swój zysk zaklinacz. 10,12 Słowa z ust mędrca sš przyjemnoœciš, lecz usta głupca gubiš jego samego. 10,13 Poczštek słów jego ust to głupstwo, a koniec jego mowy to wielkie szaleństwo. 10,14 A głupiec mnoży słowa. Nie wie przecież człowiek, co będzie, bo kto mu oznajmi, co będzie potem? 10,15 Głupiec tak się męczy wysiłkiem, że nie potrafi nawet dotrzeć do miasta. 10,16 Biada ci, kraju, którego królem jest prostak i gdzie ksišżęta już z rana ucztujš!10,17 Szczęœliwyœ, kraju, którego król ze szlachetnie urodzonych pochodzi, i gdzie ksišżęta w czasie właœciwym ucztujš, na sposób męski, bez uprawiania pijaństwa. 10,18 Skutkiem wielkiego lenistwa chyli się strop, gdy ręce sš opuszczone, przecieka dom. 10,19 Gdy dla zabawy gotujš biesiadę i winożycie rozwesela, a pienišdz na wszystko pozwala: 10,20 w myœlach nawet swoich nie złorzeczkrólowi ani w sypialni swojej nie przeklinaj możnego, bo ptactwo powietrzne zaniesie głos, a to, co skrzydlate, doniesie słowa. *11 11,01 Wyrzuć swój chleb na powierzchnię wód - a przecież po wielu dniach odnaleŸć go możesz. 11,02 Rozdaj częœć między siedmiu czy nawet oœmiu, bo nie wiesz, co może się złego przydarzyć na ziemi. 11,03 Gdy chmury napełniš się deszczem, wylewajš go na ziemię. A jeœli drzewo upadnie - na południe czy też na północ - na miejscu, gdzie upadnie, tam leży. 11,04 Kto baczy na wiatr, nie będzie siał, akto ma chmury patrzy, nie będzie zbierał. 11,05 Jak nie wiesz, którš drogš duch wstępuje w koœci, co sš w łonie brzemiennej, tak też nie możesz poznać działania Boga, który sprawuje wszystko. 11,06 Rano siej swoje ziarno i do wieczora nie pozwól spoczšć swej ręce, bo nie wiesz, czy wzejdzie jedno czy drugie, czy też sš jednakowo dobre. 11,07 Przyjemne jest œwiatło i miło oczom widzieć słońce. 11,08 Tak więc jeżeli człowiek wiele lat żyje, ze wszystkich niech się cieszy i niechpomni na dni ciemnoœci, bo będzie ich wiele.Wszystko, co ma nastšpić, to marnoœć. 11,09 Ciesz się, młodzieńcze, w młodoœci swojej, a serce twoje niech się rozwesela za dni młodoœci twojej. I chodŸ drogami serca swego i za tym, co oczy twe pocišga;lecz wiedz, że z tego wszystkiego będzie cię sšdził Bóg! 11,10 Więc usuń przygnębienie ze swego serca i oddal ból od twego ciała, bo młodoœć jak zorza poranna szybko przemija. *12 12,01 Pomnij jednak na Stwórcę swego w dniach swej młodoœci, zanim jeszcze nadejdš dni niedoli i przyjdš lata, o którychpowiesz: Nie mam w nich upodobania; 12,02 zanim zaćmi się słońce i œwiatło, i księżyc, i gwiazdy, i chmury powrócš po deszczu; 12,03 w czasie, gdy trzšœć się będš stróże domu, i uginać się będš silni mężowie, i będš ustawały kobiety mielšce, bo ich ubędzie, i zaćmiš się patrzšce w oknach; 12,04 i zamknš się drzwi na ulicę, podczas gdy łoskot młyna przycichnie i podniesie się do głosu ptaka, i wszystkie œpiewy przymilknš; 12,05 odczuwać się nawet będzie lęk przed wyżynš i strach na drodze; i drzewo migdałowe zakwitnie, i ociężałš stanie się szarańcza, i pękać będš kapary; bo zdšżać będzie człowiek do swego wiecznego domu ikręcić się już będš po ulicy płaczki; 12,06 zanim się przerwie srebrny sznur i stłucze się czara złota, i dzban się rozbijeu Ÿródła, i w studnię kołowrót złamany wpadnie; 12,07 i wróci się proch do ziemi, tak jak niš był, a duch powróci do Boga, który go dał. 12,08 Marnoœć nad marnoœciami - powiada Kohelet - wszystko marnoœć. 12,09 A ponadto, że Kohelet był mędrcem, wpajał także wiedzę ludowi. I słuchał, badał i ułożył wiele przysłów. 12,10 Starał się Kohelet znaleŸć słowa piękne i rzetelnie napisać słowa prawdy. 12,11 Słowa mędrców sš jak oœcienie, a zdania zbiorów przysłów - jak mocno wbitegwoŸdzie. Dane tu sš przez pasterza jednego. 12,12 Ponadto, mój synu, przyjmij przestrogę: Pisaniu wielu ksišg nie ma końca, a wiele nauki utrudza ciało. 12,13 Koniec mowy. Wszystkiego tego wysłuchawszy: Boga się bój i przykazań Jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek! 12,14 Bóg bowiem każdš sprawę wezwie na sšd, wszystko, choć ukryte: czy dobre było, czy złe. 22.Księga Pieœń nad Pieœniami *01 01,01 Pieœń nad Pieœniami Salomona. 01,02 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust! Bo miłoœć twa przedniejsza od wina. 01,03 Woń twych pachnideł słodka, olejek rozlany - imię twe, dlatego miłujš cię dziewczęta. 01,04 Pocišgnij mnie za sobš! Pobiegnijmy! WprowadŸ mnie, królu, w twe komnaty! Cieszyć się będziemy i weselić tobš, i sławić twš miłoœć nad wino; [jakże] słusznie cię miłujš! 01,05 Œniada jestem, lecz piękna, córki jerozolimskie, jak namioty Kedaru, jak zasłony Szalma. 01,06 Nie patrzcie na mnie, żem œniada, że mnie spaliło słońce. Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic: a ja mej własnej winnicy nieustrzegłam. 01,07 O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spoczšć w południe, abym się niebłškała wœród stad twych towarzyszy. 01,08 Jeœli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast, pójdŸ za œladami trzód i paœ koŸlęta twe przy szałasach pasterzy. 01,09 Do zaprzęgu faraona przyrównam cię, przyjaciółko moja. 01,10 Œliczne sš lica twe wœród wisiorków, szyja twa wœród korali. 01,11 Wisiorki zrobimy ci złote z kuleczkami ze srebra. 01,12 Gdy król wœród biesiadników przebywa, nard mój rozsiewa woń swojš. 01,13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry wœród piersi mych położonym. 01,14 Gronem henny jest mi umiłowany mójw winnicach Engaddi. 01,15 O jak piękna jesteœ, przyjaciółko moja, jak piękna, oczy twe jak gołębice! 01,16 Zaiste piękny jesteœ, miły mój, o jakże uroczy! Łoże nasze z zieleni. 01,17 Belkami domu naszego sš cedry, a cyprysy œcianami. *02 02,01 Jam narcyz Saronu, lilia dolin. a jad i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żiPm cj˝ ˇ cktŽ cl)G&mI.Ž c€n÷;~02,02 Jak lilia poœród cierni, tak przyjaciółka ma poœród dziewczšt. 02,03 Jak jabłoń wœród drzew leœnych, takukochany mój wœród młodzieńców. W upragnionym jego cieniu usiadłam, a owoc jego słodki memu podniebieniu. 02,04 Wprowadził mnie do domu wina, i sztandarem jego nade mnš jest miłoœć. 02,05 Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem z miłoœci. 02,06 Lewa jego ręka pod głowš mojš, a prawica jego obejmuje mnie. 02,07 Zaklinam was, córki jerozolimskie, nagazele, na łanie pól: Nie budŸcie ze snu, nierozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama. 02,08 Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. 02,09 Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem,patrzy przez okno, zaglšda przez kraty. 02,10 Miły mój odzywa się i mówi do mnie: Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdŸ! 02,11 Bo oto minęła już zima, deszcz ustałiprzeszedł. 02,12 Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. 02,13 Drzewo figowe wydało zawišzki owoców i winne krzewy kwitnšce już pachnš. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdŸ! 02,14 Gołšbko ma, [ukryta] w zagłębieniachskały, w szczelinach przepaœci, ukaż mi swš twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku. 02,15 Schwytajcie nam lisy, małe lisy, co pustoszš winnice, bo w kwieciu sš winnice nasze. 02,16 Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wœród lilii. 02,17 Nim wiatr wieczorny powieje i zniknšcienie, wróć, bšdŸ podobny, mój miły, do gazeli, do młodego jelenia na górach Beter! *03 03,01 Na łożu mym nocš szukałam umiłowanego mej duszy, szukałam go, lecznie znalazłam. 03,02 Wstanę, po mieœcie chodzić będę, wœród ulic i placów, szukać będę ukochanego mej duszy. Szukałam go, lecz nie znalazłam. 03,03 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzš miasto. Czyœcie widzieli miłego duszy mej? 03,04 Zaledwie ich minęłam, znalazłam umiłowanego mej duszy, pochwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mejmatki, do komnaty mej rodzicielki. 03,05 Zaklinam was, córki jerozolimskie, nagazele i na łanie pól: nie budŸcie ze snu, nierozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama. 03,06 Kim jest ta, co się wyłania z pustyni wœród słupów dymu, owiana woniš mirry i kadzidła, i wszelkich wonnoœci kupców? 03,07 Oto lektyka Salomona: szeœćdziesięciu mężnych jš otacza spoœród najmężniejszychIzraela. 03,08 Wszyscy wprawni we władaniu mieczem, wyćwiczeni w boju. Każdy ma miecz u boku przez wzglšd na nocne przygody. 03,09 Tron uczynił sobie król Salomon z drzewa libańskiego: 03,10 podnóżek zrobił ze srebra, oparcie ze złota, siedzenie [wyœcielone] purpurš, awnętrze wykładane hebanem. 03,11 WyjdŸcie, córki jerozolimskie, spójrzcie, córki Syjonu, na króla Salomona w koronie, którš ukoronowała go jego matka w dniu jego zaœlubin, w dniu radoœci jego serca. *04 04,01 O jak piękna jesteœ, przyjaciółko moja, jakże piękna! Oczy twe jak gołębice za twojš zasłonš. Włosy twe jak stado kózfalujšce na górach Gileadu. 04,02 Zęby twe jak stado owiec strzyżonych, gdy wychodzš z kšpieli: każda z nich ma bliŸniaczš, nie brak żadnej. 04,03 Jak wstšżeczka purpury wargi twe i usta twe pełne wdzięku. Jak okrawek granatu skroń twoja za twojš zasłonš. 04,04 Szyja twoja jak wieża Dawida, warownie zbudowana; tysišc tarcz na niej zawieszono, wszystkš broń walecznych. 04,05 Piersi twe jak dwoje koŸlšt, bliŸništ gazeli, co pasš się poœród lilii. 04,06 Nim wiatr wieczorny powieje i zniknšcienie, pójdę ku górze mirry, ku pagórkowi kadzidła. 04,07 Cała piękna jesteœ, przyjaciółko moja, i nie ma w tobie skazy. 04,08 Z Libanu przyjdŸ, oblubienico, z Libanu przyjdŸ i zbliż się! Zstšp ze szczytu Amany, z wierzchołka Seniru i Hermonu, z jaskiń lwów, z gór lampartów. 04,09 Oczarowałaœ me serce, siostro ma, oblubienico, oczarowałaœ me serce jednym spojrzeniem twych oczu, jednym paciorkiemtwych naszyjników. 04,10 Jak piękna jest miłoœć twoja, siostroma, oblubienico, o ileż słodsza jest miłoœć twoja od wina, a zapach olejków twych nadwszystkie balsamy! 04,11 Miodem najœwieższym ociekajš wargi twe, oblubienico, miód i mleko pod twoim językiem, a zapach twoich szat jak woń Libanu. 04,12 Ogrodem zamkniętym jesteœ, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, Ÿródłem zapieczętowanym. 04,13 Pędy twe - granatów gaj, z owocem wybornym kwiaty henny i nardu: 04,14 nard i szafran, wonna trzcina i cynamon, i wszelkie drzewa żywiczne, mirra i aloes, i wszystkie najprzedniejsze balsamy. 04,15 [Tyœ] Ÿródłem mego ogrodu, zdrojemwód żywych spływajšcych z Libanu. 04,16 Powstań, wietrze północny, nadleć, wietrze z południa, wiej poprzez ogród mój, niech popłynš jego wonnoœci! Niech wejdzie miły mój do swego ogrodu i spożywa jego najlepsze owoce! *05 05,01 Wchodzę do mego ogrodu, siostro ma,oblubienico; zbieram mirrę mš z moim balsamem; spożywam plaster z miodem moim; piję wino moje wraz z mlekiem moim.Jedzcież, przyjaciele, pijcie, upajajcie się, najdrożsi! 05,02 Ja œpię, lecz serce me czuwa: Cicho! Oto miły mój puka! Otwórz mi, siostro moja, przyjaciółko moja, gołšbko moja, ty moja nieskalana, bo pełna rosy ma głowa i kędziory me - kropli nocy. 05,03 Suknię z siebie zdjęłam, mam więc znów jš wkładać? Stopy umyłam, mam więc znów je brudzić? 05,04 Ukochany mój przez otwór włożył rękę swš, a serce me zadrżało z jego powodu. 05,05 Wstałam, aby otworzyć miłemu memu, a z ršk mych kapała mirra, z palców mych mirra drogocenna - na uchwytzasuwy. 05,06 Otworzyłam ukochanemu memu, lecz ukochany mój już odszedł i znikł; życie mięodeszło, iż się oddalił. Szukałam go, lecz nie znalazłam, wołałam go, lecz mi nie odpowiedział. 05,07 Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzš miasto, zbili i poranili mnie, płaszcz mój zdarli ze mnie strażnicy murów. 05,08 Zaklinam was, córki jerozolimskie: jeœli umiłowanego mego znajdziecie, cóż muoznajmicie? Że chora jestem z miłoœci. 05,09 Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, o najpiękniejsza z niewiast? Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, że nas tak zaklinasz? 05,10 Miły mój œnieżnobiały i rumiany, znakomity spoœród tysięcy. 05,11 Głowa jego - najczystsze złoto, kędziory jego włosów jak gałšzki palm, czarne jak kruk. 05,12 Oczy jego jak gołębice nad strumieniami wód. Zęby jego wymyte w mleku spoczywajš w swej oprawie. 05,13 Jego policzki jak balsamiczne grzędy,dajšce wzrost wonnym ziołom. Jak lilie wargi jego, kapišce mirrš najprzedniejszš. 05,14 Ręce jego jak walce ze złota, wysadzane drogimi kamieniami. Tors jego - rzeŸba z koœci słoniowej, pokryta szafirami. 05,15 Jego nogi - kolumny z białego marmuru, wsparte na szczerozłotych podstawach. Postać jego [wyniosła] jak Liban, wysmukła jak cedry. 05,16 Usta jego przesłodkie i cały jest pełen powabu. Taki jest miły mój, taki jestprzyjaciel mój, córki jerozolimskie! *06 06,01 Dokšd odszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza z niewiast? W którš zwrócił się stronę miły twój, byœmy go wraz z tobš szukały? 06,02 Miły mój zszedł do swego ogrodu, kugrzędom balsamicznym, aby paœć [stado swoje] w ogrodach i zbierać lilie. 06,03 Jam miłego mego, a mój miły jest mój, on [stado swoje] pasie wœród lilii. 06,04 Piękna jesteœ, przyjaciółko moja, jakTirsa, wdzięczna jak Jeruzalem, groŸna jakzbrojne zastępy. 06,05 Odwróć ode mnie twe oczy, bo niepokojš mnie. Włosy twoje jak stado kóz falujšce na [górach] Gileadu. 06,06 Zęby twoje jak stado owiec wychodzšcych z kšpieli, każda z nich ma bliŸniaczš, nie brak żadnej. 06,07 Jak okrawek granatu skroń twoja, zatwojš zasłonš. 06,08 Szeœćdziesišt jest królowych i nałożnic osiemdziesišt, a dziewczšt bez liczby, 06,09 [lecz] jedyna jest moja gołšbka, moja nieskalana, jedyna swej matki, wybrana swej rodzicielki. Podziwiajš jš dziewczęta i zwš jš szczęœliwš, królowe i nałożnice jš wysławiajš: 06,10 Kimże jest ta, która œwieci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaœniejšca jak słońce, groŸna jak zbrojne zastępy? 06,11 Zeszłam do ogrodu orzechów, by spojrzeć na œwieżš zieleń doliny, by zobaczyć, czy rozkwita krzew winny, czy w kwieciu sš już granaty. 06,12 Niespodziewanie znalazłam się [wœród] wozów ksišżęcego orszaku. *07 07,01 Obróć się, obróć, Szulamitko, obróć się, obróć się, niech się twym widokiem nacieszymy! Cóż się wam podoba w Szulamitce, w tańcu obozów? 07,02 Jak piękne sš twe stopy w sandałach, księżniczko! Linia twych bioder jak kolia, dzieło ršk mistrza. 07,03 Łono twe, czasza okršgła: niechaj niezbraknie w niej wina korzennego! Brzuch twój jak stos pszenicznego ziarna okolony wiankiem lilii. 07,04 Piersi twe jak dwoje koŸlšt, bliŸništ gazeli. 07,05 Szyja twa jak wieża ze słoniowej koœci. Oczy twe jak sadzawki w Cheszbonie,u bramy Bat-Rabbim. Nos twój jak baszta Libanu, spoglšdajšca ku Damaszkowi. 07,06 Głowa twa [wznosi się] nad tobš jak Karmel, włosy głowy twej jak królewska purpura, splecione w warkocze. 07,07 O jak piękna jesteœ, jakże wdzięczna,umiłowana, pełna rozkoszy! 07,08 Postać twoja wysmukła jak palma, a piersi twe jak grona winne. 07,09 Rzekłem: wespnę się na palmę, pochwycę gałšzki jej owocem brzemienne. Tak! Piersi twe niech [mi] będš jako grona winne, a tchnienie twe jak zapach jabłek. 07,10 Usta twoje jak wino wyborne, które spływa mi po podniebieniu, zwilżajšc wargi i zęby. 07,11 Jam miłego mego i ku mnie zwraca się jego pożšdanie. 07,12 PójdŸ, mój miły, powędrujemy w pola, nocujmy po wioskach! 07,13 O œwicie pospieszmy do winnic, zobaczyć, czy kwitnie winoroœl, czy pšczki otwarły się, czy w kwieciu sš już granaty: tam ci dam miłoœć mojš. 07,14 Mandragory siejš woń, nad drzwiami naszymi wszelki owoc wyborny, œwieży i zeszłoroczny dla ciebie, miły mój, chowałam. *08 08,01 O gdybyœ był moim bratem, który ssał pierœ mojej matki, spotkawszy na ulicy, ucałowałabym cię, i nikt by mnš nie mógł pogardzić. 08,02 Powiodłabym cię i wprowadziła w dom matki mej, która mię wychowała; napoiłabym cię winem korzennym, moszczem z granatów. 08,03 Lewa jego ręka pod głowš mojš, a prawica jego obejmuje mnie. 08,04 Zaklinam was, córki jerozolimskie, nacóż budzić ze snu, na cóż rozbudzać umiłowanš, póki nie zechce sama? 08,05 Kim jest ta, co się wyłania z pustyni,wsparta na oblubieńcu swoim? Pod jabłonišobudziłem cię; tam poczęła cię matka twoja, tam poczęła cię ta, co cię zrodziła. 08,06 Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak œmierć potężna jest miłoœć, a zazdroœćjej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żarognia, płomień Pański. 08,07 Wody wielkie nie zdołajš ugasić miłoœci, nie zatopiš jej rzeki. Jeœliby kto oddał za miłoœć całe bogactwo swego domu, pogardzš nim tylko. 08,08 Siostrzyczkę małš mamy, piersi jeszcze nie ma. Cóż zrobimy z siostrš naszš, gdy zacznš mówić o niej? 08,09 Jeœli murem jest, uwieńczymy jš gzymsem ze srebra; jeœli bramš jest, wyłożymy jš deskami z cedru. 08,10 Murem jestem ja, a piersi me sš basztami, odkšd stałam się w oczach jego jako ta, która znalazła pokój. 08,11 Salomon miał winnicę w Baal-Hamon; oddał jš dzierżawcom. Za owoc jej płacić miał każdy tysišc syklów srebra. 08,12 Oto przede mnš winnica moja, moja własna: tysišc syklów tobie, Salomonie, a dwieœcie stróżom jej owocu. 08,13 O ty, która mieszkasz w ogrodach, - druhowie nasłuchujš twego głosu - o daj mi go usłyszeć! 08,14 Biegnij, miły mój, bšdŸ podobny do gazeli lub do młodego jelenia na górach [wœród] balsamowych drzew! 08,14 Biegnij, miły mój, bšdŸ podobny do gazeli lub do młodego jelenia na górach [wœród] balsamowych drzew! 23.Księga Izajasza *01 01,01 Widzenie Izajasza, syna Amosa, któremiał w sprawie Judy i Jerozolimy, w czasach królów judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza. 01,02 Niebiosa, słuchajcie, ziemio, nadstawuszu, bo Pan przemawia: Wykarmiłem i wychowałem synów, lecz oni wystšpili przeciw Mnie. 01,03 Wół rozpoznaje swego pana i osioł żłób swego właœciciela, Izrael na niczym się nie zna, lud mój niczego nie rozumie. 01,04 Biada ci, narodzie grzeszny, ludu obcišżony nieprawoœciš, plemię zbójeckie, dzieci wyrodne! Opuœcili Pana, wzgardzili Œwiętym Izraela, odwrócili się wstecz. 01,05 Gdzie was jeszcze uderzyć, skoro mnożycie przestępstwa? Cała głowa chora,całe serce osłabłe; 01,06 od stopy nogi do szczytu głowy nie ma w nim częœci nietkniętej: rany i sińce i opuchnięte pręgi, nie opatrzone ani przewišzane, nie złagodzone oliwš. 01,07 Kraj wasz spustoszony, wasze miastaogniem spalone, cudzoziemcy tratujš wam niwy na waszych oczach: spustoszenie jak po zagładzie Sodomy. 01,08 Córa Syjonu ostała się jak chatka w winnicy, jak szałas w ogrodzie warzywnym, jak miasto oblężone. 01,09 Gdyby nam Pan Zastępów nie zostawiłReszty, stalibyœmy się jak Sodoma, podobni bylibyœmy Gomorze. 01,10 Słuchajcie słowa Pańskiego, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory! 01,11 Co mi po mnóstwie waszych ofiar? - mówi Pan. Syt jestem całopalenia kozłów i łoju tłustych cielców. Krew wołów i baranów, i kozłów mi obrzydła. 01,12 Gdy przychodzicie, by stanšć przede Mnš, kto tego żšdał od was, żebyœcie wydeptywali me dziedzińce? 01,13 Przestańcie składania czczych ofiar! Obrzydłe Mi jest wznoszenie dymu; œwięta nowiu, szabaty, zwoływanie œwiętych zebrań... Nie mogę œcierpieć œwišt i uroczystoœci. 01,14 Nienawidzę całš duszš waszych œwišt nowiu i obchodów; stały Mi się ciężarem; sprzykrzyło Mi się je znosić! 01,15 Gdy wycišgniecie ręce, odwrócę od was me oczy. Choćbyœcie nawet mnożyli modlitwy, Ja nie wysłucham. Ręce wasze pełne sš krwi. 01,16 Obmyjcie się, czyœci bšdŸcie! Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło! 01,17 Zaprawiajcie się w dobrem! Troszczcie się o sprawiedliwoœć, wspomagajcie uciœnionego, oddajcie słusznoœć sierocie, w obronie wdowy stawajcie! 01,18 ChodŸcie i spór ze Mnš wiedŸcie! - mówi Pan. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak œnieg wybielejš; choćby czerwone jak purpura, stanš się jak wełna.01,19 Jeżeli będziecie ulegli i posłuszni, dóbr ziemskich będziecie zażywać. 01,20 Ale jeœli się zatniecie w oporze, miecz was wytępi. Albowiem usta Pańskie [to] wyrzekły. 01,21 Jakżeż to miasto wierne stało się nierzšdnicš? Syjon był pełen rozsšdku, sprawiedliwoœć w nim mieszkała, a teraz zabójcy! 01,22 Twe srebro żużlem się stało, wino twoje z wodš zmieszane. 01,23 Twoi ksišżęta zbuntowani, wspólnicy złodziei; wszyscy lubiš podarki, goniš za wynagrodzeniem. Nie oddajš sprawiedliwoœci sierocie, sprawa wdowy nie dociera do nich. 01,24 Przeto [taka jest] wyrocznia Pana, Boga Zastępów, Wszechwładcy Izraela: Ach!uraduję się kosztem moich wrogów, pomszczę się na mych nieprzyjaciołach. 01,25 Obrócę rękę mojš na ciebie, wypalę do czysta twš rudę i usunę cały twój ołów.01,26 Przywrócę twoich sędziów jak dawniej, i twoich radnych jak na poczštku. Wówczas cię nazwš: Miastem Sprawiedliwoœci, Grodem Wiernym. 01,27 Syjon okupi się poszanowaniem prawa, a jego nawróceni sprawiedliwoœciš. 01,28 Buntownicy zaœ i grzesznicy razem będš starci, a odstępujšcy od Pana wyginš. 01,29 Zaiste, wstyd wam będzie z powodu terebintów, któreœcie umiłowali, zarumienicie się wobec gajów, któreœcie obrali sobie. 01,30 Bo będziecie jak terebint ze zwiędłymlistowiem i jak ogród, w którym nie ma wody. 01,31 I stanie się mocarz podpałkš, a dzieło jego iskrš. Zapłonš razem oboje, a nikt nie ugasi. *02 02,01 Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczšce Judy i Jerozolimy: 02,02 Stanie się na końcu czasów, że góra œwištyni Pańskiej stanie mocno na wierzchugór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłynš, 02,03 mnogie ludy pójdš i rzeknš: ChodŸcie, wstšpmy na Górę Pańskš do œwištyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich,byœmy kroczyli Jego œcieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie - z Jeruzalem. 02,04 On będzie rozjemcš pomiędzy ludami iwyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żoPú cpJ” cqŢá crż),csë7k5swe miecze przekujš na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będš się więcej zaprawiać do wojny. 02,05 ChodŸcie, domu Jakuba, postępujmy wœwiatłoœci Pańskiej! 02,06 Zaiste, odrzuciłeœ Twój lud, dom Jakuba, bo pełen jest wróżbitów i wieszczków jak Filistyni; na zgodę uderza w ręce cudzoziemców. 02,07 Kraj jego pełen jest srebra i złota, a skarby jego sš niezliczone. Kraj jego pełen jest koni, a wozy jego nieprzeliczone.02,08 Kraj jego pełen jest bożyszczy... [Oni] wielbiš ršk swoich dzieło, które wykonały ich palce. 02,09 Poniżył się człowiek, upodlił œmiertelny; nie przebaczaj im! 02,10 WejdŸ między skały, ukryj się w prochu ze strachu przed Panem, przed blaskiem Jego majestatu, kiedy powstanie, by przerazić ziemię. 02,11 Wyniosłe oczy człowieka się ukorzš iduma ludzka będzie poniżona. Sam tylko Pan się wywyższy dnia owego. 02,12 Albowiem dzień Pana Zastępów nadejdzie przeciw wszystkim pysznym i nadętym i przeciw wszystkim hardym, by się ukorzyli, 02,13 przeciw wszystkim cedrom Libanu, wysoko się wzbijajšcym, i przeciw wszystkim dębom Baszanu, 02,14 przeciw wszystkim górom niebotycznym i przeciw wszystkim pagórkom wyniosłym, 02,15 przeciw każdej wieży strzelistej i przeciw wszystkim murom obronnym, 02,16 przeciw wszystkim okrętom Tarszisz i przeciw wszystkim statkom zbytkownym. 02,17 Wtedy pycha człowieka będzie poniżona, a upokorzona ludzka wyniosłoœć. Sam tylko Pan się wywyższy dnia owego, 02,18 posšgi zaœ bożków całkowicie zniknš.02,19 Wtedy wejdš do jaskiń skalnych i do jam podziemnych ze strachu przed Panem, przed blaskiem Jego majestatu, kiedy powstanie, by przerazić ziemię. 02,20 Owego dnia człowiek wyrzuci kretom i nietoperzom bożki swe srebrne i bałwany złote, zrobione po to, by im czeœć oddawał, 02,21 gdy wejdzie między rozpadliny skalne i w szczeliny opoki ze strachu przed Panem, i przed blaskiem Jego majestatu, kiedy powstanie, by przerazić ziemię. 02,22 Zaniechajcie człowieka, który ledwie dech ma w nozdrzach. Bo na ile go ocenić? *03 03,01 Zaiste, oto Pan, Pan Zastępów odejmie Jerozolimie i Judzie wszelkš podporę - cały zapas chleba i cały zapas wody - 03,02 mocarza i wojownika, sędziego i proroka, i wieszczka i starszego, 03,03 pięćdziesištnika i magnata, radnego i biegłego w magii, i znajšcego czary. 03,04 Ksišżętami ustanowię im chłopców, młokosy będš panować nad nimi. 03,05 Ludzie gnębić będš jeden drugiego i przyjaciel przyjaciela. Wyrostek sponiewiera starca, i prostak dostojnika. 03,06 Toteż uchwyci się jeden swego brata w ojcowskim domu: Ty masz płaszcz, bšdŸ naszym wodzem; weŸmijże w ręce tę ruinę!03,07 Ten zaœ się podniesie owego dnia mówišc: Nie jestem lekarzem. W mym domunie ma chleba ni szaty. Nie czyńcie mnie wodzem ludu! 03,08 Zaiste Jeruzalem upada i Juda się wali, bo przeciw Panu sš ich słowa i czyny,by oczy Jego chwały obrażać. 03,09 Stronniczoœć ich œwiadczy przeciw nim, jak Sodoma ogłaszajš swój grzech, nie ukrywajš [go]. Biada im, bo sami sobie gotujš nieszczęœcie. 03,10 Szczęœliwy sprawiedliwy, bo pozyska dobro; zażywać będzie owocu swych czynów. 03,11 Biada złemu, bo odbierze zło; bo według czynów jego ršk mu odpłacš. 03,12 Ach, mój lud! Młokos go ciemięży i kobiety nim rzšdzš. Ludu mój! Przywódcy twoi cię zwodzš, i burzš drogę, którš kroczysz, 03,13 Pan powstał, by wszczšć rozprawę, stoi, by toczyć spór ze swoim ludem. 03,14 Pan wchodzi na rozprawę ze starszymi swego ludu i z jego ksišżętami: To wyœcie spustoszyli winnicę, coœcie biednemu zrabowali, jest w waszych domach. 03,15 Jakim prawem uciskacie mój lud i przygnębiacie oblicza ubogich? Wyrocznia Pana, Boga Zastępów. 03,16 Pan powiedział: Ponieważ się wbiły wpychę córki syjońskie, ponieważ chodzš wycišgajšc szyję i rzucajšc oczami, ponieważ chodzš wcišż drepczšc i dzwoniš brzškadełkami u swych nóg, 03,17 przeto Pan sprawi, że wyłysiejš czaszki córek syjońskich, Pan obnaży ich skronie. 03,18 W owym dniu usunie Pan ozdobę brzškadeł u trzewików, słoneczka i półksiężyce, 03,19 kolczyki, bransolety i welony, 03,20 diademy, łańcuszki u nóg i wstšżki, flaszeczki na wonnoœci i amulety, 03,21 pierœcionki i kółka do nosa, 03,22 drogie suknie, narzutki i szale, torebki 03,23 i zwierciadełka, cienkš bieliznę, zawoje i letnie sukienki. 03,24 I będzie: zamiast wonnoœci - zaduch, zamiast paska - powróz, miast uczesanych kędziorów - łysina, miast wykwintnej szaty- ciasny wór, zamiast krasy - wypalone piętno. 03,25 Twoi ludzie polegnš od miecza i twoi rycerze na wojnie. 03,26 Jęknš jej bramy i okryjš się żałobš; a spustoszona na ziemi usišdzie. *04 04,01 Siedem niewiast uchwyci się jednego mężczyzny w ów dzień, mówišc: Swój chlebbędziemy jadły i we własnš odzież się ubierały. Dozwól nam tylko nosić twoje imię. Odejmij nam hańbę. 04,02 W owym dniu Odroœl Pana stanie się ozdobš i chwałš, a owoc ziemi przepychem i krasš dla ocalałych z Izraela. 04,03 I będzie tak: Ten, kto pozostał żywy na Syjonie, i który się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany œwiętym i wpisany do[Księgi] Życia w Jeruzalem. 04,04 Gdy Pan obmyje brud Córy Syjońskiej i krew rozlanš oczyœci wewnštrz Jeruzalemtchnieniem sšdu i tchnieniem pożogi, 04,05 wtedy Pan przyjdzie [spoczšć] na całej przestrzeni góry Syjonu i na tych, którzy się tam zgromadzš, we dnie jak obłok z dymu, w nocy jako olœniewajšcy płomień ognia. Albowiem nad wszystkim Chwała [Pańska] będzie osłonš 04,06 i namiotem, by za dnia dać cień przedskwarem, ucieczkę zaœ i schronienie przed nawałnicš i ulewš. *05 05,01 Chcę zaœpiewać memu Przyjacielowi pieœń o Jego miłoœci ku swojej winnicy! Przyjaciel mój miał winnicę na żyznym pagórku. 05,02 Otóż okopał jš i oczyœcił z kamieni i zasadził w niej szlachetnš winoroœl; poœrodku niej zbudował wieżę, także i tłocznię w niej wykuł. I spodziewał się, żewyda winogrona, lecz ona cierpkie wydała jagody. 05,03 Teraz więc, o mieszkańcy Jeruzalem i mężowie z Judy, rozsšdŸcie, proszę, między Mnš a między winnicš mojš. 05,04 Co jeszcze miałem uczynić winnicy mojej, a nie uczyniłem w niej? Czemu, gdy czekałem, by winogrona wydała, ona cierpkie dała jagody? 05,05 Więc dobrze! Pokażę wam, co uczynięwinnicy mojej: rozbiorę jej żywopłot, by jšrozgrabiono; rozwalę jej ogrodzenie, by jš stratowano. 05,06 Zamienię jš w pustynię, nie będzie przycinana ni plewiona, tak iż wzejdš osty iciernie. Chmurom zakażę spuszczać na niš deszcz. 05,07 Otóż winnicš Pana Zastępów jest dom Izraela, a ludzie z Judy szczepem Jego wybranym. Oczekiwał On tam sprawiedliwoœci, a oto rozlew krwi, i prawowiernoœci, a oto krzyk grozy. 05,08 Biada tym, którzy przydajš dom do domu, przyłšczajš rolę do roli, tak iż nie ma wolnego miejsca; i wy sami mieszkacie w œrodku kraju. 05,09 Do moich uszu dotarł głos Pana Zastępów: Na pewno wiele domów ulegnie ruinie: wspaniałe i wygodne - będš bez mieszkańców! 05,10 Bo dziesięć morgów winnicy dadzš jeden bat, a chomer ziarna wyda jednš efę.05,11 Biada tym, którzy rychło wstajšc rano szukajš sycery, zostajš do póŸna w noc, [bo] wino ich rozgrzewa. 05,12 Nic, tylko harfy i cytry, bębny i flety, i wino na ich ucztach. O sprawę Pana nie dbajš ani nie baczš na dzieła ršk Jego. 05,13 Przeto lud mój pójdzie w niewolę, przez brak rozumu: jego dostojnicy pomrš z głodu, a jego pospólstwo wyschnie z pragnienia. 05,14 ... Tak, Szeol rozszerzył swš gardziel, rozwarł swš paszczę nadmiernie;wpada doń tłum miasta wspaniały i wyjšcyz uciechy. 05,15 Poniżony będzie œmiertelnik, upokorzony człowiek, a oczy dumnych będšspuszczone. 05,16 Pan Zastępów przez sšd się wywyższy, Bóg Œwięty przez sprawiedliwoœć okaże swš œwiętoœć. 05,17 Paœć się będš baranki jak na swym pastwisku, i tłuste koziołki żer znajdš w ruinach. 05,18 Biada tym, którzy na postronkach od wołu cišgnš nieprawoœci i na powrozach uprzęży swe grzechy! 05,19 Tym, którzy mówiš: Prędzej! Niech przyspieszy On swe dzieło, byœmy zobaczyli, niech się zbliżš i urzeczywistniš zamiary Œwiętego Izraelowego, abyœmy je poznali! 05,20 Biada tym, którzy zło nazywajš dobrem, a dobro złem, którzy zamieniajš ciemnoœci na œwiatło, a œwiatło na ciemnoœci, którzy przemieniajš gorycz na słodycz, a słodycz na gorycz! 05,21 Biada tym, którzy się uważajš za mšdrych i sš sprytnymi we własnym mniemaniu! 05,22 Biada tym, którzy sš bohaterami w piciu wina i dzielni w mieszaniu sycery. 05,23 Tym, którzy za podarek uniewinniajš winnego, a sprawiedliwego odsšdzajš od prawa. 05,24 Przeto jak słomę pożera język ognisty, a siano znika w płomieniu, tak korzeń ich będzie zgniliznš, a kiełek ich jakpył porwany się wzniesie, bo odrzucili Prawo Pana Zastępów i wzgardzili tym, co mówił Œwięty Izraela. 05,25 Dlatego się rozpalił gniew Pana przeciw swojemu ludowi, wycišgnšł na niego rękę, by wymierzyć cios, aż góry zadrżały. Ich trupy jak gnój zaległy œrodek ulic. Mimo wszystko gniew Jego się nie uœmierzył, i ręka Jego jest dalej wycišgnięta. 05,26 On zatknie choršgiew dla dalekiego narodu i gwizdem wezwie go z krańców ziemi - i oto on przyjdzie ršczy i lekki. 05,27 Nie ma w nim słabego ani zmęczonego, nikt nie drzemie ani nie œpi, nikt nie odpina pasa ze swych bioder ani niema rozerwanego rzemyka u trzewików. 05,28 Strzały jego ostre i każdy łuk napięty; kopyta jego koni sš jak krzemień, koła jego rydwanów pędzš jak huragan. 05,29 Jego ryk jest jakby lwicy, on ryczy jak lwištka. Wydaje pomruk, porywa swš zdobycz i umyka, a nikt mu jej nie wyrwie. 05,30 Szum przeciw niemu powstanie w ów dzień jakby szum morza. Wtedy spojrzymy na ziemię: a oto przerażajšce ciemnoœci, œwiatłoœć się od chmur przyćmiła. *06 06,01 W roku œmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana siedzšcego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał œwištynię. 06,02 Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po szeœć skrzydeł; dwoma zakrywał swš twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. 06,03 I wołał jeden do drugiego: Œwięty, Œwięty, Œwięty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały. 06,04 Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a œwištynia napełniła się dymem. 06,05 I powiedziałem: Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam poœród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglšdały Króla, Pana Zastępów! 06,06 Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymajšc w ręce węgiel, którykleszczami wzišł z ołtarza. 06,07 Dotknšł nim ust moich i rzekł: Oto dotknęło to twoich warg: twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech. 06,08 I usłyszałem głos Pana mówišcego: Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł? Odpowiedziałem: Oto ja, poœlij mnie! 06,09 I rzekł [mi]: IdŸ i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania! 06,10 ZatwardŸ serce tego ludu, znieczul jego uszy, zaœlep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony. 06,11 Wtedy zapytałem: Jak długo, Panie? On odrzekł: Aż runš miasta wyludnione i domy bez ludzi, a pola pozostanš pustkowiem. 06,12 Pan wyrzuci ludzi daleko, tak że zwiększy się pustynia wewnštrz kraju. 06,13 A jeœli jeszcze dziesišta częœć [ludnoœci] zostanie, to i ona powtórnie ulegnie zniszczeniu jak terebint lub dšb, z których pień tylko zostaje po zwaleniu. Reszta jego [będzie] œwiętym nasieniem. *07 07,01 Za czasów Achaza, syna Jotama, synaOzjasza, króla Judy, wyruszył Resin, król Aramu, z Pekachem, synem Remaliasza, królem Izraela, przeciw Jerozolimie, aby z niš toczyć wojnę, ale nie mógł jej zdobyć. 07,02 I przyniesiono tę wiadomoœć do domuDawida: Aram stanšł obozem w Efraimie! Wówczas zadrżało serce króla i serce ludujego, jak drżš od wichru drzewa w lesie. 07,03 Pan zaœ rzekł do Izajasza: WyjdŸże naprzeciw Achaza, ty i twój synek, Szear-Jaszub, na koniec kanału Wyższej Sadzawki, na drogę Pola Folusznika, 07,04 i powiesz do niego: Uważaj, bšdŸ spokojny, nie bój się!... Niech twoje serce nie słabnie z powodu tych dwóch oto niedopałków dymišcych głowni, z powodu zaciekłoœci Resina, Aramejczyków i syna Remaliasza: 07,05 dlatego że Aramejczycy, Efraim i synRemaliasza postanowili twš zgubę, mówišc: 07,06 Wtargnijmy do Judei, przeraŸmy jš i podbijmy dla siebie, a królem nad niš ustanowimy syna Tabeela! 07,07 Tak mówi Pan Bóg: Nic z tego - nie stanie się tak! 07,08a Bo stolicš Aramu jest Damaszek, a głowš Damaszku Resin; 07,09a i stolicš Efraima jest Samaria, a głowš Samarii syn Remaliasza; 07,08b ale jeszcze szeœćdziesišt pięć lat, a Efraim zdruzgotany przestanie być narodem. 07,09b Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się. 07,10 I znowu Pan przemówił do Achaza tymi słowami: 07,11 Proœ dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze! 07,12 Lecz Achaz odpowiedział: Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę. 07,13 Wtedy rzekł [Izajasz]: Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? 07,14 Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. 07,15 Œmietanę i miód spożywać będzie, aż się nauczy odrzucać zło, a wybierać dobro.07,16 Bo zanim Chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, zostanie opuszczona kraina, której dwóch królów ty się ulškłeœ. 07,17 Pan sprowadzi na ciebie i na twój lud,i na dom twego ojca czasy, jakich nie było od chwili odpadnięcia Efraima od Judy. 07,18 W owym dniu zagwiżdże Pan na muchyprzy końcu odnóg nilowych w Egipcie i na pszczoły w ziemi asyryjskiej. 07,19 I przylecš, i wszystkie razem obsišdš parowy potoków i rozpadliny skalne, każdy krzak kolczasty i wszystkie pastwiska. 07,20 W owym dniu ogoli Pan brzytwš, wynajętš za Rzekš, głowę i włosy na nogach, także i brodę obetnie. 07,21 W owym dniu każdy będzie hodował sztukę bydła i dwie owce, 07,22 a dzięki obfitemu udojowi mleka będzie jadł œmietanę. Zaiste, œmietanę i miód jeœć będzie każdy pozostały w kraju. 07,23 W owym dniu wszelki obszar, tam gdzie jest tysišc winnych szczepów wartoœci tysišca syklów srebrnych, będzie pastwš głogu i cierni. 07,24 Ze strzałami i z łukiem wejdzie tam [myœliwy], bo cała ziemia będzie [pokryta] głogiem i cierniami. 07,25 A we wszystkie góry, które się uprawiało motykš, nikt się nie zapuœci, bojšc się głogu i cierni; posłużš one na wygon dla wołów i do deptania przez trzodę. *08 08,01 Pan powiedział do mnie: WeŸ sobie wielkš tabliczkę i napisz na niej zwykłymi literami: Maher-Szalal-Chasz-Baz. 08,02 Następnie znajdŸ mi œwiadków godnych zaufania: kapłana Uriasza i Zachariasza, syna Jeberekiasza! - 08,03 Zbliżyłem się też do prorokini. Ona poczęła i porodziła syna. I rzekł mi Pan: Nazwij go imieniem Maher-Szalal-Chasz-Baz,08,04 bo zanim chłopiec nauczy się wymawiać "tata" i "mama", zaniosš bogactwa Damaszku i łupy z Samarii przed króla asyryjskiego. 08,05 Ponownie Pan przemówił do mnie tymisłowami: 08,06 Ponieważ lud ten wzgardził wodš Siloe, co płynie łagodnie, a drży przed Resinem i przed synem Remaliasza, 08,07 dlatego: Oto Pan sprawia, że wzbierajš przeciw niemu wody Rzeki gwałtowne i obfite - - i wtargnš do wszystkich jejłożysk, i przekroczš wszystkie jej strome brzegi; 08,08 i wedrš się do Judy, zatopiš i przelejš się, aż sięgnš po szyję. Jej skrzydła będš rozpostarte na całš szerokoœć twej ziemi, o Emmanuelu! 08,09 Dowiedzcie się, ludy, będziecie zgniecione! Wszystkie krańce ziemi, słuchajcie: Przypaszcie broń, będziecie zgniecione! Przypaszcie broń, będziecie zgniecione! 08,10 Opracujcie plan, a będzie udaremniony. Wydajcie rozkaz, a nie nabierze mocy, albowiem z nami Bóg. 08,11 Zaiste, tak wyrzekł Pan do mnie, gdyJego ręka mocno mnie ujęła, by mnie odwrócić od postępowania drogš tego ludu: 08,12 Nie nazywajcie spiskiem wszystkiego,co ten lud nazywa spiskiem; i nie lękajcie się, czego on się lęka, ani się nie bójcie! i dla licznych narodów. Wtedy i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żtPÔ cu$Ę cvîĽ cw“)ľ cxH7;08,13 Pan Zastępów - Jego za Œwiętego miejcie; On jest Tym, którego się lękać macie i który was winien bojaŸniš przejmować. 08,14 On będzie kamieniem obrazy i skałš potknięcia się dla obu domów Izraela; pułapkš i sidłem dla mieszkańców Jeruzalem. 08,15 Wielu z nich się potknie, upadnie i rozbije, będš usidleni i w niewolę wzięci. 08,16 Zamykam œwiadectwo i pieczętuję pouczenie wœród moich uczniów. 08,17 Oczekuję Pana, który ukrywa swe oblicze przed domem Jakuba, i w Nim pokładam nadzieję. 08,18 Oto ja i dzieci moje, które mi dał Pan, stanowimy wieszcze znaki w Izraelu od Pana Zastępów, co na górze Syjon przebywa. 08,19 Gdy zaœ wam powiedzš: RadŸcie się wywoływaczy duchów i wróżbitów, którzy szepcš i mruczš [zaklęcia]. Czyż lud nie powinien radzić się swoich bogów? Czy nie powinien pytać umarłych o los żywych? 08,20 Do objawienia i do œwiadectwa! Jeœli nie będš mówić zgodnie z tym hasłem, to nie mam dla nich jutrzenki. 08,21 A będzie się on błškał w kraju uciœniony i wygłodzony; a kiedy zazna głodu i wpadnie we wœciekłoœć, zacznie przeklinać swego króla i swego Boga; podniesie oczy w górę, 08,22 potem popatrzy na ziemię: a oto tylkoutrapienie i ciemnoœci, i przygniatajšca noc!Ale mrok będzie rozpędzony. 08,23 W dawniejszych czasach upokorzył [Pan] krainę Zabulona i krainę Neftalego, zato w przyszłoœci chwałš okryje drogę do morza, wiodšcš przez Jordan, krainę pogańskš. *09 09,01 Naród kroczšcy w ciemnoœciach ujrzał œwiatłoœć wielkš; nad mieszkańcamikraju mroków œwiatło zabłysło. 09,02 Pomnożyłeœ radoœć, zwiększyłeœ wesele. Rozradowali się przed Tobš, jak sięradujš we żniwa, jak się weselš przy podziale łupu. 09,03 Bo złamałeœ jego ciężkie jarzmo i dršżek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy jak w dniu porażki Madianitów. 09,04 Bo każdy but pieszego żołnierza, każdy płaszcz zbroczony krwiš, pójdš na spalenie, na pastwę ognia. 09,05 Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, OdwiecznyOjciec, Ksišżę Pokoju. 09,06 Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwoœciš, odtšd i na wieki. Zazdrosna miłoœć Pana Zastępów tego dokona. 09,07 Wydał Pan wyrok na Jakuba, i spadł on na Izraela. 09,08 Pozna go cały naród: Efraimczycy i mieszkańcy Samarii, w dumie i w hardoœci swego serca mówišcy: 09,09 Cegły się rozsypały - odbudujemy z kamienia; sykomory wycięte - cedrami je zastšpimy. 09,10 Lecz Pan wzbudził przeciw niemu wrogów i nieprzyjaciół jego uzbroił: 09,11 Aramejczyków od wschodu i Filistynów z zachodu, pożerajšcych Izraela całš paszczš. Po tym wszystkim nie uœmierzył się gniew Jego i ręka Jego - nadal wycišgnięta. 09,12 Ale naród nie nawrócił się do swego Karciciela ani nie szukał Pana Zastępów. 09,13 Wówczas Pan odcišł Izraelowi głowęiogon, w jednym dniu, palmę i sitowie. 09,14 . 09,15 Zwodzicielami się stali przywódcy tego narodu, a ci, którym przewodzš, zgubili się. 09,16 Dlatego Pan nie oszczędzi jego młodzieńców ani się zlituje nad jego sierotami i wdowami. Bo cały ten naród jest bezbożny i zły, każde usta mówiš głupstwa. Po tym wszystkim nie uœmierzył się gniew Jego i ręka Jego - nadal wycišgnięta. 09,17 Zaiste, niegodziwoœć rozgorzała jak pożar, który trawi głogi i ciernie; wybuchaw gšszczu leœnym, aż wzbijajš się słupy dymu. 09,18 Od gniewu Pańskiego zapalił się kraj,istał się naród pastwš ognia. Nikt nie ma litoœci nad bratem swoim. 09,19 Każdy pożera ciało bliŸniego; odgryzana prawo, a przecież łaknie, zjada na lewo, lecz się nie nasyca. 09,20 Manasses [szarpie] Efraima, a Efraim Manassesa, obaj razem godzš na Judę. Po tym wszystkim nie uœmierzył się gniew Jego i ręka Jego - nadal wycišgnięta. *10 10,01 Biada prawodawcom ustaw bezbożnych i tym, co ustanowili przepisy krzywdzšce, 10,02 aby słabych odepchnšć od sprawiedliwoœci i wyzuć z prawa biednych mego ludu; by wdowy uczynić swoim łupem i by móc ograbiać sieroty! 10,03 Lecz co zrobicie w dzień kary, kiedy zagłada nadejdzie z dala? Do kogo się uciekniecie o pomoc, i gdzie zostawicie wasze bogactwa? 10,04 Nic, tylko skulić się wam pomiędzy jeńcami albo paœć wœród pomordowanych. Po tym wszystkim nie uœmierzył się gniew Jego i ręka Jego - nadal wycišgnięta. 10,05 Ach, ten Asyryjczyk, rózga mego gniewu i bicz w mocy mej zapalczywoœci! 10,06 Posyłam go przeciw narodowi bezbożnemu, przykazuję mu, aby lud, na który się zawzišłem, ograbił i złupił doszczętnie, by rzucił go na zdeptanie, jak błoto na ulicach. 10,07 Lecz on nie tak będzie mniemał i serce jego nie tak będzie rozumiało: bo w jego umyœle plan zniszczenia i wycięcia w pień narodów bez liku. 10,08 Albowiem powie: Czyż moi dowódcy nie równajš się królom? 10,09 Czyż Kalno nie jest podobne do Karkemisz? Czyż nie jest Chamat podobne do Arpad albo Samaria podobna do Damaszku? 10,10 Jak moja ręka dosięgła królestw bożków, których posšgi liczniejsze były niżw Jeruzalem i w Samarii, 10,11 jak uczyniłem Samarii i jej bożkom, czyż nie tak samo zrobię Jerozolimie i jej posšgom? 10,12 Gdy Pan dokona całego dzieła swego na górze Syjon i w Jerozolimie, ukarze owoc pysznego serca króla Asyrii i bezczelnoœć jego wyniosłych oczu. 10,13 Powiedział bowiem: Działałem siłš mej ręki i własnym sprytem, bom jest rozumny. Przesunšłem granice narodów i rozgrabiłem ich skarby, a mieszkańców powaliłem, jak mocarz. 10,14 Ręka moja odkryła jakby gniazdo bogactwa narodów. A jak zbierajš porzucone jajka, tak ja zagarnšłem całš ziemię; i nie było, kto by zatrzepotał skrzydłem, nikt nie otworzył dzioba, nikt nie pisnšł. 10,15 Czy się pyszni siekiera wobec drwala? Czy się wynosi piła ponad tracza? Jak gdyby bicz chciał wywijać tym, który go unosi, i jak gdyby pręt chciał podnosić tego, który nie jest z drewna. 10,16 Przeto Pan, Bóg Zastępów, zeœle wycieńczenie na jego tuszę. Pod jego œwietnym wyglšdem rozpali się goršczka, jakby zapłonšł ogień. 10,17 Œwiatłoœć Izraela stanie się ogniem, a Œwięty jego - płomieniem, który pożre i pochłonie jego ciernie i jego głogi w jednym dniu, 10,18 bujne też zaroœla jego lasu i zagajnika. Od duszy do ciała wszystko wyniszczy i będzie jak chory, który gaœnie. 10,19 Ostatek drzew w jego lesie da się policzyć, chłopiec je spisać potrafi. 10,20 W owym dniu Reszta z Izraela i ocaleni z domu Jakuba nie będš więcej polegać na tym, który ich bije, ale prawdziwie oprš się na Panu, Œwiętym Izraela. 10,21 Reszta powróci, Reszta z Jakuba do Boga Mocnego. 10,22 Bo choćby lud twój, o Izraelu, był jak piasek morski, Reszta z niego powróci. Postanowiona jest zagłada, która dopełni sprawiedliwoœci. 10,23 Zaiste, zagładę postanowionš wykonaPan, Pan Zastępów, w całym kraju. 10,24 Dlatego tak mówi Pan, Bóg Zastępów: Ludu mój, co mieszkasz na Syjonie, nie lękaj się Asyrii, która cię rózgš uderza i bicz swój na ciebie podnosi, wzorem Egiptu.10,25 Bo chwila jeszcze mała, a skończy się moja zapalczywoœć i gniew mój się obróci ku ich zagładzie. 10,26 Pan Zastępów wzbudzi bicz na niego, jak wtedy, gdy poraził Madianitów przy skale Oreba lub gdy wycišgnšł laskę swš przeciw morzu i podniósł jš na drogę Egipcjan. 10,27 W ów dzień spadnie ci z pleców jego brzemię i jego jarzmo z szyi. 10,28 Wróg niesie zagładę od strony Rimmon, przybywa od Ajjat, przechodzi przez Migron, w Mikmas zostawia swój tabor. 10,29 Przekraczajš wšwóz, w Geba stajš na nocleg. Rama zadrżała, Gibea Saulowa ucieka. 10,30 Bat-Gallim, krzycz na cały głos! Laisza, posłuchaj! Anatot, odpowiedz jej! 10,31 Madmena umyka, mieszkańcy ratujš się ucieczkš. 10,32 On dziœ jeszcze stanie w Nob na postój, potrzšœnie rękš na górę Córy Syjonu - na pagórek Jeruzalem. 10,33 Oto Pan, Bóg Zastępów, z trzaskiem obcina korony drzew: najwyższe wierzchołki już œcięte, najwznioœlejsze powalone. 10,34 Gęstwiny lasu trzebi się toporem. Pada Liban ze swš wspaniałoœciš. *11 11,01 I wyroœnie różdżka z pnia Jessego, wypuœci się odroœl z jego korzeni. 11,02 I spocznie na niej Duch Pański, duch mšdroœci i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaŸni Pańskiej. 11,03 Upodoba sobie w bojaŸni Pańskiej. Niebędzie sšdził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; 11,04 raczej rozsšdzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgš swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uœmierci bezbożnego. 11,05 Sprawiedliwoœć będzie mu pasem na biodrach, a wiernoœć przepasaniem lędŸwi. 11,06 Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koŸlęciem razem leżeć będš, cielę i lew paœć się będš społem i mały chłopiec będzie je poganiał. 11,07 Krowa i niedŸwiedzica przestawać będš przyjaŸnie, młode ich razem będš legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. 11,08 Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swš rękę do kryjówkiżmii. 11,09 Zła czynić nie będš ani zgubnie działać po całej œwiętej mej górze, bo kraj się napełni znajomoœciš Pana, na kształt wód, które przepełniajš morze. 11,10 Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdš po radę, i sławne będzie miejsce jego spoczynku. 11,11 Owego dnia to się stanie: Pan podniesie po raz drugi rękę, aby wykupić Resztę swego ludu, która ocaleje, z Asyrii iz Egiptu, z Patros i z Kusz, z Elamu i Szinearu, z Chamat i z wysp na morzu. 11,12 Podniesie znak dla pogan i zgromadzi wygnańców Izraela; pozbiera rozproszonych z Judy z czterech stron œwiata. 11,13 Wówczas ustšpi zazdroœć Efraima i przeciwnicy Judy będš wytraceni. Efraim nie będzie więcej zazdroœcił Judzie, a Judanie będzie więcej trapił Efraima. 11,14 Napadnš na tyły Filistynów, ku morzu, i razem obrabujš mieszkańców na wschodzie: na Edom i Moab rozcišgnš swš władzę, i Ammonici będš im poddani. 11,15 A Pan osuszy odnogę Morza Egipskiego gwałtownym swym podmuchem i potrzšœnie rękš na Rzekę, i rozdzieli jš na siedem odnóg, tak że jš przejœć się da w sandałach. 11,16 Utworzy się droga dla Reszty Jego ludu, która przetrwa wygnanie w Asyrii, podobnie jak się to stało dla Izraela, kiedy ten wychodził z krainy egipskiej. *12 12,01 Ty powiesz w owym dniu: Wychwalam Cię, Panie, bo rozgniewałeœ się na mnie, lecz Twój gniew się uœmierzył i pocieszyłeœ mię! 12,02 Oto Bóg jest zbawieniem moim! Będę miał ufnoœć i nie ulęknę się, bo mocš mojš i pieœniš mojš jest Pan. On stał się dla mniezbawieniem! 12,03 Wy zaœ z weselem wodę czerpać będziecie ze zdrojów zbawienia. 12,04 Powiecie w owym dniu: Chwalcie Pana!Wzywajcie Jego imienia! Rozgłaszajcie Jegodzieła wœród narodów, przypominajcie, że wspaniałe jest imię Jego! 12,05 Œpiewajcie Panu, bo uczynił wzniosłerzeczy! Niech to będzie wiadome po całej ziemi! 12,06 Wznoœ okrzyki i wołaj z radoœci, mieszkanko Syjonu, bo wielki jest poœród ciebie Œwięty Izraela! *13 13,01 Wyrok na Babilon, który ujrzał Izajasz, syn Amosa. 13,02 Na Łysej górze zatknijcie znak, podnieœcie okrzyk wojenny; dajcie znak rękš, by weszli w bramy ksišżęce. 13,03 Ja dałem rozkaz moim poœwięconym; z powodu mego gniewu zwołałem moich wojowników, radujšcych się z mej wspaniałoœci. 13,04 Uwaga! Gwar na górach, jakoby tłumumnogiego. Uwaga! Wrzawa królestw, sprzymierzonych narodów. To Pan Zastępówrobi przeglšd wojska do bitwy. 13,05 Przychodzš z dalekiej ziemi, od granic nieboskłonu, Pan i narzędzia Jego gniewu, aby spustoszyć całš ziemię. 13,06 Zawyjcie, bo bliski jest dzień Pański,nadchodzi jako klęska z ršk Wszechmocnego. 13,07 Dlatego wszystkie ręce opadajš, topniejš wszystkie serca ludzkie. 13,08 Oni truchlejš... ogarniajš ich męki i boleœci, wijš się z bólu jak ta, która rodzi; jeden na drugiego patrzy z osłupieniem, oblicza ich sš w płomieniach. 13,09 Oto dzień Pański nadchodzi okrutny, najwyższe wzburzenie i straszny gniew, żeby ziemię uczynić pustkowiem i wygładzićz niej grzeszników. 13,10 Bo gwiazdy niebieskie i Orion nie będšjaœniały swym œwiatłem, słońce się zaćmi od samego wschodu, i swoim blaskiem księżyc nie zaœwieci. 13,11 Ukarzę Ja œwiat za jego zło i niegodziwców za ich grzechy. Położę kres pysze zuchwałych i dumę okrutników poniżę. 13,12 Uczynię człowieka rzadszym niż najczystsze złoto, i œmiertelnika - droższym niż złoto z Ofiru. 13,13 Dlatego niebiosa się poruszš i ziemia się wstrzšœnie w posadach, na skutek oburzenia Pana Zastępów, gdy rozgorzeje gniew Jego. 13,14 I stanie się tak: jak gazela zgubiona ijak trzoda, której nikt nie chwyta, każdy powróci do swego narodu, każdy ucieknie do swojego kraju. 13,15 Każdy odszukany będzie przebity, każdy złapany polegnie od miecza. 13,16 Dzieci ich będš roztrzaskane w ich oczach, ich domy będš splšdrowane, a żony- zgwałcone. 13,17 Oto Ja pobudzam przeciw nim Medów,którzy nie ceniš sobie srebra ani w złocie się nie kochajš. 13,18 Wszyscy chłopcy będš roztrzaskani, dziewczynki zmiażdżone. Nad noworodkami się nie ulitujš, ich oko nie przepuœci także niemowlętom. 13,19 Wtedy Babilon, perła królestw, klejnot, duma Chaldejczyków, stanie się jakSodoma i Gomora, gdy jš Bóg wywrócił. 13,20 Nie będzie nigdy więcej zamieszkany ani zaludniony z pokolenia w pokolenie. Nie rozbije tam Arab namiotu ani pasterze nie stanš na postój. 13,21 Dziki zwierz tam mieć będzie swe leże, sowy napełniš ich domy, strusie się tam zagnieżdżš i kozły będš harcować. 13,22 Szakale nawoływać się będš w ich pałacach i hieny wyjšc w ich przepysznych gmachach. Godzina jego się zbliża, jego dni nie będš przedłużone. *14 14,01 Zaiste, Pan zlituje się nad Jakubem, i znowu sobie obierze Izraela: da im odpoczšć we własnej ojczyŸnie. Cudzoziemiec przyłšczy się do nich i zostanie wcielony do domu Jakuba. 14,02 Przyjmš ich narody i zaprowadzš do ich miejsca rodzinnego. Dom zaœ Izraela weŸmie ich sobie w posiadanie na ziemi Pańskiej, jako sługi i służšce, tak że będzie trzymał w niewoli tych, którzy go trzymali, i panować będzie nad swoimi ciemiężycielami. 14,03 Przyjdzie do tego wówczas, kiedy Panda ci pokój po twych cierpieniach i kłopotach, i po twardej niewoli, którš cię przytłoczono, 14,04 że rozpoczniesz tę satyrę na króla babilońskiego i powiesz: O, jakże nadszedł kres ciemięzcy! Jak ustała jego zuchwałoœć! 14,05 Połamał Pan laskę złoczyńców i berło panujšcych, 14,06 co smagało narody zajadle nieustannymi ciosami, co rzšdziło ludami z wœciekłoœciš, przeœladujšc je bez miłosierdzia. 14,07 Cała ziemia odetchnęła uspokojona, szaleje z radoœci. 14,08 Nawet cyprysy majš uciechę z ciebie i cedry libańskie: Odkšd powalony leżysz, drwale nie wychodzš na nas. 14,09 Podziemny Szeol poruszył się przez ciebie, na zapowiedŸ twego przybycia; dla ciebie obudził cienie zmarłych, wszystkich wielmożów ziemi; kazał powstać z tronów wszystkim królom narodów. 14,10 Wszyscy oni zabierajš głos, by ci powiedzieć: Ty również padłeœ bezsilny jak i my, stałeœ się do nas podobny! 14,11 Do Szeolu stršcony twój przepych i dŸwięk twoich harf. Robactwo jest twoim posłaniem, robactwo też twoim przykryciem. 14,12 Jakże to spadłeœ z niebios, Jaœniejšcy, Synu Jutrzenki? Jakże runšłeœ na ziemię, ty, który podbijałeœ narody? 14,13 Ty, który mówiłeœ w swym sercu: Wstšpię na niebiosa; powyżej gwiazd Bożychpostawię mój tron. Zasišdę na Górze Obrad,na krańcach północy. 14,14 Wstšpię na szczyty obłoków, podobnybędę do Najwyższego. 14,15 Jak to? Stršconyœ do Szeolu na samo dno Otchłani! 14,16 Którzy cię ujrzš, utkwiš wzrok w tobie, zastanowiš się nad tobš: Czyż to nie ten, który trzšsł ziemiš, który obalał królestwa, 14,17 który œwiat cały zamieniał w pustynię, a miasta jego obracał w perzynę,który swych jeńców nie zwalniał do domu? 14,18 Wszyscy Królowie narodów, wszyscy oni spoczywajš z chwałš, każdy w swoim grobowcu. 14,19 A tyœ wyrzucony z twego grobu jak œcierwo obrzydliwe, otoczony pomordowanymi, przebitymi mieczem, jak trup zbezczeszczony! Z tymi, których i dla licznych narodów. Wtedy i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żyP™ czé c{!c|"*Ü c}ţ7S5~Q?$składajš na kamieniach grobowego dołu, 14,20 ty nie będziesz złšczony w pogrzebie; boœ ty zatracił twój kraj, wymordowałeœ twój naród. Na wieki nie będzie wspomniane potomstwo złoczyńców.14,21 Przygotujcie rzeŸ dla jego synów z powodu niegodziwoœci ich ojca. Niech nie powstanš i nie wezmš œwiata w dziedzictwo, niech nie napełniš miastami powierzchni ziemi! 14,22 Powstanę przeciw nim - wyrocznia Pana Zastępów - i wygładzę Babilonowi imięiresztę, ród też i potomstwo - wyrocznia Pana. 14,23 Przemienię go w posiadłoœć jeżów i w bagna. I wymiotę go miotłš zagłady - wyrocznia Pana Zastępów. 14,24 Przysišgł Pan Zastępów mówišc: Zaprawdę, jak umyœliłem, tak się stanie, i jak postanowiłem, tak nastšpi: 14,25 Że złamię Asyrię na mojej ziemi i zdepcę jš na moich górach. Wówczas jej jarzmo z nich się usunie, jej brzemię spadnie im z bark. 14,26 Taki jest zamiar powzięty, co do całej ziemi; taka jest ręka wycišgnięta na wszystkie narody. 14,27 Jeżeli Pan Zastępów postanowił, kto się odważy przeszkodzić? Jeżeli ręka Jego wycišgnięta, kto jš cofnie? 14,28 W roku œmierci króla Achaza został ogłoszony następujšcy wyrok: 14,29 Nie ciesz się, cała ty Filisteo, iż został złamany kij, co cię smagał, bo z zarodka węża wyjdzie żmija, a owocem jej będzie smok skrzydlaty. 14,30 Ale ubodzy paœć będš na moich pastwiskach i nędzarze odpocznš bezpiecznie, podczas gdy Ja uœmiercę głodem twe potomstwo i wygubię twoje ostatki. 14,31 Zawyj, bramo! Krzyknij, miasto! Zadrżyj, cała Filisteo! Bo z północy nadcišga dym i nikt się nie odrywa od jego oddziałów. 14,32 Co zaœ się odpowie posłom barbarzyńców? - To, że Pan założył Syjon i do niego się chroniš nieszczęœliwi z Jego ludu. *15 15,01 Wyrok na Moab; o tak, w nocy spustoszone, Ar-Moab zginęło! O tak, w nocy spustoszone, Kir-Moab zginęło! 15,02 Córa Dibonu wstšpiła na wyżyny, by płakać; nad Nebo i nad Medebš Moab lamentuje. Ostrzyżona każda jego głowa, każda broda zgolona. 15,03 Na jego ulicach przywdziewajš wór, na jego dachach jęczš. Na placach jego wszystko zawodzi, we łzach się rozpływa. 15,04 Cheszbon i Eleale krzyknęły, aż do Jahas słychać ich głos. Dlatego drżš nerki Moabu, zalękła się jego dusza. 15,05 Moje serce nad Moabem jęczy, jego uchodŸcy idš aż do Soar /Eglat Szeliszijja/. O tak, drogš pod górę do Luchit z płaczem wstępujš! O tak, na drodze do Choronaim podnoszš krzyk rozpaczy! 15,06 Zaiste, wody Nimrim stajš się pustkowiem, bo trawa wyschła, zniknęła murawa, zabrakło zieleni. 15,07 Dlatego robiš zapasy, a swe zasoby przenoszš za Potok Wierzbowy. 15,08 Zaprawdę, krzyk obiega granice Moabu, aż do Eglaim brzmi jego biadanie, wBeer-Elim jego zawodzenie. 15,09 Doprawdy, wody Dimonu sš pełne krwi, bo zsyłam na Dimon dodatkowe klęski:lwa na ocalonych z Moabu i na pozostałych w kraju. *16 16,01 Poœlijcie baranka dla władcy krainy, drogš przez pustynię do góry Córy Syjonu! 16,02 Jak ptak odlatujšcy gniazdo z pisklšt wybrane, tak będš córki moabskie w przeprawie przez Arnon. 16,03 Udziel nam rady, podaj wskazówkę, jak w nocy połóż twój cień w samo południe. Ukryj wygnańców, nie zdradŸ tułaczy! 16,04 Niech znajdš goœcinę u ciebie rozbitkiMoabu. BšdŸ im ucieczkš przed pustoszycielem! Ponieważ znikł gnębiciel, skończył się gwałt, ciemięzcy zginęli z kraju, 16,05 utrwalony będzie tron w łaskawoœci, i dzięki wiernoœci zasišdzie na nim pod namiotem Dawida sędzia troskliwy o prawo idbały o sprawiedliwoœć! 16,06 Słyszeliœmy o pysze Moabu, że pyszny bez granic, o jego zuchwałoœci i dumie, i popędliwej złoœci; niesłuszne sš jego przechwałki. 16,07 Przeto Moabici zawodzš nad Moabem,wszyscy razem lamentujš. Za rodzynkowymiplackami z Kir-Chareset tylko wzdychajš strapieni. 16,08 Bo marniejš niwy Cheszbonu i winniceSibmy. Władcy barbarzyńców rozrzucili szlachetne jej winoroœle, co aż do Jazer dochodziły, dosięgały pustyni; jej krzewy rozprzestrzeniały się aż poza morze. 16,09 Dlatego zapłaczę, jak płacze Jazer nad winnicami Sibmy. Zroszę cię swymi łzami, o Cheszbon i Eleale, bo na twe owoce i twe winobranie padł krzyk wojenny. 16,10 Radoœć i wesele zniknęły ze sadów. Wwinnicach nie œpiewa się ani pokrzykuje. Wina w tłoczniach nie wygniata ten, który je tłoczył. Ustały przyœpiewki. 16,11 Dlatego wnętrznoœci me jęczš, jak cytra, nad Moabem, i moje wnętrze nad Kir-Chares. 16,12 Może się Moab pokazywać, może się męczyć na wyżynach, może przyjœć do swej œwištyni, by się pomodlić, lecz nic nie uzyska. 16,13 Taka jest mowa, którš od dawna wypowiedział Pan przeciw Moabowi. 16,14 Teraz zaœ tak oœwiadcza Pan: Za trzylata, takie jak sš lata najemnika, za nic poczytana będzie chwalebna moc Moabu z całš jego mnogš ludnoœciš, a jego ostatki będš nikłe, słabe, nic nie znaczšce. *17 17,01 Wyrok na Damaszek: Oto Damaszek przestanie być miastem, stanie się stosem gruzów. 17,02 Na zawsze opuszczone jego miasta będš pastwiskiem dla trzód, które się tam pokładš, i nikt ich nie spłoszy. 17,03 Odbiorš warownię Efraimowi, a królestwo Damaszkowi. Z resztš zaœ Aramu stanie się tak, jak z chlubš synów Izraela -wyrocznia Pana Zastępów. 17,04 W owym dniu chwała Jakuba zmaleje,i tłuste jego ciało wychudnie. 17,05 I stanie się tak, jak kiedy żniwiarz chwyta w garœć zboże na pniu, a ramię jego œcina kłosy; i jak gdy zbierajš kłosy w dolinie Refaim, 17,06 tak że zostaje na niej pokłosie; albo jak przy otrzšsaniu oliwki: zostajš dwie lubtrzy jagody na samym wierzchołku, cztery lub pięć na gałęziach owocowego drzewa - wyrocznia Pana, Boga Izraela. 17,07 W owym dniu patrzeć będzie człowiekna swego Stwórcę i jego oczy się zwrócš ku Œwiętemu Izraela. 17,08 Nie popatrzy więcej na ołtarze, dzieło ršk swoich, ani nie rzuci okiem na to, co uczyniły jego palce: na aszery i stelesłoneczne. 17,09 W owym dniu twe miasta warowne będš jak tamte, opuszczone przez Amorytów i Chiwwitów, które opuœcili przedsynami izraelskimi. Stanš się one pustyniš, 17,10 bo zapomniałeœ Boga, twego Zbawiciela, i nie pamiętałeœ o Skale twej obrony. Dlatego sadzisz rozkoszne sadzonki i rozsiewasz obce roœliny. 17,11 Sprawiasz, że rosnš w dniu, w którym je zasadziłeœ, i rano, gdy posiałeœ,przywodzisz do rozkwitu, ale zniknie żniwo w dzień choroby, a ból będzie nieuleczalny. 17,12 Ach, wrzawa mnogich ludów! jak łoskot morza, tak huczš. Ach, rozgwar narodów! jak szum fal potężnych, tak szumiš. 17,13 Narody szumiš, jak szumiš wezbranewody, ale Pan je zgromi, i umknš daleko: będš porwane na góry jak plewa przez wicher i jak tuman kurzu przez burzę. 17,14 W czasie wieczornym, toż to był strach; przed ranem, już go nie ma. Taki jest dział naszych łupieżców, taki los naszych rabusiów. *18 18,01 Ach, kraju brzęczšcych skrzydeł, leżšcych za rzekami Kusz, 18,02 wysyłasz posłów przez morze, na łódkach papirusowych po wodzie! IdŸcie, posłańcy pospieszni, do ludnoœci rosłej i o skórze bršzowej, do narodu co budzi trwogę, odkšd istnieje, do ludnoœci potężneji zdobywczej, której kraj przecinajš rzeki. 18,03 Wy wszyscy mieszkańcy œwiata, wszyscy zaludniajšcy ziemię, patrzcie, jak na górach znak się podnosi! Słuchajcie, jak się głos tršby rozlega! 18,04 Albowiem tak mi rzekł Pan: Z miejsca, gdzie jestem, patrzę niezmšcony, niby ciepło pogodne przy œwietle słońca, niby obłok rosisty w upalne żniwo. 18,05 Bo przed winobraniem, gdy kwiaty opadnš i zawišzany owoc stanie się dojrzewajšcym gronem, wtedy On obetnie gałšzki winne nożycami, a odroœle odcišwszy odrzuci. 18,06 Wszyscy razem pozostanš dla górskich ptaków drapieżnych i dla dzikich zwierzšt na ziemi. Drapieżne ptaki na nich żerować będš latem, a wszystka dzika zwierzyna na nich przezimuje. 18,07 Wówczas przyniesie ofiary dla Pana Zastępów naród rosły o bršzowej skórze, naród budzšcy postrach zawsze, odkšd istnieje, ludnoœć potężna i zdobywcza, której kraj przecinajš rzeki, na miejsce znane z imienia Pana Zastępów, na górę Syjon. *19 19,01 Wyrok na Egipt. Oto Pan, wsiadłszy na lekki obłok, wkroczy do Egiptu. Zadrżš przed Nim bożki egipskie, omdleje serce Egiptu w jego piersi. 19,02 Uzbroję Egipcjan jednych przeciw drugim, i walczyć będzie brat przeciw bratu, przyjaciel przeciw przyjacielowi, miasto przeciw miastu, królestwo przeciw królestwu. 19,03 Dozna wstrzšsu duch ożywiajšcy Egipt, a jego zaradnoœć zniweczę. Więc radzić się będš bożków i czarodziejów, wróżów i czarnoksiężników. 19,04 Wydam Egipcjan w ręce srogiego pana; okrutny król będzie nimi władał - wyrocznia Pana, Boga Zastępów. 19,05 Zginš wody z morza, rzeka opadnie i wyschnie, 19,06 kanały pocznš cuchnšć, ramiona Nilu w Egipcie zmalejš i wyschnš; trzcina i sitowie powiędnš. 19,07 Ogołocone będš brzegi Nilu, cała roœlinnoœć Nilu uschnie, wyginie, i już jej nie będzie. 19,08 Rybacy będš wzdychali i zasmucš się wszyscy, którzy wędkę zarzucajš w Nilu; aci, którzy rozcišgajš sieci na powierzchni wody, będš rozpaczali. 19,09 Wstydu doznajš pracujšcy koło lnu, gręplarki i tkacze najbielszego płótna. 19,10 Przedsiębiorcy będš załamani, a wszyscy najemnicy - zgnębieni na duchu. 19,11 O, jak sš głupi ksišżęta Soan! Mšdrzydoradcy faraona tworzš głupiš radę. Jakżemożecie mówić faraonowi: Jestem uczniem mędrców, uczniem dawnych królów? 19,12 Gdzie sš, proszę, twoi mędrcy? Niechtobie się pokażš i niech objawiš, co postanowił Pan Zastępów względem Egiptu. 19,13 Zgłupieli ksišżęta Soan, mylš się ksišżęta z Nof, zwiedli Egipt naczelnicy jego nomów. 19,14 Pan rozlał w nich ducha obłędu; oni zwiedli Egipt na błędnš drogę, w każdym jego dziele, podobnie jak pijak wymiotujšcy schodzi ze swej drogi. 19,15 I Egipt nie osišgnie żadnego dzieła z tych, których dokonuje głowa i ogon, palmai sitowie. 19,16 W ów dzień Egipcjanie stanš się jak kobiety: będš drżeć i będš się lękać na widok poruszenia ręki, którš Pan Zastępów podniesie przeciw nim. 19,17 Wtedy Ziemia Judzka stanie się postrachem Egiptu. Ile razy mu się jš przypomni, strach go ogarnie z powodu zamiaru, który Pan Zastępów powzišł przeciwko niemu. 19,18 W ów dzień będzie pięć miast w krajuegipskim, mówišcych językiem kananejskim,które przysięgać będš na Pana Zastępów; jedno z nich będzie zwane Ir-Haheres. 19,19 W ów dzień będzie się znajdował ołtarz Pana poœrodku kraju Egiptu, a przy jego granicy stela na czeœć Pana. 19,20 Będš to znaki i œwiadectwa o Panu Zastępów w kraju egipskim. Kiedy wobec ciemiężycieli zawezwš Pana na pomoc, poœleim wybawiciela, który będzie ich bronił i ocali. 19,21 Wtedy Pan da się poznać Egipcjanom; Egipcjanie zaœ nie tylko uznajš Pana w ów dzień, ale czcić Go będš ofiarami ze zwierzšt i z pokarmów, składać też będš œluby Panu i wypełniš je. 19,22 Choć Pan dotknie ciężko Egipcjan, przecież ich uzdrowi; oni zaœ nawrócš się do Pana, który ich wysłucha i uleczy. 19,23 W ów dzień będzie otwarta droga z Egiptu do Asyrii. Asyria przyjdzie do Egiptu,a Egipt do Asyrii. Lecz Egipt służyć będzie Asyrii. 19,24 W ów dzień Izrael, trzeci kraj z Egiptem i z Asyriš, będzie błogosławieństwem poœrodku ziemi. 19,25 Pan Zastępów pobłogosławi mu, mówišc: Błogosławiony niech będzie Egipt, mój lud, i Asyria, dzieło moich ršk, i Izrael, moje dziedzictwo. *20 20,01 W roku, w którym naczelny dowódca wysłany przez Sargona, króla asyryjskiego, przybył pod Aszdod, przypuœcił szturm do miasta i zdobył je, 20,02 w tym samym czasie Pan przemówił do Izajasza, syna Amosa, tymi słowami: IdŸ, rozwišż wór z bioder twoich, zdejm też obuwie z nóg twoich! Ten zaœ uczynił tak, chodzšc nago i boso. 20,03 Wówczas Pan powiedział: Jak sługa mój, Izajasz, chodził nago i boso trzy lata,jako znak i dziwny symbol dotyczšcy Egiptu i kraju Kusz, 20,04 tak król asyryjski uprowadzi jeńców z Egiptu i wygnańców z Kusz, młodych i starych, nagich i bosych, i z obnażonymi poœladkami - na hańbę Egiptu. 20,05 Zalęknš się i zarumieniš z powodu kraju Kusz, ich nadziei, i z powodu Egiptu, ich chluby. 20,06 I powiedzš w ów dzień mieszkańcy tego wybrzeża: Oto, co się stało z tym, w którym położyliœmy nadzieję i do którego uciekaliœmy się o pomoc, ażeby nas wyrwałod króla asyryjskiego! A teraz jak się ocalimy my sami? *21 21,01 Wyrok na pustynię nadmorskš. Jak huragany przelatujšce nad Negebem, tak onprzychodzi z pustyni, z okolicy strasznej. 21,02 Widzenie przytłaczajšce zwiastowanomi: Rozbójnik rabuje, niszczyciel niszczy. Elamie, wychodŸ! Medio, oblegaj! Wszystkimjękom kres położę. 21,03 Dlatego dreszcz przeniknšł me biodra, chwyciły mnie skurcze bolesne jak bóle rodzšcej; zbyt jestem udręczony, by słyszeć, nazbyt przerażony, aby widzieć. 21,04 Serce moje w obłędzie, przejęła mięgroza; zmrok przeze mnie upragniony zmienił mi się na postrach. 21,05 Zastawiajš stół, nakrywajš obrusem,jedzš, pijš... Wstańcie, ksišżęta! Namaœćcietarcze! 21,06 Bo tak powiedział do mnie Pan: IdŸ, postaw wartownika, iżby doniósł, co zobaczy. 21,07 Gdy ujrzy poczet jazdy, jeŸdŸców na koniach parami, jeŸdŸców na osłach, jeŸdŸców na wielbłšdach, niech patrzy uważnie, z wielkš uwagš! 21,08 I zawołał strażnik: Na wieży strażniczej, o Panie, stoję cišgle we dnie, na placówce mej warty co noc jestem na nogach. 21,09 A oto przybywajš jezdni, jeŸdŸcy na koniach parami. Odezwał się jeden i rzekł: Upadł Babilon, upadł, i wszystkie posšgi jego bożków strzaskane na ziemi! 21,10 O mój ty ludu wymłócony i wytłuczony na klepisku! Co usłyszałem od Pana Zastępów, Boga Izraelowego, to ci oznajmiłem. 21,11 Wyrok na Edom. Ktoœ krzyczy do mniez Seiru: Stróżu, która to godzina nocy? Stróżu, która to godzina nocy? 21,12 Stróż odrzekł: Przychodzi ranek, a także noc. Jeœli chcecie pytać, pytajcie, nawróćcie się, przyjdŸcie! 21,13 Wyrok na Arabię. Którzy w zaroœlach n stepie nocujecie, wy, gromady Dedanitów,21,14 wynieœcie wodę naprzeciw spragnionych! Mieszkańcy kraju Tema, z chlebem waszym wyjdŸcie na spotkanie uchodŸców! 21,15 Bo przed rzeziš uciekli, przed mieczem dobytym, przed łukiem napiętym, przed wirem walki. 21,16 Albowiem tak powiedział Pan do mnie:Jeszcze jeden rok taki, jak rok najemnika, a skończy się cała chluba Kedaru. 21,17 Ostatek też z pocztu łuczników, dzielnych synów Kedaru, będzie bardzo nieliczny; tak Pan, Bóg Izraela, powiedział. *22 22,01 Wyrok na Dolinę Widzenia. Co ci jest, proszę, że całe wylegasz na taraso dachów, 22,02 o pełne zgiełku, miasto wrzaskliwe, stolico rozbawiona? Twoi zabici nie legli od miecza ani nie zginęli na wojnie. 22,03 Wodzowie twoi wszyscy razem uciekli, wzięci sš do niewoli bez użycia łuku. Waleczni twoi wszyscy razem zwišzani, choć uszli daleko. 22,04 Dlatego rzekłem: Odwróćcie wzrok ode mnie, żebym mógł gorzko płakać. Nie próbujcie mnie pocieszać nad zagładš Córy mego ludu! 22,05 Bo to dzień popłochu, zdeptania i rozsypki, zrzšdzony przez Pana, Boga Zastępów. W Dolinie Widzenia ktoœ mur rozwala, i krzyk się wzbija ku górze. 22,06 Elam podniósł kołczan, Aram zaprzšgł konie, Kir odsłonił tarczę. 22,07 Twe najpiękniejsze doliny sš pełne rydwanów, a jezdni ustawili się naprzeciw bramy. 22,08 Tak odkrył wróg osłonę Judy. Tyœ spoglšdało w ów dzień na zbrojownię w Domu Lasu. 22,09 Widzieliœcie też, jak były liczne szczerby w murach Miasta Dawidowego; zebraliœcie wodę w Niższej Sadzawce; 22,10 przeliczyliœcie domy w Jeruzalem i zburzyliœcie budynki, by wzmocnić mur miejski. 22,11 Między dwoma murami urzšdziliœcie zbiornik na wodę Starej Sadzawki; ale nie zważaliœcie na Twórcę tych rzeczy ani dostrzegaliœcie Tego, który je z dawna ukształtował. 22,12 Pan zaœ, Bóg Zastępów, wezwał was w ów dzień do płaczu i do żałoby, do ostrzyżenia się i do przyodziania woru. 22,13 A tymczasem nic, tylko: uciecha i zabawa, zabijanie wołów i zarzynanie baranów, zajadanie mięsa i zapijanie winem:Jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy! 22,14 Lecz Pan Zastępów dał się słyszeć uszom moim: Na pewno ta nieprawoœć nie będzie wam odpuszczona, dopóki nie pomrzecie. Powiedział Pan, Bóg Zastępów. 22,15 Tak mówi Pan, Bóg Zastępów: IdŸ, wejdŸ do tego ministra, do Szebny, zarzšdcy pałacu, 22,16 który sobie wykuwa grobowiec i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPď c€?† cĹ: c‚˙(Ž cƒ­6ż<wysoko i w skale dršży dla siebie komnatę: Co ty tu posiadasz i kogo ty masz tutaj, żeœsobie tu wyciosał grobowiec? 22,17 Oto Pan zrzuci cię, człowiecze, z wielkim rozmachem i uchwyci cię jednym chwytem, 22,18 i toczšc cię zwinie w kłębek jak piłkę, rzucajšc po ziemi przestronnej. Tam umrzesz i tam pójdš pojazdy, z których sięchlubiłeœ, o ty, zakało domu twego pana! 22,19 Gdy stršcę cię z twego urzędu i przepędzę cię z twojej posady, 22,20 tegoż dnia powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. 22,21 Oblokę go w twojš tunikę, przepaszę go twoim pasem, twojš władzę oddam w jego ręce: on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy. 22,22 Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. 22,23 Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się on tronem chwały dla domu swego ojca. 22,24 Na nim zawieszš całš chlubę jego domu ojcowskiego - młode pędy i odroœle - wszystkie drobne naczynia, od czarek do wszelakich dzbanów. 22,25 W ów dzień, mówi Pan Zastępów, kołek wbity na miejscu pewnym nie wytrzyma, lecz złamie się i spadnie, a całyciężar, który na nim wisiał, roztrzaska się.Albowiem Pan powiedział. *23 23,01 Wyrok na Tyr. Jęknijcie, okręty Tarszisz, bo wasza przystań warowna zniszczona. Gdy z kraju Kittim wracały, odebrały tę wieœć. 23,02 Jęczcie, mieszkańcy wybrzeża, kupcyz Sydonu, których posłańcy przeprawiali się przez morze 23,03 o bezmiernych wodach. Ziarno znad Szichoru, żniwo znad Rzeki było dochodem Tyru i było przedmiotem handlu z narodami.23,04 ZawstydŸ się, Sydonie, bo morze przemówiło, przystań morska rzekła: Nie czułam bólu porodu i nie porodziłam, nie dałam wychowania chłopcom ani dziewczętom rozwoju. 23,05 Gdy Egipcjanie posłyszš takš wieœć, jak ta o Tyrze, wić się będš z żalu. 23,06 Przeprawcie się do Tarszisz, jęczcie,mieszkańcy wybrzeża! 23,07 Czy to jest wasze wesołe miasto, którego poczštek sięga dawnych czasów, którego nogi zdšżajš daleko, by się tam osiedlić? 23,08 Kto zgotował taki los Tyrowi rozdajšcemu korony, którego kupcy byli ksišżętami, a przekupnie ludŸmi szanowanymi w œwiecie? 23,09 Pan Zastępów to postanowił, żeby upokorzyć pychę całej jego œwietnoœci i poniżyć wszystkich wielmożów œwiata. 23,10 Uprawiaj twš ziemię, o Córo Tarszisz!Portu już nie ma. 23,11 Wycišgnšł On rękę na morze, zatrzšsł królestwami, Pan nakazał w sprawie Kanaanu, by zburzyć jego warownie. 23,12 Rzekł On: Nie będziesz się więcej radować, Dziewico zhańbiona, Córo Sydonu! Wstań, przepraw się do Kittim: tam równieżnie zaznasz spokoju. 23,13 Oto kraj Chaldejczyków - naród ten nie istniał, Asyria go założyła dla dzikich zwierzšt - oni to wznieœli swe wieże; zrównali z ziemiš zamki Sydonu, obrócili go w gruzy. 23,14 Zawyjcie, okręty Tarszisz, bo wasz gród morski - spustoszony. 23,15 Stanie się w ów dzień, iż Tyr pójdzie w zapomnienie na siedemdziesišt lat, według miary dni jednego króla. Pod koniec siedemdziesięciu lat przydarzy się Tyrowi, jak nierzšdnicy z piosenki: 23,16 WeŸmij cytrę, obejdŸ miasto, nierzšdnico zapomniana! Zagraj dobrze, mnóż piosenki, ażebyœ się przypomniała! 23,17 Przyjdzie więc do tego, pod koniec siedemdziesięciu lat, że Pan nawiedzi Tyr. Ten zaœ powróci do swego zarobkowania i odda się nierzšdowi ze wszystkimi królestwami œwiata na powierzchni ziemi. 23,18 Ale jego zarobek i jego zysk będš poœwięcone Panu i nie będš gromadzone ani przechowywane. Albowiem jego zarobek będzie użyty dla tych, którzy przebywajš przed obliczem Pana, żeby mogli jeœć do syta i przyodziewać się wystawnie. *24 24,01 Oto Pan pustoszy ziemię, niszczy jš i przewraca jej powierzchnię, a mieszkańców jej rozprasza. 24,02 I będzie dotknięty jak lud, tak kapłan, jak sługa, tak jego pan, jak służšca, tak jej pani, jak nabywca, tak sprzedawca, jak pożyczkę dajšcy, tak bioršcy jš, jak wierzyciel, tak jego dłużnik.24,03 Okropnie spustoszona będzie ziemia i bezgranicznie rozdrapana, bo Pan wydał taki wyrok. 24,04 Żałoœnie wyglšda ziemia, zmarniała; œwiat opadł z sił, niszczeje, niebo wraz z ziemiš się wyczerpały. 24,05 Ziemia została splugawiona przez swoich mieszkańców, bo pogwałcili prawa, przestšpili przykazania, złamali wieczyste przymierze. 24,06 Dlatego ziemię pochłania przekleństwo, a jej mieszkańcy odpokutowujš; dlatego się przerzedzajš mieszkańcy ziemi i mało ludzi zostało. 24,07 Młode wino w smutku, winnica podupadła, wzdychajš wszyscy ludzie wesołego serca. 24,08 Ustała wesołoœć bębenków, ucichła wrzawa hulajšcych, umilkł wesoły dŸwięk cytr. 24,09 Nie pijš wina wœród pieœni, sycera gorzknieje pijakom. 24,10 Zburzone jest miasto chaosu, dom każdy zamknięty od wejœcia. 24,11 Na ulicach narzekanie na brak wina. Minęła wszelka radoœć, wesele odeszło z ziemi. 24,12 Tylko pustka została w mieœcie i brama rozbita w kawałki. 24,13 Tak bowiem będzie na œrodku ziemi pomiędzy narodami, jak przy otrzšsaniu oliwek, jak ostatki winogron po winobraniu. 24,14 Ci to podniosš swój głos, sławić będš majestat Pana, wzniosš okrzyki od strony morza. 24,15 Dlatego na Wschodzie czcić będš Pana, na wyspach morskich imię Pana, BogaIzraelowego. 24,16 Od krańca ziemi słyszeliœmy pienia: Chwała Sprawiedliwemu! Lecz ja rzekłem: Mam tajemnicę, groŸnš mam tajemnicę, biada mi! Wiarołomni działajš zdradliwie, wiarołomni dopuœcili się zdrady. 24,17 Groza i dół, i sidło na ciebie, mieszkańcu ziemi: 24,18 kto umknie przed krzykiem grozy, wpadnie w dół, a kto się wydostanie z dołu, w sidła się omota! Tak, upusty otworzš się w górze i podwaliny ziemi się zatrzęsš. 24,19 Ziemia rozpadnie się w drobne kawałki, ziemia pękajšc wybuchnie, ziemia zadrgawszy zakołysze się, 24,20 ziemia się mocno będzie zataczać jak pijany i jak budka na wietrze będzie się chwiała; grzech jej zacišży nad niš, tak iż upadnie i już nie powstanie. 24,21 Nastšpi w ów dzień to, iż Pan skarzewojsko niebieskie tam, w górze i królów ziemskich tu - na dole. 24,22 Zostanš zgromadzeni, uwięzieni w lochu; będš zamknięci w więzieniu, a po wielu latach będš ukarani. 24,23 Księżyc się zarumieni, słońce się zawstydzi, bo zakróluje Pan Zastępów na górze Syjon i w Jeruzalem: wobec swych starców będzie uwielbiony. *25 25,01 Panie, Tyœ Bogiem moim! Sławić Cię będę i wielbić Twe imię, bo dokonałeœ przedziwnych zamierzeń z dawna powziętych, niezmiennych, prawdziwych; 25,02 bo zamieniłeœ miasto w stos gruzów,warowny gród w rumowisko. Zamek pysznych, by się nie stał miastem, nie będzie odbudowany na wieki. 25,03 Przeto lud mocny Cię chwali, miasto narodów przemożnych czci Ciebie. 25,04 Bo Tyœ jest ucieczkš dla biednych, dlaubogich podporš w utrapieniu; Tyœ osłonš przed deszczem, Tyœ ochłodš przed skwarem; bo tchnienie przemożnych jest jak deszcz zimowy, 25,05 jak spiekota na suchym stepie. Ty uœmierzysz wrzawę pysznych; jak upał cieniem chmury, tak pieœń ciemięzców zostanie stłumiona. 25,06 Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win. 25,07 Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczonš na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; 25,08 raz na zawsze zniszczy œmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza,odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. 25,09 I powiedzš w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuœmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliœmy naszš ufnoœć: cieszmy się i radujmy z Jegozbawienia! 25,10 Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze. Moab zaœ będzie rozdeptany u siebie,jak się depcze słomę na gnojowisku; 25,11 i wycišgnie tam na œrodku swe ręce, jak pływak je wycišga przy pływaniu, lecz Pan upokorzy jego pychę razem z wysiłkami jego ršk. 25,12 Niezdobytš twierdzę twoich murów On zgniecie, zwali, zrzuci w proch na ziemię. *26 26,01 W ów dzień œpiewać będš tę pieœń w Ziemi Judzkiej: Miasto mamy potężne; On jako œrodek ocalenia sprawił mury i przedmurze. 26,02 Otwórzcie bramy! Niech wejdzie naród sprawiedliwy, dochowujšcy wiernoœci; 26,03 jego charakter stateczny Ty kształtujesz w pokoju, w pokoju, bo Tobie zaufał. 26,04 Złóżcie nadzieję w Panu na zawsze, bo Pan jest wiekuistš Skałš! 26,05 Bo On poniżył przebywajšcych na szczytach, upokorzył miasto niedostępne, upokorzył je aż do ziemi, sprawił, że w proch runęło: 26,06 podepcš je nogi, nogi biednych i stopyubogich. 26,07 Œcieżka sprawiedliwego jest prosta, Ty równasz prawš drogę sprawiedliwego. 26,08 Także na œcieżce Twoich sšdów, o Panie, my również oczekujemy Ciebie; imię Twoje i pamięć o Tobie to upragnienie duszy. 26,09 Dusza moja pożšda Ciebie w nocy, duch mój - poszukuje Cię w mym wnętrzu; bo gdy Twe sšdy jawiš się na ziemi, mieszkańcy œwiata uczš się sprawiedliwoœci. 26,10 Jeżeli okazać łaskę złoczyńcy, on nie nauczy się sprawiedliwoœci. Nieprawoœćon czyni na ziemi prawych i nie dostrzega majestatu Pana. 26,11 Panie, Twa ręka wzniesiona. Oni jej nie dostrzegajš. Niech ujrzš ku swemu zawstydzeniu zazdrosnš dbałoœć Twojš o lud; ogień zaœ zgotowany dla Twych wrogów niech ich pożre! 26,12 Panie, użyczysz nam pokoju, bo i wszystkie nasze dzieła Tyœ nam zdziałał! 26,13 Panie, Boże nasz, inni panowie niż Ty nas opanowali, ale my Ciebie samego, Twojeimię wysławiamy. 26,14 Umarli nie ożyjš, nie zmartwychwstanš cienie, dlatego że Tyœ ichskarał i unicestwił i zatarłeœ wszelkš o nich pamięć. 26,15 Pomnożyłeœ naród, o Panie, pomnożyłeœ naród, rozsławiłeœ się, rozszerzyłeœ wszystkie granice kraju. 26,16 Panie, w ucisku szukaliœmy Ciebie, słaliœmy modły półgłosem, kiedyœ Ty chłostał. 26,17 Jak brzemienna, bliska chwili rodzenia wije się, krzyczy w bólach porodu, takimi myœmy się stali przed Tobš, o Panie! 26,18 Poczęliœmy, wiliœmy się z bólu, jakbyœmy mieli rodzić; ducha zbawczego niewydaliœmy ziemi i nie przybyło mieszkańców na œwiecie. 26,19 Ożyjš Twoi umarli, zmartwychwstanš ich trupy, obudzš się i krzyknš z radoœci spoczywajšcy w prochu, bo rosa Twoja jest rosš œwiatłoœci, a ziemia wyda cienie zmarłych. 26,20 IdŸ, mój ludu, wejdŸ do swoich komnat i zamknij drzwi za sobš! Skryj się na małš chwilę, aż gniew przeminie: 26,21 bo oto Pan wychodzi ze swojego miejsca, by karać niegodziwoœć mieszkańców ziemi, a ziemia ukaże krew, którš nasiškła, i pomordowanych kryć dłużej nie będzie. *27 27,01 W ów dzień Pan ukarze swym mieczem twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża krętego; zabije też potwora morskiego. 27,02 W ów dzień powiedzš: Winnica urocza!Œpiewajcie o niej! 27,03 Ja, Pan, jestem jej stróżem; podlewam jš co chwila, by jej co złego nie spotkało, strzegę jej w dzień i w nocy. 27,04 Nie czuję gniewu. Niech Mi kto sprawi w niej ciernie i głogi! Wypowiem muwojnę, spalę je wszystkie razem! 27,05 Albo raczej niech się uchwyci mojej opieki, i zawrze pokój ze Mnš, pokój ze Mnš niech zawrze! 27,06 W przyszłoœci Jakub się zakorzeni, Izrael zakwitnie i rozroœnie się, i napełni powierzchnię ziemi owocami. 27,07 Czy uderzył go On tak, jak uderzył jego katów? Czy zabił, jak pozabijał jego zabójców? 27,08 Wygnaniem, zsyłkš wywarł odwet namieœcie; przepędził je swoim gwałtownym podmuchem jakby w dzień wschodniego wiatru. 27,09 Toteż wina Jakuba przez to będzie zmazana; i ten będzie cały owoc usunięcia jego grzechu; wszystkie kamienie ołtarza przeznaczy on na pokruszenie jak kamienie wapienne. Nie będš stać już aszery ni stelesłoneczne. 27,10 Ponieważ warowne miasto stanie się pustkowiem, siedzibš wyludnionš i jak pustynia opustoszałš. Tam pasać się będzie stado cielšt i tam kłaœć się i skubać jego gałšzki. 27,11 Gałęzie jego uschnšwszy odłamiš się:przyjdš kobiety i popalš je. Bo jest to naródnierozumny. Dlatego nie zmiłuje się nad nimjego Stwórca ani mu Stworzyciel jego nie okaże litoœci. 27,12 Stanie się w ów dzień, że Pan wymłóci kłosy - od Rzeki aż do Potoku Egipskiego; i wy, synowie Izraela, wszyscyco do jednego będziecie zgromadzeni. 27,13 W ów dzień zagrajš na wielkiej tršbie, i wtedy przyjdš zagubieni w kraju Asyrii i rozproszeni po kraju egipskim, i uwielbiš Pana na œwiętej górze, w Jeruzalem. *28 28,01 Biada pysznej koronie pijaków Efraima, więdnšcemu kwieciu jego wspaniałej ozdoby, którš żyzna dolina nosi na szczycie! Biada zamroczonym winem! 28,02 Oto ktoœ przez Pana posłany, mocny ipotężny, jak burza gradowa, jak niszczycielska tršba powietrzna, jak nawałnica wód gwałtownie wzbierajšcych, wszystko na ziemię z mocš rzuci. 28,03 Nogami zdeptana będzie pyszna korona pijaków Efraima, a więdnšce kwiecie jego wspaniałej ozdoby, którš żyzna dolina nosi na szczycie, 28,04 będzie jak wczesna figa przed nadejœciem lata: kto jš zobaczy, zrywa i połyka chciwie, ledwie wzišł do ręki. 28,05 W owym dniu Pan Zastępów będzie koronš chwały i ozdobnym diademem dla Reszty swego ludu, 28,06 i natchnieniem sprawiedliwoœci dla zasiadajšcego w sšdzie, i natchnieniem męstwa dla odpierajšcych natarcie u bramy.28,07 Również i ci chodzš chwiejnie na skutek wina, zataczajš się pod wpływem sycery. Kapłan i prorok chodzš chwiejnie na skutek sycery, wino zawróciło im w głowie, zataczajš się pod wpływem sycery, chodzš jak błędni, miewajš zwidzenia, potykajš się, gdy odby 28,08 Zaiste, wszystkie stoły sš pełne zwymiotowanych brudów; nie ma miejsca czystego. 28,09 Kogo to chce on uczyć wiedzy? Komu chce dawać naukę? - Dzieciom ledwie odstawionym od mleka, niemowlętom odsadzonym od piersi! 28,10 Bo: Saw lasaw, saw lasaw; kaw lakaw, kaw lakaw; zeer szam, zeer szam. 28,11 Zaprawdę, wargami jškałów i językiem obcym przemawiać będzie do tego narodu 28,12 Ten, który mu powiedział: Teraz, odpoczynek! Dajcie wytchnšć strudzonemu! A teraz, spokój! Ale nie chcieli Go słuchać. 28,13 Wtedy będzie do nich mowa Pana: Sawlasaw, saw lasaw; kaw lakaw, kaw lakaw; zeer szam, zeer szam, żeby szli upadli na wznak, i rozbili się, żeby uwikłali się w sieci i byli schwytani. 28,14 Dlatego posłuchajcie słowa Pańskiego, wy wszyscy, panujšcy nad tym ludem, który jest w Jerozolimie. 28,15 Mówicie: Zawarliœmy przymierze ze Œmierciš, i z Szeolem zrobiliœmy układ. Gdy się rozleje powódŸ wrogów, nas nie dosięgnie, bo z kłamstwa uczyniliœmy sobie schronisko i skryliœmy się pod fałszem. 28,16 Przeto tak mówi Pan Bóg: Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień dobrany, węgielny, cenny, do fundamentów założony.Kto wierzy, nie potknie się. 28,17 I wezmę sobie prawo za miarę, a sprawiedliwoœć za pion. Ale grad zmiecie schronisko kłamstwa, a wody zalejš kryjówkę. 28,18 Wasze przymierze ze Œmierciš zostanie zerwane, i nie ostoi się wasz układ z Szeolem. Gdy się rozleje powódŸ wrogów, będziecie dla nich na zdeptanie. 28,19 Ile razy ona przyjdzie, pochwyci was. Gdy przechodzić będzie każdego ranka,i we dnie, i w nocy, blady strach na wieœć o niej padnie. 28,20 Bo za krótkie będzie łóżko, aby się wycišgnšć, i zbyt wšskie przykrycie, by sięnim owinšć. 28,21 Zaiste, Pan powstanie, jak na górze Perasim, jak w dolinie Gibeońskiej się poruszy, by dokonać swego dzieła, swego dziwnego dzieła, by spełnić swe zadanie, swe tajemnicze zadanie. 28,22 A teraz przestańcie drwić, żeby wasze pęta się nie zacieœniły; słyszałem bowiem rzecz postanowionš przez Pana, Boga Zastępów: zniszczenie całego kraju. 28,23 Nastawcie uszu i słuchajcie głosu mego, uważajcie i słuchajcie mej mowy! 28,24 Czyż oracz wcišż tylko orze pod zasiew, przewraca i bronuje swš rolę? 28,25 Czyż raczej, gdy zrówna jej powierzchnię, nie zasiewa czarnuszki i nie rozrzuca kminu? Czy nie sieje pszenicy, zboża, jęczmienia i prosa, wreszcie orkiszupo brzegach? 28,26 A ktoœ poucza go o tym prawie, jego Bóg mu to wykłada. 28,27 Zaprawdę, czarnuszki nie młócš saniami młockarskimi ani po kminie nie przetaczajš walca młockarskiego wozu, alebijakiem wybija się czarnuszkę, a kminek cepami. 28,28 Zboże mogłoby ulec zmiażdżeniu; ale nie bez końca młóci je młockarz. Gdy przetoczy koło swego wozu młockarskiego obowiec i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż„Pń c…Ac†[ˇ c‡*cˆ8=4wraz z zaprzęgiem, nie zmiażdży go. 28,29 To również pochodzi od Pana Zastępów, który przedziwny okazał się w radzie, niezmierzony w mšdroœci. *29 29,01 Ach, Arielu, Arielu, miasto, gdzie obozował Dawid! Dodajcie rok do roku, œwięta niech biegnš swym cyklem! 29,02 Wówczas ucisnę Ariela: nastanie żałoœć i wzdychanie. Ty będziesz dla mnie jakby Arielem: 29,03 jak Dawid rozłożę obóz przeciw tobie, otoczę cię szańcami, wzniosę przeciw tobie oblężnicze wieże. 29,04 Wtedy pokornie z ziemi mówić będziesz i z prochu wyjdš twe słowa stłumione; twój głos jakby upiora dobędziesię z ziemi, a mowa twa z prochu wyda się piszczeniem. 29,05 Jak drobny pył będzie twoich wrogówzgraja, i jak rozwiane plewy tłum twoich ciemięzców. A stanie się to nagle, niespodzianie: 29,06 zostaniesz nawiedzone przez Pana Zastępów grzmotem, wstrzšsami i wielkim hukiem, huraganem, burzš i płomieniami trawišcego ognia. 29,07 Jak sen, jak widziadło nocne wyda się zgraja wszystkich narodów, co przeciwArielowi wojujš. Z wszystkimi, co walczš przeciw niemu, z wieżami oblężniczymi i z oblegajšcymi go stanie się podobnie, 29,08 jak kiedy ktoœ głodny œni, że je, ale się budzi z pustym żołšdkiem, i jak gdy ktoœ spragniony œni, że pije, lecz budzi się zmęczony i z wyschniętym gardłem, tak będzie ze zgrajš wszystkich narodów, idšcych do boju przeciw górze Syjon. 29,09 Wpadnijcie w osłupienie i trwajcie w nim, zaœlepcie się i pozostańcie œlepi, bšdŸcie pijani, choć nie od wina, zataczajcie się, choć nie pod wpływem sycery. 29,10 Bo Pan spuœcił na was sen twardy, zawišzał wasze oczy wieszczków i zakrył wasze głowy jasnowidzów. 29,11 Każde objawienie jest dla was jakby słowami zapieczętowanej księgi. Daje się jštemu, który umie czytać, mówišc: Czytaj jš, prosimy. On zaœ odpowiada: Nie mogę, bo ona jest zapieczętowana. 29,12 Albo dajš księgę takiemu, który nie umie czytać, mówišc: Czytajże to, a on odpowiada: Nie umiem czytać. 29,13 Wyrzekł Pan: Ponieważ ten lud zbliża się do Mnie tylko w słowach, i sławi Mnie tylko wargami, podczas gdy serce jego jestz dala ode Mnie; ponieważ czeœć jego jest dla Mnie tylko wyuczonym przez ludzi zwyczajem, 29,14 dlatego właœnie Ja ponowię niezwykłe działanie cudów i dziwów z tym ludem: zginie mšdroœć jego myœlicieli, a rozum jego mędrców zaniknie. 29,15 Biada tym, którzy się kryjš przed Panem, aby zataić swe zamysły, których czyny osnute sš cieniem i którzy mówiš: Ktonas zobaczy i kto nas pozna? 29,16 O co za przewrotnoœć! Czyż może byćgarncarz na równi z glinš stawiany? Czyż może mówić dzieło o swym twórcy: Nie uczynił mnie, i garnek rzec o tym, co go ulepił: Nie ma rozumu? 29,17 Czyż nie w krótkim już czasie Liban zamieni się w ogród, a ogród za bór zostanie uznany? 29,18 W ów dzień głusi usłyszš słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mrokui od ciemnoœci, będš widzieć. 29,19 Pokorni wzmogš swš radoœć w Panu, i najubożsi rozweselš się w Œwiętym Izraela, 29,20 bo nie stanie ciemięzcy, z szydercš koniec będzie, i wycięci będš wszyscy, co za złem goniš: 29,21 którzy słowem przywodzš drugiego do grzechu, którzy w bramie stawiajš sidłana sędziów i odprawiajš sprawiedliwego z niczym. 29,22 Dlatego tak mówi Pan, Bóg domu Jakuba, który odkupił Abrahama: Odtšd Jakub nie będzie się rumienił ani oblicze jego już nie przyblednie, 29,23 bo gdy ujrzy swe dzieci, dzieło mychršk, wœród siebie, ogłosi imię moje jako œwięte. Wtedy czcić będš Œwiętego Jakubowego i z bojaŸniš szanować Boga Izraela. 29,24 Duchem zbłškani poznajš mšdroœć, a szemrzšcy zdobędš pouczenie. *30 30,01 Biada synom zbuntowanym! - wyrocznia Pana. Wykonujš zamiary, ale nie moje, i wišżš się układami, lecz nie z megonatchnienia, tak że dodajš grzech do grzechu. 30,02 Udajš się w podróż do Egiptu bez zasięgnięcia zdania ust moich, aby się uciecpod opiekę faraona i by się schronić w cieniu Egiptu. 30,03 Lecz opieka faraona będzie dla was zawstydzeniem, a pohańbieniem ucieczka w cień Egiptu. 30,04 Bo jego ksišżęta byli w Soan i jego posłowie doszli do Chanes. 30,05 Wszyscy zawiodš się na narodzie, co będzie nieużyteczny dla nich: ani ku pomocy,ani na pożytek, tylko na wstyd, a nawet na hańbę. 30,06 Wyrok na zwierzęta Negebu. Poprzez ziemię utrapienia i ucisku, lwicy i lwa ryczšcego, żmii i latajšcego smoka, przenoszš swe bogactwa na grzbiecie osłów i swe skarby na garbie wielbłšdów do narodu nieużytecznego. 30,07 Egipt bezskutecznie i na próżno obiecuje pomoc, dlatego nazywam go tak: Rahab-bezczynny. 30,08 Teraz pójdŸ, wypisz to na tabliczce, przy nich, i opisz to w księdze, żeby służyło na przyszłe czasy jako wieczyste œwiadectwo: 30,09 Że jest to naród buntowniczy, synowie kłamliwi, synowie, którzy nie chcšsłuchać Prawa Pańskiego, 30,10 którzy mówiš do jasnowidzów: Nie miejcie widzeń! i do proroków: Nie prorokujcie nam nagiej prawdy! Mówcie nam pochlebstwa, prorokujcie złudzenia! 30,11 Ustšpcie z drogi, zboczcie ze œcieżki,oddalcie sprzed nas Œwiętego Izraela! 30,12 Dlatego tak mówi Œwięty Izraela: Ponieważ odrzuciliœcie tę przestrogę, a położyliœcie ufnoœć w krzywdzie i zdradzie i na nich się oparli, 30,13 dlatego występek ten stanie się dla was jakby szczelinš zwiastujšcych upadek, sprawiajšcš wygięcie na wysokim murze, którego zawalenie się następuje nagle w jednej chwili. 30,14 Zawalenie to jest jak stłuczenie dzbana garncarza, rozbitego tak bezwzględnie, że w jego szczštkach nie da się znaleŸć skorupy do zgarnięcia węgli z ogniska, do zaczerpnięcia wody ze zbiornika. 30,15 Albowiem tak mówi Pan Bóg, Œwięty Izraela: W nawróceniu i spokoju jest waszeocalenie, w ciszy i ufnoœci leży wasza siła.Ale wyœcie tego nie chcieli! 30,16 Owszem, powiedzieliœcie: Nie, bo na koniach uciekniemy! - Dobrze, uciekniecie! - I na szybkich wozach pomkniemy! - Dobrze,szybcy będš ci, którzy pogoniš za wami! 30,17 Tysišc ucieknie przed groŸbš jednego,przed groŸbš pięciu uciekniecie, aż zostaniez was tak mało, jak żerdŸ na szczycie góry i jak znak na pagórku. 30,18 Lecz Pan czeka, by wam okazać łaskę, i dlatego stoi, by się zlitować nad wami, bo Pan jest sprawiedliwym Bogiem. Szczęœliwi wszyscy, którzy w Nim ufajš! 30,19 Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło okaże ci On łaskę na głos twojej proœby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. 30,20 Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodęutrapienia, twój Nauczyciel już nie odstšpi,ale oczy twoje patrzeć będš na twego Mistrza. 30,21 Twoje uszy usłyszš słowa rozlegajšce się za tobš: To jest droga, idŸcie niš!, gdybyœ zboczył na prawo lub nalewo. 30,22 Wtedy za nieczyste uznasz srebrne obicia twych bożków i złote odzienia twych posšgów. Wyrzucisz je jak brudnš szmatę. Powiesz im: Precz! 30,23 On użyczy deszczu na twoje zboże, którym obsiejesz rolę, a chleb z urodzajówgleby będzie soczysty i pożywny. Twoja trzoda będzie się pasła w owym czasie na rozległych łškach. 30,24 Woły i osły obrabiajšce rolę żreć będš paszę dobrze przyprawionš, która została przewiana opałkš i siedlaczkš. 30,25 Przyjdzie do tego, iż po wszystkich wysokich górach i po wszystkich wzniesionych pagórkach znajdš się strumienie płynšcych wód na czas wielkiej rzezi, gdy upadnš warownie. 30,26 Wówczas œwiatło księżyca będzie jakœwiatło słoneczne, a œwiatło słońca staniesię siedmiokrotne, jakby œwiatło siedmiu dni - w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach. 30,27 Oto imię Pana przychodzi z daleka, gniew Jego rozgorzał, przygniatajšcy Jego ciężar; Jego wargi pełne sš wzburzenia, Jego język jak pożerajšcy ogień. 30,28 Tchnienie Jego jak potok wezbrany, którego nurt dosięga szyi. Przybywa przesiać narody sitem zniszczenia i włożyćmiędzy szczęki ludów wędzidło zwodnicze. 30,29 Pieœni mieć będziecie, jak przy obchodzie nocnej uroczystoœci, i radoœć serca jak u tego, co idzie przy dŸwiękach fletu, zdšżajšc na górę Pańskš, ku Skale Izraela. 30,30 Pan da słyszeć swój głos potężny, okaże, jak ramię swe spuszcza w wybuchu gniewu, wœród płomieni pożerajšcego ognia, wœród piorunów, ulewy i ciężkiego gradu. 30,31 Bo od głosu Pana przerazi się Aszszur, rózgš będzie wysmagany. 30,32 Każde uderzenie kija będzie dla niego karš, którš Pan spuœci na niego przy wtórze bębnów i cytr, i walczyć On z nim będzie w zaciekłych bitwach. 30,33 Bo dawno przygotowano Tofet, ono jest także dla króla gotowe, zostało pogłębione, rozszerzone; stos węgli i drwaw nim obfitujš. Tchnienie Pana niby potok siarki je rozpali. *31 31,01 Biada tym, którzy zstępujš do Egiptu po pomoc, pokładajš nadzieję w koniach, majš ufnoœć w mnóstwie rydwanów oraz wbardzo wielkiej sile jazdy, a nie pokładajš ufnoœci w Œwiętym Izraela ani się nie radzšPana. 31,02 A przecież On również potrafi sprowadzić niedolę; On słów swoich nie cofa, powstanie przeciw domowi złoczyńców i przeciw pomocy dla Ÿle postępujšcych. 31,03 Egipcjanie to ludzie, a nie Bóg; ich konie to ciało, a nie duch! Gdy Pan wycišgnie rękę, runie wspomożyciel, upadnie wspomagany, i zginš oni wszyscy razem. 31,04 Albowiem Pan tak powiedział do mnie:Podobnie jak lew albo lwištko pomrukuje nad swš zdobyczš: gdy przeciw niemu zbierze się tłum pasterzy, on się nie lęka ich krzyku ani się nie płoszy ich hałasem, tak Pan Zastępów zstšpi do boju na górze Syjon i na jeg 31,05 Jak ptaki latajšce, tak Pan Zastępów osłoni Jeruzalem, osłoni i ocali, oszczędzi iwyzwoli. 31,06 Dzieci Izraela, wróćcie do Tego, od którego odstępstwo oddziela was głęboko. 31,07 Zaiste, owego dnia każdy porzuci swebożki srebrne i bożyszcza złote, które wam zrobiły grzeszne wasze ręce. 31,08 Nie od ludzkiego miecza padnie Aszszur, pochłonie go miecz nie człowieczy. Jeœli ucieknie przed mieczem, kwiat jego wojska pójdzie pod jarzmo. 31,09 Twierdza jego podda się w przestrachu i dowódcy jego załamiš się przed znakiem zwycięzcy. Wyrocznia Pana, który ma ogień na Syjonie i piec swój w Jeruzalem. *32 32,01 Oto król będzie panował sprawiedliwie i ksišżęta rzšdzić będš zgodnie z prawem; 32,02 każdy będzie jakby osłonš przed wichrem i schronieniem przed ulewš, jak strumienie wody na suchym stepie, jak cieńolbrzymiej skały na spieczonej ziemi. 32,03 Wówczas nie będš przyćmione oczy patrzšcych, uszy słuchajšcych stanš się uważne. 32,04 Serca nierozważnych zrozumiejš wiedzę, a język jškałów przemówi wyraŸnie. 32,05 Nie będzie już głupi zwany szlachetnym, ani krętacz mieniony wielmożnym. 32,06 Bo głupi wygłasza niedorzecznoœci i jego serce obmyœla nieprawoœć, żeby się dopuszczać bezbożnoœci i głosić błędy o Panu, żeby żołšdek głodnego pozostawić pusty i spragnionego pozbawić napoju. 32,07 Co do krętacza, to złe sš jego krętactwa; knuje on podstępne sposoby, by zgubić biednych słowami kłamstwa, chociażubogi udowodni swe prawo. 32,08 Szlachetny zaœ człowiek zamierza rzeczy szlachetne i trwa statecznie w szlachetnym działaniu. 32,09 Kobiety beztroskie, wstańcie, słuchajcie mego głosu! Dziewczęta zbyt pewne siebie, dajcie posłuch mej mowie! 32,10 Za rok i kilka dni zadrżycie, pewne siebie, bo winobranie się skończyło, zbiorów już nie będzie. 32,11 Lękajcie się, beztroskie! Zadrżyjcie, pewne siebie! Rozbierzcie się i obnażcie, przepaszcie worem biodra! 32,12 Bijcie się w piersi nad losem pól rozkosznych, nad owocodajnš winnicš; 32,13 nad ziemiš mojego ludu, gdzie wschodzš ciernie i głogi, nad wszystkimi domami radoœci, nad wesołym miastem. 32,14 Bo pałac jest opustoszały, hałaœliwemiasto wyludnione; Ofel i Strażnica stały się jaskiniami na zawsze: uciechš dzikich osłów, pastwiskiem stad. 32,15 Wreszcie zostanie wylany na nas Duchz wysokoœci. Wtedy pustynia stanie się sadem, a sad za las uważany będzie. 32,16 Na pustyni osišdzie prawo, a sprawiedliwoœć zamieszka w sadzie. 32,17 Dziełem sprawiedliwoœci będzie pokój, a owocem prawa - wieczyste bezpieczeństwo. 32,18 Lud mój mieszkać będzie w stolicy pokoju, w mieszkaniach bezpiecznych, w zacisznych miejscach wypoczynku, 32,19 choćby las został powalony, a miastobyło bardzo poniżone. 32,20 Szczęœliwi! Wy siać będziecie nad każdš wodš, puszczajšc wolno woły i osły.*33 33,01 Biada ci, łupieżco, tyœ sam nie złupiony, i tobie, grabieżco, sameœ nie ograbiony! Kiedy skończysz łupić, wtedy ciebie złupiš, gdy grabież zakończysz, ograbiš też ciebie. 33,02 Panie, zmiłuj się nad nami, w Tobie mamy nadzieję! BšdŸ naszym ramieniem każdego poranka i naszym zbawieniem w czas ucisku. 33,03 Na głos Twej groŸby uciekajš ludy, gdy się podniesiesz, pierzchajš narody. 33,04 Zbierać będš łupy, jak się zbiera szarańczę, rzucać się na nie jak mrowie koników polnych. 33,05 Ponad wszystkim jest Pan, bo mieszka na wysokoœci! Napełni On Syjon prawem i sprawiedliwoœciš. 33,06 I zawita trwały pokój w jego czasach. Zasobem sił zbawczych - mšdroœćiwiedza, jego skarbem jest bojaŸń Pańska. 33,07 Oto wysłani na zwiady wołajš z zewnštrz, płaczš gorzko wysłannicy pokoju. 33,08 Opustoszały drogi, przechodniów zabrakło na œcieżkach. Wróg zerwał układy, odrzucił œwiadków, nie zważał na nikogo. 33,09 Kraj ma żałosny wyglšd, marnieje; Liban przestał się zielenić, obumiera; Saron- podobny do pustyni, a Baszan i Karmel sš ogołocone. 33,10 Teraz powstanę - mówi Pan - teraz się podniosę, teraz stanę wysoko. 33,11 Poczniecie siano, zrodzicie słomę, metchnienie jak ogień was pożre. 33,12 Stanš się ludy wypalonym wapnem, jak œcięte ciernie w ogniu spłonš. 33,13 Słuchajcie, najdalsi, co uczyniłem, poznajcie, najbliżsi, mš siłę! 33,14 Grzesznicy na Syjonie się zlękli, bezbożnych chwyciło drżenie: Kto z nas wytrzyma przy trawišcym ogniu? Kto z nas wytrwa wobec wieczystych płomieni? 33,15 Ten, kto postępuje sprawiedliwie i ktomówi uczciwie, kto odrzuca zyski bezprawne, kto się wzbrania dłońmi przed wzięciem podarku, kto zatyka uszy, by o krwi nie słuchać, kto zamyka oczy, by na zło nie patrzeć - 33,16 ten będzie mieszkał na wysokoœciach,twierdze na skałach będš jego schronieniem; dostarczš mu chleba, wody mu nie zbraknie. 33,17 Oczy twe ujrzš króla w całej jego krasie, zobaczš krainę bardzo rozległš. 33,18 Serce twe grozę będzie wspominać: Gdzie ten, co liczył? Gdzie ten, co ważył? Gdzie ten, co spisywał twierdze? 33,19 Nie ujrzysz już ludu zuchwałego, ludu o niewyraŸnej mowie, nie do uchwycenia uchem, o bełkotliwym i niezrozumiałym języku. 33,20 Patrz na Syjon, miasto naszych œwišt!Twe oczy oglšdać będš Jeruzalem, siedzibę bezpiecznš, namiot nieprzenoœny, którego kołków nie wyrwš nigdy ani się żaden jego powróz nie urwie. 33,21 Bo właœnie tam mamy Pana potężnego, zamiast rzek o szerokich odnogach. Nie dotrze tam okręt poruszany wiosłami ani się okazalszy statek nie przeprawi: 33,23a jego liny obwisnš, nie utrzymajš prosto swego masztu, nie rozwinš żagla. 33,22 Albowiem Pan jest naszym sędziš, Pannaszym prawodawcš, Pan naszym królem! On nas zbawi! 33,23b Wtedy rozdzielš łup ogromny, chromi zagrabiš zdobycz. 33,24 Żaden mieszkaniec nie powie: Jestem chory. Lud, który mieszka w Jeruzalem, dostšpi odpuszczenia swoich nieprawoœci. *34 34,01 Przystšpcie, narody, by słuchać! I wy, ludy, natężcie uwagę! Niech słucha ziemia i wszystko, co jš napełnia, œwiat i wszystko, co na nim wyrasta! 34,02 Bo Pan kipi gniewem na wszystkich pogan i wrze z oburzenia na wszystkie ich wojska. Przeznaczył je na zagładę, na rzeŸ je wydał. 34,03 Zabici ich leżš porzuceni, rozchodzi się zaduch z ich trupów; od krwi ich rozmiękły góry, 34,04 całe wojsko niebieskie topnieje. Niebiosa zwijajš się jak zwój księgi, wszystkie ich zastępy opadajš, jak opada listowie z winnego krzewu i jak opadajš liœcie z drzewa figowego. 34,05 Zaiste, mój miecz upoił się na niebiosach; oto spadnie na Edom, na lud, który przeznaczyłem na potępienie. 34,06 Miecz Pana spłynšł krwiš, pokryty jest tłuszczem, krwiš jagništ i kozłów, tłuszczem nerek baranich. Bo Pan œwięci ofiarę w Bosra, wielkš rzeŸ obrzędowš w kraju Edomitów. 34,07 Jak bawoły ludy padajš, i naród mocarzy - jak woły. Ich ziemia opiła się wozu młockarskiego obowiec i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż‰PcŠ^đ c‹N˝ cŒ *Ú cĺ7m8ŽR?#krwiš, proch jej nasišknšł tłuszczem. 34,08 Bo to dla Pana dzień pomsty, rok odwetu dla Obrońcy Syjonu. 34,09 Potoki Edomu obrócš się w smołę, a proch jego w siarkę; ziemia jego stanie się smołš płonšcš. 34,10 Nie zagaœnie ni w nocy, ni w dzień, jej dym wznosić się będzie cišgle. Kraj pozostanie opustoszały z pokolenia w pokolenie, po wiek wieków nikt go nie przemierzy. 34,11 Pelikan i jeż go posišdš, puchacz i kruk go zamieszkajš; Pan rozcišgnie nad nim sznur nicoœci i ołowianki opustoszenia. 34,12 Kozły się w nim zadomowiš. Nie będzie jego dostojników ani królestwa tam nie obwołajš, wszyscy jego ksišżęta będš niczym. 34,13 Ciernie wyrosnš w jego pałacach, pokrzywy i osty w jego warowniach; będzieto nora szakali, dziedziniec strusich samic. 34,14 Zdziczałe psy spotkajš się z hienami ikozły będš się przyzywać wzajemnie; co więcej, tam Lilit przycupnie i znajdzie sobiezacisze na spoczynek. 34,15 Tam się wšż gnieŸdzić będzie i znosićjaja, wysiadywać młode i zgarniać je pod swój cień. Tam i sępy się zlecš, nie będš patrzeć szukajšc jeden drugiego. 34,16 Szukajcie w księdze Pańskiej i odczytajcie: Ani jednego z nich nie zabraknie! - Bo usta Jego, one rozkazały, i Duch Jego, On je zgromadził. 34,17 On też rzucił im los i Jego ręka podzieliła im ziemię sznurem mierniczym; na wieki będš jš dziedziczyli, mieszkać w niej będš z pokolenia w pokolenie. *35 35,01 Niech się rozweselš pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! 35,02 Niech wyda kwiaty jak lilie polne, niech się rozraduje, skaczšc i wykrzykujšcz uciechy. Chwałš Libanu jš obdarzono, ozdobš Karmelu i Saronu. Oni zobaczš chwałę Pana, wspaniałoœć naszego Boga. 35,03 Pokrzepcie ręce osłabłe, wzmocnijcie kolana omdlałe! 35,04 Powiedzcie małodusznym: Odwagi! Niebójcie się! Oto wasz Bóg, oto - pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by zbawić was. 35,05 Wtedy przejrzš oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzš. 35,06 Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie. Bo trysnš zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; 35,07 spieczona ziemia zmieni się w pojezierze, spragniony kraj w krynice wód;badyle w kryjówkach, gdzie legały szakale - na trzcinę z sitowiem. 35,08 Będzie tam droga czysta, którš nazwš Drogš Œwiętš. Nie przejdzie niš nieczysty, gdy odbywa podróż, i głupi nie będš się tam wałęsać. 35,09 Nie będzie tam lwa, ni zwierz najdzikszy nie wstšpi na niš ani się tam znajdzie, ale tamtędy pójdš wyzwoleni. 35,10 Odkupieni przez Pana powrócš, przybędš na Syjon z radosnym œpiewem, zeszczęœciem wiecznym na twarzach: osišgnš radoœć i szczęœcie, ustšpi smutek i wzdychanie. *36 36,01 W czternastym roku panowania króla Ezechiasza najechał Sennacheryb, król asyryjski, wszystkie warowne miasta judzkie i zdobył je. 36,02 Z Lakisz posłał król asyryjski rabsaka z dużym oddziałem do Jerozolimy przeciw Ezechiaszowi. Rabsak zajšł stanowisko przy kanale Wyższej Sadzawki, na drodze Pola Folusznika. 36,03 A wyszli do niego Eliakim, syn Chilkiasza, zarzšdca pałacu, Szebna, pisarz, i Joach, syn Asafa, pełnomocnik. 36,04 Rabsak zaczšł mówić: Powiedzcie Ezechiaszowi: Tak mówi wielki król, król asyryjski: Cóż to za bezpieczeństwo, któremu zaufałeœ? 36,05 Myœlisz może, iż próżne słowa zdołajš zastšpić radę i siłę do walki? W kimże ty pokładasz ufnoœć, że się zbuntowałeœ przeciwko mnie? 36,06 Oto ty się opierasz na Egipcie, na tej nadłamanej lasce trzcinowej, która, gdy się kto oprze na niej, wchodzi w dłoń i przebija jš. Taki jest faraon, król egipski, dla wszystkich, którzy w nim pokładajš nadzieję. 36,07 A jeżeli mi powiesz: W Panu, Bogu naszym, położyliœmy ufnoœć, to czyż On niejest tym, którego wyżyny i ołtarze poznosił Ezechiasz nakazujšc Judzie i Jerozolimie: Przed tym tylko ołtarzem będziecie pokłon oddawać Bogu? 36,08 Teraz więc, proszę, zrób układ z panem moim, królem asyryjskim: Dam ci dwa tysišce koni, jeżeli zdołasz wystawić do nich jeŸdŸców! 36,09 Jak zmusisz do odwrotu namiestnika jednego z najmniejszych sług pana mego? Ale ty zaufałeœ Egiptowi - że dostaniesz rydwany i jazdę. 36,10 A teraz, czyż to wbrew woli Pana najechałem na ten kraj, by go spustoszyć? Pan rzekł do mnie: Wyrusz w górę przeciw temu krajowi i spustosz go! 36,11 Eliakim, Szebna i Joach powiedzieli dorabsaka: Mów, prosimy, do sług twoich po aramejsku, gdyż rozumiemy ten język; nie mów do nas po hebrajsku wobec słuchajšcego ludu, który jest na murach. 36,12 Lecz rabsak odrzekł: Czyż do pana twego i do ciebie posłał mnie pan mój, abym mówił te słowa? Czyż nie raczej do ludzi, którzy siedzš na murach, skazani na jedzenie swego kału i na picie swego moczurazem z wami? 36,13 Stał więc rabsak i wołał donoœnym głosem po hebrajsku tymi słowami: Słuchajcie słów wielkiego króla, króla asyryjskiego! 36,14 Tak mówi król: Niech was nie zwodzi Ezechiasz, bo on nie potrafi was ocalić. 36,15 Niech was Ezechiasz nie ożywia ufnoœciš w Panu, zapewniajšc: Pan na pewno wybawi nas; to miasto nie będzie wydane w ręce króla asyryjskiego! 36,16 Nie słuchajcie Ezechiasza, bo tak mówi król asyryjski: Zawrzyjcie ze mnš pokój i poddajcie się mi, a będziecie jedli owoce, każdy ze swej winnicy i ze swego drzewa figowego, i będziecie pili wodę, każdy ze swej cysterny, 36,17 aż przyjdę zabrać was do kraju podobnego do waszego, kraju zboża i młodego wina, kraju chleba i winnic. 36,18 Tylko Ezechiasz niech was nie oszukuje, mówišc: Wybawi nas Pan. Czyż bogowie narodów uratowali każdy swój krajz ręki króla asyryjskiego? 36,19 Gdzie sš bogowie Chamatu i Arpadu? Gdzie bogowie Sefarwaim? A czy wybawili Samarię z mojej ręki? 36,20 Którzy spoœród wszystkich bogów tych krajów uratowali swój kraj z mojej ręki, żeby Pan miał wybawić z mojej mocy Jeruzalem? 36,21 Oni zaœ wysłuchali w milczeniu i nie odpowiedzieli mu ani słowa, bo taki był rozkaz królewski: Nie odpowiadajcie mu! 36,22 Przyszli więc z rozdartymi szatami do Ezechiasza Eliakim, syn Chilkiasza, i pisarz Szebna, i syn Asafa Joach, pełnomocnik, i oznajmili mu wypowiedŸ rabsaka. *37 37,01 Gdy to usłyszał król Ezechiasz, rozdarł swe szaty, okrył się worem i udałsię do œwištyni Pańskiej. 37,02 Potem posłał Eliakima, zarzšdcę pałacu, i Szebnę, pisarza, i starszych kapłanów, obleczonych w wory, do prorokaIzajasza, syna Amosa, 37,03 by mu powiedzieli: Tak mówi Ezechiasz: Ten dzień jest dniem utrapienia ikary, i hańby. Albowiem dojrzały dzieci do swoich narodzin, a nie ma siły do ich porodzenia. 37,04 Może Pan, Bóg twój, raczy usłyszeć słowa rabsaka, którego przysłał król asyryjski, jego pan, aby znieważać Boga żywego, i skarze go za słowa, które usłyszał Pan, Bóg twój. Przeto wznieœ modlitwę za Resztę, która jeszcze pozostaje. 37,05 Przyszli więc słudzy króla Ezechiaszado Izajasza. 37,06 Izajasz zaœ rzekł do nich: Tak powiecie waszemu panu: Tak mówi Pan: Nie bój się słów, które usłyszałeœ, a którymi pachołcy króla asyryjskiego rzucali Mi bluŸnierstwa. 37,07 Oto Ja spowoduję w nim takie usposobienie, że na wiadomoœć, którš usłyszy, wróci do swego kraju; i sprawię, że w swoim kraju padnie od miecza. 37,08 Wrócił rabsak i zastał króla asyryjskiego zdobywajšcego Libnę. Posłyszał bowiem, że król ustšpił spod Lakisz. 37,09 Gdy Sennacheryb otrzymał wieœć o Tirhace, królu Kusz, głoszšcš: Wyruszył nawojnę przeciw tobie, gdy usłyszał, wyprawił posłów do Ezechiasza, polecajšc:37,10 Tak powiecie Ezechiaszowi, królowi judzkiemu: Niech cię nie zwodzi twój Bóg, w którym położyłeœ nadzieję, zapewnieniem: Nie będzie wydana Jerozolima w ręce króla asyryjskiego. 37,11 Oto ty słyszałeœ, co zrobili królowie asyryjscy wszystkim krajom, przeznaczajšc je na zagładę, a ty miałbyœ ocaleć? 37,12 Czy bogowie narodów, jakie moi przodkowie wyniszczyli, ocalili je? Gozan i Charan, i Resef, i Edanitów, którzy byli w Telassar? 37,13 Gdzie jest król Chamatu, król Arpadu,król miasta Sefarwaim, Heny i Iwwy? 37,14 Ezechiasz wzišł list z ręki posłów i przeczytał go. Następnie poszedł do œwištyni Pańskiej i rozwinšł go przed Panem. 37,15 I zanosił modły Ezechiasz do Pana, mówišc: 37,16 O Panie Zastępów, Boże Izraela, który zasiadasz na cherubach, Ty sam jesteœ Bogiem wszystkich królestw œwiata, Tyœ uczynił niebo i ziemię. 37,17 Nakłoń, Panie, Twego ucha, i usłysz!Otwórz, Panie, Twoje oczy, i popatrz! Słuchaj wszystkich słów Sennacheryba, które przysłał, by znieważać Boga żywego.37,18 To prawda, o Panie, że królowie asyryjscy wyniszczyli wszystkie narody i kraje ich. 37,19 W ogień wrzucili ich bogów, bo ci nie byli bogami, lecz tylko dziełem ršk ludzkichz drzewa i z kamienia, więc ich zniweczyli. 37,20 Teraz więc, o Panie, Boże nasz, wybaw nas z jego ręki, i niech wiedzš wszystkie królestwa ziemi, że Ty sam jesteœ Bogiem, o Panie! 37,21 Wówczas Izajasz, syn Amosa, posłałEzechiaszowi oœwiadczenie: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Wysłuchałem tego, o co się modliłeœ do Mnie w sprawie Sennacheryba, króla Asyrii. 37,22 Oto wyrocznia, którš wydał Pan na niego: Gardzi tobš, szydzi z ciebie Dziewica,Córa Syjonu; za tobš potrzšsa głowš Córa Jeruzalem. 37,23 Komuœ ubliżył i komu bluŸnił? Przeciw komu twój głos podniosłeœ i w górę wzbiłeœ twe oczy? Przeciw Œwiętemu Izraela! 37,24 Przez swych służalców uršgałeœ Panu. Mówiłeœ: Z mnóstwem mych rydwanów wyszedłem na szczyty górskie, na najdalsze grzbiety Libanu. Wycišłem jegocedry najwyższe, co najpiękniejsze jego cyprysy. Wtargnšłem w jego ostatnie ustronie, w jego bujnš gęstwinę l 37,25 Dršżyłem studnie i piłem obce wody, stopami nóg moich wysuszyłem wszystkie rzeki Egiptu. 37,26 Czy nie słyszałeœ? Z dawna to przygotowałem. Co ułożyłem od prastarychczasów, to teraz w czyn wprowadzam. Miałeœ obrócić w stosy gruzów obwarowane miasta. 37,27 Mieszkańcy ich bezsilni, przelękli się i okryli wstydem. Stali się jak roœliny na polu i jak młoda trawa zielona, jak zielsko na dachach spalone podmuchem wiatru wschodniego. 37,28 Wiem, kiedy wstajesz i kiedy spoczywasz, kiedy wychodzisz i kiedy powracasz, i jak cię ponosi złoœć przeciw Mnie. 37,29 Ponieważ cię złoœć ponosi przeciw Mnie i twa zuchwałoœć doszła moich uszu, przeto ci w nozdrza założę me kolce i wędzidło moje na wargi, by zmusić cię do odwrotu drogš, którš przybyłeœ. 37,30 To niechaj ci za znak posłuży: w tym roku żywcie się ziarnem pozostawionym po zbiorze; na przyszły zaœ rok tym, co samoobrodzi, ale na trzeci rok siejcie i zbierajcie, zakładajcie winnice i spożywajcie z nich owoce. 37,31 Reszta ocalałych z domu Judy ponownie zapuœci w głšb korzenie i w górze wyda owoce. 37,32 Albowiem z Jeruzalem wyjdzie Resztaiz góry Syjonu garstka ocalałych. Zazdrosnamiłoœć Pana Zastępów tego dokona. 37,33 Dlatego tak mówi Pan o królu asyryjskim: Nie wejdzie on do tego miasta ani nie wypuœci tam strzały, nie nastawi przeciw niemu tarczy ani nie usypie wału. 37,34 Drogš tš samš, którš przybył, powróci, a do miasta tego nie wejdzie. - Wyrocznia Pana. 37,35 Otoczę opiekš to miasto i ocalę je, przez wzglšd na Mnie i na sługę mego Dawida. 37,36 Tejże samej nocy wyszedł Anioł Pański i pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesišt pięć tysięcy. I oto rano, gdy trzeba było wstawać, wszyscy oni byli martwi. 37,37 Sennacheryb więc, król Asyrii, zwinšłobóz i odszedł; wrócił się i pozostał w Niniwie. 37,38 A zdarzyło się że gdy się on modlił wœwištyni Nisroka, swego bożka, synowie jego, Adramelek i Sereser, zabili go mieczem, a sami zbiegli do kraju Ararat. Syn jego, Asarhaddon, został w jego miejsce królem. *38 38,01 W owych dniach Ezechiasz zachorował œmiertelnie. Prorok Izajasz, syn Amosa, przyszedł do niego i rzekł mu: Tak mówi Pan: RozporzšdŸ domem twoim, boumrzesz i nie będziesz żył. 38,02 Wtedy Ezechiasz odwrócił się do œciany i modlił się do Pana. 38,03 A mówił tak: Ach, Panie, wspomnij nato, proszę, że postępowałem wobec Ciebie wiernie i z doskonałym sercem, że czyniłem to, co miłe oczom Twoim. I płakał Ezechiasz bardzo rzewnie. 38,04 Wówczas Pan skierował do Izajasza słowo tej treœci: 38,05 IdŸ, by oznajmić Ezechiaszowi: Tak mówi Pan, Bóg Dawida, twego praojca: Słyszałem twojš modlitwę, widziałem twoje łzy. Uzdrowię cię. Za trzy dni pójdziesz do œwištyni Pańskiej. Oto dodam do twego życia piętnaœcie lat. 38,06 Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i roztoczę opiekę nad tym miastem. 38,06a Powiedział też Izajasz: WeŸcie placek figowy i przyłóżcie do wrzodu, a zdrów będzie! 38,06b Ezechiasz zaœ rzekł: Jaki znak upewni mię, że wejdę do œwištyni Pańskiej?38,07 Izajasz odrzekł: Niech ci będzie ten znak od Pana, że spełni On tę rzecz, którš przyrzekł: 38,08 Oto ja cofnę cień wskazówki zegarowej o dziesięć stopni, po których słońce już zeszło na słonecznym zegarze Achaza. I cofnęło się słońce o dziesięć stopni, po których już zeszło. 38,09 Pieœń Ezechiasza, króla judzkiego, gdy popadł w chorobę, ale został z niej uzdrowiony: 38,10 Mówiłem: W połowie moich dni muszęodejœć; w bramach Szeolu odczuję brak reszty lat moich! 38,11 Mówiłem: Nie ujrzę już Pana na ziemiżyjšcych, nie będę już patrzył na nikogo spoœród mieszkańców tego œwiata. 38,12 Mieszkanie me rozbiorš i przeniosš ode mnie jak namiot pasterzy. Zwijam jak tkacz moje życie. On mnie odcina od nici. Zadzień i jednš noc mnie zamęczysz. 38,13 Krzyczę aż do rana. On kruszy jak lew wszystkie me koœci: w cišgu dnia i jednej nocy mnie zamęczysz. 38,14 Jak pisklę jaskółcze, tak kwilę, wzdycham jak gołębica. Oczy me słabnš patrzšc ku górze. Panie, cierpię ucisk: Stańprzy mnie! 38,15 Cóż mam mówić? Wszak On mi powiedział i On to sprawił. Przeżyję spokojnie wszystkie moje lata po chwilach goryczy mej duszy. 38,16 Nad którymi Pan czuwa, ci żyjš, wœród nich dopełni się życie ducha mego. Uzdrowiłeœ mnie i żyć dozwoliłeœ! 38,17 Oto na zdrowie zamienił mi gorycz. Ty zachowałeœ mš duszę od dołu unicestwienia, gdyż poza siebie rzuciłeœ wszystkie moje grzechy. 38,18 Zaiste, nie Szeol Cię sławi ani Œmierćwychwala Ciebie; nie ci oglšdajš się na Twojš wiernoœć, którzy w dół zstępujš. 38,19 Żywy, żywy Cię tylko wysławia, tak jak ja dzisiaj. Ojciec dzieciom rozgłasza Twojš wiernoœć. 38,20 Pan mnie zachowuje! Więc grać będziemy me pieœni na strunach przez wszystkie dni naszego życia w œwištyni Pańskiej. *39 39,01 W owym czasie Merodak-Baladan, synBaladana, król babiloński, wysłał listy i dary do Ezechiasza, bo dowiedział się, że był chory i wyzdrowiał. 39,02 Ezechiasz był rad posłom i pokazał im cały swój skarbiec, srebro i złoto, wonnoœci i cennš oliwę, całš też swojš zbrojownię oraz wszystko, co się znajdowało w jego składach. Nie było rzeczy, której by nie pokazał im Ezechiasz w swoim pałacu i we wszystki 39,03 Wówczas prorok Izajasz przyszedł do króla Ezechiasza i zagadnšł go: Co mówili ci mężowie i skšd przybyli do ciebie?Ezechiasz odrzekł: Z dalekiego kraju przybyli do mnie, z Babilonu. 39,04 Znowu zapytał: Co widzieli w twoim pałacu? Odpowiedział Ezechiasz: Widzieli wszystko, cokolwiek jest w moim pałacu; nie było rzeczy w moich składach, której bym im nie pokazał. 39,05 Wtedy Izajasz powiedział do Ezechiasza: Posłuchaj słowa Pana Zastępów! 39,06 Oto nadejdš dni, gdy to wszystko, co jest w twoim pałacu i co nagromadzili twoi przodkowie aż do dzisiejszego dnia, zostanie zabrane do Babilonu. Nic nie pozostanie, mówi Pan. 39,07 A z synów twoich, którzy będš pochodzić od ciebie, z tych, którym dasz życie, wybierze się dworzan do pałacu króla babilońskiego. 39,08 Ezechiasz rzekł do Izajasza: Pomyœlne jest słowo Pańskie, któreœ wygłosił. Myœlał bowiem: Będzie spokój i bezpieczeństwo przynajmniej za mego życia. *40 40,01 Pocieszcie, pocieszcie mój lud! - mówiwasz Bóg. 40,02 Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawoœć jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy, 40,03 Głos się rozlega: Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu goœciniec naszemu Bogu! i đ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPş c ď c‘ůc’ *ű c“8L4”S?*40,04 Niech się podniosš wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżš; równinšniechaj się stanš urwiska, a strome zboczanizinš gładkš. 40,05 Wtedy się chwała Pańska objawi, razem jš wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały. 40,06 Głos się odzywa: Wołaj! - I rzekłem:Co mam wołać? - Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. 40,07 Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie, trawš jest naród. 40,08 Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki. 40,09 Wstšpże na wysokš górę, zwiastunko dobrej nowiny w Syjonie! Podnieœ mocno twój głos, zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem! Podnieœ głos, nie bój się! Powiedz miastom judzkim: Oto wasz Bóg! 40,10 Oto Pan Bóg przychodzi z mocš i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata. 40,11 Podobnie jak pasterz pasie On swš trzodę, gromadzi jš swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmišceprowadzi łagodnie. 40,12 Kto zmierzył wody morskie swš garœciš i piędziš wymierzył niebiosa? Kto zawarł ziemię w miarce? Kto zważył góry na wadze i pagórki na szalach? 40,13 Kto zdołał zbadać ducha Pana? Kto wroli doradcy dawał Mu wskazania? 40,14 Do kogo się On zwracał po radę i œwiatło, żeby Go pouczył o œcieżkach prawa, żeby Go nauczył wiedzy i wskazał Mu drogę roztropnoœci? 40,15 Oto narody sš jak kropla wody u wiadra, uważa się je za pyłek na szali. Oto wyspy ważš tyle co ziarnko prochu. 40,16 I lasów Libanu nie starczy na paliwo ani jego zwierzyny na całopalenie. 40,17 Niczym sš przed Nim wszystkie narody, znaczš dla Niego tyle co nicoœć i pustka. 40,18 Do kogóż to przyrównacie Boga i jaki obraz zastosujecie do Niego? 40,19 Ludwisarz odlewa posšg, a złotnik powleka go złotem i srebrne łańcuszki wykuwa. 40,19a Pomagajš sobie jeden drugiemu - i mówiš nawzajem do siebie: Œmiało! 40,19b Ludwisarz zachęca złotnika, a wygładzajšcy młotem - tego, co kuje na kowadle; ocenia sprawnie: W porzšdku; i umacnia gwoŸdŸmi posšg, żeby się nie zachwiał. 40,20 Kogo nie stać na takš ofiarę, wybieradrzewo nie próchniejšce; stara się o biegłego rzeŸbiarza, żeby trwały posšg wystawić. 40,21 Czy nie wiecie tego? Czyœcie nie słyszeli? Czy wam nie głoszono od poczštku? Czyœcie nie pojęli utworzenia ziemi? 40,22 Ten, co mieszka nad kręgiem ziemi, której mieszkańcy sš jak szarańcza, On rozcišgnšł niebiosa jak tkaninę i rozpišł je jak namiot mieszkalny. 40,23 On możnych obraca wniwecz, unicestwia władców ziemi. 40,24 Ledwie ich wszczepiono, ledwie posiano, ledwie się w ziemi pień ich zakorzenił, On powiał na nich i pousychali, a wicher gwałtowny porwał ich jak słomkę. 40,25 Z kimże byœcie mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał? - mówi Œwięty. 40,26 Podnieœcie oczy w górę i patrzcie: Ktostworzył te gwiazdy? - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli. 40,27 Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu,powtarzasz: Zakryta jest moja droga przedPanem i prawo me przed Bogiem przeoczone? 40,28 Czy nie wiesz tego? Czyœ nie słyszał? Pan - to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mšdroœć jest niezgłębiona. 40,29 On dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. 40,30 Chłopcy się męczš i nużš, chwiejš sięsłabnšc młodzieńcy, 40,31 lecz ci, co zaufali Panu, odzyskujš siły, otrzymujš skrzydła jak orły: biegnš bez zmęczenia, bez znużenia idš. *41 41,01 Uciszcie się, wyspy, ażeby Mnie słuchać! Niechaj narody odœwieżš swe siły!Niechaj wystšpiš, wtedy niech mówiš: Udajmy się razem do sšdu! 41,02 Kto wzbudził ze Wschodu tego, którego sprawiedliwoœć przyzywa na każdym kroku? Kto mu poddaje narody i upokarza królów? Miecz jego œciera ich na proch, jego łuk roznosi ich jak słomę. 41,03 On œciga ich, przechodzi nietknięty, jakby stopami nie dotykał œcieżki. 41,04 Kto zdziałał to i uczynił? Ten, co z nicoœci wywołuje od poczštku pokolenia. Ja,Pan, jestem pierwszy, z ostatnimi również Ja będę! 41,05 Spojrzały wyspy i lękajš się, drżš krańce ziemi! - Zbliżajš się i przychodzš. 41,08 Ty zaœ, Izraelu, mój sługo, Jakubie, którego wybrałem sobie, potomstwo Abrahama, mego przyjaciela! 41,09 Ty, którego pochwyciłem na krańcach ziemi, powołałem cię z jej stron najdalszych i rzekłem ci: Sługš moim jesteœ, wybrałem cię, a nie odrzuciłem. 41,10 Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobš; nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem. Umacniam cię, jeszcze i wspomagam, podtrzymuję cię mojš prawicš sprawiedliwš. 41,11 Oto wstydem i hańbš się okryjš wszyscy rozjštrzeni na ciebie. Unicestwieni będš i zginš ludzie kłócšcy się z tobš. 41,12 Będziesz ich szukał, lecz nie znajdziesz tych ludzi, twoich przeciwników.Unicestwieni będš i na nic zejdš ludzie walczšcy z tobš. 41,13 Albowiem Ja, Pan, twój Bóg, ujšłem cię za prawicę mówišc ci: Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocš. 41,14 Nie bój się, robaczku Jakubie, nieboraku Izraelu! Ja cię wspomagam - wyrocznia Pana - odkupicielem twoim - Œwięty Izraela. 41,15 Oto Ja przemieniam cię w młockarskie sanie, nowe, o podwójnym rzędzie zębów: ty zmłócisz i wykruszysz góry, zmienisz pagórki w drobnš sieczkę; 41,16 ty je przewiejesz, a wicher je porwie i tršba powietrzna rozmiecie. Ty natomiast rozradujesz się w Panu, chlubić się będziesz w Œwiętym Izraela. 41,17 Nędzni i biedni szukajš wody, i nie ma! Ich język wysechł już z pragnienia. Ja,Pan, wysłucham ich, nie opuszczę ich Ja, Bóg Izraela. 41,18 Każę wytrysnšć strumieniom na nagich wzgórzach i Ÿródłom wód poœrodku nizin. Zamienię pustynię na pojezierze, a wyschniętš ziemię na wodotryski. 41,19 Na pustyni zasadzę cedry, akacje, mirty i oliwki; rozkrzewię na pustkowiu cyprysy, wišzy i bukszpan obok siebie. 41,20 Ażeby widzieli i poznali, rozważyli i pojęli wszyscy, że ręka Pańska to uczyniła, że Œwięty Izraela tego dokonał. 41,21 Przedłóżcie waszš sprawę spornš, mówi Pan podajcie wasze mocne dowody, mówi Król Jakuba. 41,22 Niechaj przystšpiš i niech Nam objawiš to, co się ma zdarzyć. Jakie były przeszłe rzeczy? Objawcie, abyœmy to wzięli do serca. Albo oznajmijcie Nam przyszłe rzeczy, abyœmy mogli poznać ich spełnienie. 41,23 Objawcie to, co ma nadejœć w przyszłoœci, abyœmy poznali, czy jesteœcie bogami. Zróbcie choć coœ, czy dobrego, czyzłego, żebyœmy to z podziwem wszyscy oglšdali. 41,24 Otóż wy jesteœcie niczym i wasze dzieła sš niczym; obrzydliwoœciš jest ten, kto was wybiera. 41,25 Wzbudziłem kogoœ z Północy i przyszedł, ze Wschodu słońca wezwałem go po imieniu. On zdeptał możnowładców jak błoto, podobnie jak garncarz depcze glinę. 41,26 Kto objawił to z poczštku, żebyœmy wiedzieli, i to długo naprzód, byœmy rzekli: Słusznie? - Nikt nie objawiał, nikt nie obwieszczał, nikt też nie słyszał słów waszych. 41,27 Pierwszy Ja ogłaszam Syjonowi: Oto one! i Jerozolimie daję radosnego zwiastuna. 41,28 Patrzyłem: lecz nie było nikogo, nikogo z nich - zdolnego do rady, żeby odrzekł słowo, gdy go spytam. 41,29 Oto wszyscy oni sš czczš ułudš; dzieła ich nie istniejš, posšgi ich to znikomoœć i pustka. *42 42,01 Oto mój Sługa, którego podtrzymuję. Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczšł; On przyniesie narodom Prawo. 42,02 Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. 42,03 Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On niezachwianie przyniesie Prawo. 42,04 Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekujš wyspy. 42,05 Tak mówi Pan Bóg, który stworzył i rozpišł niebo, rozpostarł ziemię wraz z jejplonami, dał ludziom na niej dech ożywczy itchnienie tym, co po niej chodzš. 42,06 Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ujšłem Cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, œwiatłoœciš dla narodów, 42,07 abyœ otworzył oczy niewidomym, ażebyœ z zamknięcia wypuœcił jeńców, z więzienia tych, co mieszkajš w ciemnoœci. 42,08 Ja, któremu na imię jest Jahwe, chwały mojej nie odstšpię innemu ani czci mojej bożkom. 42,09 Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły, nowe zaœ Ja zapowiadam, zanim się rozwinš, już wam je ogłaszam. 42,10 Œpiewajcie Panu pieœń nowš, chwałę Jego od krańców ziemi! Niech Go sławi morze i co je napełnia, wyspy wraz z ich mieszkańcami! 42,11 Niech głos podniesie pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar.Mieszkańcy Sela niech wznoszš okrzyki, ze szczytów gór niech nawołujš radoœnie! 42,12 Niech oddajš chwałę Panu i niechaj głoszš czeœć Jego na wyspach! 42,13 Jak bohater posuwa się Pan, i jak wojownik pobudza walecznoœć; rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny, góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi. 42,14 Milczałem od długiego czasu, w spokoju wstrzymywałem siebie, teraz jakby rodzšca zakrzyknę, dyszeć będę z gniewu, zabraknie mi tchu. 42,15 Wypalę góry i wzgórza, sprawię, że wyschnie wszystka ich zieleń, przemienię rzeki na stawy, a jeziora osuszę. 42,16 Sprawię, że niewidomi pójdš po nieznanej drodze, powiodę ich œcieżkami, których nie znajš, ciemnoœci zmienię przed nimi w œwiatło, a wyboiste miejsca w równinę. Oto sš rzeczy, których dokonam i nie zaniecham. 42,17 Wstecz się odwrócš z wielkim zawstydzeniem ci, którzy w bożkach pokładajš ufnoœć, którzy mówiš ulanym posšgom: Jesteœcie bogami naszymi. 42,18 Głusi, słuchajcie! Niewidomi, natężcie wzrok, by widzieć! 42,19 Kto jest niewidomy, jeżeli nie mój sługa, i głuchy, jak posłaniec, którego posyłam? Kto jest niewidomy, jak mój wysłannik i głuchy, jak Sługa Pański? 42,20 Widzeń mnóstwo, lecz ich nie przestrzegajš; otwarte majš uszy, ale nikt nie słucha. 42,21 Spodobało się Panu w Jego sprawiedliwoœci okazać wielkoœć i wspaniałoœć Prawa. 42,22 A jednak jest to naród złupiony i ograbiony: wszystkich spętano po jaskiniachoraz zamknięto w więzieniach; na łup zostali wydani i nikt ich nie ratuje; na rabunek, i nikt nie powie: Oddaj! 42,23 Kto między wami daje temu posłuch? Kto uważnie słucha o przyszłoœci? 42,24 Kto wydał Jakuba na rabunek i Izraela - łupieżcom? Czyż nie przeciw Panumyœmy zgrzeszyli i nie chcieli postępować Jego drogami ani słuchać Jego Prawa? 42,25 Więc wylał na Izraela żar swego gniewu i okropnoœci wojny. Wybuchła ona zewszšd pożogš, a on się nie spostrzegł, obróciła go w perzynę, lecz on nie wzišł tego do serca. *43 43,01 Ale teraz tak mówi Pan, Stworzyciel twój, Jakubie, i Twórca twój, o Izraelu: Nie lękaj się, bo cię wykupiłem, wezwałemcię po imieniu; tyœ moim! 43,02 Gdy pójdziesz przez wody, Ja będę z tobš, i gdy przez rzeki, nie zatopiš ciebie. Gdy pójdziesz przez ogień, nie spalisz się, inie strawi cię płomień. 43,03 Albowiem Ja jestem Pan, twój Bóg, Œwięty Izraela, twój Zbawca. Daję Egipt jako twój okup, Kusz i Sabę w zamian za ciebie. 43,04 Ponieważ drogi jesteœ w moich oczach, nabrałeœ wartoœci i Ja cię miłuję, przeto daję ludzi za ciebie i narody za życietwoje. 43,05 Nie lękaj się, bo jestem z tobš. Przywiodę ze Wschodu twe plemię i z Zachodu cię pozbieram. 43,06 Północy powiem: Oddaj! i Południowi: Nie zatrzymuj! PrzywiedŸ moich synów z daleka i córki moje z krańców ziemi. 43,07 Wszystkich, którzy noszš me imię i których stworzyłem dla mojej chwały, ukształtowałem ich i moim sš dziełem. 43,08 WyprowadŸ lud œlepy, choć majšcy oczy, i głuchy, choć obdarzony uszami. 43,09 Niech wszystkie ludy zbiorš się razem i niech się zgromadzš narody! Który z nich może to ogłosić i oznajmić nam minione rzeczy? Niech postawiš swych œwiadków nie usprawiedliwienie, aby ich słuchano i przytaknięto: To prawda! 43,10 Wy jesteœcie moimi œwiadkami - wyrocznia Pana - i moimi sługami, których wybrałem, abyœcie mogli poznać i uwierzyćMi, oraz zrozumieć, że tylko Ja istnieję. Boga utworzonego przede Mnš nie było ani po Mnie nie będzie. 43,11 Ja, Pan, tylko Ja istnieję i poza Mnš nie ma żadnego zbawcy. 43,12 To Ja zapowiedziałem, wyzwoliłem i obwieœciłem, a nie ktoœ obcy wœród was. Wy jesteœcie œwiadkami moimi - wyrocznia Pana - że Ja jestem Bogiem, 43,13 owszem, od wiecznoœci Nim jestem. Inikt się nie wymknie z mej ręki. Któż może zmienić to, co Ja zdziałam? 43,14 Tak mówi Pan, wasz Odkupiciel, Œwięty Izraela: Ze względu na was posłałem do Babilonu zdobywcę: i sprawię, że opadnš wszystkie zawory więzień, a Chaldejczycy wybuchnš biadaniem. 43,15 Ja jestem Pan, wasz Œwięty, Stworzyciel Izraela, wasz Król! 43,16 Tak mówi Pan, który otworzył drogę przez morze i œcieżkę przez potężne wody;43,17 który wiódł na wyprawę wozy i konie, także i potężne wojsko; upadli, już nie powstanš, zgaœli, jak knotek zostali zdmuchnięci. 43,18 Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrzšsajcie w myœli dawnych rzeczy. 43,19 Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właœnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, œcieżyny na pustkowiu. 43,20 Sławić Mnie będš zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczęwody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany. 43,21 Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie mojš chwałę. 43,22 Lecz ty, Jakubie, nie wzywałeœ Mnie,bo się Mnš znudziłeœ, Izraelu! 43,23 Nie przyniosłeœ Mi baranka na całopalenie ani Mnie nie uczciłeœ krwawymiofiarami. Nie zmuszałem cię do ofiary niekrwawej ani cię nie trudziłem ofiarš kadzidła. 43,24 Nie kupiłeœ Mi wonnej trzciny za pienišdze ani Mnie nie upoiłeœ tłuszczem twoich ofiar; raczej Mi przykroœć zadałeœ twoimi grzechami, występkami twoimi Mnie zamęczasz. 43,25 Ja, właœnie Ja przekreœlam twe przestępstwa i nie wspominam twych grzechów. 43,26 ObudŸ Mš pamięć, rozprawmy się wspólnie, mów ty, ażeby się usprawiedliwić.43,27 Zgrzeszył twój pierwszy ojciec, poœrednicy twoi wykroczyli przeciw Mnie. 43,28 Więc sponiewierałem ksišżšt mego przybytku, obłożyłem klštwš Jakuba. Izraela wydałem na zniewagi. *44 44,01 Teraz więc słuchaj, Jakubie, mój sługo, Izraelu, którego wybrałem! 44,02 Tak mówi Pan, twój sprawca, twój twórca od narodzenia, twój wspomożyciel: Nie bój się, sługo mój, Jakubie, Jeszurunie, którego wybrałem. 44,03 Bo rozleję wody po spragnionej glebiei zdroje po wyschniętej ziemi. Przeleję Ducha mego na twoje plemię i błogosławieństwo moje na twych potomków. 44,04 Wyrastać będš jak trawa wœród wody, jak topole nad bieżšcymi wodami. 44,05 Jeden powie: Należę do Pana, a drugi się nazwie imieniem Jakuba, inny zaœ napisze na swej ręce: Pan i otrzyma imię Izrael. 44,06 Tak mówi Pan, Król Izraela i Odkupiciel jego, Pan Zastępów: Ja jestem pierwszy i Ja ostatni; i nie ma poza Mnš boga. 44,07 Któż jest do Mnie podobny? - Niech woła, niech to ogłosi i niech Mi dowiedzie! Kto przepowiedział przyszłoœć od wieków ito, co ma nadejœć, niech nam obwieœci! 44,08 Nie lękajcie się ani nie przerażajcie! Czyż nie przepowiedziałem z dawna i nie oznajmiłem? Wy jesteœcie moimi œwiadkami:czy jest jaki Bóg oprócz Mnie? albo inna Skała? - Ja nie znam takiego! 44,09 Wszyscy rzeŸbiarze bożków sš niczym; dzieła ich ulubione na nic się nie zdadzš; ich czciciele sami nie widzš ani nie zdajš sobie sprawy, że się okrywajš hańbš.44,10 Kto rzeŸbi bożka i odlewa posšg, żebynie mieć pożytku? 44,11 Oto wszyscy czciciele tego bożka zawstydzš się; jego wykonawcy sami sš ludŸmi. Wszyscy oni niechaj się zbiorš i niech stanš! Razem się przestraszš i wstydem okryjš. 44,12 Wykonawca posšgu urabia żelazo na rozżarzonych węglach i młotami nadaje mu kształty; wykańcza je swoim silnym ramieniem; oczywiœcie, jest głodny i brak mu siły; nie pił wody, więc jest wyczerpany. 44,13 RzeŸbiarz robi pomiary na drzewie, kreœli rylcem kształt, obrabia je dłutami i stawia znaki cyrklem; wydobywa z niego kształty ludzkie na podobieństwo pięknej postaci człowieka, aby postawić go w domu. 44,14 Naršbał sobie drzewa cedrowego, wzišł drzewa cyprysowego i dębowego - a upatrzył je sobie między drzewami w lesie - zasadził jesion, któremu ulewa zapewnia wzrost. 44,15 To wszystko służy człowiekowi na opał: częœć z nich bierze na ogrzewanie, 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż•Pc–V c—óÓ c˜Ć){ c™A729częœć na rozpalenie ognia do pieczenia chleba, na koniec z reszty wykonuje boga, przed którym pada na twarz, tworzy rzeŸbę, przed którš wybija pokłony. 44,16 Jednš połowę spala w ogniu i na rozżarzonych węglach piecze mięso; potem zajada pieczeń i nasyca się. Ponadto grzejesię i mówi: Hej! Ale się zagrzałem i korzystam ze œwiatła! 44,17 Z tego zaœ, co zostanie, czyni swego boga, bożyszcze swoje, któremu oddaje pokłon i pada na twarz, i modli się, mówišc: Ratuj mnie, boœ ty bogiem moim! 44,18 Tacy nie majš œwiadomoœci ani zrozumienia, gdyż mgłš przesłonięte sš ichoczy, tak iż nie widzš, i serca ich, tak iż nie rozumiejš. 44,19 Taki się nie zastanawia; nie ma wiedzy ani zrozumienia, żeby sobie powiedzieć: Jednš połowę spaliłem w ogniu,nawet chleb upiekłem na rozżarzonych węglach, i upiekłem mięso, które zajadam, a z reszty zrobię rzecz obrzydliwš. Będę oddawał pokłon kawałkowi 44,20 Taki się karmi popiołem; zwiedzione serce wprowadziło go w błšd. On nie może ocalić swej duszy i powiedzieć: Czyż nie jest fałszem to, co trzymam w ręku? 44,21 Pamiętaj o tych rzeczach, Jakubie, i żeœ sługš moim, Izraelu! Ukształtowałem ciebie, jesteœ moim sługš. Izraelu, nie pójdziesz u Mnie w niepamięć. 44,22 Usunšłem twe grzechy jak chmurę i twoje wykroczenia jak obłok. Powróć do Mnie, bom cię odkupił. 44,23 Wznoœcie okrzyki, niebiosa, bo Pan zaczšł działać! Wykrzykujcie, podziemne krainy! Góry, zabrzmijcie okrzykami, i ty, lesie, z każdym twoim drzewem! Bo Pan odkupił Jakuba i chwałę swš okazał w Izraelu. 44,24 Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, Twórca twój jeszcze w łonie matki: Jam jest Pan, uczyniłem wszystko, Sam rozpišłem niebiosa, rozpostarłem ziemię; aktóż był ze Mnš? 44,25 Jam jest ten, który niweczy znaki wróżów i wykazuje głupotę wieszczków, wstecz odrzuca mędrców i wiedzę ich czynigłupstwem, 44,26 potwierdza mowę swojego sługi i spełnia radę swoich wysłanników. To Ja mówię Jeruzalem: Będziesz zaludnione, i miastom judzkim: Będziecie odbudowane. Ja podniosę je z ruin. 44,27 To Ja mówię otchłani wód: Wyschnij! iwysuszam twoje rzeki. 44,28 Ja mówię o Cyrusie: Mój pasterz, i spełni on wszystkie moje pragnienia, mówišc do Jeruzalem: Niech cię odbudujš!, ido œwištyni: Wznieœ się z fundamentów! *45 45,01 Tak mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: Ja mocno ujšłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpišć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. 45,02 Ja pójdę przed tobš i nierównoœci wygładzę. Skruszę miedziane podwoje i połamię żelazne zawory. 45,03 Przekażę ci skarby schowane i bogactwa głęboko ukryte, ażebyœ wiedział,że Ja jestem Pan, który cię wołam po imieniu, Bóg Izraela. 45,04 Z powodu sługi mego Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem ciebie twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż Mnie nie znałeœ. 45,05 Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mnš nie ma Boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeœ, 45,06 aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Pan, i nie ma innego. 45,07 Ja tworzę œwiatło i stwarzam ciemnoœci, sprawiam pomyœlnoœć i stwarzam niedolę. Ja, Pan, czynię to wszystko. 45,08 Niebiosa, wysšczcie z góry sprawiedliwoœć i niech obłoki z deszczem jš wylejš! Niechajże ziemia się otworzy, niechaj zbawienie wyda owoc i razem wzejdzie sprawiedliwoœć! Ja, Pan, jestem tego Stwórcš. 45,09 Biada temu, kto spiera się ze swoim twórcš, dzbanowi spomiędzy dzbanów glinianych! Czyż powie glina temu, co jš kształtuje: Co robisz? albowiem jego dziełopowie mu: Niezdara! 45,10 Biada temu, kto mówi ojcu: Coœ spłodził? albo niewieœcie mówi: Co urodziłaœ? 45,11 Tak mówi Pan, Œwięty Izraela i jego Twórca: Czyż wy Mnie będziecie pytać o moje dzieci i dawać Mi rozkazy co do dzieła ršk moich? 45,12 To Ja uczyniłem ziemię i na niej stworzyłem człowieka, Ja własnoręcznie rozpišłem niebo i rozkazuję wszystkim jegozastępom. 45,13 To Ja wzbudziłem go słusznie i wygładzę wszystkie jego drogi. On moje miasto odbuduje i odeœle moich wygnańców,bez okupu i odszkodowania - mówi Pan Zastępów. 45,14 Tak mówi Pan: Pracownicy Egiptu i kupcy Kusz, i Sabejczycy, ludzie o rosłej postawie, przejdš do ciebie i będš twoimi; chodzić będš za tobš w kajdanach; na twarz przed tobš będš upadać i mówić do ciebie błagalnie: Tylko u ciebie jest Bóg, i nie ma innego. 45,15 Prawdziwie Tyœ Bogiem ukrytym, BożeIzraela, Zbawco! 45,16 Wszyscy, co się zżymajš na Niego, okryjš się wstydem i hańbš; odejdš pohańbieni wytwórcy rzeŸb bożków. 45,17 Izrael zostanie zbawiony przez Pana zbawieniem wiecznym. Nie doznacie zawstydzenia ni hańby po wszystkie wieki. 45,18 Albowiem tak mówi Pan, Stworzyciel nieba, On Bóg, który ukształtował i wykończył ziemię, który jš mocno osadził,który nie stworzył jej bezładnš, lecz przysposobił na mieszkanie: Ja jestem Pan inie ma innego. 45,19 Nie przemawiałem potajemnie, w ciemnym zakštku ziemi. Nie powiedziałem potomstwu Jakuba: Szukajcie Mnie bezskutecznie! Ja jestem Pan, który mówi to, co słuszne, oznajmia to, co godziwe. 45,20 Zbierzcie się i wyjdŸcie, przystšpcie wszyscy, wy ocaleni z narodów! Nie majš rozeznania ci, co obnoszš swe drewno rzeŸbione i modły zanoszš do boga nie mogšcego ich zbawić. 45,21 Przedstawcie i przytoczcie dowody, owszem, naradŸcie się wspólnie: kto zapowiedział to już od dawna i od owej chwili objawił? Czyż nie Ja jestem Pan, a nie ma innego Boga prócz Mnie? Bóg sprawiedliwy i zbawiajšcy nie istnieje poza Mnš. 45,22 Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce œwiata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny! 45,23 Przysięgam na Siebie samego, z moichust wychodzi sprawiedliwoœć, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mnš się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie, 45,24 mówišc: Jedynie u Pana jest sprawiedliwoœć i moc. Do Niego przyjdš zawstydzeni wszyscy, którzy się na Niego zżymali. 45,25 W Panu uzyska swe prawo i chwały dostšpi całe plemię Izraela. *46 46,01 Ugišł się Bel, Nebo runšł! Posšgi ich włożono na zwierzęta juczne i pocišgowe; ciężary ich załadowane - to brzemię dla zmęczonego zwierzęcia. 46,02 Runęły bożki, ugięły się wszystkie, nie mogły ocalić niosšcego. One same poszły również w niewolę. 46,03 Posłuchajcie Mnie, domie Jakuba, i wszyscy pozostali z domu Izraela! Nosiłemwas od urodzenia, piastowałem od przyjœcia na œwiat. 46,04 Aż do waszej staroœci Ja będę ten sam i aż do siwizny Ja was podtrzymam. Jatak czyniłem i Ja nadal noszę, Ja też podtrzymam was i ocalę. 46,05 Komu Mnie podobnym i równym uczynicie? Z kim Mię zestawicie, jakoby z podobnym? 46,06 Wyrzucajš złoto z sakiewki i ważš srebro na wadze. Opłacajš złotnika, żeby ulał bożka, którego potem czczš, padajšc nawet na twarz. 46,07 Podnoszš go na barki, dŸwigajš, potem go umieszczajš na podstawie. I stoi, z miejsca swego się nie ruszy. Wołajš do niego, on nie odpowiada, nie wybawi nikogo z ucisku. 46,08 Pamiętajcie o tym i okryjcie się wstydem! Grzesznicy, nawróćcie się sercem! 46,09 Wspomnijcie rzeczy minione od wieków! Tak, Ja jestem Bogiem i nie ma innego, Bogiem, i nikogo nie ma jak Ja. 46,10 Obwieszczam od poczštku to, co ma przyjœć, i naprzód to, co się jeszcze nie stało. Mówię: Mój zamiar się spełni i uczynię wszystko, co zechcę. 46,11 Przyzywam ze Wschodu drapieżcę, człowieka upatrzonego z dalekiej krainy. Ledwie co wypowiem, już w czyn wprowadzone, ledwie myœl powzišłem, już wykonana. 46,12 Słuchajcie Mnie, wy, którzy tracicie odwagę, którym daleko do sprawiedliwoœci. 46,13 Zbliżyłem mojš sprawiedliwoœć: już jest niedaleko, nie opóŸni się moje zbawienie. Złożę w Syjonie zbawienie dla Izraela, mojej ozdoby. *47 47,01 Zstšp i usišdŸ w prochu, Dziewico, Córo Babilońska! UsišdŸ na ziemi, zrzucona z tronu, Córo Chaldejska! Bo przestanš cię nazywać rozpieszczonš i rozkosznš. 47,02 Uchwyć żarna i miel zboże na mškę, zdejm twojš zasłonę, podkasz suknię, odkryj nogi, brnij przez strumienie! 47,03 Nagoœć twojš odsłoń, niech widzš twš hańbę! Wezmę pomstę, nie oszczędzę nikogo. - 47,04 Mówi nasz Odkupiciel, na imię Mu Pan Zastępów, Œwięty Izraela. - 47,05 UsišdŸ w milczeniu i wejdŸ w ciemnoœci, Córo Chaldejska! Bo nie nazwš ciebie ponownie władczyniš królestw. 47,06 Rozgniewałem się na mój naród, sponiewierałem moje dziedzictwo. Wydałemje w twoje ręce, ty nie miałaœ dla niego litoœci. Sprawiłaœ, że starcom twe jarzmo zacišżyło ogromnie. 47,07 Mówiłaœ: To już na wieki będę zawsze władczyniš. Nie wzięłaœ sobie do serca tych zdarzeń, nie rozpamiętywałaœ ich końca. 47,08 A teraz posłuchaj tego, Wykwintna, siedzšca sobie bezpiecznie, która mówisz wsercu swoim: Tylko ja i nikt inny! Nie zostanę wdowš i nie zaznam sieroctwa. 47,09 Lecz spadnie na ciebie jedno i drugie w jednym dniu, niespodzianie. Sieroctwo i wdowieństwo w pełni spadnš na ciebie, pomimo wielu twoich czarów i mnóstwa twoich zaklęć. 47,10 Polegałaœ na twojej złoœci, mówiłaœ:Nikt mnie nie widzi. Twoja mšdroœć i twoja wiedza sprowadziły cię na manowce. Mówiłaœ w sercu swoim: Tylko ja, i nikt inny! 47,11 Lecz przyjdzie na ciebie nieszczęœcie,którego nie potrafisz zażegnać, i spadnie na ciebie klęska, której nie zdołasz odwrócić, i przyjdzie na cię zguba znienacka, ani się spostrzeżesz. 47,12 Trwajże przy twoich zaklęciach i przy mnogich twych czarach, którymi się próżno trudzisz od swej młodoœci. Może zdołasz odnieœć korzyœć? Może zdołasz wzbudzić postrach? 47,13 Masz już dosyć mnóstwa twoich doradców. Niechaj się stawiš, by cię ocalić,owi opisywacze nieba, którzy badajš gwiazdy, przepowiadajš na każdy miesišc, co ma się z tobš wydarzyć. 47,14 Oto będš jak ŸdŸbła słomiane, ogień ich spali. Nie uratujš własnego życia z mocy płomieni. Nie będš to węgle do ogrzewania, to nie ognisko, by przy nim posiedzieć. 47,15 Takimi będš dla ciebie twoi czarownicy, z którymi się próżno trudzisz od młodoœci. Każdy sobie pójdzie w swojš stronę, nikt cię nie ocali. *48 48,01 Słuchajcie tego, domie Jakuba, którzy nosicie imię Izraela i którzy pochodzicie z nasienia Judy. Wy, którzy przysięgacie na imię Pana i wysławiacie Boga Izraela, lecz bez szczeroœci i bez rzetelnoœci. 48,02 Bo bierzecie imię od Miasta Œwiętego iopieracie się na Bogu Izraela, którego imię jest Pan Zastępów. 48,03 Oznajmiłem od dawna minione wydarzenia, z moich ust one wyszły i ogłosiłem je; w jednej chwili zaczšłem działać i spełniły się. 48,04 Ponieważ wiedziałem, że jesteœ uparty i kark twój jest dršgiem z żelaza, atwoje czoło miedziane, 48,05 przeto zapowiedziałem ci naprzód, ogłosiłem ci przyszłoœć, zanim nadeszła, żebyœ nie mówił: Mój bożek to sprawił, moja rzeŸba, mój posšg zarzšdził. 48,06 Tyœ słyszał i widział to wszystko; czy więc ty tego nie przyznasz? Od tej chwili ogłaszam ci rzeczy nowe, tajemne i tobie nieznane. 48,07 Dopiero co zostały stworzone, a nie od dawna; i przed dniem dzisiejszym nie słyszałeœ o nich, żebyœ nie mówił: Właœnieje znałem. 48,08 Wcale nie słyszałeœ ani nie widziałeœ, ani twe ucho nie było przedtem otwarte, bo wiedziałem, jak bardzo jesteœ wiarołomny i że od powicia zwš cię buntownikiem. 48,09 Przez wzglšd na moje imię powstrzymam oburzenie i pohamuję się przez wzglšd na mojš chwałę, ażeby cię nie zatracić. 48,10 Oto jak srebro przetopiłem cię ogniem i wypróbowałem cię w piecu utrapienia. 48,11 Przez wzglšd na Mnie, na Mnie samego, tak postępuję, bo czyż mogę być znieważony? Chwały mojej nie oddam innemu. 48,12 Słuchaj mnie, Jakubie, Izraelu, którego wezwałem: Ja sam, Ja jestem pierwszy i Ja również ostatni. 48,13 Moja to ręka założyła ziemię i moja prawica rozcišgnęła niebo. Gdy na nie zawołam, stawiš się natychmiast. 48,14 Zbierzcie się wy wszyscy i słuchajcie: Kto z nich przepowiedział te rzeczy? Ulubieniec Pana spełni Jego wolę codo Babilonu i jego plemienia - Chaldejczyków. 48,15 To Ja, Ja mówiłem i Ja go powołałem; przywiodłem go i poszczęœciłem jego drodze. 48,16 Zbliżcie się ku Mnie, słuchajcie tego: Ja nie w skrytoœci mówiłem od poczštku; odkšd się to spełniało, tam byłem. Tak więc teraz Pan Bóg, posłał mnie ze swoim Duchem. 48,17 Tak mówi Pan, twój Odkupiciel, ŒwiętyIzraela: Jam jest Pan, twój Bóg, pouczajšcy cię o tym, co pożyteczne, kierujšcy tobš na drodze, którš kroczysz. 48,18 O gdybyœ zważał na me przykazania, stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwoœć twoja jak morskie fale. 48,19 Twoje potomstwo byłoby jak piasek, ijak jego ziarnka twoje latoroœle. Nigdy by nie usunięto ani wymazano twego imienia sprzed mego oblicza! 48,20 WychodŸcie z Babilonu, uciekajcie z Chaldei! Wœród okrzyków wesela zwiastujcieto i głoœcie! Rozgłaszajcie aż po krańce ziemi! Mówicie: Pan wykupił swego sługę Jakuba. 48,21 Nie czuli pragnienia, gdy On ich wiódłprzez pustynię; zdrojom ze skały kazał dlanich trysnšć: rozłupał skałę, wypłynęła woda. 48,22 Nie ma pokoju dla bezbożnych - mówiPan. *49 49,01 Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał Mnie Pan jużz łona mej matki, od jej wnętrznoœci wspomniał moje imię. 49,02 Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzonš, utaił mnie w swoim kołczanie. 49,03 I rzekł mi: Tyœ Sługš moim, Izraelu,w tobie się rozsławię. 49,04 Ja zaœ mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. 49,05 Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się mojš siłš. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. 49,06 A mówił: To zbyt mało, iż jesteœ Mi Sługš dla podŸwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię œwiatłoœciš dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. 49,07 Tak mówi Pan, Odkupiciel Izraela, jego Œwięty, do wzgardzonego w swej osobie, do budzšcego odrazę pogan, do niewolnika przemożnych: Królowie zobaczš cię i powstanš, ksišżęta padnš na twarz, przez wzglšd na Pana, który jest wierny, na Œwiętego Izraelowego, 49,08 Tak mówi Pan: Gdy nadejdzie czas mejłaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocš. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa, 49,09 aby rzec więŸniom: WyjdŸcie na wolnoœć! marniejšcym w ciemnoœciach: Ukażcie się! Oni będš się paœli przy wszystkich drogach, na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko. 49,10 Nie będš już łaknšć ni pragnšć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskajšcych zdrojów. 49,11 Wszystkie me góry zamienię na drogę, i moje goœcińce wzniosš się wyżej. 49,12 Oto ci przychodzš z daleka, oto tamciz Północy i z Zachodu, a inni z krainy Sinitów. 49,13 Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi. 49,14 Mówił Syjon: Pan mnie opuœcił, Pan omnie zapomniał. 49,15 Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. 49,16 Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury sš ustawicznie przede Mnš. 49,17 Spieszš twoi budowniczowie, a którzyburzyli cię i pustoszyli, odchodzš precz od ciebie. 49,18 Podnieœ oczy wokoło i popatrz: Wszyscy się zebrali, przyszli do ciebie. Na moje życie! - wyrocznia Pana. Tak, w tych wszystkich ustroisz się jakby w klejnoty i jak oblubienica opaszesz się nimi. 49,19 Bo twe miejscowoœci zniszczone i wyludnione i kraj twój, pełen zniszczenia, teraz zbyt ciasne będš dla twoich mieszkańców, a twoi niszczyciele odejdš daleko. 49,20 Znowu szeptać ci będš na ucho synowie, których byłaœ pozbawiona: Zbyt ciasna jest dla mnie ta przestrzeń, dajże mi miejsce, bym się mógł rozłożyć. 49,21 Wtedy powiesz w swym sercu: Któż mi zrodził tych oto? Byłam bezdzietna, niepłodna, wygnana, w niewolę uprowadzona, więc kto ich wychował? Oto zewanie, 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żšPŘ c›(Ycœ c*9cžĆ8§.pozostałam sama, więc skšd się ci wzięli? 49,22 Tak mówi Pan Bóg: Oto skinę rękš na pogan i między ludami podniosę mój sztandar. I odniosš twych synów na rękach, a córki twoje na barkach przyniosš. 49,23 I będš królowie twymi żywicielami, a księżniczki ich twoimi mamkami. Twarzš do ziemi pokłon ci będš oddawać i lizać będš kurz z twoich nóg. Wtedy się przekonasz, że Ja jestem Pan, kto we Mnie pokłada nadzieję, wstydu nie dozna. 49,24 Czyż można odebrać łup bohaterowi? Albo czy jeńcy okrutnika zdołajš się wymknšć? 49,25 Zaiste, tak mówi Pan: Nawet jeńcy bohatera zostanš mu wydarci, i zdobycz okrutnika się wymknie. Z twoim przeciwnikiem Ja się rozprawię, a twoich synów Ja sam ocalę. 49,26 Twoim ciemięzcom dam na pokarm własne ich ciało, własnš krwiš się upijš jak moszczem. Wówczas wiedzieć będzie każdy człowiek, że Ja jestem Pan, twój Zbawca, i twój Odkupiciel, Wszechmocny Jakuba. *50 50,01 Tak mówi Pan: Gdzie ten list rozwodowy waszej matki, na mocy którego jš odprawiłem? Albo któryż to jest z moichwierzycieli, któremu was zaprzedałem? Otoza wasze winy zostaliœcie sprzedani i za wasze zbrodnie odprawiona wasza matka. 50,02 Czemu, gdy przyszedłem, nie było nikogo? wołałem, a nikt nie odpowiadał? Czyż zbyt krótka jest moja ręka, żeby wyzwolić? Czy nie ma siły we Mnie, ażeby ocalić? Oto [jednš] mojš groŸbš osuszam morze, zamieniam rzeki w pustynię; cuchnšich ryby skutkiem brak 50,03 Przyodziewam kirem niebiosa i wór im wkładam jako okrycie. 50,04 Pan Bóg Mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjœć z pomocš strudzonemu, przez słowo krzepišce. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. 50,05 Pan Bóg otworzył Mi ucho, a Ja się nie oparłem ani się cofnšłem. 50,06 Podałem grzbiet mój bijšcym i policzki moje rwšcym Mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagamii opluciem. 50,07 Pan Bóg Mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz mojš jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam. 50,08 Blisko jest Ten, który Mnie uniewinni. Kto się odważy toczyć spór ze Mnš? Wystšpmy razem! Kto jest moim oskarżycielem? Niech się zbliży do Mnie! 50,09 Oto Pan Bóg Mnie wspomaga. Któż Mnie potępi? Wszyscy razem pójdš w strzępy jak odzież, mól ich zgryzie. 50,10 Kto między wami boi się Pana, niech słucha głosu Jego Sługi! Kto chodzi w ciemnoœciach i bez przebłysku œwiatła, niechaj imieniu Pana zaufa i niech na swoimBogu się oprze! 50,11 Oto wy wszyscy, którzy rozniecacie ogień, którzy zapalacie strzały ogniste, idŸcie w płomienie waszego ognia, wœród strzał ognistych, któreœcie zapalili. Z mojejręki przyjdzie to na was: będziecie powaleniw boleœciach. *51 51,01 Słuchajcie Mnie, wy, co się domagacie sprawiedliwoœci, którzy szukaciePana. Wejrzyjcie na skałę, z której was wyciosano, i na gardziel studni, z której was wydobyto. 51,02 Wejrzyjcie na Abrahama, waszego ojca, i na Sarę, która was zrodziła. Bo powołałem jego jednego, lecz pobłogosławiłem go i rozmnożyłem. 51,03 Zaiste, zlituje się Pan nad Syjonem, zlituje się nad wszelkš jego ruinš. Na Eden zamieni jego pustynię, a jego stepy na ogród Pana. Zapanujš w nim radoœć i wesele, pienia dziękczynne przy dŸwięku muzyki. 51,04 Ludy, słuchajcie Mnie z uwagš, narody, nastawcie ku Mnie uszu! Bo ode Mnie wyjdzie pouczenie, i Prawo moje wydam jako œwiatłoœć dla ludów. 51,05 Bliska jest moja sprawiedliwoœć, zbawienie moje się ukaże. Ramię moje sšdzić będzie ludy. Wyspy położš we Mnie nadzieję i liczyć będš na moje ramię. 51,06 Podnieœcie oczy ku niebu i na dół popatrzcie ku ziemi! Zaiste, niebo jak dym się rozwieje i ziemia zwiotczeje jak szata, a jej mieszkańcy wyginš jak komary. Lecz moje zbawienie będzie wieczne, a sprawiedliwoœć moja zmierzchu nie zazna. 51,07 Słuchajcie Mnie, znawcy sprawiedliwoœci, narodzie bioršcy do serca moje Prawo! Nie lękajcie się zniewagi ludzkiej, nie dajcie się zastraszyć ich obelgami! 51,08 Bo robak stoczy ich jak odzież, i molezgryzš ich jak wełnę; moja zaœ sprawiedliwoœć przetrwa na wieki i zbawienie moje z pokolenia w pokolenie. 51,09 PrzebudŸ się, przebudŸ! Przyoblecz się w moc, o ramię Pańskie! PrzebudŸ się, jak za dni minionych, w czasie zamierzchłych pokoleń. Czyżeœ nie Ty poćwiartowało Rahaba, przebiło Smoka? 51,10 Czyżeœ nie Ty osuszyło morze, wody Wielkiej Otchłani, uczyniło drogę z dna morskiego, aby przejœć mogli wykupieni? 51,11 Odkupieni więc przez Pana powrócš i przybędš na Syjon z radosnym œpiewaniem, ze szczęœciem wiecznym na twarzach. Osišgnš radoœć i szczęœcie; ustšpi smutek i wzdychanie. 51,12 Ja i tylko Ja jestem twym pocieszycielem. Kimże ty jesteœ, że drżysz przed człowiekiem œmiertelnym i przed synem człowieczym, z którym się obejdš jak z trawš? 51,13 Zapomniałeœ o Panu, twoim Stwórcy, który rozcišgnšł niebiosa i założył ziemię; a cišgle po całych dniach jesteœ w obawie przed wœciekłoœciš ciemięzcy, gdy ten się uwzišł, by niszczyć. Lecz gdzież jest wœciekłoœć ciemięzcy? 51,14 Jeniec wnet zostanie uwolniony, nie umrze on w podziemnym lochu ni braku chleba nie odczuje. 51,15 Lecz Ja jestem Pan, twój Bóg, który gromi morze, tak iż się burzš jego odmęty. - Pan Zastępów - to moje imię. - 51,16 Włożyłem moje słowa w twe usta i w cieniu mej ręki cię skryłem, bym mógł rozcišgnšć niebo i założyć ziemię, i żeby powiedzieć Syjonowi: Tyœ moim ludem. 51,17 PrzebudŸ się, przebudŸ nareszcie! Powstań, o Jerozolimo! Ty, któraœ piła z ręki Pana puchar Jego gniewu. Wypiłaœ kielich, co sprawia zawrót głowy, do dna go wychyliłaœ. 51,18 Nie ma nikogo, kto by cię prowadził, ze wszystkich synów, którychœ urodziła; ze wszystkich synów, którychœ wychowała,nie ma żadnego, co by cię trzymał za rękę.51,19 Dwie rzeczy cię spotkały: - któż się użali nad tobš? - spustoszenie i zagłada, głód i miecz - - któż cię pocieszy? 51,20 Twoi synowie leżš bez zmysłów na rogach wszystkich ulic, jak antylopa w sidle, obezwładnieni gniewem Pana, groŸbami twojego Boga. 51,21 Przeto posłuchaj tego, nieszczęsna i upojona, chociaż nie winem. 51,22 Tak mówi twój Pan, i twój Bóg,obrońca swego ludu: Oto Ja odbieram ci z ręki puchar, co sprawia zawrót głowy; jużnigdy więcej nie będziesz piła kielicha megogniewu. 51,23 Włożę go w rękę twych oprawców, którzy mówili do ciebie: Nachyl się, żebyœmy przeszli! I czyniłaœ z twego grzbietu jakby podłogę i jakby drogę dla przechodzšcych. *52 52,01 PrzebudŸ się, przebudŸ! Przyodziej moc twš, Syjonie! Oblecz się w szaty najokazalsze, o Œwięte Miasto, Jeruzalem! Bo już nie wejdzie nigdy do ciebie żaden nieobrzezany ani nieczysty. 52,02 Otrzšœnij się z prochu, powstań, o Branko Jerozolimska! Rozwišż sobie więzy na szyi, pojmana Córo Syjonu! 52,03 Albowiem tak mówi Pan: Za darmo zostaliœcie sprzedani i bez pieniędzy zostaniecie wykupieni. 52,04 Tak bowiem mówi Pan Bóg: Mój lud udał się niegdyœ do Egiptu, aby tam zamieszkać; następnie Asyria uciskała go nadmiernie. 52,05 A teraz, cóż Ja mam tutaj [zrobić]? -wyrocznia Pana. Ponieważ lud mój został bez powodu wzięty i ci, co panujš nad nim, wydajš okrzyki zwycięstwa - wyrocznia Pana - moje zaœ imię stale, każdego dnia bywa znieważane, 52,06 dlatego lud mój pozna moje imię, zrozumie w ów dzień, że Ja jestem Tym, który mówi: Otom Ja! 52,07 O jak sš pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęœcie, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg zaczšł królować. 52,08 Głos! Twoi strażnicy podnoszš głos, razem wznoszš okrzyki radosne, bo oglšdajš na własne oczy powrót Pana na Syjon. 52,09 Zabrzmijcie radosnym œpiewaniem, wszystkie ruiny Jeruzalem! Bo Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem. 52,10 Pan obnażył już swe ramię œwięte naoczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczš zbawienie naszego Boga. 52,11 Dalej, dalej! WyjdŸcie stšd! Nie dotykajcie nic nieczystego! WyjdŸcie spoœród niego! Oczyœćcie się, wy, którzy niesiecie naczynia Pańskie! 52,12 Bo wyjdziecie nie jakby w nagłym poœpiechu ani nie pójdziecie jakby w ucieczce. Raczej Pan pójdzie przed wami i Bóg Izraela zamknie wasz pochód. 52,13 Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i wyroœnie bardzo. 52,14 Jak wielu osłupiało na Jego widok - -tak nieludzko został oszpecony Jego wyglšdi postać Jego była niepodobna do ludzi - 52,15 tak mnogie narody się zdumiejš, królowie zamknš przed Nim usta, bo ujrzš coœ, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmšcoœ niesłychanego. *53 53,01 Któż uwierzy temu, coœmy usłyszeli? na kimże się ramię Pańskie objawiło? 53,02 On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi.Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglšdu, by się nam podobał. 53,03 Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi,Mšż boleœci, oswojony z cierpieniem, jak ktoœ, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliœmy Go za nic. 53,04 Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dŸwigał nasze boleœci, a myœmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. 53,05 Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a wJego ranach jest nasze zdrowie. 53,06 Wszyscyœmy pobłšdzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze,a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich.53,07 Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić,nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeŸ prowadzony, jak owca niema wobec strzygšcych jš, tak On nie otworzył ust swoich. 53,08 Po udręce i sšdzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak! Zgładzono Go z krainy żyjšcych; za grzechymego ludu został zbity na œmierć. 53,09 Grób Mu wyznaczono między bezbożnymi, i w œmierci swej był [na równi] z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrzšdził krzywdy i w Jego ustach kłamstwo nie postało. 53,10 Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem. Jeœli On wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pańska spełni się przez Niego. 53,11 Po udrękach swej duszy, ujrzy œwiatło i nim się nasyci. Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawoœci On samdŸwigać będzie. 53,12 Dlatego w nagrodę przydzielę Mu tłumy, i posišdzie możnych jako zdobycz, za to, że Siebie na œmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A On poniósł grzechy wielu, i oręduje za przestępcami. *54 54,01 Œpiewaj z radoœci, niepłodna, któraœ nie rodziła, wybuchnij weselem i wykrzykuj, któraœ nie doznała bólów porodu! Bo liczniejsi sš synowie porzuconej niż synowie majšcej męża, mówi Pan. 54,02 Rozszerz przestrzeń twego namiotu, rozcišgnij płótna twego , nie krępuj się, wydłuż twe sznury, wbij mocnotwe paliki! 54,03 Bo się rozprzestrzenisz na prawo i lewo, twoje potomstwo posišdzie narody oraz zaludni opuszczone miasta. 54,04 Nie lękaj się, bo już się nie zawstydzisz, nie wstydŸ się, bo już nie doznasz pohańbienia. Raczej zapomnisz o wstydzie twej młodoœci. I nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa. 54,05 Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na imię - Pan Zastępów; Odkupicielem twoim - Œwięty Izraela, nazywajš Go Bogiem całej ziemi. 54,06 Zaiste, jak niewiastę porzuconš i zgnębionš na duchu, wezwał cię Pan. I jakby do porzuconej żony młodoœci mówi twój Bóg: 54,07 Na krótkš chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromnš miłoœciš cię przygarnę. 54,08 W przystępie gniewu ukryłem przed tobš na krótko swe oblicze, ale w miłoœci wieczystej nad tobš się ulitowałem, mówi Pan, twój Odkupiciel. 54,09 Dzieje się ze Mnš tak, jak za dni Noego, kiedy przysišgłem, że wody Noego nie spadnš już nigdy na ziemię; tak teraz przysięgam, że się nie rozjštrzę na ciebie ani cię gromić nie będę. 54,10 Bo góry mogš ustšpić i pagórki się zachwiać, ale miłoœć moja nie odstšpi od ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litoœć nad tobš.54,11 O nieszczęœliwa, wichrami smagana, niepocieszona! Oto Ja osadzę twoje kamieniena malachicie i fundamenty twoje na szafirach. 54,12 Uczynię blanki twych murów z rubinów, bramy twoje z górskiego kryształu, a z drogich kamieni - cały obwód twych murów. 54,13 Wszyscy twoi synowie będš uczniami Pana, wielka będzie szczęœliwoœć twych dzieci. 54,14 Będziesz mocno osadzona na sprawiedliwoœci. Daleka bšdŸ od trwogi, bo nie masz się czego obawiać, i od przestrachu, bo nie ma on przystępu do ciebie. 54,15 Oto jeœli nastšpi napaœć, nie będzie toode Mnie. Kto na ciebie napada, potknie się z twej przyczyny. 54,16 Oto Ja stworzyłem kowala, który dmie na ogień rozżarzonych węgli i wycišgaz niego broń, by jš obrobić. Ja też stworzyłem niszczyciela, aby siał zgubę. 54,17 Wszelka broń ukuta na ciebie będzie bezskuteczna. Potępisz wszelki język, którysię zmierzy z tobš w sšdzie. Takie będzie dziedzictwo sług Pana i nagroda ich słuszna ode Mnie - wyrocznia Pana. *55 55,01 O, wszyscy spragnieni, przyjdŸcie do wody, przyjdŸcie, choć nie macie pieniędzy!Kupujcie i spożywajcie, bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! 55,02 Czemu wydajecie pienišdza na to, co nie jest chlebem? I waszš pracę - na to, conie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeœć będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. 55,03 Nakłońcie wasze ucho i przyjdŸcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze: sš to niezawodnie łaski dla Dawida. 55,04 Oto ustanowiłem cię œwiadkiem dla ludów, dla ludów wodzem i rozkazodawcš. 55,05 Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znajš, przybiegnšdo ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzglšd na Œwiętego Izraelowego, bo On cię przyozdobi. 55,06 Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleŸć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! 55,07 Niechaj bezbożny porzuci swš drogę iczłowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jestw przebaczaniu. 55,08 Bo myœli moje nie sš myœlami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. 55,09 Bo jak niebiosa górujš nad ziemiš, takdrogi moje - nad waszymi drogami i myœli moje - nad myœlami waszymi. 55,10 Zaiste, podobnie jak ulewa i œnieg spadajš z nieba i tam nie powracajš, dopókinie nawodniš ziemi, nie użyŸniš jej i nie zapewniš urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzšcego, 55,11 tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanimwpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyœlnie swego posłannictwa. 55,12 O tak, z weselem wyjdziecie i w pokoju was przyprowadzš. Góry i pagórki przed wami podniosš radosne okrzyki, a wszystkie drzewa polne klaskać będš w dłonie. 55,13 Zamiast cierni wyrosnš cyprysy, zamiast pokrzyw wyrosnš mirty. I będzie to Panu na chwałę, jako znak wieczysty, niezniszczalny! *56 56,01 Tak mówi Pan: Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwoœci, bo moje zbawienie już wnet nadejdzie i moja sprawiedliwoœć ma się objawić. 56,02 Błogosławiony człowiek, który tak czyni, i syn człowieczy, który się stosuje do tego: czuwajšc, by nie pogwałcić szabatu, i pilnujšc swej ręki, by się nie dopuœciła żadnego zła. 56,03 Niechże cudzoziemiec, który się przyłšczył do Pana, nie mówi tak: Z pewnoœciš Pan wykluczy mnie ze swego ludu. Rzezaniec także niechaj nie mówi: Oto ja jestem uschłym drzewem. 56,04 Tak bowiem mówi Pan: Rzezańcom, którzy przestrzegajš moich szabatów i opowiadajš się za tym, co Mi się podoba, oraz trzymajš się mocno mego przymierza,56,05 dam miejsce w moim domu i w moich murach oraz imię lepsze od synów i córek, dam im imię wieczyste i niezniszczalne. 56,06 Cudzoziemców zaœ, którzy się przyłšczyli do Pana, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Pana i zostać Jego sługami - wszystkich zachowujšcych szabatbez pogwałcenia go i trzymajšcych się mocno mojego przymierza, 56,07 przyprowadzę na mojš Œwiętš Górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będš przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich Oto zewanie, 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŸPŇ c ">cĄ`ž c˘*ş cŁŘ76narodów. 56,08 Wyrocznia Pana Boga, który gromadziwygnańców Izraela: Jeszcze mu innych zgromadzę oprócz tych, którzy już zostali zgromadzeni. 56,09 Wszystkie zwierzęta polne, przyjdŸcie, by się napaœć, i wy, wszystkie zwierzęta leœne! 56,10 Stróże jego - sš wszyscy œlepi, niczego nie widzš. Oni wszyscy to nieme psy, niezdolne do szczekania; marzš sennie,wylegujš się, lubiš drzemać. 56,11 Lecz te psy sš żarłoczne, nienasycone. Sš to pasterze niezdolni do zrozumienia. Wszyscy oni zwrócili się na własne drogi, każdy bez wyjštku szuka swego zysku. 56,12 ChodŸcie! Ja wezmę wina; upijmy się sycerš! Jutro będzie podobne do dziœ, ponadwszelkš miarę. *57 57,01 Sprawiedliwy ginie, a nikt się tym nie przejmuje. Bogobojni ludzie znikajš, a na tonikt nie zwraca uwagi. Tak to się gubi sprawiedliwego, 57,02 a on odchodzi, by zażywać pokoju. Ci,którzy postępujš uczciwie, spoczywajš na swoich łożach. 57,03 Lecz wy zbliżcie się tutaj, synowie wiedŸmy, potomstwo wiarołomnej i nierzšdnicy! 57,04 Z kogo się naœmiewacie? Na kogo otwieracie usta i wywieszacie język? Czyż wy nie jesteœcie dziećmi przestępstwa, potomstwem nieprawego łoża? 57,05 Wy, którzy płoniecie żšdzš pod terebintami i pod każdym zielonym drzewem, mordujecie dzieci na ofiarę w jarach, w rozpadlinach skalnych. 57,06 Gładkie kamienie potoku sš twoim działem, one to, one - twojš częœciš wylosowanš. Im też w ofierze wylewałaœ płyny, ofiarowałaœ obiaty. Czyż mam być znich zadowolony? 57,07 Na górze wielkiej i wysokiej tyœ rozłożyła swe łoże, tam też wstšpiłaœ, żeby składać ofiary. 57,08 Postawiłaœ twój znak rozpoznawczy za bramš i za słupami odrzwi. Tak, z dala ode Mnie się odkrywałaœ, weszłaœ i rozszerzyłaœ swe łoże. Ugodziłaœ się o zapłatę z tymi, których łoże umiłowałaœ; pomnożyłaœ z nimi twój nierzšd, patrzšc nastelę. 57,09 Udałaœ się do Molocha z olejkiem, użyłaœ obficie twych wonnych olejków. Wysłałaœ daleko swych gońców, aż do Szeolu się zniżyłaœ. 57,10 Utrudziłaœ się tyloma podróżami, ale nie powiedziałaœ: Dosyć! Odnalazłaœ żywotnoœć twej siły, dlatego nie osłabłaœ. 57,11 Kogo się lękasz i boisz, że Mnie chcesz oszukać? Nie pamiętasz o Mnie, nie dajesz Mi miejsca w twym sercu. Czyż nie tak? Ja milczę i przymykam oczy, a ty się Mnie nie boisz. 57,12 Objawię Ja twojš sprawiedliwoœć i twoje uczynki nieużyteczne. 57,13 Gdy będziesz wołać, niech cię ocalš twe obrzydłe [bożki]! Ale wiatr je wszystkie rozwieje, wicher je porwie. Kto zaœ ucieknie się do Mnie, posišdzie ziemię i odziedziczy mojš Œwiętš Górę. 57,14 Powiedzš: Budujcie, budujcie, uprzštnijcie drogę, usuńcie przeszkody z drogi mego ludu! 57,15 Tak bowiem mówi Wysoki i Wzniosły, którego stolica jest wieczna, a imię Œwięty:Zamieszkuję miejsce wzniesione i œwięte, lecz jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym, aby ożywić ducha pokornych i tchnšć życie w serca skruszone. 57,16 Bo nie będę wiecznie prowadził Ja sporu ani zawsze nie będę rozgniewany; inaczej ustałyby niknšc sprzed mego oblicza tchnienie i istoty żyjšce, którem Ja uczynił. 57,17 Zawrzałem gniewem z powodu jego występnej chciwoœci, ukrywszy się w moimgniewie cios mu zadałem; on jednak szedł zbuntowany drogš swego serca, 57,18 a drogi jego widziałem. Ale Ja go uleczę i pocieszę, i obdarzę pociechami jegosamego i pogršżonych z nim w smutku, 57,19 wywołujšc na wargi ich dziękczynienie: Pokój! Pokój dalekim i bliskim! - - mówi Pan - Ja go uleczę. 57,20 Bezbożni zaœ sš jak morze wzburzone, które się nie może uciszyć i którego fale wyrzucajš muł i błoto. 57,21 Nie ma pokoju - mówi Bóg mój - dla bezbożnych. *58 58,01 Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoœ głos twój jak tršba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy! 58,02 Szukajš Mnie dzień za dniem, pragnš poznać moje drogi, jak naród, który kocha sprawiedliwoœći nie opuszcza Prawa swego Boga. Proszš Mnie o sprawiedliwe prawa, pragnš bliskoœci Boga: 58,03 Czemu poœciliœmy, a Ty nie wejrzałeœ? Umartwialiœmy siebie, a Tyœ tego nie uznał? Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich waszych robotników. 58,04 Otóż poœcicie wœród waœni i sporów, iwœród bicia niegodziwš pięœciš. Nie poœćcie tak, jak dziœ czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokoœci. 58,05 Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie - czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu? 58,06 Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwišzać więzy niewoli, wypuœcić wolno uciœnionych i wszelkie jarzmo połamać; 58,07 dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków. 58,08 Wtedy twoje œwiatło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwoœć twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iœć będzie za tobš. 58,09 Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: Oto jestem! Jeœli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, 58,10 jeœli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębionš, wówczas twe œwiatło zabłyœnie w ciemnoœciach, a twoja ciemnoœć stanie się południem. 58,11 Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twojš na pustkowiach. Odmłodzi twoje koœci, tak że będziesz jak zroszony ogród i jak Ÿródło wody, co się nie wyczerpie. 58,12 Twoi ludzie zabudujš prastare zwaliska, wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów. I będš cię nazywać naprawcš wyłomów, odnowicielemrumowisk - na zamieszkanie. 58,13 Jeœli powœcišgniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój œwięty spraw swych nie załatwiać, jeœli nazwiesz szabat rozkoszš, a œwięty dzień Pana - czcigodnym, jeœli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani n 58,14 wtedy znajdziesz twš rozkosz w Panu. Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca. Albowiem usta Pańskie to wyrzekły. *59 59,01 Nie! Ręka Pana nie jest tak krótka, żeby nie mogła ocalić, ani słuch Jego tak przytępiony, by nie mógł usłyszeć. 59,02 Lecz wasze winy wykopały przepaœć między wami a waszym Bogiem; wasze grzechy zasłoniły Mu oblicze przed wami tak, iż was nie słucha. 59,03 Bo krwiš splamione sš wasze dłonie, a palce wasze - zbrodniš. Wasze wargi wypowiadajš kłamstwa, a przewrotnoœci szepce wasz język. 59,04 Nikt nie skarży się do sšdu według słusznoœci i nikt tam szczerze sprawy nie dochodzi: byleby się oprzeć na fałszu i powiedzieć kłamstwo, byle uknuć podstęp i spłodzić niegodziwoœć. 59,05 Tłukš jaja żmijowe i tkajš pajęczyny;kto zjada te jaja, umiera, gdy je stłucze, wylęga się żmija. 59,06 Tkaniny ich nie posłużš na ubranie, nie można się przyodziać ich wyrobami. Czyny ich to czyny niegodziwe, dzieło krzywdy jest w ich rękach. 59,07 Nogi ich biegnš do zbrodni, spieszš się do rozlania krwi niewinnej. Zamysły ich - zamysły zbrodnicze, spustoszenie i zagłada sš na ich drogach. 59,08 Nie znajš drogi pokoju, prawoœci nie ma w ich postępowaniu. Uczynili krętymi dlasiebie własne swoje œcieżki, kto nimi chodzi, nie zazna spokoju. 59,09 Dlatego prawo jest od nas dalekie i sprawiedliwoœć do nas nie dociera. Oczekiwaliœmy œwiatła, a oto ciemnoœć, jasnych promieni, a kroczymy w mrokach. 59,10 Jak niewidomi macamy œcianę i jakby bez oczu idziemy po omacku. Potykamy się w samo południe jak w nocy, w pełni sił jesteœmy jakby umarli. 59,11 My wszyscy ryczymy jak niedŸwiedzie i jak gołębie cišgle jęczymy. Spodziewaliœmy się prawa, ale go nie ma, i wybawienia, ale dalekie jest od nas. 59,12 Bo rozmnożyły się występki nasze przed Tobš i grzechy nasze przeciwko nam œwiadczš. Tak, jesteœmy œwiadomi naszych występków i uznajemy nasze nieprawoœci: 59,13 przestępowanie przykazań i zapieranie się Pana, odstępstwa od Boga naszego, namowy do przeniewierstwa i buntu, obmyœlanie i wypowiadanie z serca słów kłamliwych. 59,14 I tak precz odsunięto prawo, a sprawiedliwoœć stoi w oddaleniu; zachwiałasię prawda na placu, i prawoœć wejœć tam nie może. 59,15 I tak zabrakło wiernoœci, a rzadko kto zła unika. Pan ujrzał i złem się wydałow Jego oczach, że nie było prawa. 59,16 Ujrzał też, że brakowało ludzi, i zdumiał się, że nie było orędownika. Wówczas Jego ramię przyniosło Mu zwycięstwo, a Jego sprawiedliwoœć była Mu podporš. 59,17 Przywdział sprawiedliwoœć jak pancerz i hełm zbawienia włożył na swš głowę. Przyoblókł się w odzienie pomsty, jakby w suknię, i jakby płaszczem okrył się zazdrosnš miłoœciš. 59,18 Stosownie do zasług odpłaci każdemu: swoim przeciwnikom - gniewem, swym wrogom - odwetem. . 59,19 Od Zachodu ujrzš imię Pana i od Wschodu słońca - chwałę Jego, bo przyjdzie On jak gwałtowny potok, pędzonytchnieniem Pańskim. 59,20 Lecz do Syjonu przyjdzie jako Odkupiciel i do nawróconych z występków wJakubie - wyrocznia Pana. 59,21 Co do Mnie, takie jest przymierze moje z nimi, mówi Pan: Duch mój, który jest nad tobš, i słowa moje, które włożyłem ci w usta, nie zejdš z twych własnych ust ani z ust twoich dzieci, ani z ust potomków twoich synów, odtšd i na zawsze - mówi Pan. *60 60,01 Powstań! Œwieć, bo przyszło twe œwiatło i chwała Pańska rozbłyska nad tobš. 60,02 Bo oto ciemnoœć okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobš jaœnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobš. 60,03 I pójdš narody do twojego œwiatła, królowie do blasku twojego wschodu. 60,04 Podnieœ oczy wokoło i popatrz: Ci wszyscy zebrani zdšżajš do ciebie. Twoi synowie przychodzš z daleka, na rękach niesione twe córki. 60,05 Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się, bo do ciebie napłynš bogactwa zamorskie, zasoby narodów przyjdš ku tobie. 60,06 Zaleje cię mnogoœć wielbłšdów - dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przybędš ze Saby, zaofiarujš złoto i kadzidło, nucšc radoœnie hymny na czeœć Pana. 60,07 Wszystkie stada Kedaru zbiorš się przy tobie, barany Nebajotu stanš na twe usług: podšżš, by je przyjęto na moim ołtarzu, tak iż uœwietnię dom mojej chwały. 60,08 Kto to sš ci, co lecš jak chmury i jakgołębie do okien swego gołębnika? 60,09 O tak, to statki zbierajš się dla Mnie,a okręty Tarszisz w pierwszym szeregu, ażeby przywieŸć twych synów z daleka, ichsrebro i złoto wraz z nimi, przez wzglšd na imię Pana, Boga twego, przez wzglšd na Œwiętego Izraelowego, tego, który ciebie uœwietnia. 60,10 Cudzoziemcy odbudujš twe mury, a ich królowie będš ci służyli. Bo uderzyłem cię w moim gniewie, lecz w mojej łasce okazałem ci litoœć. 60,11 Twe bramy zawsze stać będš otworem, nie zamknš się we dnie ni w nocy, by wpuszczać do œrodka bogactwo narodów i królów ich, którzy je prowadzš. 60,12 [Bo naród i królestwo, które by ci niesłużyły, wyginš, i poganie zostanš całkiemwygładzeni]. 60,13 Chluba Libanu przyjdzie do ciebie: razem cyprysy, wišzy i bukszpan, aby upiększyć moje miejsce œwięte. I wsławię miejsce, gdzie stojš me nogi. 60,14 I pójdš do ciebie z pokłonem synowietwoich ciemięzców, i padnš do twoich stóp wszyscy, co tobš wzgardzili. I nazwš cię "Miastem Pana", "Syjonem Œwiętego Izraelowego". 60,15 Za to, iż byłoœ opuszczone, znienawidzone i bez przechodniów, uczynię cię wieczystš chlubš, rozradowaniem wszystkich pokoleń. 60,16 Ssać będziesz mleko narodów i piersi królewskie ssać będziesz. I uznasz, że Ja jestem Pan, twój Zbawca, i Wszechmocny Jakuba - twój Odkupiciel. 60,17 Sprowadzę złoto zamiast miedzi, a srebro - na miejsce żelaza, sprowadzę bršz zamiast drzewa, a żelazo - na miejscekamieni. Ustanowię pokój twoim zwierzchnikiem, a sprawiedliwoœć twš władzš. 60,18 Już się nie usłyszy o krzywdzie w twym kraju, o spustoszeniu i zagładzie w twoich granicach. Murom twoim nadasz miano "Ocalenie", a bramom twoim "Chwała". 60,19 Już słońca mieć nie będziesz w dzieńjako œwiatła, ani jasnoœć księżyca nie zaœwieci tobie, lecz Pan będzie ci wiecznš œwiatłoœciš i Bóg twój - twojš ozdobš. 60,20 Twe słońce nie zajdzie już więcej i księżyc twój się nie zaćmi, bo Pan będzie ciœwiatłoœciš wiecznš i skończš się dni twej żałoby. 60,21 Cały twój lud będzie ludem sprawiedliwych, którzy posišdš kraj na zawsze, nowa odroœl z mojego szczepu, dzieło ršk moich, abym się wsławił. 60,22 Z bardzo małego stanie się tysišcem,z najnieznaczniejszego - narodem potężnym.Ja, Pan, zdziałam to szybko w swoim czasie. *61 61,01 Duch Pana Boga nade mnš, bo Pan mnie namaœcił. Posłał mnie, by głosić dobrš nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwoleniejeńcom i więŸniom swobodę; 61,02 aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, idzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, 61,03 , aby im wieniec dać zamiast popiołu, olejek radoœci zamiast szaty smutku, pieœń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Nazwš ich terebintami sprawiedliwoœci, szczepieniem Pana dla Jego rozsławienia. 61,04 Zabudujš prastare rumowiska, podniosš z gruzów dawne budowle, odnowišmiasta zburzone, œwiecšce pustkami od wielu pokoleń. 61,05 Stanš obcokrajowcy, by paœć waszš trzodę, cudzoziemcy będš u was orać i uprawiać winnice. 61,06 Wy zaœ będziecie nazywani kapłanamiPana, mienić was będš sługami Boga naszego. Zużyjecie bogactwo narodów, dobrobyt ich sobie przywłaszczycie. 61,07 Ponieważ hańba ich była zdwojona, poniżenie i zniewagi były ich udziałem, przeto w swej ziemi odziedziczš wszystko w dwójnasób i zażywać będš wiecznego szczęœcia. 61,08 Albowiem Ja, Pan, miłuję praworzšdnoœć, nienawidzę grabieży i bezprawia, oddam im nagrodę z całš wiernoœciš i zawrę z nimi wieczyste przymierze. 61,09 Plemię ich będzie znane wœród narodówi między ludami - ich potomstwo. Wszyscy, co ich zobaczš, uznajš, że oni sš błogosławionym szczepem Pana. 61,10 Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwoœci, jak oblubieńca,który wkłada zawój, jak oblubienicę strojnš w swe klejnoty. 61,11 Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwoœć i chwalba wobec wszystkich narodów. *62 62,01 Przez wzglšd na Syjon nie umilknę, przez wzglšd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwoœć nie błyœnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia. 62,02 Wówczas narody ujrzš twš sprawiedliwoœć i chwałę twojš wszyscy królowie. I nazwš cię nowym imieniem, które usta Pana oznaczš. 62,03 Będziesz przeœlicznš koronš w rękachPana, królewskim diademem w dłoni twego Boga. 62,04 Nie będš więcej mówić o tobie "Porzucona", o krainie twej już nie powiedzš "Spustoszona". Raczej cię nazwš "Moje upodobanie", a krainę twojš"Poœlubiona". Albowiem spodobałaœ się Panuitwoja kraina otrzyma męża. 62,05 Bo jak młodzieniec poœlubia dziewicę,tak twój Budowniczy ciebie poœlubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bógtwój tobš się rozraduje. 62,06 Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem straże: cały dzień i całš noc nigdy milczeć nie będš. Wy, co przypominacie [wszystko] Panu, sami nie miejcie wytchnienia 62,07 i Jemu nie dajcie spokoju, dopóki nie odnowi i nie uczyni Jeruzalem przedmiotem chwalby na ziemi. 62,08 Przysišgł Pan na prawicę swojš i na swe ramię potężne: Nigdy już nie dam twojego zboża nieprzyjaciołom twoim na pokarm. Cudzoziemcy nie będš pili twego wina, przy którym się natrudziłeœ. 62,09 Raczej [twoi] żeńcy będš spożywać zboże i będš chwalili Pana; ci zaœ, co wino zbierajš, pić je będš na dziedzińcach mojejœwištyni. 62,10 PrzechodŸcie, przechodŸcie przez bramy! Otwórzcie drogę ludowi! Wyrównajcie, wyrównajcie goœciniec, uprzštnijcie kamienie! Podnieœcie znak dla narodów! 62,11 Oto co Pan obwieszcza wszystkim krańcom ziemi: Mówcie do Córy Syjońskiej: Oto twój Zbawca przychodzi. Oto Jego nagroda z Nim idzie i zapłata Jego przed kich Oto zewanie, 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż¤@É cĽ cŚ%\c§*Y4˙˙Nim. 62,12 Nazywać ich będš "Ludem Œwiętym", "Odkupionymi przez Pana". A tobie dadzš miano: "Poszukiwane", "Miasto nie opuszczone". *63 63,01 Któż to jest Ten, który przybywa z Edomu, z Bosry idzie w szatach szkarłatnych? Ten wspaniały w swoim odzieniu, który kroczy z wielkš swš mocš? - To Ja jestem tym, który mówi sprawiedliwie, potężny w wybawianiu. 63,02 Dlaczego krwawa jest Twoja suknia i szaty Twe jak u tego, co wygniata winogrona w tłoczni? 63,03 Sam jeden wygniatałem je do kadzi, znarodów - ani jednego nie było ze Mnš. Tłoczyłem je w moim gniewie i deptałem jew mojej porywczoœci. Posoka ich obryzgałaMi szaty i poplamiłem sobie całe odzienie. 63,04 Albowiem dzień pomsty był w moim sercu i nadszedł rok mojej odpłaty. 63,05 Rozglšdałem się: nikt nie pomagał. Zdumiewałem się, a nie było kto by podtrzymał. Wówczas moje ramię przyszłoMi w pomoc i podtrzymała Mnie moja zapalczywoœć. 63,06 Zdeptałem ludy w moim rozgniewaniu,starłem je w mojej zapalczywoœci, sprawiłem, że krew ich spłynęła na ziemię. 63,07 Sławić będę dobrodziejstwa Pańskie, chwalebne czyny Pana, wszystko, co nam Pan wyœwiadczył, i wielkš dobroć dla domu Izraela, jakš nam okazał w swoim miłosierdziu i według mnóstwa swoich łask. 63,08 Powiedział On: Na pewno ci sš moim ludem, synami, którzy Mnie nie zawiodš! I stał się dla nich wybawicielem 63,09 w każdym ich ucisku. To nie jakiœ wysłannik lub anioł, lecz Jego oblicze ich wybawiło. W miłoœci swej i łaskawoœci On sam ich wykupił. On wzišł ich na siebie i nosił przez wszystkie dni przeszłoœci. 63,10 Lecz oni się zbuntowali i zasmucili Jego Œwiętego Ducha. Więc zmienił się dla nich w nieprzyjaciela; On zaczšł z nimi walczyć. 63,11 Wtedy wspomnieli o dniach przeszłoœci, o słudze Jego, Mojżeszu. Gdzież Ten, który wydobył z wody pasterzaswej trzody? Gdzież Ten, który tchnšł w jego wnętrze swego Œwiętego Ducha? 63,12 Ten, który sprawił, że szło po prawicy Mojżesza Jego ramię chwalebne, i który rozdzielił wody przed nimi, zyskujšc sobie imię wieczyste, 63,13 który ich prowadził przez morskie głębiny jak konia na stepie, tak że się nie potknęli? 63,14 Jak bydłu schodzšcemu na dół na nizinę Duch Pański dał im wypoczynek. Tak prowadziłeœ Twój lud, zyskujšc sobie imię chwalebne. 63,15 Spojrzyj z nieba i patrz z Twej stolicy, œwiętej i wspaniałej! Gdzie Twoja zazdrosna miłoœć i Twoja potęga? Gdzie poruszenie Twych uczuć? Miłosierdzia Twego nie powstrzymuj, proszę: 63,16 Boœ Ty naszym Ojcem! Zaiste, nie poznaje nas Abraham, Izrael nas nie uznaje; Tyœ, Panie, naszym Ojcem, "Odkupiciel nasz" to Twoje imię odwieczne. 63,17 Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błšdzić z dala od Twoich dróg, tak iż sercenasze staje się nieczułe na bojaŸń przed Tobš? Odmień się przez wzglšd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa. 63,18 Czemu bezbożni wtargnęli w Twoje œwięte miejsce, wrogowie nasi podeptali Twojš œwištynię? 63,19 Staliœmy się od dawna jakby ci, nad którymi Ty nie panujesz i którzy nie noszš Twego imienia. Obyœ rozdarł niebiosa i zstšpił - przed Tobš skłębiły się góry, *64 64,01 podobnie jak ogień pali chrust i sprawia wrzenie wody - abyœ dał poznać Twe imię wrogom. Przed Tobš drżeć będš narody, 64,02 gdy dokonasz dziwów nadspodziewanych, 64,03 i o których z dawna nie słyszano. Aniucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiœ bóg poza Tobš czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufnoœć. 64,04 Wychodzisz naprzeciw tych, co radoœnie pełniš sprawiedliwoœć i pamiętajš o Twych drogach. Oto Tyœ zawrzał gniewem, boœmy grzeszyli przeciw Tobie oddawna i byliœmy zbuntowani. 64,05 My wszyscy byliœmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliœmy zwiędli jak liœcie, a nasze winy poniosły nas jak wicher. 64,06 Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeœ Twoje oblicze przed nami i oddałeœ nas w moc naszej winy. 64,07 A jednak, Panie, Tyœ naszym Ojcem. Myœmy glinš, a Ty naszym twórcš. Dziełem ršk Twoich jesteœmy my wszyscy. 64,08 Panie, nie gniewaj się tak bezgranicznie i nie chowaj w pamięci cišgle naszej winy! Oto wejrzyj, prosimy: My wszyscy jesteœmy Twym ludem. 64,09 Twoje œwięte miasta sš opustoszałe, Syjon jest pustkowiem, Jerozolima - odludziem. 64,10 Œwištynia nasza, œwięta i wspaniała, w której Cię chwalili nasi przodkowie, stałasię pastwš pożaru, i wszystko, coœmy kochali, zmieniło się w zgliszcza. 64,11 Czyż na to wszystko możesz być nieczuły, Panie? Czy możesz milczeć, by nas przygnębić nad miarę? *65 65,01 Przystępny byłem dla tych, co o Mnienie dbali, tym, którzy Mnie nie szukali, dałem się znaleŸć. Mówiłem: " Oto jestem, jestem! " do narodu, który nie wzywał mego imienia. 65,02 Codziennie wycišgałem ręce do ludu buntowniczego i niesfornego, który postępował drogš zła, ze swoimi zachciankami. 65,03 To lud, co Mnie pobudzał do gniewu bez ustanku a bezczelnie, składajšc ofiary w gajach i palšc kadzidło na cegłach, 65,04 przebywajšc w grobowcach i spędzajšc noce w zakamarkach, jedzšc wieprzowe mięso i nieczyste potrawy z sosem w swych misach. 65,05 To lud, który mówił: "OdejdŸ, nie przystępuj do mnie, bo uczyniłbym cię poœwięconym". To [wywołuje] dym w moichnozdrzach, ogień płonšcy przez cały dzień.65,06 Oto mam przed sobš zapisane [wszystko]. Nie spocznę, dopóki im nie odpłacę, 65,07 za ich winy i za winy ich ojców, za wszystkie razem, mówi Pan, za to, że palilikadzidło na górach i znieważali Mnie na pagórkach. Wymierzę im należnoœć za uczynki przedtem wyliczone - pełnš miarš. 65,08 Tak mówi Pan: Gdy znajdzie się dojrzały sok w winnych jagodach, mówiš "Nie niszczyć ich, bo to błogosławieństwo". Podobnie uczynię przezwzglšd na moje sługi, aby nie zniszczyć wszystkiego. 65,09 Z Jakuba wywiodę potomstwo, z Judy- dziedzica mych gór. Moi wybrani odziedziczš krainę i moi słudzy mieszkać tam będš. 65,10 Stanie się Saron pastwiskiem dla trzody, a dolina Akor - wygonem dla bydła, na korzyœć mego ludu, co Mnie poszukuje. 65,11 Lecz was, którzy porzucacie Pana, zapominacie o mojej œwiętej górze, nakrywacie stół na czeœć Gada i napełniacie czarkę wina na czeœć Meniego, 65,12 was przeznaczam pod miecz; wszyscy padniecie w rzezi, ponieważ wołałem, a nie odpowiedzieliœcie, przemawiałem, a nie słuchaliœcie. Dopuœciliœcie się zła w moich oczach i wybraliœcie to, co Mi się nie podoba. 65,13 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto moi słudzy jeœć będš, a wy będziecie łaknšć. Oto moi słudzy pić będš, a wy będziecie cierpieć pragnienie. Oto moi słudzy weselić się będš, a wy będziecie wstyd odczuwać. 65,14 Oto moi słudzy œpiewać będš z radoœci serdecznej, a wy jęczeć będziecie z bólu serdecznego i zawodzić będziecie zgnębieni na duchu. 65,15 Pozostawicie swe imię moim wybranym na przekleństwo: < Tak niechaj cię zabije Pan Bóg! > Sługom zaœ moim nadadzš inne imię. 65,16 Kto w kraju zechce cię pobłogosławić, wypowie swe błogosławieństwo przez Boga prawdy. Kto w kraju będzie przysięgał, przysięgać będzie na Boga wiernego; bo dawne udręki pójdš w zapomnienie i będš zakryte przed mymi oczami. 65,17 Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nowš ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myœl one nie przyjdš. 65,18 Przeciwnie, będzie radoœć i wesele nazawsze z tego, co Ja stworzę; bo oto Ja uczynię z Jerozolimy wesele i z jej ludu - radoœć. 65,19 Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania. 65,20 Nie będzie już w niej niemowlęcia, majšcego żyć tylko kilka dni, ani starca, który by nie dopełnił swych lat; bo najmłodszy umrze jako stuletni, a nie osišgnšć stu lat będzie znakiem klštwy. 65,21 Zbudujš domy i mieszkać w nich będš,zasadzš winnice i będš jedli z nich owoce. 65,22 Nie będš budować, żeby kto inny zamieszkał, nie będš sadzić, żeby kto inny się karmił. Bo na wzór długowiecznoœci drzewa będzie długowiecznoœć mego ludu; imoi wybrani długo używać będš tego, co uczyniš ich ręce. 65,23 Nie będš się trudzić na próżno ani płodzić dzieci na zgubę, bo plemieniem błogosławionych przez Pana sš oni sami, i potomkowie ich wraz z nimi. 65,24 I będzie tak, iż zanim zawołajš, Ja im odpowiem; oni jeszcze mówić będš, a Jajuż wysłucham. 65,25 Wilk i baranek paœć się będš razem; lew też będzie jadał słomę jak wół; a wšżbędzie miał proch ziemi jako pokarm. Zła czynić nie będš ani zgubnie działać na całejœwiętej mej górze - mówi Pan. *66 66,01 Tak mówi Pan: Niebiosa sš moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? 66,02 Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko - wyrocznia Pana. Ale Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu, i który z drżeniem czci moje słowo. 66,03 Jest taki, co zabija w ofierze wołu, a morduje człowieka; ofiaruje barana, a psu łeb ukręca; składa ofiarę z pokarmów,ale też z krwi wieprzowej; pali kadzidło, ale czci bóstwo nieprawe. Podobnie jak oni obrali sobie drogi i dusze ich upodobały sobie obrzyd 66,04 tak Ja również wybiorę dla nich utrapienia i sprowadzę na nich zło, któregosię obawiajš, ponieważ wołałem, a nikt nieodpowiadał, mówiłem, a nie słuchali. Owszem, czynili zło w oczach moich i wybrali to, co Mi się nie podoba. 66,05 Słuchajcie słowa Pana, którzy z drżeniem czcicie Jego słowo. Powiedzieli bracia wasi, którzy was nienawidzš, którzywas odpychajš przez wzglšd na moje imię: "Niech Pan pokaże swojš chwałę, żebyœmy oglšdali waszš radoœć". Lecz oni okryjš się wstydem. 66,06 Odgłos wrzawy z miasta, głos ze œwištyni - to głos Pana, który oddaje zapłatę swoim nieprzyjaciołom. 66,07 Zanim odczuła skurcze porodu, powiła dziecię, zanim nadeszły jej bóle, urodziła chłopca. Kto słyszał coœ podobnego? 66,08 Kto widział takie jak te rzeczy? Czyżkraj się rodzi jednego dnia? Czyż naród rodzi się od razu? Bo Syjon ledwie zaczšł rodzić, a już wydał na œwiat swe dzieci. 66,09 Czyżbym Ja, który otwieram łono matki, nie sprawił urodzenia dziecka? - mówi Pan. Czyżbym Ja, który sprawiam poród, zamykał łono? - mówi twój Bóg. 66,10 Radujcie się wraz z Jerozolimš, weselcie się w niej wszyscy, co jš miłujecie! Cieszcie się z niš bardzo wy wszyscy, którzyœcie się nad niš smucili, 66,11 ażebyœcie ssać mogli aż do nasycenia z piersi jej pociech; ażebyœcie cišgnęli mleko z rozkoszš z pełnej piersi jej chwały. 66,12 Tak bowiem mówi Pan: Oto Ja skierujędo niej pokój jak rzekę i chwałę narodów -jak strumień wezbrany. Ich niemowlęta będš noszone na rękach i na kolanach będš pieszczone. 66,13 Jak kogo pociesza własna matka, takJa was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy. 66,14 Na ten widok rozraduje się serce wasze, a koœci wasze nabiorš œwieżoœci jakmurawa. Ręka Pana da się poznać Jego sługom, a gniew - Jego nieprzyjaciołom. 66,15 Bo oto Pan przybywa w ogniu, a Jego rydwany [pędzš] jak burza, by zaspokoić swój gniew pożogš i groŸby swoje płomieniami ognia. 66,16 Bo Pan dokona sšdu ogniem, i mieczem swym [ukarze] wszelkie ciało, takiż wielu będzie pobitych przez Pana. 66,17 Ci, którzy się poœwięcajš i oczyszczajš, by wejœć do ogrodów za innym, który już jest w œrodku, którzy jedzš wieprzowe mięso i płazy, i myszy, zginš razem - wyrocznia Pana. 66,18 A Ja znam ich czyny i zamysły. Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki; przyjdš i ujrzš mojš chwałę. 66,19 Ustanowię u nich znak i wyœlę niektórych ocalałych z nich do narodów Tarszisz, Put, Meszek i Rosz, Tubal i Jawan, do wysp dalekich, które nie słyszały mojej sławy ani nie widziały mojej chwały. Oni ogłoszš chwałę mojš wœród narodów. 66,20 Z wszelkich narodów przyprowadzš jako dar dla Pana wszystkich waszych braci- na koniach, na wozach, w lektykach, na mułach i na dromaderach - na mojš œwiętš górę w Jeruzalem - mówi Pan - podobnie jak Izraelici przynoszš ofiarę z pokarmów w czystych naczyni 66,21 Z nich także wezmę sobie niektórych jako kapłanów i lewitów - mówi Pan. 66,22 Bo jak nowe niebiosa i nowa ziemia, które Ja uczynię, trwać będš przede Mnš - wyrocznia Pana - tak będzie trwało wasze potomstwo i wasze imię. 66,23 Sprawdzi się to, że każdego miesišca podczas nowiu i każdego tygodnia w szabat,przyjdzie każdy człowiek, by Mi oddać pokłon - mówi Pan. 66,24 A gdy wyjdš, ujrzš trupy ludzi, którzy się zbuntowali przeciwko Mnie: bo robak ich nie zginie, i nie zagaœnie ich ogień, i będš oni odrazš dla wszelkiej istotyżyjšcej. --------Konwersja: rpg6@go2.pl im, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwoleniejeńcom i więŸniom swobodę; 61,02 aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, idzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, 61,03 , aby im wieniec dać zamiast popiołu, olejek radoœci zamiast szaty smutku, pieœń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Nazwš ich terebintami sprawiedliwoœci, szczepieniem Pana dla Jego rozsławienia. 61,04 Zabudujš prastare rumowiska, podniosš z gruzów dawne budowle, odnowišmiasta zburzone, œwiecšce pustkami od wielu pokoleń. 61,05 Stanš obcokrajowcy, by paœć waszš trzodę, cudzoziemcy będš u was orać i uprawiać winnice. 61,06 Wy zaœ będziecie nazywani kapłanamiPana, mienić was będš sługami Boga naszego. Zużyjecie bogactwo narodów, dobrobyt ich sobie przywłaszczycie. 61,07 Ponieważ hańba ich była zdwojona, poniżenie i zniewagi były ich udziałem, przeto w swej ziemi odziedziczš wszystko w dwójnasób i zażywać będš wiecznego szczęœcia. 61,08 Albowiem Ja, Pan, miłuję praworzšdnoœć, nienawidzę grabieży i bezprawia, oddam im nagrodę z całš wiernoœciš i zawrę z nimi wieczyste przymierze. 61,09 Plemię ich będzie znane wœród narodówi między ludami - ich potomstwo. Wszyscy, co ich zobaczš, uznajš, że oni sš błogosławionym szczepem Pana. 61,10 Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwoœci, jak oblubieńca,który wkłada zawój, jak oblubienicę strojnš w swe klejnoty. 61,11 Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwoœć i chwalba wobec wszystkich narodów. *62 62,01 Przez wzglšd na Syjon nie umilknę, przez wzglšd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwoœć nie błyœnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia. 62,02 Wówczas narody ujrzš twš sprawiedliwoœć i chwałę twojš wszyscy królowie. I nazwš cię nowym imieniem, które usta Pana oznaczš. 62,03 Będziesz przeœlicznš koronš w rękachPana, królewskim diademem w dłoni twego Boga. 62,04 Nie będš więcej mówić o tobie "Porzucona", o krainie twej już nie powiedzš "Spustoszona". Raczej cię nazwš "Moje upodobanie", a krainę twojš"Poœlubiona". Albowiem spodobałaœ się Panuitwoja kraina otrzyma męża. 62,05 Bo jak młodzieniec poœlubia dziewicę,tak twój Budowniczy ciebie poœlubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bógtwój tobš się rozraduje. 62,06 Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem straże: cały dzień i całš noc nigdy milczeć nie będš. Wy, co przypominacie [wszystko] Panu, sami nie miejcie wytchnienia 62,07 i Jemu nie dajcie spokoju, dopóki nie odnowi i nie uczyni Jeruzalem przedmiotem chwalby na ziemi. 62,08 Przysišgł Pan na prawicę swojš i na swe ramię potężne: Nigdy już nie dam twojego zboża nieprzyjaciołom twoim na pokarm. Cudzoziemcy nie będš pili twego wina, przy którym się natrudziłeœ. 62,09 Raczej [twoi] żeńcy będš spożywać zboże i będš chwalili Pana; ci zaœ, co wino zbierajš, pić je będš na dziedzińcach mojejœwištyni. 62,10 PrzechodŸcie, przechodŸcie przez bramy! Otwórzcie drogę ludowi! Wyrównajcie, wyrównajcie goœciniec, uprzštnijcie kamienie! Podnieœcie znak dla narodów! 62,11 Oto co Pan obwieszcza wszystkim krańcom ziemi: Mówcie do Córy Syjońskiej: Oto twój Zbawca przychodzi. Oto Jego nagroda z Nim idzie i zapłata Jego przed kich Oto zewanie, 48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đjôř@”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż”üżN¸÷ż@