ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS BIB24-39 €003xňW˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕPR c€˘ 9cŰ› cv)Ccš7Ş7 " BIBLIA TYSIĽCLECIA " KSIĘGI: XXIV-XXXIX 24.Księga Jeremiasza *01 01,01 Słowa Jeremiasza, syna Chilkiasza, zrodu kapłańskiego, który był w Anatot, w ziemi Beniamina. 01,02 Do niego Pan skierował słowo za czasów Jozjasza, syna Amona, króla judzkiego, w trzynastym roku jego panowania 01,03 i następnie za czasów Jojakima, synaJozjasza, króla judzkiego, aż do końca jedenastego roku [rzšdów] Sedecjasza, syna Jozjasza, króla judzkiego, aż do uprowadzenia w niewolę [mieszkańców] Jerozolimy w pištym miesišcu. 01,04 Pan skierował do mnie następujšce słowo: 01,05 Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeœ na œwiat, poœwięciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię. 01,06 I rzekłem: Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem! 01,07 Pan zaœ odpowiedział mi: Nie mów: Jestem młodzieńcem, gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poœlę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę. 01,08 Nie lękaj się ich, bo jestem z tobš, by cię chronić - wyrocznia Pana. 01,09 I wycišgnšwszy rękę, dotknšł Pan moich ust i rzekł mi: Oto kładę moje słowaw twoje usta. 01,10 Spójrz, daję ci dzisiaj władzę nad narodami i nad królestwami, byœ wyrywał iobalał, byœ niszczył i burzył, byœ budowałisadził. 01,11 I skierował Pan następujšce słowa do mnie: Co widzisz, Jeremiaszu? Odrzekłem: Widzę gałšzkę drzewa "czuwajšcego". 01,12 Pan zaœ rzekł do mnie: Dobrze widzisz, bo czuwam nad moim słowem, by je wypełnić. 01,13 Po raz drugi skierował Pan swoje słowo do mnie: Co widzisz? Odpowiedziałem: Widzę wrzšcy kocioł, a powierzchnia jego jest od strony północnej.01,14 I rzekł do mnie Pan: Od północy rozszaleje się zagłada wszystkich mieszkańców ziemi. 01,15 Zwołam bowiem wszystkie królestwa Północy - wyrocznia Pana - przyjdš i ustawiš każdy swój tron u wejœcia do bramJerozolimy przeciw wszystkim jej murom dokoła i przeciw wszystkim miastom judzkim. 01,16 I wydam wyrok na nie za całš ich niegodziwoœć, iż opuœcili Mnie, a palili kadzidło obcym bogom i hołd oddawali dziełom ršk swoich. 01,17 Ty zaœ przepasz swoje biodra, wstańi mów wszystko, co ci rozkażę. Nie lękaj się ich, bym cię czasem nie napełnił lękiemprzed nimi. 01,18 A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzš warownš, kolumnš żelaznš i murem spiżowym przeciw całej ziemi, przeciw królom judzkim i ich przywódcom, ich kapłanom i ludowi tej ziemi. 01,19 Będš walczyć przeciw tobie, ale nie zdołajš cię [zwyciężyć], gdyż Ja jestem z tobš - wyrocznia Pana - by cię ochraniać. *02 02,01 Pan skierował do mnie następujšce słowo: 02,02 IdŸ i głoœ publicznie w Jerozolimie: To mówi Pan: Pamiętam wiernoœć twej młodoœci, miłoœć twego narzeczeństwa, kiedy chodziłaœ za Mnš na pustyni, w ziemi,której nikt nie obsiewa. 02,03 Izrael jest œwiętoœciš Pana, pierwszym plonem Jego zbiorów. Ci wszyscy, którzy go spożywajš, stajš się winni, spotka ich nieszczęœcie - wyrocznia Pana. 02,04 Słuchajcie słowa Pańskiego, domu Jakuba, wszystkie pokolenia domu Izraela! 02,05 To mówi Pan: Jakš nieprawoœć znaleŸli we Mnie wasi przodkowie, że odeszli daleko ode Mnie? Poszli za nicoœciš istali się sami nicoœciš. 02,06 Nie mówili zaœ: Gdzie jest Pan, który nas wyprowadził z kraju egipskiego, wiódł nas przez pustynię, przez ziemię bezpłodnš, pełnš rozpadlin, przez ziemię suchš i ciemnš, przez ziemię, której nikt nie może przebyć ani w niej zamieszkać? 02,07 A Ja wprowadziłem was do ziemi urodzajnej, byœcie spożywali jej owoce i jej zasoby. Weszliœcie i zbezczeœciliœcie mojš ziemię, uczyniliœcie z mojej posiadłoœci miejsce pełne odrazy. 02,08 Kapłani nie mówili: Gdzie jest Pan? Uczeni w Piœmie nie uznawali Mnie; pasterzezbuntowali się przeciw Mnie; prorocy głosili wyrocznie na korzyœć Baala i chodziliza tymi, którzy nie dajš pomocy. 02,09 Dlatego będę nadal prowadził spór z wami - wyrocznia Pana - i dzieci waszych dzieci będę oskarżał. 02,10 PrzejdŸcie na brzegi Kittim i zobaczcie, poœlijcie do Kedaru i zbadajcie starannie, czy stało się tam coœ podobnego? 02,11 Czy jakiœ naród zmienił swoich bogów? A ci przecież nie sš wcale bogami! Mój zaœ naród zamienił swojš Chwałę na to, co nie może pomóc. 02,12 Niebo, niechaj cię na to ogarnie osłupienie, groza i wielkie drżenie! - wyrocznia Pana. 02,13 Bo podwójne zło popełnił mój naród: opuœcili Mnie, Ÿródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny, cysterny popękane, które nie utrzymujš wody. 02,14 Czy Izrael jest może sługš albo niewolnikiem z urodzenia? Dlaczego stał sięłupem, 02,15 nad którym ryczš lwy, wydajšc swój głos? Zamieniono ziemię jego w pustkowie, jego spalone miasta zostały pozbawione mieszkańców. 02,16 Nawet synowie Nof i Tachpanches ostrzygli ci głowę. 02,17 Czy nie sprawiło tego twoje odstępstwo od Pana, Boga twego, gdy On prowadził cię w drodze? 02,18 A teraz po co chodzisz do Egiptu, abypić wodę z Nilu? Po co chodzisz do Asyrii, aby pić wodę z Rzeki? 02,19 Twoja niegodziwoœć cię karze, a twoje niewiernoœci cię osšdzajš. Wiedz zatem i przekonaj się, jak przewrotne i pełne goryczy jest to, że opuœciłaœ Pana, Boga swego, a nie odczuwałaœ lęku przede Mnš - wyrocznia Pana Zastępów. 02,20 Od dawna bowiem złamałaœ swoje jarzmo, zerwałaœ swoje więzy. Powiedziałaœ sobie: Nie będę służyć! Na każdym więc wysokim pagórku i pod każdymzielonym drzewem pokładałaœ się jako nierzšdnica. 02,21 A Ja zasadziłem ciebie jako szlachetnš latoroœl winnš, tylko szczep prawdziwy. Jakże więc zmieniłaœ się w dziki krzew, zwyrodniałš latoroœl? 02,22 Nawet jeœli obmyjesz się ługiem sodowym i dodasz wiele ługu drzewnego, pozostanie wina twoja wobec Mnie jak skaza - wyrocznia Pana. 02,23 Jak możesz mówić: Nie uległam skażeniu, nie chodziłam za Baalami? Spójrz na swe postępowanie w Dolinie, przyznaj się, coœ uczyniła! Młoda szybkonoga wielbłšdzica, brykajšca na wszystkie strony, 02,24 wyrywajšc się na pustynię w swej niepohamowanej namiętnoœci chwyta łapczywie powietrze. Któż powstrzyma jej żšdzę? Ktokolwiek jej szuka, nie musi się trudzić: znajdzie jš w miesišcu jej rui. 02,25 Uważaj na swoje nogi, aby nie stały się bose, i na swoje gardło, aby nie wyschło. Lecz ty mówisz: Na próżno! Nie! Kocham bowiem obcych i pójdę za nimi. 02,26 Jak złodziej pełen jest wstydu, gdy zostanie schwytany, tak okrył się wstydemdom Izraela: oni, ich królowie i przywódcy,ich kapłani i prorocy. 02,27 Ci, którzy mówiš do drzewa: Ty jesteœ moim ojcem, a do kamienia: Ty mnie zrodziłeœ, do Mnie zaœ obracajš się plecamia nie twarzš, a gdy ich spotka nieszczęœcie, wołajš: Powstań, wybaw nas!02,28 Gdzież sš twoi bogowie, których sobieuczyniłaœ? Niech przybędš na pomoc, jeżelicię mogš wybawić, gdy spadnie na ciebie nieszczęœcie. Bo ile masz miast, tyle też bogów swoich, Judo! 02,29 Dlaczego się ze Mnš sprzeczacie? Wszyscy zgrzeszyliœcie przeciw Mnie - wyrocznia Pana. 02,30 Na próżno karałem synów waszych: nie przyjęli tego jako nauki. Prorocy wasi stali się pastwš waszego miecza, niby lwa siejšcego spustoszenie. 02,31 Jakimże pokoleniem jesteœcie? Uważajcie na słowa Pana: Czy byłem pustyniš dla Izraela albo krainš ciemnoœci? Dlaczego mówi mój lud: Wyzwoliliœmy się! Nie przyjdziemy już więcej do Ciebie! 02,32 Czy panna zapomni swoich klejnotów, a narzeczona swych przepasek? Mój naród jednak zapomniał o Mnie - od niezliczonych już dni. 02,33 O jak dobrze ci znane sš drogi, by szukać miłostek. Dlatego też nawykło twojepostępowanie do nieprawoœci. 02,34 Nawet na kraju twoich szat znajduje się krew ubogich bez winy, których nie przychwyciłaœ na włamaniu. Mimo to wszystko 02,35 mówisz: Jestem niewinna! Jego gniew odwrócił się zapewne ode mnie. Oto jestem,by cię osšdzić za to, że powiedziałaœ: Nie zgrzeszyłam. 02,36 Jak bardzo stałaœ się nikczemna, zmieniajšc swe postępowanie! Tak samo zawstydzi cię Egipt, jak zostałaœ zawstydzona przez Asyrię. 02,37 Także stamtšd wyjdziesz z rękami nagłowie, gdyż Pan odrzucił tych, w których pokładasz nadzieję, i z nimi nie osišgniesz powodzenia. *03 03,01 Jeżeli mšż porzuci swš żonę, a ona odejdzie od niego i poœlubi innego męża, czymoże on jeszcze do niej wrócić? Czy ta ziemia nie została całokowicie zbezczeszczona? A ty, coœ z wielu przyjaciółmi cudzołożyła, masz wrócić do Mnie? - wyrocznia Pana. 03,02 Podnieœ oczy na pagórki i patrz: gdziejest miejsce, na którym nie dopuszczałaœ się nierzšdu? Na drogach siadywałaœ, [czekajšc] na nich, jak Arab na pustyni, i zbezczeœciłaœ ziemię swym nierzšdem i swš przewrotnoœciš. 03,03 Ustały zimowe ulewy i deszcze wiosenne nie spadły; mimo to miałaœ nadal czoło niewiasty cudzołożnej - nie chciałaœ się zawstydzić. 03,04 Czy nawet wtedy nie wołałaœ do Mnie: Mój Ojcze! Tyœ przyjacielem mojej młodoœci! 03,05 Czy będziesz się gniewał na wieki albo na zawsze żywił urazę? Tak mówiłaœ, a popełniałaœ przewrotnoœci i udawało się tobie. 03,06 Rzekł do mnie Pan za dni króla Jozjasza: Czy widziałeœ, co zrobił Izrael-Odstępca? Chodził na każdš wysokš górę i pod każde zielone drzewo i uprawiał tam nierzšd. 03,07 Pomyœlałem: Po tym wszystkim, co uczynił, powróci on do Mnie; ale nie powrócił. I zobaczyła to niegodziwa siostra jego, Juda. 03,08 Zobaczyła, że za wszystkie czyny nierzšdne, jakie popełnił Izrael-Odstępca, odrzuciłem go, dajšc mu list rozwodowy. Lecz nie zatrwożyła się niegodziwa siostra jego; poszła także i ona cudzołożyć. 03,09 Przez lekkomyœlnoœć swojš stała się cudzołożnicš i zbezczeœciła ziemię, dopuszczajšc się nierzšdu z kamieniem i drzewem. 03,10 Także z tego wszystkiego nie nawróciła się do Mnie niegodziwa siostra jego, Juda, całym sercem, lecz pozornie - wyrocznia Pana. 03,11 Wtedy Pan powiedział do mnie: Izrael-Odstępca okazał się sprawiedliwszy niż niegodziwy Juda. 03,12 IdŸ i głoœ następujšce słowa ku północy: Wróć, Izraelu-Odstępco - wyrocznia Pana. Nie okażę wam oblicza surowego, bo miłosierny jestem - wyrocznia Pana - nie będę pałał gniewem na wieki. 03,13 Tylko uznaj swojš winę, że zbuntowałaœ się przeciw Panu, Bogu swemu, i włóczyłaœ się po wszystkich drogach [ku obcym] - pod każdym zielonym dębem, a głosu mojego nie słuchałaœ - wyrocznia Pana. 03,14 Wróćcie, synowie wiarołomni - wyrocznia Pana - bo jestem Panem waszym i przyjmę was, po jednym z każdego miasta, po dwóch z każdego rodu, by zaprowadzić na Syjon. 03,15 I dam wam pasterzy według mego serca, by was paœli rozsšdnie i roztropnie. 03,16 A gdy się rozmnożycie i wydacie liczne potomstwo na ziemi w tamtych dniach- wyrocznia Pana - nikt nie będzie już mówił: Arka Przymierza Pańskiego! Nikt jużnie będzie o niej myœlał ani jej wspominał, odczuwał jej braku, ani też nie uczyni nowej. 03,17 W tamtych czasach Jerozolima będziesię nazywała Tronem Pana. Zgromadzš się w niej wszystkie narody w imię Pana i nie będš już postępowały według zatwardziałoœci swych przewrotnych serc. 03,18 W owych dniach pójdzie dom Judy do domu Izraela i przyjdš zgodnie z kraju północnego do ziemi, którš dałem na dziedzictwo waszym przodkom. 03,19 Ja zaœ powiedziałem sobie: Jakże chciałbym cię zaliczyć do synów i dać ci przepięknš ziemię, najwspanialszš poœród posiadłoœci narodów! Myœlałem: będziesz Mnie nazywał: Mój Ojcze! i nie odwrócisz się ode Mnie. 03,20 Ale jak niewiasta nie dotrzymuje wiary swemu oblubieńcowi, tak nie dotrzymaliœcie Mi wiary wy, domu Izraela -wyrocznia Pana. 03,21 Posłuchaj, na wyżynach daje się słyszeć pełen błagania lament synów Izraela, iż skazili przewrotnoœciš swe postępowanie, zapomnieli o Panu, Bogu swoim. 03,22 Powróćcie, zbuntowani synowie, uleczę wasze odstępstwa. Oto jesteœmy, przychodzimy do Ciebie, bo jesteœ Panem, Bogiem naszym. 03,23 Rzeczywiœcie, zwodnicze sš wyżyny i tumult na górach. Rzeczywiœcie, w Panu, Bogu naszym, jest zbawienie Izraela. 03,24 Baal pochłaniał od zarania naszej młodoœci owoc pracy naszych przodków, ich drobnš trzodę i bydło, ich synów i córki. 03,25 Leżeć musimy w hańbie i wstyd nas okrywa, bo zgrzeszyliœmy wobec Pana, Boga naszego, my i przodkowie nasi, poczšwszy od młodoœci aż do dziœ; nie słuchaliœmy głosu Pana, Boga naszego. *04 04,01 Jeżeli chcesz powrócić, Izraelu, - wyrocznia Pana - możesz do Mnie powrócić;a jeżeli oddalisz swe bóstwa, nie potrzebujesz się błškać z dala ode Mnie. 04,02 A jeżeli będziesz przysięgał: Na życiePana zgodnie z prawdš, słusznie i sprawiedliwie, narody będš sobie błogosławić przez ciebie i będš się tobš chlubić. 04,03 Bo tak mówi Pan do ludzi z Judy i [mieszkańców] Jerozolimy: Wykarczujcie swoje karczowiska i nie rzucajcie nasienia w ciernie. 04,04 Obrzeżcie się ze względu na Pana i odrzućcie napletki serc waszych, mężowie Judy i mieszkańcy Jerozolimy, bo inaczej gniew mój wybuchnie jak płomień i będzie płonšł, a nikt nie będzie go mógł ugasić z powodu waszych przewrotnych uczynków. 04,05 Opowiadajcie w Judzie, ogłoœcie w Jerozolimie! Dmijcie w tršby w kraju, wołajcie głoœno i mówcie: Zbierajmy się i udajmy do miast warownych! 04,06 Wznieœcie znak w kierunku Syjonu! Uciekajcie! Nie zatrzymujcie się! Sprowadzębowiem nieszczęœcie z północy i wielkie zniszczenie. 04,07 Lew wyruszył ze swego legowiska i niszczyciel narodów jest w drodze. Opuœcił swojš siedzibę, by zamienić twój kraj w pustynię. Miasta twoje zostanš zburzone i pozbawione mieszkańców. 04,08 Dlatego przywdziejcie szaty pokutne, podnieœcie lament i zawodzenie, bo nie odwrócił się od nas wielki gniew Pański. 04,09 W owych dniach - wyrocznia Pana - zabraknie królowi odwagi, zabraknie i dostojnikom, kapłanów ogarnie osłupienie, a prorocy oniemiejš. 04,10 I powiedzš: Ach, Panie Boże, naprawdę zwiodłeœ zupełnie ten lud i Jerozolimę, gdy mówiłeœ: Będziecie mieli pokój. Tymczasem mamy miecz na gardle. 04,11 W owym czasie będzie się mówić do ludu tego i do Jerozolimy: Palšcy wiatr wyżynny przychodzi z pustyni na drogę Córy mojego ludu; nie po to jednak, by przesiewać czy oczyszczać. 04,12 Przyjdzie silny wiatr na mój rozkaz. Teraz Ja także ogłoszę wyrok na nich. 04,13 Oto nadcišga on niby obłoki, a jak huragan rydwany jego, szybsze niż orły jego konie. Biada nam, bo jesteœmy zgubieni.04,14 Oczyœć swe serce z nieprawoœci, Jerozolimo, abyœ została ocalona! Dokšdże będziesz podtrzymywać w sobie swoje grzeszne myœli? 04,15 Bo od strony Dan wieœć się rozprzestrzenia, a z gór Efraima przychodzi zapowiedŸ klęski. 04,16 Ogłoœcie narodom: Oto sš! Dajcie znaćdo Jerozolimy! Nieprzyjaciele przybywajš zodległego kraju i podnoszš wrzawę przeciwmiastom Judy! 04,17 Niby strażnicy pól otaczajš jš dokoła, bo się zbuntowała przeciw Mnie - wyrocznia Pana. 04,18 Twoje postępowanie i twoje czyny sprowadziły to na ciebie. Twoja nieprawoœć- jakże jest gorzka, skoro ogarnia nawet twoje serce! 04,19 Moje łono, moje łono! Wić się muszę w boleœciach! Œciany mego serca! Burzy się we mnie serce - nie mogę milczeć! Usłyszałem bowiem dŸwięk tršbki, wrzawęwojennš. 04,20 Klęska za klęskš - wieœć niesie, bo uległa spustoszeniu cała ziemia. Natychmiast zostały zburzone moje namioty, w mgnieniu oka - moje szałasy. 04,21 Dokšdże mam oglšdać godła wojenne isłuchać dŸwięku tršb? 04,22 Tak, niemšdry jest mój naród, nie uznajš Mnie. Sš dziećmi bez rozwagi, nie majš wcale rozsšdku. Mšdrzy sš w popełnianiu nieprawoœci, lecz dobrze czynićnie umiejš. 04,23 Spojrzałem na ziemię - oto zupełny bezład; na niebo - nie ma jego œwiatła. 04,24 Spojrzałem na góry - oto drżš, wszystkie wzgórza się chwiejš. 04,25 Spojrzałem - oto nie ma ludzi i uciekły wszystkie ptaki przestworzy. 04,26 Spojrzałem - oto ziemia urodzajna stała się pustyniš, wszystkie miasta uległyzniszczeniu przed Panem, wobec Jego palšcego gniewu. 04,27 To bowiem mówi Pan: Cały kraj będzie spustoszony, ale zagłady nie dopełnię. 04,28 Dlatego ziemię ogarnie smutek, a ciemnoœć - niebieskie przestworza. Bo jak powiedziałem, tak postanowiłem - nie będę żałował ani nie odstšpię od tego. 04,29 Na wołanie: JeŸdŸcy i łucznicy! każde miasto rzuca się do ucieczki: uchodzšw gšszcz leœny, wdrapujš się na skały; 4>Ć ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 ˆiC ř }x}`X¸ŠjPć c6cI™ c â),c 8U4wszystkie miasta sš opuszczone, nie ma w nich żadnego mieszkańca. 04,30 A ty, pohańbiona, cóż zamierzasz uczynić? Chociaż przywdziejesz purpurę, chociaż ozdobisz się złotymi klejnotami, a oczy szminkš poszerzysz, na próżno się upiększasz. Pogardzajš tobš zalotnicy, czyhajš na twe życie. 04,31 Tak, słyszę głos niby rodzšcej w bólach, trwożny jęk niby niewiasty rodzšcejpo raz pierwszy. To głos Córy Syjonu, która wzdycha i wycišga dłonie: Ach, biada mi, bo wycieńczona popadam w moc morderców. *05 05,01 Przebiegnijcie ulice Jerozolimy, zobaczcie, zbadajcie i przeszukajcie jej place, czy znajdziecie kogoœ, czy będzie tam ktokolwiek, kto by postępował sprawiedliwie, szukał prawdy, a przebaczęjej. 05,02 A gdy mówiš: Na życie Pana!, z pewnoœciš przysięgajš kłamliwie. 05,03 Panie! Czyż oczy Twoje nie sš zwrócone ku temu, co prawdziwe? Dotknšłeœ ich klęskš - nic sobie z tego nie robili, zagładš - nie chcieli przyjšć pouczenia. Skamieniało ich oblicze bardziej niż skała, i nie nawrócili się. 05,04 Ja zaœ powiedziałem sobie: To tylko prostacy postępujš nierozsšdnie, bo nie znajš drogi Pana, obowišzków wobec swegoBoga. 05,05 Może pójdę więc do ludzi wybitnych i będę mówił do nich. Ci bowiem znajš drogę Pańskš, obowišzki wobec swego Boga. Lecz oni także pokruszyli jarzmo, potargali więzy. 05,06 Dlatego wypadnie na nich lew z lasu, wilk stepowy posieje wœród nich spustoszenie. Pantera będzie czyhać przy ich miastach; każdy, kto z nich wyjdzie, będzie rozszarpany. Pomnożyły się bowiem ich grzechy i liczne sš ich odstępstwa. 05,07 Dlaczego mam ci okazać łaskę? Synowie twoi opuœcili Mnie i przysięgali na tych, co nie sš bogami. Nasyciłem ich, a oni popełniali cudzołóstwo, zbierali się w domu nierzšdu. 05,08 Stali się wyuzdani i nieokiełznani nibykonie: każdy rży do żony bliŸniego swego. 05,09 Czy mam ich za to nie karać - wyrocznia Pana - i nad narodem, jak ten, i nie dokonać zemsty? 05,10 WejdŸcie na tarasy jej winnicy i zniszczcie, lecz nie dokonujcie zupełnej zagłady. Usuńcie jej odroœla, bo nie należš one do Pana. 05,11 Albowiem sprzeniewierzył Mi się zupełnie dom Izraela i dom Judy - wyrocznia Pana. 05,12 Zaparli się Pana i powiedzieli: On nic nie znaczy. Nie spotka nas żadne nieszczęœcie, nie zaznamy miecza ani głodu.05,13 Prorocy sš tylko wiatrem i brak w nich słowa Pańskiego. 05,14a Dlatego to mówi Pan, Bóg Zastępów: 05,13b To im się stanie, 05,14b ponieważ w ten sposób mówili. Oto uczynię słowa moje ogniem w twoich ustach, a lud ten drewnem, które [ogień] pochłonie. 05,15 Oto na was sprowadzę naród z daleka, domu Izraela - wyrocznia Pana. Jest to naród niepokonany, naród starożytny, naród, którego języka nie znasz ani nie rozumiesz, co mówi. 05,16 Jego kołczan jest niby grób otwarty,wszyscy [mężowie] sš bohaterami. 05,17 Pochłonie twoje żniwa i twój chleb, pochłonie twoje córki i twoich synów, pochłonie twoje owce i twoje bydło, pochłonie twoje winnice i twoje drzewa figowe. Zniszczy orężem twoje miasta warowne, w których ty pokładasz nadzieję.05,18 Lecz nawet w tych dniach - wyrocznia Pana - nie dokonam całkowitej zagłady. 05,19 A gdy powiecie: Za co uczynił nam Pan, Bóg nasz, to wszystko? Wtedy powieszim: Podobnie jak wy opuœciliœcie Mnie i służyliœcie obcym bogom we własnym kraju, tak samo będziecie służyć obcym w ziemi, która do was nie należy. 05,20 Głoœcie to w domu Jakuba i obwieœćcie to w Judzie: 05,21 Słuchajcież tego, narodzie nierozumny i bezmyœlny, co ma oczy, a nie widzi, uszy, a nie słyszy. 05,22 Nie boicie się Mnie - wyrocznia Pana - nie drżycie przede Mnš, który ustanowiłem wydmy jako brzeg morski, jako granicę wiecznš i nieprzekraczalnš? Szalejš [morskie fale], lecz bezsilnie, huczšbałwany, lecz się nie mogš dalej posunšć. 05,23 Naród ten ma serce oporne i buntownicze; stajš się oni odszczepieńcami i odchodzš. 05,24 Nie powiedzieli w swych sercach: Chcemy bać się Pana, Boga naszego, który daje w swoim czasie deszcz wczesny i póŸny, który zapewnia nam ustalone tygodnie żniw. 05,25 Wasze grzechy to zniweczyły, a wasze występki pozbawiły was dobrobytu. 05,26 Bo sš w narodzie moim przewrotni, co splatajš sieć jak łowca ptaków, zastawiajš sidło, łowiš ludzi. 05,27 Jak klatka pełna jest ptaków, tak domy ich przepełnione sš oszustwem: w tensposób stajš się oni wielkimi i bogatymi, 05,28 otyłymi i ociężałymi, a także przeœcigajš się w nieprawoœci. Nie przestrzegajš sprawiedliwoœci - sprawiedliwoœci wobec sierot, by doznały pomyœlnoœci, nie broniš sprawy ubogich. 05,29 Czy za to mam nie karać - wyrocznia Pana - lub się nie pomœcić nad takim, jak ten, narodem? 05,30 Obrzydliwoœć i zgroza dziejš się w kraju. 05,31 Prorocy przepowiadajš kłamliwie, kapłani nauczajš na własnš rękę, a lud mójto lubi. I cóż uczynicie, gdy kres tego nadejdzie? *06 06,01 Uciekajcie z Jerozolimy, synowie Beniamina! W Tekoa dmijcie w tršby! Na Bet-ha-Kerem wznieœcie znak! Albowiem od północy zagraża nieszczęœcie i wielka katastrofa. 06,02 Do wybornego pastwiska podobna jesteœ, Córo Syjonu! 06,03 Przyjdš do ciebie pasterze ze swoimi trzodami, rozbijš namioty dokoła ciebie, będš paœć każdy na własnš rękę. 06,04 Przygotujcie się do walki przeciw niej! Naprzód, wedrzyjmy się w południe! -Biada nam, bo dzień się ma ku końcowi, bo się już wydłużajš cienie wieczorne! 06,05 - Naprzód! Wedrzyjmy się w nocy i zniszczmy jej pałace! 06,06 Bo to mówi Pan Zastępów: Zetnijcie jej drzewa i usypcie wał dokoła Jerozolimy, bo to miasto kłamstwa, sama w nim nieprawoœć. 06,07 Jak studnia tryska wodš, tak tryska jej przewrotnoœć. Gwałt i ucisk - dajš się w niej słyszeć, choroba i rany - oto, co jest stale przed moim obliczem. 06,08 Strzeż się, Jerozolimo, bym się nie odwrócił od ciebie, bym nie obrócił cię w pustynię, w ziemię nie zamieszkałš. 06,09 To mówi Pan Zastępów: Zbieraj starannie, jak przy winobraniu, Resztę Izraela! Jak dokonujšcy winobrania wycišgaj rękę ku gałšzkom winoroœli! 06,10 Do kogo mam mówić i kogo ostrzegać,aby posłuchali? Oto ucho ich jest nieobrzezane, tak że nie mogš pojšć. Oto słowo Pańskie wystawione jest u nich na uršganie, nie majš w nim upodobania. 06,11 A ja pełen jestem gniewu Pańskiego, nie mogę go powstrzymać. Wylej go na dzieci na ulicy i na zgromadzenie młodzieńców! Wszyscy bowiem będš zabrani: mšż z żonš, starzec wraz z mężem podeszłego wieku. 06,12 Domy ich przejdš na własnoœć innych, podobnie jak pola i żony. Bo wycišgnę rękę nad mieszkańcami tego kraju- wyrocznia Pana. 06,13 Albowiem od najmniejszego do największego wszystkich ogarnęła żšdza zysku: od proroka do kapłana - wszyscy popełniajš oszustwa. 06,14 Usiłujš zaradzić katastrofie mojego narodu, mówišc beztrosko: Pokój, pokój, a tymczasem nie ma pokoju. 06,15 Okryci sš hańbš, ponieważ postępowali obrzydliwie. Co więcej, zupełnie się nie wstydzš, dlatego upadnš wœród tych, co majš upaœć, runš, gdy ich nawiedzę - wyrocznia Pana. 06,16 To mówi Pan: Stańcie na drogach i patrzcie, zapytajcie o dawne œcieżki, gdzie jest droga najlepsza - idŸcie po niej, a znajdziecie dla siebie wytchnienie. Ale powiedzieli: Nie pójdziemy. 06,17 I ustanowiłem dla was strażników: Uważajcie na głos tršby! Ale oni powiedzieli:Nie będziemy uważać. 06,18 Dlatego słuchajcie, narody, i rozumiejcie dobrze, co zamierzam uczynić. 06,19 Słuchaj, ziemio! Oto zamierzam sprowadzić na ten naród nieszczęœcie: będzie to owoc ich przewrotnych zamysłów. Nie zważali bowiem na moje słowa, a moim prawem wzgardzili. 06,20 Na co sprowadzacie Mi kadzidło ze Saby albo wyborny korzeń trzcinowy z dalekiej ziemi? Nie podobajš Mi się wasze całopalenia, a wasze krwawe ofiary nie sš Mi przyjemne. 06,21 Dlatego to mówi Pan: Oto postawię temu narodowi przeszkody, na których się potknš ojcowie wraz z synami, sšsiad i przyjaciel zginš. 06,22 To mówi Pan: Oto nadchodzi naród z ziemi północnej, wielki naród powstaje z krańców ziemi. 06,23 Łuk i miecz trzymajš w ręku, sš okrutni i bez litoœci. Ich wrzawa jest jak szum morza, i dosiadajš koni, gotowi jak jeden mšż do walki przeciw tobie, Córo Syjonu! 06,24 Usłyszeliœmy wieœć o nich - ręce namopadły, lęk nas ogarnšł i ból, niby rodzšcš kobietę. 06,25 Nie wychodŸcie na pole ani nie chodŸcie po drodze, bo miecz nieprzyjaciela[grozi], trwoga ze wszech stron. 06,26 Córo mojego narodu, przywdziej wór pokutny i kajaj się w popiele! Okryj się smutkiem, jak po synu jedynym, gorzkš żałobš, bo przyjdzie na nas nagle niszczyciel. 06,27 Ustanowiłem ciebie, jako badajšcego mój naród, byœ poznał i sprawdził jego postępowanie. 06,28 Wszyscy oni sš niesforni, popełniajšcprzestępstwa, sš miedziš i żelazem, wszyscy postępujš nikczemnie. 06,29 Ołów został rozgrzany na podwójnymogniu przez miech kowalski. Próżne wysiłki przetapiajšcego metal: przewrotni nie dadzšsię oddzielić. 06,30 Nazwijcie ich srebrem odrzuconym, bo odrzucił ich Pan. *07 07,01 Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza: 07,02 Stań w bramie œwištyni i głoœ następujšce słowa: Słuchajcie słowa Pańskiego, wszyscy z Judy, którzy wchodzicie tymi bramami, aby oddać pokłonPanu. 07,03 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Poprawcie postępowanie i wasze uczynki, a pozwolę wam mieszkać na tym miejscu. 07,04 Nie ufajcie słowom kłamliwym, głoszšcym: Œwištynia Pańska, œwištynia Pańska, œwištynia Pańska! 07,05 Albowiem jeżeli naprawdę poprawicie wasze postępowanie i jeżeli będziecie się kierować wyłšcznie sprawiedliwoœciš jedenwobec drugiego, 07,06 jeœli nie będziecie uciskać cudzoziemca, sieroty i wdowy i jeœli krwi niewinnej nie będziecie rozlewać na tym miejscu i jeżeli nie pójdziecie za obcymi bogami na waszš zgubę, 07,07 wtedy pozwolę wam mieszkać na tym miejscu w ziemi, którš dałem przodkom waszym od dawna i na zawsze. 07,08 Oto wy na próżno pokładacie ufnoœć w zwodniczych słowach. 07,09 Nieprawda? Kraœć, zabijać, cudzołożyć, przysięgać fałszywie, palić kadzidło Baalowi, chodzić za obcymi bogami, których nie znacie... 07,10 A potem przychodzicie i stajecie przede Mnš w tym domu, nad którym wzywano mojego imienia, i mówicie: Oto jesteœmy bezpieczni, by móc nadal popełniać te wszystkie występki. 07,11 Może jaskiniš zbójców stał się w waszych oczach ten dom, nad którym wzywano mojego imienia? Ja [to] dobrze widzę - wyrocznia Pana. 07,12 IdŸcie, proszę, do mojego przybytku w Szilo, gdzie dawniej do obrałem mieszkanie dla mojego imienia, i patrzcie, co mu uczyniłem z powodu przewrotnoœci mojego ludu, Izraela. 07,13 A teraz, ponieważ popełniliœcie te występki - wyrocznia Pana - i mimo że mówiłem do was nieustannie i niezmordowanie, nie usłuchaliœcie, a gdy wołałem, nie odpowiedzieliœcie, 07,14 uczynię temu domowi, nad którym wzywano mojego imienia, a w którym wy pokładacie ufnoœć, i temu miejscu, danemu wam i waszym przodkom, to samo, co uczyniłem Szilo. 07,15 Odrzucę was sprzed mego oblicza, podobnie jak odrzuciłem wszystkich waszych braci, całe pokolenie Efraima. 07,16 Ty zaœ nie wstawiaj się za tym narodem, nie zanoœ za niego błagań ani modłów, ani też nie nalegaj na Mnie, bo cięnie wysłucham. 07,17 Czy nie widzisz, co czyniš w miastachJudy i na ulicach Jerozolimy? 07,18 Synowie zbierajš drewno, ojcowie rozpalajš ogień, a kobiety ugniatajš ciasto, by robić pieczywo ofiarne dla królowej nieba, a nadto wylewajš ofiary z płynów dla obcych bogów, by Mnie obrażać. 07,19 Czy Mnie obrażajš - wyrocznia Pana -czy raczej siebie samych, na własnš hańbę? 07,20 Dlatego to mówi Pan: Oto się żar gniewu mojego rozlewa na to miejsce, na ludzi i na zwierzęta, na drzewa polne i na owoce ziemi - płonie i nie zagaœnie. 07,21 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Dodawajcie wasze ofiary całopalne do waszych ofiar krwawych i spożywajcie mięso! 07,22 Bo nic nie powiedziałem ani nie nakazałem waszym przodkom, gdy wyprowadzałem ich z Egiptu, co do ofiar całopalnych i krwawych, 07,23 lecz dałem im tylko przykazanie: Słuchajcie głosu mojego, a będę wam Bogiem, wy zaœ będziecie Mi narodem. ChodŸcie każdš drogš, którš wam rozkażę, aby się wam dobrze powodziło. 07,24 Ale nie usłuchali ani nie chcieli słuchać i poszli według zatwardziałoœci swego przewrotnego serca; odwrócili się plecami, a nie twarzš. 07,25 Od dnia, kiedy przodkowie wasi wyszliz ziemi egipskiej, do dnia dzisiejszego posyłałem do was wszystkich moich sług, proroków, każdego dnia, bezustannie, 07,26 lecz nie usłuchali Mnie ani nie nadstawiali swych uszu. Uczynili twardym swój kark, stali się gorszymi niż ich przodkowie. 07,27 Powiesz im wszystkie te słowa, ale cię nie usłuchajš; będziesz wołał do nich, lecz nie dadzš ci odpowiedzi. 07,28 I odezwiesz się do nich: To jest naród, który nie usłuchał głosu Pana, swego Boga, i nie przyjšł pouczenia. Przepadła wiernoœć, znikła z ich ust. 07,29 Ostrzyż swe włosy i odrzuć je i podnieœ lament żałobny na wyżynach, ponieważ Pan odrzucił i odepchnšł pokolenie zasługujšce na Jego gniew. 07,30 Albowiem synowie Judy czynili nieprawoœć przed moimi oczami - wyroczniaPana - umieœcili swe obrzydliwe bożki w domu, nad którym wzywano mojego imienia,aby go zbezczeœcić. 07,31 I zbudowali wyżynę Tofet w dolinie Ben-Hinnom, aby palić w ogniu swoich synówi córki, czego nie nakazałem i co nie przyszło Mi nawet na myœl. 07,32 Dlatego przyjdš dni - wyrocznia Pana - że nie będzie się już mówić o Tofet lub dolinie Ben-Hinnom, lecz o Dolinie Mordu; w Tofet będš grzebać zmarłych z braku innego miejsca. 07,33 Trupy tego narodu stanš się pożywieniem ptactwa drapieżnego w powietrzu i dzikich zwierzšt na ziemi, których nikt nie odpędzi. 07,34 I sprawię, że zniknie z miast judzkich i z ulic Jerozolimy głos wesela, głos radoœci, nawoływanie oblubieńca i oblubienicy, bo pustyniš stanie się ziemia. *08 08,01 W owym czasie - wyrocznia Pana - wydobędš z ich grobów koœci królów judzkich, koœci ich przywódców, koœci proroków, koœci mieszkańców Jerozolimy. 08,02 I rozrzucę je przed słońcem, księżycem oraz całym wojskiem niebieskim,których oni kochali, którym służyli, za którymi chodzili, których szukali, którym oddawali pokłony. Nikt ich nie pozbiera ani pogrzebie, lecz stanš się nawozem na powierzchni ziemi. 08,03 Wszyscy pozostali będš wybierać raczej œmierć niż życie, ilu ich tylko zostanie z tego przewrotnego plemienia po wszystkich miejscach, po których ich rozproszę - wyrocznia Pana Zastępów. 08,04 I powiedz im: To mówi Pan: Czy nie powstaje ten, co upadnie? Albo czy nie zawraca ten, co zabłšdzi? 08,05 Dlaczego więc buntuje się ten lud [jerozolimski] i trwa bez końca w odstępstwie? Trzyma się kurczowo kłamstwa i nie chce się nawrócić? 08,06 Uważałem pilnie i słuchałem: nie mówiš, jak trzeba. Nikt nie żałuje swej przewrotnoœci, mówišc: Co uczyniłem? Każdy biegnie dalej swojš drogš niby koń cwałujšcy do bitwy. 08,07 Nawet bocian w przestworzach zna swojš porę, synogarlica, jaskółka i żuraw zachowujš czas swego przylotu. Naród mójjednak nie zna Prawa Pańskiego. 08,08 Jak możecie mówić: Jesteœmy mšdrzyi mamy Prawo Pańskie? Prawda, lecz w kłamstwo je obróciło kłamliwe pióro pisarzy. 08,09 Mędrcy będš zawstydzeni, zatrwożš się i zostanš pojmani. Istotnie, odrzucili słowo Pańskie, a mšdroœć na co im się przyda? 08,10 Dlatego dam ich żony innym, ich pola zdobywcom. Albowiem od najmniejszego do największego wszyscy sš chciwi zysku. Od proroka do kapłana - wszyscy hołdujš kłamstwu. 08,11 Podleczajš rany córki mojego narodu pobieżnie, mówišc: Pokój, pokój, a tymczasem nie ma pokoju. 08,12 Wstydzić się powinni, że popełniali obrzydliwoœć; odrzucili jednak wszelki wstyd i nie potrafiš się rumienić. Dlatego upadnš wœród tych, którzy padać będš, runš w czasie, gdy ich nawiedzę - mówi Pan. 08,13 Chciałem zebrać u nich żniwo - wyrocznia Pana; nie ma winogron w winnicyani fig na drzewie figowym, i liœcie zwiędły. 08,14 Po co my siedzimy? ZgromadŸcie się ichodŸcie do miast warownych, aby tam zginšć. Albowiem Pan, Bóg nasz, dopuszcza na nas zagładę i daje nam do picia wodę zatrutš, ponieważ zgrzeszyliœmy przeciw 4>Ć ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pc TÎ c "ă c*c!8;6Panu. 08,15 Oczekujemy pokoju - ale nie ma nic dobrego; czasu uleczenia - ale oto przerażenie! 08,16 Od Dan daje się słyszeć parskanie ichkoni; na odgłos rżenia ich rumaków drży cała ziemia. Przybywajš, by pochłonšć kraji jego zasoby, miasto i jego mieszkańców. 08,17 Tak, bo wysyłam przeciw wam węże jadowite, których nie można zaklinać; będš was kšsać - wyrocznia Pana - 08,18 i to bez możnoœci uleczenia. Ogarnia mnie smutek, serce moje trawi niemoc. 08,19 Ale słuchaj! Krzyk Córy mojego ludu zziemi dalekiej: Czy nie ma Pana na Syjonie? Czy nie ma tam Jego króla? - Dlaczego Mnieobrazili swymi posšgami, marnymi bożkami obcymi? 08,20 - Minęły żniwa, skończyła się letnia pora, a my nie jesteœmy wybawieni. 08,21 Jestem złamany załamaniem się Córymojego ludu, jestem okryty żałobš i ogarnęło mnie przerażenie. 08,22 Czy nie ma już balsamu w Gileadzie, czy nie ma tam lekarza? Dlaczego więc nie zabliŸnia się rana Córy mojego ludu? 08,23 Któż uczyni mojš głowę Ÿródłem wody, a oczy moje fontannš łez, bym mógłdniem i nocš opłakiwać zabitych Córy mojego ludu? *09 09,01 Któż da mi schronisko dla podróżnychna pustyni, bym mógł opuœcić swój naród i oddalić się od niego? Wszyscy oni sš bowiem cudzołożnikami, gromadš buntowników. 09,02 Niby łuk napinajš swój język; kłamstwo, a nie prawda panuje w kraju. Albowiem kroczš od przewrotnoœci do przewrotnoœci, a nie uznajš Pana. 09,03 Wystrzegajcie się jeden drugiego i nieufajcie nikomu z braci! Każdy bowiem brat oszukuje podstępnie, a każdy przyjaciel głosi oszczerstwa. 09,04 Jeden zwodzi drugiego, nie mówišc prawdy; przyzwyczaili swój język do kłamstwa, postępujš przewrotnie, nie chcš09,05 się nawrócić. Oszustwo na oszustwie,obłuda na obłudzie; nie chcš znać Pana - wyrocznia Pana. 09,06 Dlatego to mówi Pan Zastępów: Oto ichwypróbuję przetapiajšc w tyglu. Bo jak [inaczej] mogę postšpić wobec Córy mojegoludu? 09,07 Ich język jest œmiercionoœnš strzałš, słowa ich ust sš oszustwem. Jeden do drugiego mówi: Pokój, a w sercu swoim przygotowuje mu podstęp. 09,08 Czy mam ich za to nie karać - wyrocznia Pana - i nad narodem takim jak ten nie dokonać pomsty? 09,09 Po górach podnieœcie płacz i lament; na pastwiskach stepowych - pieœń żałobnš,bo sš spalone. Nikt tamtędy nie przechodzi inie słychać porykiwania bydła. Od ptaków powietrznych do dzikiego zwierza wszystkoucichło, znikło. 09,10 Zamienię Jerozolimę w stos gruzu, siedlisko szakali, miasta zaœ judzkie w pustkowie, pozbawione mieszkańców. 09,11 Kto jest tak rozumny, by to wyjaœnić? Komu usta Pańskie powiedziały, niech to ogłosi: Dlaczego kraj uległ spustoszeniu, został opuszczony, jak pustynia, gdzie nie ma wędrowca? 09,12 I rzekł Pan: Dlatego że opuœcili moje Prawo, które im dałem, że nie słuchali mojego głosu i nie postępowali według niego, 09,13 lecz postępowali według zatwardziałoœci swego serca i chodzili za Baalami, jak ich nauczyli ich przodkowie. 09,14 Dlatego to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto dam im - narodowi temu - za pokarm piołun i za napój wodę zatrutš. 09,15 Rozproszę ich między narodami, których nie znajš oni ani ich przodkowie, i poœlę w œlad za nimi miecz, aż dokonam zupełnej ich zagłady. 09,16 To mówi Pan Zastępów: Uwaga! Zawołajcie płaczki, aby przyszły, poœlijciepo najroztropniejsze, by przybyły. 09,17 Niech się spieszš i niech zaœpiewajš nad nami pieœń żałobnš, a łzy wytrysnš z naszych oczu i woda popłynie z naszych powiek. 09,18 Albowiem głos żałobny daje się słyszeć z Syjonu: Jakże jesteœmy zrujnowani, zawstydzeni ponad miarę, ponieważ musimy kraj opuœcić i porzucić nasze mieszkania. 09,19 Niewiasty! Słuchajcie słowa Pana, i niech wasze ucho przyjmie słowo ust Jego!Nauczcie wasze córki zawodzeń, a jedna drugš pieœni żałobnej: 09,20 Œmierć wtargnęła przez nasze okna, weszła do naszych pałaców, zgładziła dziecko z ulicy, a młodzieńców z placów. 09,21 Trupy ludzkie leżš jak nawóz na polu,jak snopy za żniwiarzem, których nikt nie zbiera. 09,22 To mówi Pan: Mędrzec niech się nie szczyci swš mšdroœciš, siłacz niech się niechełpi swš siłš ani bogaty niech się nie przechwala swym bogactwem. 09,23 Raczej chcšc się chlubić, niech się szczyci tym, że jest roztropny i że Mnie poznaje, iż jestem Jahwe, który okazuje łaskawoœć, praworzšdnoœć i sprawiedliwoœć na ziemi - w tym to mam upodobanie - wyrocznia Pana. 09,24 Oto dni nadejdš - wyrocznia Pana - kiedy nawiedzę wszystkich obrzezanych według ciała; 09,25 Egipt, Judę i Edom, Ammonitów, Moabiwszystkich, którzy podcinajš włosy i mieszkajš na pustyni. Albowiem wszystkie narody sš nieobrzezane i cały dom Izraela jest nieobrzezanego serca. *10 10,01 Słuchajcie słowa, które Pan mówi dowas, domu Izraela! 10,02 To mówi Pan: Nie przyswajajcie sobiepostępowania narodów ani nie obawiajcie się znaków niebieskich, mimo że obawiajš się ich narody. 10,03 Albowiem to, co wzbudza lęk u narodów, jest niczym, jako że jest drewnem wyršbanym w lesie, obrobionym dłutem, rękami rzeŸbiarza. 10,04 Zdobi się je srebrem i złotem, umocowuje się za pomocš gwoŸdzi i młotka, by się nie chwiało. 10,05 [Posšgi] te sš jak strachy na ptaki wœród pola melonów, nie mówiš, trzeba je nosić, bo nie chodzš. Nie bójcie się ich, gdyż nie mogš zaszkodzić, ani sš zdolne czynić dobrze. 10,06 Nikogo nie można porównać do Ciebie,Panie! Jesteœ wielki i wielkie jest przepotężne imię Twoje! 10,07 Kto nie lękałby się Ciebie, Królu narodów? Tobie to właœnie przysługuje. Bo spoœród wszystkich mędrców narodów i spoœród wszystkich ich królestw nikt nie może się równać z Tobš. 10,08 Wszyscy razem sš głupi i bezrozumni; nauka pochodzšca od bałwanów - to drewno. 10,09 Srebro kute w płytki, przywożone z Tarszisz, a złoto z Ufaz - dzieło sprawnych ršk złotnika. Szaty ich sš z purpury i szkarłatu - to wszystko jest dziełem zręcznych rzemieœlników. 10,10 Pan natomiast jest prawdziwym Bogiem, jest Bogiem żywym i Królem wiecznym. Gdy się gniewa, drży ziemia, a narody nie mogš się ostać wobec Jego gniewu. 10,11 Tak macie mówić do nich: Bogowie, którzy nie uczynili nieba i ziemi, zniknš z ziemi i spod tego nieba. 10,12 On uczynił ziemię swš mocš, umocniłœwiat swš mšdroœciš, a swoim rozumem rozpostarł niebiosa. 10,13 Na dŸwięk Jego głosu huczš wody w niebie, On sprawia, że się chmury podnoszšz krańców ziemi; On czyni błyskawice - zapowiedŸ deszczu - i wysyła wiatr ze swoich zbiorników. 10,14 Ograniczony pozostaje każdy człowiek bez wiedzy, wstydzić się musi każdy złotnik z powodu bożka. Utoczył bowiem podobizny, które sš kłamstwem i nie ma w nich [życiodajnego] tchnienia. 10,15 Sš one nicoœciš, tworem œmiesznym, zginš, gdy nadejdzie czas obrachunku z nimi. 10,16 Nie takim jest dziedzictwo Jakuba. Onbowiem ukształtował wszechœwiat. Izrael zaœ jest szczepem Jego dziedzictwa. Imię Jego: Pan Zastępów. 10,17 Pozbieraj z ziemi swój tobół, ty, która pozostajesz oblężona! 10,18 Albowiem to mówi Pan: Oto daleko odrzucę tym razem mieszkańców kraju. Sprowadzę na nich ucisk, by Mnie odnaleŸli. 10,19 Biada mi z powodu mego nieszczęœcia!Klęska moja jest nieuleczalna! A ja myœlałem: To jest jedynie ból i mogę go znieœć. 10,20 Namiot mój uległ zniszczeniu, wszystkie moje sznury zostały zerwane. Synowie moi odeszli ode mnie, nie ma ich. Nikogo już nie ma, kto by naprawił namiot ikto by rozpišł moje płótna. 10,21 Tak, pasterze okazali się nierozumni, nie szukali Pana, dlatego się im nie poszczęœciło, a cała ich trzoda uległa rozproszeniu. 10,22 Słuchajcie nowiny: Oto nadchodzi! Wielka wrzawa z ziemi północnej, aby zamienić miasta judzkie w pustynię, w siedlisko szakali. 10,23 Wiem, Panie, że nie człowiek wyznacza swš drogę, i nie w jego mocy leży kierować swoimi krokami, gdy idzie. 10,24 Ukarz mnie, Panie, lecz według słusznej miary, nie według swego gniewu, byœ mnie zbyt nie umniejszył. 10,25 Wylej gniew swój na narody, które Ciebie nie uznajš, i na plemiona, które nie wzywajš Twego imienia. Pochłonęły bowiemone Jakuba, zniszczyły go i spustoszyły jego pastwiska. *11 11,01 Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi: 11,02 Słuchajcie słów tego przymierza i mówcie do mężów Judy oraz do mieszkańców Jerozolimy. 11,03 Powiesz im: To mówi Pan, Bóg Izraela: Przeklęty człowiek, który nie słucha słów tego przymierza, 11,04 jakie dałem przodkom waszym, gdy wyprowadzałem ich z Egiptu, z pieca do topienia żelaza, mówišc: Słuchajcie głosu mojego i postępujcie według tego, co wam rozkazałem! Będziecie moim ludem, Ja zaœ będę waszym Bogiem, 11,05 abym mógł wypełnić przysięgę złożonš przodkom waszym, że dam im ziemię opływajšcš w mleko i miód, jak jš dzisiaj macie. A ja odpowiedziałem: Niech się tak stanie, Panie! 11,06 I rzekł Pan do mnie: Ogłoœ wszystkiete słowa w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy. Słuchajcie słów tego przymierza i wypełniajcie je! 11,07 Albowiem usilnie pouczałem waszych przodków od dnia, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej aż do dnia dzisiejszego, bezustannie napominajšc: Słuchajcie głosu mojego! 11,08 Oni jednak nie usłuchali ani nie nakłonili swego ucha. Każdy postępował według zatwardziałoœci swego przewrotnego serca. Wypełniłem więc na nich wszystkie słowa tego przymierza, jakie nakazałem im zachować, a którego oni nie zachowali. 11,09 I rzekł Pan do mnie: Powstał spisek między mężami Judy i mieszkańcami Jerozolimy. 11,10 Powrócili do grzechów swoich dawnych przodków, którzy wzbraniali się słuchać moich słów. Poszli i oni za obcymi bogami, by im służyć: Dom Izraela i dom Judy złamały moje przymierze, które zawarłem z ich przodkami. 11,11 Dlatego tak mówi Pan: Oto sprowadzę na nich nieszczęœcie, którego nie będš mogliuniknšć; będš do Mnie wołali, ale ich nie wysłucham. 11,12 Mogš pójœć miasta judzkie i mieszkańcy Jerozolimy, by wzywać bogów, którym palili kadzidło; wcale ich jednak nie wysłuchajš w czasie ich nieszczęœcia. 11,13 Bo ile masz miast, tyle też bogów, Judo! Ile ma ulic Jerozolima, tyle wznieœliœcie ołtarzy Hańbie, ołtarzy kadzielnych dla Baala. 11,14 Ty zaœ nie wstawiaj się za tym narodem i nie zanoœ za niego błagalnych modłów, bo ich nie wysłucham, gdy będš do Mnie wołać w czasie nieszczęœcia. 11,15 Czego chce oblubienica moja w mym domu? Wypełniłaœ swój plan przewrotny. Czy modlitwy i mięso ofiarne mogš odwrócić od ciebie twoje nieszczęœcie, tak że się kiedyœ uradujesz? 11,16 Zielonym drzewem oliwnym, zdobnym pięknymi owocami nazwał cię Pan. Na głos wielkiego szumu rozpalił się nad nim płomień i spłonęły jego gałęzie. 11,17 Pan Zastępów, który cię zasadził, zawyrokował o twoim nieszczęœciu na skutek przestępstwa domu Izraela i domu Judy; popełnili je na własnš szkodę, drażnišc Mnie przez ofiarowanie kadzidła Baalowi. 11,18 Pan mnie pouczył i dowiedziałem się;wtedy przejrzałem ich postępki. 11,19 Ja zaœ jak potulny baranek, którego prowadzš na zabicie, nie wiedziałem, że powzięli przeciw mnie zgubne plany: Zniszczmy drzewo wraz z jego mocš, zgładŸmy go z ziemi żyjšcych, a jego imienia niech już nikt nie wspomina! 11,20 Lecz Pan Zastępów jest sprawiedliwym sędziš, bada nerki i serce. Chciałbym zobaczyć Twojš zemstę nad nimi,albowiem Tobie powierzam mojš sprawę. 11,21 Dlatego to mówi Pan przeciw mężom zAnatot, którzy nastajš na twoje życie, mówišc: Nie będziesz prorokował w imię Pana, byœ nie zginšł z naszej ręki. 11,22 < Dlatego to mówi Pan Zastępów: > Oto ich ukarzę. Młodzieńcy ich poniosš œmierć od miecza, synowie ich i córki umršz głodu. 11,23 Nikt z nich nie pozostanie, bo sprowadzę klęskę na mężów z Anatot w roku ich nawiedzenia. *12 12,01 Sprawiedliwoœć jest przy Tobie, Panie, jeœli zacznę prowadzić spór z Tobš. Chciałbym jednak mówić z Tobš o słusznoœci: Dlaczego życie przewrotnych upływa pomyœlnie? Dlaczego wszyscy przewrotni zażywajš pokoju? 12,02 Ty ich sšdzisz, zapuszczajš więc korzenie, rozwijajš się, przynoszš także owoce. Blisko jesteœ ich ust, daleko jednak od ich sumienia. 12,03 Ty zaœ, Panie, znasz mnie, patrzysz na mnie, badasz serce moje, ono jest z Tobš. Oddziel ich jak owce na rzeŸ, przygotuj ich na dzień mordu! 12,04 Dokšdże będzie pogršżona w żałobie ziemia, a trawa na każdym polu wysuszona?Na skutek przewrotnoœci jej mieszkańców wyginęły zwierzęta i ptaki. Myœlš bowiem: Bóg nie widzi naszych dróg. 12,05 Bo jeżeli męczysz się, biegnšc z pieszymi, to jakże pójdziesz w zawody z jeŸdŸcami? A jeżeli tylko w spokojnym kraju czujesz się bezpiecznym, co będzieszrobić w bujnej gęstwinie Jordanu? 12,06 Również twoi bracia i twoja rodzina, nawet oni cię zdradzš, nawet oni pełnym głosem wołajš za tobš. Nie ufaj im, gdy będš mówić do ciebie piękne słowa. 12,07 Opuœciłem swój dom, pozostawiłem swoje dziedzictwo. To, co umiłowałem, oddałem w ręce swych nieprzyjaciół. 12,08 Moje dziedzictwo stało się dla Mnie jak lew w gęstwinie. Podniosło przeciw Mnie swój głos, dlatego muszę go nienawidzić. 12,09 Czy moje dziedzictwo jest pstrym ptakiem, nad którym kršżš dokoła ptaki drapieżne? ChodŸcie, zgromadŸcie wszystkie zwierzęta polne, przyprowadŸcie, by je pożarły. 12,10 Liczni pasterze zniszczyli mojš winnicę, stratowali mojš posiadłoœć. Obrócili moje ulubione pole w dzikie pustkowie. 12,11 Zamienili je na pełne żałoby odludzie - jest wobec Mnie ono pustyniš. Spustoszony jest cały kraj i nie ma nikogo,kto by wzišł sobie [to] do serca. 12,12 Na wszystkie pagórki pustyni dotarli łupieżcy, ; od końca do końca kraju żaden z ludzi nie zażywa pokoju. 12,13 Posiali pszenicę, lecz zebrali ciernie: natrudzili się bezużytecznie. Wstydzić się muszš swych zbiorów z powodu gniewu Pana. 12,14 To mówi Pan przeciw wszystkim moimzłym sšsiadom, którzy naruszyli dziedzictwo, jakie dałem swemu narodowi, Izraelowi: Oto ich wyrwę z ich ziemi, lecz idom judzki wyrwę spoœród nich. 12,15 Lecz gdy ich już wyrwę, ogarnie Mnieznów litoœć nad nimi i przyprowadzę każdego z nich do jego dziedzictwa i każdego z nich do jego kraju. 12,16 A jeżeli przyswojš sobie zupełnie drogi mego ludu, tak że będš przysięgać na moje imię: Na życie Pana, podobnie jak nauczyli naród mój przysięgać na Baala, wtedy mogš rozprzestrzenić się wœród mojego narodu. 12,17 Jeœli zaœ nie posłuchajš, wyrwę taki naród, wyrwę, tak że zginie - wyrocznia Pana. *13 13,01 To powiedział mi Pan: IdŸ i kup sobie lniany pas i włóż go sobie na biodra, ale niekładŸ go do wody! 13,02 I kupiłem pas zgodnie z rozkazem Pańskim i włożyłem go sobie na biodra. 13,03 Po raz drugi otrzymałem polecenie Pańskie: 13,04 WeŸ pas, który kupiłeœ, a który nosisz na swych biodrach, wstań i idŸ nad Eufrat i schowaj go tam w rozpadlinie skały! 13,05 Poszedłem i ukryłem go nad Eufratem, jak mi rozkazał Pan. 13,06 Po upływie wielu dni rzekł do mnie Pan: Wstań i idŸ nad Eufrat i zabierz stamtšd pas, który ci kazałem ukryć. 13,07 I poszedłem nad Eufrat, odszukałemiwycišgnšłem pas z miejsca, w którym go ukryłem, a oto pas zbutwiał i nie nadał siędo niczego. 13,08 I skierował Pan do mnie następujšce słowo: 13,09 To mówi Pan: Tak oto zniszczę pychę Judy i bezgranicznš pychę Jerozolimy. 13,10 Przewrotny ten naród odmawia posłuszeństwa moim słowom, postępujšc według swego zatwardziałego serca; ugania się za obcymi bogami, by im służyć ioddawać czeœć - niech więc się stanie jak ten pas, który nie nadaje się do niczego. 13,11 Albowiem jak przylega pas do bioder mężczyzny, tak przygarnšłem do siebie cały dom Izraela i cały dom Judy - wyrocznia Pana - by były dla Mnie narodem, mojš sławš, moim zaszczytem i mojš dumš. 13,12 Powiesz im: To mówi Pan, Bóg Izraela: Każdy dzban można napełnić winem. A jeœli ci odpowiedzš: Czyż nie wiemy, że każdy dzban można napełnić winem? 13,13 powiesz im: To mówi Pan: Oto napełnię pijaństwem wszystkich mieszkańców tego kraju, królów zasiadajšcych na tronie Dawida, kapłanów, proroków oraz wszystkich mieszkańców Jerozolimy 13,14 i porozbijam ich jednych o drugich, ojców wraz z synami - wyrocznia Pana - bezwzględnie, bez litoœci i bez miłosierdzia zeciw 4>Ć ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPOcŸGcćć cĚ*^c*9H+wyniszczę ich. 13,15 Słuchajcie i uważajcie bacznie, nie unoœcie się pychš, bo Pan przemówił. 13,16 Oddajcie chwałę Panu, Bogu waszemu, zanim ciemnoœci nastanš i zanim potykać się będš wasze nogi w mrocznych górach. Wyczekujecie œwiatła, lecz On je zamieni w ciemnoœci, rozprzestrzeni mroki.13,17 Jeżeli zaœ tego nie posłuchacie, będę potajemnie płakał nad waszš pychš. Będę płakał nieustannie i zamieniš się w potoki łez moje oczy, bo trzoda Pańska idzie w niewolę. 13,18 Powiedz do króla i królowej: UsišdŸciezupełnie nisko, albowiem spadła z waszychgłów korona chwały. 13,19 Miasta Negebu zamknięto i nie ma nikogo, kto by je otworzył. Cały Juda poszedł w niewolę, w niewolę poszedł doszczętnie. 13,20 Podnieœ oczy i patrz na przybywajšcych z północy! Gdzie jest trzoda powierzona tobie, twoje wspaniałe owce? 13,21 Co powiesz, gdy cię nawiedzš ci, których ty przyzwyczaiłeœ do siebie jako najbliższych przyjaciół? Czy nie ogarnš cię boleœci jak rodzšcš kobietę? 13,22 A jeżeli pomyœlisz sobie: Dlaczego to mnie spotkało? Z powodu licznych twoich grzechów zostały odkryte poły twej szaty,obnażone twe pięty. 13,23 Czy Etiopczyk może zmienić swojš skórę, a lampart swoje pręgi? Tak samo czy możecie czynić dobrze, wy, którzyœcie się nauczyli postępować przewrotnie? 13,24 Rozproszę was więc jak plewy roznoszone podmuchem wiatru pustynnego. 13,25 Taki jest twój los, zapłata ode Mnie za twój bunt - wyrocznia Pana - za to, że oMnie zapomniałaœ, a zaufałaœ Kłamstwu. 13,26 Ja również odchylę poły twej szaty aż do twej twarzy, tak że widoczna będzie twoja hańba. 13,27 Ach, twoje cudzołóstwa i twoje rżenie, twoja haniebna rozwišzłoœć! Na wyżynach i na polach widziałem twoje obrzydliwoœci. Biada tobie, Jerozolimo, iż nie poddajesz się oczyszczeniu! Dokšdże jeszcze? *14 14,01 Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi w zwišzku z suszš: 14,02 Smutek ogarnšł ziemię Judy, a bramyjej pełne sš żałoby, skłaniajš się smutno ku ziemi, a podnosi się krzyk Jerozolimy. 14,03 Jej najznakomitsi mężowie posyłajš swe sługi po wodę, przychodzš do cystern,nie znajdujš wody. Wracajš z pustymi naczyniami . 14,04 Uprawa roli ustała, albowiem deszcz nie pada na ziemię; przepełnieni zgryzotš rolnicy zakrywajš swojš głowę. 14,05 Nawet łania rodzi na polu i opuszcza swoje małe, bo nie ma trawy. 14,06 Dzikie zaœ osły stojš na pagórkach, chwytajš powietrze jak szakale; ich oczy mętniejš, bo braknie paszy. 14,07 Jeœli nasze grzechy œwiata przeciw nam, Panie, działaj przez wzglšd na Twoje imię, bo pomnożyły się nasze występki, zgrzeszyliœmy przeciw Tobie. 14,08 Nadziejo Izraela, Panie, jego Zbawcow chwilach niepowodzeń, dlaczego jesteœ jak obcy w kraju, jak podróżny, który się zatrzymuje, by tylko przenocować? 14,09 Dlaczego upodabniasz się do człowieka, który popadł w osłupienie, do wojownika, co nie jest w stanie pomóc? Ty jednak jesteœ wœród nas, Panie, a imię Twoje zostało wezwane nad nami. Nie opuszczaj nas! 14,10 To mówi Pan do tego narodu: Lubiš tak biegać na wszystkie strony, nóg swoichnie oszczędzajš. Ale Pan nie ma w nich upodobania. Teraz przypomina sobie ich nieprawoœci i karze ich grzechy. 14,11 I rzekł Pan do mnie: Nie wstawiaj się za pomyœlnoœciš tego narodu. 14,12 Nawet jeœli będš prosić, nie będę słuchał ich wołania, a jeœli będš składać całopalenia i ofiary z pokarmów, nie przyjmę ich, ale raczej wyniszczę ich mieczem, głodem i zarazš. 14,13 I powiedziałem: Ach, Panie Boże, oto prorocy mówiš im: Nie ujrzycie miecza, niezaznacie głodu, albowiem prawdziwy pokój zapewnię wam na tym miejscu. 14,14 I rzekł Pan do mnie: Prorocy ci głoszš kłamstwo w moje imię. Nie posłałem ich, nie dawałem poleceń ani nie przemówiłem do nich. Kłamliwe widzenia, zmyœlone przepowiednie, urojenia swych serc - oto co wam przepowiadajš. 14,15 Dlatego to mówi Pan o prorokach, którzy - mimo że ich nie posłałem - przepowiadajš w imię moje tymi słowami: Miecza i głodu nie będzie w tym kraju. Od miecza i od głodu poginš ci prorocy.; 14,16 Ludzie zaœ, którym oni przepowiadajš, będš wyrzuceni na ulice Jerozolimy jako ofiary głodu i miecza. Niktich nie pochowa, ani ich żon, ani ich synów,ani ich córek, i wyleję na nich ich własnš nieprawoœć. 14,17 Oznajmisz im to słowo: Oczy moje wylewajš łzy dzień i noc bez przerwy, bo wielki upadek dotknie Dziewicę, Córę mojegoludu, klęska bardzo wielka. 14,18 Gdy wyjdę na pole - oto pobici mieczem! - Jeœli pójdę do miasta - oto męki głodu! Nawet prorok i kapłan błšdzš po kraju nic nie rozumiejšc. 14,19 Czy nieodwołalnie odrzuciłeœ Judę albo czy odczuwasz wstręt do Syjonu? Dlaczego nas dotknšłeœ klęskš bez możliwoœci uleczenia nas? Spodziewaliœmy się pokoju, ale nie ma nic dobrego; czasu uleczenia - a tu przerażenie! 14,20 Uznajemy, Panie, naszš niegodziwoœć,przewrotnoœć naszych przodków, bo zgrzeszyliœmy przeciw Tobie. 14,21 Nie odrzucaj nas przez wzglšd na Twoje imię, od czci nie odsšdzaj tronu Twojej chwały! Pamiętaj, nie zrywaj swegoprzymierza z nami! 14,22 Czy sš wœród bożków pogańskich tacy, którzy by zesłali deszcz? Czy może niebo zsyła krople deszczu? Czy raczej nie Ty, Panie, nasz Boże? W Tobie pokładamy nadzieję, bo Ty uczyniłeœ to wszystko. *15 15,01 Pan jednak powiedział mi: Nawet gdyby Mojżesz i Samuel stanęli przede Mnš,serce moje nie skłoniłoby się ku temu ludowi. WypędŸ ich sprzed mojego oblicza i niech odejdš! 15,02 A jeœli ci powiedzš: Dokšd pójdziemy? odpowiesz im: To mówi Pan: Kto jest przeznaczony na œmierć - na œmierć, kto pod miecz - pod miecz, kto na głód - na głód, a kto na wygnanie - na wygnanie. 15,03 I ustanowię przeciw wam cztery rodzaje [nieszczęœć] - wyrocznia Pana: miecz, aby zabijał; psy, by wywlekały; ptaki powietrzne i zwierzęta lšdowe, by pożerały i wyniszczyły. 15,04 Uczynię ich postrachem wszystkich królestw ziemi z powodu Manassesa, syna Ezechiasza, króla judzkiego, za to, co uczynił w Jerozolimie. 15,05 Któż [bowiem] ma litoœć nad tobš, Jerozolimo? Kto współczuje tobie? Kto zboczy z drogi, by zapytać, jak ci się powodzi? 15,06 Tyœ Mnie odrzuciła - wyrocznia Pana - odwróciłaœ się tyłem. A Ja wycišgnšłem rękę nad tobš i zniszczyłem cię. Mam doœć przebaczania! 15,07 Oddzieliłem ich wiejadłem w bramachkraju, pozbawiłem potomstwa i wygubiłem swój naród, ale postępowania swego oni niezmienili. 15,08 Wdowy ich stały się liczniejsze niż nadmorski piasek. Sprowadziłem na matki i na młodzieńców niszczyciela w samo południe, zesłałem na nich nagle trwogę i poniżenie. 15,09 Gaœnie matka siedmiu synów, oddaje swego ducha. Słońce jej zachodzi, nim się dzień skończył, ogarnšł jš wstyd i zmieszanie. To, co z nich zostanie, dam na pastwę miecza, na łup ich nieprzyjaciół - . 15,10 Biada mi, matko moja, żeœ mnie porodziła, męża skargi i niezgody dla całego kraju. Nie pożyczam ani nie daję pożyczki, a wszyscy mi złorzeczš. 15,11 Naprawdę, Panie, czy nie służyłem Tobie jak najlepiej? Czy się nie wstawiałemu Ciebie za nieprzyjacielem w czasie jego nieszczęœcia i niedoli? 15,12 Czy żelazo może pokruszyć, żelazo z północy lub spiż? 15,13 Twój dobytek i twoje skarby wydam na grabież, bez zapłaty, za wszystkie twoje grzechy, we wszystkich twoich granicach. 15,14 Ciebie zaœ oddam w niewolę twym nieprzyjaciołom w kraju, którego nie znasz. Gniew mój bowiem rozniecił ogień, który nad wami zapłonie. 15,15 Ty wiesz... Panie, pamiętaj o mnie i wejrzyj na mnie! Pomœcij się za mnie nad moimi przeœladowcami! Nie dozwól, bym zginšł z powodu Twej wyczekujšcej cierpliwoœci; wiedz, że dla Ciebie znoszę poniżenie. 15,16 Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa,pochłaniałem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszš i radoœciš serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nademnš, Panie, Boże Zastępów! 15,17 Nigdy nie zasiadałem w wesołym gronie, by się bawić; pod Twojš rękš siadałem samotny, bo napełniłeœ mnie gniewem. 15,18 Dlaczego mój ból nie ma granic, a moja rana jest nieuleczalna, niemożliwa do uzdrowienia? Czy będziesz więc dla mnie jakby zwodniczym strumieniem, zwodniczš wodš? 15,19 Dlatego to mówi Pan: Jeœli się nawrócisz, dozwolę, byœ znów stanšł przede Mnš. Jeœli zaœ będziesz wykonywać to, co szlachetne, bez jakiejkolwiek podłoœci, będziesz jakby moimi ustami. Wtedy oni się zwrócš ku tobie, ty się jednak nie będziesz ku nim zwra 15,20 Uczynię z ciebie dla tego narodu niezdobyty mur ze spiżu. Będš walczyć z tobš, lecz cię nie zwyciężš, bo Ja jestem z tobš, by cię wspomagać i uwolnić - wyrocznia Pana. 15,21 Wybawię cię z ršk złoczyńców i uwolnię cię z mocy gwałtowników. *16 16,01 Pan skierował do mnie następujšce słowo: 16,02 Nie weŸmiesz sobie żony i nie będziesz miał na tym miejscu ani synów, ani córek. 16,03 To bowiem mówi Pan o synach i o córkach, które się narodzš na tym miejscu,i o matkach, które je porodzš, i o ojcach, którzy im będš dawać życie w tym kraju: 16,04 Pomrš od różnych œmiertelnych chorób, nie będš opłakiwani ani pochowani; będš służyć za nawóz na polu. Wyginš od miecza i głodu, a zwłoki ich stanš się żerem ptaków powietrznych i lšdowych zwierzšt. 16,05 Bo to mówi Pan: Nie wchodŸ do domu żałoby, nie chodŸ opłakiwać i żałować ich,bo zawiesiłem swojš przychylnoœć dla tego narodu - wyrocznia Pana - cofnšłem łaskę i miłosierdzie. 16,06 Pomrš wielcy i mali w tym kraju, nie będš pogrzebani i nikt nie będzie ich opłakiwał, nikt nie uczyni za nich na sobie nacięć ani się ostrzyże. 16,07 Nikt nie będzie łamał chleba dla okrytego żałobš, by go pocieszyć po zmarłym, ani też nie dadzš mu do picia kielicha pocieszenia po jego ojcu i matce. 16,08 Nie wchodŸ też do domu, gdzie się odbywa uczta, by zasišœć z nimi do jedzeniai picia. 16,09 Bo to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprawię, że ustanie na tym miejscu, na waszych oczach i w waszych dniach głos wesela, głos radoœci, głos oblubieńca i głos oblubienicy. 16,10 A gdy ogłosisz temu ludowi wszystkiete słowa, powiedzš ci: Dlaczego Pan zapowiedział przeciw nam te wszystkie wielkie nieszczęœcia? Na czym polega nasz występek i nasz grzech, który popełniliœmyprzeciw Panu, naszemu Bogu? 16,11 Wtedy powiesz im: Na tym, że przodkowie wasi opuœcili Mnie - wyrocznia Pana - i poszli za obcymi bóstwami, służyli im i oddawali czeœć, a ode Mnie odeszli i niezachowywali mojego Prawa. 16,12 Wy zaœ postępowaliœcie gorzej niż wasi przodkowie. Oto każdy z was idzie za popędem swego przewrotnego serca, odmawiajšc Mi posłuszeństwa. 16,13 Wyrzucę was więc z tego kraju do ziemi, której nie znacie wy ani przodkowie wasi. Tam możecie służyć obcym bogom dniem i nocš, gdyż nie mam dla was przebaczenia. 16,14 Dlatego oto nadejdš dni - wyrocznia Pana - kiedy nie będš już mówić: Na Pana żyjšcego, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, 16,15 lecz raczej na Pana żyjšcego, który wyprowadził synów Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po którychich rozproszył. I sprowadzę ich znów do ziemi, którš dałem ich przodkom. 16,16 Oto posyłam po wielu rybaków - wyrocznia Pana - by ich wyłowili, a następnie poœlę wielu myœliwych, by polowali na nich na wszystkich górach i na wszystkich pagórkach, i we wszystkich rozpadlinach skalnych. 16,17 Albowiem oczy moje patrzš na wszystkie ich drogi; nie mogš się skryć przede Mnš i nie może się ukryć ich nieprawoœć przed moimi oczami. 16,18 Odpłacę im przede wszystkim w dwójnasób za nieprawoœć i ich grzech, za to, że zbezczeœcili mojš ziemię trupami swoich bałwanów i napełnili swoimi obrzydliowœciami moje dziedzictwo. 16,19 Pan mojš siłš, mojš twierdzš, mojš ucieczkš w dniu ucisku. Do Ciebie przyjdš narody z krańców ziemi i powiedzš: Przodkowie nasi odziedziczyli tylko kłamstwo - nicoœć pozbawionš jakiejkolwiekmocy. 16,20 Czy może człowiek uczynić sobie bogów? To przecież wcale nie sš bogowie! 16,21 Dlatego też pokażę im, tym razem dam im poznać mojš rękę i mojš siłę; i zrozumiejš, że moje imię - Jahwe! *17 17,01 Grzech Judy jest zapisany żelaznym rylcem, wyryty diamentowym ostrzem na tablicy ich serc i na rogach waszych ołtarzy, 17,02 jako pomnik ich synów, ich ołtarzy, ich aszer przy zielonych drzewach, na wysokich pagórkach. 17,03 Góro moja na równinie, twój dobytek i wszystkie twe skarby wydam na grabież, jako zapłatę za wszystkie twe grzechy, popełnione w twych granicach. 17,04 Będziesz musiała się wyrzec dziedzictwa swego, które ci dałem. Będziesz w niewoli u twoich wrogów w ziemi, której nie znasz. Albowiem rozpaliliœcie ogień mojego gniewu - będzie on płonšł na wieki. 17,05 To mówi Pan: Przeklęty mšż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swš siłę, a od Pana odwracaswe serce. 17,06 Jest on podobny do dzikiego krzaka na stepie, nie dostrzega, gdy przychodzi szczęœcie; wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słonš i bezludnš. 17,07 Błogosławiony mšż, który pokłada ufnoœć w Panu, i Pan jest jego nadziejš. 17,08 Jest on podobny do drzewa zasadzonego nad wodš, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi; nie obawia się, skoro przyjdzie upał, bo utrzyma zielone liœcie; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców.17,09 Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne - któż je zgłębi? 17,10 Ja, Pan, badam serce i doœwiadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jegouczynków. 17,11 Kuropatwa wysiaduje jajka, których nie zniosła; podobnie czyni ten, kto zbiera w nieuczciwy sposób bogactwa: w poœrodkudni swoich musi je opuœcić i gdy nadejdzie jego koniec, okazuje się głupcem. 17,12 Tronem chwały, wzniesionym od poczštku, jest nasze miejsce œwięte. 17,13 Nadziejo Izraela, Panie! Wszyscy, którzy Cię opuszczajš, będš zawstydzeni. Ci, którzy oddalajš się od Ciebie, będš zapisani na ziemi, bo opuœcili Ÿródło żywej wody, . 17,14 Uzdrów mnie, Panie, bym się stał zdrowym; ratuj mnie, bym doznał ratunku. Ty bowiem jesteœ mojš chlubš. 17,15 Oto oni, którzy mi mówiš: Gdzie jest słowo Boże? Niechże się wypełni! 17,16 Ale ja nie nalegałem na Ciebie o nieszczęœcie, ani nie pragnšłem dnia zagłady. Ty wiesz: to, co wyszło z moich ust, jest zupełnie jawne przed Tobš. 17,17 Nie bšdŸ dla mnie postrachem, Ty, moja ucieczko w dniu nieszczęœcia! 17,18 Moi przeœladowcy niech zostanš zawstydzeni, lecz mnie niech nie spotka hańba! Niech ich lęk ogarnie, lecz nie mnie! Zeœlij na nich dzień nieszczęsny, zgładŸ ich, zgładŸ po dwakroć! 17,19 To mówi Pan do mnie: IdŸ, stań w bramie synów narodu, przez którš wchodzši wychodzš królowie judzcy, oraz we wszystkich bramach Jerozolimy 17,20 i mów do nich: Słuchajcie słowa Pańskiego, królowie judzcy, cały Judo i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy przechodzšcy przez te bramy! 17,21 To mówi Pan: Strzeżcie się - jeœli wam życie miłe - by nie nosić rzeczy ciężkich w dzień szabatu ani nie wnosić ich przez bramy Jerozolimy. 17,22 Nie wynoœcie żadnych ciężarów ze swych domów w dzień szabatu ani nie wykonujcie żadnej pracy, lecz raczej œwięćcie dzień szabatu, jak nakazałem waszym przodkom. 17,23 Ale oni nie słuchali ani nie nakłonili swego ucha, lecz uczynili twardym swój kark, odmawiajšc posłuszeństwa i odrzucajšc pouczenie. 17,24 Jeżeli okażecie Mi pełne posłuszeństwo - wyrocznia Pana - jeœli nie będziecie wnosić żadnego ciężaru przez bramy miasta w dzień szabatu i jeœli będziecie œwięcić dzień szabatu, nie wykonujšc w nim żadnej pracy, 17,25 będš wchodzić przez bramę miasta królowie [i ksišżęta] zasiadujšcy na tronie Dawida. Będš wjeżdżać na wozach i koniach,oni, ich dostojnicy, mężowie judzcy i mieszkańcy Jerozolimy, a miasto to będzie zamieszkałe na wieki. 17,26 I przyjdš z miast judzkich, z okolic Jerozolimy, z ziemi Beniamina, z Szefeli, z gór i z południa, przynoszšc ofiary całopalne, krwawe, pokarmowe, kadzidło i ofiary dziękczynne do domu Pańskiego. 17,27 A jeżeli Mnie nie posłuchacie, by œwięcić dzień szabatu, by się powstrzymać od noszenia ciężaru, wchodzšc bramami Jerozolimy w dzień szabatu, zapalę gniew ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPU cĽ c§cŹ)ő cĄ7Î8w jej bramach i pochłonie pałace Jerozolimy, i nie zgaœnie. *18 18,01 Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi: 18,02 Wstań i zejdŸ do domu garncarza; tam usłyszysz moje słowa. 18,03 Zstšpiłem więc do domu garncarza, on zaœ pracował właœnie przy kole. 18,04 Jeżeli naczynie, które wyrabiał, uległo zniekształceniu, jak to się zdarza z glinš w ręku garncarza, wyrabiał z niego inne naczynie, jak tylko podobało się garncarzowi. 18,05 Wtedy Pan skierował do mnie następujšce słowo: 18,06 Czy nie mogę postšpić z wami, domu Izraela, jak ten garncarz? - wyrocznia Pana. Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteœcie wy, domu Izraela,w moim ręku. 18,07 Raz postanawiam przeciw narodowi lub królestwu, że je wyplenię, obalę i zniszczę. 18,08 Lecz jeœli ten naród, przeciw któremu orzekłem karę, nawróci się ze swej nieprawoœci, będę żałował nieszczęœcia, jakie zamyœlałem na niego zesłać. 18,09 Innym razem postanawiam, by jakiœ naród lub królestwo utwierdzić i rozkrzewić. 18,10 Jeżeli jednak czyni wobec Mnie zło, nie słuchajšc mojego głosu, będš żałował pomyœlnoœci, jakš postanowiłem go obdarzyć. 18,11 Teraz zaœ mów mężom judzkim i mieszkańcom Jerozolimy: To mówi Pan: Oto przygotowuję dla was nieszczęœcie i snuję przeciw wam plan. Nawróćcie się więc każdy ze swej złej drogi, a uczyńcie lepszymi wasze drogi i wasze czyny! 18,12 I rzekli oni: Na próżno! Chcemy raczej pójœć za swoimi własnymi przekonaniami; każdy będzie postępował według popędu swego przewrotnego serca. 18,13 Dlatego to mówi Pan: Zapytajcie się narodów, czy ktokolwiek słyszał coœ podobnego? Zgoła ohydnie postšpiła Dziewica-Izrael. 18,14 Czy może znika z moich skał œnieg Libanu? Czy wysychajš wody górskie, Ÿródła spadajšce? 18,15 A jednak mój naród zapomniał o Mnie, Nicoœci palš kadzidło. Sprawię, że potykać się będš na swych drogach, na dawnych œcieżkach; że będš chodzić po błędnych œcieżkach, po drodze niewytyczonej; 18,16 że uczyniš swój kraj pustyniš, odwiecznym poœmiewiskiem. Każdego, co będzie przechodził, ogarnie zdumienie i będzie potrzšsał głowš. 18,17 Podobnie jak to czyni wschodni wiatr,rozproszę ich w obliczu wroga. Plecy, a nietwarz, pokażę im w dniu ich zagłady. 18,18 Oni rzekli: ChodŸcie, uknujemy zamachna Jeremiasza! Bo przecież nie zabraknie kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, aniprorokowi słowa. ChodŸcie, uderzmy go językiem, nie zważajmy wcale na jego słowa! 18,19 Usłysz mnie, Panie, i słuchaj głosu moich przeciwników! 18,20 Czy złem za dobro się płaci! . Wspomnij, jak stawałem przed Tobš, aby się wstawiać za nimi, aby odwrócić od nich Twój gniew. 18,21 Dlatego wydaj ich dzieci na pastwę głodu i zgładŸ ich ostrzem miecza! Niech żony ich zostanš bezdzietnymi wdowami, mężowie ich niech zginš od zarazy, a młodzież ich niech zginie na wojnie od miecza! 18,22 Niech się rozlegnie krzyk z ich domów, gdy sprowadzę na nich nagle złoczyńców. Albowiem wykopali dół, by mnie pochwycić, a pod nogi moje zastawili potajemnie sidła. 18,23 Ty zaœ, Panie, znasz wszystkie ich mordercze plany przeciw mnie. Nie odpuszczaj ich przestępstwa ani nie zmazujich grzechu sprzed swego oblicza! Niech padnš przed Tobš, w chwili Twego gniewu wystšp przeciw nim! *19 19,01 To powiedział Pan do mnie: IdŸ i kup flakon gliniany, następnie zabierz z sobš kilku spoœród starszych ludu i spoœród starszych kapłanów. 19,02 WyjdŸ ku dolinie Ben-Hinnom, która się znajduje przy wejœciu Harsit, i obwieœć tam słowa, jakie ci powiem. 19,03 I powiesz: Słuchajcie słowa Pańskiego, królowie judzcy i mieszkańcy Jerozolimy! To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprowadzę klęskę na to miejsce, tak że każdemu, kto to usłyszy, zaszumi w uszach. 19,04 Opuœcili bowiem Mnie i zbezczeœcili tomiejsce, palšc kadzidła obcym bogom, których nie znali ani oni, ani ich przodkowie, ani królowie judzcy, i napełnilito miejsce krwiš niewinnych. 19,05 Zbudowali nadto wyżyny Baalowi, by palić swoich synów w ogniu jako ofiary dla Baala, czego nie nakazałem ani nie poleciłem i co nie przyszło Mi nawet na myœl. 19,06 Dlatego przyjdš dni - wyrocznia Pana - że to miejsce nie będzie się już nazywałoTofet ani dolinš Ben-Hinnom, lecz Dolinš Mordu. 19,07 I uczynię bezsilnš radę Judy i Jerozolimy na tym miejscu. Sprawię też, żepadnš od miecza przed swoimi wrogami, z ręki tych, co nastajš na ich życie. Ciała ichwydam na pożarcie ptakom powietrznym i lšdowym zwierzętom. 19,08 I uczynię z tego miasta przedmiot zgrozy i poœmiewiska. Ktokolwiek będzie obok niego przechodził, wpadnie w osłupienie i zagwiżdże nad wszystkimi jego ranami. 19,09 Sprawię, że będš jedli ciało swoich synów i córek; jeden będzie jadł ciało drugiego, z powodu oblężenia i ucisku, jakim otoczš ich nieprzyjaciele nastajšcy naich życie. 19,10 Stłucz zaœ flakon wobec mężów, którzy przyszli z tobš, 19,11 i powiedz im: To mówi Pan Zastępów: Tak samo zniszczę ten naród i to miasto, jak tłucze się naczynie garncarskie, którego nie można już naprawić. Będš takżegrzebać w Tofet, gdyż nie będzie innego miejsca na chowanie [zmarłych]. 19,12 Zrobię to temu miejscu - wyrocznia Pana - i mieszkańcom jego, czynišc to miasto takim jak Tofet. 19,13 Domy Jerozolimy i domy królów judzkich stanš się nieczyste, podobnie jak miejsce Tofet: wszystkie domy, na których dachach palono kadzidło wszystkim zastępom niebieskim i składano płynne ofiary obcym bóstwom. 19,14 Przyszedł zaœ Jeremiasz z Tofet, dokšd go posłał Pan, by prorokował, i stanšł na dziedzińcu domu Pańskiego, mówišc do całego ludu. 19,15 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprawię, że przyjdzie na to miasto i na wszystkie jego osiedla całe to nieszczęœcie, jakie na nich zapowiedziałem.Uczynili bowiem kark swój twardym, nie chcš słuchać moich słów. *20 20,01 Usłyszał zaœ Jeremiasza, głoszšcegote słowa, Paszchur, syn Imera, kapłan, który był głównym nadzorcš w domu Pańskim. 20,02 I kazał Paszchur poddać chłoœcie proroka Jeremiasza i zakuć go w kłodę, która się znajdowała w Wyższej Bramie Beniamina, w domu Pańskim. 20,03 Następnego zaœ dnia uwolnił Paszchur Jeremiasza z kłody. Wtedy rzekł Jeremiasz do niego: Już Pan nie nazywa cię Paszchur, lecz Magor [Missabib]. 20,04 To bowiem mówi Pan: Oto uczynię ciebie postrachem dla ciebie samego i dla wszystkich twych przyjaciół. Padnš od miecza swych wrogów, a twoje oczy będš na to spoglšdać. Całš ziemię Judy wydam wręce króla babilońskiego: poprowadzi ich w niewolę do Babilon 20,05 Wydam też wszystkie bogactwa tego miasta, cały jego dorobek, wszystkie jego drogocenne rzeczy, wszystkie skarby królów judzkich oddam w ręce ich nieprzyjaciół, by je złupili, zabrali i wywieŸli do Babilonu. 20,06 Ty zaœ, Paszchurze, i wszyscy twoi domownicy pójdziecie do niewoli. Pójdziesz do Babilonii, tam umrzesz, i zostaniesz pochowany ty i wszyscy twoi najbliżsi, którym przepowiadałeœ kłamliwie. 20,07 Uwiodłeœ mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieœć; ujarzmiłeœ mnie i przemogłeœ. Stałem się codziennym poœmiewiskiem, wszyscy mi uršgajš. 20,08 Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: Gwałt i ruina! Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie codziennšzniewagš i poœmiewiskiem. 20,09 I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię! Ale wtedy zaczšł trawić moje serce jakby ogień, nurtujšcy w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem.20,10 Tak, słyszałem oszczerstwo wielu: Trwoga dokoła! Donieœcie, donieœmy na niego! Wszyscy zaprzyjaŸnieni ze mnš wypatrujš mojego upadku: Może on da się zwieœć, tak że go zwyciężymy i wywrzemy swš pomstę na nim! 20,11 Ale Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi przeœladowcy ustanš i nie zwyciężš. Będš bardzo zawstydzeni swojš porażkš, okryci wiecznš i niezapomnianš hańbš. 20,12 Panie Zastępów, Ty, który doœwiadczasz sprawiedliwego, patrzysz na nerki i serce, dozwól, bym zobaczył Twojš pomstę nad nimi. Tobie bowiem powierzyłemswš sprawę. 20,13 Œpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! Uratował bowiem życie ubogiego z ręki złoczyńców. 20,14 Niech będzie przeklęty dzień, w którym się urodziłem! Dzień, w którym porodziła mnie matka moja, niech nie będzie błogosławiony! 20,15 Niech będzie przeklęty człowiek, który powiadomił ojca mojego: Urodził ci się syn, chłopiec! sprawiajšc mu wielkš radoœć. 20,16 Niech będzie ów człowiek podobny domiast, które Pan zniszczył bez miłosierdzia! Niech słyszy krzyk z rana, a wrzawę wojennš w południe! 20,17 Nie zabił mnie bowiem w łonie matki:wtedy moja matka stałaby się moim grobem, a łono jej wiecznie brzemiennym. 20,18 Po co wyszedłem z łona matki? Czy żeby oglšdać nędzę i utrapienie i dokonać dni moich wœród hańby? *21 21,01 Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza, gdy król Sedecjasz wysłał do niego Paszchura, syna Malkiasza, i kapłana Sofoniasza, syna Maasejasza, by mu powiedzieli: 21,02 PoradŸ się Pana w naszym imieniu, boNabuchodonozor, król babiloński, wypowiedział nam wojnę. Może Pan znowu zacznie czynić na korzyœć naszš dziwne rzeczy, tak że tamten odstšpi od nas. 21,03 Jeremiasz zaœ powiedział do nich: Tak odpowiedzcie Sedecjaszowi: 21,04 To mówi Pan, Bóg Izraela: Oto odwrócę sprzęt wojenny, który macie w rękach, a którym walczycie z królem babilońskim i Chaldejczykami oblegajšcymi was z zewnštrz murów, i zgromadzę ich w œrodku tego miasta. 21,05 Ja sam będę walczył przeciw wam wycišgniętš rękš i mocnym ramieniem, z gniewem pełnym zapalczywoœci i wielkš zawziętoœciš. 21,06 I pobiję mieszkańców tego miasta, ludzi i zwierzęta; umrš na skutek wielkiej zarazy. 21,07 Następnie zaœ - wyrocznia Pana - wydam Sedecjasza, króla judzkiego, jego sługi i lud, który ocaleje w tym mieœcie od zarazy, od miecza i od głodu, w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, orazw ręce ich nieprzyjaciół i w ręce tych, co nastajš na ich 21,08 Do tego narodu zaœ powiedz: To mówi Pan: Oto stawiam przed wami drogę życia i drogę œmierci. 21,09 Kto pozostanie w tym mieœcie, umrze od miecza, głodu i zarazy. Kto zaœ wyjdzie,by się oddać w niewolę oblegajšcym was Chaldejczykom, będzie żył i otrzyma jako zdobycz własne życie. 21,10 Zwróciłem bowiem swoje oblicze na to miasto ku jego złu, a nie dobru - wyrocznia Pana. Będzie ono wydane w ręce króla babilońskiego, który spali je ogniem. 21,11 Odnoœnie do domu króla judzkiego: Słuchajcie słowa Pańskiego! 21,12 Domu Dawida, to mówi Pan: Od wczesnego rana sprawujcie sprawiedliwe sšdy, uwalniajcie uciœnionego z ręki ciemięzcy! Inaczej bowiem gniew mój wybuchnie jak ogień, będzie płonšł i nikt nie zdoła go zgasić, z powodu waszych przewrotnych uczynków. 21,13 Oto Ja zwracam się do ciebie, Mieszkanko Doliny, Skało na Równinie - wyrocznia Pana. Wy, co mówicie: Kto może wystšpić przeciw nam i wkroczyć do naszych siedzib? 21,14 Ukarzę was według plonu waszych uczynków - wyrocznia Pana - i w lesie jej podłożę ogień. by pochłonšł wszystko, co jš otacza. *22 22,01 To mówi Pan: ZejdŸ do domu króla judzkiego i powiedz tam te słowa! 22,02 Powiesz: Słuchaj słowa Bożego, królujudzki, który zasiadasz na tronie Dawida, ty, twoi słudzy i twój lud, który wchodzi przez te bramy. 22,03 To mówi Pan: Wypełniajcie prawo i sprawiedliwoœć, uwalniajcie uciœnionego z ršk ciemięzcy, obcego zaœ, sieroty i wdowynie uciskajcie ani nie czyńcie im gwałtu; krwi niewinnej nie rozlewajcie w tym miejscu! 22,04 Albowiem jeżeli wiernie wykonacie to polecenie, będš wchodzić bramami tego domu królowie zasiadajšcy na tronie Dawida, wjeżdżajšc na wozach i koniach, oni, ich słudzy i ludzie. 22,05 Jeżeli zaœ nie usłuchacie tych słów, przysięgam na siebie samego - wyrocznia Pana - dom ten zostanie obrócony w gruzy. 22,06 To mówi Pan o domu króla judzkiego: Jesteœ dla Mnie jak Gilead, jak szczyt Libanu. Naprawdę uczynię z ciebie pustynię,miasto nie zamieszkałe. 22,07 Przygotuję niszczycieli na ciebie, każdego ze swym sprzętem, by œcięli najlepsze z twoich cedrów i rzucili w ogień.22,08 A gdy wielu ludzi będzie przechodziło obok tego miasta, powiedzš jeden do drugiego: Dlaczego Pan postšpił w ten sposób z tym wielkim miastem? 22,09 OdpowiedŸ będzie brzmiała: Dlatego że oni porzucili przymierze Pana, Boga swego, a oddawali czeœć bogom obcym i służyli im. 22,10 Nie płaczcie nad zmarłym ani nie lamentujcie nad nim! Płaczcie gorzko nad tym, który odchodzi, bo nie wróci już ani nie ujrzy swej ziemi ojczystej. 22,11 Albowiem to mówi Pan o Szallumie, synu Jozjasza, królu judzkim, który objšł panowanie na miejsce Jozjasza, swego ojca, a który opuœcił to miejsce: 22,12 Nie wróci już do niego, lecz umrze wmiejscu, do którego go zaprowadzono, i nieujrzy więcej tej ziemi. 22,13 Biada temu, który fałszem buduje swój dom, pomijajšc sprawiedliwoœć, a swoje wysokie komnaty - bezprawiem; który każe swemu współziomkowi pracować darmo i nie oddaje mu jego zarobku, 22,14 mówišc: Zbuduję sobie rozległy dom iprzestronne, wysokie komnaty; wybiję sobie w nim okna, otaczajšc je cedrowymi ramami i pomaluję je na czerwono. 22,15 Czy się w tym okazujesz królem, że masz zapał do [budowania z] cedru? A może twój ojciec nie jadł i nie pił? Lecz onwykonywał prawo i sprawiedliwoœć i dlatego zażywał pomyœlnoœci. 22,16 Występował w obronie uciœnionego i ubogiego - wtedy powodziło mu się dobrze. Czy nie znaczy to: znać Mnie - wyrocznia Pana. 22,17 Twoje zaœ oczy i serce pragnš jedynie własnej korzyœci, przelania niewinnej krwi i wywierania ucisku i gwałtu. 22,18 Dlatego to mówi Pan o Jojakimie, synuJozjasza, królu judzkim: Nie będš go opłakiwać: Ach, mój bracie! Ach, siostro! Nie będš go opłakiwać: Ach, panie! Ach, majestacie! 22,19 Będzie miał pogrzeb, jaki się sprawiaosłowi: będš go wlec i porzucš poza bramami Jerozolimy. 22,20 WejdŸ na Liban i krzycz, a na Baszanie podnieœ swój głos, wołaj z Abarim, bo zostali wyniszczeni wszyscy twoi ulubieńcy. 22,21 Mówiłem do ciebie, gdy zażywałaœ pomyœlnoœci; odpowiedziałaœ: Nie będę słuchać! Takie było twoje postępowanie od samej młodoœci, że nie słuchałaœ głosu mojego. 22,22 Wszyscy twoi pasterze stanš się pastwš wiatru, a twoi ulubieńcy pójdš w niewolę. Tak, wtedy cię ogarnie wstyd i hańba z powodu wszystkich twoich nieprawoœci. 22,23 Ty, co mieszkałaœ na Libanie, co uwiłaœ sobie gniazdo wœród cedrów - jak bardzo będziesz jęczeć, gdy przyjdš na ciebie boleœci podobne do bólów rodzšcej kobiety. 22,24 Na moje życie - wyrocznia Pana - nawet gdyby Jechoniasz, syn Jojakima, króla judzkiego, był pierœcieniem na mojej ręce prawej, zerwałbym go stamtšd! 22,25 Wydam cię w ręce tych, co nastajš na twe życie, w ręce tych, przed którymi odczuwasz lęk, w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, w ręce Chaldejczyków. 22,26 Rzucę ciebie i twojš matkę, która cię porodziła, do obcej ziemi, w której się nie urodziliœcie - i tam umrzecie. 22,27 Do kraju zaœ, do którego będš stale pragnęli powrócić, nie wrócš. 22,28 Czy Jechoniasz jest naczyniem wyrzuconym, potłuczonym naczyniem, którego nikt nie chce? Dlaczego wypędzono go i jego potomstwo i porzucono w kraju, którego nie znajš? 22,29 Ziemio, ziemio, ziemio! Słuchaj słowaPańskiego! 22,30 To mówi Pan: Zapiszcie tego człowieka jako pozbawionego potomstwa, jako męża, który nie zażyje szczęœcia w swych dniach, ponieważ żadnemu z jego potomków nie uda się zasišœć na tronie Dawida ani panować nad Judeš. *23 23,01 Biada pasterzom, którzy prowadzš dozguby i rozpraszajš owce mojego pastwiska- wyrocznia Pana. 23,02 Dlatego to mówi Pan, Bóg Izraela, o pasterzach, którzy majš paœć mój naród: Wy rozproszyliœcie mojš trzodę, rozpędziliœcie i nie zatroszczyliœcie się o niš; oto Ja się zatroszczę o nieprawoœć waszych uczynków - wyrocznia Pana. 23,03 Ja sam zbiorę resztę swego stada zewszystkich krajów, do których je wypędziłem. Sprowadzę je na ich pastwisko, by miały coraz liczniejsze potomstwo. 23,04 Ustanowię zaœ nad nimi pasterzy, by je paœli; i nie będš się już więcej lękać ani trwożyć, ani trzeba będzie szukać którejkolwiek - wyrocznia Pana. w ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPÜ c,Ą cÍxcE* ce8ë0P? 23,05 Oto nadejdš dni - wyrocznia Pana - kiedy wzbudzę Dawidowi Odroœl sprawiedliwš. Będzie panował jako król, postępujšc roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwoœć na ziemi. 23,06 W jego dniach Juda dostšpi zbawienia,a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaœ będzie imię, którym go będš nazywać: Pan naszš sprawiedliwoœciš. 23,07 Dlatego oto nadejdš dni - wyrocznia Pana - kiedy nie będš już mówić: Na życie Pana, który wyprowadził synów Izraela z ziemi egipskiej, 23,08 lecz raczej: Na życie Pana, który wyprowadził i przywrócił pokolenie domu Izraela z ziemi północnej i ze wszystkich ziem, po których ich rozproszył, tak że będš mogli mieszkać w swej ziemi. 23,09 O prorokach. Rozdziera się serce we mnie, wszystkie moje członki ogarnia drżenie, jestem jak człowiek pijany, jak człowiek przesycony winem - z powodu Pana i Jego œwiętych słów. 23,10 Kraj bowiem przepełniony jest cudzołożnikami , ich zabiegi zmierzajš ku złemu, ich siłš jest nieprawoœć. 23,11 Albowiem nawet prorok, nawet kapłan postępujš haniebnie, nawet w moim domu znalazłem ich nieprawoœć - wyroczniaPana. 23,12 Dlatego będzie ich droga dla nich gruntem œliskim, na którym się potknš w ciemnoœciach i upadnš. Albowiem zeœlę na nich nieszczęœcie w roku, w którym ich nawiedzę - wyrocznia Pana. 23,13 Także wœród proroków Samarii widziałem szaleństwo: prorokowali w imię Baala i zwodzili mój naród, Izraela. 23,14 A wœród proroków Jerozolimy widziałem obrzydliwoœć: cudzołóstwo, zatwardziałoœć w kłamstwie i popieranie złoczyńców, przy czym nikt się nie nawraca ze swej niegodziwoœci. Stali się oniwszyscy dla Mnie jakby Sodomš, a mieszkańcy ich jakby Gomorš. 23,15 Dlatego to mówi Pan Zastępów o prorokach. Oto dam im za pokarm piołun, a za napój wodę zatrutš. Albowiem od proroków z Jerozolimy rozeszła się niegodziwoœć po całym kraju. 23,16 To mówi Pan Zastępów: Nie słuchajcie proroków, którzy wam przepowiadajš: wprowadzajš was w błšd; zwiastujš wam urojenia swego serca, nie zaœ to, co pochodzi z ust Pańskich. 23,17 Mówiš stale tym, co uwłaczajš słowu Pana: Będziecie zażywać pomyœlnoœci.Wszystkich zaœ tych, co idš za popędem swego serca, zapewniajš: Nie spotka was nieszczęœcie. 23,18 Kto bowiem stał w radzie Pana, widział i słyszał Jego słowo? Kto nadsłuchiwał Jego słowa i usłyszał je? 23,19 Oto nawałnica Pańska, gniew powstaje, burza szaleje, spada na głowę niegodziwych. 23,20 Nie ustanie gniew Pana, dopóki nie wykona On i nie urzeczywistni zamiarów swego serca. Przy końcu dni zrozumiecie tow pełni. 23,21 Nie posłałem tych proroków, lecz oni biegajš; nie mówiłem do nich, lecz oni prorokujš. 23,22 Gdyby stali w mojej radzie, głosiliby moje słowa mojemu narodowi i nawróciliby ich ze złej drogi oraz z przewrotnego postępowania. 23,23 Czy jestem Bogiem [tylko] z bliska - wyrocznia Pana - a z daleka [już] nie jestem Bogiem? 23,24 Czy może się człowiek ukryć w zakamarkach, tak bym go nie widział? - wyrocznia Pana. Czy nie wypełniam nieba i ziemi? 23,25 Słyszałem to, co mówiš prorocy, którzy prorokujš fałszywie w moim imieniu: Miałem sen, miałem sen! 23,26 Dokšdże będzie tak w sercu proroków, przepowiadajšcych kłamliwie i przepowiadajšcych złudy swego własnego serca? 23,27 Zmierzajš ku temu, by przez sny swoje, które jeden drugiemu opowiada, poszło w niepamięć moje Imię u mojego ludu, podobnie jak zapomnieli mego Imienia dla Baala ich przodkowie. 23,28 Prorok, który miał sen, niech opowiada swój sen! Kto miał moje słowo, niech wiernie opowiada moje słowo! Co ma wspólnego słoma z ziarnem - wyrocznia Pana. 23,29 Czy moje słowo nie jest jak ogień - wyrocznia Pana - czy nie jest jak młot kruszšcy skałę? 23,30 Oto dlatego się zwrócę przeciw prorokom - wyrocznia Pana - którzy kradnšsobie nawzajem moje słowo. 23,31 Oto się zwrócę przeciw prorokom - wyrocznia Pana - którzy używajš swego własnego języka, by wypowiadać wyrocznie. 23,32 Oto się zwrócę przeciw tym, którzy prorokujš sny kłamliwe - wyrocznia Pana - opowiadajš je i zwodzš mój lud kłamstwamii chełpliwoœciš. Nie posłałem ich ani nie dawałem polecenia; w niczym też nie sš użyteczni dla tego narodu - wyrocznia Pana.23,33 A jeœli ten naród albo prorok, albo kapłan cię zapyta: Jakie jest brzemię Pańskie?, odpowiesz im: Wy jesteœcie brzemieniem, bo odrzuciłem was - wyrocznia Pana. 23,34 A proroka, kapłana czy lud - ktokolwiek powie "brzemię Pańskie", ukarzę wraz z jego domem. 23,35 Tak będziecie mówić każdy do swego przyjaciela i każdy do swego brata: Co odpowiedział Pan? lub: Co mówił Pan? 23,36 Nie wspominajcie już więcej "brzemienia Pańskiego", inaczej bowiem stanie się mówišcemu brzemieniem jego własne słowo, gdyż odwróciliœcie sens słów Boga żywego, Pana Zastępów, Boga naszego. 23,37 Tak należy mówić do proroka: Co odpowiedział tobie Pan? lub: Co mówił Pan? 23,38 Jeœlibyœcie mimo to mówili: "brzemię Pańskie", to wtedy tak mówi Pan: Ponieważ używacie tego wyrażenia "brzemię Pańskie", mimo że wam zakazałem mówić "brzemię Pańskie", 23,39 dlatego podniosę was zupełnie i wyrzucę sprzed mojego oblicza, was i miasto, które dałem wam i waszym przodkom. 23,40 Okryję was wiecznš niesławš, wiecznš hańbš, która nigdy nie ulegnie zapomnieniu. *24 24,01 Pan pokazał mi w widzeniu: Oto dwa kosze fig ustawione przed œwištyniš, gdy już Nabuchodonozor, król babiloński, uprowadził w niewolę z Jerozolimy do Babilonu Jechoniasza, syna Jojakima, króla judzkiego, oraz przywódców judzkich, nadto kowali i œlusarzy. 24,02 Jeden kosz zawierał wyborne figi, jakimi sš wczesne figi, drugi natomiast kosz zawierał figi zepsute, tak zepsute, żesię nie nadawały do jedzenia. 24,03 Pan zaœ powiedział do mnie: Co widzisz, Jeremiaszu? Odpowiedziałem: Figi. Figi wyborne sš bardzo dobre, a złe sš zepsute, tak zepsute, że nie można już ich jeœć. 24,04 I otrzymałem następujšce słowo Boże: 24,05 To mówi Pan, Bóg Izraela: Jak na te wyborne figi, tak patrzę życzliwie na mieszkańców Judy uprowadzonych w niewolę, których wysłałem z tego miejsca do ziemi Chaldejczyków - dla ich dobra. 24,06 Skieruję wzrok na nich dla ich dobra,sprowadzę ich do tego kraju, odbuduję ich, by więcej nie rujnować. 24,07 Dam im serce zdolne do poznania Mnie, że Ja jestem Pan. Oni będš moim narodem, Ja zaœ będę ich Bogiem, ponieważz całego serca powrócš do Mnie. 24,08 Natomiast jak się czyni z bezwartoœciowymi figami, których nie można jeœć, bo sš niedobre, tak samo - to mówi Pan - postšpię z Sedecjaszem, królemjudzkim, z jego przywódcami, z tymi mieszkańcami Jerozolimy, co pozostali w tej ziemi, oraz z tymi, co mies 24,09 I uczynię z nich postrach i klęskę dlawszystkich królestw ziemi, hańbę, przysłowie, poœmiewisko i przekleństwo powszystkich miejscach, gdzie ich rozproszyłem. 24,10 Zeœlę na nich miecz, głód i zarazę, dopóki nie zniknš z powierzchni ziemi, któršdałem im i ich przodkom. *25 25,01 Słowo skierowane do Jeremiasza o całym narodzie judzkim w czwartym roku [panowania] Joakima, syna Jozjasza, króla judzkiego . 25,02 Prorok Jeremiasz wypowiedział je docałego narodu judzkiego i do wszystkich mieszkańców Jerozolimy: 25,03 Poczšwszy od trzynastego roku [panowania] Jozjasza, syna Amona, króla judzkiego, aż do dnia dzisiejszego, przez dwadzieœcia trzy lata kierował Pan słowo do mnie, ja zaœ mówiłem do was niestrudzenie, a wy nie słuchaliœcie. 25,04 Pan posyłał wam wszystkie swoje sługi, proroków, bez przerwy, a wy nie słuchaliœcie ani nie nadstawialiœcie uszu, bysłuchać. 25,05 Słowa te brzmiały: Niech każdy porzuci swoje przewrotne postępowanie, złe uczynki, a będziecie mogli pozostać w ziemi, jakš dał Pan wam i waszym przodkom od dawna i na zawsze. 25,06 Nie chodŸcie za obcymi bogami, by imsłużyć i czeœć oddawać, ani nie pobudzajciePana do gniewu uczynkami waszych ršk, a nie sprowadzę na was nieszczęœcia. 25,07 Ale nie usłuchaliœcie Mnie . 25,08 Dlatego to mówi Pan Zastępów: Ponieważ nie usłuchaliœcie moich słów, 25,09 oto poœlę, by przyprowadzić wszystkie pokolenia północy - wyrocznia Pana - i Nabuchodnozora, króla Babilonu, mojego sługę. Sprowadzę ich przeciw temu krajowi, przeciw jego mieszkańcom i przeciw wszystkim narodom dokoła. Wypełnię na nich klštwę, uczynię z 25,10 Sprawię, że ustanie wœród nich głos wesela, głos radoœci, głos oblubieńca i głos oblubienicy, terkot żaren i œwiatło lampy. 25,11 Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będš służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesišt lat. 25,12 A po upływie siedemdziesięciu lat ukarzę króla Babilonu i ten naród - wyrocznia Pana - ich grzechy i kraj babiloński; zamienię go na wieczne pustkowie. 25,13 Wypełnię na tym kraju wszystkie swoje słowa, które wypowiedziałem przeciw niemu: wszystko, co zostało napisane w tej księdze, co prorokował Jeremiasz przeciw wszystkim narodom. 25,14 Także i ich zmuszš do uległoœci wielkie narody i wielcy królowie, odpłacajšc im stosownie do ich czynów i uczynków ich ršk. 25,15 To powiedział do mnie Pan, Bóg Izraela: WeŸ z mojej ręki kubek wina i daj je do picia wszystkim narodom, do których cię posyłam. 25,16 Niech pijš, zataczajš się i szalejš . 25,17 Wzišłem więc kubek z ręki Pana i napoiłem wszystkie narody, do których mnie posłał Pan: 25,18 Jerozolimę, miasta judzkie, ich królów i przywódców, by uczynić z nich pustkowie, przedmiot grozy, poœmiewiska i przekleństwa, jak to jest dzisiaj; 25,19 faraona, króla egipskiego i jego sługi, jego przywódców i cały jego naród; 25,20 wszystkie różnorodne narody i wszystkich królów ziemi Us, wszystkich królów ziemi filistyńskiej, Aszkelon, Gazę, Ekron i to, co pozostało z Aszdodu; 25,21 Edom, Moab i synów Ammona, 25,22 wszystkich królów Tyru i wszystkich królów Sydonu oraz wszystkich królów zamorskich wysp; 25,23 Dedan, Tema, Buz i wszystkich, którzy przycinajš włosy na skroniach; 25,24 wszystkich królów Arabii i wszystkichkrólów różnorodnych ludów, mieszkajšcych na pustyni; 25,25 wszystkich królów Zimri, wszystkich królów Elamu i wszystkich królów Medii; 25,26 wszystkich królów północy, bliskich idalekich, jednych po drugich; wszystkie królestwa, jakie sš na powierzchni ziemi; . 25,27 Powiesz im: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Pijcie i upijajcie się; wymiotujcie i padajcie, nie mogšc powstać wobec miecza, który poœlę między was. 25,28 Jeżeli zaœ się zdarzy, że nie będš chcieli wzišć kubka z twej ręki, by pić, powiesz im: To mówi Pan Zastępów: Musicie wypić! 25,29 Bo oto od miasta, na którym wzywanomojego imienia, rozpoczynam karę, a wy mielibyœcie pozostać nie ukarani? Nie ujdziecie kary, lecz raczej miecz powołam przeciw wszystkim mieszkańcom ziemi - wyrocznia Pana Zastępów. 25,30 Ty zaœ będziesz im prorokował wszystkie te słowa i powiesz im: Pan grzmiz wysoka i ze swego œwiętego przybytku głos wydaje; grzmi potężnie przeciw swemu pastwisku, krzyk podnosi, jak tłoczšcy prasę do wina. Do wszystkich mieszkańców ziemi 25,31 dochodzi wrzawa, aż do krańców ziemi; albowiem Pan prowadzi spór z narodami, pozywa przed sšd wszelkie ciało, występnych oddaje na pastwę miecza- wyrocznia Pana. 25,32 To mówi Pan Zastępów: Oto nieszczęœcie ogarnia naród po narodzie, zrywa się wielka burza z krańców ziemi. 25,33 W tym dniu będzie [wielu] zabitych przez Pana od krańca do krańca ziemi. Niktnie będzie ich opłakiwał ani zbierał, ani grzebał; pozostanš jako nawóz na powierzchni ziemi. 25,34 Podnieœcie lament, pasterze, i krzyczcie! Tarzajcie się w prochu, przewodnicy trzody! Nadeszły bowiem dni waszej rzezi i padniecie jak wybrane owce.25,35 Nie ma ucieczki dla pasterzy ani ocalenia dla przewodników trzody. 25,36 Rozlega się krzyk pasterzy i lament przewodników trzody, bo Pan pustoszy ich pastwisko. 25,37 Niszczejš spokojne pastwiska od płonšcego gniewu Pańskiego. 25,38 Lew opuœcił swš kryjówkę, bo jego kraj stał się pustkowiem, z powodu niszczycielskiego miecza i z powodu palšcego gniewu Pańskiego. *26 26,01 Na poczštku panowania Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, Pan skierował następujšce słowo do Jeremiasza: 26,02 To mówi Pan: Stań na dziedzińcu domu Pańskiego i mów do [mieszkańców] wszystkich miast judzkich, którzy przychodzš do domu Pańskiego oddać pokłon, wszystkie słowa, jakie poleciłem ci im oznajmić; nie ujmuj ani słowa! 26,03 Może posłuchajš i zawróci każdy ze swej złej drogi, wtenczas Ja powstrzymamnieszczęœcie, jakie zamyœlam przeciw nim za ich przewrotne postępki. 26,04 Powiesz im: To mówi Pan: Jeżeli nie będziecie Mi posłuszni, postępujšc według mojego Prawa, które wam ustanowiłem, 26,05 [i jeœli nie] będziecie słuchać słów moich sług, proroków, których nieustannie do was posyłam, mimo że jesteœcie nieposłuszni, 26,06 zrobię z tym domem podobnie jak z Szilo, a z miasta tego uczynię przekleństwodla wszystkich narodów ziemi. 26,07 Kapłani, prorocy i cały lud słyszeli Jeremiasza mówišcego te słowa w domu Pańskim. 26,08 Gdy zaœ Jeremiasz skończył mówić wszystko to, co mu Pan nakazał głosić całemu ludowi, prorocy pochwycili go, mówišc: Musisz umrzeć! 26,09 Dlaczego prorokowałeœ w imię Pana, że się z tym domem stanie to, co z Szilo, a miasto to ulegnie zniszczeniu i pozostanie niezamieszkałe? Cały lud zgromadził się dokoła Jeremiasza w domu Pańskim. 26,10 Gdy przywódcy judzcy usłyszeli te słowa, wyszli z pałacu królewskiego do domu Pańskiego i zasiedli u wejœcia Bramy Nowej w domu Pańskim. 26,11 Wtedy kapłani i prorocy zwrócili się do przywódców i do całego ludu tymi słowami: Człowiek ten zasługuje na wyrok œmierci, gdyż prorokował przeciw temu miastu, jak to słyszeliœcie na własne uszy.26,12 Jeremiasz zaœ rzekł do wszystkich przywódców i do całego ludu: Pan posłał mnie, bym głosił przeciw temu domowi i przeciw temu miastu wszystkie słowa, które słyszeliœcie. 26,13 Teraz więc zmieńcie swoje postępowanie i swoje uczynki, słuchajcie głosu Pana, Boga waszego; wtedy ogarnie Pana żal nad nieszczęœciem, jakie postanowił przeciw wam. 26,14 Ja zaœ jestem w waszych rękach. Uczyńcie ze mnš, co wam się wyda dobre i sprawiedliwe. 26,15 Wiedzcie jednak dobrze, że jeżeli mnie zabijecie, krew niewinnego spadnie na was, na to miasto i na jego mieszkańców. Naprawdę bowiem posłał mnie Pan do was,by głosić do waszych uszu wszystkie te słowa. 26,16 Wtedy powiedzieli przywódcy i cały lud do kapłanów i proroków: Człowiek ten nie zasługuje na wyrok œmierci, gdyż przemawiał do nas w imię Pana, Boga naszego. 26,17 Powstali niektórzy spoœród starszychkraju i rzekli do całego zgromadzenia ludu: 26,18 Micheasz z Moreszet był prorokiem w czasach Ezechiasza, króla judzkiego, i mówił do całego narodu judzkiego, co następuje: To mówi Pan Zastępów: Syjon zostanie zaorany jak pole, Jerozolima - obrócona w gruzy, a góra œwištyni - w zalesione wzgórze. 26,19 Czy zabił go Ezechiasz, król judzki, i całe pokolenie Judy? Czy raczej nie ulškł się on Pana i nie przebłagał oblicza Pana, tak że ogarnšł Pana żal nad nieszczęœciem,jakie zamierzył przeciw niemu? My zaœ mielibyœmy obcišżyć dusze nasze tak wielkim występ 26,20 Był także mšż prorokujšcy w imię Pana imieniem Uriasz, syn Szemajasza z Kiriat-Jearim. Prorokował on przeciw temu miastu i przeciw tej ziemi zupełnie zgodnie ze słowami Jeremiasza. 26,21 Król Jojakim i wszyscy jego bohaterowie oraz wszyscy przywódcy usłyszeli jego słowa; król zaœ szukał sposobnoœci, by go zabić. Gdy Uriasz usłyszał o tym, przeraził się i uciekajšc przybył do Egiptu. 26,22 Wtedy posłał król Jojakim do Egiptu Elnatana, syna Akbora, wraz z kilku ludŸmi. 26,23 Sprowadzili oni Uriasza z Egiptu i przyprowadzili do króla Jojakima, który kazał go stracić mieczem, a ciało jego wrzucić do pospolitych grobów. ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pc!Rä c"6c#N*ó c$A8426,24 Achikam jednak, syn Szafana, ochraniał Jeremiasza, by nie został wydany w ręce ludu na œmierć. *27 27,01 Na poczštku panowania Sedecjasza, syna Jozjasza, króla judzkiego, skierował Pan do Jeremiasza następujšce słowa: 27,02 To powiedział Pan : SporzšdŸ sobie więzy i jarzmo i nałóż je sobie na szyję! 27,03 Następnie wyœlij [orędzie] do króla Edomu, do króla Moabu, do króla Ammonitów, do króla Tyru i do króla Sydonuprzez ich wysłanników, którzy przybyli do Jerozolimy, do Sedecjasza, króla judzkiego.27,04 Dasz im następujšce polecenie do ich władców: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela; tak macie powiedzieć waszym panom: 27,05 Ja uczyniłem ziemię, człowieka i zwierzęta, które sš na powierzchni ziemi, swš wielkš siłš i swym wycišgniętym ramieniem; mogę je dać, komu będę uważałza słuszne. 27,06 Teraz zaœ dałem wszystkie te ziemie w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, mojego sługi; oddaję mu nawet zwierzęta polne, by mu służyły. 27,07 Wszystkie narody będš służyć jemu, jego synowi oraz synowi jego syna, dopóki nie przyjdzie kres także i na jego kraj; będš mu służyć wtenczas potężne narody i wielcy królowie. 27,08 Naród i królestwo, które nie chciałyby służyć Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu, i które nie poddałyby swego karku pod jarzmo króla babilońskiego, nawiedzę mieczem i zarazš -wyrocznia Pana - dopóki nie oddam ich w jego ręce. 27,09 Wy natomiast nie słuchajcie waszych proroków, waszych wróżbitów, waszych majšcych senne marzenia, waszych przepowiadaczy ze znaków ani waszych czarowników, którzy wam mówiš: Nie pójdziecie w poddaństwo króla babilońskiego. 27,10 Przepowiadajš wam bowiem kłamstwo, by was przez to wygnać z waszej ziemi, abym was musiał wypędzić i abyœcie wyginęli. 27,11 Narodowi zaœ, który podda swój karkpod jarzmo króla babilońskiego, by mu służyć, pozwolę spoczywać w swej ziemi - wyrocznia Pana - będzie jš uprawiał i w niej mieszkał. 27,12 Do Sedecjasza, króla judzkiego, powiedziałem, zgodnie z tymi wszystkimi słowami: Poddajcie swe karki pod jarzmo króla babilońskiego, służcie jemu i jego narodowi, a będziecie żyć. 27,13 Dlaczego chcecie umrzeć, ty wraz ze swym narodem, od miecza, głodu i zarazy, jak to przepowiedział Pan o narodzie, którynie chciałby służyć królowi babilońskiemu? 27,14 Nie słuchajcie też słów proroków, mówišcych do was: Nie będziecie służyć królowi babilońskiemu. Prorokujš wam bowiem kłamstwo. 27,15 Nie posłałem ich - wyrocznia Pana - i prorokujš kłamliwie w moje imię, bym byłzmuszony was wypędzić i byœcie wyginęli wy i przepowiadajšcy wam prorocy. 27,16 Do kapłanów zaœ i do tego ludu powiedziałem, co następuje: To mówi Pan: Nie słuchajcie słów waszych proroków, przepowiadajšcych wam: Oto naczynia domuPańskiego wrócš z Babilonu, teraz, natychmiast. Prorokujš wam bowiem kłamstwo. 27,17 Nie słuchajcie ich, bšdŸcie poddani królowi babilońskiemu, a będziecie żyć. Dlaczego to miasto ma się obrócić w gruzy?27,18 Gdyby byli oni naprawdę prorokami i mieli słowo Pańskie, wstawiliby się u Pana Zastępów, by naczynia, które pozostały w domu Pana, w pałacu króla judzkiego i w Jerozolimie, nie powędrowały do Babilonu. 27,19 To bowiem mówi Pan Zastępów o kolumnach, o morzu, o podstawach oraz o reszcie naczyń, co pozostały w tym mieœcie, 27,20 których nie zabrał Nabuchodonozor, król babiloński, gdy uprowadzał w niewolę z Jerozolimy do Babilonu Jechoniasza, syna Jojakima, króla judzkiego, wraz ze wszystkimi wybitnymi mężami Judei i Jerozolimy. 27,21 To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela, o naczyniach pozostałych w domu Pańskim, w pałacu króla judzkiego i w Jerozolimie: 27,22 Zostanš przeniesione do Babilonu i tam pozostanš aż do dnia, w którym się o nie zatroszczę - wyrocznia Pana. Wtedy je sprowadzę i przywrócę temu miejscu. *28 28,01 W czwartym roku [panowania] Sedecjasza, króla judzkiego, w pištym miesišcu rzekł do mnie Chananiasz, syn Azzura, prorok z Gibeon, w domu Pańskim wobec kapłanów i całego ludu: 28,02 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Złamię jarzmo króla babilońskiego. 28,03 W cišgu dwóch lat przywrócę na to miejsce wszystkie naczynia domu Pańskiego, które zabrał Nabuchodonozor, król babiloński, z tego miejsca, wywożšc do Babilonu. 28,04 Jechoniasza, syna Jojakima, króla judzkiego, i wszystkich uprowadzonych z Judy do Babilonu sprowadzę na to miejsce -wyrocznia Pana - skruszę bowiem jarzmo króla babilońskiego. 28,05 Prorok zaœ Jeremiasz przemówił do proroka Chananiasza wobec kapłanów i całego ludu stojšcego w domu Pańskim. 28,06 Prorok Jeremiasz powiedział: Niech się stanie! Niech tak Pan uczyni! Niech Pan wypełni twoje słowa, które prorokowałeœ,sprowadzajšc naczynia z domu Pańskiego i wszystkich uprowadzonych w niewolę z Babilonu na to miejsce. 28,07 Posłuchaj jednak tego słowa, które powiem do twoich uszu i do całego ludu. 28,08 Prorocy, którzy byli przede mnš i przed tobš od najdawniejszych czasów, prorokowali przeciw licznym krajom i przeciw wielkim królestwom o wojnie, nieszczęœciu i zarazie. 28,09 Prorok, który przepowiada pomyœlnoœć, będzie uznany za proroka prawdziwie posłanego przez Pana, gdy się spełni przepowiednia prorocka. 28,10 Wtedy prorok Chananiasz wzišł jarzmo z szyi Jeremiasza proroka i połamał je. 28,11 I powiedział Chananiasz wobec całego ludu: To mówi Pan: Tak samo skruszę jarzmo Nabuchodonozora, króla babilońskiego, znad szyi wszystkich narodów w cišgu dwóch lat. Jeremiasz zaœ odszedł swojš drogš. 28,12 Po połamaniu jarzma, [wziętego] z szyi proroka Jeremiasza przez proroka Chananiasza, skierował Pan do Jeremiasza następujšce słowo: 28,13 IdŸ i powiedz Chananiaszowi: To mówiPan: Połamałeœ jarzmo drewniane, lecz przygotowałeœ zamiast niego jarzmo żelazne. 28,14 To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Wkładam jarzmo żelazne na szyję wszystkich tych narodów, aby służyły Nabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu,i były mu poddane; także zwierzęta polne mu poddaję. 28,15 I rzekł prorok Jeremiasz do prorokaChananiasza: Słuchaj, Chananiaszu! Pan cię nie posłał, ty zaœ pozwoliłeœ żywić temu narodowi zwodniczš nadzieję. 28,16 Dlatego to mówi Pan: Oto usunę ciebie z powierzchni ziemi. 28,17 Umrzesz w tym roku, bo głosiłeœ bunt przeciw Panu. I zmarł Chananiasz prorok w tym roku, w siódmym miesišcu. *29 29,01 Taka jest treœć listu, jaki prorok Jeremiasz posłał z Jerozolimy do pozostałych starszych na wygnaniu, do kapłanów, do proroków i do całego ludu, który Nabuchodonozor uprowadził w niewolę z Jerozolimy do Babilonii 29,02 po wyjœciu z Jerozolimy króla Jechoniasza, królowej, dworzan, przywódców judzkich i jerozolimskich, kowali i œlusarzy. 29,03 [Posłał go] przez Eleazara, syna Szafana, i przez Gemariasza, syna Chilkiasza, których wysłał Sedecjasz, król judzki, do Nabuchodonozora, króla babilońskiego, do Babilonu. Brzmiał on tak: 29,04 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela, do wszystkich uprowadzonych do niewoli, których pozwoliłem uprowadzić z Jerozolimy do Babilonu: 29,05 Budujcie domy i mieszkajcie w nich; zakładajcie ogrody i spożywajcie ich owoce! 29,06 Bierzcie sobie żony i rodŸcie synów i córki! Wybierajcie żony dla waszych synów i dawajcie córkom waszym mężów, by rodziły synów i córki; pomnażajcie się tam,a niech was nie ubywa! 29,07 Starajcie się o pomyœlnoœć kraju, do którego was zesłałem. Módlcie się do Pana za niego, bo od jego pomyœlnoœci zależy wasza pomyœlnoœć. 29,08 Bo to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Nie dajcie się wprowadzić w błšd przez waszych proroków, którzy sš wœród was, i przez waszych wróżbitów; nie zwracajcie uwagi na wasze sny, jakie œnicie. 29,09 Oni bowiem prorokujš wam kłamstwow moje imię. Nie posłałem ich - wyrocznia Pana. 29,10 To jednak mówi Pan: Gdy dla Babilonu upłynie siedemdziesišt lat, nawiedzę was i wypełnię na was swojš pomyœlnš zapowiedŸ, by was znów przyprowadzić na to miejsce. 29,11 Jestem bowiem œwiadomy zamiarów, jakie zamyœlam co do was - wyrocznia Pana- zamiarów pełnych pokoju, a nie zguby, byzapewnić wam przyszłoœć, jakiej oczekujecie. 29,12 Będziecie Mnie wzywać, zanoszšc do mnie swe modlitwy, a ja was wysłucham. 29,13 Będziecie Mnie szukać i znajdziecie Mnie, albowiem będziecie Mnie szukać z całego serca. 29,14 Ja zaœ sprawię, że Mnie znajdziecie -wyrocznia Pana - . 29,15 Mówicie wprawdzie: Pan wzbudził nam proroków w Babilonie. 29,16 Dobrze! To bowiem mówi Pan do królazasiadajšcego na tronie Dawida i do całego ludu mieszkajšcego w tym mieœcie, do wszystkich braci, którzy nie poszli na wygnanie; 29,17 to mówi Pan Zastępów: Oto poœlę między nich miecz, głód i zarazę; postšpię z nimi tak, jak z zepsutymi figami, które sštak niedobre, że się nie nadajš do jedzenia. 29,18 Będę ich œcigał mieczem, głodem, zarazš; uczynię ich przedmiotem zgrozy dlawszystkich królestw ziemi, przedmiotem klštwy, postrachu, poœmiewiska i uršgowiska między wszystkimi narodami, wœród których ich rozproszyłem, 29,19 za to, że nie słuchali moich słów - wyrocznia Pana - chociaż posyłałem im swoje sługi, proroków, nieustannie, a oni nie chcieli słuchać - wyrocznia Pana. 29,20 Słuchajcie więc słowa Pańskiego, wszyscy uprowadzeni do niewoli, których wypędziłem z Jerozolimy do Babilonu. 29,21 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela, do Achaba, syna Kolajasza, i do Sidkijasza, syna Maasejasza, którzy prorokowali wam kłamstwo w moje imię: Oto wydam ich w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego,który zabije ich na waszych oczach. 29,22 I wszyscy Judejczycy, którzy znajdujš się na wygnaniu w Babilonie, z ich przypadku będš brali przykład, by przeklinać w następujšcy sposób: Niech tobie Pan uczyni tak, jak Sidkijaszowi i Achabowi!, których król babiloński usmażył na ogniu, 29,23 ponieważ postępowali haniebnie w Izraelu, cudzołożšc z żonami swoich bliŸnich i głoszšc w moje imię słowa kłamstwa, czego im nie zleciłem. Ja wiem o tym i jestem œwiadkiem - wyrocznia Pana.29,24 Do Szemajasza zaœ Nechelamity powiesz: 29,25 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Ponieważ posłałeœ w swoim własnym imieniu do całego narodu w Jerozolimie i doSofoniasza, syna Massejasza, kapłana, i dowszystkich kapłanów list tej treœci: 29,26 Pan ustanowił cię kapłanem w miejsce kapłana Jojady, byœ był nadzorcš w domu Pańskim nad każdym wpadajšcym wszał i występujšcym jako prorok, byœ go zakuł w kłodę i lżelazo. 29,27 Dlaczego więc nie przywołałeœ do porzšdku Jeremiasza z Anatot, który wam prorokuje? 29,28 Przecież to on przysłał do nas, do Babilonii, wieœć: Długo to potrwa. Budujcie domy i mieszkajcie w nich, zakładajcie ogrody i spożywajcie ich owoce! 29,29 Kapłan Sofoniasz odczytał ten list w obecnoœci proroka Jeremiasza. 29,30 Wtedy Pan skierował następujšce słowo do Jeremiasza: 29,31 Poœlij do wszystkich uprowadzonych do niewoli następujšce słowa: To mówi Pan do Szemejasza Nechelamity: Ponieważ Szemejasz prorokował wam, mimo że go nie powołałem, i utwierdzał waszš ufnoœć w kłamstwo, 29,32 dlatego to mówi Pan: Oto ukarzę Szemejasza Nechelamitę i jego potomstwo. Nie będzie miał nikogo, kto by mieszkał wœród tego ludu i kto by ujrzał pomyœlnoœć, jakš uczynię mojemu ludowi - wyrocznia Pana - gdyż głosił bunt przeciw Panu. *30 30,01 Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza: 30,02 To mówi Pan, Bóg Izraela: Napisz w księdze wszystkie słowa, jakie powiedziałem do ciebie. 30,03 Bo oto nadchodzš dni - wyrocznia Pana - w których odmienię los mojego narodu, Izraela i Judy - mówi Pan. Przyprowadzę ich znów do ziemi, jakš dałem ich przodkom, i wezmš jš w posiadanie. 30,04 Następujšce słowa wypowiedział Pando Izraela i do Judy: 30,05 To mówi Pan: Usłyszeliœmy krzyk bolesny trwogi, a nie pokoju. 30,06 Pytajcie się i patrzcie: Czy mężczyznamoże rodzić? Dlaczego widzę wszystkich mężczyzn z rękami na biodrach jak u rodzšcej kobiety? Każda twarz powlekła siębladoœciš. 30,07 Ach, jak wielki to dzień, nie ma on równego sobie! Będzie on czasem ucisku Jakuba, a jednak on zostanie zeń wybawiony! 30,08 W dniu tym - wyrocznia Pana Zastępów - skruszę jarzmo znad ich szyi, zerwę ich więzy, tak że nie będš więcej służyć obcym. 30,09 Będš zaœ służyć Panu, swemu Bogu, iDawidowi, swojemu królowi, którego im wzbudzę. 30,10 Ty się jednak nie bój, sługo mój Jakubie - wyrocznia Pana - i nie lękaj się, Izraelu, bo Ja cię wybawię z dalekiej ziemi,twoje potomstwo z kraju jego wygnania. Powróci Jakub i będzie zażywał nie zmšconego niczym pokoju, a nikt go nie będzie trwożył. 30,11 Ja bowiem jestem z tobš - wyroczniaPana - by cię wybawić. Zgotuję zagładę wszystkim narodom, między którymi cię rozproszyłem, ciebie zaœ nie wyniszczę. Ukarzę cię jednak sprawiedliwie i nie ujdziesz zupełnie bezkarnie. 30,12 To bowiem mówi Pan: Dotkliwa jest twoja klęska, nieuleczalna twoja rana. 30,13 Nikt się nie troszczy o twojš sprawę, nie ma lekarstwa, by cię uzdrowić.30,14 Wszyscy, co cię kochali, zapomnieli o tobie, nie szukajš już ciebie, gdyż dotknšłem ciebie, tak jak się rani wroga, surowš karš. Przez wielkš twš nieprawoœć pomnożyły się twoje grzechy. 30,15 Dlaczego krzyczysz z powodu twej rany, że ból twój nie da się uœmierzyć? Przez wielkš twojš nieprawoœć i liczne twoje grzechy to ci uczyniłem. 30,16 Wszyscy jednak, co cię chcieli pochłonšć, sami ulegnš pożarciu. Wszyscy, co ciebie uciskali, pójdš w niewolę. Ci, co grabili ciebie zostanš ograbieni. Wszystkich tych, co łupili ciebie, wydam na łup. 30,17 Albowiem przywrócę ci zdrowie i z ran ciebie uleczę - wyrocznia Pana - gdyż nazywajš cię Odrzuconš, Syjonie, o którš się nikt nie troszczy. 30,18 To mówi Pan: Oto przywrócę do poprzedniego stanu namioty Jakuba i okażę miłosierdzie nad jego siedzibami. Miasto zostanie wzniesione na swych ruinach, a pałace stanš na swoim miejscu. 30,19 Rozlegnš się stamtšd hymny pochwalne i głosy pełne radoœci. Pomnożę ich, i nie zmaleje ich liczba, przysporzę im chwały, by nimi nikt nie pogardzał. 30,20 Jego synowie będš tak jak dawniej i jego zgromadzenie powstanie wobec Mnie; ukarzę natomiast wszystkich jego ciemięzców. 30,21 A jego władca będzie spoœród niego, panujšcy jego będzie od niego pochodził. Zapewnię mu dostęp do Siebie, tak że się zbliży do Mnie. Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie? - wyrocznia Pana. 30,22 Wy będziecie moim narodem, a Ja będę waszym Bogiem. 30,23 Oto wichura idzie od Pana, powstaje burza, spadnie ona na głowę niegodziwych. 30,24 Nie ustanie palšcy gniew Pana, dopókinie dokona On i nie urzeczywistni zamiarów swego serca. Przy końcu dni to zrozumiecie. *31 31,01 W tamtych czasach - wyrocznia Pana - będę Bogiem dla wszystkich pokoleń Izraela, one zaœ będš moim narodem. 31,02 To mówi Pan: Znajdzie łaskę na pustyni naród ocalały od miecza; Izrael pójdzie do miejsca swego odpoczynku. 31,03 Pan się mu ukaże z daleka: Ukochałemcię odwiecznš miłoœciš, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawoœć. 31,04 Znowu cię zbuduję i będziesz odbudowana, Dziewico-Izraelu! Przyozdobiszsię znów swymi bębenkami i wyjdziesz wœród tańców pełnych wesela. 31,05 Będziesz znów sadzić winnice na wzgórzach Samarii; uprawiajšcy będš sadzić i zbierać. 31,06 Nadejdzie bowiem dzień, kiedy strażnicy znów zawołajš na wzgórzach Efraima: Wstańcie, wstšpmy na Syjon, do Pana, Boga naszego! 31,07 To bowiem mówi Pan: Wykrzykujcie radoœnie na czeœć Jakuba, weselcie się pierwszym wœród narodów! Głoœcie, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela! 31,08 Oto sprowadzę ich z ziemi północnej izgromadzę ich z krańców ziemi. Sš wœród nich niewidomi i dotknięci kalectwem, kobieta brzemienna wraz z położnicš: powracajš wielkš gromadš. 31,09 Oto wyszli z płaczem, lecz wœród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich dostrumienia wody równš drogš - nie potknš się na niej. Jestem bowiem ojcem dla Izraela, a Efraim jest moim synem pierworodnym. ospolitych grobów. ˆŠj ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż%Pń c&A]c'žĘ c(h*Ě c)48D431,10 Słuchajcie, narody, słowa Pańskiego,głoœcie na dalekich wyspach, mówišc: Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go i będzie czuwał nad nim jak pasterz nad swštrzodš. 31,11 Pan bowiem uwolni Jakuba, wybawi goz ręki silniejszego od niego. 31,12 Przyjdš i będš wykrzykiwać radoœnie na wyżynie Syjonu i rozradujš się błogosławieństwem Pana: zbożem, winem, oliwš, owcami i wołami. Życie ich będzie podobne do zroszonego ogrodu i nigdy już sił im nie zbraknie. 31,13 Wtedy ogarnie dziewicę radoœć wœródtańca, i młodzieńcy cieszyć się będš ze starcami. Zamienię bowiem ich smutek w radoœć, pocieszę ich i rozweselę po ich troskach. 31,14 Kapłanom dostarczę obficie tłuszczu,a naród mój nasyci się błogosławieństwem- wyrocznia Pana. 31,15 To mówi Pan: Słuchaj! W Rama daje się słyszeć lament i gorzki płacz. Rachel opłakuje swoich synów, nie daje się pocieszyć, bo już ich nie ma. 31,16 To mówi Pan: Powstrzymaj głos twój od lamentu, a oczy twoje od łez, bo jest nagroda na twe trudy - wyrocznia Pana - powrócš oni z kraju nieprzyjaciela. 31,17 Jest nadzieja dla twego potomstwa - wyrocznia Pana - wrócš synowie do swych granic. 31,18 Usłyszałem wyraŸnie skargę Efraima: Ukarałeœ mnie i podlegam karze jak nieoswojone cielę. Spraw, bym powrócił, a wtedy powrócę, bo jesteœ Panem, Bogiem moim. 31,19 Gdy bowiem odwróciłem się, pożałowałem tego, a gdy zrozumiałem, uderzyłem się w biodro. Wstydzę się i jestem zmieszany, bo noszę hańbę mojej młodoœci. 31,20 Czy Efraim nie jest dla Mnie drogim synem lub wybranym dzieckiem? Ilekroć bowiem się zwracam przeciw niemu, nieustannie go wspominam. Dlatego się skłaniajš ku niemu moje wnętrznoœci; muszę mu okazać miłosierdzie! - wyroczniaPana. 31,21 Postaw sobie kamienie milowe, ustawiaj drogowskazy, zwróć uwagę na goœciniec, na drogę, którš wychodziłaœ. Powróć, Dziewico-Izraelu, powróć do tych twoich miast! 31,22 Dokšdże będziesz chwiejna, Córko buntownicza? Pan bowiem stworzył nowš rzecz na ziemi: niewiasta zatroszczy się o męża. 31,23 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Będzie się jeszcze powtarzać to słowo w ziemi judzkiej, w jej miastach, gdy odmienię ich los: Niech ci Pan błogosławi, niwo sprawiedliwoœci, œwięta góro! 31,24 Zamieszkajš w tej ziemi Juda z wszystkimi swymi miastami, rolnicy i hodowcy bydła. 31,25 Bo pokrzepię spragnionego, a każdego, co łaknie, nasycę. 31,26 Przy tym się obudziłem i spojrzałem,a sen mój był mi przyjemny. 31,27 Oto nadchodzš dni - wyrocznia Pana - kiedy zasieję dom Izraela i dom Judy nasieniem ludzi, nasieniem zwierzšt. 31,28 Tak samo jak czuwałem nad nimi, by wyrywać i obalać, burzyć, niszczyć i sprowadzać nieszczęœcie, tak samo będę nad nimi czuwał, by budować i sadzić - wyrocznia Pana. 31,29 W tych dniach nie będš już więcej mówić: Ojcowie jedli cierpkie jagody, a synom zdrętwiały zęby, 31,30 lecz: Każdy umrze za swoje własne grzechy; każdemu, kto będzie spożywał cierpkie jagody, zdrętwiejš zęby. 31,31 Oto nadchodzš dni - wyrocznia Pana - kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. 31,32 Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ujšłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcš - wyrocznia Pana. 31,33 Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaœ będš Mi narodem. 31,34 I nie będš się musieli wzajemnie pouczać jeden mówišc do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznajš Mnie - wyrocznia Pana, ponieważ odpuszczęim występki, a o grzechach ich nie będę jużwspominał. 31,35 To mówi Pan, który ustanowił słońce, by œwieciło w dzień, nadał prawa księżycowi i gwiazdom, by œwieciły w nocy,który spiętrza morze, tak że huczš jego bałwany, imię Jego Pan Zastępów! 31,36 Jeœliby te prawa przestały działać przede Mnš - wyrocznia Pana - wtedy i pokolenie Izraela przestałoby być narodem na zawsze przede Mnš. 31,37 To mówi Pan: Jeœli jest możliwe zmierzyć niebo w górze i zbadać podstawy ziemi w dole, to i Ja także odrzucę całe pokolenie Izraela za to wszystko, co uczynili - wyrocznia Pana. 31,38 Oto nadchodzš dni - wyrocznia Pana - kiedy zostanie odbudowane miasto Pańskie od wieży Chananeela do Bramy Narożnej. 31,39 I będzie się cišgnšł dalej sznur do mierzenia prosto, aż do wzgórza Gareb, kierujšc się ku Goah. 31,40 Cała zaœ Dolina trupów i popiołów i wszystkie pola aż do potoku Cedron, do rogu Bramy Końskiej ku wschodowi, będš œwięte dla Pana; nie zostanš już więcej zburzone ani zniszczone na wieki. *32 32,01 Słowo, które Pan oznajmił Jeremiaszowi w dziesištym roku panowania Sedecjasza, króla judzkiego, to jest w osiemnastym roku Nabuchodonozora. 32,02 Wtedy właœnie wojsko króla babilońskiego oblegało Jerozolimę, a prorokJeremiasz znajdował się jako więzień w wartowni pałacu króla judzkiego. 32,03 Umieœcił go tam pod strażš Sedecjasz, król judzki, zarzucajšc mu: Dlaczego prorokowałeœ tymi słowami: To mówi Pan: Oto wydam to miasto w ręce króla babilońskiego i zdobędzie je. 32,04 Sedecjasz zaœ, król judzki, nie ujdzieChaldejczykom; wydam go bowiem niezawodnie w ręce króla babilońskiego, także będzie z nim mówił twarzš w twarz i zobaczy go oko w oko. 32,05 I uprowadzi Sedecjasza do Babilonu, by tam przebywał, dopóki go nie nawiedzę -- wyrocznia Pana. Jeœli będziecie walczyli z Chaldejczykami, doznacie niepowodzenia. 32,06 Jeremiasz zaœ powiedział: Pan skierował do mnie następujšce słowo: 32,07 Oto Chanameel, syn Szalluma, twego stryja, idzie do ciebie, by ci powiedzieć: Kup sobie moje pole w Anatot, ty bowiem posiadasz rodzinne prawo wykupu. 32,08 I przybył do mnie, do wartowni Chanameel, syn mojego stryja, zgodnie ze słowem Pańskim, i rzekł: Kup, proszę, moje pole, które się znajduje w Anatot w ziemi Beniamina, tobie bowiem przysługuje prawo dziedzictwa i wykupu. Kup je sobie! Zrozumiałem wtedy, ż 32,09 Kupiłem więc pole od Chanameela, syna mojego stryja w Anatot, i zapłaciłem mu należnoœć: siedemnaœcie syklów srebra. 32,10 Spisałem więc kontrakt, zapieczętowałem, wzišłem œwiadków i odważyłem srebro na wadze. 32,11 Następnie wzišłem kontrakt kupna, dokument zapieczętowany - według przepisów prawnych - oraz otwarty 32,12 i dałem kontrakt kupna Baruchowi, synowi Neriasza, syna Machsejasza, w obecnoœci Chanameela, syna mojego stryja, i w obecnoœci œwiadków, podpisanych w kontrakcie kupna, i w obecnoœci wszystkichmieszkańców Judy przebywajšcych w wartowni. 32,13 Poleciłem zaœ Baruchowi w ich obecnoœci, co następuje: 32,14 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: WeŸ te dokumenty, kontrakt kupna zapieczętowany i ten, który jest otwarty, i umieœć je w glinianym naczyniu, by się zachowały przez długi czas. 32,15 To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Będš jeszcze w tym kraju kupowaćdomy, pola i winnice. 32,16 Modliłem się do Pana po oddaniu kontraktu kupna Baruchowi, synowi Neriasza, tymi słowami: 32,17 Ach, Panie Boże, oto stworzyłeœ niebo i ziemię wielkš swojš mocš i wycišgniętym ramieniem. Żadna rzecz nie jest niemożliwa dla Ciebie. 32,18 Ty, co okazujesz łaskawoœć tysišcom, lecz karzesz grzechy ojców oddajšc zapłatę w zanadrze ich potomków, Boże mocny, którego imię jest Pan Zastępów! 32,19 Potężny jesteœ w radzie i wielki w czynie. Oczy Twoje sš otwarte na wszystkieczyny ludzkie, by oddać każdemu według jego postępowania i według owoców jego uczynków. 32,20 Czyniłeœ znaki i cuda w ziemi egipskiej, aż do dziœ w Izraelu i wœród ludzi; wyrobiłeœ sobie imię, jakie posiadaszdziœ. 32,21 Wyprowadziłeœ naród swój, Izraela, z ziemi egipskiej wœród znaków i cudów, potężnš rękš, wycišgniętym ramieniem i wœród wielkiej trwogi. 32,22 Dałeœ im tę ziemię, którš przyrzekłeœ uroczyœcie dać ich przodkom -ziemię opływajšcš w mleko i miód. 32,23 Przyszli i wzięli jš w posiadanie, ale nie słuchali Twego głosu, nie postępowali zgodnie z Twym prawem, nie spełniali tego wszystkiego, co im nakazałeœ. Dlatego sprowadziłeœ na nich wszystkie te nieszczęœcia. 32,24 Oto wały oblężnicze podchodzš pod miasto, by je zdobyć. Miasto zaœ będzie wydane w ręce Chaldejczyków, nacierajšcych na nie, na skutek miecza, głodu i zarazy. Wypełniło się, co zapowiedziałeœ: oto sam widzisz. 32,25 Ty zaœ, Panie Boże, powiedziałeœ: Kupsobie pole za pienišdze, zawołaj œwiadków! Tymczasem miasto zostanie wydane w ręce Chaldejczyków. 32,26 Wtedy Pan skierował do Jeremiasza następujšce słowo: 32,27 Oto Ja jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała; czy jest może dla Mnie coœ niemożliwego? 32,28 Dlatego to mówi Pan: Oto wydam to miasto w ręce Chaldejczyków i w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, i zdobędzie je. 32,29 Wkroczš do niego Chaldejczycy nacierajšcy na to miasto, podłożš ogień pod to miasto i spalš je: domy, w których składano na dachach ofiary Baalowi oraz wylewano płyny na ofiarę innym bogom, by Mnie obrażać. 32,30 Albowiem od swej młodoœci synowie Izraela i synowie Judy czynili jedynie zło wobec Mnie istotnie, synowie Izraela jedynie obrażali Mnie dziełami swych ršk - wyrocznia Pana. 32,31 Tak, powodem gniewu i oburzenia było dla Mnie to miasto od dnia, gdy je zbudowano, aż do dziœ, przeto muszę je usunšć sprzed mojego oblicza, 32,32 na skutek całej nieprawoœci Izraela iJudy, jakiej się dopuszczali, by Mnie drażnić: oni, ich królowie, dostojnicy, kapłani i prorocy, tak mieszkańcy Judy, jak mieszkańcy Jerozolimy. 32,33 Obrócili się do Mnie tyłem, a nie twarzš, i mimo że ich pouczałem niestrudzenie, nie chcieli usłuchać ani przyjšć upomnienia. 32,34 Umieœcili swe obrzydliwe bożki w domu, nad którym wzywano mojego Imienia, by go zbezczeœcić. 32,35 I zbudowali wyżyny Baala w dolinie Ben-Hinnom, by ofiarować swych synów i swoje córki ku czci Molocha. Nie poleciłem im tego ani Mi na myœl nie przyszło, by można czynić coœ tak odrażajšcego i doprowadzać Judę do grzechu. 32,36 Teraz więc to mówi Pan, Bóg Izraela,o tym mieœcie, o którym wy mówicie, że będzie wydane w ręce króla babilońskiego mieczem, głodem i zarazš. 32,37 Oto zgromadzę ich ze wszystkich krajów, do których ich wypędziłem w przystępie gniewu i wielkiego oburzenia. Sprowadzę ich na to miejsce i pozwolę im mieszkać bezpiecznie. 32,38 I będš moim narodem, Ja zaœ będę ich Bogiem. 32,39 Dam im jedno serce i jednš zasadę postępowania, by się Mnie zawsze bali dla swego dobra i swych potomków. 32,40 Zawrę zaœ z nimi przymierze wieczne, mocš którego nie zaprzestanę im wyœwiadczać dobra. Napełnię ich serca mojš bojaŸniš, by się już nie odwracali ode Mnie. 32,41 Cieszyć się będę, wyœwiadczajšc im dobrodziejstwa, osadzę ich trwale w tej ziemi - z całego swego serca i z całej swej duszy. 32,42 To bowiem mówi Pan: Jak sprowadziłem na ten naród to wielkie nieszczęœcie, tak sprowadzę na nich wszelkie dobrodziejstwo, jakie im przyrzekłem. 32,43 Będš jeszcze nabywać pola w tej ziemi, o której mówicie: Jest ona pustkowiem bez ludzi i zwierzšt, poddana władzy Chaldejczyków. 32,44 Będš kupować pola za pienišdze, będšspisywać kontrakty, pieczętować, zwoływać œwiadków z ziemi Beniamina, w okolicach Jerozolimy, w miastach judzkich, w miastach górskich, w miastach nizinnych i w miastach południowych, bo odmienię ichlos - wyrocznia P *33 33,01 Powtórnie skierował Pan słowo do Jeremiasza, gdy ten był jeszcze uwięziony w wartowni. 33,02 To mówi Pan, który stworzył ziemię iukształtował jš, nadajšc jej trwałoœć - wyrocznia Pana. 33,03 Wołaj do Mnie, a odpowiem ci, oznajmię ci rzeczy wielkie i niezgłębione, jakich nie znasz. 33,04 To bowiem mówi Pan, Bóg Izraela, o domach tego miasta, o domach królów judzkich, które zostanš zniszczone, o wałach i mieczach: 33,05 Idš walczyć z Chaldejczykami, by napełnić miasto zwłokami ludzi, których zabiję w przystępie swego gniewu. Zakryłem bowiem swe oblicze przed tym miastem na skutek całej ich nieprawoœci. 33,06 Oto podniosę je odnowione, uleczę i uzdrowię ich oraz objawię im obfity pokój ibezpieczeństwo. 33,07 I odmienię los Judy i los Izraela, odbudowujšc ich jak przedtem. 33,08 Oczyszczę ich ze wszystkich grzechów, jakimi wykroczyli przeciw Mnie, i odpuszczę wszystkie ich występi, którymi zgrzeszyli przeciw Mnie i wypowiedzieli Mi posłuszeństwo. 33,09 Jerozolima zaœ będzie radoœciš, chwałš i dumš wœród wszystkich narodów ziemi, które usłyszš o dobrodziejstwach, jakie jej wyœwiadczyłem. Będš się one lękać i drżeć wobec wszelkich przejawów dobroci i pomyœlnoœci jakš jej dałem. 33,10 To mówi Pan: Na tym miejscu, o którym mówicie: Jest to pustkowie bez ludzii bez trzody - w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy, opuszczonych, bezludnych, niezamieszkałych i bez trzody rozlegnie się jeszcze 33,11 głos radoœci i głos wesela, głos oblubieńca i oblubienicy, głos tych, co mówiš, składajšc ofiary dziękczynne w domu Pańskim: Wychwalajmy Pana Zastępów, bo dobry jest Pan, bo na wieki Jego łaskawoœć. Odmienię bowiem los tego kraju na taki, jaki był przedte 33,12 To mówi Pan Zastępów: W miejscu tym opuszczonym, bezludnym i bez trzody i we wszystkich jego miastach będzie znów schronisko dla pasterzy, pędzšcych trzodę do legowiska. 33,13 W miastach górskich, w miastach nizinnych, w miastach Negebu, w ziemi Beniamina, w okolicach Jerozolimy i w miastach judzkich znów będš stada przechodzić przez ręce tego, który je liczy- mówi Pan. 33,14 Oto nadchodzš dni - wyrocznia Pana - kiedy wypełnię pomyœlnš zapowiedŸ, jakš obwieœciłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu. 33,15 W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe;będzie wymierzać prawo i sprawiedliwoœć na ziemi. 33,16 W owych dniach Juda dostšpi zbawienia, a Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie. To zaœ jest imię, którym jš będš nazywać: Pan naszš sprawiedliwoœciš. 33,17 To bowiem mówi Pan: Nie zabraknie Dawidowi potomka zasiadajšcego na tronie domu Izraela. 33,18 Kapłanom-lewitom zaœ nie zabraknie człowieka, który by stał przede Mnš, by spalać ofiary z pokarmów i zabijać żertwy po wszystkie dni. 33,19 Pan skierował słowo do Jeremiasza: 33,20 To mówi Pan: Jeżeli możecie złamać moje przymierze z dniem i moje przymierzez nocš, tak że nie nastšpi ani dzień, ani nocw swoim właœciwym czasie, 33,21 to może być także zerwane moje przymierze z moim sługš Dawidem, by nie miał syna zasiadajšcego jako król na jego tronie, i z moimi sługami, kapłanami-lewitami. 33,22 Jak niezliczone sš zastępy niebieskie,niezmierzony piasek morski, tak samo pomnożę potomstwo sługi mojego, Dawida, imoich sług, lewitów. 33,23 Pan skierował do Jeremiasza następujšce słowo: 33,24 Czy nie zauważyłeœ, co ten lud mówi:Pan odrzucił dwie rodziny, które wybrał. Tak więc gardzš moim ludem, jak gdyby jużnie był narodem dla nich. 33,25 To mówi Pan: Jeżeli nie istnieje moje przymierze z dniem i nocš, jeœli nie ustaliłem praw nieba i ziemi, 33,26 wtedy rzeczywiœcie odrzucę potomstwo Jakuba i Dawida, mojego sługi, tak że nie wezmę z jego rodu panujšcych nad potomkami Abrahama, Izaaka i Jakuba. Odmienię bowiem ich los i zlituję się nad nimi. *34 34,01 Słowo, jakie skierował Pan do Jeremiasza, gdy Nabuchodonozor, król babiloński, z całym swym wojskiem, wszystkie królestwa ziemi mu poddane orazwszystkie narody toczyli walkę o Jerozolimę i wszystkie jej miasta. 34,02 To mówi Pan, Bóg Izraela: IdŸ i mów do króla judzkiego, Sedecjasza. Powiedz mu:To mówi Pan: Oto oddam to miasto w ręce króla babilońskiego, który wyda je na pastwę ognia. 34,03 Ty zaœ nie ujdziesz jego ręki, lecz zostaniesz niezawodnie pojmany i wydany wjego ręce. Zobaczysz wtedy króla babilońskiego oko w oko, będzie on z tobš mówił twarzš w twarz, i pójdziesz do Babilonu. 34,04 Posłuchaj jednakże słowa Pańskiego,Sedecjaszu, królu judzki. To mówi Pan o tobie: Nie umrzesz od miecza. 34,05 Umrzesz spokojnie, i podobnie jak palono wonnoœci dla twoich przodków, dawniejszych królów, którzy byli przed tobš, tak będš palić i dla ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż*P]c+­c,łc-Ë*­ c.x8â/œpiewać także dla ciebie pieœń żałobnš: Biada, panie! Albowiem Ja wyrzekłem to słowo - wyrocznia Pana. 34,06 Prorok Jeremiasz powiedział wszystkie te słowa do Sedecjasza, króla judzkiego w Jerozolimie. 34,07 Wojsko zaœ króla babilońskiego prowadziło walkę przeciw Jerozolimie i wszystkim miastom judzkim, które broniły się jeszcze: przeciw Lakisz i Azeka. Tylko bowiem te miasta obronne utrzymywały sięspoœród miast judzkich. 34,08 Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza po zawarciu przez króla Sedecjasza z całym ludem jerozolimskim umowy głoszšcej powszechnš wolnoœć. 34,09 Każdy miał obdarzyć wolnoœciš swegoniewolnika Hebrajczyka i niewolnicę Hebrajkę. Nikomu nie wolno było trzymać usiebie brata swego Judejczyka jako niewolnika. 34,10 Wszyscy dostojnicy i ludzie, którzy zawarli umowę, zgodzili się wypuœcić na wolnoœć każdy swego niewolnika lub niewolnicę i nie zmuszać ich więcej do służby u siebie. Wyraziwszy zgodę, wypuœcili ich na wolnoœć. 34,11 Potem jednak zmienili zdanie i sprowadzili niewolników i niewolnice, których obdarzyli wolnoœciš, zmuszajšc, bysię stali znów niewolnikami i niewolnicami. 34,12 Wtedy skierował Pan do Jeremiasza następujšce słowo: 34,13 To mówi Pan, Bóg Izraela: Z waszymi przodkami, gdy wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej, z domu niewoli, zawarłem przymierze, które mówiło: 34,14 Po upływie siedmiu lat wypuœcicie na wolnoœć każdy brata swego, Hebrajczyka, który zaprzedał się tobie w niewolę i służył przez szeœć lat; wypuœcisz go od siebie jako człowieka wolnego! Przodkowie wasi jednak nie usłuchali Mnieani nie nakłonili swego uch 34,15 Wy zaœ nawróciliœcie się dzisiaj i uczyniliœcie to, co jest słuszne wobec Mnie, ogłaszajšc powszechne uwolnienie. Zawarliœcie umowę wobec Mnie w domu, nad którym wzywano mojego Imienia. 34,16 Zmieniliœcie jednak zdanie i znieważyliœcie moje Imię. Sprowadziliœcie każdy swego niewolnika i swojš niewolnicę, których obdarzyliœcie wolnoœciš według ich uznania, następnie zaœ zmusiliœcie ich, by byli u was niewolnikami i niewolnicami. 34,17 Dlatego to mówi Pan: Nie usłuchaliœcie Mnie, by ogłosić wolnoœć każdy bratu i współziomkowi swemu; oto puszczam was wolno - na miecz, zarazę i głód. Uczynię z was nadto przedmiot budzšcy przerażenie u wszystkich królestwziemi. 34,18 A z ludŸmi, którzy przekroczyli umowę ze Mnš, którzy nie wypełnili warunków umowy zawartej wobec Mnie, postšpię jak z cielcem, którego oni przecięlina dwie częœci, by przejœć między nimi. 34,19 Przywódców judzkich, dostojników jerozolimskich, dworzan, kapłanów i cały lud kraju, co przechodził między częœciami cielęcia ofiarnego, 34,20 wydam w ręce ich nieprzyjaciół i w ręce tych, co nastajš na ich życie. Zwłoki ich stanš się żerem dla ptaków powietrznych i zwierzšt lšdowych. 34,21 Sedecjasza zaœ, króla judzkiego, i jego przywódców wydam w ręce ich nieprzyjaciół, w ręce tych, co nastajš na ich życie, w ręce wojska króla babilońskiego, które teraz odeszło od was. 34,22 Oto wydam rozkaz - wyrocznia Pana -sprowadzę ich znów przeciw temu miastu. Będš walczyć przeciw niemu, zdobędš je i spalš ogniem; miasta zaœ judzkie uczynię bezludnym pustkowiem. *35 35,01 Słowo, jakie Pan skierował do Jeremiasza w czasach Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego: 35,02 IdŸ do rodziny Rekabitów, rozmawiaj z nimi, przyprowadŸ ich do domu Pańskiegodo jednej z sal i daj im wino do picia! 35,03 Zabrałem więc Jaazaniasza, syna Jeremiasza, syna Chabassiniasza, i jego braci, wszystkich jego synów i całš rodzinę Rekabitów 35,04 i wprowadziłem ich do domu Pańskiego, do sali synów Chanana, syna Jigdaliasza, męża Bożego, która się znajduje w pobliżu sali ksišżšt, nad salš Maasejasza, syna Szalluma, strażnika progu. 35,05 Postawiłem następnie przed członkami rodziny Rekabitów naczynia napełnione winem oraz kubki i powiedziałem do nich: Pijcie wino! 35,06 Odrzekli zaœ: Nie pijemy wina. Jonadab bowiem syn Rekaba, nasz praojciec, nakazał nam: Nie będziecie pili wina na wieki ani wy, ani wasi synowie. 35,07 Nie będziecie budować domu, nie będziecie siać, nie będziecie sadzić winnicy ani jej posiadać, lecz będziecie mieszkać w namiotach przez całe życie, abyœcie długo żyli na ziemi, na której jesteœcie wędrowcami. 35,08 Byliœmy posłuszni poleceniu Jonadaba,syna Rekaba, naszego praojca, we wszystkim, co nam nakazał. Powstrzymujemy się od picia wina przez całe życie, zarówno my sami, jak nasze żony, nasi synowie i nasze córki. 35,09 Nie budujemy domów mieszkalnych, nie posiadamy ani winnic, ani pól, ani nasion. 35,10 Mieszkamy w namiotach, będšc posłuszni i postępujšc według wszelkich wskazówek Jonadaba, naszego praojca. 35,11 Gdy zaœ Nabuchodonozor, król babiloński, nadcišgnšł przeciw krajowi, powiedzieliœmy: ChodŸcie, schrońmy się do Jerozolimy przed wojskiem chaldejskim i przed wojskiem aramejskim! Zamieszkaliœmy więc w Jerozolimie. 35,12 Do Jeremiasza zaœ Pan skierował następujšce słowo: 35,13 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: IdŸ i mów do mężów judzkich i do mieszkańców Jerozolimy: Czy nie przyjęliœcie pouczenia, by słuchać mojego słowa - wyrocznia Pana. 35,14 Słowa Jonadaba, syna Rekaba, jakie polecił swoim synom, zostały wprowadzonew życie. Zakazywały picia wina, więc nie pijš do dzisiejszego dnia, bo sš posłuszni zaleceniom swego praojca. Ja tymczasem mówiłem do was nieustannie, lecz nie usłuchaliœcie Mnie. 35,15 I posyłałem do was nieustannie wszystkich moich sług, proroków, z poleceniem: Nawróćcie się każdy ze swego przewrotnego postępowania, poprawcie wasze uczynki, a nie chodŸcie za innymi bóstwami, by im służyć, a wtedy będziecie mogli mieszkać w ziemi, jakš 35,16 Tak, synowie Jonadaba, syna Rekaba, wprowadzili w życie nakaz swego praojca, jaki im zlecił, a naród ten nie usłuchał Mnie. 35,17 Dlatego to mówi Pan, Bóg Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprowadzę na Judę i na wszystkich mieszkańców Jerozolimy nieszczęœcie, jakie postanowiłem przeciw nim. Albowiem mówiłem do nich, a nie słuchali, wołałem do nich, a nie odpowiedzieli. 35,18 Do rodziny Rekabitów zaœ powiedział Jeremiasz: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Ponieważ byliœcie posłuszni poleceniom Jonadaba, waszego praojca, przestrzegajšc wszystkich jego nakazów i wypełniajšc wszystko, co wam zlecił, 35,19 dlatego to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Nie zabraknie Jonadabowi, synowi Rekaba, potomka, który by stał zawsze przede Mnš. *36 36,01 Roku czwartego panowania Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, skierował Pan do Jeremiasza następujšce słowo: 36,02 WeŸ sobie zwój do pisania i napisz w nim wszystkie słowa, jakie powiedziałem do ciebie przeciw Izraelowi, przeciw Judziei przeciw wszystkim narodom od dnia, kiedyzaczšłem mówić do ciebie, od czasów Jozjasza aż do dziœ. 36,03 Może mieszkańcy Judy, słuchajšc o nieszczęœciach, jakie zamierzam sprowadzić na nich, nawrócš się każdy ze swego przewrotnego postępowania, tak że będę mógł odpuœcić ich występki i grzechy. 36,04 Zawołał więc Jeremiasz Barucha, syna Neriasza, a Baruch spisał pod dyktando Jeremiasza a zwoju do pisania wszystkie słowa Pana, jakie On powiedział do niego. 36,05 Następnie Jeremiasz polecił Baruchowi: Mam zakaz i nie mogę wchodzić do domu Pańskiego. 36,06 IdŸ więc ty i odczytaj słuchajšcemu ludowi w œwištyni, w dzień postu, słowa Pańskie ze zwoju, który zapisałeœ pod moje dyktando. Czytaj także wszystkim słuchajšcym mieszkańcom Judy przychodzšcym ze swych miast! 36,07 Może skierujš swe błaganie przed oblicze Pana i nawrócš się każdy ze swego przewrotnego postępowania. Wielki jest bowiem gniew i zapalczywoœć, jakimi Pan grozi temu ludowi. 36,08 I postšpił Baruch, syn Neriasza, zgodnie ze wszystkimi poleceniami proroka Jeremiasza, czytajšc w œwištyni słowa Pańskie ze zwoju. 36,09 Zdarzyło się, że w pištym roku panowania Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, w dziewištym miesišcu zwołano na post przed Panem cały lud Jerozolimy i cały lud, który przychodził z miast judzkich do Jerozolimy. 36,10 Wtedy odczytał Baruch z księgi słuchajšcemu ludowi słowa Jeremiasza w domu Pańskim, w sali Gemariasza, syna Szafana, kanclerza, na górnym dziedzińcu uwejœcia do Bramy Nowej domu Pańskiego. 36,11 Usłyszał zaœ Micheasz, syn Gemariasza, syna Szafana, wszystkie słowa Pańskie z księgi. 36,12 I zszedł do domu królewskiego, do komnaty kanclerza. Siedzieli tam wszyscy przywódcy: Eliszama, kanclerz, Delajasz, syn Szemajasza, Elnatan, syn Akbora, Gemariasz, syn Szafana, Sedecjasz, syn Chananiasza, i pozostali dostojnicy. 36,13 Oznajmił im Micheasz wszystkie słowa, jakie słyszał, gdy Baruch czytał z księgi słuchajšcemu ludowi. 36,14 Do Barucha więc wszyscy przywódcy posłali Judiego, syna Netaniasza, syna Szelemiasza, syna Kusziego, by mu powiedział: WeŸ do ręki zwój, z którego czytałeœ ludowi, i chodŸ! I wzišł Baruch, syn Neriasza, zwój do ręki i przyszedł do nich. 36,15 Powiedzieli zaœ do niego: UsišdŸ, proszę, i przeczytaj nam! Czytał więc Baruch wobec nich. 36,16 Gdy usłyszeli wszystkie słowa, przelękli się i mówili jeden do drugiego: Musimy zawiadomić króla o całym tym zdarzeniu. 36,17 Zapytali nadto Barucha: Powiedz nam, proszę, jak napisałeœ wszystkie te słowa? Pod jego dyktando? 36,18 Baruch zaœ odpowiedział im: Własnymi ustami dyktował mi wszystkie te słowa, a ja zapisywałem atramentem w księdze. 36,19 Przywódcy powiedzieli do Barucha: IdŸ, ukryjcie się, ty i Jeremiasz, a niech nikt nie wie, gdzie jesteœcie! 36,20 Następnie udali się na dziedziniec pałacu do króla. Zwój pozostawili w komnacie kanclerza Eliszamy, a króla powiadomili o całej tej sprawie. 36,21 Król posłał Judiego, by przyniósł zwój. Judi więc zabrał go z komnaty kanclerza Eliszamy i czytał go w obecnoœci króla i w obecnoœci wszystkich dostojników, stojšcych przy królu. 36,22 Król przebywał w rezydencji zimowejjak zwykle w dziewištym miesišcu, a naczynie z rozżarzonymi węglami płonęło przed nim. 36,23 Gdy Judi przeczytał trzy lub cztery kolumny, odcinał je król nożem pisarskim i rzucał do ognia, który był w naczyniu, dopóki cały zwój nie spłonšł w ogniu, który był w naczyniu. 36,24 Król i wszyscy jego dworzanie słyszšc te słowa nie przelękli się ani nie rozdarli swoich szat. 36,25 Elnatan jednak, Delajasz i Gemariasz nalegali na króla, by nie palił zwoju. Lecz ich nie usłuchał. 36,26 I rozkazał król Jerachmeelowi, synowi królewskiemu, Serajaszowi, synowi Azariela, i Szelemiaszowi, synowi Abdeela, pochwycić Barucha, sekretarza, oraz proroka Jeremiasza. Krył ich jednak Pan. 36,27 Po spaleniu przez króla zwoju ze słowami, jakie Baruch spisał pod dyktando Jeremiasza, skierował Pan do Jeremiasza następujšce słowo: 36,28 WeŸ sobie inny zwój i spisz w nim wszystkie poprzednie słowa, jakie były w pierwszym zwoju, spalonym przez Jojakima, króla judzkiego. 36,29 O Jojakimie zaœ, królu judzkim, powiesz: To mówi Pan: Spaliłeœ ten zwój, mówišc: Dlaczego napisałeœ w nim: na pewno przyjdzie król babiloński, zniszczy ten kraj i ogołoci go z ludzi i zwierzšt? 36,30 Dlatego to mówi Pan o Jojakimie, królu judzkim: Nie będzie miał potomka, który by zasiadał na tronie Dawida. Zwłoki jego będš wystawione na upał dnia i na chłód nocy. 36,31 Ukarzę go, jego potomstwo oraz jegodworzan za ich grzechy i sprowadzę na nich, na mieszkańców Jerozolimy i na wszystkich mieszkańców Judy całe nieszczęœcie, jakie zapowiedziałem na nich za to, że Mnie nie słuchali. 36,32 Jeremiasz wzišł inny zwój, dał go Baruchowi, synowi Neriasza, który spisał w nim pod dyktando Jeremiasza wszystkie słowa księgi, jakš spalił Jojakim, król judzki. Nadto zostały dodane liczne dalsze słowa podobne do tamtych. *37 37,01 W miejsce Jechoniasza, syna Jojakima, władzę objšł Sedecjasz. Ustanowił go królem nad ziemiš judzkš królbabiloński, Nabuchodonozor. 37,02 Ani on, ani jego dworzanie, ani lud ziemi nie słuchali słów Pana, jakie im mówił za poœrednictwem proroka Jeremiasza. 37,03 Król Sedecjasz posłał Jukala, syna Szelemiasza, i Sofoniasza, syna Maasejasza, kapłana, do proroka Jeremiasza, by powiedzieli: 37,04 Módl się za nas do Pana, Boga naszego! Jeremiasz zaœ chodził swobodnie wœród ludu; jeszcze nie wtršcono go do więzienia. 37,05 Wojsko faraona wyruszyło tymczasem z Egiptu. Gdy usłyszeli tę nowinę Chaldejczycy oblegajšcy Jerozolimę,odstšpili od niej. 37,06 Prorok zaœ Jeremiasz otrzymał następujšce słowo Pańskie: 37,07 To mówi Pan, Bóg Izraela: Tak powiecie królowi judzkiemu, który was posłał do Mnie po radę. Oto wojsko faraona, który spieszy wam z pomocš, wróci do swego kraju, do Egiptu. 37,08 Chaldejczycy zaœ powrócš i podejmš walkę przeciw temu miastu, zdobędš je i spalš ogniem. 37,09 To mówi Pan: Nie zwódŸcie samych siebie, powtarzajšc: Z pewnoœciš odejdš Chaldejczycy! Albowiem nie odejdš. 37,10 Nawet gdybyœcie pobili całe wojsko Chaldejczyków walczšcych z wami, tak że zostałoby z nich jedynie niewielu rannych, to każdy z nich podniósłby się ze swego namiotu, by wydać to miasto na pastwę ognia. 37,11 Tymczasem gdy wojsko chaldejskie odstšpiło od Jerozolimy z powodu wojska faraona, 37,12 Jeremiasz chciał wyjœć z Jerozolimy i udać się do ziemi Beniamina, by tam dokonać podziału majštku wœród swoich. 37,13 Gdy przybył do Bramy Beniamina, gdzie się znajdował dowódca straży imieniem Jirijjasz, syn Szelemiasza, syna Chananiasza, ten zatrzymał proroka Jeremiasza, mówišc: Przechodzisz do Chaldejczyków! 37,14 Jeremiasz zaœ odrzekł: Nieprawda! Nie przechodzę do Chaldejczyków. Ale ten go nie słuchał. Jirijjasz pochwycił Jeremiasza i zaprowadził przed przywódców. 37,15 Przywódcy się rozgniewali na Jeremiasza i bili go, następnie wtršcili do więzienia w domu Jonatana, kanclerza, który zamienili na więzienie. 37,16 Jeremiasz więc dostał się do sklepionego lochu i pozostawał tam przez dłuższy czas. 37,17 Następnie posłał król Sedecjasz, by go przyprowadzono. Król wypytywał się go potajemnie w swoim domu, mówišc: Czy masz słowo od Pana? Jeremiasz zaœ odrzekł: Mam. I powiedział: Będziesz wydany w ręce króla babilońskiego. 37,18 I rzekł Jeremiasz do króla Sedecjasza: Co zawiniłem tobie, twoim dworzanom i temu ludowi, że wtršciliœcie mnie do więzienia? 37,19 Gdzie sš wasi prorocy, którzy przepowiadali wam: Nie nadejdzie król babiloński przeciw wam i przeciw temu krajowi? 37,20 Teraz zaœ posłuchaj, proszę, panie mój, królu! Niech błaganie moje cię poruszy! Nie odsyłaj mnie do domu Jonatana, kanclerza, bym tam nie umarł. 37,21 Król Sedecjasz wydał rozkaz, by trzymano Jeremiasza pod strażš w wartowni i by dawano mu po bochenku chleba dziennie z ulicy piekarzy, dopóki nie wyczerpie się chleb w mieœcie. I pozostał Jeremiasz na dziedzińcu w wartowni. *38 38,01 Szefatiasz, syn Matana, Godoliasz, syn Paszchura, Jukal, syn Szelemiasza, i Paszchur, syn Malkiasza, usłyszeli słowa, które Jeremiasz mówił do całego ludu: 38,02 To mówi Pan: Kto pozostanie w tym mieœcie, umrze od miecza, głodu i zarazy; kto zaœ przejdzie do Chaldejczyków, pozostanie przy życiu. Jako zdobycz będzie miał swoje własne życie i utrzyma je. 38,03 To mówi Pan: Miasto to zostanie nieuchronnie wydane w ręce wojska króla babilońskiego, który je zdobędzie. 38,04 Przywódcy więc powiedzieli do króla: Niech umrze ten człowiek, bo naprawdę obezwładnia on ręce żołnierzy, którzy pozostali w tym mieœcie, i ręce całego ludu, gdy mówi do nich podobne słowa. Człowiek ten nie szuka przecież pomyœlnoœci dla tego ludu, lecz nieszczęœcia. 38,05 Król Sedecjasz odrzekł: Oto jest w waszych rękach! Nie mógł bowiem król nic uczynić przeciw nim. 38,06 Wzięli więc Jeremiasza i wtršcili go, spuszczajšc na linach, do cysterny Malkiasza, syna królewskiego, która się znajdowała na dziedzińcu wartowni. W cysternie zaœ nie było wody, lecz błoto; zanurzył się więc Jeremiasz w błocie. 38,07 Skoro usłyszał Kuszyta Ebedmelek, jeden z dworzan domu królewskiego, że wrzucono Jeremiasza do cysterny - król przebywał właœnie w Bramie Beniamina - 38,08 wyszedł z domu królewskiego i rzekłędš palić i dla ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż/Pü c0L„c1Đ:c2 +˙ c3 9a*do króla: 38,09 Panie mój, królu! Ÿle zrobili ci ludzie, tak postępujšc z prorokiem Jeremiaszem i wrzucajšc go do cysterny. Przecież umrze z głodu w tym miejscu, zwłaszcza że nie ma już chleba w mieœcie. 38,10 Rozkazał król Kuszycie Ebedmelekowi:WeŸ sobie stšd trzech ludzi i wycišgnij proroka Jeremiasza z cysterny, zanim umrze. 38,11 Ebedmelek zabrał ludzi z sobš, poszedł do domu królewskiego, do szatni zapasowej, wzišł stamtšd podartš odzież oraz znoszone szaty i spuœcił je na linach Jeremiaszowi do cysterny. 38,12 I rzekł Ebedmelek do Jeremiasza: Podłóżże sobie podartš odzież i znoszone szaty pod pachy swoich ramion, pod liny! Jeremiasz uczynił to. 38,13 Wydobyli więc Jeremiasza na linach i wycišgnęli z cysterny; i przebywał Jeremiasz w wartowni na dziedzińcu. 38,14 Król Sedecjasz posłał, by przyprowadzono proroka Jeremiasza do niego, przy trzecim wejœciu do domu Pańskiego. Król powiedział do Jeremiasza: Zapytam cię o jednš rzecz; nie ukrywaj nic przede mnš! 38,15 I rzekł Jeremiasz do Sedecjasza: Jeżeli ci powiem, każesz mnie z pewnoœciš zabić, jeœli zaœ dam tobie radę, nie usłuchasz mnie. 38,16 Przysišgł więc król Sedecjasz potajemnie Jeremiaszowi tymi słowami: Na życie Pana, który nam dał to życie, nie każę cię zabić ani nie wydam cię w ręce ludzi nastajšcych na twe życie! 38,17 Jeremiasz powiedział wtedy do Sedecjasza: To mówi Pan, Bóg Zastępów, Bóg Izraela. Jeżeli dobrowolnie wyjdziesz do dowódców króla babilońskiego, uratujeszswoje życie, a miasto to nie ulegnie pożodze ognia; ty zaœ będziesz żył wraz zeswš rodzinš. 38,18 Jeżeli zaœ nie wyjdziesz do dowódcówkróla babilońskiego, miasto to dostanie się w ręce Chaldejczyków, którzy spalš je ogniem; ty zaœ nie ujdziesz ich ręki. 38,19 Król Sedecjasz powiedział do Jeremiasza: Obawiam się mieszkańców Judy, którzy przeszli do Chaldejczyków, by czasem mnie nie wydano w ich ręce i by mnie nie wyszydzili. 38,20 Jeremiasz jednak odrzekł: Nie wydadzš. Posłuchaj, proszę, głosu Pana w sprawie, o której ci mówiłem, a wyjdzie cito na dobre i pozostaniesz przy życiu. 38,21 Jeżeli zaœ odmówisz poddania się, takš scenę pokazał mi Pan: 38,22 Oto wszystkie kobiety, jakie pozostały w domu królewskim, prowadzonedo dowódców króla babilońskiego, wołajš: Zwiedli cię i otumanili twoi dobrzy przyjaciele. Nogi twoje ugrzęzły w błocie, oni zaœ uciekli. 38,23 Wszystkie twoje żony i twoi synowie zostanš zaprowadzeni do Chaldejczyków, a ity nie ujdziesz ich ršk. Pochwyci cię bowiem król babiloński, a miasto to zostanie spalone ogniem. 38,24 Sedecjasz zaœ rzekł do Jeremiasza: Niech nikt nie wie o tej rozmowie, a nie umrzesz. 38,25 Gdy usłyszš przywódcy, że rozmawiałem z tobš, przyjdš do ciebie i rzeknš: Powiedz nam, proszę, co mówiłeœ do króla? Nic nie ukrywaj przed nami, bo inaczej zabijemy cię! A co mówił król? 38,26 Wtedy powiesz im: Przedłożyłem królowi swš proœbę, żeby mnie znów nie posłał do domu Jonatana, abym tam nie umarł. 38,27 Rzeczywiœcie przyszli do Jeremiasza wszyscy przywódcy, by go wypytywać. Odpowiedział im zatem œciœle według polecenia króla, tak że pozostawili go w spokoju; nie rozeszła się bowiem ta sprawa. 38,28a Jeremiasz przebywał nadal w wartowni aż do dnia zdobycia Jerozolimy. 38,28b Gdy Jerozolima została zdobyta... *39 39,01 W dziewištym roku panowania Sedecjasza, króla judzkiego, w dziesištym miesišcu przybył Nabuchodonozor, król babiloński, z całym swoim wojskiem pod Jerozolimę i oblegali jš. 39,02 W roku jedenastym Sedecjasza, w czwartym miesišcu, dziewištego dnia uczyniono wyłom w mieœcie. 39,03 Weszli wtedy wszyscy dowódcy króla babilońskiego i obrali sobie siedzibę w Bramie Œrodkowej: Nergal-sar-eser z Sin-Magir, Nebuszazban, rab saris, Nergal-sar-eser, rab mag, oraz wszyscy pozostali dowódcy króla babilońskiego. 39,04 Widzšc to Sedecjasz, król judzki, i wszyscy wojownicy uciekli, wychodzšc nocšz miasta drogš prowadzšcš przez ogród królewski, przez bramę między dwoma murami; wybrali drogę ku Arabie. 39,05 Lecz wojsko chaldejskie œcigało ich i dopędziło Sedecjasza na nizinach Jerycha. Pojmali go więc i zaprowadzili do Ribla, w kraju Chamat, do Nabuchodonozora, króla babilońskiego, który wydał na niego wyrok.39,06 Król babiloński zabił synów Sedecjasza w Ribla, na jego oczach; również wszystkich dostojników judzkich kazał król babiloński zabić. 39,07 Natępnie wyłupił oczy Sedecjaszowi ikazał go zakuć w podwójne bršzowe kajdany, by go uprowadzić do Babilonu. 39,08 Chaldejczycy spalili nadto dom królewski oraz domy ludu, mury zaœ Jerozolimy zburzyli. 39,09 Resztę ludu, który pozostał w mieœcie, i zbiegów, którzy mu się oddali, i pozostałych rzemieœlników, Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, uprowadził do niewoli do Babilonu. 39,10 Natomiast częœć ubogiej ludnoœci, nieposiadajšcej niczego, pozostawił Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej,w ziemi judzkiej; dał im tego dnia winnice ipola. 39,11 Co do Jeremiasza wydał Nabuchodonozor, król babiloński, następujšcy rozkaz przez Nebuzaradana, dowódcę straży przybocznej: 39,12 WeŸ go i miej go na oku, a nie czyń mu nic złego, lecz postšp z nim stosownie do życzeń, jakie ci wyjawi. 39,13 Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, Nebuszazban, rab saris, Nergal-sar-eser, rab mag, oraz wszyscy dowódcy króla babilońskiego 39,14 kazali więc sprowadzić Jeremiasza z dziedzińca wartowni i powierzyli go Godoliaszowi, synowi Achikama, syna Szafana, by go zwolnił do domu. W ten sposób przebywał wœród ludu. 39,15 Do Jeremiasza zaœ, gdy jeszcze był uwięziony na dziedzińcu wartowni, Pan skierował następujšce słowo: 39,16 IdŸ, powiedz Kuszycie Ebedmelekowi: To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela. Oto zamierzam wypełnić swš zapowiedŸ przeciw temu miastu ku zagładzie, a nie kupomyœlnoœci. 39,17 Tego zaœ dnia, gdy się to stanie na twoich oczach, ocalę ciebie - wyrocznia Pana - tak że nie będziesz wydany w ręce ludzi, przed którymi odczuwasz lęk. 39,18 Z całš bowiem pewnoœciš uratuję ciebie i nie zostaniesz zabity mieczem, a swoje życie mieć będziesz jako zdobycz, albowiem Mnie ufałeœ - wyrocznia Pana. *40 40,01 Słowo, które Pan skierował do Jeremiasza po uwolnieniu go z Rama przez Nebuzaradana, dowódcę straży przybocznej. On to wydobył go, gdy był skuty łańcuchami wœród wszystkich zesłanych z Jerozolimy i Judy, którzy mielibyć odprowadzeni do Babilonu. 40,02 Zabrał więc naczelnik straży Jeremiasza i rzekł do niego: Pan, Bóg twój,przepowiedział nieszczęœcie temu miejscu; 40,03 wypełnił i uczynił Pan, jak przepowiedział. Zgrzeszyliœcie bowiem przeciw Panu, nie słuchaliœcie Jego głosu i dlatego spotkał was taki los. 40,04 Teraz zaœ oto uwalniam cię z więzów,jakie masz na swych rękach. Jeżeli wydaje ci się korzystne pójœć ze mnš do Babilonu, chodŸ! Wtedy będę miał ciebie pod opiekš. Jeżeli zaœ wydaje cię niekorzystne pójœć zemnš do Babilonu, zostań! Spójrz, cały kraj masz przed sobš; idŸ tam, dokšd uważasz za dobre i słuszne się udać. 40,05 Wróć do Godoliasza, syna Achikama, syna Szafana, którego król babiloński uczynił zarzšdcš miast judzkich, i zamieszkaj z nim wœród ludu lub też udaj się, dokšd będziesz uważał za słuszne. Następnie dał mu dowódca straży przybocznej zapasy oraz podarunki i zwolnił go. 40,06 Jeremiasz więc udał się do Godoliasza, syna Achikama, do Mispa i przebywał z nim wœród ludu, który pozostał w kraju. 40,07 Gdy zaœ usłyszeli wszyscy dowódcy wojsk, znajdujšcy się w terenie, oni sami i ich ludzie, że król babiloński uczynił zarzšdcš kraju Godoliasza, syna Achikama, iże uczynił go zwierzchnikiem mężczyzn i kobiet, dzieci i ubogich ziemi, którzy nie zostali zesłani do Babilonu, 40,08 przyszli do Godoliasza do Mispa: Izmael, syn Netaniasza, Jochanan i Jonatan, synowie kareacha, Serajasz, syn Tanchumeta, synowie Efaja z Netofa, Jezaniasz, syn Maakatyty, oni sami wraz zeswoimi ludŸmi. 40,09 Godoliasz, syn Achikama, syna Szafana, złożył im i ich ludziom przysięgę mówišc: Nie bójcie się służyć Chaldejczykom! Pozostańcie w kraju i bšdŸcie poddani królowi babilońskiemu, a będzie się wam dobrze powodziło. 40,10 Ja przebywam w Mispa jako przedstawiciel u Chaldejczyków, którzy przyjdš do nas; wy natomiast zbierajcie wino, owoce i oliwę gromadŸcie w swych naczyniach, a przebywajcie w miastach, które wzięliœcie w posiadanie. 40,11 Także wszyscy mieszkańcy Judy, którzy przebywali w ziemi moabskiej u Ammonitów i w Edomie i w innych krajach, usłyszeli, że król babiloński pozostawił resztę w Judzie i że ustanowił nad nimi Godoliasza, syna Achikama, syna Szafana, jako zarzšdcę. 40,12 Powrócili więc wszyscy mieszkańcy Judy z wszystkich miejsc, po których się rozproszyli, i przyszli do ziemi judzkiej do Godoliasza, do Mispa; i zebrali wino i owocebardzo obficie. 40,13 Jochanan zaœ, syn Kareacha, i wszyscy dowódcy wojskowi stacjonujšcy wpolu przyszli do Godoliasza do Mispa 40,14 i powiedzieli do niego: Czy ci wiadomo, że Baalis, król Ammonitów, posłał Izmaela, syna Netaniasza, by cię pozbawił życia? Lecz nie uwierzył im Godoliasz, syn Achikama. 40,15 Tymczasem Jochanan, syn Kareacha, przemówił potajemnie do Godoliasza w Mispa: Pójdę i zabiję Izmaela, syna Netaniasza, tak że nikt nie będzie wiedział.Dlaczego ma on ciebie zamordować, a wszyscy mieszkańcy Judy, którzy skupili się przy tobie, majš ulec rozproszeniu, reszta zaœ Judy zagładzie? 40,16 Godoliasz, syn Achikama, powiedział do Jochanana, syna Kareacha: Nie możesz popełnić takiego czynu, bo to, co mówisz o Izmaelu, jest kłamstwem. *41 41,01 W siódmym miesišcu przybył Izmael, syn Netaniasza, syna Eliszamy, z królewskiego rodu, wraz z dziesięciu ludŸmido Godoliasza, syna Achikama, do Mispa. 41,02 Podczas gdy tam ucztowali wspólnie w Mispa, powstał Izmael, syn Netaniasza, oraz dziesięciu ludzi, których miał z sobš, izamordowali mieczem Godoliasza, syna Achikama, syna Szafana. Zabił więc tego, którego król babiloński ustanowił zarzšdcš kraju. 41,03 Nadto zabił Izmael wszystkich mieszkańców Judy, którzy mu towarzyszyliw Mispa, Chaldejczyków, którzy tam przebywali, oraz żołnierzy. 41,04 Następnego dnia po zamordowaniu Godoliasza, gdy nikt jeszcze o tym nie wiedział, 41,05 przyszli ludzie z Sychem, z Szilo i Samarii w liczbie osiemdziesięciu z ogolonymi brodami, rozdartymi szatami i pokryci nacięciami. Nieœli oni z sobš ofiary z pokarmów i kadzidło, by je złożyć w domu Pańskim. 41,06 Izmael, syn Netaniasza, wyszedł im naprzeciw z Mispa, podczas gdy oni postępowali naprzód płaczšc. Gdy ich spotkał, rzekł do nich: ChodŸcie do Godoliasza, syna Achikama! 41,07 Gdy zaœ weszli do miasta, Izmael, syn Netaniasza, i ludzie, którzy z nim byli, zabili ich i wrzucili do cysterny. 41,08 Dziesięciu ludzi spoœród tychże powiedziało jednak do Izmaela: Nie zabijajcie nas, bo mamy w polu ukryte zapasy: pszenicę, jęczmień, oliwę i miód. Wstrzymał się więc, nie zabijajšc ich wrazz ich towarzyszami. 41,09 Cysterna zaœ, do której wrzucił Izmael zwłoki zabitych ludzi, była tš wielkš cysternš, jakš zbudował Asa przeciw Baszy, królowi izraelskiemu. Tę to cysternę Izmael, syn Netaniasza, napełnił pomordowanymi. 41,10 Następnie uprowadził Izmael resztę ludu, który był w Mispa, oraz córki królewskie, które Nebuzaradan, dowódca gwardii, powierzył Godoliaszowi, synowi Achikama. Izmael, syn Nataniasza, zabrał ich z sobš i wyruszył, by przejœć do Ammonitów. 41,11 Gdy usłyszał Jochanan, syn Kareacha, i inni dowódcy wojskowi, którzy z nim byli, o wszystkich zbrodniach, jakie popełnił Izmael, syn Netaniasza, 41,12 zebrali wszystkich ludzi i poszli walczyć z Izmaelem, synem Netaniasza. Spotkali go u wielkiego stawu w Gibeonie. 41,13 Wszystkich ludzi, którzy byli z Izmaelem ogarnęła radoœć, gdy ujrzeli Jochanana, syna Kareacha, wraz z innymi towarzyszšcymi mu przywódcami. 41,14 Odwrócił się więc cały lud, który uprowadził Izmael z Mispa, i przeszedł znów do Jochanana, syna Kareacha. 41,15 Izmael zaœ, syn Netaniasza, zbiegł wraz z oœmiu ludŸmi przed Jochananem i odszedł do Ammonitów. 41,16 Jochanan, syn Kareacha, i inni towarzyszšcy mu dowódcy wojskowi zabraliwięc resztę ludu, który uprowadził Izmael,syn Netaniasza, z Mispa po zabiciu Godoliasza, syna Achikama, mężczyzn, kobiety, dzieci jak i dworzan, których uprowadził z Gibeonu. 41,17 Wyruszyli w drogę i zatrzymali się w Gerut Kimham, w pobliżu Betlejem, by udać się w dalszš drogę do Egiptu, 41,18 dalej od Chaldejczyków. Bali się ich bowiem, gdyż Izmael, syn Netaniasza, zamordował Godoliasza, syna Achikama, którego król babiloński ustanowił zarzšdcš kraju. *42 42,01 Wszyscy dowódcy wojskowi wraz z Jochananem, synem Kareacha, i Jezaniaszem, synem Hoszajasza, oraz cały lud od małego do wielkiego przyszli 42,02 i powiedzieli do proroka Jeremiasza: Niech nasza proœba znajdzie posłuch u ciebie! Módl się za nami do twojego Pana Boga, za całš tę resztę - bo pozostało nas niewielu z wielkiej liczby, jak to nas sam widzisz - 42,03 aby twój Pan Bóg wskazał nam drogę, którš mamy pójœć, i co mamy czynić. 42,04 Prorok Jeremiasz odpowiedział im: Dobrze! Będę się modlił do waszego Pana Boga, zgodnie z waszym życzeniem. Każde słowo, jakie mi Pan powie o was, oznajmię wam, nie tajšc przed wami niczego. 42,05 Oni zaœ rzekli do Jeremiasza: Bóg namœwiadkiem wiernym i prawdomównym, że postšpimy we wszystkim według tego, co Pan, twój Bóg, objawi dla nas. 42,06 Czy będzie to dobre, czy złe, usłuchamy głosu naszego Pana Boga, do którego cię posyłamy, aby się nam dobrze powodziło, gdyż posłuchaliœmy głosu Pana,Boga naszego. 42,07 Po upływie dziesięciu dni Pan skierował do Jeremiasza słowo. 42,08 Zwołał więc Jeremiasz Jochanana, syna Kareacha, wszystkich dowódców wojskowych, którzy mu towarzyszyli, oraz cały lud, od małego o wielkiego 42,09 i powiedział do nich: To mówi Pan, Bóg Izraela, do którego mnie posłaliœcie, by przedstawił Mu waszš proœbę. 42,10 Jeżeli będziecie nadal mieszkać w tymkraju, wzmocnię was, a nie zniszczę, zasadzę was, a nie wyrwę; ogarnšł Mnie bowiem żal nad nieszczęœciem, jakie wam uczyniłem. 42,11 Nie obawiajcie się króla babilońskiego, przed którym drżycie. Nie bójcie się go - wyrocznia Pana - bo Ja jestem z wami, by was ocalić i uwolnić z jego ręki. 42,12 Okażę wam miłosierdzie, tak że się zlituje nad wami i pozwoli wam zamieszkać w waszej ziemi. 42,13 Jeżeli zaœ postanowicie, nie słuchajšc głosu Pana, waszego Boga: Nie chcemy przebywać w tym kraju 42,14 i powiecie: Nie! Raczej chcemy udać się do ziemi egipskiej, gdzie nie będziemy oglšdać ani wojny, ani słyszeć głosu tršby,ani łaknšć chleba. Tam chcemy zamieszkać,42,15 to wtedy posłuchajcie słowa Pańskiego, reszto Judy. To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Jeżeli powzięliœcie zdecydowane postanowienie, by udać się do Egiptu i pójdziecie, by się tam osiedlić, 42,16 dosięgnie was tam, w ziemi egipskiej,miecz, którego się obawiacie, oraz głód, którego się lękacie, będzie szedł za wami nieodłšcznie w Egipcie; tam też pomrzecie. 42,17 Wszyscy zaœ ludzie, którzy decydujš się pójœć do Egiptu, by się tam osiedlić, umrš od miecza, głodu i zarazy. Żaden z nich nie ujdzie i nie uniknie nieszczęœcia, jakie zamierzam na nich sprowadzić. 42,18 To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Tak jak się rozpętał mój gniew i oburzenie na mieszkańców Jerozolimy, tak się rozpęta mój gniew przeciw wam, którzychcecie się udać do Egiptu. Staniecie się przedmiotem złorzeczenia, zgrozy, przekleństwa i obelgi, a miejsca tego już więcej nie ujrzycie. 42,19 Pan powiedział do was, reszto Judy: Nie pójdziecie do Egiptu. Wiedzcie dobrze, że ostrzegałem was dzisiaj. 42,20 Naprawdę narażaliœcie lekkomyœlnie życie, gdy wysłaliœcie mnie do Pana, Boga waszego, zlecajšc: Módl się za nami do naszego Pana Boga i oznajmij nam wszystko, co powie Pan, nasz Bóg, a wykonamy to. 42,21 Oznajmiłem wam więc dzisiaj, lecz nie chcecie słuchać głosu Pana, Boga waszego, o tym wszystkim, z czym mnie posłał do was. 42,22 Teraz zaœ wiedzcie dobrze, że pomrzecie od miecza, głodu i zarazy w ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż4PĎ c5‘c6°ĺ c7•*ž c8S80miejscu, do którego chcecie się udać, by tam osišœć. *43 43,01 Gdy Jeremiasz skończył głosić całemu ludowi wszystkie słowa Pana, Boga ich, wszystkie mianowicie te słowa, które Pan do nich skierował, 43,02 rzekli Azariasz, syn Hoszajasza, i Jochanan, syn Kareacha, oraz wszyscy ludzie zuchwali do Jeremiasza: Kłamstwo głosisz! Nie posłał cię Pan, nasz Bóg, byœ mówił: Nie chodŸcie do Egiptu, by się tam osiedlić! 43,03 Raczej Baruch, syn Neriasza, podburza cię przeciw nam, by nas wydać wręce Chaldejczyków, którzy nas zabijš lub uprowadzš do Babilonu. 43,04 Jochanan, syn Kareacha, wszyscy dowódcy wojskowi i cały naród nie usłuchali głosu Pana nakazujšcego pozostaćw ziemi judzkiej. 43,05 Zabrał więc Jochanan, syn Kareacha,iwszyscy dowódcy wojskowi całš resztę Judy, która powróciła z różnych okolic, gdzie byli rozproszeni, by zamieszkać w ziemi judzkiej, 43,06 mężczyzn, kobiety, dzieci, córki królewskie i wszystkie osoby, które Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej,zostawił wraz z Godoliaszem, synem Achimaka, synem Szafana, nadto i proroka Jeremiasza oraz Barucha, syna Neriasza. 43,07 Poszli przeto do Egiptu, nie usłuchawszy głosu Pana, i dotarli do Tachpanches. 43,08 W Tachpanches Pan skierował do Jeremiasza następujšce słowo: 43,09 WeŸ do ręki wielkie kamienie i w obecnoœci ludzi z Judy włóż je w zaprawę murarskš, tak jak cegłę przy wejœciu do domu faraona w Tachpanches. 43,10 Powiesz im: to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto posyłam, by sprowadzić Nabuchodonozora, króla babilońskiego, mojego sługę. Ustawi on swój tron na tych kamieniach, które wkopałeœ, i rozstawi swój baldachim nad nimi. 43,11 Przyjdzie i pobije kraj egipski; kogo skaże na œmierć, pójdzie na œmierć, kogo na niewolę, pójdzie do niewoli, kogo na œcięcie mieczem, pójdzie pod miecz. 43,12 Podłoży ogień pod domy bóstw egipskich, spali je lub wywiezie; oczyœci z robactwa Egipt, jak oczyszcza pasterz z wszy swoje szaty, i wyjdzie z niego bezpiecznie. 43,13 Połamie też stele Domu Słońca, którysię znajduje w kraju egipskim, a domy bóstw egipskich zniszczy ogniem. *44 44,01 Słowo, jakie zostało skierowane do Jeremiasza - dla wszystkich ludzi z Judy mieszkajšcych w kraju egipskim, dla mieszkajšcych w Migdol, w Tachpanches, wNof oraz w kraju Patros. 44,02 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Widzieliœcie całe nieszczęœcie, jakie sprowadziłem na Jerozolimę i na wszystkiemiasta judzkie. Sš one dzisiaj ruinš i nie maw nich mieszkańców, 44,03 za ich nieprawoœć, którš popełniali, aby Mnie pobudzać do gniewu. Chodzili składać ofiary i służyć obcym bogom, których nie znali ani oni, ani wasi przodkowie. 44,04 Mimo że posyłałem do was nieustannie wszystkich moich sług, proroków, by mówili: Nie czyńcie przecież tych wstrętnych rzeczy, których nienawidzę! 44,05 nie chcieli słuchać ani nie nakłonili swych uszu, by się odwrócić od swej nieprawoœci i by nie składać ofiar obcym bogom. 44,06 Wybuchł więc mój wielki gniew i zapłonšł przeciw miastom judzkim, przeciw ulicom Jerozolimy, tak że zostały obrócone w ruinę i pustkowie, jak to trwa do dziœ. 44,07 A teraz to mówi Pan, Bóg Zastępów, Bóg Izraela: Dlaczego sprowadzacie wielkie nieszczęœcie na samych siebie, przyczyniajšc się do wyniszczenia spoœród Judy mężczyzn, kobiet, dzieci i niemowlšt, tak że nie pozostanie z was nawet reszta? 44,08 Dlaczego pobudzacie Mnie do gniewu uczynkami waszych ršk, składajšc ofiary obcym bogom w ziemi egipskiej, gdzieœcie się osiedlili na wytępienie i na przekleństwo, i uršgowisko u wszystkich narodów ziemi? 44,09 Czy zapomnieliœcie o nieprawoœciach waszych przodków, nieprawoœciach królów judzkich, nieprawoœciach ich żon, swoich własnych nieprawoœciach i o nieprawoœciach waszych żon, jakie popełnialiœcie w kraju judzkim i na ulicach Jerozolimy? 44,10 Do dziœ nie okazali skruchy ani lęku, ani nie postępowali według mojego Prawa i moich przykazań, jakie nałożyłem wam i waszym przodkom. 44,11 Dlatego to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto zwrócę swe oblicze przeciw wam na wasze nieszczęœcie, by wyniszczyćwszystkich ludzi z Judy. 44,12 Usunę resztę Judy, która postanowiłapójœć do Egiptu, by się tam osiedlić. Wyginš wszyscy w ziemi egipskiej: padnš od miecza, od głodu i wyginš od małego do wielkiego; pomrš od miecza i od głodu, stanš się przedmiotem przekleństwa, zgrozy, złorzeczenia i uršgowiska. 44,13 Tak samo ukarzę zamieszkujšcych w ziemi egipskiej, jak ukarałem Jerozolimę: mieczem, głodem i zarazš. 44,14 Nikt nie ujdzie ani się nie ocali z reszty Judy, która przyszła się osiedlić w ziemi egipskiej w nadziei na powrót do ziemi judzkiej, dokšd tęsknicie z całej duszy. Nie powróci nikt, chyba tylko niedobitki. 44,15 Wszyscy mężowie, którzy wiedzieli, iż żony ich składajš ofiary obcym bogom, i wszystkie kobiety stojšce w wielkiej gromadzie oraz cały lud mieszkajšcy w ziemi egipskiej, w Patros, odpowiedzieli: 44,16 Nie posłuchamy polecenia, jakie nam przekazałeœ w imię Pana. 44,17 Raczej wprowadzimy w czyn wszystko, co postanowiliœmy sobie: składaćofiary kadzielne królowej nieba, składać najej czeœć ofiary płynne, podobnie jak to czyniliœmy my, nasi przodkowie, nasi królowie oraz nasi przywódcy w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy. Wtedy mieliœmy pod dostatkiem chleba, powodziło się nam dobrze i nie spotkało nas nic złego. 44,18 Od czasu, gdy zaprzestaliœmy składaćkrólowej nieba ofiary kadzielne i płynne, cierpimy niedostatek wszystkiego i giniemy od miecza lub głodu. 44,19 A kobiety powiedziały: Ilekroć składamy królowej nieba ofiary kadzielne i płynne, czyż nie za wiedzš naszych mężów przygotowujemy dla niej ciastka z jej wizerunkiem albo wylewamy płynne ofiary?44,20 Jeremiasz zaœ rzekł do całego ludu, do mężczyzn, do kobiet i do wszystkich ludzi, którzy dali mu tę odpowiedŸ: 44,21 Czy Pan nie pamięta już i nie zachowuje w swym sercu ofiar, jakie składaliœcie w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy wy, wasi przodkowie, królowie, przywódcy i prosty lud? 44,22 Pan nie mógł już znieœć niegodziwoœciwaszych postępków ani ohydnych czynów, jakie popełnialiœcie. Dlatego kraj wasz został obrócony w ruinę, w pustkowie, stał się przedmiotem klštwy, bez mieszkańców - jak to trwa do dziœ. 44,23 Za to, że składaliœcie ofiary kadzielne i grzeszyliœcie przeciw Panu, że nie słuchaliœcie głosu Pana i nie postępowaliœcie zgodnie z Jego Prawem, Jego przykazaniami i Jego rozporzšdzeniami, przyszło na was takie nieszczęœcie, jakie trwa dzisiaj. 44,24 Następnie powiedział Jeremiasz do całego ludu i do wszystkich kobiet: Słuchajcie słowa Pańskiego, cały ludu judzki, przebywajšcy w Egipcie! 44,25 To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Wy, kobiety, mówicie to własnymi ustami i wykonujecie własnymi rękami, mówišc: Wypełnimy niezawodnie nasze œluby, jakie uczyniłyœmy, by ofiarować kadzidło królowej nieba i wylewać na jej czeœć płyny. Dobrze! Wypełniajcie więc swe œluby, wylewajcie płynne ofiary! 44,26 Dlatego posłuchajcie słowa Pańskiego, cały Judo, mieszkajšcy w ziemi egipskiej. Przysišgłem na swe wielkie Imię - mówi Pan - że w całym Egipcie nigdy nie będzie już wzywane moje Imię przez kogokolwiek z Judy, który by mówił: Na życie Pana! 44,27 Oto czuwam nad wami na wasze nieszczęœcie, a nie na pomyœlnoœć. Wszyscyludzie z Judy znajdujšcy się w ziemi egipskiej wyginš doszczętnie od miecza i głodu. 44,28 Ci, co się uratujš od miecza, powrócšdo ziemi judzkiej w bardzo małej liczbie, aby poznała cała reszta Judy, która przybyła do ziemi egipskiej celem osiedleniasię, czyje słowo się wypełni: moje czy ich.44,29 To będzie dla was znakiem - wyrocznia Pana - że ukarzę was w tym miejscu, abyœcie poznali, że moje słowa wypełniš się całkowicie na wasze nieszczęœcie. 44,30 To mówi Pan: Oto wydam faraona Chofrę, króla egipskiego, w ręce jego nieprzyjaciół i w ręce tych, co nastajš na jego życie, podobnie jak wydałem Sedecjasza, króla judzkiego, w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, jegowroga, czyhajšcego na jego życie. *45 45,01 Słowo, jakie prorok Jeremiasz oznajmił Baruchowi, synowi Neriasza, gdy spisał on w księdze tamte słowa pod dyktando Jeremiasza w czwartym roku panowania króla judzkiego Jojakima, syna Jozjasza. 45,02 To mówi Pan, Bóg Izraela, do ciebie, Baruchu: 45,03 Mówisz: Biada mi! Pan bowiem dodaje zgryzotę do mego bólu. Słabnę od wzdychania, nie znajduję wytchnienia. 45,04 Powiesz mu tak: To mówi Pan: Oto, cozbudowałem, burzę, a co zasadziłem, wypleniam. 45,05 Ty zaœ chcesz szukać wielkich rzeczydla siebie? Nie szukaj! Sprowadzę bowiem nieszczęœcie na wszelkie ciało - wyrocznia Pana - lecz tobie dam twoje życie jako zdobycz wszędzie, dokšdkolwiek pójdziesz. *46 46,01 Słowa, jakie zostały skierowane do proroka Jeremiasza o narodach: 46,02 O Egipcie. O wojsku faraona Neko, króla egipskiego, które się znajdowało nad rzekš Eufratem, w Karkemisz, a które pobił Nabuchodonozor, król babiloński w czwartym roku panowania króla judzkiego, Jojakima, syna Jozjasza. 46,03 Przygotujcie puklerz i tarczę, ruszajcie do boju! 46,04 Zakładajcie koniom uprzšż i dosiadajcie rumaków! Stańcie w szeregu w hełmach, ostrzcie włócznie, przywdziewajcie pancerze! 46,05 Co ja widzę? Pełni sš przerażenia, ustępujš cofajšc się. Ich bohaterowie pobici, uciekajš w popłochu, nie oglšdajšc się. Trwoga dokoła - wyrocznia Pana! 46,06 Nie zdoła umknšć najzwinniejszy ani zbiec najsilniejszy; na północy, nad brzegiem rzeki Eufratu, chwiejš się i upadajš. 46,07 Kim jest ten, co się podnosi jak Nil, awody jego pieniš się jak potoki? 46,08 Egipt się podnosi jak Nil, a wody jegopieniš się jak potoki, gdy mówi: Pójdę pokryć ziemię, zniszczyć miasto i jego mieszkańców! 46,09 Wspinajcie się, konie! PędŸcie, rydwany! Ruszajcie, wojownicy, Kuszyci i Putyci, trzymajšcy tarcze i Ludyjczycy, nacišgajšcy łuki! 46,10 A dzień ten jest u Pana, Boga Zastępów, dniem odwetu, by się pomœcić nad swymi wrogami. Miecz pochłonie, nasyci się i ugasi pragnienie ich krwiš, albowiem rzeŸ to ofiarna dla Pana, Boga Zastępów, w ziemi północy, nad Eufratem. 46,11 WejdŸ do Gileadu i przynieœ balsam, Dziewico, Córo Egiptu! Daremnie mnożysz lekarstwa, nie ma dla ciebie uzdrowienia. 46,12 Usłyszały narody o twej hańbie, ziemia się napełniła twoim bolesnym wołaniem. Jeden wojownik potknšł się o drugiego, obaj razem upadli. 46,13 Słowo, jakie skierował Pan do proroka Jeremiasza o najeŸdzie Nabuchodonozora, króla babilońskiego, w celu pokonania Egiptu: 46,14 Głoœcie w Egipcie, obwieszczajcie w Migdol! Niech usłyszš w Nof i Tachpanches!Mówcie: Przygotuj się, uzbrój, albowiem miecz pochłonie wszystko dokoła ciebie. 46,15 Dlaczego został powalony twój Apis? Nie zdołał się utrzymać, bo Pan go popchnšł. 46,16 Coraz częœciej się chwieje, aż wreszcie pada. Wtedy mówi jeden do drugiego: Wstańmy i wracajmy do naszego narodu, do naszej ojczystej ziemi przed nieprzyjacielskim mieczem. 46,17 Nazwijcie faraona, króla egipskiego, imieniem: Wrzawa, gdy czas upłynšł. 46,18 Na moje życie - wyrocznia Króla - Pan Zastępów Jego imię, naprawdę przyjdzie on jak Tabor między górami i jak Karmel wœród morza. 46,19 Przygotuj sobie tłumoki na wygnanie,mieszkanko - córo Egiptu! Nof bowiem zostanie obrócone w pustkowie, spalone i pozbawione mieszkańców. 46,20 Przepięknš jałowicš jest Egipt, lecz œciga jš bšk z północy. 46,21 Także jego najemnicy wœród niej sš jakby tucznymi jałowicami. Albowiem oni sięrównież odwrócš, ucieknš razem, nie wytrzymajš. Nadchodzi bowiem dzień ich nieszczęœcia, czas ich kary. 46,22 Jego głos jest podobny do syczšcego węża; idš bowiem oni przemocš, uzbrojeni siekierš, zdšżajš przeciw niemu podobni do drwalów. 46,23 Œcinajš jego las - wyrocznia Pana - jest bowiem nieprzenikniony. Liczniejsi sš od szarańczy, tak że nie można ich zliczyć.46,24 Pełna hańby jest Córa Egiptu, wydanaw ręce narodu z północy. 46,25 Pan Zastępów, Bóg Izraela, mówi: Otoukarzę Amona w No, faraona, Egipt i jego bóstwa oraz jego królów, faraona i tych, co w nim pokładajš ufnoœć. 46,26 Wydam zatem ich w ręce tych, co nastajš na ich życie, w ręce Nabuchodonozora, króla babilońskiego, i w ręce jego sług. PóŸniej jednak będzie on zamieszkały jak przedtem - wyrocznia Pana. 46,27 Ty się jednak nie bój, sługo mój, Jakubie, nie lękaj się, Izraelu, albowiem Jacię wybawię z dalekiego kraju, twoje potomstwo z ziemi jego wygnania. Powróci Jakub i będzie zażywał niezmšconego niczym pokoju, a nikt go nie będzie trwożył. 46,28 Nie bój się, sługo mój, Jakubie - wyrocznia Pana - bo jestem z tobš, bo zgotuję zagładę wszystkim narodom, wœródktórych cię rozproszyłem. Ciebie zaœ nie wyniszczę; ukarzę cię jednak sprawiedliwie- nie ujdzie ci wina bezkarnie. *47 47,01 Słowo Pana, które zostało skierowane do proroka Jeremiasza przeciwFilistynom, nim faraon zdobył Gazę. 47,02 To mówi Pan: Oto się wody spiętrzš od północy i zamieniš we zburzony potok. Zalejš kraj i wszystko, co go napełnia, miasta oraz ich mieszkańców. Wtedy ludzie krzyk podniosš i wyć będš wszyscy mieszkańcy ziemi 47,03 na odgłos tętentu kopyt jego koni, dudnienia jego rydwanów, terkotu ich kół. Ojcowie nie będš zważać na synów, gdyż osłabły im ręce. 47,04 Nadszedł bowiem dzień, by zniszczyćwszystkich Filistynów. I wytępię wszystkie niedobitki, mogšce nieœć pomoc dla Tyru i Sydonu. Pan zniszczy naprawdę Filistynów, pozostałoœć z wyspy Kaftor. 47,05 Ostrzyżona jest do cna Gaza, spustoszony Aszkelon. Aszdod, reszto Anakitów, dokšdże będziesz sobie czynić nacięcia? 47,06 Biada, mieczu Pański! Jak długo nie zaznasz spoczynku? Wróć do swej pochwy, powstrzymaj się i uspokój! 47,07 Jakże ma on zaznać spokoju, skoro Pan wydał mu rozkaz? Przeciw Aszkelonowii przeciw brzegom morza - tam go skierował. *48 48,01 O Moabie. To mówi Pan Zastępów, BógIzraela: Biada, albowiem Nebo jest spustoszone, zdobyte jest Kiriataim, pohańbiona została Cytadela i napełniona przerażeniem. 48,02 Nie ma już sławy Moabu, w Cheszbonobmyœlajš przeciw niemu zgubę: ChodŸmy, wytępmy go spoœród narodów! Także ty, Madmen, ulegniesz zagładzie - za tobš pójdzie miecz. 48,03 Słuchaj! Krzyk z Choronaim, spustoszenie i wielka klęska. 48,04 Moab jest pokonany! Słychać krzyk aż do Soar. 48,05 Droga górska do Luchit - wchodzš nišwœród płaczu. Na stromej drodze z Choronaim słychać okrzyk klęski: 48,06 Uciekajcie! Ratujcie swe życie! Stańcie się jak tamaryszek na pustyni! 48,07 Tak, ponieważ pokładałaœ ufnoœć w swych twierdzach i w swych skarbach, będziesz także ty zdobyta. Kemosz pójdzie na wygnanie wraz ze swymi kapłanami i przywódcami. 48,08 Niszczyciel przyjdzie do każdego miasta, żadne miasto nie ocaleje. Ulegnie spustoszeniu Dolina i zostanie zniszczona Równina, jak to zapowiedział Pan. 48,09 Dajcie skrzydła Moabowi, by szybko uleciał. Miasta jego zostanš spustoszone, tak że nikt w nich nie zamieszka. 48,10 Przeklęty ten, co wypełnia dzieło Pańskie niedbale! Przeklęty ten, który swój miecz powstrzymuje od krwi! 48,11 Moab się cieszył spokojem od swojejmłodoœci, spoczywał bezpiecznie na swoichdrożdżach. Nie był przelewany z naczynia do naczynia ani nie szedł na wygnanie. Dlatego też zachował swój smak, a zapach jego nie uległ zmianie. 48,12 Dlatego więc nadchodzš dni - wyrocznia Pana - kiedy poœlę piwnicznych i przelejš go, naczynia jego opróżniš, a dzbany jego potłukš. 48,13 I będzie się wstydzić Moab Kemosza, tak jak się dom Izraela wstydził Betel, w którym pokładał nadzieję. 48,14 Jak możesz mówić: Jesteœmy bohaterami, prawdziwymi wojownikami? 48,15 Niszczyciel Moabu nadchodzi ku niemu, najlepsi jego wojownicy idš na stracenie - wyrocznia Króla - Pan Zastępówma On na imię. 48,16 Zbliżył się upadek Moabu, jego nieszczęœcie nadchodzi bardzo spiesznie. 48,17 Opłakujcie go, wszyscy jego sšsiedzi,i wszyscy, co znacie jego imię! Mówcie: Jakże uległa złamaniu tak twarda laska? Różdżka tak wspaniała? 48,18 ZejdŸ ze swej chwały i usišdŸ wœródspalonej ziemi, mieszkanko Dibonu! Nadszedł niszczyciel Moabu przeciw tobie, zy w ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż9P c:\c;{ň c<m*c=q8÷2niszczy twoje twierdze. 48,19 Stań na drodze i patrz, ty, co mieszkasz w Aroerze! Zapytaj uciekiniera i zbiega; powiedz: Co się stało? 48,20 Moab został okryty hańbš, albowiem się załamał! Wyjcie i krzyczcie, głoœcie nad Arnonem, że Moab spustoszony. 48,21 Sšd nadchodzi na kraj Równiny, na Cholon, na Jahsa i na Mefaat, 48,22 na Dibon, na Nebo, na Bet-Diblataim, 48,23 na Kiriataim, na Bet-Gamul i na Bet-Meon, 48,24 na Kerijjot, na Bosra i na wszystkie miasta kraju Moabu, dalekie i bliskie. 48,25 Odcięty został róg Moabu, a ramię jego złamane, wyrocznia Pana. 48,26 Upójcie go, podniósł się bowiem przeciw Panu. Niech Moab upadnie w to, co zwymiotował, i stanie się poœmiewiskiem! 48,27 Czy może Izrael nie był dla ciebie przedmiotem drwin? Czy złapałaœ go wœródzłodziei, że potrzšsasz głowš, ilekroć o nim mówisz? 48,28 Opuszczajcie miasta i mieszkajcie wœród skał, mieszkańcy Moabu, stańcie siępodobni do gołębicy, która się gnieŸdzi na œcianach gardzieli urwiska. 48,29 Słyszeliœmy o dumie Moabu, o wielkiej jego wyniosłoœci, o zarozumiałoœcijego i bucie, o chełpliwoœci oraz o pysze jego serca. 48,30 Znam dobrze jego zarozumiałoœć - wyrocznia Pana - nieprawdziwoœć jego mów, nieszczeroœć tego, co czyniš. 48,31 Dlatego podnoszę lament nad Moabem i nad całym Moabem będę krzyczał, nad ludŸmi z Kir-Cheres będę biadał. 48,32 Płaczę nad tobš bardziej niż nad Jezer, winnico Sibmy! Twoje odroœle sięgajšaż do morza, dochodzš aż do Jazer. Na twoje jesienne zbiory i na twoje winobranienapadł niszczyciel. 48,33 Ustała radoœć i uciecha w sadzie i w ziemi Moab. Skończyło się wino w tłoczniach, nikt go nie wytłacza; pieœń radosna nie jest już pieœniš wesela. 48,34 Podnosi się krzyk z Cheszbonu do Eleale, aż do Jahas krzyczš, z Soar do Choronaim i do Eglat Szeliszijja. Nawet wody Nimrim stajš się miejscem odludnym. 48,35 Sprawię, że nikt już nie będzie w Moabie - wyrocznia Pana - wynosił na wyżyny i składał ofiary swoim bogom. 48,36 Dlatego się też nad Moabem serce moje żali jak flet, moje serce nad ludŸmi z Kir-Cheres żali się jak flet, gdyż całe zebrane dobro stracili. 48,37 Albowiem wszystkie głowy sš ostrzyżone, każda broda obcięta, na wszystkich rękach sš nacięcia, a na biodrach wory pokutne. 48,38 Na wszystkich dachach Moabu i na jego placach tylko powszechne narzekanie. Zmiażdżyłem bowiem Moab jak bezużyteczne naczynie - wyrocznia Pana. 48,39 Jak bardzo jest złamany! Narzekajcie! Jak haniebnie Moab uciekł! Stał się więc Moab uršgowiskiem i postrachem wszystkich swych sšsiadów. 48,40 To bowiem mówi Pan: Oto się unosi jak orzeł i rozpoœciera swe skrzydła nad Moabem. 48,41 Miasta sš zdobyte, twierdze zajęte, serce zaœ dzielnych Moabu będzie dnia tego jak serce rodzšcej kobiety. 48,42 Moab zostanie zniszczony, przestaniebyć narodem, bo się wynosił ponad Pana. 48,43 Popłoch, przepaœć, pułapka - przyjdšna ciebie, co zamieszkujesz Moab - wyrocznia Pana. 48,44 Ten, co ucieknie przed grozš, wpadnie w przepaœć; wydobywajšc się z przepaœci zostanie schwytany w pułapkę. Naprawdę sprowadzę to na Moab, w roku ich kary - wyrocznia Pana. 48,45 W cieniu Cheszbonu się zatrzymajš wycieńczeni uchodŸcy; lecz ogień wyjdzie zCheszbonu, a płomień z pola Gichon: pochłonie on bok Moabu i czaszkę tych, co czyniš wrzawę. 48,46 Biada tobie, Moabie! Jesteœ zgubiony, narodzie Kemosza, bo twoi synowie będš wzięci do niewoli, a córki twoje pójdš na wygnanie. 48,47 Zmienię jednak los Moabu w przyszłoœci - wyrocznia Pana. Dotšd sšd naMoabem. *49 49,01 O Ammonitach. To mówi Pan: Czy nie ma Izrael synów, czy nie ma spadkobierców? Dlaczego więc Milkom odziedziczył Gada, a jego naród mieszka w ich miastach? 49,02 Dlatego nadejdš dni - wyrocznia Pana - kiedy sprawię, że w Rabba Ammonitów słychać będzie okrzyk wojenny. Stanie się ono zwaliskiem gruzów, a jego osiedla pochłonie ogień. Wtedy Izrael przejmie dziedzictwo tych, co po nim odziedziczyli, mówi Pan. 49,03 Lamentuj, Cheszbonie, bo nadchodzi niszczyciel. Krzyczcie, osiedla Rabba, przepaszcie się pokutnymi worami, narzekajcie, biegajcie naokoło z nacięciami na ciele. Milkom bowiem musi iœć na wygnanie wraz ze swymi kapłanami i przywódcami. 49,04 Dlaczego się chlubisz dolinami twej urodzajnej doliny, Córo buntownicza. Ufasz swoim zasobom, mówišc: Kto może nadejœć przeciw mnie? 49,05 Oto sprowadzę na ciebie przerażenie - wyrocznia Pana, Boga Zastępów - ze wszystkich stron. Rozproszycie się każdy wswoim kierunku; nie będzie nikogo, kto by zebrał rozproszonych. 49,06 Potem zmienię jednak los synów Ammona - wyrocznia Pana. 49,07 O Edomie. To mówi Pan Zastępów: Czy nie ma już mšdroœci w Temanie? Ustała jużrada wœród roztropnych? Mšdroœć ich zwietrzała? 49,08 Uciekajcie, uchodŸcie, ukryjcie się jak najgłębiej, mieszkańcy Dedanu! Sprowadzę bowiem na niego zagładę Ezawa,czas, w którym ich ukarzę. 49,09 Jeżeli dokonujšcy winobrania przyjdš do ciebie, nie pozostawiš żadnej reszty; jeœli złodzieje w nocy - uczyniš szkody do woli. 49,10 Bo Ja sam ogołocę Ezawa, ujawnię to, co dla niego najskrytsze, tak że nie będzie mógł się ukryć. Zagładzie ulegnš jego potomkowie, jego bracia i jego sšsiedzi - i nie będzie już istniał. 49,11 Zostaw swe sieroty - Ja utrzymam jeprzy życiu; twoje wdowy niech we Mnie pokładajš nadzieję. 49,12 To bowiem mówi Pan: Oto ci, co nie powinni pić kielicha, muszš go pić, tobie zaœma ujœć bezkarnie? Nie ujdzie ci bezkarnie:będziesz pił nieodzownie! 49,13 Przysięgam na siebie samego - wyrocznia Pana - że Bosra stanie się postrachem, poœmiewiskiem, pustkowiem i złorzeczeniem; wszystkie jej miasta pozostanš rumowiskiem na wieki. 49,14 Usłyszałem wieœć od Pana, że zwiastun został wysłany między narody: ZgromadŸcie się i wyruszcie na niego! Szykujcie się do bitwy! 49,15 Oto bowiem uczynię cię małym wœródnarodów i wzgardzonym u ludzi. 49,16 GroŸne twe położenie i hardoœć twego serca w pychę wbiły ciebie, co mieszkasz w rozpadlinach skalnych i zajmujesz szczyty pagórków. Gdybyœ zbudował swe gniazdo wysoko jak orzeł, nawet stamtšd cię zrzucę - wyrocznia Pana.49,17 Edom się stanie postrachem. Ktokolwiek będzie szedł tamtędy, popadnie w osłupienie i zagwiżdże nad wszystkimi jego klęskami. 49,18 Jak po zburzeniu Sodomy i Gomory oraz miast sšsiednich - mówi Pan - nikt nie będzie tam mieszkał, i żaden człowiek nie osiedli się na tym miejscu. 49,19 Oto nadchodzi on jak lew z gęstwiny nadjordańskiej ku wiecznie zielonym pastwiskom. Tak, w mgnieniu oka zmuszę ich do ucieczki stamtšd, a swego wybrańcaustanowię nad nimi. Kto jest bowiem do Mnie podobny albo kto Mnie pozwie przed sšd? Który pasterz ostoi się wobec Mnie? 49,20 Dlatego posłuchajcie zamiarów Pana, jakie powzišł co do Edomu, i jego planów, jakie postanowił co do mieszkańców Temanu: z całš pewnoœciš zostanš wywleczone nawet najmniejsze owce; z całš pewnoœciš pastwiska ich ogarnie zgroza na ich widok. 49,21 Na wieœć o ich upadku zadrży ziemia,krzyk o tym rozlegnie się nad Morzem Czerwonym. 49,22 Oto jak orzeł wzlatuje i unosi się, rozpoœciera swe skrzydła nad Bosra; w dniu tym serce wojowników Edomu będzie jak serce rodzšcej kobiety. 49,23 O Damaszku. Wstydem napełniły się Chamat i Arpad, bo usłyszały niepomyœlnš wieœć. Sš one wzburzone jak morze, pełne trwogi, nie mogš się opanować. 49,24 Damaszek jest bezsilny, gotowy do ucieczki, opanował go popłoch; lęk i bóle go ogarniajš niby rodzšcš kobietę. 49,25 Jak bardzo jest opuszczone sławne miasto, miasto pełne wesela. 49,26 I tak jego młodzieńcy polegnš na ulicach i wyginš tego dnia wszyscy jego wojownicy - wyrocznia Pana Zastępów. 49,27 Wzniecę pożar na murach Damaszku, by pochłonšł pałace Ben Hadada. 49,28 O Kedar i królestwach Chasor, które pobił król babiloński, Nabuchodonozor. To mówi Pan: Dalej, maszerujcie na Kedar, zniszczcie synów Wschodu! 49,29 Zagrabiš ich namioty i owce, skóry ich namiotów oraz wszystkie naczynia. Zabiorš im wielbłšdy i zawołajš nad nimi: Trwoga dokoła! 49,30 Uciekajcie, rozproszcie się spiesznie,ukryjcie się dobrze, mieszkańcy Chasor - wyrocznia Pana. I nie ma ani bram, ani zaworów - bo powzišł przeciw wam postanowienie Nabuchodonozor, król babiloński, i żywi przeciw wam złe zamiary. 49,31 Dalej, wyruszmy przeciw beztroskiemu narodowi, który mieszka bezpiecznie - wyrocznia Pana - pędzi życie samotne. 49,32 Ich wielbłšdy pójdš na łup, a liczne ich stada stanš się zdobyczš. Rozproszę na cztery wiatry tych, co podcinajš włosy na skroniach; ze wszystkich stron sprowadzę na nich nieszczęœcie - wyrocznia Pana. 49,33 Chasor stanie się siedliskiem szakali, pustkowiem na wieki. Nikt nie będzie tam mieszkał, ani się nie osiedli tam żaden człowiek. 49,34 Słowo Pana, które zostało skierowane do proroka Jeremiasza o Elamiena poczštku panowania Sedecjasza, króla judzkiego: 49,35 To mówi Pan Zastępów: Oto złamię łuk Elamu, Ÿródło jego potęgi. 49,36 Sprowadzę na Elam cztery wiatry z czterech krańców nieba i rozproszę ich na wszystkie te wiatry, tak że nie będzie narodu, dokšd nie dotarliby rozproszeni Elamici. 49,37 Napełnię Elam trwogš wobec jego nieprzyjaciół, wobec tych, co nastajš na jego życie. Sprowadzę na nich nieszczęœcie,żar mojego gniewu - wyrocznia Pana. oœlę za nimi miecz, aż ich wyniszczę. 49,38 Ustawię zaœ swój tron w Elamie i usunę stamtšd króla i ksišżšt - wyrocznia Pana. 49,39 W przyszłoœci jednak zmienię los Elamu - wyrocznia Pana. *50 50,01 Słowo, jakie powiedział Pan o Babilonie, o ziemi chaldejskiej, za poœrednictwem Jeremiasza proroka: 50,02 Ogłoœcie wœród narodów i obwieszczajcie! Wznieœcie znak i głoœcie! Bez obsłonek mówcie: Babilon zdobyty! Bel pohańbiony! Merodak rozbity! Bóstwa ich sšokryte hańbš, pokruszone zostały ich bałwany! 50,03 Albowiem zbliża się przeciw niemu naród z północy, który zamieni jego kraj wpustynię. Nie będzie w nim nikt zamieszkiwał: od człowieka aż do zwierzęcia wszyscy ucieknš i odejdš. 50,04 W owych dniach i w owym czasie - wyrocznia Pana - przyjdš synowie Izraela wraz z synami Judy. Będš szli nieustannie zpłaczem, szukajšc Pana, swego Boga. 50,05 Będš się pytać o Syjon, zwrócš się nadrogę ku niemu: ChodŸcie, połšczmy się z Panem wiecznym Przymierzem, które nie ulegnie zapomnieniu. 50,06 Naród mój był trzodš zbłškanš, ich pasterze zaprowadzili jš na górskie manowce; chodzili z góry na górę, zapomnieli o swym legowisku. 50,07 Każdy, kto ich spotkał, pożerał ich. Nieprzyjaciele ich mówili: Nie popełniamy występku, bo zgrzeszyli przeciw Panu, pastwisku sprawiedliwoœci, nadziei ich przodków, Panu. 50,08 Uciekajcie z Babilonu, uchodŸcie z ziemi chaldejskiej, bšdŸcie jak barany na czele stada! 50,09 Oto bowiem wzbudzę i sprowadzę przeciw Babilonowi gromadę wielkich narodów; z ziemi północnej wystšpiš zbrojnie przeciw niemu, stamtšd go zdobędš. Strzały ich sš podobne do strzał wprawnego łucznika: żadna z nich nie wraca bezskutecznie. 50,10 Chaldeja zostanie wydana na grabież, nasycš się wszyscy, co jš złupiš - wyrocznia Pana. 50,11 Tak, radujcie się, tak, cieszcie się, łupieżcy mojego dziedzictwa! Tak, skaczcie jak młócšce jałowice i rżyjcie jak Ÿrebaki!50,12 Bardzo jest zhańbiona wasza matka i okryta wstydem wasza rodzicielka. Będzie ona ostatniš wœród narodów, pustyniš, zeschłš ziemiš i stepem. 50,13 Z powodu gniewu Pana pozostanie niezamieszkała, stanie się prawdziwš pustyniš. Każdy, kto będzie przechodził obok Babilonu, zadziwi się wielce i zagwiżdże nad wszystkimi jego klęskami. 50,14 Rozstawcie się przeciw Babilonowi dokoła wszyscy, którzy napinacie łuki! Strzelajcie do niego, nie oszczędzajcie strzał, bo zgrzeszył przeciw Panu. 50,15 Podnieœcie wrzawę przeciw niemu dokoła! Poddał się. Runęły jego wieże obronne, przerwane zostały jego mury - taka jest zemsta Pana. Pomœcijcie się nad nim! Postšpcie z nim tak, jak on postępowałz innymi! 50,16 Wyniszczcie w Babilonie tych, co siejš, i tych, co chwytajš za sierp w czas żniwa. W obliczu niszczycielskiego miecza każdy się zwróci do swego narodu, każdy uciekać będzie do swego kraju. 50,17 Zbłškanš owcš był Izrael, lwy polowały na niš. Jako pierwszy pożerał go król asyryjski, teraz zaœ jako ostatni, Nabuchodonozor, król babiloński, połamał mu koœci. 50,18 Dlatego to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto ukarzę króla babilońskiego i jego kraj, tak jak ukarałem króla asyryjskiego. 50,19 Izraela zaœ przyprowadzę znów do jego pastwisk i będzie się pasł na Karmelu iw Baszanie, a w górach Efraima i w Gileadzie się nasyci. 50,20 W owych dniach i w owym czasie - wyrocznia Pana - będš szukać winy Izraela,lecz jej nie będzie; grzechu Judy - ale go nie znajdš. Przebaczę bowiem tym, których zachowam przy życiu. 50,21 Wyrusz przeciw ziemi Meratajim i przeciw mieszkańcom Pekod! Zniszcz i wytęp - wyrocznia Pana. Uczyń wszystko, jak ci rozkazałem. 50,22 Wrzawa wojenna w kraju i wielka klęska. 50,23 Jakże jest pobity i złamany młot całej ziemi! Jakże się stał pustyniš Babilon wœród narodów! 50,24 Zastawili na ciebie sidła i zostałeœ wnie schwytany, Babilonie: ty zaœ nie zauważyłeœ tego. Znaleziono cię i pochwycono, boœ wypowiedział wojnę przeciw Panu. 50,25 Pan otworzył swojš zbrojownię i wydobył narzędzia swego gniewu; dzieła musi dokonać Pan, Bóg Zastępów, w kraju chaldejskim. 50,26 IdŸcie na niego zewszšd, otwórzcie jego spichlerze! ZgromadŸcie go jak snopy, wyniszczcie go tak, by z niego nic nie pozostało. 50,27 Wybijcie wszystkie jego cielce, niech idš na rzeŸ! Biada im, nadszedł bowiem ich dzień, czas ich kary. 50,28 Uwaga! UchodŸcy i niedobitki z ziemi babilońskiej ogłaszajš na Syjonie pomstę Pana, Boga naszego, pomstę za Jego œwištynię. 50,29 Zwołajcie łuczników przeciw Babilonowi! Wy wszyscy, co napinacie łuki, rozbijcie obóz dokoła niego, by nie miał możnoœci ucieczki. Odpłaćcie mu stosownie do jego postępków: wszystko, co on czynił,uczyńcie i jemu! Albowiem był zuchwały wobec Pana, wobec Œwi 50,30 Dlatego padnš jego młodzieńcy na jego placach, a tego dnia zginš wszyscy jego wojownicy - wyrocznia Pana. 50,31 Oto się zwracam ku tobie, zuchwalcze- wyrocznia Pana, Boga Zastępów - nadszedł bowiem twój dzień, czas twego nawiedzenia. 50,32 Potknie się zuchwalec i upadnie, nie będzie miał go kto podnieœć. Podłożę ogień pod jego miasta, tak że pochłonie całš jegookolicę. 50,33 To mówi Pan Zastępów: Synowie Izraela cierpiš ucisk, a wraz z nimi synowie Judy. Wszyscy, co ich uprowadzili w niewolę, ich zatrzymujš, nie pozwalajšc im odejœć. 50,34 Lecz ich Oswobodziciel jest pełen mocy, Jego imię: Pan Zastępów, skutecznie będzie bronił ich sprawy. By zapewnić spokój ziemi, wprowadzi zamieszanie wœródmieszkańców Babilonu. 50,35 Miecz na Chaldejczyków - wyrocznia Pana - na mieszkańców Babilonu, na jego przywódców oraz na jego mędrców. 50,36 Miecz na jego wróżbitów, by ich ogarnęło szaleństwo. Miecz na jego wojowników, by ich ogarnšł popłoch. 50,37 Miecz na jego konie i na jego rydwany i na całš mieszaninę narodów, która się w nim znajduje. Miecz na jego skarby, by zostały zagrabione. 50,38 Miecz na jego wody, by wyschły. Jest to bowiem kraj bożków, pyszniš się swymi straszydłami. 50,39 Dlatego zamieszkajš tam zwierzęta stepowe i szakale; obiorš sobie siedzibę strusie. Nie będzie on nigdy więcej zamieszkały, ani nikt tam nie osišdzie na wieki wieków. 50,40 Tak jak wtedy, gdy Bóg zburzył Sodomę i Gomorę i sšsiednie miasta - wyrocznia Pana - tak też nikt w nim nie będzie mieszkał, ani się nie osiedli w nim żaden człowiek. 50,41 Oto nadchodzi naród z północy, naródwielki i liczni królowie powstajš z krańców ziemi. 50,42 Łuk i miecz trzymajš w ręku, sš okrutni i bez litoœci. Ich wrzawa jest jak szum morza, dosiadajš koni, jak jeden mšż gotowi sš do walki przeciw tobie, córo Babilonu! 50,43 Król babiloński usłyszał wieœć o nichiopadły mu ręce, ogarnšł go lęk, ból, niby rodzšcš kobietę. 50,44 Oto nadchodzi on jak lew z gęstwiny nadjordańskiej ku wiecznie zielonym pastwiskom. Tak, w mgnieniu oka wypędzę go stamtšd, a którego wybrałem, ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż>P c?-c@?cA]*&cBƒ8śC99!-€ustanowię nad nim. Kto jest bowiem do Mniepodobny? Albo kto Mnie pozwie przed sšd? Który to pasterz ostoi się wo 50,45 Dlatego posłuchajcie zamiarów Pana, jakie powzišł wobec Babilonu, i planów, jakie powzišł co do ziemi chaldejskiej. Z całš pewnoœciš zostanš wywleczone nawet najmniejsze owce; z całš pewnoœciš ich pastwiska ogarnie na ich widok zgroza. 50,46 Na wieœć o upadku Babilonu zadrży ziemia, krzyk się o tym rozlegnie wœród narodów. *51 51,01 To mówi Pan: Oto sprowadzę na Babilon i na mieszkańców Chaldei niszczšcy wiatr. 51,02 Poœlę do Babilonu tych, co przesiewajš zboże, i przesiejš go, i spustoszš ziemię, bo się zewszšd zwrócš przeciw niemu w dniu klęski. 51,03 Niech żaden z łuczników nie napina swego łuku ani niech się nie przechwala swoim pancerzem! Nie oszczędzajcie jego młodzieży, zniszczcie całe jego wojsko! 51,04 Legnš zabici w ziemi chaldejskiej, przebici na jej ulicach. 51,05 Bo nie owdowiał ani Izrael, ani Juda po swoim Bogu, Panu Zastępów. Kraj zaœ ichjest przepełniony winš wobec Œwiętego Izraela. 51,06 Uciekajcie ze œrodka Babilonu! Każdy niech ratuje swe życie! Nie gińcie z powodujego grzechu! Nastał bowiem czas odwetu u Pana, daje On mu zapłatę za to, co uczynił. 51,07 Babilon był w ręku Pana złotym kielichem, upajajšcym całš ziemię. Jego wino piły wszystkie narody, dlatego w szałpopadły. 51,08 Niespodziewanie upadł i załamał się Babilon: podnieœcie nad nim lament! WeŸcie balsam na jego ranę, może odzyska zdrowie. 51,09 Staraliœmy się Babilon uzdrowić, lecz się nie dał wyleczyć. Porzućmy go! Niech każdy idzie do swej ziemi! Albowiem sšd nadnim dosięga nieba i aż w obłoki się wznosi. 51,10 Ukazał Pan naszš sprawiedliwoœć. ChodŸmy, głoœmy na Syjonie dzieło Pana, Boga naszego! 51,11 Ostrzcie strzały, przygotowujcie tarcze! Pan pobudza ducha króla Medii, bo jego zamiary dotyczš zniszczenia Babilonu; jest to zemsta Pana, zemsta za Jego œwištynię. 51,12 Podnieœcie znak przeciw murom Babilonu, wzmocnijcie straże! Postawcie posterunki, przygotujcie zasadzki! Jak bowiem postanowił Pan, tak wprowadza w czyn to, co ogłosił przeciw mieszkańcom Babilonu. 51,13 Ty, co mieszkasz nad wielkimi wodami, wielkie skarby posiadasz: nadszedłtwój kres, dopełniła się twa miara. 51,14 Pan Zastępów przysišgł na swe imię: Nieuchronnie napełnię ciebie ludŸmi jak szarańczš, i podniosš nad tobš okrzyk wojenny. 51,15 On uczynił ziemię swojš mocš, umocnił œwiat swojš mšdroœciš i swoim rozumem rozpostarł niebo. 51,16 Na dŸwięk Jego głosu huczš wody w niebie. On podnosi chmury z krańców ziemi,On czyni błyskawice, zapowiedzi deszczu, i wysyła wiatr z jego zbiorników. 51,17 Nierozumny pozostaje każdy człowiek bez wiedzy; wstydzić się musi bożka każdy złotnik, bo podobizny, jakie odlał, sš kłamstwem i nie ma w nich tchnienia. 51,18 Sš one nicoœciš, tworem œmiesznym, zginš w czasie obrachunku z nimi. 51,19 Nie takim jest dziedzictwo Jakuba. Wszechœwiat bowiem On ukształtował. Izrael zaœ jest szczepem Jego dziedzictwa,Pan Zastępów Jego imię. 51,20 Byłeœ dla mnie młotem - narzędziem wojny. Miażdżyłem tobš narody, burzyłem tobš królestwa. 51,21 Miażdżyłem tobš konia i jeŸdŸca, miażdżyłem tobš wóz i jego woŸnicę. 51,22 Miażdżyłem tobš męża i kobietę, miażdżyłem tobš starca i dziecko, miażdżyłem tobš młodzieńca i dziewicę. 51,23 Miażdżyłem tobš pasterza i jego trzodę, miażdżyłem tobš rolnika i jego zaprzęg, miażdżyłem tobš rzšdców i kierowników. 51,24 Odpłacę Babilonowi i wszystkim mieszkańcom Chaldei za wszystko zło wyrzšdzone Syjonowi na waszych oczach - wyrocznia Pana. 51,25 Oto Ja na ciebie, góro zagłady - wyrocznia Pana - która wyniszczyłaœ całš ziemię, wycišgnę na ciebie rękę i zepchnę cię ze skały, czynišc cię górš płonšcš. 51,26 Nie będš brać z ciebie kamienia węgielnego ani kamienia pod fundament, ale będziesz opuszczona na wieki, wyrocznia Pana. 51,27 Wznieœcie znaki w kraju! Dmijcie w tršby wœród narodów! Do œwiętej wojny z nim przygotujcie narody! Zwołajcie przeciwniemu królestwo Ararat, Minni i Aszkenaz! Ustanówcie przeciw niemu dowódcę, każcie sprowadzić konie, jak najeżonš szarańczę! 51,28 Do œwiętej wojny przeciw niemu przygotujcie narody, króla Medii, jego przywódców i wszystkich jego urzędników, całš ziemię, nad którš panuje. 51,29 Drży ziemia i dygoce, bo się wypełniły plany Pana na Babilonie, by obrócić ziemię babilońskš w niezamieszkałepustkowie. 51,30 Bohaterowie babilońscy odstšpili od walki, przebywajš w warownych twierdzach. Wyczerpała się ich siła, stali się jak kobiety. Budynki jego uległy spaleniu, wyłamane zostały jego zasuwy. 51,31 Goniec zabiega drogę gońcowi, a posłaniec posłańcowi, by zawiadomić królaBabilonu, że zdobyte jest zewszšd jego miasto, 51,32 że przejœcia sš zajęte, umocnienia spalone ogniem, a wszyscy wojownicy porażeni strachem. 51,33 To bowiem mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Córa Babilonu jest jak klepisko, kiedy je ubijajš; już niedługo przyjdzie na niš czas żniwa. 51,34 Pożarł mnie i wyniszczył Nabuchodonozor, król babiloński, następnie porzucił jak puste naczynie. Niby smok mnie pochłonšł, wypełnił swe wnętrznoœcimoimi rozkoszami, wypędził mnie. 51,35 Mój ucisk i moja nędza - na Babilonie!- powie Mieszkanka Syjonu. Krew moja - na mieszkańcach Chaldei! - powie Jerozolima. 51,36 Dlatego to mówi Pan: Oto Ja będę bronił twej sprawy, dopełnię twojej zemsty: każę wyschnšć jego morzu, a Ÿródłu jego zaniknšć. 51,37 Babilon stanie się polem gruzów, siedliskiem szakali, przedmiotem zgrozy i drwin, pozbawionym mieszkańców. 51,38 Ryczš oni jak lwy w gromadzie, pomrukujš niby młode lwištka. 51,39 Gdy będš rozgrzani, przygotuję im ucztę, upoję ich tak, że będš oszołomieni: zasnš wiecznym snem, by się już nie przebudzić - wyrocznia Pana. 51,40 Sprowadzę ich na rzeŸ jak jagnięta, jak barany wraz z kozłami. 51,41 Jakże została zdobyta Szeszak i wzięta chluba całej ziemi? Jak się stał przedmiotem zgrozy Babilon wœród narodów? 51,42 Wezbrało na Babilon morze, pokryła go nawałnica bałwanów. 51,43 Stały się jego miasta pustyniš, ziemišbezwodnš i stepem, gdzie nikt nie mieszka, ani nie przechodzi tamtędy żaden człowiek. 51,44 Ukarzę Bela w Babilonie, wyrwę mu z paszczy, cokolwiek pochłonšł. Narody nie będš napływać doń więcej, mur Babilonu musi upaœć. 51,45 WyjdŸ, mój narodzie, spoœród niego! Każdy niech ratuje swe życie przed żarem gniewu Pana! 51,46 Nie upadajcie na duchu ani się lękajcie wieœci roznoszonej po kraju. Jednego roku obiega ta wieœć, po niej następnego roku wieœć druga. Tymczasem wkraju gwałt panuje, władca zwraca się przeciw władcy. 51,47 Dlatego oto nadchodzš dni, kiedy ukarzę bożki Babilonu. Cały jego kraj okryje hańba, a wszyscy jego zabici będš leżeli poœrodku niego. 51,48 Wykrzyknš radoœnie nad Babilonem niebo i ziemia i wszystko, co jest w nich. Z północy bowiem cišgnš przeciw niemu niszczyciele - wyrocznia Pana. 51,49 Również Babilon musi upaœć za poległych Izraela, tak jak padli za Babilon polegli z całego kraju. 51,50 W drogę, którzy ocaleliœcie od miecza, nie zatrzymujcie się! Choć oddaleni,wspominajcie Pana, a Jerozolima niech będzie w waszej pamięci! 51,51 Zawstydzeni jesteœmy, bo usłyszeliœmy zniewagę, hańba okryła naszeoblicza, bo weszli obcy do œwiętych przybytków domu Pańskiego. 51,52 Dlatego oto nadchodzš dni - wyroczniaPana - kiedy ukarzę jego bożki, a w całym kraju będš jęczeć ranni. 51,53 Bo gdyby nawet aż do nieba wynosił się Babilon i gdyby niedostępnš uczynił butnš swš potęgę, mimo to wyjdš ode Mnie jego pustoszyciele - wyrocznia Pana. 51,54 Słuchaj! Krzyk się rozlega z Babilonu i wielkie nieszczęœcie - z ziemi chaldejskiej.51,55 Bo Pan pustoszy Babilon, sprawia, że znika zeń głoœne wołanie. Huczš ich fale jak wielkie wody, rozlega się łoskot ich głosu. 51,56 Albowiem niszczyciel cišgnie na Babilon: jego bohaterowie zostanš pojmani, połamane ich łuki. Tak, Pan jest Bogiem odpłaty, odpłaca niezawodnie. 51,57 Upoję ich przywódców i mędrców, jego rzšdców, urzędników i bohaterów; zapadnš w wieczny sen, tak że się nie zbudzš - wyrocznia Króla, na imię Mu Pan Zastępów. 51,58 To mówi Pan Zastępów: Obszerny murBabilonu zwali się doszczętnie. Wysokie jegobramy spłonš w ogniu. Na próżno więc trudzš się narody, i z powodu ognia wysilajš się ludy. 51,59 Polecenie, jakie powierzył prorok Jeremiasz Serajaszowi, synowi Neriasza, synowi Machsejasza, gdy się ten udawał z królem judzkim Sedecjaszem do Babilonu w czwartym roku jego panowania; Serajasz był głównym kwatermistrzem. 51,60 Opisał zaœ Jeremiasz w jednej księdze całe nieszczęœcie, jakie miało przyjœć na Babilon, mianowicie wszystkie przepowiednie spisane przeciw Babilonowi. 51,61 Jeremiasz powiedział do Serajasza: Gdy przybędziesz do Babilonu, postaraj się przeczytać publicznie wszystkie te słowa. 51,62 Powiesz zaœ: Panie, Ty zapowiedziałeœ o tym miejscu, że je zniszczysz, tak że zostanie bez mieszkańców, bez ludzi i bez bydła; pozostanie pustkowiem na wieki. 51,63 Gdy skończysz czytać tę księgę, przymocujesz do niej kamień i wrzucisz jš do Eufratu, 51,64 mówišc: Tak niech utonie Babilon, by już nie podniósł się z nieszczęœcia, jakie naniego zeœlę. Dotšd słowa Jeremiasza. *52 52,01 W chwili objęcia rzšdów Sedecjasz miał dwadzieœcia jeden lat i panował jedenaœcie lat w Jerozolimie. Matka jego miała na imię Chamutal i była córkš Jeremiasza z Libny. 52,02 Sedecjasz postępował Ÿle w oczach Pana, zupełnie podobnie, jak to czynił Jojakim. 52,03 Dlatego też gniew Pana był nad Jerozolimš i Judš do tego stopnia, że odrzucił On ich od swego oblicza, a Sedecjasz zbuntował się przeciw królowi babilońskiemu. 52,04 W dziewištym roku jego panowania, dziesištego miesišca i dziesištego dnia przybył król babiloński Nabuchodonozor wraz z całym swym wojskiem przeciw Jerozolimie i obległ jš, budujšc dokoła niejwały oblężnicze. 52,05 Miasto było oblężone aż do jedenastego roku króla Sedecjasza. 52,06 W czwartym zaœ miesišcu, dziewištego dnia, kiedy głód srożył się w mieœcie i nie było już chleba dla ludu kraju,52,07 uczyniono wyłom w mieœcie. Wszyscywojownicy uciekli z miasta nocš przez bramę między podwójnym murem powyżej ogrodów królewskich; Chaldejczycy zaœ znajdowali się dokoła miasta. Wyszli więc drogš prowadzšcš ku Arabie. 52,08 Wojsko chaldejskie œcigało króla i dopędziło Sedecjasza na stepie Jerycha; całe zaœ jego wojsko opuœciło go, idšc w rozsypkę. 52,09 Pojmali więc króla i zaprowadzili go do Ribla w kraju Chamat, do króla babilońskiego, który wydał na niego wyrok.52,10 Król babiloński kazał zamordować synów Sedecjasza na jego oczach, a także wszystkich przywódców judzkich kazał zabić w Ribla. 52,11 Następnie wyłupił oczy Sedecjaszowii kazał go zakuć w podwójne spiżowe kajdany. Potem uprowadził go król babiloński do Babilonu i wtršcił do więzieniaaż do dnia jego œmierci. 52,12 W pištym zaœ miesišcu dnia dziesištego miesišca - był to dziewiętnasty rok rzšdów króla babilońskiego Nabuchodonozora - wkroczył do JerozolimyNebuzaradan, dowódca straży przybocznej,sprawujšcy służbę przy królu, 52,13 i spalił œwištynię Pańskš i pałac królewski oraz wszystkie wielkie domy. 52,14 Całe zaœ wojsko chaldejskie, które było z dowódcš straży przybocznej, zburzyło cały mur dokoła Jerozolimy. 52,15 Częœć ubogiej ludnoœci, resztę ludu pozostałego w mieœcie oraz pozostałych rzemieœlników dowódca straży przybocznej Nebuzaradan uprowadził do niewoli. 52,16 Spoœród ubogiej ludnoœci kraju dowódca straży przybocznej Nebuzaradan pozostawił niektórych jako uprawiajšcych winnice i rolników. 52,17 Chaldejczycy połamali kolumny spiżowe, które były w œwištyni, podstawy imorze spiżowe w œwištyni, a cały spiż wywieŸli do Babilonu. 52,18 Wzięli także kotły, łopatki, nożyce dooczyszczania lamp, kropielnice, czasze orazwszystkie przedmioty spiżowe, używane przy sprawowaniu kultu. 52,19 Nadto zabrał dowódca straży patery,popielnice, kropielnice, kotły, œwieczniki, czasze i kubki, cokolwiek było szczerozłote lub ze srebra. 52,20 Nie można było zważyć spiżu z tych wszystkich przedmiotów: z dwóch kolumn jednego morza, dwunastu spiżowych wołówpod morzem i podstaw, jakie kazał dla œwištyni zrobić król Salomon. 52,21 Kolumny miały osiemnaœcie łokci wysokoœci każda, a sznur dwunastołokciowy jš opasywał; gruba na cztery palce, w œrodku była pusta. 52,22 Na niej była głowica spiżowa, a wysokoœć jednej głowicy wynosiła pięć łokci, a sieć i jabłka granatu były rozmieszczone dokoła głowicy, wszystko ze spiżu. Podobnie było przy drugiej kolumnie: osiem jabłek granatu na jeden łokieć, łokci zaœ dwanaœcie. 52,23 Było więc dziewięćdziesišt szeœć jabłek granatu rozmieszczonych wzdłuż; razem mieœciło się dokoła na sieci sto jabłek granatu. 52,24 Dowódca straży przybocznej pojmał najwyższego kapłana Serajasza, jego zastępcę kapłana Sefaniasza oraz trzech stróżów progu. 52,25 Z miasta zaœ pojmał jednego dworzanina, który był dowódcš wojskowym, siedmiu ludzi spoœród najbliższego otoczenia króla, których znaleziono w mieœcie, pisarza dowódcy wojskowego, sporzšdzajšcego spis ludnoœcikraju, oraz szeœćdziesięciu spoœród prostejludn 52,26 Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, pojmał ich i zaprowadził do króla babilońskiego do Ribla. 52,27 Król babiloński kazał ich zabić, i zamordowano ich w Ribla, w kraju Chamat. Wówczas uprowadzono Judę do niewoli, daleko od własnego kraju. 52,28 Ludnoœci zaœ, jakš nakazał Nabuchodonozor uprowadzić do niewoli, było: w siódmym roku - trzy tysišce dwudziestu trzech mieszkańców Judy; 52,29 w osiemnastym roku Nabuchodonozora - osiemset trzydzieœci dwie osoby z Jerozolimy; 52,30 w roku dwudziestym trzecim Nabuchodonozora dowódca straży przybocznej Nebuzaradan uprowadził do niewoli spoœród mieszkańców Judy siedemset czterdzieœci pięć osób. Razem więc było cztery tysišce szeœćset osób. 52,31 W trzydziestym siódmym roku po uprowadzeniu do niewoli Jechoniasza, króla judzkiego, dwudziestego pištego dnia miesišca, Ewil Merodak, król babiloński, w roku objęcia rzšdów ułaskawił Jechoniasza, króla judzkiego, i kazał go wyprowadzić z więzienia. 52,32 Rozmawiał z nim łaskawie i wyniósł jego tron ponad tron królów, którzy przebywali z nim w Babilonie. 52,33 Zdjšł więc Jechoniasz swoje szaty więzienne i jadał zawsze u króla przez wszystkie dni swego życia. 52,34 Król babiloński zapewnił mu stałe utrzymanie, dzień po dniu, przez cały czasjego życia aż do œmierci. 25.Księga Treny *01 01,01 Ach! Jakże zostało samotne miasto tak ludne, jak gdyby wdowš się stała przodujšca wœród ludów, władczyni nad okręgami cierpi wyzysk jak niewolnica. 01,02 Płacze, płacze wœród nocy, na policzkach jej łzy, a nikt jej nie pociesza spoœród wszystkich przyjaciół; zdradzili jšwszyscy najbliżsi i stali się wrogami. 01,03 Wygnańcem jest Juda przez nędzę i ciężkš niedolę, mieszka pomiędzy ludami, nie zaznał spoczynku; dosięgli go wszyscy przeœladowcy poœród ucisku. 01,04 Drogi Syjonu w żałobie, nikt nie spieszy na jego œwięta; wszystkie jego bramy bezludne, kapłani wzdychajš, dziewice znękane, on sam pogršżony w goryczy. 01,05 Wszyscy jego ciemięzcy sš górš, szczęœliwi sš jego wrogowie, albowiem zasmucił go Pan za mnóstwo jego grzechów, dzieci poszły w niewolę [gnane] przed ciemięzcš. 01,06 Opuœciło Córę Syjonu całe jej dostojeństwo; przywódcy jej niby jelenie, co paszy nie majš i bezsilnie się wlokš przed łowcš. 01,07 Jerozolima wspomina w dniach tułaczki i biedy; wszystkie cenne dobra dawniej posiadane, gdy naród wpadł w ręcewroga, i nikt mu nie pomógł; ciemięzcy patrzšc szydzili z jej zniszczenia. 01,08 Jerozolima ciężko zgrzeszyła, stšd budzi odrazę, kto cenił jš - [teraz] niš gardzi, gdyż widać jej nagoœć; ona równieżwzdycha i chce się wycofać. 01,09 W fałdach jej sukni plugastwo: niepomna była przyszłoœci; wielce jš poniżono, nikt nie spieszy z pociechš: Spojrzyj na nędzę mš, Panie, bo wróg bierze górę. 01,10 Ciemięzca rękę wycišgnšł po wszystkie jej skarby, a ona patrzyła na go wybrałem, ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żDPcEe cFoM cGź'| cH85 Iˇ6Ą@€pogan, jak do œwištyni wtargnęli, choć im zakaz wydałeœ, iż nie wejdš do Twego zgromadzenia. 01,11 Jęczy cały jej lud, szukajšc chleba, na żywnoœć swoje skarby wydali, by siły przywrócić: Wejrzyj, przypatrz się, Panie, jak mnie znieważono. 01,12 Wszyscy, co drogš zdšżacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleœć podobna do tej, co mnie przytłacza, którš doœwiadczył mnie Pan, gdy gniewem wybuchnšł. 01,13 Zesłał ogień z wysoka, kazał mu wejœć w moje koœci; zastawił sieć na me nogi, sprawił, że się cofnęłam; uczynił mnie spustoszonš, cierpišcš dzień cały. 01,14 Ciężkie brzemię mych grzechów rękš Jego zwišzanych przygniata mi szyję, mocšmojš chwieje: Pan wydał mnie w ręce, którym nie zdołam się wymknšć. 01,15 Odtršcił Pan ode mnie wszystkich walecznych, zgromadzenie przeciwko mnie zwołał, by zniszczyć mojš młodzież; Pan jak w tłoczni podeptał Dziewicę, Córę Judy.01,16 Oto dlaczego płaczę, oko me łzy wylewa; Pocieszyciel daleko ode mnie, Ten, co by mi życie przywrócił; straceni sš moi synowie, gdyż wróg był potężny. 01,17 Wycišgnšł Syjon swe ręce - nikt go nie pociesza; Pan nasłał na Jakuba sšsiadów ciemięzców. Stała się Jerozolima ohydnš w ich rękach. 01,18 Sprawiedliwym okazał się Pan, gdyż wzgardziłam Jego słowami - słuchajcie, wszystkie narody, na ból mój popatrzcie - dziewice i moi młodzieńcy poszli w niewolę.01,19 Wzywałam swoich przyjaciół, a oni mnie zdradzili; moi kapłani i starsi zginęli w mieœcie, kiedy szukali żywnoœci, by życieratować. 01,20 Spójrz, Panie, bo jestem w ucisku, drgajš me trzewia, œciska się we mnie serce, bo byłam oporna. Na ulicy miecz sięsroży, a w domu - œmierć. 01,21 Słyszano, że wzdycham, lecz nikt niepociesza; wszyscy wrogowie na wieœć o nieszczęœciu cieszš się, żeœ Ty to uczynił. SprowadŸ dzień zapowiedziany, by los mój ich spotkał. 01,22 Cała ich złoœć niech stanie przed Tobš, racz z nimi postšpić podobnie, jak ze mnš postšpiłeœ za wszystkie me grzechy; bo liczne sš moje udręki, i serce me choruje. *02 02,01 Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, stršcił z nieba na ziemię chwałę Izraela, nie wspomniał na podnóżek swych nóg w dzień swego gniewu. 02,02 Zburzył Pan bez litoœci wszystkie siedziby Jakuba; wywrócił w swej zapalczywoœci twierdze Córy Judy, rzucił oziemię, zbezczeœcił królestwo i możnych. 02,03 Złamał w przypływie gniewu wszelkšmoc Izraela, cofnšł swojš prawicę od nieprzyjaciela; w Jakubie rozniecił pożar, co [wszystko] wokół trawi. 02,04 Jak wróg swój łuk nacišgnšł, prawicę umocnił i zabił jak nieprzyjaciel wszystkich, co oczy radujš, w namiocie Córy Syjonu wybuchnšł gniewem jak ogniem. 02,05 Pan stał się podobny do wroga: starłIzraela, wszystkie budowle poburzył, poniszczył baszty, pomnożył u Córy Judy skargi po skargach. 02,06 Zrujnował swój namiot jak ogród, przybytek swój zburzył. Na Syjonie Pan skazał na niepamięć zgromadzenie i szabat;w karzšcym gniewie odtršcił kapłana i króla. 02,07 Pan swym ołtarzem pogardził, pozbawił czci œwištynię, wydał w ręce nieprzyjaciół mury jej warowni. Podnieœli krzyk w domu Pańskim jak w dzień uroczysty. 02,08 Postanowił Pan wywrócić szańce Córy Syjonu, przecišgnšł sznur [mierniczy], nie cofnšł ręki przed zniszczeniem, podmurze i mur pogršżył w żałobie: pospołu one padajš. 02,09 Bramy runęły na ziemię: połamał, pokruszył zawory; jej król i ksišżęta u pogan, nie ma już Prawa, nawet prorocy nie majš widzenia od Pana. 02,10 Usiedli na ziemi w milczeniu starsi Córy Syjonu, prochem głowy posypali, przywdziali wory; skłoniły głowy ku ziemi dziewice jerozolimskie. 02,11 Wzrok utraciłem od płaczu, drgajš me trzewia, żółć się wylała na ziemię przez klęskę Córy mego ludu, gdy słabły niemowlę i dziecię na placach miasta. 02,12 Do matek swoich mówiły: Gdzie żywnoœć ? Padały jak ciężko ranione na placach miasta, gdy uchodziło z nich życie na łonie ich matek. 02,13 Jak cię pocieszyć? Z czym porównać?Córo Jeruzalem! Z czym cię porównać, by cię pocieszyć? Dziewico, Córo Syjonu, gdyż zagłada twoja wielka jak morze. Któż cię uleczy? 02,14 Prorocy twoi miewali dla ciebie widzenia próżne i marne, nie odsłonili twojej złoœci, by od wygnania cię ustrzec; miewali dla ciebie widzenia zwodnicze i próżne. 02,15 W dłonie klaszczš nad tobš, wszyscy,co drogš przechodzš, gwiżdżš i kiwajš głowami nad Córš Jeruzalem: Więc to ma być Miasto, cud piękna, radoœć całego œwiata? 02,16 Rozwarli na ciebie swe usta wszyscy twoi wrogowie; gwizdali, zgrzytali zębami. Pochłonęliœmy - rzekli - oto jest dzieńupragniony. Osišgnęliœmy go, widzimy. 02,17 Uczynił Pan, co postanowił, wypełniłswš groŸbę, zapowiedzianš w dniach dawnych: bez litoœci obalił, rozweselił wroga nad tobš, wywyższył moc twych ciemięzców. 02,18 Wołaj sercem do Pana, Dziewico, Córo Syjonu; niech łzy twe płynš jak rzekawe dnie i w nocy; nie dawaj sobie wytchnienia, niech Ÿrenica twego oka nie zna spoczynku! 02,19 Powstań, wołaj po nocy przy zmianach straży, wylewaj swe serce jak wodę przed Pańskim obliczem, podnoœ do Niego swe ręce o życie twoich niemowlšt, . 02,20 Spojrzyj, Panie, i rozważ, komuœ tak kiedy uczynił: Czy kobiety majš jeœć owoc swego łona - pieszczone niemowlęta? Czy wœwištyni Pańskiej ma się zabijać kapłana i proroka? 02,21 Legli w prochu ulicy: chłopiec i starzec, moje dziewice i moi młodzieńcy padli od miecza; zabiłeœ ich w dniu swego gniewu, zgładziłeœ bez litoœci. 02,22 Zwołałeœ jak gdyby na œwięto wszystkie me trwogi zewszšd. Nikt się w dniu gniewu Pańskiego nie ostał, nie umknšł: tych, co pieœciłam, chowałam, wróg mój wyniszczył. *03 03,01 Jam człowiek, co zaznał boleœci pod rózgš Jego gniewu; 03,02 On mnie prowadził, iœć kazał w ciemnoœciach, a nie w œwietle, 03,03 przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swš rękę. 03,04 Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje koœci, 03,05 osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy; 03,06 ciemnoœć mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki. 03,07 Opasał mnie murem, nie wyjdę, obcišżył moje kajdany. 03,08 Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie; 03,09 głazami zagrodził mi drogi, a œcieżkimoje poplštał. 03,10 On dla mnie niedŸwiedziem na czatachilwem w kryjówce; 03,11 sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył,porzucił mnie w nędzy; 03,12 łuk swój napišł i uczynił ze mnie celdla swej strzały. 03,13 Sprawił, że tkwiš w moich nerkach strzały Jego kołczanu; 03,14 drwiš ze mnie wszystkie narody: jam stale treœciš ich pieœni, 03,15 On mnie nasycił goryczš, piołunem napoił. 03,16 Starł mi zęby na żwirze, pogršżył mnie w popiół. 03,17 Pozbawiłeœ mš duszę spokoju, zapomniałem o szczęœciu. 03,18 I rzekłem: Przepadła moc moja i ufnoœć moja do Pana. 03,19 Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna; 03,20 stale je wspomina, rozważa we mnie dusza. 03,21 Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam: 03,22 Nie wyczerpała się litoœć Pana, miłoœć nie zgasła. 03,23 Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wiernoœć. 03,24 Działem mym Pan - mówi moja dusza,dlatego czekam na Niego. 03,25 Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy,która Go szuka. 03,26 Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana. 03,27 Dobrze dla męża, gdy dŸwiga jarzmo w swojej młodoœci. 03,28 Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył. 03,29 Niech usta pogršży w prochu! A możejest jeszcze nadzieja? 03,30 Bijšcemu niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbš! 03,31 Bo nie jest zamiarem Pana odtršcić na wieki. 03,32 Gdyż jeœli uniży, ma litoœć w dobroci swej niezmiernej; 03,33 niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich. 03,34 Gdy pod nogami się depcze wszystkichjeńców kraju - 03,35 gdy prawa ludzkie się łamie w obliczuNajwyższego, 03,36 gdy gnębi się w sšdzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega? 03,37 Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał? 03,38 Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęœcie? 03,39 Czemu się skarży człowiek żyjšcy? Mšż - na [karę za] grzechy? 03,40 Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana; 03,41 wraz z dłońmi wznieœmy i serca do Boga w niebiosach; 03,42 myœmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeœ. 03,43 Odziałeœ się w gniew, by nas œcigać, zabijałeœ, nie miałeœ litoœci. 03,44 Ukryłeœ się za obłokiem, by proœba nie doszła. 03,45 Uczyniłeœ z nas œmieci, plugastwo pomiędzy ludami. 03,46 Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele - 03,47 naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie. 03,48 Strumienie łez płynš mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu. 03,49 Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi, 03,50 póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios. 03,51 Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta. 03,52 Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie przeœladujšcy; 03,53 w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie; 03,54 wody wezbrały ponad mojš głowę: rzekłem: Jestem zgubiony. 03,55 Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy, 03,56 słyszałeœ mój krzyk: Nie zatykaj uszu na mojš proœbę! 03,57 Zbliżyłeœ się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeœ - Nie bój się! 03,58 [Już kiedyœ], Panie, obroniłeœ mš sprawę, ocaliłeœ mi życie; 03,59 Panie, Ty widzisz mš krzywdę, sprawę mš rozsšdŸ! 03,60 Ty widzisz całš ich żšdzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knujš. 03,61 Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knujš; 03,62 podstępne słowa mych wrogów, całydzień godzš we mnie; 03,63 popatrz - czy siedzš, czy stojš, ja jestem treœciš ich pieœni. 03,64 Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich ršk: 03,65 Zeœlij œlepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo! 03,66 DopędŸ ich gniewem i wyniszcz spod niebios , o Panie! *04 04,01 Ach! Jakże sczerniało złoto, zmieniłosię złoto najczystsze! Rozrzucone sš œwięte kamienie po rogach wszystkich ulic. 04,02 Szlachetni synowie Syjonu, cenieni jakczyste złoto, jakże sš poczytani za garnki z gliny - robotę ršk garncarza. 04,03 Nawet szakale pierœ dajš i karmiš swoje młode; a Córa Narodu okrutna jak struœ na pustyni. 04,04 Z pragnienia język ssšcego przysechłdo podniebienia; maleństwa o chleb błagały- a nie było, kto by im łamał. 04,05 Ci, co jadali przysmaki, mdleli na ulicach, a strojni niegdyœ w purpurę, obralileże na gnoju. 04,06 Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili,chociaż nie tknięta rękami. 04,07 Jej młodzieńcy nad œnieg jaœniejsi i bielsi od mleka, ciałem czerwieńsi nad koral, wyglšdali jak szafir. 04,08 Pociemniał ich wyglšd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do koœci, wyschła jak drewno. 04,09 Szczęœliwsi mieczem zabici niż ci, co pomarli z głodu, którzy ginęli bezsilni z braku płodów pola. 04,10 Ręce czułych kobiet gotowały swe dzieci: były dla nich pokarmem w czas klęski Córy mojego ludu. 04,11 Dopełnił Pan swej zapalczywoœci, wylał żar swego gniewu; na Syjonie rozpalił płomień, by strawił jego fundamenty. 04,12 Nie wierzyli królowie œwiata i nikt z mieszkańców ziemi, że ciemięzca i wróg sięwedrze do bram Jerozolimy. 04,13 Z powodu grzechów jej proroków i przestępstw jej kapłanów, którzy w jej œrodku rozlali krew sprawiedliwych, 04,14 po ulicach błšdzili jak œlepi, krwiš obryzgani; tak iż nie można było dotknšć ich ubrań. 04,15 Uciekać!, wołano, Nieczysty! Uciekać!, Nie tykać! Gdy uciekli, błšdzili wœród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać. 04,16 Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już nanich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litoœci dla starszych. 04,17 Dokšd mamy wyniszczać oczy wypatruj šc na próżno pomocy? Z utęsknieniem wyczekiwaliœmy narodu, którynie mógł nas ocalić. 04,18 Œledzono nasze kroki, niepodobna wyjœć na nasze place. Koniec nasz bliski, dni się wypełniły, tak nadszedł nasz koniec. 04,19 Prędsi byli nasi przeœladowcy od orłów w powietrzu, pędzili za nami po górach, w pustyni na nas czyhali. 04,20 Pomazaniec Pański - nasze tchnienie -schwytany został w ich doły, a myœmy o nim mówili: W jego cieniu będziemy żyć wœród narodów. 04,21 Ciesz się i raduj, Córo Edomu, mieszkanko krainy Us. Przejdzie do ciebie ten kielich, upijesz się i obnażysz. 04,22 Córo Syjonu, twa złoœć już ustała, [Pan] na wygnanie cię nie poœle. A twojš złoœć ukarze, Córo Edomu, i grzechy twojeodsłoni. *05 05,01 Wspomnij, Panie, na to, co nas spotkało, spojrzyj i przypatrz się naszej hańbie. 05,02 Dziedziczny nasz dział przypadł obcym, cudzoziemcom - nasze domostwa. 05,03 Sieroty, nie mamy już ojca, a matki nasze jak wdowy. 05,04 Własnš wodę za srebro pijemy, za własne drzewo płacimy. 05,05 Pędzš nas z jarzmem na szyi, ustajemy, a nie ma wytchnienia. 05,06 Do Egiptu wycišgaliœmy ręce, i do Asyrii, by nasycić się chlebem. 05,07 Przodkowie nasi zgrzeszyli - ich nie ma, a my dŸwigamy ich grzechy. 05,08 Słudzy panujš nad nami, nikt nas nie ocala z ich ręki. 05,09 Życiem za chleb płacimy wobec [groŸby] miecza w pustyni. 05,10 Jak piec nasza skóra goršca od straszliwego głodu. 05,11 Na Syjonie hańbiono kobiety, a dziewice po miastach Judy. 05,12 Rękami [wrogów] wieszani ksišżęta, nie było względów dla starszych. 05,13 Młodzieńcy młyn obracali, chwiali sięchłopcy pod drewnem. 05,14 Starsi porzucili bramę, młodzieńcy - swe pieœni. 05,15 Znikła z serc naszych radoœć, w żałobę przeszły nam tańce. 05,16 Diadem spadł z naszej głowy, biada nam, boœmy zgrzeszyli. 05,17 Stšd nasze serca chorujš i oczy nasze zaćmione. 05,18 że góra Syjonu - pustkowiem, że po niej kršżš szakale. 05,19 Lecz Ty, o Panie, Ty trwasz na wieki.Twój tron - poprzez pokolenia. 05,20 Czemu chcesz o nas zapomnieć na zawsze, po wszystkie dni nas opuœcić? 05,21 Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy. Dni nasze zamień na dawne! 05,22 Czyżbyœ nas całkiem odtršcił? Czy tak bardzo na nas się gniewasz? 26.Księga Ezechiela *01 01,01 Działo się to roku trzydziestego, dniapištego czwartego miesišca, gdy się znajdowałem wœród zesłańców nad rzekš Kebar. Otworzyły się niebiosa i doœwiadczyłem widzenia Bożego. 01,02 Pištego dnia miesišca - rok to był pišty od uprowadzenia do niewoli króla Jojakina - 01,03 Pan skierował słowo do kapłana Ezechiela, syna Buziego, w ziemi Chaldejczyków nad rzekš Kebar; była tam nad nim ręka Pańska. 01,04 Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonšcy , a z jego œrodka [promieniowało coœ] jakby połysk stopu złota ze srebrem, . 01,05 Poœrodku było coœ, co było podobne do czterech istot żyjšcych. Oto ich wyglšd: miały one postać człowieka. 01,06 Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. 01,07 Nogi ich były proste, stopy ich zaœ były podobne do stóp cielca; lœniły jak bršzczysto wygładzony. 01,08 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza owych czterech istot - 01,09 skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. 01,10 Oblicza ich miały taki wyglšd: każda zczterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaœstrony każda z czterech miała oblicze wołui oblicze orła, 01,11 i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. 01,12 Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokšd duch je prowadził; idšc nie odwracały się. 01,13 W œrodku pomiędzy tymi istotami żyjšcymi pojawiły się jakby żarzšce się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszajšce się między owymi istotami żyjšcymi. Ogień rzucał jasny blask i z ogniawychodziły błyskawice. 01,14 Istoty żyjšce biegały tam i z powrotem jak gdyby błyskawice. 01,15 Przypatrzyłem się tym istotom żyjšcym, a oto przy każdej z tych czterechistot żyjšcych znajdowało się na ziemi jedno koło. 01,16 Wyglšd tych kół odznaczały się połyskiem tarsziszu, a wszystkie cztery miały ten sam wyglšd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że go wybrałem, ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żJP˝ cK ë cLřZcMR*cNo8ç1jedno koło było w drugim. 01,17 Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaœ szły, nie odwracały się idšc. 01,18 Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tychwszystkich czterech była pełna oczu wokoło. 01,19 A gdy te istoty żyjšce się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaœ istoty podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. 01,20 Dokšdkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równoczeœnie podnosiły się z nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 01,21 Gdy się poruszały [te istoty], ruszały się i koła, a gdy przestawały, również i koła się zatrzymywały: gdy one podnosiły się z ziemi, koła podnosiły się również, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. 01,22 Nad głowami tych istot żyjšcych było coœ jakby sklepienie niebieskie, jakby kryształ lœnišcy, rozpostarty ponad ich głowami, ku górze. 01,23 Pod sklepieniem skrzydła ich były wzniesione, jedno obok drugiego; każde miało ich po dwa, którymi pokrywały swoje tułowie. 01,24 Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielu wód, jak głos Wszechmogšcego, odgłos ogłuszajšcy jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. 01,25 Nad sklepieniem które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone>. 01,26 Ponad sklepieniem, które było nad ichgłowami, było coœ, o miało wyglšd szafiru, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. 01,27 Następnie widziałem coœ jakby połysk stopu złota ze srebrem, < który wyglšdał jak ogień wokół niego >. Ku górzeod tego, co wyglšdało jak biodra, i w dół od tego, co wyglšdało jak biodra, widziałem coœ, co wyglšdało jak ogień, a wokół niego promieniował blask. 01,28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglšdałem jš. Następnie upadłem na twarz i usłyszałem głos Mówišcego. *02 02,01 Rzekł On do mnie: Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił. 02,02 I wstšpił we mnie duch, , i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. 02,03 Powiedział mi: Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. 02,04 To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyœ im powiedział: Tak mówi Pan Bóg.02,05 A oni czy będš słuchać, czy też zaprzestanš - sš bowiem ludem opornym - przecież będš wiedzieli, że prorok jest wœród nich. 02,06 A ty, synu człowieczy, nie bój się ichani się nie lękaj ich słów, nawet gdyby wokół ciebie były osty i ciernie i gdybyœ się znalazł wœród skorpionów. Nie obawiaj się ich słów ani się nie lękaj ich twarzy, boto lud oporny. 02,07 Przekażesz im moje słowa: czy będš słuchać, czy też zaprzestanš, bo przecież sš buntownikami. 02,08 Ty więc, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak tenlud zbuntowany. Otwórz usta swoje i zjedz,co ci podam. 02,09 Popatrzyłem, a oto wycišgnięta była w moim kierunku ręka, w której był zwój księgi. 02,10 Rozwinęła go przede mnš; był zapisany z jednej i drugiej strony, a opisane w nim były narzekania, wzdychaniaibiadania. *03 03,01 A On rzekł do mnie: Synu człowieczy,zjedz to, co masz przed sobš. Zjedz ten zwój i idŸ przemawiać do Izraelitów! 03,02 Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeœć ów zwój, 03,03 mówišc do mnie: Synu człowieczy, nasyć żołšdeki napełnij wnętrznoœci swoje tym zwojem, który ci podałem. Zjadłem go,a w ustach moich był słodki jak miód. 03,04 Potem rzekł do mnie: Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami. 03,05 Jesteœ bowiem posłany nie do ludu o mowie niezrozumiałej lub trudnym języku, ale do domu Izraela; 03,06 nie do wielu narodów o niezrozumiałej mowiei o trudnym języku, których słów byœ nie rozumiał. Chociaż gdybym cię do nich posłał, usłuchaliby ciebie. 03,07 Jednakże dom Izraela nie zechce cię posłuchać, ponieważ i Mnie słuchać nie chce. Cały bowiem dom Izraela ma oporne czoło i zatwardziałe serce. 03,08 Oto Ja uczyniłem twarz twojš odpornš jak ich twarze i czoło twoje twardym jak ich czoła, 03,09 dałem ci czoło jak diament, twardszy od krzemienia. Nie bój się ich, nielękaj się ich oblicza, chociaż sš ludem opornym. 03,10 Wreszcie powiedział mi: Synu człowieczy, weŸ sobie do serca wszystkie słowa, które wyrzekłem do ciebie, i przyjmij je do swoich uszu! 03,11 Udasz się do zesłańców, do twoich rodakówi powiesz im: Tak mówi Pan Bóg, czy będš słuchać, czy też nie. 03,12 Wówczas podniósł mnie duch i usłyszałem za sobš odgłos ogromnego huku, gdy chwała Pańska unosiła się z miejsca, w którym przebywała. 03,13 Ten ogromny huk to szum uderzajšcych o siebie skrzydeł istot żyjšcych i odgłos kół obok nich. 03,14 A duch podniósł mnie i zabrał. I poszedłem zgorzkniały, z podnieceniem w duszy, a mocna ręka Pańska spoczywała nade mnš. 03,15 Przybyłem do zesłańców, do Tell-Abib, osiedlonych nad rzekš Kebar, , i w osłupieniu pozostawałem tam przez siedem dni wœród nich. 03,16 A gdy upłynęło siedem dni, Pan skierował do mnie to słowo: 03,17 Synu człowieczy, ustanowiłem cię stróżem nad pokoleniami izraelskimi. Gdy usłyszysz słowo z ust moich, upomnisz ichw moim imieniu. 03,18 Jeœli powiem bezbożnemu: Z pewnoœciš umrzesz, a ty go nie upomnisz, aby go odwieœć od jego bezbożnej drogi i ocalić mu życie, to bezbożny ów umrze z powodu swego grzechu, natomiast Ja ciebieuczynię odpowiedzialnym za jego krew. 03,19 Ale jeœlibyœ upomniał bezbożnego, a on by nie odwrócił się od swej bezbożnoœciiod swej bezbożnej drogi, to chociaż on umrze z powodu swojego grzechu, ty jednak ocalisz samego siebie. 03,20 Gdyby zaœ sprawiedliwy odstšpił od swej prawoœci i dopuœcił się grzechu, i gdybym zesłał na niego jakieœ doœwiadczenie, to on umrze, bo go nie upomniałeœ z powodu jego grzechu; sprawiedliwoœci, którš czynił, nie będzie mu się pamiętać, ciebie jednak uczynię odpowiedzialnym za jego krew. 03,21 Jeœli jednak upomnisz sprawiedliwego, by sprawiedliwy nie grzeszył, i jeœli nie popełni grzechu, to z pewnoœciš pozostanie przy życiu, ponieważ przyjšł upomnienie, ty zaœ ocalisz samego siebie. 03,22 Spoczęła tam nade mnš ręka Pana; a On rzekł do mnie: Wstań, idŸ na równinę, tam będę do ciebie mówił. 03,23 Wstałem więc i poszedłem na równinę, a oto była tam chwała Pańskš, taka jak chwała, którš widziałem nad rzekš Kebar. I upadłem na twarz. 03,24 Wstšpił jednak we mnie duch i postawił mnie na nogi. Rozmawiał On następnie ze mnš, mówišc mi: IdŸ, zamknij się w swoim domu! 03,25 Oto, synu człowieczy, włożone sš naciebie powrozy i zwišzany jesteœ nimi tak, że nie będziesz mógł udać się do nich. 03,26 Ja sprawię, że język twój przylgnie ci do podniebienia i będziesz niemy. I nie będziesz dla nich mężem strofujšcym, sš bowiem ludem buntowniczym. 03,27 Gdy Ja będę mówił do ciebie, otworzęci usta i powiesz im: Tak mówi Pan Bóg. Kto chce słuchać, niech słucha, a kto zaprzestanie, niech zaprzestanie - bo to ludoporny. *04 04,01 A ty, synu człowieczy, weŸ sobie tabliczkę glinianš, połóż jš przed sobš i narysuj na niej miasto Jerozolimę. 04,02 Następnie przedstaw jego oblężenie, zbuduj naprzeciw niego szaniec, usyp naprzeciw niego wał, uszykuj przeciwko niemu obóz [nieprzyjacielski] i ustaw przeciwko niemu tarany dokoła. 04,03 Potem weŸ sobie patelnię żelaznš i uczyń z niej jakby mur żelazny pomiędzy sobš a miastem i skieruj wzrok swój na nie, tak jakby było oblężone i jakbyœ ty je oblegał. To będzie znakiem dla domu Izraela. 04,04 Połóż się na lewym boku, a Ja złożę winę Izraelitów na ciebie. Przez tyle dni będziesz znosił ich winę, przez ile będzieszna nim leżał. 04,05 Podaję ci lata trwania ich winy w liczbie dni: przez trzysta dziewięćdziesišt dni będziesz znosił winę pokoleń izraelskich. 04,06 A kiedy je wypełnisz, położysz się znów na prawym boku i będziesz znosił przewinienia pokolenia Judy przez czterdzieœci dni. Liczę ci jeden dzień za każdy poszczególny rok. 04,07 Następnie ku oblężonej Jerozolimie skierujesz wzrok i obnażone ramię, a będziesz prorokował przeciwko niej. 04,08 Oto nakładam na ciebie powrozy i takdługo nie obrócisz się z jednego boku na drugi, jak długo dni twego ucisku nie zostanš wypełnione. 04,09 WeŸ sobie pszenicy i jęczmienia, bobui soczewicy, prosa i orkiszu: włóż je do tego samego naczynia i przygotuj sobie z tego chleb. Będziesz go spożywał przez tyledni, przez ile będziesz leżał na swym boku - przez trzysta dziewięćdziesišt dni. 04,10 Waga tego pokarmu, który będziesz spożywał, wyniesie dwadzieœcia syklów na dzień. Raz na dobę będziesz go spożywał. 04,11 Także wodę oszczędnie pić będziesz: wypijesz raz na dobę jednš szóstš hinu. 04,12 Będziesz go spożywał jak podpłomyk jęczmienny; upieczesz go przed ich oczami na nawozie ludzkim. 04,13 I dodał Pan: Tak będš spożywać Izraelici swój pokarm nieczysty między poganami, wœród których ich rozproszę. 04,14 Na to rzekłem: Ach, Panie Boże, oto dusza moja nigdy się nie splamiła: od dzieciństwa aż do tej pory nie spożywałemani padliny, ani tego, co zostało rozszarpane; żadne mięso nieczyste nie weszło do moich ust. 04,15 A On rzekł do mnie: Patrz, zezwalam ci, byœ upiekł sobie pokarm na nawozie wołowym zamiast na ludzkim. 04,16 Następnie rzekł do mnie: Synu człowieczy, oto złamię podporę chleba w Jerozolimie, tak że pełni zgryzoty będš jedli chleb œciœle odważony i ze strachem będš pili wodę œciœle odmierzonš, 04,17 aby cierpišc niedostatek chleba i wody, jeden po drugim omdlewali i niszczeliw swych grzechach. *05 05,01 Synu człowieczy, weŸ sobie ostry miecz i użyj go jako brzytwy i ogol nim sobie głowę i brodę: następnie weŸ dokładnš wagę i podziel [ogolone włosy]. 05,02 Jednš ich częœć spalisz w ogniu w obrębie miasta, gdy nadejdš dni oblężenia; potem weŸmiesz następnš częœć i posiekaszjš mieczem dokoła, a trzeciš częœć rozrzucisz z wiatrem, ponieważ miecza dobędš na nich. 05,03 WeŸ z nich tylko małš iloœć i zawiń wpoły swego płaszcza. 05,04 Z tych weŸmiesz jeszcze trochę i wrzucisz je do ognia, aby w nim spłonęły: z tego wyjdzie ogień na cały dom Izraela. 05,05 Tak mówi Pan Bóg: Oto jest Jerozolima, którš umieœciłem między poganami, otoczona obcymi krajami. 05,06 Ale wystšpiła przeciw moim prawom z większš przewrotnoœciš aniżeli poganie i przeciw moim ustawom bardziej aniżeli kraje, które jš otaczajš, ponieważ wzgardzili Izraelici moimi prawami i nie postępowali według moich ustaw. 05,07 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ byliœcie bardziej zbuntowani niż poganie, którzy was otaczajš, i nie postępowaliœcie według moich ustaw, i nie strzegliœcie moich praw, a nawet nie przestrzegaliœcie praw narodów, które was otaczajš - 05,08 dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto i Ja występuję przeciwko tobie i na oczach pogan wykonam na tobie wyrok. 05,09 Z powodu twoich obrzydliwoœci dokonam na tobie tego, czegom nigdy nie czynił i już nigdy nie uczynię. 05,10 Dlatego ojcowie będš jedli synów poœrodku ciebie, a synowie jeœć będš swoich ojców; wykonam nad tobš sšdy: wszystkie resztki twoje rozsieję na wszystkie wiatry. 05,11 Dlatego - na moje życie - wyrocznia Pana Boga: Oœwiadczam, ponieważ œwištynięmojš splugawiłaœ wszystkimi twoimi ohydami i wszystkimi twymi obrzydliwoœciami, Ja także odrzucę bez oglšdania się na litoœć i Ja także nie będę oszczędzał. 05,12 Jedna trzecia twoja pomrze od zarazy i zginie poœrodku ciebie od głodu; jedna trzecia padnie wokół ciebie od miecza, a jednš trzeciš rozpędzę na wszystkie wiatry, nadto miecza nad nimi dobędę. 05,13 Wtedy uœmierzy się mój gniew. Uspokoję na nich mojš zapalczywoœć i zaniecham gniewu. Potem poznajš, że Ja, Pan, przemówiłem w mojej zapalczywoœci, gdy dałem upust mojemu gniewowi na nich. 05,14 Zrobię z ciebie pustynię i poœmiewiskonarodów, które cię otaczajš, na oczach wszystkich przechodniów. 05,15 Staniesz się przedmiotem poœmiewiska i szyderstwa, ostrzeżeniem i postrachem dla narodów, które cię otaczajš, gdy wykonam na tobie wszystkie sšdy w gniewie i zapalczywoœci, i srogich karach. Ja, Pan, powiedziałem. 05,16 Gdy wyœlę przeciwko wam strzały głodu jako niszczycielki, które majš za cel zagładę, gdy je wyœlę na waszš zagładę, pomnożę między wami głód i złamię wam podporę chleba. 05,17 Zeœlę na was głód i dzikie zwierzęta,które cię osierocš; i mór, i œmierć gwałtowna przyjdzie na ciebie, i miecz sprowadzę na ciebie. Ja, Pan, powiedziałem. *06 06,01 Pan skierował do mnie to słowo: 06,02 Synu człowieczy, zwróć się ku góromizraelskim i prorokuj przeciwko nim. 06,03 Powiedz: Wzgórza izraelskie, słuchajcie słowa Pana Boga. Tak mówi Pan Bóg do wzgórz, do pagórków, do strumieni ido dolin: Oto sprowadzę na was miecz i zniszczę wasze wyżyny. 06,04 Wasze ołtarze opustoszejš, a wasze stele słoneczne zostanš rozbite; waszych poległych rzucę przed bożków. 06,05 , koœci ich porozrzucam wokół waszych ołtarzy. 06,06 Gdziekolwiek byœcie tylko mieszkali, miasta opustoszejš, a wyżyny zniszczejš, tak że wasze ołtarze zostanš opuszczone i zniszczone, bożki wasze zdruzgotane i porozbijane, a wasze stele słoneczne połamane w kawałki, a dzieła wasze unicestwione. 06,07 Poœrodku was padnš polegli i poznacie, że Ja jestem Pan. 06,08 Ale pozostawię wam przy życiu tych, którzy ujdš miecza pogan, gdy rozproszę was po obcych krajach. 06,09 Ci, którzy pozostanš przy życiu, będšpamiętali o Mnie poœród obcych narodów, dokšd zostanš uprowadzeni. Gdy zetrę ich serce wiarołomne, które Mnie opuœciło, i oczy ich nierzšdne, rozglšdajšce się za bożkami, wtedy będš żywili odrazę do samych siebie z powodu złoœci, które popełnili wszystkimi swoimi obrzydliwoœciami. 06,10 I poznajš, że Ja jestem Pan i że nie na próżno mówiłem, iż na nich sprowadzę to nieszczęœcie. 06,11 Tak mówi Pan: Klaskaj w dłonie i tupaj nogš, i wołaj: Biada z powodu wszystkich obrzydliwoœci domu Izraela, który padnie od miecza, głodu i zarazy. 06,12 Ten, co jest daleko, umrze od zarazy; ten, co jest blisko, polegnie od miecza, a ten, co pozostanie i będzie oblężony, umrze z głodu. I tak uœmierzę nanich mój gniew. 06,13 Poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasizabici będš leżeli pokotemu stóp swoich bożków, wokół ich ołtarzy, na każdym pagórku, na wszystkich szczytach gór, pod każdym drzewem zielonym i pod każdym rozłożystym terebintem, gdzie składali ofiarę o miłej woni wszystkim swoim bożkom. 06,14 Wycišgnę rękę przeciwko nim i zamienię kraj ten w ziemię pustš i dzikš, poczšwszy od pustyni aż do Ribla, wszędzie, gdzie mieszkajš, i poznajš, że Jajestem Pan. *07 07,01 Pan skierował do mnie to słowo: 07,02 Ty zaœ, synu człowieczy, powiedz: Tak mówi Pan Bóg do ziemi izraelskiej: Koniec, koniec nadchodzi dla czterech krańców ziemi. 07,03 Teraz przychodzi kres na ciebie. Wysyłam gniew mój przeciwko tobie, aby cię osšdzić według twoich dróg i ciebie uczynić odpowiedzialnš za wszystkie twoje obrzydliwoœci. 07,04 Oko moje nie okaże litoœci dla ciebie i nie pominę cię, ale ciebie uczynię odpowiedzialnš za twoje drogi, a twoje obrzydliwoœci będš poœród ciebie [ujawnione] i poznacie, że Ja jestem Pan. 07,05 Tak mówi Pan Bóg: Oto nadchodzi jedno nieszczęœcie za drugim. 07,06 Koniec nadszedł, nadszedł koniec dla ciebie, oto nadszedł. 07,07 Nadszedł dla ciebie zgubny los, o ty, mieszkańcu ziemi! Nadszedł czas, bliski jest dzień utrapienia, a nie radosnych plšsów na wzgórzach. 07,08 Teraz wyleję mój gniew na ciebie i mojš zapalczywoœć uœmierzę na tobie. Będę cię sšdził według twoich dróg, obcišżajšc cię wszystkimi twymi obrzydliwoœciami. 07,09 Oko moje nie okaże litoœci, nie będę oszczędzał, ale według twojego postępowania otrzymasz odpłatę, a twoje obrzydliwoœci będš poœród ciebie [ujawnione] i poznacie, że Ja jestem Pan, e go wybrałem, ciebie. Będš ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żOPTcP¤>cQâŕ cRÂ*cSÉ8Ž.który uderza. 07,10 Oto ów dzień, oto nadchodzi. Wyszedłzgubny los, kwitnie niesprawiedliwoœć, pycha się rozwija. 07,11 Gwałt stał się berłem niesprawiedliwoœci. . 07,12 Nadchodzi czas, zbliża się ów dzień. Kupujšcy niech się nie cieszy, a sprzedawcaniech się nie smuci, gniew bowiem zapłonšłprzeciwko wszystkim. 07,13 Sprzedawca bowiem nie wróci już do rzeczy sprzedanej, nawet jeœli pozostanie jeszcze przy życiu, gdyż gniew nad ogółemnie ustanie i nikt z powodu swej niegodziwoœci nie będzie mógł ocalić życia. 07,14 Dmijcie w surmy, chwytajcie za broń, lecz nikt do boju nie ruszy; albowiemgniew mój obejmuje wszystko. 07,15 Miecz - na zewnštrz, a mór i głód - wewnštrz. Kto znajdzie się na polu, zginie od miecza, a tego, co w mieœcie pozostanie,głód i mór pochłonš. 07,16 Ci, którzy będš się ratowali ucieczkš,na górach stanš się podobni do gołębi z dolin. Wszyscy będš jęczeć, każdy z powoduswej niegodziwoœci. 07,17 Wszystkie ręce opadnš i wszystkie kolana rozmięknš jak woda. 07,18 Przywdziejš wory, okryje ich strach,na wszystkich twarzach pojawi się wstyd i na wszystkich głowach łysina. 07,19 Srebro swoje porzucš na ulice, a złoto ich upodobni się do nieczystoœci. . Głodu swojego tym nie nasycš ani nie napełniš swych wnętrznoœci, ponieważ były dla nich pobudkš do grzechu. 07,20 Ich drogocenna ozdoba posłużyła im ku pysze i z niej uczynili sobie swoje ohydne obrazy, swoje bożki. Dlatego zamienię je dla nich w nieczystoœć. 07,21 Wydam je w ręce cudzoziemców na łup, a miejscowym złoczyńcom na grabież,aby je zbezczeœcili. 07,22 I odwrócę od nich oblicze moje, mój skarb zostanie zbezczeszczony. Wtargnš doniego zbójcy, aby go zbezczeœcić. 07,23 Zrób sobie kajdany, ponieważ kraj ten pełen jest krwawych wyroków, a miasto pełne gwałtów. 07,24 Sprowadzę najokrutniejsze narody, aby zajęły ich domy. Położę kres pysze możnych, a œwiętoœci ich zostanš zbezczeszczone. 07,25 Nadchodzi groza. Będš szukać ratunku, a nie znajdš go. 07,26 Klęska za klęskš spada, wieœć okrutna nadchodzi jedna za drugš. Będš domagać się od proroka objawienia, lecz kapłanowi zabraknie nauki, a starszym rady. 07,27 Król będzie chodził w żałobie, ksišżęokryje się przerażeniem, a ręce ludu ziemi drętwieć będš. Postšpię z nimi według ich dróg i na podstawie ich praw sšdzić ich będę. I poznajš, że Ja jestem Pan. *08 08,01 Kiedy roku szóstego, pištego dnia szóstego miesišca siedziałem w moim domu, a starsi Judy siedzieli przede mnš, spoczęła tam na mnie ręka Pana Boga. 08,02 Patrzyłem, a oto była tam istota podobna do postaci człowieka; w dół od tego, co wyglšdało na jego biodra, był ogień. i w górę od tego, co wyglšdało na biodra, było coœ, co przypominało połysk stopu złota ze srebrem. 08,03 Wycišgnšł coœ w rodzaju ręki i uchwycił mnie za włosy na głowie, a duch podniósł mnie w górę między ziemię a nieboi w boskich widzeniach zaprowadził do Jerozolimy, do przedsionka bramy wewnętrznej, położonej po stronie północnej, tam gdzie znajdował się bożek zazdroœci, . 08,04 Oto tam była chwała Boga izraelskiego, taka sama, jakš widziałem na równinie. 08,05 I rzekł do mnie: Synu człowieczy, podnieœ teraz oczy ku północy! I podniosłem oczy w kierunku północnym, a oto na północ od bramy ołtarza znajdował się u wejœcia ów bożek zazdroœci. 08,06 I rzekł do mnie: Synu człowieczy, czy widzisz, co oni czyniš? - Okropne obrzydliwoœci, którym się tu oddajš pokolenia izraelskie, aby Mnie zmusić do oddalenia się z mojej œwištyni. Ale gdy się lepiej przypatrzysz, zobaczysz jeszcze większe obrzydliwoœci. 08,07 Zaprowadził mnie potem ku wejœciu do dziedzińca, i popatrzyłem, a oto był tam otwór w murze. 08,08 On rzekł do mnie: Synu człowieczy, przebij ten mur! I przebiłem mur, a oto było tam przejœcie. 08,09 A On rzekł do mnie: WejdŸ, a przyjrzyj się tym ohydnym czynom, którymsię oni tu oddajš. 08,10 Wszedłem i patrzyłem, a oto były tam wszelkiego rodzaju postacie tego, co pełza po ziemi, i bydlšt, ohydnych istot, i wszystkie bożki domu Izraela, wyrysowanewszędzie na œcianie dokoła. 08,11 Siedemdziesięciu mężów spoœród starszyzny izraelskiej stało przed nimi - a wœród nich stał Jaazaniasz, syn Szafana - w ręku każdego była kadzielnica, a woń unosiła się z obłoków kadzidła. 08,12 I rzekł do mnie: Czy widzisz, synu człowieczy, czemu się oddaje w ukryciu każdy ze starszyzny domu Izraela w tajemnej komnacie? Mówiš oni bowiem: Pan nas nie widzi. Pan opuœcił ten kraj. 08,13 I rzekł do mnie: Zobaczysz jeszcze gorsze obrzydliwoœci popełniane przez nich.08,14 Następnie zaprowadził mnie do przedsionka bramy œwištyni Pańskiej, mieszczšcej się po stronie północnej, a otosiedziały tam kobiety i opłakiwały Tammuza. 08,15 I rzekł do mnie: Czy widzisz, synu człowieczy? Zobaczysz jeszcze większe obrzydliwoœci od tych. 08,16 Zaprowadził mnie także do wewnętrznego dziedzińca œwištyni Pańskiejioto u wejœcia do œwištyni Pańskiej, pomiędzy przedsionkiem a ołtarzem, znajdowało się około dwudziestu pięciu mężów, obróconych tyłem do œwištyni Pańskiej, z twarzami skierowanymi ku wschodowi: zwróceni na wschód oddawali pokłon słońcu. 08,17 I rzekł do mnie: Czy widzisz, to synuczłowieczy? Czyż nie dosyć domowi Judy dokonywać tych obrzydliwoœci, które tu popełniajš? Napełniajš kraj ten przemocš istale Mnie obrażajš. I oto wcišż podnoszš gałšzkę do nosa. 08,18 Również i Ja będę postępował z nimi z zapalczywoœciš; oko moje nie okaże litoœci i nie będę oszczędzał. A będš wołać do moich uszu donoœnym głosem, lecz Ja ich nie wysłucham. *09 09,01 Potem donoœnie, tak że ja słyszałem,wołał On: Zbliżcie się, straże miasta, każdyz niszczycielskš broniš w ręku! 09,02 I oto przybyło szeœciu mężów drogš od górnej bramy, położonej po stronie północnej, każdy z własnš niszczycielskš broniš w ręku. Wœród nich znajdował się pewien mšż, odziany w lnianš szatę, z kałamarzem pisarskim u boku. Weszli i zatrzymali się przed ołtarzem z bršzu. 09,03 A chwała Boga izraelskiego uniosła się znad cherubów, na których się znajdowała, do progu œwištyni. Następnie zawoławszy męża odzianego w szatę lnianš, który miał kałamarz u boku, 09,04 Pan rzekł do niego: PrzejdŸ przez œrodek miasta, przez œrodek Jerozolimy i nakreœl ten znak TAW na czołach mężów, którzy wzdychajš i biadajš nad wszystkimi obrzydliwoœciami w niej popełnianymi.. 09,05 Do innych zaœ rzekł, tak iż słyszałem: IdŸcie za nim po mieœcie i zabijajcie! Niech oczy wasze nie znajš współczucia ni litoœci! 09,06 Starca, młodzieńca, pannę, niemowlęikobietę wybijajcie do szczętu! Nie dotykajcie jednak żadnego męża, na którymbędzie ów znak. Zacznijcie od mojej œwištyni! I tak zaczęli od owych starców, którzy stali przed œwištyniš. 09,07 Następnie rzekł do nich: Zbezczeœćcie również œwištynię, dziedzińcenapełnijcie trupami! Wyszli oni i zabijali w mieœcie. 09,08 A podczas gdy oni zabijali, ja pozostałem sam, upadłem na twarz i tak wołałem: Ach, Panie, Boże! Czy chcesz wyniszczyć całš Resztę Izraela, dajšc upust swemu gniewowi przeciw Jerozolimie? 09,09 Rzekł do mnie: Nieprawoœć pokolenia Izraela i Judy jest wielka, niezmierna; krajjest pełen krwi, a miasto pełne przewrotnoœci. Mówiš bowiem: Pan opuœcił ten kraj, Pan nie widzi. 09,10 A więc także i moje oko nie okaże litoœci ani współczucia. Odpowiedzialnoœć zaich postępowanie składam na ich głowy. 09,11 I oto ów mšż, odziany w lnianš szatę, z kałamarzem pisarskim u boku, oznajmił: Uczyniłem, jak mi rozkazałeœ. *10 10,01 Następnie patrzyłem, a oto nad sklepieniem, rozpoœcierajšcym się nad głowami cherubów, było coœ jakby szafir, a z wyglšdu było podobne do tronu. 10,02 Potem On rzekł tak do owego męża, odzianego w lnianš szatę: WejdŸ pomiędzy koła pod cherubami, a napełniwszy swe dłonie ognistym węglemz miejsca między cherubami, rozrzuć go po mieœcie! I wszedł tam na moich oczach. 10,03 A cheruby stały po prawej stronie œwištyni, gdy ów mšż tam wchodził, obłok zaœ napełnił dziedziniec wewnętrzny. 10,04 Następnie chwała Pańska podniosła się znad cheruba do progu œwištyni, œwištynia zaœ napełniła się obłokiem, a dziedziniec był pełen blasku chwały Pańskiej. 10,05 Rozległ się szum skrzydeł cherubów aż na dziedzińcu zewnętrznym, podobny do głosu Boga Wszechmogšcego, gdy przemawia. 10,06 A gdy owemu mężowi, odzianemu w lnianš szatę, dał taki rozkaz: WeŸ ognia spomiędzy kół, spomiędzy cherubów!, on tam poszedł i stanšł obok koła. 10,07 Wówczas jeden z cherubów wycišgnšł rękę w kierunku ognia, znajdujšcego się pomiędzy cherubami, a wzišwszy go, położył na dłonie człowieka,ubranego w lnianš szatę. Ten wzišł go i wyszedł. 10,08 Pod skrzydłami zaœ cherubów pojawiło się coœ na kształt ręki ludzkiej. 10,09 I patrzyłem, a oto przy bokucherubów znajdowały się cztery koła: po jednym kole obok każdego cheruba, a koła te z wyglšdu miały połysk jakby tarsziszu. 10,10 Wyglšdały zaœ tak, jakby każde z czterech miało ten sam kształt, jakby jedno koło znajdowało się w drugim. 10,11 A gdy się posuwały, posuwały się w czterech swoich kierunkach; nie odwracałysię, gdy się posuwały, ale posuwały się w tym kierunku, dokšd prowadziła je głowa, posuwały się za niš i nie odwracały się, gdy się posuwały. 10,12 Ich całe ciało - plecy, ręce, skrzydła i koła u wszystkich czterech - było wypełnione dokoła oczami. 10,13 Słyszałem, że kołom została nadananazwa galgal. 10,14 Każda istota miała po cztery oblicza: pierwsze było obliczem wołu, drugie obliczem człowieka, trzecie obliczem lwa, aczwarte obliczem orła. 10,15 A cheruby się podniosły; była to ta sama istota, którš widziałem nad rzekš Kebar. 10,16 Gdy cheruby chodziły, poruszały się także przy ich boku koła; a gdy cheruby podnosiły swe skrzydła, aby się unieœć z ziemi, koła nie odrywały się od ich boku. 10,17 A gdy cheruby się zatrzymywały, także one się zatrzymywały, a gdy się podnosiły, to podnosiły się także i one razem z nimi, ponieważ był w nich duch istoty żywej. 10,18 A chwała Pańska odeszła od progu œwištyni i zatrzymała się nad cherubami. 10,19 Cheruby rozwinęły skrzydła i uchodzšc uniosły się z ziemi na moich oczach, a koła z nimi. Zatrzymały się w wejœciu wschodniej bramy œwištyni Pańskiej, a chwała Boga izraelskiego spoczywała nad nimi u góry. 10,20 Była to ta sama istota żywa, którš pod Bogiem izraelskim oglšdałem nad rzekš Kebar, i poznałem, że były to cheruby. 10,21 Każdy miał po cztery oblicza i czteryskrzydła, a pod skrzydłami coœ w rodzaju ršk ludzkich. 10,22 Wyglšd ich twarzy był podobny do tych samych twarzy, które widziałem nad rzekš Kebar. Każdy poruszał się prosto przed siebie. *11 11,01 Potem podniósł mnie duch i zaprowadził mnie do wschodniej bramy œwištyni Pańskiej, zwróconej ku wschodowi. A oto u wejœcia do bramy znajdowało się dwudziestu pięciu mężów, wœród których ujrzałem Jaazaniasza, syna Azzura, i Pelatiasza, syna Benajasza, przywódców ludu. 11,02 I rzekł do mnie [Pan]: Synu człowieczy, oto mężowie, w których myœlach jest zło i którzy w tym mieœcie rozszerzajš złe rady. 11,03 Mówiš: Nieprędko buduje się domy. Oto kocioł, a my stanowimy mięso. 11,04 Dlatego prorokuj przeciwko nim, prorokuj, synu człowieczy! 11,05 Wówczas mnš owładnšł Duch Pański irzekł do mnie: Mów: Tak mówi Pan: W ten sposób powiedzieliœcie, domu Izraela, a Ja znam sprawy waszej duszy. 11,06 Wielu pomordowaliœcie w tym mieœcie,a jego ulice zasłaliœcie trupami. 11,07 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Trupy, które porozkładaliœcie w jego œrodku, sš mięsem, a ono kotłem, wy jednak zostaniecie usunięci ze œrodka. 11,08 Boicie się miecza, a Ja sprowadzę na was miecz - wyrocznia Pana Boga. 11,09 Wypędzę was z jego obrębu, , wydam was w ręce obcych i przeprowadzę sšd nad wami. 11,10 Padniecie od miecza, będę was sšdziłna granicy izraelskiej i poznacie, że Ja jestem Pan. 11,11 Ono nie będzie dla was kotłem ani wynie będziecie w nim mięsem; na granicy izraelskiej będę was sšdził. 11,12 I poznacie, że ja Jestem Pan, do poleceń którego nie stosowaliœcie się ani nie wypełnialiœcie nakazów, ale wypełnialiœcie nakazy tych narodów, które was otaczajš dokoła. 11,13 Skoro tylko skończyłem prorokować,umarł Pelatiasz, syn Benajasza. I upadłem na twarz, wołajšc głoœno tymi słowami: Ach, Panie Boże! Czy całkowicie wyniszczysz Resztę Izraela? 11,14 Pan skierował do mnie te słowa: 11,15 Synu człowieczy, oto do braci twoich, do zesłanych wraz z tobš, do wszystkich pokoleń izraelskich, do ogółu mawiali mieszkańcy Jerozolimy: Oddaleni jesteœcie od Pana. Ziemia ta nam została oddana w posiadanie. 11,16 Dlatego mów: Tak mówi Pan Bóg: Wprawdzie wygnałem ich pomiędzy narody irozproszyłem po krajach, jednak przez krótki czas będę dla nich œwištyniš w tych krajach, do których przybyli. 11,17 Dlatego mów: Tak mówi Pan Bóg: Zgromadzę was na nowo spoœród obcych narodów, sprowadzę was z krajów, po których zostaliœcie rozproszeni, i dam wamziemię Izraela. 11,18 Wrócš tam i wykorzeniš z niej wszystkie bożki i obrzydliwoœci. 11,19 Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce cielesne, 11,20 aby postępowali zgodnie z moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak będš oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. 11,21 A co do tych, których serce skłania się ku bożkom i obrzydliwoœciom, to na ich głowy składam odpowiedzialnoœć za ich postępowanie - wyrocznia Pana Boga. 11,22 Potem cheruby rozwinęły swe skrzydła i równoczeœnie z nimi [poruszyły się] koła, a chwała Boga Izraela spoczywała na nich u góry. 11,23 I odeszła chwała Pańska z granic miasta, i zatrzymała się na górze, która leży na wschód od miasta. 11,24 A duch uniósł mnie i zaprowadził z powrotem w Bożym zachwyceniu do zesłańców z ziemi chaldejskiej i tak skończyło się widzenie, które miałem. 11,25 Następnie opowiedziałem zesłańcom wszystkie te sprawy Pana, które mi On pozwolił widzieć. *12 12,01 Pan skierował do mnie te słowa: 12,02 Synu człowieczy, mieszkasz wœród ludu opornego, który ma oczy na to, by widzieć, a nie widzi, i ma uszy na to, by słyszeć, a nie słyszy, ponieważ jest ludemopornym. 12,03 Synu człowieczy, przygotuj sobie rzeczy na drogę zesłania, za dnia i na ich oczach, i na ich oczach wyjdŸ z miejsca twego pobytu na inne miejsce. Może to zrozumiejš, chociaż to lud zbuntowany. 12,04 Wynieœ swoje tobołki, jak tobołki zesłańca, za dnia, na ich oczach, i wyjdŸ wieczorem - na ich oczach - tak jak wychodzš zesłańcy. 12,05 Na ich oczach zrób sobie wyłom w murze i wyjdŸ przez niego! 12,06 Na ich oczach włóż tobołek na swojebarki i wyjdŸ, gdy zmierzch zapadnie. Zasłoń twarz, abyœ nie widział kraju, albowiem ustanawiam cię znakiem dla pokoleń izraelskich. 12,07 I uczyniłem tak, jak mi rozkazano: tobołki wyniosłem za dnia, jak tobołki zesłańca, wieczorem uczyniłem sobie rękami wyłom w murze, wyszedłem w mroku i na ich oczach włożyłem [tobołek] na barki. 12,08 Rano skierował Pan do mnie te słowa: 12,09 Synu człowieczy, czy dom Izraela, lud zbuntowany, zapytał się: Co ty robisz? 12,10 Powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Ta przepowiednia odnosi się do władcy, będšcego w Jerozolimie, i do całego domu Izraela, który tam się znajduje. 12,11 Powiedz: Jestem dla was znakiem. Podobnie jak ja uczyniłem, tak się wam stanie: Pójdš na zesłanie, w niewolę. 12,12 Władca, który znajduje się wœród nich, włoży na ramiona [tobołki] w mroku iwyjdzie; zrobiš wyłom w murze, aby mógł przez niego przejœć, zasłoni on twarz, abyswymi oczami nie widział kraju. 12,13 Zarzucę sieć mojš na niego i wpadnie w mój niewód. Każę go przyprowadzić do Babilonu, do kraju Chaldejczyków, ale nie będzie go mógł oglšdać i tam umrze. 12,14 A wszystkich z jego otoczenia, jego obrońców i wszystkie zastępy jego wojsk rozproszę na wszystkie wiatry i miecza na nich dobędę. 12,15 I poznajš, że Ja jestem Pan, gdy ich ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żTPó cUCwcVşcWŐ*cXí8x-rozproszę wœród narodów i rozrzucę po krajach. 12,16 Ale niektórych z nich, którzy ujdš miecza, głodu i zarazy, pozostawię, aby pomiędzy narodami, do których przybędš, opowiadali o wszystkich swoich obrzydliwoœciach. Wówczas poznajš, że Ja jestem Pan. 12,17 Pan skierował do mnie te słowa: 12,18 Synu człowieczy, z drżeniem będziesz spożywał swój chleb, a w niepokoju i smutku będziesz pił wodę. 12,19 Powiedz ludowi ziemi: Tak mówi Pan Bóg do mieszkańców Jerozolimy w ziemi izraelskiej: Chleb swój będš spożywali w smutku, a wodę będš pili w trwodze, ponieważ ziemia ich zamieni się w pustkowie i zostanie ogołocona ze swoich dostatków, z powodu bezprawia wszystkichjej mieszkańców. 12,20 Ludne miasta zostanš opuszczone, ziemia zamieni się w pustkowie. Wówczas poznacie, że Ja jestem Pan. 12,21 Pan skierował do mnie te słowa: 12,22 Synu człowieczy, cóż to macie za przysłowie o ziemi izraelskiej, które głosi:Dłużš się dni, a wszystkie proroctwa zawodzš. 12,23 Dlatego powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Ja sprawię, że przypowieœci tej zostanie położony kres i nie będš jej więcej powtarzać w Izraelu. Co więcej, powiedz im: Nadchodzš dni, gdy każde widzenie stanie się rzeczywistoœciš. 12,24 Nie będzie już bowiem wœród pokoleńizraelskich żadnego fałszywego widzenia ani żadnego złudnego proroctwa, 12,25 gdyż Ja, Pan, przemawiam, a to, co mówię, to stanie się niechybnie; już za dni waszych, ludu zbuntowany, ogłoszę wyrok iwykonam go - wyrocznia Pana Boga. 12,26 Potem Pan skierował do mnie te słowa: 12,27 Synu człowieczy, oto Izraelici powiadajš: Widzenie, jakie on ma, odnosi siędo dni bardzo odległych. Prorokuje o dalekiej przyszłoœci. 12,28 Przeto powiedz im: Tak mówi Pan Bóg:Już więcej żaden z moich wyroków nie dozna zwłoki. Cokolwiek mówię, to mówię i wykonam - wyrocznia Pana Boga. *13 13,01 Pan skierował do mnie te słowa: 13,02 Synu człowieczy, prorokuj przeciw prorokom izraelskim, prorokuj i mów do tych, którzy prorokujš we własnym imieniu: Słuchajcie słowa Pańskiego: 13,03 Tak mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idš za własnym rozumieniem, a niczego nie widzieli. 13,04 Jak lisy wœród ruin, takimi sš twoi prorocy, Izraelu. 13,05 Nie wstšpiliœcie na wyłom ani nie budowaliœcie murów wokół domu Izraela, aby się ostał w walce w dzień Pana. 13,06 Oglšdajš rzeczy zwodnicze i prorokujš kłamstwa ci, którzy mawiajš: Wyrocznia Pana. Pan ich nie posłał, a mimoto oczekujš spełnienia słowa. 13,07 Czy nie mieliœcie widzeń zwodniczych i nie opowiadaliœcie proroctw fałszywych, gdyœcie mówili: Wyrocznia Pana - a Ja nie mówiłem? 13,08 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ przepowiadaliœcie rzeczy zwodnicze i mieliœcie kłamliwe widzenia, Ja występuję przeciwko wam - wyrocznia Pana Boga. 13,09 Ręka moja dotknie proroków, którzy widzš rzeczy zwodnicze i przepowiadajš kłamstwa. Nie będš oni należeć do społecznoœci mego ludu i nie zostanš wpisani w poczet pokoleń izraelskich, nie wejdš do ziemi Izraela, abyœcie poznali, że Ja jestem Pan Bóg. 13,10 Oto wprowadzili mój lud w błšd, mówišc: Pokój, podczas gdy pokoju nie było. A kiedy on budował mur, to tamci pokrywali go tynkiem. 13,11 Powiedz tym, którzy go pokrywali tynkiem: , [gdy] spadnie deszczulewny, nastšpi gradobicie i wicher gwałtowny się zerwie. 13,12 I oto mur rozwalony. Czy wam nie powiedzš: Gdzie jest zaprawa, któršœcie narzucili? 13,13 Przeto tak mówi Pan Bóg: W zapalczywoœci mojej sprowadzę wicher gwałtowny, spadnie deszcz ulewny na skutek mojego gniewu i grad na skutek mego oburzenia, by wszystko zniszczyć. 13,14 I zburzę mur, któryœcie pokryli tynkiem, powalę go na ziemię, tak że ukażš się jego fundamenty i upadnie, a wy pod nim zginiecie. Wówczas poznacie, że Ja jestem Pan. 13,15 Wywrę gniew mój na murze i na tych,którzy go tynkiem obrzucili, i powiem wam: Gdzie jest mur i ci, którzy go tynkowali - 13,16 prorocy Izraela, wieszczšcy o Jerozolimie, którzy mieli o niej widzenia pokoju, ale w której nie było pokoju? - wyrocznia Pana Boga. 13,17 A ty, synu człowieczy, zwróć swoje oblicze ku córkom twojego narodu, samorzutnie głoszšcym przepowiednie, i prorokuj przeciwko nim! 13,18 Powiesz: Tak mówi Pan Bóg: Biada tym, które szyjš wstšżki na wszystkie przeguby ršk i sporzšdzajš zasłony wszelkiego kształtu na głowy, aby usidlać dusze. Łowicie dusze ludu mego, a własne dusze chcecie przy życiu zachować? 13,19 Bezczeœcicie Mnie przed ludem moim dla garœci jęczmienia i kęsa chleba, zabijajšc dusze, które nie powinny umrzeć,a oszczędzajšc dusze, które nie powinny żyć, gdy okłamujecie mój lud, który chętniesłucha kłamstwa. 13,20 Przeto tak mówi Pan Bóg: Oto wystšpię przeciwko wstšżkom, którymi usidlacie dusze jak ptaki. Pozrywam je z ramion waszych i dusze przez was usidlonewypuszczę na wolnoœć. 13,21 Pozrywam wasze zasłony i tak jak ptaki wyzwolę lud mój z ršk waszych, aby już więcej nie był łupem w waszych rękach, i poznacie, że Ja jestem Pan. 13,22 Ponieważ zasmucałyœcie kłamstwem serce sprawiedliwego, chociaż Ja go nie zasmucałem, i ponieważ wzmacniałyœcie ręce bezbożnego, aby nie zawrócił ze swe drogi złej i żył, 13,23 dlatego nie będziecie miały widzeń złudnych i nie będziecie więcej prorokowały. Wyzwolę lud mój z ręki waszej i poznacie, że Ja jestem Pan. *14 14,01 Przybyli do mnie niektórzy ze starszyzny izraelskiej i usiedli przede mnš. 14,02 A Pan skierował do mnie te słowa: 14,03 Synu człowieczy, mężowie ci wprowadzili do serca swoje bożki i postawili przed sobš to, co było dla nich sposobnoœciš do grzechu. Czyż mam na to pozwolić, aby oni pytali Mnie o radę? 14,04 Dlatego mów z nimi i powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Każdemu z domu Izraela, który wprowadza swoje bożki do serca i stawia przed sobš, a potem przychodzi do proroka, odpowiem Ja sam, Pan, stosownie do liczby jego bożków, 14,05 aby odkryć zamiary domu Izraela, tych, którzy się oddalili ode Mnie z powodu wszystkich swoich bożków. 14,06 Dlatego powiedz domowi Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Nawróćcie się i odwróćcie od swoich bożków, od wszystkich swoich obrzydliwoœci się odwróćcie! 14,07 Albowiem Ja sam, Pan, dam odpowiedŸ każdemu spoœród Izraelitów i z przychodniów mieszkajšcych w Izraelu, ktokolwiek odwróci się ode Mnie i wprowadzi do serca swe bożki, i postawi przed sobš to, co dla niego stanowi sposobnoœć do grzechu, a potem przyjdzie do proroka, aby przez niego pytać Mnie o radę. 14,08 Zwrócę oblicze moje przeciwko temu mężowi, użyję go jako przysłowiowego przykładu i wykluczę z mego ludu, a poznacie, że Ja jestem Pan. 14,09 A gdyby prorok dał się zwieœć i przemawiał - oto Ja, Pan, zwiodłem tego proroka: wycišgnę rękę przeciwko niemu i zgładzę go spoœród ludu mego izraelskiego. 14,10 Poniosš odpowiedzialnoœć za swoje winy. Wina proroka będzie taka jak tego, który się go pytał - 14,11 aby dom Izraela nie oddalał się już więcej ode Mnie i nie plamił się już więcej żadnymi swymi grzechami. Oni będš moim ludem, a Ja będę ich Bogiem - wyrocznia Pana Boga. 14,12 Pan skierował do mnie te słowa: 14,13 Synu człowieczy, gdyby jakiœ kraj zgrzeszył przeciwko Mnie niewiernoœciš i gdybym wówczas wycišgnšł rękę przeciwkoniemu, i złamał mu podporę chleba, zesłałgłód, wyniszczył ludzi i zwierzęta 14,14 i gdyby tam byli owi trzej mężowie: Noe, Danel i Hiob, to tylko oni, dzięki, sprawiedliwoœci swej, ocaliliby życie swoje - wyrocznia Pana Boga. 14,15 Albo gdybym na ten kraj zesłał dzikiezwierzęta, aby go wyludnić i uczynić z niego pustynię, tak by nikt z powodu dzikichzwierzšt nie mógł tamtędy przechodzić, 14,16 i gdyby w jego œrodku byli owi trzej mężowie, na moje życie - wyrocznia Pana Boga - nie mogliby uratować ani synów, ani córek; oni sami tylko by się ocalili, kraj zaœzamieniłby się w pustynię. 14,17 Albo gdybym na kraj ten sprowadził miecz i gdybym powiedział: Niech miecz przejdzie przez ten kraj, i wyniszczyłbym w nim ludzi i zwierzęta, 14,18 i gdyby owi trzej mężowie znajdowalisię w tym kraju, na moje życie - wyroczniaPana Boga - nie mogliby ocalić ani synów, ani córek, ocaliliby tylko samych siebie. 14,19 Albo gdybym na kraj ten zesłał zarazę i we krwi utopiłbym gniew mój na niego, aby wytracić stamtšd ludzi i zwierzęta, 14,20 i gdyby Noe, Danel i Hiob w tym krajusię znajdowali, na moje życie - wyrocznia Pana Boga - ani synów, ani córek by nie ocalili, ale oni sami tylko dzięki swej sprawiedliwoœci ocaliliby własne życie. 14,21 Bo tak mówi Pan Bóg: Nawet gdybym zesłał na Jerozolimę owe cztery moje straszne klęski - miecz, głód, dzikie zwierzęta i zarazę, aby w niej wyniszczyć ludzi i zwierzęta, 14,22 to jeszcze pozostanie tam Reszta, która ocali synów i córki. Oto oni przyjdš do was i będziecie widzieli postępowanie ichi uczynki, tak iż pocieszycie się po klęskach, które sprowadziłem na Jerozolimę, po wszystkim tym, co na niš sprowadziłem 14,23 Oni pocieszać was będš, gdy zobaczycie ich postępowanie i uczynki poznacie, ze nie bez podstaw było to wszystko, co jej uczyniłem - wyrocznia Pana Boga. *15 15,01 Pan skierował do mnie te słowa: 15,02 Synu człowieczy, czymże drzewo winoroœli jest lepsze od jakiegokolwiek drzewa liœciastego, zktóre jest wœród drzew w lesie? 15,03 Czy weŸmie się z niego drewno, by uczynić jakiœ przedmiot? Czy użyje się go do zrobienia kołka, aby na nim zawiesić jakiekolwiek naczynie? 15,04 Oto w ogień się wrzuca je na spalenie. Obydwa jego końce ogień już strawił, a œrodek został nadpalony. Czy przyda się jeszcze na co? 15,05 Oto gdy jeszcze było nietknięte, już nie nadawało się do obróbki; tym mniej się nada do obróbki, gdy ogień je strawił, a ono spłonęło. 15,06 Dlatego tak mówi Pan Bóg: podobnie jak z drzewem winoroœli, które jest wœród drzew w lesie, a które wrzuciłem w ogień na spalenie, tak postšpię z mieszkańcami Jerozolimy. 15,07 Oblicze moje zwracam przeciwko nim;ognia uszli, lecz ogień ich strawi, i poznacie, że Ja jestem Pan, kiedy oblicze moje zwrócę przeciwko nim. 15,08 Zamienię ten kraj w pustkowie, bo dopuœcili się wiarołomstwa - wyrocznia Pana Boga. *16 16,01 Pan skierował do mnie te słowa: 16,02 Synu człowieczy, zapoznaj Jerozolimę z jej obrzydliwoœciami 16,03 i powiedz: Tak mówi Pan Bóg do Jerozolimy: Z pochodzenia swego i urodzenia swego jesteœ z ziemi Kanaan. Ojciec twój był Amorytš, a matka twoja - Chetytkš. 16,04 A twoje urodzenie: w dniu twego przyjœcia na œwiat nie ucięto ci pępowiny, nie obmyto cię w wodzie, aby cię oczyœcić; nie natarto cię solš i w pieluszki cię nie owinięto. 16,05 Żadne oko nie okazało współczucia, aby spełnić względem ciebie jednš z tych przysług przez litoœć dla ciebie. W dniu twego urodzenia wyrzucono cię na puste pole - przez niechęć do ciebie. 16,06 Oto Ja przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię, jak szamotałeœ się we krwi. Rzekłem do ciebie, gdy byłaœ we krwi: Żyj,16,07 roœnij! Uczyniłem cię jak kwiat polny.Rosłaœ, wzrastałaœ i doszłaœ do wieku dojrzałego. Piersi twoje nabrały kształtu iwłosy twoje stały się obfitsze. Ale byłaœ naga i odkryta. 16,08 Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłoœci. Rozcišgnšłem połę płaszcza mego nad tobš i zakryłem twojš nagoœć. Zwišzałem się z tobš przysięgš i wszedłemz tobš w przymierze - wyrocznia Pana Boga- stałaœ się mojš. 16,09 Obmyłem cię wodš, otarłem z ciebie krew i namaœciłem olejkiem. 16,10 Następnie przyodziałem cię wyszywanš szatš, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorem i okryłem cię jedwabiem. 16,11 Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twojš szyję. 16,12 Włożyłem też pierœcień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twojš głowę. 16,13 Zostałaœ ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaœ najczystszš mškę, miód i oliwę. Stawałaœ się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaœ ażdo godnoœci królewskiej. 16,14 Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej pięknoœci, bo była ona doskonała z powodu ozdób, którymi cięwyposażyłem - wyrocznia Pana Boga. 16,15 Ale zaufałaœ swojej pięknoœci i wyzyskałaœ swojš sławę na to, by uprawiać nierzšd. Oddawałaœ się każdemu, kto obok ciebie przechodził. 16,16 Nabrałaœ swoich szat i sporzšdziłaœ sobie wyżyny [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaœ nierzšd. 16,17 Wzišwszy ozdobne przedmioty z mojego złota i z mojego srebra, które ci dałem, uczyniłaœ sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaœ nierzšdem. 16,18 Wzięłaœ swe szaty wyszywane i okryłaœ je nimi, a także mojš oliwę i moje kadzidło składałaœ w ofierze przed nimi. 16,19 Nawet mój pokarm, który ci dałem: najczystszš mškę, oliwę i miód, którymi ciężywiłem, ofiarowałaœ przed nimi jako miłšwoń. Tak było - wyrocznia Pana Boga. 16,20 Brałaœ też synów swoich i córki, któreœ mi urodziła, a składałaœ im w ofierze na pożywienie. Czy więc znikomy jest twój nierzšd? 16,21 Zabijałaœ przecież synów moich i palšc ich składałaœ im w ofierze. 16,22 A przy wszystkich tych obrzydliwoœciach i nierzšdach nie pamiętałaœ na dni twojej młodoœci, gdyœ była naga, odkryta i gdy szamotałaœ się w swojej krwi. 16,23 A po tych wszystkich złoœciach twoich - biada, o biada tobie! - wyrocznia Pana Boga - 16,24 budowałaœ sobie szałasy i sporzšdzałaœ wzniesienia na każdym miejscu. 16,25 Na poczštku każdej drogi budowałaœ sobie wzniesienie, aby tam kalać swojš pięknoœć i oddawałaœ się każdemu przechodniowi. Mnożyłaœ coraz bardziej swoje czyny nierzšdne. 16,26 Uprawiałaœ nierzšd z twoimi sšsiadami Egipcjanami o ciałach potężnych, pomnażałaœ coraz bardziej swoje czyny nierzšdne, aby Mnie gniewać. 16,27 Oto wycišgnšłem rękę przeciwko tobie i zmniejszyłem ci pokarm, i wydałem cię na łup twoim nieprzyjaciółkom, córkomfilistyńskim, które się wstydziły twojego postępowania. 16,28 Uprawiałaœ następnie nierzšd z Asyryjczykami, ponieważ byłaœ nienasycona; oddawałaœ się nierzšdowi z nimi, a i tak się tym nie nasyciłaœ. 16,29 Uprawiałaœ więc znów nierzšd z krajem kupieckim Chaldejczyków i także tym się nie nasyciłaœ. 16,30 Jakżeż słabe było twoje serce - wyrocznia Pana Boga - skoro dopuszczałaœ się takich rzeczy, godnych bezwstydnej nierzšdnicy, 16,31 skoro budowałaœ szałas na poczštku każdej drogi, skoro urzšdzałaœ sobie wzniesienia na każdym placu, a gardzšc zapłatš nie byłaœ podobna do nierzšdnicy, 16,32 lecz do kobiety cudzołożnej, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych. 16,33 Wszystkim nierzšdnicom daje się zapłatę, a ty wszystkim swoim kochankom dawałaœ podarki i zjednywałaœ ich sobie, by przychodzili do ciebie zewszšd i uprawiali z tobš nierzšd. 16,34 U ciebie działo się odwrotnie niż u nierzšdnic: nikt nie gonił za tobš. To ty dawałaœ zapłatę, a ciebie nikt nie wynagradzał. Tak, z tobš było wprost odwrotnie. 16,35 Dlatego, Nierzšdnico, słuchaj słowa Pańskiego! 16,36 Tak mówi Pan Bóg: Za to, że odsłaniałaœ swš sromotę i odkrywałaœ swojš nagoœć, uprawiajšc nierzšd ze wszystkimi swoimi ohydnymi bożkami, a także za krew twoich synów, których im ofiarowałaœ - 16,37 za to Ja zgromadzę wszystkich twoich kochanków, w których miałaœ upodobanie, i wszystkich tych, których miłowałaœ, jak również i tych wszystkich, których nienawidziłaœ. Tak, Ja zgromadzę ich ze wszystkich stron przeciwko tobie i odsłonię twš nagoœć przed nimi, aby zobaczyli całš twojš nagoœć. 16,38 Będę cię sšdził tak, jak się sšdzi cudzołożnice i zabójczynie. Wydam cię krwawemu gniewowi i zazdroœci. 16,39 Wydam cię w ich ręce, a oni zniosš twoje szałasy, zniszczš twoje wzniesienia,rozbiorš cię z twoich szat, zabiorš ci twojeklejnoty i pozostawiš cię nagš i odkrytš. 16,40 Zwołajš przeciwko tobie zgromadzenie, ukamienujš cię i mieczami poćwiartujš na częœci. 16,41 Następnie domy twoje spalš w ogniu iwykonajš na tobie wyrok na oczach wielu kobiet. Oto tak położę kres twemu nierzšdowi i już więcej nie będziesz dawałapodarków za nierzšd. 16,42 I tak uœmierzę mój gniew na ciebie i odstšpi od ciebie moja zapalczywoœć. tem Pan, gdy ich ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żYPđ cZ@Pc[c\Ż*k c]8^4Uspokoję się i już więcej nie będę się gniewał. 16,43 Ponieważ nie pamiętałaœ o dniach młodoœci swojej i wszystkimi czynami wzbudzałaœ we Mnie gniew, tak Ja z kolei na twojš głowę sprowadzę skutki twego postępowania - wyrocznia Pana Boga - nie dodasz już zbrodni do wszystkich twoich obrzydliwoœci. 16,44 Oto każdy układajšcy przysłowia będzie o tobie wypowiadał następujšce: Jaka matka, taka córka. 16,45 Jesteœ rzeczywiœcie córkš twej matki, która zdradziła swego męża i dzieci;jesteœ rzeczywiœcie siostrš swoich sióstr, które zdradziły swoich mężów i dzieci. Matka wasza była Chetytkš, a ojciec wasz Amorytš. 16,46 Twojš starszš siostrš była Samaria, mieszkajšca na lewo od ciebie wraz ze swoimi córkami, a twojš młodszš siostrš była Sodoma wraz ze swoimi córkami, mieszkajšca na prawo od ciebie. 16,47 Tylko przez krótki czas nie naœladowałaœ ich postępowania i nie popełniałaœ takich obrzydliwoœci jak one. A potem w całym swym prowadzeniu się stałaœ się gorsza od nich. 16,48 Na moje życie - wyrocznia Pana Boga- Twoja siostra Sodoma wraz ze swymi córkami postępowała tak, jak ty postępowałaœ wraz z twymi córkami. 16,49 Oto taka była wina siostry twojej, Sodomy: odznaczała się ona i jej córki wyniosłoœciš, obfitoœciš dóbr i spokojnš pomyœlnoœciš, ale nie wspierały biednego i nieszczęœliwego, 16,50 co więcej, uniosły się pychš i dopuszczały się tego, co wobec Mnie jest obrzydliwoœciš. Dlatego je odrzuciłem, jak to widziałaœ. 16,51 Także Samaria nie dopuœciła się ani połowy twoich grzechów. Ty popełniłaœ o wiele więcej obrzydliwoœci niż one i ty usprawiedliwiłaœ twoje siostry przez wszystkie twoje obrzydliwoœci, któreœ popełniła. 16,52 Ty więc także znoœ swojš hańbę, ty, któraœ usprawiedliwiała swoje siostry. Przez twoje grzechy, które były gorsze niżich, zostały one przez ciebie usprawiedliwione. ZawstydŸ się więc i znoœ swojš hańbę, albowiem usprawiedliwiałaœ swoje siostry. 16,53 Ja zaœ odmienię ich los, los Sodomy i jej córek oraz los Samarii i jej córek, a także twój los odmienię przy nich, 16,54 abyœ tak hańbę swojš nosiła i była zawstydzona z powodu wszystkiego, czegoœsię dopuœciła, i w ten sposób im przyniosłapociechę. 16,55 Twoja siostra Sodoma i jej córki wrócš znów do pierwotnego swego stanu. Podobnie i Samaria ze swymi córkami powróci także do swego stanu pierwotnego.Ty i córki twoje wrócicie także do swego stanu pierwotnego. 16,56 Czyż za dni twojej pychy nie było mowy w twoich ustach o twojej siostrze Sodomie, 16,57 zanim hańba twoja nie została odkryta? Podobnie jak ona jesteœ teraz poœmiewiskiem dla córek Edomu i wszystkich, którzy mieszkajš dokoła, dla córek filistyńskich, które tobš gardzš. 16,58 Odpowiesz za swe cudzołóstwa i obrzydliwoœci - wyrocznia Pana Boga. 16,59 Tak bowiem mówi Pan Bóg: Postšpię z tobš tak, jak ty postępowałaœ, ty, któraœ złamała przysięgę i zerwała przymierze. 16,60 Ja jednak wspomnę na przymierze, które z tobš zawarłem za dni twojej młodoœci, i ustanowię z tobš przymierze wieczne. 16,61 Ty zaœ ze swej strony wspomnisz na swoje postępowanie i zawstydzisz się, kiedy przyjšwszy siostry twoje tak starsze, jak młodsze od ciebie, dam ci je za córki w myœl zawartego z tobš przymierza. 16,62 Odnowię bowiem moje przymierze z tobš i poznasz, że Ja jestem Pan, 16,63 abyœ pamiętała i wstydziła się, i abyœ ze wstydu ust swoich nie otwarła wówczas, gdy ci przebaczę wszystko, coœ uczyniła - wyrocznia Pana Boga. *17 17,01 Pan skierował do mnie te słowa: 17,02 Synu człowieczy, zadaj zagadkę i opowiedz przypowieœć domowi izraelskiemu.17,03 Powiesz: Tak mówi Pan Bóg: Orzeł wielki, o skrzydłach rozłożystych i długichpiórach, pokryty pstrym pierzem, przyleciał nad Liban i zabrał wierzchołek cedru. 17,04 Ułamał koniec jego pędów, zaniósł do kraju kupieckiego i złożył go w mieœcie handlowym. 17,05 Następnie wzišł szczep z tego kraju i zasadził na roli urodzajnej, i umieœcił go nad obfitymi wodami, i zasadził jak wierzbę, 17,06 by rósł i stał się bujnš winoroœlš - choć niskiego wzrostu - którego pędy zwracały się ku niemu, którego korzenie miały być pod nim. I stał się on krzewem winnym, wytworzył gałšzki i wypuœcił listowie. 17,07 Ale był inny wielki orzeł, o wielkich skrzydłach i bogatym upierzeniu. A oto ów krzew z ziemi, gdzie był zasadzony, ku niemu zwrócił swe korzenie, ku niemu zwrócił swe gałšzki, aby on je nawadniał. 17,08 A przecież na roli urodzajnej, nad œciekiem wód obfitych był zasadzony, gdziemógł puszczać gałšzki i wydawać owoc, i stać się wspaniałš winoroœlš. 17,09 Powiedz: Tak mówi Pan Bóg: Czy to sięuda? Czy nie wyrwie on jego korzeni? Czy nie oberwie jego owoców? I czy nie uschnšwszystkie jego œwieże pędy, które puœci? Anie potrzeba mu ani mocnego ramienia, ani licznego ludu, aby go wyrwać z korzeniami. 17,10 Oto go zasadzono. - Czy mu się poszczęœci? Czy nie uschnie, gdy wschodni wiatr powieje? Uschnie na roli, na której wypuszczał swe pędy. 17,11 Pan skierował do mnie te słowa: 17,12 Mówże do ludu opornego: Czy nie wiecie, co to oznacza? Powiedz: Oto król babiloński nadcišgnšł do Jerozolimy, pochwycił jej króla i jej ksišżšt i zaprowadził ich do siebie, do Babilonu. 17,13 Wzišł następnie jednego z potomków królewskich, zawarł z nim przymierze i przysięgš go zwišzał, a co znaczniejszych uprowadził z kraju, 17,14 aby królestwo było bez znaczenia, tak by więcej już nie powstało, by tak mogło trwać, zachowujšc warunki przymierza. 17,15 On jednak zbuntował się przeciw niemu, skierował posłów do Egiptu, aby mudano koni i liczne oddziały. Czy mu się to powiedzie? Czy ocali się ten, który tak postępuje? Czy ten się ocali, co złamał przymierze? 17,16 Na moje życie - wyrocznia Pana Boga- w siedzibie tego króla, który go wprowadził na tron, a wobec którego przysięgi nie dochował i złamał warunki przymierza, u niego w Babilonie umrze. 17,17 Nie wspomoże go faraon wielkim wojskiem i licznymi zastępami podczas walki, gdy usypiš wały i pobudujš wieże, gdzie zginie mnóstwo ludzi. 17,18 On odrzucił przysięgę i złamał przymierze, bo rękę swš do tego przyłożył, on to wszystko uczynił. Nie ocali się. 17,19 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Na moje życie! [Skutki] odrzucenia mojej przysięgi i złamania mego przymierza sprowadzę na jego głowę. 17,20 Zarzucę mojš sieć na niego, aby wpadł w mój niewód i przywiodę go do Babilonu i tam go osšdzę za wiarołomstwo popełnione względem Mnie. 17,21 Wszyscy zaœ najlepsi wœród całego jego wojska zginš od miecza, a Reszta ocalonych zostanie rozproszona na wszystkie wiatry. I poznacie, że przemówiłem Ja, Pan. 17,22 Tak mówi Pan Bóg: Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałšzkę izasadzę jš na górze wyniosłej i wysokiej. 17,23 Na wysokiej górze izraelskiej jš zasadzę. Ona wypuœci gałšzki i wyda owoc istanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkajš w cieniu jegogałęzi. 17,24 I wszystkie drzewa polne poznajš, żeJa jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zielonoœć daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię. *18 18,01 Pan skierował do mnie te słowa: 18,02 Z jakiego powodu powtarzacie międzysobš tę przypowieœć o ziemi izraelskiej: Ojcowie jedli zielone winogrona, a zęby œcierpły synom? 18,03 Na moje życie - wyrocznia Pana Boga.Nie będziecie więcej powtarzali tej przypowieœci w Izraelu. 18,04 Oto wszystkie osoby sš moje: tak osoba ojca, jak osoba syna. Sš moje. Umrzetylko ta osoba, która zgrzeszyła. 18,05 Ktokolwiek jest sprawiedliwy i przestrzega prawa i sprawiedliwoœci, 18,06 kto nie jada mięsa z krwiš i oczu nie podnosi ku bożkom domu Izraela, nie bezczeœci żony bliŸniego, nie zbliża się do żony w okresie jej nieczystoœci, 18,07 nie krzywdzi nikogo, zwraca zastaw dłużnikowi, nie popełnia rozboju, łaknšcemu udziela swego chleba, nagiego przyodziewa szatš, 18,08 nie uprawia lichwy, nie żšda odsetek,odsuwa swš rękę od nieprawoœci, sprawiedliwie rozsšdza między jednym człowiekiem a drugim, 18,09 stosuje się do moich ustaw i zachowuje wiernie moje przykazania, postępujšc uczciwie - ten na pewno żyć będzie - wyrocznia Pana Boga. 18,10 Lecz jeœliby zrodził syna gwałtownika i rozlewajšcego krew, winnego jednej z tych zbrodni - 18,11 choć sam żadnej z nich nie popełnił -syna, który jadł mięso z krwiš, syna, który bezczeœcił żonę swego bliŸniego, 18,12 uciskał biednego i potrzebujšcego, popełniał rozboje, nie oddawał zastawu, podnosił oczy ku bożkom, dopuszczał się obrzydliwoœci, 18,13 uprawiał lichwę i żšdał odsetek - tennie będzie żył, bo popełnił wszystkie te bezeceństwa. Ten na pewno umrze, a [odpowiedzialnoœć za] krew jego spadnie naniego samego. 18,14 Natomiast gdyby zrodził syna, który by widział wszystkie grzechy popełniane przez swego ojca i ulškł się, a nie naœladował go w nich, 18,15 a więc nie jadał mięsa z krwiš, nie podnosił oczu ku bożkom izraelskim, nie bezczeœcił żony bliŸniego, 18,16 nie uciskał nikogo, nie zwlekał z płaceniem długów, nie popełniał gwałtów, łaknšcemu udzielał chleba, przyodziewał nagiego, 18,17 odwracał rękę od zła, nie uprawiał lichwy, nie żšdał odsetek, wypełniał moje nakazy i postępował według moich ustaw: ten nie umrze skutkiem wykroczeń swego ojca, ale żyć będzie. 18,18 A ponieważ ojciec jego był gwałtownikiem, dopuszczał się grabieży i nie postępował dobrze poœród mego ludu, dlatego on sam umrze z powodu swojej nieprawoœci. 18,19 Wy zaœ mówicie: Dlaczego syn nie odpowiada za winy swego ojca? Ależ syn postępował według prawa i sprawiedliwoœci, zachowywał wszystkie moje ustawy i postępował według nich, a więc powinien żyć. 18,20 Umrze tylko ta osoba, która grzeszy. Syn nie ponosi odpowiedzialnoœci za winę swego ojca ani ojciec - za winę swego syna. Sprawiedliwoœć sprawiedliwego jemu zostanie przypisana, występek zaœ występnego na niego spadnie. 18,21 A jeœliby występny porzucił wszystkie swoje grzechy, które popełniał, a strzegł wszystkich moich ustaw i postępowałby według prawa i sprawiedliwoœci, żyć będzie, a nie umrze: 18,22 nie będš mu poczytane wszystkie grzechy, jakie popełnił, lecz będzie żył dzięki sprawiedliwoœci, z jakš postępował. 18,23 Czyż tak bardzo mi zależy na œmierci występnego - wyrocznia Pana Boga - a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył? 18,24 A gdyby sprawiedliwy odstšpił od swej sprawiedliwoœci i popełniał zło, naœladujšc wszystkie obrzydliwoœci, którymsię oddaje występny, czy taki będzie żył? Żaden z wykonanych czynów sprawiedliwychnie będzie mu poczytany, ale umrze z powodu nieprawoœci, której się dopuszczał,i grzechu, który popełnił. 18,25 Wy mówicie: Sposób postępowania Pana nie jest słuszny. Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowaniajest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? 18,26 Jeœli sprawiedliwy odstšpił od sprawiedliwoœci, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, którepopełnił. 18,27 A jeœli bezbożny odstšpił od bezbożnoœci, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwoœci, to zachowa duszę swojš przy życiu. 18,28 Zastanowił się i odstšpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, anie umrze. 18,29 A jednak Izraelici mówiš: Sposób postępowania Pana nie jest słuszny. Czy mój sposób postępowania nie jest słuszny, domu Izraela, czy to nie wasze postępowanie jest przewrotne? 18,30 Dlatego, domu Izraela, będę was sšdził, każdego według jego postępowania - wyrocznia Pana Boga. Nawróćcie się! Odstšpcie od wszystkich waszych grzechów, aby wam już więcej nie były sposobnoœciš do przewiny. 18,31 Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy, któreœcie popełniali przeciwko Mnie, i utwórzcie sobie nowe serce i nowego ducha. Dlaczego mielibyœcie umrzeć,domu Izraela? 18,32 Ja nie mam żadnego upodobania w œmierci - wyrocznia Pana Boga. Zatem nawróćcie się, a żyć będziecie. *19 19,01 A ty œpiewaj żale nad władcami izraelskimi 19,02 i mów: Jakšż lwicš między lwami byłatwoja matka? Leżała wœród lwištek i odkarmiała małe. 19,03 Odchowała jedno z małych. Ono stałosię lwištkiem, nauczyło się porywać zdobycz, pożerało ludzi. 19,04 Narody dowiedziały się o nim i ono wpułapkę ich wpadło. Za kółko w nozdrzach zawiedli je do ziemi egipskiej. 19,05 Ona zaœ widzšc, że się zawiodła, a jej nadzieja przepadła, wzięła inne ze swoich małych i uczyniła je lwištkiem. 19,06 Biegało ono pomiędzy lwami i stało się młodym lwem, nauczyło się porywać zdobycz, pożerało ludzi. 19,07 Napadało na ich pałace, niszczyło ich miasta. Kraj i to, co go napełnia, ulegałprzerażeniu na głos jego ryku. 19,08 Zgromadziły się przeciwko niemu narody z okolicznych krajów, zastawiły nań swoje sidła, i w pułapkę je pochwyciły. 19,09 Za pomocš kółka w nozdrzach umieszczono je w klatce i zawiedziono do króla babilońskiego. Zamknięto je w ciężkimwięzieniu, by głos jego nie był więcej słyszany na górach izraelskich. 19,10 Matka twoja była podobna do winoroœli zasadzonej nad brzegiem wód. Była płodna i w latoroœle bogata dzięki obfitoœci wody. 19,11 Puœciła potężne konary, zdatne na berła królewskie. Okazałym był wzrost jejwœród gšszcza gałšzek, z powodu swej wysokoœci widoczna była wœród mnóstwa listowia. 19,12 Lecz w gniewie została wyrwana, rzucona na ziemię, a wiatr wschodni wysuszył jej owoc. Została złamana, uschły potężne jej konary i ogień je strawił. 19,13 A teraz zasadzono jš na pustyni, na ziemi wyschłej i suchej. 19,14 Ogień wydobył się z jej konaru, strawił jej gałęzie i owoce. Nie będzie już miała potężnego konaru, berła do rzšdzenia. Oto lamentacja - służyć ma jako lamentacja. *20 20,01 Roku siódmego, pištego miesišca, a dnia dziesištego tegoż miesišca przybyli niektórzy ze starszych izraelskich, aby się radzić Pana, i usiedli przede mnš. 20,02 Wówczas Pan skierował do mnie te słowa: 20,03 Synu człowieczy, przemów do starszych Izraela i powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Przyszliœcie po to, by szukać u Mnie rady? Na moje życie! Nie pozwolę na to, byœcie się Mnie radzili - wyrocznia PanaBoga. 20,04 Jeżeli chcesz im ogłosić wyrok, synuczłowieczy, jeżeli chcesz ogłosić wyrok, to daj im poznać obrzydliwoœci ich przodków. 20,05 Powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Tego dnia, w którym wybrałem Izraela, kiedy podniosłem rękę przysięgajšc potomkom szczepu Jakuba, objawiłem się w ziemi egipskiej i podniosłem rękę przysięgajšc naich korzyœć w słowach: Ja jestem Pan, Bógwasz. 20,06 Tego dnia podniosłem rękę ku nim przysięgajšc, że ich przeprowadzę z ziemi egipskiej do ziemi, którš dla nich wybrałem, opływajšcej w mleko i miód, która jest klejnotem wœród wszystkich krajów. 20,07 I powiedziałem im: Niech każdy odrzuci bożki, nęcšce jego oczy; nie kalajcie się bałwanami egipskimi! Ja jestemPan, Bóg wasz. 20,08 Lecz oni zbuntowali się przeciwko Mnie i nie chcieli Mnie słuchać. Nie odrzucili bożków nęcšcych ich oczy i nie wyzbyli się bałwanów egipskich. Postanowiłem więc, że zapalczywoœć mojš wyleję na nich, że uœmierzę gniew mój na nich w ziemi egipskiej. 20,09 Sprawiłem jednak, że imię moje nie doznało zniewagi na oczach narodów pogańskich, wœród których przebywali, i naoczach których dałem im poznać, że ich wywiodę z ziemi egipskiej. 20,10 I tak wywiodłem ich z ziemi egipskiej, i zaprowadziłem na pustynię. 20,11 Dałem im moje prawa i obwieœciłem moje nakazy, które gdy człowiek zachowa, żyć będzie. 20,12 Dałem im także szabaty, aby były znakiem między Mnš a nimi, aby poznano, że Ja jestem Pan, który ich uœwięca. 20,13 Ale dom Izraela zbuntował się przeciwko Mnie na pustyni. Nie postępowali według moich praw, moje nakazy odrzucili,które gdy człowiek zachowa, dzięki nim żyje. Również i szabaty moje bezczeœcili. Przeto zapowiedziałem, że gniew mój wyleję na nich na pustyni, aby ich wyniszczyć. 20,14 Sprawiłem jednak, że imię moje nie doznało zniewagi na oczach tych narodów, przed oczami których ich wyprowadziłem. ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż^Pë c_;'c`bcad*fcbĘ8.20,15 Co więcej, podniosłem rękę przeciwko nim na pustyni, przysięgajšc, że ich nie wprowadzę do ziemi, którš im dałem, opływajšcej w mleko i miód - to klejnot wœród wszystkich krajów 20,16 ponieważ odrzucili moje nakazy i według praw moich nie postępowali, i bezczeœcili moje szabaty; serce ich bowiemprzylgnęło do ich bożków. 20,17 Ale oko moje okazało litoœć nad nimi, tak że ich nie wytraciłem i nie wygubiłem do szczętu na pustyni. 20,18 Powiedziałem jednak do synów ich napustyni: Nie postępujcie według zasad przodków waszych i myœli ich nie podzielajcie oraz nie kalajcie się ich bożkami! 20,19 Ja jestem Pan, Bóg wasz. Według moich praw postępujcie, zachowujcie moje przykazania i wypełniajcie je. 20,20 Œwięćcie też moje szabaty, które niech będš znakiem między Mnš a wami, abypoznano, że Ja jestem Pan, Bóg wasz. 20,21 Ale i ci synowie zbuntowali się przeciwko Mnie. Nie postępowali według praw moich, nie czuwali, aby w czyn wprowadzić moje nakazy, które gdy człowiek zachowuje, dzięki nim żyje; bezczeœcili także moje szabaty. Miałem zamiar wylać na nich mojš zapalczywoœć, aby do końca wywrzeć na nich mój gniew - na pustyni. 20,22 Alem znowu odwrócił rękę, majšc na względzie moje imię, aby nie doznało zniewagi na oczach narodów, wobec których ich wyprowadziłem. 20,23 Przecież podniosłem rękę przeciwko nim na pustyni, przysięgajšc, że ich rozproszę wœród narodów i rozrzucę po obcych krajach; 20,24 bo nakazów moich nie uznali, prawa moje odrzucali i bezczeœcili moje szabaty, aoczy ich zwracały się ku bożkom ich przodków. 20,25 Dlatego dopuœciłem u nich prawa, które nie były dobre, i nakazy, według których nie mogli żyć. 20,26 Pokalałem ich własnymi ich ofiarami,gdy dopuœciłem, by przeprowadzali przez ogień wszystko, co pierworodne - aby obudzić w nich grozę i by tak poznali, że Jajestem Pan. 20,27 Dlatego mów, synu człowieczy, do pokoleń izraelskich! Powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Jeszcze i tym obrazili Mnie przodkowie wasi, że złamali wiernoœć względem Mnie. 20,28 Gdy wprowadziłem ich do tego kraju,który im uroczyœcie poprzysišgłem dać, to gdy zobaczyli jakiekolwiek wzniesienie i jakiekolwiek rozłożyste drzewo, składali tam swoje ofiary oraz wystawiali swoje gorszšce dary; tam składali swoje miłe wonnoœci i wylewali tam swoje ofiary płynne. 20,29 Mówiłem im: Czymże jest ta wyżyna, na której się schodzicie? Nazywa się jš Bama aż do tego dnia. 20,30 Powiedz przeto pokoleniom izraelskim:Tak mówi Pan Bóg: Kalacie się na sposób waszych przodków i nierzšd uprawiacie z ich bożkami. 20,31 A gdy składacie swoje ofiary i przeprowadzacie swe dzieci przez ogień, tokalacie się ze wszystkimi bałwanami ich aż do dnia dzisiejszego. I Ja bym miał pozwolić, byœcie u Mnie, domu Izraela, szukali rady? Na moje życie - wyrocznia Pana Boga - nie pozwolę, byœcie u Mnie szukali rady. 20,32 A to, co wam na myœl przychodzi, niestanie się nigdy. Oto co mówicie: Będziemy jak narody, jak plemiona z innych krajów służyć drewnu i kamieniowi. 20,33 Na moje życie! - wyrocznia Pana Boga. Oto Ja będę panował nad wami mocnšrękš i wycišgniętym ramieniem, i ze strasznym gniewem. 20,34 Wywiodę was spoœród narodów, wyprowadzę was z powrotem z krajów, wœród których zostaliœcie rozproszeni, mocnš rękš, wycišgniętym ramieniem i ze strasznym gniewem. 20,35 Poprowadzę was na pustynię tych narodów i będę was sšdził przed moim obliczem. 20,36 Podobnie jak sšdziłem waszych przodków na pustyni ziemi egipskiej, tak i was sšdzić będę - wyrocznia Pana Boga. 20,37 Przeprowadzę was pod rózgš i sprawię, że zostaniecie nieliczni. 20,38 Oddzielę was od opornych, tych, którzy się zbuntowali przeciwko Mnie. Wyprowadzę ich wprawdzie z ziemi, gdzie przebywajš, ale do ziemi izraelskiej nie wejdš, abyœcie poznali, że Ja jestem Pan. 20,39 A więc, domu Izraela, tak mówi Pan Bóg: Niech każdy idzie służyć swoim bożkom, ale póŸniej na pewno będziecie Mnie słuchali i już więcej nie będziecie kalali mego œwiętego imienia waszymi ofiarami i waszymi bożkami. 20,40 Albowiem na mojej œwiętej górze, na wysokiej górze izraelskiej - wyrocznia PanaBoga - tam cały dom Izraela służyć Mi będzie - wszyscy, co sš w kraju. Tam przyjmę ich łaskawie. I będę szukał waszych ofiar oraz pierwszych darów waszych ze wszystkimi waszymi œwiętoœciami. 20,41 Przyjmę was jako miłš woń, gdy waswyprowadzę spoœród obcych narodów i wywiodę was z tych krajów, w których byliœcie rozproszeni. Wówczas okażę się w was Œwiętym przed oczami tych narodów. 20,42 i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy was wprowadzę na ziemię izraelskš, do tego kraju, który poprzysišgłem dać waszym przodkom. 20,43 I tam wspomnicie o waszym postępowaniu i o wszystkich waszych czynach, którymiœcie się pokalali, i sami poczujecie wstręt do siebie na myœl o wszystkich złych czynach, których się dopuœciliœcie. 20,44 Po tym poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wam to uczynię przez wzglšd na imię moje, a nie na skutek waszego złego postępowania ani waszych skażonych obyczajów, domu Izraela! - wyrocznia PanaBoga. *21 21,01 Pan skierował do mnie te słowa: 21,02 Synu człowieczy, obróć się na południe i skieruj swš mowę ku południowi,i prorokuj przeciw lasowi krainy południowej. 21,03 Powiedz lasowi południa: Słuchaj słowa Pańskiego! Tak mówi Pan Bóg: Oto podłożę pod ciebie ogień, który strawi każde zielone i każde suche drzewo. Gorejšcy ten płomień będzie nieugaszony i spłonš w nim wszystkie istoty poczšwszy od południa aż do północy. 21,04 I każdy żyjšcy zobaczy, że to Ja, Pan, go zapaliłem, a nie zostanie ugaszony. 21,05 Wówczas powiedziałem: Ach, Panie Boże, oni mówiš o mnie: Ten tylko przypowieœci opowiada. 21,06 Pan skierował do mnie te słowa: 21,07 Synu człowieczy, zwróć swoje oblicze ku Jerozolimie, skieruj swš mowę przeciwko miejscom œwiętym i prorokuj przeciwko ziemi izraelskiej! 21,08 Powiedz ziemi izraelskiej: Tak mówi Pan: Oto Ja jestem przeciwko tobie i dobędęmiecza mego z pochwy, i wytnę spoœród ciebie sprawiedliwego i grzesznika. 21,09 Ponieważ wytnę spoœród ciebie sprawiedliwego i grzesznika, dlatego miecz mój wyjdzie z pochwy na wszelkie ciało od południa aż do północy. 21,10 I wszyscy poznajš, że Ja, Pan, wydobyłem miecz z pochwy; już nie powróci do niej. 21,11 Ty zaœ, synu człowieczy, jęcz, jakbyœ miał biodra złamane, w goryczy jęcz na ich oczach! 21,12 A gdy powiedzš do ciebie: Dlaczego jęczysz? - odpowiedz: Z powodu wieœci, która gdy nadejdzie, wszystkie serca osłabnš, wszystkie ręce omdlejš, wszelki duch zamilknie i wszelkie kolano się rozpłynie jak woda. Oto nadchodzi, dokonuje się - wyrocznia Pana Boga. 21,13 Pan skierował do mnie te słowa: 21,14 Synu człowieczy, prorokuj i przemawiaj: Tak mówi Pan. Mów: Miecz, miecz! Wyostrzono go i wyczyszczono. 21,15 Na krwawy bój wyostrzono, by lœnił jak błyskawica, wyczyszczono... 21,16 Dałem go, by wyczyœcić, by chwycić w dłoń; miecz wyostrzono i wyczyszczono,aby go podać w rękę tego, co zabija. 21,17 Krzycz i lamentuj, synu człowieczy, gdyż zawisł on nad moim ludem, nad wszystkimi ksišżętami izraelskimi, wydanymi pod miecz wespół z moim ludem, a więc uderz się w biodro; 21,18 albowiem próba nadeszła, a cóż, chociaż nawet nie ma berła, które gardzi? - wyrocznia Pana Boga. 21,19 A ty, synu człowieczy, prorokuj i bij dłoniš o dłoń! Miecz podwoi i potroi ofiary,miecz mnożšcy zabitych, wielki miecz, który wokół was kršży. 21,20 Aby serce omdlało, by się mnożyły ofiary, u wszystkich bram umieœciłem miecz, sporzšdzony jak piorun, naostrzony,aby mordował. 21,21 Uderzaj w prawo i lewo, dokšdkolwiek ostrze twoje jest skierowane.21,22 Także i Ja będę bił dłoniš o dłoń, a gniew mój uœmierzę. Ja, Pan, powiedziałem.21,23 Potem Pan skierował do mnie te słowa: 21,24 A ty, synu człowieczy, nakreœl sobie dwie drogi, którymi pójdzie miecz króla babilońskiego. Obydwie będš wychodziły z jednego kraju. Następnie postaw drogowskaz na poczštku drogi wiodšcej do miasta. 21,25 Potem nakreœl drogę, którš pójdzie miecz do Rabba Ammonitów, ku Judzie, do samej Jerozolimy. 21,26 Albowiem król babiloński stanšł na rozdrożu, na poczštku obydwu dróg, aby się pytać wyroczni; potrzšsa strzałami, zapytuje posšżki bóstw i przypatruje się wštrobie. 21,27 W jego prawej ręce jest odpowiedŸ: Jerozolima - aby dać rozkaz do walki, wydać okrzyk bojowy, ustawić tarany naprzeciwko bram, usypać wały i wznieœć szańce. 21,28 W ich oczach będzie to jednak wyrocznia zwodnicza - majš przecież najœwiętsze przysięgi - on jednak pamięta owinach, z powodu których zostanš pojmani. 21,29 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ przypomnieliœcie sobie swoje nieprawoœci, awasze przewinienia stały się jawne i grzechy w całym waszym postępowaniu widoczne, dlatego z własnej winy zostaniecie pojmani. 21,30 A o tobie, niecny bezbożniku, władco izraelski, którego dzień nadchodzi z ostatnim twoim występkiem, 21,31 tak mówi Pan Bóg: Zdejm zawój, usuńkoronę! Wszystko będzie inne: co jest małe,zostanie wywyższone, a to, co wysokie, poniżone. 21,32 Ruinę, ruinę z ciebie uczynię takš, jakiej nigdy nie było, dopóki nie przyjdzie ten, do którego należy sšd i któremu go przekażę. 21,33 A ty, synu człowieczy, prorokuj i mów: Tak mówi Pan Bóg: W sprawie Ammonitów i ich zniewagi powiedz: Miecz, miecz został wydobyty ku mordowaniu, wyostrzony, aby dokonać zagłady i lœnić- 21,34 podczas gdy tobie ukazujš się mylne wyrocznie i jawiš ci się zwodnicze zapowiedzi - aby go spuœcić na kark złoczyńców bezbożnych, których dzień nadszedł z ostatnim ich występkiem. 21,35 Schowaj go jednak do pochwy! W miejscu, gdzie zostałeœ stworzony, i w kraju, gdzie się zrodziłeœ, będę cię sšdził. 21,36 Wyleję na ciebie mój gniew, rozniecę przeciwko tobie ogień mojej zapalczywoœci i wydam cię w ręce ludzi dzikich, sprawcówzniszczenia. 21,37 Staniesz się strawš dla ognia, krew twoja będzie płynšć w œrodku kraju i nie pozostawisz po sobie wspomnienia - ponieważ Ja, Pan, tak powiedziałem. *22 22,01 Pan skierował do mnie te słowa: 22,02 A ty, synu człowieczy, czy zechcesz sšdzić? Czy zechcesz wydać wyrok na to krwawe miasto? Ukaż mu wszystkie jego obrzydliwoœci! 22,03 Powiedz: Tak mówi Pan Bóg: O miasto,które przelewasz własnš krew, aby przez to sprowadzić nadejœcie swej godziny, któreœ postawiło u siebie bożki, aby się nimi plugawić; 22,04 przez twojš krew, któršœ wylało, tyœ zacišgnęło winę; przez bożki, któreœ postawiło, tyœ sprowadziło przybliżenie twoich dni, tyœ doszło do kresu swoich lat. Dlatego uczynię z ciebie przedmiot hańby przed narodami i poœmiewisko wobec wszystkich krajów. 22,05 Sšsiedzi i ci, którzy daleko od ciebie mieszkajš, będš się z ciebie naœmiewać: ty o niesławnym imieniu i pełne swarów! 22,06 Oto władcy izraelscy - każdy ma swój sposób na to, aby rozlewać krew. 22,07 U ciebie znieważa się ojca i matkę, u ciebie krzywdzi się cudzoziemca, u ciebie uciska się sierotę i wdowę. 22,08 Szargasz moimi œwiętoœciami i bezczeœcisz moje szabaty. 22,09 Sš u ciebie ludzie rzucajšcy oszczerstwa w celu zabijania, u ciebie jadasię z krwiš, u ciebie popełnia się nierzšd. 22,10 U ciebie odkrywa się nagoœć ojca, u ciebie gwałt zadaje się kobiecie w okresie jej nieczystoœci. 22,11 Ten popełnia obrzydliwoœć z żonš swego sšsiada, tamten plami się rozpustš ze swojš synowš, a tamten u ciebie zadaje gwałt swej siostrze, córce swego ojca. 22,12 U ciebie przyjmuje się podarki za przelanie krwi. Pobierasz odsetki i lichwę, gwałtem ograbiasz swego bliŸniego, ale o Mnie zapominasz - wyrocznia Pana Boga. 22,13 Oto uderzę w dłonie z powodu zysków niesprawiedliwych, które zbierasz, i z powodu krwi, którš się przelewa u ciebie. 22,14 Czy ostoi się twoje serce, a ręce będš na tyle mocne w owych dniach, gdy sięzabiorę do ciebie? Ja, Pan, powiedziałem - iuczynię. 22,15 Rozproszę cię pomiędzy obcymi narodami i rozleję po obcych krajach, usunę z ciebie twojš nieczystoœć. 22,16 Potem przyjmę cię jako własnoœć na oczach pogan i poznasz, że Ja jestem Pan. 22,17 Pan skierował do mnie te słowa: 22,18 Synu człowieczy, dom Izraela zamienił Mi się w żużel; wszyscy stali się miedziš, cynš, żelazem i ołowiem w piecu, stali się 22,19 żużlem srebra. Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ wszyscy staliœcie się żużlem,dlatego Ja was zgromadzę w œrodku Jerozolimy. 22,20 Podobnie jak kładzie się razem w piecu srebro, miedŸ, żelazo, ołów i cynę, by rozpalić z dołu ogień i roztopić je, tak iwas zgromadzę w gniewie moim i zapalczywoœci, umieszczę was i roztopię. 22,21 Zgromadzę was i rozniecę przeciw wam ogień mojego gniewu, zostaniecie roztopieni w jej œrodku. 22,22 Podobnie jak srebro topi się w œrodkupieca, tak i wy w jej œrodku zostaniecie roztopieni; wtedy poznacie, że Ja, Pan, wylałem na was mojš zapalczywoœć. 22,23 Pan skierował do mnie te słowa: 22,24 Synu człowieczy, powiedz jej: Ty jesteœ ziemiš, która nie została ani oczyszczona, ani obmyta w dzień burzy; 22,25 której władcy, zamieszkali w jej œrodku, sš jak lew ryczšcy, co rozdziera zdobycz: pożerajš ludzi, zabierajš bogactwai kosztownoœci i mnożš wdowy wœród nich. 22,26 Kapłani jej przekraczajš moje prawo- bezczeszczš moje œwiętoœci. Nie rozróżniajš pomiędzy tym, co œwięte, i tym, co œwieckie, nie rozsšdzajš pomiędzy tym, co czyste, a tym, co nieczyste, a na szabaty zamknęli oczy, tak że wœród nich doznaję zniewagi. 22,27 Przywódcy poœród niej sš jak wilki rozdzierajšce zdobycz: rozlewajš krew, zabijajš ludzi, aby osišgnšć niesprawiedliwezyski. 22,28 Prorocy natomiast pokrywajš ich winy tynkiem, głoszšc zwodnicze zapowiedzi i rozpowiadajšc im kłamliwe wieszczby. Mówiš oni: Tak mówi Pan Bóg, podczas gdy Pan nie mowi. 22,29 Lud tej ziemi mnoży gwałt i rozbój, krzywdzi ubogiego i nędzarza, a bezprawnieuciska cudzoziemca. 22,30 I szukałem wœród nich męża, który by wystawił mur i stanšł w wyłomie przede Mnš, by bronił tej ziemi i przeszkodził Mi w jej niszczeniu, a nie znalazłem takiego. 22,31 Wobec tego wyleję na niš mój gniew, w ogniu mojej zapalczywoœci wyniszczę ich.Na głowy ich składam odpowiedzialnoœć za ich postępowanie - wyrocznia Pana Boga. *23 23,01 Pan skierował do mnie te słowa: 23,02 Synu człowieczy! Były dwie kobiety, córki tej samej matki. 23,03 Uprawiały nierzšd w Egipcie - od młodoœci uprawiały nierzšd. Tam już œciskano ich piersi i przygniatano dziewiczeich łona. 23,04 A imiona ich: Starszej - Ohola, siostryzaœ jej - Oholiba. Stały się one moimi i zrodziły synów i córki. A oznaczajš imiona ich: Ohola - Samarię, a Oholiba - Jerozolimę.23,05 Ohola, kiedy mi podlegała, uprawiała nierzšd i zapałała miłoœciš ku swoim kochankom - Asyryjczykom, sšsiadom, 23,06 wielu możnowładcom i namiestnikom, ubranym w fioletowš purpurę, ku wszystkim powabnym młodzieńcom i jeŸdŸcom dosiadajšcym koni. 23,07 Tym wszystkim spoœród wybitnych Asyryjczyków oddawała swoje nierzšdne pieszczoty i kalała się bożkami tych, którzyw nich rozpalili nierzšdne uczucia. 23,08 Lecz ona nie poniechała swego nierzšdu z Egiptu, bo tam sypiali z niš w młodoœci jej i przygniatali dziewicze jej łono, oddajšc się z niš swoim czynom nierzšdnym. 23,09 Dlatego wydałem jš w ręce jej kochanków, w ręce Asyryjczyków, do których pałała miłoœciš. 23,10 Ci zaœ odkryli jej nagoœć, zabrali jej synów i córki, a jš samš zabili mieczem, tak że stała się dla kobiet przestrogš, bo wykonano na niej wyrok. 23,11 Choć widziała to siostra jej Oholiba, dalej posunęła się w swojej żšdzy, a nierzšd jej stał się większy od nierzšdu jejsiostry. 23,12 Zapałała żšdzš do Asyryjczyków, możnowładców i namiestników, sšsiadów kosztownie ubranych, do jeŸdŸców dosiadajšcych koni i wszystkich powabnych młodzieńców. 23,13 I widziałem, że się splamiła i że obydwie kroczyły tš samš drogš. 23,14 W swoich czynach nierzšdnych poszłanawet jeszcze dalej: bo gdy ujrzała na œcianie wymalowanych mężów, malowane czerwonš farbš obrazy Chaldejczyków, 23,15 opasanych wokół bioder swymi pasami, z obszernymi zawojami na głowach, a wszyscy oni z wyglšdu mi których ich wyprowadziłem. ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żcPŢ cd.ă ce‹cfœ*Đ cgl8ô1przypominali bohaterów, podobni do Babilończyków, pochodzšcych z ziemi chaldejskiej. 23,16 zapałała ku nim żšdzš tylko dzięki obrazowi, jaki widziały jej oczy. Wyprawiła więc posłów do nich, do ziemi chaldejskiej. 23,17 A Babilończycy przybyli do niej, by dzielić z niš łoże i zbezczeœcili jš swoimi czynami nierzšdnymi. A gdy jš splamili, dusza jej odwróciła się od nich. 23,18 I gdy tak ujawniła swoje czyny nierzšdne i odsłoniła swojš nagoœć, wówczas i moja dusza odwróciła się od niej tak, jak odwróciła się od jej siostry. 23,19 I pomnożyła jeszcze swoje czyny nierzšdne, gdy wspomniała na dni swej młodoœci, kiedy to uprawiała nierzšd w ziemi egipskiej. 23,20 I zapałała żšdzš do swoich kochanków, którzy w sile swych członków iżšdzy byli podobni do osłów i ogierów. 23,21 I zatęskniłaœ za rozpustš swojej młodoœci, gdy w Egipcie przygniatano twe łono i œciskano piersi. 23,22 Dlatego, Oholibo, tak mówi Pan Bóg: Japobudzam przeciwko tobie twoich kochanków, tych, od których odwróciła się dusza twoja, i przyprowadzę ich zewszšd przeciw tobie: 23,23 Babilończyków i wszystkich Chaldejczyków, tych z Pekod, Szoa i Koa, a z nimi wszystkich Asyryjczyków, młodzieńców powabnych, możnowładców i namiestników, wszystkich co najdzielniejszych wojowników, sławnych mężów gotowych na koń. 23,24 Przybędš do ciebie od północy na wozach żelaznych i rydwanach w niezliczonym tłumie. Zewszšd podniosš przeciwko tobie tarczę, szyszak i przyłbicę. Przedłożę im sprawę, aby wydalina ciebie wyrok według swoich sšdów. 23,25 Skieruję przeciwko tobie mojš zapalczywoœć, tak że srogo będš się z tobšobchodzili; odetnš ci nos i uszy, a to, co potobie zostanie, upadnie pod mieczem. Zabiorš ci synów i córki, a resztę ogień strawi. 23,26 Zdejmš z ciebie szaty, zabiorš ci twekosztowne ozdoby. 23,27 Położę kres twojej rozpuœcie i nierzšdowi twemu, co się wywodzi z ziemi egipskiej, tak że już więcej nie podniesiesz ku nim oczu ani więcej nie wspomnisz na Egipt. 23,28 Bo tak mówi Pan Bóg: Oto wydaję cię w ręce tych, których nienawidzisz, w ręce tych, od których odwróciła się twoja dusza. 23,29 Z nienawiœciš będš się z tobš obchodzili, zabiorš ci wszystkie owoce twejpracy i pozostawiš cię nagš i odkrytš, tak iż ujawni się twoja nagoœć, twój nierzšd, twoja rozpusta i nierzšdne czyny. 23,30 A to ci się przydarzy dlatego, żeœ uprawiała nierzšd z obcymi narodami i żeœ się splamiła ich bożkami. 23,31 Naœladowałaœ postępowanie swej siostry, wobec tego i jej kielich podam w twoje ręce. 23,32 Tak mówi Pan Bóg: Pić będziesz kielichtwej siostry, kielich głęboki i szeroki - wiele on zmieœci. 23,33 Upojenia i bólu jest pełen ten kielich opuszczenia i grozy, kielich twej siostry Samarii. 23,34 Wypijesz go aż do dna i jeszcze w kawałki rozbijesz, i piersi swoje rozdrapiesz, bo Ja powiedziałem - wyrocznia Pana Boga. 23,35 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ zapomniałaœ o Mnie i odrzuciłaœ Mnie za plecy, dlatego i ty także znoœ swój bezwstyd i nierzšd! 23,36 Następnie rzekł do mnie Pan: Synu człowieczy, czyż nie masz sšdzić Oholi i Oholiby? Wykaż im ich obrzydliwoœci: 23,37 że cudzołożyły i krew jest na ich rękach, że cudzołożyły ze swoimi bożkami,a także synów swoich, których dla Mnie rodziły, im na pożywienie przeprowadzały przez ogień. 23,38 Ponadto i to także Mi uczyniły: œwištynię mojš splugawiły w ów dzień, oraz zbezczeœciły moje szabaty. 23,39 Bo gdy ofiarowały swych synów bożkom, to jeszcze w tym samym dniu wstępowały do œwištyni bezczeszczšc jš. Oto jak postępowały w obrębie mego domu. 23,40 Co więcej: posyłały po mężczyzn, aby przybywali z daleka, którzy, gdy tylko posłaniec do nich zawitał, natychmiast przychodzili. Dla nich to tyœ się kšpała, upiększałaœ swoje oczy i ubierałaœ się w ozdoby. 23,41 Siadałaœ na kosztownym łożu, przed którym był zastawiony stół. Na nim kładłaœ moje kadzidło i mój olejek. 23,42 Rozlegały się tam rozbawione głosy, a do mężczyzn z ludnych okolic przyłšczali się opoje z pustyni. Wkładali oni bransolety na ich ręce, a na głowy ich ozdobne korony. 23,43 I tak sobie mawiałem: Ze zniszczonš przez cudzołóstwo teraz uprawiajš nierzšd23,44 i przychodzš do niej tak, jak się przychodzi do nierzšdnicy. Oto tak przychodzono do Oholi i Oholiby, kobiet rozpustnych. 23,45 Ale mężowie sprawiedliwi będš je sšdzić tak, jak się sšdzi cudzołożnice i zabójczynie, bo one sš cudzołożnicami, a krew jest na ich rękach. 23,46 Tak mówi Pan Bóg: Sprawię, że zwołajš przeciwko nim zgromadzenie, aby je wydać na utrapienie i na łup, 23,47 a zgromadzenie to ukamienuje je, posieka na kawałki mieczami, pobije ich synów i córki, a domy ich spali ogniem. 23,48 Oto tak oczyszczę ten dom z rozpusty, aby wszystkie kobiety otrzymały ostrzeżenie i już więcej nie uprawiały rozpusty jak one. 23,49 Wam każš odpokutować za waszš rozpustę i cierpieć będziecie za wasze grzechy bałwochwalcze, a poznacie, że Ja jestem Pan Bóg. *24 24,01 Roku dziewištego, miesišca dziesištego, a dziesištego dnia tego miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 24,02 Synu człowieczy, zapisz sobie datę dzisiejszš, tego właœnie dnia, bo król babiloński tego właœnie dnia obległ Jerozolimę. 24,03 Opowiedz temu opornemu ludowi przypowieœć! Powiedz do niego: Tak mówi Pan Bóg: Przystaw kocioł do ognia, przystaw, i nalej jeszcze do niego wody! 24,04 Wrzuć do niego kawałki mięsa, wszystkie lepsze kęsy: udziec i łopatki, najlepszymi koœćmi go napełnij! 24,05 Wybierz do tego najlepsze sztuki z mniejszego bydła, podłóż drwa pod spodemi spraw, by to wrzało i kipiało, tak by aż koœci się rozgotowały. 24,06 Tak bowiem mówi Pan Bóg: Biada miastu krwawemu, zardzewiałemu kotłowi,którego rdzy nie sposób usunšć. Opróżniaj go kęs po kęsie; losu nad nim nie będzie sięrzucać. 24,07 Bo krew, którš przelało, jest poœródniego, rozlało jš na nagiej skale, nie wylało jej na ziemię, aby jš przykryć prochem. 24,08 Oto by rozniecić gniew i wywrzeć zemstę, rozleję jego krew na nagiej skale, by nie została przykryta. 24,09 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Biada miastu krwawemu! Także i Ja chcę wznieœć wielki stos. 24,10 NagromadŸ drew, rozpal ogień, ugotuj mięso, przypraw korzeniem, niech koœci się spalš! 24,11 Postaw ten kocioł pusty na węgle, aby się rozgrzała jego miedŸ i rozpaliła, aby we wnętrzu jego rozpłynęła się jego nieczystoœć i by zniszczała jego rdza. 24,12 Próżny trud, bo gruba warstwa rdzy nie schodzi w ogniu. 24,13 Chciałem cię oczyœcić z nieczystoœci twojej hańby, aleœ ty nie chciało zezwolić na oczyszczenie cię z twego brudu. Wobec tego nie zostaniesz oczyszczone tak długo, dopóki nie uœmierzę mego gniewu przeciwkotobie. 24,14 Ja, Pan, postanowiłem. Słowo moje się spełni, wykonam je niechybnie, nie będęmiał ani litoœci, ani współczucia. Będziesz osšdzone według twego postępowania i według twoich złych uczynków - wyroczniaPana Boga. 24,15 Pan skierował do mnie te słowa: 24,16 Synu człowieczy, oto zabieram ci nagle radoœć twych oczu, ale nie lamentuj ani nie płacz, ani nie pozwól, by płynęły ciłzy. 24,17 Wzdychaj w milczeniu, nie przywdziewaj żałoby jakby po umarłym, zawišż sobie zawój dokoła głowy, sandały włóż na nogi, nie przysłaniaj brody, nie spożywaj chleba żałoby! 24,18 Mówiłem do ludu mego rano, a wieczorem umarła mi żona, i uczyniłem rano tak, jak mi rozkazano. 24,19 A lud mówił do mnie: Czy nie wyjaœnisz nam, co znaczy dla nas to, co czynisz? 24,20 Wówczas powiedziałem do nich: Pan skierował do mnie te słowa: 24,21 Powiedz domowi Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja pozwalam bezczeœcić œwištynię mojš, dumę waszej potęgi, radoœć waszych oczu, tęsknotę waszych serc. Synowie wasi i córki wasze, których opuœciliœcie, od miecza poginš. 24,22 Wy zaœ tak uczynicie, jak Ja uczyniłem: brody nie będziecie przysłaniać,nie będziecie spożywać chleba żałoby, 24,23 ale majšc zawoje na głowach i sandały na nogach, nie będziecie narzekać ani płakać. Będziecie schnšć z powodu nieprawoœci waszych i będziecie wzdychać jeden przed drugim. 24,24 Ezechiel będzie dla was znakiem. To, co on uczynił, będziecie i wy czynili, gdy tonastšpi. I poznacie, że Ja jestem Pan. 24,25 O tak, synu człowieczy, prawdš jest,że w ów dzień, w którym zabiorę im to, costanowiło ich siłę, ich dumnš ozdobę, radoœć ich oczu, tęsknotę ich serc - ich synów i córki - 24,26 że w ów dzień przyjdzie do ciebie zbieg, by donieœć o tym twoim uszom. 24,27 W ów dzień otworzš się usta twoje przed zbiegiem, aby mówić. Będziesz mówiłinie będziesz już niemy: Będziesz dla nich znakiem i poznajš, że Ja jestem Pan. *25 25,01 Pan skierował do mnie te słowa: 25,02 Synu człowieczy, zwróć się ku Ammonitom i prorokuj przeciwko nim. 25,03 Powiedz Ammonitom: Słuchajcie słowa Pana Boga! Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ wołałeœ: Ha! na mojš œwištynię, kiedy doznała zbezczeszczenia, i na ziemię izraelskš, gdy jš pustoszono, i na dom Judy, gdy szedł do niewoli - 25,04 oto dlatego wydam cię w posiadanie synom Wschodu. Rozbijš u ciebie swoje namioty i przygotujš sobie u ciebie mieszkania. Oni będš spożywali twoje plony ibędš pili twoje mleko. 25,05 Z Rabba uczynię miejsce popasu dla wielbłšdów, a z miast Ammonitów legowiskodla trzody.I poznacie, że Ja jestem Pan. 25,06 Tak mówi Pan Bóg: Dlatego, żeœ klaskał rękami i tupał nogami, i cieszyłeœ się w duszy z całš twojš zawziętoœciš wobec ziemi izraelskiej, 25,07 dlatego wycišgam rękę przeciwko tobie; wydam cię na łup narodów, wyplenię cię spoœród ludów, wyniszczę cię spoœród krajów, unicestwię cię! - i poznasz, że Ja jestem Pan. 25,08 Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ Moab i Seir mówii: Oto dom Judy równy jest wszystkim innym narodom, 25,09 dlatego otworzę dojœcie poprzez grzbiet górski do Moabu i do jego miast w obrębie wszystkich granic, do ozdoby tego kraju: Bet-Hajeszimot, Baal-Meon i Kiriataim.25,10 Dam ich razem z Ammonitami w posiadanie synów Wschodu, aby już o nich nie wspominano między narodami. 25,11 Oto tak dokonam sprawiedliwoœci nad Moabem i poznajš, że Ja jestem Pan. 25,12 Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ Edom dyszał zemstš przeciwko domowi Judy, a mszczšc się œcišgnšł na siebie wielkš winę,25,13 dlatego tak mówi Pan Bóg: Wycišgnę rękę przeciwko Edomowi i wytracę w nim ludzi i zwierzęta, i zamienię go w pustynię -od Temanu aż do Dedanu polegnš od miecza. 25,14 Wykonam pomstę mojš na Edomie rękami ludu mojego izraelskiego. Postšpię z Edomem według mego oburzenia i gniewu, aby poznali mojš pomstę - wyrocznia Pana Boga. 25,15 Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ Filistyni postępowali mœciwie, a żywišc w duszy nienawiœć, do zagłady doprowadzili ich na skutek odwiecznej nieprzyjaŸni, 25,16 dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto wycišgnę rękę przeciwko Filistynom, wykorzenię Keretytów i wyniszczę resztki krainy nadmorskiej. 25,17 Dokonam na nich wielkiej pomsty za pomocš srogich kar. Wtedy poznajš, że Ja jestem Pan, gdy dokonam na nich pomsty. *26 26,01 Roku jedenastego, pierwszego dnia miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 26,02 Synu człowieczy, ponieważ Tyr mówił Jerozolimie: Ha, oto rozbita została brama ludów: powraca do mnie, ja będę bogaty, ona - pustyniš, 26,03 dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto Ja jestem przeciwko tobie, Tyrze! Sprawię, żewyjdš przeciw tobie liczne narody, nadpłynš falami jak morze. 26,04 Zburzš mury Tyru i wywrócš jego wieże. Wymiotę z niego jego proch i uczynięz niego nagš skałę. 26,05 Stanie się poœrodku morza miejscem suszenia sieci, ponieważ Ja powiedziałem - wyrocznia Pana Boga. Stanie się on łupem narodów. 26,06 Córki zaœ jego, które sš na stałym lšdzie, będš zabite mieczem. I poznajš, że Ja jestem Pan. 26,07 Bo tak mówi Pan Bóg: Oto Ja sprowadzam z północy na Tyr Nabuchodonozora, króla Babilonu, króla królów, z końmi, rydwanami, jeŸdŸcami, wojskiem i licznym ludem. 26,08 Córki twoje, które sš na stałym lšdzie, zabije mieczem; wieże oblężnicze zbuduje przeciw tobie, przeciwko tobie usypie wały i tarczę wystawi przeciwko tobie. 26,09 Głowice swych taranów skieruje przeciw twoim murom, zburzy twe wieże żelaznymi hakami. 26,10 Z powodu mnóstwa koni okryje cię kurzawa. Od tętentu jego konnicy, jego kół i rydwanów, zadrżš twoje mury, gdy wchodzić będzie w twe bramy tak, jak się wkracza w zdobyte miasto. 26,11 Kopytami swych koni stratuje wszystkie twe ulice, lud twój mieczem pobije, a potężne twe stele powali na ziemię. 26,12 Splšdrowane będš twoje bogactwa, rozkradzione twoje towary, poburzone twoje mury, a wspaniałe twe domy porozwalane. Kamienie zaœ twoje, drzewo i proch z ciebie wrzucš do morza. 26,13 Sprawię, że echo twych pieœni ustanie, a dŸwięk twoich cytr nie będzie sięrozlegać. 26,14 Uczynię z ciebie nagš skałę, staniesz się miejscem suszenia sieci. Nie odbudujš cię więcej, bo Ja, Pan, powiedziałem - wyrocznia Pana Boga. 26,15 Tak mówi Pan Bóg do Tyru: Czy na hukupadku twego, gdy pobici jęczeć będš, gdy poœród ciebie rozpanoszy się mord, nie zadrżš wyspy? 26,16 Wszyscy ksišżęta morza zejdš z tronów swoich, złożš z siebie swoje płaszcze, zdejmš swoje wyszywane szaty. Oblokš się w strach, usišdš na ziemi, będš drżeć bez przerwy i wzdrygać się będš z twego powodu. 26,17 Oni podniosš lament nad tobš i powiedzš do ciebie: O, jakżeœ upadło, przezmorze zalane, o miasto przesławne, na morzu potężne, ty i twoi mieszkańcy, któreœ grozę siało na całym lšdzie. 26,18 Teraz drżš okręty w dzień twego upadku; wyspy na morzu przeraziły się twoim końcem. 26,19 Albowiem tak mówi Pan Bóg: Gdy cię uczynię miastem opustoszałym, podobnym do miast, w których już nikt nie mieszka, gdy przywiodę na ciebie Wielkš Otchłań, także cię fale morskie przykryjš, 26,20 zrzucę cię z góry do tych, którzy jużzeszli do dołu, do ludu dawnego, i każę ci mieszkać w krainie podziemia, w wiecznej pustyni, u tych, którzy zeszli do dołu, tak byœ więcej nie było zamieszkane i więcej nie powstało w krainie żyjšcych. 26,21 Uczynię z ciebie przedmiot grozy, przestaniesz istnieć. Będš cię szukać i nigdycię nie znajdš - wyrocznia Pana Boga. *27 27,01 Pan skierował do mnie te słowa: 27,02 A ty, synu człowieczy, podnieœ lament nad Tyrem 27,03 i powiedz Tyrowi, który mieszka nad zalewami morskimi i prowadzi handel z narodami na licznych wyspach: Tak mówi Pan Bóg: Tyrze, tyœ powiedział: Jestem okrętem o doskonałej pięknoœci. 27,04 W sercu morza sš twoje granice, budowniczy nadali ci doskonałš pięknoœć. 27,05 Z cyprysów Seniru pobudowano wszystkie twoje krawędzie, brano cedry Libanu, by maszt ustawić na tobie. 27,06 Z dębów Baszanu wykonano ci wiosła,pokład twój ozdobiono koœciš słoniowš, wykładanš w drzewie cedrowym z wysp kittejskich. 27,07 Bisior ozdobny z Egiptu stanowił twoje żagle, by służyć ci za banderę. Fioletowa i czerwona purpura z wysp Eliszabyły twoim nakryciem. 27,08 Mieszkańcy Sydonu i Arwadu służyli ci za wioœlarzy, mędrcy z Semeru byli u ciebie: oni to byli twoimi żeglarzami, 27,09 a biegli w rzemioœle starcy z Gebal tam byli, aby naprawiać twoje uszkodzenia. Wszystkie morskie okręty zawijały do ciebie, aby prowadzić z tobš handel. 27,10 Mieszkańcy Persji, Lud i Put służyli w twoim wojsku jako wojownicy. Tarcze i hełmy zawieszali u ciebie. Dodawali ci œwietnoœci. 27,11 Synowie Arwadu i twoje wojsko stali dokoła na twych wałach, a strażnicy na twoich wieżach; wieszali swe tarcze na twoich murach, czynišc pięknoœć twš doskonałš. 27,12 Tarszisz prowadził z tobš handel z powodu mnóstwa twoich wszystkich bogactw. Srebro, żelazo, cynę i ołów dostarczano ci drogš wymiany za twe towary. 27,13 Jawan, Tubal i Meszek prowadzili z tobš handel: dostarczajšc za twe towary niewolników i wyroby z bršzu. 27,14 Z Bet-Togarma dostarczano ci drogš wymiany za twe towary konie pocišgowe, wierzchowce i muły. 27,15 Mieszkańcy Dedanu prowadzili z tobš handel i niezliczone wyspy należały do twoich klientów. Dawali ci jako zapłatę koœćsłoniowš i drzewo hebanowe. 27,16 Edom prowadził z tobš handel z powodu mnogoœci twoich wyrobów: dostarczano ci drogš wymiany za twe towary kamienie szlachetne, purpurę, ych ich wyprowadziłem. ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żhPÚ ci*kcj•Xckí*č clŐ8‘-różnobarwne tkaniny, bisior, korale i rubiny. 27,17 Juda i kraj Izraela prowadzili z tobš handel: za twe towary dostarczali ci pszenicę z Minnit, wosk i miód, i oliwę, i balsam. 27,18 Damaszek prowadził z tobš handel dzięki mnogoœci twoich wyrobów i mnogoœcitwego wszelakiego bogacta: wino z Chelbon iwełnę z Sachar w zamian ci dostarczano. 27,19 Dan i Jawan poczšwszy od Uzzal drogš wymiany za twe towary dostarczały ci wyroby żelazne, cynamon i trzcinę. 27,20 Dedan był dla ciebie dostawcš czapraków. 27,21 Arabia i wszyscy ksišżęta Kedaru bylikupcami dla ciebie, handlowali z tobš owcami, baranami i kozłami. 27,22 Kupcy z Szeby i Rama prowadzili z tobš hande dostarczali ci drogš wymiany zatwe towary najlepszy balsam oraz wszelkiego rodzaju drogie kamienie i złoto. 27,23 Charan, Kanne, Edon, kupcy z Saby, Aszszur i Kilmad prowadzili z tobš handel. 27,24 Handlowali z tobš bogatymi sukniami, płaszczami z fioletowej purpury - różnokolorowymi materiałami i dywanami tkanymi wielobarwnie, skręcanymi i mocnymi sznurami. Tym handlowali z tobš. 27,25 Okrętami z Tarszisz zwożono do ciebie towary. Stałeœ się więc bogatym i wielce sławnym w sercu mórz. 27,26 Wioœlarze twoi wprowadzili cię na pełne morze, ale wiatr wschodni złamał cię w sercu mórz. 27,27 Twoje bogactwo, twoje towary i twoje ładunki, twoi sternicy i twoi żeglarze, naprawiajšcy twoje okręty i twoi klienci, wszyscy twoi wojownicy przebywajšcy u ciebie i cały twój lud znajdujšcy się u ciebie utonš w głębi morzaw dniu twego upadku. 27,28 Na głoœny krzyk twoich żeglarzy drżš wały morskie. 27,29 Wszyscy, którzy wiosłujš, zstępujš ze swoich statków; żeglarze i wszyscy sternicy morscy pozostajš na lšdzie. 27,30 Głoœno lamentujš nad tobš, podnoszšcgorzkie wołanie, posypujš głowy ziemiš i tarzajš się w popiele. 27,31 Przez wzglšd na ciebie golš sobie głowy i przywdziewajš wory. Płaczš nad tobš w ucisku serca, skarżšc się gorzko. 27,32 Podnoszš nad tobš lament serdeczny inarzekajš: Któż jak Tyr został zniszczony w sercu mórz? 27,33 Gdy towary twe szły poza morze, syciłeœ wiele narodów. Dzięki mnogoœci dóbr twoich i twoich towarów bogaciłeœ królów ziemi. 27,34 Teraz zostałeœ rozbity przez morskiefale i leżysz w morskiej toni. Twoje towaryi wszyscy twoi mieszkańcy zatonęli razem z tobš. 27,35 Wszyscy mieszkańcy wysp zdumiewajš się nad tobš, a królowie ich zdjęci strachem trwożš się bardzo. 27,36 Kupcy z różnych narodów gwiżdżš nad tobš; stałeœ się postrachem, i na zawsze zostałeœ unicestwiony. *28 28,01 Pan skierował do mnie te słowa: 28,02 Synu człowieczy, powiedz władcy Tyru: Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ serce twoje stało się wyniosłe, powiedziałeœ: Ja jestem Bogiem, ja zasiadam na Boskiej stolicy, w sercu mórz - a przecież ty jesteœ tylko człowiekiem a nie Bogiem, i rozum swój chciałeœ mieć równy rozumowiBożemu. 28,03 Oto jesteœ mędrszy od Danela, żadna tajemnica nie jest ukryta przed tobš. 28,04 Dzięki swej przezornoœci i sprytowi zdobyłeœ sobie majštek, a nagromadziłeœ złota i srebra w swoich skarbcach. 28,05 Dzięki swojej wielkiej przezornoœci, dzięki swoim zdolnoœciom kupieckim, pomnożyłeœ swoje majętnoœci i serce twojestało się wyniosłe z powodu twego majštku. 28,06 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ rozum swój chciałeœ mieć równy rozumowiBożemu, 28,07 oto dlatego sprowadzam na ciebie cudzoziemców - najsroższych spoœród narodów. Oni dobędš mieczy przeciwko urokowi twojej mšdroœci i zbezczeszczš twój blask. 28,08 Zepchnš cię do dołu, i umrzesz œmierciš nagłš w sercu mórz. 28,09 Czy będziesz jeszcze mówił: Ja jestem Bogiem - w obliczu swoich oprawców. Przecież będziesz tylko człowiekiem, a nie Bogiem w ręku tego, który cię będzie zabijał. 28,10 Umrzesz œmierciš nieobrzezanych z ręki cudzoziemców, ponieważ Ja to postanowiłem - wyrocznia Pana Boga. 28,11 Pan skierował do mnie te słowa: 28,12 Synu człowieczy, podnieœ lament nad królem Tyru i powiedz mu: Tak mówi Pan Bóg: Byłeœ odbiciem doskonałoœci, pełen mšdroœci i niezrównanie piękny. 28,13 Mieszkałeœ w Edenie, ogrodzie Bożym; okrywały cię wszelkiego rodzaju szlachetne kamienie: rubin, topaz, diament, tarszisz, onyks, beryl, szafir, karbunkuł, szmaragd, a ze złota wykonano okrętki i oprawy na tobie, przygotowane w dniu twego stworzenia. 28,14 Jako wielkiego cheruba opiekunem ustanowiłem cię na œwiętej górze Bożej, chadzałeœ poœród błyszczšcych kamieni. 28,15 Byłeœ doskonały w postępowaniu swoim od dni twego stworzenia, aż znalazła się w tobie nieprawoœć. 28,16 Pod wpływem rozkwitu twego handlu wnętrze twoje napełniło się uciskiem i zgrzeszyłeœ, wobec czego zrzuciłem cię z góry Bożej i jako cherub opiekun zniknšłeœ spoœród błyszczšcych kamieni. 28,17 Serce twoje stało się wyniosłe z powodu twej pięknoœci, zanikła twoja przezornoœć z powodu twego blasku. Rzuciłem cię na ziemię, wydałem cię królom na widowisko. 28,18 Mnóstwem twoich przewin, nieuczciwoœciš twego handlu zbezczeœciłeœ swojš œwištynię. Sprawiłem, że ogień wyszedł z twego wnętrza, aby cię pochłonšć, i obróciłem cię w popiół na ziemi na oczach tych wszystkich, którzy naciebie patrzyli. 28,19 Wszystkie spoœród narodów, które cię znały, zdumiały się nad tobš. Stałeœ siędla nich postrachem. Przestałeœ istnieć na zawsze. 28,20 Pan skierował do mnie te słowa: 28,21 Synu człowieczy, obróć się ku Sydonowi i prorokuj przeciwko niemu: 28,22 Mów: Tak mówi Pan Bóg: Oto występuję przeciwko tobie, Sydonie! Chcę być uwielbionym poœród ciebie. Poznajš, że Ja jestem Pan, gdy nad nim wykonam sšdy moje i ukażę się mu jako Œwięty. 28,23 Zeœlę na niego zarazę i krew na jego ulice, a zabici będš upadać w jego œrodku pod razami miecza podniesionego na niego zewszšd. I poznajš, że Ja jestem Pan. 28,24 A dla domu Izraela nie będzie już więcej ani ciernia ranišcego, ani żšdła zadajšcego ból ze strony tych wszystkich, którzy mieszkajš dokoła, którzy ich nienawidzili, i poznajš, że Ja jestem Pan. 28,25 Tak mówi Pan Bóg: Kiedy zgromadzę dom Izraela spoœród narodów pogańskich, wœród których został rozproszony, w nim będę uwielbiony na oczach narodów pogańskich. Będš mieszkać na swojej ziemi,którš dałem słudze memu, Jakubowi. 28,26 Będš na niej mieszkać bezpiecznie, będš budować domy i uprawiać winnice; będš mieszkać bezpiecznie, podczas gdy nadwszystkimi dokoła, którzy ich nienawidzili, Ja będę wykonywać sšdy. I poznajš, że Ja jestem Pan, ich Bóg. *29 29,01 W roku dziesištym, miesišcu dziesištym, dnia dwunastego miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 29,02 Synu człowieczy, obróć się ku faraonowi, królowi egipskiemu, i prorokuj przeciwko niemu i przeciwko całemu Egiptowi. 29,03 Powiedz: Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja jestem przeciwko tobie, faraonie, królu egipski, wielki krokodylu, rozcišgnięty wœród swoich rzek, który mawiałeœ: Moje sš rzeki, ja je uczyniłem. 29,04 Założę kółka w twoje szczęki i sprawię, że ryby twoich rzek przylgnš do twoich łusek i wydobędę cię z twoich rzek,a wszystkie ryby twoich rzek przylgnš do twoich łusek. 29,05 Wyrzucę cię na pustynię, ciebie i wszystkie ryby twoich rzek. Upadniesz na otwartym polu, nikt cię nie podniesie i nie pochowa. Zwierzętom polnym i ptakom powietrznym oddam cię na pożarcie. 29,06 Wtedy wszyscy mieszkańcy Egiptu poznajš, że Ja jestem Pan. Byłeœ bowiem oparciem z trzciny dla domu Izraela. 29,07 Gdy się chwytali ciebie rękš, ty się łamałeœ i rozrywałeœ im całš rękę, a gdy chcieli się na tobie oprzeć, tyœ się kruszył i sprawiał, że się chwiały wszystkie ich biodra. 29,08 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto sprowadzę na ciebie miecz i wytrzebię z ciebie ludzi i zwierzęta. 29,09 Ziemia egipska stanie się pustyniš i miejscem bezludnym, wtedy poznajš, że Ja jestem Pan. Ponieważ powiedziałeœ: Mój jest Nil, ja go uczyniłem, 29,10 oto dlatego przyjdę na ciebie i na twoje rzeki i uczynię z ziemi egipskiej wyludnionš pustynię, od Migdol aż do Sjene iaż do granic Kusz. 29,11 Nie przekroczy jej żadna ludzka stopa ani też nie przejdzie przez niš noga żadnego zwierzęcia. Nie będzie zamieszkanaprzez lat czterdzieœci. 29,12 Uczynię z ziemi egipskiej pustynię wœród wyludnionych krajów, a miasta jej zostanš pustyniš wœród wyludnionych miast - przez lat czterdzieœci - i rozproszę Egipcjan wœród narodów i rozdzielę ich po krajach. 29,13 Tak bowiem mówi Pan Bóg: Przy końcu owych lat czterdziestu zbiorę Egipcjan spoœród narodów, między którymi zostali oni rozproszeni. 29,14 Odmienię los Egiptu i zgromadzę ich wkraju Patros, w kraju ich pochodzenia, i będš tam tworzyć królestwo bez znaczenia.29,15 W porównaniu z innymi królestwami będzie to królestwo bez znaczenia i nigdy nie podniesie się ponad inne narody. Zmniejszę ich liczbę, aby więcej nie panowali nad narodami. 29,16 Nie będš już więcej nadziejš domu Izraela i to im będzie przypominać winę tego czasu, gdy oni skłaniali się ku nim. Wtedy poznajš, że Ja jestem Pan Bóg. 29,17 W roku dwudziestym siódmym, w miesišcu pierwszym, dnia pierwszego miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 29,18 Synu człowieczy, Nabuchodonozor, król babiloński, nałożył swojemu wojsku trudne zadanie przeciw Tyrowi: każda głowa wyłysiała i każde ramię się obnażyło, a przecież ani on, ani jego wojsko nie zdobyło w Tyrze nagrody za trudne zadanie, jakiego dokonano przeciw niemu. 29,19 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto Ja dajęNabuchodonozorowi, królowi babilońskiemu,kraj egipski, aby zabrał jego bogactwo, zagarnšł łupy jego i przywłaszczył sobie jego zdobycze, by jego wojsku służyły za zapłatę. 29,20 Jako żołd za dokonanš tam pracę daję mu ziemię egipskš, dlatego że dla Mniepracowali - wyrocznia Pana Boga. 29,21 W owym dniu sprawię, że wyroœnie potęga domu Izraela, i tobie pozwolę, żebyœpoœród nich otworzył usta. Wtedy poznajš, że Ja jestem Pan. *30 30,01 Pan skierował do mnie te słowa: 30,02 Synu człowieczy, prorokuj i mów: Tak mówi Pan Bóg: Biadajcie nad tym dniem! 30,03 Bliski jest bowiem dzień, bliski jest dzień Pański. Dniem chmur będzie czas karynarodów pogańskich. 30,04 Miecz przyjdzie na Egipt i trwoga nastanie w Kusz, kiedy w Egipcie polegnš zabici, gdy zabiorš jego bogactwo i gdy posady jego będš rozwalone. 30,05 Kusz i Put, i Lud, i cudzoziemcy wszyscy, i Kub, i synowie ziemi przymierzarazem z nimi poginš od miecza. 30,06 Tak mówi Pan: Upadnš podpory Egiptu i wywróci się jego dumna potęga; od Migdolaż do Sjene polegnš od miecza. Wyrocznia Pana Boga. 30,07 Wœród krajów wyludnionych będzie wyludniony, a miasta jego znajdš się wœródmiast opustoszałych. 30,08 I poznajš, że Ja jestem Pan, kiedy podłożę ogień pod Egipt, a wszyscy jego poplecznicy się załamiš. 30,09 W owym dniu wyruszš ode Mnie wysłannicy na okrętach, aby przerazić beztroskie Kusz, i trwoga nastanie wœród nich, jak w dzień Egiptu, że oto nadchodzi. 30,10 Tak mówi Pan Bóg: Położę kres bogactwu Egiptu rękš Nabuchodonozora, króla babilońskiego. 30,11 On i jego lud, najmężniejsi wœród narodów, przyjdš, by niszczyć ten kraj. Dobędš miecza przeciw Egiptowi i pokryjš kraj pobitymi. 30,12 I wysuszę rzeki, i sprzedam kraj ludziom złym, spustoszę ziemię ze wszystkim, co w niej jest, rękš cudzoziemców. Ja, Pan, to powiedziałem. 30,13 Tak mówi Pan Bóg: Zniszczę bożki i położę kres bałwanom z Nof, i władcy w ziemi egipskiej nie będzie już odtšd. I zeœlętrwogę na kraj egipski. 30,14 Spustoszę Patros, i podłożę ogień pod Soan, i będę sprawował sšd nad No. 30,15 Wyleję mój gniew na Sin, na twierdzęEgiptu, i w No wytępię hałaœliwš tłuszczę. 30,16 Podłożę ogień pod Egipt - Sjene zadrży z trwogi; w No otworzy się wyłom,a w Nof będzie udręka codzienna. 30,17 Młodzieńcy z On i Pi-Beset polegnš odmiecza, a miasta te pójdš w niewolę. 30,18 W Tachpanches ciemnoœci spowijš dzień, gdy tam złamię berła egipskie. Skończy się z nim jego dumna potęga. Czarna chmura go pokryje, a córki jego pójdš w niewolę. 30,19 Wykonam sšdy w Egipcie, aby poznali,że Ja jestem Pan. 30,20 W roku jedenastym, miesišcu pierwszym, dnia siódmego, Pan skierował do mnie te słowa: 30,21 Synu człowieczy, złamałem ramię faraona, króla egipskiego, i oto nie zostałojeszcze ono obwišzane, nie zastosowano lekarstwa, nie nałożono opatrunku, by mu wróciła siła do trzymania miecza. 30,22 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto występuję przeciw faraonowi, królowi egipskiemu, i złamię jego ramię tak zdrowe, jak i nadłamane, i miecz wytršcę mu z ręki. 30,23 Rozproszę Egipcjan wœród narodów i rozdzielę ich po krajach. 30,24 Natomiast wzmocnię ramiona króla babilońskiego i podam mu w rękę swój miecz, i złamię ramiona faraona, tak że będzie przed nim jęczał, jak jęczy œmiertelnie zraniony. 30,25 Wzmocnię ramiona króla babilońskiego, natomiast ramiona faraona osłabnš i poznajš, że Ja jestem Pan, kiedy mój miecz włożę w rękę króla babilońskiego, aby go wycišgnšł przeciw ziemi egipskiej. 30,26 A Ja rozproszę Egipcjan pomiędzy narodami i rozdzielę ich po krajach, aby poznali, że Ja jestem Pan. *31 31,01 W roku jedenastym, miesišcu trzecim, dnia pierwszego miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 31,02 Synu człowieczy, powiedz faraonowi,królowi egipskiemu, i całemu mnóstwu jegopoddanych: Komu dorównałeœ twojš wielkoœciš? 31,03 Oto Aszszur jak cedr na Libanie o pięknych konarach i cień rzucajšcych gałęziach, wysoko wyrosły, i między chmurami był jego wierzchołek. 31,04 Wody dodały mu wzrostu, Otchłań gowywyższyła sprawiajšc, że ich strumienie płynęły dokoła miejsca, gdzie był zasadzony, i swoje potoki kierowały do wszystkich drzew polnych. 31,05 Dlatego wielkoœciš swojš przeœcignšł wszystkie drzewa polne, pomnożyły się jego konary, jego listowie się rozrosło dzięki obfitoœci wody podczas jego wzrastania. 31,06 Na jego gałęziach uwiły sobie gniazda wszystkie ptaki powietrzne, a pod jego gałęziami mnożyły się wszelkie zwierzęta polne, w jego zaœ cieniu mieszkały liczne narody. 31,07 Piękny był w swojej wielkoœci, ze swymi długimi konarami, gdyż korzenie jego nurzały się w obfitej wodzie. 31,08 Nie dorównywały mu cedry w raju Boga, cyprysy trudno było porównać do jego gałęzi, platany nie dorównywały jego konarom. Żadne drzewo w raju Boga nie dorównywało jego pięknoœci. 31,09 Pięknym go uczyniłem obfitoœciš jegogałęzi i zazdroœciły mu tego wszystkie drzewa Edenu, które były w raju Boga. 31,10 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Ponieważ tak wysoko wyrósł, a wierzchołek swój podniósł aż do chmur i serce jego wbiło się w pychę z powodu własnej wielkoœci, 31,11 dlatego podałem go w ręce mocarza wœród narodów, aby się z nim obszedł stosownie do jego niegodziwoœci. Odepchnšłem go. 31,12 A cudzoziemcy, ci najgroŸniejsi spoœród narodów, wycięli go i porzucili. Na góry i na wszystkie doliny spadły jego gałęzie, a jego konary połamane utonęły we wszystkich czeluœciach ziemi, a spod jego cienia usunęły się wszystkie narody ziemi i opuœciły go. 31,13 Na jego szczštkach mieszkajš ptaki powietrzne, pomiędzy jego gałęziami sš polne zwierzęta, 31,14 aby już żadne drzewo, stojšce nad wodami, nie rosło już więcej w górę, nie wznosiło swego wierzchołka aż ku chmurom i aby nic, co bierze siłę swš z wody, nie ufało własnej wielkoœci. Ponieważ wszyscy zostali poddani œmierci, wejdš do krainy podziemnej, do grona tych ludzi, którzy zeszli do dołu. 31,15 Tak mówi Pan Bóg: W dniu, w którym on zszedł do Szeolu, na znak żałoby zamknšłem nad nim Otchłań, zatrzymałem jej strumienie i zastawiłem wielkie wody; zjego powodu spowiłem Liban w strój żałobny i z jego powodu uschły wszystkie drzewa na polach. 31,16 Gdy go stršcałem do Szeolu, pomiędzy tych, którzy zeszli do dołu, hukiem jego upadku zatrwożyłem wszystkienarody. W krainie podziemnej pocieszały sięwszystkie drzewa Edenu, piękne i wspaniałe drzewa Libanu, wszystkie, którewodami zostały zroszone. 31,17 Równoczeœnie zeszły do Szeolu, pomiędzy tych, którzy od miecza polegli, te wszystkie spoœród narodów, które w jego cieniu spoczywały. 31,18 Któremu z drzew Edenu dorównałeœ chwałš i wielkoœciš? A przecież zostaniesz zrzucony wspólnie z drzewami Edenu do h wyprowadziłem. ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żmPcnlcoů,cp%+ę cq9T-Szeolu; wœród nieobrzezanych będziesz leżał wspólnie z tymi, którzy poginęli od miecza. Tak będzie z faraonem i wszystkimijego poddanymi - wyrocznia Pana Boga. *32 32,01 W roku jedenastym, miesišcu dwunastym, pierwszego dnia miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 32,02 Synu człowieczy, podnieœ lament nad faraonem, królem egipskim, i powiedz mu: Młody lwie wœród narodów, skończyłeœ się, a byłeœ jak krokodyl w morzu, prychałeœ swymi nozdrzami, mšciłeœ wodę swymi łapami i wzburzałeœ jego fale. 32,03 Tak mówi Pan Bóg: Rozcišgnę moje sidła nad tobš w zgromadzeniu wielu narodów i wycišgnę cię mojš sieciš. 32,04 Rzucę cię na lšd i cisnę na powierzchnię pól, i sprawię, że na tobie zamieszkajš wszystkie ptaki powietrzne, a każdy zwierz dziki tobš się nasyci. 32,05 Ciało twe rozrzucę po górach i wypełnię doliny twojš padlinš. 32,06 Ziemię twego wylewu napoję twojš krwiš aż do gór i napełniš się tobš wšwozy. 32,07 Gdy gasnšć będziesz, zasłonię niebiosa i zaciemnię ich gwiazdy. Słońce zakryję chmurami, a księżyc nie da swego blasku. 32,08 Wszystkie ciała œwiecšce na niebie zewzględu na ciebie zaciemnię i wprowadzę ciemnoœć na twojš ziemię - wyrocznia Pana Boga. 32,09 Zaniepokoję serce wielu narodów, gdytwoich jeńców zaprowadzę pomiędzy narody, do krajów, których nie znasz. 32,10 U wielu narodów wzbudzę grozę, a królowie ich przerażš się z twego powodu, gdy mieczem moim œwisnę przed ich oczami, i będš nieustannie drżeć w obawie o życie swoje w dzień twojego upadku. 32,11 Albowiem tak mówi Pan: Przyjdzie na ciebie miecz króla Babilonu. 32,12 Powalę mnóstwo twych poddanych mieczami bohaterów: oni wszyscy należš donajgroŸniejszych ludów. Zniszczš dumę Egiptu i zginie całe jego mnóstwo. 32,13 Wszystkie jego zwierzęta wygubię na brzegu wielkich wód i już nie zamšci ich stopa człowieka ani zamšci kopyto bydła. 32,14 Potem uspokoję ich wody i sprawię, że ich rzeki jak oliwa popłynš - wyrocznia Pana Boga. 32,15 Gdy kraj egipski obrócę w pustynię, aziemia pozbawiona zostanie tego, co jš napełnia, gdy pobiję wszystkich mieszkańców, wtedy poznajš, że Ja jestemPan. 32,16 Oto lament, który podniosš córki narodów, zaœpiewajš go nad Egiptem i nad całš jego ludnoœciš - wyrocznia Pana Boga. 32,17 W roku dwunastym miesišcu pierwszym, piętnastego dnia miesišca, Pan skierował do mnie te słowa: 32,18 Synu człowieczy, biadaj nad ludnoœcišEgiptu i każ jej zstšpić do œwiata podziemnego, jej i córkom potężnych ludów,do tych, którzy zstšpili do dołu. 32,19 Kogóż przewyższyłaœ zaletami? Zstšpi połóż się wœród nieobrzezanych. 32,20 Polegnš wœród pobitych mieczem; miecz został wydany: bierzcie go i całš jego ludnoœć. 32,21 Wtedy powiedzš do niego mocarni bohaterowie ze œrodka Szeolu: razem ze swymi pomocnikami zstępujš do dołu i będšleżeć wœród nieobrzezanych, razem z tymi,których miecz pobije. 32,22 Tam jest Aszszur i wszystkie jego hufce, wokół jego grobu - to wszyscy pobici, polegli od miecza. 32,23 Ich groby położone sš w najgłębszym dole, a jego hufce sš wokół jego grobu - to wszyscy pobici polegli od miecza, ci, którzy szerzyli postrach w kraju żyjšcych. 32,24 Tam jest Elam i całe jego mnóstwo wokół jego grobu - to wszyscy pobici, polegli od miecza, którzy zstšpili nieobrzezani do œwiata podziemnego, oni, którzy postrach szerzyli w kraju żyjšcych,hańbę cierpiš z tymi, którzy zstšpili do dołu. 32,25 Poœród pobitych zgotowano mu leże i całe jego mnóstwo jest wokół jego grobu. Wszyscy ci sš nieobrzezani, pobici mieczem, albowiem strach przed nimi szerzył się w kraju żyjšcych, a teraz cierpiš swš hańbę z tymi, którzy zstšpili dodołu; poœród pobitych zostali umieszczeni. 32,26 Tam jest Meszek, Tubal i całe ich mnóstwo wokół ich grobu, wszyscy nieobrzezani, mieczem pobici, albowiem postrach szerzyli w kraju żyjšcych. 32,27 A leżš oni nie przy bohaterach, którzy padli w czasach pradawnych, którzyw pełnej zbroi bojowej zstšpili do Szeolu, którym podłożono ich miecze pod głowy, a ich tarcze na ich koœci, gdyż byli postrachem dla bohaterów w kraju żyjšcych. 32,28 A ty będziesz rzucony poœród nieobrzezanych i będziesz musiał leżeć wœród tych, co mieczem zostali pobici. 32,29 Tam jest Edom, jego królowie i wszyscy jego ksišżęta, których pomimo ich bohaterskich czynów położono wœród tych, co mieczem zostali pobici, spoczywajš oni przy nieobrzezanych, przy tych, którzy zstšpili do dołu. 32,30 Tam sš wszyscy władcy Północy i wszyscy Sydończycy, którzy zstšpili wraz z pobitymi, okryci hańbš pomimo strachu, jaki szerzyły ich bohaterskie czyny; teraz leżš nieobrzezani przy tych, co mieczem zostali pobici, i cierpiš swš hańbę z tymi, którzy zstšpili do dołu. 32,31 Zobaczy ich faraon i pocieszać się będzie całym swym mnóstwem. Faraon i całe jego wojsko polegnie od miecza - wyrocznia Pana Boga. 32,32 Ponieważ strach szerzył on w kraju żyjšcych, dlatego rzucš go, by leżał poœródnieobrzezanych, przy tych, co od miecza polegli: faraon i całe jego mnóstwo - wyrocznia Pana Boga. *33 33,01 Pan skierował do mnie te słowa: 33,02 Synu człowieczy, przemów do swoichrodaków i powiedz im: Jeœli na jakiœ kraj sprowadzam miecz, a jego mieszkańcy wybiorš sobie jakiegoœ męża i wyznaczš go na stróża, 33,03 on zaœ widzi, że miecz przychodzi na kraj, i w tršbę dmie, i ostrzega lud, 33,04 ale ktoœ, choć słyszy dŸwięk tršby, nie pozwala się ostrzec, tak że miecz nadchodzi i zabija go, to on sam winien jestswej œmierci. 33,05 DŸwięk tršby usłyszał, nie dał się jednak ostrzec; niech spadnie na niego winaza własnš œmierć. Tamten jednak, kto przestrzegł, ocalił samego siebie. 33,06 Jeœli jednakże stróż widzi, że przychodzi miecz, a nie dmie w tršbę, i lud nie jest ostrzeżony, i przychodzi miecz, i zabija kogoœ z nich, to ten ostatni porwany jest wprawdzie z własnej winy, ale winš za jego œmierć obarczę stróża. 33,07 Ciebie, o synu człowieczy, wyznaczyłem na stróża domu Izraela po to, byœ słyszšc z mych ust napomnienia przestrzegał ich w moim imieniu. 33,08 Jeœli do występnego powiem: Występny musi umrzeć - a ty nic nie mówisz, by występnego sprowadzić z jego drogi - to on umrze z powodu swej przewiny, ale odpowiedzialnoœciš za jego œmierć obarczę ciebie. 33,09 Jeœli jednak ostrzegłeœ występnego, by odstšpił od swojej drogi i zawrócił, on jednak nie odstępuje od swojej drogi, to onumrze z własnej winy, ty zaœ ocaliłeœ swojš duszę. 33,10 Ty, o synu człowieczy, mów do domuIzraela: Powiadacie tak: Zaprawdę, nasze przestępstwa i grzechy nasze cišżš na nas,my wskutek nich marniejemy. Jak możemy się ocalić? 33,11 Powiedz im: Na moje życie! - wyrocznia Pana Boga. Ja nie pragnę œmierciwystępnego, ale jedynie tego, aby występnyzawrócił ze swej drogi i żył. Zawróćcie, zawróćcie z waszych złych dróg! Czemuż to chcecie zginšć, domu Izraela? 33,12 Ty, o synu człowieczy, powiedz swoim rodakom: Sprawiedliwoœć nie uratujesprawiedliwego, wtedy gdy on zgrzeszy, a występek występnego nie zgubi, gdy się on nawróci ze swego występku, natomiast sprawiedliwy nie zdoła pozostać przy życiuwtedy, gdy zgrzeszy. 33,13 Jeœli powiem sprawiedliwemu: Pozostaniesz z pewnoœciš przy życiu, a on zadufany w swej sprawiedliwoœci popełnia zbrodnię, to już nie będzie pamięci całej jego sprawiedliwoœci, i z powodu zbrodni, której się dopuœcił, ma umrzeć. 33,14 A kiedy powiem do występnego: Z pewnoœciš umrzesz, on zaœ odwróci się od swego grzechu i zacznie postępować według prawa i sprawiedliwoœci: 33,15 oddaje zastaw, zwraca, co porwał, żyje według praw, które dajš życie, nie dopuszczajšc się zbrodni, to z pewnoœciš zostanie on przy życiu i nie umrze. 33,16 Żaden z popełnionych przez niego grzechów nie będzie mu poczytany. Postępuje według prawa i sprawiedliwoœci, ma więc pozostać przy życiu. 33,17 Mówiš jednak twoi rodacy: Nie jest słuszne postępowanie Pana, podczas gdy właœnie ich postępowanie słuszne nie jest. 33,18 Jeœli odstšpi sprawiedliwy od sprawiedliwoœci swojej i popełniać będzie zbrodnie, to ma za to umrzeć. 33,19 Jeœli odstšpi występny od swojego występku i postępować będzie według prawa i sprawiedliwoœci, to ma za to zostać przy życiu. 33,20 A wy powiadacie: Postępowanie Pana nie jest słuszne. Będę sšdził każdego z was, domu Izraela, według jego postępowania. 33,21 W jedenastym roku od uprowadzenia naszego, w dziesištym miesišcu, dnia pištego tego miesišca, przybył do mnie zbieg z Jerozolimy z doniesieniem: Miasto jest zdobyte. 33,22 I spoczęła na mnie ręka Pańska wieczorem przed przybyciem zbiega, i otworzyła mi usta rano, moje usta otwarłysię i nie byłem już niemy. 33,23 Wówczas Pan skierował do mnie te słowa: 33,24 Synu człowieczy, mieszkańcy tych ruin w ziemi Izraela mówiš tak: Abraham był tylko sam jeden i zawładnšł krajem, a nas jest wielu, nam dana jest ona w posiadanie. 33,25 Dlatego powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Jadacie z krwiš, podnosicie oczy ku swym bożkom, przelewacie krew, a chcielibyœcie zawładnšć krajem? 33,26 Ufacie swemu mieczowi, dopuszczaciesię obrzydliwoœci, każdy z was bezczeœci żonę bliŸniego swego i chcielibyœcie zawładnšć krajem? 33,27 Tak powiedz do nich. Tak mówi Pan Bóg: Na moje życie! - ci, którzy sš w ruinach, majš paœć od miecza, a którzy sš na wolnym polu, tych oddaję dzikim zwierzętom na pożarcie, a którzy przebywajš na wyżynach górskich i w pieczarach, majš umrzeć od zarazy. 33,28 I uczyniš kraj pustyniš i pustkowiem,jego pyszna œwietnoœć będzie miała kres, agóry Izraela będš leżały odludne; nikt tamtędy nie będzie przechodził. 33,29 I poznajš, że Ja jestem Pan, gdy kraj uczynię pustyniš i pustkowiem z powodu wszystkich obrzydliwoœci, których się dopuœcili. 33,30 Synu człowieczy, twoi rodacy opowiadajš o tobie przy murach i bramach swych domów i mówiš jeden do drugiego: PójdŸcież i posłuchajcie, co też to za słowo, które wychodzi od Pana. 33,31 I przychodzš do ciebie jak na zebranie ludowe, siadajš przed tobš i słuchajš twoich słów; jednakże według nich nie postępujš, bo kłamstwa sš w ich ustach, według nich oni postępujš, a serce ich cišgnie ich do zysku. 33,32 Oto jesteœ dla nich jak ten, co œpiewao miłoœci, ma piękny głos i doskonały instrument: słuchajš oni twoich słów, jednakże weług nich nie postępujš. 33,33 Kiedy jednak wszystko się wypełni - oto już się spełnia - wtedy poznajš, że poœród nich był prorok. *34 34,01 Pan skierował do mnie te słowa: 34,02 Synu człowieczy, prorokuj o pasterzach Izraela, prorokuj i powiedz im, pasterzom: Tak mówi Pan Bóg: Biada pasterzom Izraela, którzy sami siebie pasš!Czyż pasterze nie powinni paœć owiec? 34,03 Nakarmiliœcie się mlekiem, odzialiœciesię wełnš, zabiliœcie tłuste zwierzęta, jednakże owiec nie paœliœcie. 34,04 Słabej nie wzmacnialiœcie, o zdrowie chorej nie dbaliœcie, skaleczonej nie opatrywaliœcie, zabłškanej nie sprowadzaliœcie z powrotem, zagubionej nieodszukiwaliœcie, a z przemocš i okrucieństwem obchodziliœcie się z nimi. 34,05 Rozproszyły się owce moje, bo nie miały pasterza i stały się żerem wszelkiego dzikiego zwierza. Rozproszyły się, 34,06 błšdzš moje owce po wszystkich górach i po wszelkim wysokim pagórku; i pocałej krainie były owce moje rozproszone,a nikt się o nie nie pytał i nikt ich nie szukał. 34,07 Dlatego wy, pasterze, słuchajcie słowa Pańskiego: 34,08 Wyrocznia Pana Boga: Przecież owce moje stały się łupem i owce moje służyły za żer wszelkiemu dzikiemu zwierzęciu, bo nie było pasterza, pasterze zaœ nie szukali owiec moich, bo pasterze sami siebie paœli, a nie paœli moich owiec, 34,09 dlatego wy, pasterze, słuchajcie słowa Pańskiego. 34,10 Tak mówi Pan Bóg: Oto jestem przeciw pasterzom. Z ich ręki zażšdam moich owiec, położę kres ich pasterzowaniu, a pasterze nie będš paœć samych siebie; wyrwę moje owce z ich paszczy, nie będš już one służyć im za żer.34,11 Albowiem tak mówi Pan Bóg: Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał onie pieczę. 34,12 Jak pasterz dokonuje przeglšdu swojej trzody, wtedy gdy znajdzie się wœród rozproszonych owiec, tak Ja dokonam przeglšdu moich owiec i uwolnię jeze wszystkich miejsc, dokšd się rozproszyły w dni ciemne i mroczne. 34,13 Wyprowadzę je spomiędzy narodów i zgromadzę je z krajów, sprowadzę je z powrotem do ich ziemi i paœć je będę na górach izraelskich, w dolinach i we wszystkich zamieszkałych miejscach kraju.34,14 Na dobrym pastwisku będę je pasł, na wyżynach Izraela ma być ich pastwisko. Wtedy będš one leżały na dobrym pastwisku, na tłustym pastwisku paœć się będš na górach izraelskich. 34,15 Ja sam będę pasł moje owce i Ja sam będę je układał na legowisko - wyrocznia Pana Boga. 34,16 Zagubionš odszukam, zabłškanš sprowadzę z powrotem, skaleczonš opatrzę, chorš umocnię, a tłustš i mocnš będę ochraniał. Będę pasł sprawiedliwie. 34,17 Do was zaœ, owce moje, tak mówi Pan Bóg: Oto Ja osšdzę poszczególne owce, barany i kozły. 34,18 Czyż to wam może mało, że spasacienajlepsze pastwisko, by resztę swego pastwiska zdeptać swoimi stopami, że pijecie czystš wodę, by resztę zmšcić stopami? 34,19 A owce moje muszš spasać to, co wyzdeptaliœcie waszymi stopami, i pić to, coœcie zmšcili waszymi stopami. 34,20 Dlatego Pan Bóg tak mówi do nich: OtoJa sam będę prowadził sšd pomiędzy owcš tłustš a owcš chudš. 34,21 Ponieważ wszystkie zwierzęta słabe odpychaliœcie bokiem i plecami i popychaliœcie je swoimi rogami, tak że je przepędzaliœcie, 34,22 dlatego chcę pomóc moim owcom, by już więcej nie stawały się łupem; osšdzę poszczególne owce. 34,23 I ustanowię nad nimi jednego pasterza, który je będzie pasł, mego sługę, Dawida. On je będzie pasł, on będzieich pasterzem. 34,24 A Ja, Pan, będę ich Bogiem, sługa zaœmój, Dawid, będzie władcš poœród nich. Ja,Pan, to powiedziałem. 34,25 Zawrę z nimi przymierze pokoju, a dzikie zwierzęta wytępię z kraju, tak iż będę mogły owce bezpiecznie mieszkać na stepie i spać w lasach. 34,26 Błogosławić im będę oraz ziemiom wokół mego wzgórza, będę zsyłał deszcz w dogodnym czasie, będzie to deszcz niosšcy błogosławieństwo. 34,27 Drzewo polne wyda swój owoc, a ziemia wyda swój plon. Będš oni żyli bezpiecznie w swym kraju i poznajš, że Ja jestem Pan, gdy skruszę kłody ich jarzma iwyrwę ich z ręki tych, którzy ich ujarzmiajš. 34,28 Nie będš już odtšd łupem narodów ani nie będš pożerać ich zwierzęta kraju, ale bezpiecznie będš oni żyli, przy czym nikt ich straszyć nie będzie. 34,29 Sprawię, że nastanie dla nich urodzajo wielkim rozgłosie, by już nie dręczył ich głód w kraju i by nie musieli znosić szyderstwa narodów. 34,30 Wtedy poznajš, że Ja, Pan, ich Bóg, jestem z nimi, oraz że oni, dom Izraela, sšludem moim - wyrocznia Pana Boga. 34,31 A wy, owce moje, jesteœcie owcami mego pastwiska, Ja zaœ Bogiem waszym - wyrocznia Pana Boga. *35 35,01 Pan skierował do mnie te słowa: 35,02 Synu człowieczy, zwróć się ku górzeSeir i prorokuj przeciwko niej, 35,03 i mów do niej: Tak mówi Pan Bóg: Oto jestem przeciwko tobie, góro Seir, wycišgam rękę przeciwko tobie i zamienię cię w pustynię i w pustkowie, 35,04 a miasta twe zamienię w ruiny. Staniesz się pustyniš i wtedy poznasz, że Ja jestem Pan. 35,05 Bo nienawiœć twoja jest odwieczna i oddałaœ Izraelitów pod miecz w czasie zagłady, w czasie ich ostatecznej ruiny. 35,06 Dlatego - na moje życie! - wyrocznia Pana Boga: Obrócę cię w krew, krew ma cięœcigać. Ponieważ nie nienawidziłaœ krwi, krew ma cię œcigać. 35,07 Górę Seir zamienię w pustynię i pustkowie i wygubię na niej wszystko, co się tam rusza. 35,08 Pagórki twoje pokryję trupami, na twych wyżynach, na twych dolinach, we wszystkich parowach padać będš pobici mieczem. 35,09 Uczynię cię wiecznš pustyniš, miasta twoje stanš się już nie zamieszkane i poznacie, że Ja jestem Pan. 35,10 Ponieważ powiedziałaœ: Oba ludy i obakraje majš być moimi, wezmę je w posiadanie, chociażby tam by Pan, 35,11 dlatego - na moje życie! - wyrocznia Pana Boga - postšpię z tobš według mego gniewu i mego oburzenia, tak jak ty postępowałaœ w swojej nienawiœci względem nich. I objawię się tobie przez o h wyprowadziłem. ľAĚ48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żrPcsR&ctx cuƒ* cv8Ć/wU?&to, że cię osšdzę. 35,12 I wtedy poznasz, że Ja, Pan, usłyszałem wszystkie twoje zniewagi, jakie wypowiedziałaœ przeciwko górom izraelskim, mówišc: Sš one opustoszałe, sšone wydane nam na pastwę. 35,13 Chełpiłyœcie się przeciwko Mnie swymi ustami i zuchwałymi słowami przeciwko Mnie, Ja to słyszałem. 35,14 Tak mówi Pan Bóg: Ku radoœci całej ziemi zamienię cię w pustynię. 35,15 Tak jak radowałaœ się z powodu tego, że dziedzictwo domu Izraela było spustoszone, tak też z tobš uczynię. Pustyniš się staniesz, góro Seir, i cały Edom wniwecz się obróci; wtedy poznacie, że Ja jestem Pan. *36 36,01 A ty, synu człowieczy, prorokuj o górach Izraela i mów: Góry Izraela, słuchajcie słowa Pańskiego! 36,02 Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ powiedział o was nieprzyjaciel: Hej, prastare wyżyny stały się naszš własnoœciš, 36,03 dlatego prorokuj i mów: Tak mówi PanBóg: Ponieważ was splšdrowano i zewszšd czyniono na was zasadzki, tak że dostałyœcie się we władanie pozostałych ludów i dostałyœcie się na języki oraz na obmowę ludzi, 36,04 dlatego, góry izraelskie, słuchajcie słowa Pańskiego: Tak mówi Pan Bóg do gór i pagórków, do parowów i dolin, do opustoszałych ruin i opuszczonych miast, które stały się łupem i uršgowiskiem pozostałych, wokół osiadłych ludów. 36,05 Dlatego mówi Pan Bóg: Zaprawdę, z wielkim oburzeniem mówiłem przeciwko pozostałym ludom i przeciwko całemu Edomowi, którzy zawładnęli moim krajem, żywišc w sercu radoœć i w duszy pogardę po to, by mieć go jako własnoœć i łup. 36,06 Dlatego prorokuj o kraju Izraela i mów do gór i pagórków, do parowów i dolin: Tak mówi Pan Bóg: Oto mówiłem z zapalczywoœciš i z oburzeniem, ponieważ musicie znosić obelgi ze strony ludów, 36,07 dlatego tak mówi Pan Bóg: Podnoszę rękę do przysięgi: Zaprawdę, ludy, które wokół was sš, będš musiały znosić od wasobelgi. 36,08 Wy jednak, góry izraelskie, wypuszczać będziecie swoje gałęzie i przynosić owoc memu ludowi izraelskiemu, albowiem wróci on niebawem. 36,09 Bo oto przychodzę do was i zwracam się do was: będš was uprawiać i obsiewać. 36,10 Rozmnożę na was ludzi, cały dom Izraela i miasta będš zamieszkane, i ruiny będš znowu odbudwane. 36,11 Rozmnożę na was ludzi i bydło: będš liczni i płodni, sprawię, że będziecie zamieszkane tak, jak w waszej przeszłoœci, i będę was darzył dobrodziejstwami więcej jeszcze niż przedtem, po to, byœcie poznały, że Ja jestem Pan. 36,12 Sprowadzę znowu do was ludzi, mój lud izraelski, a oni wami zawładnš, wy zaœ macie się stać ich własnoœciš i już nie pozbawiać ich dzieci. 36,13 Tak mówi Pan Bóg: Ponieważ powiedziano tobie: Ty jesteœ ludojadem i odbierasz potomstwo twemu ludowi, 36,14 dlatego już więcej nie będziesz pożerać ludzi i odbierać potomstwa twemu ludowi - wyrocznia Pana Boga. 36,15 I w przyszłoœci nie będziesz już słuchać obelg ludów ani będziesz znosić hańby narodów, i nie będziesz już odbierać potomstwa twemu ludowi - wyrocznia Pana Boga. 36,16 Pan skierował do mnie te słowa: 36,17 Synu człowieczy, kiedy dom Izraela mieszkał na swojej ziemi, wówczas splugawili jš swym postępowaniem i swymi czynami: postępowanie ich wobec Mnie byłojak nieczystoœć miesięczna kobiety. 36,18 Wtedy wylałem na nich swe oburzeniez powodu krwi, którš w kraju przelali, i z powodu bożków, którymi go splugawili. 36,19 I rozproszyłem ich pomiędzy pogańskie ludy, i rozsypali się po krajach, osšdziłem ich według postępowania i czynów. 36,20 W ten sposób przyszli do ludów pogańskich i dokšd przybyli, bezczeœcili œwięte imię moje, podczas gdy mówiono o nich: To jest lud Pana, musieli się oni wyprowadzić ze swego kraju. 36,21 Wtedy zatroszczyłem się o œwięte meimię, które oni, Izraelici, zbezczeœcili wœród ludów pogańskich, do których przybyli. 36,22 Dlatego mów do domu Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla œwiętego imienia mojego, które bezczeœciliœcie wœródludów pogańskich, do których przyszliœcie. 36,23 Chcę uœwięcić wielkie imię moje, które zbezczeszczone jest poœród ludów, zbezczeszczone przez was poœród nich, i poznajš ludy, że Ja jestem Pan - wyroczniaPana Boga - gdy okażę się Œwiętym względem was przed ich oczami. 36,24 Zabiorę was spoœród ludów, zbiorę was ze wszystkich krajów i przyprowadzę was z powrotem do waszego kraju, 36,25 pokropię was czystš wodš, abyœcie się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków. 36,26 I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbioręwam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. 36,27 Ducha mojego chcę tchnšć w was i sprawić, byœcie żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali. 36,28 Wtedy będziecie mieszkać w kraju, który dałem waszym przodkom, i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem. 36,29 Uwolnię was od wszelkiej nieczystoœciwaszej i przywołam urodzaj zboża, i pomnożę je, i żadnej klęski głodu już na was nie zeœlę. 36,30 Chcę pomnożyć owoce drzew i plony pól po to, byœcie nie musieli już znosić hańby klęski głodu wœród ludów. 36,31 Wtedy wspominać będziecie wasz sposób życia i wasze złe czyny. Będziecie czuli obrzydzenie do siebie samych z powodu waszych grzechów i waszych obrzydliwoœci. 36,32 Nie z waszego powodu Ja to uczynię - wyrocznia Pana Boga. Zapamiętajcie to sobie dobrze! WstydŸcie się i zarumieńcie zpowodu waszego sposobu życia, domu Izraela! 36,33 Tak mówi Pan Bóg: W dniu, w którym oczyszczę was ze wszystkich win waszych,zaludnię znowu miasta, ruiny zostanš odbudowane, 36,34 a spustoszony kraj znowu ma być uprawiany, zamiast odłogiem leżeć przed oczami każdego przechodnia. 36,35 I będš mówić: Ten spustoszony kraj stał się jak ogród Eden, a miasta, które były opustoszałe, zniszczone i zburzone, zostały umocnione i ludne. 36,36 A narody pogańskie, które wokoło was pozostanš, poznajš, że Ja, Pan, to, co zburzone, znowu odbudowałem, a to, co opuszczone, znowu zasadziłem. Ja, Pan, to powiedziałem i to wykonam. 36,37 Tak mówi Pan Bóg: I do tego jeszcze to uczynię: dam się uprosić domowi Izraela i rozmnożę ich jak trzodę ludzkš. 36,38 Jak poœwięcone owce, jak owce Jerozolimy za jej œwietnych dni, tak miastawyludnione stanš się pełne trzody ludzkiej, aby poznano, że Ja jestem Pan. *37 37,01 Potem spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnštrz,i postawił mnie poœród doliny. Była ona pełna koœci. 37,02 I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. 37,03 I rzekł do mnie: Synu człowieczy, czy koœci te powrócš znowu do życia? Odpowiedziałem: Panie Boże, Ty to wiesz. 37,04 Wtedy rzekł On do mnie: Prorokuj nadtymi koœćmi i mów do nich: Wyschłe koœci, słuchajcie słowa Pana! 37,05 Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha po to, abyœcie się stały żywe. 37,06 Chcę was otoczyć œcięgnami i sprawić, byœcie obrosły ciałem, i przybraćwas w skórę, i dać wam ducha po to, abyœcie ożyły i poznały, że Ja jestem Pan. 37,07 I prorokowałem, jak mi było polecone, a gdym prorokował, oto powstał szum i trzask, i koœci jedna po drugiej zbliżały się do siebie. 37,08 I patrzyłem, a oto powróciły œcięgnai wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. 37,09 I powiedział On do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mówdo ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybšdŸ, duchu, i powiej po tych pobitych, aby ożyli. 37,10 Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstšpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach - wojsko bardzo, bardzo wielkie. 37,11 I rzekł do mnie: Synu człowieczy, koœci te to cały dom Izraela. Oto mówiš oni: Wyschły koœci nasze, minęła nadzieja nasza, już po nas. 37,12 Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, 37,13 i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. 37,14 Udzielę wam mego ducha po to, byœcieożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam - wyrocznia Pana Boga. 37,15 Pan skierował do mie te słowa: 37,16 Synu człowieczy, weŸ sobie kawałek drewna i napisz na nim: Juda i Izraelici jego sprzymierzeńcami. Potem weŸ sobie inny kawałek drewna i napisz na nim: Józef, drewno Efraima i cały dom Izraela jego sprzymierzeńcami. 37,17 Złšcz je z sobš jedno z drugim w jeden kawałek drewna, tak by w ręku twoim stanowiły jednš całoœć. 37,18 A jeœli potem mówić będš do ciebie rodacy: Czyż nam nie powiesz, co przez to masz na myœli? 37,19 Wtedy powiedz im: Tak mówi Pan Bóg: Oto biorę drewno Józefa, które jest w ręceEfraima oraz plemion Izraela, jego sprzymierzeńców, i przykładam je do drewna Judy, i czynię je jednym drewnem po to, by w ręku moim byli jedno. 37,20 A drewna, na których będziesz pisał,będš przed ich oczami w twym ręku. 37,21 Wtedy powiedz do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto wybieram Izraelitów spoœród ludów, do których pocišgnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. 37,22 I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rzšdził, i już nie będš tworzyć dwóch narodów, i już nie będš podzieleni nadwa królestwa. 37,23 I już nie będš się kalać swymi bożkami i wstrętnymi kultami, i wszelkimi odstępstwami. Uwolnię ich od wszystkich ichwiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będš moim ludem, Ja zaœ będę ich Bogiem. 37,24 Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będš mieć jedynego Pasterza, i żyć będš według moich praw, i moje przykazania zachowywać będš i wypełniać. 37,25 Będš mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będš, oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcš. 37,26 I zawrę z nimi przymierze pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. Założę ich i rozmnożę, a mój przybytek poœród nich umieszczę na stałe. 37,27 Mieszkanie moje będzie poœród nich, a Ja będę ich Bogiem, oni zaœ będš moim ludem. 37,28 Ludy zaœ pogańskie poznajš, że Ja jestem Pan, który uœwięca Izraela, gdy mójprzybytek będzie wœród nich na zawsze. *38 38,01 Pan skierował do mnie te słowa: 38,02 Synu człowieczy, zwróć się ku Gogowi, ku krajowi Magog, wielkiemu księciu kraju Meszek i Tubal, i prorokuj przeciwko niemu, 38,03 i mów: Tak mówi Pan Bóg: Oto jestem przeciw tobie, Gogu, wielki ksišżę kraju Meszek i Tubal. 38,04 Zawrócę cię i włożę kółka w twoje szczęki, i wyprowadzę ciebie i całe twoje wojsko, rumaki i jeŸdŸców, wszystkich w pełnym uzbrojeniu, wielki zastęp z długimi i krótkimi tarczami, wszystkich uzbrojonych w miecze. 38,05 Sš przy nich Persowie, Kuszyci, Libijczycy, wszyscy zbrojni w tarczę i hełm. 38,06 Gomer i całe jego wojsko, mieszkańcy Togarmy na najdalszej północy i całe jego wojsko, rozliczne ludy sš z tobš. 38,07 Zbrój się i bšdŸ w pogotowiu, ty i wszystkie twe zastępy, które wokół ciebie się zebrały, będziecie na moje usługi. 38,08 Po wielu dniach otrzymasz rozkaz, przy końcu lat przybędziesz do kraju, który ocalał od miecza. Jego lud zebrany jest spoœród wielu narodów na góry Izraela, długo leżšce odłogiem. Sprowadzony on jest z powrotem spoœród wielu narodów i mieszkajš oni wszyscy bezpiecznie. 38,09 Ty jednak zbliżysz się jak burza i przyjdziesz jak chmura po to, by nakryć kraj: będziesz tam ty i całe twoje wojsko, i rozliczne narody z tobš. 38,10 Tak mówi Pan Bóg: Owego dnia zrodzšsię myœli w twym sercu i poweŸmiesz zły zamysł. 38,11 Powiesz: Wyruszę przeciw nieumocnionemu krajowi, pocišgnę przeciwko ludziom spokojnym - gdzie wszyscy żyjš bezpiecznie, a nie ma murów,zasuw i bram - 38,12 by plšdrować i łupić, by rękę swš położyć na ruinach, które znowu zostały zamieszkane, oraz na lud, który się zebrał z krajów pogańskich, a który myœli jedynie o trzodach i dobytku, a mieszka w œrodku ziemi. 38,13 Szeba i Dedan, i handlarze z Tarszisz,i wszyscy jego przekupnie będš do ciebie mówić: Czy przybywasz po to, by łupić? Czy zgromadziłeœ tłum, by grabić srebro i złoto, by porwać do siebie trzody i dobytek, by nabrać wielkiego łupu? 38,14 Dlatego prorokuj, synu człowieczy, i mów do Goga: Tak mówi Pan Bóg: Czy nie takbędzie, że gdy lud mój izraelski mieszkać będzie bezpiecznie, wybierzesz się w drogę38,15 i przyjdziesz ze swej siedziby, z najdalszej północy, ty i liczne ludy wraz z tobš, wszyscy na koniach, wielki zastęp, potężne wojsko? 38,16 I nadcišgniesz przeciwko memu ludowi, Izraelowi, jak chmura, by pokryć kraj. Przy końcu dni to się stanie, wtedy sprowadzę ciebie do kraju mojego po to, bypoznały Mnie pogańskie ludy, gdy na twoim przykładzie, Gogu, okażę mojš œwiętoœć przed ich oczami. 38,17 Tak mówi Pan Bóg: Ty jesteœ przecieżtym, o którym w dawniejszych czasach mówiłem przez moje sługi, proroków Izraela, którzy wtedy przepowiadali, że sprowadzę cię na nich. 38,18 Ale w dniu, w którym przybędzie Gog do kraju Izraela - wyrocznia Pana Boga - gniew mój we Mnie zapłonie. 38,19 I w uniesieniu moim, w ogniu mego gniewu, mówię to: Zaiste, w owym dniu przyjdzie wielkie trzęsienie ziemi na kraj Izraela. 38,20 Przede Mnš będš drżały ryby morskie i ptaki w powietrzu, zwierzęta polne i wszystko, co pełza po ziemi, i wszyscy ludzie, którzy sš na ziemi. Góry się rozpęknš, skały się zapadnš i wszystkiemury runš na ziemię. 38,21 I powołam przeciwko niemu wszelki strach - wyrocznia Pana Boga - miecz każdego zwróci się przeciwko bratu. 38,22 I wymierzę im karę przez zarazę i krew, i ulewę, i grad jakby kamieni. Ogień isiarkę zeœlę jak deszcz na niego i na jego wojsko, i na rozliczne ludy, które sš z nim.38,23 Tak okażę się wielkim i œwiętym, tak ukażę się oczom wielu narodów: wtedy poznajš, że Ja jestem Pan. *39 39,01 Ty zaœ, synu człowieczy, prorokuj przeciwko Gogowi i mów: Tak mówi Pan Bóg:Oto obracam się przeciwko tobie, Gogu, wielki ksišżę kraju Meszek i Tubal. 39,02 Wywiodę cię i sprowadzę, i przywiodęz najdalszej północy, i wprowadzę cię na góry Izraela. 39,03 Złamię ci łuk w lewej ręce, a wytršcę strzały z prawej. 39,04 Na górach Izraela padniesz ty i wszystkie twoje zastępy, i ludy, które sš ztobš: drapieżnym ptakom wszelkiego rodzaju oraz dzikim zwierzętom polnym oddam cię na żer. 39,05 Padniesz na otwartym polu, albowiem Ja tak powiedziałem - wyrocznia Pana Boga.39,06 I zeœlę ogień na Magog i na żyjšcych bezpiecznie mieszkańców wysp, aby poznali, że Ja jestem Pan. 39,07 Natomiast imię moje œwięte ogłosze poœród mego ludu izraelskiego; nie pozwolę już bezczeœcić œwiętego mojego imienia w przyszłoœci, aby narody pogańskie poznały, że Ja jestem Pan, Œwięty w Izraelu. 39,08 Oto nadchodzi i spełnia się - wyrocznia Pana Boga. To jest dzień, o którym mówiłem. 39,09 Wtedy wyjdš mieszkańcy miast izraelskich, by zapalić ogień i spalić oręż, puklerze i tarcze, łuki i strzały, maczugi i dzidy - przez siedem lat palić tym będš. 39,10 Nie będš musieli już oni przynosić drzewa z pola ani wycinać w lesie, bo będzie się palić orężem. Będš oni plšdrowaćtych, którzy ich plšdrowali, będš brali zdobycz na tych, którzy na nich brali zdobycz - wyrocznia Pana Boga. 39,11 W owym dniu wyznaczę dla Goga sławne miejsce, gdzie będzie jego grób w Izraelu, dolinę Abarim na wschód od Morza Martwego, i odgrodzę jš dla przechodzšcych, i tu pogrzebiš Goga i cały jego tłum, i nadadzš jej miano "Doliny Tłumu Goga". 39,12 Będš ich grzebać Izraelici po to, by oczyœcić kraj - przez siedem miesięcy. 39,13 Będzie ich grzebał cały lud kraju i wyjdzie to mu na sławę w dniu, w którym objawię mojš chwałę - wyrocznia Pana Boga. 39,14 I wydzieli się ludzi, którzy będš musieli stale przechodzić kraj i grzebać tych, którzy pozostali na powierzchni ziemi,aby jš oczyœcić; po upływie siedmiu miesięcy będš przeszukiwać. 39,15 A kiedy kršżyć będš po kraju, a zobaczy ktoœ koœć ludzkš, wówczas umieœciprzy tym jakiœ znak, aż pogrzebiš jš Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żxPß cy/ŞczŮc{Ţ* c| 8Č.grabarze w "Dolinie Tłumu Goga". 39,16 A nazwa miasta będzie Hamona. W tensposób oczyszczš oni kraj. 39,17 A ty, synu człowieczy - mówi Pan Bóg- mów do ptaków wszelkiego rodzaju i do wszystkich dzikich zwierzšt: Zbierzcie się i przyjdŸcie tu; zgromadŸcie się ze wszystkich stron nad mojš ofiarš, którš chcę wam zgotować, wielkš ofiarš na górach Izraela: jedzcie ciało i pijcie krew! 39,18 Ciało bohaterów jeœć będziecie i krew możnowładców ziemi będziecie piły - wszystkie barany, jagnięta, kozły, cielce, bydło tuczne z Baszanu. 39,19 I spożywać będziecie tłuszcz do sytoœci, i krew będziecie pić, aż będziecie pijane od mojej ofiary, którš wam przygotuję. 39,20 Przy stole moim nasycicie się rumakiem i jeŸdŸcem, bohaterem i wszelkimwojownikiem - wyrocznia Pana Boga. 39,21 W ten sposób znów okażę mojš chwałę wœród narodów pogańskich i wszystkie narody pogańskie ujrzš mój sšd,który sprawuję, oraz rękę mojš, którš na nie kładę. 39,22 I pozna dom Izraela, że Ja jestem Pan, ich Bóg, odtšd i na zawsze. 39,23 Ludy pogańskie zrozumiejš jednak, żeIzraelici z powodu swego przewinienia musieli pójœć na wygnanie, ponieważ odpadliode Mnie, tak że oblicze moje ukryłem przed nimi i podałem ich w moc ich nieprzyjaciół, i padli oni wszyscy od miecza. 39,24 Postšpiłem z nimi według ich nieczystoœci i ich grzechów. Oblicze moje ukryłem przed nimi. 39,25 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Teraz odwrócę los Jakuba i zmiłuję się nad całymdomem Izraela, i zatroszczę się o moje œwięte imię. 39,26 I zapomnš oni o swojej hańbie i o wszystkich swoich niewiernoœciach, którychdopuœcili się przeciwko Mnie, gdy bezpiecznie żyć będš w swoim kraju, a niktich nie będzie niepokoił, 39,27 gdy spoœród narodów sprowadzę ich izgromadzę ich z ršk nieprzyjaciół, i okażę się w nich œwiętym przed oczami wielu narodów pogańskich. 39,28 I poznajš, że Ja, Pan, jestem ich Bogiem, gdy wyprowadziwszy ich na wygnanie pomiędzy pogan, zgromadzę ich znowu w ich kraju i nie pozostawię tam jużżadnego z nich. 39,29 I już nie będę na przyszłoœć ukrywał oblicza mojego przed nimi, kiedy Ducha mojego wyleję na Izraelitów - wyrocznia Pana Boga. *40 40,01 W dwudziestym pištym roku naszego wygnania, z poczštkiem roku, w dziesištym dniu miesišca, w czternaœcie lat po zdobyciu miasta, właœnie tego dnia spoczęła na mnie ręka Pana, i zaprowadził mnie On 40,02 w Bożym widzeniu do kraju Izraela oraz postawił mnie na pewnej bardzo wysokiej górze, a na niej na wprost mnie było coœ, jakby budowa jakiegoœ miasta. 40,03 Zaprowadził mnie tam i oto ukazał się wtedy mšż, który miał wyglšd, jakby był z bršzu; miał on lniany sznur w ręce oraz mierniczy pręt. Stał on przy bramie. 40,04 I rzekł do mnie ów mšż: Synu człowieczy, popatrz oczami i przysłuchaj się uszami, i dokładnie uważaj na to, co będę ci ukazywać, albowiem zostałeœ tu przyprowadzony po to, abyœ to widział. Oznajmij domowi Izraela wszystko, co zobaczysz. 40,05 I oto: mur otaczał od zewnštrz œwištynię wokoło, a w ręku męża był mierniczy pręt długi aż na szeœć łokci, liczony po łokciu i po jednej piędzi, i mierzył gruboœć budowy: jeden pręt, a wysokoœć także jeden pręt. 40,06 Potem udał się ku bramie, zwróconejku wschodowi, i wszedłszy po stopniach, zmierzył próg bramy: jeden pręt szerokoœci. 40,07 I wnęka: jeden pręt długoœci i jeden pręt szerokoœci, a filar pomiędzy wnękami: pięć łokci oraz próg bramy po stronie przedsionka bramy od wewnštrz: jeden pręt. 40,08 . 40,09 I zmierzył przedsionek bramy: osiemłokci, oraz filary: dwa łokcie. 40,10 Wnęki bramy w kierunku wschodnim: trzy z tej strony i trzy z tamtej strony, wszystkie trzy tej samej miary, i filary tejsamej miary, tak z jednej jak i z drugiej strony. 40,11 I zmierzył szerokoœć wejœcia przez bramę: dziesięć łokci, głębokoœć bramy: trzynaœcie łokci. 40,12 Przed wnękami była przegroda po jednym łokciu z jednej i z drugiej strony, każda wnęka zaœ miała szeœć łokci z jednej i z drugiej strony. 40,13 Potem zmierzył bramę od dachu wnęki do dachu drugiego, szerokoœć - dwadzieœcia pięć łokci od drzwi do drzwi. 40,14 Zmierzył także przedsionek: dwadzieœcia łokci. Przedsionek [otaczał] wokoło bramę. 40,15 Od strony przedniej wejœcia przez bramę do przedniej strony bramy ku œrodkowi: pięćdziesišt łokci. 40,16 I okratowane okna były dokoła przy wnękach oraz przy ich filarach ku wnętrzu i tak samo były okna dokoła przedsionka kuwnętrzu, a na filarach były ozdoby w kształcie palm z jednej i z drugiej strony. 40,17 Potem zaprowadził mnie na dziedziniec zewnętrzny, i oto były tam celeoraz [kamienna] posadzka na dziedzińcu wokoło: trzydzieœci cel było na posadzce. 40,18 Bruk kamienny znajdował się na bok od bramy odpowiednio do głębokoœci bramy,był to dolny bruk kamienny. 40,19 I zmierzył szerokoœć dziedzińca od strony przedniej bramy dolnej aż do przedniej strony wewnętrznej bramy z zewnštrz: sto łokci. 40,20 [Potem zaprowadził mnie ku stronie północnej], oto była tam brama, której przednia strona zwrócona była ku północy,ku dziedzińcowi zewnętrznemu; zmierzył jej długoœć i jej szerokoœć. 40,21 Miała trzy wnęki z jednej strony i trzy wnęki z drugiej; jej filary i jej przedsionek były odpowiednie do rozmiarówpierwszej bramy: pięćdziesišt łokci długie idwadzieœcia pięć szerokie. 40,22 A jej okna oraz jej przedsionek wrazz ozdobami w kształcie palm były takie, jak przy bramie, której strona przednia zwrócona była ku wschodowi. Wstępowało się wzwyż po siedmiu stopniach, naprzeciw których był przedsionek. 40,23 Naprzeciwko bramy północnej była brama dziedzińca wewnętrznego, taka jak przy bramie wschodniej, i zmierzył od bramy do bramy: sto łokci. 40,24 Potem zaprowadził mnie na południe,ioto była tam brama zwrócona ku południowi, i zmierzył jej filary oraz jej przedsionek: posiadały te same rozmiary. 40,25 Miała ona, jak również jej przedsionek, okna wokoło, w równej liczbieco poprzednie: pięćdziesišt łokci wynosiła długoœć i dwadzieœcia pięć łokci szerokoœć.40,26 Dojœcie do niej było po siedmiu stopniach, naprzeciw których był jej przedsionek; miała ozdoby w kształcie palm na filarach po obydwu stronach. 40,27 Była też tam brama do dziedzińca wewnętrznego, zwrócona na południe; zmierzył w kierunku południowym od jednej strony do drugiej: sto łokci. 40,28 Następnie zaprowadził mnie na dziedziniec wewnętrzny przy bramie południowej, i zmierzył bramę południowš,miała ona te same rozmiary. 40,29 A wnęki jej oraz filary i przedsionek miały te same rozmiary; miała ona równieżokna wokoło, tak samo jak przedsionek: pięćdziesišt łokci wynosiła długoœć, a dwadzieœcia pięć łokci szerokoœć. 40,30 . 40,31 Jej przedsionek leżał jednak przy zewnętrznym dziedzińcu: na jej filarach były ozdoby w kształcie palm, a wejœcie doniej miało osiem stopni. 40,32 I zaprowadził mnie na wewnętrzny dziedziniec po stronie wschodniej, i zmierzył bramę; były to te same rozmiary.40,33 A jej wnęki i filary, i przedsionek odpowiadały tym rozmiarom. I okna miała ona, jak też przedsionek, wokoło. Długoœć wynosiła pięćdziesišt łokci, a szerokoœć dwadzieœcia pięć łokci. 40,34 Przedsionek jej leżał przy zewnętrznym dziedzińcu, ozdoby w kształcie palm były na jej filarach z jedneji drugiej strony, a wejœcie do niej miało osiem stopni. 40,35 Następnie zaprowadził mnie ku bramie północnej i zmierzył jš: były to te same wymiary. 40,36 Miała ona swe wnęki oraz filary i przedsionek, i okna wokoło - pięćdziesišt łokci długoœci i dwadzieœcia pięć łokci szerokoœci. 40,37 Jej przedsionek prowadził na zewnętrzny dziedziniec, i ozdoby w kształcie palm były na jej filarach z jedneji drugiej strony, a wejœcie do niej miało osiem stopni. 40,38 Był tam portyk, wejœcie do niego było przy filarach bram. Tam to płukano żertwy całopalne. 40,39 A w przedsionku bramy były dwa stoły po jednej i dwa stoły po drugiej stronie po to, by na nich zabijać żertwy całopalne, zadoœćuczynne i przebłagalne. 40,40 A na stronie zewnętrznej, przy wejœciu do bramy północnej, były dwa stoły, a po stronie drugiej przedsionka przy bramie były również dwa stoły; 40,41 cztery stoły tu i cztery stoły tam pobokach bramy, czyli osiem stołów, na których zabijano żertwy. 40,42 I cztery stoły do ofiary całopalenia były tam z ciosowych kamieni, długie na półtora łokcia i wysokie na jeden łokieć; na nich kładziono sprzęt do zabijania żertwna całopalenia i ofiary. 40,43 A wokoło wewnštrz przymocowane było obrzeże szerokie na piędŸ, na stołachzaœ leżało mięso ofiarne. 40,44 . Poza bramš wewnętrznš były dwie cele na dziedzińcu wewnętrznym, jedna po boku bramy północnej, a przednia jej strona skierowana była ku południowi, i jedna po boku bramy południowej, a przednia jej strona skierowana była ku północy. 40,45 I rzekł do mnie: Ta cela, której przednia strona skierowana jest ku południowi, jest przeznaczona dla kapłanów pełnišcych służbę przy œwištyni. 40,46 A cela, której przednia strona skierowana jest ku północy, jest przeznaczona dla kapłanów pełnišcych służbę przy ołtarzu. Właœnie synowie Sadoka, spoœród synów Lewiego, majš prawo zbliżać się do Pana, aby Mu służyć. 40,47 I zmierzył dziedziniec. Był to kwadrat sto łokci długi i sto łokci szeroki,a ołtarz stał przed œwištyniš. 40,48 Potem wprowadził mnie do przedsionka œwištyni i zmierzył filar przedsionka: pięć łokci z jednej i pięć łokciz drugiej strony; brama była szeroka na czternaœcie łokci, a boki bramy miały trzy łokcie z jednej strony i trzy łokcie z drugiej. 40,49 Długoœć przedsionka wynosiła dwadzieœcia łokci, a szerokoœć dwanaœcie łokci. Wstępowało się do niego po dziesięciu stopniach. A kolumny były obok filarów, jedna z jednej, druga zaœ z drugiej strony. *41 41,01 Potem wprowadził mnie do głównej budowli i zmierzył filary: były szerokie na szeœć łokci z jednej i na szeœć łokci z drugiej strony. 41,02 Szerokoœć drzwi: dziesięć łokci, a boczne œciany drzwi miały pięć łokci z jednej i pięć łokci z drugiej strony; i zmierzył jej długoœć: czterdzieœci łokci, oraz jej szerokoœć: dwadzieœcia łokci. 41,03 Potem wstšpił do wnętrza i zmierzyłfilar przy wejœciu: dwa łokcie, oraz szerokoœć wejœcia: szeœć łokci, i boczne œciany wejœcia: siedem łokci z jednej i z drugiej strony. 41,04 I zmierzył jego długoœć: dwadzieœciałokci, oraz szerokoœć: dwadzieœcia łokci poprzedniej stronie głównej budowli. I powiedział do mnie: Jest to Œwięte Œwiętych. 41,05 I zmierzył mur œwištyni: szeœć łokci, i szerokoœć przybudowy: cztery łokcie wokół œwištyni. 41,06 I sale boczne, po kolei trzy razy; były też odstępy w murze - który zwrócony jest ku wnętrzu, ku salom bocznym - majšcym służyć za podpory; jednakże w œcianie œwištyni nie było podpór. 41,07 A budynki boczne rozszerzały się ku górze, albowiem galerie wiodły wokoło domu, dlatego szerokoœć u góry była większa, a od dolnego pokoju bocznego wstępowało się do œredniego i do górnego. 41,08 I widziałem wokół œwištyni wzniesione podwyższenie. Podwaliny bocznych budynków wynosiły pełny pręt: szeœć łokci. 41,09 Gruboœć muru zewnętrznego przybudowy, tak jak i pozostałej przestrzeni, wynosiła pięć łokci. Pomiędzy bocznymi budynkami œwištyni 41,10 oraz pomiędzy celami szerokoœć wynosiła dwadzieœcia łokci wokół œwištyni.41,11 Bramy przybudowy wychodziły na wolnš przestrzeń, jedna brama na północ, druga brama zaœ na południe, a szerokoœć wolnego miejsca wynosiła pięć łokci dokoła. 41,12 Budowla zaœ, która leżała przed odgrodzonym obszarem na stronie zachodniej, miała szerokoœć siedemdziesięciu łokci, mur budynku miał gruboœć wynoszšcš pięć łokci wokoło i długoœć dziewięćdziesišt łokci. 41,13 Potem zmierzył œwištynię: miała ona długoœć stu łokci, a odgrodzony obszar i budynek wraz z jego murami - długoœć stu łokci. 41,14 Szerokoœć strony przedniej œwištyni z odgrodzonym obszarem na wschodzie - sto łokci. 41,15 Następnie zmierzył długoœć budynku przed odgrodzonym obszarem w tylnej częœci œwištyni z jego murami z jednej i z drugiej strony: sto łokci. Główna budowla i częœć najbardziej wewnętrzna oraz przedsionek, 41,16 progi oraz zakratowane okna i portyki wokoło trzech pokoi naprzeciwko progu były pokryte drzewem hebanowym, wokół od ziemi do okien, okna jednakże były okratowane. 41,17 Nad wejœciem do częœci najbardziej wewnętrznej i na zewnštrz oraz na œcianach wokoło, wewnštrz i na zewnštrz, 41,18 były wyobrażenia cherubów i palm, amianowicie po jednej palmie pomiędzy dwoma cherubami; każdy cherub miał dwie twarze, 41,19 jednš twarz ludzkš, zwróconš w stronę palmy po jednej stronie, i twarz lwa, zwróconš w stronę palmy po drugiej stronie: tak było zrobione na całej œwištynidokoła. 41,20 Od ziemi aż ponad wejœcie były umieszczone cheruby oraz palmy, 41,21 główna budowla miała czworokštny słup przy drzwiach. Przed przybytkiem było coœ, co wyglšdało jak 41,22 ołtarz z drewna, wysoki na trzy łokcie, dwa łokcie długi i szeroki na dwa łokcie, a rogi jego, jego podstawy i jego œciany były z drewna. I powiedział do mnie: To jest stół, który stoi przed Panem. 41,23 Główna budowla miała dwoje drzwi i sanktuarium 41,24 miało dwoje drzwi; drzwi miały dwa skrzydła ruchome: dwa skrzydła - jeden drzwi i dwa skrzydła drugie drzwi. 41,25 A na nich, na drzwiach głównej budowli, wyobrażone były cheruby i palmy; wykonane tak jak na œcianach, a okap z drewna był przed salš na zewnštrz, 41,26 okratowane zaœ okna i palmy były z jednej i drugiej strony na bocznych œcianach przedsionka. Także boczne pokoje œwištyni miały ochronne dachy. *42 42,01 Następnie wyprowadził mnie na dziedziniec zewnętrzny po stronie północnej i zawiódł mię do sali, która leżała naprzeciw odgrodzonego miejsca, oraz budynku po stronie północnej. 42,02 Długoœć jego wynosiła sto łokci, szerokoœć pięćdziesišt łokci. 42,03 Naprzeciw dwudziestu bram w dziedzińcu wewnętrznym oraz naprzeciw kamiennego podwyższenia w dziedzińcu zewnętrznym były galerie jedna wzdłuż drugiej na trzech piętrach. 42,04 A przed salami była galeria szerokoœci dziesięciu łokci w stronę wnętrza i długoœci stu łokci, a drzwi położone były po stronie północnej. 42,05 Sale górne były węższe od dolnych i œrednich, gdyż galerie zajmowały częœć przestrzeni. 42,06 Były one bowiem trzypiętrowe i nie miały kolumn takich, jak kolumny dziedzińców, dlatego były one węższe w porównaniu z dolnymi i œrednimi. 42,07 A mur, który biegł na zewnštrz równolegle do sal w kierunku zewnętrznegodziedzińca naprzeciw sal, miał długoœć wynoszšcš pięćdziesišt łokci. 42,08 Albowiem długoœć sal, które leżały przy dziedzińcu zewnętrznym, wynosiła pięćdziesišt łokci, a tamtych przed głównš budowlš - sto łokci. 42,09 Poniżej tych sal było dojœcie od wschodu, jeœli się przychodziło z dziedzińca zewnętrznego. 42,10 Na szerokoœć muru dziedzińca, w kierunku południowym przed miejscem odgrodzonym i przed budynkiem, były sale. 42,11 Była przed tym galeria, a była ona podobna do sal, które leżały ku północy, zarówno co do długoœci, jak i co do szerokoœci, ze wszystkimi ich wyjœciami, urzšdzeniami oraz bramami. 42,12 Wejœcia do sal południowych były jakwejœcia do sali pierwszej. 42,13 I rzekł do mnie: Sale północne oraz sale południowe, które leżš przed miejscemodgrodzonym, sš to œwięte sale, gdzie kapłani, którzy majš prawo zbliżać się do Pana, majš jeœć najœwiętsze dary, tam majš oni składać najœwiętsze dary, ofiarę z pokarmów, ofiary zadoœćuczynienia oraz ofiarę przebłagania, albowiem miejsce to 42,14 A jeœli kapłani powracać będš [od ołtarza], to nie powinni wychodzić z przybytku do zewnętrznego dziedzińca, ale majš tu złożyć swe szaty, w których sprawowali swš służbę, albowiem sš one œwięte, i majš włożyć na siebie szaty inne,idopiero potem zbliżyć się do miejsca przeznaczonego dla ludu. 42,15 A kiedy ukończył mierzenie wewnętrznych budynków œwištyni, , aż pogrzebiš jš Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż}Pą c~ü cýÁ c€ž)Zc8;2‚S?%wyprowadził mnie na zewnštrz ku bramie zwróconej w kierunku wschodnim i zmierzył wszystko dokoła. 42,16 Zmierzył stronę wschodniš prętem domierzenia - pięćset łokci. Potem< zwrócił się> 42,17 i zmierzył stronę północnš - pięćset łokci - przy pomocy pręta do mierzenia. , 42,18 i zmierzył stronę południowš, i zmierzył - pięćset łokci - za pomocš pręta do mierzenia. 42,19 Zwrócił się i zmierzył stronę zachodniš - pięćset łokci - za pomocš prętado mierzenia. 42,20 Mierzył po czterech bokach, wokół których biegł mur, długi na pięćset łokci i szeroki na pięćset łokci, by oddzielić œwięte od nieœwiętego. *43 43,01 Potem poprowadził mię ku bramie, która skierowana jest na wschód. 43,02 I oto chwała Boga Izraela przyszła od wschodu, a głos Jego był jak szum wielu wód, a ziemia jaœniała od Jego chwały. 43,03 Było to widzenie równe temu, które oglšdałem wtedy, gdy przyszedł, by zniszczyć miasto, widzenie równe temu, które oglšdałem nad rzekš Kebar. I upadłem na twarz. 43,04 A chwała Pańska weszła do œwištyni przez bramę, która skierowana była ku wschodowi. 43,05 Wtedy uniósł mię duch i zaniósł mię do wewnętrznego dziedzińca. - A oto œwištynia pełna była chwały Pańskiej. 43,06 I usłyszałem, jak ktoœ mówił do mnie od strony œwištyni, podczas gdy ów mšż stał jeszcze przy mnie. 43,07 Rzekł do mnie: Synu człowieczy, to jest miejsce tronu mojego, miejsce podstawy mych stóp, gdzie chcę na wieki mieszkać poœród Izraelitów. Już dom Izraela ani oni, ani ich królowie nie będš kalać mego œwiętego imienia przez swe wiarołomstwa oraz przez zwłoki swych królów jak również przez kult wyżyn, 43,08 kładšc swój próg obok mego progu, aswój słup obok mego słupa, tak że jedynie œciana była pomiędzy Mnš a nimi - i skalali œwięte imię moje przez swe obrzydliwoœci, których się dopuœcili. Ja natomiast zniszczyłem ich w moim oburzeniu. 43,09 Teraz jednak będš oni trzymać ode Mnie z daleka swe wiarołomstwa i zwłoki swych królów, a Ja będę mieszkał wœród nich na stałe. 43,10 A ty, synu człowieczy, opisz domowi Izraela œwištynię, jej wymiary i jej urzšdzenia. 43,11 A jeœli się wstydzš z powodu wszystkiego, co uczynili, wyrysuj œwištynięi jej urzšdzenia, jej wyjœcia i jej wejœcia, icały jej rozkład i oznajmij im wszystkie jej ustawy i prawa, i zapisz je przed ich oczami po to, aby wszystkich tych praw i ustaw strzegli i wypełniali je. 43,12 To jest ustawa œwištyni: Na szczycie góry cały obszar dokoła niej ma być bardzo œwięty. 43,13 To sš rozmiary ołtarza w łokciach, liczšc jeden łokieć i jednš piędŸ za jeden łokieć. Jego podstawa była wysoka na jeden łokieć i szeroka na jeden łokieć, a jego obramowanie na skraju dokoła wynosiło jednš piędŸ. A to jest wysokoœć ołtarza: 43,14 od podstawy na ziemi do dolnego odstępu dwa łokcie, a szerokoœć jeden łokieć, a od małego odstępu do większego odstępu cztery łokcie, a szerokoœć jeden łokieć. 43,15 Palenisko dla ofiar miało cztery łokcie, a z paleniska dla ofiar wystawały cztery rogi. 43,16 Palenisko dla ofiar długie było na dwanaœcie łokci przy szerokoœci dwunastu łokci, czworokštne po czterech swych bokach. 43,17 Odstęp zaœ długi był na czternaœcie łokci i czternaœcie łokci szeroki po czterech bokach, a obramowanie, które go dokoła otaczało, wynosiło pół łokcia, podstawa, na której on leżał, jeden łokieć dokoła. Stopnie zaœ jego skierowane były ku wschodowi. 43,18 Następnie rzekł do mnie: Synu człowieczy, tak mówi Pan Bóg: To sš ustawy dotyczšce ołtarza. Wtedy gdy będzie on gotowy, by na nim złożyć całopalenie oraz by skrapiać go krwiš, 43,19 kapłanom lewickim z rodu Sadoka, którzy majš prawo - wyrocznia Pana Boga -zbliżać się do Mnie po to, by Mi służyć, masz dać młodego cielca jako ofiarę przebłagalnš. 43,20 I masz wzišć z jego krwi i skropić niš cztery rogi ołtarza oraz cztery rogi odstępu oraz obramowanie dokoła. Oczyœcisz w ten sposób ołtarz, dokonujšc na nim obrzędu przebłagania. 43,21 Potem masz wzišć cielca ofiary przebłagalnej po to, by go spalono na przeznaczonym na to miejscu œwištyni pozaprzybytkiem. 43,22 A dnia drugiego masz ofiarować kozła bez skazy jako ofiarę przebłagalnš, oczyszczajšc ołtarz tak, jak oczyszczono go przy ofierze młodego cielca. 43,23 A gdy ukończysz oczyszczenie, masz ofiarować młodego cielca bez skazy oraz barana bez skazy spoœród mniejszego bydła. 43,24 Te masz ofiarować przed Panem, a kapłani majš sypać sól i ofiarować je Panu,jako ofiarę całopalnš. 43,25 Przez siedem dni masz codziennie składać kozła jako ofiarę przebłagalnš. Ofiarowany też ma być młody cielec oraz kozioł - zwierzęta bez skazy. 43,26 Przez siedem dni należy dokonywać obrzędu przebłagania nad ołtarzem: oczyœci się go i poœwięci. 43,27 A po upływie tych dni, dnia ósmego i póŸniej, majš kapłani składać na ołtarzu wasze ofiary całopalne oraz wasze ofiary biesiadne i będę dla was łaskawy - wyrocznia Pana Boga. *44 44,01 Potem zaprowadził mnie do zewnętrznej bramy przybytku, która skierowana jest na wschód; była jednakże zamknięta. 44,02 I rzekł do mnie Pan: Ta brama ma być zamknięta. Nie powinno się jej otwieraći nikt nie powinien przez niš wchodzić, albowiem Pan, Bóg Izraela, wszedł przez niš. Dlatego winna ona być zamknięta. 44,03 Jedynie władca może w niej zasiadaćdo uczty przed obliczem Pana. Wchodzić jednak winien przez przedsionek przy bramie i tš samš drogš znowu wychodzić. 44,04 Następnie zaprowadził mnie przez bramę północnš ku przedniej stronie œwištyni i spojrzałem: oto chwała Pańska napełniła œwištynię Pańskš, i padłem na twarz. 44,05 Wtedy rzekł Pan do mnie: Synu człowieczy, uważaj dobrze, patrz i słuchajuważnie wszystkiego, co ci chcę powiedziećco do wszystkich ustaw i przepisów dotyczšcych œwištyni Pańskiej i uważaj na wszystkie wejœcia i wyjœcia przybytku. 44,06 Mów do opornego, domu Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Teraz jest dosyć wszystkich waszych okropnoœci, domu Izraela! 44,07 Wpuœciliœcie bowiem obcych, nie obrzezanych na sercu i ciele, żeby byli w moim przybytku po to, by go zbezczeœcić, kiedy składaliœcie Mi w ofierze chleb, tłuszcz i krew: tak przez swoje obrzydliwoœci złamaliœcie przymierze moje z wami. 44,08 Nie czuwaliœcie nad służbš przy moim przybytku i zamiast tego ich wyznaczyliœcie, aby się zajmowali służbš przy moim przybytku. 44,09 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Żaden cudzoziemiec, nie obrzezany na sercu i na ciele, nie może wstępować do mego przybytku, żaden z obcych, którzy żyjš wœród Izraelitów, 44,10 tylko ci lewici, którzy się ode Mnie odłšczyli, kiedy Izrael wyrzekł się Mnie i pobiegł za bożkami swoimi, odpokutujš swojš winę. 44,11 Oni będš służyli w moim przybytku jako stróże przy bramach œwištyni, jako słudzy œwištyni, oni będš zabijać żertwy nacałopalenia i ofiary dla ludu, i będš do jegorozporzšdzenia jako słudzy. 44,12 Dlatego że służyli im przed bożkami i stali się dla domu Izraela pobudkš do przewiny, dlatego podniosłem rękę przeciwko nim - wyrocznia Pana Boga - winni oni odpokutować za swojš winę. 44,13 Nie będš się zbliżać do Mnie po to, byMi służyć jako kapłani, nie będš się dotykać rzeczy œwiętych i rzeczy najœwiętszych - będš cierpieć swojš hańbę i pokutować za obrzydliwoœci, których się dopuœcili. 44,14 W ten sposób przeznaczam ich do pełnienia służby przy œwištyni, do wszystkich jej prac i do wszystkiego, co tylko będzie do wykonania. 44,15 Jednakże kapłani lewiccy, potomkowie Sadoka, którzy pełnili służbę przy moim przybytku, kiedy Izraelici odeszli ode Mnie, ci majš zbliżać się do Mnie, by Mi służyć i majš stać przede Mnš,by ofiarować Mi tłuszcz i krew - wyrocznia Pana Boga. 44,16 Majš oni wstępować do mego przybytku i majš zbliżać się do stołu mego po to, by Mi służyć, majš pełnić służbę przy Mnie. 44,17 Jeżeli wchodzić będš do bram dziedzińca wewnętrznego, majš wdziać lniane szaty: nie majš wkładać ubioru wełnianego, gdy pełniš służbę przy bramach wewnętrznego dziedzińca i w Miejscu Œwiętym. 44,18 Lniane zawoje majš nosić na głowie ilniane spodnie wokół lędŸwi. Nie powinni sięopasywać niczym, co mogłoby wywołać pot. 44,19 A jeœli wychodzić będš na zewnętrznydziedziniec do ludu, to majš zdjšć swe szaty, w których służbę pełnili, i pozostawić je w celach przybytku i przywdziać inne szaty, by nie uœwięcać luduprzez swe szaty. 44,20 Głowy swojej nie majš strzyc do skóry, ale też nie majš zapuszczać długich włosów, lecz majš strzyc swe głowy zwyczajnie. 44,21 Żaden kapłan nie ma pić wina, jeœli się udaje do wewnętrznego dziedzińca. 44,22 Nie będš brać sobie za żonę wdowy lub porzuconej, lecz tylko dziewicę z potomstwa domu Izraela; jednak mogš poœlubić wdowę, która jest wdowš po kapłanie. 44,23 I majš pouczać lud mój o różnicy pomiędzy tym, co œwięte, a tym, co nieœwięte, a także o różnicy pomiędzy tym, co nieczyste, a tym, co czyste. 44,24 W wypadkach spornych majš oni zasiadać w sšdzie i majš rozstrzygać według moich ustaw. Majš oni przestrzegaćmych praw i moich nakazów we wszystkie moje œwięta i zachowywać moje szabaty. 44,25 Nie będš się zbliżać do zwłok ludzkich, aby się nie narazić na nieczystoœć; tylko przy ojcu i matce, przy bracie i siostrze niezamężnej wolno im się narazić na nieczystoœć. 44,26 A po jego oczyszczeniu ma się liczyć mu jeszcze siedem dni. 44,27 W dniu zaœ, w którym znowu wstępuje do przybytku, na dziedziniec wewnętrzny, aby pełnić służbę w przybytku, złoży on ofiarę przebłagalnš - wyrocznia Pana Boga. 44,28 Nie będš mieli dziedzicznej posiadłoœci: to Ja jestem ich dziedzicznš posiadłoœciš, i nie ma się im dawać nic na własnoœć w Izraelu: to Ja jestem ich własnoœciš. 44,29 Będš spożywali ofiary pokarmowe, ofiary przebłagalne i ofiary zadoœćuczynienia, i wszystko, co w Izraeluobłożone jest klštwš, ma do nich należeć. 44,30 To, co najlepsze ze wszystkich pierwocin, i każdy dar spoœród waszych œwiętych darów ma należeć do kapłanów, i to, co najlepsze z waszego pokarmu, maciedawać kapłanom po to, by błogosławieństwo spoczywało na waszym domu. 44,31 Kapłani nie powinni spożywać padliny ani tego, co jest rozszarpane, czy to z ptaków, czy też z bydła. *45 45,01 Kiedy będziecie dzielić losem kraj na posiadłoœci dziedziczne, macie zastrzec Panu, jako œwiętš daninę, z kraju œwiętš częœć, długš na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] i szerokš na dwadzieœcia tysięcy [prętów]; ma to być w jego całym obszarze teren œwięty. 45,02 Z tego należeć będzie do przybytku kwadrat wielkoœci pięćset na pięćset [prętów] dokoła, a na pięćdziesišt łokci dokoła będzie miejsce wolne. 45,03 A z tego obwodu odmierzysz [obszar o długoœci] dwudziestu pięciu tysięcy [prętów] i szerokoœci dziesięciu tysięcy [prętów]; na tym ma stać najœwiętszy przybytek. 45,04 To ma być œwięta częœć kraju; ma ona należeć do kapłanów pełnišcych służbęprzy przybytku, którzy się gromadzš po to,by służyć Panu; ma to być miejsce dla domów i wolne miejsce na pastwiska dla ichtrzód. 45,05 A obszar długi na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] i szeroki na dziesięć tysięcy [prętów] ma należeć do lewitów, którzy pełniš służbę przy œwištyni, to ma być ich własnoœć razem z miastami - na mieszkanie. 45,06 A jako własnoœć miasta macie wyznaczyć obszar szeroki na pięć tysięcy [prętów], a długi na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów], odpowiednio do zastrzeżonej œwiętej częœci. To ma należeć do całego domu Izraela. 45,07 A władcy [macie wydzielić obszar] poobu stronach œwiętej częœci oraz własnoœcimiasta, wzdłuż œwiętej częœci i wzdłuż własnoœci miejskiej po stronie zachodniej na zachód i po stronie wschodniej na wschód, długoœci odpowiadajšcej poszczególnym działom od granicy zachodniej do granicy wschodniej 45,08 kraju. To ma przypaœć mu w udziale jako własnoœć w Izraelu, po to, by władcyjuż nie uciskali mojego ludu, ale pozostawilikraj domowi Izraela według jego pokoleń. 45,09 Tak mówi Pan Bóg: Niechże wam to wystarczy, wy, władcy Izraela! Połóżcie kres gwałtowi i uciskowi, a wypełniajcie prawo i sprawiedliwoœć! Zaprzestańcie obdzierania ludu mojego! - wyrocznia Pana Boga. 45,10 Będziecie używali sprawiedliwej wagi i sprawiedliwej efy, i sprawiedliwej bat. 45,11 Efa i bat majš mieć jednakowš miarę,tak, by bat obejmowała dziesištš częœć chomera i efa obejmowała dziesištš częœć chomera. 45,12 Sykl ma wynosić dwadzieœcia ger; minę ma stanowić dwadzieœcia syklów, dwadzieœcia pięć syklów i piętnaœcie syklów.45,13 Oto œwięta danina, którš będziecie uiszczali: szósta częœć efy z chomera pszenicy, szósta częœć efy z chomera jęczmienia - 45,14 ustalona iloœć oliwy wynosi dziesištš częœć bat z kor, a dziesięć bat stanowi kor- 45,15 także jedna owca z trzody, liczšcej dwieœcie owiec, jako danina od wszystkich pokoleń izraelskich na ofiarę z pokarmów, całopalenie i ofiarę pojednania, aby na nichdokonać obrzędu przebłagania - wyrocznia Pana Boga. 45,16 Cały lud w kraju winien tę daninę uiœcić na ręce władcy Izraela. 45,17 Każdy natomiast władca ma się troszczyć o całopalenie, ofiarę z pokarmów i z płynów na œwięta, dni nowiu,szabaty i na wszystkie uroczystoœci ludu izraelskiego. On ma się troszczyć o ofiarę przebłagalnš, ofiarę z pokarmów, o całopalenie i ofiarę biesiadnš - aby dom Izraela oczyœcić z grzechu. 45,18 Tak mówi Pan Bóg: W miesišcu pierwszym, dnia pierwszego miesišca, weŸmiesz jednego młodego cielca bez skazy, aby dokonać oczyszczenia œwištyni. 45,19 Kapłan zaœ weŸmie z krwi ofiary przebłagalnej i pokropi niš w kierunku drzwi œwištyni, ku czterem rogom podstawy ołtarza, ku drzwiom bramy wewnętrznego dziedzińca. 45,20 Podobnie będziecie czynić w miesišcu siódmym, dnia pierwszego miesišca, z powodu tych, którzy bšdŸ na skutek słaboœci, bšdŸ na skutek niewiedzy zbłšdzili, i tak oczyœcicie œwištynię. 45,21 W miesišcu pierwszym, dnia czternastego tego miesišca, będziecie œwięcili Paschę. Przez siedem dni winno się spożywać chleby niekwaszone. 45,22 Władca zaœ winien w tym dniu jako ofiarę przebłagalnš - za siebie i za cały lud kraju - złożyć młodego cielca. 45,23 W cišgu tych siedmiu dni winien on jako całopalenie złożyć dla Pana siedem młodych cielców, siedem baranów, zwierzęta bez skazy, codziennie przez siedem dni, a jako ofiarę przebłagalnš codziennie jednego kozła. 45,24 Jako ofiarę z pokarmu ma on po jednej efie złożyć przy ofierze z młodego cielca i barana, a także hin oliwy z efy. 45,25 W miesišcu zaœ siódmym, dnia piętnastego tegoż miesišca, z powodu œwięta ofiaruje to samo, w cišgu siedmiu dni, jak również ofiarę przebłagalnš, całopalenie, ofiarę z pokarmu i oliwę. *46 46,01 Tak mówi Pan Bóg: Brama dziedzińca wewnętrznego, zwrócona ku wschodowi, winna być przez szeœć dni tygodnia zamknięta, natomiast w dniu szabatu winna być otwarta; także w czasie nowiu winna być otwarta. 46,02 Władca winien przyjœć od zewnštrz przez przedsionek bramy i zatrzymać się u skraju bramy. Następnie kapłani winni złożyć jego całopalenie i ofiarę pojednania,on zaœ sam winien modlić się na progu bramy, a następnie wyjœć; brama zaœ winnabyć zamknięta aż do wieczora. 46,03 Również i ludnoœć kraju winna u przedsionka bramy oddać pokłon Panu w dniszabatu i w czasie nowiu. 46,04 Ofiara zaœ całopalna, którš władca składa Panu, winna w dniu szabatu składaćsię z szeœciu baranków bez skazy i jednegobarana bez skazy. 46,05 W dodatku ofiara pokarmowa z jednejefy na barana i [jedna] ofiara na baranki wiloœci dowolnej oraz jeszcze hin oliwy na efę. 46,06 Na dzień nowiu ma to być jeden młody cielec bez skazy, szeœć baranków i jeden baran, majš być one bez skazy. 46,07 I jednš efę na młodego cielca, i jednš efę na barana ma on złożyć jako ofiarę z pokarmów, a na baranki w iloœci dowolnej oraz jeden hin oliwy na efę. 46,08 A kiedy przychodzi władca, winien onwejœć przez przedsionek bramy i wyjœć znowu tš samš drogš. 46,09 A kiedy ludnoœć kraju podczas uroczystoœci zjawia się przed Panem, to ten, który wszedł przez bramę północnš, aby oddać pokłon, winien wyjœć przez bramę południowš, a kto wszedł przez bramę południowš, winien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żƒPOc„Ÿ(c…Ç(c†ď*ľ ‡¤/ˆ c€ˆ,=.przez bramę północnš. Nikt nie powinien wracać tš samš bramš, przez którš wszedł, lecz winien wyjœć 46,10 Władca winien być poœrodku nich. Kiedy oni przychodzš, winien i on przyjœć, agdy idš, winien i on iœć. 46,11 A w czasie œwišt i uroczystoœci obok ofiary z młodego cielca złoży on ofiarę pokarmowš z jednej efy i obok ofiary z barana - z jednej efy; obok baranków zaœ -według jego uznania, a do tego hin oliwy naefę. 46,12 A kiedy władca chce złożyć dobrowolnš ofiarę - czy to całopalenie, czydobrowolnš ofiarę biesiadnš Panu, to niech otworzš mu tę bramę, którš wychodzi się ku wschodowi, i niech złoży swoje całopalenie i ofiarę biesiadnš tak, jak to czyni w szabat, a potem winien wyjœć i niech zamknš bramę po jego odejœciu. 46,13 Każdego dnia winien on złożyć Panu jednorocznego baranka bez skazy jako całopalenie, winien go złożyć każdego rana.46,14 A jako ofiarę pokarmowš winien każdego rana dodać jednš szóstš efy i jednš trzeciš hinu oliwy, aby pokropić najczystszš mškę jako ofiarę z pokarmów dla Pana. Niech to będzie ustawš wieczystš!46,15 Tak winno się każdego rana składać owcę i ofiarę pokarmowš, i oliwę - jako ofiarę ustawicznš. 46,16 Tak mówi Pan Bóg: Jeżeli władca jednemu ze swych synów chce coœ podarować ze swego dziedzictwa, to winno to należeć do jego synów, ma być ich własnoœciš dziedzicznš. 46,17 Kiedy zaœ chce on podarować coœ ze swego dziedzictwa jednemu ze swych sług,to winno to należeć do niego aż do chwili jego wyzwolenia, a potem ma wrócić do władcy, tylko dziedzictwo jego synów ma do nich należeć. 46,18 Władcy nie wolno nic zabrać z dziedzictwa ludu, odzierajšc go gwałtem z jego własnoœci. Ze swojej własnoœci może on dać dziedzictwo swoim synom, tak jednak, aby nikt z mego ludu nie został pozbawiony swej własnoœci. 46,19 Następnie przeprowadził mnie przez wejœcie, znajdujšce się po stronie bramy, do œwiętych sal, przeznaczonych dla kapłanów, które znajdowały się po stronie północnej. I oto tu było miejsce - w najbardziej do tyłu wysuniętym rogu po stronie zachodniej. 46,20 I rzekł do mnie: To jest miejsce, gdzie kapłani będš gotować swoje ofiary zadoœćuczynienia i przebłagalne, oraz będš piec ofiary z pokarmów, aby nie musieli ichwynosić do zewnętrznego dziedzińca uœwięcajšc przez to lud. 46,21 Następnie zaprowadził mnie do dziedzińca zewnętrznego i kazał mi przejœćkoło czterech rogów dziedzińca. I oto w każdym rogu dziedzińca były małe dziedzińce. 46,22 W czterech rogach dziedzińca były małe dziedzińce, długie na czterdzieœci łokci i szerokie na trzydzieœci łokci. Wszystkie cztery miały ten sam wymiar. 46,23 A dokoła tych czterech biegł mur, a poniżej, tuż przy murze, były umieszczone paleniska. 46,24 Rzekł On do mnie: To sš miejsca na gotowanie, gdzie słudzy œwištyni majš gotować żertwy ludu. *47 47,01 Następnie zaprowadził mnie z powrotem przed wejœcie do œwištyni, a oto wypływała woda spod progu œwištyni w kierunku wschodnim, ponieważ przednia strona œwištyni była skierowana ku wschodowi; a woda płynęła spod prawej strony œwištyni na południe od ołtarza. 47,02 I wyprowadził mnie przez bramę północnš na zewnštrz i poza murami powiódł mnie od bramy zewnętrznej, skierowanej ku wschodowi. A oto woda wypływała spod prawej œciany œwištyni, napołudnie od ołtarza. 47,03 Potem poprowadził mnie ów mšż w kierunku wschodnim; miał on w ręku pręt mierniczy, odmierzył tysišc łokci i kazał mi przejœć przez wodę; woda sięgała aż dokostek. 47,04 Następnie znów odmierzył tysišc [łokci] i kazał mi przejœć przez wodę: sięgała aż do kolan; i znów odmierzył tysišc [łokci] i kazał mi przejœć: sięgała aż do bioder; 47,05 i znów odmierzył jeszcze tysišc [łokci]: był tam już potok, przez który nie mogłem przejœć, gdyż woda była za głęboka, była to woda do pływania, rzeka,przez którš nie można było przejœć. 47,06 Potem rzekł do mnie: Czy widziałeœ to, synu człowieczy? I poprowadził mnie zpowrotem wzdłuż rzeki. 47,07 Gdy się odwróciłem, oto po obu stronach na brzegu rzeki znajdowało się wiele drzew. 47,08 A On rzekł do mnie: Woda ta płynie na obszar wschodni, wzdłuż stepów, i rozlewa się w wodach słonych, i wtedy wody jego stajš się zdrowe. 47,09 Wszystkie też istoty żyjšce, od których tam się roi, dokšdkolwiek potok wpłynie, pozostajš przy życiu: będš tam też niezliczone ryby, bo dokšdkolwiek dotršte wody, wszystko będzie uzdrowione. 47,10 Będš nad nimi stać rybacy poczšwszyod Engaddi aż do En-Eglaim, będzie to miejsce na zakładanie sieci i będš tam rybyrówne rybom z wielkiego morza, w niezliczonej iloœci. 47,11 Ale jego błota i zalewy nie zostanš uzdrowione, one sš pozostawione dla soli. 47,12 A nad brzegami potoku majš rosnšć po obu stronach różnego rodzaju drzewa owocowe, których liœcie nie więdnš, których owoce się nie wyczerpujš; każdegomiesišca będš rodzić nowe, ponieważ woda dla nich przychodzi z przybytku. Ich owoce będš służyć za pokarm, a ich liœcie za lekarstwo. 47,13 Tak mówi Pan Bóg: To jest granica, wktórej obrębie podzielicie kraj pomiędzy dwanaœcie pokoleń Izraela jako ich dziedzictwo. Dla Józefa dwie częœci. 47,14 Wy wszyscy będziecie posiadali po równej częœci, albowiem podnoszšc rękę przysišgłem dać go waszym przodkom, a więc kraj ten przypadnie w udziale wam jako dziedzictwo. 47,15 Oto granice kraju: na północy od Wielkiego Morza w kierunku Chetlon aż do Wejœcia do Chamat: Sedada, 47,16 Berota, Sibraim, które leży pomiędzy granicami Damaszku a granicami Chamat, ażdo Chasor-Enon, które leży na granicy Chauranu. 47,17 Tak prowadzi granica od morza do Chasor-Enon, podczas gdy obszar koło Damaszku i obszar koło Chamat pozostajš na północy, to jest częœć północna. 47,18 To jest granica wschodnia: biegnie ona pomiędzy Chauranem a Damaszkiem, pomiędzy Gileadem a krajem Izraela, Jordan ma stanowić granicę aż do Morza Wschodniego koło Tamar; to jest granica wschodnia. 47,19 To jest granica południowa w stronę Negebu: biegnie ona od Tamar aż do Meriba koło Kadesz, wzdłuż rzeki do Wielkiego Morza. To jest częœć południowa w stronę Negebu. 47,20 To jest granica zachodnia: Wielkie Morze stanowi granicę aż do tego miejsca, gdzie naprzeciw znajduje się Wejœcie do Chamat; to jest granica zachodnia. 47,21 Kraj ten podzielicie sobie według dwunastu pokoleń Izraela. 47,22 Podzielicie go przez losowanie jako dziedzictwo dla was i dla obcokrajowców, którzy mieszkajš poœród was i którzy zrodzili synów pomiędzy wami; uważać ich macie za zrodzonych wœród synów Izraela,razem z wami jako pokolenia Izraela będš losować dziedzictwo, 47,23 a mianowicie w pokoleniu, w którym mieszka obcokrajowiec, przydzielicie mu jego dziedzictwo - wyrocznia Pana Boga. *48 48,01 Oto imiona pokoleń: od najdalszej północy idšc w kierunku Chetlon aż do Wejœcia do Chamat, aż do Chasor-Enon, tak że obszar koło Damaszku pozostanie na północy, koło Chamat od wschodu do zachodu, otrzymuje Dan częœć dziedzicznš. 48,02 Obok obszaru Dana od wschodu na zachód otrzymuje Aser częœć dziedzicznš. 48,03 A obok obszaru Asera, od wschodu nazachód, otrzymuje Neftali częœć dziedzicznš. 48,04 A obok obszaru Neftalego od wschoduna zachód otrzymuje Manasses częœć dziedzicznš. 48,05 A obok obszaru Manassesa od wschodu na zachód otrzymuje Efraim częœćdziedzicznš. 48,06 A obok obszaru Efraima od wschodu na zachód otrzymuje Ruben częœć dziedzicznš. 48,07 A obok obszaru Rubena od wschodu nazachód otrzymuje Juda częœć dziedzicznš. 48,08 A obok obszaru Judy od wschodu na zachód ma się znajdować dział zastrzeżony, szeroki na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] i długi jak pozostałe częœci od wschodu na zachód, a poœrodku będzie się znajdował przybytek. 48,09 Dział zastrzeżony Panu będzie długi na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] i szeroki na dwadzieœcia tysięcy [prętów]. 48,10 Œwięty dział zastrzeżony będzie należał do kapłanów: na północy - dział dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów], ku zachodowi dziesięć tysięcy [prętów], ku wschodowi dziesięć tysięcy [prętów], ku południowi dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] długi, a przybytek Pański będzie się znajdował w œrodku. 48,11 Do poœwięconych kapłanów, potomków Sadoka, którzy pełnili służbę przy moim przybytku, a nie pobłšdzili jak Izraelici i lewici - 48,12 należeć będzie dział zastrzeżony z wyodrębnionego działu ziemi, jako wielka œwiętoœć obok działu lewitów. 48,13 Do lewitów jednak ma należeć dział odpowiedni do obszaru kapłanów - długi na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] i szeroki na dziesięć tysięcy [prętów], w całoœci więc długi na dwadzieœcia pięć tysięcy i szeroki na dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów]. 48,14 Nie będš oni mogli z niego nic sprzedać ani zamienić, ani też nie będš mogli dziedzictwa kraju przekazać innym, ponieważ został on poœwięcony dla Pana. 48,15 A pięć tysięcy [prętów], które jeszcze pozostajš z szerokoœci dwudziestu pięciu tysięcy [prętów], nie będš œwięte, a będš służyły miastu za dzielnicę mieszkalnši pastwisko, miasto zaœ będzie się znajdować w œrodku. 48,16 Oto jego wymiary: strona północna cztery tysišce pięćset [prętów], południowa cztery tysišce pięćset [prętów], strona wschodnia cztery tysišce pięćset [prętów] i strona zachodnia cztery tysišce pięćset [prętów]. 48,17 A miasto będzie posiadać wolnš przestrzeń w odległoœci dwustu pięćdziesięciu [prętów] na północ, dwustu pięćdziesięciu na południe, dwustu pięćdziesięciu na wschód i dwustu pięćdziesięciu [prętów] na zachód. 48,18 To zaœ, co pozostanie na długoœć odpowiednio do œwiętego działu zastrzeżonego, będzie liczyło dziesięć tysięcy [prętów] na wschód i dziesięć tysięcy [prętów] na zachód. Jego plon będzie dawać mieszkańcom miasta pożywienie. 48,19 Będš je uprawiać pracownicy miasta, wzięci spoœród wszystkich pokoleń izraelskich. 48,20 Całoœć działu zastrzeżonego będzie więc wynosiła dwadzieœcia pięć tysięcy [prętów] na dwadzieœcia pięć tysięcy; weŸmiecie jako kwadrat częœć œwiętego działu zastrzeżonego obok posiadłoœci miasta. 48,21 Reszta zaœ należeć ma do władcy po obu stronach œwiętego działu zastrzeżonego i posiadłoœci miasta, wzdłużowych dwudziestu pięciu tysięcy [prętów] aż do granicy wschodniej, a na zachodzie wzdłuż owych dwudziestu pięciu tysięcy [prętów] aż do granicy zachodniej odpowiednio do działów pokoleń; to będzie należeć do władc 48,22 Posiadłoœć zaœ lewitów i posiadłoœć miasta będzie się znajdować wœród tego, conależy do władcy. Pomiędzy działem Judy adziałem Beniamina będzie się znajdować własnoœć władcy. 48,23 Reszta zaœ pokoleń od wschodu na zachód: Beniamin, jeden dział dziedziczny. 48,24 A obok obszaru Beniamina od wschoduna zachód: Symeon - dział dziedziczny. 48,25 A obok obszaru Symeona od wschodu na zachód: Issachar - dział dziedziczny. 48,26 A obok obszaru Issachara od wschodu na zachód: Zabulon - dział dziedziczny. 48,27 A obok obszaru Zabulona od wschodu na zachód: Gad - dział dziedziczny. 48,28 A obok obszaru Gada po stronie południowej ku południowi będzie biegła granica od Tamar nad wodami Meriba koło Kadesz i potokiem do Wielkiego Morza. 48,29 To jest kraj, który jako dziedzictwo podzielicie między pokolenia Izraela, i to sšich działy - wyrocznia Pana Boga. 48,30 Oto wyjœcia z miasta. Po stronie północnej będzie cztery tysięce pięćset [prętów] odległoœci. 48,31 Bramy miasta [będš nazwane] wedługimion pokoleń Izraela. Trzy bramy po stronie północnej: jedna Brama Rubena, jedna Brama Judy i jedna Brama Lewiego. 48,32 Po stronie wschodniej, w wymiarze czterech tysięcy pięciuset [prętów] trzy bramy: jedna Brama Józefa, jedna Brama Beniamina i jedna Brama Dana. 48,33 Po stronie południowej, w wymiarze czterech tysięcy pięciuset [prętów] trzy bramy: jedna Brama Symeona, jedna Brama Issachara i jedna Brama Zabulona. 48,34 A po stronie zachodniej, w wymiarze czterech tysięcy pięciuset [prętów] trzy bramy: jedna Brama Gada, jedna Brama Asera i jedna Brama Neftalego. 48,35 Cały obwód wynosi osiemnaœcie tysięcy [prętów]. A nazwa miasta będzie odtšd brzmiała: Pan jest tam. 27.Księga Daniela *01 01,01 W trzecim roku panowania króla judzkiego Jojakima przybył król babiloński Nabuchodonozor pod Jerozolimę i oblegał jš. 01,02 Pan wydał w jego ręce króla judzkiego Jojakima oraz częœć naczyń domuBożego, które zabrał do ziemi Szinear do domu swego boga, umieszczajšc naczynia wskarbcu swego boga. 01,03 Król polecił następnie Aszfenazowi, przełożonemu swoich dworzan, sprowadzićspoœród Izraelitów z rodu królewskiego oraz z możnowładców 01,04 młodzieńców bez jakiejkolwiek skazy, o pięknym wyglšdzie, obeznanych z wszelkš mšdroœciš, posiadajšcych wiedzę i obdarzonych rozumem, zdatnych do służby w królewskim pałacu. Zamierzał ich nauczyć pisma i języka chaldejskiego. 01,05 Król przydzielił im codziennš porcję potraw królewskich i wina, które pijał. Mieli być wychowywani przez trzy lata, by po ich upływie rozpoczšć służbę przy królu. 01,06 Spoœród synów judzkich byli wœród nich Daniel, Chananiasz, Miszael i Azariasz. 01,07 Nadzorca służby dworskiej nadał im imiona, Danielowi - Belteszassar, Chananiaszowi - Szadrak, Miszaelowi - Meszak, Azariaszowi zaœ Abed-Nego. 01,08 Daniel powzišł postanowienie, by się nie kalać potrawami królewskimi ani winem,które król pijał. Poprosił więc nadzorcę służby dworskiej, by nie musiał się kalać. 01,09 Bóg zaœ obdarzył Daniela przychylnoœciš i miłosierdziem nadzorcy służby dworskiej. 01,10 Nadzorca służby dworskiej powiedział do Daniela: Obawiam się, by mój pan, król, który przydzielił wam pożywieniei napoje, nie ujrzał, że wasze twarze sš chudsze niż twarze młodzieńców w waszym wieku i byœcie nie narazili mojej głowy na niebezpieczeństwo u króla. 01,11 Daniel zaœ powiedział do strażnika, którego ustanowił nadzorca służby dworskiej nad Danielem, Chananiaszem, Miszaelem i Azariaszem: 01,12 Poddaj sługi twoje dziesięciodniowej próbie: niech nam dajš jarzyny do jedzenia iwodę do picia. 01,13 Wtedy zobaczysz, jak my wyglšdamy,a jak wyglšdajš młodzieńcy jedzšcy potrawy królewskie i postšpisz ze swoimi sługami według tego, co widziałeœ. 01,14 Przystał na to żšdanie i poddał ich dziesięciodniowej próbie. 01,15 A po upływie dziesięciu dni wyglšd ichbył lepszy i zdrowszy niż innych młodzieńców, którzy spożywali potrawy królewskie. 01,16 Strażnik zabierał więc ich potrawy i wino do picia, a podawał im jarzyny. 01,17 Dał zaœ Bóg tym czterem młodzieńcom wiedzę i umiejętnoœć wszelkiego pisma oraz mšdroœć. Daniel posiadał rozeznanie wszelkich widzeń i snów. 01,18 Gdy minšł okres ustalony przez króla, by ich przedstawić, nadzorca służbydworskiej wprowadził ich przed Nabuchodonozora. 01,19 Król rozmawiał z nimi, i nie można było znaleŸć poœród nich wszystkich nikogorównego Danielowi, Chananiaszowi, Miszaelowi i Azariaszowi. Zaczęli więc sprawować służbę przy królu. 01,20 We wszystkich sprawach wymagajšcych mšdroœci i roztropnoœci, jakie przedkładał im król, okazywali się dziesięciokrotnie lepsi niż wszyscy wykładacze snów i wróżbici w całym jego królestwie. 01,21 Przebywał tam Daniel aż do pierwszego roku Cyrusa. *02 02,01 W drugim roku swego panowania Nabuchodonozor miał sny; ducha jego ogarnšł niepokój i nie mógł spać. 02,02 Rozkazał więc przywołać wykładaczy snów, wróżbitów, czarnoksiężników i Chaldejczyków, by powiedzieli królowi, jakie miał sny; ci zaœ przyszli i stanęli przed królem. 02,03 Król powiedział do nich: Miałem sen iducha mojego ogarnšł niepokój; chciałem ten sen zrozumieć. 02,04 Odrzekli zaœ Chaldejczycy: Królu, żyj wiecznie! Opowiedz sługom swoim sen, a podamy ci jego znaczenie. 02,05 Odpowiedział król Chaldejczykom: Wiedzcie o moim postanowieniu: jeœli nie wyjawicie mi snu i jego znaczenia, zostaniecie rozerwani na kawałki, a wasze domy zostanš obrócone w gruzy. 02,06 Jeżeli zaœ wyjawicie mi sen i jego znaczenie, otrzymacie ode mnie dary i nagrody oraz wielkie zaszczyty. Toteż powiedzcie mi sen i jego znaczenie! 02,07 Odpowiedzieli powtórnie: Niech król opowie sen swoim sługom, my zaœ ołudniowš, winien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż‰PYcŠŠî c‹—2cŒÉ*˝ c†8Ö/oznajmimy mu jego znaczenie. 02,08 Król zaœ odrzekł: Teraz rozumiem dobrze, że chcecie zyskać na czasie, ponieważ wiecie o niezmiennym moim postanowieniu, 02,09 mianowicie, że jeœli nie wyjawicie mi snu, jeden może was tylko spotkać wyrok -iże zmówiliœcie się opowiadać wobec mnie kłamstwo i oszustwo, dopóki się czasy nie zmieniš. Dlatego oznajmijcie mi sen, bym sięprzekonał, iż możecie wyjawić mi jego znaczenie. 02,10 Chaldejczycy zaœ odpowiedzieli królowi: Nie ma nikogo na ziemi, kto by mógł oznajmić to, czego domaga się król. Dlatego żaden z królów, choćby wielkich i potężnych, nie wymaga podobnej rzeczy od wykładacza snów, wróżbity lub Chaldejczyka. 02,11 Pytanie, jakie król stawia, jest trudne, i nikt nie potrafi na nie odpowiedzieć królowi z wyjštkiem bogów, którzy nie przebywajš między ludŸmi. 02,12 Wtedy ogarnšł króla wielki gniew i oburzenie i rozkazał zabić wszystkich mędrców babilońskich. 02,13 Gdy wyszedł rozkaz, by wytracić mędrców, miał także ponieœć œmierć Daniel ze swymi towarzyszami. 02,14 Daniel zwrócił się więc z pełnš rozwagi przezornoœciš do Arioka, dowódcy gwardii królewskiej, który udał się, by wytracić mędrców babilońskich. 02,15 Powiedział do Arioka, królewskiego dowódcy: Dlaczego rozkaz królewski jest ażtak surowy? Ariok przedstawił Danielowi sprawę. 02,16 Daniel udał się do króla proszšc, by mu dał czas na oznajmienie znaczenia snu. 02,17 Następnie udał się Daniel do domu i opowiedział sprawę swym towarzyszom: Chananiaszowi, Miszaelowi i Azariaszowi, 02,18 aby uprosili miłosierdzie u Boga Nieba co do tej tajemniczej sprawy, żeby Daniel ze swymi towarzyszami nie uległ zagładzie wraz z pozostałymi mędrcami babilońskimi. 02,19 Wtedy Daniel otrzymał objawienie tajemnicy w nocnym widzeniu. Wielbił więc Boga Nieba. 02,20 Daniel mówił tymi słowami: Niech będzie błogosławione imię Boga przez wszystkie wieki wieków! Bo mšdroœć i moc sš Jego przymiotem. 02,21 On to zmienia okresy i czasy, usuwa królów i ustanawia królów, udziela mędrcom mšdroœci, a wiedzy rozumnym. 02,22 On odsłania to, co niezgłębione i ukryte, i zna to, co spowite w ciemnoœć, a œwiatłoœć mieszka u Niego. 02,23 Ciebie, Boże moich przodków, uwielbiam i sławię. Bo udzieliłeœ mi mšdroœci i mocy, wyjawiłeœ mi to, o co Ciębłagaliœmy, sprawę królewskš nam oznajmiłeœ. 02,24 Następnie Daniel udał się do Arioka, któremu król wydał polecenie, by pozabijałmędrców babilońskich, i tak powiedział do niego: Nie zabijaj mędrców babilońskich! WprowadŸ mnie przed króla, a podam królowi znaczenie snu. 02,25 Ariok zaprowadził szybko Daniela do króla i tak powiedział do niego: Znalazłem męża spoœród uprowadzonych z Judy, któryoznajmi królowi znaczenie snu. 02,26 Król zwrócił się i powiedział do Daniela, który nosił imię Belteszassar: Czy możesz rzeczywiœcie wyjawić mi sen, jaki widziałem, i jego znaczenie? 02,27 Daniel odpowiedział wobec króla: Tajemnicy, o którš król pyta, nie zdołajš wyjawić ani mędrcy, ani wykładacze snów,ani wróżbici, ani astrologowie. 02,28 Jest jednak Bóg w niebie, który odsłania tajemnice, i On oznajmia królowi Nabuchodonozorowi, co nastšpi przy końcu dni. Twój sen i widzenia, jakie miałeœ na swym łożu, sš następujšce: 02,29 Ciebie, królu, na twym łożu ogarnęłymyœli, o tym, co ma póŸniej nastšpić. Ten zaœ, który odsłania tajemnice, wyjawił tobie, co się stanie. 02,30 Co do mnie zaœ, tajemnica ta stała misię wiadoma nie dlatego, jakobym był mędrszy od wszystkich ludzi, lecz aby udzielić wyjaœnienia królowi, a ty, byœ rozumiał myœli swego serca. 02,31 Ty, królu, patrzyłeœ: Oto posšg bardzo wielki, o nadzwyczajnym blasku stałprzed tobš, a widok jego był straszny. 02,32 Głowa tego posšgu była z czystego złota, pierœ jego i ramiona ze srebra, brzuch i biodra z miedzi, 02,33 golenie z żelaza, stopy zaœ jego częœciowo z żelaza, częœciowo z gliny. 02,34 Patrzyłeœ, a oto odłšczył się kamień, mimo że nie dotknęła go ręka ludzka, i ugodził posšg w jego stopy z żelaza i gliny, i połamał je. 02,35 Wtedy natychmiast uległy skruszeniu żelazo i glina, miedŸ, srebro i złoto - i stały się jak plewy na klepisku w lecie; uniósł je wiatr, tak że nawet œlad nie pozostał po nich. Kamień zaœ, który uderzył posšg, rozrósł się w wielkš górę inapełnił całš ziemię. 02,36 Taki jest sen, a jego znaczenie przedstawimy królowi. 02,37 Ty, królu, królu królów, któremu Bóg Nieba oddał panowanie, siłę, moc i chwałę, 02,38 w którego ręce oddał w całym zamieszkałym œwiecie ludzi, zwierzęta polne i ptaki powietrzne i którego uczynił władcš nad nimi wszystkimi - ty jesteœ głowš ze złota. 02,39 Po tobie jednak powstanie inne królestwo, mniejsze niż twoje, i nastšpi trzecie królestwo miedziane, które będzie panowało nad całš ziemiš. 02,40 Czwarte zaœ królestwo będzie trwałejak żelazo. Tak jak żelazo wszystko kruszy i rozrywa, skruszy ono i zetrze wszystko razem. 02,41 To, że widziałeœ stopy i palce częœciowo z gliny, częœciowo zaœ z żelaza, oznacza, że królestwo ulegnie podziałowi; będzie miało coœ z trwałoœci żelaza. To zaœ, że widziałeœ żelazo zmieszane z mulistš glinš, 02,42 a palce u nóg częœciowo z żelaza, częœciowo zaœ z gliny oznacza, że królestwo będzie częœciowo trwałe, częœciowo zaœ kruche. 02,43 To, że widziałeœ żelazo zmieszane z mulistš glinš oznacza, że zmieszajš się oni przez ludzkie nasienie, ale nie będš się odznaczać spoistoœciš, podobnie jak żelazo nie da pomieszać się z glinš. 02,44 W czasach tych królów Bóg Nieba wzbudzi królestwo, które nigdy nie ulegnie zniszczeniu. Jego władza nie przejdzie na żaden inny naród. Zetrze i zniweczy ono wszystkie te królestwa, samo zaœ będzie trwało na zawsze, 02,45 jak to widziałeœ, gdy kamień oderwał się od góry, mimo że nie dotknęła go ludzka ręka, i starł żelazo, miedŸ, glinę,srebro i złoto. Wielki Bóg wyjawił królowi, co nastšpi póŸniej; prawdziwy jest sen, a wyjaœnienie jego pewne. 02,46 Wtedy Nabuchodonozor upadł na twarz i oddał pokłon Danielowi, rozkazujšczłożyć mu dary i wonne kadzidła. 02,47 Następnie zwrócił się król do Danielaipowiedział: Wasz Bóg jest naprawdę Bogiembogów, Panem królów, który wyjawia tajemnice, ponieważ zdołałeœ wyjawić tę tajemnicę. 02,48 Potem wywyższył król Daniela: dał mu wiele bogatych darów i uczynił go rzšdcš nad całš prowincjš babilońskš i zwierzchnikiem nad wszystkimi mędrcami Babilonu. 02,49 Daniel prosił króla, by powierzył administrację prowincji babilońskiej Szadrakowi, Meszakowi i Abed-Negowi; Daniel natomiast przebywał na dworze królewskim. *03 03,01 Król Nabuchodonozor sporzšdził złoty posšg o wysokoœci szeœćdziesięciu łokci, a szerokoœci szeœciu łokci i kazał goustawić na równinie Dura w prowincji babilońskiej. 03,02 Następnie polecił król Nabuchodonozor satrapom, namiestnikom, rzšdcom, radcom, skarbnikom, sędziom, prawnikom i wszystkim zarzšdcom prowincji zebrać się i uczestniczyć w poœwięceniu posšgu wzniesionego przez króla Nabuchodonozora. 03,03 Zebrali się więc satrapowie, namiestnicy, rzšdcy, radcy, skarbnicy, sędziowie, prawnicy i wszyscy zarzšdcy prowincji na poœwięcenie posšgu wzniesionego przez króla Nabuchodonozora i ustawili się przed posšgiem, który wzniósł król Nabuchodonozor. 03,04 Herold zaœ obwieszczał donoœnie: Rozkaz dla was, narody, ludy, języki; 03,05 w chwili, gdy usłyszycie dŸwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadniecie na twarz i oddacie pokłon złotemu posšgowi, który wzniósł król Nabuchodonozor. 03,06 Kto by nie upadł na twarz i nie oddałpokłonu, zostanie natychmiast wrzucony dorozpalonego pieca. 03,07 W chwili więc, gdy dał się słyszeć dŸwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, wszystkie narody, ludy, języki padły na twarz, oddajšc pokłon złotemu posšgowi, który wzniósł król Nabuchodonozor. 03,08 Niektórzy Chaldejczycy przyszli jednoczeœnie, by oskarżyć Żydów. 03,09 Zwrócili się do króla Nabuchodonozora i powiedzieli: Królu, żyj wiecznie! 03,10 Wydałeœ, królu, rozporzšdzenie, by każdy, gdy usłyszy dŸwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadł na twarz i oddał pokłon złotemu posšgowi.03,11 Kto by zaœ nie upadł na twarz i nie oddał pokłonu, miał być wrzucony do rozpalonego pieca. 03,12 Sš tutaj jednak mężowie żydowscy, których uczyniłeœ zwierzchnikami miasta babilońskiego, Szadrak, Meszak i Abed-Nego; mężowie ci nie liczš się z tobš, królu. Nie oddajš czci twemu bogu ani nie oddajš pokłonu złotemu posšgowi, który wzniosłeœ. 03,13 Nabuchodonozor zapłonšł gniewem i rozkazał przyprowadzić Szadraka, Meszakai Abed-Nega. Sprowadzono więc tych mężówprzed króla. 03,14 Zwrócił się do nich Nabuchodonozor ipowiedział: Czy jest prawdš, Szadraku, Meszaku i Abed-Nego, że nie czcicie mojegoboga ani nie oddajecie pokłonu złotemu posšgowi, który wzniosłem? 03,15 Czy teraz jesteœcie gotowi - w chwili gdy usłyszycie dŸwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzajuinstrumentów muzycznych - upaœć na twarzi oddać pokłon posšgowi, który uczyniłem? Jeżeli zaœ nie oddacie pokłonu, zostaniecie natychmiast wrzuceni do rozpalonego pieca.Który zaœ bóg mógłby was wyrwać z moichršk? 03,16 Szadrak, Meszak i Abed-Nego odpowiedzieli, zwracajšc się do króla Nabuchodonozora: Nie musimy tobie, królu, odpowiadać w tej sprawie. 03,17 Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu! 03,18 Jeœli zaœ nie, wiedz, królu, że nie będziemy czcić twego boga, ani oddawać pokłonu złotemu posšgowi, który wzniosłeœ. 03,19 Na to wpadł Nabuchodonozor w gniew, a wyraz jego twarzy zmienił się w stosunku do Szadraka, Meszaka i Abed-Nega. Wydał rozkaz, by rozpalono piec siedem razy bardziej, niż było trzeba. 03,20 Mężom zaœ najsilniejszym spoœród swego wojska polecił zwišzać Szadraka, Meszaka i Abed-Nega i wrzucić ich do rozpalonego pieca. 03,21 Zwišzano więc tych mężów w ich płaszczach, obuwiu, tiarach i ubraniach, i wrzucono do rozpalonego pieca. 03,22 Ponieważ rozkaz króla był stanowczy, a piec nadmiernie rozpalony, płomień ognia zabił tych mężów, którzy wrzucili Szadraka, Meszaka i Abed-Nega. 03,23 Trzej zaœ mężowie, Szadrak, Meszak i Abed-Nego, wpadli zwišzani do œrodka rozpalonego pieca. 03,24 I chodzili wœród płomieni wysławiajšc Boga i błogosławišc Pana. 03,25 Powstawszy zaœ Azariasz tak się modlił, a otwarłszy swe usta, mówił w œrodku ognia: 03,26 Błogosławiony jesteœ, Panie, Boże naszych przodków, i pełen chwały; imię Twoje jest błogosławione na wieki. 03,27 Albowiem jesteœ sprawiedliwy we wszystkim, coœ nam uczynił, a wszystkie czyny Twoje pełne prawdy, drogi zaœ Twoje proste i wszystkie wyroki pełne słusznoœci. 03,28 Bo wydałeœ prawdziwe wyroki we wszystkim, co sprowadziłeœ na nas i na Jerozolimę, œwięte miasto naszych przodków. Bo według sprawiedliwego wyroku sprowadziłeœ to wszystko na nas zpowodu naszych grzechów. 03,29 Tak, zgrzeszyliœmy i popełniliœmy nieprawoœci, opuszczajšc Ciebie. Okazaliœmysię przewrotni we wszystkim, a przykazań Twoich nie słuchaliœmy. 03,30 Nie zachowaliœmy ani nie wypełnialiœmy tego, co nam nakazałeœ, by się nam dobrze powodziło. 03,31 Wszystko, co na nas sprowadziłeœ, i wszystko, co nam uczyniłeœ, uczyniłeœ według sprawiedliwego sšdu. 03,32 Wydałeœ nas w ręce naszych niegodziwych nieprzyjaciół, najgorszych spoœród odstępców, i niesprawiedliwemu królowi, najbardziej przewrotnemu na ziemi. 03,33 Teraz zaœ nie mamy odwagi otworzyćswych ust. Wstyd i hańba okryła Twoje sługi i tych, co czeœć Ci oddajš. 03,34 Nie opuszczaj nas na zawsze - przezwzglšd na œwięte Twe imię nie zrywaj Twego przymierza. 03,35 Nie odwracaj od nas swego miłosierdzia, przez wzglšd na Twego przyjaciela, Abrahama, sługę Twego, Izaaka, i Twego œwiętego - Izraela. 03,36 Im to przyrzekłeœ rozmnożyć potomstwo jak gwiazdy na niebie i jak piasek nad brzegiem morza. 03,37 Panie, oto jesteœmy najmniejsi spoœród wszystkich narodów. Oto jesteœmy dziœ poniżeni na całej ziemi z powodu naszych grzechów. 03,38 Nie ma obecnie władcy, proroka ani wodza, ani całopalenia, ani ofiar, ani darów pokarmowych, ani kadzielnych. Nie ma gdzie ofiarować Tobie pierwocin i doznać Twego miłosierdzia. 03,39 Niech jednak dusza strapiona i duch uniżony znajdš u Ciebie upodobanie. Jak całopalenia z baranów i cielców, i z tysięcytłustych owiec, 03,40 tak niech będzie dziœ nasza ofiara przed Tobš i niech Ci się podoba! Ponieważ ci, co pokładajš ufnoœć w Tobie, nie mogš doznać wstydu. 03,41 Teraz zaœ postępujemy za Tobš z całego serca, odczuwamy lęk przed Tobš i szukamy Twego oblicza. 03,42 Nie zawstydzaj nas, lecz postępuj z nami według swej łagodnoœci i według wielkiego swego miłosierdzia. 03,43 Wybaw nas przez swe cuda i uczyń swe imię sławne, Panie! 03,44 Wszyscy ci, co wyrzšdzajš krzywdę Twym sługom, niech doznajš hańby! Niech ich wstyd okryje, pozbawi wszelkiej siły i mocy, a potęga ich niech zostanie skruszona! 03,45 Niech poznajš, że tylko Ty jesteœ Panem Bogiem, pełnym chwały na całej ziemi. 03,46 Słudzy królewscy, którzy ich wrzucili, nie ustawali w rozpalaniu pieca naftš, smołš, pakułami i chrustem, 03,47 tak że płomień wznosił się czterdzieœci dziewięć łokci ponad piec 03,48 i rozprzestrzeniajšc się spalił tych Chaldejczyków, którzy znaleŸli się koło pieca. 03,49 Jednak anioł Pański zstšpił do pieca wraz z Azariaszem i jego towarzyszami i usunšł płomień ognia z pieca, 03,50 sprowadzajšc do œrodka pieca jakby orzeŸwiajšcy powiew wiatru, tak że ogień nie dosięgnšł ich wcale, nie sprawił im bóluani nie wyrzšdził krzywdy. 03,51 Wtedy ci trzej jakby jednym głosem wysławiali, wychwalali i błogosławili Boga,mówišc w piecu: 03,52 Błogosławiony jesteœ, Panie Boże naszych ojców - pełen chwały i wywyższony na wieki. Błogosławione niech będzie Twoje imię pełne chwały i œwiętoœci- chwalebne i wywyższone na wieki. 03,53 Błogosławiony jesteœ w przybytku œwiętej Twojej chwały - chwalony, sławiony przez wieki nade wszystko. 03,54 Błogosławiony jesteœ na tronie Twego królestwa - chwalony, sławiony przez wieki nade wszystko. 03,55 Błogosławiony jesteœ Ty, co spoglšdasz w otchłanie, co na Cherubach zasiadasz - pełen chwały i wywyższony na wieki. 03,56 Błogosławiony jesteœ na sklepieniu nieba - pełen chwały i sławny na wieki. 03,57 Wszystkie Pańskie dzieła, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,58 Aniołowie Pańscy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,59 Niebiosa, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,60 Wszystkie wody pod niebem, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,61 Wszystkie potęgi, błogosławcie Pana,chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,62 Słońce i księżycu, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,63 Gwiazdy nieba, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,64 Deszcze i rosy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,65 Wszystkie wichry niebieskie, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,66 Ogniu i żarze, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,67 Chłodzie i upale, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,68 Rosy i szrony, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,69 Mrozy i zima, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,70 Lody i œniegi, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,71 Dni i noce, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,72 Œwiatło i ciemnoœci, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,73 Błyskawice i chmury, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,74 Niech ziemia błogosławi Pana, niech Go chwali i wywyższa na wieki! 03,75 Góry i pagórki, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,76 Wszystkie roœliny ziemi, błogosławcie Pana, chwalcie i udniowš, winien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŽPn cž Ţ cœpc‘ *ř c’8T4wywyższajcie Go na wieki! 03,77 Ÿródła, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,78 Morza i rzeki, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,79 Wieloryby i stworzenia morskie, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,80 Wszelkie ptaki powietrzne, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,81 Zwierzęta dzikie i trzody, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,82 Synowie ludzcy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,83 Izraelu, błogosław Pana, chwal i wywyższaj Go na wieki! 03,84 Kapłani Pańscy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,85 Słudzy Pańscy, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,86 Duchy i dusze sprawiedliwych, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,87 Œwięci i pokornego serca, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! 03,88 Chananiaszu, Azariaszu, Miszaelu, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki, bo wybawił nas z otchłani i z mocy œmierci ocalił nas, wyrwał nas spoœród płonšcego żarem ognia. 03,89 Wychwalajcie Pana, bo łaskawy, bo na wieki Jego łaskawoœć. 03,90 Wszyscy bogobojni, błogosławcie Pana, Boga bogów, chwalcie i wysławiajcie,bo na wieki Jego łaskawoœć. 03,91 Król Nabuchodonozor popadł w zdumienie i powstał spiesznie. Zwrócił się do swych doradców, mówišc: Czy nie wrzuciliœmy trzech zwišzanych mężów do ognia? Oni zaœ odpowiedzieli królowi: Rzeczywiœcie, królu. 03,92 On zaœ w odpowiedzi rzekł: lecz widzę czterech mężów rozwišzanych, przechadzajšcych się poœród ognia i nie dzieje się im nic złego; wyglšd czwartego przypomina anioła. 03,93 Wtedy przystšpił Nabuchodonozor do otworu płonšcego pieca i powiedział: Szadraku, Meszaku i Abed-Nego, słudzy Najwyższego Boga, wyjdŸcie i przyjdŸcie tutaj! Szadrak, Meszak i Abed-Nego wyszli więc z ognia. 03,94 Satrapowie, namiestnicy, rzšdcy i dorady królewscy zebrali się i spostrzegli, że ogień nie miał władzy nad ciałami tych mężów, tak że nawet włos z ich głów nie uległ spaleniu ani ich płaszcze uszkodzeniu,ani nie było czuć od nich swšdu spalenizny. 03,95 Nabuchodonozor powiedział na to: Niech będzie błogosławiony Bóg Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, który posłał swego anioła, by uratował swoje sługi. W Nim pokładali swš ufnoœć i przekroczyli nakaz królewski, oddajšc swe ciała, aby nie oddawać czci ani pokłonu innemu bogu pozaNim. 03,96 Dlatego wydaję rozkaz, by bez względu na przynależnoœć narodowš, rodowš czy język, każdy, kto by wypowiedział bluŸnierstwo przeciw Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, został rozerwany w kawałki, a dom jego żeby stał się rumowiskiem. Bo nie ma innego Boga, który by mógł zapewnić ratunek, jak Ten. 03,97 Potem król obdarzył zaszczytami Szadraka, Meszaka i Abed-Nega w prowincjiBabilonu. 03,98 Król Nabuchodonozor do wszystkich narodów, pokoleń, języków, mieszkajšcych po całej ziemi: Obyœcie zaznali wielkiego pokoju! 03,99 Spodobało mi się oznajmić znaki i cuda, jakie Najwyższy Bóg dla mnie uczynił. 03,99a Jak wielkie sš Jego znaki, jak potężne Jego cuda! Jego królestwo jest wiecznym królestwem, a panowanie Jego przez wszystkie pokolenia. *04 04,01 Ja, Nabuchodonozor, zażywałem spokoju w swoim domu i radoœci w swoim pałacu. 04,02 Miałem widzenie we œnie, które mnie przeraziło. Zaniepokoiły mnie myœli na moim łożu i widziadła powstałe w mojej głowie. 04,03 Toteż wydałem polecenie, by sprowadzono do mnie wszystkich mędrców babilońskich, żeby mi dali wyjaœnienie snu. 04,04 Zjawili się więc wykładacze snów, wróżbici, Chaldejczycy i astrologowie. Opowiedziałem im sen, ale nie mogli mi podać jego wyjaœnienia. 04,05 W końcu przybył do mnie Daniel, któremu na imię według imienia mojego boga Belteszassar, a w którym mieszka duch œwiętych bogów. Opowiedziałem mu sen. 04,06 Belteszassarze, przełożony wykładaczy snów! Wiem, że w tobie mieszka duch œwiętych bogów i że żadna tajemnica nie stanowi dla ciebie trudnoœci. Oto mój sen, który widziałem; wyjaœnij mi go! 04,07 W mojej głowie, na moim łożu, widziałem takie obrazy: Patrzałem, a oto - drzewo w œrodku ziemi, a jego wysokoœć ogromna. 04,08 Drzewo wzrastało potężnie, wysokoœciš swš nieba sięgało, widać je było aż po krańce ziemi. 04,09 Liœcie jego były piękne, a owoce obfite, dawało ono pożywienie wszystkim. Pod nim szukały cienia zwierzęta lšdowe, na jego gałęziach mieszkały ptaki powietrzne, z niego żywiło się wszelkie ciało. 04,10 Patrzyłem, w moim łożu, na obrazy istniejšce w mojej głowie, a oto Czuwajšcyi Œwięty zstępował z nieba. 04,11 Wołał On głoœno i tak mówił: Wyršbcie drzewo i obetnijcie gałęzie, otrzšœnijcie liœcie i odrzućcie owoce! Zwierzęta niech uciekajš spod niego, a ptakiz jego gałęzi! 04,12 Lecz pień jego korzeni pozostawcie wziemi, i to w okowach z żelaza i bršzu wœród polnej zieleni. Niech zwilża go rosa znieba, a trawę polnš niechaj dzieli ze zwierzętami! 04,13 Jego ludzkie serce niech ulegnie odmianie, a niech otrzyma serce zwierzęce;siedem okresów czasu niech nad nim przeminie! 04,14 Według postanowienia Czuwajšcych taki jest dekret, sprawa rozstrzygnięta przez Œwiętych, aby wszyscy żyjšcy wiedzieli, że Najwyższy jest władcš nad królestwem ludzkim. Może je dać, komu zechce, może ustanowić nad nimi najniższego z ludzi. 04,15 Taki jest sen, jaki widziałem, ja, król Nabuchodonozor. Teraz zaœ, Belteszassarze, podaj mi jego znaczenie, bowszyscy mędrcy mojego kraju nie mogli go wyjaœnić, ty zaœ możesz, bo posiadasz ducha œwiętych bogów. 04,16 Wówczas Daniel, który nosił imię Belteszassar, popadł na chwilę w oszołomienie, a jego myœli zaniepokoiły go. Król zaœ odezwał się i rzekł: Niech sen i jego wykład nie niepokojš ciebie, Belteszassarze! Belteszassar odpowiedział: Panie mój, oby sen odnosił się do twoich wrogów, a jego wykład do twoich przeciwników. 04,17 Drzewem, które ujrzałeœ, jak rosło istało się potężne, tak że wysokoœć jego sięgała nieba i że było widoczne na całej ziemi, 04,18 którego liœcie były piękne, a owoce obfite, na którym było pożywienie dla wszystkich, pod którym przebywały zwierzęta lšdowe i na którego gałęziach gnieŸdziły się ptaki powietrzne - 04,19 jesteœ ty, o królu. Wzrosłeœ i stałeœ się potężny, a wielkoœć twoja wzrastała i sięgała aż do nieba, panowanie zaœ twoje aż po krańce œwiata. 04,20 To natomiast, że król widział Czuwajšcego i Œwiętego zstępujšcego z nieba i mówišcego: Wyršbcie drzewo i zniszczcie je, tylko pień jego korzeni pozostawcie w ziemi i to w żelaznych i bršzowych okowach wœród polnej zieleni; niech go zwilża rosa z nieba, niech dzieli los ze zwierzętami polnymi, aż nie upłynie nad nim siedem okresów czasu - 04,21 to jest wyjaœnienie, królu, i postanowienie Najwyższego, które dopełni się na królu, moim panu. 04,22 Wypędzš cię spoœród ludzi i będziesz przebywał wœród lšdowych zwierzšt. Tak jak wołom będš ci dawać trawę do jedzenia, rosa z nieba będzie cię zwilżać. Siedem okresów czasu upłynie nad tobš, ażuznasz, że Najwyższy jest władcš nad królestwem ludzkim i powierza je, komu zechce. 04,23 To zaœ, że wydano polecenie, by zostawić pień i korzenie oznacza, że: Pozostawiš ci królestwo, skoro uznasz, że Niebo sprawuje władzę. 04,24 Dlatego, królu, przyjmij mojš radę i okup swe grzechy uczynkami sprawiedliwymi, a swoje nieprawoœci miłosierdziem nad ubogimi; wtedy może twapomyœlnoœć okaże się trwałš. 04,25 Wszystko to spełniło się na królu Nabuchodonozorze. 04,26 Po upływie dwunastu miesięcy, gdy przechadzał się na tarasie królewskiego pałacu w Babilonie, 04,27 król odezwał się i powiedział: Czy niejest to wielki Babilon, który ja zbudowałemjako siedzibę królewskš siłš mojej potęgi i chwałš mojego majestatu? 04,28 Nim król jeszcze wypowiedział swojesłowo, padł głos z nieba: Otrzymujesz zapowiedŸ, królu Nabuchodonozorze! Panowanie odstšpiło od ciebie; 04,29 zostaniesz wypędzony spoœród ludzi. Będziesz mieszkał wœród zwierzšt polnych ibędš ci dawać jak wołom trawę na pokarm.Siedem okresów czasu upłynie nad tobš, dopóki nie uznasz, że Najwyższy jest władcš nad królestwem ludzkim. 04,30 Natychmiast wypełniła się zapowiedŸna Nabuchodonozorze. Wypędzono go spoœród ludzi, żywił się trawš jak woły, a rosa z nieba zwilżała go. Włosy jego urosły niby pióra orła, paznokcie zaœ jego jak pazury ptaka. 04,31 Gdy zaœ upłynęły oznaczone dni, ja, Nabuchodonozor, podniosłem oczy ku niebu.Wtedy powrócił mi rozum i wysławiałem Najwyższego, uwielbiałem i wychwalałem Żyjšcego na wieki, bo Jego władza jest władzš wiecznš, panowanie Jego przez wszystkie pokolenia. 04,32 Wszyscy mieszkańcy ziemi nic nie znaczš; według swojej woli postępuje On z niebieskimi zastępami. Nie ma nikogo, kto by mógł powstrzymać Jego ramię i kto by mógł powiedzieć do Niego: Co czynisz? 04,33 W tej samej chwili powrócił mi rozum i na chwałę Jego panowania powrócił mi majestat i blask. Doradcy moi imożnowładcy odszukali mnie i przywrócili mi władzę królewskš, i dano mi jeszcze większy zakres władzy. 04,34 Ja, Nabuchodonozor, wychwalam teraz, wywyższam i wysławiam Króla Nieba. Bo wszystkie Jego dzieła sš prawdš,a drogi Jego sprawiedliwoœciš, tych zaœ, copostępujš pysznie, może On poniżyć. *05 05,01 Król Baltazar urzšdził dla swych możnowładców w liczbie tysišca wielkš ucztę i pił wino wobec tysišca osób. 05,02 Gdy zasmakował w winie, rozkazał Baltazar przynieœć srebrne i złote naczynia, które jego ojciec, Nabuchodonozor, zabrał ze œwištyni w Jerozolimie, aby mogli z nich pić król oraz jego możnowładcy, jego żony i nałożnice. 05,03 Przyniesiono więc złote i srebrne naczynia zabrane ze œwištyni w Jerozolimie; pili z nich król, jego możnowładcy, jego żony i jego nałożnice. 05,04 Pijšc wino wychwalali bożków złotychi srebrnych, miedzianych i żelaznych, drewnianych i kamiennych. 05,05 W tej chwili ukazały się palce ręki ludzkiej i pisały za œwiecznikiem na wapnie œciany królewskiego pałacu. Król zaœ widział piszšcš rękę. 05,06 Twarz króla zmieniła się, myœli jego napełniły się przerażeniem, jego stawy biodrowe uległy rozluŸnieniu, a kolana jego uderzały jedno o drugie. 05,07 Zakrzyknšł król, by wprowadzono wróżbitów, Chaldejczyków i astrologów. Zwrócił się król do mędrców babilońskich i rzekł: Każdy, kto przeczyta to pismo i wyjaœni mi je, ma być odziany w purpurę i złoty łańcuch na szyję i ma panować w moim kraju jako trzeci. 05,08 Przystšpili więc wszyscy mędrcy królewscy, ale nie mogli odczytać pisma anipodać wyjaœnienia królowi. 05,09 Wtedy Baltazar przeraził się bardzo ikolor jego twarzy zmienił się, a jego możnowładców ogarnęło zmieszanie. 05,10 Królowa weszła, na skutek słów króla i możnowładców, do sali biesiadnej. Odezwała się królowa i rzekła: Królu, żyj wiecznie! Nie lękaj się swoich myœli i niech kolor twej twarzy nie ulega zmianie! 05,11 Jest w twoim królestwie mšż posiadajšcy ducha œwiętych bogów: w czasach twego ojca znaleziono w nim œwiatło rozumu i mšdroœć podobnš do mšdroœci bogów. Ojciec twój, król Nabuchodonozor, ustanowił go zwierzchnikiem wykładaczy snów, wróżbitów, Chaldejczyków i astrologów, 05,12 ponieważ stwierdzono u Daniela, któremu król nadał imię Belteszassar, nadzwyczajnego ducha, wiedzę i rozwagę, umiejętnoœć wykładania snów, wyjaœniania rzeczy zagadkowych i rozwišzywania zawiłych. Każ więc zawołać Daniela, a on ciwskaże znaczenie. 05,13 Wtedy przyprowadzono Daniela przed króla. Król odezwał się do Daniela: Czy to tyjesteœ Daniel, jeden z uprowadzonych z Judy, których sprowadził z Judy król, mój ojciec? 05,14 Słyszałem o tobie, że posiadasz boskiego ducha i że uznano w tobie œwiatło,rozwagę i nadzwyczajnš mšdroœć. 05,15 Przyprowadzono do mnie mędrców i wróżbitów, by odczytali to pismo i podali jego znaczenie. Oni jednak nie potrafili podać znaczenia sprawy. 05,16 Słyszałem zaœ o tobie, że umiesz dawać wyjaœnienia i rozwišzywać zawiłoœci. Jeœli więc potrafisz odczytać pismo i wyjaœnić jego znaczenie, zostanieszodziany w purpurę i złoty łańcuch na szyjęi będziesz panował jako trzeci w królestwie. 05,17 Wtedy odezwał się Daniel i rzekł wobec króla: Dary swoje zatrzymaj, a podarunki daj innym! Jednakże odczytam królowi pismo i wyjaœnię jego znaczenie. 05,18 Królu, Najwyższy Bóg dał twemu ojcu, Nabuchodonozorowi, królestwo, wielkoœć, chwałę i majestat. 05,19 Z powodu wielkoœci mu udzielonej wszystkie ludy, narody i języki odczuwały bojaŸń i drżały przed nim. Zabijał, kogo chciał, i pozostawiał przy życiu, kogo chciał; kogo chciał, wywyższał, a kogo chciał, poniżał. 05,20 Gdy jednak jego serce uniosło się pychš, a jego duch utrwalił się w hardoœci,złożono go z królewskiego tronu i odebranomu chwałę. 05,21 Wypędzono go spoœród ludzi, jego serce upodobniło się do serca zwierzšt, i przebywał z dzikimi osłami. Żywiono go jakwoły trawš, jego ciało zaœ zwilżała rosa znieba, dopóki nie uznał, że Najwyższy Bóg panuje nad królestwem ludzi i że kogo chce,ustanawia nad nimi. 05,22 Ty zaœ, jego syn Baltazar, nie uniżyłeœ swego serca, mimo że wiedziałeœ o tym wszystkim, 05,23 lecz uniosłeœ się przeciw Panu nieba. Przyniesiono do ciebie naczynia Jego domu, ty zaœ, twoi możnowładcy, twoje żony i twoje nałożnice piliœcie z nich wino. Wychwalałeœ bogów srebrnych i złotych, miedzianych, żelaznych, drewnianych i kamiennych, którzy nie widzš, nie słyszš i nie rozumiejš. Bogu zaœ, w którego mocy jest twój oddech i wszystkie twoje drogi, czci nie oddałeœ. 05,24 Dlatego posłał On tę rękę, która nakreœliła to pismo. 05,25 A oto nakreœlone pismo: mene, mene, tekel ufarsin. 05,26 Takie zaœ jest znaczenie wyrazów: Mene - Bóg obliczył twoje panowanie i ustalił jego kres. 05,27 Tekel - zważono cię na wadze i okazałeœ się zbyt lekki. 05,28 Peres - twoje królestwo uległo podziałowi; oddano je Medom i Persom. 05,29 Wtedy na rozkaz Baltazara odziano Daniela w purpurę, nałożono mu na szyję złoty łańcuch i ogłoszono, że ma rzšdzić jako trzeci w państwie. 05,30 Tej samej nocy król chaldejski Baltazar został zabity. *06 06,01 Dariusz zaœ, Med, liczšcy szeœćdziesišt dwa lata, otrzymał królestwo. 06,02 Spodobało się ustanowić Dariuszowi nad państwem stu dwudziestu satrapów, którzy mieli przebywać w całym królestwie, 06,03 nad nimi zaœ trzech zwierzchników - jednym z nich był Daniel - którym satrapowie składali sprawozdania, by nie obcišżać króla. 06,04 Daniel zaœ przewyższał zwierzchników i satrapów, posiadał bowiemniezwykłego ducha. Król zamierzał ustanowić go nad całym królestwem. 06,05 Wobec tego zwierzchnicy i satrapowieusiłowali znaleŸć podstawę do oskarżenia Daniela w sprawach królestwa. Nie mogli jednak znaleŸć podstawy ani żadnego wykroczenia, bo był on wierny i nie można było w nim znaleŸć żadnego zaniedbania anibłędu. 06,06 Ludzie ci powiedzieli: Nie znajdziemy żadnego zarzutu przeciw Danielowi, jeœli niewysuniemy przeciw niemu oskarżenia wziętego z kultu jego Boga. 06,07 Zwierzchnicy więc i satrapowie pospieszyli gromadnie do króla i tak do niego powiedzieli: Królu Dariuszu, żyj wiecznie! 06,08 Wszyscy zwierzchnicy państwowi, namiestnicy i satrapowie, doradcy i rzšdcy postanowili, żeby król wydał zarzšdzenie i ustanowił zakaz: Ktokolwiek w cišgu trzydziestu dni zanosiłby proœbę do jakiegoœ boga lub człowieka poza tobš, królu, zostanie wrzucony do jaskini lwów. 06,09 Teraz zaœ, królu, wydaj zakaz i każ spisać dekret, który byłby nieodwołalny według nienaruszalnego prawa Medów i Persów. 06,10 Kazał więc król Dariusz spisać dokument i zakaz. 06,11 Gdy Daniel dowiedział się, że spisano dokument, poszedł do swego domu. Miał onw swoim górnym pokoju okna skierowane ku Jerozolimie. Trzy razy dziennie padał nakolana modlšc się i uwielbiajšc Boga, tak samo jak to czynił przedtem. 06,12 Mężowie ci podbiegli gromadnie i znaleŸli Daniela modlšcego się i wzywajšcego Boga. 06,13 Udali się więc i powiedzieli do króla wsprawie zakazu królewskiego: Czy nie kazałeœ, królu, ogłosić dekretu, że i udniowš, winien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż“P¸ c”c•$ąc–Ő* c—â8z.ktokolwiek prosiłby w cišgu trzydziestu dnio coœ jakiegokolwiek boga lub człowieka poza tobš, ma być wrzucony do jaskini lwów? W odpowiedzi król rzekł: Sprawę rozstrzygnięto według nienaruszalnego prawa Medów i Persów. 06,14 Na to odpowiedzieli zwracajšc się do króla: Daniel, ten mšż spoœród uprowadzonych z Judy, nie liczy się z tobš,królu, ani z zakazem wydanym przez ciebie.Trzy razy dziennie odmawia swoje modlitwy. 06,15 Gdy król usłyszał te słowa, ogarnšł go smutek, postanowił uratować Daniela i aż do zachodu słońca usiłował znaleŸć sposób, by go ocalić. 06,16 Lecz ludzie ci pospieszyli gromadnie do króla, mówišc: Wiedz, królu, że zgodnie z prawem Medów i Persów żaden zakaz ani dekret wydany przez króla nie może być odwołany. 06,17 Wtedy król wydał rozkaz, by sprowadzono Daniela i wrzucono do jaskini lwów. Król zwrócił się do Daniela i rzekł: Twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię. 06,18 Przyniesiono kamień i zatoczono na otwór jaskini lwów. Król zapieczętował go swojš pieczęciš i pieczęciš swych możnowładców, aby nic nie uległo zmianie w sprawie Daniela. 06,19 Następnie król odszedł do swego pałacu i poœcił przez noc, nie kazał wprowadzać do siebie nałożnic, a sen odszedł od niego. 06,20 Król wstał o œwicie i udał się spiesznie do jaskini lwów. 06,21 Gdy był blisko jaskini, wołał do Daniela głosem pełnym bólu: Danielu, sługo żyjšcego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów? 06,22 Wtedy Daniel odpowiedział królowi: Królu, żyj wiecznie! 06,23 Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknšł paszczę lwom; nie wyrzšdziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego. 06,24 Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu. 06,25 Na rozkaz króla przyprowadzono mężów, którzy oskarżyli Daniela, i wrzucono do jaskini lwów ich samych, ich dzieci i żony. Nim jeszcze wpadli na dno jaskini, pochwyciły ich lwy i zmiażdżyły ichkoœci. 06,26 Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: Wasz pokój niech będzie wielki! 06,27 Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żyjšcym i trwa na wieki. 06,28 On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów. 06,29 Ow Daniel zaœ zażywał pomyœlnoœci za panowania Dariusza i za panowania PersaCyrusa. *07 07,01 W pierwszym roku panowania króla babilońskiego Baltazara miał Daniel sen i zaniepokoiły go widziadła jego głowy na jego łożu. Następnie spisał on sen o następujšcej treœci. 07,02 Daniel więc powiedział: Ujrzałem swojš wizję w nocy. Oto cztery wichry nieba wzburzyły wielkie morze. 07,03 Cztery ogromne bestie wyszły z morza, a jedna różniła się od drugiej. 07,04 Pierwsza podobna była do lwa i miałaskrzydła orle. Patrzałem, a oto wyrwano jej skrzydła, jš zaœ samš uniesiono w góręi postawiono jak człowieka na dwu nogach, dajšc jej ludzkie serce. 07,05 A oto druga bestia, zupełnie inna, podobna do niedŸwiedzia, z jednej strony podparta, a trzy żebra miała w paszczy między zębami. Mówiono do niej: Podnieœ się! Pożeraj wiele mięsa! 07,06 Potem patrzałem, a oto inna bestia podobna do pantery, majšca na swym grzbiecie cztery ptasie skrzydła. Bestia ta miała cztery głowy; jej to powierzono władzę. 07,07 Następnie patrzałem i ujrzałem w nocnych widzeniach: a oto czwarta bestia, okropna i przerażajšca, o nadzwyczajnej sile. Miała wielkie zęby z żelaza i miedzianepazury; pożerała i kruszyła, depcšc nogami to, co pozostawało. Różniła się od wszystkich poprzednich bestii i miała dziesięć rogów. 07,08 Gdy przypatrywałem się rogom, oto inny mały róg wyrósł między nimi i trzy spoœród pierwszych rogów zostały przed nim wyrwane. Miał on oczy podobne do ludzkich oczu i usta, które mówiły wielkie rzeczy. 07,09 Patrzałem, aż postawiono trony, a Przedwieczny zajšł miejsce. Szata Jego była biała jak œnieg, a włosy Jego głowy jakby z czystej wełny. Tron Jego był z ognistych płomieni, jego koła - płonšcy ogień. 07,10 Strumień ognia się rozlewał i wypływał od Niego. Tysišc tysięcy służyłoMu, a dziesięć tysięcy po dziesięć tysięcy stało przed Nim. Sšd zasiadł i otwarto księgi. 07,11 Z powodu gwaru wielkich słów, jakie wypowiadał róg, patrzałem, aż zabito bestię; ciało jej uległo zniszczeniu i wydano je na spalenie. 07,12 Także innym bestiom odebrano władzę, ale ustalono okres trwania ich życia co do czasu i godziny. 07,13 Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzajš Go przed Niego. 07,14 Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewskš, a służyły Mu wszystkienarody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie,a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. 07,15 Ja, Daniel, popadłem z tego powodu w niepokój ducha, a widzenia mojej głowy przeraziły mnie. 07,16 Zbliżyłem się do jednego ze stojšcychi zapytałem o właœciwe znaczenie tego wszystkiego. On zaœ odpowiedział i wyjaœnił znaczenie rzeczy. 07,17 Te wielkie bestie w liczbie czterech - to czterech królów, którzy powstanš z ziemi. 07,18 Królestwo jednak otrzymajš œwięci Najwyższego, i będš posiadać królestwo nazawsze i na wieki wieków. 07,19 Potem chciałem się upewnić co do czwartej bestii, odmiennej od pozostałych inader strasznej, która miała zęby z żelazaimiedziane pazury, a pożerała, kruszyła i deptała nogami resztę; 07,20 oraz co do dziesięciu rogów na jej głowie, i co do innego, przed którym, gdy wyrósł, upadły trzy tamte. Róg ten miał oczy i usta, wypowiadajšce wielkie rzeczy, i wydawał się większy od swoich towarzyszy. 07,21 Patrzałem i róg ten rozpoczšł wojnęze œwiętymi, i zwyciężał ich, 07,22 aż przybył Przedwieczny i sšd zasiadł, a władzę dano œwiętym Najwyższego, i aż nadszedł czas, by œwięci otrzymali królestwo. 07,23 Powiedział tak: Czwarta bestia - to czwarte królestwo, które będzie na ziemi, różne od wszystkich królestw; pochłonie ono całš ziemię, podepce jš i zetrze. 07,24 Dziesięć zaœ rogów - z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, po nich zaœ inny powstanie, odmienny od poprzednich, i obali trzech królów. 07,25 Będzie wypowiadał słowa przeciw Najwyższemu i wytracał œwiętych Najwyższego, będzie zamierzał zmienić czasy i Prawo, a œwięci będš wydani w jegoręce aż do czasu, czasów i połowy czasu. 07,26 Wtedy odbędzie się sšd i odbiorš mu władzę, by go zniszczyć i zniweczyć doszczętnie. 07,27 A panowanie i władzę, i wielkoœć królestw pod całym niebem otrzyma lud œwięty Najwyższego. Królestwo Jego będziewiecznym królestwem; będš Mu służyły wszystkie moce i będš Mu uległe. 07,28 Dotšd opis zdarzenia. Moje myœli przeraziły bardzo mnie, Daniela; zmieniłemsię na twarzy, lecz zachowałem wydarzenie w sercu. *08 08,01 W trzecim roku panowania króla Baltazara miałem widzenie, ja, Daniel, po tym, co ujrzałem poprzednio. 08,02 Gdy patrzałem podczas widzenia, zobaczyłem siebie w Suzie, w warowni, która leży w kraju Elam. Patrzałem w widzeniu i znalazłem się nad rzekš Ulaj. 08,03 Podniosłem oczy i spojrzałem, oto jeden baran stał nad rzekš; miał on dwa rogi, obydwa wysokie, jeden wyższy niż drugi, a wyższy wyrósł póŸniej. 08,04 Ujrzałem barana bodšcego rogami ku zachodowi, północy i południu. Żadne ze zwierzšt nie mogło mu sprostać ani nikt niemógł uwolnić się z jego mocy. On zaœ czynił, co chciał, i stawał się wielki. 08,05 Ja zaœ patrzałem uważnie i oto od zachodu szedł kozioł po całej powierzchni ziemi, nie dotykajšc jej. Kozioł ten miał okazały róg między oczami. 08,06 Podszedł on aż do barana o dwóch rogach, którego widziałem stojšc nad rzekš, i rzucił się na niego z całš swš złoœciš. 08,07 Zobaczyłem, jak on zbliżywszy się dobarana rozzłoœcił się na niego, i uderzył barana, i złamał oba jego rogi. Baran nie miał siły, by mu stawić czoła. Powalił więc on go na ziemię i podeptał nogami, a nie było nikogo, kto by wyrwał barana z jego mocy. 08,08 Kozioł urósł niezmiernie, ale gdy byłw pełni sił, wielki róg uległ złamaniu, a najego miejscu wyrosły cztery inne - ku czterem stronom œwiata. 08,09 Z jednego z nich wyrósł inny, mały róg, i wzrastał nadmiernie ku południowi, ku wschodowi i ku wspaniałemu krajowi. 08,10 Wzniósł się on aż do wojska niebieskiego i stršcił na ziemię częœć wojska oraz gwiazd i podeptał je. 08,11 Wielkoœciš dosięgał on niemal Władcywojska, odjšł Mu wiecznš ofiarę, obalił miejsce Jego przybytku 08,12 i Jego wojsko. Jako codziennš ofiarę składał występek i prawdę rzucił na ziemię; działał zaœ skutecznie. 08,13 I usłyszałem, że gdy jeden ze œwiętych mówił, a drugi œwięty zapytał tego, który mówił: Jak długo potrwa widzenie: wieczna ofiara, zgubna nieprawoœć, przybytek i podeptane zastępy?08,14 On zaœ powiedział do niego: Jeszcze przez dwa tysišce trzysta wieczorów i poranków, następnie œwištynia odzyska swoje prawa. 08,15 Gdy ja, Daniel, oglšdałem widzenie i roztrzšsałem jego znaczenie, oto stanšł przede mnš ktoœ o wyglšdzie mężczyzny, 08,16 i usłyszałem głos ludzki nad rzekš Ulaj, który wołał tymi słowami: Gabrielu, wyjaœnij mu widzenie! 08,17 Podszedł więc on do miejsca, gdzie stałem, a gdy przybył, przeraziłem się i padłem na twarz. I powiedział do mnie: Wiedz, człowieku, że widzenie odnosi się doczasów ostatecznych. 08,18 Gdy on ze mnš rozmawiał, padłem oszołomiony twarzš ku ziemi, wtedy dotknšł mnie, postawił mnie na nogi 08,19 i powiedział: Oto oznajmię ci, co ma nastšpić przy końcu gniewu, bo widzenie dotyczy końca czasów. 08,20 Baran, którego widziałeœ z dwoma rogami, oznacza królów Medów i Persów. 08,21 Kozioł zaœ - króla Jawanu, a wielki róg między jego oczami - pierwszego króla.08,22 Róg zaœ, który uległ złamaniu, i cztery rogi, co wyrosły na jego miejsce, to cztery królestwa, które powstanš z jegonarodu, będš jednak pozbawione jego mocy.08,23 A przy końcu ich panowania, gdy występni dopełniš swej miary, powstanie król o okrutnym obliczu, zdolny rozumieć rzeczy tajemne. 08,24 Jego moc będzie potężna, ale nie dzięki własnej sile. Będzie zamierzał rzeczy dziwne i dozna powodzenia w swychpoczynaniach; obróci wniwecz potężnych i naród œwiętych. 08,25 Przy jego przebiegłoœci i knowanie będzie skuteczne w jego ręku. Stanie się onwyniosłym w sercu i niespodziane zgotuje zagładę wielu. Powstanie przeciw Najwyższemu Księciu, lecz bez udziału rękiludzkiej zostanie skruszony. 08,26 Widzenie zaœ o wieczorach i rankach,jakie opowiedziano tobie, jest prawdziwe. Ty jednak widzenie okryj milczeniem, bo dotyczy ono dni odległych. 08,27 Wtedy mnie, Daniela, ogarnęła niemoci chorowałem przez wiele dni. Następnie wstałem i załatwiałem sprawy królewskie;byłem jednak poruszony widzeniem, gdyż nie mogłem go zrozumieć. *09 09,01 W pierwszym roku Dariusza z rodu Medów, syna Artakserksesa, sprawujšcego władzę nad królestwem chaldejskim, 09,02 w roku pierwszym jego panowania, ja, Daniel, dociekałem w Pismach liczby lat,które objawił Pan prorokowi Jeremiaszowi,że ma się dopełnić siedemdziesišt lat spustoszenia Jerozolimy. 09,03 Zwróciłem więc twarz do Pana Boga, oddajšc się modlitwie i błaganiu w postach,pokucie i popiele. 09,04 I modliłem się do Pana, Boga mojego,wyznawałem i mówiłem: O Panie, Boże mój,wielki i straszliwy, który dochowujesz wiernie przymierza tym, co Ciebie kochajš iprzestrzegajš Twoich przykazań. 09,05 Zgrzeszyliœmy, zbłšdziliœmy, popełniliœmy nieprawoœć i zbuntowaliœmy się, odstšpiliœmy od Twoich przykazań. 09,06 Nie byliœmy posłuszni Twoim sługom,prorokom, którzy przemawiali w Twoim imieniu do naszych królów, do naszych przywódców, do naszych przodków i do całego narodu kraju. 09,07 U Ciebie, Panie, sprawiedliwoœć, a u nas wstyd na twarzach, jak to jest dziœ u nas - mieszkańców Judy i Jerozolimy, i całego Izraela, u bliskich i dalekich, we wszystkich krajach, dokšd ich wypędziłeœ zpowodu niewiernoœci, jakš Ci okazali. 09,08 Panie! Wstyd na twarzach u nas, u naszych królów, u naszych przywódców i u naszych ojców, bo zgrzeszyliœmy przeciw Tobie. 09,09 Pan, Bóg nasz, zaœ jest miłosierny i okazuje łaskawoœć, mimo że zbuntowaliœmysię przeciw Niemu 09,10 i nie słuchaliœmy głosu Pana, Boga naszego, by postępować według Jego wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków. 09,11 Cały Izrael przekroczył Twoje Prawo i pobłšdził, nie słuchajšc Twego głosu. Spadło na nas przekleństwo poparteprzysięgš, które zostało zapisane w PrawieMojżesza, sługi Bożego; zgrzeszyliœmy bowiem przeciw Niemu. 09,12 Spełnił więc swoje słowo, jakie wypowiedział przeciw nam i naszym władcom, którzy panowali nad nami, że sprowadzi na nas wielkie nieszczęœcie, jakiego nie było pod całym niebem, a jakie spadło na Jerozolimę. 09,13 Tak jak zostało napisane w Prawie Mojżesza, przyszło na nas całe to nieszczęœcie; nie przebłagaliœmy Pana, Boganaszego, odwracajšc się od naszych występków i nabywajšc znajomoœci Twej prawdy. 09,14 Czuwał więc Pan nad nieszczęœciem i sprowadził je na nas, bo Pan, Bóg nasz, jest sprawiedliwy we wszystkich swych poczynaniach, my zaœ nie usłuchaliœmy Jegogłosu. 09,15 A teraz, Panie, Boże nasz, który wyprowadziłeœ swój naród z ziemi egipskiej mocnš rękš, zyskujšc sobie imię, jak to jest dziœ: zgrzeszyliœmy i popełniliœmy nieprawoœć. 09,16 Panie, według Twojego miłosierdzia, niech ustanie Twój zapalczywy gniew nad Twoim miastem, Jerozolimš, nad Twojš œwiętš górš. Bo z powodu naszych grzechów i przewinień naszych przodków stała się Jerozolima i Twój naród przedmiotem szyderstwa u wszystkich wokół nas. 09,17 Teraz zaœ, Boże nasz, wysłuchaj modlitwy Twojego sługi i jego błagań i rozjaœnij swe oblicze nad œwištyniš, która leży zniszczona - ze względu na Ciebie, Panie! 09,18 Nakłoń, mój Boże, swego ucha i wysłuchaj! Otwórz swe oczy i zobacz naszespustoszenie i miasto, nad którym wzywanoTwego imienia. Albowiem zanosimy swe modlitwy do Ciebie, opierajšc się nie na naszej sprawiedliwoœci, ale ufni w Twoje wielkie miłosierdzie. 09,19 Usłysz, Panie! Odpuœć, Panie! Panie, miej na uwadze i działaj niezwłocznie, przez wzglšd na siebie samego, mój Boże! Bo Twojego imienia wzywano nad Twym miastem i nad Twym narodem. 09,20 Gdy jeszcze mówiłem i modliłem się, wyznajšc grzechy swoje, swojego narodu, Izraela, i składajšc przed Panem, Bogiem moim, swe błagania za œwiętš górę mojego Boga, 09,21 gdy więc jeszcze wymawiałem słowamodlitwy, mšż Gabriel, którego spostrzegłem przedtem, przybył do mnie lecšc pospiesznie około czasu wieczornej ofiary. 09,22 Przybył, rozmawiał ze mnš i powiedział: Danielu, wyszedłem teraz, by cidać całkowite zrozumienie. 09,23 Gdy zaczšłeœ swe błagalne modlitwy,wypowiedziano słowo, ja zaœ przybyłem, by ci je oznajmić. Ty jesteœ bowiem mężem umiłowanym. Przeniknij więc słowo i zrozum widzenie: 09,24 Ustalono siedemdziesišt tygodni nad twoim narodem i twoim œwiętym miastem, by położyć kres nieprawoœci, grzech obłożyć pieczęciš i odpokutować występek, a wprowadzić wiecznš sprawiedliwoœć, przypieczętować widzenie i proroka i namaœcić to, co najœwiętsze. 09,25 Ty zaœ wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastšpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i szeœćdziesišt dwa tygodnie; zostanš odbudowane dziedziniec i wał, w czasach jednak pełnych ucisku. 09,26 A po szeœćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony inie będzie dla niego... Miasto zaœ i œwištyniazginie wraz z wodzem, który nadejdzie. Koniec jego nastšpi wœród powodzi, i do końca wojny potrwajš zamierzone spustoszenia. 09,27 Utrwali on przymierzedla wielu przez jeden tydzień. A około połowy tygodnia ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów. Na skrzydle zaœ œwištyni będzieohyda ziejšca pustkš i przetrwa aż do końca, do czasu ustalonego na spustoszenie. udniowš, winien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż˜P3 c™ƒ tcš÷Xc›O*y cœČ7ž7*10 10,01 W trzecim roku panowania króla perskiego, Cyrusa, Danielowi, któremu nadano imię Belteszassar, zostało objawione słowo, słowo niezawodne: wielkawojna. On przeniknšł słowo i zrozumiał widzenie. 10,02 W tamtych czasach spędziłem ja, Daniel, całe trzy tygodnie w smutku. 10,03 Nie jadłem wybornych potraw, nie brałem do ust ani mięsa, ani wina, nie namaszczałem się też aż do końca trzech tygodni. 10,04 Dnia dwudziestego czwartego pierwszego miesišca, gdy znajdowałem się nad brzegiem Wielkiej Rzeki, to jest nad Tygrysem, 10,05 podniosłem oczy i patrzałem: Oto stał pewien człowiek ubrany w lniane szaty, a jego biodra były przepasane czystym złotem, 10,06 a ciało zaœ jego było podobne do tarsziszu, jego oblicze do blasku błyskawicy, oczy jego były jak pochodnie ogniste, jego ramiona i nogi jak błysk polerowanej miedzi, a jego głos jak głos tłumu. 10,07 Ja, Daniel, oglšdałem tylko sam widzenie, a ludzie, którzy byli ze mnš, nie oglšdali widzenia, ogarnęło ich jednak wielkie przerażenie, tak że uciekli, by się ukryć. 10,08 Tylko ja sam pozostałem, by oglšdać to wielkie widzenie, lecz nie miałem siły, zmieniłem się na twarzy, opuœciła mnie moc. 10,09 Wtedy usłyszałem dŸwięk jego słów,i na dŸwięk jego słów upadłem oszołomiony twarzš ku ziemi. 10,10 Ale oto dotknęła mnie ręka i wprawiła w drżenie moje kolana i dłonie moich ršk. 10,11 I rzekł do mnie: Danielu, mężu umiłowany! Uważaj na słowa, które mówię,i wstań, ponieważ teraz wysłano mnie do ciebie. Gdy on mówił do mnie te słowa, drżšc powstałem. 10,12 Powiedział więc do mnie: Nie bój się,Danielu! Od pierwszego bowiem dnia, kiedy starałeœ się usilnie zrozumieć i upokorzyć przed Bogiem, słowa twoje zostały wysłuchane; ja zaœ przybyłem z powodu twoich słów. 10,13 Lecz ksišżę królestwa Persów sprzeciwiał mi się przez dwadzieœcia jedendni. Wtedy przybył mi z pomocš Michał, jeden z pierwszych ksišżšt. Pozostawiłem go tam przy królach Persów. 10,14 Przyszedłem, by udzielić ci zrozumienia tego, co spotka twój naród przy końcu dni; bo to widzenie odnosi się do tych dni. 10,15 Gdy on jeszcze mówił do mnie te słowa, padłem twarzš ku ziemi i oniemiałem. 10,16 A oto jakby postać ludzka dotknęła moich warg. Otworzyłem więc usta i mówiłem do tego, który stał przede mnš: Panie mój, od tego widzenia ogarnęły mnie boleœci i opadłem z sił. 10,17 Jakże więc może taki sługa mojego pana mówić tu z panem moim, skoro nie materaz siły i oddech we mnie ustaje? 10,18 Powtórnie dotknšł mnie ten, który podobny był do człowieka, umacniajšc mnie! 10,19 Potem powiedział: Nie lękaj się, mężuumiłowany! Pokój tobie! BšdŸ pełen mocy! Gdy on jeszcze rozmawiał ze mnš, nabrałem sił, mówišc: Niech mój pan mówi, bo mnie wzmocniłeœ. 10,20a I powiedział: Czy wiesz, dlaczego przyszedłem do ciebie? Jednak oznajmię tobie to, co zostało napisane w Księdze Prawdy. 10,20b Teraz muszę znów walczyć z księciem Persów, a gdy skończę, wówczas nadejdzie ksišżę Jawanu. 10,21b Nikt zaœ nie może mi skutecznie pomóc przeciw nim z wyjštkiem waszego księcia Michała, *11 11,01 który stoi poczšwszy od pierwszego roku panowania Dariusza Meda jako wzmocnienie dla mnie i obrona. 11,02 Teraz oznajmię tobie prawdę. Powstanie jeszcze trzech królów w Persji, a czwarty zdobędzie większe bogactwa niż wszyscy, A gdy stanie się potężny z powoduswego bogactwa, poderwie wszystkich przeciw królestwu Jawanu. 11,03 Wtedy wystšpi potężny król i będzie panował nad wielkim królestwem, postępujšc według swego upodobania. 11,04 Gdy tylko on wystšpi, jego państwo upadnie i zostanie podzielone na cztery wiatry nieba, jednak nie między jego potomków. Nie będš nim rzšdzić, tak jak onrzšdził, ponieważ jego królestwo zostanie zniszczone i przypadnie w udziale nie im, lecz innym. 11,05 A król z południa wzroœnie w potęgę,lecz jeden z jego ksišżšt przewyższy go siłš i zapanuje nad państwem większym niżjego własne. 11,06 Po kilku latach połšczš się oni, i córka króla południa przybędzie do króla północy, by zaprowadzić zgodę. Lecz moc jego ramienia nie będzie trwała, a jego potomstwo nie utrzyma się. Zostanš wydani,ona, ci, którzy jš popierajš, jej dziecko i ten, co się nim opiekuje. W owych czasach 11,07 powstanie na jego miejsce odroœl z jej korzenia i wyruszy przeciw wojsku, wkroczy do twierdzy króla północy, będzie rzšdził nimi i wzroœnie w potęgę. 11,08 Zabierze także do Egiptu ich bogów wraz z ich podobiznami, wraz z ich drogocennymi przedmiotami oraz srebro i złoto. Następnie odstšpi od króla północy na szereg lat. 11,09 Ten zaœ wkroczy do państwa króla południa, lecz wróci do swego kraju. 11,10 Jego synowie uzbrojš się i zgromadzšwielkie mnóstwo wojska. On zaœ nadejdzie zsiłš, zaleje i poczyni postępy; powstanie i dotrze aż do jego twierdzy. 11,11 Król zaœ południa zawrze gniewem i wyruszy, by walczyć z królem północy, który przeciwstawi mu wielkie mnóstwo; jednak mnóstwo to wpadnie w jego ręce. 11,12 Mnóstwo to zostanie zniszczone, serce zaœ króla pychš się uniesie. Powali dziesištki tysięcy, lecz nie umocni się. 11,13 I znów powstanie król północy i wystawi większe mnóstwo niż poprzedni, i gdy nadejdzie kres czasów, wyruszy z mocš i wielkim wojskiem oraz taborem. 11,14 W owych czasach wielu wystšpi przeciw królowi południa. Synowie zaœ gwałtowników twego ludu powstanš, by wypełnić widzenie, ale upadnš. 11,15 A król północy nadcišgnie i usypie wał, i zdobędzie warowne miasto. Siły zaœ południa nie wytrzymajš, a naród jego wybrany nie będzie miał siły, by stawić opór. 11,16 Tego zaœ, który wyjdzie przeciw niemu, traktować będzie według swej woli inikt nie zdoła mu się przeciwstawić; utrzyma się we wspaniałym kraju, a ręka jego posieje spustoszenie. 11,17 I będzie się usilnie starał zdobyć całe jego królestwo; potem uczyni z nim zgodę, dajšc mu jednš z kobiet, by je zniszczyć. Ale nie dokona tego ani mu się tonie uda. 11,18 Zwróci więc swój wzrok ku wyspom izdobędzie ich wiele. Ale pewien wódz położykres zniewadze mu wyrzšdzonej, tak że tamten nie będzie mógł mu odpowiedzieć zniewagš. 11,19 Zwróci swój wzrok ku twierdzom swego kraju; zachwieje się jednak, upadnieizniknie zupełnie. 11,20 Na jego miejsce wystšpi ten, co poœle poborcę daniny do pięknego królestwa, ale po kilku dniach zostanie obalony, choć nie publicznie ani w wyniku wojny. 11,21 Po nim zaœ wystšpi ten, którym wzgardzono i nie dano mu królewskiej godnoœci. Nadejdzie potajemnie i przez intrygi opanuje królestwo. 11,22 Wojsko poniesie porażkę, a także i ksišżę sprzymierzony. 11,23 Od chwili zawarcia przymierza z nim będzie postępował zdradliwie, nadejdzie i okaże się silnym wœród garstki ludzi. 11,24 Niespodzianie wkroczy do najbogatszych krainy i będzie czynił to, czego nie czynił jego ojciec ani przodkowie.Łupy, zdobycze i mienie rozdzieli między nich. Będzie obmyœlał plany przeciw warowniom, ale do czasu. 11,25 Będzie pobudzał swš siłę i serce przeciw królowi południa z wielkš mocš. Król zaœ południa będzie się zbroił na wojnę, zbierajšc wielkie i potężne wojsko, ale nie zazna powodzenia, ponieważ będš knuć złe zamysły przeciw niemu. 11,26 Ci, którzy jedli z jego stołu, zmiażdżš go, wojsko zaœ jego ulegnie rozproszeniu i wielu padnie zabitych. 11,27 Obaj zaœ królowie, majšc serca skłonne ku złemu, przy jednym stole będš mówić kłamstwo, nie osišgnš jednak nic, ponieważ nie nadszedł jeszcze kres ustalonego czasu. 11,28 Powróci więc on do swego kraju z wielkim łupem, a jego serce będzie przeciwne œwiętemu przymierzu; będzie działał i wróci do swego kraju. 11,29 Gdy nadejdzie czas, wkroczy znów dokraju południowego, lecz nie powiedzie mu się drugim razem, tak jak poprzednio. 11,30 Wystšpiš przeciw niemu kittejskie okręty; popadnie w rozterkę i zawróci, pełen gniewu przeciw œwiętemu przymierzu. I znów zwróci uwagę na tych, co opuœcili œwięte przymierze. 11,31 Wojsko jego wystšpi, by zbezczeœcić œwištynię-twierdzę, wstrzymajš stałš ofiarę i uczyniš tam ohydę ziejšcš pustkš. 11,32 Tych zaœ, co przestępujš przymierze,nakłoni do przewrotnoœci pochlebstwami; jednak ludzie, którzy znajš swego Boga, wytrwajš i będš działali. 11,33 Mędrcy spoœród ludu pouczš wielu, polegnš jednakże od miecza i ognia, w więzieniach i przez łupiestwa - do pewnegoczasu. 11,34 Gdy oni będš upadać, nieliczni pospieszš im z pomocš, a wielu przyłšczy się do nich podstępnie. 11,35 Spoœród mędrców niektórzy upadnš, by dokonało się wœród nich oczyszczenie, obmycie i wybielenie na czas ostateczny - jest bowiem jeszcze czas do kresu. 11,36 Król będzie działał według swego upodobania; uczyni się wyniosłym i będzie się wywyższał ponad wszystkich bogów. Przeciw Bogu będzie mówił rzeczy dziwne idozna powodzenia aż się wypełni gniew, bowiem to, co zostało postanowione, dokona się. 11,37 Nie będzie czcił bogów swoich przodków; ani ulubieńca kobiet, ani żadnegoinnego boga nie będzie poważał. Wobec wszystkich będzie okazywał się wielki. 11,38 Zamiast tego będzie czcił boga twierdz; boga, którego nie znali jego przodkowie, będzie czcił złotem i srebrem,drogimi kamieniami i kosztownoœciami. 11,39 Wystšpi przeciw warownym zamkom z obcym bogiem; tych zaœ, którzy go uznajš, obdarzy zaszczytem, czynišc ich władcami nad wieloma, a jako zapłatę będzie rozdzielał ziemię. 11,40 A w czasie ostatnim zetrze się z nim król południa. Król północy uderzy na niegorydwanami, jazdš i licznymi okrętami. Wkroczy do krajów, zaleje je i przejdzie. 11,41 Wkroczy następnie do wspaniałego kraju, a wielu polegnie. Te tylko kraje ujdš jego ręki: Edom, Moab i główna częœć Ammonitów. 11,42 Wycišgnie zaœ rękę po kraje: nie zdoła ujœć ziemia egipska. 11,43 Opanuje skarby złota i srebra oraz wszystkie kosztownoœci egipskie; Libijczycyi Kuszyci będš szli za nim. 11,44 Wieœci ze wschodu i północy napełnišgo przerażeniem; wyprawi się więc z wielkim gniewem, by wielu zgładzić i zgubić. 11,45 Rozbije namioty swojej kwatery między morzem i górš œwiętej wspaniałoœci. Dojdzie do swego końca, ale nikt mu nie przyjdzie z pomocš. *12 12,01 W owych czasach wystšpi Michał, wielki ksišżę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastšpi okres ucisku, jakiego nie było, odkšd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostšpi zbawienia: ci wszyscy, którzy zapisani sš w księdze. 12,02 Wielu zaœ, co posnęli w prochu ziemi,zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzyku hańbie, ku wiecznej odrazie. 12,03 Mšdrzy będš œwiecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwoœci, jak gwiazdy przez wieki i na zawsze. 12,04 Ty jednak, Danielu, ukryj słowa i zapieczętuj księgę aż do czasów ostatecznych. Wielu będzie dociekało, by pomnożyła się wiedza. 12,05 Wtedy ja, Daniel, ujrzałem, jak dwóch innych ludzi stało, jeden na brzegu po tej stronie rzeki, drugi na brzegu po tamtej stronie rzeki. 12,06 Powiedziałem do męża ubranego w lniane szaty i znajdujšcego się nad wodami rzeki: Jak długo jeszcze do końca tych przedziwnych rzeczy? 12,07 I usłyszałem męża ubranego w lniane szaty i znajdujšcego się nad wodami rzeki. Podniósł on prawš i lewš rękę do nieba i przysišgł na Wiecznie Żyjšcego: Do czasu, czasów i połowy czasu. To wszystkodokona się, kiedy dobiegnie końca moc niszczyciela œwiętego narodu. 12,08 Ja wprawdzie usłyszałem, lecz nie zrozumiałem; powiedziałem więc: Panie, jaki będzie ostateczny koniec tego? 12,09 On zaœ odpowiedział: IdŸ, Danielu, bo słowa zostały ukryte i obłożone pieczęciami aż do końca czasu. 12,10 Wielu ulegnie oczyszczeniu, wybieleniu, wypróbowaniu, ale przewrotni będš postępować przewrotnie i żaden z przewrotnych nie zrozumie tego, lecz roztropni zrozumiejš. 12,11 A od czasu, gdy zostanie zniesiona codzienna ofiara, zapanuje ohyda ziejšca pustkš, upłynie tysišc dwieœcie dziewięćdziesišt dni. 12,12 Szczęœliwy ten, który wytrwa i doczeka tysišca trzystu trzydziestu pięciu dni. 12,13 Ty zaœ idŸ i zażywaj spoczynku, a powstaniesz, by otrzymać swój los przy końcu dni. *13 13,01 W Babilonie mieszkał pewien mšż, imieniem Joakim. 13,02 Wzišł on żonę imieniem Zuzanna, córkę Chilkiasza; była ona bardzo piękna i bogobojna. 13,03 Rodzice jej byli sprawiedliwi i wychowali swš córkę zgodnie z Prawem Mojżesza. 13,04 Joakim zaœ był bardzo bogaty i posiadał ogród przyległy do swego domu. Przychodziło do niego wielu Żydów, ponieważ odznaczał się większš powagš niżinni. 13,05 W tym roku wybrano spoœród ludu dwóch starców na sędziów. Należeli oni do tych, o których powiedział Pan: Wyszła nieprawoœć spoœród sędziów-starców z Babilonu, którzy uchodzili tylko za kierowników narodu. 13,06 Ludzie ci bywali często w domu Joakima, a wszyscy ci, którzy prowadzili spór sšdowy, przychodzili do nich. 13,07 Gdy zaœ koło południa odchodzili ludzie, Zuzanna udawała się na przechadzkępo ogrodzie swego męża. 13,08 Obaj starcy widywali jš codziennie, gdy udawała się na przechadzkę, i zaczęli jej pożšdać. 13,09 Zatracili swój rozsšdek i odwrócili swe oczy, zaniedbujšc spoglšdania ku Niebui zapominajšc o sprawiedliwych sšdach. 13,10 Obaj zostali opanowani tym pożšdaniem, ale ukrywali wzajemnie przed sobš tę udrękę; 13,11 wstydzili się bowiem przyznać do swego pożšdania, by z niš obcować. 13,12 Tak więc codziennie starali się usilniejš zobaczyć. 13,13 Pewnego razu powiedział jeden do drugiego: Wracajmy do domu, bo już pora obiadowa. Rozeszli się więc każdy w swojš stronę. 13,14 Obaj jednak zawrócili z drogi i spotkali się na tym samym miejscu. Dopytujšc się wzajemnie o przyczynę powrotu, przyznali się do swej żšdzy. Wtedy omówili wspólnie porę, kiedy będš mogli Zuzannę spotkać samš. 13,15 Oczekiwali więc sposobnoœci. Pewnegodnia wyszła Zuzanna jak w poprzednich dniach jedynie w towarzystwie dwóch dziewczšt, chcšc się wykšpać w ogrodzie; był bowiem upał. 13,16 Nie było tam nikogo z wyjštkiem dwóch starców, którzy z ukrycia jej się przyglšdali. 13,17 Powiedziała do dziewczšt: Przynieœciemi olejek i wonnoœci, a drzwi ogrodu zamknijcie, abym się mogła wykšpać. 13,18 Uczyniły, jak powiedziała, i zamknšwszy drzwi ogrodu, wyszły bocznymi drzwiami, by przynieœć to, co im rozkazano. Nie dostrzegły zaœ starców, ponieważ się ukryli. 13,19 Gdy tylko dziewczęta odeszły, obaj starcy powstali i podbiegli do niej 13,20 mówišc: Oto drzwi ogrodu sš zamknięte i nikt nas nie widzi, my zaœ pożšdamy ciebie. Toteż zgódŸ się obcować znami! 13,21 W przeciwnym razie zaœwiadczymy przeciw tobie, że był z tobš młodzieniec i dlatego odesłałaœ od siebie dziewczęta. 13,22 Westchnęła Zuzanna i powiedziała: Jestem w trudnym ze wszystkich stron położeniu. Jeżeli to uczynię, zasługuję na œmierć; jeżeli zaœ nie uczynię, nie ujdę waszych ršk. 13,23 Wolę jednak niewinna wpaœć w waszeręce, niż zgrzeszyć wobec Pana. 13,24 Zawołała więc Zuzanna bardzo głoœno; krzyknęli także dwaj starcy przeciw niej. 13,25 Jeden z nich pobiegł otworzyć drzwi ogrodu. 13,26 Gdy domownicy usłyszeli krzyk w ogrodzie, pobiegli przez boczne drzwi, by zobaczyć, co się jej stało. 13,27 Skoro starcy, opowiedzieli swoje, słudzy zmieszali się bardzo; nigdy bowiem nie mówiono takich rzeczy o Zuzannie. 13,28 Następnego dnia, gdy zebrał się lud ujej męża Joakima, przybyli dwaj starcy pełni niegodziwych zamiarów przeciw Zuzannie, by jš wydać na œmierć. 13,29 Powiedzieli więc do ludu: Poœlijcie po Zuzannę, córkę Chilkiasza, która jest żonš Joakima. Zawołano jš. 13,30 Przyszła więc ze swymi rodzicami, dziećmi i wszystkimi swymi krewnymi. 13,31 Była zaœ Zuzanna delikatna i bardzo piękna. 13,32 Ponieważ była zasłonięta, przeniewiercy kazali jej zdjšć zasłonę, by nasycić się jej pięknoœciš. 13,33 Wszyscy jej bliscy oraz ci, którzy jš widzieli, płakali. 13,34 Dwaj sędziowie powstawszy włożyli ręce na jej głowę. 13,35 Ona zaœ płaczšc spoglšdała ku niebu,bo serce jej było pełne ufnoœci w Panu. 13,36 Starcy powiedzieli: Gdy przechadzaliœmy się sami w ogrodzie, ona wyszła wraz z dwoma dziewczętami, zamknęła drzwi ogrodu i odesłała inien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP­ cžý ,cŸ)!- J"¸ c€Ą0c˘>D dziewczęta. 13,37 Przyszedł zaœ do niej młodzieniec, który był ukryty, i położył się z niš. 13,38 Znajdujšc się na krańcu ogrodu i widzšc nieprawoœć podbiegliœmy do nich. 13,39 Widzieliœmy ich razem, ale jego nie mogliœmy pochwycić, bo był silniejszy od nas, i otworzywszy drzwi rzucił się do ucieczki. 13,40 Gdy zaœ pochwyciliœmy jš pytajšc, kim był młodzieniec, 13,41 nie chciała nam powiedzieć. Takie jest nasze oskarżenie. Zgromadzenie dało im wiarę jako starszym ludu i sędziom. Skazano jš na karę œmierci. 13,42 Wtedy Zuzanna zawołała donoœnym głosem: Wiekuisty Boże, który poznajesz to, co jest ukryte, i wiesz wszystko, zanimsię stanie. 13,43 Ty wiesz, że złożyli fałszywe oskarżenie przeciw mnie. Oto umieram, chociaż nie uczyniłam nic z tego, o co mię ci złoœliwie obwiniajš. 13,44 A Pan wysłuchał jej głosu. 13,45 Gdy jš prowadzono na stracenie, wzbudził Bóg œwiętego ducha w młodzieńcuimieniem Daniel. 13,46 Zawołał on donoœnym głosem: Jestem czysty od jej krwi! 13,47 Cały zaœ lud zwrócił się do niego, mówišc: Co oznacza to słowo, które wypowiedziałeœ? 13,48 On zaœ powstawszy wœród nich powiedział: Czy tak bardzo jesteœcie nierozumni, synowie Izraela, że skazujecie córkę izraelskš bez dochodzenia i pewnoœci? 13,49 Wróćcie do sšdu, bo ci jš fałszywie obwinili. 13,50 Cały lud powrócił œpiesznie. Starsi zaœ powiedzieli: UsišdŸ tu wœród nas i wyjaœnij nam, bo tobie dał Bóg przywilej starszeństwa. 13,51 Daniel powiedział do nich: Oddzielcie ich, jednego daleko od drugiego, a osšdzę ich. 13,52 Gdy zaœ zostali oddzieleni od siebie, zawołał jednego z nich i powiedział do niego. Zestarzałeœ się w przewrotnoœci, a teraz wychodzš na jaw twe grzechy, jakie poprzednio popełniałeœ, 13,53 wydajšc niesprawiedliwe wyroki. Potępiałeœ niewinnych i uwalniałeœ winnych,chociaż Pan powiedział: Nie przyczynisz siędo œmierci niewinnego i sprawiedliwego. 13,54 Teraz więc, jeœli jš rzeczywiœcie widziałeœ, powiedz, pod jakim drzewem widziałeœ ich obcujšcych ze sobš? On zaœ powiedział: Pod lentyszkiem. 13,55 Daniel odrzekł: Dobrze! Skłamałeœ naswš własnš zgubę. Już bowiem anioł Boży otrzymał od Boga wyrok na ciebie, by cię rozedrzeć na dwoje. 13,56 Odesławszy go rozkazał przyprowadzić drugiego i powiedział do niego: Potomku kananejski a nie judzki, pięknoœć sprowadziła cię na bezdroża, a żšdza uczyniła twe serce przewrotnym. 13,57 Tak postępowaliœcie z córkami izraelskimi, one zaœ bojšc się obcowały z wami. Córka judzka jednak nie zgodziła się na waszš nieprawoœć. 13,58 Powiedz mi więc teraz, pod jakim drzewem spotkałeœ ich obcujšcych ze sobš? On zaœ powiedział: Pod dębem. 13,59 Wtedy Daniel powiedział do niego: Dobrze! Skłamałeœ i ty na swojš własnš zgubę. Czeka bowiem anioł Boży z mieczem w ręku, by rozcišć cię na dwoje, by was wytępić. 13,60 Całe zgromadzenie zawołało głoœno iwychwalało Boga, że ocala tych, co pokładajš w Nim nadzieję. 13,61 Zwrócili się następnie przeciw obu starcom, ponieważ Daniel wykazał na podstawie ich własnych słów nieprawdziwoœć oskarżenia. Postšpiono z nimi według miary zła, wyrzšdzonego przez nich bliŸnim, 13,62 zabijajšc ich według Prawa Mojżeszowego. W dniu tym ocalono niewinnškrew. 13,63 Chilkiasz zaœ i jego żona wychwalali Boga z powodu swej córki Zuzanny; czynili to wraz z jej mężem Joakimem i wszystkimi krewnymi, ponieważ nie znaleziono w niej nic hańbišcego. 13,64 A Daniel od tego dnia i na przyszłoœć zasłynšł wœród ludu jako wielki. *14 14,01 Król Astiages połšczył się ze swymi przodkami, a panowanie objšł Pers Cyrus. 14,02 Daniel był zaufanym króla i przewyższał znaczeniem wszystkich jego przyjaciół. 14,03 Babilończycy zaœ czcili bożka imieniem Bel; składano mu co dzień dwanaœcie miar najczystszej mški, czterdzieœci owiec i szeœć stšgwi wina. 14,04 Czcił go też król i udawał się codziennie, by mu oddawać pokłon. Daniel zaœ czcił swojego Boga. 14,05 Powiedział do niego król: Dlaczego nieoddajesz pokłonu Belowi? On zaœ odrzekł: Bo nie oddaję czci bożkom uczynionym rękami, lecz Bogu żyjšcemu, który stworzył niebo i ziemię oraz sprawuje władzę nad wszystkimi istotami. 14,06 Powiedział mu więc król: Uważasz, żeBel nie jest bogiem żyjšcym? Czy nie wiesz,ile zjada i wypija codziennie? 14,07 Daniel odpowiedział z uœmiechem: NiełudŸ się, królu! Jest on w œrodku z gliny, ana wierzchu z miedzi i nigdy nie jadł ani niepił. 14,08 Rozgniewany król wezwał swych kapłanów i powiedział do nich: Jeœli mi nie powiecie, kto zjada te ofiary, umrzecie. Jeœli zaœ udowodnicie, że Bel je zjada, umrze Daniel, bo zbluŸnił Belowi. 14,09 Wtedy Daniel powiedział do króla: Niech się stanie, jak powiedziałeœ. Kapłanów zaœ było siedemdziesięciu, nie liczšc kobiet i dzieci. 14,10 Udał się więc król z Danielem do œwištyni Bela. 14,11 Kapłani Bela powiedzieli: Oto my odchodzimy, ty zaœ, królu, przygotuj pożywienie, zmieszaj wino i postaw. Następnie zamknij drzwi i opieczętuj swym sygnetem. Gdy przyjdziesz rano i nie stwierdzisz, że Bel spożył wszystko, umrzemy my, w przeciwnym zaœ razie niech umrze Daniel, który nas oczernił. 14,12 Nie niepokoili się oni, ponieważ zrobilipod stołem ofiarnym tajemne wejœcie, którym stale wchodzili i zjadali wszystko. 14,13 Gdy więc oni wyszli, przygotował król pożywienie dla Bela. 14,14 A Daniel polecił sługom przynieœć popiół i rozsypać po całej œwištyni w obecnoœci samego tylko króla. Wyszedłszy zamknęli drzwi i zapieczętowali królewskim sygnetem, i oddalili się. 14,15 Kapłani zaœ przyszli jak zwykle nocš wraz z żonami i swymi dziećmi, zjedli wszystko i wypili. 14,16 Król wstał o œwicie i Daniel wraz z nim. 14,17 Król powiedział: Danielu, czy pieczęcie sš nienaruszone? On zaœ odrzekł: Sš nienaruszone, królu! 14,18 Gdy tylko otworzono drzwi, spojrzał król na stół ofiarny i zawołał bardzo głoœno: Jesteœ wielki, Belu, i nie ma w tobienajmniejszej zdrady. 14,19 Daniel jednak uœmiechnšł się i powstrzymał króla od wejœcia do wnętrza, mówišc: Spójrz, tylko na posadzkę i zobacz,czyje to sš œlady? 14,20 Król zaœ powiedział: Widzę œlady mężczyzn, kobiet i dzieci. 14,21 Wtedy rozgniewany król kazał pochwycić kapłanów, żony ich i dzieci, i pokazali mu tajemne wejœcie, przez które wchodzili i spożywali to, co było na stole. 14,22 Król więc kazał ich zabić, Bela zaœ wydał Danielowi, który go zniszczył wraz zjego œwištyniš. 14,23 Był wielki wšż i czcili go Babilończycy. 14,24 Król zaœ powiedział do Daniela: Nie możesz już powiedzieć, że to nie jest bóg żyjšcy; i oddawał mu pokłon. 14,25 Daniel odpowiedział: Panu, mojemu Bogu, będę oddawał pokłon, bo On jest Bogiem żywym. Ty zaœ, królu, daj mi upoważnienie, a zabiję węża bez pomocy miecza i pałki. 14,26 I powiedział król: Daję ci je. 14,27 Wzišł więc Daniel smołę, łój i włosiei ugniótł z nich placki, wrzucajšc do paszczy węża. Po zjedzeniu ich wšż pękł, on zaœ rzekł: Zobaczcie, co czciliœcie. 14,28 Gdy usłyszeli o tym Babilończycy, ogarnęło ich wielkie oburzenie i zgromadzilisię przeciw królowi, mówišc: Król stał się Żydem. Bela pozwolił rozbić, węża zabić, a kapłanów pomordować. 14,29 Poszedłszy do króla powiedzieli: Wydaj nam Daniela, w przeciwnym razie zabijemy ciebie i twoich domowników. 14,30 Spostrzegł król, że nastajš bardzo na niego, i z koniecznoœci wydał im Daniela.14,31 Ci zaœ wrzucili go do jamy lwów, gdzie przebywał przez szeœć dni. 14,32 Było zaœ w jamie siedem lwów i dawano im dwa ciała ludzkie i dwie owce dziennie. Wówczas jednak nie dano im nic, by pożarły Daniela. 14,33 W Judei zaœ był prorok Habakuk. Przygotował on polewkę i rozdrobił chleb w naczyniu, i poszedł na pole, by zanieœć to żniwiarzom. 14,34 Anioł Pański odezwał się do Habakuka: Zanieœ posiłek, jaki masz, Danielowi do Babilonu, do jamy lwów. 14,35 Habakuk odpowiedział: Panie, nie widziałem nigdy Babilonu ani nie znam jamy lwów. 14,36 Ujšł go więc anioł za wierzch głowy i niosšc za włosy jego głowy przeniósł go do Babilonu na skraj jamy z prędkoœciš wiatru. 14,37 Zawołał Habakuk: Danielu, Danielu! WeŸ posiłek, który ci Bóg przysyła. 14,38 Daniel zaœ powiedział: Boże, pamiętałeœ o mnie i nie opuœciłeœ tych, którzy Cię kochajš. 14,39 Powstawszy zaœ Daniel jadł. Anioł Boży przeniósł natychmiast Habakuka w poprzednie miejsce. 14,40 A król przyszedł siódmego dnia, by opłakiwać Daniela. Przyszedł więc do jamy i ujrzał Daniela siedzšcego. 14,41 Wtedy zawołał donoœnym głosem: Wielkim jesteœ, Panie, Boże Daniela, i nie mażadnego boga prócz Ciebie! 14,42 Polecił go wydobyć, tych zaœ, którzy chcieli jego zguby, kazał wrzucić do jaskini. Zostali oni natychmiast w jego obecnoœci pożarci. 28.Księga Ozeasza *01 01,01 Słowo Pańskie skierowane do Ozeasza, syna Beeriego, za dni królów judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza oraz króla izraelskiego Jeroboama, syna Joasza. 01,02 Gdy rozpoczšł Pan przemawiać przezOzeasza, rzekł do niego: IdŸ, a weŸ za żonę kobietę, co uprawia nierzšd, i [bšdŸ ojcem] dzieci nierzšdu; kraj bowiem uprawiajšc nierzšd - odwraca się od Pana. 01,03 Poszedł więc i wzišł za żonę Gomer, córkę Diblaima, a ta poczęła i urodziła mu syna. 01,04 I rzekł Pan do niego: Nadaj mu imię Jizreel, bo niewiele czasu upłynie, a pomszczę na domu Jehu krwawe zbrodnie wJizreel i kres położę królestwu domu Izraela. 01,05 W owym dniu złamię łuk Izraela na równinie Jizreel. 01,06 Poczęła znowu i porodziła córkę. Rzekł do niego [Pan]: Nadaj jej imię Lo-Ruchama - bo domowi Izraela nie okażę już więcej litoœci ani im nie przebaczę. 01,07 Domowi jednak Judy okażę swš litoœć,znajdš ratunek we mnie, w Panu, Bogu swoim. Nie ocalę ich jednak przy pomocy łuku i miecza ani też wojny, koni czy jeŸdŸców. 01,08 Gdy przestała karmić córkę - Lo-Ruchama - poczęła znowu i porodziła syna. 01,09 Rzekł Pan: Nadaj mu imię Lo-Ammi, bo wy nie jesteœcie mym ludem, a Ja nie jestem waszym Bogiem. *02 02,01 Liczba synów Izraela będzie jak piasek nadmorski, którego nie można zmierzyć i nie można zliczyć. A zamiast ich nazywać: Lud nie mój, będš im mówić: Dzieci żyjšcego Boga. 02,02 Złšczš się wówczas synowie Judy z synami Izraela i ustanowiš sobie jednš głowę; z [całego] kraju się zbiorš, bo wielki będzie dzień Jizreel. 02,03 Mówcie do braci swoich: Mój lud, a do swych sióstr: Umiłowana. 02,04 Spór prowadŸcie z waszš matkš, prowadŸcie spór! Ona bowiem już nie jest mojš żonš, a Ja już nie jestem jej mężem. Winna usunšć znaki nierzšdu ze swej twarzy i spoœród swych piersi ozdoby cudzołożnicy. 02,05 W przeciwnym razie - obnażę jš zupełnie i stanie się takš jak w dzień swych urodzin; uczynię jš podobnš do pustyni, sprawię, że będzie jak ziemia wyschnięta, że zginie œmierciš z pragnienia.02,06 Dzieciom jej nie okażę litoœci, bo sš to dzieci nieprawe. 02,07 Matka ich bowiem uprawiała nierzšd,okryła się hańbš ta, co je poczęła; mówiłabowiem: Pobiegnę za swymi kochankami, co chleb mi dajš i wodę, wełnę, len, oliwę i napój. 02,08 Dlatego zamknę jej drogę cierniami i murem otoczę, tak że nie znajdzie swych œcieżek. 02,09 Za kochankami swymi pobiegnie, ale ich nie dogoni; pocznie ich szukać, ale nie znajdzie. Wtedy powie: Pójdę i wrócę do mego męża pierwszego, bo wówczas lepiej mi było niż teraz. 02,10 Zapomniała już o tym, że to Ja właœnie dałem jej zboże, moszcz, œwieżš oliwę, <że nie skšpiłem srebra ni złota, z którego czyniono Baala>. 02,11 Dlatego wrócę i zabiorę swoje zboże w odpowiedniej chwili i swój moszcz we właœciwej porze, odejmę mojš wełnę i len,co miały okryć jej nagoœć. 02,12 Potem obnażę jš przed oczami kochanków, i nikt jej nie wyrwie Mi z ręki. 02,13 Położę kres wszystkim jej zabawom,œwiętom, dniom nowiu, szabatom i wszystkim uroczystym zebraniom. 02,14 Zniszczę jej winnice i sady figowe, o których mówiła: Oto zapłata moja, jakš mi dali moi kochankowie. W gšszcz je obrócę i będš się nimi pasły polne zwierzęta. 02,15 Zeœlę na niš karę za dni Baalów, gdy im paliła kadzidła, a zdobna w swe kolczykii naszyjniki biegała za swymi kochankami, ao Mnie zapomniała . 02,16 Dlatego chcę jš przynęcić, na pustynię jš wyprowadzić i mówić jej do serca. 02,17 Oddam jej znowu winnice, dolinę Akoruczynię bramš nadziei - i będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodoœci, gdy wychodziła z egipskiego kraju. 02,18 I stanie się w owym dniu - wyroczniaPana - że nazwie Mnie: Mšż mój, a już nie powie: Mój Baal. 02,19 Usunę z jej ust imiona Baalów i już nie będzie wymawiać ich imion. 02,20 W owym dniu zawrę z niš przymierze, ze zwierzem polnym i ptactwem powietrznym, i z tym, co pełza po ziemi. Łuk, miecz i wojnę wyniszczę z jej kraju, i pozwolę jej żyć bezpiecznie. 02,21 I poœlubię cię sobie [znowu] na wieki,poœlubię przez sprawiedliwoœć i prawo, przez miłoœć i miłosierdzie. 02,22 Poœlubię cię sobie przez wiernoœć, a poznasz Pana. 02,23 W owym dniu - wyrocznia Pana, odpowiem na pragnienia niebios, a one odpowiedzš na pragnienia ziemi; 02,24 ziemia zaœ odpowie pragnieniu zboża, wina i oliwy; a one odpowiedzš pragnieniu Jizreel. 02,25 Rozsieję go po kraju, zlituję się nad Lo-Ruchamš, powiem do Lo-Ammi: Ludem moim jesteœ, a on odpowie: Mój Boże! *03 03,01 Pan rzekł do mnie: Pokochaj jeszcze raz kobietę, która innego kocha, łamišc wiarę małżeńskš. Tak miłuje Pan synów Izraela, choć się do bogów obcych zwracajš i lubiš placki z rodzynkami. 03,02 Nabyłem jš za piętnaœcie [syklów] srebrnych, za chomer i letek jęczmienia. 03,03 I rzekłem do niej: Przez wiele dnia będziesz u mnie, nie będziesz uprawiała nierzšdu, ani należała do mężczyzny, a ja się również nie zbliżę do ciebie. 03,04 Wiele dni bowiem synowie Izraela będš bez króla i bez zwierzchnika, bez ofiary i bez steli, bez efodu i posšżków. 03,05 Lecz potem się nawrócš synowie Izraela i będš szukać Pana Boga swego i króla swego, Dawida; z drżeniem pospieszš do Pana, do Jego dóbr u kresu dni. *04 04,01 Słuchajcie słowa Pana, synowie Izraela, On bowiem spór wiedzie z mieszkańcami kraju, gdyż zaginęły wiernoœć i miłoœć i znajomoœć Boga na ziemi. 04,02 Przeklinajš, kłamiš, mordujš i kradnš, cudzołożš, popełniajš gwałty, a zbrodnia idzie za zbrodniš. 04,03 Dlatego kraj jest okryty żałobš i więdnš wszyscy jego mieszkańcy, zarówno zwierz polny, jak ptactwo powietrzne, a nawet ryby morskie marniejš. 04,04 Nikt nie powinien sšdzić ani też nikt ganić - [a jednak] przeciw tobie, kapłanie, skargę podnoszę. 04,05 Ty się potykasz we dnie , wraz z tobš potyka się prorok - do zguby prowadzisz swój naród. 04,06 Naród mój ginie z powodu braku nauki: ponieważ i ty odrzuciłeœ wiedzę, Ja cię odrzucę od mego kapłaństwa. O prawie Boga twego zapomniałeœ, więc Ja zapomnę też o synach twoich. 04,07 Im liczniejsi się oni stajš, tym bardziej mnożš się grzechy; na hańbę zmienili swš Chwałę. 04,08 Z grzechu ludu mojego się żywiš, zabiegajš o to, by czynił nieprawoœć. 04,09 Lecz los kapłana będzie taki jak i los narodu: pomszczę jego złe postępowanie, zapłatę oddam za jego uczynki. 04,10 Jeœć będš, lecz się nie nasycš, będš uprawiać nierzšd, lecz nie wzrosnš w liczbę, bo opuœcili Pana, by uprawiać 04,11 nierzšd. Wino i moszcz odbierajš rozum. 04,12 Lud mój zasięga rady u swojego drewna, a jego laska daje mu wyrocznię; bo go duch nierzšdu omamił - opuœcili Boga swojego, aby cudzołożyć. 04,13 Na szczytach gór składajš ofiary, spalajš kadzidła na wzgórzach, pod dębem,topolš i terebintem, bo dobrze się czujš w ich cieniu. Dlatego wasze córki uprawiajš nierzšd, synowe wasze również cudzołożš. 04,14 Czyż nie będę karał córek waszych za nierzšd ani waszych synowych za cudzołóstwo? Lecz oni sami obcujš też z nierzšdnicami, nawet ofiary składajš z nierzšdnicami sakralnymi, i tak lud nierozumny dšży ku swej zgubie. 04,15 Jeœli ty, Izraelu, uprawiasz nierzšd, niechaj przynajmniej Juda zostanie bez winy! Nie chodŸcie do Gilgal, nie wstępujcie do Bet-Awen ani nie przysięgajcie słowami: Na życie Pana! 04,16 Izrael oporny jak krowa narowista - jakże go Pan paœć może niby jagnię na rozległej niwie? ała inien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŁP’ c¤â „ cĽfcŚk)Bc§­7ľ604,17 Efraim z bożkami zwišzał się przyjaŸniš, zostaw go! 04,18 Zasiadł w gronie pijaków, a ci uprawiajš nierzšd i więcej ceniš hańbę niż swojš Chwałę. 04,19 Porwie ich wicher na skrzydłach swoich, zawstydzeni zostanš z powodu swoich ołtarzy. *05 05,01 Słuchajcie tego, kapłani, zechciej to pojšć, domu Izraela, domu królewski, natężswš uwagę - przecież na straży Prawa ty stoisz. Ale wy sidłem jesteœcie dla Mispa i sieciš rozpiętš nad Taborem. 05,02 Zabrnęliœcie głęboko w zdrożnoœci, moja kara dosięgnie was wszystkich. 05,03 Znam Ja Efraima - nie ukryje się Izrael przede Mnš, bo tyœ uprawiał nierzšd, Efraimie, Izrael się splamił. 05,04 Czyny ich bowiem im nie dozwalajš powrócić do Boga swojego; bo duch nierzšdu mieszka w ich wnętrzu, a nie znajš Pana. 05,05 Pycha Izraela œwiadczy przeciw niemu, nieprawoœć do upadku wiedzie Efraima, z nim razem upada też Juda. 05,06 Ze stadem owiec i wołów przychodzš, by szukać Pana, lecz Go nie znajdujš, bo On się od nich odsunšł. 05,07 Byli niewierni dla Pana, zrodzili synównieprawych - teraz On niszczy i pustoszy ich pole. 05,08 Dmijcie w róg w Gibea, a w Rama [dmijcie] w tršbę, uderzcie na alarm w Bet-Awen - wypłoszcie Beniamina! 05,09 Efraim stanie się pustyniš w dniu karania. Przeciw pokoleniom Izraela podaję zapowiedŸ pewnš. 05,10 Ksišżęta Judy podobni sš do tych, co przesuwajš miedzę; wyleję na nich falę mego gniewu. 05,11 Efraim jest ciemięzcš - łamie Prawo,z upodobaniem biegnie za nicoœciš. 05,12 Stanę się jak mól dla Efraima, jak próchnica dla domu Judy. 05,13 Spostrzegł Efraim swojš niemoc, a Juda zobaczył swš ranę. I pospieszył Efraim do Asyrii, zwrócił się Juda do wielkiego króla, lecz on was nie może uleczyć ani uwolnić od rany. 05,14 Ja bowiem jestem lwem dla Efraima, młodym lwem - dla domu judzkiego; Ja rozszarpię, a potem odejdę, uniosę [zdobycz], i nikt nie ocali. 05,15 Pójdę i wrócę do mojej siedziby, aż w pokucie szukać będš mego oblicza i w swym nieszczęœciu będš za Mnš tęsknić. *06 06,01 ChodŸcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę zawišże. 06,02 Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dŸwignie i żyć będziemy w Jego obecnoœci. 06,03 Dołóżmy starań, aby poznać Pana; Jego przyjœcie jest pewne jak œwit poranka, jak wczesny deszcz przychodzi Ondo nas, i jak deszcz póŸny, co nasyca ziemię. 06,04 Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobš Judo? Miłoœć wasza podobna do chmur na œwitaniu albo do rosy, która prędko znika. 06,05 Dlatego ciosałem ich przez proroków,słowami ust mych zabijałem, a Prawo mojezabłysło jak œwiatło. 06,06 Miłoœci pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń. 06,07 Ale już w Adam złamali przymierze i niewiernymi się tam okazali. 06,08 Gilead to miasto przestępców pełne jest krwawych œladów. 06,09 Kapłani podobni do zgrai zbójeckiej, mordujš oni na drodze do Sychem, popełniajš czyny haniebne. 06,10 Widziałem w Betel rzeczy straszliwe,bo tam Efraim uprawia nierzšd, Izrael tam się plami. 06,11 . Jawnš się staniewina Efraima, a razem z niš występki Samarii, bo oni kłamliwie działajš, złodziejwchodzi , a na zewnštrz plšdruje zgraja rabusiów. 07,02 Zupełnie tego nie biorš do serca, że Ja pamiętam wszystkie ich występki; osaczajš ich własne uczynki, obecne przed moim obliczem. 07,03 W swej przewrotnoœci rozweselali królów i ksišżšt w swojej obłudzie. 07,04 Wszyscy oni sš cudzołożnikami, sš jak piec rozżarzony ogniem, który piekarz zaprzestał podsycać, by miesić ciasto, pókinie skwaœnieje. 07,05 W dniu naszego króla zasłabli ksišżęta na goršczkę od wina; wycišga on rękę z szydercami, 07,06 bo wobec niego sš pełni podstępu. Gniew ich przez całš noc uœpiony, rankiem wybucha jak płomień ognia. 07,07 Wszyscy się żarzš jak piec rozpalonyipożerajš nawet swoich sędziów. Padajš wszyscy ich królowie, żaden z nich nie woła do Mnie. 07,08 Z narodami się zmieszał Efraim i jestpodobny do podpłomyka, którego nie odwrócono. 07,09 Siłę jego pochłaniajš obcy, a on nic otym nie wie; przyprószyła mu włosy siwizna, a on nic o tym nie wie. 07,10 Pycha Izraela œwiadczy przeciw niemu, lecz nie wracajš do Pana Boga swego, i mimo wszystko Jego nie szukajš. 07,11 Efraim jest jak gołšb naiwny i głupi: wzywajš Egipt, idš do Asyrii. 07,12 Nad idšcymi rozcišgnę sieć mojš i schwytam wszystkie jak ptaki powietrzne, wymierzę karę za ich nieprawoœci. 07,13 Biada im, że uciekli daleko ode Mnie. Zguba ich czeka za bunt podniesiony; chcę ich wyzwolić, lecz kłamiš przeciwko Mnie. 07,14 Nie wołajš do Mnie z głębi swego serca, gdy krzyk podnoszš na swoim posłaniu; nacinajš sobie skórę z powodu zboża i wina, lecz wobec Mnie sš pełni oporu. 07,15 Ja umacniałem ich ramię, a przecież przewrotne swe plany przeciw Mnie skierowali. 07,16 Zwrócili się ku Baalom, stali się jak łuk zawodny. Mieczem pobici legnš ich ksišżęta z powodu swoich języków złoœliwych, i poœmiewiskiem stanš się w Egipcie. *08 08,01 Róg do ust przyłóż jak stróż w domuPańskim! Złamali bowiem moje przymierze izbuntowali się przeciw memu Prawu. 08,02 Wołajš do Mnie: My znamy Ciebie, Boże Izraela! 08,03 Izrael odrzucił to, co jest dobre, więc nieprzyjaciel będzie go œcigał. 08,04 Oni ustanawiali sobie królów, ale bezeMnie. Ksišżšt mianowali - też bez mojej wiedzy. Czynili posšgi ze srebra swego i złota - na własnš zagładę. 08,05 Odrzucam cielca twojego, Samario, gniew mój się przeciw niemu zapala; jak długo jeszcze nie będš mogli być uniewinnieni 08,06 synowie Izraela? Wykonał go rzemieœlnik, lecz nie jest on bogiem; w kawałki się rozleci cielec samaryjski. 08,07 Oni wiatr siejš, zbierać będš burzę. Zboże bez kłosów nie dostarczy mški, jeœliby nawet dało, zabierze jš obcy. 08,08 Izrael został pochłonięty; teraz on wœród narodów - jest jak sprzęt bez wartoœci. 08,09 Pobiegli do Asyrii jak osioł dziki, samotny: Efraim kupił sobie sprzymierzeńców. 08,10 Niech sobie kupujš między narodami, lecz ich rozproszę i wkrótce przestanš namaszczać królów i ksišżšt. 08,11 Wiele ołtarzy Efraim zbudował, ale mu służš jedynie do grzechu. 08,12 Wypisałem im moje liczne prawa, lecz je przyjęli jako coœ obcego. 08,13 Lubiš ofiary krwawe i chętnie je składajš, lubiš też mięso, które wówczas jedzš, lecz Pan nie ma w tym upodobania. Wspominam wtedy na ich przewinienia i karzę ich za grzechy - niech wrócš znów do Egiptu! 08,14 Zapomniał Izrael o swym Stworzycielu i pobudował pałace; twierdz warownych wiele wzniósł Juda - lecz zeœlę ogień na jego miasta i pochłonie wszystkie ich zamki. *09 09,01 Nie ciesz się, Izraelu, nie krzycz z radoœci jak inne narody, bo opuœciłeœ Boga swego uprawiajšc nierzšd, umiłowałeœ zapłatę nieczystš na wszystkich klepiskach zbożowych. 09,02 Klepiska, tłocznie nie dadzš żywnoœci, moszczu zabraknie. 09,03 Nie będš oni mieszkać dłużej w ziemiPańskiej, Efraim musi wracać do Egiptu - wAsyrii będš jedli pokarmy nieczyste. 09,04 Nie będš wina wylewać na ofiarę dla Pana ani też krwawych ofiar Jemu składać;chleb ich się stanie tak jak chleb żałoby, kto go spożyje - już nieczysty będzie; bo chleb ich będzie tylko dla nich - do domu Pańskiego nie wejdzie. 09,05 Cóż uczynicie w dzień œwięta, w uroczysty dzień Pański? 09,06 Tak, oni muszš wędrować do Asyrii; Egipt ich zbierze, a Memfis pogrzebie, osetpokryje skarby ich ze srebra, a ich namiotyporosnš cierniami. 09,07 Oto nadchodzš dni kary, zbliża się dzień odpłaty; Izrael woła: Głupcem jest prorok, a mšż natchniony szaleje. Tak jest z powodu wielkiej winy twojej i ogromu twojej wrogoœci. 09,08 Efraim czatuje obok namiotu proroka,na wszystkich jego drogach zastawiono sidła, nawet i w domu swego Boga jest przeœladowany. 09,09 Wykopali mu dół głęboki, jak wtedy w Gibea, lecz [Pan] pamięta ich nieprawoœciikarać będzie ich grzechy. 09,10 Jak winne grona na pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych przodków patrzyłem: lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie, i stali się wstrętni jak to,co kochali. 09,11 Jak ptak uleci chwała Efraima: nie będzie urodzin, cišży ni poczęcia, 09,12 a choćby nawet wychowali synów, będš ich pozbawieni, nim jeszcze dorosnš: biada im samym, kiedy się od nich oddalę. 09,13 Efraim - jak widzę - czyni zwierzynš dzikš swoje dzieci, Efraim musi swoich synów wydać zabójcy. 09,14 Daj im, o Panie, co tylko dać zechcesz - łono, które roni, i piersi wyschnięte! 09,15 Cała ich złoœć dokonała się w Gilgal, tam też zaczšłem ich nawiedzać z powodu czynów nieprawych. Wyrzucę ich z mego domu, nie będš ich więcej miłował. Wszyscy ich ksišżęta sš buntownikami. 09,16 Efraim powalony na ziemię, wyschły jego korzenie - nie przynoszš już więcej owocu; a nawet gdy porodzš, Ja sprawię, że umrze drogi owoc ich łona. 09,17 Mój Bóg ich odrzuci, gdyż Go nie słuchali: błškać się będš między narodami. *10 10,01 Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszšcy wiele owoców: lecz gdy owoc jego się mnożył, wzrastała liczba ołtarzy;im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano stele. 10,02 Ich serce jest obłudne, muszš pokutować! On ich ołtarze rozwali i stele powywraca. 10,03 Powiedzš wtedy: My nie mamy króla, boœmy się Pana nie bali - zresztš, cóż nam król pomoże? 10,04 Nieustanne słowa, pochopne przysięgi, zawierane przymierza, a sšd się pleni jak chwast trujšcy poœród bruzd na polach. 10,05 Z powodu cielca w Bet-Awen mieszkańców Samarii ogarnie trwoga; chodzi w żałobie jej naród, lamentujš kapłani, bojšc się o jego blask, że mu zostanie odjęty. 10,06 On sam zostanie zabrany do Asyrii jako danina dla Wielkiego Króla; Efraim okryje się hańbš, Izrael zawstydzi się z powodu swego zamysłu. 10,07 Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody. 10,08 Zniszczone będš wyżyny Bet-Awen - grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosnš na ich ołtarzach. Wtedy powiedzš górom: Przykryjcie nas! a wzgórzom: Padnijcie na nas! 10,09 Od dni Gibea grzeszysz, Izraelu! Dotšd się nie zmienili - czyż nie dosięgnie wojna przestępców z Gibea? 10,10 Przyjdę, aby im karę wymierzyć; ludyprzeciw nim się zbiorš, by ich ukarać za podwójnš winę. 10,11 Efraim jest jak pojętna jałowica, która chętnie pracuje przy młocce; Ja mu sam włożę jarzmo na wspaniałš szyję, sam Efraima zaprzęgę, orać będzie Juda, Jakub zaœ będzie bronował. 10,12 Posiejcie sobie sprawiedliwoœć, a zbierzecie miłoœć; karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwoœci was nauczyć.10,13 Dlaczego uprawiacie zło, zbieracie nieprawoœć i spożywacie owoce kłamstwa? Ponieważ nadzieję złożyłeœ w twych rydwanach i mnóstwie twoich wojowników -10,14 w miastach twoich podniesie się wrzawa, zburzone będš wszystkie twoje twierdze, jak Szalman zniszczył Bet-Arbel w czasie wojny, gdy matka została rozsiekana wraz z dziećmi. 10,15 Tak ci uczynię, domu Izraela; za twojš złoœć niezmierzonš: zginie na zawszekról Izraela. *11 11,01 Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu. 11,02 Im bardziej ich wzywałem, tym dalejodchodzili ode Mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła. 11,03 A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaœ nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. 11,04 Pocišgnšłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłoœci. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę- schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go. 11,05 Powrócš do Egiptu i Aszszur będzie ich królem, bo się nie chcieli nawrócić. 11,06 Miecz będzie szalał w ich miastach, wyniszczy ich dzieci, a nawet pożre ich twierdze. 11,07 Mój lud jest skłonny odpaœć ode Mnie- wzywa imienia Baala, lecz on im nie przyjdzie z pomocš. 11,08 Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuœcić ciebie, Izraelu? Jakże cię mogęrównać z Admš i uczynić podobnym do Seboim? Moje serce na to się wzdryga i rozpalajš się moje wnętrznoœci. 11,09 Nie chcę, aby wybuchnšł płomień mego gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; poœrodku ciebie jestem Ja - Œwięty, i nie przychodzę, żeby zatracać. 11,10 Pójdš œladami Pana, który zagrzmi, jak [ryczy] lew. A kiedy zagrzmi - zbiegnš się Jego synowie z zachodu, 11,11 jak ptactwo przylecš z Egiptu, i z asyryjskiej ziemi jak gołębie; sprawię, że wrócš do swoich siedzib - wyrocznia Pana. *12 12,01 Efraim otoczył Mnie kłamstwem, oszustwem - dom Izraela, lecz Juda zna jeszcze Boga i nazywa się ludem Œwiętego. 12,02 Efraim pasie się wiatrem, za wichrem wschodnim wcišż biega; pomnaża kłamstwa i gwałty, zawiera przymierze z Asyriš, a do Egiptu wywozi oliwę. 12,03 Pan wiedzie spór z Izraelem, ukarze postępki Jakuba i odpłaci za jego uczynki. 12,04 Już w łonie matki oszukał on brata, w pełni sił będšc, walczył nawet z Bogiem.12,05 Walczšc z Aniołem, zwyciężył, płakał i błagał Jego o łaskę - spotkał Go w Betel i tam z Nim rozmawiał. 12,06 Pan jest Bogiem Zastępów, Pan jest imieniem, które wspominał. 12,07 Ty zaœ powróć do Boga swojego - strzeż pilnie miłoœci i prawa i ufaj twojemu Bogu! 12,08 Kanaan ma w ręku fałszywš wagę, woszustwie jest rozmiłowany. 12,09 Powiedział Efraim: Stałem się bogatyizgromadziłem dla siebie majštek - lecz z jego pracy nic nie pozostanie z powodu grzechów przezeń popełnionych. 12,10 Jam jest Pan, Bóg twój, od ziemi egipskiej, dozwolę ci jeszcze zamieszkać wnamiotach, jak było za dni Spotkania. 12,11 Mówiłem do proroków, mnożyłem widzenia i przez proroków głosiłem przypowieœci. 12,12 W Gileadzie panuje nieprawoœć i kłamstwo się gnieŸdzi; w Gilgal składajš ofiary cielcom, dlatego ołtarze ich będš jakstos kamieni poœród bruzd na polach. 12,13 Jakub uszedł na pola Aramu, Izrael dla kobiety oddał się na służbę i dla kobietystał się stróżem stada. 12,14 Lecz Pan wyprowadził Izraela z Egiptu przez proroka, i również przez proroka otoczył go opiekš. 12,15 Efraim bardzo Go rozgniewał, lecz Onodpowiedzialnoœć za krew zwróci na niego iza zniewagę Pan jego mu odpłaci. *13 13,01 Gdy Efraim przemawiał, panował przestrach. Wiele on znaczył w Izraelu, lecz przez Baala zgrzeszył i zginšł. 13,02 A teraz grzeszš dalej: odlewajš ze srebra posšgi - bożków według swego pomysłu, to wszystko robota rzemieœlników. Mówiš: Należy im składać ofiary i ludzie całujš cielce. 13,03 Dlatego będš podobni do chmur na œwitaniu, do rosy, która prędko znika, lub stanš się jak ŸdŸbło porwane z klepiska czy jak dym, który wychodzi przez okno. 13,04 A to Ja jestem Pan, Bóg twój od ziemiegipskiej, innego Boga poza Mnš ty nie znasz, nie ma prócz Mnie wybawcy. 13,05 Na pustyni, w kraju posuchy cię pasłem. 13,06 Kiedy ich pasłem, byli nasyceni, lecz w tej sytoœci unieœli się pychš i o Mnie zapomnieli. 13,07 Stanę się dla nich jak lew, jak czyhajšca na drodze pantera. 13,08 Rzucę się na nich jak niedŸwiedzica, kiedy straci młode, rozerwę powłokę ich serca, ciała ich pożrš psy, a dziki zwierz rozerwie na strzępy. 13,09 Wyniszczę ciebie, Izraelu, i kto ci przyjdzie z pomocš? 13,10 Gdzież jest twój król, aby cię ratował we wszystkich twych miastach, gdzie sędziowie twoi? O nich to mówiłeœ: Dajcie mi króla i ksišżšt! 13,11 Dałem ci króla w swym gniewie i zabiorę go znowu w swej zapalczywoœci. 13,12 Nieprawoœć Efraima - wybornie ukryta, grzech jego bezpiecznie schowany. 13,13 Ogaranęły go bóle rodzenia, lecz on jest dzieckiem upartym: czas nadszedł, a on nie opuszcza matczynego łona. 13,14 Czy mam ich wyrwać z Szeolu? albo od œmierci wybawić? Gdzie twa zaraza, o Œmierci, gdzie twa zagłada, Szeolu? Litoœć sprzed moich oczu się skryje. 13,15 Choćby [Efraim] pięknie kwitnšł wœród braci, przyjdzie nagle od Pana wiatr wschodni, powieje z pustyni, wysuszy Ÿródła, i wyschnš studnie; splšdruje jego ziemię i wszystkie rzeczy drogocenne. *14 14,01 Samaria odpokutuje za bunt przeciw Bogu swojemu: poginš od miecza, dzieci ich ła inien znów wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż¨Pˇ#Š c€ŞˆMcŤŐ c SŹ8,Ź c€­ä9*będš zmiażdżone, a niewiasty ciężarne rozprute. 14,02 Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego,upadłeœ bowiem przez własnš twš winę. 14,03 Zabierzcie ze sobš słowa i nawróćciesię do Pana! Mówcie do Niego: Przebacz nam całš naszš winę, w ten sposób otrzymamy dobro za owoc naszych warg. 14,04 Asyria nie może nas zbawić - nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić "nasz Boże" do dzieła ršk naszych. U Ciebiebowiem znajdzie litoœć sierota. 14,05 Uleczę ich niewiernoœć i umiłuję ich zserca, bo gniew mój odwrócił się od nich. 14,06 Stanę się jakby rosš dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuœci korzenie. 14,07 Rozwinš się jego latoroœle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. 14,08 I wrócš znowu, by usišœć w mym cieniu, i zboża uprawiać będš, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka, jak wina libańskiego. 14,09 Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglšdam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. 14,10 Któż jest tak mšdry, aby to pojšł, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie sš proste: kroczš nimi sprawiedliwi, lecz potykajš się na nich grzesznicy. 29.Księga Joela *01 01,01 Słowo Pana, które skierował do Joela, syna Petuela: 01,02 Słuchajcie tego, starcy, i nakłońcie uszy, wszyscy mieszkańcy kraju; czy stałosię to za dni waszych lub za dni waszych przodków? 01,03 Powiedzcie to synom waszym, a synowie wasi niech powiedzš swoim synom,a synowie ich następnym pokoleniom. 01,04 Co pozostało po gazam, zjadła szarańcza, a co pozostało po szarańczy, zjadł jelek, a co pozostało po jelek, zjadł chasil. 01,05 Ocknijcie się, pijani, a płaczcie! Narzekajcie wszyscy, co pijecie wino, narzekajcie na młode wino, które odjęto odust waszych. 01,06 Nadcišgnšł bowiem naród przeciw mojemu krajowi, mocny i niezliczony, zęby jego jak zęby lwa, a zęby trzonowe ma jak lwica. 01,07 Winnicę mojš uczynił pustkowiem, a moje drzewo figowe połupał; obnażył je zupełnie i porzucił, tak że gałęzie ich pobielały. 01,08 Narzekaj, jak dziewica przepasana worem, nad oblubieńcem swojej młodoœci! 01,09 Zniknęły ofiary: pokarmowa i płynna,z domu Pańskiego. Okryjcie się żałobš, kapłani, słudzy Pańscy! 01,10 Spustoszone jest pole, w żałobie jestziemia, bo spustoszone jest zboże, wysechłmoszcz, zwiędło drzewo oliwne. 01,11 ZawstydŸcie się, rolnicy, narzekajcie uprawiajšcy winnice, z powodu pszenicy i jęczmienia, bo znikło żniwo polne. 01,12 Uschła winna latoroœl i zwiędło drzewo figowe, drzewo granatowe i palma daktylowa, i jabłoń - wszystkie drzewa polne uschły. I zniknęła radoœć spoœród synów ludzkich. 01,13 Przepaszcie się i płaczcie, kapłani; narzekajcie, słudzy ołtarza, wejdŸcie i nocujcie w worach, słudzy Boga mojego, bozniknęła z domu Boga waszego ofiara pokarmowa i płynna. 01,14 ZarzšdŸcie œwięty post, zwołajcie uroczyste zgromadzenie, zbierzcie starców, wszystkich mieszkańców ziemi dodomu Pana, Boga waszego, i wołajcie do Pana: 01,15 Ach, biada! Co za dzień! Bliski jest dzień Pański, a przyjdzie on jako spustoszenie od Wszechmogšcego. 01,16 Czyż na naszych oczach nie znika żywnoœć, a z domu Boga naszego - radoœć iwesele? 01,17 Pogniły ziarna pod swymi skibami, zniszczone sš gumna, zburzone spichlerze, bo uschło zboże. 01,18 Jakże ryczy bydło i błškajš się stadawołów, bo nie majš pastwisk; nawet i trzody owiec dotknęła klęska. 01,19 O Panie, do Ciebie wołam, bo ogień pożarł pastwiska stepowe, a płomień spalił wszystkie drzewa polne. 01,20 Nawet zwierzęta polne tęsknie wzdychajš do Ciebie, bo wyschły strumieniewody, a ogień pochłonšł pastwiska stepowe. *02 02,01 Dmijcie w róg na Syjonie, a wołajcie na górze mej œwiętej! Niechaj zadrżš wszyscy mieszkańcy kraju, bo nadchodzi dzień Pański, bo jest już bliski. 02,02 Dzień ciemnoœci i mroku, dzień obłoku i mgły. Jak zorza poranna rozcišga się po górach lud wielki a mocny, któremu równego nie było od poczštku i nie będzie po nim nigdy aż do lat przyszłych pokoleń. 02,03 Przed nim ogień pożerajšcy, a za nimpłomień palšcy; ziemia ta jest przed nim jak ogród Eden, lecz po nim będzie pustym stepem i przed nim nikt nie ujdzie. 02,04 Wyglšd ich podobny do wyglšdu koni, a będš biec jak rumaki, 02,05 co skaczš po szczytach gór; jak turkot rydwanów i jak szum płomienia ognia, co pożera œciernisko, jak lud potężny, gotów do walki. 02,06 Przed nim narody lęk odczuwać będš,wszystkie twarze poblednš. 02,07 Jak bohaterowie pobiegnš do szturmu, jak mężowie waleczni wdrapiš sięna mury, każdy z nich pójdzie swš drogš, aze œcieżek swoich nie zstšpiš. 02,08 Jeden drugiego nie przyciœnie, każdy pójdzie swoim szlakiem. I choć na oręż natrafiš, ran nie odniosš. 02,09 Napadnš na miasto, zdobędš mury, nadomy się wdrapiš, jak złodziej wtargnš oknami. 02,10 Przed nim drży ziemia, niebiosa się trzęsš, słońce i księżyc ulegajš zaćmieniu,a gwiazdy tracš swš jasnoœć. 02,11 A Pan wydaje głos przed wojskiem swoim, gdyż bardzo liczny jest Jego obóz i pilni wykonawcy Jego rozkazów; wielki bowiem będzie dzień Pański i straszliwy bardzo. I któż go przetrzyma? 02,12 Przeto i teraz jeszcze - wyrocznia Pana: Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, lament. 02,13 Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawoœci, a lituje się na widok niedoli. 02,14 Kto wie? Może znów pożałuje i pozostawi po sobie błogosławieństwo [plonów] na ofiarę z pokarmów i ofiarę płynnš dla Pana Boga waszego. 02,15 Na Syjonie dmijcie w róg, zarzšdŸcieœwięty post, ogłoœcie uroczyste zgromadzenie. 02,16 Zbierzcie lud, zwołajcie œwiętš społecznoœć, zgromadŸcie starców, zbierzcie dzieci, i ssšcych piersi! Niech wyjdzie oblubieniec ze swojej komnaty a oblubienica ze swego pokoju! 02,17 Między przedsionkiem a ołtarzem niechaj płaczš kapłani, słudzy Pańscy! Niech mówiš: Przepuœć, Panie, ludowi Twojemu i nie daj dziedzictwa swego na pohańbienie, aby poganie nie zapanowali nadnami. Czemuż mówić majš między narodami:Gdzież jest ich Bóg? 02,18 I Pan zapalił się zazdrosnš miłoœciš ku swojej ziemi, i zmiłował się nad swoim ludem. 02,19 Odpowiedział Pan i rzekł swojemu ludowi: Oto Ja wam posyłam zboże i moszcz, i oliwę, i nasyćcie się nimi, i nie wydam was więcej na pohańbienie między poganami. 02,20 Tego [nieprzyjaciela], co przychodzi zpółnocy, oddalę od was, wypędzę go do ziemi suchej i spustoszonej; przednia jego straż obróci się ku morzu wschodniemu, a tylna jego straż ku morzu zachodniemu; i pozostanie po nim zaduch, i pozostanie zgnilizna, bo bardzo hardo sobie poczynał. 02,21 Nie lękaj się, ziemio! Raduj się i wesel, bo wielkie rzeczy uczynił Pan. 02,22 Nie lękajcie się, polne zwierzęta, bo zieleniš pokryło się pastwisko na stepie, bodrzewa [znów] rodzš owoce, drzewo figowe i krzew winny plon przynoszš. 02,23 I wy się weselcie, synowie Syjonu, radujcie się w Panu Bogu waszym, bo dał wam według sprawiedliwoœci deszcz jesienny i deszcz wiosenny, które wylał na was obficie jak przedtem. 02,24 I będš klepiska napełnione zbożem, atłocznie będš opływały moszczem i oliwš. 02,25 W ten sposób wynagrodzę wam lata, które strawiła szarańcza, jelek, chasil i gazam, wielkie moje wojsko, które wysłałem przeciwko wam. 02,26 Wówczas naprawdę będziecie mogli najeœć się do sytoœci i chwalić będziecie imię Pana Boga waszego, który uczynił wamdziwne rzeczy, a lud mój nigdy nie będzie pohańbiony. 02,27 I poznacie, że wœród Izraela Ja jestem, że jestem Pan, Bóg wasz, a nie ma innego. Lud mój nie zazna więcej zawstydzenia. *03 03,01 I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będš, starcy wasi będš œnili, a młodzieńcy wasi będš mieli widzenia. 03,02 Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach. 03,03 I uczynię znaki na niebie i na ziemi: krew i ogień, i słupy dymne. 03,04 Słońce zmieni się w ciemnoœć, a księżyc w krew, gdy przyjdzie dzień Pański, dzień wielki i straszny. 03,05 Każdy jednak, który wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony, bo na górze Syjon [i w Jeruzalem] będzie wybawienie, jak przepowiedział Pan, i wœród ocalałych będš ci, których wezwał Pan. *04 04,01 I oto w owych dniach i w owym czasie, gdy odmienię los jeńców Judy i Jeruzalem, 04,02 zgromadzę też wszystkie narody i zaprowadzę je na Dolinę Joszafat, i tam sšd nad nimi odbędę w sprawie mojego luduidziedzictwa mego, Izraela, które wœród narodów rozproszyli, a podzielili mojš ziemię; 04,03 a o lud mój los rzucali i chłopca wymieniali za nierzšdnicę, a dziewczę sprzedawali za wino, aby pić. 04,04 I wy, Tyrze i Sydonie, cóż macie przeciwko Mnie, i wy, wszystkie okręgi filistyńskie? Chcecie wzišć na Mnie odwet? Jeœli tylko zechcecie Mi to uczynić, to Ja bardzo szybko wasz odwet obrócę wam na głowy. 04,05 Zabraliœcie srebro moje i złoto, a wspaniałe klejnoty moje zanieœliœcie do swoich œwištyń. 04,06 Wy, którzyœcie synów Judy i synów Jeruzalem oddali synom Jawanu po to, by ich oddalić od kraju. 04,07 Ja sprowadzę ich z miejsca, w któreœcie ich zaprzedali, a waszš zemstę obrócę wam na głowę. 04,08 I oddam synów waszych i córki wasze w ręce synów judzkich, a oni zaprzedadzš ich Sabejczykom, narodowi dalekiemu. Tak Pan powiedział. 04,09 Rozgłoœcie to między narodami, przygotujcie się na œwiętš wojnę, wezwijcie bohaterów! Niech przybędš i niech się zacišgnš wszyscy mężowie waleczni! 04,10 Przekujcie lemiesze wasze na miecze,a sierpy wasze na oszczepy; kto słaby, niech powie: Jestem bohaterem. 04,11 ZgromadŸcie się, a przyjdŸcie, wszystkie narody z okolicy, zbierzcie się! SprowadŸ, Panie, swych bohaterów! 04,12 Niech ocknš się i przybędš narody te na Dolinie Joszafat, bo tam zasišdę i będę sšdził narody okoliczne. 04,13 Zapuœćcie sierp, bo dojrzało żniwo; pójdŸcie i zstšpcie, bo pełna jest tłocznia, przelewajš się kadzie, bo złoœć ich jest wielka. 04,14 Tłumy i tłumy w Dolinie Wyroku [znajdować się będš], bo bliski jest dzień Pański w Dolinie Wyroku. 04,15 Słońce i księżyc się zaćmiš, a gwiazdy œwiatłoœć swš utracš. 04,16 A Pan zagrzmi z Syjonu i z Jeruzalemgłos swój tak podniesie, że niebiosa i ziemia zadrżš. Ale Pan jest ucieczkš swego ludu i ostojš synów Izraela. 04,17 I poznacie, że Ja jestem Pan, Bóg wasz, co mieszkam na Syjonie, górze mojejœwiętej; a tak Jeruzalem będzie œwięte i przez nie już obcy nie będš przechodzić. 04,18 I stanie się owego dnia, że góry moszczem ociekać będš, a pagórki mlekiem opływać i wszystkie strumienie judzkie napełniš się wodš, a z domu Pańskiego wypłynie Ÿródło, które nawodni strumień Szittim. 04,19 Egipt będzie wydany na spustoszenie, a Edom zamieni się w strasznš pustynię z powodu nieprawoœci uczynionych względem synów judzkich, gdyż krew niewinnš przelewali w ich ziemi. 04,20 Lecz [ziemia] Judy na wieki będzie zamieszkana, a Jeruzalem z pokolenia w pokolenie. 04,21 Pomszczę ich krew, nie pozostawię bez kary. A Pan zamieszka na Syjonie. 04,21 Pomszczę ich krew, nie pozostawię bez kary. A Pan zamieszka na Syjonie. 30.Księga Amosa *01 01,01 Słowa Amosa, który był jednym spoœród pasterzy z Tekoa: co widział w sprawie Izraela, za dni Ozjasza, króla Judy, i za dni Jeroboama, syna Joasza, króla Izraela, na dwa lata przed trzęsieniem ziemi. 01,02 Powiedział on: Pan z Syjonu zagrzmi, Z Jeruzalem wyda swój głos, a lamentowaćbędš łški pasterzy i szczyt Karmelu uschnie. 01,03 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Damaszku i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż zmłócili saniami żelaznymi Gilead. 01,04 Zeœlę więc ogień na dom Chazaela, bystrawił pałace Ben-Hadada. 01,05 Rozbiję zaworę Damaszku i wytępię mieszkańca z doliny Awen i dzierżšcego berło z Bet-Eden, a naród Aramu uprowadzony zostanie do Kir - mówi Pan. 01,06 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Gazy i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż uprowadzili doszczętnie ludnoœć, by wydać jš Edomowi. 01,07 Zeœlę więc ogień na mury Gazy, i strawi on jej pałace. 01,08 Wytępię mieszkańca z Aszdodu i dzierżšcego berło z Aszkelonu. Zwrócę rękę przeciw Ekronowi i zginie reszta Filistynów - rzekł Pan Bóg. 01,09 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Tyru i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż wydali oni Edomowi uprowadzonych aż do ostatniego i nie pamiętali o bratnim przymierzu. 01,10 Zeœlę więc ogień na mury Tyru i strawi jego pałace. 01,11 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Edomu i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż przeœladowałmieczem brata swego, tłumišc uczucie miłosierdzia, trwał w swym gniewie nieustannie i gniew swój chował do końca. 01,12 Zeœlę więc ogień na Teman i strawi pałace Bosry. 01,13 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków synów Ammona i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż rozcinał brzemiene niewiasty Gileadu, by rozszerzyć swoje granice. 01,14 Rozpalę więc ogień na murach Rabba istrawi jego pałace podczas wrzawy w dzień bitwy, podczas burzy w dzień wichru.01,15 I pójdzie król ich w niewolę, on i ksišżęta jego razem - rzekł Pan. *02 02,01 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Moabu i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż on spalił koœci króla Edomu na wapno. 02,02 Zeœlę więc ogień na Moab i strawi pałace Keriotu, zginie podczas wrzawy wojennej Moab, podczas okrzyków, przy dŸwięku rogu. 02,03 Zniszczę poœród niego władcę, a razem z nim wszystkich ksišżšt jego wybiję- rzekł Pan. 02,04 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Judy i z powodu czterech nie odwrócę tego [wyroku], gdyż odrzucili Prawo Pana i przykazań Jego nie strzegli; zwiedli ich kłamliwi ich bogowie, za którymiprzodkowie ich chodzili. 02,05 Zeœlę więc ogień na Judę i strawi pałace Jeruzalem. 02,06 Tak mówi Pan: Z powodu trzech występków Izraela i z powodu czterech nieodwrócę tego [wyroku], gdyż sprzedajš za srebro sprawiedliwego, a ubogiego za parę sandałów; 02,07 w prochu ziemi depcš głowy biednychi ubogich kierujš na bezdroża; ojciec i syn chodzš do tej samej dziewczyny, aby znieważać œwięte imię moje. 02,08 Na płaszczach zastawnych wylegujš się przy każdym ołtarzu i wino wymuszone grzywnš pijš w domu swego Boga. 02,09 Ja to przed nimi zgładziłem Amorytów, którzy byli wysocy jak cedry, a mocni byli jak dęby. I zniszczyłem owoc ichz góry, a z dołu korzenie. 02,10 I Ja to wyprowadziłem was z Egiptu,wiodłem przez pustynię przez lat czterdzieœci, byœcie posiedli ziemię Amorytów. 02,11 Wzbudzałem spomiędzy waszych synów proroków, a spomiędzy waszych młodzieńców - nazirejczyków. Czyż nie było tak, synowie Izraela? - wyrocznia Pana. 02,12 A wy dawaliœcie pić nazirejczykom wino i prorokom rozkazywaliœcie: Nie prorokujcie! 02,13 Oto Ja zmiażdżę was tak, jak miażdżywozowy walec napełniony snopami. 02,14 Szybkobiegacz nie będzie miał gdzie uciec, mocarz nie okaże swej siły, a bohater nie ocali życia; 02,15 łucznik się nie ostoi, szybkonogi nie umknie i jeŸdziec na koniu nie ocali życia; 02,16 nawet najmężniejszy sercem pomiędzy bohaterami będzie w tym dniu nagiuciekał - wyrocznia Pana. *03 03,01 Słuchajcie tego słowa, które mówi Pan do was, synowie Izraela, do całego pokolenia, które Ja wyprowadziłem z ziemi egipskiej: 03,02 Jedynie was znałem ze wszystkich narodów na ziemi, dlatego was nawiedzę karš za wszystkie wasze winy. 03,03 Czyż wędruje dwu razem, jeœli się wzajem nie znajš? 03,04 Czyż ryczy lew w lesie, zanim ma zdobycz? Czyż lwištko wydaje głos ze swego legowiska, jeœli niczego nie schwytało? 03,05 Czyż spada ptak na ziemię, jeœli nie było sidła? Czyż się unosi pułapka nad ziemiš, zanim coœ schwytała? 03,06 Czyż dmie się w tršbę w mieœcie, a lud się nie przelęknie? Czyż zdarza się w mieœcie nieszczęœcie, by Pan tego nie sprawił? 03,07 Bo Pan Bóg nie uczyni niczego, jeœli nie objawi swego zamiaru sługom swym, prorokom. 03,08 Gdy lew zaryczy, któż się nie ulęknie?Gdy Pan Bóg przemówi, któż nie będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŽPŠ cŻÚ Ć c° [ cąű(ű c˛ö6łu9Ý+€prorokować? 03,09 Głoœcie w pałacach w Aszdodzie i na zamkach w ziemi egipskiej! Mówcie: Zbierzcie się na górach Samarii, zobaczcie wielkie w niej zamieszanie i gwałty poœród niej! 03,10 Nie umiejš postępować uczciwie - wyrocznia Pana - gromadzš nieprawoœć i ucisk w swych pałacach. 03,11 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Nieprzyjaciel otoczy kraj; zniszczona będzie moc twoja i ograbione twoje pałace.03,12 Tak mówi Pan: Tak jak pasterz z lwiejpaszczy ratuje tylko dwie nogi albo koniec ucha, tak nieliczni uratowani będš synowie Izraela, siedzšcy w Samarii w rogu łoża i na dywanie z Damaszku. 03,13 Słuchajcie i oœwiadczcie w domu Jakubowym - wyrocznia Pana Boga, Boga Zastępów: 03,14 w dzień, kiedy będę karał występki Izraela, ukarzę [również] ołtarze Betel. Odršbane zostanš rogi ołtarza i upadnš na ziemię. 03,15 Rozwalę zarówno dom zimowy jak i letni; zniszczejš domy z koœci słoniowej i rozwalone zostanš domy z hebanu - wyrocznia Pana. *04 04,01 Słuchajcie słowa tego, krowy Baszanu, które mieszkacie na górach Samarii: uciskacie biednych, gnębicie ubogich, mówicie do mężów swoich: Przynieœ, a będziemy pili! 04,02 Poprzysišgł Pan Bóg na œwiętoœć swojš: Oto dni na was nadchodzš, że pochwycš was hakami, resztę was - rybackimi wędkami: 04,03 i przez wyłomy w murze wyjdzie, każda przed siebie, i powlokš was do Hermonu - wyrocznia Pana. 04,04 IdŸcie do Betel i grzeszcie, do Gilgal igrzeszcie więcej; przynoœcie co ranka ofiary wasze i co trzeci dzień dziesięciny! 04,05 Nawet chleb kwaszony spalajcie na ofiarę pochwalnš i nawołujcie głoœno do ofiar dobrowolnych, bo to lubicie, synowie Izraela - wyrocznia Pana Boga. 04,06 To Ja sprowadziłem na was klęskę głodu we wszystkich waszych miastach i brak chleba we wszystkich waszych wioskach, aleœcie do Mnie nie powrócili - wyrocznia Pana. 04,07 To Ja wstrzymałem dla was deszcz na trzy miesišce przed żniwami: spuœciłem deszcz na jedno miasto, a w drugim mieœcienie padało; jedno pole zostało zroszone, a drugie pole, na którym nie padał deszcz, stało się suche. 04,08 I wlekli się mieszkańcy dwu, trzech miast, do jednego miasta, by napić się wody, i nie zaspokoili pragnienia; aleœcie doMnie nie powrócili - wyrocznia Pana. 04,09 Karałem was zwarzeniem i œnieciš zbóż, liczne ogrody wasze i winnice, drzewa figowe i oliwki zjadła szarańcza; aleœcie do Mnie nie powrócili - wyrocznia Pana. 04,10 Zesłałem na was zarazę jak na Egipt; wybiłem mieczem waszych młodzieńców, a konie wasze uprowadzono; w ogniu spłonęły wasze obozy, kiedy gniewałem się na was; aleœcie do Mnie nie powrócili - wyrocznia Pana. 04,11 Spustoszyłem was, jak podczas Bożego spustoszenia Sodomy i Gomory; staliœcie się jak głownia wycišgnięta z ognia; aleœcie do Mnie nie powrócili - wyrocznia Pana. 04,12 Tak uczynię tobie, Izraelu, a ponieważ ci to uczynię, przygotuj się, by stawić się przed Bogiem twym, Izraelu! 04,13 On to jest, który tworzy góry i stwarza wichry, myœli ludzkie poznaje, wywołuje jutrzenkę i ciemnoœć, stšpa po wyżynach ziemi. Pan, Bóg Zastępów, jest imię Jego. *05 05,01 Słuchajcie tej mowy, którš jako pieœń żałobnš o was zaœpiewam, domu Izraela! 05,02 Upadła, nie będzie mogła powstać Dziewica Izraela; leży na ziemi, nikt jej niepodŸwignie. 05,03 Gdyż tak mówi Pan Bóg: Miastu, którewysłało tysišc [wojska], pozostanie stu; które wysłało stu, ocali dziesięciu dla domu Izraela. 05,04 Tak mówi Pan do domu Izraela: Szukajcie Mnie, a żyć będziecie. 05,05 Nie szukajcie zaœ Betel i do Gilgal nie chodŸcie! I Beer-Szeby nie odwiedzajcie! Albowiem Gilgal pójdzie do niewoli, a Betel zniknie. 05,06 Szukajcie Pana, a żyć będziecie! Gdyż inaczej jak ogień nawiedzi On dom Józefa i strawi go. Nikt nie będzie mógł zagasić ognia w Betel. 05,07 Prawoœć obracacie w piołun, a sprawiedliwoœć depczecie po ziemi. 05,08 To Ten, który uczynił Plejady i Oriona, który przemienia ciemnoœci w poranek, a dzień w noc zaciemnia, Ten, który wzywa wody morskie i rozlewa je po powierzchni ziemi - Pan jest imię Jego. 05,09 On na mocnego zsyła zniszczenie i sprowadza zniszczenie na twierdzę. 05,10 W bramie nienawidzš dowodzšcego słusznoœci, nie cierpiš tego, który mówi prawdę. 05,11 Ponieważ deptaliœcie biednego i daninyw zbożu braliœcie od niego, możecie zbudować sobie domy z kamienia ciosanego,lecz nie będziecie w nich mieszkali; możeciepiękne winnice zasadzić, lecz nie będziecie pili z nich wina. 05,12 Albowiem poznałem mnogie wasze złoœci i grzechy wasze liczne, o wy, ciemięzcy sprawiedliwego, bioršcy okup i uciskajšcy w bramie ubogich! 05,13 Dlatego w tym czasie milczy człowiekroztropny, bo jest to czas niedoli. 05,14 Szukajcie dobra, a nie zła, abyœcie żyli. Wtedy Pan, Bóg Zastępów, będzie z wami, tak jak to mówicie. 05,15 Miejcie w nienawiœci zło, a miłujcie dobro! Wymierzajcie w bramie sprawiedliwoœć! Może ulituje się Pan, Bóg Zastępów, nad Resztš pokolenia Józefa. 05,16 Dlatego tak mówi Pan, Bóg Zastępów, Panujšcy: Na wszystkich placach będzie lament, na wszystkich ulicach krzyczeć będš: Biada, biada! Wzywać będš rolnika do żałoby, do lamentowania - umiejšcych jęczeć. 05,17 We wszystkich winnicach będzie narzekanie, bo przejdę poœród ciebie - rzekł Pan. 05,18 Biada oczekujšcym dnia Pańskiego. Cóż wam po dniu Pańskim? On jest ciemnoœciš a nie œwiatłem. 05,19 Jakby uciekał człowiek przed lwem, a trafił na niedŸwiedzia; jakby skrył się dodomu i oparł się rękš o œcianę, a ukšsił gowšż. 05,20 Przecież dzień Pański jest ciemnoœciš, a nie œwiatłem, mrokiem, a niema w nim jasnoœci? 05,21 Nienawidzę, brzydzę się waszymi œwiętami. Nie będę miał upodobania w waszych uroczystych zebraniach. 05,22 Bo kiedy składacie Mi całopalenia i wasze ofiary, nie znoszę tego, na ofiary biesiadne z tucznych wołów nie chcę patrzeć. 05,23 IdŸ precz ode Mnie ze zgiełkiem pieœni twoich, i dŸwięku twoich harf nie chcę słyszeć. 05,24 Niech sprawiedliwoœć wystšpi jak woda z brzegów i prawoœć jak potok nie wysychajšcy wyleje! 05,25 Czyż nie składaliœcie Mi żertw i ofiarpokarmowych na pustyni przez czterdzieœcilat, domu Izraela, 05,26 a [zarazem] obnosiliœcie Sikkuta, waszego króla, i Kijjuna, wasze bożki, gwiazdę , któreœcie sobie uczynili? 05,27 Dlatego przesiedlę was poza Damaszek, mówi Pan, Bóg Zastępów - to imię Jego. *06 06,01 Biada beztroskim na Syjonie i dufnym na górze Samarii, ksišżętom pierwszego z narodów, których słucha dom Izraela. 06,02 IdŸcie do Kalne i zobaczcie, potem idŸcie stamtšd do Chamat-Rabba i zajdŸcie do Gat filistyńskiego. Czyż od tych królestwjesteœcie silniejsi albo posiadłoœci wasze większe niż u nich? 06,03 [W mniemaniu swoim] oddalacie dzień niedoli, a [rzeczywiœcie] przybliżacie panowanie gwałtu. 06,04 Leżš na łożach z koœci słoniowej i wylegujš się na dywanach; jedzš oni jagnięta z trzody i cielęta ze œrodka obory. 06,05 Fałszywie œpiewajš przy dŸwiękach harfy i jak Dawid obmyœlajš sobie instrumenty do grania. 06,06 Pijš czaszami wino i najlepszym olejkiem się namaszczajš, a nic się nie martwiš upadkiem domu Józefa. 06,07 Dlatego teraz ich poprowadzę na czele wygnańców, i zniknie krzykliwe gronohulaków. 06,08 Poprzysišgł Pan Bóg na swoje życie -wyrocznia Pana, Boga Zastępów: Brzydzę się pychš Jakuba i nienawidzę jego pałaców, wydam więc [wrogom] miasto i to, co się w nim znajduje. 06,09 I gdyby pozostało dziesięciu mężów w jednym domu - i ci umrš; 06,10 niewielu pozostanie, by wynieœć koœciz domu, i [gdy] zapyta tego, który pozostałw domu: Czy jest jeszcze ktoœ z tobš? Odpowie: Nie ma, i doda: Milcz!, bo nie będzie można wspominać imienia Pana. 06,11 Oto Pan rozkazał i obrócony będzie wielki dom w ruiny, a mały dom w rozsypkę. 06,12 Czy konie pędzš po skałach albo czy tam się orze wołami, że zamieniacie sprawiedliwoœć na truciznę, a owoc prawoœci - na piołun? 06,13 Cieszycie się z Lo-Debar i mówicie: Czyż nie naszš siłš zdobyliœmy sobie Karnaim? 06,14 Lecz oto Ja wzbudzę przeciwko wam,domu Izraela, - wyrocznia Pana, Boga Zastępów - naród, który was uciemięży od Wejœcia do Chamat aż do potoku Araby. *07 07,01 To mi ukazał Pan Bóg: oto tworzy szarańczę na poczštku odrastania potrawu,a był to potraw po sianokosach królewskich; 07,02 i gdy ona zjadała doszczętnie trawę na ziemi, prosiłem: Panie Boże, przebacz, jakże się ostoi Jakub? Przecież jest taki mały. 07,03 Zmiłował się Pan nad nim: To się nie stanie - rzekł Pan. 07,04 To mi ukazał Pan Bóg: powołał jako narzędzie sšdu ogień i strawił Wielkš Otchłań, i strawił dział Pański. 07,05 I prosiłem: Panie Boże, przestań, jakże się ostoi Jakub? Przecież jest taki mały. 07,06 Zmiłował się Pan nad nim: Również i to się nie stanie - mówi Pan Bóg. 07,07 To mi ukazał: oto Pan stoi na murze iw ręku Jego pion ołowiany. 07,08 I zapytał mnie Pan: Co widzisz, Amosie? Odpowiedziałem: Pion ołowiany. I rzekł Pan: Oto opuszczę pion poœrodku ludu mego, Izraela. Już mu więcej nie przepuszczę. 07,09 Spustoszone będš wyżyny Izaaka i œwištynie Izraela będš zniszczone. Wystšpięz mieczem przeciwko domowi Jeroboama. 07,10 Posłał Amazjasz, kapłan z Betel, do Jeroboama, króla izraelskiego, aby mu powiedzieć: Spiskuje przeciw tobie Amos poœród domu Izraela. Nie może ziemia znieœć wszystkich mów jego, 07,11 gdyż tak rzekł Amos: Od miecza umrze Jeroboam i Izrael będzie uprowadzony ze swojej ziemi. 07,12 I rzekł Amazjasz do Amosa: Widzšcy,idŸ, uciekaj sobie do ziemi Judy! I tam jedzchleb, i tam prorokuj! 07,13 A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewskš œwištyniš i królewskš budowlš. 07,14 I odpowiedział Amos Amazjaszowi: Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. 07,15 Od trzody bowiem wzišł mnie Pan i rzekł do mnie Pan: IdŸ, prorokuj do narodumego, izraelskiego! 07,16 I teraz słuchaj słowa Pańskiego! Tyœmówił: Nie prorokuj przeciwko Izraelowi ani nie przepowiadaj przeciwko domowi Izaaka! 07,17 Dlatego tak rzekł Pan: Żona twoja w mieœcie będzie nierzšdnicš. Synowie zaœ i córki twoje od miecza poginš. Ziemię twojš sznurem podzielš. Ty umrzesz na ziemi nieczystej, a Izrael zostanie ze swej ziemi uprowadzony. *08 08,01 To mi ukazał Pan Bóg: oto kosz dojrzałych owoców. 08,02 I zapytał: Co ty widzisz, Amosie? Odpowiedziałem: Kosz dojrzałych owoców. Rzekł Pan do mnie: Dojrzał do kary lud mójizraelski. Nie będę już dłużej go oszczędzał. 08,03 Tego dnia pieœni dworskie zamieniš się w lamenty - wyrocznia Pana Boga - mnóstwo trupów, na każdym miejscu rozrzucone, cisza! 08,04 Słuchajcie tego wy, którzy gnębicie ubogiego i bezrolnego pozostawiacie bez pracy, 08,05 którzy mówicie: Kiedyż minie nów księżyca, byœmy mogli sprzedawać zboże? Kiedyż szabat, byœmy mogli otworzyć spichlerz? A będziemy zmniejszać efę, powiększać sykl i wagę podstępnie fałszować. 08,06 Będziemy kupować biednego za srebro, a ubogiego za parę sandałów i plewy pszeniczne będziemy sprzedawać. 08,07 Przysišgł Pan na dumę Jakuba: Nie zapomnę nigdy wszystkich ich uczynków. 08,08 Czyż z tego powodu ziemia nie zadrżyi czyż nie będš lamentować wszyscy jej mieszkańcy, i nie wzbierze wszystko jak Nil, wzburzy się i opadnie jak Nil w Egipcie? 08,09 Owego dnia - wyrocznia Pana Boga - zajdzie słońce w południe i w dzień œwietlany zaciemnię ziemię. 08,10 Zamienię œwięta wasze w żałobę, a wszystkie wasze pieœni w lamentacje; nałożę na wszystkie biodra wory, a na wszystkie głowy [sprowadzę] łysinę i uczynię żałobę jak po jedynaku, a dni ostatnie jakby dniem goryczy. 08,11 Oto nadejdš dni - wyrocznia Pana Boga - gdy zeœlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich. 08,12 Wtedy błškać się będš od morza do morza, z północy na wschód będš kršżyli, by znaleŸć słowo Pańskie, lecz go nie znajdš. 08,13 W dzień ten pomdlejš z pragnienia piękne dziewice i młodzieńcy. 08,14 Ci, którzy przysięgajš na winę Samarii i mówiš: Na życie twego boga, Danie!; na życie boga, Beer-Szebo! - upadnš i już nie powstanš. *09 09,01 Widziałem Pana stojšcego nad ołtarzem, i On rzekł: Uderz w głowicę i niech zadrżš wišzania dachu, i niech spadnšna głowy wszystkich! Pozabijam mieczem pozostałych, nie umknie z nich żaden, co ucieka, ani nie ocaleje z nich żaden, co się ratuje. 09,02 Gdyby udali się do Szeolu, stamtšd ręka moja ich weŸmie; gdyby wstšpili do nieba, stamtšd ich œcišgnę; 09,03 gdyby schowali się w górze na Karmelu, i tam ich znajdę i chwycę. Gdyby się skryli przed mymi oczami w głębokoœciach morza, i tam nakażę wężowi,aby ich ukšsił. 09,04 Gdyby poszli w niewolę przed swymi wrogami, i tam nakażę mieczowi, by ich pozabijał. Skieruję oczy moje na nich, ale dla niedoli, a nie dla ich dobra. 09,05 Pan, Bóg Zastępów, dotyka ziemi, a ona topnieje, tak że lamentujš wszyscy jej mieszkańcy; podnosi się wszędzie jak Nil i opada jak Nil egipski. 09,06 [Pan] zbudował na niebiosach pałac wysoki, a sklepienie jego oparł o ziemię; nazywa wodę morzem i rozlewa jš na powierzchni ziemi, Pan - oto imię Jego. 09,07 Czyż nie jesteœcie dla Mnie jak Kuszyci wy, synowie Izraela? - wyrocznia Pana. Czyż Izraela nie wyprowadziłem z ziemi egipskiej jak Filistynów z Kaftor, a z Kir - Aramejczyków? 09,08 Oto oczy moje, Pana Boga, zwrócone sš na królestwo grzeszne i zgładzę je z powierzchni ziemi. Nie zgładzę jednak zupełnie domu Jakuba - wyrocznia Pana. 09,09 Gdyż oto Ja rozkażę i przesieję pomiędzy wszystkimi narodami dom Izraela,jak się przetakiem przesiewa, a żadne ziarnko nie upada na ziemię. 09,10 Od miecza zginš wszyscy grzesznicy z mego ludu, ci, którzy mówiš: Nie zbliży się ani nie dotknie nas niedola. 09,11 W tym dniu podniosę szałas Dawidowy, który upada, zamuruję jego szczeliny, ruiny jego podŸwignę i jak za dawnych dni go zbuduję, 09,12 by posiedli resztę Edomu i wszystkie narody, nad którymi wzywano mojego imienia - wyrocznia Pana, który to uczyni. 09,13 Oto nadejdš dni - wyrocznia Pana - gdy będzie postępował żniwiarz [zaraz] za oraczem, a depczšcy winogrona za siejšcym ziarno; z gór moszcz spływać będzie kroplami, a wszystkie pagórki będš nim opływać. 09,14 Uwolnię z niewoli lud mój izraelski - odbudujš miasta zburzone i będš w nich mieszkać; zasadzš winnice i pić będš wino; założš ogrody i będš jeœć z nich owoce. 09,15 Zasadzę ich na ich ziemi, a nigdy nie będš wyrwani z ziemi, którš im dałem - mówi Pan Bóg twój. 09,15 Zasadzę ich na ich ziemi, a nigdy nie będš wyrwani z ziemi, którš im dałem - mówi Pan Bóg twój. 31.Księga Abdiasza *00 00,01 Widzenie Abdiasza. Tak rzekł Pan Bóg przeciw Edomowi. Wieœć usłyszeliœmy od Pana, a posłaniec wysłany został do narodów: Powstańcie! Podniesiemy się przeciwko niemu. Do boju! 00,02 Spójrz! Małym uczyniłem cię wœród narodów. Wzgardzony jesteœ ogromnie. 00,03 A pycha serca twego zwiodła ciebie, który mieszkasz w jaskiniach skalnych, który na wysokoœci założyłeœ swojš siedzibę, który mówisz w swym sercu: Któżmię stršci na ziemię? 00,04 Choćbyœ wzniósł się jak orzeł, i choćbyœ nawet między gwiazdami założył swoje gniazdo - stamtšd Ja stršcę ciebie - wyrocznia Pana. 00,05 Jeœli złodzieje wtargnš do ciebie alborabusie w nocy, jakże bardzo zostaniesz złupiony! Czyż nie zrabujš, ile tylko zdołajš? Jeżeli winobrańcy przychodzš do ciebie, czyż zostawiš cokolwiek? 00,06 Jakże mocno obszukajš Ezawa; przetrzšsnš jego tajemne skarbce! 00,07 Aż do granicy pędzić cię będš. Wszyscy sprzymierzeńcy cię zwiodš. Oszukajš cię przyjaciele twoi. Ci, którzy jedzš chleb twój, zastawiš sidła pod twoje nogi. Nie ma on roztropnoœci. 00,08 Czyż nie stanie się w owym dniu - wyrocznia Pana - że wygubię mšdrych z Edomu i zrozumienie z góry Ezawa? 00,09 I porażeni zostanš mocarze twoi, Temanie! Albowiem wycięty zostanie [wszelki] człowiek z góry Ezawa - z powodu zbrodni. 00,10 Z powodu gwałtu wobec brata twego,Jakuba, okryje cię hańba i wycięty zostaniesz na wieki. 00,11 W dniu, gdy stanšłeœ przeciwko niemu, w dniu, gdy wrogowie w niewolę Bóg przemówi, któż nie będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż´P0ľß~ c €ś]Š V ˇçV c €¸=-— c šÔ: brali jego wojska, a cudzoziemcy wkraczaliw jego bramy i o Jerozolimę los rzucali - także ty byłeœ jak jeden z nich. 00,12 Nie ciesz się widokiem brata twego wdzień jego nieszczęœcia! I nie wyœmiewaj się z synów Judy w dzień ich upadku! I nie pysznij się chełpliwymi słowami w dzień ucisku! 00,13 Nie wdzieraj się w bramę ludu mojego w dzień jego klęski! Nie ciesz się także ty widokiem jego nieszczęœcia w dzień jego klęski! I nie wycišgaj ršk po jego bogactwa w dzień jego klęski! 00,14 I nie stawaj na rozstaju dróg dla wygubienia jego ocalonych! Ani nie wydawaj pozostałych z niego przy życiu w dzień ucisku! 00,15 Albowiem bliski jest dzień Pański przeciwko wszystkim narodom. Jak ty czyniłeœ, tak będš postępować wobec ciebie: [odpowiedzialnoœć za] czyny twoje spadnie na twojš głowę. 00,16 Albowiem jak wy piliœcie na œwiętej mojej górze, tak pić będš wszystkie narodybez wytchnienia; i pić będš, i wyliżš do dna,i będš, jak gdyby nie były. 00,17 Lecz na górze Syjon będzie ocalenie i będzie ona œwięta, a dom Jakuba posišdzie tych, którzy go złupili. 00,18 I stanie się dom Jakuba ogniem, a dom Józefa płomieniem, dom zaœ Ezawa słomš: i rozpalš się przeciwko nim, i pożršich, a nie zostanie nawet szczštku z domu Ezawa - gdyż Pan powiedział. 00,19 I posišdš Negeb, górę Ezawa, i Szefelę, kraj Filistynów, i posišdš ziemie Efraima i ziemie Samarii, a Beniamin posišdzie Gilead. 00,20 Wygnańcy zaœ tego wojska z synów Izraela posišdš Kanaan aż do Sarepty, wygnańcy zaœ z Jerozolimy, którzy przebywajš w Sefarad, posišdš miasta Negebu. 00,21 I wkroczš ocaleni na górę Syjon, abysšdzić górę Ezawa. I będzie dla Pana królestwo! 32.Księga Jonasza *01 01,01 Pan skierował do Jonasza, syna Amittaja, te słowa: 01,02 Wstań, idŸ do Niniwy - wielkiego miasta - i upomnij jš, albowiem nieprawoœć jej dotarła przed moje oblicze. 01,03 A Jonasz wstał, aby uciec do Tarszisz przed Panem. Zszedł do Jafy, znalazł okręt płynšcy do Tarszisz, uiœcił należnš opłatę i wsiadł na niego, by udać się nim do Tarszisz, daleko od Pana. 01,04 Ale Pan zesłał na morze gwałtowny wiatr, i powstała wielka burza na morzu, tak że okrętowi groziło rozbicie. 01,05 Przerazili się więc żeglarze i każdy wołał do swego bóstwa; rzucili w morze ładunek, który był na okręcie, by uczynić go lżejszym. Jonasz zaœ zszedł w głšb wnętrza okrętu, położył się i twardo zasnšł. 01,06 Przystšpił więc do niego dowódca żeglarzy i rzekł mu: Dlaczego ty œpisz? Wstań, wołaj do Boga twego, może wspomni Bóg na nas i nie zginiemy. 01,07 Mówili też [żeglarze] jeden do drugiego: ChodŸcie, rzućmy losy, a dowiemysię, z powodu kogo to właœnie nieszczęœcie[spadło] na nas. I rzucili losy, a los padł na Jonasza. 01,08 Rzekli więc do niego: Powiedzże nam, < z jakiego powodu ta klęska przyszła na nas? > Jaki jest twój zawód? Skšd pochodzisz? Jaki jest twój kraj? Z którego jesteœ narodu? 01,09 A on im odpowiedział: Jestem Hebrajczykiem i czczę Pana, Boga nieba, który stworzył morze i lšd. 01,10 Wtedy wielki strach zdjšł mężów i rzekli do niego: Dlaczego to uczyniłeœ? - albowiem wiedzieli mężowie, że on ucieka przed Panem, bo im to powiedział. 01,11 I zapytali go: Co powinniœmy ci uczynić, aby morze przestało się burzyć dokoła nas? Fale bowiem w dalszym cišgu się podnosiły. 01,12 Odpowiedział im: WeŸcie mnie i rzućcie w morze, a przestanš się burzyć wody przeciw wam, ponieważ wiem, że z mojego powodu tak wielka burza powstała przeciw wam. 01,13 Ludzie ci starali się, wiosłujšc, zawrócić ku lšdowi, ale nie mogli, bo morzecoraz silniej burzyło się przeciw nim. 01,14 Wołali więc do Pana i mówili: O Panie,prosimy, nie dozwól nam zginšć ze względu na życie tego człowieka i nie obcišżaj nas odpowiedzialnoœciš za krew niewinnš, albowiem Ty jesteœ Pan, jak Ci się podoba, tak czynisz. 01,15 I wzięli Jonasza, i wrzucili go w morze, a ono przestało się srożyć. 01,16 Ogarnęła wtedy tych ludzi bojaŸń przed Panem. Złożyli Panu ofiarę i uczynili œluby. *02 02,01 Pan zesłał wielkš rybę, aby połknęłaJonasza. I był Jonasz we wnętrznoœciach ryby trzy dni i trzy noce. 02,02 Z wnętrznoœci ryby modlił się Jonaszdo swego Pana Boga. 02,03 I mówił: W utrapieniu moim wołałemdo Pana, a On mi odpowiedział. Z głębokoœciSzeolu wzywałem pomocy, a Ty usłyszałeœmój głos. 02,04 Rzuciłeœ mnie na głębię, we wnętrze morza, i nurt mnie ogarnšł. Wszystkie Twe morskie bałwany i fale Twoje przeszły nade mnš. 02,05 Rzekłem do Ciebie: Wygnany daleko odoczu Twoich, wejrzeć na Twój œwięty przybytek? 02,06 Wody objęły mnie zewszšd, aż po gardło, ocean mnie otoczył, sitowie okoliłomi głowę. 02,07 Do posad gór zstšpiłem, zawory ziemi zostały poza mnš na zawsze. Ale Ty wyprowadziłeœ życie moje z przepaœci, Panie, mój Boże! 02,08 Gdy gasło we mnie życie, wspomniałem na Pana, a modlitwa moja dotarła do Ciebie, do Twego œwiętego przybytku. 02,09 Czciciele próżnych marnoœci opuszczajš Łaskawego dla nich. 02,10 Ale ja złożę Tobie ofiarę, z głoœnym dziękczynieniem. Spełnię to, co œlubowałem.Zbawienie jest u Pana. 02,11 Pan nakazał rybie i wyrzuciła Jonasza na lšd. *03 03,01 Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: 03,02 Wstań, idŸ do Niniwy, wielkiego miasta, i głoœ jej upomnienie, które Ja ci zlecam. 03,03 Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak powiedział Pan. Niniwa była miastem bardzo rozległym - na trzy dni drogi. 03,04 Poczšł więc Jonasz iœć przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: Jeszczeczterdzieœci dni, a Niniwa zostanie zburzona. 03,05 I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. 03,06 Doszła ta sprawa do króla Niniwy. Wstał więc z tronu, zdjšł z siebie płaszcz,oblókł się w wór i siadł na popiele. 03,07 Z rozkazu króla i jego dostojników zarzšdzono i ogłoszono w Niniwie co następuje: Ludzie i zwierzęta, bydło i trzoda niech nic nie jedzš, niech się nie pasš i wody nie pijš. 03,08 Niech oblokš się w wory - - niech żarliwie wołajš do Boga!Niech każdy odwróci się od swojego złego postępowania i od nieprawoœci, którš [popełnia] swoimi rękami. 03,09 Kto wie, może się odwróci i ulituje Bóg, odstšpi od zapalczywoœci swego gniewu, a nie zginiemy? 03,10 Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolš, którš postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłałjej. *04 04,01 Nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się. 04,02 Modlił się przeto do Pana i mówił: Proszę, Panie, czy nie to właœnie miałem na myœli, będšc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bowiem, żeœ Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawoœci, litujšcy się nad niedolš. 04,03 Teraz Panie, zabierz, proszę, duszę mojš ode mnie, albowiem lepsza dla mnie œmierć niż życie. 04,04 Pan odrzekł: Czy uważasz, że słusznie jesteœ oburzony? 04,05 Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczyniłsobie szałas i usiadł w cieniu, aby widzieć,co się będzie działo w mieœcie. 04,06 A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, bycień był nad jego głowš i żeby mu ujšć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył [tym] krzewem. 04,07 Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł. 04,08 A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg goršcy, wschodni wiatr. Słońceprażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie œmierci i mówił: Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć. 04,09 Na to rzekł Bóg do Jonasza: Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu? Odpowiedział: Słusznie gniewam się œmiertelnie. 04,10 Rzekł Pan: Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeœ i nie wyhodowałeœ, który wnocy wyrósł i w nocy zginšł. 04,11 A czyż Ja nie powinienem mieć litoœci nad Niniwš, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieœcia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniajš swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierzšt? 33.Księga Micheasza *01 01,01 Słowo Pańskie skierowane do Micheasza z Moreszet za czasów Jotama, Achaza i Ezechiasza, królów judzkich - to, co widział o Samarii i Jeruzalem. 01,02 Słuchajcie, wszystkie narody, wsłuchuj się, ziemio, i to, co jš napełnia! Niech Bóg przeciw wam będzie œwiadkiem, Pan z pałacu swego œwiętego! 01,03 Bo oto Pan wychodzi ze swego przybytku, zstšpi i deptać będzie po wyniosłoœciach ziemi. 01,04 Stopniejš pod Nim góry, rozdzielš siędoliny jak wosk przed ogniem, jak wody rozlane po stoku. 01,05 Wszystko to z powodu występku Jakuba i grzechów domu Judy. Jaki występek Jakuba? Czy nie Samaria? Co za grzech domu Judy? Czy nie Jeruzalem? 01,06 Przeto uczynię Samarię rumowiskiem na polu, miejscem pod uprawę winnicy; kamienie jej stoczę w dolinę i obnażę jej fundamenty. 01,07 Wszystkie jej bożki będš potłuczone icały jej dorobek w ogniu spalony. Wszystkie jej posšgi rozbiję w gruzy, bo z zapłaty nierzšdnicy sš zgromadzone i w zapłatę nierzšdnicy się obrócš. 01,08 Przeto zawodzić będę i lamentować, chodzić boso i nago; jak szakale uczyniš zawodzenie i lament jak strusie. 01,09 Bo rana jej jest nieuleczalna; ach, dochodzi aż do Judy, dosięga bramy mego ludu, aż do Jeruzalem! 01,10 W Gat [tego] nie ogłaszajcie, zgoła nie płaczcie, w Bet-Leafra tarzajcie się w prochu! 01,11 UchodŸ, mieszkanko Szafiru, w haniebnej nagoœci; mieszkanka Saananu nie wyjdzie, żałoba w Bet-Haesel pozbawi was schronienia. 01,12 Jak mieszkanka Marotu ma oczekiwaćszczęœcia, skoro zstępuje nieszczęœcie od Pana do bramy Jeruzalem? 01,13 Zaprzęgnij rumaki do wozu, mieszkanko Lakisz, któraœ była poczštkiem grzechu dla Córy Syjonu, bo w tobie znalezione sš występki Izraela! 01,14 Przeto dasz wiano dla Moreszet-Gat, domy Akzibu będš omamieniem dla królów izraelskich. 01,15 Zdobywcę sprowadzę także na ciebie,mieszkanko Mareszy; aż do Adullam przybędzie chwała Izraela. 01,16 Wyrywaj włosy - i zgól je - nad dziećmi, twojš radoœciš; rozszerz łysinę jak to jest u sępa, bo pójdš one w niewolę daleko od ciebie. *02 02,01 Biada tym, którzy planujš nieprawoœćiobmyœlajš zło na swych łożach! Gdy œwita poranek, wykonujš je, bo jest ono w mocy ich ršk. 02,02 Gdy pożšdajš pól, zagarniajš je, gdy domów - to je zabierajš; biorš w niewolę męża wraz z jego domem, człowieka z jegodziedzictwem. 02,03 Przeto tak mówi Pan: Oto Ja zamierzam [zesłać] na to plemię niedolę, odktórej nie uchylicie waszych karków i nie będziecie dumnie chodzić, bo będzie to czasnieszczęœcia. 02,04 W owym dniu wygłoszš przeciw wam satyrę, podniosš wielki lament, mówišc: Jesteœmy ograbieni do szczętu! Dział mego ludu przemierzony sznurem, i nie ma, kto by go przywrócił; pola nasze przydzielono grabieżcy. 02,05 Przeto nie będziesz mieć nikogo, kto by rzucał sznurem na dział w zgromadzeniu Pańskim. 02,06 Nie przepowiadajcie! Niech przepowiadajš oni! Nigdy nie będš przepowiadać w ten sposób: Sromota nie będzie oddalona. 02,07 Czyż miałby być przeklęty dom Jakuba? Czyż skory do gniewu jest Duch Pański, czy takie Jego postępowanie? Czyż słowa Jego nie sš życzliwe dla ludu swego izraelskiego? 02,08 Lecz wy jesteœcie wrogami mego ludu, powstajecie przeciwko miłujšcym pokój; wyrywacie płaszcz spokojnym przechodniom, którzy czujš odrazę do walki. 02,09 Kobiety ludu mego wyrzucacie z ich miłych domów; dzieciom ich odbieracie chwałę mojš na zawsze. 02,10 Wstańcie i uchodŸcie, bo tu nie jest wasze miejsce spoczynku. Z powodu nieczystoœci będziecie zniszczeni, i to zniszczeniem bolesnym. 02,11 Jeœli człowiek żyjšcy próżnoœciš i fałszem tak kłamie: Będę ci prorokował o winie i sycerze, ten staje się prorokiem tego ludu. 02,12 Zaprawdę zgromadzę ciebie całego, Jakubie! Zbiorę w jedno Resztę Izraela, umieszczę go razem jak owce w ogrodzeniu, jak trzodę w œrodku pastwiska,i będzie gwarno z powodu mnóstwa ludzi. 02,13 Wystšpi przewodnik przed nimi, przebijš i przejdš bramę, i wyjdš przez niš; ich król pójdzie przed nimi, Pan na ich czele. *03 03,01 Potem rzekłem: Słuchajcie, proszę, ksišżęta Jakuba i wodzowie domu Izraela! Czy nie waszš jest rzeczš znać sprawiedliwoœć? 03,02 Wy, którzy macie w nienawiœci dobro,a miłujecie zło, którzy zdzieracie z nich skórę, a ciało ich aż do koœci. 03,03 Bo ci, którzy jedzš ciało mego ludu i skórę z niego zdzierajš, a koœci mu łamiš itnš na kawałki, jak w garnku, jak mięso w œrodku kotła, 03,04 wołać będš wówczas do Pana, ale im nie odpowie, lecz zakryje wówczas oblicze swe przed nimi za występki, które popełnili. 03,05 Tak mówi Pan przeciw prorokom, którzy zwodzš mój lud, którzy, gdy majš usta pełne, głoszš pokój, a jeœli kto nic niewłoży w ich usta ogłoszš wojnę przeciw niemu. 03,06 Przeto noc będzie dla was bez widzenia i ciemnoœć dla was bez wieszczby;zajdzie słońce nad prorokami i zaćmi się dzień nad nimi. 03,07 Zawstydzš się wtedy widzšcy, wieszczkowie się zarumieniš, i zasłoniš wszyscy swe brody, bo nie będzie Bożej odpowiedzi. 03,08 Ja zaœ zaprawdę pełen jestem mocy Ducha Pańskiego, sprawiedliwoœci i męstwa,abym ogłaszał Jakubowi jego występki, grzech jego - Izraelowi. 03,09 Słuchajcież tego, ksišżęta domu Jakuba i wodzowie domu Izraela! Wy, którzy brzydzicie się sprawiedliwoœciš i przekręcacie wszystko, co proste. 03,10 Wy, którzy krwiš budujecie Syjon, a nieprawoœciš Jeruzalem. 03,11 Ksišżęta jego sšdzš za podarunki, rozstrzygajš kapłani jego za zapłatę, prorocy jego wieszczš za pienišdze, powołujš się jednak na Pana, mówišc: Czyż Pan nie jest wœród nas? Nie spadnie na nasnieszczęœcie. 03,12 Przeto z powodu was Syjon będzie jak pole zorany, Jeruzalem rumowiskiem się stanie, a góra œwištyni - szczytem zalesionym. *04 04,01 Stanie się na końcu czasów: będzie ustanowiona góra domu Pańskiego, utwierdzona na wierzchu gór, a wystrzeli ponad pagórki. I popłynš do niej ludy. 04,02 Pójdš liczne narody i powiedzš: ChodŸcie, wstšpmy na górę Pańskš, do domu Boga Jakubowego, niech nas nauczy dróg swoich, byœmy chodzili Jego œcieżkami, bo z Syjonu wyjdzie nauka i słowo Pańskie z Jeruzalem. 04,03 Będzie On rozjemcš między licznymi ludami i wyda wyroki na narody potężne, odległe; i przekujš miecze swe na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciwko narodowi nie podniesie miecza, nie będš się więcej zaprawiać do wojny, 04,04 lecz każdy będzie siadywał pod swš winoroœlš i pod swym drzewem figowym; i nie będzie tego, kto by niepokoił, bo usta Pana Zastępów przemówiły. 04,05 Choćby wszystkie ludy występowały, każdy w imię swego boga, my jednak występować będziemy w imię Pana, Boga naszego, zawsze i na wieki. 04,06 W owym dniu - wyrocznia Pana - zbiorę chromych, zgromadzę wygnańców i tych, których utrapiłem. 04,07 Chromych uczynię Resztš, a wyrzutków - narodem mocnym. I będzie królował Pan nad nimi na górze Syjon, odtšd i aż na zawsze. 04,08 A ty, Wieżo Trzody, Ostojo Córy Syjonu, do ciebie dawna władza powróci, władza królewska - do Córy Jeruzalem. 04,09 Czemu teraz tak szlochasz? Czy nie ma króla u ciebie albo zginęli twoi doradcy, że chwycił cię ból jak rodzšcš? 04,10 Wij się z bólu i jęcz jak rodzšca, Córo Syjonu, bo teraz musisz wyjœć z miasta i w polu zamieszkać. Pójdziesz aż doBabilonu, tam będziesz ocalona, tam cię odkupi Pan z ręki twych nieprzyjaciół. 04,11 Zebrało się teraz przeciw tobie wielenarodów, które mówiš: Niech będzie zbezczeszczona, niech się nasycš oczy nasze [ruinš] Syjonu! 04,12 Ale one nie znajš zamiarów Pana, planów Jego nie pojmujš, że On je zgromadził jak snopy na klepisku. 04,13 Wstań i młóć, Córo Syjonu! Bo róg twój uczynię z żelaza, a kopyta twoje zrobię ze spiżu i zmiażdżysz ludy mnogie; obłożysz klštwš ich łupy dla Pana i bogactwa ich dla Władcy całej ziemi. 04,14 Teraz zbieraj się w bandy, Córo band!Oblężenie przeciw nam zgotowano, rózgš bić będš w policzek sędziego Izraela. *05 05,01 A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteœ wœród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w nie będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żşPĐ c ť é X ź Ź c €˝ľ'† L ž;2, ] €Izraelu, a pochodzenie Jego od poczštku, od dni wiecznoœci. 05,02 Przeto [Pan] wyda ich aż do czasu, kiedy porodzi majšca porodzić. Wtedy reszta braci Jego powróci do synów Izraela. 05,03 Powstanie On i paœć będzie mocš Pańskš, w majestacie imienia Pana Boga swego. Osišdš wtedy, bo odtšd rozcišgnie swš potęgę aż po krańce ziemi. 05,04 A Ten będzie pokojem. Jeœli Asyria wtargnie do naszego kraju, jeœli stšpać będzie po naszych pałacach, wzbudzimy przeciw niej siedmiu pasterzy i oœmiu ksišżšt ludu. 05,05 I będš paœć kraj Asyrii mieczem, a kraj Nimroda pałaszem. Tak ocali On nas odAsyrii, gdy ona wtargnie do naszego kraju, gdy stšpać będzie w naszych granicach. 05,06 Wówczas będzie Reszta Jakuba wœródwielu ludów jak rosa [zesłana] przez Pana,jak obfity deszcz na trawę, które nie pokładajš nadziei w człowieku ani się na synów ludzkich nie oglšdajš. 05,07 Wówczas będzie Reszta Jakuba między narodami, wœród wielu ludów, jak lew między zwierzętami lasu, jak lwištko między trzodami owiec, co, gdy przychodzi,tratuje i rozdziera, a nie ma takiego, kto by ocalił. 05,08 Ręka twoja zatriumfuje nad twymi wrogami, i wszyscy nieprzyjaciele twoi będš wycięci. 05,09 I w owym dniu - wyrocznia Pana - wyniszczę konie twoje spoœród ciebie i zniszczę twe rydwany. 05,10 Wytracę miasta twego kraju i zburzę wszystkie twoje twierdze. 05,11 Odejmę czarodziejstwa z twej ręki i wieszczbiarzy już w tobie nie będzie. 05,12 Wytracę spoœród ciebie rzeŸby twoje i stele i już nie będziesz oddawać pokłonu dziełom swoich ršk. 05,13 Powyrywam spoœród ciebie twe aszery i wyniszczę twoje posšgi. 05,14 Tak w gniewie i w uniesieniu dokonampomsty nad narodami, które nie były posłuszne. *06 06,01 Słuchajcie, proszę, tego, co Pan powiedział: Stań, prawuj się wobec gór, niech słuchajš pagórki twego głosu! 06,02 Słuchajcie, góry sporu Pańskiego, nakłońcie uszu, posady ziemi! Oto Pan ma spór ze swym ludem i oskarżać będzie Izraela. 06,03 Ludu mój, cóżem ci uczynił? Czym ci się uprzykrzyłem? Odpowiedz Mi! 06,04 Otom cię wywiódł z ziemi egipskiej, zdomu niewoli wybawiłem ciebie i posłałem przed obliczem twoim Mojżesza, Aarona i Miriam. 06,05 Ludu mój, wspomnij, proszę, co zamierzał Balak, król Moabu, a co mu odpowiedział Balaam, syn Beora? Co było od Szittim do Gilgal - żebyœ poznał zbawczedzieła Pańskie. 06,06 Z czym stanę przed Panem, i pokłonięsię Bogu wysokiemu? Czy stanę przed Nim zofiarš całopalnš, z cielętami rocznymi? 06,07 Czy Pan się zadowoli tysišcami baranów, miriadami potoków oliwy? Czy trzeba, bym wydał pierworodnego mego za mój występek, owoc łona mego za grzech mojej duszy? 06,08 Powiedziano ci, człowiecze, co jest dobre. I czegoż żšda Pan od ciebie, jeœli niepełnienia sprawiedliwoœci, umiłowania życzliwoœci i pokornego obcowania z Bogiemtwoim? 06,09 Głos Pana woła do miasta: : Słuchajcie rózgi i Tego, co jš ustanowił. 06,10 Czy mogę znieœć skarby nieprawoœci iefę szczupłš, przeklętš? 06,11 Czy usprawiedliwię szale niegodziwe, a w worku - fałszywe ciężarki, 06,12 przez które bogacze jego pełni sš zdzierstwa, a mieszkańcy jego wypowiadajš kłamstwa ? 06,13 Ja sam więc zaczšłem cię chłostać, pustoszyć ciebie za twoje grzechy. 06,14 Będziesz jadł, lecz się nie nasycisz, bo czczoœć będzie w twoich wnętrznoœciach. Będziesz unosił [mienie], lecz nie zdołasz ocalić, a co ocalisz, oddampod miecz. 06,15 Będziesz siał, lecz żšć nie będziesz; będziesz wytłaczał oliwę, lecz oliwš się nienamaœcisz; będziesz wyciskał moszcz, lecznie będziesz pił wina. 06,16 Przestrzegałeœ ustaw Omriego i wszelkich praktyk domu Achaba. Postępowaliœcie według ich rad, żebym cię oddał na spustoszenie, a mieszkańców [kraju] na poœmiewisko, żebyœcie ponieœli hańbę mego ludu. *07 07,01 Biada mi, żem się stał jak pokłosie wlecie, jak resztki po winobraniu: nie ma grona do zjedzenia ani wczesnej figi, której łaknę. 07,02 Wyginšł z ziemi pobożny, prawego niema między ludŸmi; wszyscy bez wyjštku na krew czyhajš, jeden na drugiego sieć nastawia. 07,03 Do złego - choćby obu rękoma; do czynienia dobrze ksišżę żšda złota, sędzia podarunku; dostojnik według swego upodobania rozstrzyga i wspólnie sprawę przekręcajš. 07,04 Najlepszy z nich - jak cierń, najsprawiedliwszy z nich - jak płot kolczasty. Dzień stróżów twoich, nawiedzenia twego nadszedł; teraz padnie na nich popłoch. 07,05 Nie ufajcie przyjacielowi, nie zawierzajcie powiernikowi, nawet przed tš,która spoczywa na twoim łonie, strzeż wrót ust swoich. 07,06 Bo syn znieważa ojca, córka powstaje przeciw swej matce, synowa przeciw swej teœciowej: nieprzyjaciółmi człowieka sš jego domownicy. 07,07 Ale ja wypatrywać będę Pana, wyczekiwać na Boga zbawienia mojego: Bóg mój mnie wysłucha. 07,08 Nie wesel się nade mnš, nieprzyjaciółko moja; choć upadłem, powstanę, choć siedzę w ciemnoœciach, Panjest œwiatłoœciš mojš. 07,09 Gniew Pański muszę znieœć, bom zgrzeszył przeciw Niemu, aż rozsšdzi mojš sprawę i przywróci mi prawo; wywiedzie mnie na œwiatło, będę oglšdał zbawcze Jego dzieła. 07,10 Gdy to ujrzy nieprzyjaciółka moja, wstydem się okryje ta, która mówiła do mnie: Gdzie jest Pan, twój Bóg? Oczy moje patrzeć będš na niš: teraz będzie zdeptana jak błoto uliczne. 07,11 Oto dzień odbudowy twych murów! W owym dniu granica [twoja] będzie sięgać daleko. 07,12 W owym dniu aż do ciebie przyjdš od Asyrii - aż po Egipt i od Tyru - aż po Rzekę,i od morza do morza, i do góry do góry. 07,13 Lecz ziemia będzie na spustoszenie z powodu jej mieszkańców, przez owoc ich postępków. 07,14 Paœ lud Twój laskš Twojš, trzodę dziedzictwa Twego, co mieszka samotnie w lesie - poœród ogrodów. Niech wypasajš Baszan i Gilead jak za dawnych czasów. 07,15 Jak za dni Twego wyjœcia z ziemi egipskiej ukaż nam dziwy! 07,16 Ujrzš przeto narody i będš zawstydzone mimo całej potęgi swojej; położš rękę na usta, uszy ich będš głuche. 07,17 Proch lizać będš jak wšż, jak to, co pełza po ziemi; wyjdš dygocšc z warowni swoich przed Pana, Boga naszego, drżeć będš i lęk odczuwać przed Tobš. 07,18 Któryż Bóg podobny Tobie, co oddalasz nieprawoœć, odpuszczasz występek Reszcie dziedzictwa Twego? Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał sobie miłosierdzie. 07,19 Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawoœci i wrzuci w głębokoœci morskie wszystkie nasze grzechy. 07,20 Okażesz wiernoœć Jakubowi, Abrahamowi łaskawoœć, co poprzysišgłeœ przodkom naszym od najdawniejszych czasów. 34.Księga Nahuma *01 01,01 Wyrok na Niniwę. Księga widzenia Nahuma z Elkosz. 01,02 Zazdrosnym i mszczšcym się Bogiem jest Pan; mœcicielem jest Pan i Władcš [pełnym] gniewu; Pan mœci się nad swymi wrogami i długo się gniewa na swoich nieprzyjaciół. 01,03 Pan jest cierpliwy, ale i potężny siłš;a oczyszczajšc - nikogo nie zostawia bez kary. Wœród burzy i wichru Jego droga, a chmury - pyłem nóg Jego. 01,04 On gromi morze i On je wysusza, i wszystkie rzeki zamienia w pustynię. Omdlewa Baszan i Karmel i więdnie kwiat Libanu. 01,05 Przed Nim drżš góry i pagórki się rozpływajš; a ziemia trzęsie się od Jego oblicza - i lšd, i wszyscy jego mieszkańcy. 01,06 Któż się ostoi przed Jego zagniewaniem i kto wytrzyma Jego zapalczywoœć? Gniew Jego wylewa się jak ogień; i rozpadajš się przed Nim skały. 01,07 Dobry jest Pan, On obronš w dniu niedoli; zna tych, którzy Mu ufajš. 01,08 Ale przez spotęgowany wylew zniszczy On jej miejsce. I wrogów swoich będzie œcigał ciemnoœciš. 01,09c Po raz wtóry nie powstanie ucisk... 01,09 Cóż - knujecie zło przeciw Panu? On sprawi zagładę. 01,10 Bo jak ciernie razem splecione i jak pijacy winem upojeni, jak wyschłe rżysko będš wyniszczeni. 01,11 Z ciebie wyszedł ten, który umyœlił zło przeciw Panu, planujšcy nikczemne zamiary. 01,12 Tak mówi Pan: Chociaż nietknięci sš i tak liczni, będš jednak wytępieni i zginš. Ciebie upokorzyłem - nie upokorzę cię więcej. 01,13 A teraz złamię jego jarzmo, które jest na tobie, i porozrywam twe więzy. 01,14 I Pan rozkazał przeciw tobie: Imię twoje nie będzie już miało potomstwa, z domu boga twego usunę rzeŸby i odlewy, uczynię ci grób, boœ nikczemny. *02 02,01 Oto na górach stopy zwiastuna ogłaszajšcego pokój. Œwięć, Judo, twe uroczystoœci, wypełniaj twe œluby, bo nie przejdzie już więcej po tobie nikczemnik, całkowicie został zgładzony. 02,02 Bo przywrócił Pan œwietnoœć Jakuba,jak œwietnoœć Izraela, ponieważ łupieżcy ich splšdrowali i wyniszczyli ich latoroœle. 02,03 Pogromca nadcišga przeciwko tobie. Strzeż twierdzy; nadzoruj drogę, wzmocnijbiodra, rozwiń jak najbardziej siłę. 02,04 Tarcze jego bohaterów lœniš czerwieniš, wojownicy w szkarłat ubrani; ogniem stali iskrzš się wozy, w dniu jego przygotowania; a włócznie ich się poruszajš. 02,05 Po goœcińcach szalejš rydwany, przewracajš się na błoniach; widok ich - niby pochodnie, przejeżdżajš jak błyskawice. 02,06 Zwołuje on swoich wojowników; potknęli się w swoim pochodzie: spieszš do jej murów, lecz przygotowano już dach oblężniczy. 02,07 Œluzy rzeczne się otworzyły, a pałacjest przerażony. 02,08 I władczyni obnażona - będzie uprowadzona, gdy niewolnice jej wzdychajšce żałoœnie jakby głosem gołębic- bijš się w piersi. 02,09 I stała się Niniwa jak zbiorowisko wód - wody jej się rozpływajš. Zatrzymajcie się, zatrzymajcie! Lecz nikt się nie odwraca. 02,10 Rozchwyćcie srebro, rozchwyćcie złoto!, bo nie ma końca ten zasób... nadmiar wszelkich kosztownoœci. 02,11 Pustkowie i bezludzie, i zniszczenie, iserce omdlewajšce, i chwiejšce się kolana, i skurcz we wszystkich biodrach; a twarze wszystkich utraciły krasę. 02,12 Gdzież [teraz] jaskinia lwów i owo żerowisko lwištek, gdzie chodził lew, lwicaiszczenię lwie, a nikt nie trwożył. 02,13 Lew dosyć rozszarpał [ofiar] dla swoich szczeništ i nadusił dla swoich lwic, i wypełnił zdobyczš swe nory, a legowiska swoje grabieżš. 02,14 Oto Ja przeciw tobie! - wyrocznia Pana Zastępów - i puszczę z dymem twe rydwany, a lwištka twoje miecz pochłonie, i wykorzenię z ziemi twój łup, i nie będzie więcej słychać głosu twoich posłów. *03 03,01 Biada miastu krwawemu! Całe kłamliwe i grabieży pełne, a nie ustaje rabunek. 03,02 Trzask biczów i głos turkotu kół, i konie galopujšce, i szybko jadšce rydwany. 03,03 JeŸdŸcy szturmujšcy, i połysk mieczy, i lœnienie oszczepów. I mnóstwo poległych, i moc trupów, i bez końca ciał martwych... tak że o zwłoki ich się potykajš. 03,04 Skutkiem mnóstwa nierzšdów ladacznicy pełnej wdzięku, władczyni czarów, która uwodziła narody swymi nierzšdami, a plemiona swoimi czarami; 03,05 Oto Ja przeciw tobie! - wyrocznia Pana Zastępów! - i podniosę twe szaty na oblicze twoje, i ukażę narodom twš nagoœć,a królestwom - twš sromotę. 03,06 I rzucę na ciebie obrzydliwoœci, i zelżę ciebie, i wystawię cię na widowisko. 03,07 I każdy, kto cię ujrzy, oddali się od ciebie, i zawoła: Spustoszona Niniwa! Któż ulituje się nad niš? Gdzie mam szukać pocieszycieli dla ciebie? 03,08 Czyżeœ lepsza niż No-Amon, które osiadło między rzekami - wody dokoła niego - a wałem jego było morze i wody jego murem. 03,09 Kusz był jego siłš i Egipt; i nie miałoono granic. Put i Libijczycy nieœli ci pomoc. 03,10 Lecz i ono w niewolę poszło - na wygnanie; nawet niemowlęta jego roztrzaskiwano na rogach wszystkich ulic; o jego zaœ najznakomitszych rzucano losy i wszystkich jego dostojników zakuto w kajdany. 03,11 Także i ty upojona będziesz i zamroczona; również ty będziesz szukała ochrony przed wrogiem. 03,12 Wszystkie warownie twoje - to drzewa figowe z wczesnymi owocami; gdy się je potrzšœnie, wpadnš do ust spożywajšcego. 03,13 Oto lud twój: kobiety poœród ciebie; nieprzyjaciołom twoim stanš otworem bramy twego kraju; ogień strawi twoje zawory. 03,14 Naczerp wody na czas twojego oblężenia. Umocnij twoje szańce. WejdŸ w błoto i ugniataj glinę; weŸ formę ceglanš. 03,15 Tam pochłonie cię ogień, wytnie cię miecz, pożre cię jak szarańcza; rozmnóż się jak chrzšszcz, rozmnóż się jak konik polny. 03,16 Rozmnożyłaœ swoich kupców ponad gwiazdy niebios; szarańcza wykluje się z oprzędu i uleci. 03,17 Stróże twoi jak szarańcza, a twoi urzędnicy jak mnóstwo koników polnych, które osiadajš na murach w czasie zimna; wschodzi słońce, a odlatujš, i nie wiadomo,gdzie ich miejsce. 03,18 Drzemiš pasterze twoi, ; zasnęli twoi mocarze - lud twójrozproszył się po górach, i nie ma, kto by [go] zgromadził. 03,19 Nie ma lekarstwa na twojš klęskę, nieuleczalna jest twoja rana. Wszyscy, którzy usłyszš wieœć o tobie, w dłonie klaskać będš nad tobš; bo na kogóż nie przechodziła wcišż twoja niegodziwoœć? 35.Księga Habakuka *01 01,01 Widzenie wieszcze, które miał prorokHabakuk. 01,02 Dokšdże, Panie, wzywać Cię będę - a Ty nie wysłuchujesz? Wołać będę ku Tobie: Krzywda (mi się dzieje)! - a Ty nie pomagasz? 01,03 Czemu każesz mi patrzeć na nieprawoœć i na zło spoglšdasz bezczynnie?Oto ucisk i przemoc przede mnš, powstajš spory, wybuchajš waœnie. 01,04 Tak więc straciła Tora moc swojš, sprawiedliwego sšdu już nie ma; bezbożny bowiem gnębi uczciwego, dlatego wyrok sšdowy ulega wypaczeniu. 01,05 Spójrzcie na ludy wokoło, a patrzcie pełni zdumienia i trwogi: gdyż Ja dokonuję za dni waszych dzieła - nie dacie wiary, gdy wieœć o nim przyjdzie. 01,06 Oto powołam Chaldejczyków, lud dzikia gwałtowny, który przemierza ziemie rozległe, aby zagarnšć siedziby nie swoje. 01,07 Trwogę budzi ten naród, dla niego przemoc jest prawem. 01,08 Jego konie sš bardziej ršcze niż pantery, bardziej drapieżne niż wilki wieczorem; jeŸdŸcy ich w pędzie goniš za łupem, zbliżajš się szybko z daleka, spadajšc na żer niby orzeł. 01,09 Wszyscy oni idš pełni żšdzy mordu, aich spojrzenia sš jak wiatr palšcy; gromadzš jeńców niby ziarna piasku. 01,10 Królowie sš dla nich przedmiotem szyderstwa, a poœmiewiskiem stajš się władcy; twierdze zaœ wszystkie to dla nichigraszka, sypiš szańce i biorš je szturmem.01,11 Potem zawraca (jak) wiatr i odchodzi:przestępcš jest ten, kto ubóstwia swš siłę.01,12 Czyż nie jesteœ odwieczny, o Panie, Boże mój Œwięty, który nie umierasz? Na sšd go przeznaczyłeœ, o Panie, Skało moja,zachowałeœ dla wymiaru kary. 01,13 Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły, a nieprawoœci pochwalać nie możesz. Czemu jednak spoglšdasz na ludzi zdradliwych i milczysz, gdy bezbożny połyka uczciwszego (od siebie)? 01,14 Obchodzi się on z ludŸmi jak z rybamimorskimi, jak z pełzajšcymi zwierzętami, którymi nikt nie rzšdzi. 01,15 Wszystkich łowi na wędkę, zagarnia swoim niewodem albo w sieci gromadzi - krzyczšc przy tym z radoœci. 01,16 Przeto ofiarę składa swojej sieci, pali kadzidło niewodowi swemu, bo przez nie zdobył sobie łup bogaty, a pożywienie jego stało się obfite. 01,17 Cišgle na nowo zarzuca swe sieci, mordujšc ludy bez litoœci. *02 02,01 Na moich czatach stać będę, udam się na miejsce czuwania, œledzšc pilnie, by poznać, co On powie do mnie, jakš odpowiedŸ da na mojš skargę. 02,02 I odpowiedział Pan tymi słowami: Zapisz widzenie, na tablicach wyryj, by można było łatwo je odczytać. 02,03 Jest to widzenie na czas oznaczony, lecz wypełnienie jego niechybnie nastšpi; a jeœli się opóŸnia, ty go oczekuj, bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie. 02,04 Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wiernoœci. 02,05 Zaiste, bogactwo oszukuje; a człowiek pyszny nie zazna spokoju: traci rozsšdek i spokój; gardziel szeroko rozwiera jak Szeol i jak œmierć nigdy nie jest nasycony; choć zebrał ludy wszystkie wokół siebie, wszystkie narody przy sobie połšczył. 02,06 Czyż one go nie wezmš za przedmiot szyderstwa, piosenki i wiersze na niego ułożš? Powiedzš: Biada temu, co mienie cudze zabiera (...) i obcišża się zastawem zbyt wielkim! 02,07 Czyż nie powstanš nagle wierzyciele twoi i nie obudzš się twoi dręczyciele - a tysię staniesz ich łupem? 02,08 Ponieważ złupiłeœ liczne narody, złupiš i ciebie pozostałe ludy - z powodu e będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żż`™ c Ŕů › Á”š c €Â.c ĂB+ ÄF.Ą c€Ĺç;€rozlewu krwi ludzkiej i gwałtów dokonanych w kraju przeciwko miastu i jego mieszkańcom. 02,09 Biada cišgnšcemu dla domu swego zysk nieprawy, aby zbudować wysoko swe gniazdo i tym sposobem uniknšć nieszczęœcia! 02,10 Postanowiłeœ na hańbę swojemu domowi - wytracić liczne narody, przeciw życiu własnemu tym grzeszšc. 02,11 Kamień ze œciany zawoła, a belka budowy mu zawtóruje: 02,12 Biada temu, co miasto na krwi przelanej buduje, a gród umacnia nieprawoœciš! 02,13 Czyż nie jest to wolš Pana Zastępów, że ludy dla ognia pracujš i darmo się trudzšnarody? 02,14 Albowiem kraj się napełni znajomoœciš chwały Pana, jak wody napełniajš morze. 02,15 Biada temu, co zmusza bliŸniego do picia, pucharem swego jadu go upaja, by się przyglšdać jego nagoœci. 02,16 Nasyciłeœ się hańbš, nie chwałš, upij się sam i pokaż swe nieobrzezanie; bo ciebie dosięgnie kielich (podany) przez prawicę Pańskš, a wstyd pokryje całš twojš sławę. 02,17 Spadnie na ciebie krzywda Libanu, rzeŸ zwierzšt napełni cię strachem: z powodu rozlewu krwi ludzkiej i gwałtów dokonanych w kraju przeciwko miastu i jego mieszkańcom. 02,18 Biada temu, co mówi: ObudŸ się! - do drzewa, i - Podnieœ się! - do niemego głazu!Okryte one złotem i srebrem, lecz ducha wcale w nich nie ma. 02,19 Cóż może posšg, który rzeŸbiarz czyni, obraz z metalu, fałszywa wyrocznia- że w nich to twórca nadzieję pokłada, gdy wykonuje swoje nieme bogi? 02,20 Lecz Pan mieszka w œwiętym domu swoim, niechaj zamilknie przed Nim cała ziemia. *03 03,01 Modlitwa błagalna proroka Habakuka, na wzór lamentacji. 03,02 Usłyszałem, o Panie, Twoje orędzie, zobaczyłem, o Panie, Twe dzieło. Gdy czas nadejdzie, niech ono odżyje, gdy czas nadejdzie, pozwól nam je poznać, w zapale gniewu pomnij na swš litoœć! 03,03 Bóg przychodzi z Temanu, Œwięty z góry Paran. Majestat Jego okrywa niebiosa,a ziemia pełna jest Jego chwały. 03,04 Wspaniałoœć Jego podobna do œwiatła, promienie z ršk Mu tryskajš, w nich to ukryta moc Jego. 03,05 Zaraza idzie przed Jego obliczem, w œlad za Nim goršczka œmiertelna. 03,06 Gdy On występuje, trzęsie się ziemia idrżš narody pod Jego spojrzeniem; rozpadajš się góry prastare, uniżajš pagórki odwieczne, te œcieżki Jego od pradawnych czasów. 03,07 Widzę klęskš dotknięte mieszkania Kuszanu, chwiejšce się namioty ziemi Madian. 03,08 Czy na rzeki gniewasz się, Panie? Czyna rzeki (wybuchł) gniew Twój? Czy na morze - Twoja zapalczywoœć, że wsiadasz na swoje konie, na swoje rydwany zwycięskie? 03,09 Łuk Twój obnażony, a kołczan pełen strzał, dla rzek otwierasz ziemię. 03,10 Na widok Twój trzęsš się góry, ulewa deszczu runęła. Wielka Otchłań głos swój podniosła, wysoko uniosła swe ręce. 03,11 Słońce i księżyc stojš w swoim miejscu z powodu blasku lecšcych Twych strzał i jasnoœci lœnienia Twej dzidy. 03,12 Rozgniewany kroczysz po ziemi, w zapalczywoœci swej depczesz narody. 03,13 Wyszedłeœ w celu ocalenia swego ludu, w celu wybawienia Twego pomazańca. Zburzyłeœ dom bezbożnego, odsłoniłeœ fundament aż do nagiej skały. 03,14 Przeszyłeœ strzałami wodza ich wojska, które naciera, aby nas zgubić - radujšc się jak ten, co w ukryciu wyniszcza biednego. 03,15 W morze wdeptałeœ jego konie, w kipišcš topiel wód mnogich. 03,16 Usłyszałem i serce moje struchlało, na głos ten zadrżały me wargi, przenikła trwoga me koœci, kroki się moje zachwiały.W spokoju jednak wyglšdam dnia utrapienia,który nadchodzi na lud, co nas gnębi. 03,17 Drzewo figowe wprawdzie nie rozwija pšków, nie dajš plonu winnice, zawiódł owoc oliwek, a pola nie dajš żywnoœci, choć trzody owiec znikajš z owczarni i nie ma wołów w zagrodach. 03,18 Ja mimo to w Panu będę się radować,weselić się będę w Bogu, moim Zbawicielu. 03,19 Pan Bóg - moja siła, uczyni nogi mojepodobne jelenim, wprowadzi mnie na wyżyny. Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe. 36.Księga Sofoniasza *01 01,01 Słowo Pańskie, które zostało skierowane do Sofoniasza, syna Kusziego, syna Gedaliasza, syna Amariasza, syna Ezechiasza, za dni Jozjasza, syna Amona, króla judzkiego. 01,02 Całkowicie usunę wszystko z powierzchni ziemi - wyrocznia Pana: 01,03 Usunę ludzi i bydło, usunę ptactwo powietrzne i ryby morskie, i zgorszenia wraz z bezbożnymi; i wytępię człowieka z oblicza ziemi - wyrocznia Pana. 01,04 I wycišgnę rękę przeciwko Judzie, i przeciw wszystkim mieszkańcom Jeruzalem; i wytępię z tego miejsca pozostałoœci Baala, i imiona sług bałwochwalczych wraz z kapłanami. 01,05 (Wytępię) także tych, którzy na dachach oddajš pokłon wojsku niebieskiemuitych, którzy oddajš pokłon, przysięgajšc na Pana i przysięgajšc (również) na Milkoma, 01,06 i tych, którzy się odwracajš od Pana,i którzy Go nie szukajš, i nie pytajš o Niego. 01,07 Milczcie przed obliczem Pana Boga, gdyż bliski jest dzień Pański, bo już przygotował Pan ofiarę, poœwięcił swoich zaproszonych. 01,08 W dniu zaœ ofiary Pańskiej Ja zeœlę karę na ksišżšt i synów królewskich, i wszystkich, którzy się ubierajš w szaty cudzoziemskie. 01,09 I w owym dniu zeœlę karę na każdego, który butnie wstępuje na próg; natych, którzy napełniajš dom swego Pana gwałtem i oszustwem. 01,10 I będzie owego dnia - wyrocznia Pana- głoœne wołanie od Bramy Rybnej, i lamentz drugiej strony (miasta) oraz trzask wielkiod strony pagórków. 01,11 Narzekajcie, mieszkańcy MoŸdzierza,bo wytępiony będzie cały lud Kanaanu; wygładzeni zostanš wszyscy, którzy odważajš srebro. 01,12 (Wówczas tak będzie): z pochodniami przeszukam Jeruzalem, i zeœlę karę na mężów zastygłych na swych drożdżach, którzy mówiš w swych sercach: Nie uczyni Pan dobrze i Ÿle nie uczyni. 01,13 Majętnoœć ich będzie na łup wydana, a domy ich - na spustoszenie, i zbudujš domy, lecz nie będš mieszkali; zasadzš także winnice, ale nie będš pili z nich wina. 01,14 Bliski jest wielki dzień Pański, bliski irychły on bardzo; głos dnia Pańskiego okrutny; wtedy z rozpaczy zakrzyknie i mocarz. 01,15 Dzień ów będzie dniem gniewu, dniem ucisku i utrapienia, dniem ruiny i spustoszenia, dniem ciemnoœci i mroku, dniem chmury i burzy, 01,16 dniem tršby i krzyku wojennego - przeciwko miastom obronnym i przeciw basztom wysokim. 01,17 I udręczę ludzi, że chodzić będš jak niewidomi, ponieważ zawinili przeciwko Panu; i krew ich jak kurz będzie rozpryskana, a ich szpik jak błoto. 01,18 Ani ich srebro, ani ich złoto nie zdoła ich ocalić w dniu gniewu Pana, gdyż ogień Jego zapalczywy strawi całš ziemię; bo dokona zagłady - zaiste strasznej - wszystkich mieszkańców ziemi. *02 02,01 Zbierzcie się! ZgromadŸcie się! - narodzie bez wstydu - 02,02 pierwej nim zostaniecie odrzuceni jakplewa, co wnet ulatuje; zanim przyjdzie na was zapalczywoœć gniewu Pańskiego, zanimprzyjdzie na was dzień gniewu Pańskiego. 02,03 Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy pełnicie Jego nakazy; szukajcie sprawiedliwoœci, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dzień gniewu Pańskiego. 02,04 Bo Gaza będzie opuszczona, Aszkelon zaœ w pustynię się obróci, Aszdod w południe wypędzš i Ekron będzie zburzony. 02,05 Biada zamieszkujšcym wybrzeże morskie - narodowi Kreteńczyków! Słowo Pańskie przeciwko wam; Kanaanie, ziemio filistyńska: Zniszczę cię przez brak mieszkańców. 02,06 I będzie wybrzeże morskie pastwiskiem - lęgowiskiem pasterzy i (miejscem) na zagrody dla trzód. 02,07 Będzie także pas morski dla reszty z domu Judy: tam będš oni paœli swe stada, wdomach Aszkelonu będš się wieczorem wylegiwali, bo nawiedzi ich Pan, Bóg ich, i odmieni ich los. 02,08 Słyszałem uršganie Moabu i bluŸnierstwa synów Ammona, którymi lżyli mój lud i wywyższali się w swoich granicach. 02,09 Dlatego: Na moje życie - wyrocznia Pana Zastępów, Boga Izraela: Moab będzie jak Sodoma, a synowie Ammona jak Gomora:ziemiš pokrzyw, usypiskiem soli i pustyniš na wieki. Reszta ludu mego ich złupi, a pozostali z mego narodu przejmš ich posiadłoœci. 02,10 To ich spotka za ich pychę, lżyli bowiem i wynosili się ponad lud Pana Zastępów. 02,11 Strasznym dla nich okaże się Pan, bo sprawi, że zniknš wszystkie bóstwa ziemi, ibędš Mu oddawać pokłon: każdy z miejsca swego, wszystkie pogańskie wybrzeża. 02,12 Także wy, Kuszyci, moim mieczem pobici będziecie. 02,13 I wycišgnie On rękę na północ, i zniszczy Asyrię, i obróci Niniwę w pustkowie, w suchy step, jak pustynię. 02,14 I będš się wylegiwać w jej obrębie stada, wszelkie rodzaje zwierzšt: tak pelikan, jak jeż zanocujš na głowicach jej kolumn. Sowa zaœwiszcze w otworze okna, a kruk będzie na progu, bo cedrowe obicie zostanie zerwane. 02,15 Oto wrzaskliwe miasto, które bezpiecznie mieszkało, które mówiło w swym sercu: Ja, i nikt więcej! Jakże stało się pustkowiem, lęgowiskiem dzikich zwierzšt? Każdy, kto obok niego przechodzić będzie, zagwiżdże i rękš potrzšœnie. *03 03,01 Biada buntowniczemu i splugawionemumiastu, co stosuje ucisk! 03,02 Nie słucha głosu i nie przyjmuje ostrzeżenia, i nie ufa Panu i nie przybliża się do swego Boga. 03,03 Jego ksišżęta sš poœród niego lwami ryczšcymi, sędziowie jego - wieczorem wilkami, które nic do rana nie pozostawiajš.03,04 Prorocy jego sš lekkomyœlni - mężowie wiarołomni, jego kapłani zbezczeœcili œwiętoœć - pogwałcili Prawo. 03,05 Pan sprawiedliwy jest poœród niego, nie czyni niesprawiedliwoœci... Każdego ranawydaje wyrok, nie zawodzi, skoro œwita. 03,06 Wytraciłem narody, ich twierdze sš zniszczone, spustoszyłem ich ulice, tak że nie ma przechodnia; ogołocone sš ich miasta, tak że nie ma nikogo, nie ma mieszkańca. 03,07 Mówiłem: Bój się Mnie jednak, przyjmij pouczenie! A tak nie zniknie sprzedjej oczu wszystko to, za co jš ukarałem. Ale oni się pospieszyli znieprawić wszystkieswoje czyny. 03,08 Przeto oczekujcie na Mnie - wyrocznia Pana - w dniu, gdy powstanę jako oskarżyciel, bo postanowiłem zgromadzić narody, zebrać królestwa, aby wylać na nie moje oburzenie, cały mój gniew zapalczywy, bo ogień mej żarliwoœci pochłonie całš ziemię. 03,09 Wtedy bowiem przywrócę narodom wargi czyste, aby wszyscy wzywali imienia Pana i służyli Mu jednomyœlnie. 03,10 Z tamtej strony rzek Kusz wielbiciele moi, Córa z moimi rozproszonymi, dar Mi przyniosš. 03,11 W dniu tym nie będziesz się wstydzić wszystkich twoich uczynków, przez które dopuœciłaœ się względem Mnie niewiernoœci;usunę bowiem wtedy spoœród ciebie pysznych samochwalców twoich i nie będziesz się więcej wywyższać na œwiętej mej górze. 03,12 I zostawię poœród ciebie lud pokorny i biedny, a szukać będš schronienia w imieniu Pana. 03,13 Reszta Izraela nie będzie czynić nieprawoœci ani mówić kłamstwa. I nie znajdzie się w ich ustach zwodniczy język, gdy paœć się będš i wylegiwać, a nie będzie nikogo, kto by (ich) przestraszył. 03,14 Wyœpiewuj, Córo Syjońska! Podnieœ radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel zcałego serca, Córo Jeruzalem! 03,15 Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunšł twego nieprzyjaciela: król Izraela, Pan, jest poœród ciebie, nie będziesz już bała się złego. 03,16 Owego dnia powiedzš Jerozolimie: Niebój się, Syjonie! Niech nie słabnš twe ręce!03,17 Pan, twój Bóg jest poœród ciebie, Mocarz - On zbawi, uniesie się weselem nadtobš, odnowi swš miłoœć, wzniesie okrzyk radoœci, 03,18 (jak w dniu uroczystego œwięta). Zabiorę od ciebie niedolę, abyœ już nie nosiła brzemienia zniewagi. 03,19 Oto Ja sprawię (zagładę) wszystkim, którzy cię uciskali w owym czasie, a zachowam chromych i wygnanych zgromadzę; i zgotuję z nich chwałę i sławęna całej ziemi, gdzie doznawali zawstydzenia. 03,20 W owym czasie was przywiodę, w czasie, gdy was zgromadzę; albowiem dam wam imię i chwałę u wszystkich narodów ziemi, gdy odmienię wasz los na waszych oczach - mówi Pan. 37.Księga Aggeusza *01 01,01 W drugim roku [rzšdów] króla Dariusza, w pierwszym dniu szóstego miesišca Pan skierował te słowa przez proroka Aggeusza do Zorobabela, syna Szealtiela, namiestnika Judy, i do arcykapłana Jozuego, syna Josadaka: 01,02 Tak mówi Pan Zastępów: Ten lud powiada: Jeszcze nie nadszedł czas, aby odbudowywać dom Pański. 01,03 Wówczas Pan skierował te słowa przez proroka Aggeusza: 01,04 Czy to jest czas stosowny dla was, by spoczywać w domach wyłożonych płytami, podczas gdy ten dom leży w gruzach? 01,05 Teraz więc - tak mówi Pan Zastępów: Rozważcie tylko, jak się wam wiedzie! 01,06 Siejecie wiele, lecz plon macie lichy; przyjmujecie pokarm, lecz nie ma go do sytoœci; pijecie, lecz nie gasicie pragnienia;okrywacie się, lecz się nie rozgrzewacie; ten, kto pracuje, aby zarobić, pracuje [odkładajšc] do dziurawego mieszka! 01,07 a Tak mówi Pan Zastępów: 01,08 WyjdŸcie w góry i sprowadŸcie drewno, a budujcie ten dom, bym sobie w nim upodobał i doznał czci - mówi Pan. 01,07 b Rozważcie tylko, jak się wam wiedzie! 01,09 Wyglšdaliœcie wiele, a oto macie mało, a kiedy [i to niewiele] znieœliœcie do domu, Ja to rozproszyłem. Dlaczego tak siędzieje? - wyrocznia Pana Zastępów: Z powodu mego domu, który leży w gruzach, podczas gdy każdy z was pilnie się troszczyo swój własny dom. 01,10 Dlatego niebiosa nad wami zatrzymałyrosę, a ziemia nie dała swego urodzaju. 01,11 Ja sprowadziłem bowiem suszę na ziemię i na góry, na pszenicę, na winne krzewy i na oliwki - na wszystko, cokolwiekmoże wydać rola, na ludzi i na bydło, i na wszelkš pracę ršk. 01,12 Zorobabel, syn Szealtiela, i arcykapłan Jozue, syn Josadaka, a także cała Reszta ludu usłyszeli wówczas głos Pana Boga swego i słowa proroka Aggeusza- jako że wysłał go ich Pan Bóg - i lud przejšł się lękiem przed Panem. 01,13 Aggeusz zaœ, wysłannik Pański, pełnišc to poselstwo Pańskie, przemówił do ludu tymi słowami: Ja jestem z wami! - wyrocznia Pana. 01,14 Pobudził więc Pan ducha Zorobabela, syna Szealtiela, namiestnika Judy, i ducha arcykapłana Jozuego, syna Josadaka, a także ducha całej Reszty ludu: przyszli więc i wzięli się do pracy przy domu swegoBoga, Pana Zastępów, 01,15 dnia dwudziestego czwartego szóstego miesišca, w drugim roku [rzšdów]króla Dariusza. *02 02,01 Dnia dwudziestego pierwszego siódmego miesišca Pan skierował te słowa do proroka Aggeusza: 02,02 Powiedzże to Zorobabelowi, synowi Szealtiela, namiestnikowi Judy, i arcykapłanowi Jozuemu, synowi Josadaka, a także reszcie ludu: 02,03 Czy jest między wami ktoœ, co widział ten dom w jego dawnej chwale? A jak się on wam teraz przedstawia? Czyż niewydaje się wam, jakby go w ogóle nie było? 02,04 Teraz jednak nabierz ducha, Zorobabelu - wyrocznia Pana - nabierz ducha, arcykapłanie Jozue, synu Josadaka, nabierz też ducha cały ludu ziemi! - wyrocznia Pana. Do pracy! Bo Ja jestem z wami, wyrocznia Pana Zastępów. 02,05 Zgodnie z przymierzem, które zawarłem z wami, gdyœcie wyszli z Egiptu, duch mój stale przebywa poœród was; nie lękajcie się! 02,06 Bo tak mówi Pan Zastępów: Jeszcze raz, [a jest to] jedna chwila, a Ja poruszę niebiosa i ziemię, morze i lšd. 02,07 Poruszę wszystkie narody, tak że napłynš kosztownoœci wszystkich narodów,inapełnię chwałš ten dom, mówi Pan Zastępów. 02,08 Do Mnie należy srebro i do Mnie złoto- wyrocznia Pana Zastępów. 02,09 Przyszła chwała tego domu będzie większa od dawnej, mówi Pan Zastępów; natym to miejscu Ja udzielę pokoju - wyrocznia Pana Zastępów. 02,10 Dnia dwudziestego czwartego dziewištego [miesišca], w drugim roku [rzšdów] Dariusza Pan skierował te słowa do proroka Aggeusza: 02,11 Tak mówi Pan Zastępów: Zapytaj no kapłanów o rozstrzygnięcie takiej kwestii: 02,12 Gdyby ktoœ zawinšł poœwięcone mięsow róg swej szaty i dotknšł tš szatš chleba albo gotowanej strawy, albo wina czy oliwy, albo w ogóle jakiegoœ pokarmu, czy wówczas on stanie się poœwięcony? Na to kapłani odrzekli: Nie. 02,13 Aggeusz więc pytał dalej: Gdyby ktoœ zanieczyszczony przez zmarłego dotknšł się którejœ z tych rzeczy, czy będzie zanieczyszczona? Na to kapłani odrzekli: Tak. 02,14 Aggeusz zaœ tak cišgnšł dalej: Tak to jest i z tym ludem, tak z tym narodem przed moim obliczem - wyrocznia Pana. Tak też jest z każdym dziełem ich ršk; nawet i to, co składajš tam w ofierze, jest udy - z powodu e będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷żĆP°)ÇÜ c€ČÜ“ cÉo!cĘv/l cËâ<|nieczyste. 02,15 Rozważcie tylko czasy obecne i minione. Zanim ułożono kamień na kamieniu w œwištyni Pańskiej, 02,16 jak się wam powodziło? Gdy się przyszło do stogu o dwudziestu [miarach], było tam tylko dziesięć. Gdy się przyszło do tłoczni, by zaczerpnšć pięćdziesišt [miar], było ich tylko dwadzieœcia. 02,17 To Ja dotknšłem was zwarzeniem zbóż od goršca, posuchš i gradem, [dotknšłem] wszelkie dzieło waszych rak, [a jednak] nie było między wami [nawracajšcych się] do Mnie - wyrocznia Pana. 02,18 Rozważcie tylko czasy obecne i przeszłe, od dnia dwudziestego czwartego [miesišca] dziewištego do dnia, w którym położono [fundamenty] pod œwištynię Pańskš. Rozważcie tylko! 02,19 Czy nasienie jest jeszcze w spichlerzu? [Nie]. Ale ani winoroœl, ani drzewo figowe, ani drzewo granatu, ani oliwka nie przyniosły jeszcze owocu. Od tego dnia Ja będę wam błogosławił! 02,20 Po raz drugi Pan skierował te słowa do Aggeusza dnia dwudziestego czwartego [tego] miesišca: 02,21 Powiedz to namiestnikowi Judy, Zorobabelowi: Ja poruszę niebiosa i ziemię, 02,22 przewrócę trony królestw i pokruszępotęgę władczych narodów, przewrócę rydwan i jego woŸnicę; padnš konie i ich jeŸdŸcy, każdy polegnie od miecza swego brata. 02,23 W tym dniu - wyrocznia Pana Zastępów - wezmę ciebie, sługo mój, Zorobabelu, synu Szealtiela - wyrocznia Pana - i uczynię z ciebie jakby sygnet, bo sobie upodobałem w tobie - wyrocznia PanaZastępów. 38.Księga Zachariasza *01 01,01 Ósmego miesišca, w drugim roku panowania Dariusza, Pan skierował to słowo do proroka Zachariasza, syna Berekiasza, syna Iddo: 01,02 Pan był bardzo zagniewany na waszych przodków. 01,03 Powiedz im więc: Tak mówi Pan Zastępów: Nawróćcie się do Mnie - wyrocznia Pana Zastępów - a Ja nawrócę się do was - mówi Pan Zastępów. 01,04 Nie bšdŸcie jak wasi przodkowie, których napominali dawniejsi prorocy: Porzućcie drogi złe i swoje złe czyny - wyrocznia Pana Zastępów. Ale oni nie usłuchali i zlekceważyli Mnie - mówi Pan. 01,05 Gdzież sš teraz wasi przodkowie? A może prorocy żyjš wiecznie? 01,06 A jednak czyż słowa moje i moje rozkazy, które wydałem sługom moim, prorokom, nie spełniły się na waszych przodkach? I nawracajšc się, przyznali: Jak zamierzył Pan Zastępów postšpić z nami stosownie do czynów i złoœci naszych - tak wobec nas postšpił. 01,07 Dwudziestego czwartego dnia miesišca jedenastego, czyli miesišca Szebat, w drugim roku panowania Dariusza,Pan skierował to słowo do proroka Zachariasza, syna Berekiasza, syna Iddo. 01,08 Miałem widzenie w nocy: Oto jakiœ jeŸdziec na koniu kasztanowatym stał wœród mirtów w dolinie, a za nim konie kasztanowate, kare i białe. 01,09 Zapytałem: Co to znaczy - panie mój?Anioł, który mówił do mnie, odpowiedział: Wyjaœnię ci ich znaczenie. 01,10 W tej chwili odezwał się jeŸdziec stojšcy wœród mirtów i odpowiedział tymi słowami: To sš ci, których Pan posłał, abyobiegli ziemie. 01,11 Lecz oni sami zwrócili się do anioła Pańskiego, który stał wœród mirtów, i oznajmili: Przeszliœmy ziemie wzdłuż i wszerz - a oto wszędzie panuje pokój. 01,12 Wtedy anioł Pański zapytał tymi słowami: Panie Zastępów, czy długo jeszcze nie przebaczysz Jerozolimie i miastom Judy, na które gniewasz się już latsiedemdziesišt? 01,13 W odpowiedzi danej aniołowi, który mówił do mnie, słowa Pana zabrzmiały zmiłowaniem i pociecha. 01,14 Po czym anioł, który mówił do mnie, takie dał mi polecenie: Rozgłaszaj, że tak powiedział Pan Zastępów: Darzę Jeruzalem iSyjon ogromna miłoœciš, 01,15 lecz gniew mój zacišżył nad narodamipysznymi, bo gdy Ja się gniewałem tylko trochę, one przesadziły w karaniu. 01,16 Dlatego tak mówi Pan: Ze zmiłowaniem wracam do Jeruzalem, dom mój tam stanie znowu - wyrocznia Pana Zastępów - i sznur mierniczy będzie rozcišgany w Jerozolimie. 01,17 I to jeszcze głoœ: Tak mówi Pan Zastępów: Miasta moje znowu zakwitnš dobrobytem, Pan pocieszy Syjon i znowu wybierze sobie Jeruzalem. *02 02,01 PóŸniej podniósłszy oczy patrzyłem. I oto zobaczyłem cztery rogi. 02,02 Co one oznaczajš? - zapytałem anioła, który mówił do mnie. A on odpowiedział: To sš rogi, które przygniotłyJude, i Jeruzalem. 02,03 Następnie pokazał mi Pan czterech rzemieœlników. 02,04 A kiedy zapytałem: Do jakiej pracy oni spiesza? - odpowiedział: Tamte rogi przygniotły Jude, tak iż nikt nie mógł podnieœć głowy, ci zaœ przyszli, aby napełnić je trwogš i stršcić rogi narodów, które powstały przeciw ziemi judzkiej, abyjš zniszczyć. 02,05 PóŸniej podniósłszy oczy patrzyłem. I oto zobaczyłem człowieka ze sznurem mierniczym w ręku. 02,06 Dokšd idziesz? - zapytałem. A on rzekł: Chce przemierzyć Jerozolimę, aby poznać jej szerokoœć i długoœć. 02,07 I wystšpił anioł, który do mnie mówił, a przed nim stanšł inny anioł, 02,08 któremu on nakazał: Spiesz i powiedztemu młodzieńcowi: Jerozolima pozostanie bez murów, gdyż tak wiele ludzi i zwierzšt w niej będzie. 02,09 Ja będę dokoła niej murem ognistym - wyrocznia Pana - a chwała moja zamieszka poœród niej. 02,10 Biada, biada! Uciekajcie z kraju północy - wyrocznia Pana. Na cztery strony œwiata rozproszyłem was. 02,11 Biada ci, chroń się, Syjonie, który jeszcze przebywasz w Babilonii. 02,12 Tak mówi Pan Zastępów, Przesławny,do narodów, które was ograbiły: Kto was dotyka, dotyka Ÿrenicy mojego oka. 02,13 Już prawica moja nad nimi wycišgnięta i stanš się łupem swoich niewolników, a wy poznacie, że Pan Zastępów mnie posłał. 02,14 Ciesz się i raduj, Córo Syjonu, bo jużidę i zamieszkam poœród ciebie - wyrocznia Pana. 02,15 Wówczas liczne narody przyznajš się do Pana i będš ludem Jego, i zamieszkajš poœród ciebie, a ty poznasz, że Pan Zastępów mnie posłał do ciebie. 02,16 Tak więc Pan zawładnie Juda jako swoim dziedzictwem w Ziemi Œwiętej i wybierze sobie znów Jeruzalem. 02,17 Zamilknij, wszelkie ciało, przed obliczem Pana, bo już powstaje ze œwiętegomiejsca swego. *03 03,01 Potem Pan ukazał mi arcykapłana Jozuego, który stał przed aniołem Pańskim, a po jego prawicy stał szatan oskarżajšc go. 03,02 Anioł Pański tak przemówił do szatana: Pan zakazuje ci tego, szatanie, zakazuje ci tego Pan, który wybrał Jeruzalem. Czyż nie jest on niby głownia wycišgnięta z pożogi? 03,03 A Jozue, stojšcy przed aniołem, mišłszaty brudne. 03,04 I zwrócił się anioł do tych, którzy stali przed nim: Zdejmijcie z niego brudne szaty! Do niego zaœ rzekł: Patrz - zdejmujęz ciebie twojš winę i przyodziewam cię szatš wspaniałš. 03,05 I tak mówił jeszcze: Włóżcie mu na głowę czysty zawój. I włożyli mu na głowę czysty zawój, i przyodziali go wspaniale. A działo się to w obecnoœci anioła Pańskiego. 03,06 Po czym anioł Pański napomniał uroczyœcie Jozuego: 03,07 Tak mówi Pan Zastępów: Jeżeli wytrwasz na moich drogach, Jeżeli wierny będziesz posłudze dla Mnie, uczynię cię przełożonym mojego domu i opiekunem moich przedsionków i policzę cię w poczet tych, którzy tutaj stojš. 03,08 Arcykapłanie Jozue, słuchaj ty i twoitowarzysze, którzy sš twoimi doradcami, gdyż przez tych mężów spełni się cudowna obietnica, albowiem zeœle sługę mego - Odroœl. 03,09 Patrz - oto kamień, który kładę przed Jozuem: na tym kamieniu jest siedem oczu, Ja sam na nim wyrzeŸbię napis i w jednym dniu zgladzę winę tego kraju - wyrocznia Pana Zastępów. 03,10 W owym dniu - wyrocznia Pana Zastępów - będziecie się wzajemnie zapraszać, by odpoczywać w cieniu winoroœli i drzew figowych. *04 04,01 Anioł, który mówił do mnie, zbudził mnie znowu, jak budzi się kogoœ œpišcego. 04,02 I zapytał mnie: Co widzisz? Odpowiedziałem: Widzę œwiecznik, cały ze złota, a u jego szczytu zbiornik, podtrzymujšcy siedem lamp, a każda lampa ma siedem palników. 04,03 I dwie oliwki stojš, jedna z prawej strony, a druga z lewej strony zbiornika. 04,04 Zapytałem anioła, który mówił do mnie: Co to wszystko znaczy, panie mój? 04,05 Anioł, który do mnie mówił, odpowiedział: Nie wiesz, co to wszystko znaczy? Odrzekłem: Nie, panie mój? 04,06 W odpowiedzi przemówił do mnie: Otosłowo Pańskie do Zorobabela: Nie siła, nie moc, ale Duch mój [dokończy dzieła] - mówi Pan Zastępów. 04,07 Czymże ty jesteœ, góro wysoka, dla Zorobabela? On położy kamień na szczycie, wœród radosnych okrzyków: Dzięki, dzięki za niš! 04,08 Potem Pan skierował do mnie to słowo: 04,09 Ręce Zorobabela położyły fundamentytego domu i jego ręce go dokończš. Po tym poznacie, że Pan Zastępów posłał mnie do was. 04,10 Bo któż by lekceważył chwile skromnego poczštku, skoro z radoœciš patrzš na pion ołowiany w ręku Zorobabela.Siedem owych [lamp] to oczy Pana, które przypatrujš się całej ziemi. 04,11 I zwróciłem się do niego z takim zapytaniem: Co oznaczajš te dwie oliwki z prawej i z lewej strony œwiecznika? 04,12 Powtórnie tak go zapytałem: Co oznaczajš te dwie gałšzki oliwne, z którychzłotymi rurkami płynie złota oliwa? 04,13 Nie wiesz - odpowiedział mi - co one oznaczajš? Odrzekłem: Nie, panie mój! 04,14 I wyjaœnił: To sš dwaj pomazańcy, którzy stojš przed Panem całego œwiata. *05 05,01 Potem znowu podniósłszy oczy patrzyłem. I oto [ukazał się] zwój latajšcy. 05,02 I zapytał mnie [anioł]: Co widzisz? Odpowiedziałem: Widzę zwój, długoœci dwudziestu łokci i szerokoœci dziesięciu łokci, unoszšcy się w powietrzu. 05,03 Wytłumaczył mi znowu: To jest przekleństwo, które zawisło nad całym krajem. Według niego zostanie każdy złodziej i każdy krzywoprzysiężca stšd wytępiony. 05,04 Pozwolę mu działać - wyrocznia PanaZastępów - a spadnie ono na dom złodzieja i na dom tego, kto fałszywš przysięgš bezczeœci moje Imię, wtargnie do wnętrza iw zgliszcza zamieni przyciesie i mury. 05,05 Potem ukazał się anioł, który mówił do mnie, i rzekł: Podnieœ oczy i popatrz na zbliżajšcy się przedmiot. 05,06 zapytałem: Co to jest? Odpowiedział: Zbliża się dzban. I dodał: To zresztš możnazobaczyć w każdym zakštku œwiata. 05,07 Potem podniosła się ołowiana pokrywa i zobaczyłem we wnętrzu dzbana siedzšca kobieta. 05,08 I rzekł: To jest bezbożnoœć, i zepchnšł jš z powrotem do wnętrza dzbana, a otwór zakrył ołowianš płytš. 05,09 Potem podniósłszy oczy patrzyłem. Ioto zobaczyłem dwie kobiety. Zbliżały się na skrzydłach, rozpostartych na wietrze niby skrzydła bociana, i poniosły dzban wysoko między niebem a ziemia. 05,10 Zwróciłem się do anioła, który do mnie mówił, z zapytaniem: Dokšd one poniosš ten dzban? 05,11 Odpowiedział: Do kraju Szinear, by tam zbudować dla niego dom. Tam złożš dzban na ustalonej dla niego podstawie. *06 06,01 Potem znowu podniósłszy oczy patrzyłem. I oto [zobaczyłem] cztery rydwany wybiegajšce spomiędzy dwóch gór,a góry były miedziane. 06,02 Pierwszy rydwan cišgnęły konie kasztanowate, drugi rydwan - konie karę, 06,03 białe konie - rydwan trzeci, wreszcieczwarty - konie srokate, silne. 06,04 Anioła zaœ, który mówił do mnie, takzapytałem: Co one oznaczajš, panie mój? 06,05 I dał mi takš odpowiedz: To wyruszajš cztery wichry nieba, które się stawiły przed Panem całej ziemi. 06,06 Kare rumaki popędzš na północ, za nimi białe wyrusza, a srokate popędzš na południe. 06,07 Silne rumaki wychodziły, niecierpliwierwšc się do biegu, by okršżyć ziemie. I rozkazał: Ruszajcie i obiegnijcie ziemie wokoło! I popędziły na krańce ziemi. 06,08 Zawołał do mnie: Patrz na te, które pędzš w kierunku północnym: one sprawiajš, że Duch mój spocznie w krainie Północy. 06,09 Pan skierował do mnie słowa: 06,10 Zbierz [dary] od wygnańców: od Cheldaja, Tobiasza i Jedajasza - ludzi z wygnania. Udaj się więc dziœ do domu Jozjasza, syna Sofoniasza, dokšd oni przybyli z Babilonii. 06,11 WeŸ srebro i złoto, każ sporzšdzić korone i uwieńcz niš głowę Jozuego, syna Josadaka, arcykapłana. 06,12 Powiedz mu tak: Tak mówi Pan Zastępów: Przyjdzie mšż, a imię jego Odroœl. Na miejscu swoim wyroœnie i zbuduje œwištynię Pańskš. 06,13 On zbuduje œwištynię Pańskš i będzie nosił odznaki majestatu. Jako panujšcy zasišdzie na tronie swoim. A kapłan również zasišdzie na swoim tronie. Zgoda i jednomyœlnoœć połšczy obydwóch. 06,14 Korona niech będzie w œwištyni Pańskiej pamištkš i znakiem łaski dla Cheldaja, Tobiasza, Jedajasza i dla synów Sofoniasza. 06,15 Z dalekich stron przybędš ludzie i będš budować œwištynię Pańskš, i przekonacie się, że Pan Zastępów posłał mnie do was. A spełni się to, Jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu Pana, Boga waszego. *07 07,01 W czwartym roku panowania króla Dariusza, czwartego dnia miesišca dziesištego, czyli Kislew, Pan skierował słowo do Zachariasza. 07,02 Z Betel posłano Sar-Esera i Regem-Meleka z ich ludŸmi, aby przebłagać Pana, 07,03 a kapłanów ze œwištyni Pana Zastępów oraz proroków zapytać: Czy w pištym miesišcu powinienem trwać w smutku i postach, jak to czyniłem dotychczas, od wielu lat? 07,04 Pan Zastępów skierował do mnie to słowo: 07,05 Powiedz ludowi całego kraju i kapłanom: Jeżeli przez siedemdziesišt lat poœciliœcie w żałobie w pištym i siódmym miesišcu - czy poœciliœcie ze względu na Mnie? 07,06 A kiedy jecie i pijecie - czy to nie dla siebie jecie i pijecie? 07,07 Czy nie znacie słów, które Pan głosiłprzez dawnych proroków, kiedy jeszcze Jerozolima i okoliczne miasta tętniły życiemi kwitły pokojem, kiedy jeszcze Negeb i Szefela były zamieszkane? 07,08 Potem Pan skierował to słowo do Zachariasza: 07,09 To mówi Pan Zastępów: Wydawajcie wyroki sprawiedliwe, okazujcie sobie wzajemnie miłoœć i miłosierdzie. 07,10 Nie krzywdŸcie wdowy i sieroty, cudzoziemca i biednego! Nie żywcie w sercach waszych złoœci względem bliŸniego!07,11 Ale oni nie chcieli słuchać. Przybrali postawę oporna i zatkali uszy, aby nie słyszeć. 07,12 Serca ich stały się twarde jak diament - nie zwracali uwagi na Prawo i na słowa Pana Zastępów, którymi napominał przez Ducha swojego za poœrednictwem dawnych proroków. I Pan Zastępów zapłonšł wielkim gniewem. 07,13 I tak się stało: Ponieważ oni nie słuchali, kiedy wołałem - i Ja nie wysłucham, kiedy oni wołać będš - mówi Pan Zastępów. 07,14 I rozproszyłem ich po wszystkich narodach, których dotychczas nie znali. Kraj zaœ po nich pozostaje pustynny, bez przechodnia. Tak doprowadzili kwitnšcy krajdo ruiny. *08 08,01 Pan Zastępów skierował następujšce słowo: 08,02 Tak mówi Pan Zastępów: Zazdrosna miłoœć moja obejmuje Syjon i broni go mój gniew potężny. 08,03 To mówi Pan: Powrócę znowu na Syjon i zamieszkam znowu w Jeruzalem. I znowu Jeruzalem nazwa Miastem Wiernym, a gore Pana Zastępów - Górš Œwiętš. 08,04 Tak mówi Pan Zastępów: I znowu staruszkowie i staruszki zasiada na placachJeruzalem, wszyscy z laskami w ręku z powodu podeszłego wieku. 08,05 I zarojš się place miasta od bawišcych się tam chłopców i dziewczšt. 08,06 Tak mówi Pan Zastępów: Jeżeli uchodzić to będzie za coœ niezwykłego w oczach Reszty tego ludu w owych dniach, czy Ja również mam to uważać za coœ niezwykłego? - wyrocznia Pana Zastępów. 08,07 Tak mówi Pan Zastępów: Oto Ja wybawię lud mój z krainy wschodu i z krainy zachodu słońca. 08,08 Sprowadzę ich i mieszkać będš w Jeruzalem. I będš moim ludem, a Ja będę ich Bogiem, wiernym i sprawiedliwym. 08,09 Tak mówi Pan Zastępów: Niech nabiorš siły ręce, was, którzy w tych dniach słuchaliœcie słów, jakie prorocy głosili, gdy zakładano fundamenty domu Pana Zastępów dla odbudowania œwištyni. 08,10 Albowiem dotychczas ani ludzie nie otrzymali wynagrodzenia za prace, ani zwierzęta. Każdy przechodzień był zagrożony przez wroga - podburzyłem wszystkich ludzi nawzajem przeciw sobie. 08,11 Ale teraz nie będę dla Reszty tego ludu taki jak poprzednio - wyrocznia Pana Zastępów. 08,12 Teraz zasiewy jego będš rosły w spokoju, winnice okryjš się owocami, ziemia wyda plony, niebiosa dostarcza rosy.Daje to wszystko jako dziedzictwo Reszcie tego ludu. 08,13 I tak jak byliœcie, narodzie judzki i narodzie izraelski, przekleństwem wœród narodów, tak, [gdy] was wybawię, będziecie błogosławieństwem. Nie lękajcie się, niech wasze ręce nabiorš siły! 08,14 Tak mówi Pan Zastępów: Jak œcigałemwas nieszczęœciami, kiedy przodkowie wasi powodu e będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żĚP• cÍĺ ř cÎÝĆ cĎŁ)cĐť7ŠŃd;ý€przyprowadzali Mnie do gniewu - rzekł Pan Zastępów - i nie żałowałem tego, 08,15 tak teraz zamierzam œwiadczyć dobroJerozolimie i narodowi judzkiemu, nie lękajcie się! 08,16 A takie przykazania powinniœcie zachować: BšdŸcie prawdomówni wobec bliŸnich, w bramach waszych ogłaszajcie wyroki sprawiedliwe, zapewniajšce zgodę! 08,17 Nie knujcie w sercu zła względem bliŸnich, nie przysięgajcie fałszywie, gdyż tego wszystkiego nienawidzę - wyrocznia Pana. 08,18 I Pan Zastępów skierował do mnie tosłowo: 08,19 Tak mówi Pan Zastępów: Post z czwartego, post z pištego, post z siódmegoipost z dziesištego miesišca niech się zamieni dla narodu judzkiego w radoœć, wesele i œwięto przyjemne. Ale miłujcie prawdę i pokój! 08,20 Tak mówi Pan Zastępów: W przyszłoœci przyjdš ludy i mieszkańcy wielu miast. 08,21 Mieszkańcy jednego miasta, idšc do drugiego, będš mówili: PójdŸmy zjednać przychylnoœć Pana i szukać Pana Zastępów! - i ja idę także. 08,22 I tak liczne ludy i mnogie narody przychodzić będš, aby szukać Pana Zastępów w Jeruzalem i zjednać sobie przychylnoœć Pana. 08,23 Tak mówi Pan Zastępów: W owych dniach dziesięciu mężów ze wszystkich narodów i języków uchwyci się skraju płaszcza człowieka z Judy, mówišc: Chcemy iœć z wami, albowiem zrozumieliœmy, że z wami jest Bóg. *09 09,01 Wyrok. Słowo Pana: W krainie Chadraku i Damaszku będzie Jego odpoczynek, gdyż do Pana należy Oko Aramu, jak i wszystkie pokolenia Izraela. 09,02 Zarówno Chamat, które z nim graniczy, jak Tyr i Sydon, bo mšdroœć [Jego] jest wielka. 09,03 Tyr otoczył się wałem obronnym, nagromadził srebra jak piasku - i złota - jak błota na drogach. 09,04 Jednak zawładnie nim Pan i jego bogactwo straci w glebie morza; a jego samego w ogniu strawi. 09,05 Aszkelon, widzšc to, z bojaŸni zadrży, podobnie Gaza pogršży się w trwodze i Ekron zawiedzie się w nadziei. Król z Gazy będzie usunięty, opustoszeje z mieszkańców Aszkelon. 09,06 A lud mieszany osiedli się w Aszdodzie. Na proch zetrę pychę Filistyna. 09,07 I z krwi oczyszczę mu usta, i jego żeby z ofiary plugawej, wówczas i on stanie się Reszta, która należy do Boga naszego, jak jeden z rodów Judy, Ekron zaœ będzie jak Jebusyta. 09,08 Sam będę dla domu mego strażš i obrona przed przechodniami. I przemoc wroga już go nie dosięgnie, gdyż wejrzałem na niego w jego nędzy. 09,09 Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radoœnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oœlštku, Ÿrebięciu oœlicy. 09,10 On zniszczy rydwany w Eframie i konie w Jeruzalem, łuk wojenny strzaska w kawałki, pokój ludom obwieœci. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi. 09,11 Także ze względu na krew przymierza zawartego z tobš wypuszczę więŸniów twoich z bezwodnej cysterny. 09,12 Wróćcie do warownego miejsca, wygnańcy, oczekujšcy z nadzieja! Dzisiaj cię o tym zapewniam, że cię nagrodzę w dwójnasób. 09,13 Albowiem Jude trzymam w pogotowiu,jak łuk napinam Efraima, jak włóczniš kieruje synami twymi, Syjonie, przeciwko synom twoim, Jawanie, i miecz mocarza z ciebie uczynię. 09,14 Pan się zjawi nad nimi. Jak błyskawice wzlecš Jego strzały i Pan, Bóg wszechmogšcy, zadmie w róg. Nadcišgnie wszumie wichru z południa. 09,15 Pan Zastępów będzie ich osłaniał, zniszczš i zdepczš kamienie z proc, i krew będš pili jak wino, i będš jej pełni jak czara, jak rogi ołtarza. 09,16 W owym dniu Pan, ich Bóg, da im zwycięstwo i poprowadzi swój lud niby trzodę. Bo sš jak drogie kamienie w ozdobnej koronie, co błyszczš œwiatłem ponad Jego ziemia. 09,17 Jak dobry i jak uroczy będzie [ten kraj] - zboże da wzrost młodzieńcom, a młode wino - dziewicom. *10 10,01 Proœcie Pana o deszcz w porze wiosennej, bo Pan władcš gromów i On zsyła deszcze obfite, daje każdemu zieleń na polu. 10,02 Posšżki bóstw natomiast mówiš tylko brednie, wróżbici widza tylko kłamstwa, i złudne sš sny, które wyjaœniajš, pocieszajš zwodniczo. Dlatego pójdš dalej, podobni do trzody błšdzšcej cišgle, bo nie ma pasterza. 10,03 Przeciw pasterzom gniew mój się rozpala, moja kara œciga już kozły, bo Pan Zastępów wejrzał na trzodę swojš - dom Judy, uczyni jš sławnš jak swego rumaka w boju. 10,04 Z niej będzie kamień węgielny, z niej więŸ i z niej łuki bojowe, z niej dzielni wodzowie. 10,05 Ci wszyscy będš jak bohaterowie, co w bitwie depcš błoto na drodze. Będš walczyć, bo Pan jest z nimi, a jeŸdŸcy na koniach okryjš się hańbš. 10,06 Ja naród Judy umocnię, wesprę naródJózefa. Sprowadzę ich z powrotem, litujšc się nad nimi. I będzie znowu tak, jakbym ich nigdy nie odrzucił, albowiem Ja jestem Pan, ich Bóg, Ja ich wysłucham. 10,07 Efraim będzie podobny do mocarza, serce się w nim rozweseli jak gdyby od wina - ich synowie będš to oglšdać z radoœciš i serce ich rozraduję się w Panu. 10,08 Ja dam im znak i ich zgromadzę, bo ich wykupiłem - i tak, jak dawniej byli, będš znowu liczni. 10,09 Między narodami ich rozproszyłem i na obczyŸnie o Mnie pamiętać będš, wychowajš swych [synów], a potem powrócš. 10,10 Sprowadzę ich z ziemi egipskiej, zgromadzę ich z krainy Aszszur. Przywiodę ich do ziemi Gilead i Libanu, tak że miejsca dla nich nie wystarczy. 10,11 Przez Morze Egipskie będš przechodzić, zawładnš morska toniš, a głębia Rzeki wyschnie. Upokorzony będzie pyszny Aszszur, a panowanie Egiptu ustanie.10,12 Pan będzie ich mocš, w Jego imię będš chodzili - wyrocznia Pana. *11 11,01 Otwórz twe bramy, Libanie, niech twoje cedry strawi ogień! 11,02 Rozpaczaj, cyprysie, że cedr upadł, że to, co najpiękniejsze, uległo zagładzie. Jęczcie, dęby Baszanu, że las dziewiczy zwalony na ziemie. 11,03 Słychać skargi pasterzy, bo najlepsze pastwiska już ogołocone, głoœne ryki lwów słychać, bo ozdoba Jordanu zmieniona w pustynie. 11,04 Pan tak do mnie powiedział: Pas owceprzeznaczone na zabicie, 11,05 które kupcy zabijajš bezkarnie, a handlarze mówiš: Wzbogaciłem się, niech będš dzięki Panu, a pasterze nie maja dla nich litoœci. 11,06 Ja też nie będę dłużej litoœciwy dla mieszkańców kraju - wyrocznia Pana - ale każdego z nich wydam w ręce jego sšsiada i w ręce jego króla. Oni doprowadza kraj doupadku, a Ja nikogo nie uwolnię z ich ręki. 11,07 Tak więc pasłem owce przeznaczone na zabicie dla handlarzy. I wzišłem dwie laski: Jednš nazwałem "Łaskawoœć", drugš "Zjednoczenie". I pasłem owce. 11,08 Jednak w cišgu miesišca usunšłem trzech pasterzy. Stršciłem także cierpliwoœć względem owiec, one również zniechęciły się do mnie. 11,09 Dlatego powiedziałem: Nie chce was paœć dłużej: co ma umrzeć, niech umiera, co ma zginšć, niech ginie, a te, co pozostana, niech się wzajemnie pożrš! 11,10 Wzišłem mojš laskę "Łaskawoœć" i złamałem jš na znak zerwania przymierza,które zawarłem z wszystkimi ludami. 11,11 I w tym właœnie dniu zostało ono zerwane, a handlarze owiec, którzy mnie podglšdali, przekonali się, że to było słowoPana. 11,12 Potem zwróciłem się do nich: Jeżeli to uznacie za słuszne, dajcie mi zapłatę, ajeżeli nie - zostawcie jš sobie! I odważyli mi trzydzieœci srebrników. 11,13 Jednak Pan rzekł do mnie: Wrzuć do skarbony te nadzwyczajna zapłatę, której w ich przekonaniu byłem godzien. Wzišłem więc trzydzieœci srebrników i wrzuciłem jedo skarbony domu Pańskiego. 11,14 Następnie złamałem mojš drugš laskę "Zjednoczenie" na znak zerwania braterstwa Judy z Izraelem. 11,15 PóŸniej rzekł Pan do mnie: WeŸ powtórnie wyposażenie głupiego pasterza! 11,16 Albowiem sprowadzę temu krajowi pasterza, który nie będzie się troszczył o to, co ginie; nie będzie szukał tego, co bladzi; nie będzie leczył tego, co zranione; nie będzie karmił tego, co zdrowe. Ale będzie zajadał mięso tłustych zwierzšt, a ich kopyta 11,17 Biada złemu pasterzowi, który trzodęporzuca. Miecz niech spadnie na jego ramie i na jego prawe oko! Niech uschnie jego ramie, a prawe oko niech całkiem zagaœnie!*12 12,01 Wyrok. Slowo Pana o Izraelu. Wyrocznia Pana, ktory rozpostarl niebiosa izalozyl fundamenty ziemi, i ducha tchnal wewnetrze czlowieka. 12,02 Oto uczynie Jeruzalem upajajaca czara dla wszysSłowo postronnych narodow. Na Jude również zeœle doœwiadczenie w czasie oblężenia Jeruzalem. 12,03 W owym dniu uczynię Jeruzalem ciężkim głazem dla wszystkich ludów. Każdy, kto go spróbuje podnieœć, dotkliwie się pokaleczy. Wszystkie narody się zgromadza przeciw niemu. 12,04 W owym dniu - wyrocznia Pana - porażę każdego konia trwogš, a jeŸdŸca obłędem. Lecz na naród judzki spojrzę łaskawie, wszystkie zaœ pogan porażę œlepotš. 12,05 Wówczas przywódcy judzcy pomyœlš sobie: Potężnš pomoc otrzymujš mieszkańcyJeruzalem od swego Boga, Pana Zastępów. 12,06 W owym dniu sprawie, że przywódcy judzcy będš jak kocioł na ogniu i jak żagiew płonšca wœród snopów; i wyniszczawszystkie sšsiednie ludy na prawo i lewo. Jednak Jeruzalem pozostanie nadal na swoim miejscu. 12,07 Najpierw wesprze Pan rody judzkie, aby sława domu Dawida i sława mieszkańców Jeruzalem nie przewyższała Judy. 12,08 W owym dniu Pan będzie obrona mieszkańców Jeruzalem, a każdy z nich, kto jest słaby, będzie jak Dawid, a dom Dawida jak bóstwo, jak anioł Pański na ich czele. 12,09 W owym dniu sprawie, że wszystkie ludy, które targnęły się na Jeruzalem, będšzniszczone. 12,10 Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleje Ducha pobożnoœci. Będš patrzeć na tego, którego przebili, i bolec będš nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będš nad nim, jak się płacze nad pierworodnym. 12,11 W owym dniu będzie wielki płacz w Jeruzalem, podobny do płaczu w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo. 12,12 I płakać będzie [cały] kraj, każda rodzina oddzielnie. Rodziny z domu Dawida oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. Rodziny z domu Natana oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. 12,13 Rodziny z domu Lewiego oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. Rodziny z domu Szimejego oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. 12,14 I wszystkie pozostałe rodziny, każdarodzina oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. *13 13,01 W owym dniu wytryœnie Ÿródło, dostępne dla domu Dawida i dla mieszkańców Jeruzalem, na obmycia grzechu i zmazy. 13,02 Wówczas - wyrocznia Pana Zastępów - wyniszczę imiona bożków w kraju, aby już nikt o nich nie wspomniał. I wypędzę z kraju wróżbitów i ducha nieczystego. 13,03 A jeœli wystšpi ktoœ jako prorok, wówczas ojciec i matka, rodzice jego, powiedzš mu: Nie możesz pozostać przy życiu, bo głosisz kłamstwa w imię Pana. I ojciec z matka, jego rodzice, przebija go, gdyby prorokował. 13,04 Wówczas prorocy będš okryci pogarda za swoje widzenia prorockie; i nie będš już więcej nosić płaszcza z sierœci w celu okłamywania. 13,05 Każdy będzie mówił: Nie jestem prorokiem, ale rolnikiem, od młodoœci trudnię się uprawa roli. 13,06 A gdy go ktoœ zapyta: Cóż to za rany masz na twoim ciele? Wówczas odpowie: Tak mnie pobito w domu moich najmilszych. 13,07 Mieczu, podnieœ się na mego Pasterza, na Męża, który jest Mi bliski - wyrocznia Pana Zastępów. Uderz Pasterza, aby się rozproszyły owce, bo prawicę mojšzwrócę przeciwko słabym. 13,08 W całym kraju - wyrocznia Pana - dwie częœci zgina i œmierć poniosš, trzecia czeœć tylko ocaleje. 13,09 I te trzecia czeœć poprowadzę przez ogień, oczyszczę jš, jak oczyszcza się srebro, i wypróbuję tak, jak złoto próbujš.I wzywać będzie mego imienia - a Ja wysłucham, i będę mówił: Oto mój lud, a onpowie: Pan moim Bogiem. *14 14,01 Oto nadejdzie dla Pana dzień, kiedy twoje bogactwa rozdzielać będš u ciebie. 14,02 Wszystkie ludy zgromadzę do walki z Jerozolima; miasto zostanie zdobyte, domy zrabowane, kobiety zhańbione; polowa miasta pójdzie na wygnanie, jednak Reszta mieszkańców nie ulegnie zagładzie. 14,03 Wtedy Pan wyruszy do boju i będzie walczył przeciw ludom, jak niegdyœ walczył w dniu bitwy. 14,04 W owym dniu dotknie stopami Góry Oliwnej, która jest naprzeciw Jerozolimy odstrony wschodniej, a Góra Oliwna rozstšpi się w połowie od wschodu ku zachodowi i powstanie wielka dolina. Polowa góry przesunie się na północ, a polowa na południe. 14,05 I będziecie uciekać na dolinę wœród moich gór, bo dolina gór sięgać będzie aż po Asal; a wy uciekać będziecie, jak uciekaliœcie w czasie trzęsienia ziemi za dnikróla Judy, Ozjasza. Wtenczas nadcišgnie Pan, mój Bóg, i z Nim wszyscy œwięci. 14,06 W owym dniu nie będzie œwiatła ani zimna, ani mrozu. 14,07 Będzie to jeden jedyny dzień - Pan tylko wie o nim - nie będzie to dzień ani noc, wieczorna pora będzie jasno. 14,08 W owym dniu wypłynš z Jerozolimy strumienie wód, polowa z nich [popłynie] domorza wschodniego, a polowa do morza zachodniego. I w lecie, i w zimie tak będzie.14,09 A Pan będzie królem nad cala ziemia. Wówczas Pan będzie jeden i jedno będzie Jego imię. 14,10 Cały kraj zmieni się w równinę, od Geba aż po Rimmon na południe od Jerozolimy. Ona jednak będzie wzniesiona i zamieszkana na swoim miejscu: od Bramy Beniamina aż do miejsca dawnej bramy, do Bramy Narożnej, od wieży Chananela aż do tłoczni królewskich. 14,11 Będš w niej mieszkali, a klštwa już jej nie dosięgnie. Jerozolima żyć będzie bezpiecznie. 14,12 A takš klęskš porazi Pan wszystkie narody, które ruszyły do walki z Jerozolima: rozpadnie się ich ciało, chociażjeszcze trzymać się będš na nogach; oczy zaćmiš się w oczodołach, a język zeschnie w ustach. 14,13 W owym czasie za sprawa Pana ogarnie ich wielkie przerażenie, jeden drugiego uchwyci za bary i pięœć podniesie jeden na drugiego. 14,14 Juda także będzie walczył w Jerozolimie, gdzie zebrane zostana bogactwa wszystkich okolicznych ludów: złoto, srebro i ubrania ponad wszelka miarę. 14,15 Zagłada, podobna do tamtej plagi, wyniszczy konie, muły, wielbłšdy, osły, i wszystkie zwierzęta, znajdujšce się w tym obozie. 14,16 Wszyscy ci, którzy ocalejš spoœród wszystkich ludów, bioršcych udział w wyprawie na Jerozolimę, rokrocznie pielgrzymować będš, by oddać pokłon Królowi - Panu Zastępów - i obchodzić Œwięto Namiotów. 14,17 A te z ludów ziemi, które nie pospiesza do Jerozolimy oddać pokłon Królowi - Panu Zastępów - będš pozbawione deszczu. 14,18 A jeœli lud Egiptu tam się nie wybierzei tam się nie pokaże, spadnš na niego nieszczęœcia, jakimi Pan doœwiadczy narody, które nie przyjdš na obchód ŒwiętaNamiotów. 14,19 Taka więc kara spotka Egipt i wszystkie narody, które nie pójdš na obchód Œwięta Namiotów. 14,20 Wówczas nawet na dzwoneczkach koni umieszcza napis: Poœwięcone Panu, a kotły [zwyczajne] w domu Pańskim będš jak kropielnice przed ołtarzem. 14,21 Każdy kocioł w Jerozolimie i w Judziebędzie poœwięcony Panu Zastępów. I będš przychodzić wszyscy, którzy maja składać ofiarę, będš brać je i w nich gotować. Nie będzie już w owym dniu przekupnia w domuPana Zastępów. 14,21 Każdy kocioł w Jerozolimie i w Judziebędzie poœwięcony Panu Zastępów. I będš przychodzić wszyscy, którzy maja składać ofiarę, będš brać je i w nich gotować. Nie będzie już w owym dniu przekupnia w domuPana Zastępów. 39. Księga Malachiasza *01 01,01 Wyrok. Mowa Pana do Izraela za poœrednictwem Malachiasza. 01,02 Umiłowałem was - mówi Pan - wy zaœ pytacie: W czym się przejawia, że nas umiłowałeœ? Czyż Ezaw nie był bratem Jakuba? - wyrocznia Pana - a Ja [jednak] umiłowałem Jakuba. 01,03 Ezawa zaœ miałem w nienawiœci i oddałem góry jego na spustoszenie, a dobytek jego szakalom pustyni. 01,04 Choćbyœ powiedział, Edomie: Zubożeliœmy, ale odbudujemy z powrotem miejscowoœci zniszczone - tak [oto] mówi Pan Zastępów: Oni niech budujš, Ja jednak rozwalę i będš ich nazywać granicš złš, i ludem, na którego Pan zapałał gniewem. 01,05 Oto oczy wasze będš to oglšdały i powiecie: Potężnym okazał się Pan [nawet] poza granicami Izraela. 01,06 Syn powinien czcić ojca, a sługa swego pana. Lecz skoro Ja jestem Ojcem, gdzież jest czeœć moja, a skoro Ja jestem Panem, gdzież szacunek dla Mnie? [To] mówi Pan Zastępów do was, o kapłani: Lekceważycie imię moje, a jednak pytacie: Czym to okazaliœmy lekceważenie Twemu wodu e będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żŇ@cÓSOcÔ˘Š"˙˙imieniu? 01,07 Oto przynosicie na mój ołtarz potrawy skażone, a pytacie: Czym go skaziliœmy? Tym, że [przynoszšc je, niejako] powiadacie: Oto stół Pański jest w pogardzie. 01,08 Gdy bowiem przynosicie œlepe [zwierzę] na ofiarę, czyż nie jest to rzeczš złš? Albo gdy przynosicie chrome i chore, czyż to nic złego? Ofiarujże to twemu namiestnikowi! - czy będzie mu miłe i czy życzliwie cię przyjmie? - mówi Pan Zastępów. 01,09 A teraz zwracajcie się z proœbš do Boga, aby się zmiłował nad wami. Wyœcie popełnili to [zło] - czy więc On będzie przychylny dla kogokolwiek z was? - pyta Pan Zastępów. 01,10 Niechby ktoœ spoœród was raczej zamknšł drzwi [œwištyni], byœcie nie zapalali œwiateł na ołtarzu moim nadaremnie. Nie mam Ja upodobania do was, mówi Pan Zastępów, ani Mi nie jest miła ofiara z waszej ręki. 01,11 Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów. 01,12 Wy zaœ bezczeœcicie je, mówišc: StółPański jest splugawiony, bo składane na nim ofiary sš miernej wartoœci. 01,13 Powiadacie też: Cóż to za umęczenie! - i tak pogardzacie nim, mówi Pan Zastępów, a przynosicie zwierzę skażone: chrome i chore - i składacie na ofiarę. Czy mam to przyjšć z upodobaniem z ręki waszej? - pyta Pan. 01,14 Dlatego niech będzie przeklęty oszust,który majšc w swej trzodzie samca, œlubuje [złożyć go na ofiarę], a potem składa Panu zwierzę skażone, gdyż Ja jestem potężnym Królem a imię moje będziewzbudzać lęk między narodami. *02 02,01 Teraz zaœ do was, kapłani, odnosi sięnastępujšce polecenie: 02,02 Jeœli nie usłuchacie i nie weŸmiecie sobie do serca tego, iż macie oddawać czeœć memu imieniu, mówi Pan Zastępów, torzucę na was przekleństwo i przeklnę wasze błogosławieństwo, a przeklnę je dlatego, że sobie nic nie bierzecie do serca.02,03 Oto Ja odetnę wam ramię i rzucę wam mierzwę w twarz, mierzwę waszych ofiar œwištecznych - i położę was na niej. 02,04 Przekonacie się, ze istotnie wydałem co do was to postanowienie dla podtrzymania mojego przymierza z Lewim, mówi Pan Zastępów. 02,05 Przymierze moje z nim było [przymierzem] życia i pokoju. Nałożyłem na niego obowišzek czci i okazywał Mi czeœć, i korzył się przed mym imieniem. 02,06 Wiernoœć wobec Prawa była w jego ustach, a niegodziwoœci nie znaleziono na jego wargach. W pokoju i prawoœci postępował ze Mnš i wielu odcišgnšł od grzechu. 02,07 Wargi kapłana bowiem powinny strzec wiedzy, a wtedy pouczenia będš szukali u niego, bo jest on wysłannikiem Pana Zastępów. 02,08 Wy zaœ zboczyliœcie z drogi, wielu doprowadziliœcie do sprzeniewierzenia się Prawu, zerwaliœcie przymierze Lewiego, mówi Pan Zastępów. 02,09 A przeto z mojej woli jesteœcie lekceważeni i macie małe znaczenie wœród całego ludu, ponieważ nie trzymacie się moich dróg i stronniczo udzielacie pouczeń. 02,10 Czyż nie mamy wszyscy jednego Ojca? Czyż nie stworzył nas jeden Bóg? Dlaczego oszukujemy jeden drugiego, znieważajšc przymierze naszych przodków?02,11 Niewiernym okazał się Juda, obrzydliwoœć zdarzyła się w Izraelu i w Jerozolimie. Oto zbezczeœcił Juda œwiętoœć Pańskš, którš On ukochał, a wzišł sobie zażonę córkę obcego boga. 02,12 Człowiekowi, który tak czyni, niech Pan wytraci z namiotów Jakuba [każdego] œwiadka i obrońcę, a także każdego, który [za niego] przynosi ofiarę dla Pana Zastępów. 02,13 Sprawiliœcie też, że łzami, płaczem ijękami okryto ołtarz Pana, tak że On więcej nie popatrzy na dar ani nie przyjmiez ręki waszej ofiary, której by pragnšł. 02,14 A wy się pytacie: Dlaczegóż to tak? Dlatego ze Pan był œwiadkiem pomiędzy tobša żonš twojej młodoœci, którš przeniewierczo opuœciłeœ. Ona była twojš towarzyszkš i żonš twojego przymierza. 02,15 Czyż ów jeden nie dał przykładu, ten, którego ducha wyœcie spadkobiercami? A czegóż ten jeden pragnšł? Potomstwa Bożego! Strzeżcie się więc w duchu waszym: wobec żony młodoœci twojej nie postępuj zdradliwie! 02,16 Jeœli ktoœ nienawidzšc oddalił [żonę swojš] - mówi Pan, Bóg Izraela - wtedy gwałt pokrywał swojš szatš. Mówi Pan Zastępów: Strzeżcie się więc w duchu waszym i nie postępujcie zdradliwie! 02,17 Uprzykrzyliœcie się Panu swymi mowami, a pytacie się jeszcze: Czym się uprzykrzyliœmy? Tym, że mówicie: Każdy człowiek Ÿle czynišcy jest [jednak] miły oczom Pana, a w takich ludziach ma On upodobanie. Albo [mówicie]: Gdzież jest Bóg,sprawiedliwy sędzia? *03 03,01 Oto Ja wyœlę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mnš, a potem nagle przybędzie do swej œwištyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. 03,02 Ale kto przetrwa dzień Jego nadejœcia i kto się ostoi, gdy się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. 03,03 Usišdzie więc, jakby miał przetapiać ioczyszczać srebro, i oczyœci synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro,a wtedy będš składać Panu ofiary sprawiedliwe. 03,04 Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za dawnych dni i lat starożytnych. 03,05 Wtedy przybędę do was na sšd i wystšpię jako œwiadek szybki przeciw uprawiajšcym czary i cudzołożnikom, i krzywoprzysiężcom, i uciskajšcym najemników, wdowę i sierotę, i przeciw tym, co gnębiš obcych, a Mnie się nie lękajš- mówi Pan Zastępów. 03,06 Ponieważ Ja, Pan, nie odmieniam się, więc dlatego wy, synowie Jakuba, nie jesteœcie zniszczeni, 03,07 [choć poczynajšc] od dni waszych przodków, odstępowaliœcie od mych praw i nie przestrzegaliœcie ich. Nawróćcie się do Mnie, a Ja zwrócę się znowu ku wam, mówiPan Zastępów. Wy jednak pytacie: pod jakimwzględem mamy się nawrócić? 03,08 Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać Boga, jak wy Mnie oszukujecie? Pytacie: W czym oszukaliœmy Cię? W dziesięcinach i ofiarach. 03,09 Jesteœcie zupełnie przeklęci, bo wy -ito cały naród - ustawicznie Mnie oszukujecie! 03,10 Przynieœcie całš dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, a wtedy możecie Mnie doœwiadczać w tym - mówi Pan Zastępów - czy wam nie otworzę zaworów niebieskich i nie zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze. 03,11 I zgromię dla waszego dobra szkodnika polnego, aby wam nie niszczył owocu pól, a winoroœl nie będzie już pozbawiona owoców, mówi Pan Zastępów. 03,12 I nazywać was będš szczęœliwymi wszystkie narody, gdyż będziecie krajem upodobania, mówi Pan Zastępów. 03,13 Bardzo przykre stały się wasze mowy przeciwko Mnie - mówi Pan. Wy zaœ pytacie: Cóż takiego mówiliœmy między sobš przeciw Tobie? 03,14 Mówiliœcie: Daremny to trud służyć Bogu! Bo jakiż pożytek mieliœmy z tego, żeœmy wykonywali polecenia Jego i chodzili smutni w pokucie przed Panem Zastępów? 03,15 A teraz raczej zuchwałych nazywajmy szczęœliwymi, bo wzbogacili się bardzo ludzie bezbożni, którzy wystawiali na próbę Boga, a zostali ocaleni. 03,16 Tak mówili między sobš ludzie bojšcy się Boga, a Pan uważał i to posłyszał. Zapisano to w Księdze Wspomnień przed Nim dla dobra bojšcych się Pana i czczšcych Jego imię. 03,17 Oni będš mojš własnoœciš, mówi Pan Zastępów, w dniu, w którym będę działał, a będę dla nich łaskawy, jak jest litoœciwy ojciec dla syna, który jest mu posłuszny. 03,18 Wtedy zobaczycie różnicę miedzy sprawiedliwym a krzywdzicielem, między tym, który służy Bogu, a tym, który Mu niesłuży. 03,19 Bo oto nadchodzi dzień palšcy jak piec, a wszyscy pyszni i wszyscy wyrzšdzajšcy krzywdę będš słomš, więc spali ich ten nadchodzšcy dzień, mówi Pan Zastępów, tak że nie pozostawi po nich ani korzenia, ani gałšzki. 03,20 A dla was, czczšcych moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwoœci i uzdrowienie w jego skrzydłach. Wyjdziecie [swobodnie] i będziecie podskakiwać jak tuczone cielęta. 03,21 I podepczecie grzeszników, gdyż oni obrócš się w popiół pod stopami nóg waszych w dniu, w którym Ja będę działał - mówi Pan Zastępów. 03,22 Pamiętajcie o Prawie mego sługi, Mojżesza, któremu na Horebie poruczyłem ustawy i zarzšdzenia dla całego Izraela. 03,23 Oto Ja poœlę wam proroka Eliasza przed nadejœciem dnia Pańskiego, dnia wielkiego i strasznego. 03,24 I skłoni serce ojców ku synom, a serce synów ku ich ojcom, abym nie przyszedł i nie poraził ziemi [izraelskiej] przekleństwem. ---------Konwersja: rpg6@go2.pl stkie narody się zgromadza przeciw niemu. 12,04 W owym dniu - wyrocznia Pana - porażę każdego konia trwogš, a jeŸdŸca obłędem. Lecz na naród judzki spojrzę łaskawie, wszystkie zaœ pogan porażę œlepotš. 12,05 Wówczas przywódcy judzcy pomyœlš sobie: Potężnš pomoc otrzymujš mieszkańcyJeruzalem od swego Boga, Pana Zastępów. 12,06 W owym dniu sprawie, że przywódcy judzcy będš jak kocioł na ogniu i jak żagiew płonšca wœród snopów; i wyniszczawszystkie sšsiednie ludy na prawo i lewo. Jednak Jeruzalem pozostanie nadal na swoim miejscu. 12,07 Najpierw wesprze Pan rody judzkie, aby sława domu Dawida i sława mieszkańców Jeruzalem nie przewyższała Judy. 12,08 W owym dniu Pan będzie obrona mieszkańców Jeruzalem, a każdy z nich, kto jest słaby, będzie jak Dawid, a dom Dawida jak bóstwo, jak anioł Pański na ich czele. 12,09 W owym dniu sprawie, że wszystkie ludy, które targnęły się na Jeruzalem, będšzniszczone. 12,10 Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleje Ducha pobożnoœci. Będš patrzeć na tego, którego przebili, i bolec będš nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będš nad nim, jak się płacze nad pierworodnym. 12,11 W owym dniu będzie wielki płacz w Jeruzalem, podobny do płaczu w Hadad-Rimmon na równinie Megiddo. 12,12 I płakać będzie [cały] kraj, każda rodzina oddzielnie. Rodziny z domu Dawida oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. Rodziny z domu Natana oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. 12,13 Rodziny z domu Lewiego oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. Rodziny z domu Szimejego oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. 12,14 I wszystkie pozostałe rodziny, każdarodzina oddzielnie - i ich niewiasty oddzielnie. *13 13,01 W owym dniu wytryœnie Ÿródło, dostępne dla domu Dawida i dla mieszkańców Jeruzalem, na obmycia grzechu i zmazy. 13,02 Wówczas - wyrocznia Pana Zastępów - wyniszczę imiona bożków w kraju, aby już nikt o nich nie wspomniał. I wypędzę z kraju wróżbitów i ducha nieczystego. 13,03 A jeœli wystšpi ktoœ jako prorok, wówczas ojciec i matka, rodzice jego, powiedzš mu: Nie możesz pozostać przy życiu, bo głosisz kłamstwa w imię Pana. I ojciec z matka, jego rodzice, przebija go, gdyby prorokował. 13,04 Wówczas prorocy będš okryci pogarda za swoje widzenia prorockie; i nie będš już więcej nosić płaszcza z sierœci w celu okłamywania. 13,05 Każdy będzie mówił: Nie jestem prorokiem, ale rolnikiem, od młodoœci trudnię się uprawa roli. 13,06 A gdy go ktoœ zapyta: Cóż to za rany masz na twoim ciele? Wówczas odpowie: Tak mnie pobito w domu moich najmilszych. 13,07 Mieczu, podnieœ się na mego Pasterza, na Męża, który jest Mi bliski - wyrocznia Pana Zastępów. Uderz Pasterza, aby się rozproszyły owce, bo prawicę mojšzwrócę przeciwko słabym. 13,08 W całym kraju - wyrocznia Pana - dwie częœci zgina i œmierć poniosš, trzecia czeœć tylko ocaleje. 13,09 I te trzecia czeœć poprowadzę przez ogień, oczyszczę jš, jak oczyszcza się srebro, i wypróbuję tak, jak złoto próbujš.I wzywać będzie mego imienia - a Ja wysłucham, i będę mówił: Oto mój lud, a onpowie: Pan moim Bogiem. *14 14,01 Oto nadejdzie dla Pana dzień, kiedy twoje bogactwa rozdzielać będš u ciebie. 14,02 Wszystkie ludy zgromadzę do walki z Jerozolima; miasto zostanie zdobyte, domy zrabowane, kobiety zhańbione; polowa miasta pójdzie na wygnanie, jednak Reszta mieszkańców nie ulegnie zagładzie. 14,03 Wtedy Pan wyruszy do boju i będzie walczył przeciw ludom, jak niegdyœ walczył w dniu bitwy. 14,04 W owym dniu dotknie stopami Góry Oliwnej, która jest naprzeciw Jerozolimy odstrony wschodniej, a Góra Oliwna rozstšpi się w połowie od wschodu ku zachodowi i powstanie wielka dolina. Polowa góry przesunie się na północ, a polowa na południe. 14,05 I będziecie uciekać na dolinę wœród moich gór, bo dolina gór sięgać będzie aż po Asal; a wy uciekać będziecie, jak uciekaliœcie w czasie trzęsienia ziemi za dnikróla Judy, Ozjasza. Wtenczas nadcišgnie Pan, mój Bóg, i z Nim wszyscy œwięci. 14,06 W owym dniu nie będzie œwiatła ani zimna, ani mrozu. 14,07 Będzie to jeden jedyny dzień - Pan tylko wie o nim - nie będzie to dzień ani noc, wieczorna pora będzie jasno. 14,08 W owym dniu wypłynš z Jerozolimy strumienie wód, polowa z nich [popłynie] domorza wschodniego, a polowa do morza zachodniego. I w lecie, i w zimie tak będzie.14,09 A Pan będzie królem nad cala ziemia. Wówczas Pan będzie jeden i jedno będzie Jego imię. 14,10 Cały kraj zmieni się w równinę, od Geba aż po Rimmon na południe od Jerozolimy. Ona jednak będzie wzniesiona i zamieszkana na swoim miejscu: od Bramy Beniamina aż do miejsca dawnej bramy, do Bramy Narożnej, od wieży Chananela aż do tłoczni królewskich. 14,11 Będš w niej mieszkali, a klštwa już jej nie dosięgnie. Jerozolima żyć będzie bezpiecznie. 14,12 A takš klęskš porazi Pan wszystkie narody, które ruszyły do walki z Jerozolima: rozpadnie się ich ciało, chociażjeszcze trzymać się będš na nogach; oczy zaćmiš się w oczodołach, a język zeschnie w ustach. 14,13 W owym czasie za sprawa Pana ogarnie ich wielkie przerażenie, jeden drugiego uchwyci za bary i pięœć podniesie jeden na drugiego. 14,14 Juda także będzie walczył w Jerozolimie, gdzie zebrane zostana bogactwa wszystkich okolicznych ludów: złoto, srebro i ubrania ponad wszelka miarę. 14,15 Zagłada, podobna do tamtej plagi, wyniszczy konie, muły, wielbłšdy, osły, i wszystkie zwierzęta, znajdujšce się w tym obozie. 14,16 Wszyscy ci, którzy ocalejš spoœród wszystkich ludów, bioršcych udział w wyprawie na Jerozolimę, rokrocznie pielgrzymować będš, by oddać pokłon Królowi - Panu Zastępów - i obchodzić Œwięto Namiotów. 14,17 A te z ludów ziemi, które nie pospiesza do Jerozolimy oddać pokłon Królowi - Panu Zastępów - będš pozbawione deszczu. 14,18 A jeœli lud Egiptu tam się nie wybierzei tam się nie pokaże, spadnš na niego nieszczęœcia, jakimi Pan doœwiadczy narody, które nie przyjdš na obchód ŒwiętaNamiotów. 14,19 Taka więc kara spotka Egipt i wszystkie narody, które nie pójdš na obchód Œwięta Namiotów. 14,20 Wówczas nawet na dzwoneczkach koni umieszcza napis: Poœwięcone Panu, a kotły [zwyczajne] w domu Pańskim będš jak kropielnice przed ołtarzem. 14,21 Każdy kocioł w Jerozolimie i w Judziebędzie poœwięcony Panu Zastępów. I będš przychodzić wszyscy, którzy maja składać ofiarę, będš brać je i w nich gotować. Nie będzie już w owym dniu przekupnia w domuPana Zastępów. 14,21 Każdy kocioł w Jerozolimie i w Judziebędzie poœwięcony Panu Zastępów. I będš przychodzić wszyscy, którzy maja składać ofiarę, będš brać je i w nich gotować. Nie będzie już w owym dniu przekupnia w domuPana Zastępów. 39. Księga Malachiasza *01 01,01 Wyrok. Mowa Pana do Izraela za poœrednictwem Malachiasza. 01,02 Umiłowałem was - mówi Pan - wy zaœ pytacie: W czym się przejawia, że nas umiłowałeœ? Czyż Ezaw nie był bratem Jakuba? - wyrocznia Pana - a Ja [jednak] umiłowałem Jakuba. 01,03 Ezawa zaœ miałem w nienawiœci i oddałem góry jego na spustoszenie, a dobytek jego szakalom pustyni. 01,04 Choćbyœ powiedział, Edomie: Zubożeliœmy, ale odbudujemy z powrotem miejscowoœci zniszczone - tak [oto] mówi Pan Zastępów: Oni niech budujš, Ja jednak rozwalę i będš ich nazywać granicš złš, i ludem, na którego Pan zapałał gniewem. 01,05 Oto oczy wasze będš to oglšdały i powiecie: Potężnym okazał się Pan [nawet] poza granicami Izraela. 01,06 Syn powinien czcić ojca, a sługa swego pana. Lecz skoro Ja jestem Ojcem, gdzież jest czeœć moja, a skoro Ja jestem Panem, gdzież szacunek dla Mnie? [To] mówi Pan Zastępów do was, o kapłani: Lekceważycie imię moje, a jednak pytacie: Czym to okazaliœmy lekceważenie Twemu wodu e będzie wyjœć š Ě48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj, 0 @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż”üżN¸÷ż@