ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙őđGî’ŕGđ@îŕ@>ŕBđEîoŕEńŮő>ŕB>RŕG>˙ęÁńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂUÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>CLAS KLEKS €003k@˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Copyright (C)2000-2001 Pat Crowe. This Book Reader was distributed solely for the reading of classic books which are out of copyright. Program extends to address 3fffh. No responsibilty can be accepted for any breach of copyright nor for any other matter involved with material above this address. This material will have been added by a user of this program and not the author of this program. Please address any enquiries concerning breach of copyright or any other concerns, to that third party. óÍĆ>˙ęŔúPę ŔúQęŔ1ţ˙Íb͛ >ęa>ŕ&>ę Ŕ>˙ę ŔÍđ͜Í:Í\ÍćÍóÍ ÍBÍS ú‚˙§(Ţú ŔOÍŕ>ęŔͧ ÍÓ ÍŽ Íż ÍÓ ÍŽ ÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔÍ|ÍĹÍr>ęÁ>xŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍ ÍvúÁˇ(ńŻęÁ́Ë VËw cËoÂÄËgÂŐË_ 9ËW -ËO ËG Ăú Ŕ<ţ >OÍŕĂú Ŕ<ţ >OÍłĂÍ ĂÍS ĚĹĂú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *Í/ĂÍĹĂÍËĂ͘ĂÍ^ĂÍ÷ĂÍĂÍ#Ăú Ŕ=ţ˙ >OÍ|Ăú Ŕ<ţ >OÍ|Ă!>w# űÉ!6# ú6˙#6# öÉ! 6˙#6# ö6# úÉÍB͜ÍĹÉú ŔţČÍw Í ÍÓ úÁO> ‘O͜úÁOÍŽ úÁ<ţ 8>ęÁÉú Ŕţ ú ŔGÍ3 8 ř Í3 8 řÍ#@Íw  Í  úÍÓ úÁţ(=> ęÁúÁO> ‘ţ >O͜úÁOÍŽ ú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹúÁO ú Ŕţ ͟ Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍ3  úÍ3  úúÁO Íw Í ÍÓ ÍŽ yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ęÁ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍŃ!ĐŔ*§ úaŔ*§ úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ- űÍŃúŔ=ęŔ Í3  úÍĹÉÍ-(ÍŃ>ęŔúŔć€(ěÍĹÉÍŃ>ęŔúŔć€Ę˜ÍĹÉ Í3  úÍuĘ,ÍŃúŔţÂúŔţĘ#>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍĹÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔęŔ͡ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔ$úŔţ(>ęŔÍŻ ÍÓ ÍŽ úQęŔ>ęŔÁŃáÉĺŐĹú Ŕţ˙(!В@§(=ůÍ3 yę Ŕ!В@y§( řÍ3 ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕ>ęŔÍG ÍÓ ÍŽ úQęŔú ŔO>˙ę ŔÍ|ÁŃáÉĺŐĹyę Ŕţ(ţ(ţ(ţ( ţ($ţ((!pÍ(!€Í !Í! Í!°Í!ŔÍÁŃáÉÍćĺĹ~î˙" ů ôÁáÉĺŐĹú Ŕ!ů ţ(q! ţ(j!H ţ(c!p ţ(\!˜ ţ(U!Á ţ(N!Ň ţ(G!ę ţ(@! ţ (9!: ţ (2!b ţ (+!Ň &ĺŐĹ!ˆ ĺŐĹ!ŔĺŐĹ!Ú ĺŐĹ!ą ĺŐĹ!aŔ˛Ŕ*§ úÁŃáÉ Przewiń Wers Str. Roz. Wsz Liiku: Rivi Sivu Kapp LopBlättern: Zeil Seit Kapt AlleDéfiler: Ligne Page Chap ToutScrolla: Rad Sida Kap Hela Lista: Linea Pagina Cap. Tutto Blader: Lijn Blad Hfdst Alles Bla: Linje Side Kap Alle Despl.: Línea Página Cap. Todo Mudar: Linha Pagina Cap. Tudo Despl.: Línia Plana Cap. Tot ĺŐĹúŔGúŔ<¸8Í-(ÍŃ>>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţÂO úŔţÂO úŔţ(úŔţ ÍuÍŃúŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔG!Đx§(~#§ ÷ô˛Ŕ*§ úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(#!@‘ţ(!€’ţ(!Ŕ“ţ(!€@y§(=ů]T! ÁÍćP* úÍćP* úÍćP* úÍćP* úÁŃáÉ> ę>ęA!  y§( ĺ>""Ŕ " úáúN"úO">ęúŔćęAÉ> ę>ęA!  y§( *GúN¸ 6*GúO¸ .Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍŃ Í3  úÉ> ę>ęA!    ž # ÷őúŔćęAńÉĺŐĹ! Á@6# xą ř!˛Ŕ~#§(Í÷ öÁŃáÉĺĹÖ o&MD)))  0úŔţ( 8 V#F#Í' yţ őzƒ_ÁáÉĺŐĹk&)}ćđo Á ÁĹË!Ë ÁĹ{ć§(Ë8Ë=öxśw#wyśw#wÁŃáÉđ˙ˇŕ˙Íćđ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐÍć!`˜Ŕ>đ" üÍćŔ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>ÍćÍ'(Í'(Í'(éőy§ ńń!`˜QÍćÍ'(Í'(Í'(éŃáÉĺĹú‚˙§(,>˙ŕO!˜`>" xą ř€>" xą ř`>" xą ř>ţŕOÁáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6ń# úÉ!ŕ™ 6ň# ú!š>("< ű! š "< űÉ́Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gú€˙¨ ę˙xę€˙>0ŕú˙ÁÉţ(Ż>˙ę‚˙ÉĹ>˙ŕ$ˆ xą ű>ŕ$ÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńɇ‡‡Ć€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙ióúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęh˙@ióúA˙ć ů*âű ňɇ‡‡Ć€ęj˙kóúA˙ć ů*âű ňÉ>€ęj˙k@óúA˙ć ů*âű ňÉ˙ď=ď=|˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=˙ď=˙˙ď=ď=ŕ˙ď=˙ď=ď=˙ď=ď=ď=ď=<ď=ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙MBFONTMonospaced @@@@@@   ŕ ŕ @ŔŔŕ``@€ @€ @ @@  `@@ @@@@@ @ @@ŕ@ @ŕ@ @`@ @@@€€ŕ     ŕ@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ@@ @ @€@ ŕŕ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕ ŕ     ŕ      @     @ŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ     @@     ŕ    @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕ`@@@@@`€€@@@ ` `@ ŕ@ ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    @@@@@@ @€€  Ŕ  @@@@@@  ŕ   Ŕ    ŕ   ŕŕ  ŕ€€ŕ  ŕ Ŕ €€€ŕ€ŕ ŕ@`@@@     ŕ    @   ŕ   @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ @@@@@@@€@@ @@€`€ŕŕŕŕŕŕŕ@ €`€ @ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ   @ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€  @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ @€@    ŔŔŕŕ`@ŕ@@ @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ@@@@@@@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕ @ ŕ  ŕ   0@@@@@@ŕ€ŕ ŕ ŕ ŕ€ŕŕ ŕ ŕ @€@ ŕ Ŕŕ€€@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`@Ŕ@@@€ŔŔŔŕ€€       @€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕ€@ @€@@@€ ŕ @@@ŕ @ŕŕ`ŕ€ ŕ @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ  @ŕ ŕ @ ŕ ŕ `€ŕ ŕ  ŕ ŕ @ŕ ŕ @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕ @ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@ŕŔ  ŕ  Ŕ @ ŕŕ  €@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ  ŕ @ ŕ  ŕ  ŕ€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€ŔŔ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€@@@@@ €€€€ @@@@@ @  ŕ ŕ @ŕ   €@ŕ ŕ @ŕ  ŕ@ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ŕ ŕ ŕ€@  ŕ @  ŕ@   ŕ   ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ ŕ€€   ŕ ŕMBFONTVariable pitch €€€€€€  PPřPřPP x ř(đ ŔČ @˜ŕ  @° Đ€€@€€€€€@€@@@@@€@ŕ@ @ŕ@@€Ŕ€ @@@€€@     @@Ŕ@@@@ŕŕ  @€€ŕŕ  `  ŕ€€  ŕ ŕ€€ŕ Ŕŕ€€ŕ  ŕŕ @@€€ŕ  ŕ  ŕŕ  ŕ ŕ€€@@€ @€@ ŔŔ€@ @€ŕ  @@@ŕ ŕŕŕ€ŕŕ  ŕ   Ŕ  Ŕ  Ŕŕ€€€€€ŕŔ     Ŕŕ€€ŕ€€ŕŕ€€ŕ€€€ŕ€€€  ŕ   ŕ   ŕ@@@@@ŕ  ŕ   Ŕ   €€€€€€ŕˆŘ¨ˆˆˆˆˆˆČ¨˜ˆˆŕ     ŕŕ  ŕ€€€ŕ    Ŕ ŕ  ŕŔ  ŕ€€ŕ ŕŕ@@@@@@      ŕ      @ˆˆˆ¨¨¨P   @      ŕ@@@ŕ @@@€ŕŔ€€€€€Ŕ€€@@@ Ŕ@@@@@Ŕ@ ŕ€@ŕ ŕ ŕ€€ŕ   ŕŕ€€€ŕ ŕ   ŕŕ ŕ€ŕ`@ŕ@@@@ŕ  ŕ ŕ€€Ŕ    €€€€€€@@@@@@€€€  Ŕ  €€€€€€€ř¨¨¨¨ŕ    @   @ŕ   Ŕ€ŕ   ` ࠀ€€ŕ€ŕ ŕ€Ŕ€€€Ŕ    ŕ    @ˆ¨¨¨P  @     ŕ ŕŕ @€ŕ @@€@@ €€€€€€€€@@ @@€P ŕŕŕŕŕŕŕ`€€`€€`ŕ     ŕ@€`@ŕ@@@@Ŕ  ¨@ŕ@@@@@@ŕ@@@ŕ@@ € @€P @ŕ€ŕ ŕ @€@ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕŕ     ŕ@€€@HHŔŔđřP ü\T @ŕ€ŕ ŕ€@ @€ @ŕ€ŕ ŕŕ     ŕ @ŕ @€ŕ @ŕ @€ŕ€€€€€€@ŕ€€ŕ@€€€ Ŕ€ŕˆpPpˆŕ  ŕ  °€€€€€€ŕ€ŕ ŕ ŕ x„´¤´„xŕ ŕ ŕ$HH$ŕ Ŕx„´¤„x@ŕ @@€ŕŕ ŕ@ŕ@ŕŔ @€ŕ@@`Ŕ@@@@€   ŕ€€ĐĐPPPPP€€Ŕ@Ŕŕ ŕ ŕ ŕ ŕH$H€€€  (8€€€°ˆ 8ŕ ŕ(č @ŕ @€ŕ€@ŕ ŕ   @ŕ ŕ  @ ŕ ŕ P ŕ ŕ  ŕ ŕ  @ŕ ŕ  @ŕ€€€€ŕŕ€€€€ŕ@ €@ŕ€ŕ€ŕŕ€€ŕ€€ŕ ŕ€€ŕ€€ŕ  ŕ€ŕ€ŕ€@ŕ@@ŕ @ŕ@@ŕ@ ŕ@@ŕ ŕ@@@ŕpHHčHHp¨ˆČ¨˜ˆ€@ŕ  ŕ@ŕ    ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕPpˆˆˆp @ řˆ˜¨Čˆř€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  @@Ŕ€ŕ ŕ€Ŕ@ Ŕ  Ŕ€€@ŕ ŕ ŕ @ŕ ŕ ŕ@ ŕ ŕ ŕP ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ ŕ@ŕ ŕ ŕ @ŕ€€€ŕŕ€€ŕ@ €@ŕ ŕ€ŕ @ŕ ŕ€ŕŕ ŕ€ŕ  ŕ ŕ€ŕ€@@@@@@€€€€€@ @@@@ @@@@@ @ p` @ŕ    €@ŕ  ŕ @ŕ   ŕ@ ŕ  ŕP ŕ  ŕ ŕ   ŕ@ŕ@ř¨¨ř@€@   ŕ @   ŕ@    ŕ    ŕ @  ŕ ŕ€€ŕ  ŕ€€   ŕ ŕPgc€ˇcşcĚ+%cń9Š( "TRYUMF PANA KLEKSA" JAN BRZECHWA PTASIA HISTORIA Akademię pana Kleksa ukończyło w tym roku trzech Aleksandrów, dwóch Anastazych, czterech Albinów, dwóch Agenorów, trzech Aleksych, jeden Apolinaryija. Razem było nas siedemnastu. Wręczajšc nam dyplomy, pan Kleks na każdym z nich kładł swój podpis, ozdobionywszelkimi możliwymi zakrętasami i zawijasami, jakie tylko zdołała wymyœlić kaligrafia na przestrzeni wieków. Po wspólnym uroczystym obiedzie odœpiewaliœmy chórem hymn Akademii, po czym pan Kleks, stojš swoim zwyczajem najednej nodze, wygłosił do nas pożegnalne przemówienie. Wryło się ono w mojš pamięć na całe życie. - Moi drodzy - powiedział pan Kleks - po latach ogromnych wysiłków napełniłem wasze puste głowy mšdroœciš, o której w innych uczelniach nikomu nawet się nie œni. Wiecie, że wynalazłem własnš metodę wlewania oleju do głowy. Dzięki temu wam, którzy przybyliœcie do mojej Akademii jako kapuœciane głowy, zdołałem zaszczepić wiele rzadkich umiejętnoœci i z nieuków uczyniłem młodych uczonych. Wzmocniłem też waszš pamięć przy pomocy soku malinowego i nalewki na piegach. Mam więc nadzieję, że potraficie przekazać zdobytš wiedzę następnym pokoleniom i rozsławić mojš Akademię na cały œwiat. Każdy z was pójdzie odtšd własnš drogš, a ja... Ja muszę udać się do krainy, która na mojej mapie figuruje jako Alamakota. O ile pamiętacie, utknęli tam przed laty bajdoccy żeglarze. Obowišzek nakazuje mi ich odszukać. Żegnam was, moi drodzy! Pa-ram-pam-pam! Pa-ram-pam-pam! Po tych słowach pan Kleks wydšł policzki i na połach surduta uniósł się w powietrze, jak to czynił zwykle, gdy zamierzał wyruszyć w podróż. Przez chwilę kršżył jeszcze ponad naszymi głowami, po czym wymknšł się przez okno, wzbił w górę i odpłynšł w kierunku południowo-wschodnim. Jego rozwiana broda pozostawiała za sobš jasnš smugę, aokulary posyłały nam pożegnalne migotliwe "zajšczki". Długo jeszcze widzieliœmy w oddali ulatujšcš postać ukochanego profesora, która z minuty na minutę stawała się coraz mniejsza, aż w końcu znikła nam z oczu. Pożegnałem kolegów, spakowałem zeszyty,galowe lampasy do spodni oraz kilka drobnych sekretów, które wygrałem od pana Kleksa w "trzy wiewiórki", i radoœnie pomknšłem do domu na ulicę Korsarza Palemona. Mieszkanie rodziców zastałem jednak zamknięte. Stary dozorca Weronik dostał na mój widokdługotrwałej czkawki. Niegdyœ nazywał siępo prostu Franciszek, ale kilka lat temu przyjšł imię po swojej zmarłej żonie Weronice. Tak bardzo jš kochał, iż pragnšłw ten sposób utrwalić jej pamięć wœród lokatorów. Czekałem jakiœ czas, aż minie mu atak czkawki, w końcu zniecierpliwiony uderzyłem go kilkakrotnie w plecy tobołkiem z ksišżkami. Weronik parsknšł, wykonał parę przysiadów i oœwiadczył tajemniczo: - Pan Niezgódka, czyli pański ojciec, na wiosnę tego roku zmienił się w szpaka i wyfrunšł z domu. Nawet nie zatrzepotał na pożegnanie. Wyfrunšł i tyleœmy go widzieli. A pani starsza włożyła kapelusz z kwiatkami, wzięła pod pachę elektroluks i poszła do lasu robić porzšdki. Wszystko to stało się z powodu paczki, którš przyniósł listonosz. Bo jak tylko listonosz wsiadł na rower i odjechał, pan Niezgódka zaraz wyfrunšł. Wiedziałem, że Weronik jest dziwak i że poœmierci żony zdziwaczał jeszcze bardziej, toteż nie wdawałem się z nim w dalsze rozmowy, lecz wzišłem klucz i wszedłem do mieszkania. Zastałem w nim straszliwy nieład. Wszędzie pełno było damskich kapeluszy, wstšżek i sztucznych kwiatów. W kuchni piętrzyły się nie zmyte naczynia, a w jadalni z żyrandola zwisały wianki suszonych grzybów, przeważnie muchomorów. Pod nogami chrzęœciły rozsypane ziarna, używane do karmienia kanarków. W gabinecie ojca na biurku, na szafach, na etażerkach poustawiane były rozmaite wypchane ptaki. Ptasie pióra walały się po podłodze, a kolorowy puch unosił się w powietrzu. Zauważyłem już w dzieciństwie, że ojciec miał w twarzy coœ ptasiego. Teraz mogłemstwierdzić, że głowy wypachanych ptaków dziwnie przypominajš mi twarz ojca. Kiedy zaœ wzišłem się do sprzštania i całš tš ptasiš kolekcję wyniosłem na balkon, zielona papuga, którš nieostrożnie przydepnšłem, wydała skrzeczšcy dŸwięk, do złudzenia przypominajšcy głos mego kochanego ojca. Uwijałem się do póŸnego wieczora, żeby mieszkanie jako tako doprowadzić do porzšdku. Następnie wszystkie pokoje pozamykałem na klucz, zachowujšc dla siebie jedynie gabinet. Przemeblowałem go, wyniosłem zbędne sprzęty, a także wszystkie ksišżki, jako że ojciec zbierał wyłšcznie oprawy, usuwajšc z nich przy pomocy brzytwy zadrukowane stronice. Za to wszystkie tytuły wyciœnięte na grzbietach umiał na pamięć. Treœć ksišżek wymyœlał i pisał sobie sam, według własnego upodobania, a po skończonej pracy stosy zapisanych kartek wrzucał do pieca. Kiedy zaœ póŸniej zachodziła potrzeba, pisał ksišżkę na nowo, za każdym razem inaczej. Na szafie postawiłem wypchanego sokoła iwłożyłem mu na dziób okulary, żeby mi przypominał mego ukochanego ojca. Nakręciłem też wszystkie zegary i każdy nastawiłem na innš godzinę. Po prostu nie chciałem przeszkadzać sobie w pracy obserwowaniem czasu. Wreszcie na drzwiach przytwierdziłem tabliczkę, na której widniał napis: ADAM NIEZGÓDKA Absolwent Akademii Ambrożego Kleksa Doktor Filologii Zwierzęcej Tak, tak, moi drodzy! Był to pracowity dzień, pełen przeżyć i niespodzianek. Gdy jeden z zegarów wskazywał północ i wypachana kukułka, naœladujšc głos mego ojca, zakukała dwanaœcie razy, położyłem się spać. Ojciec w latach mego dzieciństwa zawsze wieczorem otulał mnie kołdrš i kukał na dobranoc. Tej nocy œnił mi się Weronik fruwajšcy na uskrzydlonym elektroluksie, ale do snu tego nie przywišzywałem większej wagi. Nazajutrz, nie tracšc czasu, zabrałem się do moich zajęć. Od kilku lat prowadziłem studia nad żabim językiem i miałem na ukończeniu słownik porównawczy żabich gwar w jeziorach i w stawach. Nadto na zamówienie Instytutu Spraw Zmyœlonych podjšłem się opracowania odmiennych zasad wymowy psiego "hau" i kociego "miau" w dwudziestu szeœciu językach i narzeczach Dalekiego Wschodu. Nie będę również taił, że od dawna już głowiłem sięnad transkrypcjš bzykania komarów na chór i orkiestrę dętš, gdyż bardzo kocham muzykę, zwłaszcza różne pa-ram-pam-pam oraz pi-lim-pim-pim znane mi z Akademii pana Kleksa. W chwili gdy byłem pogršżony w rozmyœlaniach, rozległ się dzwonek u drzwiwejœciowych. Pobiegłem do przedpokoju w nadziei, że to może rodzice. Tymczasem na progu ukazał się listonosz, a za nim Weronik. Musiał być bardzo przejęty, gdyż znowu miał atak czkawki. Listonosz urzędowym ruchem podał mi paczkę i powiedział tylko jedno słowo: - Pokwitować. Pokwitowałem. A ponieważ nie miałem drobnych, ofiarowałem mu wypchanego drozda. Listonosz na chwilę się ożywił i rzekł: - A nie ma pan przypadkiem szpaka? I nie czekajšc na odpowiedŸ, zbiegł beztrosko po schodach. Ale Weronik został. Minšł mu już atak czkawki, więc idšc za mnš do gabinetu, mówił tajemniczym szpetem: - Takš samš paczkę dostał pan starszy. I zaraz potem wyfrunšł. Widziałem to własne oczy! Trzeba uważać. Radzę zamknšć balkon, bo i panu może się to przytrafić. Ostrożnoœć przede wszystkim. Pan Chryzantemski upuœcił pewnego razu z balkonu trzeciego piętra złotš rybkę. Wszyscy okropnie się przejęli, musiałem sprowadzić weterynarza. Weterynarz jš odratował, owszem, ale biedaczka stracił kolor. Nie jest już złotš rybkš, za przeproszeniem. O, nie! Słuchałem tej paplaniny z roztargnieniem, a równoczeœnie rozwijałem paczkę. Była okręcona kilka razy w papier i za każdym razem osobno przewišzana sznurkiem. Przecinałem sznurki, zdzierałem papier, ażwreszcie pozostało mi w rękach małe drewniane pudełeczko. Weronik przylgnšł twarzš do mego ramienia. Z ciekawoœci zaniemówił i w milczeniu chuchał na mnie piwem. Ostrożnie otworzyłem pudełeczko. Wewnštrz leżał guzik. Duży czarny guzik. Natychmiast odżyła mi w pamięci opowieœć szpaka Mateusza o guziku od cudownej czapki bogdychanów. Pamiętacie chyba tę osobliwš historię przemiany księcia w szpaka, historię, która przed dziesięciu latyobiegła cały œwiat. A więc wszystko stało się teraz jasne i rozumiałe, zwłaszcza gdyodczytałem włożonš do pudełeczka kartkę.Wypisane były na niej słowa następujšce: "Zwracam tę błahostkę, którš znalazłem wbasenie fontanny. Alojzy B". No tak! Oczywiœcie! Ojciec niebacznie przekręcił podesłany mu podstępnie guzik izamienił się w szpaka. A potem wyfrunšł i niechcšcy upuœcił guzik do fontanny. Dlatego nie mógł już odzyskać swej normalnej postaci. Matka zaœ poszła do lasu na poszukiwanie ojca i zabrała z sobš elektroluks, żeby bronić go przed drapieżnikami. Pamiętała, że nasz kot Hieronim na widok elektroluksu z przerażenia prychał i uciekał na dach. Kochana matka! Zawsze była kobietš dzielnši nieustraszonš. Podczas burzy, na przykład, nad głowš ojca trzymała na kształt piorunochronu szpilkę od kapelusza.A kiedy było œlisko, sypała przed nim kaszęjaglanš, żeby się nie przewrócił. Zresztš do niczego innego kasza ta się nie nadaje, gdyż nikt z nas w domu jej nie jada. Także itym razem matka poszła za ojcem uzbrojona w elektroluks. Wprawdzie w lesiena ogół trudno znaleŸć Ÿródło pršdu do elektroluksu, ale znajšc matkę wiedziałem, że raczej sama zamieni się w akumulator, niż miałaby opuœcić ojca w niebezpieczeństwie. - Taki sam guzik dostał pan starszy w poprzedniej paczce - powiedział Weronik. - A ten to jest pewno do pary. Trzeba uważać. W guziku może być trucizna albo dynamit. Mówišc te słowa, Weronik nawet nie przypuszczał, jak bliski był prawdy. Gdy bowiem raz jeszcze spojrzałem na kartkę izobaczyłem podpis "Alojzy B", od razu rozjaœniło mi się w głowie. Oczywiœcie, Alojzy B. - to Alojzy Bšbel, nadzwyczajny twór pana Kleksa, sztuczny, zmechanizowany człowiek, który wymknšł się spod władzy swego konstruktora i stał się nieobliczalny. A teraz mœci się na mnie i na mojej rodzinie za to, że go kilkakrotnie zdemaskowałem. Alojzy Bšbel posiadał bowiem zdumiewajšcš zdolnoœć podszywaniasię pod innych ludzi i tylko ja jeden umiałem go z miejsca rozpoznać. Podobnie i teraz zjawił się jako fałszywy listonosz. Naprzód przyniósł guzik od czapki bogdychanów memu ojcu i œcišgnšł na niego fatalnš przemianę w ptaka, a obecnie podsunšł guzik mnie, aby ze mnš stało się to samo. Wybiegłem na balkon i rzeczywiœcie w oddali, na końcu ulicy, dostrzegłem Alojzego zmykajšcego na rowerze, który, o ile zdołałem rozpoznać, przerobiony był z okularów mego ojca. - Panie Weroniku - zawołałem z rozpaczš -musimy zaczšć działać! Ojciec ma takš krótkš pamięć, że nawet kiedy był jeszcze sobš, zapominał często, gdzie mieszka, i matka musiała wysyłać po niego kota Hieronima. A teraz, odkšd obudziły się w nim ptasie instynkty, nie wróci już z całš pewnoœciš. - Może by znowu wysłać Hieronima po panastarszego? - powiedział niepewnie Weronik.- Co za pomysł! - obruszyłem się na starego dozorcę. - Kota wysyłać po ptaka? Nie panie Weroniku! Musimy sami udać się na poszukiwania. Weronik uœmiechnšł się z politowaniem i rzekł: - Na œwiecie jest ptaków 175834449537. Nato, żeby odnaleŸć wœród nich pana starszego, trzeba byłoby szukać 17537 lat. Trochę za dużo. Odpada. Po tych słowach Weronik wyszedł na balkon. W namyœleniu zaczšł z wolna obskubywać wypchane ptaki i rzucać pióra na wiatr. Zastanawiałem się przez chwilę czy nie pójœć w œlady ojca i nie zamienić się przy pomocy guzika w ptaka, co ułatwiłoby mi poszukiwanie rodziców. Zachodziła jednak obawa, że mogę przemienić się, dajmy na to, w indyka albo koguta, które także należš do gatunku ptaków, ale nie umiejš fruwać, jak należy. Z takiej przemiany nie odniósłbym oczywiœcie żadnego pożytku. A co gorsza, nie miałem pewnoœci, czy zdołam póŸniej odzyskać swój obecny kształt. Natomiast pozostawanie przez resztę życia wœród kuri indyczek, pomimo że studiowałem ich gwary, nie wydawało mi się karierš godnš uczonego. Po rozważeniu tych wštpliwoœci zamknšłemguzik w szufladzie biurka, klucz zaœ wyrzuciłem przez okno, żeby nie mieć pokusy i nie móc przypadkiem przez sen sięgnšć do szuflady, gdyż jak wiadomo, w snach dziejš się nieraz różne dziwne rzeczy niezależnie od naszej woli. Przez ten czas Weronik zdšżył już oskubaćwiększoœć wypchanych ptaków i nad ulicš unosiła się chmura kolorowych piórek. Ludzie powychodzili na balkony i spoglšdali w niebo, sšdzšc, że to pada pierzasty deszcz, a niektórzy wystawili wiadra żeby nałapać tej kolorowej deszczówki do myciagłowy. - Panie Weroniku! - zawołałem zniecierpliwiony. - Dosyć tej zabawy! Oskubał pan wszystkie ulubione ptaki mego ojca, a na domiar złego narobił pan takiegodeszczu z piór, że nawet najmšdrzejszy ptak musi stracić orientację. Nie tylko moi rodzice, ale nikt w mieœcie nie potrafi już rozpoznać ulicy Korsarza Palemona. Weronik zaczerwienił się i zagryzł wargę, żeby powstrzymać czkawkę. Jego łysš głowę okalał puch siwych włosów. Gdyby zapuœcił brodę, stałby się podobny do œwiętego Mikołaja. Miał na sobie wytarty serdak, płócienne błękitne spodnie i stare żołnierskie kamasze zasznurowane drutem telefonicznym. - Panie Weroniku - cišgnšłem po chwili złamanym głosem - jest tylko jeden człowiek na œwiecie, który mógłby pomóc. Tym człowiekiem jest profesor Ambroży Kleks. - No to leć pan do niego! - zawołał stary dozorca i zatrzepotał rękami. - Niestety! - odrzekłem z westchnieniem. - Pan Ambroży Kleks właœnie wczoraj wyprawił się do Alamakoty. Muszę natychmiast wyruszyć w podróż. Muszę gonić pana Kleksa. Szkoda, że Hieronim gdzieœ się zapodział, bo mógłby mi towarzyszyć. Przykra to rzecz podróżowaćsamotnie. - E tam! - zauważył Weronik. - Z kota pożytek niewielki. Lepszy byłby pies albo koń. - Panie Weroniku - powiedziałem nieœmiało - a może by tak pan... Co?... Na stare lata przydałoby się panu przewietrzyć. Mam trochę oszczędnoœci, wystarczy na dwóch. Weronikowi zaœwieciły się oczy, ale po chwili zgasły. - Jestem dozorcš z dziada pradziada - oœwiadczył z godnoœciš. - Nie zostawię domu bez opieki. - A czy nie mógłby ktoœ pana zastšpić? - Mnie? Zastšpić? - obruszył się Weronik. - Ja, panie, pięćdziesišt lat wytrwałem na stanowisku. Znam każdš szparę w tym domu! Każdš mysz! Każdš stonogę! Mnie - zastšpić! Coœ podobnego! Zaraz... Zaraz... Chwileczkę... Gdyby pan Chryzantemski się zgodził, jemu jednemu mógłbym zaufać. Tak! To jest myœl! Pan Chryzantemski! Po tych słowach Weronik pokiwał do mnie porozumiewawczo kciukiem prawej ręki i wybiegł z mieszkania. Zrozumiałem, że poczciwy, szlachetny dozorca nie opuœci mnie w nieszczęœciu. Przyniosłem z komórki kufer i zabrałem się do pakowania. Kolejno układałem w kuferku: nieprzemakalny kombinezon trochębielizny, wysokogórskie buty, tropikalny hełm, płetwy do nurkowania, harpun myœliwski, niezbędne narzędzia, a nadto globus, kompas, latarkę elektrycznš, cukierw kostkach i na koniec - wypchanego sokoła. """ W chwili gdy kończyłem pakowanie, ktoœ zadzwonił do drzwi. Był to ten sam listonosz, który rano przyniósł paczkę. Wręczył mi klucz ze słowami: - To od biurka szanownego pana. Wypadł panu przez okno na ulicę... Złapałem go za klapę marynarki i zawołałem: - Alojzy, to ty! Poznaję cię! Teraz rozprawię się z tobš, nicponiu! Zanim jednak zdšżyłem dokończyć zdanie, Alojzy szarpnšł się zostawiajšc w mojej zaciœniętej dłoni odprutš klapę i błyskawicznie zjechał po poręczy schodów na dół. - Ręka za krótka, panie Niezgódka! - krzyknšł znikajšc w kolorowej zamieci piór. Weronik słyszšc wrzawę na schodach zjawił się natychmiast, ale nie był sam. Był w towarzystwie pana Chryzantemskiego. - Załatwione! - powiedział. - Jadę z panem! Zauważyłem, że pan Chryzantemski miał już na sobie serdak Weronika, stanowišcy widocznie oznakę dozorcowskiej władzy. - Ruszamy! - rzekłem zdławionym głosem. - Ale musimy na każdym kroku wystrzegać się Alojzego Bšbla. Pan go jeszcze nie zna. Niech pan jednak zapamięta to imię: Alojzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ ˆiC ř }x}`X¸ŠjPŹ cü X WT c€ ô(]c Q77Bšbel! - Alojzy Bšbel - powtórzył posłusznie Weronik. Niebawem szliœmy w kierunku portu. Pan Chryzantemski postanowił nas. odprowadzići teraz pchał wózek, na którym znajdował się mój kuferek, plecak Weronika oraz obienasze teczki, jako że bez teczek ludzie przyzwoici nie podróżujš. W porcie oczekiwało mnóstwo rozmaitych statków, a ich kapitanowie głoœnym nawoływaniem zapraszali pasażerów: - Panie! Panowie! Kto do Wschodniej Rododyndii? Kto do Wybrzeża Kabanosów? Dzisiaj ostatni rejs do Północnej Kalafonii! - Kto do Zachodnich Rajstopów? Proszę wsiadać! - Za godzinę odjazd do Południowych Bryndz! - Kto na wyspy Remanentów? Tylko u mnie tanio i bezpiecznie! - Kto chce polować na krokodyle? Mam jeszcze jednš kajutę do Przylšdka Koœci Szpikowej! Tanio i wygodnie! Dzieci płacš połowę! Wybraliœmy statek, który płynšł na południowy wschód, gdyż ten właœnie kierunek obrał pan Kleks wyruszajšc do Alamakoty. Statek nazywał się "Płetwa Rekina" i służył do przewożenia rozmaitych ładunków, ale w trzech kajutach mógł pomieœcić siedmiu pasażerów. Kapitan, stary wilk morski, nic nie słyszał o Alamakocie. Zresztš nie mógł słyszeć, gdyżbył głuchy jak pień. Mieliœmy kajutę przytulnš, chociaż ciasnš. Weronik, wierny powołaniu wytrawnego dozorcy, przystšpił natychmiast do pucowania wszystkich częœci metalowych oraz szyby okršgłego okienka. Dwie pozostałe kajuty zajmował pewien hodowcaróż, pan Lewkonik, z pięcioma córkami. Wybrał się z nimi w podróż, gdyż każdš z nich postanowił wydać za mšż za ogrodnikainnego kraju. Pan Lewkonik był bardzo gruby i miał tak wielki brzuch, że gdy siadał do stołu, nie mógł dosięgnšć talerzai dlatego nigdy nie najadał się do syta. Córki pana Lewkonika nie odznaczały się urodš, ale ich ojciec twierdził, że ogrodnicy nie muszš szukać u żon pięknoœci, albowiem majš jej pod dostatkiem w kwiatach. Całe dni spędzaliœmy na pokładzie, korzystajšc ze słońca i pogody. Morze było spokojne, niebo bezchmurne. Marynarze grali w koœci albo spali na swoich kojach, czuwał tylko sternik. Natomiast kapitan, siedzšc na zwoju lin, rozwišzywał krzyżówki i raz po raz wołałdo nas rozkazujšcym głosem: - Rzeka na siedem liter! Hej tam... Wódz Indian, zaczyna się na "M"!... Miasto w Azji:"o" w œrodku, "o" na końcu! Hej!... Używa się do latania, dziewięć liter wspak! Hej! Żadna jednak z naszych odpowiedzi nie docierała do kapitana, gdyż jak wspominałem, był on kompletnie głuchy. Dlatego też po pewnym czasie zorganizowaliœmy pocztę łańcuszkowš. Przekazywaliœmy kartki z ršk do ršk i przesyłaliœmy kapitanowi odpowiedzi na piœmie. Pan Lewkonik zakasał rękawy, włożył na głowę niebieski melonik, który miał go chronić od słońca, i zabrał się do sadzeniaróż na pokładzie. Pomimo że był bardzo groby, poraszał się z lekkoœciš balonika. Ułożyłem nawet o nim piosenkę, a œpiewaliœmy jš wszyscy chórem: Nasz pan Lewkonik Włożył melonik I wyhodował róże, Nasz pan Lewkonik Tak jak balonik Unosi się ku górze. Kto ma wazonik, Dostanie róży kwiat, A pan Lewkonik W daleki ruszy œwiat. I rzeczywiœcie już po paru dniach w skrzyniach ustawionych wzdłuż burty rozkwitły różne odmiany róż. Córki pana Lewkonika podlewały je stale specjalnym przyspieszajšcym płynem, dzięki czemu rozwijały się niezwykle szybko. Róże zwabiły na pokład mnóstwo przelotnych ptaków. Ponieważ znam kilkadziesišt ptasich gwar i narzeczy, mogłem prowadzić z nimi rozmowy w nadziei zdobycia jakichœ wiadomoœci o moimojcu. Pewien gołšb pocztowy obiecał mi rozgłosić odpowiedni apel do wszystkich ptaków. Na próżno jednak czekałem na upragnionš wiadomoœć. Pod wieczór trzeciego dnia przybiegł do mnie zdyszany Weronik wołajšc z daleka: - Jest! Jest! Panie Adasiu, jest pan Niezgódka! Z biciem serca pomknšłem we wskazanym kierunku. Na dziobie statku istotnie siedziałszpak. Gadajšcy szpak. Od razu jednak zorientowałem się, że nie jest to mój ojciec. Szpak mówił bowiem po francusku, a ojciec żywił zawsze niechęć do języków obcych. Cóż, Weronik miał rację. Wœród miliardów ptaków trudno trafić na właœciwego. W końcu jednak udało mi się od pewnego kolibra uzyskać bezcennš wiadomoœć. Okazało się bowiem, że był on już poprzednio w Alamakocie i może nam wskazać drogę do tego kraju. Wtajemniczyłem przeto pana Lewkonika w moje kłopoty oraz wyjawiłem cel podróży. Po naradzie postanowiliœmy wspólnymi siłami nakłonić kapitana, aby zboczył z wytkniętego kursu i zawinšł do Alamakoty. Panu Lewkonikowi opisałem Alamakotańczyków w nader zachęcajšcych barwach i zapewniłem go, że jest to naród zakochany w kwiatach. Powiedziałem też mimochodem: - Alamakotańscy ogrodnicy majš tylko jednšsłaboœć: żeniš się najchętniej z cudzoziemkami. Ta uwaga podziałała na pana Lewkonika jakpršd elektryczny. Podskoczył kilkakrotnie do góry, nacisnšł brodawkę na nosie jak guzik dzwonka i z lekkoœciš balonika potoczył się do kapitana. Wspomniałem już, że pan Lewkonik miał pięć niezbyt ładnych córek. Aczkolwiek był hodowcš róż, tylko najstarsza córka miała na imię Róża. Cztery pozostałe nosiły imiona: Dalia, Hortensja, Rezeda i Piwonia. Polubiłem te dziewczęta, a nawet wkrótce przyzwyczaiłem się do ich brzydoty. Powiem więcej: z dnia na dzień podobały misię coraz bardziej. Zwłaszcza Rezeda. Ale myœli moje zajęte były głównie losem biednych rodziców. Nie schodziłem z pokładu, żeby nie stracić kontaktu z kolibrem, który obiecał służyć nam za przewodnika. Chcšc pozyskać jego względy,œpiewałem mu piosenki drozdów, rudzików,kosów i sikorek, a pewnego razu zaœwiergotałem jak strzyżyk-wole oczko. Dopiero wtedy koliber nabrał do mnie takiego zaufania, że gotów był uwierzyć, iżjestem ptakiem. Gdy tak sobie ćwierkałem, na pokładzie ukazał się Weronik. Zalatywało od niego sidolem i amoniakiem, gdyż z zamiłowania do porzšdku polerował okrętowe poręcze oraz wszystkie częœci metalowe. Zbliżył siędo mnie i powiedział tajemniczo: - Załatwione. Pan Lewkonik urobił kapitana.Płyniemy do Alamakoty. W tej samej chwili rozległ się tubalny głos kapitana: - Wszyscy na stanowiska! Kurs na południowy wschód! Spojrzałem na dziobek kolibra i podałem kapitanowi dokładny kierunek. - Pełna szybkoœć! - wrzasnšł kapitan. - Przecišć zwrotnik Raka! Ster w lewo! - "Płetwa Rekina" zwinnie pomknęła naprzód,prujšc fale i roztršcajšc delfiny. Koliber odlatywał co pewien czas na rekonesans, po czym wracał na swoje miejsce, aby cienkim, ostrym dziobkiem jak igłš kompasuwskazywać drogę. Podzwrotnikowe słońce prażyło niemiłosiernie. Po pięciu dniach w oddali ukazały się zamglone zarysy lšdu. Zbliżaliœmy się do Alamakoty. ALAMAKOTA Dziwi was pewno, że w poprzednim rozdziale pan Kleks pojawił się tylko przez krótkš chwilę, na samym poczštku, a potemcały czas był nieobecny. Zdziwienie wasze jest całkiem uzasadnione, gdyż pan Kleks, jako główny bohater tej ksišżki, powinien być, prawdę mówišc, stale na miejscu. Trzeba jednak wzišć pod uwagę, że uczony udał się do Alamakoty, która leży bardzo daleko, musieliœmy więc odbyć długš podróżpo to, żeby nawišzać z nim kontakt. Szliœmy z portu całš gromadš i spotkaliœmypana. Kleksa zupełnie przypadkowo, kiedy zjeżdżał na hulajnodze z Rezerwatu Zepsutych Zegarków. Niebawem wrócę do tego momentu, a na razie chciałbym opowiedzieć wam o Alamakocie. Jest to jeden z tych ciepłych krajów, dokšd na okres chłodów odlatujš niektóre nasze ptaki. Pomyœlałem więc od razu, że kiedy u nas nastšpi zima, to kto wie, czy mój ojciec nie przyleci do Alamakoty. Alamakotańczycy należš do pięknej rasy, kolor skóry majš jasnokawowy, włosy ciemne, a od innych ludzi różniš się tylko tym, że posiadajš trzeciš nogę. Poruszajš się z szybkoœciš antylop, a przy tym w biegu jedna noga zawsze może odpoczywać.Bez trudu więc rozpoznawaliœmy Bajdotów, którzy wprawdzie opaleni byli na bršz, jednak nie potrafili wyhodować sobie trzeciej nogi. Za to dzieci, które mieli z Alamakotankami, zamiast trzeciej nogi posiadały trzeciš rękę i tym różniły się od dzieci tubylców. Z pewnoœciš pamiętacie, że przed laty dzielnš załogę bajdockiego statku "Apolinary Mrk" porwały na tratwie zdradliwe fale i uniosły do Alamakoty gdzie kapitan Kwaterno, po obwołaniu go królem, panował jako Kwaternoster I. Od tego czasu Bajdoci tak się rozmnożyli, że wszędzie spotykało się dziewczęta i chłopców o trzech rękach. Nastšpiło też pomieszanie języków alamakotańskiego z bajdockim i powstał nowy - alambajski, podobny do naszego. Różnica polega na tym,że po alambajsku zamiast "u" mówi się "or", a zamiast "o" mówi się "ur". Tak więc "ucho" po alambajsku brzmi "orchur", a "noga" - "nurga". Wyraz "kolega" wymawia się jako "kurlega", "but'jako "bort", a "kogut" jako "kurgort'. Dla mnie, który znałem języki i narzecza zwierzęce o wiele trudniejsze, mówić po alambajsku to była po prostu mucha, czyli morcha. Alamakotę budowano spiralnie, a więc główna ulica wiła się w kształcie œlimaka od portu aż do centrum miasta, gdzie Bajdoci, po objęciu panowania nad tubylcami, wznieœli pomnik ku czci WielkiegoBajarza Apolinarego Mruka. Nazywał się onpo alambajsku Apurlinary Mrork. Zresztš Alamakotańczycy przyjęli Bajdotów od razu bardzo serdecznie, chętnie uznali wyższoœćich bajek nad własnymi, ofiarowali im swoje córki za żony i żyli z nimi w największej zgodzie pod berłem Kwaternostra I, który okazał się władcš mšdrym, a przy tym nadzwyczaj łagodnym.Wróćmy jednak do pana Kleksa. Spotkanie nasze odbyło się w sposób bardzo osobliwy.Pan Kleks na mój widok nie zdradził najmniejszego zdziwienia, lecz zapytał po prostu: - Jadłeœ już obiad? - Panie profesorze - odrzekłem - przecież dopiero wylšdowaliœmy w Alamakocie. - Jak to? - obruszył się pan Kleks. - Przed godzinš grałeœ ze mnš w "trzy wiewiórki" iwygrałeœ samograjšcy guzik... - Ja? -zawołałem zdumiony. - Panie profesorze, to jakieœ nieporozumienie! - Pan profesor na pewno żartuje - wtršcił Weronik. Pan Kleks stanšł znaczšco na jednej nodze,a córki pana Lewkonika otoczyły go kołem ispoglšdały z zaciekawieniem na ruchy jego brody. - Zaraz... zaraz... - wymamrotał pan Kleks. -Czyżby to był twój sobowtór? No tak, zaczynam coœ niecoœ miarkować... - Alojzy Bšbel! - zawołałem przerażony. - Tak, Adasiu, Alojzy Bšbel... Już od kilku dnipodszywa się pod ciebie, a ja go nie rozpoznałem. Cóż to za szelma! Pan Lewkonik, którego wtajemniczyłem we wszystkie moje sprawy, zbliżył się do panaKleksa i gdy obaj zderzyli się brzuchami, powiedział: - Damy sobie z nim radę. Mam zagraniczny płyn owadobójczy. Œrodek niezawodny. - Alojzy Bšbel to nie owad, panie łaskawy! Nie owad! Mógłby pan o tym wiedzieć, panie... panie... - Anemon Lewkonik - poœpieszył przedstawić się hodowca róż. - A oto moje córki: Róża, Dalia, Hortensja, Rezeda i Piwonia. Wszystkie panny na wydaniu. - Ciekawe... - rzekł z figlarnym uœmiechem pan Kleks. - Istny ogród botaniczny. - Pan profesor nie pamięta, ale widywaliœmy się już nieraz - wtršcił nieœmiało pan Lewkonik. - Ja? Nie pamiętam? - obruszył się wielki uczony. - Może widywał mnie pan w snach. A ludzie rozsšdni nie wierzš w sny. Nie mówmy o tym więcej. Tu wmieszał się stary dozorca: - Panie profesorze ja również chciałbym złożyć panu moje uszanowanie. Nazywam się Weronik Czyœcioch, ulica Korsarza Palemona 7, wejœcie z bramy, dyplomowanydozorca z dziada pradziada. - Fiu-fiu! - gwizdnšł pan Kleks. - Takich ludzi będzie mi potrzeba. Oby tylko siły panu dopisywały. - Czcigodny profesorze, mam dopiero siedemdziesišt lat - rzekł Weronik - W zesztym roku w skoku o tyczce zajšłem pierwsze miejsce przed Kiełboniem, Fojdrš i OkiełŸniukiem. Mógłbym jeszcze, za przeproszeniem, stanšć do biegu maratońskiego. Z tymi słowy chwycił pana Kleksa wpół i trzykrotnie podrzucił go do góry. - Hip-hip-hura! Hip-hip-hura! - zawołała zgodnym chórem rodzina Lewkoników. Po tej wymianie wzajemnych grzecznoœci postanowiliœmy udać się do pałacu, aby przedstawić się królowi Kwaternostrowi I. Na ulicach był wielki ruch, gdyż właœnie obchodzono uroczyœcie rocznicę lšdowania Bajdotów i dziewczęta znosiły zewszšd naręcza kwiatów pod pomnik Apolinarego Mruka. Udaliœmy się wraz z tłumem w kierunku placu PrzyjaŸni Alamakotańsko-Bajdockiej, który nazwano wskrócie placem A-B. Pan Kleks kroczył wielce zakłopotany, tarmoszšc w zamyœleniu brodę. Nagle przystanšł, owinšł wšs dokoła palcai zawołał z tryumfem: - Eureka! Mam! W Alamakocie przebywa trzynastu Bajdotów, wliczajšc w to króla Kwaternostra. Nas jest tu trzech. Dochodzšjeszcze córki pana Lewkonika. Razem dwadzieœcia dwie osoby z gatunku dwunożnych. Trzeba sporzšdzić dokładny wykaz. Kto znajdzie się poza tš liczbš, kto nie będzie figurował w spisie, a okaże się dwunożnym, tego zdemaskujemy jako Alojzego Bšbla. Poznamy go po nogach. Oto mój plan, proszę państwa. Słowa pana Kleksa wzbudziły ogólny podziw, a Weronik raz jeszcze podrzucił godo góry. W tym momencie znaleŸliœmy się właœnie przy pałacowej bramie. O, tak! Pan Kleks był naprawdę genialny. Mieliœmy właœnie wejœć do pałacu i warta sprezentowała broń, gdy nagle nadleciał mój znajomy koliberek i usiadł mi na ramieniu. Wyznał mi, że bardzo się do mnieprzywišzał i że będzie mi odtšd towarzyszył aż do pierwszych jesiennych deszczów. Koliber porozumiewał się ze mnšw narzeczu tri-tri, używanym przez ptaki południowoafrykańskie, toteż dla uproszczenia przezwałem go Tri-Tri, co nawet pan Kleks uznał za bardzo trafne. Pałac królewski zbudowany był z dużych muszli, zestrojonych w tak misterny sposób, że gdy wchodziło się do sali tronowej, ich szum rozbrzmiewał dŸwiękami hymnu narodowego Alamakoty. Ponieważ muszle nanizane były na wysokie stalowe pręty, które obracały się dokoła swej osi, nadworny muzyk odpowiednio wprawiajšc je w ruch, mógł zmieniać melodie i wygrywać na muszlach stosownie do okolicznoœci różne alamakotańskie marsze. Przy dŸwiękach hymnu narodowego zbliżyliœmy się do królewskiego tronu, którywykonany był w kształcie fregaty wyposażonej w żagle, ster i mostek kapitański. Z tego mostku król wygłaszał orędzia do narodu. Trzeba bowiem pamiętać, że Kwaternoster I był starym marynarzem i zasłynšł niegdyœ jako kapitan Kwaterno. - Witam, cię królu - powiedział poufale pan Kleks. - Pozwól, że przedstawię ci moich przyjaciół. Oto pan Lajkonik... - Lewkonik - poprawił hodowca róż. - Tak tak... Przepraszam... Pan Lewkonik... Ato sš jego kwiatuszki, czyli pięć córek... A, to pan Wazonik... - Weronik panie profesorze - przerwał mu stary dozorca. - Wybacz, drogi przyjacielu, ale nie przywišzuję wagi do nazwisk - rzekł wielkiuczony. - Ważny jest nie człowiek, lecz jego dzieło. O Ambrożym Kleksie ludzkoœć może zapomnieć, ale mój twór, Alojzy Bšbelprzejdzie do historii. Tak jak do historii przejdš czyny sławnych bajdockich żeglarzy z królem Kwaternostrem I na czele. Niech żyje król! - Niech żyje! - zawołaliœmy chórem, a muszle powtórzyły nasze głosy wielokrotnym echem. Dworzanie uderzali przy tym zegarkami o podłogę, wskutek czego powstał taki zgiełk, że Tri-Tri przerażony uciekł przez okno. - Jeszcze nie skończyłem! - zawołał pan Kleks uciszajšc Alamakotańczyków. - To jest właœnie mój uczeń, Adam Niezgódka, októrym ci, królu, opowiadałem. Przez cały ten czas król zajęty był goršczkowym poszukiwaniem okularów, bezktórych nic nie widział, ale nie mógł ich rzecz prosta znaleŸć, ponieważ nic nie widział bez okularów. Sytuacja stawała się coraz bardziej kłopotliwa. Dla wszystkich było jasne, że słowa pana Kleksa nie docierajš do króla, pochłoniętego całkowicie sprawš okularów.Natomiast nikt z dworzan nie poœpieszył mu z pomocš, gdyż oni z kolei zajęci byli wyłšcznie swoimi zegarkami. Pan Kleks przerwał przemówienie, a Róża i Dalia zaczęły chichotać, co mogło króla urazić. Na szczęœcie pan Ludwik dostrzegł okulary wystajšce z królewskiego buta, przyskoczył z lekkoœciš balonika i dwornymgestem podał je Kwaternostrowi I. Wszyscy odetchnęli z ulgš. Wtedy król wszedł na mostek kapitański i raczył tak do nas przemówić po apamięta to imię: Alojzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pžc î—c …ňcw,$c›:Ű"alambajsku, co przytaczam tu w przekładzie na nasz język: - Piękne panie, panie profesorze, panowie! Przypuszczam, że zwrot "piękne panie" król przygotował sobie wczeœniej, zanim jeszcze znalazł okulary, przez które miał możnoœć przyjrzeć się pannom Lewkonikównom. - Na ziemi alamakotańskiej - cišgnšł Kwaternoster I - możecie się czuć jak u siebie w domu. Ludnoœć kraju zajmuje się hodowlš kur. Co roku wywozimy za granicę pięćdziesišt milionów jajek, a za uzyskane dewizy sprowadzamy sto tysięcy zegarków.Jak mieliœcie okazję zauważyć, moi wierni poddani zgodnie z wiekowš tradycjš uderzajš zegarkami o ziemię. Nie sprzyja to niestety ich mechanizmom. Dlatego też Alamakotańczycy cały wolny czas zużywajšna rozbieranie zegarków, ale nikt nie potrafi złożyć ich z powrotem. Co z tego wynika dowiecie się, gdy zwiedzicie nasz słynny Rezerwat Zepsutych Zegarków. Stanowi on największš osobliwoœć naszego kraju... Na podstawie słów Kwaternostera I wszyscy zebrani na sali Alamakotańczycy uderzyli parokrotnie zegarkami o posadzkę. Pan Kleks poprzednio słyszał już królewskie przemówienie, przerwał więc królowi i rzekł roztropnie: - Pozwolisz, najjaœniejszy panie, że wezmę na siebie przyjemnoœć poinformowania moich przyjaciół o zwyczajach tego kraju. Jeœli zaœ chodzi o nas, to mamy tylko jednożyczenie: chcielibyœmy spotkać się na twoimdworze ze wszystkimi Bajdotami, którzy osiedlili się w Alamakocie. Mamy z nimi bardzo ważne sprawy do załatwienia. - Œwietnie! - zawołał Kwaternoster I, uradowany, że nie musi dłużej przemawiać,gdyż jak wiadomo, prawdziwi marynarze nie lubiš gadać bez potrzeby. -Zapraszam was na wieczurrne przyjęcie; które urdbędzie się dziœ z urkazji œwięta narurdurwegur. Wobec zakończenia częœci oficjalnej król zeskoczył z kapitańskiego mostku, a minister dworu kazał zwinšć żagle fregaty i opuœcić flagę. Kwaternoster I był to postawny, krzepki mężczyzna w sile wieku, o rudawym zaroœcie i ryżej bródce w szpic. Alamakotańskim zwyczajem był obnażony do pasa, a na piersi i na ramionach miał wytatuowanš zwycięskš bitwę morskš, w której rzekomo dowodził, a nawet bohatersko zginšł, co przecież było zmyœlone od poczštku do końca. - A zatem dur zurbaczenia wieczurrem - rzekł uprzejmie Kwaternoster I i wachlujšc się palmowym liœciem, opuœcił salę tronowš. - Adasiu - szepnšł do ucha pan Kleks - wszyscy Bajdoci, jako byli marynarze, sš wytatuowani. To ułatwi nam rozpoznanie Alojzego. Uważaj, bšdŸ czujny! Ponieważ mieliœmy przed sobš cały dzień, udaliœmy się na zwiedzanie miasta. Alamakotanki wydały się nam bardzo ładne.Używajš one do mycia twarzy, jak poinformował nas pan Kleks, soku owocu gungo, który zawiera w sobie składniki upiększajšce. Z racji podzwrotnikowych upałów krajowcy chodzš obnażeni do pasa, nie majš więc do czego przypinać orderów imalujš je sobie wprost na piersi. A wszelkich odznaczeń w Alamakocie jest bardzo wiele. Za szczególnie zaszczytny uważa się Order Wielkiej Kury, następnie Krzyż Alambajskiego Współistnienia, Order Grajšcej Muszli przyznawany wybitnym muzykom, Order Trzeciej Nogi za strzeleniepiłki do bramki, Krzyż Trzeciej Ręki za usmażenie najsmaczniejszej jajecznicy, a nadto medale "Za łapanie komarów", "Za jazdę na hulajnodze", "Za puszczanie bšbelków" oraz wiele innych. Weronik zaglšdał do bram domów, gdzie doraŸnie udzielał dozorcom cennych rad i wskazówek, a nawet dawał pokazy wzorowego sprzštania. Natomiast pan Lewkonik wypytywał przechodniów o miejscowych ogrodników i notował ich adresy. Pan Kleks pogršżony był w zadumie, na próżno więc usiłowałbym opowiedzieć mu o moich rodzinnych kłopotach. Musiałem odłożyć rozmowę z nim do bardziej stosownej chwili, a na razie pomagałem Lewkonikównom zrywać owoce gungo, z których wyciskały sok i nacierały sobie nim twarze. Alamakotańczycy chętnie z nami rozmawiali,uœmiechali się życzliwie, a jeden z nich, imieniem Zyzik, służył nam za przewodnika.Był to trzyręki młodzieniec, po czym poznaliœmy że jest synem Bajdoty. Zyzik potwierdził fakt, że w Alamakocie osiedliło się dwunastu Bajdotów nie liczšc króla i że szeœciu spoœród nich zajmuje stanowiska ministrów. - Czy wszyscy Bajdoci sš tatuowani? - zapytał od niechcenia pan Kleks. - Wszyscy oprócz jednego - odrzekł młodzieniec. - To on! - szepnšł do mnie pan Kleks. - Ale w takim razie musi ich być o jednego więcej. Wieczorem sprawdzimy. Liczę na ciebie! - Pozostali - cišgnšł młodzieniec - piastujš również wysokie godnoœci państwowe. Mój ojciec na przykład jest Dyrektorem Królewskich Ogrodów i ma pod sobš pięćdziesięciu uczonych ogrodników. - Słyszycie, dziewczęta? - zawołał pan Lewkonik. - Pięćdziesięciu ogrodników! To coœ dla was! Niech żyje Alamakota! Przechodnie obejrzeli się za nimi ze zdziwieniem, a Rezeda rzekła niepewnie: - Zapominasz, ojcze, że oni sš trzynożni. Która z nas potrafi dotrzymać kroku takiemu mężowi? - Istotnie - westchnęła Dalia - takiego szybkobiegacza trudno dogonić. Łatwo możeumknšć. Biedna Dalia! Wiedziała zapewne, że nie może liczyć na swojš urodę. Spojrzeliœmy na niš ze współczuciem wszyscy równoczeœnie. Spojrzeliœmy i, o dziwo, własnym oczom nie mogliœmy uwierzyć. Sokowocowy gungo zaczšł już działać. Nie tylko Dalia, ale wszystkie siostry były zupełnie odmienione. Właœciwe rysy, kształt nosa, usta, oczy pozostały te same. Ustšpiły jedynie cechy brzydoty. Mieliœmy przed sobš pięć œlicznych, pełnychwdzięku panien. Pan Lewkonik trzykrotnie nacisnšł brodawkę na nosie, żeby przekonać się czy nie œni. Weronik przyglšdał się Piwonii z takim zachwytem, jakby zapomniał już całkiem o swojej nieboszczce żonie i o swoich siedemdziesięciu latach. Tylko pan Kleks powiedział rezolutnie: - Uważajcie jednak, moje drogie, żeby nie przefajnować. Żona nie powinna być za ładna. Chciał jeszcze coœ dodać, ale w brodzie zaplštał mu się jakiœ ptaszek i żałoœnie kwilił. Zabrałem się ostrożnie do rozgarniania jedwabistych gšszczów słynnej samoczynnej brody. Po żmudnych zabiegach, przy pomocy Hortensji udało mi się wreszcie uwolnić uwikłanego ptaszka. Oczywiœcie byt to Tri-Tri. Usiadł mu na ramieniu, wesoło pogwizdujšc, i ruszyliœmyw dalszš drogę za naszym przewodnikiem. Jak już wspomniałem, główna ulica wiła się spiralnie od placu A-B w kierunku portu. Przecinało jš mnóstwo poprzecznych uliczek. Trzypiętrowe kolorowe domki tonęły w kwiatach. Pan Lewkonik z wielkš znajomoœciš rzeczy wymieniał ich łacińskienazwy, ale nas zachwycały przede wszystkim barwy i zapachy. - Papaver orientale! - wołał pan Lewkonik. - Co za piękny okaz! A to - rosa multiflora! Moja specjalnoœć. O, proszę spojrzeć, panieprofesorze, to jest dracaena fragrans! Należy jš podlewać umiarkowanie, a za to często spryskiwać. Nikt nie słuchał hodowcy róż, gdyż byliœmyzmęczeni, zgrzani i głodni. Wstšpiliœmy przeto do pobliskiej zajezdni, alamakotańskim zwyczajem wypożyczyliœmysobie motorowe hulajnogi i ruszyliœmy jednšz bocznych uliczek w kierunku zamiejskich kopulastych budowli. Były to kurze farmy - chluba Alamakoty. Rozpoœcierały się one dokoła miasta na wielkich przestrzeniach i rozbrzmiewały nieustajšcym pianiem kogutów. Trzynożne i trzyrękie postacie Alamakotańczyków uwijały się pomiędzy kurami, podbierajšc jajka. Kury te należš do nader osobliwej, małomównej rasy i posługujš się bardzo pierwotnš gwarš, ograniczonš właœciwie dowyrażania tylko trzech pojęć. Jedno z nich to "chcę jeœć i pić", drugie - "za chwilę zniosę jajko", wreszcie trzecie - "proszę mi nie zawracać głowy". Natomiast koguty zdradzajš znacznie szersze zainteresowania, trafnie przepowiadajš pogodę, wskazujš czas, a nadto umiejš piaćna głosy różne wojskowe marsze, co jest o tyle dziwne, że w Alamakocie nie ma ani wojska, ani wojskowej orkiestry. Opowiadał nam o tym przy innej okazji minister Pokoju, pulchny i wesoły Fajatron.Otóż Alamakotańczycy nie posiadajš armii, gdyż wzorujšc się na legendarnych przodkach, wolš uciekać przed wrogiem niżginšć w obronie swoich kur. W tym celu właœnie, przy pomocy odpowiednich zabiegów i zastrzyków wyhodowali sobie trzeciš, szybkobieżnš nogę. Weronik, którego pradziad służył w słynnej brygadzie repelentów i zginšł pod Białš Muszkš w walce o wyzwolenie zielonoskórych Cytrusów, powiedział z niesmakiem: - Wolałbym nie mieć ani jednej nogi, ale maszerować naprzód, niż uciekać na trzechnogach. Uwaga ta pozbawiona była sensu, gdyż Alamakota nie figuruje na żadnej mapie œwiata. Dlatego też nie posiada wrogów, a więc nie potrzebuje wojska ani do maszerowania naprzód, ani do uciekania. Natomiast minister Pokoju prowadzi doroczne walki kogutów, organizuje obozy szkoleniowe dla zawodników oraz przyznajewłaœcicielowi zwycięskiego koguta Przechodni Kieliszek do Jajek. Zdobywca takiej nagrody ma prawo przez cały rok w każdš niedzielę zjadać po jednym jajku. Jest to wielkie wyróżnienie, gdyż pozostali obywatele pozbawieni sš tego przysmaku. Jajka sprzedawane sš wyłšcznie za granicę, a do ich transportu służš specjalne jajostatki i poduszkowce, które żeglujš pod obcš banderš, żeby państwa oœcienne nie mogły się zorientować, gdzie leży Alamakota. Alamakotańskie jajka różniš się od naszych tylko tym, że sš różnokolorowe jak Wielkanocne kraszanki. Gdy wkroczyliœmy na tereny hodowlane, oczom naszym przedstawił się imponujšcy widok. Po rozległych błoniach spacerowałytysišce kur, natomiast koguty w obróżkach siedziały na werandach swoich kopulastych domków i uwišzane były do nich cienkimi łańcuszkami . O œwicie i o zmierzchu spuszczano je z łańcuszków na spotkanie zrodzinami. Wtedy właœnie miały zwyczaj piać Marsza Ołowianych Żołnierzy i w ten sposób regulowały życie w Alamakocie, gdyż zegarki, jak wiadomo, służyły tam dozgoła innego celu. Olbrzymie przestrzenie jak okiem sięgnšć, zasłane były kolorowymi jajkami, które swymi barwami zwabiały mnóstwo motyli i ptaków. Tri-Tri; fruwał i szybował wœród nich bez opamiętania i co chwila przynosił mi wieœci o œwieżo zniesionych jajkach. Niemógł jednakże nadšżyć z rachunkami, zachłystywał się własnym szczebiotem i dalsze liczby wystukiwał mi dziobkiem na nosie, co nie należało do przyjemnoœci. W końcu dałem mu takiego prztyczka, że zostawił mnie w spokoju. Pan Kleks wtajemniczył nas w dzieje kurzego jajka na przestrzeni wieków i opowiedział historię następujšcš: - W państwie Kukurycji w trzecim wieku przed naszš erš król Bambosz Koœlawy zażšdał od kur, aby znosiły jajka z płaskim denkiem, jako że kieliszki od jaj w tych odległych czasach nie były jeszcze znane. Kury się zbuntowały i zamiast kurczšt wysiedziały z jajek szarańczę, która odtšd bezlitoœnie pustoszyła kraj. Kukuryci Postanowili szukać schronienia w Kudkudacji. Ale gdy przedzierali się przez moczary i błota, padli pastwš pijawek. Ocalało ich tylko siedmioro. Zabłškani w nieznanym terenie zbiegowie wędrowali przez wiele miesięcy, aż dotarli do krainy zamieszkanej przez całkiem inne kury. Tu więc osiedli i stali się w ten sposób założycielami Alamakoty. Tak głosi legenda. - Ciekawe! - powiedział Weronik. - Gęsi uratowały Rzym, a kury spowodowały zagładę Kukurycji. Teraz rozumiem, dlaczego zawsze wolałem pieczonš gęœ niż jakšœ tam kurę z rosołu. - Zapamiętajcie, dziewczęta! - zwrócił się pan Lewkonik do swoich córek. - Mężowie lubiš pieczone gęsi. To bardzo ważny punkt w małżeństwie. Pan Kleks oblizał się i zawołał: Doœć tego! Jestem głodny a wy swoimi rozmowami zaostrzacie mi apetyt. Zyziku, mógłbyœ pomyœleć o jakimœ posiłku dla nas.Zyzik, który jednš rękš prowadził Rezedę, a drugš Dalię, uderzył się trzeciš rękš w czoło i rzekł zawstydzony: - Drurdzy curdzurziemcy, prurszę orprzejmie, zaraz dustaniemy purdwieczurrek! Po czym zaprowadził nas do dużego okršgłego budynku, skšd wyszedł bardzo wytworny siwy Alamakotańczyk. - Jestem wielce zaszczycony tš niecodziennš wizytš - rzekł drepczšc dokoła nas na swoich trzech nogach. - Odwiedziny cudzoziemców sš u nas rzadkoœciš. Alamakota nie figuruje na żadnej mapie œwiata i to uchroniło nas przed zachłannoœciš kolonizatorów. Nie sšdzę, abym kogokolwiek tymi słowami uraził, gdyż - o ile mi wiadomo - mam przed sobš nie polityka, lecz słynnego uczonego. Czy tak? Pan Kleks stanšł na jednej nodze, rozczesywał sobie brodę palcami prawej ręki i rzekł uroczyœcie: - Jam jest Ambroży Kleks, doktor wszechwiedzy, magister spraw zmyœlonych,założyciel i profesor Akademii mego imienia, asystent słynnego doktora Paj-Chi-Wo. To wszystko. A czy mógłbym wiedzieć, z kim mam przyjemnoœć? - O, ja jestem tylko ministrem Hodowli Kur w rzšdzie Jego Królewskiej Moœci - rzekł skromnie siwy Alamakotańczyk. - Nazywam się Paramontron. Końcówka "tron" wskazuje na to, że jestem członkiem rzšdu, czyli podporš tronu. Należy to traktować jako dodatek ministerialny. - Nazywam się Anemon Lewkonik - przedstawił się z godnoœciš hodowca róż. -A oto moje córki. Paramontron podskoczył na jednej z trzechnóg i dwukrotnie skłonił się przed dziewczętami. - A ja jestem Weronik Czyœcioch, dypl... - zaczšł stary dozorca. ale pan Kleks mu przerwał: - Dosyć, dosyć, panie Wazonik, nie mamy czasu na te wszystkie ceremonie - Miło mi państwa powitać - podjšł znów ministron - Znajdujecie się obecnie w Instytucie Smażenia Jajecznicy. Zespół moich uczonych kuchmistrzów opracował sto szesnaœcie sposobów przyrzšdzania tej potrawy. Pozwólcie, państwo, na podwieczorek do naszej probierni. - Nareszcie dostaniemy coœ do zjedzenia! - zawołał pan Lewkonik. - umieram z głodu! Paramotron uœmiechnšł się wyrozumiale i wprowadził nas do sali, gdzie poœrodku stała olbrzymia patelnia. - Oto patelnia-gigant - rzekł ministron. - Mogę stwierdzić z dumš, że jest to największa patelnia na œwiecie. Jednorazowo można usmażyć na niej jajecznicę z dwóch tysięcy jaj. Na dnie patelni widzicie kilkadziesišt zagłębień. Dajeto możliwoœć smażenia jajecznicy według stu receptur jednoczeœnie. - Coœ podobnego! - zawołał olœniony Weronik. - To chyba największe osišgnięcie alamakotańskiej techniki! - Koledzy - zwrócił się ministron Paramontron do swoich pomocników w białych kitlach - bšdŸcie łaskawi usmażyć dla naszych goœci jajecznicy według receptury nr 76. Młodzi Alamakotańczycy, których większoœć należała do trzyrękich, włšczylipršd i z wprawš żonglerów cyrkowych zaczęli podrzucać w górę kilkadziesišt kolorowych jajek naraz, po czym rozbijali je w locie i z małpiš zręcznoœciš odrzucali puste skoropki. Tymczasem na patelni skwierczało już masło, obracały się automatyczne mieszalniki, a z umieszczonych pod sufitem szczyptomierzy sypała się sól. Po pięciu minutach siedzieliœmy przy stolikach i zajadaliœmy jajecznicę w kilku smakach, a więc z pomidorami, z paprykš, ze szczypiorkiem oraz z kiełbasš, i popijaliœmy jš aromatycznym sokiem owocu gungo. Panu Lewkonikowi jak zwykle przeszkadzał brzuch, ale poczciwa Hortensja podtrzymywała mu talerz pod samš brodš, dzięki czemu zgłodniały hodowca róż mógł najeœć się tym razem do syta. Podziękowaliœmy ministronowi za pyszny podwieczorek, a ponieważ zapadał już zmierzch, czas było wracać do miasta. Właœnie koguty spuszczone z łańcuszków zapiały Marsza Ołowianych Żołnierzy. Pożegnaliœmy uprzejmego gospodarza, uruchomiliœmy nasze hulajnogi i opuœciliœmy kurzš farmę. - Zdšżymy jeszcze zwiedzić Rezerwat Zepsutych Zegarków - rzekł Zyzik. Tu jednak zabrał głos pan Lewkonik: - Przepraszam... Co nas obchodzš zepsute zegarki?! Dla mnie i dla moich córek o wieleważniejsze sš królewskie ogrody. - A zwłaszcza królewscy ogrodnicy - mruknšł Weronik. - Rozumiem - zmieszał się Zyzik - wolałbymjednak uprzedzić ojca o wizycie. - Panie Anemonie - wtršcił rozsšdny jak zwykłe Weronik - przecież kwiaty oglšda się w dzień, a nie wieczorem. To samo w znacznie większym stopniu odnosi się do ogrodników. Po ciemku wszystkie koty sš bure! - Przepraszam - rzekłem tym razem ja - zapomnieliœmy o naszych bagażach. Trzeba je sprowadzić z portu. Panie Weroniku, pan musi się tym zajšć. - Bagaże to moja specjalnoœć - powiedział jzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPŽcި.†9c€ż#˘ca2ř Wochoczo stary dozorca, który nieraz wnosiłi znosił walizki moich rodziców. - Nie wiemtylko, dokšd je dostarczyć, Nie mamy w Alamakocie adresu, za przeproszeniem. - Mieszkam w pałacu ministrona Limpotrona- rzekł pan Kleks. - Wystarczy tam miejscadla wszystkich. Mój stary przyjaciel Limpo,sternik z wyprawy na tratwie, został tu ministronem Pogody i Czterech Wiatrów. To bardzo goœcinny człowiek, tylko trochę lekkomyœlny. Wydaje mu się, że umie przepowiadać pogodę, podczas gdy powszechnie wiadomo, że robiš to za niego alamakotańskie koguty. - Ja pana zaprowadzę. Znam ten pałac -powiedział Zyzik, po czym wraz z Weronikiem puœcili się na hulajnogach w kierunku portu. Zauważyliœcie zapewne, że w Alamakocie niewidać żadnych zwierzšt pocišgowych ani miejskich œrodków lokomocji. Wszyscy poruszajš się pieszo bšdŸ na hulajnogach jedno- albo dwubieżnych. I tylko wysocy dygnitarze majš do dyspozycji hulajnogi czterokolorowe, które przypominajš nieco kolejowe drezyny. Zresztš wspomniałem już przedtem, że trzynożni Alamakotańczycy pokonujš przestrzeń pieszo z szybkoœciš antylop. Natomiast Kwaternoster I w czasie podróży służbowych używa fregaty na kółkach popychanej wiatrem albo holowanej przez nadwornych hulajnożników. Wróćmy jednak do naszych spraw gdyż właœnie pod przewodem Pana Kleksa wkroczyliœmy do Rezerwatu Zepsutych Zegarków. Odgrywa on równoczeœnie rolę muzeum narodowego, zabytku historycznegooraz parku kultury. Otacza go mur zbudowany z cyferblatów o fosforyzujšcych cyfrach. Sšczš one łagodne zielonkawe œwiatło i teraz, chociażzapadł już wieczór, w rezerwacie było całkiem widno jak podczas pełni księżyca. Wzdłuż œcieżek ubitych z metalowych sztyficików wznoszš się piramidy poszczególnych częœci zegarkowych mechanizmów. W czterech rogach rezerwatu górnjš ponadinnymi piramidami równo ułożone stosy kopert niklowych, oksydowanych, srebrnychi złotych. Jedna piramida składa się z samych wahadełek, następna ze sprężyn, jeszcze inna - z zębatych kółek. Po bokach połyskujš w zielonkawym œwietle ułożone w kształcie stożków szkiełka od zegarków.Pomiędzy nimi widać pryzmy ze wskazówkami, przy czym wskazówki sekundników przypominajš kolczastš roœlinęw rodzaju ostu. Rubiny, używane w zegarkach jako łożyska,stanowiš Piramidę centralnš. Na jej szczycie umieszczony jest portret Kwaternostra I, skomponowany misternie zguziczków do nakręcania zegarków, inkrustowany łebkami stalowych œrubek. Portret nieustannie obraca się na swojej osi, tak że z każdej strony można podziwiać dobrotliwš twarz monarchy. W rezerwacie krzštało się kilkunastu dozorców, którzy miotełkami z kogucich piór na długich prętach bez przerwy odkurzali lœnišce piramidy, a zwłaszcza królewski portret. Przy stosie rubinów czuwał specjalny urzędnik z pancernš skrzyniš, do której na noc przesypywano drogocenne kamienie, a dwaj rachmistrze obliczali je i wpisywali do wielkiej księgi. Na œcieżkach rezerwatu tłoczyły się licznewycieczki szkolne, gdyż dzieci na całym œwiecie ogromnie interesujš się tym, co zegarki majš w œrodku. Pan Kleks, który nieomylnie umie formułować złote myœli, zawołał: - Z ludŸmi jest tak jak z zegarkami! Najważniejsze jest to, co majš w œrodku. -Po czym stanšł na jednej nodze, zamyœlił się i rzekł z niekłamanym zachwytem: - Spójrzcie! Czy widok ten nie jest piękniejszy niż wszystkie zegarki razem wzięte? Czy to niesłuszne, że lœnišce kółka, sprężynki i wahadełka, więzione we wnętrzach zegarków, znalazły się na wolnoœci? Na to, by podziwiać perłę, trzeba jš wyjšć z muszli. Podobnie jest z zegarkami. Jeœli się chce podziwiać piękno ich mechanizmu, trzeba zegarki wypatroszyć. A do wskazywania pory dnia wystarczš koguty! Zresztš prawdziwy mędrzec ma poczucie czasu w końcach palców i nie potrzebuje spoglšdać na zegarek. Ja na przykład wiem, że zapadł wieczór i że czas już iœć na przyjęcie do króla. Panie i panowie, ruszamy! W tej samej chwili rozległ się gong na znak, że należy opuœcić rezerwat, a odŸwierny nawoływał do wyjœcia. Za bramšczekała nas jednak przykra niespodzianka. Gdy chcieliœmy uruchomić nasze hulajnogi, okazało się, że wszystkie zostały pozbawione kół. Wtedy dopiero przypomniałem sobie, iż jeden z dozorców wydał mi się dziwnie znajomy. - Panie profesorze - zawołałem - to znów sprawka Alojzego! Widziałem go! To był na pewno on! Z oddali doleciał nas charakterystyczny chichot. Teraz nie mieliœmy już wštpliwoœci.- Szelma! - westchnšł pan Kleks. - Trudno. Pójdziemy piechotš. Musimy się œpieszyć, boto kawał drogi, a nie posiadamy szybkobieżnych alamakotańskich nóg. Ale w tym właœnie momencie z ciemnoœci wyłonił się zdyszany pan Lewkonik wołajšcprzerażonym głosem: - Nie ma Rezedy! Rezeda zginęła! Hortensja jest... Dalia jest... Piwonia Róża... Wszystkie sš! Tylko Rezedy nie ma! Szukaliœmy jej wszędzie... Ona zawsze się nas trzymała. Moja córka! Moje dziecko! Moja Rezeda! O, ja nieszczęœliwy! Panie profesorze, co się zniš mogło stać? - Niech pan zachowa spokój godny hodowcyróż - odrzekł pan Kleks. - Jestem i czuwam. Moja broda także czuwa. Pańska Rezeda została porwana. Tak! Porwał jš stworzony przeze mnie mechaniczny człowiek, Alojzy Bšbel. To jego sprawka. I podczas gdy pan Lewkonik wydawał rozmaite rozpaczliwe okrzyki pan Kleks stanšł na jednej nodze, rozpostarł brodę i zamyœlił się tak głęboko, jak chyba nigdy dotšd. OPOWIEŒĆ ANEMONA LEWKONIKA Nie przeszkadzajmy panu Kleksowi. Niech sobie myœli w spokoju i skupieniu. A ja skorzystam z okazji i przez ten czas opowiem wam o rodzinie Lewkoników. Myœlałem, że będziemy mogli bez tego się obejœć, ale wobec zniknięcia Rezedy muszę podzielić się z wami pewnymi wiadomoœciami z dziejów tej osobliwej rodziny. W drodze do Alamakoty, na pokładzie "Płetwy Rekina", siadywałem wieczorami zpanem Lewkonikiem na rufie statku. Szukaliœmy tam powiewu i ochłody po upalnym dniu. Podczas gdy pozostali pasażerowie szli do swoich kajut, my dwaj siedzieliœmy na zwojach lin i prowadziliœmy długie rozmowy, które przecišgały się nieraz do póŸnej nocy. Wtedy właœnie opowiedziałem panu Lewkonikowi o panu Kleksie, o Alojzym i o tym, co przydarzyło się moim rodzicom. Z kolei pan Lewkonik wtajemniczył mnie wewszystkie sprawy dotyczšce jego rodziny. Anic tak ludzi nie zbliża, jak wzajemne powierzanie sobie sekretów. Toteż w krótkim czasie zawišzała się pomiędzy namiprzyjaŸń i mówiliœmy o wszystkim z całš otwartoœciš. A oto opowieœć hodowcy róż, którš zapamiętałem bardzo dokładnie: "Nazywam się Anemon Lewkonik. Rodziców straciłem we wczesnym dzieciństwie Wychowywałem się u dziadka, który był słynnym hodowcš kaktusów. Od najmłodszych lat interesowałem się botanikš, zbierałem zioła i kwiaty, uczyłem się ich łacińskich nazw. W siódmym roku życia ułożyłem rymowany słownik roœlin kompasowych, czyli takich, które wskazujš cztery strony œwiata. Pracowałem chętnie w ogrodach i cieplarniach dziadka, a nawet pomogłem muwyhodować kaktus, który o zachodzie słońca gwiżdże jak kos. Z biegiem czasu zdobyłem tak rozległš wiedzę, że sam poczyniłem wiele ciekawychprób krzyżowania kwiatów z owadami i ptakami. Zaczšłem też stosować rozmaite substancje, które nadawały kwiatom szczególne własnoœci. Wyhodowałem jadalny anemon o smaku chałwy. Udało mi się również uzyskać astry fruwajšce jak motyle. Nie będę zresztš opowiadał o mniejważnych osišgnięciach. Przejdę od razu do sprawy, która zaważyła na całym moim życiu. Otóż pewnego dnia, a miałem wtedy lat dziewiętnaœcie, po wielu nieudanych próbachzdołałem wreszcie doprowadzić do pomyœlnego końca najtrudniejsze z moich zamierzeń. Przy zastosowaniu specjalnej energii, odkrytej swego czasu przez profesora Kleksa, a znanej powszechnie pod nazwš energii kleksycznej, udało mi sięwyhodować całkiem nowy gatunek lewkonii o właœciwoœciach wręcz niezwykłych..." W tym momencie rozległ się tubalny głos kapitana, który był zajęty rozwišzywaniem nowej krzyżówki: - Roœlina z siedmiu liter, "u" w œrodku, hej?! - Bluszcz - zawołał pan Lewkonik, po czymsnuł dalej swojš opowieœć: Otóż kwiat, który wyhodowałem z takim trudem, nosi nazwę Lewkonii Podróżniczej. Wystarczy jš powšchać, żeby zapaœć w senpodróżniczy i przenosić się do obcych krajów, jakby to było na jawie. Człowiek pogršżony w takim œnie zwiedza nieznane miasta, a wszystko, co widzi albo słyszy, jest najzupełniej zgodne z rzeczywistoœciš i pozostaje na zawsze w jego pamięci. Jestem pierwszym człowiekiem, któremu udało się zrealizować ten œmiały zamysł. Postanowiłem nie dopuszczać nikogo do mojej tajemnicy i w tym celu ukryłem cudowny kwiat w niedostępnych gšszczach ogrodu, gdzie nigdy dotšd nie postała noga ludzka. Odtšd co noc potajemnie wykradałem się z domu, wšchałem mojš lewkonię, zapadałem w sen i odbywałem dalekie podróże. A kiedy nazajutrz sprawdzałem w atlasach i podręcznikach geografii moje podróżnicze sny, wszystko zgadzało się co do joty z istotnym stanem rzeczy. W ten sposób zdołałem zwiedzić wiele ciekawych krajów, a więc Palemonię, Abecję, Parzybrocję, Wyspy Gramatyczne, Patentonię, a także Nibycję. Sen podróżniczy kończył się zwykle o œwicie i wtedy niepostrzeżenie wracałem przez okno do mego pokoju, zanim dziadek mógł zauważyć mojš nieobecnoœć. Dziwiło go tylko, że jestem stale przesišknięty zapachem lewkonii. Często więc powtarzał: - Człowiek zawsze ma w sobie coœ ze swego nazwiska. Pewnej nocy, gdy powšchałem mojš lewkonię i pogršżyłem się znowu we œnie podróżniczym, przeniosłem się do kraju, którego póŸniej nie zdołałem znaleŸć na żadnym globusie œwiata ani żadnej encyklopedii. Była to mała wysepka, leżšca samotnie na oceanie. Nazywała się Wyspš Sobowtórów. Opowiem o niej tylko rzeczy najistotniejsze. Wiadomo, że istniejš kraje zamieszkałe przez kilkanaœcie, a nawet kilkadziesišt plemion i szczepów posługujšcych się odrębnymi językami. Na Wyspie Sobowtórów zjawisko to występowało w postaci zgoła niespotykanej. Każdy mieszkaniec mówił tam swoim własnym językiem. Ludnoœć wyspy liczyła dwadzieœcia siedem tysięcy osób, nietrudno więc obliczyć, że tyleż rozmaitych języków używano w tym kraju równoczeœnie. Wobec tego ludzie mogli porozumiewać się z sobš jedynie dzięki wspólnym samogłoskom natomiast korespondencję prowadzili przy pomocy alfabetu Morse'a, który, tak jak u nas, znały nawet dzieci. Można się domyœlić z samej nazwy wyspy, że zamieszkiwały jš wyłšcznie sobowtóry. Były to jakby zapasowe egzemplarze różnych znakomitych ludzi, prawdopodobnie na wypadek, gdyby dla któregoœ z nich czasjego życia okazał się za krótki. Sobowtórów obierano drogš losowania spoœród wybitnych uczonych, wynalazców, artystów i podróżników. Spostrzegłem wœród nich pana Kleksa oraz sobowtóry innych osobistoœci. Przyznaję, że byłem mile zdziwiony, gdy przemierzajšc wyspę ujrzałem przed jednym z domów postać podobnš do mnie jak dwie krople wody. A zdziwiłem się dlatego, że byłem jeszcze mało znanym, młodym hodowcš kwiatów i nie sšdziłem, aby sława moja dotarła aż do tego dalekiego kraju. Mój sobowtór zaprosił mnie do swego domu. Jak można przewidzieć, mówiliœmy wspólnym językiem. Dowiedziałem się więc bez trudu, że mam przed sobš hodowcę kwiatów, równie osobliwych jak moje, a jego największym osišgnięciem była, ni mniej, ni więcej tylko dokładnie taka sama Lewkonia podróżnicza. Nadto okazało się, że wskutek szczególnego zbiegu okolicznoœci człowiek ten nazywa się Anemon Lewkonik. Nie miałem tedy żadnej wštpliwoœci, że spotkałem własnego sobowtóra, co na tej wyspie można było uważać za rzecz całkiem naturalnš. Podobieństwo między nami było wprost uderzajšce. Patrzšc na tego drugiego Lewkonika, odniosłem wrażenie, że przeglšdam się w lustrze. Miał identycznš brodawkę na nosie, złoty zšb z prawej strony i nawet taki sam krawat w groszki. Uradziliœmy, że dla odróżnienia on będzie czesał się na jeża, a ja z przedziałkiem. Nadto, aby ułatwić sobie obcowanie z innymi mieszkańcami wyspy, postanowiłem.nazwać go Anemon-Lusterko, co miało wskazywać, który z nas dwóch jest sobowtórem. Od pierwszej chwili pokochaliœmy się jak bracia i bez trudu odgadywaliœmy swoje myœli, nawet nšjskrytsze. Ale była jedna rzecz, którš różniliœmy się od siebie. Anemon-Lusterko miał siostrę. Gotów byłem przysišc, że na całym œwiecienie ma dziewczyny równie pięknej, i wobec tego nie wierzyłem, aby mogła być czyimkolwiek sobowtórem. Miała płeć delikatnš jak płatki dalii, oczy złociste jak rezeda, usta pšsowe jak piwonia, głowę trzymała dumnie jak hortensja, a wokół niej unosił się zapach róż. I trudno byłoby wybrać dla niej odpowiedniejsze imię niż to,które nosiła. Nazywała się Multiflora. Dotšd ze snów podróżniczych budziłem się zazwyczaj o œwicie i wracałem niepostrzeżenie do domu mego dziadka. Tym razem pobyt na Wyspie Sobowtórów przecišgał się. Przypuszczam, że obecnoœć Lewkonii Podróżniczej Anemnna-Lusterko równoważyła działanie powrotne lewkonii wyhodowanej przeze mnie. Możliwe, że gdybym powšchał sobowtóra mojego kwiatu, zapadłbym w kolejny sen podróżniczy i w ten sposób wróciłbym do domu. Wcale jednak tego nie pragnšłem. Niechciałem nawet myœleć o możliwoœci rozstania z Multiflorš. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia, a ona również darzyła mnie podobnym uczuciem. Najdziwniejsze w jej stosunku do mnie było to, że wcale nie dostrzegała podobieństwa pomiędzy mnš a moim sobowtórem i nieraz powtarzała: - Całš tę bajkę o naszej wyspie wymyœlił pan Kleks. Nic innego nie robi, tylko stoi na jednej nodze i zmyœla różne nieprawdopodobne historie. Opowiada o krajach, które nie istniejš, o mechanicznych ludziach, o jakimœ Alojzym Bšblu, którego œciga po całym œwiecie, o sobowtórach. Nam się wydaje, że wszystkie jaskółki sš jednakowe, a one wiedzš, że to nieprawda i doskonale się rozróżniajš... Tak samo wy dwaj. Wmówiliœcie w siebie, że jesteœcie sobowtórami. A ja nie dostrzegam w was żadnego podobieństwa. Ostatecznie tysišce ludzi majš brodawki na nosach, złote zęby czy krawaty w groszki. Cieszyły mnie te słowa Multiflory, gdyż wcale nie czułem się jej bratem, jak mój sobowtór. Przeciwnie. Byłem zakochany i pragnšłem jš pojšć za żonę. Anemon-Lusterko szybko mnie przejrzał i powiedział pewnego dnia przy œniadaniu: - Sny mogš się przeœnić, a czas ucieka. Niewiem, Multifloro, czy słusznie przypisujeszpewne niezrozumiałe zjawiska fantazji pana Kleksa. Skoro jednak nie wierzysz w istnienie sobowtórów, czemu byœ nie miała poœlubić Anemona? Przecież widzę, że się kochacie. A nie sšdzę, abyœ mogła znaleŸć lepszego dla siebie męża. Zamiast odpowiedzi Multiflora rzuciła mi się na szyję, wołajšc: - Tak! Tak! Chcę być twojš żonš! Chcę się wyrwać z niewoli urojeń. Ty możesz mi stworzyć prawdziwe życie, bo ty mnie kochasz, wiem o tym! Taka była Multiflora!" W tym momencie pan Lewkonik przerwał swojš opowieœć. Z lekkoœciš balonika zbiegłdo kajuty, a po chwili wrócił z polewaczkš i szybko wzišł się do podlewania swoich kwiatów, które rozkwitały w skrzynkach przy burtach statku: - Rosa multiflora wymaga wielkiej dbałoœci.To bardzo delikatna roœlina - rzekł po chwili, po czym znów usiadł przy mnie i dalej snuł swoje opowiadanie: "W miarę jakzbliżała się data naszego œlubu, Anemon-Lusterko stawał się coraz bledszy,a raczej coraz bardziej przezroczysty, coraz bardziej niedostrzegalny. Wprawdzie krzštał się jeszcze beztrosko po domu i poogrodzie, ale go wcišż ubywało jak ubywa księżyca od pełni do nowiu. Już nie doœć, że był moim sobowtórem, ale nadto stopniowo utożsamiał się ze mnš, aż w końcu przestaliœmy go w ogóle dostrzegać. Przylgnšł do mnie jak cień i odtšd ukazywał się już tylko w postaci mego cienia. Stało się to ostatecznie w dniu, kiedy wracałem z Multiflorš od œlubu. Małżeństwo nasze było bardzo szczęœliwe.Prowadziliœmy życie spokojne, z dala od miejskiego zgiełku, oddajšc się z zapałem hodowli roœlin. Córkom naszym, które kolejno przychodziły na œwiat, daliœmy imiona ulubionych kwiatów. Sš to właœnie: ja specjalnoœć - powiedział jzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żP]c­ŸcL_cŤ+ă cŽ8ć"t=Ţ€Róża, Hortensja, Dalia, Piwonia i Rezeda. Ale- rzecz dziwna. Z matki tak pięknej urodziły się dziewczynki, niestety, brzydkie. Córki chowały się zdrowo, rosły, uczyły się u najlepszych nauczycieli i darzyły nas goršcš miłoœciš. Żyliœmy w dobrobycie, gdyż wraz z Multiflorš otrzymaliœmy przy pomocy krzyżowań wiele nieznanych kwiatów o różnych magicznych zapachach. WynaleŸliœmy także pobudzacz wzrostu, czyli specjalny odżywczy płyn, który znakomicie przyœpiesza rozwój roœlin oraz ich kwitnienie. Dzięki temu nasza hodowla zyskała sobie powszechnš sławę na wyspiei z trudem mogliœmy nadšżyć licznym zamówieniom. Dziewczynki, w miarę jak dorastały, pomagały nam w pracy. Moja kochana Multiflora wyjawiła, że jej pragnieniem jest wydać córki za ogrodników, gdyż obcowanie ze œwiatem roœlinnym kształuje w ludziach najszlachetniejsze skłonnoœci. A po namyœle dodała: - Pisarze myœlš tylko o postaciach, które sami stworzyli, inżynierowie zajęci sš wyłšcznie maszynami, podróżnicy chętnie wyjeżdżajš i zostawiajš swoje żony, lekarze bardziej interesujš się chorymi niż zdrowymi. Jedynie miłoœnicy roœlin i kwiatów potrafiš ocenić piękno ludzkiej duszy! Przy tych słowach Multiflora westchnęła rozsiewajšc dokoła aromat róż. Z czasem stwierdziłem, że jej nieodrodne córki pachniały kwiatami, które odpowiadały ich imionom. I tylko ja, choć mam na imię Anemon, a na nazwisko Lewkonik, niczym nie przypominam kwiatu, raczej dynię, odkšd zaokršgliły się moje kształty. Ale to już nie należy do rzeczy. Pewnego dnia, pod koniec czerwca, jak zwykle na Wyspie Sobowtórów nastał okresdeszczów i burz. Lało przez wiele dni. Siedzieliœmy więc w domu, nie zaglšdajšc nawet do naszych kwiatów. Dęły huraganowe wiatry, huczały grzmoty, w wielu miejscach od piorunów wybuchały pożary. Podczas jednej z takich burzliwych nocy rozległo się energiczne pukanie do naszych drzwi. Ubrałem się szybko i poszedłem wpuœcić niespodziewanego goœcia. Był to profesor Ambroży Kleks. Postawił w kšcie ociekajšcydeszczem parasol, otrzšsnšł krople z brody i rzekł uroczyœcie: - Sprawa jest bardzo ważna. Niezmiernie ważna. Gdy siedzieliœmy już w wygodnych fotelach iMultiflora przyniosła nam kieliszki napełnione różanym winem, pan Kleks od razu przystšpił do rzeczy: - O ile mi wiadomo, wyhodował pan Lewkonię Podrożniczš przy pomocy energii kleksycznej, którš odkryłem przed laty. Muszę pana ostrzec, że działanie tej energii jest ograniczone w czasie, a nie wymyœliłem dotšd nic, co mogłoby jš zasilić lub odnowić. Zajęty byłem innymi wynalazkami. O œwicie pańska Lewkonia Podróżnicza przestanie istnieć. Dla nas trojga, którzy nie jesteœmy sobowtórami, to bardzo ważne. Radzę w porę opuœcić wyspę, bo póŸniej nie będzie już powrotu do rzeczywistego œwiata. Dla siebie przygotowałem porcję odpowiedniego przebieralnika i dziœ jeszcze wracam do mojej Akademii. Oto wszystko, co miałem do powiedzenia. Aha, jeszcze jedno. Pani Multiflora nie była siostrš pańskiego sobowtóra. Chodziło mi po prostu o pewien eksperyment, który, jak widzimy udał się znakomicie. To ja wymyœliłem wasze małżeństwo i przypuszczam, że oboje jesteœcie mi wdzięczni. Życzę powodzenia. Tu pan Kleks wstał, pożegnał się z nami, ale gdy sięgał po swój parasol, z przepaœcistych kieszeni jego surduta wypadł dziwny przedmiot w kształcie cylindra, pokryty mnóstwem strzałek, wskazówek i guziczków, a nadto z jednej strony zakończony miotełkš z cienkich platynowych drucików. Pan Kleks szybko podniósł ów przedmiot, obrócił go parokrotnie w palcach i rzekł z uœmiechem: - Dziwny aparat, prawda? Otóż jest to jeden z najdonioœlejszych moich wynalazków. Nazwałem go skarbonkš pamięci. Notuje on wszystko, cokolwiek przepływa przez mój mózg, a więc każdš myœl, każdy obraz, każde wrażenie. Pojemnoœć jego wystarcza na całe życie. Przy odpowiednim nastawieniu mechanizmu potrafię w zwojach mózgowych odtworzyć z całš dokładnoœciš dowolny moment zarejestrowany w skarbonce pamięci. Możekiedyœ, w przyszłoœci, zapragnę przypomnieć sobie wydarzenia dzisiejszej nocy. Kto wie, kto wie... Mówišc to pan Kleks znaczšco podniósł palec po czym wyszedł, a raczej wypłynšłz naszego domu i zniknšł w ciemnoœciach. Po wyjœciu pana Kleksa długo naradzaliœmy się z Multiflorš, co robić. Żal nam było rozstawać się z naszymi kwiatami, żal byłoopuszczać dom, w którym spędziliœmy tyle szczęœliwych lat. Uznaliœmy jednak, że pozostanie na zawsze w krainie sobowtórów zamyka naszym córkom drogę do normalnego życia. Postanowiliœmy więc wrócić do rzeczywistego œwiata. Multiflora obudziła dziewczynki, kazała im się ubrać ipod ulewnym deszczem udaliœmy się wszyscy do oddalonego klombu, gdzie Anemon-Lusterko wyhodował swojš Lewkonię Podróżniczš. Pochyliliœmy się nad niš i zaczęliœmy energicznie wdychać jej oszałamiajšcy zapach. Po chwil, gdy ogarnęła nas sennoœć, pokładliœmy się na dywanie, który zabrałem z domu. Dziewczynki oddychały miarowo, tylko Multiflora zakasłała raz i drugi. Ale kaszel jej brzmiał jakby z wielkiego oddalenia. Takmi się w każdym razie zdawało..." . Tu pan Lewkonik przerwał swojš opowieœć.Zaczynało już œwitać i trzeba było udać sięna spoczynek. Przez następne dwa dni hodowca róż cierpiał na silnš migrenę i większoœć czasu spędzał w kajucie. Hortensja zagadywała mnie parokrotnie o czym rozmawiałem z jej ojcem. Powiedziała też mimochodem: - Woń kwiatów działa na niektórych ludzi odurzajšco. Róże z gatunku rosa multiflora wywołujš niekiedy męczšce sny i przywidzenia. To jest ulubiony kwiat mego ojca. Niech pan spojrzy, jak się pięknie rozwija. Cały pokład przepojony jest zapachem naszych róż. Po dwóch dniach pan Lewkonik znowu zaprosił mnie na rozmowę. Wyglšdał tak, jakby cierpiał na chorobę morskš, chociaż morze było niezmiennie spokojne i "Płetwa Rekina" ledwo-ledwo kołysała się na fali. "Zaraz... Na czym to wtedy stanšłem?... - odezwał się po dłuższym namyœle - Aha! Noc, ulewa, leżymy wszyscy obok siebie nadywanie w pobliżu klombu. Zapadam w głęboki sen podróżniczy... A o œwicie budzę się. Lecz nie w ogrodzie mego dziadka, jak to bywało dotšd. Ogrodu nie ma ani œladu. Nade mnš szumi zboże. Zrywam się na równe nogi, rozglšdam się i widzę moje córki pogršżone w œnie. Widzę Hortensję, Różę, Piwonię, Dalię, Rezedę. I tylko Multiflory nie ma. - Multifloro! - wołam rozpaczliwie. - Multifloro! Gdzie jesteœ? Odezwij się! Przebiegam polne miedze, roztršcam i depczę wysokie kłosy. Córki wołajš: - Mamo! Mamo! Krzyczymy coraz głoœniej, echo powtarza w oddali: - Multifloro! Multifloro! Przeszukaliœmy cały teren, każdy krzak, wszystkie zakštki. Na próżno. Multiflory niebyło. Z domu mego dziadka wyszedł wysoki mężczyzna w kapeluszu z piórkiem, z psem myœliwskim i z dubeltówkš w ręce. Wœciekłoœć rysowała się na jego twarzy. - Cóż to za wrzaski, do licha! - zaskrzeczałstarczym głosem. - Jakim prawem zakłócacie mi spokój? Kto pozwolił tym dziewuchom niszczyć moje zasiewy? Proszęwynosić się stšd, bo dalibóg wystrzelam jakkuropatwy. - Jestem Anemon Lewkonik - odrzekłem starajšc się panować nad sobš. - Znajdujemy się w posiadłoœci mego dziadka,ten dom był moim domem. - Nie ma żadnych Lewkoników! - zawołał starzec tupišc nogš. - Ani Lewkoników, ani lewkonii, ani tych wszystkich przebrzydłych kwiatów. Nie znoszę ich! Skończyło się panowanie anemonów i tym podobnych wiechci. Wymiotłem to całe paskudztwo! Ziemia moja rodzi pszenicę i żyto. A ja chodzę na polowania. Strzelam i nie chybiam, panie Lewkonik. Fora ze dwora, bo już tracę cierpliwoœć. - Mówišc to odwiódł kurki dubeltówki i wzišł nas na cel. - ChodŸmy - rzekłem do córek. - Ten człowiek jest szalony. Nie ma tu miejsca dla nas. Wystraszone dziewczęta z najwyższym zdumieniem przyglšdały się tej gorszšcej scenie. Po raz pierwszy zetknęły się z rzeczywistym œwiatem i nigdy dotšd nie słyszały podobnie gwałtownych, napastliwych słów. Ruszyliœmy pieszo do pobliskiego miasteczka, gdzie wœród miejscowych ogrodników miałem niegdyœ sporo przyjaciół. Ludnoœć miasteczka składała się głównie z hodowców kwiatów, owoców iwarzyw, które były ozdobš królewskich stołów nawet w krajach bardzo odległych. Postanowiłem udać się do starego Kamila Pergamuta, którego sad spadał tarasami dosamej rzeki. Zasłynšł on jako hodowca kleksów. Była to rzadka odmiana gruszek, szczepionych metodš profesora Kleksa. Od niego też pochodziła ich nazwa. Kleksy byłynadzwyczaj soczyste i aromatyczne, a w œrodku zamiast pestek miały owoc czereœni. Przyjęła nas siwa, ale krzepka staruszka. Poznałem w niej paniš Pepę Pergamut. Ucieszyła się na mój widok, uœciskała serdecznie mnie i moje córki, a gdy dowiedziała się o naszym nieszczęœciu, oœwiadczyła stanowczo: - Drogi Anemonie, owdowiałam przed trzema laty, jestem stara i samotna. Już was stšd nie wypuszczę. Znałam cię jako małego chłopca. Gdzież, jak nie u mnie, córki twoje znajdš należytš opiekę? Niechajwszystko, co moje, stanie się również wasze. Dobry los zesłał mi was na stare lata. Spełniły się moje najgorętsze pragnienia. Teraz przynajmniej będę miała dla kogo żyć. Taka to była kobieta, pani Pepa. Zostaliœmy u niej. Wydzieliła mi znacznš częœć swoich gruntów, toteż niezwłocznie zabrałem się wraz z córkami do pracy i założyłem hodowlę róż. Nie interesowały mnie odtšd żadne inne kwiaty poza gatunkiem rosa multiflora. Przypominały mibowiem ukochanš małżonkę. Pewnego dnia pani Pepa wezwała mnie do siebie i rzekła: - Nic dziwnego, Anemonie, że Multiflora nieznalazła się razem z wami. Jest rzeczš całkiem zrozumiałš, że skoro dostała kaszlu i miała wskutek tego zamknięte drogi oddechowe, nie mogła w porę należycie powšchać kwiatu lewkonii. A potem było już za póŸno. Wcale to jednak nie oznacza, aby Multiflora odgrywała tylkorolę sobowtóra! Możesz pod tym względem zaufać człowiekowi tak mšdremu, jak profesor Ambroży Kleks. Jestem przekonana, że odnajdziesz swojš żonę. Zacna staruszka dodawała mi otuchy. Z czasem wstšpiła we mnie nadzieja, a gdy na statku dowiedziałem się od pana, że mamy płynšć do Alamakoty i że tam znajdę profesora Kleksa, zaczšłem wierzyć w szybkie spełnienie mych pragnień. Liczę na pana, panie Niezgódka. Pan mi chyba pomoże pozyskać przychylnoœć profesora." Zapewniłem pana Lewkonika, że wieki uczony niewštpliwie ułatwi mu odzyskanie Multiflory. Przez jakiœ czas trwaliœmy w milczeniu. Po dłuższej chwili hodowca róż westchnšł, pocisnšł brodawkę na nosie, ożywił się i opowiadał dalej: "Pani Pepa przez wiele lat słynęła jako pogromczyni dzikich zwierzšt i popisujšc się w wędrownych cyrkach zgromadziła znaczny majštek. A kiedy się postarzała, rzuciła arenę, osiadła w naszym miasteczku i poœwięciła się z zapałem hodowli gruszek. Z czasem pojęła za męża swego ogrodnika, Kamila Pergamuta, który przed kilku laty zmarł z przejedzenia kleksami. Pani Pepa była kobietš nadzwyczaj łagodnš,a jak nieraz podkreœlała, nauczyła się łagodnoœci przez obcowanie z dzikimi zwierzętami. Natomiast ludzi unikała w obawie przed ich drapieżnoœciš. - Mam chyba słusznoœć, drogi Anemonie. Poznałeœ owego myœliwego, który zagarnšłdom twego dziadka, a was wypędził grożšcdubeltówkš. Jesteœ poczciwego serca i nie tracisz wiary w ludzkš dobroć. Może to i dobrze. Taka była pani Pepa. W wolnych chwilach uczyła moje córki tresury zwierzšt. Po pewnym czasie mieliœmy w domu wiewiórkę, która umiała zapalać lampy, psa, który podlewał co ranokwiaty, jeża, który nauczył się czyœcić obuwie. Kot Walery szybko i zręcznie przyszywał guziki, a białe myszki odkurzały sprzęty albo pełły grzšdki w ogrodzie. Rezeda rozmiłowała się szczególnie w tresurze ptaków. Jej szpak po miesišcu nauczył się mówić i nawet samwymyœlił kilka dwuwierszy. Oto niektóre z nich: Anemon Lewkonik Pęknie jak balonik. Albo: Nasz Anemon - pusta głowa Pięć nieładnychcórek chowa. I jeszcze jeden: Pepa, chociaż œlepa, Krzepka jest jak rzepa. Piwonia pod wpływem tego szpaka nabrała ogromnego zapału do rymowania. Odtšd mówi wyłšcznie wierszem. Chociaż jednak posiada niewštpliwy talent poetycki, jej wiersze trudno zrozumieć. Wczoraj powiedziała na przykład tak: Talia Dalia mydło balia Lustro szustro bęc sypialnia Kodra mołdra woda chlup Kapitanazmiana rób. Miało to znaczyć, że Dalia, myjšc się przedsnem, zagapiła się w lustro i oblała wodš niebieskš kołdrę, wobec czego mam prosić kapitana, żeby kazał zmienić jej poœciel. Jak widać na tym przykładzie, Piwonia pięknie rymuje, natomiast Rezeda jest niezrównana w tresurze ptaków. Robaki zwane płazieńcami nauczyła tabliczki mnożenia i teraz każdy ptak, który zje takiego płazieńca, umie mnożyć od jednego do stu. Zresztš właœnie Rezeda wytresowała pańskiego koliberka i nauczyła go wskazywać kierunek na południowy wschód, dzięki czemu płyniemy teraz do Alamakoty. Pani Pepa otoczyła moje córki troskliwš opiekš, starała się im we wszystkim dogadzać, przyrzšdzała dla nich codziennie rozmaite przysmaki, jak na przykład kleksyw czekoladzie albo z kremem. Mimo to jednak dziewczynki chudły, marniały, powiedziałbym - więdły jak kwiaty. Nie pomagały żadne leki i zioła, żadne nacierania maœciami, natryski z różanej wody ani wreszcie nalewka na liœciach anemonu. Każdy dzień przynosił pogorszenie. Widocznie po nieco sztucznym klimacie Wyspy Sobowtórów trudno było dziewczętom przystowować się do nowych warunków. Na szczęœcie pani Pepa, studiujšc dzieło pana Kleksa o jego podróży, trafiła na opisPrzylšdka Aptekarskiego i Obojga Farmacji. Dowiedzieliœmy się, że tylko tam można dostać niezbędne leki. Nie zastanawiałem się długo. Spakowaliœmywalizki i ruszyliœmy w drogę, zaopatrzeni przez paniš Pepę w dwa kosze dojrzałych kleksów. Podróż mieliœmy pomyœlnš i po tygodniu zawinęliœmy do portu w krainie aptekarzy. Panował tam udzielny Prowizor Pigularz II.Już sam klimat Przylšdka Aptekarskiego okazał się dla córek zbawienny. Wybitni miejscowi farmaceuci zajęli się nimi bardzotroskliwie. Z prywatnych zbiorów Pigularza II otrzymaliœmy cenne eliksiry, które w krótkim czasie przywróciły zdrowie moim kochanym córkom. Niech pan nie myœli, że nie próbowałem zdobyć dla nich jakiegoœ œrodka na upiększenie rysów twarzy, ale właœciwoœci tych nie posiadała żadna maœćani żaden krem wytwarzany w krainie Obojga Farmacji. Podczas przyjęcia, wydanego na naszš czeœć przez udzielnego Prowizora, ten dobrotliwy władca rzekł do mnie poufnie: - O ile mi wiadomo, w kraju zwanym Alamakotš dojrzewa owoc gungo. Sok tego owocu to jedyny prawdziwie skuteczny œrodek na usunięcie brzydoty. Radzę zapamiętać: owoc gungo w Alamakocie." Tu pan Lewkonik pocišgnšł mnie za rękaw, a upewniwszy się że nie œpię, zawołał: - Rozumie pan, panie Niezgódka, ile zawdzięczam naszemu spotkaniu?! Rozumie pan, jakie znaczenie ma dla mnie i dla moichcórek ta podróż do Alamakoty? Nie mogę się wprost doczekać, kiedy wreszcie dobijemy do jej brzegów. Ale na razie wróćmy do przyjęcia u Pigularza II. Wœród licznie zgromadzonych dostojników państwowych i przedstawicieli miejscowegospołeczeństwa znajdował się również Pierwszy Admirał Floty. Był to mężczyzna niezbyt piękny, powiedziałbym nawet, trochę kanciasty, a w zachowaniu bardzo dziwny. Nazywał się... niech pan uważa, panie Niezgódka... nazywał się - Alojzy Bšbel." Te słowa pana Lewkonika zelektryzowały mnie. Słuchałem chciwie dalszych jego wynurzeń. Przekażę je wam nieco póŸniej. Teraz jednak muszę zakończyć niniejszy rozdział i wrócić do miejsca, w którym rozstaliœmy się z panem Kleksem. GDZIE JEST REZEDA? W drugim rozdziale zostawiliœmy pana Kleksa przed Rezerwatem Zepsutych Zegarków, w pozycji, którš przybierał zazwyczaj gdy sytuacja wymagał głębokiego namysłu. Tym razem uczony mšż zamyœlił się głębiej niż kiedykolwiek przedtem. Chodziło przecież o sprawę porwania Rezedy przez Alojzego. Stojšc na jednej nodze, pan Kleks myœlał dostatecznie długo, abym zdšżył przez ten czas opowiedzieć wam o Wyspie Sobowtórów oraz dzieje rodziny Lewkoników. œnie: ja specjalnoœć - powiedział jzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPŚcö|crccŐ+6c :L$Teraz z oczu i z miny uczonego można byłowywnioskować, że wszystko już dokładnie przemyœlał i że za chwilę zacznie działać. Istotnie, pan Kleks wyprostował się, obcišgnšł surdut, a następnie wyjšł z kieszeni skarbonkę pamięci. Przesunšł na niej kilka wskazówek, naregulował aparat, nacisnšł odpowiedni guzik, po czym miotełkę z platynowych drucików przytknšłsobie do czoła. - Oczywiœcie, panie Anemonie - rzekł po chwili - miał pan rację twierdzšc, że spotkaliœmy się już dawniej. Teraz przypominam sobie doskonale naszš ostatnišrozmowę na Wyspie Sobowtórów. Multiflora!Tak. Nie, zdšżyła należycie powšchać Lewkonii Podróżniczęj. Została na wyspie. Odnajdziemy jš, drogi panie Lajkonik... - Lewkonik - poprawił hodowca róż. - Przepraszam pana, nie mam pamięci do nazwisk - zreflektował się pan Kleks. - Oczywiœcie: lewkonia - Lewkonik. To takie proste. Odnajdziemy pańskš żonę! Głowa dogóry! Dziœ mamy jednak przed sobš coœ pilniejszego. Chodzi o zdemaskowanie Alojzego Bšbla i odzyskanie Rezedy. Opracowałem już cały plan. Musimy szybkosię przebrać, żeby zdšżyć na przyjęcie u króla. Pozostało niewiele czasu. W drogę, moi państwo! Broda czuwa! Ruszyliœmy w kierunku pałacu ministrona Pogody i Czterech Wiatrów, gdzie mieliœmy zamieszkać. Tam już pewno czekał na nas Weronik, który o ile pamiętacie, poszedł ponasze bagaże do portu, Przez całš drogę hodowca róż kršżył dokoła pana Kleksa, obijał się brzuchem o jego brzuch i zasypywał go pytaniami: - Panie profesorze... moja żona... moja Multiflora... Gdzie mam jej szukać? Błagam pana... Co robić? Dokšd jechać? W jaki sposób można dotrzeć do Wyspy Sobowtórów? Panny Lewkonikówny wtórowały ojcu, zastępowały drogę panu Kleksowi, Dalia i Róża czepiały się jego ramion, a Hortensja wołała szlochajšc: - Niech pan odpowie, panie profesorze! - Dlaczego pan milczy? Dlaczego? - powtarzała Róża cišgnšc uczonego za połę surduta. Ale pan Kleks miał na to wszystko jednš odpowiedŸ: - Poœpiech jest wrogiem rozsšdku! Zapamiętajcie to sobie. Rozwaga jest podporš mšdroœci. Wiem, co należy czynić i kiedy. Broda czuwa! A wy, dziewuszki, nie przeszkadzajcie mi kroczyć do wytkniętego celu. Po tych stanowczych słowach rodzina Lewkoników nie nagabywała już więcej pana Kleksa. Szliœmy w milczeniu, a on maszerował na przodzie, z rozwianymi połami surduta, z brodš wskazujšcš nieomylnie właœciwy kierunek. Minęliœmy ulicę Wesołych Pisklšt, a następnie szerokš Aleję Laktusowš, rzęsiœcie oœwietlonš kolorowymi lampionami.Aleja ta wysadzona jest drzewami laktusowymi, które rosnš wyłšczmie w Alamakocie. Z ich konarów zwisajš rurkowate gałšzie, przez które sšczy się sok laktusowy. Alamakotańczycy używajš gojako krzepišcego napoju. Ogrodnicy miejscy specjalnymi młoteczkami obstukujš pnie drzew, co znacznie przyspiesza wyciekanie cennego soku, który barwš i smakiem przypomina do złudzenia zwykłe krowie mleko. Dojenie drzew laktusowych odbywa się każdego dnia po zachodzie słońca. Idšc alejš, widzieliœmy mnóstwo kobiet, które z wiaderkami w ręku ustawiały się w kolejcepo œwieży sok. Niektóre miały z sobš nawet sitka, prawdopodobnie do przecedzania kożuchów. Pan Kleks coraz bardziej wydłużał krok, tak że musieliœmy biec truchcikiem, aby za nim nadšżyć. Z daleka widać było już plac A-B skšd wystrzelały ku niebu wspaniałe sztuczne ognie. Nigdy dotšd nie widziałem równie pomysłowych kombinacji pirotechnicznych. Wielobarwne strumienie fajerwerków układały się w pióropusze kogucich ogonów, w postacie walczšcych smoków, a chwilami przedstawiały całe obrazy, jak na przykład królewskš fregatęa na niej Kwaternostra I w aureoli z kolorowych jajek. Widowisko było wręcz fantastyczne. Tłumy wiwatowały na czeœć łaskawego monarchy, zwłaszcza że tego dnia, z okazji œwięta narodowego, na wszystkich placach smażyła się dla ludu państwowa jajecznica. Jak nas poinformowano, Kwaternoster I przeznaczył na ten cel dwieœcie tysięcy jajeksportowych. Na placu A-B z trudem przecisnęliœmy się przez tłum oblegajšcy patelnię gigant i dotarliœmy do pałacu Limpotrona. Przy wejœciu czekał na nas Weronik. - Walizki rozpakowałem, suknie kazałem wyprasować - oznajmił z godnoœciš. - Za pół godziny musimy być w pałacu królewskim. Pokoje oddane do dyspozycji pana Kleksa znajdowały się na pierwszym piętrze. Rozwieszone tam były okrętowe koje do spania, a umeblowanie składało się z rozmaitego typu kompasów, barometrów, termometrów, aparatów do mierzenia iloœciopadów oraz siły wiatrów. Na œcianach wisiały mapy pogody, a na stołach leżały oznaczone choršgiewkami wykresy wyżów iniżów. Była to najwidoczniej ministronalna pracownia, przeznaczona czasowo na pokoje goœcinne. W jednym z nich stało rozkładane lustro wyszczuplajšce, z którym pan Kleks nigdy się nie rozstawał, gdyż bardzo dbał o swójwyglšd. Teraz pokój ten zajęły panny Lewkonikówny, pan Lewkonik zamieszkał razem z Weronikiem, a ja z panem Kleksem.- Moi państwo - rzekł uczony - mamy piętnaœcie minut na doprowadzenie się do porzšdku. Proszę, aby wszyscy ubrali się po galowemu. Kiedy zostaliœmy sami, pan Kleks wesoło pogwizdujšc odwrócił swój surdut na lewš stronę, pokrytš niebieskim atłasem w złotegwiazdki, przypišł do spodni galowe lampasy, a na szyi zawišzał uroczysty krawat w żółte grochy. Wyglšdał w tym stroju niezwykle wytwornie. - Dwustronny surdut to mój wynalazek - rzekł przeglšdajšc się z ukontentowaniem w lustrze. - Posiada osiem kieszeni i czteryskrytki. Tak samo zresztš jak kamizelka. Dla człowieka, który często podróżuje, ważny jest taki uniwersalny ubiór, nadajšcysię na wszelkie okazje. Ale najważniejsze sš kieszenie. W surducie mam dwanaœcie, wkamizelce dwanaœcie, w spodniach szeœć, ogółem więc trzydzieœci. A do tego dochodzš jeszcze dwie kieszenie zapasowe w kalesonach. Oto strój godny uczonego! Przebrałem się w mój najlepszy garnitur i przypišłem do spodni lampasy. Wydawało mi się, że nadeszła odpowiednia chwila, abywyjawić panu Kleksowi powód mego przybycia do Alamakoty. Zanim jednak zaczšłem mówić, pan Kleks oœwiadczył: - Wiem, wiem, Adasiu! Twoje myœli widać jak na talerzu. Znam cię przecież na wylot. Skoro przyjechałeœ za mnš aż tutaj, znaczy to, że masz jakieœ wielkie kłopoty. Z Akademii po wręczeniu dyplomów powinieneœ był udać się do domu. A więc kłopoty zwišzane sš z domem, z rodzicami.Gdyby któreœ z nich zachorowało, szukałbyœ pomocy nie u mnie,lecz u lekarzy. Nie zadawałbyœ się z kolibrem, gdyby nie chodziło o jakieœ ptasie sprawy, ito w dodatku bardzo poważne. Reszta jest jasna. Nie potrzebujemy na ten temat rozmawiać. BšdŸ pewny, że pomogę ci w poszukaniu ojca. Mówię: ojca, gdyż o twojš matkę jestem spokojny. Takim kobietom nie zdarzajš się ptasie przygody. Adasiu, głowado góry!. Broda czuwa! Powiedzcie sami, czy to nie genialny człowiek? Panny Lewkonikówny wystšpiły w sukniach w kolorach kwiatów, których imiona nosiły,i wyglšdały jak prawdziwy bukiet. Pan Lewkonik ubrał się we frak, a że wieczór był upalny, pot strużkami spływałmu po twarzy. Jedynie Weronik zachował swój zwykły strój, tyle tylko, że tym razem zasznurował buty cienkim zielonym drutem od dzwonków. Nie mieliœmy sposobnoœci poznać naszego gospodarza, gdyż jako ministron pogody i Czterech Wiatrów zajęty był przygotowaniem pogody na zbliżajšce się œwięto. Weronik troskliwie pozamykał pokoje, klucze wręczył służbie, po czym udaliœmy się na przyjęcie. Do sali tronowej wkroczyliœmy akurat w chwili, gdy odgrywano hymn narodowy na muszlach. Kwaternoster I stał na mostku kapitańskimswojej fregaty. Poniżej, obok króla, ustawił się rzšd oraz dostojnicy państwowi. Premier miał imię zaopatrzone w dodatek ministerialny nie tylko na końcu, ale i na poczštku. Nazywał się mianowicie Trondodentron. Zaproszeni goœcie zgromadzili się pod œcianami, gdyż po œrodku sali stały patelnie, na których nadworni kuchmistrze smażyli jajecznicę w barwach narodowych, a więc w kolorze żółto-czerwono-zielonym, na co składały się jajka, pomidory i szczypiorek. Podczas gdy król wygłaszał przemówienie, któreœmy już słyszeli poprzednio, i doszedłdo słów "każdego roku wywozimy za granicę pięćdziesišt milionów jajek, a za uzyskane dewizy sprowadzamy sto tysięcy zegarków" - odłšczyłem się ukradkiem od naszej grupy i usiłowałem wœród goœci rozpoznać Alojzego. Pamiętacie, że wszyscy Bajdoci jako dawni marynarze byli tatuowani i pan Kleks słusznie przypuszczał, że brak tatuażu u Alojzego ułatwi nam jego zdemaskowanie. Tymczasem spotkał nas zawód. Alamakotańscy goœcie, aczkolwiek obnażeni do pasa tego wieczoru, z okazji œwięta narodowego, posypani byli galowym srebrnym proszkiem, który całkowicie pokrywał ich ciała. Nie mogłem też rozpoznać Alozjego po twarzy, bowiem, jak wiecie, ten szelma umiał bajecznie maskować się i podszywać pod inne postacie. Pozostawały więc tylko nogi. Bajdotów ogółem było trzynastu. Reszta składała sięz rodowitych trzynożnych Alamakotańczyków. Nie mówię o młodzieży,gdyż dzieci z mieszanych małżeństw miały wprawdzie po dwie nogi, ale jako trzyrękie łatwe były do odróżnienia. Przeciskałem się przez tłum ze wzrokiem utkwionym w dół i notowałem w pamięci dwunożnych Bajdotów. Pierwszym z nich był król Kwaternoster I, następnie premier Trondodentron, dalej ministron Pogody i Czterech Wiatrów - Limpotron, ministron Pokoju - Fajatron, wreszcie czterech pomniejszych ministronów oraz pięciu dostojników z otoczenia króla. Sprawdziłem jeszcze raz moje obliczenia. Wszystko się zgadzało. Dwunożnych Bajdotów było trzynastu. Nasza grupa składała się z dziewięciu osób. Pozostali mieli po trzy nogi, a więc należeli do społeczeństwa œciœle alamakotańskiego. Weronik prowadził obserwacje na własnš rękę. Poczštkowo pomylił się w rachunku, gdyż nie wzišł pod uwagę osoby króla, ale w ostatecznym obliczeniu byliœmy zgodni. - Na artytmetyce nie można polegać - szepnšł mi do ucha stary dozorca. - Czasami pięć razy dziesięć jest pięćdziesišt, a czasami pół złotego. Tyle, ile pan Chryzantemski daje mi za otwarcie bramy. Tymczasem goœcie posilili się jajecznicš i służba uprzštnęła patelnie. Nadworny muzyk odegrał na muszlach Marsz Walecznych Kogutów, po czym rozpoczęła się częœć koncertowa. Trzyrękie dziewczęta wykonały na podwójnych skrzypcach uroczysty Hymn do Jajka. Każda z nich dwiema rękami trzymała dwoje skrzypiec, a trzeciš prowadziła smyczek. Muzyka ta była tak wspaniała, że chciałbym jš wam powtórzyć. Posłuchajcie: "Pi-pi-wzzzz-fff-ff-dli-dli-dli-mg-mg-rs-rs--- tfff..." Oczywiœcie jest to tylko krótki fragment, ale mam nadzieję, że z tej małej próbki potraficie odtworzyć sobie całš kompozycję. Jeœli zaœ chodzi o wykonanie, to mogę was zapewnić, że dzięki zwinnoœci ršk i palców skrzypaczek smyczka w ogóle nie było widać, natomiast struny od szybkiego tarcia rozgrzewały się do czerwonoœci. Goœcie w takt muzyki potrzšsali rytmicznie. zegarkami, co w połšczeniu z melodiš wywierało tak potężne wrażenie, że Kwaternoster I o mało się nie rozpłakał. Następnie odœpiewano alambajkę o kokoszcedo słów ministrona Spraw Artystycznych, który nazywał się Tubatron. Ten znakomity alambajkopisarz pracował nad tekstem pieœni dwa lata, toteż warto, abym go przetłumaczył i przytoczył tutaj w całoœci: Ko-ko-kokoszko, wysil się troszkę, Ko-ko-kokoszko, jajko nam daj, Wszak my kochamy każdš kokoszkę Bo ko-ko-kokoszka wzbogaca kraj. Ko-ko-kokoszko, nie żal się gorzko, Alamakocie potrzeba jaj, Pracuj wydajnie, ko-ko-kokoszko, Ko-ko-kokoszko, jajko nam daj. Po odœpiewaniu tej pieœni wystšpił zespół tancerzy i wykonał brawurowy taniec akrobatyczny, zwany alamaczyczš: Polegał on na szybkim przebieraniu trzema nogami z potrójnym przytupem oraz na podwójnychprzysiadach z równoczesnym wyrzuceniem œrodkowej nogi do przodu. Muszle obracały się szybko, łšczšc poszczególne marsze w jednš skocznš melodię. Kwaternoster I z nadzwyczajnym wyczuciem rytmu bił w dzwon pokładowy swojej fregaty. Sala grzmiała i huczała, a tubylcy uderzali zegarkami o podłogę w takt alamaczyczy. Panny Lewkonikówny, nie przyzwyczajone do takiego zgiełku, pozatykały sobie uszy, natomiast pan Kleks przyglšdał się z zaciekawieniem popisom tancerzy i nawet dyrygował jednym palcem jak wytrawny kapelmistrz. W pewnym momencie, gdy tancerze znowu ruszyli w przysiady i wyrzucili œrodkowe nogi do przodu, jednemu z nich noga nagle się urwała, przeleciała ponad głowami zebranych przez całš salę i z impetem ugodziła w nos Kwaternostra I. Król ogłuszony uderzeniem, osunšł się na pokład fregaty. Muzyka natychmiast zamilkła i wszyscy zamarli z przerażenia. Jeden tylko pan Kleks nie stracił przytomnoœci umysłu i zawołał: - Adasiu! Czy rozumiesz co to znaczy? Ta noga była przyprawiona! W ten sposób Alojzy udawał Alamakotańczyka! O, patrz.,. Tam! Ucieka! Panowie - za mnš! Przeciskajšc się przez tłum oniemiałych goœci, rzuciliœmy się ku wyjœciu. Pan Kleks z rozwianš brodš pruł naprzód jak czołg, ja za nim, za mnš Weronik, a na końcu, podskakujšc jak piłka, mknšł hodowca róż.Po wydostaniu się z sali zbiegliœmy szybko po schodach i ruszyliœmy w pogoń. Gdyby Alojzy nie był uciekał, nie rozpoznalibyœmy go w ulicznym tłumie. Ale obawiał się może nie tyle nas, co królewskiej straży i grożšcej mu kary za obrazę majestatu. Umykał więc nie oglšdajšc się za siebie, jak œcigany zajšc. Przebiegł Aleję Laktusowš, potem plac Żółtka, ulicę Białka, aż w końcu wpadł w jeden z bocznych zaułków. Tu zawahał się przez chwilę i dał nura na klatkę schodowšpobliskiego domu. Wpadliœmy tam za nim i œcigaliœmy go z piętra na piętro przeskakujšc po kilka stopni. Wreszcie, w momencie gdy Alojzy usiłował przedostać się ze strychu na dach, pan Kleks chwycił go za nogi. - Mam cię! Zawołał zdyszany. - Mam cię, Alojzy! Nie bój się, nie zrobię ci nic złego! Nie wyrywaj się! Alojzy, kochany, to przecież ja, Ambroży. Œcišgnęliœmy Alojzego z dachu. Weronik trzymał go mocno za ręce, a ja za głowę. Pan Kleks wydobył z przepastnych kieszeni surduta œrubokręt i zręcznie nim manipulujšc wykręcił zza ucha Alojzego niewielkš œrubę. - Rozregulowałem jego mechanizm ruchu - rzekł ze smutkiem. - Teraz już nie ucieknie.Alojzy stał sztywno jak lalka i tylko mamrotał monotonnym głosem: - Nie ucieknie... Nie ucieknie... Ambroży fuszer... Ambroży nadęta purchawka... Ambroży patałach... Ambroży brakorób... - Uspokój się, Alojzy - rzekłem. - Tu sš obcy ludzie... Co sobie pomyœlš? Doprawdy nie wypada.... - Uwaga, bo kopnę! - syknšł przez zęby Alojzy. Na szczęœcie jednak nogi miał nieruchome. Pan Kleks przyglšdał mu się z powagš, wreszcie skinšł na nas. - Panowie, musimy go zanieœć do domu. Czeka nas trudne zadanie. Weronik bez słowa wzišł Alojzego pod pachę i ruszył po schodach na dół. Wyszliœmy na ulicę. Była głęboka noc. Œwiatła w oknach pogasły, gdzieniegdzie tylko snuli się jeszcze spóŸnieni przechodnie. Jednym z nich okazał się Zyzik. Spojrzał zdziwiony na Alojzego. - Ciekawe... Przez cały czas chodził na trzech nogach, a teraz ma tylko dwie... Poznaję go. Opowiadał mi, że jego ojciec zamienił się w ptaka... A dzisiaj mówił, że przyjechała jego narzeczona... - I co dalej? - zawołał pan Lewkonik. - Co dalej? Prosił mnie, żebym dał mu klucze od Królewskich Ogrodów. - No i co, i co? - dopytywał się natarczywie pan Lewkonik. - Podarował mi złoty zegarek, więc dałem mu ten klucz... Obiecał zwrócić go rano. - Rezeda! Moja Rezeda! - zawołał pan Lewkonik. - Ukrył jš w ogrodach... Panie Adasiu, musimy tam iœć! Natychmiast! Weronik położył Alojzego ma trawniku i systematycznie przetrzšsnšł jego kieszenie. W jednej znalazł mosiężny klucz ipodwójnš platynowš sprężynę. W drugiej wielki okršgły guzik. - Rozumiem - powiedział Kleks. - Wypadła mu sprężyna prawidłowego myœlenia... A może sam jš sobie przez nieostrożnoœć wydłubał... Teraz wszystko jest dla mnie jasne. Adasiu, idŸ z panem Lewkonikiem do Królewskich Ogrodów szukać Rezedy. Zyzik was zaprowadzi. A my, panie Weroniku, ruszamy do domu. ja specjalnoœć - powiedział jzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż P c!ZŘc"2.c#`+;<$›3É S€Weronik podniósł Alojzego, przerzucił go sobie przez ramię i rzekł znaczšco: - Ten guzik już dwa razy widziałem. Ciekawe! Pan Kleks bez słowa odebrał mu guzik i schował do kieszonki kamizelki. - Wracajcie z Rezedš! Panie Weroniku, w drogę. Broda czuwa. Po tych słowach oddalił się wraz ze starym dozorcš, pogwizdujšc Marsz Ołowianych Żołnierzy, co oznaczało, że przyszła mu do głowy jakaœ bardzo mšdra myœl. A my trzej, ponaglani przez pana Lewkonika, szybkim krokiem ruszyliœmy w kierunku Królewskich Ogrodów, gdzie według wszelkiego prawdopodobieństwa Alojzy ukrył Rezedę. Wypożyczalnie hulajnóg były już o tej porzenieczynne, a Królewskie Ogrody leżały daleko za miastem. Szliœmy więc bardzo długo i mieliœmy doœć czasu, żeby porozmawiać o różnych sprawach. Zyzik, który tak jak my brał udział w przyjęciu u Kwaternostra I, poinformował nas, że wprawdzie królowi nic się nie stało, jednak straż królewska poszukuje zamachowca. - Widziałem tę nogę na własne oczy - mówił Zyzik. - Była wypchana trocinami i kurzym pierzem. I mimo że winowajca posłużył się sztucznš nogš, odpowiada za kopnięcie króla. U nas króla kopać nie wolno. Grozi za to surowa kara. Przez chwilę maszerowaliœmy w milczeniu. Niepokoił mnie los Alojzego, aczkolwiek Zyzik najwidoczniej nie skojarzył go z osobš zamachowca. Pan Lewkonik co chwila wybiegał naprzód, ale natychmiast wracał w obawie, żeby nie stracić z nami łšcznoœci. Przypomniał mi znajomego pudla, który zachowywał się taksamo, gdy wychodził ze swym panem na spacer. Księżyc w pełni oœwietlał nam drogę i mrugał porozumiewawczo jednym okiem, zupełnie jak pan Kleks, kiedy miał coœ mšdrego do powiedzenia. Szliœmy szerokš alejš eukaliptusowš, a po obu jej stronach cišgnęły się małe farmy kurzy hodowców-chałupników. Tu i ówdzie rozlegało się już pianie kogutów, gdyż jak wiadomo, niektóre z nich cierpiš na bezsennoœć i przystępujš do pracy wczeœniej, niż należy. Zyzika wprawiło to w stan takiego podniecenia, że raz po raz trzepotał łokciami, bił się rękami po udachi odpowiadał donoœnym pianiem jak prawdziwy kogut. Korzystajšc z kogucich upodobań Zyzika, pan Lewkonik ujšł mnie pod ramię i rzekł poufnie: - Opowiadałem panu o pobycie na Przylšdku Aptekarskim. Teraz muszę do tego powrócić. Otóż poznaliœmy tam Alojzego Bšbla, który w państwie Obojga Farmacji piastował godnoœć Pierwszego Admirała Floty. Na tym stanowisku cieszył się powszechnym uznaniem i uchodził za znakomitego żeglarza. Zresztš profesor Kleks pisał o tym obszernie w swoich dziełach. Admirał okazywał mnie i moim córkom wyjštkowe względy. Oddał do naszej dyspozycji zabytkowš korwetę z pięcioma marynarzami, pozwalał nam uczestniczyć w połowach leczniczych wodorostów, a dziewczętom ofiarował po garœci pięknych pereł. Pewnego dnia wydał na pokładzie okrętu flagowego "Pigularia" wspaniały bal na naszš czeœć. Udzielny Prowizor Pigularz II tańczył w pierwszej parze z mojš Hortensjš, a w drugiej - pierwszy Admirał Floty z Rezedš. Cóż to był za taniec! Orkiestra morska grała na tršbkach, a Rezeda fruwała w tańcu z lekkoœciš naszego kolibra. Marynarze wdrapali się na maszty, żeby podziwiać moje córki. Jeden z nich tak się zagapił, że spadł z bocianiego gniazda, runšł prosto na bęben i odbił się od niego siedemnaœcie razy co zabrzmiało jak uroczysty tusz. Właœnie wtedy, podczas walca pigularnego, Admirał oœwiadczył się Rezedzie. I proszę sobie wyobrazić, Rezeda zgodziła się zostać żonš Alojzego Bšbla. Kiedy jednak dowiedziałem się, że nie jest on stuprocentowym człowiekiem, postanowiłem zerwać zaręczyny. Rzekłem mu wprost, że Multiflora życzyła sobie, aby córki nasze wyszły za mšż za ogrodników. Tu dopiero Admirał odsłonił swoje prawdziwe oblicze. Zagroził, że każemnie wrzucić do morza rekinom na pożarcie, kiedy zaœ Rezeda zaczęła płakać powiedział: - A więc dobrze. Nie zrobię tego. Żal mi rekinów. Ale niech pan pamięta: Rezeda jest mojš narzeczonš i nie mam zamiaru jej się wyrzec. Wiem, że jutro odpływa pan z córkami do kraju. Trudno, nie chcę narażaćdostojnego Pigularza II na przykroœci. Cokolwiek się jednak stanie, odnajdę Rezedęnawet na końcu œwiata. Nie cierpię, kiedy mi się ktoœ sprzeciwia. Rezeda jest bardzo posłusznym dzieckiem, ale tym razem, wbrew mojej woli, rzuciła się Admirałowi na szyję, wołajšc jak niegdyœ jej matka: - Tak! Tak! Chcę być twojš żonš! Będę na ciebie czekała. Tylko nie unoœ się, nie groŸ,przeproœ ojca! Zrób to, jeœli mnie kochasz! Wtedy Pierwszy Admirał Floty, ten największy dostojnik Obojga Farmacji, kawaler wielkiej wstęgi Piramidonu z gwiazdš, przyklęknšł na jedno kolano i powiedział z pokorš, nie wiem, czy szczerš, czy udanš: - Kocham Rezedę i niech to będzie poczytaneza dowód moich uczuć, że proszę pana o przebaczenie. Po tych słowach zerwał się jak oparzony, wybiegł z sali i odtšd nie widziałem go aż do dnia dzisiejszego. A teraz? Co teraz się stanie, panie Adasiu? Ten zepsuty automat ma być mężem Rezedy? Co prawda, ludzie również miewajš wady i usterki, bywajš Ÿliiuparci, nie można polegać na ich uczuciach. Ale sš bšdŸ co bšdŸ ludŸmi. A ten Alojzy? Tuœrubki, tam sprężynki. Nie, panie Adasiu! Tonie jest materiał na zięcia! - Drogi panie Anemonie - uspokajałem pana Lewkonika - wiem, że pan Kleks dokonał szeregu nowych wynalazków, które uczynišz Alojzego twór doskonały. Dotychczasowe usterki pewnych częœci mechanizmu umożliwiły Alojzemu wymknięcie się na paręlat spod władzy pana Kleksa. I wtedy stał się rzeczywiœcie nieobliczalny. Przypuszczam, że podsunšł Rezedzie pigułki kochalginy, które sztucznie wzbudziły jej uczucie. Ale jestem przekonany, że sprawa ta przyjmie ostatecznie zupełnie inny obrót. Pan Lewkonik słuchał z niedowierzaniem, trochę jednak poweselał i chyba na równi ze mnš zaniepokoił się o los Alojzego, którego poszukiwali strażnicy, szepnšł mi bowiem do ucha: - Musimy zachować tajemnicę... Na razie nikt nie powinien wiedzieć całej prawdy o Alojzym... Postaram się zaszachować Zyzikatak, żeby trzymał język za zębami. Po tych słowach przywołał do siebie młodzieńca i rzekł jak gdyby nigdy nic: - Słuchaj, chłopcze... Nie wiem, czy miałeœprawo dać klucz od Królewskich Ogrodów obcemu człowiekowi... Możesz mieć z tego powodu poważne nieprzyjemnoœci. Mówišc to, przyglšdał się bacznie Zyzikowi.Chłopiec ogromnie się stropił i wyjškał po alambajsku: - Purpełniłem głorpstwur... Nie purmyœlałem ur tym... Murgę durstać pur nursie urd urjca. - Nie martw się - pocieszył go pan Lewkonik. - Nie powiemy o tym nikomu. Ale pod warunkiem, że i ty się nie wygadasz. Głowa do góry. Wszystko, co się tu dziœ wydarzyło zachowamy w sekrecie. I zapewniamy cię, że obcy człowiek, któremudałeœ klucz, także nie piœnie o tym ani słowa. Ręka? - Ręka! - zawołał Zyzik œciskajšc dłoń pana Lewkonika trzema swymi dłońmi naraz, po czym z radoœci zapiał donoœnie. Przemierzyliœmy już ogromny szmat drogi. Wczesny œwit rozjaœnił niebo. Minęliœmy przetwórnię kurzego puchu, stację obsługi hulajnóg, fabrykę ostróg dla kogutów, składnicę grajšcych muszli oraz wytwórnięsztucznych i prawdziwych ogni. W oddali na widnokręgu srebrzyła się wypukła linia morza. Wreszcie ujrzeliœmy lœnišce w promieniach wschodzšcego słońca szklane budowle Królewskich Ogrodów. W powietrzu unosił się zapach kwiatów, a żyzne pagórkipokryte były gęstwinš traw i osobliwych zwierzokrzewów, jak na przykład muchołapki, kocie łapki i samostrzały, które wyrzucały ostre kolce w przelatujšce owady. Dozorca Ogrodów, który dobrze znał Zyzika, otworzył nam bramę. Zyzik wolał nie korzystać z posiadanego klucza. Dozorcyoœwiadczył, że jesteœmy goœćmi jego ojca, toteż bez przeszkód mogliœmy przystšpić doposzukiwania Rezedy. Ogrody cišgnęły się na wielkiej przestrzeni.Rosły tam różne gatunki drzew od pospolitych do najrzadszych, a więc olbrzymie eukaliptusy, sekwoje i baobaby, araukarie i sandafuły, tulipanowce i korbikundy. Jedno z drzew figowych liczyłoponad pięć tysięcy lat, a było tak rozłożyste, że w jego cieniu, podczas Œwięta Królewskiego Koguta, mogło schronić się jednoczeœnie osiem tysięcy osób. Jak okiem sięgnšć, cišgnęły się klomby, kwietniki, i krzewy obsypane kwiatami. Zgromadzone tu były roœliny ze wszystkich stron œwiata. W oszklonych chłodniach mieœciły się północne kwiaty i owoce, a w cieplarniach - najdelikatniejsze roœliny podzwrotnikowe, wrażliwe na lekki nawet podmuch wiatru. Zaglšdaliœmy kolejno do wszystkich pomieszczeń, do każdej oranżerii, szklarni,chłodni, a także do przetwórni owocu gungo: Pan Lewkonik przeskakiwał jak piłka przezklomby i rowy nawadniajšce. Jednak wszystkie nasze poszukiwania były nadaremne. Nagle na moim ramieniu usiadł Tri-Tri, który odnalazł mnie nawet tutaj. Ogromnie się ucieszył i z radoœci czyœcił zapamiętaledziobek o moje ucho. Ćwierknšł przy tym, że obleciał cały ogród i widział coœ bardzociekawego, ale już zapomniał, co to było. Postanowiłem tedy z większš jeszcze uwagš rozejrzeć się dokoła. I właœnie wtedy spostrzegłem niewielkš szklanš kopułę, ukrytš między. krzakami oleandrów.Skinšłem na pana Lewkonika i razem podšżyliœmy w kierunku kopuły. Zanim zdšżyłem zajrzeć do wnętrza, hodowca różwykrzyknšł z tryumfem: - Jest! Jest moja córeczka! Niech pan spojrzy! Tym okrzykiem można było obudzić umarłego, ale Rezeda nawet nie drgnęła. Spała spokojnie w oszklonej chłodni na posłaniu z płatków róż, oddychała miarowo, a na jej twarzy błškał się łagodny uœmiech. Zamierzałem nacisnšć dŸwignię, żeby unieœć kopułę, ale pan Lewkonik powstrzymał mojš rękę: - Zostawmy jš... Niech œpi. Nie trzeba jej budzić. Ona nie lubi wstawać tak wczeœnie. Staliœmy więc pewien czas, przyglšdajšc sięœpišcej Rezedzie. Była tak œlicznie zaróżowiona, że na jej widok serce załomotało mi w piersi. Zyzik oœwiadczył, że musi wracać do domu, aby niepostrzeżenie położyć na miejsce klucz, który zabrał bez wiedzy ojca i w podskokach pobiegł ku wyjœciu. Wobec tego zaproponowałem panu Lewkonikowi przechadzkę po ogrodach. Postanowiliœmy wrócić po Rezedę za godzinę. Tri-Tri w chmarze innych ptaków uganiał się za muszkami i nawet jednš z nich, na dowód szczególnej sympatii, próbował wsunšć mi do ust. Teraz dopiero pan Lewkonik ze znawstwem wytrawnego hodowcy kwiatów zajšł się zwiedzaniem ogrodów. Nieomylnie rozpoznawał najrzadsze roœliny, nawet takie, które właœciwie nie istniejš i znane sš tylko z bajek. Głaskał pnie drzew, spryskiwał kwiaty odżywczym płynem, żeby wywołać ich natychmiastowe kwitnienie, a w chłodniach delektował się zapachem róż i lewkonii, co zapewne przypominało mu Multiflorę. Tymczasem słońce zaczęło przygrzewać i w Ogrodach zjawili się królewscy ogrodnicy.Byli to ludzie niezwykle wykształceni. Pan Lewkonik ogromnie się ożywił. Chodziło mu niby to o wymianę wzajemnych doœwiadczeń, o ustalenie nazw niektórych roœlin, ale w gruncie rzeczy interesowali googrodnicy jako przyszli zięciowie. Przyglšdał im się uważnie, mierzył od stópdo głów okiem znawcy. Ostatecznie wytypował pięciu i zaprosił ich na wieczór do pałacu Limpotrona. Ogrodnicy istotnie byli piękni i postawni, a przy tym pełni prostoty i godnoœci. Multiflora miała rację, gdy twierdziła, że obcowanie ze œwiatem roœlinnym uszlachetnia ludzi. Pan Lewkonik opowiadał ogrodnikom o swoich córkach, skorzystał też z okazji, żeby stosownie do okolicznoœci zacytować wiersz Piwonii: Drzewo pniewo bryzg podlewo Siedem owoc słońce w lewo Ogrodnicy woda ciec Gruszkiuszki zima jedz. Hodowca róż nie omieszkał opowiedzieć treœci wiersza własnymi słowami. Oto jegosens: pień drzewa, gdy pojawi się na nim owoc, należy podlewać o siódmej po zachodzie słońca. Ogrodnicy, którzy nie żałujš wody, jedzš w zimie gruszki, aż im się uszy trzęsš. Wœród ogrodników szczególnie piękni i roœli byli dwaj bracia bliŸniacy: Bulpo i Pulbo. Po alamakotańsku imiona te brzmiš oczywiœcie Bolpur i Polbur. Otóż po wysłuchaniu utworuPiwonii Bulpo stanšł na œrodkowej nodze, zamachnšł się nogami zewnętrznymi i zaczšł wirować z szybkoœciš centryfugi. Przez chwilę widać było tylko przejrzyste kołujšce kręgi i pasma. Myœlałem poczštkowo, że Bulpo zwariował. Nie było jednak tak Ÿle. Po prostu oszołomiony treœciš wierszyka, Bulpo dostał zawrotu głowy, co pan Lewkonik przyjšł za dowód uznania dla talentu Piwonii. Po rozmowie z ogrodnikami zwiedziliœmy plantację jadalnych motyli oraz szkółkę drzew laktusowych, gdzie wypiliœmy po szklance orzeŸwiajšcego soku. Następnie pan Lewkonik poszedł jeszcze obejrzeć podziemnš przechowalnię nasion. Gdy wrócił, rzekł spojrzawszy na zegarek:- Czas już zbudzić Rezedę. Jest siódma. Zdšżymy do domu na œniadanie. ChodŸmy, panie Adasiu. Czułem ogromne zmęczenie po nie przespanej nocy, ale mimo to raŸnie ruszyłem za panem Lewkonikiem. Szliœmy szybkim krokiem i po kwadransie ujrzeliœmy krzaki oleandrów, a wœród nich ukrytš szklanš kopułę. Zbliżyliœmy się do chłodni. Pan Lewkonik zajrzał przez szybę do œrodka i z jękiem chwycił się za głowę. Chłodnia była pusta. PAN KLEKS DZIAŁA "Sprawa Rezedy. Multiflora. Alojzy Bšbel. Repatriacja Bajdotów. Wszystko to wymaga jeszcze załatwienia. Na razie więc pan Kleks nie będzie chciał opuœcić Alamakoty. Trzeba czekać. Bez pana Kleksa wyjechać nie mogę, gdyż tylko on potrafi dopomóc miw odnalezieniu rodziców. Czas ucieka. Mój biedny ojciec fruwa gdzieœ po borach, lasach, narażony na nieustanne niebezpieczeństwo, a ja muszę bezczynnie siedzieć w Alamakocie i czekać na pana Kleksa." Tak sobie. rozmyœlałem, gdy po opuszczeniuKrólewskich Ogrodów na wypożyczonych hulajnogach pędziliœmy w kierunku miasta. Pan Lewkonik mknšł jak rakieta i tylko od czasu do czasu wołał nie oglšdajšc się: - Gazu! Nie zwalniać! Prawa wolna! Resorować w kolanie! Uwaga, zakręt! Motorki hulajnóg jęczały i wyły, a przydrożne drzewa migały jak w przyœpieszonym filmie. Tri-Tri szybował nad nami, co jakiœ czas siadał mi na ramieniu i podawał w kilometrach pozostałš jeszcze do przebycia odległoœć. Był jednak z natury bardzo roztrzepany, toteż informacje jego wyglšdały mniej więcej tak: - Siedem... Trzy... Pięć... Siedem... Dwa... Cztery... A pan Lewkonik zdyszanym głosem: - Nie zwalniać! Jesteœmy na prostej! Pełny gaz! Po godzinie tej szalonej jazdy dotarliœmy wreszcie na miejsce. Trzy córki pana Lewkonika jeszcze spały, Tylko Hortensja krzštała się po pracowni hydrometeorologicznej. Weronik pióropuszem z kogucich ogonów odkurzał barometry i termometry, drugš zaœ rękš przecierał szyby okienne oraz meble, a równoczeœnie posuwajšc się na suknach, froterował podłogę. Tak się zapamiętał w swojej pracy, że gdy stanęliœmy w drzwiach, omiótł nam kilkakrotnie twarze koguciš miotełkš. Dopiero po chwili spostrzegł się, że nie jesteœmy sprzętami, położył palec do ust i rzekł tajemniczym szeptem: - Pssst... Pan profesor zamknšł się na klucz... Nie wpuszcza nikogo... Zaraz podam œniadanie. Byliœmy zmęczeni i głodni, więc z apetytem wypiliœmy po szklance goršcego soku laktusowego i zjedliœmy jajka na twardo, które przydzielano wysokim dygnitarzom oraz zagranicznym goœciom. Rozmawialiœmy między sobš szeptem, żeby nie przeszkadzać panu Kleksowi. Jedynie Hortensja głoœno szczebiotała nie zwracajšc uwagi na psykanie Weronika. Hortensja w istocie rzeczy rozmawiała sama z sobš, a raczej głoœno myœlała. Właœnie teraz wygłaszała swój monolog wewnętrzny: - Wrócili bez Rezedy... Widocznie jej nie znaleŸli. Ojciec się nie odzywa, a pan Niezgódka zaglšda przez dziurkę od klucza do pokoju profesora. Wszyscy ludzie sš bardzo dziwni. Ojciec twierdzi, że gdy ktoœ chce ukryć swojš głupotę, to powinien jak nšjmniej mówić. A ja nie mam nic do ukrywania. Mówię to, co myœlę, a myœlę to,co mówię. Nikt z nas nie zwracał uwagi na paplaninę Hortensji, a ja również słuchałem jej tylkojednym uchem, ponieważ drogim łowiłem odgłosy dochodzšce z pokoju pana Kleksa. Hortensja miała nadto osobliwy zwyczaj zadawania pytań, nie interesujšc się w najmniejszym stopniu odpowiedziš, gdyż oœć - powiedział jzy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż%P…c&ŐĘc'Ÿä c(ƒ+c)—9*&:R&€natychmiast odpowiadała sobie sama. Tym razem zwróciła się do Weronika: - Proszę pana, dlaczego pan, zajmujšc zaszczytne stanowisko dozorcy domowego, opuœcił kraj i przyjechał do Alamakoty? Powie pan, że należy korzystać z doœwiadczeń innych narodów. Słusznie. Z tym wszystkim Hortensja była dosyć męczšca. Miała jednak tyle wdzięku, że traktowaliœmy jej gadatliwoœć z wielkš wyrozumiałoœciš. Zabierała się właœnie do wygłoszenia nowego monologu wewnętrznego, gdy rozległo się pukanie do drzwi i zjawił się nasz gospodarz, ministron Limpotron. Jako były sternik bajdockiego statku zachował krzepki wyglšd i tubalny głos. - Rany koguta! - zawołał spojrzawszy na Weronika. - Coœ podobnego! Mój pióropusz, moje trofeum służy do odkurzania mebli! Skandal! Ten ogon zdobyłem przed trzema laty w walkach kogutów. Na dwunastu zawodników mój kogut zwyciężył. A pan robi z trofeum miotełkę do kurzu?! Weronik stal z minš sztubaka przychwyconego ze œcišgaczkš w ręce. Usiłował schować za siebie pióropusz, a równoczeœnie bełkotał bez sensu: - Panie ministronie... Tu nie ma żadnego koguta!.... To jakieœ nieporozumienie... PannaHortensja chciała zobaczyć, czy jej w tym do twarzy... Czyżbym œmiał okurzać pannę Hortensję?... Dobra pogoda, panie ministronie! Barometr idzie na niż... Koguty nisko latajš... Któż by odważył się ruszać kogucie ogony... Limpotron, udobruchany nieco, zawołał marynarskim basem: - Dobrze już, dobrze! Darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby, a goœciowi na ręce. Mšdra sentencja! I w dodatku sam jš niechcšcy wymyœliłem. Żebym tylko nie zapomniał wpisać jej do księgi złotych myœli. Każdy ministron prowadzi takš księgę, a na Nowy Rok odbywa się publiczneczytanie na posiedzeniu Rady Tronowej. Bez złotych myœli nie ma dobrych rzšdów, moi państwo! Te ostatnie słowa Limpotron wypowiedział tak głoœno, że nagle z trzaskiem tworzyły się drzwi od pokoju pana Kleksa i ukazał się w nich nasz uczony, w długich kalesonach i w surducie zarzuconym na jedno ramię. Brodę miał rozczochranš, oczy zaczerwienione. Powiódł wzrokiem po sali i rzekł z wymówkš: - Prosiłem, prawda? Prosiłem, żeby mi nie przeszkadzać. Muszę skupić myœli do stanu najwyższego napięcia. Hortensja gada monotonnie, ale nie za głoœno. To nawet pomaga w pracy. O, Limpo! Co powiesz, przyjacielu? Ministron nieznacznie się skrzywił, gdyż ludzie na jego stanowisku nie lubiš poufałoœci, ale zanadto szanował pana Kleksa, żeby dać to po sobie poznać. Rzekł więc uprzejmie: - Jego Królewska Moœć Kwaternoster I zaprasza całe towarzystwo na lody laktusowe z daktylami. Przyjęcie odbędzie się w pałacowym ogrodzie o godzinie dwunastej trzydzieœci. - Brawo! - zawołał pan Kleks. - przepadam za lodami! Zamawiam dla siebie trzy porcje!Mówišc to pomachał przyjaŸnie rękš Limpotronowi, po czym wrócił do swego pokoju. Po chwili jednak uchylił drzwi. - Adasiu - powiedział - chodŸ do mnie... Jesteœ mi potrzebny! Na to tylko czekałem. Skoczyłem do pokojupana Kleksa, a on zamknšł drzwi na klucz, stanšł na jednej nodze i oœwiadczył uroczyœcie: - Dzisiejszy dzień przejdzie do historii ludzkoœci. Zapamiętaj dobrze tę datę. Doprowadziłem moje wiekopomne dzieło do stanu doskonałoœci. Alojzy Bšbel nie różni się już niczym od prawdziwego człowieka. O, proszę! Alojzy siedział na parapecie okna i pałaszował jajecznicę ze szczypiorkiem, a jego kanciasta i martwa zazwyczaj twarz nabrała rumieńców i wyrazu. Na mój widokAlojzy przyjaŸnie uœmiechnšł się, cmoknšł ustami w moim kierunku, jakby mi posyłał całusa, i powiedział filuternie: - Wieki nie widzieliœmy się, Adasiu, co? Trzylata za karę przeleżałem rozmontowany w walizce pana Kleksa, trzy lata podróżowałem po œwiecie, wcielajšc się w różne postacie, trzy lata byłem Pierwszym Admirałem Floty na służbie u Pigularza II, od roku płatałem figle panu Kleksowi. Ale od dziœ rozpoczynam normalne życie. Mam nadzieję, że więcej nie zrobię wam wstydu.Szare komórki, które sš sprężynš prawidłowego myœlenia, działajš z idealnš sprawnoœciš. No, co tak patrzysz? Pierwszy raz widzisz prawdziwego człowieka? - Brawo, Alojzy! - zawołał z aprobatš pan Kleks. - Muszę ci, Adasiu, powiedzieć, że kiedy mu wsšczyłem do głowy olej Poczciwoœci i Posłuszeństwa, czyli olej P+P, uważałem dzieło za ukończone. Nie wzišłem jednak pod uwagę, że poszczególne elementy mechanizmu nie sš dostatecznie zabezpieczone w rezultacie Alojzy pogubił kilka detali i stał się zdezelowanym automatem. Ale w cišgu ostatnich lat udało mi się dokonać wynalazku niezwykłej wagi. Przy pomocy nader skomplikowanych zabiegów chemicznych uzyskałem tworzywo całkowicie zbliżone do ludzkiej skóry, a następnie poddałem je działaniu promieni omega. Skóra się przyjęła i powlokła całš postać Alojzego. Osłona mechanizmu jest teraz niezawodna. Żadna sprężyna, żadna œrubka nie może wypaœć! Słuchałem słów pana Kleksa pełen podziwudla jego genialnego umysłu. Na stole, gdzie przedtem leżała mapa z wykresami pogody,piętrzyły się skomplikowane instrumenty, retorty, miniaturowe aparaty promieniotwórcze, Całe naukowe laboratorium pana Kleksa, które nosił przy sobie w swoich przepaœcistych kieszeniach. Był to nie lada bagaż, skoro nawet z zapasowych kieszeni w kalesonach wystawały metalowe częœci przyrzšdów doskrawania i łšczenia skóry oraz szpryce napełnione cielistym barwnikiem. Na życzenie pana Kleksa Alojzy popisywał się przede mnš sprawnoœciš umysłu i mięœni. Posiadał nieprzebrane zasoby wiadomoœci i œmiało mógł uchodzić za żywšencyklopedię. Omawiajšc szczegóły swojej konstrukcji powiedział: - Wiesz, Adasiu, skóra ludzka jest najwspanialszym tworzywem. Nic nie może się z niš równać. Reaguje na dotyk, posiadaelastycznoœć, jest nieprzemakalna, odpornana wahania temperatury, miękka, gładka. Ostatecznie sztuczne serce czy sztuczne płuca potrafi zmajstrować pierwszy lepszystudent medycyny. To żadna filozofia. Ale nato, by z pospolitych składników uzyskać żywš skórę ludzkš, trzeba być Ambrożym Kleksem, wielkim Ambrożym Kleksem. Uczony, słyszšc te pochwały, spuœcił skromnie oczy i ruchem pełnym godnoœci podcišgnšł kalesony, po czym zabrał się dowkładania spodni. - Słuchaj, Alojzy - rzekł po chwili namysłu.- Cieszę się, że król zaprosił nas do siebie.Mam z nim parę spraw do omówienia. Przede wszystkim. jednak pragnę zaprezentować ciebie. Nie przez małostkowš próżnoœć, możesz być pewny. Byłoby to niegodne uczonego. Muszę jednak prosić króla, aby ci wybaczył twoje niedorzeczne zachowanie z przyprawionš nogš, W przeciwnym bowiem razie królewska straż schwyta cię i uwięzi. - Mnie? Cha-cha-cha! - rozeœmiał się Alojzy.- Mogę jednš rękš podrzucić. szeœciu mężczyzn na wysokoœć drzewa. Ale ma pan rację, panie profesorze. Prawdziwi ludzie nie powinni załatwiać spraw przy użyciu siły. Pan Kleks tymczasem zapišł guziki kamizelki, włożył surdut, wreszcie palcamiobu dłoni rozczesał sobie brodę. Następniewyjšł z kieszeni srebrne puzderko, w którym przechowywał swoje słynne wzmacniajšce pigułki. Jednš dał mnie, a drugš zażył sam. Poczuliœmy się od razu rzeœcy i wypoczęci. - Jesteœmy gotowi - rzekł pan Kleks do Alojzego. - Wróćmy teraz do reszty towarzystwa. Mam nadzieję, że nie potrzebuję ci udzielać żadnych wskazówek. Wsšczyłem do twego mózgu całš zawartoœć mojej skarbonki pamięci. Wiesz tyle samo co ja. Idziemy. Proszę za mnš. W sšsiedniej sali zastaliœmy Weronika i hodowcę róż oraz jego cztery córki. Na nasz widok pan Lewkonik z przejęcia pocisnšł brodawkę na nosie, Weronik dostał czkawki, a cztery panny grzecznie dygnęły na powitanie. Pan Kleks lewš rękę oparł na biodrze, drugš wycišgnšł przed siebie i rzekł: - Moi państwo, pozwólcie, że wam przedstawię: pan Alojzy Bšbel, mój uczeń i wychowanek, absolwent Instytutu Spraw Zmyœlonych. - Panie profesorze - wtršcił hodowca róż -przecież myœmy się już z panem Bšblem poznali w krainie Obojga Farmacji. Któż by nie pamiętał Pierwszego Admirała Floty, kawalera wielkiej wstęgi piramidonu z gwiazdš. Moja córka Rezeda... - Drogi panie Anemonie - przerwał pan Kleks - ludzie nauki wiedzš, że przeszłoœć każdego człowieka zmienia się w miarę potrzeby, a nieraz ulega nawet zapomnieniu.Pan Alojzy Bšbel stał się zupełnie kim innym i liczy się tylko to, co przed chwilš onim powiedziałem. - O, ja się nie zgadzam - zaprotestował Weronik. - Pracuję uczciwie pięćdziesišt lat jako dozorca dyplomowany, lokatorzy obiecali wyprawić mi jubileusz i nie chcę zamienić mojej przeszłoœci na innš. - A co będzie z Rezedš? - zawołała Dalia i kichnęła siedem razy z rzędu. Zapomniałembowiem powiedzieć, że Dalia cierpiała na katar dzienny, który zaczynał się o œwicie,a ustawał tuż po zachodzie słońca. - O ile mi wiadomo - wtršcił się Alojzy - panna Rezeda przebywała ostatnio w Królewskich Ogrodach. - Nie ma jej tam - rzekł ze smutkiem hodowca róż. - Ktoœ porwał mi jš sprzed nosa i uprowadził nie wiadomo dokšd. Niegodziwi ludzie bawiš się moim dzieckiem jak piłkš. - Jeden-jeden - zauważył znaczšco Alojzy. Natomiast pan Kleks podniósł palec do góryirzekł: - Pannš Rezedš zajmę się we właœciwym czasie. Przecież już mówiłem, że poœpiech to wróg rozsšdku. - Muszę wiedzieć gdzie jest Rezeda! - zniecierpliwił się pan Lewkonik. - Dosyć mam tej niepewnoœci. Sytuacja stawała się naprężona, Alojzy jednak szybko jš rozładował. - Przecież jesteœmy zaproszeni do króla na lody! Niech żyje król! - zawołał wesoło. - Masz rację Alojzy - stwierdził pan Kleks. - Minęło już południe. Najwyższy czas przerwać jałowe rozmowy, no i bezustannekichanie. Król czeka. Ja pójdę przodem, a wy parami za mnš. Panna Rezeda się znajdzie, możecie być spokojni. Broda czuwa. Proszę, ruszamy. Pan Lewkonik podaje ramię pannie Róży, pan Weronik prowadzi pannę Dalię, Adaœ pannę Hortensję.Tak, dobrze. A na końcu - Alojzy z pannš Piwoniš. Domyœlacie się zapewne, że Piwonia nie omieszkała przy okazji ułożyć krótkiego wierszyka: Broda loda dobra chłoda Bšbel wršbel zdrów nie szkoda. Nauczyłem się już rozwišzywać te rymowane łamigłówki, zrozumiałem więc od razu, co Piwonia chciała powiedzieć w swoim dwuwierszu. Chodziło jej o to, że człowiekowi z brodš, czyli panu Kleksowi, zjedzenie dodatkowej porcji lodów grozi przeziębieniem, natomiast Alojzy może ich "wršbać" bardzo dużo bez szkody dla zdrowia. Zajšłem się tutaj wierszykiem Piwonii, a tymczasem po wyjœciu z domu czekała nas przykra niespodzianka. Na placu A-B zebrała się grupka Alamakotańczyków, wœród których rozpoznałem kilku dozorcówz Rezerwatu Zepsutych Zegarków. Byli bardzo wzburzeni, rozprawiali między sobš,a gdy ujrzeli Alojzego, jeden z nich zawołał: - To ten! - O co chodzi? - zapytał pan Kleks. Najstarszy z dozorców zbliżył się do nas i oœwiadczył wskazujšc na Alojzego: - Poznaję go! Pracował w Rezerwacie. Wczoraj nagle się ulotnił. A dzisiaj rano stwierdziliœmy kradzież dwustu siedemnasturubinów. Nikt inny nie mógł tego zrobić. - Panowie! - rzekł spokojnie Alojzy. - Niesłusznie mnie posšdzacie. Proszę, sami możecie się przekonać. Mówišc to wywrócił jednš po drugiej wszystkie swoje kieszenie. Nic w nich oczywiœcie nie miał, nawet chustki do nosa,gdyż doskonałoœć jego konstrukcji wykluczała możliwoœć kataru. Dozorca przyglšdał się Alojzemu ze zdumieniem, jako że nigdy jeszcze nie spotkał człowieka, którego kieszenie byłyby całkowicie próżne. Nawet dzieci trzymajš w nich mnóstwo rozmaitych cennych drobiazgów, jak notesiki, scyzoryki, pudełeczka, znaczki pocztowe, stalówki, sznurki, kamyki, muszelki czy kostki cukru. Natomiast Alojzy nie posiadał dosłownie nic, ponieważ dopiero od kilku godzin stał się prawdziwym człowiekiem. Dozorca przestał więc interesować się jegoosobš, za to z większš jeszcze podejrzliwoœciš spojrzał na Weronika, a potem na pana Lewkonika i na mnie. Pan Kleks wyglšdał tak dostojnie, że był poza wszelkimi podejrzeniami, chociaż miał trzydzieœci kieszeni, nie liczšc dwóch zapasowych w kalesonach. Grupa Alamakotańczyków przez ten czas znacznie się powiększyła i otoczyła nas ze wszystkich stron. - Proszę nas puœcić - rzekł pan Kleks. - Jesteœmy goœćmi króla i właœnie idziemy doniego na lody. Ale Weronik przez zawodowš solidarnoœć wystšpił w obronie dozorców: - Panie profesorze, ja na ich miejscu zrobiłbym to samo. Złodziej kradnie, a dozorca odpowiada. Po tych słowach wywrócił kolejno kieszenie i pokazał ich zawartoœć. Pan Lewkonik ocišgał się przez chwilę, w końcujednak machnšł rękš i rzekł: - Trzeba prędzej z tym skończyć. Szkoda czasu. Proszę, patrzcie!. Jedna kieszeń... druga... trzecia... czwarta... I tu jeszcze pišta... To sš nasiona kwiatów, to płyn odżywczy, a to fotografie rodzinne... W porzšdku? Z niesmakiem przyglšdałem się tej scenie, ale wobec zachowania Weronika i hodowcy nie pozostało mi nic innego jak pójœć w ich œlady. Zaczšłem więc od zewnętrznej kieszeni marynarki. Zagłębiłem w niej rękęipod palcami poczułem coœ sypkiego, w rodzaju kaszy. Wycišgnšłem kieszeń na zewnštrz i osłupiałem. Na ziemię, posypały się rubiny. Możecie sobie wyobrazić zarówno moje zmieszanie, jak i wzburzenie tłumu. Dwaj dozorcy chwycili mnie za ręce, pozostali zaœ rozbiegli się po placu, wzywajšc strażników miejskich. Doleciały mnie okrzyki Alamakotańczyków. Jeden z nich zawołał: - Złurdziej! Na patelnię złurdzieja! Ktoœ inny mu wtórował: - Rzorcić draba kurgorturm na pordziurbanie! Pan Kleks mówił coœ wymachujšc rękami, ale nikt go nie słyszał. W tym momencie z dachu sfrunšł nagle Tri-Tri, usiadł mi na ramieniu i z jego przepełnionego dziobka na oczach wszystkich posypały się do mojej kieszeni rubiny. Sytuacja od razu stała się jasna. Poczułem żal do kolibra. Dałem mu prztyczka w dziób, opróżniłem kieszeń z nowej porcji rubinów i oœwiadczyłem dozorcom z godnoœciš: - Jak widzicie, nie mam z tym nic wspólnego. Nie potrzebuję waszych rubinówi nie lękam się waszych kogutów. Idę na lody do króla. To wszystko. Pan Kleks, wzruszony moimi słowami, otarłłzę, dumnie wysunšł brodę do przodu i rzekł: - Oto postawa godna uczonego! Dalia kichnęła jedenaœcie razy, co w znacznym stopniu złagodziło rozdrażnienie dozorców. Jeszcze półgłosem szemrali i naradzali się między sobš, ale na szczęœcie nadbiegł zdyszany ministron Pogody i Czterech Wiatrów, wołajšc już z daleka: - Panie, panowie! To nie wypada! Król czeka już od pół godziny, ministron Dworu szaleje. Tak nie można! Pan Kleks w kilku słowach opowiedział Limpotronowi o naszej przygodzie. - Nie uszanowaliœcie królewskich goœci - skarcił Limpotron dozorców. - Za niewłaœciwe podejœcie do sprawy każę wamzmniejszyć premię. Zamiast pięciu jajek na głowę dostaniecie po trzy. To oduczy was bezdusznoœci. ALOJZY BĽBEL Dzień był wyjštkowo upalny. Słońce prażyło niemiłosiernie. Ludzie, że użyję tu okreœlenia Alamakotańczyków, smażyli się jak jajka na patelni. Owoce gungo wskutek skwaru pękały na drzewach z głoœnym trzaskiem niczym petardy. Z pana Lewkonika pot spływał ciurkiem, pozostawiajšc na chodniku przy każdym stšpnięciu mokre plamy. Wszystkie okna zasłonięte były żaluzjami, ulice opustoszały i tylko dzieci bawiły się na golasa w "jajko do dołka" i w "alamberka".Pan Kleks nie odczuwał upału, chociaż miałna sobie jak zwykle ciepłš bieliznę, kamizelkę, surdut i sztywny kołnierzyk. Pewnego dnia wyznał mi poufnie: - Kto ma olej w głowie, ten się nie poci. Panuję nad moimi gruczołami. Wytwarzam w sobie własnš klimatyzację. Posiadam samoczynny regulator temperatury. A wszystko mieœci się tu! Przy tych słowach uderzył się dłoniš w czoło. Tak, to był wspaniały umysł! Zresztš o geniuszu pana Kleksa mógł naocznie przekonać się każdy, kto kiedykolwiek miał okazję zetknšć się z Alojzym Bšblem. Dzieło to było wykonane z takš precyzjš, że w ten upalny dzień, kiedy szliœmy na lody do króla, z czoła Alojzego spływały strużki prawdziwego potu. Pan Kleks nie zapomniał o najdrobniejszym szczególe. Wystarczy powiedzieć, że Alojzy, chociaż jego sztuczny organizm nie wymagał snu, sypiał jak każdy œmiertelnik, z zamkniętymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż+PŻc,˙œc-›\ c.÷*žc/ľ9ž'oczami, i w dodatku głoœno chrapał. Wróćmy jednak do naszej opowieœci, gdyż Limpotron czeka i bardzo się niecierpliwi. Z półgodzinnym spóŸnieniem zjawiliœmy się w pałacowym ogrodzie. Przy wejœciu powitał nas ministron Dworu, Tršbatron. Nie potrafiłbym opisać tego ogrodu. Jeœli czytaliœcie o czymœ podobnym w bajkach z Tysišca i Jednej Nocy, możecie mieć zaledwie nikłe wyobrażenie o przepychu, jaki ukazał się naszym oczom, o feeri barw, o fantastycznej architekturze kwietników i klombów, o aromacie, którego nie sposób wyrazić słowami. Poprzedniego dnia oglšdaliœmy z panem Lewkonikiem dzieło uczonych ogrodników, ale ten ogród był dziełem artysty. Poœrodku znajdowało się nieduże jezioro, wktórym pluskały się ryby-fontanny strzelajšce w górę strugami złota i srebra.Na powierzchni jeziora kołysał się model bajdockiego statku "Apolinary Mrk", wykonany z samograjšcych pozytywek. Wœród drzew stały cieniste altany, po których pięły się nieznane kwiaty o płatkach trzepoczšcych jak motyle. Co godzina zmieniały one kolory, wydajšc przytym dŸwięk szklanych dzwoneczków. Nawetpan Lewkonik czegoœ podobnego dotychczas nie widział. Król Kwaternoster I przyjšł nas w altanie rzšdowej, oplecionej kwiatami w barwach narodowych. Dwie smagłe służebnice wachlowały go palmowymi liœćmi. Obok króla stał pusty fotel, przeznaczony dla przyszłej królowej. Kwaternoster I jak dotšd, nie znalazł odpowiedniej dla siebie żony i wskutek tego nie miał następcy tronu co bardzo martwiło jego poddanych. Król trzymał na kolanach Królewskiego Koguta, którego pieszczotliwie głaskał, takjak u nas głaszcze się ulubionego kota. Był to okaz niezwykły. Miał podwójny grzebieńiogon wyjštkowej pięknoœci. Tytuł Królewskiego Koguta nadawano zwycięzcy wdorocznych konkursach piania. Ten, któregokról trzymał na kolanach, zapiał trzydzieœci siedem razy z rzędu, pobił wszystkie dotychczasowe rekordy i zdobył nagrodę państwowš pierwszego stopnia. Przyjęcie u króla miało charakter prywatny, a więc prócz nas było tylko jeszcze kilku ministronów z żonami. Pan Kleks przeprosił króla za spóŸnienie, my natomiast złożyliœmy głęboki ukłon, przy czym panny Lewkonikówny wytwornie dygnęły. Pan Kleks przedstawił Alojzego jako swojego ucznia i dodał: - Jest to młodzieniec nader osobliwy. Pozwolisz, królu, że ci o nim póŸniej opowiem. Kwaternoster I przyglšdał się Alojzemu z wielkš uwagš, jak gdyby usiłował coœ sobieprzypomnieć. Wreszcie rzekł: - Przysišgłbym, że już go gdzieœ widziałem... Zresztš mniejsza o to... Tršbatronie - zawołał zwracajšc się do ministrona Dworu - zajmij się goœćmi i każ podać lody! Podczas tej krótkiej rozmowy Weronik wycišgnšł z kieszeni flanelowš szmatkę i dyskretnie wytarł z kurzu fotel przyszłej królowej. Z pałacu wybiegło dwunastu paziów niosšc na srebrnych tacach lody i napoje. Ministronowie zaprosili panny Lewkonikównydo altanek, gdyż słońce przypiekało coraz mocniej. Pan Lewkonik z galanteriš towarzyszył premierowej Tronodentronowej i ministronowej Fajatronowej, zaœ Weronik zabawiał pozostałe panie opowiadaniem o własnej metodzie sprzštania klatek schodowych. Pan Kleks poprosił króla o rozmowę, dajšc równoczeœnie znak mnie i Alojzemu, byœmy zostali przy nim. - Królu - rzekł, gdy reszta towarzystwa rozproszyła się po ogrodzie - oto człowiek, który kopnšł cię wczoraj swojš sztucznš nogš! - Co? To on?! - zawołał król. - Natychmiastkażę go aresztować i zamknšć w kurniku. - Nie uczynisz tego. królu - powiedział spokojnie wielki uczony. - Nie uczynisz tego, skoro dowiesz się, że Alojzy Bšbel to arcydzieło techniki stworzone przeze mnie,wiekopomny wynalazek naszych czasów, największe osišgnięcie ludzkiego umysłu. Alojzy, zbliż się do króla! Alojzy posłusznie wykonał polecenie. Kwaternoster I podejrzliwie oglšdał go ze wszystkich stron, pocišgnšł go za nos, potem za ucho. Nagle zerwał się z fotela i zawołał: - Teraz go poznaję! Na nic się nie zdadzš teopowiastki. Przecież to on wyłowił nas z morza, kiedy płynęliœmy w beczce, i wzišł na pokład swego statku. A potem czterem naszym marynarzom dał pastylki odmładzajšce i sprowadził ich do stanu niemowlęctwa. Pamiętam tego Pierwszego Admirała Floty! Niemało zalał mi sadła za skórę! Ja go... - Królu - przerwał pan Kleks - dopiero dzisiejszego ranka usunšłem drobne usterkikonstrukcyjne mojego dzieła. Dotychczas Alojzy istotnie zachowywał się niesfornie. Ale od dzisiaj stał się doskonałoœciš. Powtarzam: do-sko-na-łoœ-ciš! Wszystko funkcjonuje bezbłędnie. Profesorze - odparł król siadajšc ponowniena swoim fotelu - nie mogę uwierzyć, że ten osobnik jest rzeczywiœcie automatem. To taki sam człowiek jak my dwaj! Pan Kleks z tryumfujšcš minš pogłaskał siępo brodzie, wzišł Alojzego za rękę i podszedł z nim do Kwaternostra I. - Trudno w to uwierzyć, nie przeczę - powiedział z godnoœciš. - Wykonanie Alojzego jest niezwykle precyzyjne, a poprzez skórę nie sposób wyrobić sobie wyobrażenia o jego wewnętrznej konstrukcji. Ale tędy można zajrzeć... O, proszę. Mówišc to wyjšł z kieszeni elektronowš, a właœciwie elektronajnowszš mikrokosmicznš lupę i zbliżył jš do Ÿrenicy Alojzego. Król nieufnie zmrużył jedno oko, podczas gdy drugie przytknšł do okularu lupy i zaniemówił z wrażenia. Po chwili jednak, nie odrywajšc wzroku od obrazu, który zobaczył, zaczšł wykrzykiwać: - Nieprawdopodobne! Zdumiewajšce! Widzę srebrne punkciki... Tysišce srebrnych punkcików... Tak!... To kółka! Obracajš się... Co za mechanizm!... Teraz przesuwajš się zadrukowane tasiemki... O, œwiatełka!... Zapalajš się i gasnš... Cudowne!... A to co?... Ojej!... Widzę szare komórki!... Nie!... To miniaturowe ekraniki... Odbijajš się w nich myœli Alojzego... Widzę tam siebie... Widocznie Alojzy pomyœlał o mnie... Wprost nie do wiary... Co za ruch... Co za precyzja... Genialne!... Nareszcie wiem, jak wyglšda mózg elektronowy!... Pan Kleks przerwał pokaz i schował lupę do kieszeni. W tym momencie zbliżył się Limpotron, za nim paŸ z tacš œwieżych lodów. Król stosownie do ceremoniału skosztował z każdej porcji po łyżeczce, a my spałaszowaliœmy resztę, gdyż było piekielnie goršco. Limpotron w obawie, że mogš spotkać nas przykroœci ze strony strażników miejskich, opowiedział królowi historię z rubinami. Kwaternostra I ubawiła nasza przygoda. Zapominajšc o swej monarszej godnoœci, rozeœmiał się rubasznie, po marynarsku, i rzekł do mnie: - A to pyszny kawał! NieŸle pana ten ptaszek urzšdził, niech go kura kopnie! Chciałbym mieć takiego kolibra w swoim ogrodzie! Ledwo król wyrzekł te słowa, gdy z drzewa sandałowego sfrunšł Tri-Tri, usiadł mu na głowie i kilkakrotnie stuknšł dziobkiem w królewski nos. - Co to? Nowy zamach! - krzyknšł król. - Limpotronie, złap go natychmiast! - Trzymać! Łapać! A tymczasem Tri-Tri szybował beztrosko nad ich głowami, aż w końcu usiadł na stateczku "Apolinary Mrk" zakotwiczonym poœrodku jeziora. Ministronowie bezradnie stali na brzegu i wymachiwali rękami. Kiedy już wszyscy zrezygnowali z poœcigu, Tri-Tri dobrowolnie opuœcił bezpiecznie schronienie, usiadł ponownie na ramieniu króla i pieszczotliwie pogłaskał go dziobkiem po policzku. Ministronowie rzucili się z hurmem, aby złapać kolibra, ale Kwaternoster I, który już zdšżył się udobruchać, powiedział: "amnestia" i pozwolił ptaszkowi kršżyć swobodnie nad królewskš głowš. Po tym zajœciu towarzystwo wróciło do swoich altanek, natomiast król i pan Kleks ponownie zajęli się Alojzym, który stał spokojnie na uboczu. - Tak - podjšł król przerwanš rozmowę - dokonał pan rzeczy niewiarygodnej. Ale wštpię, aby Alojzy potrafił myœleć samodzielnie. To jest chyba niemożliwe. - Nie doceniasz, królu, mojego dzieła - oburzył się pan Kleks. - Proszę, porozmawiaj z nim, jeœli łaska. Król wwcišż jeszcze nie dowierzajšc zapewnieniom uczonego, posadził Alojzego obok siebie i zapytał: - Powiedz mi, mój drogi, ile jest siedem razy dziewięć? Alojzy uœmiechnšł się pobłażliwie. - Królu, nie jestem dzieckiem. Jeœli chcesz, mogę pomnożyć w pamięci liczbę mieszkańców tego kraju przez liczmę kur i podzielić iloczyn przez liczbę kogutów. - Ho-ho! - rzekł z podziwem Kwaternoster I, po czym, zachęcony, zabrał się z zapałem do egzaminowania Alojzego. Padaływięc kolejno pytania i odpowiedzi niczym w zgaduj-zgaduli: - Jak daleko jest z Alamakoty do Patentonii?- 763 kilometry, 126 metrów i 70 centymetrów. - Kto panuje w Abecji? - Królowa Aba. - Jak nazywa się największa rzeka w Parzybrocji? - Zalewajka. - Ile mam włosów na głowie? - 107493. - Œwietnie! Zgadza się co do jednego! A powiedz mi, ile jest wysp na Oceanie Niespokojnym? - 1749. - Alojzy, jesteœ genialny! - zawołał król z takim zachwytem, że Królewski Kogut zatrzepotał skrzydłami i zapiał na całe gardło. - Jestem zaledwie nikłym odbiciem profesora Kleksa - powiedział skromnie Alojzy. - On użyczył mi odrobinę swojej wiedzy i zasobów pamięci. Po tej rozmowie króla z Alojzym pan HIeks stanšł dumnie na jednej nodze, lewš rękę przyłożył do kamizelki, prawš wycišgnšł przed siebie i rzekt: - Królu! Dokonałem w nauce przewrotu. Obaliłem błędne poglšdy chemików, fizyków, biologów; odkryłem kleksyczne prawa przyrody, kleksyczne zasady budowykomórek, osišgnšłem nie znane dotšd wyżyny wiedzy, opracowałem własne teorie, dzięki którym udało mi się, pierwszemu w œwiecie, stworzyć sztucznego człowieka. Automaty mózgowe Patentończyków mogš wykonywać dwieœcie tysięcy działań na sekundę. Mój Alojzy działa z szybkoœciš myœli. Dlatego stał się niemal równy człowiekowi. Powiadam "niemal", gdyż brak mu tylko jednej rzeczy:fantazji. Król oszołomiony słowami pana Kleksa stršcił z kolan Królewskiego Koguta, wybiegł z altanki i zawołał: - Ministronowie, panie, panowie, proszę do mnie! Pragnę obwieœcić wam rzecz niezwykłš! . Pierwszy nadbiegł Trondodentron, przerażony, że nastšpił nowy zamach na króla. Tuż za nim, podskakujšc z właœciwš sobie lekkoœciš zjawił się Lewkonik. Niebawem też nadcišgnęła reszta towarzystwa, a na końcu, zgodnie z głoszonš przez siebie dewizš, że prawdziwy dozorca nigdy się nie spieszy, kroczył Weronik. - Czy mam wezwać straż? - zapytał premier z niepokojem. - Masz słuchać! - rzekł uroczyœcie król wypinajšc klatkę piersiowš, na której były wytatuowane jego zmyœlone bohaterskie czyny. - Profesor Kleks zaprezentował mi swoje niezrównane arcydzieło. Chcę, aby każdy z was mógł je podziwiać. Oto Alojzy Bšbel, sztuczny, mechaniczny, uniwersalny człowiek, wykonany własnoręcznie przez naszego wielkiego uczonego. Alojzy, przedstaw się! Alojzy ukłonił się z galanteriš. Ministronowie obmacywali go ze wszystkichstron, wydajšc okrzyki zdumienia. - Widziałem sztuczne ręce, sztuczne nogi - zauważył Fajatron - ale cały człowiek? Chciałbym usłyszeć go mówišcego. - Panie ministronie - powiedział uprzejmie Alojzy - mogę wygłosić przemówienie trwajšce dwadzieœcia cztery godziny bez przerwy, ale obawiam się, że znużyłbym obecne tutaj damy. - Niezwykły okaz - rzekł Tršbatron. - Co za mechanizm! - Fenomenalny! Rewelacyjny! - stwierdził Trondodentron. - Ciekaw jestem, czy zna się również na hodowli kur - powiedział Paramontron. - Znam 79 zasad wylęgu kurczšt oraz 43 sposoby krzyżowania kurzych ras i gatunków - rzekł skromnie Alojzy. Wszyscy byli tak poruszeni i oszołomieni, że Hortensja przerwała swoje monologi, Piwonia przestała mówić wiersze, a nawet Dalia tym razem powstrzymała się od kichania. Jeden tylko Weronik nie mógł opanować czkawki, ale w przerwie zdołał wykrztusić: - Żal mi go... Nie miał matki... Sierota... Alojzy, gdy usłyszał te słowa, nagle posmutniał i zamrugał powiekami, jak gdyby był bliski płaczu. - Nie martw się, Alojzy! - zawołał wesoło pan Kleks. - Ja jestem twoim ojcem i twojš matkš. Wymyœlę dla ciebie taki rodowód, jakiego nie powstydziłby się nawet król Kwaternoster I. Głowa do góry! Królewski Kogut po raz drugi zatrzepotał skrzydłami i zapiał pięknym, donoœnym głosem. Odpowiedziało mu pianie jeszcze wspanialsze i głoœniejsze. Rozejrzeliœmy siędokoła, gdyż w pobliżu nie było żadnego innego koguta. I cóż myœlicie? To Alojzy zabłysnšł jednš ze swoich umiejętnoœci. Alamakotańczycy spojrzeli na niego z największym podziwem, natomiast pan Klekswysoko zadarł głowę i rzekł uroczyœcie: Królu, panie, panowie! Pokazałem wam mojedzieło, a teraz ujawnię wam moje zamysły.Patrzę w przyszłoœć. Gdybym miał odpowiednie warunki, w cišgu roku wykonałbym dokumentację wielkiej bšblowni. Za trzy lata mogłaby ruszyć seryjna produkcja Bšbli. Dzisiejszy dzień toprzełom w dziejach ludzkoœci. Widzę oczamiduszy tę œwietlanš erę, kiedy każdy ministron, każdy księgowy, inżynier czy lekarz, ba każdy uczeń w szkole będzie miał do pomocy własnego Bšbla. Œwiat wkroczy w bšbloepokę. W roku dwutysięcznym już nie my, ale Bšble będš produkowali samych siebie. Zbšblizuję życie ludzkie od podstaw. Oto moja idea! Pan Kleks mówił głosem natchnionym, oczy mu płonęły, a w brodzie rozlegał się trzask elektrycznych iskier. Król wybiegł z altanki, objšł wielkiego uczonego i zawołał: - Profesorze, ja panu stworzę warunki do urzeczywistnienia pańskiego genialnego planu! Oddam do pana dyspozycji wszystkie kury i koguty, wszystkie jajka i zegarki, całe bogactwo Alamakoty. Od jutra możemy przystšpić do bšblobudowy. Wszystkie oczy zwrócone były na Alojzego,Weronik otrzepywał mu z kurzu trzewiki, panny Lewkonikówny spoglšdały jak urzeczone, gdy oto rozległ się tubalny głospremiera: - Królu, pragnę zauważyć, że produkcja Bšbli stanie się dla nas posunięciem antyimportowym. Obejdziemy się bez zagranicznych specjalistów. Bšble nam ich zastšpiš. Alamakota wysunie się na pierwsze miejsce wœród potęg œwiata. Musimy stworzyć gigantyczny bšblokombinat. Rada Ministronów przystšpi natychmiast do opracowania zasad zbšblowania gospodarki narodowej. - Dziękuję. O to mi właœnie chodziło! - rzekł pan Kleks rozczesujšc palcami brodę.- Przyjechałem do Alamakoty, żeby zabrać Bajdotów z powrotem do ojczyzny, a tymczasem sam gotów jestem tutaj zostać. - Nas stšd zabrać? - zdziwił się król. - A cóż by Alamakotańczycy zrobili bez nas? Piastujemy tu najwyższe godnoœci i żaden Bajdota nie będzie chciał się tego wyrzec. Azresztš staliœmy się tutaj ludŸmi czynu, niepotrafilibyœmy już żyć bajkami. Sprzykrzyło nam się nudne bajkopisarstwo.Tu zostaniemy i pan zostanie z nami. Pan Kleks myœlał chwilę, po czym rzekł: - Nie lekceważcie bajek. Nie lekceważcie fantazji. Bez fantazji nie może powstać nic wielkiego. Alojzy pozbawiony jest wyobraŸni. Dlatego właœnie może służyć ludziom, ale nigdy nad ludŸmi nie zapanuje. Wszystko przewidziałem. Prawdziwy uczonynie stworzy nic przeciwko człowiekowi. - Niech żyje pan Kleks! - zawołała chórem rodzina Lewkoników. - A więc dobrze - oœwiadczył wreszcie wielki uczony. - Przyjmuję twš propozycję, królu. Za dwa tygodnie mogę przystšpić do pracy. Przedtem jednak muszę zakończyć pewne ważne sprawy. To długo nie potrwa. - Przepraszam - wtršcił nieœmiało Alojzy - a co się stanie ze mnš? - Użyczyłem ci pełnej samodzielnoœci - odrzekł pan Kleks. - Możesz robić, co chcesz. Jesteœ wolny tak jak każdy z nas. - Panie profesorze - zauważył rezolutnie Alojzy - preecież ja jestem prototypem. Beze mnie seryjna produkcja nie ruszy z miejsca. - Kochany! - zawołał pan Kleks. - Ależ oczywiœcie, masz rację. Królu, musimy Alojzego za wszelkš cenę zatrzymać. Jest on dla nas niezbędny! - O, nic prostszego - odparł Kwaternoster I. - Mogę ofiarować Alojzemu wysoki urzšdw Alamakocie. Potrzebujemy mšdrych administratorów. - Królu - oœwiadczył Alojzy - profesor Kleks uczynił mnie zdolnym do wykonywaniawszelkich funkcji i do pełnienia wszelkich urzędów. Mogę być ogrodnikiem, marynarzem, inżynierem, aptekarzem, generałem, dyrektorem, ministronem. Jestem wprost stworzomy do tego, żeby służyć każdemu, kto tego potrzebuje. - Widzisz, królu - wtršcił pan Kleks - AlojzyBšbel jest mšdry, bystry, układny, poprawny, nienaganny, niezawodny, opanowany, spokojny, rzetelny, godny tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż0Pxc1Čuc2=” c3Ń*ř c4É8¨-zaufania. Brak mu tylko fantazji. Posiada więc wszystkie zalety, których wymaga się od dobrego urzędnika. Król zastanawiał się przez kilka minut. Zapanowało ogólne milczenie, przerywane tylko kichaniem Dalii. Wreszcie, zwracajšc się do premiera Trondodentrona, Kwaternoster I przemówił: - Mój przyjacielu, powołuję pana Alojzego Bšbla na stanowisko ministrona w rzšdzie Alamakoty. Który jest dzisiaj? Trzydziesty czerwiec? Otóż od pierwszego lipca obejmieon urzšd ministrona Dalekiej Żeglugi. No i oczywiœcie otrzyma tytuł Pierwszego Admirała Floty. Proszę przygotować odpowiednie dekrety nominacyjne. Należy też załatwić dla niego ministronalne mieszkanie i przydział rzšdowych jajek. Z chwilš gdy nastšpi nominacja, pan Bšbel nazywać się będzie Alojzytron. To wszystko.Królewski Kogut zapiał po raz trzeci. - Aordiencja Skurńczurna! - oœwiadczył ministron Dworu. Skłoniliœmy się królowi, pożegnaliœmy członków rzšdu i po wymianie wzajmenych grzecznoœci udaliœmy się na zaproszenie ministrona Paramontrona na obiad do Instytutu Smażenia Jajecznicy. Muszę wyznać, że przyjęcie u Kwaternostra I, pomimo że zjadłem kika porcji lodów, porzšdnie mnie znudziło. Uczestniczyłem w pracach pana Kleksa nad konstrukcjš Alojzego od samego poczštku, jeszcze w Akademii. Znałem teorie naukowewielkiego uczonego, obecnie więc nie dowiedziałem się nic nowego. Zresztš, prawdę mówišc, wolałem dawnego Alojzegoz jego wadami technicznymi, kiedy wymykałsię spod władzy pana Kleksa, był niesfornyi płatał przeróżne nieobliczalne figle. Na moje oko bardziej wtedy przypominał prawdziwego człowieka niż teraz, odkšd mechanizm jego zaczšł działać z doskonałšprecyzjš. Usunięcie błędów konstrukcyjnychpozbawiło Alojzego fantazji, ale, ostatecznie, było zgodne z zamierzeniami pana Kleksa. Szliœmy tym razem na przełaj, skrótem, obok boiska sportowego, gdzie właœnie odbywał się mecz piłki nożnej. Możecie sobie wyobrazić, z jakš szybkoœciš toczyłasię gra, skoro obie drużyny składały się z trzynożnych piłkarzy, a bramkarzami byli alambajscy chłopcy o trzech rękach. Osobliwoœć gry polegała na tym, że liczyły się wyłšcznie gole strzelone œrodkowš nogš, a ponieważ sędzia nigdy nie mógł tego ustalić w sposób całkiem pewny, przeto mecze kończyły się zawsze remisem. Przyglšdaliœmy się z zainteresowaniem tej ciekawej grze, gdy nagle piłka wybita na aut potoczyła się w naszš stronę. Wtedy Alojzy błyskawicznym kopnięciem wystrzelił jš w górę z takš siłš, że po dziesięciu minutach jeszcze nie spadła z powrotem na ziemię. Ruszyliœmy więc w dalszš drogę, pozostawiajšc graczy i kibiców sportowych z rozdziawionymi ustami i wzrokiem utkwionym w niebo. Panny Lewkonikówny mogły teraz pofolgować swoim przyzwyczajeniom. Hortensja mówiła: - Niech mi pan wytłumaczy, panie Adasiu, dlaczego król Kwaternoster I dotađ się nie ożenił? Pewnie dlatego, że żadna cudzoziemska księżniczka nie zgodziłaby siężyć samš jajecznicš. . Dalia kichała bez przerwy, płoszšc motyle,a Piwonia ułożyła długi wiersz o Alozym, zakończony słowami: Oj-zły Alojzy flota plusk A wielorybka szybka mózg. Naszej miłej poetce chodziło prawdopodobnie o to, że Alojzy zatopi flotę,a jego mózg stanie się pastwš wieloryba. Nie jestem przekonany, czy dobrze objaœniłem sens tego dwuwiersza, gdyż nieznam się niestety na poezji. Pan Lewkonik zrobiłby to na pewno dużo lepiej ode mnie. Róża nie interesowała się literaturš. Tak jak rodzice kochała kwiaty. Była najstarszš córkš pana Lewkonika i sšdzšc zjego słów, odznaczała się uderzajšcym podobieństwem do swojej matki Multiflory. Sam zresztš stwierdziłem, że gdziekolwiek się pojawiła, bił od niej naturalny aromat róż. Miała œlicznie zadarty nosek, była małomówna, ale za to lubiła nucić wesołe piosenki. Pan Kleks chętnie jej wtórował przebierajšc palcami na wargach i podœpiewujšc swoje "pa-ram-pa-ram". Ta urocza dziewczyna miała tylko jednš wadę, wadę wymowy: "r" wymawiała jako "k". Siebie nazywała więc Kóżš zamiast Różš, Weronika - Wekonikiem. Rosa w jej ustach brzmiała jak kosa, ręka jak kęka, rura jak kuka. O królu mówiła kkul Kwateknostek Piekwszy, a imię mojego koliberka wymawiała Tki-Tki. Podobnie i teraz, w chwili gdy wchodziła nateren Instytutu Smażenia Jajecznicy, zawołała: - O, Tki-Tki! Wkócił. Istotnie koliberek usiadł mi na ramieniu i szepnšł do ucha pewne ważne wiadomoœci. Zaraz też dałem mu kilka poleceń i odesłałem z powrotem do miasta. Niebawem w sali probierczej zasiedliœmy doobiadu. Podano nam jajecznicę o różnych smakach: z orzechami, z bananami, z makiem, z groszkiem, z kapustš morskš, z rybiš wštróbkš i z krewetkami. Siedziałem pomiędzy Alojzym i panem Kleksem, ale nie brałem udziału w rozmowie, gdyż znów zaczšł mnie nurtować niepokój o los rodziców. Pan Kleksdostrzegł troskę na mojej twarzy. Wyjšł zkieszeni skarbonkę pamięci, przyłożył jš do czoła i po chwili zastanowienia oœwiadczył: - Drodzy przyjaciele! Mamy już załatwionš sprawę Alojzego. Sprawa repatricji Bajdotów odpada. O Rezedę możecie być spokojni. Jestem na jej tropie. Pozostaje nam jeszcze sprowadzenie małżonki pana Lewkonika - Multiflory oraz odnalezienie rodziców Adasia Niezgódki. A na koniec - powzięcie decyzji co do dalszych losów mojej Akademii. Zatrzymajmy się przy punkcie drugim. Ty, Alojzy, od jutra obejmiesz urzšd ministrona Dalekiej Żeglugi i Pierwszego Admirała Floty. BšdŸ łaskaw zarzšdzić, abyœmy pojutrze otrzymali do dyspozycji odpowiedni okręt. Obejmiesz nad nim dowództwo. Wyruszamy do Wyspy Sobowtórów: ja, Adaœ i pan Weronik. Pan, panie Anemonie, musi zostać tutaj i zaopiekować się córkami. A więc postanowione! Drugiego lipca w południe odbijamy od brzegów Alamakoty! Przemówienie pana Kleksa wywołało nieopisanš radoœć w rodzinie Lewkoników. Hodowca róż podbiegł do wielkiego uczonego i ucałował go w ucho, rozpromienione dziewczęta klaskały w dłonie, Dalia kichała jak najęta, a Róża wołała: - Bkawo, bkawo! Niech żyje pan pkofesok! - IdŸcie teraz wszyscy do ogrodu - powiedział pan Kleks. - Muszę odbyć z Alojzym i Adasiem naradę nawigacyjnš. Proszę nam nie przeszkadzać. Gdy zostaliœmy sami, uczony wyjšł z kieszeni swojš samoczynnš sprężonš mapę,rozłożył jš na stole i rzekł: - Spójrz, Alojzy... To jedyna mapa na œwiecie, na której uwidoczniona jest Alamakota oraz inne kraje, uważane przez różnych nieuków za nie istniejšce. Tu, na północny zachód od Alamakoty, leży archipelag Wysp Kaktusowych, dalej Cieœnina Œwiętego Pantałyka... Tędy wychodzimy na Ocean Niespokojny, omijamyPrzylšdek Wiecznego Pióra i wypływamy wprost na Wyspę Sobowtórów. Jak widzisz,odległoœć jest stosunkowo niewielka. Jeœli weŸmiemy kurs nieco bardziej na północ, będziemy mieli do przebycia w linii prostej około trzystu alamakotańskich mil morskich. A więc podróż nasza nie powinna trwać dłużej niż osiem godzin. - Tak, tak, słusznie - powiedział ze znawstwem Alojzy. - Podejmuję się nawet rozwinšć większš szybkoœć, niż pozwalajš przepisy nawigacyjne w tym rejonie OceanuNiespokojnego. Gdy pływałem na "Pigularii", nauczyłem się różnych korsarskich sztuczek. - Żebyœ tylko nie przeholował - upominał goKleks. W tym momencie Alojzy rozejrzał się dokoła, żeby sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje, i powiedział szeptem: - Panie profesorze... Od jutra będę ministronem... Jeœli pan sobie życzy, mogę obalić Kwaternostra I i obwołać pana królem Alamakoty. Pan Kleks wybuchnšł serdecznym œmiechem.- Chyba oszalałeœ, Alojzy! - zawołał. - Też pomysł! To tak, jakbyœ zaproponował lwu, żeby został karaluchem! Ja - wolny, niezawisły umysł, miałbym włożyć na głowę ten garnek zwany koronš? Ja - Ambroży Kleks?! Po chwili zaœ dodał surowo: - Proszę cię, Alojzy, tylko bez takich wybryków. Ofiarowałem ci samodzielnoœć, ale wiesz chyba, że mam cię na fali ultrakrótkiej 0,000001 metra i mogę w każdej chwili uruchomić aparaturę zdalnegokierowania. Wtedy skończy się twoja samodzielnoœć. Zrozumiałeœ? Miej się na bacznoœci! Mówišc to pan Kleks pogroził mu kciukiem prawej ręki, co oznaczało bardzo poważne ostrzeżenie. Alojzy zaczerwienił się, bo nawet i o tym drobnym szczególe konstrukcyjnym nie zapomniał nasz wielki uczony. Chciałem panu dogodzić, panie profesorze -powiedział ze skruchš, po czym, zmieniajšcszybko temat, dorzucił: - W oznaczonym terminie mój okręt flagowy będzie gotów dowyjœcia w morze. Skończyliœmy naszš rozmowę. Pan Kleks nasłuchujšc zbliżył się do otwartego okna, gdyż z ogrodu dolatywał œpiew Róży. Była to ulubiona piosenka profesora. Na gałęzi siedzi ptak, Chcę go złapać, ale jak? Po gałęzi wleŸ na szczyt, Nie złapałeœ? A to wstyd! Brzegiem rzeczki pełznie rak, Chcę go złapać, ale jak? Nic się nie bój, łap za kleszcz, Gdy ugryzie cię, to wrzeszcz. Poœród kłosów roœnie mak, Chcę go zerwać, ale jak? Zerwij rękš! Brak ci sił? To nie mak, to motyl był. Chociaż Róża zamiast "rak" mówiła "kak", a zamiast "roœnie" - "koœnie", pan Kleks przysłuchiwał się piosence z błogim uœmiechem, palcami bębnił w takt o parapetokna i przyœpiewywał: - Pa-ram-pam-pam, pa-ram-pam-pam! W tym momencie poczułem, że coœ otarło się pod stołem o moje nogi. Nie mógł to być pies, gdyż psów nie znano w Alamakocie. A więc chyba kogut? Wsunšłem rękę pod stół, złapałem kogoœ za nos i wycišgnšłem Zyzika. - To ty? - zawołałem. - Podsłuchiwałeœ, nicponiu! - Podsłuchiwałem - odparł Zyzik bezczelnie. - Ale nic nikomu nie powiem. Daję alambajskie słowo honoru. Tylko zabierzcie mnie z sobš na Wyspę Sobowtórów. Mogę się przydać. A to, co tenpan mówił o królu, wcale mnie nie obchodzi.Umiem trzymać język za zębami. Alojzy chwycił Zyzika za ramię tak mocno, że o mało mu nie pogruchotał koœci. Chłopiec wrzasnšł z bólu, ale tu wdał się w sprawę pan Kleks. - Puœć go, Alojzy - powiedział spokojnie. - Za to, że podsłuchiwał, mógłbym go zamienić w muchę. Posiadam taki przebieralnik! Ale mam lepszy pomysł. Trzeba wlać mu oleju do głowy. Zabierzemygo z sobš. Jest ciekawy, a ciekawoœć to droga do wiedzy. Potrafię zrobić z niego dzielnego chłopca. Zyzik, jedziesz z nami! Taki to był człowiek pan Kleks. Tymczasem zrobiło się dosyć póŸno. Z oddali dobiegało chóralne pianie kogutów, gdyż była to pora spuszczania ich z łańcuszków. Podziękowaliœmy Paramontronowi za wyborny poczęstunek, po czym na użyczonych nam hulajnogach wróciliœmy do domu. Bulpo i Pulbo, dwaj uczeni ogrodnicy spoœród pięciu, których pan Lewkonik zaprosił na wieczór, czekali już z bukietami kwiatów dla panien Lewkonikówien. Pozostali trzej mieli tego dnia nocny dyżur. Hodowca róż znalazł w królewskich ogrodnikach bratnie dusze i od razu przystšpił do rozmów na temat alamakotańskiej botaniki, opisanej w najnowszej pracy pana Kleksa pt. "Alamakotanika". Dzieło to ukazało się w przeddzień naszego przyjazdu do Alamakoty. Weronik przerwał im ciekawš dyskusję: - Panie Anemonie, myœlę, że ci młodzi panowie woleliby zabawić się w jakšœ grę towarzyskš z pańskimi córkami. Powiedzmy, w "wesołego dozorcę". Albo w "myjmy schody". Albo w "zamiatanego". - Proponuję w "zamiatanego"! - zawołał pan Kleks. Wobec tego Weronik przyniósł miotłę i zaczšł nas gonić po wszystkich pokojach. Ten, kto dał mu się "zamieœć", przejmowałmiotłę i z kolei gonił innych. Najzręczniejszy okazał się pan Lewkonik, który odbijał się od podłogi i unosił nad naszymi głowami jak balonik. Zdobył największš iloœć punktów i dlatego wolno mu było wybrać następnš grę. - Œwietnie! - zawołał rozbawiony pan Kleks.- Może zagramy w "trzy wiewiórki"? Pan Lewkonik stanšł na œrodku pokoju, pocisnšł brodawkę na nosie i rzekł dumnie wypinajšc brzuch: - Mam propozycję. Zabawmy się teraz w "oœwiadczyny". Panowie wybierajš. - O, z takimi rzeczami to nie ma żartów - zauważył Weronik. - Kto chce, ten żartuje, a kto chce, oœwiadcza się na serio! - rzekł wesoło panKleks, pociesznie głaszczšc brodę z góry na dół i z dołu do góry. Alojzy nie ruszył się z miejsca. Zapewne wcišż jeszcze uważał się za narzeczonego Rezedy, chociaż, ku memu zdziwieniu, nie wykazywał żadnego zainteresowania jej zniknięciem. Weronik nie odstawił miotły, lecz kucajšc zabrał się z przyzwyczajenia do wymiatania kurzu z kštów pokoju. Pan Kleks nucił beztrosko jakšœ piosenkę. Tylko pan Lewkonik wykazywał wielkie podniecenie i nawoływał: - Panowie! Bawimy się! Panie czekajš na oœwiadczyny! Wtedy Bulpo i Pulbo, uczeni ogrodnicy, stanęli na wysokoœci zadania. Jeden podszedł do Hortensji, drugi do Dalii, skłonili się przed nimi szarmancko i powiedzieli równoczeœnie: - Piękna pani, mam zaszczyt prursić ur twurjš rękę. Jako bliŸniacy, byli do siebie bliŸniaczo podobni, toteż obie siostry nie miały trudnoœci z wyborem. Grzecznie dygnęły i zgodnie z ich życzeniem podały im prawe ršczki. - Brawo! - zawołał pan Kleks. - Mamy już dwie pary. A co dalej, panie Anemonie? - Przepraszam - wmieszał się Weronik - musimy wiedzieć, czy oœwiadczyny odbyły się na żarty, czy na serio? Zapadło kłopotliwe milczenie. -Panno Hortensjo! - rzekł wreszcie Bulpo - Pokochałem paniš od pierwszego wejrzenia... To może œmieszne, ale my, wychowani wœród kwiatów, mówimy to, co czujemy. - A ja mówię to, co myœlę - odrzekła Hortensja. - Siostry œmiejš się ze mnie, że myœlę głoœno. Teraz też zastanawiam się, dlaczego pan wybrał właœnie mnie? Może dlatego, że żona, która rozmawia sama z sobš, nie nudzi męża nadmiernš gadatliwoœciš. Zapytałam, odpowiedziałam iwszystko jest jasne. - Kolej na pana - zwrócił się do Pulba Weronik, jako że miał wrodzone zamiłowanie do porzšdku i nie lubił niewyraŸnych sytuacji. Pulbo zmieszał się i tłumišc wstydliwy chichot, powiedział: - Panna Dalia... chi-chi... przepraszam... tak œlicznie kicha, że naprawdę... chi-chi-chi... jestem oczarowany... Marzyłem o takiej żonie... chi-chi... przepraszam... Daję słowo.Chichot jego był tak zaraŸliwy, że pan Kleks œmiał się do rozpuku. Nawet Alojzy uœmiechał się półgębkiem. A Weronik na dowód zadowolenia złapał obu braci naraz ipodrzucił ich w górę jak parę szczeniaków.Jedynie pan Lewkonik zachował należytš powagę. Uœciskał bliŸniaków, przytulił do serca Hortensję i Dalię, po czym rzekł drżšcym głosem: - Spełni się marzenie mojej kochanej Multiflory. Co najmniej dwie nasze córki wyjdš za mšż za ogrodników. - Pa-ram-pam-pam! Pa-ram-pam-pam! - zawołał pan Kleks, porwał pana Lewkonikaza ręce i przez kilka minut kręcił się z nimw "drobnš kaszkę". Był to naprawdę widok niezapomniany. Postanowiono, że oficjalne zaręczyny odbędš się po przybyciu Multiflory. Nazajutrz z kancelarii Kwaternostra I nadeszły nominacje dla Alojzego. Przydzielono mu również ministronalny apartament w Instytucie Urojonych Odkryć iWynalazków. Była to stara uczelnia, założona niegdyœ przez jednego z alamakotańskich podróżników, który przypadkowo odkrył Amerykę, zanim jeszcze została odkryta naprawdę. Wraz z panem Kleksem odprowadziliœmy Alojzego do jego nowych apartamentów. Składały się one z oœmiu pokojów, troskliwie wyposażonych we wszystkie sprzęty i urzšdzenia niezbędne dla ministrona Dalekiej Żeglugi. W szafach wisiały mundury Pierwszego Admirała Floty, a w oszklonej gablocie leżały jego ordery i odznaczenia, które król Kwaternoster I przyznał mu zawczasu. Resztę dnia zajęły nam przygotowania do podróży. W tym samym czasie mieszkańcy Alamakoty szykowali się do następnego œwięta narodowego, do Œwięta KrólewskiegoKoguta. Na marginesie muszę wyjaœnić, że podobne obchody odbywały się w tym krajuco trzeci dzień, gdyż Alamakotańczycy ogromnie lubili œwiętować. Obchodzono więc uroczyœcie Dzień PrzyjaŸni Alambajskiej, Dzień Hodowcy Kur, Dzień Ogrodnika, Dzień Kucharza, Dzień Dojarza Drzew Laktusowych, a nadto Rocznicę Lšdowania Bajdotów, Œwięto Hulajnogi, Œwięto Zepsutych Zegarków, Œwięto Jajecznicy i różne inne. Œwięto Królewskiego Koguta połšczone byłoz wielkim festynem ludowym w Ogrodach Królewskich. Podczas festynu KwaternosterI nagradzał najwybitniejszych hodowców kogutów zegarkami. Ale najważniejszym punktem programu był konkurs piania i tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż5Ph G6¸ =c€7őÄ c8š%Uc94Y Swybór Królewskiego Koguta na rok następny. Jak już wspomniałem, całe popołudnie zajęci byliœmy pakowaniem naszych bagaży. Panny Lekonikówny wróżyły sobie z płatków róż oraz innych kwiatów, które dostały poprzedniego dnia od braci-bliŸniaków. Pan Kleks napełniał swojetrzydzieœci kieszeni częœciami różnych narzędzi, przyrzšdów i aparatów, stanowišcych jego podróżne laboratorium. Weronik czyœcił i pucował wszystko, co musię nawinęło pod rękę, a ja pakowałem do kufra mój bagaż, który poza tropikalnym hełmem okazał się całkiem zbyteczny. Zresztš płetwy do nurkowania i wypchanego sokoła ofiarowałem w prezencie Zyzikowi. Œciemniało się już na dobre, gdy nagle przez okno wleciał Tri-Tri bardzo zakłopotany, a równoczeœnie zjawił się panLewkonik wołajšc: - Ministron Limpotron prosi wszystkich na dół do salonu. Delegacja przyszła! Pan Kleks burknšł coœ z niezadowoleniem, ale szybko się ubrał, przyczesał brodę, wpadł do pokoju dziewczšt, żeby przejrzećsię w składanym lustrze, po czym godnie ruszył w kierunku schodów. Rodzina Lewkoników, Weronik i ja szliœmy parami zanim. W salonie zastaliœmy szeœć najznakomitszych alamakotańskich dam oraz ministrona Limpotrona i ministrona Dworu. Złożyliœmy sobie ceremonialne ukłony. Wœród dam rozpoznałem żony ministronów,które były obecne na przyjęciu w ogrodzie u króla. Ministron Tršbatron, posypany galowym proszkiem, z piórem kogucim za uchem na znak pełnionego urzędu, wystšpił naprzód izagaił: - Nasz król... - Kwaternoster, Kwaternoster, Kwaternoster - powiedziały chórem damy stosownie do przyjętej etykiety i trzykrotnie powtarzały to imię za każdym razem, ilekroć Tršbatron wymawiał słowa "nasz król". - ...polecił nam - cišgnšł ministron - zwrócić się do czcigodnego cudzoziemca, pana Anemona Lewkonika, i przedstawić mu jego królewskš proœbę. Nasz król... - Kwaternoster, Kwaternoster, Kwaternoster... - ...postanowił porzucić stan kawalerski i wstšpić w zwišzek małżeński, aby uszczęœliwić naród Alamakoty następcš tronu. Nasz król... - Kwaternoster, Kwaternoster, Kwaternoster... - ...przysyła nas w uroczystej delegacji, abyœmy w jego imieniu prosili o rękę obecnej tu panny Róży. Nasz król... - ...pragnie pojšć jš za żonę i uczynić królowš Alamakoty. Skończyłem. Zapadło milczenie, a pan Lewkonik osunšł się w ramiona pana Kleksa i z wrażenia zemdlał na jego szerokiej piersi. WYPRAWA PO MULTIFLORĘ Wyszedłem z domu bardzo wczeœnie, gdy wszyscy jeszcze spali, i pobiegłem do portu. Stał tam już gotowy do drogi okręt flagowy Pierwszego Admirała Floty "Kwaternoster Pierwszy". Na maszcie powiewała trójbarwna bandera Alamakoty ze złotym kogutem poœrodku. Kapitan Tykwot pomimo wczesnej pory był już na stanowisku, zaglšdał do wszystkich kštów, pokrzykiwał na marynarzy, sprawdzał zaopatrzenie. Był to stary wilk morski, który przemierzył w swoim życiu wszystkie morza i oceany. Miał siwš czuprynę, siwe wšsy i siwš koziš bródkę, ale czerstwa czerwona twarz tryskała zdrowiem. Spodziewacie się zapewne, że pykał fajeczkę? Nic podobnego. Kapitan Tykwot, zgodnie ze zwyczajem panujšcym wœród wilków morskich w tej strefie Oceanu Niespokojnego palił grube cygaro. Aponieważ cygar nie cierpiał, co chwila spluwał z obrzydzeniem. Ale to już jego prywatna sprawa. Omówiłem z nim pewne szczegóły dotyczšce naszej podróży, wspomniałem mimochodem, że udajemy się po matkę przyszłej królowej, ofiarowałem mu moje dziełko pt. "Ambroży Kleks, uczony i wynalazca", żeby wiedział, z kim będzie miał do czynienia, po czym ruszyłem w drogę powrotnš. Zapowiadał się dzień mniej upalny niż zazwyczaj, a nawet na niebie pojawiły się chmurki, co w tym kraju należało do rzadkoœci. "Zbiera się na burzę" - pomyœlałem zbliżajšc się do pałacu Limpotrona. Towarzystwo już wstało, pan Kleks przed składanym lustrem szczotkował brodę, dziewczęta, jak to dziewczęta, coœ między sobš szeptały, a Weronik robił pożegnalne porzšdki i przekomarzał się z panem Lewkonikiem: - Tak, panie Anemonie, człowiek nie zna dnia ani godziny. Życie składa się z samych niespodzianek. Nie jest pan już hodowcš róż, tylko hodowcš córek na wydaniu. Róża róży nierówna, co? Zapuœci pan korzenie w Alamakocie, jak baobab. Zostanie pan teœciem króla i dziadkiem następcy tronu, będzie się pan mógł kšpać w jajecznicy. Żyć - nie umierać! - A panu zazdroœcić - odcišł się pan Lewkonik. - Zresztš mogę pana zaangażować jako dozorcę pałacu królewskiego. Taki człowiek przyda się na dworze. Weronik przerwał froterowanie podłogi, wzišł się pod boki i oznajmił z godnoœciš: - Od pięćdziesięciu lat pracuję na jednym miejscu. Przyjechałem tu z panem Niezgódkš, gdyż odpowiedzialny dozorca powinien opiekować się lokatorami. Znam swój obowišzek. I żeby mi pan nawet obiecał tron i koronę, ja mojego stanowiska nie opuszczę! Cenniejsza mi jestmiotła w domu niż berło w Alamakocie. Mówi to panu Weronik Czyœcioch, dyplomowany dozorca z dziada pradziada. - Dosyć, dosyć, panowie! - zawołał pan Kleks. - Ród Lewkoników ma prawo pišć się w górę, a ród Czyœciochów może przestrzegać rodzinnych tradycji. Co człowiek, to widzimisię. Tylko Bšble będš jednakowi. Panie Weroniku, Adasiu, ruszamy. Admirał czeka. Limpotron i pan Lewkonik odprowadził nas do portu. Na pokładzie "Kwaternostra Pierwszego" przy trapie stał Alojzy. Miał na sobie wspaniały biały mundur, przepasany wielkš wstęgš Koguta z gwiazdš, na jego piersi widniały liczne ordery i odznaczenia. Zasalutował przykładajšc dłoń do admiralskiego kapelusza, a kapitan Tykwot zdał raport panu Kleksowi. Honorowa kompania marynarzy sprezentowała broń. W chwili kiedy nadleciał Tri-Tri i usiadł mi na ramieniu, okręt flagowy majestatycznie odbił od brzegu. Limpotron machał chusteczkš, czego nie mógł uczynić pan Lewkonik, musiał bowiem wycierać łży obficie spływajšce mu po twarzy. Wyruszaliœmy przecież po Multiflorę. Oddalaliœmy się szybko od wybrzeży Alamakoty. Bandera furkotała na wietrze, samosterujšce motory pracowały niemal bezgłoœnie. Rozlokowaliœmy się wygodnie na leżakach, tylko Weronik zabrał się od razu do pucowania i tak już wypolerowanych na najwyższy połysk poręczy przy burtach. Stewardzi roznosili chłodzšce napoje i owoce. Kapitan Tykwot z mostku kapitańskiego wydawał rozkazy podwładnym oficerom. - Słuchaj, Alojzy - rzekłem do Admirała, gdy nadeszła stosowna chwila. - Chciałbym cię prosić o pewne wyjaœnienie... Alojzy wstał z leżaka i oœwiadczył chłodno:- Wypraszam sobie tego rodzaju poufałoœci.Mam swój tytuł i proszę, aby zwracano siędo mnie w odpowiedni sposób. Pan Kleks grzmotnšł dłoniš o poręcz leżaka. - Patrzcie państwo! Sprężyna prawidłowegomyœlenia działa! Zachowuje się jak typowy człowiek. Wystarczyło, że wdział urzędowy mundur, a już mu się w głowie przewróciło! Hola, Alojzy, hola! Nie z nami te sztuczki. Olej, którego ci nalałem do głowy, to nie była woda sodowa! Adaœ nie jest twoim podwładnym. To po pierwsze mój uczeń, a po drugie twój szkolny kolega!Siadaj i słuchaj! Strapiony Alojzy zasalutował i usiadł na brzeżku leżaka. - Przepraszam... zagalopowałem się - rzekłpotulnie. Aby jednak zadokumentować powagę swego stanowiska, zawołał: - Hej! Kapitanie! Cóż tam, do stu par kogutów! Dlaczego wleczemy się jak senny œlimak? Czy tak was uczono prowadzić okręt flagowy Pierwszego Admirała Floty? Może mam osobiœcie stanšć na mostku i podlać załogę ostrym sosem? - Rozkaz, panie Admirale! - odkrzyknšł kapitan. - Wachtowy! Pełne obroty! Ster dwa rumby w prawo! Ruszać się, do stu parpieczonych kurczšt! Po wydaniu tych rozkazów Alojzy rozparł się dumnie w leżaku, po czym zwrócił się do mnie: - Chciałeœ o coœ zapytać. Proszę, słucham,mów. - Powiedz mi, Alojzy, szczerze i otwarcie - rzekłem przezwyciężajšc niepokój - jak wyglšdajš twoje sprawy z Rezedš? Czy wcišż jeszcze uważasz jš za swojš narzeczonš? Powiedz, to bardzo dla mnie ważne. Pan Kleks nastroszył się, poprawił na nosieokulary i utkwił wzrok w Alojzym. Alojzy uœmiechnšł się filuternie. Przez chwilę bawił się orderami, strzepnšł pyłekz munduru, wreszcie powiedział od niechcenia: - Co, Rezeda? Cha-cha-cha... Czy nie rozumiesz, że gdy zgubiłem sprężynę prawidłowego myœlenia, robiłem różne figle na złoœć panu Kleksowi? Rezeda? Nie, mój drogi, Rezeda zupełnie mnie nie interesuje. Jestem przeznaczony do wyższych celów. Alojzytron, ministron, Pierwszy Admirał Floty, Bšbel-prototyp. Otomoje powołanie! - Więc dlaczego jš porwałeœ? - zapytał panKleks. - O, pan, panie profesorze, powinien wiedzieć najlepiej, że przeszłoœć zmienia się, a nieraz nawet ulega zapomnieniu i liczy się tylko to, co przed chwilš powiedziałem. Na te słowa zerwałem się z leżaka, uœciskałem Alojzego i zbiegłem na dół do kajut. Po chwili wróciłem cišgnšc za rękę...Rezedę. - Panowie! - zawołałem drżšcym głosem. - Panie Weroniku, niech pan tu przyjdzie! Posłuchajcie! Pokochaliœmy się z Rezedš jeszcze w drodze do Alamakoty, na pokładzie "Płetwy Rekina". Opowiedziała mio swoich niefortunnych zaręczynach z Alojzym, który użył podstępu i dał jej pigułki kochalginy. Gdy oprzytomniała, byłojuż za póŸno. Nie wiedziała, jak się z tego wycofać. Postanowiłem więc uwolnić jš od Alojzego. To ja wyniosłem jš spod szklanego klosza. Bulpo i Pulbo na mojš proœbę zaopiekowali się Rezedš i ukryli jš wbezpiecznym miejscu. Porozumiewałem się z niš stale za poœrednictwem Tri-Tri, którego Rezeda odpowiednio wytresowała. Dzisiaj rano wtajemniczyłem w nasze sprawy kapitana Tykwota i przyprowadziłem jš na okręt. Teraz nic jużnas nie rozłšczy. Rezedo, powiedz, czy tak? Rezeda stała oszołomiona. Potem wzięła mnie pod ramię i tulšc się do mnie, potakiwała tylko głowš. Wreszcie wyjškałaledwie dosłyszalnym głosem: - Tak... To wszystko prawda... - Panie Adasiu - rzekł z wyrzutem Weronik.- Przede mnš pan robił tajemnicę? Przed swoim dozorcš? Nieładnie. Ale już niech tam... Zameldujemy pannę Rezedę. Za przeproszeniem, będzie pani trzydziestš lokatorkš w naszym domu. Ładna, okršgła liczba. Alojzy z galanteriš podsunšł Rezedzie leżak.- Widzieliœmy się z paniš ostatnio w Rezerwacie Zepsutych Zegarków - powiedział mrużšc filuternie oko. - Zdaje się, że nawet stamtšd przeniosłem paniš doKrólewskich Ogrodów? Proszę nie patrzeć na mnie z takim przerażeniem. Dawny AlojzyBšbel przestał istnieć. Od dziœ zaczynamy nowe życie. Trzy siostry pani już się zaręczyły. Teraz kolej na paniš. Jeœli chodzi o mnie, jest pani zupełnie, ale to zupełnie wolna! Mówišc to klasnšł w ręce i kazał stewardowi przynieœć butelkę laktusowego wina. Pan Kleks przyglšdał się tej scenie z uœmiechem, głaskał swš rozłożystš brodę i wesoło pogwizdywał. Wreszcie rzekł: - Zapewniłem pana Lewkonika, że jestem natropie panny Rezedy. A ja nie mam zwyczajumówić na wiatr. Cały czas wiedziałem o niej wszystko, wiedziałem również, że została sprowadzona na statek i ukryta w kajucie. Nie sšdŸcie, że jestem jasnowidzem. Nie używałbym energii kleksycznej do spraw tak mało majšcych wspólnego z naukš. Po prostu Tri-Tri wszystko mi wypaplał. Tresujšc go, Rezedanie przewidziała ptasiej gadatliwoœci. Winszuję ci Adasiu. Pochwalam twój wybór. I cieszę się, że już czwarta siostra znalazła kandydata do swojej ręki. Strzeliły korki, w kielichach zamusowało wino. Weronik, jako najstarszy wiekiem, zaimprowizował rymowany toast na naszš czeœć: Pan Niezgódka pannę Lewkonikównę serdecznie kocha To prawdziwa radoœć dla Weronika Czyœciocha. Dobrali się jak dwa ziarnka maku z korca, A więc życzy im szczęœcia stary dozorca. Wychyliliœmy kielichy. W jednym z nich nawet Tri-Tri zanurzył swój dziobek i zaczšł pić tak łapczywie, że nie można go było odpędzić, a potem przez dłuższy czaszataczał się w powietrzu. Po tej małej uroczystoœci poszedłem z Rezedš na rufę, żeby swobodnie porozmawiać. Przez ostatnie dni Rezeda mieszkała u rodziców Pulba i Bulpa, gdzie znalazła troskliwš opiekę. Byli to bardzo poczciwi i pracowici ludzie. Prowadzili wytwórnię puchowych jaœków. Odwiedzałemtam Rezedę potajemnie, ale wpadałem tylkona krótko, kiedy udawało mi się wymknšć niepostrzeżenie z domu. Teraz mieliœmy sobie dużo do powiedzenia i musieliœmy ułożyć nasze plany na przyszłoœć. - Smutno mi będzie rozstać się z rodzinš - rzekła Rezeda - ale kocham cię i chcę być przy tobie. Mamy przecież tyle wspólnych zainteresowań. Załóżmy hodowlę ptaków, udoskonalę mojš tresurę, będę ci pomagaław pracy nad słownikami ptasich języków... Objšłem jš ramieniem i staliœmy tak przez chwilę przytuleni do siebie, gdy nagle z wieży strażniczej rozległo się wołanie: - Uwaga, uwaga! Cyklon w polu widzenia! Spojrzałem w górę i dostrzegłem znajomš postać z lunetš przy oku. Był to Zyzik. Pan Kleks dotrzymał obietnicy i polecił Alojzemu, aby zatrudnił go na okręcie. Wróciliœmy szybko do reszty towarzystwa. Pierwszy Admirał Floty bystrym spojrzeniem, bez pomocy lunety, wpatrywał się w oko cyklonu. - Zawsze tak jest, kiedy na okręcie wojennym przemyca się baby - powiedział zgryŸliwie, gdyż wszedł już całkiem w rolęmarynarza, a marynarze, jak wiadomo, sš bardzo przesšdni. Mruczał coœ jeszcze pod nosem, po czym oznajmił: - Tak... Oczywiœcie... Zbliża się ku nam cyklon "Rezeda". Z naszego okrętu mogš zostać wióry. - Słuchaj, Alojzy, sam zajmę się tš sprawš.Moja broda znaczy więcej niż wszystkie wasze przyrzšdy nawigacyjne - oœwiadczyłpan Kleks. Mówišc to stanšł na jednej nodze i pozwolił brodzie na swobodne manewrowanie. Naładowana elektrycznoœciš z atmosfery broda ułożyłasię w szpic i odchyliła w kierunku południowo-zachodnim. - Skręt o dwie minuty kštowe w prawo. Maszyny zastopować. Wszystkie działa na prawš burtę - zakomenderował pan Kleks. - Skręt o dwie minuty kštowe w prawo! Maszyny zastopować! Działa na prawš burtę - zawołał Admirał do kapitana. - Tak jest! - odkrzyknšł kapitan wypluwajšccygaro, po czym wydał odpowiednie rozkazy załodze. - Cyklon "Rezeda" to największy postrach Oceanu Niespokojnego - poinformował nas Alojzy. - Swego czasu głoœna była historia zatonięcia floty Porcelanii, kiedy to wszystkie statki, nie wyłšczajšc wodoodpornych sosjerek, poszły na dno. - Diabli mi nadali opuszczać dom na stare lata - mruknšł Weronik. - Głowa do góry! Jestem z wami! - zawołałpan Kleks. - Cyklony to moja specjalnoœć. "Kwaternoster Pierwszy" ustawił się prawš burtš do kierunku, skšd nadcišgał cyklon, po czym zatrzymał się w miejscu, wstrzšsany zgrzytem hamulców. - Celowniczowie, do dział! Obsługa wyrzutni, na stanowiska! - zakomenderowałkapitan Tykwot. - Ognia! - rozkazał pan Kleks. Gruchnęła salwa. Samosterujšce pociski rakietowe z błyskiem i œwistem uderzyły woko cyklonu. - Jeszcze raz - ognia! - Dobrze, wystarczy - rzekł pan Kleks, podniósł koniec brody do ust i serdecznie jš ucałował. - Dobra broda! Kochana broda!- Klawo! - krzyknšł z góry Zyzik, gdy rozwiał się dym.- Cyklon rozbity w drobny mak! Pożyczyłem od kapitana lunetę, żeby obejrzeć skutki bombardowania. Szczštki cyklonu rozsypały się po powierzchni oceanu jak odłamki rozbitego lustra. Oko cyklonu, podziurawione pociskami, przypominało teraz sitko do herbaty, przezktóre sšczyły się czerwone promienie słońca. - A więc jesteœmy uratowani - powiedział pan Kleks do Alojzego. - Pomimo że na okręcie wojennym znalazła się "baba". Z tymi słowy szarmancko skłonił się przedRezedš i pocałował jš w rękę, co sprawiłomi ogromnš satysfakcję. Rezeda naprzód grzecznie dygnęła, a następnie rzuciła się panu Kleksowi na szyję, dziękujšc mu w tensposób za wzięcie jej w obronę przed Alojzym. Pierwszy Admirał Floty pokiwał tylko ironicznie głowš, po czym rzekł patrzšc nabarometr: - Tak, uwolniliœmy się od cyklonu, ale jak poradzimy sobie z burzš, która właœnie nadcišga? Trzeba bowiem pamiętać, że wkraczamy w sferę podzwrotnikowych niżów. Spodziewałem się tego już rankiem, gdy spostrzegłem na niebie niewielkie chmurki zwiastujšce burzę. Teraz właœnie, gdy "Kwaternoster Pierwszy" znów płynšł na pełnych obrotach, z nieba wystrzeliły ogniste piania i tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż:P'c;wc<…÷ c=|*­ c>)8C0zygzaki błyskawic, huknęły grzmoty, pioruny z sykiem posypały się w morze, tworzšc gęste obłoki pary. Woda zawrzała.Na powierzchnię zaczęły wypływać ławiceugotowanych ryb, które marynarze szybko wyławiali siatkami na motyle. Po chwili lunšł deszcz i rozszalała się letnia nawałnica. Nastšpiło to tak szybko, że zanim zdšżyliœmy opuœcić pokład, byliœmy przemoczeni do nitki. Pan Kleks miał na sobie strój wykonany z hermetycznych, nieprzemakalnych tworzyw,toteż wystarczyło mu otrzšsnšć krople deszczu, żeby zachować swój zwykły wyglšd. Również broda, natłuszczona meteokleksycznš pomadš, nie ucierpiała od nawałnicy. Weronik w łazience wyżšł swoje ubranie, przywdział je znowu i powiedział z dziarskš brawurš: - Twarde życie dozorcy uodporniło mnie na wiele rzeczy. Ja kataru nie miewam. Jestemzahartowany jak gwóŸdŸ! Mówišc to naprężył bicepsy, stanšł na rękach, wykonał kilka ćwiczeń gimnastycznych i dodał z dumš: - Niech się nie nazywam Weronik Czyœcioch,jeœli zełgałem. Mam siedemdziesišt lat, ale potrafię jeszcze zakasować niejednego młodzieniaszka. Było to pite głównie do mnie, gdyż ja i Rezeda skorzystaliœmy z uprzejmoœci pierwszego oficera, który zaproponował nam przebranie się w marynarskie mundury, dopóki nasze ubrania nie wyschnš.Trzeba przyznać, że Rezeda jako marynarz wyglšdała przeœlicznie. Tymczasem dokoła nas szalała burza. Wystraszone latajšce ryby raz po raz uderzały o szyby okrętowych okienek. "Kwaternoster Pierwszy" przewalał się z boku na bok, stawał dęba i pod uderzeniamibałwanów wydawał z siebie głuche odgłosy. Admirał stał na stanowisku. W głoœnikach grzmiał zachrypnięty głos kapitana Tykwota. Po pewnym czasie w admiralskim salonie, gdzie popijaliœmy goršcy sok laktusowy, zjawił się Zyzik. Słaniał się na nogach z przemęczenia, ciężko sapał, ale rozpierała go duma. - Panie profesorze... - mówił chwytajšc powietrze - nie sprawiłem panu zawodu, prawda?... Niech pan poprosi Admirała, żeby mnie przyjšł do marynarki... Profesoruniu kochany, niech pan zrobi to dla mnie. - Siadaj tu i odpocznij - rzekł Kleks. - Jesteœ dzielnym chłopcem! Widzę, że potrafisz wypić morze jednym łykiem. Za pięć lat będziesz sławnym kapitanem. Przyrzekam ci. Masz to u mnie jak w banku.A ja nigdy nie mówię na wiatr. Gdy tylko pan Kleks wypowiedział to słowo,siła wiatru wzmogła się o pięć stopni w skali Brzechworta i okręt zaczšł podskakiwać po oceanie jak pingpongowa piłka. Stewardzi przywišzali nas pasami do foteli,żebyœmy nie porozbijali sobie głów o sufit salonu. Zapadła noc. O podaniu posiłku nie mogło być nawet mowy. Dzban z sokiem laktusowym i szklanki dawno już potłukły się na drobny pył. GryŸliœmy w milczeniu suchary, spoglšdajšc wyczekujšco na pana Kleksa. Wielki uczony zagłębiony był w samoczynnej mapie, po której wodził palcem, podœpiewujšc beztrosko swoje "pa-ram-pam-pam". Gdy zegar wybił północ, pan Kleks kazał stewardowi poprosić do salonu Admirała. Alojzy zjawił się spokojny jak zwykle. Nie znać było na nim żadnego zmęczenia. Na tym polegała jego mechaniczna wyższoœć nad zwykłymi admirałami. - Zbliżamy się do celu - rzekł pan Kleks. - Od Wyspy Sobowtórów dzieli nas nie więcej niż piętnaœcie mil w linii prostej. Kierunek wskaże moja broda. Wracamy na pokład. - Zaraz wydam odpowiednie rozkazy - odrzekł salutujšc Alojzy i wbiegł po schodach na górę. Ruszyliœmy za nim ubezpieczeni linš, jak na wspinaczce wysokogórskiej, żeby wicher nie zwiał nas do wody. Szedłem na samym końcu, a ponieważ byłem w mundurze marynarskim, co chwila jakiœ bosman sztorcował mnie przygadujšc: - Nie obijaj się tutaj, kulfonie! Rusz się, amebo! Do roboty, nicponiu! Rezeda współczujšco œciskała mojš rękę, ale milczała, gdyż i ona była w mundurze marynarza. Na pokładzie wicher szalał, zapierał dech,ale deszcz jakby ustał. Kapitan Tykwot, krztuszšc się cygarowym dymem i spluwajšc z obrzydzeniem, niestrudzenie wydawał rozkazy. Przeszliœmy na dziób okrętu. Pan Kleks wysunšł brodę do przodu,oparł lunetę na ramieniu Alojzego i bacznie patrzał w dal. Naprzód mruczał coœ w sposób niezrozumiały, a po chwili zaczšł wyrzucać z siebie krótkie, urwane zdania: - Ciekawe... Nic nie rozumiem... Nie ma Wyspy Sobowtórów. Po prostu nie ma jej. A przecież moja mapa jest nieomylna. Musiałostać się coœ niezwykłego. Zaraz, zaraz... Nie do wiary! Tam pływa wierzchołek wyspy. Sam wierzchołek! Widocznie cyklon rozłupał wyspę w linii poziomej. Wierzchołek wraz z domem ocalał i pływa po powierzchni jak spodek. Alojzy, każ wzmocnić reflektory... O! Widzę! Widzę! Domz ogrodem! Trzeba wypuœcić rakiety! Prędzej, prędzej! Alojzy wysłał Zyzika z rozkazem do kapitana i po chwili wzbiły się do nieba trzyoœlepiajšce rakiety w narodowych barwach Alamakoty: żółta, czerwona i zielona. Pan Kleks przetarł szkło lunety i jeszcze baczniej wpatrywał się w dal. - Jest! Jest! - zawołał radoœnie. - Przed domem stoi kobieta. To Multiflora! A obok niej dwa czarne psy. Słowo daję! To sš pudle! Alojzy nie słuchał dalszych relacji pana Kleksa, tylko pobiegł długimi susami do kapitana. Przybliżyliœmy się do pływajšcego wierzchołka wyspy tak, że na skrzyżowaniu œwiateł i reflektorów można było gołym okiem dojrzeć czworograniastyzarys domu. Okręt obrócił się lewš burtš, zatrzšsł się, zadygotał i stanšł w miejscu, walczšc dzielnie z wichurš i nawałš rozwœcieczonych bałwanów. W przecišgu paru minut spuszczono łódŸ, wktórej dwunastu marynarzy wraz z Zyzikemwyprawiło się po Multiflorę. Ale pomimo nadludzkich wysiłków walka z żywiołem okazała się bezowocna. Z huczšcej kipieli wystrzelały w górę olbrzymie wodospady, zwalały się na łódŸ istnym potopem i usiłowały unicestwić jš razem z dzielnš załogš. Kapitan wydał rozkaz powrotu i wtedy właœnie nagły poryw wichru potężnym uderzeniem roztrzaskał łódŸ o kadłub okrętu. Rozległ się alarmowy sygnał "człowiek za burtš". Posypały się do morza koła ratunkowe. Marynarze uwijali się jak osy, niosšc pomoc tonšcym towarzyszom. Ale otozwabione łatwym żerem nadpłynęły rekiny.Sytuacja stawała się z każdš chwilš groŸniejsza. Załoga zdwoiła wysiłki. Wreszcie zdołano wyłowić wszystkich marynarzy. Tylko jednego Zyzika fala odrzuciła daleko od okrętu. - On zginie! - wołała rozpaczliwie Rezeda. -Ratujcie go! Przecież te rekiny pożrš biedaka! Nawet pan Kleks stał bezradny, z przerażeniem w oczach. Żaden z marynarzy nie odważył się poœpieszyć Zyzikowi na ratunek. I właœnie wtedy Pierwszy Admirał Floty, tak jak stał, w swoim białym mundurze przepasanym wielkš wstęgš Koguta z gwiazdš, jednym susem przesadził poręcz burty i skoczył w spienione odmęty. Jego mechaniczne członki działały z błyskawicznš szybkoœciš i nieomylnš precyzjš. Po kilku zamachach ramion Alojzy dosięgnšł Zyzika, kilkoma uderzeniami pięœci jak żelaznš maczugš ogłuszył napastujšce go rekiny i zanim zdšżyliœmy ochłonšć z wrażenia, wniósł nieprzytomnego chłopca po sznurowej drabince na pokład. Urzšdziliœmy Admirałowi hucznš owację, a pan Kleks uœciskał go ze łzami w oczach, mówišc: - Kochany Alojzy! Jesteœ prawdziwym dziełem moich ršk. Panie, panowie, nie żyjeministron Alojzytron, Pierwszy Admirał Floty! - Niech żyje!- krzyknęła wraz z nami cała załoga okrętu, a Weronik najgłoœniej ze wszystkich. Zyzik szybko odzyskał przytomnoœć. - Panie Admirale - zwrócił się do Alojzego -zawdzięczam panu życie, toteż może pan nim rozporzšdzać wszędzie i zawsze. Alojzy spojrzał na niego z aprobatš, po czym przypišł mu na piersi jeden z własnych orderów. Zasłużyłeœ na wyróżnienie, chłopcze - powiedział. - Wysoko zajdziesz. Mianuję ciębosman-matem w marynarce Jego Królewskiej Moœci. Zyzik zaczerwienił się po uszy i nie mógł wykrztusić słowa. Powinszowałem mu nominacji, a pan Kleks mrugnšł do niego porozumiewawczo i szepnšł ponad mojš głowš: - A nie mówiłem? Pa-ram-pam-pam! Opisałem tę scenę nieco rozwlekle, w istocie jednak trwała ona minutę albo mniej. Przez cały ten czas Rezeda nie odstępowała pana Kleksa, wołajšc rozpaczliwie: - Panie profesorze, błagam pana! Róbcie coœ! Ratujcie mamę! Każda chwila jest droga! Boże, mój Boże, co za ludzie! Czy pan nie rozumie? Tam jest moja mama! Wichura ustała, niebezpieczeństwo minęło - rzekł pan Kleks. - Musimy zachować spokój. Proszę pozwolić mi się zastanowić. Po tych słowach stanšł na jednej nodze, wypuœcił brodę na wiatr i przy pomocy swego wszechwidzšcego oka raz jeszcze zbadał sytuację. - Admirale! - rzekł po chwili, bowiem w obecnoœci załogi zawsze tytułował Alojzego wedle jego rangi. - Admirale, przewidywania moje były słuszne. Nie możemy zbliżyć się do wyspy, gdyż Multiflora musiałaby zejœć na jej krawędzi,co wywołałoby zachwianie równowagi, a wystarczy najmniejszy przechył, żeby ten pływajšcy pagórek wywrócił się do góry dnem. To jedno. Po wtóre nie zapominajmy, że dom, który tam widzimy, stanowi cały dobytek pana Lewkonika. Otóż mam myœl. Musimy ocalały cypel wyspy wraz ze wszystkim, co się na nim znajduje, wzišć na hol i w ten sposób przetransportować godo Alamakoty. Alojzy, który już przedtem znalazł odpowiedni moment, żeby przebrać się w œwieży mundur, zasalutował i po krótkim namyœle oœwiadczył: - Panie profesorze, mój mózg rozważył zadany mu program. Zaraz go zrealizujemy.Kapitanie, zarzšdzam przeniesienie wszystkich lin okrętowych na lewš burtę. Załoga połšczy je podwójnymi supłami w jednš całoœć. Podczas manewru brania na hol ogniomistrze wystrzelš kolejno piętnaœcie rakiet. Wykonać! - Tak jest, panie Admirale! - krzyknšł kapitan Tykwot, po czym przekazał rozkaz pierwszemu oficerowi. - Linę trzeba będzie wystrzelić z wyrzutni, inaczej nie doleci - zauważył rezolutnie Zyzik. Przenieœliœmy się wszyscy na dziób okrętu, żeby nie przeszkadzać marynarzom w pracy. Stos lin powiększał się z każdš chwilš, mechanicy wišzali ich końce w supły i zabezpieczali na stykach stalowymi uchwytami. Długoœć lin wynosiła łšcznie ponad tysišc metrów. Ponieważ siła wiatru osłabła i fala stała się mniej groŸna, kapitan przybliżył okręt do pływajšcej wyspy na odległoœć odpowiadajšcš długoœci liny. Gdy praca była już skończona, Alojzy własnoręcznie zrobił na końcu liny olbrzymiš pętlę. Marynarze, którzy mu pomagali - a było ich kilkunastu - ledwo uporali się z ciężarem tego konopnego węża. I tu Alojzy dał olœniewajšcy popis kleksycznej siły swych mięœni. Wystrzeliły w górę rakiety, a on chwycił pętlę w łuk prawego ramienia, zamachnšł się ruchem dyskobola i wyrzucił linę jak lasso w kierunku widniejšcego w oddali ciemnego wierzchołka wyspy. Wyrwałem z ršk pierwszego oficera pryzmatycznš lunetę, spojrzałem w œlad zalecšcš pętlš i wydałem okrzyk zdumienia. Zwoje lin na pokładzie rozwijały się z szalonš szybkoœciš, puszczone w ruch gigantycznš, nadludzkš siłš rzutu, a tam w oddali dojrzałem pętlę, która z niewiarygodnš precyzjš opasała czworobokdomu. Pan Kleks z rozrzewnieniem spoglšdał na Pierwszego Admirała Floty, na wiekopomne dzieło swego umysłu. To, czego dokonał Alojzy, przekroczyło najœmielsze przewidywania jego twórcy. Załoga osłupiała z podziwu. W oczach marynarzy można było wyczytać uwielbienie dla Admirała. Weronik, który nieraz przecież sam popisywał się swojš niezwykłš siłš fizycznš, teraz był całkowicie olœniony wyczynem Alojzego. Nie tracšc jednak poczucia rzeczywistoœci, splunšł w dłonie, potarł je, chwycił Admirała i trzykrotnie podrzucił go w górę. Załoga przyłšczyła się do owacji i niewiele brakowało, żeby z admiralskiego munduru pozostały strzępy. W każdym razie trzeba było potem przez dłuższy czas zbierać pozrywane i rozsypane po całym pokładzie ordery Alojzego. Rezeda z niepokojem spoglšdała w kierunkuwyspy, posłała bowiem Tri-Tri z listem do Multiflory. Kapitan podał sternikowi kierunek. Okręt wolno popłynšł w drogę powrotnš. Ze względu na holowany wierzchołek Wyspy Sobowtórów nakazana była szczególna ostrożnoœć. Wypłynęliœmy ze strefy burz i deszczów. Wiatr ustał, niebo się wypogodziło, zajaœniała pełnia Księżyca. Częœć załogi, która nie miała służby, opuœciła pokład. Kapitan Tykwot z obrzydzeniem wypluł cygaro do morza i również udał się na spoczynek. Alojzy osobiœcie stanšł przy sterze. Zresztš zawsze trwał w pozycji stojšcej, gdyż jego sztuczna konstrukcja doskonale obywała się bez snu i odpoczynku. Właœciwoœć ta godna była pozazdroszczenia, bo nasza czwórka musiała nieustannie zażywać wzmacniajšce pigułki pana Kleksa, żeby nie ulec zmęczeniu. Weronik przystšpił z zapałem do polerowania przyrzšdów mawigacyjnych, usiłujšc po deszczu wydobyć z nich dawny połysk. Ubawiło to bosmana, który rzekł po alambajsku: - Pan Werurnik ma takie zamiłurwanie dur czysturœci, że purwinien nazywać się Czyœciurch. - Panie bosmanie - odparł Weronik z godnoœciš - ten żart jest nie na miejscu. Proszę nie zapominać, że kiedy pańskich przodków zjadały pijawki, mój pradziad walczył pod Białš Muszkš o wyzwolenie zielonoskórych Cytrusów. Dbam o czystoœć, to prawda, ale nie zajmuję się skubaniem kurzego pierza. Bosman nie zrozumiał tej aluzji, mruknšł więc tylko pod nosem: - Szczur lšdowy - szkoda mowy! Pan Kleks wszedł na mostek kapitański. Domyœliłem się od razu, że posłał w kosmos swoje wszechwiedzšce oko, stał bowiem ze spuszczonš głowš, w postawie wyczekujšcej, nie zwracajšc uwagi na pierwszego oficera, który zastšpił kapitanaTykwota. Widzialnoœć była teraz doskonała, toteż Rezeda mogła bez trudu obserwować swój dom rodzinny. - Nie widzę tam żadnego ruchu - powiedziała zatroskana. - Tri-Tri nie wraca... Œwiatła w oknach pogasły. Biedna mama... Starałem się pocieszyć Rezedę i rozproszyćjej smutne myœli. Z pomocš przyszedł mi pan Kleks, który właœnie w tej chwili zwinnie zbiegł na pokład. - Obejrzałem z bliska powierzchnię Księżyca. Moje wszechwiedzšce oko wróciło właœnie z wyprawy. Kosmiczna stacja przeładunkowa działa bezbłędnie. Ale oœwiadczam uroczyœcie: ja w tym udziału brać nie będę. Nie będę na razie penetrował przestrzeni międzyplanetarnych, gdyż za dużo jest jeszcze spraw do załatwienia na Ziemi. Dopóki tu panujš choroby, nieszczęœcia i niedostatek, moim obowišzkiem jest myœleć o ludziach. Tak, moi drodzy! Ludzie na Ziemito dla mnie rzecz najważniejsza. Po tych słowach spojrzał na Rezedę, odgadł jej niepokój i dodał głosem pełnym ciepła, jak to on tylko potrafił: - Nie trzeba się martwić, panno Rezedo. Wszystko jest w zupełnym porzšdku, brodaczuwa. Może mi pani zaufać. Ledwie to wyrzekł, nadleciał Tri-Tri niosšcw dziobku List od Multiflory. Rezeda odczytała go na głos, a my słuchaliœmy w największym skupieniu. "Dziecko moje drogie - pisała matka Rezedy- ratunek przyszedł w samš porę. Teraz, kiedy ustała burza, cypel, na którym ocalałnasz dom, płynie za okrętem spokojnie jak tratwa. Katastrofa wydarzyła się w nocy przed dwoma dniami. Słyszałam podziemne huki, grunt pod nogami pękał wœród groŸnych wstrzšsów. Rano poznałam rozmiary klęski. Cała wyspa, prócz skrawka ziemi z naszym domem, zapadła się w otchłań. Potem krowa obsunęła się do morza i utonęła. Kozę porwał kondor. Zostały mi się dwa nasze pudle. Żywimy sięowocami i wodš deszczowš. Przed tygodniem odwiedził mnie profesor Kleks..."- Co? - zawołał uczony unoszšc brwi ze zdumienia. - Ja odwiedziłem Multiflorę? To niesłychane! Znowu jakaœ sztuczka nicponia!Admirale! Admirale, proszę tu do mnie! Alojzy zbliżył się sprężystym krokiem i uprzejmie zasalutował. - Słuchaj, Alojzy - rzekł surowo pan Kleks - znowu wyszły na jaw twoje bezeceństwa.Nic mi nie mówiłeœ, że byłeœ na Wyspie Sobowtórów, a w dodatku bezczelnie wystšpiłeœ w mojej postaci! Jak mam rozumieć to zuchwalstwo, co? - Panie profesorze - odparł potulnie Alojzy - istotnie podsłuchałem rozmowę o Multiflorze i postanowiłem jš odwiedzić... - Jak mogłeœ podsłuchać będšc gdzie indziej? - zawołałem zdziwiony. - Wykazujesz, Adasiu, zupełny brak pamięci- odparł Alojzy z politowaniem. - Pan Kleks w moim prawym uchu zainstalował dalekosiężny bębenek podsłuchowy. Sam pomagałeœ mu przykręcać platynowe a i tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż?P¨ C@ř @c€A8 cBŘ&2cC 5` Fblaszki. Dzięki temu urzšdzeniu potrafię chwytać z odległoœci pięciuset metrów najcichszy nawet szept. Nic się przede mnšnie ukryje. Otóż kiedy dowiedziałem się wszystkiego o pani Multiflorze, wsiadłem na statek, który szedł kursem na Archipelag Rabarbarski omijajšc o pół stopnia Wyspę Sobowtórów. Resztę drogi odbyłem wpław, gdyż jak panu wiadomo, panie profesorze, jestem nieprzemakalny, w wodzie nie tonę i nie odczuwam zmęczenia mięœni. Ale proszę wzišć pod uwagę, że wszystko to stało się, zanim odzyskałem sprężynę prawidłowego myœlenia. Teraz, odkšd jestem doskonale wykończony, nie uczyniłbym oczywiœcie nicpodobnego. Wyznanie Alojzego rozbroiło pana Kleksa. Poklepał go po ramieniu i pokiwał wyrozumiale głowš. - Powiedz mi jednak - zapytał - co tam nawyprawiałeœ na mój rachunek? - O, nic wielkiego - odrzekł Alojzy. - Powiedziałem pani Multiflorze, że pan Lewkonik z tęsknoty wysechł jak tyczka, i... obiecałem jej, że będzie królowš Alamakoty. - Ach, ty kawalarzu! - zawołał pan Kleks. - Niewiele jednak odbiegłeœ od prawdy. Multiflora nie zostanie z twojej łaski królowš, będzie jednak matkš królowej. TeżnieŸle. Co zaœ do pana Lewkonika, to całe szczęœcie, że nie schudł, bo straciłby swójnajwiększy wdzięk. Przecież on jest rozkoszny z tym swoim brzuszkiem. - To jeszcze nie wszystko - cišgnšł Alojzy. - Powiedziałem też pani Multiflorze, że wynalazłem kleksyczny pobudzacz wzrostu roœlin i że dzięki niemu pan Lewkonik wyhodował w Alamakocie krzaki róż wielkoœci palmy. I to właœnie zainteresowało jš najbardziej. Teraz będzieklops. Pan Kleks rozeœmiał się i rzekł ironicznie: - Mogłeœ również dobrze powiedzieć, aby mnie do reszty skompromitować, że pan Lewkonik urósł jak baobab i zrobił się rozłożysty jak drzewo figowe albo że panny Lewkonikówny zamieniły się w żyrafy. Ale twoja fanfaronada już się skończyła, mój Alojzytronie. Dawne czasy nie wrócš. - Do usług, panie profesorze - powiedział zuœmiechem Alojzy. - Może pan na mnie polegać jak na własnej brodzie! - A teraz idziemy spać - oœwiadczył pan Kleks i dziarsko pomaszerował wzdłuż pokładu. Rezeda, spokojna już o los matki, zgodziła się również zejœć do kajuty. - Czeka nas pięć godzin snu - zauważył Weronik. - Dozorca, który musi w nocy otwierać bramę, nigdy nie sypia więcej. Na posterunku został tylko niezmordowany Pierwszy Admirał Floty. Tak, dzieło pana Kleksa było naprawdę największym osišgnięciem ludzkiego umysłu.ŒWIĘTO KRÓLEWSKIEGO KOGUTA Alamakota prowadziła politykę pokojowš, nie utrzymywała armii lšdowej ani floty powietrznej, posiadała jednak potężnš marynarkę, na którš składały się: okręt flagowy "Kwaternoster Pierwszy", dwanaœcie alambajów o napędzie alamakotowym, dwadzieœcia cztery szybkoguty dalekiego zasięgu, szeœć kuromiotaczy i trzydzieœci pancernych bajkajaków. Jednostki te, z wyjštkiem okrętu flagowego, pływały pod zmyœlonymibanderami, co miało zmylić państwa żšdne podbojów i uchronić Alamakotę przed zaborcami. Flota nie podlegała ministronowi Pokoju, gdyż mógłby on w przystępnie złego humoru wdać się w niepożšdany zatarg międzynarodowy. Do zadań floty oceanicznej należało wyłšcznie konwojowanie flotylli poduszkowców i jajostatków służšcych wymianie handlowej.Alamakotańskie poduszkowce nazywały się tak dlatego, że były wypchane kurzym pierzem jak poduszki. W czasie trwania transportu w ich cieple wylęgały się z jajek kurczęta. Poduszkowiec mógł zabrać w swoich ładowniach sto tysięcy jaj, a do portu przeznaczenia przywoził sto tysięcy żółtych piszczšcych kurczštek. Jakiż to musiał być zachwycajšcy widok! Kiedy "Kwaternoster Pierwszy" wczesnym rankiem zbliżał się do macierzystego wybrzeża wszystkie jednostki floty wcišgnęły flagi na maszt, a kuromiotacze oddały salwę honorowš. Na wybrzeżu zgromadziły się tłumy wiwatujšce na czeœćAdmirała, pana Kleksa, a zwłaszcza Multiflory, matki przyszłej królowej. Okazało się bowiem, że wieœć o małżeńskich zamiarach króla rozeszła się lotem kolibra po całym kraju. Na redzie dostrzegłem "Płetwę Rekina", która przybyła właœnie do Alamakoty z ładunkiem oksydowanych zegarków. Zdšżyłem szepnšć Zyzikowi, aby skoczył doznajomego kapitana statku i poprosił go o zarezerwowanie czterech kajut na rejs powrotny. W porcie czekał na nas ministron Dworu Tršbatron, nasz przyjaciel Limpotron, pan Lewkonik z czterema córkami, Bulpo, Pulbo oraz wyżsi urzędnicy Admiralicji. Był piękny bezchmurny dzień lipcowy. Po krótkim powitaniu Alojzy wydał zarzšdzenia dotyczšce pływajšcej wysepki,która w oddali kołysała się na spokojnych falach. Marynarze zarzucili koniec liny na obrotowybęben i mozolnie jęli jš nawijać przycišgajšc wysepkę do nabrzeża. Gdy ten maleńki skrawek Wyspy Sobowtórów przycumował wreszcie do wyznaczonego miejsca, mechanicy zabezpieczyli krawędzie wysepki żelaznš listwš, wmontowali kotwicę i rzucili jš na dno według wszelkich zasad sztuki marynarskiej. Dopiero teraz mogliœmy po trapie wstšpić na tę ziemię, którš nazwano "Anemonowš Piętkš", gdyż przypominała kształtem piętkę uciętš z okršgłego bochenka chleba. Dom państwa Lewkoników zachował się znakomicie. Nie bez zdziwienia stwierdziłem, że podczas katastrofy nie zarysowały się mury ani nawet z okien nie wypadły szyby. Drzewa w sadzie uginały się pod ciężarem dojrzałych owoców, a w powietrzu unosił się odurzajšcy aromat róż. Jak widzicie, rozmyœlnie zwlekam z opisem czułego powitania rodziny Lewkoników z Multiflorš, gdyż nie posiadam poetyckiego daru Piwonii i brak mi po prostu słów na odtworzenie tej wzruszajšcej sceny. Wystarczy jeœli powiem, że Weronik szlochał jak bóbr, wspominajšc zapewne nieboszczkę Weronikę, a pan Kleks siškał nosem i z trudem powstrzymywał łzy. Hodowca róż rzeczywiœcie nie przesadził, gdy mówił o niezwykłej urodzie Multiflory. Przy swoich córkach wyglšdała jak ich starsza siostra. Pomimio rozłški z rodzinš iwielu ciężkich przejœć z ostatnich dni pełnabyła promiennej pogody i ujmujšcego wdzięku, jak gdyby ta chwila szczęœcia starła z jej twarzy wszelkie œlady trosk i zmęczenia. "Anemonowa Piętka" była umeblowana z dużym smakiem i posiadała wszelkie nowoczesne urzšdzenia, majšce służyć wygodzie jej mieszkańców. Tak więc pan Lewkonik wraz z córkami mógł od razu przenieœć się do własnego domu. Weronik zgodził się zamieszkać tam na czas krótki celem zaprowadzenia porzšdku i załatwienia różnych formalnoœciadministracyjnych, jak założenie księgi meldunkowej, umocowanie tabliczki z nazwšulicy, przyłšczenie do sieci oœwietleniowej ikanalizacyjnej, uzyskanie zezwolenia na przerzucenie trwałego mostku, wyrobienie prawa do własnej kotwicy, zarejestrowanie prywatnej hodowli kwiatów, uporzšdkowanie numeracji domu, przydział państwowych jajek itd. Stary dozorca ochoczo zabrał się natychmiast do pracy, był to bowiem jego żywioł. Skoro cała rodzina Lewkoników, a wraz z niš Weronik, opuœciła goœcinne apartamentyLimpotrona, zostałem tam sam z panem Kleksem. I chociaż uczony dzięki swej niezwykłej przenikliwoœci był już mniej więcej zorientowany w moich kłopotach rodzinnych, skorzystałem ze sposobnoœci, żeby opowiedzieć mu dokładnie przebieg znanych wam wydarzeń. Pan Kleks wysłuchał mnie uważnie, pomyœlał chwilę, po czym rzekł z wyrzutem: - Drogi Adasiu, tyle pracy włożyłem w twojš edukację, wlałem beczkę oleju do twojej głowy, nauczyłem cię prawidłowegomyœlenia, z niemałym trudem oœwieciłem zakamarki twojego umysłu, a ty opowiadasz mi takie niestworzone brednie. Jak ty, człowiek wykształcony, mogłeœ uwierzyć w przemianę twego ojca w ptaka?Czy coœ podobnego zdarza się kiedykolwiek na œwiecie? Weronik wszystko to wyssał z palca, a ty dałeœ się nabrać na takš piramidalnš bujdę. Jak ci nie wstyd?! A co do Alojzego, to wiadomo, że przez cały czas poprzedzajšcy twój przyjazd był tu wAlamakocie, udawał ciebie i grywał ze mnš w "trzy wiewiórki". Nie mógł więc występować w roli listonosza. Cenię fantazję, owszem, ale nawet fantazja musibyć sensowna. Słowa pana Kleksa spadły na mnie jak nagłe olœnienie. Zrozumiałem całš niedorzecznoœć bajki o przemianie mego ojca w ptaka. Że też mogłem ulec podobnemu zamroczeniu umysłu! Stałem przed ukochanym profesorem czerwony jakrak i miałem ochotę zapaœć się ze wstydu pod ziemię. Ale równoczeœnie ogarnęła mnieradoœć na myœl, że rodzicom nie przytrafiło się nic złego i że nie grozi im niebezpieczeństwo. Z zakłopotania wybawił mnie Zyzik, który wpadł zdyszany, wołajšc od progu: - Proszę pana... Proszę pana... Wszystko załatwiłem... "Płetwa Rekina" odpływa pojutrze o ósmej rano. Kapitan bardzo się ucieszył. A cztery kajuty będš przygotowane! - Nie ma to jak dzielny bosman-mat - rzekłpan Kleks ujšwszy się pod boki. - Nie cofamtego, co w nocy powiedziałem. Za pięć lat będziesz sławnym kapitanem. Do odjazdu mieliœmy więc jeszcze dwa dni, z czego byłem nawet zadowolony, gdyż Œwięto Królewskiego Koguta połšczone z zaręczynami króla zapowiadało się niezwykle interesujšco. Zresztš i moje zaręczyny z Rezedš wymagały omówienia z jej rodzicami. Opuœciłem więc pana Kleksa iudałem się na "Anemonowš Piętkę". Zastanawia was pewno, dlaczego w kraju tak cywilizowanym jak Alamakota nie było telefonów i każdš sprawę musiało się załatwiać osobiœcie. Otóż przed laty istniały tam odpowiednie instalacje i urzšdzenia, ale telefony nieustannie się psuły i ludzie tracili połowę czasu na daremne zabiegi w celu uzyskania połšczenia. Doszło do tego, że praca w biurach i urzędach niemal całkiem ustała. Wszyscy bowiem bez przerwy zajęci byli bezskutecznym nakręcaniem numerów. Toteż w końcu ministron Pogody i Czterech Wiatrów, któremu sprawy te podlegały, postanowił dla dobra państwa zlikwidować raz na zawsze telefony, a zamiast nich wprowadzić hulajnogi, aby obywatele mogli się ze sobš szybko porozumiewać. Tak więc bez telefonicznej zapowiedzi zjawiłem się na "Anemonowej Piętce". Przed domem tłumnie zgromadziła się młodzież, zaciekawiona nie tyle osobliwš posiadłoœciš rodziny Lewkoników, co dwoma ich psami, jako że w Alamakocie zwierzęta te pojawiły się po raz pierwszy. "Anemonowa Piętka" odegrała w danym wypadku rolę Arki Noego, na której uratowała się jedna para psiego gatunku. Jak już wspomniałem, były to dwa czarne pudle, matka i syn, o dŸwięcznych imionach Negri i Negrifon. Oba pieski stały na parapecie otwartego okna, wesoło merdałyogonkami i od czasu do czasu krótko poszczekiwały z właœciwš pudlom życzliwoœciš. Rezeda już zdšżyła zawiadomić rodziców o swojej decyzji. Pan Lewkonik, który w cišgu tych dni dostatecznie mnie poznał i cenił jako ulubionego ucznia słynnego profesora Kleksa, zgodził się oddać mi za żonę swojš córkę pod warunkiem, że wszystkie wakacje będziemy spędzali w Alamakocie. Natomiast Multiflora była wyraŸnie zawiedziona, że nie jestem ogrodnikiem. - Zawsze pragnęłam, aby moje córki poœwięciły się hodowli kwiatów, ale tylko Dalia i Hortensja spełniš pokładane w nich nadzieje. Pan specjalizuje się w ptasich gwarach i narzeczach. Czy to odpowiednie zajęcie dla uczonego? Dla zięcia hodowcy róż? Ale skoro Rezeda pana kocha, to i w moim sercu znajdzie się dla pana ciepły kšcik. Mówišc to ucałowała mnie w oba policzki, a pan Lewkonik zawołał z radoœciš: - Musimy uczcić te zaręczyny! Piwonio, wymyœl na czeœć młodej pary jakiœ wierszyk. Piwonia stanęła pomiędzy mnš a Rezedš i zadeklamowała dŸwięcznym głosikiem: Lewkocórek sznurek pięć Do Rezedy kiedy pędŸ Adam radam ojciec chęć Mama sama ćwir-ćwir zięć Pan Lewkonik aż podskoczył z zachwytu i natychmiast wytłumaczył nam sens tego wierszyka. Chodziło mianowicie o to, że spoœród pięciu córek państwa Lewkoników o Rezedę stara się Adam, czyli ja. Ojciec bardzo jest temu rad i nawet mama zgadza się mieć za zięcia specjalistę od ptasich œwiergotów. Wszyscy byli wzruszeni subtelnoœciš tego utworu, szkoda tylko, że Dalia seriš kochnięć zagłuszyła zakończenie wiersza. Nagrodziliœmy autorkę hucznymi oklaskami, a Rezeda serdecznie uœciskała Piwonię, która zaczerwieniła się i rzekła: - Czuję, że jestem stworzona do poezji. Dlatego też nie chcę wychodzić za mšż. Ani za ogrodnika, ani za króla! Prawdziwy poetamusi być wolny, aby móc całkowicie poœwięcić się twórczoœci. Pan Lewkonik popatrzył na niš z dumš, a Multiflora ze smutkiem. Bliższe jej były róże niż poezja. W tym momencie zjawili się Bulpo i Pulbo. Wprawdzie serce matki na pewno bardziej radował widok dwóch ogrodników jako przyszłych zięciów, jednak pani Lewkonikowa nie okazywała im większych względów niż mnie, chociaż byłem tylko skromnym kleksykologiem, badaczem ptasich języków. Zapewniam was, że potrafiłem ocenić tę jej delikatnoœć i takt. Zaręczyny dwóch następnych par odbyły sięw równie uroczysty sposób, to znaczy, że Piwonia zaimprowizowała na ich czeœć zawiły, ale pięknie brzmišcy poemacik. Tymrazem Dalia powstrzymała się od kichania, a Hortensja poruszajšc wargami prowadziła sama z sobš bezgłoœny dialog, co jednak wyglšdało tak, jakby powtarzałapo cichu wiersz Piwonii. Pan Lewkonik zaprosił całe towarzystwo do sadu i poczęstował nas rzadkimi gatunkami owoców, wyhodowanymi przez Multiflorę. Skorzystałem z dogodnego momentu, żeby się urwać i pójœć na rozmowę do Weronika.Zastałem go na drabinie, w chwili gdy przytwierdzał do muru tabliczkę z napisem "Anemonowa Piętka". Zszedł do mnie i mrużšc jedno oko, przyglšdał się jeszcze przez chwilę swemu dziełu. Wreszcie rzekł: - Wyjeżdżamy, panie Niezgódka. Czas wracać do domu! Ciekaw jestem, co tam zaszło nowego. - Panie Weroniku - powiedziałem oschle - przychodzę do pana po pewne wyjaœnienia. Co panu strzeliło do głowy, żeby wmówić we mnie, jakoby mój ojciec przemienił się w ptaka? A w dodatku twierdzić, że widziałpan to na własne oczy? Dlaczego mnie pan otumanił? I na co była ta komedia z listonoszem. Czy tak postępuje szanujšcy się dozorca? Czy w tej sytuacji lokatorzy mogš mieć do pana zaufanie? Do takiego œwiszczypały? Właœnie teraz, kiedy zbliża się pański jubileusz, przekreœlił pan swoimpostępowaniem dorobek pięćdziesięciu lat życia! Wstyd, hańba, panie Czyœcioch! Nigdy dotšd nie wygłaszałem tak długich przemówień, toteż pot spływał mi z twarzy grubymi kroplami. Weronik do tego stopnia przejšł się stawianymi mu zarzutami, a zwłaszcza moim wzburzonym tonem, że dostał długotrwałego ataku czkawki. Uderzyłem go kilkakrotnie w plecy. Zabieg ten w końcuposkutkował. - To straszne - powiedział blady jak płótnostary dozorca. - To okropne! Pan Chryzantemski wystrychnšł mnie na dudka. To jego robota! Przysięgam panu na pamięć nieboszczki Weroniki, że to jego robota! Nigdy bym czegoœ podobnego sam nie wymyœlił. Uwierzyłem temu oczajduszy! Więc to wszystko była nieprawda? Wszystko? Więc mój honor dozorcy leży w błocie? - Tak, panie Weroniku - odrzekłem ze złoœciš - ładnie mnie pan urzšdził. Niech się pan nie zasłania jakimœ panem Chryzantemskim. Widziałem go raz w życiu.Nie wiem nawet, co to za jeden? - Jak to? - zawołał zdumiony Weronik. - Pan nie wie? Pan nie słyszał o Modeœcie Chryzantemskim? O sławnym Modeœcie Chryzantemskim? To przecież pierwszy mšżPepy Pergamut, która znana była pod pseudonimem Pepda-Papda. Razem występowali we wszystkich cyrkach œwiata.Ona popisywała się tresurš zwierzšt, a on zasłynšł jako niezrównany iluzjonista i sztukmistrz. Niektórzy uważali go nawet zamagika. Przeœcignšł go za przeproszeniem tylko jeden człowiek: Ambroży Kleks. Teraz pan Chryzantemski jest stary, dawno już przeszedł na emeryturę, ale czasami jeszcze, dla wprawy, pokazuje różne sztuki. Potrafi na przykład z pustego kapelusza wycišgnšć piętnaœcie żywych królików albo wypuœcić z ucha makolšgwę, skowronka lub szpaka. Takš właœnie sztuczkę pokazał mi, kiedyœmy byli w mieszkaniu pana Niezgódki. A ja dałem się nabrać! Zgłupiałem na stare lata. Dać się tak zaczarować! Teraz nie będę mógł lokatorom spojrzeć w oczy. Zwłaszcza pańskim rodzicom, panie Adasiu. Nie pozostaje mi nic innego, jak ustšpić ze stanowiska i pójœć na zamiatacza ulic. a i tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żDP€cEĐe cF5ů cG.*× cH8m7Żal mi się zrobiło starego dozorcy. Zresztš, czy wolno mi było mieć do niego pretensję o to, że uległ wzrokowemu złudzeniu, skoro ja, człowiek o rozległej wiedzy, okazałem się mniej łatwowierny? Musiałem go długo pocieszać, a nawet zapewniać, że właœciwie dobrze się stało, jak się stało, gdyż dzięki całej tej historii zwiedziłem Alamakotę, a co najważniejsze -poznałem mojš ukochanš Rezedę. Ten argument trafił mu do przekonania. Uspokoił się nieco, westchnšł raz i drugi, po czym wrócił do przerwanej pracy, którš chciał przed odjazdem doprowadzić do końca. Resztę dnia spędziłem z Rezedš. Spacerowaliœmy po ulicach i przyglšdaliœmy się, jak robotnicy rozwieszajš transparenty, flagi i lampiony. Cała ludnoœćAlamakoty przygotowywała się do Œwięta Królewskiego Koguta. Wieczorem, gdy wróciłem do domu, pan Kleks już spał poœwistujšc i pochrapujšc. Œniły mu się widocznie jakieœ bardzo poważne sprawy. Ten wielki uczony umiał nawet we œnie dokonywać wiekopomnych wynalazków. Na stole znalazłem zaproszenie treœci następujšcej: "Ministron Dworu Tršbatron ma zaszczyt zaprosić pana doktora Adama Niezgódkę do orszaku królewskiego, który wyruszy na uroczystoœć królewskich zaręczyn w dniu Œwięta Królewskiego Koguta o godzinie osiemnastej. Zbiórka na placu przed pałacem. Uprasza się o œcisłe przestrzeganie ceremoniału. Obowišzuje strój galowy." Nazajutrz rano obudził mnie Tri-Tri. Przyniósł liœcik od Rezedy. Pan Kleks już niespał. Siedział na podłodze i w grubym zeszycie szkicował plany przyszłej bšblobudowy. Dawniej robił to zawsze unoszšc się w powietrzu, ale ostatnio poniechał tego zwyczaju, gdyż twierdził, że nadwerężył sobie pęcherzyk powietrzny.- Zresztš - oœwiadczył pewnego dnia - mamteraz inne sposoby. Dawniej umiałem przybierać tylko postać przedmiotów martwych, jak guzik od czapki bogdychanówalbo flaszka atramentu. Odkšd jednak odkryłem energię kleksycznš i udoskonaliłem moje przebieralniki, posiadam o wiele większe możliwoœci. Ale tomój sekret, którego nie zamierzam ujawniać, gdyż ludzie swoim zwyczajem obróciliby zaraz mój wynalazek na własnš szkodę. Rezeda w imieniu swoim i państwa Lewkoników prosiła w liœcie, abym wraz z panem Kleksem przyszedł do nich na obiad. Korzystajšc z wolnego przedpołudnia, udałem się do miasta. Chciałem obejrzeć alamakotańskie osobliwoœci i zwiedzić muzea, których dotšd nie udało mi się jeszcze poznać. Szczególnie zainteresowałomnie Muzeum Historyczne. Wystawiona tam była kolekcja pijawek z epoki bagiennej, wypchane Królewskie Koguty z poprzednich lat, pierwszy zepsuty zegarek, starożytne kieliszki do jajek, tratwa, na której Bajdociprzybyli do Alamakoty, modele hulajnóg używanych na przestrzeni wieków, gipsowyodlew trzeciej nogi nieznanego sportowca, portrety dawnych królów od Bambosza Koœlawego aż do Kwaternostra I oraz wieleinnych nader ciekawych eksponatów. Zwiedziłem również Pracownię Akustycznš Grajšcych Muszli, Fabrykę Galowego Proszku, Nadymalnię Rybich Pęcherzy, Wytwórnię Transparentów Państwowych, Zakład Przecierania Królewskich Okularów, Alamakotekę, gdzie były wystawione obrazyz życia drobiu malowane przez wybitnych ptaszystów, a nadto kilka zakładów naukowych, w tej liczbie Szkołę Pedałów Fortepianowych na trzy nogi oraz Instytut Znaków Przestankowych. Pełen niezapomnianych wrażeń wróciłem do pana Kleksa i razem udaliœmy się do państwa Lewkoników. Ulica, do której przylegała "Anemonowa Piętka", dzięki zabiegom Weronika otrzymała swojš nazwę.Z jednego końca nazywała się Staroprojektowana, z drugiego Nowoprojektowana, a poœrodku - Œrodkowoprojektowana. W mieszkaniu zastaliœmy całš rodzinę oprócz Róży, którš wezwano do sekretariatu ministrona Dworu celem złożenia życiorysu, wypełnienia ankiety i fomularza małżeńskiego oraz zapoznania się z obowišzkami przyszłej królowej. Na razie wiedzieliœmy tylko tyle, że będzie musiała przybrać historyczne imię Kwakwanostry. Całe mieszkanie ozdobione było bukietami róż, gdyż pan Lewkonik od razu zabrał się do pracy w ogrodzie i przy pomocy płynu odżywczego szybko udoskonalił hodowlę Multiflory. - Gdy ma się w domu poetkę - powiedział nam zaraz na wstępie - trzeba dbać o róże.Pobudzajš one natchnienie. Czy słusznie mówię, Piwonio? Piwonia spojrzała rozmarzonym wzrokiem ijakby na potwierdzenie słów ojca rzekła melancholijnie: - Róża, burza, kurza, nurza, duża, stróża...- Przepraszam - wtršcił się Weronik - czy nie można by zamiast "stróż" powiedzieć "dozorca"? - Nie będzie rymu - odparła Piwonia patrzšc na ojca, bowiem on jeden znał się na poezji. Rezeda także nie zmarnowała czasu spędzonego w domu. Poœwięciła go tresurzepsów i oto podczas obiadu oba pudle, ubrane w różowe fartuszki, podawały do stołu, chodzšc na tylnych łapkach. Pan Kleks miał wyborny apetyt, nabierał sobie na talerz ogromne porcje i przy każdym daniu wesoło wykrzykiwał: - Jak długo żyję, nie jadłem jeszcze tak pysznego obiadu! Te pulpety sš wprost niezrównane! - To jest ryba faszerowana - zauważyła nieœmiało Multiflora. - Oczywiœcie, że ryba! Ryba pulpetowa! Tak właœnie chciałem powiedzieć. Muszę opracować nowš ksišżkę kucharskš, opartšna zasadach gastronomii kleksycznej. Że teżo tym dotšd nie pomyœlałem. Pani Multifloro, daję słowo, napiszę takš ksišżkę i zadedykuję jš pani. Piliœmy właœnie kawę, gdy Negrifon trzykrotnym szczeknięciem zaanonsował przybycie nowych goœci. W tej samej chwili istotnie zjawił się Alojzy w admiralskim mundurze, przy orderach, które tylko w znikomej częœci przypięte były do piersi. Pozostałe niósł osobno na atłasowej poduszce adiutant Admirała. Trzecim goœciem był kapitan Tykwot, pragnšł bowiem zobaczyć, jak wyglšda "AnemonowaPiętka", którš przyholował z tak daleka. Multiflora serdecznie podziękowała dzielnym marynarzom za ich trudy, a pan Lewkonik nie mógł się powstrzymać i szepnšł Piwonii przez stół: - Powiedz wierszyk... Obowišzkowo... Piwonia wstała, oparła ręce o poręcz krzesła i zadeklamowała swój nowy utwór:Admirała cała doœć Kawa trawa sława goœć Kwaternostra siostra czeœć Anemona żona teœć. Tym razem wiersz Piwonii nie wymaga wyjaœnień, gdyż jest dla wszystkich całkowicie zrozumiały. Alojzy nie pozostał dłużny poetce. Bez namysłu odpowiedział do rymu, używajšc niemal tych samych słów: Gdyœ mej sławie brawa dała, Przyjmij wdzięcznoœć Admirała, Boœ ty siostry godnasiostra, Przyszłej żony Kwaternostra. - Jesteœ niezrównany! - zawołał pan Kleks. - Będziesz chlubš Alamakoty! Admirale, mojegratulacje! Kapitan Tykwot nie znał się na wierszach, nie rozumiał, o co chodzi, popijał więc w milczeniu kawę i jak zwykle z obrzydzeniempalił tradycyjne cygaro. Rozmowa przy stole toczyła się głównie natemat przyszłych losów panien Lewkonikówien. - Przykro mi, że nie będę na œlubie Rezedy -powiedziała Multiflora - ale rozumiem, że pan Adaœ musi jš uprzednio przedstawić swoim rodzicom. Byłoby nietaktownie, gdybyœmy postšpili inaczej. Weronik, aby wynagrodzić wyrzšdzonš mi krzywdę, zaczšł przesadnie wychwalać mojš rodzinę: - Co to za ludzie, proszę państwa! Znam ichod czasu, jak wprowadzili się do naszej kamienicy. Nigdy nie zalegajš z komornym, nie œmiecš na schodach, nie brudzš, nie hałasujš. Tacy lokatorzy to skarb! Starszy pan Niezgódka sam sobie pisze ksišżki. Zajmuje się także wypychaniem ptaków. Ale żeby kiedykolwiek osobiœcie zamienić się w ptaka - proszę nie wierzyć! Pani Niezgódkowa nigdy by do tego nie dopuœciła! Tacy to sš ludzie! - A czy lubiš kwiaty? - spytała znienacka Multiflora. - Jeszcze jak! Pani Niezgódkowa co dzień przypina sobie do kapelusza inny bukiecik. Choć to i sztuczne, ale zawsze kwiaty. Raz bławatki, raz fiołki, a w niedzielę i œwięta wyłšcznie róże. Słowo daję! Ładniejsze niż prawdziwe! Słyszšc to Dalia rozkichała się na dobre. Kapitan Tykwot powiedział "na zdrowie", Weronik przerwał swoje wynurzenia, natomiast Alojzy usłużnie oznajmił: - Opuszczajšc krainę Obojga Farmacji, wzišłem z sobš próbki niezawodnych leków.Mam tutaj tubkę "Antykichaliny". Po jej zażyciu najuporczywszy katar ustaje natychmiast. Dalia już wycišgnęła rękę po lek, lecz naglepowstrzymała się i rzekła cicho: - Nie... Nie... Co by powiedział mój narzeczony, gdybym przestała kichać? Jemu przecież to się we mnie najbardziej podobało. Nie, Admirale, przepraszam, ale nie skorzystam. Po skończonym obiedzie pan Kleks i ja podziękowaliœmy gospodarzom, pogłaskaliœmy pieski i ruszyliœmy ku domowi. Towarzyszył nam Weronik, który zakończył już swoje prace na "Anemonowej Piętce", posprzštał, a także pomył szyby, jak przystało na wzorowego dozorcę. W pracowni meteorologicznej zastaliœmy Limpotrona. Ustalał właœnie siłę wiatru i regulował pogodę na czas królewskich uroczystoœci zaręczynowych. Zatrzymał nas, gdyœmy szli do naszych apartamentów.- Mam tu coœ dla panów - powiedział. - Oto odznaczenia, które król raczył panom dzisiaj przyznać. Dla pana profesora Krzyż Komandorski Złotego Koguta z gwiazdš, dla pana Niezgódki order Kurzego Pióra, dla pana Czyœciocha Medal Eksportowego Jajka.Zechcš panowie dzisiaj wystšpić w tych odznaczeniach. Przyniosłem także trzy puszki galowego proszku. Trzeba się nim posypać zgodnie z ceremoniałem. A tu sš trzy złote chronometry, wprawdzie popsute, ale za to najwyższej marki. Pochodzš one z królewskich zbiorów i posiadajš szczególnš pamištkowš wartoœć, popsuł je własnoręcznie król KwaternosterI. Podziękowaliœmy ministrowi za tak zaszczytne wyróżnienie i udaliœmy się do siebie. - Czasu nam zostało niewiele - rzekł pan Kleks. - Trzeba się wystroić na dzisiejszš uroczystoœć. - Czy musimy wystšpić tak jak Alamakotańczycy, nadzy do pasa i posypani srebrnym proszkiem? - zapytał z niepokojem Weronik. - Załatwimy do kompromisowo - odrzekł pan Kleks. - Koegzystencja trwa. Posypiemy się srebrnym proszkiem, a na wierzch włożymy ubrania. W ten sposób wilk będzie syty i owca zadowolona. Z radoœciš i pełni podziwu dla pomysłowoœci pana Kleksa przyjęliœmy to rozwišzanie. Przebraliœmy się szybko w odœwiętne stroje oraz przypięliœmy do nich ordery. Profesor właœnie przygładzał przed lustrem brodę, włosy i brwi, gdy nagle ujrzał w nim odbicie Weronika i zawołał: - Panie Weroniku! Co to znaczy? Czy pan mazamiar pokazać się w tym roboczym kombinezonie? - Nie mam innego ubrania, panie profesorze- odparł Weronik. - Ale na dzisiejszš uroczystoœć zasznurowałem sobie buty galowym czerwonym kablem. Proszę spojrzeć. Z tymi słowy zadarł nogę i zademonstrował but panu Kleksowi. - Fiu-fiu - mruknšł profesor - Skšd pan wytrzasnšł taki nowiutki kabel? Coœ zabójczego! Alamakotanki oszalejš z zachwytu na widok pańskich butów. Trudno.Każdy Weronik ma swój konik. - Chciał pan powiedzieć "swego konika" - wyrwałem się. - Czy nie rozumiesz, Adasiu, że dla rymu poœwięca się często składnię? - skarcił mnie Kleks. - Jeœli robi tak poetka tej miaryco Piwonia, to wolno i mnie. ChodŸmy, panowie. Proszę za mnš! Na placu stała już królewska fregata w całej swej okazałoœci. Kordon straży powstrzymywał napierajšcy tłum. Punktualnie o godzinie szóstej dostojnicy Alamakoty wkroczyli na pokład fregaty. Premier Trondosentron zajšł miejsce na dziobie. Za nim ustawili się w szeregu ministrowie Tršbatron, Limpotron, Tubatron, Paramontron i Fajatron. Przy sterze stanšł ministron Alojzytron, Pierwszy Admirał Floty, w galowym mundurze szamerowanym złotem. W odróżnieniu od innych ministronów Alojzy nie był obnażony do pasa, tylko epolety miał grubo posypane galowym srebrnym proszkiem. Przy prawej burcie zasiadła rodzina państwa Lewkoników, przy lewej - żony ministronów. Na końcu zjawił się witany owacyjnie król Kwaternoster I prowadzšc pod rękę zarumienionš Różę. Majestatycznie wstšpił na mostek kapitański, a Róża zajęła złocony fotel u jego stóp. - Nie wypolerowali oparcia, patałachy - mruknšł Weronik. Król miał na głowie małš koronę podróżnš,w dłoni trzymał berło sporzšdzone ze złotych zegarków, z ramion aż do ziemi spływał mu płaszcz obrzeżony kolorowymijajkami, prawdopodobnie ugotowanymi na twardo, żeby się nie potłukły. Ryża bródka króla złociła się w słońcu, wydatny nos węszył nastroje ludu, a dobrotliwe spojrzenie sięgało ponad głowami poddanych w dalekš przyszłoœć. Można œmiało powiedzieć, że był to mężczyzna bardzo przystojny, krzepki i postawny. Pomimo swoich lat czterdziestu wyglšdał nadzwyczaj młodo. Ale oczy wszystkich skierowane były na przyszłš królowš. Omawiano jej urodę, powtarzano sobie szeptem ciekawostki o rodzinie Lewkoników, plotkowano na zabój, jak to zwykle przy tego rodzaju okazjach. Róża uœmiechem i ruchem dłoni pozdrawiała wiwatujšce tłumy. Twarzyczkajej promieniała szczęœciem i życzliwoœciš. O takiej właœnie królowej marzyli Alamakotańczycy, nic więc dziwnego, że od pierwszego dnia stała się ich ulubienicš. Ubrana była w pięknš złocistš suknię, a na ramionach, podobnie jak pozostałe damy, miała pelerynkę z kogucich piór. Królewska fregata na ogumionych kółkach gotowa była do odjazdu. Na dany przez Admirała znak Zyzik, ukrytydotšd pod pokładem, uderzył w dzwon pokładowy i kawalkada z wolna ruszyła z miejsca. Fregatę cišgnęło stu królewskich hulajnożników. Ponieważ dzień był bezwietrzny, na rufie ustawiono mechaniczne wiatraczki, które dmuchały w żagle i wydymały je nie gorzej niż morska wieja. Zaproszeni goœcie podšżali za fregatš na państwowych hulajnogach pomalowanych w pršżki w barwach narodowych. Orszak posuwał się ulicami miasta wzdłuż szpaleru wiwatujšcych Alamakotańczyków. Był to widok naprawdę wspaniały. Na maszcie fregaty powiewała bandera królewska, na linach furkotały choršgiewki, ulice tonęły w trójkolorowychflagach. Z balkonów i z okien zwisały girlandy kwiatów. Niezliczone transparenty przerzucone nad ulicami zawierały rymowane patriotyczne hasła. Oto kilka z nich, które mi utkwiły w pamięci: Niech donoœnie brzmi nasz chór: Więcej kuri więcej piór. Każdy aktywista sportu Dba o kury dla eksportu. Czy to styczeń, czy to maj, Niech się zwiększa eksport jaj. Będziesz zdrowy cały rok Laktusowy pijšc sok. Nic bez z pracy się nie wskóra: Jakie jajko, taka kura. Ministron Tršbatron co jakiœ czas wznosił okrzyki, które ludnoœć ochoczo podchwytywała: - Niech żyje trzecia nurga! - Niech żyje! - Niech żyje jajecznica! - Niech żyje! - Niech żyje tabliczka mnurżenia! - Niech żyje! Do pochodu przyłšczały się wcišż nowe tłumy, gdyż trzynożni Alamakotańczycy nawet bez hulajnóg mogli z łatwoœciš nadšżyć z fregatš. Na jasnym jeszcze niebie zabłysły pierwsze fajerwerki, a młodzież nieustannie strzelała na wiwat z nadymanych rybich pęcherzy, co leżało w odwiecznej tradycji tego kraju. Po dwugodzinnej jeŸdzie przez miasto orszak przekroczył bramy Królewskich Ogrodników. Na rozległym terenie zgromadziły się tysišczne rzesze Alamakotańczyków, którzy przybyli tu całymi rodzinami, z dziećmi w wieku szkolnym, a nawet z niemowlętami w wózkach i powijakach. Wszystkich zwabiła uroczystoœć królewskich zaręczyn, turniej kogutów, zabawa ludowa i obfity poczęstunek. Na trawnikach widniały barwne karuzele, zjeżdżalnie, placyki gier, kiermasze jajek, tor kurzych wyœcigów oraz wiele innych urzšdzeń służšcych do uœwietnienia festynu. Pod drzewami cišgnęły się długie zastawione dzbanami laktusowego wina, tacami owoców, łakoci i jajek na twardo. Królewskie towarzystwo opuœciło fregatę, udajšc się w kierunku drzewa figowego. Stały tam dwa złocone fotele dla króla i przyszłej królowej, z tyłu zaœ wygodne ławy, posrebrzone galowym proszkiem, dlazaproszonych goœci. Kwaternoster I zmienił koronę podróżnš naœwištecznš. Pokrywały jš misternie cyzelowane sceny z bohaterskiej przeszłoœci Alamakoty. Następnie król odłożył swoje zegarkowe berło, natomiastz ršk Tršbatrona wzišł okazałe liczydła, do których zamiast zwykłych drewnianych kršżków wprawione były kurze jajka pokryte złotem i srebrem. Ale wszystko to było niczym w porównaniu z widokiem drzewa figowego. Uchodziło onoza najstarsze drzewo na œwiecie. Liczyło tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żIPĆcJżAKŐŔc €L•&Ÿc M45/ F 5789 lat i pamiętało zamierzchłe dzieje, które uczeni archeolodzy usiłujš zbadać grzebišc mozolnie w wykopaliskach i wyszukujšc nikłe œlady po nie istniejšcych już od dawna miastach oraz ludach. - Mam pewien pomysł - odezwał się do mnie półgłosem pan Kleks. - Że też wczeœniej nie przyszło mi to do głowy! Odtworzę historię œwiata na przestrzeni pięćdziesięciu wieków. Zmuszę drzewo do mówienia. Rozumiesz? Przeœwietlę je promieniami kleksycznymi i uzyskam tš drogš drewniany alfabet. Opracuję kleksykon wyrazów figowych i wszystko będę miał jak na dłoni. Drzewo opowie mi dzieje ludzkoœci. Zapoczštkuję nowš dziedzinę wiedzy - archeologię kleksycznš. Za rok nauka wzbogaci się o nowe wiekopomne dzieło. Tak! Zmuszę to drzewo do mówienia! Zmuszę nieodwołalnie! Tymczasem w niebo wystrzeliły sztuczne ognie, zagrzmiały ukryte w krzakach grajšce muszle, rozległy się dŸwięki hymnunarodowego. Następnie król dał rękš znak iministron Tršbatron oznajmił gwizdkiem rozpoczęcie koguciego turnieju. Na dwunastu tysišcach konarów figowego drzewa siedziało dwanaœcie tysięcy kogutów uwišzanych na łańcuszkach, bez tego bowiem natychmiast wszczęłyby między sobš bijatykę. Koguty były przez cały rok odpowiednio tresowane, a ostatnio, na proœbę Bulpa i Pulba, brała w tym udział także Rezeda, która dzięki pani Pepie Pergamut posiadała trudnš sztukę tresury zbiorowej. Nad przebiegiem turnieju czuwał Paramontron, który był nie tylko ministronem Hodowli Kur, ale nadto œwiatowej sławy kogutologiem. Wiele kogutów zrezygnowało z udziału w zawodach z powodu chrypki albo innych niedyspozycji gardła. Znaczna częœć odpadła już na wstępie wskutek braku wymaganych kwalifikacji, niedotrzymania warunków konkursu czy też złego stanu pióropuszy. Te zaœ, które były w należytej kondycji, przystšpiły do turnieju, zachowujšc wylosowanš przez ich właœcicieli kolejnoœć. Król, wspomagany przez ministrona Tubatrona, własnoręcznierejestrował wyniki na liczydłach. Zawody, jak domyœlicie się, trwały bardzo długo. Nie będę opisywał ich szczegółowo. Wystarczy, jeœli powiem, że koguty wydzierały się wniebogłosy, a od ich przeraŸliwego piania głowa mi o mało nie pękła. Pan Lewkonik ciężko sapał, Hortensja mruczała pod nosem swoje monologi, Dalia kichała, Weronik przecierał szmatkš poręcze ławek i tylko pan Kleks, który w miarę potrzeby umiał się wyłšczyć, beztrosko drzemał pogwizdujšc nosem Marsz Atramentowych Kleksów. Wyniki turnieju w tym roku były imponujšce. Koguty wykazały doskonałe przygotowanie, większoœć była w œwietnej formie i miała znakomicie postawione głosy. Stu siedemdziesięciu zawodników pobiło rekordy mistrzostw z lat ubiegłych, dwudziestu czterech zapiało z przepisowymi pięciosekundowymi przerwamiponad trzydzieœci razy z rzędu. Ale zwycięzcš turnieju został w rezultacie ten sam kogut, którego poznaliœmy na przyjęciuu Kwaternostra I. Zapiał czterdzieœci jedenrazy, zapędził w kozi róg wszystkich swoich rywali i utrzymał dotychczasowy zaszczytny tytuł. Wielotysięczny tłum kibiców przez długi czas oklaskiwał zwycięzcę i wiwatował na jego czeœć, a król zgodnie z tradycjš zdjšłz głowy koronę i przepchnšł tryumfatora przez jej obręcz, nadajšc mu w ten sposóbgodnoœć Królewskiego Koguta. Na ciemniejšcym już niebie rozbłysły pióropusze fajerwerków, które oœlepiły kogucich zawodników, a gdy zgasły, siłš kontrastu powiększyły wrażenie ciemnoœci. Koguty uległy temu wrażeniu, ucichły i posnęły. Tylko królewski pomazaniec zajšł miejsce na poręczy królewskiego fotela i dumnie potrzšsnšł grzebieniem. Spoza drzew ukazał się rożek wczesnego księżyca. Był to sygnał do rozpoczęcia uroczystoœci zaręczynowych. Ministron Tršbatron wdrapał się po drabinie na konar figowego drzewa. Jego tubalny głos, pomnożony przez setki głoœników, obwieœcił tłumom, że król Alamakoty Kwaternoster I postanowił wstšpić w zwišzek małżeński, na potwierdzenie czego odbędš się wobec zgromadzonego ludu królewskie zaręczyny zobecnš tu pannš Różš Lewkonik, córkš Anemona i Multiflory. W odpowiedzi na obwieszczenie z dziesištek tysięcy płuc wydobył się ogłuszajšcy okrzyk radoœci, który, powtórzony przez echo, wstrzšsnšł jak wicher wierzchołkami drzew. - Brawomakota! Brawomakota - wrzeszczały na cały głos dzieci szkolne i oseski w wózkach. Koguty przebudzone tš potężnš. wrzawš zapiały donoœnym chórem, po czym znowu zapadły w sen. Niespodziewanie rozległo się jeszcze dodatkowe "kukuryku", wykonane przez mistrzowski duet złożony z Alojzego i pana Kleksa. A gdy nastšpiło ogólne uspokojenie, rozpoczęła się właœciwa ceremonia zaręczyn. Do pary dostojnych oblubieńców zbliżył się ministron Tubatron podajšc na srebrnym półmisku zaręczynowe jajko. Zniosła je specjalnie pasiona złotym prosem kura z rasy bramaputra, uszlachetnionej przez rasę bojowców alambajskich. Następnie premier Trondodentron przedhistorycznym mieczem legendarnego króla Bambosza Koœlawego przecišł jajko na dwoje. Zamiast żółtka wypadły zeń złote pierœcienie, które ministron Tršbatron włożył na palce króla i Róży, wygłaszajšc po alambajsku zaręczynowš formułę: Urba lursy w jeden wišż, Durbra żurna, durbry mšż. I znowu wystrzeliły fajerwerki rysujšc natle nieba wizerunki oblubieńców, znowu przebudzone koguty zapiały chórem, a zespół zestrojonych muszli odegrał hymn narodowy. Po zakończeniu częœci oficjalnej w œwietle lampionów i ogni sztucznych rozpoczęła sięzabawa ludowa. Natomiast król z narzeczonš oraz dostojnicy i zaproszeni goœcie ruszyli w drogę powrotnš. Fregata potoczyła się szybko po opustoszałych ulicach, my zaœ gazowaliœmy na naszych hulajnogach. - Możemy jutro spokojnie odpłynšć! - zawołał wyprzedzajšc mnie pan Kleks. - Pchnęliœmy Alamakotę na nowe tory! Otworzyliœmy przed niš olœniewajšce perspektywy. Jeszcze dzisiejszej nocy napiszę na ten temat dwutomowe dzieło podtytułem "Kleksomakota". Jak widać, w genialnej głowie uczonego nieustannie kłębiły się wielkie, twórcze myœli. POŻEGNANIE Z PRZYGODĽ "Płetwa Rekina" wypłynęła poza redę. W oddali powiewały ledwie dostrzegalne chusteczki, którymi żegnali nas dostojnicy Alamakoty, rodzina Lewkoników i nasi przyjaciele. Tylko Alojzy stał nieruchomo napokładzie bajkajaku, z rękš przyłożonš do admiralskiego kapelusza. Odprowadzał nas do granicy wód terytorialnych. Ale i on wkrótce zniknšł nam z oczu. Chociaż Rezeda obiecała rodzicom, że najbliższe wakacje spędzimy wspólnie w Alamakocie, teraz markotnie spoglšdała w dal, przejęta pierwszym rozstaniem z rodzinš. Szybko jednak odzyskała zwykłš pogodę ducha. Usiadła obok kapitana statku i wraz z nim przystšpiła do rozwišzywania krzyżówek. "Płetwa Rekina" była to staromodna motorowa łajba, która mogła rozwijać niewielkš szybkoœć, a byle burza groziła jej zatopieniem. Na szczęœcie kapitan miał wyjštkowego nosa i potrafił tak lawirować,że przemykał się zręcznie pomiędzy nieprzychylnymi wiatrami. Wolał raczej nadłożyć drogi, niż wadzić się z nawałnicš.Czekała nas więc długa podróż i nikt nic mógł przewidzieć, kiedy dotrzemy do celu. Z usposobienia kapitana wynikało też i to, że załoga była niemrawa i niedbała. Opanowany namiętnoœciš rozwišzywania krzyżówek, kapitan mało czym się przejmował, a już najmniej troszczył się oporzšdek na statku. Nic więc dziwnego, że Weronik natychmiast podwinšł nogawki, przyniósł kubły, szczotki, mydło i zabrał się energicznie do szorowania pokładu. Pan Kleks beztrosko pogwizdywał, a gdy Weronik zlewał deski wodš, œlizgał się po nich jak sztubak, twierdzšc, że pomaga mu to w skupianiu myœli. Zresztš trzeba przyjmować, że wielki uczony robił to z ogromnš zręcznoœciš i wprawš godnš mistrza jazdy na lodzie. Pogoda, tak jak poprzednio, sprzyjała nam przez cały czas. Niebo było bezchmurne, afala łagodnie omywała kadłub statku. Tri-Tri wiernie nam towarzyszył. Pragnšc przed nieuniknionš rozłškš dać dowód swejżyczliwoœci, raz po raz podsuwał mi do ustróżne tłuste muszki. Nie chciałem mu sprawiać przykroœci, dopiero więc gdy odlatywał na dalsze łowy, ukradkiem wyrzucałem te ptasie przysmaki do morza. Pan Kleks obserwujšc nas nie omieszkał mi docišć: - Patrzę na twojš zażyłoœć z kolibrem i zachodzę w głowę, jak człowiek twojego pokroju mógł uwierzyć w podobnš brednię. Ojciec przemieniony w ptaka! ŒledŸ nie wymyœliłby nic głupszego. Nikomu o tym przynajmniej nie opowiadaj. Wyœmieje cię każdy, nawet dziecko! A może uważasz, że Tri-Tri to także jakoœ osobistoœć przemieniona w ptaka? Tu pan Kleks wybuchnšł niepowstrzymanym œmiechem. Trzęsła mu się głowa, broda i brzuch. Z nosa spadły okulary. Parskał i prychał, zachłystywał się własnym chichotem, którego nie mógł w żaden sposób opanować, po prostu i dosłownie pokładał się ze œmiechu. Załoga, zwabiona dziwnymi odgłosami, otoczyła uczonego, kapitan oderwał się od krzyżówki, Weronik przerwał swojš pracę,a pan Kleks œmiał się do rozpuku, trzymał się za brzuch i wołał wycierajšc łzy: - Nie wytrzymam! Pęknę ze œmiechu! Czuję się, jakby mnie ktoœ łaskotał... Nigdym się tak jeszcze nie uœmiał... Adasiu, zejdŸ mi z oczu, nie rozœmieszaj mnie, bo mi się wszystkie guziki poobrywajš... Œmiech pana Kleksa był tak zaraŸliwy, że całe towarzystwo zaczęło mu wtórować. Sternik ryczał tubalnym głosem, Weronik piszczał falsetem, Rezeda chichotała cienko jak komar. Tri-Tri w przekonaniu, żeœmy zwariowali, ofiarował mi na pożegnanie ostatniš muszkę, pogłaskał mnie dziobkiem po uchu i ruszył w drogę powrotnš do Alamakoty. Widziałem go wtedypo raz ostatni. Czułem się doszczętnie oœmieszony. Tak, strzeliłem nieprawdopodobne głupstwo. Ale poznanie Rezedy i pozyskanie jej serca wynagrodziło mi w pełni mojš kompromitację. Wzišłem jš za rękę i zaprowadziłem na prawš burtę, gdzie kwitły krzaki róż, zasadzone tam przez pana Lewkonika. - Twoja matka ma rację - rzekłem. - Lepiejobcować z kwiatami niż z ludŸmi. Powiedziałem to bez większego przekonania, ale byłem ogromnie rozżalony na pana Kleksa. Nie pamiętam już dokładnie,jak długo trwała nasza podróż, ale chyba ze dwa tygodnie. Przez ten czas niestrudzony pan Kleks zdšżył przeprowadzić wiele obserwacji i badań, z których powstało jego nowe dzieło o doskonaleniu umysłu ludzkiego za pomocš przeszczepiania mózgudelfinów. A ja i Rezeda przysłuchiwaliœmy się pilnie narzeczu mew i zdołaliœmy doprowadzić mewi słownik do litery jot. Tylko Weronik stawał się coraz bardziej zatroskany i mruczał pod nosem: "Oj, panieChryzantemski, panie Chyryzantemski!" Albo:"Nie, panie Modeœcie... O, nie!" Pištego dnia naszej żeglugi wyłowiliœmy z morza łódŸ z trzema bajdockimi rozbitkami.Cyklon porwał ich statek i podrzucił w górę tak wysoko, że z całej załogi tylko oni trzej zdołali się uratować skaczšc wraz z łodziš na spadochronach. Po spożyciu obfitego posiłku Bajdoci przystšpili swoim zwyczajem do opowiadania bajek. Opowiedzieli nam o dwóch braciach - bogatym i biednym, następnie o dwóch siostrach - dobrej i złej, wreszcie o sierotce Dorotce i niegodziwej macosze. Ale po przygodach w Alamakocie bajki te wydały nam się ckliwe imdłe, wobec czego woleliœmy wrócić do naszych zajęć. Poszliœmy z Rezedš na rufę,skšd rzucaliœmy mewom kawałki chleba, żeby skłonić je do większej gadatliwoœci. Pracowaliœmy w skupieniu nad ptasim słownikiem i tylko od czasu do czasu dobiegały nas westchnienia starego dozorcy: "Nie, panie Modeœcie... O, nie!" Wreszcie pewnego słonecznego dnia jeden zmajtków obwieœcił: "Ziemia!", a po godzinieukazały się naszym oczom wieże rodzinnego miasta. Serce zabiło mi mocniej."Płetwa Rekina", która wypłynęła z Alamakoty pod banderš zmyœlonego państwaLandrynkonii, wywiesiła teraz właœciwš flagę. Wysiedliœmy na lšd z uczuciem ulgi i radoœci, jak każdy podróżnik, który po długiej nieobecnoœci wraca do ojczyzny. Pan Kleks pojechał wprost do Akademii, umawiajšc się ze mnš na dzień następny, my zaœ, to znaczy Rezeda, Weronik i ja, ruszyliœmy ku domowi. Byłem pełen wzruszenia, radoœci, ale i niepokoju zarazem. Zresztš, wszyscy troje przeżywaliœmy te same mieszane uczucia. Nie macie pojęcia, co się ze mnš działo, gdy z daleka ujrzałem rodziców stojšcych na balkonie. Pewnie stali tak od wielu dni w oczekiwaniu mojego powrotu. Gnałem ulicš jak szalony, cišgnšc za sobš Rezedę, i po chwili byłem już w domu. Na pewno każdemu z was zdarzyło się wracaćpo długiej rozłšce do swoich najbliższych, nie potrzebuję więc opisywać, jak wyglšda wtedy powitanie. Matka, płaczšc z radoœci, œciskała mnie tak zapamiętale, że aż kapelusz, który zawsze wkładała wychodzšc na balkon, spadł jej z głowy. - Pan Chryzantemski powiedział nam, że wyjechałeœ w podróż, ale nie wiedział, dokšd - rzekł ojciec głosem przypominajšcym ćwierkanie ptaka. - A kto jest ta miła panienka? - zapytał patrzšc naRezedę. - To moja narzeczona, panna Rezeda Lewkonikówna... Argonauci jeŸdzili po złote runo, konkwistadorzy po bogactwa, a ja wyruszyłem po największy skarb, po mojš najdroższš Rezedę. Pragnę, abyœcie pokochali jš tak samo jak mnie. - Piękne imię: Rezeda! - zawołała matka. - Właœnie mam nowy kapelusz, przybrany bukiecikiem rezedy. Witam cię, moje dziecko, w naszym domu. Zawsze marzyłamo takiej uroczej żonie dla mego Adasia. Wszystko to przeczułam i już nawet przygotowałam dla ciebie nakrycie. ChodŸmy do stołu, bo zupa stygnie. Co dzień tak stygła, odkšd wyjechałeœ. Na obiad była zupa pomidorowa z ryżem, potem moje ulubione kurczęta z mizeriš, a na deser lody o trzech smakach. Cytrynowe, malinowe i pistacjowe. Od razu przypomniały mi się barwy narodowe Alamakoty. Na przemian z Rezedš opowiadaliœmy rodzicom o tym dziwnym i ciekawym kraju. Ojca najbardziej zainteresowały szczegóły dotyczšce konstrukcji Alojzego, zwłaszcza że w swojej bibliotece posiadał ksišżkę pana Kleksa o energii kleksycznej. Był to właœciwie tylko grzbiet, ale nie ulegało wštpliwoœci, że ojciec zaraz po obiedzie napisze nowš wersję tego dzieła i ponownieje przeczyta. Rodzice podziwiali osobliwoœci, które przywiozłem z Alamakoty. Matka natychmiast wypróbowała na sobie sok owocu gungo, ojciec zaœ, chociaż bardzo nie lubił smaku mleka, napił się soku laktusowego, po czym z ogromnš ciekawoœciš oglšdał zdjęcia Rezerwatu Zepsutych Zegarków, królewskiej fregaty, "Anemonowej Piętki", zwłaszcza zaœ Kwaternostra I, Alojzego oraz trzynogich i trzyrękich Alamakotańczyków. Przez ten czas matka zajęła się Rezedš. Widziałem, że moi rodzice bardzo przypadlijej do serca, wesoło więc szczebiotała opowiadajšc o panu Lewkoniku, o Multiflorze, o przyszłej królowej Alamakoty. W mieszkaniu pięknie posprzštanym przygotowany był dla mnie gabinet, a pracownię do wypychania ptaków ojciec przeznaczył dla Rezedy. Zresztš ptaki jak zwykle wietrzyły się na balkonie, matka więc przy mojej pomocy szybko pokój przemeblowała i nadała mu wyglšd niezwykle przytulny. Gdy Rezeda poszła rozpakowywać swoje rzeczy, a ja zostałem sam z rodzicami, rzuciłem od niechcenia pytanie: - Jak to się stało, że po powrocie z Akademii nie zastałem nikogo w domu i musiałem wyruszyć w podróż bez pożegnania? Bardzo mi było przykro... To przez twojš matkę - rzekł ojciec. - Wynajęliœmy w Laskach Waniliowych nad rzekš Wkrbrdš letnisko, żebyœ mógł po skończeniu Akademii wypoczšć. Matka postanowiła zrobić tam wielkie porzšdki. Zabrała elektroluks i pojechaliœmy wczesnym rankiem. A potem spóŸniliœmy sięna pocišg i wróciliœmy dopiero wieczorem. - Nie zwalaj wszystkiego na mnie - zaprotestowała matka. - Przecież pan Chryzantemski miał Adasia uprzedzić. Prosiłam go o to. Nie pamiętasz? Weronik tego dnia musiał pojechać po ptaki do wypychania, a pan Chryzantemski wygrzewał się właœnie na ławeczce przed domem. Nic ci, Adasiu, nie powiedział? Może zapomniał?... Dawno już zauważyłam,że na staroœć traci pamięć. Nie zdšżyłem odpowiedzieć, gdy rozległ siędzwonek przy drzwiach. Poszedłem otworzyć i zobaczyłem Weronika. Miał na sobie znowu swój służbowy serdak i buty zasznurowane kablem od żelazka elektrycznego. Zza pleców starego dozorcy ecie. Liczyło tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żN@ë c O+mc P˜c Q%+ß ˙˙wyglšdał nieœmiało pan Chryzantemski. - Panie Weroniku - szepnšłem - tylko ani słowa o żadnym guziku, o przemianie w ptaka, o listonoszu... Koniec, grób, mogiła. Ani mru-mru! Stary dozorca kiwnšł głowš i poszedł przywitać się z rodzicami. Za nim dreptał niepewnie pan Chryzantemski. - Panie Modeœcie - rzekła matka z wyrzutem - zapomniał pan wtedy powtórzyć synowi to, o co prosiłam. - Już nawet nie pamiętam, co zapomniałem - odparł wzdychajšc pan Chryzantemski. Miał widocznie ciężkš przeprawę z Weronikiem i porzšdnie musiał od niego oberwać. - Nie, panie Modeœcie... O, nie! - mruknšł gniewnie stary dozorca. - Faktycznie, proszę szanownej pani - cišgnšł emerytowany sztukmistrz - pamięć mi ostatnio nie dopisuje. A w dodatku dziwne rzeczy dziejš się z mojš głowš. O, proszę popatrzeć... Mówišc to, strzepnšł palcami nad uchem i w tej samej chwili z tegoż ucha wyleciało mu kilka œwiergoczšcych jaskółek. Wyfrunęły przez okno, przysiadły na poręczy balkonu, po czym zerwały się z trzepotem i poszybowały w dal. Zwabiony ptasim œwiergotem, wylazł spod kanapy zaspany kot Hieronim, miauknšł, przecišgnšł się i leniwym krokiem pomaszerował do pokoju Rezedy. - A może ten kot także wyszedł z pańskiego ucha? - zapytał zjadliwie Weronik. - Kot? - powtórzył ze zdziwieniem sztukmistrz. - Nie widziałem żadnego kota. Ale jak pan chce, proszę bardzo... To mówišc, z nogawki szerokich spodni wycišgnšł za ogon wrzeszczšcego przeraŸliwie Hieronima. Byłem olœniony popisem pana Chryzantemskiego. - Rezedo! - zawołałem. - ChodŸ tu prędko. Zobaczysz coœ ciekawego. Rezeda przybiegła ze swego pokoju, a Weronik wzišł się pod boki i powiedział z przekšsem: - No, panie Modeœcie, może pan teraz przemieni pana Niezgódkę w ptaka! - O, nie! - zawołałem. - Tylko nie to! Proszębez takich żartów! Pan Chryzantemski stanšł na wprost Weronika i rzekł przymrużajšc jedno oko: - Panie Czyœcioch, zdaje się, że pan ma dzisiaj muchy w nosie. Warto by je wypuœcić. Z tymi słowy pocišgnšł Weronika za nos i w tej samej chwili z nosa Weronika zaczęływyfruwać roje much. W pokoju zrobiło się od nich czarno. Ojciec uciekł na balkon, a matka, która prowadziła nieustannš walkę z muchami, podniosła nieopisany lament: - Co pan wyprawia! Niech pan natychmiast zabierze te muchy! Czy mam wezwać straż pożarnš? Pan Chryzantemski błyskawicznie wycišgnšłz kieszeni chustkę do nosa, strzepnšł jš i podrzucił w powietrze. Wtedy wszystkie muchy zbiły się w dużš czarnš kulę, a on zręcznie zawinšł jš w chusteczkę i wyrzucił przez okno. Zanim zdołaliœmy ochłonšć z wrażenia po tym niezwykłym popisie starego sztukmistrza, pan Chryzantemski ukłonił się, powiedział "do widzenia" i szybko opuœcił mieszkanie. Po jego wyjœciu Weronik rzekł z ciężkim westchnieniem: - Sami państwo widzieli... Prosiłem go, żebymnie zastšpił. Ale kto mógł przewidzieć... Wie pan, panie Adasiu, co on narobił? W nocy wyprowadził wszystkich lokatorów w czasie snu, bez ubrania, na ulicę i tak ich zaczarował, że pływali w fontannie jak złote rybki. I co teraz będzie? Jak ja się wytłumaczę przed ludŸmi? Mój honor dozorcy leży w błocie. - Niech pan się uspokoi - pocieszyłem Weronika. - Wszystko biorę na siebie. Może pan spać spokojnie. Załatwię to tak, że niktnie będzie miał do pana pretensji. A potem wyprawimy panu jubileusz. Ja i panna Rezeda zajmiemy się tym osobiœcie. Stary dozorca miał łzy w oczach. W milczeniu wytarł mimochodem z kredensu czarne kropki, które pozostawiły tam muchy pana Chryzantemskiego, po czym pożegnał się i wyszedł. Odprowadziłem go do drzwi. - Może pan na mnie polegać - powiedziałem mu na odchodnym. - Nic tak ludzi nie zbliża jak wspólna podróż. A my, panie Weroniku, byliœmy przecież razem w Alamakocie. Gdy wróciłem do pokoju, zauważyłem, że kot Hieronim leży u Rezedy na kolanach. - Widzę, że zamierzasz go wytresować - rzekłem z uœmiechem. - Tak. Postaram się zmienić jego charakter.Nauczę go psiej wiernoœci. Zamiast siedziećpod kanapš, będzie odtšd wybiegał na twojespotkanie. A ja razem z nim. Dobrze? - Słuchaj, Adasiu - odezwała się matka - o jubileuszu Weronika pamiętasz, a zapominasz o własnych sprawach. To bardzo ładna cecha, ale musimy przecież pomyœleć o waszym œlubie. A potem wyjedziemy razem w podróż poœlubnš. - Tylko nie razem - wtršcił się ojciec - starzy nie powinni wlec się za młodymi. Œlub mógłby się odbyć, powiedzmy, za miesišc. Ósmego sierpnia. Bardzo lubię okršgłe daty. Mój ojciec był trochę dziwakiem i za okršgłe liczby uważał trójkę, siódemkę, ósemkę i trzynastkę. - A teraz idziemy spać - oœwiadczyła matka. - Na pewno jesteœcie zmęczeni po podróży. Dobranoc. Wczesnym rankiem obudził mnie kot Hieronim łaszšc się do mnie jak pies. Odgadłem w tym rękę Rezedy. Ubrałem się szybko i nie czekajšc na œniadanie, podšżyłem na ulicę Czekoladowš do Akademii pana Kleksa. Hieronim wyprężony, z zadartym ogonem, kroczył wiernie przy mojej nodze. Zastałem pana Kleksa w gabinecie. Na drzwiach wisiała wprawdzie tabliczka z napisem "Ludziom wstęp wzbroniony", ale zakaz ten dotyczył tylko uczniów Akademii, domokršżców, handlarzy i fryzjera Filipa, który był bardzo wœcibski. Gabinet profesora przypominał bardziej laboratorium czarnoksiężnika z bajki niż pracownię wielkiego uczonego. Poœrodku stała słynna platforma elepelemele telektryczna, na œcianach wisiały lampy, reflektory, radary oraz lasery; w rogach pokoju umieszczone były reaktory i mózgi elektronowe, a na stołach pod œcianami leżały aparaty wynalezione i skonstruowaneprzez pana Kleksa. Zauważyłem wœród nich kombajn do leczenia chorych sprzętów, zapasowe bębenki podsłuchowe, senne lusterka, czyli podpatrywacze snów, zgadywacz myœli, kondensator energii kleksycznej, baterie przebieralników, skarbonki pamięci, retorty i wirówki do wytwarzania migdałów, orzechów oraz innych gruczołów, walcownię syntetycznej skóry ludzkiej i wiele innych. Pan Kleks uœciskał mnie na przywitanie, po czym stanšł na jednej nodze i rzekł uroczyœcie: - Doktorze Adamie Niezgódka! Dzisiaj wracam do Alamakoty, gdzie podejmę pracemajšce na celu uszczęœliwienie ludzkoœci. Tobie przekazuję mojš Akademię! Mianuję cię jej dyrektorem. Będziesz moim następcš, czyli drugim Ambrożym Kleksem! Oddaję ci tę skarbnicę wiedzy i mšdroœci, aty nie zawiedŸ mego zaufania! Tu w szufladzie sš wszystkie klucze. A więc złoty klucz do sšsiednich bajek, klucz do moich sekretów oraz klucz do biblioteki, gdzie znajdziesz wszystkie moje dzieła oraz dokładnš dokumentację moich wynalazków. ChodŸ, zapoznaj się z zawartoœciš tej szafy. Z tymi słowy pan Kleks otworzył pancerne drzwi biblioteki. Stały w niej rzędem grube tomy oprawne w skórę. Na grzbietach odczytałem tytuły dzieł. Było to: "Kleksotomia", "Kleksopedia", "Kleksografia", "Kleksonautyka", "Kleksometria", "Kleksologia", "Kleksozofia", "Kleksomatyka", "Kleksoznawstwo", "Kleksochemia", "Zasady energii kleksycznej", "Kleksyczna budowa materii", "Kleksotronika", "Kleksykologia", "Kleksofonia i kleksowizja"oraz inne. - A oto moje najnowsze dzieła - rzekł z dumš pan Kleks. - Popatrz, tu jest "Alamakotanika", tu zaœ maszynopis "Kleksomakoty". Oddasz tę pracę do druku. Znajdziesz w niej opis naszej podróży oraz kilka pochlebnych wzmianek o sobie. Na. pewno przeczytasz je z zadowoleniem. Aha,prawda! Muszę ci również przekazać mój ostatni wynalazek. Z tymi słowy pan Kleks wyjšł z podręcznejszafki mały aparacik wielkoœci puszki od konserw. - No co? Domyœlasz się, do czego to służy?Oglšdałem aparacik ze wszystkich stron, opukiwałem go, przyłożyłem do ucha, ale nie umiałem okreœlić jego przeznaczenia. - A więc powiem ci - cišgnšł dalej profesor. - Jest to Kleksyczny Wsšczalnik Domózgowy. Spójrz. Bierzemy jakikolwiek podręcznik i włšczamy do niego tę oto rubinowš soczewkę. Przewody z drugiego końca podłšczamy do miedzianego pierœcienia, który wkładamy w nocy na głowę ucznia. Naciskamy guziczek, po czymwišzki promieni przenoszš zawartoœć podręcznika wprost do mózgu uœpionej osoby. Jest to niezawodna metoda nauczaniaw czasie snu. Dzięki temu wsšczalnikowi w cišgu dwudziestu nocy opanowałem dwadzieœcia nowych języków. Strzeż tajemnicy tego wynalazku i stosuj go wyłšcznie do nauczania w Akademii. Osišgniesz znakomite wyniki. Kleksyczny Wsšczalnik Domózgowy był zadziwiajšco prostej konstrukcji i nadzwyczaj łatwy w użyciu. Postanowiłem więc wypróbować go zaraz na sobie. Użyłem do tego celu podręcznika języka chińskiego. I rzeczywiœcie, już po piętnastuminutach mogłem porozumieć się z panem Kleksem po chińsku, ale tylko w połowie, gdyż w tak krótkim czasie zdšżyłem opanować zaledwie połowę tego języka. - To chyba byłoby wszystko - powiedział pan Kleks. - Możemy teraz przejœć na taras. Przyrzšdzę wybornš kawę. Kawa to moja specjalnoœć. Wielki uczony popijał kawę małymi łyczkami, głaskał brodę, od czasu do czasu przykładał jej koniec do ucha, jak gdyby nasłuchiwał. Był widocznie roztargniony, mówił o kilku sprawach naraz, nad czymœ dumał, wreszcie otrzšsnšł się z zamyœlenia. - Powiedz mi, Adasiu, jak znalazleœ rodziców? Wszystko w porzšdku? - Jak najbardziej - odrzekłem. - Dziękuję za pamięć. - No widzisz - cišgnšł pan Kleks - a tak łatwo dałeœ się nabrać. Człowiek nie może przemienić się w ptaka. Byłoby to przeciwne ustalonym prawom natury, tradycyjnym prawom natury, jeœli można się tak wyrazić. Czy mnie rozumiesz? - Oczywiœcie, panie profesorze. - Ale... jeœli chodzi o mnie, to jest to całkiem inna sprawa. Nie-po-rów-ny-wal-na.Ja posiadam kleksyczny przebieralnik. Udoskonalony kleksyczny przebieralnik. Odkryłem pišty stan materii. Odkryłem kleksoplazmę. Dlatego ja mogę przemienić się w ptaka. I zaraz to uczynię, gdyż muszę niezwłocznie odlecieć do Alamakoty. Po tych słowach pan Kleks wyjšł z kieszenikamizelki małš flaszeczkę, przyłożył do ust i wychylił duszkiem całš jej zawartoœć.Wkrótce nastšpiło coœ bardzo dziwnego. Pan Kleks powoli zaczšł się zmniejszać, kurczyć, zmieniać kształt. Nogi stawały się coraz krótsze i cieńsze. Broda niepostrzeżenie połšczyła się z nosem i uformowała w zgrabny ptasi dziób. Ramionastopniowo przeobraziły się w skrzydła, a poły surduta w ptasi ogon. Przemiana odbywała się tak szybko, że zanim zdšżyłem się spostrzec, pan Kleks już przybrał postać szpaka, zwinnie podskakiwał na ptasich nóżkach i wesoło œwidrował mnie oczami. - Panie profesorze! -- zawołałem wstrzšœnięty tym widokiem. - Panie profesorze, co to ma znaczyć? - Ala-ma-kota, Ala-ma-kota - wyszczebiotał pan Kleks i potarł dziobek o płytę tarasu. Kot Hieronim wyprężył grzbiet, oblizał się smakowicie i już, już gotował się do skoku,gdy pan Kleks zatrzepotał skrzydłami i w samš porę, tuż przed nosem Hieronima, uniósł się w powietrze. Po chwili zatoczył nad Akademiš koło i poszybował w kierunku południowo-wschodnim. Odlatujšc pozostawił za sobš na niebie białš smugę jak odrzutowiec. Przez chwilę wisiała ona w przestworzach nieruchomo, potem jednak stopniowo porozsuwała się na częœci, te zaœ przybrały kształt liter i ułożyły się w znajome sylaby. - Pa-ram-pam-pam - przeczytałem na głos rozpływajšce się w powietrzu litery. Tš ulubionš niewymyœlnš œpiewkš pan Kleks obwieszczał œwiatu tryumf swego wielkiegoumysłu, swoje zwycięstwo nad niewzruszalnymi dotychczas prawami natury. KONIEC -------Konwersja: rpg6@go2.pl O, nie!" Wreszcie pewnego słonecznego dnia jeden zmajtków obwieœcił: "Ziemia!", a po godzinieukazały się naszym oczom wieże rodzinnego miasta. Serce zabiło mi mocniej."Płetwa Rekina", która wypłynęła z Alamakoty pod banderš zmyœlonego państwaLandrynkonii, wywiesiła teraz właœciwš flagę. Wysiedliœmy na lšd z uczuciem ulgi i radoœci, jak każdy podróżnik, który po długiej nieobecnoœci wraca do ojczyzny. Pan Kleks pojechał wprost do Akademii, umawiajšc się ze mnš na dzień następny, my zaœ, to znaczy Rezeda, Weronik i ja, ruszyliœmy ku domowi. Byłem pełen wzruszenia, radoœci, ale i niepokoju zarazem. Zresztš, wszyscy troje przeżywaliœmy te same mieszane uczucia. Nie macie pojęcia, co się ze mnš działo, gdy z daleka ujrzałem rodziców stojšcych na balkonie. Pewnie stali tak od wielu dni w oczekiwaniu mojego powrotu. Gnałem ulicš jak szalony, cišgnšc za sobš Rezedę, i po chwili byłem już w domu. Na pewno każdemu z was zdarzyło się wracaćpo długiej rozłšce do swoich najbliższych, nie potrzebuję więc opisywać, jak wyglšda wtedy powitanie. Matka, płaczšc z radoœci, œciskała mnie tak zapamiętale, że aż kapelusz, który zawsze wkładała wychodzšc na balkon, spadł jej z głowy. - Pan Chryzantemski powiedział nam, że wyjechałeœ w podróż, ale nie wiedział, dokšd - rzekł ojciec głosem przypominajšcym ćwierkanie ptaka. - A kto jest ta miła panienka? - zapytał patrzšc naRezedę. - To moja narzeczona, panna Rezeda Lewkonikówna... Argonauci jeŸdzili po złote runo, konkwistadorzy po bogactwa, a ja wyruszyłem po największy skarb, po mojš najdroższš Rezedę. Pragnę, abyœcie pokochali jš tak samo jak mnie. - Piękne imię: Rezeda! - zawołała matka. - Właœnie mam nowy kapelusz, przybrany bukiecikiem rezedy. Witam cię, moje dziecko, w naszym domu. Zawsze marzyłamo takiej uroczej żonie dla mego Adasia. Wszystko to przeczułam i już nawet przygotowałam dla ciebie nakrycie. ChodŸmy do stołu, bo zupa stygnie. Co dzień tak stygła, odkšd wyjechałeœ. Na obiad była zupa pomidorowa z ryżem, potem moje ulubione kurczęta z mizeriš, a na deser lody o trzech smakach. Cytrynowe, malinowe i pistacjowe. Od razu przypomniały mi się barwy narodowe Alamakoty. Na przemian z Rezedš opowiadaliœmy rodzicom o tym dziwnym i ciekawym kraju. Ojca najbardziej zainteresowały szczegóły dotyczšce konstrukcji Alojzego, zwłaszcza że w swojej bibliotece posiadał ksišżkę pana Kleksa o energii kleksycznej. Był to właœciwie tylko grzbiet, ale nie ulegało wštpliwoœci, że ojciec zaraz po obiedzie napisze nowš wersję tego dzieła i ponownieje przeczyta. Rodzice podziwiali osobliwoœci, które przywiozłem z Alamakoty. Matka natychmiast wypróbowała na sobie sok owocu gungo, ojciec zaœ, chociaż bardzo nie lubił smaku mleka, napił się soku laktusowego, po czym z ogromnš ciekawoœciš oglšdał zdjęcia Rezerwatu Zepsutych Zegarków, królewskiej fregaty, "Anemonowej Piętki", zwłaszcza zaœ Kwaternostra I, Alojzego oraz trzynogich i trzyrękich Alamakotańczyków. Przez ten czas matka zajęła się Rezedš. Widziałem, że moi rodzice bardzo przypadlijej do serca, wesoło więc szczebiotała opowiadajšc o panu Lewkoniku, o Multiflorze, o przyszłej królowej Alamakoty. W mieszkaniu pięknie posprzštanym przygotowany był dla mnie gabinet, a pracownię do wypychania ptaków ojciec przeznaczył dla Rezedy. Zresztš ptaki jak zwykle wietrzyły się na balkonie, matka więc przy mojej pomocy szybko pokój przemeblowała i nadała mu wyglšd niezwykle przytulny. Gdy Rezeda poszła rozpakowywać swoje rzeczy, a ja zostałem sam z rodzicami, rzuciłem od niechcenia pytanie: - Jak to się stało, że po powrocie z Akademii nie zastałem nikogo w domu i musiałem wyruszyć w podróż bez pożegnania? Bardzo mi było przykro... To przez twojš matkę - rzekł ojciec. - Wynajęliœmy w Laskach Waniliowych nad rzekš Wkrbrdš letnisko, żebyœ mógł po skończeniu Akademii wypoczšć. Matka postanowiła zrobić tam wielkie porzšdki. Zabrała elektroluks i pojechaliœmy wczesnym rankiem. A potem spóŸniliœmy sięna pocišg i wróciliœmy dopiero wieczorem. - Nie zwalaj wszystkiego na mnie - zaprotestowała matka. - Przecież pan Chryzantemski miał Adasia uprzedzić. Prosiłam go o to. Nie pamiętasz? Weronik tego dnia musiał pojechać po ptaki do wypychania, a pan Chryzantemski wygrzewał się właœnie na ławeczce przed domem. Nic ci, Adasiu, nie powiedział? Może zapomniał?... Dawno już zauważyłam,że na staroœć traci pamięć. Nie zdšżyłem odpowiedzieć, gdy rozległ siędzwonek przy drzwiach. Poszedłem otworzyć i zobaczyłem Weronika. Miał na sobie znowu swój służbowy serdak i buty zasznurowane kablem od żelazka elektrycznego. Zza pleców starego dozorcy ecie. Liczyło tymiy x48Şjx}¤ŠjÓşA48Şj4ŞjŚŠA4ř }x} đj@ @”ŞjüŠj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż”üżN¸÷ż@