ĺbkŃÉ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Ăa˙˙˙˙˙őđGîžŕGđ@îŕ@>ŕBđEîlŕEńŮő>ŕB>ZŕG>˙ę‰ŔńŮ˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĂPÎíffĚ sƒ ˆ‰ÜĚnćÝÝٙťťgcněĚÝܙŸťš3>WIEDZMIN €003…ĐúęŠŔó1ţ˙Í}ÍŢ>ęa>ŕ&>˙ę ŔÍŤ Íť ͡Í Í@ Ís͌͟Í×ÍÜÍńÍßÍÜÍńÍÇÍÜÍńÍ|Í"͍>ę‰Ŕ>zŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÍÓ ÍMvú‰Ŕˇ(őŻę‰ŔÍ[ Ë Ëw )Ëo fËg sË_Âu ËO ËG ĂÍú Ŕţ(ţ(ţ(#ú Ŕţ("ţ(*ţ( *͌ĂÍÍ"ĂÍÍ/ĂÍÍüĂÍÍťĂÍÍ[ĂÍÍ]ĂÍ̀ĂÍú Ŕ=ţ˙ >OÍ|ĂÍú Ŕ<ţ >OÍ|ĂÍ!>w# űÉ͟͡Í"Éú ŔţČ͸ÍDÍÜú‡ŔO> ‘O͡ú‡ŔOÍńú‡Ŕ<ţ 8>ę‡ŔÉú Ŕţ ú ŔGÍt8 ř Ít8 ř̀@͸ ÍD úÍÜú‡Ŕţ(=> ę‡Ŕú‡ŔO> ‘ţ >O͡ú‡ŔOÍńú Ŕţ 0<ę ŔÉú ŔţČŐĹú‡ŔO ú Ŕţ ÍĎ͸ÍDÍÜÍń yţ  Ü{ę ŔÁŃÉĹú Ŕţ ú ŔĆ GÍt úÍt úú‡ŔO ͸ÍDÍÜÍń yţ  é> ę ŔÁÉ>ę Ŕ>ę‡Ŕ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔÍ5!Đ Ŕ(* ú!(Đ4Ŕ(* úúŔOúŔG>š >¸ >>ęŔÉ>ęŔę!>ęA!@}ęŔ|ęŔ͑ űÍ5úŔ=ęŔ Ít úÍ"É͑(Í5>ęŔúŔć€(ěÍ"ÉÍ5>ęŔúŔć€ĘüÍ"É Ít úÍŮʐÍ5úŔţÂ|úŔţʀ>ę Ŕ>ęŔúŔć€(ÖÍ"ÉĺŐĹúŔoúŔg #F+NxĄ<(,xą úŔ>ę Ŕ7 ęŔ>ę Ŕ§ÁŃá§ÉĺŐĹúŔţúŔţúŔţ(úŔţ ÍŮÍ5úŔ>ę Ŕ7 =ęŔ>ę Ŕ§ÁŃáÉĺŐĹúŔ_!( üĐ(\Ŕ* úÁŃá§ÉĺĹ!€6# xą řÁáÉĺŐĹy!ţ(!@‘ţ(!€’ţ(!€@y§(=ů]T!‹Ŕ͜ P* ú͜ P* ú͜ P* ú͜ P* úÁŃáÉ> ę>ęA>ę ę !Ŕ  * úúNę úOę >ęúŔćęAÉ> ę>ęAú GúN¸ ;ú GúO¸ 1! Ŕ * ú>ęúŔę!úŔćęAÍ5 Ít úÉĺŐĹ!\ŔV#^#ĺŐ!‹Ŕx§(=ůŃÍá>¸ áÁŃáÉĺĹŐĺzÖ _Ç))Ç!ě ŃŐÍ=áŃŐĺÍp{Ö _Ç))Ç!ě ŃŐÍ=áŃÁáÉĺŐĹ~ÇË7ćO~ćđąw#~ćđąw#Ç~ÇćO~ćđąw#~ćđąw#Ç# ÖÁŃáÉĺĹË6# úÁáÉđ˙ˇŕ˙͜ đ@ćŕ@É>‘ŕ@É>äŕGŕHŕIÉĺŐ͜ !`˜Ŕ>đ" ü͜ Ŕ" üŃáÉĺŐ!`˜ y§(=ů> ‘W>͜ Í (Í (Í (éőy§ ńń!`˜Q͜ Í (Í (Í (éŃáÉĹw#< ú 6# úÁÉ!˜>"< ű! ˜"< ű!@˜6đ# úÉ!ŕ™`6đ# ú!š>("< űÉÍ[ Ĺ> ŕđđđđ/ćË7G>ŕđđđđđđđđđđ/ć°Gđ€¨ ŕxŕ€>0ŕđÁÉőđ@ć€(đDţ‘ ôńÉ>€ŕh!li@*â űÉúŠŔţŔ>ŕO!˜|Íą >ŕOÉúŠŔţŔóÍ}ÍU Íe >ŕO!œäÍą ˆ!LÍŚ ŻŕO€ÍŚ !œĚ'Íą >‹ÍĹ űÍ[ ţ ÷óÍ}ÍŤ !ËÁ€ÍŚ >ę Ŕ͍>ę‰Ŕ>zŕE>@ŕAŻŕ>ŕ˙>Óŕ@űÉŻŕO!ËÁ€ÍŚ É>€ŕh!4)i@*â űÉúŠŔţÂÍÍ}Íe ŻŕO!L!€ÍŚ >‹ÍĹ Í[ ţ ÷Í ĂÍő* xą řńÉ>ő " ú ń= ďÉőŕ@đDţ8úđAöŕAđöŕ>ŕ˙ńÉmade by aRPi"" UU}}P'G $P%RU0"""B""@RP' $ "$@%UU &"" %$p% DUqtF`%FU q$@%RU %S $$!pp!$u ´Í\0%WUPeVU`%DE eUU`tFDptFD@%DU0UWUPr""p UVUPDDDpWUUPUwuP%UU eVD@%UU1eVUP%B r"" UUU UUR UUWPURUPUR" q"$p2""0D"!b""`%p!!50DeU`4D05U0%t0r" %SDeUP "" ""$DUeP"""wUPeUP%U eVD%S2" 4!`"r"UU UR UWPU%PUSq$p$"" " B!"@-§ uUUpuUUp$'"$UP'"""'""r%DPRtqp$!B uUUpuUUp'$puUUp""UUwpZr WURtqp!$4!`uUUpuUUpq$p """tG %FDpDVDpR'' %WUR4FSPtpqupRVWepq'$pup' p%p"6"UWDuq!51upSRDrDsptr q$pBWPWP%WPRWPPuuP uuPTE tDG$BtdpttptFDrPttpB"p"p%"pPr"pe_U`WuPBUpUU %UpRUpPuUpRPuWŐpBUpUp%UpPUUp" Dut@VUdBqupqup%qupRqupPqup qup4D0tG$Butputp%t1PutpB" " %" " RQupeUPBUp%U %UpRUpPuUp p uupBUpUp%UpUpWGWDW02˜"˙(˜"„                     €€@@˙˙˙˙˙˙;89€P¨0Ŕ0Ŕ0ŕđăW§'׀€ŔŔŔŔŔŔŔŔŔŔŔŔŔ@ŕŕđ˜ţ Á€pAA‡:3,2/€ŔŔ°ŕ đ @˙˙˙˙˙ţ˙ý\ÝTU–ˆ``ŕŕŔŔŔŔ˙˙˙ţţ`Ŕ Ý?ĚŘ?˙?˙9˙züqöŔŔŕŕăăńńđđđđxřyůÜÜîîÇĆĆßÇßĎĎßÇ11<üřtxô8˙?˙ŔŔĂĂĎĎÇÇÇÇÇÇÇÇççwwćć((üüyyóóăăĂˋ99řřœœ°°ŔŔÂÂććúo`ćác`a``a````€€€€Ŕ`ŕ@ŕ°đ8'€ ' @@ ŕŕŔŔŔ@˙űűűöö÷壣ççEE€€€€ŔŔ„€{{ßßxxxxňň÷đ.€‡@CĐŔ8üđ˙˙üřü‡z ň˙ý}„@ $ u˙Đ/`żď˙@°€€@ @žŢüţţűţüţ˙˙€Ćš–˙@fŸođđ€€řř````ŕŕŔŔbr88>8>  /ż€€Ŕ?á€Ŕ€@ ě Ě ĚΞœœˆ€†€‡€…€…€ƒ€€€€âŔ@AƁüÄĆ ˙˙?˙x˙x˙~˙?˙˙ďć˙Ŕŕ˙`˙˙†ůĺűŔ?`Ÿ`Ÿ÷˙íôűúý˙˙üřńO°wż˙\Ł~˙Ü?˙ ˙Œ˙-’NżfU:0ŕřă˙€€€€ ńń9y˙÷÷űßţßü€€A€ôőîďńvř˙řww˙w˙€ Ŕœ„„œœ *~GšľÚ€€ŕŔŕ€`€đŔ88000000  €đđ€€ą°Ł ÓЃ€' Ŕ€€ŕp??˙ü8üřŔ?˙˙˙Ŕ˙p˙˙'˙˙đ˙ţůy˙ű{˙÷űá˙ý|üÜ܌ŹÎŽ˙˙çď>ń˙süqţq˙s˙˙w˙qţíŸßďßîüĎÜďž˙Ţ?x‡—ďĎ÷ď×ç˙g˙{÷yž*Ő<\N.~ěŸü˙ř÷÷űă÷www>><<­ř˜řŘđđńńŕŕ`đ@€ÂĂúř~‡‡ĎÎţ˙€ö€~€€s€sŒńűv `L ŹŢŢä{ažśMjLLx8€DŔ!ü0řÇ8ţ`ŸŘ'~đ?Ŕ óůĂ<ó qŽy†?˙`ŸˆwĎ0ß ?Ŕ˙ř˙đ˙đ˙űüçË4Ů&ž sŒĐ/ ó‚}€€Ŕ@@€` <˙˙‹qţůţţ„{Lł€˙€€€€0\Ŕ00ÇńŘp0‹ ˙ů ú â"ČX¸8˝AAÁ@Ŕ€ˆ/ťŃ"evĚ@BT^ âçůó€˙} ’†A@@l0Ř<!,R-d#Ü>ÁáĂ<p= ßIśĎ0ř ó€˙’mëč8Ç˙€€€Ŕ?Ď0ß ˙˙˙ů–iŸ`˙čîđ7ČVŠ{„y†ýń…zÁ>Đ/Ŕ?˙ŕŘ'¨W Ŕ°P´@śH{€Ř x€x€ 0öđ‡†Ç ÷ˆŘ@Đŕ0Ŕp€8Ŕřćá÷7ŚĚ3,OpŸŕ?Ŕ˙˙˙€<¸FœbÉ7ůřřúˆˆŒcg ŔÁâ€(8Zf#ÚĺżŔřř€PĐĐŕp€Ŕ‚„ĆǂÁ` ŕŕ   ¤ŰűÉ6É6É6Ě3lP/Ú-X§@żAž-Úm’ŕ?Ŕ3Ěü;Äŕű˙ż@˙O°ăň ţÜ#Ü#}‚ýŕ`Ÿ`ŸÎ1ŕ˙˙Ţ!řř˙˙˙˙ř/Đü¨WÍ2~á1Îćř}€ůč~9Ćú°OýŒÎ@€˙™fďŕî ĚKxxĄ˘l€x€8ŔĐ @ç@/O͏Ć(°pŔ?Ŕ/Ŕ/@?Ŕ@>Ď0÷řü€ţÇ8Ĺ:ýţG¸Ŕ?˙ýŕ˙áű˙˙÷Ŕ?ďö á<Ă>Ŕ,Óh•Ć>z‡Ü"‚‚Ϣí n?°€° xˆđđđń @<  pz>/Đč˙˙˙{˙˙çĂ<˙˙đđ˙đ˙˙˙˙˙˙˙˙ű˙˙üô ˙çŔ?ţ~˙?ŔđüŔ?đű˘]˙˙˙ď˙˙€€?Ŕ˙ýpŕśOŕŕČ7Ř'ŒsŮ&ß Ü#x€8ŔáđűŞUř!ř„˙Ď˙ďGř˙<őő§˙˙˙~÷Ç˙€>€9~g~{m’ă‡xAž ߀˙Ŕ?ţ˙˙˙˙€€?Ŕ÷í÷ďĎ0Ď0žaŸ`ţŢ!/Đđ+Ô;Äő ˝B+?#?żƒ?ƒƒƒý   “€7€w„`€Ěçđŕŕp@`D‚ý?ŕ€˙˙˙˙??ţ˙˙ţţ˙˙˙ƒ|˙˙`Ÿg˜€˙˙˙˙˙˙űăűƒ|‹t‡x?Ŕ˙řůţú>Á˙˙ůüţ~z‡ěüüç(ˆ€€–iŸ`ż@ź@üř @˙˙˙˙{E!Am,˙˙˙˙# 9€ ƈl“qŽ|ƒ€˙wˆ~čđ0Ďŕ˙ä€÷úđř˙ţ˙˙˙˙Ÿ`ß ýý€ŕĺ˙ÇçĎΝĆ˙ď ĂĂA @ƒ€ÂÂÁŔŔ€Ŕ€Á€ŕ ŕâáŕĚÇĚŇ g˙AŔ`@`Ŕ€Ç/?ď?˙ůűů˙řřřß Ÿ`˙˙˙˙€~Ç8€˙ü÷Ě3>Ál“ű˙ůđţ|ƒř°O˙g˜ż@ű˙˙˙˙üđ˙˙˙˙    ŕ?Ŕççh &ř˙˙˙ô€@ ˙˙˙˙˙/@@˙˙˙˙˙˙˙˙˙ĚĎw€’ŕäŕçđ÷€˙Ŕ?€˙đ€˙˙˙˙˙˙˙˙üa`q`šü5đaÚlýôô:` ɀ`ŕ@čXč@ëH @ňŕÁš€aˆ‡căӚBf_“|řŕHěěŰ  řřřř€űŔ;Ăx€ú~s v {D?ŸŕÝ";Ä˙˙ż@˙˙˙ _@żÁ>Ĺ:˘]ŽQŽQď˙˙ć3ĚľJń{„˙ ß@żŔ?Ŕ?ˆw˜gÜ#Ő*ç ó ó ó óúůů˙˙˙@ż€‚}…z­R˙˙˙˙$ŰÜ#łLwˆ˙˙ű÷pŔ?€ăřűřřřűřűřűřűđóđóáţ˙˙˙˙ýůÁ>˙˙˙˙ýëEşŔwţ˙˙˙˙żß\ @P_@_@˝°.*Ź!Ş Ż@xÎ2㖾ú‹ű:ó2"NBĐ/ëËżňÝ&œ`ťÇáx€ř€Ü¤ţß@? ??@˙€˙˙˙˙˙˙˙˙‚ď˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙úúţ˙˙˙˙ő řüü#Üđâř÷{„÷˙˙˙˙˙˙îÜ#Ÿ`ż@˙˙÷ń|ƒřń˙ß ż@˙˙ Ľk”áÁ>†yý˙˙˙Ă<é%ÚsŒ%Úçîď€˙˙?Ŕx‡ŕ˙˙ýď˙O°üţ˙˙>á˙0˙ ˙˙˙ř˙đМžŸôűˇż••—÷Š‘ƒŁŁŁá˙@˙pţq˙ń˙á˙ńżđ˙ ˙÷(˙ä˙őďőîńűĺ˙˝b-öţő˙đ}ň˙đ˙ô˙÷˙ö÷řýűőúđ˙đ˙žSýű˙ů÷ů÷ř÷ů˙đ˙˙ßü˙ü˙üűź˙˙˙€ŕřýţ˙ţńđđđpđĎ0/Đ?ßd››ťWţŕŸŕŸ`ŸŔ?áŠu€đ?Ŕ˙˙˙˙ü ô›d˙˙?ż˙?˙?ý˙˙ ˙˙đ˙đ˙đ˙đ˙˙˙€˙˙ţţúđřř˙˙Ü#řüřţü˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙÷˙÷ŠČĚ̄¤ŚFڈŒŽńœž _ ß ßŕ˙˙ß/Ď7˙ŕďŕďŔďŔď˙˙˙˙˙˙ýů˙˙˙˙ŕŕ Ż˙˙˙˙€sŒÁ>>˙˙˙˙˙˙˙˙˙ƒ‡ż ż˙˙˙˙˙˙˙ďßĎď˙ý÷:Ý~ůţůüű{‹˜h°@šE­UŹQ˝@Ö+€˙˙˙˙˙ŕ˙€˙ż@˙÷˙˙ďçďô(řŕŔˆ°00ţV>A~~A@@>A~A€`€`€`ŕ€hŕhđřŕřřüđđđô ô ŕ˙˙˙˙˙˙˙˙˙÷÷˙(÷˙÷ ?C#żÁ ¸„ǐ& AČôü7î >6‘áďáďŕďđ˙đ˙ů˙ů˙˙ýţ˙ţţřřůţţýüýţ˙ţ˙ŕüC<Ă?Ç<‡}tđ8 ƒÁ^~Á>á^á˙˙üđăÇ8Ç8‡|˙˙ >ň đţƒ|Ă<‡xχŤŚ ŸŽüđŕ|ű}ú|űř˙ř˙ř˙řx)×,Ó<ó˙˙á˙łĎ7Ď˙˙˙˙ü˙ů˙ó˙á˙Ŕî0Î1Ďw˙˙˙ů˙ń˙ňýx@|Tü0ß˙ óóń~A~@A~Ŕ<Ă>ÉŕâŔü€?@>đ˙ńůóűńýđ˙‡ww˙˙ó˙ń˙ń˙ţţüx€<Äđâŕ9??7 ?   ţ™LęŒ €€Ŕ?ŔŔŕa_ ţ˙Ÿ˙Ÿ˙˙˙'ß÷÷ŕáđ?ŕ?Ŕ}€> ž ˙ţ_ž˙ţ?˙˙ű†}€ƒüÁžŔ?ŕ˙řo˙vđë­"œžßü˙đ˙m˙ŕ˙ŕ˙đ˙ř˙ý˙?˙Žqxx˙x˙x˙ř˙˙˙}˙@żď?ß?˙ţ˙ü˙˙˙˙ýŔ˙ ß€˙x˙ń˙ó˙`˙ňýđ˙đ˙đ˙ń˙ů˙ű˙ďá˙á˙áţŕ˙đ˙ů÷ů˙˙ŕţáöů˙đ˙đűý˙˙ˇHđ˙đ˙đřđüđ˙ů˙ű˙ođ˙đ˙đ˙đűđ˙řűůűŢ đđđđ…}üýţ˙/0ö żE@Á@@ŒÄ \  € çöe!9–( 6D„˙CC!10 Ý6˙ˇZ˙Z×*˝ Ÿ ÍĎ×4P@ď O@0<20°Ŕż@÷€÷w€g/=ţ˝wGMɀ˙ţîĄ{ i6\™‘€ţřű˙n˜ţ€2 1!˙˙XäěěHÄ@††őP™˜€€1!!ď@ţű˙˝Ź¤ć‚~!wőÔŻý$´$ź,źšń॥ Ś…„Ť@ť8âP20bp2_€‚ƒ„…†‡ˆ‰Š‹ŒŽ‘’“”•–—˜™š›œžŸ Ą˘Ł¤ĽŚ§¨ŠŞŤŹ­ŽŻ°ą˛ł´ľśˇ¸šşťź˝žżŔÁÂĂÄĹĆÇČÉĘËĚÍÎĎĐŃŇÓÔŐÖ×ŘŮÚŰÜÝŢßŕáâăäĺćçčéęëěíîďđńňóôőö÷řůúűüýţ˙  !"#$%&'()*+,-./0123456789:;<=>?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefghijklmnopqrstuvwxyz{|}~  !"#$%&'()*+,-./0123456789:;<=>?@ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ[\]^_`abcdefg˜"„!!2„˜"!21„!˜"!„!˜"„!!„˜"1!„2˜"œs1˜"„!˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙˙Pxc€Č :Řxc€P(xcČ7¨1 Andrzej Sapkowski WiedŸmin PóŸniej mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy PowroŸniczej. Szedł pieszo, a objuczonego konia prowadził za uzdę. Było póŸne popołudnie i kramy powroŸników i rymarzy były już zamknięte, a uliczka pusta. Było ciepło,a człowiek ten miał na sobie czarny płaszcz, narzucony na ramiona. Zwracał uwagę. Zatrzymał się przed gospodš "Stary Narakort", postał chwilę, posłuchał gwaru głosów. Gospoda, jak zwykle o tej porze, była pełna ludzi. Nieznajomy nie wszedł do "Starego Narakortu". Pocišgnšł konia dalej, w dółuliczki. Tam była druga karczma, mniejsza, nazywała się "Pod Lisem". Tu było pusto. Karczma nie miała najlepszejsławy. Karczmarz uniósł głowę znad beczki kiszonych ogórków i zmierzył goœcia wzrokiem. Obcy, cišgle w płaszczu, stał przed szynkwasem sztywno, nieruchomo, milczał. - Co podać? - Piwa - rzekł nieznajomy. Głos miał nieprzyjemny. Karczmarz wytarł ręce o płócienny fartuch i napełnił gliniany kufel. Kufelbył wyszczerbiony. Nieznajomy nie był stary, ale włosy miałprawie zupełnie białe. Pod płaszczem nosił wytarty, skórzany kubrak, sznurowany pod szyjš i na ramionach. Kiedy œcišgnšł swój płaszcz, wszyscy zauważyli, że na pasie, za plecami, miał miecz. Nie było w tym nic dziwnego, w Wyzimie prawie wszyscy chodzili z broniš, ale nikt nie nosił miecza na plecach, niby łuku czy kołczana. Nieznajomy nie usiadł za stołem, pomiędzy nielicznymi goœćmi, stał dalej przy szynkwasie, godzšc w karczmarza przenikliwymi oczami. Pocišgnšł z kufla.- Izby na nocleg szukam. - Nie ma - burknšł karczmarz, patrzšc nabuty goœcia, zakurzone i brudne. - W "Starym Narakorcie" pytajcie. - Tu bym wolał. - Nie ma - karczmarz rozpoznał wreszcie akcent nieznajomego. To był Riv. - Zapłacę - rzekł obcy cicho, jak gdyby niepewnie. Wtedy właœnie zaczęła się ta cała paskudna historia. Ospowaty dršgal, który od chwili wejœcia obcego nie spuszczał z niego ponurego wzroku, wstałi podszedł do szynkwasu. Dwójka jego towarzyszy stanęła z tyłu, nie dalej niżdwa kroki. - Nie ma miejsca, hultaju, rivski włóczęgo - charknšł ospowaty, stajšc tużobok nieznajomego. - Nie trzeba nam takich jak ty, tu, w Wyzimie. To porzšdne miasto! Nieznajomy wzišł swój kufel i odsunšł się. Spojrzał na karczmarza, ale ten unikał jego wzroku. Ani mu było w głowiebronić Riva. W końcu, kto lubił Rivów? - Każdy Riv to złodziej - cišgnšł ospowaty, zionšc piwem, czosnkiem i złoœciš. - Słyszysz, co mówię, pokrzywniku? - Nie słyszy. Łajno ma w uszach - rzekł jeden z tych z tyłu, a drugi zarechotał.- Płać i wynoœ się! - wrzasnšł dziobaty.Nieznajomy dopiero teraz spojrzał na niego. - Piwo skończę. - Pomożemy ci - syknšł dršgal. Wytršcił Rivowi kufel z ręki i jednoczeœnie chwytajšc go za ramię, wpił palce w rzemień, przecinajšcy skosem pierœ obcego. Jeden z tych z tylu wzniósł pięœć do uderzenia. Obcy zwinšł się w miejscu, wytršcajšc ospowatego z równowagi. Miecz zasyczał w pochwie i błysnšł krótko w œwietle kaganków. Zakotłowało się. Krzyk. Ktoœ z pozostałych goœci runšł ku wyjœciu. Z trzaskiem upadło krzesło, głucho mlasnęły o podłogę gliniane naczynia. Karczmarz - usta mu dygotały - patrzył na okropnie rozršbanš twarz ospowatego, który wczepiwszy palce w brzeg szynkwasu, osuwał się, niknšł z oczu, jak gdyby tonšł. Tamci dwaj leżeli na podłodze. Jeden nieruchomo, drugi wił się i drgał w rosnšcej szybko ciemnej kałuży. W powietrzu wibrował, œwidrujšc uszy, cienki, histeryczny krzyk kobiety.Karczmarz zatrzšsł się, zaczerpnšł tchu i zaczšł wymiotować. Nieznajomy cofnšł się pod œcianę. Skurczony, spięty, czujny. Miecz trzymałoburšcz, wodzšc końcem ostrza w powietrzu. Nikt się nie ruszał. Zgroza, jak zimne błoto, oblepiła twarze, skrępowała członki, zatkała gardła. Strażnicy wpadli do karczmy z hukiem i szczękiem, we trzech. Musieli być w pobliżu. Okręcone rzemieniami pałki mieli w pogotowiu, ale na widok trupów natychmiast dobyli mieczy. Riv przylgnšłplecami do œciany, lewš rękš wycišgnšł sztylet z cholewy. - Rzuć to! - wrzasnšł jeden ze Strażników rozdygotanym głosem. - Rzuć to, zbóju! Pójdziesz z nami! Drugi Strażnik kopnšł stół, nie pozwalajšcy mu obejœć Riva z boku. - Leć po ludzi, Treska! - krzyknšł do trzeciego, trzymajšcego się bliżej drzwi. - Nie trzeba - rzekł nieznajomy, opuszczajšc miecz - Sam pójdę. - Pójdziesz, psie nasienie, ale na powrozie! - rozdarł się ten rozdygotany.- Rzuć miecz, bo ci łeb rozwalę! Riv wyprostował się. Szybko chwycił klingę pod lewš pachę, a prawš rękš, uniesionš do góry, w stronę Strażników, nakreœlił w powietrzu skomplikowany, szybki znak. Błysnęły ćwieki, jakimi gęsto nabijane były długie aż do łokci mankiety skórzanego kaftana. Strażnicy momentalnie cofnęli się, zasłaniajšc twarze przedramionami. Któryœ z goœci zerwał się, inny znowu pomknšł ku drzwiom. Kobieta znów zakrzyczała, dziko, przeraŸliwie. - Sam pójdę - powtórzył nieznajomy dŸwięcznym, metalicznym głosem. - A wy trzej przodem. ProwadŸcie do grododzierżcy. Drogi nie znam. - Tak, panie - wymamrotał Strażnik, opuszczajšc głowę. Ruszył ku wyjœciu, oglšdajšc się niepewnie. Dwaj pozostali wyszli za nim, tyłem, pospiesznie. Nieznajomy poszedł w œlad chowajšc mieczdo pochwy, a sztylet do cholewy. Gdy wymijał stoły, goœcie zakrywali twarze połami kubraków. Velerad, grododzierżca Wyzimy, podrapał się w podbródek, zastanowił się. Nie byłani zabobonny, ani bojaŸliwy, ale nie uœmiechało mu się pozostanie z białowłosym sam na sam. Wreszcie zdecydował się. - WyjdŸcie - rozkazał Strażnikom. - A tysiadaj. Nie, nie tu. Tam, dalej, jeœli wola. Nieznajomy usiadł. Nie miał już ani miecza, ani czarnego płaszcza. - Słucham - rzekł Velerad, bawišc się ciężkim buzdyganem, leżšcym na stole. - Jestem Velerad, grododzierżca Wyzimy. Comi masz do powiedzenia‚ moœci rozbójniku, zanim pójdziesz do lochu? Trzech zabitych, próba rzucenia uroku, nieŸle, całkiem nieŸle. Za takie rzeczy u nas w Wyzimie wbija się na pal. Ale zemnie sprawiedliwy człek, wysłucham cię przedtem. Mów. Riv rozpišł kubrak, wydobył spod niego zwitek białej, koŸlej skóry. - Na rozstajach, po karczmach przybijacie - powiedział cicho. - Prawdato, co napisane? - A - mruknšł Velerad, patrzšc na wytrawione na skórze runy - To taka sprawa. Że też od razu się nie domyœliłem. Ano, prawda, najprawdziwsza.Podpisane jest - Foltest, król, pan Temerii, Pontaru i Mahakamu. Znaczy, prawda. Ale orędzie orędziem, a prawo prawem. Ja tu, w Wyzimie, prawa pilnuje i porzšdku! Ludzi mordować nie pozwolę! Zrozumiałeœ? Riv kiwnšł głowš na znak, że zrozumiał. Velerad sapnšł gniewnie. - Znak wiedŸmiński masz? Nieznajomy znów sięgnšł w rozdęcie kaftana, wygrzebał okršgły medalion na srebrnym łańcuszku. Na medalionie wyobrażony był łeb wilka z wyszczerzonymi kłami. - Imię jakieœ masz? Może być byle jakie,nie pytam z ciekawoœci, tylko dla ułatwienia rozmowy. - Nazywam się Geralt. - Może być i Geralt. Z Rivii, jak wnoszęz wymowy? - Z Rivii. - Tak. Wiesz co, Geralt? Z tym - Veleradklepnšł w orędzie otwartš dłoniš - z tymdaj sobie spokój. To poważna sprawa. Wielu już próbowało. To, bracie, nie to samo, co paru obwiesiów pochlastać. - Wiem. To mój fach, grododzierżco. Napisane jest, trzy tysišce orenów nagrody. - Trzy tysišce - Velerad wydšł wargi. - I królewna za żonę, jak ludzie gadajš, chociaż tego miłoœciwy Foltest nie dopisał. - Nie jestem zainteresowany królewnš - rzekł spokojnie Geralt. Siedział nieruchomo, z rękami na kolanach. - Napisane jest, trzy tysišce. - Co za czasy - westchnšł grododzierżca - Co za parszywe czasy! Jeszcze dwadzieœcia lat temu, kto by pomyœlał, nawet po pijanemu, że takie profesje będš? WiedŸmini! Wędrowni zabójcy bazyliszków! Domokršżni pogromcy smoków i utopców! Geralt? W twoim cechu piwo wolno pić? - Pewnie. Velerad klasnšł w dłonie. - Piwa! - zawołał. - A ty, Geralt, siadaj bliżej. Co mi tam. Piwo było zimne i pieniste. - Parszywe czasy nastały - monologował Velerad pocišgajšc z kufla. - Namnożyło się wszelakiego plugastwa. W Mahakamie, w górach, aż roi się od bobołaków. Po lasach dawniej aby wilki wyły, a teraz akurat - upiory, borowiki jakieœ, gdzie nie spluniesz, wilkołak albo inna zaraza. Po wsiach rusałki i płaczki porywajš dzieci, to już idzie w setki. Choroby o jakich nikt dawniej nie słyszał, włos się jeży. No i jeszcze to,do kompletu! - popchnšł zwitek skóry po blacie stołu. - Nie dziwota, Geralt, że taki popyt na wasze usługi. - To królewskie orędzie, grododzierżco -Geralt uniósł głowę. - Znacie szczegóły?Velerad odchylił się na krzeœle, splótł dłonie na brzuchu. - Szczegóły, mówisz? A znam. Nie to, żeby z pierwszej ręki, ale z dobrych Ÿródeł. - Oto mi właœnie chodzi. - Uparłeœ się. Jak chcesz. Słuchaj - Velerad popił piwa, œciszył głos. - Naszmiłoœciwy Foltest jeszcze jako królewicz, za rzšdów starego Medella, swojego ojca, pokazywał nam, co potrafi,a potrafił wiele. Liczyliœmy, że mu to zwiekiem przejdzie. A tymczasem krótko poswojej koronacji, zaraz po œmierci starego króla, Foltest przeszedł samego siebie. Aż nam wszystkim szczęki poopadały. Krótko mówišc - zrobił dziecko swojej rodzonej siostrze, Addzie. Adda była młodsza od niego, zawsze trzymali się razem, ale nikt niczego nie podejrzewał, no, może królowa... Krótko - patrzymy, a tu Adda o, z takim brzuchem, a Foltest zaczyna gadać o œlubie. Z siostrš, uważasz, Geralt? Sytuacja zrobiła się napięta jakdiabli, bo akurat Vizimir z Novigradu umyœlił wydać za Foltesta swojš Dalkę, wysłał poselstwo, a tu trzeba trzymać króla za ręce i nogi, bo chce biec i lżyć posłów. Udało się, i dobrze bo obrażony Vizimir wyprułby z nas bebechy.Potem, nie bez pomocy Addy, która wpłynęła na braciszka, udało się wyperswadować szczeniakowi szybki œlub. No, a potem Adda urodziła, w przepisowymczasie, a jakże. A teraz słuchaj, bo zaczyna się. Tęgo, co się urodziło, wiele osób nie widziało, ale jedna położna wyskoczyła oknem z wieży i zabiła się, a druga dostała pomieszania zmysłów i do dzisiaj jest kołowata. Sšdzę zatem, że nadbękart nie był specjalnie urodziwy. To była dziewczynka. Zmarła zresztš zaraz, nikt,jak mi się zdaje, nie spieszył się zanadto z podwišzywaniem pępowiny. Adda,na swoje szczęœcie, nie przeżyła porodu.A potem, bracie, Foltest po raz kolejny zrobił z siebie durnia. Nadbękarta trzeba było spalić albo bo ja wiem, zakopać gdzieœ na pustkowiu, a nie chować go w sarkofagu w podziemiach pałacu. - Za póŸno teraz na roztrzšsanie - Geralt uniósł głowę. - W każdym razie należało wezwać kogoœ z Wiedzšcych. - Mówisz o tych wydrwigroszach z gwiazdkami na kapeluszach? A jakże, zleciało się ich z dziesięciu, ale już potem, kiedy okazało się, co leży w tym sarkofagu. I co z niego nocami wyłazi. Azaczęło wyłazić nie od razu, o nie. Siedem lat od pogrzebu był spokój. Aż tuktórejœ nocy, była pełnia księżyca, wrzask w pałacu, krzyk, zamieszanie! Co tu dużo gadać, znasz się na tym, orędzieteż czytałeœ. Niemowlak podrósł w trumnie, i to nieŸle, a i zęby wyrosły mu jak się patrzy, jednym słowem, strzyga. Szkoda, ze nie widziałeœ trupów. Tak jak ja. Pewnie ominšłbyœ Wyzimę szerokim łukiem. Geralt milczał. - Wtedy - cišgnšł Velerad - jak mówiłem,Foltest skrzyknšł do nas całš gromadę czarowników. Jazgotali jeden przez drugiego, o mało nie pobili się tymi swoimi dršgami, co to je noszš, pewnie żeby psy odpędzać, jak ich kto poszczuje. A myœlę, że szczujš ich regularnie. Przepraszam, Geralt, jeœli masz inne zdanie o czarodziejach, w twoim zawodzie pewnie je masz, ale dla mnie to darmozjady i durnie. Wy, wiedŸmini, budzicie wœród ludzi większe zaufanie. Jesteœcie przynajmniej - jakbytu rzec - konkretni. Geralt uœmiechnšł się, nie skomentował. - No, ale do rzeczy - grododzierżca zajrzał do kufla, dolał piwa sobie i Rivowi. - Niektóre rady czarowników wydawały się całkiem niegłupie. Jeden proponował spalenie strzygi razem z pałacem i sarkofagiem, inny radził odršbać jej łeb szpadlem, pozostali bylizwolennikami wbijania osinowych kołków wróżne częœci ciała, oczywiœcie za dnia, kiedy diablica spała w trumnie, zmordowana po nocnych uciechach. Niestety, znalazł się jeden, błazen w spiczastej czapce na łysym czerepie, garbaty eremita, który wymyœlił, że to sš czary, że to się da odczynić. I że zestrzygi znowu będzie Foltestowa córeczka, œliczna jak malowanie. Trzeba tylko przesiedzieć w krypcie całš noc, ijuż, po krzyku. Po czym - wyobrażasz sobie, Geralt co to był za półgłówek - poszedł na noc do dworzyszcza. Jak łatwozgadnšć, wiele z niego nie zostało, bodajże tylko czapka i laga. Ale Foltestuczepił się tego pomysłu jak rzep psiegoogona. Zakazał wszelkich prób zabicia strzygi, a ze wszystkich możliwych zakamarków kraju poœcišgał do Wyzimy szarlatanów, aby odczarować strzygę na królewnę. To była dopiero malownicza kompania! Jakieœ pokręcone baby, jacyœ kulawcy, brudni, bracie, zawszeni, litoœć brała. No i dawaj czarować, głównie nad miskš i kuflem. Pewnie, niektórych .Foltest albo rada zdemaskowali prędko, paru nawet powiesili na ostrokole, ale za mało, za mało. Ja bym ich wszystkich powiesił. Tego, że strzyga w tym czasie zagryzała co rusz kogoœ innego, nie zwracajšc na oszustów i ich zaklęcia żadnej uwagi, dodawać chyba nie muszę. Ani tego, że Foltest nie mieszkał już w pałacu. Nikt już tam nie mieszkał. Velerad przerwał, popił piwa. WiedŸmin milczał. - I tak to się cišgnie, Geralt, szeœć lat, bo to się urodziło tak jakoœ czternaœcie lat temu. Mieliœmy w tym czasie trochę innych zmartwień, bo pobiliœmy się z Vizimirem z Novigradu, ale z porzšdnych, zrozumiałych powodów, poszło nam o przesuwanie słupów granicznych, a nie tam o jakieœ córki czy koligacje. Foltest, nawiasem mówišc,zaczyna już przebškiwać o małżeństwie i oglšda przysyłane przez sšsiednie dwory konterfekty, które dawniej zwykł był wrzucać do wychodka. No, ale co jakiœ czas opada go znowu ta mania i rozsyła konnych, by szukali nowych czarowników. No i nagrodę obiecał, trzy tysišce, przez co zbiegło się trochę 0ŐÜŞjŤîA 4ŒŤj” ŢřŞjqôA4ŒŤj4XŤjDăA4đëj” ޔ ŢÜŒ/ƒC đëj” Ţ`X ŤjPxcČZŘxc€ P- M X9'€postrzeleńców, błędnych rycerzy, nawet jeden pastuszek, kretyn znany w całej okolicy, niech spoczywa w pokoju. A strzyga ma się dobrze. Tyle, że co jakiœczas kogoœ zagryzie. Można się przyzwyczaić. A z tych bohaterów, co jš próbujš odczarowywać, jest chociaż taki pożytek, że bestia nażera się na miejscui nie szwenda poza dworzyszczem. A Foltest ma nowy pałac, całkiem ładny. - Przez szeœć lat - Geralt uniósł głowę - przez szeœć lat nikt nie załatwił sprawy? - Ano nie - Velerad popatrzył na wiedŸmina przenikliwie. - Bo pewnie sprawa jest nie do załatwienia i przyjdzie się z tym pogodzić. Mówię o Folteœcie, naszym miłoœciwymi ukochanym władcy, który cišgle jeszcze przybija teorędzia na rozstajnych drogach. Tyle, żechętnych zrobiło się jakby mniej. Ostatnio, co prawda, był jeden, ale chciał te trzy tysišce koniecznie z góry. No to wsadziliœmy go do worka i wrzuciliœmy do jeziora. - Oszustów nie brakuje. - Nie, nie brakuje. Jest ich nawet sporo- przytaknšł grododzierżca, nie spuszczajšc z wiedŸmina wzroku. - Dlatego, jak pójdziesz do pałacu, nie żšdaj złota z góry, jeżeli tam w ogóle pójdziesz. - Pójdę. - Ano, twoja sprawa. Pamiętaj jednako mojej radzie. Jeżeli zaœ już o nagrodziemowa, ostatnio zaczęło się mówić o jej drugiej częœci - wspominałem ci. Królewna za żonę. Nie wiem, kto to wymyœlił, ale jeżeli strzyga wyglšda tak, jak opowiadajš, to żart jest wyjštkowo ponury. Tym niemniej, nie zabrakło durniów, którzy pognali do dworzyszcza galopem, jak tylko wieœć gruchnęła, że jest okazja wejœć do królewskiej rodziny. Konkretnie, dwóch czeladników szewskich. Dlaczego szewcy sš tacy głupi, Geralt? - Nie wiem. A wiedŸmini, grododzierżco? Próbowali? - Było kilku, a jakże. Najczęœciej, kiedy usłyszeli, że strzygę trzeba odczarować, a nie zabić, wzruszali ramionami i odjeżdżali. Dlatego też znacznie wzrósł mój szacunek dla wiedŸminów, Geralt. No, a potem przyjechał jeden, młodszy był od ciebie,imienia nie pamiętam, o ile je w ogóle podał. Ten spróbował. - No i? - Zębata królewna rozwłóczyła jego flakina sporej odległoœci. Z pół strzelenia złuku. Geralt pokiwał głowš. - To wszyscy? - Był jeszcze jeden. Velerad milczał przez chwile. WiedŸmin nie ponaglał go. - Tak - rzekł wreszcie grododzierżca. - Był jeszcze jeden. Z poczštku, gdy mu Foltest zagroził szubienicš, jeżeli zabije lub okaleczy strzygę, rozeœmiał się tylko i zaczšł się pakować. No, ale potem... Velerad ponownie œciszył głos, prawie doszeptu, nachylajšc się przez stół. - Potem podjšł się zadania. Widzisz, Geralt, jest tu w Wyzimie paru rozumnychludzi, niektórzy nawet na wysokich stanowiskach, którym cała ta sprawa obrzydła. Plotka głosi, że ci ludzie przekonali po cichu wiedŸmina, aby nie bawišc się w żadne ceregiele ani czary zatłukł strzygę, a królowi powiedział, że czar nie podziałał, że córeczka spadła ze schodów, no że zdarzył się wypadek przy pracy. Król, wiadomo, rozzłoœci się, ale skończy się na tym, że nie zapłaci ani orena z nagrody. Szelma wiedŸmin na to, że za darmo sami sobie możemy chodzić na strzygi. No, co było robić... Złożyliœmy się, potargowali... Tylko, że nic z tego nie wyszło. Geralt podniósł brwi. - Nic, powiadam - rzekł Velerad - WiedŸmin nie chciał iœć od razu, pierwszej nocy. Łaził, czaił się, kręciłpo okolicy. Wreszcie, jak powiadajš, zobaczył strzygę, zapewne w akcji, bo bestia nie wyłazi z krypty tylko po to, żeby rozprostować nogi. Zobaczył jš więci tej samej nocy zwiał. Bez pożegnania. Geralt wykrzywił lekko wargi w czymœ, coprawdopodobnie miało być uœmiechem. - Rozumni ludzie - zaczšł - zapewne majšjeszcze te pienišdze? WiedŸmini nie biorš z góry. - Ano - rzekł Velerad - pewnie majš. - Plotka nie mówi, ile tego jest? Velerad wyszczerzył zęby. - Jedni mówiš - osiemset... Geralt pokręcił głowš. - Inni - mruknšł grododzierżca - mówiš otysišcu. - Niedużo, jeœli wzišć pod uwagę, że plotka wszystko wyolbrzymia. W końcu, król daje trzy tysišce. - Nie zapominaj o narzeczonej - zadrwił Velerad. - O czym my rozmawiamy? Wiadomo, że nie dostaniesz tamtych trzech tysięcy. - Skšd to niby wiadomo? Velerad huknšł dłoniš o blat stołu. - Geralt, nie psuj mojego wyobrażenia o wiedŸminach! To już trwa szeœć lat z hakiem! Strzyga wykańcza do pół setki ludzi rocznie, teraz mniej, bo wszyscy trzymajš się z daleka od pałacu. Nie, bracie, ja wierzę w czary, niejedno widziałem, i wierzę, do pewnego stopnia,rzecz jasna, w zdolnoœci magów i WiedŸminów. Ale z tym odczarowywaniem tobzdura, wymyœlona przez garbatego i usmarkanego dziada, który zgłupiał od pustelniczego wiktu, bzdura, w którš niewierzy nikt, prócz Foltesta. Nie, Geralt! Adda urodziła strzygę, bo spała z własnym bratem, taka jest prawda i żaden czar tu nie pomoże. Strzyga żre ludzi, jak to strzyga, i trzeba jš zabić, normalnie i po prostu. Słuchaj, dwa lata temu kmiotkowie z jakiegoœ zapadłego zadupia pod Mahakamem, którym smok wyżerał owce, poszli kupš, zatłukligo kłonicami i nawet nie uznali za celowe się tym szczególnie chwalić. A my, tu w Wyzimie, czekamy na cud i ryglujemy drzwi przy każdej pełni księżyca, albo wišżemy przestępców do palika przed dworzyszczem, liczšc, że bestia nażre się i wróci do trumny. - Niezły sposób - uœmiechnšł się wiedŸmin. - Przestępczoœć zmalała? - Ani trochę. - Do pałacu - tego nowego - którędy? - Zaprowadzę cię osobiœcie. Co będzie z propozycjš, rzuconš przez rozumnych ludzi? - Grododzierżco - rzekł Geralt. - Po co się spieszyć? Przecież naprawdę może zdarzyć się wypadek przy pracy, niezależnie od moich intencji. Wtedy rozumni ludzie winni pomyœleć, jak ocalić mnie przed gniewem króla i przygotować te tysišc pięćset orenów, o których mówi plotka. - Miało być tysišc. - Nie, panie Velerad - powiedział wiedŸmin stanowczo. - Ten, któremu dawaliœcie tysišc, uciekł na sam widok strzygi, nawet się nie targował. To znaczy, ryzyko jest większe niż tysišc. Czy nie jest większe niż półtora tysišca, okaże się. Oczywiœcie, ja się przedtem pożegnam. Velerad podrapał się w głowę. - Geralt? Tysišc dwieœcie? - Nie, grododzierżco. To nie jest łatwa robota. Król daje trzy, a muszę wam powiedzieć, że odczarować jest czasem łatwiej niż zabić. W końcu któryœ z moich poprzedników zabiłby strzygę, gdyby to było takie proste. Myœlicie, żedali się zagryŸć tylko dlatego, że bali się króla? - Dobra, bracie - Velerad smętnie pokiwał głowš. - Umowa stoi. Tylko przedkrólem ani mru-mru o możliwoœci wypadku przy pracy. Szczerze ci radzę. Foltest był szczupły, miał ładnš - za ładnš - twarz. Nie miał jeszcze czterdziestki, jak ocenił wiedŸmin. Siedział na karle rzeŸbionym z czarnego drewna, nogi wycišgnšł w stronę paleniska, przy którym grzały się dwa psy. Obok, na skrzyni, siedział starszy,potężnie zbudowany mężczyzna z brodš. Zakrólem stał drugi, bogato odziany, z dumnym wyrazem twarzy. Wielmoża. - WiedŸmin z Rivii - powiedział król po chwili ciszy, jaka zapadła po wstępnej przemowie Velerada. - Tak, panie - Geralt schylił głowę. - Od czego ci tak łeb posiwiał? Od czarów? Widzę, żeœ nie stary. Dobrze już, dobrze. To żart, nic nie mów. Doœwiadczenie, jak œmiem przypuszczać, masz niejakie? - Tak, panie. - Radbym posłuchać. Geralt skłonił się jeszcze niżej. - Wiecie wszak, panie, że nasz kodeks zabrania mówienia o tym, co robimy. - Wygodny kodeks, moœci wiedŸminie, wielce wygodny. Ale tak, bez szczegółów z borowikami miałeœ do czynienia? - Tak. - Z wampirami, z lepszymi? - Też. Foltest zawahał się. - Ze strzygami? Geralt uniósł głowę, spojrzał królowi w oczy. - Też. Foltest odwrócił wzrok. - Velerad! - Słucham, miłoœciwy panie. - Wprowadziłeœ go w szczegóły? - Tak, miłoœciwy panie. Twierdzi, że królewnę można odczarować. - To wiem od dawna. W jaki sposób, moœciwiedŸminie? Ach, prawda, zapomniałem. Kodeks. Dobrze. Tylko jedna mała uwaga. Było tu już u mnie kilku wiedŸminów. Velerad, mówiłeœ mu? Dobrze. Stšd wiem, że waszš specjalnoœciš jest raczej zabijanie, a nie odczynianie uroków. To nie wchodzi w rachubę. Jeżeli mojej córce spadnie włos z głowy, ty swojš położysz na pieńku. To tyle. Ostrit, a iwy, panie Segelin, zostańcie, udzielcie mu tyle informacji, ile będzie chciał. Oni zawsze dużo pytajš, wiedŸmini. Nakarmcie go i niech mieszka w pałacu. Niech się nie włóczy po karczmach. Król wstał, gwizdnšł na psy i ruszył ku drzwiom, rozrzucajšc słomę, pokrywajšcš podłogę komnaty. Przy drzwiach odwrócił się. - Uda ci się, wiedŸminie, nagroda jest twoja. Może jeszcze coœ dorzucę, jeœli dobrze się spiszesz. Oczywiœcie, bajaniapospólstwa co do ożenku z królewnš nie zawierajš słowa prawdy. Nie sšdzisz chyba, że wydam córkę za byle przybłędę?- Nie, panie. Nie sšdzę. - Dobrze. To dowodzi, że jesteœ rozumny.Foltest wyszedł, zamykajšc za sobš drzwi. Velerad i wielmoża, którzy dotychczas stali, natychmiast rozsiedli się przy stole. Grododzierżca dopił w połowie pełny puchar króla, zajrzał do dzbana, zaklšł. Ostrit, który zajšł fotel Foltesta, patrzył na wiedŸmina spode łba gładzšc dłońmi rzeŸbione poręcze. Segelin, brodacz, skinšł na Geralta. - Siadajcie, moœci wiedŸminie, siadajcie. Zaraz wieczerze podadzš. O czym chcielibyœcie rozmawiać? Grododzierżca Velerad powiedział wam jużchyba wszystko. Znam go i wiem, że powiedział prędzej za dużo, niż za mało.- Tylko kilka pytań. - Zadajcie je. Mówił grododzierżca, że po pojawieniu się strzygi król wezwał wielu Wiedzšcych. - Tak było. Ale nie mówcie "strzyga", mówcie "królewna". Łatwiej unikniecie takiej pomyłki przy królu - i zwišzanychz tym przykroœci. - Czy wœród Wiedzšcych był ktoœ znany? Sławny? - Byli tacy i wówczas, I póŸniej. Nie pamiętam imion... A wy, panie Ostrit? - Nie pamiętam - rzekł wielmoża. - Ale wiem, że niektórzy cieszyli się sławš i uznaniem. Mówiło się o tym dużo. - Czy byli zgodni co do tego, że zaklęcie można zdjšć? Byli dalecy od zgody - uœmiechnšł się Segelin. - W każdym przedmiocie. Ale takie stwierdzenie padło. Miało to być proste, wręcz nie wymagajšce zdolnoœci magicznych, bo jak zrozumiałem, wystarczyło, aby ktoœ spędził noc - od zachodu słońca do trzecich kurów - w podziemiu, przy sarkofagu. - Rzeczywiœcie, proste - parsknšł Velerad. - Chciałbym usłyszeć opis... królewny. Velerad zerwał się z krzesła. - Królewna wyglšda jak strzyga! - wrzasnšł. - Jak najbardziej strzygowata strzyga, o jakiej słyszałem! Jej wysokoœć królewska córka, przeklęty nadbękart, ma cztery łokcie wzrostu, przypomina baryłę piwa, ma mordę od uchado ucha, pełnš zębów jak sztylety, czerwone œlepia i rude kudły! Łapska, opazurzone jak u żbika, wiszš jej do samej ziemi! Dziwię się, że jeszcze nie zaczęliœmy rozsyłać jej miniatur po zaprzyjaŸnionych dworach! Królewna - niech jš zaraza udusi - ma już czternaœcie lat, czas pomyœleć o wydaniujej za jakiegoœ królewicza! - Pohamuj się, grododzierżco - zmarszczył się Ostrit, zerkajšc w stronędrzwi. Segelin uœmiechnšł się lekko. - Opis, choć tak obrazowy, był w miarę dokładny, a oto chodziło moœci wiedŸminowi, prawda? Velerad zapomniał dodać, że królewna porusza się z niewiarygodnš prędkoœciš i jest o wiele silniejsza, niż można wnosić z jej wzrostu i budowy. A to, że ma czternaœcie lat, jest faktem. O ile to ważne. - Ważne - powiedział wiedŸmin. - Czy ataki na ludzi zdarzajš się tylko podczas pełni? - Tak - odrzekł Segelin. - Jeżeli napadapoza starym pałacem. W pałacu, niezależnie od fazy księżyca, ludzie ginęli zawsze. Ale wychodzi tylko podczas pełni, a i to nie każdej. - Czy był chociaż jeden wypadek ataku zadnia? - Nie. Za dnia nie. - Zawsze pożera ofiary? Velerad splunšł zamaszyœcie na słomę. - Niech cię, Geralt, zaraz wieczerza będzie. Tfu! Pożera, nadgryza, zastawia,różnie, zależnie od humoru, zapewne. Jednemu tylko głowę odgryzła, paru wybebeszyła, a paru ogryzła na czysto, do goła, można by rzec. Taka jej mać! - Uważaj, Velerad - syknšł Ostrit. - O strzydze gadaj, co chcesz, ale Addy nie obrażaj przy mnie. Bo przy królu się nieodważasz! - Czy był ktoœ, kogo zaatakowała, a przeżył? - spytał wiedŸmin, pozornie niezwracajšc uwagi na wybuch wielmoży. Segelin i Ostrit spojrzeli po sobie. - Tak - powiedział brodacz. - Na samym poczštku, szeœć lat temu, rzuciła się nadwóch żołnierzy, stojšcych na warcie u krypty. Jednemu udało się uciec. - I póŸniej - wtršcił Velerad. - Młynarz, na którego napadła pod miastem.Pamiętacie? Młynarza przyprowadzono na drugi dzień, póŸnym wieczorem, do komnatki nad kordegardš, w której zakwaterowano wiedŸmina. Przyprowadził go żołnierz w płaszczu z kapturem. Rozmowa nie dała większych rezultatów. Młynarz był przerażony, bełkotał, jškał się. Więcej powiedziały wiedŸminowi jegoblizny - strzyga miała imponujšcy rozstaw szczęk i rzeczywiœcie ostre zęby, w tym bardzo długie górne kły - cztery, po dwa z każdej strony. Pazury zapewne ostrzejsze od żbiczych, choć mniej zakrzywione. Tylko dlatego zresztšudało się młynarzowi wyrwać. Zakończywszy oględziny, Geralt skinšł namłynarza i żołnierza, odprawiajšc ich. Żołnierz wypchnšł chłopa za drzwi i zdjšł kaptur. Był to Foltest we własnej osobie. - Siadaj, nie wstawaj - rzekł król. - Wizyta nieoficjalna. Zadowolony z wywiadu? Słyszałem, że byłeœ w dworzyszczu przed południem. - Tak, panie. - Kiedy przystšpisz do dzieła? - Do pełni cztery dni. Po pełni. - Wolisz sam się jej wczeœniej przyjrzeć? - Nie ma takiej potrzeby. Ale najedzona... królewna... będzie mniej ruchliwa. - Strzyga, mistrzu, strzyga. Nie bawmy się w dyplomację. Królewnš to ona dopiero będzie. O tym zresztš przyszedłem z tobš porozmawiać. Odpowiadaj, nieoficjalnie, krótko i jasno - będzie czy nie będzie? Nie 0ŐÜŞjŤîA 4ŒŤj” ŢřŞjqôA4ŒŤj4XŤjDăA4đëj” ޔ ŢÜŒ@ĐŤjPŤj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷ż Pxc Čč Y °xc€(-ˆ =°6Ŕ8€zasłaniaj mi się tylko żadnym kodeksem. Geralt potarł czoło. - Potwierdzam, królu, że czar można odczynić. I jeżeli się nie mylę, to rzeczywiœcie spędzajšc noc w dworzyszczu. Trzecie pianie koguta, o ile zaskoczy strzygę poza sarkofagiem, zlikwiduje urok. Tak zwykle postępuje się ze strzygami. - Takie proste? - To nie jest proste. Trzeba tę noc przeżyć, to raz. Możliwe sš też odstępstwa od normy. Na przykład nie jedna noc, ale trzy. Kolejne. Sš też przypadki... no... beznadziejne. - Tak - żachnšł się Foltest. - Cišgle tosłyszę od niektórych. Zabić potwora, bo to przypadek nieuleczalny. Mistrzu, jestem pewien, że już z tobš rozmawiano.Co? Żeby zaršbać ludojadkę bez ceregieli, na samym wstępie, a królowi powiedzieć, że inaczej się nie dało. Król nie zapłaci, my zapłacimy. Bardzo wygodny sposób. I tani. Bo król każe œcišć lub powiesić wiedŸmina, a złoto zostanie w kieszeni. - Król bezwarunkowo każe œcišć wiedŸmina? - wykrzywił się Geralt. Foltest przez dłuższš chwile patrzył w oczy Riva. - Król nie wie - powiedział wreszcie. - Ale liczyć się z takš ewentualnoœciš wiedŸmin raczej powinien. Teraz Geralt chwilę pomilczał. - Zamierzam zrobić, co w mojej mocy - rzekł po chwili. - Ale gdyby poszło Ÿle,będę bronił swojego życia. Wy, panie, też się musicie liczyć z takš ewentualnoœciš. Foltest wstał. - Nie rozumiesz mnie. Nie oto chodzi. Tojasne, że zabijesz jš, gdy się zrobi goršco, czy mi się to podoba, czy nie. Bo inaczej ona ciebie zabije, na pewno inieodwołalnie. Nie rozgłaszam tego, ale nie ukarałbym nikogo, kto zabiłby jš w obronie własnej. Ale nie dopuszczę, aby zabito jš, nie próbujšc uratować. Były już próby podpalenia starego pałacu, strzelali do niej z łuków, kopali doły,.zastawiali sidła i wnyki dopóty, dopóki kilku nie powiesiłem. Ale nie o to chodzi. Mistrzu, słuchaj! - Słucham. - Po tych trzecich kurach nie będzie strzygi, jeœli dobrze zrozumiałem. A co będzie? - Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, czternastolatka. - Czerwonooka? Z zębami jak krokodyl? - Normalna czternastolatka. Tyle że.. - No? - Fizycznie. - Masz babo placek. A psychicznie? Codziennie na œniadanie wiadro krwi? Udko dziewczęcia? - Nie. Psychicznie... Nie sposób powiedzieć... Sšdzę, że na poziomie, bo ja wiem? Trzyletniego, czteroletniego dziecka. Będzie wymagała troskliwej opieki, przez dłuższy czas. - To jasne. Mistrzu? - Słucham. - Czy to jej może wrócić? PóŸniej? - WiedŸmin milczał. - Aha - rzekł król. - Może. I co wtedy? - Gdyby po długim, kilkudniowym omdleniuzmarła, trzeba spalić ciało. I to prędko. Foltest zasępił się. - Nie sšdzę jednak - dodał Geralt - aby do tego doszło. Dla pewnoœci, udzielę wam, panie, kilku wskazówek, jak zmniejszyć niebezpieczeństwo. - Już teraz? Nie za wczeœnie, mistrzu? Ajeżeli... - Już teraz - przerwał Riv. - Różnie bywa, królu. Może się zdarzyć, że rano znajdziecie w krypcie odczarowanš królewnę i mojego trupa. - Aż tak? Pomimo mojego zezwolenia na obronę własnš? Na którym, zdaje mi się, nie bardzo ci nawet zależało? - To jest poważna sprawa, królu. Ryzyko jest wielkie. Dlatego słuchajcie - królewna stale musi nosić na szyi szafir, najlepiej inkluz, na srebrnym łańcuszku. Stale. W dzień i w nocy. - Co to jest inkluz? - Szafir z pęcherzykiem powietrza wewnštrz kamienia. Oprócz tego, w komnacie w której będzie sypiała, należyco jakiœ czas palić w kominku gałšzki jałowca, żarnowca i leszczyny. Foltest zamyœlił się. - Dziękuje ci za rady, mistrzu. Zastosuję się do nich, jeżeli... A terazty posłuchaj mnie uważnie. Jeżeli stwierdzisz, że to przypadek beznadziejny, zabijesz jš. Jeżeli odczynisz urok, a dziewczyna nie będzie... normalna... jeżeli będziesz miał cień wštpliwoœci, czy ci się udało w pełni, zabijesz jš również. Nie obawiaj się, nic ci nie grozi z mojej strony. Będę na ciebie krzyczał, przy ludziach, wypędzę z pałacu i z miasta, nic więcej. Nagrody oczywiœcie nie dam. Może coœ wytargujesz, wiesz, od kogo. Milczeli chwilę. - Geralt - Foltest po raz pierwszy zwrócił się do wiedŸmina po imieniu. - Słucham. - Ile jest prawdy w gadaniu, że dziecko było takie, a nie inne, bo Adda była mojš siostrš? - Niewiele. Czar trzeba rzucić, żadne zaklęcie nie rzuca się samo. Ale myœlę, że wasz zwišzek z siostrš był przyczynš rzucenia czaru, a więc i takiego skutku.- Tak myœlałem. Tak mówili niektórzy z Wiedzšcych, chociaż nie wszyscy. Geralt?Skšd się biorš takie sprawy? Czary, magia? - Nie wiem, królu. Wiedzšcy zajmujš się badaniem przyczyn tych zjawisk. Dla nas,wiedŸminów, wystarcza wiedza, że skupiona wola może takie zjawiska powodować. I wiedza, jak je zwalczać. - Zabijać? - Najczęœciej. Za to nam zresztš najczęœciej płacš. Mało kto żšda odczyniania uroków, królu. Z reguły ludzie chcš się po prostu uchronić od zagrożenia. Jeżeli zaœ potwór ma ludzi na sumieniu, dochodzi jeszcze motyw zemsty. Król wstał, zrobił kilka kroków po komnacie, zatrzymał się przed mieczem wiedŸmina, wiszšcym na œcianie. - Tym? - spytał, nie patrzšc na Geralta.- Nie. Ten jest na ludzi. - Słyszałem. Wiesz co, Geralt? Pójdę z tobš do krypty. - Wykluczone. Foltest odwrócił się, oczy mu zabłysły. - Czy ty wiesz, czarowniku, że ja jej nigdy nie widziałem? Ani po urodzeniu, ani... potem. Bałem się. Mogę jej już nigdy nie zobaczyć, prawda? Mam prawo chociaż widzieć, jak jš będziesz mordował. - Powtarzam, wykluczone. To pewna œmierć. Również dla mnie, Jeżeli osłabięuwagę, wolę... Nie, królu. Foltest odwrócił się, ruszył ku drzwiom.Geraltowi przez chwilę zdawało się, że wyjdzie bez słowa, bez pożegnalnego gestu, ale król zatrzymał się, spojrzał na niego. - Budzisz zaufanie - powiedział.- Pomimoże wiem, jakie z ciebie ziółko. Opowiadano mi, co zaszło w karczmie. Jestem pewien, że zabiłeœ tych opryszkówwyłšcznie dla rozgłosu, żeby wstrzšsnšć ludŸmi, mnš. Jest dla mnie oczywiste, żemogłeœ ich pokonać bez zabijania. Boję się, że nigdy się nie dowiem, czy idziesz ratować mojš córkę, czy też jš zabić. Ale godzę się na to. Muszę się zgodzić. Wiesz, dlaczego? Geralt nie odpowiedział. - Bo myœlę - rzekł król - myœlę, że ona cierpi. Prawda? WiedŸmin utkwił w królu swoje przenikliwe oczy. Nie przytaknšł, nie skinšł głowš, nie uczynił najmniejszego gestu, ale Foltest wiedział. Znał odpowiedŸ. Geralt po raz ostatni wyjrzał przez oknodworzyszcza. Zmierzch zapadał szybko. Zajeziorem migotały niejasne œwiatełka Wyzimy. Dookoła dworzyszcza było pustkowie - pas ziemi niczyjej, którym miasto w cišgu szeœciu lat odgrodziło się od niebezpiecznego miejsca, nie zostawiajšc nic, oprócz kilku ruin, przegniłych belkowań i resztek szczerbatego ostrokołu, których widać nie opłacało się rozbierać i przenosić. Najdalej - bo na zupełnie przeciwległy kraniec osiedla - przeniósł swojš rezydencję sam król - pękaty stołb jego nowego pałacu czernił się w dali na tle granatowiejšcego nieba. WiedŸmin wrócił do zakurzonego stołu, przy którym w jednej z pustych, splšdrowanych komnat, przygotowywał się niespiesznie, spokojnie, pieczołowicie. Czasu, jak wiedział, miał dużo. Strzyga nie opuœci krypty przed północš. Przed sobš, na stole, miał niedużš, okutš skrzyneczkę. Otworzył jš. Wewnštrz, ciasno, w wyłożonych suchš trawš przegródkach, stały flakoniki z ciemnego szkła. WiedŸmin wyjšł trzy. Z podłogi podjšł podłużny pakunek, gruboowinięty owczymi skórami i okręcony rzemieniem. Rozwinšł go, wydobył miecz zozdobnš rękojeœciš, w czarnej, lœnišcej pochwie‚ pokrytej rzędami runicznych znaków i symboli. Obnażył ostrze, które rozbłysło czystym, lustrzanym blaskiem. Klinga była z czystego srebra. Geralt wyszeptał formułę, wypił po koleizawartoœć dwu flakoników, po każdym łykukładšc lewš dłoń na głowni miecza. Potem, owijajšc się szczelnie w swój czarny płaszcz, usiadł. Na podłodze. W komnacie nie było żadnego krzesła. Jak zresztš w całym dworzyszczu. Siedział nieruchomo, z zamkniętymi oczami. Jego oddech, poczštkowo równy, stał się nagłe przyspieszony, chrapliwy,niespokojny. A potem ustał zupełnie. Mieszanka, za pomocš której wiedŸmin poddał pełnej kontroli prace wszystkich organów ciała, składała się głównie z ciemiężycy, bieluniu, głogu i wilczomlecza. Inne jej składniki nie posiadały nazw w żadnym ludzkim języku. Dla człowieka, który nie był, tak jak Geralt, przyzwyczajony do niej od dziecka, byłaby to œmiertelna trucizna. WiedŸmin gwałtownie odwrócił głowę. Jegosłuch, wyostrzony obecnie ponad wszelkš miarę, z łatwoœciš wyłowił z ciszy szelest kroków na zaroœniętym pokrzywamidziedzińcu. To nie mogła być strzyga. Było za jasno. Geralt zarzucił miecz na plecy, ukrył swój tobołek w palenisku zrujnowanego kominka i cicho, jak nietoperz, zbiegł po schodach. Na dziedzińcu było jeszcze na tyle jasno, by nadchodzšcy człowiek mógł zobaczyć twarz wiedŸmina. Człowiek był to Ostrit - cofnšł się gwałtownie, mimowolny grymas przerażenia i wstrętu wykrzywił mu usta. WiedŸmin uœmiechnšł się krzywo - wiedział, jak wyglšda. Po wypiciu mieszanki pokrzyku, tojadu i œwietlika twarz nabiera koloru kredy, a Ÿrenice zajmujš całe tęczówki. Ale mikstura pozwała widzieć wyraŸnie w najgłębszych ciemnoœciach, a o to Geraltowi chodziło. Ostrit opanował się szybko. Wyglšdasz, jakbyœ już był trupem, czarowniku - powiedział - Pewnie ze strachu. Nie bój się. Przynoszę ci ułaskawienie. WiedŸmin nie odpowiedział.- Nie słyszysz, co powiedziałem, rivski znachorze? Jesteœ uratowany. I bogaty - Ostrit zważył w ręku sporš sakwę i rzucił jš pod nogi Geralta. - tysišc orenów. Bierz to, wsiadaj na konia wynoœsię stšd! Riv wcišż milczał. - Nie wytrzeszczaj na mnie oczu! - Ostrit podniósł głos. - I nie marnuj mojego czasu. Nie mam zamiaru stać tutajdo północy. Czy nie rozumiesz? Nie życzęsobie, abyœ odczyniał uroki. Nie, nie myœl, że odgadłeœ. Nie trzymam z Veleradem i Segelinem. Nie chcę, byœ jš zabijał. Masz się po prostu wynosić. Wszystko ma zostać po staremu. WiedŸmin nie poruszył się. Nie chciał, aby wielmoża zorientował się, jak przyspieszone sš w tej chwili jego ruchyi reakcje. Ciemniało szybko, było to o tyle korzystne, że nawet półmrok zmierzchu był zbyt jaskrawy dla jego rozrzeszonych Ÿrenic. - A dlaczego to, panie, wszystko ma zostać po staremu? - spytał, starajšc się wolno wypowiadać poszczególne słowa.- A to - Ostrit dumnie uniósł głowę - powinno cię diabelnie mało obchodzić. - A jeżeli już wiem? - Ciekawe. - Łatwiej będzie usunšć Foltesta z tronu, jeżeli strzyga dokuczy ludziom jeszcze bardziej? Jeżeli królewskie szaleństwo do cna obrzydnie i wielmożom i pospólstwu, prawda? Jechałem do was przez Redanię, przez Novigrad. Wiele siętam mówi o tym, że niektórzy w Wyzimie wyglšdajš króla Vizimira jako wybawiciela i prawdziwego monarchę. Ale mnie, panie Ostrit, nie obchodzi ani polityka, ani sukcesje tronów, ani przewroty pałacowe. Ja jestem tu, aby wykonać pracę. Nie słyszeliœcie nigdy o poczuciu obowišzku i zwykłej uczciwoœci?- Uważaj, do kogo mówisz, włóczęgo! - krzyknšł wœciekle Ostrit, kładšc dłoń narękojeœci miecza. - Doœć już mam tego, nie przywykłem dyskutować z byle kim! Patrzcie go, etyka, kodeksy, moralnoœć?!Kto to mówi? Zbój, który ledwo przybył, pomordował ludzi? Który gišł się przed Foltestem w ukłonach, a za jego plecami targował się z Veleradem, jak najemny zbir? I ty oœmielasz się zadzierać głowę, pachołku? Udawać Wiedzšcego? Maga? Czarodzieja? Ty parszywy wiedŸminie! Precz stšd, zanim płazem przez pysk nie przejadę! WiedŸmin nawet nie drgnšł, stał spokojnie. - To wy stšd idŸcie, panie Ostrit - powiedział. - Œciemnia się. Ostrit cofnšł się o krok, błyskawicznie dobył miecza. - Sam tego chciałeœ, czarowniku. Zabije cię. Nic ci nie pomogš twoje sztuczki. Mam przy sobie żółwi kamień. Geralt uœmiechnšł się. Opinia o mocy żółwiego kamienia była równie powszechna, jak błędna. Ale wiedŸmin niemyœlał tracić sił na zaklęcia, ani tym bardziej narażać srebrnej klingi na zetkniecie się z brzeszczotem Ostrita. Znurkował pod młynkujšcym ostrzem i nasadš pieœci, srebrnymi ćwiekami mankietu, uderzył wielmożę w skroń. Ostrit oprzytomniał rychło, wodził wkołooczami w zupełnej ciemnoœci. Spostrzegł,że jest zwišzany. Geralta, który stał tuż obok, nie widział. Ale zorientował się, gdzie jest i zawył, przecišgle, przeraŸliwie. - Milcz - rzekł wiedŸmin. - Bo przycišgniesz jš przed czasem. - Ty przeklęty morderco! Gdzie jesteœ? Rozwišż mnie natychmiast, łajdaku! Będziesz za to wisiał, suczy synu! - Milcz. Ostrit dyszał ciężko. - Zostawisz mnie jej na pożarcie! Zwišzanego? - spytał, już ciszej, dorzucajšc plugawe wyzwisko, prawie szeptem. - Nie - rzekł wiedŸmin. - Wypuszczę cię,Ale nie teraz. - Ty łotrze - zasyczał Ostrit. - Żeby odcišgnšć strzygę? - Tak. Ostrit zamilkł, przestał się miotać, leżał spokojnie. - WiedŸminie? - Tak. - To prawda, że chciałem obalić Foltesta. Nie ja jeden. Ale ja jeden pragnšłem jego œmierci, chciałem by umarł w mękach, by oszalał‚ by żywcem zgnił. Wiesz, dlaczego? Geralt milczał. - Kochałem Addę. Królewskš siostrę. Królewskš kochankę. Królewskš dziewkę. Kochałem jš... WiedŸminie, jesteœ tu? - Jestem. - Wiem, co myœlisz. Ale tak nie było. Uwierz mi, nie rzucałem żadnych uroków. Nie znam się na żadnych czarach. Tylko raz, w złoœci, powiedziałem... Tylko raz. WiedŸminie? Słuchasz ? - Słucham. - To jego matka, stara królowa. To na pewno ona. Nie mogła patrzeć, że on i Adda... To nie ja. Ja tylko raz, wiesz, próbowałem perswadować, a Adda... WiedŸminie! Zamroczyło mnie i powiedziałem... WiedŸminie? To ja? Ja? - To już nie ma znaczenia, - WiedŸminie? Północ blisko? - Blisko. - Wypuœć mnie wczeœniej. Daj mi więcej czasu. - Nie. Ostrit nic usłyszał zgrzytu odsuwanej 0ŐÜŞjŤîA 4ŒŤj” ŢřŞjqôA4ŒŤj4XŤjDăA4đëj” ޔ ŢÜŒ@ĐŤjPŤj{ˇ÷ż÷A÷ż”üż–ˇ÷ż÷A÷żPxcČxc@ř38'xc€°6Hř9@€˙˙płyty grobowca, ale wiedŸmin tak. Pochylił się i rozcišł sztyletem więzy wielmoży. Ostrit nie czekał na żadne słowa, zerwał się, niezgrabnie pokuœtykał, zdrętwiały, pobiegł. Jego wzrok na tyle już przyzwyczaił się do ciemnoœci, że widział drogę prowadzšcš zgłównej sali do wyjœcia. Z hukiem wyskoczyła z podłogi płyta, blokujšca wejœcie do krypty. Geralt, przezornie ukryty za balustradš schodów,dostrzegł pokracznš postać strzygi, pędzšcš zwinnie, szybko i nieomylnie w œlad za oddalajšcym się tupotem butów Ostrita. Strzyga nie wydała z siebie najmniejszego dŸwięku. Potworny, rozedrgany, opętańczy wrzask rozdarł noc, wstrzšsnšł starymi murami itrwał, wznoszšc się i opadajšc, wibrujšc. WiedŸmin nie mógł dokładnie ocenić odległoœci jego wyczulony słuch mylił - ale wiedział, że strzyga dopadłaOstrita szybko. Za szybko. Wyszedł na œrodek sali, stanšł tuż przy wejœciu do krypty. Odrzucił płaszcz. Poruszył barkami, poprawiajšc ułożenie miecza. Nacišgnšł rękawice. Miał jeszczechwilę czasu, Wiedział, że strzyga, choćnajedzona po ostatniej pełni, nie porzuci prędko trupa Ostrita. Serce i wštroba były dla niej cennym zapasem pożywienie pozwalajšcym na długie trwanie w letargu. WiedŸmin czekał. Do jutrzenki, jak obliczał, pozostawało jeszcze około trzech godzin. Pianie koguta mogłoby go tylko zmylić. W okolicy nie było zresztšprawdopodobnie żadnych kogutów. Usłyszał. Szła powoli, człapišc po posadzce. A potem zobaczył jš. Opis był dokładny. Nieproporcjonalnie duża głowa, osadzona na krótkiej szyi, okolona była splštanš, wijšcš się aureolš czerwonawych włosów. Oczy œwieciły w mroku, jak dwa karbunkuły. Strzyga stała nieruchomo, wpatrzona w Geralta. Nagle otworzyła paszczę - jak gdyby chwalšc się rzędami białych, spiczastych zębisk, po czym kłapnęła żuchwš z trzaskiem, przypominajšcym zamykanie żelaznej skrzyni. I od razu skoczyła, z miejsca, bez rozbiegu, godzšc w wiedŸmina okrwawionymi pazurami. Geralt odskoczył w bok, zawirował w błyskawicznym piruecie, strzyga otarła się o niego, też zawirowała, tnšc powietrze szponami. Nie straciła równowagi, zaatakowała ponownie, natychmiast, z półobrotu, kłapišc zębamituż przed piersiš Geralta. Riv odskoczyłw drugš stronę, trzykrotnie zmienił kierunek obrotu w furkoczšcym piruecie, zdezorientował strzygę. Odskakujšc, mocno, choć bez zamachu, uderzył jš w bok głowy kolcami - srebrnymi kolcami, osadzonymi na wierzchniej stronie rękawicy, na knykciach. Strzyga zaryczała potwornie, wypełniajšcdworzyszcze dudnišcym echem, przypadła do ziemi, zamarła i poczęła wyć, głucho,złowrogo, wœciekle. WiedŸmin uœmiechnšł się złoœliwie. Pierwsza próba, tak jak liczył, wypadła pomyœlnie. Srebro było zabójcze dla strzygi, jak dla większoœci potworów powołanych do życia przez czary. Była wiec szansa - bestia była jak inne, a tomogło gwarantować pomyœlne odczarowanie,zaœ srebrny miecz - ostatecznoœć - mógł gwarantować mu życie. Strzyga nie spieszyła się z następnym atakiem. Tym razem zbliżała się wolno, szczerzšc kły‚ œlinišc się obrzydliwie. Geralt cofnšł się, szedł półkolem, ostrożnie stawiajšc kroki, zwalniajšc i przyspieszajšc ruchy dekoncentrował strzygę, utrudniał jej spięcie się do skoku. Idšc, wiedŸmin rozwijał długi, cienki, mocny łańcuch, obcišżony na końcu. Łańcuch był ze srebra. W momencie gdy strzyga sprężyła się i skoczyła, łańcuch œwisnšł w powietrzu i zwijajšc się jak wšż, w oka mgnieniu oplótł ramiona, szyję i głowę potwora. Strzyga zwaliła się w skoku, wydajšc przeszywajšcy uszy wizg. Miotała się po posadzce, ryczšc okropnie, nie wiadomo było, z wœciekłoœci, czy z palšcego bólu, jaki zadawał jej nienawistny metal. Geralt był zadowolony - zabicie strzygi, gdyby tego chciał, nie przedstawiało w tej chwili wielkiego problemu. Ale wiedŸmin nie dobywał miecza. Jak do tej pory, nic w zachowaniu strzygi nie dawało powodów przypuszczać, że mógłby to być przypadeknieuleczalny. Geralt cofnšł się na odpowiedniš odległoœć i nie spuszczajšc wzroku z kotłujšcego się na posadzce kształtu oddychał głęboko, koncentrował się. Łańcuch pękł, srebrne ogniwka, jak deszcz, sypnęły się na wszystkie strony,dzwonišc po kamieniu. Zaœlepiona wœciekłoœciš strzyga runęła do ataku, wyjšc. Geralt czekał spokojnie, uniesionš prawš dłoniš kreœlił przed sobš znak Aard. Strzyga poleciała w tył kilka kroków, jak uderzona młotem, ale utrzymała się na nogach, wycišgnęła szpony, obnażyła kły. Jej włosy uniosły się i załopotały,jak gdyby szła pod gwałtowny wiatr. Z trudem, charczšc, krok po kroku, powoli,szła. Jednak szła. Geralt zaniepokoił się. Nie oczekiwał, że tak prosty Znak zupełnie sparaliżuje strzygę, ale i nie spodziewał się, że bestia pokona opór tak łatwo. Nie mógł trzymać Znaku zbyt długo, było to zbył wyczerpujšce, a strzyga miała już do przebycia nie więcej niż dziesięć kroków. Raptownie zdjšł Znak i odskoczyłw bok. Tak jak oczekiwał, zaskoczona strzyga poleciała naprzód, straciła równowagę, przewróciła się, poœliznęła po posadzce i stoczyła w dół, po schodach, w ziejšcy w podłodze otwór wejœcia do krypty. Z dołu rozległo się jej potępieńcze wycie. Aby zyskać na czasie, Geralt skoczył na schody, prowadzšce na galeryjkę. Nie przebył nawet połowy stopni, gdy strzygawypadła z krypty, pędzšc jak ogromny, czarny pajšk. WiedŸmin odczekał, aż wbiegnie za nim na schody, po czym przesadził balustradę, zeskoczył w dół. Strzyga zakręciła się na schodach, odbiła i poleciała na niego w nieprawdopodobnym, ponad dziesięciometrowym skoku. Nie dała się już tak łatwo zwieœć jego piruetom - dwukrotnie jej szpony naznaczyły skórzany kaftan Riva. Ale ponowny, rozpaczliwie mocny cios srebrnych kolcówrękawicy odrzucił strzygę, zachwiał niš.Geralt, czujšc wzbierajšcš w sobie wœciekłoœć, zakołysał się, wygišł tułów do tyłu i potężnym kopniakiem w bok zwalił bestię z nóg. Ryk, jaki wydała, był głoœniejszy od wszystkich poprzednich. Aż tynk posypał się z sufitu. Strzyga zerwała się, dygocšc z nieopanowanej złoœci i żšdzy mordu. Geralt czekał. Już dobył miecza, opisywał nim w powietrzu koła, szedł, okršżał strzygę, baczšc, by ruchy mieczabyły niezgodne z rytmem i tempem jego kroków. Strzyga nie skoczyła, zbliżała się powoli, wodzšc oczami za jasnš smugšklingi. Geralt raptownie zatrzymał się, zamarł zuniesionym mieczem. Strzyga, zdetonowana, stanęła również. WiedŸmin opisał ostrzem powolne półkole, zrobił krok w stronę strzygi. Potem jeszcze jeden. A potem skoczył, wywijajšc młyńcanad głowš. Strzyga skuliła się, zrejterowała zygzakiem. Geralt był znowu blisko, klinga migotała mu w dłoni. Oczy wiedŸmina rozpaliły się złowrogim blaskiem, zza zaciœniętych zębów rwał się chrapliwy ryk. Strzyga znów cofnęła się, pchnięta do tyłu mocš skoncentrowanej nienawiœci, złoœci i przemocy emanujšcych z atakujšcego jš człowieka, bijšcych w niš falami, wdzierajšcych się do mózgu i trzewi. Przerażona aż do bólu nieznanym jej dotychczas uczuciem, wydała z siebie roztrzęsiony, cienki kwik, zakręciła sięw miejscu i rzuciła do obłškańczej ucieczki w mrocznš plštaninę korytarzy dworzyszcza. Geralt, wstrzšsany dreszczem, stał poœrodku sali. Sam. Długo to trwało, pomyœlał, zanim ten taniec na skraju przepaœci, ten szaleńczy, makabryczny balet walki doprowadził do oczekiwanego rezultatu, pozwolił mu na osišgnięcie psychicznej jednoœci z przeciwnikiem, nadobranie się do pokładów skupionej woli,która przepełniała strzygę. Złej, chorobliwej woli, z mocy której strzyga powstała. WiedŸmin zadygotał na wspomnienie momentu, w którym wchłonšł wsiebie ten ładunek zła, by skierować go,jak zwierciadłem, na potwora. Nigdy jeszcze nie spotkał się z takš koncentracjš nienawiœci i morderczego szalu, nawet u bazyliszków, cieszšcych się pod tym względem najgorszš sławš. Tym lepiej, myœlał, idšc w stronę wejœcia do krypty czerniejšcego w podłodze jak ogromna kałuża. Tym lepiej,tym mocniejsze uderzenie odebrała sama strzyga. To mu da trochę więcej czasu nadalsze działanie, zanim bestia nie otrzšœnie się z szoku. WiedŸmin wštpił, by zdobył się na jeszcze jeden podobny wysiłek. Działanie eliksirów słabło, a œwit był jeszcze daleko. Strzyga nie może dostać się do krypty przed jutrzenkš‚ inaczej cały dotychczasowy trud zda się na nic. Zszedł po schodach. Krypta była nieduża,mieœciła trzy kamienne sarkofagi. Pierwszy od wejœcia miał na wpół odsuniętš pokrywš. Geralt wydobył zza pazuchy trzeci flakonik, wypił szybko jego zawartoœć, wszedł do grobowca, zanurzył się w nim. Tak, jak oczekiwał, grobowiec był podwójny - dla matki i córki. Zasunšł pokrywę dopiero wtedy, gdy z góry usłyszał znów ryk strzygi. Położył się na wznak obok zmumifikowanych zwłok Addy, na płycie, od wewnštrz, nakreœli kredš znak Yrden. Na piersiach położył miecz i postawił maleńkš klepsydrę, wypełnionš fosforyzujšcym piaskiem. Skrzyżował ręce. Nie słyszał już wrzasków strzygi, przetrzšsajšcej dworzyszcze. Przestawał słyszeć cokolwiek, bo czworolist i jaskółcze ziele zaczynały działać. Kiedy Geralt otworzył oczy, piasek w klepsydrze przesypał się już do końca, co oznaczało, że jego letarg był nawet dłuższy, niż należało. Nadstawił uszu - nie usłyszał nic. Jego zmysły działały już normalnie. Ujšł miecz w dłoń, przesunšł rękš po pokrywie sarkofagu, mruczšc formułę, po czym lekko, na kilka cali, odsunšł płytę. Cisza. Odsunšł wieko bardziej, usiadł, trzymajšc broń w pogotowiu wystawił głowę ponad grobowiec. W krypcie było ciemno, ale wiedŸmin wiedział, że na zewnštrz œwita. Skrzesał ognia, zapalił miniaturowy kaganek, uniósł go, œlšc na œciany krypty dziwaczne cienie. Pusto. Wygramolił się z sarkofagu, obolały, zdrętwiały, zziębnięty. I wtedy dostrzegł jš. Leżała na wznak przy grobowcu, naga, nieprzytomna. Była raczej brzydka. Szczuplutka, z małymi, szpiczastymi piersiami, brudna. Włosy - płoworude - sięgały jej prawie do pasa. Stawiajšc kaganek na płycie uklškł przy niej, pochylił się. Usta miała blade, na koœci policzkowej duży krwiak od jego uderzenia. Geralt zdjšł rękawicę, odłożył miecz, bezceremonialnie zadali jej palcem górnšwargę. Zęby miała normalne. Sięgnšł po jej rękę, zagrzebanš w splštanych włosach. Zanim namacał jej dłoń, zobaczył otwarte oczy. Za póŸno. Chlasnęła go szponami po szyi, tnšc głęboko, krew bryznęła jej na twarz. Zawyła, godzšc w oczy drugš rękš. Zwaliłsię na niš, łapišc za przeguby obu ršk, przygważdżajšc do posadzki. Kłapnęła zębami - już za krótkimi - przed jego twarzš. Uderzył jš czołem w twarz, mocniej przydusił. Nie miała już dawnej siły, wiła się tylko pod nim, wyła, wypluwajšc krew - jego krew - zalewajšcšjej usta. Krew uchodziła szybko. Nie było czasu. WiedŸmin zaklšł i ugryzł jš, mocno, w szyjš, tuż pod uchem, wbił zęby i zaciskał je, dopóki nieludzkie wycie niezmieniło się w cienki, rozpaczliwy krzyk, a patem dławišcy się szloch - płacz krzywdzonej, czternastoletniej dziewczynki. Puœcił jš, gdy przestała się poruszać‚ uniósł się na kolana, wyrwał z kieszeni na rękawie kawał płótna, przycisnšł go do szyi. Namacał leżšcy obok miecz, przyłożył nieprzytomnej dziewczynie ostrze do gardła, pochylił się nad jej dłoniš. Paznokcie były brudne, połamane, zakrwawione, ale... normalne. Najzupełniej normalne. WiedŸmin wstał z trudem. Przez wejœcie do krypty wlewała się już lepko-mokra szaroœć poranka. Ruszył ku schodom, ale zachwiał się, usiadł ciężko na posadzce.Przez przesišknięte płótno krew lała mu się po ręce, œciekała do rękawa. Rozpišłkaftan, rozdarł koszulę, pruł, darł szmaty, wišzał je wokół szyi, wiedzšc, że nie ma za dużo czasu, że zaraz zemdleje... Zdšżył. I zemdlał. W Wyzimie, za jeziorem, kogut, straszšc pióra w chłodnej wilgoci, zapiał ochrypło po raz trzeci. Zobaczył bielone œciany i belkowany sufit komnatki nad kordegardš. Poruszył głowš, krzywišc się z bólu, jęknšł. Szyję miał obandażowanš, grubo, solidnie, fachowo. - Leż czarowniku - powiedział Velerad. -Leż, nie ruszaj się. - Mój... miecz... Velerad pokręcił głowš. - Tak, tak. Najważniejszy jest oczywiœcie twój srebrny, wiedŸmiński miecz. Jest tu, nie obawiaj się. I miecz, i kuferek. I trzy tysišce orenów.Tak, tak, nic nie mów. To ja jestem stary dureń, a ty jesteœ mšdry wiedŸmin.Foltest powtarza to od dwóch dni. - Dwóch... - Ano, dwóch. NieŸle rozpłatała ci szyję, widać było wszystko, co tam masz w œrodku. Straciłeœ mnóstwo krwi. Szczęœciem pognaliœmy do dworzyszcza zaraz po trzecich kurach. W Wyzimie niktnie spał tamtej nocy. Nie dało się. Okropnieœcie tam hałasowali. Nie męczy cię moje gadanie? - Kró... lewna? - Królewna jak królewna. Chuda. I głupawa taka jakaœ. Płacze bez ustanku. I sika w łóżko. Ale Foltest mówi, że to się jej odmieni. Myœlę, że nie na gorsze, co Geralt? WiedŸmin zamknšł oczy. - Dobrze, idę już - Velerad wstał, - Odpoczywaj. Geralt? Zanim pójdę, powiedz- dlaczego chciałeœ jš zagryŸć? Hę? Geralt? WiedŸmin spał. * * * Tekst opowiadania na podstawie miesięcznika Fantastyka 12/1986. * * * 2000 aRPi